Benden selam söylen vefasız yare  Gurbet benim olsun sıla kendine  Çekilmedik derdimizi bölüşek  Başlı ben alayım sıla kendine. Dökek derdimizi ölçek bölüşek  Ne el bize ne biz ele karışak  Felek bize gül demez ki gülüşek  Cefa benim olsun çile kendine. Çektiğim cefalar yar senden geldi  Bana bu sitemler kar senden geldi  Başımdaki duman kar senden geldi  Ben kara bağlayım ala kendine. Evvelden hastadır yaralı gönlüm  Sevdayı mahbuba ereli gönlüm  Aşkın gömleğine gireli gönlüm  Hicranı Veysel'den n'ola kendine
Sanki bin yaşındayım, o kadar hatıram var.  Gözleri bilançolar, manzumeler, ilamlar,  Romanslar, sevgi talan mektuplar, makbuzlara  Sarılı gür saçlara dolu bir büyük masa,  Saklamaz daha çok sır üzüntülü kafamdan,  Bu bir ehram, bir mahzen, öylesine kocaman,  Fakirler çukurundan daha çok ölüleri,  -Ben ayın tiksindiği bi rmezarlığım şimdi; -  Orda azaplar gibi sürünür uzun kurtlar,  En can alıcı ölülerime boyuna saldırırlar  Solmuş güllerle dolu eski bir odayım ben,  İçindeki eşyanın yıllar geçmiş üstünden,  Orda üzgün pasteller, uçuk renkli Boucher'ler,  Dağılan bir kokuyu içlerine çekerler . Bıkkınlığın yemişi, dinmez can sıkıntısı,  Ölümsüzlüğün sonsuz ölçüsünü aldı mı?  Karlı yılların ağır yumakları altında,  Topal günleri geçmez hiçbir şey uzunlukta.  -Artık ey canlı madde! belirsiz bir dehşetin  Sardığı bir kayadan başka bir şey değilsin.  Bir sisli kum çölünün dibinde uyuklarsın,  Bir sfenks ki meçhulu aldırışsız dünyanın;  Har'tada unutulmuş ama hırçın sesiyle  Yalnız şarkılar söyler, batıp giden güneşe. . Charles Baudelaire . (Çev: Suut Kemal Yetkin)
İlkçağ esintisi denizden,  deniz yeli geceleyin:  kimseye değil bu gelişin;  uyanık bekleyen  anlamak zorundadır  sana dayanacak:  ilkçağ esintisi denizden  en eski kaya için, ancak  onun için esen,  saf uzayı parçalayarak  taa uzaklardan gelen.... Nasıl duyar, filizlenen  bir incir ağacı seni  yücelerde ay ışırken.
Ben orada öldüm en çok orada bilmezsin  Orada zaman buruşmuş bir eski resimdi  Orada sen yoktun, gözlerin belli belirsiz  Koptum oradan, bir kırık heykelim şimdi. Bir kolum derin denizlerde tek başına  Ayaklarım çöllerde kum tepelerinde gömülü  Alıp götürür saçlarımı bir soguk rüzgar  Ben orada öldüm, en çok orada bir başka türlü. Hiç bende degilsin, burada yoksun ki  Orada var mısın, ya da ben yok muyum  Tek degiliz seninle, bütün olmadık hiç  Şimdi nerdeyiz nasılız bilmiyorum. Orada akşamlar daha çok serin  Ben bu kadar degilim, bu kadar yıkık  Sarhoşum, kederliyim, yoksulum, sensizim  Orası sisler içinde orası karanlık.. Bensiz oldugun yerde degil mi en güzelsin  Bensiz oldugun yerde şöyle şarkılarını aşkını  Bir mermeri al, yont, şekil ver ona benden  Bir günah işlercesine sessiz ve dalgın. En iyisi sen burada kal, hep burada  Ellerinle kal, dudaklarınla, gözlerinle  Tut ki bütün renkler senin mavi kırmızı  Burada her şey sen nasıl istersen öyle. Bir büyük ayna duvarlar çok büyük  Orayı düşünme hiç burada soyun  Utandır duvarları pencereleri, kapıları  İki yalnızız şimdi anlıyor musun. Var sandıgın sen sen degilsin bir başkası  Benim anlasana benim o yok dedigin  Sabahları bir serin havayım içine dolan  Benim akşamları pencerende bekledigin. Hiç bir şey bilmiyorum, sen anlıyorsun  Senin bilmediklerini anladıgım gibi  Güzel, parmaklarının degdigi bir şey  Sensizlikler içinde seninle olmak iyi. Orada bulutlar yagıyor paramparça  Orada aglayan daglardır göge en yakın  Orada sen yoksun, orada bir şey yok  Orada kan ve ölüm, orada yangın
insandır suda akan yaprakta yeşil gülde kırmızı  zorlu bir dal gibi eğleniriz de fırtınalarla  ince bir sızı birdenbire kırar kollarımızı  ve bir akşam kuşlar gibi elimizden uçup giden mutluluk  bir sabah ebemkuşaklarının altından dörtnala gelir  yaşayalım çocuklar  her şey bizimdir  bir giysi örtüsünde buldum ben bu yedi satırı  bozkırda yüzükoyun bir hitit kasabası  yedi satır yedi bülbül yavrusu  vurmuşlar anasını da kalmış yavrusu  bir sürgün şair yazmış vaktin birinde  bir genç kız işlemiş onu örtüye  yedi renk ipek iplik, yedi bülbül yavrusu  ak örtüde yedi satır, gökkuşağı iğrisi  bu yalnızlık bu sürgün, insan olmak acısı  aldım yedi yavrucuğu koydum buraya  yaşıyor mu bilmiyorum o sürgün şair  yaşıyorsa bilsin diye o sürgün şair  bir gün çıkıp gelsin diye o sürgün şair  ‘uçun kuşlar’  ‘uçun kuşlar’  koydum adını . bir giysi örtüsünde yedi bülbül yavrusu  yedi satır, yedi renk, gökkuşağı iğrisi
Bir sonsuz rüyaya açılmış gözler  Yummayın, yummayın kirpiklerini!  Kim ondan daha çok hayatı özler.  Çağırıyor çağırıyor sevdiklerini.. Gelmiyor, gelmiyor o yüzler niçin?  Kaybolmuş koynunda onlar da hiçin  Bilmiyor boyunun ölçüsü için  Başının ucuna geldiklerini.. Bilmem ki adını onun kim saklar?  Şimdiden unutmuş onu kucaklar.  Besbelli üşütür soğuk topraklar  Soymayın, soymayın giydiklerini.
Demek şimdi gidiyorsun;  Yazdığımız son şiir öyle yarım kalacak!  Demek şimdi gidiyorsun; Kuşlarımız acıkacak, saksılarımız artık sulanmayacak!  Demek öykümüzü bir ruj lekesi gibi yapıştırıp  aynanın sahtekâr yüzüne  -Oy benim yaralım-  Demek şimdi gidiyorsun;  Beni böyle toz gibi dağıtıp merdivenlern dibine! . Her şey tamam diyorsun, git...  Beni viran bir şehir gibi terket...  Haydi git!  Dışarısı ispiyon...Dışarısı ihanet...  Seni bir gören olmasın, dikkat et! ... Dostlukmuş...ölüme yürümekmiş...  Üstüne titremekmiş...vefaymış! ..  Aşk dediğin, zavallı bir kapıyı duvara çarpıp  Çıkıncaya kadarmış! ..  Bana komaz deyip  Sancını bir kilo rakıya gömsen de gece yarıları,  -Oy benim yaralım-  Asıl sancı, uyandığında  Bütün odaları boş görünce koyarmış! .. Gitmek istiyorsun, git...  Bir savaşçı asla vedalaşmaz!  Durma git!  Dışarısı dinamit...dışarısı enkaz!  Şunu cbine koy, ne olur ne olmaz... Eylül mağdurlarıydık, kimsemiz yoktu,  Yaralarımız aman vermiyordu canımıza..  Kimseye kıymamıştık oysa, masumduk..  Rahatsız ediyordu bizi bu yalancı tarih!  Yırtılan bir pankart gibi  Şehirlerin ortasına çığ düşürdüyse öfkemiz;  -Oy benim yaralım-  En az bir karıncanın yüreği kadar  Namuslu ve çalışkandı ellerimiz! . Artık bitti diyorsun, git..  Kırılsın kapı-çerçeve, kırılsın bu cam..  Sorma git!  Dışarısı panik..dışarısı izdiham!  Biliyorum, seni vuracaklar bu akşam.... Ne çok fire verdik üstüste..  Ne çok arkadaş yitirdik bu tozlu yolculukta..  Kimliği tespit edilmemiş,  Ne çok ceset vurdu zeytin güzeli akşamlarımıza!  Büyük ütopyalar ve büyük dağlar gibi  İçerden çürümüşüz meğerse...  -Oy benim yaralım-  Her gelen ölüm yazmış,  Her giden ayrılık işlemiş bu talihsiz gergefimize.... Kendini arıyorsun, git..  Aptal bir hayat kur, içinde beni barındırmayan  Kalma git..  Dışarısı barut..dışarısı gardiyan!  Yine bir tek ben olurum sana parçalanan... Demek şimdi gidiyorsun;  Sonunda bizi de çökertiyor bu kancık zelzele!  Demek şimdi gidiyorsun;  Yıkılan bir duvar gibi; ömrüme devrile devrile..  Demek mecburi istikametlerin,  Ayrılığı gösteren o adaletsiz kavşağında  -Oy benim yaralım-maralım  Demek şimdi gidiyorsun,  Ve bana bir tek secenek kalıyor: güle güle! . Beni öldürüyorsun, git..  Kalmasın sende kahrım, kalmasın derdim  Bakma git  Kafamı yumruklayıp ardınsıra ağlarsam namerdim...
Biliyorum ayıp ve mânasız  Ama peşlerinden gidiyorum  Gezmeye çıktıkları vakit  Ana kız.. Utanır da belki  Anasının sırtındaki  Yeldirmeden,  Kız bir adım önde gider  Sezdirmeden.. Beşiktas'ta Barbaros Meydanı  Sağı anıt, solu türbe  Ortası kare şeklinde,  Parkıdır yoksulların  Bilhassa yaz ayları.. Fidanların, mezarların önünde  Yontulu taşlar çepçevre,  Yer yer banklar konulmuş,  Meydana dolmuş millet  Sıra sıra oturmuş.  Ah genç kız kalbi,  Sıralara bakar elbet.. Meydanın ilerisi deniz kıyısı  Karaya çekilmiş kayıklar  İskele gazinosu yanda  Sulara dökülmüş ışıklar  Üsküdar şu karşısı.. O nemli topraklara  Ana çöker yorgun argın,  Kalmış gözü arkada  Kendi ayakta kızın.
Har içinde biten gonca güle minnet eylemem  Arabi farisi bilmem, dile minnet eylemem  Sırat-i müstakim üzre gözetirim rahimi  iblisin talim ettiği yola minnet eylemem. Bir acaip derde düştüm herkes gider karına  Bugün buldum bugün yerim, hak kerimdir yarına  Zerrece tamahım yoktur şu dünyanın varına  Rızkımı veren hüda'dır, kula minnet eylemem. Oy Nesimi, can Nesimi ol gani mihman iken  Yarın şefaatlarım ahmed-i muhtar iken  Cümlenin rızkını veren ol gani settar iken  Yeryüzünün halifesi hünkara minnet eylemem
Şehir yerinde değil,  sıcak gökyüzünde boğulan bir kadın gibi  yükselip kayan karaşın bir ağaç dışında  Şehir sessiz, kaynıyor gece onbir yıldızla  Ah! yıldızlı yıldızlı gece!  Ben böyle ölmek istiyorum. Hareket halinde. Her biri canlı  Ay bile esniyor turuncu rengiyle  sürmek için çocukları, bir tanrı gibi, gözünden  Yaşlı ve esrarlı bir yılan yıldızları yutuyor  Ah! yıldızlı yıldızlı gece!  Ben böyle ölmek istiyorum:. Atılıp kollarına gecenin canavarının  O büyük ejderha tarafından yutularak  Hayatımdan kopmak istiyorum, izsiz işaretsiz  Ne bir dans  Ne bir ağlama.
Ey acemi dudaklı yar... Bahaneler bulma bana  Kurtarıcın ve müjdecinim ben senin  Aşkı öğretmek için geldim sana  Öğren onu...  Hala kabile kanunları hakim vucuduna  Kendin hükmetmeye çalış bedenine. Kulak ver bana...  Vaktim çok dar  Her mevsimde bir kez biter başak  Aklını başına al  Asık suratla karşılanmaz ilk bahar yağmurları  Sen de diğer kadınlar gibi ol  Sadece bağırmak için mi verildi sana bu dudaklar. İşte talimatlarım... Önünde hepsi de...  Cennetimi de orada görüceksin  Cehennemimi de  Hala anlamadıysan şimdiye kadar  Sor ne olur, anlamaya çalış  Sana dayatmak istemiyorum kendi konumumu  Konuş... Eğer konuşmak hoşuna gidiyorsa  Kokla beni  Bu seni rahatlatacaksa.... Zorla sevgiyle işim olmaz benim  Şiddet - kadınım -  Beni bunalıma sokuyor  Kötü bir adam olacağımdan korkuyorum  Seni aşka bir koyunu çeker gibi çekeceksem eğer  Anlamaya çalış.... Sakin ol...  Niyetim bu güzel geceyi mateme çevirmek değil  Hiç bir zaman bir kabile reisi olmadım  Seni kanla ve tırnakla sevecek olan  Fakat ben daima gökyüzünün haritasını  Değiştirmeye çalışan adamım  Şiiriyle...  Ve aşkıyla...  Yıldızların konumunu değiştirmeye çalışan adamım...
Yağmuru seviyorum diyorsun,  yağmur yağınca şemsiyeni açıyorsun...  Güneşi seviyorum diyorsun,  güneş açınca gölgeye kaçıyorsun...  Rüzgarı seviyorum diyorsun,  rüzgar çıkınca pencereni kapatıyorsun...  İşte,bunun için korkuyorum;  Beni de sevdiğini söylüyorsun...
Tasayla türkü söylemeyin  Gecenin inzivasından;  Yo, o, hoş sevdadır deyin,  Sıcacık sohbet için bir gam.. Kadının kocaya verilmesi gibi  En güzel yarısına vardığında,  Gece ömrün yarısıdır harbi,  Ve en güzel yarısıdır aslında.. Sevinebilir misiniz o günden ötürü,  Sadece neşenizi kesen?  Oyalanmak için iyi gelir götürü,  Başka şeye yaramaz aslen.. Ancak geceleyin kimi anlarda  Tatlı fenerin ışığı akarsa,  Ve ağızdan yakın ağıza  Şaka ve aşk boşalırsa.. Eğer taze ve oynak oğlan,  Ham ve ivedi tersine eğlerse,  Çoğu kez ufacık armağan  Olan basit oyunlarla eğlenirse; . Eğer Bülbül sevdalılara  Müşfik havalar öterse,  Onlar esir ve gamlılara  Yalnız Ah, Vah gibi gelirse.. Kalbin onca yağmasıyla beraber  Siz dinlemezseniz o çanı kebir,  Ki o oniki tamdır vurmasıyla her  Defasında huzur ve güven verir.. Dolayısıyla şu uzun günün ramağında  Unutma ve Hatırla, sevgili Yüreğim:  Her bir günün derdi vardır sonunda,  Ve asıl gecede gelir keyfim benim.. Çeviri: Musa Aksoy. Wilhelm Ustanın Çıraklık Yıllarından alıntı bir şiir.. Öyle bir zaman ki, kadınlar evlerine kapanmış ve serbest çalışması düşünülemez bile. Goethenin kahramanı Wilhelm, o zamanların kadınlarına tamamen zıt bir karakter sahibidir. 18 YYda kadın duygusal ama pasif, doğacan ve ana gibi terimlere eşdeğer edinilmektedir.  Gülşen (Philine) zamanın kadınına layık biri olmadığı, ancak yalnız ve serbest çalışan, dolayısıyla aile himayesi altında olmayan bir kadın olarak, mecburen oyuncu kimliğini sırtlayan biri olduğu irdelenir.  Aynen Wilhelmin zamana aykırı tutumu ve tavırlarıyla, hayatı/nı eleştirmesiyle, hatta temel eğitimin mi yoksa işin/mesleğin mi insanın kaderini belirlediği sorgulanır.  Ve böylece Wilhelm ve Gülşen arasında, şimdiki günümüzde aslında pek/hiç çelişki sayılmayan, veya toplumun kimi kesimlerinde halen sayılan, bir aşkın niçin (o zamanlar) imkansız olduğu anlatılır.  Goethe bu ikinci eseriyle 225 yıl önce, aydınlanma sürecinin başlamasına ivme vermiş olmakla kalmayıp, halen mevcut fikir ve değişimlere, ışık açmıştır.  Yukarıdaki şiir tüm romanın bir nevi atan kalbidir.
Her şeye rağmen düşmana inat yaşayacağız. Yarın bizim çünkü... Biz öleceğiz ama çocuklarımız bırakacağımız mirasi taşıyacaklar yüreklerinde... Ve onların yürekleri bizim altında ezildiğimiz korkuları taşımayacak........
Nâm u nişane kalmadı fasl-ı bahardan  Düşdü çemende berg-i dıraht itibârdan. Eşcâr-ı bâğ hırka-i tecrîde girdiler  Bâd-ı hazân çemende el aldı çenârdan. Her yanadan ayağına altun akup gelir  Eşcâr-ı bâğ himmet umar cûy - bârdan. Sahn-ı çemende durma salınsın sebâyile  Âzâdedir nihâi bugün berg ü bârdan. Bâkî çemende haylî perîşân imiş varak  Benzer ki bir şikâyeti var rûzgârdan. Vezni: Mef'ûlü Fâilâtü Mefâîlü Fâilün
Vakit tamam! .. seni terk ediyorum.  O bütün alışkanlıklardan  Ve bütün sıradanlıklardan öteye,  Yorumsuz bir hayatı seçiyorum.  Doyamadım inan,  Kanamadım sevgiye.... Korkulu geceleri sayar gibi,  Deprem gecesinde bir yıldız,  Birdenbire kayar gibi;  Ellerim kurtulacak ellerinden,  Bir kuru dal, ağacından  Çatırdayıp kopar gibi.... Aşksa bitti...  Gülse, hiç dermedik.  Bul kendini kuytularda, hadi dal!  Seninle bir bütün olabilirdik...  Hoşça kal gözümün nuru,  Hoşça kal.... Vakit tamam! .. seni terk ediyorum.  Bu, kırık ve incecik  Bir veda havasıdır.  Tutuşan ellerimden  Parmak uçlarına değen sıcaklık,  İncinen bir hayatın yarasıdır.... Kalacak tüm izlerin hayatımda.  Gözümden bir damla yaş,  Sızlayıp resmine aktığında;  Bir yer bulabilsem keşke  Bir yer, seni hatırlatmayan;  Kan tarlası gelincik şafağında.... Ölümse, korktun.  Savaşsa, hep kaçtın...  Vur kendini kuşkularda, hadi al!  Sen bir suydun oysa,  Sen bir ilaçtın...  Hoşça kal canımın içi,  Hoşça kal...
Eğer, bütün etrafındakiler panik içine düştüğü  ve bunun sebebini senden bildikleri zaman  sen başını dik tutabilir ve sağduyunu kaybetmezsen; . Eğer sana kimse güvenmezken sen kendine güvenir  ve onların güvenmemesini de haklı görebilirsen; . Eğer beklemesini bilir ve beklemekten de yorulmazsan  veya hakkında yalan söylenir de sen yalanla iş görmezsen,  ya da senden nefret edilir de kendini nefrete kaptırmazsan,  bütün bunlarla beraber ne çok iyi ne de çok akıllı görünmezsen; . Eğer hayal edebilir de hayallerine esir olmazsan, . Eğer düşünebilip de düşüncelerini amaç edinebilirsen, . Eğer zafer ve yenilgi ile karşılaşır  ve bu iki hokkabaza aynı şekilde davranabilirsen; . Eğer ağzından çıkan bir gerçeğin bazı alçaklar tarafından  ahmaklara tuzak kurmak için eğilip bükülmesine katlanabilirsen,  ya da ömrünü verdiğin şeylerin bir gün başına yıkıldığını görür  ve eğilip yıpranmış aletlerle onları yeniden yapabilirsen; . Eğer bütün kazancını bir yığın yapabilir  ve yazı-tura oyununda hepsini tehlikeye atabilirsen;  ve kaybedip yeniden başlayabilir  ve kaybın hakkında bir kerecik olsun bir şey söylemezsen; . Eğer kalp, sinir ve kasların eskidikten çok sonra bile  işine yaramaya zorlayabilirsen  ve kendinde 'dayan' diyen bir iradeden  başka bir güç kalmadığı zaman dayanabilirsen; . Eğer kalabalıklarda konuşup onurunu koruyabilirsen,  ya da krallarla gezip karakterini kaybetmezsen; . Eğer ne düşmanların ne de sevgili dostların seni incitmezse; . Eğer aşırıya kaçmadan tüm insanları sevebilirsen; . Eğer bir daha dönmeyecek olan dakikayı,  altmış saniyede koşarak doldurabilirsen; . Yeryüzü ve üstündekiler senindir. Ve dahası. sen bir İNSAN olursun oğlum...
Çocuğun gördüğü düştür barış.  Ananın gördüğü düştür barış.  Ağaçlar altında söylenen sevda sözleridir barış.. Akşam alacasında, gözlerinde ferah bir gülümseyişle döner ya baba  elinde yemiş dolu bir sepet;  ve serinlesin diye su, pencere önüne konmuş toprak bir testi gibi  ter damlalarıyla alnında...  barış budur işte.. Evrenin yüzündeki yara izleri kapandığı zaman,  ağaçlar dikildiğinde top mermilerinin açtığı çukurlara,  yangının eritip tükettiği yüreklerde  ilk tomurcukları belirdiği zaman umudun,  ölüler rahatça uyuyabildiklerinde, kaygı duymaksızın artık,  boşa akmadığını bilerek kanlarının,  barış budur işte.. Barış sıcak yemeklerden tüten kokudur akşamda  yüreği korkuyla ürpertmediğinde sokaktaki ani fren sesi  ve çalınan kapı, arkadaşlar demek olduğunda sadece.  Barış, açılan bir pencerden, ne zaman olursa olsun  gökyüzünün dolmasıdır içeriye.. Bir tas sıcak süttür barış ve uyanan bir çocuğun gözlerinin önüne tutulan kitaptır.  Başaklar uzanıp, 'ışık! ışık! ' diye fısıldarken birbirlerine!  Işık taşarken ufkun yalağından.  Barış budur işte.  Kitaplık yapıldığı zaman hapishaneler  geceleyin kapı kapı dolaştığı zaman bir türkü  ve dolunay, taptaze yüzünü gösterdiği zaman bir bulutun arkasından  cumartesi akşamı berberden pırıl pırıl çıkan bir işçi gibi;  barış budur işte.. Geçen her gün yitirilmiş bir gün değil de  bir kök olduğu zaman  gecede sevincin yapraklarını canlandırmaya.  Geçen her gün kazanılmış bir gün olduğu zaman  dürüst bir insanın deliksiz uykusunun ardısıra.  Ve sonunda hissettiğimiz zaman yeniden  zamanın tüm köşe bucağındaki acıları kovmak için  ışıktan çizmelerini çektiğini güneşin.  Barış budur işte.. Barış ışın demetleridir yaz tarlalarında,  iyilik alfabesidir o, dizelerinde şafağın.  Herkesin 'kardeşim' demesidir birbirine, 'yarın yeni bir dünya kuracağız' demesidir;  ve kurmamızdır bu dünyayı türkülerle.  Barış budur işte.. Ölüm çok az yer tuttuğu gün yüreklerde,  mutluluğu gösterdiğinde güven dolu parmağı yolların,  şair ve proleter eşitlikle çekebildiği gün içlerine  büyük karanfilini alacakaranlığın...  barış budur işte.. Barış sımsıkı kenetlenmiş elleridir insanların  sıcacık bir ekmektir o, masası üstünde dünyanın.  Barış, bir annenin gülümseyişinden başka bir şey değildir.. Ve toprakta derin izler açan sabanların  tek bir sözcüktür yazdıkları:  Barış.  Ve bir tren ilerler geleceğe doğru  kayarak benim dizelerimin rayları üzerinden  buğdayla ve güllerle yüklü bir tren.  Bu tren barıştır işte.. Kardeşler, barış içinde ancak  derin derin soluk alır evren.  Tüm evren,  taşıyarak tüm düşlerini.  Kardeşler, uzatın ellerinizi.  Barış budur işte.
Nedir bu cevr ü tegafül zaman zaman güzelim?  Kaçıncıdır bu eziyetli imtihan güzelim?  Tükendi sabr u tahammül.. üzüldü can güzelim.  Bu naz ise yetişir artık el-aman güzelim! . Hayat bende mücerred seninle kaimdir..  Neşat ü lezzet ü şevkim seninle daimdir..  Sen olmasan nazarımda güneş de muzlimdir..  Sözün hakikati işte budur inan güzelim.. Gamınla mün'adim oldu tasarrufum özüme.  Seni tefekkür ile uyku girmiyor gözüme.  İnanmak istemiyorsan eğer benim sözüme,  Buna şehadet eder gökte ahteran güzelim! . Bu infiale beca na-beca nihayet ver...  Yine şikayete..şükre.. niyaze ruhsat ver!  İade eyleyeyim ne'şemi cesaret ver..  Nazardan eyleme didarını nihan güzelim.... Kusurum anlamadım çünkü etmedim mesul..  Olurdu mazeretim belki de karin-i kabul.  Senin sükutuna karşı benim melul melul..  Yetişmiyor mu sana ettiğim figan güzelim? . Ne hal ise ben afv et de şermsar eyle..  Küçük düşürmek ile bari ahz-ı sar eyle,  Dahil-i merhametim, vechin aşikar eyle..  Bu şivedir sana şayan ol heman güzelim! ..
seni kimse anlamıyor Duygu  yıkandığın su, yürüdüğün yol, omuzunda gezinen melek  şemsiyende sayı saymayı öğrenen yağmur  sarmaşık gibi yüzüne sarılan ayna. seni kimse anlamıyor Duygu  binicisiz atlar, yeleli gece, elini altına soktuğun yastık  hep başkalarının sevdiği şarkıları çalan radyolar  kırmızı şarap gibi alnında gezinen ateş. seni kimse anlamıyor Duygu  denizdeki şişe, şişedeki mektup, mektuptaki söz  tuttuğun günlüğe düşen gölge  kuruttuğun çiçeklerden uçup giden koku. seni kimse anlamıyor Duygu  kırılan bardak, taşan süt, eteğine sıçrayan çamur  yorgunlukta başını dayadığın omuz  rüzgarın getirip pencerenin önüne bıraktığı kuştüyü. seni kimse anlamıyor Duygu  yıldırım aşkları, boşanma davaları, evine dönen yolcu  aşkını Portofino mu Mortofino mu, neyse işte öyle  bir yerlerde bulduğunu şarkısında anlatan adam  ve mırıldanan  yalnızca mırıldanan kalabalıklar kentin iç organlarında. seni kimse anlamıyor Duygu  yaşını başını aldığı halde neden teyze olmadığını kimsenin  bilmediği Güzin Abla  bilginin kurutulacak bir çamaşır olduğunu sanan okul  bir terliksi hayvan olduğunu  ve tek hücreli canlılar gibi bölünerek çoğaldığını düşünen devlet. seni kimse anlamıyor Duygu  ayın arkada kalan karanlık yüzü  aşkın sana bakan yaralı yüzü  ve kayarlarken dilek tuttuğun yıldızlar. “Birisi çıkıp  yalnızca  beni ben  olduğum için  sevsin  Tanrım!  Ama  geç olmadan,  olur mu? ”
Perişan halin oldum sormadın hal-i perişanım  Gamından derde düştüm kılmadın tedbir-i dermanım  Ne dersin rüzgarım böyle mi geçsin güzel hanım  Gözüm canım efendim sevdiğim devletli sultanım. Esir-i dam-ı aşkın olalı senden vefa görmem  Seni her kanda görsem ehl-i derde aşina görmem  Vefa vü aşinalık resmini senden reva görmem  Gözüm canım efendim sevdiğim devletli sultanım. Değer her dem vefasız çerh yayından bana bin ok  Kime şerh eyleyem kim mihnet ü enduh u derdim çok  Sana kaldı mürüvvet senden özge hiç kimsem yok  Gözüm canım efendim sevdiğim devletli sultanım. Gözümden dembedem bağrım ezip yaşım gibi gitme  Seni terk eylemezem çün ben beni sen dahi terk eyleme  İgen hem zalim olma ben gibi mazlumu incitme  Gözüm canım efendim sevdiğim devletli sultanım. Katı gönlün neden bu zulm ile bidade ragıbtır  Güzeller sen tegi olmaz cefa senden vaciptir  Senin tek nazenine nazenin işler münasiptir  Gözüm canım efendim sevdiğim devletli sultanım. Nazar kılmazsan ehl-i derd gözden akıdan seyle  Yamanlıktır işin uşşak ile yahşı mıdır böyle  Gel Allah'ı seversen bendene cevr eyleme lutf eyle  Gözüm canım efendim sevdiğim devletli sultanım. Fuzuli şive-i ihsanın ister bir gedayındır  Dirildikçe seg-i kuyun ölende hak-i payındır  Gerek öldür gerek ko hükm hükmün ray rayındır  Gözüm canım efendim sevdiğim devletli sultanım
Yine bir duman çöktü sokağa, kent tutuştu  Bütün sığınaklarda seni arıyorum, nerdesin  Aklıma dökülen hatıralar hattında bir yangın  Bir çarpraz ateş başlıyor, newroz diyor birileri  Dün bir demirciydim oysa ben, ufku eritirdim  Bugünse ateş altındayım,  Hatıralarımı yazma  Bir rüya görüyorsun, terlemişsin sırılsıklam  Vurulup düştüğüme inanmak istemiyorsun  Bir kente girişin provası oluyor oysa ölümüm  Yeis yok, bir misillemedir bütün hatıralarım  Yalnız yıkık bir duvar var karşıda,  Ve bir kadının cesedi üstünde  Uçuşup duruyor takvim yaprakları  Seni bekliyorum orda, meydan saatinin altında  Bir James Dean filmine gideceğiz gelirsen  Cehennem hızıyla çarparken mutsuzluğun çelik zırhına  Soluk soluğa yaşanacak tüm imkansızlıklar  Boyle olmalıydı ve oldu işte diyecek oğlum  Babamsa bir ağıta benzeyecek, küllerimi avuçlarken  Bütüm köprüleri dinamitledim ve geldim işte  Bir kente girmemiz nasıl gerekiyorsa öyle  Apansız çıkmalısın karşıma  Ki unutulmuş bir haykırış olmalı dünyaya  Seninle her karşılaşmamız  Mağlubuz,  Durmadan kazanan bu hayat  Basit bir üçkağıtçı sadece, bir sahtekar  Beşbenzemezle rest çekiyorum  Ama o biliyor bunu ve çekiliyor oyundan  Yokum diyor  Dün bir demirciydim oysa ben, ufku eritirdim  Bugünse ateş altındayım, hatıralarımı yazma  Hatıralarımı yazma,  Tarih sanıyor birileri
Bu gece bir litrelik kadehle içeceğim.  İki kadeh şarapla, zengini geçeceğim.  Önce, üç kez boşayıp, aklımı ve dinimi;  Sonra, üzüm' kızını eş diye seçeceğim! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Bir Kalır uzun resimlerde anısı sakallarımızın  urban içinde Üşüyüp Üşüyüp kaldığımızın. Bir Kalır yanık yağlar kokusu şehirlerde  Uzun nehirlere binip uzaklaşmadıkça. Bir Kalır yabancı yataklarda o oteller  Meydanlar heykeller sizin olmadığınız o her yer. O çok yalınç gerçekli gelip gitmeler. Bir Kalır uzun duvarlar ve onların dipleri  Bir Kalır Yılgın Adamların hep 'Evet' dedikleri. Çok üşürdük hep üşürdük üşümekti bütün yaşadığımız  Üşürdü ellerimiz aşkımız sonsuz uzun sakallarımız. Tükenir dağınık diriliği kaşıntımızın birgün  Bir Kalır uzun kitaplarda anısı çok Üşüdüğümüzün
Onun çölüne gittim.  Konuğum,  Duvardaki kan pıhtısında.  Onun bulduğu damar beni çağırdı.  Ve ruhum eski bir kanla yıkandı.. Onun çölüne düştüm, oturdum cadırında.  Eski bir kavmin buluşması ve töreni.  Bir yaban kuş gibi tüneyip kıyıya  Dedi ki bana “ ölümsün sen “  Mutlak  Mutlak olan.. Onun çölünde gece kımıldar.  Yılan ve akrep karanlığıyla.  Hayat bir zehre gizlenir  Çoğalır sabırla..  O bıraktı beni.  Çöldeki kızıl sularda  Balıklara bakacak  Nefesimi tutarak  Uyuyacağım..  Onun çölünde her gece  Fısıldadım kumlara.  Sordum nasıl yaptıklarını çölü,  Boğmadan koyun koyuna..  Onun çölünde ölüyüm ben.  Gelin ve kaldırın beni.  Gittiği yolda bulutlara değen bir gölge bırakılmış sanki..  Bir sesle uyandıracak beni  Kahra kan olan bir aldanışla yakaracak.  Tanrıya söylendim.  Nasıl da zalim gövdede varlığı onun.  Güzellik acıya kavuştuğunda yorulur ve  Hep yaslı kalacak gözün ışığıyla bakar;  Her yüz bir işarettir tanrıdan.  Bunu yaşlı bir adam söylediginde  Gözleri yoktu.  Annem öyle inanmış olmalı ki ona,  Yüzümü kederli çizdi.  Ve uzayıp tanrıya  “işte” dedi  “ benim annem yeniden doğdu  annem varlığıma döndü”. Gece paslı bir kafesle durdu önümde  Dua için zaman istedim tanrıdan.  Onun varlığına adanacak hiçlik  Düş için,  O büyüde kalbime saplanan acıyla  Bağırdım;  Başka adamlar, başka dillerde dua etsinler. Bizim için.  Ölümü tanıdığımız ve sessiz olduğumuz için  Kutsasınlar.. Ölü bir yaprağın sürüklenişi gibi rüzgarda  Gövdem yitirdi yerini.  Ağır bir uykuyla gizlendi tohuma varlık.  Ağır bir istekle.  Kızıl kan pıhtısı. Tül sabah. Ört üstümü.  Koyu gücünü yüzünün nasıl cizdiyse tanrı  Ve ne gizlediyse kıvrımına gülüsünün.  Gördüm ben.. Tüllere sarılmış çölde ölümümü bekliyorum. Sakinim.  Yok bir gece bu.  Sabah uyanacak aşkı konuşacağız.  Ne çok sürdü diyecek bana.  Ne uzun sürdü hayat.. O uzun günün sabahında  Sesini duydum gün ve gecenin çakışmasının.  Bir tül işleniyormuş gibi aralarında  Kavuştular usulca.. Uyu ağır uykunu  Taşların altında ve su isteğinle kal.  Geniş bir avluda gece kapanan kapıların ağırlığı.  Sürecek olan dilsizlik.  Rüzger tırmalıyor kapını  Aşk uzakta.. Ne tuhaf inanmaman.  Sırtıma dokundun ve orada ayla ışıyan çizgilerin  Bir acıdan artan masumiyet olduguna şaşırdın.  Gideceğini söyledin  İnanmadım sana.  Oysa ben daha doğmadan biliyordum.  Acılı bir ruhta oyalanan bir gövde bu.  Saf ve çocukça bir düşün yatağında.. Kan ve sussusla dinlenen ten kabullenir.  Beyaz tül yatağında başucuma  Camdan bir göz bırakıp gittin.. Ona fısıldanan sözlerin  Aşk olan varlığı  O gidince karardı.  Yüzeyinde göğün  Beyaz ve kıpırtısızım.. Acıdan bir okla çıktım  Bekleyiş yatağından.  İçimde siyah bir taş.  Atları gördüm.  Kapı önlerinde oturan insanı, sözü.  Çok yaşanmış bir çığlıkla hayat.. Bir sırrın bana verilmediği yerden  Sordum ona  Bana ne söyleyeceksin?  Çölün söylemediği ne? . Ruhumu oarada tutan ağırlıkla  Geceye ilendi tenim.  Ve çağırmadı çölü varlığım  Ondan sonra.. Aynaya dönüyorum  Değişmiş gözlerim.  Çölde kumlara bakan kadın  Kedere bakan  Artık benim.. Gördüm çizgilerini avuçlarının  Çöl her şeyi söyledi bana.. Anladım nerede bitti aşk  Kan pıhtılı odanda uyanan gövdem  Neden sığmadı varlığa.. Seni yaprakların gölgeli yalnızlığına bırakıyorum.  Gün doğumunda uyanan nefese ve sana dönen gözlerin  Yakaran çizgisine.  Çölden aldığını çöle ver  Hayattan aldığını hayata.  Artık beklemiyorum  Kal orada.  Geride, tepelerin art arda dizilmekle  Var ettikleri dünya bir hiçlik ahti gibi.  Bir hiç ve gölge.  Gece ay  Gece tül ve yokluk.  Yok gece.. Çölden aldığını çöle ver  Hayattan aldığını hayata.
Alnına konsun bu öpüş  Ve,şimdi senden ayrılırken,  İtiraf edeyim ki  Günlerimi bir düş  Sayarken yanılmıyorsun;  Ama, umut gitmişse uzaklara  Bir gece ya da bir gün  Bir görüntüde ya da bir şeyde olmaksızın  Fark eder mi bu yüzden?  Bütün gördüğümüz ve göründüğümüz  Yalnızca bir düşün içinde bir düş.  Kırılan dalgaların dövdüğü bir kıyının  Haykırışları içinde duruyorum:  Ve altın kum taneleri tutuyorum avucumda  Ne kadar az! Ama nasıl da  Süzülüyorlar parmaklarımın arasından derinlere  Ben ağlarken, ben ağlarken!  Ah Tanrım! Daha sıkı  Tutamaz mıyım onları?  Ah Tanrım! Tekini bile kurtaramaz mıyım acımasız dalgadan?  Bir düşün içinde bir düş mü  Bütün gördüğümüz ve göründüğümüz?
Aşkın şeref diyârını gördümdü bir zaman.. Yıldızlarıyle başka bir âlemdi her gece.. Kıpkırmızıydı şanlı ufuklarda her şafak.. Cânanla çıktığım tepeler..başta çamlıca... Hâlâ muhayyilemde parıldar, resim gibi,. Yârin dudaklarında bitip başlayan visâl.. Cânanla gezdiğim kıyılar, sürdüğüm hayat. Öz mavilikle çerçevelenmiş o levhada,. Ömrün murâdımızca geçen mutlu günleri.. Yaş bastı. Görmedim nice yıldır o yerleri.. Görsem de görmesem de bu indimde bir benim; . Mâdem ki şimdi her biri kalbimdedir benim.
Yalnızım gecenin ıssızlığında,  Taşlı bir yol ışıldar durur siste  Çevre suskun, kulak vermiş Tanrı’ya,  Yıldızlar konuşur birbirleriyle. . Gökyüzünde görkemli bir şölen var!  Toprak, mavi bir ışıkta dinlenir..  Kimi bekliyorum, aradığım ne?  Yüreğimi böyle daraltan nedir . Beklediğim hiçbir şey yok yaşamdan,  Geçmişten de pişmanlık duymuyorum;  Özgürlük ve huzurdur aradığım!  Unutmak ve uyumak istiyorum! . Ama benim uyumak istediğim  O soğuk uykusu değil ölümün...  Yaşam da uykuya dalsın içimde,  Usul usul inip kalkarken göğsüm; . Gündüz gece, tatlı ezgileriyle  Bir ses türküsünü söylesin aşkın  Yeşil dallarıyla ulu bir meşe  Eğilsin üstüme ve hışırdasın
Can vermek için can almalısın,  Milyarlarca kanın döküldüğü denizin üzerine  üzüntülerimiz boş ve dümdüz düşerken  Dalgaların içeri doğru kırıldığı sığ  sahilleri geçiyorum  buralarda beyaz bacaklı, beyaz göbekli  çürümekte olan yaratıklar var  bunlar uzun uzun etraflarındaki ölü  manzaralara karşı isyan etmekteler  Sevgili çocuğum, sana, sadece serçenin sana  yapmış olduğu bir devirde yaşlıyım; genç olmanın moda  olduğu bir devirde yaşlıyım; gülmenin moda olduğu  bir devirde ağlıyorum.  seni sevmenin daha az bir cesaret istediği  bir devirde senden nefret ediyorum.
Geceleyin bir ses böler uykumu,  İçim ürpermeyle dolar: - Nerdesin?  Arıyorum yıllar var ki, ben onu,  Aşıkıyım beni çağıran bu sesin.. Gün olur sürüyüp beni derbeder,  Bu ses rüzgarlara karışır gider.  Gün olur peşimden yürür beraber,  Ansızın haykırır bana: -Nerdesin? . Bütün sevgileri atıp içimden,  Varlığımı yalnız ona verdim ben.  Elverir ki bir gün bana derinden,  Ta derinden bir gün bana ''Gel'' desin.
Silahın düştü elinden  bundan sonra bir hayal parçasısın.. Dostların seni garipseyerek anacak,  vakitsiz ölümüne üzülen bu küçük şiirde de  benim gönlüme göre olacaksın.. Halbuki biraz evvel kar yağıyordu,  sen ağır yaralı;  arkandan düşmandan kurtarılmış toprak,  suları buz tutmuş Vistül,  ağır ağır yürüyordun.  Ufukta belki,  karla örtülü kuleleri ve damlarıyla  biraz sonra şehirler gözükecekti.. Ayak izleri örtülürken arkadaşlarının,  sen çam ormanlarını ve sakin gölleri  son adımında birden bire geçerek  denize vardın.. Ondan sonra bir hayal parçasısın.
Kökünden kopmuş o eski aşklarla  Dopdolu yüreğin yine bir fırın  Gibi alev saçar, bilirim, harla,  Ve senin göğsünün altında hala  Az çok övüncü var kargışlıların; . Yine de, sevgilim, gördüğün her düş  Daha Cehennem'i yansıtmadıkça,  Ve aklı demire, baruta düşmüş,  Yalnız kılıçlar, zehirler üşüşmüş  Bitmez bir kabus içinde açıkça, . Her yerde felaket görüp yeniden,  Süzerek herkesi korku içinde,  Saat çaldı mı sıçrayıp yeniden,  Sarıp sıktığını duymadıkça sen  Önüne geçilmez İğrenti'nin de, . Diyemezsin ki, tutsak kraliçe,  Beni korkuyla sevebilen ancak,  Ağır dehşetiyle sürerken gece  Çığlıklar içinde ruhun, delice,  Bana: 'Ey kralım, sana dengim, bak! '
astarı erken sarkmış  kirasız kaygısız  belki kefilsiz bile  et kokusunda bir vitrin özlemiyle büyütülmüş  bir kasabada  ölmeliydim aslında  on yıl geriden gelen afişli  seks kokulu yazlık sinemaların birinde  uyuyakalmalıydım. sizi tanımadan hatta  gazete bile okumadan  konformist kahvaltılarda  o kasabada  o kendi delikli uykusundan bile habersiz  karabasanda ölmeliydim. adınız geçmiyor farkındasınız değilmi  tek bir şarkıda bile  nasıl kasabaların tek bir caddesi vardır mühim  gerisi ara sokak yalnızlıkları  kediler bile ıslık çalmadan geçer kaldırımları  bir otobüs geçer  'soğuk ve şehirler arası'  bir uykuda içindekiler.... ne kasaba karşılar otobüsü  ne muavin irkilir  kimse inmeyecektir çünkü  kimse binmeyecektir...  herşey bizzat hayata benzer:  otobüsün kasabadan geçişi,  bizim dünyadan geçişimiz.... hiç meşhur olmayan şairler kalır  bazı kasabaların otel odalarında  beyaz kağıt ister vakitsiz  resepsiyon uykuluğundan. kasaba il olmak ister  herşey bizzat hayata benzer  otobüs geçer kasabanın gecesinden  ara sokakta ıslıksız kediler  bazısı yeni hayat'a yazılır olanların  bazısı yazılamaz  olmayan bir beyaz kağıda. ıssızlığın da bir müziği vardır elbet  konuşulamayan notaları vardır  en dandik kasabaların bile  kurulu düzenleri vardır sabahın sekizine  herşey bizzat hayata benzer  ıssız kasaba eskizlerinde.... kasaba il olmak ister  her şair intihar etmek ister bizzat  kafiyeli cinaslı bir son peşindedir  yoksa neden gecenin üçünde  neden kediler bile mırıldanmazken en tutan şarkıları  neden boktan bir kasabanın orta yerinde  ışıksız bir vitrin seyri. herşey hayata benzer bizzat  iki sevdalı arasında...  biri doğumdur hesapsız  öteki ölüm şairce  bazı kasabaların  otel odalarında...
Er meydanlarından çekilir oldum  Çorak iklimlere ekilir oldum  Eğilmek bilmezdim bükülür oldum  Sürer mi bu gaflet daha kaç sene  Uyanıp kendine dönmeyi dene. Acımda ne varsa kurudan, yaştan  Al Dede Korkut'tan Hacı Bektaş'tan  Malazgirt, Tuna, doğ yeni baştan  Dilerim Allah'tan bu devran döne  Uyan durma uyan, uyumak nene. Boşaldın boşaldın dolabilmedin  Gidişin o gidiş gelebilmedin  Döktüğün kanları alabilmedin  Şah damarlarına yapışan kene  Sömürür mü seni daha kaç sene. Seni aldatmasın batı denilen  Onun mayasıdır katı denilen  Onun iç yüzüdür kötü denilen  Budur öz suyunu sömüren kene  Sen uyan, onu da uyandır gene. Sen Oğuz Ata'nın has milletisen  Sen Son Peygamberin has ümmetisen  O seni boğmadan boğ ümmetisen  Uyan durma uyan, uyumak nene  Kalk, doğrul yerinden, yürü geç öne. Medet ummaya gör kızıl surattan  Seni mahrum koyar aşktan, murattan  Çağla Sakarya'dan kükre Fırat'tan  Kara kızıl, sarı sür, topla yine  Bunlardır özünü sömüren kene. Düşün, kaç parçaya bölmüşler seni  Sonsuz bir sahraya salmışlar seni  Kanadını kırıp yolmuşlar seni  Kalk, doğrul yerinden, yürü geç öne  Uyanıp da kendine gelmeyi dene. Destanlar yazılır şanına layık  Yine de erişmez ününe layık  Olusan soyuna, dinine layık  Geçer bu gafletin, sürmez çok sene  Uyan durma uyan, uyumak nene
Önce dünyama sesin girdi özlemli, kısık  Bir mutluluk muştusu gibi ta uzaklardan  Çok sonrası öptüğüm o gül dudaklarından  Önce sesindi çağıran beni gür ve aydınlık. Önce küçük ellerin kondu avuçlarıma  Yolunu sasırmış bir kus gibi, ürkek  Alıştım herseline, her yerine giderek  Saplandın iğnelerce parmak uçlarıma. Önce bir aksamdı gelen seninle dopdolu  İnanılmaz, doyulmaz, anlatılmaz, kanılmaz  Bir aksamdı sevgiden, apaydınlık, bembeyaz  Bir aksamdı, alev istekli, duygulu. Her şey gerçekti, öylesine güzel, yalansız  Ağladım sensiz geçen ve geçecek günlere  Sende ölümsüzlüğün çağrısını duydum önce  Sonra tutuşup, yandım ben, sevdalandım apansız.
bavuluma dağınıklığımı koydum  iç çamaşırı kazak filan  kağıt kalem almıyorum  otellerde var  antetli kimsesizliğimle kalıyorum geceleri  kirpiklerimin yardımıyla kapıyorum perdeleri  hem tek başına  hem kimse görmesin derdindeyim çıplak tenimi. ay çıkıyor boğazımdan  kanamalı bir sözcük gibi  ay çıkıyor ışığımdan  ihanete uğramış hainler gibi  öfkeli bir meddah çekilmez oluyor  sahnede güzel bir şarkıdan çıkıp  kirletiyor evcimen kadınları. bavuluma yıllanmış acılar koyuyorum  oralarda lazım oluyor  pis bir sevişmenin ardından  atıştırıyorum biraz  on yıl öncesinden sakladığım  bilek burkuntusunu  bağlarım eziliyor  yeni evlere eski aşklar taşıyorum  gözyaşlarını biriktiriyorum eski sevgililerin  nefret asıyorum yatak odamın duvarına  kanvas üzerine yağlı boya elliye yetmemiş  bir kadının ellerinde diyorum  ellerinde gömülüyüm  her hafta düzenli olarak törpüleniyor mezartaşlarım. bir kadının diyorum  bir bavulun diyorum  içine sakladım sancılarımı  bir bavul cinayetidir umduğum diyorum  bütün üçüncü sayfalarda var.
Kime dokunsam sensin  Kimi çağırsa dudaklarım...  Başımın tacı, canım efendim.  Görünmez çığlıklarımı gören  Eğilmez başımı öpensin.  Sen bir deniz derinliğisin  Uslanmak bilmez kederler ülkesi...  Coşup yağan fırtına sessizliğim  Kül kedisi yorgunluğunda kalbim  Masalcı ninesini arıyor
İnsan kendisini merak etmeli;  hem de ölümüne merak etmeli.  Gün bitti işte...  Kim farkında bunun senden   başka...  Herkes bu yenilgiyi nasıl da   rahat kabulleniyor.... Vaatlerini tutmadı gün.  Kimse kendisini merak etmedi.  Sabırsızlığın bundan;   bundan çocuksu hasretin...  Kabullenince herkes yaşamını  sen ortaya kendini koydun...  ve bütün suçlarını üzerine   aldın sonra. Bundan işte  bu çocuksu hasretin  Ve ölümcül bir rulet oynadın   insanlarla  hadi dedin, hadi bulun   en zayıf yerimi.... Ve diktin gözlerini gözlerine   kastın bedenini   yükselttin omuzlarını  Öylece kaldın...  Baktılar sana... Baktılar...  Ama yüreğini bir türlü   göremediler.
Korku salardı inceliğin acıman tevazuun  Dünya ve insan çıkmazlarına yumuşak bakışın. Nur sarnıçları ballar koydun çöllere ruh eşiklerine  Senden kaynıyordu yine sana kapılıyor ırmakların. Yamalı ve tertemiz elbiselerim olunca  Her gece mutlak uyanıp adını anınca. Bir gün elbette sofraya birlikte çökeriz  Sen dağ gibi kurul ben zerre bir yer tutayım. Sura vardıkça gövdelendim soyundum aşk duasına  Atılıyorum sırlarına açılıyor hücrelerim. Menzili çoktan geçtim ün saldı kayboluşum  Kendi kuytumda çalkıyor şerbetini ağzım
Ben demedim mi  Hazırlandılar  Onların yüz bin kolları var  Kırbaçları sert, yamçıları sağlam, atları kavi  Yeğin git kese sür atınla birleş  Ben demedim mi. Ben demedim mi  Tekin değil koyaklar, dağ yamaçları  Yağmur yağar ki sis basar ki kurt iner ki  Ay bulanığında gümüş rengi çakallar  Ben demedim mi  Yalnız gitme demedim mi. Çiğdeme sor, çeşmeye sor  Tek açan menevşeye sor  Ayrılık getirir ayrılıklar  Birleş demedim mi  Ben demedim mi
Yaşamın vişne rengi dudakları vardır sevgilim  öpüşün kadar sıcak ve tatlı  özgürlük türküleri de söylenir bu dudaklarla  sevda türküleri de  vişne rengi dudakları vardır sevdanın  gülümser dudakların gibi titrek ve dokunaklı  okyanus olur sarar dünyayı  ölümün vişne rengi dudakları kimi kez  dudaklarınca içten ve inançlı  ölüm asude bahar ülkesi değildir o zaman. ölüm:  yiğit ve sevecen bir yaşamın  mutlu günlere sunulmasıdır  canlı bir gül gibi somut  ayrılık yoktur artık zaman içinden  yaşamın ve sevdanın, ölümün kimi kez de  öpüşün kadar sıcak ve tatlı  vişne rengi dudakları vardır sevgilim...
şimdi gidip yağmurları bulayım  ıslanayım güz kuşları uçmadan  ben bu şehirlerde duramam artık  usandım yabancı yaşamalardan. herkes kendine gitti, çürüdü hüzün bile  aşk belki de hiç yoktu, bir düştü anımsanan  yarım kaldı şiirlerim evrak masalarında  yoruldu sesim dönüp kendini aramaktan. kimseye bir şey olmaz, bırakın beni  saatler yine çalar kırılır uykuların elması  yine kusar minibüsler şarkılarını  sekiz vapuru bensiz de ayrılır sabahlardan. yapmayın, çocukları salmayın eteğime  bezginim çalan zillerden, telefonlardan  ben bu masaları koyar giderim işte  "iyi günler"iniz bile hüzünlenmez ardımdan. gitmeliyim o yağmurlar dinmeden  çekip gitmeden rüzgâr o düş sağanaklarından  bırakın yüreğimi aşklar böyle yaşanmaz  yaşanmaz keder bile sırılsıklam olmadan
Sabahtan çıktım da seyran yerine  Ay yıldız karşımda salınıp durur  Kadir Mevlam ben günahkar kulunum  Defterim elinde dürülüp durur. On iki yıldızın ucu terazi  Karıştı ülkere, gitti birazı  O mahşer yerinde aralar bizi  Hak mizan terazi kurulup durur. iki derler bu dünyanın kapısın  Yerden göğe inmiş anın yapısı  Korkulu yollarda sırat köprüsü  Ummanın üstünde salınıp durur. Karac'oğlan der ki, nedip nederler  Hak olan işleri beyan ederler  Zemanede doğru eğri söylerler  Ay, gün, yıldız gibi durulup durur
Bitki olacaksam  Çayır çimen olayım  Aman baldıran değil . Yol altında kalacaksam  Gelin arabaları geçsin üstümden  Çelik paletler değil . Üstümde çocuklar koşuşsun  Ne kaçan ne kovalayan  Askerler değil . Kerpiç yapacaksanız beni  Okullarda kullanın  Cezaevlerinde değil . Soluğum tükenmez de kalırsa  Islık öttürsünler  Aman ha düdük değil . Kalem yapın beni kalem  Şiirler yazan sevi üstüne  Ölüm kararı değil . Ölünce yaşamalıyım defne yapraklarında  Sakın ola ki  Silahlarla değil
silahımsın  başım havalarda gezerim   en yıkık günlerimde bile. atımsın  ölümü çiğnetmedin düşmana   karanlıkta kurşun yağarken üstüme. karımsın  dölümü paylaşan tarlamsın benim  kollarımda uyuttuğum geceler seni  göğsüne sığındığım geceler senin  öfkemi bir tabanca gibi denediğim geceler sende  kulaç atmışcasına Kızılırmak'ta   yorulup düştüğüm geceler senden  ve ilk görüyormuş gibi baktığım gözlerine   kızıltılı sonbaharlar   alabulut yazlar   tren tren yolculuklar. seni ben  ekmek paramız olmadığı günlerde de gördüm, yiğittin.  seni ben   korkunun kara tırnaklı elleri   bileklerime bir hayalet gibi sarıldığı   günlerde de gördüm, yiğittin.  seni ben   zorlayıp o peygamber köşkünün kapılarını   hücreme temiz çamaşır ve sigara ve selam   yolladığın günlerde de gördüm, yiğittin  bir çift ateş karanfil   bir dost kitap   ve bir bardak su gibi beklediğin günler de   oldu  hasta yatağımın başucunda, yiğittin.. soframızda kuşsütü balık yumurtası yoksa da   işçi ellerinin tadı   aydın gözlerinin balı var  ne zaman kekik koksa   gül koksa çamaşırlarım   elma erik ceviz zeytin portakal   anam koksa çamaşırlarım   ucuz çamaşırlarım   ucuz sabunlarda ellerini anımsarım. ellerin  canım karım ellerin  yaban güllerine mısırlara pırnallara değen   ellerin  ellerin  canım karım ellerin  iki taştan bir undan eden ellerin  ve göller bölgesinin gül bahçelerinden   gül toplar gibi haziranda (şafakta)  çetin kitaplardan bal toplayan ellerin. canına okumuşlar ekmeğimizin  zincire yatırmışlar delikanlı günlerimizi  kan etmişler ellerimizi düşlerimizi   canım gülüm   kan. gayri bize ölüm yok. kavgayı  şiiri  ve seni çok seviyorum.
İnsanlarda tek sıcak kanun,  üzümden şarap yapmaları,  kömürden ateş yapmaları,  öpücüklerden insan yapmalarıdır.. İnsanlarda tek zorlu kanun,  savaşlara, yoksulluğa karşı  kendilerini ayakta tutmaları,  ölüme karşı yaşamalarıdır.. İnsanlarda tek güzel kanun,  suyu ışık yapmaları,  düşü gerçek yapmaları,  düşmanı kardeş yapmalarıdır.. Hep var olan kanunlardır bunlar,  bir çocukcağzın tâ yüreğinden başlar,  yayılır, genişler, uzar gider  tâ akla kadar.. Çeviren: A. Kadir
Buyurunca Hitler Hazretleri  Zararlı fikirlerle dolu kitapların yakılmasını  Halkın önünde, alanlarda,  Öküzler odun yığınlarına araba araba kitap taşıdı.  Gözden düşmüş şairlerden biri,  Hem de en iyilerinden biri,  Şöyle bir göz gezdirdi yakılacak listesine,  Gitti aklı başından:  Unutulmuştu kendi adı.  Hemen seğirtti çalışma odasına,  Sanki öfkesinden kanatlanmıştı.  O saat bir mektup karaladı zorbalara:  'Benimkileri de yakın! ' dedi. 'Benimkileri de!  Yapamazsınız bana bu kötülüğü,  Kenarda bırakamazsınız beni!  Ben de hep gerçeği söylemedim mi kitaplarımda?  Neden davranırsınız bana yalancıymışım gibi?  Yakın benimkileride! '
Hasretin acı veriyor bana  Bu aşk acısı galiba  Aşkı yokluğunda buluyorum  Sana kavuşmaktan korkuyorum. Yanımda olsan sanki bu aşk bitecek  Teninin serinliği ateşimi söndürecek  O ateş ki hayat veriyor bana  Hayat, yani aşk…. Ben aşk denizinde boğulmalı  Aşk ateşinde yanmalıyım  Acı bu aşkı olgunlaştıracak  Ayrılık meyvesini verecek. Ayrılığın acı meyvesini  Ben o meyveyi yiyecek  Tekrar acı çekeceğim  Aşkın sefasını süreceğim. Ben senin o masum bakışlarına  Bir gülü andıran al yanaklarına vurulmadım sevgili  Ben senin yokluğuna vuruldum  Ben aşka vuruldum sevgili aşka vuruldum
Beğlerimiz, elvan gülün üstine  Ağlar gelür şahum Abdal Musa'ya  Urum abdalları postun eğnine  Bağlar gelür şahum Abdal Musa'ya. Urum abdalları gelir dost deyü  Eğnimüzde aba, hırka, post deyü  Hastaları gelür, derman isteyü  Sağlar gelür şahum Abdal Musa'ya. Meydanında dara durmuş gerçekler  Çalınur koç kurbanlara bıçaklar  Döğülür kudümler altun sancaklar  Tuğlar gelür şahum Abdal Musa'ya. Benim bir isteğüm vardır Kerim'den  Münkir bilmez, evliyanın sırrından  Kaygusuz'um ayru düşdüm pirimden  Ağlar gelür şahum Abdal Musa'ya
Hiç olmazsa unutmamak isterdim.  Eski geceler, sevdiklerimle dolu odalar...  Yalnız bırakmayın beni hatıralar.  Az yanımda kal çocukluğum,  Temiz yürekli uysal çocukluğum...  Ah, ümit dolu gençliğim,  İlk şiirim, ilk arkadaşım, ilk sevgim...  -Doğdugum ev. Rahatlıyacak içim duysam  Bir tek kapının sesini.  Arıyorum aklımda bir ninni bestesini...  Böyle uzaklasmayın benden, yasâdığım günler.  Güneş, getir bir bayram sabahını.  Açılın açılın tekrar  Çocuk dizlerimdeki yaralar,  Hepiniz benimsiniz:  Mektebim, sınıflarım, oturduğum sıralar...  Yalnız hatırlamak hatirlamak istiyorum  Nerde kaldı sevgilim, seni ilk öptüğüm gün,  Rengine doymadığım o sema,  Ahengine kanmadığım ırmak.  Bırakıp herşeyi nereye gidiyorum?  Neler geçmişti aklımdan,  Nedendi ağladığım, nedendi güldüğüm?  Ah nasıldı yaşamak?
söylesem ah söyleyebilsem derdimi  mehtap bir gecede açabilsem sana kalbimi  göreceksin seninle dolu  desem, diyebilsem ki seviyorum seni  çılgınca aşığım sana  ama demem, diyemem  çünkü aramızda dağlar, denizler  ve benim o kahrolası gururum var  bu böyle sürüp gidecek  sen, seni sevdiğimi bilmeyecek, öğrenmeyeceksin  ben her gece yıldızlara seni sevdiğimi söyleyeceğim  sana asla...  çünkü aramızda dağlar denizler  ve benim o kahrolası gururum var
Karnındaki karanlık manolyanın   Kimseler anlamadı kokusunu,   Acıttığını kimseler bilemedi   Dişlerinle sıktığın aşk kuşunu. Binlerce Acem tayı uykuya yattı   Alnının ay vurmuş alanında,   O senin kar düşmanı göğsünü   Kucaklarken dört gece kollarımla.. Bakışın tohumların solgun dalıydı   Alçılar, yaseminler arasından.   Aradım vermek için yüreğimde   O fildişi mektupları her zaman diyen.. Her zaman: acımın bahçesi benim   Gövden her zaman, her zaman şaşırtıcı   Damarlarının kanıyla dolu ağzım,   Ağzın ölümüm için söndürdü ışığını.    (İspanyolca'dan Çeviren: Ülkü Tamer)
Ve o sasirtici yüz  Konustu benimle pencerenin öbür yanindan ve dedi ki:  «Hak, açip gözünü gorenindir  Ben ürkütücuyüm yitme yitme duygusu gibi  Ama gene de tanrim,  Nasil korkulur benden?  Sisli çatilari üstünde gökyüzünün  Hfif ve basibos dolasan  Bir uçurtmadan baska  Hiç bir sey olmayan benden?  Askimi, istegimi, nefret ve acilarimi  Gece ayriliginda mezarlarin  Kemirmistir adi ölüm olan bir fare...'  Ve o sasirtici yüz  Ince, uzun ve çok zayif  Akan çizgileri esen rüzgarla  Her an silinen ya da degisen  Ve yumusak ve uzun saçlari  Kapilarak gecenin görünmez dalgalarina  Serilen karanligin ovalarina  Deniz dibi bitkileri gibi  Akti pencerenin öbür yaninda  Ve bagirdi:  “Inanin ne olur bana!  Diri degilim ben! “  Saydam çizgilerin ardinda hala  Görüyordum karanligin koyulasmasini ve gümüs çam  kozalaklarini  Ama o  Salmiyordu her seyin üstünde ve sonsuz yüregi  Ulasiyordu doruklara  Sanki yesil duygusuydu agaçlarin  Ve sonsuza dek sürüyordu gözleri  “Haklisiniz  Hiç aynaya bakmadim ben  Ölümümden sonra  Öylesine ölüyüm ki artik hiç bir sey  Kanitlayamaz  Benim ölümümü  Ah!  Duydun mu kuytu köselerinde bahçenin  Geceye siginip ayisigina kosan  Agustos böceginin sesini?  Belki de tüm yildizlar  Yitik bir gökyüzüne göçüp gitmisler  Ve kent, nasil issizdi kent  Bütün bir yol boyu  Kimseyle karsilasmadim  Rengi uçuk heykeller  Tütün ve toz kokan  Bir kaç çöpçü  Ve yorgun, uykulu bekçilerden baska kimseyle  Yazik  Ölmüsüm ben  Ve sanki ayni bosuna gecenin devamidir  Gece...”  Sustu  Ve aglama duygusu ve aci ve kederle doldurdu  Gözlerinin uçsuz bucaksiz alanini  “Hiç düsündünüz mü  Yasamin kederli maskesinin golgesi altinda  Yüzlerini gizleyen  Sizler  Bu üzücü gerçegi?  Bugün yasayanlarin  Bir baska dirinin posasindan baska, bir sey olmadigini?  Sanki ilk gülüsünde  Yaslanip gitmistir bir çocuk  Ve nasil güvenebilir simdi bu yürek  -Bu asil sözleri degistirilmis,  -Bu bozulmus mezar yaziti  -Bu tasa kesmis sayginligina  Kendisinin?  Belki de var olma aliskanligi  Ve yatistiricilar  Çoktan tüketmistir insanin  Saf ve yalin iskeletini  Belkide issiz bir adaya  Alip götürmüslerdir  Ruhlarimizi  Belki de düste görmüsümdür ben agustos böceginin sesini  Belki de rüzgarli süvarilerdir  Bu tahtadan mizraklara yaslanmis  Bekleyip duran sabirli yayalar  Ve o yüce düsünceli bilgeler olmali  Bu zayif, beli bükülmüs afyon düskünleri  Dogru olmali dogru olmali kimse  Beklemiyor artik bir baslangici  Ve yüregi askla dolu genç kizlar  Uzun igneleriyle nakislarinin  Delmisler çabuk kanan gozlerini  Simdi duyulan sabah uykularinin derinliklerinde  Yankimasidir Karga seslerinin  Ve kendilerine geliyor aynalar  Tek tek ve yapayalniz biçimler  Teslim oluyorlar simdi  Uyanisin dalgin saatlerine  Ve gizli saldirisina karanlik karabasanlarin  Yazik  Tüm anilarimla biriikte ben  Kanli masallar söyleyen, kan'dan  Hiç böylesine küçülmüç yasamayan gururdan  Firsatimin sonunda bekliyorum  Ve kulak veriyorum: Hiç ses yok  Ve çok derinden bakiyorum: Kipirdamiyor bir yaprak bile  Ve temizligin  Ta kendisi olan adim  Tozuna bile dokunamiyor simdi  Mezarlarin...”  Titredi  Ve birden döküldü iki yana  Ve uzun iç çekisler gibi uzandi bana  Yariklardan çikarak  Yalvaran elleri  “Çok soguk  Çizgileriim kesiyor rüzgar  Düsünüyorum bir tek insan var mi simdi  Yikilmis yüzüyle  Tanismaktan  Korkmayan?  Zamani degil mi artik  Açilsin bu pencere, açik açik açik  Yagsin gökyüzü oradan  Kendi kimliginin ölüm namazini  Kilsin insan inleyerek? ”  Belki de bir kus sesiydi o yankilanan  Ya da rüzgar, agaç dallari arasindan  Ya da ben bir üzüntü ve utanç dalgasi gibi  Çikmazlarindan yüregimin  Yükselen ben  Gördüm birden o iki el  iki aci sitem  Benim ellerime dogru uzanan  Yalanci tan isiginin aydinliginda  Yokoldu.  Ve bagirdi bir ses  Soguk ufuklardan:  “Hosça kal! ”
ömrüme zarar veren erkekler sevdim  cam kırıklarıyla sundular bana tenlerini  seviştikçe çoğalan ellerine inandım  uzun...çok uzun ayrılıklardan sonra  sabırsız bir çarmıh gibi açılan kollarına  çarmıh sarmaşığıydım usul usul dolandım  bana nazlı ölümler  korsan ürpertiler bana  bana aklı çelinmiş geceler kaldı. ömrüme zarar veren şiirler sevdim  aşka ait bir damar kesilmiş gibi  kızıl atlar boşandı içimin aynasından  kanadım sözlerde gözlerde pıhtılandım  infilaktı ihtilaldi laneti üstümeydi  sözlerin yalanından yılanından gözlerin  bana düş bana gizem  bana zehir zakkum zamanlar kaldı. ömrüme zarar veren şehirler sevdim  yıkılmayı sevdim hep o enkaz halimi  bir depremi tek başıma karşılayabilmek için  boşaltılmış şehirleri bekledim  harçsız kuleler örüp kaldırım taşlarından  gençliğimi felaket müjdesinde denedim  bana çığ bana boran  ve umarsız aysarı  ah! bunca zararına sevmenin  neresinden dönsem geçmiş zamandı
Damla damla yar göründü  Gözden öze aktı gitti  Bir göründü, pir göründü  Canevimi yaktı gitti. Boşluğumu fırsat bildi  Namımı defterden sildi  Hasreti aslan kesildi  Pençesini taktı gitti. Ben sevdaya kanmaz idim  Yar ismini anmaz idim  Bileğime yanmaz idim  Yüreğimi büktü gitti. Anlamadım yar neyledi  Gaiblerden ne söyledi  Gönlümü çarmıh eyledi  Nazarını çaktı gitti
bir zamanlar olduğum çocuk, uğradı  bana  yabancı bir yüzle.  bir şey demedi. yürüdük  sessizce birbirimize baktık. adımlarımız  yabancı akan bir nehir.  bir araya getirdi bizi, rüzgarda uçuşan bu kağıtlar adına, kökler  ayrıldık  bir orman yeryüzünün yazdığı ve mevsimlerin suladığı.  ey bir zamanlar olduğum çocuk, yaklaş  bizi birleştiren ne, şimdi, ve ne diyeceğiz birbirimize? . Çeviri: Musa Ağgün
Selahattin Arıkan'a. Nerde istersen orda kal... yerleş;  Yolcu, rü'yaya benziyor burası...  İşte bak: Bir küçük denizdir göl;  Bir küçük kıt'a Ahtamar adası!
Şu mavi dağların uzaklarında  Bir akar suyun adıdır 'Fırat'  Ve sevdiğim çocuğun dudaklarında  Sevdiğim bir türkünün adı...  Türkünün tadına karışır  Söyliyen dudakların tadı.. Ey beyaz çocuk, sarışın çocuk,  Dilinde her şey güzelleşen  Cana yakın çocuk...  Kızım, kardeşim.... Günler, geceler ötesi,  Gelirse beklediğim  Masal gecesi;  Şu fani dünyada her murad olsun  Ve senden doğacak kızımın  Adı 'Fırat' olsun!
Birinci Bölüm:  Kader Kapıyı Çalıyor  (Andante) . Gelme diyorsun  Bu gel demektir  Birazdan güneş doğacak  Dolu dizgin atlılar geçecek yüreğimden  Seni düşüneceğim  Gümüş mahmuzların parlaklığında  Yağmur nal izlerini örtmeden  Sana geleceğim  Bekle beni  Hindistan ‘da Banaras şehrinde seni aradım  Ganj ‘ın sularında lanetlenmiş insanlar yıkanıyordu  Ganj ‘ın suları pisti bulanıktı  İçtim. Bir kadın tanıdım Haydarabat ‘da  Cüzamlıydı güzeldi üstelik  Sana benziyordu  Etli dudakları vardı  Brahman mabetlerinde seviştik üç gün üç gece  Taşların üstünde yattık  Bir hayvan tarafımız vardı alımlı  Bir Tanrı tarafımız vardı iğrenç  Bir insan tarafımız olacaktı  Aradık üç gün üç gece  Bulamadık  Bir Tanrı tarafımız vardı korkunç  Sevemedik. Sonra Nijerya ‘da Mozambik ‘te Altınsahillerinde  Kulaklarımda ulu ormanların uğultusu  Vahşetin musikisini dinledim yeşil yeşil  Zifir gibi bir yalnızlıktı içimde yokluğun  İri bir memeydin kalçaydın avuçlarımda  Belki bir tutam tuzdun kirli  Seni düşündükçe susuyordum  Nehirler göller kandırmıyordu beni  O kadınlara gidiyordum  O bakır tenli kadınlara  O kadınlarla da yattım  Adam boyu yaprakların üzerinde  Boyanıp boyanıp yeryüzüne çıkıyorduk derinlerden  Yorgundum  Kuşkuluydum  İliklerime kadar bendim  Bir yeşildim  Bir beyazdım  Karanlıktım  İnsan eti yiyenler anladı beni. Kanarya adalarında  Bir kamış kulübede iki ayna buldum  Birinde ellerim vardı kemik kemik  Parmaklarım beni çağırıyordu sana  Birinde gözlerim vardı  Ağlıyordum  Çiğnenmiş otlara döndüm  Ağlamaklı denizlere  Köpek balıklarının azı dişleri avutmaz beni. Bir gemiydim  Battım  Santa – İsabelle adasının önünde  Şimdi 3200 metre derindeyim  Sana ahtapot gözleri topluyorum  Sana mürekkep balıklarının gözyaşlarını getireceğim  Bırak beni  Yosunlarla bir çeşmeden su içiyorum  O derinliklerde bir mağarada buldum kendimi  Önce garipsedim çıplaklığımı  Utandım  Sonraları alıştım güzelliğime  Bir elim sendin  Bir elim ben  Ayaklarımı göremezdin  Öyle uzaktaydı  Sağ kolumu Mekke ‘de kestiler şafak vakti  Utanmaz yalnızlığımla kaldım çaresiz. Bitmez  Haçlı seferleri boyunca anlatsam maceramı  Yakına gel  Dört yanımız iri ıstakozlarla dolu  Yalnız değiliz  Tuk ki bu tuzlu balıklarda benim yüreklerim çarpıyor  Tut ki gözümün yarısı elmada yarısı kapanık  Tut ki ben beyaz peynirim ben zeytinim  Al  Ekmeğine katık et beni. Dufy ‘nin bir sokağı vardı bilir misin  İlkin seni o mor sokakta gördüm  Temmuzun ondördüydü  Bütün itliği üzerindeydi güneşin  Bir yeşil elbisen vardı  Bir siyah ayakkabın vardı  Bir gözlerin vardı  Bir dudakların vardı  Ama ben yoktum o sokakta  Tahiti adalarında  Gaugin ‘le seni düşünüyordum  Absent kadehlerinde ellerini içiyordum yudum yudum  Dufy ‘nin sokağı aklıma nereden geldi. Bir çift zar aldım  Attım gökyüzüne  Adis-Ababa şehrine düştü  Adis-Ababa şehrinde kadınlar  Hepyek bakıyordu yüzüme  Yüzümde cinayetler işleniyordu her gece  Kadmiyum kırmızısından kanlar akıyordu nehir nehir  Sen baksan görürdün  Her gözüme bir düşeş oturmuştu  Sen görsen anlardın  Titanyum beyazı yalnızlığımı  Budapeşte köprüsünün üzerinde  Bir çingene falıma baktı  Dedi üç günde öleceksin  Ben üçbin yıldır seni arıyorum  Kapılara sığmıyor umutsuzluğum  Lağım kokuları gibi çirkef gibi kederliyim  İçimden dünyayı ipe çekmek geliyor  Cümle yıldızlar şahidim olsun  Yapmazsam adam değilim. Şanghay ‘da orospular benimle yatmadı  Çirkinsin dediler  Pissin dediler  Yıkandım arındım  Afyon yüklü mavnalar geçiyordu Çin denizinden  Birisi geçmişime küfretti  Tuttum öldürdüm  Geçmişim seninle güzeldi temizdi aktı  Kirlettim  Affet beni. Hamamatsu ‘da bir geyşa kızı yüzüme tükürdü  Pyong-Yang ‘da kurşuna dizdiler beni  Tiz bir boru sesi üç defa ti çekti  Trampetler başımda zonkluyordu  Kederliydim  Çaresizdim  Canım Tchaikovski ‘yi dinlemek istiyordu  Ah o keman konçertoları öldürdü beni. Dinsizdim İstanbul ‘da minareler üstüme yıkıldı  Yoksuldum Kudüs ‘te kiliseler kabul etmedi beni  Gelme diyorsun  Bu gel demektir  Birazdan akşam olacak  Rachmaninof ‘la bir meyhanede içmeliyim bu gece  Sonra sana gelmeliyim  Rachmaninof nereye giderse gitsin. Şimdi bir derin mavide akşam oluyor  Gök mavi deniz mavi  Mor dağlar yeşil ağaçlar mavi  Bozuk düzen mavi gecelerden sesleniyorum sana  Ne opera aryaları  Ne beşinci senfonisi Beethoven ‘in  Bir yalnızlık marşıdır çalınıyor uzakta  Gün ışığı arkamızda kaldı bak  Tanyerinde unuttuk gözlerimizi  Gel artık  Hayata yeniden baçlayalım  Gel artık  Bu mavilerde kimseler görmez bizi. Solfej anahtarlarını kaldıralım  Do ‘ların mi ‘lerin önünden  Bırakalım bu dünyayı alabildiğine dönsün  Ölmekse daha kolay ne var  Yaşamaksa sensiz mümkün değil  İskender adam edemedi bu dünyayı  Biz mi edeceğiz  Eflatun çözemedi yaşamanın sırrını  Biz mi çözeceğiz  Bütün yataklar bir kişilik  Git diyorsun  Nereye gideyim  Birazdan gece olacak  Ağır kılıçlar parçalayacak yüreğimi  Pis bir koku gibi çökecek üstüme yalnızlığım  Seni düşüneceğim stepler ortasında yorgun kimsesiz  Dolu dizgin atlılar geçmeyecek yüreğimden  Bir gözümde gümüş mahmuzların pırıltısı hazin  Bir gözümde bozulmuş nal izleri  Durup durup ağlayacağım. Sen bu ayrılıklar için mi yaratıldın söyle  Bu zehir zemberek kederler için mi  Bak bütün orkestralar sustu  Bütün ışıkları söndü dünyanın  Korkma  Haydi uzat ellerini  Geçmiş yılları yeniden yaşayalım bir bir  Bak dinle  Bir seslenen var uzaklardan  Bak dinle  Kader kapıyı çalıyor  Gelme diyorsun  Gelme diyorsun  Bu gel demektir.. İkinci Bölüm :  Seninle Kardeş Değiliz  (Allegro) . Tanrının bıraktığı yerden biz başlıyalım  Üç milyar insanın yarısını sen öldür yarısını ben  Üç kişi kalsak yetişir yeryüzünde  Yaklaş bana  Seninle kardeş değiliz. Hüzünle karışık sevinçlerden kurtul artık  Arzuların o belli belirsiz sıcaklığını sev  Biliyorsun  Önce Tanrı insanı yarattı  Sonra insan sevgiyi  Ne yapsak boş  Ne kadar çabalasak faydasız  Geriye dönemeyiz  Olanlar oldu iş işten geçti  Çamurumuza sevgi katılmış bir kere. Kim bu şarkıları söyleyen  Karcığar faslından düm tek üzere  Aklım bir yere erişti durdu  Susun  Şimdi üçgenlerle oynuyorum  Kaldırın bu daireleri  Bir model kız geldi soyundu karşımda  Saçlarından üç fırça yaptım  Üç tüp boyan vardı  Verenoz yeşili zümrüt yeşili krom yeşili  Hepsini kattım birbirine  Senin yeşilini buldum  Senin yeşilinde orkestralar Debussy ‘den çalıyordu  Senin yeşilinde unuttum siyahlığımı. Bu deli eden uğultu nerden geliyor  Kim kırdı bu aynaları  Toplayın yüzümüzü görelim  Çirkin değiliz artık  Bir kapı açılda önümüzde ölümsüzlüğe  Güzeliz  Sabahlar bizimle dolu  Işık diyordun al işte  Kör kıyılara kadar ışıdı yeryüzü  Renk diyordun işte bak  Buram buram mavi  Çarşılar dolusu kırmızı  Süt beyazından geceler  Sarı güneşler ortasında turuncu bir gün  Yitirilmiş saadetlerin bahçesinde mor çiçekler. Kardeş değiliz diyorum inanmıyorsun  Yalan bunca faziletler yalan  Bizi bu ciğeri beş para etmez insanlar mahvediyor  Aldırma diyorum sana  Dünya ikimiz için yaratıldı  Üç milyar insan iş olsun diye geldi yeryüzüne. Verdiğin her kederin yüreğimde yeri var  Hangi kitabı açtıysam seni okudum yıllardır  Hangi aynaya baktıysam seni gördüm  Gel desen gelemem  Git desen gidemem  Öl desen kanım akmaz  Anladım artık seni sevmek yüce bir şey  Anladım seni sevmek Tanrı ‘ya yaklaşmak gibi. İnsanlar içinde bir sana inandım  Bir seni sevdim kendimden başka  Uykularımın bölündüğü saatlerde  Sendin düşündüğüm soluk soluk  Sivri bıçaklar gibiydin karanlığımda  Gözümü yumsam seni görüyordum  Oynak türkülere benzeyen yürüyüşünle  Sen çıkıyordun karşıma  Karanlığımda  İki yıldızdı ellerin görülmedik  Karanlığımda  Bir orman yangınıydı dudakların. İstesen hayat verirdim bu karanlıklara  İstersen gökyüzünü bir mendil gibi yırtardım  Denizlerden göllerden nehirlerden  Sana görmediğin renkler yaratırdım  Zamanın ötesinde  Yeni bir dünya kurardım sana  İnsansız Tanrısız kedersiz  Severdin  Dağ rüzgarlarının serinliğince  Yaşardın  Bu sefil dünyamızdan uzak. Bir yanıp bir sönen ışıklar gibiyim  Yumruk kadar yüreğimde sen varsın  Kutsal kederler içinde seninleyim artık  Sarı badanalı evlerde başbaşayız  Bütün duvarlara gölgen kazınmış  Kokun sinmiş bütün perdelere  Kapılarda parmakların beyaz beyaz  Sokaklarda ayaklarının izi  Ben bu sokaklarda ölsem  Kaldırımlar çekmez ağırlığımı  Söylesem aşkımı asırlar boyunca  Bu iki yüzlü insanlar anlamaz beni. Desem ki yeryüzüne beş peygamber geldi  Beşincisi sensin  Desem ki iki kişi kaldık dünyada  İkincisi sensin  Desem ki biri var yeri göğü var eden  O da sen olurdun  Sana tapmak için  Kilden bir heykel yapardım güzelliğince  Bilsem ki sen Tanrı ‘dan iyisin  Bilsem ki Tanrı senden güzel değil. Senin o kocaman kocaman gözlerin yok mu  Nasıl duruyor boşluğunda arzuların anlamıyorum  Nasıl nasıl bakıyor bana  Böyle merhametten uzak  Git diyorsun  Nereye gideyim  Ümitlerim ne olacak  Bunca şiirleri kim söyleyecek sana  Kim anlatacak dünyaya sığmayan güzelliğini. Gitmek mümkün olsa da gitsem uzaklara  Sevmesem seni bir daha  Paramparça etsem yüreğimi cam gibi  Sonra yaksam  Savursam küllerini karlı dağlardan açık denizlerden  Yine seni severdim toz toz  Yine sana tapardım küllerimin ağırlığınca. Bu oksijen gazı olmasa da olurdu  Ama Beethoven gelmeseydi dünyaya  Seni bu kadar sevemezdim  İkimizin ortasında o duruyor  Sağımızda birinci keman  Solumuzda ikinci keman  Karşımızda üçüncü keman  Sonra orglar flütler kontrbaslar  Sustur şu orkestrayı Beethoven  Şimdi dokuzuncu senfoninin sırası mı. Bunca yalnızlıklar bunca yokluklar benim işim değil  Bu çirkinliği ben yaratmadım  Ne de bu kahpe güzellikleri  Bende sevmediğin ne varsa senden türedi  Şu karanlık bakışlar  Şu ellerimin pisliği  Şu dudaklarımdan çıkan iğrenç sözler  Besbelli senin eserin  Ne buldumsa sende buldum kötülükten yana  Ne öğrendimse senden öğrendim  Seni sevdikten sonra başladım yaşamağa. Seni Tanrı yarattıysa beni kim yarattı  Bu azabı kim verdi bana  Çıngıraklı yılanların zehirini içtim  Balinaların kusmuklarını  Kükürt kokulu imkansızlıklar içindeyim  Oysa güzeldim tarihin ilk çağlarında  Görsen şaşardın  Öyle aydınlıktım  Öyle iyiydim  Kobalt mavileriyle doluydu yüreğim  Kurşun beyazlarıyla  Severdin beni  Midye kabuklarının yeşilliğince. Sonunda dediğim çıktı işte  Samanyolundan bir yıldız düştü dünyaya  Sinekler gibi eziliverdi insanlar  Her şey bir anda olup bitti  Yapayalnız kaldık  Ne radyo aktivite ne mantar şeklinde bulutlar  Ne yaşamak sevinci ne ölüm korkusu  Sonunda üç kişi kaldık dünyada  Sen  Ben  Bir de Jiro ‘nun Manon Lesko ‘su. Yine bana bakarken yüzün kızarıyor  Toplum kurallarından kurtulamadın daha  Bütün çayırlar bomboş  Görmüyor musun  Al başını dağlara çık  Avaz avaz şarkı söyle sokaklarda  Bir kibrit çak  Bütün evler yansın  Yüzbin yılın öcünü al bu şerefsiz dünyadan  Sonra kaldır kendini denize at  Biraz serinle  Sevebildiğim kadar insanım ben  On gram arsenik yeter canıma  Beni düşünme. Uzun mistral rüzgarlarının üzerine  Nimbüs bulutları geliyor kaç  Uykumuz bölündü çırıl çıplağız  Kum fırtınaları başladı  Çin seddinin ötesinde  Gölgemizi bir Asya şehrinde unuttuk  Taklamakan çöllerinde kaldı rüyalarımız  Haydi git  Yok olduk iki olduğumuz yerde  Haydi git  Bir kalırsak yine var olacağız.. Üçüncü Bölüm :  Karanlıkta  (Presto) . Beşyüz borazan birden çalıyor  Bin davul birden vuruyor başımda  Gök gürültüleri  Çekiç sesleri makine sesleri  Dağlardan kopan kocaman çığlar  Taşlar  Kayalar  Ey üstüme üstüme gelen deniz  Ey cam kırıklarından kader  Yeter artık  Nerdeyse çıldıracağım  Bir yeşil ötesine geldim durdum işte  Merdivenin son basamağındayım  Bir adım daha atsam  Kimseler tutamaz beni  Bir adım daha atsam karanlıktayım. Kaç kere söyledik  Şu potpuriyi çalmayın diye  Anlamıyor musunuz  Fa diyez bemol çaresizlikler içindeyi  Bir duvar yıkılıyor altında kalıyoruz  Bir adam ölüyor bizi gömüyorlar  Susturun şu kemanları  Biraz da ilahlar ağlasın yokluğumuza  Kirli gözyaşları kırık iskemleler  Başı bozuk Çigan havaları  Yeminler notalar akortsuz teller  Ve sakat çocukları Nagazaki ‘nin  Biz bunun için mi geldik yeryüzüne  Devirin şu putları  Mukaddes kitaplar bize göre değil artık. Sinemaskop rezaletler içindeyiz  Café Chantant ‘larda dua ediyoruz  Mabetlerde çiftleşiyoruz artık  Mesuduz  Dokunmayın keyfimize  Saint Pierre ‘in doksandokuzuncu göbekten torunu  Strip tease yapıyor  Foli Bergere revüsünde her gece  Gelsin arkasından şampanya şişeleri  Kauçuk göğüslü kızlarda bir naz bir çalım  On derste aşk  On derste güzellik  On derste cinsiyet  Ve tam onbin yıldır arayıp bulamadığımız fazilet  Sonra mezarlıklar dolusu günah  Genelevler dolusu namus  Velhasıl ailece rock ‘n roll dansı öğrendik  Tepinip duruyoruz. Pirinç tanelerine çizdiğimiz kral resimleri bizi kurtarmadı  Ne de Babil ‘in asma bahçeleri  Hakkını veremedik alın terimizin suçluyuz  Har vurup harman savurduk ömrümüzü  Akıllı bir maymun olmaktan öteye gidemedik  Şimdi bu kördöğüşünde yenildikse suç bizim  Geç anladık zavallılığımızı  Her şeyi bu sağır göklerden bekledik yıllardır  Bizi kimseler inandıramadı ölüme  Bize kimseler öğretmedi insanlığımızı. Kim kurdu bu düzeni nerdeyiz  Bu tekerlekler nasıl dönüyor boşlukta  Bu umutlar bu dualar bu kahrolası hayaller  Nasıl bunca yıldır barındırdı bizi  Bu katı yürekli topraklar  Bu gülünç mezartaşları  Ölümler ölümler ölümler  Ölümlerden beter yalnızlığımız  Bu macera ne zaman bitecek söyleyin  Söyleyin ne zaman aydınlanacak  Bu karanlık alın yazımız. Harun-er Reşidin gazabına uğradık cümlemiz  Başparmaklarımızın birinci boğumundan vurdular bizi  Bir düşüş düştük Eiffel kulesinden  Sersefil oldu ölümüz caddelerde  Nice evlerin nice apartmanların bütün ağırlığı üzerimize kurşun gibi çöktü  Sokak köpekleri işedi kanlı gömleğimize  Yedi yıldız senesi bağırdık ağladık  Kimseler duymadı sesimizi Lili Marlen  Beşyüz sene sonra anlaşıldı yokluğumuz  İşte biz böyle yitirdik inancımızı Tanrıya  Keyfimize dokunmayın  Adamakıllı sarhoşuz. Ya bir gül koparın bahçenizden  Koklayalım  Ya bir yudum su doldurun taslarımıza  İçelim  Ya da bir dilim ekmek verin  Şükredelim yaşadığımız  Karanlıklar içinde  Çamurlar içindeyiz  Tutun kaldırın bizi  O yalancı sevginiz sizin olsun  Biz yaşamak için geldik yeryüzüne  Alın başınıza çalın merhametinizi. Körsünüz ya da sağırsınız  Beyaz çorap giydi diye  Ku Klux Klan derneğinin adamları  Bir zenciyi linç ettiler  Görmediniz  İbni Mansurun beşinci karısını toprağa gömdüler beline kadar  Sabahtan akşama dek yedibin kişi taşladı  Yedibin kişi tükürdü yüzüne görmediniz  Şu gökkubbenin altında  Boşa gitti nice bonjour ‘larımız  Sonra üç kere good night dedik  Duyan olmadı. Ya savaş meydanlarında yitirip bulamadığımız gerçek  Engizisyon işkenceleri yirminci yüzyılın  Fırınlar  Gaz odaları  Kitle halinde ölümler  Kara sineklerin konduğu çürümüş et yığınları  Yaylım ateşlerile delik deşik olmuş insanlığımız  O azgın atların çiğnediği kollar bacaklar  O kan çanağı gözler  O süngü uçlarında yükselen kesik başlarımız. Bizi alçaltan bu kanlı zafer taçları işte  Öptüğümüz o pis eller  O maymun maskara soytarılar  Küçük orospular  Kirli zevklerimiz  Yatağımıza giren frengili kadınlar  Aldığını geri vermez bir karanlık dört yanımızda  Hangi perdeyi aralasak gece  Hangi taşı kaldırsak çaresizlik  Ölüm isli bir fener ışığı bu karanlıklarda  Ölüm yorgun askerlerin tek umudu sıcak  Biz bu ölümlerle yakınız ölümsüzlüğe  Bu karanlıklarla uzak. Siz dilediğiniz şarkıyı söyleyin yine  Yine karamelalarla kandırın küçük kızları  Irzına geçin torunlarınızın  O sapık arzularınız yükseltecek sizi  O karanlık odaların başıboş rahatlığı  Varın dilediğiniz gibi yaşayın artık  Bir gün bütün günahlarınız bağışlanacak Tanrı katında  Ne cehennem ateşleri ne o köprüler kıldan ince  Sizin için değil  Siz öyle Tanrıların böyle kullarısınız işte. Şimdi de oturmuş tuz biber ekiyorsunuz yaramıza  Kiliselerde camilerde öğütler veriyorsunuz Tanrı adına  Sonra her gece bir cinayet işliyorsunuz  Temiz çarşaflarda pis kanınız  Uykularımızda gölgeniz korkunç belalı  Sizi sayıyla mı verdiler bize  Defolun karşımızdan  Bize kendi derdimiz yeter  Kanınızı bulaştırmayın ellerimize. Yüzsüzlüğün bu kadarına pes doğrusu  Haydi biraz eğin başınızı  Bizden af dileyin  Kederimizi anlayın artık  Saygı gösterin sevgimize  Belki sizi affedebiliriz  Ne de olsa insanız biz de  Bir zayıf tarafımız vardır. Nasıl aldandık bunca zamandır  Nasıl inandık güzelliğine hayatın  Bize ne doğan güneşten  Büyüyen buğdaydan akan sudan bize ne  Alabildiğine kederliyiz yorgunuz  Bize dostluğu öğrettiniz  Bize sevmesini öğrettiniz böyle delicesine  Sevdikse günahlarımız Tanrı ‘nın boynuna  Sevilmedikse insanlar utansın kederimizden  Ne aradık ne bulduk dünyanızda söyleyin  Bir sevgiyi bile çok gördünüz bize  Öpüştük uykularımızda ayıpladınız  Kara kara yengeçleri saldınız üstümüze  Şimdi de bir yaşamaktır tutturmuşsunuz  Rahat bırakın bizi  Göğüyle deniziyle  Taşıyla toprağıyla  O yoktan var ettiğiniz Tanrı ‘sıyla  Dünyanız sizin olsun.. Boğaz tokluğuna yaşamalar bizi kurtarmaz artık  Biz oldum olası kör doğmuşuz  Brakisefal kafalarımız bir işe yaramıyor  Hele şu bizimsiz ayaklarımızın haline bakın  Aptallığımız yüzümüzden belli  Aynaya bakıp gülüyoruz  Oysa bütün çirkinliğimiz aşikar ayna gibi  Söyleyin bir Shakespeare mi akıllıydı içimizde  To be or not to be. To be or not to be bir şey değil yine  Sen olmasan benim varlığımdan ne çıkar  Ama sen yoksun işte  Bense bütün insanlar gibi ha varım ha yoğum  Yine sana çıkıyor bütün yollar  Yine bütün iki kere ikiler dört ediyor  Dönüp dolaşıp aynı yere geliyorum.. Dördüncü Bölüm :  Sana Bir Tanrı Getirdim  (Adagio) . Hani o iki kişilik dünyalar bizimdi  Hani sen iyiydin  Halden anlardın  Hani sen git demeyecektin bana  Ve ben her şeye rağman gelecektim  İçimde bir umut  Ellerimde olgun meyvalar  Dünya nimetleri  Gözlerimde yanıp yanıp sönen bir pırıltı  Ama ne sen gel dedin  Ne de ben gelebildim her şeye rağmen  Aşkımız ayrılıklarla başladı. Deli dolu akan nehirlerden tas tas sular içtik  Öyle ateşlerle doluydu yüreklerimiz öyle tutkundu  Karlı dağların serinliğinde uyurduk geceleri  Deniz fenerlerinin ışığında yıkanırdık  Köpükten bir çalkantıydı içimizde zaman  Ne yana baksak denizdi maviydi ışıktı  Sonra bir çaresizlikti zifir  Akıntıya kapılmış gemiler gibiydik. Bir org çalınır gibi yanıbaşımızda  Öyle kendinden geçmiş öyle başıboş  Öyle derin duygular içindeydik anlatılmaz  Sarhoş rüzgarlara bıraktık kendimizi  Aldığını geri vermez dalgalara  Görmediğimiz ülkeler gördük gün doğusunda  Tatmadığımız yemişlerden tattık günahkar olduk  Alevden bir tasta eridi günler  Bir cehennem ateşiydi aşk içimizde  Hiç sönmiyecekmiş gibi yanıyorduk. Tutsaklığımız nasıl başladı bilinmez  Paslı demir kapılar kapandı üstümüze  Taş duvarlarda kayboldu boğuk seslerimiz  Çaresizliğimizi bize aynalar söyledi inanmadık  Kuşatıldık ansızın kederle ayrılıkla  Aman vermez karanlıklar sardı dört yanımızı  Yalnızlık bir ağrı gibi çöktü başımıza  Uyuduk bir daha uyanamadık. Şimdi bir kutup var sana çeker beni  Bir kutup var senden öteye  Ben onun için böyle ortalıkta kaldım  Dağ yollarında caddelerde sokaklarda  Onun için bulup bulup yitirdim seni  Hangi kapıyı çaldıysam sen açtın bana  Hangi gözümü yumduysam seni gördüm  Zamandın zamandan öte bir şeydin  Yıllarca bir meşale gibi yandın uzaklarda. Bu manyetik alanda boğulmam senin yüzünden  Bu zincirleri sen vurdun ellerime  Sen getirdin bunca karanlıkları  Al şunu mumu yak  Korkuyorum  Bir taş aldım attım denize  Günahlarımdan kurtuldum  Alfabenin yirmisekizinci harfindeyim  Öteye gidemem  İtme beni. Benim de bir insan tarafım vardı  Bakma böyle kötü olduğuma  Benim de dileklerim vardı  Benim de bir beklediğim vardı yaşamaktan  Yeter artık vurma yüzüme çirkinliğimi  Her gün bir kadın ağlar benim yüzümde  Büyük dertler içinde benim ellerim  Anlamıyor musun  Sen sevildiğin için güzelsin bu kadar  Ben sevilmediğimden böyle çirkinim. Bütün kötü yerlerde ben kokarım  Biliyorum  Bir hayvan leşiyim öleli kırk gün olmuş  Fabrika bacalarında bir kara dumanım  Zehirim akrep kuyruklarında  Kötüyüm sevemediğin kadar  Öyle fenayım  Kapanmamış bıçak yaralarında  Bu pis çöp tenekelerinde unut beni  Unut artık  Bayat bir ekmek gibi  Çürümüş bir elma gibi. Sarın badanalı evlerde kazanlar kaynar  Sarı badanalı evlerde günah işlenir her gece  Sarı badanalı evlerde ölüler yıkanır  Sarı badanalı evleri sev biraz  Bu evlerde zaman benim akşamlarımdır yitirilmiş  Bu kazanlarda benim gözbebeklerimdir kaynayan  Bu sarılarda benim yüreğim bir ölür bir dirilir  Anladım  Bu dünyada benden başka kimse yok beni anlayan. Tosca ‘dan bşir arya hatırlıyorum şimdi  Sus biraz  Ensemde bir akrep yürüyor  Bırak yürüsün  Sabaha asacaklar beni  Dokunma  Yedi canım vardı ikisi gitsin  Bunca ölümler az gelir bana. Kalbimi yardım  Bir damla kan aktı  Kutuplara kar yağıyordu  Üşüdüm  Failatun vezniyle seni çağırıyorum  Bana inbiklenmiş yeşilliğini getir  Dur gitme  Beş kuruşum vardı kaybettim  Dur gitme  Isırgan otlarından kurtar beni. Deniz analarının gözlerini çaldım  Sana bakmak için  Güneşi üçe böldüm  Al biri senin olsun  Yüzümde beş bıçak yarası var  Bir de sen vur  Barut kokusunu severim  Bir portakalı dilim dilim soy  Acıktım  Tut ki ben yoğum artık yeryüzünde  Tut ki bir marul yaprağıydım  Öldüm. Al şu serçe parmağım sende kalsın  Ben kötüyüm  Allahsızım  Korkunç çirkinim  Ben seksensekizinci tul dairesiyim  Sağ gözümün üç kirpiğini kestim  Al  Ben lanetlendim. Chopin ‘in cenaze marşı çalınıyor  Ölüler ayağa kalktı  Görüyor musun  Şu soldan ikinci benim  Senin yüzünden öldüm  Şimdi seni getiriyorlar karanlığıma  Ağlıyorum  Biraz sev beni  Yaklaş biraz  Gül biraz  Seni affediyorum. Kuşkonmaz dallarına astım kendimi  Sedir ağaçlarına gül yapraklarına  Başımı taşlara vurdum  Gözbebeklerimde büyük camlar parçalandı  Tanrısal duygular içindeydim  Bütün Tanrısızlığımdan uzakta  Bir kemiklerinin sertliğini aldım  Bir teninin aklığını  Sonra sıcaklığını dudaklarının  Gel bak  SANA BİR TANRI GETİRDİM  Gel bak  BİR TANRI YARATTIM SENDEN. Ankara / Nisan – Eylül 1957  (Bilgi Kitabevi – 1958 İkinci Baskı) . (İsmet BARLIOĞLU tarafından Word ortamına aktarılmıştır.)
Yeşil yaprak döndüğünde gazele  Yazın ardı güz görünür sevdiğim  Ayrılırken kaşım çatmam güzele  Belki acı söz görünür sevdiğim . Bilir misin sevda neden turnanın  Diyarından kaçıp giden turnanın  Yükseklerden uçup giden turnanın  Sinesinde köz görünür sevdiğim . Nazar eyler enginlerden yüceler  Garip gönlüm simdi neyi heceler  Çoban yıldızına hasret geceler  Bu sevdalar az görünür sevdiğim . Dağı yaran göğü ağlatan vardır  On sekiz bin rengin cümlesi yardır  Varlığın yokluktur yokluğun sırdır  Her zerresi toz görünür sevdiğim . Sefai'yem gecelere hilal et  İster cemal eyle ister celal et  Bir lokma ekmeğin yedim helal et  Ölüm bize tez görünür sevdiğim! . Aşık Sefai
Kapılar tutulmuş neylersin  Neylersin içerde kalmışız  Yollar kesilmiş  Şehir yenilmiş neylersin  Açlıktır başlamış  Elde silah kalmamış neylersin  Neylersin karanlık da bastırmış  Sevişmezsin de neylersin
Gösteriş yapan,  İnsanlardan kaç.  Maddeye tapan,  Şeytanlardan kaç.    Pis maval okur,  Eylemez şükür,  Taşımaz fikir,  Maymunlardan kaç.. Olur çok yaman,  Dikkat et aman,  Menfaat uman,  Meydanlardan kaç.. Çevirdim tarih,  Oldum müsterih,  Ne Ay ne Merih,  İsyanlardan kaç.. Birkaç cümle laf,  Duyan çekmez of,  Cahil olur kof,  Nadanlardan kaç.. Al sermaye et,  Gönlü eyler fet(h) ,  SELİMÎ’ye yet,  Odunlardan kaç.
İçimde bir acı fırtına kopar  Bulutlarda şimşek çakar giderim  Bitmeyen arzular yolumu kapar  Çılgın bir sel gibi yıkar giderim. Anlarım eşitten farkını farkın  Yıllar süren ömrü biter merakın  Keder uzak olur; mutluluk yakın  Yorgun kafesimden çıkar giderim. O an, zaman durur, mekan silinir  Sonsuzluğa doğru nefes alınır  Ruhum bir damla su, göğe salınır  Süzüle süzüle akar giderim. Çile denizinin görünür dibi  Alır beni yüreğimin sahibi  Geceyi süsleyen yıldızlar gibi  Ben de, bir meş'ale yakar giderim. Birgün utku için, hicran yerine  Dalmak için hülya bahçelerine  Dostların ıslanmış çehrelerine  Son defa, hasretle bakar giderim
Sonbahardan sonra ağaçlar  Hep duman açar Ankara'da  Saksılarda yeşil bir yalnızlık  Uzayıp gider ev tutsaklığında  Kış boyu rüzgarsız ve çiçeksiz  Ne gün kalır güneşin yüreğinde  Ne şafak ne sabah  Kar altında dilsiz ve sessiz  Bir tohum gibi bekler baharı  Taş üstünde topraksız çaresiz. Sonbahardan sonra Ankara'ya dair  Hep aynı sözler söylenir  Ama yağmur  Yine utanır yağarken  Kar yine yağmadan kirlenir    Sonbaharda sonra Ankara^Òda  Yalnızca kuşların isyanı vardır  Bakarsınız bir akşamüstü  Bütün ağaçlar kuş açmıştır  Ve gökyüzü meydanında  Kuş dilinde bir miting başlamıştır. Bir çığlıktır artık yaşanan  Sözcükler yetmez anlatmaya  Notalar fırçalar susar  Çünkü mitingden sonra kuşlar  Kırıp kanatlarını  Ankara^Òya ölüm bırakırlar
öyle büyük hicran ki  cam çerçeve bırakmıyor  kırdı kapıları döküldü sokağa  havada yangın kokusu  itfaiye sirenleri  uzaktan uzağa. öyle büyük hicran ki  telefonlar devamlı meşgul çalıyor  trafik durdu  çarşılar darmadağın  çığlıklar geçiyor karanlıktan  camlarda sinsi bir titreme  boğuk bir uğultu  yeraltından  borular patlamış sular  vahim bir tenhalığa akıyor. öyle büyük ki hicran  zincirleme  elektrik kontakları  şerareler dökülüyor sokak lambalarından  ceryanlar kesildi  gözden kayboldu şehir  sanki siyah bir denize batıyor  ayak sesleri boş meydanlardan  hoyrat kanatları  yukarda bir helikopterin  o ihanet sessizliğini  par   par   parçalıyor
Gece  Tehlikeli bir bilmece . Loş ışıklar altında  Sürüyor amansız poker  Sigara dumanından görülmüyor yüzler  Kıpırtısız, uykusuz ve kanlı gözler . Eller tetikte  Restleşilmiş  Ölümüne  Ve elim berbat yine . Gece  Her yeri  Mermi dolu  Bir Rus ruleti . Bitecek birazdan  Ateş ile barutun  Büyük aşki  Bitecek düello . Gece  Tehlikeli bir bilmece.
Kaldırım çocuğu yüreğim  Nereye baksa yok olacak  Nereye dokunsa taş kesecekmiş  Gibi  Ağlamak istiyor gözlerim  Ve ağlatmak ölesiye...  Kaçmak istiyorum  Kaçmak  Nereye gidecegini bilmeden  Kaçıp gitmek  Terketmek istiyorum bu şehri  Ve  Terkedince ölmek
Akşam karanlıklarla sarmaş dolaş  Sen de sarılmışsın yalnızlığına,  Taksiler kurşun gibi gelir geçer  Troleybüsler salına salına.. Tek tük kadınlar aydınlatır caddeyi.  Genç kızlar beyaz neonlar gibi.  Ortancalar gül rengi ışık saçar,  On beşine varmamışlar masmavi.. Sen de yalnızlık saçarsın.  İçmeye korkarsın, efkâr basar.  Ağlayamazsın elâlem var.  Şapkanı bile çıkaramazsın  Saçlarını uçurur rüzgâr.... Gittim deniz kıyısına oturdum.  Akşam karanlıklarda sarmaş dolaş,  Ben de denize akıyordum  Irmaklar gibi yavaş, yavaş...
Saçların aklarla dolduğu zaman  Geriye hasretle bir bakar mısın?  Yıllar mazimizi yolduğu zaman  Göğsüne menekşe, gül takar mısın? . Pembe kıyılardan geçse bir sandal,  İşitsem sesini şen fıskiyenin;  Zikrimde canlanır eski bir masal:  Gözümde gözlerin, elimde elin.... Zaman kalbimizde can vermiş gibi,  En güzel renklerle süslenir mekân...  Suda aksimizle, havuzun dibi  “Hayat efsanedir” diyordu her an! . 13 Mayıs 1944, Erzurum
tepemde bir akbaba  hırsla ölmemi bekliyor  ben ise düşünüyorum  nasıl bir tuzak kurayım ki  bana yaklaşsın da  onu vurayım  soluk almak için  oturmaya kalksam  işte yıkıldı diye  saldırıyor yüzüme  onu vurmak için  anlayınca fırsat beklediğimi  hızla dönüyor gökyüzüne  kuşaktan kuşağa  onca insanlar öldü  yem olarak, şu ihtiyar akbabaya  deneyimlerim sesleniyor ki  bitimindeyiz zamanın  yaklaşan bir sonu var  ya senin, ya ihtiyar akbabanın  bu cadı, bu kocamış  leş yiyenin yazgısı, sana bağlı  başaramazsan eğer  sıran geldi demektir  tepemde bir akbaba  hırsla bekliyor ölmemi  vay eğer  fırsatı ben kaçırırsam  dökülüyor suskunluğuna akşamın  ezanın ayak sesleri  kent akşamının hayalinde yanıyor  altın ormanları düşlerin  ve odamın suskunluğunda  cuma akşamıyla uğraşıyor  ezanın ayak sesleri  benim elimde kitap  cuma akşamı sessiz  kopuk kopuk geliyor kulağıma,  ezan  kime söylüyor  ne diyor  kent  uğraşıyor Cuma akşamıyla  ve o garip ses  yalın bir köylü gibi  yitiyor kentin çağıltısında  ben yine  kitap okuyorum. Çeviri: Sobhi BABEK
Senin canında bir can vardır. Sen o canı ara!  Senin teninin dağında çok kıymetli bir inci bulunmaktadır.  Sen o incinin madenini ara!  Ey Hak yolunda yürüyüp giden sufi!  Eğer arayabiliyorsan, onu sen kendinde ara,  Kendinden dışarda arama!
Küçük arslan yemek yerken  Dişi arslan gençleşir  Ateş kendi payını isterken  Toprak kıpkırmızı kesilir  Ölüm sevgiden söz ederken  Yaşam ürperir  Yaşam ölümden söz ederken  Sevgi gülümser. (Fransızca,Sabahattin Eyuboğlu)
çoğumuz gibi, o farklı işlere  girip çıktım ki, midem deşilmiş ve bağırsaklarım  rüzgara fırlatılmış gibi hissediyorum kendimi.  iyi insanlar da tanıdım bu işlerde  öbür tür de.  ama birlikte çalıştığım insanları  düşününce-  aradan on yıl geçmesine rağmen-  ilk aklıma gelen  Karl  oluyor.. Karl'ı hatırlıyorum: yaptığımız iş  belden ve boyundan askılı  önlük giymeyi gerektiriyordu.. ben Karl'ın çömeziydim.  'kolay bir işimiz var', demişti  bana.. her sabah yöneticilerden biri geldiğinde  Karl hafifçe öne eğilip gülümser, başını hafifçe sallayarak  onu selamlardı: 'günaydın Doktor Stein',  'günaydın Bay Day' ya da  Bay Night, kadın bekarsa 'günaydın, Lilly' ya da  Betty ya da Fran.. ben tek kelime  etmezdim.. Karl bundan rahatsızlık duyuyordu,  bir gün beni kenara çekti: 'bana bak,  böyle bir işi başka nerede bulacaksın?  iki saatlik öğle paydosumuz var.'. 'bulamam herhalde...'. 'kesinlikle, senin benim gibiler için  bundan iyisi can sağlığı..'. bir şey demedim.. 'tamam, önceleri zor gelir insana köpeklenmek  benim için de kolay olmadı  ama bir süre sonra  önemli olmadığını keşfettim  kabuğum çıktı.  artık kabuğum var,  anladın mı? '. baktım ona, gerçekten vardı kabuğu, yüzünde de bir tür  bulanıklık vardı gözleri anlamsız  bakıyordu, boş ve  kayıtsız; yıllanmış,  yıpranmış bir deniz kabuğuna  bakıyordum.. birkaç hafta geçti  hiçbir şey değişmedi: Karl hiç sektirmeden  herkesi saygı ile selamlıyor,  gülümsüyor, rolünü mükemmel  oynuyordu.. ölümlü olduğumuz aklına  hiç gelmiyordu  herhalde  ya da  daha büyük tanrıların bizi  izliyor  olabileceği.. ben işimi  yaptım.. sonra, bir gün, Karl beni  kenara çekti yine.. 'bak, Doktor Morely benimle  senin hakkında konuştu.'. 'evet? '. 'senin neyin olduğunu  sordu bana? '. 'sen ne dedin? '. 'genç olduğunu söyledim.'. 'teşekkür ederim.'. maaşımı alır almaz  istifa ettim. ama  yine benzer işler buldum  yeni Karl'larla karşılaştım  ve sonunda hepsini bağışladım  ama kendimi asla: . ölümlü olmak bazen  insanı  tuhaf  neredeyse  çalıştırılamaz ve  son derece  iğrenç  kılar-  hür teşebbüsün  kölesi  değil.
Rü'ya gibi bir yazdı. Yarattın hevesinle  Her anını, her rengini, her si'rini hazdan.  Hala doludur bahçeler en tatlı sesinle!  Bir gün, bir uzak hatıra özlersen o yazdan. Körfezdeki dalgın suya bir bak, göreceksin:  Geçmiş gecelerden biri durmakta derinde;  Mehtap... iri güller... ve senin en güzel aksin...  Velhasıl o rü'ya duruyor yerli yerinde!
Bakıp imreniyorum akınına  Şehrin üstünden geçen bulutların,  Belki gidiyorlar yakınına  Rüyamızı kuşatan hudutların.. Evler, ağaçlar, sular, ben ve bu an  Sanki bulutlarla bir, akıyoruz;  Onların hevesine uyaraktan  Cenup ufuklarına bakıyoruz.. Biz de hafif olsaydık bir rüzgardan,  Yer alsaydık şu bulut kervanında,  Güzel’e ve Yeni’ye doğru koşan  Bu sonrasız gidişin bir yanında; . Dağlara, denizlere, ovalara  Uzansaydık yağarak iplik iplik  Tohumları susamış tarlalara  Bahar, gölge ve yağmur götürseydik.. Bakıp imreniyorum akınına  Şehrin üstünden uçan bulutların.  Gidiyor, gidiyorlar yakınına  Rüyamızı kuşatan hudutların.
Selam saygı hepinize  Gelmez yola gidiyorum  Ne karaya ne denize  Gelmez yola gidiyorum. Ne şehire ne de köye  Ne yıldıza ne de aya  Uçsuz bucaksız deryaya  Gelmez yola gidiyorum. Gemi bekliyor limanda  Tayfaları hazır onda  Gözüm kalmadı cihanda  Gelmez yola gidiyorum. Eşim dostum yavrularım  İşte benim sonbaharım  Veysel karanlık yollarım  Gelmez yola gidiyorum
Ey Türk vur, vatanın bakirlerine  Günahkar gömleği biçenleri vur  Kemikten taslarla şarap yerine  Şehitler kanını içenleri vur. Vur güzel aşıklar cenazesinden  Kırmızı meşaleler yakanları vur  Şehvetin raksına yetim sesinden  Besteler şarkılar yapanları vur. Vur o katlin kızıl sapanlarıyla  Dünyaya ölümler ekenleri vur  Vur zulmün o kanlı urganlarıyla  Bir kavmi iplere çekenleri vur. Vur aşkın ve hakkın zaferi için  Vur dünya bak senden bunu istiyor  Vur yerde bak tarih senin seyircin  Vur gökten bak Allah sana vur diyor. Vur çelik kolların kopana kadar  Olanca aşkınla şiddetinle vur  Son düşman son kızıl ölene kadar  Olanca aşkınla kuvvetinle vur
Ala gözlü nazlı dilber  Halimden haberin var mı  Seni eller alıyorlar  Zulmünden haberin var mı. Güzeller yola düzüldü  Aşkının bağrı ezildi  Yürü kemerin çözüldü  Belinden haberin var mı. Atlılar yurdu aşıyor  Badeler doldu taşıyor  Yavru, turuncun düşüyor  Koynundan haberin var mı. Karac(a) oglan budur halim  Neylemeli dünya malın  Binboğa'dir benim ilim  İlimden haberin var mı
Hoyrattır bu akşamüstüler daima.  Gün saltanatıyla gitti mi bir defa  Yalnızlığımızla doldurup her yeri  Bir renk çığlığı içinde bahçemizden,  Bir el çıkarmaya başlar bohçamızdan  Lavanta çiçeği kokan kederleri;  Hoyrattır bu akşamüstüler daima.. Dalga dalga hücum edip pişmanlıklar  Unutuşun o tunç kapısını zorlar  Ve ruh, atılan oklarla delik deşik;  İşte, doğduğun eski evdesin birden  Yolunu gözlüyor lamba ve merdiven,  Susmuş ninnilerle gıcırdıyor beşik  Ve cümle yitikler, mağlûplar, mahzunlar.... Söylenmemiş aşkın güzelliğiyledir  Kağıtlarda yarım bırakılmış şiir;  İnsan, yağmur kokan bir sabaha karşı  Hatırlar bir gün bir camı açtığını,  Duran bir bulutu, bir kuş uçtuğunu,  Çöküp peynir ekmek yediği bir taşı...  Bütün bunlar aşkın güzelliğiyledir.. Aşklar uçup gitmiş olmalı bir yazla  Halay çeken kızlar misali kolkola.  Ya sizler! ey geçmiş zaman etekleri,  İhtiyaç ağaçlı, kuytu bahçelerden  Ayışığı gibi sürüklenip giden;  Geceye bırakıp yorgun erkekleri  Salınan etekler fısıltıyla, nazla.. Ebedi âşığın dönüşünü bekler  Yalan yeminlerin tanığı çiçekler  Artık olmayacak baharlar içinde.  Ey, ömrün en güzel türküsü aldanış!  Aldan, geçmiş olsa bile ümitsiz kış;  Her garipsi ayak izi kar içinde  Dönmeyen âşığın serptiği çiçekler.. Ya sen! ey sen! Esen dallar arasından  Bir parıltı gibi görünüp kaybolan  Ne istersin benden akşam saatinde?  Bir gülüşü olsun görülmemiş kadın,  Nasıl ölümsüzsün aynasında aşkın;  Hatıraların bu uyanma vaktinde  Sensin hep, sen, esen dallar arasından.. Ey unutuş! kapat artık pencereni,  Çoktan derinliğine çekmiş deniz beni;  Çıkmaz artık sular altından o dünya.  Bir duman yükselir gibidir kederden  Macerası çoktan bitmiş o şeylerden.  Amansız gecenle yayıl dört yanıma  Ey unutuş! kurtar bu gamlardan beni.
Takdirin, tasvîbin bollaşır oldu,  Hüsufe uğrama, aman Ay Dede!  Nimetler, hizmetler kapalı geçsin,  Şüpheye düşmesin zaman, Ay Dede! . Saptın mı acaba tuttuğun yoldan,  Dualar almışsın yetimden, duldan,  İşaret feneri görünmez oldu,  Şu dümen kırışın yaman, Ay Dede! . Yetişir gurbetten aldığın öğüt,  Kim sola yanaştıysa kalmıştır züğürt;  Sen suya yular tak, altından yürüt;  Sesini çıkarmaz saman, Ay Dede!   1948
Aşka düşürdün kendüzün  N'eyleyeyin gönül seni  Bir oldu gecen gündüzün  Âh n'ideyin gönül seni. Düşeli aşkına yârin   Yerde gökte yok karârın   Gitti elden ihtiyârın   N'eyleyelin gönül seni. Hakk ile her kim bileşdi   Vâdî-i hayrete düşdü   Aşk deryâsı başdan aşdı   Âh n'ideyin gönül seni. Âşık olaldan dîdâra   Derd ile kaldın âvâre   Döymez oldun intizâre   N'eyleyeyin gönül seni. Aşk ile hoş oldu başın   Ma'şûk ile doldu işin   Kalmadı gayrı teşvîşin   Âh n'ideyin gönül seni. Her gün Hakk'tan ihsân ola   Her müşkil iş âsân ola   Her derdine dermân ola   N'eyleyeyin gönül seni. Ma'şûktan ericek kemend   Uşşâkı eyler kayd ü bend   N'itsin Hüdâyî derd-mend   Âh n'ideyin gönül seni
neyim varsa  sana bırakmalıyım deniz  sende geçmeli mevsimlerim  sende çiçek açmalı ağaçlarım. sende yaşamalıyım deniz  asi ve hür  sende ölmeliyim  bulutlara bakarak
Bulutu kestiler bulut üç parça  Kanım yere aktı bulut üç parça  İki gemiciyken Van Gogh'dan aşırılmış  Bir kadının yüzü ha ha ha.  Bir kadının yüzü avucum kadar  İki gözümle gördüm vallahi billahi  Yıldızlar vardı kafayı çekmiştim  Bu kimin meyhanesi ha ha ha  Bu Ali'nin meyhanesi bu da masa  Bu iki kimse için gezdirmiyorum  Bir kere asılmıştım çocukluğumda  Direkler gemideydi ha ha ha  İki gemiciyken Van Gogh'dan aşırılmış  Bir kadının yüzü kaçıyordu yetişemedim  Ben ömrümde aşk nedir bilmedim  Süheyla'yı saymazsak ha ha ha
Bedenim üşür, yüreğim sızlar.  Ah kavaklar, kavaklar. Beni hoyrat bir makasla  Eski bir fotoğraftan oydular.. Orda kaldı yanağımın yarısı,  Kendini boşlukla tamamlar.. Omuzumda bir kesik el,  Ki hâlâ durmadan kanar.. Ah kavaklar, kavaklar  Acı düştü peşime ardımdan ıslık çalar.
Güzelim bir derde düştüm  Dile yaslandım ağladım  Dalgalandım boydan aştım  Sele yaslandım ağladım. Neler geldi bu başıma  Köprü kurdum göz yaşıma  Dağlar dikildi karşıma  Yola yaslandım ağladım. Ömrümün son devresinde  Kaldım derdin deryasında  Sazımın her perdesinde  Tele yaslandım ağladım. Döndüm yıllara karıştım  Yandım küllere karıştım  Tozdum çöllere karıştım  Yele yaslandım ağladım. Hüdai'yim bahtım kara  Günüm ermedi bahara  Dikeni bağrımda yara  Güle yaslandım ağladım
İster misin ellerimizi birlestirelim,  Sen iki vur, ben iki daha,  Çalmis mi,  Emmis mi alin terini ulusunun,  Sen dört vur, ben dört daha.. Gemi seçmeye mi gitmis 20 kisi, çay bulmaya mi yollanmis  30 kisi,  Disbakan olmus da yüzde mi almis.  - Saçi bitmedik çocuklarim aç iken kerpiç köylerde,  Bebek kizlarim gecelerce akligini satarken-  Sen yedi vur, ben yedi daha.. Ha, ister misin ellerimizi birlestirelim,  Degeri 8 iken, 208'e mi vermis bir tabak fasulyayi,  Dilekçeni görür görmez deve boynunu sallamis, 500 mü  koparmis senden,  Saylav seçilmis de gelecegine yatirim mi yapmis,  devrimi çigneyerek,  Sen dokuz vur, ben dokuz daha.
Toprakta kan olursa,   Uğrunda can olursa,   Canlar kurban olmaz mı?   Adı “Vatan” olursa…    Can atar kan çiçeğim tutuşan karanfile,  Tarihe gelincikler yeşerttim kanım ile…. Atımın nallarının izi vardır her haç’ta,  Hâlâ türküm söylenir Kosova’da, Mohaç’ta…. Malazgirt’ten doğan gün balkıdı Çaldıran’a;  And içip Al Sancağa, bal dedik baldırana…. Koca tarih, bu sırrı gömme daha derine;  Gün mü güldü Prut’ta bir ırkın kaderine? ... Atımın ayağına kapandı karlı dağlar,  Nal seslerimiz ile başlayıp bitti çağlar…. Üzengimi öpenler bugün düşmansa bana?  Biline ki, doğarken can adarız vatana! ... Sus sözümün üstüne,   Bas közümün üstüne,   Ha bastın toprağıma;   Ha gözümün üstüne! ..    Tarih kalemle değil, kan ve canla yazılır,  Gönüllere sığmayan bir imanla yazılır…. Şahidimdir melekler; ölümüm başka benim;  Bir can adağım vardır o sonsuz aşka benim…. Ebed burcunda doğan günde ezel gibiyim;  Bir damladan ummana varacak sel gibiyim…. Bağrımda bayraklaşır toz-tomurcuk bir yara;  Dalgalandıkça günler Otuz Ağustoslara…. Birden kabarır öfkem son şehidin sesinde,  Ta Arş’a kanatlanır atların yelesinde:. Atlarım, Bora mıydı, Tayfun muydu adınız?  Şimşekler! ... Kılıcımı nereye sakladınız?
Ilık bir su gibidir içimde yalnızlığım,  Yalnızlığım, ruhumda uzak bir ses gibidir.  Her sabah ufuklardan mavi şarkılar gelir,  Ve her sabah ürperir içimde yalnızlığım. Güneşim aydan sarı, yarınım dünden zorsa,  Sarsın artık ömrümü tunç kandillerin isi  Üşüyen ellerimden tutmalıydı birisi,  Eğer benim gözlerim onları görmüyorsa.. Bir camın arkasında açılıyor güllerim,  Havuzum pırıl pırıl... yıkar bakışlarımı.  İşler temiz ziyalar suya nakışlarımı;  Ruhumun dünyasından eser tahayyüllerim. Rüya rüzgarlarında bir yaprak yalnızlığım  Düşüncem bir neydir ki ürperir perde perde  Belki bu mısralarım esecek gönüllerde  Fakat herkese uzak kalacak, yalnızlığım.
Şimdi belki benim gibi ölesiye yalnızsındır  Uçan kuşları gözlemektesinidir tek başına  Çamların yeşiline dalmış gitmiştir gözlerin  Radyo dinliyorsundur ya da susarak  Bir kitabı okumaya çalışıyorsundur kim bilir. Sonsuz güzellikte bir aşk düşünüyor olabilirsin  Belki de anılarını deşiyorsun bir olmazı  Bir açmazı derinden derine kurcalar gibi  Bir kahve içmeyi bir elma yemeyi kurarak  Saatine bakıyor olabilirsin uykulu gözlerle  Çocukların oyununa dalmış gitmiş olabilirsin. Mahpus gibi tutsak gibi belki köle gibi  Yarını olmamak gibi bir duygu içindesindir  Belki de kendini bağışlamıyorsundur  Benim hiç bilmediğim bir şeylerden ötürü  Kırık tirenler gibi öylece kalakalmışsındır  Kalkıp gidip çekirdek almayı düşünüyorsundur  Ya da uyumak istiyorsundur her şeyi unutmak için  Belki sen de benim gibi ölesiye yalnızsındır
Sevda çekmek şanlarıdır  Gizlice erkanlarıdır  Hak yoluna canlarıdır  Kurbanı bektaşilerin. Onlar Horasan'ı gezer  Demkeş olur bade süzer  Seyyah olup daim gezer  Sultanı Bektaşilerin. Sırlarına güç erilir  Remizleri geç bilinir  Üstat olan pir seçilir  Hünkarı Bektaşilerin. Arifler arifi gelir  Arife tarif vız gelir  Uzak yakın hep bir gelir  Hassına Bektaşilerin. Pir Sultan'ım bu ne demek  Yerde insan gökte melek  Hiç cahile çekme emek  Devranı Bektaşilerin
kötüleri korkutur pençen  iyileri sevindirir inceliğin,  benzer şeyler  duymak isterdim  dizelerim için.. (kerem çalışkan)
Ben çürümüş bir asayım  Zindanlara yol eyledi dert beni  Çarmıha gerilmiş bir İsa'yım  Çivilere zapteyledi dert beni. Pir sultanıda gördüm  Darağaca vur eyledi aşk beni  Hacı Bektaş'ı kırda gördüm  Bir ceylana pir eyledi aşk beni. Her yangına, her ataşa  Koz eyledi dert beni  Bu dağlara, bu yollara  Toz eyledi aşk beni. Ben yanarım aşk için  Ben yanarım gül için  Bu ateş sönmesin diye  Ben yanarım kim için  Ben yanarım sen için  Bari sen yanma diye. Ben yıkılmış bir ozanım  Yangınlara kül eyledi dert beni  Kerbela çölünde, bir Hüseyi'nim  Damla suya kul eyledi dert beni. Ben Yunus'u nurda gördüm  Dergahına gül eyledi aşk beni  O mecnu'nu firarda gördüm  Bir Leyla'ya deleyledi aşk beni
Yalnızlık bir yağmura benzer,  Yükselir akşamlara denizlerden  Uzak, ıssız ovalardan eser,  Ağar gider göklere, her zaman göklerdedir  Ve kentin üstüne göklerden düşer. . Erselik saatlerde yağar yere  Yüzlerini sabaha döndürünce sokaklar,  Umduğunu bulamamış, üzgün yaslı  Ayrılınca birbirinden gövdeler;  Ve insanlar karşılıklı nefretler içinde  Yatarken aynı yatakta yan yana: . Akar, akar yalnızlık ırmaklarca. . Türkçesi: Behçet Necatigil
Geç gençliğimin en güzel günleri  Unutmak için içerim şarabı  Acı mı gider hoşuma öylesi  Bu acılıktır ömrümün tadı
Kar yağdı durmadan üç gün üç gece,  Tıkandı geçitler yollar kapandı.  Yalnızlığın buzdan çetelesinde  Kimseler umursamadı karı.  Yüzlerinde iğreti bir kibirle  Hep düşürmekten korktukları,  Dalıp gittiler günlük işlerine.. Diz boyu birikmiş kar içinde  Yürürdük uzatarak açtığımız kanalı,  İki kar güvesi gibi sokaklarda seninle  Anardık bütün yitik aşkları  Bu karlı kış gününde.  Güngörmüş dağlara karşı  Sımsıcak öpüşürdük sarılıp birbirimize.. -Sevgilim, yanımda olsaydın keşke! . Şölensiz, sevinçsiz yaşıyoruz şimdilerde,  Bir iğdiş ve buruşuk zamanı.  Kimsenin türküsü yok dilinde  Karşılayacak yağan karı  Coşkulu ve sarhoş sesiyle.  Bıçak açmıyor ağızları;  Acı, yalnız acı var yüreklerde.. Kar yağdı durmadan üç gün üç gece,  Yaslandı duvarlara, kapıları zorladı,  Pencerelerden baktı ev içlerine.  Kar hiç böyle kimsesiz kalmadı  Kendi özgül tarihinde.  Çıngırakların, kızakların karı  Yağdı herşeyin üstüne sessiz bir öfkeyle.. Birikti bir çamaşır ipine bile.  Saçaklardan sarktı,  Attı kendini gürültüyle yere,  Kimse sahip çıkmadı;  Yığıldı kaldı duvar diplerine.  Yalnız kuş ayakalrı  Bastılar incelikle göğsüne.. -Sevgilim, yanımda olsaydın keşke! . Kar var yaşadığımız günlerde.  Umutsuzluk çevremizi kuşattı,  Kıtlık kıran gündemde.  Yine de ele güne karşı,  Özenle saklıyorum yüreğimde  Sana duyduğum aşkı,  Dört yanım kar içinde.
Ben dünyaya bir idare lambası altında geldim  Yeryüzü Birinci Dünya Harbi'ni yaşıyordu  Başımın üstünde mendil boyunda bulutlar vardı. Yunan Harbi'nde yanan şehirlerimizi bir dağdan seyrettim  O çadır çadır insanları askerleri esirleri  Arkalarında bir gömlekle kaçan halkımızı  İlk topu ilk tayyareyi gördüm  Anam kardeşim ve ben ayaktaydık  Kapanık dükkânlarıyla çarşılarımıza yağmur yağıyordu. Her sınıf insanıyla şehrim dağlara taşınmıştı. O yangından nehirlerimiz dağlarımız ve çeşmelerimiz kurtuldular. Yanmış ve yakılmış şehrimize bir akşamüzeri askerlerimiz girdi  Kursaklarında bir parça ekmekle insanlar ayaktaydı  O gün dünyayı ve insanları tanıdım  O gün ayağımın dibindeki şehirden ağlamayı öğrendim
Yiğidin eyisini nerden bileyim  Yüzü güleç, kendi yaman olmalı  Kasavet serine çöktüğü zaman  Gönlünün gamını alan olmalı. Benim sözüm yiğit olan yiğide  Yiğit olan muntazırdır öğüde  Ben yiğit isterim fırka dağıda  Yiğidin başında duman olmalı. Yiğit olan yiğit kurt gibi bakar  Düşmanı görünce ayağa kalkar  Kapar mızrağını meydana çıkar  Yiğidin ardında duran olmalı. Safi güzel olan, sol bazı kötü  Yiğidin densizi ey olmaz zatı  Gayet durgun ister silahı, atı  Yiğit el çekmeyip viran olmalı. KARAC'OGLAN derki, çile çekilmez  Hozan tarlalara sünbül ekilmez  Sak yabancı ile başa çıkılmaz  İçinden sıdk ile yanan olmalı
Bir ayağın çukurda, ihtiyar Maria,  geldim seninle gerçekleri konuşmaya:  Bir tesbihin dizili acıları oldu hayatın  ne seven bir erkeğin oldu, ne sağlık, ne mal mülk,  ancak açlık vardı paylaşılan.  Geldim seninle umudundan konuşmaya,  kızının nasıl olduğunu bilmeden  kuzuladığı o üç ayrı umuttan da.  Sarı sabunla perdahlanmış ellerinin arasına al  bir çocuğunkini andıran bu erkek elini,  sertleşmiş nasırlarını ve kıvrılmış saf parmaklarını  doktor ellerimin yumuşak utancında ov.  Dinle, emekçi büyükanne,  inan gelen insana,  göremeyecek olsan da geleceğe inan.  Tüm bir hayat boyunca umudunu boşa çıkaran  acımasız Tanrıya da dua etme.  Yağlıkara okşayışlarının büyümesini görmek için  ölümden acımasını isteme;  gökler yeşil ve karanlık hüküm sürüyor sende,  her şeyden öte kızıl bir intikama sahip olacaksın,  şafağı yaşayacaklar torunlarının hepsi,  huzur içinde öl yaşlı mücadeleci.  Bir ayağın çukurda ihtiyar Maria,  o gideceğin günlerden biri  otuz kefen tasarımı  bakışlarıyla selamlayacaklar seni.  Bir ayağın çukurda, ihtiyar Maria,  suskun kalacak odanın duvarları  birleşince ölüm astımla  ve sevdaların boğazına dizilince.  Bronzdan dökülmüş üç okşama  (geceni hafifleten tek ışık)  açlıkla kuşanmış üç torun  her zaman bir gülümseme buldukları  yaşlı kıvrık parmaklarını özleyecekler.  Hepsi bu olacak, ihtiyar Maria.  Bir tesbihin dizili acıları oldu hayatın  ne seven bir erkeğin oldu, ne sağlık, ne mal mülk,  ancak açlık vardı paylaşılan,  geçti keder içinde hayatın, ihtiyar Maria.  Bulandırdığında gözbebeklerinin acısını  sonsuz dinlenmenin buyruğu,  ömür boyu angaryadaki ellerin  son şefkatli okşayışı içine çektiğinde  onları düşüneceksin... ve ağlayacaksın,  zavallı ihtiyar Maria.  Hayır, hayır yapma  bir hayat boyu umudunu boşa çıkaran  umursamaz Tanrı'ya kendini teslim etme,  ölümden aman dileme,  korkunç bir açlıkla kuşanmıştı hayatın,  sonunda kuşandı astımla.  Fakat bildirmek istiyorum ki sana  umutların kısık ve yiğit sesiyle  intikamların en kızılı ve yiğit olanıyla,  ideallerimin en doğru boyutuyla  yemin etmek istiyorum.  Sarı sabunla perdahlanmış ellerinin arasına al  bir çocuğunkini andıran bu erkek elini,  sertleşmiş nasırlarını ve kıvrılmış saf parmaklarını  doktor ellerimin yumuşak utancında ov.  Huzur içinde yat, ihtiyar Maria,  huzur içinde yat, ihtiyar mücadeleci,  şafağı yaşayacaklar torunlarının hepsi.  YEMİN EDİYORUM Kİ...
Kardeşim sen düşünceden ibaretsin,  Geriye kalan et ve kemiksin,  Gül düşünür gülüstan olursun,  Diken düşünür dikenlik olursun,
Ve sevinç güzel bir denizle başladı  ve güneş ipi kalınlaştırıyordu  sonra ansızın uzayıverdi ip  bir ucu orda kaldı  bir ucu bende  ve iki uç arasında sıkışan  karışık bir sevgiyi acabayla büyüten  bir güzelliğin negatifini büyüten  ince bir yüreğe dayanamadı  ip  koptu  sevinç  güzel bir denizle kaldı  ve güneş bir bulutla rahibeleşiyordu. sevgilim  bugün  helva yedim şarap içtim göğe uzandım  avuçlarımda hüzünlü bir aşk  ince kemikli bir eli okşuyorum  göğü okşuyorum  yabani bir diken batıyor avuçlarıma  bir çakıyla parmağımı kesiyorum yanlışlıkla. sanki bilerek yanlışlıkla kesiyorum  sanki aşkı kesiyorum  aşk parmağımda yanlış bir uçurum. dokunurken bırakır ürkek bir martı gibi  çünkü deniz orda  -ben alışkın değilim bir eli martılamaya  çünkü deniz orda  çünkü deniz orda  -heyecan verir bana aşk  çekilir kuytusuna  uzar gider gecede  bırakarak cinsel tortusunu  sevgi  denizin başlangıcı. seni koruyacam  tamamlıyacam  seni kazanmalıyım  istediğim kadar beslerim seni  büyütürüm içimde seni  çok çok çok  bir şey ver bana  seni seviyorum. (Eylül 1970)
Sanma şâhım / herkesi sen / sâdıkane / yâr olur  Herkesi sen / dostun mu sandın / belki ol / ağyâr olur  Sadıkâne / belki ol / âlemde bir / serdar olur  Yâr olur / ağyâr olur / serdar olur / didâr olur
Sen ey o çiçekler ey o değişmeler ayı  Bulutsuz geçen mayıs bıçaklanmış haziran  Bir daha artık ne o gülleri ne o leylakları  Bir daha o ilk yazı unutamam hiçbir zaman . O korkunç kuruntuyu unutamam bir daha  Alayı çığlığı kalabalığı güneşi  Aşk arabalarını Belçika hediyelerini  Havayı o arı uğultulu yolu sonra da  O sakınmasız utkuyu kavgaları aşan  Öpüşmenin kızıla döndürdüğü o kanı  Çılgın halkın leylaklarla donattığı  O ölüme gidenleri unutamam artık dünyada . Kutsal o eski zaman betiklerine çalan  Fransa bahçelerini unutamam bir daha  O akşamları büyüsünü o sessizliğin  Gülleri yol boyunca ki gülleri sonra da  O bozgun yeline karşı duran çiçekleri  Alaycı topları o bisikletleri şaşkın  Korkunun kanadı üstünden geçen erleri  O perişan kılıklarını konaklıyanların . Ama neden bilmem bu benzetme kasırgası  Durmadan hep aynı noktaya getirir beni  Saint-Marth bir general kara bir dal yığını  Orman yanında bir köşk Normandiya biçimi  İşte tıs yok düşman karanlıkta dinleniyor  Birden bize Paris düştü diyorlar bu akşam  Dünya da ne o yitirdiğimiz aşkı bir daha  Ne o gülleri ne de o leylakları unutamam . Flandres leylaklarını demetlerini ilk günün  O tatlı izini yanakları söndüren ölümün  Sonra sizi kaçışın gülleri taze güller sizi  Yangın rengine çalan Anjou gülleri sizi . Louis Aragon
Bugün Yardan Haber Geldi  Bir Bir Yandan Bir Bir Yandan  Eğildim Bir Buse Aldım  Bir Bir Yandan Bir Bir Yandan. Güzel Olanı Severler  Yanağından Gül Dererler  Kulakta Mengiç Küpeler  Bir Bir Yandan Bir Bir Yandan. Baş Koydum Yarin Dizine  Uykular Girmez Gözüme  Ağ Ellerin Sür Yüzüme  Bir Bir Yandan Bir Bir Yandan. Şekerden Şerbet Ezerler  İnce Tülbentten Süzerler  Dört Yanım Almış Güzeller  Bir Bir Yandan Bir Bir Yandan. Pir Sultanım Gel Yanıma  Seni Sarayım Canıma  Dola Kolların Boynuma  Bir Bir Yandan Bir Bir Yandan
Bir yanım tuz,  Bir yanım şeker  Tuzdan yanayım. Bir yanım deniz  Bir yanım toprak  Denizden yanayım. Bir yanım sen  Bir yanım ben  Senden yanayım
Dinleyen her zerreye bin bir hitâbım var benim,  Kâinât isminde hiçden bir kitâbım var benim! . Ya hitâbımdan okursun, yâ kitabımdan beni,  Yazdığım efsânede on altı bâbım var benim! . Hey’etimde müttefik mağrıbla maşrık, veçhe yok;  Gayr-i mer’î zerrede bin âftâbım var benim! . Hüsn-i mutlak bir yudumda kendini gayb eyledi,  Gönlümün humhanesinde böyle nâbım var benim! . Varlığımdan intihâsızlık terennüm eyliyen  Bezm-i hiçide adem adlı rebâbım var benim! . Neşvemiz bî-ibtidadır işvemiz bî-intihâ,  Böyle bir sâkiye candan intisâbım var benim! . Meyve-i memnua’dan çekmiş bizim pîr-i mugân,  Neyzen’im, gönlümde bin bir küp şarâbım var benim! . ***. Gün Türkçesine Uyarlama: . Dinleyen her zerreye bin bir hitâbım var benim,  Kâinât isminde hiçden bir kitâbım var benim! . Ya hitâbımdan okursun, yâ kitabımdan beni,  Yazdığım efsânede on altı bâbım var benim! . Hey’etimde müttefik batıyla doğu, yön yok  Görünmez zerrede binbir güzel yüzüm var benim! . Gerçek güzellik bir yudumda kendini kaybetti  Gönlümün meyhanesinde üzümüm var benim. Varlığımdan sonsuzluk bestesi söyleyen  Hiçlik meclisinde insan denen rebabım var benim . Neşem ezelden beridir, işvem sonsuzdur  Böyle içki sunana candan bağlılığım var benim. Yasak meyveden sunmuş bana meyhaneci  Neyzen’im gönlümde binbir küp şarabım var benim. Uyarlama: Orhan Balkarlı
Dur yolcu! Bilmeden gelip bastığın  Bu toprak, bir devrin battığı yerdir.  Eğil de kulak ver, bu sessiz yığın  Bir vatan kalbinin attığı yerdir. . Bu ıssız, gölgesiz yolun sonunda  Gördüğün bu tümsek Anadolu'nda,  İstiklal uğrunda, namus yolunda  Can veren Mehmed’in yattığı yerdir. . Bu tümsek, koparken büyük zelzele,  Son vatan parçası geçerken ele,  Mehmed’in düşmanı boğdugu sele  Mübarek kanını kattığı yerdir. . Düşün ki, haşrolan kan, kemik, etin  Yaptığı bu tümsek, amansız, çetin  Bir harbin sonunda bütün milletin  Hürriyet zevkini tattığı yerdir.
Senin, ince uzun, beyaz ellerin  Yüreğimi alan bir serinlik sanki  Al bir kadife üstünde ellerin dursa biraz  Tabloların en güzeli olur inan ki.. Ellerini düşündüm geceler boyu  Ellerin içimde akıp duran su  Ellerin, türküler uykular kadar güzel  Ellerin karanfil kokusu.... Mısra mısra beyit beyit ördüğüm  Ellerindir düşlerimde ayan beyan gördüğüm  Uzat ellerini avuçlarıma  Uzaktan bakmak mı yüz görümlüğüm.. Ateşim var, hastayım, sayıklıyorum  Ellerin aklımda en güzel yorum  Koysan ellerini alnıma biraz  Bütün ateşimi alır diyorum.. Kapı, pencere, masa, duvar...  Odamın her yerinde ellerinden gölge var  Bir gün gelsen evime şaşıracaksın  Açılacak birer birer kendiliğinden kapılar
Aşam dedim, karlı dağlar başından  Yüce dağlar koç yiğide dag m'olur  Ağrır bedenim, sızlar yaralarım  Bu yarayı ceken yigit sag m'olur. Sıra sıra dikemedim sö'ğü'dü'  Ben başıma veremedim ögüdü  Elleri göğsünde görün yigidi  Yigit mağrur gezmek ile bey m'olur. Öğüt versen, bana ögüt kar etmez  O yarin hayali karşımdan gitmez  Kementle bağlasam, kolun bağ tutmaz  Yarin zulufunden özge bag m'olur. Karac'oglan der ki, fani dünyadan  Korkmaz mısın haram ile zinadan  Ayırır seni anan babandan  Gurbet ile düşen yigit sag m'olur
Bu nasıl sevgi böyle?  Bu nasıl tutku?  Bu nasıl özlem?  Ne zaman gözlerini görsem  Bir çoğalıyorum, bir eksiliyorum. Mutluyum varsın diye  Al uzattım ellerimi  Seni sarsın diye  Ceylanım! Belki bir gün duyarsın diye  Çıkmışım bir dağ başına sana türkü söylüyorum. Ne güzel ellerin var incecik  Ne güzel saçların var sapsarı  Anlasana o yalansız gözleri  O kirpikleri, o dudakları  Düşündükçe baştanbaşa özlem kesiliyorum. Al desem, sana ömrümü versem  Korkarsın, alamazsın ki  Dur desem, kaçarsın yine ceylanım  Gül desem, ağlarsın  Gel desem, gelmeyeceksin, biliyorum. Bu engeller bana göre değil oysa  Ben bu dağları aşarım  Geçerim bu denizleri, korkma  İşte düştüm yollara  Dur, bekle beni, geliyorum. Sevmek inancım, tutkum benim en eski  Dağıtsam dünyalara yeterdi bu sevgi  Düşünsene, anlasana ceylanım  Sen yoksan ne farkeder ki  Ha öyle ölmüşüm, ha böyle ölüyorum
Çukurova bayramlığın geyerken  Çıplaklığın üzerinden soyarken  Şubat ayı kış yelini kovarken  Cennet dense sana yakışır dağlar. Ağacınız yapraklarla donanır  Taşlarınız bir birliğe inanır  Hep çiçekler bağrınızda gönenir  Pınarınız çağlar akışır dağlar. Rüzgar eser dallarınız atışır  Kuşlarınız birbirile ötüşür  Ören yerler bu bayramdan pek üşür  Sünbül niçin yaslı bakışır dağlar. Karac'oğlan size bakar sevinir  Sevinirken kalbi yanar gövünür  Kımıldanır her dertlerim devinir  Yas ile sevincim yıkışır dağlar
Garibin anası pencerelerden  Yanık türkülerle yollara bakar  İncecik yüzünde her akşam üstü  Çizgi çizgi nokta nokta bir efkar.. Fakirin anası her sabah sessiz  Ağlar çocuğunun aç çıplak durduğuna  Elleri koynunda kalır çaresiz  Bin pişman doğduğuna,doğurduğuna.. Mahkumun anası susar konuşmaz  Suçu kendisinde sanır.  Kaçar insanlardan aydınlıklardan  Duvarlara bile baksa utanır.. Açılsa üstüm biraz,duyar da gece yarısı  Kalkar yatağından gelir  Bir mübarek el usanır yorganıma usulca  Bilirim anamın elidir.. Bir merhamet bir sıcaklık bir gurur  Yavrum diyen sesinde  Ve huzurun günde beş vakit nabzı vurur  Beyaz tülbentinde,seccadesinde.. Karımın anası anama benzer  Öylesine yakın duygulu ince.  Özü sözü bir,yayla gözesi kadar berrak  Oturtacak yer bulamaz çıkıp yanına gidince  Yüreği destanlar gibi sımsıcak.. Ve alnım açıksa,başım dikse  Dirliğimiz varsa,mutluysam  Yüzüme gülüyorsa böyle bu şehir.  Bir beyaz zambak gibi pırıl pırılsa yavrum  Ve yavrumsa herşeyi bana sevdiren bir bir  Bu mutluluk bu düzen bu bitmeyen aydınlık  Anasının yüzü suyu hürmetinedir.
Tek yıldız kalmayacak gecede.  Gece kalmayacak.  Ben ölürken dayanımaz evren de  tüm varlığıyla ölecek benimle,  Sileceğim piramitleri, madalyaları,  Kıtaları ve yüzleri.  Sileceğim geçmişin birikimini.  Toz edeceğim tarihi, tozu toz.  Son günbatımını seyrediyorum şimdi.  Son kuşu dinliyorum.  Kimseye hiçbir şey bırakmıyorum.
derya içre deryayı bilmeyenlere. İlkbahar. Resmini yapabilseydi parmaklarım  Karanfillerle buluşup perçemlerinde  Yitik kalbini arardı denizlerin. Yoksa o gözler masmavi çiçeklerin  Bin bir çeşidiyle damıtılmış bir nehrin  Sularını arayan yıldız mıdır göğümde. Yoksa o baygın tebessümüne  Dokundukça alevlenen  Çaresiz bir yaprak mıdır ellerim. Yaz. Bu rıhtım, bu liman, yorgun gemiler  Akkor kirpiklerinden fışkıran dalgaların  Sahillere vuran yalnızlığıdır. Parçalanan adaların uzaktan  Duyulan feryadı, çöl ağıtları  Düşürür pencereme. Ya serin bahçelerin gölgesinde  Bekleyeceğim güvercinlerle gelen  Bir deniz türküsünü  Ya da kavurunca ateş ve rüzgâr  Savuracak ötelere ruhumu  Gel ey sonbahar. Sonbahar. Eylül kıvamındadır deniz fenerleri  Sular sapsarı bulutlardan süzülür  Kâbus ve rüya  Sıradağlar gibi çöker uykuya. Hayal bir kardelen yurduysa, derya  Yıkar beklenmedik fırtınalarla  Kaptanların son duruşlarını  Göğsüme bastırdığım  Bir tayfanın ölüm fotoğrafıdır  Düşer kumsallarına acının  Her sonbaharla. Kış. Gül dondu, gönül dondu  Kıpırdayamıyor bakış ve evren  Meğer engin ufuklardan ansızın  Çıkmaz sokaklarına girmişim buzulların. Dağ yutunca kalbimi, kanımda kuşlar  Kar tufanı altında kırılan kanatların  Çıkardığı son sesi duymuşlar. Meğer köpük gölgesiymiş umutlar  Kaç ömür saklıysa içinde her anın  İnsan kendi karanlığına çekermiş  Yaşanmamış mevsimlerini sevdanın
Bu sarkı senin al dinle  Usulca dokun sesime  O minicik ellerinle  Babanı unutma yavrum. Yağmurlar rüzgarla barışır  Yağmurlar çimenle öpüşür  Belkide uçurum kavuşur  Babanı unutma yavrum. Bir gün tutuşup kavgaya  Kalbin hırpalandığında  Söküp verebilirim sana  Babanı unutma yavrum. Hasta iken yataklar içinde  O hayın sokaklar içinde  Sorgular yasaklar içinde  Babanı unutma yavrum. Sen benim için üzülme  Bakınca suskun resmime  O körpecik yüreğinle  Babanı unutma yavrum. Bir gün duyarsan dağlarda  Ölüm haberleri radyoda  Bende olabilirim orda  Babanı unutma yavrum
Bir gül taze durur bahçede  Yaprakları diri.  Sen beyaz güllerin en beyazı  Sabahlar kadar iri.. Bir gül baygın durur bahçede  Yaprakları serin.  Sen sarı güllerin en sarısı  Yağmur gibisin.. Pembe gül hülyandır açılmış  Beyaz gül yanakların,  Sarı gül dağınık saçlarındır,  Ve mahzun kalbim ateş gibi  Yanan dudaklarındır.
Saat yedi buçuğuydu güzün  Ve ben bekliyordum  Kimi beklediğim önemli değil.  Günler, saatler, dakikalar  Bıktılar benle olmaktan  Çekip gittiler azar azar  Kaldım ortada, tek başıma. Kala kala kumla kaldım  Günlerin kumuyla, suyla  Bir haftanın artıklarıyla kaldım  Vurulmuş ve hüzünlü. Ne var, dediler bana Paris'in yaprakları  Kimi bekliyorsun? . Kaç kez burun kıvırdılar bana  Önce ışık, çekip giden  Sonra kediler, köpekler, jandarmalar. Kalakaldım tek başıma  Yalnız bir at gibi  Otların üstünde ne gece, ne gündüz  Sadece kışın tuzu. Öyle kimsesiz kaldım ki  Öyle bomboş  Yapraklar ağladılar bana  Sonra, tıpkı bir gözyaşı gibi  Düştüler son yapraklar. Ne önceleri, ne de sonra  Hiç böyle yalnız kalmamıştım  Bu kadar  Ve kimi beklerken olmuştu  Hiç mi hiç hatırlamam.  Saçma ama bu böyle  Bir çırpıda oldu bunlar  Apansız bir yalnızlık  Belirip yolda kaybolan. Ve ansızın kendi gölgesi gibi  Sonsuz bayrağına doğru koşan.  Çekip gittim, durmadım  Bu çılgın sokağın kıyısından  Usul usul, basarak ayak uçlarıma  Sanki geceden kaçıyor gibiydim  Ya da karanlık, kükreyen taşlardan. Bu anlattıklarım hiç bir şey değil  Ama başıma geldi bütün bunlar  Birini beklerken bilmediğim  Bir zamanlar.
Müslümanlık sizi gayet sıkı, gayet sağlam,  Bağlamak lazım iken, anlamadım, anlıyamam, . Ayrılık hissi nasıl girdi sizin beyninize?  Fikr-i kavmıyyeti şeytan mı sokan zihninize? . Birbirinden muteferrik bu kadar akvamı,  Aynı milliyetin altında tutan islam'ı, . Temelinden yıkacak zelzele, kavmiyettir.  Bunu bir lahza unutmak ebedi haybettir.... Arnavutlukla, Araplıkla bu millet yürümez..  Son siyasetse bu! Hiç böyle siyaset yürümez! . Sizi bir aile efradı yaratmış Yaradan;  Kaldırın ayrılık esbabını artık aradan.. Siz bu davada iken yoksa, iyazen-billah,  Ecnebiler olacak sahibi mülkün nagah.. Diye dursun atalar: 'Kal'a içinden alınır.'  Yok ki hiç bir kişiden... Millet-i merhume sağır! . Bir değil mahvedilen devlet-i islamiyye...  Girdiler aynı siyasetle bütün makbereye.. Girmeden tefrika bir millete, düşman giremez;  Toplu vurdukça yürekler, onu top sindiremez.. Bırakın eski hükümetleri meydandakiler  Yetişir, şöyle bakıp ibret alan varsa eğer.. işte Fas, işte Tunus, işte Cezayir, gitti!  işte Irak'ı da taksim ediyorlar şimdi.. 30 Muharrem 1331  27 Kanunuevvel 1328  1913
Yaşamak güzel şey doğrusu  üstelik hava da güzelse  hele gücün kuvvetin yerindeyse  elin ekmek tutmuşsa bir de  hele tertemizse gönlün  hele kar gibiyse alnın  yani kendinden korkmuyorsan  kimseden korkmuyorsan dünyada  iyi günler bekliyorsan hele  iyi günlere inanıyorsan  üstelik hava da güzelse  Yaşamak güzel şey,  Çok güzel şey doğrusu! . 22.04.2002
Atanın içkisi köpüklü kımız,  Arpa suyu içme! dedi bir Kırgız! . Evinin yemişi erikle elma,  Komşunun bağından hurmayı alma! . Başka dile uymaz annenin sesi,  Her sözün ararsan vardır Türkçesi! . Duymadan düşünme, görme sezmeden,  Kendi duygun olsun usunu yeden! . Dile, yap! Tanrı'nın sensin bileği,  Göktürk'ün sendedir yüce dileği! . Demir sana tapar, şimşek baş eğer,  İsteme, sen yarat; görme, sen göster!
Bir roman yazmaya başladığım o gece için...... Yalnız bırakma beni bu paragrafın başında  Bu boşluğu bir masal doldurmaz  Kanalizasyondan fırlar bir cadı,  Başını engizisyona çarpar.  Ölürüz belki ikimiz de ucuz bir aşk romanının sonunda.  Patlamış mısıra benzerdi senin mısraların  Isınır ve patlardı  Beyaz çiçekler açardın sonunda  Bahar dallarının hatırına beni anla.. Küçük bir tırtıl gibi büzüştüm yatağımda  Hep böyle uyudum yıllarca  Sanırdım,  Bir gün doğuracak beni bu yatak  Son ve o en büyük sancıyla  Sanırdım  Tanrı bırakmış beni kocaman parmağıyla  Bir yumuşak çiçeğin ortasına  İçimde bir kedi durmadan oynardı  Parmak kızın DNA sarmalıyla  Alice’den çalıntı gözyaşlarım  Çiğ taneleri olurdu sabahları yastığımda.  Ömrüm geçti bir çiçeğe benzemekle  Hangi hayat süslendi senin için bu kadar.  Su getirdim perilerine küçücük avuçlarımla  Beni anla.. Kurşun kalemin hatırına beni anla  Razıyım uçsun bu şiir silgi tozlarının kanatlarında.  Toprağın seviyesine ineceğim  Anlamalı beni mezarım da  Bir uyağa takıldım, düşmeye razıyım  Artık beni anla.. Annemin bir şiir defteri vardı  Yaprakları gitgide sarardı  Hep sararan bir şey olarak kalmışsın aklımda.  Sanırdım  Bu dünya karaciğerinden hastadır  Sanırdım  Boyama sarışın bir kadındır zaman  Hep hayatını anlatır.  Eski bir şiirsin sen, unutulursun, unutma  Dekolten fazla kaçmasın aman,  Ayıplar sonra Anadolu yakanı kapa  Konuşma, konuşmak istemezsen  Ben konuşurum tavanda koşuşan ışıklarla  Hep aynı şeyi söylerim  Beni anla.. Yeni bir şarkıya başla  Hem şarkı dediğin şarttır yaşamaya  Şarka gittin geldim ardından  Hatırla orada fıskiyesi dönen havuzlar vardı.  Kalabalık avlular, yüksek duvarlar  Başımız döndüydü hatırla  Sürmeleri ne karaydı kadınların  Herkesi bir yere sürer ya dünya  Gözlerine sürülmüştü orda kadınlar.  Belki sen yoktun orda  Güller vardı.  Ben bir şair olarak güllerden bıkmamıştım daha,  Ba ‘su ba’del mevt  Hayata daha çok vardı  Beni anla.  Hatırla tavus kuşları vardı  Aşık olunca kanatlarından mavi güneşler doğardı.  Ben doğmamıştım daha hatırla.  Bak, işte burada.  Susan kadınlar vardı  Ben susamamıştım  Ama herkes içmişti.  Belki sen yoktun orada.. Aklımın taş kaldırımlarında dolaşırdı adamlar  Ayak seslerini dinlerdim  Perdem aralıktı, ışığım açık  Nedendir diyordum durmadan  İnsanın derisine bu kadar güzel bir resim çizmiş Allah  Sanırdım  Allah olmasa çöpten adamlar gibi yakışıksız çıkardık  fotoğraflarda.  Ağlamıştık  Boyalarımız aktıkça ferahlamıştık hatırla  Gözyaşlarımız simsiyahtı  Sanırdım  Yanağımın sıcağına göç ediyor kırlangıçlar  Beni anla.  Geçti ömrüm iklimden iklime  Yuva yaptım kaç paket cigaranın bacasına  Yorgunum, kahvem çamur gibi  Batmaya da razıyım, artık beni anla  Yeter ki sen beni  Hiç yazamayacağım bir romanın kollarına atma.
Tanrım: zamanıdır şimdi. Yaz çok müthişti.  Güneş saatinin üstüne bırak gölgeni,  ve estir tarlaların yellerini.. Emret son meyvelere olgunlaşmayı;  güneysi iki gün daha ver onlara,  davet et onları tamamlanmaya  ve devam ettir ağır şarabın son tadını.. Şimdi yuvası olmayanlar, kuramayacaklar bundan sonra.  Şimdi yalnız olanlar, daha bir hayli yalnız kalacaklar,  bakacaklar, okuyacaklar, uzun mektuplar yazacaklar  ve caddede bir aşağı bir yukarı huzursuzca  dolanacaklar, sürüklenirken yapraklar.. Rainer Maria Rilke (1875-1927)  Çeviren: İsmail Haydar Aksoy  __________________________________________________  Herbsttag. Herr: es ist Zeit. Der Sommer war sehr groß.  Leg deinen Schatten auf die Sonnenuhren,  und auf den Fluren laß die Winde los.. Befiel den letzten Früchten voll zu sein;  gib ihnen noch zwei südlichere Tage,  dränge sie zur Vollendung hin und jage  die letzte Süße in den schweren Wein.. Wer jetzt kein Haus hat, baut sich keines mehr.  Wer jetzt allein ist, wird es lange bleiben,  wird wachen, lesen, lange Briefe schreiben  und wird in den Alleen hin und her  unruhig wandern, wenn die Blätter treiben.
Türküm müjdeydi ülkeye  Gezdim söyleye söyleye  Bir gün söylemedim diye  Türküm beni tanımadı. Onlar bacım,onlar ağam  Onlardır sevincim tasam  Ahmet’im, Mehmet'im, Suna’m  Güllü’m beni tanımadı. Elimde doğmuş kuzular  Bir gün benden soğudular  Sordum ne oldunuz ne var  Sürüm beni tanımadı. Daha dün sözleştik şurda  Düğün hazırladım Yurda  Eller beni tanıdı da  Sözlüm beni tanımadı. Yine sizinleyim dedim  Nasılsam öyleyim dedim  Çıkıp ta söyleyim dedim  Kürsüm beni tanımadı. Hırpalanmak ne kelime  Didik didik lime lime  Götürülürken ölüme  Ölüm beni tanımadı
uzun bir geçmişimiz var  hiç yorulmadan  en azından bir kere  eğlenceli beşik. ha biz varız  ha biz maskeli balo  saygıya durup üstün bir gecede  bir sır payı katlayıp  sade bir kahveden  keyifsiz bir detayın hükmüyle  ha biz yokuz  ha biz seferde. ya bu kez ölenleri görmeliysek  ya sen kuş olup gitmeliysen bir trenle. parka dolalım  park bizi alır önce  seyrimizden bir sabah kazanır  eğri fakat daha çok eğrilmez bir şoförle  sayısız rampaya katlanır  ya güneşten daha zengin  sofraya diz çökeriz  ya sen kuş olup gitmeliysen bir trenle. oysa sergimize kuşlar gelir uzanır.
Gazel. Hem kadeh hem bâde hem bir şûh sâkîdir gönül  Ehl-i aşkın hâsılı sâhib-mezâkıdır gönül. Bir nefes dîdâr içün bin cân fedâ etsem n'ola  Nice demlerdir esîr-i iştiyâkıdır gönül. Dildedir mihrin ko hâk olsun yolunda cân u ten  Ben ölürsem âlem-i ma'nâda bâkîdir gönül. Zerredir ammâ ki tâb-ı âfitâb-ı aşk ile  Rûzigârın şemse-i tâk u revâkıdır gönül. Etse Nef'î n'ola ger gönlüyle dâ'im bezm-i hâs  Hem kadeh hem bâde hem bir şûh sâkîdir gönül
Uyan yârim, uyan, söndü yıldızlar,  Gün, karşı tepeden doğmak üzredir.  Her sabah güneşi seyreden kızlar,  Mahmur gözlerini oğmak üzredir.. Uyan yârim, sesler geldi derinden,  Karanlık oynadı, koptu yerinden;  İlk ışık, kapının eşiklerinden,  Şimdi bir gölgeyi kovmak üzredir.. Sevgilim, kapımı çaldı aydınlık,  Baygın gözlerimi aldı aydınlık,  İçimde tıkandı, kaldı aydınlık,  Bu aydınlık beni boğmak üzredir.
ana. işte  yerdeyim  ağzım açık  ve ana bile diyemiyorum  ve  köpekler geçiyor yanımdan ve durup  taşıma işiyorlar; güneş dışında  her şeyim var  ve takım elbisem  berbat görünüyor  ve dün  sol kolumdan geriye  kalanlar gitmişti  çok azı kalmıştı, her şey müziksiz  bir harp gibiydi.. sigarasıyla yatağa uzanmış  bir sarhoş en azında  5 itfaiye arabasıyla  33 adama  iş çıkarabilir.. hiç  bir  şey  yapamıyorum.. ancak not.- yan mezarda Hector Richmond  sadece Mozart’ı ve tırtıl şekerlemeleri  düşünüyor.  muhabbeti hiç çekilmiyor.
Ağlasa derd-i derûnum çeşm-i giryânım sana  Âşikâr olurdu gâlib râz-ı pinhânım sana. (Sevgili!) İçimdeki dertler ile, yaş dolu gözlerim senin için ağlayacak olsa, (gönlümdeki) gizli sırlarım (gözyaşlarıma) gâlip gelir ve (sırlar) sana aşikâr olurdu.. Mesned-i hüsn üzre sen ben hâk-i rehde pâymâl  Mûr hâlin nice arz ede Süleyman'ım sana. Sen güzellik tahtında (oturuyorsun) : bense yolunun toprağında pâymâl (ayaklar altında) kalmışım. Hâl bu iken a Süleyman'ım, sana bir karınca (denli âciz olan) durumumu nasıl arz edeyim? ' Divân edebiyatında Süleyman ihtişâmı; karınca da acziyet ve zayıflığı temsil ettiği için şair de kendini karınca; sevgilisini Süleyman olarak nitelendirmiştir.'. Şem'i gör kim meclisinde ağlayıp başdan çıkar  Hoş yanar yıkılır ey şem'-i şebistânım sana. Muma da bak! Senin (bulunduğun) meclisinde ağlayıp baştan çıkmakta. Ey odamı aydınlatan! O mum senin için ne de hoş yanıp yıkılıyor. 'Mum yanarken, baştaki fitilin kenarlarından ağlıyormuş gibi akar. Şair buna gıpta ediyor ve onu sevgilinin aşkı ile baştan çıkmış veya o uğurda başını vermiş olarak gösteriyor.'. Subh gibi sâdık olduğum gam-ı aşkında ben  Gün gibi rûşen durur ey mâh-ı tâbânım sana. Ey ay gibi parlayan sevgilim! Benin sana karşı, aşkının yolunda sabah kadar sâdık olduğum, (doğrusu) gün gibi âşikârdır.. Dün rakîbin cevrini men' eyledin ben hastadan  Eyledi te'sir gûyâ âh u efgânım sana. Dün rakiplerimin, aşkının hastası olan bana yaptıkları eziyetleri meneyledin. Galiba âh ve feryatlarım sana tesir etmiş! . Zahm-ı hicrân şerhi çün mümkün değildir dostum  Sîne-çâkinden haber versin girîbânım sana. Dostum! Anlaşılan o ki (bağrımdaki) ayrılık yarasının şerh etmek mümkün görünmüyor. (Bari) açık duran şu yakam, (aşkından dolayı) göğsümdeki (şerha şerha olmuş) yarıkları sana göstersin (de insafa gel!). Eyleme gönlün gözün cevr ile Avnî'nin harâb  Dürr ü gevherler verir bu bahr ile kânım sana. (Sevgilim!) Eziyetlerinle Avnî'nin gözlerini ve gönlünü harap etme! Zira bu deniz (gibi coşkun gözlerim) , sana inciler; bu maden ocağı (gibi gönlüm) de mücevherler sunar.
içimden dedim beraber yürüyelim olur mu  varsın gemilerimizi taşıyamasın sular  varsın yarı yolda uyuya kalsın  bize gönderilen bahar.. içimden dedim beraber yürüyelim olur mu  varsın gölgemiz olsun hüzün  dilediği gibi uzatsın canevimize ayaklarını  varsın annemiz olsun tütün  hayat daha sert vursun yumruklarını.. içimden dedim ilmeği kaçmış bir hayat bizimkisi  nedir alnımızdan öpmek için izimizi süren  kalmış mıdır kalesi düşmüş bir şehrin cazibesi  nedir yalnız bize yakışan bu serüven.. bu serüven ki  bizden biri yaptı sırtımızdaki hançeri  ve terketti bizi huzur denen sevgili  kalakaldık, şaşkınlığın avuçlarında  billur bir kuş gibi.. içimden dedim gömülü bir ırmağın yalnızlığıdır bu  beraber yürüyelim olur mu
Ömrün fasılları tez geldi geçti.  Yazı verimlidir, kışı verimsiz  Bir gün gördüm ki, güçten düşmüşüm.  Yıllar öz atını sürdü eğersiz.. Ülkü olan yere baş koyan yıllar  Gamlı gözlerime yaş koyan yıllar  Ey yaşım üstüne yaş koyan yıllar,  Nere kaçarsınız benden habersiz? . Ey ömür! Görünür artık sahilin,  Elin kısıldıkça uzanır dilin.  Ömürden verdiğim yetmiş üç yılın  Zehiri yeterli, balı yetersiz.. Öz omuz yüküdür herkesin yaşı  Derdi – sırdaşıdır, fikri – yoldaşı,  Dönüp mizacıma kahır gözyaşı.  Sevinç de, keder de, geçmez kahırsız.. Fikirler selinde akandan beri  Ayıramadım ben hayırdan şerri  Dökülmüş ömrümün yaprak yılları  Bahçesi virane, bağı çepersiz. Gönül o gönüldür, koca yaşımda,  Fikirler kaynaşır yine başımda  Yine hücumdayım söz savaşımda,  Sözüm teperlidir, özüm tepersiz.
Dünyanın en uzun hüznü yağıyor,  Yorgun ve yenilmiş insanlığımızın üstüne.  Kar yağıyor ve sen gidiyorsun,  Ağlar gibi yürüyerek gidiyorsun,  Belki bulmağa gidiyorsun kaybettiğimizi  O insan ve tabiat çağını. . Dön bana ve dinle!  Kuşlar uçuşuyor içimde.. Loş bir keman solosu gibi  Kuşların uçuştuğunu içimde,  Dön bana ve dinle. . Karanlık denizlerin dibinde,  Birtakım incilerin olduğunu  Birtakım incilere ve hatıralara  Neden bağlı olduğumuzu unutma. . Duy beni ve dinle!  Denizler boğuşuyor içimde. . Unutma diyorum ama sen anla,  Anlat bizim de yaşamak istediğimizi onlara...
Uzanir fildisi turlarina  Perdeleri cekili odalarin birinde  Sabirsiz, gergin ve usta parmaklar  Ve calinir kizligi, dolendo.. Gecenizde ansizin duydugunuz sestir bu.. Hep kendi dunyasinda olacak biliyordu,  Ustelik ne kadar var gormedi.  Nasil duyar? Duyar  Ve alinir yalnizligi, dolendo. Gecenizde ansizin doktugunuz yastir bu.
tarz-ı selefe tekaddüm ettim  bir başka lügat tekellüm ettim. ben olmadım ol gürûha pey-rev  uymuş belî Gencevî'ye Hüsrev. billah bu özge mâcerâdır  sen bakma ki defter-i belâdır. zannetme ki şöyle böyle bir söz  gel sen dahi söyle böyle bir söz. erbâb-ı sühan tamâm malûm  işte kalem işte kişver-i Rûm. gördün mü bu vâdi-i kemîni  dîvân yolu sanma bu zemîni. engüşt-i hatâ uzatma öyle  beş beytine bir nazîre söyle. az vaktde söyledimse anı  nâ-puhteliğin değil nişânı. gördük nice şâhlar gedâlar  bir anda yapar anı babalar. gencînede resm-i nev gözettim  ben açtım o genci ben tükettim. esrârını Mesnevî'den aldım  çaldımsa da mîrî malı çaldım. fehmetmeğe sen de himmet eyle  ol gevheri bul da sirkat eyle. çok görme bu hikmet-i beyânım  tevfîka havâle eyle cânım. în dem ki zi şâirî eser nîst  sultân-ı sühan menem diger nîst
Bir çığlık düştü karanlıklardan  Issız denize. Ses beton gibi buz tutuyordu  Bir takım gölgeler gidip geliyordu  Ay ışıkları gidip geliyordu  Deniz yaralı bir tay gibi soluyordu.. Kim bizi çeken ayaklarımızdan  Suyun yumuşaklığına  Yerin katılığına  Göğün karanlığına.. Bir göz bizi denetliyor - bu muhakkak  Bir çığlık boğuluyor denizde - bunu iyi duyuyoruz  Bir ışık kesiyor karanlığı bir ustura ağzında  Bilmediğimizi anlıyoruz  Görmediğimizi seziyoruz. Yeni bir çağa çıkıyoruz saçlarımızdan.
Aşkı doğuran şey nedir;  O yakınlığı iki can arasında?  Ve kopuş ne zaman başlar?  Ne zaman biter bir sevda? . Bir kurt gibi içten içe  Gelişip büyür çürüme  Bir an gelir ki aynı mekandasınızdır  Ayrı duygusal zamanlarda
Ey peri cihana sen gibi dilber  Ne geldi ne gelir ne gelse gerek  La'lin gibi Lokman tiryak-ı ekber  Ne buldu ne bulur ne bulsa gerek. Cefaya başladı kadd-i mevzunum  Ta arşa dek çıktı ah-ı derunum  Böyle giderse bu çeşm-i pürhunum  Ne güldü ne güler ne gülse gerek. Ey alem-i hüsnün sahip-kıranı  Öldür kelp rakibi verme emanı  Öldürmezsen kendi elinle anı  Ne öldü ne ölür ne ölse gerek. Bunca dem akarken gözümden yaşlar  Vaad etmiş iken silmeğe dilber  Ahdine durmadı ol peri-peyker  Ne sildi ne siler ne silse gerek. Gevheri güzeller gitti yabana  Lale gibi çıktı ol mah meydana  Bu cihana benim gibi merdane  Ne geldi ne gelir ne gelse gerek
Kaşların arasından  Domdom kurşunu değdi  Bir avcı vurdu beni  Bin avcı beni yedi  Ah dedim ağladım  Yaremi bağladım  Eğdi yar boynun eğdi  Mevlam Kerim’sin dedi  Hançer yarası değil  Domdom kurşunu değdi  Gel gel gümle gel  Gel gel gümle gel  Gel böğrüme domdom kurşunu  Bugünüm harap oldu  Dünden iyi midir ki  Doktor hasta ben hasta  Benden iyi midir ki  Ah dedim ağladım  Yaremi bağladım  Eğdi yar boynun eğdi  Mevlam Kerim’sin dedi  Hançer yarası değil  Domdom kurşunu değdi  Gel gel gümle gel  Gel gel gümle gel  Gel böğrüme domdom kurşunu  Mahzuni yar benim  Halimi anlasaydı  Bütün dertliler gibi  İnleyip dinleseydi  Ah dedim ağladım  Yaremi bağladım  Eğdi yar boynun eğdi  Mevlam Kerim’sin dedi  Hançer yarası değil  Domdom kurşunu değdi  Gel gel gümle gel  Gel gel gümle gel  Gel böğrüme domdom kurşunu
Allah birdir Peygamber Hak  Rabbül âlemindir mutlak  Senlik benlik nedir bırak  Söyleyim geldi sırası . Kürt’ü Türk’ü ne Çerkez’i  Hep Ademin oğlu kızı  Beraberce şehit gazi  Yanlış var mı ve neresi . Kuran’a bak İncil’e bak  Dört kitabın dördü de hak  Hakir görüp ırk ayırmak  Hakikatte yüz karası . Binbir ismin birinden tut  Senlik benlik nedir sil at  Tuttuğun yola doğru git  Yoldan çıkıp olma asi . Yezit nedir, ne kızılbaş  Değil miyiz hep bir kardaş  Bizi yakar bizim ataş  Söndürmektir tek çaresi . Kişi ne çeker dilinden  Hem belinden, hem elinden  Hayır ve şer emelinden  Hakikat bunun burası . Şu âlemi yaratan bir  Odur külli şeye kâdir  Alevi Sünnilik nedir  Menfaattir varvarası . Cümle canlı hep topraktan  Var olmuştur emir Haktan  Rahmet dile sen Allah’tan  Tükenmez rahmet deryası . Veysel sapma sağa sola  Sen Allah’tan birlik dile  İkilikten gelir bela  Dava insanlık davası…
önüm arkam  sağım solum   beton  hey toprak  neredeysen çık
Kuşatma altında karar vermem gerekiyor  Ömrümü etkileyecek kararları.  Kuytu bahçelerde değil  Sarsak odalarda yaşıyorum aşkı.. En güzel dizeyi buluyorum derken  Bozuyor düşümü bir klakson sesi  Aklımda hayatım üstüne düşünceler  Ve pantolonumdaki yağ lekesi.. Sırıtkan,sırnaşık bir reklam spotu  Ekleniyor sonuna duygulu bir filmin  Sevgi yitiriyor anlamını  Kaypaklaşıyor kin.. Bir çocuk ölüsüyle yan yana  Yaşıyor içimde gülen çocuk.  Katıksız sevinç duymayı  Ve üzülmeyi artık unuttuk.. Gök diye bir şey vardı bir zaman  Sonsuz,engin,mavi  Şimdi sünepe bulutların  Hasta köpekler gibi gezindiği. Ve dalgakıranlarla zincirlenmiş deniz  Gitgide çürüyen bir su olmada artık  Akıtmada zehrini doğaya  İçimizdeki bataklık.... Kuşatma altında vermem gerekiyor  Ömrümü etkileyecek kararları.  Fakat hiçbir şey kurutamayacak  Çorak topraklarda yeşerttiğim aşkı.... (1978)
Ten bitirdi hazlarını, tükendi kitap;  Kaçsam, kaçsam uzaklara... Üstümde mehtap;  Sanıyorum en güzeli mestoluşların  Gökle engin arasında uçan kuşların.  Kim tutacak denizlere bağlı bu gönlü?  Ne gözlere gülümseyen bahçenin gülü,  Ne sütbeyaz kâğıtlara aksi lambanın  Ne dizinde yavrusunu emziren kadın.  Gideceğim, güzel gemi haydi demir al,  O ellere yelken aç ki sanılır masal...  Bir üzüntü, küskün ama umutlarına  İnanıyor mendillerin elvedasına.  Belki deli rüzgârlara uyan direkler  Karayelde bir kazaya baş eğecekler  Ve görünmez olacaklar... Denizler derin  Gönül, dinle türküsünü gemicilerin.... Çeviri: Kemalettin Kamu
Seni aramam için beni uzağa attın!   Alemi benim, beni kendin için yarattın!
gelişimiz götü mumlu mektupla olmadı bu dünyaya  gidişimiz bando davul olmayacak elbet  geldik  açmasa olmayacak çiçekler gibi  direndik  zincirini çürüten mahkumlar gibi  bekledik  bir yerlerden çıkıp gelecek diye  gelecek de gözyaşımız dinecek diye  kirimiz pasımız yunacak diye  karnımız adam gibi doyacak diye  haksızın damına koyacak diye. gelmedin ulan  gelmedin ulan  gelmedin  gardiyan ettin bizi bu gecelere. yavrum  hasan Hüseyin  övünmeyi şişinmeyi bir yana bırak  neyini tattın oğlum  neresine dokundun su ellerinle  tamam oldu mu ağzın  burnun tamam oldu mu  tamam mi kulakların  doydu mu bir yerlerin  yavrum  hasan Hüseyin  öptün mu güzel oğlum, güzel güzel kızları ağızlarından  okşadın mi has bahçede harika memelerini  içtin mi içkilerin heyheylisini  yıldızları topladığın oldu mu geceleri  gemilere bindin mi oğlum hasan Hüseyin  uçaklara bindin mi  füzelere bindin mi  Nusaybin’i geçtin mi oğlum hasan Hüseyin  övünmeyi şişinmeyi bir yana bırak  kaç kundura kaç gömlek  kaç ekmek kaç sigara  bir çubuk sazan balığı olu çaylardan  ve bir deli dilenci öğle ezanlarında. ne senet verdi kimse bize  ne de bastık sözleşmeye kalıbımızı  ey feşmekan oğlu falan festekiz  kalacaksın su kadar yıl  yapacaksın sunu bunu  yiyeceksin şunu şunu  göreceksin onu bunu  sonra da ey benim canim efendim  yaprak düşer gibi daldan  ey feşmekan oğlu falan festekiz. geldik  hemen gidecek gibi  kaldık  bir şey diyecek gibi  dedik mi demedik mi  zincirde yatanlardan  yatacaklardan belli. öyle bir kargaşada açtık ki gözlerimizi  soygun çalar vurgun oynar  otuzun tadı nedir  tadı nedir kırka merdiven dayamanın  meyvelerden neye benzer elliden öte  kaç beş köşelidir yetmiş beşlerde dünya  seksende ne görünür kadın bacakları insanin gözüne  seksenden öte giden yolda ne yandan doğar güneş  öpüşmek tuzlu mudur eksi midir kekre midir yoksa  belalı bir uçurum mu donup geriye bakmak  ne soracak vakit bulduk  ne de bir söyleyen çıktı  yaşadık yetmiş yaşın bütün sığlıklarını daha on beşimizde. yaşadık otuz beşte on beşin  o buğulu  o bulanık  o deli coş düşlerini  uzandıkça uzaklaştı bizden o yüklü dallar  kıyılar kaçtı ellerimizden biz çırpındıkça  bir yer ki medet umar insan ölümden  çek ipini öylesi yaşamanın  yüz yıl da yaşasan değmez bir boka  bin yıl yaşasan  arkası boş. belki de en güzeli  en yiğitçesi  denize dalar gibi dalmak kavgaya  anılarda yasamak. alın ulan kavat oğlu kavatlar  alın ulan deyyus oğlu deyyuslar  alın da düşün yola
41  Bu serviden uzundur dileği gülün,  Elde olsun kadeh ve eteği gülün,  Ölüm kurdu kapıda, yırtılmadan gel;  Yaşam gömleğimiz ve gömleği gülün!
Durgun havuzları işlesin bırak  Yaprakların güneş ve ölüm rengi,  Sen kalbini dinle,ufkuna bak.. Düşünme mevsimi inleten rengi  Elemdir mest etsin ruhunu  Eser rüzgarların durgun ahengi.. Yan yana sessizce mevsimle keder  Hicrana aldanmış kalbimde gezin  Esen rüzgarlara sen kendini ver.
Toplarız yansılarımızı sulardan  Akşamlar kilitlerken suları karanlığa. Akşamlar karanlığa kilitleyince suları  Susup kaldıysak bile inanmadık yalnızlığa. Umutsuzluk bile iyidir  Ardından sen gelirsin, umut gelir. Ellerin sessizce uzanır bana  Ovada tomurcuklar patlarken birere birer. Her dokunuşun beni değiştirir  Akşam pembeliğini yayar sulara. Ben seni hep umuda benzetirim  Ben seni benzetemem yalnızlığa...
Deli gönül gezer gezer gelirsin  Arı gibi her çicekten alırsın  Nerde güzel görsen orda kalırsın  Ben senin derdini çekemem gönül. Santur mu istersin saz mı istersin  Ördek mi istersin kaz mı istersin  Tomurcuk memeli kız mı istersin  Ben senin derdini çekemem gönül. Çıkıp yücelere bakmak istersin  Coşkun sular gibi akmak istersin  Her güzelle yatıp kalkmak istersin  Ben senin derdini çekemem gönül. Karac'oğlan der ki okuyam yazam  Keleş değilim ki kervanlar bozam  Giyinem kuşanam bir hosça gezem  Ben senin derdini çekemem gönül
Seninle mutluydum Berlin'de  Sen olduğun için Berlin güzeldi  Berlin, sen vardın diye sıcaktı  Şimdi sensiz ne yaparım. İşinden atılmış işçiler gibiyim  Mektubun, sanki çıkmış belgem fabrikadan  Binlerce makina uğulduyor kulaklarımda  Yazdıklarının farkı yok almancadan. Okudukça anlamıyorum hiç bir şeyi  Anlamıyorum neden değiştiğini mevsimlerin  Anlamıyorum seni, sensizliği  Anlamıyorum.... Caffee Kranzler'de yine yaşlılar oturuyor  Pientka'da ise gençler  Seni Pientka'da arıyorum  Kendimi Kranzler'de  Ve öylece geçiyor günler, geceler. Krauzberg'te her adımda bir Türk  Bir türkü tutturmuş geçiyor  Hasretlik üstüne, yokluk üstüne  Dindirmiyor acısını gazeteler, demeçler  Atıyor çöp tenekesine. Ben de mektubunu yırtıp atıyorum  Yakıyorum üstelik  Ama yetmiyor anılara gücüm  Bir Wansee, bir Grünewald, bir Tegel  Yürüyorum  Oysa arkada gözüm
Bize de Banaz'da Pir Sultan derler  Bizi de kem kişi bellemesinler  Paşa hademine tembih eylesin  Kolum çekip elim bağlamasınlar. Hüseyin Gazi Sultan binsin atına  Dayanılmaz çarh-ı felek zatına  Bizden selâm söylen ev külfetine  Çıkıp ele karşı ağlamasınlar. Ala gözlüm zülfün kelep eylesin  Döksün mah yüzüne nikap eylesin  Ali Baba Hak'tan dilek dilesin  Bizi dâr dibinde eğlemesinler. Ali Baba eğer söze uyarsa  Emir Hüdâ'nındır, beyler kıyarsa  Ala gözlü yavrularım duyarsa  Alı çözüp kara bağlamasınlar. Surum işlemedi, kaddim büküldü  Beyaz vücudumun bendi söküldü  Önüm sıra kırklar, pirler çekildi  Daha beyler bizi dillemesinler. Pir Sultan Abdal'ım coşkun akarım  Akar akar dost yoluna bakarım  Pirim aldım seyrangâha çıkarım  Daha Yıldız Dağı'n yaylamasınlar
Maviyi anlarsın.  Denizi anlarsın.  Mavi denizi  Zor anlarsın....
Bizi bilirsin;  avuçla su içmeyi  marifet biliriz,  yenilmeyi bir de  kendi sahamızda.... bizi bilirsin;  saçımızı ıslatmayı fiyaka biliriz,  limonla!  tesbih yaparız,  düş kırıklarından... bizi bilirsin;  ağzının içinde oturmak isteriz  ve rutubetin en yakıştığı yer biliriz  ağzını.... bizi bilirsin;  yaşamak biliriz,  vademiz dolduğunda  avuçlarında gömülmeyi...
Ben bu derde düşeli  Bu sakalı kırkarım  Hak ile bilişeli  Bu sakalı kırkarım. Ben keserim o biter  Çemende bülbül öter  Usta berber der 'yeter'  Bu sakalı kırkarım. Ben çalarım tanbura  Giyinirim tennure  Hak çerağın uyara!  Bu sakalı kırkarım. Ben gezerim yazıda  Kuvvetim var pazuda  Ne işim var kazıda!  Bu sakalı kırkarım. Kaba sakal istemem  Hep kesilse gam yemem  Hiç kısa - uzun demem,  Bu sakalı kırkarım. Var mı bunda bir hatam  Gayrı gönülden atam  Çok mu gelir bir tutam?  Bu sakalı kırkarım. Aşka olup mülazım  Bilindi cümle razım...  Gayrı, sakal ne lazım!  Bu sakalı kırkarım. Bıyığımla başımı,  Kirpiğimi kaşımı...  Hak onara işimi...  Bu sakalı kırkarım. Kaygusuz Abdal menem  Fartu furtu bilmenem  Tek tüyünü koymanam  Bu sakalı kırkarım
Ben   Böyle   Taşların   Çukurların   İçinde   Kalmışsam   Yalnızsam   Hor   Görülmüşsem   Arkasızsam   Ve   Böyleyse   Bahtı   Siyahım   Yemin   Kasem   Olsun   Ve   And   Olsun   Şart   Olsun   Yerde   Kalmaz   Ahım.
Kim ki candan geçmez ise deyin bize yâr olmasın,  Âr u ırz ile gelüp âşıklara bâr olmasın.. Gam yükün âşık olan dâim çeke gelmiş durur,  Duymayın dost derdine aşka giriftâr olmasın.. Derd uyutmaz rahat etmez gece gündüz âşıkı,  Şol ki bülbüldür güle karşı nice zâr olmasın.. Zevk-i tâatle kimesne hâl-i aşkı anlamaz,  Tâlib-i sâdık isen belinde zünnâr olmasın.. Remz-i Hakk’a mahrem olmak değmenin kârı değil,  Kim dilerse aşk ile yâr olsun, ağyâr olmasın.. Zerrece aşk adu kimde olsa yakar varlığın,  Aşk odu ister ki Hakk’dan gayri hiç var olmasın.. Cümle efkârın hurûfun cem edüp tevhid ile  Nokta-i vahdette haşr ol gayri efkâr olmasın.. Ey Niyâzî hâl-i aşkı herkese fâş eyleme,  Sırr-ı Hakk’dır ana bigâne haberdâr olmasın.
Neye baksam aynı şey,neyi görsem aynı şey,  Olan sensin hey gidi hakikat sultanı hey.
Yemeden olmuyor  Yapılara, yakıtlara, taşıtlara  Ödemeden  Yememize ne kaldı? . Sıcak durulmuyor  Otur oturduğun yerde  Geçsin bu gün de gidersiz  Geçmemize ne kaldı? . Vurulsa yüzdeye  Kaçta kaç yaşamak  Bir şeyler görmeye  Görmemize ne kaldı?
Gözlerinde bir giz yanıyor, el değmemiş  kızıl yonca, can yoldaşım benim . Nefret ya da aşk – bilir miyim bunu? - kara sadağının  bitmez tükenmez ışığında . Bedenim gölgeye serilene ve sandallarım kuma gömülene  kadar sen benim yanımda olacaksın. . - Susuzluk mu yoksa yolumun üstündeki su musun sen?  Söyle bana, el değmemiş kızıl yonca, can yoldaşım benim.
Muhabbet bağında bir gül açıldı  Bir derdim var bin dermana değişmem  Yüküm lal-i gevher mercan saçarım  Bir derdim var bin dermana değişmem. Cemi kuşlar dile gelir yazım der  Gövel turnam Şam'dan gelir güzüm der  Benim yarelerim tuzum tuzum der  Bir derdim var bin dermana değişmem. Garip bülbül gönlüm eğler ses ile  Nicelerin ömrü gitmiş yas ile  Aratıp bulduğum pir heves ile  Bir derdim var bin dermana değişmem. Mende eyder niyazım var özüne  Güzel pir ayıbım vurma yüzüme  Yarelerim hoş görünür gözüme  Bir derdim var bin dermana değişmem. Şah Hatayi'm muhabbete bakarım  Men doluyum men dolana akarım  Güzel pirim bir dert vermiş çekerim  Bir derdim var bin dermana değişmem
Ve şehrin yaşlılarından biri, 'Bize iyilik ve kötülükten bahset.' dedi.. Ve o cevap verdi: . 'Yalnızca içinizdeki iyilikten bahsedebilirim, kötülükten değil.  Çünkü kötülük, kendi açlık ve susuzluğu içinde  azap çeken iyilikten başka ne olabilir ki? . Gerçekten de iyilik, acıktığında en karanlık mağaralarda bile  yiyecek arar ve susadığında kirli, durgun sulardan bile içer. . Siz, kendinizle bir olduğunuzda iyisiniz; bununla birlikte,  kendinizle bir olmadığınızda, kötü değilsiniz. . Çünkü parçalanmış bir aile eşkiyaların ini değildir;  sadece parçalanmış bir ailedir. . Ve dümensiz bir gemi, tehlikeli adalar arasında  amaçsızca dolaşır durur, ama dibe batmaz. . Siz, kendinizden bir şeyler vermeye çabaladığınızda iyisiniz;  Kendiniz için bir kazanç sağlamaya çalıştığınızda ise,  kötü değilsiniz. . Çünkü, bir şey kazanmak için uğraştığınızda, toprağa tutunan  ve onun göğsünde beslenen bir kök gibisiniz. . Doğaldır ki, meyve köke 'Benim gibi, olgun, dolgun ve bol bol veren ol..' demez.  Çünkü, almak nasıl kök için bir ihtiyaçsa,  meyve için de vermek bir gereksinimdir. . Konuşurken tamamen uyanıksanız, iyisiniz.  Ama, diliniz anlamsızca kekelerken uyukluyorsanız,  kötü değilsiniz;  Ve sürçen bir konuşma bile, zayıf bir dili güçlendirebilir. . Amacınıza doğru sağlam ve cesur adımlarla ilerlediğinizde iyisiniz;  Fakat oraya topallıyarak gittiğinizde de, kötü değilsiniz.  Çünkü topallayanlarınız bile geri gitmez. . Fakat güçlü ve hızlı olanlarınız, incelik gösterin  ve topal birinin yanında asla topalllamayın. . Siz, sayısız konuda iyisiniz ve  iyi olmadığınızda ise, kötü değilsiniz.  Sadece oyalanıyor ve tembellik ediyorsunuz. . Ne yazık ki, geyikler kaplumbağalara çevikliği öğretemiyor. . İyiliğinizin, üstün beninize duyduğunuz özlemde saklı  ve bu özlem herbirinizde mevcut. . Ancak bazılarınızda bu özlem, yamaçların gizemini  ve ormanın ezgilerini taşıyarak, büyük bir güçle  denize doğru akan bir sel gibidir. . Ve diğerlerinde ise, dönemeçlerle ve kavislerle yolunu kaybeden,  kıyıya ulaşmadan önce oyalanıp duran durgun bir ırmağa benzer. . Yine de özlemi fazla olanın, az olana 'Neden bu kadar yavaşsın,  neden duraklıyorsun? ' demesine izin vermeyin. . Çünkü gerçekten iyi olan, ne çıplak birine, `Neden elbisen yok? '  diye sorar, ne de evsiz olana 'Evine ne oldu? ' der.' . Ermiş - 1923
Oğul,. İnsan vardır, şafak vaktinde doğar,gün batarken ölürler!  Unutma ki dünya sandığın kadar büyük değildir!  İki parlak güneşe aldanıp sonra da karda, ayazda kavrulup gitme! . Güçlüsün, akıllısın, söz sahibisin! . Ama; Bunları nerede, nasıl kullanacağını bilmezsen,  Sabah rüzgarında savrulur gidersin.  Öfken ve benliğin bir olup aklını yener!  Daima sabırlı ol, sebatlı ve iradene sahip olasın.  Çıktığın yolu, taşıyacağın yükü iyi bil!  Her işin gereğini vaktinde yap! . Açık sözlü ol! Her sözü üstüne alynma!  Gördüğünü söyleme bildiğini bilme!  Sözünü unutma! Sözü söz olsun diye söyleme!  Ananı, atanı say, bereket büyüklerle beraberdir!  Sevdiğin yere sık gidip gelme, kalkar muhabbetin, itibar olmaz. Üç kişiye acı:. Cahiller arasyndaki alime,  Zenginken fakir düşene,  Hatırlı iken itbarını kaybedene! . Unutnma ki: Yüksekte yer tutanlar, aşağıdakiler kadar emniyette değildir! . Ulularla, düşmanlarını hor görme!  Düşmanını çoğaltma, düşmanlığın başını da sonunu da sen belirle!  Haklı olduğunda kavgadan korkma! . Bilesin ki: atın iyisine doru, yiğidin iyisine deli derler!
Kendimi görebiliyorum şimdiden  bütün o intihar günlerinden gecelerinden sonra  canı sıkkın, tapon bir hemşirenin elinde  (o da ancak şansım yaver gider, ancak ünlenebilirsem)  o kupkuru huzur evlerinin birinden taşınırken...  tekerlekli iskemlemde dik dik oturur...  gözlerim kafatasımın karanlığına kaymış, neredeyse kör,  azrailin göstereceği merhameti beklerken... . 'Ne güzel gün değil mi Bay Bukowski? '  'Yaa, evet öyle...' . çocuklar geçer gider, ben yokum bile  tatlı kadınlar geçer gider  kocaman kızgın belleriyle  sımsıcak kalçalarıyla taş gibi kızgın heryerleriyle  sevilmek için yalvara yakara  geçer gider kadınlar, ben—  yokumdur bense. . 'Bu üç gündür çıkan ilk güneş Bay Bukowski'  'Yaa, evet, öyle' . İşte oturuyorumdur tekerlekli iskemlemde  bu kâğıttan daha beyaz,  kanı çekilmiş,  beyni gitmiş, kumarı kesik, ben, Bukowski  bitmiş, gitmiş... . 'Ne güzel gün değil mi Bay Bukowski? ' . 'Yaa, evet, öyle...' derim, pijamalarıma işerken  salyalar akar ağzımdan. . İki öğrenci koşarak geçer gider.  'Hey, gördün mü şu moruğu? '  'Yaa evet, midemi kaldırdı valla! ' . bütün o intihar tehditlerinden sonra  başka biri intihar etti  sonunda yerime... . hemşire tekerlekli iskemleyi durdurup bir gül koparır  verir elime. . anlamam  ne olduğunu bile. Bilmemnem olsa farketmez  neye yarayıp neye yaramadığına bakınca.
Dostlar bilin ki burda  Bir fakir Cahit Külebi  Garaja çekilmiş hurda  Paslanmış kamyonlar gibi  Bekler durur Ankarada.. Ne kadın, ne aşk, ne kumar  Ne çalışmak, akşamadek;  Yüz vermez oldu sokaklar  Bir bardak su, biraz ekmek,  Yaşa yaşadığın kadar!. Gel be dünyalık hevesim  Sokul bir parça yanima!  Toplasalar çıkmaz sesim  Bütün kızları başıma,  Gelmez elimi süresim.. Hasreti yeşerten, ufak  Ufak esen mavi rüzgâr  Nerde rüyalı ve uzak  Bıldır gezdığım tarlalar!  Dul bir kadın kadar sicak!
Kelam eyle varsın gerçek olmasın  Sen seviyorum de yalan da olsa  Söyleyecek başka sözün kalmasın  Sen seviyorum de yalan da olsa. Güller mi dalında solmadı sanki  Ecel mi kapıyı çalmadı sanki  Hangi gerçek yalan olmadı sanki  Sen seviyorum de yalan da olsa. Seden gelir geri sana giderim  Senle başlar senle biter kederim  Bir söze bir ömür feda ederim  Sen seviyorum de yalan da olsa. Hiç merak etme sen sevinirim ben  Sen söyle yeter ki avunurum ben  Yalanını bile savunurum ben  Sen seviyorum de yalan da olsa
Gamlı gönlüm bekliyorki yaz gele  Yaylamıza gelin gele kız gele  Deli gönlüm nasıl yardan vazgeçe  Hunu dağı dumandır  Emirelez çimendir  Duydum dost bana küsmüş  Daha gönlüm gümandır. Dön dön seher yıldızı  Ne dön dön çoban yıldızı ayırma bizi. Afşin senin güzellerin nic olmuş  Binboğada yar sevmesi güç olmuş  Bizim elin harmanları cec olmuş  Hunu dağı dumandır  Emirelez çimendir  Duydum dost bana küsmüş  Daha gönlüm gümandır. Dön dön seher yıldızı  Ne dön dön çoban yıldızı ayırma bizi. Der Mahzuni sevda düştü serime  Ben gidince Selam gelir yerime  Dağlar dayanmıyor ahuzarıma . Hunu dağı dumandır  Emirelez çimendir  Duydum dost bana küsmüş  Daha gönlüm gümandır. Dön dön seher yıldızı  Ne dön dön çoban yıldızı ayırma bizi
a  Dehşetli üşüyor  ansızın gözbebeklerinden alaturka kurtulmuş  yoksa saçları bütün saçları dünyaya akıyor  aksarayda ve üç kulaç derinde  beklemek daha başka sırtüstü yatıyor  bütün azaları kirlenmiş  günahlarından işlenmiş apayrı tüyleriyle  kızlığından tavşan dokunulmazlığı bir sahne mutlaka  ve galiba  karnının bir bölümünden sonsuz ürperiyor. topyekûn bahriyeden ve murtazadan  çırılçıplak saçlarıyla gizleniyor  delikanlı kucaklardan hoşlandığı kadar  derin yataklarda anlaşılmış  haydarpaşadan binip kurtalanda  trenden iner gibi bir kız. beklemek daha başka şey  sen benim kızlığını bildiğim  kiliselerden kaçmış yağmur gibi gözyaşlarınla  minareler gibi tutuldun  sır vermez dip odalarına atıldın kahramanlığın   başkalarına kalırsa her an dokunulmaktasın  bunca tanışıklığımız varken  sana dair  bana söz düşmüyor eğer düşerse benimle kutsaldır   buna rağmen  başından bir maceradır geçmiş  bin türlü makam geçmiştir derim. b  yaratılmanın bir yoksulluğu da gereklilik  bir de  öğünmüş gibi değil oysa kuşların  ikimizi gece yirmi dört cephelerinde gözlemesi ustalıkla  yüzde yüz bir tanımazlık sorunu. her yanın dudaktır üstün bezelye taneleri  senin kır çiçekleri ayarında laleliğin  mayland'da hiç ama aşk değil   bir tutam göz ağrısı   aşk değil  kana bulanmış bir yürek  bir etek serüveni. sonuç zavallı ilkbahar giyotinleri  güneşin ilgisiz damarlarıyla yapayalnız bir keder   sendeki santa luçiya gözleri   benimkisi harzemşah. c  saygılı dudaklarınla yarıştım  ince bir ilgi yaşadım kıvranışlarında  gözlerinde 'harikulâde' yaş bulutları  Yürek safındaydım sen bin mil uzaktan koska. göz değil aşk  aşk değil bin çeşit göz. bunca çıldırdım hem ilgisiz  koridor görüp ölüyordum  çizmeli tülbentli kız  saçlarında yirmi yedi yıl lodos  laleliden otobüse biniyor  kimbilir nerede oturuyor  her çizgisi ezmeyle bilenmiş  üç 'aziz' bakışını yakaladım  bin yıldır cephane taramış. hep blek börd bir gözdeyiz  sıra kimin  benimse - rölans
Canım erenlere kurban,serim meydanda meydanda  Bütün ikrar canım feda, canım meydanda meydanda. Yanarım yoktur dumanım,gönlümde yoktur gümanım  Al malım bağışla canım,varım meydanda meydanda. Kellemi koltuğuma aldım,kan ettim kapına geldim  Ettiğime pişman oldum serim meydanda meydanda. Yoktur çınarımi timarım,yoktur kalbimde gümanım  Al malım varlığa canım,dilim meydanda meydanda. Ol kelp rakipten kaçın,Mü'mine hülleler biçin  Ben bülbülüm bir gül için,zarım meydanda meydanda. Mü'min olan olur Veli,Veli olan olur gani  Nesimi'yem yüzün beni,Derim meydanda meydanda
Durma artık burada uysal âşık!  Aydınlık milinin yatağında.  Bilemiyoruz belki de meşe o ağacın adı,  Anlamıyoruz varolduğumuzu gölgesinde ağırbaşlılığın.  Veda geliyor şimdi, öğretmek için  Sergilenmeyi, uçuşan geriye dönen vakitte.. Kime, kime gönderiyor incelen yapraklarını  güzün, kavisin beyaz yanağıyla? . Bu aklıkta, minarem mavi benim.  Işığım denize kayıyor, bir sayıklama  İzleğiyle, bir zamanlar pay verdiğimiz insanlığa!
Girdim Aşkın denizine bahrılayın yüzer oldum  Geştediben denizler Hızır'layın gezer oldum. Cemalini gördüm düşte çok aradım yazda kışta  Bulamadım dağda taşta denizleri süzer oldum. Sordum deniz malikine ırak değil salığına  Girdim gönül sınığına gönülleri düzer oldum. Viran gönlüm eyledim şar bunculayın şar nerde var  Haznesinden aldım gevher dükkan yüzün bozar oldum. Ben ol dükkan-dar kuluyum gevherler ile doluyum  Dost bağının bülbülüyüm budaktab-n gül üzer oldum. Ol budakta biter iman iman bitse gider güman  Dün gün isim budur heman nefsime bir tatar oldum. Canım bu tene gireli nazarım yoktur altına  Düştüm ayaklar altına topraklayın tozar oldum. Tenim toprak tozar yolca nefsim iltir beni önce  Gördüm nefsin burcu yüce kazma aldım kazar oldum. Kaza kaza indim yere gördüm nefsin yüzü kara  Hümeti yok resul'lere bentlerini bozar oldum. Bu nefs ile dünya fani bu dünyaya gelen hanı  Aldattın ey dünya beni işlerinden bezer oldum. Yunus sordu girdi yola kamu gurbetleri bile  Kendi ciğerim kanıyla vasf-ı halim yazar oldum
Seni ikimiz de seviyoruz anlaşılan,  Birbirimize inat, kıyasıya  Hiçbir rakip birbirine bu kadar yakın olmadı  Seni seviyor olmam ama onu sevmiyor olamamam bu işin kötü yanı  Seni ikimiz de seviyoruz,  Ben ikinizi de seviyorum.  Onun beni sevip sevmediği bilmiyorum.. O beyaz atlı prens,  Bense bu masalı anlatan.  Ya sen?  Beyaz atlı prensin öptüğü uyuyan güzel mi,  Yoksa bu masalı anlatan kişinin dizlerinde uyuyan güzel mi? . Beyaz atlı prensin öptüğü uyuyan güzelsen uyan  Çünkü masal böyle devam ediyor.  Eğer masalı anlatan kişinin dizlerinde uyuyan güzelsen  İster uyan, ister uyanma,  Çünkü o seni her halinle seviyor.
Çünkü dilber bana meylin yoğ idi  Ezelinden ikrar vermiye idin  Muhabbettir güzelliğin nişanı  Uğrun uğrun bakıp gülmiye idin. Hani benim ile yiyip içtiğin  Yiyip içip ak göğsünü açtığın  Simden sonra fayda etmez kaçtığın  Soyunup koynuma girmiye idin. Siyah zülfün mâh yüze etmiş perde  Sen uğrattın beni bin türlü derde  Ben kendi hâlimde gezdiğim yerde  Arayıp bergüzâr vermiye idin. Kul Mustafa'm eydür canadır kastım  Çok ağlattı beni gözleri mestim  İncitme sevdiğim severim dostum  İncitirsem güzel olmıya idin
Ne azap, ne sitem bu yalnızlıktan,  Kime ne, asılmaz duvar bendedir,  Süslenmiş gemiler geçse açıktan,  Sanırım gittiği diyar bendedir.. Yaram var, havanlar dövemez merhem;  Yüküm var, bulamaz pazarlar dirhem.  Ne çıkar, bir yola düşmemiş gölgem;  Yollar ki, Allah'a çıkar, bendedir.
Ayrılığın nağmesi bu duyduğumuz,  Bakışların gönlümü caydırmadan git.  Ne bir hatıran kalsın ne de bir umut,  Duruşların gönlümü yandırmadan git.. Bütün resimlerini sök at duvardan,  Sana ait ne varsa çıkart odamdan.  Kitabın arasında şöyle canından,  Bir gül bırakmıştın ya soldurmadan git.. Hani bir şarkı vardı mazide kalan,  Öyle içten acıklı, öylesi nalan.  Göğsüme yaslanıp da sevince boğan,  Yeşermiş tüm aşkları kurutmadan git.. Nasıl güzeldi herşey hatırlasana,  Nasıl gülüşürdük biz dert ortasında.  Ekmek paramız yokmuş ne gam, ne tasa,  Güzel hatıraları zehretmeden git.. Hani mevsimlerden, hep biri bahardı,  Hani gökten her cemre bize yağardı,  Hani kış ortasında mevsim bahardı,  Şu inanmış gönlümü, kandırmadan git.  Allah aşkına bırak, öldürmeden git...
Haydi burda öl dediler bana  Ölmek istemiyorum demedim  Demedim ama  Şimdi bilmek istiyorum  Toprak gene bizim zamanımızdaki gibi mi sürülecek?  Tezgah başında çalışırken  Gene denizde,güneşte mi kalacak adamın aklı?  Biz nasıl olsa öldük.  Artık ne çiçek koklamak.  Ne de ötekine berikine içerleyip  Rakıya sarılmak var bizim için?  Hiç hiçbir şey kalmadı.. Bari bizden sonra ne olacağını bilsek.... MC Anday
Antoloji.com 'un Notu:. Aşağıdaki yazı Ahmet Altan tarafından 1995 yılında Yeni Yüzyıl gazetesindeki köşesinde yayınlanmıştır. Bu nedenle yazının Halil Cibran'a mı yoksa Ahmet Altan'a mı ait olduğu konusunda şüphe vardır. Bu yönde gerçek bilgiye sahip ziyaretçilerimizin, şiirin altına kaynak belirterek yazmalarını rica ederiz.. *****. Sen ki peygamberlerini bile dinlemedin beni hiç dinlemezsin. Dönüp de bakmazsın ölülerine. Lut kavminden de değilsin sen, hazdan olmayacak mahvin. Acıyla karıldı harcın ama acıya da yabancısın. Ağıtları sen yakarsın ama kendi kulakların duymaz kendi ağıdını, Bir koyun sürüsünden çalar gibi çalarlar insanlarını ve sen bir koyun sürüsü gibi bakarsın çalınanlarına. Tanrı'ya yakarır ama firavunlara taparsın. Musa Kızıldenizi açsa önünde, sen o denizden geçmezsin.. Ey kavmim... Sen ki peygamberlerini bile dinlemedin beni hiç dinlemezsin. Korkarsın kendinden olmayan herkesten. Ve sen kendinden bile korkarsın. Hazreti İbrahim olsan, sana gönderilen kurbanı sen pazarda satarsın. Hazreti İsa'yı gözünün önünde çarmıha gerseler, sen başka şeylere ağlarsın. Gündüzleri Maria Magdalena'yı 'fahişe' diye taşlar, geceleri koynuna girmeye çabalarsın. Zebur'u, Tevrat'ı, İncil'i, Kuran'ı bilirsin. Hazreti Davud için üzülür ama Golyat'ı tutarsın.. Ey kavmim... Sen ki peygamberlerinin dediklerini bile dinlemedin beni hiç dinlemezsin.. Dönüp de bakmazsın ölülerine. Lut kavminden de değilsin hazdan olmayacak mahvin. Ama sen kendi acına da yabancısın. Kadınların siyah giyer, kederle solar tenleri ama onları görmezsin. Her kuytulukta bir çocuğun vurulur, aldırmazsın. Merhamet dilenir, şefkat dilenir, para dilenirsin. Ve nefret edersin dilencilerden. Utancı bilir ama utanmazsın. Tanrıya inanır ama firavunlara taparsın. Bütün seslerin arasında yalnızca kırbaç sesini dinlersin sen.. Ey kavmim... Sen ki peygamberlerini bile dinlemedin beni hiç dinlemezsin. Sana yapılmadıkça işkenceye karşı çıkmazsın. Senin bedenine dokunmadıkça hiçbir acıyı duymazsın. Örümcek olsan Hazreti Muhammed'in saklandığı mağaraya bir ağ örmezsin. Her koyun gibi kendi bacağından asılır, her koyun gibi tek başına melersin. Hazreti Hüseyin'in kellesini vurmaz ama vuranı alkışlarsın. Muaviye'ye kızar ama ayaklanmazsın. Hazreti Ömer'i bıçaklayan ele sen bıçak olursun.. Ey kavmim... Sen ki peygamberlerini bile dinlemedin beni hiç dinlemezsin. Ölülerine dönüp de bakmazsın. Lut kavminden de değilsin hazdan olmayacak mahvin. Ama arkana baktığın için taş kesileceksin. Ve sen kendine bile ağlamayacaksın. Komşun aç yatarken sen tok olmaktan haya etmezsin. Musa önünde Kızıldeniz'i açsa o denizden geçemezsin. Tanrıya inanır ama firavunlara taparsın.. Ey kavmim... Sen ki peygamberlerini bile dinlemedin beni hiç dinlemezsin.
Hak şerleri hayr eyler  Zan etme ki ğayr eyler  Ârif ânı seyr eyler  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Sen Hakka tevekkül kıl  Tefvîz it ve râhat bul  Sabr eyle ve râzı ol  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Kalbin Âna berk eyle  Tedbîrini terk eyle  Takdîrini derk eyle  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Hallâk-ı Rahîm Oldur  Rezzâk-ı Kerîm Oldur  Fa’âl-i Hakîm Oldur  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Bil kâdî-i hâcâtı  Kıl Âna münâcâtı  Terk eyle murâdâtı  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Bir işi murâd etme  Olduysa inâd etme  Haktandır o red etme  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Hakkîn olıcak işler  Boşdur gam u teşvişler  Ol hikmetini işler  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Hep işleri fâikdır  Birbirine lâyıkdır  Neylerse muvâfıkdır  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Dilden gamı dûr eyle  Rabbinle huzûr eyle  Tefvîz-i ümûr eyle  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Sen adli zulüm sanma  Teslim ol oda yanma  Sabr et sakın usanma  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Deme şu niçin şöyle  Yerincedir ol öyle  Bak sonuna sabr eyle  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Hiç kimseye hor bakma  İncitme gönül yıkma  Sen nefsine yan çıkma  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Mü’min işi reng olmaz  Âkıl huyu ceng olmaz  Ârif dili teng olmaz  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Hoş sabr-ı cemîlimdir  Takdîr-i kefîlimdir  Allah kim vekîlimdir  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Her dilde Ânın adı  Her canda Ânın yâdı  Her kuladır imdâdı  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Nâçâr kalıcak yerde  Nâgâh açar ol perde  Dermân eder ol derde  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Her kuluna her ânda  Geh kahr u geh ihsânda  Her ânda O bir şânda  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Geh mu’tî u geh mânî’  Geh dârr u gehî nâfî’  Geh hâfid u geh râfî’  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Geh bay ider geh miskin  Geh hurrem ü geh ğamgîn  Geh şûh u gehî sengîn  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler.... Geh ‘abdin ider ârif  Geh eymen u geh hâif  Her kalbi odır sârif  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Geh kalbini boş eyler  Geh hulkını hoş eyler  Geh ‘ışkına dûş eyler  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Az ye az uyu az iç  Ten mezbelesinden geç  Dil gülşenine gel göç  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Bu nâs ile yorulma  Nefsinle dahî kalma  Kalbinden ırağ olma  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Geçmişle geri kalma  Müstakbele hem dalma  Hâl ile dahî olma  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Her dem Ânı zikr eyle  Zeyrekliği koy şöyle  Hayrân-ı Hak ol söyle  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Gel hayrete dal bir yol  Kendin unut Ânı bul  Koy gafleti hâzır ol  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Her sözde nasîhat var  Her nesnede zînet var  Her işte ganîmet var  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Hep remz ü işârettir  Hep ğamz ü beşâretdir  Hep ayn-ı inâyetdir  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Her söyleyeni dinle  Ol söyleteni anla  Hoş eyle kabul canla  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Bil elsine-i halkı  Aklâm-ı Hak ey Hakkî  Öğren edeb ü hulkı  Mevlâ görelim neyler  Neylerse güzel eyler…. Vallâhi güzel etmiş,  Billâhi güzel etmiş,  Tallâhi güzel etmiş,  Allah görelim netmiş,  Netmişse güzel etmiş…
Dost dost diye nicesine sarıldım  Benim sâdık yârim kara topraktır  Beyhude dolandım boşa yoruldum  Benim sâdık yârim kara topraktır.. Nice güzellere bağlandım kaldım  Ne bir vefa gördüm ne fayda buldum  Her türlü isteğim topraktan aldım  Benim sadık yarim kara topraktır.. . Koyun verdi kuzu verdi süt verdi  Yemek verdi ekmek verdi et verdi  Kazma ile döğmeyince kıt verdi  Benim sadık yarim kara topraktır.. . Adem'den bu deme neslim getirdi  Bana türlü türlü meyva yetirdi  Her gün beni tepesinde götürdü  Benim sadık yarim kara topraktır.. . Karnın yardım kazmayınan belinen  Yüzün yırttım tırnağınan elinen  Yine beni karşıladı gülünen  Benim sadık yarim kara topraktır.. . İşkence yaptıkca bana gülerdi  Bunda yalan yoktur herkes de gördü  Bir çekirdek verdim dört bostan verdi  Benim sadık yarim kara topraktır.. . Havaya bakarsam hava alırım  Toprağa bakarsam dua alırım  Topraktan ayrılsam nerde kalırım  Benim sadık yarim kara topraktır.. . Dileğin var ise iste Allah'tan  Almak için uzak gitme topraktan  Cömertlik toprağa verilmiş Hak'tan  Benim sadık yarim kara topraktır.. . Hakikat ararsan açık bir nokta  Allah kula yakın kul da Allaha  Hak'kın hazinesi gizli toprakta  Benim sadık yarim kara topraktır.. . Bütün kusurlarım toprak gizliyor  Merhem çalıp yaralarım düzlüyor  Kolun açmış yollarımı gözlüyor  Benim sadık yarim kara topraktır.. . Her kim olursa bu sırra mazhar  Dünyaya bırakır ölmez bir eser  Gün gelir Veysel'i bağrına basar  Benim sadık yarim kara topraktır.
Birlikte öğrendik seninle  avcumuzda yüreği çarpan  kuşa sevgiyi. elele duyduk kumsalda denizin  milyon yılda yonttuğu  taşa sevgiyi. tırtılları tanıdık seninle baharda  tırtılken daha sevmeyi öğrendik  sevgiden üreyen kelebeği. toprağı evimiz gibi sevdik seninle  birlikte sevdik kuru toprakta  ev küren köstebeği. köstebeğinden toprağına taşına  tırtılından kelebeğine kuşuna  elele sevdik bu dünyayı. acısıyla sevinciyle sevdik  yazıyla kışıyla sevdik  köy-köy ülke-ülke . gökler gibi sardı dünyayı  yağmur gibi sızdı dünyaya  dünya kadar oldu sevgimiz. elele büyütüp elele derdik  elele derip insana verdik  verdikçe çoğalan sevgimizi
Can kuşunun her zeman ezkarıdır Varidat  Akl u hayalin heman efkarıdır Varidat. İşidicek adını duydu canım tadını  Bildim ki ariflerin esrarıdır Varidat. Sıdkile gönlün sever görmeye canım iver  Anıniçün kim Hakk'ın emvarıdır Varidat. Ol dürr-i yekdane'nin kadri bilinmez anın  Bu dil-i viyrane'nin mi'marıdır Varidat. Gerçi kütüb çok yazar İlm-i Ledün'den haber  Cümlesi bir bağçedir ezkarıdır Varidat. İlm-i Füsus'la tamu odları söner kamu  Anın yerinde biten gülzarıdır Varidat. Muhyeddin ü Bedrettin etdiler ihyay-ı din  Derya Niyazi 'Füsus' enkarıdır 'Varidat'
Beri gel, daha beri, daha beri.  Bu yol vuruculuk nereye dek böyle?  Bu hır gür, bu savaş nereye dek?  Sen bensin işte, ben senim işte.. Ne diye bu direnme böyle, ne diye?  Ne diye aydınlıktan kaçar aydınlık, ne diye?  Topumuz bir tek olgun kişiyiz, bir tek,  ne diye böyle şaşı olmuşuz, ne diye?. Zengin yoksulu hor görür, ne diye?  Sağ soluna yan bakar, ne diye?  İkisi de senin elin, ikiside,  peki, kutlu ne, kutsuz ne?. Topumuz bir tek inciyiz, bir tek.  başımız da tek, aklımız da tek.  Ne diye iki görür olup kalmışız  iki büklüm gökkubbenin altında, ne diye?. Sen habire gevele dur bakalım,  habire 'usul boylu birlik çam ağacı' de,  sonu nereye varır bunun, nereye?. Şu beş duyudan, altı yönden  varını yoğunu birliğe çek, birliğe.  Kendine gel, benlikten çık, uzak dur,  insanlara karıl, insanlara,  insanlarla bir ol.  İnsanlarla bir oldun mu bir madensin, bir ulu deniz.  Kendinde kaldın mı bir damlasın, bir dane.. Erkek arslan dilediğini yapar, dilediğini.  Köpek köpekliğini ede durur, köpekliğini.  Tertemiz can canlığını işler, canlığını.  Beden de bedenliğini yapar, bedenliğini.. Ama sen canı da bir bil, bedeni de,  yalnız sayıda çoktur onlar, alabildiğine,  hani bademler gibi, bademler gibi.  Ama hepsindeki yağ bir.. Dünyada nice diller var, nice diller,  ama hepsin de anlam bir.  Sen kapları, testileri hele bir kır,  sular nasıl bir yol tutar, gider.  Hele birliğe ulaş, hır gürü, savaşı bırak,  can nasıl koşar, bunu canlara iletir.
Yaradan, rahmetini kahrından üstün saydı;  Ne olurdu halimiz, gözyaşı olmasaydı?
Üç cins at, üç cins tosun salsak yukarı kata  Üç gün sonra üç katır, üç sağmal inek çıkar.  Zamanda mı, yerde mi, yoksa bizde mi hata?  Yapıp uçurduğumuz kartallar sinek çıkar.. Beşinci Mevsim
Eski libas gibi aşıkın gönlü  Söküldükten sonra dikilmez imiş  Güzel sever isen gerdanı benli  Her güzelin kahrı çekilmez imiş. Bülbül daldan dala yapıyor sekiş  O sebepten gülle ediyor çekiş  Aşkın iğnesiyle dikilen dikiş  Kıyamete kadar sökülmez imiş. Sevdiğim değildin böylece ezel  Aşkının bağına düşürdün gazel  İbrişimden nazik saydığım güzel  Meğer pulat gibi bükülmez imiş. Seyrani'nin gözü gamla yaş imiş  Benim derdim her dertlere baş imiş  Ben bağrımı toprak sandım taş imiş  Meğer taşa tohum ekilmez imiş
İnsanların çoğu kaybetmekten korktuğu için, sevmekten korkuyor.  Sevilmekten korkuyor, kendisini sevilmeye layık görmediği için.  Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için.  Konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için.  Duygularını ifade etmekten korkuyor, reddedilmekten korktuğu için.  Yaşlanmaktan korkuyor, gençliğinin kıymetini bilmediği için.  Unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi birşey vermedigi için.  Ve ölmekten korkuyor aslında yaşamayı bilmediği için.
Bir halin var seviyorum  Küçük ellerinden daha çok  Bir halin var özlüyorum  Sıcak dudaklarında yok. Yıldızlı gözlerinde ayrı ufuk  Bir halin var düşünüyorum  Bir halin var gülüyorum  Arsız burnunda çocuk. Bir halin var özlüyorum
Geçmiş zaman  Anımsanıyorsa,şimdidir;  Koparılıp atılır ya da  Bir yaprak gibi bir defterden. Koparılıp atılan  Çırpınan bir yürek olabilir,  Ya da bir yaz gecesi,  Yıldızları can çekişen
Gelir dalgın bir cambaz.  Geç saatlerin denizinden.  Üfler lambayı.  Uzanır ağladığım yanıma.  Danyal yalvaç için.  Aşağıda bir kör kadın.  Hısım.  Sayıklar bir dilde bilmediğim.  Göğsünde ağır bir kelebek.  İçinde kırık çekmeceler.   İçer içki Üzünç Teyze tavanarasında.  İşler gergef.  İnsancıl okullardan kovgun.  Geçer sokaktan bakışsız bir  Kedi Kara.  Çuvalında yeni ölmüş bir çocuk.  Kanatları sığmamış.  Bağırır Eskici Dede.  Bir korsan gemisi! girmiş körfeze.
yağmurun yerden göğe yağdığı  bu gece yasak bölgedeyim  büyük çingenelerin çaldığı  kaçak silahların içindeyim  sevişmek kapısının kapandığı. bir nabız yoklar ki daima  hızlı bir nabız yoklar elim  öpüştüklerim hırsızlama  çirkin bir ağızda dişlerim  bir bıçak değer dudağıma. gök yarıldıkça şimşeklerden  soğuk aynalarda kilitliyim  tırnaklarımdaki elektrikten  su gibi erir iliştiklerim  kıvılcımlar uçar kirpiklerimden. doğumdan öncesini yaşıyorum  henüz belli olmadı kimliğim  vücudunu arıyor ruhum  bir yerde atomun çekirdeğiyim  bir yerde artı sonsuzum
plastik tadında yediğim içtiğim  yaz kış gözlerimi örseliyor duvar  paslanıyor demir gelip boyuyorlar  hep aynı renkte ölemem  beton tuttu ayaklarım dışarda kar  karın altında toprak nasıl hasretim  bir kuşun kanatları geçiyor üzerimden  bin kanat bakıyorum parmaklığa  aklı gidiyor nöbetçinin . kırk yıllık yoldan tanırım ben soğukları  ama asıl baharların erbabıyım  yine yorgun argın aşacak dağları  yine kapıma yıkılacak karanfil  elleriyle koymuş gibi bulacaklar  badem mi olur erik mi çağla mı  kendi dalından asacaklar baharı  kaç yıl oldu alışamadım  mümkünüm yok bu kez firarım . aklı gidiyor nöbetçinin tüfek tüfek kalıyor  tezkeresi yakın hırsla parmaklarını sayıyor  göz gez arpacık bakıyor fena bakıyor  gece dehşetli uzuyor duvarı iniyorum  toprağa basmalıyım bir kuşu uçmalıyım  deli esmeli poyraz bir dal parçası azbiraz  mutlak duvarı aşmalı yoksa duramam  gövdemi mıhlasalar bahara kalamam  mümkünüm yok bu kez firarım . hırsla parmaklarını sayıyor baştan sayıyor  tezkeresi yakın düşleri kayıyor  apansız bin basamak nöbetçi kulesi  yapayalnız ağzında uçurumun apansız  kar etmiyor parka ah ne çocukça ıslık  beter üşüyor tetik otomatiğe düşüyor  ben bahara kalamam ay batarken  şafak şafak açarken yaban süseni ben  yalnayak fırlıyorum duvarın dibinden . bir ses canavarlaşacak ardımdan  döne döne sırtımı yakacak  ciğerimi bulacak beni toprağa yıkacak  vu-ra-cak mümkünü yok  bir ödül bir tezkere alacak  karaköy'de bir orospuyla yatacak  kaç bahar büyüğüm ondan  onda hiç bahar açmayacak  mümkünüm yok bu kez firarım
Mademki ben güneşe kulum,  güneşten söz açmalıyım size.  Mademki gece değilim ben,  mademki karanlığa tapmıyorum,  düşten dem vurmak nafile.. Mademki tıpkı güneşe benziyorum,  elimi eteğimi çekmeliyim üzerinden  ferah, mâmur olan yerin.  Mademki tıpkı güneşe benziyorum,  doğmalıyım ortasında harabelerin.. Gerçi bugün bir kuru elmayım,  ama değerim ağacımdan çok.  Gerçi sarhoşum, yıkılmışım ama  doğru lâf etmedeyim,  erkekçe konuşmadayım.. Benim gönlümün kokusu  yöresindeki topraktan gelir.  Ben o topraktan utanırım da  nedense bir tek söz söyleyemem  suya dair.. Güzel yüzünden kaldır perdeni,  böyle konuşmayı yakıştırma bana.  Taş gibi kaskatıysa senin kalbin,  bak benim kalbim yanmış, ateş haline gelmiş.  Bir iyilik eder, şişeyi alırsan eline,  bir de bakacaksın ki kadehle şarap bende dile gelmiş.
Bir gün Icadiye`de veya Sultantepe`de,  Bir beste kanatlanir, birden oldugun yerde  Bir kainat acilir, genis, sonsuz, büyülü,  Bu günün rüzgarinda yikanan mazi gülü  Dagilir yaprak yaprak hayalindeki suya  Bir baska gözle bakarsin ömür denen uykuya.. Belki en hulyalisi duydugun masallarin  O safak saltanati korularda dallarin  Her ufku tek basina bekleyen eski camlar  Bir sir gibi ömründen sizdirilmis aksamlar,  Ardicla kestanenin her yillik macerasi  Harap mezarliklarda ölülerin duasi  Gelir ve tekrar dogar ölmüs sandigin aska  Anlarsin ölüm yoktur gecen zamandan baska.
Garip turna bizi senden sorana  Şimdi bir yavruya kuldur diyesin  Aşkın zincirini takmış boynuna  Devr içinde Mecnun oldur diyesin. Gece gündüz ağlar hiç bir dem gülmez  Unutmuş eşini dostunu bilmez  Sevmiş bir güzeli artık vazgelmez  Aşık olmak müşkül haldir diyesin. Terkeylemiş eşi ile dostunu  Abdal olmuş eğne almış postunu  Gelen geçen çiğner oldu üstünü  Ayaklar altında yoldur diyesin. A zalim engeller yolumu bağlar  Yarimin hasreti ciğerim dağlar  Ab-ı revan olmuş durmayıp çağlar  Şol akan yaşları seldir diyesin. Gevheri der bilmem ben ne olduğum  Gurbet illerinde durup kaldığım  Aceplemem beyim şimdi solduğum  Bülbülün mekanı güldür diyesin
Caddeden sokaklara doğru sesler elendi,  Pencereler kapandı, kapılar sürmelendi.  Bir kömür dumanıyle tütsülendi akşamlar,  Gurbete düşmüşlerin başına çöktü damlar...  Son yolcunun gömüldü yolda son adımları,  Bekçi sert bir vuruşla kırdı kaldırımları.  Mezarda ölü gibi yalnız kaldım odamda:  Yanan alnım duvarda, sönen gözlerim camda,  Yuvamı çiçekledim, sen bir meleksin diye,  Yollarını bekledim görüneceksin diye.  Senin için kandiller tutuştu kendisinden,  Resmine sürme çektim kandillerin isinden.  Saksıda incilendi yapraklar senin için,  Söylendi gelmez diye uzaklar senin için...  Saatler saatleri vurdu çelik sesiyle,  Saatler son gecemin geçti cenazesiyle,  Nihayet ben ağlarken toprağın yüzü güldü,  Sokaklardan caddeye doğru sesler döküldü...
Sen, ey çalan, gözlerin masum mu sanırsın  Aşırdığın bir tek düşünce mi, aldanırsın!  Kim ki böyle hem şerefli ve namussuz  Yemlen avuç dolusu sana verilenden sonsuz  Al benden olan herşeyi  Ye kalan masumluğu da temizlen ey domuz! . Friedrich NİETZSCHE . Almanca aslından çeviren: Şaban Öztürk. Für falsche Freunde . Du stahlst, dein Auge ist nicht rein —  Nur Einen Gedanken stahlst du? — Nein,  Wer darf so frech bescheiden sein!  Nimm diese Handvoll obendrein —  Nimm all mein Mein —  Und friß dich rein daran, du Schwein! . Friedrich NİETZSCHE
İnerken çiçekli bir uçuruma  Gönül yoldaşından ayrılır mısın?  Çıplak kollarına hasret boynuma  Bir çılgın neşeyle sarılır mısın? .... Gece bahçelerde kalma her zaman,  Şen güneş yüzüne doğmadan uyan.  Bir sabah rüyanı tamamlamadan  Uykundan uyanırsam darılır mısın? ..
İstediğiniz ne zaferdi ne gözyaşı  Ne hüzünlü org ne papazın son duası  On bir yıl nedir ki on bir yıl  Yaptığınız kullanmaktı silahlarınızı  Ölüm gözünü kamaştırmaz partizanın  Asıldı yüzleriniz tüm duvarlara  Gece ve sabah karasıydınız, korkutucu, süzgün  Bir afiştiniz, kızıl bir kan lekesi gibi  Adlarınızı bile söylemek öylesine güçtü ki  Gelip geçende dehşet etkisi yaratın istediler  Sizi kimse Fransız olarak görmez gibiydi  Gün boyu bakmadan geçti gitti insanlar  Kimi parmaklar durmadı ama karartmada  'Fransa için öldüler' yazdı afişe
``Telgrafın tellerini kurşunlamalı’’  Öyle değildi bu türkü bilirim  Bir de içime  -Her istasyonda duran sonra tekrar yürüyen-  Bir posta katarı gibi simsiyah dumanlar dökerek  Bazan gelmesi beklenen bazan ansızın çıkagelen  Haberler bilirim mektuplar bilirim.. Gamdan dağlar kurmalıyım  Kayaları kelimeler olan  Kırk ikindi saymalıyım  Kırk gün hüzün boşaltan omuzlarıma saçlarıma  Saçlarının akışını anar anmaz omuzlarından  Baştan ayağa ıslanmalıyım  Gam dağlarına çıkıp naralar atmalıyım.. İçimde kaynayan bir mahşer var  Bu mahşer birde annelerinin kalbinde kaynar  Çünkü onlar yün örerken pencere önlerinde  Ya da çamaşır sererken bahçelerinde  Birden alıverirler kara haberini  Okul dönüşü bir trafik kazasında  Can veren oğullarının.. Bir de gencecik aşıkların yüreklerini bilirim  Bir dolmuşta yorgun şoförler için bestelenmiş  Bir şarkıdan bir kelime düşüverince içlerine  Karanlık sokaklarına dalarak şehirlerin  Beton apartmanların sağır duvarlarını yumruklayan  Ya da melal denizi parkların ıssız yerlerinde  Örneğin Hint Okyanusu gibi derin  İsyanın kapkara sularına dalan.. Nice akşamlar bilirim ki  Karanlığını  Bir millet hastanesinde  Dokuz kişilik kadınlar koğuşu koridorunda  Başını kalorifer borularına gömmüş  Beyaz giysilerinden uykular dökülen tabiplerden  Haber sormaya korkan  Genç kızların yüreğinden almıştır.. Bir de baharlar bilirim  Apartman odalarında büyüyen çocukların bilmediği bilemeyeceği  Anadolu bozkırlarında  İstanbul’dan çıkıp Diyarbekir’e doğru  Tekerleri yamalı asfaltları bir ağustos susuzluğu ile içen  Cesur otobüs pencerelerinden  Bilinçsiz bir baş kayması ile görülen  Evrensel kadınların iki büklüm çapa yaptıkları tarla kenarlarında  Çıplak ayakları yumuşak topraklara batmış ırgat çocuklarının  Bir ellerinde bayat bir ekmeği kemirirken  Diğer ellerinde sarkan yemyeşil bir soğanla gelen.. Yazlar bilirim memleketime özgü  Yiğit köy delikanlılarının  İncir çekirdeği meselelerle birbirlerini kurşunladıkları  Birinin ölü dudaklarından sızan kan daha kurumadan  Üstüne cehennem güneşlerde göğermiş mor sinekler konup kalkan  Diğeri kan ter içinde yayla yollarında  Mavzerinin demirini alnına dayamış  Yüreği susuzluktan bunalan  İçinden mahpushane çeşmeleri akan  Ansızın parlayan keklikleri jandarma baskını sanıp  Apansız silahına davranan  Nice delikanlıların figüranlık yaptığı  Yazlar bilirim memleketime özgü. Güzler bilirim ülkeme dair  Karşılıksız kalmış bir sevda gibi gelir  Kalakalmış bir kıyıda melül ve tenha  Kalbim gibi  Kaybolmuş daracık ceplerinde elleri  Titreyen kenar mahalle çocukları  Bir sıcak somun için, yalın kat bir don için  Dökülürler bulvarlara yapraklar gibi.. Kadınlar bilirim ülkeme ait  Yürekleri Akdeniz gibi geniş, soluğu Afrika gibi sıcak  Göğüsleri Çukurova gibi münbit  Dağ gibi otururlar evlerinde  Limanlar gemileri nasıl beklerse  Öyle beklerler erkeklerini  Yaslandın mı çınar gibidir onlar sardın mı umut gibi.. İsyan şiirleri bilirim sonra  Kelimeler ki tank gibi geçer adamın yüreğinden  Harfler harp düzeni almıştır mısralarında  Kimi bir vurguncuyu gece rüyasında yakalamıştır  Kimi bir soygun sofrasında ışıklı sofralarda  Hırsızın gırtlağına tıkanmıştır.. Müslüman yürekler bilirim daha  Kızdı mı cehennem kesilir sevdi mi cennet  Eller bilirim haşin hoyrat mert  Alınlar görmüşüm ki vatanımın coğrafyasıdır  Her kırışığı sorulacak bir hesabı  Her çizgisi tarihten bir yaprağı anlatır.. Bütün bunların üstüne  Hepsinin üstüne sevda sözleri söylemeliyim  Vatanım milletim tüm insanlar kardeşlerim  Sonra sen gelmelisin dilimin ucuna adın gelmeli  Adın kurtuluştur ama söylememeliyim  Can kuşum, umudum, canım sevgilim.
Yok başka hiçbir umarın  En granit kayanın en ortasında  Balta girmemiş karanlıklarında kıpırtısız  Ya ölmektir kurtuluşun  Yada şiir tutunmak. O en gergin tele şöyle bir dokun  Son tınıyla tel kopsun  Ayak sesleri duyulsun ölümün  Her yanın her yönün çıkmaz  Nereye baksan yok  Hiç bile herşey sayılır o bulunduğun yerde  Kurtarırsa kurtarır ancak  Yine şiire tutunmak.
Kalbimin derinlerinden bir kuş uyandı  ve uçtu gökyüzüne doğru.  Yükseldikçe, daha ve daha,  büyümeye başladı daha da.. Önce bir kırlangıç gibiydi,  sonra tarla kuşu ve kartal,  sonra bir bahar bulutu misali genleşti  en sonunda tüm yıldızlı gökleri kapsadı.. Kalbimin derinlerinden bir kuş uyandı,  uçtukça büyüdü, çoğaldı,  oysa yüreğimi hiç terketmemişti...
bir dünya varsa eğer kitapların yazdığı  babamın anlattığı doğruysa yani; öyle bir dünya  sen dışındasın hem de merkezisin bir anlamda  eğri bir biçimsin birlikte yakalandığımız. kendisiyiz hep suçlanan bir sesin  yağmurda kaybolmuş bir kedinin korkusuyuz  ya da buna benzer bir şeyiz; hiçbirşeyiz. az çekilen bir ceza gibi tırmanmıştık hayatı  anımsa; aşk uzun süren uykusuydu evcil bir kışın  ya da öyle sanmıştık; bütün suçları işledik ne güzel. şimdi güpegündüz ben bir dağı kazmaya gidiyorum  sen bir dağsın esmer adamların durmadan kazdığı. hep başkalarının kollarında seviyoruz hayatı  raydan çıkan tren ne kadar severse enkazını  o kadar. onun kadar seviyorum inan suçlarını. aşk tek kişiliktir, bütün deliler bilir sayı saymasını  ve sarılıp yatmanın anlamı yoktur kaldırımlarda  eğer fazla yaşlanmışsak bir anda. fazla ıslanmışsak  hiçbir acı dönüşmez başka bir acıya. bir dünya varsa eğer kitapların yazdığı  yırt bütün kitapları. beni sevdiğini kanıtla  yatağını açık tut bütün aşklara
Değme benim gamlı yaslı gönlümü  Bu yareyi saramazsın güzel yar  Ömür boyu dağlar çıktı önüme  Yollar duman varamazsın güzel yar. Ayrılık derdinin kökü derinde  Işık bitmiş gözlerimin ferinde  Baykuşlar dem tutar çadır yerinde  Bu yaylada duramazsın güzel yar. Mahzuni Şerif 'im geldimde geçtim  Ayrılık şarabın ahile içtim  Boş tarlaya rüzğar ektim yel biçtim  Sen bu sırra eremezsin güzel yar
Ey çok kitaplar okuyan sen mi tutarsın bana dak  Tâ bilesin sırrı ayan gel aşktan oku bir sebak. Ger sen seni bildin ise sûret terkin urdun ise  Sıfat nedir bildin ise ne kim edersen bana hak. Bilmeyesin bed-nâm u nâm bir ola sana has u âm  Bildim ise ilmi tamam gel aşkdan oku bir sebak. Okumagıl ilmin yüzün ilme amel gerek güzin  Aç gönülden bâtın gözün âşık ma’şûk hâline bak. Bakgıl âşık ne işdedir ma’şûka ol cünbiştedir  İkisi bir teşviştedir iki sanıp bakma ırak. İkilikten geçemedin hâli hâlden seçemedin  Dosttan yana uçamadın fakılık oldu sana fak. Cübbe vü hırka tâc ü taht verse gerekti aşka baç  Dörtyüz mürîd ü elli hac terkeyledi Abdülrezzak. Onun gibi din ulusu hâc öptü çaldı nâkûsu  Sen dahî bırak nâmusu gel beri putun oda yak. Âşık ma’şûk birdir bile aşktan gelir her söz dile  Bîçâre YÛNUS ne bile ne kara okudu ne ak
Sevgiyle yoğrulmamışsa yüreğin  Tekkede, manastırda eremezsin  Bir kez gerçekten sevdin mi dünyada  Cennetin cehennemin üstündesin.. Bir sır daha var, çözdüklerimizden başka  Bir ışık daha var, bu ışıklardan başka  Hiç bir yaptığınla yetinme, geç öteye!  Bir şey daha var, bütün yaptıklarından başka.
Ah, ben uykudayken sen başucuma gelsen,  Petrarca'yı ziyaret ettiği gibi Laura'nın, (1)  Değse bana nefesin tam yanımdan geçerken,   İşte o zaman birden   Aralanır dudağım! . Kaç zamandır tutsağı karanlık bir hayalin,  Bitmeli mi bu rüya? Şu kederli yüzüme,  Bir yıldız gibi doğsun senin o gözlerin,   İşte o an düşlerim   Aydınlanacak yine! . Bir kıvılcımın uçuştuğu dudaklarıma  Tanrı'nın arıttığı o aşk parıltılarına,  Bir öpücük kondur, melekten kadına dön,   Ah o zaman ruhum   Uyanır uykusundan! . (1) İtalyan ozanı Petrarca (1304-74) şiirlerinden birinde ölümünden sonra  şiirlerinin kadın kahramanı Laura tarafından mezarının ziyaret edildiğini düşler.. Çeviren: Tozan ALKAN
İnandır beni dünya  İnandır yaşadıklarıma. Güçlüydüm  Uzaklardan gelir uzaklara gider sonbaharlara şaşırmazdım  Yüzümün gizli yerlerine ansızın binlerce resmiyle yağan bir harf  Bir harf vurdu beni dünya  İncecik bir çınar yaprağı düştü üstüme sarsıldı kalbim  Toprağa yağmur düşüyordu ah nasıl düşüyordu  Bir harf durmadan durmadan üşüyordu  Uzaklardan gelir uzaklara giderdim artık yıkıldım  Ben bu yıkılışı yağmurlardan öğrendim. Akşamı önüme bırakıp giden adam haklıydı  Kentler ayrıntıydı haritalar ayrıntıydı  İçinde tükendiğim şu hain hayatta  Herkesin yalnızlığı duvarda asılıydı  Nasıl söylesem dünya nereye bakıp söylesem  Çekinerek yaşadığım yılları her akşam  Çekinmeden ateşe attığımı nasıl söylesem  Ben sana emanetim bırakma beni  Dağıtma yüzümün menekşelerini  Bu şarkıyı yalnız bitirmek istemiyorum bunu nasıl söylesem  O harf yanlış denizlerde boğulurken  Ben doğru bir kelime olamam. İnandır beni dünya  Yıllar geçti ve birşey kaybetmedim hayretimden  Herkes bir saat alsa da çoğalmaz zaman  Ve ben bazı şeyleri açıklayamam  Yetmezken birimizin açtığı boşlukta yalnız kalmaya  Neden kapansın göğsümde taşıdığım bu güzel yara  Kader kimi seçerse kaptan o olsun  Ben hangi pazartesiyi beklediğimi bilmiyorum
köylü kadınlar  fistanları güllü kadınlar. topraktan doğup da toprağı yoğurandıur onlar  veresiye canlarını doğurandır onlar. köylü kadınlar  fistanları güllü kadınlar. yüzleri güneştir onların yanık  ayakları topraktır onların yarık. doyulmadan güzelliğine  tarlalarda solandırlar. köylü kadınlar  fistanları güllü kadınlar
Sözün ve yolun baş çeşmesi ruhumun  Canım içre sevinç verir sözlerin. Baktığın dağların düşüncesi bile ağlatır beni  Hür olurum buyruklarını bir bir donansam sultanım.. Aşkın bin gözlü devasa bir baş imiş  Yur her birini uykularından sohbetin. Dinlen ey Zarif bilatedbir çok söz açtın  Bu kırık akılla ne cürettir yaptığın
Yaşayan bir şey kalmış taşlarında  ey yeşil şafakların kız kardeşi.  Gerçek mezarları şaşırtır  ellerinin sessizliği.  Rengarenk gözlüklerin türlü keyfiyle  sorumsuz kazma yaralar kalbini  ve yabancı turistin savurduğu aptalca 'oh'  çarpar yüzüne gücendiren hakareti.  Ama canlı bir şey vardır.  Kütüklerden bir kucaklayış sunar orman sana  köklerini tırmalamaktayken merhamet.  Koca bir celep gösterir övendireyi  taht uğruna zaptettiği tapınakların orda,  ve sen ölmüyorsun hala.  Hangi güçtür seni ayakta tutan  yüzyılların ötesinden  gençlikte olduğu gibi canlı ve kıpır kıpır?  Hangi tanrı üfler gün sonunda  hayati soluğunu mezar taşlarında?  Tropiklerin tatlı güneşinden midir?  Sormalı niye Chichen-Itza'da olmaz? diye.  Ormanların neşeli öpücüğü  ya da kuşların nağmeli şarkısından mıdır?  Ve niye Quirigua'da daha derindir uykusu?  Dağların sarp kayalıkları arasında çarparak  çınlayan kaynağın yankısından mıdır?  İnkalar öldü, ne dersek diyelim.
Bu şehrin sokaklarında her akşam yorgun  Sarışın kızlar dolaşır.  İsimleri teker teker benim üstüme çıkar  Sevdasını başkaları paylaşır.. Bu şehrin evlerinde esmer kadınlar oturur.  Ateş böcekleri gibi geceye karşı gerinir.  Başka delikanlılar uzanır yanlarına,  Elalem beni bilir.. Bilmiyorum, görmedim, duymadım, tanımadım  Bu sarışın kızlar kim, bu esmer kadınlar kim?  Birgün bu rezil şehrin rezil sokaklarına  Elveda diyeceğim.
Kararan havayla,  çiyin avuntusu olmaktayken  yeryüzüne doğru,  görülmezce, işitilmeden  -çünkü yumuşacık patikler giyinir  avutucu çiy, bütün avuntuyla yumuşamışlar gibi-  anımsarsın sen, sıcak gönül, anımsarsın,  bir zamanlar nasıl susadığını,  kutsal gözyaşı ile çiy yağmurlarını özleyerek  yanıp tutuşurken, bitkinlikle susadığını,  kem gözlü akşamüstü güneşinin bakışları  sararmış otlu patikalar üzerinde  kararmış ağaçların içinden geçip dolaşırken çevrende,  güneşin kör edici kor bakışları, acı vermekten haz duyan.. “Hakikatin yavuklusu -sen ha? diye alay ederlerdi-  hayır! bir şair sadece!  bir hayvan, kurnaz yırtıcı sürüngen,  yalan söylemesi gereken,  bilerek isteyerek yalan söylemek zorunda,  av arzusunda,  elvan elvan maskelenmiş,  kendine maske,  kendine av  bu ha –hakikatin yavuklusu? ..  sadece deli! sadece şair!  sadece parlak parlak laf eden,  deli maskelerinden dışarı renkli renkli konuşan,  yalancı söz köprülerine tırmanan,  yalandan gökkuşakları üstünde  kalp gökler arasında  dolanıp duran, sürünüp duran-  sadece deli! sadece şair! .. . Bu ha –hakikatin yavuklusu? ..  durgun değil, dik donuk soğuk değil,  tasvirleşmemiş,  heykelleşmemiş,  tapınakların önüne dikili değil,  bir tanrıya kapı bekçisi değil:  hayır! bu çakılı erdem tasvirlerine düşman,  yabanlar ona daha rahat tapınaklardan,  kedi haylazlığıyla dolu  her pencereden zıplayıp  hop! her rastlantının peşinden  koklaya koklaya her yabanıl ormana dalansın sen,  yabanıl ormanlarda  renkli tüylü yırtıcı hayvanlar arasında  günahkarca sağlıklı, güzel, elvan gezinirsin,  arzulu dudaklarınla,  kutluca alaycı, kutluca şeytani, kutluca kan emici  yırtıcı yırtıcı, sinsi sinsi, yalancı yalancı gezinirsin... . Ya da kartal gibi, uzun,  uzun dik dik uçuruma,  kendi uçurumuna bakan kartal gibi... . -Nasıl da yukarıya,  aşağıya, içeriye,  hep daha derin derinliklere halkalanıyor uçurum! -  sonra,  ansızın,  düz uçuşla  aniden dalarak  kuzuların üzerine çullanmak,  birden aşağıya, yırtıcı açlıkla,  kuzu arzusunda,  bütün kuzu ruhlara kızgın,  öfkeli bütün erdemlice,  koyunca, kıvırcık kıvırcık  göz kırpıştıran, koyun sütü iyilikle alıklaşmışlara... . Böylesine  kartalcadır, parsçadır.  şairin özlemleri,  senin özlemlerin, binlerce maske altında,  sen ey deli! sen ey şair! .. . Sen ki bakarken insana,  tanrı bakar gibidir koyuna-  insandaki tanrıyı paralamak  insandaki koyunu paralar gibi  paralarken de gülmek- . Bu, işte senin kutluluğun,  bir parsın, bir kartalın kutluluğu,  bir şairin, bir delinin kutluluğu! .. . Kararan havayla,  ayın orağı  mor kızıllıklar arasında yeşil yeşil,  hasetle, sinsi sinsi dolanırken, . -Güne düşman,  her dolanışta biçerken  gülden döşekleri gizlice,  çökertene dek,  gecenin derinliğine uçuk uçuk gömene dek: . Ben de öyle düştüm bir kez  hakikat çılgınlığımdan aşağıya,  gün özlemimden aşağıya,  günden yorgun, ışıktan bıkkın  -aşağıya, akşama, gölgeye çöktüm  bir hakikatten  bağrı yanık, susamış  -anımsıyor musun hala, anımsıyor musun, sıcak gönül,  nasıl susadığını?  sürülmüştüm  tüm hakikatten!  sadece deli! sadece şair! .. . Çev: Oruç Aruoba
Her kim bana ağyar ise  Hak Tanrı yâr olsun ona  Her kancaru varır ise  Bağ u bahâr olsun ona. Bana ağu sunan kişi  Şehd ü şeker olsun işi  Kolay gele müşkil işi  Eli erer olsun ona. Acı dirliğim isteyen  Tatlı dirilsin dünyada  Kim ölümüm ister ise  Bin yıl ömür olsun ona. Her kim diler ben hâr olam  Düşman elinde zâr olam  Dostlar şâd ü düşmanı  Dost mâşuk yâr olsun ona. Ardımca taşlar atanı  Hak tahta ağdırsın onu  Önüme kuyu kazanı  Güller nisâr olsun ona. Her kim diler ise benim  Ol dostumdan ayrıldığım  Gözlerinden hicâp gitsin  Dizâr iyân olsun ona. Bu Muhlis oğlu Paşa’nın  Güldüğün istemeyenin  Ağladığın isteyenin  Gözüm pınar olsun ona
Gitme o güzel geceye usulca  İhtiyarlık yanmalı ve saçmalamalı gün kapandığında;  Öfkelen, öfkelen ışığın ölümünün karşısında. . Akıllı adamlar, bilmelerine rağmen karanlığa gömüleceklerini sonlarında,  Sözleri şimşek çaktırmamış olduğu içindir ki onlar  Gitmezler o güzel geceye usulca. . İyi insanlar, son defa ellerini sallarlar, öylesine ateşli bağırarak.  Faydasız işleri, yeşil bir koyda dans ediyor olabilir ama onlar da,  Öfkelenirler, öfkelenirler ışığın ölümünün karşısında. . Güneşi uçarken yakalamış olan vahşi insanlar,  Ve öğrenen, çok geç, yas tuttuklarını onun yolunda,  Gitmezler o güzel geceye usulca. . Kör gözlerin göktaşı gibi alevlenip ve şenlenmesini  Kör eden bir görme gücüyle gören ağır hasta adamlar da  Öfkelenirler, öfkelenirler ışığın ölümünün karşısında. . Ve sen, benim babam, hüzünlü tepede, orada  Yalvarırım, lanetle ve kutsa beni şimdi acımasız göz yaşlarınla.  Ama gitme o güzel geceye usulca.  Öfkelen, öfkelen ışığın ölümünün karşısında. . Çeviri: Bekir Bal
Gelmek istemiyor gece  Ne sen gelebiliyorsun o yüzden  Ne de ben gidebiliyorum.  Ama ben gideceğim.  Akrepten bir güneş şakağımı yesede.  Ama sen geleceksin.  Dilin tuzlu yağmurlarca yakılmış.. Gelmek istemiyor gün.  Ne sen gelebiliyorsun o yüzden.  Ne de ben gidebiliyorum.  Ama ben gideceğim.  Kurbagalara atarak ağzımda çiğnediğim karanfili.  Ama sen geleceksin.  Çamurlu lağımından karanlığın.. Gelmek istemiyor.  Ne gün,  Ne gece.  Ölebiliriz o yüzden.  Ben senin uğruna.  Sen de benim..
GEL . 'Gelmezsen yeminli gülmez talihim   Senin ellerinde ölüm tarihim'. Geçmiş zamanları sildim takvimden   Sana ayarladım bütün saatleri   Sana hazırladım bütün yarınları   Gel! . Bütün papatyalı sokakları sereceğim ayaklarına   Bütün gecelere bembeyaz elbiseler giydireceğim   Bir yastık gibi hazır kollarım ipek uykularına   Gel! . Gözlerim tetikte dönüşünü bekliyor   Ellerim sana yaşanmamış mutluluklar örüyor   Bir kuş gibi bırakacağım kalbimi avuçlarına   Gel! . Dudaklarında dudaklarımın tuzu   Bakışlarında yüreğimin buzu   Ayak sesinde mutluluğun dizi çözülsün artık   Gel! . Çoktan tutuşmaya hazır seninle   Bu can bu beden bu yürek yangını kül   Kapıda zil masamda mum vazomda gül   Seni bekliyor   Gel! . İçimde bir telaş bir heyecan bir düğün   Sevinçten ölmezsem eğer döndüğün gün   Seninle yepyeni bir tarih yazacağım   Gel!
Üzgün yüreğim akıyor gemiye,  Bir gevişlik tütün salyası gibi;  Çorba artıkları yüzümde, niye?  Üzgün yüreğim akıyor gemiye;  Ya bu kaba saba sözler ne diye?  Adamların bu zevzek gülüşleri?  Üzgün yüreğim akıyor gemiye  Bir gevişlik tütün salyası gibi.. Hep belden aşağı edepsiz laflar  Onu nasıl baştan çıkardı, bakın!  Dümende de o biçim resimler var,  Sevişmeler, kalkmış cinsel organlar...  Siz ey beni büyüleyen dalgalar,  Alın kirli yüreğimi, arıtın  Hep belden aşağı edepsiz laflar  O'nu nasıl baştan çıkardı, bakın! . Tütünün posası çıktı çıkacak  Ey çalınmış yürek n'eyleyeceğim?  Ayyaş hıçkırıkları başlayacak,  Tütünün posası çıktı çıkacak;  Midem boşalıp boşalıp dolacak,  Ben ki, yenmiş yutulmuşsa yüreğim,  - Tütünün posası çıktı çıkacak -  Ey çalınmış yürek n'eyleyeceğim?
Gönül ne gezersin sarp kayalarda  İniver aşağı yola gidelim  Bir güzel sevmeyle gönül eğlenmez  Gel güzeli bolca ile gidelim. Koyuver gitsin sefil baykuşu  Durmuyor akıyor gözümün yaşı  Kadir kıymat bilmezmiş er kişi  Kadirli kıymatlı ile gidelim. Şahanı koyverin avını alsın  Yarenim yoldaşım yanıma gelsin  Şu garip illerde düşmanım ölsün  Emmili dayılı il'e gidelim. Karac'oglan der ki yiyip içmeden  Muhannat köprüsünden geçmeden  Güzeller usanmaz konup göçmeden  Düşelim de azgın sele gidelim
Bütün insanları dostun bil, kardeşin bil kızım  Sevincin ürünüdür insan, nefretin değil kızım  Zulmün önünde dimdik tut onurunu  Sevginin önünde eğil kızım     (1981)
Bakıp cemal-i yare çağırırım dost dost  Dil oldu pare pare çağırırım dost dost  Aşkın ile dolmuşum zühdümü yanılmışım  Mest-i müdam olmuşum çağırırım dost dost  Mescid ü meyhanede, hanede viyranede  Ka'be'de büthanede çağırırım dost dost  Sular gibi çağ çağ dolaşırım dağ dağ  Hayran bana sol u sağ çağırırım dost dost  Geldim cihane garib, oldum güle andelib  Herdem ciğerler delip çağırırım dost dost  Dünya gamından geçip, yokluğa kanat açıp  Aşk ile daim uçup çağırırım dost dost  Aradığım candadır, canda ve hem tendedir  Bilir iken bendedir çağırırım dost dost  Gah düşerim mutlak'a, gah asl u geh mülhak'a  Bakıp kamudan Hakk'a çağırırım dost dost  Dolunmaz ol hal ü had min-el ezel ta ebed  Unulmaz asla bu derd çağırırım dost dost  Hep görünen dost yüzü andan ayırmam gözü  Gitmez dilimden sözü çağırırım dost dost  Derya olunca nefes parelenince kafes  Ta kesilince bu ses çağırırım dost dost  Ne yerdeyim ne gökde, ne ölüyüm ne zinde  Her yerde her zamanda çağırırım dost dost  Geldim o dost ilinden koka koka gülünden  Niyazi'nin dilinden çağırırım dost dost
Dinle Sana Bir Nasihat Edeyim  Hatırdan Gönülden Geçici Olma  Yiğidin Başına Bir Hal Gelirse  Bunu Ellere Açıcı Olma. Mecliste Arif Ol Kelamı Dinle  El İki Söylerse Sen De Bir Söyle  Elinden Geldikçe Sen İyilik Eyle  Hatıra Dokunup Yıkıcı Olma. El Ariftir Yoklar Senin Fendini  Dağıtırlar Tuzağını Bendini  Alçaklarda Otur Gözet Kendini  Kat-i Yükseklerden Uçucu Olma. Pir Sultan Abdalım Sözüm Başarır  Aşkın Deryasını Boydan Aşırır  Seni Bir Mecliste Hacil Düşürür  Kötülerle Konuş Gocucu Olma
...Düşüyorum  Karıncanın peşine minik depremler oluyor  Yabanıl ot kokuları,sonra düşler,düşüyorum...  Puslu bir görüntü tarih dediğimiz ve kirli  Sular buharlaşıyor buluşalım dediğin denizde. Burdayım sözümde,yanlışsa da bu istasyon  Bir ben yitirmedim galiba belleğimi bir de  Şiir yazanlar, ne kadardılar ve nerdeydiler  Hatıralar üretiyorum telgraf tellerinden  Akşamüstleri fesleğenleri suluyorum  Bekle demiyorum kimseye,unutma demiyorum. Acı soysuzlaşınca tiranlaşıyor belleksizlik  İnat ve öfke,kaybediş ve kayboluş oluyoruz  Komikti dıştan bakınca dünya ama hırçın  Ayışığı,telgraf direkleri ve fesleğenler  Burdayız işte durgun bir sessizlikteyiz şimdi. Unutulan bir şey kaldı mı diye soruyor tiran  Kampana çalarken çöldeyiz o geniş çevrende  Mısır'ı soyun diyordu Musa belleksizdir firavun  Babil ve burası iki istasyon iki uzak nokta  Belki bir imgede düzlem olabilen iki grilik. Düşler ve tarih inilecek son istasyon  Burdayım işte güzel bir yanlıştayım şimdi  Beklemesini bilmiyor acalesi olan ve nedense  Çekip gidiyorlar, kalanlar o kadar azız ki  O kadar azız ki mutluluk bile bizden çok
her taş yürümek istiyor, baksana  anımsamak istiyor kül, ateşin başlangıcını  yeşermek istiyor kan, gecenin kollarında  gülmek istiyor ölüler, baksana. . eşilmiş toprak, bulunmuş tohum, küf  kim anlatabilir ki hüznün mesafesini  dağ öyle durmuşsa, bir bildiği olmalı  bir bildiği olmalı, deniz çıldırmışsa  şu yalnızlık, şu aşk, şu ölüm  geceyi deliyor kuşun soluğu, baksana
Kim bilir yalnızlığı kadınlar kadar  Karlı dağların en yüksek tepeleri mi  Terk edilmiş şehirlerin caddeleri mi  Gökyüzünün yıldızsız geceleri mi . Kadınlar bir ömür boyunca yalnız  Ta dünya kurulduğundan beri  Yalnızlık ışığını yakar her gece  Sonsuz karanlığımızda elleri . Nasıl yağmur yağarsa yalnızlığına şehrin  Öyle mahzun ve yalnız kadınlar tanıdım  Denizler ortasında geniş ve derin . Bir dünya gördüm kadınların gözlerinde kapkara  Yalnızlık ne imiş anladım  Acıdım kadınlara
Gahbe felek sana nettim neyledim  Attın gurbet ele parelerimi  Ahırında beni silamdan ettin  Kestin mümkünümü çarelerimi  Saher yeli sevdüğümden bir haber. Ben kemlik gormedim hüsn-ü aladen  Gozlerim ki mektub gele siladan  Ölürüm gurtulmam ben bu yaradan  Dost olan bağlasın karalarını  Tecellim böyledir kime ne deyim. Bakmaz mısın tenden akan ganıma  Yaralarım ceza verir canıma  Gelenim yoh gidenim yoh yanıma  Dağlar perde gılmış aralarını  Saher yeli sevdüğümden bir haber
Sevdiğim arzımı demekçin sana  Bülbül söylediği dil gerek bana  Şu bağrım kül oldu hep yana yana  Onu söndürmeğe sel gerek bana. Yandım yakıldım ben bir ateşlere  Vardım da takıldım ben bir neştere  Delindi ciğerim kapandım yere  Beni kaldıracak el gerek bana. Haldan anlar isen haldaş olalım  Gurbet gezdi isen yoldaş olalım  Anasız babasız kardaş olalım  Ucu yar zülfünde yol gerek bana. Karac'oğlan der ki Bayburt elleri  Esip esip bize gelir yelleri  Burmalanmış yar yüzünün telleri  Ona bağlayacak gül gerek bana
bir ırmak seni çağırıyor Ayşegül  Hitit tapınaklarını aşıp Anadolu’nun tüylerini ürperten rüzgar  bir gökdürbünü çağırıyor   ve samanyolunu ıslatan gözyaşları yıldızların  ilk aşkından beri arayıp durduğun o anlam çağırıyor seni  o anlam,   yaşamı gözlerinden öpmek için sabahın buğulu aynasında  bir kuş çağırıyor seni, dünyaya kanat takman için  ve nereye varacağını kestiremediğin yollar   ki sen ayakkabılarını arıyorsun ve bulamıyorsun  bir zürafa çağırıyor,   boynundaki kravat ağrılarını geçirmen için  bir tren çağırıyor,   öküzlerin şaşkın bakışlarından kurtarasın diye onu  Ayşegül seni,  seni Cervantes çağırıyor, . “Don Kişot artık neden okunmuyor Ayşegül Hanım?   bakın üzüntüsünden   ülkenizin Milli eğitim Bakanı’na benzedi   dostum Sanço! ”  bir ateş çağırıyor seni  İnebahtı’da batan tek kollu bir kadırga  ve  Çanakkale’de bataryaların önünde diz çöküp ağlayan ay  kırmızı bir yağmur çağırıyor seni Ayşegül  Çatalhöyük’te kapısı yıldızlara açılan evler  ıssız adalar ve devrim yürüyüşleri çağırıyor seni aynı anda  ellerin başka yere gidiyor ayakların başka yere  ilkokul öğretmenin Şaziye Hanım çağırıyor, . “Ayşegül, yavrum nereye gitti güzelim Türkçemiz? ” . yoksul bir çocuk çağırıyor seni, oyuncağı olur musun diye  bir yaprak, bak o niye çağırıyor vallahi bilmiyorum  bir dudak çağırıyor seni,   gözlerin çay bahçelerine benziyor diye  Ayşegül, farkında mısın, bu şiir çağırıyor seni  seni ve  bir dağ yolundan başka bir şey olmayan  ve yalnız çıplak ayakla yürününce  tadına varılan  aşkı
Bütün dünya benim olsa gamım bitmez nedendir bu?  Çün ezelden gam ile bina olunmuş bedendir bu.
İster ki herkes ölsün  Neler besleyip büyütmüş  Gömmüştür neleri gizli gizli  Belleği sıra  İster ki herkes ölsün. Şarap olacakken sirkeye dönmüş  Üzüm suyu şaşkınlığında  Gidişi kelebek, gelişi beygir  Kişnemesi çöplük sanrılarıyla. Yollarda ipekler halılar, çağırır evine  Eli dili soylu kırmanç güzelliğinde  Tarih düşersiniz artık İsa doğmuştur  Dostluktan önce, dostluktan sonra  Arınmıştır kirlerinden insan ve dünya  Belli belirsiz bir siziyla  Dönüşte eliniz varırsa sırtınıza  Kocaman paslı bir iğne . Onların  Çimen bitmez bastıkları yerde  Sevgi buruşur
Benden mi bana bu elem  Aşktan mı yoksa derd ü gam  Bunca bela cevr ü sitem  Bilsem nedendir bilmezem. Canan olursa ger nihan  Kalmaya canda zerre can  Buluban bu sözü ıyan  Bilsem nedendir bilmezem. Aşkın yürekte yarası  Pes olmuşam avaresi  Ya Rab bu derdin çaresi  Bilsem nedendir bilmezem. Daim dilefgar olduğum  Şüride vü zar olduğum  Talib-i didar olduğum  Bilsem nedendir bilmezem. Aşık'ta bu hayret nedir  Maşuktaki şevket nedir  Derviş buna hikmet nedir  Bilsem nedendir bilmezem
Bir yavru yolladım gurbet ellere  Emaneti sana boz atlı Hızır  Seni bekçilerler nice ellere  Emaneti sana boz atlı Hızır . Nice günler gördüm bahtı karalı  Nice günler gördüm dertli çareli  Bir yavru yolladım yürek yaralı  Emaneti sana boz atlı Hızır . Hak'tan bize bizden halka zulüm yok  İmanım var vadesize ölüm yok  Senden başka kanadım yok kolum yok  Emaneti sana boz atlı Hızır . Pir Sultan Abdal’ım böyle m'olacak  Beklerim yolların yavrum gelecek  Analı babalı murad alacak  Emaneti sana boz atlı Hızır
ALLAHDAN QANAD İSTƏ DİM  (son variant) . Allahdan qanad istə dim,  Allah mə nə xə yal verdi.  Bu qanadlı xə yal mə nə  Yaşamağa macal verdi. . Allahdan fə rə h istə dim,  Allah mə nə kə də r verdi.  Bu kə də rim, qə də rimə  Tamam başqa qə də r verdi. . Allahdan ağıl istə dim,  Allah mə nə ürə k verdi.  Bu ürə k mə nim ömrümə  Qə m üstündə n qə m gə tirdi. . Allahdan dözüm istə dim,  Allah mə nə qə zə b verdi.  Mə n Allahdan rə hm istə dim,  Mə nə bollu ə zab verdi. . Mə n Allahdan haqq istə dim,  Zülmünü gen-bol eylə di.  Ə zabların kotanına  O, sinə mi yol eylə di. . 1998-1999
Gençliğimi kaybettim birtakım odalarda;  Kaybolan gençliğimi aradığım aynalarda  Ölüler dolaşıyor böğürlerinde elleri,  Aynı şeyi arayan akraba hayalleri.  Yalnız bir taze kadın yaşlılığı arıyor;  Yaşlılığım, yaşlılığım! Diye yalvarıyor.  Sırları dökülüyor baktığı aynaların;  Söndürüp yürüyor bir bir aynaları kadın.
Hatıralar annesi,  sevgililer sultanı, . Ey beni şadeden yar,  ey tapındığım kadın. . Ocak başında seviştiğimiz  o zamanı, . O canım akşamları  elbette hatırlarsın. . Hatıralar annesi,  sevgililer sultanı. . O akşamlar  kömür aleviyle aydınlanan! . Ya pembe buğulu akşamlar,  balkonda geçen . Başım göğsünde,  ne severdin beni o zaman! . Ne güzeldir güneşler  sıcak yaz akşamları! . Kainat ne derindir,  kalp ne kudretle çarpar! . Üstüne eğilirken  ey aşkımın pınarı, . Sanırdım ciğerimde  kanının kokusu var. . Ne güzeldir güneşler  sıcak yaz akşamları! . Kalınlaşan bir duvardı  aramızda gece. . Seçerdim o karanlıkta  göz bebeklerini . Mestolur,  mahfolurdum nefesini içtikçe. . Bulmuştu ayakların  ellerimde yerini. . Kalınlaşan bir duvardı  aramızda gece. . Bana vergi  o tatlı demleri hatırlamak; . Yeniden yaşadığım,  dizlerinin dibinde . O 'mestinaz' güzelliğini  boştur aramak, . Sevgili vücudundan,  kalbinden başka yerde, . Bana vergi  o tatlı demleri hatırlamak; . O yeminler, kokular  sonu gelmez öpüşler, . Dipsiz bir uçurumdan  tekrar doğacak mıdır? . Nasıl yükselirse göğe  taptaze güneşler. . Güneşler ki  en derin denizlerde yıkanır. . O yeminler, kokular,  sonu gelmez öpüşler!
Parçalandı sabır taşı,  Gelsen de bir gelmesen de.  Kurudu gözümün yaşı,  Silsen de bir silmesen de. . Yaşadığım bir beladır,  Failin gözü eladır,  Şahidim Arş`ı aladır,  Bilsen de bir bilmesen de. . Gah ağladım, gah inledim  Gönlün sesini dinledim.  Ben sevdamı kefenledim  Ölsen de bir ölmesen de. . İster parla, ister sabret  İster boşver, ister cebret  Olan oldu artık, ibret  Alsan da bir almasan da.  Giden gitti artık, ibret  Alsan da bir almasan da. . Bilmedin kar, zararını  Bugüne sattın yarını.  Pişman olup saçlarını  Yolsan da bir yolmasan da.  Eyvah deyip saçlarını  Yolsan da bir yolmasan da. . Gah ağladım, gah inledim  Gönlün sesini dinledim.  Ben sevdamı kefenledim  Ölsen de bir ölmesen de.
Ervah-ı ezelde levh-i kalemde,  Bu benim bahtımı kara yazdılar,  Gönül perişandır devri alemde,  Bir günümü yüz bin zara yazdılar . Bulmadım şadlığın iradesini,  Çekerim bu gamın ziyadesini,  Herkes dosta verdi ifadesini,  Bizimkini ülüzgara yazdılar. Aşk benimle eyler daim kıyl-ü kal,  Daha sabretmeye kalmadı mecal,  Derdim taksimdara kıldım arzuhal,  Dedi neylim bahtın kara yazdılar. . Gönül gülşeninde har oldu deyu,  Hasretlik cismimde var oldu deyu,  Sevdiğim, sevdiğin pir oldu deyu,  Erbabı garezler yare yazdılar. . Dünyayı sevenler veli değildir,  Canı terkedenler deli değildir,  İnsanoğlu gamdan hâli değildir,  Her birini bir efkara yazdılar. . Nedir bu sevdanın nihayetinde,  Yadlar gezer yarin vilayetinde,  Herkes diyarında muhabbetinde,  Bilmem bizi ne civara yazdılar. . Kadrimi bilmeze eyledim minnet,  Derdimi artıran görmesin cennet,  Sarraflar verdiler yare bin kıymet,  Benim kıymetimi nere yazdılar.. Döner mi kavlinden sıdk-ı sadıklar,  Dost ile dost olur bağrı yanıklar,  Aşk kaydına geçti bunca aşıklar,  Sümmâni’yi derkenara yazdılar.
Ah o din nerde, o azmin, o sebatın dini;  O yerin gökten inen dini, hayatın dini?  Bu nasıl dar, ne kadar basmakalıp bir görenek?  Müslümanlık mı dedin? ... Tövbeler olsun, ne demek!
Sevdiğim  Dedi ki bana,  Sen bana lazımsın. Onun için  Kolluyorum kendimi  Yoluma dikkat ediyorum ve  Korkuyorum her yağmur damlasından  Beni ezecek diye. 1937
Hey Çamlıca mehtâbı ne olmuş sana öyle?..  Küskün duruyorsun.  Bir şey kuruyorsun.  Seyrinle ıyan et bana, ilhâm ile söyle:  Aksetmede âlâm-ı vatandan mı bu halet?..  Anlat; bu tahavvül neye etmekte delâlet.  Vaktiyle ederken bu havâliyi zılâlin  Bir sâha-i nilî.  Ey neyyir-i leylî,  Matem döküyor arza bugün bedr ü hilâlin  Bir şeb ki, zîrinde küsûfun,  Seyrangehi olmakda tuyûfun.  Mâzîden esip gelmede bir nevha-i vâveyl..  Bir âh-ı müebbed.  Hangi güneşin mâtemidir zulmetin ey leyl,  Ey şi’r-i muakkad  Yıldızlar olur bence meâlin gibi nâ-yab  Atîde görünmezse o mâzideki mehtâb  Olmazdı sabahın da yarın gülmeye meyli  Pîşinde bu dîdar-ı mahûfun.  Kartallara baktım düşüyorlar yere bi-ta’b;  Oldum sanıyordum Melekü’l Mevt ile hem-hâb.
Her şey şiirdir, uğultusu rüzgarın  Bir ırmağa usulcacık yağan kar  Her gece okunan bir dua çocuklukta  Gökyüzünde bölük bölük turnalar. Her şey şiirdir, sevinç ve kader  Dünyada olmak duygusu...  Kıyıda, ıssız kayalarda  Kendi başına ışıldayan su. Her şey şiirdir, şimdi, şu anda  Ak kağıt üstünde dolanan elim  Karşıki avluda salınan söğüt  Yandaki odada uyuyan bebeğim. Her şey şiirdir, çağrısı aşkın  Bahar toprağından yükselen tütsü  Umut ve acı, başlayan ve biten,  Yağmurun ve akıp giden hayatın türküsü. Her şey şiirdir ve bir gün belki  İlk aşkım, ilk göz ağrım şiir  Koynunda ona yazdığım mektuplar  Bir yerlerden çıkıp gelecektir...
hiç gitmediğim bir yerde, sevinçle ötesinde  her türlü yaşantının, kendi sessizliği var gözlerinin:  en ince kımıltısında birşey var içime gömen beni,  birşey dokunamayacağım kadar bana yakın . kolayca açar beni en ürkek bir bakışın  parmaklar gibi kapamış olsam bile kendimi,  sen hep yaprak yaprak açarsın beni, Baharın  (dokunup ustaca, gizlice) açışı gibi ilk gününü . ya da beni kapatmaksa istediğin, ben,  hayatım kapanırız güzelce, birden  karın her yere özenle inişini  düşleyen yüreğince şu çiçeğin; . duyduğumuz hiçbir şey bu ülkede  erişemez gücüne sonsuz inceliğinin:  renkleriyle yapısının beni bağlayan,  öldüren, hiç durmadan, her nefeste . (bilmiyorum nedir bu sende olan, bu kapayan  ve açan; yalnız anlıyor içimde birşey  gözlerinin sesini güllerden derin olan)  kimsenin yok, yağmurun bile, böyle küçük elleri . Çevirİ - Cevat ÇAPAN
Bu göçü ordan göçürdüm  O dağ olmaz bu dağ olsun  Şeydâ, garip bülbül gibi  O bağ olmaz bu bağ olsun. Yâri götürdüm yaylama  Sevda derler gel kınama  Bir yara vurdun sîneme  Hançer olmaz bıçağ olsun. Emrah der kapında kulam  Dîdemde ummana dalam  Al yanaktan buse alam  Yanak olmaz dudağ olsun
Bazıları yatağında bir mermiyken ölüdür.. Kendini, akşamları unutma.  Ah, bir gülebilsen yıkanır ağzın  benim ömrüm seninle iki nefes arası  bırak, dağılsın çürüten uzaklıklar  bana bir deprem bağışla  saygılı ol yitirmek korkusuna.. Hiçbir silahı namlusundan öpme  belki yenilirsin, belki ayrılık haklı çıkar  teksin ve yalnızsın üstelik.  kimi nişanlasan kendini vurursun. Artık her kent senin uygunsuzluğunla başlar  çatlak bir yüzle ezberlersin yolları.. Necatigil’den kalma bir yazdı  kalın hüzünlü ve dibine kadar yorgun.  Bırak buluşmalar üşüsün,  çoğaldıkça insan kıran yasalar  her çocuk masalına çekilir. Sonra aşk  güzel kadınların gövdesinde bıçak yarası.. Anlattığın dünyaya bu çığlık nasıl sığar! . 2005. Dize, Temmuz 2005
beni bir kere dövdüler çok gözlüklüydüm  daha bere giyiyordum bıyıklarım da duruyor  büyükdere'de dövdüler emirgân ve birileri  geceleyin dövdüler dişlerimi tükürdüm. emirgan'la aramız çok eskiden beri yok  niye ölmedim diye bana bozuluyor  ötekiler şurda burda azar azar gördüğüm  çakıdan bozma itler sustalı birileri  fakat çok fena dövdüler size ne söylüyorum  bir vakit omuzlarım tutmadı dişlerimi tükürdüm. boşyerlerime vurdular yumrukları duruyor  gecenin bir saatinde gizlice kustum  bir böcek yürüyordu boynumdan içeri  burnum mu kanıyordu ağlıyor muydum  büyükdere'de dövdüler emirgân ve birileri  ayıran eden çıkmadı susadım su veren yok  kavgalı olmasaydık belki seni düşünürdüm  çocuk sıcaklığına sığınıp uyumayı  omzum bir vakit tutmadı dişlemi tükürdüm. fakat çok fena dövdüler size ne söylüyorum  daha bere giyiyordum bıyıklarım da duruyor  hiç kimse o halimde görsün istemiyordum  eczane aramak filan aklımdan geçmedi  sıcak bir şeyler içmek otelde motelde  kavgalı olmasaydık belki seni düşünürdüm  dağıtılmış suratımı avuçlarına saklamayı  ağlamayı düşünürdüm kim bilir belki de  bir vakit omzum tutmadı dişlerimi tükürdüm. beni bir kere dövdüler çok gözlüklüydüm  daha bere giyiyordum bıyıklarım da duruyor  büyükdere'de dövdüler emirgân ve birileri  senin için dövdüler dişlerimi tükürdüm
M.Akif İnan'a. Gök boşanarak üstümüze  Bizi ıslak saçlarından geçirir karanlığın  Gece siyah bir at olur da uçar  Uykumuzun soluyan denizine.. Babalar ölümü dengede tutar  Seçerek en sağlam vakti arabasına.  Şimdi o araba uçuyorsa  Bir Asya çölünü kanat yaparak  Ey üstümüze gelen  Ey çocukların gözlerinden dökülen  Ölümü konuşan damla damla  Ey beklediğimiz her an  Ey bize son sözü muştulayan  Bizi bulan şahdamarımızda  Ey sürücüleri babalarımız olan.. Bir an dudaklarıyla  Değen alnımıza masmavi  Bir güvercin kanadı gibi  Ey annelerin sesi  İçimizde savrula savrula  Yağan bir bahar yağmuru gibi  Çağırırdı oğullarını yola. Ben işte o zaman  Saygı ile ve güvenerek  Selamlayacağım önden gideni  Yılanlar tüylerini dökerken  Eğerken dağlar başlarını önlerine  Birinin yeşil yaprağı kutsaması gerek  Birinin akan suyu tutması  Altında durarak gökten boşananın  Sonra yükselterek sesimi konuşacağım.. Sen dur burda ey insan  Duy içinde tutuşan ormanı  Ve yakıştırmasını bil üstüne ey ademoğlu  Usta bir makasla biçilen toprağı.. Ankara, Türkocağı,1968
Sevgiliden bir parça sevgi alıp bana verenler,  Buna karşılık canımı alıp sevgiliye verdiler.
Düşmez yere haşa o bizim bayrağımızdır.  Bir fecr olarak doğmadadır her dağımızdan.  Ay-yıldız... O mazideki bir süstür, emin ol,  Atîde güneşler doğacak bayrağımızdan.. Altına yatarken de bizimdir yerin üstü,  Bir kal'e olur toprağımız vecde gelir de;  Dağlar, kayalar göğsümüz üstünde tepinse.  Düşmanları biz ram ederiz kan kesilir de.. Deryaları kan, taşları bitmez kemik olsa,  Bir son nefesin aynı olup bitse nesîmi  Ölmez bu vatan, farz-ı muhal ölse de hatta,  Çekmez kürenin sırtı o tabût-ı cesîmi.
Ağladım tükeninceye kadar gözyaşlarım  Namaz kıldım sönünceye dek kandiller  Usanıncaya kadar rüku ettim  Muhammed'i sordum sende kaybolan  Ey Kudüs, ey nebilerin çıktığı şehir. Ey Kudüs, ey şeriatler feneri  Ey parmakları yanan güzel çocuk  Hüzün var gözlerinde, ey iffet şehri  Ey Resulün uğradığı bahçe  Kaldırımlarında hüzün var  Minarelerinde hüzün var  Ey Kudüs, ey karalara bürünen şehir  Kim çalacak çanlarını Kıyamet kilisesinin  Pazar sabahları  Kim taşıyacak çocuklara oyuncakları  Yılbaşı gecesinde. Ey Kudüs, ey hüzünler şehri  Ey gözlerinden kocaman yaşlar akan  Kim durduracak düşmanları  Üzerine çullanan, ey dinlerin incisi  Kim silecek kanları duvarlarından  İncil’i kim kurtaracak  Kim kurtaracak Kur'an’ı  Kim kurtaracak Mesih’i kendisini öldürenlerden  İnsanlığı kim kurtaracak. Ey Kudüs, ey şehrim  Ey Kudüs, ey sevgilim  Yarın, yarın çiçek açacak limon  Sevinecek yeşil sümbüller ve zeytin  Gözler gülecek  Geri dönecek göçmen güvercinler  Tertemiz yuvasına  Ve geri dönecek çocuklar oynamaya  Buluşacak babalarla oğullar  Ey memleketim  Ey barış ve bereket şehri. Çeviren: İlyas Altuner
Yine yalnız değilim her zamanki gibi  Bu Uzakdoğu gecesinde yokluğunlayım. Aramızda yirmibeşbin kilometre  Sen kıştasın ben yazdayım  Sen bir yarısında dünyanın  Ben öte yarısındayım  Yine de bırakmıyor ellerimi yokluğun  Daha da bir gönlümcesin  Varlığından bin kat güzel  O yalımsal çıplaklığın yalaz yalaz  Ve en gizlerden konuşurken ellerin  İçimden gelmiyor mektup yazmak demeden  Sevişiyoruz yirmibeşbin kilometreden
İyileşmez çocukluğum yüzündendir  Bu dalgalar arasında gidip gelişim  Bilge ve güngörmüş martılarla  Benim işim sevinç aşk bana göre  Hele gün başladı mı sancılanmaya  Başıma gelenlerin hemen hepsi  İyileşmez çocukluğum yüzündendir. İyileşmez çocukluğum yüzündendir  Ölü resimleri gibi solgun yüzler karşısında  Duyarsız kalışım hatta inatla susuşum  Boş tutkuların anlamsız korkuların  Kirli yağmur suları gibi biriktiği  Akşamlardan güle oymaya geçişim  İyileşmez çocukluğum yüzündendir. İyileşmez çocukluğum yüzündendir  Dağların ve denizlerin durmadan devinişi  Beni çağırması bütün uzakların  Birdenbire rüzgarlarla uzaylara açılışım  Her şeyimin birden maviye kesmesi  İyileşmez çocukluğum yüzündendir
Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın…. ‘Nereden çıktın bu vakitte’ dememeli, bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında; gözünün dilini bilmeli; dinlemeli sormadan, söylemeden anlamalı…. Arka bahçede varlığını sezdirmeden, mütemadiyen dikilen vefalı bir ağaç gibi köklenmeli hayatında; sen, her daim onun orada durduğunu hissetmelisin. İhtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli, kovuklarına saklanabilmelisin.. Kucaklamalı seni güvenli kolları, dalları bitkin başına omuz, yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı…. En mahrem sırlarını verebilmeli, en derin yaralarını açıp gösterebilmelisin; gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz…. Onca dalkavuk arasında bir tek o, sözünü eğip bükmeden söylemeli, yanlış anlaşılmayacağını bilmeli.. Alkışlandığında değil sadece, asıl yuhalandığında yanında durup koluna girebilmeli. Övmeli alem içinde, baş başayken sövmeli ve sen öyle güvenmelisin ki ona, övdüğünde de sövdüğünde de bunun iyilikten olduğunu bilmelisin.. Teklifsiz kefili olmalı hatalarının; günahlarının yegane şahidi… Seni senden iyi bilen, sana senden çok güvenen bir sırdaş... Gözbebekleri bulutlandığında, yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin. Ve sen ağladığında onun gözlerinden gelmeli yaş…. Yıllarca aynı ip üstünde çalışmış, cesaretle ihanet arasında gidip gelen bir salıncağın sınavında birbiriyle kaynaşmış iki trapezci gibi güvenle kenetlenmeli elleri…. ‘Parkurun bütün zorluklarına rağmen dostluğumuzu koruyabildik, acıları birlikte göğüsleyebildik ya; yenildik sayılmayız’ diyebilmeli…. Issızlığın, yalnızlığın en koyulaştığı anda, küçücük bir kağıda yazdığımız kısa ama ümit var bir yazıyı yüreğe benzer bir taşa bağlayıp birbirimizin camından içeri atabilmeliyiz:. ‘Bunu da aşacağız! . İmza: Bir dost! …’
* nedir yol?  toprak adındaki kağıda yazılı  gezginlik manifestosu.  * nedir ağaç?  dalgaları hava olan yeşil göl.  * nedir hava?  bir ruh  bir bedene yerleşmeyi istemeyen.  * nedir ayna?  ikinci bir yüz  ve üçüncü göz.  * nedir mukaddes?  bir maske  eğlenebilmek için müdennesle.  * nedir ölüm?  kadının rahmiyle  yerin rahmi arasında  nakliye arabası.  * nedir gökkuşağı?  bulutun bedeniyle  güneşin bedeni  bir eğimle kucaklaşmış  yerin bedeni üzerinde.  * nedir dalga?  denizin ekranında  çizgi film.  *nedir kıyı?  dalgaların yorgunluğu için yastık.  * nedir yıldız?  en güzel tarafı kapağı olan bir kitap  * nedir yaşlılık?  iki yöne büyüyen bir bitki:  çocukluğun şafağı  ve ölümün gecesine.  * nedir siyah?  güneşe gebe bir rahim.  * nedir akan yıldız?  fırlamış bir ok ki tek hedefi var gerçekleştireceği:  kırılıp ölmek.  * nedir günbatımı?  güneşin bedeninden dökülen ter.  * nedir kasîde?  bir kız çocuk  bitmeyen  bir süt emmek  ile  yaşayan.  * nedir düş?  hayale lâyık olabilmek için  gerçekliğin yükselişi.  * nedir mutluluk?  dilin kıyısındaki bir mezarlıkta  mezar taşı.  * nedir umut?  betimlemek ölümü  hayatın diliyle.  * nedir toprak?  bedenin geleceği.  * nedir önkaranlık?  vedâ hutbesi.  * nedir gözyaşı?  bedenin kaybettiği savaş.  * nedir umutsuzluk?  hayatı ölümün diliyle betimlemek.  * nedir yankı?  yol alışın yıktığı beden-  tükeniyor  tükendi.  * nedir toz?  rüzgârın dengi ve en büyük rakibi.  * nedir yatak?  gece içinde  gece.  * nedir doğa?  görüyü yazmak için  sağgörüdeki dil.  * nedir ufuk?  sınırsızca devingen uzay.  * nedir rastlantı?  farkında olmadan  ellerine düşen  rüzgârın ağacındaki meyve.  * nedir gül?  koparılmak için yetiştirilen baş.  * nedir gerçek?  resmetmek suyun endâmını  ya da ışığın yüzünü.  * nedir gayb?  görmeyi arzuladığımız bir ev  ve nefret ettiğimiz  içinde oturmaktan.  * nedir gök?  daha çıkmadan  kırılan merdiven.  * nedir gece?  bir peçe  güneşin yüzüne taktığı.  * nedir güzellik?  bir biçim ki, onu gördüğünde görürsün  ardındaki sırrı  bazen de ardındaki allahı görürsün.  * nedir anlamsızlık?  hastalık  en yaygın olanı.  * nedir varlık?  daima yeniden  gözden geçirilmeyi gereksinen.  * nedir gerçeklik?  çökeltiler  dilin  ırmağı içre.  * nedir yoksulluk?  yeryüzü üzerinde hareket eden mezar.  * nedir dostluk?  ikinci bir güneş.  * nedir sanı?  muğlaklığın bedenini yoklayan el.  * nedir gece?  yıldızların kitaplarını satan sahaf.  * nedir dua?  sözün suyundan buharlaşan  göksel bulut.  * nedir gözyaşı?  en saf ayna.  * nedir ay?  güneşin sadık hizmetkârı.  * nedir mutlak?  kafadaki hayız.  * nedir çıplaklık?  bedenin fatihası.  * nedir iz?  yürümeyi kesen ayak.  * nedir bellek?  bir ev ki yalnızca  ikameti içindir  kayıp eşyaların.  * nedir şiir?  seferde gemiler ve yoktur limanları.  *nedir yastık?  gecenin merdivenindeki ilk basamak.  * nedir başarısızlık?  ömür gölünde yüzen yosun.  * nedir ömür?  karanlığa doğru  hiç durmayan yolculuk.  * nedir kargaşa?  bir başka düzen gecenin bedeni için.  * nedir hayâl?  gerçekliğin ıtırı.  * nedir tarih?  kör bir davulcu.  * nedir yağmur?  son yolcu  bulut treninden inen.  * nedir yüz?  gözyaşının göçü için en yakın liman.  * nedir gündüz?  güneş ışınlarının en geniş kafesi.  * nedir çöl?  kum falı  okumaktan  bıkmayan  falcı kadın.  *nedir kum?  sürekli okuru tek bir romanın:  rüzgârın.  * nedir sır?  bir kapalı kap  açtığında kırılan.  *nedir bağırış?  sesteki pas.  * nedir toz?  soluk  yerin ciğerinden yükselen.  * nedir parmaklar?  beden okyanuslarının ilk kıyıları.  * nedir kanat?  uzayın kulağında fısıltı.  *nedir kafes?  içi boş doluluk  * nedir keder?  bedenin uzayındaki  önkaranlık.  * nedir şans?  vaktin elindeki zar.  * nedir düş?  bıkmayan bir aç  gerçekliğin kapısını çalmaktan.  *nedir hüzün?  neşe sözlüğünün  yanlışlıkla attığı kelime.  * nedir sürpriz?  bir kuş  kurtulmuş  elinden gerçekliğin.  * nedir vatan?  dilin koltuklarına  uzanan cisim.  *nedir dil?  bir trendir ki  aynı zamanda  yol, yolculuk ve varıştır.  * nedir ırmak?  bir yatak ki, yeryüzü  memelerinin arasına  ya da göbeğinin altına yayar onu.  * nedir bahçe?  bir kadın şair  şiirlerini uyuyarak yazan  ve susarak okuyan.  * nedir merkez?  tüm uçların ucu.  * nedir yakın?  bilgiyi gereksinmeyen  istikrar.  * nedir zaman?  bir giysi  giyip çıkarmadığımız.  * nedir düz çizgi?  görülmeyen  eğik  çizgiler toplamı.  * nedir serap?  bir güneş  kumu giyip  suya benzemeye çalışan.  * nedir su?  ateşin cehennemi.  * nedir göbek?  yolun yarısı  iki cennet  arasında.  * nedir öpücük?  görülen koparılışı  görünmeyen bir meyvenin.  * nedir kaygı?  buruşukluklar  ve kırışıklıklar  damarların ipeğinde.  * nedir mecaz?  kelimelerin göğüslerinde  çırpan kanatlar.  * nedir yaratı?  rastlantının elinde yüzük.  * nedir kucaklaşma?  ikinin üçüncüsü.  * nedir anlam?  anlamsızlığın başı  ve sonu.. Çev: İsmail Özdemir
Çok sevdim bir zamanlar, seviyorum yine de  Alıp başımı gitmeyi yollar boyunca  Seyretmek bir bozkır akşamını camından bir otobüsün  Masal şehirlerini geçerken hızla. Çok sevdim bir zamanlar, seviyorum yine de  Ürpertili, sımsıcak tenini kadınların  Salmak serin sulara gövdemi  Düşüp gitmek ardına şiirin ve aşkın. Çok sevdim bir zamanlar, seviyorum yine de  Varolduğumu düşünmeyi, ürpererek...  Karanlık bir odada küçük bir çocuk gibi  Yağmurdan ve yalnızlıktan ürkek. Çok sevdim birzamanlar, seviyorum yine de  Düşüncemi geniş ve sonsuz olanla birleştirmeyi  Hırçın ve ele geçmezce atılgan  Uysal ve usulcacık benim olan şeyi.... Çok sevdim bir zamanlar, seviyorum yine de  Ve hep seveceğim beynim ve tenim varoldukca bu dünyada  Pırıl pırıl olanı, her zaman bir güz diriliğinde  Değişmez ve değişken olanı sonsuzca...
Daha senden gayri âşık mı yoktur  Nedir bu telaşın ey deli gönül  Hele düşün devr-i Adem'den beri  Neler gelmiş geçmiş say deli gönül. Günde bir yol duman çöker serime  Elim ermez gidem kisb ü kârime  Kendi bildiğine doğrudur deme  Gel iki adama uy deli gönül. Şu yalan dünyadan ümidini üz  İnanmazsan bak kitaba yüz be yüz  Hanen mezaristan malın bir top bez  Daha doymadıysan doy deli gönül. Baktım iki kişi mezar eşiyor  Gam kasavet geldi boydan aşıyor  Çok yaşayan yüze kadar yaşıyor  Gel de bu rüyayı yor deli gönül. Birgün bindirirler ölüm atına  Yarın iletirler Hakk'ın katına  Topraklar susamış adam etine  Hep ağzını açmış hey deli gönül. Mevlâm kanat vermiş uçamıyorsun  Bu nefsin elinden kaçamıyorsun  Ruhsatî dünyadan geçemiyorsun  Topraklar başına vay deli gönül
yaşam düşüncesini altmıştan öte atma  nereye adım atsan sarhoş olmaksızın atma  şimdi daha kafatasından bir tas yapılmamışken  sen testiyi sırtından kadehi elinden atma
Yedi zılgıt tadında duydum acının ağıt yakışını.  Gözyaşlarına gözümü yumdum  Ölüm denilen şey ayrılık olsaydı susardım  Ve bir gün  Tekrar dönüşüne, gülüşüne susardım. . Yedi zılgıt tadında duydum ölümü.  Alnında hala lirası  Ve boynunda yüz görümü . Yedi zılgıt tadında sevdim ölümü.  Ekmeği bölmeyi  Azrail'e gülmeyi  Ölmeyi  Ve bir gün tekrar dirilmeyi  Ölüme bile giderken  Göğsüm dik, başım ilerde  Ardımdan yedi zılgıt duymayı sevdim. . Toprak damlarına yıldızlar yağar memleketimin.  Dilek tutasın diye yıldızlar kayar  Elazığ'ın camları Harput'a bakar  Sadece kayısı değil,  Malatya'dan delikanlı da çıkar  Munzur'la dertleşir gençleri Tunceli'nin  Kızlarıda ağıt yakar.  Uzun hava Urfa'dan  Türkücü Adıyaman'dan çıkar. . Yedi zılgıt tadında sevdim memleketi.  Yollara düşmeyi  Karlı dağlardan geçmeyi  Çeşmeden su içmeyi  Kaybolmuş bir izin peşine düşmeyi  Odun taşıyan analarla selamlaşmayı  Çocuklarla gülüşmeyi sevdim.  Beni memlekete gömün  Doğarken memlekete gömülmeyi sevdim.
Gazel. Âşıka ta'n etmek olmaz mübtelâdır n'eylesin  Âdeme mihr ü mahabbet bir belâdır n'eylesin. Gönlü dilberden kesilmezse acep mi âşıkın  Gamzesiyle tâ ezelden âşinâdır n'eylesin. N'ola ta'yin etse zabt-ı mülk-i hüsnü gamzeye  Zülfü bir âşüfte-i ser-der-hevâdır n'eylesin. Zülfüne kalsa perîşân eylemezdi dilleri  Anı da tahrîk eden bâd-ı sabâdır n'eylesin. N'ola olsa muztarib hâl-i dil-i uşşâkdan  Sînesi âyîne-i âlem-nümâdır n'eylesin. Olmasa Nef'î n'ola dil-beste zülf-i dilbere  Tab'-ı şûhu dâma düşmez bir Hümâdır n'eylesin
bir yaralı kızıl kuş gibi düşerdi güneş  karanlıklar başlardı sıkıntılı ve uzun  ondan kaçarcasına dönerlerdi adamlar  yenilmiş değil ama biraz utanmış gibi  kimle savaşırlardı kimse bilmezdi onu. şimdi sen her şeyden uzak büyüyen bir çocuksun  ananın ak sütü gibi kinlerle beslenen  yumruk gibi bir şey düşün ellerini  yoksa bu çaresiz adamlar seni de yoksul eder. ay yoksa mavi sularda karanlık korkunç olur  cılk bir yara gibi içine yayılır bozgun  her yıl en güzel çocukları alır gider  dalgalar ki senin de rengine vurulduğun. sonra yine başlar yine bitmez tükenmez gibi günler  çeker seni sevdiğin türkülerle bir tutku  yıllar önce bir başkasının gönül verdiği suya. ya kaçmaktır kurtuluşun çaresi  ya yumruk gibi bir şey düşün ellerini
Madem dünyaya dargınsın  Mamudo kurban niye doğdun?  Kader yolunda yorgunsun  Mamudo kurban niye doğdun? . Kurban gelir payın yoktur  Haftan yoktur ayın yoktur  Ankara'da dayın yoktur  Mamudo kurban niye doğdun? . Kim okuyup yazar seni  Rüzgar değse bozar seni  Ölsen kovar mezar seni  Mamudo kurban niye doğdun? . Adam olmasaydın neydin  Gelir miydin hiç bilseydin  Keşke doğmadan ölseydin  Mamudo kurban niye doğdun? . Akar yaşın şakır şakır  Tahta döşek takır takır  Ölüler senden rahattır  Mamudo kurban niye doğdun? . Mahzuni işin doğrusu  Öter zalimin borusu  Dayımın öksüz yavrusu  Mamudo kurban niye doğdun.
dirilten misin beni gövdem  öldüren misin bilmem. gördüren misin beni gözüm  körleten misin bilmem. bildiren misin bana başım  gizleyen misin bilmem. bir ben varım benden öte  ben misin bilmem
'Duy şikayet etmede her an bu Ney,  Anlatır hep bu ayrılıklardan bu Ney.  Der ki; feryadım kamışlıktan gelir,  Duysa her kim, gözlerinden kan gelir.  Ayrılıktan parçalanmış bir yürek,  İsterim ben, derdimi dökmem gerek.  Şayet aslından biraz ayrılsa can,  Öyle bekler, vuslata ersin zaman.  Ağladım her yerde, hep ah eyledim,  Gördüğüm her kul için, dostum dedim.  Herkesin zannında dost oldum ama;  Kimse talip olmadı esrarıma.  Hiç değil feryadıma sırrım uzak,  Gözde lakin yok ışık, duymaz kulak.  Aşikardır can-beden, gör insanı,  Yok izin, görmez fakat insan, canı.  Ney sesi tekmil hava; oldu ateş,  Hem yok olsun, kimde yoksa bu ateş!  Ateş ateş olmuş, dökülmüştür Ney'e,  Cebesi aşkın karışmıştır mey'e.  Yardan ayrı dostu Ney dost kıldı hem,  Perdesinden perdemiz yırtıldı hem.  Kanlı yoldan Ney sunar hep arzuhal,  Hem verir Mecun'un aşkından misal.  Ney zehir, hem panzehir; ah nerde var,  Böyle bir dost, böyle bir özlemli yar?  Sırrı bu aklın, bilinmez akl ile,  Tek kulaktır müşteri, ancak dile.  Sırf keder, gam; gitti kaç gün kaç gece,  Geçti yanışlarla günler, öylece.  Geçse günler, korku yok, her şey masal;  Ey temizlik örneği, sen gitme kal!  Kandı her şey, tek balık kanmaz sudan,  Anlamaz olgun adamdan bil ki, ham,  Söz uzar, kesmek gerektir vesselam! '
Düşlerin mavi sağanağında bir gece  sordu cesur ve yılgın  bakışıyla bir kaçak:  Seni nasıl sevmeli? . İpeksen çıldırır yüzlerce tırtıl kıvrımı  suysan tutulmaz bir uçarı nem  gülüşsen tam ortasından parçalanan bir çelik  seni nasıl sevmeli? . Düşlerin mavi sağanağında bir gece  soluğun soluğu susturduğu Afganistan. Karanlık kayalarda saklı turkuaz  kuytu mağaralarda gizemli bir fısıltı  ateşi üfleyen dudak kadar kırılgan  her damla terin pusata dönüştüğü  dünyanın gözyaşı ve isyan.. Toprağa gömülmüş kesik kollu bir heykel  renk, ses ve tatlarla yıkılan idol  akılla duygu ve çatışma ve cansıkıntısı  en ince ayrıntılarla yeniden yaratılan  çağdaş bin tanrı... bin tanrı daha.  Seni nasıl sevmeli..? . İnsanın insanı doğurduğu bir öğle vakti  - kil ya da kaburga kemiğinden değil -  mermer serinliğinden  bir ırmak akışından  kuşların ötüşünden  ışık selinden  insanın insanı doğurduğu.... Sordu cesur ve yılgın  bakışıyla bir kaçak:  Turkuaz nerden ulaşır çarşılara bilmeden  sorgulamadan geçitsizliği  seni nasıl sevmeli? . Düşlerin mavi sağanağında bir gece  anladım ne zaman düşürdüğümü  göğsünde ürküntüsüz tek denizi taşıyan  o güvercini.. Dağları da yitirdim  vitrinlerle kuşatılmış bir şehrin  salgınına kaptırıp kendimi.. Kimbilir kaç kadından birikmiş turkuaz  güneşin tutsak yanı  seni nasıl sevmeli..?
Bir buğday büyüyorsa şimdi Türkiye'de  Yeminle aşkla büyüyor.  Yeminle lavanta çiçekleri, haşhaşlar, kekikler aşkla büyüyor.  Koyunlar, keçiler, sığırlar  Mısır, pirinç, yulaf  Aşkla büyüyor dünyada.  Binlerce senedir nehirler dünyayı görmeye çıkarlar  Binlerce senedir böyle öğrendik dünyanın birçok yerinde akan   rmakları, büyüyen bitkileri.  Bazı yosunlarla bazı eğreltiotlarıyla bazı balıklarla konuştum,  Dünyayı görmeyen kalmamış. . Şimdi Güneyde bir yonca büyüyorsa benim gibi  Daha iyi bir hayat için büyüyor.  Gelincikler köklerimin yanısıra onun için büyüyor.  Pamuklar daha beyaz açıyorlarsa  Sebep aynı.  Ben bütün ormanları düşünerek büyürüm,  Bütün ormanları düşünerek büyürler  Benim gibi bütün ormanlar Türkiye'de.  Öyle bir vaktine eriştik ki dünyanın  Şimdi kimse kimseden daha az sevmiyor dünyayı,  Ben İngiltere'deki ormanlardan, nehirlerden, ovalardan daha az   sevmiyorum yaşamayı,  Amerika'dakilerden daha az sevmiyorum.  Burada pamuklar, su içindeki pirinçler, tütünler daha az   sevmiyor  Şimdi sarmaşıklar, şimdi asmalar, şimdi fasulyeler birbirlerine   daha sarılarak büyüyorlar  Şimdi stepler, dağlar yalnızlıklarını sevmiyorlar.  Şimdi dünyada yalnızlığı kimse sevmiyor.  Şimdi İran'da, şimdi Mısır'da, şimdi Sudan'da ormanlar niçin   büyüdüklerini biliyorlar  Şimdi petrol damarları niçin aktıklarını biliyor  Şimdi her şey dünyada niçin yaşadığını biliyor.
Sevdiğim cânım yolunda hâke yeksân olduğum  Iyddır çık naz ile seyrana kurban olduğum  Ey benim aşkında bülbül gibi nâlân olduğum  Iyddır çık naz ile seyrana kurban olduğum. Cümle yâran sana uşşâk olduğun bilmez misin  Cümlenin tâkatları tâk olduğun bilmez misin  Şimdi âlem sana müştâk olduğun bilmez misin  Iyddır çık naz ile seyrana kurban olduğum. Gâhi feyz-âbâda doğru azmedip eyle safâ  Asaf-âbâda gelip gâhî salın ey mehlikâ  Gel hele gör sahn-ı Sa'd-âbâda hiç olmaz bahâ  Iyddır çık naz ile seyrana kurban olduğum. Kapladup gül penbe şâli ferve-i semmûruna  Ol siyeh zülfü döküp ol sine-i billûruna  Itr-ı şâhiler sürüp ol gerden-i kâfûruna  Iyddır çık naz ile seyrana kurban olduğum. Sen açıl gül gibi zâr ile hezâr olsun Nedim  Bend bend olsun hâm-ı zülfün şikâr olsun Nedim  Sen salın cânâ yolunda hâksâr olsun Nedim  Iyddır çık naz ile seyrana kurban olduğum. hâke yeksan: yerle bir olmak, yıkık  ıyd: bayram  nâlân: inleyen  cümle: bütün  yârân: dostlar  uşşak: aşıklar  takat: güç  müştak: özleyen, can atan  gâhi: bazen  meh-likâ: ay yüzlü  sahn: meydan, orta yer, sahne  bahâ: kıymet, bedel, değer  ferve-i semmûr: samur kürk  sîne-i billur: çok beyaz göğüs  ıtr-ı şâhî: güzel bir koku  gerdan: boyun  kâfur: beyaz ve yarı saydam, kokusu kuvvetli bir madde  zâr: ağlama  hezâr: bülbül  ham-ı zülf: zülfün kıvrımı  şikâr: av  cânâ: ey can, ey sevgili  hâksâr: toz toprak içinde, perişan
Birçok kere yitirdim denizde kendimi  Yeni kesilmil çiçeklerle dolu kulaklarım  Dilim sevgiyle,acıyla dolu.  Birçok kere yitirdim denizde kendimi  Bazı çoçukların kalbinde yitirdiğim gibi.. Kimse yoktur duymasın öpüşürken  Yüzü olmayan insanların gülümseyişini  Kimse yoktur dokunurken bir bebeğe unutsun  Durgun kafataslarını atların.. Çünkü aranır alında güller  O katı görünüşlü kemiklerin,  Başka işe yaramaz erkeğin elleri  Toprağın altındaki köklere benzemekten.. Bazı çocukların kalbinde yitirdiğim gibi  Birçok kere yitirdim denizde kendimi.  Gidiyorum aramaya; suyu bilmeden,  Beni çürütecek,ışık yüklü ölümleri.
Boş günlerde geçirdiğim bu karanlık  odalarda dönenip duruyorum  pencereleri bulmak için.  Öyle rahatlayacağım ki bir pencere açılsa  Ama bir türlü ortaya çıkmıyor pencereler  Ya ben bulamıyorum onları. Belki de  Bulamamam daha iyi.  Belki başka işkence olacak ışık  Kim bilir neler çıkaracak karşıma
Şimdi on ikiye kadar sayacak  ve hep birlikte susacağız.. Bir an olsun toprağın yüzünde  konuşmayalım hiçbir dilde,  bir saniye duralım,  sallamayalım kollarımızı bu kadar.. Acelesiz, motorlarsız  ne mis kokan bir an olurdu,  birlikte hepimiz  apansız bir gariplikte.. İncitmezdi balinayı  balıkçılar soğuk denizde  tuz toplayan adam  bakardı yaralı ellerine. Yeşil savaşlar hazırlayanlar,  gazlı savaşlar, ateşli savaşlar,  yaşayanı kalmayan zaferler,  temiz giysiler giyerlerdi  yürüyüp kardeşleriyle  gölgede, bir şey yapmadan.. İstediğim karıştırılmasın  kesin eylemsizlikle:  ne yaparsa odur yaşam  bir işim yok benim ölümle.. Götürebilmek uğruna hayatımızı  bu kadar sıradan olmasaydık,  ve bir an, hiçbir şey yapmasaydık,  belki dev bir sessizlik  yarıda kesebilirdi kederini  kendimizi hiç anlamayışımızın,  kendimizi ölümle korkutmanın,  belki de toprak öğretecek bize  ölü görünen her şeyin  aslında canlı olduğunu.. Şimdi on ikiye kadar sayacağım  sessiz olun, ben gideceğim.. (Türkçesi: Erdal Alova)
Kevser-i ateş- nihadın adı aşk  Düzah- ı cennet -nümanın adı aşk  Bir lügat gördüm cünun isminde ben  Anda hep cevr ü cefanın adı aşk
2 . Ve gökyüzünü  unuttu diye maviliğini dumanlar arasında  ve bulutları, o paçavralar içindeki sığıntıları  tutuşturacağım en son aşkımla,  bir veremlinin yanan suratınca, kızıl sarı. . Sevinçle kapatacağım gürültüsünü  kalabalıkların,  unutanların dirliği, ev bark yüzünü.  Bir çift sözüm var  insanlar!  Çıkın siperlerinizden.  Sonra bitirirsiniz savaşı. . Ama,  Baküs gibi kandan sendeleyerek  bir savaş başlasa bile,  hiç solmaz aşk sözleri.  Sevgili Almanlar!  Bilirim,  sizin dudaklarınızda Goethe’nin  Greten’i var. . Fransız  gülümser süngü altında,  dudağında bir gülüşle düşer vurulan havacı,  bir anımsasınlar yalnız  ağzının öpüşünü  senin, Traviata. . Bana tad vermez ama  yüzyılların çiğnediği pembe et.  Başka ayaklara kapanın bugün!  Sensin övdüğüm elbet,  süslü püslü  sarışın yosma. . Belki aslında  bu süngü uçları gibi korkunç günlerden,  ağarınca yüzyılların sakalı,  kalan  yalnız  ikimiz olacağız,  bense kentten kente senin ardında. . Gelin gitmiş olsan da denizaşırı,  saklanmış olsan da gecenin inlerine,  Londra’nın sislerinde seni bulacaktır öpücüklerim yine  sokak lambalarının ateşten dudaklarıyla. . Aslanların nöbet tuttuğu  yakıp kavuran çöle yaysan da kervanlarını,  senin için  rüzgarın yırttığı kumun altına  sereceğim yanağımın yanan Sahra’sını . Dudaklarına bir gülüş yerleştirsen,  baksan da-  ne yakışıklı boğa güreşçisi!  Bir anda  kıskançlık salacağım kulübelere,  boğa gözlerimde bir ölüm sisi. . Dalgın adımlarla geçersen bir köprüden  düşünerek-  aşağıda olmak ne iyi;  ben  kemerler altında akan Seine ırmağıyım,  seni çağırıyorum,  gösteriyorum sana çürümüş dişlerimi. . Tırıs giden atların ateşinde yaksan da bir başkasıyla  Strelka’yı, Sokolniki’yi,  yukarılara tırmanıp, ta yukarılara  seni bekleyen ölgün, çıplak ayım ben. . Güçlü kuvvetliyim,  gereklilik duyarlar da  buyruk verirlerse bana  git savaşta öldürt kendini! diye,  senin adın olur  ağzımdan son çıkan ad,  donar kalır bir mermiyle parçalanan dudaklarımda. . Başım taçlı mı ölürüm,  Saint-Héléne de mi bilmem.  Ata biner gibi binerim yaşamın dalgalarına,  hem evrenin sultanlığına aday olurum  hem  kelepçelere. . Çar olmak düşerse bana,  senin yüzündür  güneşsel altınına sikkemin  basıla buyruğunu vereceğim şey  bütün halkıma ülkemin. . Ve orada,  solduğu yerde herkesin tundurada,  ırmakla pazarlık ettiği yerde kuzey yelinin  adını oyacağım zincirlere Lili’nin  öpe öpe zindanın karanlığında. . Dinleyin, unutanlar göğün mavi olduğunu, hepiniz,  vahşi hayvanlar gibi  diken diken tüyleriniz.  Bu aşk belki de  son aşkıdır dünyanın,  yanar bir veremlinin kızıl rengiyle. . Vladimir Vladimiroviç Mayakovski  Çeviri: Sait Maden . Greten, Faust’un kadın başkişisi Margeret’in adının küçültülmüş biçimi.  Strelka, Leningrad yakınlarında; Sokolniki ise Moskova yakınlarında gezinti yerleri.
Başkaları da var masa da  İleri geri konuşuluyor. Ötedesin o adamın duldasında  Göz kapaklarına bürünmüş adam. Eli her an omuzunda  Eğiliyor sigaranı yakıyor . Teşekkürler sigara dumanı  Sağolasın o adam !. Onunla gelmişin buraya  Yüzün yandan ve uzaklarda. Niçin sevmiyorsun duvar kağıtlarını  Hoş belkide seviyorsun. Herkes az buçuk sarhoş  Herkes bir şeyler söylüyor. Ama yalnız ikimizin sözcükleri  Sarmaşdolaş . Üzerinden sevişmek kadının  Sigaranın,Asya'nın,omuzların,. Üzerinden aile fotoğrafların  Eller nasıl duygandır nasıl yalın . İki ses, iki bakış, gelişir nasıl  Tek bir cümle gibi, sözlere karşın. Sivri topuklar nasıl ortasına  Gömülmüştür belleksiz halıların.
Yine akşam, yine gurbet, yine başımda efkar  Ve yine içimde şarkılı sesin.  Gözlerimde çizgi çizgi duraklar  Duraklarda hayal-meyal sen misin? . Sen misin yan yana gezemediğim?  İnce sitemini sezemediğim  Sırrını bir türlü çözemediğim  İçimdeki çetin sual sen misin? . Bu nasıl yürekten söylenmiş makam?  Dinlediğim bütün türkülerde gam  Laleli-Aksaray arasında her akşam  Dinlediğim tatlı masal sen misin? . Ne derse aldırma şimdi artık el  Gel bir akşam yine türkülerle gel! ..  İstanbul seninle çok daha güzel  İstanbul'dan güzel hayal sen misin? . Biliyorum seni türküler yaktı,  Türkülü gözlerin ıslak ıslaktı.  Şimdi beni sokak sokak her akşam vakti  Dolaştıran 'Dişi kartal' sen misin? . Yine akşam, yine gurbet, yine başımda efkar  Ve yine içimde şarkılı sesin.  Gözlerimde çizgi çizgi duraklar  Duraklarda hayal meyal sen misin?
Ey bir emre hazırlanan simsiyah gecede  Karanlığı emip emip de gebe kalan  Ey her depremden sonra biraz daha doğrulan  Herkesin  Veba girmiş bir şehrin hem halkı  Hem seyircisi olduğu bir günde  Ey düştüğü yerden kalkmaya hazırlanan ülke.  Her damlası bir zafer müjdecisi  Bir posta eri gibi  Yağmur yüzümüze değince  Çıkacağız yola.  Çıkacağız yola  Hesap günü gelince  Yağmur yüzümüze değince  Güneş bir mızrak boyu yükselince.
Aşkım sana bir muamma  Çöz çözebildiğin kadar  Mürekkebin yetmez ama  Çiz çizebildiğin kadar. Yokluğunla avunurum  Benliği yere vururum  Ayağındadır gururum  Ez ezebildiğin kadar. Ayırdım candan bedeni  Hatan ile sevdim seni  Öfken dahi okşar beni  Kız kızabildiğin kadar. Dilin olayım da söyle  Nasıl yandım sana böyle  Yollarında toprak eyle  Gez gezebildiğin kadar. Aldım ruhunun tadını  Ölsem duyarım yadını  Mezar taşıma adını  Yaz kazabildiğin kadar
Severdi karanlıkta dolaşmayı, kara ağaçların  Gölgelerinin ve rüyalarını soğuttuğu yerlerde. Ama yine de ışığa yönelen, ışığı isteyen  Şiddetli bir hasret tutsaktı içinde. Bilmiyordu berrak gökyüzünün  Dolu olduğunu parlak gümüş yıldızlarla
Bir ateşim yanarım külüm yok dumanım yok. Sen yoksan mekanım belli değil zamanım yok. Fırtınalar içinde beni yalnız bırakma . Benim senden başka sığınacak limanım yok
Kalabalıkta kalabalıkça yalnızlık  Yalnızladıkça birbirimizi  Haydi çoğalalım  Çoğaltarak kendimizi  Bir canım çoğal da bin can ol  Isıt yaşlıların yalnızlıklarını ilinsin üşümüşlüğü bırakılmışların  Çoğalın dudaklarım çoğalın sonsuz  Öpün bütün ağlayan çocukları kimsesiz  Çoğal gözlerim çoğal  Gör bütün görmeyenlerde yapayalnız  Ellerime tutunun ellerime çoğalın  Okşayın sevecenlikle çocukları  Hıçkırırlarken uykularında bile
Gönül dünyasına gidip dönenlerden sor beni  Belki aktır belki kara tutar söyler der beni  Muhabbetin sofrasında kurduk büyük kaleyi  Şu nefsime fırsat verme, fırsat bulup yer beni. . Gece gündüz her dakika senin için harabım  Beni böyle susuz koyan içmediğim şarabım  İster taş de, ister kaya senin için turabım  Kapılara, eşiklere, yollarına ser beni. . Dizlerimde dermanım var biraz zaman ver gayrı  Yüce dağlar belli olsun başa duman ver gayrı  Aşık Sefam yalvarıyor yarab iman ver gayrı  Her dem Allah derim amma niye basmaz ter beni.
“Bir şiirde, bir satır saklayabilir başka bir satırı  Nasıl ki bir kavşakta bir tren belki örter bir treni  ...  Aşkta, başka bir sitem saklayabilir bir sitem  ve küçük bir serzenişte, koskoca bir şikayet gizlidir belki  Bir adaletsizlik bir başkasını saklayabilir-bir sömürgeci bir başkasını  Bangır bangır bir kırmızı üniforma bir tane, bir tane daha! ”   -Kenneth Koch-. Göğünde aç kartalların, atmacaların yarıştığı tenha  bir atlastan geldim…  Kıyamda, kıyamette namluların kuytu dağlarla öpüştüğü  bir atlastan.    Yılları, yolları, yaşları yok  gurbet yüzlü adamlardan,  sur diplerinde bıçaklanan aşklardan…     Yaşamı hiç bilmeden ölümü ezberleyen,  badem gözlü, sıtmalı çocuklardan;  yazgısı uçurum çocuklardan.... Zarif Dicle’de ve asi Fırat’ta,  sıska keleklerde, kıl çadırlarda  güneşe sataşan adamlardan.. Mendillerde, halaylarda  gülüşleri kundaklanan hayatlardan;  yazgısı uçurum hayatlardan...    Darmadağın yılları hüzne satılmış,  burunları hızmalı, şarkıları figan,  doğurgan ve mübarek kadınlardan;  yazgısı uçurum kadınlardan.... Orada şarkılara akar katran,  akar kan...  Orada ihlâl ve iflah olmaz vata. Tarih susarken günahları,  bıçak sırtında yaşanmış o ah’ları  ve aysız karanlıkları dağ başlarında.    Nicesi aylaklığa bağışlanmış, sefil;  ölüme, açlığa sebil.  Kiminin ergen bıyıklarında aşk taslakları.    Ya kederiydik kendimizin,  ya bir halkın kaderi;  ya şakağı ya şafağı bir halkın  namlular çarmıhında! . Çünkü yok satıyorsa hayat,  çok satıyordur erk, çok tüfek;  Yok satıyorsa nehirlerimizde şafağın ilk ışıkları,  çok satıyordur şiddet, nefret, aşiret.     İşte sürüldü şarjöre mermi, indi emniyet,  katıldı otuz bine bir daha  yağmurlu bir sokakta delik deşik bir ceset.    Yaşasaydı kendinin kederi olacaktı,  yaşasaydı belki bir gün torunlarıyla  dolunaylı gecelerde yıldızlar sayacaktı…. Kenger toplarken ellerine diken batan çocuklar,  bilmezlerdi gözleri bağlanıp kurşunlanan bir aşkın  hazin bir ünlem bırakacağını hayata.   Bilmezlerdi bütün melodramların yalan olduğunu  çekirdek çitlenen eski yazlık sinemalarda.. Onlar hâlâ gülümsüyorlar buğulu bir atlastan.  Anıları damlıyor fotoğraflardan.... Biz de geçtik o dağlanan ağıtlardan.  Biz de göçtük kirden, pasaktan, hıncın ışıltısından.  Yakılmış köylerden, kesilmiş kulaklardan,  o kanlı ayinlerden, perişan ormanlardan;  biz de geçtik o murdar hayatlardan…    Herkes gidecek elbet bu yavşak zamanlardan;  bu kan revan, bu iğfâl akşamlardan…. /V e a n t o l s u n k i,  h i ç b i r k u r ş u n, h i ç b i r ç e l i k,  h i ç b i r t o p r a k v e h i ç b i r v a t a n,  d a h a k u t s a l d e ğ i l d i r i n s a n d a n! /
Bir piston  Kalmamı ister dilediği yerde  Tekler çoğulluğumu  Bir dinozor zor yer beni:  Yadi can beygir gücü.. Karıncaydı devenin  Tepip oyluğun ezen,  Bir bücür yere çaldı  Dev gibi pehlevanı - -  Unuturlar anı.. Bir sürek avında  Ölüsünü görmeye gelirler,  Abdal Musa demişler  Bağrına saplı oku  Çıkardı verdi geri.. Bu söz ibret sözüdür  Arifler ocağında  Yanar özge bir ateş  O ateşin dilleri,  Hele bir gel beri.
Dulcinea seni en çok andığım  Bu garip bu bilinmez akşamlardır  Büyülü kırık dökük hanları  Kral saraylarına dönüştüren  Anlaşılmaz gizidir akşamların. Zor zamanlarımda düşlediğim  Sen bütün sezgilerimde varsın  Olsaydın belki yarım kalırdım  Bir uzak köyde un eleyen süt sağan  Bilinmez biri olman  Kesinlikle kanıtlamaz yokluğunu  Sen dünyaya her dokunmamda  Gün gibi yeniden başlayansın. Olmazlıkta kurar insan sevincini  Tutku her şeyi yeniler  Yüreklilik bir çeşit yalnızlıktır  O aptal yeldeğirmenlerine gelince  Sen onları benden iyi tanırsın  Aldı mı yere vurur adamı  Kaldı ki sen onlardan da kahramansın  Aşılmazlığınla aydınlat yolumu  Dulcinea doğallığım sevincim anayurdum  Dünya gün gelip anlayacak  Sende gerçek büyüklüğe kavuştuğumu
avucumdan düşüyor iki çizgi  biri ak kara biri  ak sizin olsun  bahar açan dağlara düşer yolu  kara bende kalsın  yaftalı ölümle biter sonu
neden  hep  boş  bir  bardağa  yüksünmeden  boyun eğer  sürahi?
İşte bir vazoda açmış iki gül  İşte bir saksıda eşsiz kuşkonmaz.  Gülleri gördükçe gönlüm bir bülbül  Saksıya baktıkça içimde bir haz.. Dışarda fırtına, uğultu, tipi  Odada sessizlik tutulur gibi.  İşte o da geldi, evin sahibi  Oturduk, eskiden konuştuk biraz.. Dışarda fırtına, tipi... Yerler kar  İçerde başbaşa iki bahtiyar.  Onları ısıtan eski bir bahar  Dışarda yepyeni bir kış, bir ayaz.
''İlk ateşi sen yaktın  Son yangın da senden olsun  Senin canın sağolsun...''. Bilmeliydim  Bir sabah çekip gideceğini  Dünyayı başıma yıkıp gideceğini bilmeliydim  Ve sen daha kırmadan bu aşkın kalemini  Ben herşeye eyvallah deyip  Çekip gitmeliydim bu şehirden. Ben yakılacak adamım bu şehirde  Sana böyle yandığım için  Ben asılacak adamım bu şehirde  Seni böyle sevdiğim için. Oysa  Neler öğretti hayat bana  Gülerken ağlamayı  Sırtımdan vurulmayı  Aç susuz yaşamayı...  Daha neleri öğretti hayat bana  Bir sana yalvarmayı öğrenemedim  Bir de seni unutmayı. Ben yakılacak adamım bu şehirde  Sana böyle yandığım için  Ben asılacak adamım bu şehirde  Seni böyle sevdiğim için. Sen sahte mutlulukların süslü prensesi  Sen sosyetik barların şımarık sokak kedisi  Sen mutluluğun korkak faresi  Sen hep aynı gecelerin  Hep aynı şarkıların  Hep aynı masaların vazgeçilmez mezesi  Senin cirit attığın sokaklarda  Ne gezer aşkın vefanın gölgesi  Çek git artık!  Yaşanmasın bir daha aşkın böylesi  Çek git artık!  Bitsin burada bu aşkın hikayesi. Oysa  Bir yudum mutluluğun için  Yollarına bir ömür serdim  Oysa  Bir gelişin için  Sokaklarına binlerce sabır ektim  Hasretse hasret  Acıysa acı  Uğrunda en kralını çektim  Üstelik yalnız ve tektim  Senin bir taş olduğunu nereden bilecektim? . Biliyorsun...  Seni bebekler gibi sevdim  Seni çiçekler gibi sevdim  Seni melekler gibi sevdim  Çünkü sen  Tapılacak kadındın (!) bu devirde  Oysa ben  Sana böyle yandığım için  Sana böyle kandığım için  Seni böyle sevdiğim için  Asılacak adamım bu şehirde  Yakılacak adamım bu şehirde. Git git artık...  Güle güle! ...
Bir çocuk da anasından doğunca  Bedenini pişirmeye tuz ister  Üryan büryan ortalıkta kalınca  Setirini örtünmeye bez ister. Konla sudan gelir anın gıdası  Nasibini veren Barı Huda'sı  Beşiklere beler onun anası  Akşam sabah emzirmeye yüz ister. Bir yaşında ürüm ürüm ürünür  İkisinde sürüm sürüm sürünür  Üç yaşında adım adım yürünür  Dört yaşında söylemeye söz ister. Beş yaşında dili civan sevişir  Altısında uşağınan döğüşür  Yedisinde dişlerini değişir  Sekizinde her gediğin düz ister. Dokuzunda olur bir tosun maya  Onunda da benzer kaşları yaya  Onbirinde başı girer sevdaya  Onbeşinde ala gözlü kız ister. Yirmisinde akıl baştan savrulur  Otuzunda vursa dağa devrilir  Kırk yaşında akıl başa çevrilir  Ellisinde avın olmış baz ister. Altmışında iner bir merdivenden  Yetmişinde binse düşer duvardan  Sekseninde su getirmez pınardan  Doksanında döşeğini düz ister. Pir Sultan Abdal bu söz hepimize  Tonus girinceye belki de yaza  Yüz yaşında ölümünü gözede  Zemheriyi çıkarmaya yaz ister
Bugün ben bir güzel gördüm  Yeşiller giymiş ağ üzre  Aklımı başımdan aldı  Durabilmem ayağ üzre. Beni mest eden câmıdır  Gonçe gülün eyyâmıdır  Her biri bir harâmidir  Kirpikleri kapağ üzre. Mah cemaline bakılur  Ben kulun yanup yakılur  Söyledikçe bal dökülür  Leblerinden dudağ üzre. Cemâl ü hüsnü âlişan  Ol Yusuf’tan almış nişan  Siyah zülüfler perişan  Dökülmüş al yanağ üzre. Aşık Ömer geldi ise  Hak inayet kıldı ise  Ferhad dağı deldi ise  Ben koyam dağı dağ üzre
Adıma özenenler  ah bir bilseler  kaç kaç  göçük ceset  yaşadım çürüdüm  bugünlere kadar  ben  ...
Bunca yıldır bir hiçliğe  Gittim, sana geliyorum...  Yeter artık döne döne  Bittim, sana geliyorum.... Durdum ve düşündüm demin  Baktım bu yol daha emin  Ayrılmamaya bin yemin  Ettim, sana geliyorum.... Gözüm yaşlı gönlüm garip  Yalvarayım dedim varıp  Benliği benden çıkarıp  Attım, sana geliyorum.... Aşk tokmağı değdi örse  Durmam gayrı dünya dursa  Dünden kalma neyim varsa  Sattım, sana geliyorum.... Bıraktım öfkeyi kini  Oldum bir rahmet ekini  Seni sevmenin zevkini  Tattım. sana geliyorum.... (Dosta Doğru)
İnandıramaz aynam yaşlandığıma beni.  Değil mi ki doğduğunuz aynı gün gençlikle sen;  Ama örtünce vaktin kırışıkları seni  Medet umarım ömrüm bitsin diye ecelden.  Varlığına o eşsiz güzelliği giysen de  Gönlümün urbasından başka şey giyemezsin.  Yüreğim sende çarpar, yüreğin çarpar bende:  Demek ki bana göre yaşlısın diyemezsin.  Onun için, sevgilim, kendine bakman gerek,  Nasıl ki ben bir hiçim bakmak dururken sana,  Yüreğin bende diye üstüne titreyerek  Olmuşum yavrusunu esirgeyen bir ana.  Gönlüne bel bağlama gönlümü yok edersen,  Geri almak yok diye onu verdin bana sen. . 1564
Ödedim mi bedelini  Ödedim mi yaşamanın  Ayışığı oynaşırken  Yar elini okşamanın. Açtıysa menekşe bil ki  Duyduysa karınca bil ki  Senden önce birileri  Ödemiştir bedelini. Sokak sokak vuruşarak  Adım adım yaklaşarak  Hey hey hey  Hey hey hey  Gözyaşıyla kanla terle  Tarihle hesaplaşarak. Ödedim mi sebebini  Ödedim mi var olmanın  Heybetli bir dağ misali  Dimdik ayakta durmanın. Öldüyse civanlar bil ki  Dolduysa zindanlar bil ki  Kimseyi vurmasın  Çözülsün diye çelişki. Sokak sokak vuruşarak  Adım adım yaklaşarak  Hey hey hey  Hey hey hey  Gözyaşıyla kanla terle  Tarihle hesaplaşarak
Ben de günahkâr kullarındanım Allahım...  Bir kulhuvallahi bilirim dualardan,  Bir de yarabbi şükür demeyi doyunca.  Bir kere oruç tutmam ramazan boyunca,  Ama çekmediğim kalmadı sevdalardan.  Ben de günahkâr kullarındanım Allahım!... . Benim gibi kulun çok dünyada, allahım!...  Eğer bilmiyorsan işte,haberin olsun.  Ekmek derdi, aşk derdi unutturdu seni.  İnsan hatırlamıyor dün ne yediğini.  Zaten yediğimiz ne ki hatırda dursun.  Benim gibi kulun çok dünyada, Allahım!... . Yazdıklarıma sakın darılma Allahım!...  Meleklerin sana bunları söylemezler.  Artık, pek yarattığın gibi değil dünya  İnsanlar hem sabuna karıştı, hem suya:  Ne olursun, hoşuna gitmedi ise eğer,  Yazdıklarıma sakın darılma Allahım!... . Sana birşey soracağım, affet, Allahım!...  Baş vakit kızlar doluyor camilerine,  Beyaz yaşmaklı, beyaz tenli, masum kızlar...  Benim bir defa görüşte yüreğim sızlar;  Sen tutulmadın mı, içlerinden birine?  Sana birşey soracağım, affet, Allahım!... . İşte insanlar bu minval üzre, Allahım!...  Kıt kanaat sere serpe yollar boyunca...  Sen, bizim için hâlâ o ezeli sırsın.  Sen de bizi bilmiş olsan, başkalaşırsın...  Herkesin kederi, gailesi boyunca.  İşte insanlar bu minval üzre, Allahım!...  .
Karanfil. Adın her sabah uyandığımız gökyüzünün yerini aldı.  Hangi su olursa olsun  Yeşil sen bakınca.  Her gün sen baktıktan sonra  Bu kadar güzel  Bu gökyüzü.. Fesleğen. Sen varken karanlık bilmez  Hiçbir su.  Hiçbir su  Kaybolmaz.. Sarı Çiğdem. İlk biz geldik dünyaya  Gelir gelmez  Sevmeyi çalışmayı öğrendik  Bir gün yası öğreneceğimizi  Hiç bilmiyorduk.. Defne. Kimse ölümü övemez  Seni gördükten sonra  Kulluğu  Savaşı  Güzel gösteremez.. Lale. Yalan Ayvaz'ın laleyi sevmediği  Doğru değil sonra  İlk defa çiğdemin gördüğü dünyayı  İlk Ayvaz geldi  Bu manzara  Ona bakarak geldi  Hep ona bakarak geldik.
Uyan gözün aç durma yalvar güzel Allah'a  Yolundan izin ayırma yalvar güzel Allah'a. Her geceyi kaaim ol her gündüzü saim ol  Hem zikr ile daim ol yalvar güzel Allah'a. Bir gün bu gözün görmez hem kulağın işitmez  Bu fırsat ele girmez yalvar güzel Allah'a. Aslığı ganimet bil her saati nimet bil  Gizlice ibadet kıl yalvar güzel Allah'a. Ömrünü hiçe sayma kendini oda yakma  Her şam u seher yatma yalvar güzel Allah'a. Hey nice yatırsun dur olma bu safadan dur  Bahr-ı keremi boldur yalvar güzel Allah'a. Her vakt-i seherde bir lütfu gelir Allah'ın  Ol vakt uyanır kalbin yalvar güzel Allah'a. Allah'ın adın yadet, can ile dili şadet  Bülbül gibi feryat et yalvar güzel Allah'a. Gel imdi Niyaziyle Allah'a niyaz eyle  Hacatı dıraz eyle yalvar güzel Allah'a
Hakiykatin ma'nisin şerh ile bilmediler  Erenler bu dirliği riye dirilmediler. Hakiykat bir denizdir şeriattır gemisi  Çoklar gemiden çıkıp denize dalmadılar. Bular geldi tapıya şeriat tuttu durur  İçeri giribeni ne varın bilmediler. Dört kitabı şerh eden asıdır hakıykatte  Zira tevsir okuyup ma'nisin bilmediler. Yunus adın sadıktır bu yola geldin ise  Adın değşirmeyenler bu yola gelmediler.
Yüreğini bana bırak sevdiğim  tadında kalsın herşey  mavi kalsın sahaflar  büksün boynunu eski dergiler  git  menzilden alınmış seherlerin var yaşanacak  sesin var  bahar gibi akan yüreklere  umutların  göğün var senin yıldızlarla dolu  git. eylül gözlerin var senin  zümrütten. adında nilüferler yaşar  yüzünde ay doğar  alnında zührem parlar engin mavilerden  yeşil doruklara şarkılar kondurursun. gölgesini öpmeye gelirim akşamüstü  hatıralarının  git. uğrunda ölecek köleyi  bir bıçkın kader vuruşuyla tarumar  bırak yüreğini bana sevdiğim  uğultusu olurum kıyametin  çırpınışı çaresizliğin  kanadına tutunurum umudun  ve gittiğin yollara  boyun büker  yetim yetim bakarım. git sevdiğim. gözün kalmasın arkada. sen gidince adını bestelerim  binbir makamda. git sevdiğim  git sevdiğim
Bir elim bulut  Bir elim toprak  d d d   ö ü ö   n ş n  e e e   r n r   e e  k b k   i   r     y   a   p   r   a   k  Sana bin kez söyledim be evladım  Dişlerinle tırnaklarını yiyeceğine  Gözlerinle gökyüzünü yesen ya...
Dün sahilde karşılaştık...  Biran gözüm ısırdı,sonra birden tanıdım  Düşmemek için zor tuttum kendimi  Bacaklarım titredi,bir ağaca yaslandım.... Yırtılan bir mektup gibi  Sisli hatıraların gerisinden bakıyordu..  Eski bir sevdanın durulmamış nehirleri  Çırpınarak yüreğime akıyordu.. Hatırladığım bir sonbahar günüydü,  Karşımızdaki yeni eve taşındılar  Bütün gün bakışıp duruyorduk  Gözleri sanki birer kurşundular!.. O zamanlar ben, zıpkın gibi bir çocuktum;  Liseye yeni başlamıştım  Onun saçlarını geriye savurup  Çapkınca gülümsemesinden hoşlanmıştım... Ne zaman cama çıksam, karşı balkonda  Itırlı bir çiçek gibi tütüyordu  Ne zaman buluşalım desem, olmaz diyordu  Mektuplaşmak ona yetiyordu... Bir Temmuz akşamıydı, unutmam  Yazlık sinema daha yeni dağılmıştı;  Bahçe kapısında sıkıştırıp öpmüştüm,  İçeri kaçıp saatlerce ağlamıştı... Sonraları çok kanuştuk, gezdik  Bazen ağlaşıp bazen gülüştük  Çılgın gibiydik, her fırsatta buluştuk,  Uluorta öpüştük, herkesin diline düştük... Ailesi baş edemedi, Mersin deki halasına gönderdi  Hiç arayıp sormadım  Ben osıralar devrimci oldum.  Mahalleden ayrılıp yıllarca evede uğramadım... Dünyam değişmişti artık  Memleketin gidişatını hiçmi hiçbeğenmiyordum  Forumlara,yürüyüşlere katılıyor,  Durmadan şiir okuyup,ajitasyon çekiyordum... Ah o gençlik rüzgarı ah..  Ezilen insanları tek başıma kurtaracağmı sandım  Anarşik bir eylem sırasında  Seken kurşunlarla bacağımdan yaralandım.... Ameliyatın ardından yıllarca yattım içerde,  Dosyam bir hayli kabarmıştı..  Beni o nemli koğuşlarda  Vefakar anamdan başka hiç kimse aramamıştı... İçerden çıkınca onu sordum  Bir astsubayla evlenip buradan gitmişti..  Oysa kibrit ağusuyla koluma dağladığım  İsmi hala silinmemişti.... Hayat devam ediyordu  İçkiye vurmuştum, unutmayı denyordum  Pencerenin önünde, kuruyan bir çiçek gibi  Günden güne tükeniyordum... Anam çökmüştü artık,ölmeden mürüvvet istiyordu  Bazan oturup dertleşirdik..  Kimsesiz bir kadın varmış,körmüş, olur demiş  Bende fazla uzatmadım,evlendik.. Geçmişe ait ne varsa; mektuptu,resimdi.  Bir bir ayırıp yaktım ateşte.  Nasıl gittiğini sorarsanız, ne bileyim,  Kör-topal gidiyor işte... Ne varki, o hırçın saçları hepyüzüme savruluyor  Balkona her baktığımda.  Pişmanlık, bir eski yara gibi  Hala kımıldayıp duruyor onu hatırladığımda.. Biiyorum, onunla olsaydım  böyle kavga edip durmazdım yüreğimle.  Biliyorum, bu sevdayı ben yıktım,  Ben öldürdüm bu hoyrat ellerimle.!. Dün sahilde karşılaştık  Bir an boş bulundum,sendeler gibi oldum  Öyle bir baktı ki, ben o gözlerde  Bir ömrün bütün acılarını buldum.... Bir şeyler söylemek ister gibiydi  Başını eğip, gitti çocuklarının yanına  Nedendir bilmiyorum, fakat  Gimek istemedi sanki, kocasının koluna.. Ardından koşup durduramadım, ona soramadım  Öylece dona kaldım.  Çünkü o anarşik eylemden beri  Ben artık deynekli bir topaldım!...
Seni yitirmedim, kaybettim.  Cep saatimi yitirdim, seni kaybettim.  Gökyüzünün herhangi bir yerinde  herhangi bir gökyüzünde  kaybettim seni.. Kim kimi buldu ömründe?  Herkes başka bir günü düşündü.  Şöyle ya da böyle  ömründe olmayan dünü düşündü.. Yeryüzünde hemen şurda  kaybettim seni.  Telaşla, korkuda kaybettim.  Hüzünde, coşkuda kaybettim.  'Mutluluktan ölebilirim' dedin, kaybettim.. Kim kimi tanıdı ömründe?  Herkes başka bir durumu düşündü.  Şöyle ya da böyle  ömründe olmayan umudu düşündü.. Kaybolan ne varsa onlarda, onlarla  geçen günlerden birinde, geçmişte  kaybettim işte, zaman sustu.  Zifiri karanlık bir mağarada  ürkek bir yosun ışıdı, kayboldu.
Uzanmış uyumuştu Boaz, iş yorgunu;  Bütün gün didinmiş durmuştu harmanında;  Sonra serip her günkü yere yatağını  Uyumuştu Boaz, ölçeklerin yanında.  Epeyce tarlası vardı bu ihtiyarın;  Zengindi, ama hakkı hukuku bilirdi;  Rengi saftı değirmenindeki suların;  Cehennem odu değildi ocağındaki.  Gümüş sakalı Nisan çayına benzerdi;  Ne hasisti, ne de haset vardı içinde;  “Mahsustan düşürün de toplasınlar,» derdi  Ekin devşiren fakir kadınlar görünce.  Hiçbir vakit ayrılmamıştı doğru yoldan;  Fukara babasıydı, gönlü pek ganiydi;  Beyaz harmanisi kadar temiz bir vicdan.  Halka açık ambarları sebil gibiydi.  Babacandı, yakınlarına sıdkı vardı;  İşini bilirdi, eli açık olsa da;  Kadınlar gençlerden çok ona bakarlardı;  Gençler güzel ama olgunun hali başka.  O ki asıına dönmekte olan kişidir,  Geçer yalan dünyadan ebedî dünyaya;  Gencin gözündeki ihtiras ateşidir,  İhtiyarınkinde başka bir nur, bir ziya.  İşte böyle uyuyordu Boaz, gecede,  Ekin tınazları birer mâbede benzer;  Rençberler, üçer beşer, hepsi bir köşede;  Eski zamanlar, eski günlerdi o günler.  İsraillilerin başında bir hakim vardı;  Ömrü çadırlarda geçen adam, toprakta  Devlerin ayak izini görür, korkardı;  Toprak tufan sularıyla ıslaktı hâlâ.  Uyuyordu Boaz, Yakub’un, Yahuda’nın  Uyuduğu gibi, dalla örtülü üstü;  Birdenbire başı üzerinde, semanın  Aralanan kapısından, bir rüya gördü.  Bu rüyada Boaz’ın karnından bir meşe  Çıkıp ta mavi göklere yükseliyordu.  Bu bir nesildi, uzun bir zincir halinde;  Bir kıral doğuyor, bir tanrı ölüyordu.  Ve Boaz şöylece mırıldandı içinden:  “Ben nasıl olur da bu nesle baş olurum?  İhtiyarım; aşağı yukarı yaş seksen;  Ne bir karım var dünyada, ne de bir oğlum.  “Yıllarca koynumda yatan kadın, ey Tanrım  Benim evimdeydi senin evine gitti;  Gitti ama gene beraber sayılırım;  O yarı canlı, bense yarı ölü şimdi.  «Benden bir nesil doğacak! Nasıl olur bu?  Nasıl olur da benim çocuklarım olur?  Genç olsam neyse, çünkü insan genç oldu mu  Geceden sıyrılan gün zaferle doludur.  «İhtiyarım, hazan yaprağı gibi kuru;  Karım yok, yalnızım, bir ayağım çukurda;  Belim bükülmüş, Tanrım, mezarıma doğru,  Nasıl eğilirse suya, susuz bir boğa.»  Böyle söylüyordu rüyada, vecd içinde;  Boaz, uykulu gözleri önünde Tanrı.  Ne bilsin çınar gül açtığını dibinde?  Onun da ayak ucunda bir kadın vardı.  O öyle uyurken Rut, Moab’lı bir kadın,  Ayak ucuna uzanmıştı, göğsü üryan;  Kimbilir ne hayr umuyordu bu adamın,  Büyük nuru getirecek uyanışından.  Ne Boaz’ın bu kadından haberi vardı,  Ne de Rut biliyordu Allah’ın emrini.  Etrafı otların hafif kokusu sardı,  Bu fısıltı dalgası Galgala şehrini.  Muhteşem bir zifafa hazırlıktı gece.  Herhalde görünmez melekler uçuyordu;  Çünkü havadan arasıra ve gizlice  Kanada benzer mavi şeyler geçiyordu.  Boaz’ın nefesi yosunlar üzerinden  Akan suların sesine karışıyordu.  En güzeliydi dünyanın mevsimlerinden;  Tepelerde beyaz zambaklar açıyordu.  Rut dalgındı, Boaz uykuda, otlar kara;  Bir nabızdı sürülerin çıngırak sesi;  Gökten geniş bir rahmet iniyordu arza;  Arslanların suya gittiği saatlerdi.  Jerimadeth ve Urida her şey rahat, sakin;  Loş semada yıldızlar yanıp sönüyordu;  Karanlığın çiçekleri içinde narin  Bir hilal parlıyor ve Rut düşünüyordu.  Hareketsiz bakıp duvağının altından;  Hangi Tanrı, ebedi yazın hasadında,  Giderken fırlatmış atmıştı bu altından  Orağı bu yıldız dolu gök tarlasına?
Dünya derdiyle harap olmadan böyle,  Bol bol içelim kızıl şaraptan şöyle.  Dünya kanlımız; şarap, dünyanın kanı;  Kanlısının kanını kim içmez; söyle? . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Neye yaklaşsam, sonu uzaklık ve kırgınlık;  Anla ki, yok Allah'tan başkasıyla yakınlık...
Bu yaban dünyada bir köşe vardı.  Gençliğimizin baharında gittiğim,  Kara kayalarla sarılmış ve  Yüksek çamların kuleleriyle çevrilmiş-  Öylesine güzeldi ki yalnızlığı  Vahşi bir gölün, onu daha az sevemzdim.. Ama kara kefenini serdiğin gece üzerine  Herşeye serdiğin gibi,  Ve gizemli rüzgar  Ahenkle mırıldanarak gittiğinde,  O zaman- aho zaman- uyanırdım.  Issız göl dehşetine.. Ama korku değildi  İnsanı titreten bir zevkti bu dehşet-  Öyle bir duygu ki ne madenler, mücevherler  Ne de- hatta senin aşkın  Kandırabilirdi anlatmaya beni  O zehirli dalgadaydı ölüm  Bir mezarlık çukurumda-  Yalnız imgelemi böyle teselli bulan,  Kimsesiz ruhu bu karnlık gölden  Bir Adeb yaratan, O'nun için
iyi olurdu buradan  ayrılmak,  gitmek artık,  nalları dikmek, bütün anıları  terketmek  filan,  ama kalmanın da  bir tadı var:  kendilerini  afet  sanıp  şimdi kirli dairelerinde  sabırsızlıkla melodram dizisinin  başlamasını bekleyen  bütün o yavrular,  ve bütün o delikanlılar,  Yıllık'larda  pürüzsüz ciltleriyle  bir gün  önemli biri  olacaklarından emin emin  sırıtan,  şimdi polis onlar, daktilograf,  sosisli sandöviç satıcısı,  tımarcı,  toz  zerrecikleri,  kalıp diğerlerinin  ne olduklarını  görmek güzel - yalnız  banyoya girdiğinde  aynayı es geç  ve sifonu çektiğinde  arkana bakma.
Bilmiyorum,yaşamakta mısın,öldün mü?  Dünyada bir yerlerde bulabilir miyim seni  Yoksa,akşamın yaslı karanlığında  Bir ölüyü mü düşünmeli.... Her şey senin için:Gün boyunca dualarım.  Uyuşturan ateşi uykusuz gecelerin;  Şiirlerimin beyaz sürüsü,  Ve mavi yangını gözlerimin.... Hiç kimse daha yakın olmadı bana,  Hiç kimse böylesine üzmedi beni,  Acıya salıp gidenler bile,  Okşayıp bırakanlar hatta.  (çeviren:Ataol Behramoğlu)
Halbuki birçok şey söylenebilirdi.Yadsınırdı örneğin.Ben vurmadım denirdi.Yalvarırıdı, kaçadrdı hiçdeğilse insan.Türkü bile çağırabilirdi.Herif sokağın ortasında yatıyordu.Kan içimde yatıyordu.Tıpkı ölmüş gibi.Öldüyse eğer sinemalara gidemeyecekti.Sıkıldı mı oturup ağlayamıyacaktı.Saçları kandan yapış yapıştı.Hem geceydi hem karanlıktı.Bir direkte bir lamba yanıyordu.Bildiğimiz lambalardan.Bir de bulut.Halbuki birçok şey söylenebilirdi.Polis dirseğimi sıktı.Ama hiç acımadı.Artık rahattım.Ayaklarım yerdeydi.Eller tutulurdu yaşadığım.Bir korkuyordum, bir korkuyordum. Titremek geliyordu içimden.Üstelik korkmaktan hoşlanıyordum.Birşeyler özlüyordum korktuğum zaman.Muz gibi, tüylü tüylü şeftali gibi, sıcacık kadın gibi.Ama değildi, bunlar değildi. Neydi bilmiyorum.En iyisi bir duvara yaslanıp sigara içmekti.Polis dirseğimi sıktı.Birçok şey söylenebilirdi.Denilebilirdi ki, herifin parası vardı benim yoktu, karıma sulanıyordu namussuz, anama avradıma sövdü durup dururken, senin geçmişini...dedi.Ama ben tutum ne dedim oysa.. İnce Zincir  Herif düpedüz beni aldattı  Beni mi ya hepimizi  Ense traşı uzamaıştı inandım  Günlerden cumartesiydi iyi buldum  Bir ben yoktum başka herşey vardı.  Dedim ki kendime hatırlar arada bir  Bir selam versem bütün ışıkları yanar gözbebeklerinin  Kopmuş gemilerin birer birer rıhtıma bağlar  Merhaba dedim yüzüme baktı  Çektim herifi vurdum.. Halbuki sarhoş olmasaydım vurmazdım  Adamakıllı ağlasaydım yahut  Mavi tulumbalar gibi  Bir ışık boydan boya yolu donattı  Ortada ben yoktum şaşırdım  Paltosu eskiydi sevindim  Merhaba dedim yüzüme baktı  Cebinde gazeteleri vardı.  Çektim herifi bir daha vurdum.. Adamın kanı aktı şaşırdım  Dünya öyle güzel ki  Sevişmek var ölmek var  İç çekmeleri var şaraplarla  Bir kadının oh demesi var içinden  Koptuğu yerden başlamak  Yaşamak için herşey  Merhaba dedim yüzüme baktı  Çektim herifi vurdum.. Aslında bir ben vardım sokakta birde polis.Beni yeni olmuştum.Önce yoktum elbet.Bir de sokak lambası ile o bulut.Bir de vurduğum o adam vardı.Tamam birde ağustos gecesi.Elbette geceydi ne sandınız.Gündüz adam vurmak için sebep yok zaten.Polis benim savunmamı yeter buldu belki.Ama ille tanık gerekiyordu.Öyle dedi polis.Tanık olmadan olmaz dedi.Doğruydu ya.Tanık olmadan olmaz.Tanık kimse ne yaşar ne ölebilir, ne sarhoş olabilir, ne aşık olabilir, ne yankesici olabilir.Bakındım.Sokak lambasını gördüm, gösterdim, bulutu gördüm gösterdim.Hem başka kimseciklere inanamazdım.Zaten kimse de yoktu.O sokak lambasının dedikleri bir bir hatırımda.Işığı da.Gidip birgün hatırını soracağım nokta.. Işığın Boğulduğu  Bu adamın(benim yani) aklında dumanı tüten çorbalar vardır  Üç beş kişi hatırlıyodu biri kendisi  Kendi elini üç defa öptü başına götürdü  Saçlarını düzeltti kravatının düğümünü çekti  Sislerin kötümser kokusunu ben bile duyuyordum.  Sokaklar meydanlar tüm boş tüm zehir kalabalıkta  Gümüş bukağılar vurulmuş bir beygir ikide bir uykusunu bölüyor  Bir bağırsa sesi bütün sokaklara yeter biliyorum.  Beni bu işe katmayın  Ben durur şuracıkta gelen geçeni aydınlatırım  Gece böceklerini gönenirim  Bu işi sevgiyle öptüm başıma koydum. Bunları bırak dedi, polis.İşin içyüzünü anlat biliyorsan.  Sokak lambası tıkandı baktım.Dokunsalar ağlayacaktı.Benim dedi, tıpkı böyle dedi, kendimden konuşturulmayan yerlerde sözüm yok.Bütün diyeceğim bu kadar.Ama yok yok bir türküm daha var onu da söylemek isityorum.Sen bırakmasanda söyleyeceğim zaten.. Rahat Ayrılıklar İçin Giriş.
Gün biter gülüşün kalır bende  anılar gibi sürüklenir bulutlar  Ömrümüz ayrılıklar toplamıdır  yarım kalan bir şiir belki de . Aykırı anlamlar arayıp durma  güz biter sular köpürür de  kapanmaz gülüşünün açtığı yara  uçurum olur cellat olur her gece . Her gece yeniden bir talan başlar  acı ses olur, ses deli bir yağmur  eski bir eylüle gireriz böylece . Sığındığım her yer adınla anılır  ben girerim, sokağı devriyeler basar  bir de gülüşün eklenir kimliğime
Ablam çiçekli basma giyerdi.  Gurbet ustasıydı,  Sıla mı,hüzün saatlerimi?  Eylülün ilk haftasıydı.. Saçlarını tarasa akıp giderdi onlarca keder.  Darılsa bana kumral bir yalnızlığa başlardı.. Verandanın köşesinde siyah- beyazdı sesi.  Ablam yaşasaydı solgun şarkılar söğlerdi.. Eylül müydü albümden düşmüş sonbahar mı?  Ne güzel güldü bütün özlemi sarardı.. Bir gün kalbi kuş uçmayan atlaslara gömüldü.  Yaşasaydı kuş olup Cezayir menekşelerine konardı.
Seccaden kumlardı...  Devirlerden, diyarlardan  Gelip göklerde buluşan  Ezanların vardı.. Mescit mümin, minber mümin..  Taşardı kubbelerden Tekbir,  Dolardı kubbelere "amin"! . Ve mübarek geceler, dualarımız,  Geri gelmeyen dualardı.  Geceler ki pırıl pırıl,  Kandillerin yanardı! . Kapına gelenler ya MUHAMMED,  - Uzaktan, yakından -  Mümin döndüler kapından! . Besmele, ekmeğimizin bereketiydi;  İki dünyada aziz ümmet,  MUHAMMED ümmetiydi.. Konsun yine pervazlara  Güvercinler;  "Hu hu"lara karışsın  Aminler..  Mübarek akşamdır;  Gelin ey Fatiha’lar, Yasin’ler! . Şimdi SENİ ananlar, anıyor ağlar gibi... Ey yetimler yetimi,  Ey garipler garibi;  Düşkünlerin kanadıydın,  Yoksulların sahibi..  Nerde kaldın ey RESUL,  Nerde kaldın ey NEBİ? . Günler, ne günlerdi, ya MUHAMMED;  Çağlar ne çağlardı:  Daha dünyaya gelmeden  Müminlerin vardı..  Ve bir gün ki gaflet  Çöller kadardı,  Halime’nin kucağında  Abdullah’ın yetimi,  Amine’nin emaneti ağlardı! . Hatice’nin goncası,  Aişe’nin gülüydün.  Ümmetin gözbebeği,  Göklerin RESULÜYDÜN..  Elçi geldin, elçiler gönderdin.  Ruhunu ALLAH’a,  Elini ümmetine verdin.  Beşiğin, yurdun, yuvan  Mekke’de bunalırsan  Medine’ye göçerdin.  Biz bu dünyadan nereye  Göçelim, ya MUHAMMED?  Yeryüzünde, riya, inkar, hıyanet  Altın devrini yaşıyor... Diller, sayfalar, satırlar  "Ebu Leheb öldü"diyorlar:  Ebu Leheb ölmedi, ya MUHAMMED;  Ebu Cehil, kıtalar dolaşıyor! . Neler duydu şu dünyada  Mevlid’ine hayran kulaklarımız;  Ne adlar ezberledi, ey NEBİ,  Adına alışkın dudaklarımız!  Artık, yolunu bilmiyor;  Artık, yolunu unuttu  Ayaklarımız!  Kabe’ne siyahlar  Yakışmamıştı, ya MUHAMMED,  Bugünkü kadar! . Haset gururla savaşta;  Gurur, Kaf Dağı'nda derebeyi..  Onu da yaralarlar kanadından,  Gelse bir şefkat meleği.  İyiliğin türbesine  Türbedar oldu iyi! . Vicdanlar sakat  Çıkmadan yarına.  İyilikler getir, güzellikler getir  Adem oğullarına! . Şu gördüğün duvarlar ki  Kimi Taif’tir, kimi Hayber’dir.  Fethedemedik ya MUHAMMED,  Senelerdir.. Ne doğruluk, ne doğru;  Ne iyilik, ne iyi..  Bahçende en güzel dal,  Unuttu yemiş vermeyi.  Günahın kursağında  Haramların peteği! . Bayram yaptı yabanlar;  Semave’yi boşaltıp  Save’yi dolduranlar.  Atını hendeklerden-bir atlayışla-  Aşırdı aşıranlar.  Ağlasın Yesrib,  Ağlasın Selman’lar! . Gözleri perdeleyen toprak,  Yüzlere serptiğin topraktı.  Yere dökülmeyecekti, ey NEBİ,  Yabanların gözünde kalacaktı! . Konsun yine pervazlara  Güvercinler;  "Hu hu"lara karışsın  Aminler.  Mübarek akşamdır;  Gelin ey Fatiha’lar, Yasin’ler! . Ne oldu, ey bulut,  Gölgelediğin başlar?  Hatırında mı, ey yol,  Bir aziz yolcuyla  Aşarak dağlar taşlar,  Kafile kafile, kervan kervan  Şimale giden yoldaşlar! . Uçsuz bucaksız çöllerde,  Yine, izler gelenlerin,  Yollar gideceklerindir.. Şu tekbir getiren mağara,  Örümceklerin değil;  Peygamberlerindir, meleklerindir.  Örümcek ne havada,  Ne suda, ne yerdeydi.  Hakkı göremeyen  Gözlerdeydi! . Şu kuytu, cinlerin mi;  Perilerin yurdu mu?  Şu yuva-ki bilinmez,  Kuşları hüdhüd müdür,  Güvercin mi kumru mu?  Kuşlarını bir sabah,  Medine’ye uçurdu mu? . Ey Abva’da yatan ölü,  Bahçende açtı dünyanın  En güzel gülü;  Hatıran, uyusun çöllerin  Ilık kumlarıyla örtülü! . Dinleyene, halâ,  Çöller ses verir:  "Yaleyl! " susar,  Uğultular gelir.  Mersiye okur Uhud,  Kaside söyler Bedir.  Sen de, bir hac günü,  Başta MUHAMMED, yanında Ebubekir;  Gidenlerin yüz bin olup dönüşünü  Destan yap, ey şehir! . Ebubekir’de nur, Osman’da nurlar.  Kureyş uluları, karşılarında  Meydan okuyan bir Ömer bulurlar;  Ali’nin önünde kapılar açılır,  Ali’nin önünde eğilir surlar.  Bedir’de, Uhud’da, Hayber’de  Hakk’ın yiğitleri, şehit olurlar.. Bir mutlu günde, ki ölüm tatlıydı;  Yerde kalmazdı ruh.. kanatlıydı.. Konsun-yine-pervazlara  Güvercinler;  "Hu hu"lara karışsın  Aminler.  Mübarek akşamdır;  Gelin ey Fatiha’lar, Yasin’ler! . Vicdanlar, sakat çıkmadan,  Ya MUHAMMED, yarına;  İyiliklerle gel, güzelliklerle gel  Adem oğullarına! . Yüreklerden taşsın  Yine, imanlar!  Itri, bestelesin Tekbir’ini;  Evliya okusun Kur’an’lar!  Ve Kur’an’ı göz nuruyla çoğaltsın  Kayışzade Osman’lar! . Naatını Galip yazsın,  Mevlid’ini Süleyman’lar!  Sütunları, kemerleri, kubbeleriyle  Geri gelsin Sinan’lar!  Çarpılsın, hakikat niyetine  Cenaze namazı kıldıranlar! . Gel, Ey MUHAMMED, bahardır.  Dudaklar ardında saklı  Aminlerimiz vardır! ..  Hacdan döner gibi gel;  Mirac’dan iner gibi gel;  Bekliyoruz yıllardır! . Bulutlar kanat, rüzgar kanat;  Hızır kanat, Cibril kanat,  Nisan kanat, bahar kanat;  Ayetlerini ezber bilen  Yapraklar kanat..  Açılsın göklerin kapıları,  Açılsın perdeler, kat kat!  Çöllere dökülsün yıldızlar;  Dizilsin yollarına  Yetimler, günahsızlar!  Çöl gecelerinden, yanık  Türküler yapan kızlar  Sancağını saçlarıyla dokusun;  Bilal-i Habeşi sustuysa  Ezanlarını Davut okusun! . Konsun-yine-pervazlara  Güvercinler;  "Hu hu"lara karışsın  Aminler..  Mübarek akşamdır;  Gelin ey Fatiha’lar, Yasin’ler!
bak  sular çekildi.  hep hatırlatır ya sahipliğini  işte öyle  kapatıp, türbanladı tanrı  denizini.  kumları oyalayan  kir içinde, birkaç çocuk ayağı şimdi.. bende kemikleşen babamın  mezarını bilmem  ama bir çocuğu kemiren  ya bir babadır hep  ya da yokluğu.. bak  avuçlarının içindeki raylardan çıkıyor  çok yüklediğimiz tren  belki boynunu kurtarıyoruz  trenlerin makaslandığı yerlerde  ilk defa  doğru raylara uzanmış bir kadının.  ama bu kez de  kargaşa ve ceset oluyor  senin ekseninde.  biliyorum  bir aşkın üstüne yakışacak ağız tadı değil  akşamları acıya yatırılan bir damak. belki sonra  eli siyahtan başka bir renge de uzanabilen  ressamlar tanır seni  bilirsin  seni çırılçıplak çizmek için  kendini soyan birini. ama tren ne kadar dinlense de  raydan çıktığı o noktaya yaklaşırken  —ki söz konusu olan bir kadındır  korkusuna yaklaştıkça çoğalır güzelliği—  bilmeyecek hiç  o noktayı  bir daha geçip geçemeyeceğini…
Bu ne güzel koku böyle,  bu ne güzel koku.  Gül bahçesinden yoksa gelen o mu?  Gece mi bu gelen, misk mi bu, amber mi bu?  Bu ne güzel koku böyle,  bu ne güzel koku.  O pazardan tezcecik yoksa o mu geliyor,  yoksa güzelimiz geri mi geliyor ne?. Bu nasıl yüz böyle,  bu nasıl ışık?  Bu nasıl ay böyle,  bu nasıl güneş?  Mağradan mı çıktı,  dağdan mı iniyor,  o yalnızlığın adamı,  o dost?. Boş yere arama şarap testisini sen.  Koklama onun ağzını sen boş yere.  Şu meyhaneciden mi geliyor sandın onu;  dostum, onu sen kendin gibi belleme.. Yolda o yapayalnızsa ne olur?  Başında sarık yoksa ne çıkar?  Ne bundan güneşe bir leke olur,  ne ayın gösterişine zarar.. Bu gece uyuma dostum, uyuma.  Bir kolayına getir onu bul.  Sarhoşlar meclisine hep böyle geceleyin gelir o.  Bu gece uyuma dostum, uyuma.. Biz duvara asılı duran resimleriz.  Bizi yapan ressamın varlık şavkı  duvarın üzerine bir vurdumu,  bakarsın o anda canlanıvermiş, kımıldanmışız  Onun selvi boyu bir göründü mü,  bakarsın dünya güllük gülistanlık.  Kalktı bir salındı, kendinibir gösterdi mi.  bakarsın kıyamet koptu gitti.. Bakarsın Calinus gibi hastalar ülkesindendir o.  Bakarsın hayret yurdunda dolaşır hastalar gibi.. Sustum artık ben,  sustum artık  Bu şiir utanıyor ondan.
Bir han köşesinde kalmışım hasta  Gözlerim kapalı kulağım seste  Kendim gurbet ilde gönlüm heveste. Gelme ecel gelme üç gün ara ver  Al benim sevdamı götür yare ver. Erzurum dağları duman dildedir  Başım yastıktadır gözüm yoldadır  Aslı hayın yardır adam daldadır. Gelme ecel gelme üç gün ara ver  Al benim sevdamı götür yare ver. Erzurum dağları kardır geçilmez  Gizli sırlar her adama açılmaz  Ayrılık şerbeti zehir içilmez. Gelme ecel gelme üç gün ara ver  Al benim sevdamı götür yare ver. Felek sen mi kaldın bana gülecek  Akıttın göz yaşım kimler silecek  Kerem'e dediler Aslı'n gelecek. Gelme ecel gelme üç gün ara ver  Al benim sevdamı götür yare ver
Zuhur-ı kainatın madenisin ya Resulallah  Rumuz-ı küntü kenz'in mahzenisin ya Resulallah. Beşer denen bu alem ki senin suretle şahsındır  Hakikatte hüviyette değilsin ya Resulallah. Vücudun cümle mevcudatı nice cami' olduysa  Dahi ilmin muhit oldu kamusun ya Resulallah. Dehanın menba-ı esrar ilm-i min ledünnidir  Hakayık ilminin sen mahremisin ya Resulallah. Ne kim geldi cihana hem dahi her kim gelisedir  İçinde cümlenin ser-askerisin ya Resulallah. Cihan bağında insan bir şecerdir gayriler yaprak  Nebiler meyvedir sen zübdesisin ya Resulallah. Şefaat kılmasan varlık Niyazi'yi yoğ ederdi  Vücudun zahmının sen merhemisin ya Resulallah
Çok merak ediyorum kendimi  Başıma bir şey mi geldi  Öldüm mü kaldım mı  Hiçbir haber yok kendimden. Bu sabah kapımı çaldım  Kapıyı açan kendim  Bir süre kendime baktım  Bu güleç yüz bendim. Oh ne güzel bir sabah  Bugün de yaşıyorum demek  Benden başka yok kimsem  Beni merak edecek
Ah, şu aşk yatağında  Bir kez daha yorgun uyuyakalmışım  Bir ağaç gördüm yeşil tomurcuk dolu  Güneşin altında.. Düşünüyordum rüyamda  Bu güneş altındaki ağacı:  Zamanı gelince beni bu  Yeşil ağacın altında gömsünler.. Sonra senin yanında uyanınca  Bembeyaz çarşaflar içinde:  Ah, beni bu çarşafların  İçine gömsünler diye düşündüm.. Ve perdelerin arasından süzülen  Yumuşacık ay  Hareketsiz, sessiz düşünüyordu.  Benim cenazem ne zaman? . Daha sonra bacağına  Ve ılık vücuduna sarılmışken  Düşündüm: İlerde  Beni bu kolların arasında gömün.. ve hepinizi gözleri yaşlı mirasçılar gibi  yatağımın çevresinde gördüm.  düşündüm: öldüğümde  gitmeme izin vermeniz gerekecek. . siz çok şey verenler: bana herşeyi  veremediğiniz için üzüleceksiniz:  beni sevinçli gördüğünüz için  avunamayacaksınız.
Dünyanın ucunda bir gül açılmış  Efil efil esen yele merhaba  Karanlığın sonu bir ulu şafak  Sarp kayadan geçen yola merhaba. Gün be gün yüreğim ulu yalımda  Engel tuzak kurmuş bekler yolumda  Zulümlerde işkencede ölümde  Bükülmeyen güce kola merhaba. Acıda kahırda çekmiş geliyor  Güneşten boşanmış kopmuş geliyor  Bir ışık selidir sökmüş geliyor  Nazım usta coşkun sele merhaba. Alınacak Anadolu'nun öcü  Yerde kalmıyacak çekilen acı  Açıldı geliyor şafağın ucu  Şu doğdu doğacak güne merhaba. Selam olsun dört bir yana merhaba  Akan kana düşen cana merhaba  Hesap sorulacak güne merhaba  Türküler söyleyen dile merhaba
Aylar geçip yıllar olsa da  Yıllar geçip zaman dolsa da  Aşkın arzuları beni boğsa da  Bir gün seversin diye bekleyeceğim. Bugün nişanlansan, yarın evlensen  Benden başka binbir kişi sevsen  Hepsiyle ayrı ayrı izdivaç görsen  Bir gün dönersin diye bekleyeceğim. Seni beklemekle geçse de ömrüm  Şu fani dünyada kalmasa günüm  Senden uzakta ölürsem bir gün  Ahirette seni bekleyeceğim...
Göllerimi bırakıp denizlerine gelirim  sevişmek için seninle  Flora, çağlayanın karnında çırpınan kayık  isteğin masalı  tenime dağılan mıknatıs  yüzükoyun yatmasan göremezdim  sırtında bir bahçıvanın makas izleri  Sevdalılar Parkı'nda ağır yaralı  dudakların boynumun altında patlayan  yavru papatya  sokaklar bile göç ediyor Flora  saatler ıslanıyor  Tamburi Cemil Bey çalıyor seni anımsatan şarkıları  kente kanadı kırık melekler yağıyor  sevdamız yüksekten uçurdu bizi  sevdamız, siste dolaşan tavuskuşları. biz sevişirken ölmeliyiz Flora  köprülerin üzerinde, çatlayıp bizi ikiye bölen  erimiş bilgisayarlar bulmalılar çöp kutumuzda  oyuncak mağazaları için soygun planları  tahtlar, somun altından  biz sevişirken ölmeliyiz Flora  birileri haber vermeli bunu muhabbet kuşlarına
Gece vakti kimdir kapıyı çalıp gelen  Yitirdiğim bir mutluluk mu  Habercisi mi gelecekteki bir mutluluğun . Gece vakti kimdir kapıyı çalıp gelen  İçimde bağıran acılar mı  Serseri, başıboş bir rüzgar mı . Gece vakti kimdir kapıyı çalıp gelen  Ansızın çıkıp gelen bahar mı . Gece vakti kimdir kapıyı çalıp gelen  Yüreğim mi,damarlarimda hışırdayan kan mı. Bağırarak bu kansız evlerin suratına  Bağırarak bu kansız sokakların suratına  Bağırarak bu kansız insanların suratına  Bağırarak yüreğimdeki kanı . Gece vakti kimdir kapıyı çalıp gelen
Oğlum,bu temenni neye benzer, bana bak:  Eşeklerin canı yükten yanar,aman derler,  Nedir bu çektiğimizderd,çifte çifte semer!  Biriyle uğraşırken gelip çatar öbürü;  Gelir ki taş gibi hain, hem eskisinden iri.. Semerci usta geberseydi...değmeyin keyfe!  Evet,gebermelidir inkisar edin herife.  Zavallı usta göçer bir gün akibet, ancak,  Makaami öyle uzun boylu nerede boş kalacak?  Çırak mı, kalfa mı, kim varsa yaslanır köşeye;  Takım biçer durur artık gelen giden eşeğe.  Adam meğer acemiymiş, semerse haylı hüner;  Sırayla baytarı boylar zavallı merkepler.  Bütün o beller,omuzlar çürür çürür oyulur;  Sonunda her birinin sırtı yemyeşil et olur.  ''Giden semerciyi,derler, bulurmuyuz şimdi?  Ya böyle kalfa değil, basbayağı muallimdi.  Nasıl da kadrini vaktıyla bilemedik,tuhaf iş:  Semer değilmiş o rahmetlininki devletmiş! ''  Nasihatim sana:''herzeyle iştigali bırak!  Adamlığın yolu neredeyse, bul da girmeye bak!  Adam mısın: ebediyyen cihanda hürsün gez;  Yular takıp seni bir kimsecik sürükleyemez.  Adam değil misin, oğlum, gönüllüsün semere  Küfür savurma boyun kestiğin semercilere.
Yalvarma zalime, ölmek daha evlâ  Bir ekmeği beşe bölmek daha evlâ  Şu kirli dünyaya bak ibret ile  Doymaktan ziyade görmek daha evlâ... 28.03.2005/Vakit
Saçma ey göz eşkden gönlümdeki odlara su  Kim bu denlü dutuşan odlara kılmaz çâre su. (Ey göz! Gönlümdeki (içimdeki) ateşlere göz yaşımdan  su saçma ki, bu kadar (çok) tutuşan ateşlere su fayda  vermez.) . Âb-gûndur günbed-i devvâr rengi bilmezem  Yâ muhît olmış gözümden günbed-i devvâra su. (Şu dönen gök kubbenin rengi su rengi midir; yoksa  gözümden akan sular, göz yaşları mı şu dönen gök  kubbeyi kaplamıştır, bilemem..) . Zevk-ı tîğundan aceb yoh olsa gönlüm çâk çâk  Kim mürûr ilen bırağur rahneler dîvâra su. (Senin kılıca benzeyen keskin bakışlarının zevkinden  benim gönlüm parça parça olsa buna şaşılmaz. Nitekim  akarsu da zamanla duvarda, yarlarda yarıklar meydana  getirir.) . Vehm ilen söyler dil-i mecrûh peykânun sözin  İhtiyât ilen içer her kimde olsa yara su. (Yarası olanın suyu ihtiyatla içmesi gibi, benim  yaralı gönlüm de senin ok temrenine, ok ucuna benzeyen  kirpiklerinin sözünü korka korka söyler.) . Suya virsün bâğ-bân gül-zârı zahmet çekmesün  Bir gül açılmaz yüzün tek virse min gül-zâra su. (Bahçıvan gül bahçesini sele versin (su ile  mahvetsin) , boşuna yorulmasın; çünkü bin gül bahçesine  su verse de senin yüzün gibi bir gül açılmaz.) . Ohşadabilmez gubârını muharrir hattuna  Hâme tek bahmahdan inse gözlerine kara su. (Hattatın beyaz kâğıda bakmaktan, kalem gibi,  gözlerine kara su inse (kör olsa, kör oluncaya kadar  uğraşsa yine de) gubârî (yazı) sını, senin yüzündeki  tüylere benzetemez.) . Ârızun yâdıyla nem-nâk olsa müjgânum n'ola  Zayi olmaz gül temennâsıyla virmek hâra su. (Senin yanağının anılması sebebiyle kirpiklerim  ıslansa ne olur, buna şaşılır mı? Zira gül elde etmek  dileği ile dikene verilen su boşa gitmez.) . Gam güni itme dil-i bîmârdan tîgun dirîğ  Hayrdur virmek karanu gicede bîmâra su. (Gamlı günümde hasta gönlümden kılıç gibi keskin olan  bakışını esirgeme; zira karanlık gecede hastaya su  vermek hayırlı bir iştir.) . İste peykânın gönül hecrinde şevkum sâkin it  Susuzam bir kez bu sahrâda menüm-çün ara su. (Gönül! Onun ok temrenine benzeyen kirpiklerini iste  ve onun ayrılığında duyduğum hararetimi yatıştır,  söndür. Susuzum bu defa da benim için su ara.) . Men lebün müştâkıyam zühhâd kevser tâlibi  Nitekim meste mey içmek hoş gelür hûş-yâra su. (Nasıl sarhoşa şarap içmek, aklı başında olana da su  içmek hoş geliyorsa, ben senin dudağını özlüyorum,  sofular da kevser istiyorlar.) . Ravza-i kûyuna her dem durmayup eyler güzâr  Âşık olmış galibâ ol serv-i hoş-reftâra su. (Su, her zaman senin Cennet misâli mahallenin  bahçesine doğru akar. Galiba o hoş yürüyüşlü, hoş  salınışlı; serviyi andıran sevgiliye aşık olmuş.) . Su yolın ol kûydan toprağ olup dutsam gerek  Çün rakîbümdür dahı ol kûya koyman vara su. (Topraktan bir set olup su yolunu o mahalleden  kesmeliyim, çünkü su benim rakibimdir, onu o yere  bırakamam.) . Dest-bûsı ârzûsıyla ger ölsem dostlar  Kûze eylen toprağum sunun anunla yâra su. (Dostlarım! Şayet onun elini öpme arzusuyla ölürsem,  öldükten sonra toprağımı testi yapın ve onunla  sevgiliye su sunun.) . Serv ser-keşlük kılur kumrî niyâzından meger  Dâmenin duta ayağına düşe yalvara su. (Servi kumrunun yalvarmasından dolayı dikbaşlılık  ediyor. Onu ancak suyun eteğini tutup ayağına düşmesi  (yalvarıp aracı olması bu dikbaşlılığından)  kurtarabilir.) . İçmek ister bülbülün kanın meger bir reng ile  Gül budağınun mizâcına gire kurtara su. (Gül fidanı bir hile ile (meşhur gül ve bülbül  efsanesindeki gibi yine) bülbülün kanını içmek  istiyor; bunu engelleyebilmek için suyun gül  dallarının damarlarına girerek gül ağacının mizacını  değiştirmesi gerekir.) . Tıynet-i pâkini rûşen kılmış ehl-i âleme  İktidâ kılmış târîk-i Ahmed-i Muhtâr'a su. (Su Hz. Muhammed'in (s.a.v) yoluna uymuş (ve bu hâli  ile) dünya halkına temiz yaratılışını açıkça  göstermiştir.) . Seyyid-i nev-i beşer deryâ-ı dürr-i ıstıfâ  Kim sepüpdür mucizâtı âteş-i eşrâra su. (İnsanların efendisi, seçme inci denizi (olan Hz.  Muhammed'in s.a.v) mucizeleri kötülerin ateşine su  serpmiştir.) . Kılmağ içün tâze gül-zârı nübüvvet revnakın  Mu'cizinden eylemiş izhâr seng-i hâra su. (Katı taş, Peygamberlik gül bahçesinin parlaklığını  tazelemek için (ve onun) mucizesinden dolayı su  meydana çıkarmıştır.) . Mu'cizi bir bahr-ı bî-pâyân imiş âlemde kim  Yetmiş andan min min âteş-hâne-i küffara su. (Hz. Peygamberimiz'in mûcizeleri dünyada uçsuz  bucaksız bir deniz gibi imiş ki, ondan (o  mucizelerden) , ateşe tapan kâfirlerin binlerce  mâbedine su ulaşmış ve onları söndürmüştür.) . Hayret ilen barmağın dişler kim itse istimâ  Barmağından virdügin şiddet günü Ensâr'a su. (Mihnet günü Ensâr'a parmağından su verdiğini (bir  mucize olarak parmağından su akıttığını) kim işitse  hayret ile (şaşa kalarak) parmağını ısırır.) . Dostı ger zehr-i mâr içse olur âb-ı hayât  Hasmı su içse döner elbette zehr-i mâra su. (Dostu yılan zehri içse (bu zehir onun dostu için) âb-  ı hayat olur. Aksine düşmanı da su içse (o su,  düşmanına) elbette yılan zehrine döner.) . Eylemiş her katreden min bahr-ı rahmet mevc-hîz  El sunup urgaç vuzû içün gül-i ruhsâra su. (Abdest (almak) için el uzatıp gül (gibi olan)  yanaklarına su vurunca (sıçrayan) her bir su  damlasından binlerce rahmet denizi dalgalanmıştır.) . Hâk-i pâyine yetem dir ömrlerdür muttasıl  Başını daşdan daşa urup gezer âvâre su. (Su ayağının toprağına ulaşayım diye başını taştan  taşa vurarak ömürler boyu, durmaksızın başıboş gezer.) . Zerre zerre hâk-i dergâhına ister sala nûr  Dönmez ol dergâhdan ger olsa pâre pâre su. (Su, onun eşiğinin toprağına zerrecikler halinde ışık  salmak (orayı aydınlatmak) ister. Eğer parça parça da  olsa o eşikten dönmez.) . Zikr-i na'tün virdini dermân bilür ehl-i hatâ  Eyle kim def-i humâr içün içer mey-hâra su. (Sarhoşlar içkiden sonra gelen bat adrysını gidermek  için nasıl su içerlerse, günahkârlar da senin na'tının  zikrini dillerinde tekrarlamayı (dertlerine)  derman bilirler.) . Yâ Habîballah yâ Hayre'l beşer müştakunam  Eyle kim leb-teşneler yanup diler hemvâra su. (Ey Allah'ın sevgilisi! Ey insanların en hayırlısı!  Susamışların (susuzluktan dudağı kurumuşların) yanıp  dâimâ su diledikleri gibi (ben de) seni özlüyorum.) . Sensen ol bahr-ı kerâmet kim şeb-i Mi'râc'da  Şebnem-i feyzün yetürmiş sâbit ü seyyâra su. (Sen o kerâmet denizisin ki mi'râc gecesinde feyzinin  çiyleri sabit yıldızlara ve gezegenlere su ulaştırmış.) . Çeşme-i hurşîdden her dem zülâl-i feyz iner  Hâcet olsa merkadün tecdîd iden mimâra su. (Kabrini yenileyen (tamir eden) mimara su lazım olsa,  güneş çeşmesinden her an bol bol saf, tatlı ve güzel  su iner.) . Bîm-i dûzah nâr-ı gam salmış dil-i sûzânuma  Var ümîdüm ebr-i ihsânun sepe ol nâra su. (Cehennem korkusu, yanık gönlüme gam ateşi salmış,  (ama) o ateşe, senin ihsan bulutunun su serpeceğinden  ümitliyim.) . Yümn-i na'tünden güher olmış Fuzûlî sözleri  Ebr-i nîsândan dönen tek lü'lü şeh-vâra su. (Seni övmenin bereketinden dolayı Fuzûlî'nin (alelâde)  sözleri, nisan bulutundan düşüp iri inciye dönen su  (damlası) gibi birer inci olmuştur.) . Hâb-ı gafletden olan bîdâr olanda rûz-ı haşr  Eşk-i hasretden tökende dîde-i bîdâra su. (Kıyamet günü olduğu zaman, gaflet uykusundan uyanan  düşkün (yahut aşık) göz, (sana duyduğu) hasretten su  (gözyaşı) döktüğü zaman,) . Umduğum oldur ki rûz-ı haşr mahrûm olmayam  Çeşm-i vaslun vire men teşne-i dîdâra su. (O mahşer günü, güzel yüzüne susamış olan bana vuslat  çeşmenin su vereceğini, beni mahrum bırakmayacağını  ummaktayım.)
Ayrıntılardan arındırsam hayatımı;  desem ki: ben Elsa'yı çok sevdim.  O kadar. Bir kapı aralandı kısaca:  Bir başka dünyada, başka bir çağda  mümkün olabileceğini gördük aşkın.  Usulca kapandı tekrar kapı sonra.. Uzun uzun durmasam üzerinde;  desem ki: ben Elsa'yı çok sevdim.  O kadar. Aşkın başkalarını dışladığı,  sevdanın ille de bire bir yaşandığı yerde,  biri bir başkasını ne kadar sevebilirse,  o kadar sevebildim ben de işte.. Desem ki, böylesi bir dünyada,  böyleyken insan ilişkileri  başka türlü sevemezdik zaten.  Elsa duymuyorsa artık sözlerimi,  ne anlamı olabilir ki dediklerimin!  Sonuç olarak yenildik işte.. Desem ki, yumuşak bir sesle,  baştan yeniktir çağımızda her aşk.  Herkes gibi yenildik işte biz de.  İsyan etmesem, doğal karşılasam  ve ağlamayabilsem.  Ağlamasam.. Desem ki, değişecek birgün herşey,  çıkacak aşk bireylerin tekelinden.  Ne değişir ki bizim için? Ne değişir ki?  Baştan yeniktir çağımızda her aşk  ve çağımızın çocukları, Elsa'yla ben,  yenildik işte herkes gibi.
Yıldızları söndürmüş fırtına  Batan bir gemidesin  Senden ne kalacak yarına  Kıyılardan imdat isteyen,sesin
Uslanma hiç hep deli kal  Büyüme sakın çocuk kal  Es deli deli böyle kal  Son harmanında sevdanın  Tüken toz toz savrula kal  Suçüstu bulmalı ölüm  Ölürken de sevdalı kal ...
Derdim nice bir sinede pinhân iderim ben  Bir âh ile bu âlemi vîrân iderim ben. Âh ile komam dilleri zülfünde huzura  Cem'iyyet-i ağyarı perişan iderim ben. Cem'iyyet-i ağyarı ger itmezse perişan  Çerh-i feleği aksine gerdan iderim ben. Yâr olmayıcak zehr-i sitemdir bana bâde  Bilmem nice def-i gam-ı hicran iderim ben. Gûyâ ki olur didelerim ma'den-i yakut  Her gâh ki yâd-ı leb-i cânân iderim ben. Bu hâl ile avarelik el virse bana ger  Baştan başa dünyâyı gül-istân iderim ben. Nefi gibi yârana dimem dahi nazire  Yâ bu gazeli ziver-i dîvân iderim ben. Nefi. Günümüz Türkçesiyle. 1.Ben derdimi yürekte daha ne kadar nasıl saklarım (saklayabilirim) ?  Bu dünyayı bir âh ile yıkarım ben, (bu âh ile derdimi de ortaya koyarım) .. 2.Ah ederek, gönülleri senin zülfünde huzur içinde (rahat) bırakmam, Rakiplerin topluluğunu, huzurunu perişan eder, dağıtırım, bozarım ben.. 3.(Bu hal böyle gider de) şayet (sevgilinin çevresinde toplanan) rakipler topluluğunu, huzurunu perişan etmezse, dağıtmazsa, bozmazsa, (O) feleğin çarkını tersine döndürürüm ben.. 4.Sevgili (yanımda) olmayınca, bade (şarap) bana zulüm zehri olur,  (Şarap da zehir olunca) bilmem, ayrılık gamını nasıl giderebilirim, defedebilirim ben.. 5.Sanki gözlerim (bir) yakut madeni olur, (ağlamaktan kızarır) , Her ne zaman ki sevgilinin dudağını anarım ben.. 6.Şayet bu hal ile avarelik bana fırsat verirse, Dünyayı baştanbaşa gül bahçesi ederim ben.. 7.Nefi gibi dostların şiirlerine de (artık) nazire söylemem, Ya da (söylersen) bu gazeli divanın süsü ederim ben.. Halil Erdoğan CENGİZ
Ağacın eyisi özünden olur  Yiğidin eyisi sözünden olur  İl için ağlayan gözünden olur  Ağlama hey gözü yaşın sevdiğim. Yavrı keklik gibi kaynar eğlenir  Mis kokulu yağlar ile yağlanır  Sabah akşam türlü yazma bağlanır  Eğip geçer yeşil başın sevdiğim. Karacaoğlan der ki hoşça salınsın  Dursun yol üstünde bacı alınsın  Çözüver düğmeni göğsün görünsün  Nokta nokta benli döşün sevdiğim
'Sen kalbsizsin; hani senin gençliğin hayatı?  'Aşklarım mı? Bir nefeste solabilen bu şeyler,  'Bir yanar-dağ ateşiyle kömür gibi karardı;  'Şimdi ise yerlerinde bir sıtmalı yel eser.. 'Evet, benim her şi'rimde yılan dişli diken var;  'Sizler gidin bal verecek yeni açmış gül bulun.  'Belki benim acı sesim kulakları tırmalar;  'Sizler gidin, genç kızların türküsüyle şen olun.. 'Varın sizler, onlar ile korularda el ele  'Gezin, gülün, bir çift bülbül aşkı ile yaşayın;  'Yalnız kendi, yalnız kendi rûhunuzu okşayın.. 'Zavallı ben, elimdeki şu üç telli saz ile  'Milletimin felâketli hayatını söyleyim;  'Dertlilerin gözyaşını çevrem ile sileyim! ..'
Dağlarının, dağlarının ardı,  Nazlıdır.  Uçurum kıyısında incecik bir yol  Gider dolana - dolana,  Bir hastan vardır, umutsuz,  Belki Ayşe, belki Elif  Endamı kuytuda başak,  Memesinin, memesinin altında,  Bir sancı,  Bir hayın bıçak.... Ölüm bu,  Fıkara ölümü  Geldim, geliyorum demez.  Ya bir kuşluk vakti, ya akşam üstü,  Ya da seher, mahmurlukta,  Bakarsın, olmuş olacak.  Bir hastan vardı umutsuz,  Hasreti uykularda,  Hasreti soğuk sularda.  Gayrı, iki korku çiçeğidir gözleri,  İki mavi, kocaman korku çiçeği,  Açar, derin kuyularda.... Dağlarının, dağlarının ardı korkunçtur.  Hiç akıl edip de düşünen var mı?  Gün kimin hesabına tutar akşamı,  Rahmetinden kim demlenir bulutun,  Hayırlı evlat makina  Nasıl canavar kesilir.  Kurdun, karıncanın rızkını veren  Toprak nasıl ayartılır,  Yüz vermez topal öküze,  Ve almaz koynuna kara sabanı.. Sepetçioğlu'm kömür işçisidir,  Mavzer değil, kürek tutar Urfalı Nazif  Mal, haraç - mezattır,  Can, pazar - pazar.  Kırmızı, ak ve esmer,  Yumuşak ve sert buğdaları  Yaratan ellerin sahibidir bu,  Kör boğaz, nafaka uğruna,  Haldan düşmüş, tebdil gezer.... Dağlarının, dağlarının ardı  Nasıl anlatsam...  Ağaçsız, kuşsuz, gölgesiz.  Çırılçıplak,  Vay kurban...  'Kimbu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda.'  Yiğitlik, sen cehennem olsan bile  Fedayı kabul etmektir,  Cennet yapabilmek için seni,  Yoksul ve namuslu halka.  Bu'dur ol hikayet,  Ol kara sevda.. Seni sevmek,  Felsefedir kusursuz.  İmandır, korkunç sabırlı.  İp'in, kurşun'un rağmına,  Yürür pervasız ve güzel.  Sıradağları devirir,  Akan suları çevirir,  Alır yetimin hakkını,  Buyurur, kitabınca.... Gün ola, devran döne, umut yetişe,  Dağlarının, dağlarının ardında,  Değil öyle yoksulluklar, hasretler,  Bir te başak tanesi bile dargınkalmayacaktır,  Bir tek zeytin dalı bile yalnız...  Sıkıysa yağmasın yağmur,  Sıkıysa uykudan uyanmasın dağ.  Bu yürek, ne güne vurur...  Kaçar damarlarından karanlık,  Kaçar, bir daha dönemez,  Sunar koynunda yatandan,  Hem de mutlulukla sunar  Beynimizin ışığında yeraltı. . Her mevsim daha genç, daha verimli,  Sunar, pırıl - pırıl, sebil,  Ömrünün en güzel aşk hasadını,  Elimizin hünerinde yeryüzü.  Dolu sofra, gülen anne, gülen çocuklar,  Bir'e on, bir'e yüz'le akşama gebe  Şafakla doğan işgücü.  Yalanım yok, sözüm erkek sözüdür,  Ol kitapta böyle yazılıdır,  Ol sevda, böyledir çünkü...
I.  Sırma sarısını yay saçlarına,  Gözüne rengini koy denizlerin;  Düşün dudakların en incesini,  Yüzüne tuncunu ver benizlerin.  Onda yürüyüşün en yiğitçesi,  Onda bükülmezi vardı dizlerin  Gezerdi ülkede bir hızır gibi  Em olup derdine çaresizlerin.  II.  Durgun bir denizi andırır dışı  İçi hiç sönmeyen bir yanardağı.  Sesinde ıslığı eser kuvvetin,  Sözünde şahlanır Hakkın bayrağı  Gökle Güneş gibi buluştu onda  Sezinin sağlamı, duyunun sağı  Yıkarak kökünden osmanlılığı  O gömdü tarihe bir ortaçağı.  III.  Dağlar dümdüz olur işaretiyle,  Ürperir ovalar avazesine;  Devrilir hıncına çarpar ordular  Kaleler dayanmaz yelpazesine.  Fikrin, güzelliğin, aşkın, her şeyin  Bağlıydı daima en tazesine  Yaşadı başı dik, dünyaya karşı  Getirdi dünyayı cenazesine!  IV.  Onsuz kaldığın bilse tabiat  Bağlar üzüm vermez, bahçeler kurur;  Okşar saçlarını ezelin eli,  Yüzüne ebedin ışığı vurur.  Övünür insanlık eserleriyle,  Yurt onun sevgisi üstünde durur.  Adıdır kurduğu devlete temel,  Ünü kurtardığı millete gurur!  V.  Fâni varlığını kaybetti ama,  Simgesi yurdumun burçlarındadır  Engin ufuklara uzanmış kolu,  Hızı altıokun uçlarındadır!  Kadının, erkeğin hafızasında  Gencin, ihtiyarın duşlarındadır  Yayla yellerinde eser gölgesi,  Sesi bahçemizin kuşlarındadır.  VI.  Ben mi yazacaktım göçüm gününü  Dökerek ardından böyle gözyaşı?  Ben ki ona büyük gezilerinde  Oldumdu bir küçük yol arkadaşı  En son durağına varmadan ömrün  Kapadı yolunu bir mezar taşı...  Büyük kurucusu cumhuriyetin  Hürriyet aşıkı milletin başı!
Sen benim gözümde bir hiçsin artık,  Nefretim aşkımı aştı bu gece  Bugün ki sözlerin söz müydü artık  Son sözün sabrımı aştı bu gece. Kolayca bitsin bu diyemedin de  Salladın savurdun basiretsizce  Hiç mi ders almadın onca gezdik de  Yağmurun rahmeti aştı bu gece. Yürümeyen neydi,ilişkimiz mi?  Günüm sensiz bomboş deyişimiz mi?  Sensiz yaşayamam çelişkimiz mi?  Yalanın doğrunu aştı bu gece. Evlenmek hayali kapımda idi  Giriş kat evimin boyası yeni  Mobilyan,takımın, alınmış idi  Vuslatım tadını aştı bu gece. Yemedim yedirdim ne varsa sana  Üç kuruşum olsa verirdim daha  Memurdum yoksuldum hatırlasana  Hafızam haddini aştı bu gece. Ayakların donmuş,üşümüştün de  Gece yatamamış üzülmüştüm de  Bir ay oruç tutup yememiştim de  O çizmen boyunu aştı bu gece. Yapılan söylenmez, gelmezmiş dile  Allahtan beklenir kul bilmese de  Kızgınlığım buna, sebep ise de  Sabrım miadını aştı bu gece. Onca gez toz benle,seviyorum de  Sonra git nişanlan bir de ona de  Şerefsizlik değil, nedir bu söyle  Küfrüm edebimi aştı bu gece. Sana son bir sözüm, nasihatım var  Aldığım ahlakla bir terbiyem var  Seni doğurana ana deyip geçmek var  Saygım adabımı tuttu bu gece  Gönlümün romanı bitti bu gece  Hangisine yansam şimdi gün gece  Ömrümden beş yıl gitti bu gece
I . kara sürülmesin diye anamızın ak sütüne  başımızın gölgesini bile düşürmedik önümüze  koşarak gelirdi seksek çizgisinden çocukların sesi  acının aynasında yansırdı yurdumun o can sureti . II . apansız kar fırtınası tozardı uykularımız  duyardık basılmış yuvaları dağkırlangıçlarının  sesimiz sesimizi kucaklayarak aşardı duvarı   kar aklığını kan yakmasın   açın kanatlarınızı kırlangıçlarım   mavi dağ dumanını   sarın kanatlarınıza kırlangıçlarım   umut umut dağlarımızda   kanatlanın kırlangıçlarım . III . çatımızın üzerinde gökyüzü diye bir şey vardı  boş bir tabut gibi yatardı havalandırmada bizsiz  bir zaman çıplaklığımızı ısıtan giysilerimiz  ve görüşçülerimiz vardı yüzleri yasaktı  o yasaktı bu yasaktı şu yasak  yasaklar arasından bir güzelim yasak  kırıp atardı yasakları elimizden yuvarlasak . mektupsuz kitapsız uykusuz kaldık  kadınsız topraksız ağaçsız kaldık  yıl yıl mapus mapus kaldık aç açık  taştık.. dayandık.. kimseler duymadı  gelip de çatmasa kaşını ayrılık  dostlar gene birlikte dayanırdık . IV . ne yaşlı bir kavak gibi son deminde üşüyen babamı   ne yaprak yaprak düşleri savrulan anamı  ne bin yıllık kavgamızın bağbozumunu   ne bir akşam vakti yanan denizin ufkunu  ne beyninin yüreğinin ve gövdesinin   bütün kapılarını araladığım üç aylık karımı  ne de karımın karnında yatan yarı canımı  bırakıp da düşmek içeri dostlar  koymadı   sizi parmaklığa asıp gitmek kadar
Bizim türkümüzde gurbet var artık.  Hasret var, yürek var, toprak var balam  Gönlümüzü sımsıcak alan topraklar  Tiyan-Şan, Kadır-Gan Dağları'na dek uzar  Kim demiş vatanımız Edirne'den Kars'a kadar.. Kerkük'te kurşunlar ansızın bizi vurur  Sürüklenir sokaklarda başsız cesetlerimiz  Zulüm bir hançer gibi içimize oturur  Bir mağara devrinden arta kalan insanlar  Kerkük'te kan kusturur.... Uzar gider bir sessizlik içinde  Bir uçtan bir uca Türkistan toprakları  Beyaz altın dediğimiz pamuk tarlalarına  Çöreklenir yedi başlı kızıl yılan  Baş kaldırsa esarete yeni bir Osman Batur Han  Bebekler bile vurulur beşiklerinde  Kana boyanır Türkistan.. Basmış kanlı çizmeler toprağına bir defa  Çiğnenmiş kara kalpaklar, temiz duvaklar  Susmuş minarelerinde mübarek ezan  Prangaya vurulmuş bir mahkûm gibi çaresiz  Boynu büküktürkülerde güzelim Azerbaycan.. Bir kanlı ağıt söylenir şimdi Kırım'da  Biz duyarız Kırım'ın öldüren feryadını  Bir büyük destanla birlikte yeniden yazacağız  Kırım topraklarına Kırım Türkünün adını.. Balkanlarda büyük, öksüz kubbeler  Minareler, şadırvanlar, kervansaraylar  Bizi söyler, anlatır Mimar Sinan'dan beri  Üsküp'te, Estergon'da, bir atar damar gibi  Davullar, zurnalar ve serhat türküleri.... Yüzyıllardan beridir Altaylardan Tuna'ya  Bizim türkülerimizdir söylenen  Konuşan dil, bizim dilimizdir  Renk renk, nakış nakış uzayan toprak değildir  Kilimlerimizdir.... Yine bir dağ gibi, bir dev gibi doğrulacağız  Yeni bir ruh doğacak toprağımızdan  Tanıyacak bizi dünya yeniden heyecanla  Burma bıyığımızdan, kalpağımızdan.. Bizim türkümüzde gurbet var artık.  Hasret var, yürek var, toprak var balam  Gönlümüzü sımsıcak alan topraklar  Tiyan-Şan, Kadır-Gan Dağları'na dek uzar  Kim demiş vatanımız Edirne'den Kars'a kadar.
O düşlerde kalan şarkılarımı  Gözlerin getirir sabahlarıma. Hoyrat saçlarıma seslerin rüzgar  Papatya dişlerin bahar haberi. Aydınlığında yol bulduğum yıldız  Bin parçadır şimdi derin göklerde. Akşamlar güvercin gibi gelirdi  Yeniden güçlenen gençliğimize. Günleri bir nakış gibi örerdin  Umut bir zırh gibiydi omuzlarımda, . Çağı kurtarmanın bir eylemidir  Çağ dışı görünen ilgimiz bizim. Eylülün kıyısı son durağımdır  Bir adım dönemem arkam uçurum. Yazma derse yazmam rüya gözlerin  Bastığın toprağa şiirlerimi. Bozgunlardan çıktım kan içindeyim  Yeni bir savaşa kuşandır beni. Seninle giyinen kurak yılları  Anarak yaşamak istemiyorum. Ve tekrar yaşamak tekrar yaşamak  Şimşek gibi geçen o saatları. Bir kurşun yağmuru altında kaldık  Anıtı dikilse korkusuzluğun. Bu yoksul türküler bitsin diyorum  Sana hicret ettim yılgınlıklardan
Haykırmak istiyordu  Daha fazla dayanamayacaktı  Sesini duyabilecek kimse yoktu orada  Kimse duymak istemiyordu.  Kendisi de korkuyordu sesinden  İçinde boğuyordu sesini.  Patlamak üzereydi susuşu.  Birden,  Havaya uçtu gövdesinin parçaları  Özenle, sessizce toplayacaktı bu parçaları,  Hepsini bir bir yerine yerleştirecekti  Delikleri kapamak için.  Ve rastgele bir gelincik, bir sarı zambak bulursa, onlarıd a toplayacak,  Kendisinin bir parçasıymış gibi gövdesine yapıştıracaktı  Böyleydi,  Delik deşik,  Görülmemiş bir şekilde çiçek açıyordu işte.
Sar'öküzü benden sual sorarlar  Ben bilemem bilenlere sorayım  Şu dünyayı uçtan uca ararlar  Ben bilemem bilenlere sorayım. Dünyayı üstüne kurdu hu deyü  Öküzün başının altı su deyü  Şu dünyanın damızlığı ne deyü  Ben bilemem bilenlere sorayım. Hindistan'a indi öküzün dili  Kabe'yi sırtında getürür beli  Evveli Muhammet ahiri Ali  Ben bilemem bilenlere sorayım. Kuyruğunu gördüm Yemen ilinde  Nurdan taç başında kemer belinde  Muhammet kalbinde Ali dilinde  Ben bilemem bilenlere sorayım. Mağripten maşrıka dünyanın ucu  Sarraf olan bilir altını tucu  Yalan imiş şu dünyanın sonucu  Ben bilemem bilenlere sorayım. Gün doğunca boynuzuna nur düşer  Bir yandan doğar da bir yandan aşar  Çiftçisi kim imiş çifte kim koşar  Ben bilemem bilenlere sorayım. Pir Sultan Abdal'ım yazmış göndermiş  Yedi yerden suyun vermiş kandırmış  Yönünü de Hak'tan yana döndermiş  Ben bilemem bilenlere sorayım
Yüreğim sızlıyor bu roman iyi bitmeyecek  beterin beteri var diyenlere inanmıyorum...  hep böylesi havalar besler fırtınaları  korkarım bu mavi ışık çabuk sönecek  duymazdım durgun suların bezgin türkülerini  alışmak ölümün bir başka adıymış bilmezdim  bir yangınsonu yorgunluğu yakıyor avuçlarımı  bir rüzgar kulaklarımdan hiç eksilmiyor  esirgenmiş bir dünyada müthiş yalnızım  geri dönsen bile ben artık o ben olmayacağım  yüreğim sızlıyor bu roman iyi bitmeyecek . ben mısralarımı kerpiç gecelerinden çekmişim  beş numara lamba kaderi var mısralarımda benim  yitirmişim yıldız ışığında dost çizgileri  deli çizgi gözlerimi kör etmiş kör etmiş kör etmiş  göçmüş kıtalar üstünde kuşlar dönüyor garipsi  çığlıkçığlığa kuşlar dönüyor evcil ve tedirgin  gökmavisi bir türkü dolanmış yüreciğime  selsele yolculuklar tütüyor gözlerimde- neyleyim  insan demişim kitap yüzlü insanlar demişim gidemiyorum  kaderim kaderleri demişim allı'nın kızı  sen olmasan ben böyle değildim  böyle uysal ve kırılmış değildi şiirlerim  bir yangınsonu yorgunluğu yakıyor avuçlarımı  yüreğim sızlıyor bu roman iyi bitmeyecek . Rüzgar gibi ağustos geçti ellerimizden  Meyvalar bizi bal renkli günahlara çağırıyorlar  Bir yanda yaşanmamış günlerin hırsı  Bir yanda boşa geçen gecelerin acısı  Malum o dramın en güzel perdesindeydik  Ağustos şarap olmuş, kanımıza akmıştı  Göçmüş kıtalar üstünde kuşlar gibiydik  Her gören didik didik bizi denetliyordu  Biz kendi derdimize düşmüştük . yılandere ölüler yatağı helalim ölüler  katran mazot bidonları paslı putreller  kargalar üşüşmüş ahmedo'mun ellerine kargalar  ahmedo'mun düşlerine yılan çıyan doluşmuş  garipler mezarlığı doymamışlar dünyası  yıkılası karakuşak kurudere sırtları  ahmedo'm bir yaz bulutu bir varmış bir yokmuş  fenerler titreşiyor bıçaklanmış türkülerin gözbebeklerinde  vinçler beni balçık gibi akşamlara bindiriyorlar  sen olmasan şu sabahlar olmasa  şu benim büyük büyük susamışlığım  bu mızmız takvimi bir solukta susturacağım  yılandere ölüler yatağı helalim ölüler . rüzgar gibi bir ağustos geçti ellerimizden  meyvalar bizi balrengi günahlara çağırıyorlar  bir yanda boşa geçen gecelerin acısı  malum o dramın en güzel perdesindeydik  ağustos şarap olmuş, kanımıza akmıştı  göçmüş kıtalar üstünde kuşlar gibiydi  duracak vaktimiz yoktu bitmiştik  her gören didik didik bizi denetliyordu  biz kendi derdimize düşmüştük . Orda da akşamlar olacak allı'nın kızı  kanlı mendil gibi ağustos akşamları  şu benim çektiklerimi görmiyeceksin  belki yanında başkaları olacak  belki düşlerine bile girmeyeceğim  gün oldu acıların şiirini yaşadım  gün oldu zehir gibi yokluğunu yaşadım  bana sen ne diye duyurdun yalnızlığımı  ne diye gurbet gibi mısralarıma sindin  dokunsan parmaklarıma tutuşacağım . yine ağustos gelse elele versek  sen anandan kaçsan ben yalnızlığımdan  yeni yoldan sazanlı çaydan geçsek  güneşin bahçeleri emzirdiği saatte  susamışlar aşkına, kandım diyesi  uzun uzun öpüşsek  yine ağustos gelse kovulsak cennetimize  şantiye hiç durmadan ötse bağırsa  lazoğlu büyükharflerle sövse işçilerine  damlarda kaysı yarsalar rumeli göçmenleri  dillerini sevdiğim kıvırcık dillerini  ıssız bahçelerden geçsek unutulmuş sokaklardan  çocuklar mavi mavi gülüşüp kaçışsalar  bir masal dinler gibi sessizliği dinlesek  kendimizi dinlesek köklerin çığlığını  seni kollarıma alsam, yine yumsan gözlerini  yine kapışılsa yavrum, batan şehrin hazineleri  biz yine kendi derdimize düşsek . yere batan şehrin tek yalnızıyım  yüzyılın ağrısını anlıyarak çekiyorum  ekmeğime barut sinmiş bulanık özgürlükler  tepmişim rahatımı boynubükük mutluluğumu  yaşıyorsam erkekçe yaşıyorum  istemem sarmasın yumuşak duygular susuzluğumu  geceler bıçak bıçak böğrümde yatsın uyusun  kaderim kaderleri demişim allı'nın kızı  ellerimi kemirmekten memnunum  düşün ki coğrafyanın en güzel yerindeyiz  en güzel günlerinde gençliğimizin  ölümden ötesini aklım almıyor  beterin beteri var diyenlere inanmıyorum  istesek cenneti kurtarabiliriz  ben bir ışık için tepmişim rahatımı  ellerimi kemirmekten memnunum  bu güleç yüzlülerin bu acı türkülerini  bu yoksul yerleri anlıyarak seviyorum...  delice anlıyarak allı'nın kızı
NAAT . Ey Nebi; ey miracın sultanı  şüphe yok ki alemlere rahmettir senin gelişin;  gene şüphe yok ki alemlere rahmettir senin  Kâbe’nin kapısından içeri adım atıp;  İbrahim peygamber gibi putları birer birer devirişin:  Öyle ki; devirdiğin putlara bakıp dünya alem  aydınlık bir kapı bulsun kendine  asılsız davranış ve inanışlardan kurtulabilsin  Allah’a ortak koşmaktan uzak dursun ey Nebi;  artık inkâr vakti tamam olsun  yol görünsün ışık saçılsın etrafa:  insan insanlığın bilsin, hak yerini bulsun;  yoksa ben ne yapardım o vakit zindanların  zifiri karanlığında yaşasaydım eğer;  insanın insanlığından uzaklaştığı zamanda,  ben ne yapardım başıboş kalsaydım eğer;  ömrü hayatında yol gösterici bir ışığı olmayan  ve hep ziyanda olarak yaşasaydım  bana kötü bir akıbet olmaz mıydı ey Nebi;  çünkü onlar ne kadar anlamaz insanlar ki  cehlin karanlığı içinden gururla geçerek  dünyanın aldatıcı mahiyetiyle birlikte  inkârcı bir hal üzerinde olan hayatlarını  nefislerine güzel göstererek ve inatla  şiddetli bir öfkeyle çıkarlarken ortaya;  o zaman sen vardın ey miracın sultanı: . Varlığın ilahi nurun kapısı oldu ya Muhammed  Allahumme Salli Alâ Seyyidina Muhammed  Ve Alâ Ali Seyyidina Muhammed.. Ey Nebi, ey miracın sultanı  sen doğduğunda beyaz bir bulut gelip sarmıştı da  gizlemişti içinde seni  melekler pervane olmuştu etrafında  nura gark olmuştu her taraf; sen doğdun güller açtı,  sen doğdun gönüller coştu, sen doğdun açıldı kapılar:  sen doğdun Kur’an geldi, sen doğdun furkan geldi.  sözlerin dosdoğru bir yolu gösteriyor;  senin yolunun toprağı olayım;  olayım da bana ey hatemül enbiya  bir kurtuluş zerresi bahşeder ümidiyle  o rahmet kapısından rezil rüsva olmadan  yüzüm kızarmadan gireyim;  her secdede miracını göreyim;  her kıyamda Mekke’ye doğru yürüyüşünü  canı gönülden arzu edeyim;  yüreğimin her kanamasında Taif’te bulunayım  bulunayım ki ey Nebi; ey miracın sultanı  taş değmemiş şu benim hakir başıma taşlar yağsın;  hicabından bulutlar ağlasın  ağlamaktan gözlerim kan çanağına dönsün,  öyle ki sana atılan taşlardan dünya utansın;  çünkü risaletin bir bağış oldu insanlığa;  hicretin bir başlangıç oldu ey Nebi;  hicretini muştuya çevirene hamd olsun;  Mekke’ye dönüşüne hamd olsun;  sen ki; “şahit ol yarab” dedin;  hakikati insanlara duyurdun:. Sen doğdun dünya kurtuldu zulmetten ya Muhammed  Allahumme Salli Alâ Seyyidina Muhammed  Ve Alâ Ali Seyyidina Muhammed.. Ey Nebi, ey miracın sultanı  Ey hatemül enbiya.  Ey cennetin efendisi  elbet kıyamete kadar yaşayacak senin mübarek sözlerin  senin hayatın ışıklar saçarak ulaşacak gönüllerine insanların  kitabın muciz anahtarıyla açılan kapının eşiğinde durup  aman dileyecek, ümitler içinde bekliyecek insanlık  Hira’dan bir müjde ile döndüğünden beri  gönüllere bir sürur halesi ile girdiğinden beri  feleklerin ve meleklerin arşı coşturan zikirlerinden beri  ey örtülere bürünen ey alemlere rahmet olarak gelen  iki cihan saadetini müjdeleyen Allah’ın Rasulü  her halükârda aşk meclisinde bir pervane olup  aşk ateşiyle yanmadıktan sonra neye yarar  neye yarar ki benim feryadı figanım  zamanın cehlinden bizar olmak ne kazandıracak ki bana  ey aşk yolunun davetçisi; ey bağrı yanık aşıkların ilacı;  şimdi ben burada kendi dünyamı tutarken elimde,  zemheri gibi içime biriken ne varsa ve herşeyden önce:  na’tı’mı kabul eyle ey Nebi;  takatim kalmadı artık derdimi tutacak bedenimde;  sensin ancak önderim sensin iki cihan saadetimde: . Alemlere rahmet olarak sen geldin ya Muhammed  Allahumme Salli Alâ Seyyidina Muhammed  Ve Alâ Ali Seyyidina Muhammed.
Öyle ser-mestem ki idrâk etmezem dünyâ nedür  Men kimem sâkî olan kimdür mey û sahbâ nedür. Gerçi cânândan dil-i şeydâ içün kâm isterem  Sorsa cânân bilmezem kâm-ı dil-i şeydâ nedür . Vasldan çün aşık-ı müstâğni eyler bir visal  Aşıka maşukdan her dem bu istiğnâ nedür. Hikmet-i dünyâ vü mâfiha bilen arif degül  Arif oldur bilmeye dünyâ vü mâfiha nedür. Ah u feryâdun Fuzûlî incidübdür âlemi  Ger belâ-yı ışk ile hoşnûd isen gavga nedür
Acep güzel sana neyledim bilmem  Sensin bu dertlere daldıran beni  Gözüm yaşlı kaldı ağlarım gülmem  Yok elimden tutup kaldıran beni. Yâr zülfünden bana gelen kokunun  Sebep ne ki hatırıma dokunun  Bu âlemde yine mihnet okunun  Sensin nişanına aldıran beni. Biz âşıka sultanlığın hanlığın  Ne dostluğun belli ne düşmanlığın  Değil midir senin kalpazanlığın  Böyle mihenklere çaldıran beni. Mimar olan elin çekmez yapıdan  Biçâre Seyranî geçmez kapıdan  Aşkın gemisine edip kapıdan  Sensin deryalara saldıran beni
beklerdi tohum  beklerdi tohum  beklerdi tohum upuzun karanlıklarda -- sen yoktun  öfkemi mermer mermer -- ocumu çocuk çocuk-- çıldırttım kırmızıları  bir başka parlardı yoğun karanlıkta ışıklar -- sen yoktun  butun kapıları birden zorlamanın o korkunç güzelliği  o korkunç büyümesi ellerin fitillerde -- sen yoktun  benim aşkımda o vardı  evrendi nasıl  evrendi çelik mavisi  grev grev ateş ateş büyüdüm ülkelerce  yepyeni bir öfke doğurdum kalabalık özlemlere -- sen yoktun  uff ne kotu kullanmışlardı ah ne güzel gözlerini -- olumdu  sana değip değip durdum o sarhoş yörüngede -- sen yoktun  bilenirdi türkülerde en soylu ayrılıklarım -- sen yoktun  benim askımda o vardı  soğuktu yeşillerim  soğuktu temmuzlarım en bayram gülmelerimde bile  kar yağardı sabah çaylarıma -- sen yoktun  sofralarda ekmek diye öpülürdü altın dişleri ölülerin  adini söyletmiyorlardı olum gibi özlenen şeyin -- sen yoktun  butun dillerde sana varmak -- bilemem bilemem benim askımda o vardı  ben hep koşan atları sevdim soluyan lokomotifleri  benim askımda çelik mavisi gagarinli uzayların  toprak nasıl sancılanır ağaçlar nasıl gerinirler çiçeklenirken  kursun nasıl islik çalar diş nasıl gıcırdar karanlıklarda  alabalık nasıl olur o kendi sularının kıyıcığında  bilemem bilemem -- sen yoktun  ateşler yanardı bir yerlerde yepyeni biçimlerde yanardı  benim askımda o vardı  söyle anamın en güzel kızı söyle  sular nasıl kaçırılır, kuşlar nasıl susturulur  nasıl sigar su koskoca evren daracık zindanlara -- söyle  balcık balcıktı o nar çiçeği cağı çocuklarımın  karanfil olurdu yakalarda bacımın kanlı gözleri  demir nasıl paslanırdı sıcacık bileklerde -- bilemem  bilemem ey anamın en güzel kızı bilemem -- sen yoktun  benim askımda o vardı  sen geldin  badem çiçek acar gibi geldin, düşte sever gibi geldin  ey kavgabicim  yepyeni bir düzendi gelişin, yoluna baş koyduğum ülkemdin  eskidi birden kentler, eskidi gökyüzünun çok uzaklığı, eskidi hep  oldu bakkal, oldu bakkalbicim, oldu bakkalbicim aşk  bu senin gözlerindi ey benim ülkem -- arılar oynasan içinde  bu senin duruşundu ey kavgabicim -- en hakli silah güzelliğince  güneş gibi acımasız, toprak gibi unutkan, tohum gibi umutlu  sen geldin ey benim özlemim ülkem, kadınım, devrim biçimim  yıkıldı ölülerin öğle sonu sarılıkları  sen geldin  eskidi birlerleri zamanın, eskidi gözleri kadınların -- sen geldin  evler eskidi birden -- eskidi evimsilere kölemsi yalnızlıklar  bayramlar eskidi gülüm, derinlikler eskidi -- ve pişmanlıklar  eskidi yatak biçimlerde iğreti ikililer -- ve çok çok  saksılarda çöl bitkileri, salonlarda kartpostal mutluluklar  eskidi maskelerin sırıtan düşmanlıkları -- ve nice yazlar  oh ne güzel yeniden -- bu senin güzelliğin ne demek  sel ne demek azimem, savaşlara durmak ne demek, güzel ne demek  sen geldin ey benim kadın ülkem -- yepyeni ufuklar geldin  durulu bayraklarım güldü gülüm -- sen geldin kutuplarım değişti  bir horoz öter bir yerlerde bir horoz bir horoz bir horoz daha  bir ateş yanar bir yerlerde bir ateş bir ateş bir ateş daha  bir yumruk sıkılır bir yerlerde bir yumruk bir yumruk bir yumruk daha  düşer barış cemreleri sabah çaylarımıza  biter kahpelik  biter bu gökyüzünun çok uzaklığı  sen geldin ey anamın en güzel kızı -- yasamak geldin  badem çiçek acar gibi geldin, yürek sızlar gibi geldin -- sen geldin  al beni kan kırmızılardan vur beni kan kırmızılara  durulu bayraklarım gülsün gülüm, kutuplarım değişsin ey benim ülkem  bitsin bu zulüm  bitsin bu zulüm  bitsin bu zulüm  sanki dünyada ilk şafaktı kollarımda uyanmaların  o büyük barışa bir adim kala
Herhangi bir kızınkinden ayrı değildi öyküsü  hayatına ülkesini ekleyip yaşamaktan başka. Usulca eğerek başını  yürürken nedense hep  birbirine dolaşır  gibi olurdu ayakları. Bir fotoğraf ve yeni  koparılmış bir çiçekti  ilk mektubuna eklediği  kelimelerse büsbütün yangın. Durup durup iç çekişleri  sessizliği, dalgınlığı  acıyla bakışı yollara  aşkı öğrenişindendi. Çiçekli bir dal  gibi uzandı sevdiğine  ve yalnızca  ayrılıklar korkuttu onu. Böylece bağladı  hayat, dünya ve kavga  ve aşk  onun tarihinde milattı. Temiz çamaşırlar ve bir demet çiçek  taşıyor simdi o kız, görüş günlerine
Duyduğun her yerde beni hatırla  Bu benim şiirim bu benim şarkım  Dinle ki kanatsın o taş kalbini  Bu benim şiirim bu benim şarkım. Yabancı kollarda gezip durdukça  Başını yastığa koyup daldıkça  Bir daha çalıver beni andıkça  Bu benim şiirirm bu benim şarkım. Bırak da süzülsün yaşlar gözünden  Acı bir pişmanlık dursun yüzünde  Sana bir sitem var her bir sözünde  Bu benim şiirim bu benim şarkım. Aşkımdan armağan her bir satır sana  Maziyi yeniden yaşatır sana  Nasıl sevdiğimi anlatır sana  Bu benim şiirim bu benim şarkım.
bir ufukta bitiyor yüzün  ve başka bir gökyüzü başlıyor  komşu ellerle sarmalanıyorsun  yanıyorsun.... ne kadar övülsen az  avazım çıktığı kadar susuyorum  ismindeki sesli harfleri. mayınlı bir gülümsemeyle  senin karasularında olmak  üstünde ilkbahar bir entari;  sanki  yeniden  eski bir öyküye başlamak.... yüzündeki o billur akşam kahvaltısı  sürgülerken özümü,  ne kadarını sustuk konuştuklarımızın?...
Diyecekler ki arkamdan  Ben öldükten sonra  O, yalnız şiir yazardı  Ve yağmurlu gecelerde  Elleri cebinde gezerdi  Yazık diyecek  Hatıra defterimi okuyan  Ne talihsiz adammış  İmanı gevremiş parasızlıktan
Bugün Ondokuz Mayıs,  Mayısın ondokuzu!  Sen ey Türk ülkemizin geleceği,  Ulusumuzun gözbebeği,  Sen ey demir parmaklıklarda barfiks yapan  Ranzalarda parende atan  Sportmen ve kahraman Türk Gençliği  Önünde senin bütün kilit-bahirler açık  Ama her zaman Samsun'a çıkılmaz a  Bu sabah da avluda volta atmaya çık
Hadi gir içeri. Ama gözlerindeki o kanayan suçluluk bırak kapıda kalsın. Ona ihtiyacımız yok artık. O hayatın içine birtürlü sığamayan ve telaşından durmadan sigaraya sarılan yorgun ellerini, nereye baksan hep karşında duran o kırgın çocukluğunu, uzak denizlerin sisli buğusuyla her daim ıslak dudaklarını, ruhumun tek sığınağı o tarifsiz kokunu kapıda bırak. Tutkunu olduğum neyin varsa hepsini bırak kapıda. Yoksa ne kadar istesem de konuşamam seninle. Konuşamam, yalnızca ağlarım.  Ne olur gir içeri. Ama girerken tut elinden sevdanın. Yıllar sonra seni yeniden uzağıma düşüren, seni o geri dönüşü olmayan yollara düşüren, yüreğinden aşkımı, dudaklarından adımı, evinden gölgemi silip götüren, o adını kimselere söylemeden ölmek istediğin, o, hiç kimseyi bu kadar sevmedim ki, dediğin sevdanı al yanına ve gir içeri. İlk aşkının yüzünü yanına al. Utanma benden n'olur. Kalbindeki o sızının halinden en çok aşkınla kavrulmuş yüreğim anlar benim...  Kapat kapıyı. Kapat, içeri hayat girmesin. İçeri yalanlar girmesin. İhanetler, ihtiraslar, oyunlar, maskeler girmesin içeri. Çünkü burada yalnızca sevdan oturuyor. Hayatın içinde soluk alamayan, kendine kalbinde bir yer bulamayan sevdan oturuyor bu evde. Bak, bu ev benim yüreğim. Ne zaman kalbinden kovulsam, ne zaman hayatın ortasında öyle hazırlıksız, öyle savunmasız, öyle yapayalnız kalakalsam gelip sığındığım bu dört duvar benim yüreğim. Burası aşkımın mabedi. Burası sensizliğimin kalesi. Burası deliliğim... Burası baştan ayağa sensin, sevgilim.  Sana sevgilim diyorum hala, bağışla beni. Sen artık bir başkasının sevgilisisin. Yalnızca bu cümleyi kurmamak için bile ölmek isterdim. Seni sonsuza dek kaybettiğim bu günleri hiç yaşamadan ölmek isterdim. Adım dudaklarında yok olmadan, tenim teninde henüz solmadan, daha böylesi yabancın olmadan... Gözlerine baktığımda kendimin değil, bir başka aşkın aksini görmeden önce ölmek isterdim. Ama yapamadım. Nice kaybedişlerden, nice savruluşlardan sonra, artık bu aşkı hayatın pençesinden kurtardık, o dünyevi ihtiraslardan, oyunlardan sıyrıldık ve şimdi artık Tanrı'ya yaklaştık dediğim anda, hayatı, dünyayı ve kaderi yendik dediğim anda, kalbin kalbimin yanında atarken, çocukluğum çocukluğunun ellerinden tutarken, içinde o annemin rahmi kadar huzurlu kokunu soluyarak nefes aldığım yüreğini bırakıp gidemedim. Çünkü zaten hayattan kopmuştum ve cennetteydim. Aşkınla öylesine sarhoştum ki birgün cennetimden kovulacağıma hiç inanmak istemedim.  Evimin, şu talan olmuş yüreğimin dağınıklığını bağışla. Sensizliğe benimle beraber ağladı bu duvarlar. Rutubetleri ondan, aldırma. Otur şöyle, bir sigara yak. Konuşalım. Sözcüklerle değil, sevdamızla konuşalım. Anlatalım herşeyi. Sonra söz bitsin. Ölüme kadar yalnızca susalım. Anlatalım ki bu sevda kanatlarından kırgınlıklarla bağlı kalmasın bu çirkef hayata. Kurtulsun yüklerinden, bağışlasın hayatı ve sonsuzluğa uçabilsin huzurla.  Biliyorum. Seni böylesi sonsuz bir aşkla severek çok büyük bir günah işledim ben. Hayatın girdaplarında savrulup duran ruhuna o yarım ruhumun ağırlığını yükleyerek çok büyük günah işledim. Ne yaptıysan sevdim seni, ne yaşadıysan sevdim. Aşkın o bulup bulup kaybetme oyunlarından yaptığın zırhın içine sakladığın kalbini ne yaparsan yap yıkılmayarak, vazgeçmeyerek ve hep affederek savunmasız bıraktım. Hiç solmayan bir sevda çiçeği olup bozdum ezberini. Direncini kırdım, kalbine girdim. Seni bir kalbi fethetmenin, ona her an kaybedebilme ihtimaliyle bağlanmanın, bir aşk için çırpınmanın o karanlık hazzından mahrum bıraktım. Affet beni, seni aşkın o dünyevi oyunlarından mahrum bıraktım. Belki de bunun için gözyaşlarıyla kazandığın ve yitirmekten çok korktuğun bir sevgiliyi sever gibi değil, sesini birtürlü susturamadığın vicdanını ya da o kusursuz ve daimi sevgisinden bunaldığın ve bu yüzden incitmekten asla çekinmediğin anneni sever gibi sevdin beni. Ama hiç aşık olmadın. Bu yüzden suçlama kendini. Asıl suçlu, bu hayatta kendine yer bulamayan, nereye gitse ya eksik ya fazla kalan, hayatı bir oyun gibi görmeyi ve kurallarına göre oynamayı hep reddeden benim o isyankar, o yaralı ve yabancı ruhum... Sen değilsin sevgilim.  Hayatında önce bir sığıntı gibi yaşamaya, sonra seni kaybetmeye, ardından seni paylaşmaya, sonunda tam da sana kavuştum sanırken aşkın değil vicdanın olmaya, senin için aklına ne gelirse ona dönüşmeye razı oldum hep, katlandım. Hiç pişman olmadım seni sevmekten. Sana hiç kırılmadım. Hep anladım seni. Hayatın içinde soluk alan ve hayat kadar acımasızlaşan o karanlık yanını, buralara ait olmayan, annenin kırgın ömrünün kıyılarında unutulmuş, o yaralı, o sevgiye hasret çocukluğunun, hayatla uzlaşamamış aşk kırgını, yitik ilk gençliğinin ve herşeyin farkında olmanın çaresizliğiyle derinleşen yüzündeki çizgilerin aşkına bağışladım.  Sevdim seni sevgili, sevdim... Seni o birtürlü kucaklayamadığım, ama başımı kaldırıp bakmasam bile hep orada, yukarda olduğunu bildiğim gökyüzüne duyduğum hasret gibi... Seni o suyundan hiç içmediğim, toprağına hiç basmadığım, insanlarını hiç tanımadığım, ama herşeyden kaçıp sığınmak istediğim o uzak ülkelerin hayali gibi... Seni aşkın için gözümü hiç kırpmadan arkamda bıraktığım, gözyaşlarını ve o yaralı ömrünü vicdanım gibi hep içimde sakladığım annemin karşılığı bu hayatta mümkün olmayan duaları gibi... Seni o rahmimden kanaya kanaya söküp atmak zorunda kaldığım, ama kalbimde aşkınla besleyerek büyüttüğüm sevdamızın o masum çekirdeğini tarifsiz bir hasretle özler gibi... Seni öylece, seni çırılçıplak, seni kadere isyan eder gibi, seni Tanrı'ya eş koşar gibi... Sevdim seni sevgili, sevdim...  Beni bir kez öldürüp sensizliğe gömdüğün o yıllarda, o yabancısı olduğum hayatın ıssızlığında soluk almadan ömrümü yalnızca Tanrı'dan gözyaşlarıyla dilediğim o mucize için bekletirken... Sonra Tanrı sesimi duyup o mucizeyi, yani seni, yani o hayatın içine birtürlü sığamayan ve telaşından durmadan sigaraya sarılan yorgun ellerini, nereye baksan hep karşında duran o kırgın çocukluğunu, uzak denizlerin sisli buğusuyla her daim ıslak dudaklarını ve ruhumun tek sığınağı o tarifsiz kokunu yeniden bana verdiğinde... Kalbim kalbinde atarken, çocukluğum çocukluğunun ellerinden tutarken... Mutluluğa dokunarak, mutluluğumun farkında olarak, mutluluktan ağlayarak... Ama bir yanım seni her an yeniden kaybedecek gibi hep tetikte... Sensizliğin o dipsiz uçurumunun kıyılarında korkusuzca dans ederek, seni benden çalan hayatın o acımasız pençesini her an arkamda hissederek... Her gece yüzümü masumiyetinin o benzersiz yurdu olan boynuna gömüp uykuya dalmadan önce bu huzuru bana bağışlayan Tanrı'ya minnetle gülümseyerek... Ve işte tam da o anda ölmeye, sonsuzluğa karışmaya hazır olduğumu ona sessizce fısıldayarak... Sevdim seni sevgili, hep sevdim...  Otur karşıma hadi, bir sigara yak. Konuşalım. Anlat bana sevdanı... İlk aşkının yüzünü anlat... O, hiçkimseyi bu kadar sevmedim ki, dediğin, o adını kimselere söylemeden ölmek istediğin sevdanı anlat bana. Kalbindeki o sızının dilinden en çok aşkınla kavrulmuş bu yüreğim, sevdanın uğruna solup giden şu çocuk ömrüm anlar. Anlat hadi ne olur. Ama sakın bana hayattan söz etme. Sakın bana, hayat böyle bir yer, herşey bitip tükeniyor, her aşk hayata yenik düşüyor, deme... Hayatın içinde soluk alan ve hayat kadar acımasızlaşan o karanlık yanınla değil, buralara ait olmayan, annenin kırgın ömrünün kıyılarında unutulmuş, o yaralı, o sevgiye hasret çocukluğunla, hayatla birtürlü uzlaşamayan o aşk kırgını, yitik ilkgençliğinle ve herşeyin farkında olmanın çaresizliğiyle gün geçtikçe daha da derinleşen yüzündeki çizgilerle konuş benimle. Hayat dışarda kaldı, bak. Burada yalnızca sevdan oturuyor. Sevdanın dilinden konuş benimle. Ben hayatın dilinden anlayamam. Biz bu sevdayı hayatın içinde yaşamadık. Biz bu sevdayı hayatın diliyle yaşamadık. Biliyorum bu şizofren aşkım hep korkuttu seni. Bu uyumsuz varlığım, gerçekliğin içinde yaşayan ve en az hayat kadar acımasız olan o yanını çok korkuttu. Benimle hayata yabancılaşmaktan korktun. Bu yüzden yalnızca öykülerinde ağladın o uyumsuz varlığıma. Yalnızca öykülerinde eğildin bu sevdanın önünde. Sen beni yalnızca öykülerinde sevdin...  Şimdi ilk aşkımın yüzü diye sarıldığın ve uğruna adımı dudaklarından, kalbimi kalbinden, gölgemi evinin duvarlarından söküp attığın o sevdanın, yaralı yüreğine rağmen hayatın ortasında dimdik ayakta duruyor olması bir tesadüf mü sence? Hayatla yaralanmış iki kırgın yürekten, onun içinde varolmayı reddederek yalnızca aşkı kendine vatan bileni ve bu yüzden çırılçıplak, savunmasız ve güçsüz kalarak yıkılmış olanı değil, hayatın tam da ortasında ona meydan okuyarak yaşayanı, sevgiye duyduğu güvensizliği yaralı yüreğine kalkan yaparak ayakta kalmayı başarmış olanı seçmen bir tesadüf mü? Hayattan kopmuş bir roman kahramanından sıkılıp, hayatın içinde mücadele eden bir gerçeklik kahramanını tercih etmen bir tesadüf mü?  Anlat bana ne olur... Kaybedecek birşeyimiz yok artık. Birazdan şu kapıdan çıkıp gideceksin. Aramıza hayat girecek... Aramıza başka bir sevdayla anlamlanan sayısız anlar, sayısız mekanlar, geri dönüşü olmayan anılar, sözler ve koca bir yaşam girecek. Gittiğin o sonsuzluk yolculuğundan seni bir daha geri çağırmayacağım. Duvarları gözyaşlarımla rutubetlenen bu dört duvar yüreğimde geçireceğim karanlık gecelerde bana o mucizeyi yeniden göndermesi için Tanrı'ya yeniden yalvarmayacağım. O hayatın içine birtürlü sığamayan ve telaşından durmadan sigaraya sarılan yorgun ellerinin, nereye baksan hep karşında duran o kırgın çocukluğunun, uzak denizlerin sisli buğusuyla her daim ıslak dudaklarının ve ruhumun tek sığınağı o tarifsiz kokunun özlemiyle çıldırsam bile, merhametin için yalvarıp sana bir kez daha aynı acımasızlığı yapmayacağım. Kimi geceler başka bir sevdaya sarılıp uyuduğun yatağından ansızın uyanıp doğrulduğunda, o koyu sevdasıyla boşlukta kanayan gözlerimin hayali 'nereye gidiyorsun sevgilim' demeyecek sana... Korkma benden artık. Aşkına rakip değilim. Ömrüne rakip değilim. Seni kadere emanet ettim. Seni ilk aşkının yüzüne emanet ettim. Kırgın değilim ne sana, ne de seni elimden alan bu acımasız hayata... Beni onca kaybedişten ve gözyaşından sonra bu dünyadaki cennetine çağıran, sonra annemin rahmi gibi huzur kokan uykularımızı sonsuza kadar yeniden elimden alan Tanrı'ya bile kırgın değilim ben...  Şimdi git artık sevgilim. Sana sevgilim diyorum hala, bağışla beni. Sen artık bir başkasının sevgilisisin. Yalnızca bu cümleyi kurmamak için bile ölmek isterdim. Seni sonsuza dek kaybettiğim bu günleri hiç yaşamadan ölmek isterdim. Adım dudaklarında yok olmadan, tenim teninde henüz solmadan, daha böylesi yabancın olmadan... Gözlerindeki o çocuksu suçluluğu giderken denize at. Ona ihtiyacın yok artık. Affet kendini... Beni affet... Affet bu yaralı sevdamı... O hayatın içine birtürlü sığamayan ve telaşından durmadan sigaraya sarılan yorgun ellerini, nereye baksan hep karşında duran o kırgın çocukluğunu, uzak denizlerin sisli buğusuyla her daim ıslak dudaklarını, ruhumun tek sığınağı o tarifsiz kokunu yanına al giderken... Tutkunu olduğum neyin varsa hepsini alıp git... Şizofren aşkının son mektubu bu sana... Şimdi söz bitti artık.  Konuşamam artık seninle... Konuşamam, yalnızca ağlarım...  Uçurumun dibinde nasıl göründüğümü  Merak ederdim hep.  Yüzümün aynadaki boşluğuna hep bakmak isterdim.  İnançlarımın kırılıp döküldüğü yeri anlamak için  kalabalıklar içindeki yalnızlığıma dokunmak isterdim...  Aşktı adın uçurumda, yanı başımda  aynadaki suretimdi yüzüm,  aykırı kanardı bana.  İnançlarımın çoğu yalanmış  alay ederdi benimle.  Çok geç anladım, kalabalıklar arasındaki  senmişsin dokunamadığım...  Yalnızlığım diye küçümsediğim senin sevginmiş,  Geceleri ansızın uyanıp  İncitip durduğum senin yokluğunmuş...  Onca sevişmeden sonra değişmemişsem,  sihirli bir aydınlıkta,  içimde bir yer sana sonsuz hasret kaldığı içinmiş...  İşte onca yalan geçen hayatımda  buymuş tek gerçekliğim...
ağlıyor ve ölüyor. Zaman yüzünü eskitemez çünkü yüzü yok!  Yok yüzlü palyaçonun giysisi olması gerektiği gibi oysa, kabarık yakalar ve renk renk kareli tulumu.. Yüzüyorlar, saydam ve ılık suyun içinde, şiddetle. Yukarıdan görülüyor bedenleri yarım, belden aşağıları yok. Hızla kayıyorlar sıvının içinden, aşağıya vardıklarında kollarıyla tırmanıyorlar kesik bedenlerini yukarı çekerek adamlar...  Benle benim aramdaki farkı görebiliyor musun? . Ölüm, yaşayabilmek için sonsuzca kaçındığımız, ama sözcükleri yaşatabilmek için kucak açtığımız... . Deniz tepiniyor. . Akıl hastanesinde gidişat üzerine sorgulamada, hastalardan biri: ’’ Hepiniz bir gün buraya geleceksiniz, gelecek, geleceksiniz, gelecekler ’’ demiş. . Kafka insan vücudundaki karanlığı görmüştü yalnızca, ışığı, aydınlığı gözden kaçırmıştı. . Çöl rengi elbise giydim. . Beden kaç atom barındırıyorsa o kadar da anlam ve sembol taşır. Hücrelere çok önceden /her zaman/ zaten işlemiş, işlenmiş sözcük ve arzu. . Kırmızı Kahverengi Defter  sy: 24-27
Sen Deniz Feneri  Hüzünlü bir kış günü başladı yolculuğun  Çocukluğun yıkık kentlerde  Ve kesme kaya caddeli ahşap evlerde geçti.  Okuma yazmayı öğrendiğin  Gazetelerdeki terör sayfaları  Ve Haliç tersanelerinde korsanlar  Evden çıkarken vedalaşırdı babalarla evlatlar.... Her sokağın başında anaların isyanı dururdu  Ve günler kısa ama geceler uzun olurdu.  Bir kurşun bir liraya  Ve bir hayat bir kurşuna mal olur,  Senin doğduğun yerlerde  İnsanlar can evinden vurulurdu.. Sen Deniz Feneri  Sarayburnu'nun dimdik delikanlısı  Yavuz zırhlısında deniz piyade eri  Yetmiş ikiye dört çakı gibi asker  Arkadaşının kaza kurşunu izini sırtında taşıyan  Ve giderken bıraktığı sevdiğini döndüğünde bulamayan.... Yıkar mı bizi bu sevda!  Bir aşk delikanlıyı bozar mı be adam?. Hadi kalk!  Eski günlerde olduğu gibi  Karanlığa yine ışık yak!. Arka bahçedeki mahalle kavgalarında  Kaşına sapan taşı geldiği günden beri  Hani kanına kanımı sürdüğüm o günden beri  Can dostum ve kan dostum  İster kalbine gömdüğün sevdamın aşkına  İster Allah'ın aşkına  Kalk bir ışık yak ve bir kor düşür yüreğimize  Savaşmak ne güzel bir şey uğruna  Ve yeniden âşık olmak.... Ve Sen Deniz Feneri  Sarayburnu'nun dürüst delikanlısı  Kalbine gömdüğün aşkın  Gönlündeki sevdan ve aydınlık gözlerinle  Senin işin karanlığa korkuturcasına bakmaktı  Ve sana en yakışmayan şey ağlamaktı.. Deniz Feneri  Unutmadık o günleri  Sevdamız yüreğimizde gizli kalır  Ve mahallenin kızına âşık olmak  Ayıp sayılırdı  Bir kıza âşık olmak bir de parkayı çıkarmak haramdı  Ve dünya dedikleri şey yalandı.... Paranın geçmediği günler vardı gençliğimizde  Ve namerdin yıkamadığı mertliğimiz  Silah çekmek ve tespih sallamak değildi delikanlılık  Tespihi çekmek, silahı saklamaktı  Yazık...  Gün geldi delikanlılık kabadayılığa yenildi  Sonra üç kuruşa satılan sevdalar ve ucuz aşklar  Artık senin işin değildi.... Sen Deniz Feneri  Sarayburnu'nun dik ve yitik delikanlısı  Ne geçmişten yükselen ağıtlar anlıyor seni  Ne de geleceğe satılan aşklar. Sen doğarken bir ölüm şaşkınlığıyla  Gökyüzüne uzanmış düşmanlık türküleri  Suçüstü yakalanırken en güzel umutların  Gözlerini bir ihanet anında açmışlığın  Ve yakmışlığın gecenin karanlığına en derin aydınlığını. Hey Deniz Feneri!  Parayla satın alınamayacak aşkların sevdalısı  Çektiğin çileleri özenle saklıyorsun seyir defterinde  Sarayburnu'nun dimdik ve yakışıklı delikanlısı.... Gidiyorsun belki Deniz Feneri  Sana 'kal' diyemem giderken  Sevmek kadar ölmek de kader  Ama giderken bile ışığın yol göstersin kayıp gemilere  Gözlerin gökyüzünü aydınlığa bürüsün  Ve sen ölsen bile bir gün  Nâmın yürüsün  Ve sen ölsen bile bir gün  Nâmın yürüsün...
Bahr içinde katreyim bahr oldu hayran bana  Ferş içinde zerreyim arş oldu seyran bana. Dost göründü çun ayan kalmadı bir şey nihan  Tufan olursa cihan bir katre tufan bana. Surette ne'm var benim sirettedir madenim  Kopsa kıyamet bugün gelmez perişan bana. Kaf-ı dil ankasıyım sırrın aşinasıyım  Endişelen hasıyım ad oldu insan bana. Niyazi'nin dilinden Yunus'durur söyleyen  Herkese çun can gerek Yunus durur can bana
Aşk ile biliş canlara ezel-ebed olmayısar  Gümrah olup bu cihanda kimse baki kalmayasar. Bir dona kan bulaşıcak yunmayınca mismil olmaz  Gönül pası yunmayınca namaz eda olmayısar. Gönül pasın ise kibir-ü kini kodun ise  İkrar bütün olmayınca erden nazar omayısar. Bu murdarı devşirenler bu su ile yunur sanır  Erden himmet olmayınca ömür geçer yunmayısar. Yunus imdi sen Hakk’a er dün-ü gün gönlün Hakk’a ver  Gönül gözü görmeyince bu baş gözü görmeyiser
girdiler kapılardan  girdiler pencerelerden  mektuplardan kitaplardan telefonlardan  girdiler kirlettiler ve gecemizi  girdiler ağrıttılar ve gündüzümüzü  isimize saygımızı  Ölümüze acımızı  sayrı yatağımızı  Özlemlere sevgilere sular gibi akışımızı  kıyımlara kıranlara türkü türkü bakışımızı  göz gözelik  diz dizelik  su hancı dünyamızı  girdiler  kirlettiler  insan onurumuzu  insan yüzü güzeldir  çirkindi bunlarınki  insan yüzü sıcaktır  soğuktu bunlarınki  elleri el değildi  eli andırıyordu  gözleri göz gibiydi  bakışsızdılar  göğse benzer bir kafesti taşıdıkları  içinde yürek yoktu  kapıların arkasında emeklememiş  beşiklere belenmemişlerdi karda tipide  ev dediğin duvar kapı pencere  saygıya gerek yoktu  girdiler aksam sofralarında evlerimize  yoksul sabah çaylarında girdiler  girdiler öpüşürken kuytuda  okşarken saclarını çocuğumuzun  avutmaya çalışırken acilimizi  duyumsarken sevincini insan oluşumuzun  girdiler bağlarken mektubumuzu  dertleşirken kapısında kırkıncı odamızın  girdiler evlerimize. en ağrıtan yerinde bir özlem türküsünun  bunalmış bir kahkahanın orta yerinde  tas gibi yorgunluğunda bir güzelim düşün  Ölümcül sayrılıkta umarsız yalnızlıkta  kağıttan kayıklar yüzdürürken geçmiş sularımızda  uçurtmalar salarken umut göklerimize  kucaklarken dostlarımızı telefonlarda  girdiler evlerimize. çirkindiler  korkaktılar  yarınsızdılar  geldiler itilerek  girdiler irkilerek  kararttılar gecemizi  Isırdılar karanlıkta  kanattılar türkümüzü  kırdılar çiçekli dallarımızı  tükürdüler içine ekmeğimizin  ağrıttılar ağrımızı  ağrıttılar vatan vatan  ağrıttılar dünya dünya  ve çekip gittiler  kanlı izler bırakarak  göğümüzün merdivenlerinde. yoktu yarınları onların  çünkü onlar  suç taşıyan sandık gibi  karanlıktılar
Ayışığında oturuyorduk  Bileğinden öptüm seni. Sonra ayakta öptüm  Dudağından seni. Kapı aralığında öptüm  Soluğundan seni. Bahçede çocuklar vardı  Çocuğundan öptüm seni. Evime götürdüm yatağımda  Kasığından öptüm seni. Başka evlerde karşılaştık  İliğinden öptüm seni. En sonunda caddelere çıkardım  Kaynağından öptüm seni
Evet hatırladım  Küçük basit şeyler  Yetiyor kederlenmeye  Ya mutluluğa
elinin arkasında güneş duruyordu  aylardan kasımdı üşüyorduk  ağacın biri bulvarda ölüyordu  şehrin camları kaygısız gülüyordu  her köşe başında öpüşüyorduk. sisler bulvarı'na akşam çökmüştü  omuzlarımıza çoktan çökmüştü  kesik birer kol gibi yalnızdık  dağlarda ateşler yanmıyordu  deniz fenerleri sönmüştü  birbirimizin gözlerini arıyorduk. sisler bulvarı'nda seni kaybettim  sokak lambaları öksürüyordu  yukarda bulutlar yürüyordu  terkedilmiş bir çocuk gibiydim  dokunsanız ağlayacaktım  yenikapı'da bir tren vardı. sisler bulvarı'nda öleceğim  sol kasığımdan vuracaklar  bulvar durağında düşeceğim  gözlüklerim kırılacaklar  sen rüyasını göreceksin  çığlık çığlığa uyanacaksın  sabah kapını çalacaklar  elinden tutup getirecekler  beni görünce taş kesileceksin  ağlamayacaksın! ağlamayacaksın! . sisler bulvarı'ndan geçtim sırsıklamdı  ıslak kaldırımlar parlıyordu  durup dururken gözlerim dalıyordu  bir bardak şarapta kayboluyordum  gece bekçilerine saati soruyordum  evime gitmekten korkuyordum  sisler boğazıma sarılmışlardı. bir gemi beni afrika'ya götürecek  ismi bilmiyorum ne olacak  kazablanka'da bir gün kalacağım  sisler bulvarı'nı hatırlayacağım  kırmızı melek şarkısından bir satır  lodos'tan bir satır yağmur'dan iki  senin kirpiklerinden bir satır  simsiyah bir satır hatırlayacağım  seni hatırlatanın çenesini kıracağım  limanda vapurlar uğuldayacak. sisler bulvarı bir gece haykırmıştı  ağaçları yatıyordu yoksuldu  bütün yaprakları sararmıştı  bütün bir sonbahar ağlamıştı  ağlayan sanki İstanbul'du  öl desen belki ölecektim  içimde biber gibi bir kahır  bütün şiirlerimi yakacaktım  yalnızlık bana dokunuyordu. eğer sisler bulvarı olmasa  eğer bu şehirde bu bulvar olmasa  sabah ezanında yağmur yağmasa  şüphesiz bir delilik yapardım  hiç kimse beni anlayamazdı  on beş sene hüküm giyerdim  dördüncü yılında kaçardım  belki kaçarken vururlardı. sisler bulvarı'ndan geçmediğin gün  sisler bulvarı öksüz ben öksüzüm  yağmurun altında yalnızım  ağzım elim yüzüm ıslanıyor  tren düdükleri iç içe giriyorlar  aklımı fikrimi çeliyorlar  aksaray'da ışıklar yanıyor  sisler bulvarı ayaklanıyor  artık kalbimi susturamıyorum
seni kimler kaçırdı o güzel yazlarımdan - güzelim  nere gitti tohuma deresinde - o ishalli yalnızlığım  saclarının uzun uzun o güneşli sarisi  yüzünun papatya sabahlığı - haziranlarımda  gülüşünun baharlığı susuşunun sonsuzluğu  nere gitti sende benim olan o sonsuz özlem  seni kimler kaçırdı o güzel yazlarımdan - güzelim. sen gittin - kaba kilimlerde kaldı ayak izlerim  pırıl pırıl selcilerde görkemli cevizlerde  asma altı su sesi - alacalı güneş sofralarında  sen gittin - inanılmaz öksüzlükler yaşadım  düştüm çetin yollara - türkülere ağıtlara belendim  saclarımda bulut oldun - alnımda demir parmaklık  seni kimler kaçırdı o güzel yazlarımdan - güzelim. ben çok çektim güzelim - karlı dağlar oldu basım  sen belki de mutluyudun - güzel günler geçirdin  çünkü kaf dağında prensestin - soylu bir güzelliktin  yaklaşılmaz bir varlıktın - masallık bir acıydın  göz göze geldik bir gün - bir dağ başı durağında  bindik ayni trene - kavuştuk yıllar sonra  seni kimler kaçırdı o güzel yazlarımdan - güzelim. haziranım sarı gülüm yaz güneşim özlemim  nice nice sular geçti - bildin mi köprülerden  kaç bahar kaç sonbahar kaç çocuk kaç intihar  nerdesin sen nerdeyim ben ne söylüyor bu çizgiler  bu aynalar neden böyle yakından bakıyorlar  neler anlatıyor bu şarkılar - uzak geçmişimizden  seni kimler kaçırdı o güzel yazlarımdan - güzelim. ağlamak bir dağ gülü - bir yanık orman belki  bir kurumuş çeşme belki - bir kimsesiz tutuklu  uçaklar otobüsler vapurlar telefonlar  haziranım sari gülüm yaz güneşim papatyam  kime giydin o akları - kim kaldırdı duvağını  kim kokladı kim baktı - bağrına kim - yıllar önce  seni kimler kaçırdı o güzel yazlarımdan - güzelim
Dedi ki: “Sanki üstümde  Bir yaratık geziniyor.”  Baktım kar gibi boynunda  Küçük pembe bir böcek var.. -İster bilge ister deli  İnsan hoyrattır gençlikte-  Boyunda böcek yerine  Dudakta öpüş görmeli.. Cam gibi pembe sırtında Küçük siyah benekler var,  Bizleri seyretmek için  Daldan eğilmişti kuşlar.. Körpe dudaklı güzelin  Eğildim boynuna doğru.  Gelin böceğini aldım,  Öpücük de kaçıp gitti.. Gökte gördüm o böceği  Dedi ki ey salak oğlum!  İyilik Tanrı’nın işi,  Aptallık insanoğlunun! . (1856) . Fransızca'dan çeviren: Tozan ALKAN
Vurur düşlerine ozanın  Güneş kızgınlığından birkaç ağustos  Birkaç ağaç  Yüksek ormanlar kuytusundan. Kardeşliğin alıcı kuşu  Kalkar konar . Köylü  Biçer ayrık otlarını ayırır başaklardan  Kalkar konar  Kardeşliğin alıcı kuşu . İşçi  Tutar ucundan en acar biçimlerin  Sürer  Bin başıboş atı bin cehennemi birden  Kardeşliğin alıcı kuşu  Kalkar konar. Duran el  Gitmeyen ayak  Bir göz ki  Arkasında bir ölü gözü  Bir ses ki  Arkasında bir ölü sesi  Döner durur  Kardeşliğin alıcı kuşu  Kalkar konar  Bir açık yürekten bir ötekine  Bir bugüne bir yarına  Alıcı kuşu kardeşliğin
Düşünüyorum da,  sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek...  Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,  naif yönlerimizin keşfedilmesi,  cesaretsizligimizin anlaşılması,  korkularımızın paylaşılması  sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti.  Kabuklarımızın altında  kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız...  ...Ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında.  Hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi göstermeden.  İstiridyeler, deniz minareleri, midyeler.  Kirpiler ve kaplumbağalar gibi.  Sahi koruyor mu bizi bu çatlamamış sert kabuk?  Kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi?  Yoksa zarar mı veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize.?  Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimliğimizi?  duygularımızı bastırıyor, el ele tutuşmamızı engelliyor mu?  Eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak.  Ne çıkar ateşböceği sansalar beni?  ...  Belki en hoyrat yürek bile ateşböceğinin  o uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna  el kaldırmaya kıyamaz?  Anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım  karşımdakine.  O da çözülecek belki.  Samimi ve güvenliksiz, silahsız biriyle göz göze gelince.  Oysa bir görebilsek bunu.  Kalmadı böyle insanlar demesek.  Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak.  Kırılmaktan korkmasak.  İncinsek, yaralansak.  Ne olur bir darbe daha alsak.  Yeniden açsak kendimizi, atabilsek o kabuğu.  Denesek. Risk alsak. Yanılsak. Fark etmez.  ...  Tekrar, tekrar bıkmadan denesek.  Ve kucaklaşsak yeniden.  Tıpkı eskisi gibi.  Ne olduğunu anlayamadığımız o onbeş yıldan öncesi gibi.  O zaman fark edeceğiz.  Ne kadar özlediğimizi birbirimizi.  Neler biriktirdiğimizi,  kaybolan değerlerimizi ne kadar özlediğimizi.  Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa.  Vakit az, paylaşmak, sarılmak için.  Yaşadığımız coğrafya zor, sartları ağır.  Yüreği daha fazla küstürmemek lazım.  Sırtımızda ağır küfeler, her gün katlanan.  Ve koşullar bir türlü düzelmeyen.  Sevgiye çok ihtiyacımız var.  Ufukta kara bir kış görünüyor.  Ancak birbirimize sokulursak atlatırız o günleri.  Kırın o sert, o ağır kabuklarınızı.  Kurtulun bu yükten.  Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize.  Yalnızlığa mahkum ediyor bizleri.  Hem hepimiz bir yıldızız.  Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi.
cam yeşili bir kız çok kirpikli  saçları nasıl karanlık bir kızıl  örtülü bir güzellik benzeri olamaz   dudaklarındaki kan etkiliyor asıl   duyarlığı alıngan gönlü ikircikli   ne yazsam ona tutsak   / adı şehnaz. belki kadın belki çocuk iyice kuşkulu  hangi tutku buğulamış camlarını  bazen ne çok var bazen ne kadar az   kan kırmızı yaşayıp yaz akşamlarını   okşaması boğulmak öpmesi uğultulu   sabah olsam ona tutsak   / adı şehnaz. saklı sevda sevdaların en saklanmışı  birbirimizde fena boğuluyoruz  hiç kimse birbirimizin yerini tutamaz   benimle yaşayamadığı ona uygunsuz   hiçbir şeye değişmem onunla yaşanmışı   uygunsam ona tutsak   / adı şehnaz. saklı bir sevdadır bulduk sığındık  bu büyüylü bir aşk çünkü yasak  gizli bir mutluluk ki ne söylesem az   bin yılda yaşasak hiç de yaşamasak   varımız yoğumuz aşkımız artık   hayatım ona tutsak   / adı şehnaz
Sana ey kanımda eriyen kadın  Can nasıl dayansın, nasıl dayansın?  Mezara çekmekse beni maksadın  Önümde o siyah gözlerin yansın. . Bir sütun alevsin, bir sütun duman,  Yalnız seni görür gözünü yuman.  Senden ateşine bir deva uman  Bari gitsin kara toprağa kansın. . Bir çukur solumda, bir taş sağımda  Kabre girdiğim gün bu genç çağımda  Öyle bir yüksel ki sen toprağımda  Görenler ruhumu tütüyor sansın
Uçmakta, konmadan, kıyısız bir denizde ruh;  Benzer mi böyle bir kuşa Tufan içinde Nuh?  Üstünde gök, sürekli bulutlarla, yüklüdür;  Altında gür deniz ki ezelden köpüklüdür.  Çalkaltısında dalgası bilmez nedir sayı;  Milyonca dalga sürmede milyonca dalgayı;  Hiç durmayan gürültüsü bir türküdür, geniş,  Milyonca haykırıs dolu, milyonca sesleniş.  Yıldızlar ülkesinde açıldıkça yükseğe,  Başlar hayal edindiği alem görünmeğe.  Bir ruhu besliyen hava yalnız yukardadır.  Hulyayı daima uçuran duygulardadır.  Yalnız bu katta mümkün olur daimi uçuş.  Her hamlesiyle, ruh, o çelikten kanatlı kuş,  Ufkunda bir dakika görunmeksizin kara,  Hür gökte, hür denizde uçar, hür ufuklara.
Can ipini ten yününden  Saran kirmen ular bir gün  Sulu yalçınlar önünden  Açılan gül solar bir gün. Gül dalında diken yarar  Diken güle vermez zarar  Toprak bir gün başın tarar  Yolar saçlarını bir gün. Dünya olur bir gün harab  Ne bülbül kalır ne gurab  Rızka sebep olan türab  Gözlerine dolar bir gün. Kudret koçunu koyuna  Katmış seyreder oyuna  Ecel kolların boynuna  Habersizce dolar bir gün. Acı tatlı yenmez olur  Yalan gerçek denmez olur  Taş çarhıla dönmez olur  Hep kesilir sular bir gün. Çal Seyranî durma sazın  Hakka eyle sen niyazın  Sana secdesiz namazın  Kısmet olan kılar bir gün
Sen hiç ölümün gölgesinde özgürlügü yaşadınmı  Bir garibanın elinden tutupta hiç kadere rest çektinmi  Alçağın adisine ispiyoncusuna kurşun yağdırdınmı  Dedim ya gülüm ben bu alemde kral tanımam. Sen zevkini sefanı sürerken ben hayat okulunu okuyordum  Sen elin cilalı mermer taşlarında kibar beylerlen dans ederken  Ben hergün azraillen dans ediyordum  Dedim ya gülüm ben bu alemde kral tanımam. Sen sıcak yatağında rahat uyurken  Ben ise parçalanmış vucudumun acısıyla mahkeme duvarlarına  Yaslanmış,gelmeyi bilmiyen karanlığı bekliyordum  Dedim ya gülüm ben bu alemde kral tanımam. İdam sehpasında bir mahkum yaşamayı ne kadar çok istiyorsa  Bende seni o kadar çok seviyorum..  Aşıma katmadım haram,güzel çirkin aramam  Yanlış yapanı tanımam... bu senin içinde geçerlidir gülüm  Dedim ya gülüm ben bu alemde kral tanımam..!
I.  Sevgili Pollyanna,  Sen bu mektubu okurken  Soğuk bir doğu sokağında,  Acılarla yüklü bir faytonla dolaşıyor olacağım  Atların boynunda ziller ve pembe orlondan püsküller  Şaklayan kırbaç ve gıcırdayan tekerlekler.. Kömürümüz bitti tam kışın ortasında  Toz hatıra ve talaş bastık sobaya  Üşüse böyle yapardı mutlaka hazreti İsa da.  Aşkın yüzünden düşen bin parçayı  Toplamaktan yoruldum ben artık Pollyanna. Yolda bavulumu çaldılar  Bana hediye ettiğin o kırmızı elbise de içindeydi  Ne güzeldi  Ben kendime çilek derdim onun giydiğimde  Bakar bakar anne derdim memelerime  İnsanın memesi olması büyük bir çilektir Pollyanna  Güzeldi yine de o yıllar  Küçük sarı pütürleriyle  Ne çabuk geçti.. Ama zaten onu burada giymeme izin vermezlerdi  Belki artık hiç olmaması daha iyi  Çalınmış bir güzellik,  Yasaklanmış bir güzellikten daha iyidir.  Ama onu asla unutmayacağımı bilmelisin.. Dilerim sen pötikareli gömlekler gibi neşeli,  İri dişli bir mısır koçanı kadar  Mutlu ve yan yanasındır.  Belki bir gün beni ziyarete gelirsin  Sana krem fıstıklı ekmek ikram ederim  Artık çok mutlu olacağızlı ekmekler  Süte ekmek doğrar ve  Papara papara diye şarkı söyleriz.  Sen ruhumun misafir odasında uyursun,  Süt ve gözyaşı lekeli yumuşak yer yatağında.. II.  Sevgili Pollyanna,  Senin romanlarında her şey o pazartesi başlardı  Kot pantolonlu, uzun bacaklı pazartesilerdi onlar  Ben mutfakta Edith Piaf dinler,  Bir lağım faresiyle göz göze bulaşık yıkardım.  Şehrimizin aşkı ve şehrimizin şarkısı  Öfkeyle pis su borularında dolaşırdı.  Sana patates kızartırdım.  Patatesler pazartesi kadar kırmızı oluncaya kadar...  Ölüm bizi ayırıncaya kadar...  Aşkımız şehrin en güzel aşkıydı  Kolay değildi, kolay olmamıştı  Yıllarca şehrin en güzel aşkının benekleriyle yaşamak.. Kirli muşamba perdeli meyhanelerde ağlardım  Masaaltı kedileriydi benim için ağlamak,  Bazen tekirdi, bazen sarman  Kim önce fırlarsa parsayı toplardı.. Öfkem içimde emekleyen kırmızı patikli  Bir bebekti sanki Pollyanna  Her köşede nergisler satıyorlardı sokaklarda  Baygın kokulu güneşler gibi...  Onları satın almak,  Sonra bir gün yüzü çatlak intiharlarımı boyatıp  Otuzaltı numara bir hayata başlamak...  Uzun bir nekahet döneminden sonra  Nihayet ayağa kalkmak...  Öfkem  Üstü kalsın derdi ve bırakırdı hayatımı  Bayat bisküvi kokan o mahalle bakkalına  Öfkem  İşi bitmiş bir çalı süpürgesi gibi  Dayamaktır kendini duvara...  Öfkem Pollyanna  Neden güzeldi?  Bütün güzeller gibi elinde bir bardak sıcak çayla. Her şey o pazartesi başlardı  Şehrimizin aşkı ve şehrimizin şarkısı  Öfkeyle pis su borularından taşardı.. III.  Sevgili Pollyanna,  Radyo tiyatrosu dinlenirdi bir zaman içimde,  İçimde dünyanın en eski kedisi  Eski bir sobanın yanında uyuyordu.  Çocuklar bir köşede  Yenidünya çekirdekleriyle beştaş oynardı  Frenk elması da derler  Sarılı kahverengili bir meyve.  Annem işte öyle bir kadındı  Çocuklar gökyüzüne bakar sorardı:  Ay dede orada ne yapıyor anne?  Annem öldüğünde ay dede içimde  Yüzlük bir ampul gibi parçalandı.  Annem işte öyle bir kadındı  Aşure getiren çocuklara,  Teşekkür eder gibi yaşardı  Öldüğünde gül resimli bir takvim yaprağıydı.. Pollyanna,  Sana göre insan profiterol yer gibi yaşamalı  Bir çamur deryasının içinde  Küçük mutluluk topları yakalamalı.  Bense vücuduma şiirler saplıyorum durmadan  Sen de bilirsin ya Allah  Dayanabileceği kadar acı verirmiş insana.. Geçen yazı  Bir dut ağacının altında roman okuyarak geçirdim  Dut taneleri düşerdi sayfalara  Tıpkı tatlı bir yaz yağmuru gibi  Büyük taneli tıpırtılarıyla  Kendimi dut ağacının gölgesini yiyen  Bir ipek böceğine benzetirdim.  Ucuz teşbihler beyaz atlı prenslerdir Pollyanna  Bir şiire gelir  Ve onu bu hayattan kurtarırlar.. Ah Pollyanna,  İçimde sanki hep aynı şarkıyı çalan bir laterna:  Cancağızım basma perdeme bir çiçek de sen olsaydın  Kaçarken yangın merdivenlerine  Keşke grapon kağıtları assaydın.
paylaşılan mutluluğu severim  engin denizler kadar güzeldir o. I  bana ait olmayan cesetleriyaktım bütün gece  küllerini savurdum dans ettim  ay kaydı yıldızlar gülüştü pervasızca  ve saçlarımdan bir demet düştü suya  aldım öptüm gözbebeklerinden  cazibesini yitirmiş bir kadındın sen  seni ben güzel yaptım. II  davudi bir sesim vardı sonra kayboldu  yıldızların üzerine çığ düştü ve ellerim  damıttı ellerini-utandın-demek ki biliyorsun  ah,tarihsiz duyguların ilk resmini bulutlara çizilen  gözlerine çiy düşmüştü üşümüştün  aldım ısıttım seni. III  ben uzaktan severim  seni de öyle sevdim  bir tutam gökkuşağı karıştı sevdamıza  kuş kanadı bir tutam  bıraktık korkularımızı  uçtuk gittik
Sevilmek mi?-öyleyse bırakma yüreğini  Şimdiki yolundan ayrılmaya.  Olduğun herşeyken şimdi,  Olmadığın şey olma.  Böylece kibarlığın, lütfun,  Aşkın güzelliğin,  sonsuz bir övgü konusu olacak yeryüzünde,  ve aşk-basit bir görev.
Çün sana gönlüm mübtela düştü  Derd ü gam bana aşina düştü. Zühd ü takva'ya yar idim evvel  Aşk ile benden hep cüda düştü. Vaiz eydür gel aşkı terk eyle  Bendeyim sabrım bi-vefa düştü. Nice terk etsin aşkı şol aşık  Ana karşı sen mehlika düştü. Vechini görsem dağılır aklım  Zülfün ana çün mukteda düştü. Kim seni buldu, kendi yok oldu  Vaslına ey dost can baha düştü. Aşka uşşakın davet etmişsin  Can kulağına ol seda düştü. Bu Niyazi'nin hiç vücudunda  Zerre komadı hep yaka düştü
Gece yağmaya başlayan kardan mı nedir?  Saklamak zorunda olduğum kocaman bir sevinç varmış gibi  Çok güzel şeyler söyleyecekmişim de  Söyleyemiyormuşum gibi dolu dolu yüreğim.. İnsanca bir gülümsemeye rastladım  Hıdrellez günlerinde salıncaklarda sallanan insanların  Gönülleri kadar hafif.  Baloncunun peşinden koşan çocuk yüreği gibi sevdalı  Al, yeşil, sarı balonlarımız olsun n'olur diyen. Bağlara gidelim  Asma çardaklarda yatalım gecelerde  İsteyen sabahlasın, istediği kitapla  İncir, üzüm, nar, şeftali  Hepsi hepimizin diyen  Sevginin dostluğun, arkadaşlığın dışında  Hiçbir anlama gelmeyen  İnsanca bir gülümsemeye rastladım. Merdivende verdiğin sarı kasımpatıyı unutmadım  Sevdiğim bir şiir kitabına taktım onu  Karıştı çiçeğin şiirlere.. Kolunu boynuma doluyorsun otobüste  Çocuğunu seven bir anne gibi  Yakınlığımız insanlığımızdan geliyor  Ne kadar insanlaşırsak  O kadar arkadaşız.. Kar dinmek bilmiyor dışarıda...
Sabâ selâm eyle gül yüzlü yâre  O mübarek hatırcığı hoş mudur  Ben bendesi ayrı olalı gözden  Kadrin bilmezlerle hâli hoş mudur. Cânân bizim kıymetimiz bilmedi  Bu çeşmimden akan yaşı silmedi  Çok zamandır bir selâmı gelmedi  Bilmem o zalimin bağrı taş mıdır. Mustafa'm da yollarını gözetir  Rakip açmış zülüflerin düzetir  Olur olmaz sitemlerin bizedir  Adülarla bâde içmek iş midir
Kapının önünde duran çocuk  Bir kır görünümünü andırıyor. Güneş tütüyor saçlarında  Gözlerinde bir deniz kımıldanıyor. Kapının önünde duran çocukta  Bütünleşiyor bütün zamanlar. Dağlar doğuyor çatırdayarak  Derinleşiyor okyanuslar. Aşklar başlıyor ve bitiyor  Dünya sürdürüyor dönmesini. İzliyor şaşmaz düzeninde  Gece ve gündüz birbirini. Kapının önünde duran çocuk  Habersiz bütün bunlardan. Hayat akıyor durmaksızın  Onun içinden ve dışından
1- ATATÜRK'E  Yine harmanımız rüzgâr bekliyor;  Es yine es yine, samanı savur.  Çak yine, çak yine, Masmavi Şimşek!  Bu kutsal çorağın özlemi yağmur.  İn yine, in yine, Sarı Yıldırım!  Ayrıklı tarlayı aydınlat, kavur.  Bugün de gecede sayıklayan var,  Bugün de yobazca adımız gâvur  Dal şu yüce dağlar gibi tekneye  Sevgi ekmeğini mayala, yuğur.  Doğ yine, doğ yine yurdun üstüne  Sensiz yüreklerin ateşi soğur... 2- SEVGİLİYE  Üç şeyin üstüne can-baş koymuşum:  Anayurt, Atatürk ve sen, sevdiğim!  Kavak yeli esmez benim başımda  Atatürk rüzgârı esen, sevdiğim!  Diz çök Anıtkabrin mermerlerine  Herkesi kıskanıp küsen sevdiğim  Mustafa Kemal'in neferiyim ben;  Haklısın kölesi desen, sevdiğim!  Belki çıkacağız yine savaşa  Ki kalasın sen sağ-esen, sevdiğim!  Öp beni alnımdan, uğurla, bekle  Erliğimden şüpheliysen, sevdiğim!  3- ATATÜRKÇÜLERE  Öyle sırtüstü yatıp dinlenecek gün değil;  Daha yapacağımız çok şeyler var, çocuklar!  Ne kadar erken yağdı, gördünüz ya, yeniden  Nice güvendiğimiz dağlara kar, çocuklar!  İlerden, ta uzaktan el ediyor durmadan  Batılı arkadaşlar; vaktimiz dar, çocuklar! . Toplandık mı başbaşa, verdik mi el ele biz  Su çekilir, dağ çöker, bora susar, çocuklar!  Hele kuru kütükler ayıklansın bir kere  Tadından çatlayacak dallarda nar, çocuklar!  Sizi bir bir tanıyıp alnınızdan öpmeye  Mustafa Kemal yolda, hey bahtiyar çocuklar!  4- YENİ MİLLETVEKİLLERİNE  Haklısınız, bir büyük millete vekilsiniz;  Göğsünüz, kıvanç dolu, gerildikçe gerilir.  Bilin ki Atatürk'ün kurduğu Ankara'ya  Atatürk'ün yolundan yürünerek girilir.  Anıtkabre gidip de yürekten baş eğmeyen  Günü gelir çarpılır, düşer, yere serilir.  Bir avuç yobaz için, bir sürü cahil için  Devrimi çiğneyecek ayak varsa, kırılır.  Bir de bakarsınız ki her meydanda bir kere  Her genç Türkte bir kere bir Atatürk dirilir.  Bir an unutmayın ki Atatürk ülkesinde  Ahiretten önce de Yüce Divan kurulur.
Şarap küpü önünde serdik seccademizi  Şarap yakutuyla adam ettik kendimizi  Umudumuz, meyhanede yeniden bulmak  Camide, medresede yiten günlerimizi
Arifler ortasında sofilik satmayalar,  İhlas ile aşka riyayı katmayalar.. Ya bildiğini eyit, ya bir bilirden işit,  Teslimlik ucunu tut sözü uzatmayalar.. Kur’an kelamım dedi, gönlüne evim dedi,  Gönül ev ıssın bilmez, âdemden tutmayalar.. Gönül sındı bulundu, hem Hakk’a yakın idi,  Yine dikerim diye, bütünü yırtmayalar.. Mumlu baldır şeriat, tortusuz yağdır tarikat,  Dost için balı yağa, pes niçin katmayalar.. Arif can verir duymaz, yalancı mala kıymaz,  Yalan ile gerçeği beraber tutmayalar.. Kıymetin duyar isen, neye değer iş bu dem,  Erenlerin manasın almaza satmayalar.. Miskin Adem yanıldı, Uçmak'ta buğday yedi,  İşi Hak’tan bilenler şeytandan tutmayalar.. Şirin hulklar eylegil, tatlı sözler söylegil,  Sohbetlerde Yunus’u hergiz unutmayalar.
Kulak verin sözlerime iyice,  Herkes öldürebilir sevdiğini  Kimi bir bakışıyla yapar bunu,  Kimi dalkavukça sözlerle,  Korkaklar öpücük ile öldürür,  Yürekliler kılıç darbeleriyle! . Kimi gençken öldürür sevdiğini  Kimileri yaşlı iken öldürür;  Şehvetli ellerle öldürür kimi  Kimi altından ellerle öldürür;  Merhametli kişi bıçak kullanır  Çünkü bıçakla ölen çabuk soğur.. Kimi aşk kısadır, kimi uzundur,  Kimi satar kimi de satın alır;  Kimi gözyaşı döker öldürürken,  Kimi kılı kıpırdamadan öldürür;  Herkes öldürebilir sevdiğini  Ama herkes öldürdü diye ölmez.. (…). Yasaların yargısı doğru mudur  Ya da yanlış mıdır bunu bilemem;  Bildiğim tek şey bu hapishanede  Demir gibi sağlamdır tüm duvarlar,  Bir yıl kadar uzundur her geçen gün  Yıl bitmek bilmez, uzadıkça uzar.. Kabil'in Habil'i öldürdüğü  Günden beri hiç dinmedi acılar  Çünkü insanların insanlar için  Koymuş olduğu bütün yasalar  Tıpkı adaletsiz bir kalbur gibi  Taneyi eleyip samanı tutar.. Bildiğim başka bir şey daha var  -Ki bilmeli benim gibi herkes de-  İnsanın kardeşlerine ettiğini  İsa Efendimiz görmesin diye  Utanç tuğlalarıyla, parmaklıklarla  Örüldü yapılan her hapishane.. Parmaklıklar güneşi engelledi,  Kararttılar tatlı ay ışığını,  Cehennemi böyle ört bas ettiler  Yaptıkları bütün iğrenç şeyleri  İnsanoğlundan, tanrının oğlundan  Gizlemeyi ustaca başardılar.. Zehirli otlar gibi kötülükler  Büyür hapishanenin havasında,  Yok olur burada harcanıp gider  İyi olan ne varsa insanda:  Kapıyı tutar soluk bir keder  Umutsuzluk bekçiliğini yapar.. (…). Çeviri: Tozan ALKAN
İki kaşları karanın  Ah elinden vah elinden  Siyah perçem mâhparenin  Dâd elinden vah elinden. Ağ elleri nakışlının  Ağca ceylân bakışlının  Vurup bağrım yıkışlının  Ah elinden vah elinden. Ağ elleri kınalının  O gözleri sürmelinin  Emrah eydür şu sunanın  Dâd elinden ah elinden
Şimdiden geçip gitmekte olan geleceğin  işe yaramaz, belirsiz ve bulanık,  bir boşyücelikten tekrarı, uzayıp giden  bir aynalar koridoru olacağından korktum,  Ve bu düşten önceki yarı aydınlıkta  yalvardım adlarını bilmediğim tanrılarıma  günlerime bir şey yada birini göndersinler diye.  Onlarda gönderdiler.Bir yudumdu atalarım  yasaklara karşın, açlık ve yoksulluk içinde,  savaşlarda kendilerini ona adamışardı.  İşte bir kez daha karşımdaydı o çekici tehlike.  Oysa zamanın unutmadığı dizelerimde övdüğüm  o hayalet koruyucularından biri değildim.  Yetmişini tamamlamış kör bir adamdım ben  Ölüm kokan bir hastane köşesinde,  Can çekişen insanlar arasında  göğsüne yediği iki kurşunla ölen  Doğulu Francisco Borges değilim;  Ama şimdi saldırıya uramış yurdum benden  kılıcın savaşla ilgili hünerinden uzak  bilgiçlik taslayan beceriksiz kalemimle  bir destanın ayrıntıların toplayıp  kendi yerimi belirtmemi istiyor.Ben de  onu yapıyorum...
Beni ne arayın ne elden sorun,  Necmettin Efendi, Yunus Efendi.  Size söz söyleyim siz karar verin,  Necmettin Efendi, Yunus Efendi. . Aşkın delisiyim, pirin hayranı,  Kubbenin kendiyim yerin hayranı,  İkiyi severim birin hayranı,  Necmettin Efendi, Yunus Efendi. . Bu halkın içinde deli sayılan  Elimdeki sazın teli sayılan,  Canlıyım velakin ölü sayılan,  Necmettin Efendi, Yunus Efendi. . Ululara hizmetim var aşkım var,  Sohbetim var irfanım yok meşkim var,  Ölçülmez, bilinmez beden köşküm var,  Necmettin Efendi, Yunus Efendi. . İkiliği bilinmez suya benzerim,  Bulutlar ardında aya benzerim,  Sizler bana söylen neye benzerim,  Necmettin Efendi, Yunus Efendi. . Ayagım yerlerde göklerde başım,  Nefesde nefesim yerdeki daşım,  Allah’la insanla daima işim,  Necmettin Efendi, Yunus Efendi. . Kendi kendim ile savaşım vardır,  Zalim de alim de bir bana yardır,  Dövseler sövseler ne fayda vardır,  Necmettin Efendi, Yunus Efendi. . Layık olunmayan aşkı bulamaz,  Bedavadır amma kimse alamaz,  Bu çeşmeden cahil insan dolamaz,  Necmettin Efendi, Yunus efendi.. Aldığım altını harcamam hemen,  Bir adem kuluna eyledim iman,  Onun için halim gayetten yaman,  Necmettin Efendi, yunus efendi.. Bazı dolu gibi bazı boş gibi,  Bazı hayal gibi bazı düş gibi,  Herkes yiyyor beni dolu boş gibi,  Necmettin Efendi, Yunus Efendi. . Ey Sefil Selimi söyleme uzun,  Belki de dostlara verirsin hüzün,  Güneşi olmalı mutlaka bugün,  Necmettin Efendi, Yunus Efendi.
Cenâb-Hân Selîm-i ma'delet kâr  Ki oldur merkez-i pergâr-ı dünyâ  Edüp takdim-i adlâ-yı mesâlih  Cihân-ı kıldı ma'mûrüz'-zevâyâ  geçüp tedkîk-i Oklides-i re'yi  Hikemde oldu Eflatun'dan a'lâ  Sezâdır olsa pây-endâz-ı râhî  Kumaş-ı atlas-ı gerdûn-ı hadrâ  Mühimmât-ı umûr-ı ceng-ı yekser  Aristo gibi tedbîr etti hakkâ  Edüp ez-cümle ihyâyı fenn-i harbi  o sûretde musanna' kim görenler  olur hayretle çün nakş-ı heyûlâ  Kılup te'sîs-i eşkâl-i mehâret  Binâsı oldu kıstâs-ı temâşa  Bu mısrâ geldi bir târîh Galib  Mühendishâne-i nev-resmi vâlâ
Bizim kapı dost kapısı  Girene canımız kurban.  Selâm muhabbet tapusu  Verene canımız kurban.. Nefisten soyunduk tül tül  Gitti beden, kaldı gönül  Özümüz bağ, sözümüz gül  Derene canımız kurban.. Uzadıkça hasret demi  Şefkat atı çiğner gem’i  Yaramıza sabır em’i  Sürene canımız kurban.. Hayat kilim, çile nakış  Dokuyoruz iniş, yokuş  Marifet mânâya bakış  Görene canımız kurban.. Kin marazdır, sevgi sanat  Yürekte kaynar her saat  Kimsesizlere kol, kanat  Gerene canımız kurban.. (Suları Islatamadım)
Türk’e zulmedilir mi Türk Milleti adına  Baldıran zehiridir bir baksanız tadına  Hadi başörtüsünü, kapalıyı reddettik  Söyleyin çıplaklığın faydası ne kadına? . 12.05.2008/Vakit
Bir yerde som çeliğin mantarlaşma günüdür  Bir yerde şahinlerin hantallaşma günüdür  Seçim kürsülerinin ahengi başka bir renk  Orada kargaların kartallaşma günüdür.. 05.03.2009
Hayır.  Olamaz.  Sevgilim, sen de mi kızdın bana?  Niçin?  Bak  geldim,  çiçek de getirdim,  ama, ama...asla bir kötülük  yapmadım sana! . Solgun bir yüzle,  düştüm kaldım sendeleyerek.  Sokak döndü durdu çevremde.  Duydum kesik kesik fren seslerini.  Esiyor rüzgar  acıtıyordu yanaklarımı.  Bu denli kargaşa hiç olmamıştı. . Başkentin karmaşasında  baktım çevreme  çok sert bir yüzle.  Hüzünlü,  sanki ölüm döşeğindeydim.  Yüreğim de yitik bu arada. . Bir kötülük yapmıyorsun bana,  ama  ilgilenmiyorsun da benimle.  Artık  hüç umurunda değilim. . Aşk!  Sen vardın usumda hep.  Yeter!  Bitirin bu aptalca oyunu.  İsterseniz  eleştirin beni,  en görkemli  serseriyim ben. . Anımsar mısın?  Sırtındaki haçın altında iki büklümken  bir anlığına durdu İsa.  Onu izleyen kalabalık  bağırdı o anda gülerek:  'Yürüsene, aptal! ' dediler. . Doğru!  Acımasızsın.  En zorlu gününde  bağırırsın bir zavallıya.  Rahat vermez, kargışlarsın onu.  Ama biz hazırız zaten  buna. . Durumlar işte böyle! . Ant içerim ki dürüst olacağım,  bir kız verin bana.  Genç  güzel bir şey olsun.  Hiçbir kötülük etmeyeceğim,  yalnızca saflığını bozacağım onun  iğneleyici sözlerimle. . Göze göz! Dişe diş! . Hiç aralıksız  düşündüm binlerce kez öç almayı.  Korkutun  isterseniz beni.  Suçlu ortada zaten  değil mi? . Göze göz! Dişe diş! . Öldürün  gömün beni.  Kurtulurum oradan,  yaparım elimden geleni.  Ama  bir köpek gibi,  geleceğim arkanızdan sizin,  saldıracağım size hep! . Geceleyin birden uyanaksın.  Çünkü gürleyeceğim bet sesimle.  Hiç rahat yüzü de  vermiyorsun bana.  Kalmadı farkım  bir tutsaktan.  Ama güçlüyüm yine de ben! . Boynuzları tellere takılmış  bir geyik gibiyim.  Gözlerim kan çanağına dönmüş.  Bir zavallı da olsam  dikileceğim bütün gücümle  göstereceğim herkese yüzümü. . İnsan kaçamaz!  Pis,  pişman bir durumda.  Gerekirse yatar soğuk taşlarda.  Ben de çizeceğim bir dinsizin resmini  Çar'ın kapısına. . Kuruyun ırmaklar, dindiremesin Çar susuzluğunu.  Onu ilençleyin!  Güneş, ışığını harcama onun için boşuna!  Binlerce yoldaşım  dışlansın alanlarda!  Ve en sonunda geldiğinde o  çağların ötesinden  üşüyerek,  anlayacak son günlerini tükettiğini.  Haydutları, kıyıcıları  kurtaramayacak onu. . Gün doğuyor.  Açıldıkça açılıyor gökyüzü,  yutuyor geceyi  yavaş yavaş.  Pencereler ışıl ışıl  tavalar sımsıcak.  Dökülüyor güneş kentin üzerine. . Ey kutsal öç!  Önderlik et bana  çok güçlüsün  yaşıyorsun dizelerimde.  Benim bu yüreğim,  söyleyecek sana her şeyi  tıka basa dolu o. . Geleceğin insanları!  Nasılsınız?  Tanımalıyım sizi.  Buradayım,  bütün acılarımla.  Yaralarım sızlıyor...  Size bırakacağım her şeyimi  o mutlu ülkümü. . (1916)
sevmeye başlayınca birini  kendimi yıkıp yeniden kurarım  çünkü;  bu yeni bir aşktır  ve temeldeki yerini mutlaka alacaktır.  dikkat! ..  yabancıların inşaat alanına girmesi tehlikeli ve yasaktır...
ilkin bir kadını kestiler soyup giysilerini  sonra kitapları yaktılar, suları kestiler  su bir ulusun özlemidir bu yüzden dağlara bakarlar  bir silâh olarak alınır satılır  ve ıslatır esirgemeden bir rençberin boğazını. oysa ay bir ateş gibi yağıyor  usul usul terliyor bir batık gemi  kan sızıyor bir halkın dinmeyen uğultusundan  ve eskiden bir şehire girdiğimi hatırlıyorum  bir şehire yerleştiğimi hatırlıyorum  rüzgârın eskittiği bir şemsiyeyle  suyun paslandırdığı bir silâhla  herkes gibi bir avuç bedenimle  yarım dirimler yarım ölümler taşıyarak  bir denizin altından  oldukça ağır bir denizin altından  ağzı tıkalı bir sürahi gibi  suyun yüzüne çıktığımı. şimdi artık neyi hatırlasam bir anı oluyor  örneğin bir adamın içkiye düşkünlüğünü  bir kadının sunuluşunu soyularak  kanım mı hatırlatıyor ben mi üflüyorum  gidip toparlıyorum bir yerlerden başkaldıran gölgemi. diyorumki ey batık gemi  artık kar yağıyor güvercinlere  sokak alışılmış düzenini sürdürüyor  harcayan kıllı elleriyle  sunak kan içinde, kan içinde sunak  alıp boyuyor gövdemizi. sokaktayım ve herkes alışkın  hatta bekliyor onu durmadan  bir soylunun serinleme alışkanlığıyla  bir ağustos akşamında  durmadan kurban, durmadan sunu  tükenmeyen açlığına düzenin  döğüşmeyi ve kanı hazırlıyor  aşkın son kertesini  onu, durmadan. şimdi ey eski gümüş, batık gemi, diyorum ki  her yerde seni hatırlıyorum durmadan  saat kaç olursa olsun, takvim ne derse desin  açlıkta, bir bıçağın kabzasında ve dağda  durmak istediğimi hatırlıyorum durmadan  itilirken ve dövülürken ve kovalanırken  güneş batarken ve doğarken  bir parmaklığa dayayıp ellerimi  durmak istediğimi hatırlıyorum durmadan  itilirken ve dövülürken ve kovalanırken  güneş batarken ve doğarken  bir parmaklığa dayayıp ellerimi  durmak istediğimi. sunak inceltir coğrafyasını  akşam bir dinginliğe benzer kendiliğinden. II. dünyayı en çok sevdiğim zaman  her şeyi en çok unuttuğum zaman sanılır  çünkü kuşların güzle güneye gittiğine inanılır  oysa taş kırmanın ve otel inşa etmenin mevsimi yoktur  cepte tabanca da cigara paketi arar gibi aranır  adamoğlu hırçın bir kış gibidir  doğrusu hırçın bir kış niteliğindedir. birden akidesi parlayınca fosforun  dünyanın elbette sonu vardır  yani sunak temizlenir kandan  sunmanın önü alınır  en denize yatkın küreklerle  ustaca biçilmiş keresteler  ve usturlâpın en alâsı iskenderiyeden  ve haritanın en makbulu kanla yoklanan  sonu vardır. imdi  bu böyle nasıl bir bahardır  bütün sürgünlerin lâhana olarak hesaplandığı  bütün harfler anlamını yitirmiş  bütün sokaklar geliş geçişe dardır  ve acılar bütün etkisini yitirmiş  gemiler bütün limanların uğraşı. III. dünya bir sunaktır  sonunda kalemlerin bile sunulduğu  işte benim kanım ortada  akmıyor artık. IV. sakinim bütün gece boyunca  başımı değişmeyen düşüme koyunca  lâleler kızıllaşır menekşeler morlaşır  sütçü gelmez kapıya vurmaz  gazeteci de öyle  bilirim  dünyanın sonu vardır
Vardım gittim gurbet eli dolaştım  Gözümün yaşını durduramadım  Öldüm bittim bir sevdaya bulaştım  Divane gönlümü durduramadım. Yıllardır sevdiğim el oldu gitti  Tutuştu yüreğim kül oldu gitti  Gözlerimin yaşı sel oldu gitti  Zülfünden bir köprü kurduramadım. Mahzuni bu dağlar yolum bağladı  Gönlüm deli deli coştu çağladı  Hergün hergün figan etti ağladı  Kolunu boynuma sardıramadım
Herkesin bir yağmuru vardır ve bir rüzgarı  Aşk biraz ıslanmaktır  Al götür beni o uzak yağmurlara. Herkesin bir şiiri vardır ve bir şarkısı  Aşk biraz çoğalmaktır  Al götür beni o uzak şarkılara. Herkesin bir akşamı vardır ve bir masalı  Aşk biraz yorulmaktır  Al götür beni o uzak akşamlara
Seni istakbal için önce gelmek cihana,  Ve başkasınan almak sonra geliş müjdeni.  Bir nefes dinlemeden yıllarca koşmak sana,  Aramak her tarafta...Bulmamak asla seni.. Suda,rüzgarda,kuşta senin sedanı duyup  Seni beyaz çiçekli dallar içinde sanmak.  Vuslatın rüyasını görmek üzre uyuyup  Hasretin azabına ermek için uyanmak.. Başka bir şekle koymak her gün güzel yüzünü,  Boyamak gözlerini bir siyah,bir maviye.  Tek seni hayal için süzerek batan günü,  Gece mahtaba dalmak,sen de dalmışsın diye.. Seni anlatmak üzre yazıp her gün bir gazel  Geçirmek ömrü yalnız sana dair eserle.  Saçlarını çözerek hulya dizinde,tel tel,  Bugün güllerle örmek,yarın menekşelerle.... Tesadüf ümidinin bittiği müşiş anda  Dudağa kanla çizmek yeniden tebessümü:  Seni istikbal için artık öbür cihanda,  Dosta el sallar gibi,davet etmek ölümü.
'İslami Nizamı Propoganda Ettiğimizi Söylüyorlar! Şüphe Mi Var? Biz Yalnız Bu İşi Yapmıyor. Bu İşi Yapmak İçin Yaşıyoruz. Fakat Propoganda Kelimesine İştirak Edemeyiz. Bu Hasis Ve Sefil Kelime, İslamın Ulviyet Ve Üstünlüğünü Tesbit Etmek Gibi Bir Fiile Alem Olamaz. İslamın Ulviyet Ve Üstünlüğünü Haykırmak Ve Anlatmak Kanunca Bir Suç Mudur? 'İslam Ulvidir' Demek, Başka Her Şey Sefildir Ve Yıkılmalıdır' Demek Midir'  Yazılı iddianamesine (Bedeviyyet) kelimesini koymayıp bunu huzurunuzda söyliyen ve yüzlerce müslümanı bu odada can evinden yaralıyan savcıya, ellinci kuşak büyük babasıyla ellinci kuşak torunu davacı olacağı zaman kurtulabilmesi için, çare olarak şimdi ayağa kalkıp nadim olduğunu söylemesini ve istiğfar etmesini hatırlatmak müslümanlık vazifemdir.'
Kime ne desem  Boyuna kendimi dinliyordum eski yağmurları dinliyordum. Düşünmeden biliyordum deniz ılıdı  Dökülen çelik katı  Yürüyenler yan yana. Yüzümü güneşte dinlendirsem  Dağın dağ olduğunu bilsem ovanın ova ağacın ağaç  Kurtulurdum. Çok köprülü sular gibi git git bitmedi  Boyuna kendimi dinliyordum eski yağmurları dinliyordum. Saat sekizi geç vurdu  Giden gitmiş hüznü ayaklandırmak boşuna  Düşünmeden biliyordum
böyle zamansız güneşli,  umulmadık mavi günlerde  bir bekleme salonu yalnızlığına  bürünüyorum..  iliklerimdeki yitik aşkı  sarhoş bir unutkanlığa ilikliyorum... . sanki şiirini bilmediğim  bir fransız akşamında  kaldırım taşlarını sayıyorum kalbimin..  içimde ayak izlerin,  aylak bir yaz geçiyor avuçlarımdan... . ve ben ne zaman,  kiminle sevişsem,  hâlâ seni aldatıyorum!
yüzümde metresine dantelli don almış  taşralı tüccar mutluluğu var  yüzümde kırık bir şişeyi andıran  yanık izi var baba beni tahrik et  yaralı bir kuşun yanına göm beni  tek koluyla savaşarak tarihe geçen  bir halk kahramanı gibi abart kendini. acı dediğin yaşadıklarının izi değil  yaşamayı ıskaladıklarındır asıl  baba beni ahşap bir ev gibi düşün  yıkık dökük bir han gibi  uyurken saçımı okşa, uyanınca kundakla. herkes bilir; iki kişi sohbet edebilir ancak  bir kişi daha girmezse hayatlarına  aşk falan yoktur. aşk üç kişiliktir baba  cinayet içinse yüzlerce kişi gerekir. metresine molotof kokteyli taşıyan  pis bakışlı kambur bir oğlan kadar mutluyum  dönmemi bekleme boşuna, vuracaksan  sırtımdan vur beni baba  ne yana dönsem arkamda kalıyor hayat  ne yana dönsem sütü taşırmış  bir kadın telaşı. yüzüme bak baba; . sapından koparılmış gül kırmızısı
Hep bu ayak sesleri, hep bu ayak sesleri,   Dolaşıyor dışarıda, gün batışından beri,   Bu sesler dokunuyor en ağrıyan yerime,   Bir eski çıban gibi işliyor içerime,   Ey şimdi kara haber gibi bana yaklaşan,   Sonra saadet olup yanımdan uzaklaşan,   Sesler, ayak sesleri kesilmez çıtırdılar!   Bana gelen müjdeyi galiba caydırdılar,   Böyle adım atarlar, ayrılanlar eşinden,   Böyle yürür, gidenler, bir tabutun peşinden,   Kimsesiz gecelerim, bu kesik sesle doldu,   Artık, atan kalbimde bir ayak sesi oldu   Bir gün, sönük göğsüme düştüğü vakit başım   Benden ayrılıyormuş gibi bir can yoldaşım,   Gittikçe uzaklaşan bu sesi duya duya,   Yavaşça dalacağım, o kalkılmaz uykuya
Sen omuzunda yorgan, elinde torban,  Sen mevsim işçisi, büyük gezginci,,  doğduğundan beri sen, anan, baban,  Orakçı, çapacı, ırgat, ekinci, . Sen, anan ve baban... Siz topraksızlar,  Sizi ben tanırım uzun yollardan.  Size en yığın yığın büyük yalnızlar,  Sizi de yaratmış bizi yaradan. . Ekip biçtiğiniz toprak sizindir,  Sizindir zorluğu, derdi, mihneti.  Sizin çektiğiniz derde dar gelir,  Tanrının ambarı olsa cenneti. . Ve cennet, dünyanın kurulduğundan  Beridir Tanrı’nın düşüncesidir.  Sen sabrını yere çaldığın zaman  Bu güzel hulyadan Tanrı ürperir. . Siz ey yığın yığın büyük yalnızlar,  Sizi de yaratmış bizi yaradan.  Ey mevsim işçisi, ey topraksızlar,  Sizin toprağınız size bu vatan.
ve bu benim  yalnız bir kadın  soğuk bir mevsimin eşiğinde,  yeryüzünün kirlenmiş varlığını anlamanın   başlangıcında  ve gökyüzünün yalın ve hüzünlü umutsuzluğu  ve bu beton ellerin güçsüzlüğü. zaman geçti  zaman geçti ve saat dört kez çaldı  dört kez çaldı  bugün aralık ayının yirmi biridir  ben mevsimlerin gizini biliyorum  ve anların sözlerini anlıyorum  kurtarıcı mezarda uyumuştur  ve toprak, ağırlayan toprak,  dinginliğe bir belirtidir.. zaman akıp geçti ve saat dört kez çaldı. sokakta rüzgâr esiyor  sokakta rüzgâr esiyor  ve ben çiçeklerin çiftleşmesini düşünüyorum  cılız, kansız saplarıyla goncaları,  ve bu veremli yorgun zamanı  ve bir adam ıslak ağaçların yanından geçiyor  damarlarının mavi urganı  ölü yılanlar gibi boynunun iki yanından  yukarı süzülmüştür  ve allak bullak şakaklarında o kanlı heceyi  yineliyorlar  -selam  -selam  ve ben çiçeklerin çiftleşmesini düşünüyorum. soğuk bir mevsimin eşiğinde  aynaların ağıtı topluluğunda  ve uçuk renkli deneyimlerin yaslı toplantısında  ve suskunluğun bilgisiyle döllenmiş bu günbatımında. gitmekte olan o kimseye böyle  dayançlı  ağır  başıboş  nasıl dur emri verilebilir.  o adama nasıl diri olmadığı söylenebilir, hiçbir   zaman diri olmadığı.. sokakta rüzgâr esiyor  inzivanın tekil kargaları  sıkıntının yaşlı bahçelerinde dönüyorlar  ve merdivenin boyu  ne kadar kısa. onlar bir yüreğin tüm saflığını  kendileriyle masallar sarayına götürdüler  ve şimdi artık  nasıl birisi dansa kalkacak  ve çocukluk saçlarını  akan sulara dökecek  ve sonunda koparıp kokladığı elmayı  ayakları altında ezecek? . sevgili, ey biricik sevgili  ne de çok kara bulut var güneşin konukluğunu   bekleyen.  uçuş düşlediğin bir yolda bir gün  o kuş belirdi  sanki yeşil hayal çizgilerindendi  esintinin şehvetinde soluyan taze yapraklar  sanki  pencerenin lekesiz belleğinde yanan o mor yalaz  lambanın masum düşüncesinden başka bir şey  değildi.. sokakta rüzgâr esiyor  bu yıkımın başlangıcıdır  senin ellerinin yıkıldığı gün de rüzgâr esiyordu  sevgili yıldızlar  kartondan yapılı sevgili yıldızlar  gökyüzünde, yalan esmeye başlayınca  artık yenik peygamberlerin surelerine nasıl   sığınılabilir?  biz binlerce bin yıllık ölüler gibi birbirimize   varırız ve o zaman  güneş cesetlerimizin boşa gitmişliğini yargılayacak.. ben üşüyorum  ben üşüyorum ve sanki hiçbir zaman ısınmayacağım  sevgili, ey biricik sevgili, "o şarap meğer kaç  yıllıkmış? "  bak burada  zaman nasıl da ağır  ve balıklar nasıl da benim etlerimi kemiriyorlar  neden beni hep deniz diplerinde tutuyorsun? . ben üşüyorum ve sedef küpelerden nefret ediyorum  ben üşüyorum ve biliyorum  yabanıl bir gelinciğin tüm kızıl evhamlarından  birkaç damla kandan başka  hiçbir şey arda kalmayacak.  çizgileri bırakacağım  sayı saymasını da bırakacağım  ve sınırlı geometrik biçimler arasından  enginin duyumsal düzlemlerine sığınacağım  ben çıplağım, çıplağım, çıplak  sevgi sözcükleri arasındaki duraksamalar gibi çıplak  ve aşktandır tüm yaralarım benim  aşktan, aşktan, aşktan.  ben bu başıboş adayı  okyanusun devriminden geçirmişim  ve dağ patlamasından.  ve paramparça olmak o birleşik varlığın giziydi  en değersiz zerresinden güneş doğdu.. selam ey masum gece! . selam ey gece, ey çöl kurtlarının gözlerini  inanın ve güvenin kemiksi oyluklarına dönüştüren!  ve senin pınarının kıyısında, söğütlerin ruhları  baltaların sevecen ruhlarını kokluyorlar  ben düşüncelerin, sözlerin ve seslerin aldırmazlık   dünyasından geliyorum  ve bu dünya yılan yuvasına benziyor  ve bu dünya  öyle insanların ayak sesleriyle doludur ki  seni öpüyorken  kafalarında seni asacakları urganı örüyorlar.. selam ey masum gece! . pencereyle görmek arasında  her zaman bir aralık var.. niçin bakmadım?  bir adam ıslak ağaçların yanından geçtiği zamanki   gibi.... niçin bakmadım?  annem o gece ağlamıştı sanırım  benim acıya ulaştığımı ve dölün biçimlendiği gece  benim akasya başaklarına gelin olduğum gece  İsfahan'ın mavi çini tınlamasıyla dolduğu gece  ve benim yarı yanım olan kimse, benim dölümün   içine dönmüştü  ve ben onu aynada görüyordum  ayna gibi duru ve aydınlıktı  ve ansızın çağırdı beni  ve ben akasya başaklarının gelini oldum.  annem o gece ağlamıştı sanırım.. bu tıkalı küçük pencereye nasıl da boş bir aydınlık   uğradı  niçin bakmadım?  tüm mutluluk anları biliyorlardı  senin ellerinin yıkılacağını  ve ben bakmadım  ta ki saatin penceresi  açıldı ve o özgün kanarya dört kez öttü  dört kez öttü  ve ben o küçük kadınla karşılaştım  gözleri, simurgların boş yuvaları gibiydi  baldırlarının kımıltısında giderken sanki  benim görkemli düşümün kızlığını  kendisiyle götürüyordu gecenin yatağına.. acaba saçlarımı yeniden  rüzgârda tarayacak mıyım?  acaba bahçelere menekşe ekecek miyim  ve sardunyaları  pencere ardındaki gökyüzüne koyacak mıyım?  dans edecek miyim yeniden bardaklar üstünde?  kapı zili acaba beni  yeniden sesin bekleyişine doğru götürecek mi? . "bitti artık" dedim anneme  "hep düşünmeden önce olur olanlar  gazeteye başsağlığı ilanı vermeliyiz" dedim. boş insan  güvenle dolu, boş insan  bak dişleri nasıl  çiğnerken marş söylüyor  ve gözleri nasıl  yırtıyor dikizlerken  ve o nasıl ıslak ağaçların yanından geçiyor  dayançlı,  ağır,  başı boş.. saat dörtte,  damarlarının mavi urganı  ölü yılanlar gibi iki yanından boynunun  yukarı süzülmüş oldukları an  ve allak bullak şakaklarında o kanlı heceyi  yineliyorken  -selam  -selam  sen asla o dört su lalesini  kokladın mı hiç? .... zaman geçti  zaman geçti ve gece akasyanın çıplak dallarına düştü  gece pencere camlarının ardında kayıyor  ve soğuk diliyle  geçmiş günün artıklarını içine çekiyor.. ben nereden geliyorum?  ben nereden geliyorum?  böyle bulaşmışım gecenin kokusuna?  mezarımın toprağı tazedir hâlâ  o iki genç yeşil elin mezarını söylüyorum.... ne de sevecendin ey sevgili, ey biricik sevgili!  ne de sevecendin yalan söylerken  ne de sevecendin aynaların göz kapaklarını kapatırken  ve avizeleri  tel saplarından koparırken   ve acımasız karanlıkta beni aşk ovalarına götürürken  ta ki susuzluk yangınının uzantısı olan o şaşkın   buğu uyku çimenliğine oturdu  ve o karton yıldızlar  sonsuzun çevresinde dönerlerdi.  sözü neden sesli söylediler?  bakışı neden görüşmenin evinde konuk ettiler  neden okşayışı  kızoğlankız saçların arına götürdüler?  bak burada nasıl  sözle konuşanın  bakışla okşayanın  ve okşayışla ürkmekten dinginleşen canı  sanı direklerinde  çarmıha gerilmiştir.  ve gerçeğin beş harfi olan  senin beş parmağının dalı  onun yanaklarında nasıl iz bırakmıştır! . suskunluk nedir, nedir, nedir ey biricik sevgili?  suskunluk nedir söylenmemiş sözlerden başka  ben susuyorum fakat serçelerin dili  doğa şöleninin akan sözcüklerinin yaşam dilidir  serçelerin dili yani; bahar. yaprak. bahar.  serçelerin dili yani; meltem. koku. meltem.  serçelerin dili fabrikada ölüyor.. bu kimdir, bu sonsuzluğun caddesi üstünde  birlik anına doğru yürüyen  ve her zamanki saatini  matematiğin eksiltmeler ve ayırmalar mantığıyla   kuran  bu kimdir bu, horozların ötüşünü  gündüzün yüreğinin başlangıcı diye bilmeyen  kahvaltı kokusu başlangıcı diye bilen  kimdir bu, başında aşk tacı taşıyan  ve gelinlik giysileri içinde çürüyen.. demek sonunda güneş  aynı zamanda  umutsuz kutuplarının ikisine birden ışımadı.  sen mavi çini tınlamasından boşaldın.. ve ben öyle doluyum ki sesimin üzerinde namaz   kılıyorlar.... mutlu cenazeler  üzgün cenazeler  suskun düşünür cenazeler  güleryüzlü, güzel giysili, obur cenazeler  belirli saatlerin duraklarında  ve geçici ışıkların kuşkulu zemininde  ve boşunalığın çürük meyvalarını satın alma   şehvetinde...  ah,  kavşaklarda ne insanlar var olayları merak ediyorlar  ve bu, dur düdüklerinin sesi  zamanın dişlisi altında bir adamın ezilmesi  gerektiği, gerektiği, gerektiği bir anda  ıslak ağaçların yanından geçen adam.... ben nereden geliyorum.. "bitti artık" dedim anneme,  "hep düşünmeden önce olur olanlar  gazeteye başsağlığı ilanı vermeliyiz" dedim. selam sana ey yalnızlığın garipliği,  odayı sana bırakıyorum  kara bulutlar her zaman çünkü  arınmanın yeni ayetlerinin peygamberleridir  ve bir mumun tanıklığında  apaydın bir giz var onu  o sonuncu ve o en uzun yalaz iyi biliyor. inanalım  soğuk mevsimin başlangıcına inanalım  düş bahçelerinin yıkıntılarına inanalım  işsiz devrik oraklara  ve tutsak tanelere.  bak nasıl da kar yağıyor.. belki de gerçek o iki genç eldi, o iki genç el  durmadan yağan karın altında gömülmüş olan  ve bir dahaki yıl, bahar  pencerenin arkasındaki gökyüzüyle seviştiğinde  ve teninde fışkırdıklarında  uçarı yeşil saplı fıskiyeler,  çiçek açacak olan o iki genç el  sevgili, ey biricik sevgili. inanalım soğuk mevsimin başlangıcına.. Çeviri: Haşim HÜSREVŞAHİ
Gülzar-ı hüsünsün benim ey gonca dehanım  Gülşende el canım  Atma sineme gamzen okun kaşı kemanım  Dinle bu figanım  Rahmet bu sinem yaresine ey şep-i huban  Çeşmin hele giryan  Sensiz bu kerem kânı benim şah-ı cihanım  Ey yusuf sanim  Gel etme benim hicr ile bu didemi giryan  Bağrımda bu hicran  Efganıma rahmet benim ey tuti zebanım  Ey taze civanım  Ey kaşı keman cam ile uşşak meye döndü  Kaddim neye döndü  Bu devr-i felekte hele bir Gevherî kânım  Âlemlere şanım
En iyilerimizin sonu genellikle kendi ellerinden olur  sırf uzaklaşmak için,  ve geride kalanlar  birinin onlardan  uzaklaşmayı neden isteyebileceğini  bir türlü tam olarak anlayamazlar.
Seni sormak için otuz kapının  Eşiğine varıp durdum be gece  Seksen üç haneyiİ döndüm dolaştım  Viran oldu gönül yurdum bu gece. Ardan da deli gönül aradan  Bir çift göz göründü geçtim oradan  Yüz on dört kez berat verdi Yaradan  Muhabbeti kendime sordum bu gece. Belki sarhoş, belki ayyaş deliyim  Sefaiyem nereden bileyim  Tut elimden artık sana geleyim  Yıldızlara badal vurdum bu gece
Demek yazamadan  Demek okuyamadan  Demek konuşamadan  Hem de ölmeden yaşanabilirmiş  Ama sevmeden yaşanamıyor Üçgülüm. Bir ölüyle bir canlı  Bir bedeni bölüştük  Sağ yanım ölmüş  Sol yanım capcanlı. Demek yazamadan  Demek okuyamadan  Demek konuşamadan  Ama düşünebildiğim için seni yaşıyorum  Yaşayabildiğim için sevmiyorum  Sevdiğim için yaşıyorum. Bir kolum bir elim bir bacağım ve dilim tutmuyor  Öyle bir sevgi var ki içimde  O beni hâlâ diri tutuyor  Yazamasam da okuyamasam da konuşamasam da  Seviyorum seni Üçgülüm  Sevdikçe yaşıyor yaşadıkça seviyorum
Taş bir sözcük düştü parçalandı  Henüz yaşayan göğsümde.  Zararı yok, ben zaten hazırdım.  Gelirim bunun da üstesinden.  Başımda işim çok bugün:  Belleği sonuna değin öldürmek gerek,  Taşlaşması gerek ruhun  Ve yaşamayı yeniden öğrenmek.  İşte… Yazın hışırdayan sıcak soluğu  Bayram gibi sarıyor pencereyi.  Ben çoktan sezmiştim bu  Aydınlık günü ve boş evi.. Çeviri: Azer YARAN
Elimden gelen bu ben iki kişiyim  Çoğalmak neyse ne azalmak zor  Birisi seni her an bırakıp gittiğim  Öbürü kan gibi tutulmuş seviyor  Ağzındaki acı alnındaki çizgiyim  Gözlerine kirli bir bulut getirdim  Hiçbir sevinç aydınlığı onu silemiyor . Elimden gelen bu ben iki kişiyim  Birisi kapadığın kapılardan gitmiyor  Yağmur yağmaksa o güneş açmaksa o  Bir yerin üşüse onun sıcaklığı  Öbürü en içten çağrını işitmiyor  Alıp tutmaksa o basıp gitmekse o  Bakışları kıyısız deniz uzaklığı. Elimden gelen bu ben iki kişiyim  İkisi birden çıkmaya uğraşıyor  Bilmem ki hangisinden nasıl vazgeçeyim  Birisi yeni baştan serüvene başlamış  Öbürü silahında son mermiyi sıkıyor  Çoğalmak neyse ne azalmak zor
Drama köprüsü Hasan, dardır geçilmez,  Soğuktur suları da Hasan, bir tas içilmez  Anadan geçilir Hasan, yardan geçilmez  At martini de bre Hasan, dağlar inlesin  Drama mahpusunda Hasan, dostlar dinlesin. Mezar taşlarını Hasan, koyun mu sandın  Adam öldürmeyi de Hasan, oyun mu sandın  Drama mapusunu Hasan, evin mi sandın  At martini de bre Hasan, dağlar inlesin  Drama mahpusunda Hasan, dostlar dinlesin
Bir çocuksu tatlılık  almış sakin sabahı  Ağaçlar da geriyor  toprağa kollarını.  Bir titrek buğu  örtüyor ekinleri,  ve örümcekler geriyor  ipekten yollarını,  -sarıyor yol izleri  göğün parlak camını-  Kavaklı yolda  bir pınar durmuş şarkıya  şarkısı otların arasında.  Ve patikanın sakin  efendisi salyangoz  saf ve kendi halinde  çevresini süzmede.. Değerbilir ve  yiğit kıldı onu  doğallık içindeki bu ilahi sessizlik,  unutup dertlerini  bir gün babaocağının  istedi görmek  sonunu patikanın.. Yola revan olur menzile doğru  ısırganlı, sarmaşıklı  bir ormanda.Derken yaşlı mı yaşlı  iki dişi kurbağaya rastgelir;  hanımlar güneşlenmektedir  ortalık yerde  sıkıntılı, hastalıklı.. Şu yeni şarkılar da...  diye biri homurdanmakta,  bi şeye benzemezler.  Boş geç hepsini, der  yaralı ve handiyse körleşmiş  öbür kurbağa doğrulayıp berikini:  Ben gençken sanırdım ki,  eninde sonunda Tanrı  duyacak şarkımızı  ve eriyecek yüreği.  Ya benim görmüş geçirmişliğim,  öyle ya bunca yaşadım ben,  inancım sarsıldı bir kere,  şarkı söylemiyorum nice.... Kurbağalar sızlanıp  dileniyorlardı bir sadakacık  otları yara yara  burnu havada geçen  bir kurbağa gençten. Gölgeli orman önünde  bizim ürkek salyangoz,  haykırmak ister, nafile.  Kurbağalarsa iki adım ötede.... Bu bir kelebek mi?  der handiyse kör olanı..  İki boynuzcuğu var,  diye yanıtlar öbürü.  Salyangoz bu.Nerden,  a salyangoz, hangi diyardan? . Evden geliyorum, ama  çabucak dönsem iyi.  İşte sana ödlek bir böcek,  diye tıslar kör kurbağa.  Hiç şarkı söylemez misin sen?  Söylemem der salyangoz.Ya dua?  Hiç mi hiç öğrenmedim.  İnanmaz mısın sonsuz yaşama peki?  O da nedir ki? . O, en duru  suda yaşamaktır hep,  yakınında çiçeklenmiş kıyının  ve bol yemli bir otlağın  Ben küçükken, zavallı  ninem demişti bir gün,  ölünce gidermişim  en yüksek dallardaki  en körpe yapraklara.. Ne zındıkmış şu ninen de.  İşin aslını bizlerden dinle.  İnanacaksın doğruluğuna,  der kurbağa kızarak.. Yolu görmek niye?  diye inler salyangoz.Evet inanıyorum  vaaz ettiğiniz o sonsuz yaşama...  Kurbağalar,  pek dalgın, çekilirler,  salyangoz da yiter gider  ormanda ürkek ürkek, . Dilenci kurbağalar  put gibi kalalalırlar.  İçlerinden biri sorar:  İnanır mısın sen sonsuz yaşama?  Ben...hayır der üzgün üzgün  yaralı ve kör kurbağa.. Niçin attık ortaya bu lafı, hı,  salyangoza inandırmacasına?  Çünkü... Ne bileyim, niçin,  der kurbağa.  Kıvanç doluyum  duydukları inançla  seslenirken çocuklarım  ark içinden tanrı'ya.... Geri döner  zavallı salyangoz.Yolda  efil efil bir sessizlik  fışkırır kavaklardan.  Bir de bakar sokulmakta  bir öbek kırmızı karınca.  Giderler karışık kuruşuk  sürükleyerek aralarında  duyargaları kopuk  başka bir karıncayı.  Salyangoz haykırır:  Karıncalarım, az durun,  nedir bu ettiğiniz  kendi yoldaşınıza?  Olanı deyiverin bana,  Sen, anlat bakayım, küçük.. Ahı gitmiş vahı kalmış karınca  başlar üzgün üzgün:  Yıldızları gördüm ben.  Yıldızlar da neymiş? der  karıncalar usulca.. Salyangoz da düşünceli,  sorar: Ne yıldızları?  Evet, der karınca tekrardan,  gördüm yıldızları.  Tırmandım da en yüksek  ağaca karanlıkta  Gördüm binlerce gözü  şu kararan dünyamda.  Salyangoz sorar;  Anladım da, ne yıldızları?  Onları söylüyorum, başımızın üstünde  taşıdığımız ışıkları.  Biz görmeyiz ama,  der karıncalar devamla...  Bense bir otları görürüm sereserpe,  der salyangoz da.. Duyargalar sallayıp  çağrışır karıncalar:  Öldüreceğiz seni,  tenbelsin, baştan çıkmışsın sen,  görevin çalışmakken, . Yıldızları gördüm ben,  der yaralı karınca.  Salyangoz kestirip atar:  Bırakın şunu gitsin,  işinize bakın siz.  baksanıza şimdiden  çıktı çıkıyor canı.. Derken bir arı geçer  yumuşacık havadan.  Can çekişen karınca  dem alır sonsuz akşamdan.  Götürmeğe geliyor  beni bir yıldıza, der.. Görünce üldüğünü,  kaçışır öbürleri.. İçini çeke çeke  karmakarışık zihinle  alır başını gider salyangoz;  dert olmuştur içine  sonsuzluk meselesi.  Yok, diye sızlanır, bu yoldan nihayeti  Yıldızlara varılır m'ola  buralardan kalkınca.  Ne desem, bu yavaşlık belası  engel olur varmama.  Boş şimdi düşünmek bunları.. Her şey sis içindeydi,  ölgün güneş ve bulut.  Çağırırdı kliseye  uzak çanlar herkesi.  Ve patikanın bilge  efendisi salyangoz,  kafası karmakarışık, dinelmiş  seyrederdi çevreyi.
Ama niçin benimle konuşmuyorsun artık  Boi Bio?  Ben söylüyorum şimdi  Senin diyeceklerini  Oysa ben konuşmayı  Senden öğrendim  Yağmur ve yaprakla karışık  Gece türkülerini  Senden öğrendim, Bio Bio. Kimse bakmazdı bana çocukken  Günün doğuşunu senden öğrendim  Zorla toprağa gömülmüş gücün  Durgun çanlar gibi sessizliğini  Senden öğrendim, Bio Bio. Senden öğrendim evreni  Oysa sakız yaprakları  Kırık oklar,  Kırık, hüzünlü oklar  Bin yılda öğrettiler onu bana. Ama seni gördüm, Bio Bio  Kendini usulca denize bırakışını gördüm  Paramparça ağzını, göğüslerini  Kanlı bir öykü anlatarak  Büyük ve çiçekli  Gördüm seni, Bio Bio.
Benzetebilir miyim bir yaz gününe seni?  Sen daha sevimlisin, daha sakinsin ondan.  Sert rüzgarlar Mayısın narin çiçeklerini.  Hırpalar ;Yaz ise pek çabuk geçer...Durmadan! . Bazan, kızgın olarak,parlar gözü semanın...  Bir karartıyla sık sık söner altın bakışı ;  Her güzel,güzelliğini kaybeder: Tabiatın-  Sebep olur da bazan bu kararsız akışı! . Fakat senin ebedi yazın hiç sönmeyecek,  Dönmeyecek sendeki güzellik bir yalana.  Ölüm sana yaklaştı diye, öğünmeyecek: . Sen eşitken ebedi mısralarla zamana  Yaşadıkça insanlar, görebildikçe gözler,  Seni yaşatmak için yaşayacak bu sözler
Kötü şey uzakta olmak  Dostlarından, sevdiğin kadından  Yasaklanmak bütün yaşantılara  Seni tamamlayan, arındıran  Kapatıldığın dört duvar arasında  Sağlıklı, genç bir adam olarak. Neler gelmez ki insanın aklına  Sevinçli, özgür günlere dair  Kalmıştır yüzlerce yıl uzakta  Onunla ilk kez öpüştüğün şehir  Acı, zehir zemberek bir hüzün  Kalbinden gırtlağına doğru yükselir. Görüyorsun işte küçük adamları  Köhnemiş silahlarıyla saldıran sana  Kimi tutsak düşmüş kendi dünyasına  Kimisi düpedüz halk düşmanı  Diren öyleyse, diren, yılma  Yürüt daha bir inatla kavganı. Babeuf'u hatırla, Nazım Hikmet'i  Bir umut ateşi gibi parlayan zindanlarda  Hatırla Danko'nun tutuşan kalbini  Karanlıkları yırtmak arzusuyla  Ve faşizme karşı, zulme, zorbalığa  Düşün acılar içinde vuruşan kardeşleri. Elbette vardır bir diyeceği, bir haberi  Bir kaçağa çay sunan Kürt kadınlarının  Dağlar dilsizdir, yalçındır  Ama gün gelir bir diyeceği olur onların da  Ve dağlar, ıssız tarlalar başladı mı konuşmaya  Susmazlar bir daha, söz artık onlarındır. Kötü şey uzakta olmak  Dostlarından, sevdiğin kadından  Yasaklanmak bütün yaşantılara  Seni tamamlayan, arındıran  Ama bir devrimciyi haklı kılan  Biraz da acılardır unutma. Yıkılma sakın geçerken günler  Yaralayarak gençliğini  Onurlu, güzel geleceklerin  Biziz habercileri düşün ki  Ve halkın bağrında bir inci gibi  Büyüyüp gelişmektedir zafer.
Başladı bir amansız çöküntüdür içimde  Bilmem, gün gün yer eden ölüm müdür içimde. Gündüz gece dinlemez durmadan zonklar başım  Koca adımlarıyla bir dev yürür içimde. Ne yana baksam gece, dizboyu çaresizlik  Bir kara yalnızlıktır büyür büyür içimde. Yıkılan bir dünyanın altında ben kalmışım  Ki derinden derine bir şey çürür içimde. Hani eşsiz dostluklar, vazgeçilmez sevgiler  Bütün ümitler şimdi bir ölüdür içimde
Kaçıp kaçıp sığındığımız o yaslı evdi hep  gözyaşı loşluğunda, yarım sıcaklıkta,  kırgın perdeler, unutkan masamız,  uzak sahillerde çekilmiş fotoğraflarımızdan  hep mahçup bir sevgi taşardı.. Alıngandı şarkılarımız, alkole dayanıksız. Saatler boyu, nefes nefese planlar yapardık,  heyecanla yürürdük düşlerimizde,  bu kadarı çoktu bize, yorulurduk. Birimizin bakışı yeterdi  hayallerimizin kanatlarını yakmaya.... Sonra önüne düşerdi saçları  gün biterdi. Hep o saatlerde yaşamaktan ölürüz diye  korkardık.  Akşamın ıstıraplı eşiğini geçtikten sonra  mutfağa giderdi, çay yapmaya  çay yarım kalırdı, gider içeri  ölesiye sevişirdik.... O yaslı evden günlerce dışarı çıkmazdık  kaç gün, kaç ölüm, kaç öykü tükenip  biterdi ellerimizde.. Bir gün gelir o yaslı ev bize dar gelirdi  unutulmuş istasyonlara giderdik, ayrı ayrı  bizim gibi insanların yazdığı öyküleri  okurduk, yüreklerimiz  bir hüzün oyuncağıydı sanki,  olmadık şeylere ağlardık.. Dokunaklı bir filmin sonu gibiydi  hayatımız  tekrar, tekrar, acıya doyana dek
I.. Şu günlerde içkiye düştüm, ondan mıdır bilmem,  Daha çok seviyorum Cansever'i, Uyar'ı, Can Yücel'i  Bir de fethi Naci'yi, ve elbet Mustafa Kemal'i  Ankara Ankara  Bir kent değil burası, bir acenta dizisi,  Bir işhanı, bir umumi mümessizlik belki,  Büyük mağazalar, bahçeliğe özenen süpermarketler  Tutulmamak üzere verilmiş bir söz gibi.  Sahi kaçıncı sanat oluyordu şu mimari?  Birer önyargı gibi uzuyor çağdaş caminin minareleri.  Opera: içine dikiş gereçleri doldurulmuş ağırlıksız bir  keman kutusu,  Osmanlı Bankası davul;  Ve Emlak Kredi'yle başlayan camdan metalden bir melodika  ordusu:  Dol (An) kara bakır dol! . Biletim öldü;  Gömleğim kirli.. Ek yapıların ana yapıları böyle ezip geçmesinde  Yoksa ölümcül bir beğeni de mi gizli?  Ne derdi buna Sadettin Köpek, Necmettin Pervane ne derdi?  Tiren kuşları daha Eskişehir'den başlayarak  Çarpa çarpa bedenlerini kara vagonlara  Can boyasıyla çizer portresinin ilk çizgilerini.  Evliya Çelebi'ye kenti gezdiren rehberin de  Sesi yeraltından geliyordu ve kemiktendi elleri.. Bir kadın torbaya doldurulmuş gibi yürüyor  Yine de, belli, içi içine sığmıyor.. Büyük Millet Meclisi'ni hiç gözden kaçırmamakta  O nereye giderse peşini bırakmayan Ankara Oteli:. İş Bankası da kendine özgü bir humour'la süzüyor  Şimdi biraz daha aşağıda kalmış Anıt-Kabir'i.. İşe bak, dün humour sözcüğü için Fransevi'yi açtıydım,  "Şetaret" diyordu yanlış okumadımsa Şemsettin Sami:  Ey şetaret bankası, artık gelmiş sayılırsın Çankaya'ya! . Ben öyle her şeye dikkat eden bir adam değilim,  Ama biliyorum DÇM için Marmara Oteli'ne gideceğim  Yakamda gizlilik rozeti, eh çobanıllık da caba;  Vergi iadesi için de Stad Otel var,  Paraşüt kulesini yukardan görmüş olursun ayrıca.. Adını titizce saklayan bir sokak buldum  Şimdi söyleyemem hangi alanın arkasında,  Oradan geçerken hep seni düşünüyorum,  Belki de oralarda bir yerdesin,  Sen tavşan aralığı,  Sen ağzımın tadı,. Bir buluş gibisin! . - Ağır ol Bay Düzyazı,  Sen ancak uçağa binebilirsin! . II.. Ankara Ankara.  Ey iyi kalpli üvey ana! . III.. Biliyor musun başkentim nedense  Birbirimizden çekiniyoruz ikimiz de,  Sen yaslarına hiç yaslanmaz oldun  Ben acılarıma yeterince.. Tek boynuzlu yapılar arasında  İki katlı ve gözlüklü bir hayırevi  Dayandım ak bedenine öptüm öptüm  Aşkım değilsen haber ver benzerimi! . Her şey öyle yeni ki burda  Kolunu kaldırsan yarının folkloruna katkı  Ama ben budalalıklarla doldurdum  Yıllarca bütün boş sayfalarımı.. Şurda işte tam şu noktada Dede'nin  İç çekişi Bach'ın soluk alışına karışıyordu,  Bir kapıyı açtım ürktüm ve kapattım  Bir milyon adam ayakta bira içiyordu.. Kim kimdik o gün, unuttum şimdi,  Yalnız buz gibi bir odada oturduğumuz aklımda,  Hani o arsız sonbahar küçücüğü  Gözündeki arpacıkla ısıtmıştı hepimizi.. Sen temiz hava saklı su. Sen bayan Nihayet. Sen bir mevsimin sanat eki. Çeşmeler adın kokulu!
Benden selam olsun Bolu Beyi' ne  Çıkıp su dağlara yaslanmalıdır.  Ok gıcırtısından kalkan sesinden  Dağlar seda verip seslenmelidir. . Düşman geldi tabur tabur dizildi  Alnımıza kara yazı yazıldı.  Tüfek icat oldu mertlik bozuldu  Eğri kılıç kında paslanmalıdır. . Köroğlu düşer mi yine sanından,  Ayırır çoğunu er meydanından,  Kırat köpüğünden, düşman kanından  Çevrem dolup şalvar ıslanmalıdır.
Sizi ölesiye sevmek  yaşamın en ağır yüküydü  taşıdım ağrıyan soluğunuzu  anlamayı geceler boyu sesinizde  oynaşan titreşim ulaştı en ince sancılarla bana  kapalıydı duyumlarınız-işitmediniz  Sizi ölesiye sevmek yaşamın en ağır bedeliydi  ödedim.
Yavrum, sevgilim, sen  Tadını bir bilsen  Orada yaşamanın birlikte!  Keyfince sevmenin  Ölünceye değin  O sana benzeyen ülkede!  Puslu gökte yer yer  O ıslak güneşler  Senin yaş içinde parlayan  Hayın gözlerince  Bir gizemli ince  Tad verir gönlüme her zaman . Orda her şey süs ve güzellik,  Erinç, haz ve dirlik düzenlik. . Evimizse her yıl  Daha pırıl pırıl  Olan döşentiye bezenir;  Nadir çiçeklerin  Kokusu amberin  Uzak kokusuyla beslenir;  Tavanlar ne zengin,  Aynalar ne derin,  Ne doğulu görkemlilik bu;  Orada her şey, ince,  Kendi öz dilince  Gizleriyle doldurur ruhu. . Orda her şey süs ve güzellik,  Erinç, haz ve dirlik düzenlik. . Bak gemiler suda  Bir derin uykuda,  O gezmeye düşkün gemiler;  Hepsi de en ufak  Arzun için uzak  Ülkelerden çıkıp gelirler.  -Ve gün batımları  Giydirir kırları,  Kanalları, kenti gitgide  Altınla, yakutla;  Uyur şimdi dünya  Sıcak bir aydınlık içinde. . Orada her şey süs ve güzellik  Erinç, haz ve dirlik düzenlik.
-OKTAY RİFAT'A-. Önce bütün şairlere selam  Sonra şunu söylemek isterim  Ölüm hiçte güzel değil  Ne sabah var ne akşam. Sokakların ellerinden öperim  Bana yaşamasını öğretmişlerdi  Dost olsun düşman olsun  İnsanlara iyi günler dilerim. Söyle sarı saçlı daktiloya  Ben yokum artık  Vefasız dostlara hatırlat  Kimseye kalmaz o dünya. Nasıl unuturum güzeldi yaşamak  Fakat hakkı varmış Oktay'ın  "Hatıralar da dal istiyor  Kuşlar gibi konacak"
Ne saygı ne sevgi ne hürmet kaldı  Vallahi dünyanın sonuna geldik  Vicdanın yerini cüzdanlar aldı  Vallahi dünyanın sonuna geldik  Billahi dünyanın sonuna geldik. Baba evladından çekinir oldu  Fazilete meydan okunur oldu  Şeytan bile bizden sakınır oldu  Vallahi dünyanın sonuna geldik  Billahi dünyanın sonuna geldik. Ezenle ezilen aynı saftalar  Adalet hak hukuk tozlu raftalar  Kıyamete süre biçen softalar  Vallahi dünyanın sonuna geldik  Billahi dünyanın sonuna geldik. Bir ihtar gizlidir sanki her yanda  Bir feryat yükselir dolaşan kanda  Şehit yatan da bir vatan satan da  Vallahi dünyanın sonuna geldik  Billahi dünyanın sonuna geldik
Kedi ve kasımpatı kokuyor bütün sokaklar  Dilinin dönmediği duaları sayıklıyor  Zeyniler Köyünde Çalıkuşu şimdi artık zaman  Yağmur yağıyor durmadan  Ağlıyorum kaşarlanmış bir masumiyet olarak  Bir çılgının  Kedilerin ruhlarımızı okuduğuna inandırmaya çalışan herkesi  Bir elimde tabanca  Bütün dualarım delik deşik.. Başörtülü bir anne olarak bekliyorum,  Ruhumun şark hizmetinden dönüşünü  Mahalle kavgalarına karışmadan.  Kocaman bir kabakla boğuşuyorum bazen,  Doğruyor ve kızartıyorum onu  Günler Külkedisi, akşamları kömür yakıyoruz  Hikayeme bir hayat yazmak istiyorum  Pek de inandırıcı olmayan  Hayatıma bir ölüm.  Ihlamur göndermek istiyorum ruhuma, yün eldivenler  Geçmişim:  Romantik radyo dinleyen o eski arkadaşım.  Limon ağaçlarından bahsetmek istiyorum son bir kez daha  Beni masalların ortasında bırakıp giden ruhuma.. Otobüs duraklarında yağmurlar bekliyor beni,  Yağmurla beraberliğimden doğan  birinci ve yüz bininci hayaletim  Ucu ısırılmış bir simidin acısını durmadan  O kadar çok, o kadar çok hissediyorum.. Fareler yer altından fırlatılan havai fişeklerdi  Haberler getiriyorlardı, hep kötü haberler  Akşamları günahkar yazarkasalar kadar  Z raporları kadar uzun şiirlerim.  Elinde bir paket çubuk krakerle geçmişim  O eski arkadaşım  Yıkanmış midesiyle  İskambil kağıtları kusan, zarlar  Maça kızı ve pis yedili sayesinde  Kaç kere ölümle randevulaştı.  Plastik çiçeklerle ziyaretime geldi hayat  Semt pazarından alınma hırkasıyla  Her bastığında gıcırdayan tahtalarıyla  Öyle çok sevdim  Binlerce kapıcı karısından birinin ismiydi sanki kader. Delirdiğim altyazı şimdi aynalarda  Vazgeçtim sonunda hep tura gelen uğur paramdan  Yazık, hiçbir şair bir çiğ tanesi kadar bile sızamadı kağıda  Kayıp şiirlerim gül resimleridir şimdi  Yazık, bir son mektup bile bırakmadan gitti  Zeyniler Köyü’nde Çalıkuşu şimdi zaman.
- 1 -. Gök uzak, yer uykuda,  Yalnız değilim ama,  Bir açık pencereden  Ay doluyor odama.  İçim odam gibi loş  Ürperiyor gecede,  Şurada yatağım boş,  Burada uykusuz ben.. - 2 -. Gök uzak, gün uykuda,  Engin mesafelerle,  Ay giriyor buluta..  Sesler hatırlatıyor  Bana uzak-yakını.  Durdurmak istiyorum  Saatin tiktakını! . - 3 -. Ses yok, mesafe silik,  Odamda varlığımın  Bütün tüyleri dimdik.  Odamda iki kardeş,  Bakıyor birbirine.  Birisi can veriyor,  Öbürünün yerine.  Odamda iki kardeş  Biri dün, biri yarın... - 4 -. Dün koyu gölgeleri  Üzüntülü bir ömrün;  Beni bana benzeten,  Bütün benim olan dün.  Çağırınca ses veren  Derin bir kuyu gibi,  Yıkılmış kenarları,  Çekilmiş suyu gibi.. Ve bu harabezarın  Yanıbaşında yarın,  Gülüyor acı acı.  Değil bana yabancı  Bu beyaz, temiz yüzün  Ziyneti olan hüzün.  Taze çizgilerini  Yakından tanıyorum,  Sesini eserimin  Son beyti sanıyorum.. - 5 -. Ben su istemiyorum  O karanlık kuyudan.  Bana en unutulmaz  Acıları uyutan  Bir baş dönmesi lâzım.  Ama kalbim duracak  Kapanacakmış ağzım.  Ah ey hülyalarımın  Aynası gibi dümdüz  Bana gülümseyen yüz!  Ey yazıma benzeyen  Bu yüzün çizgileri! . - 6 -. Odamda iki kardeş:  Biri dün, biri yarın.  Ve ben aralarında  Bir köprüyüm onların...
Evinizin önünde dolaşsam  Seni bulamazdım,  Sen gözlerinde bahçeler olan  Şimdi evimdeki karım.  Senin kadar güzel olsun çocuklarım. Gökyüzü bugün ne kadar da çok  Yıldızlarla dolu avuçların
Bayılırım şu düzenli dünyaya  Kışı, yazı, baharı, güzü, gecesi gündüzü sırayla  Ağaçların kökü içerde  Dalların başı yukarda  İnsanların aklı başında  Beş parmak yerli yerinde  Baş, işaret, orta, yüzük ve serçe  Diyelimki kalksada serçe, orta parmağa doğru yürüse  Ne haddine  Yahut akasyanın biri başını toprağa daldırdığı gibi bir gezintiye çıksa  Merhaba kestane merhaba çam  Esselamunaleyküm ve aleykümselam  Kimsin nesin nerelisin derken  Laf açılırmı bizim akasyanın kökünden  Bir uğultudur başlar rüzgarda  Kökü dışarda, Kökü dışarda  Bayılırım şu düzenli dünyaya  Kışı, yazı, baharı.güzü.gecesi, gündüzü sırayla  Ağaçların kökü içerde  Dalların başı yukarda  İnsanların aklı başında  Altta ölüler  Üstte diriler  Gel keyfim gel
şaşı rıdvan şaşı allahın belası  yaradana yan bakmış yedi silsilesi  dua namaz bilmez kara kara kafir  yek gözü mercimek yek gözü çakır  şaşı rıdvan şaşı allahınbelası  ne sancağı belli ne iskelesi  soyu sopu fukara özü hepten fakir  yek gözü mercimek yek gözü çakır
Nereden bilecektin seni sevdiğimi  Hiç fısıldamadım ki kulaklarına aşkımı  Senin için  Günlerce gecelerce ağladım  Nereden bilecektin  Hiç silmedim ki yanında gözyaşlarımı...
Bir kapalı çarşı büyür gider  Ben gönlümden başka yerde olamam. Piyano üstüne birkaç söz yani  Aşksız ve müziksiz herşey anlamsız. Şefkatten terlikler sergilenmeli  Bir çocuk yanağı ayaklarında. Varla yok arası yürüyen ilgi  Tereddüt heykeli bir sinemadır. Suskunluğu bölen kızgın bir sitem  Unutulmuş vitrinde pol ve virjini. Huzur limanına uğrar mı bilmem  Sonsuza yönelen vapurlarımız. Anı galerisi kutlu İstanbul  Fatih'ten asılar sürdürmektedir. Sokaklar insanlar hep bize küstü  Deniz kenarında bir öğle üstü
24  İnci ateşi usta dalgıçla söner,  Usta dalgıçta elbet olmalı hüner,  Malı yârin elinde, canı avuçta  Dibe giderken başı ayağa döner!
A bülbülüm garip garip  Ötme beni ağlatırsın  Varıp yâdlar arasında  Yatma beni ağlatırsın. Bülbül gibi zardır işim  Akıttım çeşmimin yaşın  Hışımlanıp hilâl kaşın  Çatma beni ağlatırsın. Aşık olan neyler malı  Ağlamaktır anın kârı  Sevdiğim karşımdan bari  Gitme beni ağlatırsın. Der ki Aşık sana kuldur  Ezelden bildiğin haldir  Ya azat eyle ya öldür  Satma beni ağlatırsın
Gül ruhluların misali yoktur.  Hurşidin o rengi âli yoktur. . Ağyar ile ülfet etmek ister  Ben ölmeden ihtimali yoktur. . Cevretme değil fedayı aşka,  Öldürse dahi vebali yoktur. . Allah'adır istinadım ancak  Nevi beşerin kemali yoktur.
Rabbim, nihayet sana itaat edeceğiz...  Artik ne kin, ne haset, ne de yaşamak hırsı,  Belki her sabah vakti, belki gece yarısı,  Artık nefes almayı bırakıp gideceğiz...  Ben artık korkmuyorum, herşeyde bir hikmet var  Gecenin sonu seher, kışın sonunda bahar.  Belki de bir bahçeyi müjdeliyor şu duvar,  Birer ağaç altında sevgilimiz, annemiz.  Gece değmemiş sema, dalga bilmeyen deniz,  En güzel, en bahtiyar, en aydınlık, en temiz  Ümitler içindeyim, çok sükür öleceğiz...
Kurt kocadı, kötürüm oldu,  Bunu sezen bir genç atı  Yakaladı kurdu yoldu,  Dedi: 'Haydi tüysüz dayı, . Yürü, yine yiğitlik sat;  Dar et bize yeşil yurdu! '  Piçlerine dedi: 'Fırsat  Kaçırmayın, boğun kurdu! '. Zavallı kurt öldü, inde  Beş yavrusu kaldı öksüz  Fakat bir kaç yıl içinde  Bunlar birer yiğit, gürbüz. Kurt olarak saldırdılar,  Yeşil yurttan ayıların  Vücudunu kaldırdılar.  Çocuklarım ibret alın:  Her bugüne var bir yarın!
Sonsuz özdeyişlerden yükselirler  Sonlu eylemler zayıf çeşmeler gibi,  Vaktinde ve titreyerek eğilirler.  Bizde her zaman sessiz duranlar oysa,  Mutlu güçlerimiz, gösterirler  Kendilerini bu dans eden gözyaşlarında.
ağlar çekiliyor sulardan sular da biziz. bir sokağı yürüyorum ardımda peygamber çiçekleri  kaldırım taşları, unutulmuş bir an, tırnak izleri  ardımda fistolu perdeler, özenle saklanmış tabancam  bir sokağı yürüyorum ağlar çekiliyor sulardan. herkes küçük bir hayatı doldururdu tıka basa  anı biriktirirdi herkes; yaşamak buysa!  usulca beklerdik sessizliğin çökmesini. susardık  sonra yataklara ulaşırdık tören adımlarıyla. bir sokağı yürüyorum ardımda kayboluş  dilenciler, sözcükler, tozlu resmi dedemin  'ölüm gibi birşey oldu ama kimse ölmedi' dizesi  elektrik direkleri, fallar, yalanlar ardımda. ölümlere ağlanırdı, tozu alınırdı küçük yaşamların  nerde gülmesi gerektiğini bilirdi herkes  nerde susması gerektiğini. gitmesini bilmezlerdi ama  çünkü gitmek yeniden başlamaktır kendine  ve eksik kalan ne varsa.... postacılar gelmeden okunurdu mektuplar  gurbet denirdi; tren daha yanaşmadan gara  bilinirdi kimin geleceği. yolcular da yalandı  yalandı ağlamaklar. kurallar vardı, yasalar, tarihler  sevişmek yasaktı örneğin ve şüheda fışkırırdı arada bir  çiçekleri hiç açmayan topraklardan. bir sokağı yürüyorum ardı arkası kesilmiyor çocukların  ağlar çekiliyor sulardan sular da biziz  bir sokağı yürümek gibi sevgilim; herşeyiz  eski ve yeni olan
Işığın benim için yanmıyor geceleri  Benim sesimle uyanmıyorsun uykularından. Doğan günle canlanan sevincin  benim için değil.  Yenilenen güzelliğin,  dinlenen elin.. Benim sevdam koduğun gibi,  kuytuda saklı durur  Suçlu,  sen suçladın.  Elden günden utanır .... Kulağı ayak sesinde  senin ayak sesinde.
asla uğraşma aşkını anlatmaya,  aşk varolur yalnızca dile gelmeden;  nasıl hareket ederse soylu rüzgar  sessizce, görünmeden.. anlattım aşkımı, anlattım aşkımı,  anlattım ona tüm yüreğimdekileri;  titreyerek dehşetli korkularla, buz gibi,  ah! yanımdan ayrıldı.. uzaklaştıktan az sonra benden,  bir gezgin onu elde etti,  sessizce, görünmeden:  ah, bu inkar edilmezdi.
Gökte bulut yerde kar  Seçilmez olmuş dağlar  Ne bir ses ne bir ışık  Oy lili oy lili oy lili  Ağamsın sen  Paşamsın sen karanlık  Namlular ışıtmaz geceyi oy lili. Çevirdiler gece vakti  Dağların gecesiydi  Aslan gibi bir yiğit  Oy lili oy lili oy lili  Ağamsın sen  Paşamsın sen karanlık  Kelepçe ışıtmaz geceyi oy lili. Vurun beni kemik kemik  Sökün beni tırnak tırnak  Deri deri yüzün beni  Oy lili oy lili oy lili  Aslan gibi bir yiğit  Sevdası da sevda ha  Ne bir ses ne bir ışık  Ağamsın sen  Paşamsın karanlık  İşkence ışıtmaz geceyi oy lili. Oy lili hayran sana  Yarınlar bayram sana  Karalığın devleri cüceleri  Aydınlığın oy lili oy lili  Gel sallana sallana bir oyana bir bu yana  Çocukça düşe kalka derlenip toparlana  Oy lili oy lili
yani sen de denizsen be Marmara  iki bogazin var diye gol demiyorlarsa sana  canina okurum ben boyle isin  haberin var mi ben alti bogaza birden bakarim  benden sorulur Elif'imin  benden sorulur dort seytanimin karin toklugu  senin Istanbul'un okula gider mi, kagit kalem ister mi  Canakkale'nin cocuk felci, yatak yorgan yatmasi var midir  adalarindan birinin bile ah Marmara kara midir bahti  yani sen de denizsen Marmara  otur hesapla bak, uc kere daha denizim senden  ama bana deniz diyen yok o baska dava  Sariyer'in oralara mavi bir nokta koyan yok  atlaslara falan da yazilmaz tuh ki adim  ne dersen de dunya tersine donuyor Marmara  seni Bogazlar besliyor iki ucundan  ben de alti bogazi ay ortasi biten maasla  kizip kopurme ama  hic deniz gormesek yutardik belki Marmara
Bu müze var ya bu müze  Seninle gezerken güzel  Kimseler yoksa salonda  Seni öpmek en güzel  Bu rakı var ya bu rakı  Seninle içerken güzel  Kimler olursa olsun varsın  Rakılı ağzından öpmek en güzel  İşte bu dünya var ya bu dünya  Seninle yaşarken güzel  Sen varsın ya sen  Ancak benimleysen güzel
Değilmi ki o derin acılarımla şimdi  Buna destek olacak tek bir kolda yoksunum  Ve çocuklara bile zorlukla gülüyorum  Ve açmıyor içimi çiçekler renkleriyle  Anlamalıyım artık: yaşadın yeterince! . Değilmi ki ilkbahar kuşatınca her yanı  Doğayı şenlik yerine çevirdiğinde tanrı  Bu görkemli sevdaya aşksız bakıyorum  Değilmi ki gün-gece ışıktan kaçıyorum  Duyarak o en gizli kederi herşeydeki. Değilmi ki ruhumda umudum yenik düştü  Değilmi ki bu güller, kokular mevsiminde  Sevgili kızım benim, içimde, ta derinde  Yalnız senin yattığın karanlığa özlem var  Mademki öldü kalbim, yaşadım yeterince! . Yeryüzünde yükümü tek bir gün reddetmedim  Arığım işte orda, burda başak demektim  Yumuşadım gitgide, yaşama gülümsedim  Ve yaşamın o büyük, dipsiz gizi dışında  Dimdik durdum ayakta, kimseye eğilmedim. En iyisiyle yaptım yapabildiklerimi  Ne çok uykusuz kaldım, ne çok hizmet götürdüm!  Sonra acılarıma güldüklerini gördüm  Nefretlerine hedef seçildikçe üzüldüm  Anarak çalışıp çektiklerimi. Tek kuşun uçmadığı şu dünya sürgününde  Öyle bezgin, ışıksız, ellerimin üstünde  Diğer tüm kölelerin alayları içinde  Taşıdım ağlamadan al kanlara bulanıp  Koparılmaz zincirden payıma ne düştüyse. Şimdi bakışlarımın ancak yarısı bende  Ötesi darmadağın acılı gömütlerde  Dönüpde baktığım yok çağıran olsa bile  Sersemlik ve sıkıntı yüklü bir uykusuzum  Hiç gözünü kırpmadan kalkmış şafaktan önce. Miskin karanlığımın orta yerinde şimdi  Yanıt vermeye bile gönül indirmiyorum  Canımı sıkıp duran o en günücü ağza  Ulu Tanrım gecenin kapısını aç bana  Ki çekilip gideyim, dönmeyeyim bir daha!
Dag biçaklar  Erkenden  Güzelligini  Gecenin
Âşıka ta’n etmek olmaz mübtelâdır n’eylesin  Âdeme mihr ü mahabbet bir belâdır n’eylesin  Gönlü dilberden kesilmezse acep mi âşıkın  Gamzesiyle tâ ezelden âşinâdır n’eylesin  N’ola ta’yin etse zabt-ı mülk-i hüsnü gamzeye  Zülfü bir âşüfte-i ser-der-hevâdır n’eylesin  Zülfüne kalsa perîşân eylemezdi dilleri  Anı da tahrîk eden bâd-ı sabâdır n’eylesin  N’ola olsa muztarib hâl-i dil-i uşşâkdan  Sînesi âyîne-i âlem-nümâdır n’eylesin  Olmasa Nef’î n’ola dil-beste zülf-i dilbere  Tab’-ı şûhu dâma düşmez bir Hümâdır n’eylesin
Bizim sahraların başı  Duman duman pare şimdi  Sevişmesi ne hoş olur  Ayrılması yaman şimdi. Erisin dağların karı  Ben çekerim ahuzarı  Kadir mevlam gönder yari,  Gönül ister hemen şimdi. Benim yarim şimdi çıkar  Çıkıp da yollara bakar  Emrah'ı odlara yakar  Boyu selvi, revan şimdi
Niçin bize öylece nazar eğledin,  Geleceğimize karamsar baktığımız,  Sevdamıza, ferdi mutluluğumuza  Derman olarak yanaşmadığımız?  Kader, neden kısmet eyledin o duyguları,  Birbirimizin yüreğini anımsadığımız,  Sık olmayan kalabalıklar ortasından  Asıl yakınlığımızı ha bire aradığımız? . Ah, binlerce insan bilmiyor ki,  Efkar dolu gezinirken, gönüllerini,  Gelgit salınıyorlar, ve koşuyorlar  Ümitsiz, umulmadık sakıncalara;  Yakınıyorlar yine, hızlı sevinçlerin  Beklenmedik şafakları sökerlerken.  Sadece biz, çaresiz aziz ikimizin  Karşılıklı neşesi esirgeniyor sahiden.  Kendimizi anlamadan birbirimizi sevmek,  Ötekinde görmek hiç olmadığını,  Körpecik saadetin düşünü avlamak,  Sallanmak, rüya da olsa, her kabusta.. Mutlu, o ki abes bir hülya peşinde!  Mutlu, o ki uyanması dahi batıl ola!  Her an ve her bir bakış kudretle  Rüya ve azmi güçlendire kol kola.  Söyle, talih bize ne sunmak ister?  Söyle, ferman nasıl bağlar daha beter?  Aman, sen cana yakın zamanlarımda  Ya bacımdın, ya da kadınım hatırımda.. Hakikatimdeki her bir çehremi bilirdin,  Algılardın en şirin damarımın erliğini,  Tek bir bakışla okurdun sen ta içimi,  Sen, fani gözlerin nadir seçebildiğisin.  Ilım damlatırdın kızgın kanıma,  Düzeltirdin divane asi akımı,  Ve melek koynunda tırmanırdı  Yığılmış göğsüm yine semaya.. Gönlümü sihirli hafiflikte genç tutardın  Ve kimi zor günlerinde hazin aldatırdın.  Hangi Rahmetti o vuslata yakın,  Onun ayaklarına kapandığı zaman.  Bağrını seninkiyle kabardığını sezdi,  Gözlerinde kendini benzer seyretti,  Ve uyanışını bütün duygularının,  Ve sakinleştiğini, kaynayan kanının! . İşte tüm bunlardan uçan anı  Ancak şimdi hapis kalpte saklı,  Ezeli gerçeği ebedi aynı duyar içinde  Ve tazesi dönüşür böyle işkenceye.  Ruhumuz hep yarım gelir birbirimize,  En parlak günler bile ağarır gözümüzde.  Ne mutlu o kader ki, yalnız bir ıstırap,  Değiştiremeyecek ikimizi de ilelebet.. Çeviri: Musa Aksoy
Çünkü yaşamak gibi bir şeydi yaptığı  Anasız bir tay gibi coşkun ve hüzünlü  Akşamın dinginliğini otluyordu o zaman. Her sabah denize çıkar, bir elma yerdi  Hüznünü ve çılgınlığını elmanın  Gözünü yumsan ağzında duyarsın. Ellerine bakma artık  Çünkü kar yağıyor  Çılgın hüzünlü. Büyük kentleri düşünse de rahatlasa  İşte her şey nasıl haince karıştırılmış  Kirli çamaşırlarla sabunlar ayrı semtlerde  Saatin sonunda meydan  Suyun sonu ilerde  Böyle yaşamak zordur elbet anlıyorum  Çılgın ve hüzünlü. Çünkü bakışları yazda geçmiş bir geceyi andırıyor  Yaşanmış mı temmuzda mı belli değil  Çılgın ya da hüzünlü. Şimdi dolaşıp duruyor aramızda  Kıpkırmızı bir duygu olarak  Doğudan batıya bir güz halinde  Çılgın ve hüzünlü. Biraz dağ yollarını öğrenmesi gerekir sanırım  Kahırçeker mekkâri katırları gibi  Onlar ki hiçbir şeyleri yok  Korkunca çılgın sevinince hüzünlü. Kar dindi  Gerçekten dindi  Ellerine bakabilirsin artık.
Neden öldün Nâzım? Senin türkülerinden yoksun   ne yapacağız şimdi?  Senin bizi karşılarkenki gülümseyişin gibi bir pınar   bulabilecek miyiz bir daha?  Senin gururundan, sert sevecenliğinden yoksun   ne yapacağız?  Bakışın gibi bir bakışı nereden bulmalı,   ateşle suyun birleştiği  Gerçeğe çağıran, acıyla ve gözüpek bir sevinçle dolu?  Kardeşim benim, nice yeni duygular, düşünceler   kazandırdın bana  Denizden esen acı rüzgâr katsaydı önüne onları  Bulutlar gibi, yaprak gibi uçarlar  Düşerlerdi orada, uzakta.  Yaşarken kendine seçtiğin  Ve ölüm sonrasında seni kucaklayan toprağa.. Sana Şili'nin kış krizantemlerinden bir demet   sunuyorum  Ve soğuk ay ışığını güney denizleri üzerinde parıldayan   Halkların kavgasını ve kavgamı benim  Ve boğuk uğultusunu acılı davulların, kendi yurdundan...  Kardeşim benim, adanmış asker, dünyada nasıl da   yalnızım sensiz.  Senin çiçek açmış bir kiraz ağacına benzeyen   yüzünden yoksun  dostluğumuzdan, bana ekmek olan,  rahmet gibi susuzluğumu gideren ve kanıma güç katan  Zindanlardan kopup geldiğinde karşılaşmıştık seninle  Kuyu gibi kapkara zindanlardan  Canavarlıkların, zorbalıkların, acıların kuyuları  Ellerinde izi vardı eziyetlerin  Hınç oklarını aradım gözlerinde  Oysa sen parıldayan bir yürekle geldin  Yaralar ve ışıklar içinde.. Şimdi ben ne yapayım? Nasıl tanımlanır  Senin her yerden derlediğin çiçekler olmaksızın bu dünya  Nasıl dövüşülür senden örnek almaksızın,  Senin halksal bilgeliğinden ve yüce şair onurundan yoksun?  Teşekkürler, böyle olduğun için!  Teşekkürler o ateş için  Türkülerinle tutuşturduğun, sonsuzca.. (Türkçesi: Ataol Behramoğlu)
takalar geçiyor allı yeşilli  takalar geçiyor dümenleri lâzlı  takalar geçiyor en nazlı  yelkenlilerden de güzel. güvenli sularda işsiz dönenen  gezi yelkenlerinden çok duyarak denizi  takalar geçiyor enginlere  yamalı göğsünü gere gere. takalar geçiyor yükle yürekle  takalar geçiyor emekle dolu  günlük güneşlik kıyılarından kopmuş  denizlerde Anadolu. kıyılar kadın olmuş  açılır gider erkeği  takalar takalar toprağın  denizde çarpan yüreği
Tarz-ı selefe takaddüm ettim  Bir başka lügat tekellüm ettim. Ben olmadım ol güruha pey-rev  Uymuş beli Gencevi'ye Hüsrev. Billah bu özge maceradır  Sen bakma ki defteri beladır. Zannetme ki şöyle böyle bir söz  Gel sen dahi söyle böyle bir söz . Erbab- suhan tamam ma'lum  İşte kalem işte kişver-i rum. Gördün mü bu vadi-i kemini  Divan yolu sanma bu zemini. Engüşt-i hata uzatma öyle  Beş beytine bir nazire söyle. Az vaktte söyledimse anı  Na- puhteliğin değil nişanı. Gördük nice şahlar gedalar  Bir anda yapar onu babalar. Gencinede resm-i nev gözettim  Ben açtım o genci ben tükettim. Esrarını mesneviden aldım  Çaldım beli miri malı çaldım. Fehmetmeğe sen de himmet eyle  Ol gevheri bulda sirkat eyle. Çok görme bu hikmeti beyanım  Tevfika havale eyle canım. İn dem ki zi şairi eser nist  Sultan-ı suhan menem diger nist
Yamru yumru söylerim her sözüm kelek gibi  Ben avare gezerim sahrada leylek gibi  İşim kalp sözüm yalan ben değil adım filan  Bu halk insana derim sözümü gerçek gibi  Aşk kuşları derilse aşktan dane verilse  Usulüm toya benzer avazım ördek gibi  Terketmedim benliği bilmedim insanlığı  Suretim adem veli her huyum eşek gibi  Arifler sohbetinde marifet söyleseler  Ben de hemen düşünmem ürerim köpek gibi  Gerçi Hakk'ın halkıyım marifetsiz aylakım  Arifler sohbetinden kaçarım ürkek gibi  Bu marifet ilminden haberim yok cahilim  Benden mana sorsalar sözlerim sürçek gibi  Aşıklar can içinde aşikar gördü Hakk'ı  İşitmenin manası olmıya görmek gibi  Miskin Saryı kıydın kul oldun sen nefsinde  Senin hırs ü hevesin tuttu seni fak gibi.
Gençliğe. Yürüyordum: Ağlıyordu ırmaklar;  Yürüyordum: Düşüyordu yapraklar;  Yürüyordum: Sararmıştı yaylalar;  Yürüyordum: Ekilmişti tarlalar.. Bir ses duydum, dönüp baktım, bir kadın:  Gözler dönük, kaşlar çatık, yüz dargın;  Derileri çatlak, bağrı kapkara,  Sağ elinin nasırında bir yara. Başında bir eski püskü peştemal  Koltuğunda bir yamalı boş çuval...  ........................  -Ne o bacı?  - Ot yiyoruz, n'olacak! ..  -Tarlan yok mu?  - Ne öküz var, ne toprak...  Bugüne dek ırgat gibi didindim;  Çifte gittim, ekin biçtim, geçindim,  Bundan sonra...  - Kocan nerde?  - Ben dulum;  Kocam şehit, bir ninem var, bir oğlum.  - Soyun, sopun?  - Onlar dahi hep yoksul!  Ah Efendi, bize karşı İstanbul  Neden böyle bir sert, yalçın taş gibi?  Taşraların hayvanlık mı nasibi? ..  ........................  Hayır hayır, bu nasibi almak için doğmadın.  Onun için doğdun ki sen kadınlığın hakkiyle  Ocağının karşısında saadete eresin,  Göğsünü kabarttıran anneliğin aşkiyle  Evladına südün gibi pak duygular veresin.  Sen bir aziz yoldaşsın:  Senin sesin hayat için dövüşmeğe koşturur;  Senin sevgin vatan için fedakarlık öğretir;  Senin yüzün insan için bir merhamet duyurur;  Senin ile insanoğlu yeryüzünü şenletir.  Lakin bizler bu hakları unuttuk;  Kadınlığı hayvanlıkla bir tuttuk;  Ninen gibi sana dahi hor baktık;  Seni dahi garip, yoksul bıraktık! ..  ........................  Kinler için karaları bağlıyan,  Zevkler için zelil sefil ağlıyan.  Acı gören, cefa çeken, ezilen,  Irzdan başka her şeyini veren sen!  Sen şu güzel vatanında cehennemde gibisin;  Gözyaşınla ıslattığın kanlı toprak üstünde  Sana her yer bir çöl gibi cıvıltısız, çiçeksiz;  'Ekmek' diye ağladığın sağır bir halk önünde  Sana herkes bir kurt gibi merhametsiz yüreksiz.  Senin herbir ümidin  Ayrılıksız, yoksulluksuz bir dünyaya kalmıştır,  Oraya ki masum çiftler hıçkırıksız yaşarlar;  O melekçe sevgilerle birbirini okşarlar;  Ve burada Allah bütün dilekleri yaratır?  Ne vakte dek gençliğine hakaret,  Bu ayrılık, bu gözyaşı bu ölüm? ..  Bu sert demir, bu ağır yük. bu zulüm?  Yazık, sana ağlamıyan şiire;  Yazık, sana titremiyen vicdana;  Yazık, sana uzanmayan ellere;  Yazık, seni kurtarmıyan insana! ..  ........................  Ey vatanın bağrı yanık bucağı.  Hani senin bereketli hasadın,  Yeşil yurdun, mesut çatın, şen çiftin?  Hani senin medeniyyet hayatın,  Yolun, köprün, kazman, iğnen, çekicin?  Ey Türklüğün otağı!  Ne vakte dek bu acıklı sefalet,  Bu viranlık, bu inilti, bu kaygu?  Ne vakte dek bu uğursuz cehalet.  Bu taassup, bu görenek, bu uyku?  ........................  Yazık, sana ağlamıyan şiire;  Yazık, sana titremiyen vicdana,  Yazık, sana uzanmayan ellere;  Yazık, seni kurtarmıyan insana! ..
Biten bir aşk için  Söylenecek söz şu olmalı:  - Güzeldi yine de
Duyduğum, dokunduğum, gördüğüm, tattığım, kokladığım için var bu dünya..Farkında olduğum için.. Kendim yazdım, kendim oynadım en başından beri..  O yüzden ki bir dünya yarattım, roller verdim sahnedekilere..  Sevdim; sevgilim, paylaştım; dostum dedim..  En derinimde hissettim; annem, kızdım da kıyamadım; babam dedim..  Geçer dediklerimi geçirdim..  Biter dediklerimi bitirdim..  Nefret ettiklerimi sildim, geçtim..  Gün oldu; silkindim, yeter dedim..  Geride bıraktıklarım hesap sormaya kalkmasın o yüzden bana..  Farkında olduğum için var oldunuz, vazgeçtiğim için bugün yoksunuz..  Bu nasıl bir cüret ki; bir başka hayata müdahil olma, umarsızca sorgulama, pervasızca yargılama hakkını bulur insan kendinde..  Haddinizi aşmayın ey faniler..  Ben yok olmayı kabullenirken, kar taneleri mütemadiyen ayak izlerimi kapatmaktayken, güneş bile her gün batarken, sizdeki ne arsızlıktır; silinmeyi dahi kabul edemiyorsunuz bir başka faninin zihninden.. Mezarlıklar, kendini vazgeçilmez sananlarla doluyken, yerin üstündeki bu şatafat da neyin nesi oluyor acep?  Uğraştırmayın da dağılın hadi..  Dağılın ve gidin, ama bilin..  Kör cehalet çirkefleştirir insanları!  Suskunluğum asaletimdendir...  Her lafa verecek bir cevabım var...  Lakin bir lafa bakarım lafmı diye, bir de söyleyene bakarım adam mı diye.... Mevlana
Uzanmis koca burun açik denize dogru,  Lacivert ve gri gecenin degerinde.  Karanlikla baslar bir dünya sevgisi,  Deniz feneri parlar,  Talihe aldirmadan kayalar üzerinde.. Bulutlar birlesir alaca düzlüklerde,  Çöker uzak limanlardan bir sis.  Bir sikinti baslar karanliginda kaderin,  Bildirir, yaninca yaninca,  Ömrün neresindesiniz, askin neresindesiniz?. Yüregin mi daraliyor, yildiz isiginda,  Birak anilar gitsin biraz daha geri.  Ruhu götürmeden vakit yürüyebilir,  Düsün nasil durmus sabirla yüzlerce yil,  Hep bu benekte bu deniz feneri.. Bak deniz savaslarina, yasli korsanlara,  Uçan dalgalara, uyuyan rüzgara bakmis,  Bir tek göz kadar kara ve mavi,  Enginle bos,  Kismetsiz balikçilara bakmis.. Saçlarinda tuz kokan, ölü kokan bir serinlik,  Yüzünde bir firtina tadi.  Durursun yorgun, umutsuz,  Birden bir daha yanip söner, sevinçle titrersin,  Bir sey, belki de yasaman uzadi.. Yaslidir dullarin ölçülmez özleminde,  Güçlüdür kocaman geceleri tasir.  Delidir, konusmaz, uyumaz,  Sonrasizligin iyiligini bekler, kötü günlerden,  Akillidir.. Sarhos gemilerimiz sallanir sallanir,  Gömülmüs kasirgalarin uykusuyla belli,  Kayalar mezarlara benzer enginlerden,  Duyulur sudan göge kadar,  'Ölüsü kandilli.'. Vakit yok olur, zamandan bosalir varlik,  Düsmez burçlardan haber.  Bir ugursuzlukla agir ve yorgun,  Bütün insanlar bitti sanirsiniz,  Deniz feneri gülümser.
Ne zaman seni düşünsem  Bir ceylan su içmeye iner  Çayırları büyürken görürüm.. Her akşam seninle  Yeşil bir zeytin tanesi  Bir parça mavi deniz  Alır beni.. Seni düşündükçe  Gül dikiyorum elimin değdiği yere  Atlara su veriyorum  Daha bir seviyorum dağları.
Benden selâm eylen şol nazlı yara  Her beni gördükçe gülüp durmasın  Aldırdım aklımı oldum divâne  Aklımı başımdan alıp durmasın. Kız seninle böyle miydi pazarım  Kara kaşlarında kaldı nazarım  Yol üstünde kazmasınlar mezarım  Yar gelip geçtikçe yanıp durmasın. Kız seninle bir bahçecik dikelim  Ayvasından turuncundan satalım  Gel sarılıp bir gececik yatalım  Ahu zarım sende kalıp durmasın. Karacaoğlan der ki Hakk'a bakadur  Yollar çamur belki çöker bükedur  Çekemem kahrını bağrım yufkadur  Arada haberin gelip durmasın
Balıklar için deniz lazım,  Sevişmek için işsiz olmak  Ve geceleri yatakta  Duymamak için tabanların sızısını  Zengin olmak lazım.  Halbuki ıslık çalmak için  Birşey lazım değil.
Küçük anne, kelepir kız,  Bir şey söyle bana,  bana bir laf et ki binlerce,  Onbinlerce görüntü anlatamasın.. Genceli Nizami'nin dediği gibi  Taşı onunla yıkasalar  Üzerinde akik biter,  Bakışların ki.... İkinci bir parıltı var senin bakışlarında  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Çekmeyiz aşağılık dünyanın gamını  Özleriz gül rengi şarabın canını  Şarap dünyannın kanı dünya ise kanlımız  Niçin içmeyelim kanlımızın kanını
çevrende herkes şaşırsa bunu da senden bilse  sen aklı başında kalabilirsen eğer  herkes senden kuşku duyarken hem kuşkuya yer bırakır  hem kendine güvenebilirsen eğer  bekleyebilirsen usanmadan  yalanla karşılık vermezsen yalana  kendini evliya sanmadan  kin tutmayabilirsen kin tutana. düşlere kapılmadan düş kurabilir  yolunu saptırmadan düşünebilirsen eğer  ne kazandım diye sevinir, ne yıkıldım diye yerinir  ikisine de vermeyebilirsen değer  söylediğin gerçeği eğip büken düzenbaz  kandırabilir diye safları dert edinmezsen  ömür verdiğin işler bozulsa da yılmaz  koyulabilirsen işe yeniden. döküp ortaya varını yoğunu  bir yazı-turada yitirsen bile  yitirdiklerini dolamaksızın dile  baştan tutabilirsen yolunu  yüreğine sinirine dayan diyecek  direncinden başka şeyin kalmasa da  herkesin bırakıp gittiği noktada  sen dayanabilirsen tek. herkesle düşüp kalkar erdemli kalabilirsen  unutmayabilirsen halkı krallarla gezerken  dost da düşman da incitemezse seni  ne küçümser ne de büyültürsen çevreni  her saatin her dakkasına  emeğini katarsan hakçasına  her şeyiyle dünya önüne serilir  üstelik oğlum adam oldun demektir
Sonra bir gün anneler de ölür  Böcekler ve kertenkeleler ölür  Boşalır suyu havuzun kum seddi yıkılınca  Sivrisinekler ve kağıttan kayıklar ölür  Sonra o gün çocuklar da ölür. Biz hepimiz önce küçük bir çocuktuk. Sonra büyüdük hepimiz çocuk olduk  Balçıktan bir külçe olan dölleri  En iri elleriyle kepçeliyen  Ve biçimliyen  Ve hep önce kendidiyle biçimliyen  O dehşetli yontucuyu  Doğumu ve gebelik sanatının bütün hünerlerini  Sütten bir mermere eşsiz bir incelikle işliyen  Anneyi o usta nakkaşı  Unutmadık. Önce anne doğurdu çocuğu acıya  Sonra çocuk acıya anneyi ve ölümü kattı  Sonra herşey ve herkes çocuktan var oldu. Geçti sarp kayalardan aştı nice dağlar  İçti ağulu sütünü hayat denen annenin  Sıkıntının kutsal kabında yıkadı ellerini  Hüznü kuşlara dağıttı unutmasınlar diye onu  Acıyı gömdü toprağa gayrı açar mezarlık çiçekleri. Böyle vardı bir ırmak kıyısına  Anne bir tedirginliktir nerede olsa  Bağırgan bir karmaşadır onun sesi  takılır gibi eski bir gıramafona titrek bir iğne  - bu ayıp bu günah  bu çok ayıp günay  -el ne der sonra  ayak ne der  bırakmaz çoçuğu çocukça yaşamıya. ama bir gün anneyle de hesaplaşılır. çocuk yalnız annesine yaşar çocukken  anne yalnız çocuğuna yaşamaz anneyken  bölüşür anneliği babanın kasığında  çocuğun bakışında çelişkidir büyüyen  ağlamak bir soru olur sevginin yarım payında  -ah baba   niye baba. ve bir gün babalar ölür. tanrı bir ürpertidir çocuğun yüreğinde  her tanrı biraz baba gibidir  yiğit ve erkektir çocukları koruyan  umacılar ve peri masallarının korkulu padişahı  çünki tanrıyı yaratan ve öldüren şeyler aynıdır  vurunca acının ilk gölgesi yaratır kuşkuyu  acının padişahı elbette zalim olur  ve bilincin duvarına çarpınca şaşkınlığı  bir soru önce acıya sonra acıya uzanır  -hey tanrı   hani tanrı. böylece o gün tanrı da ölür. şimdi annenin yüreğinde ışıyandır  sevginin ıslak soluğuyla örgülü tapınak  bir gün bir kalem bir hokka içindeki kana bulaşır  akıtır mürekkebini sevda denilen papirüse  hani ki bir kuş gelir bir tapınağın duvarına yuva   yapar  çökertir tapınağı daha bir güzelleşir yuva  işte artık ne anne ne tapınak  yıkılır gözyaşlarının sığınağı da. sonra bir gün anneler de ölür. gerilir gıcırtısı bir tüfek tetiğinin  öfke yalnız tekliği besler büyür çocuk   çocuk büyür  sesi nemli yine elleri yine soğuk  hayat sığmıyorsa gövdene yüreğini sığdır çocuk  nemli bir sesi sığdır o gittikçe nemlenen  çocuk çocuk sana bir dost gerek. işte yeniden giyiniyor kendini çocuk  bir çiçek gibi kopardı başkalarına uymıyan   yanlarını  kendini üstlemişsin var olmak için susmalar köprü  çocuk çocuk sana bir aşk gerek. sen iyilikler ve güzellikler uzmanı  suskunun gizemli sabrı  bir teraziyi en iyi kullanan  iğnenin ve ipliğin mercek gözlü büyücüsü  karnaval gecesinin eğlentisiz parmak çocuğu  ey hayat canbazı  ey ip şaşkını  ezberle o incecik tel üzerinde  hayatı dengeliyen asayı:  aşkın ve dostluğun ayrımı yoktur çocuk  ikisini de doğuran şey aynıdır. bir kuşa bakarken hüzünlendiren, bir güle baktıkça yürek kanatan,  bir yüreği açmadan solduran, bir kadınla yatarken çocuk gibi ağlatan,  uyuz bir kedi gördükçe kanı kudurtan, suyu yüz derece sıcaklıkta donduran,  anneyi üreten babayı çoşturan çocuğu güldüren, seni izmirlere çılgın gibi koşturan,  bir vagon penceresinden şaşkın baktıran, bir mektubu ısrarla bekleten,  umudu dalında çürüten, acıyı dayanılır kılan bir çıbanı irinle onduran aşka merhem sürdüren  güneşsiz bir gök gördükçe öldüren öldüren öldüren.. Sevgi: tragedyanın kaynağı yaşamın kökeni insanı  Var kılan umut  Ah nasıl ayrılır aşk ve dostluk birbirinden  Can canı sever ötesi yok bunun çocuk  Ölümü ve ölümün ölümsüzlüğünü  Sevgiyi ve sevginin ölümsüzlüğünü  Ah elbette aşktır dostluğu mayalayan  Ama kim anlatabilir bu parmak çocuğa  Bir dostla bir sevgili arasındaki ayrımı  Hayır’lara evet’lerle direten  Çirkini öptüren kötüyü sevdiren  Aşkı sevgiliyle değil kendinle yorumla  Kim ki kendini açığa komaktan korkmaz  O saygın bir insandır  Herkes kendi yorumunun cellatıdır biraz da  Böylece lady chatterley de sevilir giovanni de  Böylece lady chatterley ve giovanninin sevgilisi de  Elbette her aşk yalnızca kendine sorumludur  Ama elbette her aşk kendine sorumlu   olunca  bir gün aşk da ölür. ve başlar sıkıntısı kuralsız bir çelişkinin  yapışkan bir sevişmenin sancısı doldurur   boşlukları  ve tutku aç bir güve gibi kemirirken sevdayı  dölün pasıyla bulanırken sevginin beyazlığı  ah şimdi kim inandırabilir bu eski çocuğa  aşkın ve dostluğun varlığını  bir gün ansızın yiter dostalar ve sevgililer  etin ve kemiğin sıcaklığıyla solar sevdalar. işte o gün her şey ölür. şimdi bu yüreği nerelerde beslemeli  bütün saksıları kırılıyorken güneşin büyüsüyle  ve ölümler ilençliyorken en masum sevinçleri  ve her sevgi kendisiyle çelişiyorken  şimdi bu nasıl doğmaklar olur yeniden beyazlara. ama şimdi kim kandırabilir sizi  bir ölünün hayat kokan ağzını öpmek için.
Bugün görüş günümüz  Dost kardeş bir arada  Telden tele  Mendil salla el salla  Merhaba. İzin olsun hapishane içinde  Seni  Senden sormalara doyamam  Yarım döner cigaranın ateşi  Gitme dayanamam.
Nasibin dalda çocuk  Uzan uzan dallara  Nasibin yolda çocuk  Düş düş yollara. Nasibim sensin çocuk  Seni yağmur gibi  Bulut gibi  Gönderen sağ olsun bana
Ağaçlara kılıçlara benzer çocuklar çıkıyor  erikleri itiyorlar  erikleri onları yırtıyor  ellerinde dürtme silâhları  plaj yıkıntılarına çarpıyorlar. sarsıntıyla akıyor  ayaklarını ıslatan  yaprakların gergin dallarında yüzücü nehir. gerginlik balık kanadı  sertlik gözlerine yakın gelmiş  suçlu ağızlarında çiğnenmiş bir gemi. çocuklar elleriyle dalların uçlarındaki eriklere  bir mahzendeki uzaklığa kayar gibi. Gerçekler başlarına konan çiçekler  yapraklar boğuluyor  yorgun bir meyve daha geliyor ağaç kökünden. bu sırada tramvay geçiyor  ve duruyor fidan küçük ağaç  göğüne üç ayak yaklaşmış  ilk koçanını ezberine biliyor. her an ürperti geçiriyor  odaya sokulan yemiş. odaya sokulan yemiş  göz hapsi. evinde durmayı seven kadınlar  mermerle sıvıyorlar çocuklarını  top uzağa yakına çağırıyor  hep bir noktada kalan adam  varmaya doğruluyor  sulardan sorulmayan  ama sulara yatkın anılarına  sevgiler koşturan  pencereyi parça parça aralayıp  denize açılan bir sokak kadını. denize açılan çuha kadınını  açıktan geçen son sağlığa bağlamak için  makine ustası  amma da mideli yıkılmadan geliyor  ve sırrım sessizliğiyle çalışıyorsa başına ben  gittikçe soğuyan ve soğuyan ben  ekmek kırıntıları döküyor. her zaman yaprak duşları başlıyor  serpilen kuşlar çimen düzlerine  gelip bir kısrağa yakından bakıyorlar. kuruyan ağza kapak göze kapak  çölüne atılan zar  sulardan serpme balık. deniz görününce kargılar atılıyor  karlı yamaçlardan  kızgın kumlara erenler kaydırak  arkalarından aç karınlı  sevilen kurtlar iniyor. ağaçlar dimdik  dallarında gergin su  haber gibi bir şey bekliyorlar  kökleri toprağı geziyor  bir yatağan aşırı gitti mi  zındana çıkıyor kök ucu. zufa bir cins ağaç. Devlet sokağını tek başına bir ayyaş geçiyor  Kente verdiği cevap pandomim. başı bir gölge altı açıyor  hotozlu kadınıyla  hovarda adamı  yanyana koyunca yatak  yaşama simidi. şimdi eskimolara bakın  kadınları fok balıklarından  bunda yataklara girip  sımsıcak çoğalıyorlar  denizlerini kargılarını köpeklerini yemeklerini kayıklarını ve kaygılarını  ayı balıkları bekliyor  ve  başkentte korsan gülçin dil balığı. yelken  gelmek üzereyim gelmeye hazır  şaramla doldurdum  sözleri ağarıncaya bu geceyi  hartuç ve hece. göğsü kızgın köpüklü tayfası  şişti mi kadın kollarını  kadın ellerini biçimli gergin tutan  insanın su başı rahim. kelime yorgun  gece soldu çan  çan ve çayır  suçsuz çocuklara koridor  yapraklar balık pulu  balıkçılar pul pul  yalnızca bakışlarını kırpıyorlar dokununca  çatılarda kirişlerde serin dubalarda. artık göze bakmak oyunu yok
Hakkı gel sırrını eyleme zahir,  Olmak ister isen bu yolda mahir,  Harabat ehlini hor görme şakir,  Defineye malik viraneler var.
Uğrum sıra giden Boz Atlı Hızır  Ayrılık derdinin dermanı nedir  Şu iki aleme olmuşsun nazır  Ayrılık derdinin dermanı nedir. Sığanmıştır ağca kolda bilekler  Hak katında kabul olsun dilekler  Arş yüzünde secde kılan melekler  Ayrılık derdinin dermanı nedir. Küseyim de ben yarime küseyim  Siyah zülfün mah yüzüne asayım  Kerbela'da yatan İmam Hüseyin  Ayrılık derdinin dermanı nedir. Hani şu dünyanın toprağı taşı  Akıttım gözümden kan ile yaşı  Urum illerimin Hacı Bektaş'ı  Ayrılık derdinin dermanı nedir. Ak saya giyinmiş incedir beli  Ben pirimi gördüm tatlıdır dili  Allah'ın arslanı Hazret-i Ali  Ayrılık derdinin dermanı nedir. Gıcılar da dağlar başı gıcılar  Çıkmaz oldu içerimden acılar  Arafat Dağı'ndan gelen hacılar  Ayrılık derdinin dermanı nedir. Dünyayı sorarsan bir dipsiz anbar  Ali'nin yoldaşı Zülfikar Kanber  Kabe'yi yaptıran Halil Peygamber  Ayrılık derdinin dermanı nedir. Deryanın yüzünde dönen üç gemi  Yiyelim içelim sürelim demi  Geminin sahibi ol Hızır Nebi  Ayrılık derdinin dermanı nedir. Pir Sultan Abdal'ım içtim cür'adan  Okudum ağını bilmem karadan  Yeri göğü cüml'alemi Yaradan  Ayrılık derdinin dermanı nedir
Bilirim sözlerin kudretini.  Bilirim sözlerin etkin çağrısını.  Bunlar locaların alkış tutacağı  Sözler değildir.  Bunlar öyle sözlerdir ki, tabutlar  Dört meşe ayağı ile tempo tutturur.  Mümkündür yayınlanmadan, basılmadan  Eserin atılır bir kenara.  Gel gör ki, söz rüzgar gibi fırlar,  Kolanları gererek yayılır.  Etkisi, yüzyıllar boyu,  Çan sesleri gibi kalır.  Öyle ki nazımın nasırlı ellerini,  Tren dolusu yalakalar,  Yalamak üzere, akabinde gelir.  Bilirim sözlerin kudretini.  Boş görünse de aslında,  Dans içinde ökçelerin altında,  Düşen çiçek yaprağı misali,  İnsan ruhu dudaklarında,  Teşrih bulur o ifadesini.... 1930. Çeviren:  Melaike Hüseyin
gözlerinin renginden almılşsa ahengini  ruhum nasıl unutur gözlerinin rengini  uzaktan bakıyorun O'na hep yeşil yeşil  bu vehimli muamma parlıyor ışıl ışıl  yanıyar nağmelerin bedevî kanatları  şahlandı obamızın doludizgin atları  bir kum saatindeyim, yimne tuttu kan beni  çile bülbülüm çile feryadyla ân beni  binlerce ok ağlıyor kırdığımız yay için  yıldızlar dökülüyor tutulan her ay için  bu kuzgun vadisinde yanelim korkuları  Dede'den dinleyelim en güzel şarkıları  musıkî bahçesidir tende lisan-ı fıtrî  asîl bahçıvanıdır o hanede, o Itrî  endamını tasvire gücü yetmez tarifin  kuşları uçuşuyor gökte Hacı Arif'in  kumlara gömülmeden kervan, gönül çağında  telâfisiimkânsız nağmeler tuzağında  akmasın yüzümüze kötürümler pınarı  devirdik, o devrilmez zannedilen çınarı  yeşil yeşil bakamaz, kırmızıdır gözlerim  öteye varsam bile, O'nu yine özlerim  dinlediği şarkılar, arayıp bulun beni  gülümün gözlerinde şehzâde kılın beni
Kölen olmuşum senin, elden başka ne gelir,  Gece gündüz el pençe divanım buyruğuna;  Geçirdiğim saatler baştan başa bir hiçtir  Sen buyurmuş değilsen çabalarım boşuna.  Senin için, sultanım, saatleri gözlerken  Ben kimim ki küseyim sonu gelmez günlere,  Kara kara düşünmem, acı çekmem özlerken  Uğurlar olsun dersen kölene sen bir kere  Ben kimim ki kıskanıp kuşkulanıp sorayım  Kimle içli dışlısın, nedir yaptığın işler;  Derdim günüm put gibi düşünmeden durayım,  Mutlu kıldıklarını bilmek içime işler.  Öyle körkütük sadık bir köledir ki sevda,  Seni kötü göremez bin kötülük yapsan da.
Bir kaz aldım ben karıdan  Boynu da uzun borudan  Kırk abdal kanın kurudan  Kırk gün oldu kaynadırım kaynamaz    Sekizimiz odun çeker  Dokuzumuz ateş yakar  Kaz kaldırmış başın bakar  Kırk gün oldu kaynadırım kaynamaz    Kaza verdik birkaç akça  Eti kemiğinden pekçe  Ne kazan kaldı ne kepçe  Kırk gün oldu kaynadırım kaynamaz .  Kaz değilmiş be bu azmış  Kırk yıl kaf dağını gezmiş  Kanadın kuyruğun düzmüş  Kırk gün oldu kaynadırım kaynamaz .  Kazı koyduk bir ocağa  Uçtu gitti bir bucağa  Bu ne haldir hacı aga  Kırk gün oldu kaynadırım kaynamaz .  Kazımın kanadı selki  Dişii koyun emmiş tilki  Nuh Nebi'den kalmış belki  Kırk gün oldu kaynadırım kaynamaz . Kazımın kanadı sarı  Kemiği etinden iri  Sağlık ile satma karı  Kırk gün oldu kaynadırım kaynamaz .  Kazımın kanadı ala  Var yürü git güle güle  Başımıza kalma bela  Kırk gün oldu kaynadırım kaynamaz    Suyuna biz saldık bulgur  Bulgur Allah deyü kalgır  Be yarenler bu ne haldir  Kırk gün oldu kaynadırım kaynamaz .  Kaygusuz Abdal n'idelim  Ahd ile vefa güdelim  Kaldırıp postu gidelim   Kırk gün oldu kaynadırım kaynamaz
Bülbül gibi gülistan bostandan ayrı düştüm.  İstemem altın kafes vatandan ayrı düştüm.. Ey gam öldürme beni bu hicran gecesinde  Zira bir güneş yüzlü handandan ayrı düştüm.. Gönül feryad ediyor karanlık gecelerde  Gamlıyam bir mah cemal sultandan ayrı düştüm.. Hicran ile ne hale geldiğimi soranlar  Sormayın ahvalimi ben candan ayrı düştüm.. Selim’i kınayanlar bilmez ıstırabımı  Şu canıma can katan canandan ayrı düştüm.
Bazen anlıyorum,  bazen anlamıyorum.  annemi,  babamı nenemi. annem şöyle der  göstererek beni:  cin gibi maşallah. cin ne demek?  gibi ne demek? . babam diyor ki  bana bakarak:  altını üstüne getirmiş evin.. hiç yapabilir miyim  dediklerini? . ninemse der bana:  topaç gibi. bir dedem açık insan  pek de zeki.  dilinden bal akar.  attaya gidelim der.  al sana şeker der.  göz kırpar.  okşar.  sever.  bir de gıdıklar.  dedemi çok anlıyorum.
Seni elinden tutmuştum - yaz geçiyordu  Yaz geçiyordu, biz geçiyorduk  Yazı elinden tutmuştuk. Birazdan geleceksin, bakışacağız  Bakışacağız, hem var hem yok gibi  Hem var hem yok gibi öpüşeceğiz. Aramızda söylenmemiş sözlerin uzaklığı  Aramızda yaşanmamış şeylerin uzaklığı  Yakın ayrılıkların sezgisi tenimizde. Hayat geçiyor biz geçiyorduk  Bir denizin üzgün kıyısında  Güz bir hastalık gibi ilerliyordu. Olgun ışığıyla güz  Ve biz yaklaşan ayrılıkların önünde  Kış duygularına bürünmüşüz. Dışardan ağlayışı geliyor çocuğumuzun.  Eylül 1983.B.Ada
Dün iki katliydi,  Bugün üç katli  Derken  Dört katli, bes katli, alti katli  Yükseliyor efendim yükseliyor,  Memleket yükseliyor
Cihanı hiçe satmaktır adı aşk  Döküp varlığı gitmektir adı aşk . Elinde sükkeri ayruğa sunup  Ağuyu kendi yutmaktır adı aşk. Belâ yağmur gibi gökten yağarsa  Bâşını âna tutmaktır adı aşk . Bu âlem sanki oddan bir denizdir  Âna kendini atmaktır adı aşk. Var Eşrefoğlu Rumî bil hakikat  Vücûdu fâni etmektir adı aşk
O zaman da aynı karanlık, aynı yarasaydı,  Manolya delirmezden önce.  Büyükannemizin kocaman bakla bir evi,  Uzun pencereleri vardı, sedirinde  Ölü doğmuş fareler pembeliği.  Okurduk leziz balgamlı gazetelerini büyükbabamızın,  Okşarken ve korkarken erkek anamızdan,  Babamız bir gılman, pir şefkat,  Acımızın cümbüşünde sarsak bir kukla,  O yokuşta onursuz müezzin kuşları,  Sabaha karşılar, akşama karşılar hep,  Dizleri topunun diplerimiz olmuştu,  Uzun uzadıya bir fener alayı.... Karanlık aynı, yarasa aynı,  Bu eller bu yüzden yıkandıktan,  Manolya delirdikten sonra.
Ben uyandım bir aşk demekti bu dünyada  -Sesin, bir gülü bırakmak gibi bir şeydi  Karaydım, kağıt gibiydim yaşamalarda  Adım görseniz her gün o denizlerdeydi  Bin yıl bir M sesiydim aşağı Mısır'da.. Ben vurdum sevilere belli değil miydi  Bin yıl seni açtım işte yalnızlığımda.  Ne zaman aydınlığında adım geçti miydi   Bir aşk demekti bu dünyada.. Bir zamanlar yalnızlık güzeldi Mısır'da  Seninle yepyeni bir göktü gidilirdi  Baktım mı, büyürdü bir zambaktı anımda  Şimdi bir gölgedir uzar ovalarımda  Böyle uyanırdım ya uyanmak değildi   Bir aşk demekti bu dünyada.
Buralardan çok uzakta bir köydü!  Beyaz, billur bir derecik içinden,  Hıçkırırdı, sevinerek geçerken.  Kenarında vardı birçok söğüdü.... Ben işte bu söğütlerin susmayan  Gölgesinde büyümüştüm. Evimiz  Tenha idi; ne yabancı, ne bir iz...  Bahçemizdi yakındaki o orman.. Bir ses, "sevin! " derdi gülen rüzgarda,  Sevinçlere yoktu orda nihayet.  Sanılırdı bu ses gümüş dallarda. Görünmeyen bülbüllerin öğüdü!  Doğduğum yer, doğduğum yer... O cennet  Buralardan çok uzakta bir köydü! ..
Sarhoşlar göründü.  Şaraba tapanlar bir bir gelmeye başladılar.  Güzeller nazlı nazlı yollara düştü.  Salına salına gül bahçesinden gül yanaklılar geliyor.. Bir anda hem var olan, hem yok olan,  bir anda değişen, yenilenen şu dünyadan  yoklar bir bir çekip gittiler.  Var olanlar geliyor.. Eteklerini altınla doldurmuşlar.  Som altın kesilmişler.  Darda olanlara verecekler.. Hastalar, yorgunlar, arıklar  iyileşmişler, kanlanmışlar, canlanmışlar,  aşk yaylâsından geliyorlar.. İyi insanların şarkıları  ta yukarlardan aşağılara  güneşin ışıkları gibi iniyor.  İyi insanlar yağmur demiyor, kar demiyor,  ortalık kış kıyamet,  kolları sıvamışlar,  taze taze meyveleri yetiştiriyorlar.. Ben sustum.  Sofra kuruldu.  Onlar bir gül bahçesinden yola çıktı,  bir gül bahçesine doğru.
Gelmiş iken şu dağları gezeyim  Ölüm ile ayrılığın elinden  Dertsiz bulamadım derdim yanayım  Ölüm ile ayrılığın elinden. Yaz gelince bulanayım coşayım  Elim ile mezarımı eşeyim  Beri gel sevdiğim helallaşayım  Ölüm ile ayrılığın elinden. Ölüm geldi yolun bize uğrattı  Firkat geldi yana yana ağlattı  Kesti ciger pare pare doğrattı  Ölüm ile ayrılığın elinden. Günahsız kardaşlar günahım tartar  Hasretlik yüzünü yüzüme sürter  Her kime söylesem yakasın yırtar  Ölüm ile ayrılığın elinden. Pir Sultan Abdal'ım dertlerim firak  Alışmış yanıyor şu dertli yürek  Bir dahi gelemem menzilim ırak  Ölüm ile ayrılığın elinden
Biz hep açık konuştuk.  Gökyüzünden maviydi sözlerimiz.  Sığ bataklarda değildik, kuşlar gibiydik,  Uçarıydık. Gözlerimizde  Şavkıyan parıltılar gibiydik.. Biz iyiye iyi, güzele güzel dedik.  Masallardan çekerdik mısraları, tülbent gibi.  Yalnız, şiirlerde yalan söylemezdik,  Umutlarımızda, hayallerimizde de yalancı değildik.. Biz buğday tarlalarında buğday,  Ağu yeşili bahçelerde ot,  Trenlerde düdük sesiydik.  Yıldızlara çobandık, değirmenlere su,  Bozkırlara bulut gölgesiydik.. Seller aktı gitti. Biz kaldık.  Bulutlar uçtu gökyüzünden.  Rüzgarlar darmadağın etti.  Ne bahçesinden hayır var, ne güzünden.  Akıl da bulutlar gibi çekip gitti.. Nerden bilirdik, çalışmaktan  Kocayacağını sevgililerin,  Yaşamanın güzelliği kadar  Hoyratlığını, bezginliğini...  Biz kaldık, koyup gitti bahar,  Her şeyi nerden bilirdik.
Yatağımız olacak ,hafif kokuyla dolu,  Divanımız olacak ,bir mezar gibi derin;  Bizim için açılmış, en güzel iklimlerin  O garip çiçekleri süsleyecek konsolu. . Son sıcaklıklarını sarfederek hovarda,  Birer ulu meşale olacak kalplerimiz;  Çifte ışıklarından gidip gelecek bir iz  İkimizin ruhunda, o ikiz aynalarda. . Pembe, lahuti mavi bir akşam saatinde,  Veda'la dolu, uzun bir hıçkırık halinde  Yanacak aramızda bir tek şimşeğin feri;  Nihayet kapıları biraz aralayarak,  Sadık ve şen bir melek gelip uyandıracak  Buğulu aynaları ve ölmüş alevleri
Son aşkımdır bu –sen- ve son çile,  Günümün son fecri, sonu artık;  Giriver inince gün, aralık  Kapımdan gelinlik elbisenle.. Onu sevmekle geç, ey yaşamak!
Dün gece senin küçücük elinle yalnız yattık  Yalnız senin küçücük elinle yalnızlık  Kandilli ilkokulu kadar kalabalık  Zilleri çaldığında düşlerinin  Sınıfların kapıları ardına kadar açık  Gökyüzünün, denizin, toprağın, hayalle, emeğin  Haklı sınıfları. Belki de baskın korkusuyla vefasız, akıntıya atılan  Kitaplar varya onlardan  Öğrenmiş Marx'ı, gümüş balıkları  Ve belki de onun için o kadar,  O kadar aydınlık ortalık.... Sen ki çiçekleri toplamayan güzelim  Çiçekleri sulayan çocuk  Ve ben ki buruk ve kavruk  Bir ihtiyar adamım artık  Öyle güzeldim ki senle, çiçeklerden çok  Ve anladım, anladım ki bir daha  DÜŞÜNDE BİLE GÖREMEZ İŞLER  DÜŞLERİN GÖRDÜĞÜ İŞLERİ. Can Yücel
1. ben ne güzel işerim güneşe karşı  arkamda medrese duvarı önümde çarşı. bir sürekli kaşınmadır yaşadığım  törelere ve alışkanlığa karşı. geldim gittim geldim bir şey bulamadım  üzüldüğüme ve yorulduğuma karşı. ah aklıma her şey gelir, her şey gelir  doğan güne karşı batan güne karşı. sözde kirlettiğimiz bütün her şey duruyor  bak ne diyorum sana, ele güne karşı. biz duralım bir sürekliyiz duralım  durukluğa, tüberkiloza ve uranyuma karşı. durduk, ateş besledi, kuşları sürekledi  arkamız medrese duvarı önümüz çarşı. güneşe güneşe karşı
Ne boğa tanır seni ne incir ağacı,  Ne evindeki atlar ne karıncalar  Ne çocuk tanır seni ne de ikindi  Ölüsün çünkü, dirileceğin de yok. Taşın sırtı da seni tanımaz artık,  İçinde düşündüğün kara atlas da.  Dilsiz anıların da tanımaz seni,  Ölüsün çünkü, dirileceğin de yok.. Deniz kabuklarıyla geldiğinde güz,  Sis üzümleriyle, dağ öbekleriyle,  Gözlerine hiç kimse bakmak istemez,  Ölüsün çünkü, dirileceğin de yok.. Ölüsün çünkü, dirileceğin de yok.  Yeryüzünün bütün ölüleri gibi,  Unutulmuş bütün ölüler gibi  Sönmüş bir köpekler yığını içinde.. Yok tanıyan seni.Yok.Seni söylüyorum bense.  Yüzünü inceliğini söylüyorum sonraya.  Anlayışının o yüce, yetkin üstünlüğünü  İştahını ölüme, ağzındaki tada onun.  Senin o yiğitçe sevincini saran kederi. Doğmasına çok zaman ister, gün olur doğarsa,  Öyle zengin serüvenli, parlak Endülüslü'nün.  İnleyen sözlerle söylüyorum inceliğini  Anarak acı bir yeli zeytin ağaçlarında. Çev: Said Maden
Çıkıp yücesine seyran eyledim  Gördüm ak kuğulu göller perişan  Bir firkat geldi de durdum ağladım  Öpüp kokladığım güller perişan. Hayal hayal oldu karşımda dağlar  Eşinden ayrılan ah çeker ağlar  Dökülmüş yapraklar bozulmuş bağlar  Bülbülün konduğu dallar perişan. Yıkılmış dilberin mamur illeri  Susmuş bülbüllerin her dem dilleri  Dağılmış sümbülü solmuş gülleri  Yüzüne dökülmüş teller perişan. Karac'oğlan der ki top avlamadım  Arap ata binip boyalatamadım  Küstürdüm dilberi hoylatamadım  Dilberi küstüren diller perişan
Her kaçan gönlüme fikr-i ârız-ı dilber düşer  Guyiyâ mir'âta aks-i pertev-i hâver düşer
ayrıldık ya, ateşini söndürdüm, uçuçböceklerini yaktım  içim cız etmedi mi, etti, allah kahretsingözlerime uçaklar düşmedi mi, düştü, allah kahretsin  gül yapraklarını tuvalet kağıdı yaptım, yıldızların  bodrumda  Nuh'un gemisi sırtımda paramparça  cami kedilerinin yalnızlığından geçindim ve daha bilmem  nelerden  seni unutmak istedim bunca kıskançlığımla  ezogelin çorbanı, arapsaçını  sigara külünü unutmak istedim  unuttum mu, unutamadım, allah kahretsin. ayrılık taş duvar  ayrılık Çin Seddi aramızda  Çin Seddi ne kadar uzun, allah kahretsin
Üstümde bu ütüsüz gökyüzü,  Altımdaki tarazlanmış yol benim  Hep yanımdaydı zaten,  Kendimi bildim bileli.  Zaman zaman katlayıp bazen açardım,  Cebimde taşıdığım bir mendil gibi.. Yani bilirdim bir kamyon şoförünün  Göğsündeki motor sesini,  Uykuda bile dinlediğini.  Yüzünde hasret belirtileri bulunan biri,  Koynunda taşırdı bir aşk hikâyesini  Kabuk bağlamış muska gibi.. Ama yine de yaralıyor beni,  Yüzümün gölgesinde kırılan bu dal sesi;  Ürkütüyor bir şiirin içinden,  Göçebe kuş sürülerini  Ve ben böğrümde bir avlu serinliği,  Sessizce dinliyorum akıp giden geceyi.
Güneşli şafaklar olurum  Kar tutan gecelerde  Kör akşamlarda  Mavi gözlü sabahlar olurum. Sular seller olurum  Çöl iklimlerinde  Ölüm denizlerinde  Suya sevdalı balık olurum. Dost gülüşlü yarınlar ararım  Gri havalarda  Kuytu yalnızlığımda  Birden kalabalık olurum.
Süleyman öldü, yaşasın şakir! . şimdi şiir dediniz biri sıkılıp gitti  bendim o sefil üşümüş elinizde  belki çok şey değildir aşkın ölümü  gerekirse aranır öpülmüş resimlerde  Japon bir sevgilim var -demek sizin de  makyajlı bir Meryem gibi yitirmiş masumiyetini  kiss diyor sex anlıyorum niyeyse  merdivenim belki de onca bol ihanetten  garsonu vurun lütfen çok tıkırtı yapıyor  doğru ya saat şu kaşar resmiyeti  dilimledi durdu en nazik günlerimi  bazen de kıştı sakın bir dakka  Gilda posterimi öpmeyin çok kıskancımdır  ben sevdim mi çamına korum yorgun akşamlarda  ekşın aktörleri gibi abazan kalırım  hadi lale ezelim biri paydos mu dedi  neden sakinsin kahrolası duygusal cin  ezan okuyor varoşlar faşist içinde  ve seçkinler cümle piçleri orta sınıfın  devlete koşuyorlar uygun adımla bir kii  sıfır hasarla marjinal cahil tenyalar  oysa müezzin gibi bekledim sendeleyerek  ağzımda tuz sustum kaç ışık yılı  sakalımda sevimli beyazlar erittim suya  kudurdu yaramdaki kurt o kiralık keder  bennn bakımsız Şakir çarmıhına gönüllü  baba sirklerinde çocuk ol hikayat-ı semender  ağladı dizlerim yassı bir cüret halinde. balkonda mıyız neyiz üç bira bir yahudi
Şehirlerden şehirlere  Uçtu, kuş gibi, bir haber:  Bayraklar açmada fecre  Şarkının her vardığı yer.. Kaldı birdenbire step  Yalın ayaklar altında;  Yürü! Bayraklar altında,  Yürü! Davullar çalsın hep. . Önden gidene bir kurşun,  Aldı bayrağı ikinci...  Ve yiğitlerin en genci  Düştü sonunda yokuşun.. İnsan doğunca bir defa  Andırır kırılacak dalı;  Ölecektin nasıl olsa,  Öldün, alnından vurulu. . Ne toprağa gömülmektir,  Ne ruhun uçması tenden!  Ölüm, ölüm, gülerekten  Bir bayrak altında ölmektir...
Nasıl söylesem bilmem,  Ve anlatsam ne ile?  Bu öyle bir duygu ki  Gelmez kaleme, dile...  Sen varsın bakışımda,  Her nefes alışımda,  İçimde ve dışımda,  Günahlarımda bile!  Gözümde, hayalimde  Hiç sorma ki neler var...  Sendedir ufukları  Ve ancak sana kadar...  Dünyayı iki şeyden  İbaret bilirim ben;  Biri, her şey olan sen!  Biri, sen olmayanlar!
güllerin bedeninden dikenlerini teker teker koparırsan  dikenleri kopardığın yerler teker teker kanar. dikenleri kopardığın yerleri bir bahar filân sanırsan  Kürdistan'da ve Muş-Tatvan yolunda bir yer kanar. Muş - Tatvan yolunda güllere ve devlete inanırsan  eşkıyalar kanar kötü donatımlı askerler kanar. sen bir yaz güzelisin, yaprakların ekşi, suda yıkanırsan  portakal incinir, tütün utanır, incirler kanar. bir yolda el ele gideriz, o yolda bir gün usanırsan  padişahlar ve Muşlar kanar, darülbedayiler kanar. Muş - Tatvan yolunda bir gün senin akşamın ne ki  orada her zaman otlar otlar ergenlikler kanar. el ele gittiğimiz bir yolda sen gitgide büyürsen  benim içimde çok beklemiş, çok eski bir yer kanar
gözgüye baktım özüm görmeğe  seni göresim geldi. gözgüye baktım karardı dünya  sana değesim geldi. gözgüye baktım camdan aşıp  sana gelesim geldi
Ah, sen ey, ölüm kadar sonsuz olan  Ve dar bir tabut gibi rahat uyku!  Islak geceyi örtün kalbim, uyu!  Artık uykuyla tek başına kalan. Ruhum gemiler uğramaz bir liman. Bir tanrı gibi her tarafta korku;  İşliyor bütün saatler kurmadan,  Dışarda yağmur yağıyor durmadan,  Görmüyor pencereler sonsuzluğu.. Beni dibine çeker misin kuyu! . Bitti gücüne güvendiğim zaman,  Gökler yakın bir ayrılıkla dolu;  Aynasında yüzüm dalgalanan su,  Nağmesine vurgun olduğum umman.. Al beni rüzgar! Kül et beni volkan! . Toprakta o baş döndürücü koku  Ve ölüm, gece ucundaki çoban.  Gel yetiş, ey pişmanlık! İşte yaman  Bir gecedir, yaman bir gecedir bu.. O derin gözlerin ne güzel, puhu!
Güzel senden ayrılalı  Hayli zaman oldu gel gel  Bak gözümden akan yaşım  Âb-ı revan oldu gel gel. Böyle m'olur küsüp gitmek  Seni seveni terk etmek  Haram oldu yemek içmek  İşim figan oldu gel gel. Kurulu yaydır basılmaz  Gönül yârindan kesilmez  İçmeyince dert eksilmez  Boş kadehler doldu gel gel. Kul Aşık eder varmağa  Halinden haber almağa  Yetiş namazın kılmağa  Seni seven öldü gel gel
Her şey bir gece içinde oldu  Sabahleyin her şey tamamdı.. Bu gördüğünüz gökyüzü  İlk defa gelip yerini aldı. Gökyüzünün gelmesiyleydi  Dünyada büyük bir değişiklik oldu. Mesela, ovalar daha o gün  Yalnızlıklarını unutuverdiler. Bu şimdi elsiz ayaksız gibi duran gece  O zaman ağaca yürüyen bir su gibi geliyordu. Gökyüzünün hemen arkasındandı  Denizleri gördük. Baktım bir kuş ilk defa keyifli keyifli  Baktım uçuyordu. Akşama doğruydu  Bitkilerle, hayvanlarla merhabalaştık. Her şey yaşamaya hazırlanıyordu  Her şey gelir gelmez hayatlarını. Himalaya'lar, Ant'lar, Erciyeş'ler  Bir daha kımıldamamak üzere yerleşiyorlardı. Herkes aklından geçirdiği kadar bir yeri  Dünyada kolayca bulmuştu. Gökyüzünde, yerde  Her ağacın, her taşın bir yeri vardı. Hatırlarım küçük kirli bir bulut  Durmuş olup bitenleri seyrediyordu. Dünyaya niçin bu kadar geç geldiğini  Elinde olsa tutup soracaktı. Şimdi bu geceyi, bu yıldızları fevkalade buluyorsunuz ama  Bu hiç de kolay olmadı. En başta, başı boş atlar gibiydi nehirler  Bu şiire girmeden önce. Her şey yerini alıyordu sırası geldikçe  İlhan Berk bütün bunları görüyordu.
Balıkçıl darağacında   Selahattin'in şövalyeleri   Dansediyor, dansediyor   Şeytan'ın şövalyeleri.. Yüzleri buruşuk, küçük, kara kulakları  Çekmiş sayın Belzebuth bir iple gökyüzüne  Oynuyorlar şakırdadıkça kunduraları  Tutulmuşlar bir Noel ezgisinin hüznüne.  Kara orglar gibi ince, uzun kollarını  Bak şimdi kucaklıyor çarpık, küçük kuklalar  Bir zamanlar aksoylu hanımların sıktığı  Bilekleri iğrenç bir aşkla dokunmadalar.  Hoyda! şen oyuncular, artık düşünmeyen baş!  Takla atılabilir sehpalar öyle uzun!  Hop! Bilinmesin artık bu ya da dans ya da savaş!  Gıcırdarken kemanı kudurmuş Belzebuth'un.  Ey bundan sonra sandal giymeyecek ayaklar!  Hepsi derilerinden gömleklerini sıyırmış:  Ama böyle çok daha memnun görünüyorlar  Başları üstüne kar beyaz bir şapka örmüş.  Titriyor bir tutam et arık çenelerinde  Çatlak kafalarına sorguç yapmış kargalar:  Çarpıp karton zırhlara gözüpekler, yiğitler  Ölü karanlıklarda sanki dolanıyorlar.  Esiyor balosuna iskeletlerin poyraz!  Darağacı inliyor demirden bir org gibi  Koşuyor ormanlarında aç kurtlar avaz avaz:  Gökyüzü andırıyor kızıl bir cehennemi.  Hoyda, beni de alın yaslı kabadayılar  Kırık parmaklarından geçen sessizce, bir bir  Bir aşk tesbihi solgun omuriliklerinde:  Bura manastır değil, ölüler ülkesidir.  Oh! işte ortasında ölüler dansının bak  Sıçrıyor çılgın bir iskelet gökyüzünde  Sürüklenmiş boşluğa, at gibi şahlanarak  Sanki katı ipi boynunda duruyor yine.  Çatlayan uyluğunda büzmüş on parmağını  Dalgacı gülüşlere benzeyen çığlıklarla  Ve bir soytarı gibi barınağa girip  Sıçrıyor kemiklerin şarkılı balosunda.. Balıkçıl darağacında  Selahattin'in ölüleri  Dansediyor, dansediyor  Şeytan'un şövalyeleri.
uyuruz ve uykudur Tanrı’nın en hayırlı evladı  çünkü gece oldumu sokak cüzzamlı bir bakire  ya da bir kabadayı cüsseli mi cüsseli  oysa toplardamardır ev ve incitmez kimseyi  onarırız evvela üşüyen yerlerimizi ve yağmur  yakalayamaz bizi, görmemiştir çünkü  sıcak bir yuva ömründe ve bir nazarlık gibi  ay parlar üstümüzde.. pusu atmakla geçer şu daracık ömrümüz  şımarık bir yırtmaç gibi halden anlamaz tuzak  peki neye benzer bu, evet anne tarafı tutmak  korkaklık olsa da iyi geçer günümüz.. çünkü bir gömüyüz biz bulutların altında  ve bir gömünün peşinde vardır birçok harita.
Bu meral bakışın ey per-i suret  Çok açtı bağrımda yara gözlerin  Bilmem huri midir yoksa ki afet  Yakar baktığını nara gözlerin gözlerin. Dilden işvelenip mestane süzer  Gamzelerin oku bağrımda gezer  Bir kez iltifatla eylese nazar  Olur şu gönlüme çare gözlerin gözlerin. Emrah'ı alemde bikarar ettin  O nihan aşkını aşikar ettin  Aklımı fikrimi tar ü mar ettin  Fitne bakışları kara gözlerin gözlerin
Ya Üç şerefeli, ya Eski Cami,  Ya Sultan Selim, ya Sultan Süleyman,  Geziyorum burda sabahtan beri,  Sürüklüyor beni tarih ve zaman.. Boş sokaklar, hüzün, vehim, heyecan...  Sanki her şey birden unuttu beni;  Asesler geliyor işte arkamdan,  Kovalıyor beni bir yeniçeri.. Kaçıyorum, şurda ulu bir çınar,  Ötede yolumu kesen bir konak;  Ne tarafa gitsem beni kovalar,  Ucu topuğuma değen bir mızrak.. Nereye yönelsem, kime sığınsam  Kafesler örülü, kapılar kilitli.  Bir mescit, önünde yaşlı bir imam,  Kapıyı çekince o da seğirtti.Şurası bir terzi, şurası berber,  Şurası bir fırın, şurası kapan.  Bu kadar ahali nereye gider?  Nerede saklanır bu kadar insan? . Şurası havuzlu kahvehaneydi,  Burada sohbetler, sazlar olurdu.  Buraya gelince dizim kesildi,  Ben durdum, arkamda bir ayak durdu.. O zaman öğrendim: Meğerse Hünkar  Gelirken, görmeye çıkmış Edirne;  Şehri gözetleyen karakulluklar,  Arkamdan soruyor: “Burda işin ne? ”. Yavaşça arkama döndüm o zaman,  Omuzumda gördüm bir bildik eli.  Ansızın silkindim derin hulyadan,  Ben, tarihte eski bir Edirneli.
Acı, hassasiyetini kabuklaştırıyor insanın.  Ölmek galiba bu.  Ayrılığa alışmış gibiyim.  Tevekkül, teslimiyet.  Ve heyecanların gün geçtikçe kararan pırıltısı...  ...Alışkanlıkların insanı pestile çeviren çarkı.  Artık yanarak değil, tüterek yaşıyorum.  Nemli bir tomar gibi.  Kanatlarım her gün bir parça daha ağırlaşıyor.  Galiba ihtiyarlıyorum...
ağbi, dedi  bir söz var,  dilimle yüreğim arasına sıkışmış  belki on yıl belki onbeş  gider gelir  usumun uslanmayan yerlerine,  bir şiirinde, dedi  yazarsan, dedi  çok makbule geçer  belki makbul saymayacağım bu isteğim,  yazarsan eğer, dedi  şöyle kocaman harflerle:  İSYANLARDAYIM, diye  kepime yazdığım gibi şöyle,  o kepi hep çıkarırız  ne zaman ismin anılsa hanemizde...  olur dedim be çavuşum,  yazarız...  şiir dediğin kimin içindir mustafa?
Canımın yongası, sevdiğim,  Bir kaç gün çaldık ilkbahardan  Geçtik yıllardır özlediğim  Erguvan ışıklı kıyılardan. Aşkı sessizlik tanımlar  Gençken tersini düşünürdüm  Akşamla dönerken geriye dalgalar  Yalnızlığı çırılçıplak gördüm. Durduktu önünde Ege Denizi'nin  Gözleri mayıs bulanığı,  Kuytuluğunda eski evlerin  Dolaştıktı Ayvalığı. Eski nisan, her şey gibi,  Kalbim de, rüzgâr da eski,  Çırpınıp duruyor havada  Yitik anıların kelebeği
Çiçek misin, kuş musun; rengin, kokun ve sesin  Varla yok arasında; hayaldesin düşdesin.. Ellerin yeşil ışık, sonrası hep kırmızı;  Sabahlarımda şiir, akşamları bestesin.. Gel desem geliversen pür heyecan, pür neş'e;  Ah bir söyleyebilsem: 'eller ne derse desin! ..'. Bu çağrı hangi nazı getirmezdi insafa?  Naz değil o, anladım: çaresiz boş hevesin.. Sevmişsin ya ne çâre, böylesi sevildin mi?  'Sevilmek kâfi' diye, verdiğin karar kesin.. Sevmenin, sevilmenin doruğundasın, tamam;  Sevdiğine kul köle, candan sevene nesin? . Hayatı kucaklayan doyumsuz yorgunlukla,  Yorgun gönülgözüme inen en son perdesin.. Bunca yıl sonrası bu, kırkbir kere maşallah!  Bırak artık bu rüzgâr nasıl eserse essin...
Yağmurlar içinden ıslandım geldim  Bir kuru değneye yaslandım geldim  Sıcacık çorbana muhtacım inan  Ölümlerden geçtim uslandım geldim. Üşüdü ellerim üşüdü kalbim  Yaban ellerinde taşlandım geldim  Sanki cehennemdi sensizlik bana. Irmaklar içinden sislendim geldim  Tren yollarında islendim geldim  Kalmadı hevesim kalmadı inan  Yıkandım arındım süslendim geldim. Sana geldim sana kucaklarmısın  Bilmemki yeniden bağışlarmısın
Gürci hınzırı a samsun-ı muazzam a köpek  Kande sen kande nigehbani-i alem a köpek. Vay ol devlete kim ola mürebbisi anun  Bir senin gibideni cehl-i mücessem a köpek. Ne gune kaldi meded devlet-i Al-i Osman  Hey yazuk hey ne musibet bu ne matem aköpek. Ne ihanetdür o sadra bu zamanda ki anun  Olmaya sahibi bir Asaf-ı kerem a köpek. Hidmet-i devlete sair vüzeradan göreler  Bir fürumaye koca ayuyı akdem a köpek. Bu mahlallerde ki Bagdadı ala şah-ı Acem  Arz-ı rumu ede teshir Abaza hem a köpek. Sattınız iki soysuz bir olup hanlığı  Kimseyietmedünüz bu işe mahrem a köpek. Paymal eylediniz saltanatın ırzını hem  Yok yereoldı telef ol kadar adem a köpek. Hiç hanlık satılır mı hey edebsiz hain  Tutalım olmamış ol fitne muazzam a köpek. Sen kadar düşmen-i devlet mi olur a hınzır  Ne turur saltanatun sahibi bilsem a köpek. Ehl-i dil düşmeni din yoksulu bir melunsun  Öldürürlerse eğer can-be-cehennem a köpek. Böyle kalur mu soysuzlar elinde devlet  noldu ya gayret-i şahenşeh-i azam a köpek. Hak götürdü arabı gitti hele dünyadan  Kim götürse akabince seni bilmem a köpek. File nacar meger yükledeler tabutunu  Çekemez cife-i murdarunu adem a köpek. Filler de çekemezse ne acep laşeni kim  Var mı bir sencileyin div-i mülahhem a köpek. Sen soysuz eşek ol Kirliorospu yaraşur  Bindürüp sırtına teşhir edersem a köpek
Diyar-ı gurbette Cezayir'lerde  Eller bayram etsin ben ah edeyim  Ağ gerdan üstünde siyah tellerde  Teller bayram etsin ben ah edeyim. Kırmızı güllerin dalları yerde  Mevlam uğratmasın kimseyi derde  Yaz bahar ayında bulanık selde  Seller bayram etsin ben ah edeyim. Kırmızı güllerin yanıp tütende  Virane bahçede bülbül ötende  Salınıp sevdiğim yola gidende  Yollar bayram etsin ben ah edeyim. Kısmet olur ben sılaya varırsam  Sağ selamet hak selamın verirsem  Vadem yeter gurbet elde ölürsem  Çöller bayram etsin ben ah edeyim. Sefil Kul Himmet'im dert bana yeter  Bunca sefalatim sevdiğim beter  Yüce dağbaşında menemşe biter  Dallar bayram etsin ben ah edeyim
İhanetten bir alıntı sağlığınla gelirsin (gelirsen)  Unutmabeni çiçekleriyle yaralarımı süslersin. Utanılası birşeydir katıksız pembeliğin  Bu yüzden kitaplardan yalnızca ıslık çalmasını öğrenebilirsin. Tüm iyiliğin filmlerin iyi bitmesini istemek  Ama bu kente gelirsen unutma beni ara. Sana bir çay ve temiz yaralar ısmarlarım  Öfkem geçer dinle yüzümü sevgiyle bakarım. Kimse değil, SENİ YALNIZ BEN ANLARIM
başımızın beladan bir türlü kurtulmayışı sevgilim  bu taralelliliklerle  usta işi sevişmelerle günde üç dört beş  kanla canla  insan olmanın hakkını vere vere yaşamamızdan. uğradıkları onca bozguna rağmen  bebek yüzlü düşmanların  üstümüze üstümüze gelmeleri komiğime gidiyor  bizim  ancak karıncalara merhaba derken diz çökeceğimizi  orangutanlar bile anlardı vallahi
Kaplan! Kaplan! gecenin ormanında  Işıl ışıl yanan parlak yalaza,  Hangi ölümsüz el ya da göz, hangi,  Kurabildi o korkunç simetrini? . Hangi uzak derinlerde, göklerde  Yandı senin ateşin gözlerinde?  O hangi kanatla yükselebilir?  Hangi el ateşi kavrayabilir? . Ve hangi omuz ve hangi beceri  Kalbinin kaslarını bükebildi?  Ve kalbin çarpmaya başladığında,  Hangi dehşetli el? ayaklar ya da. Neydi çekiç? ya zincir neydi?  Beynin nasıl bir fırın içindeydi?  Neydi örs? ve hangi dehşetli kabza  Ölümcül korkularını alabilir avcuna? . Yıldızlar mızraklarını aşağıya atınca,  Göğü sulayınca gözyaşlarıyla,  Güldü mü o, görünce eserini?  Kuzu'yu yaratan mı yarattı seni? . Kaplan! Kaplan! gecenin ormanında  Işıl ışıl yanan parlak yalaza,  Hangi ölümsüz el ya da göz, hangi,  Kurabilir o korkunç simetrini? . Çeviri: Selahattin Özpalabıyıklar
İşidün ey ulular,Ahır zaman olusar  Sağ müslüman seyrekdür,Ol da güman olusar. Danışman okur tutmaz,Derviş yolun gözetmez  Bu halk öğüt işitmez,Ne sarp zaman olısar. Gitti beyler mürveti,Binmişler birer atı  Yediğü yoksul eti,içtiğü kan olısar. Ne acayip sergüzeştler,Bağrım dolu serzenişler  Durmaz akar kanlı yaşlar,Aksa gerek şimden gerü.
Buhar oldu şüphe kuluçkaları  Kanım ki sürekli deli çağında. Bütün akımların ovası kalbim  Yerle gök arası gelgitler bende. Ben de bu denize girdim gireli  Her mahlûkun sesi arkadaşımdır. Güneştir gölgemin kefili artık  Yelkenim mehtabın dizginindedir. Başı sensin sonu sen yollarımın  Ruhumun adresi kalbinde saklı. Beni ele veren hicabımdır hep  Seni dillendiren güzelliğindir. Sahip olmadığın neyim kalmıştır  O inceliğin işgâlindeyim. Ardından bu yolun can görünür  Sevdan kan gibidir damarımızda
Yiğidi gül ağlatır gam öldürür  Nice namert ava çıksa, tuzak kursa, kurşun atsa;  Yiğidi çökertmezse kahır.  Bir dem yar hüzünle baksa  Bir gönül gözüyle baksa  Yiğidi gül ağlatır, gam öldürür.  Düşman yılan olup soksa,  Dokuz kavim taşa tutsa;  Yiğidi çökertmez kahır.  Bir dem yar hüzünle baksa,  Bir gönül gözüyle baksa  Yiğidi gül ağlatır, gam öldürür
Gene al yeşile boyandı zemin  Nakışlandı bin elvana çiçekler  Kalbim irşad oldu gönlüm sevindi  Bir can bağışladı cana çiçekler. Yeşillenir budaklanır allanır  Yüzbin renkte noktalanır hallanır  Kimi yeşillenir kimi allanır  Kimi batmış kızıl kane çiçekler. Seher ağladı rahmet elendi  Güzel gözlerinde yaş danelendi  Öğle güneşinde fervahelelendi  Az kaldı eşkimden yane çiçekler. Bağrımdaki hançer midir ok mudur?  Benim derdim çiçeklerden çok mudur?  İlahi bunların derdi yok mudur?  Bilmem neden güler bu divane çiçekler? . Saf tutmuş namaza kıyam ediyor  Yel estikçe secdesine gidiyor  Susandıkça ab-ı rahmet yuduyor  Gözün dikmiş ol asmane çiçekler. Ruhum kızıl günden kokusun alsa  Gam değil tikeni sinemi delse  Ne zaman sevdiğim seyrana gelse  Selam söylem o canane çiçekler. Misafirem gölgenizde kalayım  Bir tek yaprağına kurban olayım  Kızmasan koparıp satın alayım  Ne veriyim bu gülşene çiçekler. Şeyda bülbül gül yolunda terliyor  Naşı nadan goncasını harlıyor  Karşımızda yıldız gibi parlıyor  Beni kırdı bir pervane çiçerkler. Kibreden kafirin imanı iter  Bu alçak toprakta gör neler biter  Bulur kerameti irşade yeter  Agah olsa bir lisane çiçekler. Akan derelerin duru suları  O da deli olmuş çeker huları  Yel ile geliyor hoş kokuları  Cennetten bir nişane çiçekler. Seherde açmağa evdi tezlendi  Gezindi güller otlar izlendi  Hava bulutlandı güneş gizlendi  Yakışır mı bu dumane çiçekler . Kimi açmış kimi tomurcuk olmuş  Kiminin derdi var sararmış solmuş  Kimi sergerdan boynu burulmuş  Kimi dönmüş yay kemane çiçekler . Kimiler sıcaktan bezmiş soyunmuş  Kimiler gölgede saralmış sinmiş  Kimiler eynine elvan giyinmiş  Hoş geldiniz bu seyrane çiçekler . Hayretten sarhoş olmuş bayılmış  Yanağına çise düşmüş ayılmış  Gökteki yıldızlar yere yayılmış  Ziynet vermiş bu cihane çiçekler . Kimiler piyale billoru fül fül  Ne güzel yakışır susane sümbül  Kimisi ağarmış kimi kızıl gül  Kimi benzer mor reyhane çiçekler . Aşık maşuk misli dolaşır  Kimler pehlivan olmuş güleşir  Akar sudan her birisi paylaşır  Minnet eyler bağbane çiçekler . Bu da yaza çıkmış nasıl kıyayım  Ruhum koymaz döşüreyim dereyim  Götürüp desteden yare vereyim  Hangisi ki nazikane çiçekler. Aşk nedir bilmeyen çiçeye ne der  Çiçeyin kokusu canane gider  Durmaz gece gündüz ağlar zikreder  İnanmıştır ol Rahmane çiçekler . Çiçek ağlar naşilerin destinde  Ölüm haktır civan canın kasdinde  Dostum gelsin mezarımın üstünde  Yaran yoldaş beni sana çiçekler . Ben HIFZI'yım sular gibi çağlarım  Aşk oduna yüreğimi dağlarım  Dahi bundan böyle durmaz ağlarım  Taki göz yaşımdan kane çiçekler
Yazdan kalma günler getirirsin kara kış içinde  Bir serçe dala konar gibi güzel her söylediğin  Don vurur kırağı çalar evrenimi  Yüz güvercin pırr demiş uçmuş gibi ürkerim her gidişinde. Kulağımı çınlatan, aşımı kotaran, söküğümü diken  Od düşer su serpersin içime  Şaşırsam seni duyarım  Deniz kıyılarısın ağustos güneşinde
Aldanma cahilin kuru lafına  Kültürsüz insanın külü yalandır..  Hükmetse dunyanın her tarafına  Arzusu hedefi yolu yalandır... Kar suyundan süzen çeşme göl olmaz  Gül dikende biter diken gül olmaz  Vız vız eden her sineğin bal'olmaz  Peteksiz arının balı yalandır... İnsan bir deryadır ilimle mahir  İlimsiz insanın şöhreti zahir  Cahilden iyilik beklenmez ahir  İşlediği amel hali yalandır.. . Cahil okur amma alim olamaz  Kamillik ilmini herkes bilemez  Veysel bu sözlerin halka yaramaz  Sonra sana derler deli yalandır.  Aşık Veysel Şatıroğlu
Engereğin dişlerine işledim,  Ağu dişlerine  Oluklu, çentik...  Ve vurgun,  Gözleri bir çift cehennem  Burnuna kan tütmüş  Pars bıyığına...  Dağın pulat yüreğine işledim,  Şimşeğin masmavi usturasına  Sevdanı usul-usul  Sevdanı mısra-mısra  Lo ben seni hapislerde sevmişim,  Ben seni sürgünlerde.  Yurdum benim şahdamarım.... Yücende buzul  Ve kar,  Maviş dağ tavşanları  Gün vuranda alaran  Zemheri yılanları  Ve yakut bir hışımla  Öyle çakılan  Sonsuzluğun yakışığı kartallar.. ....................  ....................  Başım gözüm üstünesin  Suskum, avazım üstüne...  Adından başka silah  Yazgından başka günah  Daha yazmamış  Hiçbir gizli dosyada  Hiçbir açık kitapta.. Peşinde azgınları  Kanlı paranın  Yani Doların itleri,  Altın, Sterlin kurtları  Ve petrol Nemrutları  Ve kurşun Yezitleri.... ....................  ....................  Kaçgunda, kaçakta  Can havlindesin...  Ve çocuk ölüleri  Parçalanmışlar  Daha süt kokuyorlar  Ve anne ölüleri  İncecikten, gencecikten  Açık hepsinin gözleri.  Halkım benim  Askıda çığ...
Afsunlu şey: nasıl seçilen iki sözcük hiç  senin bedenin kıpırdanırken içinde titreşen  katıksız uyağın armonisine erişebilir?  Alınından dal ve lîr tırmanır, . ve yüzünün her tarafı benzetmelerle geçer  aşk şarkıları arasından, sözleri bir gülün  taç yaprakları kadar hafif, kitabını bir yana atmış  birisinin yüzünde dinlenen ve gözlerini kapatmış: . seni görmek için: sanki her bir ayak tüfek gibi  sıçramalarla yüklenmiş, fakat ateş etmeden, senin  boynun başını tutarken kıpırtısız, dinleyerek: sanki, . ayırılmış bir yerde yüzerken,  bir kız, yaprakların hışırtısını duyar, ve dönüp bakar:  orman gölcüğü yüzüne yansımış. . Rainer Maria Rilke  Türkçeye Çeviren: Vehbi Taşar
İlk bu sabah  İlk bu sabah göğü görmedim  İlk bu sabah kayısı çiçeklerini  Hüzün ilk kez konuk gibi gelmedi  Efendim, ev sahabım  Karacamı suya indiremedim  Şahanım uçurdum döndüremedim  Dağlar  Enikli kapılar kitlendi  Taş avlular sustu  İlk kez bekledim ölümü  Dostu bekler gibi bekledim  Dağlar. Benim acım acıların beyidir  Canıma bir doru kısrakla gelir  Öfkeyi sabırda eritir  Umut yer  Suyunu gözümden içer bir zaman  Dağlar of dağlar
rüzgârın şarkısı dindi  silindi ışıltısı akağaçların  bir karanfil daha düştü intihar akşamına  sen gittin. artık sonsuzca gittin  hangi hatmi açar artık bu kentin parklarında  örselenmiş yüreğinde gecenin  alıp gittin beklemeleri de. gittin  hangi dingin uykuda seninle giden  hangi düş avutacak yastığımda unuttuğun geceyi  bir bıçak kırıldı içimde  ey aşk  koru beni. yeniden başlamalar kapatsın kapıları  çeksin perdeleri alışkanlıklar  ödenecek ne kaldı  aşka. ah, yürüsem  bütün sokaklarını yürüsem ay ışığının  bütün kederleri denize giden
Ekmeğimi kazandım ve tükettim sizler gibi.  Bir doktorum ben, doğrusu: bir doktordum.  Saçlarımın renginden mi şeklinden mi burnumun  Bir gün evsiz barksız ve aşsız kodular beni.. Bir yastıkta yedi yıl kocadığım kadın  Yanağımı yanağına elimi kucağına vererek  Kurtuldu benden gerekçe göstererek  Siyah saçlarımı önünde yargıcın.. Ben ama geçtim geceleyin bir ormandan  (Yanlış bir anne tarafından doğurulmuşum)  Bir ülke arayarak dışlamayan bizleri.. Fakat hangi kapıyı çalsam  Utanmaz diyerek çevirdiler geri  Ben utanmaz değil: mahvolmuşum.
Sevilmek mi? -öyleyse bırakma yüreğini  Şimdiki yolundan ayrılmaya.  Olduğun herşeyken şimdi,  Olmadığın şey olma.  Böylece kibarlığın, lütfun,  Aşkın güzelliğin, sonsuz bir  Övgü konusu olacak yeryüzünde,  ve aşk-basit bir görev.
(ziya Gökalp Malta'da sürgünde iken, Ali Kemal'in yazdığı  düşmanca yazılara bu şiirle cevap vermiştir.) . Ben Türküm! diyorsun, sen Türk değilsin!  Ve İslamım! diyorsun, değilsin İslam!  Ben, ne ırkım için senden vesika,  Ne de dinim için istedim ilam! . Türklüğe çalıştım sırf zevkim için,  Ummadım bu işten asla mükafat!  Bu yüzden bin türlü felaket çektim,  Hiç bir an esefle demedim: Heyhat! . Hatta ben olsaydım: Kürd, Arap, Çerkes;  İlk gayem olurdu Türk milliyeti  Çünkü Türk kuvvetli olursa, mutlak,  Kurtarır her İslam olan milleti! . Türk olsam olmasam ben Türk dostuyum,  Türk olsan olmasan sen Türk düşmanı!  Çünkü benim gayem Türkü yaşatmak,  Seninki öldürmek her yaşatanı! . Türklük, hem mefkurem, hem de kanımdır:  Sırtımdan alınmaz, çünkü kürk değil!  Türklük hadimine 'Türk değil! ' diyen  Soyca Türk olsa da 'piçtir', Türk değil!
tiklerim tutmuş çarşafın altında  güneş ışığıyla tekrar yüzleşmek  harbiden  berbat bir  şey  neon ışıkları yanıp da  çıplak kızlar barın  üstünde  hırpalayan müzikle dansettiğinde  şehri daha çok  seviyorum  çarşafın altında düşünüyorum  tarih  sinirlerimi  yıpratıyor  insanlığın en hatırlanası derdi  güneş ışığıyla tekrar  yüzleşme cesaretidir  aşk iki yabancının tanışmasıyla  başlar.  dünyayı sevmek  imkansız.  yatakta kalıp  uyumayı  yeğlerim  serseme dönmüşüm  günlerle sokaklar ve yıllarla  çarşafı  boynuma çekiyorum  kıçımı duvara  veriyorum  sabahlardan kimsenin etmediği kadar  nefret  ediyorum
Gerçeğin hayâlden en bariz farkı  Uzağa atarsın, yakına düşer...  Öyle günler, öyle simalar var ki  Unutmak istersin, aklına düşer.. 19.4.1985  (Beşinci Mevsim)
aşksız geçen günleri düşmeli ömürlerden  akşamın buğulu yorğunluğunda  gözlerinin ormanındayım yine  bir suzinak şarkıya kurulmuş bütün saatler  günlerdir peşim sıra susmak bilmiyor  ertelenmiş hüzünler dolaşıyor ayaklarıma  kantlanıp uçuyor bütün sevinçler. bu şehrin en tenha yeri kalbimdir şimdi  en güzel yeri çiçekçileri  bir demet nergiz aldım sana getiremedim  bugün newroz'du, oturdum hevalno'yu dinledim  tenimde bir ateş yandı günboyu. biliyorum seni sevmek yeni yalnızlıklardır  uzayıp giden bir çığlık, ince bir sızıdır  yoksa ömrünce borçlu kalırım aşka  seviyorum, seviyorum başka seçeneğim yok  yedeğimde yeni acılarım var, öderim diyetini  yeni yazgılar bulurum belki, şiirlere vururum kendimi  başımı kitaplara yaslarım  toplarım şarkılardan yasadışı aşkları sürerim alanlara. seviyorum  başka seçeneğim yok  yeter sınama beni.
Hicrân rüzgârıyım, işkence seli  Kuşandım sevginin intizârını  Mecnun, yüreğine saldığım deli  Bitmeyen bir aşkın ihtirâsını. Hicrân rüzgârıyım; alevden tahtım  Benliğim hasretle büyüyen bebek  Kerem'i Aslı'nın 'âh'ına yaktım  Kanatlarım ateş saçan kelebek. Hicrân rüzgârıyım; ellerim kanlı  Yağmur oldum, şimşek gibi parladım  Ferhat, dağı yaran bir delikanlı  Emrah'ı Selvi'ye müptelâ kıldım
Bu şehirden gidiyorum  Gözleri kör olmuş kırlangıçlar gibi  Gururu yıkılmış soyatlar gibi  Bu şehirden gidiyorum. . İnsanlar taş gibi bana yabancı  Ağaçlar bensiz hüküm giyecek bulvarda  Bir tanbur bir yalnızlığı anlatıyorsa  O ışıksız pencereden  Ben onu duymuyor gibiyim  Bir ağaç ölüyorsa kapınızın önünde  Ben onu bile duymuyor gibiyim. . Bu şehirden gidiyorum  Gömerek geceyi içime  Sabahın hüznünü beklemeden  Gidiyorum bu şehirden.
Artık kısa pantolonlu çocukları  Gençlik parkına götürmüyorlar  Ve anneler trafik lambalarında köylü değiller o kadar  Locadaki farelerden bile kemirgen  Gişeci kadın nur sinemasında  En sevdiğim karate filmi  Tek kollu kahramanımızdı vang yu  Ve ondan çok kollu doğmuştu bruce lee  Ki genç yaşta kaybettik kendisini. Ulan falkonetti seni bir elime geçireceğim var ya  Elektrikler kesilir zengin ve yoksul’un tam ortasında  Ve’nin tam üstünde yani  Hassiktir dense de derinden yurttaşın  Elektrik idaresindeki yurttaşa ne o yurttaş  Zırpa pırta elektrik kesiliyor  Diyebilesi yoktur ki. BİRTEK KOKUDUR GEÇMEYEN ZAMANLA  HER DUYULDUĞUNDA  BİRAZ DAHA KESKİNLEŞEN. O zaman amerikan arabaları bizim evin önünde  Dolmuş eylerken caddeyi  Ümit besen de film yapar niye yapmasın ki furyadır bu  Ama seyretmek suça giriyor canım annem  Zaten bu yumurtalı sandöviçlerle  Kesin kovarlar bizi ki  Korkarım her şiire konuk olacak  Mahur bir otlupeynir kokusu süreyya sinemasında  Mübarekler pikniğe gelmişler  Hayır benim kokoş teyzem  Mübarekler hakkari’ den gelmişler. Okul bitimlerinde çamsakızı ağlamalar yok artık  Filiz beni unutma ki hakkari  Unutulmaya müsait bir yerdir  Mektup yaz yoksa çok kurak geçecek bu yaz  Hep saklayacağım hatıra defterime yazdığın  Yazının yanındaki kan damlayan kalbi  Seni seviyorum filiz  Yemin et! bak vallahi! . Yok artık bu kendini şaşırmış  Kendi edasını kendisi bozan cümleler. Niyazi’nin kısalığı uzunların problemi  Aynı zekanın sırasında oturuyoruz  Bozkırımın çilli çocuğuyla avukat oldu sonra  Kimin neresine değer bu nostaljik kırıntılar  Herkesin sandık odası kendine gizemli  Ama kolejli çocuklar nasıl sevişiyor  Ve kızlar yine kolejli onlarda ve taş gibi  Bu kız varya insanın sevgilisi olsa  Uyku tutmaz adamı  Ama rüyasında başka bir lavuğa vermesin hesabı  Yükseliş’in tuvaletinde kız resmen düşük yapmış  Tabii fevzi de yok  Hepimizin bayıla bayıla yuttuğu  Kolejli çocuk yalanlarını söylesin  Ona kalsa artık sevişmese de olur  Bütün okulu getirip götürmüşlüğü var  Düzliseliliğimize cintonik içiyoruz  Paralı palavralarıyla fevzi’nin  Kolejliden darbe yeme işi ilerideymiş  O zaman bilmiyoruz tabii. Haluk o zaman araba sahibi  Ki biz bisiklet kavgası yapmaktayız daha  Ağbim mustafa’yla  E tabi mobilya dükkanı beş katlı olunca  Olsu yakışır kardeşime ki bazı tandır ısmarlıyor  Siteler dükkana gidince  Nerden baksan kolası ayranı filan  Epey para tutuyor konyalı’dan et yiyorsun kolay değil. Ah pınar! diye girmeli o sokağa  Ey kalçası kendinden güzel kendinden bağımsız insan  O kotu giyiyorsun ya senin değil  Bizim üstümüze  Yapışıyor  Ki levis o zamanherkeste yok  Biz yerli malı dandik kotu  Çamaşır suyuyla amerikanlaştırıyoruz o devir ve  Bir konvers almışım elden düşme ağlaya sızlaya  Babaannem hiçbir marka bilmiyor  Bu pırtıkları mı aldın diyebiliyor konversim hakkında  Ve bir de filiz vermiş pınar’ın annesi bak sen  Ve kader ve songül ve nazire  Ve şu anda adını sayamadığımız  Diyarbakır mantalitesinin kız çocukları  Yakantop en erotik eğlencedir bize. Ah be melike geçme burdan çekirdek çitleye çitleye  Biliyorsun fena oluyor yakan topun  Ateşli kısmı sen gelince  Annesi kuaför ya deli ediyor melike mahalleninistediği zaman fön çekemeyen kızlarını. SENİN GİBİ GÜZELİNİ BİR DAHA  GÖREMEYECEĞİMİ BİLSEM  NE ARTİSTİ BE  KAPINA MENTEŞE OLURUM. Biliyorum aradan yirmi yıl geçti  Bilmiyorum hangi manasız adamlarla seviştin  Biliyorum çok geç oldu kalkacağız bu dünyadan  Ama seni seviyorum melike  Bu şiire biryerde rastlarsan mutlaka beni ara. Başak dediğin dünyanın en genç orospusu  Sokaktan geçen saçının arkası uzun çocuğu kesiyor  Benim elimi tutarken ki orta ikide henüz  Ben lise birdeyim ki saçlarımı ortadan ayırmaya  Cesaretim yok daha  Seni seviyorum diyor yalandan  Vallahi bak diye and veriyor sahtekar  Ve sahtekarlık benim küçük aşüfteme o kadar yakışıyor  Ve ben kadınların sahtekarlıklarına inanmaya  Öyle erken bir yaşta başlıyorum ki  Biliyorum gülücüğünde tüm erkeklere yer var  Başak’ın. Ama gel gör ki ben o zaman  Böyle entelektüel bakmıyorum hadiseye  Tabii diyorum oğlu sende  Bu burun olduğu müddetçe  Ve skoda bacak durumun düzelmedikçe ki  Herşeyin ameliyatı var bunun yok  Hiçbir kızı tümüyle çıplak göremeyeceksin  Peki saçlarımı ortadan ayırsam?  Gitmez olum manyaklaşma senin kafan üçgen  O vakit doğumgünü partisi yapmaktır tek çare ki  Bu sene benim üçüncü doğuşum olacak bu   Ota boka parti veriyoruz dans ederken ilhan  Bir bacağını sabit tutacaksın akabinde tak  Bacağın kızın iki bacağı arasına sızıyor iyi mi  Önce müzük eye of the tiger yeni çıkmış  Ve bittabii sade kola içiliyor o zaman kızlarla  Ortamda içki varsa zaten büyük hadise  Daha kabız zamanlarımız o zaman, o da şundan  Hani pederden gizli tuvalette sigara içmeler sırasında  E malum tuvaleti frost oluyor  Sigara zayi olmasın sebebi o soğukta  Uzayan tuvalet seansları kabız etti netice  Peki hep mi tuvalet ihtiyacı  İclal yengenin yemekli gecelerinde  Az ye hayvan gören de  Seni evde aç bırakıyoruz zanneder  Ama bu börek değil be kardeşim başka bir şey  Ecevit diyor naif amcam bu işi götürür kadrosu var  Demirel’in yok mu  Koskoca demokrat parti tecrübesi var  Ecevit erbakan’la işe girerse sonu olur bence  Ben onu demiyorum kardeşim diyor necdet amcam ki  O ağbeysine kardeşim dediğine göre kesin hır çıkacak. Allahım ne çok aktif siyaset bu  Pasif insanların hayatında  Kaç hükümet düşürdü kaç devrim yaptılar  Tavuk etli rakı sofralarında küçüklüğümün  Bu kadar sever misin memleketi?  Al! Şımardı işte!  Hadi gel dee hala mı demirel geyiğine girme  O zaman demirel başbakan olarak var ve  Spor yaptığına dair hiçbir emare yok. Yok artık o rakı sofralarındaki  Umutlu umutsuzluk  Hep parayı buldun bulamadın muhabbeti şimdiki. Sülün abla senin kıymetini o astsubay bimez  Perdenin aralığında görmedi ki seni  Evlendiniz sen de lök diye soyundun  Kostüm zorlama ışık berbat  Hiçbirşey sahiden olmuyor  Ama bizim filmimiz öylemiydi seninle  Yatardık sotaya pencerenin önüne  Ürpertir soğuk gece şehvet neyse işte  Senin odanın ışığı yanar  Nasıl çapkın yüzlük bir ampul  İlk gülme efekti belirir gecede  Hemen susturulur kıkırdayan bizzat gece tarafından  Bir an kaybolur odanın kırsalında  Oyalanırsın on saniye kadar  Derken bir dönersin ki bizim perde aralığına  Allahım sutyen katına!  Ve sülün bir beyaz sutyendirergenlik çağımın adı  Hani senin assubayın görmediği bile  Hani o gerdek karanlığında alelacele çıkarıp  Yastığın altına tıkıştırdığın  Ben sende kadın meselesini sevdim biliyor musun  Şimdi bırak bu ayakları diyeceksin  Ama samimi söylüyorum  Senden öğrendim tenimde kadın ne iş yaparmış  Eyvah dedim ben şimdi hep bundan isterim  Eteği de mi çıkardın  Yokcanım bu kadarına dayanmaz  Uzayan sokağın abazanları  İşte düşleri de gerçeği de öldürecek kadar soluk  Ve bir son yazısı kadar sevimsiz gecelik  Örttü meselenin üstünü.  Yani demem o ki sülün ablam  Biz bilirdik kıymetini  Assubaya verdiler o başka. Bir fiyakayla geldiler seni istemeye  O zaman sıteyşın reno yeni çıkmış  Bagaj kısmında çocuk taşımak marifet o zaman  İşte besili papyonlu bir yeğeni oraya çıkarmışlar  Sen de bizim arabanın kafa sallayan köpeği ol misali. Gittin netice  Sıteyşın bir kederle  Bir daha ne senin kıymetin bilinir  Ne de biz yatabiliriz herhangibir kimseyle  Senin beyaz sutyenin olmadan.... Yok artık kaldırımlarda çekirdek çitleyip  Ayıp şeyler konuşan mahalle çocukları  Teknoloji diyorlar bilgisayar internet şu bu  Eğer geçmemişsen  İnteraktif bir kahve muhabbetinin eleğinden  Senden bibok olmaz açık söyleyeyim  Yalanı yüzde görmek gözde tanımak dolanı  Diye bir şey vardı ki çetleşmelerde bulunmaz  Yok artı subayevlerinin  Salkım tadında dizilmiş bahçelerinden  Gül çalan varoş romantikleri  Kurutup karşılıksız aşklarına vandallayan  Çağla çalmaya gider mi insan babasıyla  Tam dallas’ın oynadığı saatte ki o saatte  Apartmanı götürsen kimsenin ruhu duymuyor  Eee kolay mı olum lusi’ye rey amcası kaymış  Gerçi o sıra amcası olduğunu bilmiyor muş  Ama olsun netice değişmez  Islak çağlalar cepleri nemlendiriyor ya  Nasıl bahar oluyor anlatamam  Veya kırmızıyla daha dün tanışmış bir kiraz tanesinin  Ki cennetin afişi bir gün yapılacaksa  Mutlaka bu kiraz tanesi de bulunmalıdır  Ağza getirdiği bayram sabahı ekşiliği  Ben seni denedim demiştin ya yeter mi sana  Hala utanırım hatırladıkça  Hani kendi kirazlarım dururken  Senden istemiştim de hani....neyse utandım yine.. Yok artık golf sahası ki  Kalın duvar dikenli tel ardından izliyoruz  Elin amerikalısının bizim mahalledeki golf maçını  Tam yirmi yıl golf sahasının kıyısında oturdu ama  Golfün nasıl oynandığını hala bilmez mahalleli  Bazan aralardan kaçak sızmalar yapardık  Hani gelincik toplama hesabına. VE ANCAK BENİM ÜLKEMDE  KOVALAR ÇOCUKLARI BEKÇİLER  ÇİÇEK TOPLUYORLAR DİYE.... hele bir de golf topu bulduk mu tamamdır  lan oğlum bu topla ne oynuyor bu kerizler. sonra kaldırdılar dikenli telleri  açıldı halkımın parkı halkıma  ama bir daha  asla  gelincik bitmedi orada  bu da kıssamızın acıklı hissesi  bizde faiz yok  hata payı veriyoruz.... ve sevmeyi ne çok severdik  kızları, memleketi  ve faşistlerden ne çok nefret ederdik  faşist dediğin de kurtlu murtlu  elmanın öbür yarısı işte  daha sümüğümüz pantolonumuzda kurumamış  elimizde leo huberman sosyalizmin alfabesi  çeviriyoruz geleni geçeni  hoop nereden geliyorsun bilader  sağcı mısın solcu mu  ben hiçbirşeye karışmıyorum ağbi  yıkın bu ipneyi ot bu! . romantik şiddet diye bir şey verdı yok artık  şiddet öküzleme bir şiddet işte. HERKES KATİL OLDU SONUNDA  OYSA BİR ARA  BAZILARI KAHRAMANDI.. Kim sallar bu kağıt yokluğunda  Çok bölümü tuvalet kağıdına yazılmış şeyleri  Çünkü akasyalar da yok artık  Nasıl açardı bir orospunun  Orasını burasını açması gibi  Bahardan önce gelip baharı çekiştirir gibi. Akasyalar  Yazlık sinemasında ömrümün  Afişi olmalıdır çocukluk bölümünün  Zaten iyi insan bir sevdiği artisti unutmaz  Bir de akasyaları  Eğer ki çocukluğuna açmışsa  Yenir de o biliyorsun  Ondan sonra ne zaman bir kız elini tutsa  Hatırlarsın tadını. Neyse geç oldu ağbiyciğim  Şimdilik bırakalım  İstersen bırakma kağıt bitti zaten  Ama ömür bu hep yazmaya sebep  Nasılsa devam edeceğiz  Yazmaya.  Yaşamaya.. 3-4aralık'99, nürnberg-berlin
Çevir gözlerini içimden yana  Sırrını saklayan mahzeninim ben. Uzat umutlarını düşlerime dek  Hiç birşey değil hep seninim ben. Bu yazgı bizlerin ortak ülkesi  Hüznün sevincin ve güveninim ben. Toprağım güneşim mevsimim sensin  Suyunum havanım ekmeğinim ben. Birlikte uyandık aynı uykudan  Öncen, sonran, eskin ve yeninim ben. Seninle ilgimiz bir heves değil  İyi bil neyimsin benim, nenim ben
I. Sürüden koyunlar hep takım takım  Ayrılmış, sürüde kalmamış bakım;  Asmanın üzümü dağılmış; salkım  Olmak ister, fakat bağban nerede?  Gideyim, arayım: çoban nerede? . II. Yüce dağlar çökmüş, belleri kalmış,  Coşkun ırmakların selleri kalmış,  Hanlar yok meydanda, illeri kalmış,  Düşenler çok ama, kalkan nerede?  Gideyim arayım: Hakan nerede? . III. Türk yurdu uykuda ey düşman sakın!  Uyuyan ülkeye yapılmaz akın.  Tan yeri ağardı, yiğitler kalkın.  Bakın yurd ne halde, vatan nerede?  Gideyim arayım: yatan nerede? . IV. Herkesin gözünde vatan öz yurdu,  Çitlerin yağısı, derenin kurdu,  Yad iller, Turan'da hanlıklar kurdu,  Turan'dan yadları koğan nerede?  Gideyim arayım: ogan nerede?
Neden halâ gelmedi, yoksa  Saati mi şaşırdı bu hıyar?  Gerçi hiç saati olmadı ama  En azından birine sorar.. Cebimde bir lira desen yok,  Madara olduk meyhaneye!  Ah eşşek kafam benim,  Nasıl da güvendim bu hergeleye! . Gelse, balığa çıkacaktık,  Ne çekersek kızartıp birayla yutacaktık.  Kafamız tam olunca, şarkılar döktürüp  Enteresan hayâllere dalacaktık. . Bu sandalı geçen hafta denk getirip  Çalıntıdan düşürdük.  Arkadaşlar ısrar etti,  Biz de, iyi olur, bize uyar diye düşündük. . Saat sekizde gelecekti,  Bana birkaç milyon borç verecekti.  Yoksa o nemrut karısı kaçtı da  Onun peşinden mi gitti? . Eğer öyleyse yandık,  Gudubet gene yaptı yapacağını!  Geçen sene de merdivenden itip  Kırmıştı Rıza'nın bacağını. . Abi, kadında boy şu kadar;  Kalça fırıldak, göz patlak, kafa çatlak!  Korkuyorum, bir gün ya kendini asacak,  Ya horlarken Rıza'yı boğacak! . Bak, şimdi acıdım, aşkolsun adama,  Ben olsam, vallahi baş edemem! ..  Hele beş tane velet var ki boy-boy,  Allah'tan düşmanıma dilemem! . Aslında iyi çocuktur Rıza, efendi huyludur,  Herkesin suyuna gider.  Yoksa, kalıba vursan hani,  Tek başına on tane adam eder! . Bir keresinde, hiç unutmam  Üç-beş zibidi haraca dadandı;  Rıza, sandalyeyi kaptığı gibi  Herifleri hastaneye kadar kovaladı! . Aynı mahallede büyüdük, aynı kızları sevdik,  Aynı kafadaydık.  Orta ikiden bıraktık, matematik ağır geliyordu,  Biz, başka havadaydık. . Aynı gömleği giyer, aynı sigaraya takılır,  Aynı takımı tutardık.  Fener'in her maçına iddialaşıp  Millete az mı yemek ısmarladık! .. . Bir tek askerde ayrıldık,  Bana Bornova düştü, ona Gelibolu.  Döner dönmez evlendirdiler,  En büyük salaklığı da bu oldu! .. . Bense hiç düşünmedim, zaten param yoktu.  Hep tek tabanca gezdim.  Benim beğendiğimi anam istemedi,  Onun gösterdiğini ben sevmedim. . Neyse, bunlar derin mevzu...  Anlaşıldı, bu herif artık gelmeyecek.  Ufaktan yol alayım  Anam evde yalnız, şimdi merağından ölecek! .. . Gittim, vurup kafayı yattım;  Rüyamda gördüm, gülümseyerek geldiğini.  Ne bilirdim, yolda kamyon çarpıp  Hastaneye kavuşmadan can verdiğini! .. . Vay be Rıza! ..  Sonunda sen de düşüp gittin Azrail'in peşine!  Dün, boşuna günahını almışım,  Ne olur, kızma bu kardeşine! . Öğlen kahvede söylediler, Rıza öldü, dediler  Ne kolay söylediler!  Sanki dev bir taş ocağını  Kökünden dinamitleyip üstüme devirdiler! . Ah dostum... o kocaman gövdene  O beyaz kefeni nasıl kıyıp giydirdiler?  O zalim tabutun tahtalarını  Senin üstüne nasıl böyle çivilediler? . Yani sen şimdi gittin, yani yoksun,  Yani bir daha olmayacak mısın?  Yani bir daha borç vermeyecek,  Bir daha bira ısmarlamayacak mısın? . Peki, beni kim kızdıracak,  Kim zar tutacak, kim ağzını şapırdatacak?  Peki, beni bu köhne dünyada  Senin anladığın kadar kim anlayacak? . Ulan Rıza... ne hayâllerimiz vardı oysa,  Ne acayip şeyler yapacaktık...  Totoyu bulunca dükkân açacak,  Adını Dostlar Meyhanesi koyacaktık. . Talih yüzümüze gülecekti be! ..  Karıyı boşayıp sıfır mersedes alacaktık.  Hafta sonu iki yavru kapıp  Boğaz yolunda o biçim fiyaka atacaktık! . Ah ulan Rıza... bu mahallenin,  Nesini beğenmedin de öte yere taşındın?  Ara sıra gıcıklaşırdın ama inan ki,  Benim en kıral arkadaşımdın! .. . Ah ulan Rıza... ben şimdi,  Bu koca deryada tek başıma ne halt ederim?  Senden ayrılacağımı sanma,  Bir kaç güne kalmaz, ben de gelirim! ..
Bir yarki bir yarı sevse  Varıp ağyara düşer mi  Cefakeş bülbül-i şeyda  Gonca gül hara düşer mi? . Bulunca gamı kayguyu  Yitirdim şirin uykuyu  Kestik can bağından suyu  Bahçemiz bara düşer mi? . Mecnun misli hasret kalan  Kerem gibi olur talan  Garip teki murad alan  Ah edip zara düşer mi? . Aşkın badesi dolmasa  İçen sararıp solmasa  Yar candan serin almasa  Pervane nara düşer mi? . Her sevda serime konmaz  Aşkım cehennemdir sönmez  Ben dönsemde gönül dönmez  Dönmek dindara düşer mi? . Ben çekeyim cevr ü cefa  Senin olsun zevk ü sefa  Hani ahdin ey bivefa  Bu kar dildara düşer mi? . Gel zulmünden eyle hazer  Hey muhanned kıl bir nazar  Her kes al giyinmiş gezer  HIFZI'ya kara düşer mi?
Duru bir yeşildi ortalık  Akşam güneşi kırılmış bir mızrak boyu  Ve çocuk sesleriyle iniyordu ışık,  Ağlarda sanki dargın bir kılınç balığı  Pullarını döküyor üstüme  Bir sessizliği anlatmak için yazıldı bu şiir  Belki de anmak için   bi damlacık bir sessizliği
Ben kibriti çaktığım zaman  Hersey kırmızıydı yüzün olarak  Ben kibriti çaktığım zaman  Çünkü her yüz bir memlekettir. Ben sigaramı yaktığım zaman  Çünkü her sigara bir kelimedir  Ben sigaramı yaktığım zaman  Güz günleriydi bir şarkı olarak. Bir güvercin ben öldüğüm zaman  Nice hüzünlerden yaprak yaprak  Bir güvercin ben öldüğüm zaman
Bu Demir Divriği Dağlarından  Ben Söktüm Ulan Ben Söktüm  Bu Namlu Divriği Demirinden  Ben Döktüm Ulan Ben Döktüm. Bu Ak Bileklerde Bu Kapkara Kelepçe  Ben Dövdüm Ulan Ben Dövdüm  Ben Dövdüm Ateşlerde Bu Kelepçeyi  Bu Biçimi Bu Demire Ben Verdim. Yıkılır Bu Düzmeceler Yıkılır  Köprüler Kurulur Aydınlıklara  Gelir Bir Gün Kaşla Göz Arasında  En Gizli Tomurcukların Ucundan Gelir
İkbâl için ahbâbı siâyet yeni çıktı  Bilmez idik evvel bu dirâyet yeni çıktı. (Yükselmek, iyi bir mevkiye gelmek için dostlarını çekiştirmek yeni çıktı, önceleri bu beceriksizliği bilmezdik, bu da yeni çıktı) . Sirkat çoğalıp lâfz-ı sadâkat modalandı  Nâmus tamam oldu hamiyyet yeni çıktı. (Hırsızlık çoğalıp sadakat sözü moda haline geldi, namusu bitirdik, hamiyet yeni çıktı) . Düşmanlara ahbâbını zemm oldu zerafet  Dildardan ağyâra şikâyet yeni çıktı. (Düşmanlara dostları yermek bir incelik oldu; başkalarına gönül dostlarından şikayet yeni çıktı) . Sâdıkları tahkîr ile red kaide oldu  Hırsızlara ikram ü inayet yeni çıktı. (Sâdık kişileri aşağılama, reddetme benimsenir oldu; hırsızlara ikram ve yardım yeni çıktı) . Hak söyleyen evvel dahi menfûr idi gerçi  Hainlere amma ki riayet yeni çıktı. (Her ne kadar doğruyu söyleyenler de önceleri nefretle karşılanmışsa da ancak hainlere uyma yeni çıktı) . Evrak ile ilân olunur cümle nizâmât  Elfâz ile terfîh-i ra'iyyet yeni çıktı. (Bütün düzenlemeler bazı kâğıtlar ile ilan olunur, söz ile halkın refaha eriştirilmesi ise yeni çıktı) . Âciz olanın ketm olunur hakk-ı sarîhi  Mahmîleri her yerde himâyet yeni çıktı. (Güçsüz olanın en belirgin hakkı saklı tutulur, himaye görenleri her yerde korumak yeni çıktı) . İsnâd-ı ta'assub olunur merd-i gayûra  Dinsizlere tevcîh-i reviyyet yeni çıktı. (Gayretli kişiler taassubla suçlanırken dinsizlere özgü derin düşünce yeni çıktı) . İslam imiş devlete pâ-bend-i terakki  Evvel yoğ idi işbu rivâyet yeni çıktı. (Devletin yükselmesine engel olan İslamiyet imiş, önceleri yoktu, bu rivayet yeni çıktı) . Milliyyeti nisyan ederek her işimizde  Efkâr-ı Firenge tebaiyyet yeni çıktı. (Her işimizde millî benliğimizi unutarak Batı düşüncesine körü körüne bağlılık yeni çıktı) . Eyvah bu bâzîçede bizler yine yandık  Zîra ki ziyan ortada bilmem ne kazandık. (Eyvah bu oyunda bizler yine yandık, çünkü zarar ortada bu konuda bilmem biz ne kazandık)
Düşünmeden, acımadan, utanmadan  kocaman yüksek duvarlar ördüler dört yanıma.. Ve şimdi oturuyorum böyle yoksun her umuttan.  Beynimi kemiriyor bu yazgı, hep bu var aklımda; . oysa yapacak bunca şey vardı dışarıda.  Ah, önceden farketmedim örülürken duvarlar.. Ama ne duvarcıların gürültüsü, ne başka ses.  Sezdirmeden, beni dünyanın dışında bıraktılar.. (1896)
Biz dağlarda keklik idik  Şimdi bu çöplükte karga olduk  Bizimde boyumuzu aştı bu şehir  Yerlere serildik madara olduk. Demedim mi Haydar Demedim mi sana  Bu İstanbul yutar adamı  Demedim mi Haydar demedim mi söyle  Bu şerefsiz geceler satar adamı. Biz umutlar yolcusuyduk  Rakı sofrasında bir meze olduk  Bizimde harcımız değildi sevmek  Yosmalar içinde kepaze olduk
Behey ala gözlü dilber  Vaktin geçer demedim mi  Gözlerin olmus harami  Beller keser demedim mi. Bak su kaşa, bak şu göze  Ciğer kebab oldu öze  Yakasız gömlekler bize  Felek biçer demedim mi. Yüzün bedir kaşın kalem  Nasib olup bir dem görem  Kime razılıktır bu alem  Konan göçer demedim mi. Deryalarda gezer gemi  Sukkedir tutinin yemi  Sürelim devrani demi  Devran geçer demedim mi. Karac'oglan, cömertle  Benim işim yok na-mertle  Kahbe felek bin fendile  Gönlüm alır demedim mi
Bana ne sendeki dirlik düzenlik?  Hem güzel ol, hem de acı duy! Ekler  Gözyaşı yüzüne başka güzellik,  Yeşillikte bir su gibi üstelik;  Borayla canlanır çünkü çiçekler. . Seni ben anlından sevinç büsbütün  Dağılıp gidince daha severim;  Yüreğin yılgıdan daraldığı gün;  Korkunç bulutuyla baştan başa dün  Toplanıp yığılsın üstüne derim. . İri gözlerinden kan gibi ılık,  Bir su boşanırken severim seni;  Okşayıp seven elime karşılık,  Can çekişme gibi sararken sık sık  Duyduğun iç sıkıntısı gövdeni. . Çekerim içime, ey tanrısal haz!  Bütün hıçkırıklarını göğsünün,  Ey derin ezgi, tadına doyulmaz!  Sanırım ışıldar yüreğin, biraz  Gözlerinden hele inciler düşsün!
Örsün üstünde ses  Ve kıvılcım  Hep gençlik çığlıkları hatırlarım  Ayakları çıplak, göğüsleri yırtık  Yaralarıma umut basmışlar  Bir gülümseme gibi taşıyorlar  Kamçı izlerini ve kederi  Hatırlarım  Daha dün gibi  Yüzyıllar boyunca  Ezilenlerin serüvenini . Dallar suskun ve buruk  Kar türküleri acılı  Koğuşumdan ve tel örgülerden öte  Diyarbakır şehri suskun  Ova kıpırtısız, dağlar çok uzakta  Ve ben akkor bir öfkedeyim . Böyle her bahar yeşeriyorsam  Kederi ve zehri yeniyorsam  Bir gülü büyütmek yok mu  Ebedi  Kavgada  Sevdada varsam  Bir gülü büyütmek yok mu . Geçti ezilenlerin resmi geçidi  Yirminci yüzyılın kapısından  Çığlıklarda, ağıtlarla, marşlarla  Seslerinde kavga ve kin  Özlem ve sevda  Bir öfke gibi hatırlarım  Keskin dişlerini efendilerin  Gülüşleri, kamçıları, darağaçlarını  Ben hıncımı bin yıllarca taşıdım  Kavgamdan bir gül çıkar  Bilirim
Günler sensiz geçmiyor mu  İşte beni çıldırtan bu  Yüzün bensiz gülmüyor mu  İşte beni ağlatan bu! . Dört bir yanım taş bir duvar  Ne merhamet ne vefa var  Üstelik de sen yoksun yar  İşte beni delirten bu! . Vursalar da akmaz kanım  Hasret dolu her bir yanım  Bu sensizlik yok mu canım  İşte beni öldüren bu! . Sensiz bomboş koca şehir  Günüm zindan gecem zehir  Kimi görsem akıl verir  İşte beni delirten bu! . Nazarında yokum gibi  Dağılmışım bir kum gibi  Günden güne bir mum gibi  İşte beni eriten bu! . Sen benimdin öyle sandım  Nasıl sevdim nasıl yandım  Sana hasret çölde kaldım  İşte beni çürüten bu  işte beni öldüren bu! ...
Falan, dağın ardında;  Seslen, seslen, işitmez  Filan toprak altında;  Göz yasları diriltmez. Neye vardın, vardın da?  Ufuk varmakla bitmez.  Bir şey göster kadında,  Tılsımını eskitmez. Yar o ki, hep yadında;  Eskimez ve eskitmez.  Muradı muradında,  Seni bırakıp gitmez
Hiçbir sevgi yetmiyordu bize... Başkalarının kalplerinde yarattığımız, ateşlediğimiz sevgilerle yaşayabiliyorduk ancak... Çünkü birileri bizi ilk ve gerçek sevgiden yoksun bırakmıştı... Ve bu boşluk hiçbir aşkla, hiçbir sevgiyle dolacak gibi değildi... Birinden, öbürüne, sonra bir başkası daha... İşte tam bulduk, derken, elimizde soluk, hüzünlü cam kırıkları kalıyordu...  Sevgi arsızıydık sanki... Doğumumuzla birlikte verilmemiş olan o ilk ve gerçek sevginin yeri hiçbir insanın sevgisiyle dolacak gibi değildi...  Dünyanı zihnimizde taşıyorduk sanki... Karşılaştığımız, bizi sevsinler, bize bağlansınlar, diye uğraştığımız insanları ayrı birer varlık olarak tanımaya, anlamaya çalışmıyorduk... Onlardan isteğimiz sadece içimizdeki o büyük boşluğu doldurmalarıydı...  Bu boşluğu doldurmaları için bize hayran, sonsuz sevgili dolu, ve itaatkar insanlar olmaları gerekiyordu... Bir uzantımız olmaları...  Belki bu güne dek gerçek anlamda hiç varolmadığımız için, kendimizden kurtulup başkalarının hayatlarına, kalplerine girmediğimiz, yüreklerimiz hep bizde kaldığı için çekici, parıltılı insanlardık... O yaralı, o hasta varlığımız çekiyordu sanki insanları bize... Hiç gerçek anlamda yaşamamışlığımız...  Gerçek anlamda yaşamadığımız için bize yaklaşan insanı önce hiç olmadığı kadar yüceleştiriyor, kafamızda yarattığımız o sahte idollerden birinin yerine koyuyorduk... Çünkü onu olduğu haliyle anlayıp sevmek çaba isterdi... Onu zayıflıklarıyla sevmek bizi kendimizden kuşkuya düşürürdü... Bir insanı zayıflıklarıyla sevmek bize o derin boşluğumuzu hatırlatırdı...  Bu karşılaşmada içini açmayan, kendinden vazgeçmeyen, adını hiç unutmayan taraf biz olmalıydık... Çünkü içimizi açarsak, kendimizden vazgeçersek, adımızı unutursak içimizdeki o büyük boşluk görünebilirdi... Hiç varolmadığımız... Kendimizi bugüne dek bir başkası için hiç feda edemediğimiz o hiç yaşamamışlığımız ortaya çıkardı... İçimizdeki o katil ortaya çıkardı... Onla yaşamaya mecbur olduğumuz... Mahvolmamak için mahvetmek zorunda olduğumuz...  Evet... İçimizdeki katil... Çünkü bizi sevenlerin sevgisini onları öldürmek için kullanıyorduk... Onların önce varlıklarını gizleyen perdelerini, kapaklarını, zırhlarını açmalarını sağlıyor, çırılçıplak bırakıyor, sonra en zayıf, en kırılgan yerlerinden zehirli dudaklarımızla öpüyor ve o halde bırakıyorduk... Sonra da bir daha hiç aramıyorduk... Onlardan avuçlarımıza dökülen cam kırıklarına bakıp: Hayır aradığım bu değildi, o da diğerleri gibiydi, beni istediğim gibi sevmedi, deyip bir başkasına gidiyorduk...  Birkaç gün önce yüceleştirdiğimiz insanları bize koşulsuz bağlandıklarını hissettikleri anda istediğimize kavuşuyor ve onu beklemediği bir anda küçümseyip aşağılıyor, sonra yolumuza devam ediyorduk... Aradığımız o değildi, diyorduk, o uymuyor yarattığımız idolümüze, o içimizdeki boşluğu dolduramazdı diyorduk...  Öyleyse bir başkasını, bir başkası daha denemeliydik... a ki içimizdeki boşluk dolana dek... Ama dolacak gibi değildi... Bize kendisini sunan her sevginin bir buz kovasına atılmış küçücük bir kor parçası kadar hükmü oluyordu ancak... Ama biz kazanmayı terk etmek sanırken içimizdeki boşluk daha da büyüyordu...  Bize sevgiyle yaklaşan insanları öylesine çaresiz, öylesine çıplak anlarında terk ediyorduk ki, birçoğu adeta sevme yeteneğini yitiriyordu... Önce bir süre o zehirli ateşle bir başlarına için için yanıyorlar, ateşleri dinerken bize ışıkla açılan kalplerine kasvetli bir gölge iniyor ve ardından içlerine doğru kırgın bir nefretle dönüyorlardı...  Kimi geceler boşluğumuza aşık ettiğimiz, sonra da yapayalnız bıraktığımız kurbanlarımızın çığlıklarıyla uyanıyorduk.  İşte biz birbirimizle böylesi gecelerden birinde karşılaştık...  İkimizde birbirimiz için fazlasıyla çekici ve parıltılıydık. Kafamızda yıllardır gezdirdiğimiz idollerin içine hemen yerleştirdik birbirimizi... Sanki daha yüz yüze gelmeden önce böyle bir şeyin olacağını sezmiş gibiydik... İkimizde güçlü, sevecen ve kendimizden emin gözüküyorduk... Fark etmiyorduk daha birbirimizin içindeki o derin boşlukları... Ama birbirimize öyle çekici ve parıltılı görünüyorduk ki içimizdeki boşluklar henüz acı vermeye başlamamıştı...  İkimizde birbirimizi hiç olmadığı kadar yüceltiyorduk... Henüz, bu aradığım insan değil, bu o değil, aşamasına gelmemiştik. İki karanlık orman birbirini ne kadar severse o kadar seviyorduk işte... Daha önceleri başkalarına yaptığımız gibi, birbirimizi tanımaya, anlamaya, öğrenmeye çalışmıyor, durmadan kendimizi anlatıyorduk... Başkaları için ne kadar önemli ve vazgeçilmez olduğumuzu... Ne çok sevildiğimizi, ama gerçek anlamda bizim sevgimize kimselerin layık olmadığını... Gerçekte kim olduğumuzu, ne olduğumuzu, ne için yaşadığımızı anlamaya çalışmadan birbirimizin aynasında kendimize hayran olup duruyorduk.  Sonra biz değil, söylediklerimiz değil, hayatın kendisini usulca hissettirmeye başladı, başka dünyaların insanı olduğumuzu, çok başka şeyler özlediğimizi...  İşte o zaman birbirimizi kendimiz için değiştirmeye başladık...  Kim kimi kendisi için daha uysal, daha itaatkar, daha evcil yapacaktı... Herkes kendisini diğerinden daha kusursuz buluyor, böyle gördüğü için her şeyi kendisinde hak olarak görüyordu... O beni kıskandığı zaman bunu sevgi diye gösteriyor, ben onu kıskandığım zaman bu onun gözün hiç de soylu bir davranış olmuyordu... Durmadan birbirimizde suçluluk duyguları uyandırmaya çalışıyorduk...  Aramızdaki gizli bir savaş başlamıştı... Birbirimiz için yarattığımız o sahte idoller çatlamaya başlamıştı bir yerlerinden...  Çünkü ne o benim istediğim gibi oluyordu, ne de ben onun istediği gibi... Kimse kendi düzenini değiştirmiyordu. Ben böyleyim beni böyle kabul et, sen bana uy, diyorduk birbirimize durmadan...  Kimse bir diğerine içini açmıyor, zayıflığını, çaresizliğini, asıl önemlisi o büyük boşluğunu göstermeye yanaşmıyordu.  Zayıflıklarımızı birbirimize göstermemek için usta bir taklitçi gibi kılıktan kılığa giriyor, durmadan benlik değiştiriyorduk...  Kendimiz için acı çekiyorduk, birbirimiz için değil. Anlamak değil, anlaşılmak istiyorduk. Bu trajik karşılaşma değil, o deva bulmaz dertlerimiz için değil kendimiz için ağlıyorduk, ağladığımız zamanlarda...  Birbirimizi özlediğimiz için değil, kendimize duyduğumuz o derin hasretle koşuyorduk buluşma yerlerine...  Yorulmaya, tükenmeye başlamıştık... İkimizin de beklediği o an yavaş yavaş gelmeye başlamıştı...  Kim kimi en çıplak, en zayıf anında o zehirli öpücüğüyle öpecek ve onu orada bir başına, o en çaresiz anında bırakıp gidecekti... Kim kazandığı anda öbürünü terk edip gidecek ve bir daha aramayacaktı...  Durmadan birbirimizin en kırılgan, en çaresiz anlarını gözlüyorduk. Benliklerimizi zayıflatmak, güçsüz bırakmak için hiç olmadık sebepler yaratıp birbirimize ayrılık senaryoları hazırlıyor, bu senaryolarda karşımızdakine terk edilmiş rolü veriyor, onun bu roldeki gücünü sınıyorduk, ama bunlar hiçbir işe yaramayınca yeniden bir araya geliyorduk.  Kimse yenik ayrılmak istemiyordu... Kimse bu beraberlikte katilinden, kazanma hırsından ve adından vazgeçmek istemiyordu..  Bu oyunları oynarken, kanlarımızı kimsesiz gecelere akıtırken gizliden gizliye birbirimize bağlandığımızı anlayamıyorduk bile..  Çünkü asli rollerimiz vardı bizim... Kazandığımızı anladığımız anda terk edip gitmekti bu... İçimizdeki o büyük üşümeye küçücük bir kor parçası daha atıp yürüyüp gitmek.  Nasılsa geride bizi her şeyimizle kabullenip ömür boyu koşulsuz sevmeye hazır insanlar vardı. Kolay kolay boşluğa düşmezdik.  Kim daha önce davrandı bilmiyorum, ama artık şimdi bunun ne önemi var ki....Bir gün birbirimizi o en zayıf, o kırılgan yanlarımızdan öptük... O zehirli öpücüklerimizle... İşte o zaman anladık birbirimize ne kadar çok benzediğimizi.  O zehirli kanlarımız birbirine bulaştı... Hastalıklarımızın birbirine bulaştığını anlamadan kazanmış olmanın verdiği o lekeli gururla bizi koşulsuz sevenlerin yanına koştuk hemen. Birbirimizde açtığımız yaraları sarmaları için... Onlar yaralarınızı sararken biz birbirimizi en derin mezarlara gömdüğümüzü düşünüyor, bu işten yakamızı sıyırmış ve sanki hiçbir şey olmamış gibi her şeye yeniden başlayacağımızı sanırken geceleri ansızın birbirimizin çığlıklarıyla uyanmaya başlamıştık...  Birbirimizi gömdüğümüz yerden yükselen ve bizi geceleri hiç uyutmayan çığlıklarla.  Bazen bu çığlıklara daha önce terk edip gittiğimiz insanların çığlıkları da karışıyordu... Sanki bizim de kendileri gibi zehirlendiğimizi anlamışlar gibi...  Benim boşluğum ona geçmiş, onu boşluğun bana geçmişti...  Artık çaresizliklerimiz, zayıflıklarımız bize ait değildi, bizde sır değildi..  O kendimize sevdalı, kendimize saplantılı kanlarımız birbirine karışmıştı...  Birbirimizdeki o uzun, o büyük geceyi öpmüştük... Gecelerimiz birbirimize karışmıştı.  Senin yüreğin benim olmuştu, benim yüreğim senin olmuştu...  İsimlerimiz birbirine karışmıştı... Artık kendimi sen, diye anar olmuştum. Sen kendini ben, diye sorar olmuştun....  Birbirimizi öperken görmüştük o büyük boşluklarımızı... Birbirimizi zehirleyip gidecekken aslında hiçbir yere gidemeyeceğimizi anlamıştık...  Baksana günler ne çabuk kararıyor artık... Sonra o uzun geceler başlıyor. Asıl dayanılmazı bu... Hep soruyorum kendime şimdi benim gecemle, benim yüreğimle, benim kanımla orada, uzaklarda ne yapıyorsun, diye... Asıl dayanılmazı bu...  Geceleri çığlıklarını duyup birden uyanıyorum yatağımdan... Çünkü aynı soruları sen de bana soruyorsun, biliyorum... Benim gecemle, benim yüreğimle, benim kanımla orada, o uzaklarda ne yapıyorsun, diye...  Yüzümün yarısı sende kaldı... Yüzümün yarısı öbür yarısına ağlayıp duruyor şimdi...  Benim zamanım sen de kaldı, senin zamanın bende kaldı.  Benim geçmişim senin geleceğinde, benim geleceğim senin geçmişinde kaldı... Başlangıçlarım sende kaldı, bitişlerin bende.  Sığındığımız limanlardaki bizi koşulsuz seven hiçbir sevgili teselli edemez artık bizi..  İçimizdeki o büyük boşluğu onlar bilemez ki... Doğumumuzla birlikte verilmesi bize verilmesi gereken o ilk ve gerçek sevginin yokluğunu onlar ne yapsalar kapatamaz ki.  Geceleri birbirimizi gömdüğümüz mezarlardan yükselen çığlıkları onlar duyamaz ki..  Onlar sadece geçecek, derler... Zaten olmayacak bir ilişkiydi, sürmezdi, sürmeyecekti, bekle, zamanla unutursun, derler...  Yüreklerimizin birbirimizde kaldığını onlar bilemezler ki.  Kiminle öpüşsem sende ki yüreğimi seyrettiğimi, sen kiminle öpüşsen bende ki yüreğini seyrettiğini onlar hissedemezler ki...  Yokluğunu varlığa çevirirsem, biliyorum o artık ben olmayacağım.  Ama sensiz mahvolmaktansa seninle mahvolurum, daha iyi...  Sensiz isimsiz kalacağıma seninle isimsiz kalırım daha iyi.  Bu hayatta yapmak istediğimiz her şey eksik, her şey yarım kaldı.  Artık birbirimizden başka kim tamamlayabilir ki bu eksikliği, bu yarım kalmışlığı... Bu büyük boşluğu...  Çok kırdık, çok incittik, çok insanın sevgisinin önünü kestik, onları yarı yolda bıraktık...  Şimdi onları ödüyoruz..  Artık hiçbir ev, hiçbir yuva almaz bizi içine..  Lanetlendik... Artık nereye gitsek yokluğumuz karşılayacak bizi... Nereye gitsek dışarıda kalacağız...  Yokluğumu varlığa çevir, gel artık benimle mahvol... Bensiz isimsiz kalmaktansa, benimle isimsiz kal, daha iyi... Bak yüzünün yarısı öbür yarısına ağlıyor.  Eksik ve yarım kalmasın artık hayatımızda hiçbir şey...  Bari bunu tamamlayalım...  Gel birlikte mahvolalım...  'Yüzünün yarısı çocuk / yarısı geçkin bir kadın / yüzünün yarısı öbür yarısına ağlıyor / yüzün kendisini arıyor... / Aşk kaçmış gözlerine / yaşanmamış yılların sana ağlıyor / zaman parçalanırken ellerinde / ölü kelebekler yastığın oluyor... / Ölü kelebekler / hepsi daha değerli erkeklerinden erkeklerinin kanıyla beslenen / ölü kelebekler... / hepsi daha değerli ömründen....'
Murabba. Gül yüzünde göreli zülf-i semensây gönül  Kuru seydâda yiler bîser ü bîpay gönül  Demedim ben sana dolaşma ana hây gönül  Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vây gönül. Bizi hâketdi hevâ yoluna sevdâ n'idelim  Pâymâl eyledi bu zülf-i semensâ n'idelim  Kul edinmezdi güzeller bizi illâ n'idelim  Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vây gönül. Ben demezdim ki hevâ yoluna serbâz gelem  Ney-i aşkınla gamın çengine demsâz gelem  Der idim aşk kopuzun uşadam vâz gelem  Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vây gönül. Dil dilerken yüzünün vaslını cândan dahi yeğ  Bir demin görür iken iki cihândan dahi yeğ  Akdı bir serve dahi âb-ı revândan dahi yeğ  Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vây gönül. Ahmed'em kim okunur nâmım ile nâme-i aşk  Germdir sözlerimin sûzile hengâme-i aşk  Dil elinden biçilipdir boyuma câme-i aşk  Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vây gönül
Fani ömür biter, bir uzun sonbahar olur.  Yaprak, çiçek ve kuş dağılır, tarumar olur.. Mevsim boyunca kendini hissettirir veda;  Artık bu dağdağayla uğuldar deniz ve dağ.. Yazdan kalan ne varsa olurken haşır neşir.  Günler hazinleşir, geceler uhrevileşir; . Teşrinlerin bu hüznü geçer ta iliklere.  Anlar ki yolcu yol görünür selviliklere. . Dünyanın ufku gözlere gittikçe tar olur.  Her gün sürüklenip yaşamak ruha bar olur. . İnsan duyar yerin dile gelmiş sükutunu;  Bir başka musikiiye geçiş farz eder bunu. . Teslim olunca vadesi gelmiş zevaline,  Benzer cihana gelmeden evvelki haline. . Yaprak nasıl düşerse akıp kaybolan suya  Ruh öyle yollanır uyanılmaz bir uykuya: . Duymaz bu anda taş gibi kalbinde bir sızı;  Fark etmez anne - toprak ölüm maceramızı.
1.  Çizmeleri su alan general,  de bana: Kimden gelir  bu buyruklar? Laf aramızda:  Bugün öğle yemeği yedin mi? . Kafanda planlar var mı?  Miden boş sadece?  Bir bayrağım var, dersin,  ama ordun hani nerde? . Tek pantolonlu devlet adamı,  bir ütü tahtası ister misin?  Bakanların nerde toplanırlar?  Yoksa köprü altında mı? . Papaz oğlanı alır,  as alır papazı.  Adın tarihe geçer ama  kimliğin nerde hani? . Dört ediyorsa iki kere iki,  tamam, güç sende olacak,  (ayaklar baş olacak) ama:  Bu gece bir yatağın var mı yatacak? . 2.  Eğer ben, su almayan çizmeler giymek istiyorsam bir gün,  çünkü parmaklarımı bile örtmüyor şu ayağımdakiler,  kovmalıyım bana çizme vermeyenleri,  ve tüm deri piyasasını düzenlemeliyim.. Pantolonum dökülüyor.  Kıçıma bir pantolon gerek  kışı geçirebilmem için zar zor.  Onun için, pantolonların nerde olduğunu bilmeliyim  ilk peşin,  ve tüm tekstil sanayiini düzenlemeliyim . Eğer istiyorsam has ekmek yemek,  önce kırmalıyım tahıl borsasını  ve gidip görüşmeliyim çiftçiyle ben kendim  ve traktörler göndermeliyim tarlalara,  ve ekini geniş çapta üretmeliyim.. İstemiyorsam benmi hor görenlerin  savaşlarında askerlik yapmak,  onların laflarına gülüp geçmeliyim  ve kendi bayrağımı açmalıyım,  ve savaşımı ilan etmeliyim onlara.. Çeviri: A. Kadir - Gülen Aktaş
Üstünde güvercinler gezen şu rahat damın  Kalbi atar ardında birkaç mezarla çamın  Şaşmaz öğle zamanı ateşlerle yaratır  Denizi, denizi, hep yeni baştan denizi  Tanrıların sükunu çeker gözlerimizi  Bir düşünceden sonra, ah o ne mükafattır. İnce pırıltıların o ne saf hüneridir  Bir seçilmez köpükte nice elmas eritir  Nasıl bi sükun sanki peyda olur o demde  Ve güneş uçurumun üstüne gelir durur  Ebedi bir davanın saf marifeti budur  Zaman kıvılcım, hülya bilmek olur âlemde. Basit Minerva mabedi tükenmeyen hazine  Yığın halinde sükun, göz önünde define  Kaşlarını çatan su, bi alev perde altı  Kendine nice uyku saklayan göz, ey bana  Mukadder olan sükut… Ruhta yükselen bina  Fakat bin kiremidi yaldızlı dam, ey çatı.. Bir tek ahın içinde belli zaman mabedi  Etrafımda denize bakışlarımın bendi  Çıkarım o saf yere artık bütün bütüne  Ve bütün tanrılara son adağım olarak  Asude bir meneviş dağıtır kucak kucak  Şahane bir istihkar irtifalar üstüne. Nasıl ağızda yemiş zevk olup da erirse  O yokluğunu nasıl lezzete çevirirse  Varsın şekli mahvolsun, orda içime siner  Benliğimin ilerde duman olacak özü  Eriyen ruha söyler bir şarkıyla gökyüzü  Nasıl değişmededir ulu sahiller…. ÇEVİRİ: Sabri Esat Siyavuşgil
Bir anahtar verdindi bana  Kabaran yüreğimi bilerek.  Kullanıp durdum onu gönlümce,  Aşkıma kenar süsü diyerek;  Aşındırdım dişlerini zamanla.. Geriye ben kaldım işte.. Yalan olur sevmedim dersem;  Ama yolcu yolunda gerek.  Ey ömrümün uğuldayan durağı;  Yanlış hesaptan dönerek,  Benli günlerini sil istersen.. Geriye sen kaldın işte.
Bir kuyuya eğildiğinde  Yüzünü görecek su yoksa  Çekil  Öldürse de su seni  Görerek öldürür  Susuz kuyudan kork. Kuru düşünme cehennemi  Nemlidir  Ve ayak izleri vardır  Önceden  Gidecek olan herkesin
İncecikten bir kar yağar,  Tozar Elif, Elif deyi...  Deli gönül abdal olmuş,  Gezer Elif, Elif deyi.... Elif’in uğru nakışlı,  Yavrı balaban bakışlı,  Yayla çiçeği kokuşlu,  Kokar Elif, Elif deyi.... Elif kaşlarını çatar,  Gamzesi sineme batar.  Ak elleri kalem tutar,  Yazar Elif, Elif deyi.... Evlerinin önü çardak,  Elif'in elinde bardak,  Sanki yeşil başlı ördek  Yüzer Elif, Elif deyi.... Karac'oğlan eğmelerin,  Gönül sevmez değmelerin,  İliklemiş düğmelerin,  Çözer Elif, Elif deyi...
Surette Mevla'ya aşık olanlar  Surette kakül-i Leyla'yı bilmez  Arayıp dünyada Hakk'ı bulanlar  Değil kim dünyayı ukbayı bilmez. Devlet-i dehr içre olanlar mesrur  Derunu harabdır birun ma'mur  Safi dil olmayan sofi-i mağrur  Çektiği gussa-i esmayı bilmez. Emrahi akıbet olursun fani  Tutalım ki oldun Yusuf'u sani  İsbat-ı Hak edüb nefsini tanı  Nefsini bilmeyen Mevla'yı bilmez
Dostum,  Sen ve ben  Hayata hep yaban kalacağız.  Birimiz diğerine  Ve her birimiz kendisine.  Senin konuşacağın  Ve benim seni dinleyeceğim güne değin.  Sesini sesim sanarak.  Ve karşında durduğum güne değin.  Bir aynanın karşısında duruyormuşcasına. .  Halil Cibran
I  Dünyaya birçok kez gelmişim  Yok olmuş yıldızların dibinden  Ellerimde tuttuğum  Ölümsüzlük bağlarını dokuyarak  Şimdi öleceğim yeniden  Vücudumu örten toprağa sarınarak! . II  Ne papazların sattığı  Gökyüzünden bir parça aldım.  Ne de tembel zenginler için  Metafizikçilerin,  Düzüp koştuğu, karanlıklardan. . III  Ölüm içinde yoksullarla bir olmak istiyorum  Göğü elinde tutanların kamçıladığı  İnceleme yeteneği olmayanlarla!  Şimdiyse ölüme hazırım  Beni saran bir elbise gibi  Sevdiğim renkten  Boyu posuma tıpatıp; uygun  Ve benim için gerekli olan  Beni saran bir elbise gibi!
Bir tenhada gördüm o nazlı yari  Böyle uğrun uğrun baktı gidiyor  Siyah saçlarını dökmüş yüzüne  Gönlümü ateşe yaktı gidiyor. Yüzüne baktıkça tutuldu dilim  Kırıldı kollarım tutmuyor elim  Hey dost bu diyarda n'olacak halim  Gözlerimden kan yaş aktı gidiyor. Dost dost diye dostu hergün sorarım  Yitirdim o yari durmaz ararım  Abdal Pir Sultan'ım edem kervanım  Bak işte sel gibi yıktı gidiyor
Sabr ba ışk bes nemiyayed   Akl feryad-res nemiyaded. SABIRLA AŞK  Sabır,aşka kar etmez,sabırla aşk bir arada bulanamaz.Akıl aşıkın feryadına yetişemez,derdine derman olamaz.  Kendinden geçiş,hoş bir ülkedir amma kimsenin buyruğu altına girmez o ülke.  Hayat kervanı gelip geçmede,fakat çan sesi bile gelmiyor.  Gül bahçesinden gelen gül kokusu,seni çağırıp durmada.Sana da bir heves gelmiyor mu ki?  İçinde hoş bir nefes var,bu nefes boş yere gelmiyor ya.  Lütuf sahibi,tatlı işler gören bir sahip olmadıkça arı bal yapamaz.  Hiç hayra ait bir şey düşündün mü ki sonunda bir hayra erişmeyesin?  Her an iyilik tohumunu ekedur.Ekmedikçe hiçbir şey biçemezsin.  Yeter sus artık,sus.Çünkü ışığa benzeyen bu söz,sabaha karşı çıkan her karanlığa vurmaz.
Bu duvarlar yetmiyor bizi ayırmaya bilesin...  Bu parmaklıklar, bu demir kapılar, bu hava, inan...  Bazen bir yumrukta yıkacak kadar güçlü,  Bazen bir serçe kadar güçsüzsem, bir nedeni vardır...  Hangi zorluğu yenmemiş insanoğlu.  Hele taşıyorsa içinde bu insanca sevgiyi.  Güzel günler zorlu duraklardan geçer sevdiğim.  Damla damla birikiyor insan.  Damla damla sevgili...  Bir gün akıp gideceğiz hayata...  Duvarlar yıkılacak, açılacak bütün kapılar bilesin.  Benim yüreğim sensin şimdi, seni vurur durur...  Ve yine damla damla çoğalıyorsun içimde.
Saçların yine solgun,  Bağrın elemle dolgun,  Nereye yolculuğun  Yeni bir gurbete mi? . Ben de kuru bir yaprak  Gibi seninleyim bak,  Zülfüne takılarak  Oldum gönül veremi. Gözlerin dolu melal,  Yüzün bir ince hilal,  Giderken benide al  Berabarine e mi?
Bir gün umutsuzluğa kapılırsan  Ve engeller çıkarsa karşına  Uzun,karanlık acımasız yolda  Uzaktaki belli belirsiz ışığı gör . Onu göremezsen eğer  Bir ışık yak kendine  Ama sakın ola umutsuzluğa kapılma  Uçurumun kenarında olsan da  Sıkı sıkıya sarıl yaşama . Ağlayan gözlerini kapat  Gül delicesine,tüm gücünle  Kalbinin tüm hücreleriyle  Sev sevebildiğince . Ve ümidini,sevgini,inancını tüketme  Ekmeğin tükense de.
Çevik huylu zorbayı Bir yitirdik, Bir bulduk  Temizlik kazanında silme/süper kir bulduk  Gün oldu eşkiyalar bağladı tüm yolları  Gün oldu intiharı düşünen beygir bulduk.. 27.06.2009
Ne feryat edersin divane bülbül  Senin bu feryadın gülşene kalsın  Bu dünyada eremezsem murada  Huzur-u mahşere divana kalsın. Nesin meth edeyim bir kaşı kare  Sen açtın sineme onulmaz yare  Dünya tabib gelse derdime çare  Derdimin dermanı Lokman'a kalsın
İkimiz yaralı askeriz artık  Ve ikimiz kaybettik bu savaşı  Birimiz yüreğinden vuruldu  Birimiz sırtından  Birimizde geç pişmanlık  Birimizde acı bir gözyaşı  Söyle kim, artık kim yaralarımızı saracak  Boşuna beklemek yarınları boşuna  Artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacak.. İkimiz yaralı askeriz artık  Kan kaybında aşkımızın bütün umutları  Ve günlerdir komada  Hayatımızın o en bebek  O en çocuk duyguları  İşte son nefeste sevdamız  İşte mutluluğun ölüm fermanı  Bir yol kalmadı artık yarınlara çıkacak  Artık hiçbirşey  Ama hiçbirşey  Eskisi gibi olmayacak. İkimiz yaralı askeriz artık  Ve ikimizin gücü kalmadı artık savaşacak  Bak üstümüzde kapkara bir bulut  Elimizde ne cephane ne umut  En güzeli  Unut beni vefasızım unut  Görüyorsun  Gemimiz su aldı battı batacak  Artık hiçbirşey ama hiçbirşey eskisi gibi olmayacak. İkimiz yaralı askeriz artık  Ve ikimizin bütün yolları kapalı  Ve bütün köprüleri koptu kopacak  Ne bembeyaz ellerin kaldı ellerimi tutacak  Ne masum gözlerin var artık yüzüme bakacak  İşte üstümüzde göçmen kuşları  İşte içimizde hiç susmayan ayrılık çanları  Benimde gücüm yok artık her anı böyle yaşayacak  Ne yapsak boş acelecim boş  Artık hiçbirşey ama hiçbirşey eskisi gibi olmayacak.. İkimiz yaralı askeriz artık  Ve ikimiz darmadağın yıkık perişan  Birimizin yağmalanmış duyguları  Birimizin kör topal artık bütün yarınları  Ve işte aşkımızın son fotoğrafı  Benim ellerimde teslim bayrağı  Senin boynunda ihanet madalyası  Yıllarca hep böyle asılı kalacak  Artık hiçbirşey  Ama hiçbirşey  Eskisi gibi olmayacak....!
Vay benim gönlüm  Kalktı yola düştü gene  Boş gelmiş cihane gönlüm  Dolu dizgin coştu gene . Oy Fadimem can Fadime  Ah edip kendini yeme  Düştüm diyarı gurbete  Garip yolcu gelmez deme. Kürecik yolu yokuştur  Ormanı yok dağı boştur  Bizim elde suçlu hoştur  Bu adalet şaştı gene. Oy Fadime ağlama gel  Yüreğimi dağlama gel  Yiğit gelinler ağlamaz  Karaları bağlama gel. Sevenler taş vurur bana  Sen ağlarsın yana yana  İmam Hüseyin aşkına  Dost Mahzuni coştu gene. Oy Fadimem neredesin  Gönlümdeki yaredesin  ben sana ikrar vermişim  Eller ne derse desin
Gazel. Dehenin derdüme dermân dediler cânânum  Bildiler derdümi yohdur dediler dermânun. Olsa mahbûblarun ışkı cehennem sebebi  Hûr u gılmânı kalur kendüsine Rıdvân'un. Geçdi meyhâneden il mest-i mey-i ışkun olup  Ne meleksen ki harâb etdün evin şeytânun. Urmazam sıhhat içün merhem ohun yarasına  İsterem çıhmaya zevk-i elem-i peykânun. Ne bilür ohumayan Mushaf-ı hüsnün şerhin  Yere gökden ne içün indügini Kur'ân'un. Yerden ey dil göge kovmuşdu sirişküm melegi  Anda hem koymayacakdur oları efgânum. Ey Fuzûlî oluben garka-i girdâb-ı cünûn  Gör ne kahrın çekerem döne döne devrânun
Ben nerde bir çift göz gördümse  Tuttum onu güzelce sana tamamladım  Sen binlerce yaşayasın diye yaptım bunu  Bir bunun için yaptım   -Garson bira getir   Garsonun adı Barba. Ben nereye gittimse bütün zulumlardı  Bütün açlıklardı kavgalardı gördüğüm  Kötülüklerin büsbütün egemen olduğu  Namussuz bir çağ bu biliyorsun   -Garson rakı getir   Garsonun adı Hakkı. Sen belki de bir resimsin ne haber  Kırmızı bir Beykoz’un yanında duruyorsun  Yapın bir de ağaç yapmış yanına  Dallarına konsun diye kelimelerin   -Garson şarap getir   Garsonun hali harap
Har içinde biten gonca güle minnet eylemem  Arabî, Farisî bilmem dile minnet eylemem  Sırat-ı Müstakim üzre gözetirim Rahim'i  İblisin talim ettiği yola minnet eylemem.... Bir acayip derde düştüm herkes gider kârına  Bugün buldum bugün yerim, Hakk kerimdir yarına  Zerrece tamahım yoktur şu dünyanın varına  Rızkımı veren Hüda'dır kula minnet eylemem.... Ey Nesimi can Nesimi ol gani mihman iken  Yarın şefaatkârım Ahmed-i Muhtar iken  Cümlenin rızkını veren ol gani Settar iken  Yeryüzünün halifesi hünkara minnet eylemem...
Genç çağdaydım, kendimi bir dikenli yolda buldum;  Hıçkırıklar işittim, gül ve bülbül bağlarından.  Felâketler topladım, Anadolu dağlarından;  Uzun sazlı Âşıklar diyarında şair oldum.. Ezgi koydum, âhlarla, figanlarla Türk şi'rine,  Öz dilimle haykırdım, 'Ey milletim, uyan! ' diye;  Viran yurdun dolaştım, bir şehrinden bir şehrine;  Saç ve sakal ağarttım ben de, 'Vatan, vatan! ' diye.
AYRI TELLER. İkimiz yıllardır   Hep ayrı tellerden çaldık   Senin makamın başka   Benim ki başka   Ve mevsimler boşuna geçti bak   Büyümedik daha   Çünkü   Sen kendine inanıyorsun   Ben hala aşka
Uzun saçlar yakışırdı sana uzun yıllar  Bir gökyüzü bitince öteki başlardı  Çevik taylar dururdu güneşte olgun başaklar  gölgelikler dururdu,  Ovalar aydınlıkta dururdu  Bulut geçti derdik bilemedin  Ya da yağmur yağacak derdik  Fesleğen saksıda güzel dururdu  Bak bu olacak şey mi kömür beni vurdu  Ayaklarım aldı başını gitti  Ellerim kaldı duvarda  Kalk ne olur pencereyi aç  Uzun saçlar yakışırdı sana uzun yıllar  Bir gökyüzü bitince öteki başlardı.
I. Şelaleye  Düşmüştür zeytinin dalı;  Celaliyim  Celalisin  Celali.. II. Üç anayasa  ortasında büyüdün; . Biri akasya  Biri gül  Biri zakkum.. III. Türkiye'nin adı,  Soyadı yasasından beri  Atatürk adından  Soyutlanamadı; . 1930'lu yıllarda  Etitürkiye; . 1940'lı yıllarda  Atetürkiye; . 1950'li yıllarda  Uditürkiye; . 1960'lı yıllarda  Ötetürkiye; . 1970'li yıllarda  Atatürkiye; . 1980'li yıllarda  Aditürkiye; . Mavi yolculuklar var bir de  O yunanı o güzel yolculukarda,  Hemen her zaman:  Adatürkiye. IV. O yıllarda ülkemizde  Çeşitli hükümetlerle  Yetmiş iki dilden  İkisi yasaklanmıştı:. İkincisi Türkçe.. V. Kahvede subay yok,  Bu nasıl iştir.
sen dorukta vurulan kartalların şahısın  sen henüz yaşanmamış dramların ahısın  yangınları sırtıda taşıdın ömür boyu  bir mezarlık evine kilitledin korkuyu  yollarına dikilen ısırganlar kinlidir  yuvanda bıraktığın padişah temkinlidir  parçalanan bir dünya ortasında kalmışsın  şimşeklerin ardında düşlerini bulmuşsun  mühürlü gölgeleri çekiyorsun derine  çâresiz bir can gibi yanmışsın kaderine  oysa titrameliydi uçuşunla mavi gök  yeter, yüreğindeki alevleri yere dök  sen, dağlara uçmayı öğreten bir kartalsın  bırak da bu güneş avuçlarında kalsın  yeni bir vuslat için kırıldıysa saatin  Haccâc-ı Zâlim'ine bitmeli itaatin  bir de bu şâir için kendini at yabana  adını söyleyeyim, gülümü getir bana  çözülsün düşlerimde paslanan kanlı zincir  dökülsün penceremde biriken katranlı kir  ben gülüme kavuşup murâdıma ereyim  sen çık kerevetine, güzel beyim, can beyim
ışıkla ilgili bir yazı okuyordum, elektrikler kesildi  boğazından geçerek midesine indi kent gecenin  mum aramadım, oysa vardı  pencereye gittim kalkıp çalışma masamdan  iki sevgiliden söz ediyordu ağaçlar fısıldaşarak bahçede  ağaçların yalnızlıklarından korktum  sonra yollardan söz açtılar, düşledikleri yollardan  işte o zaman ateşböceklerini,  birbirini kovalayan iki yanarsöner ışığı gördüm  gezinen son yıldızlarıydılar yeryüzünün  çaldıkları ağustosböceklerini tahta kafeslere dolduran  bir hırsız çetesi geçti sokaktan  ay siliyordu, siliyordu camlarını terleyen evlerin  bir ırmak kente geri dönmeyeceğini bildiren  bir mektup yazıp akıp gitmişti sudan gerekçelerle. yerçekimini aşk yoksunlarına bırakıp  bir bir çıkardım giysilerimi  ve kapısını araladım uyuduğun odanın  sonra açılmak için dokunmamı bekleyen  pembe gülleri gezdirmeye gittik  ağaçların gözlerini yumduğu küçük koruda  gökyüzümü sarsıyordu ıslak kelebek kanatların  ve geceyi  şu ısırıp durduğun geceyi  gitgide derinleşen karanlıkta gitgide sertleşen geceyi  yıldızların gökfişekleri gibi içimizde patladığı geceyi  çiğlenmiş sabahla birleşen ve küçülen geceyi. her güne böyle başlayalım sevgilim  böyle, ateşböceklerine teşekkür ederek
Yanyana geldikçe daha uzak  Birlikteyken daha kimsesiz  Bir ağırı sızım sızım yeri belirsiz  O da yalnız  Ben de yalnız  Acılar tütüyor bacamızdan  Görünmeyen taş duvarlar örmüşüz  Duvar olduk kendimize kendimiz  Ne yana dönsek  Kendimize çarparız
Bir gün Edirne’ye gelirsen eğer,  Beni bulamazsan hiçbir tarafta,  Bari ayağını çabuk tutuver,  İnan, bekliyorum seni Arafta.. Ne sağa, ne sola kımıldamadan;  Bana sensiz cennet bile cehennem.  Cennete giremem orada yoksan  Cehenneme ise gitmek istemem.. Eğer oyalarsa seni Edirne,  İstemezse gönlün ayrılmak oradan,  İnansam beni de özlediğine,  Ben de Edirne’ye dönerdim, inan.
Dara çekerken hüzün mutluluk hallacını  Tarih kim bilir nerde kaybetmiştir tacını. Şair sessiz ölmeli “âh” kokulu her izde  Akacak yön kalmamış artık; pusula kırık  Koynundan karanfiller derilecek denizde. Haramiler kuşatmış yârini ırakların  Kurtulmayı bekleyen azgın bir devdir hayal  Yalnızlık gözlerine köz koymuş ırmakların. Aslı nedir kimseler bilmiyor; can veremdir  Kelimeler ki, çarpıp duruyor karanlığa  İmge, bir kuraklığın ortasında Kerem’dir. Söz sahilinde umut savruluyor kum gibi  Su susuz bırakmıştır toprağı; kan iremdir  Şiir bin bir yerinden çatlamış, tohum gibi. Hâtıralar tarihin başucunda âvâre  Tarih hâtıraların ardında pâre pâre
Eli silah tutanların gidişiydi bu  Rediflerin, vay anam kur'asının.  Çalgıların da insanlar gibi  Zort zort edeni var  Zom zom gideni var  Uyandım davulun bağnazlığına  Davulun, trampetin  Gerilmiş derilerin muştusuna  Seferberlikti bu, karşı durulmaz. . Bir sesim vardı benim  Bin sesim olsa n'olacak  Çocukların sesiyle adam vurulmaz  Kim getirdi bu savaşı ekmeğin beyazlığına . Şimdilerdeki gibi anımsarım  İkiz bebeklere benzerdi ekmekler  Püren balı gibi kokardı  Biz oldum olası ekmekle doyarız da  Çocukluğum geldi aklıma. . Hep savaşlardan mı kaldı bu yoksulluk  Seferberlik derlerdi ben de bulundum içinde  Pelit, ekmek ağacı, bal ağacıydı bizim Güney'de  Çocuklar ya çok azdı, ya çok ağlamazdı  Ya da ağlamaya vakit kalmazdı.  Hastalık lekeli humma  İlaç kınakınaydı  Gitsin, gitsin de gelmesin  Çocukluğum geliyor aklıma.
Ben bir aziz değilim, hele gündüz değilim  Attığı her adımda siyah bir iz bırakan  Bir yanında ürküten bir baldıran gövdesi  Bir yanında kederi özümleyen bir lâle  Merhamet sahrasının uyuyan gecesiyim. Bırak da, böyle bitsin bu günahkâr serüven  Bırak da kurtarayım bu emânet sarayı  Yeter, intiharınla oyduğun yüreğimi  Umutsuz şarkılarla avutulduğum yeter  Göğsümde bir yanardağ kıvranıyor Rüveyda  Yaraları kapandıkça kanıyor Rüveyda  Duman çöktü güneşin sitem aynalarına  Aralandı perdeler; şimdi sessiz değilim  Dertliyim, viraneyim, ben bir aziz değilim  Azizler tohum eker sevgi tarlalarına. Senin gözlerin dram; oysa ağlatan benim  Ben dilenci; sen sultan; sevgi dağıtan benim  Sen ışık; ben karanlık ve aydınlatan benim  Ben ölümüm; sen hayat; cana can katan benim  Sabah sende oluyor; güneşi tutan benim  Soran ben; sorulan sen; hüznü damıtan benim  Öldüren ben; ölen sen; kabirde yatan benim  Sen sevda yüklü bulut, göklerimin sahibi  Saklıyorum içimde seni bir tufan gibi. Nerde uğruna ömür verdiğim belâ, nerde  Her hatıra bir demet zakkum meyhanelerde  Düşlerim esrarınla çoğalan pervanedir  Götür benden ahzânı, bana ihsanı getir  Yalanı reddederken düşüyorum yalana  Ben bir aziz değilim Rüveyda, anlaşana. Bu ağıdı öldüğün için söylemiyorum  Sen ölmedin Rüveyda; at vuruldu; ben öldüm  Her hamlesi bir tabut şimdi bakışlarının  Yıkayıp kefenledin; mehtabına gömüldüm  Her iklime kanatlı bir haberci salsınlar  Çağır âşıklarını; namazımı kılsınlar  Duysun âlem ateşin dağı erittiğini  Bu illetin taşları bile çürüttüğünü. Gün olur da, ayrılık yumağı çözülür mü  Bergüzârım ayaklar altında ezilir mi  Rüveyda, görür müyüm yeşil ufuklarını  Seninle bir sonsuzluk bulur muyum Rüveyda  Yoksa hep bu kabirde kalır mıyım Rüveyda. (13.02.2001-İstanbul)
'diyar-ı küfrü gezdim beldeler kaşaneler gördüm  dolaştım mülk-i islamı bütün viraneler gördüm  (Ziya Paşa) '. sokakları çöplük çöplük  evleri çöplük  selamları çöplük çöplük  elleri çöplük  kanser uru gökdelenler  köyleri çöplük  işyerleri işhanları  aracılık çöpçatanlık  kaçakçılık karaborsa  hepsi  hepsi  hepsi çöplük. gözgöze gülüşmeler  nişan nişan sevişmeler  nikah nikah çiftleşmeler  hepsi  hepsi  hepsi çöplük. çöplük çöplük içinde  çöplük çöplük üstünde  en tepede bir horoz  çöplüğün tepesinde  çalımı ortaçağlı  gagası boklu  ağrıyor biryerlerim ey insanoğlu  utanıyor biryerlerim  bu ağrının bu utancın  bu utancın bu ağrının  bir adı yok mu
Bağda gülden bahseden yanağını kasdeder  Serviden söz açanlar endamını kasdeder. Dilbere vasıl olmak dar-ı dünyadan murad  Aşık aşkın derdi ile dermanını kasdeder. Bu fani dünya için değmez kuru kavgaya  Ecel ki bu dünyanın ziyanını kasdeder. Yıldızlardan yücedir gözyaşı eşiğinde  Bu bulutlar ahımın dumanını kasdeder. Ey Avni beyti bozma bahsi ağyar eyleyip  Şiir o ki sadece cananını kasdeder. Bu fani dünya için değmez kuru kavgaya  Ecel ki bu dünyanın ziyanını kasdeder. Gözümden akan yaş mıdır kan mıdır  Lebun yadına lal-u mercan mıdır. Gönülde ne var ise faş etti göz  Seni sevdiğim yar pinhan mıdır. Gözüm ile derya nice bahseder  Gözüm gibi ol gevher efşan mıdır. Gönül ızdırap ile oldu helak  Gelin görün ol afeti can mıdır. Demiş Avni’ye ben cefa etmezem  Ona cevreden yoksa devran mıdır. Avnî. Kasd: Niyet. Tasavvur. İsteyerek. Niyet ederek.. Dil-ber: (Farsça) Gönül alan, kalbi çeken. Güzel, dilber.. Vâsıl: Ulaşan, erişen, kavuşan. Hakka vâsıl olan.. Dâr: Yer, mekân, konak.. Murad: İstenerek, ümid ederek beklenen. Arzu edilen şey. Gâye. Maksad. Emel.. Ziyan: (Farsça) Zarar, ziyan, kayıp, hasar.. Eşik: Çukur yer(“Gözyaşı eşiğinde”) . Ağyar: Başkaları, yabancılar, eller. Lebun: Sütlü hayvan. Sütü bol olan hayvan.. Yâd: Gönül, hatır. Anma. Hatırda tutma. Zikretme. Hatır, gönül.. Lal: Kırmızı. Al renk. Dudak. Kırmızı ve kıymetli bir süs taşı.. Mercan: Denizde geniş resif meydana getiren ve mercanlar takımının örneği olan hayvan ve bunun kalkerli yatağından çıkarılan çoğu kırmızı renkte ve ince dal şeklinde bir madde(Canlı) .. Faş: Meydana çıkmış. Yayılmış. Anlaşılmış olan.. Pinhan: Gizli, saklı, hafi, mahfi, mestur, müstetir.. Gevher: Elmas, cevher, mücevher. İnci. Bir şeyin künhü ve esası. Hakikat. Özü.. Efşan: Dağıtan, saçan, serpen.. Afet: Belâ. Musibet. Büyük felâket. Dâhiye. Mc: Son derece güzel.. Cefa: Eziyet. Sıkıntı. Zulüm.. Cevir(cevr) : 1.Cefa, eziyet, sıkıntı, üzüntü. Zulüm. 2.Tas: Tarikat adamının ruhen ilerlemesine mâni olan şey.. Devran: Devir, felek, zaman, deveran, dünya.
Dayanamam birden gelirsen  Güneş doğar gibi yavaş yavaş gel  Gelişin yıkım gibi olmamalı  Gelişin önceden belli olmalı  Yağmurlara söyle geleceğin günü. Geldiğinde akasyalar  Karlar gibi vuracak camlara  Güller çıldıracak sevinçten  Seni görebilmek için  Pencereden sarkacak sardunyalar  Ayva çiçekleri selam duracak  Sapsarı bakışına. Gelişin önceden belli olmalı  Yola çıkarken haber sal sularla  Ne yap yap üç gün önceden bildir  Ağaçlarla göklerle kuşlarla
Bir gemici tanırım  Kalbini bir limanda bırakmış  Ya kaybolursa?  Ağlar çocukluğundaki gibi  Kalbini almaya gidecek hâlâ. Bir oğlan tanırım  Derin yeşil gözlü  Gönlü güney denizlerinin dibi  Kalbi ise yerinde  Birine vermeye gidecek  Bir gemi arar durur  Bulutlardan.. Bir şair tanırım  Onunki içler acısı  Kalbini asla vermemiş  Çalmışlar  Kalbi eski bir efsanede saklı.. 1954, Şubat
Bir Filistinli Yaranın Güncesi. 1  Anılardan muafız biz  El-Kermil içimizde  Celile’nin otları kirpiklerimizde  Bir nehir gibi ona uzanaydık deme bana  Öyle deme!  Memleketin etindeyiz biz… Memleket de içimizde! . 2  Yavru güvercinler gibi değildik haziran öncesi  Aşkımızın prangalar arasında parçalanmayışının  budur sebebi  Biz yirmi yıldır ey bacım  şiir yazmıyoruz ama  savaşmaktayız savaşmakta. 3  Gözlerine düşen o gölge  haziran ayından  alınları güneşle kuşatmaya gelen  bir ilahi şeytan!  Bir şehit rengidir o  bir dua tadı  O ki öldürür ya da yaşatır  Her iki durumda da ah ki ah! . 4  Gözlerinde gecenin başlangıcı  O uzun gecenin sonundan bir damlaydı yüreğimde  Bizi şu saatte bu mekânda birleştiren  dönüş yoludur  çöküntü çağından. 5  Bu gece o sesin  bir bıçak, bir yara, bir sargı  kurbanların sessizliğinden gelen bir uyku  Nerede benim ailem  Sürgün çadırından çıktılar  ve yeniden tutsak oldular. 6  Aşk sözcükleri paslanmadı ama sevgilim  esarete düştü benim-Ey aşk, ey aşkım benim  Rüzgârın silip süpürdüğü balkonları  evlerin eşiklerini  günahları bana yükleyen aşk!  Günlerden bir gün  kalbim sadece gözlerini alabilmişti senin  Ve şimdi vatanla zenginleşti kalbim! . 7  Tarlakuşunun sesini  işgalcilerin cehresinde  parıldayan bir hançere dönüştüren nedir, biliriz  Kabristan sessizliğini  bir festivale, hayat bahçelerine  dönüştüren nedir biliriz. 8  Sen şarkı söylerken  balkonların koptuğunu gördüm duvarlardan  dağın yamaçlarına kadar uzanmaktaydı alan  Dinlediğimiz müzik değildi  Göremiyorduk sözcüklerin rengini  Odadaydı bir milyon kahraman! . 9  Kanımda, onun çehresinden bir yaz  ve müstear bir nabız  Eve döndüm utana utana  yığılıp kaldı yaramın üstünde şehit  Doğum gecesinin sığınağıydı  İntizardı  Ve ben bir bayram devşiriyorum onun anısından! . 10  Çiğ ve ateş, gözleridir onun  Kendisine fazla yaklaştığımda şarkılar söyler  Sessizlik ve dua an’ı, buharlaşır kucağında  Ah, dilersen şehit diye adlandır onu  Genç mi gençti barakadan ayrıldığında  Geri geldi sonra  Geri geldi  bir ilahi çehre! . 11  Bu toprak emer şehitlerinin derisini  buğday ve yıldız vaat eder yaza  Tapın bu toprağa!  Tuz ve suyuz biz onun bağırsaklarında  savaşan bir yarayız bağrında. 12  Kanın boğazımda ey bacı  Gözlerimde ateş  Kurtuldum halife kapısında şikâyetten  Tüm ölenler  ve gündüz eşiğinde ölecek olanlar  kucakladılar beni, bir bomba yaptılar benden! . 13  Ahbapların evi metruk  İliklerine kadar çevrilmiş Yafa  Beni aramaya koyulan  sadece kendi alnını bulabildi benden  Bu ölümü bana bırak ey bacı  bu yitip gitmişliği bana bırak  ki bozgunun üstüne bir yıldız öreyim ondan. 14  Ey mağrur yaram  Ne benim vatanım bir bavul  ne de ben bir yolcu!  Ben âşık, toprak maşuk! . 15  Anılara daldığımda  nedamet otları yeşerir alnımda  hasretini çekerim uzak bir şeyin  Özleme teslim olduğunda  benimserin efsanelerini kölelerin  Sesimden çakıl taşları  kayadan nağmeler yapmayı yeğlerim ben! . 16  Alnım gölge taşımaz  Göremem gölgemi  Tükürürüm ben  geceleri alınları aydınlatmayan yaraya!  Gözyaşını bayrama sakla  sevinçten ağlayacağız sadece  Alanda  düğün ve hayat koyalım adını ölümün! . 17  Yarayla büyüdüm ben  Geceleri nasıl çadıra dönüştüğünü  asla söyleyemedim anneme  Ne kaynağımı yitirdim, ne adresimi, ne de ismimi  Onun eski püskü giysilerinde  bir milyon yıldız görmemin budur sebebi! . 18  Sancağım siyah  Liman bir tabut  Sırtım bir köprü  Ey içimize yıkılan dünyanın sonbaharı  Ey içimize doğan dünyanın ilkbaharı  Çiçeğim kırmızı  Liman açık  Kalbim bir ağaç! . 19  Lisanım bir su şırıltısı  kasırgalar ırmağında  Güneşin aynaları ve buğday  savaş alanında  Belki yanlış ifade ettim kimi zaman  ama-tevazu bir yana – harikaydım  kalbimi sözlükle değiştirdiğim an! . 20  İkiz olduğumuzu anlamamız için  düşman lazımdı mutlaka  Meşe kökünde oturmamız için  rüzgâr lazımdı mutlaka  Çarmıha gerilen efendi  yarasını yitirmiş, ödlek bir çocuk olurdu  çarmıh tahtında büyümeseydi! . 21  Bir sözüm daha var sana  henüz söylemedim  Ay’ı işgal ediyor balkondaki gölge  Memleketim bir destan  Ben çalgıcıydım orada  oldum bir çalgı teli! . 22  Arkeolog taşları inceleme derdinde  kendi gözlerini arıyor efsane harabelerinde  Kendi kendini kanıtlama derdinde:  Gözleri olmayan basit bir yolcuymuşum ben!  Bana ilişkin tek bir harf dahi yokmuş medeniyet kitabında!  Ama ben usul usul dikiyorum ağaçlarımı  Ve de söylüyorum aşk şarkımı! . 23  Hezimetin sırtında taşıdığı yaz bulutu  Serabın ipine seriverdi  Sultanlar neslini  Cinayet gecesinde öldürülen ve dirilen ben  İşte iyice yapıştım toprağa! . 24  Sözü eyleme dönüştürme vaktim geldi benim  Toprak ve tarlakuşu aşkımı kanıtlama vaktim geldi  Bu zamanda gitarı parçalar sopa  Ben, bir ağaç peyda oldu olalı ardımda  Sararıp durmaktayım aynada! . Mahmud DERVİŞ  Türkçesi: Lütfullah Göktaş
Bunun üzerine Almitra, 'Bize sevgiden bahset...' dedi.. Ve o başını kaldırdı, insanlara baktı.  Üzerlerine sinen derin dinginliği duyumsadı.. Ve yüksek bir sesle konuşmaya basladı: . 'Sevgi çizi çağırınca, onu takip edin,  Yolları sarp ve dik olsa da.... Ve kanatları açıldığında, bırakın kendinizi,  Telekleri arasında saklı kılıç, sizi yaralasa da.... Ve sizinle konuştuğunda, ona inanın,  Kuzey rüzgarının bir bahçeyi harap edişi gibi,  Sesi tüm hayallerinizi darmadağın etse de.... Çünkü sevgi sizi yücelttiği gibi, çarmıha da gerer.  Sizi büyüttüğü ölçüde, budayabilir de.... En yükseklere uzanıp, Güneş'le  titresen en hassas dallarınızı okşasa da,  Köklerinize de inecek, ve onları sarsacaktır,  Toprağa tutunmaya çalıştıklarında.... Mısır biçen dişliler gibi sizi kendine çeker;  Çıplak bırakana kadar döver, harmanlar;  Kabuklarınızı, çöplerinizi ayıklar, eler.... Bembeyaz olana kadar öğütür sizi;  Esnekleşene kadar yoğurur;  Ve Tanrı'nın İlahi sofrasına ekmek olasınız diye,  Sizi kendi kutsal ateşine savurur.... Sevgi bütün bunları,  Kalbinizin sırlarını bulasınız diye yapar,  Ve bu biliş, Hayat'ın kalbinin bir cüzünü yaratır.... Ancak korkunun kıskacında,  Salt sevginin huzurunu ve hazzını ararsanız,  O zaman örtün çıplaklığınızı,  Ve sevginin harman yerine adim atin.... Adim atin, kahkahaların tümünün olmadığı,  Sadece gülebileceğiniz mevsimsiz dünyaya,  Ve ağlayın, ama tüm gözyaşlarınızla değil.... Sevgi hiçbir şey sunmaz, sadece kendisini,  Hiçbir şey kabul etmez, kendinde olandan gayri.... Sevgi sahip çıkmaz, sahiplenilmez de;  Çünkü sevgi, sevgi için yeterlidir, tümüyle.... Sevdiğinizde, 'Tanrı benim kalbimde, ' yerine,  Söyle deyin, 'Ben kalbindeyim Tanrı'nın...'. Ve sanmayın yön verebilirsiniz sevginin akışına,  Çünkü sevgi, yolunu kendi çizer,  sizi değer bulduğunda.... Sevgi bir şey istemez, tamamlanmaktan başka.... Fakat seviyorsanız ve ihtiyaçların arzuları varsa,  Bırakın bunlar sizin de arzularınız olsun.... Erimek ve akmak, geceye şarkılar sunan bir dere misali,  Şefkatin fazlasının verdiği acıyı bilip,  Kendi sevgi anlayışınla yaralanmak,  Ve kanamak, yine de istekle ve coşkuyla.... Şafak vakti kanatlanmış bir gönülle uyanmak,  Ve bir sevgi gününe daha, teşekkürle uzanmak.... Sessizce çekilmek öğle vakti, sevginin vecdini duymak,  Akşamın çöküşüyle de, eve huzurla dönmek.... Ve uyumak, kalbinde sevgiliye bir dua,  Ve dudaklarında bir şükür şarkısıyla...'
Çamurdan oyuncaklarda dağıldı çocukluğum  Başağın su sıkıntısında  Hep ağrıdı yüzüme kazınan bozkır  Ellerimde buhran, sesimde tenha. Kimse işitmedi çan çiçeğini  Topraktaki yangını bilmedi tohum  Kırmızı soluğunda alev alev bir ırmak  Ünlemsiz hayatları dolaştı durdu. Yaban bir kederde kaldı akşamın eğrisi. Beyazımda hırçın bir tarih bu yüzden  (Hem sadece beyazı anımsanır kadınların)  Bu yüzden az pencereli çok yalnızlıklar  Sonbahar üşümeleri ve saklandığım kuytular
-I-  bir ay gecesi işte  yedi yıldız, yedi üşümüş yıldız  yedi siren çiçeği  yaralı geyikler gibi çöktü kalbime. en çok neresinden kırılır rüzgâr  ay gecelerinin sessizliğinde?  biriktirirdim yağmuru bulut olsaydım  tenindeki tuz yüklü gemilerde. hangi dünyadaydı, neresindeydi  kanatlı atlarla çıkılan yolculuğun  demiştin, gelirim yol gitmese de. bir elmastı kalbim aşkla parlayan. -II-  yıldızlardan habersiz, habersiz yıllarımdan  geliyorsun benimle  gözlerinde hâlâ o ışık perileri  dans ediyor içimin çan çiçekleriyle  hep vardır yeni bir şey, diyorsun  tende ve ruhta  yeni bir öpüş, başka bir sözcük  açılacak bir sayfa. kederle gülümsüyor çan çiçekleri. ay geceleri kederle gülümsüyor  yedi yıldız evinin mercan alevi  hep ayni yerinde kırılıyor rüzgârın  söylemiştim, gitme. duvarların, duvarların içinde  yıldızlara giden incecik bir yol,  bundan sana belki söz etmemiştim. o incecik yoldu senin gülüşün  hayatımın incelen düğüm yerinde. bunu sana,  o yaralı geyikler gecesinde  belki de söylemiştim
Eski bir saatte  Bir akrep ve yelkovan yaşardı  Zaman ve mekandan habersiz  Dar zamanlarda  Yelkovan hep akrebi arardı . Ve akrebi buldukça  Ona kavuştukça  Bulmanın sihri kayboldukça  Çocukça  Hep bulmaya koşardı  Eski bir saatte  Bir akrep ve yelkovan yaşardı  Zaman ve mekandan habersiz
Ne güzel geceydi dün gece, ne güzel geceydi:  Onunla sarmaşdolaş, dudak dudağa,  talih kapısı ardına kadar açık,  güneş kucağımızda.. Ne güzel geceydi dün gece, ne güzel geceydi:  Şarap tasını her sunuşunda  diyordu aklına başına al.  Hani dün gece aklın da tam sırasıydı ya!
Sevgili, seninle ben pergel gibiyiz:  İki başımız var, bir tek bedenimiz.  Ne kadar dönersem döneyim çevrende:  Er geç baş başa verecek değil miyiz?
Bir yıldız, bir karanlık  düştü şavkı suya.  Çok değil burada artık  (ülkem için) gözyaşı  azıcık, birkaç damla.. İşte bir gün daha bitti  çocuğun gözleri doldu.  Kuyunun suyu çekildi,  gidip geliyor (gölgem)  her zaman hiçbir zaman arasında.. Nerde haziranlar nerde temmuzlar  açan her gül?  Bir düş gibi solar  (saati yürür) çünkü,  inceden, acıyla.. Çekilmiş olsam da bir köşeye  gözlerimi yummuyorum  hiçbir şeye,  (hayır, diyorum) hayır  yüz kez, bin kez ve daha.. Yok olmaz, biliyorum  söylenmemiş bir söz bile.  Gün ışığı mı yitecek  gece karanlığı mı (diyorum)  bilinmez ama.. Bir yıldız, bir karanlık  işte bir gün daha bitti,  çok kalmadı sabaha.  Saati yürüyor günün  her zamanla hiçbir zaman arasında.
gözüme ilişti gözün  içimde infilak saati!  yasak baktın nikotin sıcaklığıma,  bir sigara daha yaklaşıyor bahar...  ellerin yanında değil,  gemiler kalkıyor avuçlarından  bütün limanlara bir telaş,  yaklaşıyor bahar...  deniz altında bir zindan düşü,  ayıp sarılmalar, lanetli öpücükler  bilinmez bir nemrut esrarı  arkadaş dağlar gibi korkusuz korkular...  kekikler yeşeriyor  yaklaşıyor bahar  bir deliliğin eşiğinde  amansız mekansız  sofrasız  yani aç, ilaçsız  ve  hiçbir şiirin eskitemediği  gözlerin,  gözlerimin önünde  el pençe divan...  bahar damarı çatladı toprağın  bir nefes daha yaklaşıyor bahar.!
Bin desi derinlikte delik bir kalp  Uzanır ağız  Siyasal bir avuç hava ister. Benimle fazla yakınlık kurdun  Çiçeğim  Köklerim ateş saplarım zehir  Yağmur ateş saplarım zehir  Yağmur sularıyla izler edinmiş tenin  Benimle çok hayal kurdun artık yaklaş  İpil ipil miyop bakışın bir kanakışı  Bu su sarnıcından başla  Sana verildi emanetim ateşim zehrim  Benimle çok put kır çiçeğim. Edisyonkritik  Bir ses  Bin desi yer dolması ağırlık  Havagazından uzanır ağzın  Siyasal bir ton özgürlük ister. Arz gittikçe benim ve onun  Karşılıklı  Bileyli  Havada  Palalarımız  Hamlesi yaman ilkin bir defne dalı  Detant  Hadi oradan-ardından  Sam füzeleri. Hilesi hayatı olmuş gördüm ki  Anam babam kemirilmiş  Çorbama kireç ekilmiş. Hamlem zarif  Vuruşum hayat  Hilem tay  Kaçıp dönüşüm şiir. Arz gitgide benim  Muharremde temeli atılır güveyliğimin
Yaşamaya geldim ben de dünyaya  Elimden kolumdan bağlama beni  Komşular gidiyor yıldız'a ay'a  Dağların başında eğleme beni. Körpecik aklımı kandırma boşa  İnsanlar benzemez beyinsiz kuşa  Avareyim diye etme temaşa  Bir dilim ekmeğe bağlama beni. Mahzuni nedendir geri kaldığım  Hakkın olmayanı çalıp aldığın  Kimse bilmez kimin nasıl olduğun  Hastayım götürün sağlama beni
Validem ümmiyeydi, ümmiyenin  Var idi ezberinde birçok ilim. (...)  Son zamanlar alil olan gözünün  Gördüğü bir hayal idi ancak  Ameliyyatı istemez, sevmez,  Der idi daima; "Ne görmek için? "  "Bizi görmek için" deyince güler,  "Sizi duymaktayım, bu kafidir.   Sağ olun, siz görün bu dünyayı,  Ben de görmüş gibi olur, gülerim."  "Gülerim" der de, etseniz dikkat,  Görünürdü için için giryan.  Yaşamaktan da bezmiş olmalı ki,  Sinnini sorsalar, cevaben o:  "Belki üç yüz yaşındayım" derdi.. Ölçek: Feilatün mefailün feilün (fa'lün)  1913
Göz değil bunlar kesinlikle değil  irin gibi bir nefret akıyor sadece  Dudaklar yok burun yok alın yok  yüzü yok bu mumyalanmış yüzün. Ölümün rengi gri midir ya da korkunun  Gri midir insan hayvana benzetilirken  Uzun ve pis bir sakal sarkıyor  göğsüme iliştirilen rakamlara. İşte 81 yılından fotğraf  albümlere hiç girmeyecek
İstanbul deyince aklıma martı gelir  Yarısı gümüş, yarısı köpük  Yarısı balık yarısı kuş  İstanbul deyince aklıma bir masal gelir  Bir varmış, bir yokmuş. İstanbul deyince aklıma Gülcemal gelir  Anadolu'da toprak damlı bir evde  Gülcemal üstüne türküler söylenir  Süt akar cümle musluklarından  Direklerinde güller tomurcuklanır  Anadolu'da toprak damlı bir evde çocukluğum  Gülcemalle gider İstanbul'a  Gülcemalle gelir. İstanbul deyince aklıma  Bir sepet kınalı yapıncak gelir  Şehzadebaşı'nda akşam üstü  Sepetin üstünde üç tane mum  Bir kız yanaşır insafsızca dişi  Boyuna bosuna kurban olduğum  Kalın dudaklarında yapıncağın balı  Tepeden tırnağa arzu dolu  Sam yeli söğüt dalı harmandalı  Bir şarap mahzeninde doğmuş olmalı  Şehzadebaşı'nda akşam üstü  Yine zevrak-ı derunum  Kırılıp kenara düştü. İstanbul deyince aklıma Kapalıçarşı gelir  Dokuzuncu Senfoniyle kolkola  Cezayir marşı gelir  Dört başı mamur bir gelin odası  Haraç mezat satılmakta  Bir gelinle güvey eksik yatakta  Köşede sedef kakmalı tombul bir ut  Tamburi Cemil Bey çalıyor eski plakta  Sonra ellerinde şamdanlar nargileler  Paslı Acem kılıçları  Amerikan kovboyları  Eller yukarı. Ne kadar da beyaz elbiseleri  Amerikan deniz erleri  Kocaman bir papatyadan yolunmuşlar gibi  Sütten duru buluttan beyaz  Beyazın böylesine ölüm yakışır mı dersin  Yakışmaz  Ama harbederken onlara  Bambaşka elbiseler giydirirler  Kan rengi, barut rengi, duman rengi  Kin tutar kir tutmaz. İstanbul deyince aklıma  Kocaman bir dalyan gelir  Kimi paslı bir örümcek ağı gibi  Gerinir Beykoz'da  Kimi Fenerbahçe'de yan gelir  Dalyanda kırk tane Orkinos  Kırk değirmen taşı gibi dönmektedir  Orkinos dediğin balıkların şahı Orkinos mavzerle gözünden vurulur  Denizin içinde ağaçlar devrilir  Kan çanağına döner dalyanın yüzü  Camgöbeği yeşili bulanır  Bir çırpıda kırk Orkinos  Reisin sevinçten dili dolanır  Bir martı gelir konar direğe  Atılan Kolyosu havada yutar  Bir başkasını beklemez gider  Balıkçı gülümser tatlı tatlı  Adı Marikadır bu martının der  Her zaman böyle gelir böyle gider. İstanbul deyince aklıma Adalar gelir  Dünyanın en kötü Fransızcası orda harcanır  Çalımından geçilmez altmışlık madamların  Ağzı dili olsa da tenhadaki çamların  Görüp göreceği rahmeti anlatsa insanların. İstanbul deyince aklıma kuleler gelir  Ne zaman birinin resmini yapsam öteki kıskanır  Ama şu Kızkulesinin aklı olsa  Galata kulesine varır  Bir sürü çocukları olur. İstanbul deyince aklıma  Tophane'de küçücük bir sokak gelir  Her Allahın günü kahvelerine  Anadolu'dan bir sürü fakir fukara gelir  Kimi dilenecek dilenmesine utanır  Kiminin elinde bir süpürge peyda olur uzun  Dudaklarında kirli paslı bir tebessüm  Çöpçü olmuştur bugüne bugün  Kiminin sırtında perişan bir küfe  Kiminin sırtında nakışlı semer  Şehrin cümbüşüne katılır gider  Kalın yağlı bir kolana koşulur  Piyano taşırlar omuz omuza  Kendinden ağır yükün altında adamlar  Balmumu gibi erir dururlar  Sonra kanter içinde soluk alırlar  Nazik eşya nazik hamallar ister neylersin  Ama onlar kadar piyanoyu ciddiye alırlar mı dersin  Nazdan nazik çiniden bilezik eller  Derken  Karşı radyoda gayetle mülayim bir ses  Evlere şenlik Üstad Sinir Zulmettin  Hacıyağına bulanmış sesiyle esner:  Gamı şadiyi felek  Böyle gelir böyle gider. İstanbul deyince aklıma  Stadyum gelir  Güne güneşe karşı yirmibeşbin kişi  Hepsinin dudağında İstiklal Marşı  Bulutlar atılır top top pare pare  Yirmibeşbin kişilik bir aydınlık içinde eririm  Canım ağzıma gelir sevinçten hilafsız  İsteseler bir gelincik gibi koparır veririm. İstanbul deyince aklıma  Stadyum gelir  Kanımın karıştığını duyarım ılık ılık  Memleketimin insanlarına  Daha fazla sokulmak isterim yanlarına  Ben de bağırırım birlikte  Avazım çıktığı kadar  Göğsümü gere gere  Ver Lefter'e yaz deftere  Stadyum gelir  İstanbul deyince aklıma  Binlerce insanın aynı anda  Aynı şeyi duymasından doğan sevincin  Heybetini düşünürüm  Birbirine eklenir kafamda  Binler yüzbinler milyonlar  Sonra bir mısra havalanır ürkek  Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar. İstanbul deyince aklıma  Yahya Kemal gelirdi bir eyyam  Şimdi Orhan Veli gelir  Demindenberi dilimin ucundasın Orhan Veli  Demindenberi senin tadın senin tuzun  Senin şiirin senin yüzün  Yaralı bir güvercin misali  Başımın üstünde dolanır durur  Gelir sessizce konar bu şiirin bir yerine  Neresine mi arayan bulur  Erbabı bilir  Deli eder insanı bu şehir deli  Kadehlerin çınlasın Orhan Veli. İstanbul deyince aklıma Sait Faik gelir  Burgaz adasında kıyıda  Mavi gözlü bir çocuk büyür döne döne  Mavi gözlü bir ihtiyar balıkçı gencelir küçülür  İkisi bir boya geldi mi Sait kesilirler  Bütün İstanbul'u dolaşırlar elele başbaşa  Ana avrat küfrederler uçan kuşa eşe dosta  Sivriadada da martı yumurtası toplarlar çilli çilli  Ziba mahallesinde gece yarısı  Sabaha Galata'dan geçer yolları  Maytaba alacakları tutar kahvede  Zararsız bir deliyi  Ula Hasan derler gazeteyi ters tutaysun  Çaktırmadan gazetesini tutuştururlar fakirin  Sonra oturup sessizce ağlarlar. İstanbul deyince aklıma  Sait Faik gelir  Taşında toprağında suyunda  Fakirin fukaranın yanıbaşında  Bir kalem bir bilek bilendikçe bilenir  Kıldan ince kılıçtan keskin  Hep iyiden güzelden yana  Hep kimsesizlerin. İstanbul deyince aklıma  Said'in son yılları gelir  Hey Allahım en güzel çağında Said'e  Dört beş yıl ömrün kaldı denir  Sait Sait olur da nasıl dayanır  Mavi gözlü çocuk boşverir ölüm haberine  İhtiyar balıkçı pis pis düşünür  Bir zehir yeşilidir açılır  Bir yeşil ki ciğerine işler adamın  Bir yeşil ki kasıp kavurur  Küçük mavi çocuk  İhtiyar balıkçı  Ve dilimize bulaşan zehir yeşili  İstanbul çalkalandıkça bu denizlerde dipdiri  Dilimiz yaşadıkça yaşasın Said'in şiiri. İstanbul deyince aklıma  Sabiyem gelir  Sabiyem boynundan büyük bir demetle  Sarıyer'den gelir Pendik'ten gelir  Bahar nereden gelirse velhasıl  Sabiyem oradan gelir  Ne delidir ne divane  Aslını ararsan çingenedir  Tepeden tırnağa güneştir  Topraktır  Anadır  Analar içinde bir tanedir  Biri sırtında biri memesinde biri karnında  Karnı her daim burnundadır  Canını mendil gibi takar dişine  Yürekten birşeyler katar işine  Bir ucundan girer şehrin ötekinden çıkar  Alçakgönüllüdür Sabiyem  Hem maşa satar, hem göbek atar  Ver bir çeyrek güzelim der  Neyse halin o çıksın falin  Canı çıkar Sabiyemin falı çıkmaz  Sonra anlatır dün gece başına gelenleri  Görürüm üryamda bir sarı yılan  Cenabet uğraşır durur benimlen  Uyanır bakarım benim bebeler  Yatağın ucuna kaymış  Ayağımın parmaklarını emer. İstanbul deyince aklıma  Bir basma fabrikası gelir  Duvarları uzun masaları uzun sobaları uzun  Dal gibi dalyan gibi kızlar çalışır bütün gün ayakta  Kanter içinde mahzun  Yüzleri uzun elleri uzun günleri uzun  Fabrikada pencereler tavana yakın  Al topuklu beyaz kızlar dalga geçmeyin  Dışarda ağaçlar dizi dizi  Duvarlar duvarlar uzun duvarlar  Niçin ağaçlardan ayırdınız bizi  Dışarda tarlalar turuncu asfalt mosmor  Dışarda dışarda dışarda  Mevsim gürül gürül akıp gidiyor  Ondokuz yaşında Eyüplü Gülsüm  Dalmış beyaz köpüklü akışına ipeklilerin  Kötü kötü düşünüyor  İpeğin akışına doyum olmaz  Ama gel gör ki ipekli emprimeden oğlana don olmaz  Bir top Amerikan bezi sakız gibi beyaz  Bir top Amerikandan neler çıkmaz  Perdeler yatak çarşafları çoluğa çocuğa çamaşır  Sakız gibi ağarmış bir top Amerikan bezi  Gülsüm'ün gözleri kamaşır  Üçüncü oğlanı doğururken Gülsüm  Bir top Amerikana hasret sizlere ömür  Gülsüm'lerin sürüsüne bereket  Yerine bir Gülsüm'cük bulunur elbet  Gider Gülsüm gelir Gülsüm  Azrail ettiğin bulsun. İstanbul deyince aklıma  Ağzına kadar soğan yüklü bir taka gelir  Sülyen kırmızısı üstüne zehir gibi yeşil  Samsun'dan Sürmene'den Sinop'tan  Yaz demez kış demez mutlaka gelir  Kirli yelkeninde yeni bir yama  Demirinin pası gelir dilime  Nabzımda duyarım motorunun hızını  Canımın içine sokasım gelir  İri kalçaları pullu denizkızını. İstanbul deyince aklıma  Takalar gelir  Alçakgönüllü kalender  Ya Peleng-i Deryadır adları ya Şimşir-i Zafer  İstanbul deyince aklıma  Koca Sinan gelir  On parmağı on ulu çınar gibi  Her yandan yükselir  Sonra gecekondular gelir ardısıra  İsli paslı yetim  Eyy benim dev memesinde cüceler emziren  acayip memleketim
Acı  Bir  Rüzgardır  Eser  Dağlardan  Ovalardan  Kapkara  Kanını  Kurutur  Yoksulların  Sonra  Kıtlık  Pahalılık  Ve  Faşizm  Dayan  Ha  Yıkılma...  Ülkemiz  Yoksul  Ülkemiz  Fakir  Ve  İşçiler  Öğrenciler  Düşer  Yanyana  Düşer ya  Vatanın  Bir  Yanı da  Ölür.  Ve Şahin Aydın  Kerim Yaman  Böyle  Düşüyorsa  Bir  Bir  İnsan  Daha  Özgür  Olsun  Diyedir.
önce  hain bir uykunun sevimsiz sabahı  gibi sıradan mahmur,  aynı sabahın  ilk sıcak çayı gibi ferah  bir karşılaşma...  -merhaba!. sonra güzel  ve en sıcak gülüşmelerin ev sahibi  bir yüz..  -görüşürüz!. derken  sanki elin elimde  kem gözlere kedere  dünya güzeli sohbetler  -ara beni!. ardından  derimizin altına sızan  hani katiyen rakı içme mecburiyeti çağrıştıran  bir korku ki  -eyvah!. ve şimdi  kalbimi karanlıklarda hançerleyen  aklımı başımdan eyleyen  çok uzun yollarda  hiç uykulu otobüs saatleri gibi  acıtan  kanatan  yani korktuğumuz  yani başımıza gelen  büyüdükçe büyüleyen  aşk...  -seni seviyorum!. şimdi sen  kalbimin közünde kıvılcım kıvamında  ağrıyan...
Uyuyamayacaksın  Memleketinin hali  Seni seslerle uyandıracak  Oturup yazacaksın  Çünkü sen artık o eski sen değilsin  Sen simdi issiz bir telgrafhane gibisin,  Durmadan sesler alacak  Sesler vereceksin  Uyuyamayacaksın  Düzelmeden memleketinin hali  Düzelmeden dünyanın hali  Gözüne uyku girmez ki  Uyumayacaksın  Bir sis cani gibi gecenin içinde  Ta gün ışıyıncaya kadar  Vakur metin sade  Çalacaksın.
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince  Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...  Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.  Aynalar yüzümü tanımaz olur.. Bu yağmur kanımı boğan bir iplik  Tenimde acısız yatan bir bıçak  Bu yağmur yerde taş ve bende kemik  Dayandıkça çisil çisil yağacak.. Bu yağmur delilik vehminden üstün;  Karanlık kovulmaz düşüncelerden.  Cinlerin beynimde yaptığı düğün  Sulardan, seslerden ve gecelerden.
Hüzünlü pazar, beyaz meleklerin ilahiler söylediği  Aşkın güzelce yıkandığı, sımsıkı kefenlendiği. Yaz geçmiş, gelip çatmış bağbozumu vakti  Genç kızların mutluluğu bir mevsim daha ertelediği. Hüzünlü pazar, geçmiş pazarların anısıyla kavuniçi  Çocukların hep kursaklarında kalan sevinci.  Ataol Behramoğlu
Requiescat  O çok yakında, yavaşça yürü  O burada, altında karın  Usulca konuş, büyüdüğünü  Duyabilir papatyaların . Altın sarısı o parlak saçlar  Hastalıktan sararmış solmuş  O körpecik o küçücük şey  Toza toprağa belenmiş . Kar gibi ak, hem benziyor zambağa  Öylesine güzel öylesine hoş  Bir kadın olduğunun farkına  Varmadan büyüyüp serpilmiş . Bir tabut tahtası, ve ağır bir taş  Düşmüş göğsünün üzerine  Kalbim daha fazla dayanamaz  O ölmüş öylece yatıyor yerde . Duyamaz artık, huzur içinde yatsın,  Duyamaz şiirlerimi şarkılarımı  Gömüldü kaldı burada hayatım  Yığın üzerime kara toprağı
Tanrım açamadık içimizi  Artık buluşmamız mahşere kaldı.. Ne yelken ne gemi var limanda  Kaçmak bir uzun sefere kaldı.. Mercan bir sahildeymiş gemiler  Bulmak kasvetli günlere kaldı.
böyle yalnız böyle iyi  bir öyküyü yeni baştan okur gibi  yeniden başlar gibi denize  ama hiç bilmediğim bir denize  yeniden başlar yeniden okur gibi  derindeki sözcükleri. bana bir kazma bana bir  bıçak. suyu ikiye bölüp boğacak  bildiğim tüm öyküleri. böyle dilsiz böyle iyi  ölsem öldüğüm bilinir, kaldım  kapılar üstüme kilitli  gövde mi tin mi öykünün kirli mendili. bana bir kazma bana bir bıçak  bendeki uçurumu rüzgara bırakacak. uçurum dedim de bir avuç kum  hiçbir rüzgara bırakamadığım. iyiyim iyiyim iyi  bir öykü gibi başı sonu belli  hayatın kırık sandalyesine  yerleştirip sözcükleri  kurguluyorum evreni. böyle yalnız böyle suskun böyle iyi  gömdüm mü bir de sözcükleri.... bana bir kazma bana bir bıçak  konuşsam annem uçurum doğuracak
Adlî İlâhî’den sual eylesem  Kapanır dudaklar, susar, söylemez...  Acep hangi meyve helâldir desem  Sararır yapraklar, susar, söylemez.... Munis bir merakım, mağrur bir merak  Tohum bir merakım, yağmur bir merak  Maden bir merakım, çamur bir merak  Utanır topraklar, susar, söylemez.... Karlı dağlar uykuya mı yattı ki  Geçitleri haydutlar mı tuttu ki  Deli rüzgâr dilini mi yuttu ki  Ormanlar-ırmaklar, susar, söylemez.... Desem ki adalet, hürriyet var mı?  İnananlar inancını yaşar mı?  Yoksa zulüm-zillet boydan aşar mı?  Kararır şafaklar, susar, söylemez.... Bir yemine çeksem gök yere değer  Âlem söz orucu tutarmış meğer  Balıklar başını önüne eğer  Sallanır kavaklar, susar, söylemez.... (Yasakllı Rüyalar)
Ben yalnız tarla da mı başak  Deniz de mi balığım yoksa  Bu esen yel ne biçim yel  Yapraktan sudan  Poyraza mı dönüştü hava  Kötü günler mi geçti  Ben görmeyeli  Ben de acılar mı kattım acıya  Bu yol o yol değil mi söyleyin N'olur  Gittiğim yol  Giden yol  HÜRLÜĞÜN YOLU
Dünyayı gezdim dolaştım  Ayrılık gibi dert olmaz  Tatlı canımdan usandım  Ayrılık gibi dert olmaz. Kaçan döndüm yâre baktım  Çözümden kanlı yaş döktüm  Gezdim her belayı çektim  Ayrılık gibi dert olmaz. Hilal kaşı keman değil  Zülfü ahir zaman değil  Be yarenler yalan değil  Ayrılık gibi dert olmaz. Kullar başına gelmesin  Kimse göz yaşın silmesin  Hak, düşmanıma vermesin  Ayrılık gibi dert olmaz. Bana inanmayan varsın  Aşık'ın yüreğin yarsın  Neler çektiğini görsün  Ayrılık gibi dert olmaz
nasıl olduysa birden adımı unuttum  adını unuttuğum o sıcak şehirde  yıldız alacası yüzen bir zakkum  yanımda o hayal kız ikide birde  yolumu gözlerine bakıp bulduğum. sahi ben ne hırçın bir çocuktum  ele avuca sığmaz aklı fikri şiirde  mısra mısra başımı belaya soktum  İzmir cezaevi dokuzyüz kırk bir'de  kaşla göz arası liseden kovuldum. inanmakta geç sevmekte çabuktum  bazen yaşadıklarım aklıma gelir de  kaç kere umutsuzluğun yolunu tuttum  istenmeyen adam hemen her devirde  hemen her devirde ateşten bir buluttum. binlerce umuttan belki bir umuttum
Tahammül mülkünü yıktın Hülâgû Han mısın kâfir  Aman dünyayı yaktın ateş-i sûzân mısın kâfir. Kız oğlân nâzı nâzın şehlevend âvâzı âvâzın  Belâsın ben de bilmem kız mısın oğlân mısın kâfir. Ne ma’nâ gösterir duşundaki ol âteşin atlas  Ki ya’ni şule-i cansuz-ı hüsn ü ân mısın kâfir. Nedir bu gizli gizli âhlar çâk-i giribânlar  Aceb bir şûha sende âşık-ı nâlân mısın kâfir. Sana kimisi cânım kimi cânânım deyü söyler  Nesin sen doğru söyle cân mısın cânân mısın kâfir. Şarâb-ı âteşinin keyfi rûyun şul’elendirmiş  Bu haletle çerâğ-ı meclis-i mestân mısın kâfir. Niçin sık sık bakarsın öyle mirât-ı mücellâya  Meğer sen dahi kendi hüsnüne hayrân mısın kafir. Nedim-i zârı bir kâfir esir etmiş işitmiştim  Sen ol cellâd-ı din, ol düşmen-i îmân mısın kâfir
Âlemde bir devir dönüyor amma  Devr-i İngiliz mi Frenk mi bilmem  Halli kolay değil, pek güç muamma  Zâlim zulmü göğe direk mi bilmem. Üzerimden güneş doğup aşıyor  Eriyip kar gibi bahtım üşüyor  Gönül tandırında bir aş pişiyor  Yanan ciğer midir, yürek mi bilmem. Aşkımın sönmüyor, eyvah közleri  Ne gecesi belli, ne gündüzleri  Dinleyene Seyranî'nin sözleri  Gerek değil midir, gerek mi bilmem
Ey sofi özüne bir muradım var  Elin günahını sen mi görürsün  Yüzün kara bir külhanda yerin var  Ali divanına nasıl varırsın. Rehberin kim olduğunu bilmezsin  Kov ile gıybeti elden koymazsın  Ahrette yatacak yer de bulamazsın  Toprak kabül etmez nerde kalırsın. Lokman sofusunu eli tutarsın  Hakk'ın döşeğine yere yatarsın  Bilmem yetmiş iki dilden ötersin  Sen bu dilin kangısını bilirsin. Pir Sultan Abdal'ım böyle olunca  İhlas talip muradını alınca  Devir dönüp halin ile gelince  Sen de bu huy ile murdar olursun
ağacım ben dalları derinde  yaprağım ben paramparça  suyla ışığın ellerinde. ben yüzen bir kuş  ucan gölgeyim suda  gökte bir ışık. göğüm ben  toprak yatağında  suyla karışık. eğil bana bak bana  senim ben  sana aşık
Doğu derki Batıya, güneşi fethetsen de,  Ruh gerçeği bendedir, madde yalanı sende     (1982 )
Söyler isem bu derdi ben  Sırrım cihana faş olur  Sakin olup oturursam  Sağmaz yüreğim baş olur. Seyrim daim senden sana  Seyranlarım senden yana  Sultandürür aşkın bana  Süvar ü hem yoldaş olur. Sen tınma Aşık ol erür  Sayruyu sağı ol görür  Serkeşleri yoldan sürür  Sakinlere ferraş olur
Sis koyu ve sonsuz, çünkü unutmalıyım  denizin tuzlu dalgalarının beni fırlattığı yeri.  Vardığım ülkenin ilkbaharı yok:  yalnızca beni bir anne olarak saklayan uzun gecesi.. Uluyor yel evimin çevresinde ve hıçkırıyor.  Bir cam gibi kırıyor çığlığımı.  Ve beyaz ovaların sonsuz ufukları boyunca  görüyorum görkemli ve acılı günbatımının ölümünü.. Kimi çağırabilir ki buraya düşmüş kadın,  yalnızca ölüler O'ndan daha çok yol gidebilirse?  Kendileriyle sevdiklerinin kolları arasından  sessiz ve katı bir denizin yükselişini yalnızca ölüler görür.. Limanda beyaz yelkenleri parıldayan gemiler  geliyorlar kimselerin bilmediği ülkelerden;  açık-gözlü tayfaları bilmiyorlar ırmaklarımı  ve geliyorlar denizlerimin ışığını görmemiş solgun meyvalarla.. Ve boğazıma bir düğüm gibi takılan sorunun  yanından geçişini gördüm onların, yitip gittiğini, yenildiğini:  yabancı lisânlar konuşuyorlardı, yaşlı annemin  altın ülkelerde türkü söylediği canlı dili değil.. Toz gibiydi mezara düşen kar,  bir ölümlü gibi görüyorum sisin büyüyüşünü,  ve delirmemek için saymıyorum her bir saniyeyi,  çünkü uzun gece yeni başladı daha.. Görüyorum yenik ovaları ve topluyorum kederlerini,  çünkü yitik manzaraları görmeye geldim.  Kardır gördüğüm yüz pencerelerimden;  her zaman düşsün o beyaz ışık göklerden! . Her zaman üstüme kar, Tanrı'nın büyük bakışı gibi  Her daim beyaz portakal-çiçek evimin üstüne;  Her zaman, kaderin hiç yorulmaması ya da yok olmaması gibi  düşer gökten beni örtmek için, korkunç ve mükemmel.. Türkçeye çeviren: İsmail Aksoy
Yeryüzü bana mescit kılındı  Ant verdim toprak şahit tutuldu  Her sabah her öğle her akşam  İkindiyle yıkanarak yatsıyla donanarak  Seslerden bir sesle fırınlanıp  Sulardan polatlanan benim.. Geldim durdum önünde işte bir anıt gibi  Sıyırarak sırtımdan bir yılan giysisini.. Evet bir hançer ağacı gibi büyüyor içimde acı  Dağlardan bir dağ gibi kabaran yüreğimde.  Kargaların sırtlanlarla anlaştığı bir günde  Bir yabancı fırtınaya tutulan yapraklarım  Kudüs'te Mescid-i Aksa'da  Belki bir batı karanlığında Topkapı'da  Yangına uğramışsa  Duymaz olmuşsa kulaklarım göklerin muştu sesini  Elbet kıracağım bir gün bu ihanet kelepçesini. Çün defterler açılıp hesap soruldukta  Yetimin hakkı soruldukta yoksulun hakkı soruldukta  Milletim omuz omuza verip  Kıyama duruldukta.. Gündüzler nasıl beklerse gecenin bitmesini  Sabırla söküyorum bu tarih gecesini.. Yüreğim usul usul vuruyor Kafkasyalım  Namludan yeni çıkmış sıcacık kurşun gibi  Dağlılar dağlar gibi ormanlar ordu gibi ağaçlar asker gibi  Bir şimal rüzgarı değil bir Şamil fırtınası  Tutsaklık haritası değil bir zafer coğrafyası  Can pazarında Azerbeycan'da  Bir türkü işliyor nakışını kalbimin üstüne  "Kurban olayım ayına ayına yıldızına"  Bir ucundan dünyanın öbür ucuna  Kan olup dolaşan damarlarımda  Arabistan'da Pakistan'da Türkistan'da  Şu anda  İran'da Afganistan'da.. Gecelerden bir gece en kesin bir tarih gecesini  Delecek elbet yangına uğramış gözlerim  İçimde kayalaşan bu güç bu savaş birikintisi  Sağdan sola kavisler çizerek  Ak bir kağıt üstünde dolaşır gibi  Dolaşan Asya'yı Afrika'yı Amerika'yı  Sonra bir solukta geçerek üstünden Avrupa'nın  Avrupa'nın Rusya'nın.. "Yememiştir hiç kimse  Elinin emeğinden daha hayırlısını"  diyerek  Şafak gibi alınlara terle yazılmış  Hakkın mutlak ölçüsünü  Elbet benim işçilerim çekecek  Emeğin kutsal direğine.. O ışık ki düşer bir zenci yüreğine  Birden aydınlık kazanır zulme uğramış bütün yürekler  Onulmaz Hint ağrısına tükenmez Çin sancısına  İsyanın Macarcasına ezilmenin Çekoslavakcasına  Yanmanın Polonyacasına direnmenin Vietnamcasına  Gerillanın Arapçasına  Yetişecek elbet benim müjdeci sesim.. Ey insan ey şimdilerde hep bir beklemeye duran  Duy zaman içre sürüp gelen bu sesi  Sürüp gelen çağlardan çağlara  Renk veren tarihe yeşil çağlayan  Savaşçı yüreğinden savaşçı yüreğine  Cezayirden senegalden  Yüreğimin içine Boğaziçine  Kelimelerden bir kelime diken yeryüzüne.. Dünyanın kalbini dinle geliyor adım adım  Dallar meyvaya dursun toprak tohuma dursun  İnsan barışa dursun selama dursun zaman  Sabır savaş zafer. Adım: MÜSLÜMAN
Ömrümün hasretle geçen her günü  Bilmezsin gün müdür,hafta mı,ay mı?  Günlerce görmeden güzel yüzünü,  Bu gizli sevdayı çekmek kolay mı? . Ben şimdi, o güzel çehrenden başka  Ne bir yüz düşünür, ne hatırlarım  Kanımla yazsamda bu çılgın aşka  Tercüman olamaz şu satırlarım.. Bir zaman gülerek nasıl yaşardık  Bu günse hayatım ne boş emektir!  Hasretle uzayan bir ömrü artık  Bu sürmek değil,sürüklemektir!
Sen aziz şehrim,  Uykusuz yaşadığımı bilmelisin.  Bütün işçilerin  Saçak altında uyuduğu bir saatte,  Ben mızıka çalarak geçiyorum sokaktan.  Sen aziz şehrim,  Ellerim gözlerim kadar benimsin.. Ve aziz şehrim,  Şu anda seni terk etmem için  Her şey tamam.  Gemi hazır, yelken fora.  Fakat neden,  Ölülerim bırakmıyor yakamdan.
Canalıcıma,  Uykumdayken, kancikçasina baskin verme! Gelince de,  saygisiz konuklar gibi oturup,  yerlesip, siftinip çöreklenme! Seni bir müzmin  tedirginlik olarak derime yapismis,  canima sivismis olarak kendimde duymayayim.  Düsün ki ben seni, varligimin bilincine vardigimdan  beri beklemekteyim.  Bunca zamandir beklenen bir konuga yarasir bir  sayginlikla gel!  Sana olan saygimi yitirtme bana.  Gürültülü patirtili gelme! Kimseler duymasin  geldigini.  Bir sen bil, bir de ben bileyim, yeter.Gelisin,  herkesleri ayaga kaldirmasin.  Tam bana göre, bana uyan bir davranisla gel.  Sessiz, sürdügüm bunca yillik yasamima yarasacagi üzre  suskun, gel.  Çünkü benim için geleceksin, beni almaya geleceksin,  baskalarini tedirgin etmeye degil.  Uykumda birden bastirma ki, bunca yildan beri gelisini  gözledigim en gerçek  ve en son konuguma göstermem gereken saygida bir  eksikligim olma-sin.  Saygiyla ayaga kalkip seni buyur edeyim.  Almak istedigini, sana onurla kendim sunarak vereyim.  Bir yasam boyu çektiklerimi az bulup, bana bir de sen  çektirmeye kalkma!  Her ne çektimse hepsine güleryüzle katlandim, onlari  salt kendim bildim.  Üzünçlerimi kendime sakladim, sevinçlerimi el'le  bölüstüm.  Sonum da böyle olsun isterim. Bilirim güçlüsün.  Kimselere egilmemis basim,  senin önünde egilebilir, ama bunu bana yaptirtma! bana  yasamimi yadsitip,  sonumda beni kendimden utandirtma!  Senin amasizligindan böyle bir yigitlik bekliyorum,  bana önünde bas egdirtme.  Güleryüzle gel, gülümseyerek karsilayayim seni...  Dimdik yasadim, sen de beni dimdik kucakla, al götür.  Pusu kurma, arkadan vurma.  Ayakta karsilasalim soylucasina... Öyle çelebicesine  gel ki,  seninle gitmek için istekleneyim.  Senin gelisinle ikimizin birden gidisi bir olsun.  Simdi var, simdi yok olalim.  Bekletme beni.  Elini çabuk tut.  Her sey birdenbire olsun.  Sen öyle bir kesin gerçeksin ki, sana yalan da  söylenemez.  Bütün yasamimda çagdaslarimdan hiçbirini  kiskanmadigimi bilirsin;  iyi yürekliligimden degil, hiçbirini kendimden büyük  görmedigimden...  Yine bilirsin, yaptiklarimla da, yapmayi tasarlayip  dahaca yapamadiklarimla da böbürlenirim.  Bana verdigin mühlet içinde, tasarladiklarimi  yapamadimsa, evet, suç kim-senin degil, benim...  Bu ceza yeter bana; çünkü acisini duyanlar için  cezalarin en agindir.  Herkes gibi ben de seninle ilk ve son olarak yalniz  bikez karsilasacagim.  Bu karsilasmamiz, nerede, ne zaman, nasil olsun diye,  zaman zaman çok degisik istekler geçirdim  içimden.Kahraman olmak istedigim dönemlerim  oldu.Kahramanlar ilk savaslarinda ölmeyen,  son savaslarinda sag çikmayanlardir.  Seninle son savasimda karsilasmayi istedim bir  zamanlar.Savasin bir yasam boyu sürdügünü,  yasadikça sonu olmadigini bilmiyordum.  Sonsuzca süren bu savasimin öyle bir yerinde gel, öyle  bir güzel gel ki,  sana gülümseyerek elimi uzatip, 'Merhaba! '  diyebileyim.  Bir zamanlar da, uzun uzun yasayip bitkisellige  dönüsmeyi, bitkisel yasamimda gelisini bile bilmemeyi  istedim. Simdiyse, ne kahramanlik gösterisinde, ne  bitkisel bitikligimde gelmeni istiyorum. Dilersen, en  beklemedigimi sandigin zaman gel. Beni hiç  sasirmayacaksin, çünkü hep aklimdasin, beynimde bir  kiyma gibi... Korkmadan bekliyorum, gel!  Nice yasadimsa, seninle basbasa, disdise dögüstüm.Pek  çok kez yen-digim de, yenildigim de oldu.  Canim ki en kutsal olan her seyim benim, onu elbet  bana yakistigi gibi, ayakta, saygiyla,  yigitçe vermek isterim; teslim olmadan...  Bir armagan gibi vermek canimi!  Sen de yenigin kalemini ki o kalem hep kiliçti-  teslim alirken iki elinle basinin üstüne saygiyla  kaldirarak al beni!  Lekesiz, ariduru, yasami süresince hep kendi kendini  aritan bir cana,  saygili ol, benim sana saygili oldugum gibi.  Kimselere demedim, sen de kendine of dedirtme bana.  Ne kahramanlikta, ne bitkisellikte, iste simdi oldugum  gibi bir sira, elimde kalem,  önümde kâgitla daktilom, böyle bir zamanimda gel!  Istersen gece, istersen gündüz, istersen yazin,  istersen kisin gel; kapim da,  yüregim de her zaman açik sana!  Yeter ki, kendi gözümde kendimi küçültme bana,  kimseden su istetme, yardim diletme bana...  Seninle yigitçesine dögüsmedim mi? Bunlari istemeyi  haketmedim mi?  Bana ille de of dedirtecek isen, hiç olmazsa bunu  ikimizden baskasi duymasin.  Bunca yil durmaksizin karsi karsiya savasmis iki  savasçiyiz.  Üstelik benim savasim, seninkinden çok daha  yüceydi.Çünkü sen, sonunda nasil olsa utkunun  senden yana olacagini biliyordun.Oysa ben, sonunda  nasil olsa yenik düsecegimi biliyordum.  Yenilecegimi bile bile, ama hiç yenilmeyecekmisim  gibi, beni yenecek olanin üstüne üstüne  varmadim mi? Bir an olsun korktum mu ya da kaçmayi  düsündüm mü?  Birazcik daha yasayabilmek için, birazcik daha iyi  yasayabilmek için, bunca güzelim  bu yeryüzü ugruna bile, sana bir kirpi ödün verdim mi? . Yasamayi haketmeye çalistigim gibi, ölümü de haketmek  istiyorum  Bu hakki bana tani? Çünkü, bu sonsuz güzellikler açan  güzelim dünyaya;  ben de gücümce güzellikler katmaya çalistim.Bir güzel  ada, atlasta görünmeyecek denli  küçük diye yok sayilabilir mi?  Benim katkim da atlasta görünmeyecek denli küçücük  olsa da var.  Ne mi yaptim?  Ortaçag simyacilari tasi altina çeviremedi.Ama ben bir  simyaciyim,  gözyaslarimi gülmeceye çevirerek dünyaya sundum.  Saygiyla gel, bekliyorum.
yüzünün yarısı göz kadife yansımalı  bulutlu siyah ah bulutları eflatun  o boy aynasından çıktı fransızın malı  vişne asidi vardı tadında rujunun  ah sinema yıldızı filan olmalı  ağızlığı kristal son derece uzun. bir kibrit çakıldı mı ah yağmurluklu kız  alevinden anlamlı dumanlar üfürüyor  ah çocuk yüzünde gül goncası ağız  saçlarından incecik su tozu dökülüyor  sığınak gibi derin ağaçlar gibi yalnız  karartma başlamış ışıklar örtülüyor. ellerinde ruh gibi ah portakal kokusu  kırkmaları morsalkım göz kapakları saydam  çok vapurun battığı bir liman orospusu  bir hırsla öptüm ki ah ölürüm unutamam  ay ışığında deniz akordeon solosu  pırıl pırıl yaşadım üç dakika tastamam. görkemli çadırında italyan lunaparkın  sanki zeytin düşürür yerlere gözlerini  ah tahtına kurulmuş bol sakallı bir kadın  sutyenler tutmuyor çılğın göğüslerini  kaşları ip incesi kumral kirpikleri kalın  kim görse şaşırır sakalının süslerini. tavana asılmış sosyalist saçlarından  ah sabah sabah omuzları kan içinde  işkence sonrası genç bir kadın militan  yığınlar uğulduyor hummalı gençliğinde  adı bile çıkmamış dudaklarından  doğru yaşadığının sımsıkı bilincinde ...
Ali Ali deyip ne inilersin  İnilersin dolap derdin ne senin  Sen de benim gibi yaralı mısın  İnilersin dolap derdin ne senin    Kim söktü getirdi seni yerinden  Dağlar taşlar ah eyleyi zarından  Sen de mi ayrıldın nazlı yârinden  İnilersin dolap derdin ne senin    Pir Sultan'ım ahım arşa dayandı  Hasret nârı ile yüreğim yandı  Yoksa Hüseyin'den haber mi geldi  İnilersin dolap derdin ne senin
Daglarin çilesi bitti  Benim derdim bitmiyorki  Bülbül goncasina öttü  Benim derdim bitmiyorki. Senin ile alem baska  Gözlerin düsürür aska  Görmeseydim seni keske  Benim derdim bitmiyorki. Sanki abu-hayat içti  Kanat vurup göge uçtu  Aklim isyan edip kaçti  Benim derdim bitmiyorki. Yerin gögün fermani o  Su gönlümün kervani o  SEFAI'nin dermani o  Benim derdim bitmiyorki
Sevdim seni hep canlara cânân diye sevdim  Bir ben değil âlem sana kurban diye sevdim. Ecrâm-ı felek levh u kalem mest-i nigahın  Didarına aşık ulu Yezdân diye sevdim. Mahşerde nebiler bile senden medet ister  Gül yüzlü melekler sana hayran diye sevdim. Aşkınla buhurdan gibi tütmede bu kalbim  Sensiz bana Cennet bile hicran diye sevdim. Ta arşa çıkar her gece aşıkların ahı  Asilere lütfun yüce ferman diye sevdim. Doğ kalbime bir lahzacık ey nûr-i Dilârâ  Sevdanı gönül derdine derman diye sevdim. Bülbül de senin bağrı yanık aşık-ı zârın  Feryadı bütün ateş-i sûzân diye sevdim. Huriler ezelden beri Şeydâ-yı cemalin  Yanmıştı sana Yusuf-i Kenan diye sevdim. Evlad ü iyalden geçerek Ravza’na geldim  Evsafını medhetmede Kur’ân diye sevdim. Kıtmirinim ey Şâh-ı Rüsûl kovma kapından  Âlemlere rahmet dedi Rahman diye sevdim. Şeydâ kuluna nazar eyle nazar-ı merhametinle  Bir lahza nazar en büyük ihsan diye sevdim
Allende Allende. ölüm birden boşalmasıdır insanın kendisinden  gizli titreşimler uçar belki boşlukta sesinden. güneş vurunca parıldar görünmez ayak izleri ki  beyhude korularda eski bir yaz gezmesinden. solgun bir gülümseme hani ay büyürken görünür  aynalarda bırakılmış nice yüz birikintisinden. artık hiç olmasa da sonbahar penceresinde o  camların buğulanması her akşam nefesinden. kimsesiz bahçelerde besbelli yalnız dolaştığı  rüzgârsız akşamüstleri yaprakların ürpermesinden. duyulur ardında bıraktığı hayallerin gürültüsü  sinsi bir deprem gibi camları titretmesinden. masasına gelip gittiği açıkça anlaşılır  daktilosu çalışmasa da şeridinin eskimesinden. durduğu yerde patlaması mürekkep hokkalarının  ömrünce biriktirdiği sosyalist öfkesinden. ne kadar yok etse ölüm vuruşu göklerde yankılanan  kocaman bir yürek kalır şili'nin allende'sinden
yan yana iki ülke gibiyiz seninle,  ayın önünden geçen bulut  önce seni karanlıkta bırakır sonra beni  senden bana eser, yerine göre,  yerine göre benden sana  şakaklarımızı serinleten rüzgâr. . iki kıyı gibiyiz karşılıklı,  hem ayırır bizi hem bağlar birbirimize  aramızda akan ırmak.  İki tarih sayfası gibiyiz art arda  birinde başlayan cümlenin sonu  ötekinde düğümlenir ancak. . geldiği vakit hasat günleri  iki ayrı ağızda aynı anda  beliren bir gülümseme gibiyiz seninle  ve iki ter damlası gibiyiz alnında  elbirliği ile üretilip  kardeşçe bölüşülen bir dünyanın.
Karagözlüm, kavuşmayı beklerken  Ayrılığın vakti geldi, duydun mu?  Beraberce diktiğimiz çiçekler  Açılmadan önce soldu, duydun mu? . İçimde acıdan ırmaklar çağlar  Gözlerim yaş dolu, gönlüm kan ağlar  Tatlı hatıralar, sıcak sevdalar  Hakikatsiz rüya oldu, duydun mu? . Kara talih ile olunmaz yarış  Eğer küskün isen gitmeden barış  Belki son ayrılık, belki son görüş  Kavlimiz yarıda kaldı, duydun mu? . Çok olur dağların karı-kıcısı  Böyle imiş alnımızın yazısı  Bu mevsimsiz ayrılığın acısı...  Ok vurdu sinemi deldi, duydun mu? . KARAKOÇ’um, kalbim yara, dilim lâl...  Ömrümün ufkunu sardı bir melâl  Beslediğim umut, kurduğum hayal  İçime ateşler saldı, duydun mu? </p>
Yalnız bir kadın sanmıştım önce  Oysa kocasını aldatan biri  Irmağın orda buluştuk  Gece Santiago gecesi. Işıklar sönüp birer birer  Yanmaya durunca ateşböcekleri,  Son birikintisinde şehrin  Dokundum uykulu memelerine. Türkülü çiçeklerin dalları gibi  Göğsü gözlerime açılıverdi  Ve oniki hançerin bir kerede  Yırttığı ipek gibi sinirli. Hışırtısı kulaklarımda  Kolalanmış eteklerinin.  Işıksız tepeleri ağaçların  Yollar boyunca kocaman kocaman. Ve ufuk köpeklerin ufku  Irmaktan ötelere havlıyordu.  Ne varsa üstünden atlayıp geçtik  Böğürtlenler, dikenler, karaçalılar.. Saçındaki topuzun yere yatınca  Yumuşak toprakta açtığı çukur,  Ben boyunbağımı attığım zaman  Çözüşü onun da düğmelerini. Sıra silahlı kemerime gelince  Sıyrılışı giysilerinden art arda,  Sümbüllerin mi kurbağaların mı  Olamaz hiçbirinin böyle bir teni,  Ne de billurun ayışığında  Sunabildiği var bu ışıltıyı. Kalçaları altımda kaçışıyordu  Hani ürkmüş balıklar gibi  Bir yanı tutuşmuş ateş çemberi  Bir yanı buza kesmiş, sepserin, . O gece dörtnala gördüm kendimi  Sedeften küçük bir taya binmişim  Gördüm, ne dizgin ne de üzengi  At koşturuşlarımın en güzelini.. Neler anlattı sevişirken  Ama söyleyemem erkeğim ben  Hem böyle ağzı sıkı görünmemi  Aydınlık akıl da istiyor zaten
Benim günahım aşktır, senin erdemin nefret:  Sevgi günahtır diye günahımdan nefret bu.  Gel, kendi durumunu benimkine kıyas et,  Görürsün siteminin ne haksız olduğunu.  Haklıysa da, o sözler kızıl süsünü bozan  Ve benimkiler kadar bol sahte aşk senedi  Düzüp başkalarının yataklarını talan  Eden dudaklarından işitilmemeliydi.  Seni sevmem yasaldır; bak, seviyorsun sen de:  Gözüm sırf sana düşkün, senin gözün onlara;  Merhamet yüreğinde kök salıp boy versin de  Acımanla hak kazan sana acınanlara.  Aramağa kalkarsan kendi gizlediğini  Senin kendi örneğin yoksun bırakır seni. . 1564.........
Bu gün genç, ihtiyar, kadın, kız, kızan,  Uzanıp yatsak da çardak altında,  Boruyu çalınca yarın borazan,  Hemen toplanırız bayrak altında. . Bizi hiç tasalı görmez bu yerler;  Yiğitler, ölürken bile gülerler,  Yeter ki yaşayan er oğlu erler,  Bizi çiğnetmesin ayak altında. . Kalbimiz çırpınır yurdu andıkça,  Gözlerde zaferin nuru yandıkça;  Üstünde bu bayrak dalgalandıkça,  Gönlümüz rahattır toprak altında.
1.  Çeken piyaleyi Pa-der rikab olup gidiyor  Gelen bu meclise mest ü harab olup gidiyor. 2.  Vücud-ı pakin Alla'a emanet eyledim anın  Gönül eğlencesi can paresibir dil -nüvazım var. 3.  Gele bir devr ki bu galibi yad eyleyeler  Fırsat- ı sohbeti ahbab ganimet bilsin
1. Bir sadrazam ölmüş; faytonu yokuş aşağı Sirkeci’ye götürülüyor eller üzerinde. Kara bir gemiyle Eyüp Sultan’a gömülecektir.  2. Yerine atanan bir istimbot da rıhtıma yanaşmış sarı şeritli ak. Yukarı hükümete iktidara çıkıyor.  3. İki alay karşılaşır yol ortasında. Bir gelgit. Ağır ve sert bakarlar birbirlerine durmak eylemi.
Be güzel senin derdinden  Dün ü gün gezer ağlarım  Ah eyleyip inleyüben  Göz yaşı döker ağlarım. Çağırırım Gani deyi  Unutmasın beni deyi. Kimi görsem seni deyi  Yüzüne bakar ağlarım. Aşık'ım uğradım derde  Düştüm bu söyünmez oda  Hak kadı olduğu yerde  Sinimden çıkar ağlarım
Kör Ettiler Gözlerimi  Gör Dediler Olmak İçin  Dinlemeden Sözlerimi  Sor Dediler Olmak İçin. Bil Haddini Gel Kendine  Her Nağmeyle Yanmaz Sine  Mızrabını Yüreğine  Vur Dediler Olmak İçin. Arzularsan Hak Katını  Yık Zahiri Gör Batını  Dergaha Doğru Atını  Sür Dediler Olmak İçin. Yok Olmadan Kalpte Güman  Belli Olmaz Yahşi Yaman  Bekle Hele Daha Zaman  Var Dediler Olmak İçin. Can Olmazsan Sultanına  Yetişmezler İmdadına  Serini Er Meydanına  Ser Dediler Olmak İçin. Arzular Hak Katını  Yık Zahiri Gör Batını  Dergaha Doğru Atını  Sür Dediler Olmak İçin
Uçurumun kenarındayım Hızır  Ulu dilber kalesinin burcunda  Muhteşem belaya nazır  Topuklarım boşluğun avcunda  Derin yar adımı çağırır  Dikildim parmaklarımın ucunda  Bir gamzelik rüzgâr yetecek  Ha itti beni, ha itecek  Uçurumun kenarındayım Hızır  Civan hazır  Divan hazır  Ferman hazır  Kurban hazır. Uçurumun kenarındayım Hızır  Güzelliğin zulme çaldığı sınır  Başım döner, beynim bulanır  El etmez  Gel etmez  Gülce'm uzaktan dolanır  Uçurumun kenarındayım Hızır  Gülce bir davet  Mecaz değil  Maraz değil  Gülce bir afet  Peri değil  Huri değil  Gülce beyaz sihir  Gülce ölümcül naz  Buram buram zehir  Yar yüzünde infaz. Bir gamzelik rüzgâr yetecek  Ha itti beni, ha itecek  Güzelliğin zulme çaldığı sınır  Uçurumun kenarındayım Hızır  Ben fakir  En hakir  Bin taksir  Ateşten  Kalleşten  Mızrakla gürzden  Dabbetülarz'dan  Deccal’dan, yedi düvelden  Korku nedir bilmeyen ben  Tir tir titriyorum Gülce’den  Ödüm patlıyor Gülce’ye bakmaktan  Nutkum tutuluyor, ürperiyorum  Saniyeler gözlerimde birer can  Her saniyede bir can veriyorum. 1981
Ne giydiğini yaz bana!  Sıcak tutuyor mu?  Nasıl uyuduğunu yaz bana!  Yatağın yumuşak mı?  Nasıl göründüğünü yaz bana!  Hep aynı mısın?  Neyi özlediğini yaz bana!  Kolumu mu?  Nasılsın, yaz bana!  Hoş tutuyorlar mı seni?  Ne bok yiyorlar, yaz bana!  Cesaretin yetiyor mu?  Ne yaptığını yaz bana!  Yaptığın şey iyi mi?  Neyi düşündüğünü yaz bana!  Beni mi?  Elbette sorulardır  sana bütün verebildiğim.  Ve gelen yanıtları kabullenmeliyim,  mecburum buna.  Yorgunsan, uzatamam sana elimi.  Ya da açsan, seni besleyemem.  Sanki yaşamamışım bu dünyada,  hiç yokmuşum.  Unutmuşum sanki seni.
yenilmek mesele değil  ilham eder bir daha denemeyi  balta yemiş bir ağacın  sürgün vermesi gibi. tekrar yöneliyoruz imkansızın günün  yok kimsenin çünkü zaferi  mümkünlere bakıp değer mi deme  arzuyla dengeliyoruz vazgeçişi
Düş bir yaş dalından düşerse  Nereye düşer hiç düşündünüz mü?  Yerde bir iz kalmayacak mı izdüşüm?  Düşen yaş dalından düşünce  Gözlerinizdedir pınarı  Bir yaş bir daldan düşünce  Kökündedir yaşı  Bir yaş düşer bir daldan  Hepimizin ölen arkadaşı  Ve çok eskilere dair bir düşünce
Ümidin her zaman haib, nasibin daima nekbet;  Hayatın geçti hüsranlarla ey gün görmeyen millet!  Ne devletsiz başın varmış, ne mel'un tali'in, hayret!  Muebbed bir hayat ummuş da içmiştin.. Fakat seyret:  Nasıl zehr oldu birden diktigin sahba-yı hurriyet! . Meğer altüst olurmuş en muazzam arş-i istiklal;  Meğer pamal edermiş en bülend akvami izmihlal;  Meğer birden olurmuş altıyüz yıl beslenen amal,  Ufuklar, bak, adem rendinde zulmetlerle malamal..  Ne beklerdik, nasıl çıktın sen ey ferda-yi istikbal! . Bu istikbalı rüyamızda görseydik inanmazdık!  'Sabah olmuş' dedik, sezmekle bir avare aydınlık.  Ne haybettir: değilmiş fecr-i kazıbler kadar sadık!  Cahimi bin hatar kat kat yığılmış, gelde yırtıp çık!  ilahi! Bir ışık göster, bunaldık büsbütün artık! . Fakat hey şaşkın, istimdad için Hak'dan yüzün var mı?  Kitabullah'a yüksekten bakan gözler de ağlar mı?  Muhakkar gördüğün kuvvet bu gün bir bak, muhakkar mı?  Demezdin, ruhu Kur'an'ın o lakaydıyle muztar mı?  Ya sen muztar kalır, feryad edersen, aldırırlar mı! . Evet, sen böyle bir ferda-yı mahşer-hızı ummazdın,  Haberdar eyleyenler oldu; güldün. Pek de kurnazdın!  Kudurmuştan beter bir hale geldin, durmadın azdın!  Düşen ma'suma çıkmak gayr-i kaabil bin çukur kazdın:  Gömüp ahlakı, artık fuhş için bah-name'ler yazdın! . Utanmak bilmiyorsun, anladık, lakin ne isterdin:  Şu milletin ki levsiyyatı bir 'meslek' deyip verdin?  İbadullahı saptırdın, fakat bir yol mu gösterdin?  Görürsen nerden bir namus, fuşh-abada gönderdin;  Sezersen kimde na-merdane bir fitrat, kanat gerdin! . *  * *. Bıyık kirpik, sakal yontuk da tırnaklar birer parmak;  Yıkanmaz bir surat, sol gözde beyzi cam, fakat parlak;  Hamamsız ensenin sırtında bir yağ var: kayar yavşak!  Şu, kalcınlarla kıvrık pantalon altında, kıskıvrak  Seken Osmanlı centilmeninde hiçbir duygu yok mutlak...  Utanmak ver, yeter, kaabilse Allah'ım, utandırmak! . 29 Tesrinisani 1328  (1912)
Ben ağzından şelale dökülen bir padişahtım  Kendi elimle fermanını yazdığım bestekarın  Mihriban nağmeleriyle yaşardım. Duran ve kımıldanan her şeye soluğum yeterken  Ne oldu da içimdeki geceye hükmedemedim  Sisli bir kement gözüne efendim dedim. O gitti...  Kemendi yeni bir nağmeye çevirdi  Üstelik her gece geldi ruhu önümde eğildi. Söyleyin bana benim kehribar saçlarım  Döşeğimde çarşaflara bürünmüş bir göç gibi yatarken  Ötelerden yükselen bu dilsuz sesler kimin. Ben ağzından şelale dökülen bir padişahtım  Geçerken önlerinden kahkaha arabasıyla  Alkışlardı beni her cuma o güzel halkım...
Dinleyelim dağ basında figanı  Görelim ne demiş o Leylâ Leylâ  İkimiz de oturalım diz dize  Bir de hu çekelim hu Leylâ Leylâ. Felek çakmağını üstüme çaktı  Beni bir onulmaz derde bıraktı  Vücudum şehrini odlara yaktı  Yandım ateşine su Leylâ Leylâ. Felek kemendini eyledi çengel  Yare varam diyom koymuyor engel  Ölürsem sevdiğim üstüme sen gel  Çeşmin yaşı ile yu Leylâ Leylâ. Daim dilimizde Hakk'ın kelâmı  Uğra dost yanına eyle selâmı  İsmini sorarsan Emrah gulamı  Daim aklımızda o Leylâ Leylâ
beni benden alıp alıp götüren  saçını rüzgara katarsın sevda  şaşma ufuk gibi yandığıma sen  bende doğar bende batarsın sevda . âfet yakar diye duyulmuş gözün  bir çift namlu gibi oyulmuş gözün  beni çıldırtmaya koyulmuş gözün  mermini şurama atarsın sevda . ağlayışın yaman, gülüşün yaman  pençende yüreğim başımda duman  ciğer kebap olup, yandığım zaman  su değil, baldıran tutarsın sevda . ben gün doğusunda beklerken seni  neden hep lodosa açtın yelkeni  turnalar mı alıp gitti neşeni  şimdi hangi koyda yatarsın sevda . bırak sürükleme suyuna beni  hedef bendim, gerdin yayına beni  ne dehşet getirdin oyuna beni  betersin, betersin, betersin sevda
Hiç bir zaman yenilmedi geceye  Sevincim de, inancım da  doğru diye bildiğim güzellikler  Hiç bir gün kendinden uzak bir şeye değişmedi. Hiç bir gün yolda koymadı beni  Güvencim ve direncim...  Düşerim sandılar, dönüp baktılar  Gülerek geçip gittim. Evet, ben tek başımaydım  Onlarsa çok yalnızdılar!
“Korkmuyor musunuz” diye sormuştum Zonguldak’ta bir madenci ağbime.  “Korkup da napacan” demişti, “korkuyla yaşanmaz ki.”  Kocaman harflerle ‘önce güvenlik ’ yazıyordu önünde konuştuğumuz duvarın üstünde.  Önce düşük maliyet.  Önce yüksek kâr.  Önce maksimum kapasite.  Önce karanlık.  Önce sessizlik.  Önce duman.  Önce ölüm.  Şimdi kriz masalarında kifayetsiz bir telaş.  Hiçbir yaraya derman olmayan başsağlığı mesajlarımız, gözyaşlarımız.  “Çizmelerimi çıkarayım mı” diyor mahşerin ortasında çok yüksek kapasiteli bir kalp sahibi,  “Ambulans kirlenmesin.” Bir de temizlik maliyeti eklenmesin masraflarınıza benden ötürü. . Hadi şimdi gider pusulasına yazın kardeşlerimizin vasiyetlerini.  Vergiden düşün babasız kalan çocukların acısını.  Soğuk rakamlar üzerinden bir hayat kurun karanlık ve ıslak maden dehlizlerinde.  Bu işin sorumlularını affetmeye hiçbir kulun gücü yetmez. Bunu ancak Yaradan yapabilir.  Allah sizi affetsin.  Çıkarın o pahalı çizmelerinizi.  Dünya daha fazla kirlenmesin.
Sonsuzluk Kervanı,'peşinizde ben,  Üç ayakla seken topal köpeğim! '  Bastığınız yeri taş taş öpeyim.  Bir kırıntı yeter kereminizden!  Sonsuzluk Kervanı, peşinizde ben.... Gidiyor, gidiyor, nurdan heykeller...  Ufuk, önlerinde bayrak kulesi.  Bu gidenler, Altın Kol Silsilesi;  Ölçüden, ahenkten daha güzeller.  Gidiyor, gidiyor, nurdan heykeller.... Sonsuzluk Kervanı, istemem azat!  Köleniz olmakmış gerçek hürriyet.  Ölmezi bulmaksa biricik niyet;  Bastığınız yerde ebedi hasat.  Sonsuzluk Kervanı, istemem azat.
Sahiden uyuyor mu?  Ahh! Kim vurmuş kumrumu?  Ben geldim, civanım, yiğidim, kalk!  Kalksana, konuşsana!  Görmüyor musun? Yoksa...  Örttü mü, gözlerini kara toprak?  Bu zambak dudaklara,  Şu zeren yanaklara,  Acımadın mı hiç kahpe felek?  Aşıklar, aşk timsali,  Gözü pırasa yeşili  Piremuz bırakıp gitti beni!  Hadi gel, tezcanlı ecel,  Gel bana, geline gel,  Batır mum sarısı ellerini,  Batır benim de kanıma!  Madem kıydın canına,  kopardın onun bamtellerini.  Konuşma artık, ey dil,  Sadık kılıç, naz etme, gel,  Odlara yanmış bağrımı dağla!  Bıçaklar kendini.  Geldim yolun sonuna,  Uğurlar olsun bana!  A dostlar, o dostlar, kalsın siz de sağlıcakla!
.......Bir şizofrendim artık... Yalanlar söylüyordum,  hem sana hem de ona... Kendimi tanıyamaz olmuştum.  Hangisi bendim? İçimdeki, o güzelliğiyle dünyayı elde  etmeye kışkırtılmış, karanlık ve ilgi tutsağı kadın  mıydım; yoksa uğruna hayatından vazgeçmeye hazır  olduğum aşkına mahkum, ezilmiş kapılarda bırakılmış,  verdiği güven ve taşıdığı masumiyetle sana cazip  gelmeyen o sevdalı kadın mı? İkisi de olmak  istemiyordum. Ama ikisinden de vazgeçemiyordum. Sanki  biri olmasa diğeri yıkılacak gibiydi. Birbirinden  nefret eden ve birbirinin varlığına taammül edemeyen  bu iki benlikle yanlız kaldığımda çıldıracak gibi  oluyor, ağır ağır ruhumu öldürüyordum. Artık yalnız  kalmak dayanılmaz olmuştu benim için... Seni  göremediğim zamanlar ona gidiyor, onu göremediğim  zamanlar sana sığınıyordum. İçimdeki bu birbirine  aykırı iki kadın beni durmadan diplere çekiyordu...
binlerce pazartesi geçti ömrümde  hangisiydi o çıkaramıyorum  bir kiraz yediğimi hatırlıyorum kurtluydu  demek oldukça eski. bir de saçma sapan şeyler  bir kızın diz altını örneğin  bir adamın çirkin sigara içişini. nasıl yaşanıyor bu vesayetli dünyada  hangi çılgınlar nasıl dayanıyor buna  kimsenin soyunu sofunu bulmak görevim değil  kendi öykümü düzenlemek yetiyor bana  güzel bir öğle vakti  eski güzel bir aksamı hatırlayarak  sonra dopdolu şeyler  damacanalar gibi  içim kabarıyor. sonu olsun diyorum  neyin sonu ama  hiç değilse bu tas basamakların
İhtiyar bir sandıkta  Bana ait eskiler buldum  Çatı katında  Çoktandır unutmuştum. Kapağını açınca  Tıka basa doldurulmuş  İmkansız hayaller buldum  Arasında kırık dökük umutlar  Kenarında naftalinli sevdalar  Bir köşede çocukluğum. Eski sandıkta ne varsa  Çıkardım yavaşça  Hepsini kokladım  Usulca okşadım. Sonra özenle  Tekrar doldurdum içine  Sığdıramadım  Nasıl sığmışlar anlayamadım. Sandığı güçlükle kapadım  Hayallerim arasına sıkıştı  Umutlarım dışarıda kaldı
Serçenin ölmesinde bile bir bildiği vardır kaderin.Şimdi olacaksa bir şey yarına kalmaz, yarına kalacaksa bugün olmaz.Bütün mesele hazır olmakta.Madem hiçbir insan bırakıp gideceği şeyin gerçekten sahibi olmamış, erken bırakmış ne çıkar, ne olacaksa olsun! . Hamlet'ten
Bu gece konuğumsun. . Karanlık, yırtıcı düşler ve küçük ölümlerle dolu bir ormandan geldin bana... . Perdenin aralığından sızan mahcup ay ışığı yorgun bedenini okşuyor... . Yanımda uyuyorsun. Kollarındaki, bacaklarındaki izleri, yaraları seyrediyorum. . Alımlı, uçumlu bedenine, diriliğine, büyülü gençliğine tutkuyla bağlı olduğun adamdan geliyorsun bana... . Dilsiz sevişmelerinden... . Onu başından beri hiç saklamadın benden. . Zaten ben yüzündeki solgunluktan, düş kırıklığından, gözlerinin sık sık boşluğa düşmesinden anlamıştım hemen. . Zaten yalanlarla yaşayamazsın sen... . Ama gerçeği anlayınca içimdeki resim darmadağın olmuştu bir anda. Resimdeki kırmızı ev yıkılmış, çiçekler ezilmiş, resimdeki bahçenin kapısı kırılmıştı... . Neden, demiştim sana, son bir umutla ve belki bir mucize olur, bana hiç beklemediğim bir gerekçe söylersin diye, tıpkı ölüm mahkumlarının son anda bir kurtuluş haberi beklemeleri gibi... . Gözlerime baktın. Evladını terk etmeye hazırlanan bir anne gibi baktın bana. Bir yalan aradın, buldun belki, ama söyleyemedin. . Yalanlarla yaşayamazsın sen... . İçimdeki resim tutuşmaya başlamıştı. Resimdeki küçük çelimsiz, siyah önlüklü çocuk ağlıyordu umutsuzca... . İçimdeki resim yanıyordu. Çocukluk sevinçleri, düşler inançlar yanıyordu. Resimdeki siyah önlüklü çocuk nereye kaçacağını bilmiyordu... . Yakana sarıldım ve neden? diye bağırdım seni sarsarak: Neden seviştin onunla? .. . Seni sarsmam, yakana sarılmam, sana bağırmam senden güçlü olduğum için değildi. Tam aksine uçuruma düşüyordum, elimi tutup, bırakmaman içindi... . Gözlerin yine bilinmeyen bir boşluğa takılmıştı. Bir süre sustun. Sonra konuştun. Sesin hayat kadar yabancıydı, hayat kadar acımasız, hayat kadar gerçekti... . İçimde tanıyamadığım bir başka kadın daha var, dedin. Ve o kadın onun çekiciliğine karşı koyamıyor... Öylesine büyülü bir yakışıklığı, öylesine küstah bir kendini beğenmişliği var ki kendime engel olamıyorum... . Bu gece konuğumsun... . Karanlık, yırtıcı düşler, küçük ölümlerle dolu bir ormandan geldin yanıma... . Perdenin aralığından sızan mahcup ay ışığı yorgun bedenini okşuyor... . Kollarındaki, bacaklarındaki yaraları, izleri seyrediyorum... . Yanımda, öylesine masum uyuyorsun ki... Bu masumiyetinin arkasında nelerin saklı olduğunu, içinde, sana da yabancı olan o kadını bilmeyi öyle çok isterdim ki... . Sahi, kimdi o kadın? Güçlü, yakışıklı, kıskanç, sahiplenen, hatta küstah, seni inciten, üzen ve kendini beğenmiş erkeklere bu denli çeken neydi onu... O kadını bu parçalanmışlığa sürükleyen kirli ve hastalıklı merak neydi? .. . İçindeki o bin yıllık ezilmişlik bu ezilmişliğin hastalıklı hazzı mıydı karşı koyamadığı... . Kişiliğini parçalayan, iradeni felce uğratan, gururunu tamamen teslim alan bu ruhsuz sevişmelere onu hangi derin eksiklik çağırıyordu... . Sahi, kimdi o içindeki senin bile tanıyamadığın kadın? ... . Bana çekiciliğine karşı koyamadığın bir başkasıyla seviştiğini söylediğin günden sonra haftalarca görüşmemiştik. . Aşkınla çok derinlere gömdüğümü sandığım güvensizliklerim, komplekslerim, korkularım gömüldükleri yerden hiç olmadıkları kadar güçlenmiş ve acımasız inatlarıyla ortaya çıkmışlardı yeniden... . Haklı olmanın, bir suçlu bulup yargılamanın rahatlığını hiç tatmamıştım ki... . Ortada bir yıkım, bir ihanet, bir suç varsa kimsede değil, hep kendimde arardım ben... . Günlerce seni değil, kendimi yargılayıp durmuştum. . Bedenimi aşağılamıştım acımasızca. . Neden ben de içindeki kadını büyüleyen o adam gibi yakışıklı, güçlü, gösterişli bir bedene sahip değildim? ... . Neden bağlandığın o genç adam gibi seni sınırlayıp sahiplenmiyor, üzüp incitmiyor, içindeki o bin yıllık ezilmişliği tahrik etmiyordum? ... . Neden benim de dudaklarımın kenarında kendini beğenmiş ve küstâh bir gülümseyiş yoktu onun gibi... . O görmüştü de, neden ben seninle onca yıl beraber olduğum halde içindeki sana yabancı olduğunu söylediğin kadını görmemiştim... . Saçma, rezil, karanlık düşüncelerdi, ama ne yazık ki gerçekti... . Ama en çok neyini kıskandım biliyor musun? Onun önünde elbiselerini çıkartıp soyunmanı, sevişirken adeta sayıklar gibi söylediğin ve bana dünyanın en masum sözleri gibi gelen o ayıp sözcükleri ona da söylüyor olmanı ve bir de onun yanında uykuya dalışını kıskandım... . Ama asıl acı olan bir gün ansızın seni kıskanmaktan vazgeçişimdi... . Bir gün ansızın öyle büyük bir yokluğa düşmüştüm ki, bu yoklukta her şeye olan inancımı yitirmiştim... . İnsan ancak birine inanıyorsa onu kıskanırdı... . Sen yokken her sabah dünyaya gözlerimi açıp, etrafıma baktığımda, burası neresi, diyordum, kimim ben, kim bu insanlar, şimdi ben bu koca gün ne yapacağım? diye düşünüyordum. Sanki bu hayatla ilgili bildiğim her şeyi unutmuştum... . Ta ki sen bir gece vakti gözyaşlarıyla kapımı çalıncaya kadar... . Öylesine bağlılıkla, öylesine susamışlıkla sarılıyordun ki bana, sanki birden rollerimiz değişmişti, şimdi sen uçurumun kenarındaydın, seni tutması, koruması gereken annen bendim senin... . Sana, senin bana sarıldığın gibi sarılmasam senin resmin dağılacaktı... . İçindeki kadın sana büyük bir tuzak hazırlamıştı. Bedenin, ezilmişliğin, karanlık önyargılarla koşullanmış güdülerin doyuyordu, ama ruhun öylesine susuz kalmış, kişiliğin öylesine parçalanmıştı ki... . Çünkü yakışıklı bedenine vurulduğun, dudağının kenarındaki o küstah ve kendini beğenmiş gülüşüne hayran olduğun genç adamla ruhunla, duygularınla ilgili konuşacak, paylaşacak hiçbir şeyin yoktu... . Bedeninin onu özlüyordu, ruhun beni... . İçindeki, o yabancın olan kadın, arzuladığında genç adama, onun iri, gösterişli bedenine, ipeksi, gergin kaslarına, bitip tükenmek bilmeyen cinsel enerjisine, seni küçümseyen, acıtan o küstah yakışıklılığına gidiyor, susuz kalan ruhun içinse bana geliyordun... . Peki, beni seninle birlikte olmaya iten neydi? Neden bırakıp gidemiyordum seni? .. . Aşkta yasak olana, imkansızlığa, mutsuzluğa duyduğum merak mı çekiyordu şimdi seni bana... . Yoksa ne ondan, ne de benden vazgeçemediğin için yaşadığın acıya, parçalanmışlığa duyduğum merhamet için mi bırakamıyordum seni... . Artık benimle o bir zamanlar tutkuyla bağlandığım bedenini paylaşamıyordun. . Artık sevişmiyorduk seninle. En azından dürüsttük bu kadar kendimize ve bir başkasına... . Ama çıplak bedeninden çok daha mahrem ve sahici olan düşlerini, duygularını, acılarını paylaşıyordun benimle... . Çok küçükken, dayının sana yaptığı cinsel tacizi mesela. Bugüne dek kimselere anlatamamıştın bunu... . Aramızda cinsellik olmayınca artık ben de seninle her şeyimi korusuzca konuşabiliyordum... Düşlerimi, annemi nasıl derin bir sevgiyle sevdiğimi, rüyalarımda onunla nasıl seviştiğimi, o büyük utancımı, karanlık iç dünyamı, doyumsuzluklarımı hasta, yaralı ruhumu... . Aramızda cinsellik olmayınca artık üzerinde iktidar kurmayı asla düşünmüyor, seni denetlemiyor, seninle gizliden gizliye rekabet etmiyordum... . Olmadığımız gibi görünmeye çalışmıyor, güvensizlikten kaynaklanan sahte üstünlük duygularımızı tatmin etmek için birbirimize kapris yapmıyorduk. . Sıradanlığın o büyülü içtenliğini yakalamıştık... . Kendimizle, hayatla, her şeyle alay ediyorduk... . Karanlık ormanından bana geldiğin bir geceydi, hiç unutmuyorum. Yatak odasına girecektim ki, içerden, çocuksu ve adeta mahcup bir sesle: Soyunuyorum, içeri gelme, demiştin... . Önce, böyle deyişine çok şaşırmıştım. Sen benim yıllardır birlikte olduğum bir insandın. İlk anda mahcubiyetine bir anlam verememiştim. İçeri salona geçtim. Sonra bir sigara yakıp düşündüm... Düşündüm... Bu mahcubiyetin, soyunuyorum, içeri gelme deyişin, bana çok anlamlı geldi birden... İçim sevinçle, umutla doldu... Ve o an seninle her şeye yeniden başlamaya karar verdim... . Buna hazırdım... . Seninle ölmeye bile hazırdım... . Soyunuyorum, içeri gelme, deyişin, bir kez daha aşık etmişti beni sana... İlk kez gibi... Ve bütün ilkler gibi sonsuz bir arzuyla...
Göl, göl oldu anaların gözyaşı  Kan selinde akıyoruz eyi mi?  Ateş sardı Malatya’yı, Maraş’ı  Kendimizi yakıyoruz eyi mi? . Bağlandı yolumuz, yolaklarımız  Zincire vuruldu bileklerimiz  Küfür ile doldu kulaklarımız  Dişimizi sıkıyoruz eyi mi? . Koçyiğitler kör kurşunla devrilir  Kazancımız nahak yere savrulur  Dilekçemiz Ankara'dan çevrilir  Her belâyı çekiyoruz eyi mi? . Azığı, çarığı ardıca astık  Bulutlar yorgandır, kayalar yastık  Görkemli başlardan umudu kestik  Uzaklara bakıyoruz eyi mi? . Adalet istedik, zulüm sundular  Hayat hakkı dedik, ölüm sundular  Sabrımıza bakıp korkak sandılar  İkrah ettik, bıkıyoruz eyi mi? . Bölücü beyinler baykuş yuvası  Pis koku neşreden suyu, havası  Duru gönlümüzde millet davası  Sevgi gülü ekiyoruz eyi mi? . Yıllar yılı bir halaskâr bekledik  Günü güne, ayı aya ekledik  Sırtımıza umutları yükledik  Doruklara çıkıyoruz eyi mi? . (Suları Islatamadım)
'Bütün ekranlarda kısa metrajlı aşklar   Durdurun Dünya'yı inecek var'. Son şişeyi hakladık Agop  Mezemizde tükendi böylece  Sustur artık bu kaseti  Deşmesin 'aman'lı' şarkılar yüreğimizi  Bir of daha çekmeyin  Şu kavanoz dipli dünya ya Agop. Ah Agop ah  Çekmesen dayanır mı yürek?  Çekmesen biter mi ömür be?  Bir kere düşmüşüz  Bir kere yanmışız Allah'ına kadar  Ne anlar halimizden süt kuzuları,  Ne anlar derdimizden beyefendiler  Sen hepsini sil defterinden  En kralına çizgiyi çek be Agop  Of Agop of  Masama o'nu getir hasretim dinsin artık  Zaten azgın boğalar gibi içimde tepiniyor yalnızlık  'O' yoksa  'Az acılı' bir sevda getir masama  Bıktım bu zehir zıkkım sevdalardan  'İhaneti az' bir gece koy önüme  Hilesiz-maskesiz dertleşelim seninle  Zaten bıçak çekiyor her gece bana hatıralar  Sıkıştırıp beni bir köşeye  Ya o'nu bul  Ya da bizi rahat bırak diye    Ah agop ah  Buzları da kadehime değil yüreğime dök bu gece  İçim yanıyor içim  Benzine bulanmış fitil gibiyim  Gözlerimin musluğunu bir açsam  Gözyaşlarım beni boğacak  Boşver sigarayı tütünü Agop  Son kibriti üstüme çak  Gönlümce yanayım bu gece  Oldu olacak. Oy dibi delik dünya oy  Nasıl da harcıyoruz gençliğimizi?  Nasıl da can çekişiyor umutlarımız?  Oysa  Kan ter içinde taşıdık biz ne ayrılıkları  Kitabını yazdık biz ne yanlızlıkların  Ne fotoğraflarını çektik bir bilsen Agop  O yüzsüz suratların  Anlayacağın ne acılar çakmiş  Ne günler görmüşüz  Sözde yaşamak diyorlar buna Agop yaşamak  Yaşamak buysa biz çoktan ölmüşüz!  Gel gör ki ağlayanımız yok...  Anlamadım gitti be Agop  Sevgili çok da bu alemde  Niye bir dostumuz yok?  Niye hiç dostumuz yok?  Ahh Agop Ahhh!
bir vardım  bir yoktum  ben doğdum  selim-i salisin köşkünde . sebepsiz hüzün hocamdı  loş odalar mektebinde  harem ağaları lalaydı  kara sevdâma  uyudum  büyüdüm  ve nûrusiyâha ağladım . nûrusiyâha ağladığım zaman  annem süzudilâra idi  ve babam bir tambur  annem süstü  babam küstü  ama ben niçin hâlâ nûrusiyâha ağlarım  nûrusiyâaah  nûrusiyâaahhh
Aylardan Ağustos, günlerden Cuma  Gün doğmadan evvel iklîm-i Rum'a  Bozkurtlar ordusu geçti hücuma . Yeni bir şevk ile gürledi gökler  Ya Allah...Bismillah... Allahuekber . Önde yalın kılıç Türkmen Başbuğu  Ardında Oğuz'un ellibin tuğu  Andırır Altay'dan kopan bir çığı . Budur, Peygamberin övdüğü Türkler...  Ya Allah...Bismillah... Allahuekber . Türk, Ulu Tanrı'nın soylu gözdesi  Malazgirt Bizans'ın Türk'e secdesi  Bu ses insanlığa Hakk'ın müjdesi . Bu seste birleşir bütün yürekler...  Ya Allah...Bismillah... Allahuekber!.. . Nağramızdır bu gün gök gürültüsü,  Kanımızdır bugün yerin örtüsü  Gazi atlarımın nal parıltısı . Kılıçlarımızdır çakan şimşekler...  Ya Allah...Bismillah... Allahuekber!.. . Yiğitler kan döker, bayrak solmaya,  Anadolu başlar, vatan olmaya...  Kızılelma'ya hey... Kızılelma'ya!!! . En güzel marşını vurmadan mehter  Ya Allah...Bismillah... Allahuekber
Önce onların yanında çok iyi yüz gördüm.  Beni kapıdan karşılayıp ağırlarlardı.  Sofralarına konuk ederlerdi.  Onlar iki kişiydi ben birdim.  Bana elmadan sıkılmış soğuk sular sunarlardı. Kapılarını kapım bellemiştim.  Evlerinde oturacak yerim vardı.  Önce onların yanında çok iyi yüz gördüm.  Evleri gürültülü şehirden iki bin ayak uzaktaydı.  Tahtadan yapılmıştı.  Beni kapıdan alırlardı, -hoş geldin- derlerdi, onları sevindirirdim.  Birlikte yaşıyorlardı, çocuksuzdular.  Birinin adı Gülbeyaz'dı, o kadındı, öbürünün adı Sinan'dı, o erkekti.  Ben otuzunda Yekta'ydım,  Akçaburgazlıyım, oradan geldim,  Herkes bir yerlidir çünkü, Ben, Yekta bunu pek hoş buluyordum.  Sonra az ışıklı odalarına çıkardık. Bana yeniden -hoş geldin Yekta, bizi  sevindirdin senin yanında birçok şeyleri hatırlıyoruz- derlerdi. Serin  örtülü minderlere oturmak için ayakta dururduk. Beklerdik, Perdeleri  beyaz nakışlı olurdu. Halıları bütün odanın döşemesini usulca mor mor  örterdi. Patlıcan örnekleri ve turuncu güneşler vardı üstünde.  Birden hepimizin aklına o denizler gelirdi. Ayakta durmayı istemezdik. Serin  örtülü minderlere otururduk.  Bana -serin örtülü minderlerimizin üstüne otur- derlerdi.  Bana elmadan sıkılmış soğuk sular sunarlardı. Evlerinde oturacak yerim vardı.  Tütün sunarlardı.  Bir dinlenme zamanı kadar birbirimizi duyardık. Alışmak için zorluk çekmezdik.  Çünkü karşıt yerlerimiz kalmamıştı bilirdik. Girintilerimiz çıkıntılarımız  uygundu. Sussak da ses çıkarmazdık.  Karanlık her yere girerdi. Çünkü her yerde gece olur, Ben, Yekta bunu pek hoş  buluyordum.  Karanlık, serin örtülü minderleri sarmalayan az ışıklılığı altedemezdi. Çünkü  biz öyle bellemiştik. Halı da az ışıklı kalırdı, onun güneşleri,  patlıcanları da, minderlerin serinliği de. Az ışık, bizim, yani onların ve  benim, Yekta'nın, kaçtığımız yer değildi. Birbirimizin ışıktan kaçıracak  yerlerimiz yoktu. Az ışıkta da çok ışıkta da değişmezdik. Hep tıpkı  kalırdık.  Orda buluşmayı severdik yalnız.  Sarı bir kuşları vardı.  Adına kanarya derlerdi. Küçük bir kafeste odayı doldururdu.  «Ama ben onların ölümlü, yanılgan insan,  Geçen ve bir daha geri gelmeyen bir rüzgâr  olduklarını unuttum. »  Çünkü unutmak bana göreydi.  Çünkü ben de ölümlüydüm. Ben, Yekta, bunu pek hoş buluyordum.  Bu unutmak değildi, içinde olmaktı onun.  Önceleri daha iyi mi idi, bilmiyorum.  Gidip geldiğim,  Durulduğum koyu geceler vardı. Yıkık değildim.  Yıkılıp yeniden kurulmamıştım ama, yıkık değildim.  Gaz lâmbaları yakardık,  Ensiz çalgılar çalardık geceye.  Tekliğimiz ayışığına boğulur giderdi.  Teker teker üçer kişi olurduk. Öyle de iyiydi.  Ben ona, Gülbeyaz kadına, eski yalnızlığımı söylerdim.  Ben söyledikçe eskirdi,  Uzaklaşırdı.  Onunla. Gülbeyaz'la bakışır ısınırdık.  Sonra yanılgan insanlığım başladı.  Birinde üç gece dört gündüz orada, evde kaldım.  Üç gece dört gündüz Sinan'ın yatağında kaldım.  Gülbeyaz'la Allahın emri olduk.  Ne o beni kandırmıştı,  Ne ben onu baştan çıkarmıştım. İkimiz de bildiklerimizin ötesine,  bulduklarımızın üstüne çıkmak istemiştik. Bir noksanlığı vardı sanıyorduk  bütün olanların belki. Ama aslında bütünlüklerimize bahaneydik. Sinan  uzaktaydı. Sinan çemberimizin dışındaydı. Sonra ne bulduk.  Süregeldikçe kutsal gibi,  Kesildikçe kirli, utandırıcı.  Ama utancından kaçmayı biliyorduk.  Kutsal gibiliği üç gece dört gündüz kurtlar gibi bizi kovaladı.  Sonunda öyle bulduk.  Utandırıcılığı öbür insanlardan değildi.  Karşılaştırmadan değildi.  Birdenbire kendi boşluğundandı,  Gelip geçen avutuculuğundandı. Beklemesi vardı.  Kanaryayı görmek ayaklarımızı dolaştırıyordu.  Minderler serin değildi artık. Ben, Yekta, bunu pek hoş bulmuyordum.  Ama dördüncü gecenin yalnız sabahında yine,  O, Gülbeyaz  Benim ilk aklıma gelendi.  O kıyıdaki denizlerin mavişiydi artık.  Önce ve birden değişen dağlar oldu.  İstemek ve vermek başlamıştı çünkü.  Alamamak başlamıştı çünkü.  Gitgide düzelirdi biliyorduk.  Bunu bekliyorduk.  Yeni yeni yerler bulmuştuk birbirimizde  Onunla, yani Gülbeyaz'la ben.  Kaybettiğimizi bir zaman unuttururdu.  Bir zaman yerine yenilerini koyardı  Artık çok ışıktan kaçıyorduk. Gizleyecek yerlerimiz olmuştu birbirimizden.  Hem ikimizin ondan, yani Sinan'dan, hem birbirimizden.  Yine bir eksikliğimiz tamamlanmıştı galiba. İyice seçemiyorduk ama,  anlıyorduk. Uzun yaz gecelerinin durgunluğunu, geniş yapraklarının salıntısı  ile tamamlayan gizli bitkiler gibiydik. Kaçmamız telâşlı değil  sevindiriciydi önce. Ben o zaman, Tanrının, benim yapıma kattığı tatların,  bende ötedenberi durmakta olduğunu, daha ötelere kadar da durmakta  süregideceğini farkettim. Bu beni kendi yanımda yüceltiyordu. Gülbeyaz benim  toprağımı işleyen, kazmaydı. Günah olamazdı yaptığımız. Ben onun çeliğine  göreydim ancak. Biz her şeye inanmıştık. Her şey bizi inandırıyordu ama,  O'nun, Gülbeyaz'ın yanına artık,  Serin minderlerde oturmaya gitmiyordum.  Akşamüstleri yakıcı kırlardan suvata inen kır hayvanları gibi gidiyordum.  Kapıları benim çeşmemdi.  Ekmeğimi edindiğim ocaktı.  Bir bu benim dengemi sarsıyordu.  Beni. ateş sıcağında kavuruyordu.  Suvata inen yanık kır hayvanları gibi gitmemeliydim.  Kapısı ekmeğimi edindiğim ocak olmamalıydı.  Benim bu kavurgan sanılarını belki gizlediğimizdendi.  İnandığımı kurtarmalıydım.  Beni bulup çıkaran, ekleyip bütünleyen,  Bu duyguyu -Kurtulursa eğer bu güçlülüktü-  Arı duru etmeliydim, temizlemeliydim.  Önce onlardan çok iyi yüz gördüm.  Beni elimden tutar belliyordum.  Ona, Sinan'a -Bizi kov- dedim.  Onun kovduğu bizi ödeyecekti.  Onun gözünde kovulmuş olacaktık ama, biz kendimizi kutsanmış belleyecektik.  O, Sinan bizi kovmadı.  İnsanların adaletini, yani öcü, aramaya başvurdu.  Bizi yakaladılar.  Yani Gülbeyaz'ı ve beni, Beni. Akçaburgaz'lı Yekta'yı. otuzunda.  Yargıçların katına diktiler umudum nerdedir.  Bizim inanarak ettiğimizi yerlere çaldılar, ululuğu nerdedir.  Biz onu bulmuştuk, tükürdüler.  Bizi kirlettiler, yazıklar oldu bize.  Benim donumu ve Gülbeyaz'ın donunu  Ve yattığımız yatağın örtüsünü  Yüreksiz kişilere gösterip onları güldürdüler.  Halbuki biz o örtülerde yatarken,  Aklımız en ulu yerlerdeydi gücümüz.  Biz o zaman yaptıklarımızın günahını değil, yüceliğini biliyorduk. Bu, iki  gücün bir yeniye varması, bir yeni yaratmasıydı. Bu çiftleşme değil  tekleşmeydi. Tekleşmenin bir yönüydü. Yazık bize. O zaman bütün insanlara  inanıyorduk. Yıkmak istediler yıktılar. Yazık bize. Herkesin bir gün  ağlayabileceği, herkesin varamadığı için kutsallığını bulamadığı bir yere  götürüp, yüreksizleri güldürdüler, bizi alçaltıp ağlattılar. Yazık bize.  Olsun yaptılar şimdi kime sığınalım.  Nereye gitsek o yıkıntı bizimle artık.  Yeniden kursak korkarız.  Bu yıkıntı toz duman. Donumuzu gösterdiler.  Yazık bize şimdi nereyi tutalım.  Hangi yolu belleyip oraya düşelim.  Önceleri onlardan iyi yüz görürdüm  Bana elmadan sıkılmış sular sunarlardı.  Serin minderleri vardı, Ben, Akçaburgaz'lı Yekta, Cahil çocuksuz, bunları  pek hoş bulurdum.  Yanılmadım pişman değilim bu da vardı.
Beyrut’ta katledilen masum sivillerin hatırasına...  * * *  1  Boya kutusunu önüme koyuyor oğlum  Bir kuş çizmemi istiyor benden  Kül rengine batırıyorum fırçayı  Bir dörtgen çiziyorum, üstüne bir kilit ve çubuklar  Oğlum, gözleri dehşet dolu, diyor ki bana:  “Ama bu bir hapishane…  Yoksa bilmiyor musun baba, kuş çizmeyi sen? ”  Oğlum, diyorum ona, ayıplama beni  Kuşların biçimini unuttum inan.. 2  Kalem kutusunu önüme koyuyor oğlum  Bir deniz çizmemi istiyor benden  Kurşun kalemi alıyorum  Siyah bir daire çiziyorum  Oğlum diyor ki bana:  “Ama bu siyah bir daire, baba  Deniz çizmeyi bilmiyor musun yoksa? ”  Ona diyorum ki: Oğlum  Eskiden deniz çizmekte ustaydım  Ama bugün…  Oltayı aldılar benden  Av yaklaşmıştı oysa…  Mavi renkle konuşmamı da yasakladılar  Özgürlük balığını yakalamamı da.. 3  Resim defterini önüme koyuyor oğlum  Buğday başağı çizmemi istiyor benden  Kalemi alıyorum  Bir üçgen çiziyorum ona  Resim sanatındaki bilgisizliğime şaşırıyor oğlum  Şaşkın şaşkın diyor ki:  Üçgenle başak arasındaki farkı bilmiyor musun baba?  Ona diyorum ki, oğlum  Eskiden başağın biçimini bilirdim ben  Somunun biçimini  Gülün biçimini..  Ama bu metalik çağda  Ormanın ağaçları  Silahlı adamlara katıldı ya  Güller, lekeli giysilere büründü ya  Silahlı başaklar çağında  Kuşlar silahlı  Kültür silahlı  Din silahlı  Bir somun alsam  İçinde tabanca buluyorum  Bir gül koparsam bahçeden  Silahını dayıyor burnuma  Bir kitap alsam kitapçıdan  Parmaklarımın arasında patlıyor…. 4  Yatağımın kenarında oturuyor oğlum  Bir şiir okumamı istiyor benden  Gözümden bir damla yaş düşüyor yastığa  Korkuyla izliyor oğlum ve  “Ama baba diyor, bu gözyaşı, şiir değil! ”  Ona diyorum ki:  Büyüdüğün zaman oğlum  Arap şiir kitaplarını okuyunca  Sözcükle gözyaşının kardeş olduğunu göreceksin  Ve Arap şiirinin yalnızca  Parmaklar arasından çıkan  Bir damla gözyaşı olduğunu…  5  Oğlum kalemlerini, boya kutusunu önüme koyuyor  Bir yurt çizmemi istiyor benden  Fırça titriyor elimde  Ağlayarak düşüyorum…
Yirmi otuz yıl önce  Küçük bir aklım vardı sevgiden yana  İyi olmadı hiçbir dersim  Yalnızca aşkta iyiydim  Cesurdum o zamanlar  Taşırdım elimde güneşi kuş gibi  Gökteki yıldızları birer ağaç görürdüm  Koparırdım onları hırçınca  Ağaçlara seslenirdim şiir yazsınlar diye  Ve çağırırdım uçmaları için balıkları. Yirmi otuz yıl önce  Çocuktum akılsızlığı seven  Değiştirmeyi seven ve kırıp dökmeyi  Yağmur yağdırırdı yıldızlara göğüslerin  Ve serperdi Keşmir’in çevresine. Yirmi otuz yıl sonra  İstiyorum da  Küçük olsaydı aklım. Çeviren: İlyas Altuner
Başsız başsız erkâna ayırdık baş çukuru  Zamanla boş adamlar doldurdu boş çukuru..  Çukurlar çukur için artık kavga yapmasın  Kesin hepsine yeter görkemli Buş çukuru... 22.11.2006/Vakit
Dünyada bir gün bile rahat değildim.  Varlığımda bir sevinç, bir tat değildim.  Çok öğrencilik ettim dünyada ama;  Ben ki işimde henüz üstat değildim!  (  Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Sana yazdığım şiir yarım kalacak  Boynu bükük kalacak tüm sözcüklerim.  Sana olan sevgimi kalem duyacak,  Kağıt da bilmeyecek canım sevdiğim...
Bir vakte erdi ki bizim günümüz  Yiğit belli değil mert belli değil  Herkes yarasına derman arıyor  Deva belli değil dert belli değil. Fark eyledik âhir vaktin bittiğin  Merhamet çekilip göğe gittiğin  Gücü yeten soyar gücü yettiğin  Papak belli değil börk belli değil. Adalet kalmadı hep zulüm doldu  Geçti şu baharın gülleri soldu  Dünyanın gidişi acaip oldu  Koyun belli değil kurt belli değil.. Başım ayık değil kederden yastan  Ah ettikçe duman çıkıyor festen  Harabe yüz tuttu bezmi gülistan  Yayla belli değil yurt belli değil. Çarh bozulmuş dünya islâh olmuyor  Ehli fukaranın yüzü gülmüyor  Ruhsati de dediğini bilmiyor  Yazı belli değil hat belli değil.
Altın rengi gözleri yanan bir semaverdi  Ilık bir çay kokusu akardı saçlarından.  Yanmanın lezzetini onda hissettiğim bir an  Ve yazın sevgisini bana önce o verdi.. Yaz gibi iri olgun meyveleri severdi,  Bir çocuk gibi şendi ve gülerdi her zaman  Bir mevsim gözlerinden içime doldu cihan  Ve güzel yaz günleri ne çabuk geçiverdi.. Artık donuk bir cam var mavi gökler yerinde.  Güneşi benden çalan o sıcak bakışlardır,  Ve yazı o götürdü mutlak beraberinde.. En güzel rüyaların bile bir sonu vardır:  Bir bahar rüzgârından alarak bir sabah hız  Mevsimlerin ömrünü yaşamıştı aşkımız.  Onu şimdi kaybettim ve şimdi sonbahardır.
Vakit geldi kunâla  dünyayı göreli çok oldu  tam kırk yılda seni buldum kunâla  bu can tenden geçmeden   bu dünyadan göçmeden   bir kerecik sevmek çok değil. simsiyah saçların var kunâla  kemiklerine yapışık etlerin var   birgün dökülecek  kunâla kuşu gibi gözlerin var   birgün sönecek  kunâla  bu etlerin arkasında güzelliklerin var   benden başka kimse bilmeyecek. bu can içimde kuştur kunâla   seni görünce titrer  bu can gözümde mahabbettir kunâla   seni görünce yanar  bu can burnumda soluk olur kunâla   uçar gider. bu can benden geçmeden   bu dünyadan göçmeden   bir tek seni sevmek çok değil
Dedim dilber didelerin ıslanmış  Dedi çok ağladım sel yarasıdır  Dedim dilber ak gerdanın dişlenmiş  Dedi zülfüm değdi tel yarasıdır. Dedim dilber sana yazılmış kanım  Dedi niçün böyle edesin sultanım  Dedim teşne vermiş ince miyanın  Dedi ben sarıldım kol yarasıdır. Dedim seni saran serini vermiş  Dedi beni saran murada ermiş  Dedim peri yanaklarının kızarmış  Dedi çiçek sokdum gül yarasıdır . Dedim dilber Emrah aklımı aldın  Dedi sevdiğine pişman mı oldun  Dedim dilber niçin sarardın soldun  Dedi hep çekdiğim dil yarasıdır
Geçmişten adam hisse kaparmış... Ne masal şey!  Beş bin senelik kıssa yarım hisse mi verdi?  ' Tarih ' i ' tekerrür ' diye tarif ediyorlar;  Hiç ibret alınsaydı, tekerrür mü ederdi?
Kar yağıyor türkü gözlüm  Kar yağıyor buralara.  Uzun hava ağıt gibi,  Dökülüyor bulvarlara.  Sen de gittin buralardan,  Böyle bir karlı havada.  Okul bittikten sonra 95'in yılbaşında,  Gelmiş özlemiştin beni,  Sarılmıştın hıçkırıkla,  Kar yağarken dilek tutmuş,  Kar yemiştin avucumda.  Nasıl gittin türkü gözlüm,  Mahzun kaldım buralarda.  Gülüşlerimiz geliyor,  Ağlıyorum buralarda.. Sen bir öğretmensin şimdi,  657 devlet memuru.  Kıt kanaat geçinirsin,  Seni beklediğim gibi,  Beklersin ay sonunu.. Belki de evlisin şimdi,  Bunca yıl geçti aradan.  Sen beni unuttun belli,  Türkü gözlüm çık hatrımdan.. Oralara da kar yağar mı,  Güneş çıkar mı ardından?  Saçaklardan su damlar mı,  Su girer mi papucundan? . Yokluk kötü türkü gözlüm,  Yokluğun çıkmaz aklımdan.  Varlık güzel türkü gözlüm,  Varlığın yitti yanımdan.. Okulun bittiği yıl tayinin çıktı doğuya.  Belki yazarsın diye,  Bir kalem almıştım sana.  O kalemle mektup yazmış,  O kalemle ağlamıştın.  Ama o son mektubunda,  Sen ne kadar değişmiştin...  Sözlerin de değişmişti...  Değiştiğin belliydi ki,  Kalemin de değişmişti.... Ah benim türkü gözlüm  Ne oldu birden sana?  And içmiştik gündüz gece,  And içmiştik kopmamaya.  Hacı Bayram'da dua ettik,  Ayırmasın Allah diye...  Bir fakire para verdik,  Belki dua eder diye.... Fakir mi dua etmedi,  Sen mi yalancı çıktın?  O fakiri göremedim,  Gelmedi namaz vakti.  Çok oturdum musallada,  Her tabutta kendim vardım,  Dua ettim ardım sıra.... Şimdi en arabesk duygularla  Dudağımda o türkü,  Yürüyorum bulvarlarda...  Ellerim üşürken hep  Ellerin gelir aklıma.  Yüreğim ağlıyor şimdi,  Yanıyorum buralarda...  Kar yağarken hazin hazin,  Ölüyorum türkü gözlüm,  Ölüyorum buralarda...
seni istiyorum ve biliyorum  asla koynuma almayacağım  sen o aydın ve pırıl, pırıl gökyüzüsün  ben bu kafeste bir tutsağım . kara ve soğuk parmaklıklar ardından  gözlerim hasretle bakıyor yüzüne doğru  bir elin uzanışını düşlüyorum,  ansızın ben de uçayım sana doğru . boş bir anda düşlüyorum  bu sessiz hapishaneden uçmayı  gülerek gardiyan adamın gözüne  yanında yaşama yeniden başlamayı . düşlüyorum ancak bilirim asla  bu kafesten kurtulmaya gücüm kalmamış  gardiyan adam istese bile  kanatlanıp uçmaya soluğum kalmamış . parmaklıklar ardında her sabah  bir çocuğun bakışı güler bana doğru  sevinç şarkılarına başladığımda  dudağında öpücükle gelir bana doğru . şayet bir gün, ey gökyüzü  kanatlanırsam bu sessiz evden  ağlayan çocuğa nasıl söylerim  tutsak bir kuşum vazgeç benden . bir mumum, canımın alazıyla  harabeleri aydınlatırım  sönüklüğü seçersem eğer  bir yuvayı yıkıp dağıtırım . Çeviren: Haşim Hüsrevşahi  Yeniden Doğuş’tan
Türap olup düştüm toza  İncinme gönül incinme  Tahammül eyle her söze  İncinme gönül incinme. Türaplık cümlenin başı  Üstüne atarlar taşı  Daim çiğnenmektir işi  İncinme gönül incinme. Koy sana kötü desinler  Her ayıbına gülsünler  Hergün gıybetin kılsınlar  İncinme gönül incinme. Muhammet Miraç'tan indi  Ali'm nur ile boyandı  Bühtan Fatm'Ana'ya indi  İncinme gönül incinme. Pir Sultan'ım geçer aylar  Geçinir yoksullar baylar  Herkes sıfatını söyler  İncinme gönül incinme
O sevdi, sonunda kendi kendini buldu. Ne var ki, insanların büyük çoğunluğu kendi kendilerini kaybetmek için sever.. Sevilmek mutluluk değildir.  Her insan kendini sever; ama mutluluk bir başkasını sevmektir.
Kuşum ve ben bir aynada  uyuyoruz, kafesimiz yatağımız  yüzlerimiz eşlerine baka baka  sonsuz kar altında uyuyoruz  kuşum ve ben  Eşim ve ben kızıl bir bağla  bağlıyız birbirimize  Çözülürse yoksulluk sevinir . Aynamızın içinde tek bu bağ...  Kızıl kıskaç eşim kuşum ben...
Beni bir yaza gömdülerdi bir zaman  Her yer olabilecek bir kuytulukta  Bir kadın vardı bir balkonda  Sesinde yaralı bir gül olan. Hayat ve mevsimler aynı şeydi  Uyku kadar derin bir suda boğulurken  İlkbahar kekeleyerek geldi  Kırık çocuk gülüşlerinden. Deniz oracıktaydı ve buğusu  Eriyorken havada sesler  Herşeyin bir büyü oluşturduğu  Gizemli kokular ve gülüşler. Beni bir yaza gömdülerdi bir zaman  Annem olan bir sessizlikte  Belki de onun kalbidir açan  Derin bir gülün içinde
Kış kışlada kışlar iken  Karakuşi bir yazıylan  Kışkışlanıp, kışkışlanıp  Akkuğulu yazmalarla  İne inmez yazılara  Elif oldu ne demezsin  Teliflerim, teleflerim  Sivil oldu savaşlarım  Onbeş gündür kardı yağdı  Daha da yağacakmış eyvah  Yarına kalmaz görürüm  Bütün çocuklarıyla çocukluğumun  Ve tuşları üzerinde -İLAHİ- bir orgun  Nur baba gibi geçerken Bach. Zeyil  Bu sulu kar ve bu pespaye şiir  Sürerse bu minval üzre  Bizi bilmem ama, aziz karilerim  Gözlerimde hüzünlü ve tütsülü bir tebessüm  Yarına kalmaz, ben, fücceten ölürüm...
çünkü sürüyor hayat  değişiyor herşey, aşk  aşk bizim en eski kederimiz  nehir yataklarından  deltalardan  biriktirdiğimiz. gün gelir, sorulur;  bir ağuyu çiğnemekten geliyoruz   ve aşktan  neredeydiniz?
Senin sana rağmen bir yüzün var  Herkesin ilk aşkına benzeyen  Beklemek kadar acı , anlamak kadar zor  Nedensiz ölümlerin suskunluğu gibi  Yok karşılığı yüzünün. Senin sana rağmen bir yüzün var  Herkesin ilk aşkına benzeyen  Yaklaştıkça imkansız uçurumlar  Nedensiz hayatların o büyük acısı gibi  Yok karşılığı yüzünün
Namluya dayanır yola dalarsın  Duruşun bakışın yaman be Ali  Boşuna tetiği ne kurcalarsın  Var daha ateşe zaman be Ali. Yıllanmış bir çınar pusuluk yerin  Neredeyse gelecek beklediklerin  Var iki atımlık canı kederin  Desene işleri duman be Ali  O'nu sen büyütte söğüt boyunca  Kendini ellere versin o gonca  Sözüne kanmadın bunu duyunca  Gönlündü gözünü yuman be Ali. Geldiler beklenen çiftler ormana  Duruyor iki genç ne hoş yanyana  Bir kurşun kadına bir de çobana  Çınlasın yıllarca orman be Ali  Görünce uzanmış yar kucağına  Boynunu dolamış zülfü bağına  Kurşunu kahpeye atacağına  Kendine çevirdin aman be Ali
Mayıs'ta ölmüş dostlar için  Sadece ama sadece onlar için . İncelik olmalı kafiyelerimde  Gözyaşlarım gibi silahların üstünde . Ve tüm yaşayanlara  Değişse de rüzgarla . Ölüler adına orda bilensin dursun  O beyaz silahı pişmanlık duygusunun . Evli sözcükler yara almış sözcükler  Suçun basbas bağırdığı kafiyeler . Dibinde çıkararak acı bir hikayenin  Çifte su sesini küreklerin . Hem yağmur kadar adi  Parlayan bir cam gibi . Sanki geçitte ayna  Ölen çiçek bluzda . Çocuğun çemberle oynaması  Ayın ırmakta yansıması . Dolaptaki güve otu  Bellekteki bir koku . Kafiyeler kafiyeler orda duyarım  Kırmızı ısısını kanın . Bize hatırlatın bunu  İnsanlar kadar zalim olduğumuzu . Ve yüreğimiz gücünü yitirdi mi  Unutkanlık uykusundan uyandırın bizi . Sönmüş lambayı yakın yeniden  Yine ses gelsin boşalan kadehlerden . Ben hep şarkı söylemekteyim orda  Mayıs'ta ölen dostlarım arasında . Louis Aragon
Gözlerinin eğrisi dolanıyor yüreğimi,  Bir raks, bir dinginlik çemberi,  Zamanın aylası, gece beşiği ve güvenli,  Ve eğer hiçbir şey kalmadıysa aklımda yaşadığımdan  Gözlerinin her zaman görmediğindendir beni.. Yaprakları günün ve pembe şarabın köpüğü,  Rüzgarın sazları, kokulu gülücükler  Işık dünyasını saran kanatlar,  Gökyüzü ve deniz yüklü gemiler,  Gürültü avcıları ve renk kaynakları.. Tanların kuluçka yatağından doğan kokular  Yıldızların samanı üzerinde yatan  Saflığa bağımlı gün gibi tıpkı  Dünyada bağımlıdır senin tertemiz gözlerine  Ve akar bütün kanım bakışlarında senin.
Elyazını yaktım, dürüsttü ve aşınmamış  Sevgi sözcüklerini yaktım, hoyrattır onlar  Sıcaklığı saklı akarsuyu anlamazlar  Sorular, kurutur incitir sorarlar  Elyazını yaktım. Adresini yaktım  Yakmak gibiydi biraz da dünyayı herşeyi  Bastığımız düşümüzde gördüğümüz  Özlediğimiz yaklaştığımız  Hayatım özlemdi ansımaydı düştü  Yaktım adresini şimdi özlem oldu hayatım. Resimleri yaktım birini saklasam dedim  En çok onu yaktım onu yaktım  Kış göğünü yaktım, bir kavak büyüttüm balkonumdan  Akşam desem değil, yangın desem değil  Dışarda apansız bir kıyameti yaktım. Sevgidir kendimi bildiğim, onunla başladım  Elyazın mı, adresin mi, resimlerin mi  Sen mi ömrün mü  Çıkardım onları şimdi sakladığım yerden  Kıyameti göğü kışı akşam sözlerini  Sevgiyi yaktım
Su-i tedbirimle ya hu öyle.oklaştı ki işim  hem ağzıma.ıçtı felek hem de..ildi geçmişim
ormanın kuytusunda vurulan geyik  hayvanlar acınla suskun  dallar yasınla eğik  boynuzlarında çizgilerinde gözlerinde  avcının söndüremediği iyilik
Mümkün mü ağlasın annem  Mezarımın başucunda  Ben sesimi çıkarmıyayım  Hayırsız bir evlat gibi. Bir bulut uçsun da  Ben başımı kaldırmıyayım  Yağmur dindikten sonra  Gezinmiyeyim caddelerde. Ah, mümkün mü bir güzel kadın  Geçsin de yanımdan  Ben seyretmiyeyim  İçimi çekerek
Kimi annaya ,bellaya ,kimi mariyaya kimide kızıl saçlı nataşaya yazdı oysa ben bir Türk yiğidiyim Türk' e  sevdalı olduğum için Ayşem sana yazıyorum...   Ben seni kongoda ölen sevgilisini İstanbul'da arayan teksaslı bir dişi gibi değil,aşk eşittir burjuva güzellerini diskoteklerde arayan zübbeler gibi değil,hele kafalarındaki kirli duyguları nataşa adlı rus kızında sembolleştiririp kızıl ruble arayanlar gibi aramıyorum Ayşem...   Ben seni; belki bir ana ceylanın vurulmuş yavrusuna su aradığı gibi... Belki bir Anadolu delikanlısının kaçırmak için güzel Zeynep'ini gecenin alaca karanlığında aradığı gibi arıyorum Ayşem...   Ama muhakkak bütün iyilikleri bütün güzellikleri bütün özlemleri sende bulacağımı bilerek engin denizin kudurmuş dalgaları gibi önümdeki tüm engelleri aşarak yüce ALLAH'IN izniyle seni arıyorum Ayşem...   Seni kaybettiğim dünyalarda bulmak istiyorum. O dünya; HZ.FATİH' in kılıcının altın kapması Estergon dönüşünün gönülleri yakması veyahut Tuna'nın bir Itri bestesinde musiki gibi çağlayıp akması olabilir geçtiğim  yıllardaki parlak aynalar geleceğimi aydınlatır benim bir elim geleceğin MİLLİYETÇİ TÜRKİYE sinde ise YAVUZ 'un beyaz atının yelesindedir öbür elim...   Seni kaybettiğim ve şimdi aramaya çıktığım dünyalarda Ayşem; ne meyhane tezgahları ardında mum gibi  yanıp sönen kızlarımın gözlerinin karası, ne yoksulluktan ve fakirlikten ölen yiğitlerimin verdiği yürek yarası, nede başı kabak; yalın ayak dolaşan insanımın ciğerlerini hilton gecelerin de içkilerine meze yapıp yiyen kahpelerin ağız kavgası var...   Seni kaybettiğim ve şimdi aramaya çıktığım dünyalarda; bir KURAN,bir KILIÇ ve bir BOZKURT üçünün ördüğü koca bir dünya koskoca bir tarih var Ayşem...   Tut ki seni karanlığın ta ötesinde bir yere hapsetsinler ömründe güneşi hiç görmeyeceksin; ama ben o güneşi yanıma aldım seni kurtarmaya geliyorum Ayşem...   Ne sezar, ne hitler, ne posbıyıklı stalin, nede faresuratlı mao; çözemez, çözemez, çözemez senin derdini Ayşem...   Senin derdini; batılılık delisi sömürge aydınları robert koleji mezunu özgürlük budalaları ve kafalarını çirkin kapitalistlere satmış deve kuşlarıda çözemez...  Senin derdini Ayşem; senin gibi konuşan, senin gibi düşünen, senin gibi yaşayan, velhasıl kelam bizler ÜLKÜCÜLER çözeriz senin derdini...   Anamın anlattığına göre Koca Türk Dünyası'nın küçük bir köyünde doğmuşum senin için doktor yada ilaç  ekmek yada su ne ise benim için MİLLİ DEVLET, KIZIL ELMA ÜLKÜSÜ odur...   Sen benim için; Kırım' lı Bike, Azerbaycan' lı Aybala, Yerköy' lü Fadime hepiniz bizim için birsiniz. Çünkü  bizim kanunumuzda akvaryumlu meyhanelerde sevgilinin kömür karası gözlerine şiir yazmak yok biz çoktan erittik ÜLKÜ denen nazlı gelinin duvağında sülün gibi kızların göz bebeğini Ayşem...   Bizim kanunumuzda geri bıraktırılmış insanımızı, esir milyonlarca soydaşımızı tutsaklıktan kurtarmak için,bu geri kalmışlığa son vermek için birlikte mücadele etmek var...   Bu; ne benim sana ağlayarak, nede dizlerine kapanarak bir yalvarışımdır...   Bu; parmakları çelikten, yürekleri Estergon demirinden, yüz binlerce, milyonlarca MÜSLÜMAN TÜRK ÜLKÜCÜSÜ 'NÜN sana durdurulmaz emridir...   Kendine dön, kendine dön Ayşem...
kuyu dolana kadar, dolup taşana kadar bekle,  yeni bir şey yazma, yazmaya çalışma.  daha önce yazdıklarına bakabilirsin,  onların saçlarını tarayabilirsin,  tüylerini yakabilir, yüzlerine bir kat boya  bir kat hüzün daha atabilirsin; . yeni kuyular açma, bu kuyu işini görür;  huş ağacının altında otur  cinlerinin başını okşa, bitlerini ayıkla.  senden de, babandan da yaşlı,  senden de babandan da bizanslı  kargalarla konuş;  süleyman’ın neşidelerini meşk et onlardan.. yalnızlığına kendini ekip çöle çevirme onu,  son çare, tanrıyı ek, onun boncuklu kelimelerini,  göğün ve cazın ırmaklarını geçir içinden. bağa bahçeye çevir onu komşular için,  yolcular için, yoksullar için,  ağaçlarını buda, çitlerini onar,  ama kapısını sök at yalnızlığının.. bol bol uyu kıyısında şu ırmağın, bu ırmağın,  hangisi alıp götürüyorsa rüyalara seni;  ne yap yap rüya gör, bol bol rüya;  rüyalarında yitir kendini.  rüya göremiyorsan, otur şu ağacın  ya da bu ağacın altında, rüya tasarla  hangisinin kökleri göğe uzanıyorsa.. yine de daralırsa için,  yine de sığmazsa kafan evlere, kafelere,  kuyunu sırtına vur kırlara açıl,  dağlara tırman; . yürürken kitap okuma ama,  bir meleğe çarparsın sonra,  bir ağaca, bir taşa,  bir başka ‘yürürken kitap okuyan adam’a,  kurt kuş güler sonra sana  ve okuyup okuyup gülmelerine,  ağlamalarına,. dağa taşa yazı yazmayı bırak,  göğe kuyu kazmayı bırak,  kendi kendine konuşmayı da;  son çare Tanrıyla konuş,  Tanrının rüzgârlara, yağmurlara  ve yalnızlara öğrettiği kelimelerle.
Doğan güneşler her gün ayni da her gün yeni;  Ezelden ebede dek, iste İslam düzeni!..
Doru at doğru at, . Küfür diyorum bir saldırmama eylemidir.. İnsan süsüdür günah.. Gömmeden önce biraz gezdirin beni.. Zincir gibi öten ağaçkuşları.. Çayım kurudu kahvem taşsökülür.. Yeşil saçlı bataklık kızı.. Yazgının bir günlüğüne güncelleşmesi.. Gözlerinde İbni Sina bozukluğu.. Sazan pullarıyla örmüş kapısını.. Kaç kuruşa elden çıkarmış Alaska'sını? . Her şey kış buğdayı içinde öğütüldü.. Türler esridi kimse yok mu orada? . Renkleri tek tek alırsan hepsi tarikat.. Benim küçük kızçocuğu tanrım! . Mitos, yitme n'olur!
Benim bu dünyada bir yerim olmadı,  Kuytu gövdemi saymazsak eğer.  Gövdem ki varla yok arası,  Hem varlığa, hem yokluğa değer.  Ama yüreğim hiç solmadı.. Bir gül koklayayım izin verin de.. Ben yaşama da, ölüme de inandım;  Tamamlarlar sanırdım eksiklerimi.  Çarşıları hep birlikte gezerdik;  Biri dostumsa, sevgilimdi öteki.  İkisinin adını yanyana andım.. Bir soluk alayım izin verin de.
Bana bakıp bakıp ağlama sakın  Bu sonu isteyen sen değil miydin  Ne kadar belliydi o gün maksadın  Gitmemi isteyen sen değil miydin. Susuz rakı gibi yakma içimi  Bu pişmanlığın bir sigara içimi  Günah senin kendin yaptın seçimi  Git artık git diyen sen değil miydin. Suç benim mi söyle aldırmıyorsam  Maziye dalıp ta yıkılmıyorsam  Şaşırma sen gibi ağlamıyorsam  Kalbimi taş yapan sen değil miydin. Zaman mı bu aşkı söndüremedi  Hasret mi acını dindiremedi  Sevdam mı sevdanı bitiremedi  Unuturum seni diyen sen değil miydin. Başın dumanlı mı yoksa sarhoş mu  Bak geriye döndün gönlün bir hoş mu  Başucunda yerim hala bomboş mu  Doldururum diyen sen değil miydin
Buradan bir nice acıyla, özlemle gittin,  sonra yalvardın yakardın amma  eline düşmüştün bir kere kaderin,  ne fayda sevgili, ne fayda.. Her yanda çareler aradın kendine,  olmadık şeyler yaptın her yanda.  Bulamadın bir çare, sonunda gittin,  ne fayda sevgili, ne fayda.. Kucağın güllerle doluydu senin,  ayın öndördü bir yüzün vardı .  Kopup halkasından dostlar meclisinin,  o aşağılık, o bayağı yere sen,  o karıncaların, yılanların yanına  ne oldu, nasıl oldu da gittin?. Nerde hani o cânım sözlerin şimdi?  Nerde hani o sırları çözen akıl?  Nerde hani gül bahçesine giden ayak?  Elimizi tutan el nerde hani?. Hoştun, güzeldin, eşin yoktu senin,  insanları hemen elde ederdin.  Ama kalktın çıktın bir uzun yolculuğa,  insanları yiyen toprağa gittin.. Ağlaya inleye sen gittin ama,  gökler de arkandan durmadı ağladı.  Parça parça etti yüzünü ay.  Gönlüm arkandan kan bağladı.. Şimdi ne edeyim, kime sorayım seni?  İyi insanlar arasında mısın orda?  Yani dostlar meclisinde mi?  Yoksa bir kenarda boynun bükük mü kaldın?. Öyle bir yere gittin ki bu sefer,  izinin tozu bile belli değil.  Ne kadar da kanlıymış gittiğin yol!
Ceyhan depremi ve Kerim Tekin için. yakayıp geçti tramvay  atmosfer yakıverdi sızılayıp  yıldızların en haylazını. hey gidi başıbozuk   ayarsız gemi   azıya aldım tayfalarımı   salınmaktayım   filikasız filan   önce fareleri kurtarıyorum   bu titanik akşamından. geçerdi her saat başı  cürmünden büyük amatör bir gökkuşağı  tedirgin renkler taşırdı  tedavisi yarım kalmış ikindilere. oy benim   gamzeli kuşbakışlı evrenim   ummanda ıslak   kaderde alt yazılı dünyalım   önce çocukları   ve   muayyen kadınları kurtarıyorum   bu galaksi mesaisinden. kırık faylarda yolalan  bir depremdir  trenimin güzergahı  açılır saçbağı gibi kundaklara düşerim. göçük altında enfes bir nefestir  bazen benden bile sakladığım  vay benim güzağacım  köklerinden kurtulmuş  erozyon bir hayatın özüdür  humuslu bir kayıbı anlamak  ya da mümkün müdür  bu rastlantısal karmaşada  ölümün sıradanlığına şaşmadan yaşamak?  belki de o balkonları  ondört yaşında çocuklar atlasın diye yapıyoruz. ey benim  zavallı yüsekliğim  bütün serüven küçücük bir an'dı  allah hep kerimdi  ve tekin değildi doğumlar  genç bir gidiş için  erken çıkılmalıydı yola  vuslata varılmalıydı hava kararmadan  kimsenin gelmediği buluşmalara  aceleyle  polaroid hızıyla gidiyorduk  oysa koşmanın da bir hukuku vardı durulmanın da.... oy benim   yaz ölümlerim   gencecik bir hazirana gömülen...
Anam tatlı açmıyor artık  İşi yok  Aşı yok  Ne su taşır  Ne çamaşır  Ne bulaşık, ne sökük, ne yırtık  Gece gün  Büsbütün  Susması tunç  Sözü korkunç  Anamın secdesi gözle şimdi  Namazı  Niyazı  Yüreğinde  Yürek zinde  Anamın teninde sır belirdi  Ocakta  Bucakta  Casus gezer  Anam kanser. Anamın alnında akşam ter ter feyizden  Anam bir gaybın sırdaşı  Anamın dilcağızı da sessiz sessizden  Benim anam sabır taşı  Bir soğuk güneş renk alır uçuk benizden  Sualdir anamın kaşı  Sorar hala mutfaktan  Hala evlat telaşı  Alır karanlığı gökler hanemizden  Hanemiz deryaya karşı  Köpük köpük saflar yürür Karadeniz'den  Bu bir tevekkül savaşı. Bir gam eser şimdi yamaçlardan aşağı  Yola düşer lambalar  Yolların zar zar ağlayışı bu kırağı  İz bırakır arabalar  Çözülüp savrulur bacaların sac bağı  Daha gür yanar sobalar  Taşıyor her biri bir değişik merağı  Efkar yüklenmiş babalar  Çekerler haneden artık eli ayağı  Uzak yakın akrabalar  Anam pişirmemiş buzdur bu aşın yağı  Kaşıkta donar çorbalar. Göz bebeklerim genişler  Durup durup  Toz altında menevişler  Vurup vurup  Pencerem bir kasvet işler  Sorup sorup  Adına akşam demişler  Grup grup. Anamın odasında akşam  Odası gam  Sedası gam  Edası gam  Anamın odasında akşam. En son ümide izin bitti  Gözler karabiber  Akşam kılındı, yasin bitti  Anamla beraber. Selaya tırmanır bu ezan  Ölüm kaç basamak  Görünür alnımıza yazan  Bir görünmez parmak  Yok yok böyle konuşmaz insan  Nedir bu yüz asmak  Hele baba bu nasıl lisan  Ne söyler bu susmak. Anamın benzi mehtap mehtap  Şekli var hazzı yok  Anamın gözü kitap kitap  Zeyli var yazı yok  Anamın gözü hitap hitap  Dili var ağzı yok  Anamın özü bitap bitap  Eli var nabzı yok
Deli gönül inil inil inleme  Kadir mevlam hasretime sal beni  Viranlıkta görsen baykuş sanırsın  Bir huma kuşuyum sen de bil beni. Ulu bezirganım kumaş satarım  Gökyüzünden uçan kuşu tutarım  Yetmiş iki dilden bilir öterim  Anın için fark edemez el beni. Ak pınarın boz bulanık seliyim  Ol sebepten aklım yoktur deliyim  Naci derler dört güruhun biriyim  Ararsan hak divanında bul beni. Gider idim ben de kendi işime  Aşkın doluları yağdı başıma  Ağu kattı benim tatlı aşıma  Ummanlara gark eyledi sel beni. Pir Sultan'ım ırak yoldan gelirsin  Gevherin kıymetini nerden bilirsin  Eksikliğim çoktur sen de bilirsin  Eksiklikle kabul eyle gel beni
Göçebe Ruhlum. Aramıza Toros dağlarını koydun da ne oldu?   Değdi mi inadına bu hasret kaçağım   Yılları bir kör duvar gibi önüme   Yolları prangalar gibi ömrüme   Ve sensizliği nikahlar gibi kalbime   Gidişinin üstünden   Kaç mevsimi gelin ettim   Gel gör ki   Yine de susturamadım hıçkırıklarını umutlarımın   Dönüp dönüp bıraktığın bir beyaz mendile   Sarılışım ondan   Ve ardından serseri yıldızlar gibi   Seni şehir şehir arayışım ondan. Duydum ki   Gözlerini yağmurlu bir gecede Malatya'da bırakmışsın   Ellerini Konya'da Mevlana Türbesinde bulmuşlar   Saçlarını bir deli rüzgar almış   Akdeniz'in tuzlu sularında götürmüş   Ayak izlerin hala Assos'un kumlarında   Ve dudakların hala ağlamaklı   Ankara'nın o en soğuk taş duvarlarında   Bursa'nın yeşilinde güneşin   Erzurum'un karlarında ateşin   İzmir'in imbatlarında en ıslak bakışın kalmış   Görüyorsun işte   Bana yine seni toplamak düşüyor   Beni de sokaklardan sokaklara çarpmak   Oysa yüreğim bu ağustos sıcağında   Sensizlikten buz kesmiş   Yuvasız kuşlar gibi üşüyor. Hani derler ya   'Diyarbakır, Diyarbakır olalı   Böylesine zulüm görmedi   İnan ki göçebe ruhlum inan ki   Bu şairinde   Anasından doğdu doğalı   Böylesine acı çekmedi   Şimdi soruyorum sana   Bir sabah   Gebe bırakıp gitmeseydin umutlarımı   Ben böylesine hayaller doğurur muydum?   İstanbul'un bu en köhne sokaklarından   Ardahan'ın en ıssız dağ köylerine   Böylesine acı   Böylesine zehir   Böylesine asi   Şarkılar haykırır mıydım? . Biliyorum   Yetmedi sana bu sevda   Yetmedi sana bu aşk   Sana gelen tüm trenleri kaçırdım   Sana giden bütün otobüsleri   Acılar istasyonunda biletsizim şimdi   Çıkışım yok, dönüşüm yasak   İstesem de gelemem artık   Uzakların en uzağında   Sonsuzluğun sonundasın   Sen de bekleme beni   Hadi durma   Yeni ülkeler bul kendine,yepyeni adresler   Mesela Katmandu   Mesela Hindistan   Mesela Tibet   Orda da yeni aşıklar bul kendine   Onlarda benim gibi   Önce şair   Sonrada doğduğuna pişman et. Oysa yıllardır   Kutsal bir emanet gibi sakladım aşkını   Ve seni bekledim   Her sabah terkedilmiş istasyonlarda   Hiçbir sevgili   Böylesine kanatmadı gözlerimi   Hiçbir sevgili   Böylesine sökmedi yüreğimi   Rüzğar bile dokunsa ağlarım şimdi   Bak hala parmak izin duruyor avuçlarımda   Ve her gün aynı soru dudaklarımda   Sana böyle yanmaktan   Seni böyle sevmektense   Dağ başlarında taş mı olaydım söyle?   Ah benim göçebe ruhlum   Ah benim kaçağım   Ah benim bağrıma saplanmış esmer bıçağım.
Usulca geçtim yüzünü  Ardında dağlar vardı  rüzgârlar  Kurt izlerinde uluyan zemheriler vardı . / Çık git yüzünün inkarı olmaya... / . Zaman can çekişiyor şimdi  Göçüğü altında eski aşkların  Yüzün derin bir kılıç izi aklımda  Daralır kör akrebin parantezi kadar  Sürgit yanılsamadır  dönüp geldiğim  Kimin kıyısında dursam artık  Bir rengin usul usul dağılışı gibiyim . / Unutma, kırmızı olur aşkbatımları / . İnsan kendine eskir  Zaman, sık yıkanan iç çamaşırlarda  Zaman ki uzaklıktır ağrılı  Vedasız çekip gitmesidir bir günün  Bir sigaranın sessiz tükenişi dumanlı  Ve gizli aşklara sığınaktır  deniz kabukları . / Dön gel, sonsuz uzaklık olmaya... /
Efsunlu tüm sözcükleri seferber olsa da yetmiyor bazen  Laldir o karede her şey. Hangi orkestra seslendirebilir şimdi açlığın uğultusunu  Hangi nota verebilir şimdi  Çöplüklerden toplanmış kuru ekmek parçalarının  Bir çocuğun dişleriyle ilişkisini. Ruhun ve zihinselin dikenli tarlasında  Yalınayak dolaşan bir vicdan aranıyor
Mademki maksat barış  Yurtta barış  Cihanda barış  Salla gitsin atom bombasını  Misten Fisfis  İnsan dediğin nedir  Abur cubur  Olsa da olur  Olmasa da olur  Maksat barış  Yurtta barış cihanda barış  Kendi savaş  Adi barış  Ama yanarmış yıkılırmış  Boş veeer  Maksat barış
I  Sabahleyin. Karayı kaldırın mavi koyun umudumu yitirmedim  Beni çağırın gülümserken uykunun bir yerinde  Eliniz beyazken uzatın isterim  Karayı kaldırın sevgi koyun umudumu yitirmedim. Ben ışıklar konfetiler bayramlar istemem  Uzanmışım gölgeliğe bir başıma  Şu uzaktan tükenmez yalnızlıktan  İçten içe ürküyorum ama  Böyle de iyiyim. Siz dayanılmaz bir "Günaydın"sınız  Sabah sabah insanı ayağına getiren  Hiç yoktan dünyayı kendini sevdiren  Siz çocuk ağızlı bir "Günaydın"sınız. Çocuk ağzınızla biraz daha durun  Gittiğinizde güz gelmiş olacak. Güz gelirken bir yanı kara sevdalarla  Avcumda bu yavru kuş varken tedirgin  Sizde tutunacak yaslanacak kollar  Biraz daha durun biraz daha  Karayı kaldırın mavi koyun umudumu götürmeyin. Akşamüstü. Yollarda akşam dönüşü yorgun argın  Siz yoksunuz şiir yazan ellerim yok  Yarımla dışa dönmüşüm yarım susken  Çizginin üstindekiler yüz yüze  Koca bir gün ne yapmışım nasıl yaşamışım  Haberim yok. Dokunup çekilen bir şarkı rüzgarla  Vakti yalanlıyor sıcak sıcak  Sinema dönüşü iş dönüşü yahut bahanesiz  Beyazın tam ortasında bekliyorum  Ya gelmezseniz ne olacak. Maviyi kaldırın kara koyun sırasıdır  Bana yeni tutkular gerek bıktım  Bir solukta buz gibi yaşamak isterim  Beni öldürürse bu umut öldürür. Gece Türküsü. Alıp ayaklarımı yollardan şöyle rahat  Tam kendimi bulacakken  Kim getirir sizi başucuma  Kim kaldırır uzun uykunuzdan. Başlar gecenin oyunu delice  Dizlerime yükselir bir deniz  Anıları küçük yıldızlar gibi karanlıkta  Yanıma yöreme indirirsiniz. Ben ışıklar konfetler bayramlar istemem  Uzak uzak gitmede fayda yok  Şimdi bütün şehirler birbirine benzer  Bir kendi kendime doyasıya  Bu gece sussanız dinlensem  Ne gezer. II. Şimdi insanların yalnız kolları var  Ve ben delice bir şey istiyorum  Şimdi insanların yalnız kolları var  Ve ben başımı koyuyorum. Tuttu bir alacakaranlık bastı  Bütün şehirler birbirine benzedi  Saklı köşem bir daha aldattı ellerimi  Ellerimde iki üç isim kaldı. Adına yakılan mumlar İsa'nın  Yana yana bitti umutsuz  İsa, resimleri kadar güzel değildi  Biri kardeşliiğimi aldı gitti  Şimdi ben delice yaslanmak istiyorum  Şimdi insanların yalnız kolları var. III. Sana büyük caddelerin birinde rastlasam  Elimi uzatsam tutsam götürsem  Gözlerine baksam gözlerine konuşmasak  Anlasan. Elimi uzatsam tutamasam  Olanca sevgimi yalnızlığımı  Düşünsem hayır düşünmesem  Senin hiç haberin olmasa  Senin hiç haberin olmaz ki  Başlar biter kendi kendine o türkü. Yağmur yağar akasyalar ıslanır  Bulutlar uçuşur gecelerin  Ben yağmura deli buluta deli  Bir büyük oyun yaşamak dediğin  Beni ya sevmeli ya öldürmeli. Yitirmeli büyük yolların birinde ne varsa  Böcekler gibi başlamalı yeniden  Bu Allahsız bu yağmur işlemez karanlıkta  Yan garipliğine yürek yan  Gitti giden. (1955)
Her seher anamı seyrederdim seccadesinde  Akça bir aydınlık süzülürken tepelerden  Ilık bir meltem dolardı odama  Bakardım seccadesinin üstünde anam  Uçan bir halıya diz çökmüş melek gibi. Alnı ak tülbendi ak  Alacakaranlıkta iki eli iki yaprak  Ya da iki kelebek gibi  Bir inleme uçuklarken dudaklarında  Giderek ağarırdı alnında şafak  Sessiz bir hıçkırık uçuverirdi ansızın  Kuş gibi çırpınan yüreciğinde  Çırpınan dilek gibi. Titrerdi parmakları titreyen aydınlıkta  Aydınlanırdı yüzü birden dolunay gibi  Duyamazdım sözlerini  Arada bir eliyle silerdi gözlerini  O gözler ki kirpiğinde yağmurlar dinlenirdi  O eller ki beyaz bir güvercinin  Kanatlarından düşmüş birer telek gibi. Ayaza kesen kış sabahlarında  Pencere camlarında donarken buz nakışları  Selam verirken benden yana  Üzerime örtülürdü sımsıcak bakışları  O titrerken incecik hırkasının altında  Ben onun şefkatini giyinirdim eynime  Sevgi sıcaklığında kadife yelek gibi. Her seher anamı seyrederdim seccadesinde  Ebedi giyinmiş ezeldi anam  Küçücük bir bedende dualar kadar büyük  Kabul olmuş dilekler kadar güzeldi anam
sevdiğini alamayan bütün müezzinlere.... bir trapezin durması gibi suya  içime çok yüksek bir yerden atlar mısın leyla  başın kaşın yarılsa diplerime çarparak  kanın karışsa suyuma  yerin bütün kanunlarına kusarak  ben sana bulanayım sen bana.... kapımı çalmanı istiyorum leyla  o kadar evde yokum ki anlatamam  insan insana aşık olmaz güzelim  insan insanın yanında bile durmaz  bak hala görmedin mi yoksa mecnunu  sen sanıp çölün öpmedi mi kumunu  şundandır her dem kalbe yayılan sızı  neyi sevdiysek dolandı kanatarak  dikenli bir tel olup seven her tarafımızı  elbet her fani gibi ben de bir faniyim  sen de bir fanisin leyla jiletin varsa göstereyim. yine de kapımı çalmanı istiyorum leyla  evde yokum evim yok dışardayız cümbür cemaat  seni de istemiyorum beni de bu başka  öyle bir yol ki nasıl güzel nasıl dar  benim de bu dünyada ödünç bir kapım var  olmuyor tutamıyorum kendimi leyla  kapımı çalmanı istiyorum hepsi bu kadar
sabah sabah  bir uyandım bir uyandım sormayın  çarşafım yeni ya biraz ondan bilindi  güneşti camdan vuran serseri kılıklı kar bile yağsa  belki bir meleğin sırtını kaşımış  ya da kafayı üşütmüşüm sağımdan kalkarak  hepsi olabilirdi  bugün aybaşı, maaş alacak  talih kuşu başına konacak, ondandır dendi  biri de tutturdu düşümde cenneti görmüşüm  boşversene sen arkadaş  öyle olsa cenneti bırakır da uyanır mıyım hiç. hiçbiri değil dostlar hiçbiri değil  çiçeğe durur gibi uyanışım  akpak sevdamdan  ve böyle bir gün say say bitmez güzelliği
bir gün eğer yolun  düşerse sorguevlerine  cinsiyetin yaşın rengin  farketmez kardeşim  yeter ki  tükür dilini yüzüne
Cem-i çiçeklerin hası  Ağ gül ile kırmızı gül  Deli gönül eğlencesi  Ağ gül ile kırmızı gül. Demi demi şirin demi  Gelir geçer dünya gamı. Talip olmak pirindendir  İrenk almak gülündendir  Muhammed' in terindendir  Ağ gül ile kırmızı gül. Demi demi şirin demi  Gelir geçer dünya gamı. Pir Sultan'ım ey gaziler  Alnımızda al yazılar  Talip de Pir'in arzular  Ağ gül ile kırmızı gül. Demi demi şirin demi  Gelir geçer dünya gamı
başka türlü bir şey benim istediğim:  ne ağaca benzer, ne de buluta.  burası gibi değil gideceğim memleket  denizi ayrı deniz,  havası ayrı hava... bir başka yolculuk dalından düşmek yere  yaşadığından uzun. bir tatlı yolculuk dalından inmek yere  ağacın yüksekliğince  dalın yüksekliğince rüzgarda  ve bir yeni ömür  vardığın çimen yeşilliğince. nerde gördüklerim?  nerde o beklediğim  rengi başka  tadı başka..
Perdeleri kapat, sevgime tanık istemem  Işığı sondur, gel otur yanıma konuş  Er geç anlaşacağız başka çaremiz yok  Sonra sevişeceğiz, bu düzen böyle kurulmuş. İstersen yine hep hayır de, olmaz de, ne çıkar  Her şey olacağına varıyor çaresiz  Yasamak zorundayız, sen de biliyorsun  Öyleyse gel otur yanıma sevişmeliyiz. Durmadan sevişmeliyiz aslında gece gündüz  Daima istekli aç, doymak bilmez, vahşi çılgın  Sabaha karşı koşu atları gibi yorgun argın. Yine de usanmış değil, pişman değil, bıkkın değil  Belki biraz sarhoş, biraz durgun, biraz uykulu  Ama her zaman ateşli, sabırsız, her zaman dolu
Aşk ile viran iden gönlini ma’mûr istemez  Hâtırın mahzûn iden bir lahza mesrur istemez. Hâk-sâr olup hevâ ile gubâr olan gönül  Hâk-i râh-ı yârdan bir dem özin dûr istemez. Hoş gören âkil fena tavrını şöhret gözlemez  Künc-i uzlet isteyen kendüyi meşhur istemez. La’l-i nâba meyl kılmaz bağrını pür-hûn iden  Dâmenin pür-eşk iden lü’lü-yi menşur istemez. Aşk nakdi bir hazînedür ana yokdur zeval  Mâlik olan ‘Avniyâ bir gence gencûr istemez
Ayla güneşim geldi, bak göz ışığım geldi  İnci kaynağım geldi altın pınarım geldi. Sarhoşum nice ondan coştu bakışım nurdan  Özge şey mi istersin? Özge yoldaşım geldi! . O gümüş tenli güzelim girdi Yusuf’um kapıdan  O yol kesenim geldi, tövbe bozanım geldi. Eski yoldaşım dinle! Dünden iyidir şimdi  Müjde sarhoşuydum dün, ondan ulağım geldi. Dün fenerle ben kentte pek arandığım o kişi  Gör bugün yol üstünde güller bostanım geldi. Sardı elleri belime hem kucakladı o beni  Bir taç ve kemer sundu, işte sultanım geldi. Bak bahar ve bahçesine! Bak şarap kadehlerine!  Bak coşan azıklarına! Gül şeker dalım geldi. O hayat suyumdur hey! Ben ölümden korkmam ki  Ürkmem serzenişlerden, çünkü kalkanım geldi. Ondan yüzük aldım hey, ben Süleyman’ım artık  Ah nasılda şahane, baştaki tacım geldi. Dert haddini aştıkça aşkta yolculuk ettim  Yolculuktan ah Mevlam mutluluk payım geldi. İçki vaktidir şimdi şimşek çakıyor başta  Uçmak vaktidir şimdi kol ve kanadım geldi. İşte parlamak vakti bir seher gibi parlak  İşte gürlemek vakti çünkü aslanım geldi. Aldılar beni yerden, sözlerim yarım kaldı  Vardım göğe dünyadan arlanış savım geldi
Lele Kurban Ben Olayım  Ak Göğsünde Ben Olayım  Senin Yerin Sıcak Kalsın  Ah Yine Giden Ben Olayım. Lele Kurban Zor Gelir  Dağlara Giden Zor Gelir  Avcı Yaralar Kekliği  Bağrıma Giden Zor Gelir. Lele Kurban Boşa Gider  N e Söylesem Boşa Gider  Çiğnenir Ektiğim Güller  Ah Emeklerim Boşa Gider. Lele Kurban Gülü Verir  Dönmesemde Gülü Verin  Mayın Tarlasına Düştüm  Kan Kırmızı Gülü Verin
..ey acılara tat veren güzellik  Yüreğimize hoşgeldin  Geldin de  Çiçekli dallara döndürdün öfkemizi  Artık ister dolu yağsın ömrümüze  İsterse kar  Biz ki bildikten sonra sevmeyi  Bütün sabahlar  Acı renginde olsa ne çıkar
Behey ala gözlü dilber,  Vaktin geçer, demedim mi?  Haramı olmuş gözlerin,  Beller keser, demedim mi? . Bak şu Kaşa, bak şu göze.  Cığer kebab oldu köze.  Yakasız gömlekler bize  Felek biçer, demedim mi? . Deryalarda yüzer gemi,  Şeker dudakların yemi.  Süregör devranı, demi,  Devran geçer, demedim mi? . Karac`oğlan der: Mert ile,  Sözüm yoktur namert ile.  Kahpe felek bu dert ile  Bizi eğer, demedim mi?
Başkasını yakan zulüm seni de  Yakar amma neden sonra anlarsın.  Sahtekârın imanı da, dini de  Kokar amma neden sonra anlarsın.. Gün gelir gözlerin dalar yokuşa  Şartlar yorgunları salar yokuşa  Umulmadık yerde sular yokuşa  Akar amma neden sonra anlarsın.. Öfke her gün ölür, aşk eceliyle  Akıl arkadaşlık etmez deliyle  Yanlış yapan yaptığını eliyle  Yıkar amma neden sonra anlarsın.. Yıllarca gül diye koklarsın taşı  Akşamı yaşarsın sabaha karşı  Sabır sarı yaprak, umut gözyaşı  Döker amma neden sonra anlarsın.. Fikirsizlik gol atarsa fikire  Altın diye sarılırsın bakıra  Güvendiğin eller seni çukura  Çeker amma neden sonra anlarsın.. Aman deyim bilir misin amanı  Boş hayale kurban etme zamanı  Müjde dağlarına eyvah dumanı  Çöker amma neden sonra anlarsın.. Çorbaya sallarsın taş dolar kaşık  Dört adım öteye şavk vermez ışık  Kör inada sarılmaktan sarmaşık  Bıkar amma neden sonra anlarsın.. Hakikatler üzücü ha, katı ha  Delinirse su koyverir çatı ha  Zaman zaman gizli kirler satıha  Çıkar amma neden sonra anlarsın.. Kurnaz emer budalanın kanını  Böyle yürür hokkabazın kanunu  Doğru karar eğri dostun canını  Sıkar amma neden sonra anlarsın.. Eylül-1992  (Akıl Karaya Vurdu)
1.  Gözlerinin rengi gibi  Yüreğinin rengi gibi  Saçların da kendi renginde. Ama ben, ellerini gördüm önce  Toplayan, düzelten, onaran ellerini  Dokunduğuna soluk aldıran  Telâşlı, usta, sevecen ellerini. Geç anladım ve inandım  Her gün daha çok inanıyorum  Ellerin, güzel işlerin karıncası  Ellerin, ellerden bıkmış ellerime sığınak. 2.  Yüzünün rengi gibi  Dudaklarının rengi gibi  Saçların da kendi renginde. Ama ben, özverini gördüm önce  İçinden çavlan gibi dökülen özverini  Hep koşan, yürümeyi bilmeyen  Hesapsız, gücendirmeyen, saydam özverini  Neye uzansa dirilten  Susan, hüzünlenen, sıcak özverini. Geç anladım ve inandım  Gün gün daha çok inanıyorum  Özverin, güzel işlerin arısı  Özverin, sözcüklerden yılmış kafama barınak. 3.  Derinin rengi gibi  Sesinin rengi gibi  Saçların da kendi renginde. Ama ben, seni gördüm önce  Gülen, yaşayan, bilen seni  Körpe bir söğüt dalı gibi çırpınan  Durduğu yere can veren  Gönüllü, duyan, seven seni. Geç anladım ve inandım  Şimdi daha çok inanıyorum  Sen, hayatın ablası  Saf olan her şeyin mayası  Sen, eşyalardan usanmış kalbime dayanak. 4.  Sevgili arkadaşım benim  Sana 'sevgili arkadaşım' diyorum  Budur, bizim anladığımız sevdanın tanımı  İşte sana bir aşk şiiri  İçinde 'sevgilim' sözcüğü geçmiyorsa  Suçun yarısı senin  Çünkü, ben de bize yaraşanların sözcüğünü değil  Kendisini seviyorum senin gibi
Bâğ-ı dehrin hem hazânın hem bahârın görmüşüz  Biz neşâtın da gâmın da rûzgârın görmüşüz. Çok da mağrûr olma kim meyhâne-i ikbâlde  Biz hezârân mest-i mağrûrun humârın görmüşüz. Top-ı âh-ı inkisâra pây-dâr olmaz yine  Kişver-i câhın nice sengîn hisârın görmüşüz. Bir hurûşiyle eder bin hâne-i ikbâli pest  Ehl-i derdin seyl-i eşk-i inkisârın görmüşüz. Bir hadeng-i cân-güdâz-ı âhdır sermâyesi  Biz bu meydânın nice çâbük-süvârın görmüşüz. Bir gün eyler dest-beste pây-gâhı cây-gâh  Bî-aded mağrûrun sadr-ı i’tibârın görmüşüz. Kâse-i deryûzeye tebdîl olur câm-ı murâd  Biz bu bezmin Nâbîyâ çok bâde-hârın görmüşüz. Açıklama:. Zaman bağının baharını da gördük güzünü de; üzerimizden neş’e rüzgârları da geçmiştir gam fırtınaları da.. Mevki sahibi olunca zafer sarhoşu oluverme; zîrâ böylesine mest (sarhoş) olup sabah olunca da baş ağrısı çeken binlercesini görmüşlüğümüz var.. Gönlü kırık olanın atıverdiği âh topunun nice büyük sultanların muhkem kalelerini yıktığını biliriz.. Derd ehli olanların kırıklıkla döktükleri gözyaşlarının yaptığı seller önünde nice gösterişli kâşânelerin, mâlikânelerin yerle bir olduğunu biliriz.. O garipler ki, bütün sermâyeleri can yakıcı bir âh silâhından ibarettir ama, onu şöyle bir attıkları zaman, nice hızlı süvarilerin vurulup yere serildiklerini gördük.. Sadarette itibar üzere oturan nicelerini gördük ki; gün geldi de onlar el pençe vaziyette pabuçluğu mekân tuttular (yani hizmetçi oldular). O elindeki –gururla kaldırıp kaldırıp- içtiğin kadeh var ya, gün gelir de dilenci çanağına döner; benzerlerini çok gördük.
Bir katre içen çeşıne-i pür-hûn-ı fenadan  Başın alamaz bir dahi bârân-ı belâdan . Âsûde olanı dersen eğer gelme cihâna  Meydâna düşen kurtulamaz seng-i kazadan . Sâbit-kadem ol menkez-i me`mûn-ı rızâda  Vareste olup dâire-i havf u recâdan. Dursun kef-i hükmünde terâzû-yı adalet  Havfın var ise mahkeme-i rûz-ı cezadan. Her kim ki arar bûy-i vefa tâb`-ı beşerde  Benzer ana kim devlet umar zıll-i Hümâ`dan. Bî-baht olanın bağına bir katresi düşmen  Baran yerine dün- ü güher yağsa semâdan . Erbâb-ı kemâli çekemez nakıs olanlar  Rencide olur dîde-i huffâş ziyadan. Her âkile bir derd bu âlemde mukarrer  Rahat yaşamış var mı gürûh-ı ukalâdan . Hail etmediler bu lugazin sırrını kimse  Bin kafile geçti hukemâdan fuzalâdan. Kıl san`at-ı üstadı tahayyürle temâşâ  Dem urma eğer arif isen çûn u çerâdan. İdrâk-i maâlî bu küçük akla gerekmez  Zîrâ bu terâzû o kadar sıkleti çekmez
Belki bu yüzden  Ayın sevgili tanrıçası Sin  Mabedini unuttu  Bu anlamsız boşlukta . Bu yüzden belki  Bin yıl uyudu insan  Ve uyandı sonunda.  Anladı  Bir uyku olduğunu varlığın  Ve cevapsız  O günden sonra. . * . Biliyorum orada  O ürkütücü başlangıçta  Bir şey bekliyor canlılar  Bir tufan olacak  Her şey toplanacak başlangıca . Oysa kapandı kapı  Âhı kaldı kalanların.  Üzerinde su gibi aziz yazan  Uğursuz beyaz taşlar  Bağlandı ölüme ve yalnızlığa . * . Yılın ilk gecesinde yaşlıkız  Annesiyle çıkıp  Yıldızların altında  Ellerini açtığında,  Yalvardığında aya ve yıldızlara  Tanrıça duymuştu onu  Fısıldamıştı Kays’la  Aşk kalbi korkuyla doldurur  Sırrı yok eder  Dokunur yalnızlığa . * . Bilmiyor tanrıça  Bu geçen zaman boyunca  Yaşlıkız inandı  Yüzünü sürdüğü taşlara.  Mağaralara inandı çok.  İnandı orada kaynayan suyun  İnsanı hayata bağlayacağına . Kapıları olsa da şehrin  Nefes olamıyor ona. . * . O gece uyumadı yaşlıkız  Aynada beyaz bir kadın  Bulmak umuduyla  Koştu sulara . Belki bir el  Aşka uzanan  Deliliğe  Gül kokusuna . * . Her şey  Her şey unutkan.  Şu savrulan  Küçük yaprak bile  Çıksa girdiği kuyudan  Başka bir şey olacak.  Ama olmuyor.  Sonsuzluk korkusuyla  Toplaşan görüntüler  Şehri kuruyorlar.  Mezarları oluyor şehrin.  Çocuk mezarlarında fulyalar açıyor  Yaşlılarınkinde zakkumlar . * . Her şey kendinin âhı  Toprak  Taş  Duvar.  Toprağı ve taşı  Göğe taşıyan duvar  Biliyor  Kulelere cevabı yok göğün,  Sonsuzluk ay gibi  Esirgiyor kendini dünyadan. . * . Yaşlıkızın da bildiği bir şey var  Çıkıp  Önünde bağıracağı bir duvar bulabilir.  Adı gibi mezar olan ne varsa  Sığınabilir onlara.  Başını vurabilir  O uğursuz beyaz taşlara . * . Vadedilmiş  Ve uzak her şey için  Bir çizgi oluyor ağzı  Göğsü doluyor  Sesini yitirmiş göğün  Uğultusuyla . * . Yaşlıkız dolaşıyor avluda  Avluda sadece  Gözler var.  İstiyor ki,  Aşkı ölümde aradığını  Anlayan biri varsa  Baksın ona.  Ama bakmıyor kimse.  Bakmıyor  Kalp yorulup  Boşalırken  Mermer  Suskun  Avlunun ortasına.
Sabah olur koyun kuşluğa gelir  Her koyun arar da kuzusun bulur  Ağca koyun meler arada kalır  Gel koyun meleme vazgel kuzundan. Benim kuzum kuzuların beyidir  Ağca koyun yüreğimin yağıdır  Anın gideceği Yıldız Dağı'dır  Gel koyun meleme vazgel kuzundan. Koyun meler kuzusunun adı yok  Sıra sıra küleklerin südü yok  Kuzusuz yaylanın hiçbir tadı yok  Gel koyun meleme vazgel kuzundan. Koyunun başına bodcak takayım  Yönüm dönüp o koyuna bakayım  Kuzun nerde ise kuzun bulayım  Gel koyun meleme vazgel kuzundan. Koyun sen şurada kuzlamadın mı  Sağını solunu gözlemedin mi  Aç kurt gelir diye gizlemedin mi  Gel koyun meleme vazgel kuzundan. Dereye aşağı gider kurt izi  Kurt ağzında gördüm bir körpe kuzu  Seversen Mevla'yı ağlatma bizi  Gel koyun meleme vazgel kuzundan. Seni yayan çoban bir delikanlı  İbrişim bıyıklı hem ince belli  Sağında solunda püskülü belli  Gel koyun meleme vazgel kuzundan. Seni yayan çoban yetip gitmesin  Bahçesinde lale sünbül bitmesin  Seni incitenler Hakk'a yetmesin  Gel koyun meleme vazgel kuzundan. Pir Sultan Abdal'ım bu kuzu n'oldu  Koyunun feryadı ciğerim deldi  Yoksa bir aç kurt mu kuzunu aldı  Gel koyun meleme vazgel kuzundan
Fazlına bel bağladım ya vahid-i ferd-i ahad  Cümlenin mabudu sensin daima hayy-i ebed. Okudum isminde 'Bismillahirrahmanirrahim'  Ay sıfatındır sıfatın 'kulhüvallahü ahad'. Evvel ahir 'hüvel-hayyüllezi' sin layemut  Zahür-ü batın 'hüvel bakisin' 'allahüssamed'. 'Lem -yelid' zatın, 'velem-yuled' sıfatın vasfıdır  'Lem-yekün' zat-ı sıfatın 'lehü küfüfen ahad'. Ol zaman kim lütfile bir gevhere kıldın nazar  Zahir ol gevherden oldu cümle eşya la aded. Kaf ile nundan yarattın on sekizbim alemi  Kudretinden erbain günde tamam oldu ceset. Ey NESİMİ daima gönlünde özge nesne yok  Hem dilinde ol fakırın daim eyler ya Ahmed
Karşılıksız aşkının zehrini taşıyordu bana  Kokusu sinmişti inatçı ruhuma, kitalarıma, ellerime...  Öyle çok öpüşürdük ki,  Ağzının tadıyla yerdim yemeklerimi...  Öylesine inanıyordu ki dünyadaki son aşkla beni sevdiğine,  Bir gün ansızın korkunç bir özlem duymaya başlamıştım  Kim olduğunu bilmediğim birine...  Şimdi ağzımda karşılıksız aşkın o aç tadı...  Karşımda o...  Yine hüzünlü, yine yenik...  Ama eşitiz artık,  Damarlarımızda karşılıkız aşkın o zehirli kanı...
Birden hatırlarsın,  O da seni - - birden bazan:  Nerde, ne yapar şimdi  Parlar bir özlem anılar arasından.. Bu akşam ne garip sözcük  Sanki ilk duydum, yadırgıyorum:  Akşam. Bilmem bulur muyum  Yollara baksam? . Söner yangın birazdan  Yatışır özlem.  Bir gün karşılaşırız  Bir gün, bir yarım akşam.
1 . seven  güzelim çocuk  karşımda duruyor fotoğrafın  güneş gibi asmışım ranzama seni   gözlerimi gözbebeklerinde unutup  o kadar yakın ve o kadar ürkeksin ki  uçacak elimin sana uzanan rüzgârında   sarı saçların tokasından kurtulup  kolumu kanadımı kırıyor fakat  yüzünün ortalık yerinde buruşan keder  tam da gülecekken  sımsıkı kapanıp yapışıyor  kiraz ağacının bütün kirazı dudakların  gözlerinin yemyeşil uğultusu  ve pembe buğusu yanaklarının   susup kalıyor apansız . hem ne dersin  ben sana aşık oldum küçük kız  hem de içerdeki adama durup dururken  aşık olan bir dolu şaşkın varken  hem de bunu yasaklamışken kendime  duvarla demir arasında  voltada ranzada  aykaranlıklarında  yapayalnız  çarparken yüreğim  deli deli . seni sevmenin sakıncası yok fakat  seni sevmek yarını sevmek gibi birşey  o güne dek bırak oyalansın bu yürek  hem nasılsa sevmeyi öğrenmen için  bir on yıl daha büyümen gerek . 2 . baban hapiste seven  ranzası ranzama bakıyor   öfkesi öfkeme  seni anneni ve ülkemizi düşünüyor  kükrüyor yaralı bir aslan gibi  seni anneni ve ülkemizi düşünürken . baban çıkacak hapisten  uçacaksın gümüş bir kuş gibi  kanatları kurşundan kurtulmuş gibi  ne güzel şey seven  baban çıkınca hapisten  uçacaksın gümüş bir kuş gibi  kanatları kurşundan kurtulmuş gibi . 3 . belki herkesin babası çıkamayacak hapisten  ve belki onlar uçamayacak gümüş bir kuş gibi sevinçten  bir zaman daha belki  yaylım ateşlere düşecek  en çocukça düşlerinin yolu  belki bir zaman daha  gözlerini ısıra ısıra  ıpıslak bir bulut gibi  yürüyecekler duvarlar boyu  ve fakat  şundan emin ol ki güzelim çocuk  kollarının ucunda sıkışan  dehşetli masum o iki yumruk  alâmetidir  kopacak  kıyametin
geçmiş olan dünden hiç yad etme  yarın da gelmemişken feryad etme  düşünme geleceği de geçmişi de  şimdi şen ol da yaşamı berbad etme
Ben bir Türk'üm; dinim, cinsim uludur;  Sinem, özüm ateş ile doludur.  İnsan olan vatanının kuludur.  Türk evladı evde durmaz giderim.. Muhammed'in kitabını kaldırtmam;  Osmancık'ın bayrağını aldırtmam;  Düşmanımı vatanıma saldırtmam.  Tanrı evi viran olmaz, giderim.. Bu topraklar ecdadımın ocağı;  Evim, köyüm hep bu yerin bucağı;  İşte vatan, işte Tanrı kucağı.  Ata yurdun, evlat bozmaz, giderim.. Tanrım şahit, duracağım sözümde;  Milletimin sevgileri özümde;  Vatanımdan başka şey yok gözümde.  Yâr yatağın düşman almaz, giderim.. Ak gömlekle gözyaşımı silerim;  Kara taşla bıçağımı bilerim;  Vatanım için yücelikler dilerim.  Bu dünyada kimse kalmaz, giderim.
Er meydanlarından çekilir oldun  Çorak iklimlere ekilir oldun  Eğilmek bilmezdin bükülür oldun...  Sürer mi bu gaflet; daha kaç sene?  Uyan ey Türk uyan! Uyumak nene? . Boşaldın boşaldın.. Dolabilmedin,  Gidişin o gidiş.. Gelebilmedin...  Döktüğün kanları alabilmedin...  Şah damarlarına yapışan kene  Sömürür mü seni; daha kaç sene?  Bakın şu Oğuz'un torunlarına;  Kara taş bağlamış karınlarına!  Umutsuz gözlerle yarınlarına  Bakarlar mı dersin; daha kaç sene?  Uyan ey! ... Kendine dönmeyi dene! . Eski sandıklarda harsın, tören ey!  Hain, çaşıt dolu; yanın, yören ey!  Bağlı tutsak sanır seni gören ey!  Bu böyle sürer mi; daha kaç sene?  Uyan ey! ... Kendine dönmeyi dene. . Bak ne der Oğuz Han, Alparslan, Tuğrul:  Ey Bozkurtlar soyu! Yerinden doğrul!  Silkin! ... Öz mâyanla yeniden yoğrul!  İnsanlığı nûra kavuştur yine  Uyan ey! ... Kendine dönmeyi dene. . Acunda ne varsa kurudan, yaştan  Al Dede Korkut'tan, Hacı Bektaş'tan  Malazgirt ufkuna doğ yeni baştan...  Dilerim Tanrı'dan bu devran döne,  Uyan ey Türk! ... Uyan! Uyumak nene? . Seni aldatmasın 'Batı' denilen,  Onun mayasıdır 'katı' denilen,  Onun iç yüzüdür 'kötü' denilen...  Odur özsuyunu sömüren kene!  Sen uyan; onu da düşün!  Kaç parçaya bölmüşler seni?  Sonsuz bir sahraya salmışlar seni...  Kanadını kırıp yolmuşlar seni..  Kalk, doğrul yerinden! Yürü, geç öne!  Uyan ey! ... Kendine dönmeyi dene. . Yıkıldın, yakıldın: 'devrim' dediler,  Soysuzlaştırıldın 'evrim' dediler,  Bozkurta it, ite 'yavrum' dediler..  Kalk, doğrul yerinden! Yürü, geç öne!  Uyan ey! ... Kendine dönmeyi dene. . Türk Bilge Kağan der 'İşitin beni!  Benim çağlar aşan, benim en yeni.  Ey Türk! Bir gün gaflet basarsa seni  Gönül ver, kulak tut bendeki üne,  Uyan Ey! Kendine dönmeyi dene! ' . 'Üstten gök basmayıp yer çökmeyince  Hainler türeyip bel bükmeyince  Seni gafil bulup kan dökmeyince  Türk'ün bir düşmanı çıksa da bine  İlini, töreni bozamaz yine! ' . Köklerinden koptu okumuşların,  Batıyı put yaptı okumuşların,  Yaptığına taptı okumuşların...  Ey Türk! Kendine dön! Yad, yaban nene  Kalk, doğrul yerinden, yürü geç öne! . Dinle! Dövülmekte... Çağrı kösleri,  Dinle! Yakındadır... Ayak sesleri,  Bozkurtların sıcak, hür nefesleri  Ufkunu doğudan sarsın da yine  Kalk! Doğrul yerinden! Yürü, geç öne! . Sen, Oğuz Ata'nın has milleti, sen!  Sen, son Peygamberin has ümmeti, sen!  O seni boğmadan, boğ zilleti sen! ...  Uyan! Ey Türk oğlu! Uyumak nene?  Kalk, doğrul yerinden! Yürü, geç öne! . Medet ummaya gör kızıl surattan,  Seni mahrum koyar aşktan, muraddan,  Çağla Sakarya'dan, kükre Fırat'tan..  Kara, kızıl, sarı.. Sür, topla yine;  Bunlardır özünü sömüren kene! . Destanlar yazılır, şanına lâyık,  Yine de erişmez ününe lâyık,  Olursan soyuna, dinine lâyık...  Geçer bu gafletin; sürmez çok sene,  Uyan ey Türk oğlu! Uyumak nene?
EZBERLEMİŞİM. Hayatta ne varsa acıdan yana   Su gibi içmişim ezberlemişim   Ne dersler almışım hasretten yana   Kendimden geçmişim ezberlemişim     Ezbere bilirim ayrılıkları   Ezbere bilirim yalnızlıkları   Söyletmeyin bana o şarkıları   Dağlara yazmışım ezberlemişim   Kanımla yazmışım ezberlemişim. Yolcusu olmuşum ne gurbetlerin   Şairi olmuşum ne hasretlerin   Sırtıma vurulan ihanetlerin   Resmini kalbime mühürlemişim   Tepeden tırnağa ezberlemişim.
I  Kıvançtır sanat, sevinç kaynağıdır,  Fırtınada alev alev tutuşur,  Işığı, aydınlatır mavi göğü,  Sanat görkemidir tüm insanlığın  Gözlerindeki kıvılcımdır halkın,  Tanrının alnındaki yıldız gibi.. Bir şarkıdır sanat, eşsiz bir ezgi!  Gönendirir barışçı yürekleri,  Erkekler kadınlarına fısıldar,  Ağaçlara doğru yükselir kentten,  Bütün insanlar hep bir ağızdan,  Uyum içinde o şarkıyı söyler.. Sanat; insanlığın düşüncesi!  Kırar prangaları, zincirleri,  O tatlı diliyle ele geçirir,  Onundur Tibet, onundur Ren nehri.  Sanat özgür kılar köle halkları,  Özgür halkları ise devleştirir.. II  Ey güzel ülkem,yenilmez Fransa!  O güzel ezgili şarkını söyle!  Şarkını söyle ve gökyüzüne bak!  Sevinç dolu, derinden gelen sesin,  Umududur bütün bu yeryüzünün  Kardeşliğin halkı, ey soylu halk! . Güzel halkım şarkını sabaha söyle!  Akşam olunca bir daha söyle!  Bilirsin ışıldar işleyen demir,  Aldırma geçmekte olan yüzyıla,  Aşkın şarkısını söyle yüksek sesle,  Ve özgürlüğün şarkısını haykır! . Şarkısını söyle kutsal İtalya'nın,  Toprağa gömülen şu Polonya'nın,  Yüreği kan ağlıyor Napoli'nin,  Macaristan can çekişiyor bak!  Dinleyin zorbalar, şarkı söylüyor halk  Aslanın kükreyişini dinleyin! . Çeviren: Tozan ALKAN
Unutuş bir kaynak olmalı,  Yeni’yi her an’a yaymak için.  Ben sana olmalıyım,  Bana sen bir kaynak. . Görüyorum geç, kıyım çok yakın!  Biliyorum artık mut uzaklığını.  Sen yüzümü götürmüyorsun,  Kendi gözünü bile! . Gerçek bilinsin, diliyoruz,  Düz, eğri, çapraz ya da değirmi.  Güzeldir açığa çıkışı yüreğin,  Sen bil ki, ben de seveyim!
Biz tarik-i aşkın âşıklarıyız  Baş ü can vermişiz canan bizimdir  Ne gamdan kaçarsın divane gönül  Kâşane bizimdir mihmân bizimdir. Bu nükte yetmez mi arife kâfi  Sırra mahrem olan eylemez lâfı  Çık aradan sufî değilsen sâfî  Tekke-i aşk içre devran bizimdir. Emrah bu makamda olandır velî  Hakk'a yakın halka görünür deli  Elbet hatâ bizde demişiz belî  Yazılan ahd ile peymân bizimdir
Bir kez olsun dönüp bakmadı  Hoşça kalın da demedi giderken  Sustu ve yanlızca elinden  yine de sazını elinden bırakmadı. Sonra hiçbir haber çıkmadı  Çıkıp gelmedi apansız bir gün  Gerçi yoktu yolunu bekleyen  ve hiç kimse göz yaşı dökmedi
Deprem oldu yüreğimde  Gözlerine baktığım an  Sığındım gönül hanene  Can evimi yıktığın an. Her yolda sana giderim  Gönlündür meskenim yerim  İsyan etti gecelerim  Kabus gibi çöktüğün an. Senle her an yandı bu can  Anladım uslanmaz yanan. Sanki gönlüm viran yurdu  Ne gün bitti ne gün durdu  Sanma ondörtlü yarası  Beni o gözlerin vurdu. Türküler yaktım inledim  Çok aşk öyuküsü dinledim  Sevda ne imiş anladım  Çıra gibi yaktıgın an. Her yolda sana giderim  Gönlündür meskenim yerim  İsyan etti gecelerim  Kabus gibi çöktüğün an. Senle her an yandı bu can  Anladım uslanmaz yanan. Sanki gönlüm viran yurdu  Ne gün bitti ne gün durdu  Sanma ondörtlü yarası  Beni o gözlerin vurdu
Karga konsa gülistana  Gülün kadrin ne bilir  Kendi kadrin bilmeyen  Elin kadrin ne bilir. Hal olunca örgüm işler  Yollara bezirgan işler  Karada yayılan kuşlar  Gölün kadrin ne bilir. Sofra kıyısın bükmeyen  Meydana ekmek dökmeyen  Hakk'ın korkusun çekmeyen  Kulun kadrin ne bilir. Koyun kuzudur meleyen  Yapışacak dal olmasa  Pir Sultan Abdal olmasa  Şalın kadrin ne bilir
Ölüm mü,  Bir gölün dibinde durgun uykudasın. Denizler?  Tanrılar karıştırır durur denizleri.
Bu kitabı yurduma  Taşı rüzgar, ne olur!  Ölü yaprak açıyor  Ağaç, köksüz olunca. . (1859-83). Fransızca'dan çeviren: Tozan ALKAN
Önce, istediğimiz gibi biri misiniz bakalım?  Takma gözün,  Takma dişlerin, koltuk değneğin,  Askın, çengelin,  Takma göğüslerin . Ya da bir eksiğin olduğunu gösteren dikişlerin  Var mı?  Yok mu?  Öyleyse ne verebiliriz sana?  Ağlama.  Aç elini.  Boş mu? -Boş. Al sana onu dolduracak, . Çay getirecek,  Baş ağrılarını geçirecek ve ne dersen yapacak  Bir el.  Evlenir misin?  Garantisi var, . Kapar açık kalmışsa gözlerin  Ve eriyip gider kederinden.  Yeni bir parti çıkarmak üzereyiz tuzdan.  Bakıyorum çırılçıplaksın.  Bu elbiseye ne dersin — . Siyah ve sert biraz, ama iyi oturdu üzerine.  Evlenir misin?  Su geçirmez, dayanıklı her şeye, ateşe,  Damı delip geçen bombaya.  İnan bana, bunun içinde gömerler seni mezara.. Kafana gelince, kusura bakma ama, kafan boş.  Tam sana göre biri var elimde.  Gel şekerim, çık dolaptan.  Evet, ne dersin buna?  Kâğıt gibi bembayaz başlangıçta, . Ama yirmi beş yılda gümüş,  Altın olur elli yılda.  Canlı bir bebek neresinden baksan.  Dikiş diker, yemek yapar,  Konuşur, konuşur, konuşur.. Çalışır durumda, hiçbir eksiği yok.  Açılmış yaran varsa, yara lapası.  Gözün varsa, bir görüntü gözüne.  Evlât, bu senin için son kurtuluş fırsatı.  Evlenir misin, evlenir misin, evlenir misin?
Şimdi'nin bedeni yok,  Yontuyor geçmiş bilgisiyle  gelecek belki olur diye taşı,  taşını kokluyor  yontu dağılıyor.... Şimdi'si yitik  bundan boyuyor  boyuyor evine aldığı  ağacın üzerine tüneyip  duvarını, tavanını, geçmişi  ve geleceği ve her yanını;  dal kırılıyor.... Şimdi'si yitik  diziyor diziyor notalarını,  göğe ışık üzerine boncuklarını,  ucuza getiriyor varlığını  sonsuzun sessizliğiyle  sonlunun gürültüsü arasında,  O bitirince kıyısında gezindiği  yol çöküyor.... Şimdi'si yitik  bundan yazıyor  yazıyor enine boyuna  içini ve dışını ve yeri  ve göğü ve suyu,  bindiği kadırga  o inince batıyor
Köle sahipleri ekmek kaygısı çekmedikleri için felsefe yapıyorlardı,  Çünkü  Ekmeklerini köleler veriyordu onlara;  Köleler ekmek kaygısı çekmedikleri için  Felsefe yapmıyorlardı,  Çünkü  Ekmeklerini köle sahipleri veriyordu onlara.  Ve yıkıldı gitti Likya.. Köleler felsefe kaygısı çekmedikleri için ekmek yapıyorlardı,  Çünkü  Felsefelerini köle sahipleri veriyordu onlara;  Felsefe sahipleri köle kaygısı çekmedikleri için ekmek yapmıyorlardı,  Çünkü  Kölelerini  Felsefe veriyordu onlara.  Ve yıkıldı gitti Likya.. Felsefenin ekmeği yoktu,  Ekmeğin felsefesi.  Ve sahipsiz felsefenin ekmeğini,  Sahipsiz ekmeğin felsefesi yedi.  Ekmeğin sahipsiz felsefesini  Felsefenin sahipsiz ekmeği.  Ve yıkıldı gitti Likya.  Hala yeşil bir defne ormanı altında...
Gitmek. Bir hançeri inceltip  Okyanusa daldırmak isteği  Ya da düşebilmek atlasların  Dışına ki ey kalbim  Yalnızsın bu yolculukta da. Gitmek. O kaos duygusu, aklın  Sarsıntılarla yorgun düşüşü  Bilincin kamaşması belki de.  Rehin bırakılacak bir şey yok  Unuttuklarından başka.. Gitmek. Bir büyü gibi saran  Ağrılar yumağı, kışkırtılmış  Düşlerdir ki sen şimdi  Esirgeme kendini kalbim  Kederin o derin yalnızlığından
asıl büyük sarhoş benim  uzaktaki  ben ki tek damla şarap içmedim  ekmeğin beyaz zeytinin siyah  olduğunu biliyorum  asıl büyük sarhoş benim  uzaktaki  benim kusturucu sarhoşluğum  yoksulluğum. yüzüme bakmasan da  yağmura düşürsen de gözlerini  gözlerime bakmasan da ne kadar  o kadar aydınlığın gökyüzüme uzanıyor  uykularımda nefesinin sıcaklığı  o kadar  hangi akşam kapımı çalan sen değilsin  sen değil misin gizli bir kıvılcım gibi  gözbebeklerimde duran  umutsuzlandığım her akşam  senin rüzgârın almıyor mu  uğultulu yorgunluğumu  yoksulluğun eşiğinde kapaklandığım zaman  ellerimden sımsıkı tutmuyor mu senin  iyimserliğin. ben bu tezgâhı kurdumsa senin için kurdum  senin için dokuduğum basma ve pazen  denizin yeşilinden süzdüğüm balık  göğün mavisinden çaldığım kuş  senin için  felsefe okudumsa  iktisat okudumsa gece yarıları  boğazım kurumuş içim bir kalabalık  sıcacık mısralar okudumsa yunus' dan  senin için okudum  geceyarıları. sen beyaz bir kadınsın  uzaktaki  GÖZLERİN AKLIMDAN ÇIKMIYOR  sen beyaz bir kadınsın  karanlıkları dinleyen  uzaktaki  sarmaşıkları duyuyor musun rüzgârda  yorgun başını  üşümüş yastığına koyuyor musun  uyuyor musun
ellerimin el olduğunu hatırlatan kolejli kız  gün görmüş bilge tavrıımı yerle bir edip  geliyordun çok parçalı kırarak okulunu  ben senin yaşında genelev hariçtim  gerçi ben senin yaşında  devrime sürekli taliptim. kareli eteğin kitapların örgülü saçın  geleneksiz baktığımda sigara tutuşun  bir lafın arkasında duran başka bir lafın  kuşları ansızın kalkan dal gibi pembeleşn sesin  ve rujun dudaklarında çalakalem  enine boyuna uygun duruyordun  her haftasonu  ben seni küçük görüyordum. ben zaten ne  zaman küçük görsem  yanlış yapıyordum
nicedir özlemişim  bu rüzgarı  hani doğu'dan eser  bahar akşamları. nicedir özlemişim  bir elma ağacının  dibine oturmayı. nicedir özlemişim  şoseleri,dağları. nicedir özlemişim  bir dosta sarılıp  ağlamayı
Gönül bir bülbül-ü şeyda,öter aheste aheste  İçüp cam-ı mushaffadan kanar aheste aheste. Zamanın hüzn-ü derdinden gönül bulamaz safa bir dem  Derunum ateş-i suzan,yanar aheste aheste. Heman sayd ü şikar eyler...............................  Hülasa bulamadım çare döner aheste aheste. Oturmuş meclis-i meyde süzer kaşın taravetle  Şerab............ şuhum sunar aheste aheste. NESİMİ derde düşmüştür senin hüsnün zammanında  Acebdir ateş-i aşka konar aheste aheste
Hangi tele vurunca böyle hıçkırabilir  Güneşi kanadında taşıyan büyük melek  Senin ince gönlünü hangi kış kırabilir,  Ey sırma nakışında sarkıt duran kelebek! . Yaz, bütün binalara birden geldiği zaman,  Kanın gelişi gibi tıkalı bir damara,  Ilık bir sükûnetle sarmalanır uyuman;  Narin bir kadifeyle kaplanır derin yara.. Ağzın artık yanıyor. Artık anlatmayalım,  Kim bu ağır şeyleri böylece diyebilir!  Demirden kapıları neden ıslatmayalım  Ta çürüsün çürüyen; evet çürüyebilir! . Gözyaşların geçiyor keskin kayalıkları,  Şiir haddi olmayan bir denize varıyor  Gözlerin, en dipteki gümüşî balıkları,  Suvarıyor gözlerin, ve yüzün ağarıyor.
Cümle kaplumbağalar  Kanatlanmış uçmağa  Kertenkele derilmiş  Kırım suyun içmeğe. Bir pire bir med tuzu  Yüklenmiş gider yola  Geh at olup yorgalar  Geh kuş olup uçmağa. Bir karınca devenin  Tepmiş oyluğun ezmiş  Bir budunu götürmüş  Dönüp ister kaçmağa. Çekirge buğday ekmiş  Manisa'nın çayında  Sivrisinek derilmiş  Irgat olup içmeğe. Balıkçıl köprü yapmış  O çayların birinde  Yüklü yüklü ördekler  Gelir andan geçmeğe. Ergene'nin köprüsü  Susuzluktan kurumuş  Edirne'nin minaresi  Eğilmiş su içmeye. Kaygusuz'un sözleri  Hindistan'ın kozları  Sen de bu yalan ile  Gidem dersin Uçmağ'a
Bana medet senden olur efendim  Aşılmaz dağların dost ardında kaldım  Eller dosta doğru çeker göçünü  Elsiz viranede çöllerde kaldım . Sana derim sana ey kaşı kare  Artıyor eksilmez dost sinemde yare  Bir aşinam yok ki halımı sora  Yalanlı dolanlı dillerde kaldım . Sabahtan sabahtan semah tutarım  Dosta kadar gider oy benim katarım  Baykuş gibi viranede öterim  Gel gör ne perişan hallerde kaldım . Pir Sultan Abdalım ben de gülmedim  Aradım derdime dost derman bulmadım  Yol nereden gelir gider bilmedim  Kesildi kervanım bellerde kaldım
sana büyük şehirlerden bahsedeceğim.  en büyük camiler orada kurulur,  en küçük mezarlar orada kazılır  en kara yazılar orda dizilir.. yüksek minarelerde sela verilir,  civar hanelerde zina edilir.  büyük şehirlerde yalan söylenir tosun,  halbuki küçük köylerin mezarlığı bile yoktur.. büyük şehirlere bağlanma mehmedim.  öyle bir şehre yerleşki,  küçük olsun fakat bizim olsun.  sokaklarında tanımadık yüz,  ensesine şamar atmayacağın kimse dolaşmasın.  her ağacına elin,  her karış toprağına terin değsin.  ve kuytu evlerden birinde  senden habersiz ölenler olmasın.
Şu yeryüzü er meydanı  Gönül sevmez her meydanı  Yüreksize yorgan döşek,  Koç yiğite ver meydanı.. Başbuğlar tuğ kaldıranda,  Atlar dizgin dolduranda,  Malazgirt'te, Çaldıran'da  Sakarya'da gör meydanı.. Kaytan bıyık bura bura  Gakkoş, Dadaş sıra sıra  Elaziz'de Çay'da Çıra,  Erzurum'da bar meydanı.. Ey içi boş, dışı süslü!  Eli kirli, yüzü paslı!  Yetişsin Asım'ın nesli  Etsin sana dar meydanı! . Geldiği gün kutlu çağrı  Bas, titresin yerin bağrı.  Doğu'dan batıya doğru  Bir yay gibi ger meydanı.. Ben Türk'üm! De, dur sözünde,  Yürü Bozkurt'un izinde  Kalmasın şu yer yüzünde  Şerirlere şer meydanı.. Tanrı Kut Mete Çağı'ndan,  Son Peygamber kucağından,  Hacı Bektaş ocağından,  Açık bize sır meydanı.. Hayaller kalınca güdük  Açıldı surlarda gedik...  Mehter sustu, öttü düdük,  Rezil oldu er meydanı! . Yer yüzünde kalsan da tek  Eğme boyun, öpme etek!  Çin seddinden, Nemçe'ye dek  Yeni baştan sar meydanı.. Bak neler var dünlerinde  Acı, tatlı günlerinde...  Dumlupınar önlerinde  Mehmetçik'ten sor meydanı.. Sancaklar kalmasın aysız,  Boz Oklar Üç Oklar yaysız  Soyunu bilmeyen soysuz  Düşmanına kor meydanı.. Ayrılık can paresidir,  Sıla, gurbet çaresidir,  Ahi Evran töresidir.  Yarenlerle yar meydanı.. Dön ardına bir bak hele  Hatırına neler gele...  Dar boğazda Çanakkale,  Tarihin en zor meydanı! . Git danış büyük ceddine,  Sor doğuda Çin seddine,  Girmek kimlerin haddine  Sen açmazsan bir meydanı! . Çabuk söner şişirdiğin  Soya çeker devşirdiğin...  Kırk Bismillahla girdiğin  Meydan, şimdi kir meydanı.. İtibar olmazsa ere  Düşmana kim göğüs gere?  Kör döğüşü olan yere  Derler elbet kör meydanı! . Uyanınca Türk'ün özü,  Gerçekleşir Tanrı sözü...  Olur bir gun şu yer yüzü,  İnsanlığın hür meydanı!
Siz hiç eski tahtalara yağlı boya yaptınız mı?  Bütün iş ilk çekilen boyadadır, astarda  Astar düzgün değilse tepserir boya  Islak duvarlar gibi dökülür pul pul . Bir hava kabarcığı alttan doğru yavaş  Taşır bazı şeyleri dipten yüze  Çıkar suya yukarı, döner bir zaman yavaş  Söner suyun üstünde . Daha demin titrek dokuyordu aşkı  Konuşan bakışlar, ince gülüşler  Daha demin vardı . Sustunuz ikiniz de, gözleriniz daldı  Boğdu sevincinizi sularda kıskanç  Bir hava kabarcığı
Ben razı değilem hicrana gama  Garip gönlüm haldan hala salan var  Sabavetten beri bir yol gözlerim (sebavet = çocukluk dönemi)  El zanneder uzaklarda kalan var . Didemden akıttım kanlı yaşımı  Karametten kurtaramam başımı  Gönül kalesinin mermer taşını  Hicran kalemiyle kırıp delen var.  Sümmani'yem Yarab gönlüm hoş eyle  Ya sabır ver ya da bağrım taş eyle  Ya bir çift kanat ver yada kuş eyle  Tez ulaşam dost bağında talan var
Ağaç demiş ki baltaya  Sen beni kesemezdin ama  Ne yapayım ki sapın benden  Bak şu ağacın bilincine sen  Ölen ben, öldüren benden. Bunca analar ağlayıp durur da  Akıp gider gelinciklerden  Kör müdür sağır mıdır bu ırmak  Ölen ben, öldüren benden. Her yerde böyle olmuş bu  Önce dağa, taşa, ağaca söyletmiş halk  Sonunda sabahın bir yerinden  Uyanıp kalmış ayağa ırmak  Ölen ben, öldüren benden
önemli gizli boyutlarıyla yeryüzündeki yaşantımız  ne kadar azdır yaşadığımızdan yaşadığımızı sandığımız  söylediklerimizle değil söylemediklerimizle varız  o gün ki ölümün perdesine yapayalnız yansırız  ne kadar azdır yaşadığımızdan yaşadığımızı sandığımız. bir incesaz ki süreklidir yaprak döken korularda  çılgınlıkları oluşturur en çapraşık duygularda  büyük çıkmaz akla gelip de sorulmayan sorularda  bazı insan içten içe düşünür hesaplar da  ne kadar azdır yaşadığımızdan yaşadığımızı sandığımız. üflediği sustuğumuz tutkuların düşlerimizi çokçadır  çocukluktan çıktığımızı sanmak aslında çocukçadır  gerçi gençlik bir uçta yaşlılık bir uçtadır  birleştikleri gerçek o müthiş sonuçtadır  ne kadar azdır yaşadığımızdan yaşadığımızı sandığımız
ardından resmin asılır işlek yerlerine kentin  piyangocunun yanında tahta çitlere yakıştırırım  gözlüklüsün, üç yaş büyüksün, rize’de büyümüşsün  başka adını da bilirim, hepsi yalan, o gülmen de  eski, küçük bir limandır gülmen, takalar sığınır. ardından resmin asılır işlek yerlerine kentin  denizle kavgalıdır kayalar, otururum, elim tuzlanır  fırlatırım çakıl taşını, kaç kez sektirebilirim  gömülmesin suya, sen tut, durma sonra bana yürü  bulutların yerini doldurur yürümen, kuşlar kıskanır. ardından resmin asılır işlek yerlerine kentin  birden boşanan yağmurda mağaza diplerindeyken  otobüsten inerken, hiç aklımda yokken karşımdasın  giderayak bir şey derdin, onu söyle işte, sonra sus  ıssız istasyon kampanası susman, yapraklar döker. ardından resmin asılır işlek yerlerine kentin  çardağa çıkarım, ay gömülür çalı çırpılara  tutuşturur sarmaşıkları, seyredişinden alınırım  uzak, içli şarkılar anımsarım, derken dönüp bakman,  turaçlar çağırır bakman, bahçemde turunçlar açtırır. resmini astılar işlek yerlerine kentin  çarşı içinde bir zaman daha konuşuldun  su, sarnıçlardan bakraçlara çekiliyordu  güze hazırlanıyordu kızlar, dağlar dalgındı  gençtim, olur olmaz huylanışını sevdim en çok.
Vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni,  Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez.  Değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini,  Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz,  Değil mi ki ayaklar altında insan onuru,  O kız oğlan kız erdem dağlara kaldırılmış,  Ezilmiş, hor görülmüş el emeği, göz nuru,  Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş,  Değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın,  Değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene,  Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,  Değil mi ki kötüler kadı olmuş Yemen’ e,  Vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,  Seni yalnız komak var, o koyuyor adama.. Çeviren: Can Yücel
Müsveddeler. “Tekirdir tekerlenir bir saranı bulunmaz”  diyen o adama..... 1-  Anlatarak bitiriyorum hayatımı  Bilmiyorum başka nasıl bitirilir bir hayat  Bir çiçek çizdim bu akşam avcuma  İsmini herşey koydum.  Simli ojeler sürdüm yalnızlıktan sıkıldığımdan.  Müsveddesi gibi şimdi tırnaklarım  Yıldızlı bir gecenin.. Yıl 2000  Tekke ve zaviyeleri kapatıldı kalbimin  Tombul güvercinler dolaşırdı kiremit çatısında  Bulutlar akardı paçalarından, uğuldarlardı.  Kuşların şarkılarından anlarım.  Kimse hayra yormaz beni  Kuşbaz ve uçmaya meraklı,  Ütüsüz giyerim karabasanlarımı  Sakarım, sık sık çarpar deviririm yazgımı  İçimdeki suyu döktükten sonra işte, ondan sonra  Şikayetim yok, rahatım.  Taşralı ve safım.  Yağmurda unutulmuş bir Tanrı’yla ahbabım  Balkonda asılı kalır günlerce gökkuşağım,  Deterjan reklamına çıkacağız biz ikimiz Tanrı’yla  Ben böğürtlen lekeli çocuğu oynayacağım,  O kirli beyaz gömleğim.  Ah bir de şu gömleğe, göynek diyecek kadar  Cesur olaydım.. Teyzem öldü.  Kırkı yeni çıktı  En iyi hikayeleri ölüler anlatır  Ölülerin anlattığı hikayeler  İnşirah suresi gibi insanı ayartır. Kırmızı günleriyim ben takvimlerin  Okullar tatil oluyor ben söz konusu olduğumda  Şeker istemeye geliyor çocuklar.  Oyun oynuyoruz,  Sağlam bir halatla çekiyorum acıyı kendime doğru.  Siyah iş günleri müdahale ediyor hayatıma  Mor bir köşe yastığı gibi isyankar oturmak istiyorum,  Ben oysa divanın en ucunda.  Çorba pişirmek istiyorum,  Sonra kalkıp ekmek kızartmak,  Bıçağın ucuyla kazımak aşkı fazla kızardığında.  Söyleyin ateşe,  Ruhunu üflemesin benden gayrısına.  Çiçek silindi bu sabah ellerimi yıkadığımda  “Ellerim bomboş...”  Kötü şiirlerden koru beni Tanrım  Amin! . 2-  Bir şaşkınlık şarkısı olarak besteliyorum aşkı  Kaprisli notalar, huysuz sololarla  Bekçisi olmayan geceler denk geliyor bana,  Çaresiz bekliyorum,  Düdük çalıyorum,  İki el ateş ediyorum havaya.  Gecenin bir yarısı oturup ağlıyorum bir çocuk parkında  Ulumak gibi ağlıyorum  Köpekler koşuyor sağımda solumda  Tanrım!  Diyorum sadece  Başka bir şey diyemiyorum zaten o an.  İyi niyetli ve sevimli bir kızdan kalanlar  Sallanıyor durmadan boş salıncaklarda  “Üzgünüm” diyor,  Bir mutluluk şiiri yazamam bu saatten sonra! . Yoksul çocuğuydun sen benim 23 Nisan sabahımın  Şiir okutmadım sana, folklor oynatmadım.  Yoksulluk diyorum,  O an,  Ucuz lafların çalılarına takılıyor şiirimin elbiseleri.  Sen tuz ol en iyisi sevgilim  Ben ekmekle duruma müdahale edeyim.  Bırak hazır soyunmuşken  Kuru öksürüğüne elma kabuğu ve tarçın tavsiye edeyim.  Tasfiye ettiler beni kediler aralarından  Yar olmaz bundan sonra sarmandan sana.  Beni tasfiye ve tavsiye arasındaki karışıklıkta  Müsait bir yerde bırak sevgilim.  Hem otuzumu geçtim azıcık  Gerisini ben yürürüm artık.  Çizgili olsun, buruşsun yüzü,  Şiirlerim için yaşlanma etkilerini geciktirici krem kullanmayacağım.. Yokuş aşağı şarkımı söylerdim, sarhoş  “Kanatlarım vardır benim uçarım”  Koşup kaşe kabanından yakalardın uyduruk şarkılarımı  Ne çok ısıttın beni,  Ne çok ısıttım seni,  Buruştu ve kirlendi  23 Nisan’da takılan simli ve tül kanatlarım  Kurtulamadım, üstümde kaldı.  Ben sevgilim...  Bir çocuk bayramı gibi yaşamak isterdim her aşkı  Cezaya kaldım.  Bir mutluluk şiiri yazamamaktan dolayı  İmlamı iyice bozsam da farketmez artık.  Kime ne “de-da”ları ayırmasam?  Noktalarda durmasam,  Bir ünleme koşsam yalnızca,  Sonu uçmak olan çığlığa.  Kime ne anlatarak bitirsem hayatımı?  Ölümüme de bir şiir yamar nasıl olsa birileri artık.. 3-  Bazı vakitler tren geçiyor evin yakınından  Yaşlanıyorum pencereden her bakışımda  Anna Karenina’yı taklit ediyor zaman,  Atıyor kendini raylara.  Neden her aşk  Bir kadının cenazesini kaldırır mutlaka.. Sevdiğim adamlar çarpıyor camlarıma  Bir kelebek gibi kocaman, kara  Pervazlarımda kuruyorlar sonra  Begonya tozlanıyor,  Unutmanın gözyaşları sanki bu tozlar.  Annemin temizlik günleri gibiyim  Yorgun, solgun ve beyaz.  Kardeşim ayağını sallıyor sevdiği şarkılarda  Birini çok sevmek gibiyim  Sütle siliyor tozlarımı kardeşim.  Kestane pişiririz diyoruz sobada  Hayallerimiz çatlıyor sonra, çıtırdıyor, kızarıyoruz.. Bu şiirden bir bölümü attım  Kilometrelerce uzağa  Tavşanlı pijamalarımla balkona çıkıp el salladım ardından  Havaya uçuracaktı şiirimi az daha,  Attım.  Lokum getirmişti ve kitap,  Ben ruhunu getirsin istemiştim oysa.  Onu da tam buradan attım.  Ben ne de olsa yakıp yıkanlar listesinde  Ölü yada diri arananlardanım.. Bir Doğuş şarkısı söyletiyorum bazen hayatıma:  “Aramızda uçurumlar söz konusuyken”  Uçurumlarda tenzilat varken hazır  Uçalım, hadi uçalım  Ben nasıl olsa  Bu müsveddelerin ortasında yalnızım.
Uyurken yüzünü seyredip yanımda,  Tanrının büyüklüğünü görmüşüm.  Gri gümüş telli saçların avuçlarımda,  Kendimi dünyanın en zengini saymışım.. Sen ey ışık gözlü sevgili,  Senden sonrasına,  Ölümü yazmışım...
Dag uzani gökyüzüne,  Ölüler karanliga uzani.. Nerelerden nerelere varir yasamak,  Acidan, igde sariligindan, düsünüden uzani.. Sever misin, öpüler ardi bos,  Iste biraktigi güzelin, bir çirkin uzani.. Yankilar, gezegenlerden agri gelip gider,  Basi kopmus gök mamurlarindan bir uzani.. Uzandigimiz, belki de bu gece, belki de bu yatakta  En bilinmeze uzani.
Yüreğim hopluyordu, hızlıca atın üstünde!  Oluşmuştu düşünüldüğü gibiydi.  Akşam dünyayı beşikte sallıyordu,  Dağlarda gece asılıyordu;  Sis elbisesinde meşe dikilmişti bile  Üstüste yığılmış bir dev, orada,  Karanlıkta çalılar arasından  Yüz siyah gözlerle baktığında. . Seni gördüm, ve ılıman neşe  Tatlımsı bakıştan üzerime döküldü;  Kalbim tümüyle senin yanındaydı,  Her bir nefesim senin için.  Pembe renkli bir bahar havası  Hoş yüzü sardı,  Ve bana şefkat, ah Tanrılar!  Umdumki, haketmeseydim! . Ay bir bulut tümseğinden  Rayihadan tütsüyordu,  Rüzgarlar sallıyordu sakin kanatları,  Kulaklarımda korkunç uğulduyordu;  Gece binlerce canavar yarattı,  Ama cüretim körpe ve şendi:  Damarlarımda öyle bir ateş!  Yüreğimde öyle bir kor! . Fakat, ah, şafakla beraber  Ayrılık kalbimi daralttı:  Buselerinde nasılda bir sevinç!  Gözlerinde nasılda bir hüzün!  Yürüdüm, sen dikiliyordun boynun eğik  Ve ardımdan baktın yaş, yaş:  Ve genede, nasıl bir mutluluk, sevilmek!  Ve sevmek, Tanrılar, öyle bir mutluluk! . Çeviri: Musa Aksoy
'seyrek gülüş sen ne güzel bir şeysin  nazlanırsın ama bir gün gelirsin'. düşen bir yaprağa bağladım hayatımı  olsun artık diyorum ne olacaksa  paralı asker miyim neyim ben  ekleyip duruyorum sabahları akşama  ve kendimi arıyorum meşgul çalıyor  gerçi söylenmez böyle şeyler uluorta  aşk diyor başka bir şey demiyor kalbim  nasıl bir dostluk ki bu,hem kadim  hem de mayhoş elma tadında.. kendimi de koysam ayağımın altına  yine de yetişemiyorum ey aşk,  omzunun hizasına.  çünkü bende birikiyor her şeyin tortusu  ve ayağını kaldırıyor dünya,konuşurken benimle.  budanan oğullar gibiyim,sessiz ve narin  nereye konsam geri sayım başlıyor  kurcalıyor beni bir çırağın elleri  ah,unufak olsam ve desem ki  ağzın tat görmesin hayat  kandırdın beni.. sorma,  elim kırılsın bir daha  dokunursam güneşe.. kılpayı kaçırılmış bir şeyin  bıraktığı ardında  neyse oyum ben.  yaralı serçe,benim için dua et;  gök bir kayalık gibi şimdi üstümde  dr şükrü öncüoğlu'ndan  üç ayda bir reçete.. acıyan bir şeyim ben burdan çok uzaklarda  ve koskocaman bir hansın sen uğraşma bu çocukla  çünkü nasıl birşey biliyorum itin taştan korkması  bir yastık arıyorum kuş seslerinden  mühim değil sonrası.. sorma,  yangın sönseydi suyla  denizler her akşam böyle yanmazdı.. yakartop oynayan melekler gördüm güneşle  ve büyük çiftçiler gördüm dağları biçen  yolundaydı herşey,ben bile yolundaydım  ama  kıyıya vardığımda  kendimi unuttuğumu anladım  karşı kıyıda.. şiirler söyledim belki duyarsın diye  çığlığıydım içinde dilsiz bir şehzadenin  sana seslendim durdum bu küçücük odadan  acımı duy,sensin pusulam benim  ki dünya  silinmiş bir harita  gibi yabancı bana.. sorma,  usulca uzandığında  bir ceset oluyorsun öpüldükçe şımaran.
86. Dünya kadar büyük bir günüydü çocukluğumun,  Mektebe ilk gittiğim o altın sabah.  Omuzumda kalmıştı el sıcaklığıyla  Anamın okşarken söylediği bir 'Bismillâh'. Muhayyeleme sığmayan beyaz bir bina  Ve kocaman bir bahçe ki oyundan büyük.  Harfler kadar yabancı ve çirkin çocuklar  Renk renk elbise, renk renk göğüslük.. İlk ders bir bayramın son günü gibi soğuktu  Gördük karatahtada, 'Hesap' denen karaltıyı,  Ezberletti kendi numarasını hoca, herkese;  Ben de öğrendim iki haneli seksen altı'yı.. Ve paydos gelmedi bir türlü odamıza  Duvardaki levhaları ezberledim, masal gibi.  Deminki çirkin çocukların oldu yavaşça hepsi güzel  Ve o sevgiyle sevdim onları ki sızlatır daima kalbi.  Oyunlar ve neş'elerle geçti o gün  Ve tatlı rüyalar gibi bitti mektep.. Bilgimi düşürmeden eve götürmek için  İçimden seksen altı, seksen altı diyordum hep.  Eve gelince kestim defterimden bir güle benzeyen iki rakamı  Dolabıma yapıştırdım yan yana, bir zafer saadetiyle  Ablalarımın göreceği saati bayram gibi bekledim  Tatlıydı bu bekleyiş mavi bir arifeden bile.. Fakat şaşırmıştım iki rakamın yerini  Dolap kadar, ev kadar güldü halime ablalarım.  Anlar gibi durdumsa da, anlamadım yer değişse ne olur?  Ki hâlâ para saydıkça o hayreti duyarım.. Ki hâlâ yaşarım bir ayrılıkta o hayreti  Dalarım 86, 68 diye bazen.  Yer değiştirince başka şey olmak ne tuhaf  Ne tuhaf ölümü duymak seksen altıdan!
Şu Feleğin çarkında, akıl şaşırır.  Bir kavanoz içinden düşler aşırır.  Güneş bir ateş olmuş, dünya kavanoz;  Döndürür simge, şekil; bizi taşırır! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Boynunda dolanıyor gün. Orada ölüm  yorumdur hayata. Ağızdaki son kelimenin  öbür yanı; rozetinden vurulan çocuk  hep avuçta tutulan bir köz parçası... . Orkidesi kırık, duyguları yara içinde.  Gökyüzünü çizip durmuştur dalgınlığı  kaybolan elleri bulunmuştur, sonsuz elleri  bir balığın karnında. Bir gürültüyle buruşturulmuş  aldığı haber. Şimdi haziranı tartışıyor  kendi kendine. Taşın sessiz öfkesini öğreniyor  bir çocuk. Kente sığmıyor aşkların kokusu da. . Çırpınıyor bir yavru kuş, bilmeden nedenini  anlamadan kanatlarının karıştığını rüzgâra  düşecek uzun çığlığı, gagası yırtılacak  sürçecek kalbimiz, uçurum kendine itecek bizi  bir bozgunu kurcalayıp duracak sevgilimiz. . Kan iz sürüyor. Koyulaşıyor ayrılık.  Anlamına çalışmakta yılanlı kuyu.  İçimizde büyüyen bir uzaklık gibi deniz.  Çürümeye başlayan gecede artık yalavuz  kucaklaşırken ne kadar sivriyiz birbirimize  bir suçuz kocaman öpüşürken  dokunulmaz yarayız kendimize. . Yüzümüz bomboş ve en çıplak yerimiz  ayartıldığımız doğru, hasretimiz geçersiz.  Hep orada rozetinden vurulan çocuk  artık, dünyayı insana gömecekler. . E, Nisan 2001
Can ellerinden gelmişem, fani mekanı neylerem  Ol mülke meylim salmışam. Ben bu cihanı neylerem . Dunyaya geldim gitmeye, tim ile hilm yetmeye  Aşk ile an seyretmeye. Ben în u anı neylerem . Devr-i zamandan doymuşam, Kevn ü fesadı koymuşam  Darü'1-amanı duymuşam, bu sicn-i canı neylerem . Hep i'tibarı atmışam, aşıldığa el katmışam  Ben nefsi dosta satmışam, bu düşmenanı neylerem . Aşkın şerabın içmişem, dil gülşenine göçmüşem  Ben varlığımdan geçmişem, nam ü nişanı neylerem . Aşkı, tabibım kılmışam, derdinde derman bulmuşam  Ben lübb-i hikmet bilmişem, Yunaniyani neylerem . Enfas-i aşkı darikem, mal ü menalı tarikem  Genc-i nihane mâlikem, nakd-i revani neylerem . Taht-i tevekkül bulmuşam, mülk-i kanaat bulmuşam  Mahfice sultan olmuşam, cah-i ayanı neylerem . Her ne gelirse yahşidir, o dostun bahsidir  Çün cümle anın işidir, ben bed-gümanı neylerem . Olmuş anınla kalmışam, ayn-i hayata dalmışam  Kendim bilip kam almışam, vehm ü hayalı neylerem . Gerçi zaman-i devran ile, pir etti cismin şan ile  Gönlüm cüvandır can ile, pir ü cüvanı neylerem . Ten beslemekten sapmışam, gönlüm sarayın yapmışam  Hurşidem, anda tapmışam, ben.ahteranı neylerem . Yarı bana bes görmüşem, ağyarı dilden sürmüşem  Ünsiyle tenha durmuşam, ben ins ü canı neylerem . Dilden dile bin terceman,varken ne söyler bu lisan  Çün can ü dildir hem-zeban, nutk ü beyanı neylerem . Hakkı, cemi'i halktan, müstağniyem billahi ben  Hallak-i alem varken, halk-i zamanı neylerem
Önkuzu hey! ... Önkuzu! ...  Önde gider Önkuzu...  Anası 'Dursun' demiş...  Durmaz... gider Önkuzu.  Kuzu yürür... kuzu yürür...  Önde Önkuzu yürür...  Kuzular meledikçe  Gönlüme sızı yürür! ...  Önkuzu hey! ... Önkuzu! ...  Önde gider Önkuzu...  Bu bayrak düşmez yere  Ölmedikçe son kuzu! ...  Dursun adı... Dursun adı...  O gitti, dursun adı.  Dillerde türkü olsun,  Yürekte vursun adı! ...  Kuzular koç olacak,  Toy, düğün, göç... olacak  Bu yıl ki kuzuların  Adları 'öç' olacak! ! !
Yıllarca en acımasız yangınlarda  Mısra mısra yaktınız beni  Şimdi sıra bende  Hazır olun  Birer birer  Ateşe veriyorum sizi...  Ve kalbime gömüyorum küllerinizi  Varsın dikenleriniz avucumu kanatsın farketmez  Yeter ki  Sevenler yüreklerine taksın güllerinizi
Tende canım canda cananımdır Allah Hu diyen  Dide sırrım serde sübhanımdır Allah Hu diyen. Dest-i kudretle yazılmış yüzüne ayat-ı Hakk  Gönlümün tahtında sultanımdır Allah Hu diyen. Cümle azadan gelir zikr-i ene'l Hakk haresi  Cism içinde zar-ı efganımdır Allah Hu diyen. Giceler ta subh olunca inletir bu dert beni  Derdimin içinde dermanımdır Allah Hu diyen. Yere göğe sığmayan bir müminin kalbindedir  Katremin içinde ummanımdır Allah Hu diyen. Kisve-i tenden muarra seyreder bu gökleri  Çark uran abdalı uryanımdır Allah Hu diyen. Her kişiye kendinden akrab olan dost zatıdır  Ey Nİyazi dilde mihmanımdır Allah Hu diyen
Bir baş dönmesiydi bıraktıgın  içindeki bilgeligi taşırmak için  küçülüyordun karşımda  bütün suçlarımı üzerine alıyordun.... Anlatmaktan yorulmuş bir veda oluyordun  beni ölüme hazırlamak için  küçülüyordun karşımda  bütün suçlarımı üzerine alıyordun. Bir baş dönmesiydi bıraktıgın  kirli, susuz, kutsal sızı  küçülüyordun karşımda  karnındaki bıçak izi yastıgımdı...
Bir beyaz lerze, bir dumanlı uçuş;  Eşini gaib eyleyen bir kuş  gibi kar  Geçen eyyâm-ı nevbahârı arar...  Ey kulûbün sürûd-i şeydâsı,  Ey kebûterlerin neşîdeleri,  O bahârın bu işte ferdâsı:  Kapladı bir derin sükûta yeri  karlar  Ki hamûşâne dem-be-dem ağlar! . Ey uçarken düşüp ölen kelebek,  Bir beyâz rîşe-i cenâh-ı melek  gibi kar  Seni solgun hadîkalarda arar;  Sen açarken çiçekler üstünde  Ufacık bir çiçekli yelpâze,  Nâ'şın üstünde şimdi ey mürde  Başladı parça parça pervâze  karlar  Ki semâdan düşer düşer ağlar! . Uçtunuz gittiniz siz ey kuşlar;  Küçücük, ser-sefîd baykuşlar  gibi kar  Sizi dallarda, lânelerde arar.  Gittiniz, gittiniz siz ey mürgân,  Şimdi boş kaldı serteser yuvalar;  Yuvalarda -yetîm-i bî-efgan! -  Son kalan mâi tüyleri kovalar  karlar  Ki havâda uçar uçar ağlar! . Destinde ey semâ-yı şitâ tûde tûdedir  Berg-i semen, cenâh-ı kebûter, sehâb-ı ter...  Dök ey semâ -revân-ı tabiat gunûdedir-  Hâk-i siyâhın üstüne sâfî şükûfeler! . Her şâhsâr şimdi -ne yaprak, ne bir çiçek! -  Bir tûde-i zılâl ü siyeh-reng ü nâ-ümîd...  Ey dest-i âsmân-ı şitâ, durma, durma, çek.  Her şâhsârın üstüne bir sütre-i sefîd! . Göklerden emeller gibi rîzân oluyor kar,  Her sûda hayâlim gibi pûyân oluyor kar.. Bir bâd-ı hamûşun per-i sâfında uyuklar  Tarzında durur bir aralık sonra uçarlar.. Soldan sağa, sağdan sola lerzân ü girîzan,  Gâh uçmada tüyler gibi, gâh olmada rîzân,. Karlar.. bütün elhânı mezâmir-i sükûtun,  Karlar.. bütün ezhârı riyâz-ı melekûtun.... Dök hâk-i siyâh üstüne, ey dest-i semâ dök,  Ey dest-i semâ, dest-i kerem, dest-i şitâ dök:. Ezhâr-ı bahârın yerine berf-i sefîdi;  Elhân-ı tuyûrun yerine samt-ı ümîdi! ...
Yıllar var, o zaman küçüktü göğsün  Boğuşmak bilmezdin bu kuş tüyüyle  Hülyanın ve yazın ve teneffüsün.  Sihriyle uyuyan bir kızdın öyle. . Alsan da koynuna seher yelini  Saçının vermezdin ona telini  Elinin üstüne konan elini  Çekerdin ansızın bir ürpermeyle. . Ey şimdi boğulmuş, yorgun, soluyan  Kumral kız! Şu atlas yastığa dayan  O hafif, hülyalı ilk uykulardan  Ne zaman, ne zaman uyandın söyle?
Soyundum çileye dönmemesine  Bilendim ışıktan gözyaşlariyle. Acılar umudu buldurur bize  Bir zırha büründüm bu çağa karşı. Edep senin sabır benim derimdir  Askerler üretir sessiz ve derin. Bayrağa dönüşen alnımdır şimdi  Ellerim ağların mahşer makası. Türkümüz dünyayı kardeş bilendir  Gökleri insanın ortak tarlası
Sana büyük bir sır söyleyeceğim Zaman sensin  Zaman kadındır İster ki  Hep okşansın diz çökülsün hep  Dökülmesi gereken bir giysi gibi ayaklarına  Bir taranmış  Bir upuzun saç gibi zaman  Soluğun buğulandırıp sildiği ayna gibi  Zaman sensin uyuyan sen şafakta ben uykusuz seni beklerken  Sensin gırtlağıma dalan bir bıçak gibi  Ah bu söyleyemediğim işkencesi hiç geçmeyen zamanın  Bu durdurulmuş zamanın işkencesi mavi çanaklarda kan gibi  Bu göz susuzluğundan sen yürürken odada  Bense bilirim büyüyü bozmamak gerektiğini  Daha beter seni kaçak  Seni yabancı bilmekten  Aklın ayrı bir yerde gönlün ayrı bir yüzyılda kalmaktan  Tanrım ne ağırdır sözcükler Asıl demek istediğim bu  Hazzın ötesinde sevgim hiçbir zararın erişemeyeceği yerde bugün sevgim  Sen ki benim saat-şakağımda vurursun  Boğulurum soluk alıp vermesen  Tenimde bir duraksar ve yerleşir adımın  Sana büyük bir sır söyleyeceğim Her söz  Dudağımda bir dilenen zavallı  Acınacak birşey ellerin için kararan birşey bakışının altında  İşte bu yüzdendir sık sık seni seviyorum deyişim  Boynuna takabileceğin bir tümcenin o parlakca kalp kristali  Kaba konuşmamdan gücenme benim Bu konuşma  Ateşte şu tatsız cızırtıyı çıkaran sudur o kadar  Sana büyük bir sır söyleyeceğim Bilmem ben  Sana benzeyen zamandan söz açmayı  Bilmem senden söz açmayı bilir görünürüm  Tıpkı uzun bir süre garda  El sallayanlar gibi gittikten sonra trenler  Bilekleri sönerken yeni ağırlığından gözyaşlarının  Sana büyük bir sır söyleyeceğim Korkuyorum senden  Korkuyorum yanın sıra gidenden Pencerelere doğru akşam üzeri  El kol oynatışından söylenmeyen sözlerden  Korkuyorum hızlı ve yavaş zamandan korkuyorum senden  Sana büyük bir sır söyleyeceğim Kapat kapıları  Ölmek daha kolaydır sevmekten  Bundandır işte benim yaşamaya katlanmam  Sevgilim.
Bir resimde bağdaş kurmuş oturuyor Hacı Bektaş Veli. Evi gibi   yeryüzü.. Bir bulut düşürmüş başını duruyor. Onunla gidip gelen. Uzakta   bellibelirsiz.. Beyaz, uzun kavuğu. Demek ki güneş var.. Kucağına almış bir ceylanı, bir aslanı. Duruyorlar. Üç kişiler.. Hayvanları mı severdi Hacı Bektaş Veli? Bilmiyoruz. Ama açıktı   hep evinin kapısı.. Çizgili mintanı. Yalın. Düz. Ta bileklerine değin uzuyor, uzayıp   orda kalıyor.. Yüzü? Uzun yüzü. Sakallı, virdi okur gibi de önüne bakıyor.. Delik değil kulağı ve halkasız.. Yanında yeryüzü: Ağaçlar, sular, gök. Her sabah okuduğu.
İster idim Allah'ı buldum ise ne oldu  Ağlar idim dün ü gün güldüm ise ne oldu. Erenler meydanında yuvarlanır top idim  Padişah çevganında kaldım ise ne oldu. Erenler sohbetinde deste kızıl gül idim  Açıldım ele geldim soldum ise ne oldu. Alimler ulemalar medresede buldusa  Ben harabat içinde buldum ise ne oldu. İşit Yunus'u işit yine deli oldu hoş  Erenler manisine daldım ise ne oldu. (İstanbul,22.11.2000)
Mutsuzluktan söz etmek istiyorum  Dikey ve yatay mutsuzluktan  Mükemmel mutsuzlugundan insansoyunun  sevgim aciyor. Biz giz dolu bir sey yasadik  onlar da orada yasadilar  Bir dagin çarpikligini  bir sevinç sanarak. En basta mutsuzluk elbet  Kasaba meyhanesi gibi  Kahkahasi gün isigina vurup ta  ötede beride yansimayan  Yani birinin solgun bir gülden kaptigi frengi  Öbürünün bir kadindan aldigi verem  Bütün ishanlarinin tarihçesi  Bütün söz vermelerin tarihçesi  sevgim aciyor. Yazik sevgime diyor birisi  Güzel gözlü bir çocugun bile  O kadar korunmus bir yazi yoktu  Ne denmelidir bilemiyorum  sevgim aciyor  Gemiler gene gelip gidiyor  Daglar kararip aydinlanacaklar  Ve o kadar. Tavrim bir seyi bulup cosmaktir  Sonbahar geldi hüzün  Kis geldi kara hüzün  Ey en akıllı kişisi dünyanın  bazen yaz ortasında gündüzün  sevgim aciyor  Kimi sevsem  Kim beni sevse. Eylül toparlandi gitti iste  Ekim falan da gider bu gidisle  Tarihe gömülen koca koca atlar  Tarihe gömülür o kadar
Neden gulmesin gul gibi yuzler;  Nicin aglasin o guzel gozler;  Niye sevgiye sevimsiz sozler,   Soylenir diye sasar aglarim.  Su gordugumuz reng-a-reng cicek,  Sevdali bulbul, ari, kelebek,  Yek digerini birakip gidecek:   Vefasizliga bakar aglarim.  Solmasin dersin sunbulum, gulum;  Yarin elinden alacak olum;  Butun dunyayi inletse unum;   Caresizlikten cosar aglarim.  Nes'e gizlenir, coker bir melal;  Her vucud, her sey mahkum-i zeval;  Son nefese kadar tukenmez cidal.   Tukenmez derdim sayar aglarim.
Mende Mecnûn'dan füzûn âşıklık isti'dâdı var  Âşık-i sâdık menem Mecnûn'un ancak adı var. N'ola kan tökmekde mâhir ola çeşmüm merdümü  Nutfe-i kâbildürür gamzen kimi üstâdı var. Kıl tefâhur kim senün her var men tek âşıkun  Leylî'nin Mecnûn'u Şîrîn'ün eger Ferhâd'ı var. Ehl-i temkînem meni benzetme ey gül bülbüle  Derde yoh sabrı anun her lâhza min feryâdı var. Öyle bed-hâlem ki ahvâlüm görende şâd olur  Her kimün kim devr cevrinden dil-i nâ-şâdı var. Gezme ey gönlüm kuşu gâfil fezâ-yı ışkda  Kim bu sahrânun güzer-gehlerde çok sayyâdı var. Ey Fuzûlî ışk men'in kılma nâsihden kabûl  Akl tedbîridür ol sanma ki bir bünyâdı var
Akıl akıl olsaydı adı gönül olurdu  Gönül gönlü bulsaydı bozkırlar gül olurdu..
Tut ki gecenin  Alacakaranlığında düşlemişim seni.  Tut ki, rüyalarımı bölmüşsün ne çıkar?  Ne çıkar gündüzlerin selamsız aşkına,  Geceleri kefen biçsen.  Bir anlık hırsla,  Her şeyi yıkıp geçsen, ne çıkar.... Tut ki bundan böyle unutmuşum seni.  Tut ki artık çalan parçalarda ismin geçmesin.  Tut ki yazılan şiirler, seni anmasın,  Varsın eller de unuttu desin.  Ben seviyorum ya seni,  Sen sevmesen, ne çıkar...
Hep yol almak isterim, hiç duramam yerimde,  Tanığımdır dalga, o denizde titriyorsa,  Rüzgara seslenirim: gidelim! rüzgar dönse,  Dalgadadır sıra: Haydi daha uzağa! . İlerlerim, kasırga alır götürür beni...  İnsanlar, aşklarınıza dört elle sarılın,  Kapının önündeki taş sedire oturun,  Ve geçen günlerinizin arkasından bakın! . Ne mutlu evinden hiç çıkmayıp,  Her akşam aynı saatte çatının aynı  Köşesinden havalanan gece kuşunu  Tekrar tekrar izleyen kişiye ne mutlu! . (1888-97) . Fransızca'dan çeviren: Tozan ALKAN
ve elbet  gözlerim sularımdan çekilince  ürkek bir ceylanla anlaşırım  yüzünün çok yakını olan bir limana  dilinin ve ağzının verdiği baş dönmesine  bahçeni tutan tavşanlara sığınırım. kanımdan geçilmiyor moraran ağzım  kovalanıyorum  ikinci zaman karanlığı iç çarşılar  ey şafak bir askerle anlaş  çünkü namluya sürüldün  işte burada bir ordu yürüyen karnımda  izim sürülüyor köpeklerin sürünerek yaklaştığı  anlaşılıyor  hatırlarımıza dokunulmamış  fakat el konmuş aşkı yaşatırken kuğuların  geleceğimizin serin suları ve göllerine. ey kadın kokla beni  hayatım yasaksınız. gelinmiyor akşam zaman kaplanı  kaçmıştım yeni bir ırmak şeklinde  hayvanların ilkbahar sıcakları bölümünde  kıvrılıp yeniden yakalanıyorum  cam kesiyor göğüslerimi  boynuma zümrüt bir gerdanlık atmışım. hem şarklıyım ben  gövdem yara dolu. sevdiğim kolla beni  anlıyorum. fakat artık dayanılmaz sarmaşıklara  öpüşüyorlar  harbin bittiğini söyle ayrılsınlar  çünkü gece zamanın katranıdır  gelip geçecek gibi değil omurgamdaki didişme  çantamda sevişme askerleri  harbin bittiğini söyle. önce beni boğacaklar özgür ve sevecen olmak için  bir bıraksam  yakut bir kuşun içinde duran ellerimi. sevdiğim  önce kemir bu tel örgüleri gövdemden  geç derimin altındaki tehlikeleri  yürek kızgın bir kuma devrilmeden  yokla beni. anlıyorum kaçmaya zaman yok  şafak birden doğrulacak
Ey pir-i penahım bir himmet eyle  Duta gör elimi yaman günüdür  Bugün korkuludur hasta vücudum  Varayım tabibe duman günüdür.. Halimi sorarsan hele ver nefes  İnanın yanıyor verane kafes  Ya gel al canımı ya ağrımı kes  Ya da ver dermanın yaman günüdür.. Koşa gözlerim dahi yollara nazır  Kır atlı kadimim hazır ol hazır  Yetiş imdadıma hazret-i Hızır  Bu garip serimin duman günüdür.. Nice bir kalkayım yoktur idare  Ayaklar altında kaldım biçare  Meydanın içinde çektiler dare  Yetiş Şah-ı merdan seyran günüdür.. Ah yardan ümidi kestim de geldim  Vurduğum leşkeri küstüm de geldim  Elimi üstüne bastım da geldim  Yarama melhem kıl güman günüdür. Ben sana sığındım ey bari Hüda  Aşığı maşuktan eyleme cüda  Kulundur cümle bay ile geda  Yusuf'un emrahı şivan günüdür.. Der HIFZI sığındım sana ey Ali Paşa  Zerrece zulümün yoktur haşa bin haşa  Şevketli şahım gel et temaşa  Bugün rihalimin duman günüdür.
Nabızlarımda vuran duygular ki tarihin  Birer derin sesidir, ben sahifelerde değil  Güzide, şanlı, necip ırkımın uzak ve yakın  Bütün zaferlerini kalbimin tanininde  Nabızlarımda okur, anlar, eylerim tebcil.. Sahifelerde değil, çünkü Atilla, Cengiz  Zaferle ırkımın tetviç eden bu nasiyeler,  O tozlu çerçevelerde, o iftira amiz  Muhit içinde görünmekte kirli, şermende;  Fakat şerefle numayan Sezar ve İskender! . Nabızlarımda evet, çünkü ilm için müphem  Kalan Oğuz Han'ı kalbim tanır tamamiyle  Damarlarımda yaşar şan-ü ihtişamiyle  Oğuz Han, işte budur gönlümü eden mülhem: . Vatan ne Türkiyedir Türklere, ne Türkistan  Vatan, büyük ve müebbet bir ülkedir: Turan
Coşar âvîzeler artık, köpürür kandiller;  Bu ışık çağlayanından bütün âfâk inler!  Yalının cebhesi, Ülker gibi, baştan başa nûr;  Nîm açık pencereler, reng ü ziyâdan mahmûr.  Al, yeşil, mâvi fenerlerle donanmış kıyılar;  Serv-i sîmînler atılmış suya, titrer par par.  Dalgalardan seken üç çifte kayıklar sökerek,  Süzülür sâhile, şâhin gibi, yüzlerce kürek.  Bir taraftan bu akın yükseledursun karaya;  Bir taraftan dökülür öndeki saflar saraya.  Rıhtımın taşları, zümrüt gibi, Îran halısı:  Suda bitmiş çemen, üstünde de Sultan Yalısı! . Renk renk açmış o başlar, biriken mahşere bak:  Fes, arâkiyye, sarık, yazma, bürümcük, yaşmak,  Taylasan, takke, nazarlıklı hotoz, âbânî,  Mâvi boncuk, oyanın türlüsü, dal dal yemeni.....  Ama birçokları da’vetli değilmiş, kime ne?  Bu açılmaz kapılar, şimdi, açık her gelene.. Avlu, dış bahçe, harem bahçesi, taşlık, yer yer,  Medd ü cezrin ebedî sâhası: Boy boy siniler,  Ki donandıkça o başlarla, hemen, çepçevre,  Tablalar, aydede çıkmış gibi, başlar devre! . Yayılır baygın, ılık bir buğu, bir tatlı duman;  Çözülür büsbütün âvâre sinirler o zaman.  Kafalar tütsüyü aldıkça döner, mest-i hayât;  İki el bir baş için, kim kime artık? Heyhât! . Orta katlar, sofalar, belli ki da’vetlilere:  Sofralar tahtanın üstünde değil bir kerre;  Bir de, oldukça merâsimle mükellef huzzâr;  Sonra, kalkıp oturanlar bütün ashâb-ı vakàr.. Yatsı bir hayli geçer, çifte ezanlar verilir;  Yazma seccâdeler artık yere, boy boy, serilir.  Doğrulur Kıble’ye herkes, kılınır şimdi namaz;  Derken «âmin! » çekilip arz edilir Hakk’a niyaz.  — Başlayın Mevlid’e!  — Lâkin, hani? Mevlid-han yok!  — Sordurun!  — Hiç de gören bir kişi, bir tek can yok!  — Üsküdar’dan gelecek sözde, olur şey mi ki bu?  Bâri söz verme...  — Adam sen de, bırak meczûbu!  — Bence aynıyle kerâmet delinin gelmediği:  Şu ilâhîcilerin hepsi okur ondan iyi.  — Bilemem.  — Dinlediniz şimdi...  — Evet, çok yüksek...  Ama hazretle kıyâs etmeye gelmez.  — Ne demek?  — O anaç bülbüle eş beslemez artık yuvalar.  — Pek uçurdun, a beyim!  — Yok, ben uçurmam, o uçar.  Sâde bir gelse... Fakat gelmedi, bilmem ki neden?  — Beklemek nâfile, hâlâ ne gelen var, ne giden!  — Harem ağsında haber...  — Anlayabilsek, ne diyor?  — Okuyun, beklemeyin emrini tebliğ ediyor.  Gâlibâ Vâlide Sultan gazab etmiş hocaya...  — Gazab ettiyse, çanak tuttu herif, doğrusu ya.  Bir saray halkını -sultanla berâber- hiçe say;  Bunca da’vetliyi, da’vetsizi beklet bir alay;  «Oyun ettim size; hey sersem adamlar! » diye, gül!  Çekilir nağme değil... Neymiş, anaçmış bülbül!  — Kim bilir, özrü mü var?  Dinleyemem varsa bile! . Başlanır Mevlid’e mu’tâd olan âdâbıyle;  Önce tevhîd okunur, gaşy ile dinler herkes.  O, güzel, sonra, müessir, sekiz on parlak ses,  Kimi yerlerde ilâhî, kimi yerlerde durak;  Kimi yerlerde cemâ’atle beraber coşarak,  Kalan üç bahri terennümle, çekerken «âmîn! »  Ta uzaklarda çakar zulmet içinden bir enîn.  Gecenin kalbi durur; ürperir inler, cinler;  Açılan pencereler, göz kulak olmuş, dinler.  O enîn karşıki sâhilden açılmaz mı biraz,  Sûr-i Mahşer gibi sesler çıkarır, şimdi, Boğaz!  Tutuşur, cebhe-i Sînâ’ya döner, sîne-i cev:  Sanki yüzlerce yanık ney savurur, yer yer, alev!  Kayalardan, kıyılardan bir ateştir çağlar:  Lâhn-i Dâvûd ile inler yine gûyâ dağlar!  Âh o kudsî nefes eşbâha ederken sereyan,  -Karalar vecd ile pür-cûş, sular pür-galeyan-  Dem çekip, dem tutarak etmeye başlar feryâd,  Boğaz’ın her tarafından bir İlâhî inşâd:. «Sultân-ı Rusül, Şâh-ı Mümecced’sin, efendim!  Bîçârelere devlet-i sermedsin, efendim!  Menşûr-i «Le amrük»le müeyyedsin efendim!  Dîvân-ı İlâhî’de ser-âmedsin, efendim!  Sen Ahmed ü Mahmûd u Muhammed’sin, efendim!  Hak’tan bize Sultân-ı Müeyyed’sin, efendim! »  ......................................................................... Kesilir, gitgide, tedrîc ile sesler artık,  Aktarır sâhile mevlidciyi bir köhne kayık.  Koşarak, doğruca mâbeyne alır karşı çıkan;  «Nerde kaldın, hoca? der, Vâlide Sultan o zaman,  Sen de kalleşlik edersen, bize eyvahlar ola! ». — Henüz akşamdı ki, gelsem diye, düştüm de yola,  Yürüdüm haylice... Derken -hele sen kısmete bak! -  Öteden karşıma bir yaşlıca hâtun çıkarak,  «Azıcık dursana, oğlum! » dedi. Durdum, nâçar.  — Göğsün îmanlıya benzer, sana bir hizmet var,  Ama reddetme ki, zâten beni mahvetmiş ölüm:  Bir perîşan anayım, dağ gibi evlâd gömdüm!  Kızımın cânı için, bâri bu kırkıncı gece,  Şöyle bir Mevlid okutsam, diyorum, kendimce.  Nasıl etsem? Okuyan çok ya, benim yufka elim...  Hocasın, elbet okursun; hadi oğlum, gidelim.  Ne olur bir yorulursan, hadi, bekletme, günah!  Sen benim yavrumu şâd et ki, rızâen li’llâh,  İki dünyâda azîz eylesin Allah da seni.. Hâtunun sözleri dîvâneye döndürdü beni;  Ne saray kaldı hayâlimde, ne sultan, ne filân; . «Çile dolsun, yürü öyleyse, dedim, oldu olan! »  Size yüzlerce adam Mevlid okur benden iyi,  Ama bîçâre kızın, bağrı yanık, anneciği,  Yoklasın merdini, nâ-merdini, insan diyerek,  Eli yüzlerce heyûlâya deyip boş dönecek!  Fukarânın seneler, belki, siler göz yaşını;  Hangi taş pekse, hemen vurmaya baksın başını,  Elin evlâdına yanmaz parasız bir kimse!  Çâresizdim sizi bekletmede, beklettimse.  — Hoca! der Vâlide Sultan, beni ağlatma, yeter!  Yeniden Mevlid okursun bize, da’vâ da biter.. Hilvan, 15 Haziran 1347 (1931)
Kimse taşıyamaz aşk acısını  Yüreğe saplanan bir şiir kadar  İnsanoğlu içindeki yangını  Söndüreyim derken daha çok yanar  Yalansız her aşkta şair kanı var. Aşklar şiirle kanar. Ve kimse kitleyemez yüreğini  Ölümcül aşkına olsa da gaddar  Şiirin yazgısı düşsel intihar  Onun en hasını, en güzelini  Acıya bulanmış şairler yazar. Aşklar şiirle yanar. Aşk mıdır her işin başı ve sonu  Şiir mi her gizi çözen anahtar  Kırık bir hayatın aşk olduğunu  Dile getirsen de bu neye yarar  Odur anılara yağan sıcak kar. Aşklar şiirle kanar
Gözler önünde işte  Gittikçe arınıyorum kendimden  Her giden güzelleşir  Gidiyorum güzelleşmek için  Unutulsun diye çirkinliklerim  Gelecek birisi güzeldir  Gelince güzel değil  Hele gelmişse çirkin  Yaşam, ölüm gelecek diye güzel  Ey güzeller güzeli beklediğim  Kaç saatim, kaç dakikam ya da saniyem  Artık ne gelmek ne de gitmek  Yaşamın en zor yani beklemek  Hiçbirimiz beklemedik doğmayı,  Doğduğumuzdan beri beklediğimiz  ÖLMEK
27  Tanrım; bu güzel yüze vermişsin emek,  O sümbülü koklamak, saçın' ellemek.  Sonra da ona bakma, dersen, anlamı:  Dolu kadehi ters tut, hiç dökme demek!
Rüzâr öyle esti, öyle esti ki,  Her şey uçup gitti, kaldı Yaradan.  Ayna düştü, hayal, perdelerdeki  Bir akiscik gibi çıktı aradan.. Sırtımı uykuda dürtüyor bir el:  Fırla yatağından koşar adım gel!  O bir minicik zar, kabuğunu del!  Seni çağıran var, tâ maverâdan!. (1958)
Gül hazîn... sünbül perîşan... Bâğzârın şevki yok..  Derdnâk olmuş hezâr-ı nağmekârın şevki yok..  Başka bir hâletle çağlar cûybârın şevki yok..  Âh eder, inler nesîm-i bî-karârın şevki yok..  Geldi ammâ n’eyleyim sensiz bahârın şevki yok! . Farkı yoktur giryeden rûy-ı çemende jâlenin.  Hûn-ı hasretle dolar câm-ı safâsı lâlenin.  Meh bile gayretle âğûşunda ağlar hâlenin!  Gönlüme te’siri olmaz âteş-i seyyâlenin.  Geldi ammâ n’eyleyim sensiz bahârın şevki yok! . Rûha verdikçe peyâm-ı hasretin her bir sehâb..  Câna geldikçe temâşâ-yı ufuktan pîç ü tâb..  İhtizâz eyler çemen.. izhâr eder bin ızdırâb..  Hem tabîat münfail hicrinle.. hem gönlüm harâb…  Geldi ammâ n’eyleyim, sensiz bahârın şevki yok!
Kadinlarin istedigi  Mavilik midir  Gece midir  Kocalar yaslanir da anlayamaz
Annem yok artık.Beni düşünen kalbi yok.Bitti.  Umutsuz olmak istemiyorum.  Umutsuzlugun bir çıkar yol olmadıgını biliyorum.  Annem yok artık,yeryüzü çok gördü onu,  Kalabalığın arasında kuş gibi çırpınan varlığını  Çok gördü  Dalgın yüregini çok gördü  Bizim için çarpan,kaygılarla dolu yüreğini.  Annem yok artık.Bu kesin.Gelinecek bir yere gitmedi.  İşte geldim çocuklar demeyecek  Nasılsın yavrum demeyecek  Sobanın yanında oturup uzatmayacak yorgun ayaklarını,  Sabah kahvaltılarının masası olmayacak artık,  Yine gel demeyecek,  Çıkarken ben kapıdan,çıkıp karanlığa karışırken  Yeni bir dönemi başladı ömrümün,  Annemin olmadığı dönemi,  Onu yüregimin üstüne nasıl bastırmak  İstediğimi bilemeyecek artık.  Gençlik dönemleri birşey anlatmıyor bana,  Aklımda hep son dönemlerinin annemi  Hayatım sürüp gidecek,annem olmadan,  Çocuklarım oldugunda onlara annemi anlatabileceğim  Sadece.  Fotoğraflarına bakacaklar,  Ufarak,biraz mahsunca bir kadın  Küçücük tozlu pabuçlarıyla merdivenleri tırmanıp  Kapımı açıp girmeyecek  Yüreği dopdolu,trafikten insanlardan şaşkın,  Kocasına sıgınan biraz bütün fotograflarında  Hayatım rüzgar gibi akıp geçiyor,  Ugultulu bir rüzgar gibi akıp geçiyor hayatım...
aydın tolan'a. melekler gibi öldü  melekler ölür mü hiç?  bilmem...  ama ölürse  mutlaka böyle ölür...
Şehitler tepesi boş değil,  Biri var bekliyor.  Ve bir göğüs, nefes almak için;  Rüzgar bekliyor.  Türbesi yakışmış bu kutlu tepeye;  Yattığı toprak belli,  Tuttuğu bayrak belli,  Kim demiş meçhul asker diye? . Destanını yapmış, kasideye kanmış.  Bir el ki; ahretten uzanmış,  Edeple gelip birer birer öpsün diye fâniler!  Öpelim temizse dudaklarımız,  Fakat basmasın toprağa temiz değilse ayaklarımız.  Rüzgarını kesmesin gövdeler  Sesinden yüksek çıkmasın nutuklar, kasîdeler. . Geri gitsin alkışlar geri,  Geri gitsin ellerin yapma çiçekleri!  Ona oğullardan, analardan dilekler yeter,  Yazın sarı, kışın beyaz çiçekler yeter!  Söyledi söyleyenler demin,  Gel süngülü yiğit alkışlasınlar  Şimdi sen söyle, söz senin. . Şehitler tepesi boş değil,  Toprağını kahramanlar bekliyor!  Ve bir bayrak dalgalanmak için;  Rüzgar bekliyor!  Destanı öksüz, sükûtu derin meçhul askerin;  Türbesi yakışmış bu kutlu tepeye  Yattığı toprak belli,  Tuttuğu bayrak belli,  Kim demiş meçhul asker diye? ...
Ölüm ile güzellik iki şeydir çok derin  Karanlık verir biri, diğeriyse gökmavi  İki kardeş çok korkunç, ve de bol, gür, verimli  İçerirler bilmece, aynı zamanda gizi.. Ey hanımlar, ses, bakış, siyah sarışın saçlar!  Cezbediniz seviniz, parlayınız durmadan  Ey inciler denizde dalgalara karışan!  Karanlık ormanlarda, ey parıldayan kuşlar!. Judith'le karedimiz birbirimize çok yakın  Sanılacaktı görsek, yüzümüzde ve sende  En büyük uçurumlar görünür gözünüzde,. Farkındayım tinimde yıldızlı ummanların;  Her ikimiz komşuyuz, sizinle gökyüzünde,  Siz ki çok güzelsiniz, bense çok ihtiyarım.
Yıldızların, çivilediğin yerdeler,  Bulutların, eksik olmasınlar,  Hep ayni minval üzere, senden gelip sana giderler.. Güneşin böler günlerimizi  Bir portakal gibi ortasından ikiye  Yarısını kulların yer, yarısını geceler.. Denizlerin senin elinle doldurduğun kasede çalkalanmaktadırlar  Ne bir damla srtmış, ne bir damla eksilmişlerdir.. Dağların bizim ayağımıza çok bol geldi;  Onları bir defa bile giyen olmadı.  Daha dün elinden çıkmış gibi hepsi yepyeni  Şimdilik eskiyen bir şey varsa ömrümüzdür! . Sorup duruyoruz:  Niçin nüfus küütklerinde her gün yeni bir isim,  Kitaplarda yeni bir kahraman?  Biz ölen ağaçları yontup  Gemilerimize direk yapıyoruz  Bizim canlarımızı alan acep onlarla ne yapar? . Saksılarda hep aynı karanfiller açıyor Tanrım.  Niçin, biz bir defa doğuyoruz?
Sensin benim bulduğum bütün bu şeylerde,  Bu sevgiyle, kardeşçe bağlandıklarımda;  Tohum gibi güçlenirsin daracık yerde,  Büyükteyse büyüksün, bakarım da.. İnanılmaz oyunu bu güçlerin işte,  Öyle işlerler aktıkları yerde ki:  Köklerde büyürken azalır gövdelerde  Ve dirilirler ağaç tepelerinde sanki.
Kız kaptırdı gönlünü  Sevdiği oğlan kalpsizin biri  Alay etti güldü...  Hiç aşka gülünür mü?. Ne çare, cahil aklı  Kız hastalandı, yattı  Mumda yandı pervane... öldü.. Oğlan sormakta haklı  Hiç aşktan ölünür mü?
Bir mavi gecede başlamıştı sevdamız  Ve maviye çalmıştı bütün umutlarım o gece  Unutturmuştun bana karanlığın siyah olduğunu  Ve gözlerinde farkettim ilk kez  Bütün gecelerin mavi olduğunu. Bir mavi geceydi o  Bütün gecelerden güzel  Bir mavi geceydi o  Benim için ömre bedel. Ve sonra...  Bir gidişin vardı ki  Mutluluğuma inat  Bir gidişin vardı ki  Kırıldı içimde kol kanat. Umutlarımın mavisini alıp gittin  Denizlerimin mavisini çalıp gittin  Masmavi dünyama  Simsiyah bir çivi çakıp gittin.... Gittin  Ve sen de her yalan gibi Bittin...
'Zenciler prensesi olacağım.  Hayat işte asıl o zaman başlayacak.'  Pippi Uzunçorap . Çiçekli şiirler yazmama kızıyorsunuz bayım  Bilmiyorsunuz. Darmadağın gövdemi  Çiçekli perdelerin arkasında saklıyorum.  Karanlıkta oturuyorum. Işıkları yakmıyorum.  Çalar saat zembereği boşalana kadar çalıyor  Acı veren bir sevişmeyi hatırlıyorum.  Bir bıçağın gereksiz yere parlaması bu.  Yıllardır kendini bulutlarda saklayan illegal bir yağmurum.  Bir yağsam pahalıya malolacağım.  Ben bir bodrum kat kızıyım bayım  Yalnızlıktan başka imparator tanımaz bodrumum  Bir süredir plastik vazolar gibi hiç kırılmıyorum  Fakat korkuyorum. Birazdan da  Kırküç numara ayakkabılarınızla  Bahçede oynayan çocukların üstüne basacaksınız  Bu iyi olmaz bayım! . 'Gün akşam oldu' diyorum  Ekmek kırıntıları atıyorum kuşlara  Cam kırıkları yiyorlar  Rüyamda; bir kase dolusu suyun içinde  Rengarenk yap-boz parçacıkları  Anlatmak istiyorum, dinlemiyorsunuz.  Hayır,sanırım sabahı bekleyemem  Bilmiyorum.  İnsanlar rüyalarım acilen anlatmalı. . Ondört yaşındaydı ruhum bayım  Bir mermer masanın soğukluğunda yaşlandı.  Protez bacaklar taktılar ruhuma ince ve beyaz  Gıcırdaya gıcırdaya dolaştım şehri  Protez bacaklarıma bile ıslık çaldılar  O ara içimde çiçeklerden oluşmuş  bir silahsız kuvvet ablukaya alındı  Sinemalarda da 'organzm gıcırtıları' oynuyordu.  Kaçmaya çalıştım. Olmadı.  Bu nedenle, çiçekli şiiler yazmayı  Ruhum açısından faydalı buluyorum bayım.  Neyse işte  Ben her filmi hatırlarım  Sinemaların hiç bitmeyen gecesine sığındığım çok oldu.  'Sofı'nin tercihini' seyrederken çok ağlamıştım.  Öpüşen Guramilerle ilgili bir film yapsalar  Onu da mutlaka hatırlardım.  İnsan içinde çevrilen bir çıkrığın sesini unutur mu?  Hem sonra ben hatırlamaya alışkınım  Bir 'eşya toplayıcısıyım' bayım. . Büyük gemiler de yok artık bayım  Büyük yelkenler de  Büyük kağıtlar yakmak istiyor şimdi canım.  İşte az önce bir karabatak daldı suya  Bir süredir de kayıp  Dünyayı yutmuş olarak çıksa da ortaya  Ölüm çok iri bir sözcük değil bayım.  Kasımpatları kadar acı kokuyorum biliyorum.  Ama siz sobada sucuklu yumurta pişirip yiyen  Yoksul bir aşkın güzelliğini bilir misiniz?  Bir gül, bir güle derdi ki görse  Yalan söylüyorum  Güller bu sıra hiç konuşmuyor bayım.
deli gibi uykum var Nermin  gözlerimi yumsam  mayınlar patlayacak çobanlarımda  kuzular geceye  kırık bir kaval gibi dizilecekler  elimden hiçbir şey gelmiyor inan  dünyasız kaldıkça böyle  aklıma seni düşürüyorum  karnıma bir tank giriyor  gibi seni düşünüyorum  alnımda harp  kaşlarıma basa basa yürürken  çehreme çalınmış hilal  kalbimden küllerle fışkıracak neredeyse  dönüp baksan ölümün elimden olacak  bir terazi bozacak eski bir teraziyi  morga mor çalacak pıhtılaşan kan  terlemeyen bir at patlayacak koşarken  dönüp baksan Şeddad’ı indirecek kıyamet!  tül  rüzgarla değil artık  güneş  bile battı  savrulan balyoz  içinden geçiyor buharın  tutan el  yarıyor suyu  kan zerk aleminde seninle dolanırken kuyumu  kıyıldı nikah  ölsem de durur nişanı  ben bir tek damarımı bilirim onun da adı Şah! . deli gibi uykum var Nermin  şuramda sen  gecenin üçünde çevirmeme girmişsin  o dakka telsizime  ela gözlü türküler çalmışlar  ve devletin dinlenmeden dinleyen dinlileri  dillerimi işkenceye sağmışlar  anlatamıyorum Nermin  bu dudak öpemez deyince bana inanmıyorlar  kimin içine değebilmiş bir dudak?  mühür verilmiş ateşe  ve erimemişse mühür  bülbül ne için ölsün ki güle?  o çekiç gözlü, bahçıvan mı sanıyormuş kendini?  bizi elindeki çivilerle mi döndürecekmiş çöle? . deli gibi uykum var Nermin  elimden hiçbir şey gelmiyor inan  ben her gün bir emevi asıyorum içimde  azalmıyorlar Nermin  omzumda bir gülünç ağrısı  nereye gitsem  varır varmaz arıyorum seni kendime  yapacak bir şeyim yok  çok sağanak yağdın zarlarıma  beni içime kadar ıslattın Nermin  zührevi bir felçsin arlarıma  şuramda sen  şuramda…  son sürat kan kaybediyorken  devrilen bir ambülansın içinde kadar şuramda…  açıp gösteremiyorum Nermin  yasal tedbir koymuşlar gözyaşlarıma. deli gibi uykum var Nermin  bir mengene  ile şakaklarımı  yeniden sipariş ettim kendime  urlarımı cellâdıma bahşiş bıraktım  zaten nereye uzansam ölüm  içime bir gardiyan kaçmış gibi ben  koğuşlarımdan sana daraltılmışım  ipin koptuğu yerden boşanan bir çığlığınsın  iki el sıksan havaya  iki kuş düşer verir kalbini  ama beni bir bahane bulup da…  kurbağaları tartmaktan dönen bir yılgınlığınsın. deli gibi uykum var Nermin  gözlerimi tankerler boşaltıyor  gözlerini gözlerimden al  beraber bir şeylere bakalım  elimden hiçbir şey gelmiyor inan  elimi çabuk tutman lazım  ben ki  böbreklerimle hayata bağışlanmışım  anlamak istemediğim bir şey var gülüşünde  istimlak edilmiş gövden  ne kadar da kanlı duruyor sermayenin dişinde  böyle ru be ru  böyle eli belinde müteyakkız  sittin sene geçse anlaşamayız  beraber bir şeylere bakalım Nermin  bakmayalım hiç birbirimize. deli gibi uykum var Nermin  gövdemi söküyor şafak  ipliğim çözüldükçe  içimde ağırlaşan bir ittifak  cebimde Marx  boynumda dükkan kapatan esnaf  dünya elindeki aynayla  açı kuruyor omuzlarımın ortasına  uyumuyorum Nermin  kustuğum kükürt soluduğum azotla akraba  birbirini bulan iki açık pencere  gibi cereyan yapıyoruz seninle hayata  artık kabullendim:  beni karşılamıyorsun burada!  ben senin uyuduğun yerlerde geziyorum  sen benim sürülerimi sürüyorsun bozkırlarına. deli gibi uykum var Nermin  elimden hiçbir şey gelmiyor inan  ben nasıl uyurum sen uyanmazsan  Allah biliyor hiçbir şeyim yok  sevilecek şeyler ağaçların arasından geçip gidiyor  seni sevmek de öyle orman!  yanınca bitiyor her şey yanınca bitiyor  kalanlarla avunmuyorum Nermin  sen yoksun her nasıl olmayacaksan  bu imtihan bu debi  o terli atın külündense bu kalp  çok sevinirim ya Rabbi  beni her yerimden kapatırsan
Ölüm bir melek elinde gelir  Ve öper usulca çocuk yüzleri.  Belki bir gün kurtuluruz  Karıncaların yolunu şaşırtan ince rüzgarlarla  Kaplumbağaların hasret kaldığı derin tepelerde  Çocuk gibi bakalım mavi sulara  Şehirlere bakalım insanlığımızı eskittiğimiz  Sislerden dumanlardan yollara atılan  mısır koçanlarından  Belki tutarız birgün belki kurtarır bizi  Simsiyah saralım bezlerle dağları rüzgarları  Gül bahçeleri ağlasın  Dallarda salınan çocuk salıncakları ağlasın  Kırmızı balonlar bizsiz kaybolsun gökyüzünde.  Haydi sığının şehirlere  Kabuğunuza çekilin yorganınızı çekin üstünüze  Kalsın titrek ve mavi elleriniz  Bekleyin geliyor ölüm usulca  Usulca girer koynunuza.. Çamlıca 1959
1/ HECELERKEN ÖMRÜMÜ. Ömrümün hangi hecesine baksam  Uzadıkça uzayan bozkır yalnızlığı  Ve duman rengi kasabalar ki sen  Okunaksız mektuplar da diyebilirsin  Sesini yitirmiş bu gergin coğrafyaya. Sözlerin eksilip eskidiği bu gri atlas  Karanlık bir vadiye akıyor, bütün  Işıkları söndürülürken belleğimin  Ve sen kurtarabilirsin beni ancak  Unutmanın bu vahşi saldırısından. Alnımı okşa dağıt alışkanlığımı  Belki sümbül serinliği olur yeniden. Çocukluğumun elinden tutan  masalcımdın benim, göğsüne  yaslanıp gecelerce dinlediğim  Dinlediğim ve kederini nehrin  Kızıl kahve toprağına benzettiğim. Bana öyle geldi ki her çiçek  Ve her kuş su içmek istiyor  Sesinin gözesinden bu bahar  Bense bir çiy damlasıyım  Dudaklarının ışkın kokusunda. Ellerin diyorum, Berçelan Yaylası  Yahut Munzur tedirginliği şimdi. Esirgedik kendimizi mutluluğun  Sığ sularından ki aslında uzun  Bir öyküye benziyor en kısa ömür  Kayıp yıllarımızın uçurumundaysa  Ay doğardı ve biz susardık seninle. Susardık, Munzur anlatırdı aşiret  Töresinden dağ geleneği yarattığını  Sonra arkadaşlarımız gelir konuk  Olmazlardı ayrılıklara ki ay o vakit  Bir göçebe çadırıydı Sümbül Dağı’nda. Zap Suyu ise telkari bir kemer olup  Sarılırdı Kürt kızlarının beline. Kalbim dedim sonra, aşk da  Bozkırdaki yangınlar misali  Yeşerse de arsız otlar yeniden  Ne dağların eflatun ufku ne de  Kırlangıçların esmerliği görülür. Ki her ömrün ezberindedir  Bu hecenin bütün harfleri  Eprimiş anılar kalıyor geride  Bir de ceylanların ürkek  Sıçrayışları tetik boşluğunda. Ve unutuluyor işte bu kadar  Çok sevilmişse sevilenin adı
Çiledinmi  Dünya tutar inilemen  Ne saltanatı dünya pahada  Ne saltanatı dünya pahada  Ne kalbi altın mezarı şöhret  Yer şahit  Şahit bizler kardeşlerin  Alevli hüzünlerdin mevla için. Ne atın yıllar verdin hep  Dirilsin diyordun ve yöneliyordu binlerle  Kapkara parlak ışıklı ve ışıtan göz  Kıvırcık utangaç ve uçurumlardan güvenlere götüren  Ve yalın  Henüz gelmiş gibi kınından  Ne altın yıllar verdiğin hep  Ve ağır ağır çeviriyordun  O dalgın ve ağır yüzünü devrin  Yuya yuya o güzel Elçiye. Ne altın yıllar verdiğin hep  Biriki bronz kişi konabilseydi önüne  Ve ne altın yıllar daha çiledin  Artık yalnız değil adımların  Şimdi daha iri doğuyor sabahları  Horantası bir hayli arttı güneşin. Kişinin güzelliği ağa ustalarına göredir. senin köylün olayım  o uzak iklimleri erişilmez beldeye  bakabilemezdik senin götürmen olmasa. şu küçücük kalpte  (yaman halimiz helal ettiremezsek)  nice hakkın yüklü.
Sıra hep son kadehe geliyordu  Dudakların başkalarının masasında lâle  Ben boynumdaki ipe bir düğüm daha atı   yordum  Peşinden başka gidecek yer yoktu  Seni artık hiç sevmediğim halde . Senin o eskisi olmamana imkân yoktu  Ama inadından yapıyordun bunu Cemile  İnattandı hep o içip içip gitmeler  Bense boşalttığın kadehleri satın alıyordum  Enayilik ettiğimi bile bile . Hele o çıkışın yok mu kapıdan  O Allahın belâsı herifle  Başkasının olmayı bir türlü beceremiyordun  Millet arkandan gülüyordu  Düştüğün hale...
Sen ne getirdin bana çocukluğundan?  şen kahkahalar ulumalar dona kalmalar mı?  Üzüncün senin hangi çağrışımlara uzandı  benim eskil saatlerimde?  geçmişsiz ve geleceksiz suç sevinçleri,  deniz kıpırtılarınca yürek dalgalanmaları?  titreyerek uçurulan köpükten balonlar,  anlık aşkın tasarımlar mı? . nasıl bir ak konutun isteklendiricisi oldun  anılarıma düz baktıran  ah, ben pembe fistanımla kuşanırdım  dantelalı tafta yumuşaklıkla  savaşırdım kovmaya, çifte yetkeyi  hiçlemeye annemi ve uykuyu  öğle sonlarında ürkünç odaların! . diledin mi yanında tümden varolmayı an için  ve bir kaç sonrasında hiç yokmuşçasına  beklememeyi bir şey çevremdekilerin uyumundan başkaca? . yok böyle bir şey yok!  sunduğun sağaltımı kaçkın bir geçmiş,  sayrılık tutsağı bir gelecek duyumu bulanık,  sisi varlığının üzünç kanıtı bir vaktin  şimd'i_  beni bağışlayan sarsan  aşan bizleri mor birliktelik..
Şeytan'a Dualar  Ey bütün Meleklerin en bilge,güzeli,sen,  Yazgısı dönük tanrı,yoksun tüm övgülerden,  Sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . Ey sürgünler prensi,haksızlığa uğrayan,  Yenildiğinde bile,güçlü,doğrulup kalkan, . Sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . Her şeyi bilirsin sen ve tüm yeraltılarının  Kralı,sıkıntıyı dindiren otacısın, . Sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . Bütün cüzamlılara,lanetli paryalara  Şifayı öğretirsin sen,cennetin aşkıyla, . Sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . Ölüm adlı o eski ve güçlü sevgilinden  Umudu,çılgın kızı sen doğurtacaksın,sen! . Sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . İdamlık,ölümünü görmeye gelenlere  Sakin,tepeden bakar senden aldığı güçle, . Sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . Toprağın altındaki o değerli taşları  sen bilirsin,nereye sakladı kıskanç tanrı, . sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . kefenlenip uyuyan madenler nerededir,  derinlikleri gören keskin gözlerin bilir, . sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . atların çiğnediği sabahçı bir ayyaşın  yaşlı kemiklerini korur,yumuşatırsın, . sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . sen öğrettin dindirmek için sızılarımı  kükürt,güherçileyi karıp melhem yapmayı, . Sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . Kurnaz ortak,damganı ustalıkla sen vurdun  alnına o acımasız ve alçak karun'un. . Sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . kızların gözlerine,kalbine sokmadın mı  yıkımdan zevk almayı,paçavralar aşkını, . Sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . sürüngenlerin değneği,mucitlerin lambası  asılıp ölenlerin,suçluların papazı, . Sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . baba tanrının,kızıp yeryüzü cennetinden  kovduğu insanların o üvey babası,sen, . Sen,ey şeytan bu uzun sefaletime acı! . Charles Baudelaire
Dünya benim diye göğsünü germe  Dünya kadar malın olsa ne fayda  Söyleyen dillerin söylemez olur.  Bülbül gibi dilin olsa ne fayda . Kurtulamazsın Ayrail`in elinden  Bir gün olur çıkarırlar evinden  Allahç`ın ismini koyma dilinden  Dünya kadar pulun olsa ne fayda. Sende dersin söz içinde sözüm var  Çalarsın çırparsın oğlum kızım var  Senin şunda üç beş arşin bezin var  Bütün dünya malın olsa ne fayda. Yalan söyler kov gıybetten geçmezsin  Helalini haramını seçmezsin  Kesilir nasibin su da içmezsin  Akan çaylar senin olsa ne fayda . Pir Sultan Abdal`ım çökse otursa  Külli günahlarım alsa götürse  Dünya benim diye çekse getirse  Dünya sana baki kalmaz ne fayda
Bilemedim gıymatını gadrini  Hata benim günah benim suç benim  Eliminen içtim derdin zehrini  Hata benim günah benim suç benim. Bir günden bir güne sormadım seni  Körümüş gözlerim görmedi seni  Boşa Mecnun eylemişim ben beni  Hata benim günah benim suç benim. Bilirim suçluyum kendi özümden  Gel desem gelirdin benim izimden  Her ne çekti isen benim yüzümden  Hata benimgünah benim suç benim. Sana karşı benim bir sözüm yoktur  Haklısın sevdiğim kararım haktır  Garibin derdinin dermanı yoktur  Hata benim günah benim suç benim
Diyarbakır düze doğru  Yar salınır bize doğru  Bu hasretlik diner bir gün  Dert dolanır saza doğru. Diyarbakır önü surlar  İçinde bir sevdiğim var  Ana bugün düğün olsun  Güller açsın, gülsün dağlar. Diyarbakır size kalmaz  Geceler gündüze kalmaz  Bu acılar biter bir gün  Devran döner güze kalmaz
sigarasını söndüren berber darman duman dinliyor  söylediklerimi  elindeki makası nerdeyse dünyaya düşürecek  yani biz ayrılınca dünya nereye gittiyse  'kökünden kesin saçlarımı' diye yineliyorum  'sonra toplayıp verin bana, bir ayrılığın  andacıdırlar'  dokunurken saç tellerime parmakları titriyor  her zaman özene bezene taradığı  siyah, kıvırcık bir sel boşanıyor ardından  gözlerini yumarken aynalar  yalnızca makasın sesi duyulan  ve kanat çırpışı  kafesinde çılgına dönen sakanın. sevgilim  açtığında postacının getirdiği paketi yarın  içinde senin yüreğini kaldıran dağlar  benim gözlerimi dolanan sis  ve sevişirken çam ağaçlarına takılan saçlarımız  birden herşey, herşey, bir gölde bir sabah ansızın  açılışı  gibi  yüzlerce nilüferin  ayrıldığımız gün üzüntüden bayılan zaman  kendine gelince olmadık anda  vapurlar yağacak yüreğinin adalarına yeniden  yeniden dalgalar  yeniden limanlar  yeniden sonu olmayan şarkılar  hepsi  yine birbirine karışsın diye saçlarımız. o zaman yine saçlarını topla sevgilim  ve yüreğinde beklettiğin martıları sal
Bir tavşan durdu da yoncalarla kıpır kıpır çıngırak  çiçekleri arasında, örümcek ağları içinde doğru dua etti gökkuşağına.  Kayıplara mı karışacaktı! o dört başı mamur taşlar,  ya çiçekler tam açmışken hem de!  Çöp içinde yüzen ana cadde boyunca kerevetler  dizildi. Minyatürlerdeki gibi yukarılara asılmış bir  denize doğru kaldırıldı, gemiler çekildi.  Mavi Sakalın evinde dere gibi aktı kan-ya mezbahalar,  ya o camları tanrı mühründen görünmez olmuş  kanlı meydanlar. Dere gibi aktı kan, bir o kadar da süt.  Kunduzlar yapı yaptı. Kahveler tüttü kahve ocaklarında  Camları hala zangır zangır camlı köşkte karalar  giymiş çocukların yaldızlı resimlere daldı gözleri.  Çat! Kapı çalındı; köyün meydanlığında bir çocuk  fırıldaklarla tekmil kulelerdeki horozların aklına uyup  kollarını döndürmeye başladı, çakmak çakmak sağanağın altında.  Filan hanım kuyruklu bir piyano kurdurttu Alp  dağlarına. Katedralin bin bir mihrabında kudas ve vaftiz  ayinleri yapıldı.  Yollara düştü kervanlar. Harcedildi de buzların  hercümerciyle kutup gecesi, kuruldu İspilandit Oteli.  O zamandan beri ay, kekik kırlarından gelen  ağlamaklı çakal sesleri işitir oldu- bir de meyve  bahçelerinde dolaşan tahta pabuçlu çoban türküleri.  Derken filize durmuş eflatun korudaki peri Ev karısı  geldi yanıma, dedi, bahar geldi.  Kaynayın! pınarlar, taşın, katın köprüleri önünüze,  basın ormanları siyah kumaşlar, orglar, şimşekler,  gök gürültüleri, kabarın hadi çağlayın; hadi su; hadisene  keder, kaldırın ayağa selleri.  Değil mi ki onlar senli-benli-gitti derler! O dört başı  mamur taşlar! O açmaya varmış çiçekler! -değil mi ki  bir kasvettir kalan geriye! Ecenin haliyse malum,  toprak mangalının korlarını karıştırmaya dalmış  büyücü, bilir ya söylemez bizim bildiğimizi.
Ve bir sofra gibi sersem önüne  Yerli düşüncenin ürünlerini. İnsani kirleten heykeller gördüm  Güneşi karartan kıyamet gibi. Ey yolda kaybolan ezilen haber  Asarak zamanı yenile çaği. Betonlar mezardır düşe sevince  Saksılar doğaya özlem eylemi. Şiir bahçemizdi gökdelen oldu  Aklımıza nasıl bak gülen oldu. Soyumu yüklendim bu çağ içinde  Urfa bir dağ gönlüm bir bağ içinde
Kavuşursak biteriz biz,  Biz mutlu sonlar katiliyiz.  Kavuşursak biteriz biz.  Sevgiyle bakan gözleri kör ederiz.  Herkesin bildiği bir aşk,  Herkesin attığı bir imza  Herkes gibi değiliz biz.  Belki biraz serseri,  Belki biraz deliyiz,  Ama kavuşursak biteriz biz.  Pervane böceğinin mum alevine sevdası  Ateş böceğinin susuzluğuyuz biz  Yanar ama su içmeyiz  Etrafında döner, alevle dansederiz.  Bize kimseden zarar gelmez,  Biz zararı ancak kendi kendimize veririz.  Severiz, özleriz, aşktan ölsek kimseye söylemeyiz.  Biz artık biz değiliz.  Ruhlar kavuşur ve konuşur gökyüzünde bir yerde  Ama bedenen kavuşursak biteriz biz.  Melekler bize ağlar, biz halimize güleriz.  Onu bilir, onu söyleriz,  Kavuşursak biteriz biz.  İki sınır ülkenin dikenli telleriyiz,  Dokunursak kanar ellerimiz.  Kimselere söylemez gizli gizli severiz  Ama kavuşursak biteriz biz.  Bir kor var içimizde yanan,  Onu küllendiremeyiz.  Görüşemeyiz, konuşamayız ve sevişemeyiz.  Bir aşk var bizi biz yapan,  Kavuşursak biteriz biz.  Biz herkes gibi değiliz.  İstadeğimiz zaman gelip,  İstediğimizde gidemeyiz.  Kahve içip, gülüp, konuşup, başbaşa yemek yiyemeyiz.  Ne bir filmdeki mutlu son,  Ne de göz yumulacak bir kaçamak değiliz biz.  Sadece özlemle severiz,  Ve kavuşursak biteriz biz.  Sevda iki kişinin birbirine aşkı değil artık.  Artık her aşk her ağızda sakız.  Biz birbirimize aslında her aşıktan daha yakınız.  Belki ayrı şehirlerdeyiz,  Ama her gece aynı mehtapta buluşur,  Yağmur yağarsa, çıkar,  Aynı yağmurun altında ıslanırız.  Bu aşkı ancak biz biliriz.  Şiirleri güvercinlerin kulağına fısıldar,  Mektupları suya yazarız.  Biz belki ayrıyız,  Ama her gün aynı geceyi sabahlarız.  Melekler bize ağlar, biz halimize güleriz.  Onu bilir onu söyleriz.  Kavuşursak biteriz biz.
Pollyanna’ya Son Mektup. “Aşk mektupları elbette yakılmalı,  geçmiş en soylu yakacaktır.”   (Nabokov) . Muhabbet kuşumuz öldü  Arkasında uçuşan tüyleriyle mavi bir sonbahar bırakarak  Biliyorsun ölüm, mavi boş bir kafestir kimi zaman  Acıyı hangi dile tercüme etsek şimdi yalan olur Pollyanna. Uyuyamadığım gecelerin sabahında  Gözaltlarımdan mor çocuklar doğardı  Mor çocuklarıma ninni söylerdi sabah ezanları  Fırtına ters çevrilen şemsiyelere benzerdi  Duaya açılan avuçlarım  Avuçlarıma kar yağardı  Kimi zaman tipi...  Kaç kere avuçlarımda mahsur kaldım.  Birkaç kış geçti Pollyanna  Ben hep mahzun kaldım.  Kocaman bir kardan adam yaptı içime bir çocuk şair  Tuhaf şarkılar mırıldanarak: Şiirime kenar süsü olsam ben   Bir kenar süsünün gülü olsam ben   Sarı deftere tuttuğum bir günlük   Aşk olsam ben.... Sonra yazları  Yaseminlerle sarmaş dolaş bir balkonum oldu  Balkon yaseminlerle sevişirdi  Rüya hülyayla sevişirdi.  Ben o beyaz ve güzel kokan çadırın altında  Geceyle sevişirdim.  Bir davet gibi otururdum balkonda  Bir beyaz örtü gibi sarardım acılarımı başıma  Ben sevgilisi çile olan bir gelindim Pollyanna  Gel derdim gel, kim olursan ol yine gel...  Çiçekli bir düğün davetiyesi gibi otururdum balkonda  Yıldızlar ürkerdi, titrerdi davetimden  Ayın etrafında beyaz bir hale dönerdi.  Bileklerimi uzatırdım çıplak, beyaz ve inca  Işıktan bir kelepçe istedim yüz görümlüğü olarak Pollyanna.  Secde eden alnımı,  Şarap içen dudağımla öpmek istedim.  Dizlerimde ve dirseklerimde nasır tutan arayışımı  Beyaz bir merhemle ovmak istedim.  Beyaz bir günahtır aramak kimi zaman Pollyanna.... İtiraf etmek gerekirse  Domates-biber biçiminde tuzluklar aldım pazardan  Kalp şeklinde kültablaları  Kalbimde söndürülmüş birkaç sigaradan kalan kül  Yetmezdi yeniden doğmaya.  Orhan Gencebay dinledim itiraf etmek gerekirse  Bedelini ödedim ama Pollyanna  İtiraf artık tedavülden kalkmış bir kağıt para.. Hayatım bir mutsuzluk inşaatıydı Pollyanna  Çimento, demir, çamur...  Duvarlarımı şiir ve türkü söyleyerek sıvardım.  En üst kattan düşerdim her gün  Esmer bir işçi gibi dilini bilmediğim bir dünyaya  Hayatım bir mutsuzluk inşaatıydı Pollyanna  Sana ve mutluluğa yazılmış mektuplarıma  Cevap beklediğim zamanlarda.. Benim bir köyüm olmadı.  Hiçbir şehir karlı sokaklarıyla bana  Pazen gecelik giymiş bir anne gibi sarılmadı.  İstanbul’u evlat edinsem  Benimsemezdi nasıl olsa otuz yaşında bir anneyi  Yüzyıllarca yaşamış bir çocuk olarak.  Mütemmim cüz olamadım hiçbir aşka Pollyanna  Bir kitaba bir cüz olamadım.  Yukarıdan aşağı, yedi harfli battal boy bir intiharı denedim.  Hiçbir bulmacayı tamamlayamadım.  Bir kediyi okşasam ellerim yumuşardı  Biri okşasam bir yumuşardı.  Bire “BİR” olamadım.. Fırfırlar olmalıydı oysa hayatımın kenarında Pollyanna  Kırmızı puanlı bir şiir olarak uyumalı, mor puanlı   uyanmalıydım.  Pişman olmamalıydı orada olmalarından yeşil farbelalarım.  Bir çingenenin çıkardığı dil olmalıydı şiirlerim.. Sana bu son mektubu,  Artık senden mektup beklemediğimi söylemek için  yazıyorum Pollyanna  son şiirini yazmaya cesaret edememiş bir şair olarak.
Bir aşkın deryasın boyla  Kıyısı öte mi dersin  Bir gerçeğe hizmet eyle  Emeğin yite mi dersin. Nadanı kondurma bağa  Düşürür seni tuzağa  Şekerler yedirsen sen zağa  Tuti olup öte mi dersin. Arifler yola giderler  İrfanda sohbet ederler  Nişansız yari n'ederler  Can gönül kata mı dersin. Bellidir kalbi boş olan  Nişan verendir hoş olan  Hercaiye yoldaş olan  Menzile yete mi dersin. Pir Sultan Abdal coşmayan  Aşk küresinde pişmeyen  İlkin Hakk'a ulaşmayan  Sonradan yete mi dersin
Ey serseriligin denizleri! Ey ahtapolari atilmislar kiyiya mutsuzlugun! Bir kraliçedir oglum kanatlarini açmis. Örtünür canfes. Unutur gitgide yakilmis babasi büyücü. Selanik'te geçirir kisi. . Gelmis bir kadinla konusur Misrâyim'den. Yorgunlugu kusursuz bir at mor. Uyuyakalmis kayaliklarda. Yükselir niçin bilinmez deniz. Ey batik gemiler! Ey sürgün karaltilari! Aglayan bir melez ben. . Anlatilmaz bir kiliçtir kusanmis tasirim belimde karaduygululuk.
Susmak bir karanlığın başka bir karanlığa  Karışıp yanmasıdır bakışlarında senin  Bir ömrün eylülünde sararmış yine toprak  Bulut bir bezirgânın saçlarını arıyor  Ben hangi mağaranın en ücra köşesinde  Hangi yitik nehrine gömülmüşüm acının. Bir kez olsun eğil de, denizin kalbine bak  Susmak yine o yangın, yine mahkûm bir keder  Nur-ı aynım, ıslak bir karanfil mi gözlerin  Her yaprağı nazenin, her çizgisi ağlamak. Sustum; pencereleri yağmurludur şiirin  Kırılgan bir kapının ardında kaldı gökler  Ellerim unutulmuş bir günün kıyısında  Demek ki her lâmbası bana kızgın sokağın  Yalnızlığa koşuyor bahçelerden ölüler  Demek ki, ben en garip sahrasıyım bu çağın. Bir kadın ayrılığın köprüsünden bakıyor  Bir köle bir sultanı bekliyor uykusunda  Ey bahar cellatları, akşam yüzlü sefiller  Kuyudan gelen sesi duyalım, bir susun da. Kuruyan çeşmelerden akmayı mı öğrendin  Aynalarda ruhunu kaybeden şairlerin  Sisli vadilerinden bakıyor gölgeleri  Züleyha bahtımızı yakıyor kuytularda  Senin kalbinde bahar, baharın kalbinde kış  Kar tanelerinde can üşüyor ağlayarak. Ey körebe oynayan hayallerim, gitmeyin  Bırak uçsun öteye düşlerimi, ey fanus  Bir rüyadan gelip de içime düşen çığlık  Ya götür beni burdan, ya da ebediyen sus
Cennette huriler gezer,  Huriden ahdim geçer.  Ahde hikmet ne gerek,  Gönlümden Yunus geçer.. Şol dağdan ırmak akar,  Irmaktan bahtım geçer.  Bahta hayret ne gerek,  Gönlümden Yunus geçer.. Beytullah’a güneş doğar,  Güneşten cânım geçer.  Câna zulmet ne gerek,  Gönlümden Yunus geçer.. Selçuk Uzman tarafından Yunus'a yazılmıştır...
Ham isem atese atin  Hak közüne çekilirim  Dariysam harmanda yakin  Hak közüne çekilirim yar. Fitne düsürür dillere  Zulüm gelir bülbüllere  Dünayayi koydum ellere  Hak sözüne çekilirim yar. Sevdaliyim sevdaliyim  Amma bana yar degil  Asikar etmedim lakin sir degil  Senin için ölmek bana ar degil  Yollar uzadikca kervanim sensin  Lokmanim ilacim dermanim  Sensin ey güzel. SEFAI'yem imanima  Haber edin mihmanima  Yeter ettiler canima  Gökyüzüne çekilirim yar
Gelin yiyelim içelim  Bu güzellik geçer bir gün  Alem yaran yaran olmuş  Ali'm sırrın açar bir gün. Yeyip yediren bir adem  Eksik etmez Bari Hüda'm  Gök ekine misal adem  Anı eken biçer bir gün. Yeyip yedirmesi hoştur  Dayan, kahbe yürek taştır  Can dedikleri bir kuştur  Kuş kafesten uçar bir gün. Ağaçlarda yeşil yaprak  Bastığımız kara toprak  Yer altında kefen yırtmak  Boynumuzdan aşar bir gün. Pir Sultan'ım düşümüzde  Uzak değil karşımızda  Baykuş mezar taşımızda  Dertli dertli öter bir gün
O çırılçıplak gecede  Sen sendin ben de ben  Bütün gece güneş açtık öpüşlerden  Gün doğunca ne oldu birden  O sabah kendi soğuğumuzdan  Kar yağdırdık güneşten  hep o korkuydu içimdeki  Ya sen de sen değilsen
Şu bizim dışa dönük gözümüz,  Bir daldan bir orman çıkaran  Usumuza her zaman.  Şu bizim bulup seçen gözümüz,  bir kuşu yüzlerce yapan.  Bir kanatla göğünü durmadan kımıldatan,  Bak çapak tutmuş sevgiyi çoğaltmaktan.. Şu bizim çok arayan gözümüz,  Baktığında karıştıran kendini.  Aldatılan, yadsınan, başımıza vurulan.  Bir yas çıkarır ortaya yaşamasından;  Suskun ve gizemli,  Küflü bir kitap gibi yazısı okunamayan
Gençliğin günden güne kalırken gerilerde  Bir yavru yaratırsan alsın diye yerini,  Dinçken can verirsen o körpe can ilerde  Senden göçen gençliğe varıp yaşatır seni.  Böyle sürecek akıl, güzellik ve başarı;  Yoksa cinnet, yaşlanmak, çürümek var yer altında:  Hiç kimse düşünmese gelecek kuşakları,  İnsanlık sona erip giderdi üç batında.  Dünya çoğalmak için doğmayanlarla dolu,  Kaknem, kakavan, kaba: kısırlıktan bitsinler;  Yaradan vermiş sana en iyiyi, en bolu,  Bu cömert aramağana cömertçe karşılık ver   Seni kendine mühür yapmış, bunu böyle bil:   Sen de eşler yap diye, ölüp git diye değil.
Yelkenler biçilecek, yelkenler dikilecek;  Dağlardan çektirilen, kalyonlar çekilecek;  Kerpetenlerle sûrun dişleri sökülecek! . Yürü; hâlâ ne diye oyunda, oynaştasın?  Fâtih'in İstanbul'u fethettiği yaştasın! . Sen de geçebilirsin yardan, anadan, serden  Senin de destanını okuyalım ezberden  Haberin yok gibidir taşıdığın değerden. Elde sensin, dilde sen; gönüldesin, baştasın  Fâtih'in İstanbul'u fethettiği yaştasın! . Yüzüne çarpmak gerek zamânenin fendini!  Göster: kabaran sular nasıl yıkar bendini!  Küçük görme, hor görme, delikanlım kendini! . Şu kırık âbideyi yükseltecek taştasın;  Fâtih'in İstanbul'u fethettiği yaştasın. Bu kitaplar Fâtih'tir, Selim'dir, Süleyman'dır;  Şu mihrab Sinânüddin, şu minâre Sinân'dır;  Haydi, artık uyuyan destanını uyandır! . Bilmem, neden gündelik işlerle telâştasın  Kızım, sen de Fâtihler doğuracak yaştasın! . Delikanlım! işaret aldığın gün atandan!  Yürüyeceksin! Millet yürüyecek arkandan!  Sana selâm getirdim Ulubatlı Hasan'dan! . Sen ki burçlara bayrak olacak kumaştasın;  Fâtih'in İstanbul'u fethettiği yaştasın! . Bırak, bozuk saatler yalan yanlış işlesin!  Çelebiler çekilip haremlerde kışlasın!  Yürü aslanım, fetih hazırlığı başlasın. Yürü, hâlâ ne diye kendinle savaştasın?  Fâtih'in İstanbul'u fethettiği yaştasın!
Sana duyduğum sevgi bir akşam  İhtiyar ölümleri gibi geçti kapımdan  Saksıda bir sardunya dalı gibi yalnız kaldım. Ne ağlamayı becerebilmişimdir doğrudan doğruya  Ne senin ugrunda ya da başka birinin  Bıçaklar çekip bıçaklar yemeyi. Ben belki de bilemedim sevmeyi...
Hava güneşliydi,ama ılık bir kan gibi yağıyordu  yağmur yine de...  İki büklüm olmuştuk,başımızın üzerinde incecik,  bembeyaz ve yorgun bir tülbent vardı...  Kimdin sen,annem miydin,sevgilim mi, o an tanıştığım birimiydin,  yoksa hepsi birden mi,bilmiyordum.  Bildiğim,hava güneşliydi,iki büklüm olmuştuk,  başımızın üzerinde  bembeyaz,sevinçli bir tülbent vardı ve bize  amansızca vuruyorlardı.  Yüzünde anlamlı bir korku ve çok sevdiğim bir  koku vardı...Çünkü bize vurdukça onlar,gerçek  kokumuz çıkıyordu ortaya ve bu koku bizi birbirimize  daha çok bağlıyordu...  Hava güneşliydi,ılık bir kan gibi yağıyordu yağmur  ve amansızca vuruyorlardı bize.  Bense bu anı çok uzun yıllar öncesinden hatırlar  gibiydim.  Zaten ben bu ülkede ne yaşadıysam onu uzun  yıllar öncesinden hissetmiş gibi yaşardım.  Ne yaşadıysam çok uzak yerlerden görür gibi  yaşardım.  Bana benzemeyenlere yakında buralardan gideceğimi  kanıtlamakla geçmişti ömrüm...  Hava güneşliydi,ama ılık bir kan gibi yağıyordu  yağmur yine de...  Ve onlar vurdukça bize alışkanlıklarımız çözülüyordu  böylelikle.  Küçümsediğimiz yollar açılıyordu önümüzde.  Çiçeklerin dudaklarındaki sıcak rüya korkularımızı  dolduruyordu...  Çünkü saf hiçbir şey yoktu bu dünyada.  Kötülükler bile terkederken bir kalbi geride buruk  bir üşüme bırakıyordu.  Zulüm bile saf değildi,bize vuranlar yitirdikleri  masala vuruyorlardı aslında...Hiç bilmedikleri sırlara,hissetmekten korktukları sevgilerine...  İnsan ancak kendi cesedine bu kadar acımasız  olurdu,  ve biz onların hiç yaşamadıkları masallarda,hiç  bilmedikleri sırlarıyla ve hissetmekten korktukları  sevgileriyle birlikte ölmüş cesetleriydik  aslında...  Çünkü saf hiçbir şey yoktu bu dünyada...  Bir ara yüzüne baktım,acıya dayanamayacak gibiydin,  aşk gibiydin,saf bir güzellik gibiydin,olmayacak  birşeydin.  Sonra geçti,gülmeye başladın,bana mutluluklar,  sonsuz mutluluklar diledin,sonra gözlerimden  öptün,şükür dedin,şükür bu hayat bizim değil,  bizim değil bu dünya...Bizim değil bu sınırları kayıp  cesetlerle dolu ülke...  Bize vuranlara hiçbir borcumuz yoktu artık,  çünkü ancak zulüm altındakiler barışabilirdi  cesetleriyle.  Kimdin sen,annem mi,sevgilim mi,o an tanıştığım  biri mi,yoksa hepsi birden mi,bilmiyordum...  Önce kendimle kucaklaştım,sonra senle,çünkü  kendini hiç bulamayan,kayıp insanların eseriydi  bu ülke,bu dünya,bu sınırları kayıp cesetlerle dolu  hayat...  Dışındaydık artık cam fanusun ve başındaydık  henüz fanusun içindeyken küçümsediğimiz yolların...  Kimsem kalmamıştı artık uzağımda.  Kimsem kalmamıştı artık kendisine benzemeyenlere  birgün mutlaka buralardan çıkıp gideceğini  kanıtlamaya çalışan...  Senden başka kimsem kalmamıştı...  Çünkü zulme borçluyduk bizi birbirimize bağlayan  gerçek kokumuzu...
Sevinin Düzeni ve Düzensizliği. Öğeleri sayacağım başlamak için  Sesini gözlerini ellerini dudaklarını. Yeryüzündeyim olur muydum yeryüzünde  Sen de olmasan  Bu ortamda yüzü dönük  Denize tatlı suya  Bu ortamda yalımım  Gözlerimizde biçimlendiği  Bu mutlu gözyaşlarının ortamı  Girdim içine  Erdemiyle ellerinin  Tadıyla dudaklarının  İlk insancıl davranış işte  Beliren bir çayır tıpkı  Susuşlarımız sözlerimiz  Uçup giden aydınlık  Yeniden gelen ışık  Tanyeri alacakaranlık güldürür bizi. İçinde bedenimizin  Çiçeklenir oluşur ne varsa  Samanlığında yaşantımın  Yatırdım yaşlı kemiklerimi  Tükettim orda.. PAUL ELUARD
Tek başına bir odada kalıyordun.  Odanın duvarları baştan başa camdı.  Baştan başa sımsıcak ruhtu... . Odanın ortasında çırılçıplaktın. Bir sandalyede oturuyordun.  Odan ılık, tanıdık, hiç kesilmeyen bir rüyanın ortasında salınıyordu.  Yüzünden dünyadaki bütün zamanlar geçiyordu.  Yüzündeki bütün zamanları özlüyordum...  Yüzünün bütün zamanlarının dışındaydım. . Odanda tek başınaydın, ama o büyüsünü, o derinliğini yaşamayı çok arzulasam da, yine de nerede olduğunu bilmediğim dünyaya senden gidiliyordu... Senin gözlerinden görülüyordu... Senin gözlerinden görülüyordu benim sonsuz düşüm... Sonsuz kayıplığım... Varlığımın bir parçası sana gitmiş, bir parçası bende kalmıştı. Varlığımın sende olan parçası seninle gerçek dünyaya, başka ruhlara, öteki hayatlara gidiyordu... . Beni içeri, odana, yanına almamıştın. . Varlığımın en sahici, en cesur, en erdemli yanı içerde, seninle kalmıştı, seninle gitmişti öteki hayatlara, başka ruhlara... . Böyle başlamıştı o büyük dışlanmam. . Ömrüm odanın kapısında, beni içeri çağırmanı beklemekle geçmişti... . Yaşamadım diyemem, yaşadım. . Sevgilerim oldu. Başarılar kazandım. Misafirler geldi evlerime... Çılgın, başıboş, şımarık, ihtiras dolu yaz akşamlarım oldu... Sevgi dolu mektupları aldım. Telgraflar, çağrılar... Yolculuklara çıktım. Beni karşılayanlara el salladım sevinçle, içim kamaşarak... İştahlıydım. Arzularım hiç dinmeyecek gibiydi... Doğum günlerimde pastamı keserken herkese ve kendime hak ettiğimizden daha çok şans diledim hep... . Ama yine de unutamazdım senin kapında bekletildiğimi, beni içeri almadığını, varlığımın en anlamlı, en sahici parçasının sende kaldığını, o ikiye bölünmüşlüğümün derin sızısını unutamazdım, bunun yıllarca süreceğini ve de hiç dinmeyeceğini... . Bazı geceler penceremi açar derin nefesler alırdım. Nefes alırken gücümü daha da artırsın, acılarımı bana unuttursun diye Tanrı’ya yaranmak geçerdi aklımdan. . Doğanın ayrılmaz bir parçasıydı odan. Odan doğadaki o en ağırbaşlı cinayetlerin ortasında sessizce beklerdi... Daha da ısınırdı sahipsiz ruhlardan yapılmış camları... O camları kırabilsem, sana dokunabilsem, kendimi sana inandırabilsem kainatın bütün şefkati, bütün sevgisi içime akacaktı, biliyorum... . Yaşarken hiç tatmadığım bu duygu elimi uzatsam dokunabileceğim kadar yakındı sanki. Ama neden bu kadar uzaktaydı, hiç anlayamıyordum... Bilmek çözer sanıyordum bu muammayı... Bu uzaklığa çalışırsam beni içeri alırsın diye düşünüyordum... . Çünkü yaşadığım şehirlerden en umutsuz durumlardan büyük vaatler, büyük sürprizler çıkarıyorlardı karşıma insanlar... Sanki insanlar o büyük kayboluşlarını unutturmak için bir arada yaşıyorlardı... . Ben de o insanlardan biriydim ve bir gün kapını açıp beni içeri alacağını, bir gün beni gerçekten seveceğini sanıyordum... . Bu yüzden dünyadaki hiçbir şey üzerinde dikkatimi yoğunlaştıramıyordum. Bu hayatta hiçbir şeyi tam yapamıyordum. Görenler kendimden intikam alıyorum sanıyorlardı... . Sonsuz bir ertelemeydi hayatım. . Aslında bu bir gecikmişlik değildi. Hayattan istifa etmek de değildi. Hem sen olmadan nereye gidebilirdim ki? Ben senden uzaklaştığımda gecikmiş olurdum her şeye, seni sevmekten vazgeçtiğimde intikam almış olurdum her şeyden, seni sevmekten vazgeçtiğimde intikam almış olurdum kendimden... . Uzağa, istediğim uzaklara gitme şansım ancak yanında olursam mümkündü. Çünkü ne zaman içime baksam yüzünden geçen bütün zamanları, bütün özleyişleri, yüzünden gerçek dünyaya açılan yolları, başka ve öteki hayatları görüyordum... Yüzünde varlığımın sende kalan parçasını görüyordum. Böyle zamanlarda yüzünde, acıyla gölgelense de bağışlayan bir gülümseme olurdu. Ve bu gülümseme senin beni bir gün içindeki varlığımla buluşturacağını hissettirdi... . İşte o zaman bu sürgün bitecekti... . İşte o zaman yaşadığım bütün endişeler, bu suçluluk, değersizlik duyguları, bu korkular, bu günaşırı intiharlar bitecekti... . Bunu bile bile yaşamak nedir bilir misin? ... . Geri döneceğini bile bile tanımadığın, sana hep yabancı yollara düşmek... . Karşına çıkan herkeste seni aramak... Seni hatırlattığı için birine âşık olduğunu sanmak... Sen olmadığını bile bile, bütün hayatını bu ilişkiye adamak için çırpınıp durmak... . Bunu bile bile yaşamak nedir bilir misin? ... . Düşünsene, ben seninle düşlerimi, heyecanlarımı, çocukluğumu, acılarımı aldattım... . Seni unuturum diye yaşamaya başladığım her aşkı, ben yine seninle aldattım... . Sen beni içine almadığından beri yıllardır ben seninle kendimi aldattım... . Bir tek seni sevdiğim doğruydu... Ve bu doğru yüzünden hayatım yalana battı... . Sen beni dışladığından beri beni sevenlere bir hayalet hediye ettin... . Tepeden tırnağa aşka, tepeden tırnağa özleme batmış bir hayalet... . Bu hayaletin içinde beni değil seni gördüler hep. Çoğu bu hayalete dayanamayıp çekip gitti... . Kimisi senin beni beklettiğin kapıda, beni bekledi. Seni beklemekten yorulur, onunla birlikte çekip giderim diye buralardan... . Ve ben en çok onların sevgisine inandım. En çok onlara derinden üzüldüm. Ve hep merak ettim, karşılıksız ve onca yıl bir hayaleti nasıl böylesine sevebildiler diye... Dünyanın iyi bir yer olduğuna ve yaşamak için çok sebep bulunduğuna bu insanların bir hayalete duydukları o akılalmaz, o sonsuz sevgileri yüzünden bir kez daha inandım... . Seni unutmak için başladığı her aşkı yine seninle aldatan bir hayalete... . Seninle kendini, bütün hayatını, düşlerini, çocukluğunu, yaşadığı bütün acıları aldatan bir hayalete... . Bir tek sana duyduğu sevgisi doğru olan, bu yüzden bütün hayatı büyük bir yalan olan hayalete...
Söylenenlere inanma  Ben sarhoş değilim korkma diyorum  Bir mum gibi tek başına karanlıklarda yanma  Uzaklardan çıkıp geldi aç kapıları artık  Odalara saklanma.. Ben sarhoş değilim, korkma, diyorum  Beni böyle ağlatan yüreğimdeki gamdır.  Başım gögsüme düşmüşse, sallanıyorsam  Yorgunluğumdandır.. Ben sarhoş değilim, korkma, diyorum  Bir varmış, bir yokmuş gibiyim sanki.  Suçluysam gel bağışla, utandır beni artık  Sensiz yapamıyorum inan ki.. Ben sarhoş değilim, korkma, diyorum  Dökemiyorsam eğer içimi bir bir  Konuşamıyorsam, susuyorsam, gidemiyorsam  Seni sevdiğim içindir.. Ben sarhoş değilim, korkma, diyorum  Beni böyle yapayalnız bırakıp kaçma  Ya gel tut ellerimden geceye karşı  Ya hiç kapıları açma  Beni böyle yapayalnız bırakıp kaçma  Ben sarhoş değilim, korkma, diyorum.
Gazel. Ağyâre nigâh etmediğin nâz sanırdım  Çok lutf imiş ol âşıka ben az sanırdım. Gamzen dili rüsvâ-yı cihân eyledi  Billâh ben ol âfeti hem-râz sanırdım. Seyr eylemesem âyînede aks-i cemâlin  Hüsn ile seni meh gibi mümtâz sanırdım. Ma'mûr idügin bilmez idim böyle harâbât  Mestâneleri hâne-ber-endâz sanırdım. Sihr etdiğini senden işitdim yine Nef'î  Yoksa sözünü hep senin i'câz sanırdım
Kemter kuluyum ALİ'nin ol şah-ı karemdir  HASAN başımın tacı,HÜSEYN gözümde nemdir  İmam ZEYNEL'ABA,BAKIR mihr-i hürremdir  'Ve salli ala seyyidina al-i Muhammed'. İmam CAFER-İ SADIK gibi bir dahi arifan  İmam MUSY-I KAZIM olmaya sultan  Cihan yüzünü görse değer o şah-ı Horasan  'Ve salli ala seyyidina al-i Muhammed'. İmam MUHAMMED TAKİ gözlerime ayni ziyadır  İmam NAKİ sayesi ol mürg-ü Hümadır  İmam Hasen-ül Askeri derdimize ayni şifadır  'Ve salli ala seyyidina al-i Muhammed'. MUHAMMED MEHDİ zuhur ede nihan kalmaya perde  Havariçler geçse gerek tig-ü teberde  Seyyit NESİMİ mehdin okur şam-u seherde  'Ve salli ala seyyidina al-i Muhammed'
Bu kapıdan kol ve kanat kırılmadan geçilmez;  Esten,dosttan,sevgiliden ayrılmadan geçilmez.  İçeride bir has oda,yeri samur döşeli;  Bu odadan gelsin diye çağrılmadan geçilmez.  Eti zehir,yağı zehir,balı zehir dünyada,  Butun fani lezzetlere darılmadan geçilmez.  Varlık niçin,yokluk nasıl,yasamak ne,top yekun?  Akli yele salıverip çıldırmadan geçilmez.  Kayalık boğazlarda yön arayan bir gemi;  Usta kaptan kılavuza varılmadan geçilmez.  Ne okudun,ne öğrendin,ne bildinse berhava;  Yer çökmeden,gök iki sak yarılmadan geçilmez.  Geçitlerin,kilitlerin yalnız Onda şifresi;  İşte,işte o eteğe sarılmadan geçilmez!
Ağzımın tadı yoksa, hasta gibiysem,  Boğazımda düğümleniyorsa lokma,  Buluttan nem kapıyorsam, vara yoga  Alınıyorsam, geçimsiz ve işkilli,  Yüzüm öfkeden karaya çalıyorsa,  Denize bile iştahsız bakıyorsam,  Hep bu boyu devrilesi bozuk düzen,  Bu darağacı süratli toplum
Derler ki, çakal da, köstebek de  aslanın susuzluğunu giderdiği  aynı ırmaktan su içer.. Ve kartal ve akbaba gagalarını  aynı leşe daldırırlar,  ölünün huzurunda  barış içinde, beraberce.. Tanrısal eliyle arzularımı dizginleyen,  ve onura ve gurura olan açlığımı  ve susuzluğumu arttıran sevgi.... İçimde güçlü ve değişmez olanın,  zayıf benliğimi baştan çıkaran  ekmeği yemesine,  şarabı içmesine  izin verme. Varsın aç kalayım,  ve yüreğim kavrulsun susuzluktan,  ve ölüp yok olayım;  yeter ki senin doldurmadığın bir bardağa  veya senin kutsamadığın bir kaseye uzanmasın elim.. 'Haberci' 1920
Dağılıp belkileri aramak öyle  Sonuçta belki şenlik belki yenik  İnsan olmak sorunu ilk  Büyük acılar bileşkesinde.. Hep kurtarmak baş tutku  Duyguları katı çarklardan  Korkusuz yaşamak hançer ucu  Şimdi yoluna ayna tutan.. Kurur savaşlar, haksızlıklar  Altı Kıta yürür el ele  Kurur şüphesiz kötülükler kökünden  Sevgi bayrak olursa evrene.. Yaklaşır arsız ve çabuk  Ölüm fırtınadır her an  Belirgin ve kesin  Tek tek başlarda esecek olan.. Yürek özgür yaşamak ister  Kimselere yüksünmeden, kızmadan  Buyurmaya açılan ağızlara bir tomurcuk  Barış çocuklarından.
Gazel. Ney kimi her dem ki bezm-i vaslunı yâd eylerem  Tâ nefes vardur kuru cismümde feryâd eylerem. Rûz-ı hicrândur sevin ey murg-ı rûhum kim bugün  Bu kafesden men seni elbette âzât eylerem. Vehm edüp tâ salmaya sen mâha mihrin hîç kim  Kime yetsem cevr ü zulmünden ana dâd eylerem. Kan yaşum kılmaz vefâ giryân gözüm isrâfına  Munca kim her dem ciger kanından imdâd eylerem. İncimen her nice kim ağyâr bî-dâd eylese  Yâr cevri içün gönül bî-dâda mu'tâd eylerem. Bilmişem bulman visâlin lîk bu ümmîd ile  Gâh gâh öz hâtır-ı nâ-şâdumı şâd eylerem. Levh-i âlemden yudum eşk ile Mecnûn adını  Ey Fuzûlî men dahi âlemde bir ad eylerem
Biz böyle olacak adam değildik Ahmet abi  Bu değildi hayattan beklediğimiz  Ne hayallerimiz vardı seninsle  Gel gör ki beş para etmedi ümitlerimiz. Yıldırımlar düştü güvendiğimiz dağlara  Hep boş çıktı sarıldığımız eller  Hep taş çıktı inandığımız kalpler  Kaç kez sırtından vuruldu hayallerimiz  Kaç kez yıkılıp kaldık köşe başlarında  Kaç kez delik deşik oldu yüreğimiz  Görüyorsun ya Ahmet Abi  Görüyorsun ya  Bozuk para gibi harcandı gençliğimiz.. Kimbilir nerede senin o liseli  Kimbilir nerede benim o üniversiteli  Birimiz doktor olacaktık birimiz mühendis  Gel gör ki beş para etmedi ümitlerimiz. Oku adam ol derdin bana hatırlar mısn?  Oysa daha okumadan elimden aldılar kitaplarımı  Sayfa sayfa yırttılar umutlarımı...  İşte bu yüzden hala ıpıslak bakışlarım  İşte bu yüzden hala yumruk yumruk ellerim  İşte bu yüzden hep böyle çatıktır kaşlarım  Adam olamadımsa  Kendini adam sananlar utansın be Ahmet Abi!  Kendini adam sananlar utansın.... Bak bir türlü bitmedi hayat kavgamız  Hep başka bahara kaldı sevdamız  Kim vurduya gitti yarınlarımız  Yalan mı be Ahmet Abi? ..  Yalan mı be? ... Sınırı olmayan bir dünya yok mu?  Kavgasız savaşsız bir hayat yok mu?  insanca yaşamak bu bize çok mu?  Konuşsana be Ahmet Abi..  Konuşsana be.... Elveda aşklara  Elveda yıllara  Bu nankör hayata  Yenildik be Ahmet Abi  Yenildik be.... İnsanın insanı ezdiği bu yerde  Bak bir ömür harcadık  Ve harcandık be Ahmet Abi  Harcandık be! ..  Ah Ahmet Abi ahh..
Yatıyor.yüz hatları sert yastıkta  solgun ve yadsır gibi durmakta,  dünya ve dünya üstüne tüm bilinen  onun duyularından koparak  ilgisiz yıla tekrar çekildiğinden.. Bilmiyorlardı onu yaşarken görenler  bütün bunlarla arasında nice birlik var;  evet, bu derinlikler, bu çimenler  ve bu sular y ü z ü y d ü onun, bunlar.. Ah evet, onun yüzüydü bütün uzaklar da  onu hala isteyen, onu hala arayan;  maskesiyse, ürküp can çekişen orda,  narin ve açık, yarılan beir meyve sanki  havada çürüyüp duran.
Hayatın merdivenleri  yüksek ve dardı çoğu zaman  Kendinizi her salışınızda  biraz daha aşağı iner  Ve dibe hızla yaklaşırdınız  İnmek çıkmaktan daha kolay olurdu  Tıpkı yaşlanmanın  genç kalmaktan kolay olduğu gibi  Belki de hayat merdiven çıkmaktan  ve merdiven inmekten ibaretti  Bir yaşa kadar  Büyük bir yaşam savaşıyla çıktığımız  merdivenler bir yaştan sonra iniş oluverir  Ve sizi ömrün bittiği yere yönlerdirirdi. Son nefeste yanında olmak istediğimiz  Belki ana belki evlat, belki de yardı  Daha yapacağım çok şey vardı belki yarın  Ama her şey buraya kadardı  Ve ömür denilen şey deli gönüle dardı  Seçme şansımız olsa seçerdik elbet  Çünkü ölümün bile güzeli vardı.
...Beni yiğitler götürür  Katlarına  Sevda ile varılan  Yiğitler ki,  Dilerini tükürmüş  Yiğitler ki,  Hâyaları burulan.. Yanyana, upuzun,  Boylu boyuca  Tepeden tırnağa kan.  Yiğitler ki,  Herbiri bir parça vatan.  Gözlerinde  Bir küfür kasırgası  Ana-avrat  Ah ulan...
Bu gece  ben giderim resmim kalır,  belli ki bir hevesim kalır,  gözüm arkada kalmaz,. Seni göresim kalır..  Sesim kalmaz,  sözüm kalmaz,  yarım kalır bir öykücük,  bozulmuş bir tılsım kalır.  Güze ulaşır vakit  kurur dallar,  ayaz kalır…  Gece çöker baykuş öter,  yaşanmamış bir yaz kalır.  Söner içimdeki yangın,  direnen kımıl, göğ ekinler,  açar güneş,  mevsim ilkbahara döner,  yemyeşil bir tınaz kalır.  Alacak renkler susar,  ortada tek “beyaz” kalır.  Çürür düzen zulüm biter,  kar altında gülüm biter,  vakit ulaşır yolum biter,  bir de yasak? adım? kalır.  Toplatılır yazılarım,  yakılır dizelerim,  kurutulur gözlerim,  geride genç ölüm kalır.. 1990
Severim ben seni candan içeri,  Yolum ötmez bu erkandan içeri.. Nereye bakar isem dopdolusun,  Seni kanda koyam benden içeri! . O bir dilberdürür yoktur nişanı  Nişan olur mu nişandan içeri.. Beni benden sorman, bende değülüven,  Suretim boş yürür dondan içeri.. Beni benden alana ermez elim,  Kadem kim basa sultandan içeri.. Tecelliden nasib erdi kimine,  Kiminin maksudu bundan içeri.. Kime didar gönülden şule değse  Onun şulesi var, günden içeri.. Senin aşkın beni benden alıptır,  Ne şirin dert bu; dermandan içeri.. Şeriat, tarikat yoldur varana,  Hakikat, marifet, andan içeri.. Süleyman kuş dilin bilir dediler  Süleyman var Süleyman'dan içeri.. Unuttum, din-diyanet kaldı benden.  Bu ne mezhepdürür, dinden içeri.. Dinin terkedenin küfürdür işi,  Bu ne küfürdür, imandan içeri.. Geçer iken, Yunus, şeş oldu dosta,  Ki kaldı kapıda andan içeri...
gün biterdi gözuçlarımda saçlarının şiddetine sokulurdum  gözlerine karşılık vermeye gelirdim ardımda şehirler bırakarak  eline hangi çiçeği alsan suyun hükmü kırılırdı, duyardım  hangi şekilde bıraksan da gövdeni uykusuz kalırdım.  adını ağzımda köz tutar gibi tutardım, ölüm  harfi harfine çınlardı akşamları alışırdım  alışırdım köpüklerini bir türlü anlatamayacağım denize,  hüzün ceketimin iç cebinde bir tütün yaprağı gibi  dalardı yüreğime öyle hafif öyle derin, hayat  yolculuklar sonrası sabun gibi azalırdı sanki, sen. ey bukleli saçlarında şairliğim ölen kız, kahrım  seninle kuleleri gençliğim olan o kente gidilmez mi? . artık gözkapaklarımda zorlanan gözyaşlarını  anlatmayacağım sana  anlatmayacağım artık ağzmla kardığım papatyanın  her gün caddelerde üstüne basarak geçtiim ıssızlığımı  bir şeylerin kayıp gitmesini ellerimin arasından, umulmaz bir şekilde  soluk soluğa duyuyorum gırtlağıma yüklenen bu şarkıyı,  venasıl horlanıp geçildikse ölü gülüşlerle yıllar boyu  çocukken bir şarkısı söyler gibi ağlamanın sevinci  ağlamak istiyorum yeniden uçarı kitapları okuyarak  ellerime dikenler batsın istiyorum dizlerimin kanamasını. yeniden ağlamak istiyorum sesimin bütün hazinelerine dokunarak  ve sonra dağların gerisinde duruyorum, rüzgarın savurduğu derin  kalbimin görkemini bağırmak istiyorum şakıyan bir kuş gibi  benimle ölür müsün? sevgilim sevgilim.. (Aralık 1982)
Zeus bir gün seslendi insanlara göklerden;  'Dünyayı size verdim, alın mülkünüz olsun!  Bu sonsuz armağanı bölüşüverin hemen,  Ama kardeşçe yapın, herkes hakkını alsın! '. Eli ayağı tutan herkes geldi üşüştü,  Harıl harıl işlere sarıldı genç, ihtiyar,  Ekin dolu tarlalar hep çiftçilere düştü,  Elde silah avcılar ormanlara daldılar.. Tüccar ambarlarını doldurdu tıka basa,  Altın gibi şarabı rahipler seçti hemen,  Yolları tutan kral çıkararak bir yasa,  Dedi: 'Ben de onda bir alacağım her şeyden.'. Bu paylaşma bittikten çok sonra bir gün şair,  Uzak uzak ellerden gelip dünyaya vardı;  Yeryüzünde nimetler çoktan bitmişti bir bir,  Gördü ki, her nesnenin bir de sahibi vardı.. 'Herkese bol bol nimet dağıtırken ey ilah,  Unuttun mu en sadık oğlunun hissesini? '  Diye şikayet etti, haykırdı: 'eyvah eyvah'  Tahtına yüz sürerek, yükselterek sesini. . Tanrı dedi: 'Hayeller aleminde gezersen,  Bana söz söylemeye hakkın olmaz evladım!  Sen acaba neredeydin dünya paylaşılırken? '  Şair dedi: 'O zaman ben senin yanındaydım.. Seyrediyordu gözüm yüzünü hayran hayran,  Duyuyordu kulağım göklerin ahengini,  Coşup sarhoş olmuştum ışığınla o zaman,  Dünya nimetlerini kaçırdım, affet beni! '. Zeus dedi: 'Ne yapsak, bu dünyayı verdim ben,  Benim malım değildir şehirler kırlar artık;  Ama gökte benimle yaşamak ister isen,  Her gelişte cennetin kapısı sana açık.'
Bir yürüyüş eylediler sabahtan  Ilgıt ılgıt kan gider loy loy!  Dayan dizlerim dayan!  Ağla gözlerim ağla!  Namlu puşt olmuş, atayağı puşt.  Yine düşman elindeydi vatan. Bir oğul çıktı Malatya'dan:  Anası Yılmaz çağırırdı  Haram süt emmemişti anadan.  Ve Beyazıt derler bir büyük alan. Düşman sarmıştı sağı solu  Düşman çok, cephane yoktu.  Yetişmemişti daha Cemal Paşa kolu  Amandı el aman! . Tank paletleriydi alanda dönen  Kusan namlularda, kalleş ölümcül  Ve vuran ve kıran ve haykıran  Malatyalı şöyle baktı bir  Ana baba günüydü herhal  Her yönde toz duman! . Vay anam vay!  Bu belalı başınan  Kime ne diyem  Kime ne diyem  Nerelere gidem  Ya derdime derman  Ya katlime ferman! . Başı daralınca Yılmaz'ın  Baktı atacak taşı yoktu  Baktı eli durmuş, ayağı durmuştu  Vurulmuştu.  Çıkardı yüreğini kan içinde  Çarptı kötünün kafasına  Hay bu nasıl devran? . 28  Nisandı  Yavri  Hey!  Ham  Meyveyi  Kopardılar  Dalından.. (Mayıs 1960)
Çocukluğum çıraklıkta geçti, kir-pas içinde  Gençliğim korsan yürüyüşlerde, mitinglerde  Hapse erken düştüm.. copla erken tanıştım  Küçük voltalardan bıktım, usandım  Şimdi uçsuz bucaksız ovalarda  Adımlarımı saymadan, geriye dönüp bakmadan  Usanmadan, bıkmadan  Deli taylar gibi koşmak istiyorum!  Ve görüyorsunki aşkı beceremiyorum  Beni kendi halime bırak yavrucuğum  Ben yolumu nasıl olsa bulurum.... Upuzun çayırlarda yalınayak koşmak istiyorum  Saçlarım rüzgara konuk..yüzüm dağlara dönük  Göğsümün çeperini ölümle sınayan esaret  Ve yüreğimi yararcasına zorlayan cesaret  Kıyasıya vuruşsun istiyorum!  Koşmak.. koşmak istiyorum sevgilim  Dönemezsem affet... Firari gecelerin uzmanı olmuşum  Bütün istasyonlarda afişim durur  Beni bir çocuk bile bulur!  Dokunma bana çıldırırsın  Dokunma bana sende ellerin tutuşur! . Koşmak istiyorum  Eksozların, molozların, yağmaların kıyısından  Onca insafsızlıkların, onca haksızlıkların  Manzarasızlıkların, parasızlıkların  Allahsızlıkların kıyısından  Kimseye ve hiçbirşeye değmeden  Ciğerlerimi yok edercesine koşmak istiyorum! . Koşmak istiyorum  Şiirimin ve yumruğumun namusuyla  Kavgaya karışmadan, tutuklanmadan ve küfür etmeden  Kafamı kırarcasına koşmak istiyorum! . Avucunu son bir defa, ağlamadan tutmak istiyorum  Gözlerim yüzüne küskün, sazım sevgine suskun..  Saati ayrılığa krmuşum olmaz teslimiyet  ziyan aklımı senle bozmuşum, içerim felaket! .  Kurşunlara geleyim istiyorum  Ölmek..ölmek istiyorum sevgilim  Sağ kalırsam affet. Firari acıların uzmanı olmuşum  Bütün telsizlerde adım okunur  Beni bir korkak bile vurur! .  Dokunma bana fişlenirsin  Dokunma bana, sende yanarsın
Güneş yok,  gökyüzü tozuyor biraz, bu sabah  ve işte şu saatte yağmur  saçlardan süzülüyor.. El, görünen bir sevgiyle tutuyor bir eli  ve diyor ki, İsa  kendi çarmıhını sırtında taşıyan, marangoz muydu,  yoksa bir marangozun oğlu mu? . Zamanın başladığı günlere kadar gitsem, yaşamak  yine de çok kısa, diyor;  ve körüm ben, karanlıktan korkan  ağzının yarısıyla gülen bir kuşum.. Ve gülüyor ağzının yarısıyla.
Bir yürekki yanmaz yürek denir mi ona  Sevmek haram yüreğinde ateş olmayana  Bir gününü sevgisiz geçirdinse yazık  En boş geçen günün o gündür inan bana
Seni sevdim, seni birdenbire değil usul usul sevdim  'Uyandım bir sabah' gibi değil, öyle değil  Nasıl yürür özsu dal uçlarına  Ve günışığı sislerden düşsel ovalara. Susuzdu, suya değdi dudaklarım seni sevdim  Mevsim kirazlardan eriklerden geçti yaza döndü  Yitik ceren arayı arayı anasını buldu  Adın ölmezlendi bir ağız da benden geçerek  Soludum, üfledim,yaprak pırpırlandı Ağustos dindi  Seni sevdim, sevgilerim senden geçerek bütünlendi. Seni sevdim, küçük yuvarlak adamlar  Ve onların yoğun boyunlu kadınları  Düz gitmeden önce ülkeyi bir baştan bir başa  Yalana yaslanmış bir çeşit erk kurulmadan önce  Köprüler ve yollar tahviller senetler hükmünde  Dışa açılmadan önce içe açılmadan önce kapanmadan önce  Nehirlerimiz ve dağlarımız ve başka başka nelerimiz  Senet senet satılmadan önce  Şirketler vakıflar ocaklar kutsal kılınıp  Tanrı parsellenip kapatılmadan önce  Seni sevdim. Artık tek mümkünüm sensin
Modan yaylasına eşkin almadan   Maktela üzerinde sağımız   Karbeyaz Çermik Dağları   Solumuz kan kırmızısı Fırat'tır   Dört mevsim yeşildir orman   Ve toprak çetin   Baharları aşiretler iner Dersim üstünden   Sürü otlatır.   Odunda   Kömürde   Pamukta   Gönlü bir akarsu gibi alıp götüren   Irzdan ve ekmekten yana   Bir kara sevdadır   Yeşil murattır   Ve bundan ötürü tutmuş dağları   Ve almış yürümüş sulardan öte   Kıl çadırlarda maceramız   Yasak bundan böyle zulüm;   Ve öşür   Ve haraç   Ve angarya   Ve katil   Ve şirkat   Ve talan   Ve küfür kıza kısrağa   Yasaktır, emreder Dağlar Paşası   Elinde, affetmez Fransız üçlüsü.... Gayrı malumunuz olsun halım   Hayrola encam   Malum ola   Ayan beyan   Dosta ve düşmana serencam. Önce şeyhulislam fetva buyurur   Katlim dört mezhepte vacip görülür   Sonra saray ferman eyler   Ve kaltak vurulur ordugahlarda   Dar vakit yetiştin tatar ağası   Bir elimde kana batmış hamaylim   Bir elim derman eyler   Dostooo   Buncasına kavga demezem   Kızanlar idman eyler   Hele sarılmasın dört bir yanımız   Tamam cümle dağlar mevzi almıştır   Ve yatmış pusuya patikalar. Salavat getirir dağ dağ taburlar   Narlı bahçe üzre kanlı bir akşam   Gelen elçi değil   Azrail olsun   Anam avradım olsun kaçarsam.
Seni, anlatabilmek seni.  İyi çocuklara, kahramanlara,  Seni, anlatabilmek seni,  Namussuza, haldan bilmez,  Kahpe yalana.. Ard-arda kaç zemheri,  Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu.  Dışarda gürül-gürül akan bir dünya...  Bir ben uyumadım,  Kaç leylim bahar,  Hasretinden prangalar eskittim.  Saçlarına kan gülleri takayım,  Bir o yana,  Bir bu yana.... Seni bağırabilsem seni,  Dipsiz kuyulara,  Akan yıldıza.  Bir kibrit çöpüne varana,  Okyanusun en ıssız dalgasına  Düşmüş bir kibrit çöpüne.. Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin,  Yitirmiş öpücükleri,  Payı yok, apansız inen akşamdan,  Bir kadeh, bir cigara, dalıp gidene,  Seni, anlatabilsem seni...  Yokluğun, cehennemin öbür adıdır  Üşüyorum, kapama gözlerini...
Biliyorum sana giden yollar kapalı  Üstelik sen de hiç bir zaman sevmedin beni. Ne kadar yakından ve arada uçurum;  İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi. Uyandım uyandım, hep seni düşündüm  Yalnız seni, yalnız senin gözlerini. Sen Bayan Nihayet, sen ölümüm kalımım  Ben artık adam olmam bu derde düşeli. Şimdilerde bir köpek gibi koşuyorum ordan oraya  Yoksa gururlu bir kişiyim aslında, inan ki. Anımsamıyorum yarı dolu bir bardaktan su içtiğimi  Ve içim götürmez kenarından kesilmiş ekmeği. Kaç kez sana uzaktan baktım 5.45 vapurunda;  Hangi şarkıyı duysam, bizimçin söylenmiş sanki. Tek yanlı aşk kişiyi nasıl aptallaştırıyor  Nasıl unutmuşum senin bir başkasını sevdiğini. Çocukça ve seni üzen girişimlerim oldu;  Bağışla bir daha tekrarlanmaz hiçbiri. Rastlaşmamak için elimden geleni yaparım  Bu böyle pek de kolay değil gerçi…. Alışırım seni yalnız düşlerde okşamaya;  Bunun verdiği mutluluk da az değil ki. Çıkar giderim bu kentten daha olmazsa,  Sensizliğin bir adı olur, bir anlamı olur belki. İnan belli etmem, seni hiç rahatsız etmem,  Son isteğimi de söyleyebilirim şimdi:. Bir geceyarısı yazıyorum bu mektubu  Yalvarırım onu okuma çarşamba günleri
Uzun sulardan tirenler aklkıyor  Islak bir istasyona iniyorum akşamları  Adım başında bir gaz`te ölüsü  Bozuk bir şemsiye gibi kapanıyor gün  Ve bir kapı açılıyor  Senin iki kanatlı kapın. Ne benim yalanlarım ne de bu haftalarca yağmur  Kimseler yıkayamaz ellerinin beyazlığını
Seninle zamanların en ölmezini yaşamıştık  En büyük çemberini çizmiştik mutluluğun  En geniş açılarına aşkı taşımıştık beraberce  Hatırlar mısın? . Yağmurlar yağdırmıştık en kurak mevsimlerde  Boy boy umutlar yeşertmiştik içimizde  O ne özlemlerdi gizlediğimiz  Hatırlar mısın? . Bir şarkımız vardı ki en içlisiydi şarkıların  Şiirlerim vardı sana okurdum mısra mısra  Ve sonra göz göze gelirdik uzun uzun  Hatırlar mısın? . Sen bensiz ben sensiz az mı ağladık  Az mı kaçtık gölgesinden ayrılığım?  Tanrıya kaç geceler avuç açtık  Hatırlar mısın? . Ve neden sonra sarardı yaprakları mutluluğun  Ve neden bir bir kuruttuk umutları, özlemleri?  Oysa bir ağaçtık dal dal çiçek açan, meyve veren  Hatırlar mısın? . Öyle ya bir kara tren ayırmaya yetti bizi  Bir mendil bile sallayamadım ardından  Öylece yalnız, öylece sensiz kaldım  Hatırlar mısın? . Şimdi boş vagonlarda arıyorum seni  Anıları yaşıyorum yeni baştan  Elimde değil seni hatırlıyorum  bilmem ki sen de beni  Hatırlar mısın?
Karda izler bırakıyorum avcılar peşime düşsün  Bir uçurum kıyısında vursunlar beni ki dünya  Uğuldayıp duran bir uçurum değil miydi zaten. Karda izler bırakıyorum avcılar peşime düşsün. Adımı yazıyorum kar üstüne ve ıslığını çığlık  Gibi incelterek yetişiyor ardımdaki tipi bana  Siliyor adımı bir dal kırarak çam ormanından. Geçmişim kar sessizliğiyle özetleniyor artık  Anılarım buz tutmuştur aşklarım kar yangını  Ömrüm parmak uçlarımda eriyen bir kar tanesi. Karda izler bırakıyorum avcılar peşime düşsün. Kar yağıyorken milyon bekerel hüzün yağıyordur  Derim ki kar ve hüzün bir aşkın seyir defteridir  Yolculuklar ve ayrılıklarla anlatılabilir ancak. Karda izler bırakıyorum avcılar peşime düşsün  Bir uçurum kıyısında vursunlar beni, vursunlar  Bir kahkahayla çekip giderim karlı ovalardan. Şairler vurulmalıdır, hayat yakışmıyor onlara
Toy, düğün kumaş oldu, ölçüldü biçildi.  Toy, düğün elbise oldu uzun boya.  Toylar, düğünler tam bizim için,  toyumuz, düğünümüz kutlu olsun dünyaya.. Şekere eş oldu dudu kuşu,  zühre eş oldu aya.  Toylar, düğünler tam bizim için,  toyumuz, düğünümüz kutlu olsun dünyaya.. Bugün hayat öylesine rahat.  Bugün yürekler öylesine ferah.  Bugün insanlar öylesine kardeş.  Toylar, düğünler tam bizim için,  toyumuz, düğünümüz kutlu olsun dünyaya.. Ey şehrimizi aydınlatan sultan,  güvey oluyorsun bir güzele bu gece.  Ne de güzel yürüyorsun mahallemizde salına salına,  ne de güzel akıyorsun deremize çağlaya çağlaya,  ey bizi unutmayan, bizi arayan dost,  ey bizim suyumuz, ırmağımız.  Toylar, düğünler tam bizim için,  toyumuz, düğünümüz kutlu olsun dünyaya.. Dostlarım, gün bugün,  oynayın, raksedin, dönün.  Bir bölük halk deniz gibi köpürüyor,  bir bölük halk dalga dalga secdede.  Bir bölük halk kılıç gibi savaşıyor,  bir bölük halk kanımızı içmede.  İşte girdi gerdeğe nergisle gül,  işte astım davulumu boynuma.. Toylar, düğünler tam bizim için,  toyumuz, düğünümüz kutlu olsun dünyaya.
Gümüşüm ve aynen. Yok önyargılarım.  Ne görürsem ben, yutarım aniden.  Tam olduğu gibi, sevgiyle ve nefretle puslanmamış  Zalim değilim ben, doğrusözlü yalnız —  Küçük tanrının gözü, dort-köşeli.  Çoğu zaman zıt duvarda düşünceye dalarım.  O pembedir, çillerle. Ona o kadar uzun süre baktım  Sanırım bir parçasıdır kalbimin. Fakat o titreşir.  Yüzler ve karanlık ayırır bizi yeniden ve yeniden.. Şimdi bir gölüm ben. Bir kadın eğilir üzerime.  Erişebilecek yerlerimi araştırarak o gerçekten nedir diye.  Sonra o yalancılara döner o kadın, mumlara ya da aya.  Arkasını görürüm onun, ve onu içtenlikle yansıtırım  O bana gözyaşlarıyla ve ellerden bir koşuşmayla karşılık verir.  Ben önemliyim ona. O gelir ve gider.  Onun yüzüdür her sabah karanlığın yerine geçen.  İçimde genç bir kızı boğdu o benim. ve içimde yaşlı bir kadın  Yükselir ona doğru, berbat bir balık gibi, günbe gün.
Ve güneş yasak  Duvarlar vardır  Ve korkunçtur yalnızlığı ranzaların  Sen yatağında yanüstü düşmüşsün  Dudaklarında dost cıgaran  Kaysılar belki bu gece çiçek açacaktır  Çalmış kışlaların yat boruları  Kalmışsın en güzel kavgaların haricinde  Kalbin, Zonguldak'ta çökmüş bir kuyu  Kafan, sokak çarpışmasıdır Çin'de
istediğim yağmur hazır mı bakalım  yerlerine konuldu mu soğuk katiller  karanlığı ya gevşek dokudularsa  öldürüleceğimden emin olmalıyım. şimşekler gecikti herhalde unutulmuş  acı yeşil keseceklerdi birden yolumu  hani viraj ıslıklarıyla hain otomobiller  sarı sarı göz kırpan trafik ışığı. yeryüzünde çok fazla bir yalnızlığım  başka yalnızlıklara hak tanımayan  biliyorum kuralları bozduğumu  yerimi uysal birine bırakmalıyım
Bakıp o şûh ile nâz û niyâza meşk ederiz  Gülün tebessümüne bülbülün terânesine. Bir şeker hândeyle bezm-i şevkâ câm ettin beni  Nîm sun peymâneyi sâkî tamam ettin beni. Ayağın sakınarak basma aman sultânım  Dökülen mey kırılan şişe-î rîndân olsun. Yetmez mi sana bister ü bâlin kucağım  Serd oldu hava çıkma koyundan kuzucağım. Pek istedi efendimi iydin üçüncü gün  Lütfeyle gel Nedimi'ne kurbânın olduğum. Ben dedikçe böyle kim kıldı Nedîm'i nâ-tüvân  Gösterir engüşt ile meclisdeki minâ seni. Leblerin mecrûh olur dendân-ı sîn-i bûseden  Lâlin öpdürtmek bu haletle mûhal olmuş sana. Yok bu şehr içre senin vasfettiğin dilber Nedim  Bir perî-sûret görünmüş bir hayal olmuş sana. Düşmen ne denlü sahd ise de şâd ol ey Nedim  Seng üzre gösterir zer-î kâmil ayarını. Ey Nedim ey bülbül-ü şeydâ niçin böyle hâmûşsun  Sende evvel çok nevâlar güft ü gûlar var idi
keklik serer palazını tenha kayalıklara   uçurur korkusunu  kara diken savurur tohumunu   kurtulur korkusundan  orda bir dağ  orda bir taş   bir pınar  dağ ardında  taş ardında  pınarlı bir kara mavzer   bıyıkları kartallıda   başı yağlıklı   durur dimdik   bakar dimdik   bakar barışlı   bir güvercin pır pır eder ucunda namlusunun   'tutam yar elinden tutam   çıkam dağlara dağlara! '   koçero hep   durur orda   dağlarda. ben türkçe anlatamam  o Kürtçe anlatamaz   Farsça çıkmaz doruklara  koçero hep   durur orda   dağlarda. ey elleri mis kokulu sabunlarla kurtulan beyler  şimdi siz   içebilir misiniz kendi sıcak kanınızı altun taslarda   geçirebilir misiniz şu yağlı ipi   kendi güzel ellerinizle   o güzel boynunuza  ve şakıyormuşçasına kafeste kanaryanız  bakıp bakıp zindanlı akşamlara   yudumlayabilir misiniz soğutulmuş içkinizi? . dolaşıyor akşam yelinin büyücü parmakları   Çankaya’nın genç irisi kavaklarının gümüşlü yapraklarında  önce yaprak  sonra dal  sonra dallar ipil ipil  küme küme kavakları Çankaya sırtlarının   çalar gibi bir gizli piyanoda   sonsuzluğun şarkısını  ve saksıda soluk alan belki de bir camgüzeli   bir fesleğen   bir kaktüs   tutuşurken ormanlar oylum oylum   savrulurken kül ve kerpiç   rüzgarda!  ey elleri mis kokulu sabunlarla kurtulan beyler  almış kanlı gömleğini nere gider bu türkü  sarınmış kıl şalvara   nerden gelir bu ağıt? . yığdım kitapları dağ dağ   çağırdım nemrutu karanlığıma  bir kucak yeşil yoncayla geldi nemrut   öptü ıslak gözlerini aç öküzümün. gocunmayın güzel beyler   hanımlar  alınıp incinmeyin  silah silah çatmayın o güzel kaşlarınızı   imdatlara saldırmayın   basmayın düğmelere   yürekleri hoplatmayın   güzel beyler   hanımlar  zor ve çetin bir ağıttır koçero  bir gelin ağlar onu   ben ağlayamam  bıyıkları çengel çengel   bir kardaş ağlar  acılı bir bacı ağlar  bağrı yanık bir ana   ben ağlıyamam!  ince bir ay batar gider karadağın ardında  dolanır kerpiç damı ince bir rüzgar  irkiltir bir gece kuşu   osmanlı karakollarının duvarlarını  bir elinde kanlı mendil  bir elinde kara mavzer  kimse bilmez nerde nasıl   taptaze bir   sımsıcak bir   gencecik bir ölüdür o   bir selamdır sımsıcak   varamamış dostuna   varamamış koçero  'leb-i derya' şu saltanat  şu konaklar şu saraylar şu köşkler  bu bereket bu bolluk   bu çılgınca hovardalık  gocunmayın güzel beyler   hanımlar   alınıp incinmeyin!  kırk bin köyden birer kişi   göçüyor kırk bin kişi  kırk bin köyden onar kişi   göçüyor yarım milyon  ya ellişer yüzer kişi?  göçüyor milyon milyon   vatanda vatan   güzel beyler   hanımlar  kusuyor bütün köyler insanlarını  kusuyor kasabalar  baştanbaşa bütün ülke   kusuyor insanını!  bu eziklik  bu hırçınlık   güzel beyler   hanımlar   bu sınırsız tedirginlik   acaba nerede biter?   nasıl başlar acaba   şenlikli günleri bu toprakların? . bulacak bir gün elbet   yatağını bu nehir  durulup dinginleşecek   birgün elbet bu nehir  ve çocuklar oynaşacak mutlu çocuklar   anacan sularında bu mutlu nehrin! . koçero bir dağ çekirgesinin gecede irkilmesidir  bir belirsiz karanlıktan   bir belirsiz karanlığa   irkilip uçmasıdır   bir dağ çekirgesinin  bir kurdun kaçmasıdır kendi karaltısından  yamaçtan bir taşın yuvarlanması  bir pınarın durup durup akması  bir çift gözün karanlığa bakması  şimşeklerin uzak uzak çakmasıdır dağlarda   bir mavzerin yanlışlıkla patlamasıdır  bir geyiktir koçero  sekerken taştan taşa kırılmış bilekleri   tırnakları kekik nane ve menekşe kokulu   tırnakları rüzgarlı   suçsuz bir geyik  avcılar yakalarsa mezedir eti   köpekler kovalarsa diş kirasıdır  bir okul piyesidir koçero   açış konuşmalıdır ve halaylı türkülüdür   müsamere derler adına oralarda   kaymakamlı savcılı ve çavuşludur   biletlidir ve yoksullar yararınadır   festivaldir sosyetede   modada son buluşlar   en taze ilişkiler   gürültülü boşanmalar   gürültülü birleşmeler  hele bir de balesi ve operası  'ey vatan' aryası bir de   saygıdeğer prensesin saygıdeğer oynaşının  ardından telli sazlar  ardından yaylı sazlar  ardından vurmalılar  çekmeliler ve üfürmeliler  ardından 'kuğu gölü' ardından 'fındık kıran'  hemencecik candarmalar   ve ardından 'haydutlar'ı siller'in   köroğlu'nun narası:   'yine de hey hey! '  ve ardından   çocukları gülmekten kırıp geçiren   çağdaş banka reklamları!  candarmalar geçirince kelepçeyi zinciri   bileklerine karıncanın  poz verince bir fukara karınca   en komprador basın aynalarına   aşka gelir kompütürler   aşka gelir telefonlar telsizler   ve doyum noktasına   sosyete ninni!  o zaman işte çelenk  o zaman işte tören  alkış   bando   ve rap rap  donanır bayraklarla bankalar sigortalar   ve uygunsuz işyerleri bilcümle  ve kadehler   kadehler ki ses verir yıldızlardan! . gocunmayın güzel beyler   hanımlar   alınıp incinmeyin!  koçero bir oyundur   yazılır   yazılır   bitmez  koçero bir oyundur   oynanır   oynanır   bitmez  vurur onu jandarma  vurur onu candarma  durmadan vurur   ama o bitmez   o hep durur öyle orda   bıyıkları kartallıda   göğsü çapraz fişeklikli   gözleri beş yaşında   kolları nuh nebi'den   bir elinde kanlı mendil   bir elinde kara mavzer   pır pır eder bir güvercin   ucunda namlusunun   o hep öyle durur orda   taş ardında   rüzgarda! . muhtara sorarsanız   bizim serseri veli  marabaya sorarsanız   işini bilmemiş deli  köylüye sorarsanız   ekmeksiz garibin teki  çocuklara sorarsanız   yüce dağlar aslanı aslan koçero  kimsesize sorarsanız   hükümet bilir onu  candarmaya sorarsanız   devletin dağlarda silah çatması  vurguncuya sorarsanız   yol kesici yağmacı  soyguncuya sorarsanız   devletin acizliği  sağcıya sorarsanız   siktiret pezevengi  solcuya sorarsanız   'ferman padişahın dağlar bizimdir'  İstanbullu inanır ki   boğazda kaşalottur  Ankaralı sanır ki   temele dinamittir  İzmirlinin düşlerinde   şaşkın köpek balığı  Antalyalı her gece   gergedan görür düşünde  Erzurum’da kol başıdır  Erzincan’da deli daysak  pir sultan yoldaşıdır Sivas’ta   bir 'kılıcı kanlı' Van’da   Mardin’de bir   gözü kanlı kaçakçı  ah koçero  vah koçero  koçero eyvah! . gocunmayın güzel beyler   hanımlar   alınıp incinmeyin!  patron gazetelerinde yüksek tirajdır koçero  hükümet programlarında bir 'nakl-i yekun'  kapitalist dış basında nobel'lik bir roman  politik sürtüşmelerde bir yılan hikayesi  diplomata sorarsanız   turistik bir serüven  kaymakama sorarsanız   'ahval-i adiye'den  sosyeteye sorarsanız   eğlenceli bir briç  sorarsanız bezirgan filimciye   gişelik bir senaryo  sorarsanız bürokrata  Atatürk’ün gardrobuna   tükürmüş biri  hümaniste sorarsanız   Fransızca bilmeyen   montenyi'den anlamayan   mitologya tragedya   hümanizma helenizma   hiçbirinden çakmayan   bir yörüktür koçero!   ne anlar rönesanstan   ne anlar restorasyondan?   bir bazlama   bir uçkur   üç telli bir zımbırtıdır koçero!   sanki sırası mıydı dağlara tırmanmanın   demokratik tragedyayı uçuklatmanın   sanki sırası mıydı! . müfrezeler yürümüş dağ dağ   ve dere dere   kesmiş geçitleri korkunun silahları  bir tükenmez sermayedir koçero   haksız yönetimlere!  gocunmayın güzel beyler   hanımlar   alınıp incinmeyin  silah silah çatmayın o güzel kaşlarınızı   koşturmayın şifreleri   telefonları   basar gibi tuz yarama   basmayın düğmelere   yürekleri hoplatmayın   güzel beyler   hanımlar  paralar girsin diyedir kalantor kasalara  toprak sömürülsün diyedir orta çağlarda  ışıksız kalsın diyedir bir koca ülke  karanlıkta boğazlaşsın diyedir güzel yüzlü insanlar  fabrikalar işçi yesin para kussun diyedir  kıyılar yağmalansın ormanlar çiftlikleşsin  bankalar yağ bağlasın tekeller et bağlasın  holdingler palazlansın ortaklıklar göbeklensin  bu rüzgar böyle essin   bu değirmen böyle dönsün   bu çuvallar böyle dolsun diyedir   koçero'nun dağlarda medetsiz yalnızlığı!  gocunmayın güzel beyler   hanımlar   alınıp incinmeyin  yeni değil bu hikaye   bu oyun eski oyun!  ah koçero  vah koçero  koçero eyvah! . bir akşam birdenbire bir can çıkar dağlara  bin kardaş bin acı bin ana  bin kerpiç bin harman bin açlık  bin yenge bin emmi bin dayı  bin zulüm bin acı ve bin karanlık   bir akşam birdenbire çıkar dağlara  bıyıkları terlememiş bin çocuk  bin aşık bin deli bin meczup  bin ekmeksiz bin işsiz bin suçsuz  kıl şalvar kurtlu çarık  naldöken mazı kıran derviş çatlatan  itburnu koyak gülü ahlat çalısı   bir akşam birdenbire çıkar dağlara  çökelekler yoğurtlar arpa bazlamaları  yalnayaklar gömleksizler dayanaksızlar  munzur'lar çilo'lar palandöken'ler  dersim'ler tunceli'ler bingöl'ler  tunceli'de mercan'lar ağrı bereketleri  tahtalı'lar toroslar ve binboğa'lar   bir akşam birdenbire çıkar dağlara. turistik bir gösteridir dağlara çıkmak   örneğin ağrı'lara   alpler'e sübhan'lara ant'lara   himalaya dağlarına derin asya'nın   klimancaro'nun tropik karlarına  turistik bir gösteridir dağlara çıkmak!  gel gör ki böyle yazmıyor bizim burda kitaplar   turistik diye göstermiyor dağları   turist diye vermiyor dağlara çıkanları  bir sürekli çıplaklıktır koçero   bir sürekli açlıktır  bir sürekli haksızlıktır koçero   bir sürekli itilmişlik  koçero bir vazgeçiştir   koçero bir ilgisizlik  bin yıllık yoldan gelir   üstü başı kan içinde   yorgun bir dilekçedir   bir arzuhal koçero  bir tanrı selamıdır   alınıp verilmemiş  görülmemiş bir hacettir koçero   çiğnenilip geçilmiş   ve sorulmamış  upuzun bir eyvahtır  upuzun bir pişmanlık  bir ünlemdir koçero   sığmaz okul kitaplarına  erzurum yaylasından   erzincan çukuruna  ve tecer dağlarından   harran cenderesine  bir uzun masaldır ki koçero   dağların dağlara yaslandığı yerde anlatılır   geçitlerin geçitlere küstüğü oyaklarda  benek benek anlatılır  nakış nakış anlatılır  bıçak bıçak  kurşun kurşun   ve türkü türkü!  göğsü çapraz fişeklikli  bıyıkları kan içinde bir kara mavzerdir koçero   yatar türkülerde upuzun   ağıtlarda fidan fidan   koçero  bildirir hal-u ahvalini dört mevsim tanrısına  bildirir divanına   şaşırtılmaz adaletin:   'arkam sensin   kalam sensin   dağlar hey! '  gocunmayın güzel beyler   hanımlar   alınıp incinmeyin!  koçero bir vatandır   yaşanılır boydan boya  koçero bir vatansızlık  bir dağlaşmış yalnızlıktır koçero   mavzerleşmiş bir haksızlık   yanıtsız bir dilekçe!  ben Türkçe anlatamam  o Kürtçe anlatamaz   Farsça çıkmaz doruklara!  gocunmayın güzel beyler   hanımlar  kan bulaşır ellerime   ben anlatamam!
Canlar canını buldum bu canım yağma olsun  Assı ziyandan geçdim dükkanım yağma olsun. Ben benliğimden geçdim gözüm hicabın açdım  Dost vaslına ulaşdım gümanım yağma olsun. Benden benliğim gitdi hep mülkümü dost tutdu  La-mekan kavmi oldum mekanım yağma olsun. İkilikden usandım aşk donunu donandım  Derdi hanına kandım dermanım yağma olsun. Varlık çün sefer kıldı ondan dost bize geldi  Viran gönül nur doldu cihanım yağma olsun. Geçdim bitmez sağınçdan usandım yaz-u kışdan  Bostanlar başın buldum bostanım yağma olsun. Taalluktan üzüştüm ol dostdan yana uçtum  Aşk divanına düştüm divanım yağma olsun. Yunus ne hoş demişsin bal u şeker yemişsin  Ballar balını buldum kovanım yağma olsun
Birbiri ardına geliyorsa mutsuzluklar  Keskin bir bıçak gibi saplanıyorsa acılar  Köşebaşlarını tutmuşsa umutsuzluklar  Ve uçurumlarda yankılanıyorsa aşkın son çığlıkları  Ayrılık güzeldir.... En kalabalık yerlerde büyüyorsa kimsesizliğin  Binlerce kahkaya karışıyorsa gözyaşların  Son çiviyi çakıyorsan yorgun sabrına  Daha kirpiklerinde can veriyorsa hayallerin  Ve dilinin ucundaysa en çılgın küfürler  Yalnızlık güzeldir.... Güvendiğin yüreklere karlar yağmışsa  Buz tutmuşsa o sımsıcak bakışlar  Sen yangınlar içinde üşüyorsan  Ve bir zavallılıksa artık o çok sevmek  Böyle bir dünyaya tükürmek  Ve ölmek güzeldir...
Dün, beni derin duygularla sevdiğini söyleyen bir kadına karşı, kabuğuna gizlenen, korkak, hatta ruhsuz biri gibi davrandım... Hatta tedirginliğimi, korkaklığımı bana hissettirdiği için öfke bile duydum ona... Sebebi belliydi: Bu kabuğuna gizlenen, korkak, sevgi yeteneksizi birini nasıl bu denli gözü pek, bu denli koşulsuz duygularla sevdiğini söyleyebilirdi ki o... Görmüyor muydu halimi, hissetmiyor muydu beni kendimle bir türlü örtüştürmeyen etrafımdaki derin boşluğu? Her gün defalarca lanetler yağdırdığım, başkalarından utançla gizlediğim bu sevgi yeteneksizi varlığı nasıl sevebilirdi... . Beni sevmekte ısrar ederek bana verdiği acı ve sıkıntının farkında da değildi anlaşılan! .. . Üstelik bütün korku ve kaygılarıma aldırmadan, hatta bütün bunlardan sevgisine ve varlığıma ilişkin gizemli duyarlılık payları çıkarttığını ileri sürmesi beni iyiden iyiye geriletiyor; çevremdeki boşluğu biraz daha büyütüyor; kendimle buluşmamı sağlayan bütün çıkış yollarını kapatıyordu... . Aslında o beni sevgisiyle yukarıya, günlük hayata, olup biten her şeye, anında, hemen oracıkta tepki vermeye çağırıyordu. Birisine araba mı çarptı, hemen o yaralıyı kucaklayıp hastaneye götürmeye; birisi birisine bıçakla mı saldırdı, üstüne mi yürüdü, hemen ayırmaya; olayı kimin başlattığına dikkat edip, gerekirse mahkemede tanıklık yapmaya; komşularla dayanışmaya; çocuk büyütmeye; karşı apartmandaki gözleri görmeyen adama roman okumaya; yan dairedeki yatalak kadına ilaç ve moral taşımaya çağırıyordu... Oysa ben çok istesem de, bunların hiçbirini yapamam. Elimden gelmez, beceremem. Ben istesem de hiçbir şeye müdahale edemem, ben sadece önümde, çevremde olup biten her şeye maruz kalırım. Dayak yiyen adamın kendisini elleriyle, kollarıyla korumasına; bıçaklanan adamın, yandım anam, diye bağırışına; yaralılara yardıma koşan insanların ayak seslerindeki telaşlı ve abartılı sevecenliğe; yatalak kadını ziyaret edip çıkarken, kadının minnetle gülümsemesinin usul usul ve hüzünle sönüp tamamen donmasına; mahkemede verilen ifadelere değil de, ifade veren insanların sanki başka bir gezegenden düşmüşlercesine o yabancı ve ürkek ifadelerine; tam bu esnada, orada yaşanan bütün bu gerginlik ve korkulardan uzakta yalanan bir kediye; güneşin mahkeme camlarındaki tozlu kırılmalarına ve o anda bahçede top oynayan çocukların uzun yıllar öncesinden gelen ve solmuş bir sevincin içimi acıtan seslerine; kendisine roman okunan kör adamın, çevresinde kimsenin görmediği yaratıklar varmışçasına belirsiz, ama güçlü ifadelerle etrafı izlemesine maruz kalırım... . Çünkü en dalgın, en silik, en beceriksiz tanığıyımdır önümden hızla gelip geçen bu gündelik hayatın... Sadece kimsenin çekmeye gerek görmediği garip, işe yaramaz fotoğrafları art arda çekip, belleğimin gizli bölgelerine kaydeder dururum. Sonra ruhumun mağarasına çekilirim usulca... Ve orada, tarihlerinden ve yurtlarından kopan yüzlerin, seslerin, acemiliklerin, dikkate değer görülmeyen davranışların, ancak ters ışıkta bir anlam taşıyan gizemli çelişkilerin üzerine gümüş yağmurlar yağar usulca, belli belirsiz... . Susar, hareketsiz seyrederim, yeryüzünde sır vermeyen zamanın parmaklarından sızan gümüş yağmurunu... Çünkü sonunda yaralılar iyileşir, hapishaneler dolar boşalır, çocuklar büyür, yatalak kadınlar ölür, komşular taşınırlar... . Beni koşulsuz ve ömrü boyunca seveceğini söyleyen sevgili bir gün yorulur ver artık bir başkasına sunduğu sevgisini ona, uzak bir şehre götürmeye karar verir. Otobüsün camına yasladığı bitkin başı hafifçe titremektedir... . Ağzının kenarından sızan belli belirsiz, masum ve ılık suda görürüm yüzümü, kendimi... Uyanmasın, dinlensin diye elimi, başıyla otobüsün camı arasına yavaşça yerleştirir, sonra da ağzından sızan ılık suyu usulca silerim. Çünkü beni mağaramda bıraktığı için ona sonsuza dek minnet borçluyumdur... . Bu yüzden artık onunla her yere gider, onunla bütün sevgileri, özlemleri, acıları ve coşkularını yaşarım... Onu kutsal ve sarsılmaz bir sevgiyle seven ve yaralıların hiç durmadan yardımına koşan, olayları anında gören, hemen tavır alan, mahkemede hakimin gözlerinden dikkatli bakışlarını hiç ayırmayan, kavgaları anında ayıran, sevildiği için, bunda öfkelenmek, içine kapanmak şöyle dursun yaşama dört elle sarılan ve kendine olan güveni ve sevgisi çoğaldıkça çoğalan sevgilisinin yerine koyarım kendimi... . Hatta zaman zaman, garip, anlaşılmaz bir boşluğa düşüp: Sevgilerde yetmeyen bir şeyler var, sanki bu bulutun arkasında gizli bir kapı, şu sisin ardında beni bana hatırlatan bir cümle, bir kelime var, ama bulamıyorum, dediği zamanlarda ona, göremediği kapıyı gösterip; hatırlayamadığı cümleyi, kelimeyi usulca kulağına fısıldayınca gözleri birdenbire sevinçle ışıldadığında, bu ruhumun mağarasından sızan gümüş yağmurları gibi içimi aydınlatırdı. . O şimdi, beni bıraktığı mağaramda geceler boyu kaybolmuş aşk yüzlerini ve yerin üstünde hep eksik kalan ya da unutulmuş duygu hallerini, gümüş bir yağmurun altında buluşturup, birleştirdiğimi de bilmiyordur... . İstediğim anda başka ruhların davetsiz konuğu olduğumu da... Mağaramdaki ruhumun yerin üstündeki ruhumla bir türlü birleşip bütünleşemediğini de bilmiyordur... İşte bu yüzden kötü olduğumu ve her tür kılığa bürünmüş kötülükleri anında hissettiğimi de... . Benim kötülüğümün başkalarına asla zarar vermeyen ve sadece bana korkunç cezalar veren bir kötülük olduğunu da bilmiyordur... . Şimdi kendisine yeni bir sevgili bulan yerin üstündeki sevecen kadın benim onu hiç sevmediğimi düşünüyordur... Elim otobüsün camıyla başı arasındayken bile onu sonsuza dek unuttuğumu sanıyordur... . Ben kendimi bir mağarada ömür boyu yaşamaya, acı veren ve “suçlu bir zevkle” mahkûm ettiğim için, onu sonsuza dek hatırlamaya ve ruhunda konuk olmaya mecbur olduğumu hiç bilmiyordur...
Annemin sessiz geceleri için! . Kaşan şehrindenim  Fena sayılmaz halim,  Bir lokma ekmeğim var, biraz aklım,  İğne ucu kadar da zevkim.  Annem var, ağaç yaprağından daha güzel,  Dostlar, akan sudan daha iyi. Ve Allah, burada yakındadır,  Şebboylar arasında, uzun çamın altında  Suyun bilincinde,  Bitkilerin kanununda.. Ben müslümanım.  Kıblem bir kırmızı güldür,  Namazlığım bir pınar,  Mührüm ışıktır,  Ova seccadem.  Penceremi titreştiren ışık ile abdest alırım.  Namazımın içinden ay geçer, tayf geçer,  Namazımın bütün zerreleri billurlaşır,  Namaz kaybolur taş görünür,  Rüzgâr, selvilerin üstünde ezan okuduğunda,  Namaz kılarım ben.  Otların tekbirinden sonra,  Denizdeki dalganın kamedinden sonra  Namaz kılarım.. Kâbem su kıyısında,  Kâbem akasyaların altındadır.  Kâbem bir esinti gibi bahçeden bahçeye,  Şehirden şehre gider.. Hacerülesvetim bahçenin aydınlığıdır.. Kaşan şehrindenim.  İşim resim yapmaktır.  Bazen bir kafas boyar,  Size satarım.  Orda mahpus çayırkuşu, sesiyle  Yalnız gönlünüzü tazelesin diye.  Bu bir hayal, bu bir hayal, …  Biliyorum,  Tuvalim cansızdır,  İyi biliyorum,  Çizdiğim havuz balıksızdır.. Kaşan şehrindenim.  Soyum belki  Hint’de bir bitkiden gelir,  Belki “Sialk” toprağından yapılmış bir çömlekten,  Soyum belki de  Buharalı bir fahişeden gelir.. Babam, kırlangıçların iki kere gelmelerinden önce,  İki kardan önce  Babam terastaki iki uykudan önce,  Babam zamanlar önce ölmüştü.  Babam öldüğü zaman, gökyüzü maviydi.  Annem birden kalktı uykudan, kızkardeşim güzelleşti  Babam öldüğü zaman, bekçilerin hepsi şairdi.  Kaç kilo kavun istiyorsun? Diye sordu manav bana.  Sordum: Gönül hoşluğunun gramı kaça? . Babam ressamdı  Saz yapar, saz çalardı.  Üstelik iyi bir hattattı.. Bahçemiz bilginin gölgesindeydi.  Bahçemiz duyguyla bitkinin karıştığı yerdi.  Bahçemiz bakışın, aynanın ve kafesin kesiştiği noktaydı.  Bahçemiz belki de yeşil saadet çemberinin bir parçasıydı.  Tanrının ham meyvasını çiğniyordum o gün uykuda,  Suyu felsefesiz içiyor,  Dutu, bilgisiz topluyordum.. Nar dalında yarıldığında,  Elim tutkudan bir şadırvan olurdu.  Çayırkuşu şakıdığında,  Gönlüm dinleme hazzıyla yanardı.  Kâh yalnızlık, yüzünü camın arkasına dayar,  Kâh heyecan, elini duygunun boynuna dolardı.  Düşünce oyun oynardı.  Bayram yağmuru gibi bir şeydi yaşam,  Sığırcıklarla dolu bir çınar.  Işık ve taşbebek alayıydı yaşam,  Bir kucak özgürlük idi,  Yaşam, musıki havuzuydu o zaman.. Çocuk yavaş yavaş uzaklaştı yusufçuklar sokağından.  Kendi yükümü bağlayıp,  Hafif hayallerin şehrinden çıktım,  Yüreğim yusufçuk gurbetiyle dolu.. Ben dünya misafirliğine gittim.  Ben sıkıntı ovasına,  Ben irfan bağına,  Ben bilim ışığının balkonuna gittim.  Dinin basamaklarını çıktım.. Şüphe sokağının sonuna kadar,  Gönül doygunluğunun serin havasına,  Islak sevda akşamına kadar.  Ben birini görmeye gittim,  Aşkın öbür ucuna  Gittim, gittim kadına kadar,  Lezzet ışığına kadar,  Tutkunun sessizliğine,  Yalnızlığın kanat sesine kadar.. Yer üstünde neler gördüm:  Bir çocuk gördüm ay kokluyordu.  Kapısız bir kafes gördüm,  İçinde, aydınlık kanat çırpıyordu.  Bir merdiven gördüm,  Üzerinde aşk melekler âlemine çıkıyordu.  Bir kadın gördüm, havanda ışık dövüyordu.  Öğle, onların sofrasında ekmekti,  Sebzeydi, şebnem tepsisiydi,  Sıcak sevda kâsesiydi.. Bir dilenci gördüm, çayırkuşundan bir şarkı için,  Kapı kapı dolaşıp, dileniyordu.  Bir çöpçü, kavun kabuğuna secde ediyordu.. Bir kuzu gördüm, uçurtmayı yiyordu.  Bir eşek gördüm yoncayı anlıyordu.  “Nasihat” otlağında bir inek gördüm, doymuştu.. Bir şair gördüm, konuşurken bir zambağa “siz” diyordu.. Bir kitap gördüm, kelimeleri billurdan.  Bir kâğıt gördüm, ilkbahardan.  Müze gördüm yeşillikten uzak,  Cami gördüm sudan uzak.  Umutsuz bir fakih gördüm,  Başucunda sorularla dolu bir testi vardı.. Bir katır gördüm yazı ile yüklü.  Bir deve gördüm, “nasihat ve misal”in boş sepetiyle yüklü.  Bir arif gördüm “ya hu” ile yüklü.. Aydınlık götüren bir tren gördüm,  Fıkıh götüren bir tren gördüm,  Nasıl da yavaş gidiyordu.  Siyaset götüren bir tren gördüm,  (ne de boş gidiyordu)  Nilüfer tohumları ve kanarya şarkıları götüren  bir tren gördüm,  ve bir uçak, binlerce metre yüksekteyken  Penceresinden toprak göründü;  Hüthüt kuşunun tepeliği,  Kelebek kanatlarının benekleri,  Kurbağanın havuzdaki aksi,  Ve yalnızlık sokağından bir sineğin geçişi.. Bir serçenin çınardan yere indiğindeki arayış.. Ve güneşin ergenliği,  Ve oyuncak bebeğin sabah ile kucaklaşması. Basamaklar şehvet serasına gidiyordu.  Basamaklar içki mahzenine iniyordu.  Basamaklar kırmızı gülün fesat kanununa  Ve hayat matematiğinin anlamına  Basamaklar aydınlanmanın damına,  Basamaklar tecelli kürsüsüne gidiyordu.. Aşağıda, annem,  Nehrin hatırasında çay bardaklarını yıkıyordu.. Şehir görünüyordu:  Büyüyen çimento, demir, taş geometrisi,  Güvercin taşımayan yüzlerce otobüs.  Çiçekçi çiçeklerini mezata götürüyordu.  İki yasemin ağacı arasına,  Salıncak kuruyordu bir şair,  Çocuğun biri okul duvarına taş atıyordu.  Bir diğeri erik çekirdeğini,  Babasının renksiz seccadesine tükürüyordu  Ve bir keçi haritadaki “Hazar”dan su içiyordu.. Çamaşır ipi göründü, sallanan bir sutyen.. Bir at arabasının tekerleği, atın durmasına hasret,  At, arabacının uykusuna hasret,  Arabacı ölüme hasret.. Aşk göründü, dalga göründü.  Kar göründü, dostluk göründü.  Kelime göründü.  Su göründü, eşyaların sudaki aksi…  Kanın sıcaklığında, hücrelerin serin gölgeleri.  Hayatın rutubetli tarafı.  Sıkıntılı Doğu insanının yaratılışı.  Kadın sokağında serserilik mevsimi.  Mevsim sokağında yalnızlık kokusu.. Yazın eli bir yelpaze gibi göründü.. Tohumun çiçeğe,  Sarmaşığın evden eve,  Ayın, havuza yolculuğu,  Hasret çiçeğinin topraktan fışkırışı.  Körpe asmanın duvardan dökülüşü.  Şebnemin uyku köprüsü üstüne yağışı.  Neşenin ölüm hendeğinden atlayışı.  Sözün ardında geçen hadise.. Bir pencere ile ışığın savaşı.  Bir basamak ile güneşin büyük ayağının savaşı.  Yalnızlık ile bir şarkının savaşı.  Armutlar ile boş bir sepetin güzel savaşı.  Nar ile dişlerin kanlı savaşı.  “Naziler” ile naz çiçeğinin sapının savaşı.  Papağan ile güzel konuşmanın savaşı.  Alın ile soğuk mührün savaşı.. Camideki çinilerin secdeye saldırışı.  Sabun köpüğünün yükselmesine rüzgârın saldırışı.  Kelebek ordusunun “ilaçlama” programına  Yusufçuk alayının kanal işçilerine saldırışı.  Kamış kalem taburunun kurşun harflere saldırışı.  Kelimenin şairin çenesine saldırışı.. Bir devrin fethi, bir şiir eliyle,  Bir bahçenin fethi, bir sığırcık eliyle,  Bir sokağın fethi, iki selam eliyle,  Bir şehrin fethi, üç dört tahta süvari eliyle,  Bir bayramın fethi, iki oyuncak bebek ve bir top eliyle.. Bir çıngırağın katli, ikindi yatağının başında,  Bir hikâyenin katli, uyku sokağının başında,  Bir hüznün katli, bir şarkı emriyle,  Ayışığının katli, neonların emriyle,  Bir söğüdün katli, devlet eliyle,  Bir umutsuz şairin katli, bir kar çiçeği eliyle.. Yeryüzü tümüyle belirdi:  Yunan sokağında düzen gidiyordu.  Başkuş “Babil bahçelerinde” ötüyor,  Rüzgâr, Hayber yamacından, doğuya  Tarihin çer çöpünü sürüklüyordu.  Durgun “Negin” gölünde bir kayık çiçek götürüyor,  Benares’te her sokağın başında ebedi ışık yanıyordu.. Halklar gördüm.  Şehirler gördüm.  Ovalar, dağlar gördüm.  Suyu gördüm, toprağı gördüm.  Işık ve karanlık gördüm.  Bitkileri ışıkta ve bitkileri karanlıkta gördüm.  Hayvanları ışıkta ve hayvanları karanlıkta gördüm.  Ve insanı ışıkta ve insanı karanlıkta gördüm.. Kaşan şehrindenim  Ama, benim şehrim değil Kaşan.  Benim şehrim kayboldu.  Telaşla ve pür heyecan,  Gecenin öbür tarafına bir ev yaptım.. Ben bu evde,  Kimsenin adını bilmediği nemli otlara yakınım.  Bahçenin nefesini duyuyorum.  Ve karanlığın sesini bir yapraktan düştüğünde.  Ağacın arkasında aydınlığın öksürük sesini.  Her taşın deliğinde suyun aksırığını.  Baharın çatısında kırlangıcın sesini.  Ve açıp kapanan yalnızlık penceresinin saf sesini.  Ve müphem aşkın deri değiştirmesinin temiz sesini.  Kanatta uçmak zevkinin toplanmasını,  Ruhun kendi kendini tutarken çatlamasını.. Ben tutkunun adımlarını duyuyorum.  Ve damardaki kan kanununun  Ayak sesini duyuyorum.  Güvercinler kuyusunda seher çırpıntısı  Cuma gecesinin kalp çarpıntısı,  Düşüncede karanfil çiçeğinin akışı  Hakikatin, uzaktan saf kişnemesi.  Ben uçuşan maddenin sesini duuyorum.  Ve coşku sokağında inanç ayakkabısının sesini.  Ve aşkın ıslak gözkapakları üstündeki,  Ergenliğin hüzünlü musıkisi üstündeki,  Nar bahçelerinin türküsü üstündeki yağmurun sesini.  Ve gece içinde neşe şişesinin kırılmasının,  Güzelliğin kâğıt gibi parçalanmasının  Gurbet kâsesinin rüzgârdan dolup boşalmasının sesini.. Ben dünyanın başlangıcına yakınım.  Çiçeklerin nabzını tutuyorum.  Suyun ıslak kaderine,  Ağacın yeşil olma adetine aşinayım.. Ruhum nesnelerin tazeliklerine akar,  Benim ruhum, gençtir.  Ruhum bazen heyecandan kekeler,  Benim ruhum, işsizdir:  Yağmur damlalarını, duvardaki tuğlaları sayar,  Ruhum bazen yol ağzında duran bir taş gibi gerçektir.. Ben birbirine düşman iki çam görmedim,  Gölgesini yere satan bir söğüt de görmedim  Karaağaç kovuğunu bağışlar kargaya.  Nerde bir yaprak varsa, içim açılır.  Afyon çiçeği yıkadı beni varoluşun selinde.. Bir böcek kanadı gibi, seherin ağırlığını biliyorum.  Bir saksı gibi,yeşermenin musıkîsini dinliyorum.  Bir sepet dolusu meyva gibi,  Olgunlaşmak için sabırsızlanıyorum.  Uyuşukluk sınırında bir meyhane gibiyim.  Deniz kenarında bir bina gibi,  Ebedi dalgalardan endişeliyim.. İstediğin kadar güneş, istediğin kadar bağlılık,  İstediğin kadar çoğalma.. Ben bir elmayla hoşnutum,  Ve bir papatyanın kokusundan.  Ben bir ayna, bir saf bağlılıkla yetiniyorum.  Bir balon patlasa, gülmüyorum,  Bir felsefe ay’ı ikiye bölerse, gülmüyorum.  Ben bıldırcın tüylerinin sesini tanıyorum,  Toy kuşunun karnındaki renkleri,  Dağ keçisinin ayak izlerini.  Nerde ravent yetişir, iyi biliyorum.  Sığırcık ne zaman gelir, keklik ne zaman öter,  Şahin ne zaman ölür,  Çölün uykusunda ay nedir,  Tutku sapındaki ölüm.  Ve sevişmenin ağızda bıraktığı ahududu lezzeti.. Yaşam hoş bir adettir,  Yaşamın ölüm genişliğinde kanatları vardır,  Aşk kadar sıçrayabilir,  Yaşam, alışkanlık rafına kaldırıp  Unutulacak bir şey değildir.  Yaşam elin çiçek koparma isteğidir.  Yaşam turfanda siyah incirdir,  Yazın ağzında buruk bir tat.  Yaşam böceğin gözünde ağacın boyutudur.  Yaşam yarasanın karanlıktaki tecrübesidir.  Yaşam bir göçmen kuşun gariplik duygusudur.  Yaşam uykunun dönemecinde bir tren düdüğüdür,  Yaşam uçak penceresinden bir bahçeyi görmektir.  Füzenin uzaya fırlatıldığı haberi,  Ayın yalnızlığına dokunuş,  Başka bir gezegende çiçek koklamak fikri.. Yaşam bir tabak yıkamaktır.. Yaşam sokakta bir metelik bulmaktır.  Yaşam aynanın “karesi”dir.  Yaşam çiçek “üstü” sonsuzdur.  Yaşam yer “çarpı” yüreğimizin çarpıntısıdır.  Yaşam basit ve eşit nefesler geometrisidir.. Nerede olursam olayım  Gökyüzü benimdir.  Pencere, fikir, hava, aşk, yeryüzü benimdir.  Ne önemi var  Bazen büyürse  Gurbetin mantarları? . Bilmiyorum, neden  “At soylu hayvandır, güvercin güzeldir.” derler?  Ve neden hiç kimse yarasayı kafese koymuyor.  Yoncanın ne eksiği var kırmızı laleden.  Gözleri yıkamalı, başka türlü görmeli.  Kelimeleri yıkamalı.  Kelime rüzgâr olmalı, yağmur olmalı.. Şemsiyeleri kapatmalı.  Yağmur altında yürümeli.  Düşünceleri, hatıraları yağmur altına getirmeli.  Şehir bütün halkıyla yağmur altına gitmeli.  Dostu yağmur altında görmeli.  Aşkı yağmur altında aramalı.  Yağmur altında bir kadınla sevişmeli.  Yağmur altında oyun oynamalı.  Yağmur altında yazmalı, konuşmalı, nilüfer dikmeli.  Yaşam sürekli ıslanmaktır.  Yaşam “şimdi” havuzunda suya girmektir.. Çıkaralım giysileri:  Suya bir adım var.. Aydınlığı tadalım.  Bir köy gecesini, ahunun uykusunu tartalım.  Leylek yuvasının sıcaklığını hissedelim.  Çimenlerin kanununu çiğnemeyelim.  Bağbozumunu tadalım.  Ve eğer ay çıkarsa ağzımızı açalım  Ve gecenin uğursuz olduğunu söylemeyelim.  Ateş böceğinin bahçenin bilgeliğinden  Yoksun olduğunu sanmayalım.. Sepeti getirelim  Biraz kırmızı biraz yeşil toplayalım.. Sabahları ekmekle ebegümeci yiyelim.  Her sözün başında bir fidan,  İki hecenin arasında sessizlik tohumu ekelim.. İçinde rüzgâr esmeyen kitabı okumayalım,  Ve içinde ıslak şebnem yüzeyi olmayan kitabı  Hücreleri canlı olmayan kitabı okumayalım ve  Sineğin tabiatın parmağından uçmasını istemeyelim.  Ve panterin yaratılış kapısından dışarı çıkmasını.  Ve eğer solucanlar öldüyse,  Yaşamda bir şeyin eksildiğini bilelim.  Eğer ağaçbiti yoksa, ağaç kanunları zarar görmüştür.  Ve eğer ölüm olmasaydı, neyin peşine koşacaktık.  Ve eğer ışık olmasaydı, uçuşun mantığı değişecekti.  Ve mercandan önce  Denizlerin düşüncelerinde boşluk vardı.. Ve nerdeyiz diye sormayalım,  Hastahanenin taze çiçeklerini koklayalım.. Ve geleceğin fıskiyesi nerde diye sormayalım,  Ve neden hakikatın kalbi mavidir diye  Ve dedelerimizin esintileri nasıl, geceleri nasıldı  Diye sormayalım.. Geçmiş artık canlı değil.  Geçmişte kuş şakımıyor.  Geçmişte rüzgâr esmiyor.  Geçmişte çamın yeşil penceresi kapalı.  Geçmişte bütün kâğıt fırıldakların yüzü tozlu.  Geçmişte tarihin yorgunluğu kaldı.  Geçmiş dalganın hatırasında,  Sahile vurmuş hareketsiz soğuk sedeflerdir.. Deniz kıyısına gidelim,  Sulara ağ atalım,  Suların tazeliğini çekelim.. Yerden bir çakıl taşı alıp,  Varolmanın ağırlığını hissedelim.. Eğer ateşimiz çıkarsa ayışığına söylenmeyelim.  (Bazen ateşim varken ay’ın aşağı indiğini görürüm,  Elimin melekler katına eriştiğini,  İspinozun daha iyi öttüğünü.  Ayağımdaki yara,  Yerin inişli çıkışlı olduğunu öğretti bana.  Çiçeğin hacmi kaç misline çıktı, hasta yatağımda,  Daha da büyüdü turuncun çapı, fenerin ışığı)  Ve ölümden korkmayalım,  (ölüm güvercinin sonu değildir.)  Bir cırcır böceğinin ters dönmesi ölüm değildir.  Ölüm akasyanın aklından geçer.  Ölüm düşüncenin güzel ikliminde yaşar.  Ölüm köy gecesi derinliğinde sabahı anlatır.  Ölüm üzüm salkımı ile gelir ağzımıza.  Ölüm gırtlağın kızıl hançeresinde fısıldaşır.  Ölüm kelebek kanatlarındaki güzellikten sorumludur.  Ölüm bazen reyhan koparır.  Ölüm bazen votka içer.  Bazen gölgede oturur ve bize bakar.  Ve hepimiz lezzetin ciğerinin,  Ölüm oksijeni ile dolu olduğunu biliriz.. Çitlerin arkasında yaşayan sesi var kaderin  Yüzüne kapıyı kapatmayalım.. Perdeyi açalım:  Bırakalım duygular soluk alsın.  Bırakalım ergenlik her ağacın altında yuva kursun.  Bırakalım içgüdü oyun oynasın.  Yalınayak mevsimlerin peşinde,  Çiçeklerin üstünde uçsun.  Bırakalım yalnızlık,  Türkü söylesin,  Birşeyler yazsın,  Sokaklara çıksın.. İçten olalım.  İçten olalım,  Bankada da bir ağacın altında da içten olalım.. Bizim işimiz değil kırmızı gülün sırrını anlamak.  Bizim işimiz belki de:  Kırmızı gülün büyüsünde yüzmektir.  Bilimin ötesine çadır kuralım,  Bir yaprağın cezbesiyle elimizi yıkayıp  Sofraya oturalım,  Sabah güneş doğarken doğalım,  Heyecanları serbest bırakalım,  Uzayın, rengin, sesin, pencerenin  Anlamını tazeleyelim,  Varlığın iki hecesi arasına, gökyüzünü yerleştirelim,  İçimizi ebediyetle doldurup boşaltalım,  Bilimin yükünü kırlangıçların sırtından alıp yere koyalım,  Bulutların, çınarın, sivrisineğin, yazın ismini geri alalım,  Sevdayı yağmurun ıslak basamaklarından  Yükseltelim,  Kapıyı insana ve ışığa ve bitkiye ve böceğe açalım.. Bizim işimiz belki de,  Nilüfer çiçeği ve çağımız arasında,  Hakikat şarkısının peşinde koşmaktır.
Gittikçe artıyor yerçekimi  Çek elimden,  Kurtarsın yerçekiminden  Aşkın çekimi.... Akıyorum aşağılara sızım sızım  Duyuyorum içimdeki derinlikleri  Öpe öpe çek çıkar,  Soluğunla dirilt beni... Kumsaldan nasıl sızarsa sular  Çöküyorum dibe azar azar  Dağılıp parçalanıp ayrılıyorum  Topla beni tut beni.... Yağmurca gözyaşlarınca  Aşağı aşağı çizgilerim  al avuç avuç fırlat gökyüzüne  Yeniden yarat beni...
Again and again, however we know the landscape of love  and the little churchyard there, with its sorrowing names,  and the frighteningly silent abyss into which the others  fall: again and again the two of us walk out together  under the ancient trees, lie down again and again  among the flowers, face to face with the sky.. Translated by Stephen Mitchell
Bilir misin hancı, bugüne kadar  Hanından kaç yolcu çıktı bu yola?  Sıladan gurbete giden yolcular  Kaç damla gözyaşı döktü bu yola? . Getirmeden bu yolların sonunu  Kaç yolcu son durak yaptı hanını?  Kaç yolcu bu yolda verdi canını?  Ecel kaç yolcuyu çekti bu yola? . Ben bilmedim gitti, n'olur sen söyle  Bu yollar kararsız uzar mı böyle?  Yâr için ah çekip karşıki köyde  Hangi göz, kaç sene baktı bu yola? . Akar bir oluktan beş dağın karı  Demişler adına 'hasret pınarı'  Şu mezarı gölgeleyen çınarı  Kimin için, kimler dikti bu yola? . Kaç âşık bu yolda zaman eritti?  Kaç yorgun hanında terin kuruttu?  Bu taşlı yol kaç çarığı çürüttü?  Kaç topuğun kanı aktı bu yola? . Yollar kıvrım kıvrım, dağlar sıralı  Düşünürüm, yollar beni yoralı.  Kaç ceylan iniyor böğrü yaralı,  Her gecenin seher vakti bu yola? . (Dosta Doğru)
İlk günbatımının hemen ardından söylediklerimiz, bir  yüzyıl sonra da geçerli olabilirdi ve biz, güneşe  boğulmuş bir ilkyaz sabahının ilk saatlerinde, en çalışkan  çiftçilerle yarışarak, zamanı değirmenlerimize çuvallar  dolusu taşıyabilirdik. Bunları düşleyemiyorsak eğer,. anlat bana, nedir aşk? . İlk mektuplarımızla birlikte okumayı sökerdik ve  ellerimizin tutkusu uğruna en yakıcı özlemleri göze  alabilirdik. Sonra geleceği müjdelenmiş yokülkelerin  tapınaklarında beklemek yerine, şimdi ele geçirilmiş bir  gecenin saatlerinde eritebilirdik. Yapamamışsak bunları  eğer,. anlat bana, nedir aşk? . Sabahın ilk dalgaları bizi kumsalda bulmayabilirdi ve  biz, günah çıkartmak için mavi sığınaklarımızı yeğlerdik.  Köpüklü haritalarda yerimizi arayanlar, bir an sonra  haritalarını yitirirler, sonradan, çok sonradan  söylencelerimizle yetinmek zorunda kalırlardı.  olmamışsa söylencelerimiz eğer,. anlat bana, nedir aşk?
yazın mavi akşamlarıyla ineceğim patikalara  buğdaylarla bezeli ufak otları çiğneyerek:  ayaklarımda o tazelik, aklım bir karış havada  bırak yıkasın çıplak başımı rüzgar diyerek. konuşmayacağım, düşünmeyeceğim bir an bile:  lakin tırmanacak içimde bitmek bilmez aşk  ve ben uzağa, uzaklara gideceğim derbedercesine  doğayla, ve mutlu, sanki bir kadınlaymışçasına
Giriş:  Duvarlar çıkıyor önüme  Şehrin mahpus yüklü duvarları  Hiçbir sır kalmamış ardında hiçbir duvarın  Nereye gitti diyorum benim elbisem nerede  Şehir soyunmuş diyor biri  Şehrin elbisesini çalmışlar  Bütün şehir çöküyor yüzünde bir insanın  Şehir boğuluyor içinde insanların kan gibi bir sesle  Mor bir kabus çöküyor üstümüze  Parkta son ağaç da ölüyor intiharı hatırlatan bir ölümle  Veda çizgisi  Kalabalık toplanıyor büyük meydanlara  ------------ Aşka veda  İnsanlar geçiyor yollardan  ------------ İnanca veda  Şehir kapanıyor içine  ------------ Toprağa veda  Dolaşıyor bir heykelin taştan eli üstlerinde insanların  Kuşlar göç ediyorlar bulutlar göç ediyorlar  Yüzünde son gülümseme kaybolurken çocukların  ------------ İnsana veda  Bir gezgin adam  Bir adam belki de en çok bir rüzgardır şimdi  Sisli yabancı gölge gibi gezgin bir rüzgar  Şehri bir yabancı gibi dolaşıyor  Şehrin mabetleri bir bir tükeniyor  Başlıyor içinde sonsuz susuzluk  Avuçların içi terliyor.  Kaos  Kirli yollar kapansın sular akmasın deniz  sığmasın kabına  Gün batmasın aydınlatsın yüzlerde  umutsuz mahkumluğu  Makineler çalışsın taşlar yarılsın ortalarından  Anneler ağlamasın çocuklar gülmesin  Gök çöksün toprak başkaldırsın su sussun  Ağaçlar durmasın bütün saatler dursun  Durmasın ulu rüzgar şehri göklere savursun.  Durum  Makinalar bir elin baş parmağını çarmıha geriyorlar  Akıl bir akreptir intihara hazır.  Anı  Bizim ellerimiz vardı şimdi onlar nerede  Kadife gibi okşardık çocuk yüzlerini şimdi onlar nerede  Şehirde evler olurdu sıcak odaları olurdu evlerin  Sığınacak yatakları olurdu bu bizim yatağımız derdik  Bayram günleri donanırdık su gibi yumuşardı  yüreklerimiz  Camilere dolardık tüm olmaya ererdik  Biz vardık şimdi o biz nerede.  Bitiş  O en öksüz köşesine sığındığımız yalnızlığın  Yalnızlığın teselli çiçekleri üstümüze  Göçen son kuşların sedef gagalarından dökülür  Şehir bir mahşer gibi içimizde ölür..   1968   İstanbul
düştüğünüzde çok şeyden ırak bir daha yaşayamayacaksınız çok şeyi  tutamayacaksınız kolundan kısa pantolonlu bilya çağında bir çocuğu  coşamayacaksınız bir kızın eteklerinde oyun rüzgârı uçurmasından  bir daha hiç kalkamayacaksınız belki demir kaşıklı beyaz bir sofradan  ve kanınız kaynasa da deli yalnız düşlerinizde tadacaksınız sevişmeyi  ama  dışarı baksanız da bakmasanız da avaz avaz sıçrayacaksınız camdan  ne zaman bir yaşıtınız düşse delik deşik süngü ucundan
'Sait Mutlu, Sabri Arslan, Mehmet Emin Balyan, Ahmet Yücel'in aziz hatıralarına'. Onlar gittiler  Yalnız bir yemin kaldı aramızda  Ben şimdi bu yanda  Kasılmış çıplak bir kurşun gibiyim  Namluda.. Onlar gittiler  Topraktan bir işaret taşıyarak alınlarında  Ben şimdi bu yanda  Gerilmiş bir an gibiyim  Doğumla ölüm arasına.. Onlar gittiler  Gelen zamandan bir haber gibiydiler.  Ben şimdi bu yanda  İçilmiş bir and için bekleyenim  Kurulmuş saat gibi.. Onlar gittiler  Giderken bir muştu gibiydiler.. Ankara, 1968
Benim memleketim yanar kavrulur şimdi  Tarlalarda başaklar sararmıştır  Yel esmez, yaprak kımıldamaz ağaçta  İnsanları yağmur diye göğe el açmıştır. Bir bulut görünse uzaklardan, güler yüzleri  Yalınayak çocuklar koşuşur tozlu yollardan  Oysa ne yağmur yağar, ne rüzgar çıkar  Bilmem ki Tanrı ne ister bu garip kullardan. Geceleri gökte binlerce yıldız  Aydınlatır yamalı cibinlikleri  Erkekleri uyur, hayale dalar genç kızları  Giyerler düşlerinde beyaz gelinlikleri. Gönüllerde umutlar hevenk hevenk  Üzümler bağlarda salkım salkımdır  Ellikten çıkar elleri pamuk toplamaktan  Onlar benim memleketlim, benim halkımdır. Alışkındırlar her mihneti çekmeğe  Derileri güneşten kalınlaşmış, kararmıştır  Dururlar güneşin altında bir kara heykel gibi  Yüzlerine bakmayın, sıtmadan sararmıştır. Benim memleketim yanar kavrulur şimdi  Bıçak açmaz ağızları, her gün aynı matemdir  Yağmur değil, alev yağar, ölüm göklerden  Ağustos burda cennet orda cehennemdir
Silindi akçemizin yazısı ve turası;  Bizi yere batıran batının faturası...   1976
Dôstum âlem senünçün ger olur düşmen bana  Gam degül zîrâ yetersin dôst ancak sen bana. Işka saldum ben beni pend almayup bir dôstdan  Hîç düşmen eylemez anı ki itdüm ben bana. Cân ü ten oldukça benden derd ü dâğ eksük degül  Çıhsa cân hâk olsa ten ni cân gerek ni ten bana. Vasl kadrin bilmedüm fürkat belâsın çekmedin  Zulmet-i hecr itdi çoh târîk işi rûşen bana. Dûd ü ahkerdür bana serv ile gül ey bâğbân  N’eylerem ben gülşeni gülşen sana külhan bana. Gamze tîgin çekdi ol mâh olma gâfil ey gönül  Kim mukarrerdür bu gün ölmek sana şîven bana. Ey Fuzûlî çıhsa can çıhman tarîk-i ışkdan  Reh-güzâr-ı ehl-i ışk üzre kılun medfen bana
bütün itfayecilerin derin uykulara düştüğü saat  sen çalgılı çengili  sen çırılçıplak  son sigaram söner sönmez kadınım   şiirden kıskandığım   nazardan sakladığım  gözün aydın hadi uzanmışsın yanıma  saçımın ipek yoluna bir el kibrit çakmışsın  ben cayır cayır  ben çırılçıplak  bu oda dişlenmiş yasemin kokuyor hayret doğrusu  övünmek gibi olmasın çiçeklerden anlarım  eee az çiçek koklamadım ben aşklara gide gele   bak bu sen çiçeği   bak bu ben çiçeği  armudun iyisinden de anlarım orasını karıştırma  ama aklımın lodosu poyrasa seninle döndü kadınım  açık deniz kuşlarım seni yurt bildi daha uçmadan  dur bir dakika  işitiyor musun  bu ne bu, deprem sesi mi  göktaşı mı  mutluluğa attığımız düğümü mü çözüyorlar yoksa hay allah . bütün itfayecilerin derin uykulara düştüğü saat  biz afrika yangını  biz çırılçıplak  çarşaflar buruş buruş yaz kış dört mevsim  hastasını şaşırmış virüs gibi aramızda aşk  evet eminim, bu oda dişlenmiş yasemin kokuyor  bir ağzının kıyısında çiçekler büyütmüş bizden habersiz  sus kadınım sus bir şey söyleme  biliyorum  bu ayırılık kokusu başkasının olamaz  zaten ipe sapa gelmez bir aşktı bizdeki  noktasız virgülsüz kural dışı  yolunu beklerdi el değmemiş kızlar bir dışarı çık  orospular adına ağlardı akşamlar kırmızı kırmızı  seni okşarken  buzdağlarının eridiğini duyardım Kuzey Kutbu'nda  başıbozuk bir aşktı yağmur sızım yani bizdeki  nerde akşam orda sabah  ustura ağzı bir aşk için yaşadık  sabahları hiç sevmezsin ya, bak sabaha az kaldı  son kez ağart elini  geceyi bir çeyrek uzat  ona göre sevişelim kadınım  yarınsız günaydınsız çılgınçıplak
Ben de günahkâr kullarındanım Allahım...  Bir <Kulhuvallahi> bilirim dualardan,  Bir de <yarabbi şükür> demeyi doyunca.  Bir kere oruç tutmam ramazan boyunca,  Ama çekmediğim kalmadı sevdalardan.  Ben de günahkâr kullarındanım Allahım!.... Benim gibi kulun çok dünyada, allahım!...  Eğer bilmiyorsan işte,haberin olsun.  Ekmek derdi, aşk derdi unutturdu seni.  İnsan hatırlamıyor dün ne yediğini.  Zaten yediğimiz ne ki hatırda dursun.  Benim gibi kulun çok dünyada, Allahım!.... Yazdıklarıma sakın darılma Allahım!...  Meleklerin sana bunları söylemezler.  Artık, pek yarattığın gibi değil dünya  İnsanlar hem sabuna karıştı, hem suya:  Ne olursun, hoşuna gitmedi ise eğer,  Yazdıklarıma sakın darılma Allahım!.... Sana birşey soracağım, affet, Allahım!...  Baş vakit kızlar doluyor camilerine,  Beyaz yaşmaklı, beyaz tenli, masum kızlar...  Benim bir defa görüşte yüreğim sızlar;  Sen tutulmadın mı, içlerinden birine?  Sana birşey soracağım, affet, Allahım!... . İşte insanlar bu minval üzre, Allahım!...  Kıt kanaat sere serpe yollar boyunca...  Sen, bizim için hâlâ o ezeli sırsın.  Sen de bizi bilmiş olsan, başkalaşırsın...  Herkesin kederi, gailesi boyunca.  İşte insanlar bu minval üzre, Allahım!...
Arzularım kaldı bir Arap atta  Koyma kadir Mevla'm gamda firkatta  Düğünde bayramda ağır ziynette  Anar m'ola emmi dayı il bizi. Getir oğlan ben geyeyim postumu  Kimse bilmez garazımı kastımı  Gurbet ilde koydum geldim dostumu  Geri dönsem kınar m'ola il bizi. Dost elinden içtim içtim mat oldum  Kahpe felek güldü ben de şad oldum  Emmiden dayıdan dosttan yad oldum  Ne zaman uzağa attı yol bizi. Karacaoğlan dermanım var demim var  Yar yitirdim düşüncem var gamım var  Yedi derya içinde bir gemim var  Atar m'ola bir kenara sel bizi
İki gözünde iki zindan  On parmağında on çeşme nur  Yüreği yanmış tutuşmuş  Sıvas'tan bir aşık gelir.. Kara diken tırmalama yüzünü  Deli poyraz köstekleme hızını  Dağlar taşlar incitmeyin dizini  Yedisinde kaybetmiş iki gözünü  Sıvas'tan Aşık Veysel gelir.. Sekizinde düzenlemiş sazını  Dokuzunda düşmüş garip yollara  Sazına banmış sözünü  Acısını, sızısını ekmeğine katık etmiş  Pençe vurup sarı teli inletmiş  Dağlar çiçek açmış Veysel dert açmış  Elinde sazı var dut dalından  Bir kara gün dostu tutmuş elinden  Dağlar taşlar hoşnut kalmış dilinden  Yol verin ağalar yol verin beyler  Bu gelene Veysel derler.. Saz petek misali, söz de bir arı  Beraber uğraşıp yapmışlar balı  Veysel bu sırra mazhar olmuş  İki sanat bir gönülde birleşmiş  Samanlık seyran olmuş.. Ama sadece sanat sevgisi mi dersin  Veysel'i Veysel eden?  Usta olmak yeter mi dersin sazın sapına kadar?  İşin içinde zokayı yemek var  Yedisinde kaybetmese iki gözü  Ne tadı kalırdı şu beytin ne tuzu  Kuş olsaydın kurtulmazdın elimden  Eğer görse idim göz ile seni...
Ben seni alamam ah Holofira  Azığım tam takır bineğim nalsız  Bir bende geçerim kalacağım yok  Dostlarım bivefa düşmanım yalsız  Kolum halat değil bakracımda kum . Ben seni alamam ah Holofira  Sade yoksulluktan yokluktan değil  Eline kir olsun elli üç lira  Amma ki alamam  Bir uzak sevi gelmişte çökmüş ta onlar gibi . Ben seni alamam ah Holofira  Geç git hiç bakmadan eylenme emi  Pusatları parlak bimbaş istesin  seni ulak elçi naim-i kral  Ben hoyrat söyleyeyim, el bana hoyrat  Gelip de ne diyeyim şu dillerim lâl . Ben seni alamam Ah Holofira  Baban kafirine kılıç üşürsem  Hemde gece bassam iti uykulu  Şöyle ya Allah’la bohçanı dürsem  Amma ki alamam . Yaradan beni ne ardıç ne çınar ufarak çayır  Koşumun gıcırdar ölmek dilerim  Bağrım kaynıyordur yüklerim ağır  Sen bir düş imişsin kuşluk çağında  Soluma tükürdüm rabbim gafurdur  Bilesin kavuşmak yoktur islamlıkta  Kavuşan kısmısı ancak gavurdur.
Bu nasıl ayrılık, bu nasıl veda  Gözlerin kal diyor, dudakların git.  Bakışın anahtar, sözlerin kilit,  Ellerin aç diyor, dudakların git. . Ayrılık dönüşü olmayan bir nehir  Yalnızlık yıkılmış bomboş bir şehir.  Kaç sevda kül oldu böyle kimbilir,  Gözyaşın kal diyor, dudakların git.. Gidersem bir daha dönmeyeceğim,  Kalırsam kalbime yenileceğim.  Çözemedim seni delireceğim.  Gözlerin kal diyor diyor, dudakların git.. Duvardan insinmi resimlerimiz,  Yabancı olsunmu isimlerimiz.  Ya deli dolu gecelerimiz,  Anılar kal diyor, dudakların git.. Bu romanda biter belki birazdan,  Ne aşklar yıkıldı gururdan nazdan.  Ağlıyor besteler yine hicazdan,  Şarkılar kal diyor, dudakların git..... Ahmet Selçuk İLKAN
Dünya kainat'tan kopup gelirken  Adem miyim hayvan mıyım? ben neyim?  Adem ile Havva vücut bulurken  Cennet miyim? Şeytan mıyım? Ben neyim? . İdris Nebi biçer iken hülleyi  Yüksekten geçerken insanlık payı  Muhnaci aşarken ulu deryayı  Gemi miyim? Kaptan mıyım? Ben neyim? . Döküldü gazelim çürüdü bağım  Yıllar evvel göçmüş köyüm bucağım  Bugün doğdum varım, yarın da yoğum  Aradaki yalan mıyım? Ben neyim? . Kimler akıllanmış? Kimler bunamış?  Eyüp derde düşmüş, cahil kınamış  Mevlam İbrahim’i boşa sınamış  Kasap mıyım? Kurban mıyım? Ben neyim? . Aramızda yatar eroğlu erler  Erleri ne bilir köroğlu körler  Bana bu ellerde Mahzuni derler  Merdan mıyım? Mervan mıyım? Ben neyim? . Şaşkınım, düşkünüm, perişanım, ne haldeyim  Arıyorum, soruyorum kendimi,  Ben kimim? Ben neyim?
Tane. Patiskadan bir neşe alçacık penceremde  Yavaşça kapanıyor yasakların üzeri  Parmak hesabında daha acılar  Takvimlerle işi yok beyaz günlerin. Çocuktu kar, sevinçler çizerken yeryüzüne. Tipi . Güneşle geldiğin yalnız şehrimde  Hangi gece el ele verdin karla  Her güzel şeyin üstünü örtmese tipi,  Değişmezdim gül ovamı bu yalçın dağla. Seslendim gidişine -bu gürültü ne? -. Çığ. Gözlerinden koptu çığ, tam içime düştü  Dizdi ufkuma en uzak gemileri  Kolay kolay açılmazdı kalbimin önü  Bir kardelen bırakmasa kapıma kürekleri. Çalışmak iyi gelir buz kesmiş harflerime. Nisan. Nerden çıktı dedim böyle yağarken  Yeşilçamdan kaçmış bu mutlu son  Kendi şarabına kendisi ilaç atmış  Bir yere varır elbet saptığımız yol. Akşamlardır kaçağım avunma treninde
Böylece bir kere daha boynunlayız sayılı yerlerinden  En uzun boynun bu senin dayanmaya ya da umudu kesmemeye  Lâleli'den dünyaya doğru giden bir tramvaydayız  Birden nasıl oluyor sen yüreğimi elliyorsun  Ama nasıl oluyor sen yüreğimi eller ellemez  Sevişmek bir kere daha yürürlüğe giriyor  Bütün kara parçalarında   Afrika dahil. Aydınca düşünmeyi iyi biliyorsun eksik olma  Yatakta yatmayı bildiğin kadar  Sayın Tanrıya kalırsa seninle yatmak günah, daha neler  Boşunaymış gibi bunca uzaması saçlarının  Ben böyle canlı saç görmedim ömrümde  Her telinin içinde ayrı bir kalp çarpıyor  Bütün kara parçaları için   Afrika dahil. Senin bir havan var beni asıl saran o  Onunla daha bir değere biniyor soluk almak  Sabahları acıktığı için haklı  Gününü kurtardı diye güzel  Birçok çiçek adları gibi güzel  En tanınmış kırmızılarla açan  Bütün kara parçalarında   Afrika dahil. Birlikte mısralar düşürüyoruz ama iyi ama kötü  Boynun diyorum boynunu benim kadar kimse değerlendiremez  Bir mısra daha söylesek sanki her şey düzelecek  İki adım daha atmıyoruz bizi tutuyorlar  Böylece bizi bir kere daha tutup kurşuna diziyorlar  Zaten bizi her gün sabahtan akşama kadar kurşuna diziyorlar  Bütün kara parçalarında   Afrika dahil. Burda senin cesaretinden laf açmanın tam da sırası  Kalanalık caddelerde hürlüğün şarkısına katılırkenki  Padişah gibi cesaretti o, alımlı değme kadında yok  Aklıma kadeh tutuşların geliyor  Çiçek Pasajında akşamüstleri  Asıl yoksulluk ondan sonra başlıyor  Bütün kara parçalarında   Afrika hariç değil
Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan  Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam  Her akşam bir mektup yazarım dağlar kadar  Meşeler göğermiş diyorsun, varsın göğersin  Anlamını yitiren bir şeyler mi var şimdilerde  Yazdığım şiirlere yabancıyım, sokaklara yabancıyım  Taşı delemiyor bir çığlık ve apansız  Su oluyorum ipince, kendime sızıyorum  Dünya yetmiyor bazan, bırakıp gidebilir miyim?  Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun!  Efkar da yakışırdı sana, ilk kadeh kekik kokardı  Unutalım mı şimdi kente indiğimiz o ilk günü  Sabahlara kadar okuduğumuz o kitapları  Sabahlara kadar düşüncelerimizde yaşattığımız hayallerimizi  Kar aydınlığında yürüdüğümüz o yolları  Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan  Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam  Her akşam mektup yazarım dağlar kadar  Kayıp bir adresten geliyor sesin şimdi, üşüyorsun  Unutma dostumsun sen, neredeysen orda ölmek isterim!
I. düşen bir yaprağa bağladım hayatımı  olsun artık diyorum ne olacaksa  paralı bir asker miyim neyim  ekleyip duruyorum sabahları akşamlara  ve kendimi arıyorum meşgul çalıyor  gerçi söylenmez böyle şeyler uluorta  aşk diyor başka bir şey demiyor kalbim  nasıl bir dostluk ki bu, hem kadim  hem de mayhoş elma tadında.. sorma,  elim kırılsın bir daha  dokunursam güneşe.. II. kendimi de koysam ayağımın altına  yine de yetişemiyorum ey aşk,  omzunun hizasına.  çünkü bende birikiyor her şeyin tortusu  ve ayağını kaldırıyor dünya, konuşurken benimle.  budanan oğullar gibiyim sessiz ve narin  nereye konsam geri sayım başlıyor  kurcalıyor beni bir çırağın elleri  ah, unufak olsam ve desem ki  ağzın tat görmesin hayat  kandırdın beni.. sorma,  üstü açık araba  dünya dediğin.. III. kılpayı kaçırılmış bir şeyin  bıraktığı ardında  neyse oyum ben.  yaralı serçe, benim için dua et:  gök bir kayalık gibi şimdi üstümde  dr şükrü öncüoğlu’ndan üç ayda bir reçete.. sorma,  yangın sönseydi suyla  denizler her akşam böyle yanmazdı.. IV. acıyan bir şeyim ben buradan çok uzaklarda,  ve koskocaman bir hansın sen uğraşma bu çocukla  çünkü nasıl bir şey biliyorum itin taştan korkması  bir yastık arıyorum kuş seslerinden  mühim değil sonrası.. sorma,  siliniyor her şey, hatta uçurtma  takılıp kalıyor göğe.. V. yakar top oynayan melekler gördüm güneşle  ve büyük çiftçiler, dağları biçen  yolundaydı her şey ben bile yolundaydım  ama  kıyıya vardığımda kendimi unuttuğumu anladım  karşı kıyıda.. sorma,  kaldım altında  devirince kitabı.. VI. şiirler söyledim belki duyarsın diye  çığlığıydım içinde dilsiz bir şehzadenin  sana seslendim durdum bu küçük odadan  acımı duy, sensin pusulam benim  ki dünya  silinmiş bir harita  gibi yabancı bana.. sorma  usulca uzandığında  bir ceset oluyorsun öpüldükçe şımaran.
I. . Bütün varım toplasam sonra varsam toprağa  Hepsin üstüne atsam ve savursam toprağa . Er geç basar bağrına sevgili gibi beni  Ne denli meydan okur gibi dursam toprağa . Elbet bilir uğruna niçin öldüğümüzü  Ve bir bir söyler bana, bir gün sorsam toprağa . Anlatsam üzerinde ne olup bittiğini  Çıkar toprak olmaktan, haber versem toprağa . Kimse karşı koyamaz alır götürür bir bir  Çeker beni ne denli, göğüs gersem toprağa . Uğraşıp biriktirip döksem alın terimi  Bir özgürlük evreni varıp kursam toprağa . II. . Bütün varım toplasam, sonra varsam toprağa  Senin çağınla olsam, senle girsem toprağa . Senin doğduğunu ve geldiğini senin  Atılır yerden yere, haber versem toprağa . Bulsam ve saptasam bir bir ayak izlerin  Öpsem öpsem ve sonra alnım vursam toprağa . Kutlu ayaklarındır, değdi diye sevgili  Yalnız senin adına,bir kapansam toprağa . İncinmesin diye sen, taşlara dikenlere  Diz çöküp te önünde ve yakarsam toprağa
Yamansın her zaman aldattın beni,  Kâh düşürdün kâhi kaldırdın felek!  Mecnun'sun diyerek Leylâ peşinden,  Issız vâdilere saldırdın felek! . Rehbersin dedin ben ise kördüm,  Elimle başıma çok çorap ördüm.  Kendimi bıraktım âlemi gördüm,  Hesapsız günahlar aldırdın felek! . Şifadır dedin zehir tatdırdın,  Gençliğin okunu boşa attırdın,  Körlerin yurdunda ayna sattırdın,  Çıkmaz sokaklara daldırdın felek! . Barışmadı gönlüm merd ile zenle,  Ne bir iş bilenle, ne boş gezenle  Hicran köşesinde bozuk düzenle,  NEYZEN'e her telden çaldırdın felek!  Sahra-i cedid 1913
Issız bir evde,  Korkudan ağlayabilseydim;  Gözlerimi çıkarabilsem de,  Yiyebilseydim;  Senin sesin için yapardım  Bunları,  Yaşlı portakal ağacı sesin;  Senin şiirin için yapardım  Bunları,  Çığlık çığlığa fışkıran şiirin.  Baksana,  Maviye boyuyorlar hastaneleri,  Senin için;  Kıyıdaki kenar mahalleleri  Ve okullar,  Senin için büyüyorlar;  Tüy salıyorlar,  Yaralı melekler;  Pullar örtünüyor,  Düğün balıkları;  Deniz kestaneleri,  Göğe uçuyorlar;  Siyah tülleriyle terzi dükkanları:  Kanla doluyorlar, kaşıklarla,  Senin için;  Ve,  Yutuyorlar,  Yırtılmış kurdeleleri;  Öz canlarına kıyıyorlar,  Öpüşe öpüşe;  Ve ak sadeler giyiniyorlar.  Bir şeftali ağacı  Giyinip de,  Kuş gibi seğirtirken sen;  Kasırga gibi fırıl fırıl,  Bir pirinç gülüşüyle gülerken;  Türküler çağırdığında;  Allak bullak ederken,  Atardamarlarını,  Dişlerini, gırtlağını,  Parmaklarını;  Vay ne şirindin,  Kahrolurdum ben  Kahrolurdum ben  Kızıl göller için:  Güz ortasında bir şahbaz at  Ve kana belenmiş bir tanrıyla,  Beraber yaşadığın.  Kahrolurdum ben,  Mezarlıklar için:  Gece, sesi kısılmış  Çanlar arasından,  Suyla, mezarlarla küllenmiş  Nehirler gibi geçen;  Nehirler:  Hasta asker koğuşları sanki,  Tıklım tıklım dolu;  Ve matem yağlı ölüme,  Çürük taçlı mermer şifreli ölüme,  Nehir nehir gelen ölüme doğru;  Birdenbire taşıveren nehirler.  Gece, ayakta, ağlaya ağlaya,  Boğulmuş çarmıhların geçişini  Seyrederken sen;  Kahrolurdum seni görmek için:  Bak,  Ölüm nehrinin önünde ağlıyorsun  Perperişan;  Garip kalmış köşelerde başın,  Durmaz ha, durmaz gözlerin  Ağlar yaşın yaşın.  Gece ve çıldırasıya yalnız,  Külleri ısıra ısıra;  Dumanı, gölgeyi, unutmayı:  Siyah bir huniyle yığabilseydim,  Trenlerin, gemilerin üstüne;  Filizlendiğin ağaç için,  Yapardım bunları,  Topladığın,  Yaldızlı su yuvaları için;  Sarmaşık için,  Yapardım bunları;  Gecenin sırrını sana ileterek,  Kemiklerini saran  Sarmaşık için.  Islak soğan kokusu gelen  Şehirlerden,  Seni bekliyorlar;  Boğuk bir sesle,  Şarkı söyleyerek  Geçesin diye.  Yeşil kırlangıçlar,  Saçlarının arasına yapıyorlar,  Yuvalarını;  Dilsiz sperma sandalları,  Peşin sıra geliyorlar;  Sümüklü böcekler, haftalar,  Yelkenleri düşürülmüş serenler,  Kirazlar da,  Dönüveriyorlar ossaat:  Gözükünce solgun başın,  On beş gözlü başın,  Al kan içindeki ağzın.  Şehrin otellerini,  İsle doldurabilseydim;  Hıçkıra hıçkıra,  Yok edebilseydim  Çalar saatları;  Ezik dudaklarıyla yaz ayı,  Evine nasıl gelecek,  Göreyim diye  Yapardım bunları;  Yığın yığın insanların,  Melil mahzun tantanalarıyla  Ülkelerin,  İşlemez sabanların,  Gelincik çiçeklerinin;  Mezar kazıcıların, süvarilerin,  Kanlı haritaların, gezegenlerin,  Evine nasıl geldiklerini  Göreyim diye;  Yapardım bunları.  Küllerle örtülü dalgıçların,  Uzun bıçaklarla delik deşik olmuş  Meryem Ana tasvirlerini  Sürüte sürüte gelen maskelerin;  Damarların, köklerin, hastanelerin,  Karıncaların, su gözelerinin,  Evine nasıl geldiklerini  Göreyim diye;  Yapardım bunları.  İçine kapanmış atlının  Örümcekler arasında öldüğü  Bir yatakla,  Gecenin;  Kinden, dikenlerden bir gülün,  Sarıya çalan bir geminin,  Rüzgarlı bir günle, bir bebeğin;  Evine nasıl geldiklerini  Göreyim diye:  Yapardım bunları.  Ben, Oliverio, Norah,  Vicente Aleixandre, Delia,  Maruca, Malva, Marina,  Maria Luisa, Larco, La Rubia,  Rafael Ugarte, Cotapos,  Rafael Alberti, Carlos,  Manolo Altolaguirre, Bebé,  Molinari, Rosales, Concha Méndez,  Ve daha da unuttuklarım;  Evine nasıl gelecektik,  Göreyim diye  Yapardım bunları.  Gel de taçlar takayım,  Gel, sağlık esenlik delikanlısı,  Gel, kelebek kıravatlı civan;  Sen ey,  Sonsuz hür siyah bir şimşek gibi:  Pırıl pırıl insan;  Madem, geç vakitlere dek,  Kalınamıyor daha kayalıklarda;  Bari aramızda konuşalım,  Gel,  Şöylece bir, olduğumuz gibi;  Çiğ için olmadıktan sonra,  Şiirlerde n'olacak yani?  Bir ağu hançerin,  İçimize işlediği bu gece için  Olmadıktan sonra;  Şiirlerde n'olacak yani?  Bu tan kızıllığı için,  Olmadıktan sonra;  İnsanın vurulmuş yüreğinin,  Ölüme hazırlandığı,  Şu viran köşe için olmadıktan sonra  Şiirlerde n'olacak yani?  En çok gece, geceleyin:  Kıyamet gibi yıldızlardır,  Dolmuşlar hepten ırmağa;  Bir kurdele gibiler,  Fakir fukara dolu evlerin  Pencerelerindeki.. . Bir ölen var,  Onların evlerinde;  Bürolarda, hastanelerde belki,  Belki asansör ve madenlerde,  İşlerinden oldular.  Onulur şey değil yaraları,  Yaratıklar,  Acı çekiyorlar.  Her yanda dert yanış,  Her yanda,  Vay şuymuş vay bu;  Pencereler,  Göz yaşıyla dolu,  Aşınmış eşikler,  Göz yaşından;  Yüklükler ıslak,  Bir dalga gibi  Halıları dişlemeye gelen  Göz yaşından,  Oysa ki yıldızlardır akar  Uçsuz bucaksız bir nehirde.  Federico,  Dünyayı görüyorsun.  Yolları görüyorsun,  Sirkeyi görüyorsun;  Birkaç ayrılıştan,  Taşlardan, raylardan gayrı,  Kimseciklerin kalmadığı,  Köşeden:  Duman ha deyince,  Zalim tekerleklerine;  Hoşça kalları görüyorsun,  İstasyonlardaki.. . Her yanda, sorunlar koyuyorlar,  Çeşit çeşit insan var:  Kanlı bıçaklı kör var,  Öfkelisi, ümitsizi var,  Yoksul var, tırnak ağaçları var;  Şunun bunun sırtından,  Geçinmek sevdasıyla;  Harami var. . Hayat böyle, Federico,  Ey babayiğit,  Ey kara sevdalı adam.  Sana,  Dostluğumun sunabileceği şey  İşte bunlar..  Sen de epeyce şey biliyorsun  Şimdiden.  Yavaş yavaş, daha da,  Öğreneceklerin var. . Çeviren: Enver GÖKÇE
Gül kokuları çocukların kaburga kırıklarından geliyor  Acıyı ve insanlığı çocuklar  Böyle dayanılmaz kıldılar ve yeni suları  Onların bilgileri getirdi  Elleri önlerinde bağlı-duruşları  Omuzlarından göğüslerine doğru kıvrık ve yumulu  Yaşarlar ebedi göz ve ölümsüzlük aşısı yapan kitabı  Ki şimendifer  Nasıl peşinden koşturursa katarları yolcu kutularını  Oralarda civarda  Böcekler sürüngenler bulunan kırda  Dönen çember- toprakla çalkalanan çocukların önünde  Bir dev gezinir  Şimşek düşer . *  Ve balık yumurtaları  Ki onları balıklar  Suyun gencine bırakırlar  Ve suları da gezer ölüm  Çelikağ yok eder insan eliyle uzanarak  Hem balığı hem yumurtayı  Hem yumurtadaki balığı  Hem balıktaki yumurtayı.. Toprağa dikili göz neler bulmaz  İstese dağlar mı bulmaz  Sonsuz gebelik ölümü suçiçeği gibi döken hayat  Suları ve karaları uluyor birbirine  Erkekler kadınla donlarının altında harp cep kitapları  Dudaklarında verem çiçekleri uzaktan  Yakından aynı ve ayrı uluslardan  *  Genç bir adamdım  Tren uğurlardım. Eski ve yeni efendileri  Taç giyen şehzadenin karpuz gibi  Ya da gemilere açılan çelik bir köprü gibi  Serin kırmızı ve sıcağını bırakarak  İkiye bölüneceği haberini  Büyük olayları hava limanlarında zonklayan  Trenlerle ben yolladım. Parklarım vardı akşamları  Kapatırdım  Saati vurunca trenlerin beklenip gelmeyenlerin. Bıldırcın tüneli ve bir açık bir örtülü tren  Akşamsa hemen  Korkardım-bir kızeline tutunarak  Karşı komadan sarışın-onu dökülmüş yapraklara yayarak  Çıkarırdım yanağından ürkek şapkalı  Ve çantalı adamı  Yaklaşırdı ve sorardı  -Oralı mısınız oralıyım  -alın ve okuyun incil ve yohannaya göre  -misyoner misin değilim  -O hah ha  -Değilim ve okuyun yohannaya göre  İnsana olan sevgim-bodurluğuna kurnazlığına  Birden bilerek  İstasyon bir boşluk  Çünkü bir yok bir var  Trenler çehreler  *  Üçüncü hat koş üçüncü hat  Katlan elele katlandık ey Anna taş içinde heykelim  Yonttum yonttum taş bitti sen çıkmadın  Yanıldım avrupalanmakla çün bizde  Kadını kelimeyle kurarlar saklarlar örtülerle  Derken katar üstümüzdeki katardan çoğaldı  Sen burgu oldun içimin dağlarına tünele girdin  Strasburg akşamın karnında  Uslu çocuk olarak bekledi  Bianka boğazlanan boğanın önünde kaldı  İstersek durduruldu diyelim  Çünkü halklar vardı  Güvercin halkı  Meydan  Göz halkı  İnce doğranmış fransız halkı  Ey anna sen kalkan balığı  Kafa vurmayan fakat gövde vuran  Ağzın karnından biraz yukarda  Karnında bir anne yeni kız doğuruyor işaretleri  Kan gidişmeleri  Açık göğün önünde açık meydan halkları  Bianka kıvılcım  Ucu kendine kıvrılmış kılınç. Öpüşümüz gizli olmalı  Öpebilirsek uzanıp kaderlerimizden öpmeli  Sıcak gözyaşı ve şikayetle  Ağzı konuşmaz kılan  Ağzımızda  Dilimizi şişiren ayrılık bademi  *  Senin elin söyler  Avucunun toprağa değip donan çizgileri  Anlatır  İstasyon çayevini dolduran gebeyi  Dumanlı ve biraz her şey kokan gebeyi  Aşkın  Şişen bir yara gibi gelişip  İçimizden iki yolcu gibi gideceğini. Venedik birdenbire kavruldu  Nedensiz ve niçin  Çün korkunç  Ve savaşla gidiyorsun  Ama ancak sen  Vurulduktan sonra ve kurşun  Benden ayrıldı  Ve gittin  Ve dağ çöktü  *  Artık dayanamam  Yabancı isimlerin isim ebelerinin içinden  Yabancının ter kokusunun içinden  Yabancının buyruğuyla geçmeye. Ey toprağım kalkamadığım  Üs kimin üssü  Kime ait minare. Ey sen karşımda paylaşılan  Alna dudağa ve kalbe ayrılan  Sen aşkım sabah doğrulunca bağırdım  Geceleri sancınla kıvrandığım. Karanlığı itiyorum yine gelir  Sabahı seviyorum özlüyorum  Seni aydınlığa getirip anlıyorum  Daha sonra ışıksızlıkta anlamsız  Ve sancım var  İnceden ve derinden gözlüyorum  Çılgınlık ve inceliyorum  Kilom elli beş boy bir yetmiş üç  Sen kendime etiplikle eklediğim  Kanı benden canı ciğerimden alırdın  Aydınlıktın  Hep onarırdım eskiyenlerini güneşle. Ay gece görününce açar aylığını  Kurbanlar ve senin büyüklüğün dağınıklığın  Çünkü her bölgeni başka bir şehirde yaşadım. Küskünlüğünü aşk öncesi şehirde  Etinin lekelerini doğduğum şehirde  Korkularını ve yüksek korkmalarımla  Irmağı kapayan boydan boya  Suyu toprağa ilave eden şehirde  Gidişini özel olarak  Kalbimin bağışlandığı şehirde- en önce  Ayrılık vardı hep. Ay gece olunca pay eder ayrılığı  Ey güzelce yakalandığım  Mutlulukla sunulan  Bize bahşedilen armağan kılınan  Ayrılık sen ki  Aşkın ve sanatın  Durmadan doğumlar getiren anası  Hep orada gebe karınların dibinde içinde  Doğuma en yakı  Doğmadan gibi ve aralıksız doğarak  *  Böyleydi kuruluş yapı ve bizim ustalığımız  *  Fakat sen  Hep karşımda kalan  Ağzı ağzımdan alınan  Paylaşılmakta olan  *  Biz dördüncü Muratın kılıcının sivri ucunu tutuyoruz  Keskin yanında karılarımız ve çocuklarıyla  Hızla akan bir vatan tuttular  Aşkın ve birlikteliğin çatısını orda kurdular. Karılarımız her asrın insan güzelleri  İmkan bekçileri  Ağır arabalarla taşınan sancılarımız  Ağır tabanlarımız  Etten değil gibi az yiyen gövdemiz  Toprağın ürününe avuç açan karşı koyan  Yeri var olmayan bir lisanla bağlayan  Sıcağa ve nalın kıvılcımına gerçek isimler koyan. Irmak ve ırmağı süren yol  Biri uzağında kaldığımız  Öteki içine daldığımız. Buzul uzaksa ve beraberlik ateşi kucaklamışsa  Sabaha çıkmamız kolay  Güneşi bir mızrak boyu yükseltmemiz  Yabanı kolundan tutup germemiz  Alnına bir mıh  Sırtına bir yafta ekleyip göndermemiz  Yekin seslerindeki yanlışlığı düzeltip  Büyük doğrulamanın aklına geçmemiz  Yavuz boğalara benzeyecek  Ve sancı değiştiren hayvanlara . Küçük kahraman öğütlerle büyük esere  Bir mısramızdan girer  Bir çocuk avlusunda salıncaktaki çocukların  Anneleri ablaları sahilde çay içen evden konuşan  Gelecekle haberli yemiş tutan elleri  Şimdi salıncakta aynı anda  Bir fotoğrafta gibi  Her geçen anı bir fotoğraf olan çocukların  Altlarındaki toprağa  Öğütlerle büyük eser okları işaretleri  Düştükleri taşlara dizlerini kanatmak için  Biz açıyoruz  Ekonomik iktisat risaleleri. Her şey benzinle aşk ve ilkbahar bile  Barut ateşle harmanlandı  Kılıç nasıl deldi geçti ve çekildi  Ve nasıl kan göstermedi et  Tanrı adıyla renk değiştiren mavileşen ateşe  Örtü yayıp otururlar ateşten ateş ve yanmazlar  Güvercin teslimiyeti içinde  Bakın istiyorsak. Nasıl yıllarla sürüyor bir salise  Sabah bulantıları birlikte yatılan akşamlar  Kuşların yalnız uzanıp pencereden. Havaya alıştıkları saksıları kavrayıp uzaklaştıkları  O gökler ağaçların tulumba gibi çalışan özsu boruları  Sızıları tahta kulübelerin  Dağda tahta kulübelerin  *  Ateş için odun topladık  Ben makki ve beşimiz  Kısa ama kesin çağırarak  İçeriksiz coştuk hemen. Hey önce ateşin içinde ol  Hey önce alevin sıçrasın  Yüreğimizi kavra soluğumuzu başka yollardan geçir  Aynı an ayağa kalkındı  Doğranıldı  Nasıl söyler bir erkeğe bir kadın  Denize atılan bombanın  Balıklar delirttiğini  En zor sorunun yöneltildiği  Bir kadındı  Nasıl ki kelimesiz ve gözler olmadan. Renksiz bir iz seçiliyor  Belki karanlığın kendisi işaret veriyor  Saçların değişiyor  Karanlık tahta kulübe ve saçların  Hepsi bu hepsi bunlar. Özgürlüğü kur  Suyu dök yürek etlerimizi  Parçalanmalarımızı topla  Büyük ateş meydana yağmur getirdi  Gökteki kazan devrildi  Ağaçların gece aydınlığı  Duygunun canlılığı  Kıvrılıp eğilişi dalların hüznü ateşe  hüznü ateşe  hüznü ateşe tutuşu  Toprağı üzüntüden ayıklayışı  Sende kaybedebildiğim yani ey korkulu hayat  Taktığım tarafımızdan sevilen  Haklarımız esenliğimiz karanlığımız  Güzelliğin ellerin alnımla  Mızrağına seç önce seç kabarık alnımı  Fırlat kayaya kimliğini kişiliğini  Dişlerimin ortasına  Sar beni kumla ağaç kütükleriyle  Ki suyu geç beni kurula. Arkamdan rüzgâr seğirtiyor  Ellerim dağdaki kulübeden ses ediyor  Orman uğultular kurt ulumaları  Aşkın omurgan  Yapışkan  Yak beni çocuğumsuz. Senden ışıklandırılmış havuzlarımda  Ve gizli su yollarımda  Sözün ediliyor. O sen sen  Gölgemi bırak beni sürme  Ben benimleyim. İçim büyük sabırla haşlandı  İçim ey içim bu yolculuk nereye  Yine bir şehrin ölümünü başladır gibisin  *  Ve çocuğun uykusu böyle başladı  Çünkü yeni bir çocuk uyanacaktır. Ey ana  Parkları çocuğunla eş doğurdun  Çimenleri mutlu kıldın. Bayrakların sularda aktı  Pulatın  İnce ve yumuşak saçın  Yaralı ağzın. Mutlu kılan çocuk  Çimene düşen yaprakları. Kadın sen tattın  Babanınkine benzeyen  Çocuğun böbreğindeki katlar.  *  Gün gelişini açıkladı  Sen kapanan gözü açıkla  Karısına arabayla tabut taşıyan adamı  Güzel yontulmuş ve parlak sarıları olan kadını  Yeni bir çocuk planı yapan  Yeni ve ölümü de transfer eden aileyi. Nalçayı yiyince nasıl çöküyorsun yere  Nasıl dumanını üfürürken ve solarken ciğerlerime  Düşten yıkanıp ava değil çocuğa yatıyorum  Değil vurmaya ve rastlantıya  Değil hülyalanıp dalgalanmaya  Çıkara değil kedi gibi sokulup ayartmasına  Değil sarı demire  Değil söylev'e asla değil aştım gitti yirmi dokuz yıl önce ölenleri. Nalçayı yedikçe nasıl çöktüm yere  Zorla ezilenin zorlu öldürmesi olur  Fabrikanın kasıklarını ovan işçilerin  Hak dünyasında hastalanırım olağandır  Neden mi şimdi tepilebilirim  Maden ocaklarına dinamit yerine. Bir hakkın düşmanıyla kucaklaşıyorsam  Sök beni yeniden şakağıma it ellerimi  Bileklerime aklım aksın  Damarlarımı lif lif denetle çöz gözümün perdelerini  Trenleri uzlaştır sulh fenerlerini yak  Nerede olursan ol kim olursam olayım. Sesimi bir dağ zannet  Irmağa ver haberi  Yangına doğru sürünen haberi  Güneş beni saklar  Sen alnımdaki dumanı kazı  Kemiğinin geleceğini düşün beni yont alıştır. Sararan örtü cafe müller  Gırtlakta sarı halka  Esirlik ve kendinden kayma halkası  Yalnızlığın çarmıhı dere balıklarının ilanı  Çarmıh yaylı ve değişken  Karın çarmıhı belkemiği ve baldırın  Karnımız ayrı sancılardan kaymış  Yeşil ya da yeşil olmayan çocuğun ağzından çoğaltılmış  *  Ey gece sen de aldatıldın  Sana da tuzak kurdu yüzü güneş parıltılı kız. Rosemariegirbach  *  Gidip bilmediğin kentlerin  Böğrünü delen harp mikkaplarını gördüm  Kartpostal tüccarlarını  Kilise ortak Pazar birlik orak çekiç  Ve asya ve afrikaya ayak atma postallarını. Ve kimseyi göstermeyen aynaları. Ve bir istasyonda  Hatta önemsiz bir memurun yakınında  İçinden asya çıkan bir balya. Geleceği  Ormana terketmeyi dener gibi yeni doğan çocuğu  Ananın karın bulaşıklarını arıtmadan  Çalıları ve topraklaşan yaprakların içine  Alabildiğine  Gevşeyip bırakılmış gerginliğin ortasına iterek  Geleceği ormana iter gibi ormana iterek  Meleklerin hayatını yaşamaya  Gidelim sizinle kendinde insan olmadan  Kimseyi insanlamadan yaşamaya  Sıcak kayayı arayan iki tavşan gibi  Evleri korkutmadan uluyan kurtlar gibi  Bellemeden  Etle bilinçlemeden  Evdeki sevinci kırgınlığı ballanan üzümleri  Bilmeden aşkı ve aşk benzerini  Çocuk sesinin düzlüğünü arayan bir çeşit insan gibi. Görevi bu olarak  Yalnızlığımızı sessizce ortaya koyalım  Erkekçe sessiz ve erkekçe  Kiminki sahipse ölümü o karşılasın  Ağırlasın. Ayaklarım ağrıdı güvercin izlemekten  Onun başının önündeydi alevli sancak  Elimi ve kalbimi uzattım  Eriştim tanrıya çağırma kuleli evin  Bekleyen güvercinine  Güneşi ayı ve yeryüzünü bütün şekilleriyle  Bir kutlu çehrenin emrine kul bildim  Bilesiniz  Ona döndürüleceksiniz. Ve başı yeşil hâleyle çevrilen  Yüzünde tarihten ve gelecekten bir renk beliren  Atmacanın pençesinde atmacayı kendinden geçiren  Bir güvercin ki ne gören olmuş  Ne işiten. Bir sabah bir çeşit güvercin fırtınasıydı sur önünde  Gözleri burçlara  Bayrak tebdiline dikilmiş bir kartalın  Buyruğundan hızlanarak  Bir kartaldı gözünü burçlara dikmiş  Döşü surları geriletmiş  Durur güvercinlerin en önünde. Emrolundu. Haliç bir yılan gibi yönelip  Soktu Kayser'i. Zaman bir takla attı  Zaman bir takla daha attı. Zaman altında kalan  Çıplak boynu hançer kuşattı  Başı sülük ağızlarında  Ayakları boşlukta çırpınan  Bir millettik artık. Güvercin  Merhamet kılınçlarını toplayabildi ancak. Camide toplantı var davranın  Aşkı denetleyen güvercinler  Kılınçlar eskinin habercileri  Keskin bekçiler  Bildiriciler.. Bu iç çığlıkla  Yürürken üstüne bir mısır habbesinin  Yeni yorum yatırımcıları  Ve büyük doğrulma günüyle  Bir aliterasyon olan güvercin. Dansöz kalkışlı güvercin  Gel. Sen gelince  Azap çıkacak her evden  Gidecek kendi evine. Organlar sizinle benim savaşım  Ben ahretim  Ahret yere gebedir. Sizinle hep beraberim  Dağı tutmuştunuz kalbinizden geçendim  Güzel duydunuz ve durduruldum  Atımı atınız büyüledi  Okyanus everesti nişanlayıp durdu  Çünkü etin ötesinde  Bir şey değildi everest ve okyanus. Korkunun yüzüne ayna konmuş gibi  Başkayım sizinle  Aynayı eline alan korkuyu bilir  Çün korku etin içinden yekinir. Hep koşmaklayız kitabın onayıylayız  Tarlayı çok severiz. Yaradan  Lokma lokma bölmüş isteyenlere  Karından gelenlere  Ve karna gelenlere  *  Aşkı cambazımız aldı  Tokmak kırıldı  Kapının çatlağı esner  Gözetleyen göz şişer küçülür  Et aralığından görmeyi dileyince.. Duyulur iç ses  Uyan ey kaplumbağa kelimeyi kımıldat  Çünkü kıyamet sezilsin otobüs devrilsin  Kımıldat kanlarını  Koşanın yıldırım gibi duranın  Susanın ve dağlarla konuşanın  Kendiyle  Dağları konuşturanın  Aklı çok kez hançerce bulunduranın  Kendini sürü için öldürüp  Sürüyü çobansız bırakan çobanın  Hep içilmez sulara varan koyunların  Mermerin namütenahi bekleyen kayanın  İçinden hata edilerek çıkarılanların. İnsan yüzleri  Çömelmiş inleyen ve içgüdü şekilleri  Yaralar kan akmayan  Kanla işi olmayan  Taştan çıkanın ve çıkaranın birlikte söylevleri  İnsan sanatı çığlıkları  (bir yerde onlarlayım)  Öpülerek topuğu parlatılan tuncun  Günah anlatılan karanlıkların  'Enriko istersen anlat önce sonra işel'. O dağlar güvercinin yabanına yuvadır  Hiç solunmamış bir hava üfler rüzgâr  Dünya sürü yürüdükçe döner  Çoban sürü için ölmez gelecek sürüler için  Yaşamağa bakar  Kısa süren bir hatıra değildir toplum. Mısır taneli çocuk avuçları  Fotoğrafını çek günahların  Tövbeleri yıldırımla yayınla yine de. Esmeri  Karayı  Kızıl ve sarıyı bir tutanı  Benden aldın. Buruşmaz entarisi İstanbulun entarisi buruşmaz entarisi  Maraşın seferde  Fakat İstanbul ve Maraş  Fakat Maraşın  Her kurban arayışında  Fazla davrandım ben  Yangına uğradım  Kara bir moloza ayrıldım  Bazen marsık sanıldım. Maraşın her kahraman kurban arayışında  Ve bulup sunuşunda  Mutlaka bir işareti vardı  Bayram çöreklerini tuzundan yağından anlayışın  Sertçe düşmanca gibi tokça kucaklanışın  Harbeder gibi sevişin. Mesela adil erdem aynı silahla mücehhezdi. Üstümüzden aynı katar geçti  Mutluluğumuz anlaşılsın yıkıldık  Toprağa yayıldık ve büyüdük  Çünkü topraktan ancak böyle geçtik  *  Kızlar burgulu  Etlerinde tahta kıymıkları karınca yığınları  Alabildiğine açılmış bir organ  Bir gramofon  Geniş ağızlı. Her adımlarını bildiğimiz  Hangi yörüngeyi güttüklerini  Hangi suyu geçtiklerini  Ne çeşit bir şölenden koyulduklarını  Çünkü sokağı aman nasıl eğilerek geçiyorlar  Hangi tahta kapıdan çıktıklarını  Zenginini ve bulgurla su içenini  Ellerinin çatlaklarını yine krem sürülenini  Göğüslerinin bakımını tahta sütyenlerini  Ocaktaki dumanın yaktığı sapladığı göz sürmelerini. Çünkü kara dumanlı ocak  Ve sürmeydi. Sürmeyi niye çekmeli  Sürmeyi çekmeli mi. -Annen ne söyledi  -(Elmanın yarısını kardeşin yesin)  Kardeşin yesin anne yemesin mi. Elmayı yemiyorsun bir  Ve öyle sıkılıyorsun ki elma ölecek  Ne sen yiyeceksin  Ne kardeşin ne annen. Bu evde yılanı yine değiştirmemişler  Baba ana ve kardeşler  Aynı odada soluyorlar  Oda şişip iniyor  Dışarıdan bakınca odaya  Duvarları kıvrılan oda  Özel bir korku ve kuşkuyla irkilerek  Tehlikenin hayvanları yönünden  Boğularak  Yılandan gizli işaret alarak  Göz kırpar gibi yapıp uluyor  Oda uluyor. Yılan göz kaş işareti  Konuşmayan hiçbir şey yapmayan. Başını yılandan çevri yemek taşmasın  Başını yılandan çevri kuyu yakın  Başını yılandan çevir unutma babayı yürekte tut  Baba dağ ve balta. Anne  Kolundan koynunda karnında çocuklar  Gitti pazara dolandı çığlık beğendi. Anne eve dönünce  Anne eve dönecek. Ölün bilinecek küçük ölün  Mahalle daracık bilinecek. Alçak duvar ötesinde ölün tahta sıcak su  Ve odun kokusu  Kabre akıtılan sabunlu suyu  (Yolun burasında coşkuyla karşı ko)  Nasıl ki beyninden apartman fışkıran mimarın  Yaşamın öte yarısı  Burçları gezer  Kutup yıldızından söz eder. Gök çoğalınca  Göğe açılan göz kapanınca  Beni duyacak anlamayacaksın. Bunlar hep senin ölün  Bir yerinde yatağa sığmayan çocukların  Suçları bir atmacayla alınan çobanların. Her şey karıştı çünkü öldün  Artık kimse bulamaz kendini  Eller birbirinin içinde  Senin ölmüş elin yapışır  Benim tetiğimin üzerine  *  Silah benim tetik bende koşanadek kurşun benim  Parmak senin et senin güç senin  İrade kimde  Benim elim hangi köpeğin içinde  Dişleri birbirine geçmiş bileğimde  İlk tıraşını olan gencin  Jileti kemiğin iliğinde  -Kan seli  -Tetik kan seli  Hedef nerde kız mı erkek mi  Dünya çekirdeği mi  Yeryüzü ateşi mi  Şehvetin ya da nur içinde birleşmenin  Satan'ın içinde beklerken her şeyi önceden kestirenin  Çünkü şarttı bir kere  Ölümle yan yana şeytanın içinde durmak. Karnından geçmek  Bir lambayı bekleyen makkinin  Öpüşünü kanla bekleyen  En küçük kilisede çarmıha çekilen  Dom'un üç asrın  Kana kan koyup  Yücelttiği abesin  Galerisi insan ve heykel ve resim ve kezzap galerisi. At gözü oyuk  Heykel atın içinde  Çünkü at büyük heykel  Sürücünün içinde on aziz birkaç isa yezus hiristus. Yüz bin haç  Atın ayağında bir nalbant heykeli  Nalın içide bir at benzeri  Karşılıklı uyuşan iki arslan  Biri dişi diğeri dişi  Yuvarlak yalanmış ve parlatılmış derileri  Ki karpuz yenmiş gibi  Goldah karpuz  Kalf karpuz  Anna karpuzun çekirdeki  Frankrayh şu dağın ardındaki dağ  *  Düşmanın kim onu anlat  Mişel'i hatırlat alnımı uğraştır  Kalbine plânlı ve  Avrupa bir duvarın taşları dizilen mişeli  Saçlarına çocuk kuşları konmaz  Çocuk uçmaz dallarından. İçinden yanında  Boy tüfeği patlatsan  Tuzaklı  Hatırlat mişeli mişeli  İçinden hep bir kuşku tankeri  Bir petrol tankeri namıyla yol alır  Pergel petrol  Borusu motorun icadı  Aşkın feda bayramı cenaze şekli  Boyuna hatırlat  Yoksa olur ki unuta kalırım esmerliğimi. Telefon  -Görünüşünüz nasıl  -Yorgun uyanırken ve gittikçe diri ve daha esmer. Tanımadığım kentin  Ağırlık merkezine alındım  Taşıtlar grevler insan böğürmeleri  Alış verişler  Şapka seçerken birden çocuk doğuruyorlar  Baba oyundan çağrılan çocuklar gibi isteksizdir  Ya da bırakır kürekleri denizin üstüne  Suda kayan cilalı bir taş gibi seğirtir  *  Her doğan çocukla orada  Birlikte. Daha yeryüzüne bakınamadan  Kırbaçlanırız uyumaya. Anakarnı yorgunluğumuz alınmadan  Vurulur kollarımıza ve. Çarpılır dizimiz dizime. Her doğan çocuk  Bir ertelenmeydi analarca bağlanarak memelere  (Artık sigara içmeyeceğim artık  Koyun gütmeyeceğim)  Meşgul uğraşır azar altında bile uyurken de  Uykusundan silkelenip irileşmeye hamle elleri ve duramadan  Yan beşiktekinin yüzüne gölgesini indirerek  Bir gün önceki bedenini  Kaybedilmiş bir okul eşyası gibi özleyerek. Her doğdu  Bir ölendi. Mayland uzun yüzlü bir kız resmi  Hani şu hep  Selamlaşıp geçerdik  Uzun yüzlü kızlar çizen ressamla  Aklımı anlat gönlümü kazandır  Benden beni çıkar bakalım kalacak mıyım  Üstüme beni koy bir de  Gözle dayana bilecek miyim  Yoksa hemen bir kez daha bütünle bende beni  Özümü kullan  Çünkü aşktır  Beyaz bir sanattır  *  Evlerin dışında  Çünkü böyle oldu. Pencereden uzanan başın dışında  Günâhın ve sevabın. Merkezinde hem tanımadığım  Alışmadığım bir sistem gitgelinde  Boyuna sırtımdan ve kafamın arkasından delindiğimi  Oynuyorum ve rolümü. Oyun çarkının boşuna döndüğünü  Seyircilerden bir kadın olgun ve eteçalan  Çıplak. Eşyadan ve odanın kapamasından  Her an biraz daha soyunarak  Yatağında  Çivilenmeden gerilmiş çarmıha gibi yatan. Anlıyorum oyun çarkının kendine döndüğünü  Ölümün  Saklanacağı kalmayan av hayvanı gibi  Avcısına göründüğünü  Ah anlıyorum  Çünkü annanın  Anlaşılmaz bir gözaldanımıyla  İçimde bir gemi batırıp döndüğünü. Unutmadı  Yanlışlıkla  Onlara:  Beni unutmayacaksınız  *  Anlat kızın ekmek tutuşunu  İçimdeki soylu kişiden utanışını  Annayı tutarken balık tutuyorum  Ekvator ağzıyla kolumu buzdan denize indirmişim  Kız içimde bir sarmaşık kelimesiyle büyürken  Arada bir kanla uslayıp  Seni anıyorum  -ey eski sevdiklerim-. Sizi şaşırtıyorum. Sanatım  Fakat ben korkutuldum  *  Şatoya bağlanan tahta köprüde beynim  Ağırlaşmış dalmışım  Güneş doğmuş işte böyle. Taş ısınmış ısınmış  Nerdeyse belleğinden kan ürperten  Bir sipahi sureti. Aşka ne zaman veda  Demiş ki bu topraklar  Boyuna kiliselere taşıyorlar otobüslerle. Isınamıyorum.  VE baden Baden'de kaçtım  Başka bir kiliseye  gittim. Hafifçe.  Çok ve canlı renkli süslemelerden az ürpererek. Dost için yani dosto için  Dönerken  Kule yerine  Küreye yakın parlak başlıklarına dönüp baktım. Dosto Badende  Ve kumar da oynardı  Bir çocuğun. Hırsla. Bir taşı.  Atışı gibi. Dikine.. Kapa perdeyi kapa köprüyü  Ve şatonun ta kendisini  İnce bedenin mühürlenişini  Tüfek mahzenini  Sevginin tiklerini aort deliklerini  Duvarda asırlardır dinlenemeyen  Dört işkence resminin. Takip tutuklanma işkence  Ve tahta kurulan işkenceli etin  Bin dokuz yüz 77 yıl  Yenilen içilen kan ve etin  Yarı açılan mor pelerinin  Çizgi - kan  Çizgiler ve kanın  Başta yer yer kemiğe batan tacın  Dört resmin dört korkunç dakikanın  İri jestlerini anlıyorum. Makkiyi hayır  Sigridi tren getirdi  Tren götürdü  Yedi  *  Duruşu kımıldanışı  Mağrur tavırları olan  Çünkü o güzel kelimelerle ağırlanan. Göllerin beşiği toprak eğrisi  At yiyen ejderdi  Tılsım  Karıncanın kölesi. At köpeğin kuruyan ölüsünü  Minderi düzelt  Baklava kırıntılarını  Ana babanın kol gezdiği koruduğu pencere kıyılarını  Mutfak ve yüznumara korolarını  Yatak ameliyatlarını cinsiyet taslarını  An binlerce yıllık olan et kabartmalarını. Pervaz ve şimdi  Büyük taraçalarda doğuruyorlar  Kol bakımı bilek ve dizkapağı bakımı  Gebelik ve sancı limonlukları  Sıcağa karşı ay ışığı  Yelpaze atkı palan  Acılar yer delen sinir göğü tırmalayan  Kutlu sevinç giysileri yalayan  Ve yağmur suyunu  Havuza koyan ırgat olarak. Anlat insanda ölümsüz olmak yaprağının  Hangi ağacın kıvranışı olduğunu  Güzün hazırladığı insan yavrularını  Kışın insan yeteneklerini  Baharın insan olanaklarını  Anlat durmadan. Hurmayı anlat dala uzanan  Tüylü kalın dudağa anlat  Yaban elmayla eriği  Aşıyı  Elmanın gelinliğini geyiğin baskın güveyliğini  Atlı karıncayı  Lunaparkta bir hayvan olan. Atlı karınca bir hayvansa  'İsa ağladı'  Kuzeyde ses kalmadı  Alnımız buz dondu gece  Aksın. Gündüz karıştırılmasın  Ah sade bir gün yaşasak  Dal dal - Kitap bil  Lord kimin lordu hangi mabedin  Sinonimi  İkisi duman tütsü su rengi  Perde kıllı el korku  Bölüşmek kekelemek  Donup kal - Aklımı al. Durmaz bilmez yaşamakla  Senin yaşamın nereye kadar ne yana böyle benimki  Can kamaram  Yalnız göğsüm değil  Hayat var kaçıp bıraktığım zamanlarda da  Ölmek koşup varmak mıdır oralara  Soluğunu yatıştırarak  Perdeyi aralayıp girmeden çiçekli ovalara  Ah kıra gitmek böyle zor olmasa  Ellerimiz ısınan ocakta - Tabakta ziyafet tasında  Kızartılmış bir keklik  Paslı ve kükürt salyalı bir ağızla  Tatlılıkla ololki  Ölünü gebeliğini morarmışlığını  Etin devinme sanatını  Bilesin yuvarlak akasın akşam olunca  Yuvarlak akşam akşam  Serçenin girdiği dolap. Şehri –ey canım- uçtan hayvan kuşları olarak yukarıdan  Devgözüyle - bakışı görüyorsun  Süzül. Kanatlar arasından  Uzanan boynunla evleri ara ikizleri araştır  Ren'in çamurlu suyundan bir gümüş iplik bük  Sür yeryüzü hamuruna  Ki orda  Bir yılan renkli başını onarır  Kuyruğunu ağrı dağında yakala. Ekmek paketini çıkar kuşlar çağrılsın  Kirazın yuvarlağı gibi yanağın  Bir güçlü böceğin ki gibi alnın  Otalara yayılmış çıplaklığında bir uçuç böceği  Yanından dikine toprağa iniyor  Ekmeği göğsünden ufala kuşlar çağrıldı  Tutulmuş ve öyle güzelken  Korkarak. Ağaçların arasında dolanan cin. Sen misin -Ama içim Eyiçim. Kara başımı tutup kara başımı  Şu suyun insanını güttüğüm vakit  Göğsümü asya bir edayla gerdiğim vakit  Hem barışmak ne demek kendimle  'Sen yoksan mekan yok zaman belli değil' dediğim vakit  Sen ölçebilirsin ancak sesimdeki beygirimsiliği  Çün bu çamur  Şu yaşamı bulandıran su  Donyüzlü rahibe şu  Şu ev ki ev  Ve o karanlıkta cin  Ve ormandaki dev. Oysa melodim  Ne güzel. sözlerim ne tatlı. Kuşkusuz. Yanımda olaydın  Testiyi deler ırmağı temizlerdik  Avucumuzla buz gibi içer  Bileğimizden akan toprağa düşerdi  *  Ve şimdi  Anlat bana ey can tatlısı kız ki  Çünkü ben ödevliyim yinelemeye  Eskiçağ ozanlarının ağız toplantısını  Anlat bana gönüllerindeki bağ bozumunu  Hep şarkı sancıyan dizelerini  Kocamış dumanı ve is yüklü tavan direklerinin  Arasından destanlara sarkan yılanı  Kapıdaki baharı yaprak selini sarı kanaryayı  Ölümsüzlüğün karyığınını - granityığınını - suyığınını  Anlat durmadan. Oğlu teketek öldüren babanın  Oğula mızrağın ucuyla  Gürzün kılıcın kıyımıyla ad koyan babanın  Anlat bize içinde koşan atların  Hangi koşudan kaçtıklarını  Yani ilkel  Ya da kültürle deşilmiş olmanın  Anlat durmadan anlat oğulun  Gençliğin  Yarısı akan yarısı mezara konan kanın  Genç ve geniş bir yaradan  Hem babanın elinden mızrakla  Ve baltayla açılmış yara'dan  Şefkat ve müthiş bir dikkatle  Ve müthiş bir hayranlıkla  Şövalyelik adına açılmış yara'dan  /Huysuz kan sonuna dek akar düşünürüz/. Anlat ki ey can tatlısı kız  Babanın cesedi bir türlü toprağa atamadığını  Yine de kanın sonuna dek akmadığını  Anlat  Babanın can elmas'ıyla kesilen oğulu  Aydınlığa sun  Toprağa sözü olan kanın  Neden sonuna dek akmadığını. Karşılık verir  Can tatlısı kızlar korosu:. OĞUL MIZRAK KESKİN GENÇ  Oğul genç mızrak keskin  BABA DİNÇ YAŞLI MIZRAK AKILSIZ  Oğul baba  MIZRAK BABA  ÖLÜM baba  Ölüm Oğul Mızrak  Ölüm Baba Mızrak  OĞUL MIZRAK baba ÖLÜM. Kan ŞAŞIRDI KAN Şaşırdı. Genç cesedin  Ölüm gölünün başında  Diz çökmüş olan baba  Hınç ayırdı  Hayret ve üzgünlük şerbeti  Ve abes ayırdı  Çok yıl sonraki tanrıtanımaz savaşlara  Ve yenilip ve yenip dönerken ordu  Neyi algılarsa çiftleşip çoğalmaktan. Babanın yüreği ordu yüreği  /Zırhını kırdı/  Narası göğe vurdu  Daha gür bir ses duyuldu  Belki bir melek gülümsedi  Çünkü sıyrıldı gergefi dizinden  Belki ayağının dibine vuran sesten. Ey baba  Kılıcını toprağa gizle  Gizledi  Kendini kınamak için çıkardı gerektikçe  Yüzünü sarartıp karartmak için  Ve düşüncenin kavurması geldikçe. Çünkü bir serçenin diliyle gelmiyordu düşünce  Beyaz güvercinin  Bir ilkbahar gencinin güz güneşinin  Taşı heykelleştiren eğilimin  Su taşıyan kedi seven uykunun altına geçen döşeğin  Erkeği kadında koşturan geleneğin  Kızlıkta açan çiçeklerin  Sevişen fillerin  Uyuyan çocuk ellerin  Karaya vuran geminin  Yemeğe hazır eden annenin  ... Yalvaran dilin diliyle  Gelmiyordu düşünce  Geliyordu düşünce  Ateş kuşunun gagasında. Çünkü soyluluğun ağırlaştı baba  Bir'din ordu oldun  Zamanın bir gerisine bir ilerisine  Son dünya savaşının eşiğine serildin  Çocuğu vururken çekilen işkencenin  Beşiğine  Baba Çocuk  Azap Sancak. Baba genişledi nalbandı bildi  Toprağın içinde oğulun ölümü  Arttıkça ve gezdikçe denizlerin dibini  Çünkü ölüm artık canlı oldu  Nasıl kuduran boğa canlıysa  Ve bir şeye koşarsa. Baba açığa çıkan kandan yedi  Gezdi yeryüzünü  Hayvan alım satım yerlerini  Anneyi annenin ayak diplerini  Karıncanın ölmez gelenekçiliğini  Hayvanları şartlayıp  Şatoları kefenleyip  Ahırları koyunları  Gördü baba gezdi baba  Oğulun taş benzerlerini  Nasıl ki oğulun ölümü  /Eli babanın derisinde/  bir gerisinde bir ilerisinde  arttıkça ve gezdikçe suların dibini. Baba devşirdi bir ana  Ki yüreğinin altında  Bir et kordonla tutan  Oğulu delmeyecek olan babayı
Keçiyi yardan uçuran  Bir tutam ottur  Gözümün önüne geliyor keçi  Hala cıvıl cıvıl gözlerinin içi  Ağzında ecel yeşili  Körpe ıslak  Ezilmiş yırtılmış bir çift yaprak  Uçurumun dibinde incecik bir su  Tatlı mı tatlı duru mu duru  Açmış kocaman gözlerini  Düşünür su  Canlıyken ne kadar hafifti keçi  Şimdi ne kadar ağır.
Sizi Sevmiyorum. Sesimden arındım ve ufku  Bir harmani gibi giyindim  Kahraman bir korkaktım  Kavmimin kadim tarihinde  Ki onlar için umutsuzluk  Kendim için haramiydim. Böyle bilindiydi bu hikâye  Yarından bugüne kaldıydı. Tersine akan bir ırmaktım  Sözün şaşkın serinliğinde  Kendi deltasında boğulandım  Ve sizi sevmiyorum ey kavmim  Yakın beni rüzgârın ıslığa  Islığın hükme döndüğü yerde. Derim ki ey kavmim, zulmünüz  Payidar, yurdunuz çığlığımdı  Ki hükmümü kendim veriyorum  Yakın beni sesim sorulara dönmeden  Küllerimin altında kalacak  Mutluluk sandığınız ne varsa. Böyle yaşandıydı bir ömür ve söz  Giyotindi sözün belleğinde. (Çocuksun Sen). Ahmet Telli
Giyotinler bilenmiş  Dar ağaçları kurulmuş  Son arzular sorulmuştur . Şarjörler takılmış  Nişan alınmış  Kurşun namluya sürülmüştür . Başlıyor ön yargılı infazlar . Şimdi zaman  Saatli bir bombanın  Tik tak sesleridir  Korkunç ve çileli . Karlı gecenin ateşinde  Umut denilen yorgun gemide  Gurbet türküleriyle  Dönüyorum geriye  Demli bir sevdanın buruk tadı yüreğimde . Hayatı seçiyorum  Ölümün eşiğinde. Ya beklemiyorsan? ...
Bildik bir oyundu bu oynadığımız,  Bir daha da oynamak istemiyorum.  Kazanan ben olsam da her oyun sonu,  Bin kez ebe sen olsan istemiyorum.... Bir yanı yitik hep her yanımızın,  Gözlerimiz bile bak, yalan söylüyor.  Rengi aynı olsa da her damlamızın  Kanımda tek kırmızı istemiyorum.... Miskette senin olsun, toplarda, ip de  Hem bizim mahalleli değilsin artık.  Oyuncaklar da sende, git oyna işte,  Ben seninle oynamak istemiyorum.... Oyundaki kuralı bilmiyormuşum.  İlk defa oynamıştım, nerden bileyim?  Bir daha deneyecek güçüm yok artık,  Çek git artık buradan istemiyorum.... Bir gün bizde büyürüz, süt içmeyiz ki  Bir kere ağzı yanan yoğurdu netsin?  Sapan taşları bir bir gönlümü deldi,  Hayata küsmüşüm ben oyunu batsın.. Artık ben oyunları hiç sevmiyorum,  Kimseyle de oynamak istemiyorum...
Tozan Alkan (?) çevirisi ile; . Kulak verin sözlerime iyice,  Herkes öldürebilir sevdiğini  Kimi bir bakışıyla yapar bunu,  Kimi dalkavukça sözlerle,  Korkaklar öpücük ile öldürür,  Yürekliler kılıç darbeleriyle! . Kimi gençken öldürür sevdiğini  Kimileri yaşlı iken öldürür;  Şehvetli ellerle öldürür kimi  Kimi altından ellerle öldürür;  Merhametli kişi bıçak kullanır  Çünkü bıçakla ölen çabuk soğur.. Kimi aşk kısadır, kimi uzundur,  Kimi satar kimi de satın alır;  Kimi gözyaşı döker öldürürken,  Kimi kılı kıpırdamadan öldürür;  Herkes öldürebilir sevdiğini  Ama herkes öldürdü diye ölmez.. Özdemir Asaf (?) çevirisi ile; . Her insan öldürür gene de sevdiğini  Bu böyle bilinsin herkes tarafından,  Kiminin ters bakışından gelir ölüm,  Kiminin iltifatından,  Korkağın öpücüğünden,  Cesurun kılıcından! . Kimisi aşkını gençlikte öldürür,  Yaşını başını almışken kimi;  Biri Şehvet'in elleriyle boğazlar,  Birinin altındır elleri,  Yumuşak kalpli bıçak kullanır  Çünkü ceset soğur hemen.. Kimi pek az sever, kimi derinden,  Biri müşteridir, diğeri satıcı;  Kimi vardır, gözyaşlarıyla bitirir işi,  Kiminden ne bir ah, ne bir figan:  Çünkü her insan öldürür sevdiğini,  Gene de ölmez insan.. Orjinali:. Yet each man kills the thing he loves  By each let this be heard,  Some do it with a bitter look,  Some with a flattering word,  The coward does it with a kiss,  The brave man with a sword! . Some kill their love when they are young,  And some when they are old;  Some strangle with the hands of Lust,  Some with the hands of Gold:  The kindest use a knife, because  The dead so soon grow cold.. Some love too little, some too long,  Some sell, and others buy;  Some do the deed with many tears,  And some without a sigh:  For each man kills the thing he loves,  Yet each man does not die.
hüzünlü bir kış günü başladı yolculuğum  çocukluğum yıkık kentlerde  ve kesme kaya caddeli ahşap evlerde geçti  okuma yazmayı öğrendiğim gazetelerdeki terör sayfaları  ve haliç tersanelerinde korsanlar  evden çıkarken vedalaşırdı babalarla evlatlar  her sokağın başında anaların isyanı dururdu  ve günler kısa  ama geceler uzun olurdu  bir kurşun bir liraya  ve bir hayat bir kurşuna malolur  benim doğduğum yerlerde insanlar can evinden vurulurdu  sen sarayburnunun dimdik delikanlısı  yavuz zurhlısında deniz piyade eri  yetmişikiye dört çakı gibi asker  arkadaşının kaza kurşunu izini sırtında taşıyan  ve giderken bıraktığı sevdiğini  döndüğünde bulamıyan  yakar mı bizi bu sevda?  bir aşk delikanlıyı bozar mı?  hadi kalk  eski günlerde olduğu gibi  karanlığa yine ışık yak  arka bahçedeki mahalle kavgalarında  kaşına sapan taşı geldiğinden beri  hani kanına kanımı sürdüğüm o günden beri  can dostum ve kan dostum  ister kalbine gömdüğün sevdanın aşkın  ister Allahın aşkına kalk  bir ışık yak  bir kor küşür yüreğimize  savaşmak ne güzel bir şey uğrunda  ve yeniden  yeniden aşık olmak  unutmadık o günleri  sevdamız yüreğimizde gizli kalır  ve mahallemizin kızına aşık olmak ayıp sayılırdı  bir kıza aşık olmak bir de parkayı çıkarmak haramdı  ve dünya dedikleri şey yalandı  paranın geçmediği günler vardı gençliğimizde  ve namerdin yıkamadığı mertliğimiz  silah çekmek ve tesbih sallamak değildi delikanlılık  tesbihi çekmek ve silahı saklamaktı  yazık  gün geldi nasıl da azaldık  sonra üç kuruşa satılan arkadaşlıklar ve ucuz aşklar  artık bizim işimiz değildi  ah sarayburnunun dik ve yitik delikanlısı  ne geçmişten yükselen ağıtlar anlıyor seni  ne de geleceğe satılan aşklar  gidiyorsun belki  sana kal diyemem giderken  sevmek kadar ölmek de kader  ama giderken bile ışığın yol göstersin kayıp gemilere  gözlerin gökyüzünü aydınlığa bürüsün  ve sen ölsen bile bir gün  namın yürüsün...
Her şey araya giriyor, aradan çıkıyor  Arada çocuklar doğuyor, büyüyor, yürüyor  Arada evler, evlenmeler, ölümler duruyor  Arada yaz kış bahar, dünya dönüyor. Biz unuturuz başka!  Ölümler arada, hatırlatır  Dünyanın malını toplasak da  Bu dünyanın sonu vardır. Ölümler varsa arada, anılar da var  Sevdiğin miydi, geceleri  Gelir uykulara canlı.Nemli sabahlara taze  Açılmış çiçekler kadar.. Zorluklar varsa arada,  İnsansın!  Engellere harcanmayan güçler ne güne  Dayat ki, yaşadığını anlayasın! ! ! ! ! ! ! !
Cânı kim cânânı içün sevse cânânın sever  Cânı içün kim ki cânânın sever cânın sever. Her kimün âlemde mıkdârıncadur tab'ınde meyl  Men leb-i cânânumu Hızr Ab-ı Hayvânın sever. Başa dem düştükçe taksîr eylemez eyler meded  Ol sebebden muttasıl çeşmüm ciger kanın sever. Müşg-i Çîn âvâre olmuşdur vatandan men kimi  Hansı şûhun bilmezem zülf-i perîşânın sever. Şu ki ser-gerdân gezer başında vardur ki hevâ  Gâlibâ bir gül-ruhun serv-i hırâmânın sever. Akıbet rusvâ olub mey-tek düşer il ağzına  Kim ki bir ser-mest sâkî lâ'l-i handânın sever. N'olacakdur terk-i ışk etme Fuzûlî vehm edüb  Gâyeti derler ola bir bende sultânın sever
Yağmur yağıyor sevgikim,  günlerdir ara vermeden;  senin nefesin gibi sıcak,hayat veren  bereketli,ferah,serin.. Öğrendim ki sen,  bin bilmem şu kadar kilometre ırakta  bir haftadır evlisin.. Ben,ot yatağımda uykusuzum yağmurlu gecelerde  sesini dinliyorum tabiatın.  beraber yürüdüğümüz yollar,  ayaklarının,  toprağa vuruşu geçiyor gözümün önünden.. Bir ışık aydınlatıyor kararan camları,  hayalin kıyıyor bana son defa canevimden.. Sağıma dönüyorum.
Birisi kitap okuyor otobüste  İlk durakta vuracaklar onu  Dizlerinin üstüne çöken  Bir zürafa gibi  kalakalacak o  Ve bu kent  çapraz ateşler altında  yazarken kendi tarihini  zürafaların nesli nasıl tükendi  Diye bir sayfa açacak. Birisi kitap okuyor otobüste  ilk durakta vuracaklar onu
Eyvâh! .. Ne yer, ne yâr kaldı,  Gönlüm dolu âh ü zâr kaldı.  Şimdi buradaydı gitti elden,  Gitti ebede gelip ezelden.. Ben gittim o hâksâr kaldı,  Bir kûşede târumâr kaldı.  Bâkî o, enîs–i dilden eyvâh!  Beyrût’ta bir mezâr kaldı.. ……  Çık Fâtıma, lâhdden kıyâm et,  Yâdımdaki hâlime devâm et!  Ketmetme bu râzı, söyle bir söz,  Ben isterim âh öyle bir söz! ... Güller gibi meyl-i ibtisâm et,  Dağ-ı dile çâre bul, merâm et! ..  Bir tatlı bakışla, bir gülüşle  Eyyâm-ı hayâtımı tamâm et! ..  ……. Yâ Rab, öleyim mi neyleyim ben? ..  Ayrı yaşayım mı sevdiğimden? ..  Verdin bana böyle bir mûsibet,  Ettin beni düşmen-i muhabbet.. Ya bir kulu sevmiyor musun sen? ..  Ya böyle bir ölüm değil mi erken? ..  Hiç bulmamak üzre gâib ettim,  Mecnun gibi ben onu severken.. ……  Her yer karanlık pür-nûr o mevkî? ..  Mağrib mi yoksa makber mi yâ Râb!  Yâ hâbgâh-ı dilber mi yâ Râb,  Rüyâ değil bu ayniyle vakî.. Kabrin çiçekten bir türbe olmuş,  Dönmüş o türbe bir haclegâhe,  Bir haclegâhe dönmüşse türben  Aç koynunu aç maşukânım ben.  ……. Sen öldün, ölüm güzel demektir,  Ölsem yaraşır gamınla her gün.
İlk defa bu kadar sağlam yazıyorum.  Haç şeklinde 128 dikişle.. Galiba ahbap artık sana ulaşacağım.. Yeteneğim geri geldi,  göreceksin artık kutsal dizeler yazacağım.  Hiç yapmadığım şeyler yapıyorum ahbap  Maç seyrediyor ve devamlı topa bakıyorum  Telepati yapıyorum.  Hey ahbap ben arada bir fikir buluyorum.  Kuşlar için küçük şemsiyeler yapabiliriz  Böylece yağmurda ıslanmazlar  Ve içimdeki ağır sözler için de şemsiyeler  Böylece paraşütle iner gibi hafiflerler  Şiirin içine girerken  Bana bazı şarkılar lazım ahbap  hafif şarkılar, acı olmayan şarkılar  çok şarkıya ihtiyacım var  Tutam tutam saçlarımı savuracak şarkılar  Saçlarımla ne yapacağını bilemeyenler  Bir gün onları kaybederler  Böyle bir şey yani ahbap  Çok acıyor. Saçlar zaman zaman  Bana neşeli şarkılar  B harfine notalardan sütyen yapan şarkılar. Bir mutfak cadısıyım şu sıralar. Çeşitli şeyleri çeşitli şeylere karıştırmak  Ve seni düşünmek, mırıldanmak  Bazı büyülü yemekler yapmak  Bazı şifalı yemekler yapmak  Ve kalmak istemek ahbap.... Füsunun yeşil ela gözleri var. Ve pembe plastik fincanı ile kahve getirişi var  Ve bana anne deyişi var  Benim pembe fincandan pembe kahve içişim var  Bu kahveleri seviyorum ahbap  İçimi pembe bulutlar kaplıyor  Şekerli ve tatlı bir biçimde havalanıyorum.. Sonra ağrılar, sonra hastaneler ve sonra doktorlar.... Şeker donup yapışıp kalıyor bir kağıda. Acı bazen öyle yoğun, çok yoğun. Patlak gözlü bir kurbağa. tarifsiz çirkin ve kel.  Edibin kurbağası yakup benimki seyfettin  Neden bilmem işte  Nereden çıktı şimdi seyfettin. Acı dindi diyorum bazen yağmur dindi der gibi. Öyle kendiliğinden ya da tanrı istediğinden  Yüzüklerim yok takmıyorum  kolyelerim yok istemiyorum. Öyle çok şimşek çaktı gece. Ben sonu Z harfi olarak düşündüm  Son harf olarak  Ben Zeni düşündüm ahbap.. Doğdum, doğurdum. Bir insan nasıl büyüyor gördüm  Hayatta kalmak için  Ve hayatta kalmanın yanında  İnandım şiir bir gevezelikti  Şimdi 128 harfli bir şiir var karnımda  Satırlar artık bomboş  Karnımda hissiz bir şiir var  İçimde durmadan bölünen şiirler  Birlikte yok olacağımız şiirler  Birlikte unutulacağımız şiirler  Hiç borcu olmamış şiirler  Ve bu yüzden çok acıyan şiirler. Acı aniden diner yağmurun dindiği gibi. Bazen sadece tanrı öyle istediğinden  Sadece bir mağarada resim çizerim belki  Rüyaların büyük harfle başladığı bir ülkede  Üstümden kaldırılmış bir ölü var  Ahbap senin istediğin o mu?
Nerede olsam karşıma çıkıyor bir kanlı ova  Sen misin yoksa hayalin mi vefasız kosova  Hani binlerce mefahirdi senin her adımın  Hani sinende yarıp geçtiği yol Yıldırım'ın  Hani asker, hani kalbinde yatan şah-ı şehid  Söyle Meşhed öpeyim secde edip toprağını  Yokmudur Murad'ın sende iki üç damla kanı
Başımızın  Üstünden uçan  Ve giren serseri bir bulutun karışık düşüncelerine  Ve sesi kisa bir mızrak gibi geçen, ufku baştanbaşa  O karga  Kente götürecek bizim haberimizi  Herkes biliyor  Herkes biliyor  Sen ve ben o soğuk asık yüzlü delikten  Bahçeyi gördük  Ve kopardık elmayı  0 oynaşan ve uzak daldan  Herkes korkuyor  Herkes korkuyor ama sen ve ben  Ulaştık ışığa, suya, aynaya  Ve korkmadık  Ne pamuk ipliğiyle birleşmesi iki adın, söylemek istedigim  Ne de bir buluşma yıpranmış bir defterin sayfalarında  Benim mutlu saçlarımdır söz konusu olan  Senin yanık kırmızı şakayık öpüşlerini taşıyan saçlarım  Ve içtenliği tenimizin  Çıplaklığımızın parıltısı  Balık pulları gibi  Söz konusu olan gümüş rengi türküsüdür yaşamın  Tan ağarırken kaynaktan fışkıran  Biz o yeşil ve akan ormanda  Bir gece yaban tavşanlarından sorduk  Ve kaygılı, soğukkanlı denizde  Incilerle dolu istiridyelerden  Ve o tuhaf ve fatih dağda  Genç kartallardan sorduk  Ne yapmalıyız?  Herkes biliyor  Herkes biliyor  Sessiz ve soğuk uykusuna ulaştık biz simurgların  Gerçeği bahçede bulduk  Bilinmez bir çiçeğin utangaç bakışında  Sınırsız bir anda bulduk ölümsüzlüğü  Iki güneş birbirine bakıp dururken  Söylemek istediğim korkak fısıltılar değil karanlıkta  Gündüzdür söz konusu olan ve ardına kadar açık pencere  Ve tertemiz hava  Ve bir ocak tüm yararsız şeylerin yanıp gittiği  Ve apayrı bir ekinin tohumlarını taşıyan tarla  Ve doğum ve gelişme ve gurur  Bizim seven ellerimizdir söz konusu olan  Bir köprü kuran kokular, ışıklar ve esintilerle  Gecenin üstünde  Çimenliğe gel  Kıyısız çimenliğe ve çağır beni  Ibrişim çiçekleri usulca nefes alırken  Çağır bir ceylan eşini çağırır gibi  Perdeler bir gizli acıyla dolu  Ve toprağa bakıyorlar  Masum güvercinler  Kendi beyaz burçlarının tepelerinden
Bazen çıkardım  Fenerden  Hiç... Öylesine  Önce kalbime  Sonra ayaklarıma  Bırakırdım  Gideceğim yerin seçimini. Ve bir kaç saat sonra  Ulaştığım yer hep aynı olurdu  Eski cumbalı ahşap evlerin bulunduğu  Kesme kaya caddeli dar sokaklar. Çocukluğum gelirdi buralarda aklıma  Belki ondandı  Önlüğüm  Hiçbir zaman bembeyaz  Ve ütülü kalamayan yakalığım  Kendimden ağır okul çantamla  Çıktığım yokuşları, çıkmaz sokakları  Dolaşırdım. Bazen  Her pazartesi sabahı  Ve cuma günleri esas duruş  Avaz avaz çınlardı kulaklarımda  Türküm, Doğruyum, Çalışkanım.... Sonra  Okul çıkışı simitçiler  Macun ve pamuk helva fasılları  İki buçuk liraya iki gofret  Ve bir gazoz içtiğim günler  Ve top oynadığımız  Çöplük bozması arka bahçe. Çocuk olmak güzeldi  Çocukluğunu yaşayabildiğin sürece.... Çocuklar görürdüm  Kendi küçüklüğüme benzeyen  Sokak aralarında. uzaktan izlerdim  Ve izlerken çocuk olurdum  İster istemez. Eskiden daha mı güzeldi herşey  Yoksa çocuk olduğumuz için mi öyleydi.. Ama birşeyler eksikti  Belki de  Eski renkler
ben az konuşan çok yorulan biriyim  şarabı helvayla içmeyi severim  hiç namaz kılmadım şimdiye kadar  annemi ve allahı da çok severim  annem de allahı çok sever  biz bütün aile zaten biraz  allahı da kedileri çok severiz. hayat trajik bir homoseksüeldir  bence bütün homoseksüeller adonistir biraz  çünki bütün sarhoşluklar biraz  freüdün alkolsüz sayıklamalarıdır. siz inanmayın bir gün değişir elbet  güneşe ve penise tapan rüzgarın yönü  çünki ben okumuştum muydu neydi  biryerlerde tanrılara kadın satıldığını  ah canım aristophones. barışı ve eşek arılarını hiç unutmuyorum  ölümü de bir giz gibi içimde  ölümü tanrıya saklıyorum  ve bir gün hiç anlamıyacaksınız. güneşe ve erkekliğe büyüyen vücudum  düşüvericek ellerinizden ve  bir gün elbette  zeki müreni seveceksiniz  (zeki müreni seviniz)
Bursa'da eski bir cami avlusu,  Küçük şadırvanda şakırdayan su.  Orhan zamanından kalma bir duvar...  Onunla bir yaşta ihtiyar çınar  Eliyor dört yana sakin bir günü.  Bir rüyadan arta kalmanın hüznü  İçinde gülüyor bana derinden.  Yüzlerce çeşmenin serinliğinden  Ovanın yeşili göğün mavisi  Ve mimarilerin en ilahisi.. Bir zafer müjdesi burda her isim:  Sanki tek bir anda gün, saat, mevsim  Yaşıyor sihrini geçmiş zamanın  Hala bu taşlarda gülen rüyanın  Güvercin bakışlı sesszilik bile  Çınlıyor bir sonsuz devam vehmiyle.  Gümüşlü bir fecrin zafer aynası,  Muradiye, sabrın acı meyvası,  Ömrünün timsali beyaz Nilüfer,  Türbeler, camileri eski bahçeler,  Şanlı hikayesi binlerce erin  Sesi nabzım olmuş hengamelerin  Nakleder yadını gelen geçene.. Bu hayalde uyur Bursa her gece,  Her şafak onunla uyanır, güler  Gümüş aydınlıkta serviler, güller  Serin hülyasıyla çeşmelerinin.  Başındayım sanki bir mucizenin,  Su sesi ve kanat şakırtısından  Billur bir avize Bursa'da zaman,. Yeşil Türbesini gezdik dün akşam,  Duyduk Bir musikî gibi zamandan  Çinilere sinmiş Kur'an sesini.  Fetih günlerinin saf neşesini  Aydınlanmış buldum tebessümünle.. İsterdim bu eski yerde seninle  Başbaşa uyumak son uykumuzu,  Bu hayal içinde... ve ufkumuzu  Çepçevre kaplasın bu ziya, bu renk,  Havayı dolduran uhrevi ahenk.  Bir ilah uykusu olur elbette  Ölüm bu tılsımlı ebediyette  Belki de rüyası büyük cetlerin,  Beyaz bahçesinde su seslerinin.
berbat kavgalar.  ve sonunda,  kadının güzel çiçek desenli kocaman yatağında  huzur içinde uzanmışım,  göbeğim sereserpe başım yanda  abajurun ışığı damla damla  kadın öbür odada  yıkanıyor,  çoğu şey gibi,  bütün bunlar benden uzakta,  küçük radyodan klasik müzik dinliyorum,  kadın yıkanıyor, suyun şırıltısını duyuyorum.
Ne var ki mevcûd ise âlemde, güzel, doğru, iyi;  Arayan fikri, bulan ruhu, seven sevgiliyi  Bize bahşetmiş olan Hazret-i Rahmân'a şükür.. O büyük Rabb'e şükürler ki, ayak bastığımız  Yeri halketti barınsın diyerek varlığımız;  Ve yer üstünde hayâlin cereyânınca uzun,. O büyük Rab ki, ışıklar yakıyor göklerde,  Lûtfunun feyzini, görsün diye insan yerde;  En büyük nîmete hamd, en küçük ihsâna şükür.. O büyük Rab ki, ufuklar boyu nîmetlerini,  Hüsn ü an, reng ü füsun, aşk ü cünûn mahşerini  Gayrı kâfi görerek sevdiği biz kullarına  Şimdiden vâdediyor başka bir âlem yarına;  Mâ-i Tesnîm'e şükür, Ravza-i Rıdvân'a şükür.. O ki, sedâsına yandıkça bütün mahlûkat,  Arş-ı Alâ'da Ezel kasrına çıkmış yedi kat,  Geriyor hüsn-i ilâhîsine atlas perde...  En güzel vuslatı tattırmak için mahşerde  Bize, gündüz gece, zehrettiği hicrâna şükür.. O büyük Rab ki, dalâlet yolu düşkünlerine  Ben gazûbum diye seslendi derinden derine;  Ve meleklerle kitâb indirerek her yandan  Yine yol çizdi halâs etmek için şeytandan…  Sayısız cürme bedel sonsuz inâyetlere hamd,  Ve bu hizmetle celîl ettiği Peygamber'e hamd,  Gökyüzünden yere indirdiği Kurân'a şükür.
bütün gün kahvede oturdum yedek kulübesinde  ve bir kardeşim saf dışı kalsın diye  çay söyledim kahveden.. işsizim ya  ismi naz oldu herkesin  temiz bir sopa istiyor şu serçe bile  isterse yalan desin.. hiçbir şey gitmiyor da gücüme. şimdi tıklım tıklım pariste pastaneler  kürkün içinde kadın, kadının içinde vaşak  birlikte tatildeler.. oysa tatil dediğin şımarık bir çocuktur  yapışır yakamıza biraz güneş görünce  hem sermaye istiyor pişti oynamak bile.
koynuna mı aldın güllü yarimi  soluğunun buharına giren mi  eteğine, sürünerek varan mı  hangi uzak şehrin ışığındadır  hangi muammanın beşiğindedir  ey sırları sırlarımı kuşatan  yetim koyup ayazında üşüten  sen de mi görmedin yitirdiğimi  kendi hüsranımda bitirdiğimi
Aklım fikrim yâr eyledim ben bana  Öğüt verdim deli gönül almadı  Bir kileciği var almış eline  Dünyayı içine koydum dolmadı. Alması farz imiş sünnettir selâm  Hak nurdan yaratmış yaz dedi kalem  Bir çiçek yarattı ol Rabb'ül-âlem  Anı kokulayan mahrum kalmadı. Var bir pire eriş serseri gezme  Gözet gözün önün yolundan kalma  Değme bir dükkâna yükünü çözme  Bunda çok bazergân assı kalmadı. Gençlik yaza benzer kocalık güze  Yüreğim başlıdır dertlerim taze  Boynun eğ de hizmet eyle üstâza  Şeytan benlik ile menzil bulmadı. Kul Himmet'in deste gülü elinde  Daima zikreder Hakk'ı dilinde  Bir güzel sevmişim Hakk'ın yolunda  Hayali gönülden zail olmadı
Sarıldım yaz şafağına.. Hiçbir şey kımıldamıyordu daha alnacında sarayların. Ölüydü su.  Orman yolundan ayrılmıyordu alacakaranlığı konak yerleri.  Yürüdüm, diri ve ılık solukları uyandırıp; ve baktı değerli taşlar, ve gürültüsüzce havalandı kanatlar.    Şimdiden yepyeni ve solgun ışıklarla dolu bir patikada, bir çiçek yaptı ilk girişimi ve adını söyledi bana.. Gülümsedim çamların arasında saçını dağıtan sarışın çağlayana: Keşfettim tanrıçayı gümüş rengi dorukta.. O zaman kaldırdım örtüleri birer birer. Ağaçlı yolda sallayıp kollarımı. Onu horoza gösterdim ovada. Çan kuleleri ve kubbeler arasında kaçıyordu büyük kentte, ve, tıpkı bir dilenci gibi, koşarak kovalıyordum onu mermer rıhtımlarda.. Yolun yukarısında, bir defne ormanının kıyısında, sardım onu mat mat örtüleriyle, ve duyumsadım uçsuz bucaksız gövdesini. Ormanın alt yanına indi tan ve çocuk.. Öğle olmuştu uyandıklarında.. Çeviri: Özdemir İNCE
Geceye hey dedim Bir bulut beyaz aydınlık  geçiyor ve ben görüyorum Belki yalnızlık. Kâğıt gibi bir kadın sana bakıp gülüyor  Demek sen daha güzelsin gökyüzünden artık. Sokakları bembeyaz evleri geçiyorum  Bir koşu bir rüzgârı alıyorum Karanlık. Bir kenttesin ve var ta ne zamanlardan beri  O zamandan trenler evler geçiyor Kapanık. Aşkın ki hiç durup dinlenmek nedir bilmiyor  Aşkın ki anlatılamaz ihtiyar ve yıkık. Nice nice yaşamalara açılmışsındır  Nice yaşamalar ki kalmıştır yarım buruk. İşte Adakale Sokağındayım ve birden  Benim işte dünya kadar güzel ağzın artık. Durup bir yıkık aşk dedim İlhan Berk bir yıkık  aşk Şimdi o şiirlerde senden kalan ancak
Daha deniz görmemiş bir çoban çocuğuyum,  Bu dağların eskiden aşinasıdır soyum.  Bekçileri gibiyiz, ebenced buraların,  Bu tenha derelerin, bu vahşi kayaların  Görmediği gün yoktur sürü peşinde bizi,  Her gün aynı pınardan, doldurup testimizi  Kırlara açılırız çıngıraklarımızla.  Okuma yok, yazma yok, bilmeyiz eski, yeni,  Kuzular bize söyler yılların geçtiğini,  Arzu, başlarımızdan yıldızlar gibi yüksek;  Önümüzde bir sürü, yanımızda bir köpek  Dolaştırıp dururuz aynı daüssılayı,  Her adım uyandırır acı bir hatırayı.  Anam bir yaz gecesi doğurmuş beni burda,  Bu çamlıkta söylemiş son sözlerini babam,  Şu karşıki bayırda verdim kuzuyu kurda,  "Suna"mın başka köye gelin gittiği akşam,  Gün biter, sürü yatar ve sararan bir ayla,  Çoban hicranlarını basar bağrına yayla,  - Kuru bir yaprak gibi kalbini eline al  Diye hıçkırır kaval:  Bir çoban parçasısın olmasan bile koyun,  Daima eğeceksin başkalarına boyun;  Hülyana karışmasın ne şehir, ne de çarşı,  Yamaçlarda her akşam batan güneşe karşı,  Uçan kuşları düşün, geçen kervanları an,  Mademki kara bahtın adını koydu çoban!  Nasıl yaşadığından, ne içip yediğinden,  Çıngırak seslerinin dağlara dediğinden  Anlattı, uzun uzun.  Şehrin uğultusundan usanmış ruhumuzun  Nadir duyabildiği taze bir heyecanla,  Karıştım o gün bugün bu zavallı çobanla  Bingöl yaylalarının mavi dumanlarına,  Gönlümü yayla yaptım Bingöl çobanlarına
Son gün olmasın dostum,çelengim,top arabam;  Alıp beni götürsün, tam dört inanmış adam...
Söyle, Anlaşılmaz adam, kimi seversin en çok, ananı mı, babanı mı bacını mı, yoksa kardeşini mi?  “Ne anam, ne de babam var, ne bacım, ne de kardeşim.”  “Dostlarını mı? ”  “Anlamına bugüne kadar yabancı kaldığım bir söz kullandınız.”  “Yurdunu mu? ”  “Hangi enlemdedir bilmem.”  “Güzelliği mi? ”  “Tanrısal ve ölümsüz olsaydı, severdim kuşkusuz.”  “Altını mı? ”  “Siz Tanrı’ya nasıl kin beslerseniz, ben de ona öylesine kin beslerim.”  “Peki, neyi seversin öyleyse sen, olağanüstü yabancı? ”  “Bulutları severim... işte şu... şu geçip giden bulutları... eşsiz bulutları! ” . Çeviri: Tahsin Yücel
Dağda dolaşırken yakma kandili,  Fersiz gözlerimi dağlama gurbet!  Ne söylemez, akan suların dili,  Sessizlik içinde çağlama gurbet!  Titrek parmağınla tutup tığını.  Alnıma işleme kırışığını  Duvarda, emerek mum ışığını,  Bir veremli rengi bağlama gurbet  Gül büyütenlere mahsus hevesle,  Renk dertlerimi gözümde besle!  Yalnız, annem gibi, o ılık sesle,  İçimde dövünüp ağlama gurbet!..
günesin yüzü denli muhtesemdir bogalar  ve bayat kalabaliklar için öldürseler de onlari,  bogadir atesi yakan,  her ne kadar korkak bogalar da varsa da  korkak matadorlar ve korkak erkekler gibi,  genel olarak boga saftir  ve saf ölür  sembollerden, hiziplerden ya da sahte asklardan uzak,  ve onu sürükleyip götürdüklerinde  ölen bir sey olmaz,  bir sey geçmistir  ve neticede kokusmus olan,  dünyanin kendisidir.
adımı unuttum  adı olmayan yerlerde  ne in  ne cin  ne benî âdem. zamanlar içinde  kuşlar uçuyor  kervanlar geçiyor  bir iğne deliğinden. çarşılar kuruluyor  sarayları oyuncak  insanları karınca şehirler  zamanları gördün mü  bir iğne deliğinden? . adımı unuttum  adı olmayan yerlerde  geçip gidenlere bakarak
Iki kisi birbirini aldatir  Köy olur oralari  Uluslar yalan söyler birbirine  Ülkelerde dolar yeryüzümüz
Sapmam ne tuzluya ne ekşiye,  Erkeklik yaraşır erkek kişiye  İblis'in öptüğü o pis eşiğe,  Ömrümde ben bir kez ayak basmadım.. Aman vermedim hiç sefil arzuma,  Kendi ekmeğimi bandım tuzuma  Haram yedirmedim hatta kuzuma,  Dikenli hülyâlar kurup yasmadım.. Din-ü milletimi sevdim hak için  Hakka bende oldum sırr-ı aşk için,  Kavuk sallayamam ben alçak için,  Elimle boynuma lâle takmadım.. 'Aşık Hasan' der ki bağrım yanıktır,  Halal süt emmişim, alnım açıktır,  Milletin derdiyle çehrem açıktır.  Yoksa kimseye ben kata kasmadım.
Bu gelen savaş ilk değil.  Çok savaş oldu bundan önce.  Bittiği gün en son savaş  bir yanda yenilenler vardı gene,  bir yanda yenenler vardı.  Yenilenlerin yanında  kırılıyordu halk açlıktan.  Yenenlerin yanında  halk açlıktan kırılıyordu.
Dokunmayın parlayayım, olana kadar;  Sakın beyaz elbisemi çıkarmayın!  Bakın gidiyorum doğrudan aşağıya  Bu güzel dünyadan, O muhkem yuvaya.. Orada az biraz sakin dinlenirim,  Sonra o körpe Nazar açılır,  Ak kılıftan kurtulur salınırım,  Kuşağım ve kudretim sıyrılır kalır.. Ve malum yüce kılıklı endamlar,  Onlar karı kocaları sormazlar,  Ve hiçbir urba, onca kırışıklar  Nurlanmış bedene dokunmazlar.. Gerçi gamsız ve çabasız yaşamıştım,  Ama yalnız en acıyı yeterince sezdim.  Kederden hayli çabuk ihtiyarlamıştım-  Hadi beni tekrar ilelebet gençleştirin! . Çeviri: Musa Aksoy
kurt kuzuya gel gel dedi kuzu gitmedi gitti  kuzuyu kurt yedi gitti vallahi iyi etmedi  bunu gördü bir tilkicik alıverdi paçasını pilicin  bay horoz çöplükteydi öttü de öttü. bu yıkıntı yıkılırsa kimler gelip kaldıracak  sen ben yine bizim oğlan ortalığı süpürecek  çakal helva pişirecek tilki uyak düşürecek  kardeşlik eski türkü sonu gelmedi gitti. birleştiler buluştular söyleştiler sözleştiler  ne tükenmez laf ambarı masal bitmedi gitti  oğlan kıza gel gel dedi kız gitmedi gitti  'bülbül güle gül bülbüle yar olmadı gitti'. diplomasi diye birşey diye birşey diplomasi  kurt kuzuyu yedi gitti pilici sevdi tilki  kız oğlana gel gel dedi oğlan gitmedi gitti  kız uçtu başkasına bu iş de burda bitti. ingilizce 'the end'  türkçesi 'bitti'
Aysel git başımdan ben sana göre değilim  Ölümüm birden olacak seziyorum.  Hem kötüyüm karanlığım biraz çirkinim  Aysel git başımdan istemiyorum. . Benim yağmurumda gezinemezsin üşürsün  Dağıtır gecelerim sarışınlığını  Uykularımı uyusan nasıl korkarsın,  hiçbir dakikamı yaşayamazsın.  Aysel git başımdan ben sana göre değilim.  Benim icin kirletme aydınlığını,  hem kötüyüm karanlığım biraz çirkinim . Islığımı denesen hemen düşürürsün,  gözlerim hızlandırır tenhalığını  Yanlış şehirlere götürür trenlerim.  Ya ölmek ustalığını kazanırsın,  ya korku biriktirmek yetisini.  Acılarım iyice bol gelir sana,  sevincim bir türlü tutmaz sevincini.  Aysel git başımdan ben sana göre değilim.  Ümitsizliğimi olsun anlasana  hem kötüyüm karanlığım biraz çirkinim. . Sevindiğim anda sen üzülürsün.  Sonbahar uğultusu duymamışsın ki  içinden bir gemi kalkıp gitmemiş,  uzak yalnızlık limanlarına.  Aykırı bir yolcuyum dünya geniş,  Büyük bir kulak çınlıyor içimdeki.  Çetrefil yolculuğum kesinleşmiş.  Sakın başka bir şey getirme aklına.  Aysel git başımdan ben sana göre değilim,  ölümüm birden olacak seziyorum,  hem kötüyüm karanlığım biraz çirkinim.  Aysel git başımdan seni seviyorum...
Çok yakından tanırım geceyi,  Birbirimizin düşüncelerini okuruz,  Eski zamanlardan kardeşiz biz,  Aynıdır bizim yurdumuz.. Fakat bir gün vakti gelecek  Ve o beni bütünüyle kucaklayacak!  Eğiyor başını, yanaklarımı okşuyor  Ve ‘Hazır mısın? ’ diye soruyor
Mezartaşı Yontucusu. mezartaşı yontan bir adamın gözleri  miras pay edilirken uykusu gelen  bir çocuk gibi  bomboş bakar dünyaya.  der ki bu şenlikistanda  her şeyin varisi benim adım muamma  kuruyan yüzünüzü ancak ben onarırım  cilt bakım setleri gider boşa  size bembeyaz bir yüz yaparım.. Kör. Körüm ben, aydınlığa karşı kötürüm  umrumda değil gündüzün uzaması  hiç karışmam Tanrı’nın işine  mesela kaç ölçek kırmızı katıyor güle  -gül neyse-  körüm ben, seslerden insan yaparım  dolaşıp dururum gece bekçisi gibi  şart olsun ki  insan burda karanlıktan kuruyor  bana mı bulaştı yoksa,  dünyanın isi.. Mecnun. kusura kalma teselli hazretleri  sana layık bir mürit olamadım besbelli  büyük şehirlerin küçük içinde  dansa kaldırılan utangaç bir kız gibi  buldum bu dünyada kendimi.  ve camları hohlayıp da çizdiğim resimlerden  bir ben kaldım ve sevgilim  suyu ihmal edilmiş fesleğen gibi gitti  gözlerim terledi yolunu gözlemekten.. Sevgili . gökyüzü kapalı ben açık hece  bir dua damlar yapraklarıma  ceylan derisinden bir ezan sesi  gelir ve cilt olur dudaklarıma.. Foto ali. bir vesikalık kestim aynanın içinden  pazar ola ey çünkü ben  yana yatmayan saçları gibi bir insanın  hep şuna inandım,  geciken bir mektup, düşünün sevgilinizden  işte o mektup benim, siz karşımda gülerken  üzüntümdür yüzünüzde patlayan  foto ali ben  falso alırken her şey hayatın karşısında  çoğaltırım sizi hiç üşenmeden.. Dilenci. ey insan sana küstüm çünkü sen beni  birazdan kurşuna dizilecek bir mahkum gibi  bıraktın ve gittin endişe limanında.  ama sorarım, mesela samatyada  kimin bahçesi daha büyük  ölümden.. Cüce. kurban olduğum,  iki ters bir düz örerken insanları  birkaç ilmek daha atsaydın bu fakire  sevaba girerdin ve  olmazdı kimseye hıncım  ama şimdi üç beş santim için  zıplayıp duruyor elim ayağım.. Deli. deli sizsiniz böyle bir çağda  akıllı kaldığınız için.  ben sizin  akla hayale sığmayan yanınızım  siz ki dünyayı üstünüze giyseniz  yine de açıkta kalırsınız çünkü gözleriniz  dipsiz bir ambar sanki.  ah siz,  mezarlıklar müdür olsanız bundan daha iyi  bir koyup hiç almasanız bir tohum gibi  kendinizi toprağa.
Ellerimle seni düşünüyorum  Ellerine karşı  Ellerin halden anlamaz  Ellerin zalim  Ellerin güzel  Ellerin beyaz  Benim ellerim kaba  Benim ellerim çirkin  Benim ellerim  Seni düşünmeden yaşayamaz  Uzat ellerini  Tut ellerimden  Ellerim mağrurdur ağlayamaz . Gözlerimle seni düşünüyorum  Gözlerine karşı  Gözlerin denizler gibi  Gözlerin gökyüzüne benzer  Gözlerin yıldız yıldız  Gözlerin masmavi  Benim gözlerim yorgun  Benim gözlerim perişan  Beni gözlerim seni düşünüyor  Bakma gözlerime  Yeter artık  Başım dönüyor . Dudaklarımla seni düşünüyorum  Dudaklarına karşı  Dudaklarına merhametsiz  Ellerin gibi beyaz değil  Gözlerin gibi mavi değil  Kıpkırmızı dudakların  Benim dudaklarım anlaşılmamış  Benim dudaklarım kahrolmuş zamanla  Tutma ellerimden  Bakma gözlerime  Dudaklarımı anla
Anlattı erenler: Bir bahar değil,  Aşıkın ömründe bin bahar varmış.  Hicranla ağaran bu saçlar değil,  Savgisiz kalan kalp ihtiyarlarmış.... Sorardım sırrını hiç düşünmeden:  'Bu fani gönlümün sevinci neden? '  Beni günden güne meğer genç eden  Daima değişen maceralarmış! . Gönlümde kovalar eskiden beri  Sarışın kumralı,kumral esmeri.  Dolmadan boşalmaz birinin yeri.  Gönlümde,anladım,her dem baharmış.
Yirmi yaşımdayken annem bana şöyle demişti:. - Manastıra girseydim, hem kendim, hem başkaları için en iyisini yapmış olacaktım.   - Eğer manastıra girmiş olsaydın ben dünyaya gelmezdim, dedim.   - Dünyaya gelmen daha önce kararlaştırılmıştı oğlum, dedi.   - Evet ama, dünyaya gelmeden çok önce seni annem olarak seçmiştim ben, diye karşılık verdim.   - Dünyaya gelmeseydin cenette bir melek olarak kalacaktın, dedi.   - Ama ben hâlâ bir meleğim, diye cevaplardım.. Gülümsedi ve dediki ' Kanatların nerede peki? '  Elini tutup omzuma koydum ve ' Burada ', dedim.  ' Kırılmışlar ', dedi. . Bu konuşmadan dokuz ay sonra, annem dönülmez ufukta yitip gitti. Ama 'kırılmışlar' sözü içimde yankılanmaya devam etti.... * * * . Bana mutluluktan söz etme; anısı beni mutsuz ediyor. Bana huzurdan söz etme; gölgesi beni korkutuyor; ama ban bana, sana, Cennet' in kalbimin külleri içinde yaktığı mübarek feneri göstereceğim; seni bir annenin yegane bir çocuğunu sevdiği gibi sevdiğimi biliyorsun. Aşk seni kendimden dahi korumayı öğretti bana. Beni, seninle birlikte uzak diyarlara gitmekten alıkoyan şey, ateşle temizlenmiş o aşktır. Aşk, senin özgürce ve erdemli bir şekilde yaşamana imkan vermek için içimdeki arzuyu öldürüyor. Sınırlı aşk, sevdiğini sahiplenmek, sınırsız aşk ise sadece kendini ister. Gençliğin saflığı ve uyanışı arasına düşen aşk kendini sahiplenme ile tatmin eder ve sarılmalarla büyür. Ama gökkubbenin kucağında doğan ve gecenin sırlarıyla inen aşk, edebiyat ve ölümsüzlükten başka hiçbir şeyle huzurlu olamaz; İlahi varlık dışında hiçbir şeyin önünde hürmetle eğilemez.
Allah Allah Desem Gelsem  Hakkın Divanına Dursam  Ben Bir Yanıl Alma Olsam  Dalında Bitsem Ne Dersin. Sen Bir Yanıl Alma Olsan  Dalımda Bitmeye Gelsen  Ben Bir Gümüş Çövmen Olsam  Çeksem İndirsem Ne Dersin. Sen Bir Gümüş Çövmen Olsan  Çekip İndirmeye Gelsen  Ben Bir Avuç Çavdar Olsam  Yere Saçılsam Ne Dersin. Sen Bir Avuç Çavdar Olsan  Yere Saçılmaya Gelsen  Ben Bir Güzel Keklik Olsam  Bir De Toplasam Ne Dersin. Sen Bir Güzel Keklik Olsan  Bir Bir Toplamaya Gelsen  Ben Bir Yavru Şahin Olsam  Kapsam Kaldırsam Ne Dersin. Sen Bir Yavru Şahin Olsan  Kapıp Kaldırmaya Gelsen  Ben Bir Sulu Sepken Olsam  Kanadın Kırsam Ne Dersin. Sen Bir Sulu Sepken Olsan  Kanadım Kırmaya Gelsen  Ben Bir Deli Poyraz Olsam  Tepsem Dağıtsam Ne Dersin. Sen Bir Deli Poyraz Olsan  Tepip Dağıtmaya Gelsen  Ben Bir Ulu Hasta Olsam  Yoluna Yatsam Ne Dersin. Sen Bir Ulu Hasta Olsan  Yoluma Yatmaya Gelsen  Ben Bir Can Alıcı Olsam  Canını Alsam Ne Dersin. Sen Bir Can Alıcı Olsan  Canımı Almaya Gelsen  Ben Bir Cennetlik Kul Olsam  Cennete Girsem Ne Dersin. Sen Bir Cennetlik Kul Olsan  Cennete Girmeye Gelsen  Pir Sultan Üstadın Bulsan  Bilecek Girsek Ne Dersin
Aşktan yana söz duyunca,  Ben hep seni düşünürüm.  Uçsuz hayaller boyunca,  Ben hep seni düşünürüm.. Yıldızlar kayar yüceden;  Renkler sıyrılır geceden;  Yüreğim sızlar inceden;  Ben hep seni düşünürüm.. Aklın ucu değer hiçe;  Yol ararım içten içe.  Kâinat uyur sessizce,  Ben hep seni düşünürüm.. Korkunun bittiği yerde,  Haz duyarım perde perde.  Bir mezar görsem bir yerde,  Ben hep seni düşünürüm.. Zaman hep sonsuza akar  Meyve dökülür, dal kalkar.  Çiçeklere bakar bakar,  Ben hep seni düşünürüm.. Rüzgâr eser ilden ile  Sağlıkta bitmez bu çile.  Vardan öte, Yokta bile  Ben hep seni düşünürüm.. (Dosta Doğru)
Kuşanmış keyifle,  Yiğit bir şövalye,  Gün ışığında ve gölgede,  Bir şarkı söyleyerek,  Yol almıştı epeyce,  Arayarak Eldorado'yu.. Ama yaşlandı-  Bu korkusuz şövalye  Ve bir gölge düştü yüreğine  Bulamayınca hiçbir yer  Anımsatan Eldorado'yu.. Ve en sonunda  Gücü tükendiğinde,  Rastladı bir gezgin gölgeye-  'Gölge' dedi,  'Nerede olabilir-  Bu Eldorado denilen ülke? '. 'Sür atını aydaki  Dağların üzerinden.  Aşağıya gölgeler vadisine,  Korkmadan sür'  Diye yanıtladı gölge, -  'Arıyorsan eğer Eldorado'yu'
Bu sabah mutluluğa aç pencereni  Bir güzel arın dünkü kederinden  Bahar geldi bahar geldi güneşin doğduğu yerden  Çocuğum uzat ellerini. Şu güzelim bulut gözlü buzağıyı  Duy böyle koşturan sevinci  Dinle nasıl telaş telaş çarpıyor  Toprak ananın kalbi. Şöyle yanıbaşıma çimenlere uzan  Kulak ver gümbürtüsüne dünyanın  Baharın gençliğin ve aşkın  Türküsünü söyliyelim bir ağızdan
Hep yanıldı ve yenilgilere uğradı  Ama atıldı yine de serüvenlere  Vakti olmadı acıların hesabını tutmaya  Durup beklemeye, geri dönmelere vakti olmadı.. Yangınlarla geçti ömrü ve hep yalnızdı  - ki onlar daima birer yalnızdılar. Nerde doğmuştu ve ne zaman kopup  Gitmişti o kentten anımsamıyor artık  Hangi sokaktaydı ilk sevgili ve hala  Sürüp gider mi ilk öpüşmenin esrikliği  Gizlice buluşmaya gelen ve ölürcesine  Korkular geçiren o kız nerededir şimdi  Sensiz olursam yaşayamam diyen  O liseli kız hangi kentte kaldı  Ve o sarışın  O afeti devran bekler mi hala  Atlas yataklara sererek yaşamanın anlamını. Üşüten bir acıydı belki her ayrılık  Her yolculuk yangınların başladığı yereydi  Ama vakti olmadı hesabını tutmaya  Aşkların, ayrılıkların ve acıların. İstese de kalamazdı vakti gelince  Geyik sesleri yankılanınca yamaçlarda  Yürek burkulması ve hüzün ve keder  Aralıksız doldururdu acıların bohçasını  Dudaklarında öpüşlerin gül esmerliği  İçinde kıpırdanıp durur ufuk çizgisi  Ay bile soğuktur o zaman  Bir buz parçasıdır  Çaresiz çıkılacaktır o yolculuklara  Ki bir ömrün karşılığıdır serüvenler. Biraz da serüvendi yaşamak  Belki yatkındı büyük yolculuklara  Ki serüvenler daima büyük aşklar  Ve büyük yolculuklarla başlar. Anıları aşkları ve bir kenti  Bırakıp gidebilirdi apansız  Apansız başlardı yolculuklar  Hangi saatinde olursa günün  Ve hep kar yağardı nedense  Durmadan kar yağardı yol boyunca  Ve nasılsa yok olup giderdi hüzün  Kent görünmez olunca arkada  Ne bir veda sözcüğü dökülürdü dudaklarından  Ne de dönüp bakardı geriye bir kez olsun. Ne zaman yollara düşse biterdi acılar  Gül yüzlü sular fışkırırdı toprağın karnından  Kavaklarsa oynak bir çingene kızı  Her kıpırdanışında açılıverir uzun ince bacakları. Mekan tutmak ve her akşam aynı ufukta  Güneşin batışını seyretmek ölümdür biraz  Ölümdür biraz hep aynı yatakta  Aynı kadınla sevişerek sabaha varmak  Kitapları hep aynı raflara sıralamak  Aynı eşyayı kullanmak eskimektir biraz  Soluk soluğa yaşamalı insan  Her sabah yeni bir şeyler görebilmeli  Ve cehenneme dönse de bir ömür  Mutlaka bir şeyler değişmeli her/gün. Ey o büyük yolculukların ürperten heyecanı  Okyanus dalgalarının sesleriyle dol bu ömre  Ölüme ve aşka durmadan kement atan  Serüvenlerle geçsin yaşamak. Buz tutmuş bir dünya ortasında  Yollara düşerdi o hep aynı ıslıkla  Önünde dağlar, uçurumlar  Sarsılan gök, yarılan toprak  Çelik uğultularla burgaçlanırken  Yaşamak işte öylesine kucaklardı onu  Ve her nasılsa keklik sekişli  Bir aşkın sevinci dolardı yüreğine  Çıkarıp atardı o zaman deli bir ırmağa  Ne kalmışsa bir önceki serüvenden. Soluk soluğa yaşadı kentleri, aşkları  Bağlanacak kadar kalmadı hiçbirinde  Pervasız bir acemi, bir çılgın  Soyu tükenen bir bilgeydi belki de.... O yalnız kaybetmesini öğrendi ömründe  Avucundan dökülen kum taneleriydi her şey  Ne bir serseriydi ne de yılgın bir savaşçı  Ama kendi kafasıyla düşünen ve hakkında  Ölüm fermanları çıkartılan biriydi belki  Sevince deli gibi severdi  Pervasız severdi sevince  Dövüşmek ancak ona yakışırdı  Ona yakışırdı aşklar ve yolculuklar  Yoktu bağlandığı herhangi bir şey  Bulutlar gibi çekilip giderdi seslerin arasından. Ne bilir ömrün değerini bir çılgın  Yalnızca kendini yaşamayı nereden bilebilir  Ve başarısız eylemler çağında o  Kaçabilir mi binlerce kez ölmekten. Yerleşik yargıları olmadı hiç  Kurmadı güzel gelecek düşleri  Nerede bir yangın, nerede tehlike  O mutlaka oradaydı birdenbire  Dinsizdi, özgür sayılırdı belki  Ama bağlanmazdı özgürlüğe de  Hiçbir yerde yeterinden çok kalmadı  Beklemedi anılar sarnıcının dolmasını  Şikayetsiz yaşadı yaşadığı her günü  Yoktu yüreğinde pişmanlıkların izi. Ayrıntıların izi kalmamış artık  Üst üste yaşanmakta ayrılıklar  Ve bir bulut gibi sıyrılıp gidilmiştir  Dağların, denizlerin üzerinden. Geride kalan ne varsa soluktur şimdi  Titreyen kandiller gibi sönmek üzeredir  O eski konaklar gibidir anılar  Gül bahçeleri, sessiz koru ve orman  Belki sağanak boşanır apansız  Yüzyıllık bir yağmur başlar  Ve sinsi bir hastalığa dönmeden alışkanlıklar  Yok olup gider her şey, belki kül olur. Hırçın bir okyanustur yürek  Dar gelir ufuk ve mutluluklar çevreni  Anılarsa birer çıban izidir  Yaşanmaz onların ölgün gölgesinde. Durgun bir su gibi aktı mı yaşamak  Ve zaman uysal bir kısrak gibi dinginleşti mi  Anısız kalınmıyor artık ne yapılsa  Kuşatıyor yolları, aşkı ve ömrü  Bekleyişleri kemiren çakal sesleri  Oysa bütün köprüler yakılmalı ayrılık vakti  Ve herhangi bir şeyle eşit olmaksızın  Yollara düşülmeli habersiz ve sessiz  Çürük bir diş gibi kanırtıp kentleri  Dünyanın ağzını kanlar içinde bırakmalı. Bir ömrün olgunlaştıramayacağı  acemilikler toplamı ve bir çılgın  boyun eğmedi kendine bile  seçme zorunda kalmadı yaşamayı. nasıl bağlanmadıysa yere ve zamana  bağlanmadı kendine de ömür boyu  dağlara tırmana atlar gibi  soluk soluğa yaşamak istedi dünyayı  bir şahin gibi bulutlara kurdu  dumanlı sevdaların yörük çadırını  sıradan bir gezgin değildi hiç  dövüşür gibi yaşadı yolculukları  belki korkusuz sayılmazdı büsbütün  korkardı korkulara düşmekten zaman zaman. ve bütün gemileri yakıp  yollara düşerdi o hep aynı ıslıkla  mutlu muydu, hiç düşünmedi böyle şeyleri  umutlardansa nefret etti daima. hep yanıldı ve yenilgilere uğradı  ama atıldı yine de serüvenlere. pervasız bir acemi  soyu tükenen bir bilgeydi belki de . Ama bir şey vardı yine de  Başarısız ihtilallerden kendine kalan
Yüzünü aradın sen hep  en çok sevmek isterken bile...  Bir bulsan yüzünü  bir bulsan insanlara dağıtılmış hasretini  İstediğin gibi sevecektin. Oysa utandın, utandın kendin oldukça  en çok severken bile  Sevdiğinin kişiliğine girdin bu yüzden  Ne söylesen hep eksik kaldı  Sahipsiz utancın gibi eksik kaldı. Delice sevmeyi istedin aslında sen hep  ama ne zaman böyle sevsen  deli sevgini senden çaldılar  Ne zaman söylesen sevgini, seni seninle böyle  yüzünü ararken bıraktılar.... kıstın ateşini, küçülttün kanatlarını  çekildin en arka odana  Gölgelerini bıraktın pencerelere  Ah bu hayattan sana kalan  sadece deli sevgini özlemekti...  Sana kalan,  bu hayatta kendini delice özlemekti...
Saçma ey göz, gözyaşımdan gönlümdeki ateşe su  Çünki bu denli tutuşan ateşe olmaz çâre su. Bu renk gök kubbenin rengi mi bilemem  Yoksa akan gözyaşlarımın rengi mi bu su. Keskin bakışlarından gönlüm olsa parça parça  Çünki zamanla parçalar yarar taşı bile su. Korkuyla söyler gönül, ok kirpiklerinin sözünü  İhtiyât ile içer her kimde olsa yara su. Bahçıvan sulamak için gülşeni çekmesin zahmet  Bir gül açılmaz yüzün gibi, bin güle verse su. Senin yüzüne benzer bir hat çizemez hattat  Kağıda bakmaktan inse gözlerine kara su. Yanağını hatırlarken kirpiklerim ıslansa ne olur  Boşa değil gül temennisiyle dikene vermek su. Gam günü esirgeme hasta gönlüme bakışlarını  Sevapdır vermek karanlık gecede hastaya su. Gönül! Bir bakışınla, dindir ayrılık hasretimi  Susuzum bir kez bu sahrâda benim için ara su. Zahidler Kevseri arzular, ben senin dudağını  Sarhoşa şarab içmek hoş gelir ayığa su. Senin Ravzana her dem durmadan akmakta  Âşık olmuş galibâ o hoş endamlı dosta su. Toprak olup su yolunu tutsam Ravza’ndan  Çünkü rakîbimdir orası akmasın o yana su. Onun elini öpemeden ölürsem eğer dostlar  Testi yapın toprağımı sunun onunla yâra su. Servi serkeşlik ederse kumrunun niyazına  Gidip ayağına vazgeçirsin yalvararak su. İçmek ister bülbülün kanını meğer bir hile ile  Gül budağının mizacına girip de kurtara su. Pak fıtratını aşikar kılmış ehl-i âleme  Tâbi olmuş Ahmed-i Muhtâr’ın yoluna su. İnsanlığın gerçek efendisi seçkin inci deryası  Onun mucizeleri kötülerin ateşine döker su. Kılmak için tâze o nübüvvet gül bahçesini  Mucizendendir ki akıtılmış sert taştan su. Mucizen bir sonsuz derya imiş bu alemde  Yetmiş ondan binlerce âteşperst hanesine su. Hayret ile parmağın ısırır kim işitse bunu  Parmağından verdiğin şiddet günü Ensâr’a su. Dostu yılan zehiri içse olur ona âb-ı hayât  Düşmanı su içse yılan zehrine döner su. Değince damlası, dalgalanır bin rahmet deryası  Abdest almak için serpilince gül yanağa su. Ayağının tozuna varmak için hiç durmadan  Başını taşdan taşa vurup gezer âvâre su. Zerre zerre eşiğinin toprağına ister salmak nûr  Dönmez ol dergâhdan olsa bile paramparça su . Zikri na’tının tekrarını dermân bilir günahkâr  Kimi sarhoş ayılmak için yüzüne serper su. Yâ Habîballah yâ Hayru’l beşer âşıkınım  Yanıp dudağı kurumuşlar ister bir damla su. Sensin o Mirac gecesinde keramet deryası  Feyzinin damlası yetermiş sabit ve seyyara su. Güneş çeşmesinden halka halka feyz iner  Lazım olsa kabrini tazeleyen mimâra su. Korku salmış cehennem ateşi yanık gönlüme  Var ümîdim ihsan bulutundan serpe o nâra su. Seni överek inciye dönmüş Fuzûlî sözleri  Nisan yağmurundan olmuş birer inci su. Mahşer günü gaflet uykusundan uyanıp  Gözyaşına hasret uykusuz göz dökünce su. Ümidim odur ki mahrum olmayım mahşerde  Vuslat çeşmesinden vere susamış bana su. Düzenleme: Osman Gerçek
Varlığım sır oldu  Sen yoksun diye  Hayalin yar oldu  Sen yoksun diye. Şahittir dört duvar  Hep yokluğun var  Ağlar hatıralar  Sen yoksun diye. Çile çekmedim yar  Sensizlik kadar  İçimde bir sen var  Sen yoksun diye. Vuslata dargınım  Estim durgunum  Hasrete vurgunum  Sen yoksun diye. Her dem ah çekişim  Boynumu büküşüm  Dağılıp çöküşüm  Sen yoksun diye
Ona 'Haydi  Savaşa' dediler  Başkaca birşey  Söylemediler. Aldılar köyünden  Davulla zurnayla  Geride üç çocuk  Bir eş ve bir ana. Eline bir silah  Tutuşturdular  Ve karşılaştı  Düşman ordular. Vurulup düştü  İlk çatışmada  Göğsünde bir oyuk  Üç delik alnında. 'Ey bu topraklar için  Toprağa düşen'  Bir karış toprağın  Var mıydı yaşarken?
Geçen gün bir kadın gördüm,  Kucağında bir çocuk vardı.  Yüzü kehribar rengindeydi.  Ne oldu sana bebek dedim  Noldu da böyle zayıfladın?  Çocuk yüzüme bakıp güldü.  Geçen gün bir çocuk gördüm  Yüzü kehribar rengindeydi.. Geçen gün bir gelin gördüm  Gelinin yüzü gül rengindeydi.  Kocasının koluna asılarak gider.  Ne oldu gelin sana dedim,  Noldu da böyle güzelleştin?  Gelin yüzüme bakıp güldü.  Gözleri zeytin rengindeydi.. Çok güvenme haline gelin dedim  Bir gün gelir sen de anlarsın.  Dünya dediğin şeker şerbet  İçi başka dışı başkadır.  Bir gün şu kadına dönersin,  Dönersin de sonra ağlarsın.  Çok güvenme haline gelin dedim.. Geçen gün bir adam gördüm  Bir şeyden korkar gibiydi.  Kim korkuttu adam seni dedim  Herif yüzüme bakıp güldü,  Geçen gün bir adam gördüm.. Dayanamıyorum onların haline  Yüreğime oklar saplanıyor.  İstiyorum ki kadınlar her zaman  Vefalı, iyi, sıcak,  Erkekler sağlam yapılı, çalışkan,  Çocuklar tosun gibi,  İstiyorum ki pırıl pırıl olsun  Dünyamızın günleri.  Ne çare evdeki hesap  Çarşıdakine uymuyor  İnsanlar bol bol laf ediyor ya  Yine de işlerine  Akıl fikir ermiyor.. Bizim bir dünyamız var ki  İstesek güzel olur,  Denize gisek balık gibi  Yumuşar kemiklerimiz,  Güneşin altında otursak  Isınır dinleniriz.  Bizimdir rüzgarı, ağacı, meyvesi  Bizimdir dostluğu, kardeşliği, sevdası.  Ama biz insanoğulları  Babadan mirasa konmuşuz  Her gün bir taşını söker atarız  Hele bir işimize elversin  Tozu dumana katarız.  Ama biz insanoğulları  Babadan mirasa konmuşuz.. (1947)
Aşkım da değişebilir gerçeklerim de  Pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı  Yangelmişim dizboyu sulara  Hepinize iyi niyetle gülümsüyorum  Hiçbirinizle döğüşemem  Siz ne derseniz deyiniz  Benim bir gizli bildiğim var  Sizin alınız al inandım  Sizin morunuz mor inandım  Ben tam kendime göre  Ben tam dünyaya göre  Ama sizin adınız ne?  Benim dengemi bozmayınız
Bana bir türkü öğretsen  Ayın aydınlığında söylesem  Gecenin karanlığında söylesem  Yağmur yağınca söylesem  Toprak uyanınca söylesem  Bana bir türkü öğretsen. Bana bir türkü öğretsen  Beraber olunca söylesem  Ayrı kalınca söylesem  Seni unutunca söylesem. Bana bir türkü öğretsen  Geldiğim yerlere er geç dönebilsem  Sevebilsem her şeyi yeniden sensiz  Sensiz vazgeçebilsem  Gece demesem gündüz demesem  Kimseleri dinlemesem  Hem yürüsem hem söylesem  Hem söylesem hem yürüsem
Aziz dostum,sen bu ilden gideli,  Sekiz mevsim geldi-geçti duydun mu?  Gine kar koymadı baharın yeli,  Şeftaliler çiçek açtı duydun mu? . Memiklerin Iraz için Kel Durdu,  Sinan oğlu Muharrem’i öldürdü  Keş Ahmet bayram da namaz kıldırdı;  Kerim Ağa köyden göçtü duydun mu? . Çavuşların yumuk gözlü Tahir’i  Kahve yaptı kırk senelik ahırı,  Erkek Fatma, Dişi çürük Mahir’i  Güpegündüz aldı kaçtı duydun mu? . Ala-kardır Binboğa’nın yücesi..  Asker oldu Halime’nin kocası..  Sazlıköy’ün ilerici hocası  Minarede şarap içti duydun mu? . Dikkat eyle; anlam çıkar sözüm den;  Bir hızarcı geldi Mercanözü’nden  İpsiz Mustafa’nın tek boynuzundan  On altı çift tahta biçti duydun mu? . Kenan’ların sarı saçlı Reşad’ı  On çocuğun anasını boşadı,  Sultan serbest kaldı, sarhoş yaşadı,  Hürriyeti yeni seçti duydun mu? . On iki gün önce yaptık bir seçim,  Tekgöz murdar öldü partisi için.  Nasreddin Hoca’nın dediği biçim;  ”Dünyayı yanlışsız ölçtü(!) ” duydun mu? . Daha bunlar bildiğimin yarısı,  Gelecek mektuba kalsın gerisi.  Bu yıl KARAKOÇ’un gönül arısı  Çiçekten çiçeğe uçtu duydun mu? . (Vur Emri)
Lideri dese ki; 'evladım Hayri  Dört ayak üstünde yürü sen gayri'. Hiç itiraz etmez, bu emre uyar  Lider ne söylese 'hikmet var' sayar. Takla atar, lider 'takla at' dese  Yatar her çamura 'hadi yat' dese. Lideri düşünür, Hayri düşünmez  Hayri liderlerinden ayrı düşünmez. Lideri karaya demiş ise ak  'Onun bir bildiği vardır muhakkak'. Aklı yok, beyni yok mazurdur Hayri  Kula kulluk için hazırdır Hayri. 'Keramet' hükmünü verir zırvaya  Emin adımlarla yürür zirveye. Lidere sarılan sarmaşık Hayri  Biraz bencil, biraz karmaşık Hayri. Tek gayesi makam, artı menfaat  Lider basamaktır, parti menfaat. Emeline vasıl olursa Hayri  Umut ettiğini bulursa Hayri. Kendine münasip köleler seçer  Açar tekkesini irşada geçer. İki ayak üzre yürür artık O  Sırrı bilir, gaybı görür artık O. Dalkavukluk böyle verir semere  Bundan sonra eşek biner semere.. (Akıl Karaya Vurdu)
Evvel sen de yücelerden uçardın  Şimdi enginlere indin mi gönül  Derya, deniz, dağ, taş demez geçerdin  Karada menzilin aldın mı gönül . Yiğitliğin elden gitti yel gibi  Damağımda tadı kaldı bal gibi  Hoyrat eli değmiş goncagül gibi  Bozulmuş bağlara döndün mü gönül . Hasta oldun yatağını istersin  Kadir mevlâm sağlığını göstersin  Cennet-i Aladan bir köşk dilersin  Boynunun farzını kıldın mı gönül . Karacaoğlan der ki söyle sözünü  Hakka teslim eyle kendi özünü  El içinde karalama yüzünü  Yolun doğrusunu buldun mu gönül
Sen varken kötü diye birşey bilmiyorduk  Mutsuzluklar, bu karalar yaşamda yoktu  Sensiz karanlığın çizgisine koymuşlar umudu  Sensiz esenliğimizin üstünü çizmişler  Nicedir bir pencereden deniz güzel değil  Nicedir ışımayan insanlığımız sensizliğimizden.. Sen gel bizi yeni vakitlere çıkar.
hiçkimse kalmadı  çiçekler çarpık açıyorlar  ampuller eğriydi  merdivenlerden çıkamıyordum  tavan basıktı  sifon işlemiyordu  sıçamıyordum  işeyemiyordum  bir ölü militan baharı  bir apartman dairesinde bekliyordum  ben ki beklemeyi sevmem  beklemek benim için bir azap olduğuna göre  beni gazaba getirir  tramvay ihtiyarı duraklarında bekleye bekleye  ihtiyarlamış bir komünist olarak  gitardan çıkan tın sesleri  beni yeniden adam edecektir  havada havva olan bir adem  ve yaklaşırken bütün güzellikleri baharla birlikte  arkadaşlarım olan cazcılar  elbette bulacaklar bir acıbadem  ve biz yaşamayı yeniden kuracağız  bu zıkkım denilen ritim  ve stringtin  hepimiz yaşamaktaki inkılap içinde değiliz  yaşasın cazın getirdiği devrim.
Senin dudakların pembe  Ellerin beyaz,  Al tut ellerimi bebek  Tut biraz! . Benim doğduğum köylerde  Ceviz ağaçları yoktu,  Ben bu yüzden serinliğe hasretim  Okşa biraz! . Benim doğduğum köylerde  Buğday tarlaları yoktu,  Dağıt saçlarını bebek  Savur biraz! . Benim doğduğum köyleri  Akşamları eşkıyalar basardı.  Ben bu yüzden yalnızlığı hiç sevmem  Konuş biraz! . Benim doğduğum köylerde  İnsanlar gülmesini bilmezdi,  Ben bu yüzden böyle naçar kalmışım,  Gül biraz! . Benim doğduğum köylerde  Kuzey rüzgarları eserdi,  Hep bu yüzden dudaklarım çatlaktır  Öp biraz! . Sen Türkiye gibi aydınlık ve güzelsin.  Benim doğduğum köyler de güzeldi.  Sen de anlat doğduğun yerleri  Anlat biraz.
ey babamın otağında bulunmuş  ey göklere elif gibi salınmış  sordum O'nu suda büyüyenlere  cıva havuzunda uyuyanlara  Bağ-ı Halvet'e  Bağ-ı Vefa'ya  koku yok, umut yok; her taraf kafes  ne bir işaret var ufukta, ne ses  izine rastlamış ne de bir hancı  İrem kurbanları bile yabancı
Hangi çığlık bir çığ gibi yarıyorsa  gecenin gerilmiş karnını bu saatte  acı tükenip bitmiştir orada artık  çırılçıplaktır tarihin bu sayfası. Fiziğin armağan ettiği bu teller  keçeleştirirken cinsel organımı  haykırıyorum insan olduğumu  ve çatlatıyor alnımın en gergin teli  Bu Kent Öldürüldü Diyorlar. Bu kent öldürüldü diyorlar  kurşuna dizildi bir geceyarısı. Hayaletler geziniyormuş şimdi  sokak aralarında ve caddelerde  baykuş tüneği olmuş alanlar  ve yarasalar uçuşuyormuş. Silah ve esrar kaçakçıları  altın çağını yaşarlarken  artıyormuş bir yandan da  kumarhaneler, meyhaneler. Borsa oyunları, hileli iflaslar  birbirini kovalayıp dururken  nasıl çıkmışsa pek bilinmiyor  yaygınmış şimdilerde rus ruleti. İntiharların sayısı bilinmiyor  çoğalıp duruyormuş fahişeler  ve artık bunların hiçbiri  olay bile sayılmıyormuş şimdi. Bu kent öldürüldü diyorlar  bahar gelmez artık buraya
Anmazmısın sen şol günü cümle alem uryan ola  Ne ata oğula baka ne kardaştan derman ola. Dağlar yerinden ayrıla heybetinden gök yarıla  Yıldızın bendi kırıla yere düşe perran ola. Malik tamuya çağıra zebaniler saf saf dura  Korkusundan yer yarıla titreyü ben hayran ola. Malik eder hey hey tamu kıyameti gördün ya'ni  Asileri getireler gire sende perran ola. Zebaniler yetip tuta getüre tamuya ata  Derü yanup sökük tuta dün gün işin efgan ola. Yunüs senin ki bu sözün kan yaşıla doldu gözün  Ol hazrete tuta yüzün yine derman andan ola
Bakma öyle mutlu göründüğüme,  Yaşıyorum işte rolüm icabı.  Bir mutlu tebessüm koyup yüzüme;  Taşıyorum işte rolüm icabı.. Attığım kahkaha gözyaşı oldu  Boynuma takılı kaderin kolu  Bende bilmiyorum gittiğim yolu  Yürüyorum işte rolüm icabı.. İçimde ne varsa aşkla bölüştüm,  Umut sırt çevirdi,dertle öpüştüm  Yağmurdan kaçarken karlara düştüm  Yaşıyorum işte rolüm icabı.. Bir bilsem zaman mı insan mı nankör  Şansımın şansı yok,gözleri de kör  Hayat bir oyunsa bende bir aktör  Oynuyorum işte rolüm icabı.. Bin söze bedelmiş bazen bir bakış  Yılların acısı içimde nakış  Gözlerimde bahar yüreğimde kış  Gizliyorum işte rolüm icabı.. Beni benden iyi tanır şarkılar.  Kemanlar,gitarlar,sazlar çalgılar  Bir bilseniz içimde ne acılar var,  Susuyorum işte ROLÜM İCABI..
Bulutların yeryüzüne doğru saçaklandığı vakitler  Sürüleri doyurmuş  Köylere emin bir gece yaymış  Serin ve ılık evlerin seccadelerinde  Yatsılarla nehrolmuş  Helal kadınlarıyla yukarılara bakıp akan  Huzurlu gürbüz ve yetişkin adamlar gibi  Adamlar gibi duruyorlar silahlarının başlarında. Meşakkate  Adeta ısrarla  Yılmadan  Sabretmektedirler. Biliyoruz  Gördüğümüz resimlerini  Aylardır birlikte yattıkları giysileri  Çok aşıyorlar. Boyları bosları  Yaşları başları  bakışları  renk renk  geniş  adımları iri  solukları sıcak yelpazeler gibi. gözüm görmüş gibi onları  kardeşim gibi gelir haberleri  hele saldırdılar mı  bakılsın gerek  topuklarıyla devirdikleri tank kütleleri. Ne yaman gönülleri  Çöl toprağı gibi yayılı kavruk esrarlı  Yanaklarına  Değer güneş. Ve bastıkları dağ şurdaysa  Ötekinde kıskançlık nöbeti. Hiç kimseden öğrenemezdin  Daha kesin  Gözünün önünde vurulan kardeşinden  Buhara kelimesini. Hiç kimse öğretemezdi sana  Daha kesin ve böyle emin  Ateş altında  Azık getiren kızkardeşinden  Buhara kelimesini. Bir ok işaretidir Buhara  Varılırken ve varılınca  Gösteren  Daha ikibin kilometre ilerisini. Ve buhara ki  Pirlerin  Asırlar önceki kader sürücülerin  İşte bugünleri anlatıp  Kollarına girip avuttukları şehir
Hep açlığında büyür yaşamın  Hep korkulusunda dolanır  Gezer durur elden ele  Şiirsiz sancılar kıvranır  Zavallı tutsak yürek. Bugün onlardadır yarın bizde  Çırpınır ha çırpınır  Bir ağlamaklı şiir dizesi  Bir yıpranmış imge diye. Alır başını bazen çekip gider  Taksit taksit konuşur arkadan  Yaşanmış coşkuları taklit eder  Yanıbaşında boğulurken şafak  Ve katledilirken ter  Oturur kanın üstüne şarap içer  Mevsimleri de bilmez ama  Her mevsimde üç renge girer
kim demiş haram nedir bilmez hayyam  ben helali haramı karıştırmam  seninle içilen şarap helaldir  sensiz içtiğimiz su bile haram
Eczanede ama hangi rafta şişede?  İslam ki,tek ilaçtır,örümcekli köşede...   1977
kardeşiyim ağaçların, ırmakların ve taşta uyuyan yalnızlığın  korkular çağında sürgüne yem oldum, sanki gurbet yaşındayım. ruhum kırık, ruhum dalgın, ruhum isyan  ay içer, güneş yerim, sanki ölüm yaşındayım. rüyacı buldu beni, çöl adam yaptı beni  mor bir kuyu bu şehir, kendime çıkmak yaşındayım. mavi bir gündüzdüm eskiden, şimdi gecelerin karnındayım  nar suyuyla yıkandım da büyüdüm, artık vedalar yaşındayım. doldum taştım bu viranede, sanki can lokmasıyım  şarabımdan sarhoş oldu derya kuşları, sanki uçmak yaşındayım. gül ve hüzün aynı şey değil de nedir, ikisi de fazla duman  gitmek duman, kalmak duman, güzel bakan kadınların yaşındayım. yazların kalbinde dağıldım, çocukların gözleriyle şaşırdım  tenimin içinde saklandım, her şeyi hatırlamak yaşındayım. son hamlede anladım, dünya bir ceset, sanki anılar hurdası  sizin siyahınız çifte kavrulmuş, unutmak ve bağışlamak yaşındayım. bende uzak olanın, akan suların görgüsü var  hem mağrur hem kalenderim, sesime saplanan yıldızların yaşındayım. ağrıyan yerlerime suçlarınızı bırakıp kayboldunuz  yüzünüzü ben uydurmuştum, kış renkli bir orman yaşındayım. nerede olsa tanırım ömrümün beyaz kokusunu  ışıktan bir canım var, ısırılmış bir elmanın yaşındayım. susmayan bir hasret edindim kendime, doğudan koparılmış  acıyor gövdemin uykusuzluğu, aşık kalmak yaşındayım...
Beni hor görme kardeşim  Sen altınsın ben tunç muyum  Aynı vardan var olmuşuz  Sen gümüşsün ben sac mıyım. Ne var ise sende bende  Aynı varlık her bedende  Yarın mezara girende  Sen toksun da ben aç mıyım. Kimi molla kimi derviş  Allah bize neler vermiş  Kimi arı çiçek dermiş  Sen balsın da ben cec miyim. Topraktandır cümle beden  Nefsini öldür ölmeden  Böyle emretmiş yaradan  Sen kalemsin ben uç muyum. Tabiata Veysel aşık  Topraktan olduk kardaşık  Aynı yolcuyuz yoldaşık  Sen yolcusun ben bac mıyım
Uydurma söz yapmayız,  Yapma yola sapmayız,  Türkçeleşmiş, Türkçedir;  Eski köke tapmayız.. Türklüğün vicdanı bir;  Dîni bir, vatanı bir;  Fakat hepsi ayrılır  Olmazsa lisanı bir.
Sana diyeceğim var eğlen yolcu  Kurduğun yuvayı yık da öyle git  Zamanede ilk görevdir insana  Baştan dinden haktan çık da öyle git. Bir sudan geçince köprüyü devir  Sel basmış tarlaya ırmağı çevir  Birlik dümenini tersine kıvır  Sağa sola sövüp dök de öyle git. Allah bir deseler sen söyle haşa  Nadanın ehliyle çıkılmaz başa  Komşunun açlığı tatlı tamaşa  Bir tekme de sen vur yık da öyle git. Ortak isen hesap etme ölçmeyi  İhmal etme dost ırzına geçmeyi  Bir döğüşte çok ayıp gör kaçmayı  Beş on yumruk yiyip sek de öyle git. Elinden tut çamurlara at körü  Beriye öte de öteye beri  Kapıya gelirse döv misafiri  Bir de ana avrat çek de öyle git. Kızına bakanın oğlunu öldür  Meclise girersen büyüğe saldır  Kefeni soy mezarlara kül doldur  Ölünün dişini sök de öyle git. Ciğerin yarası sivri cam ister  Kötülük meydanında kendin göster  Adamın cömerdi yavuz it besler  Meteliği başa kak da öyle git. Küfür eksik etme aziz dilinden  Gaddarlık kılıncın koyma belinden  Hiçbir şey gelmezse bile elinden  Fesat tohumunu ek de öyle git. Hasılı sözümün tersine yürü  Görmesin gözlerin topalı körü  Kısa yerden eksik etme ömürü  Mahzuni Şerif’ten bık da öyle git
İçimde bir ümit var onun için burdayım,  Belki gelirsin diye senin için burdayım  Vakit çok geç olsa da gönlüm mahzun kalsa da,  Yine aynı masada senin için burdayım. Burada izlerin var  Islanmış gözlerin var  Verdiğin sözlerin var  Onun için burdayım. İnan ki sensiz canım mutluluğa düşmanım,  Affet beni pişmanım demek için burdayım  Elini elime alıp öylece bir an kalıp,  Sana son kez sarılıp ölmek için burdayım. Burada izlerin var...
Eyvâh, ıssız diyâr-ı dilber...  Her hatvesi bir mezâr-ı muğber!  Uçmuş da bakındığım terâne,  Kalmış sessiz bir âşiyâne.  Yer yer medfun durur emeller...  Gûyâ ki kıyâm-ı haşri bekler!  Yâ Rab! Niye böyle bir yığın hâk  Olmuş yatıyor o buk’a-i pâk?  Yâ Rab, ne için o lem’a nâbûd?  Yâ Rab, ne için bu sâye memdûd?  Yâ Rab, ne demek harîm-i cânan  Üstünde bu perde perde hicran?  Lâkin görünen kimin hayâli?  Cânan gibi tıpkı yâl ü bâli...  Gîsû-yi siyâh-ı târumârı,  Altında cebîn-i lem’a-dârı,  Zulmetler içinde subh-i mahmûr;  Yâ gözbebeğinde nazra-i nûr;  Yâ ebr-i bahâr içinde cevvâl  Bâran şeklinde dürr-i seyyâl;  Yâ sînede her zaman coşan yâd,  Yâ kayd-i bedende rûh-i âzâd.  Ey tayf-ı nigeh-firîbi yârın,  Olmaz mı bir ân için karârın?  Heyhât, serâb-ı şavka döndün...  Karşımda parıldamanla söndün!  Kimden sorayım ki nerde dilber?  Makber gibi samt içinde her yer.  Cânan! Cânan! ... dedim, arandım...  «Bir aks-i nidâ» dedikçe, yandım!  Yâ Rab, niye hem sağır, hem ebkem,  Dağlar, dereler, bütün şu âlem?  Ey sevdiğimin sevimli yurdu,  Hâlin bana şimdi pek dokundu!  Aç sîneni; yâd-ı nükhetinden  Bir şemmeye kàilim bugün ben.  Bir vakt o şemîm-i nâz-perver  Tâ subha kadar yanımda bekler,  -Ümmîde verip bekà sabûhu-  Sermest-i safâ ederdi rûhu.  Heyhât o nesîm-i sâf şimdi  Nâzan nâzan semâya gitti.  Ey lâne-i târumâr söyle,  Cânan sana artık inmiyor mu?  Ey mâtem-i pâyidâr söyle,  Sâhandaki nevha dinmiyor mu?  Ey ebr-i semâ-güzîn-i seyyâr,  Yâdında mıdır o nazlı reftâr?  Ey darbe-i bâda karşı, ra’şân,  İnşâd-ı enîn eden nihâlân!  Bir şi’r-i revân olup da cânan,  Geçmez mi bu gölgeden hırâman?  Ey dilber-i mihriban, zuhûr et!  Ömrüm gibi ansızın mürûr et!  Yâ kalb-i fezâya bir hutûr et:  Âfâkımı lem’a lem’a nûr et.  Bin nevha-i cân içimde pür-cûş,  Geldim bu garîb yurda, medhûş.  Feryâdımı yok mu eyleyen gûş?  Yâ Rab, bu nasıl cihân-ı hâmûş:  Bir «yok! » diyecek sadâ da yokmuş! ...
(Şiir 'Cinayet Gırnata'da işlendi' üçlemesinin 2. şiiridir). Ölümle başbaşa yürürken görüldü o  Korkmadan tırpanından  -Gene de kuleden kuleye güneş  Çekiçler örsde.  örsde,  demirci ocaklarının örsünde.  Konuşuyordu Federico  Okşayarak, ölümle.Ölüm dinliyordu onu.  'Daha dün mısralarımda canyoldaşım,  Kuru avuçların şaklıyordu senin  Daha dün mısralarımda,  Daha dün kırağını verdin şarkıma  Ve ağlatı'ma gümüş tırpanının keskinliğini,  Seni şakıyacağım, sende artık kalmayan eti,  olmayan gözlerini,  Rüzgarın dağıttığı saçlarını şakıyacağım  O öpülen kırmızı dudaklarını..  Ölüm, güzel çingenem, ölümümsün dün de bu gün de,  Ah! Ne kadar rahatım seninle başbaşa,  İçime çekerken Gırnata'nın havasını,  Benim Gırnata'mın! '
Kaçmış uykum yabancı ormanlardan,  Dağlar mağaralarla ovalardan kaçmış.. Yağız at bir başka kişi, bir uzak,  Çözülür çözülmez kaçmış.. Soğuk, düzgün, anlamlı, taş, oyunsuz,  Dev okuldan mini mini çocuklar kaçmış.. Suçlama bu ak gövdeyi şimdicik,  Usu bilinmeze kaçmış.. Geceleyin çırılçıplak düşmüşüm ben ardına,  Yüz ölü'm var, biri kaçmış.
Yas mas tutma sevgilim, öldüğüm zaman.  Toprakta böceklere güldüğüm zaman  Duyurunca, paslı sesiyle, ölüp gittiğimi, bir çan...  Yas mas tutma sevgilim, öldüğüm zaman. Çürüyen gövdem gibi, yitip gitsim aşkın da...  Ne bir mektup kalsın bizden, ne bir söz, ne bir eşya...  Unut gitsin adımı, arkamdan da ağlama  Göz yaşınla da eğlenir, onu da alıp-satar bu dünya...
Oraya gitmek istiyorum, oraya  Artık güvenim var koluma, kendime  Önümde uzanan açık deniz  Bir gemi taşıyor beni engine.. Her şey pırıl pırıl, daha yeni  Uyur mekânda, zamanda öğle vakti  Yalnız senin gözlerin, ey sonsuz!  Senin bakışın seyreder beni.. Çeviri: Selâhattin BATU
Çekirgeydi Raşko’nun elindeki güvercin  Raşko’da mengeneydi, bu beynimizde kalsın!  Çekmişler ıstor diye muhribin dumanını  Böyle aşk, böyle barış, Allah belamı versin! . Bugün kitabım verdim tek pedal matbaaya  Bu yol beni götürür sağlam Selimiye’ye  Ağlıyorsam gözyaşım iki gözüme dursun  Vermişim ben canımı al-uzun bir havaya
MAHOMET. HZ.MUHAMMED. Vazifesinin yakın olduğu içine doğmuştu. Metindi, kimseyi kınamıyor, incitmiyordu. Yolda gördüğü kimselerle selamlaşıyordu. Her gün sanki biraz daha yaşlanıyordu. Oysa sadece yirmi ak vardı siyah sakalında. Durup su içen develeri izliyordu arada sırada. Böylece, deve güttüğü zamanları hatırlıyordu.. Sanki Cenneti görmüş, İlahi Aşkı bulmuştu. Sanki kâinatın yaratılışına şahit olmuştu. Alnı dik, yanakları kusursuz, benzersizdi. Kaşları ince, bakışları anlamlı ve keskindi. Boynu, gümüş bir testinin boğazıydı sanki.. Tufanın sırlarını bilen Nuh'un havası vardı.. Ona danışmaya gelenlere, adil davranırdı. Kimi itiraf eder, kimi güler ve inkâr ederdi. Sessizce dinler, en son konuşurdu kendisi. Ağzından dua ve zikir hiç eksik olmazdı. Çok az yer, karnının üzerine taş koyardı.. Boş durmaz, koyunlarını sağıp oyalanırdı. Oturur yere, elbiselerini kendi yapardı. Artık genç değildi, eski gücü de kalmamıştı. Yine de, herkesten daha fazla oruç tutardı. Altmış üç yaşında, bir ateş sardı vücudunu. Kutsal Kitap Kur'an'ı bir kez daha okudu. Sonra, sancağı, Said'in oğluna teslim etti.. Onlara: "Artık aranızdan ayrılma vakti geldi. Allah birdir, hep onun yolunda savaş" dedi.. Mahzundu, bakışlarında, yurdundan zoraki. Sürülen yaşlı bir kartalın hüznü vardı sanki. Yine, her günkü vaktinde mescide geldi,. Ali'ye tabi olanlar da arkasından geliyordu. Ve, kutsal sancak rüzgarda dalgalanıyordu.. Benzi soluktu, döndü ve kalabalığa seslendi. "Ey insanlar, ömür bitiyor, hayat gelip geçici. Biz, karanlıkta birer zerreyiz, yüce olan O'dur. Ey insanlar, O'ndan başka rehberim yoktur. Onsuz bir değerim olmazdı.". Bir zat ona: "Ey müminlerin gerçek Sultanı! . Seni dinler dinlemez, herkes inandı sözüne. Sen doğduğunda, bir yıldız doğdu gökyüzüne. Kisra sarayının üç kulesi birden devrildi" dedi.. O da: "Melekler ölümümü müzakere etti; . Vakit tamam, dinleyin! Eğer herhangi birinize. Bir kötülük yaptıysam, çıksın herkesin önünde. Ben ölmeden, gelsin intikamını alsın şimdi; . Kime vurmuşsam, o da bana vursun" dedi.. Ve uzattı usulca asasını oradan geçenlere.. Yaşlı bir kadın, bir koyunu kırpıyordu eşikte. Ona: "Tanrı yardımcın olsun! " diye seslendi.. Bakışlarında bir hüzün vardı, oldukça bitkindi. Dalgındı; birden, şöyle dedi: "Herkes duysun! . Allah benim adımı andı! Bundan emin olun. Topraktan insan, nurdan bir peygamberim. İsa'nın getirdiği dini tamamlamaya geldim.. Ashabım, ben sabır taşıyım, İsa tatlı dilliydi.. Zira her şafak, doğacak güneşin müjdecisi. İsa benden önce, ama ne Tanrıdır ne de oğlu. O, gülü koklayan Bakire Meryem'den doğdu.. Unutmayın, ben de etten kemikten bir faniyim. Kuruyan bir balçıktan başka bir şey değilim; . Şu dünyada başıma gelmeyen şey kalmadı; . Çektiğim çilelere, yol olsa, dayanmazdı. Baskı ve işkenceden, şu bedenim çok çekti; . Ve eğer işlediğimiz her bir günahın bedeli. Korkunç bir haşere olsaydı, o karanlık mezarı. Bize dar eder, cehenneme çevirirdi orayı.. Tekrar tekrar bedenlenir cehennem ehli. Ve kurtlar yeniden kemirir tüm bedenlerini. Böylece, defalarca tükenir ve yeniden dirilir. Cezalarını çekince de, yeniden huzura erişir.. Ben, kutsal savaşların mütevazı meydanıyım. Bazen bir efendi bazen de bir köle gibiyim. Kelamım, tıpkı çöldeki kum ve kuyular gibidir. Bir sözüm korkutuyorsa, bir diğeri müjdecidir; . Ey inananlar! Çektiklerimi görüyorsunuz işte! . Karşıma alıp, insanı aldatıp yeniden delalete. Sürüklemek isteyen o dehşet saçan iblisleri. Engellemeye çalıştım, bağladım o pis ellerini. Çoğu zaman, Yakup gibi, karanlıklar içinde. Çarpıştım durdum, görmediğim kimselerle; . Fakat insanlar beni özellikle öldürmek istedi. Bana karşı sürekli kin ve kıskançlık besledi. Ben ise, asla, Hak davamdan vazgeçmedim. Onlarla savaştım, ama kimseden incinmedim. Savaş boyunca: "Bırakın yapsınlar! " diyordum. Kanlar içinde tek yaralı ben olayım istiyordum. Varsın hepsi vursun bana, zaten durmazlar ki. Zira sağ ellerine Ayı, sol ellerine Güneşi. Versem de, düşmanlarım vazgeçmezdi asla. Yine de saldırırlardı bana şu çileli yolculukta. Fakat ne olursa olsun geri adım atmadım. Zira bu kutsal dava uğruna tam kırk yıl savaştım. İşte, böyle geçen bir ömrü nihayet tamamladım. Şimdi Allah'a gidiyorum, dünyayı geride bıraktım.. Greklerin Hermès'i, Yahudilerin de Lévi' yi. Desteklediği gibi siz de hiç bırakmadınız beni. Çektiğiniz bu sıkıntılar, mutlaka son bulacak. Bu soğuk, ıssız geceye elbet Güneş doğacak. Müminler, asla ümidinizi kesmeyin O'ndan. Zira Kronnega dağlarını aslan yuvası yapan,. Denizleri incilerle, karanlıkları da yıldızlarla. Donatan Allah, elbet sizleri de koymaz darda.. Sonra: "O'na inanıp teslim olun " diye ekledi. İnanmayan, ancak, inkâr da etmeyenlerin yeri. Cennet ile cehennemi ayıran duvarın üzeri. Kararmıştır kalpleri, günah işlemek tek işleri; . Hiç kimse tamamen günahsız değildir belki. Ama çabalayın ki, Allah cezalandırmasın sizi. Namaz kılın, bütün azalarınız değsin yere. Zira o dayanılmaz cehennem ateşi, sadece. O'nun için yere kapanmayan bedenleri yakar. O, kapkaranlık dünyayı, masmavi gökle açar; . Misafiri sevin, dürüst olun, adaletle hükmedin. Yüce katında türlü türlü nimetler var sizin için. Yedi göğü geçmek için altın eğerli atlar,. Ve yıldırımları geride bırakan hızlı arabalar. Huriler, tertemiz, hep ter ü taze ve neşeli. İncilerden yapılmış köşklerde oturur her biri. Cehennem ateş ehlini bekler, vay hallerine! . Ateşten ayakkabıları olacak ve giydiklerinde,. Sıcaklıkları kazan gibi beyinlerini kaynatacak. Cennet ehli ise, pek neşeli ve gururlu olacak.". Biraz durdu, hep ümitli olmalarını öğütledi. Sonra, ağır adımlarla yürümeye devam etti. Ardından: "Ey insanlar! Size sesleniyorum. Vakit saat doldu, ebedi bir âleme gidiyorum. Belki bu sizinle son görüşmemiz, acele edin. Beni tanıyan herkes gelip son kez dinlesin. Bir hatam olduysa, yüzüme söylesin" dedi.. Kalabalık sessizce sağa sola açılıp yol verdi. Gitti ve Ebufleya Kuyusunda sakalını yıkadı. Biri ondan üç drahmi istedi, çıkardı verdi. "Şimdi, mezara bırakmaktan daha iyi" dedi.. Herkesin, bir güvercininki gibi ışıl ışıldı gözleri. Bakıp, kendilerini hep kollayan o yüce insana,. Ağlıyordu halk; evine kadar eşlik ettiler ona. Birçoğu gözünü bile kırpmadan orada bekledi. Bütün geceyi dışarıda taşların üzerinde geçirdi. Ve ertesi sabah, günün ağardığını fark edince. "Ben artık kalkamıyorum, dedi, Ebubekir'e. Kitap'ı alıp yanına, sen kıldıracaksın namazı.". Eşi Aişe de o sırada cemaatin arkasındaydı. Ebubekir okuyor, Muhammed ise dinliyordu. Nihayet, okuduğu ayetleri usulca bitiriyordu. O, dua ve zikrini yaparken herkes ağlıyordu. Ve, Ölüm Meleği çıka geldi akşama doğru. "İçeri girebilir miyim" diye müsaade istedi. "Gelsin" dedi. Dünyaya açtığı o ilk günkü gibi. Yine ışıl ışıl parlıyor ve gülümsüyordu gözleri,. Ve, Melek ona: "Allah seni bekliyor" dedi. Memnuniyetle, dedi. Şakakları şöyle bir titredi. Bir an aralandı dudakları ve ruhunu teslim etti.
Bir cam gibi önünde  Yüzümü elinle sil,  Hohlayarak üstüne.  Seyret boş bir sokağa  Hüzünle yağışını yağmurun.  Sonra kaplasın yavaşça,  Ilık buğusu soluğunun  Yüzümü baştanbaşa.. Ve bırakıp gittiğinde  Bir küçük boşluk kalsın  Alnını dayadığın yerde;  Bir yalnızlık işareti  İşleyen ta içime.
Denizin sakladığı bir şey var  Sevmek der kimi,  Kimi unutulmak.. Peki neden üşütür hep  Bu ağustos gecesinde  Karanlığın büyüklüğü? . Beni düşünme, dedindi ayrılırken  Düşünmüyorum ki  Düşüncem sende kalmış.
Hadi gülümse bulutlar gitsin  İşçiler iyi çalışsın, gülümse  Yoksa ben nasıl yenilenirim  Belki şehre bir film gelir  Bir güzel orman olur yazılarda  İklim değişir, Akdeniz olur, gülümse. . Sazlarım vardı, ırmaklarım vardı çok  Çakıltaşlarım vardı benim  Ama sen başkasın anlıyor musun  Tut ki karnım acıktı, anneme küstüm  Tüm şehir bana küskün  Bir kedim bile yok anlıyor musun . İklim değişir, Akdeniz olur, gülümse.
Ne kadar çok elimiz varmış meğer  İlkin, senin elinle tutuşan benimki  Sonra çocuklarınki  Gençlerinki  Tekel işçilerininki  Sonra, ellerin elleri...  Ne kadar çok elimiz oldu, baksana  Tutuşa tutuşa  Bir orman yangını gibi
Ezeli sırları ne sen bilirsin ne de ben  Bu muammayı ne sen okuyabilirsin ne de ben  Perde ardında sen ben dedikodusu var amma...  Perde kalktı mı ne sen kalırsın ne de ben. Ey dünyanın işinden haberi olmayan sen yoksun  Dünya esen yel üstüne kuruldu..  Varlığımız iki yokluk arasındadır  Çevrendekilerde hiçdir sen de bir hiçsin. Medresede söz vardır tekkede de hal  Fakat bu aşk sözden de dışarıdır halden de  İster şeriat müftüsü ol ister şehir vaizi  Aşk mahkemesine gelindi mi dilsiz kesilir. Bugün zevk etmek elindeyken zevkine bak  Yarını düşünmen beyhude bir heves  Bir çok kişiden arda kalanlar  Sana da kalmayacak sen de göçüp gideceksin...
Bir cigligin icinde yakaliyorum seni  Kac kez Istanbulsu,  Parildayan, isitan, yakan bir alev gibi.  Ustunde uzun, pis, yalniz sokaklarin yagmuru..  Odalarin, merhabalarin, gulucuklerin sikintisi  Tramvaylarin, vapurlarin sikintisi  Yitmis asklarin, yitecek asklarin  Ayni vazolarin, ayni ogutlerin, ayni yasaklarin sikintisi.  Yakaliyorum, opuyorum, avutuyorum.  Karanlik etini kemiriyor,  Vaktimiz kisa,  Duslerimizi kolluyorlar durmadan  Durmadan kovusturuyorlar  Mendilimi islatip alnina koydugum  Suyundan ictigimiz hayat cesmeyi,  Yalniz-geceler boyu uzanan kadini bakirlarda  Durmadan horluyorlar  Geyigim, saklim benim  Bakma arkana, ne olur, aldirma  Onulmazligimizdan buyuk yapilar kurduk  Horlandikca askimiz, derya.  Vaktimiz kisa,  Karincalara, ruzgarlara, sulara dokunmak  Uyanan topraklari bilmek gerekiyor.  Ormanlar gormus dolunayin tilsimini  Aglamayi unutmadan  Dovusmeyi bilmek  Tirnaklarinla tutunmayi bilmek gerekiyor  Saagilandigimizi, kollandigimizi bilmek gerekiyor. Kapa tunc, kapilarini gece  Soguktan, kirgin, parasiz milyon kisi.  Geyigim, saklim benim,  Olum dayanmadan kapiya  Sev, op, yitir beni
Dalgın geceler! El ele geldik yarınızda,  Sallandık o şen kızla salıncaklarınızda  Hummalı denizlerden esen rüzgarınızda  Sallandık o şen kızla salıncaklarınızda.. Ben gün gibi yorgun, o sebular gibi ince,  Birdenbire düşdük gibi bir gizli sevince;  Gezdik yürüdük yan yana rüzgarlar esince,  Sallandık o şen kızla salıncaklarınızda
Yatırırken bu sedef kakmalı şimşir beşiğe  Neyle kundakladılar Hazret-i Mevlânâ'yı?. Perdelerden taşırıp neyleri çığlık çığlık  Neyle kundakladılar Hazret-i Mevlânâ'yı.. Bir, ipekten ve köpükten yaratılmış yumuşak  Tüyle kundakladılar Hazret-i Mevlânâ'yı.. Kıyılardan, ovalardan dererek inciyle,  Çiyle kundakladılar Hazret-i Mevlânâ'yı.. Gece, mehtâbı elekten geçirip kirpikler  Ayla kundakladılar Hazret-i Mevlânâ'yı.. Mesnevî'sinde bir altın lüleden nûr akıtıp  Öyle kundakladılar Hazret-i Mevlânâ'yı.. 'Bu yürek durmayacaktır' dediler.. esmâdan  'Hay'la kundakladılar Hazret-i Mevlânâ'yı.. Sakalar doldurarak kırbaların Kevser'den  Meyle kundakladılar Hazret-i Mevlânâ'yı.. Ve açıp ağzını Nîsan Tası'nın Besmele'ler  Suyla kundakladılar Hazret-i Mevlânâ'yı.. Rûhlardan, kokulardan, durulardan duru bir  Şeyle kundakladılar Hazret-i Mevlânâ'yı.. Ulu Tûbâ'ların altında gönüller, eller  Böyle kundakladılar Hazret-i Mevlânâ'yı.
Kaç nota var  Do re mi fa sol la si  Onun da üstünde  O kadar giysi. Etekliği fa  Sütyeni sol  Papuçları la  Şapkası si. Sevmektedir onları  Kendi bedeni gibi. Usul usul giyinir  Sabahları evinde  İşte do, sonra sonra sırasıyla   re   mi   fa   sol   la  Sonunda da şapkası si. Püsküren bir çiçek gibi  Çıkar kapıdan. Gel ki geceleri sahnede  Müzik başlamayagörsün  Her şey hızlanır birden  Açılıp kapanmaya başlar  Burun delikleri. Hiç de uzakta olmayan  Bir piyano eşliğinde  Müthiş bir hışımla  Atı atıverir  Üstündekileri:  Alın size si   İşte la   sol   fa   mi   re   dooo!
Sararıp dökülmeden önce kızaran yapraklar ki onlar  Şan verdiler ortalığa bütün bir sonbahar. Mevsim dönüp de yeniden yeşermeğe başlayınca rüzgar  Çıplaklığında o atın yine onlar koşacaklar  O çocuklar  O yapraklar  O şarabi eşkiyalar. Onlar da olmasa benim gayrı kimim var?
-1-. Biz şimdi seninle bitişiğiz sözüm ona  Bir vahşi hayvan sesleniyor içimizden  Gözlerini avucumda buluyorum aradığımda  Sonra dudakların, küçük, öptükçe güzelleşen. Bir mahzun oluşun var kadınca, kadınlarca  Bir çağırışın var ellerimi, sevişmeye uzun  Ah anlatamam, utanırım, yıllarca, yüzyıllarca  Ansızın gitsen bile içimde kalır yokluğun. -2-. İpek çoraplarında gözlerim biraz daha tutkun  Bir şeydir o şeyler, bir şeydir görüyorum  Kaçmaya alışkın ayakların öyle yorgun  Bak sen, tutup önce dizlerinden öpüyorum. Sana sen diyeceğim, sizlerden usandım  Ellerin ellerin diyeceğim sıcacık  Eskiden bir sevgilim vardı, onu hatırladım  Her öpüşmemizde biraz daha ölürdük. -3-. Sözü mü olur yanında güzelliğin, taptazeliğin  Baş döndüren bir çiçektir tenin pembesi, ak  Kollarında, elbet bir şarkıyım söylediğin  Elleri kelepçeli mahkum, ayakları prangalı, tutsak. Seninle birçok evlerde, birçok odalarda  Çoğalıp küplerce, karelerce birçok olmuşuz  Biz hep o yerlerde, oralarda, oralarda  Soyunup tüm korkulardan sevişmeye durmuşuz
Açıklara çıkalım boğulmamak için  Günün kuytu yerleri şimdi harap  İçimizde bir ezgi inceden inceye  Bizi kendimize bağlarken akşam olur  Karanlığı gümüş rengine boyar mehtap. Oturup uzun uzun konuşsaydık  Sevişmek nasıl olsa gene olur iyi kötü  Bir ıhlamur sıcaklığı yayılırken odamıza  Her şeyi ince ince düşünseydik  Ölümü kırgınlığı inceliği en başta  Bütün eksiklerimize gülüp geçerek. Belki de boşa geçti onca zaman  Bu da bir tür geçip gitme duygusudur  Ne güzel olurdu yeniden başlasak  Ne yapsan en başa dönülemiyor  Ne yapıp yapıp dalı unutmalı  Rüzgârla yere düşen sarı yaprak
Sofi müselles der içer şarabı,  Gelir nısfet ile nasahat verir,  Sim gibi aguşa çeker dilberi,  Sorsan eğer başka bir suret verir. . Bazı dervişler var tarikte seyyah,  Sorsan tarikatten değildir agah,  Bir destur öğrenmiş bir de eyvallah,  Yoktan mürîdana bir himmet verir. . Sofi senin fendin bana yalandır.  Suretperest olmak dîne ziyandır,  Bilmezsin içtiğin peymane kandır,  Ayine-i kalbe kudüret verir. . Emrah hevadan geç istersen cemal,  Terk-i heva ile kesb olur kemal,  Bu dil bu güftügü bu bî-hude kal,  İki alemde de nedamet verir.
Bu gece en hüzünlü şiirleri yazabilirim. Şöyle diyebilirim: "Gece yıldızlardaydı  Ve yıldızlar, maviydi, uzaklarda üşürler". Gökte gece yelinin söylediği türküler. Bu gece en hüzünlü şiirleri yazabilirim  Hem sevdim, hem sevildim, ya da o böyle söyler. Bu gece gibi miydi kucağıma aldığım  Öptüm onu öptüm de üstümde sonsuz gökler. Hem sevdim, hem sevildim, ya da ben böyle derim  Sevmeden durulmayan iri, durgun bakışlı gözler. Bu gece en hüzünlü şiirleri yazabilirim  Duymak yitirdiğimi, ah daha neler neler. Geceyi duymak, onsuz daha ulu geceyi  Çimenlere düşen çiy yazdığım bu dizeler. Sevgim onu alakoymaya yetmediyse ne çıkar  Ve o benimle değil, yıldızlıdır geceler. Yürek zor katlanıyor onu yitirmelere  Uzaklarda birinin söylediği türküler. Bakışlarım kovalar onu tellim her yerde  Bakışlar sanki onu bana getirecekler. Böyle gecelerdeydi ağaçlar beyaz olur  Artık ne ben öyleyim ne de eski geceler. Sesim arar rüzgârı ona ulaşmak için  Şimdi sevmiyorum ya, eskidendi sevmeler. Şimdi kimbilir kimin benim olduğu gibi  Sesi, aydınlık teni, sonsuz uzayan gözler. Sevmiyorum doğrudur, yürek bu hâlâ sever  Sevmek kısa sürdüyse unutmak uzun sürer. Bu gece gibi miydi kollarıma almıştım  Yüreğimde bir burgu ah onu yitirmeler. Budur bana verdiği acıların en sonu  Sondur bu onun için yazacağım dizeler. Çeviri: Hilmi YAVUZ
Yorgunluktan başım düşüyor  Gökte kanadı ayrıç ayrıç bir kırlangıç  Dere gibi geçiyor içerimden  Ekmek kurumuş  Zeytin çekmiş yağını  Yürüdüm yutkuna yutkuna  Toza belendi miğdem  Gözlerim soldu  Armuda vardım yüksek  Bostana vardım ellerin  Köy hayat gibi ırak  Dönendim durdum  Bir dost bulamadım  Gün akşam oldu. Taze yavrum kan kusuyor  Dışarda eli kırbaçlı bir rüzgar  Hançer gibi geçiyor yüreğimden  Tezek tükenmiş  Oda çekilmiş sıcağını  Düşündüm tütünü sara sara  Ağuyla dağlandı ciğerim  Yüzümün rengi durdu  Avrada baktım ağlıyor  Komşuya vardım susuyor  Kasaba devlet gibi ırak  Yol kapalı  Kalktım oturdum  Bir dost bulamadım  Gün akşam oldu. Amerikan buğdayı bereketli olmuyor  Ötede bizim buğdaydan sapsarı bir ırmak  Güneş gibi geçiyor düşlerimden  Öküzler zayıflamış  Toprak çekmiş elini  Eridim hilal oldum  Sele karşı terim  Gücüm dondu  Tüccara vardım ürkek  Yakın köye vardım bakmıyor  Geçim bir kanlı tuzak  Sordum sordurdum  Bir dost bulamadım  Gün akşam oldu. Şehre inince keyfim kaçıyor  Her yerde yüzüme çarpan bir tokat  Eski bir kin gibi geçiyor gözüm önünden  Kapılar kapanmış  Hükümet çekmiş ayağını  Bekledim köle oldum  Yere yapıştı dizlerim  Umuduma set kondu  Valiye vardım ödlek  Başkana vardım gülüyor  Belki çıkar diye evrak  Sustum oturdum  Bir dost bulamadım  Gün akşam oldu.
Tanrı beni ilkbaşta sana kul yaptı, sonra  Keyfine el koymayı kurmamı yasak etti.  Ya da özlem duymamı hesaplı zamanlara;  Kölenim ya, boş vaktin olsun diye bekletti.  Ah, bırak katlanayım, el pençe divan: değer,  Senin özgürlüğünün tutuklu yokluğuna;  Her mihnete sabreder, her azara baş eğer,  İncittin diye hiç suç yüklemez bile sana.  Sen nerde olursan ol, yetkin, güçlü, özgürsün;  Hâkimsin dilediğin gibi kendi vaktine:  Canın neyi isterse varsın o keyif sürsün,  Kendine suç işlersen kendin bağışla yine.  Beklemek cehennemdir, ama beklerim seni,  İyi kötü demeden, suçlamadan keyfini.
Kim senin yasanı çiğnemedi ki söyle?  Günahsız bir ömrün tadı ne ki söyle  Yaptığım kötülüğü kötülükle ödetirsen sen  sen ile ben arasında ne fark kalır ki söyle
Gözlerim kapalı, bir sonbahar akşamında  Sıcak göğsünün kokusunu içime çeker  Dalarım, gözlerimden mesut kıyılar geçer  Hep aynı günün ateşi vurur sularına . Sonra birden görünür, baygın, tembel bir ada  Garip ağaçlar, hoş meyveler verir tabiat  Erkeklerin biçimli vücutlarında sıhhat  Ve bir safiyet kadınların bakışlarında . O güzel iklimlere sürükler beni kokun  Bir liman görürüm, yelkenle, direkle dolu  Tekneler, son seferin meşakkatiyle yorgun . Burnuma kadar gelen hava kokular taşır  Yemyeşil demirhidilerden gelen bu koku  İçimde gemici şarkılarına karışır . Çeviri: Orhan Veli Kanık
Seyyah olup şu alemi gezerim  Bir dost bulamadım gün akşam oldu  Kendi efkarıma okur yazarım  Bir dost bulamadım gün akşam oldu. Bilmem amelimden yoksa özümden  Ah ettikçe kan yaş gelir gözümden  İki elim kalkmaz oldu dizimden  Bir dost bulamadım gün akşam oldu. Kul Himmet üstadım ummana daldım  Gelenden geçenden haberin aldım  Mecnun olup geyip dolandım  Bir dost buldum ama tez akşam oldu
bağırma sesinin ardında yüzün huzursuz bir tabanca gibi duruyor  bağırma kendimi kötü kurulmuş bir cümle sanıyorum  bağırma hangi aşk kendi fırtınasına dayanabilir bilmiyorum  bağırma çürük bir yalan oluyor bütün ömrüm  bağırma gece yüklü bir kamyon aklımı solluyor  bağırma gece yüklü bir kamyonu solluyorum  bağırma komşular duyacak diyorum  bağırma şeklimi kaybediyorum  bağırma ke-kemeleşiyorum  bağırma utanıyorum  ağırma garsonların bile ciddiye almadığı sesimi  bağırma usul usul sesimi kesiyorum  bağırma soğuktan ve korkudan  bağırma bir çükün çekilebileceği en son yere çekiliyorum  bağırma bir bardak su istedim akdeniz değil  bağırma sevgili  bağırma gidiyorum
Ah elinden zülf-i kemendim benim  Müjen urdu sinem yaralandı gel  Güzel başın içün ağlatma beni  Dilber gam başımdan aralandı gel . Gamdan hasar oldu mekanım yurdum  İşidüp avazım dinlemez virdim  Bir değil beş değil on değil derdim  Yaralar baş verdi sıralandı gel . Aceb gafil midir gelür mü Leyla  Bu gam bu kasavet kalur mu böyle  Çok tuz ekmek yedik gel helal eyle  Bu garibin gönlü zarelendi gel . Gevheri yar gelür haftada ayda  Sevüp ayrılması vermeyor fayda  Başım yastıktadır gözlerim yolda  Gözümün beyazı karalandı gel
Evde oturmaya o kadar alıştı ki millet  Sokağa çıkma yasağı yasaklandı
o kızı nerede nasıl görsem  aklımı başımdan alır ağzı  saçları şıra köpüğü desem  kaşları bıçak izi kırmızı . yakut pulları mı? bu ne görkem  kanlı gözbebeklerindeki yazı  beni nasıl büyüledi bilmem  kirpikleri örümcek kırmızı . kızıl demirden bir ünlem  salınması yangın yalnızı  korkmasam öpmeye eğilsem  dişleri elektrik kırmızı . çarpılmışım başım sersem  sevdim jilet yiyen kızı  göğsündeki kumrulara değsem  gagaları zehirli kırmızı . gece gündüz tek düşüncem  kasıklarımdaki ince sızı  artık kimseyle sevişemem  anladım sevişmek kırmızı . jilet yiyen kız merih'li gecem  birlikte bulacağız belâmızı  sonumuz kuşkusuz cehennem  kırmızı kırmızı kırmızı
Yok coğrafyalarda bu Bağdat  Bin geceden bir kent  Bunca acıyı nereye sakladılar  Anlatmaz, çekerler kendilerini  Dalgın susarlar.. Bir gezide uğranılan yerlerden  Çok kısa bir selam atılan kart - -  Yalnızlık yaslanmak geçmişe  Bir eşin, bir çocuğun olduğu  Zamanları yaşadılar.
Çağrışır bülbüller gelmiyor bağban  Hoyrat dost bağından gül aldı gitti  Yüz bin mihnet çektim bir bağ bezettim  Yari ben besledim el aldı gitti . Nice mihnet çektim bin daha gerek  Hayli ômür ister bir daha görek  Nazlı yarim aldı o kanlı felek  Aktı gözüm yaşı sel oldu gitti. . Nazlı yardan kem haberler geliyor  Dostlarım ağlıyor düşmanlar gülüyor  Dediler ki sefil Emrah ölüyor  Kimi kazma kürek bel aldı gitti
Belki şimdi sana son  Sözlerimi yazmadan  Gözlerim kapanacak  Belki var daha beş on  Dakikalık bir zaman. Anne, için yanacak  Mektubum okunurken.  Lakin ölümün eli  Alnıma dokunurken  Beliren bir emeli  Çok görme bana sakın.  Ben tanrıya en yakın  Bir yola sapıyorum.  Milletimin uğrunda  Türbemi yapıyorum.  Düşündüm huzurunda  Edebi bir akşamın.  Düşündüm ki babamın  Dizi dibinde geçen  Yirmi iki seneden  Elimizde kalan ne?  Sorarım sana anne!  Madem ki gün gelecek,  Herkes aynı meleğin  Önünde eğilecek.  Niçin o güne değin  Çan sesleri duyayım?  Bugün de bir yarın da!  Bırakın uyuyayım  İzmir kapılarında.  Anne, elveda artık!  Şu iki üç asırlık  Gecenin gündüzünü  Görmeden gidiyorum.  Ne beis var diyorum  O günün seherinde  Senin ince yüzünü  Görüyor gibiyim ya!..  Ey genç gecelerinde  Beşiğimi bekleyen,  Ediyorum emanet  Seni Anadolu’ya.. Sütünden ekmeğinden,  Ne verdinse helal et.  Söyle Hacer’e o da  Hakkını helal etsin.  Gönülcüğü dilerse  Başka birine gitsin!  Ben ermeden murada  Ecel kırdı kolumu  Artık beyhude yere  Beklemesin yolumu.. O ne anne, o güzel,  Gözlerinden akan ne?  Geri dönmedim diye  Ağlıyor musun anne?
Ürperir tabiat, üfleyince rüzgârı derin gök soluğu  Ulu ses dokununca çarka  Düşer ölümün gölgesi eşyaya.. Başlar eşyada hareket kurtulmak için kendinden  Daha öteye geçmek için arınmak gibi elbiseden  Yakalar ölümsüzlüğün sonsuz ipini  Sonra ses olur  Zamanın idrak incisi ses döner, döner, döner de  Yönelir sebebe  Sebeb ey! . Sesi damarla çizer  Mutlak sözü damarda kanla çizer  Uzar bir göz ağrısının gecesi uçsuz bir nehir gibi  Bir bebeğin ilk hecesi düşer ağzından ansızın ve bulur  Sonra toprak sıkışır sıkışır taşar da renk olur tarla da  Günesin çarpılmış elçisi Van Gogh´la gelir önümüze  Portakalla yayılır karanfilde tutuşur karar kılar denizde  Renk denizde karar kılan ebedi tarla olur.  Renk başkaldırırken helezonlar çizerken ses  Som fatih su fetheder tabiatı  Döner döner döğünür eritir dağları yobaz kayaları  Daha der sığmaz kabına yönelir göğe teslim olur  Ve düşerken toprağa çağırır  Sebeb ey! . Her sabah bütün bitkiler iştahlı bir çocuktur  Emer, emer, emer toprak anayı  O sultan hazinesi o hep veren sonsuz cömert anayı  Yeşil hayat, kırmızı hareket, sarı sabır emer  Ve beyaz iman çizer sesini  Tamamlar kavisini. Sebeb ey!
Sen sık sık gülen gülerkende  Sevecen bir akdeniz çizgisini  Sol yanına ağzının  İliştiren çocuk özenle  Yabana mı atıyorum yani seni  Yabana mı atıyorum saat altı buçukları  Çocuk ve Allah'ın en eski baskısını  Değil, değil bunların biri  Gözlerimin gemileri kuş istiyor  Açılıp kapandıkça sevdam  Kapanıp açılıyor bir mavi  Şahmaran süt istiyor kefeninde  Üç aylık ölmüş çocukların  Kerem ile Arzu geliyor Aslı ile Kamber  Ay kana kana batıyor. Ay kana kana batıyor  Eşkiyalar gecenin yangınını izliyorlar uzakta  Kargapazarı dağlarını dolanan yaşlı ve öfkeli bir otobüsteyim  Jandarma daima nesirde kalacaktır  Eşkiyalar silahlarını çapraz astıkça türkülerine  Ve bu dağlar böyle eşkiya güzelliği taşıdıkça  Patronun karısını zimmetine geçirip  Amasya'dan Kars'a kaçmakta olan sayman yardımcısıyla  Alevilikten konuşuyoruz uzun süre  Yanımdaki hep bir gazetede Marilyn Monroe'nun resimlerine bakıyor  Mariyln Monroe öldü diyorum ona  Ölümü siyah bir kakül gibi alnına düşürmesini bildi  Şimdiyse cennette Nietzsche'nin metresi olması gerekir  Bunları diyorum daha ne varsa diyorum  İşte hiçbir sebep olmadığını sevişmemeye  İşte çocukluğumdan beri içimde bir önsezi olduğunu  Bunun bir gün birine rastlamak gibi bir şey olduğunu  Belki de bir günler bunun için Aydın'da bulunduğumu  Zaten nedense hep bir şehirden bir şehre yolcu olduğumu  İşte eflatun kakalı çocuklar olduğunu Kütahya'da  Ankara'da dokunak Yozgat'ta becerik olduğunu  Van'da güreşçi develer gibi süslediklerini kamyonları  İstanbul'da minarelerin lirik olduğunu köprülerinse dialektik  Acemi bir bulut bozuyor görüntüyü eski bir şarkı gibi  Bu şarkıyı ne zaman duysam aklıma  Sinirli bir elin uysal bir bardağa  Çok yukardan döktüğü bir içki gelir  Sonsuz ve olağanüstü bir bira  Köpüklene köpüklene biçimlendirir  Soyunarak ağlayan bir kadını  Acı bilincinde sonrasızlığın  Ama bırakalım bırakalım bunları  Yoldan piyade erleri geçiyor tahta bavullarıyla ve büyük yakalarıyla  Ve faytoncular görüyorum  Yere basışlarındaki ağırlığı azaltmak için  Tanrısal bıyıklarıyla durumlarını paraşütlendiren. Kars'tayım bu ne biçim Kars bir kenarda  Pekala yalçınlık iddiasında bulunabilecek bir tepenin üstünde  Kars kalesi yükseliyor  Gökyüzünü Ankara kalesine göre daha soyut ve daha elverişli bir şekilde  Hırpalayan bu kale de olmasa  N'olacak bakalım hırpalayan bu kale de olmasa  Kuşkusuz artacak yalnızlığım sevgili çocuk  Biliyorsun ben hangi şehirdeysem  Yalnızlığın başkenti orası. Bir de yine sevgili çocuk  Biliyorsun kişi tutkularıyla  Yalnızlığını adlandırıyor o kadar. Arkada bir su devrile devrile akıyor  Rastgele bir ağaca soruyorum  Bir şey var sanki onu soruyorum  Değil orda diyor belki biraz daha ilerde  Tanrı meleğini ağırlamaya çalışan  Ataerkil bir aile gözümü alıyor. Dedelerin yüzlerinde erozyon  Silip götürmüş bütün evetleri. Annelerinse ağızlarında hiyeroglif  Babalarınsa ağustoslar atasözleri. Amcalarınsa avdan boş dönüyor elleri  Teyzelerse elleriyle yargılıyor gök güzelliğini. Ablalarınsa boyunları soru işareti  Ağabeylerse utançlarından emrah. Sıralanmışlar su boylarına  Bıçakla soyuyorlar kelimeleri. Ya suya giden küçük kızlar  Onlar  Tıpkı o kuşlar gibi  Uçan daha bir süre  Sonra da vurulduktan. Bir mezarın doğurduğu iştahlı bir çocuktur Anadolu şiiri. Ey şiir arayıcısı ey esrik kişi  Şu son dönemecini de aşınca gecenin  Doğacak gün artık gündüze ilişkin değil  Bu ağartı ancak yürekle karşılanabilir  Bütün iş orda işte, ordan usturuplu geçmesini bil  Tutsaksan ellerin sıvışır gider zincirlerinden  Ve balyozla vursalar mısralarına  Soylu bir demir sesi yükselir  Soylu büyük ve mavi bir demir sesi. Ellerim gece yatısına çağrılmış  Ve  Telaşsız görünmeye çalışan bir Kafka gibi. Yüzüm giyotine abone
I  Gerçekten, karanlık günlerde yaşıyorum!  Doğru söz delilik. Düz alın  Kanıtı vurdumduymazın. Gülen ki  Korkunç haberi  Henüz almamış.. Ne günlere kaldık, ki  Neredeyse suçtur ağaç üzerine bir konuşma  İçerir çünkü susmayı bunca kötülük üstüne!  Orda ağırdan caddeyi geçen  Erişilmez mi dara düşen  Arkadaşları için? . Doğrudur: geçimimi sağlıyorum daha  Ama inanın: bu bir rastlantı yalnız. Yaptığım  Hiçbir iş doyma hakkını vermiyor bana.  Rasgele korunmuşum. (Talihim dönüverse. Yokum.). Bana diyorlar: ye iç! Bak keyfine!  Nasıl yer içerim, kaparsam  Yiyeceğimi bir açın elinden ve  Bardaktaki suyum bir susuzda yoksa?  Ve yiyip içiyorum gene de.. İsterdim bilge olmak.  Eski kitaplarda yazılı nedir bilge  Kavga dışı kalmak dünyada ve kısa yaşamını  Korkusuz geçirmek  Zora başvurmadan edebilmek  Kötülüğe iyilikle karşılık vermek. İsteklerine ermeyip, unutmak  İşi bilgenin.  Yapamam bütün bunları:  Gerçekten, karanlık günlerde yaşıyorum! . II  Şehre geldim bozuk düzen günlerde  Açıklık sürerken.  İnsan arasına karıştım ayaklanmada  Ve onlarla birlikte öfkelendim.  Böyle geçti zamanım  Yeryüzünde.. Yemeğimi yedim iki savaş arası  Katillerin arasında yattım  Sevgiye saygısız  Ve doğaya sabırsız baktım.  Böyle geçti zamanım  Yeryüzünde. Her yol batağa çıkardı benim zamanımda.  Dilim durmaz ele verirdi beni.  Elimden gelen azdı. Ama hükmedenler  Daha rahat olurdu bensiz, buydu umudum.  Böyle geçti zamanım  Yeryüzünde.. Gücüm azdı. Hedef  Uzak mı uzak.  Apaçık belliydi, benim ulaşmam  Mümkün değildiyse de.  Böyle geçti zamanım  Yeryüzünde.. III  Siz, siz ki çıkacaksınız  Battığımız tufandan  Düşünün  Eksiklerimizden söz ederken  Karanlık çağı da  Sizin kurtulduğunuz.  Gittiydik, ayakkabıdan çok ülke değiştirip  Sınıf savaşları arasından, umarsız  Yalnız haksızlık var da baş kaldırma yoktuysa.. Biliyoruz oysa:  Alçaklıktan nefret bile  Çarpıtır çizgileri  Haksızlığa öfke bile  Kısar sesi. Ah, biz  Hazırlamak isterken dostluk yolunu  Dost olamadık kendimiz.. Siz ama, o gün gelince  İnsanın insana el uzattığı  Anın bizi  Hoşgörüyle.. ...  O gün mavi eylül ayında  Sessiz körpe bir erik ağacı altında  Tuttum onu, sessiz beyaz aşkı  Kolumda kutsal bir düş gibi.  Ve üstümüzde güzel yaz göğünde  Bir bulut vardı, çoktan gördüğüm  Çok beyazdı ve çok yukarılarda  Ve başımı kaldırıp baktığımda, değildi orda.. O günden beri birçok, birçok aylar  Geçti sessiz aşağı kaydılar  Yok oldu o bütün erik ağaçları  Ve bana sorarsan aşk n'oldu diye  Sana derim ki: hatırlayamıyorum  Ama gene de, inan ki, biliyorum ne demek  istediğini.  Ama gene de gerçekten hatırlamıyorum onun  yüzünü.  Yalnız: o zamanlar öpmüştüm onu, biliyorum.. Ve bu öpücüğü de çoktan unutmuş olurdum  O bulut olmasaydı orada  Onu bugün de hatırlıyorum ve hep hatırlayacağım  Çok beyazdı ve yukarılardan geliyordu  Erik ağaçları belki çiçek açıyordur gene de  Ve o kadının belki de şimdi yedi çocuğu olmuştur  Ama o bulut yalnız birkaç dakika için açtı  Ve yukarı baktığımda, rüzgârda kayboluyordu   bile.
Eşdeğeriyle yanyana yürürken  Cehennem sokağında birey olmak,  Ve en inceldikten sonra  İlkel sözcüklerle konuşmak seninle.. Saat beş nalburları pencerelerden  Madeni paralar gösteriyorlar,  Yalnızlığı soruyorlar, yalnızlık,  Bir ovanın düz oluşu gibi bir şey.. Hiçbir şeyim yok akıp giden sokaktan başka  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Duru bir suyun dibindeki renkli çakıltaşları  Nasıl taşarlarsa oynak renkleriyle biçimlerinden,  Esneterek cansız ve katı sınırlarını;  Tıpkı o çakıllar gibi taşırıyor benim de sesim,  Dilimdeki sözcükleri kalıplarından dışarı.  Acıyla, hüzünle ve umutsuzlukla  Çoğaltarak gün be gün bilinmedik bir aşkı.
1  Ne söyledimse bulutlar için söyledim  Deniz ağacı için söyledim sana  Her dalga için kuşlar için yapraklarda  Çakıltaşları için gürültünün  Tanıdık eller için  Yüzler ya da görünüm olan göz  Ve ona göğünün rengini veren uyku için  İçilmiş bütün gece için  Parmaklıkları için yolların  Açık pencere için açığa çıkarılmış bir alın için  Düşüncelerin için söyledim sözlerin için  Sürüp gidiyor her okşayış her güven.. 2  Yalnızsın ve otlarını dinliyorum gülüşünün  Sen bu seni kaldıran başın  Ve yukarısından ölüm tehlikelerinin  Koyaklarda yağmurun puslu küreleri altında  Ağır aydınlığın altında yerin göğü altında  Doğuruyorsun düşüşü.. Kuşların yok artık elverişli bir sığınağı  Ne tembellik ne yorgunluk  Ormanların kırılgan derelerin anısı  Heves sabahında  Göze görünebilen okşamalar sabahında  Yokluğun büyük sabahında düşüş  Yolunu şaşırıyor gözlerinin kayıkları  Danteli içinde yitip yok oluşların  Örtülmüştür uçurum başkalarına sönmemek için  Gecenin hakkı değil yarattığın gölgeler.. 3  Seviyorum seni tan bütün gece ben damarlarda  Bütün gece sana baktm  Bulmam gerekiyor herşeyi güvenim var karanlıklara  Onlar veriyor bana  Seni sarıp sarmalama gücünü  Seni kışkırtma gücünü yaşama isteği  Kımıldamazlığımın bağrında  Seni açığa çıkarıp  Seni salıverip yitirme gücünü  Görünmez alev gündüzde.. Sen gittin mi açılıyor kapı gündüze  Sen gittin mi açılıyor kapı üstümüze.
Aşkı konuşmak için dudaklarımı kutsanmış ateşle temizledim, ama hiçbir sözcük bulamadım.  Aşktan haberdar olduğumda sözler cılız bir hıçkırığa dönüştü, yüreğimdeki şarkı derin bir sessizliğe gömüldü.  Ey bana gizlerinin ve mucizelerinin varlığına inandığım Aşk 'ı soran sizler,  Aşk peçesiyle beni kuşattığından beri ben size aşkın gidişini ve değerini sormaya geliyorum.  Sorularımı kim yanıtlayabilir? Sorularım kendi içimdeki için; kendi kendime cevaplamak istiyorum.  İçinizden kim içimdeki benliği bana ve ruhumu ruhuma açıklayabilir?  Aşk adına söyleyin, yüreğimde yanan, gücümü tüketen ve isteklerimi yok eden bu ateş nedir?  Ruhumu kavrayan bu yumuşak ve kaba gizli eller nedir; yüreğimi kaplayan bu acı sevinç ve tatlı keder şarabı nedir?  Baktığım bu görünmeyen, merak ettiğim açıklanamayan, hissettiğim hissedilemeyen şey nedir? Hıçkırıklarımda kahkahanın yankısından daha güzel, sevinçten daha mutluluk verici bir keder var.  Neden kendimi beni öldüren ve sonra şafak sökene kadar tekrar dirilten, hücremi ışığa boğan bu bilinmeyen güce veriyorum?  Uyanıklık hayaletleri kurumuş gözkapaklarımın üstünde titreşiyor ve taştan yatağımın etrafında düş gölgeleri uçuşuyor.  Aşk diye seslendiğimiz şey nedir? Söyleyin bana, bütün anlayışlara sızan ve çağlarda gizli olan o sır nedir?  Başlangıçta olan ve herşeyle sonuçlanan bu anlayış nedir?  Yaşam 'dan ve Ölüm 'den, Yaşam 'dan daha acayip, Ölüm 'den daha derin bir düş oluşturan bu uyanıklık nedir?  Söyleyin bana dostlar, içinizde Yaşam 'ın parmakları ruhuna dokunduğunda Yaşam uykusundan uyanmayan biri var mı?  Yüreğinin sevdiğinin çağrısıyla babasından ve annesinden vazgeçmeyecek kimse var mı?  İçinizden kim ruhunun seçtiği kişiyi bulmak için uzak denizlere açılmaz, çölleri aşmaz, dağların doruğuna tırmanmaz?  Hangi gencin yüreği tatlı nefesli, güzel sesi ve büyülü dokunuşlu elleriyle ruhunu kendinden geçiren kızın peşinden dünyanın sonuna gitmez?  Hangi varlık dualarını bir yakarış ve bağış olarak dinleyen bir Tanrı 'nın önünde yüreğini tütsü diye yakmaz?  Dün kapısından geçenlere Aşk'ın sırları ve değeri sorulan tapınağın girişinde durmuştum. Ve önümden çok zayıflamış, yüzü hüzünlü yaşlı bir adam iç çekerek geçti ve şöyle dedi:  'Aşk bize ilk insandan beri bağışlanmış bir güçsüzlüktür.'  Yiğit bir genç karşılık verdi:  'Aşk bugünümüzü geçmişe ve geleceğe bağlar.'  Ardından kederli yüzlü bir kadın hıçkırarak şöyle dedi:  'Aşk cehennem mağaralarında sürünen kara engereklerin ölümcül zehiridir.  Zehir çiy gibi taze görünür, susuz ruhlar aceleyle içer onu; ama bir kere zehirlenince hastalanır ve yavaş yavaş ölürler.'  Sonra gül yanaklı bir kız gülümseyerek dedi ki:  'Aşk Şafak 'ın kızları tarafından sunulan ve güçlü ruhlara güç katıp onları yıldızlara çıkaran bir şaraptır.'  Ardından çatık kaşlı, kara giysili, sakallı bir adam geldi:  'Aşk gençlikte başlayıp biten kör cahilliktir.'  Bir başkası gülümseyerek açıkladı:  'Aşk insanın tanrıları mümkün olduğunca fazla görmesini sağlayan kutsal bir bilgidir.'  Sonra yolunu asasıyla bulan kör bir adam konuştu:  'Aşk ruhlardan varlığın sırlarını gizleyen kör edici bir sistir;  yürek tepeler arasında sadece titreşen arzu hayaletlerini görür ve sessiz vadilerin çığlıklarının yankılarını duyar.'  Çalgısını çalan genç bir adam şarkı söyledi:  'Aşk ruhun çekirdeğindeki yangından saçılan ve dünyayı aydınlatan bir ışıktır.  Yaşam 'ı bir uyanışla diğeri arasındaki güzel bir düş olarak görmemizi sağlar.'  Ve paçavraya dönmüş ayaklarının üzerinde sürüklenen güçsüz düşmüş çok yaşlı bir adam titrek bir sesle şunları söyledi:  'Aşk mezarın sessizliğinde bedenin dinlenmesi, Sonsuzluk 'un derinliklerinde ruhun huzura ermesidir.'  Ve onun ardından gelen beş yaşındaki bir çocuk gülerek dedi ki:  'Aşk annemle babamdır, onlardan başka kimse bilmez aşkı.'  Ve böylece Aşk'ı tarif eden herkes kendi umutlarını ve korkularını bıraktı önüme sır olarak.  O anda tapınağın içinden gelen bir ses duydum:  'Yaşam iki yarıya ayrılmıştır: biri donar, biri yanar; yanan yarı, Aşk 'tır.'  Bunun üzerine tapınağa girdim, sevinçle diz çökerek dua ettim:  'Tanrım, beni yanan alevin besleyicisi yap...  Tanrım beni kutsal ateşine at...'
Gafil olman hey erenler  Gelen Murtaza Ali'dir  Yezid'e batın kılıcın  Çalan Murtaza Ali'dir. Alçağa tutmuş yüzünü  Hakk'a bağlamış özünü  Kırklar ile bir üzümü  Yiyen Murtaza Ali'dir. Turnaya vermiş sesini  Aşıklar tutsun yasını  Hem önünce devesini  Yeden Murtaza Ali'dir. Ali'dir Allah'ın dostu  Hü dedi Zülfikar kesti  Selman'a sünbüllü desti  Veren Murtaza Ali'dir. Gülün bağlar deste deste  Bağlar da gönderir dosta  Mihmandan bir dolu iste  Sunan Murtaza Ali'dir. Derildi çıktı havaya  İndi döşendi ovaya  Güvercin donda kayaya  Konan Murtaza Ali'dir. Gülün bağlar baka baka  Bağlar da gönderir Hakk'a  Ejderhayı iki şakka  Bölen Murtaza Ali'dir. Dost bağında kızıl alma  Gül rengi sararıp solma  Pir Sultan'ım gafil olma  Gelen Murtaza Ali'dir
Neyi yaşıyoruz şu anda  Nelerle sığmıyoruz dünyaya  Aşktan  Öfkeye geçiriyoruz birdenbire  Sevinçten üzüntülere  Durgunluktan coşkulara koşuyoruz  Coşkulardan  Mutsuzluğa gömülüyoruz sessizce  Ve yaşıyoruz böylece her yılı  Koskoca bitmez bir saniyede. Bu çelişkili yürüyüşler içinde  Bizden ne kalır ki geriye  Bir ölenle ölebilmek  Bir gülenle gülebilmek  Mutluluğuna sevinmek insanlığın  Kan ağlamak ölümlerine  Ve Afrika'lı kapkara bir acıyı  Duyabilmek bembeyaz yüreğimizde
Evler büyük dedikçe büyük  Ben insanların en garibi  Uzağı ilk defa kavradım  Görür yahut dokunur gibi. Eski bir saçakta kuşlarla  Yele yağmura karşı oturdum  İç içe daireler çiziyor  İçine adını yazıyorum. Gün uzun türküsünü bitirdi  Karlı dallara yürüdü karanlık  Yalnızlık çekilmez bu vakit  Delirdi denizde yosun çayda balık  Gel artık
ağzımda mavi bir ıslık  omuz başımda yıldızlar  sırtımda kurşun yanıkları  gültepe sokaklarını adımlıyorum  derelerden caddeye uzanan  yoksul işçi sokaklarını. gözü yaşlı anaların ellerini öperim  sabah çaylarını demlerim işçilerin  genç kızlar sevda şiirleri ister  gerçi sokaklar suskun sokaklar kelepçeli  ama gece tepeleme yıldızla dolu  mavilerim çocukların düşlerini. bir ev var köşe başında boyasız  iki canı eksik iki dalı kırık  her gece özenle iki yatak serilir  bahar serinliği anamın elinde yumuşacık  nöbetleşe yatar bizimkiler  gece boyu şefkat beklenir. parayla alınmazları satarım  yoksul sokakların çerçisiyim ben  heybem kavga nakışlı umut dolu  bütün yasakların üstünü çizerim  koşarak gelir çocuklar  tamamlanır yarım kalmış yazılar. biter elbet bu firari gezintiler  kırık kapılı evinde gültepe`nin  bir bebek ağlar babası yitik  ağzımda ıslık dönerim metris damına  ağlama bebeğim  türkülü sabah bırakırım kapına
Yağmur yağardı biz ağlaşırdık  Kaldırımlar boyunca  Bir hüzün vardı sanki aramızda  Susardık ay batınca. Birden yüzün solardı  Birden gözün dolardı  Birden bırakarak ellerimi  Uzun uzun ağlardın. Yalan bu sevdalar  Yalan bu gözyaşları  Yalan bu ayrılıklar yalan  Solan bir çiçekten  Kırılan bir yürekten  Başka ne var elde kalan. Yıllar uzardı mahzunlaşırdık  Hasretin kollarında  Yollar tozardı kavuşamazdık  Dağların yangınında. Birden rüzgar eserdi  Birden efkar basardı  Birden sarsılarak bir dağ gibi  Fırtınalar Koparırdı
Muslumanlik sizi gayet siki, gayet saglam,  Baglamak lazim iken, anlamadim, anliyamam, . Ayrilik hissi nasil girdi sizin beyninize?  Fikr-i kavmiyyeti seytan mi sokan zihninize? . Birbirinden muteferrik bu kadar akvami,  Ayni milliyetin atlinda tutan islam'i, . Temelinden yikacak zelzele, kavmiyettir.  Bunu bir lahza unutmak ebedi haybettir.... Arnavutlukla, Araplikla bu millet yurumez..  Son siyasetse bu! Hic boyle siyaset yurumez! . Sizi bir aile efradi yaratmis Yaradan;  Kaldirin ayrilik esbabini artik aradan.. Siz bu davada iken yoksa, iyazen-billah,  Ecnebiler olacak sahibi mulkun nagah.. Diye dursun atalar: 'Kal'a icinden alinir.'  Yok ki hicbir isiden... Millet-i merhume sagir! . Bir degil mahvedilen devlet-i islamiyye...  Girdiler ayni siyasetle butun makbereye.. Girmeden tefrika bir millete, dusman giremez;  Toplu vurdukca yurekler, onu top sindiremez.. Birakin eski hukumetleri meydandakiler  Yetisir, soyle bakip ibret alan varsa eger.. iste Fas, iste Tunus, iste Cezayir, gitti!  iste irak'i da taksim ediyorlar simdi.     30 Muharrem 1331   27 Kanunuevvel 1328   1913
Yıllardır ki bir kılıcım kapalı kında,  Kimsesizlik dört yanımda bir duvar gibi;  Muzdaribim bu duvarın dış tarafında,  Şefkatine inandığım biri var gibi. . Sanıyorum saçlarımı okşuyor bir el,  Kıpırdamak istemiyor göz kapaklarım;  Yan odadan bir ince ses diyor gibi gel!  Ve hakikat bırakıyor hülyamı yarım. . Gözlerimde parıltısı bakır bir tasın,  Kulaklarım komşuların ayak sesinde;  Varsın yine bir yudum su veren olmasın,  Baş ucumda biri bana 'su yok' desin de!
Gönül ne yatarsın gaflet içinde  Doğdu seher vaktı kalk hacet dile  Özünü zulümden kurtaram dersen  Doğdu seher vaktı kalk hacet dile. Evliyalar enbiyalar varisi  Kalkar hacet diler gece yarısı  Çığrışır ötüşür arşın horozu  Doğdu seher vaktı kalk hacet dile. Evliyalar enbiyalar bilüşür  Müezzinler Allah Allah çığrışur  Gökte aziz melaikler seğrişür  Doğdu seher vaktı kalk hacet dile. Allah'ım cömertsin cömert ganisin  Halil gelsin hulle donu biçilsin  Rabbim uyumazken sen ne uyursun  Doğdu seher vaktı kalk hacet dile. Pir Sultan'ım sevdiğine ağlasın  Yezitler bağrına kara bağlasın  Mümin kullar dergahında eğlesin  Doğdu seher vaktı kalk hacet dile
Anne beni onayla ve daha çok sev, dersiniz..  Baba, beni önemse ve hep yanımda ol, dersiniz...  Bakın size yazdığım bir şeyi okuyacağım, can kulağıyla dinleyin... Okulda çok büyük bir başarı kazandım, bunun benim için ne kadar önemli olduğunu ne olur anlayın, dersiniz...  Hiç eksilmesin, hep artarak sürsün istersiniz...  Ama bir türlü istediğiniz olmaz. Onaylarmış görünürler, ama sadece görünürler... Sevmiş gibi yaparlar, ama bilirsiniz ki sevgileri istediğiniz kadar değildir... Önce yüceltir, önemser gibi görünürler, ama hiç beklemediğiniz da küçümserler. Hem de kalbinizin en savunmasız bir anında...  Yazdığınızı okurken ilgiliymiş gibi yapmaya çalışsalar da ilgisiz bakışlarla dinledikleri gözlerinizden kaçmaz...  O sırada akıllarından günlük, sıradan meseleler geçer, kazandığınız başarının onlar için gerçek bir anlamı olmadığını o kayıtsız bakışlarından anlarsınız...  Önce öperler, ama hiç ummadığınız bir anda öptükleri yerden kanatırlar sizi... Sonra yine kanattıkları yerleri öpmeye çalışırlar, acısı geçsin diye...  Sizi en çok sevdikleriniz yaralar... Hem de en derinden... Bu sızı hiç gitmez içinizden. Aradan yıllar geçmiş olsa bile sanki birkaç saat önce olmuş gibidir. Hiç, ama hiç unutamazsınız, silip atamazsınız içinizdeki o sızıyı...  İşte asıl benliğiniz budur... Hayatınızın geri kalan yıllarında sizi hiç beklemediğiniz bir anda ortaya çıkıp olmadık yerlere sürükleyebilecektir. Zamanını kollamaktadır, içten içe bunu çok iyi bilirsiniz, ama onu unutmaya çalışırsınız...  Bütün derdiniz onu gizleyip susturmaktır aslında. Kimseye göstermemektir. En derinlere itersiniz onu. Bu sızıyı en ürkütücü sırrınız gibi saklarsınız. Size en yakın olan insanlardan bile... Çünkü bilirsiniz ki, o sızı bir kez uyandı mı ne yapsanız onu dindiremeyeceksinizdir... Bir kere kendisini hatırlattığı zaman, ne zaman dineceğini asla bilemeyeceksinizdir, unutmak isteseniz de içten içe bilirsiniz bunu...  Bilirsiniz ki bu sızı ortaya çıkar çıkmaz körleşecek, bildiğiniz her şeyi unutacak, savunduğunuz her değer anlamını kaybedecek, o güne dek kazandığınız sandıklarınızın bir hiçten ibaret olduğunu göreceksinizdir... Ömrünüz sandığınız şey elinizden kaçacak, asıl yazgınız ortaya çıkacaktır... Yazgınız işte o en derinlerde sakladığınız yaralı ve sızılarla dolu benliğinizdir. En yasak bölgenizdir... Onu en alta gizlemek için birçok benlik edinirsiniz. Bu benlikleri hayranlıklarla, ilgilerle, başarılarla, kazandığınız imgelerle süsleyip gösterişli hale getirirsiniz ki, sizi tanıyan en altta yatanı görmesin, hep onlarla ilgilensin, onları gerçek sansın, onlara hayran olup bağlansın istersiniz...  İlişkiler yaşarsınız, beraberlikleriniz olur, kimseye, ama kimseye yeterince güvenmez, onu; o altta yatan yaralı benliğinizi elinizden geldiğince saklamaya çalışırsınız. Yaşadıklarınıza, ilişkilerinize karıştırmazsınız onu. Ne yaparsanız, ne söylerseniz, onsuz yaşar, onu hiç hesaba katmadan söylersiniz. Ondan habersizmiş gibi yaparsınız. İyisinizdir böyle, çok da yara almadan sürükleyip götürürsünüz hayatınızı... Her ilişki bir diğerini besler. İlişkilerde çoğu kez hayranlıkla seyrettiğiniz yüzünüzde o sızı yoktur. Kaybetmemiş kazanmışsınızdır. Hiç söylemediğiniz güzel ve anlamlı sözleri hayatınıza yeni girecek insana saklarken aynanızdaki yüzünüz bir bütündür... Ya da siz öyle görürsünüz...  Sonra hiç ummadığınız anda biri çıkar karşınıza... Ona da diğerlerine yaptığınız gibi yaparsınız. Süsleyip gösterişli hale getirdiğiniz benliklerinizle yaşamaya başlarsınız onunla... Çünkü daha önce kimselere güvenmediğiniz gibi ona da tam anlamıyla güvenemezsiniz... Başlarda güzeldir onun aynasında gördüğünüz yüzünüz. Bütündür... Eski ilişkinizden sakladığınız güzel ve anlamlı sözlerin onu etkilediğini hissettikçe daha da aydınlanır aynasındaki resminiz. Ona çocukların arkadaşlarına yeni aldıkları oyuncaklarını gösterir gibi o süslü ve daha önce başkaları tarafından hep onaylanmış benliklerinizi gösterip durursunuz...  Ama her şey yolunda gibi giderken birgün sizi artık eskisi gibi onaylamadığını, söylediklerinizi hayranlıkla dinlemediğini anlamaya başlarsınız. Hatta zaman zaman başlardaki onayının gizli bir onaysızlığa, hayranlığının sinsi bir küçümsemeye dönüştüğünü fark etmeye başlarsınız. Birçok insanı etkilediğini sandığınız oyuncaklarınızın onu etkilemediğini hissedersiniz... Onu büyülemek için söylediğiniz sözlerin sanki bir duvara çarpıp yine size geri döndüğünü ve her geri döndüğünde kanatsız ve kanı çekilmiş kuşlar gibi içinizdeki o çok gizli olan boşluğa birer birer düştüğünü görürsünüz... Tuhaf bir ürküntüyle sarsılır, ayaklarınızın altındaki zeminin usulca kaydığını anlarsınız. Aynasındaki fotoğrafınız çoktan gölgelenmeye başlamıştır. Sanki sizi sizden iyi bilen, ama sizin çok da tanımadığınız birisinin çocukluğunuzun arka bahçesinde, yeni alınmış ve o çok sevdiğiniz oyuncaklarınızı teker teker yaktığını görürsünüz... Oyuncaklarınızdan çıkan yanık kokusu çok eski ve hiç unutulmayan bir felaketin yaklaştığını hissettirir... Bu yaklaşan felaket hissi yangının arka bahçenize doğru ilerlediğini hatırlatır size... Artık aynasındaki yüzünüze bu yanık kokusu eşlik etmeye başlamıştır... Yüzünüz eskisi gibi tanıdık gelmemeye başlamıştır... Bir an önce buradan bir çıkış aramak ve bu ilişkiyi sonlandırmak istersiniz... Ama bir şey tutar sizi... Basiretiniz bağlanır. Giderayak yüzünüzü onun aynasında bir kez daha güzel, aydınlık ve bütün olarak görüp öyle çıkıp gitmek istersiniz bir başka aynaya... Yangın arka bahçeye sıçramadan ona güzel ve hep hayranlıkla anımsayacağı bir son hazırlamak istersiniz... Ve artık tek derdiniz onu bu güzel sona ikna etmekten başka birşey değildir... Ama hazırladığınız hiçbir veda şöleni onu etkilemez... Yangın içerlere, derinlere doğru hızla ilerlemeye başlamıştır. Artık ona gösterebileceğiniz hiçbir yeni oyuncağınız kalmamıştır... Her veda şöleni bir öncekinden daha gösterişsiz, bir öncekinden daha yoksul ve acınası olmuştur... Savunmalarınız birer birer onun gözünde anlamını yitirmiştir... Herşeyi öylece bırakıp gitmek, bırak beni artık, gitmek istiyorum, deseniz de bu ondan çok size inandırıcı gelmez. Ayrılıp gitmeye önce kendinizi ikna edemez olmuşsunuzdur... Beni bırak, bitsin artık bu ilişki, deseniz de, bu sözler ona çarpıp; beni böyle bırakma, beni onaylamadan, bana hayran olmadan, beni sevmeden bırakma, olarak yine size geri döner...  Bu artık kendinizi onun gözüyle görmeye başladığınızı gösterir ki kaçıp kurtulmanız için artık çok geçtir... Yıllardır herkesten sakladığınız o yaralı benliğiniz saklandığı yerden, artık birer külden ibaret olan benliklerinizin yanık kokuları arasından en üste çıkmıştır... Artık söz sizden çıkmıştır... Kaderinizin ipleri elinizden kaçmış yazgınızla savunmasız bir şekilde karşı karşıya kalmışsınızdır... Aynasındaki yüzünüz paramparçadır... Artık o aynadaki yüzünüze o çok eski sızılar olmadan bakamaz olmuşsunuzdur... O çok eski sızılar, sanki birkaç saat önce girmiş gibidir içinize... Sanki unuttuğunuzu sandığınız o çok eski zamanlarda değil de henüz şimdi yaralanmış gibisinizdir... Sanki hayata başladığınız yere sizi geri çağırmıştır o sızılar... O noktaya nasıl geldiğinizi anlamadan, karşınızdaki insandan tıpkı o yaralı çocukluğunuzdaki özleminiz gibi, sizi sonuna dek anlayıp benimsemesini beklersiniz..  Anne beni onayla ve daha çok sev, der gibi... Baba beni önemse ve hep yanımda ol, der gibi yaparsınız ne yapsanız... Ama ne deseniz, ne yapsanız hep eksik kalırsınız onun gözünde, hep yetersiz... İşte bu yüzden sizi birgün bırakıp gidecektir... Asıl bu korkunun altında yatar bir zamanlar onca korktuğunuz ölüm... Bu korkuyu yaşamamak için defalarca kendinizi yok etmek geçer aklınızdan... Ama tek birşey yüzünden kıyamazsınız kendinize, tek birşey: Onu bir daha göremeyecek olmak korkusu... Bu korku yüzünden her sızıya katlanırsınız, her acıya, her ayrılık endişesine...  O da tıpkı anneniz gibi yapar, babanız gibi davranır... Onaylamış gibi görünür, ama istediğiniz gibi onaylamaz. Seviyor gibi yapar, ama bu beklediğiniz o sevgi değildir. Önce yüceltir, ama hiç beklemediğiniz bir anda küçümsemeye başlar... Hem de kalbinizin en savunmasız anında... Söylediğiniz ya da yazdığınız birşeyi ilgiliymiş gibi dinler, ama içten içe ilgisizliğini hissedersiniz... Bir başarınızı anlatırken anlarsınız ki, o sırada aklından günlük, sıradan sorunlar geçer... Önce öper, ama hiç ummadığınız bir anda öptüğü yerden sizi kanatmaya başlar... Sonra kanattığı yerleri yeniden öpmeye çalışır, acınızı dindirmek için... İşte böyle anlarda ona hiç olmadığı kadar bağlanırsınız. Böyle anlarda sizi hiç beklemediğiniz zamanlarda kanattığı için bile ona minnet duymaya başlarsınız. Ne yaparsa yapsın, ne dersen desin, ne kadar incitirse incitsin, ama sonra gelip kanattığı yerleri öpsün, yeter ki neden olduğu acımı dindirsin, dersiniz...  Onun durmadan değişen yüzlerine, duygularına göre yaşamaya başlarsınız... Sizi incitip kanattıktan sonraki sarılmasına... Ansızın niye ve neden olduğunu bilemediğiniz öfkelenmesinden sonraki gülümseyişine... O dünyanızı karartan küçümsemesinden sonra size yıllar sonra güneşin doğuşu gibi gelen ilgi ve hayranlığa göre yaşamaya başlarsınız.. Artık ondan gelecek her şeye razı olursunuz. Bu yoğunluğun adı köleliktir. Gönüllü kölelik.  Peki, neden bir başkasına değil de ona karşı duyarsınız bu yoğunluğu, bu gönüllü köleliği... Neden başkaları sizin o süslü ve gösterişli benliklerinize hayranlıkla inanmış, sizi size doğrulamıştır da, neden onun aynasında seyrettiğiniz yüzünüz böyle paramparça, böyle yangınlar içindedir... Neden başkaları değil de o gelip dokunmuştur yıllardır herkesten sakladığınız o yaralı benliğinize... İşte bu çoğu kez derin bir sırdır. Çok zordur bu muammayı çözmek... Yüzü, yüzündeki garip bir ışık... Bakışlarındaki eski bir esrar... Hangisinde, hangisinde saklıdır o size bile bir sır olan teslimiyetiniz, bilemezsiniz...  Karanlık bir ormandır insan. Ürkütücü ve çözülmez görünür... Uzaklardan gelen bir ışık gelir, bu ormanın içindeki inleyen bir hayvanın gözlerindeki acıyı parlatır. Bu kısacık parlayış anında ayakları kırılmış bir atın gözlerindeki derin acı sezilir. Atın acıyla inip kalkıyordur göğsü... O koca ormanın içinde bir başınadır... Sonra ışık kaybolur gider. Ama artık koca ormandan geriye o ayakları kırık atın gözleri kalır sadece aklınızda... Acıyla inip kalkan göğsü kalır... Sanki bütün o karanlık ormanın ruhu ayakları kırık atın acıyla bakan gözlerine doğru akıp durur... İşte o karanlıktan gözlere doğru akan yoğunluk aşkın ta kendisidir. Orman ne kadar karanlıksa bu akış o kadar hızlı olur...  Yani siz ne kadar karanlıkta kalmışsanız, o karanlıktan gözlerinize doğru akan yoğunluk o kadar acı ve o kadar güçlüdür...  İçinizdeki karanlık ormandan gözlerinize doğru akan bu yoğunluğun adı aşktır... Artık gözleriniz bir köle gibi bakmaya başlar... Bir efendiniz vardır artık, nereye baksanız onu görürsünüz... Gördüğünüz herşey ondan bir iz, bir soluk taşır.  O herkesten gizlediğiniz yaralı benliğiniz zincirlerinden kopmuş, sahip olduğunuz herşeyi ezip geçmiş, gelip gözlerinizi kaplamıştır... Gördüğünüz, dokunduğunuz, baktığınız herşeye o yaralı benliğinizin gözleriyle bakmaya, onun gözleriyle görmeye başlamışsınızdır... Dünya o yaralı benliğinizden ibarettir artık...  O güne dek bildiğiniz herşeyi unutmuşsuzdur... Yaşadığınız bu yoğunluk o güne dek taşıdığınız değerleri, inatla savunduğunuz doğruları bir anda unutturmuştur size...  Sahi, siz daha önce kim ve nasıl biriydiniz... Unutmuşsunuzdur...  Başkalarının görmediği, görüp de anlamadığı şeyleri görür ve hissedersiniz de, sizi asıl ilgilendiren, ilgilendirmesi gereken şeyleri bir türlü görüp hissedemezsiniz... Kimdir, aslında ne düşünür sizi bu hale sokan sevgili... Gerçekte sizin için ne düşünmektedir... Hayatla ve kendiyle ilgili ne hesapları, nasıl kaygıları vardır... Sizin sevginiz ona ne kadar geçmektedir... Sevginizin ondaki yansımaları nelerdir... Bunları bilmezsiniz de, dokunduğunuz ve gördüğünüz herşeyde onu hissettiğinizi, gördüğünüzü bilirsiniz...  Çünkü sizin için dünya odur... Ama onun dünyası bu dünyanın neresindedir, işte bunları asla bilemezsiniz... Siz hiçbir eve, hiçbir odaya, hiçbir yere sığmazsınız, ama onun kaç evi, kaç odası, sığınıp gizlendiği kaç yeri vardır, bilemezsiniz.  O sizi onaylayıp beğensin, hep yanınızda olsun ve hep sevsin diye ona içinizden geçen herşeyi eksiksiz anlatırsınız da, o size sizinle ve kendiyle ilgili düşündüklerini ne kadar anlatır, işte bunu asla bilemezsiniz...  Sizin onu sevdiğinizi herkes, bütün dünya bilsin istersiniz, onun sizi sevdiğinizi, o da seviyorsa nerede, hangi odada, kime ve ne şekilde söylediğini asla bilemezsiniz...  İşte bu eşitsiz bir ilişkidir... Siz köle, o efendidir... O sizin dünyanıza istediği an girebilir, ama siz onun dünyasına giremezsiniz... Sizin için onu sevdiğiniz dünya bir bütündür, ama onun dünyası evlere, odalara, gizlere, bilinmeyen yerlere bölünmüştür... Siz onu dünyanızda ararken, o kimbilir hangi evde, hangi odada, sizin hakkınızda kime ne söylemektedir ya da ne söylememektedir, işte bunu asla bilemezsiniz...  Siz onu öyle çok sevmişsinizdir ki, işte en çok bu yüzden onun sadece bir yönünü görürsünüz... Çünkü sevginiz o güne dek hayatın görünmeyen yanları hakkında olan bütün bilgilerinizi unutturmuştur size... Onu artık bu bilgilerle, bir zamanlar savunduğunuz değerler ve doğrularla değil, onu artık bu yaralı benliğinizle görürsünüz. Bu yüzden siz ne kadar haklı olsanız da, durmadan ona karşı suçlu ve ezik hissedersiniz kendinizi... Ne kadar büyükse onun boşluğu sevginiz o kadar eksiktir... Büyüdükçe onun boşluğu siz bu yüzden o kadar çok pişmanlık biriktirirsiniz, keşke onu daha çok sevseydim, diye...  Aslında kendisine güvenli bir kıyı arayan odur, ama siz onu böyle görmek istemediğiniz için onun için okyanuslara hep geç kaldığınızı hissedersiniz... Bu suçu, bu pişmanlığı, bu gecikmişliği sorgulatmak, biraz olsun temize çıkmak için bir mahkeme ararsanız, ama kimse böyle bir mahkemenin yerini bilmiyordur...  Siz onun için neleri göze aldıysanız ve alacaksanız, onun da sizin için aynı şeyleri göze aldığını ve alacağını hissedersiniz... Oysa o sizin sandığınızdan çok ayrı biridir. Bildiğiniz o yönünden başka bilmediğiniz birçok yönü, birçok yüzü, birçok odası vardır...  Sizin sevdiğiniz yanından başka bilmediğiniz ve bu sızılar içinde asla bilemeyeceğiniz yerleri vardır onun... Tamamen körleşmemek onu bütünüyle görmek için alttan alta bunu hissedersiniz de bu boşluğun adını tam olarak koyamazsınız... Bu boşluk onun gerçekliğidir... Ayaklarının yere bastığıdır; sizin gibi bu hayatın kurallarından hiç kopmayıp, aksine ona sımsıkı sarıldığıdır... Size istediklerinizi ancak hayatın bütün o bağlarından, bütün bu parçalanmışlığından, parasal ve gelecekle ilgili korkularından kurtulmuş biri verebilir, ama öyle biri değildir ki; işte bu yüzden onun sarıldığı yerlerden sizin o büyük yanılgınız başlar...  Aslında siz bir anlam, bir yüz, bir ışık, bir ruh diye bir boşluğu seviyorsunuzdur... Dopdolu diye sarıldığınız...  Kurtuluşum, diye sarıldığınız onun ardına gizlendiği, sizin hiç bilmediğiniz ve belki de hiç bilemeyeceğiniz boşluğudur.  Karanlık ormanınızdan gözlerinize, gözlerinizden dünyaya doğru akan o yoğunluk işte bu boşluğa doğru akmaktadır... Aşkınız işte sınırları bilinmeyen bu boşluğun çekimine kapılmıştır... Acınız, içinizdeki sızıların derinliği, üzerinden koştuğunuz uçurumlarınız bu boşluğun çekimiyle daha çok büyür... Sizi o yaralı benliğiniz körleştirmiştir, bu yüzden düştüğünüz yerleri göremezsiniz... Siz o diye onun bir yanını görürsünüz, ama o sizin için ayırdığı odalardan birinden sizi seyretmekte ve oradan sizi bütün yönlerinizle görmektedir... Sadece sizin için ayırdığı o odada bu halinize üzülmekte, belki de sizi özlemekte ve bu aşk için acı çekmektedir...  Ama bir diğer odasına geçtiğinde orada bir başkasıyla sizin hiç bilmediğiniz yönüyle, bu hayatta ayakta nasıl kalırım, nasıl acı çekmeden, nasıl üzülüp incinmeden yaşarımın hesabını yapmaktadır...  Siz onu bütünüyle bildiğinizi zannederseniz, ama sizin hiç bilmediğiniz yönlerinden biriyle parasal bir sırrı konuşmaktadır bir başkasıyla...  O da sizin gibi herşeyini, bütün suçlarını, bütün itiraflarını bildiğini, ama ona ne kadar güvence vereceğini, ona ne kadar güven ve rahatlık sağlayacağını bilemediği bir başkasından parasını nereye gömdüğünü öğrenmeye çalışmaktadır.  O nerede kime ne söylerse söylesin, o hangi odada hangi parasal sırların hesabını yaparsa yapsın, o hangi evde bilmediğiniz hangi yönünü yaşarsa yaşasın, sizin ona duyduğunuz aşkı asla eksiltmez bu... Aksine onu hiç tanıyamadıkça ona duyduğunuz aşk daha da artar... Sizin için her geçen gün dayanılmaz bir hale gelen çekiciliği onun birtürlü göremediğiniz o büyük boşluğuyla daha bir artar...  Karanlık ormanınızdan gözlerinize, gözlerinizden dünyaya ve oradan sevdiğiniz insanın boşluklarına doğru akan yaralı benliğiniz bir önceki günden daha büyük bir sızıyla kaplanır.  Öyle bir sızıdır ki bu, kendi boşluğunda öylesine büyüyen bir sevgidir ki, karşınızdaki eğer böyle bir sevgiyle dolu değilse bir süre sonra geri çekilir... Geri çekilirken bir odalık bile olsa size duyduğu sevgiyi fazla acı çekmemek için anında zehirleyip geri çekilir...  Ve birgün gelir size ayırdığı o tek bir odanın bile ışıklarını söndürüp, kapılarını kapatıp; çekip gider ve sizi aşkınıza terk eder...  Sizi artık ilgisiz de olsa dinleyen o yoktur...  Artık sizi önemsiyor görünüp de aslında önemsemeyen, yanındayım, dediği halde aslında çok uzakta olan biri bile yoktur... Önce öpen, sonra öptüğü yerleri kanatan, ardından kanattığı yerleri çok acımasın diye öpmeye çalışan o yoktur yanınızda...  Sevdikçe sizi bir o kadar çok yaralayan o bile yoktur artık.  İşte o zaman sevgili diye, dünya diye, hayat diye baktığınız her boşluğu artık sadece sizin o yaralı benliğiniz doldurur...  Artık nereye, hangi kalabalık şehre gitseniz bile peşinizden o ıssız,  o karanlık ormanınızı birlikte götürürsünüz... Nereye gitseniz kendinizi orada kaybolmuş hissedersiniz...  Yollarda kime rastlasanız, çıkartıp onun fotoğrafını gösterirsiniz... Bu insanı tanıyor musunuz, buralardan geçti mi, onu gördünüz mü, diye sorarsınız...
Akşamları göl eflatun bir keder  Sazlıklarda pırıl pırıl  Buz tutmuş bataklık kuşları  Ağaçlardan  Çürük sarı ve kızıl  Son yapraklar dökülüyor  Rüzğarlı sonbahardan  Nasılsa kurtulmuşları  Gümüş karanlığında anlaşılmaz sesler  Havada mutsuz bir bulut  Umutsuz ve kararsız süzülüyor  Neredeyse akşam yıldızı  Yorgun kırmızı  Neredeyse ay  Neredeyse ay  (Herşey niçin bu kadar eski  Niçin bu kadar uzak)  Caricin'de geçen kış  Tepeden tırnağa katran ve su buharı  Volga'nın uykusuna bir rüya gibi sarkmış  Ateşten örümcek nehir vapurları  Neredeyse akşam yıldızı  Yorgun kırmızı  Neredeyse ay  Neredeyse ay  Caricin'de geçen kış  Dalgın bir sarışın  Karanlık bir miralay  Birisi nijniy novgorod'dan henüz gelmiş belki  Belki kazan'a öbürü yola cacak  (Herşey niçin bu kadar eski  Niçin bu kadar uzak)  Caricin'de geçen kış  Seyrek sakallarında yıldızlar  İskelede namaza durmuş  İhtiyar bir tatar  Altında sokak lambasının  Dalgın bir sarışın  Karanlık bir miralay  Kadının astragan mantosu sırtında  Uzun ve beyaz ellerini çaresiz kavuşturmuş  Kısa kirpiklerinde incecik buz tozu  Adam buz mavisi pelerin astragan kalpak  İçinde bir atmaca ayrılık korkusu  Yüreğini parçalar  (Herşey niçin bu kadar eski  Niçin bu kadar uzak)  Caricin'de geçen kış  Neredeyse akşam yıldızı  Yorgun kırmızı  Neredeyse ay  Neredeyse ay  Kararmış bir can gibi çınlıyor  Dönmüş gölün üstünde akşam ayazı  Kararmış ve kocaman  Konakta zaman zaman  Koridorda ürkek ayak sesleri  Kapının ardında fısıltılar  Onun için herkes kaygılanıyor  Bugün de geçti svetlana radiceva  Ardında nemli bir is kokusu  Giderilmez pişmanlıklar  Eflatun bir keder  Bırakarak
Giydim ben de yalnızlık hırkasını  Dilimde eski hüzzamlar  Kulağımda ipek sesi unutulmuş hatmi çiçeğinin  Kar mavisi kirpiklerinin sesi  Bir güvercin curcunası olan yaz göğünün sesi  Usulca çömelip yem arayan serçe sesi  Uçtum o serçeyle  Uçmasını bilen limon ağacının sesi  Bir Chagall resminin çocuksu sesi  Uykusuz şairler korosunun güneşli sesi  Sanayi sokağında hangarların orada  Uçarı gölgelerin sesi  Mozaikler arasından püsküren bir çiçeğin sesi  Manastır avlusunda  Bir Sümer tabletinin kırık sesi  Yaklaştım yanına gök sayfaları arasında  Sırlar saklayan kapıların sesi  Seviyorsan beni hala saçındaki leylak sesi. Kökü ordadır diye sevdanın  Bir bumerang gibi sana döndüm  Varoşların burcu kalbine  Yaşadım beter bir aşkı, öğrendim  Kalp kalesinin ikiye bölündüğünü  Dolunayların senin çocuk gözlerine dolduğunu  Bunun şaşırtıcı bir şey olduğunu  Solgun gelinciklere söyledim  Ürgüp'te  Develerin üstünde hatıra fotoğrafı çektiren seyyahlara  Bakırcılar çarşısının esnafına  Çömlek ustalarına  Çuha çiçeklerine söyledim dere boyunda  Bir tel uzadı ışıklı bir tel saçında  Giydim aşk urbasını sana geldim. Birdenbire yaz yağmuru başıboş caddelerde  Giyindim yağmuru sana geldim  Üstelik vakit ikindi,  Kalbe akan çınarların sesi  Balkonların kuş vakti, vaktin sesi  Seviyorsan beni hala pırıl pırıl sevdanın sesi  Yağmur muydu yağan yoksa yıllar mı  Kirli sarı bir şehir omuzlarımda  Sokuldum kırık yazılara  Yazıların veda sesi  Kuş sayfaları arasında
. Uc Dogu. Anadolu'yu anlatacaktir ogretmen. Haritayi asar.  2. Butun sinif korkmustur; goller,irmaklar dokulecekler!
Dünya yıldıramazsın beni ne yapsan  Ölümden de korkmam, er geç ölür insan  Ölmemek elimizde değil ki bizim  İyi yaşamamak, beni tek korkutan
Fetva vermiş koca başlı kör kadı  Şah diyenin dilin keseyim deyü  Satır yaptırmış Allah'ın laneti  Ali'yi seveni keseyim deyü. Şen kulların örüğünü uzatmış  Müminlerin baharını güz etmiş  On ikiler bir arada söz etmiş  Aşıkların yayın yaşayım deyü. Hakk'ı seven aşık geçmez mi candan  Korkarım Allah'tan korkum yok senden  Ferman almış Hıdır Paşa sultandan  Pir Sultan Abdal'ı asayım deyü
bilmemek bilmekten iyidir  düşünmeden yaşayalım  mâra  günü ve saatleri ne yapacaksın  senelerin bile ehemmiyeti yoktur  seni ne tanıdığım günleri hatırlarım  ne seneleri  yalnız seni hatırlarım  ki benim gibi bir insansın. tanımamak tanımaktan iyidir  seni bir kere tanıdıktan sonra  yaşamak acısını da tanıdım  bu acıyı beraber tadalım  mâra. başım omuzunda iken sayıkladığıma bakma  beni istediğin yere götür  ikimiz de ne uykudayız  ne uyanık
Bir gececik uyuma, ne olur.  Ayrılık kapısını çalma bir gececik.  Bir gececik dostların gönlü olsun,  ne olur sabahı et bir gececik.. Bir gececik gözlerimiz seninle aydın olsun,  kör olsun şeytan bir gececik.  Dünyayı güzel kokular sarsın bütün.  Karanlıklardan ışıklar aksın ovalara.  Sofrandakiler dirilsin bir gececik.. Bir gececik uyuma, ne olur.  Ayrılık kapısını çalma bir gececik.  Bir gececik ata bin, meydana gel.  Gönüller bir gececik rahat olsun,  göğüsler meydana dönsün bir gececik.. Yeniler giyinelim biz kulların.  Musa gibi sen bir sopa al eline.  Sopa bir anda elinde yılan olsun.  Süleyman gibi sen karıncaların yanına var.  Karıncalar bir anda birer Süleyman olsun.. Ne olur, bir gececik kapısını çalma ayrılığın.
Seni kamçılardan çıkardım  Tevbelerle başladı rahmet vuruşları  İnsan ağlar oldun yürekli göğüsler kurdun  Sesimi işkencelerden alırdın  Elimin altına dökerdin etlerini. Hızlı varışlara bile hazırım daha  Dayanırdı yelken bezleri saf saf insan enginlikleri  Bir geçmiş zaman kalkanı indi  Çınar ağaçlarından sahil sularına. Kalbim kalkıp indi gemilerden  Çok tarandım başka saçlar tarandım sokaklarda  Kapris kamburu çıkardı yıllar  Ve bir tek çıban çıkaran yoktu sancılarla. Habire vuran rüzgâr  Kabirlerde su yollarında  Dehlizlerde  İç çekmeler  Sızlanmalar fısıltılar  Ne zora çekiyor zaman ki bildiler farkettim  Götürüp  Kelimeleri başka bir semte attılar beni. Üzgün melal içre ve âşık  Yürüdüğüm deniz sahillerindeyim  Yakın sabahlarda öğlelerde ve daha  Üç parıltısında günün  Devlerimi güreştirmek işim  Üstüm başım heykel kırıkları
Yardın be cancağzım  Yardın sonunda şu Beyoğlu trafiğini  İlkyardım pamuklarıyla  O ölümcül acelenden  Korna çiçekleri açıyor şimdi  yaralarının üzerinde  Ölen yok sen gibi güzel  Sınıfsal ecelinden. Can Yücel
Yâ Rab bela-yı aşk ile kıl âşîna beni  Bir dem bela-yı aşktan kılma cüdâ beni. Az eyleme inayetini ehl-i dertten  Yani ki çoh belâlara kıl müptelâ beni. Gittikçe hüsnün eyle ziyâde nigârımın  Geldikçe derdine beter et müptelâ beni. Öyle zaîf kıl tenimi firkatinde kim  Vaslına mümkün ola yetürmek sabâ beni. Nahvet kılıp nasîb Fuzuli gibi bana  Yâ Rab mukayyed eyleme mutlak bana beni
Rabbim, Rabbim, bu işin bildim neymiş Türkçesi;  Senin aşkın ateştir, ateşin gül bahçesi...
Kendini yalanlayan gölge zamanlardan  düşman kiracılarımla geldim.  Ruhumda iskeletim uğulduyordu  terk edilmiş bir köprü gibi  inançsızlıktan,  'ailede ölmek' maskesiyle geldim.. Oysa masum sayardı kendini o  bencilliğin alevinde ısınır,  düş saatlerinde misafirdi.. Kutsal sırrım diye  sahipsiz lanetimi fısıldayınca kulağına  gözyaşlarım boyandı  kayboluşunun sahici renkleriyle.  Artık düşleri düşman ona  masumiyeti zehirliyor bencilliğini. Tenine kazıdığım inançsızlık saatleriyle  sürgün kendi odasında. Şaşkın yüreğinin hatırası  şehirde oynattığım tek gecelik bir film şimdi...
ay battı anne, çocuklar kanıyor  sarhoş kent topluyor çekmecelerini  pantolonu yırtık uçurtmalar firarda  kim sobeler devler ülkesinde Gulliver'i? . kirli bir ırmak akıyor gönlümün ortasından  kırmızı bir turnayım göç kokan gözlerinde  aşktan düştüm anne, yazlarım kırık  nasıl söz anlatırım kalbimin ney sesine? . deniz de kesti saçlarını rüzgâra uyup  böyle olmazdı şarkı söyleseydi kül çiçekleri  öptüm dünyayı anne, yüzüme bakmadı  yanlış vadilere akıttık günahsız nehirleri. ay battı anne, her şey kanıyor...
241  Ne kazandım dünyadan? Sorulunca: Hiç.  Şu kısacık yaşama sarılınca? : Hiç.  Yanan neşe mumuyum, üzme boşuna;  Cem elinde kadehim, kırılınca: Hiç.
Hiç kimse benzemez sana,  Leylâ nedir ki yanında!  Mecnunda hak verir bana,  Leylâ nedir ki yanında!. Ferhat-Şirin olsa şaşar,  Görse ayağına düşer,  Mevlâ seni sende yaşar,  Leylâ nedir ki yanında!. Gam çekersen güneş doğmaz,  Gökten yere rahmet yağmaz,  Gözlerin tarife sığmaz,  Leylâ nedir ki yanında!. Baldan leziz lafın batmaz,  Sen uyursan şafak atmaz,  Nutkum durur, dilim tutmaz,  Leylâ nedir ki yanında!. Gücüm artar, ilmim artar,  Aşk ver gafletimden kurtar,  Saç telin bin Leyla tartar,  Leylâ nedir ki yanında!. Dara düştüm, zora düştüm,  Adını söylerken coştum,  Seninle ben beni aştım,  Leylâ nedir ki yanında!. Rüzgâr yalamasın seni,  Ecel alamasın seni,  Zaman silemesin seni,  Leylâ nedir ki yanında!. Kerem,Yunus, Mansur gelmiş,  Hepsi pek fazla ün almış,  SELİMÎ bir güzel bulmuş,  Leylâ nedir ki yanında!
Ölüm ölene bayram, bayramda sevinmek var  Oh ne güzel bayramda tahta ata binmek var.
Taşı aş diye yedirdiler senin yüzünden  Boğazımıza dizildi taştan lokmalar.  Ve yalnız zehir  İçtik su diye yudum yudum senin yüzünden.... Halimizi hatırımızı soran olmadı. Kırk katır mı  kırk satır mı diye sordular hep; Katırla satır  arasında gidip gelirken, katıra bindirip satırı  indirdiler. Senin Yüzünden.  Uzadıkça uzadı kara gecelerimiz azap sakızı  gibi. Sabahı masallarda dinledik.  Kara topraktan başka sadık yâr bulamadık  Veysel misâli. Onun göğsünde dindirdik. acılarımızı. Toprak okşadı saçlarımızı. Bir kan  lekesi sırtımızda ve toprağın eli alnımızda...  Senin Yüzünden.  Tanımadığımız hicranlar, hiç görmediğimiz  ıstıraplar, selâmımız sabahımız olmayan kederler  çaldı kapımızı. Hepsi de bildiği adres bizim ki! ...  Nasıl iş bilmem ki... Çat kapı biri düştü hergün.  Buyur ettik 'Tanrı misafiridir' diye Yemedik  yedirdik; Giymedik giydirdik. Yetemediğimiz an  olmadı. Ömrümüzü yedirdik doysunlar diye....  Gençliğimizi giydirdik, güzelim ümitlerimizi giydirdik.... Dostlarla da zamanla ayrıldı yollarımız...  Öyle özledik ki...  Anadan ayrıldık, yârdan ayrıldık, arkadaştan ayrıldık...  Ayrılıktan ayrılamadık. Ne zaman baksak yanımızda  kalleşliğini görmediğimiz de bir o kaldı zaten.  Bir de medrese... Yalnızlığım Senin Yüzünden.  Ah! ... Bu derdi anlatamıyorum ki ben...  Keşmir Vâdisi'nden Kerkük sokaklarına kadar  lime lime ettik yüreğimizi. Bir Doğu Türkistan çadırında  ilmik ilmik dökülen gözyaşı, Sibirya'ya Tatar sevki yapılan  bir istasyondaki kan lekeleri, ümidini pamuk balyasına ip  yapan Azeri oturdu gözlerimize...  Hangisine ağıt yetiştirelim, şaştık kaldık! ... Kurudu gözlerimiz.. Yüreğimizle ağladık.  Yüreğimizle! ... Senin Yüzünden...  Senin Yüzünden...  Ruhumda darb izleri var...  Dağ delermişsin Ferhat... GeI de del bakalım  şu dağları! Vardiyalı hafriyat amelesi gibisin benim  yânımda. Bir görseydin deldiğin dağları Ferhat...  Çöllerde gezermişsin Mecnun... Gel de gez  tozuttuğum yollarda. Senin çilen, benimki  yanında zamane müzikali gibi...  Benim Leylâm, öyle nazlı, öyle nazlı ki.,.  Benim çöllerim öyle taşlı, öyle sıcak ki...  Senin çölün yakmadı topuğunu, benim  yüzümü kavuran ampuller kadar...  Senin yüzünden. Ruhumda darb izleri var...  Bu derdi anlatamıyorum ki ben...  Ama,  Ben yine sana deliyim!  Ben yine sana âşığım  Sırılsıklam...  Toprak hasretini dindirene kadar...
dağılırdı saçlarınız yaz akşamı  batan güneşe karşı / kumral  susardınız ne de çok susardınız  anlaşılması güç susmanızın anlamı  sanki bir bulmaca uzun bir sarmal  uzadıkça sersem eder adamı  o zaman sevmek değil ölmek zamanı. (uzak bir kız sisli mavi susarsa  acılarla yüklüdür suskunluğu  akıl almaz tehlikeler içerir  hele hayatında bir sürgün varsa  kelepçe kuşlarının buz gibi uçuştuğu  o siyah tren uğultularla gelir  bütün üçüncü mevki cıgara dumanı). bana susar bir hayalle konuşurdunuz  hani fakülteden çıkarken vurmuşlardı  kollarınızda ölen tıbbıyeli çocuk  birbirinize nasıl da uymuştunuz  sevginizde yüceltici birşeyler vardı  korku bulaşığı garip bir mutluluk  bir filmi hatırlatan belki bir romanı. (uzak mavi kız dalgasız bir su  ah onun yalnızlığı benim yalnızlığım  içimizde gemiler ansızın yol kesiyor  ansızın beni de vururlar mı korkusu  izlendiğini sanmak her gece adım adım  şehrin karanlığında devriyeler geziyor  telsizde cızırtılar / cinayet alarmı). eflatun ve ıssız ağzınız bir muamma  susardınız arkasında susmuşluğunuzun  tekrar tekrar sizi duruşmaya çağırırlar  geç vakte kalır sorgular bitmez ama  hapislik nedir ki / unutulmak asıl sorun  seyreldikçe seyrelir istanbul'dan mektuplar  ne arayanı kalır gittikçe ne soranı. (baksa da beni görmüyor sanki yokum  duymadığı açık anlattıklarımı  sessizliği kalabalık giremiyorum  ölüler kuşatılmış sağımı solumu  geçmişte yaşıyor biliyorum  bir anlatabilsem onsuz olamadığımı  o zaman sevmek değil ölmek zamanı)
De bana nasıl öldürebilir kişi kendini  Sevgiyçin.  Sonra nasıl düşünebilir deniz deniz  Sonra nasıl sever? . Güzellikle çirkinlikle ilgin yok  Büyüksün  Ve varsın her oluda  Buğdaydan yalıma dek.. Duy gecenin üstünden  Seni düşündükçe  Öyle yaslıyım ki  Yeryüzünün bütün sevgilerine gülüyorum.
Öpüşün karanfil kokardı aşkı bulurdum  Işık hızını geçen bir uçakta aşkı  Bulutlar tükenir kuşlar görünmezdi  Yitip giderdi altımızda nice denizsiz kent  Çelik gürültüleri arasında sayısız çiçek. Mutlu ederdim seni kadınım olurdun. Seninle ikimiz ilkyaz gibiydik  Sevda avcumuzda tuttuğumuz gül yaprağıydı  Uzayda bıraktığımız ayak iziydi  Güzelim, hangi güç durduracaktı bizi  Hangi güç ince parmaklarının hünerini. Aşka izin yoktu, gün soldu kuşluk vakti  Usul usul konuştuktu hani  Aşkı savunanları düşen bir kenti savunur gibi  Bütün sahici aşkları konuştuktu  Leyla ile Mecnun'u, Elsa ile Aragon'u  Yani ikimizle yarının ölümsüz olduğunu. Giyilmemiş çamaşırlar gibi kokardı aşkın  Güzelim benim bir tanem  Sırasında hazırdın onarmaya  İşkencedeki insanın incinen onurunu  Yaşadığımız günü, tutsaklığı, bugünü  Buğular içinde yüzen geceyle gündüzü. Işıkları yalandı kederle akardı kent  Ne kadar da güzeldi kışı, sisi, ayazı  Güzelim benim, bir tanem, yanımda sen olunca  Özlenirdin anlıyor musun  Bir karanfile baka baka uçarılaşırdın  Yitirmeden henüz aşkı, ilkyazı  Saçların çiçek tozu, çam kokusu  Sende düğümlenirdi bir uçumluk tadı çocukluğun
Aşk dediğin nedir ki  Tenden bedenden sıyrık  Çocukların içinde  Yaşadığı bir çığlık. Aşk dediğin nedir ki  Histen nefesten varlık  Umutsuzluk içinde  Karanlığa son ıslık
Yanımızda iki melekler gezer  Bin hayır biri şerrimiz yazar  Kahbe felek bizi aldatır üzer  Nerede seyreder andan haber ver. Cümlemizin başı Allah'tan ferman  İsmail Peygambere indi bir kurban  Bir ot biter bütün dertlere derman  Ol ot nerde biter andan haber ver. Sabahtan gün doğar gün dile doğar  Dal boynun eğdikçe rahmetler yağar  Bin bir gün içinde bir yıldız doğar  Yıldız nerde doğar andan haber ver. Musa Peygamber de atına bindi  Can cesetten çıktı nerede durdu  Peygamber uğrunda bir delil yandı  Delil nerde yanar andan haber ver. Pir Sultan Abdal'ım geldik de gittik  Gelirken giderken ne kazanç ettik  Yükünü yükletip kül olduk bittik  Yurdunda ne kalır andan haber ver
Yaz ortasındaydı  Ve geceyarısı  ve yıldızlar yörüngelerinde  Ölgün ölgün pırıldarken  Daha parlak ışığında  Kendisi göklerde  Köle gezegenlerin arasında  Işığı dalgalarda olan soğuk ayın  Soğuk tebessümüne dikmiştim gözlerimi  Fazlasıyla-fazlasıyla soğuktu benim için  Derken kaçak bir bulut  Geçti örtü niyetine  Ve ben sana döndüm  Yükseklerdeki iştihamına  Mağrur akşam yıldızı  Senin ışığın daha değerlidir benim için  Çünkü yüreğime mutluluk verir  Göklerdeki gururun geceleri  Ve daha çok beğenirim  O alçaktaki daha soğuk ışıktan  Senin uzaklardaki ateşini.2802
Ahmet Oktay’la, rahmetli Edip Cansever’in şiir tiplerini konuşuyorduk. Oktay’a göre, Edip Cansever’in yarattığı şiir tiplerini gerçek hayatta bulmamız pek olanaklı değildi. Çünkü bu tipler öncelikle duyarlı, yetkin bir gözlem gücüne sahip, kendilerinin ruhsal analizini titizlikle gerçekleştiren, dahası, bilgili ve kültürlü kişilerdi. Böylesine gelişkin bir oltacı, garson, otelci, gül satıcısı, genelev kadını vb. görmek, hiç kuşkusuz mümkün değildi. Biz de katıldık bu görüşe, sonuçta, bu tiplerin Edip Cansever’in kendi düşüncesini açıklamak için kullandığı motif tipler olduğuna karar verdik. Bu kişiler, Edip Cansever’in düşünce katlarından başka bir şey değildi; dahası, konuşan, Edip Cansever’in kendisiydi... . Her şey buraya kadar iyi hoş da, siz, ayakkabılarınızı boyattığınız boyacının kültürlü bir varoluşçu olduğunu öğrenirseniz ne yaparsınız? Tabii ben da şaşırdım. Ve aklıma Edip Cansever’in yarattığı şiir tiplerinin gerçek olabileceği geldi. Demek böyle insanlarla karşılaşmak hiç de olanaksız değildi. . Genellikle ayakkabı boyacılarıyla sıradan şeyler konuşulur. Ben de Taksim’deki bir boyacıya, 'Nerelisin? Nerede oturuyorsun? Nasıl geçiniyorsun? ' gibi sıradan şeyler sordum. Adının Hayri Tonozlu (58) olduğunu öğrendiğim ayakkabı boyacısı sorularıma, 'Hususi hayatım sizi niye ilgilendiriyor? Öyle olmuş, böyle olmuş, ne fark eder? ' diye cevap verdi. Onun ciddi bir boyacı olduğunu düşünerek, farklı şeyler sormaya başladım. 'Eskiden İstanbul’da ne kadar seçkin yerler varmış, şimdi hiçbiri kalmadı. Her şey yozlaştı, ' dedim. Hayri Bey, bunun üzerine 'Evet, Markiz, Baylan, High-life vardı. Ben eskiden hep High-life’e giderdim, ' demez mi, şaşırıp kalmıştım. Ama Hayri Bey, hem ayakkabımı boyuyor, hem de İstanbul’un sanatçı mekânlarını anlatıyordu. Bir ara 'Siz hangi felsefi ekole yakınlık duyarsınız? ' dedi. Onun hafife alma isteği, şaşkınlığımı bastırdı, 'eksistansiyalistim, ' dedim. Hayri Bey’in gözlerinin içi güldü: 'Ne güzel, ben de varoluşçuyum, ' dedi. Elimde olmayarak ayağımı boya sandığının üzerinden çektim. Şaşkınlığım henüz geçmemişti; ama o devam ediyordu: 'Bakın, varoluşçuluk deyince akla hemen Sartre gelir; oysa Sartre, parlak cümleler, gösterişli buluşlardan başka bir şey değildir. Gerçekte varoluşçuluğu sistemleştiren Heidegger'dir. Sartre, Heidegger’in yanında garnitürden başka bir şey değildir.' . Bir şok yaşıyorum âdeta. Zaman kazanıp Hayri Bey’in üstüne başına bakmaya çalıştım. Üstünde siyah bir kaban vardı. Pantolonu yazlıktı ve çok eskimişti. Başında limon küfü renginde yazlık, keten bir şapka vardı; yüzü çökmüştü. Eğer çok dikkatli bakılırsa gözlerinde olgunluk ve zekâ belirtisi bir ışık fark edilebiliyordu. . Hayri Bey’le tartışamayacak kadar donatımsızdım. Heidegger’in hiçbir kitabını okumamıştım. Çünkü Hayri Bey gibi Almanca bilmiyordum. Bu arada Hayri Bey, canlı el kol hareketleriyle varoluşçuluğu tanımlamaya çalışıyordu bana. Her şey bir yana, beni tanıdığına sevinmişti. Hiç değilse bazı ortak bilgilere sahiptik. Bir ara 'Başlangıcından bugüne kadar felsefe bir arpa boyu yol katetmiştir, ' dedi. Artık her şey kabulümdü. 'Ya öyle mi? ' demekle yetindim. Ayakkabı boyacılarını hafife almanın cezasını çekmeye hazırdım. Beriki devam ediyordu: 'Kant ne yaptı, insan beynini 12 kategoriye ayırmaktan başka? Spinoza yok güzellikmiş, yok ahlâkmış, bir yığın metafizik şey attı ortaya. Dogmatikler keza öyle...' . Bir ara Hayri Bey’e Marksist felsefeyi soracak oldum. Önce kısa bir açıklama yaptı. Daha sonra Marksist felsefenin ferdi yanının olmadığını iddia etti. Daha sonra söz Troçki ile Lenin’e geldi. 'Bunların ikisi de aynıdır. Aralarında hizipleşme vardır o kadar. Bu kişiler, şartlar neyi gerektirirse onu yaparlar. Yaratıcı değildirler.' .  Varoluşçu Boyacı: 'Kendi kendimizi yaratmanın imkânı bizim elimizdedir'  'Unutmadan söyleyeyim, ben Kapital’i de okudum, Kapital çok sıkıcıdır. Rakamlar, misaller falan filan.' . Cezamın hiç de hafif olduğunu sanmıyordum. Bu işkence ne zaman bitecek, diye düşünüyordum. Başlangıcından bugüne kadar felsefede bir arpa boyu yol alınmadığını söyleyen Hayri Bey, Nietzsche ve Kafka’nın, bilmeden varoluşçu felsefeye katkıda bulunduklarını iddia ettikten sonra bana, 'Peki siz varoluşunuzu gerçekleştirdiniz mi? ' diye sordu. Afalladığımı görünce konuşmasına devam etti: 'Kendi kendimizi yaratmanın imkânı bizim elimizdedir, ' dedi. Bir ara üstün insan teorisiyle, varoluşçu düşünce arasında yakınmaya başlamıştı. Her şeyi oluruna bırakmıştım. . Hayri Bey’in felsefe bilgisinin altında daha fazla ezilmemek için sık sık konuyu değiştiriyordum. Sözü dönüp dolaştırıp güncel bir konuya getirdim. Türkiye’de son günlerde sık sık konuşulan irticayı nasıl değerlendirdiğini sordum ona. 'Bakın bu politik sahaya girer. Din, yöneticilerin işine geliyor. Böylelikle halkı daha kolay isteklerine boyun eğdiriyorlar. Aslında din bir imajdır ve insan, kendisi yaratır bu imajı; insan yine düşünmelidir ve yoğunlaşmalıdır, ama düşüncesinin içinde Allah, peygamber gibi imajları çıkarmalıdır. En eski din olan Budizm 5000 yıllıktır. Musevilik 3000, Hıristiyanlık 2000, İslamiyet ise 1400 yıllıktır; ama insanlığın tarihi 50 000 yıllıktır. Peki 45 000 yıldır ne oldu, onu soran yok. Ne yazık ki milyonlarca insan dine inanıyor ve onlara kimse ışık tutmuyor. İşin doğrusu din zararlı bir şeydir. Ama insan bir şeye inanmak zorunda. İnançsız olmak da benim hayatımı hafifletiyor.' . Hayri Bey’in dünya görüşüne hiçbir idealist ve metafizik düşünce sızmamış. Kader, şans gibi toplumsal yaşantımızı yönlendiren kavramlarla hiçbir alışverişi yok, öyle ki bir ara bu durumu 'ideolojinin ölümü' diye nitelendirdim. . Hayri Bey felsefe bilgisinin yanı sıra, geniş edebiyat bilgisine sahip, en çok O’Henry’yi sevdiğini söylüyor. O’Henry’nin, Quartet’ini, Viyana’da sinemaya uyarlanmış haliyle seyretmiş ve hayran kalmış. Dostoyevski, Hayri Bey’in başucu yazarıymış. Tolstoy, Bernard Shaw, Jean Jacques Rousseau ve Voltaire’i ilgiyle okuyormuş. . Hayri Bey, özel hayatların öyle rastgele anlatılmasına karşı; ama bu kadar uzun konuştuktan sonra, beni kırmayarak hayatının bazı dönemlerini bana kısaca anlattı. Hayri Bey, genç yaşında Avrupa’ya gitmiş. Almanya’da yaklaşık 14 yıl kalmış, bu süre içinde devlet dairelerine, hastanelere cam çerçeve monte etmiş. Daha sonra Avusturya ve İsviçre’de kalan Hayri Bey, buralarda uzun süre Dolçe Vita bir hayat sürmüş. 'Avrupa’da hayat o kadar güzel ki, kopmak imkânsızdı. İnsanı hep içine çekerdi. Bu yüzden az kalsın sağlığımı kaybediyordum, ' diyor.1975 yılında İstanbul’a dönmüş Hayri Bey. Kendisi kabul etmese de, şimdiki hayatı tam bir sefalet. Ayda yaklaşık 50 bin lira kazanıyor, kaldığı otele günde 1200 lira veriyor, otel parası olmadığı günler parklarda yatıyormuş. Almanya’dan getirdiği bir miktar parayı harcadığı için bu durumu kaçınılmaz buluyor. 'Her şey olması gerektiği gibi, ' diyor. 'Dolçe Vita yaşamaktan, evlenmeye zaman bulamadım, ' derken bile, kimsesizliğinin nedenini başkasında aramaya çalışmıyordu. . Hayri Bey, beni bilgisiyle olduğu kadar, kişiliğiyle de etkilemişti. Ayakkabılarımın boyanması bitmişti. Parayı uzattım. Teşekkür etti. Yeniden görüşmek üzere vedalaşırken, bir daha hiçbir ayakkabı boyacısını hafife almamaya söz veriyordum.
Mihman olmuşum gelmişim  Hakk'a bağlamışım özüm  Ev sahibi iki gözüm  Gönder bizi safa ile. Gelin örselemen bizi  Hakk'a ısmarladık sizi  Ayağın tozuna yüzü  Sürdür bizi safa ile. Sürüye katılan koçlar  O da Hakk'ın emrin işler  Yiyip içtiğimiz kardaşlar  Gönder bizi safa ile. Hey dedeler hey babalar  Yerde gökte hü diyenler  Rıza lokmasın yiyenler  Gönder bizi safa ile. Gidiyoruz hoşça kalın  Gahi siz de bize gelin  Heybemize azık koyun  Gönder bizi safa ile. Pir Sultan ere varalım  Hak divanına duralım  Yolcu çizmesin giyelim  Gönder bizi safa ile
Erimek tadılmamış hazların ortasında  Sevgiden kanatlarla bir boşluğa yükselmek  Yasamak dolu dizgin ve her gün biraz ölmek  Zevklerin sonsuzluğa acılan sofrasında  Akar ta, içimize çeşmelerinden sükun  Dopdolu gollerinde gezer beyaz bir kuğu  Huzur; o sevilmeyen kalplerin unuttuğu  En eski bir seraptır ellerinle sunduğun  Büyük bir yangın gibi ateşin dudaklarda  Duyardan özlemini en uzak bir yıldızın  Sırrına eremeyiz nasıl yandığımızın  Bir gün o ateş bizi alev alev sarar da.  Ne kadar tutuşsak boş, hala yanmak isteriz  Ellerindeki bir şey çeker bizi derine  Bir buyu varmış gibi dalarız gözlerine  Biliriz kanılmasın, yine kanmak isteriz  Bir rüyadan silkinip görürüz tek gerçeği  Çeker bizi o tutku eşiğinden ölümün  Anlarız hayallerin bizi terk ettiği gün  Dünyada tek gerçek var, SENI SEVMEK GERCEGI.
Korkuyorum anneciğim, nerde ellerin  Bu gecelerden ki kalbe aşina  Havalarda büyük misafirlikler dolaşıyor.  Korkuyorum değerken karanlığın hayatına.. Korkuyorum anneciğim, nerde ellerin;  Bu adamlar ki çalışmakta  Sabahın temiz şarkıları,  Yükselmiş bayraklar uzakta.. Korkuyorum anneciğim ellerin nerde  Okşa benim saçlarımı rüyaya bedel.  garip ninnilerle uyut beni,  Korkuyorum yaşamaktan ki, çok güzel.
Çocukluğum, çocukluğum...  Uzakta kalan bahçeler  O sabahlar, o geceler,  Gelmez günler çocukluğum.. Çocukluğum, çocukluğum...  Gözümde tüten memleket.  Artık bana sonsuz hasret,  Sonsuz keder çocukluğum.. Çocukluğum, çocukluğum...  Habersiz ölen kardeşim,  Mezarı bilinmez eşim,  Her bir şeyim çocukluğum.. Çocukluğum, çocukluğum...  Bir çekmecede unutulmuş,  Senelerle rengi solmuş,  Bir tek resim çocukluğum...
Güzeller semtinden bize gel oldu  Varamam şu iller yazlanmayınca  Kalmadı hiç talib ehl-i dil oldu  Gerçekler bilinmez azlanmayınca. Yezid'e verildi cevr ile cefa  Mümine verildi zevk ile sefa  Bunda inanmazlar, lafınız hava  Yalan ile gerçek gözlenmeyince. Ali'yi seversen dilinden koma  Bek sakla sırrını kimseye deme  Bu bir sırr-ullahtır beyan eyleme  Cemiyet kurulup sözlenmeyince. Ali'yi sevenler gönül düşürür  Düşürüben aşk kazanın taşırır  Değme rehber çiğ talib mi pişirir  Ocaklar yanıp ta közlenmeyince. Pir Sultan Abdal'ım demek mi olur  Hercai güzele emek mi olur  Terbiyesiz, ey can semek mi olur  Mürşit huzurunda tuzlanmayınca
Şu dağlarda kar olsaydım  Bir asi rüzgar olsaydım  Arar bulur muydun beni  Sahipsiz mezar olsaydım. Şu yangında har olsaydım  Ağlatıp bizar olsaydım  Belki yaslanırdın bana  Mahpusta duvar olsaydım. Şu bozkırda han olsaydım  Yıkık perişan olsaydım  Yine severmiydin beni  Simsiyah duman olsaydım. Şu yarada kan olsaydım  Dökülüp ziyan olsaydım  Bu dünyada yerim yokmuş  Keşke bir yalan olsaydım
I. Mutluyum, çünkü galip gelmedim  Cana ferahlık veren o gizemli sarnıçtan  Arklar açmalıyım bahçesine kalbimin.  Mutluyum, çünkü galip gelseydim  Madalyam olacaktı, yüreği kangren yapan  Ve bir gururum, kendini okşatan.  Mutluyum, çünkü yenilmeseydim  Ey hırs, ben senin ürkek ülkenim-  Diye bitmeyecekti şiirim.. II. Gidenleri öp benim için, çünkü benim  Ceylan bakışlı bir kırlangıçtan  Bile mahcup ruhum var.  Buruk bir ömrü yaşasa da bedenim  Mutluyum, çünkü hâlâ kılıçtan  Utanan bir boynum var.
Güzel dil Türkçe bize,  Başka dil gece bize.  İstanbul konuşması  En sâf, en ince bize.. Lisanda sayılır öz  Herkesin bildiği söz;  Ma'nâsı anlaşılan  Lûgate atmadan göz.. Uydurma söz yapmayız,  Yapma yola sapmayız,  Türkçeleşmiş, Türkçedir;  Eski köke tapmayız.. Açık sözle kalmalı,  Fikre ışık salmalı;  Müterâdif sözlerden  Türkçesini almalı.. Yeni sözler gerekse,  Bunda da uy herkese,  Halkın söz yaratmada  Yollarını benimse.. Yap yaşayan Türkçeden,  Kimseyi incitmeden.  İstanbul'un Türkçesi  Zevkini olsun yeden.. Arapçaya meyletme,  İran'a da hiç gitme;  Tecvîdi halktan öğren,  Fasîhlerden işitme.. Gayrılı sözler emmeyiz,  Çocuk değil, memeyiz!  Birkaç dil yok Tûran'da,  Tek dilli bir kümeyiz.. Tûran'ın bir ili var  Ve yalnız bir dili var.  Başka dil var diyenin,  Başka bir emeli var.. Türklüğün vicdânı bir,  Dîni bir, vatanı bir;  Fakat hepsi ayrılır  Olmazsa lisânı bir.
alev almış yıldız sesiyle çalınca herhangi bir telefon  sanadır  durma aç  alooo'na karşılık bir tanıdık koku duyarsan,   gönül borcu var gibi  hani mummutluymuş, sevinçten dili tutulmuş gibi  anla sevdiğim  o'dur  telefon kulübesine ektiğimiz karanfil  büyümüş de, evlendik mi onu soruyor
Gözüm seni görmek için elim sana ermek için  Bu gün canım yolda kodum yarın seni bulmak için. Bu gün canım yolda koyam yarın ivazın veresin  Arz eyleme uçmağını hiç arzum yok uçmak için. Benim uçmak neme gerek hergiz gönlüm ona bakmaz  İşbu benim zarılığım değildürür bir bağ için. Uçmak uçmağım dediğin mü'minleri yeltediğin  Vardır ola bir kaç huri arzum yoktur koçmak için. Bunda dahi verdin bize ol huriyi çiftü helal  Ondan geçti arzum tamam arzum sana ermek için. Sufilere ver sen onu bana seni gerek seni  Haşa ben terkedem seni şol bir evle çardak için. Yunus hasretdürür sana hasretini göster ona  İşin zulüm değil ise dad eylegil istedi çün.
Ey şair! Değer verme sevgisine sen halkın  Tez geçer gürültüsü zafer övgülerinin;  Aptalın yargısına, soğuk kalabalığın  Gülüşüne de boş ver, aldırışsız ol, sakin. . Sen çarsın: Yalnız yaşa. Yürü özgür yolunda  Özgür akıl nereye götürüyorsa seni.  Yetiştir emeğinin sevgili meyvesini,  Ödül beklemeksizin soylu çabalarına. . Ödül sendedir, çünkü en yüce yargıç sensin;  Ürününe en titiz değer biçebilensin,  Ey güç beğenir usta, sen ondan hoşnut musun? . Hoşnutsan, kalabalık varsın küfretsin sana,  Tükürsün ateşinin tutuştuğu mihraba,  Şımarık bir inatla rahleni sarsıp dursun.
Bir tren atılır kurşun gibi geceye  Demir gibi gök yüklü tren karanlığın ürpertisine girerken  Ötede kuşlar derlenir ana olurken bir gün doğumuna  Kent horozlarla uyanır sularla gerinir zamana  geçerken ezanla  Sayfalar sayfa olurken Kuran'la  Bir kuş yağmuru boşanır bilmediğim bir yerden  Bir boranın patladığı bir yerden
Ben ölünce etsin dostlarım bayram;  Üstüste tam kırk gün, kırk gece düğün!  Açı doyurmaksa kabirde meram,  Yemeğim fatiha, günde beş öğün.. Hey gidi, gölgeler ülkesi dünya!  Bir görünmez şeyin gölgesi dünya!  Boşlukta ayrılık bölgesi dünya!  Bu dünyada yeme, içme ve dövün!. (1972)
işleyerek kalbimi  henüz yazılmamış şiire  karanlığın dudağında gülümseyen gül  gibi girdiniz   ....bir çocuk ağlıyordu   sesini arayarak. şafağın en tenha yerinde  çizilmiş gelincik miydiniz  rengi düşmüş kalbinizin  kırgın sözcüklerine. biçtiniz tülünü yalnızlıkların  akarsuya düşmüş iki yıldız  gibiydi gözleriniz. mevsim nar çiçeği göğsünde  bahardı kaldıran duvağını  elleriniz sevinci tutuşturan köz  ateşlerle girdiniz bu kuzey ülkesine   ....bir çınar soluyordu   yitirilen her güne   ağıt gibi dökülen
Tedbirini terkeyle takdir hüda'nındır  Sen yoksun o benlikler hep vehm ü gümanındır  Birden bire bul aşkı bu tuhfe bulanındır  Devran olalı devran erbab-ı safanındır. Aşıkta keder neyler gam halkı cihanındır  Koyma kadehi elden söz pir-i muganındır. Meyhaneyi seyrettim uşşaka mataf olmuş  Teklif ü tekellüften sükkanı maaf olmuş  Bir neşe gelüp meclis bi havf u hilaf olmuş  Gam sohbeti yad olmaz meşrebleri saf olmuş. Aşıkta keder neyler gam halkı cihanındır  Koyma kadehi elden söz pir-i muganındır. Ey dil sen o dildara layık mı değilsin ya  Da'va-yı mahabete sadık mı değilsin ya  Özrü nedir Azra'nın Vamık mı değilsin ya  Bu gam ne gezer sende aşık mı değilsin ya. Aşıkta keder neyler gam halkı cihanındır  Koyma kadehi elden söz pir-i muganındır. Mahzun idi bir gün dil meyhane i ma'nade  İnkara döşenmiştim efkar düşüp yade  Bir pir gelüp nagah pend etti alel- ade  Al destine bir bade derd ü gamı ver bade. Aşıkta keder neyler gam halkı cihanındır  Koyma kadehi elden söz pir-i muganındır. Bir bade çek efzun kap mecliste zeber-dest ol  Atma ayağın taşra meyhanede pa- best ol  Alçağa akar sular Pay i huma düş mest ol  Pür cuş olayım dersen Galib gibi düş mest ol. Aşıkta keder neyler gam halkı cihanındır  Koyma kadehi elden söz pir-i muganındır
Sapı eğri bir pipo gibi, ağza kurulmuş,  Ya da bir Melek gibi berberin ellerinde,  Yaşayıp gidiyorum işte öyle oturmuş  Bardaklar arasında, duman yelkenlerinde.. Tatlı yaralar açar içimde binlerce düş  Sıcak dışkılar gibi boş bir güvercinlikte;  Bakarım ki yaramın kabukları soyulmuş,  Kanıyor yüreğim altın sıvıyla birlikte.. Sonra, bütün düşleri yalayıp yuttuğum an,  İndirince mideye otuz kırk bardak birayı,  Bir boşalma gereği sıkıştırır o zaman.. Lübnan selvilerinin Tanrısı gibi tatlı,  Sidiğini göklere, yükseklere attıran  Ben kulunuzu bağışlayın siğilotları!
Bizden selam olsun sofu canlara  Vücudun şehrini yuyanlar gelsin  Yedi kat göklerin yedi kat yerin  Kudret binasını kuranlar gelsin. Sofu dedikleri bir kolay iştir  Erenlerin gördüğü bir engin düstür  Eti yok kanı yok bir uçar kuştur  O kuşsun adını bılenler gelsın. Pırim sorarsan Ali`dir Ali  Altından çakılmış Düldül`ün nalı  Kim sürdğ kuyuda kırk arşın yolu  Bu yolun erkanın bılenler gelsin. Pir Sultan`ım eydür özüm didarda  Saklayalım Hakk katında nazarda  Çıkmadı can kazılmadık mezarda  O canın namazın kılanlar gelsin
'Barındırmaz mısın koynunda, ey toprak? ' derim, 'yer pek';  Döner, imdâdı gökten beklerim, heyhât, 'gök yüksek'.  Bunaldım kendi kendimden, zamân ıssız, mekân ıssız;  Ne vahşetlerde bir yoldaş, ne zulmetlerde tek yıldız!  Cihet yok: Sermedî bir seddi var karşında yeldânın;  Düşer, hüsrâna, kalkar, ye'se çarpar serserî alnın!  Ocaksız, vâhalar, çöller; sağır, vâdîler, enginler;  Aran: Beynin döner boşlukta; haykır: Ses veren cinler!  Şu vîran kubbe, yıllardır, sadâdan dûr, ışıktan dûr;  İlâhî, yok mu âfâkında bir ferdâya benzer nûr?  Ne bitmez bir geceymiş! Nerden etmiş Şark'ı istîla?  Değil canlar, cihanlar göçtü hilkatten, bunun, hâlâ,  Ezer kâbûsu, üç yüz elli, dört yüz milyon îmânı;  Boğar girdâbı her devrinde milyarlarca sâmânı!  Asırlardır ki, İslâm'ın bu her gün çiğnenen yurdu,  Asırlar geçti, hâlâ bekliyor ferdâ-yı mev'ûdu!  O ferdâ, istemem, hiç doğmasın 'ferdâ-yı mahşer'se...  Hayır, kudretli bir varlıkla mü'minler mübeşşerse;  Bu kat kat perdeler, bilmem, neden sıyrılmasın artık?  Niçin serpilmesin, hâlâ, ufuklardan bir aydınlık?  O 'aydınlık' ki, sönmek bilmeyen ümmîd-i işrâkı,  'Vücûdundan peşîman, ölmek ister' sandığın Şark'ı,  Füsünkâr iltimâ'âtıyle döndürmüş de şeydâya; . Sürükler, bunca yıllardır, o sevdâdan bu sevdâya.. Hayır! Şark'ın, o hodgâm olmayan Mecnûn-i nâ-kâmın,  Bütün dünyâda bir Leylâ'sı var: Âtîsi İslâm'ın.  Nasıldır mâsivâ, bilmez; onun fânîsidir ancak;  Bugün, yâdıyle müstağrak yarın, yâdında müstağrak!  Gel ey Leylâ, gel ey candan yakın cânan, uzaklaşma!  Senin derdinle canlardan geçen Mecnun'la uğraşma!  Düşün: Bîçârenin en kahraman, en gürbüz evlâdı,  Kimin uğrunda kurbandır ki, doğrandıkça doğrandı?  Şu yüz binlerce sönmüş yurda yangınlar veren kimdi?  Şu milyonlarca öksüz, dul kimin boynundadır şimdi?  Kimin boynundadır serden geçip berdâr olan canlar?  Kimin uğrundadır, Leylâ, o makteller, o zindanlar?  Helâl olsun o kurbanlar, o kanlar, tek sen ey Leylâ,  Görün bir kerrecik, ye's etmeden Mecnûn'u istîlâ.. Niçin hilkat zemîninden henüz yüksekte pervâzın?  Şu topraklarda, şâyed, yoksa hiç imkân-ı i'zâzın,  Şafaklar ferş-i râhın, fecr-i sâdıklar çerâğındır;  Hilâlim, göklerin kalbinde yer tutmuş, otâğındır;  Ezanlar nevbetindir: İnletir eb'âdı haşyetten;  Cihâzındır alemler, kubbeler, inmiş meşiyyetten;  Cemâ'atler kölendiı: Kâ'be'ler haclen... Gel ey Leylâ;  Gel ey candan yakın cânan ki gâiblerdesin, hâlâ!  Bu nâzın elverir, Leylâ, in artık in ki bâlâdan,  Müebbed bir bahâr insin şu yanmış yurda, Mevlâ'dan.. Ankara – Nisan 1338 (1922)
İftardan önce gittim Atik-Valde semtine,  Kaç def’a geçtiğim bu sokaklar, bugün yine,,  Sessizdiler. Fakat Ramazan mâneviyyeti  Bir tatlı intizâra çevirmiş sükûneti;  Semtin oruçlu halkı, süzülmüş benizliler,  Sessizce çarşıdan dönüyorlar birer birer;  Bakkalda bekleşen fıkarâ kızcağızları  Az çok yakından sezdiriyor top ve iftarı.  Meydanda kimse kalmadı artık bütün bütün;  Bir top gürültüsüyle bu sâhilde bitti gün.  Top gürleyip oruç bozulan lâhzadan beri,  Bir nurlu neş’e kapladı kerpiçten evleri.  Yârab nasıl ferahlı bu âlem, nasıl temiz!  Tenhâ sokakta kaldım oruçsuz ve neş’esiz.,  Yurdun bu iftarından uzak kalmanın gamı  Hadsiz yaşattı rûhuma bir gurbet akşamı.  Bir tek düşünce oldu tesellî bu derdime; ,  Az çok ferahladım ve dedim kendi kendime:  ‘Onlardan ayrılış bana her an üzüntüdür;  Madem ki böyle duygularım kaldı, çok şükür.’
272  O gün Felek atına eğer vurdular.  Göklere de süs diye yıldız kurdular.  Orda verdi payımız' kader divanı;  Düşen günahı burda, bizden sordular.
Nasılda üzüyor insanı  Yürüyüş, yabancı bir şehirde  Çatıları ayın parlattığı  Öylece uyuklayan sessiz gecede. Kule ve tepelerin üzerinden  Bulutların imrenilen gidişi  Vatansız, ama vatanını arayan  Güçlü ve sessiz bir ruh gibi. Fakat sen iradesizce, aniden  Teslim oluyorsun bu acılı sihre  Ve bırakıp mendilini elinden  Acı acı ağlıyorsun uzun süre
Bir güzelin aşığıyım erenler  Onun için taşa tutar el beni  Gündüz hayalimde gece düşümde  Kumdan kuma savuruyor yel beni. Al gül olsam al gerdana takılsam  Kemer olsam ince bele sarılsam  Köle olsam pazarlarda satılsam  Yarim deyi al sinene sar beni. Abdal Pir Sultan'ım gamzeler oktur  Hezaran sinemde yaralar çoktur  Benim senden özge sevdiğim yoktur  İnanmazsan git Allah'a sor beni
Şahid-i şevk u safa etmez teveccüh bizlere,  Yaver-i bahtı ezelde gırtlağından boğmuşuz.  Safha-i mazi mülevves, hal bok, ati kenef  Mader-i hürriyetin guya g...nden doğmuşuz.
Bir büyük sır söyleyeceğim sana Zaman sensin  Kadındır zaman sevilmek özlemi duyar  Aşıklar eteğinde otursun ister  Bozulacak bir entaridir zaman  Perçemdir sonsuz  Taranmış  Bir aynadır buğulanan buğuları dağılan  soluklarla  Zaman sensin uyuyan uyandığım şafakta  Sensin bıçak gibi geçen boynumu  Geçmek bilmeyen zamanın işkencesi oy  Mavi damarlardaki kan gibi durmuş zamanın  işkencesi oy  Hep doyumsuz arzudan daha da beterdir bu  Daha da beterdir bu  Sen odada yürürken gözlerin susuzluğundan  Korkarım hep bozulur diye büyü  Daha da beterdir bu senle yabancılaşmaktan  Başın  Kaçak dışarda ve yüreğin başka bir çağda oluşu  Sözcükler ne ağır Tanrım anlatırken bunları  Arzunun ötesinde erişilmez yerlerde bugün aşkım  Sen şakağımda vuran duvar saatisin  Sen solumazsan eğer ben boğulurum  Duraksar ve tenime konar adımın. Bir büyük sır söyleyeceğim sana Dudağımdaki  Her söz dilenen bir yoksulluktur  Bir yoksulluktur ellerin için bakışında kararan  bir şeydir  Bundandır sana sık sık seni seviyorum demem  Boynuna takacağın bir tümcenin saydam  kristalinden yoksunum  Şu sıradan sözlerimi hor görme Onlar  sade bir sudur ateşte o sevimsiz gürültüleri  yapan. Bir büyük sır söyleceğim sana Beceremem ben  Sana benzer zamandan sözetmeyi  Senden sözetmeyi beceremem ben  İnsanlar vardır hani istasyonlarda  El sallayan tren kalktıktan sonra  Yani ağırlığıyla göz yaşlarının  Kolları yana düşer onlara benzerim ben.  Bir büyük sır söyleyeceğim sana Korkuyorum  senden  Korkuyorum ikindilerde seni pencerelere götüren  şeyden  Korkuyorum davranışlarından söylenmedik  sözcüklerden  Hızlı ve usul geçen zamandan korkuyorum  senden  Bir büyük sır söyleyeceğim sana kapıları ört  Ölmek sevmekten daha kolaydır  Bundandır yaşamanın sancılarına yönelmem  Sevgilim.
Aşkımız iki gözlüklünün öpüşme çabasıydı;  gözlükleri çıkarmak hiç aklımıza gelmedi. . Hiç düşündün mü belki  Belki, eline en yakışan takı benim elim.  Belki de en belli olacak yalan, benim söylediğim...  Belki sen ve belki ben... . Yoksulluk, kirden rengi tanınmayan  bir beyaz tutsaklık...  İnsan kendine iltica edebilir mi? . Ölü olarak ele geçiriliyor en sıcak insan sözleri..  Ve hüznüm bir kamu morgunda işe başladı.
Allah biliyor ya  benim şaşkınlığım sizinkine benzemez  hayrete düşürür beni umursamadığınız şeyler  mesela ırmağa binen balık  güneşi sırtında taşıyan dağ  ve peribacaları, avurtları çökmüş kayalar  ve sarışın semazenler, ayçiçekleri  hayrete düşürür beni.. merakım da sizinkine benzemez  şöyle seslenirim bazen:  yağmurkuşu bana bir şeyler söyle  deli ırmak ne fısıldar denize.. savaşım da benzemez savaşınıza  yalın kalem  dayanırım kelam kapılarına  ya simmurga ya morga, farketmez.. ve korkum, o da sizinkine benzemez  saflar sıklaştıkça korkarım  anlaşılmaktan korkarım, düşlerimden korkarım  üstelik kırmızı ışıkta cam silen çocukları  şoförlerden sakınmak zorundayım.
Bülbül olmuş gülistanı beklerim  Geçti cahil ömrüm gülizâr deyu  Azgındır yaralar kabul etmez em  Ya kime varayım yaram sar deyu. Bir gün bile dost bağına girmedim  El uzatıp gonca gülün dermedim  Dünya güzeline gönül vermedim  Benim sadâkatli yârim var deyu. Emrah devran sürsün bezminde ağyar  Bu gam diyarında ben kılayım zâr  Sen tek başına gez taş yürekli yâr  Ben de böyle dolanayım yâr deyu
Ala gözlerine kurban olduğum  Say edip aleme bildirme beni  Açıp ak gerdanı durma karşımda  Ecelimden evvel öldürme beni. Dilber at kolların dola boynuma  Ölüm endişesi gelmez aynıma  Bir gece misafir eyle koynuna  Sabah oldu deyu kaldırma beni. Karac(a) oglan tutma beni el gibi  Akıttım gözümden yaşı sel gibi  Bahçende açılan gonca gül gibi  Dizip al yanağa soldurma beni
Hayatımı genişleyen halkalar içre yaşarım ben,  nesneler üzre açılan birim birim.  Sonuncuyu, belki, başarmak gelmez elimden;  fakat denemek isterim.. dönerim çevresinde Tanrı'nın, o eski kulenin gece gündüz  dönerim binlerce senedir;  doğanmıyım ben, fırtına mı, bilmem henüz,  yoksa bir büyük şarkı mıyım nedir...
seni de vururlar bir gün ey acı  uçuşup durduğun kanatlarından  sazın, sözün, türkülerin tükenir  ellerin koynunda kalakalırsın. şakaklarına kar yağıyor bilesin ey acı  gül açan yüzlerimizde  göğeriyor rengin senin de. biz seni  tâ eskiden tanırız  hani göğüslerimize taş olur inerdin  avuçlarımızda hira dağıydın  al atların tan yerine ayarlanmış yelelerinde  akdeniz rüzgarlarına karışan sendin. biliyorum  hiçbir tarih yazmayacak ve bir  sır gibi kalacak yakılan kitaplarda  göbek bağı anasından henüz çözülmemiş bebelerimize  mitralyözlerin washingtondan ayarlandığını. seni de yakarlar bir gün ey acı  bir taptuk kul gözlerinden vurursa  parmakların eğri ağaç tutmaz  çığlıkların çağlar aşar duymazsın. ve ben biliyorum  örümceği, mağarayı, güvercini, asâyı. ve ibrahim'in baltasını  biliyorum. nereden başladı bu kesik dans  ve bu dansa karşı afyonlanmış hecin yüzlü  insanlar kim? . kim kimin yanında  kim kimin karşısında. meclis kürsüsünden konuşan bu adam kim. üsküdür kız lisesinde okuyan genç kız  çantasında kimin fotoğrafını taşıyor. kadıköy vapurunda sigara tüttüren delikanlılar  neden gülüyorlar ki. seni de vururlar bir gün ey acı  filistin'de sapan taşlı çocuklar  dalın, kolun, fidelerin budanır  kuru bir kütükle kalakalırsın. öyle bakmayın balkonlarınızdan  fırat nehri ayrılık çıbanına tutuldu,  damarlarımızı yırtıyor  tuna nehri, onulmaz boşnak sızıları  pompalıyor yüreğimize. pilevne türküleri ağıtlara dönüşürken,  çeçenya'da yiğitler  inancın emeğin / ve aşk'ın  kılcal damarlarına ulanıp sustular.... ve ne bağdat'tan  ne şam'dan  ne mekke'den  ne diyarıbekir'den  ne istanbul'dan  ne buhara'dan  bunca telefon direğine rağmen kimse kimseyi  duymuyor. seni de vururlar bir gün ey acı  halepçe'de soldurulmuş gül gibi  bu sevdaya düşsen, sen de yanarsın  suskun, sıcak, uzun yaz geceleri. ve siz  ey analar,  hani siz, gecelerinizi böler, çocuklarınıza ninniler  söylerdiniz. hani siz, fatihler doğururdunuz.... gelin kızların giysileri kirletildi  çocuklar hep yetim kaldı. 'elem yecidke yetimen feava'. ve ben biliyorum  ben biliyorum  istanbul'un  bağdat'ın  diyarıbekir'in  mekke'nin  buhara'nın  birbirine nasıl bağlandığını, nasıl çözüldüğünü; sonra  ey insan  ey insanlık  ayağa kalk. kolları ve bacakları budanmış delikanlıları  boyunları gövdelerinden ayrılmış insanları  gözleri uyur gibi kapanmış, kan pıhtıları içindeki bu  çocukları. gelişmiş laboratuarlarınızda dikkatle inceleyin  ve bir gün  bu dünya  gül bahçesine dönecek. bunu böyle bilin; ve  unutmayın..
Oyle sevdim ki seni  Oylesine sensin ki!  Kuslar gibi civildar  Tattirdigin acilar
Diyorsun ki,  davamıza hayrı yok bu gidişin.  Karanlık gitgide, diyorsun, derinleşiyor.  Güçler azalıyor, diyorsun, gitgide.  Bunca yıl, diyorsun, çalış çabala,  sonunda ilk günden daha güç bir duruma düş. . Oysa işte düşman her zamankinden daha kuvvetli.  Yenilmez gibi de görünür.  Biz de hatalar yaptık, bu inkar edilmez.  Sayımız yavaş yavaş azalmada.  Sloganlarımız orda burda dağınık.  Düşman sözcüklerimizin bir kesimini çarpıttı. . Bugüne dek söylediklerimizden hangisi yanlış şimdi?  Bir kısmı mı, yoksa hepsi mi?  Güveneceğimiz kim var artık?  Arta kalanlar mıyız bizler  yaşayan bir ırmaktan fırlatılmış?  Geride mi kalacağız  kimseyi anlamadan ve hiç anlaşılmadan? . Yoksa şans mı gerek bize? . İşte senin sordukların bunlar.  Ama kimseden bir yanıt bekleme,  yanıtını da kendin ver.
Vahdet kaynağından dolu içenler  Kanmıştır badeye,şarap istemez  Hakikat sırrına candan erenler  Ermiştir mahbuba, mihrab istemez. Bu yolda can yoktur,canan isterler  Gönül kabesinde erkan isterler  Ademe secdeyi her an isterler  Başka bir ibadet,sevap istemez. Ariftir mushaftan dersler okuyan  Tevrat'ı İncil'i ezber okuyan  Cemal-ı muzhafı ezber okuyan  Almıştır fermanı Kur'an istemez. Nesimi'yem,aşkla zar-ı zar olan  Ezel ikrarında ber-karar olan  kiramen katibe yar-ı gar olan  Düşmüştür defteri kitap istemez
(Cemil Çakır hocaya). Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir  her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü  Bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa  bitse bu sessizlik, bu kirli yapışkanlık bitse  ama bir tufan az mı gelir yoksa yine de  yırtılan ve parçalanan birşeyler olmalı mutlaka  hiç durmadan yırtılan ve parçalanan bir şeyler. Oysa ne kadar sakin bu sokaklar ve bu kent  ne kadar dingin görünüyor bana şimdi gökyüzü. Gidenler nerde kaldılar, özledim gülüşlerini  bir kenti güzelleştiren yalnız onlardı sanki  onlardı çocuklara ve aşka ölesiye bağlanan  kadınları güzelleştiren herhalde onlardı  'Tükürsem cinayet sayılır' diyordu birisi  tükürsek cinayet sayılıyor artık  ama nerde kaldılar, özledim gülüşlerini onların. Uzun uzun bakıyorum kıvrılan sokaklara  tek yaprak bile kımıldamıyor nedense  ve tek tek söndürüyor ışıklarını varoşlar  alnımı kırık bir cama yaslıyorum, kanıyor  kanımın pıhtılarında güllerin serinliği  ve fakat bir cellat gibi yetişiyor pusudaki  Dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük. Yaşamak neleri öğretiyor, düşünüyorum  okuduğum bütün kitaplar paramparça  çıkıp dolaşıyorum akşamüstleri bir başıma  bir uçtan bir uca yalnızlıklar oluyor kent  bulvar kahvelerinin önünden geçiyorum  sırnaşık aydınlar, arabesk hüzünler  bir gazete sayfasında sereserpe bir yosma. Sesler gittikçe azalıyor, kuşlar azalıyor  ve ne zaman yolum düşse vurulduğun yere  kızgın bir halka oluyor boynumda o sokak  Hüznü yalnız atlarımız duyuyor artık  biz çoktan unutmuşuz böyle şeyleri  ama içimde bir sırtlanın dalgın duruşu  ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük. İçimde zaptedilmez bir kırma isteği  dizginlerini koparan bir at sanki bu  soluk soluğa kalıyorum her sonbahar  ve sevgilim ne zaman hoşgörülü olsa  bir yolculuk düşüyor aklıma, gidiyorum  bütün gençliğim böylece geçip gitti işte  ama hala bir şeyler var vazgeçemediğim. Hangi duvar yıkılmaz sorular doğruysa  birgün gelirsek hangi kent güzelleşmez  şiirlerim bir dostun vurulduğu yerde yakıldı  geri almıyorum külleri yangınlar çıksın diye  Devriyeler çıkart şimdi, bütün ışıklarını söndür  sorduğum hiçbir soruyu geri almıyorum ey sokak  ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük. Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir  bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa  bitse bu kirli ve yapışkan sessizlik, hiç gitmesem  oysa ne kadar sakin sokaklar, kent ve bütün yeryüzü  ipince bir su gibi sızıyorum gecenin tenha göğüne  sessizce çekip gidiyorum şimdi, sessiz ve kimliksiz  Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün
Goft yeki Hace Senai bimord   Merk-i çünan Hace ne karist hord. ÖYLE KOLAY DEĞİL   Birisi dedi ki:Hoca Senai öldü.Böyle bir erin ölmesi,öyle kolay,öyle mühimsenmeyecek iş değil  Saman çöpü değildi ki uçtu diyelim.Su değil ki soğuktan donsun.  Tarak değil ki bir saç teli kırsın onu.Buğday tanesi değil ki toprak sıkıştırsın,gizlesin onu.  O şu topraktan yaratılan yurtta bir altın definesiydi ki iki cihanı da bir arpaya sayardı.  Topraktan yaratılan bedeni fırlattı,toprağa attı,akıldan ibaret ruhuysa aldı,göklere götürdü.  Yanıltacak söz mü söylüyoruz yoksa? Halkın bilmediği o ikinci canı sevgiliye bağışladı.  Saf şarap tortulanmıştı,safı küpün üstüne çıktı,tortudan arındı.  Azizim,bir Kürt,Maragalı,Reyli,Rum ülkesinden üç kişiyle buluşmuş yolculuğa çıkmıştı.Yolculuğu bitirdiler mi her biri kendi yurduna,kendi ülkesine gitti; atlas kumaşla kara çalı hiç aynı olur mu?  Sus,çünkü padişah,senin adını nokta kazır gibi söz söyleme defterinden kazımıştır.
Biraz Paris. - 1. place pigalle. telefonlarla geldi telaşlı ve ürkek  birdenbire geldi beklemiyordum  hayli dargın sesi kalın ve titrek  umutsuzluğuma geldi oysa yorgundum  üstelik incittim de istemeyerek. akşamdı samanyolu patlamıştı  bütün sacre coeur silme akordeon  mulhouse'lu muydu neydi işte unuttum  ilk yudumda ağlamaya başlamıştı  şakakları ter içinde gece saat on  kibrit aranıyor göğüs geçirerek  bütün sevgilerinde yanılmıştı. bir omzuna almış sanki gökyüzünü  dudakları masmavi alsace lorrain  yüzü cermenlerin en eski hüznü  hölderlin bakıyor sisli gözlerinden  ellerini şöyle okşayacak oldum  duydum nabzının gök gürültüsünü. adı yağmur mu akşamüstü mü  uzak bir panayırda ip atlayan çocuklar  dalgalar vurdukça sarsılan mendirek  gecesi kaydı mı nedense beni arar  dilinde özürler bilerek bilmeyerek  zenciler çaldı mı cazın hali başka  oturduğu yerde içtikçe eksilerek  barın camlarına orospular çiziliyor  özlem büyük korku epeyce şaka. telefonlarla geldi telaşlı ve ürkek  birdenbire geldi beklemiyordum  hanidir içimden bir başkası geçiyor  gözlerim hanidir ondan uzakta  hölderlin'i bırakmıştım artık sevmiyordum
Hangi taşı kaldırsam  Anamla babam  Hangi dala uzansam  Hısım akrabam  Ne güzel bir dünya bu  İyi ki geldim  Süt dolu bir torbayla  Şöylece çıkageldim  Kime elimi verdimse  Döndürüp yüzümü baktımsa  Kısmet kapıyı çaldı  Kör pınara su geldi  Ben şakıyıp durdukça öyle  Gülün kokusu geldi  Bebesi olmayana  Bunalıp da kalmışa  Acılarla yüklü  Dargın yüreklere  Yetiştim geldim  İyi ki geldim
Çıktım seyreyledim Niğde'yi Bor'u  Acep gezsem mavi donlum var m'ola  Güzeller durağı Tokat, Engürü  Acep gezsem mavi donlum var m'ola. Hey geri de deli gönül hey geri  Adana, İlbeyli, Göksun, Tekir'i  Otuz iki sancak, Diyarbekir'i  Acep gezsem mavi donlum var m'ola. Heşiri de deli gönül heşiri  Deryada dönüyor kıral yesiri  Halep, Trablus, koca Mısır'ı  Acep gezsem mavi donlum var m'ola. Yeşil ördek yayılıyor çimende  Mehdi günü doğar ahir zamanda  Kürt'te, Hindistan'da, Çin'de, Yemen'de  Acep gezsem mavi donlum var m'ola. Yeşil ördek sulanıyor gölekte  Altın küpe şavk veriyor kulakta  Cennet-i alada, huri, melekte  Acep gezsem mavi donlum var m'ola. Mecliste içerler demi kanyadan  Guzel seven murad alır dünyadan  Kayseri'den, Karaman'dan, Konya'dan  Acep gezsem mavi donlum var m'ola. Hacı Bektaş Veli şeyhlerin piri  Konya'da yoklayın Molla Hünkar'ı  İçel'den, Antep'den, Gürün'den beri  Acep gezsem mavi donlum var m'ola. Mardin'den de Karac'oğlan Mardin'den  Çeken bilir ayrılığın derdinden  Koçhisar'dan, Hasan Dağın ardından  Acep gezsem mavi donlum var m'ola
ADIM YALNIZLIK BENİM. Önce seni   Sonra kendimi   Bugün de kimliğimi kaybettim   Hükümsüzdür   Bulanlar   Boşuna yorulup getirmesin yazık   Çünkü   Ahmet'i türkülere   Selçuk'u şarkılara   İlkan'ı şiirlere gömdüm artık   Bundan böyle   'Adım yalnızlık benim   Soyadımsa ayrılık'
Sen Deniz Gök,  Bir an dursanız uykuda  Büyür bir yosun geceye karşı.. Tedirgin olur ölüler  Bir an yaslansanız karanlığa,  Sen Deniz Gök.  ---------------------  Dalarım engine  Ki yaşadığım  Anladığımdr.. Roma'yla Kartaca'nın arasında  Yüzer, sevgi sevgi  İstanbul.. Böler bir kuş düsüncemi ikiye  Maviden  Yarıda kalır içki.  ---------------------  Dersin ki  Ellerimize değecek  Yıldızlar  Büyüyecek büyüyecek de.. Dersin ki  Bir aydınlığı var  Sevgililer için,  Karanlık sessiz de.. Dersin ki  Uyuyamıyorum  Yalnızız  Gece, mavi de.  ---------------------  Sessizdi yeryüzü  Yeryüzünde bircik Akdeniz vardı  Akdenizde  Yalnız ikimiz.. Beni seviyor musun dedim,  Yumdu gözlerini uzaklığa,  Tam sorulacak an, diye gülümsedi,  Tam sorulacak yer.  ---------------------  Bir kocaman yeşil bir kocaman boz  Yellerde  Çarpar birbirine çarpar enginlere dek.. Dalgaların ucunda yıldızların ucu  Her köpük bir fırtına  Her köpük bir evren.. Su deniz su gök gizlenebilir  Seni sevdiğim  Gizlenemez.  ---------------------  Havaya da yalıma da ağaca da benzer ama  En çok suya benzer  Sevgimiz.. Morluğun acısı var sonu yok  Karışır yaşamımıza  Kendiliğinden.. Herkes ölünce toprak olurmuş  Hayır hayır  Bizim su olacağımız besbelli.  ---------------------  Akdeniz enginlerde kararmaktadır  Ama  Ben  Öyle maviyim ki.. Akdeniz bir gitmişlikle eski, uzak,  Ama  Ben  Sahibi gibiyim yıldızların.. Akdeniz seni bir daha yaratamaz  Ama  Ben  Seni bir daha sevebilirim.  ---------------------  Deli gibi bir gürültu, ansızın,  Yırtılırcasına yarılır sessizlik,  Düşünür Akdeniz.. İşte uçaklar geçer havalarından  Kalır mavilik üstünde apak izleri,  Akdeniz anlar ve sever.  ---------------------  Denizdir,  Her aksam üstü  Bütün düşüncelerde  Gelip gider.. Senin le  Acısı  Uzunluğu  Aksi.. Ve gece yarısıdır bu masmavi şey,  Senin  Uzaklarda  Unuttuğun sessizlik.  ---------------------  Duymuştun  Bu türküyü  Çok eskiden de.. Bu türküyle anılarsın yelden  Yeşilden  Kadırgaların dibindeki sessiz yosunları.. Bu Akdeniz dalgalarında bu türküde sen  Varsın ışıl ışıl  Ve yoksun biraz.  ---------------------  İyice düşün bu bütün yaşamamızdır.
Kim esir değildir  Kendi içerisinde?  Akşamlar hey akşamlar!. Doğmasaydım eğer  O küçük şehirde  Kim böyle boş gezer,  Yüzer gibi olur,  Bir koca nehirde?. Yorgunluk hey yorgunluk!  İnatçı yorgunluk!  Dalgın bir yüz kadar  Tozlu ayakkabılar.  Yorgunluk hey yorgunluk!. (1944)
Kevser ırmağında saki olan yâr  Bir bardak dem ikram etmez mi ola  Sıratın yolunu iyi bilen yâr  Benim de elimden tutmaz mı ola. Aman medet, duy sesimi dardayım  Sorma hallerimi, gayet zordayım  Cehennemden daha beter kordayım  Yanarım, yandığım yetmez mi ola. Her yanımı harlı ateş çevirdi  Vücut sarayımı yaktı kavurdu  Yaptım mamur ettim, geri çevirdi  Viranemde, güller bitmez mi ola. Zindanda kalsam da gam yemem gene  Sefil Selimî'yle dursan yan yana  Olmak istiyorum, dostla can cana  Muradımca bülbül ötmez mi ola
İstemem artık ışık rayiha renk alemini  koklamam yosma karanfille beyaz yasemeni  Beni bir lahza müsait bulamaz idlale  Ne beyaz bakire zambak ne ateşten lale
Doruk beyaz, dere mavi;  Etekler, yeşil çuhadan..  Dağlar, koskoca dünyayı  İkiye böler ortadan...  Ki nesi kalır dünyanın  Dağları çeksen aradan? . Kartal, süzülür yuvadan;  Yuvası vardır kayadan.  Dağlarda kartopu diye  Birbirine ay atan  Kızlar... ki dudakları al...  Alları, değil boyadan.. Dağ uykulariyle mahmur  Yüzlerini, gün doğmadan,  Seyrederler, ya suyun ya  Ayın tuttuğu aynadan.. Yaratırken şu dünyayı  Yeri, göğüyle yaradan,  Dağı sahiden yaratmış,  Geri kalanı şakadan!  Kurtlarına helâl olsun  Ne alırlarsa ovadan!
Ben senin krallığın ülkene yetiştim  Kaldım gölge tanımayan güzelliğinle.  Her sabah büyüten denizimizi böyle  Gülüşlerindi o ülkede bilmez miyim.  Sen o çıktığım sularsın,zencim benim.  Denize bakan evler gibiydim seninle.  Dur, geliyorum ellerin ne güzel öyle.  Beni şey et gülüşlerini bekleyeyim.. Sen gittiğim o ülkesin varılmıyorsun  Vurmuş sonrasız nasıl en güzel sulara  Güzelliğin balıkları gibi İstanbulun.. Şimdi her yerde ne güzeldiniz o kalmış  Yankımış denizlere öbür kadınlara  Dünyada sizinle İstanbul olmak varmış..
ne olur kim olduğunu bilsem pia'nın  ellerini bir tutsam ölsem  böyle uzak uzak seslenmese  ben bir şehre geldiğim vakit  o başka bir şehre gitmese  otelleri bomboş bulmasam  içlenip buzlu bir kadeh gibi  buğulanıp buğulanıp durmasam  ne olur sabaha karşı rıhtımda  çocuklar pia'yı görseler  bana haber salsalar bilsem  içimi büsbütün yıldız basar  bir hançer gibi çıkıp giderdim . ben bir şehre geldiğim vakit  o başka bir şehre gitmese  singapur yolunda demeseler  bana bunu yapmasalar yorgunum  üstelik parasızım pasaportsuzum  ne olur sabaha karşı rıhtımda  seslendiğini duysam pia'nın  sırtında yoksul bir yağmurluk  çocuk gözleri büyük büyük  üşümüş ürpermiş soluk  ellerini tutabilsem pia'nın  ölsem eksiksiz ölürdüm.
Yalnızlık... caddede, sokakta, evde  Ben beni özlerim; gurbet bu derim.  Mezarlıkta güler yaşlı bir dede  Yaşarır gözlerim; gaflet bu derim.. Sevgi gürül gürül içime akar  Gönlüm dalgalanır ayağa kalkar  Özüm dost kucaklar, gözüm dost bakar  Bağlarım, çözerim; rahmet bu derim.. Kendi yavrusunu yemez kurt soyu  Gül açtı sayarım düğünü, toyu  Derde denk olursa sabırın boyu  Göğsüme dizerim; servet bu derim.. Zulüm tez doyurur, adalet aç kor  Yazık! . Arkasında intikam, öç kor  Toprak beş-on kemik, bir tutam saç kor  Düşünür gezerim; ibret bu derim.. Susayan toprağı gökler emzirir  Acıkan ağacı kökler emzirir  Dost ilhamlar beni, yoklar emzirir  Oturur yazarım; nimet bu derim.. (Beşinci Mevsim)
Sevmek gibi geliyordu her şey,  sevmek gibi gidiyordu kadın  adının anlattığı,canın teni yakmasıydı,  bir bulut evet ama aslolan  bulutun suyu yağmasaydı.... 'bir insanı sevmekle başlıyordu her şey'  ve boşanmak için  en az iki şahit gerekiyordu
-Halide Edib'e, sanatta ve fikirde ulvi varlığına derin hürmetle.. Bazen kader, gelen bora halinde zorludur ;  Dağlar nasıl bakarsa siyah ufka öyle bak.  Bazan da cevreden nice bir adem oğludur,  Görmek değil düşünmeğe bigane kal! Bırak!. Dindar adam tevekkülü, rikkatle, herkese  İsa'yı çarmıhında, uzaktan, hatırlatır.  Bir arslan esniyor gibi engin vakar ise  Rind'in belaya karşı kayıtsızlığındandır
Şüphemin dalgaları her dini boğdu, aştı,  Gönlümün yolları gittikçe karanlıklaştı.. Bir teselli veremez bilgi denen şu kötürüm,  Hele imân ise, o köhne yular, mahz-ı cürüm.. Sû-i kasd eylemiyen aklına iyman edemez,  Takılıp bir masalın ardına mantık gidemez.. İşte su nâmütenahi denilen varlıklar,  Sevdiğim fâhişenin bir piçi dersem ne çıkar? . Kâinatı doğuran kahbe bilir iç yüzünü,  Önü zulmet, sonu zulmet, nideyim gündüzünü? . Sen takıl da peşine bir sürü ehl-i tarabın,  Korkmadan gir kanına hikmetin, aşkın şarabın!
en bağlayıcı emek  kutsanmış bir bayrak altında  iki yakanı bir araya getirmeye  çalışmaktır.  başkalarıyla  niyet benzerliği  aptalı  kaşiften ayırır.. bunu herhangi bir  bilardo salonunda,  hipodromda,  barda, üniversitede  ya da kodeste öğrenebilirsin.. insanklar yağmurdan kaçar  ama su dolu küvetlerde  otururlar.. milyonlarca insanın  hidrojen bombasından korkması  epey kasvetli  ancak  zaten yaşamıyorlar ki.. yine de para kazanmaya  kadın kapmaya  mantıklı davranmaya çalışmayı  bırakmıyorlar.. ve sonunda Büyük Barmen  olanca beyazlığı ve saflığı  gücü kuvveti ve gizemiyle öne eğilip  yeterince içtin, der,  tam da keyif almaya başladığında.
başarısızlıklar. birbiri ardına.  bir ördekgöleti dolusu  başarısızlık. sağ kolum  ta omuzbaşıma kadar  ağrımakta. aynen hipodromdaki gibi.  bara yanaşırsın  gözlerin korkudan  yuvalarından fırlamış  ve dikip bitirirsin:  bar bacaklar kıçlar  duvarlar tavan  program  atpisliği. yaşanacak yalnızca 35 saniyen  kaldığını bilirsin  ve bütün kırmızı ağızlar  öpmek ister seni,  bütün elbiseler yukarı sıyrılıp  bacak göstermek ister sana,  borular  ve senfoniler misali  savaş misali  savaş  savaş misali. sonra barmen uzanır  ve der ki  duyduğuma göre  bir sonraki yarışta  6'yı sokacaklarmış.. sen de  canın cehenneme dersin,  anneannenin evindeki  artık orda bulunmayan  beyaz bir bulaşık bezine döner suratı.. sonra  o da bir şey söyler.. işte kolumu  böyle  incittim.
karanlık basmadan ovalarıma  kainatın duru illetsiz aydınlıkları  katılaşırken çocuk ruhlarında  karanlık basmadan kararmadan taşıtlar . et kemik taşıtı tam da  mayalanmış yüreğimin hamuru  ve ne yakıp kavuran  yaklaştırmayan kalıplara  hiçbir daraban olmadan  ziynetli topraklara da  yanardağ akıntısı yer cazibesine mermut akan lav  katiyeti heybetiyle  akıp  dağ'la terbiyeli bir insan eli olan elinle şekillenmeye hazırken  NEREDE BULABİLSEM SENİ  yetişip dizüstü düşebilsem eteklerine . karanlık basmadan  dünyayı kapatan karanlık  elimizde kılınç  ben ince işler ustası musa  kardeşim ya ki heybem  değişince kubbeli evim  girdabım -  tövbem  kapımın önünde akan ırmak  en zengin denizcisi incilerin -  uzak şarklara yollanan elçilerin . kelimeler  okyanusla yarenliğe dalıp  çoluk çocuğu unutacak kadar bol ve bereketli  binlerce yılçün kurulmuş  bir zemberek içimizde  ağzımıza boşalttı onca sözden  birinin heybeti ve lezzetinden  damağımız çatlamakta . ya ani karanlık  'inanana rahmet  inaçsıza esef' olan . (hiçistanda  bir rüzgar belirmiş  kulağımıza gelir  bir ey muhalif rüzgar ki oyropeiş örneği  hafifçe terli bedenin krondeli  göz dikmiş duyduk ki  meni yataklarına bile). /japonya büyür büyür bir gün  toprağını denize yayarak  peygamber sözüne ordan hizmet olur/ . kucak açanlar kadar geniş istekli  göçüp gelenler kadar hafif  az'la doyan yük olmadan . ve başlar  kimin yüreği daha yüce yarışı . musa kardeşim ağlamaktan mı  okumaktan mı az uyumaktan mı  kan gölü gözlerin . her an karanlığını giyinecek gibisin  ne kadar uzun sürüyor  ta içinden gözlerine gelmesi dikkatin . karnın ne kadar küçük ve içerde  ince belin  fazla kabarık değil kemiklerinden etlerin  biliyorum ancak sen  bu kadar yetindikçe ve ekmeği  böyle mübarek tuttukça  doyar karnı çinin hindistanın amerikanın  sen olabilirsin çaresi . su içinde  susuzluk hissinden ölen kimselerin . musa kardeşim haya'dan mı  boyuna posuna güzelliğine rağmen  hafifçe kıvrık omuzların  hafifçe eğik başın  hele terazi tutuşun  zarif  sapasağlam  ve artık  en insansız çölde  tek başına kalsa bile  eğilmezken adalen bile  yine de  bir nebzesini tutsa yüreğindeki tartarkenki dikkatin  ikiye yarılır bir su aygırı . ve çocuklar tuz yalarken çocuk avuçlarından  NEREDE BULABİLSEM SENİ  baba bıçağını ağır ağır çekerken  YETİŞİP  ana dalgın ve su dibinde yürür gibi  DİZÜSTÜ DÜŞSEM ETEKLERİNE . ana dalgın ve su dibinde yürür gibi  üzüm tiyekleri ceylan dolu etekleri . 1 . çocuklar  kurtulamazlar yanaklarına konan yaradan  olmadık anda bırakılırlar  sonra  nice sonra  hatta bazen karanlıklarına uzanırken kadar sonra  üzerinde gözyaşı izleri  senelerin izleri ile yol yol kalmış yanakları  mahzun yayılır  ancak görünür güzel dişleri . ve 'kuşlar da kaderle uçar'
Korkuyorum yitirmekten  o eşsiz;  yontu gözlerini senin  ve gece;  yüzüme koyan ezgiyi,  kimsesiz gülünü ah soluğunun,öylece.. Yanarım bu kıyıda dalsız nesiz  bir kütük olmama; yanarım nice  çiçeksiz olmama,kilsiz,meyvesiz;  keder kurdu beslenmeye gelince.. Sen eğer bir gizli gömüysen bende;  çarmıhsan,kederimsen ıpıslak,  bir köpeksem eğer senin ülkende;  kazancımı benden almamaya bak,  süsle ırmağınn suyunu sen de  bu deliren güzümde yaprak yaprak.
(mektup yerine). Sigara dumanlari kemiriyor havayi  Oda:  Krucyonik`in cehenneminden bir bolum sanki.  Ve hatirla:  Su pencerenin ardinda  azgin bir arzuyla  ellerini oksamistim ilk defa.  Bugun birlikteyiz iste.  Iste sen:  Zirhli yurek.  Ve yarina kalmaz  kovarsin yanindan  hakaretler yagdirirsin bana.. Ve evin holunde uzun bir zaman  bir kol  gizli bir urperisle kivranarak  ceketi arayacak.. Savurup kendimi sokaga  gidecegim.  Vahsi  ve agzima ne gelirse sayiklayarak  umutsuzluk tarafindan kiymalanmis bir  halde gidecegim.. Hayir sevgilim hayir  oyle degil  yalan hepsi yalan biricigim,  gel bana veda et haydi.  Bil ki  nerede olursan ol  nereye gidersen git  bir demir yigini kadar  agir ceker  senin icin askim.  Ve birak da haykirayim son defa  aci haykirisiyla gururu kirilmisligin.  Takati tukenen okuzler  gidip kendinilerini  soguk suyun icine atarmis.  Ama benim icin  askindan gayri bir okyanus  yok  ve bosunadir aglayip haykirmam biliyorum  bosunadir ummak tukenmemeyi.  Dinlenmek isterse yorgun fil  kizgin kumlara uzanirmis krallar gibi  Ama benim icin  askindan gayri  hic bir gunes  yok ki.  Ve bilmiyorum bile nerdesin simdi  bilmiyorum kiminlesin.  Sair olmus olsaydi  bunca azap cektirdigin su kisi  coktan satip gitmisti sevgilisini  servet ve san karsiliginda.  Sevinc vermiyor oysa bana  hic bir can sesi  senin o mubarek ismini  tekrarlayan can gibi.  Ne bosluga firlatirim kendimi  ne zehir icerim  ne de tabanca namlusu  dayarim sakagima..  ve bir bicagin gucu yetmez  bakislarin bir yana  kesmege beni.. Yarina kalmaz unutursun  basina koydugum taci  ve askinla besleyip  yaktigim  o cicek acmis ruhu da.  Ve hareketli gunlerden bir karnaval ruzgari  dort bir yana dagitir kitaplarimin sayfalarini..  Soyle:  Kelimelerimin  kurumus yapraklari  yolunu kesip de durdurabilir mi?  seni?  Hic degilse birak  son sevgimden dokudugum haliyi sereyim  ayaklarinin altinda  yitip giden topraga...
Sevgisinin kepaze edilmesine,  Kanunların bu kadar çabuk yürümesine,  Kötülere kul olmasına iyi insanın  Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken?  Kim ister bütün bunlara katlanmak  Ağır bir hayatın altında inleyip terlemek,  Ölümden sonraki bir şeyden korkmasa,  O kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya  Ürkütmese yüreğini?  Bilmediğimiz belâlara atılmaktansa  Çektiklerine razı etmese insanı?  Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi:  Düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor  Yürekten gelenin doğal rengini.  Ve nice büyük, yiğitçe atılışlar  Yollarını değiştirip bu yüzden,  Bir iş, bir eylem olma gücünü yitiriyorlar.  Ama sus, bak güzel Ophelia geliyor.  Peri kızı dualarında unutma beni,  Ve bütün günahlarımı
rüzgâr etekli geçin çocuklar gözlerimden  geçin kısa pantolon boy boy oyun oyun  şakacıktan oyuncuktan olsun razıyım dünden  ba-ba deyin çığlık çığlığa önümde durun . pamuk ellerinizle boynuma tırmanın dizlerimden  karıştırın ceplerimi yüzünüzü sakalıma sürün  ağlamıyorum kokunuz kaçtı da gözlerime o yüzden  öpeyim gıdığınızı hadi katıla katıla gülün . ulaş barış evrim özlem gökçe devrim  güzelim adlarınız şimdiden tutmuş umutları  yapraklarca balıklarca kuşlara geçin tuzakları  aferin çocuklar size aferin bin aferin . kat kat katlanıyorsam acılara gıkım çıkmıyorsa  gövdemi serin bir dal gibi şafaklara salmışsam  ipten alıp zehir-zıkkım müebbetlere yatırmışsam  şair olmuşsam ekmekten ve aşktan yana  bir adım daha erkene almışsam yani ömrümü  bulutsuz yürüyün diyedir altında göğün  hadi öpün birbirinizi öpün bir daha öpün  ve alın artık ellerimden sizde büyüsün gülüm
Madem dilber meylin yoğudu bende  Ezelinden ikrar vermeyeydin  Muhabbettir güzelliğin nişanı  Uğrun uğrun bakıp gülmeyeyidin . Siyah saçlarını eylersin perde  Beni sen uğrattın bin türlü derde  Ben kendi halımda gezdiğim yerde  Çağırıp yağdigar vermeyeyidin . Karacaoğlan der ki ey mahı mestim  Kaşla göz edersin benimi kestin  Severler güzeli darılma dostum  Darıldıysan güzel olmayayıdın
Kedimin her gece böbrekle dolardı sepeti  Yok idi Ni'metinin râhatının hiç adedi  Çeşmi şehlâ nigehi fârik iken nik ü bedi  Sardı etrafını bin dürlü adular  Kedimi gaflet ile fare-i idbâr yedi  Buna yandı yüreğim âh kedi vâh kedi. Keyfi gelse bıyığın oynatarak mırlar iken  Kızdırırsan yüzüne atlayarak hırlar iken  Kuyruğu geçse ele dırlanarak hırlar iken  Sofrada her kedinin def'ini hazırlar iken  Kedimi gaflet ile fare-i idbâr yedi  Buna yandı yüreğim âh kedi vâh kedi. Keseyi kapsa dökerdi yere hep pâreleri  Ciğere işler idi tırnağının yâreleri  Koşturur oynar idi kukla gibi fareleri  Deliğe sokmaz idi bir gün o âvâreleri  Kedimi gaflet ile fare-i idbâr yedi  Buna yandı yüreğim âh kedi vâh kedi. Ürperir tüyleri bir kerre deyince mırnav  Korkudan başlar idi lerzişe bakkal ile manav  Saldırırdı âdeme bulmaz ise başka bir av  Yüzünü görse köpekler diyemezken hav hav  Kedimi gaflet ile fare-i idbâr yedi  Buna yandı yüreğim âh kedi vâh kedi. Sokulunca yatağa kovmak ile gitmez idi  Okşamakla tokadı tekmeyi farketmez idi  Yiyecek görse gözü mırlaması bitmez idi  Kedimi gaflet ile fare-i idbâr yedi  Buna yandı yüreğim âh kedi vâh kedi
bu gece de gelmediler anne  ağustosböceklerini duyuyor musun
duvar duvar duvar  sana ne desem ki ah  incitmeden gözlerini mahkûmun  her taşını kırmalı bir bir  gerisi laf-ü güzaf
Kardeşim Midhat Cemâl’e . Yıkıldın, gittin amma ey mülevves devr-i istibdâd,  Bıraktın milletin kalbinde çıkmaz bir mülevves yâd!  Diyor ecdâdımız makberlerinden: «Ey sefîl ahfâd,  Niçin binlerce ma’sûm öldürürken her gelen cellâd,  Hurûş etmezdi, mezbûhâne olsun, kimseden feryâd? . Otuz milyon ahâlî, üç şakînin böyle mahkûmu  Olup çeksin hükûmet nâmına bir bâr-ı meş’ûmu!  Utanmaz mıydınız bir, saysalar zâlimle mazlûmu?  Siz, ey insanlık isti’dâdının dünyâda mahrûmu,  Semâlardan da yüksek tuttunuz bir zıll-i mevhûmu! » . O birkaç hayme halkından cihangîrâne bir devlet  Çıkarmış, bir zaman dünyâyı lerzân eylemiş millet;  Zaman gelsin de görsün böyle dünyâlar kadar zillet,  Otuz üç yıl devâm etsin, başından gitmesin nekbet...  Bu bir ibrettir amma olmayaydık böyle biz ibret! . Semâ-peymâ iken râyâtımız tuttun zelîl ettin;  Mefâhir bekleyen âbâdan evlâdı hacîl ettin;  Ne ’âlî kavm idik; hayfâ ki sen geldin sefîl ettin;  Bütün ümmîd-i istikbâli artık müstahîl ettin;  Rezîl olduk... Sen ey kâbûs-i hûnî, sen rezîl ettin! . Hamiyyet gamz eden bir pâk alın her kimde gördünse,  «Bu bir cânî! » dedin sürdün, ya mahkûm eyledin hapse.  Müvekkel eyleyip câsûsu her vicdâna, her hisse,  Düşürdün milletin en kahraman evlâdını ye’se...  Ne mel’unsun ki rahmetler okuttun rûh-i İblîs’e! . Değil kâbusun artık, devr-i devlet intibâhındır.  Gel ey nâzende hürriyyet ki canlar ferş-i râhındır.  Emindir mevki’in: En pâk vicdanlar penâhındır.  Serâpâ mülk-i Osmânî müeyyed taht-gâhındır.  Serîr-ârâ-yı ikbâl ol ki: Bir millet sipâhındır. . * * * . — Bir gün evvel — . Bizim mahalleye poyraz kışın da uğrayamaz;  Erir erir akarız semtimizde geldi mi yaz!  Bahârı görmeyiz amma lâtîf olur derler...  Çiçeklenirmiş ağaçlar,yeşillenirmiş yer.  Demek, şu arsada ot bitse nev-bahâr olacak...  Ne var gidip Yakacık’larda dem-güzâr olacak?  Füsûlü dörde çıkarmaz bizim sokaklarımız;  Kurak, çamur, iki mevsim tanır ayaklarımız!  Müneccimin, bereket versin, eski takvîmi  Haber verir bize, mevsim şehirde gelmiş mi? . Sıcak, ziyâde sıcak bir geceydi; baktım ki:  Oturmak evde ölümden beter, dedim: Belki,  Çıkar dışarda gezersem biraz nefeslenirim;  Epey de yorgunum amma gelince dinlenirim.  Bizim müsâmere meydânı Yayla tümseğidir;  Uzak çekerse de poyraz tutar, yazın iyidir.  Giyip ayağmı çıkarken sopam yetişti hele...  Emîn olup gidemem, çünkü, vermesek el ele.  Odur cihanda benim, varsa yoksa, mu’temedim;  Vakùr, hâtırı mer’î, vefâlı, çok denedim.  Bizim sokakları tahmîn için deyin ki: Kuyu!  Doğar şehirde güneş, yükselir minâre boyu,  İdâre kandili karşımda göz kıpar hâlâ;  Gurûb ikindiyi bulmaz, leyâl hep yeldâ!  Nasılsa bedrin o akşam nigâh-ı sîmîni,  Tarassud etmek için sanki evlerin içini;  Dikildi safha-i mînâda semt-i re’simize.  Tavansız evlere, yâ Rab, ne hoş bir âvîze!  Dur ey sirâc-ı ezel, gitme olduğun yerden:  Biraz şu sahne-i deycûru okşasın şu’len.  Şu’â-i muhriki altında, gündüzün, şemsin  Yanan alınlar için bir hayât olur lemsin...  Açıktı pencereler; sağlı sollu her evden  Gelirdi türlü sadâlar, acıklı, ba’zen şen. . — Bak anne, aydede bak bak!  — Aman da mâşallah  Değirmi tabla kadar var...  — Susundu Ayşe, günâh.  — İlâhi teyze tuhafsın, neden günâh olacak?  — Günâh dedim ya, bırak şimdi...  — Haydi sen de bunak!  — Bunak, munak deme billâhi çarparım elimi...  Aşifteler sizi... Âhir zaman tevekkeli mi! . Evin birinde nevâ-sâz bir güzel ûdî;  Birinde cezbe-fezâ bir sadâ-yı dâvûdî,  Tilâvet etmede Kur’an; gelip geçenlerse  Ayakta irkiliyor incizâb edip o sese.  Duyulmasın mı biraz sonra başka bir acı ses?  Aceb ne var? diyerek koştu önceden herkes;  Fakat gidenlere baktım ki kaldırıp tabanı,  Bucak bucak kaçıyor: Kaç bilir misin amanı!  Kısıldı karşıki evlerde mumların hepsi,  Kısıldı sanki bütün bir mahallenin nefesi!  Kesildi nağme-i Kur’an, kesildi nağme-i sâz;  Zaman zaman duyulan sâde bir rakîk âvâz.  Niçin kaçıştı ahâli, ne var ki yâ Rabbi?  Yavaş yavaş sokulur anlarım nedir sebebi.  Ne manzaraydı İlâhî o gördüğüm sahne!  Beş on herif yapışıp bir fakîrin ellerine,  Sürüklüyor; öteden bir kadın diyor:  — Bırakın!  Kocam ne yaptı? Nedir cürmü bî-günâh adamın?  Zavallının büyük evlâdı öldü askerde;  İkinci oğlu da sürgün Yemen’de bir yerde.  Acıklı, göğsü sakat koyverin, didiklemeyin;  Günâhtır etmeyin oğlum, ayıptır eylemeyin.  Efendi kim, o ne bilsin? Bilirse hem ne çıkar?  Kilercisiyle uzaktan biraz hısımlığı var.  Geçende komşuyu görmüş, demiş selâm söyle.  Demek alınmayacak Tanrı’nın selâmı bile!  Köpek sürür gibi insan sürüklenir mi ayol?  — Kadın, çekil döverim ha! Sokulma, haydi defol!  — Herif bırak, diyorum... Durdu işte bak nefesi.  — Ne dırlanıp duruyor? Susturun canım şu pisi!  Demez miyim size ben her zaman ki «dağdağasız»  Yapın? Eşek gibi siz hiç lâf anlamaz mısınız?  — Kadın, paşam, ne yaparsın? . Paşam mı? Nerde paşa?  Şu korkuluk gibi dimdik duran herif mi? Paşa!  Tasavvur et: İki arşın kazık kadar bir boy;  Getir de üstüne kalpaklı bir kemik kafa koy.  Ocak süpürgesi şeklinde bir sakal yaparak,  «Senin bu işte yüzün, al! » deyip o yüzsüze tak.  Ocak süpürgesi, lâkin süpürmüyor, yıkıyor;  Nedense bittiği yerden cenâzeler çıkıyor!  Budak delikleri tarzında aç da çifte oyuk,  Büyükçe bakla kadar alnının az altına sok.  Bilir misin çalı altında gizli inler olur:  Yılan sabah çıkar, akşam usulcacık sokulur;  Bıyık o kırda yetişmiş diken yemişli çalı;  Ağız da in gibi aslâ görünmüyor, kapalı.  Bu şekl-i mûhişi mümkünse bir düşün şöyle,  Paşam dedikleri u’cûbe işte aynıyle!  Belinde seyf-i «sadâkat», elinde bir kamçı,  Ferik nişanları altında gördüğüm umacı,  Ziyâ-yı bedr-i münîrin içinde, yâ Rabbi,  Dururdu sîne-i îmâna girmiş ukde gibi!  Semâ, zemin bütün envâr iken o pis gölge,  Cebîn-i pâkine leylin ne pâyidâr leke! . — Kuzum, nasıl paşasın, görmüyor musun? Kocamı  Sürükleyip duruyorlar...  — Defol kadın, adamı  Vurunca öldürürüm ha! Benim şakam yoktur.  — Çekil hanım, paşa lâf dinlemez; vurur mu, vurur.  Bilir misin onu! Şevket-meâb Efendimiz’in  Birinci bendesidir...  — Hay yetişmesin pampin!  — «Sürün! » demiş, ona Şevketli’nin irâdesi var.  — Sürüm sürüm sürünün tez zamanda alçaklar!  Ya sen, zebâni kıyâfetli, gulyabâni paşa,  İlâhi yumru başın bir geleydi sivri taşa!  Yılan bakışlı şebek, bir bakın şunun gözüne!  Kazık boyundan utan... Tû! Herif senin yüzüne!  Sakın mahallede erkek bırakmayın, götürün.  Sayıyla vermediler, öyle, posta posta sürün!  Bakın şu hayduda; durmuş yıkın diyor evimi!  Torunlarım ya herif, aç kalıp dilensin mi?  Mahallemizde de çıt yok, ne oldu komşulara?  Susup da kurtulacak sanki hepsi aklısıra.  Ayol, yarın da sizin hânümânınız sönecek...  Ne var sıçan gibi evlerde şimdiden sinecek?  Yazık sizin gibi erkeklerin kıyâfetine...  — Yetişti yaygaran artık... Çekil kadın evine!  Atın şu kaltağı gitsin, tıkın hemen içeri.  — Paşam, bayıldı kadın.  — Anlamam o hîleleri.  Demek ki bekleyelim gelsin âlemin keyfi...  Saat üç oldu, geciktik, omuzlayın herifi. . Refîk-i ömrü giderken cenâze hâlinde,  Serildi, kaldı kadın âşiyân-ı lâlinde.  Benim de bitti nihâyet tahammülüm, tâbım;  Boşandı seyl-i dümû’um, boşandı a’sâbım.  Utandım ağlayarak, ağladım utanmayarak!  Diyordu sanki o bîçâre karşıdan:  — Alçak,  Demin gerekti hamiyyet! Hem ağlamak ne demek?  Figân ederse kadın, susturur koşup erkek. . Eve döndüm, bütün o fâcialar  Geldi karşımda durdu subha kadar.  Döndü dîdemde bin hayâl-i elîm!  Öttü beynimde bin figân-ı yetîm.  Ağlasın inlesin de bir mazlûm,  Olayım seyre sâde ben mahkûm!  Yalınız ben miyim fakat câni?  Kim çıkıp «Yapmayın! » demişti, hani?  Sustu herkes duyunca feryâdı,  Kimsecikler yerinden oynamadı.  Sesi hattâ kısıldı Kur’ân’ın,  Sustu gûyâ sadâsı Mevlâ’nın!  Sus! O susmaz: Nidâ-yı tehdîdi,  Dinle bak nerden in’ikâs etti:  Arnavutluk’ta gürleyen toplar  Geliyor işte Pâyitaht’a kadar!
Bakımlı parkların görgülü ağaçları  eli yüzü düzgün kibar dalları  Sarı yaprakları günışığını sarınmış bırakmamış  Banklardan her birinde gündüzden kalma bir koku  Bir kedi miyavlar yalnızlık hakkında  elinde bir belgeyle geçer  Yakın denizde bir derinlik kokusu  ve kımıldayan bir ölüm duygusu  Ve deniz  Onun sularda olmayan bir sesle  mendireğin iri kayalarına yalvarışı  Işıklarını takınmış zillerini kapamış son ada vapuru  Haydi ay da sulara kaysın denize yaysın gümüş dantelasını. Bir şair olarak geç karşılarına  Bir de sevgili yavrula kalbinin minicik seslerinden  Yavaş yavaş boğulan  Hafif bir de sarhoşluk özlemiyle kendini  Parktan anladığın dostluğa ver. Bir miktar da elbette ağlamak istersin  Saçın kararmış yakından neşeli insanlar geçmiştir  Haydi toprağa çök de ağla  Ve bre  Başının üstüne uykular çağıran adam. Kendi yamanevinden habersiz dam özleyen adam  Bu şehrin gecesinde bulduğun safiyet şeytandan  Deniz ve vapurlar ay ve ağaçlar ne de kedi  Ne de elin ayakların duydukların gerçek yerlerinden değil  Şimdi geç bunları geç parkları geç  Hepimizin yırtılır gibi olan ağzına bak. Yazdıkların şiir değilse kalsın  Cennetse sevdan çık dışarı  Solgun ışıklar  Sessiz ağaçlar parklarla  O cümbüş gecesini de tak peşine  Yazdığın şiir değilse bırak bunları kalsın...
Cennetteki tüm demir yatakların içinde  seninki en gaddar olanıydı  ben aynada bir dumandım  sen ise,  saçlarını, bendlerini aşan yeşim taşları  ile yıkıyordun,  ama sen bir kadın, ben ise bir  oğlan çocuğuydum, demir bir yatak  için yetreli bir oğlan çocuğu  şarap ve senin için de  yeterli bir erkek.  şimdi artık ben bir erkeğim  her şey için yeterli bir erkek,  ve sen, sen ise  yaşlandın. o kadar zalim değilsin artık. artık demir yatağım  bomboş.
Nefes almak, içten içe, derin derin,  Taze, ılık, serin,  Duymak havayı bağrında. . Nefes almak, her sabah uyanık.  Ağaran güne penceren açık.  Bir ağaç gölgesinde, bir su kenarında. . Üstünde gökyüzü, ufuklara karşı.  Senin her yer: Caddeler, meydan, çarşı...  Kardeşim, nefes alıyorsun ya! . Koklar gibi maviliği, rüzgârı öper gibi,  Ananın sütünü emer gibi,  Kana kana, doya doya... . Nefes almak, kolunda bir sevgili,  Kırlarda, bütün bir pazar tatili.  Bahar, yaz, kış. . Nefes almak, akşam, iş bitince,  Çoluk çocuğunla artık bütün gece,  Nefesin nefeslere karışmış. . Yatakta rahat, unutmuş, uykulu,  Yanında karına uzatıp bir kolu,  Nefes almak. . O dolup boşalan göğse...  Uyumak, sevmek nefes nefese,  Kalkıp adım atmak, tutup ıslık çalmak. . Sürahide, ışıl ışıl, içilecek su.  Deniz kokusu, toprak kokusu, çiçek kokusu.  Yüzüme vuran ışık, kulağıma gelen ses. . Ah, bütün sevdiklerim, her şey, herkes...  Anlıyorum, birbirinden mukaddes,  Alıp verdiğim her nefes.
Sen gidince bizim dağdan ovadan  Bak meydan kimlere kaldı Ahmedim?  Bir kartaldı uçurdular yuvadan  Bilmiyorum sana noldu Ahmedim. Gür sesinde çınlar gibiydi gökler  Ağladıkça ağlar dağlar höyükler  Seninle gülerdi derdi büyükler  Yokluğun kalbime doldu Ahmedim. Gün yağardı bıyığın her telinde  Bir genç fazla geldi Türkmen elinde  Kükrer idin sazıyın her telinde  Hangi makam seni çaldı Ahmedim. Yanağında tüten ürperen allar  Ne çabuk ayrıldı vatandan yollar  Kaya gölgesinde yatan çakallar  Kaya olmaz ama oldu Ahmedim. Sen ağlarken ağlıyordu mor dağlar  Sen burada yokken virandır bağlar  Şimdi Fırat suyu bir başka çağlar  Kenarında kenger soldu Ahmedim. Mahzuni arzular şimdi gurbeti  Zehir imiş ayrılığın şerbeti  Aslanın yerine koymuşlar iti  Bilmem bunu kimler buldu Ahmedim
Benim de öyle akşamlarım vardır.  Kapıdan girince anama sarıldığım,  Çocuklara karamela ve çekirdek getirdiğim,  Meyhaneye uğramadan çakır keyif,  Düşmanım yok,  Gündeliğim cebimde,  Küfretmeden  Öyle tasasız döndüğüm akşamlar..  Benim de öyle akşamlarım vardır.. Her gece böyle değilim.
Gazel. Yoklamazsın hîç var mı dilde dâğın yâresin  Böyle mi gözler güzeller âşık-ı bîçâresin. Âh ile derdi bilinmez âşık-ı bîçârenin  Çâk çâk ede meğer âhı dil-i sad-pâresin. Gördüğün öldürmedir kârı o hûnî gözlerin  Koymaz anınçün elinden gamzeler gaddâresin. Zülfüne bend etmesin yâ n'eylesin Mecnûn gibi  Zabta kâdir olmayan âşık-ı dil-âvâresin. Halka-i zülfünden eyler dil temâşâ ruhların  Vermese hurşîde n'ola revzen-i nezzâresin. Derdin izhâr etmek ister dâ'imâ Nef'î sana  Sen de lutf et yokla bir gün dilde dâğın yâresin
Ortasında bir gecenin, düşünürken yorgun, bitkin  O acayip kitapları, gün geçtikçe unutulan,  Neredeyse uyuklarken, bir tıkırtı geldi birden,  Çekingen biriydi sanki usulca kapıyı çalan;  "Bir ziyaretçidir" dedim, "oda kapısını çalan,  Başka kim gelir bu zaman? ". Ah, hatırlıyorum şimdi, bir Aralık gecesiydi,  Örüyordu döşemeye hayalini kül ve duman,  Işısın istedim şafak çaresini arayarak  Bana kalan o acının kaybolup gitmiş Lenore'dan,  Meleklerin çağırdığı eşsiz, sevgili Lenore'dan,  Adı artık anılmayan.. İpekli, kararsız, hazin hışırtısı mor perdenin  Korkulara saldı beni, daha önce duyulmayan;  Yatışsın diye yüreğim ayağa kalkarak dedim:  "Bir ziyaretçidir mutlak usulca kapıyı çalan,  Gecikmiş bir ziyaretçi usulca kapıyı çalan;  Başka kim olur bu zaman? ". Kan geldi yüzüme birden daha fazla çekinmeden  "Özür diliyorum" dedim, "kimseniz, Bay ya da Bayan  Dalmış, rüyadaydım sanki, öyle yavaş vurdunuz ki,  Öyle yavaş çaldınız ki kalıverdim anlamadan."  Yalnız karanlığı gördüm uzanıp da anlamadan  Kapıyı açtığım zaman.. Gözlerimi karanlığa dikip başladım bakmaya,  Şaşkınlık ve korku yüklü rüyalar geçti aklımdan;  Sessizlik durgundu ama, kıpırtı yoktu havada,  Fısıltıyla bir kelime, "Lenore" geldi uzaklardan,  Sonra yankıdı fısıltım, geri döndü uzaklardan;  Yalnız bu sözdü duyulan.. Duydum vuruşu yeniden, daha hızlı eskisinden,  İçimde yanan ruhumla odama döndüğüm zaman.  İrkilip dedim: "Muhakkak pancurda bir şey olacak;  Gidip bakmalı bir kere, nedir hızlı hızlı vuran;  Yatışsın da şu yüreğim anlayayım nedir vuran;  Başkası değil rüzgârdan...". Çırpınarak girdi birden o eski kutsal günlerden  Bugüne kalmış bir Kuzgun pancuru açtığım zaman.  Bana aldırmadı bile, pek ince bir hareketle  Süzüldü kapıya doğru hızla uçarak yanımdan,  Kondu Pallas'ın büstüne hızla geçerek yanımdan,  Kaldı orda oynamadan.. Gururlu, sert havasına kara kuşun alışınca  Hiçbir belirti kalmadı o hazin şaşkınlığımdan;  "Gerçi yolunmuş sorgucun" dedim, "ama korkmuyorsun  Gelmekten, kocamış Kuzgun, Gecelerin kıyısından;  Söyle, nasıl çağırırlar seni Ölüm kıyısından? "  Dedi Kuzgun: "Hiçbir zaman.". Sözümü anlamasına bu kuşun şaşırdım ama  Hiçbir şey çıkaramadım bana verdiği cevaptan,  İlgisiz bir cevap sanki; şunu kabul etmeli ki  Kapısında böyle bir kuş kolay kolay görmez insan,  Böyle heykelin üstünde kolay kolay görmez insan;  Adı "Hiçbir zaman" olan.. Durgun büstte otururken içini dökmüştü birden  O kelimeleri değil, abanoz kanatlı hayvan.  Sözü bu kadarla kaldı, yerinden kıpırdamadı,  Sustu, sonra ben konuştum: "Dostlarım kaçtı yanımdan  Umutlarım gibi yarın sen de kaçarsın yanımdan."  Dedi Kuzgun: "Hiçbir zaman.". Birdenbire irkilip de o bozulan sessizlikte  "Anlaşılıyor ki" dedim, "bu sözler aklında kalan;  İnsaf bilmez felâketin kovaladığı sahibin  Sana bunları bırakmış, tekrarlıyorsun durmadan.  Umutlarına yakılmış bir ağıt gibi durmadan:  Hiç -ama hiç- hiçbir zaman.". Çekip gitti beni o gün yaslı kılan garip hüzün;  Bir koltuk çektim kapıya, karşımdaydı artık hayvan,  Sonra gömüldüm mindere, sonra daldım hayallere,  Sonra Kuzgun'u düşündüm, geçmiş yüzyıllardan kalan  Ne demek istediğini böyle kulağımda kalan.  Çatlak çatlak: "Hiçbir zaman.". Oturup düşündüm öyle, söylemeden, tek söz bile  Ateşli gözleri şimdi göğsümün içini yakan  Durup o Kuzgun'a baktım, mindere gömüldü başım,  Kadife kaplı mindere, üzerine ışık vuran,  Elleri Lenore'un artık mor mindere, ışık vuran,  Değmeyecek hiçbir zaman! . Sanki ağırlaştı hava, çınlayan adımlarıyla  Melek geçti, ellerinde görünmeyen bir buhurdan.  "Aptal," dedim, "dön hayata; Tanrın sana acımış da  Meleklerini yollamış kurtul diye o anıdan;  İç bu iksiri de unut, kurtul artık o anıdan."  Dedi Kuzgun: "Hiçbir zaman.". "Geldin bir kere nasılsa, cehennemlerden mi yoksa?  Ey kutsal yaratık" dedim, "uğursuz kuş ya da şeytan!  Bu çorak ülkede teksin, yine de çıkıyor sesin,  Korkuların hortladığı evimde, n'olur anlatsan  Acılarımın ilâcı oralarda mı, anlatsan..."  Dedi Kuzgun: "Hiçbir zaman.". "Şu yukarda dönen gökle Tanrı'yı seversen söyle;  Ey kutsal yaratık" dedim, "uğursuz kuş ya da şeytan!  Azalt biraz kederimi, söyle ruhum cennette mi  Buluşacak o Lenore'la, adı meleklerce konan,  O sevgili, eşsiz kızla, adı meleklerce konan? "  Dedi Kuzgun: "Hiçbir zaman.". Kalkıp haykırdım: "Getirsin ayrılışı bu sözlerin!  Rüzgârlara dön yeniden, ölüm kıyısına uzan!  Hatıra bırakma sakın, bir tüyün bile kalmasın!  Dağıtma yalnızlığımı! Bırak beni, git kapımdan!  Yüreğimden çek gaganı, çıkar artık, git kapımdan! "  Dedi Kuzgun: "Hiçbir zaman.". Oda kapımın üstünde, Pallas'ın solgun büstünde  Oturmakta, oturmakta Kuzgun hiç kıpırdamadan;  Hayal kuran bir iblisin gözleriyle derin derin  Bakarken yansıyor koyu gölgesi o tahtalardan,  O gölgede yüzen ruhum kurtulup da tahtalardan  Kalkmayacak - hiçbir zaman! . Çeviri: Ülkü TAMER
Yıllar geçiyor ki, yâ Muhammed,  Aylar bize hep muharrem oldu!  Akşam ne güneşli bir geceydi...  Eyvah, o da leyl-i mâtem oldu!  Âlem bugün üç yüz elli milyon  Mazlûma yaman bir âlem oldu!  Çiğnendi harîm-i pâki şer'in;  Nâmûsa yabancı mahrem oldu!  Beyninde öten çanın sesinden  Binlerce minâre ebkem oldu.  Allah için, ey Nebiyy-i mâsûm,  İslâm'ı bırakma böyle bîkes,  İslâm'ı bırakma böyle mazlûm.. (30 mayıs 1330)  (1914) . * * *. Bize “Dînî, Felsefî Musâhabeler” gibi muazzam bir eser yazan yâr-ı cânım, üstâd-ı hâkîmim Hazret-i Ferîd’in kıymetdâr bir hâtıra-i iltifâtıdır:. “Enîs-i rûhum Akif’e,. Safahât’ın üçüncü kısmını neşre muvaffakiyetinden dolayı seni hâlisâne tebrîk eder; diğer kısımlarının da peyderpey neşrine muvaffak olmanı Cenâb-ı Hak’tan temennî eylerim.. Lisân-ı nazma -mâhiyetini tağyîr etmeksizin- müstaid olduğu inkişâfı verdin. Türkçe’nin nazma gâyet elverişli olduğunu eserlerin ile isbât ettin. Bir müddetten beridir lisânımızda herkes istediği gibi tasarrufâta kıyâm eylediğinden, lisânımız bütün Osmanlıların lisânı olmak derecesinden lisân-ı şahsî olmak derekesine düşmüştür. Filhakîka, üslûb, şahsın malı, ta’bir-i dîgerle sâhibinin timsâlidir; fakat lisânın rûhuna dokunulmamak şartıyle.. Herkesin lisânda bir tasarruf-i mahsûs icrâsına salâhiyetdâr olması bir hadde kadar mücâz olabilir; o haddi tecâvüz edenlere: “Dur! ” demek lâzım gelir. Halbuki lisânımızda icrâ-yı tasarrufâta kıyam edenler, teceddüd gösterenler, hiçbir hadde riâyet etmiyorlar, hiçbir mikyâsa tâbi’ olmuyorlar, onun için lisânımız da günden güne çığırından çıkıyor.. Meselâ bir heykeltraş, tasarrufât-ı hayâliyesiyle eserini kemâl-i mümkine îsâle çalışır. Lâkin hiçbir zaman tabîatin ta’yin ettiği haddi tecâvüz edemez. Eserini o had dâhilinde kemâl-i mümkine îsâl eder. O haddi tecâvüz ettiği anda, eseri bir eser-i san’at değil, bir nümûne-i garâbet olur. Zîrâ sanâyie hâs olan kemâl nev’înin zevk-i sahîh denilen bir mikyâsı vardır. Âsâr-ı san’atte gösterilecek kemâl dâimâ o mikyâs ile ölçülür.. Ressamlık da böyledir. Ressam, eserinde göstereceği kemâli, anâsır-ı san’atin nazm-ı tabî’îlerini bozmamak şartıyle gösterebilirse mahâret ibrâz etmiş olur; gösteremezse tabîati kaba bir sûrette istinsâh ederek âdî bir mukallid derekesinde kalır.. Anâsır-ı san’ati vaz’-ı tabî’îlerinden çıkaran kimse, kavânîn-i san’ati ihlâl etmiş demektir. Vâkıâ bu hâl ender olarak duhâttan sudûr eder. Halbuki nazar-ı sahîh ile bakılacak olursa dehâ-yı hakîkînin, bu hareketiyle kavânîn-i san’ati ihlâl etmediği, belki san’atin kavânîn-i mevcûdesine bir kânun daha ilâve eylediği görülür. Dehâya has olan bu tasarrufu taklîde kıyâm edenler dâimâ aldanırlar, dâimâ muvaffakiyetsizlik girdâbına düşerler.. Mûsikînin de o gibi tasarrufât-ı mübdiâneye aslâ tahammülü yoktur. Heykeltraş olsun, ressam olsun, mûsikîşinâs olsun dâimâ san’ate hâs olan mikyâs-ı nev’îyi elinde tutmağa, san’atinde göstereceği eser-i kemâli o mikyâs ile ölçmeğe mecburdur.. Bu şarîtaya riâyet etmeyen san’atkârların eserleri âsâr-ı san’atten ma’dûd olamaz. Ne fâide ki şiirde bu dakîka asla nazar-ı i’tibâre alınmıyor. Çok kimseler sâha-i nazmı tasarrufât-ı mübdiâneleri için gâyet vâsi’, gâyet müsâid buluyorlar. O vâdîde gösterdikleri garâbetleri herkese birer bedîa-i ma’rifet sûretinde kabul ettirmek istiyorlar. Yeni şiirlerde bunun pekçok numûneleri görülüyor. Çok kimseler de şi’rin hakîkatini, şi’rde gösterilebilecek tasarrufâtın hadd-i tabî’îsini ta’yînden âciz olduklarından bu başkalıklara teceddüd, yâhud kemâl-i san’at nazarıyle bakıyorlar.. Elhâsıl öteki san’atlerin kabûl etmedikleri o gibi tasarrufât-ı dâhiyâneyi zavallı şi’r kolayca kabûl ediyor. Eğer şi’rimizde gösterilen keyfî tasarruflar bil-farz heykeltraşlıkta, ressamlıkta gösterilmiş olsaydı, heykeltraşın elinden çıkan bir heykel her halde bizim bilmediğimiz bir mahlûk olur idi! Kezâ bir ressamın böyle bir tasarruf netîcesinde vücûda getireceği eserler de bize görmediğimiz, bilmediğimiz bir âlemin menâzırını tasvîr eder idi. Şi’rimizde bu garâbet çoktan ta’ayyün etti. Fakat onun temyîzi diğer san’atlerdeki garâbetlerin temyîzi kadar kolay olmadığından bugün o garâbetlere yukarıda söylediğim gibi, teceddüd, yâhud kemâl-i san’at nâmı veriliyor. Bakalım bu hâl ne zamana kadar devam edecek? Fakat sen lisân-ı şi’ri, mâhiyet-i nev’iyesine hâs bir tekâmüle namzed kıldın; muvaffak da oldun; daha da olacaksın.. Gelelim ikinci mülâhazaya: İhtimâl ki “San’at san’at içindir; san’atten maksad yine san’attir; san’atte dinî, ahlâkî, siyâsî bir gâye aramak abestir” diye senin mesleğine i’tirâz edenler, onu hoş görmeyenler vardır. Fakat o halde, ya’ni san’at hakkındaki bu düstûr kabul edildiği takdirde, onu dinsizliğe, ahlâksızlığa da âlet ittihâz etmemek lâzım gelir. Zîrâ san’at, bu sûretle kayıddan âzâde edilmiş olmayıp, belki kuyûdun en berbâdıyle takyîd edilmiş olur. Ben, senin eserlerinde bu düstûra muhalefetini gösterecek bir şey görmüyorum. Çünkü sen san’atte gâye aramıyorsun; lâkin gâyede san’at arıyorsun. Mesleğin tamâmıyle maksadını te’mîne kâfîdir. Hemen feyyâz kalemine istediği cevelânı ver, ciddî eserlere teşne olanları feyz-i kaleminle reyyân et! Safahât’ın bu kısmını teşkîl eden manzûmelerin menbaı, Furkân-ı Hakîm olduğundan hepsinin ilhâm-ı mahz eseri olduğunu söylemek zâiddir. Hemen söyle, hemen yaz! Tevfîk-i Hudâ refîkin olsun azîzim.. 30 Mayıs 1329 (12 Haziran 1913)  Ferîd”
Anısı biz olalım bu sokakların  öpüşmediğimiz tek saçak altı  hiç bir otobüs durağı kalmasın  Biz yürüyelim kent güzelleşsin  gürültüsüz sözcükler bulalım  yeni sevinçlere benzeyen. Biz gelince bir yağmur başlar  yüzün çizilir buğulanan camlara  bir uzun karartma biter  akasyalar köpürür birdenbire  ve her avluda adınla anılan  çiçekler sulanır akşamüstleri. Bir arkadaş evine uğrarız yolüstü  bir fincan kahve içeriz, ısıtır bizi  başını sessizce omzuma koyarsın  gülüreyhan olur soluğun  Biz kalırız kuşlar dönüp gelir  her balkonda bir menekşe sesi. Belki yeniden güzelleştiririz  adları değiştirilen parkları  perdeleri hiç açılmayan evlerde  ışıklar yanar çocuk sesleri duyulur  tanıdık sevinçlerle dolar yeniden  kendi sesini kemiren alanlar. Anısı biz olalım bu sokakların  ve hiç durmadan yağmur yağsın  Biz gürültüsüz sözcükler bulalım  sarmaşıklar fısıldaşsın yine  Gidersek birlikte gideriz  yeni sevinçler buluruz hüzne benzeyen
Iste yine basbasayiz icimin acisi  yine birlikteyiz  ver elini  sus ve ne olur incitme beni. Ey kalbimin agrisi  ver elini  cikalim seninle soluksuz kalmadan sessizce  bu karanlik ve ugultulu ormandan. Icimin acisi, kalbimin agrisi, askim  iste yine basbasayiz  ver elini  sus ve ne olur incitme beni
Göbekler perçin olmuş  Hava geçmez aradan  Bozulmayacak kız mı var  Sen haber ver paradan
Çünkü annem bir yorgun zorunluluk  Yüzünde içi çiçekli eski kutu duruşu  Neydi unuttuğu mutfağa girip çıkarken?  Dalgınca boyayıp duruyordu kirli göğü. -Annem yelkovanın bıkkın dönüşü  Tek katlı evlerde mutluluklar aradı. Yok.  Çok çocuklu evlerde cıvıltılar istedi.Yok.  Çukur yerlerinde geçmişin titreyişi  Toz suretinde yapışmış anılar duvara. - Annem bir tekerlemeydi odalarda  Geçkin yazlarla soldu ahşap düşleri  Eski bir telaşın dinmez sancısında  Ağlardı annem gülmek gibi dururken  Küçülür incelirdi aya baktıkça. -Annem balkıyan bir göl gülümsemesi  Bir kuşun uçuverişi gibi kolay ölümler çağı  Rahat yataklarda dikeni batar gecenin  Örterken annem yıllanmış perdesini  Babam bir ünlemdi akşamla uzayan  -Annem ki deltaların yazılmamış tarihi
Dostluğumuz güzel bir kuştu  Alkanat morkanat belalı bir kuş  Alkanat morkanat pahalı bir kuş  Otuz yıl nuh demiş kafeste durmuş  Kadrini bilmemişiz uçmuş  Uçar ayak olmayacak yerler sıçmış  Oluyor böyle şeyler oluyor  Canıma değdikçe canım acıyor  Elime değdikçe elim yanıyor  Çok uzaklarda bir yer kanıyor  Yo olduğun gibi görün diyor  Ya göründüğün gibi ol  Dol karabakır  Dol karabakır  Dol karabakır. Olur mu böyle olur mu?   Olur  yersiz bir çalım bir azamet  Siktirici bir çalım  Şaşı bir kibir  Bir afra bir tafra  Ciğeri beş para etmez yersiz bir gurur   olur böyle şeyler olur  Gururun bu kadarı ebegümecinde de bulunur  Dostluk dediğin güzel bir kitap  Hava gibi  Su gibi  Ekmek gibi  Vazgeçilmez bir tad  Sonuna kadar dayanmak şart  Dostluk dediğin eşsiz bir kitap Sevmediğn sayfaları varsa   Atla  Sayfayı kökünden yırtmak şart mı  Dostluk dediğin kiralık at mı  Dostluk dedğin taksi mi  Dilediğin zaman açan mı  Dostluk dediğin çok nazlı bir kuş   Kapıp da kaçan mı  Gözünün bebeği gibi korumak marifet  Dostluk dediğin nadir bir kuş  Huyuna suyuna dikkat  Bir kez kuyruğu titretti mi  Diriltene mükafat. Oluyor böyle şeyler oluyor  Her ahbaba dost denmiyor  Gitti mi bir kez gelmiyor  Dostluk dediğin nazlı bir kuş  Her kuşun eti yenmiyor  Dol kara  Dol bakır  Dol. Dostluk dediğin filfilli fistan  Her Allahın günü giyince insan  İster istemez aşınıyor-eskiyor-inceliyor  Eskidikçe tadına doyulmuyor  Nazdan nazik oluyor. Çiniden bilezik-  Bizer kadrini bilmedik  Hıyarca davrandın mı tuz buz-  Paramparça dostluğumuz
Gördüm ol meh dûşuna bir şâl atup lâhûrdan  Gül yanaklar üstüne yaşmak tutunmuş nûrdan. Nerdübanlar bûsiş-î nermîn-i dâmânıyle mest  İndi bin işveyle bir kâşâne-î fağfûrdan. Atladı dâmen tutup üç çifte bir zevrakçeye  Geçti sandım mâh-ı nev âyîne-î billûrdan. Halk-ı Sa’dâbâd iki sâhil boyunca fevc fevc  Va’de-î teşrîfine alkış tutarken dûrdan. Cedvel-i Sîm’in kenârından bu âvâzın Kemâl  Koptu bir fevvâre-î zerrin gibi mâhûrdan
Bütün azalarını harbe çağır  Sofran açılsın elin şehit ballarından alsın. Saraylar damlar yeniden kurulsun  Ağaçlar içinden akan nehre  Dalçık günde bin kere ve gecelerde  Omuzbaşlarını denetleyen defterlerden yalnız sağdaki kalsın. Kalem yazsın yazsın  Küheylan bir aşık ol  Öyle yalvar ki ellerim zahmet balyalasın  Kaslar şehit dalgaları ve haykıran kan  Başlasın vuslat gününü toprağa  Başlasın hatırlatmaya denize kumsalını. Şimdi üzgünüz arkadaş  Yolumuza çıkmayın üzgünüz.... Hava çok hoş denizin tuttuğu yerler derin  -Konuş şimdi zaman hiç geriledi mi  Hava çok hoş kuşların tuttuğu yerler berrak  -Konuş şimdi daveti duydun mu  Bir gece uyandın ki ellerin başaklarda  -Konuş şimdi açık ağzına o gül yaprağı konan şehidi gördün mü  Çoktan hayretle dondu kaldı bağlar ovalar  -Konuş şimdi bekliyor mu yalınayak çocukları ağacında buğday. Hava çok hoş insanın tuttuğu yerler azar azar  Kalbin zengin davetleriyle oynar  Çocuklar o anda çok yakında bakarsın bir aşk sayhasında . Yaslanırlar güzel anaların kollarına  Hava çok hoş başın tuttuğu idrak yanımızda. Adamlarımız yiğit  Kadınlarımız hamarat  Çocuklarımız dolu bilinç harmanı  Köpeklerse sayılı. Elimizde cahiliye dönemi sonrası bir pala  (Kavmiyetçilik etme dedik ucu kırılır). Kırıldı da  Şimdi severiz türkmeni peştunu  Onarılmış gerilmiş bileylenmiş ve doğramakta. Isın gökyüzü ısın  Çocukları kavrulmuş kadınlar yeniden hamarat yeniden gebe. Bunlar gübre insan değil  Gömlekler çelik zırh  Öyle bir çalgı çaldılar ki  Seslerin çağırıp koyunlara bile  Koyduğu zehirli gaz rüyaları. Analara şaşkın çocukların  Üç beş yaştakilerin  Yüzleri harp yarası  Harp yanığı  Ama öpülmekte okşanmakta yanakları. Hangisi hangisine mübadil  (Dünya bu olamazdı)  Hangisi özne hangisi edilmiş gelinmiş bilinmemiş  Yağmur peyderpey kar tane  Gamzem oyuyor düşüncemi  Kime eşitim nasıl nerdeyim  Gamlanmaktayım . Hayır bir tereddüttü geçti  Füsun bu karadağmağdeni  İsyan muannit  Mösyö sevinçli mister memnun ağa yarı tok köylü sarı yaprak  Millet üzgün. Hani dengeler kuracaktık  batının kızıl ulusları bindokuzyüz seksen kölelik yapmak istemiyorum. bu kahveniz  yıldızlarınız şapkanız  buyrun unutmuş olmalısınız dehanız şerefiniz  buyrun cep feneriniz  Buyrun boynumuzdaki halkayı tutunun  Ve semirin . Hani dengeler kuracaktık  Hani çağdaş uygarlıklardan tutunacaktık  Hayır batının ulusları kızıllarla karışık  Bin dokuz yüz seksen bay batıya buna şuna  Cennetlik yapmak istemiyorum  Çevir tarihi çevir  BindörtyüzBİR. Bu kafa ne zaman köreldi  Çalınanlar siren besteleri  İmdatlarla düşün  Bu anne asla merhamet dışında  Gözleri nemli olmamıştı. Hayır batının ulusları yıl bindokuzyüz seksen değil  Bindörtyüz bir  Fakat beşyüz yetmiş dokuz yıl geçmiş değil  Ne bir karışıklık var  Ne bir dev rüya görmüş  Değil. Kıraç bir yamacı bir ekspres kıymıklıyor gibi  Tünellere ses basılmış değil  Elbette bunlar değil  Yazmaktan çektiğim yalnızlık da değil  Bahsi kapatalım ve yatalım için de değil  Hiçbir şey değil hiç biri değil. Anlatabildik mi arkadaş. Acaba  Körebe bitti duvarı kaldır at. Haydi zemini düzledik alt yapısını kurduk savaşın  Dikil yanıma  Ellerimizde birer çakıl taşı  Onlarla dikilelim karşı karşıya  Yüzlerimizin kefen örtülerini yırtalım baştan başa  Görürsün berrak içi  Derisi yüzülmüş kan gibi yüzlerimizin  Bu harp başka. Kim diyorsa ki batılılarla başımız bir taşta  Cellatlarla aynı kaptan yiyoruz  Aynı kirli hava  Aynı kafa ayağımızın bodrumunda  Hayır arkadaş bu hesap bambaşka  Ne son aylardayız ne bu son gün  Sanki dünya bir tek kaldırıp vuracağım gürze gebe. Gözleri yumuşak yüzü yorgun bileği sert toprak  Sanma ki harp derdinden geçtim  Düşünme ki dökeceğin kanlar hunhar  Derimin altında ne belalar baygın  Bir devlet taşıyorum başımda  Bu ev bana dayanmaz  Çöker kızıllar kuduran inleri dünyanın. Arkadaş  Şimdi yalnız savaş
Namaz, sancıma ilaç, yanık yerime merhem ;  Onsuz, ebedi hayat benim olsa istemem !. (1978)
nerden baksan  üzünçgiller  akşamdan kalma uyuşuk bir keyif  sofrada  geceleri temize çekiyorum  steril satırlarla. seni düşünüyorum  kimseye belli etmeden  nerden baksan  hasret kurusu  nerden baksan  üveylik. altın özü arıyorum  işe yaramaz kelimeler arasında  şeçip şiir yapacağım  posasından düz yazı  nerden baksan  yürek simyası. akış içinde sevili bir tekrar oluyor  kaş altından bakışın  gül ki uzun kenarı da olsun üçgenimin. nerden baksan  pisagor bağlantısı  nerden baksan   üveylik…
Geçtiğin köprülerin dayısı kaç hemşerim?  Baş Bey'in köprü tutan ayısı kaç hemşerim?  Yediğin naneleri saysak hesaba gelmez,  Kırdığın yumurtanın sayısı kaç hemşerim? . 08.12.2008
Saat beşte akşamlayın  Tam saat beşte akşamlayın  Ak çarşaflar getirdi çocuk  Saat beşte akşamlayın  Hazırdı bir sepet kireç  Saat beşte akşamlayın  Kalanı ölüm.Yalnız ölüm.  Saat beşte akşamlayın  Rüzgar savurdu pamukları  Saat beşte akşamlayın  Kristal, nikel serpti oksit.  Saat beşte akşamlayın  Kumru parsla savaşır şimdi  Saat beşte akşamlayın  Bir kalça, bir ıssız boynuz  Saat beşte akşamlayın  Sessler başladı, uğultular  Saat beşte akşamlayın  Duman, arsenik çanları  Saat beşte akşamlayın  Sessiz insanlar köşelerde  Saat beşte akşamlayın  Yalnız boğanın yüreği şendi  Saat beşte akşamlayın  Geliyor kar teri işte  Saat beşte akşamlayın  Tentürdiyot kokusu alanda  Saat beşte akşamlayın  Ölüm yaraya yumurtasını koydu  Saat beşte akşamlayın  Akşamlayın saat beşte  Tam saat beşte akşamlayın. Tekerlekli bir tabut yatağı  Saat beşte akşamlayın  Kemikler, flütler kulağında  Saat beşte akşamlayın  Boğa böğürdü alnına doğru  Saat beşte akşamlayın  Can çekişmeyle ışılar oda  Saat beşte akşamlayın  Kangren yaklaştı uzaktan  Saat beşte akşamlayın  Zambak bir boru yeşil kasığında  Saat beşte akşamlayın  Güneş gibi yanar yaraları  Saat beşte akşamlayın  Pencereleri kırıyor kalabalık  Saat beşte akşamlayın  Ah! New korkunç saat beşi akşamın!  Saat beşti bütün saatlerde!  Akşamın gölgelerinde saat beşti! . Not: (Ignazio Sanchez Mejia için Ağıt'ın 1  .Bölümüdür.  Daha önce gruba gönderdiğimiz 'Giden Can' ise  Said Maden'in çevirisi ile bu Ağıt'ın 4.şiiriydi.) . Federico Garcia Lorca  Çeviri: Sabri ALTINEL  Yayıncı: KİBELE
Hü dedem çağırdım gerçek erlere  Pirim var n'eyleyim dünya malını  Çünkü varacağım kara yerlerdir  Ölüm var n'eyleyim dünya malını. Hazreti Ali'yi gördüm batında  Zülfikar elinde Düldül altında  Erenler yanında pirler katında  Malım var n'eyleyim dünya malını. Gönlümü gönderdim dünya dolaşa  Gökten kısmet yağıp kullar üleşe  Pirim Ali ile Hakk'a ulaşa  Ali'm var n'eyleyim dünya malını. Gönlümü gönderdim neye erecek  Gönül ile güzel Hakk'ı bulacak  Hakk'ın divanına doğru varacak  Yolum var n'eyleyim dünya malını. Pir Sultan Abdal'ım biçare fakir  Mümin bahçesinde bülbüller şakır  Muhammet Ali'nin alnında balkır  Nurum var n'eyleyim dünya malını
Hiç kimse yok kimsesiz  Herkesin var bir kimsesi  Ben bugün kimsesiz kaldım  Ey kimsesizler kimsesi  *******  Kimse aradığım yollarda  Kimsesizlik kimsem oldu  Dinsin artık hicranın cana  Kimse aradığım yollar  Kimsesiz kimselerle doldu
Zaman çığlık dolu; bu son geceden  Aydınlığa indi bütün kederler  Bir ses 'uyan' diyor, 'ölüm gelmeden  Yoksa seni karanlığa iterler'  Zaman çığlık dolu; bu son geceden  Neden korkuyorum, bilmem ki neden. Kelepçe vurdular, eyvah, dilime  Eski bir ülkede, yitirdiklerim  Toztoprak misâli çöktü elime  Rüyalar içinde getirdiklerim  Kelepçe vurdular, eyvah, dilime  Öksüz kaldı benden hece, kelime. Elim silahlı sermayem: Gurur  Neçiçekler benim; ne ben çiçeğim  Bir gün hesap için divan kurulur  Ayaklar altında kalır yüreğim  Elim silahlı sermayem: Gurur  Korkarım beni de alnımdan vurur. Pişmanlık ve hüzün hep yığın yığın  Bütün varlığımla soyujluyorum  Ortasında kaldım bir bataklığın  Kurtarın dostlarım, boğuluyorum  Pişmanlık ve hüzün hep yığın yığın  Bahçesi harâbe tüm insanlığın. Karşımda yokluğun alev gözleri  Zindanlar içinde zavallı ruhum  Mükâfat mı, bana şu kan gölleri  Yoksa işkence mi, avutulduğum  Karşımda yokluğun alev gözleri  Bana diş biliyor yıllardan beri. Dilene dilene eğilmiş belim  Yüzüm kaktüs yaprağına benzemiş  Bİlmiyorum, neden böyle tembelim  Kim bana 'çalışma, yaşarsın' demiş  Dilene dilene eğilmiş belim  Artık görmüyorum, sağırım, kelim. Acaba çıkar mı yollarım düze  Yoksa yokuşlar mı öldürür beni  Birgün kavuşursam belki, gündüze  Talih bir defacık güldürür beni  Acaba çıkar mı yollarım düze  Sonsuzluğa, mutluluğa, denize
Çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca  Alt katında uyumayı bir ranzanın  Üst katında çocukluğum...  Kağıttan gemiler yaptım kalbimden  Ki hiçbiri karşıya ulaşmazdı.  Aşk diyorsunuz,  limanı olanın aşkı olmaz ki bayım! . Allah’la samimi oldum geçen üç yıl boyunca  Havı dökülmüş yerlerine yüzümün  Büyük bir aşk yamadım  Hayır  Yüzüme nur inmedi, yüzüm nura indi bayım  Gözyaşlarım bitse tesbih tanelerim vardı  Tesbih tanelerim bitse göz yaşlarım...  Saydım, insanın doksan dokuz tane yalnızlığı vardı.  Aşk diyorsunuz ya  Ben istemenin allahını bilirim bayım. Çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca  Balkona yorgun çamaşırlar asmayı  Ki uçlarından çile damlardı.  Güneşte nane kurutmayı  Ben acılarımın başını  evcimen telaşlarla okşadım bayım.  Bir pardösüm bile oldu içinde kaybolduğum.  İnsan kaybolmayı ister mi?  Ben işte istedim bayım.  Uzaklara gittim  Uzaklar sana gelmez, sen uzaklara gidersin  Uzaklar seni ister, bak uzaklar da aşktan anlar bayım. Süt içtim acım hafiflesin diye  Çikolata yedim bir köşeye çekilip  Zehrimi alsın diye  Sizin hiç bilmediğiniz, bilmeyeceğiniz  İlahiler öğrendim.  Siz zehir nedir bilmezsiniz  Zehir aşkı bilir oysa bayım! . Ben işte miraç gecelerinde  Bir peygamberin kanatlarında teselli aradım,  Birlikte yere inebileceğim bir dost aradım,  Uyuyan ve acılı yüzünde kardeşimin  Bir şiir aradım.  Geçen üç yıl boyunca  Yüzü dövmeli kadınların yüzünde yüzümü aradım.  Ülkem olmayan ülkemi  Kayboluşumu aradım.  Bulmak o kadar kolay olmasa gerek diye düşünmüştüm.  Bir ters bir yüz kazaklar ördüm  Haroşa bir hayat bırakmak için.  Bırakmak o kadar kolay olmasa gerek diye düşünmüştüm.. Kimi gün öylesine yalnızdım  Derdimi annemin fotoğrafına anlattım.  Annem  Ki beyaz bir kadındır  Ölüsünü şiirle yıkadım.  Bir gölgeyi sevmek ne demektir bilmezsiniz siz bayım  Öldüğü gece terliklerindeki izleri okşadım.  Çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca  Acının ortasında acısız olmayı,  Kalbim ucu kararmış bir tahta kaşık gibiydi bayım.  Kendimin ucunu kenar mahallelere taşıdım.  Aşk diyorsunuz ya,  İşte orda durun bayım  Islak unutulmuş bir taş bezi gibi kalakaldım  Kendimin ucunda  Öyle ıslak,  Öyle kötü kokan,  Yırtık ve perişan.. Siz aşkı ne bilirsiniz bayım  Aşkı aşk bilir yalnız!
Yalnızlık benzer bir yağmura.  Yükselir denizden akşamlara;  çıkar göklere, o ırak ve ücra  ovalardan her zaman ki yerine.  Ve dökülür gökten şehrin üzerine. . Tüm sokakların yüzü sabaha çevrilirken,  bir şey bulamamış bedenler  birbirilerinden hüsranla ve mutsuz ayrılırken;  biri diğerinden nefret edenler  bir yatakta beraber uyumaya mecbur kalırken  aradaki o saatlere yağar: . Yalnızlık sonra ırmaklarla akar. . Çeviri: Osman Tuğlu
Sâki, arttır canımdan diri kalanı,  Halk sohbetinde çok az yeri kalanı.  Bilirim, dün şaraptan kaldı bir kadeh;  Kim bilir ki ömrümden geri kalanı? . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Pülümürün bir dağ köyünde gördüm onu  yaşını sordum bir giz gibi güldü  kimi seksen dedi köylülerden kimi yüz  yüzüne baktım bir giz gibi güldü . bir asa vardı elinde  bir solmuş kırallığın  kadifeden harmanisi üzerinde  bir hititliydi o bir selçukluydu  bir ermeniydi bir kürttü  bir türk . yaşını sordum bir giz gibi güldü  koluma girdi bir soylu kadınca  tozlu köy yolunda sürüyerek eteğini  beni tek gözlü sarayına götürdü  köy yapısı kulübesinin . zamanı onda yitirdim ben  yitik zamanlara onda eriştim  en soylu yoksulluğun toprak döşeli sarayında  bir taç gibi kondu başıma Türkiyeliliğim.
Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil,  Onlar kendi yolunu izleyen Hayat'ın oğulları ve kızları.  Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler  Ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller.  Onlara sevginizi verebilirsiniz,düşüncelerinizi değil.  Çünkü onların da kendi düşünceleri vardır.  Bedenlerini tutabilirsiniz,ruhlarını değil.  Çünkü ruhları yarındadır,  Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz.  Siz onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama sakın onları  Kendiniz gibi olmaya zorlamayın.  Çünkü hayat geriye dönmez,dünle de bir alışverişi yoktur.  Siz yaysınız,çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar.  Okçu,sonsuzluk yolundaki hedefi görür  Ve o yüce gücü ile yayı eğerek okun uzaklara uçmasını sağlar.  Okçunun önünde kıvançla eğilin  Çünkü okçu,uzaklara giden oku sevdiği kadar  Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever
mızgin ve frok için  ah! Tamara . (bitmemiş bir şiirin ipuçları). yaşam ve ölüm   iki hasım şimdi   iki şüpheli şahıs   her an birisindir   her an ikisi . ý  Samanyolu uzanmış sere serpe  hasat bitmiş  erzak, kuruyarı istif  geriye bir şairin hüznü kalmış biçilmedik  boy vermiş, Başak uçları göbekte!  incecik bileklerime batıyor ah, Tamara!  büyüdükçe mi yitiriyoruz saflığımızı? . Samanyolu çırılçıplak, gece yıldızlı  dut yaprakları hışırdıyor, orda mısın? . ý ý  meyva dalları ağır, yorgun  er sabah doğuracaklar yarın  şimdi geceye karışıyorlar simsiyah yapraklarıyla  kapımın yüzyıllık mavisi  bir sağımlık çiyi çiçeklerimin  -en çok şafakta tazedirler  hep tükenmez bir umudun habersiz sebepleridir . ağzımda dağılan Toran üzümü  sapsarı tınazlarla sağılmayı bekleyen harman  saçları tutuşan dağlar  havaya akan kuru buhar!  hep bu umudun dirilişidir Tamara!  bundan tenim bu kadar esmer  ve savrulup gidişim  adı geri verilen diyarlara.. . ııı  tandırdan ahker eksilmez olmuş  yapışmış hamuru yakıyor, bu koku oradan  Batman Çayı, Malabadê’nin ayaklarını öpüyor  ve tutsaklığının farkında  bunca yıllık kalıbında böyle aktığı görülmemiştir  bezgin, biteviye..  ve sesler eksiliyor geceden  hasretlik bir Fa vurulmuş en son  dört Mi yaralı Requiem’den  Re teslim olmuş, pişmanmış  diğerleri karanlıktan.. . ama alev aydınlatır dumanı da  saçılmış bir beyinden içeri  kara burunlu kara postal  işte her şey bu kadar açık, Tamara.. . ıv  adım, soyadım da söyleniyormuş gibi uzundu  çok dövdüler beni, çok ağaçtan düştüm  kafamda on dört kırık izi var, sıyrıkları saymadım  katlayıp katlayıp boyuma uydururdu annem  yine de çıplak ayaklarımı gizleyemezdi pantolon  derken kırmızı bir kundura aldılar bir yaz Çermik’ten dönerken  eskimesin diye hiç giymedim  sonra ayağıma dar geldi.. . yüzlerce bilye bulurdum düşlerimde  uyanınca hiçbiri olmazdı  hep ütüldüğüm günlerde görürdüm  karığım büyüdü, düşler seyreldi.. . bir sabah ayrı bir dünya, intizam!  öğretmenin yazısı kadar yabancı..  paydosta kendi harfleriyle ağlayan annem  hangisi bendim.. ben hangisiyim..  biraz Kafka okumak gibi bir şey galiba  kapkara olmak belki  belki ismin ne? hâli . v  - a ha! bu atlı Mıhlıso’dur  ilerde itirafçı olacak!  Nuro bir kolcu daha vurur  bu kırkıncı!  sıtma çaputuna birebir ellerinin şifası.. . Edip vurulmuş.  Edip vurulmuş..  Edip vurulmuş... hawaaar! . jandarma.  sıkıyönetim..  harekât... . içtima.  işkence..  terörist... . sıtma.  verem..  kolera... . ölüm.  yas..  taziye... . vı  dört parçalı göğsümü  paletler çiğner her gün  yürür giderler kirpiklerim boyunca  önüme atılan kardeş başları  taşırır yoksul gözlerimi de  inadına ağlamam işte  acım, yaşadığımca ağlasam bitecek değil! . birilerinin kahır doluyor içi Tamara!  birileri yakıyor kendini yunmak için acılardan  yeter  yeteeer  y e e e t e e e e e e e e e r r r... . vıı  kaç çiçek kurusu  kaç kelebek ölüsü  kaç yüz buruşuğu  yaşanamayan kaç aşk  olası kaç heyecan  kaç eksik ürperti  hiç saramayacak kaç beden  bir   taş   oynuyor   yerinden  bir adam güç bela öpebiliyor sevgilisini  bir saz kırılıyor  bir civan uçuruma salıyor ağırlığını  bir köprü uçuyor bakmaktan  ellerim yanıyor kâğıtta  ellerime ağustos yağıyor durmadan  en çok Baharları ağlıyorum  bir yanardağın batısında . vııı  beklemek zamanı çoğaltır Tamara!  belki bir deprem, hadi bir deprem  taşırır yoksul denizleri . ilk kurşun.  ilk sağım..  ilk ağızsütü... . dışarda fırtına var:  bütün pencereleri açın! . ve kederli bir yüze kapanır kapı  tanrı kadar mağrur kadınlar bekler  köylerde, şehirlerde acır yalnızlık  başkasının ölümü: tek gerçek felaket!  sapsarı bir endişeyle sokaklara çıkılır: . Ağıt vurulmuş.  Ağıt vurulmuş..  Ağıt vurulmuş... ah, heval! . hiçbir romana sığmayacak  hiçbir yüzyıla hasretimiz  alnımdan kırgın sloganlarla bir şehir geçer her gün  bültenler kelle başı söz eder öldüğümüz ülkeden . ıx  soğuk olur anneciğim.. soğuktur beklemek  soğuktur kör umut biriktirmek sağır beyinlerde  yeni yükünü yıkmaya benzemez  ama en az senden eksilen kanlar kadar kutsal  ve yardan, yarenden yoksun, öylece,  birbaşına, sebepli bir intihar  sebepli bir koyverip kendini, arkadan geleceklere..  yani anneciğim soğuk olur dizinden uzak her yer  ölüler.. ölümler artar ömründe  kaygıyla bültenleri izlersin.. soğuktur bahar gelmez  soğuktur, ihanet artar.. soğuktur, iftira..  ve ben cüzamlı bir yolcuyumdur kimsenin konuk etmediği  düşümde bir sevda bulurum, adı: Tamara!  uzar, uzar sesim sessizlikte, bıkkınlığında sessizliğin  derken yarına inanmaya başlar birileri  düşlerinde umut bulur  saçlarında bölünmüş bir şefkatin sımsıcak izi  dudaklarında kaçak tütün tebessümü  ve tokalaşmaları sertçedir, samimidir  kendi renginde akar Kızılırmak  Dicle kendi dilinde çalkanır  ansızın hatırlanmış bir şey gibi . x  a a h, Tamara!  niye mi tutuyorum ellerini  niye mi dönüyorum köklerime  sen ki birden çok, çoktan fazla  ve kelimenin birkaç anlamıyla dişi  ve ben tutuşmalıyım Tamara  bir aşk da mutlu bitsin! . xı  Ayışığı Sonatı’nı çaldığımız akşam..  tabanlarım ağırıyor  bıyıklarım gürültüyle uzuyor  hışmımdan korkuyorum Tamara!  bir namlu ucundaki darağacında  tepinir, tepinir kesilmiş bir kuş gibi içim  bıraksalar sulardım, dallarına çıkardım yeşilken  şimdi savaşçılık oynar içimdeki çocuk  artık hep ebe değil  ve oyunlarına almıyor Beko’yu.. . korkarak  üşenerek büyüyen Feyzo’yu vurmuşlar!  ensesine ölüm sıkılmış, iki el! . Feyzo vuruldu.  Feyzo vuruldu..  Feyzo vuruldu... a a h, heval! . yaşam ve ölüm   iki hasım şimdi   iki şüpheli şahıs   her an biriyim, Tamara   her an ikisi, . 94-95
cennette huriler varmış kara gözlü  içkininde ordaymış en güzeli  desene çoktan cennetlik olmuşuz  bak biryanda şarap biryanda sevgili...
Beni böyle uzun sev  Gölü delirt  Tutuştur suyun kanını. Gitmeni yalanlayan kuşlar bul. Bir küflü yorgunluk  Zamansız bir deniz kaldı  Gecenin avuçlarında . Hem varım sanki yokum. Beni böyle ıslak sev  Gizimi dağıt . Kuşlar demiştik kuşlar. Kal öyle  Öyle rüzgarlı . Ahşap bir kapı  Açılıyorum sana. Gonca Özmen / Adam Sanat Dergisi Ocak 2001 sayısı
İstediğimi buldum eşkere can içinde  Taşra isteyen kendi kendi nihân içinde. Kâim durur ırılmaz onsuz kimse dirilmez  Adım adım yer ölçer kendi revân içinde. Bu tılsımı bağlayan cümle dilde söyleyen  Yere göğe sığmayan girmiş bu cân içinde. Uğru olmuş uğrular kendi kendini çalar  Sahne kendisi olmuş kendi zindân içinde. Tutun diye çağırır uğru dahi çığırır  Bu ne acâib uğru bu çağıran içinde. Siyaset meydanında galebeden bakan ol  Siyaset kendi olmuş girmiş meydân içinde. Kudret kılıcın almış nefsin boynuna çalmış  Nefsini tepelemiş elleri kân içinde. Sayrı olmuş iniler Kur'ân ününü dinler  Kur'ân okuyan kendi kendi Kur'ân içinde. Bu tılsımı bağlayan cümle dilde söyleyen  Yere göğe sığmayan girmiş bu can içinde. Yüce yüce arş düzer kend'özün anda bezer  Gör nice cevlân eder hırka pilân içinde. Türlü türlü imâret köşk ü saray yapan ol  Kara nikâb tutunmuş girmiş külhân içinde. Baştan ayağa değin Hak nûru seni tutmuş  Hak'dan ayrı ne vardır kalma gümân içinde. Bir isen birliğe bak ikiyi elden bırak  Bütün mana bulasın sıdk u îmân içinde. Girdim gönül şehrine daldım onun bahrîne  Aşk ile seyrederken iz buldum cân içinde. O izi ben izledim sağım solum gözledim  Çok acâibler gördüm yoktur cihân içinde. Şâh oluban oturur kula buyruk tutdurur  Fermânını buyurur küfr-i fermân içinde. Yûnus senin sözlerin ma'nîdir bilenlere  Söyleyeler sözünü devr-i zamân içinde
İstanbul boğazından beyaz  Gemiler geçer, su kesimi mavi  İnsanı gecelerce uyutmaz  Benim sevdiğim de, bu gemiler misali
barış nedir sevgilim biliyor musun  bir köprü müdür üstüne gölgeler düşünce çöken  halka açılamadan batan bir şirket  iki savaş arasında verilen çay molası mıdır barış yoksa  hurdacıya söylediği son sözler mi  bisikleti vurulan bir çocuğun söyle sevgilim  Einstein'ın Roosevelt'e yazdığı mektup mudur barış  Lozan'dan gelen telefon mu Mustafa Kemal'e  çöplerini bilimin süpürdüğü bir sokak mıdır barış yoksa söyle sevgilimde ki  tünediği balkon uçuruma düşen yavru bir kuştur barış  saatçiyi hapse attıkları için kurulamayan bir meydan saati  ayağımızdaki paslı çiviyi bacağımızı keserek çıkaran  bir melekde ki aptalların türküsü  oyuna getirilenlerin ülküsüdür barış  dişleri sökülmüş Asya kaplanıdır kapitalizmin sirkinde ki sevgilim  içine bayat pil konmuş el feneridir barış  fosforlu izleridir bayrakların üzerinde gezen salyangozların  barış düşsel beyaz buluttur bir kaleye çarpıp dağılan  kör bir toplumun tehdit dolu yazılarla kirlettiği bir defterdir barış  kendinde bulamayıp başkalarında aradığıdır insanın barış  halkının üzerine devrilen bir devlettir zor dönemeçlerde  açılmadığı için posta kutusunda ölen bir mektuptur barış  patlayıp seyircileri öldüren bir futbol topudur  son dakikada bunların hiçbiri  hiçbiri değilse barış söyle sevgilim savaşın düş kurduğu yerlerde  hangi yüzsüzün uydurduğu bi' sözcük türşu dillerden düşmeyen barış
Testici dükkânından geçtim, eski zamandı,  Ve o toprak ustası becerikli adamdı.  Gözü bağlılar görmez, baktım gönül gözümle;  Avucunda tuttuğu toprak, gördüm, babamdı! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Bir gün kışı hatırlatan bir akşam  Ruhumda son kalan mana uçacak,  O gün dinlenecek vücudum ancak,  Kulaklarım kurşun ve gözlerim cam.. Birden örtülecek önümde dünya  Bir anda silinip yakın uzaklar  Beni tahtalara uzatacaklar;  Bitecek yaşamak, bu yarım rüya.. Her dakika biraz daha kırılan  Kalbim parçalanmış, yazık, içimde.  Artık ıstırap yok, artık içimde  Çöreklenmeyecek her gün bir yılan.. Kapatacak bana aşina bir el  Gözlerimi kesik hıçkırıklarla  Oh, kalbe batmayan bu kırıklarla  Her yasa yabancı kalmak ne güzel! ... Seneden seneye ve ağır ağır  Gömüleceğim ben de ine ine  Hareketsiz ve kör, dilsiz ve sağır,  Boş bir karanlığın derinliğine.
keşke bir erinç yeri olacak olsa idi  ya da şu çok uzak yola ulaşılsa idi  keşke toprağın altından bin yıl sonra bile  otlar gibi yeşerme umudu olsa idi
Dertli firkatli hasretli  Na'ralar ishak kuşları  Nedir suçum yüz bin yerden  Yaralar ishak kuşları. Ağladım eyledim seyri  İstedim ilacı hayrı  Demez ağlamaktan gayri  Çareler ishak kuşları. Her yandan gelir ah u zar  Çağrışır hezar sad hezar  Her ötüşte bin dert yazar  Karalar ishak kuşları. Öter men'olur dadıma  Ol dem yar düşer yadıma  Bir ah çeksem feryadıma  Varalar ishak kuşları. Öter her bağda niceler  Sanki ders almış heceler  Uzan mübarek geceler  Ereler ishak kuşları. Kimi ağlar kimi inler  Eder tekrar yüzler binler  Biri okur biri dinler  Sıralar ishak kuşları. Ötme ishak kuşu ötme  Garip gönlüm viran etme  Gitme yaz baharım gitme  Duralar ishak kuşları. Geceler gündüzden seyran  Seslerine oldum hayran  Değme felek böyle devran  Süreler ishak kuşları. Zikreder Hakkın adını  Dal olam duyam tadını  Yüzüm üste kanadını  Sereler ishak kuşları. Seslerim gelmez yanıma  Sesi kar etti canıma  İster bir avuç kanıma  Gireler ishak kuşları. Umarım derdime derman  Yüreğimi kıldı harman  Çok mudur katlime ferman  Vereler ishak kuşları. Bağları sardı leşkeri  Talan oldu can şehiri  Nice bin gönül askeri  Kıralar ishak kuşları. Her biri hançer belinde  Kavlederler öz dilinde  Hıfzı'yı aşkın ilinde  Vuralar ishak kuşları
Terketmedi sevdan beni,  Aç kaldım, susuz kaldım,  Hayın, karanlıktı gece,  Can garip, can suskun,  Can paramparça…  Ve ellerim kelepçede,  Tütünsüz, uykusuz kaldım,  Terketmedi sevdan beni…
Ben, kağnılarla yaylılarla büyüdüm geldim  Çocuk yüreğimi yakan türküler dinleye dinleye.  Mahzun kağnılarla, nazlı yaylılarınla  Ve tozlu yollarınla sevdim seni Türkiye! . O tezek topladığım kırlar, yaylalar...  Başına oturduğum, yemek yediğim atandır.  Türkiye'm, anayurdum, sebebim, çarem...  Taşına toprağına vurgunluğum bundandır.... Akşam karanlığıyla başlardı kurbağalar  Susar gökyüzü kadar, dinlerdim biteviye.  Gecemi besteleyen cırcır böceklerinle.  Kurbağa seslerinle sevdim seni Türkiye! . Bir Peygamber sofrasıydı soframız:  Biraz tandır ekmeği, biraz çökelik...  Yoksulluğunla da bağlandım kaldım sana  Mecnunlar gibi üstelik.. Yağmurlar başlayınca, odalarımız damlardı  Dizlerini döve döve ağlardı anam.  Şimdi kırkikindiler boyunca sırılsıklam  Küçük kerpiç evlerin çıkmaz aklımdan! . Türkiye'm! Hasretim! Kınalı türküm! ..  İçiçe güzellik, uç uca kahır  Yüreğimi bin parçaya bölseler  Her parçası yine seni çağrışır.
Usul usul azalıyordu sevgisi,kalbi  soğuyordu...  Aynı masada,yanyana oturuyorduk,ellerinden tutuyordum...Akıntıya kapılmış bir çiçek gibi bilmediğim,bilmediği uzaklıklara doğru gidiyordu...Öyle acı çekiyordu ki sevgisinin azalmasından...Seni artık özlemiyorum,eskisi gibi içimi acıtmıyorsun,bu benim için ne büyük acı biliyormusun,derken sesi titriyordu.. Dalından kopmuş bir çiçek gibi unutuluş denizinde usul usul sürükleniyordu...Sevgimiz yurtsuz kalmıştı şimdi...  Can çekişen bir hastayı ölümüne hazırlar gibi,  nefesimi tutmuş saçını okşuyordum durmadan...  Sevgisi,yaralanmış çocukluğumuzu ve dünyayı  değiştirmeye yetmemişti.  Hayal kanatları yanmış sevgisini öksüz kalan sevgime kattım.Sevgisi biterken gözlerime son bir  kere baktı.İnanmıştı çektiğim ıstıraba.... Son anda sarıldı bana:  Hadi,sen de benimle gel,birlikte karışalım  kayboluşa,dedi.  Yapamam,dedim,istesem de yapamam.Bu  sevginin ömrünü beklemeliyim...  Bu sevginin beni götürdüğü yere kadar  gitmeliyim...  İçimde sırrın,kimseye benzemezliğin  sızısı,yarım kalan yolculuğun aşk yüzlü  çocuğu var.... Sevgisi soğurken son tesellisi,son kıskançlığı,son  umudu bu olmuştu...
İçin dışın mundar iken  dost neylesin senin ile  gözün gönlün nefsi hava  Aşk neylesin senin ile . Zakir ile yoldaş olup  Sadıklara yar olmadın  olmaz yere verdin gönül  Dost neylesin senin ile . Dünya gözün ruşen edip  Gönül gözün kör eyledin  Zulmet dolucak gönlüne  Nur neylesin senin ile . Gerçek ere derviş gerek  Doldu cihan dava ile  Duydun ise aslın işi  Kal neylesin senin ile . Dostlugu sanma hemen  olur suret dizmek ile  Dilde ise senin işin  Hal neylesin senin ile . Dostun hoş derdi ile  merdana sür devranını  dost değilsen dost yolunda  Ar neylesin senin ile!
Adı Mehmet...  Kara kıtanın kara gözlü, zayıf yüzlü çocuğu.  Göz kapaklarında güneş ve çapakları çöl sarısı.  Çaresizliğin girdabında.  Kelebek renkli yüzünün yorgun yarısı. . Adı Mehmet...  Bir halkın hikayesi yani.  Yeni günün solduğu beldeye, asırlar öncesinin bir yolculuk efsanesi.  Bir halkın ismi yani.  Kaderden ötesi olmayan. . Adı Mehmet...  Kimseden medet ummayan.  Aç karınlı, hasta yüzlü ama tok gözlü.  Öylece duran ve sabreden.  Uzaktan gelen yolcuları ağırladığı günkü gibi.  Necaşi gibi, Habeşi gibi.  Doğru, dürüst, iyi, insan yani... . Adı Mehmet...  Bir umudun ismi.  Çöle yağmur yağdığı günün.  Karnının doyduğu günün.  Öldüğü günün.  Ve üstünde çiçekler açabilen bir mezara gömüldüğü günün ismi yani. . Adı Mehmet...  Kimse tanımaz, kimse bilmez.  Kara gözleri gülmez.  Dünyanın gözü kör olmuş sanki.  Kimse onları görmez. . Adı Mehmet...  Kim duyar ki; Dudağında bir feryat! !  Savaşmak dudurken yani,  Mehmet'i kim dinler ki?  Açlığı kim dinler ki?  Adı mehmet...  Hastalığın gözlerindeki buğusu.  Açlığın kokusu.  Ve ölümün korkusu.  Bir kum fırtınası uğultusu.  Ağlayan bir bebek sesi.  Ve zayıf dizlerin yağmursuz çöllerdeki izi.  Söyle dünya insanların kaç kişi?  Kaçı sağır, kaçı kör, kaçı arsız, kaçı erkek, kaçı dişi?  Açlıktan ölmek kaldımı be şimdi?  Söyle dünya insanlık kimin işi? .....
Sen istinyede bekle ben burdayım  İçimde köpek gibi havlayan yalnızlığım  Çünkü ben buradayım karanlıktayım  Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git  Çünkü elimi kestim beni kan tutuyor  Şarabım bütün ekşi suyum soğuk  Yanımda olmadın mı seni daha bir çok seviyorum  Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git . Yüzünü ıslatmadan ağlayabilir misin  Yarı geceden sonra telefon ettin mi hiç  Karanlık adamlar hüvviyetini sordu mu  Ben senin olmadığını arıyorum  Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git  Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git  Bana ait ne varsa hepsi seni korkutuyor sana ait ne varsa  Hiçbiri benim değil  Belki ölmek hakkımı kullanıyorum  Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git  Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git
Evet, biliyorum nereden geldiğimi  Daim aç bir alev gibi  Yakıp tüketirim kendimi  Işığa döner anladığım herşey  Geride bıraktığım ne varsa kül  Ateş benmişim demek ki . Friedrich NİETZSCHE . ingilizceden çeviren: şaban öztürk. ECCE HOMO . Yes, I know from where I came!  Ever hungry like a flame,  I consume myself and glow.  Light grows all that I conceive,  Ashes everything I leave:  Flame I am assuredly. . Friedrich NİETZSCHE
Hani saz çalınırdı ölüm  Türküler söylenirdi kan  Sen gideli kaç mevsim  Kaç yıl geçti aradan  Şimdi rakı sofrasında  Evvel zaman diyor biri  Diğeri kalbur saman  Oysa hala günün yüreğinde  Elektrik tadında bağıran  Kara bir katrandır zaman. O barut soluğu gecelerde  Sanki hiç yürünmemiş gibi  Ve çökülmemiş gibi korkunun üstüne  Yaşam vurulmuş diyorlar  Aşklar susmuş seninle birlikte  Bütün gözlerde aynı yılgınlık  Aynı alkol aynı bunalım  Ne bir çocukta görüyorlar sabahı  Ne fışkıran bir çiçekte. Hangi sabır demişti dağlar  Aşk demişti ya deniz  Nasıl geldik bu günlere  Bu duyarsız yerlere nasıl  Şimdi rakı sofrasında  Evvel zaman diyor biri  Diğeri kalbur saman  Oysa hala her an  Çırılçıplaktır bir yeşilin  Ateşte çığlığıdır yaşanan
Hakikat bir gizli sırdır  Açabilirsen gel beri  Küfr içinde iman vardır  Seçebilirsen gel beri. Şüphe getirme gönlüne  Hak perde çeker önüne  Dondan bir gömlek eğnine  Biçebilirsen gel beri. Ata ana kavim kardaş  Olduk Hak ehline yoldaş  Can ile baştan ey kardaş  Geçebilrsen gel beri. Pir Sultan'ım ere yettik  Vardık pir damenin tuttuk  Biz ağuyu bala kattık  İçebilirsen gel beri
Mersiye. Kan ağlasın bu dîde-i dürbârım ağlasın  Ansın benim o yâr-ı vefâdârım ağlasın  Çeşm ü dehân u ârız u ruhsârım ağlasın  Başdan başa bu cism-i siyehkârım ağlasın  Ağyârım ağlasın bana hem yârım ağlasın  Gûş eyleyen hikâyet-i Esrâr’ım ağlasın  Nâdîde bir güher telef etdim dirîg u âh  Hâk içre defnedîp gerü gitdim dirîg u âh. Zât-ı şerîfi âleme bir yâdigâr idi  Fakr u fenâ vü aşk u hüner berkarâr idi  Her şeb misâl-i şem benim ile yanar idi  Sâve gibi yanımda enîs-i nehâr idi  Hakkâ tamâm âşık idi yâr-ı gâr idi  Bir kaç zaman muammer olaydı ne var idi  Allâh verdi aldı yine kurb-i Hazrete  Biz kaldık ile intizâr rûz-i kıyâmete. Âhir nefesde sohbeti oldu muhabbet âh  Bir yâre urdu bağrıma âh derd-i firkat âh  Gelmezdi hîç kalb-i fakîre bu sûret âh  Ey kâş etmeyeydim o âşıkla sohbet âh  Telh etdi kâmımı o zehrnâk şerbet âh  Eyvâh elden o gül-i handânım aldı mevt  Esrâr’ım aldı cümle dil ü cânım aldı mevt. Meydân-ı Mevlevîde nişân âşikâr edip  Pervâz ederdi şevk ile Ankâ şikâr edip  Eylerdi nây u defle semâ âh u zâr edip  Bulmuşdu kân-ı matlabı Hak’da karâr edip  Almışdı müjde kûyuna yârın güzâr edip  Gitdi ne çâre Gâlib’i hasretli yâr edip  Olsun visâl-i Hazret-i pîrânla kâmyâb  Kıldı karîn-i kabri Fasîh-i felekcenâb
Sözüm el gün için değil  Sevenlere bir söz yeter  Sevdiğimi söylemezsem  Sevmek derdi beni boğar. Taş yürekte ne biter  Dilinden ağu tüter  Nice yumşak söylese  Sözü savaşa benzer
Ellerime girdi ağaç  Suyu kollarıma yürüdü,  Göğsümde boy verdi ağaç -  Aşağı doğru,  Dallar dallanır benden, kollar gibi.. Ağaçsın sen,  Yosunsun sen,  Üzerinden yeller esen menekşesin.  Bir çocuksun - şu kadarcık,  Bütün bunlar umurunda mı dünyanın.
Leylim - leylim dünyamızın yarısı  Al - yeşil bahar,  Yarısı kar olanda  Gene kavim - kardaş, can - cana düşman,  Gene yediboğum akrep,  Sarı engerek,  Alnımızın aklığında puşt işi zulüm  Ve canım yarı geceler  Çift kanat kapılarına karşı darağaçları,  Mahpusanede çeşme  Yandan akar olanda,  Gelmiş yoklamış ecel  Kaburgam arasından.  Yoklasın hele...  Çağıdır, can dayanmaz,  Çağıdır, en çatal, en ası,  Cehennem koncası memelerinin.  Çağıdır, kırk gün - kırk gece  Kolların boynuma kement,  Ha canım kötüye inat...  Vah ki ne desem,  Kurşunları namlulara sürülü,  İ'kelleri kan,  Baskıncılar uykumuzu yıkar olanda,  Alır yüreğim:  Yankın yasak, aynalara.  İnemem bahçende talan,  Tam, boş yanı bu, derim namussuzun,  Tam, bıçağım cehennem gibi güzelken,  Aklıma düşüyorsun  Ellerim arık.... Bilmiş  Bütün zula'lar  Eğri hançer, kara mavzer, kan pusu.  Ve insan düşüncesinin o en orospu,  O en ayıp, frengili yemişi,  Çıldırtılmış uranyum  Bilmiş,  Bilsinler!  Sana nasıl yandığımı  Uuuuy gelin...  İşte kan tutmuş korsanlar,  Haramla beslenmiş azgın,  Düzmece peygamberler  Ve cüceleri  Ve iğdiş ve aptal kölelerine karşı,  İşte bir kez daha  Bu can bendeyken,  Delin, divanenim işte  Uuuuy gelin...  Bu yasaklar,  Firavun kalıntısı.  Yoksun,  Akdan - karadan.  Gizline, canevine kurulu faklar.  Gün ola, umut kesip korkunç yetinden,  Murdar tutkusuna dünyasızlığın,  Gün ola, düşesin bekler.  Düşme!  Ölürüm...  Gözlerinden, gözlerinden olurum.. Leylim - leylim  Ayvalar, nar olanda  Gen bana yar olanda.  Belalı başımıza  Dünyalar dar olanda.
1-  Bir ilaç içsem bari diye düşündüm,  Biraz kolonya sürünsem,  Ferahlasam, pencereyi açsam.  Şöyle bir şey yazdım sonra:  Yağmur, çamurlu bir elbise dikiyor şehre  Sıkılıyoruz hepimiz bu çamurlu giysinin içinde.  Berbattı,  Bir şiire böyle başlanmazdı.. İç ses diye söylendim,  Ardından Yıldırım Gürses...  Aptal aptal güldüm bir de buna.  Ayşecik vazoyu kırıyor  Ve ‘tamir et bakalım’ diyordu babasına.  Yapıştırsam da parçalarını hayatımın  Su sızdırıyordu çatlaklarından.  Karnabahar kızartmıyordu asla  Başrolde kadınlar.. Güçlü bir el silkeledi beni sonra  Sanırım Tanrı’nın eliydi.  Sayamadım kaç ah döküldü dallarımdan.  Binlerce yeşil gözü olan bir zeytin ağacı gibi,  Çok şey görmüşüm gibi,  Ve çok şey geçmiş gibi başımdan,  Ah...dedim sonra  Ah! . İç ses, diye söylendim  Çocukken şöyle dua ederdim Tanrı’ya:  Tanrım bana hiç erimeyen,  Kırmızı bir bonbon şekeri yolla.  Eski tül perdelerden gelinlik biçerdik  Kardeşimle kendimize durmadan,  Olmayan çayları,  Olmayan fincanlardan içerdik.  Olmayan kapıları açardık,  Olmayan ziller çaldığında.  Siyah papyonlu olurdu mutlaka  Resim defterimizdeki damat.  Yedi günde yarattığımız dünya  Mutlu olurduk pastel koksa.. Ve şimdi şöyle dua ediyorum Tanrı’ya:  Olanlar oldu tanrım  Bütün bu olanların ağırlığından beni kolla! . Kaybolmak istemiştim bir zamanlar  Kapının arkasında yokum demiştim  Ve divanın altında da.  Bulamazsınız ki artık beni,  Hayatın ortasında.  Kaybolmak istemiştim bir zamanlar  Beni kimse bulamazdı  Tanrı’nın arkasına saklansam.  O Kocamandı, en kocamandı o.  Bir kız çocuğunun hayalleri kadar.. Bir zamanlar kendimi  Bulunmaz Hint kumaşı sanmıştım.  Kaç metredir benim yokluğum?  Benden daha çok var sanmıştım.  Benim yokluğumdan dünyaya  Bir elbise çıkar sanmıştım.  Dünyanın çıplaklığına bakmaya utanmadan  Sonunda ben de alıştım.  Ah...dedim sonra,  Ah! . Güzin Ablası kitaplar olan bir kızdım,  İçim sıkılmasa o kadar  Tek bir satır bile okumazdım.  Taş bebeğim ters çevrilince ağlardı  Bir derdi var derdim.  Derdimi demeyi ben taşbebeğimden öğrendim.  Ninni derdim, ninni bebeğim!  Cam gözlerini kapardı, naylon kirpiklerini.  Plastik gözkapaklarının ardında,  Bilirdim rüyaları yoktu bebeğimin,  Gözyaşları da.  Ağladıkça tükürüğümden sürerdim gözaltlarına.  Bu kadar kolay harcamazdım rüyalarımı,  Kırmızı çantamda bayram harçlıklarım olmasa.. İnsan çıtır ekmeği ısırdığında,  Kırıklar dolar kucağına,  İşte orası umudun tarlasıdır.  Ve orada başaklar ağırlaştığında,  Sayısız ah dökülür toprağa.. İç ses, diye söylendim  Ve ah dedim sonra,  Böyle ah demeyi beli bükük bir ahlat ağacından öğrendim.. Dallarına salıncak kurardı çocuklar,  Hızlı yaşanan bir hayatın şarkılarıydı salıncaklar.  Meyveleri tatsızdı  Eski bir lanetten dolayı  Herkes dişlerdi acı meyvelerini,  Ve herkes söverdi ona.  İsmini yazardı herkes onun bağrına,  Ah derdi o. Ah! . Bıçağın ucundaydı insanların hafızası  ‘İnsan unutandır  ve insan unutulmaya mahkum olandır.’  Tanrı şöyle derdi o zaman:  Ah! . Ne çok dikeni vardı ahlat ağacının tanrım,  Ulaşılamazdı,  Sen sarılmak istesen ona,  O sana sarılmazdı.  Ne çok dikenin vardı Tanrım!  Ne çok isterdim,  Sana sarılamazdım.  Ve şöyle derdim o zaman:  Ah! . Ahlat ahların ağacıydı,  Yaşlanmaya başlayanların,  İtiraf edilememiş aşkların,  Evde kalmış kızların.  Ahlat ahların ağacıydı,  Cezayir nasıl cezaların ülkesiyse,  Öyleydi işte.. Ve etimoloji Eti’lerden kalma  Bir zaman birimiydi yanılmıyorsam.  Ve yanılmıyorsam yalnız insanların,  Kahvaltı edip ağladıkları pazar sabahları yokmuş o zaman.  Mesela o zamanlar  Mutsuz olduğunda insanlar,  Yok olurmuş bazı dakikalar.. Gülümsedim o sıra,  Bazen sevinirim,  Sevinmek nedense hep yedi yaşında  Ve ah... dedim sonra,  Ah! . Bazen ah diyorum durmadan,  Şimdi ben ahlatın başında,  Otuz iki yaşımda.  Ahlar ağacı gibi.  Rengarenk çaputlar bağladım yıllarca dallarıma,  Mavi, mor, kırmızı ve yeşil,  İstedim, hep istedim,  Sen iste derdim, iste yeter ki  Vereyim.  Her istediğimi verdim.Arttım, fazlalaştım,  Eksikli yaşamaktan.  Ahlar ağacıyım, gibisi fazla.  Başka bir şey istemem  Artık beyazlaşan üç-beş tel saçıma,  Hesabımı vermekten başka.. Vasiyetimdir:  Dalgınlığınıza gelmek istiyorum  Ve kaybolmak o dalgınlıkta.. At arabasıyla kağıt toplardı  Her sabah çingene kadınlar.  Üst üste yığılırdı buruşuk kirli kağıtlar  Şaşırırdım  Kadınların mı yoksa kağıtların mı memeleri kocaman? . Bir zamanlar öfkem beni zora koşardı.  Kızıl yelelerim yapışırdı terli alnıma  Ne eğere gelirsin ne de semere derledi bana, . Yeniden doğmuş olurdum oysa,  Öldüğümü sandıklarında,  Yalnızca kağıtlarda iyi koşan bir at olarak.. Vasiyetimdir:  En güçlülerinden seçilsin  Beni taşıyacak olanlar.  Ahtım olsun,  Yükleri ağırlaşsın diye iyice,  Tabutumun içinde tepineceğim.. 2-  Bir göl vardı evimizin karşısında,  Mavi gözleri olan,  Kara yağız bir şehirde yaşamışım meğer yıllarca.. Ya siz,  Nasıl bilirdiniz çocukluğunuzu ey cemaat?  Nasıldı  Öldürdüğünüz birinin cenaze namazını kılmak? . İlk üç vişneyi verdiğinde bahçedeki ağaç  Annem sevindiydi hatırlarım.  Ah demişti.  Ah!  Üç küçük kırmızı dünya verilmişti sanki ona.  Annem çok sevinmelerin kadınıydı.  Bazen sevinince annem gibi,  Rengarenk reçeller dizerim kalbimin raflarına.  Annem çok sevinmelerin kadınıydı,  Sıcak yemeklerin.  Başına diktikleri o taş,  Ne zaman dokunsam soğuktur oysa.  Ben okşadığımda ama, ısınır sanki biraz.. İç ses!  Bu bahsi kapa! . Mutfağa gidip domates çorbası pişirdim.  Çoktandır öksüz olan mutfakta  Buğulandı ve ağladı camlar,  Gözyaşlarını kuruladım perdelerin ucuyla.  Çoktandır öksüz olan dünyaya baktım,  Allah babasıyla baş başa kalmış insanlara,  Poşetin tamamını beş bardak suya boşaltınca,  Sanki biraz rahatladım.  Kazanlar dolusu çorba kaynatsam sanki,  Artık kimse mutsuz olmayacaktı.  Ah...dedim sonra,  Ah!  İç sıkıntımla çektirdiğimiz bu fotoğrafta,  Aynı vampir gibi çıkacağız.  Kırmızı çorbama ekmek doğrayınca,  Sanki biraz ferahladım.  Karıştırdım ve iç ses diye fısıldadım:  Hala aç mısın? . Bir tren geçti yine tam o sıra  Ustura gibi kara,  Düdük çala çala,  Geçti şiirimin ortasından.  Kes şunu dedim, kes artık!  Oldu olacak,  Kan kardeşi olsun ruhumla yollar.  Merak ederdim,  Kesik başları ve sarı ışıklarıyla  Nereye gider bu insanlar?  Raylar uzanırdı içimde kilometrelerce  Bir kara yılan gibi,  Bilemezdim menzil neresi? . Ah...dedim sonra  Ve acilen makas değiştirdim.  İç ses, diye söylendim,  Raydan çıkma bundan sonra.. Kuyruk sallardı,  annemden kalma maaşım  her üç ayın sonunda.  Sevinirdi,  Kocaman bir kara kediyi okşamış gibi ellerim.  Sarımsak kokulu fötr şapkalı amcalarla,  Muhabbet ederdik kuyrukta.  Bizler sarımsak kokan uzun bir dizenin,  Fötr şapkalı kelimeleriydik,  Çürük dişlerimizle bizler,  Dökülmüş harfler gibi kelimelerden,  Saf ve pembe gülümserdik.  Bizler her üç ayın sonunda yeniden doğan bebeklerdik.  Neden ilerlemiyor bu kuyruk derdik,  Neden hep aynı yerdeyiz,  Hayattan söz edilirdi,  Zor denirdi,  Ve ardından susulurdu mutlaka.. Fötr şapkalı amcalardan biri  Ah derdi sonra,  Ah!  Kuyruk öfkeyle kıpırdanırdı o zaman.. 3-  “Bir Arap şairi şöyle demiş,  Savaşta yenilen halkına,  Ağlamayın, ağlamayın, acınız azalır”. Uzun bir dize dayardı hayat her sabah karnıma  Şiir için düelloya gelmiş bir sevgili gibi,  Sorardı:  Daha yazacak mısın?  Hayır derdim,  Artık yazmayacağım.  Ama şöyle denir:  Kılıç çeken kılıçla ölür.  Ama şöyle denir:  Kaderden kaçılmaz.. Ama yazgısını yaldızlı çokomel kağıtları gibi,  Tırnaklarıyla düzeltemiyor insan.  Yıllarca biriktirdim  rengarenk çokomel kağıtlarını kitap aralarında.  Aşık olduğumda,  Çikolata kokardı kırmızı yazgım.  hayatıma hayat diyemem artık.  sarı yazgım her sonbahar onu  biraz daha fazla, ömür yaptı.  Maviye de, yeşile de dili dönmez ömrümün artık.. Kara yazgımı şimdi kim bilir  Hangi kitabın arasında saklıyorsun tanrım?  Ah.. dedim sonra  Ah! . İç ses, diye söylendim,  Başımda rüzgar vardı  Başımda uğultular...  Kalbim usulca kıpırdardı  Ve ses çıkarırdı dokununca  Çan çiçeğiyle karıştırırdı onu belki  Bir başkası olsa.  Başımda rüzgar vardı,  Yine esiyordum  Hızla dönmeye başladı kalbim  Rüzgargülüyle karıştırırdı onu belki  Bir başkası olsa.  Başımda uğultular...  Fırtına çıktı sonra,  Yaşadığını anladı kalbim,  Böyle yaşanamaz derdi  Bir başkası olsa.. Bir zamanlar meydan okumak isterdim.  Kaç meydanını okudum da bu hayatın.  Yalnızca iki harfini öğrendim:  A  H! . Ah benim nergis kokulu cehaletim...  Ruj lekeleri bıraktın bardaklarda  Anlatmak isterdin kendini durmadan  Bir bardağa bile olsa.  Ne diyecektin, ne söyleyecektin  Şairlerin şahı olsan,  Bir AH’dan başka.  Ah benim nergis kokulu cehaletim  Bana yıllarca, bunca sözü boşa söylettin.  AH! . Güçlü bir el silkeledi beni sonra  Sanırım tanrının eliydi,  Sayamadım kaç ah döküldü dallarımdan,  Çok şey geçmiş gibi başımdan  Ah dedim sonra,  Ah! . İç ses, diye söylendim.  Gel!  Ahlar ağacından sen de biraz meyve topla.. Vasiyetimdir:  Bin ahımın hakkı toprağa kalsın...
Hayatın hızıyla yaşadık o aşkı  Her şey bir anda başladı  Yaşandı  Ve bitti.... Yan yana gidip de bir süre  Ayrı yönlerde uzaklaşan  İki tren gibi...
Seçkin bir kimse değilim  İsmimin baş harfleri acz tutuyor  Bağışlamanı dilerim. Sana zorsa bırak yanayım  Kolaysa esirgeme. Hayat bir boş rüyaymış  Geçen ibadetler özürlü  Eski günahlar dipdiri  Seçkin bir kimse değilim  İsmimin baş harflerinde kimliğim  Bağışlanmamı dilerim. Sana zorsa yanmaya razıyım  Kolaysa affı esirgeme. Hayat boş geçti  Geri kalan korkulu  Her adımım dolu olsa  İşe yaramaz katında  Biliyorum  Bağışlanmamı diliyorum
geldiğim yol ateş ve taştan  harcı yeryüzü bir yaşamak yalanı  geldiğim yol, sil baştan. al bu kızıllığı bir kuş uçuşu  al bu kızıllığı bir dağ geçişi  al ve sına kalbinde  bir derenin çağıl çağıl akışı. ben bunları kendime  söyledim, dilimde bir kesiğin  yıllardır kanayışı. dur, gitme! bir tek kurşun  sekip duruyor kalbimde  yarım, diyorum. yaşamak diyorum  orman ağlar mı, gördüm diyorum  ölü bir balerin ağaçların dibinde  dur, gitme! bir tek kurşun  sekip duruyor kalbimde. buzlar çözülüyor ve suyun kiri  tenimizde. kaygan, soğuk  bir yılan süzülüyor, susuyoruz  nicedir yanmayan bir madenci feneri  gibi eksiliyoruz. şimdi gece açık bir yara, ya da  ıssız bir lunapark hüznünde  ölü bir balerin süzülüyor yeryüzünün kalbine  dur, gitme!
Sevişirken yılan bile dokunmaz  Tapınmakta aşktan saygın olamaz  Sevda üzre yıldırım olsa çarpmaz  İstiyorsan uzak kalmak ölümden  Hep aşk üzre olmaslısın a caanım  Ki ölüm de sevişirken kıyamaz
Her sabah şiir uyandırır uykularımdan beni  Şiirle kahvaltı ederim  Şiirle giderim öğlen önceleri işime  İkindileri yine onunla dönerim. Şiir ellerimde benim  Gözlerimde, yüreğimde  Oturur akşamları birlikte içki içerim  Kaldırırız kadehlerimizi  Kah ayrılıklar  Kah mutluluklar üstüne. Ve şiirle birlikte ağlarım, gülerim  Velhasılı  Küçük bir çocuk nasıl severse annesini  Ben de şiiri öyle severim
Uzun ince bir yoldayım  Gidiyorum gündüz gece  Bilmiyorum ne haldeyim  Gidiyorum gündüz gece. Dünyaya geldiğim anda  Yürüdüm aynı zamanda  İki kapılı bir handa  Gidiyorum gündüz gece. Uykuda dahi yürüyom  Kalmaya sebep arıyom  Gidenleri hep görüyom  Gidiyorum gündüz gece. Kırk dokuz yıl bu yollarda  Ovada dağda çöllerde  Düşmüşem gurbet ellerde  Gidiyorum gündüz gece. Düşünülürse derince  Irak görünür görünce  Yol bir dakka mıkdarınca  Gidiyorum gündüz gece. Şaşar Veysel işbu hale  Gah ağlaya gahi güle  Yetişmek için menzile  Gidiyorum gündüz gece
Cânan aramızda bir adındı,  Şîrin gibi hüsn ü âna unvan,  Bir sahile hem şerefti hem şan,  Çok kerre hayâlimizde cânan  Bir şi'ri hatırlatan kadındı. . Doğmuştu içimde tâ derinden  Yıldızları mâvi bir semânın;  Hazzıyla harâb idim edânın,  Hâlâ mütehayyilim sadânın  Gönlümde kalan akislerinden. . Mevsim iyi, kâinât iyiydi;  Yıldızlar o yanda, biz bu yanda,  Hulyâ gibi hoş geçen zamanda  Sandım ki güzelliğin cihanda  Bir saltanatın güzelliğiydi. . İstanbul'un öyledir bahârı;  Bir aşk oluverdi âşinâlık...  Aylarca hayâl içinde kaldık;  Zannımca Erenköyü'nde artık  Görmez felek öyle bir bahârı.
İnsanı çocuklara bölen öfke,  çocuğu eşit kuşlara bölen,  kuşu, küçük yumurtalara;  yoksulun öfkesi  bir zeytin taşır iki üzüme karşı.. Ağacı yapraklara bölen öfke,  yaprağı, eşit olmayan tomurcuklara bölen,  tomurcuğu, görünmez gözeneklere;  yoksulun öfkesi  iki ırmak taşır bir çok denize karşı.. İyiyi kuşkulara bölen öfke,  kuşkuyu, benzer kavislere bölen,  kavisi, umulmayan mezarlara;  yoksulun öfkesi  bir çelik taşır iki hançere karşı.. Canı bedenlere bölen öfke,  bedeni, benzersiz organlara bölen,  organı, sekiz düşünceye;  yoksulun öfkesi  bir yanardağ ateşi taşır iki kratere karşı.. Çeviri: Ülkü Tamer
içimdeki mağarada  kurumuş ölüler yatar  zehirle gülen zümrüt  ve yakut yatak içinde  bir zaman  beni uğurlamaya gelen   haramîler. içimdeki mağarada  bir yığın kitap var  bakınca yakından  tasvirlerin gözleri oynar  ve konuşur  hepsinin yüzleri benim yüzüm gibi   ve gözleri benim gözüm gibi
Acının miladıyla başlayan bir hikayedir bu  yaşayıp gelmişiz ormanlar bir yanarak  her dönemeçte uğultulu uçurumlar  her şafakta uzun uzun kurt ulumaları  Ey masalcı  otur şu geyik postuna  ve anlat şimdi bütün bunları. Önce yaşadıklarımızı koy ortaya  hatamızı ve sevabımızı anlat  görelim nelere kahretmişiz bunca zaman  nelere göğüs germişiz görelim bir bir  bedeli ödenmiş midir şafağın, bilelim  yaşamak  yeni acılara sürgün etse de bizi. Hayatımız göründüğü kadar basit değil  ama anlaşılmaz gibi de değil öyle  çoğunu unuttuk belki şimdiden  belki bitti birtakım bekleyişler  umutlar da bitti bir zaman, sevgiler de  ama unutmayalım  zulüm de biter hayatımızda
I.  Eğit beni  Beni eğit  Okumadan evvel yüzünü  Hiç şiir okumadım ben  Ve buğday tenini keşfetmeden  Harabeydi bu dünya  Öğret bana kadın dilini  Ki ben  Bilmeme rağmen sevgiyi  Hiçbir şey bilmiyorum  Ezberlediğim halde halk şiirleri  Ezberlememişim hiçbir şey  İstediğim halde Çin’deki ilmi bile  Fakat Çinli kadınlar  Çay ikram ettiler yalnızca  Öğretmediler sevgiden bir şey  Eğit beni  Beni eğit  Aldığım diplomalar  Gördüğüm eğitim  Hepsi hayaldi. II.  Öğret bana küçük bir öğrenci gibi  Nasıl cümle kuracağımı göğüslerinden  Dudaklarından nasıl öpücük yazacağımı  Çiz bunlar üzerine benim için yaprak  Nasıl hurma olur kalçası bir kadının  Nasıl tavan olur kadın saçı  Ve nasıl şemsiye olur  Halk şiir  Yaz mevsimi  Azarlama. III.  Başla benimle ilk satırdan  Başla ilk kaymaktan ve ilk kardan  Koltukaltı tüylerinden başla  Çetrefilliğinden bileziklerin  Üstünden başla örgülerin  Dilersen altından başla  İçime giren ve gezinen saldırgan kokudan  Başlangıçtan itibaren başla  Çünkü ben  Kadınlarla olmasına rağmen tarihim  Cevabını bilmiyorum. Çeviren: İlyas Altuner
akşam  hüznümün soluk aynası  vurdukça yüreğime kanım oynaşır  derinleşir acısı parmakuçlarımın  kırmızı bir ölümü görmüş gibi  kanarım.. yoruldum  değiştirmekten kanını yüreğimin  hergün yeniden başlayan  çığırtkan bir şarkıyı söylemekten  hergün  yeni bir şarkı bestelemekten. ben hüznün  ben gölgemin kiracısı  yeni bir ev değiştirmekten. hergün  gövdemle büyüyen hüznümle  kimselerden habersiz eskiyen yüreğimin  dinlemiyorlar  dinlemiyorlar şarkısını oy. sustukça çoğalıyor tekliğim  ah benim sıska yüreğim  ah benim kimselere söz geçiremez yüreğim  ah benim  neyim kaldı elimde  ah benim  üreyemiyorum kendime. böyle niye beni  biraz yankı biraz karıncayken  şimdi eski bir enosis düşlerim  kendimi koparıyorum kendimden  yetişemiyorum.. tekliğim  yorgun ve kanadı kırık kuştur  hüznün yapraklarında gölgelendiği  kim koparır dalından  ağzı açık bir gülü  kırmızı bir ölümü görmüş gibi  kanarım. yoruldum  değiştirmekten kanını yüreğimin  ne zaman bitecek  bu hüzün.   (Soyut, Ocak 1968)
Bütün saadetler mümkündür..  Şu kapının açılması,  İçeri girivermen,  Bahar, kuşlar, gündüz.  Ve bütün dünya  Bir an içinde gürültüsüz.. Bütün saadetler mümkündür...  Bahtsızların biraz gülümsemesi...  Körlerin gün görmesi,  Mümkündür bütün mucizeler...  Ana, baba, evlat, bütün kaybolanlar...  Ebedi bir sabahta buluşmamız bir daha.. Ölüler! Hepimiz için yalvarın Allah'a...
Orda şehitler Afgan  Derler ki gel iman armağanıyla boyan. Kan sancağı  Cennet sedirlerinin basamağı. Yanlarında savaş atlarının cezbesi  Her biri islâm ocaklarının gözbebeği. Fidan gibi  Demir yapılı çocuklar şehit fideliği. Serinliği koşuyor nehirlerinin cennet  Bildikleri yalnız emret! emret! . Bir dalga ki  okyanus yavrusu. bir dalga  bedir'den besli. mübarek kalblerinde  fatma ve meral isimleri. bir uçlarından yaktılar mı  kağıt gibi tanklar. elbet şehitler  kırmızı ışıklar çelik ışıklar. bu renkler bu renkler  kaslar kayalara çalınmış gibi. dil uçlarında ünlü ruhlar  analar dualar dualar. bir gül açtı şöyle bir gül açtı: besmele  baskın emri rehber'in emrinde. bu kalkış gece akınına  yatsı geliyor aralarına. menekşe soluklarıyla  önlerinde diz kırıyor gece. yıldızlar üstlerinde  bakışlar kırpışırlar dikkat içinde. + bir omuzun delinmiş  heryana hâlâ dağlar düşüyor. gözkapakların gittikçe ağır  damarlarında sanki bir fil kalabalığı. yaran sıcak ve buğulu ateşleriyle  alıyor gövdeni içine. başında bir mücahit dost nöbette  sanki dünya sanki kainat tehlikede. orda şehitler Afgan  aşk adı cennet sedirlerinin basamağı
Arzulayıp Hak demine gelince  Gönülde kin kibir eylemiyesin  Hakikatın kubbesine girince  Zinhar kötü kelam söylemeyesin. Evliya cemidir sayılmaz hatır  Eğer isterlerse bir kelam yetir  Ağır ol sakin ol postunda otur  Her yerde ataklık eylemeyesin. Yeğlicelik edip gerine bakma  Delil çağrılırken gerine bakma  Aşnan musahibin odlara yakma  Yükünü günahla toplamayasın. Sen seni gör elin aybını görme  Tarikat ateştir tamuya girme  Sen de bu anlığın kimseye deme  Bu sözlerim garaz anlamayasın. Pir Sultan Abdal'ım mana bilemez  Kibrine yedirip haber alamaz  Kılavuzsuz giden yolu bulamaz  Bulunmaz yolda yola aramayasın
Ne isyan edersin zülfü sırmalım  Uykular geldi'de kovdumu gözüm  Ahfalına taşın yakar sinemi  Uykular geldi'de kovdumu gözüm . Sular inişine durmaz akarken  Kara bulutlarda şimşek çakarken  Gece karanlıga çıra yakarken  Uykular deldi'de kovdumu gözüm . Besmeleyi çeksem aşın dibinde  Sevdam gizli kaldı kaşın dibinde  Hayalin uyutmaz taşın dibinde  Uykular geldi'de kovdumu gözün . Sevdam yatar sıra sıra toprakta  Gizlidir görünmez yara toprakta  Kuş tüyü yastıkta kara toprakta  Uykular geldi'de kovdumu gözüm
Seher vakti kalkan kervan,  İniler de zarilenir.  Bir güzele düşen gönül,  Çiçeklenir, korulanır.. Bahçenizde güller biter,  Dalında bülbüller öter.  Engel gelir bir kal katar,  Olan işler gerilenir.. Bülbül geldi kondu dala,  Bülbülden hata yok güle.  Engel bir taş atar göle,  Yüzen ördek yaralanır.. Pir sultan abdal göçelim,  Pir elinden bade içelim.  İnkar olandan kaçalım,  İnkar bir gün parelenir.
Günlerce ne gördüm ne de kimseye sordum,  'Yarab! hele kalp ağrılarım durdu!' diyordum.  His var mı bu alemde nekahat gibi tatlı  Gönlüm bu sevincin heyecanıyla kanatlı  Bir taze bahar alemi seyretti felekte,  Mevsim mütehayyil, vakit akşamdı Bebek'te,  Akşam!.. Lekesiz,,saf, iyi bir yüz gibi akşam!..  Ta karşı bayırlarda tutuşmuş iki üç cam;  Sakin koyu,şen cepheli kasrıyle Küçüksu,  Ardında vatan semtinin ormanları kuytu;  Bir neşeli hengamede çepçevre yamaçlar  Hep aynı tehassüsle meyillenmiş ağaçlar  Dalgın duyuyor rüzgarın ahengini dal dal.  Baktım süzülüp geçti açıktan iki sandal.  Bir lahzada bir pancur açılmış gibi yazdan  Bir bestenin engin sesi yükseldi boğazdan  Coşmuş yine bir aşkın uzak hatırasıyla,  Aksetti uyanmış tepelerden sırasıyla,  Dağ dağ o güzel ses bütün etrafı gezindi:  Görmüş ve geçirmiş denizin kalbine sindi.  Ani bir üzüntüyle bu rüyadan uyandım.  Tekrar o alev gömleği giymiş gibi yandım,  Her yerden o,hem aynı bakış ,aynı emelde,  Bir kanlı gül ağzında ve mey kasesi elde;  Her yerden o, hem aynı güzellikte göründü,  Sandım bu biten gün beni ram ettiği gündü.
Bu mevsim insanlar  Taş gözlü korku ayaklılar  Gözbebeklerindeki rüyalar  Kafeste vahşi hayvanlar. Manzaranın tozu  Ateş ve demir  Günün büyük oyunu  Eski talanlara direnir. Kuruntusuz ormanda  Gidiyor kurtlar kadife adımlarla  Her günün Vebasıdır  Güneşin canavarlığında. Ayıp ve zafer arasında tutku  Ve inkarcılık arasında umut  Adaletin terazisi  Yanlışların lanetli kitabında. Nehrin güvensiz geçidindeyiz  Yaşayanlardan ölülere giden  Pişmanlıkların asma köprüsünden  Ölülerden yaşayanlara giden. Kalp ve gömlek arasında  Yer var sadece bıçağa  Tez mi geç mi  Her şey ihanetin tadında. Züllümün gizli rüzgarı  Acayip döndürdü başları  Ne dileniyor bu kişiler  Sözlerin ayrılığında
Felek benim senden bir sualim var  Rüzigarın Süleymanı nic'oldu  Sana gelenlerin işi ah-u zar  Erenlerin o devranı nic'oldu. Musa Tur'a çıktı niyaz eyledi  İsa göğe ağdıimekan bağladı  Yakup,oğul deyü her dem ağladı  Hazret-i Yusuf'u Ken'an nic 'oldu. Baba Emir, vardı Kuh ile kaaf'a  Küffara kılardı cevrile cefa  Şatırların piri Bengü Mustafa  Alemin gerdan keşanı nic'oldu. Başun için bize veresün haber  Nesl-i Ali evlad-ı emürül kiber  Harici askere yürüttü teber  Eba Müslüm'ün meydanı nic'oldu. Batında onlar münkiri taşlar  Erenlere ayan seyr olan işler  Gaiptedir kırıklar,yediler,üçler  Erenlerin yok mekanı nic'oldu. Bunca sahib-kıran gelüp geçmiştir  Hızır İlyas ab-ı hayat içmiştir  Sanan İskenderler konup göçmüştür  Ahd-ı vefaya seyranı nic'oldu. Nurdur kalbimizi eyleyen ziya  Şefaat eyleyen gedaya baya  İki cihan fahri hatem-ül enbiya  Bilsem ol mürüvvetkanı nic'oldu. Gahi ayyar idi gahice abdal  İslama dost idi küffara kattal  Erenler şahbazı ol Seyyit Battal  Bilmem ol canımın canı nic'oldu. Hazret-i Resul'in muhib yarıdır  Hakkın dostu serbanların piridir  Ser-i evliyanın sırr-ı nakdidir  Yemen'de Veyselkarani nic'oldu. Molla Hünkar deyü melekler iner  Kudretten nurdan kandilleri yanar  Arş-ı muallada külahlar döner  Sultan Osman şazanı nice oldu. Hazret İbrahimi attılar nara  Eyyub'a kurt düştü başladı zara  Zekeriyya nice çekildi dara  Nuh Peygamberin Tufanı nic'oldu. Ol server her kande gitse giderdi  Din yoluna ikrarını güderdi  Bir narada çok Harici geberdi  Ahmet.... yaranı nice oldu. Doksan bin erenler dediler beli  Bindi hake, doğru gösterdi yolu  Kutb-ı alem Hacı Bektaşi Veli  Bunca erenler serefrazı nic'oldu. Alemin ahvali alem değil mi  Bendesi de mir-i kelam değil mi  Nesl-i Ali Kutb-i alem değil mi  Bu... EMİR SULTAN'ı nice oldu. Ah eder NESİMİ geçdi serinden  MANSUR 'enelhak' der dönmez darından  Gitti gelmez, bir haber yok birinden  Bu feleğin karbanı nice oldu
Bir adam hasmını utandıramaz  Elde külliyetli var olmayinca  Pervane sem'ini uyandıramaz  Başta sevda, kalpte nar olmayinca. Nice mertler durur, mert ülkesinde  Adam heveslenir eğlenmesinde  Diyar-ı gurbetin car kösesinde  Eğleşilmez kisb u kar olmayınca. Karac'oglan der ki, sözün bilmişi  Tedbirle görülür dünyanin isi  Ne etsin, neylesin alemde kişi  Felek Mustafa'ya yar olmadıkca
Miadım dolmaya fırsat beklerken  Tükenen ömrüme candı gözlerin  Yarına umudum kalmadı derken  Hayata döndüğüm andı gözlerin . Gözlerin olmadan boş bir izahtım  Bir anda değişti kör olan bahtım  Sarsıldı makamım sarsıldı tahtım  Şöhretimi yıkan şandı gözlerin. Ne vahşeti vardı ne de çilesi  Emsalsizdi bu savaşın hilesi  İçten kuşatıldı gönül kalesi  Sanki Fatih Sultan Handı gözlerin . Nazarın mıh gibi çakıldığı an  Adeta can buldu cananda bu can  Bir yanım kesilse sendin damlayan  Damarıma giren kandı gözlerin . Ne kadeh kaldırdım ne şarap içtim  Sarhoş olmak için ben seni seçtim  İçtikçe aşkını kendimden geçtim  Halimi ayık mı sandı gözlerin . İnsaf eder alev alev yakmazdın  Hedef alıp can evimi yıkmazdın  Bir ışık görmesen böyle bakmazdın  Demek ki gözüme kandı gözlerin
Mektup derken şiir oldu bak yine  Darılırsan ben ölürüm unutma!  Taze sarmaşığım hoyrat bedene  Sarılırsan ben ölürüm unutma!. Birgün güneş olur göğe doğarsın  Birgün yağmur olur yola yağarsın  Birgün çiçeklerden koku sağarsın  Yorulursan ben ölürüm unutma!. Kılıç ağzı yoldur ok ucu meydan  Dikkat et sen benim canımsın ey can  Koyakta kekliksin kayada ceylan  Vurulursan ben ölürüm unutma!. Aşk denince aklı bırak ol deli  Işık ışık gökten inen dolu ol  Boz bulanık akan yağmur seli ol  Durulursan ben ölürüm unutma!. Dinlemek zor anlamak zor yar beni  Göreceksen dertte gamda gör beni  Gönül toprağıma yaptım türbeni  Dirilirsen ben ölürüm unutma!
Hasret beni cayır cayır yakarken  Bedenimde buzdan bir el yürüyor.  Hayaline çılgın çılgın bakarken  Kapanası gözümü kan bürüyor.. Dağda kırda rasgetirsem bir dere  Gözyaşlarım akıtarak çağlarım.  Yollardaki ufak ufak izlere  Senin sanıp bakar bakar ağlarım.. Güneş güler, kuşlar uçar havada,  Uyanırlar nazlı nazlı çiçekler..  Yalnız mısın o karanlık yuvada?  Yok mu seni bir kayırır, bir bekler?. Can isterken hasret odiyle yansın,  Varlık beni alil alil sürüyor.  Bu kaygıya yürek nasıl dayansın?  Bedenciğin topraklarda çürüyor!. Bu ayrılık bana yaman geldi pek,  Ruhum hasta, kırık kolum kanadım.  Ya gel bana, ya oraya beni çek,  Gözüm nuru oğulcuğum, Nijad'ım!
Öyle sevdalar vardır, biter baslar;  Buruk tatlar vardır, ağızda şurup giden;  Bir aşka vuran güneş kolayca batmıyor.  Yanıyor bin kollu şamdanı, tutuşuyor  Ufkunuzda camları göksel konağının  Ve bir yaz aksamı buhurdan gibi tüten  Hanisellerinin morumsu buğusunda,  Bekliyor bahçemize donuk balkonunda,  Sarmaşık gülleri kokladıkça kırmızı,  Hüzünler, japon fenerleri arasında.  Öyle günler var, öyle anlar, hiç bitmeyen!  Nasıl bir ışık emmişler ki sevginizden,  Ansızın başka bir yüzle güzel, kopmuşlar  Büyük Irak’tan, ayrı düşmüşler desteden,  Yağmışlar ilkyaz yağmurlarınca ve özlem  Açmış yaban çiçeklerini tarlanızda.  Olumsuz günler onlar, bir hiçle beslenen;  Zaman dişi güvercinler, uçma bilmeyen;  Uzay ötesi ovalar, ayak değmemiş;  Başka bir mevsim, başka bir dal, başka yemiş.  Esrir kim basa o toprağa ve kim tatsa  O yemişten. Balla dolar testi, açılır  Açılmayan kilit, çiçeğe durur badem,  Dolanır bilgelikle mutluluk yüreğe.  Ak bir bulut bekler üstünüzde havada,  Kuşlar iner, devinme birden bitiverir,  Çit çıkmaz evrenden. İste ortadasınız,  Havuz, ağaç, deniz, ne varsa size göre.  İste aydınlarda, çekilmiştir bir resim  Gibi kalır aklınızda, gölgesiz, duru,  Küçük bir bahçede susar gibi yaparak  Karşılıklı gizemlere daldığınız gün.
1  Denizde boğulan o ilk Fenikelilerdendi.   2  Vergi memurluğu yapardı ve köpekler saldırırdı hep.   3  Babası barbar akınlarını durdurmuştu.   4  Kırlangıcın geveze bir kuş olduğunu ilk ondan duyduk.   5  Ben o zamanlar çocuktum ve çok fakirdim.
Ben seni seçtim... sen de  Ya göğsüm üzerine  Ya da şiir defterlerim üzerinde ölümü seç!  Ya aşkı...ya da aşksızlığı seç  Seçmessen korkaksın...  Orta yer yoktur  Cennet ile cehennem arasında.... *****  Bütün kağıtlarını at...  Herhangi bir karara razı olacağım  Söyle...haydi bir tepki göster...infilak et!  Çivi gibi çakılıp kalma!  Sonsuza kadar kalamam  Saman sapı gibi yağmurların altında...  Bir kader seç ikisi arasında  Kaderlerim ne kadar acımasız! . *****  Bitkinsin sen... korkaksın  Bende sözü çok uzattım  Ya denize dal... ya uzaklaş  Deniz yoktur...tutması olmayan...  Aşk... büyük bir yüzleşmedir  Akıntıya karşı denize açılmadır...  Çarmıha gerilme, azap ve gözyaşıdır  Yıldızlar arasında bir yolculuktur.... *****  Korkaklığın beni öldürüyor... eyyy kadın!  Perdenin arkasında oynuyorsun  Ben,  İsyankarların taşkınlığını taşımayan...  Bütün surları kırmayan  Kasırga gibi vurmayan  Bir aşka inanmıyorum  Ahhhh... keşki aşkın beni yutsa  Kasırga gibi kökümden söküp çıkarsa.... *****  Ben seni seçtim... sen de  Ya göğsüm üzerine  Ya da şiir defterlerim üzerinde ölümü seç!  Orta yer yoktur  Cennet ile cehennem arasında.... Çeviren: Rıza Halilov,  Aysel Ergül . Çılgın Kasideler (1970) . A1
Yüce yüce dağlardan mı gelirsin  Hayır mı gök turnam yardan ne haber  Benim sevdiğimi sen de bilirsin  Hayır mı gök turnam yardan ne haber. Koyuverin ben yarime varayım  Muradıma maksuduma ereyim  Sen bilmezsen ağ kuğudan sorayım  Hayır mı gök turnam yardan ne haber. Benim yarim kıya kıya bakınır  Ak ellere al kınalar yakınır  O da senin gibi güller sokunur  Hayır mı gök turnam yardan ne haber. Benim yarim gezişinden bellidir  Ak elleri deste deste güllüdür  İbrişim kuşaklı ince bellidir  Hayır mı gök turnam yardan ne haber. Pir Sultan Abdal'ım güllerin beştir  Yarimden ayrıldım günlerim hiçtir  Kılavuzun birdir katarın kaçtır  Hayır mı gök turnam yardan ne haber
Bâde-i nâb ile buldu rûh-ı cânân revnak  Gûyiyâ güller ile buldu gülistân revnak. Zülf-i miskîn ki rûh-ı yâr ile tâbende durur  Şem'-i pürnûr ile san buldu şebistân revnak. Göricek yaşımı naz ile salınır ol yâr  Cûyibar ile bulur serv-i hırâmân revnak. İşidip nâlemi handân olur ol yâr bulur  Na'ra-i bülbül ile gonca-i handân revnak. Eşk-i çeşmimle olur lâ'l-i leb-i yâr ferah  Tâb-ı kevkeble bulur lâ'l-i Bedahşân revnak. Hatt u hâl ile bulur Avnî rûh-ı yâr şeref  Bâblarla nitekim buldu Gülistân revnak
ey yıllardır içimde besledigim kanarya  senin o sulusepken, yeşil gözlerin varya  gökleri denizin elinden aldı  fırtına delirdi; deniz bunaldı  kızıl tüylü kanatların firakını  cekti uzaklara resimlerini  bana özlemin kaldı. patikalar ustune yasıverdin adımı  acımasız,her aksam ciğnedin feryadımı  ey yıllardır içimde besledigim kanarya  senin o sulusepken goslerin varya  sanki bir alev topu, yakar hayallerimi  her ikindi sonrası ruhumun toprağına  garip tohumlar gibi atarım ellerini. sana mahsun bir umut, desemmi bilmiyorum  sana çılgın bir bulut, desemmi bilmiyorum  derin bir ucurumda arıyorum kalbini  ya gel, yabeni unut, desemmi bilmiyorum. ey yıllardır içimde besledigim kanarya  senin o sulu sepken yeşil goslerin varya  ruyalarımı caldı  sevda ırmagında sular alcaldı  son bahar ugradı yureğimize  sararttı gülleri, yaseminleri  bana özlemin kaldı
yokluyorum, aklınız zzzt zzzt beş karış havada  bir kulağınızdan kürdilihicazkar giriyor  zenci şarkıları çıkıyor öbüründen, acılı  hüznü nedendir o şarkıların ilerde öğreneceksiniz  şimdi sevinciniz çalçene, gençsiniz çok  siz genç olunca elbet aşk da genç  gün ışığı da genç ücyüzbin kilometre bölü saniye  taşbebeğiniz dolaba kilitlenmemiş, o da genç  ben yaşlandım unutuyorum  içlerinde çiçek adları olan şiirleri koparmayın  demiş miydim size
Birden bire sanki çıplak  Bir oyunuyla hafızanın  Bir kuş sesi çırpınarak  Düştü bağrına hazanın.. Her bahçenin yabancısı  Ve her ümidin üstüne  Bir ses ki, sonsuz acısı  Güllerin üzüntüsünde.. Araştırdı bir baharın  Unutulmuş kokusunu.  Ay ışığında dalların  Rüya dolu uykusunu.. Bir akşamın beyaz fecre  Gönderdiği kanlı haber:  Herkes ömründe bir kere  Bu zalim davetle titrer.
Yenik değiliz  boşa gitmedi çektiğimiz acılar  ilk yaz yağmuruyla yeşeren  tohumlara bak  bir yangın gecesini andıran  sesleri dinle  savaş alanlarında çarpışanlar var. yenik değiliz  etselerde bizi ekmeğimizden  çocuklarımızın buğday başağı saçlarından  yardan ayırsalarda bizi  yenik değiliz  kanımızda bir pınar gibi kaynayan hayat  yenik değiliz  torbamız tohum dolu  koşar adım giriyoruz kavgaya
Cemali dolunay gözleri bela  Kaslari bir hançer sarsa yarami  Gönül avgahinda sözleri bela  Tetik düsürmeden vursa yarami. Ilaci dermandi sanan gönlümü  derdi yudum yudum kanan gönlümü  Gülü kapristandi yanan gönlümü  Deyinki daglardan sorsa yarami. Ya devleti tanirsin  Ya devletsiz kalirsin  Ya soyunu bilirsin  Yada soysuzlasirsin. Isteyenler yunus desin  Isteyen varsa yavuz  Özümüzde alplik yatar  Gönlümüzde dervişlik. Türk-islam davasini yasarken  Bozkurtcasina azatlanmis daglarda  Ne istiyorsunuz beyler belami! . SEFAI'yem ehli tarik gezerim  Ayaklari yarik yarik gezerim  Senelerdir gönlü kirik gezerim  Bir tabib gelsede sarsa yarami
Biz aşk bahçemizi küçük tuttuk  seninle  içinde güvensizlik ağaçları,  küstüm otları  kendini saklama çiçekleri. Özlem kirli bir kan gibi yüreklerimizi boğmasın  yalnızlık karanllık bir orman gibi  çökmesin içimize diye  biz aşk bahçemizi küçük tuttuk seninle  Önümüzde dokunuşlardan uzak,  İnsafsız ve çok uzun bir kış var diye  koca bir yaz kendini saklama çiçeklerini  suladık durduk yalnızca. Biz aşk bahçemizi küçük  çok küçük tuttuk seninle...
Kayıp bir gün daha.  Çocuklar büyüyor, yaşlanıyoruz  seni seviyorum.. Soğuk bir çağrı daha.  Tanıdık bir boşluk, dağılıyoruz  seni seviyorum.. Gitti bir arkadaş daha.  Zaman ölüyor, duruyoruz  seni seviyorum.. Gizli-açık bir mutsuzluk daha.  Çok konuşuyorlar, sıkılıyoruz  seni seviyorum.
peltek vaiz hani senin cema'atin  bak öteki bülbül gibi şakıyor  hele hutbede duruyor saatin  iteklesen bir saniye gitmiyor. gizlesen de dilindeki kanburu  çıkmak için bir yolunu buluyor  s yılan z kuyu evet kanguru  gibi harfler ah nasıl da zıplıyor
aldırma, kaldığıma tenhâda böyle sessiz  derdime vâkıf olan simurg bile çâresiz  asırlar taşıyacak alnında mühür gibi  yurdunda en karanlık zindan bile hür gibi  mağmada yeşerecek sevdayı bulan tohum  güneşin filizidir toprak altında ruhum  bulutları sükûna kavuşturan bu iklim  ölüleri umutla buluşturan bu iklim  üç mevsimi alacak acılar beldesinden  mavi kuşlar uçacak zamanın ötesinden  esrik bir mezarlıktan geçince yollarınız  kemiklerin diline düşecek halleriniz  üç boyutlu bir yağmur yağacak üstünüze  tabutlar ağlayacak sizin de bahtınıza  kâinat bu ebedî destanı konuşunca  her kurşun bir yürekte lâleye dönüşünce  rengini kalbimin renginden alacak gülüm  bu sevda kitabında sultan olacak gülüm  beni anlamasalar, deseler de: Masalcı!  yiğitlerin rüyası yetim kalır mı, Balcı  gülüme kavuşmadan ölsemde kuytularda  biliyorum, bu rüya biyiyecek sularda
Bırak ben de geleyim seninle.  Ne kadar da güzel ay bu akşam!  İyidir ay, iyidir,  -kimse görmeyecek  nasıl da ağarmış olduğunu saçlarımın.. Ay altın rengine dönüştürecek gene.  Sen de anlayamayacaksın.  Bırak ben de geleyim seninle.  Ay çıkınca büyür evdeki gölgeler,  görünmez eller açar perdeleri,  piyanonun tozlarına unutulmuş sözcükler yazar. solgun bir parmak  -duymak istemem onları.  Ne olur sus.. Bırak ben de geleyim seninle,  biraz daha uzağa,  fabrikanın duvarlarına kadar,  o beton, o göksel, o ayışığıyla . badanalanmış,  öylesine kayıtsız,  öylesine maddeden uzak,  öylesine gerçek ve neredeyse soyut kentin  göründüğü o köşebaşına kadar,  istersen inanabilirsin yaşadığına,  yaşamadığına hatta,  istersen hiç yaşamadım diye düşün,  inanma istersen  zaman ve yıkımlarına.  Bırak ben de geleyim seninle.
Sevdanı çalabilsem  Sen uyurken gizlice  Razıyım müebbete  Sevildikçe.
Eskiden birinci işimdi sigara içmek  Şimdiyse içmemek birinci işim.
Deli gönül ile düştük bir cenge,  Hikmeti sorulmaz iştir bu gönül.  Günden güne girer her türlü renge,  Bazı solar gah kumaştır bu gönül.. Bazı yelkenini derin yürütür,  Bazı âh vah ile ömrüm çürütür,  Bazı lâle sümbül çiçek bürütür  Bazı pus dumandır kıştır bu gönül. Bazı nefse uyar pek bühtânlanır  Bazı seyre çıkar pek seyrânlanır  Bazı yere iner perişânlanır,  Bazı padişahtan baştır bu gönül.. Sümmâni dünyada sen çekme yası  Allah de silinsin kalbinin pası  Göğsüne uğrarsa ecel pençesi  O zaman anlarsın boştur bu gönül
Nasıl gönül taparsa Tanrı'ya,görmeksizin,  Var adını bilmeden bağlandığım bir peri...  Bir beyaz dalga gibi hep o engin denizin  Üstünde gezmedeyim doğduğum günden beri.. Ne ben yedim ihtiras peteğinin balından,  Ne o tattı arzunun buğulu kevserini,  Ne kırda kestiğimiz taze incir dalından  Kaval yapıp çağırdık gönül türkülerini.... Gördü mü efsaneler buna benzer haile?  Leyla böyle sevilmiş,böyle sevmiş mi Mecnun?  Yavrusuna tapınan analık aşkı bile  Şehvete benzer biraz yanında bu duygunun.. O bir gülüdür,yetişmiş kalbin altın tasına,  Ve bir bülbül ki yalnız şi're vermiş sesini:  Ne sular genç yüzünü nakşetmiş aynasında,  Ne güneş yere sermiş boynunun gölgesini!
ÇANLAR / THE BELLS / Çeviren Dr. Osman TUĞLU . I . Kızakların işitin çanlarını-  Gümüşten çanlarını!  Ezgileri haber veriyor dünyasından eğlencenin!  Çıngır çıngır çıngırdıyorlar nasıl da  Buz gibi havasında gecenin!  Göklere serpilmiş yıldızlar,  Kristal hazlar,  sevinçlerle parıldar, göz kırparlarken adeta,  bir tür Runik uyak  içinde vakti, vakti, vakti saklayarak,  çanlar, çanlar,  çanlar, çanlar ve çanlardan,  çıngırtılarından, şıngırtılarından çanların,  öylesine uyumlu fışkırıp dökülen çınlama tınlamalara. . II . Tatlı düğün çanlarını duyun,  Altın çanları!  Armonileri ılık gece boyunca nasıl da mutlu  bir dünyadan haber ediyor!  Çınlıyor sevinçleri nasıl da!  O zevklenirken, o ayda  Dinleyen kumruya  Tamamıyla akortlu,  Erimiş altın notalardan  Nasıl da küçük akışkan  bir şarkı akıp gidiyor. . Oh, ses veren ufacık odalardan dışarı  Nasıl da ahengli bir ses fışkırması gürce dökülür taşar!  Nasıl da kabarır şişer!  Nasıl da yerleşir  Geleceğe! nasıl da söz açar  Salınan ve çalınan  Çanlara, çanlara, çanlara,  Çanlara, çanlara, çanlara, çanlara,  Çanlara, çanlara, çanlara,  Uyağına ve uyumuna çanların  Sevk eden kendinden geçişten! . III . Yüksek alarm çanlarını işitin-  Pirinçten çanları!  Çalkantıları şimdi ne kadar da korkunç bir öykü anlatıyorlar!  İrkilmiş kulağına gecenin  Nasıl da acı acı bağırıp korkularını boşaltıyorlar!  Korkuları konuşturmuyor onları,  Yaygaralı bir yalvarma ile insafına ateşin,  Sağır ve çılgın ateşten delice bir rica ile,  Daha yükseğe, daha, daha yükseğe sıçrayarak,  Umutsuz bir istek  Ve azimli bir çaba ile,  Hiç bir zaman değilse şimdi -şimdi,  Rengi solmuş ayın yanına oturmak için  Çığlık çığlığa uyumsuzca  Haykırabiliyorlar yalnızca.  Ah, çanlar, çanlar, çanlar!  Korkularıyla nasıl da onlar,  Bir umutsuzluk masalı anlatırlar!  Nasıl da çalar, çarpışır, gümbürderler!  Çarpıntılı göğün göğsüne  Korkuyu nasıl da döker akıtırlar!  Ama yine de kulak bilir tamamen,  Çangırdayarak,  Tangırdayarak,  Nasıl geri çekildiğini tehlikenin ve yükselip taştığını,  Kulak apaçık anlar buna rağmen,  Hır gürleşerek,  Dalaşarak  Nasıl indiğini tehlikenin ve kabarıp coştuğunu,  İniş ve yükselişlerle çanların,  Çanların, çanların, çanların,  Çanların,  Çanların öfkesindeki,  Çanların, çanların,  Çanların,  Çanların çalmasında ve çınlamasındaki. . IV . Dinleyin çalmalarını ağır ağır çanların-  Demir çanların!  Tekdüzelikleri düşünceleri nasıl da  bir törensel dünyaya mecbur kılar!  Sessizliğinde gecenin,  Paslı gırtlaklarından  Yükselen her ses  Bir inilti olduğundan  Ses tonlarının kasvetli tehditindeki  Korkuyla nasıl da ürpeririz!  Ve insanlar- ah, insanlar-  Onlar ki yüksek kulenin ucunda otururlar,  Yapayalnız,  Ve o çanları ağır ağır çalan, çalan, çalan kimse  Şu sarmalanmış monotonluğun içinde  İnsan yüreğine bir taş yuvarlanmasından böyle  Bir şan, bir ihtişam duyar,  Onlar erkek de değildirler dişi de-  Onlar insan da değidirler vahşi de-  Gulyabanilerdir onlar:  Ve o ki krallarıdır onların, çanları ağır ağır çalar,  Çanlardan bir zafer şarkısını  Gümbürdetir, gümbürdetir, gümbürdetir,  Gümbürdetir!  Ve onun neşeli göğsü  Çanların zafer şarkısıyla dolar  Ve o raks eder, ve o çığlık atar sevinçle;  Çanların,  Zafer şarkılarına çanların  bir tür Runik uyak  İçinde vakti, vakti, vakti saklayarak:  Çanların, çanların, çanların,  Zonklamalarına çanların,  Hıçkırmalalarına çanların,  Bir tür Runik uyak  İçinde vakti, vakti, vakti saklayarak;  Çaldıkça çanını o, matemin, matemin, matemin,  Çanların, çanların, çanların,  Çanların gürlemelerine  Çanların, çanların, çanların,  Çanların, çanların,  Ağır ağır çalmalarına çanların,  İnlemelerine ve inildemelerine çanların  Mutlu bir Runik uyak  İçinde vakti, vakti, vakti saklayarak. . ULALUME  Meraklısı İçin Asıl Metin . -----  THE BELLS  by Edgar Allan Poe  1849 . ----- . I  Hear the sledges with the bells-  Silver bells!  What a world of merriment their melody foretells!  How they tinkle, tinkle, tinkle,  In the icy air of night!  While the stars that oversprinkle  All the heavens, seem to twinkle  With a crystalline delight;  Keeping time, time, time,  In a sort of Runic rhyme,  To the tintinnabulation that so musically wells  From the bells, bells, bells, bells,  Bells, bells, bells-  From the jingling and the tinkling of the bells. . II  Hear the mellow wedding bells,  Golden bells!  What a world of happiness their harmony foretells!  Through the balmy air of night  How they ring out their delight!  From the molten-golden notes,  And an in tune,  What a liquid ditty floats  To the turtle-dove that listens, while she gloats  On the moon!  Oh, from out the sounding cells,  What a gush of euphony voluminously wells!  How it swells!  How it dwells  On the Future! how it tells  Of the rapture that impels  To the swinging and the ringing  Of the bells, bells, bells,  Of the bells, bells, bells,bells,  Bells, bells, bells-  To the rhyming and the chiming of the bells! . III  Hear the loud alarum bells-  Brazen bells!  What a tale of terror, now, their turbulency tells!  In the startled ear of night  How they scream out their affright!  Too much horrified to speak,  They can only shriek, shriek,  Out of tune,  In a clamorous appealing to the mercy of the fire,  In a mad expostulation with the deaf and frantic fire,  Leaping higher, higher, higher,  With a desperate desire,  And a resolute endeavor,  Now–now to sit or never,  By the side of the pale-faced moon.  Oh, the bells, bells, bells!  What a tale their terror tells  Of Despair!  How they clang, and clash, and roar!  What a horror they outpour  On the bosom of the palpitating air!  Yet the ear it fully knows,  By the twanging,  And the clanging,  How the danger ebbs and flows:  Yet the ear distinctly tells,  In the jangling,  And the wrangling,  How the danger sinks and swells,  By the sinking or the swelling in the anger of the bells-  Of the bells-  Of the bells, bells, bells,bells,  Bells, bells, bells-  In the clamor and the clangor of the bells! . IV  Hear the tolling of the bells-  Iron Bells!  What a world of solemn thought their monody compels!  In the silence of the night,  How we shiver with affright  At the melancholy menace of their tone!  For every sound that floats  From the rust within their throats  Is a groan.  And the people–ah, the people-  They that dwell up in the steeple,  All Alone  And who, tolling, tolling, tolling,  In that muffled monotone,  Feel a glory in so rolling  On the human heart a stone-  They are neither man nor woman-  They are neither brute nor human-  They are Ghouls:  And their king it is who tolls;  And he rolls, rolls, rolls,  Rolls  A paean from the bells!  And his merry bosom swells  With the paean of the bells!  And he dances, and he yells;  Keeping time, time, time,  In a sort of Runic rhyme,  To the paean of the bells-  Of the bells:  Keeping time, time, time,  In a sort of Runic rhyme,  To the throbbing of the bells-  Of the bells, bells, bells-  To the sobbing of the bells;  Keeping time, time, time,  As he knells, knells, knells,  In a happy Runic rhyme,  To the rolling of the bells-  Of the bells, bells, bells:  To the tolling of the bells,  Of the bells, bells, bells, bells-  Bells, bells, bells-  To the moaning and the groaning of the bells. . THE END
Ben de şu dünyaya geldim geleli  Emanetten bir don giymişe döndüm  Sahibi çıktıda elimden aldı  Koru yerde koyun yaymışa döndüm. O yar geldi geçti geri bakmadı.  Hendekler kazdırdım sular akmadı  Çok yuva bekledim cücük çıkmadı  Boş yuva beklemiş yoz kuşa döndüm. Pir Sultan abdalım bu dünya fani  Baştan başa kim sürdü bu devranı  Yarin bir çift sözü üşüttü beni  Yüce dağ başında donmuşa döndüm
küçük dünyalarında  yoğurdular hamurlarını  umutlarıyla  ve sevgiyle katık ettiler  insandılar. ulaşılmayacak kadar uzak  ve inanılmaz sıcaktılar  iliklerine kadar cesur  iliklerine kadar korkaktılar  insandılar. yoklukların ortasında  merhametlerin ve acımasızlıkların mimarıydılar  her an dost ve düşmandılar  insandılar
Benim sevdiğim dilberin  Gönlü çelik bağrı taştır  Deli gönül nedir zarın  Kalbin viran gözün yaştır. Hayattaki mücadele  Kaçan fırsat girmez ele  Aşıklıktaki mesele  Kalbde dönen bir ateştir. Durmaz yanar tütünü yok  Yazısı yok sütunu yok  Bu sevdadan çetini yok  Uzun boylu bir savaştır. Senin aşkın gündüz gece  Rahat komaz hiç zerrece  Yolunda ölsem böylece  Cevrü cefan lutfun hoştur. Bu Veysel'in arzusu sende  Muhabbetin kadim canda  İşitsem seni Yemen'de  Gönül bulur uçan kuştur
Birgün, bir yagmurla garip garip  -Çolugu çocugu terk edecegim.-  Bir sevgiyle doymayacak kalbim,anladim  Alip basimi gidecegim.. Asir yirminci asirdir,amenna  Bir yanimda sevgilerim, bir yanimda sancim  Neon lambalari büsbütün karartir gecemizi  Uzaklar daha uzaklasir  Bir define çikarir gibi kayalardan, Ademden beri  Simsicak sevgilere muhtacim.. Bir gün alip basimi gidecegim  -Yildizlar isisin, yollar üsüsün, yollar...-  Belimi bir ilik sal sarsin, mavi  Hüzünlü bir serencamin ardindan, sarkisiz  Rüyalarim unutulmus bir handa pes desin  Görmüs geçirmis bir çift duygulu dudak karsisinda.. Kendi kendine çekilmez oluyor ömrüm  Her insanin ayri ayri yasayabilsem kaderinde  Diyari gurbette kanli bir ask  Bahtsiz bir çocukluk uzak köylerin birinde  En uzak beyazlar,  En yakin ikindilerde, duygulu  Ve bir sahil meyhanesinde bir aksam  Içip içip aglasam.... Nasil kisa kesmeli bilmiyorum?  Herkesin derdinden pay isterken.  Uzak kaderlerin sulari çaglar simdi  Yildizlar dökülür sonsuza içimizden.. Birgün, bir parkta otururken, biliyorum  Bir el yagmurla dokunacak omuzuma  Bir çift göz,bir davet, bir kalp  Çolugu çocugu terk edecegim.  Yapraklar dökülecek, çiçekler solacak. Bir sonbahar,bir sabah ve bir yagmur olacak  Toprak ve insan kokulariyla,  Ugultulu bir sarhosluk içinde, yillar için  Basimi alip gidecegim.
'aynı kadınla iki kez  evlenerek hayatımı mahvettim'demiş  William Saroyan.. hayatlarımızı mahvedecek bir şeyler  her zaman vardır,  William,  neyin veya kimin  bizi önce  bulduğuna  bakar,  mahvolmaya hep  hazırızdır.. mahvolmuş hayatlar  olağandır  bilgeler için de  ahmaklar için de.. ancak  o mahvolmuş hayat  bizimki olduğunda,  işte o zaman  farkına varırız  intiharların,ayyaşların,hapisane  kuşlarının,uyuşturucu müptelaları  ve benzerlerinin.  varoluşun  menekşeler kadar,  gökkuşağı  kasırga  ve  tamtakır  mutfak  dolabı  kadar  olağan  bir  parçası  olduklarının.
geçer gider yeryüzünde en güzel nimetler bile zaman sınırlarını aşan düşüncelerimizle yaptığımız etki düşünenlere bir tek o vardır o kalır sonsuzluğa
Bir safa bahşedelim gel şu dil-i na-şada  Gidelim serv-i revanım yürü sa'd-abada  İşte üç çifte kayık iskelede amade  Gidelim serv-i revanım yürü sa'd-abada. Gülelim oynayalım kam alalım dünyadan  Ma-i Tesnim içelüm çeşme-i nev-peydadan  Görelim ab-ı hayat akdığın ejderhadan  Gidelim serv-i revanım yürü sa'd-abada. Bir sen ü bir ben ü bir mutrib-i pakize-eda  İznin olursa eger bir de Nedim-i şeyda  Gayrı yaranı bugünlük edip ey şuh feda  Gidelim serv-i revanım yürü sa'd-abada. (12-01-2001)
Aşkın odu ciğerimi  Yaka geldi yaka gider  Garip başım bu sevdayı  Çeke geldi çeke gider. Kar etti firak canıma  Aşık oldum cananıma  Aşk zincirin boynuma  Taka geldi taka gider. Sadıklar durur sözüne  Gayrı görünmez gözüne  Bu gözlerim dost yüzüne  Baka geldi baka gider. Bülbül eder ah-u figan  Hasret ile yandı bu can  Benim gönülcüğüm ey can  Hakk'a geldi Hakk'a gider. Arada olmasın naşi  Onulmaz bağrımın başı  Gözlerimin kanlı yaşı  Aka geldi aka gider. Miskin Yunus'un sözleri  Efgan eder bülbülleri  Dost bahçesinin gülleri  Koka geldi koka gider
Dinleyin ağalar tarif edeyim  Fani değimlidir yani bu dünya  Bir kapısız hane kimseler bilmez  Gün be gün artırır şanı bu dünya. Adem Havva evvel dadına yetti  Nice yüzyıl anlar ömür sarfetti  Encamı anlarda dünyadan gitti  Havva'dan ayırdı anı bu dünya. Adem Havva buna şaşıben kaldı  Bak iki kardaşa ne fitne saldı  Habil'in muradın elinden aldı  Kabil'e ettirdi kanı bu dünya. Kabil'i mest edip attı bir taşı  O taşa rast geldi Habil'in başı  Habil koydu gitti kavim kardaşı  Ondan bilindiki fani bu dünya. Adem Peygamber'den Nuh'a varınca  İnsanlar kaynadı misli karınca  Abadı hoş görür kendi karınca  Harap etti o mekanı bu dünya. Orda gitti insanların hayası  Nuh'a bakmadılar oldular asi  Suya gark eyledi o kadar nası  Anda oldu Nuh Tufanı bu dünya. Hep su aldı kara yerin yüzünü  Deresini tepesini düzünü  Kimisinin hak kurtardı özünü  Andan artıp oldu sani bu dünya. Bu dünyaya gelen elbette gider  Hanidir yüz yirmi dört bin peygamber  Hani Şah-ı Alem Sahib-i Mimber  Netti o Şah-ı Cihan'ı bu dünya. İnanma dünyaya uyandır dili  Hani Hak arslanı o gerçek veli  Sahibi Zülfükar Hazreti Ali  Nitti o Şah-ı Merdan'ı bu dünya. Hani nitti nida eden Bilal'ı  Hani Peygamberin dokuz helali  Hazreti Fatıma kaşı hilali  Nitti o Mah-ı tabanı bu dünya. Bu dünyadan asla vefa ummu sen  İnanma ki kimse kala sağ esen  Hazreti Hüseyin Hazreti Hasan  Nitti ol iki civanı bu dünya. Her kimi sorarsan toprakta ara  Nicesi yüzünü vermiştir yara  Çaresiz ölüme bulmuştu çare  Acep nitti o Lokman'ı bu dünya. Bir nazar et yalancı meydana bak  Cennet yapan şeddad-ı şeytana bak  Kaftan kafa hükmeden sultana bak  Yemedi mi Süleyman'ı bu dünya. Kimi yağa bala indirmez başı  Kimisine vermez doyunca aşı  Kimisi beğenmez kutnu kumaşı  Kimine vermez keteni bu dünya. Bu dünya fanidir kalmaz selamet  Bir gün kıyametten gelir alamet  Teccal çıkar dünya olur melamet  Gösterir ahır zamanı bu dünya. İsa iner teccallarla cenk eder  Bu cihanı teccallara teng eder  Tevahu fitnesi aradan gider  Kırk yıl İsa'nın mihmanı bu dünya. İsa gidip dünya halı kalınca  Cümle alem ayşınuşa dalınca  Emredip İsrafil suru çalınca  Dağıtır taht-ı divanı bu dünya. İsrafil bir kere surunu vurdu  Künfe yükün emri aleme erdi  Nice yüzyıl bir insanı gördü  Ne bir kuşu ne insanı bu dünya. O zamanda alam giyer hep kara  Kalmaz al üstünde bir kitap kara  Ay gün her taraftan olur kapkara  Harap görür asumanı bu dünya. Hak-taala evrakları saçanda  Herkes cihed bulup gözün açanda  HIFZI der ki biz mahşere göçende  Orda teslim eder canı bu dünya
hümeyra  kına yakmasaydı annen  saçını yolarak taramasaydı  dağı kızdıran sen değilsin, biliyorum  şimdi kül olan saçların  dağınık kalsaydı  Koş Hümeyra koş  suyu seyret şöyle uzaktan  son bir kez daha bak şöyle uzaktan  minnacık ellerini aç, gerdir bileklerini  serçekuş yüreğini bir an sıkıca tut  sonra, savur göğe kocaman dileklerini . Ölürken gözlerini görmemeliydim Hümeyra  yalvaran, suçlayan vuran  ben her saniye öldüm  sense ateşin koynunda, yaşıyorsun hala  şu iki azap meleği gibi duran  gözlerini çek üstümden . Yaşayacaktın, hayatı görecektin  görecektin denizi görecektin gemiyi  binecektin hüzne el sallayacaktın  soluk soluğa  savuşturmağa gelen seni . Başkalarının işlediği günahın  cezasını çekiyorsun Hümeyra  madem sefihlerle aynı . gemiyi paylaşıyorsun  dur, deli çocuk, çırpınma boşuna  yere geciyorsun  yalvarışın o yüzden çarpıp geri dönüyor  göğün duvarına  o yüzden gelmiyor  melekler yanına
Arkadaş, iyi bir günü  Sakla kötü günlere  İyi bir dostu da öyle  Güleç bir yüzü de sakla  Sakla yiğitliği korkaklığı sevgiyi  Kini sakın saklama. Ağaç dik, sula çiçekleri  Çocukları görünce gülsün gözlerinin içi  Üç günlük dünya  De, bağışla herkesi  Söz götüreni, söz getireni  Kalleşi hayını sakın bağışlama. Arkadaş, ezberle ya da yaz bir yana  Otogarlarda, istasyonlarda  Ayrılık sözlerini  Hastanelerde, mapushanelerde  Söylenen türküleri  Ezberle ve sakın unutma
'Bu gece sende kalabilir miyim? ...'  Lokalden henüz çıkmış, sokağın köşesindeki küçük büfeden sigara ve bira alıyordum. Eve mi dönecektim? Aslında hiçbir yere gitmek istemiyordum. Eskiden nedense hep benim gibi insanların gittiği yerlerden incinmiş, yaralanmış dönerdim evime. Evim yaralarımı sardığım yerdi. Şimdiyse evim her gün biraz daha yabancılaşıyor bana. Evimde yaralarım iyileşmiyor artık...  Beni evine götür ne olur, çok üşüyorum...  Dönüp baktım; genç, zenci bir kadın vardı yanımda. Soğuktan titreyen kalın alt dudağını dişleriyle eziyordu. Bütün bedeniyle üşüyordu. Bütün tarihiyle. Sanki bir tek gözleri üşümüyordu. Hesap soran, insanın ta içine saplanan, bütün yalanlara doymuş olan gözlerden kimse kaçamazdı... Omuzunda çuval bezinden yapılmış büyükçe bir çanta vardı... Eski moda çizmeleri çamurlanmıştı. Üzerinde tek göz alıcı ve en yeni şey boynundaki gökkuşağı rengindeki fularıydı...  Gözlerinden kendimi zor alıp:  'Daha önce hiç tanıştık mı, kim olduğumu biliyor musunuz? ' diye sordum...  Simsiyah yüzünde sıcacık bir gülümseme dolaştı. Gözlerindeki keskin hüzün bir an yumuşadı. Dişleri titreyen alt dudağını serbest bıraktı: 'Hayır tanımıyorum sizi, hiçbir yerde de tanışmadık...'  Sesinde sanki bir alay gizliydi. Anlamıştım tanıdığını. 'Peki, neden ben? Neden benim evimde kalmak istiyorsunuz? '  Durdu, o yalana doymuş gözleriyle içime bir kez daha baktı. Omuzundaki çantayı hafifçe düzeltti ve vurgulayarak:  'Çünkü sen diğerlerine göre bana daha az zarar verirsin...'  Üşüme sırası bendeydi. 'Daha az zarar öyle mi? '  Sanki şu bugüne dek hayatıma giren bütün kadınları simgeliyordu bu siyah derili kadın. Sanki onlar adına konuşuyordu. Daha az zarar verirsin, derken, onlar adına çok eski ve belki de hiç ödenmeyecek bir sitemi dile getiriyordu. Onlar adına üşüyordu, üşütüyordu. Seni tanımıyorum derken, hayatıma giren bütün kadınlardan sakladığım o karanlık, o gizli yanıma dokunmak istiyordu... Onu yargılıyordu...  Sevdiğim, hayatıma giren kadınların neredeyse hiçbiri egemen, burjuva sınıfından değildi. Hiçbiri güçlü, korunaklı, varlıklı olmak istememişti. Hiçbiri bu hayatta iyi ve güçlü bir yer edinmek derdinde değildi. Sevmekti asıl hırsları, asıl dertleri. Sevmekte kaybolmak isterlerdi. Sevildiklerini hissettiklerinde onlar için zaman hep sonsuz şimdiki an'dı... Ruhları ve bedenleri zenciydi... Uyumsuzdular ve derilerini koruyan hiçbir kalkan, hiçbir yapay deri yoktu.  Belki de hepimiz zenci doğuyorduk, kimimiz uyum sağlıyor, güçleniyor, kazanıyor, kazandıkça siyah derisinin üzeri beyaz, parlak, güvenli bir deriyle örtülüyordu...  Ailesi hakkında hiç bir şey öğrenemedim. Söylemiyordu. Ailesiyle olan bütün bağlarını koparmıştı. 'Merak et, ' diyordu sadece. 'Merak et.' İstanbul'da doğmuştu. Okuduğu üniversiteyi yarım bırakmıştı. Geçinmek için çalışmak zorunda kalmıştı hep. Geçinmek... Bütün tutkularını, arzularını, düşlerini gölgelemişti, bastırmıştı. Geçinmek. Ev kirası ödeyebilmek, karnını doyurmak, ayakkabı almak, mavi kart çıkartabilmek... Geçinmek! .. Bu kelime, kronik bir hastalık; acımasız bir kabus gibi yıllarca başka bir şey düşünmesine izin vermemişti...  Apartmanın merdivenlerini çıkarken adımlarına, ayaklarına baktım göz ucuyla. Öyle yavaş, neredeyse ürkek denilebilecek bir şekilde çıkıyordu ki merdivenleri, uzun süre hep yabancı evlerde konakladığı hemen belli oluyordu... Onu sokaklardan kurtarıp, bir gece de olsa misafir eden birine minnetini ödemeye önce merdivenleri olabilecek en sessiz adımlarla çıkarak ödüyordu sanki...  Evime girdik. Salona, odalara tedirgin bakışlarla baktı; 'Evde kimse yok, doğru söyledin değil mi? ' diye sordu... Emin olunca salonun duvarındaki fotoğraflara bakmaya başladı. İçi pembe, dışı siyah ve soğuktan şişmiş olan ellerini, bir yere çarparlar, bir şey düşüp kırılır endişesiyle arkadan birbirine kenetlemişti.  Mutfağa gidip, bira şişelerini açtım ve tabaklara kuruyemiş doldurdum. Bunları salondaki sehpaya bıraktım sonra da teybe bir kaset koydum... Bütün bunlar benim için çok sıradan şeylerdi. Evimin olması, evimde rahatça içki içebilmem, müzik dinleyebilmem, misafir ağırlamam... O ise beni şefkat dolu hayranlıkla, gizemli bir merakla izliyordu...  Bir ara; 'İnsanın kapısını açıp girebildiği bir evi olması nasıl bir şey? ' diye sordu...  Ne diyeceğimi bilememiştim o an... Evsiz kaldığım günleri, arkadaş evlerinde gecelediğim geceleri, otel odalarını çoktan unutmuştum, öylesine sıkıntılı, çekilmez günlerdi ki, aslında unutmak istemiştim...  O ise yıllardır hep başkalarının evinde kalıyor, kendine bir ev tutamıyordu. Çünkü sürekli bir işi olamıyordu hiçbir zaman.  Çok kısa sürelerde yayınevlerinde, pazarlama şirketlerinde çalışmıştı. Onun deyişiyle, bu kadar beyaz işsiz genç varken, bir siyaha, bir zenciye bu şehirde kim sürekli iş verirdi... İçine girilmeyecek evlerin kiraları elli milyondan başlıyordu. Depozit, iki, üç aylık peşin para istemeleri de cabası... Üstelik hiç eşyası da yoktu. Bütün her şeyi, dahası evi sırtında taşıdığı o çuval bezinden çantasının içindeydi... Bütün gün gazete ilanlarında iş arıyor, akşam olunca da umutlarını bir sonraki güne erteleyip kafelerde, barlarda, köşebaşlarında kendisine 'az zararı' dokunabilecek birini bulmaya ve onun evine o gecelik davet ettirmeye çalışıyordu...  İçinde boğulmuş ıstırapların kanı, içinde sahici acıların kıvılcımları olan gözleri insanın ruhunu ne kadar didik didik edip okumaya çalışsa da sonuçta o da yanılıyordu...  'Az zararı' dokunur diye kendisini davet ettirdiği ya da çağrıldığı erkeklerin evlerindeki kadınların çoğunlukla kendilerine ait bir evleri olmuyordu, sandığından daha büyük, daha derin zararları oluyordu ona... Tahmin ettiğim gibi 'az zararı' dokunmak sözü onun dilinde gizli bir alayla çıkıyordu...  Böyle insanlar derisinin rengi yüzünden onu ruhu olan bir insan olarak görmüyorlardı: Yarı hayvandı, ya da ruhsuz bir cinsel objeydi onların gözünde... Bir kere hemen hepsi onunla zorla da olsa yatmak istiyorlardı... O da içini acıtsa da, bedeni buz kesse de bu tekliflere çok da direnmiyordu zaten. Sokaklarda tecavüz edilirken öldürülmekle kıyasladığında bunu artık daha katlanılır bulmaya başlamıştı... Sevişmeyi çaresiz kabul ettiğini anladıkları anda kimi erkeklerin inanılması güç, akıldışı, iyilikleriyle, jestleriyle karşılaşıyordu... Ama çoğu boşaldıktan, işini bitirdikten sonra birdenbire garip bir acımasızlığa, gaddarlığa bürünüyordu... Aynı insanda bu iki zıt duygunun nasıl olup bir arada bulunduğuna her defasında ürpererek şaşırıyordu... Bazıları onu ruhu olan, iğrenme duygusu olan bir insan olarak görmediği için tuvalete kapısını örtmeden giriyor, bazısı yakın bir erkek arkadaşını; 'Şu an evimde zenci bir kız var, istersen gel, hep söyler dururdun, bir de sen dene, ' diye telefonla evine çağırıyordu...  Çoğu kez uğradığı aşağılanmalar o çok derin olan tahammül sınırını bile aştığında, sırtında taşıdığı evi olan çantasını alıp o evi terk etmek istediğinde derisi siyah olan birinin kanayan gururundan kendisine hakaret payı çıkartan kimileri tarafından kıyasıya dövülüyordu...  Derisi siyah olduğu için evine gittiği, yatağına girdiği erkekler içlerinde taşıdıkları hastalıklı, iğrenç, zayıf, sapkın, ahlakdışı, sakat saydıkları ve taşımaktan korktukları bütün duygularını, her eğilimlerini ona yansıtıyor, onda görüyor bu yüzden kişiliğini ve gururunu biraz olsun korumak için yaptığı davranış bu insanlarda akıldışı bir vahşete, inanılması güç bir gaddarlığa neden oluyordu...  Bunları uzun zamandır kimseyle paylaşmamıştı. Beni biraz olsun tanıdığı için adeta zincirlerinden boşanmışcasına, bir duygu patlaması halinde, hatta zaman zaman benim varlığımı bile unuturcasına anlatıyordu... Bazen kendisine benim yerime soru soruyor, benim yerime kendi yanıtlıyordu...  Yaşadığı eziyetler onu bu dünyadan kopartıyordu. Kendisine, içindeki o çok gizli yuvasına gizleniyordu... Artık bencilleştiğinden ya da kendine kilitlenmiş olduğundan değil, acıların durmaksızın üzerine yağmasından bazen her şey onda başlıyor yine onda bitiyordu... Böylesi anlarda yanındakini bir an unutup kendisiyle konuşması bu yüzdendi...  O kendisiyle gözyaşlarıyla konuşurken bir ara kalkıp yatağını hazırlamaya başladım, ayrı yatak hazırladığımı görünce çok şaşırmıştı, o insanın içini acıtan kocaman gözleriyle beni bir süre izledikten sonra; 'Birlikte yatmayacak mıyız, içime girmeyecek misin? ' diye merak, öfke ve düş kırıklığıyla harmanlanmış, kırık bir ses tonuyla sordu...  Evet, bana bütün yaşadıklarını, acılarını, uğradığı aşağılanmaları geçirebiliyordu bu an. Başarmak istediği buysa başarıyordu işte... Bütün sevdiğim kadınlardan gizlediğim ve garip bir korkuyla savunduğum karanlık yanıma dokunabiliyor, onun kapısını öfkeyle zorluyordu... Vahşetim, çaresizliğim, köleliğim ismimin arkasına sakladığım ve görülmesinden korktuğum, utandığım bütün duygularım, bütün korkularım, bütün saplantılarım o gizli yerdeydi işte... Ve o bunu çok iyi biliyordu. Beni bu hayatta, şu birkaç saat önce tanıdığım kimsesiz, işsiz, evsiz, bu itilmiş siyah derili kadın kadar gerçekten tanımak isteyen kimse çıkmamıştı karşıma...  O bugüne dek sevip bağlandığım ve hep 'az zarar' verdiğini düşündüğüm ve bununla kendimi avuttuğum bütün kadınların ortak ruhu, ruhlarının toplamıydı sanki...  Kendisini kaybetmişcesine ve yıllar öncesinden, bütün geçmişimi bilircesine bakıyordu bana...  Birden fermuarını çözdü, pantolonunu aşağıya indirdi. Sonra da külodunu çıkarttı. Beni nasıl aşağılayacağını biliyordu, ama öfkesini kontrol edemiyordu da: 'Hadi gel, gir içime, hadi hakkındır, beni evine aldın ya, beni o soğuk sokaklardan kurtarıp getirdin ya buraya, gir içime hadi...' diye bağırmaya başladı... Karanlık yerimin bu denli zorlanması öfkeden deliye döndürmüştü beni. Ona tam, 'Yeter artık, yeter, bitir bu oyunu, ' diye bağırırken, cinsel organının çevresinde, kasıklarında, karnının altında derin sigara yanıklarını fark ettim... İşte o an da öfkem gülünç geldi bana, gülünç ve acınası... O ise adeta acıyla kıvranarak ve soluk soluğa, kendiyle konuşmaya devam ediyordu. 'Gir içime, ama sigara söndürme oramda, duyarlı yazarsın ya sen de içime gir, hadi...' Yıllardır biriktirdikleri dökülüyordu ağzından.  Yavaşça koluna girdim. Yatağına kadar götürdüm. Hatırladığı her şey onu bitkin düşürmüştü. Pijamasını giydirdim. Üzerini örttüm, gözyaşlarını sildim... 'Hadi içime gir, içime girmiyorsan, gömleklerini ütülerim, bulaşıklarını yıkarım istersen, ' diyen dudaklarını susturdum. Yüzünü hiçbir zaman unutmamak için ona bütün benliğimle, ruhumla baktım. Sevdiğim kadınlara verdiğim bütün o 'az zarar'lar onun yüzünde kaskatı, tesellisi imkânsız bir acıya, acının gerçek, sahici imgesine dönüşmüştü. Eğildim ve o acıyı öptüm, dudaklarım parçalansın, bu acı beni ne yapacaksa yapsın ve ben artık böyle kalmalıyım, diye öptüm...  Odama çekildim sonra. Ben de onun kadar bitkin düşmüştüm. Sıkıntılı bir uykuya daldım.  Sabah uyandığımda ilk fark ettiğim yanımdaki yastığın üzerindeki en yeni ve en gözalıcı şeyi olan fularıydı... Yastığa boylu boyunca uzatmıştı gökkuşağı rengindeki fularını. Yanımda küçük bir de not vardı: 'Her şey için sağ ol. Giderken uyandırmaya kıyamadım. Seni daha fazla rahatsız etmek istemiyorum. Hem yazarların herkesten daha çok yalnızlığa ihtiyacı vardır. Senden ricam, biraz daha umutlu, iyimser şeyler yaz. Benim gibi insanların buna çok ihtiyacı var...'
Titrek bir damladır aksi sevincin  Yüzünün sararmış yapraklarında  Ne zaman kederden taşarsa için  Şarkılar taşırsın dudaklarında.. İşlerken hülyama sesten örgüler  Bir çini vazodan dökülen güller  Gibi hülyada fecirler güler  Buruşmuş bir çiçek parmaklarında.. Gözlerin kararan yollarda üzgün  Ve bir zambak kadar beyazdı yüzün  Süzülüp akasya dallarından gün  Erir damla damla ayaklarında.. Sesin perde perde genişledikçe  Solan gözlerinden yağarken gece  Sürür eteğini silik ve ince  Bir gölge bahçenin uzaklarında.. Sen böyle kederden taştığın akşam  Derim dudağında şarkı ben olsam  Gözlerinde damla, içinde gam  Eriyen renk olsam ayaklarında.
Sevgileri yarınlara bıraktınız  Çekingen, tutuk, saygılı.  Bütün yakınlarınız  Sizi yanlış tanıdı.. Bitmeyen işler yüzünden  (Siz böyle olsun istemezdiniz)  Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi  Kalbinizi dolduran duygular  Kalbinizde kaldı.. Siz geniş zamanlar umuyordunuz  Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek.  Yılların telâşlarda bu kadar çabuk  Geçeceği aklınıza gelmezdi.. Gizli bahçenizde  Açan çiçekler vardı,  Gecelerde ve yalnız.  Vermeye az buldunuz  Yahut vakit olmadı
Aynalarda seni hissediyorum,  Hayal ırmağının çağıltısında  Umutların mecnun parıltısında  Rüyalarda seni hissediyorum... . Ey dost en güzelin nakışındasın,  Nurun karanlığa akışındasın,  Bir denizin şehlâ bakışındasın  Dalgalarda seni hissediyorum... . Şûledar eyleyip sundun elini,  Tayfuna çevirdin sevda yelini,  Tutuşturdun yüreğimin külünü,  Nevalarda seni hissediyorum... . Yürürken gecenin kalbine doğru,  Gönlümden beynime vuruyor ağrı,  Yalnızlık bir çöldür, ayrılık uğru,  Tenhalarda seni hissediyorum... . Akşamın renginde ay ışığında,  Bir gül yaprağının kırışığında,  Bulutta, yağmurda, gökkuşağında,  Semalarda seni hissediyorum.... Hüzün gözlerinden ruhuma düşer,  İçim acılarla yoğrulur pişer,  Ey hicran yıldızı ahsen-i beşer,  Dualarda seni hissediyorum.
Karışır kıpkızıl acılarla çocuğun alnı  Daha cıvıl cıvılken düş arıları yüzünde bozbulanık  Yatağına yaklaşır alımlı ablaları  Zarif parmaklarıyla tırnakları gümüşten. Oturturlar çocuğu pencere kıyısına  Geniş açık pencere gök bir çok çiçeği orda yıkar  Ve çocuğun çiğ yağan kabarık saçlarının arasında  Gezdirirler ince, korkunç, çarpıcı parmaklarını. Dinler şarkısını çocuk o ürkek solukların  Çiğ ve bitki ballarında çiçekler açan  Kesilen sık sık öpüş istekleriyle küçük ıslıkların  Belki de tükrük alışverişinden ağızla dudakların. İşitir çarpışını siyah kirpiklerinin sessizlikler altında  O kokulu kirpiklerin. Ve o tatlı mıknatıslı elleri  Çıt çıt yapar boyuna loş bir umursamazlıkta  Ve o şahane tırnaklar arasında minicik bitleri can verişi.... Ve derken yükselir bardakta bir tembellik şarabı  Rüya gören sayıklayan bir armonikanın sesi  Ve çocuk ta canevinde duyar okşamaların yavaşlamasıyla ayarlı  Ansızın kabaran sonra eriyen tükenen sönsen bir ağlama isteğini. Çeviri: Sezai Karakoç
Beni unutamazsın bilirim, beni unutamazsın  Denizin durgunluğu, gözlerimi  Coşkunluğu, saçlarımı hatırlatır  Kulaklarını tırmalar sesim, hayatından silemezsin  Beni unutamazsın bilirim.  Parkın tozlu yollarında yalnız dolaşacaksın  Mutsuz gökyüzünde bir iki yıldız, ışık tutacak karanlığına  Delikanlının biri uzanacak ellerine ansızın  Çaresizliğine, yalnızlığına irkileceksin  Ve daha sonra tarakta kalan saçlardan anlayacaksın ihtiyarladığını  Dudaklarının pembeliği solacak  Cilâsı çıkmış bir mobilya gibi eskiyecek güzelliğin  Kahrolacaksın!  Ve bir gün gelip, beni anlayacaksın.  Oysa; vakit çoktan geçmiş olacak  Ama sen yine de sözlerime aldırma.  Gözlerin zamansız ıslanmasın.  Çünkü, artık çocuk değilsin  Güneşin nereden doğduğunu bilirsin  Başka bir İstanbul olmadığını bilirsin  Ve seni nasıl sevdiğimi bilirsin  Ama gitmek istiyorsan, yine de sen bilirsin
Güzelliğin on par'etmez  Bu bendeki aşk olmasa  Eğlenecek yer bulaman  Gönlümdeki köşk olmasa . Tabirin sığmaz kaleme  Derdin dermandır yareme  İsmin yayılmaz aleme  Aşıklarda meşk olmasa . Kim okurdu kim yazardı  Bu düğümü kim çözerdi  Koyun kurt ile gezerdi  Fikir başka başk'olmasa . Güzel yüzün görülmezdi  Bu aşk bende dirilmezdi  Güle kıymet verilmezdi  Aşık ve maşuk olmasa . Senden aldım bu feryadı  Bu imiş dünyanın tadı  Anılmazdı VEYSEL adı  O sana aşık olmasa.
Ne zaman eğilip baksam yüreğime  Eski aşklarımın kırıntıları  Parlayıp söner  Ve bir yaz gecesi karanlığında gözlerim  İKİ GÖLGE SEÇER  İstasyon Binası Ağaçlar ve Merdivenler  Rumca söylenen bir ezgiyi dinlerken  DALAR gider  Ve bir tren gelip geçer aniden  NE ZAMAN EĞİLİP BAKSAM YÜREĞİME
Ne zaman elleri zambakli padisah olursam  Sana uzun heceli bir kent verecegim  Girilince kapilari yitecek ve bos!. Azizim, guzel atlar da guzel siirler gibidirler  Oldukten sonra da tersine yarisirlar, vesselam!
Ölü bir camdan ağlayan korku  İnliyor serserî ve boş geceye;  Kaldırımlar bütün sükût, uyku... . Her duvar, her kovukta şimdi niye?  Bir büyük göz niyâz eder, ağlar  "Bitsin artık bu gizli şüphe! " diye.... Korkarım... Saklanır heyulâlar...  Bana der: İşte bir sahîfe oku,  Sarı gölgemde hasta kalbin var!  Ölü bir camdan ağlayan korku...
Asrın yeni bir umdesi var, hak kapanındır.  Söz haykıranın, mantık ise şarlatanındır.  Geçmez ele bir pâye, kavuk sallamayınca,  Kürsî-i liyakat pezevenk, puşt olanındır!
'Hıyar, seviyesiz, sahtekar, alçak  Demagog, satılmış, adi, dangalak  Aşağılık, terbiyesiz, pis yalak'  Mebus beyler yalan söylemez el hak.
Şaron neyin olurdu, Olmert neyindir senin?  Golde Meir ninen mi, dayın mı Netanyahu?  Akan çocuk kanları belki suyundur senin  Elini göğsüne koy, birazcık utan ya hu.. 19.01.2009
O kapıyı kapa.  Gayret kemerini kuşan.  Bize can şarabını sun.  Bu meyhaneye aşık kişileriz biz,  hem çok uzaklardan geliyoruz bak,  çok uzaklardan.. O kapıyı kapa.  gel sen asıl bizi gör,  gör halimizi, acı.  Bir başka kapı aç,  işte na şurda,  bir gizli kapı.  Bir büyük sağrak bul getir bize.  Sonra doldur şarabı  eski dostluğumuzun şerefine.  O kapıyı kapa.  Gel bizi yıka, arıt.. Hani bir gün, bilmem unuttun mu,  biz hepimiz uykudaydık.  Sen bir tekme atmıştın bize,  derken bir, bir daha.  Sıçramış uyanmıştık uykudan.  Oturup şarap içmiştik sonra.  Şarap başımıza vurmuştu  O zaman olmuştu işte ne olduysa.. Denizleri yüksük gibi gören timsahlarız artık,  tirit, mercimek, aş erleri değil.  Haydi inadı falan bırak,  inadı bırak da kendine gel,  bize şarap ver, şarap.
bu siiri sevdigim kiza yazmisim
Şu gökteki ay var ya  Şu boktan şu yarım ay  Bakarsan bakarsan bakarsan  Bi tek sözüme bakıyor benim   dolunay olmak için  O bana bakıyor  Ben ona.  O bana bakıyor  Ben ona,  Hepimiz ama  Hepimiz  Hepimiz  Bakıyoruz hep birbirimize  bakıyoruz hep bakıyoruz  ADAM olmak için hep  Ay! Ay! Ay!  O bana bakıyor  Ben ona.  O bana bakıyor  Ben ona  Canım yanarcasına  Ne zaman  Ama ne zaman olacak bu iş?  Bakıyorum bakıyorum da aya  Bakıyorum da ayın ayaklarına  Yatırmışlar yine Ahmed’i falakaya
Ne kaçarsın benden bahtı karalım  Deli gönlüm sende kaldı beri gel  Ben gidince yataklara düşmüşsün  İki yanım kanda kaldı beri gel . Ahı'nan vah'ınan yüklenmiş göçüm  El sözüne uydun küsersin niçin  İmam Hüseyin'in başı hak için  İki gözüm kanda kaldı beri gel . Dolaşır Mahzuni sevda çölünde  Koyma beni hal bilmezin elinde  Yusuf Nal köyünde Maraş elinde  Emanetim sende kaldı beri gel.
Çok oldunuz be serçeler  Kapatırım şimdi kapıyı  Dedim  Dinlemediler beni  Ben de kapatmadım kapıyı  Varsın dinlemesinler
sormasam da adını  prangalarım söyler...  iki damla göz yaşı akıtan yüreğime..  baharı unutturan sormasam da adını  soldun bir tabeladır asılan düşlerime..  çaresizlik hep sana özgü müdür sanırsın..  yalnız sen mi kararır,küçülür aldanırsın..  beni de sömürüyor bu zalim vaveyla  intihar etme leyla...  bir muamma akşamı közlere sardın beni..  bir türlü aşamıyorum yasaklarını  ulaşamıyorum sofralarına...  mıknatıslı yolların çekiyor ayaklarımı  ölü bir badem gibi öyle durma karşımda  bir ceset olup düşme hüsranın kollarına..  intihar etme leyla..  mevlevi duruşunla eritiyorsun beynimi  çiçekler manzumesi yanaklarından...  iliğim süzülüyor  geç geldin iklimine yalnızlığımın  ağırlayacak yerim kalmadı hicranını  umutlarımdan başka..  gitme mumyalanmadan cilasıyla ...
Şimdi bir rüzgar geçti buradan  Koştum ama yetişemedim,  Nerelerde gezmiş tozmuş  Öğrenemedim.. Besbelli denizden çıkıp  Kıyılar boyunca gitmiştir,  Tuz kokusu, katran kokusu, ter kokusu  Yüreğini allak bullak etmiştir.. Sonra başlamış tırmanmaya dağlara doğru  Bulutları koyun gibi gütmüştür,  Okşayıp otları yaylalarda  Büyütmüştür.. Köylere de uğradıysa eğer  Islak, karanlık odalarda beşik sallanmıştır,  Günes altında çalışanlara  İmdat eylemiştir.. Sonra başlayıp alçalmaya ovalara doğru,  Haşhaş tarlalarında eflatun, pembe, beyaz,  Kıraçlarda mavi dikenler..  Toz toprak gözlerine gitmiştir.. Şehirlere uğramış ki yanımdan geçti,  Haşhaş çiçeğine benzer kızlar görmüştür,  Bir gülüş, bir tel saç, allık pudra  Alıp gitmiştir.. Şimdi bir rüzgar geçti buradan  Koştum ama yetişemedim,  Soraydım söylerdi herhalde  Soramadım.
Ne zaman aynadaki yüze baksam,  bilmiyorum hangi yüz bana bakıyor;  bilmiyorum hangi yaşlı yüz sessizce  ve bezgin bir öfkeyle kendi imgesini arıyor.  Karanlığımda yavaşça görünmeyen çizgilerimi  araştırıyorum ellerimle. Bir kıvılcımın ışığı  sızıyor içime. Saçlarını tanıyorum,  külrengi, hatta altın sarısı olan.  Gene söylüyorum yalnızca boş ve yapay  yanlarını yitirdim eşyanın.  Bu soylu sözler Milton’un bilgeliği,  ama ben gene de harfleri ve gülleri düşünüyorum.  düşünüyorum ki görebilseydim yüzümün çizgilerini,  bilebilirdim kim olduğunu bu benzersiz akşamda.
Bu yıl bu dağların karı erimez  Eser bâd-ı sabâ yel bozuk bozuk  Türkmen kalkıp yaylasına yürümez  Yıkılmış aşiret il bozuk bozuk. Kızılırmak gibi çağladım aktım  El vurdum göğsümün bendini yıktım  Gül yüzlü cerenin bağına çıktım  Girdim bahçesine gül bozuk bozuk. Elim tutmaz güllerini dermeye  Dilim tutmaz hasta hâlin sormaya  Dört cevabın mânasını vermeye  Sazım düzen tutmaz tel bozuk bozuk. Pir Sultan'ım yaratıldım kul diye  Zalim paşa elinden mi öl diye  Dostum beni ısmarlamış gel diye  Gideceğim amma yol bozuk bozuk
Susarak anlattın bütün gizliyi  Sakladım duygumu ben konuşarak. Bir acı tarlası sessiz yüzünde  Aşkı yürürlüğe koyma savaşı. İçimde bir düzen kaynaşmaktadır  Büyük ve çekingen bakışlarından. En iyi anlatış artık susmaktır  Anladım bunu ben seni bilince. Gel denize yaslan yalnız denize  Sırrını denizler taşır insanın. Zaman bir hızdır ve yıldızlar akan  Esneye günler ve gece üstünden. Bir uyku bölmezse anılarımı  Korkarım çıldırtır bu hayal beni. Gözlerin ne kadar İstanbul öyle  Sebiller uçuşur parmaklarında. Ortak günlerimiz tarih şöleni  Saçlarında sayfa sayfa güneşi. İçimde bir sergi var portrelerin  Hayalim her yerde kavrar gölgeni. Aşka ve tabiata ulaştır bizi  Gel kurtar bu şehrin gürültüsünden. Terketme n'olursun bir eşya gibi  Ölümsüz bir hasret yaşarken bende. Vurulmuş geyiktir sensiz zamanlar  İçimin ormanı bir yangın yeri. Bir uyku bölmezse anılarımı  Korkarım çıldırtır bu hayal beni. Istırap varoluş şartımız oldu  Esef etme yazım karaymış diye. Bir yanım vahşidir ürkütür seni  Aykırı düşerim sulhçülüğüne. Bir gün deli gibi sarsarak seni  Göklerin yolunu sorabilirim. Başımı taşlara vurabilirim  Aklımdan çıkarsa anılarımız. Paramparçayım gel sen onar beni  Topla aynalardan eski gölgemi. Göçebe ömrümü bağla zamana  Dağılsın içimin karıncaları. Bir uyku bölmezse anılarımı  Korkarım çıldırtır bu hayal beni
Tûtî-i mu'cize-gûyem ne desem lâf değil  Çarh ile söyleşemem âyînesi sâf değil. Ehl-i dildir diyemem sînesi sâf olmayana  Ehl-i dil birbirini bilmemek insâf değil. Yine endîşe bilir kadr-i dür-i güftârım  Rûzigâr ise denî dehr ise sarrâf değil. Girdi miftâh-ı der-i genc-i ma'ânî elime  Âleme bez-i güher eylesem itlâf değil. Levh-i mahfûz-ı suhandir dil-i pâk-i Nef'î  Tab'-ı yârân gibi dükkânçe-i sahhâf değil. Günümüz Türkçesi. 1. Mucize gibi sözler söyleyen bir papağanım, dediklerim lâf değildir. Felekle konuşamam; tenezzül etmem; çünkü onun aynası, kalbi temiz değildir. (O benim seviyemde değildir.). 2. Gönlü temiz olmayana gönül ehlidir diyemem; gönül ehillerinin birbirlerini bilmemesi insafa sığar bir iş değildir.. 3. Felek alçak, dünya ise kıymet bilmez; inciye benzeyen sözümün değerini gene düşünce bilir.. 4. Şiir hazinesinin kapısının anahtarı elime geçti; âleme bol bol cevher dağıtsam bunlara ziyan olmuş gözüyle bakılamaz.. 5. Nefi’nin temiz gönlü şiirin levhi mahfuzudur, dostlarınki gibi kitapçı dükkânı değil!
Gece  bir tabut gibi çöker omuzlarıma  bir ölünün iç çekmesi olur rüzgar  hüzünle düşünürüm uzaktaki bir evi . yıldızlar sayılmaz: hasret uzakta  hasreti bir ben bilirim . bir de gecenin gözlerindeki baykuş  baykuş kötü kuş baykuş çirkin kuş  onu hüznümle güzelleştiririm. hüznümle  süsler. bir damın üstüne oturturum  süsler. Damımın üstüne oturturum . -sizi hiç bu kadar yakından görmedimdi . yıldızlar sayılmaz: hasret uzakta . abimin acıyla yontulmuş yüzü  yaşlı bir güvercin gibi düşer avuçlarıma  dağılır ses olur acısı  ezberlediğim bir öğüdü yineler bana . -çocuğum üşütme yüreğini  şimdi hüzün mevsimidir bütün şiirleri gezen . ben doğma büyüme evciyim göç benim harcım değil  hasret bana çabuk dokunur yalnızken karanlıktan  korkarım . mesela mevsim kışsa yağmur yağıyorsa  mesela annem de yoksa yanımda  mesela, şimşek de çakıyorsa ben çok korkarım ağlarım . -ana bana kurşun dök. dua oku. üfle ana  ana ben daha çok küçüğüm. bana ninni söyle ana . yalnızım. bunu hep söylüyorum  yalnızım. bunu hep söylüyorum . geceyi çarmıha geriyorum kimseler tapmıyor  hüznümü ölçeğe vuruyorum yüreğine sığmıyor  her şey ne kadar olabilir meraklanıyorum  yüzüme dokundukça tırnaklarım kanıyor  yalnızlığımı hüznümle yoğuran gece  öyle basitsin ki sen bütün şiirlerin içinde  biliyorum. biliyorum bunu da biliyorum  gökteki yıldızlar kadar dizeler yazılsa da  kendime kendimden başka kendim yok  ne utancımı kuşanan bir sevgi  ne çirkinliğimi öpen bir kız . yalnızlığımdan yalnızlığım yalnız . -ana bana bir hal oldu. hep böyle titriyorum  ana çok üşüyorum, ıhlamur ısıt bana . yıldızlar sayılmaz: hasret uzakta  ben sevgiye hasretim, sevgi uzakta . ey insanlar  ey gecede unutulmuşluğumun yargıçları  iğrenerek öpüyorum parmaklarınızı  iğrenerek. hepinizi kucaklıyorum ilkin  ağzınızı dudaklarınızı dişlerinizi öpüyorum  bilmiyorsunuz. ben kendimi öpüyorum . cinsel bir çiftleşmedir çarşaflar  ıslak bir gece en fazla kendini çoğaltır  bir solucan vücuduna yeni bir halka ekler  döllenir acı. sevişme daha da erselikleşir . -hü'yü tanıdım size anlatmalıyım bir gün  size bir gün mutlaka hü'yü anlatmalıyım . geceyse  tükenmişse güneşin güçlülüğü  gök gözlerinin buğusunu yansıtır  senin acın acıların ölümüne gebedir  korkma yavrum  ne gece ne geceler senin  suçsuz mızıkçılığını küçültemez  bir çirkini öpmek için uzattığın yüreğini . güzelleşip bir sevginin göğsüne yatmak biraz  biraz yorgun biraz korkak bir insan sevmek biraz  dayayıp sırtını gecenin duvarına  bir ölünün ağzını dudağını öpmek biraz . yıldızlar sayılmaz: hasret uzakta  ben sevgiye hasretim, sevgi uzakta . ey kanımda tefler çalan mevsimle gelen  sesimi çakallarla boğan gece  hüznüme vur acımı soy  beni de kuşat  boris karlof kadar masum yüzümü  karanlığınla frenkeştaynla  çünkü artık büyütmeliyim içimde nefreti  kalbim ki yıllardır iyiliğe abone  nerde bir insan görse  bırakır sevgi kuşlarını  çünkü o bağışlar yargıçlarını  kendi yasalarını kuramıyan yargıçlarını . ey gecede unutulmuşluğumun suçluları  ey yanlışlığımın yanlış yargılayıcıları  suçum: nefreti öksüz bırakmak  savunmam: sevgimi yüceltmek içindir  sakalım yok biliyorum ama kötü değilim  büyükleri sayarım küçükleri severim  çocukları incitmeden severim. kadını öpmesini  bilirim . sizi de sizi de öpmesini bilirim . -ana ben çok yalnızım. benim başka sevgim yok  içimde utanç çiçeği gibi büyüyor hü . kural tanımayan sevgim benim  aykırım fizikötem doğaüstüm yanlışlığım  aşkım. sevgili yanılgım benim başyargıcım  nefretim nefretim nerdesin . kalbim  bir gün elbette sana hükmedeceğim . elbet geçer bu hüzün mevsimi  bir baykuş bir serçeyle arkadaş olduğu gün  o gün size sevinci de anlatıcam  bir solucan bir leylekle çiftleştiği gün  o gün bahar mevsimidir size aşkı anlatacağım . ve bir gün elbette yıldızları sayacağım . -gelin kucaklayın beni. yıldızları sayamıyorum.
Beşi beşyüz gösterip insan aldatamazsın  Yalanın büyüğünü deve yutmaz hemşerim  İpotekli yaşarsın, kaçsan ki kaçamazsın  Bir kez sökülen akıl dikiş tutmaz hemşerim.. 01.10.2008/Vakit
Sana göre değilim; sırtımda kambur viraneleri ömrün  Ellerimde birikmiş kan damlaları; ayaklarım tutuklu  Yüzüm istediğince taze değil; kirpiklerim yıpranmış  Gözlerim diri, bakışlarım hercai değil meydanlarda. Yürümek istesek deniz kenarında, her şey kararıyor  Bakmak dilesek gönlümüzce ufka, bulutlar yanıyor  Hiçbir şey gereğince olmuyor, ne sessizlik, ne çığlık  Ayağa kalktığım yerde oturuyorsun; göğe dönüyorsun  Gülümsediğin yerde ağlıyorum; yere bakıyorsun. Ne zamana değin ıssız bir sevda, kırık aynalarda  Ne zamana kadar acı bekleyişler uyandıracak volkanları  Seninde özgür bir evrenin olmalıydı yeryüzünde  Seninde uşakların su dökmeli avucuna yorgun bezirganların  Seninle sahilde yürümeliydi rüzgar  Biraz rıhtım koymalıydı, biraz dünya ve şiir. Hain kahkahalar yükselmemeli gölgelerden  Tenhalar size bakmamalı, kırılmamalı pencereler  Mum yakmalısınız romantik olsun diye karanlık  Yokluğumda keşfetmelisin özgürlüğü  Unutmasan da silinmeyen izlerimi bir ömür, her taraf deniz. ‘‘ancak ölüm’’ desek de, ayrılık dudaklarında bir ölüm gibi  gelip ayıracak kalplerimizin öpüşen dudaklarını  bir daha görmeyeceğim yüzünü gözlerimde  celladınla uçurumlarda gezdireceksin ayaklarını. sonrası nedir bilir misin, tufan mı, kıyamet mi? ateş niçin?  Ne ben varım senin için dünyada, ne de sen yaşadın benim için
Tesadüf perisi dün yine beni şaşırttı. Aksaray’da Kafka isimli bir markete rastladım. Kafka’nın üstündeki bez afişte de “Kafka Market’te et ve şarküteri satışına başlandığı” yazıyordu. Randevuma gecikmek pahasına hemen otobüsten indim. Heyecan ve şaşkınlıkla Kafka Market’e girdim.... Kapının hemen yanında oturan kasiyer kızlar beni soluk soluğa görünce telaşlandılar. Onlara hemen Kafka Market’in sahibi ile görüşmek istediğimi söyledim. “Hemen şimdi! ” Kasiyer kızların telaşı daha da arttı. Yarattığım panik, diğer market görevlileri ve alışveriş eden birkaç müşterinin de dikkatini çekti. Herkes bana doğru yöneldi. “Ne oldu beyefendi, nedir bu telaşınız? ” diyerek yanıma geldiler. “Derhal! ” dedim. “Derhal buranın sahibiyle görüşmek istiyorum.”. O sırada kravatlı, bıyıklı, esmer bir adam depodan koşarak çıkageldi. “Buyrun beyefendi, kusura bakmayın”, dedi: “Otobüsten gördüm. Marketinizin addı beni çok etkiledi. Kafka benim en sevdiğim romancıdır. Aslında ona romancı da dememeli. Çağdaş bir mesihtir o bana göre. Milan Kundera da onun geleceği gören şair-romancı olduğunu söyler. Bilirsiniz. ‘Roman Sanatı’ adlı kitabında...”. Sorumlu müdür şaşkınlık içindeydi: “Ne romancısı, ne Milan Kundera’sı beyefendi... Bir yanlışlık var galiba”, dedi, kibar, ama gergin bir ses tonuyla.. “Nasıl yanlışlık olur? ” dedim. “Dünyada kaç tane Kafka var ki. İşte siz de o büyük romancının adını marketinize koymuşsunuz, bundan daha ilginç, çarpıcı ne olabilir? ” Artık sorumlu müdür sinirlenmişti: “Beyefendi, ben Kafka’yı tanımam, kendisini de hiç görmedim”, dedi.. Ben hayal kırıklığının kıyılarında dolaşırken, bu arada içeri Kafka Market’in sahibi girdi. Kahvede okey oynuyormuş, kasiyer kızlardan biri koşarak gidip çağırmış. Herhalde “Market’e tuhaf biri geldi. Kafka diye bir romancıyı sorup duruyor” demiştir. Marketin sahibi yüzündeki teri silerken, “Buyurun beyefendi, sorun nedir? ” diye sordu. “Efendim” dedim. “Marketinize ünlü romancı Kafka’nın adını koymanız beni çok heyecanlandırdı ve çok sevindirdi de, sizi tebrik etmek için geldim” dedim. Market sahibi zararsız bir deli olduğuma kanaat getirmiş olacak ki, derin bir soluk aldı: “Yok kardeşim, ne romancı Kafka’sı diyorsun sen. Bu Kafka, Kafkas Kartalı’nın kısaltılmışıdır. O kadar. Ben esasen o kartalı çok severim de. Gökyüzünde öyle bir süzülüşü vardır ki, bir görseniz. Ah Kafkas Kartalı ah. Ya canım, böyle işte...”. Marketten boynum bükük çıkarken, şu tesadüf perisinin son günlerde bana pek de olumlu sürprizler yapmadığını düşündüm. Ama olsun. Yine de ben onu şaşırtmaya devam edeceğim. Yeter ki o şımarmasın; ben bu şehirde ve bu ülkede hayal dünyamı hor görmeye devam ederim...
Tatlı dile güler yüze  Doyulur mu doyulur mu  Aşkınan bakışan göze  Doyulur mu doyulur mu . Doyulur mu doyulur mu  Canana kıyılır mı  Cananına kıyanlar  Hakkın kulu sayılır mı . Zülüflerin dökse yüze  Yar badeyi sunsa bize  Lebleri meyime meze  Doyulur mu doyulur mu . Hem bahara hemi yaza  Yarın ettikleri naza  Yar aşkına çalan saza  Doyulur mu doyulur mu . Garibim geldik gitmeze  Muhabbetimiz bitmeye  Yar île sohbet etmeye  Doyulur mu doyulur mu
Ne zaman yağmur yağsa  Bir buluşma yeri olurdun  İstanbul'da rüzgâr soluklara  Mavisi yasaklanmış deniz  Kızıl tufanı yaratmadan daha  Ne zaman yağmur yağsa  Tarihin şiir tanığı olurdun  Yağmurdan sonra  Toprak kokusu bakışlılara. Tam otuz yıl nasıl kıydım sana  Bin zehirli duman arasında  Islığınla besteledim hep  En pembe çocuk düşlerini  Pan'ın flütünden mi kalma  Babam'ın dilsiz kavalından mı  Hep rüzgârla bir tuttum seni  Hani yolu yakın  Aşkı sonsuz kılan rüzgârla bir. Ey can içre cankörüğüm  Hangi kentin temiz havası  Yetmez oldu ki soluğuna  Çıkardın kendini ölüm doruğuna  Ölmek kolay değil cankörüğüm  Kalbimde sevinç gözesi pınarlar  Kalbimde yaşamak aşkı çınarlar  Ve bir nice coşkular coşkular  Sende onlar gibi yaşayacaksın  Akıp ırmaklara karışacaksın  Sırılsıklam bütün sevişmeleri  Yine soluğunla kurutacaksın
Tarifi imkansız böyle bir aşkın  Yüreğim komada, feleğim şaşkın  Bin yerimden vurdu, her bir bakışın  Vay anasını, vay anasını. Hasretin içimde mayın tarlası  Gözlerin karşımda idam mangası  Sevdan yüreğimde bir el bombası  Vay anasını, vay anasını. Yıktın duvarını korkularımın  Ateşi sen oldun umutlarımın  Kölesiyim şimdi duygularımın  Vay anasını, vay anasını. Satmışken dünyanın ben anasını  Kapatmışken aşka her sayfasını  Yaktın yüreğimin tam ortasını  Vay anasını, vay anasını. Bir küstün, çatıldı bahtımın kaşı  Yağmura çevirdin gözümde yaşı  Yerlere değdirdin bu mağrur başı  Vay anasını, vay anasını
nasıl bir ayin gerek bu lanete Femina  yaşamının kırıkları birleşsin diye  hangi büyülü ezgiyle dans edeceksin  yeni günün şafağında? . bin yılların laneti bu Femina  başka gün yok başka dünya  hadi dans et, elinde bir tas zehir  ayak bileklerinde demirden halkalarla. sıkılgan hecelerin sedef çiçekleriyle  kanırt çivisini tüm kutsal kitapların  Femina dans et ince topuklarınla  sars kızıl opalini toprağın. uzun kürklü hayvanların ininde  soğuk yıldızların ince yılanı  gibi kıvrıl Kybele ananın suretinde. başka gün yok başka dünya  boyun eğişlerin gururlu zilleriyle  çal bin yıllık aldanışı Femina. içinde eskil ritim, yırtılan etin sesi  umarsız sessizliğin iç çekişleri  eşlik edecek senin dansına. işaret bekleme sim gölgeler çağından  ışığın içindeki gölge gibi gel  ballı şerbetleri yudumlar gibi  iç aykırılığın saf içkisini  yaz buğusunda yanan ülke gibi gel. aklın deliliğe çarpan kıyılarından  bay tanrının yatağından  sisten çık gel siyah tüller içinde. siyah güller içinde  dantel tencerelerin kızgın köpüklerinde. hadi dans et, çoktan başladı ayin  büyülü ellerinle çal aşkın zillerini  Femina, uysallığın çılgın gelini. dans et, siyah iplik gününde parlak taşların  dans et, lanetli çığlığıyla bataklık kuşlarının  dans et, usanmış askeri gündelik savaşların  dans et, çağıran ritmiyle kaybolmuş hayatların. başka gün yok başka dünya  yeni günün şafağında  Femina  dans et
Türk Oğullarına. Düşman yine öz yurduna el attı,  Mezarından ata'n kılıç uzattı,  Yürü diyor, hakkı zulüm kanattı, . Attilâ'nın oğlusun sen unutma!  Medeniyet deme, duymaz o sağır;  Taş üstünde taş kalmasın durma kır:  Kafalarla düz yol olsun her bayır,  Attilâ'nın oğlusun sen unutma! . Koş, Pilevne yine al bayrak taksın,  Gece gündüz Tuna suyu kan aksın,  Yaksın kahrın, bütün Balkan'ı yaksın;  Attilâ'nın oğlusun sen unutma!
1  Dünyayı süslediler, bir şey kalmadan.  Bu süslere inanma, akıl olmadan.  Giden de çok dünyadan, gelen de ama;  Sen payını al ondan, seni almadan!
Ulu rüzgarlar esmedikçe,  Yaşamak uyumak gibi.  Kişi ne zaman dinç?  Dalgalanırsa bayrak, bayrak gibi.. Ne var şu dünyada ekmekten daha aziz?  Sürdüğün tarlalara sevginle serpildik,  Ekmek olmak için önce  Buğday olmak gibi.. Silinir sözlüklerden sen hatıra geldikçe  Cılız sözler: usanmak, yorulmak, durmak gibi.  Kuvvettir yaptıkların her yeni yetişene,  Bir ışık-kaynak gibi.. En yakınlar zamanla fersahlarca uzak gibi;  Bir sen varsın kalacak, bir sen ölümsüz  Daha da yakınsın, daha da sıcak.  Bıraktığın toprak gibi.. Kaç Türk var şu dünyada, bir o kadar susuz:  Hepsinin gönlünde sen, bir pınar bulmak gibi.  Ancak senin havanda sağlıklar, esenlikler;  Olmaya devlet cihanda Atatürk'ü duymak gibi...
Burada vakitler durgun bir göle civilenmis  kugular ilk kuguyu yuzup duruyor hala  bir yaprak sararınca tüm tabiat titriyor  ölüme kef geliyor,çünkü her yan musalla. Çekilsin ardımsıra sürgüsü dış kapının  zaten köklerim ayırık incinmez ayrılıktan  sevsinler aqnneleri gitmeyen oğulları  onlar için ortaya koysunlar kişmiş ve safran. Gecenin rahlesinde yağmurdan bir risale  göğün atı kişniyor huysuslanıyor ruhum  denize bakan yerde dudağı nardan beter  çekip o ince kızı sevmeye gidiyorum.
Ben bir küçük çocukken bir zavallı sefildim;  Ömrün ağır yumruğu beni dahi inletti;  Kopardığım feryâdı yine bana dinletti;  Çok vakitler hiç kimse sormadı ki: Ben kimim? .... Lâkin bir gün dedim ki: 'Benim gibi en sağlam,  En kuvvetli kollara sahip olan bir adam  Kendi gibi bir kuldan,  Bir merhamet umarak ekmeğini dilenmez;  Yer yüzünde kendine av bulacak bir arslan  Başkasına güvenmez;  Her bahtiyar alında bir kavganın teri var;  Eğer kişi isterse tâli'ini kucaklar.'. Gençliğimin en tatlı, en ateşli yaşında,  Şu örsümün başında,  Çekicimle çalışmak sanatını buldum ben;  Memleketin namuslu demircisi oldum ben.. Demircilik! ... Evet bu, sıkıntılı bir iştir;  Bunun için göğüste kalbim gibi kalp gerek,  Öyle erkek bir kalp ki Allah ona ürkmemek,  Zahmet çekmek, katlanmak kuvvetini vermiştir.. Ancak benim zahmetim karşılıksız değildir;  Örs üstünde döğdüğüm bir biçimsiz sert demir,  Çekicimin altından  Alet olup çıkınca bana bir zevk aldırtır.. Benim terli alnımı asâletli bir insan,  Vakarıyla kaldırtır.  Bu saatte duyduğum yorgunluklar hep gider;  Bir ses bana içimden: Çalış, çalış, çalış der.. Yan, ocağım bir güneş aleviyle yan, parla;  Gözlerimi bir mihrab nûru gibi yaldızla.  Yan ocağım, can göster;  Bir ananın mübârek bağrı gibi sesler ver.
ruhlar incinir.  sürekli incinirler.  onları yaşatmak için günboyu çalışır bahaneler.  çok zayıf hafızaları vardır  güçlü doğarlar  yaşlandıkça daha unutkan olmak zorundadırlar, bu ölümlerini geciktirir.  Evet, evet  ruhlar ölürler.  o kadar hızlı ölürler ki  hiç yanmaz canları.  ruhların canları vardır,  bir değil, beş değil  milyon tane canları vardır.  hepsini birden bir kadında da bırakabilirler  sakat bir köpeğin bacağına da sarabilirler yüzlercesini.  bir bakarsanız hain bir masada kirli ellere bacaklarını sunup ölen ruhçuklar  görürsünüz.. ruhlar düşünmezler. her ruh iyi bir bedende ruh konağı bulmak ister,  iki üç gün refakat ederler değişik bedenlere,  olmadı mı olmaz  bedensiz ölen ruhlar vardır. bazı ruhlar bedenlerle valse kalkarlar  bu uyum diğer ruhları acıtır.  ruhlar acırlar.  birbirlerine, kendilerine, bedenlerine. güzellik ruhta değil, ruh güzellikte konaklar.  iyi bir ruh için iyi bir beden mükemmel olmak demektir.  bunu hep inkârda da olsalar  ruhların sırrı güzel bedenlerdir,  buna ulaşanı kıskanırlar.. bu yüzden bendeki ruhu,  hep dışladılar.
Siz beni halâ anlayamadınız.  Ve anlamayacaksınız çağlarca da...  Hep tutturmuş 'Yıl 1919, Mayıs'ın 19'u' diyorsunuz.  Ve eskimiş sözlerle beni övüyor, övüyorsunuz.  Mustafa Kemâl'i anlamak bu değil,  Mustafa Kemâl ülküsü, sadece söz değil.. Bırakın o altın yaprağı artık,  Bırakın rahat etsin anılarda şehitler.  Siz bana, neler yaptınız ondan haber verin.  Hakkından gelebildiniz mi yokluğun, sefaletin?  Mustafa Kemâl'i anlamak yerinde saymak değil.  Mustafa Kemâl'in ülküsü, sadece söz değil. . Bana muştular getirin bir daha,  Uygar uluslara eşit yeni buluşlardan...  Kuru söz değil, iş istiyorum sizden anladınız mı?  Uzaya Türk adını Atatürk kapsülüyle yazdınız mı?  Mustafa Kemâl'i anlamak avunmak değil,  Mustafa Kemâl'in ülküsü, sadece söz değil. . Hâlâ, o, acıklı ağıtlar dudaklarınızda,  Hâlâ oturmuş, 10 Kasımlarda bana ağlıyorsunuz.  Uyanın artık diyorum, uyanın, uyanın!  Uluslar, keşfe çıkıyor, uzak dünyaların...  Mustafa Kemâl'i anlamak göz boyamak değil,  Mustafa Kemâl'in ülküsü, sadece söz değil... Beni seviyorsanız eğer ve anlıyorsanız;  Laboratuvarlarda sabahlayın, kahvelerde değil.  Bilim ağartsın saçlarınızı... Kitaplar...  Ancak, böyle aydınlanır o sonsuz karanlıklar...  Mustafa Kemâl'i anlamak ağlamak değil,  Mustafa Kemâl'in ülküsü, sadece söz değil.. Demokrasiyi getirmiştim size, özgürlüğü..  Görüyorum ki, hâlâ aynı yerdesiniz, hiç ilerlememiş,  Birbirinize düşmüşsünüz, halka eğilmek dururken.  Hani köylerde ışık, hani bolluk, hani kaygısız gülen?  Mustafa Kemâl'i anlamak itişmek değil,  Mustafa Kemâl'in ülküsü, sadece söz değil.. Arayı kapatmanızı istiyorum uygar uluslarla.  Bilime, sanata varılmaz rezil dalkavuklarla.  Bu vatan, bu canım vatan, sizden çalışmak ister,  Paydos övünmeye, paydos avunmaya, yeter, yeter!  Mustafa Kemâl'i anlamak aldatmak değil,  Mustafa Kemâl'in ülküsü, sadece söz değil...
Gökte rahmet olsan, umrum değilsin  Senin yağmurunla ıslanmıyor bedenim  Kızgınlığım sana değil, kendime benim  Senin mevsiminde açmıyor çiçeklerim...
Gözümün İçine Derin Manidar  Baksan Neye Yarar Artık Geç Oldu  Araya Örülen Çok Duvarlar Var  Yıksan Neye Yarar Artık Geç Oldu. Kıyamete Kadar Bil Ki Bu Sürgün  Ölmekten Bin Beter Olsam Da Her Gün  Pişmanım Diyerek Karşıma Bir Gün  Çıksan Neye Yarar Artık Geç Oldu. Mesken Tutarım Da En Viran Yeri  Cenneti Vaadetsen Dönemem Geri  Dönüşüm Yok Deyip Son Gemileri  Yaksan Neye Yarar Artık Geç Oldu. Kıyamete Kadar Bil Ki Bu Sürgün  Ölmekten Bin Beter Olsam Da Her Gün  Pişmanım Diyerek Karşıma Bir Gün  Çıksan Neye Yarar Artık Geç Oldu
Saatler sabahı çalıyor yine  Bir gece lambası bir ben uykusuz  Kulağım hep senin ayak sesinde  Bir şu kaldırımlar bir ben uykusuz. Yaralı yüreğim her an pusuda  Şafakla dönersin hani olur ya  Şimdi bütün şehir derin uykuda  Bir şu yaralı gözler bir ben uykusuz. Bir tek o şahitti son akşamında  Yeniden yanarım her yanışında  Ben gibi kimsesiz köşe başında  Bir sokak lambası bir ben uykusuz. Nöbetteyim sokaklarda  Gözlerim hep şafaklarda  Sense benden uzaklarda  Bir gece bekçisi bir ben uykusuz.....
Yetişemez en hakir çobanın idrakine;  Yirminci asır putu,taptıkları makine...   1974
Dün gece seyrimde gördüm cerenim.  Kızlar ne kadar çok seviyorlarmış ki seni  Mosmor olmuş gülyazısı bedenin. Mosmor olmuş gülyazısı bedenin  Düşmüş sanki erguvanlar içinde  En genç burcu yıldızdan bir kalenin. En genç burcu yıldızdan bir kalenin  Uçmuş sanki uçsuz bir uçuruma  Gökyüzünün çakır gözlerinden. Gökyüzünün çakır gözlerinden  Düşmüş bir damla, bir deniz feneri  Işınlarıyla şile bezlerinin  Güdüyor çobansız kalmış tekneleri
Akşamüstü bir kahvede  Bira içtim birkaç bardak  Gazeteden yoruldukça  Gelip geçene bakarak. Kahvenin müşterileri  İçerdeydi daha fazla  Camlı terasta idim ben  Çıkıntı yapan sokağa. Sevimsiz bir kocakarı  Torununu azarladı  Bir köpek geldi içerden  Camdan dışarıya baktı. Salınarak geçip gitti  Genç bir anne çocuğuyla  Kasketli iki müşteri  Bir şey konuştu patronla. Biraz sonra geldi köpek  Baktı yine aynı yere  Tıraş edilmiş yüzünde  Kederle ve ciddiyetle. Kocakarı torununu  Azarladı bir kez daha  Karıştı iki kasketli  Akşamın ıssızlığına. Köpek yine gelip baktı  Camdan ve hep aynı yere  Yüzünde aynı ciddiyet  Ve gözlerinde kederle. Kocakarı içkisini  Bitirmiş olmalıydı ki  Çıkıp gitti torunuyla  Biri bir kahve söyledi. Az önceki anne çocuk  Döndüler elde ekmekle  Köpek yine gelip baktı  Camdan ve hep aynı yere. Bakıyor birkaç saniye  İçeriye dönüyor ve  Geliyordu çok geçmeden  Bakmak için aynı yere. Koyulaşırken gitgide  Usul ve yumuşak akşam  Eğildim ben de yavaşça  Baktım köpeğin ardından. Uzuyordu bombuş sokak  Gelip giden azalmıştı  Parketmiş birkaç araba  Ve akşamın ıssızlığı. Eğilip bir daha baktım  Belirgin hiçbir şey yoktu  Köpek ise arada bir  Gelip bakıp dönüyordu. Ben de bu notları aldım  Bir şiir yazarım diye  Yaşamın anlamsızlığı  Ve ciddiyeti üstüne
Bütün denizlerin ayni limana çıkması neden?  Neden gökyüzünun bu sinirsiz karamsarlığı?  Yitirecek neyimiz var ki umutlarımızdan başka?  Ve batacak başka bir gemimiz mi kaldı?. Dev bir ağaç yapraklarını dokuyor içimizde  Nereye baksak her haliyle o çıldırtan sonbahar  Kaç yüz org birden çalınıyor, duyuyor musun?  Hani o birlikte söylediğimiz şarkılar?. Ne oldu o düşlere? Nemde o iyimserlik  Biz seninle şatolar kurmadık mi bir zaman  Simdi biz o değiliz sanki, hiç o olmamışız,  Sanki bir şey var incinen dağılan bozulan.. Su martinin kanatları neden kırık biliyor musun?  Bu adamı dört duvar içine kim koydu sensiz?  Eğil bir kuyuya seslen, yankılanan benim hep  Benim içimde can verdi o gök o deniz!  Sonunda tek başımayım, bak böyle bıçaklanmış!  Biliyorum bir olu var, ama ne? Ama kim?  Soğuk, merhametsiz kollarıyla sarmış her yerimi  Bir KANSER tümürü gibi buyuyor çaresizliğim.
Aziz diyar El aziz  Madenin gülü kokmuyor sensiz  Hala haritanın sağ köşesindeyiz  Her defasında sensiz her defasında sana dertliyiz  Aziz yarim sanki ben hala 25 sen hala 18  Değişen hiçbir şey yok bak bizde  Telvelerin kabardığı diplerde  Eşrefin oturduğu mahalledeyiz  Öyle bir özlemişiz ki seni  Artık dönsen de olur dönmesen de  Biz her daim yine sana sitemli yine sana hasret gideriz  Aziz yar sen bir sabah bu şehri başıma yıkıp gittin  Dağları deviriverdin üstüme hiç çekinmedin  Ben bu şehirde bir daha da sabah görmedim  Günaydınlar olmadı günler aymadı sensiz  Karalar çekildi gözümün ferine  Son soluğumun dibine çöktüm öylece  Gidişin gibi durdum şuracıkta  Her gün şu köşe başında kaç yıllar saydım  Hiç yaşamadım sensiz ama hep yaşlandım inadına  Her hazan hep hüzünle geçti bu şehirde  Ben bir El azize birde sana kıyamadım işte  Her hazan hep hüzünle geçti bu şehirde  Ben bir El azize birde sana kıyamadım işte  Daha geçmedi benim sana ağrılarım  Salındığın sokaklar hala sızım sızım  Yıktığın duvarlarda durur yine gül adı n  Hiç dayanmadım hiç dayanamadım  Bu enkazın altında seni düşünmeden yaşamadım yaşayamadım  Ben sana nerde yanlış yaptım aziz yar  Bir sabah gidiverdin aklımı kaçırdım  Anlamadım hatalarımı hiç söylemedin  Kafamın içinde bu sorularla ölmedim bile bak ölemedim  Ben kafamın içinde bu sorularla ölmedim ölemedim  Bana bir özlemin kaldı yadigar bu viranede  Derdimi sığdıramıyorum bedene  Yıkılıyorum her geçen gün yokluğunun üstüne  Sıkılıyorum bazen  Sakınıyorum yinede seni gönlümün her köşesinde  Yine duruyor mu toyluğunun kabri gamzelerinde  İşvenin alası savrulurdu tellerinde  Ne senden geçilirdi ne bu diyardan gidilirdi  Bir tutam saçın uğruna yaktıydım ben bu şehri  Sonra bende yandıydım içinde  Hiç gitmedim buralardan senelerce  Sensizlikten gidemedim bir adım öteye  Bir derin yara bir derinlikli sevda bıraktın ya sen bana  Paylaşamadığım tek acı hatıra en anlamlı dua yine sendin bana sendin  Aziz yarim El aziz  Madenin gülü kokmuyor sensiz  Biz hala haritanın sağ köşesindeyiz  Her defasında sensiz her defasında sana demiz  Aziz yarim ben sanki hala 25 sen sanki 18  Değişen hiçbir şey yok bak bizde  Telvelerin kabardığı diplerde  Eşrefin oturduğu mahalledeyiz  Öyle bir özlemişiz ki seni  Artık dönsen de olur dönmesen de  Biz her daim yine sana sitemli yine sana hasret gideriz
Bir zamanlar, bir narın ortasında,  her şeyden habersiz yaşarken ben,  bir gün, bir nar tanesinin,  "Gün gelecek bir ağaç olacağım,"  dediğini işittim,  "Gün gelecek bir ağaç olacağım  ve rüzgâr şarkı söyleyecek  dallarımın arasında;  dans edecek gün ışığı  yapraklarımın üstünde;  bütün mevsimler boyunca güçlü  güzel ve görkemli olacağım.". Bunun üzerine, bir başka nar tanesi,  "Senin kadar genç olduğum günlerde,"  diye söze karıştı,  "ben de hayaller kurardım böyle;  ama olup biteni, geçmişi, geleceği  ölçüp tartabiliyorum şimdi  ve görüyorum ki, boşmuş, boş,  boşun boşu,  ümitlerim de hayallerim de.". Sonra bir üçüncü nar tanesi  karıştı söze,  "Hiçbir şey görmüyorum ben," dedi,  "hiçbir şey, bu tıkış tıkış  ve tekdüze hayatta-  öyle büyük, öyle parlak falan  bir gelecek vaat eden.". Bir dördüncü nar tanesi,  "Fakat, parlak bir gelecek umudu  olmadan da, düşünsenize," dedi,  "ne kadar manasız olurdu hayat.". Beşinci nar tanesi,  "Niye tartışıp duruyorsunuz,  olacaklar hakkında  böyle boş yere," dedi,  "anlam veremiyorum buna, doğrusu,  daha bilmezken şimdi ve burada  ne olduğumuzu.". Fakat sohbet böyle felsefi  boyutlara varınca  altıncı nar tanesi:  "Şimdi neysek," diye açıkladı fikrini,  "gelecekte de öyle  sürdüreceğiz, bence,  neysek, o halimizi  ve bu, hiç yoktan daha iyi.". Yedinci nar tanesi,  "Gelecekte hayatın  ve onu bu tohum ambarından  dışarı taşımanın  yolu olabilecek  çok parlak bir fikir var  aklımın ucunda, fakat," dedi  "bir türlü sözcüklere  dökemiyorum onu.". Böyle, böyle tartışma kızıştıkça kızıştı,  sekizinci, dokuzuncu, onuncu,  derken bütün nar taneleri  tartışmaya karıştı  her ağızdan bir ses değil,  sanki birkaç ses birden  çıkmaya başladı bir an  ve ben söylenenlerden artık  hiçbir şey anlamaz oldum.. Bunun için de, tuttum hemen o gece  taşındım bir ayvanın içine,  Birkaç çekirdek vardı  ayvanın ortasında sadece;  ve ortalık sessizdi,  sessiz ve çürüyecek kadar rahat,  sanırım, bu nedenle.. Çeviri: Cahit Koytak
urfanın etrafı dumanlı dağlar  yüreğim yanıyor aney  içerim ağlar  urfanın etrafı dumanlı dağlar  o dumanlar içimi kaplar  gezme ceylan bu dağlarda  seni vururlar  seni vuran kurşun benim yüreğim dağlar  ve sevdam karalar bağlar  urfalı  ayağı kabaralı kunduralı  benim sevdiğim başkasının gelini  bu değildir sevdamın bedeli  ağa kızı paşa kızı  beni hor mu görürsün  kır atının üstünde gurbete mi yürürsün  yakışmadı ihanet edişin  yakışmadı ihanet edişin ve gidişin  bir yiğidi bırakıyorsun ardında giderken  yaralı bir yiğidi  can çekişen kır at gibi  bu yiğidi vurmalı  keremi aslı yaktı  beni de sen urfalı  göresim gelir kör olduğumu ve ölesim  dumanlı dağlarda vurasım gelir kendimi  yada mecnun olasım  ağa kızı paşa kızı  ele gelin giderken bu yiğidi vurmalı  ferhatı şirin yaktı  beni de sen urfalı  urfalı  ayağı kabaralı kunduralı  benim sevdiğim başkasının gelini  bu değildir sevdamın bedeli  ibrahimi yakan ateşler var içimde  fıratın suyu az gelir  urfanın etrafı dumanlı dağlar  o dumanlar içimi kaplar  durma ceylan bu dağlarda durma seni vururlar  seni vuran kurşun benim yüreğim dağlar  ve sevdam karalar bağlar  yakışmadı ihanet edişin  yakışmadı ihanet edişin ve gidişin  bir yiğidi bırakıyorsun ardında giderken  yaralı bir yiğidi  keremi aslı yaktı beni de sen urfalı  urfalı  başında al duvağı  ayağı kabaralı kunduralı  gel vur gitmeden  gitmeden bu yiğidi vurmalı  ferhatı şirin yaktı  beni de sen beni de sen urfalı
Çağrışır bülbüller gelmiyor bağban  Hoyrat dost bağından gül aldı gitti..  Yüz bin mihnet çektim bir bağ bezettim  Yari ben besledim el aldı gitti... Nice mihnet çektim bin daha gerek  Hayli ômür ister bir daha görek  Nazlı yarim aldı o kanlı felek  Aktı gözüm yaşı sel oldu gitti... Nazlı yardan kem haberler geliyor  Dostlarım ağlıyor düşmanlar gülüyor  Dediler ki sefil Emrah ölüyor  Kimi kazma kürek bel aldı gitti..
Şimdi aşk kaçmış bir ilmektir gövdenin örgüsünde  Uykusuz bir gecenin çitlerine takılan.  Sökülür durmadan uzayan ipliğiyle,  Sarılır mekiğine sabahın  Ürkek bir güvercin halinde.  Ve sen eksildikçe o güvercin tamlanır,  Kanatlanır böylece köpüren özlemiyle.  Uçar gider geçmiş bir günün ardından,  Bir tüy kalır geriye senin bittiğin yerde.
Bu dünyanın evvelini sorarsan  Allah bir Muhammet Ali'dir Ali  Sen bu yolun sahibini ararsan  Allah bir Muhammet Ali'dir Ali. Tahtını terketti İbrahim Edhem  Süleyman Nebi'ye verildi hatem  Her kulun alnına yazıldı sitem  Kişinin çektiği yoludur yolu. Erenler öldürür yoldan şaşanı  İhlas ile kaldırırlar düşeni  Tarikatta her kişinin nişanı  Erenler katında bellidir belli. Erenler elinden dolu içildi  Ol saatte kıl-ü kalden geçildi  Firdevs-i alada güller açıldı  Cennet-i alanın gülüdür gülü. Pir Sultan Abdal'ım ummana daldı  Yenemedi kendin engine saldı  Hak-i payınıza yüz süre geldi  Erenlerin kemter kuludur kulu
Bu sana onuncu mektubum   Ve de sonuncu   Artık fark etmiyor benim için   Ne olursa olsun sonucu   Nasılsa göründü artık   İkimize ayrılığın ucu. Derler ki;   Her aşkın gökyüzünde bir meleği varmış   Bir aşk bitince o melek ağlarmış   Ve bir yıldız kendini vurup   Sonsuzluğa kayarmış   Kaldır başını   Bak gökyüzüne   Şimdi bütün melekler yasta   Ve bütün yıldızlar sana 'Gitme' diye yalvarmakta   Sense   Hala içi boş kupkuru bir inatta   Bense   Hala resmini çiziyorum bu son mektupta. Oysa   Aylar var umutlarım komada   Hayallerim bitkisel hayatta   Ve bu zavallı yüreğim   Acele Rh pozitif bir aşk aramakta. Anlayacağın   Seninle tarihi geçmiş bir aşkı yaşadık ikimiz   Eskimiş düşlerim bir eskiciye yakışır artık   İple çektiğim temmuzları da sana bıraktım   İstersen   Göz yaşlarımı bir madalya gibi diz göğsüne giderken   Çünkü   Kapattım aşkın bütün sayfalarını artık...   Son postayı koydu sabrım yalnızlığıma   Ve son resti çekti gözlerim   Dönüşü olmayan yollarına.... Ama yine de sen üzülme   Sözüm var kendime   Bu aşkı sensiz de yaşatacağım   Olurda bir gün   Zamansız kapanırsa gözlerim   Sakın şaşırma   Sana anlatamadığım bu aşkı   Orada meleklere anlatacağım   Ve işte o gün   İki damla yaş düşecek gözlerinden biliyorum   İşte o gün   Seni de sana ağlatacağım.. Dedim ya   Bu sana onuncu mektubum   Ve de sonuncu   Artık fark etmiyor benim için   Ne olursa olsun sonucu   Sen yepyeni aşklara yolcusun artık   Ben en eski yalnızlığıma yolcu...
Dostumdu önceleri,  Göznurunu kitaplara dökmek varken  Avare gezerdi caddelerde.  Dünya böyledir zaten,  Kadın olmasın ara yerde.. Bir varmış, bir yokmuş aramızdaki dostluk.  Kızına kıl kadar olsun göz koysaydım,  Derdim, buydu korktuğu.  Odama uğramaz oldu, semtimden geçmez;  Oysa bir ben vardım içli dışlı olduğu.
En mutlu gün en mutlu saat  Kurumuş körelmiş yüreğimin bildiği,  en büyük umutları gücün ve gururun  Hissettiğim, geçip gitti.. Güç mü dedim? Evet öyle düşünmüştüm  Ama yazık! Çoktan yitip gitti hepsi  Gençliğimin hayalleri-  Ama boşver şimdi.. Ya gurur, ne yapacağım senle şimdi  sakin ol ruhum!  Belki bir diğer baş devralır  Üzerime döktüğün zehri.. En mutlu gün-en mutlu saat  gözlerimin gördüğü göreceği,  En parlak ışıltısı gücün ve gururun   Hissettiğim:  Ama o zaman çektiğim acıyla  Gücün ve gururun umudunu verselerdi,  Yaşamazdım o parlak saati tekrar. Çünkü onun kanatlarındaydı kara alaşım  Ve çırptıkça-bir öz dökülüyordu  Öldürmeye yeterli  Onu bilen bir ruhu.
285  Derler: Aşık ve sarhoş cehennemlik olacak!  Bu söz ki gönüllere sanma korku salacak.  Giderse cehenneme tüm aşık ve sarhoşlar;  Küçük yapın cenneti, yarın bomboş kalacak!
Kime sordumsa seni doğru cevap vermediler;  Kimi alçak, kimi hırsız, kimi deyyus! dediler...  Künyeni almak için, partiye ettim telefon:  Bizdeki kayda göre, şimdi o mebus dediler! ..
Deniz  gülümsüyor uzaktan.  Dişleri köpükten,  dudakları gök.. 'Ne satarsın, deli kız  rüzgarda memelerin? '. 'Suyunu denizlerin, yiğit,  suyunu denizlerin.'. 'Ne taşırırsın kara oğlan,  kanınla karıştırıp? '. 'Suyunu denizlerin, yiğit,  suyunu denizlerin.'. 'Bu tuzlu gözyaşları, ana,  nerden gelirler? '. 'Ağlarım suyunu denizlerin, yiğit,  suyunu denizlerin.'. 'Bu derin sızı, gönül,  nerden doğdu oy? '. 'Ne acıymış, ne acı  suları denizlerin''. Deniz  gülümsüyor uzaktan.  Dişleri köpükten,  dudakları gök.
Ondört asır evvel, yine bir böyle geceydi,  Kumdan, ayın ondördü, bir öksüz çıkıverdi!  Lâkin o ne hüsrandı ki: Hissetmedi gözler;  Kaç bin senedir, halbuki, bekleşmedelerdi!  Nerden görecekler? Göremezlerdi tabî'î:  Bir kere, zuhûr ettiği çöl en sapa yerdi;  Bir kere de, ma'mure-i dünyâ, o zamanlar,  Buhranlar içindeydi, bugünden de beterdi.  Sırtlanları geçmişti beşer yırtıcılıkta;  Dişsiz mi bir insan, onu kardeşleri yerdi!  Fevzâ bütün âfâkını sarmıştı zemînin  Salgındı, bugün Şark'ı yıkan, tefrika derdi.. Derken, büyümüş, kırkına gelmişti ki öksüz,  Başlarda gezen kanlı ayaklar suya erdi!  Bir nefhada kurtardı insanlığı o ma'sum,  Bir hamlede kayserleri, kisrâları serdi!  Aczin ki, ezilmekti bütün hakkı, dirildi;  Zulmün ki, zevâl akılına gelmezdi, geberdi!  Âlemlere, rahmetti, evet, Şer'-i mübîni,  Şehbâlini adl isteyenin yurduna gerdi.  Dünya neye sâhipse, onun vergisidir hep;  Medyûn ona cem'iyyeti, medyûn ona ferdi.  Medyûndur o ma'sûma bütün bir beşeriyyet...  Yâ Rab, bizi mahşerde bu ikrâr ile haşret.. Hilvan, 11 Rebîülevvel 1347  (28 Ağustos 1928)
Gel seninle ahd-ü peyman edelim  Ne sen beni unut ne de ben seni  İkimiz de bir ikrarı güdelim  Ne sen beni unut ne de ben seni. Aman kaşı keman elinden aman  Sürdük sefasını etmedik tamam  Ehl-i irfan içre olduğum zaman  Ne sen beni unut ne de ben seni. Hem saza mailem hem de sohbete  Hem sana mailem hem de devlete  Aşkın ile düştüm diyar gurbete  Ne sen beni unut ne de ben seni. Yarimin cemali güneşte mahı  Sana aşık olan çekmez mi ahı  Getir and içelim Kelamullahı  Ne sen beni unut ne de ben seni. Abdal Pir Sultan'ı çektiler dara  Düşmüşüm aşkına yanarım nara  Bakın hey erenler şu giden yara  Ne sen beni unut ne de ben seni
Her şeye boşver, dolu dolu yaşa.  Madem ki bir aşkın var, ne güzel, tadını çıkar.... Sanki ayıp bir şeymiş de utanıyormuşsun gibi  yazmışsın bana.... Her şeye boşver ve aşkı yaşa...  İlle de büyük aşk olması gerekmez;  yaşanan her aşk büyüktür, yeter ki tadını çıkarmasını bil.... Çok büyük umutlar bağlama, yarını hiç düşünmeden,  günü gününe sev, sevginin tadını çıkar.... Sevgide geleceği düşünürsen aşkı, bombok edersin. Sakın haaa...  Sonsuz, monsuz diye karşındakinin başını yeme.... Her şeye boşver; öylesine sev ki,  sevdiğini bile umursama, salt kendin için sev,  bencilce yaşa aşkı, bütün maddesiyle.... Yaşamdan elinde kala kala salt yaşadığın  sevgiler kalır sonunda, ne şu, ne de bu.... Bütün onlar, aşkı yaşamak için gerekli olan  - ne yazık ki gerekli olan- gereklerdir.. Aslolan aşktır yaşamda.... Dolu dolu, dolu dizgin, zilzurna, saniye saniye  aşkı yaşayarak sev.... İki yıl, üç yıl sürecek diye umutlanıp enayilik etme...  İster sürer, ister sürmez... Sen o anı yaşa yeter ki.... Yitirdiğin zaman; yaşadıklarını kazanmış olacaksın...  Sonunda elbet yitireceksin, ama yitireceğini hiç  düşünme; çünkü aynı zamanda kazanmışsındır da.... Anılar kazanıyorsun daha ne...  İç o zaman, sarhoş ol.... Yüce şeyler düşünme severken,  sevgiyi berbat edersin; çünkü sevginin  kendisinden daha yüce bir şey olamaz... Aferin sana seviyorsan, seviliyorsan.... Sakın kuşkulara kapılma.  Karşındakini didikleme, yiyip bitirme.... Türk gelenekleri, görenekleri öyle...  Sakın bu aptallığı yapma.... Severken yirmi yıl sonrasını değil, . yirmi dakika sonrasını bile düşünme,  sevinin içine edersin.... An an yaşa, derin derin hem de...  Afferin sana.... Çok sevindim. İşe güce boşver.  Artık sana ne Surname'yi,  ne de başka şeyi soruyorum.. Keyfince yaşa, sev... Sevildikçe sev,  sevilmeyince de tastamam boşver ve  o zaman o güzelim yalnızlığına sarıl.... O yalnızlık ki, bütün sevgilerden daha güzeldir  ve sonunda onun koynuna girmek için  kendi kollarımızla kendimizi sararız.... O zaman da hiç üzülmeyeceksin.  Çünkü nasıl olsa, sığınacak bir yalnızlığımız var;  günün birinde anamız bile bizi bırakır gider  ama o yalnızlığımız, biz yaşadıkça bizi hiç bırakmaz.... Severken bunları düşünme, lütfen yarınsız sev! . Hadi, sevgiyle öperim.  Yaşa sen! ...
Sevda vadisine düştüm  Gamlıyam şahım Ali  Kimsesiz kaldım karanlık  Gün be gümrahım Ali  Doğmuyor mihr-i ümidim  Çıkmıyor mahım Ali  Gelmiyor mu kulağına  Ahlı eyvahım Ali. Merhamet et herşeye agahım Ali  Var mı senden başka söyle irticagahım Ali. Bir günahkar insanım ben  Yok yüzüm peygambere  İstemem bir türlü gitmek  Böyle huzur mahşere  Tesadüf eylerim derken  Belki bir gün rehbere  düşmüşem elsiz ayaksız  Bak aslan-ı haybere. Çıkmıyor bir an ciğerden  Geldi sevda hançeri  Hakkın aşkına esir ol  Duğum günlerden beri  Zikreylerim ismini ben  Gal-u beladan beri  O kadar yandım yakıldım  Unuttum her yeri
Bu şehir girdap gülüm  Girdapta mehtap gülüm  Feleğin bir suyu var  Su değil kezzap gülüm. Feleğe dayandım gülüm  Öldüm de uyandım gülüm  Öldüm de uyandım. Bu şehir serap gülüm  Serapta mihrap gülüm  Feleğin bir topu var  Mermisi kezzap gülüm. Feleğe dayandım gülüm  Öldüm de uyandım gülüm  Öldüm de uyandım. Yezidin harcı zulüm  Yiğidin burcu ölüm  Feleğe dayandım gülüm  Öldüm de uyandım gülüm  Öldüm de uyandım
Geldim  Suskun ve kederli  Bıraktım kendimi toprağına  Kalbim bekle diyordu  Bir tapınak bu geç olmadan  Ama geciktim  Gölgesi kalmış duvarların  Kendileri gitmiş uzaklara. Doğu diyorum bazan  Rüzgarı acıtan doğu  Yeter mi anlamama  Avunmak için  Dörtlükler ve haritalar  Topladım çantama  Taşlar biriktirdim  Saçlarımı uzattım kahırla. Senden konuşan  O tuhaf kalabalığın ortasında  Baktım dağ göllerinin derin uykusuna  Görünen tüm yollara baktım  Gücüm yok  Acıyan yaralarını sormaya. Orada  Tanrının biliniyor kuşlar  Kadınlar tanrının biliyor kuşları  Ve soruyorlar ona  Tanrım ne yaptık sana  Kuşlarının kanatlarını mı kırdık  Ne yaptık sana. Tanrı sessiz  Annem kadar sessiz  Bakarak  Neden bekliyorsunuz burada  Diyordu kalanlara. Ah sevgili ten  Neden bekliyorsun burada  Alıp kokunu git  Git  O acı rüzgarın ardından
Bir an kayboldun gibi! yaşadım kıyameti  Yoruldun ama buldun ey kalbim emaneti. Yeniden su yürüdü dalıma yaprağıma  Bir bakışın can verdi kurumuş toprağıma. Çiçeğe durdu kalbim içtim parmaklarından  Göz çeşmem suya erdi sevda kaynaklarından. Bir aydınlık denizin sonsuz derinliğinde  Yüzüyorum gözünün yeşil serinliğinde. Bir ışık bir kelebek biraz çiçek biraz kuş  Yeni bir ülke yüzün ellerimde kaybolmuş. Soluğum bir kuş gibi uçuyor ellerine  Kapılıp gidiyorum saçının sellerine. Gözlerinden göğüme sayısız yıldız akar  Bir gülüşün içimde binlerce lamba yakar. Bir kurtuluştur o an çağrılsa senin adın  Sesin ne kadar sıcak sesin ne kadar yakın. Tabiat bir bembeyaz gelinlik giymiş gibi  Yüzüme kar yağıyor sanki elinmiş gibi. Sensiz geçen zamanı belli yaşamamışım  Sensizlik bir kuyuymuş onu aşamamışım. Bir yol buldum öteye geçerek gözlerinden  İşte yeni bir dünya peygamber sözlerinden. Ölüm bize ne uzak bize ne yakın ölüm  Ölümsüzlüğü tattık bize ne yapsın ölüm. Güzlek 1971
Varsın biraz da yollar çeksin benim cefamı  Artık verin çocuklar, artık verin asamı!.  Bir başka kâinata, bir başka yurda yol var;  Siz örtünün garipler siz örtünün abamı!  Yorgun düşüp uzandım altında asumanın;  Gölgende buldum ey dal bir anne ihtimamı.  Şahane manzaraydı dünya sınırlarında  Bir kubbenin rüku’u, bir zirvenin kıyamı. . Yükseklerinde ömrün dağlar, sular kovuklar:  Yükseklerin diliyle tekrar edin nidamı!  Dağlar lisana geldi, gökler lisana geldi;  Şerh oldu Mesnevi’den yıldız  Şerh oldu Mesnevi’den yıldızların kelamı.  Şeffaf mavinizden abdest alıp el açtım  Artık yakındayım, ey gökler, duyun duamı!
Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili,  biz kendimizden başka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz acısını acımız yaptık çünkü.  Dünyanın öbür ucunda hiç tanımadığımız bir insanın göz yaşı bile içimizi parçaladı.  Kedilere ağladık, kuşların yasını tuttuk...  Yüreğimizin zayıflığı kimi zaman hayat karşısında bizi zayıf yaptı. Aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili...  Ne güzeldir bilmediğin birinin derdine üzülebilmek ve çare aramak. Ben bütün hayatımda hep üzüldüm, hep yandım.  Yaşamak ne güzeldir be sevgili...  Sevinerek, severek, sevilerek, düşünerek...  Ve o vaz geçilmez sancılarını duyarak hayatın...
Porsuk nehrinin geçtiği kadınlar  Hepsine yüzer kere rastladım en azdan  Umutsuz sevdalara tutulmak onlarda  Bozkıra doğru seyrele seyrele yaşamak onlarda  Verdi mi adama her şeylerini verirler  Ben gördüm ne gördümse kadınlarda  Porsuk nehrinin geçtiği. Kızılırmak parça parça olasın  Bir parça ekmek siyah, on kuruşluk kına kırmızı  Taş toprak arasında türküler arasında  Karanlıkta bir yanları örtük bir yanları üryan  Kocaman gözleriyle oy anam bu kadar dokunaklı  Kimler ürkütmüş acaba bu kadar kadını . Dicle kıyılarına tiren varınca  Büyük bir gökyüzü git allahım git  Genel olarak önce kaşları görünür  Sonra bütünsüz uykuları kaşla göz arasında  Yanaklarında çıban izi taşıyan kadınlar  Gül kurusu. Bir gün sizin de yolunuz düşer memlekete  Siz de görürsünüz bunları kadınlarda  Ödevleri yenilmek olan hep  Bıçakla kemik arasında  Susmakla ağlamak arasında  Yenilmek  Kadınlar
Mescidim mihrabım üstad işidir  Yola secde kılmak farz oldu bize  Bir musahip gerek yola gitmeğe  Evliya buyruğu arz oldu bize. Pir Eşiği Kabe Muhammet mihrap  Özün turap eyle dört kapını yap  Şu dünya fanidir hem hane harap  Güvenme faniye bahara yaza. Cehd eyle halini yoluna uydur  Yoluna uymazsa emeğin zaydır  Nefsine cellat ol canına kıydır  Açılsın güllerin hem taze taze. Ser nedir muhabbet canım arzular  Yol içinde hesap çoktur gaziler  Derdim çoktur yarelerim sızılar  Er olan dayanır bal ile tuza. Pir Sultan Abdal'ım yola gelince  Yolda varlığını ele alınca  Dört kapıya kırk makama erince  Kim bahane bulur şol kamil söze
-Aysel Zehir için-. Yarım kalan hiçbir yolculuk yok bu yaşamda  Birbirine Karıştırılan hiçbir boyut yok  Onbeş yaş nedir ki  Yılların sözle çizilen anlamında  Ya bir duygu selidir aralıksız  Ya da bir inanç fırtınası yüreğin  Dirence açılan gençlik koylarında. Bir devrin sembolü diyorlar şimdi adına. Toprağa ölüm düştükten sonra Hiroşima’da  Tüm bitkilerden önce yeşeren bir açelya  Şimdi Kadıköy-Rıhtım’da  Neyi çağrıştırıyor sana  Sen söyle ey direnç çiçeği-neyi. Liseli bir kız iken / saçlarında rüzgarlar  Cevizli tekelinde / ellerinde yarınlar  Elleri utandırır  Gözündeki söz senin / içindeki öz senin . Bir köpük onur uğruna kuruyan ırmaklar  Ve gelenek denizlerinde ezgilenen ışıklar  Henüz dile gelmedi  İstanbul’u ezen suskunluğunda senin. Gazetelerde resimlerinle dolarken sayfalar  Nedense söyleşilerde yalnızca  Beyin hücrelerine yöneltiliyor sorular  Sense ölüm rengine inat  Tan maviliğince susuyorsun  Yalnızca geçmişin  Gelecekteki ölümsüz sesini yanıtlıyorsun  Hani çok çok övmekten korktuğun  O bin renkli açelyanın inançlı sesini  Yanıtlıyorsun-gülümsüyorsun-susuyorsun. Bağrıdaki besteler / yüzündeki ezgiler  Dile gelmez sözlerin / bilinmez ki ne söyler  Dilleri utandırır  Gözündeki söz senin / içindeki öz senin. Ey ovaların ateş ateş çölleştiği yerde  Toprağın ırmak ırmak yüreklenişi sen  Yarınlara selamını iletsin diye adın  Damarlarına bağlanan yaşamı  Ölümü kucaklarken ellerinle kopardın. Kurtarmak için enginlerin anlamını  Gökyüzünü yere indirdiğinden beri  Ya da silmek için bir damlanın yüzünü  Bir okyanusun kucağına bastığından beri  Ve bıçak sırtı bir dönem uğruna  Bütün zamanı omuzlarına aldığından beri  Adın bir açelyadır artık senin  Koynuna ölüm düşürülen bütün topraklarda  Bir açelya. Askıda falakada / her mevsimde dört açan  Hücrede zindanlarda / güneşsiz ışık saçan  Günleri utandırır  Gözündeki söz senin / içindeki öz senin. Yepyeni sözcükler yeşeriyor şimdi  Alnının ışıklı yamaçlarında  Yüreğini içmek gerek duymak için  Soluğunu solumak gerek  Her dalıp gidişinde bin şiir çıkarıyor belki gözlerin  Yaşama gözlerinle dalmak gerek. Bir devrin sembolü diyorlar şimdi adına. Dolar dolar gözlerin / varılmaz ki gizine  Bir damlası bile / dökülmez ki yüzüne  Selleri utandırır  Gözündeki söz senin / içindeki öz senin
Gitmek istiyorsan gidebilirsin  Biz ne ayrılıklar görmüş adamız  Çekinme sende vur sırtımdan beni  Biz ne ihanetler görmüş adamız. Aldırma sen benim yalnızlığıma  Aldırma sen benim gözyaşlarıma  Boşver sende kalmış yarınlarıma  Biz kadere çelme takmış adamız.. Sevsen gidemezdin sevsen bırakmaz  Sevsen çıldırırdın seven ne yapmaz  Git bu ateşte beni kül etmez yakmaz  Biz ne cehennemler görmüş adamız. Hadi daha çabuk daha acele  Koş başka kollara koş güle güle  Sen de unutursun adımı bile  Biz ne vefasızlar görmüş adamız. Hep aynı hikaye hep aynı masal  Sen bu şarkıyı git başka yerde çal  Al yanı başımdan gölgenide al  Biz ne yalnızlıklar görmüş adamız
Korkmazdı kimseden  Ya da hiçbir şeyden  Fakat bir sabah güzel bir sabah  Bir şey gördüğüne inandı  Ama bir şey yok dedi  Ve haklıydı  Hiç şüphe duymadığı mantığıyla  Bir şey yoktu  Fakat sabah aynı sabah  Birisini duyduğuna inandı  Ve açtı kapıyı  Ve kapattı kimse yok diyerek  Ve haklıydı  Hiç şüphe duymadığı mantığıyla  Kimse yoktu  Aniden bir korkuya kapıldı  Ve anladı ki yalnızdı  Ama yapayalnız da değil  Yaşıyordu beraberce  Karşısındaki hiç kimseyle. (fransızcadan, Faruk Günay)
Görüyorum ki, bir an önce varmak istiyorsun oraya. Gerginsin  kıpır kıpırsın, soluk soluğasın, yay gibisin ey yolcu  coşkunluğun ne güzel, ofken ne güzel  Sana selam, sana saygı  ey yolcu . Fakat düşündün mu yolunun uzunluğunu?  Neler var yolunun üstünde, düşündün mu?  Koşar-adim asabilecekmişsin su dağı, geçebilecek misin  bu hızla su beli, tırmanabilecek misin bu solukla su sırtı?  Ovada dikenler yollara uçmuştur, kuru dereleri seller basmıştır,  kar yağmıştır belki o tepelere? Böyle, uçar gibi geçip  gidebilecek misin oralardan, hemen varabilecek misin oraya?  Belki sırtlanlar üşüşmüştür leşlere, kuzgunlar tutmuştur belki  yolları. Belki silinmiştir ayak izleri yolcuların.  Butun bunları düşündün mu ey yolcu? çünkü sen, ne ilk yolcususun  bu yolun, ne de son.. Derim ki sana:  Nehirler boyu git  Nerelerde ve niçin durgundur nehirler,  nerelerde ve niçin hırçındır nehirler,  nerelerde ve niçin mendereslidir,  nerelerde ve niçin çağlayanlı ve de çavlanlıdır nehirler,  gözlerinle gör, duy kulaklarınla  Gör ve duy ki, nasıl varır nehirler denizlere . Derim ki sana:  Denize varmaktır amacı nehrin, denize varmak, ey yolcu  Büyükse dağ, aşamıyorsa üstünden nehir, dolanır çevresini dağın.  Büyükse kaya, sokup atamıyorsa nehir, birikip birikip taslar  üstünden, dolanır yanını yöresini. Yokuşsa yolu, koşamıyorsa  menderesler çizer nehir. uçurum çıkarsa önüne, kapıp bırakır kendini  nehir, acar kanatlarını; varır varacağı yere, oraya denize . Derim ki sana:  Nehirler boyu git ve gör nehirlerin nasıl yol aldıklarını  sen de bir nehirsin ey yolcu  Senin de varmak istediğin bir yer var  Gerçekten varmak istiyorsan oraya, nehirlere iyi bak  Engeller  nasıl asılır, öğren nehirlerden  Yari yolda yok olup gitmek değildir  amaç, nehirler gibi akıp, nehirler gibi ulaşmaktır oraya  Varmaktır oraya, ey yolcu . Derim ki sana:  iyi oku yolunu, avucunun içi gibi bil  Dizlerini, ciğerlerini,  yüreğini siki tut, iyi dengele  Ovada koşar gibi vurma kendini  dik yokuşlara  uçuruma atlar gibi bindirme kayalara   daha koş, daha koş diye alkış tutanlara kanıp da, kesilip  kalma yari yolda  Dipdiri varmalısın oraya  Hız koşusu değil bu,  ey yolcu, engelli koşudur bu  Engelleri asa asa, gücünü koruya  koruya varmalısın oraya  çünkü oraya varmaktır amacın, koşmak değil  Boşuna sevmedim nehirleri  Aktıkça büyümesi boşuna değil  nehirlerin  Akan buyur, ey yolcu   erişir menzil-i maksuduna aheste giden demiyorum ben sana,   tiz reftar olanın peyine damen dolaşır demiyorum. Böyle  demiyor çünkü nehirler. Duracaksın, dolacaksın, atlıyacaksın,  asacaksın, koşacaksın ve varacaksın oraya, diyor nehirler.  Öyle diyorum ben de  Beni dinle, beni anla ey yolcu . adim adim  kulaç kulaç  ilerliyor nehir  yoklayıp  araştırarak  tartıp  dengeleyerek  adim adim  pençe pençe  ilerliyor nehir  birdenbire koçbaşı  birdenbire ipek bir çarşaf  ve balıklar kurbağalar yosunlar  köprüler ve yoksul değirmenleri bozkırın  birdenbire bir uğultu  birdenbire bir kıyamet  bindirip  çekilerek  çekilip  toparlanarak  veriyor cüceleşip  devleşerek  veriyor  nehirlerce Kahtalarla. şarkılar söylemeliyim  nehirler gibi uzun  nehirler gibi kollu  nehirler gibi hırçın  ve yumuşak  ve nehirler gibi  dur  durak bilmeyen şarkılar söylemeliyim. gitmek  nehirlerle yan yana  gitmek  nehirler gibi zor  nehirler gibi çetin  nehirler gibi umutlu  gitmek  nehirlerden de öteye  oraya  taaa oraya  o büyük kurtuluşa  yüreğim  yaralı kuşum  topla ve aç kanatlarını
Bir daha dünyaya gelsem  Yine seni severdim  Beni üzesin diye  Beni deli divane edesin diye  Biliyorum  Sen de bir daha dünyaya gelsen  Yine beni sevmezdin  Kahrımdan öleyim diye
Düştüm bir öylesi çekilmez derde,  Ne ölümü düşünürdüm, ne yaşamak korkusu,  Ne sır aradım herşeyde, ne gariplik var serde,  Ne kara sevda, ne sevmek ne sevilmek arzusu  Artık her şarkı dokunur bana bu şehirde.  Hasret nedir bilmezken o kadar  Şimdi, her an, her yerde gurbetteyim.  Çünkü daha görmediğim güzellikler var,  Öyle bir yürek koymuşlar ki içime neyleyim,  Her yere gönlümü vermeden geçemem dostlar!  Ben deli miyim bilmem mi neler ettiğimi.  Bir han köşesinde yatmayınan Kerem diyorlar,  Ne tuhaf bu insanlar derdini dökmeyinen  Çaresiz derde bulunmaz merhem diyorlar,. Ah.. bir alıp satıcı gönlüm var gezer çarşı çarşı,  Başım güneşe düşmüş yanmayı öğrenir.  Nolur böyle duradursun cama güneşe karşı,  Gönül her yerde bir kardeşim güzel her yerde bir..
Evet Evet . tanrı aşkı yarattığında çoğu insana yaramadı  tanrı köpekleri yarattığında köpeklere yaramadı  tanrı bitkileri yarattığında eh işte idare ederdi  tanrı nefreti yarattığında standart bir hizmete kavuştuk  tanrı beni yarattığında beni yaratmış oldu  tanrı maymunu yarattığında uyuyordu  zürafayı yarattığında sarhoştu  uyuşturucuları yarattığında kafası kıyaktı  ve intiharı yarattığında bunalımdaydı. senin yatakta uzanmış halini yarattığında  ne yaptığını biliyordu  sarhoştu ve kafası kıyaktı  ve sonra dağları ve denizi ve ateşi  aynı anda yarattı. bazı hataları oldu  ama senin yatakta uzanmış halini yarattığında  tüm Kutsal Evren' in üzerine boşaldı.. Charles Bukowski
Bana yirmi yaşımda ateş saçan bir sevdâ,  İlk şi'rime altundan kanad veren o hulyâ  Ak saçlarım altında yine alev saçacak.. Milletinin ruhuyle feryad eden bir dudak  O şeyleri söyler ki çağlattığı gümüş ses  Asırların önünde nağmesini dindirmez.. Hiddet, tahkir hepsi boş! .. Her cefaya katlanan  Yine şair kalbinden başka bir kalb değildir;  Bu zayıf kalb en mağrur alınları eğiltir.. Şu dünyada bir büyük rüya gören kahraman  O kartala benzer ki en yangınlı şimşekler  Onun sisli ve korkunç yollarına nur serper.
Ne hakim, ne savcı, ne de doktor ol  Hedefe yürüyen adam ol yeter  Çıksa da önüne binbir türlü yol  Hedefe yürüyen adam ol yeter. Elbet seni hakir görenler olur  Kınayanlar olur, yerenler olur  Vazgeç diye akıl verenler olur  Hedefe yürüyen adam ol yeter. Kararlı ol, kim ne ederse etsin  Düşmana el salla kör dövüş bitsin  Sonsuza talipsen aldırma gitsin  Hedefe yürüyen adam ol yeter. Engeller çıkarsa pes etme sakın  Ölümüne giden bir tavır takın  Kışlar bahar olur, uzaklar yakın  Hedefe yürüyen adam ol yeter. Şu sahte dünyada gözün kalmasın  Dışın alsa bile için almasın  Makamın, şöhretin varsın olmasın  Hedefe yürüyen adam ol yeter. Garibi, mazlumu üzen değişmez  Ezilen değişmez, ezen değişmez  Lafazanlık ile düzen değişmez  Hedefe yürüyen adam ol yeter. Bir çınarsın, kimse bükemez seni  İstediği yöne çekemez seni  Hesaplar, planlar yıkamaz seni  Hedefe yürüyen adam ol yeter. Mertlik ve dürüstlük hileyi yener  Yalancının mumu yatsıda söner  Mutlaka bu devran tersine döner  Hedefe yürüyen adam ol yeter
Yurdumuzun dostuna dost, düşmanına düşmanız,  Bizi sorun tarihlere, biz nasıl kahramanız. . Göz dikilmez bu vatana, yan bakılmaz bayrağa,  Kahramanlar nesliyiz biz, Oğuzun soyundayız.. Biz cihâna karşı durduk,  Ezdik düşmanı, yere vurduk.. Karşımızda secde etti, en kavi düşman bile,  Kim bilir, kaç gazaya şahit oldu bu yerler? . Destan oldu savletimiz*, azmimiz, dilden dile,  Bize, "Yılmaz, korku bilmez, arslan oğlu Türk" derler.. Biz cihâna karşı durduk,  Ezdik düşmanı, yere vurduk...
Sana  yaralarımdan çiçekler,  ilk yardım geceler biraz da  ve yangından kurtarılması imkansız acılar  bırakıyorum.... seni özümün gizinde saklıyorum...  bütün aşklarımın izlerini sayıklayarak  ve aldatarak tüm sevdiklerimi,. sana  cinayetimin ipuclarını bırakıyorum...  vasiyeti olmayan ölüler ülkesinden  (türkülerin sırtındaki muamma!)  yazık bir nakarat bırakıyorum sana. 'ben sana gülüm demem,gülün ömrü az olur'. öç biter,  biter şarkı,. yaz olur...
düşmezse düşmesin yakamızdan ölüm  bizim de ülkemizde sabah olacak gülüm
Düşkün bir prenstin  muhtaç kalmıştın bu dünyada görünmeye  bitmeyen arzularına muhtaç kalmıştın. Sadece fakir biriydin sana göre  beni görünce öylesine kaptırmştın ki  o eski muhteşem günleri anmaya  fark edememiştin beni. Yine de küllerini getirdin bana  bu kayıp dünyanın sayıklıyan tarihine  benimle geçmek istedin.... Oysa düşkünde olsalar  prensesler iyi bilmeliydi  kimlerle tarihe geçeceklerini  vurulmuş bir insanla kurtulmayı düşlemenin  onu bir kez daha vurmak oldugunu.... Hem artık sayıklayan tarihin bile çok vakti yoktu  düşkün prenseslerin arkadaşlık hatlarını bagışlamaya...
Korkunç bir hızla  Devreder eskiye yeniyi  Tarihin kum saati  Yetmez Arap çölleri . Sürer müthiş dönüşüm  Yeni eskinin omuzlarında  Ölüme doğar usulca  Solar bir tomurcuk  Dönüşerek eskiye . Bitmiştir beklenen gün  Beklenecekler sonsuz  Gecedir günün habercisi  Bir ümit dökülür karamsarlığa  Ve bir şiir başlarken biter
Fişekler patlıyor güneş tutuk hilal berrak  Dağ taş can evinden tekbir tekbir çağlayarak  Sultanım seni uğurlar bu ebedi bayrak  Sen ki kevseri namluyla içtin ırmak ırmak  Sen bir köprü, düştün de geçit verdi uçurum  Al kanlar içinde boyuna kurban olduğum  Şehidim, ruhum, melekler katında alptuğum. Albeni, albeni nur yüzün gök alnın boyadı al beni  Cennet tanıdığım bağrındaki albeni  Öcün sorayımda şehidim al beni  Uçtu bulut yeleli yiğidim gökten emin  Kanından tapusuyla ocağımdır bu zemin  Yemin dövüşte secdeye kırılan kalemin  Silahın bayrağın kuranın üstüne yemin  Cephanem hatıramdır gece gün yudum yudum  Sen gayret pınarım suyuna kurban olduğum  Şehidim, ruhum, melekler katında alptuğum. Yüreğim kor yüreğim pir yandı bir daha sönmez kor yüreğim  Kim demiş haini canda kor yüreğim  Yedi kat yerin dibine kor yüreğim  Gördüğüm tabut mu köy ufkunda seher vakti  Tabut değil yıldız yıldız mahyam yola çıktı  Dağ dağ omuzlarda geliyor ecelin tahtı  Semalar kıskanır ey makber sendeki bahtı  Sabrımda vurulan iç içe bin kere mazlum  Varını vakfetmiş huyuna kurban olduğum  Şehidim, ruhum, melekler katında alptuğum. Özümün özü bu girdapta kanayan  Sen asıl yar için akmayan kana yan  O yar özü kim bakar bu kana yan  Özüm özüm kanayan  Müjde ey toprak tuğbadır bu fidan bu civan  Şehidim ölümsüz fani gönüllerde divan  On binler yüz binler göz göz, saf saf hakka revan  Diyet alacağız billah top yekün bir cihan  Ölmedin sen bir oluştur bu bir şanlı doğum  Kütüğü göklerde soyuna kurban olduğum  Şehidim, ruhum, melekler katında alptuğum. İşte namazındayım, işte veda bayramı  Sundular bu mercan sükutta sonsuz meramı  Gayrı rahatta buldum canıma ilk haramı  Yalnız senin rütbene hasret sarar yaramı  Kalmayacak gümüş hilal okçusundan mahrum  Irz diye devraldık yayına kurban olduğum  Şehidim, ruhum, melekler katında alptuğum
Bir yelkenli bayrağı al  -Mor da olabilir-  Almış yaprağına rüzgarı  Rumca bir şarkı patlatıyor  denizin gözüne gözüne. Mubalağa laz oldu vre sevgilim  Aramızda bu yaz  Pontuslarını zaptetmeye birbirimizin  Selvi yeşili serenlerimizle. Beğenmediysen o yeşili  -Nefti mi? Değil-  Camgöbeği olabilir mesela  Suların postekisinde sevişmek için. Mubalağa yaz oldu bu yaz  İkimiz de ömrümüzün güzünde  Fuzuli'nin dediği Geday-ı Muhteşemler. Bitkiniz tatlı-işlemeden  Böyle böyle deryadil oluyor derya  Derunumuzdaki..  Uyuyalım mı dedin vre sevgilim?  Gaflet ki, o bayrağı al yelkenliden  -Mor da olaballir-  Dalgalarla dalga geçer geçerken  Kucağımıza atlayan bir lapindir  Menzilimiz pontus değil azrail  Ve önümüz sırf ebabil...  Lakin o da ölecek bir gün mutlak  Bizcileyin yaşarsa bir yaz. Bunu Rabiş'in camına  Bayrağı al bir yelkenliyle yaz!  -Mor da olabilir ama-  Rumca bir şarkı patlataraktan  Ağaran siyaha doğru  Siya siya! ..  İki ceset ki aşktan boğulmuş  Kasımpatları gibi patlayan kulaklarıyla  Tozlarından tuzlarından donanmalar kurulmuş  Gidiyorlar Cezayir'i fethe yeni baştan  Biri erkek biri dişi  İki korsan. Güler'le Can...  İkisi de birbirinden ala  İkisi de mubalağa! . Şiirin bütün bu felaketine rağmen  İkisi de yaşıyorlar hala...  Böylece tekmil oluyor yavaş yavaş  Bütün bir sonbahar.... (Rengahenk)
Bana yaşadığı kentin kumunu gönderen  Bir sevgilim vardı  Bense merak ederdim hep oranın rüzgarını  Uslu mu deli mi sürekli mi  Apansız mı çıkar gökte savurur  Yerden aldığını. Paylaştığımız kentler oldu sonra  Rüzgar usta ben acemi  Esti geçti bir hışımla geçti  Kum doldurdu gözlerimi
Himalayaların tepesine tırmanmak güç  ama mümkün  Okyanusu asmak da güç  ama mümkün  Ay'a ulaşmak da öyle. Ama mümkün değil iste  Bülbülün eti için öldürüldüğü bir ülkede  sanatı zincire vuranlara  meram anlatmak. Öt kuşum  Öt kuşum  Öt güzel kuşum  Eller ne derse desin  ben sana vurulmuşum.
Burçlarında ceylan taşıyan yücelere ey  Ayın hüzün saati gözlerinden  Kuytu yerlerine sümbüller dökülen  Nergisler açan eteklerinde  Göklerden muştular indiren güvercinleriyle  Dorukları bembeyaz yaşmaklarıyla  Güneşe uzanan ağaçlarıyla  Zamanı hiç geçmeyecekmiş gibi donduran  Ey bir yanıyla derin sulara dayanan  Ey dağlar nerdesiniz ey. . Kim bizi senden koparan  Hangi ses çağıran bulvarlara  Dengemizi bozan intihar vitrini bulvarlara
cebbar oğlu mehemmed . kaman civarına bahar gelince yıkılır ovadan apdal çadırları  yücesinde pare pare duman tutmuş  düdüldağ'ın yaylasında mekan kurulur  hoş gelmişsin evvel bahar  nisan ayı içinde donanır dağlar  donanır yeşilinden alından  istasyon deresi kabarmıştır  hacıdağ'ın selinden  dağlar sıra sıradır eylim eylim  dağlar uzanır bir uçtan bir uca  dağlar bir birinden yüce  yamaçlarında kireç yakılır  bir ömür boyunca kahrı çekilir  kimse anlamamış sırrını hikmetini  bu bereket nereden gelir  başınızdan duman eksilmesin gavurdağları  siz hikayet eylediniz bana  bahçe kazasının kaman köyünden  cebbar oğlu mehemmed'in hikayesini. yılların yücesinden şöyle bir seyran edelim  bir avuç toprağıma çöreklenmek için  yürümüş selamsız sabahsız  destursuz girmiş memleketime  yedi çeşit frenk askeri  uğursuz bir hava çökmüş  üstüne memleketimin  uğursuz ve karanlık  çocuklar gülmemiş artık  sessiz sessiz ağlamış analar  oduna giderken vurulmuş  ve yahut harman yerinde  avuçları buğday kokan delikanlılar. ve nice gavurdağı kızlarının  birer birer ırzına geçilmiş  yalvarmış ihtiyarlar allah'a  - rivayet şöyledir kim -  dumanlı bir güz akşamı  şu mor dağlar efendim  destur demiş de yürümüş  silkinip kalkmış ayağa. gel haberi öteden verelim  çıkmış dağlara kendiliğinden  cebbar oğlu mehemmed  fransız'a silah çekmiş  hür yaşamak uğruna  ırz uğruna namus uğruna  ana için baba ve kardeş için. şu mübarek topraklar  şu mübarek vatan için  derken efendim  bir gün kaman'dan öte  uğrun uğrun haber ulaşmış  urfa'nın antep'in köylerine  gözü kanlı maraş beylerine. cebbar oğlu mehemmed  burcu burcu çam kokan bir yaz akşamı  omuz vermiş bir ağaç gölgesine  usul usul türkü söylüyor   - hasret kuşun kanadında   deli kuşlar uçun gayrı   yazımız böyle yazılmış   bu diyardan göçün gayrı -  kirveleri durdu ve süleyman  on sekiz adım gerisinde  şahin gibi tünemişler kayaların üstüne  avuçları sıcak bakışları ok gibi  deliyor her dokunduğu yeri  biri doğuya bakıyor diğeri batıya. iptida durdu görüyor geleni  yel midir toz mudur anlamıyor  lakin bıyıkları terlemeden  çeteci olan garip ökkeş  çok geçmeden getiriyor haberi  tabur tabur üstümüze varıyor  düşman yola çıktı savranlı'dan. hemen mevzie sokuldu mehemmed  yanıbaşında durdu ve gerisinde süleyman  çeteler yer tutup pusu kurdular  kanlı geçit boyuna  düşman yanaşırken kaman köyüne  bekletmeden yaylım ateşi açıldı  mermi kurşun yağmur gibi saçıldı  ilk seferinde on beş kişi vurdular  ve bir hayli düşman kırdılar  yamaçlarda koptu kızılca kıyamet  cesaretlerine söz yoktu ama  neyleyip nitsinler düşman daha çoktu  düştü birer birer bütün yiğitler  gürültüler boğazda sustu nihayet. demek diz üstü düşmüş mehemmed  kirvesi durdu'nun yanıbaşına  kanlar akar yarasından  al al olmuş çevresinden. köpük köpük gözlerini doldurur  bir başına mehemmed yedi düşman öldürür  mavzerinin namlusu hala sıcak  tutulmaz  ölümün derdi büyük yiğenim  çare bulunmaz. aynı akşam doğurmuş karısı döne  mavi gözlü bir çocuk sarışın  bir avuç toprak sarmışlar altına  ve kemal koymuşlar adını
Uyur idik uyardılar  Diriye saydılar bizi  Koyun olduk ses anladık  Sürüye saydılar bizi. Sürülüp kasaba gittik  Kanarada mekan tuttuk  Seri Hakk'a teslim ettik  Ölüye saydılar bizi. Halimizi hal eyledik  Yolumuzu yol eyledik  Her çiçekten bal eyledik  Arıya saydılar bizi. Pir divanına dizildik  Aşk defterine yazıldık  Bal olduk şerbet ezildik  Doluya saydılar bizi. Pir Sultan Abdal'ım şunda  Çok keramet var insanda  O cihanda bu cihanda  Ali'ye saydılar bizi
Birara neydi o bulutlar  Somurtkan dudakları yere sarkan. Arkasında deniz alev alan adam  Çehrem sarsılıyor bakmaktan. Güneş inip suya dokun  Nehre yaslanıp baş aşağı koşan bir yaşlı ağaç ol
Anne ben senin oğlunum  Kanayan bir yurdum var  Anne ben senin oğlunum  Sönmeyen bir umudum var. Ellerimi tutma ne olur  Beni ağlatma ne olur  Anne ben senin oğlunum  Bu kavgaya inancım var. Yaşamak güzeldir anne  Yaşamak senin için  Yaşamak güzeldir anne  Yaşamak yarınlar için. Ölmek yaşamaktır yine  Halkının yüreğinde  Ölmekte güzeldir anne  Ölmek özgürlük için. Anne seni seviyorum  Sana ihtiyacım var  Anne seni seviyorum  Ciğer delen bir acım var
Aha bu mektubu saldığım zaman  Köyde kötü şeyler oluyor gene.  Pekmeze karıştı olanca saman  Pınara sülükler doluyor gene.. Bir rezil türküdür dinlediğimiz  Tadını, tuzunu bilmediğimiz  Tüküre tüküre kirlediğimiz  Utanmaz suratlar gülüyor gene.. Evlek evlek ekin idi tarlalar  Hasar etti piç sıpalar, danalar  Emeği zay'olan garip analar  Ağlayıp saçını yoluyor gene.. Tohum gene susuz, toprak gene sert  İlâç gerek, ilâç; öldürür bu dert...  Köy, oba, mahalle,öfkeden fert fert  Ölüyor; ölüyor, ölüyor gene.. Yaramız bir değil, elli değil ki..  Odun kim? adam kim? belli değil ki..  Her insan pergelli, pilli değil ki..  Biri gidip, biri geliyor gene.. Çarkı ters çevirdi kalleş kolanlar  Ne olduysa bize oldu olanlar  Adam sandığımız cıvık oğlanlar  İbiş'in sazından çalıyor gene.. Yiğit kim? korkak kim? göremiyorum.  şaşırdım, bir karar veremiyorum  'Neme lâzım' deyip duramıyorum  Öfkeler uykumu bölüyor gene!. (Vur Emri)
Bir savaş: Otlukbeli  Bir mavi: Spartaküs  Bir soru: niçin Spartaküs  Bir kuş: nereye gidiyon kuşu  Bir çiçek: bilmem ki çiçeği  Bir su: şüpheli. Bir belge: noterlerinden  Elbet başkent noterlerinden  Bir şair: Ahmed Arif  Toplar dağların rüzgarlarını  Dağıtır çocuklara erken  Bir çocuk: ince burunlu. Ey ince burunlu Güneyli çocuk  Ne soracaksan işte sor  Bir çalgı: fayton  Bir içki: rakı hayır votka  Bir tabanca: tabii dolu  Bir haber: ölümüm yakın. Bir imza: okunmuyor
XIV. Selam Oza, evde, geceleyin  Ya da uzakta bir yerde, neresi olursa olsun,  havlarken köpekler,yalarken kendi göz yaşlarını  Senin soluğundur duyduğum ses.   Selam Oza! . Nasıl bilebilirdim, sinik ve gülünç  Bir kişi gibi, ürkerek giren bir göle,  Gerçekte korku olduğunu aşkın, söyle?   Selam Oza! . Ne korkunç, bir başına düşünmek şimdi seni?  Daha da korkunç,bir başına değilsen oysa:  Şeytan öylesine doyumsuz bir güzellik vermiş ki sana.   Selam Oza! . Ey - insanlar, lokomotifler, mikroplar  Gerin kanatlarınızı elinizden geldiğince ona.  Harcatmam onun, dokundurtmam kılına.   Selam Oza! . Yaşam bir bitki değilse aslında,  Neden dilimliyor, parçalıyor insanlar onu   Selam Oza!  Ne acı bu denli geç rastlamak sana  Ve böylesine erken ayrı kalmak sonunda.. Karşıtlar getiriliyor bir araya  Bırak çekeyim kahrını ve acını kendime  Çünkü acılı kutbuyum mıknatısın ben,  Sense sevinçli. Dilerim sonuna dek kalırsın öyle.. Dilerim hiç bilmezsin ne denli hüzünlüyüm.  İnan, kendimle üzmeyeceğim seni.  İnan, ders olamayacak sana ölümüm.  İnan, yük olmayacağım sana yaşamımla.. Selam Oza, dilerim ışıl ışıl kalırsın hep  Bir sokak fenerinden sızan bir ışık gibi.  Suçlayamam bırakıp gittiğin için beni.  Şükür ki girdin yaşamıma.. Selam Oza! . Çeviren: Mehmet H. DOĞAN - Turgay GÖNENÇ
Neden kadınlar böyle sıcak?  Neden kadınlar böyle taze?  Yaz gelince basmalar giyerler  Sade.. Ben yine çocukları severim  Bütün kadınlardan ziyade.. (1942)
Dün gece yine yalnızdım  Sokağa çıktım  Ve kendime bir çiçek aldım  Kendim almamış gibi yürüdüm sokaklarda  Ve yalnız değilmişim gibi düşündüm  Ama her gece gibi  Dün gece de yalnızdım  Ve kendime bir çiçek aldım  Bir saat geri alınmış saatler  Ben geri almadım  Ve bir saat daha yalnız kalmadım  Bir masaya oturdum  İki çay ısmarladım  Ben içtim  sen soğuttun  sana söyleyeceğim her şeyi yuttum  çok dert etmedim  çünkü yoktun  dün gece yine yalnızdım  rahat ağladım  yokluğundan gizlemedim gözyaşlarımı  ve lambaları hiç karartmadım  dün gece  her gece gibi yalnızdım  sokağa çıktım  ve kendime bir çiçek aldım  sen sandım  Koklamadım
Aşkını gözlerinle, dün, kalbime işledin,  Bir sanatkâr, eliyle, oyar gibi mermeri.  Rüzgâr yüzü görmeyen ufkumda genişledin  Bir fırtına halinde koptuğun günden beri.. Daha fani olaydı kurtulurdu zarardan,  Aşkım ki farkı yoktur bir dağ başında kardan.  Gururuma basarak üstüne çıkanlardan  Dönmeyen bir sen varsın, yalnız sen varsın geri.. Nasıl taşta çeliğin izi kalırsa derin,  Üstüne satır satır öyle nakşoldu yerin.  Üzülme, senden sonra kalbime girenlerin  Yalnız senin aksindir orda göreceklerin...
Artık ne pencerem var seni koyacak  Ne masam  Sevgilim de yok bu şehirde  Çiçek seni alıp ne yapsam
Seyret doya doya, Güneşi ay'ı,  Ha senin, Ha benim, Ne fark eder ki  Kimden esirgeriz, Fani dünyayı,  Ha senin, Ha benim, Ne fark eder ki. Ne hayaller kurdu bak nice canlar,  Nice padişahlar, nice sultanlar,  Mademki yolcuyuz saraylar, hanlar,  Ha senin, Ha benim, Ne fark eder ki. Akibet belliyken bu telaş niye,  Şu kısa ömürden kim almış paye,  İki metre kefen en son sermaye,  Ha senin, Ha benim, Ne fark eder ki . Vefadan payını almayan dünya,  Hiç kimseye yaren olmayan dünya,  Sana da bana da kalmayan dünya,  Ha senin, Ha benim Ne fark eder ki
Bilmek istersen seni  Can içre ara canı  Geç canından bul anı  Sen seni bil sen seni. Kim bildi ef'alini  Ol bildi sıfatını  Anda gördü zatını  Sen seni bil sen seni. Görünen sıfatındır  Anı gören zatındır  Gayri ne hacetindir  Sen seni bil sen seni. Kim ki hayrete vardı  Nura müstağrak oldu  Tevhid-i zatı buldu  Sen seni bil sen seni. Bayram sözünü bildi  Bileni anda buldu  Bulan ol kendi oldu  Sen seni bil sen seni
beş yıldır  aynı  lamba siperliğine  bakıp duruyorum  üzerinde bir tür  bakar tozu birikti  ve buraya gelen kızlar  temizlemeyecek kadar  meşguller. ama önemi yok  zaten ben de  şu ana dek  farkedemeyecek kadar  meşguldum. ışığın  beş yıllık  toz nedeniyle  iyi aydınlatmadığını
Şimdi bir an dönerek gerilere, hani  Bir zamanlar beni ölesiye yaşatan  Ellerimi bırakıp sevecen ellerini  Çevremi sımsıcak bir sevgiyle kuşatan  Seni arıyorum. Bir deniz hıçkırıyor ta içimde, dinle  Giderek yalcın kayalar, kumlar eriyor  Simdi baş başayım bir kıyıda kendimle  Ve bende var ettiğin o ben can veriyor  Seni arıyorum. Gülerdin bir zamanlar güneş batmazdı  Baştanbaşa bir gül bahçesiydi ortalık  Renkler ya mavi, ya pembe, ya beyazdı  Oysa simdi ne yana baksam karanlık  Seni arıyorum. Varsın ama yoksun. yanımdasın, değilsin  Gözlerim boşuna deliyor geceleri  Tek seni bir kez daha görebilmek için  Daldırıp ellerimi benden içeri  Seni arıyorum. Ellerim içimde bir kan golüne batıyor  Bağırıyorum kimseler duymuyor sesimi  Dişlerim hırsla dudaklarımı kanatıyor  Ve senden uzakta verirken son nefesimi  Seni arıyorum. Bu son aldanışım, son yıkılışım olacak  Gelsen de bos artık gelmesen de, ben yokum  Yine de son bir ümit kırıntısıyla, bak  O her şeyi yitirdiğim anda bulduğum  SENI ARIYORUM.
Benim küçük gecemde  Rüzgar ağaçların yaprağına son kez süre tanıyor  Benim küçük gecemde viran olmanın korkusu var . Kulak ver  Karanlığın esintisini duyuyor musun?  Ben garipçe şu talihime bakıyorum, ümitsizliğe alıştım . Kulak ver  Karanlığın esintisini duyuyor musun? . Gecede, şu an bir şey geçiyor  Ay kızıl ve karmaşık  Ve her an düşme korkusu yaşanan bu damda  Bulutlar yaslı kalabalıklar gibi  Sanki yağmurun yağacağı anı bekliyor . Bir tek an  Ondan sonra hiç  Bu pencerenin arkasında gece titriyor  Ve yeryüzü  Geri kalıyor dönüşünden  Bu pencerenin arkasında bir bilinmeyen  Beni ve seni bekliyor . Ey baştan ayağa yeşil olan sen  Ellerini, yakıcı hatıralar gibi benim aşık ellerime bırak  Ve dudaklarını, sıcak bir his gibi senden benim aşık  dudaklarımın okşayışlarına teslim et . Rüzgar bizi kendisiyle götürecek  Rüzgar bizi kendisiyle götürecek
Gün olur  Deniz olmasa da yakınlarda  Yosun kokusu gelir burnuma  Ve bazı gün  Yüreğimde hissederim  Yoksul ülkelerdeki savaşları  Gün olur  Ülkemdeki yokluklar ve acılar  Yiyip bitirir beni  Bazı gün  Sevinç içinde koşarım  Çiçekli,yeşil ağaçların arasından  Ve geri dönesim gelmez  Hüzne ve kedere  Bazen şiir yazarım hayata aşka dair  Bazen ne hayat  Ne aşk  Ne şiir.
En şık elbiselerin  Diğer yanının tezgahında dokundu.  En tatlı yemeklerin  Diğer yanının sofrasında yediğin.  İstirahat ettiğin en rahat divan  Diğer yanının evindeki.  Allah aşkına!  De bana  Nasıl olur da  Kendini diğer yanından ayırabilirsin?
Ne hüzünler kurtarır seni  ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi  ve ne de acının ses duvarındaki  yorgun ve bıkkın bekleyişler. Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını  düşürmüşse de ilkyazın tomurcuklarını fırtınalar  hayat kendini yeniden yaratan bir bahardır  verecektir en olgun meyvelerini mutlaka  yeter ki hüzünler sarartmasın yüzünü. Yak sevdanın çırasını türkülerle  barajını yıkan bir ırmak gibi katıl hayata  Hüznün isyana dönsün artık  bitsin bezginliğin ölümcül suskunluğu  evde kalmış bir cinsellik değildir çünkü dünya.
Şimdi gemiler geçer uzaklardan  Gönlüm güvertede sereserpedir.  Işıklı geceler,saz sesleri, peynir ekmek  Ne biletim ne param ne dostum var  Pır pır eder yüreğim bakındıkça...  -Uyan Turgut um, garibim, uyanBura Terme'dir.. Terme köprüsünden kamyonlar geçer,  Irgatlar üç orada beş burada konuşurlar  Bir gece başlar, yarı siyah, yarı kırmızı  Cigaramı yakar evime dönerim...  -Gidin gemiler, gidinVardığınız yerlere selam edin  Gün olur bütün kaygılardan uzak  Ben de gelirim...
Aşk bu  Kanatları yıldırımlanmış katı boğalar  Ateşin saydam gövdesini kırarak  Yatarak hayat dolu sarnıçların karnına  Sıkı sıkıya kapalı sivri ve kıvrak gaga. Delip geçecek dalıp yeryüzünü  Bak istersen avuçlarıma  Küçük parmağın hizasında o derin havzada  Göğüs göğüse iken ikimize  İki ayrı kadeh gibi doldurulmuş yudum kat'i  Sesin  Sırrım  Gözüm palaspandıras çehremde. Aşk bu  Çölün sarı sofrasında atlılar  Hepsinde  Gererken parçalanan elimde  Çelik yay parçaları  Ağızlarımız kum rüzgarlarıyla yanık  Yiyip içmezik acıkmazık. :Başkanları  Uyutmasın vahalar diye  Koynuna doldurmuş yılanları:. /çocuk  Bir tane.Dayanmış yanağını cama  Karşı evin balkonuna bakıyor  Orada bir çocuk  Tutunmuş demirlere../. İki kadeh arasında ufak kara nehrim  Beni senden bölen.Suyu yakut de ki kafur  Çölün arı çehrenin gamsız ölümün uzakça olduğu bir demde. Diz çökeyim söyle  Tahtın nerede  Bende kaynayan sende kaynak  Tıpatıp iki kristal küre. Aramızda ceylanımsı bir sıçrama  Çalkalanır sonsuzca.Şöyle irice  Bir kelime bul ok atsın döş kemiğime. Öfkemi iyi belesin öfken. Aşk duraksar ve yara alır  Uçak çelik rengi göğü sesiyle sokunca  Alçalarak yemyeşil ekinlerin arasına  Kuru ekmek yiyen üzgün köylüleri bombalamaya. İlkin küçük nir göl kan dolu ağzı  /hava nasıl da yeşil/  Su mu yoksa o katı ışık mı yanakların taşıdığı  Nilüferler isteklerkoca bir dev. Aşk bu çiğnenmiş kırbaçlanmış alta alınmış  Tanıyıp tutunacak bir insan arayan  Gördükçe çelik kazanlarının iç kaynamasını  Kaliforniyadaki silah fabrikalarını. /Doların egemenliğ halkın refahı:  Depolar boşalmalı/. Aşk aşk bir şehir harabesi daha kazandın  Kurşun kanatları gergin  Fosforlu mermiler yine taze  Yıldırımlanmış boğalar  Havanın katı gövdesini kırarak  Yararak hayat dolu sevdanın karnını  Pilot ağzı zehirli bir dil  Kentelenmiş çeneler arasından  Gözler ovaya başını çıkaran insanları. Haydi aşk aşk  De ki dağları delerim senin için  Yıldızlar yakarışlar açık kartlar  Ve haydi hoşçakal. Kilimin üstünde  Bir ampül  Bir kırbaç bir ayakkabı
Yılan olup bir taşa girsen de Sâki,  Ecel yine olacak ensende Sâki,  Dünya ki hep topraktır, oku bir şiir  Şarap ver, bir nefeslik yel bende, Sâki! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
-Genç Osman Destanı-. İptida Bağdad'a sefer olanda  Atladı hendeği geçti Genç Osman  Vuruldu sancaktar kaptı sancağı  İletti bedene dikti Genç Osman. Eğerleyin kır atımın ikisin  Fethedeyim düşmanların hepisin  Sabah namazında Bağdad kapısın  Allah Allah deyip açtı Genç Osman. Sultan Murat eydür gelsin göreyim  Nice kahramandır ben de bileyim  Vezirlik isterse üç tuğ vereyim  Kılıcından al kan saçtı Genç Osman. Kul Mustafa karakolda gezerken  Gülle kurşun yağmur gibi yağarken  Yıkılası Bağdad seni döğerken  Şehitlere serdar oldu Genç Osman
Ruh ufuksuz yaşamaz.  Dağlar ufkunda mehabet,  Ova ufkunda huzur,  Deniz ufkunda teselli duyulur.  Yalnız onlarda bulur ruh ezeli lezzetini.  Bu ufuklar avutur ruhu saatlerce, fakat  Bir zaman sonra derinden duyulur yalnızlık.  Ruh arar kendine bir ruh ufku.  Manevi ufku pek engin ulu peygamberler  - Bahsin üstündedir onlar-lakin  Hayli me'ud idiler dünyada;  Yaşıyorlardı havarileri, ashabiyle;  Ne ufuklar! Ne güzel ruh imiş onlar! Yarab! . Annemin na'şını gördümdü;  Bakıyorken bana sabit ve donuk gözlerle,  Acıdan çıldıracaktım.  Aradan elli dokuz yıl geçti.  Ah o sabit bakış el'an yaradır kalbimde,  O yaşarken o semavi, o gülümser gözler  Ne kadar engin ufuklardı bana;  Teneşir tahtası üstünde o gün,  Bakmaz olmuşlardı artık bu bizim dünyaya. . Yaşıyan her fani  Yaşıyan ruh özler,  Her sıkıldıkça arar,  Dar hayatında ya dost ufku, ya canan ufku.
seni benim kadar sevecek olan  başını taşlarda çürütmelidir  yarasına dikenleri sarmalı  kalbinde dağları yürütmelidir. gözleri her sabah başka bir çeşme  her akşam krater, her gece duman  gökleri günboyu alevlenirken  boynunda bir kement olmalı zaman. yollar düğüm düğüm boğmalı onu  ızdırap sızmalı baktığı yerden  kaplan tutuşmalı, kurt inlemeli  saçından bir teli yaktığı yerden. sana benim kadar tutulmak demek  vurulmak demektir kartallar gibi  tâcını, tahtını kaybetse bile  gülümseyebilmek krallar gibi. seni benim kadar sevecek olan  ruhunu kapından kovabilir mi  seni benim kadar sevemeyenler  seni benden fazla sevebilir mi
Bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu.  Hep böyle mi bu?  Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum, kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer...  Kafatasımın içini, bir küçük huzur adına  aynalarla kaplattım, ölü ben'im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden!  Paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben.  Oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.  Niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına  niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına  niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına?  "Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna" bir çocuk demiş.
Ormanlarda yuvasını yitiren  Bir kuş görsem, sen gelirsin aklıma.  Beni alıp uzaklara götüren  Bir düş görsem, sen gelirsin aklıma.. Gönlüm viranedir yıkılmış, yanmış  Hayâl mermerinde hatıram donmuş  Asırlar öncesi duvara konmuş  Bir taş görsem, sen gelirsin aklıma.. Toprakta ağacın her hâli güzel  Gölgesi, meyvesi, hem dalı güzel  Nerede ne zaman faydalı, güzel  Bir iş görsem, sen gelirsin aklıma.. Açılmış çiçektir her gülen dudak  Kılıfta tomurcuk zor gülen dudak  Bir dostluk bakışı, bir gülen dudak  Bir diş görsem, sen gelirsin aklıma.. Yüreğinde deli taylar eşinen  Gam ilinden dert iline taşınan  Altmış yıl yaşayıp, bin yıl düşünen  Bir baş görsem, sen gelirsin aklıma.. (Beşinci Mevsim)
Ağaçlar al giydi kuşlar dillendi  Açtı bahar çiçekleri Ada'nın  Toprak mevce geldi yer yeşillendi  Açtı bahar çiçekleri Ada'nın. Kuğul kuğul ötüşüyor kumrular  Çağlayıp akıyor bulanık sular  Meleşir koyunlar körpe kuzular  Açtı bahar çiçekleri Ada'nın. Adapazarı'na demişler Ada  Yar elinden yaralarım ziyade  Çiğdemleri dağda gülü ovada  Açtı bahar çiçekleri Ada'nın. Mektup yok sıladan dağlar kar mıdır  Akar gözüm yaşı bir pınar mıdır  Kuşlar eşin bulmuş ilkbahar mıdır  Açtı bahar çiçekleri Ada'nın. Veysel'de kalmadı hiç sabrı karar  Gün günden ediyom ömrümden zarar  Bizim ele selam söylen turnalar  Açtı bahar çiçekleri Ada'nın
Nehirler gibi,  Ağlamak istiyorum,  Garip bir başıma ben;  Kaygılar almalı beni,  Dalıp gitmeliyim,  Eski maden gecelerin gibi.  Neden,  Pırıl pırıl anahtarlar,  Neden harami elinde?  Kalksana Oello ana,  Aç sırrını,  Bu bitmez gecenin  Yorgunluğuna;  Akıl ver damarlarına,  Senin olsun,  Yupanqui’ler güneşi  Uyku hali konuşurum  Seninle,  Toprak toprağa.  Sıradağların;  Döl yatağı;  Sen ey Perulu ana,  Nasıl oldu nasıl oldu da  Saplandı,  Bu hançerler çığı,  Senin gebe kumluğuna?  Ellerin içindeyim,  Kıpırdamam,  Duyuyorum:  Madenler yayılıyorlar,  Yeraltı boğazlarına.  Köklerinden olmuşum,  Ben, senin;  Bilmem neden,  Toprak vermez bilgeliğini  Bana.  Geceden gayrı,  Gördüğüm yok;  Yıldızlı topraklar,  Altında.  Bu uyduruk,  Bu cinli hayal da ne?  Sürünür gider,  Ta kızıl bir çizgiye?  Yasın gözleri,  Bitki, kapkara.  Nasıl vardın,  Bu acı rüzgara;  Nasıl oldu, nasıl oldu da,  Öfke taşları arasından,  Kopak;  Kaldırmadı kil tacını,  O gözler kamaştıran?  Yanayım kara bahtıma,  Çadırlar altında, bırak!  Kararmış ölü bir kök gibi,  Ko batıp gideyim!  Bu bitmez zalim gecede,  Yerin dibine ineceğim, ben;  Bir altın ağza kadar.  Gecenin taşına uzanmalıyım.  Burada ölmeliyim, derdimle.
Bir zamanlar sizi de sevmiştik hatırlar mısınız  Güzelsiniz demiştik gerçekten güzeldiniz  Her gece ayla beraber çıkardınız gökyüzüne  Gün olur güneşler doğardı aydınlığınızdan  Gözlerinizin şavkı vururdu duvarlara  Gün olur dağ rüzgarıyla gelirdiniz  İnsanı büyüleyen bir havanız vardı  Güzelsiniz demiştik gerçekten güzeldiniz. Tutunca avuçlarımızda eriyecek sanırdık elleriniz  Öyle beyazdılar, inceydiler anlatılmaz  Ya dudaklarınız yaban eriği kokulu  İnsanı deli divane eden dudaklarınız  Hiç öpmemiştik ama bilirdik tadını öpmüşçesine  Zekiydiniz aklımızdan geçenleri bilirdiniz  Bir tanrı yüreğiyle severdik sizi  Güzelsiniz demiştik gerçekten güzeldiniz. Nereye gitsek sizi bulurduk karşımızda  Yürüsek gölgemizdiniz uyusak düşümüzdünüz  Kır çiçekleri açardı bastığınız yerde  İyot kokuları gelirdi uzak denizlerden  Gözlerinize gemilerin biri gelir biri giderdi  Yosun yeşili elbiseler giyerdiniz  Bilseniz nasıl da yaraşırdı size. Şimdi ne desek faydasız yoksunuz  Bir karanlıktır bıraktınız arkanızda  Yüzünüzü görmek mümkün değil artık  Kulaklarımızda yalnız aksi kaldı gülüşlerinizin  Hani yokluğunuz bu kadar uzun sürmeyecekti  Hani giderken gelirim demiştiniz  Vefasızlık bile yakıştı size  Güzelsiniz demiştik gerçekten güzeldiniz
Gözlerim daldı gitti bir rüya denizine,  Sularda uzun uzun baktım ayın izine  Dedim: Yirmi yaşımın ay ışığı değil bu,  Hani başım düşerdi bir sevgili dizine. . Sular gene o sular, kıyı gene o kıyı,  Gene çamlar dinliyor uzaktan bir şarkıyı,  Ah artık görmüyorum eridi mi ne oldu?  İri yeşil gözlerde gördüğüm pırıltıyı!
Mevlâm gül diyerek iki göz vermiş  Bilmem ağlasam mı ağlamasam mı  Dura dura bir sel oldum erenler  Bilmem çağlasam mı çağlamasam mı. Yoksulun sırtından doyan doyana  Bunu gören yürek nasıl dayana  Yiğit muhtaç olmuş kuru soğana  Bilmem söylesem mi söylemesem mi. Mahzuni Şerif’im dindir acını  Bazı acılardan al ilâcını  Pir Sultanlar gibi dar ağacını  Bilmem boylasam mı boylamasam mı
Bunca yıkılmış dağlar üstüne  Kalbimin kanını buharlaştırdı gözlerin. Oysa kaç güvercin havalanmıştı içimden  Konarak pervazlarına gülüşlerinin  Kaç mermi sıyırmıştı ruhumu  Acımasız yürüyüşlerinin mevzilerinde  Dayanmıştım  Ağlamıştım saatlerce parçalanan düşlerime  Ta ki sevgilim  Kızaran bir gök bulutu  Ölümü  Bir yıldırımla düşürdüğün ana değin  Kalbimin haritasına. Artık ilgilenmiyorum seninle  Demiştin barut kokan kelimelerle  Demiştin de hayat ölü bir bıldırcın gibi  Tutuşup yanmıştı yanan bir tahta içinde  Tarla küllerle dolu, ortasında yumurta  Çatladıkça yeniden doğuruyor kanımdan  Fışkıran harflerle kalbim olan cümleyi:  Ben ancak bir tarih kitabı kadar  İlgileniyorum seninle...
Kalbimi hoplatan da ne?  Nedir beni dışarı çeken?  Çevirip de sıkarak  Evden itip yuvadan eden?  Aynı ta oradaki bulut  Kayalardan sıvışır gibi!  Göç etmek istiyorum  Varmak ve kalmak bengi! . Aha salkıyor kargalar  Dostane uçuşlarıyla;  Karışıyorum aralarına  Ve takılıyorum alaya.  Ve dağları taşları  Beraber kanatlıyoruz.  Oysa aşağıda bulunuyor,  Arıyorum onu sonsuz.. Şimdi gelirken değiştiriyor;  Bense acele etmekteyim,  Kuş gibi öterken,  Çalımsı ormana ermeliyim.  O bekledi ve dinledi  Ve gülümsedi kendine:  'Nede çok tatlı öter ya  Ki sadece sade bana.'. Batarken Güneş  Altınlıyor tepeleri;  Anımsayan Güzel,  Bırakıyor geçeni,  Çınarın kıyısında salınıyor  Çayırlardan ileri,  Ve gitgide kararıyor  Dolanıyor Tanyeri.. Birden uyanıyorum Nurla,  Parlayan bir Yıldızım.  'Ne ışıldar yukarda,  Çok yakın ufuklarda? '  Ve sende hayretle  O yananı gördüysen:  Bakarsın kaymışımdır ayaklarına,  Yalnızca kapanmış, umutluyumdur!. Çeviri: Musa Aksoy
Ama enine olmayı tercih ederdim.  Ben kökünü toprağa batırmış bir ağaç değilim  Taşları ve o ana sevgisini emen  Bu yüzden büyüyemiyorum parlak yapraklara her nisan,  Bir çiçek tarhının güzelliği de olamadım ne yazık ki  Sanki özenle boyanmış ve kendi payına düşen hayranlarını kabul eder gibi,  Pek yakında bütün yapraklarından birer birer döküleceğini bilmeden.  Benimle karşılaştırılırsa, ölümsüz sayılır bir ağaç  Ve bir çiçek o kadar uzun boylu değildir belki, ama kalkışmanın anlamını bilir,  Bense ömrünü bir ağacın, cesaretini istiyorum bir çiçeğin.. Bu gece, yıldızların o sonsuz incelikte ışıkları altında,  Ağaçlarla çiçekler serin kokularını serperlerken havaya.  Aralarında yürüdüm, hiçbiri farkıma varmadan.  Uykuya dalmadan düşünürüm de bazen  Ben de onlar gibiyim aslında –  Düşüncelerim bulanır sonra.  Uzanıp yatmak, daha doğal geliyor bana.  Sınırı olmayan sohbet yürürlüğe girdiği zaman, gökle aramızda.  Ve son kez uzanıp yattığımda bir gün ben asıl o zaman yararlı olacağım:  O gün ağaçlar bana bir kez olsun dokunabilecek ve benimle ilgilenecek vakti olacak çiçeklerin
Bu fena mülkünde ben nice nice hayran olam  Ye nice handan olam ye nice bir giryan olam. Geh feleklerden meleklerden dileklerden dileyem  Gah arş u şemste gerdun olam gerdan olam. Adımım attım yedi dört onsekizden ben öte  Dokuzu yolda kodum şah emrine ferman olam. Dost ferah kıldı terahtan ben teberra eyledim  Suret-i insan olam hem can olam hem kan olam. Gah bir müfti müderris geh mümeyyiz gah temiz  Gah bir müdbir-ü nakıs (naks) ile noksan olam. Gah batn-ı hut içinde Yunus ile söyleşem  Geh çıkam arş üzere bir can olam Selman olam. Gah inem esfellere şeytan ile şerler düzem  Geh çıkam arş üzre vü seyran (olam) cevlan olam. Gah işidirem işitmezem işümezem aceb  Nice bir nisyan olam hayvan olam insan olam. Gah ma'kuulat-ı mahsulat takrir-ü beyan  Gah maksurat olam geh sahib-i Keyvan olam. Nice bir surette insan ü sıfatta canver  Nice bir tilki olam ya kurt u ya arslan olam. Nice bir tecrid ü ferd ü mücerred münferid  Ye nice (cin) nice ins ü nice bir şeytan olam. Nice bir aşk meydanında nefs atın seyittirem  Ye nice bir başımı tup eyleyip çevgan olam. Gah birlik içre birlik eyleyem ol bir ile  Geh dönem derya olam katre olam umman olam. Gah düzahta yanam Fir'avn ile Haman ile  Gah cennete varam gılman ile Rıdvan olam. Gah bir gaazi olam Efrenk ile cenk eyleyem  Geh dönem Efrenk olam nisyan ile isyan olam. Gah ola odlar yakam diler yıkam canlar yakam  Gah varam arşa çıkam geh şah u geh sultan olam. Nice bir dertler ile odlara yanam yakılam  Nice bir şakir olam zakir olam mihman olam. Gönlümün gencine renc irgörmeden bir yol bulam  Yahu deryaya girem bi reng ü bi elvan olam. Ye nice bir ben diyem sensin diyem utanmadan  Ye nice deksiz olam dilsiz olam hayran olam. Nice bir balçıkt' olan alçakta olam har olam  Gah varam gevher olam yakuut olam mercan olam. Ademilikten çıkam uçam melekler mülküne  Levn olam bi levn olam geh kevn olam bi kan olam. Gah zındandan çıkam azad olam abad olam  Geh yine der-ban olam mahbus olam zindan olam. Dar olam girdar olam Mansur olam ber-dar olam  Ten olam hem can olam hem in olam hem an olam. Yunus'a Taptuğ u Saltuğ u Barak'tandır nasib  Çün gönülden cuş kıldı ben nice pinhan olam. Yunus imdi bu sözüben aşıka di aşıka  Kim sana ben sıdk olam hem derd ü hem derman olam. Gah halis gah muhlis olam uş Furkaan ile  Gah Rahman'ur-Rahim ya Hayy ü ya Mennan olam. Geh dönem bir şems olam zerremde yüzbin arş ola  Geh yien tuğyn olam alemlere tufan olam. Evveli Hu ahırı Hu ya Hu illa Hu olam  Evvel ahır ol kala vu ' Men aleyha fan ' olam   Yunus Emre
'Bir zaman lale de sendin bize peymane de sen'  Az mı sular içtik o Çoban Çeşmeleri'nden. Bir zaman senden esti şiirin rüzgarları  Hala bir anıt gibi durur Han Duvarları. İşte o kızıl saçlar, işte suda halkalar  Memleket türküleri, yarım kalan mısralar. Dinledik neyden kaç yıl en güzel besteleri  Seyrettik şiirinde o eski bahçeleri. Ali'si Ayşe'siyle sendeydi memleketim  Yaz, ölümsüz şairim, şiirine hasretim
yil dört mevsim on iki ay  yil üçyüzaltmisbes gün  olur olmaz yerinde  gecenin ve gündüzün  tenimde uyaniyor senin  çiglik çigliga tenin  kütür kütür kirmizi  kaniyor elimde bir karpuz  ne bir uyku gecelerimde  ne düs ne bir huzur  elmaya sakalimi sürtüyorum  yanaklarin düsünce aklima  egilip aliyorum kirazi islak  dudaklarini alir gibi agzima  gözlerinden akiyor ardarda kaç kugu  sonra bütün kugu egimleri boynunda  omuzlarinda sirtinin olugunda  saçlarin bir gümüs ugultu  uçup uçup ellerimi aranan  memelerin degirmi bugusu  belin  belinin çukuru  deli edecek beni  durduk yerde baslayan  kalçalarindaki müzik  ve çisil çisil uyanmis  bulutlari kivircik..  felâket hüzün  bir bahar bir kus uçursa hüznün  sevgilim kus bahçesine döner yüzün  büsbütün uçurmali oysa geceme seni  bilerek isteyerek unutup herseyi  açligi surada kavgayi orada  militani sorguda isçiyi sokakta  parmaklarinizda gün boyu günes  bögürtlen yer gibi temmuz gecelerinde  mosmor sevismeliyiz seninle sabaha kadar  (MÜEBBET TÜRKÜSÜ / 1987)
Cahil ile dost olma  İlim bilmez, irfan bilmez, söz bilmez, üzülürsün  Saygısızla dost olma  Usul bilmez, adap bilmez, sınır bilmez, üzülürsün  Açgözlü ile dost olma  İkram bilmez, kural bilmez, doymak bilmez, üzülürsün  Görgüsüzle dost olma  Yol bilmez, yordam bilmez, kural bilmez, üzülürsün  Kibirliyle dost olma  Hal bilmez, ahval bilmez, gönül bilmez, üzülürsün.  Ukalayla dost olma  Çok konuşur, boş konuşur, kem konuşur, üzülürsün.  Namertle dost olma  Mertlik bilmez, yürek bilmez, dost bilmez, üzülürsün.
büyük bir şaşaadır ölüm   ebruli nurlarla gelir  öyle bir yanardağdır ki öfkesi   mutantan destur'larla gelir. karşıtıyla yüklüdür herşey   mutlak çözümlerden vazgeç  tartışılmaz mükemmellikler   ne gizli kusurlarla gelir. sen sen ol korkma karanlıktan   dik ışık çekirdeklerini  çünkü en berrak sular bile   en yağlı çamurlarla gelir. nasıl doğmakla başlarsa ölüm   ölmekle başlar öyle hayat  bil ki dünyayı sarsan sıçramalar   birikmiş şuurlarla gelir
Yarin beyaz gerdanında  Türlü türlü haller gördüm  Sıralanmış her yanında  Yıldız gibi benler gördüm. Yar ile tenha buluştuk  Gizli dertlerimiz açtık   Hayli bir zaman konuştuk  Dudağında ballar gördüm.. Dudu diller inci dişler  Ahu gözler o bakışlar  Kesme kakül sırma saçlar  Zülüfünde teller gördüm.. Elmas küpe kulağında  Güller açmış yanağında  Seher vakti dost bağında  Taze açmış güller gördüm.. Söylenir sevdan Veysel'i  Aşıktır aşığın temeli  Ben o yari görmeyeli  Aylar geçti yıllar gördüm.
İkbâl için ahbabı siâyet yeni çıktı  Bilmez idik evvel bu dirayet yeni çıktı . Sirkat çoğalıp lafz-ı sadâkat modalandı  Nâmûs tamâm oldu hamiyyet yeni çıktı. Düşmanlara ahbabını zem oldu zarafet  Dil-dârdan ağyara şikâyet yeni çıktı . Sâdıkları tahkîr ile red kaide oldu  Hırsızlara ikram u inayet yeni çıktı . Hak söyleyen evvel dahi menfur idi gerçi  Hâinlere amma ki riâyet yeni çıktı. Evrak ile i`lân olunur cümle nizâmât  Elfâz ile terfîh-i raiyyet yeni çıktı. Âciz olanın ketm olunur hakk-ı sarîhi  Mahmîleri her yerde himâyet yeni çıktı. İsnâd-ı taassub olunur merd-i gayûra  Dinsizlere tevcîh-i reviyyet yeni çıktı. İslâm imiş devlete pâ-bend-i terakkî  Evvel yoğ idi işbu rivayet yeni çıktı. Milliyyet-i nisyân ederek her işimizde  Efkâr-ı Fireng’e tabaiyyet yeni çıktı. Eyvah bu bâzîçede bizler yine yandık  Zîrâ ki ziyan ortada bilmem ne kazandık. Açıklaması. 1- Yükselmek, iyi bir mevkiye gelmek için dostlarını çekiştirmek yeni çıktı, önceleri bu beceriksizliği bilmezdik, bu da yeni çıktı  2- Hırsızlık çoğalıp sadakat sözü moda haline geldi, namusu bitirdik, hamiyet yeni çıktı  3- Düşmanlara dostları yermek bir incelik oldu; başkalarına gönül dostlarından şikayet yeni çıktı  4- Sâdık kişileri aşağılama, reddetme benimsenir oldu; hırsızlara ikram ve yardım yeni çıktı  5- Her ne kadar doğruyu söyleyenler de önceleri nefretle karşılanmışsa da ancak hainlere uyma yeni çıktı  6- Bütün düzenlemeler bazı kâğıtlar ile ilan olunur, söz ile halkın refaha eriştirilmesi ise yeni çıktı  7- Güçsüz olanın en belirgin hakkı saklı tutulur, himaye görenleri her yerde korumak yeni çıktı  8- Gayretli kişiler taassubla suçlanırken dinsizlere özgü derin düşünce yeni çıktı  9- Devletin yükselmesine engel olan İslamiyet imiş, önceleri yoktu, bu rivayet yeni çıktı  10- Her işimizde millî benliğimizi unutarak Batı düşüncesine körü körüne bağlılık yeni çıktı  11- Eyvah bu oyunda bizler yine yandık, çünkü zarar ortada bu konuda bilmem biz ne kazandık
Bu gün ben seni gördüm  Selam vermek istedim  Yüzünü yana çevirdin  Söyle,yıllardan beri  Kalbimiz beraber duydu  Beraber vurduğu yılları  Peki,ne çabuk unuttun  Beş yıl gözümden akan o kanlı yaşları  Bir selama değmedi mi?  Hiç yüzüme bakmadan yanımdan nasıl geçtin  Sen aşkın selamını korkuya mı değiştin  Yoksa sen kendi yeminine sözüne sadık kalmadın mı?  O kadar yakın iken bu kadar uzak oldun  Tatlı gülüşlerimiz, acı feryatlarımız  Bir selama değmedi mi?  Kaygılı-kaygısız anlarımız  Bir selama değmedi mi?  Yalnız şimdi anladım ah sen daha benim için  Ulaşılmaz bir çiçeksin  Yaşanmış günlerim tekrar geri dönmeyeceksin  Kop ey tufan, es ey yel, Hazan oldum döküldüm  Tam beş yıl kalbimde  Beslediğim sevgi, bir selama değmedi  Bir günlük hasretime dayanamayan gülüm  Peki ne oldu bu hasret bir selama değmedi mi?  Gittin, arkandan baktım can ayrıldı canımdan  Sen nasıl sorumsuzca geçtin yanımdan  Ah çektim,üstümdeki yapraklar titredi gülüm  Senin kalbin titremedi  Arkanada bakmadın  Neden senin yolunu sevgi kesmedi?  Kazancımız söyle bu mu?  Söylenmemiş o selam elvedamız mı oldu?  Sen bana zulm ettin bana zulum yakışır  Bir selama değmeyen aşka ölüm yakışır
Müslümanlık nerde! Bizden geçmiş insanlık bile...  Adem aldatmaksa maksad, aldanan yok, nafile!  Kaç hakiki müslüman gördümse, hep makberdedir;  Müslümanlık, bilmem amma, galiba göklerdedir; . İstemem, dursun o payansız mefahir bir yana...  Gösterin ecdada az çok benziyen kan bana!  İsterim sizlerde görmek ırkınızdan yadigar,  Çok değil, ancak Necip evlada layık tek şiar.  Varsa şayet, söyleyin, bir parçacık insafınız:  Böyle kansız mıydı -haşa- kahraman ecdadınız?  Böyle düşmüş müydü herkes ayrılık sevdasına?  Benzeyip şirazesiz bir mushafın eczasına,  Hiç görülmüş müydü olsun kayd-i vahdet tarumar?  Böyle olmuş muydu millet canevinden rahnedar?  Böyle açlıktan boğazlar mıydı kardeş kardeşi?  Böyle adet miydi bi-perva, yemek insan leşi?  Irzımızdır çiğnenen, evladımızdır doğranan...  Hey sıkılmaz, ağlamazsan, bari gülmekten utan! ...  "His" denen devletliden olsaydı halkın behresi:  Payitahtından bugün taşmazdı sarhoş naresi! . Kurd uzaklardan bakar, dalgın görürmüş merkebi.  Saldırırmış ansızın yaydan boşanmış ok gibi.  Lakin, aşk olsun ki, aldırmaz otlarmış eşek,  Sanki tavşanmış gelen, yahut kılıksız köstebek!  Kâr sayarmış bir tutam ot fazla olsun yutmayı...  Hasmı, derken, çullanırmış yutmadan son lokmayı! ...  Bu hakikattir bu, şaşmaz, bildiğin usluba sok:  Halimiz merkeple kurdun aynı, asla farkı yok.  Burnumuzdan tuttu düşman; biz boğaz kaydındayız;  Bir bakın: hala mı hala ihtiras ardındayız!  Saygısızlık elverir... Bir parça olsun arlanın:  Vakti çoktan geldi, hem geçmektedir arlanmanın!  Davranın haykırmadan nakus-u izmihaliniz...  Öyle bir buhrana sapmıştır ki, zira, halimiz:  Zevke dalmak söyle dursun, vaktiniz yok mateme!  Davranın zira gülünç olduk bütün bir aleme,  Bekleşirken gökte yüz binlerce ervah, intikam;  Yerde kalmış, naşa benzer kavm için durmak haram! ...  Kahraman ecdadınızdan sizde bir kan yok mudur?  Yoksa, istikbalinizden korkulur, pek korkulur.
Yangınlar,  Kahpe fakları,  Korku çığları  Ve irin selleri, aç yırtıcılar,  Suyu zehir bıçaklar ortasındasın.  Bir cana, bir başa kalmışsın vay vay!  Pusatsız, duldasız, üryan  Bir cana bir de başa  Seher vakti leylim - leylim  Cellat nişangahlar aynasındasın.  Oy sevmişem ben seni.... Üsküdardan bu yan lo kimin yurdu!  He canım...  Çiçekdağı kıtlık, kıran,  Gül açmaz, çağla dökmez.  Vurur alnım şakına  Vurur çakmaktaşı kayalarıyla  Küfrünü, Medetsiz, Munzur.  Şahmurat Suyu kan akar  Ve ben şairim.. Namus işçisiyim yani  Yürek işçisi.  Korkusuz, pazarlıksız, kül elenmemiş,  Ne salkım bir bakış  Resmin çekeyim,  Ne kınsız bir rüzgar  Mısra dökeyim.  Oy sevmişem ben seni.... Ve sen daha demincek,  Yıllar da geçse demincek,  Bıçkılanmış dal gibi ayrı düştüğüm,  Ömrümün sebebi, ustam, sevgilim,  Yaran derine gitmiş,  Fitil tutmaz, bilirim.  Ama hesap dağlarladır,  Umut, dağlarla.. Düşün, uzay çağında bir ayağımız,  Ham çarık, kıl çorapta olsa da biri  Düşün, olasılık, atom fiziği  Ve bizi biz eden amansız sevda,  Atıp bir kıyıya iki zamanı  Yarının çocukları, gülleri için,  Koymuş postasını,  Görmüş restini.  He canım,  Sen getir üstünü.. Uy havar!  Muhammed, İsa aşkına,  Yattığın ranza aşkına,  Deeey, dağları un eder Ferhadın gürzü!  Benim de boş yanım hançer yalımı  Ve zulamda kan - ter içinde asi,  He desem, koparacak dizginlerini  Yediveren gül kardeşi bir arzu  Oy sevmişem ben seni...
Atatürk'ün bir sözü vardı  Yediveren gül gibi açardı. Atatürk'ün bir atı vardı  Etilerden beri yaşardı. Atatürk'ün bir resmi vardı  Buğday tarlası gibi ağardı . Atatürk'ün bir saati vardı  Durmadı.
Ansızın kalbimde uyanan aşkın  Mübarek cemalin görünce coşar  Gerdan yaylasında gördüğüm köşkün  Adalet tahtını kurunca coşar. Aşıklar aşk meyin içmiş ezelden  Ne kuru tahtadan ne sarı telden  Dostun bahçesinde açılan gülden  Girip deste deste derince coşar. Sevme ile umut dünyanın tadı  Dünya güzel'olsa istemem yadı  Bu garip gönlümün sensin muradı  Kol kola can cana sarınca coşar. Veysel'in kalbinde gizlidir canan  Bir suna bakışlı kaşları keman  Bulursam ağyardan hali bir zaman  Aşıklar visale erince coşar
kasım’da bir çarşamba çatladı  yarısını çaldılar yarısını ben çaldım  on üç gün dudak dudak yaşadım  dün gece kayboldu beni bıraktı  bir cıgara yaktım telefon ettim  ekipler on bir buçukta geldiler  gemisi on bir yirmi beşte kalktı    gözbebeklerimize mızrak gibi saplı  çığlıklar götürüp getiren bir tren  dokuz gün yolculuk dedik durduk  o eksik bir çarşamba ben eksik bir salı  1. armstrong’ın delik deşik sesinden  otuz altı saat hayal dokuduk  çekirdekli ve mürekkep kanatlı  bir yağmur üstümüze yıkılırken  yolculuk dedik durduk yolculuk. sonra aşk sıyrılmış dört gün bir gece  iki bıçak hızıyla yaşadığımız  ateş ve barut gibi sımsıkı içiçe  birbirimizin avuçlarına kapanışımız  sabırsız dudaklarımıza değdikçe  rüzgarın sünger gibi köpürmesi  aklımıza dakar limanı geldikçe  zehirli gözlerimizin yaşarması  kaybettiğimiz kaybolduğumuz vs…. yarın şafakla bir konsolosluğun kapısındayım  dakar için fransız vizesi isteyeceğim  -... pardon monsieur! je vais vous demander  un visa, si c’est possible, pour dakar
Bir dağbaşı yalnızlığı yaşıyorum yeniden.,  Dağbaşı yalnızlığı ölümden beter.  Hiç kimse aramasa sormasa beni  Sen gelsen yeter.. . Huzur ellerinin güzelliğidir.  Gözlerin karşımda mutluluk denizi.  Her sabah soframızda ekmeğimizi  Sen bölsen yeter.. . Yüreğim seninle yaylalar kadar serin  Ne bir çizgi hasret, ne bir nokta gam  Yayla dumanı gibi gözlerime her akşam  Sen dolsan yeter.. . Bende çaresizlik sonsuz kördüğüm.  Bende sabır sende naz..  Gündüzünden vazgeçtim düşümde biraz  Bir yüz görümlüğü sen olsan yeter.. . Duymasa da hiç kimse şâir gönlümün,  Sende karar kıldığını...  Ve içimin şerha şerha yarıldığını,  Sen bilsen yeter.. . Bir gün duysan bittiğimi, tükendiğimi..  Çıkıp gelsen uzaklardan korkulu ürkek..  Bir incecik dal gibi üzerime titreyerek,  Eğilsen yeter...........
Yakınlaştıkça kaybolan  bir kente dönüşürdün  Keşfedilmezim olurdun  içinde yolculuk etsem de...  Günahkar mevsimimdin.. Hiç umut yoktu sende  o yüzden vazgeçilmezdin,  vazgeçilmezimdin...
Kayboldum  Bir köpeğin çocuğu beklediği gibi  Hasterle kamaşık yüreği. Kayboldum  Bağırırlar, seslerini yankısı dönmez geri  Dönemez bir türlü. Kayboldum  Herkesin adı okunur, düşmüştür onunki. Kayboldum  Yıllarca beraber uyumak uyanmak  Suya ve ekmeğe uzanmak birlikte  Tartışmak, küsüşmek, sevişmek  Ama sevda nerde sevda nerde. Kayboldum  Kimilere göre hüzündü kimlere nostalji  Kimler tutkun idi kimler unuttu. Siz hepiniz ölüleri ve mezarları seversiniz  Çoğa sürmez bir gün bende beklerim
Önü  Kapalıçarşı;  Arkası  Mısırçarşısı.
kadın  havaya sprey sıkan  uzun bir hortum misali  durmadan yazı yazıyor,  ve durmadan  kavga ediyor;  söyleyebileceğim  gerçekten farklı  hiçbir şey  olmadığından  söylemekten  vazgeçiyorum;  sonunda-  üzerinde  etki yaratmaya çalışmıyorum  gibi bir şey deyip  söylene söylene  çıkıp gidiyor.. ama biliyorum ki  geri dönecek  hep dönerler.. ve  akşam 5'te  kapıyı çalıyordu.. açtım kapıyı  beni istemiyorsan  uzun kalmam, dedi.. eyvallah, dedim,  banyo yapmam lazım.. evlilik gibi bir şey:  her şeyi  hiç olmamış gibi  kabulleniyorsun.
Gece yarısı saatleri saçıp savururken  Bereketli zamanı,  Daha da ötelere gideceğim Ulises’in yoldaşlarından,  İnsan belleğinin ulaşamadığı  Düşler ülkesine.  Aklımın almayacağı parçalar kaldı bende  O sualtı dünyasından:  İlkel bir bitkibilimden otlar,  Her türden hayvanlar,  Ölülerle konuşmalar,  Aslında hep birer maske olan yüzler,  Çok eski dillerden sözcükler,  Ve zaman zaman bir korku, gündüzün  Bize sunduğuna hiç benzemeyen.  Ya bunların hepsi olacağım ya da hiç biri.  O öteki olacağım bilmeden olduğum,  O öteki düşe, uyanık halime  Bakmış olan kişi. Şimdi onun değerlendirdiği,  Yakınmadan ve gülümseyerek.
Ah, küçük bir atom bombası verin bana  Fazla büyük olmasın  Küçücük  Sokakta gezinen bir atı öldürmeye yetecek kadar  Ama hiç at yok ki sokakta. Öyleyse, saksıdaki çiçekleri uçurmaya yetecek kadar  Ama hiç çiçek yok  Görmüyorum  saksıda . Aşkımı korkutmaya  Yetecek kadar  Öyleyse,  Ama aşkım yok ki. Kirli ve sevimli bir çocuğu yıkar gibi  Küvetimde yıkayabileceğim  bir atom bombası  Verin bana  Öyleyse. (küvetim var). Düğme burunlu  Pembe kulaklı  Temmuz ayında  İç çamaşırı gibi kokan  Bir atom bombası, general . Aklımı kaçırdığımı mı düşünüyorsunuz?  Düşüncelerinize bakarak  Ben de sizin aklınızı kaçırdığınızı  Düşünüyorum:  Başkası yollamadan  Siz yollayın bir tane.
Kitabımı sana adamak istedim  Gözlerine baktım  Gözlerin yok  Öpmek istedim  Yüzüne baktım  Yüzün yok  Tutmak istedim elini  Elin yok  Isıt sözlerimi yüreğe işleyen kulakların yok  Anlat bana bişey anlat  Dilin yok  Haydi yanyana yanın yok  Kitabımı sana adamak istedim  Adın yok  Güvercin getirdi şiirimi geriye  Bu dünyada anlattığın kadın yok....
Hele îd oldu ol gül-gonce handân olduğun gördük  Demâg-ı telh-kâmın şekkeristan olduğun gördük. O sîm endâmı aldık halka-î ağûuşa bir kerre  O elmâsın hele zîb-i nigin-dân olduğun gördük. Meh ü mihrin senin olsun felek biz îd-gehlerde  Hilâl ebrûların hurşîd-i tâbân olduğun gördük. O kâfir-beççe bir peymâne sahbâ sundu kim alıp  Derûn-i lâleden âteş fürûzân olduğun gördük. Niyâz ü nâz ü nûş ü bahş ü ibrâm-ı kenâr ü bûs...  Bugün meclisde zevkin böyle tûfân olduğun gördük. Yalan olmaz o şûhun görmedik mey içtiğin ammâ  Bir iki kerrecik hem-bezm-i mestân olduğun gördük. Gülistân görmedik gül kokmadık ammâ ruhün meyden  Gül-ender-gül gülistân-der-gülistân olduğun gördük. Bi-hamdillâh yine kilk-i Nedîmâ-yı sühân-sâzın  Gazel-perdâz-ı bezm-i sadr-ı zî-şân olduğun gördük.  ***********************************************************. Bayram oldu gonca gülün açıldığını gördük  Keyifsiz meyus olanların sevindiğini gördük. O gümüş teni kucağımızın halkasına aldık bir kez  O elmasın bu halkada yüzüğün taşına bezek olduğunu gördük. Mihriban sevimli olman sana kalsın felek biz bayram zamanlarında  Kaşları hilal (ay para) olanların parlayan şafak saçan güneş olduğunu gördük. O kafir çocuk bir kadeh dirilik suyu, şarap sundu, alarak  Kalbindeki ateşten bir ışık parladığını gördük. Onun devresinde yalvararak, ısrar ettik tatlı bir öpüş için  Bugün mecliste zevkin böyle tûfân olduğun gördük . Yalan olmaz o şûhun görmedik şarap içtiğin amma  Bir kaç kez sarhoşlarla aynı mecliste olduğunu gördük. Güllük gülistanlık görmedik, gül koklamadık, amma ruhun şaraptan  Ve onun gül içinde gül, gülistanlık içinde gülistan olduğunu gördük. Şükürler olsun kamış kalemli Nedimi söze hazır söze uygun  Gazel yazanlar meclisinin başında muhterem, saygıdeğer olduğunu gördük. Uyarlama: Xalide Efendiyeva
Kara gözlü dilber lebin lezzeti  Sükker midir şerbet midir bal mıdır  Dökülmüştür ak gerdanın üstüne  Kakül müdür sırma mıdır tel midir. Kudretinden eğnine hulle biçilmiş  Gerdanına siyah benler saçılmış  Hüsnünün bağında çiçek açılmış  Lale midir sümbül müdür gül müdür. Gönlümdür aşk ile arayup süzen  Ağyar olur yarin ardınca gezen  Söyledikçe kara bağrımız ezen  Ağız mıdır dudak mıdır dil midir. Alçakları koyup yüksekte uçmak  Rakib-i naşiye sırrını açmak  Yadlara meyledip fakirden kaçmak  Adet midir kanun mudur yol mudur. Mustafa der acep gördüğüm düşü  Dilbere meyletmek aşıkın işi  Yolunda harcolan gözümün yaşı  Derya mıdır ırmak mıdır göl müdür
Bir tapınaktır doğa, sütunları canlı  Anlaşılmaz sözler duyulur zaman zaman  Sembol ormanları içinden geçer insan  Tanıdık bakışlar süzer gibidir sizi . Bir derin, bir karanlık birlik içinde  Aydınlık kadar sonsuz, gece kadar geniş  Uzaktan söyleşen uzun yankılar gibi  Renkler, sesler, kokular karışır birbirine . Kokular vardır çocuk tenlerinden taze  Obua sesinden tatlı, çayır gibi yeşil  Kokular da vardır azgın, zengin, gürül gürül . İnsana sonsuz şeylerin tadını veren  Misk, amber, aselbent, buhur gibi kokular  Duyuları, düşünceyi alıp götüren . Çeviri: Sabahattin Eyuboğlu
Gece gündüz dolaşırım tenhalarda menhalarda  Benim annem güzel annem beni koyver  Sağ yanımda bir sızı var, sol yanımda yandım aman altıpatlar  Bu dert beni verem eder. Eğri büğrü bakar oldum boyunbağı takar oldum şaşkın oldum   şakar oldum  İkide bir yüreğimi dağa taşa diker oldum  Şunca yıldır karanlıkta göz kırpmak bıkar oldum  Benim annem şeker annem gençlik elden gitti gider. Dama çıktım damdan düştüm kılıç kestim esrar içtim  Şahin oldum keloğlanın külahını kaptım kaçtım  Yare ağlar güler uçtum yarı yolda yorgun düştüm  Benim annem kadın annem buna nasıl iş bana deyver. Gece gündüz düşünürüm tenhalarda menhalarda  Aman annem güzel annem beni koyver  Sağ yanımda bir sızı var, sol yanımda dağlar duman altıpatlar  Bu dert beni adam eder
Garip bir cesaretle konuyor kalemimin ucuna  Ve gittikce böcekleşiyor, kemiriyor şiirimi de  Sözcüğün birine biraz böceköldürücü ekliyorum  Çılğına dönüyor sokakta böcek gibi böcek
Üstüme söverek gel, bayılırım; fakat sövmen bir fikir öfkesine, bir düşünce sinirine bağlı olsun...  Böyle gelebiliyor musun?  Sen, yalnız kendine oyuncak edindiğin mukavva Dünya içinde sahte gerçekler imal edip bunları insanlara yutturmaktan anlıyorsun!  Güvenle gel, biterim; öyle ki, hiçbir desteğin olmasa da güvenindeki heybet bana yeter?  Böyle gelebiliyor musun?  Sen yalnız, arslanın iki ayağı arasına sığınıp, faaliyetine engel gördüğü kediyi rapor eden sıçana benziyorsun!  Fikrin yok, hakikatin yok, bilgin yok, ihlâsın yok, güvenin yok; ve düşün, bunlardan tek tek pay almış olarak ne çapta ahlâkın yok! ..  Böyle olunca, işte böyle perişan olur; ve kalemini vücudunda en uygun kılıfa sokup, suspus, oturursun!  Darısı Bâbıâli yokuşundan inip çıkarken bâb-ı âdi kulübesi sakinlerine mahsus bir eda takınanlara...     (22 Ocak 1962
Hani bir sevgilin vardı  Yedi sekiz sene önce,  Dün yolda rastladım  Sevindi beni görünce.. Sokakta ayaküstü  Konuştuk ordan burdan,  Evlenmiş, çocukları olmuş  Bir kız, bir oğlan.. Seni sordu  Hiç değişmedi, dedim,  Bildiğin gibi...  Anlıyordu.. Mesutmuş, kocasını seviyormuş,  Kendilerininmiş evleri..  Bir suçlu gibi ezik,  Sana selâm söyledi.
Elimde ne var  Elimde, avucumda - -  Gene ne var  Yolların ucunda? . Avucu alalım:  Yüzük, değirmen taşı  Hançer, kama  Defne dalı? . Buğday, karınca  Hangisi kimden  Süleyman'dan,  Adem'den? . Yollara bakalım:  Yolların sonu dağ,  Bisütun mu yoksa  Ferhad'ın deldiği? . Bilemem bildiğim  Zaman zaman zamanın  Bize neler verdiği,  Bizden neler aldığı.
Ben hüzünlerle sevdim şiirleri  Ben hüzünlerle büyüttüm kendimi  Küçükken gamzelerim vardı benim  Büyüdükçe hüzne sattım hepsini...
kederli bir ağustostu  mehtabı ölüm tehlikesi  tellerde bir vınlama  elektriğin titremesi  adeta gümüş kaplama  yağlı beyaz bir taksi  bebek'te unutulmuştu  cihangir'e son müşterisi. gece böcekleri sustu  kadın değil koyu sinema  bir renkli film güzelliği  içi hayli eskimiş ama  yosmalığı kusursuzdu  cıgara bir cıgara daha  besbelli eksiklendiği  dolmabahçe'de kustu. hem sarhoş hem huzursuzdu  hayatı büyük bir yanılma  pektaş holding'in metresi  yani sırılsıklam mutsuzdu  kul köle olmuştu adama  gençken ne kadar korkusuzdu  yaşlandıkça artıyor endişesi. gecelerdir uykusuzdu  bu da gelmişti başına  herhalde başka bir kız buldu  etine dolgun genç irisi  adam ondan soğumuştu  az kaldı kovulmasına  kederli bir ağustostu  acı sular geliyor ağzına  gözlerinde korkunun isi
Alev alev yanmadadır  Ruhumda deniz köpüğü  Benimle uyanmadadır  Tanrıların en büyüğü . Dünyalara sığamıyan  Sessizlikler içindeyim  Uyan, siyah ruhum uyan  Mavilikler içindeyim . Sür ey masmavi zaman sür  Bir cihanı dinliyorum  Bütün genişliğiyle hür  O ummanı dinliyorum. . Ömrün sustuğu yerdeyim  Sorma: Niçin, nasıl, hangi  Bedenim, ruhum, herşeyim  Tanrı huzurunda sanki.
Çocukluğunu düşünüyorum Emilia  Deniz boyundaki ıssız yolu sabahleyin  Hani saçların, atkın uçuşurdu rüzgarda  Kokusunu duyuyorum bembeyaz gömleğinin  Seni kucağıma alıyorum Emilia. Ben büyüttüm seni, ben yetiştirdim  Bugüne bu sevdaya  Toprağım ekmeğim kitabım şiirim  Sen ne varsa iyiden doğrudan yana  Gözümün nuru, başımın tacı, efendim
Yıllar var ki sizleri düşünüyorum:  Yanan şehirlerim,  Düşmana ekmek veren tarlalarım  Teknelerim, ocaklarım, öğretmenlerim!  Ve sizleri:  Caddeler, tarlalar, fakülteler,  Nehir boyları, şehirler, ordular  Aşklarım, hünerlerim, sefaletlerim!  Ellerime ateş düştü  Yüreğime, gövdeme, kollarıma.  Biliyorum ey demokrasi!  Bütün şairlerin ölür  Barikatların susar  Ve yanar da limanların, iskelelerin  Zafer gülleri sensiz açmaz  Böyle bir macerada.  Kardeş, kardeş!  Alkış tutan ellerini kesmedim,  Tanklarımla tarhlarını ezmedim.  Ben kendi halimle müthiş kişi  Ben sevici sert ve delişmen...  Ve hürlük kardeşlik çırasını  Kendi hissemce götüren insan.  Biliyorum bu dünyada  Gökyüzü ve denizyüzü  Cümle çiçek ve cümle yemişler vardır  Biliyorum bu dünyada  Yalnız ve 'yalnız insanlar  Yani kardeşler vardır.'  Beni şehir şehir beni,  Beni köy kent beni  Beni usul, beni yolca götür  Kardeşlik treni!  Ağır yaralılar taşıyorum  İncinmesin kollarım, ayaklarım, ellerim  Işıltılı gündüzlere gitmeliyim  Acılar, darağaçları, kelepçe demirleri!  Bayram şenliklerine,  Demokrasi şenliklerine gitmeliyim  Uğruna şiir yazılan, döğüşülen, ölünen insanlar!  Yeter değil bana  Zaferlerin,  Yıllardır gece hücumlarına  Sokak savaşlarına katlandığım.
Camiler serbest ama bütün yolları yasak;  Onlar meydana hakim,bizse camide tutsak...   1974
Daha on sekizindeyim İbo  Nasıl yiğit nasıl delikanlıyım  Daha on sekizindeyim İbo  Koskoca bir ihtilal atlatmışım  Sakallarım çıkmış tam ve eksiksiz  Bir resim çektirmişim hatıra diye  Sakal bu nasıl bekledim sen de bilirsin  Babam tıraş olmuş canım çekmiş de  Öylesine beklemişim on sekiz sene  Daha çocuk olmadan adam olduk biz  Kavgada kırıldı burnumun solu  Façamızı çizdiler rezil olduk biz  Arabesk müzikler dinlemişiz İbo  Sevmişiz sevgimizi diyememişiz  Okul duvarına adını yazmış  Bir kalbin içinden ok geçirmişiz  Mahallenin kızlarını hep biz korumuş  Namus deyip başımız önde geçmişiz  Ne bir kıza bakmış, ne baktırmışız  Kapı önlerinden hep sessiz geçmiş  Ezanda müziği kapattırmışız  Daha on sekizindeyim İbo  Sadece genç değil delikanlıyım  Hem nasıl platonik hem ne aşığım  Onun dar sokağına öylesi mahkûm  O kaldırım tozuna ne aşinayım  Daha on sekizindeyim İbo  O hiç benzemiyor on yedisine  Hukuk özgürsün diyor  Bir adım reşit olmuş  Ehliyet cebimde gıcır duruyor  Abim de 74 tosbağa almış  Arabayla giriyorum o dar sokağa  Camımdan ucuz müzik düşmüyor artık  Orson Welles dinliyorum Frank Sinatra  Acı duygularım kalmamış artık  Abartmışım İbo on sekizdeyim  Öyle artık eve meve gitmez olmuşum  Bir bekar evinin bodrum katında  Reşit kimliğimle özgür olmuşum  Daha on sekizindeyim İbo  Sesim kişilik olmuş, yumruğum demir  Ne diyorum sana on sekiz İbo  Bu sadece takvimde bir yaprak değil  Dedim ya; dedim ya genç değil delikanlıydım  Torba taşıyamadım hiç bir teyzeye  Otobüslerde yayılıp hiç oturmadım  Yer verdim benden bile biraz bile büyüğe  Sağ sol davalarına hiç bulaşmadım  Benim sevdalarım ütopyadandı  Hiç kimseyi fikrinden yargılamadım  Benim kavgalarım haksızlıktandı  Sevdalarım olmuş gelip geçici  Kimsenin namusuyla oynamamışım  Bizim kitabımıza uymamış belli  Bu yüzden bu yüzden hepsinden yara almışım  Hiç kimseye zararım olmamış İbo  Bir anamı üzmüşüm naçar kalmışım  Anam etme oğul dellenme demiş  Anamı naz makamından çok kullanmışım  Doğru yerde yanlış adam olmadım İbo  Yanlış yerde doğru adam oldum ben  Bırak düşmanıma düşman olmayı  Düşmanıma bile dost olmuşum ben  Ne yaparsan yap bugün kendine İbo  Günahların da senin sevapların da  Kavgaların da senin sevdaların da  Bunlar masal değil, yaşamdı anla  On sekiz, on sekiz özel bir tarih her yaşantıda  Özgürlük, ehliyet hepsi bir kında  O günden burnumda kırık var hala  Bir de sakalım da eskiye inat üç tane beyaz çıktı  Üç dertli nokta www.sendeyim.com  Özet şu ki; on sekiz dertliydi İbo  Özet şu ki; on sekiz zevkliydi İbo  Özet şu ki; on sekiz insan ömründe  Bir daha on sekiz olmuyor İbo  Bir daha on sekiz olmuyor İbo
Fecre benzettiği bayrakla kefenlenmiş Ata,  Çıktı bir kor gibi mermer kapısından sarayın.  Gönlümüz, bayrağı öğrendiği günden beri ta  Duymamıştır bu kadar hüznünü yıldızla ayın!  Gidiyor, gizleyerek sır gibi bizden sesini,  Çıkıyor, ilk olarak bir yola Başbuğ bizsiz.  Biz, ki dünyada, bırakmazdık onun gölgesini,  Bu ne hicranlı seferdir ki beraber değiliz.  Yürüyor, kalbimizin durduğu bir yolda değil,  Kanlı bir gözyaşı nehrinde muazzam tabutun.  Ey ilâhın yüce davetlisi, göklerden eğil,  Göreceksin, duruyor kalbimiz üstünde putun!  Sen ki Gayya'ya düşen on yedi milyon Türk'ün  Dehşetinden sararırken yüzü yaprak yaprak,  Onu bir hızla çevirmiştin ölümden daha dün:  Tunç elin, yalçın iradenle kolundan tutarak.  Ve bugün on yedi milyon geliyor bir yere de,  Ebedî yolculuğundan seni döndürmek için  -Onu yoktan var eden sendeki derman nerede?  Gücü ancak yetiyor kabrine yüz sürmek için
Bak sabah olmuş  Sağ elim kement gibi bak sana uzattım. Ben karanlığım korkma ben karanlığım  Sessiz sabahların korkak idamlıkları kalkın. Ben sizi mavi sabahlara sararım.. Yeni bir çağa giriyoruz bakın  En serseri bombalar ensesinde kimsesizliğin  Öcünü kusuyor önünüze  Bunalan sessizliğin.. Ey sarı benizli idamlıklar kalkın  Yeni bir çağa giriyoruz bakın.. Beyaz çarşaflarla al kanlar donarsa. Senin kanın donarsa benim kanım donarsa  Ben serin mezarlara muştular götürürüm.
Ölürüm diyor ki,  -Ne diyor ölüm?  -Cemal hariç değil! . Diyor ki,  -Ne diyor Cemal Süreya?  -Her ölüm erken ölümdür/   üstü kalsın. -Olur diyor ölüm, kabul!
Aynı bardaktan içmeyeceğiz,  Ne suyu,ne tatlı şarabı,  Şafakta öpüşmeyeceğiz  Ve akşam çöktüğünde pencereden bakmayacağız.. Sen güneşle soluklanıyorsun ben ay ile  Ama aynı aşkla yanıyoruz ikimiz de.. Benim yanımda sadık,sevgili yarim,  Senin yanında neşeli eşin,  Ama okuyorum gri gözlerindeki korkuyu  Çünkü sensin acım.  O arada bir buluşmalarımız bundan böyle  Daha bir aradabir olsun.  Gönlümüz rahat olsun,o zavallı gönlümüz.. Şiirlerimde yalnız senin sesin var  Senin şiirlerinde,biliyorum benim soluğum esiyor  Ah bir ateş ki cesareti yok  Ne unutuşa,ne korkuya dokunmaya...  Bir bilsen nasıl seviyorum şu an  O kuru dudaklarını,gül rengi! . (çev: Güneş Acar)
Benden selam söylen vefasız yare  Gurbet benim olsun sıla kendine..  Çekilmedik derdimizi bölüşek  Yadı ben alayım sıla kendine... Dökek derdimizi ölçek bölüşek  Ne el bize ne biz ele karışak  Felek bize gül demezki gülüşek  Cefa benim olsun çile kendine... Çektigim cefalar yar senden geldi  Bana bu sitemler kar senden geldi  Başımdaki duman kar senden geldi  Ben kara bağlayım ala kendine... Evvelden hastadır yaralı gönlüm  Sevdayı mahbuba ereli gönlüm  Aşkın gömleğine gireli gönlüm  Hicranı Veysel'den n'ola kendine
Sen, hür adam, seveceksin denizi her zaman;  Deniz aynandır senin, kendini seyredersin  Bakarken, akıp giden dalgaların ardından.  Sen de o kadar acı bir girdaba benzersin. . Haz duyarsın sulardaki aksine dalmaktan;  Gözlerinden, kollarından öpersin, ve kalbin  Kendi derdini duyup avunur çoğu zaman,  O azgın, o vahşi haykırışında denizin. . Kendi aleminizdesiniz ikiniz de.  Kimse bilmez, ey ruh, uçurumlarını senin;  Sırlarınız daima, daima içinizde;  Ey deniz, nerde senin iç hazinelerin? . Ama işte gene de binlerce yıldan beri  Cenkleşir durursunuz, duymadan acı, keder;  Ne kadar seversiniz çırpınmayı, ölmeyi,  Ey hırslarına gem vurulmayan kardeşler! . Çeviri: Orhan Veli
Saçma ey göz eşkden gönlümdeki odlara su  Kim bu denli dutuşan odlara kılmaz çare su. Âb-gûndur günbed-i devvâr rengi bilmezem  Ya muhît olmuş gözümden günbed-i devvâre su. Zevk-i tiğından aceb yok olsa gönlüm çâk çâk  Kim mürûr ilen bırakır rahneler dîvâre su. Vehm ilen söyler dil-i mecrûh peykânun sözin  İhtiyât ilen içer her kimde olsa yara su . Suya versin bağban gülzarı zahmet çekmesin  Bir gül açılmaz yüzün tek verse bin gülzâre su. Ohşadabilmez gubârını muharrir hattına  Hâme tek bakmaktan inse sözlerine kare su. Ârızın yâdiyle nemnâk olsa müjgânım n'ola  Zayi olmaz gül temennâsiyle vermek hâre su. Gam günü etme dîl-i bîmardan tiğin diriğ  Hayrdır vermek karanû gecede bîmâre su. İste peykânın gönül hecrinde şevkim sâkin et  Susuzum bu sahrede benim içün are su. Ben lebin müştâkıyım zühhâd kevser tâlibi  Nitekim meste mey içmek hoş gelir huşyâre su. Ravza-yı kûyuna her dem durmayıp eyler güzâr  Âşık olmuş gâlibâ ol serv-i hoş reftâre su. Su yolun ol kûydan toprağ olup tutsam gerek  Çün rakîbimdir dahi ol kûya koyman vare su. Destbûsi arzûsiyle ger ölsem dostlar  Kûze eylen toprağım sunun anınle yâre su. Serv ser-keşlük kılur kumrî niyâzından meger  Dâmenin duta ayağına düşe yalvara su . İçmek ister bülbülün kanın meger bir reng ile  Gül budağının mîzacına gire kurtâre su. Tînet-i pâkini rûşen kılmış ehl-i âleme  İktidâ kılmış tarîk-i Ahmed-i Muhtâr'e su. Seyyid-i nev'i beşer deryâ-yı durr-i istifâ  Kim sepiptir mu'cizâtı âteş-i eşrâre su. Kılmak için taze gülzâr-ı nübüvvet revnakın  Mu'cizinden eylemiş izhar seng-i hâre su. Mu'ciz-i bir bahr-i bî-pâyan imiş âlemde kim  Yetmiş andan bin bin âteşhâne-i küffâre su. Hayret ilen parmağın dişler kim etse istima  Parmağında verdiği şiddet günü Ensâr'e su. Dostı ger zehr-i mâr içse olur âb-ı hayât  Hasmı su içse döner elbette zehr-i mâra su . Eylemiş her katrede bin bahr-i rahmet mevchîz  El sunup urgaç vuzu için gül-i ruhsâre su. Hâk-i pâayine yetem der ömrlerdir muttasıl  Başını taştan taşa vurup gezer âvâre su. Zerre zerre hâk-i dergâhına ister salar nûr  Dönmez ol dergâhtan ger olsa pâre su. Zikr-i na'tın virdini derman bilir ehl-i hatâ  Eyle kim def-i humar için içer meyhâre su. Yâ Habîballah yâ Hayr'el-beşer müştâkınım  Eyle kim lebteşneler yanıb diler hemvâre su. Sensin ol bahr-i kerâmet kim Şeb-i Mi'rac'da  Şeb-nem-i feyzin yitirmiş sâbit ü seyyâre su. Çeşm-i hûrşidden her dem zülâl-ı feyz iner  Hâcet olsa merkâdin tecdîd eden mi'mâre su. Bîm-i dûzah nâr-ı gam salmış dîl-i sûzânıma  ebr-i ihsanın sepe ol nâre su. Yümn-i na'tınden güher olmuş Fuzûlî sözleri  Ebr-i nîsandan dönen tek lü'lü-i şehvâre su. Hâb-ı gafletten olan bîdâr olanda rûz-i haşr  Hâb-ı hasretten dökende dîde-i bîdâre su. Umduğum oldur ki Rûz-i Haşr mahrûm olmayam  Çeşm-i vaslın vere ben teşne-i dîdâre su . Saçma ey göz yaşından gönlümdeki ateşe su  Ki bu denli tutuşan ateşe olmaz çare su. Ya su rengindedir gökyüzü rengini göremiyorum  Ya da gözümden yayılmış hepten gökyüzüne su. Mızrağının zevkiyle tutuşarak yok olsa gönlüm  Ki geçerken yarıklar açar duvarda su. Yaralı gönlüm korkuyla söz eder kirpiğinden  Nitekim çekine çekine içer kimde olsa yara su . Suya versin bahçıvan gülzarı zahmet çekmesin  Bir gül açılmaz yüzün gibi verse bin gülzara su. Hattat yazısıyla benzetemez yüzünün tüylerini  Kağıda bakmaktan inse gözlerine kara su. Sevgili anısıyla ıslansa kirpik ne olur  Boşa gitmez gül umuduyla vermek dikene su. Gam günü esirgeme hasta kalbe oklarını  Hayırdır vermek karanlık gecede hastaya su. Gönül yalnızlığında kirpiğinle özlemimi gider  Susuzum bu sahrada benim için ara su. Ben dudağı arzularım zahitler kevser ister  Nitekim meste mey içmek hoş gelir ayıka su. Her an yerinde durmayıp senin köyünden geçer  Aşık olmuş galiba o hoş huylu serviye su. Su yolunu o köyden toprak olup tutsam gerek  Rakibimdir diye bırakmam varsın o köye su. El öpme arzusu ile ölecek olsam dostlar  Testi yapın toprağım sunun onunla yara su. Servi dik başlı olur kumrunun yalvarmasına  Karşı, eteğini tutup ayağına düşse yalvarsa su. İçmek ister o bülbülün kanını hile ile  Gül budağının doğasına gire kurtara su. Tertemiz doğasını göstermiş dünyalılara  Uymuş seçilmiş Ahmed peygamberin izine su. İnsan türü efendisi af denizinin incisi  Serpmiş mucizesi kötülerin ateşine su. Peygamberlik bahçesini yeşertmek için  Çıkarmış mermer taşından mucizeleriyle su. Mucizesi dünyada engin bir denizmiş ki  Yetmiş ondan kafirlerin bin bir ateşevine su. Hayret ile parmağını dişler kim dinlese  Parmağından vermesi şiddet günü Ensar'a su. Dostu yılan zehiri içse hayat suyu olur  Düşmanı su içse döner yılan zehirine su. Var etmiş her damlada binlerce dalgalı deniz  Abdest alırken değdiğinde yanaklarına su. Ayağının toprağına varayım der çağlardır  Başını taştan taşa vurup gezer avare su. Zerre zerre dergahın toprağına salsın ister nur  Dönmez o dergahtan lime lime bile olsa su. Natının virdini hata işleyen ilaç bilir  İçkiden kurtulmak için içer ayyaş bile su. Ey peygamber ey en güzel insan seni özlerim  Nasıl ki susuzlar yanıp her an ister kendine su . Sensin keramet denizi ki miraç gecesinde  Feyzin şebnemi yetirmiş durana gezene su. Güneşten her zaman duru ışıklar saçılır ki  Gerekirse kabrini imar eden mimara su. Cehennem korkusu ateşi salmış yanık gönlüme  Rahmetinin bulutu serpsin o ateşe su. Natının kutuyla cevher olmuş Fuzûlî sözleri  Nisan bulutundan inen inci tanesi gibi yere su. Gaflet uykusundan uyandığında kıyamet günü  Hasret uykusundan döküldüğünde uyanık gözlere su. Umudum odur ki kıyamet günü mahrum kalmayayım  Kavuşma pınarın versin susuz dudağıma su
Üner Birkan'a. Rakı içilir mi hiç çiçeksiz  çiçeksiz ölürüm dükkanları  hem kim olsa ölür ispatinin ebesi  zulmü ilan edilmiş sokağa çıkar  yalnızlığının ut sesi bir fonograf  tanzimat fermanında unutulmuş hacivat  gelip kahkahalar tarafından iğne ister. Yalnız belki çocuklar için atlı  gülen tramvayı ölümün cumhuriyete  enflasyonu sekiz memeli bir zenne  o çirkinim tasviri efkar bir zindan  vakitlere açıktır kepengi aşkı memnu  ölü teyzesine yazlığa giden kim çocuk  pire kasketini deve kimler giyer acaba  zehir dükkanları çiçek çiçekçi pera'da. Benim ut teyzem de öldü galiba hacivat  şimdi şu rakıdan ne diye vergi alırlar sanki.
Benim varlığım senin yaptığım bir nakış  Türlü güzel renklerini senden almış  Kendimi düzeltmeye nasıl varsın elim  Senden güzelini yapmak bana mı kalmış
Ben sevdayım, al beni sevecenliğine  Ben gülüm, dallarına aşıla beni  Çocuğum ben, göğsünde büyüt,  Umudum ben, düşüncende geliştir.. Acıyım, gerçeği ararsan bende,  İnancım, çoşkuyu yaşarsan bende..
Ey dil ey dil niye bu rütbede pür gâmsın sen  Gerçi vîrâne isen genc-i mutalsamsın sen  Secde-fermâ-yi melek zât-ı mükerremsin sen  Bildiğin gibi değil cümleden akvâmsın sen  Rûhsun nefha-i Cibril ile tev’emsin sen  Sırr-ı Hak’sın mesel-i İsi-i Meryem’sin sen . Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen  Merdüm-i dîde-i ekvân olan âdemsin sen. Merteben ayn-ı müsemmâdadır esmâ sanma  Merciin Hâlik-i eşyâdadır eşyâ sanma  Gördüğün emr-i muhakkakları rü’yâ sanma  Başkasın kendini sûretle heyûla sanma  Keşf ile sâbit olan mâ’niyi dâ’vâ sanma  Hakkına söylenen evsâfı müdârâ sanma. Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen  Merdüm-i dîde-i ekvân olan âdemsin sen. İnleyip sırrını fâşeyleme ağyâra sakın  Düşme bilmezlik ile varta-i inkâra sakın  Değmesin âhların kâkül-i dildâra sakın  Sonra Mansûr gibi çıkman olur dâra sakın  Arz-ı acz etmeyesin yâreden ol yâra sakın  Bulduğun cevher-i âlîleri bîçâre sakın. Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen  Merdüm-i dîde-i ekvân olan âdemsin sen. Sendedir mahzen-i esrâr-ı mahabbet sende  Sendedir mâ’den-i envâr-ı fütüvvet sende  Gizli gizli dahi vardır nice hâlet sende  Ma’rifet sende hüner sende hakiykât sende  Nazar etsen yer ü gök duzâh u cennet sende  Arş u kürsiyy ü melek sendedir sende. Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen  Merdüm-i dîde-i ekvân olan âdemsin sen. Hayftır şâh iken âlemde gedâ olmayasın  Keder-âlûde-i ümmîd ü recâ olmayasın  Vâdî-i ye’se düşüp hiç ü hebâ olmayasın  Yanılıp rehrev-i sahrâ-yı belâ olmayasın  Âdeme muttasıl ol tâ ki cüdâ olmayasın  Secdeler eyle ki merdûd-i Hüdâ olmayasın. Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen  Merdüm-i dîde-i ekvân olan âdemsin sen. Merk-i hâtif gibi bu kayd-ı sivâdan güzer et  Erişen hâr u hasa âteş-i aşkı siper et  Dâmenin tutmaya âsâr-ı alâyık hazer et  Şems veş hâhiş-i Munlâ ile azm-i sefer et  Sâf kıl âyineni kâbil-i aks-i suver et  Hele bir cem’-i havâs eyle de Gâlib nazar et. Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen  Merdüm-i dîde-i ekvân olan âdemsin sen
Hayat kısa,  Kuşlar uçuyor.. (Yeni Yaprak, Sayı: 2, Ocak 1989)
Birinci zumreyi teskil eden zavalli avam, AVAM: Halktan ilmi irfani  Biraksalar devam edecek tatli uykusuna devam. az olan kimse    Bugun nasibini yerlestirince kursagina;  'Yarin' nedir? Onu bilmez, yatar donup sagina.    Yikilsa ars-i hukumet, tikilsa kabre vatan, KABR: Mezar  Vazifesi degil; cunku 'hepsi Allah'tan! '    Ne hukmu var ki, esasen yalanci dunyanin?  Olurse, yan gelip yatacak cennetinde Mevla'nin.    Fena kuruntu degil! Ben derim, sorulsa bana:  'Kabul ederse cehennem ne mutlu, amca, sana! '    ..........    ikinci zumreyi teskil eden cemaat ise,  Hayata kuskun olandir ki: saplanip ye'se, YE'S: Umitsizlik    'Selametin yolu yoktur... Ne yapsalar bosuna! '  Demis te hirkayi cekmis butun butun basina.    Bu turlu bir hareket mahz-i kufr olur, zira: MAHZ: Sirf, katiksiz  Talepte amir olurken bir ayetinde Huda;    Buyurdu: 'Kesmeyiniz ruh-u rahmetimden umid; NEFHA: Guzel koku  Ki musrikin olur ancak o nefhadan nevmid.' NEVMiD: Umitsiz    Bu bir; ikincisi: ye'sin ne olsa esbabi, ESBAB: Sebebler  Onun atalet-i kulliyedir ki icabi, ATALET: Tembellik  ............. KULLiIE:Tamamiyle. Osmanli(yok olusununun hemen oncesi) 'daki 4 zumreden 3.cusu  ........... Bu zuppeler acaba hangi cinsin efradi?  kadin desen, geliyor arkasindan erkek adi; . Hayir, kadin degil; erkek desen, nedir o kilik?  Demet demetken o saclar ne muhtasar o biyik? . Sadasi baykusa benzer, hirami saksagana;  Hulasa, zuppe demistim ya, artik anlasan a! .... Fakat bu kukla herif bir buyuk seciyye tasir,  Ki, haddim olmiyarak, 'Aferin! ' desem yarasir.. Nedir mi? Anlatayim: oyle bir metaneti var,  Ki en savulmiyacak ye'si tek birayla savar.. Sinirlerinde teessur denen fenalik yok,  Tabiatinda utanmakla asinalik yok.. Bilirsininiz, hani, insanda bir damar varmis,  Ki yuzsuz omak icin mutlaka o catlarmis, . Nasilsa 'Rabbim utandirmasin! ' duasi alan,  Bu arsizin o damar zaten eksik anlindan! . Cebinde gordu mu uc tane cil kurus nazlim,  Tokatliyan'da satar mutlaka, gider de calim.. Eger dolandirabilmisse istenen parayi;  Gorur mahalleli ta karnavaldan maskarayi! . Beyoglu'nun o mulevves muhit-i fahisine  Dalar gider, takilip bir sefilin pesine.. 'Haya, edeb gibi sozler rusum-u fasidedir;  Vatanla aile, hatta, kuyud-u zaidedir.'. Diyor da hepsine birden kuduzca saldiriyor..  'Ayip degil mi? ' demissin... Acep kim aldiriyor! . Namaz, oruc gibi seylerle yok alis verisi;  Mukaddesat ile eglenmek en birinci isi.. Duyarsaniz 'kara kuvvet' bilin ki: imandir.  'Kitab-i kohne' de -hasa- Kitab'i Yezdan'dir.. Usenmeden ona Kur'ani anlatirsan eger,  Su ezberindeki esmayi muttasil geveler:. 'Kurun-u maziyeden kalma cansiz evradi  Cekerse, dogru mu yirminci asrin evladi? '. Nedir alakasi yirminci asr-i irfanla  Bu saklaban herifin? Anlamam ayip degil a! . Meta'-i fazli mi varmis elinde gosterecek?  Nedir meziyyeti, gorsek de bari ogrensek.. Hayir! Mehasin-i Garb'in birinde yok hevesi;  Rezail, oldu mu lakin, siaridir hepsi! . Butun kebaire (icki, kumar, zina) tiryaki bir kopuk tanirim.  -Ne oldu bilmiyorum simdi, sag degil sanirim-. Kumar, senaatin aksami, irtikap, icki...  Hulasa defter-i a'mali oyle kapkara ki:. Yaninda leyl-i cehennem, sabah-i cennettir!  'Utanmiyor musun. Ettiklerin rezalettir! '. Denirse kendine, milletlerin ekabirini  Sayardi gostererek hepsinin kebairini:. 'Filan icerdi... Filan fuhsa munhemikti...' diye  Mulevvesatini bir bir rical-i maziye. Izafe etmeye baslardi paye vermek icin.  'Peki! Fezaili yok muydu soylediklerinin? '. Diyen cikarsa 'muverrihlik etmedim! ' derdi.  Su zuppeler de, bugun ayni ruhu gosterdi.. Fransiz'in nesi var? Fuhsu, bir de ilhadi;  Kapiti bunlari 'yirminci asrin evladi! '. Ya Alman'in nesi var zevki oksayan? Birasi;  Unuttu ayrani, ma'tuda dondu kahrolasi! . Heriflerin, hani dunya kadar bedayii var:  Ulumu var, edebiyyati var, sanayii var.. Giden birer avuc olsun getirse memlekete;  Doner muhitimiz elbet muhit-i ma'rifete.. Kucak kucak tasiyor olmadik mesaviyi;  Begenmesek 'medeniyyet! ' diyor; inandik iyi! . 'Ne var, biraz da maarif getirmis olsa...' desek  Emin olun size 'hammallik etmedim? ' diyecek.. ..........     Fatih Kursusunde - 1914
Yağmurda Sis Düdükleri. imdat çığlıkları mıdır   bir felaketi mi duyururlar   anlaşılmaz söyledikleri  salkım saçak çökerler karanlığıma   yalnızlığımı dağıtırlar   yağmurda sis düdükleri. camlarda çehreler hayal meyal   aramızdan müthiş ayrılmışlardır   anlaşılmaz niye öldükleri  son nefeslerini tasarladıkça   insan ısrarla ölümünü yaşıyor   yağmurda sis düdükleri. yürekte keder yoğunlaştıkça   bulutlar buz tozuna yozlaşıyor   anlaşılmaz neleri götürdükleri  sabahlar olur bir türlü uyuyamam   içimde sanki şilepler çarpışıyor   yağmurda sis düdükleri
Çok uzun bir gündü aşka dönüyordum  Çok uzun, yavrum, çok uzun seni sevmekten  İşte diyordum ilk öpüş işte masmavi yarığın  İşte yedisi sabahın ve ıslak ağzının  İşte eski bir otu kasıklarının ve karnının  İşte dilinin getirdikleri işte ormanlarım  İşte döşekte çırılçıplak upuzun uyanışın  İşte kayaya vuran eski gölgen eski sesin  İşte o ağzındaki esmer kuş o yaban ırmak  Kal öyle diyordum böyle anadan doğma iç içe  Kal öyle ilkin orandan öpeceğim diyordum  Aşk ki karadır tek heceli bir sözcüktür  İşte tam böyle, sevdalım, tam böyle diyordum
Ne idim ben, ne tabii bir kız  Belki sahrada rebii bir kız. En büyük zevkim, ümidim, neşem  Kırda seyran idi, her gün, her dem. Düşünürken o büyük sahrada  Beni halk eyleyeni tenhada. Duruyorken hareketsiz, sessiz  Yere inmiş göğe benzerdi deniz. Aksi tekbir ile dolmuş dereler  Secde eylerdi bütün meşcereler. Şebi mehtap doğar aynı şafak  Her taraf nura olur müstağrak. Akıyormuş gibi her suda hayat  Yüzüyormuş gibi hep mahlukat. Uçacakmış gibi eflake zemin  Halden, mazi ile atiden emin. Mutmain şevk ile soldan, sağdan  Bir şataretle inerdim dağdan.
Kimbilir kaç kişi senin zarif hallerini sevdi  Kaç kişi güzelliğini sevdi  Belki gerçek aşkla; belki değil. Ama bir tek kişi seni sevdi.  Bir tek kişi değişen yüzündeki hüznü sevdi.
Olduğun gibi gel, süslenmek için uğraşma!  Saçının örgüleri çözüldüyse  Ayrımı düzgün değilse  Korsenin kurdeleleri bağlanmamışsa, aldırma!  Olduğun gibi gel, süslenmek için uğraşma! . Çimenlerin üzerinden, koşar adımlarla, gel!  Dudağının boyası çiğ taneleriyle silindiyse  Ayaklarında şıngırdayan bilekliklerin gevşek duruyorsa  Kolyenin incileri koparak yere düşüyorsa, aldırma!  Çimenlerin üzerinden, koşar adımlarla, gel! . Gökyüzünü kara bulutlar kaplıyor, görmüyor musun?  Irmağın karşı kıyısından turnalar havalanıyor  Ve anında, rüzgar gibi, arka arkaya  Geniş fundalıklar üzerinden geçip gidiyorlar  Ürkmüş koyun sürüleri ağıllarına koşuyor  Gökyüzünü kara bulutlar kaplıyor,görmüyor musun? . Aynanın önündeki feneri yakma boşuna  Alev yine titreyecek ve rüzgar onu yine söndürecek.  Gözlerin sürmesiz olsun, ne fark eder ki?  Gözlerin gökyüzündeki bulutlardan daha siyah, bilmiyor musun?  Aynanın önündeki feneri yakma boşuna . Olduğun gibi gel, süslenmek için uğraşma!  Çiçeklerden tacını öremediysen, ne önemi var?  Bileziğinin kopçası kapanmıyorsa, bırak kalsın  Gök bulutlarla kaplandı …Vakit geç oldu  Olduğun gibi gel, süslenmek için uğraşma!
Ne hoştur kırlarda yazın uyumak!  Bulutlar ufukta beyaz bir yumak,  Ağaçlar bir derin hulyaya varmış,  Saçında yepyeni teller ağarmış.  Baş yorgun, yaslanır yeşil otlara,  Göz dalgın, uzanır ta bulutlara.  Öğleyin bu uyku bir aralıktır,  Saf hava bir kanat gibi ılıktır.  zaman gönülde ne varsa diner,  Yüzlere tülümsü bir buğu iner.  Erirken sıcakta yaz kokuları,  Ne hoştur, ne hoştur kır uykuları!
Bir duygu mu var böyle derin, böyle geniş  Sevmek bir ölüş, belki tekrar diriliş  Bitmez kederim, bil ki tükenmez derdim  Aç kalbimi öğren, seni sevmek ne imiş! . Seven kaybeder miydi arayıp bulmasaydı  Yeni güller açmazdı o güller solmasaydı  Hiç çekilmez olurdu yaşadığımız dünya  Aşkın bittiği yerde unutmak olmasaydı.. Bir gün zaman kayar ellerinden tutamazsın  Sel gibi akan yaşlarını kurutamazsın  Öylesine bendesin ve öylesine sendeyim ki  Unutmak istesen de artık unutamazsın. Herkes gibi bir gün dürülür defterimiz  Ergeç çürüyüp toprak olur her yerimiz  Kinler durulur, anlaşılır gerçekler  Söyler, o zaman her şeyi dörtlüklerimiz. Bir gün kader çağırır, gelmem diyemezsin  Ecel isterse eğer, ölmem diyemezsin  O kadar sevildin ki Tanrılar misali  Artık, aşkı tatmadım, bilmem diyemezsin.. Bir duygu mu var böyle derin, böyle geniş  Sevmek bir ölüş, belki tekrar diriliş  Bitmez kederim, bil ki tükenmez derdim  Aç kalbimi öğren, seni sevmek ne imiş!
Mecnun'a dönmüşüm bilmem gezdiğim  Dağlar mıdır sahra mıdır yol mudur  Dostumun bağına girip dizdiğim  Lale midir sümbül müdür gül müdür. Aşk değil mi beni derde düşüren  Ferhad gibi yüce dağlar aşıran  Yari böyle benden ayrı düşüren  Adu mudur engel midir el midir. Kamil olan belli olur söz ilen  Al yanağa çifte benler dizilen  Mah yüzüne bölük, bölük yazılan  Kakül müdür zülüf müdür tel midir. Gevheri der bulmam kimsede vefa  Dost diye sevdiğim etti kim sefa  Hubların aşıka ettiği cefa  Kanun mudur erkan mıdır yol mudur
Ben şiirin nefer taşı  Büyük bir Amerika keşfettim ruhunuzda  Ben başarıların Kristof Kolomb’u  Ne duruyorsunuz hadi alkışlayın! . Cennete gitmek isterdim otostopla,  Cinnete kadardı tüm yollar oysa,  Tüm hayatı okşamak isterdim kedilerin şahsında  Tüm sarı, tüm kara, tüm yumuşak.  İlk sevgilimle bir kilisenin bahçesinde buluşurduk.  Bir mezarlıkta öpüştük ilk defa,  Rengarenk boncuklar saçılmıştı benden her tarafa,  Kapkaraydı ama toprak.  Binlerce ruhu taciz etmiş bir ilk aşk  Tanrım sorarım sana neye yarar?  İpek yolunda ipektim o zaman  Baharat yolunda baharat.  Aşk kırmızı atlastı,  Ten Greenwich başlangıç meridyeni  Yağmur yağardı, durmadan yağmur  Coğrafyadan da anlarım, hadi alkışlayın!  Keşke aşk şiiri yazsam  Ne güzel,  Aktarlara tarçın diye satardım  Ticareti de öğrendim bakın,  Hadi alkışlayın. . Cesaret sanırım bir çeşit esaretti,  Iskat edilmekti mirastan  Tüm malvarlığını veremli kıza bırakmak  Ananın vasiyetini çekirdek külahı olarak kullanmak  Korkuyorum ama artık  Hadi alkışlayın! . Cesaretim bir süredir gözaltında  İhzar müzekkeremi kendim yazdım  Tehlikeli sayılmam artık.  Kalbimin kalın kitabının arasında kuruttum  Onu orada  Beş parmaklı bir çınar yaprağı gibi unuttum.  Kalbim!  Şiirimin Hacer’ül esved taşı  Hadi ama baylar,  Bakın kaldıramıyorum,  Yardım edin de şunu yerine koyalım. . Hay!  Keşke susmanın muhabbet kuşu olaydım.  Ters Pinokyo olmak istiyorum Gepetto Usta  Kötülüklere boğulup  İnsanlıktan çıkmak istiyorum artık!  Kafam karışık ama  Yetişir!  Bir beyaz balinanın karnında uyumak istiyorum artık.  Camdan papuçlarım kırık... Prens de bulamaz beni artık.  Hayata söyleyin bundan sonra gitsin  Anlamını masallarda arasın  Hay!  Ben sizin ruhunuza çiçek aşısı yapayım  Da çiçekler açsın ruhunuz.  Hadi alkışlayın!  Biliyorum hala biraz safım. . Keşfettim  Küçük ruhlarınızdaki büyük Amerika’yı  Hadi alkışlayın!  BU SİZİN BAŞARINIZ.
Önce bir kafes resmi yaparsın  Kapısı açık bir kafes  Sonra kuş için  Bir şey çizersin içine  Sevimli bir şey  Yalın bir şey  Güzel bir şey  Yararlı bir şey  Sonra götürür bir ağaca  Asarsın bu resmi  Bir bahçede  Bir koruda  Ya da bir ormanda  Saklanır beklersin ağacın arkasında  Ses çıkarmaz  Kımıldamazsın  Kuş bazen çabuk gelir  Ama uzun yıllar bekleyebilir de  Karar vermezden önce  Yılmayacaksın  Bekleyeceksin  Yıllarca bekleyeceksin gerekirse  Resmin başarısıyla hiç ilişiği yoktur çünkü  Kuşun çabuk ya da yavaş gelmesinin  Geleceği olup da geldi mi kuş  Çıt çıkarmak yok  Kafese girmesini beklersin  Girdi mi kafese fırçanla  Usullacık kapısını kaparsın  Sonra kuşun bir tüyüne dokunayım demeden  Bütün kafes tellerini teker teker silersin  Yerine bir ağaç resmi yaparsın  Dallarının en güzeline kondurursun kuşu.  Tabii ne yapraklarının yeşilini unutacaksın  Ne yellerin serinliğini  Ne de yaz sıcağındaki böcek seslerini  Otlar arasında.  Sonra beklersin ötsün diye kuş  Ötmezse kötü  Resim kötü demektir  Öterse iyi olduğunun resmidir  İmzanı atabilirsin artık  Bir tüy koparırsın usulca  Kuşun kanadından  Ve yazarsın adını resmin bir köşesine.
İğrenmesine iğrenirim ya kentsoyluların   egemenliğinden  Polislerin papazların egemenliğinden  Daha bir öğrenti verir bana iğrenmeyen adam  Benim gibi  Kendi güçlerinden.. Tükürüyorum yüzüne doğadan daha küçük adamın  Bu şiirin eleştirisi'ni bütün şiirlerime yeğ tutmayan   adamın.
- Oğlum Türk-İslâm ile Enderhan'a -. Çıktık Ötüken'den günün birinde,  Yıkandık Mekke'nin tevhid nurunda.  Hem dünde, bugünde, hemi yarında  İslâmlık Miraçtır, Ülkü sancaktır  Bu mübarek yoldan dönen alçaktır.. Yürüdük 'Nizam-ı Âlem' uğruna  Doğduk güneş gibi küfrün bağrına  Batılın elleri düştü böğrüne  İslâmlık rahmettir, Ülkü sancaktır  Bu mübarek yoldan dönen alçaktır.. Hep karaya kara, aka ak dedik  Korkaktan, millete fayda yok dedik  Hayat mücadele, ölüm hak dedik  İslâmlık cihaddır, Ülkü sancaktır  Bu mübarek yoldan dönen alçaktır.. Biz dava uğruna serden geçmişiz  Anadan, babadan, yârdan geçmişiz  İman denizine yelken açmışız  İslâmlık hedeftir, Ülkü sancaktır  Bu mübarek yoldan dönen alçaktır.. Engeller yıldırmaz Müslüman Türk'ü  Şüphesiz, inandık; söz verdik çünkü...  Kıyamete kadar yaşar bu ülkü!  İslâmlık sevdadır, Ülkü sancaktır  Bu mübarek yoldan dönen alçaktır.. (Kan Yazısı)
Rintlerin yolunda kendini unut  Namazın, orucun kökünü rut  Ögütlerin iyisini Hayyam'dan işit  Şarap iç, yol kesme, yoksulları tut
Yüreğimi görmek için  Yüreğini yak bu gece  Sana bende ermek için  Benden sana bak bu gece. Gel destursuz, gir haneme  Yakın deme, uzak deme  Gözyaşını dök içime  Ilık ılık ak bu gece. Ha var, ha yok olmuş tenim  Nasıl olsa ben hep senim  Ya aklımı oynat benim  Ya aklımdan çık bu gece. Bahtım sararıp solmaksa  Dertle, matemle dolmaksa  Vuslatım hüsran olmaksa  Dağıt beni yık bu gece
ellerinden yağardı  en güzel yalanından dünyanın  bedenimde titreyen kar taneleri. hangi sevişme bir vedadan daha uzundur  nedir ki aşk çağımızda bir merhabadan başka?  demiştin ya, aşk  kış yorgunluğu gibi yürürken aramızda. bir merhaba yeterdi güneşi ısıtmaya. gecenin gömdüğü gümüş bir yıldız gibi  mermer bir unutuşun mücevherine  bağışladım kar sesini  yüreğinde  donup kalmış kışın merhametine. kurudu bir içdeniz, güneş çekildi  bir mevsim gözlerini bırakıp gitti  kar kokan bir rüzgârı çıkarıp sandığından. derken bir “merhaba” sildi kendini  içimdeki ülkelerin haritasından. gecenin gömdüğü gümüş bir yıldız gibi  öyle sevdim ki, unuttum sevmeyi  bağışlamaz beni artık hiçbir hatıra
aşkımız bir gün uçup giderse aramızdan sevgilim  sırt çantalı bir duman gibibir melekle çarpışan kelebeğin kanadından dökülen toz  bir çağlayanda sürüklenen bir dal parçası gibi  istemediğimiz yerlere giderse aşkımız sevgilim yalnızca kanatlarına güven  kendi yarattığımız boşluğun ucunda sıkı sıkı tuttuğumuz bir kapı koludur yaşam  ve aşk, en derin kuyumuza düşen keman yürüdüğümüz yollar daralırken  çökerken altımızdaki merdivenler sevgilim yalnızca kanatlarına güven  sevdalılar bilir bir kuş yağmurudur ilkbahar  sevmeyi beceremeyenlerin koyduğu yasaklar çözülüp gider çocuk gölgelerinde yazın  ve ağzımızın içinde dağılır aşk sapsarı bir şeker gibi erirken sonbahar  bitmeyen bir kıştan söz açılırsa sevgilim sevgilim yalnızca kanatlarına güven  elimi uzattığımda sana gemileri göstermek için  dümende kan kokusuyla bayılmış bir kaptan  ateşin yüreğine sürüklenen bir ülke ufukta  ve çekirge sürüleri yolcu bavullarından çıkan sevgilim dökülürken tüyleri  savaş uçaklarına çarpan güvercinlerin  her gün değişen atlasların içinde tara saçlarını ve yalnızca kanatlarına güven  götürürlerse bir gün beni ellerim iplerle bağlı  şiirlerimin bilmediği yerlere ve hiç kimsenin  alnımdan fırlayacak göçmen bir kuş gibi dur dünyanın paslanmış sırtında  ve bensizliğe havalanırken korkma sevgilim sevgilim yalnızca kanatlarına güven
Giderken ne büyük sözler etmiştin  Ben hiç unutmadım senden ne haber?  Ölsem de bu sevda bitmez demiştin  Ben aynı aşığım senden ne haber? . Dönüşü olmayan yolda mı kaldın?  Dağların ardında çölde mi kaldın?  Yoksa yabancı bir kolda mı kaldın?  Ben aynı yerdeyim senden ne haber? . Ağladığın günde mendilin oldum  Karanlık gecende kandilin oldum  Aşığın esirin, sevgilin oldum  Ben aynı sevdalı senden ne haber? . Uykusuz şarkılar dudaklarımda  Sigaram ters dönmüş parmaklarımda  Gözyaşım kurumuş yanaklarımda  Bu gecem de böyle senden ne haber?
Bayraksızlar bayraksızlar  Yere düşse bayrak sızlar  Nerden bilsin kıymetini  Soysuz sopsuz bayraksızlar . Ne olurdu yazmasaydım  Ben bu kara yazıyı  Bilmeseydi namert soysuz  İçimdeki sızıyı . Yıldızların isyanı var  Hilâl taşıyan felek  Damla damla kan akıyor  Delik deşik bu yürek . Al rengine kara bağlar  Yastadır deli gönül  Aşık'ın olmuşum senin  Hastadır deli gönül . Renginde şehitlik gizli  Hilâlinde mana var  Yüreğimde saklamışım  Kurbanında kına var . Toprağa düşse yiğit  Ölüm güç verir bize  İnancıma teslim oldum  Zulüm güç verir bize . Uğrunda ölen yiğit  Kim ne bilsin ne kadar  Geriye ne can kaldı  Hepsini kurban adar . Yamacında gezindiğin  Şimdi dağlar ağlasın  Bayrağım hançerlendi  Şimdi çağlar ağlasın . Bayrak yere düşerken  Alkışlayan piçleri  Kahredecek Türk milleti  Destek veren güçleri . Susmayın ey milletim  Bayraksızda ar olmaz  Susar ise yiğitler  Vatan bize yar olmaz . Başı bozuk yaylada  Pusuları kurdular  İki yaşında yiğit  Kürşad'ımı vurdular . Bundan gayrı düşmanım  Bayrağa ters bakanlar  Artık hesap vermeli  Dağı taşı yakanlar . Meleküt aleminde  Destan olan can bizim  Dalgalansın bayrağım  Üstündeki kan bizim . Dört aylık bebeklere  Kurşun sıkan nerdesin  Nereye gidersen git  Öleceğin yerdesin . Hükmü ilâhi varsa  Belki korur Yaradan  Kan düşmanı olmuşuz  Çekilsinler aradan . Bu vatanın ekmeğii  Gözünüze durmalı  Yiğit bir can gelmeli  Sizden hesap sormalı . Sefai'yem yaşamak ki  Bundan gayrı ar gelir  Ay yıldızlı bayrağa  Bu yeryüzü dar gelir!
Koca Mustapaşa! Ücra ve fakir İstanbul!  Ta fetihden beri mü’min, mütevekkil, yoksul,  Hüznü bir zevk edinenler yaşıyorlar burada.  Kaldım onlarla bütün gün bu güzel rü’yada.  Öyle sinmiş bu vatan semtine milliyetimiz  Ki biziz hem görülen, hem duyulan, yalnız biz.  Manevi çerçeve beş yüz senedir hep berrak;  Yaşıyanlar değil Allah’a gidenlerden uzak.  Bir bahar yağmuru yağmış da açılmış havayı  Hisseden kimse hakikat sanıyor hülyayı.  Ahiret öyle yakın seyredilen manzarada,  O kadar komşu ki dünyaya dıvar yok arada,  Geçer insan bir adım atsa birinden birine,  Kavuşur karşıda kaybettiği bir sevdiğine.. Serviliklerde sükun, yolda sükun, evde sükun.  Bu taraf sanki bu halkıyle ezelden meskun.  Bir afif aile sessizliği var evlerde;  Örtüyor farkı asaletle çekilmiş perde.  Kaldırımsız, daracık, iğri sokak, doğru sokak..  Her geçildikçe basılmış ve düzelmiş toprak.  Kuru ekmekle, bayat peyniri lezzetle yiyen,  Çeşmeden her su içerken: <<Şükür Allah’a>> diyen  Yaşıyor sade maişetlerin en safında;  Ruh esen kuytu mezarlıkların etrafında.  Bu vatandaş biraz ahşapla, biraz kerpiçten  Yapabilmiş bu güzellikleri birkaç hiçten.  Türk’ün asude mizaciyle Bizans’ın kaderi  Karışıp mağrifet iklimi edinmiş bu yeri.. Şu fetih vak’ası, yarap! Ne büyük mu’cizedir!  Her tecellisini nakletmek uzundur bir bir;  Bir tecellisi fakat, ruhu saatlerce sarar:  Koca Mustafa var, camii var, semti de var.  Elli yıl geçtiği günlerde büyük mu’cizden,  Hak’dan ilham ile bir gün o güzel semte giden  Rum vezir, eski manastırda ederken secde,  Kalbi çok dolduran iman ile gelmiş vecde,  Onu, tek Tanrısının mabedi etmiş de hayal,  Vakfedip her neye malikse, bütün mal ü menal,  Bir fetih camii yapmak dilemiş islama.  Sebep olmuş bu eser yad edilir bir nama.. Dört asırdır inerek camie nur üstüne nur  Yerde bulmuş yaşıyanlar da, ölenlerde huzur.  Ona hala gidilirken geçilir bir yoldan,  Göze çarpar ölüm ayetleri sağdan soldan,  Sarmaşıklar, yazılar, taşlar ağaçlar karışık;  Hafız Osman gibi hattatla gömülmüş bir ışık  Bu mezarlıkta siyah toprağı aydınlatıyor;  Belli, kabrinde, O, bir nura sarılmış yatıyor.. Gece, şi’riyle sararken Koca Mustapaşa’yı  Seyredenler görür Allah’a yakın dünyayı.  Yolda tek tük görünenler çekilir evlerine;  Gece sessizliği semtin yayılır her yerine.  Bir ziyaretçi derin zevk alarak manzaradan,  Unutur semtine yollanmayı artık buradan.. Gizli bir his bana, hatif gibi, ihtar ediyor;  Çok yavaş, yalnız içinden duyulan sesle, diyor:  <<Gitme! Kal! Sen bu taraf halkına dost insansın  Onların meşrebi, iklimi ve ırkındansın.  Gece, her yerdeki efsunlu sükunundan iyi,  Avutur gamlıyı, teskin eder endişeliği;  Ne ledünni gecedir! Ta ağaran vakte kadar,  Bir mücevher gibi Sünbül Sinan’ın ruhu yanar.  Ne saadet! Bu tarflarda, her ülfetten uzak,  Vatanın fatihi cedlerle beraber yaşamak! ...>>. Geç vakit semtime döndüm Koca Mustapaşa’dan  Kalbim ayrılmadı bir an o güzel rü’ya’dan.  Bu muammayı uzun boylu düşündüm de yine,  Dikkatim hadisenin vardı derinliklerine;  Bu geniş ülkede, binlerce latif illerde,  Nice yıl, cedlerimiz kökleşerek bir yerde,  Manevi varlığının resmini çizmiş havaya.  Ki bugün karşılaşan benzetiyor rü’yaya.. Kopmuşuz bizler o öz varlık olan manzaradan.  Bahseder gerçi duyanlar bir onulmaz yaradan;  Derler: İnsanda derin bir yaradır köksüzlük;  Budur alemde hudutsuz ve hazin öksüzlük.  Sızlatır bazı saatler dayanılmaz bir acı,  Kökü toprakta kalıp kendi kesilmiş ağacı.  Ruh arar başka teselli her esen rüzgarda.. Ne yazık! Doğmuyoruz şimdi o topraklarda!
Yalnızım.  Gündüzler, geceler boyu yalnız,  Ne elimden tutan dost, ne yüzüme gülen kız  Dolaşıp durduğum sokaklar ıssız.. Sokaklar unutturmaz yalnızlığımı, . Bekarım.  Beklemez yolumu penceresinde karım.  Ne bir türkü duyarım bekar odamda ince  Ne dağınık eşyama değer kadın eli  Ne olurdu her akşam eve gelince  Masal gözlü bir çocuk 'Baba' desydi.. Rüyalar unutturmaz bekarlığımı. Çirkinim.  Usandım tek başıma türküler çağırmaktan  Biliyorum güzel değil gözlerim, dudaklarım  İçinizden çıkıp gitsem bir gün diyordum  Başladığım bütün türküler yarım  Öyle bakmayın yüzüme kahroluyorum.... Türküler unutturmaz çirkinliğimi.... Üstelik şairim bilemezsiniz  Her akşam rüzgar gibi sokaklara düşürek  Elleri ceplerinde birisi gezer  Bir yürek taşı gögsünde duygulu, ürkek  Ceylan Yüreğine benzer. Mısralar anlatmaz şairliğimi.
Okunmuş toprak  Çocukluğumun resmi  Sargıdan görülmüyor  Boynumda köstebek izleri.. Lise son sınıf  Gençliğimin resimleri  Gülümseyen arkadaşlar  Neydi isimleri? . Kuytu köşe, kitaplar  Gömüldüğümün resmi:  Yüksek okul, bir onuru korumak  Habersiz çekilmişti.. Sonra her şey değişti  Yolum bir ormana düştü  Gür otlar, çalı, ceylan  Vurulan ben oldum, bu onun resmi.. Bunlar da ellerim yazgı çizgi  Derken tenha bahçe  Biraz dinleneyim dedim  Kovulduğumun resmi.
Felek ne cömert aşağılık insanlara  Han, hamam, dolap, değirmen, hep onlara  Kendini satmayan adama ekmek yok  Sen gel de yuf çekme böylesi dünyaya !
Kalk, günü zevkine bak, hem, ne bu dünya tasası?  Gel, otur, keyfini sür, mutluluğun tam sırası.  Eğer olsaydı bu dünyada vefadan bir eser  Başkasından sana kalmazdı sevilmek sırası
Seneler var ki yazmadım bir şey  Bende yok sanma ra'd-ü berk-u sema  Hayli demdir hamuş idim amma  Feveran oldu, infilak ettim. Sanmayın yer katında bir bodurum  Açmışım gökyüzünde bir uçurum  Ki derununda ben varım ancak. Bugün olsam da bir cihan dide  Karlar altında nevbaharım ben. Yıldırım yağdırır ateş böceğim  Haniya bende böyle şeyhuhet? . Gazebim geçti, sakinim şimdi  yok canım bir latife ettimdi  Mest idim önce, şimdi bihuşum. (Büyük şair Abdülhak Hamid'in sekseninci yıl dönümü kutlanırken bir İstanbul gazetesi Hamid dahi midir? diye bir anket açtı. Kendisi bu ankete aldırışsız bir tebessümle dahi değil vahiyim cevabını verdi. Büyük şairin o tebessümü zehir doluydu. Bu zehrini gazup bir şair şiiriyle akıttı.)
onu her nasılsa yazışma ya da şiir veya dergiler yoluyla tanıdım  ve bana tecavüz ve şehvet konulu çok seksi şiirler yollamaya başladı,  ve işin içine biraz da entellektüellik karışınca  biraz kafam karıştı ve arabama atlayıp Kuzey'e sürdüm;  uykusuz, akşamdan kalma, yeni boşanmış,  işsiz, yaşlanmış, yorgun, beş on yıldır  çoğunlukla uyumak ister bir halde, sonunda moteli buldum  küçük güneşli bir kasabada toprak bir yol üzerinde  ve orda oturup bir sigara tüttürdüm  düşündüm, gerçekten delirmiş olmalısın diye,  ve bir saat geç çıktım  kadınla buluşmaya, epey yaşlıydı,  nedense benim kadar, pek seksi değildi  ve bana çok set, ham bir elma verdi  kalan dişlerimle çiğnediğim;  adı konulmamış bir hastalıktan ölüyormuş  astım gibi bir şeyden, ve  sana bir sır vermek istiyorum dedi, ben de  biliyorum; bakiresin,35 yaşındasın, dedim.  ve bir defter çıkardı, on-oniki şiir:  bir ömürlük çalışma ve okumak zorunda kaldım  ve anlayışlı olmaya çalıştım  ama çok berbattılar.  sonra onu bir yere götürdüm, boks maçlarına  ve ellerini kenetleyip  dumanın içinde öksürdü  ve etrafına bakınıp durdu  bütün insanlara  ve sonra da boksörlere.  sen hiç heyecanlanmazsın, değil mi? , dedi  ama o gece tepelerde epeyce heyecanlandım,  ve onunla iki-üç kere daha buluştum  şiirlerinin bazılarında yardımcı oldum  ve dilini boğazımın yarısına kadar soktu  ama ondan ayrıldığımda  hala bakireydi  ve berbat bir şair.  düşünüyorum da bir kadın açmamışsa bacaklarını  35 yıl  iş işten geçmiştir  aşk için de  şiir için de.
Şarabı ışık, güneş gibi içmeli,  İçmeli dolu dolu ve deli deli.  Bir tanıdık sokakta beni görünce:  Merhabalar Ey Şarap; deyip, geçmeli! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Bir tohum verdin  çiçeğini al  Bir çekirdek verdin  Ağacını al  Bir dal verdin  Ormanını al  Dünyamı verdim sana  Bende kal
Mescid-i Aksa'yı gördüm düşümde  Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu.  Varıp eşiğine alnımı koydum  Sanki bir yeraltı nehri kaynıyordu. . Gözlerim yollarda, bekler dururum  'Nerde kardeşlerim' diyordu bir ses.  İlk kıblesi benim ulu Nebimin  Unuttu mu bunu acaba herkes. . Şimdi kimsecikler varmaz yanıma  Resulden yoksunum, tek ve tenhayım.  Rüzgarlar silemez gözyaşlarımı  Çöllerde kayıp bir yetim vahayım. . Mescid-i Aksa'yı gördüm düşümde  Götür Müslüman'a selam diyordu.  Dayanamıyorum bu ayrılığa  Kucaklasın beni İslâm diyordu.
öne çık: duyduk ki  iyi bir adammışsın  satılık değilmişsin ama  eve düşen yıldırım  satılık değildir o da  dönmezmişsin bir kez söylediğinden  neymiş söylediğin  onurluymuşsun, söylermişsin düşünceni açıkça  hangi düşünceni  yürekliymişsin  kime karşı  bilgeymişsin  kimin için  düşünmezmişsin kendi çıkarını  kiminkidir o zaman düşündüğün  iyi bir arkadaşmışsın  iyi insanlar da var mı arkadaşların arasında. dinle şimdi: biliyoruz  düşmanımız olduğunu. onun için  bir duvar önüne götüreceğiz şimdi seni  ama hizmetlerini  ve iyi yanlarını da göz önünde tutarak  iyi bir duvar seçeceğiz sana ve  seni iyi tüfeklerden çıkacak iyi kurşunlarla vurup  iyi bir kürekle iyi toprak atacağız üstüne
Kalbim dinamit kuyusu  Şafakları;  Taaa şafakları  Nice bir  Yangınları düşer alın çatıma  Gencecik ölüme gitmenin.  Yığılır boşkovanlar, dumanlı  Ve susar mitralyözler kuytularda.  Suskundur,  Karanlıktır,  Kayıtsızdır,  Her namlu.  Beni kurşunlar götürür  Kollarım vurulu  Gözlerim açık.  Şafakları,  Taaa şafakları,  Kınalı tavşanlar suya inmeden,  İlk çığlıklarındayken martılar,  Kamplarda idamcılar  Azgın ve manyak  Tan yerinde kızartılar... . Tan yerinde kızartılar  Hey canım,  Orada,  Sularla  Sınırlarla  Uzaklar uzağında  Ve benim şuncağızımda hemencecik  Göğüs kafesimin altında, solda,  Barajlar, yeşeren çöller,  Katarlar, traktörler,  Yani her vidasynda bin sevda,  Her civatasında bin saygı,  Bin ustalıkla,  İşlenen ve yaratılan dünyaların kımıldanışı  Ve hayatı pırıl pırıl çarktan çıkaranların  Deliksiz uykularından uyanışı..  Kutlu ve saygındır bir daha  Berrak çelik,  Renkli pamuk  Ve sütlü buğday.  Kutludur, saygındır kuşkusuz  Çimentosu ninnilerle karılan  Çeliğine su diye  Öpücükler verilen  Çatılarında köpürmüş güvercin uğultusu  Bahçelerinde güneş sağnaklarıyla  Görkemli çocuk saraylarının  Cana can katan nuru.  Yani, yaratan ve adaletli olan insan gücünün  O her yerde geçerli  Kesenkes haklı onuru.  Kutlu ve saygın olacak elbet... . Beni yiğitler götürür  Katlarına sevda ile varılan  Yiğitler ki,  Dişlerini tükürmüş  Yiğitler ki,  Hayaları burulan. . Yan yana, upuzun, boylu boyunca  Tepeden tırnağa kan  Yiğitler ki,  Her biri bir parça vatan.  Gözlerinde  Bir küfür kasırgası  Ana-avrat  Ah ulan... . ........................ . Canımda damıttım seni ey zulüm,  Sancısını  İnceden  Kum gibi taşıdığım.  Kasığımda Amerikan kemendi  Bağıra bağıra geceler boyu  Kaskatı kesilip  Kan işediğim. . Beni baskınlar götürür  Gerillanın şah damarı halkıma  Korkunç ve soylu bir tutkudur dayatma  Yalnız bu kadar da değil,  Yarin hayâli gibi üstelik  Nazlıdır,  Usuldur,  İnce,  Bilgedir,  Biz ki, ustasıyız  Vatan sevmenin  Umut, saklımızda ölümsüz bayrak  Kırmızı-kırmızı  Dalga-dalgadır... . Beni gözlerin götürür  Gözlerin, aşkla, acıyla...  Kuşatmışlar sesimi, soluğumu.  Kesilmiş tuz-ekmek payım.  Vurgunum  Ve darda,  Gözaltındayım.  Dal, kor keser penceremde açarsa;  Kuş, vurulur üzerimden uçarsa,  Ve hal böyle böyle,  Yol bu yöndeyken.  Gelir,  Ki, her gelişinde daha da içten  Gelir,  Soluk soluğa benim olursun.  Amansız sarmasında kollarımın  Esrik, çığlık çığlığa  Erir, tükenir vücudun. . ....................... . Nicedir,  Kahpe ağzında  Bir salgın,  Bir deprem gibi künyemiz  Nicedir,  Başımıza zından dünyamız  Biz ki, yarınıyız halkın  Umudu, yüzakıyız  Hıncı, namusu...  Şafakları,  Taaa şafakları  Hey canım,  Kalbim, dinamit kuyusu...
Oyuncak kırılır, haydi, ya insan,  Nasıl parçalanır, nasıl bölünür?  Söylerler, mezara kulak dayasan;  Bir daha ölmemek için ölünür.. Çekilmez akılda bu kadar sancı;  Akıl bir küçük diş, at, kurtulursun!  Ölmemenin olsa gerek ilacı;  Eski rafta ara, belki bulursun! ... 1972
üç kere üç dokuz eder  bilirsin  birin karesi birdir  kare kökü de  bilirsin  'mutlu aşk yoktur'  bilirsin. ama baharda ya da dışarda  sonsuz göğün altında  aşkın aşkla çarpımı  nedendir bilinmez  garip bir biçimde  hep sonsuzdur
Genç bir ülkeden, kökleri otlardan doğan,  (o kökler ki Amerika'nın öfkesini yadsıyan)  sizlere geliyorum, kuzeyli kardeşlerim.  Acılı haykırış, umutsuzluk ve inanç yüklü,  sizlere geliyorum, kuzeyli kardeşlerim.  Biz 'homo sapiens'lerin geldiği yerden,  nice yol aldım göçebe ayinleriyle,  bir haç gibi taşıdığım astımımla  ve onun özüme yakışmayan mecazıyla.  Uzundu yol ve çok ağırdı dert  sürmektedir bende avare adımlarımın kokusu,  hala batık bir gemidir derinlerdeki özüm  -kurtarıcı kıyılar görünseler bile-  dalgalara karşı gönülsüz yüzüyorum  batık bir gemi oluşumu koruyarak.  Yalnızım acımasız geceye karşı  ve biletlerin bıraktığı kesin şeker tadına.  Avrupa çağırıyor beni yıllanmış şarabının sesiyle,  sarı etinin soluğuyla, müzedeki eserleriyle.  Yeni ülkelerin neşeli klarnet sesiyle  alıyorum karşıdan geniş etkisini  Lenin'in icra ettiği ve halkların söylediği  Marks ve Engels şarkılarının.
Bilmiyorum  Hangi cellat  Uzatıp ellerini  O eşsiz güzelligi  Umut çiçeklerimi  Hiç gözünü kırpmadan  Ayırdı gövdesinden.
Mutluluğu aradığın sürece,  Mutlu olacak kadar olgun değilsindir,  Ve ulaşacak kadar her istediğine.  Kayıplara yakındığın sürece  Ve hedeflerin varsa durmadan yöneldiğin,  Bilemezsin huzur nedir diye.  Vazgeçersen şayet her arzudan,  Ne hedef, nede istek tanıyıp  Mutluluğu artık adıyla anmıyorsan,  O zaman olup bitenlerin akışına  Dayanamaz yüreğin ve ruhun erişir huzura..
Anneciğim bilmem farkında mısın?  Söylenmemiş en mübarek en aziz  Duygularla çepe çevre çaresiz  Sana yöneldiğimin farkında mısın? . Demeden yakın ırak  Bulutlarla savrulup, ırmaklarla akarak  Sana 'Anne' diyen dilleri kıskanarak  Kapına geldiğimin farkında mısın? . Bütün anneleri düşündüm tek tek  Sensin benim için en güzel örnek  Seni dinleyerek, seni severek  Nasıl yüceldiğimin farkında mısın? . Seni göremedim diye bu bahar  İçimde bin türlü duygunun isyanı var  Turnaların gökyüzünü sevdiği kadar  Seni sevdiğimin farkında mısın?
Mavi, maviydi gökyüzü  Bulutlar beyaz, beyazdı  Boşluğu ve üzüntüsü  İçinde ne garip yazdı.... Garip, güzel, sonra mahzun  Işıkla yağmur beraber,  Bir türkü ki gamlı, uzun,  Ve sen gülünce açan güller.. Beyaz, beyazdı bulutlar  Gölgeler buğulu, derin;  Ah o hiç dinmeyen rüzgâr  Ve uykusu çiçeklerin.. Mor aydınlıkta bir çınar  Veya kestane dibinde;  Mahmur süzülen bakışlar  İkindi saatlerinde.... Birden gülümseyen yüzün  Sabahların aynasında  Ve beni çıldırtan hüzün  İki bakış arasında.. Kim bilir şimdi nerdesin  Senindir yine akşamlar  Merdivende ayak sesin  Rıhtım taşında gölgen var
Sen beni sevmekten gidince ben bana borçlu kaldım  Ya sen bana fazla geldin ya ben sana az kaldım  Gitme bir adım öteye gülüm bir adımda gurbet olur  Gitme bir nefes öteye gülüm her nefes hasret olur. Aşk yasaklandı artık halka açık yerlerde  El tutmak yol açıyor diye hesapsız  Susmalara kaldırdık tüm tutuşmaları  Yasak kelime oyunu yapmak  Yalan söylemek mecburi ve serbest ayyuka çıkmak  Artık yağmur sonraları toprak kokmak yok  Tomurcuklanmak günah  Ve bir insan gözü yüzünden 100 gün ardarda uyumamak  Kimse ölmesin diye  Kimsenin aklında her sevdalı verdiği sözü geri alacak  Güneşi ayı ve hatta hiç bir tabiat olayı  Şahit gösterilmeyecek hiç bir sevdaya  Ne deniyorsa onu atacak kalp  Ve süresi24 saate çıkarılacak meskun mahallerde ağlamanın. Sen sesini alıp gidince ben burda dilsiz kaldım  Ya sen bana fazla geldin  Ya ben sana az kaldım  Gitme bir adım öteye gülüm bir adımda gurbet olur  Gitme bir nefes öteye gülüm her nefes hasret olur
Ben eski zaman aşığıyım  Sevda çeker düşünürüm ağlarım  Bazen tilki kadar kurnaz bazen akılsız  Bazen çocuk gibiyim bacak kadarım. Herkes aşık olur sevdalanır  Bir yolu var gönül çekmenin de  Benimki sevda değil ateşten gömlek  Bir kor düşmüş ışıl ışıl yanar içimde. Ama ben eski zaman aşığıyım  Sevmek kadar katlanmak da gelir elimden  Gece hayalimde gündüz fikrimde  Ela gözlü o yar çıkmaz gönülden
Bir kâse su gibi dökülse kuma  Kuramlar kollayan dik başlı aklım . Rüzgârın başıma verdiği şekil  Yol olsa içimin ormanlarında . Unutsam eşyanın gürültüsün  Rengini suların tadını gülün . Günleri bir secde hızıyla geçip  Erişsem mahşere bir iftar gibi . Genişle ey kalbim kardan sözlerle  Ayıkla ve yıka pıhtılarını
Simsiyah  Bembeyaz  Bomboşum  İster siyah tebeşirle çiz  İster beyaz tebeşirle  Nafile
‎ ''Allah'a dayandım! '' diye sen çıkma yataktan...  Ma'na-yı tevekkül bu mudur? Hey gidi nadan!  Ecdadını, zannetme, asırlarca uyurdu;  Nerden bulacaktın o zaman eldeki yurdu?  Üç kıt'ada, yer yer, kanayan izleri şahid:  Dinlenmedi bir gün o büyük nesl-i mücahid.  Alemde ''tevekkül'' demek olsaydı ''atalet''  Miras-ı diyanetle yaşar mıydı bu millet?  Çoktan kürenin meş'al-i tevhidi sönerdi;  Kur'an duramaz, Nezd-i İlahi'ye dönerdi.. ''Dünya koşuyor'' söz mü? Beraber koşacaktın;  Heyhat, bütün azmi sen arkanda bıraktın!  Madem ki uyandın o medid uykulardan,  Bir parçacık olsun, hadi, hiç yoksa, kımıldan.  Dünya koşuyorken yolun üstünde yatılmaz;  Davranmayacak kimse bu meydana atılmaz.  Müstakbeli bul, sen de koşanlarla bir ol da;  Maziyi, fakat, yıkmaya kalkışma bu yolda.  Ahlafa döner, korkarım, eslafa hücumu:  Mazisi yıkık milletin atisi olur mu? . Ey yolcu, uyan! Yoksa çıkarsın ki sabaha:  Bir kupkuru çöl var; ne ışık var, ne de vaha!
Biz,kısık sesleriz...minareleri,  Sen,ezansız bırakma Allahım!  Ya çağır şurda bal yapanlarını,  Ya kovansız bırakma Allahım!  Mahyasızdır minareler...göğü de,  Kehkeşansız bırakma Allahım!  Müslümanlıkla yoğrulan yurdu,  Müslümansız bırakma Allahım!  Bize güç ver...cihad meydanını,  Pehlivansız bırakma Allahım!  Kahraman bekleyen yığınlarını,  Kahramansız bırakma Allah'ım!  Bilelim hasma karşı koymasını,  Bizi cansız bırakma Allah'ım!  Yarının yollarında yılları da,  Ramazansız bırakma Allah'ım!  Ya dağıt kimsesiz kalan sürünü,  Ya çobansız bırakma Allah'ım!  Bizi sen sevgisiz,susuz,havasız;  Ve vatansız bırakma Allah'ım!  Müslümanlıkla yoğrulan yurdu,  Müslümansız bırakma Allah'ım!
Ağladığını istemem ben ölürsem  Beni en sevdiğin halimle hatırla  Uzak bir yerde çalıştığımı düşün  Hayatta olduğuma inan  Bir gün gelir kendiliğinden  Geçer bütün üzüntüm. . Her yeni gelen günü  Yeni bir ümitle beklemeli  Her yeni gün  Yeni havalarla gelir.  Gece, yağan yağmurla uyursun  Sabah, bir de bakarsın odan güneşli. Her gelen vapuru, treni  Yeni bir ümitle beklemeli  Her gelen vapur, tren  Yeni insanlarla gelir  Ben esmerdim güzelim  Bu sefer bir sarışını seversin  Aşk yaşayanlar içindir.
Sana bakmak toprağa bakmak kadar güzeldi  Sert şarkılar vardı yanaklarında. Sabahın sisini dalgın atlara yükledim  Senin şehrine vardım saçlarını aradım boşuna  Sen yoktun bir şey yoktu  Bütün dillerde yalan söyledim sana inanmak için. Sen gittin tarih bitti milat neyi açıklayabilir  Sana bakmak toprağa bakmak kadar güzeldi. Ne vardı bir de bahçeler vardı. Bahçeye resimler düşmeye devam ediyor. Kimi eski bir denize çizilmiş  Kimi her yanı haziran bir trene  Kimi bir kelimeye. Bir resimde isa akşama bakıyor  Bir resimde tarihçiler eliboş dönüyor kadınların verdiği sözlerden  Bir resimde yüzlerce anahtar var hiç kapı yok  Bir resimde telefon çalıyor açıyoruz ve yağmur  Islanıyor zaman  Bir resimde yedi kişiyiz aramızda en güzel ölüm gülümsüyor. Çiçektik çok  Hatırlar mısın  Hatırlarsın. Geçtik dünyanın arasından  Geçtik bu küçük omuzlarımızla  Maviler giymiş ağlayan meleklere  Tarifsiz kadınlara  Düşmüş bayraklara gecikerek  Geçtik dünyadan bağışla bizi. Yaptıklarımız için  Yapmadıklarımız için  Elimizi  Dilimizi  Tanrım  Bağışla bizi. Kimsenin olmayan bir yoldan geçerken  Kimsenin olmayan bir resmini gördüm hayatın. Büyük dalgınlar vardı  Cevapsızlar  Hiç deniz görmeyenler  Kimseye bir şey sormayanlar vardı  Kaybedenler  Hayatın büyük ırmağında  Vardı ve akıyordu. Sonra kimse kalmadı  Hiç kimse  Bağırmak için  Yalvarmak için. Çünkü herkes gitti  Çünkü herkes gider. Geceler var bir de iyi geceler. İyi geceler bayım hiç yittiniz mi  En az bir defa yitmeli insan. Nasıl geçti yıllar telefon beklerken mi  Şarkılar bitti şarkılar bitti  Bir şey söylemedin kadınlar için  Devrimler için bir şey söylemedin  Yıldızlar için  İyi geceler bayım. Yine birisi ağlamış bak yeryüzü ıslak.. İçinde yalan olmayan bir cümle söyle bana  İçinde amerika olmayan bir cümle söyle  İçinde zulüm olmayan bir cümle  İhtiyacım var buna. Çok hırpalandım zeytin ağacı  Çok hırpalandım sevgilim  Bu vakitsiz değişen haritalardan  Kederli göklerden mübarek çocuklardan kapanmış çiçeklerden  Geldi geçiyor dünya  Elimi tut  Bir cümle söyle  İçinde yalan olmayan bir cümle  Göklere bakma anında dünyadan çıkma anında  Söyleyip kaybolayım söyleyip varolayım  Bir cümle bir cümle bir cümle. Lailaheillallah
Kırıldığın zaman,  çitin ötesindeki insanları düşün,  acıları içini ısıtsın, doğrulansın yüzün,  gözlerine çekimser bir mevsim süsü ver  korkma, kimsenin gözükmez içi.... Hem bak nasıl da harcanıyor dünya  aileler... sevgililer... bütün ülke.  Üstelik kadının yüzü paramparça  kadın kalpten ölecek,  o kadına sakın nüfuz etme.... Boğ odana deniz menevişleri getiren kızı  vehimlerinden yaptığın sevginle,  ufacık sahnelerde büyük öfkeler tasarla,  antika bir çerçeve uydur  büyük insanlık derdine…  Nasılsa çitin ötesinde insan dolu,  sen gövdeni düşün yalnızca  göğsünün en ince yerinde…. Hem bak nasılda harcanıyor dünya  aileler… sevgililer… bütün ülke  üstelik kadının yüzü paramparça,  kadın kalpten ölecek,  o kadına nüfuz etme…. Kış başladı… başlayacak,  artık hesaplar açık veriyor,  bir isim bulmalısın kendine  engellenmiş kaçak… engellenmiş kaçak…
Ninni söylüyor akşam,  portakallara.. Kız kardeşim şarkı söylüyor:  Dünya bir portakaldır.. Ay ağlıyarak diyor:  Bir portakal olmak istiyorum.. Olamaz kızım,  pembeleşsen de.. Olamaz dönsen bile  küçücük bir limona.  Yazık!
Kafaları kızınca darbeye başvurdular  Devrim yobazlarından çok şamar yedi ülkem.  Akrebi sıvazlayıp bülbüle taş vurdular  Sıcak çorba yerine soğuk kar yedi ülkem.. 18.11.2008/Vakit
Sen ol dersen olur,  Nur bize Allah'ım nur!
çok yalnızım, mutsuzum  göründüğüm gibi degilim aslında  karanlıklarda kaybolmuşum  ...bir ışık arıyorum, bir umut arıyorum uzun zamandır  aradıkça batıyorum karanlik kuyulara  kimse duymuyor çığlıklarımı  duyan aldırış etmiyor çekip kurtarmak istemiyor  bense insanların bu ilgisizligi karşısında ilgiye susamışım  ümidimi yitirmişim  biliyorum bir gün dayanamayacak küçük kalbim  arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim herşeye  veda edeceğim. "en yakın yabancı sendin,  daha sürülmemişken ışığın biberi  yaramıza,  yaslanırken boşlukta duran bir merdivene  henüz.  ...  güzdü sonsuz bir çöle takılan bakışımız,  ilkyaz derken -kışı gözden kaçıran  yüzlerce eller yukarı, saygı duruşlarımız  en güçsüz kollarla-. çözüldü aşkın zarif ilmeği  bulandı aynalar duruluğu.  çok gizli bir doğru gecenin toyluğunda  bilmedik çekenin yanlış bir uzaklık  olduğunu.... yabancıların en yakınıydın sen! ". ey iki adımlık yerküre  senin bütün arka bahçelerini gördüm ben!
rastlaşmasak bulanır kırbaç tutan gözlerin  ardındaki yalnızım, üfledin mumu gittin  uzakta uyuyunca sandın ki söner kandil  bir bakıma eksikti, her bakımdan çekinik  yakandan bir gül düştü, dağıttın ezip geçtin. denize sarı düştü, sen buna inanmadın  başını kaldırsaydın güneşteydi mavilik  dudakların birleşti açılmadı bir daha  topladın bavulunu gözyaşların döküldü  sığmadı ikimize bir kılıcın gezliği  dışına yuvarlandık birlikteliğin. ardındaki yalnızım, öncende küflü bir söz  yosun tutmuş bir milat sarkıyor çevremizden  omuzlarımız gergin o yükü taşımaktan  sana avam geliyor gece gelen su sesi  ben ise şarkılar besteliyorum ondan. yatkınım dudaklarını aralayan her söze  bohçan çözülse yeter, gönlü olur boşluğun  bir rüzgar efil efil seslese bu sükutu  akşamları çığlığı duyulur olur günün  yatkınım gözündeki o merdiven boşluğa  bakışların takılmış benli bir oruçluğa  gölgeni unutmuşsun bir gün geri almaya  geldiğinde hüzünden o parmağa bak. sen yokken ben senle nişanlandım, üzgünüm  bir genç kız ölüsünden yüzük yaptılar bana.
Acının tutanakçısıyım  Anlatıp dururum aşkları  Ayrılıkları ve o destan  Yalnızlığını ömrümüzün. Göçebe, Gezgin ve Aylak  Birmiydim aklıma gelmedi  Bir çingeneyle bir bilici  Hep ayni şeydi bildiğim. Ve serseriliğimdi aşklar  Bir masalcıydım belki de  Yaşadım o büyük serüvenleri  Yolculuklar tarihimdi benim. Acılar yaşanıyordu yurdumda  Pespese yakılıyordu kentler  Bense hep oralardaydım  Daha yangın başlamadan önce
Acep şu yerde varm'ola  Şöyle garip bencileyin  Bağrı başlı gözü yaşlı  Şöyle garip bencileyin. Gezdim Rum ile Şam'ı  Yukarı illeri kamu  Çok istedim bulamadım  Şöyle garip bencileyin. Kimseler garip olmasın  Hasret oduna yanmasın  Hocam kimseler duymasın  Şöyle garip bencileyin. Söyler dilim ağlar gözüm  Gariplere göynür özüm  Meğer ki gökte yıldızım  Şöyle garip bencileyin. Nice bu dert ile yanam  Ecel ere bir gün ölem  Meğer ki sinimde bulam  Şöyle garip bencileyin. Bir garip ölmüş diyeler  Üç günden sonra duyalar  Soğuk su ile yuyalar  Şöyle garip bencileyin. Hey Emre'm Yunus biçare  Bulunmaz derdine çare  Var imdi gez şardan şara  Şöyle garip bencileyin. Kamu: Tamamı, hepsi  Od: Ateş  Göynümek: Dertlenmek, içlenmek  Sin: Mezar taşı  Yumak: Yıkamak  Şar: Şehir
Öyle parçalandım ki ömrümde  Sevgiyle öfke arasında,  Sevgimi öfke vurdu  Öfkemi sevgi kaçırdı  İçim parçalandı arada. Bi de bi gün baktım gökyüzüne bir bayram gecesi  Bi kestane fişeği açmıştı yedi rengimden  Yağıyorum çocukların üstüne
Bu yıldızlı gökler  Ne zaman başladı dönmeye  Kimse bilmez  Kimse bilmez
Seni dağladılar, değil mi kalbim,  Her yanın, içi su dolu kabarcık.  Bulunmaz bu halden anlar bir ilim;  Akıl yırtık çuval, sökük dağarcık.. Sensin gökten gelen oklara hedef;  Oyası ateşle işlenen gergef.  Çekme üç beş günlük dünyaya esef!  Dayan kalbim üç beş nefes kadarcık!. (1972)
1. Bir öpüş su içiyor maşrapasından gecenin,  her dudak yalnızlığımızın peşinde,  batık gemileri dirilen güneşleriyle  göksel balıklarına karşıcı gelebilir mahalle.. Ne güzel ölüler vardı bir vakitler,  yüzler, şimdi dirilerin bil çaydanlığı boş,  omuzları sarkık ceketler içinde,  çayırdaki evlerinin gözleri kör,  bir adamın boşluğunca sırtını denize dönmüş  kedileri nokta gibi sedirde,  unutulmuş bir anı kalıntısı gibi uzaktalar  içleri yok kutularıyla baş başa.. Yeniden uyumalı o kuşla kanadının altında,  aktarmalı damlayan suyu yavaşça  oluklarına ruhumuzun,  neresini veriyorsak yine orası,  örselemeden, incitmeden.. 2. Her sabah bir gül tutarak uyanıyor,  her akşam bir sofranın dikeninde  uzatıyor saçlarını unutmak için,  dişlerini biliyor ya da bilmiyor,  avuçları belli ki güneşe dönmek için,  yüreği bir çardaktan sarkabilir.. Hep o kapıdan girip çıkıyoruz,  ak evler giyiniyoruz, sofamız, taşlığımız  gel diye sesleniyor kuleden  atladığımız kuleden denizin sesine doğru,  bir kent çekiyoruz ardımızda  avutulmaz bülbüller kadar hızlı.. Hep o saraydan görünüyor, bahçesinden,  tüm başlangıçlara gebe tek dilenci,  üfürülmüş bir saksağan karaltısı  gibi elleri nar tanesinde,  dudağında bayıltıcı  son karanfil kokusu, fesleğenler, fesleğenler.. 3. Geri dönmesini, yüz geri etmesini seviyor,  seviyor geçtiği yollardan tersine yürümesini,  bakıyor eskiden düşürdüğü bir çakı otların arasında,  uyutuyor ağzında başka bir tadı var,  uyanıyor başka bir güneş damarlarında.  taş bir simgeymiş, yalnızlık tıka basa dolu,  yaprakların savruluşu rüzgarda  bir umudun suya vuran rengiymiş buluttan,  bulutsa uçan kuşmuş memesinden  tip tip bütün gece.. Kendini bir de rüzgarlarında bulsa. 4. Ah sen en güzel taş, taşken su,  suyken kara burçak, yaba, bel, çivi,  bütün kapıların mandalı, ipler, serilmiş çamaşırlar,  ağızlık, mintan, camdaki saksı,  saksıyken bulut, bulutken tesbih,  çektiğim hali silktiğim, yatırdığım,  üstüne bindiğim, öptüğüm, mezarında yanında yattığım,  yatarken deniz, denizken balık, balıkken güneş,  güneşken tarla, tarlayken ev, pencere,  pencerede insan başı, kendim, bir başkası,  karanlık duvarda yürüyen akrep,  tenekelerle çekilen kuyudan suladığımız, kırptığımız,  bir sopa diktiğimiz yanına, iple bağlanan,  bağlanırken çözülen, çözülürken misina,  hepsi bir anda, hepsi bir solukta,  hepsi, hepsi, hepsi.. 5. Gözlerim değince tarlada mısıra,  bir su akıyor içimden otlar arası,  bir kuş uçuyor üstünde yabanil,  gözlerim değince kuşa, yalayınca tüylerini  bir ağaç büyüyor boynumda kara yeşil,  güneşe bakıyorum, ırgatlara bakıyorum,  bulutum geçiyor başlarından salınarak,  veriyorum, alıyorum, öğütüyorum,  ekmek ediyorum saçta, çöreotu ekiyorum,  bebelere, yoksullara, acıkanlara
Işıl’a..... Yine gittin o karanlık odaya  Karanlık uykularına.  Sen hep gülerdin oysa, gülüverirdin  Bir bakardım eğilmiş su içiyor  Gamzelerinden kuşlar.  Bir bakardım gözlerinde  Güneşli ve sıcak iki hurma.  Bir bakardım hayata dikleniyor  Diktiğin horoz ibikleri saksılarda.  Biriciğim, kardeşim ne oldu sana? . Karşıyaka vapurunda alıştı dilim en çok acıya  Acı çaylar içer ve bakardım karanlık sulara  Bir balığın uykusunu düşlerdim  Karanlık sularda kaybettiği rüyaları,  Sigaramdan kopup giden iki kıvılcım  Merak ederdim ne konuşurlar aralarında?  Sen beni hep merak ederdin,  Sen beni hep yemeğe beklerdin,  Seni sıcacık evimizde bulduğumda  İki kıvılcım buluşmuş gibi olurdu  Balığın karanlık uykusuyla.  Bir kesmeşeker koymuş gibi olurdun sanki  Dilimin ucuna.. Berekettir diye hani geçen hıdrellezde  Karınca kumu toplayıp getirmiştin  Kimse bereketi öyle getirmedi bana  Küçük, küçücük bir torbada  Az gerçi cüzdanımda hala kağıtlar,  Ama bozuklar harmandalı oynuyor,  Zil oluyor parmağımın ucunda,  Küçücük insanlar şimdi cüzdanıma her bakışımda  Neşeli bir ateşin üstünden atlıyor.  Kardeşim, biriciğim, kimse yoksulluğu benim için  Böyle sevimli kılmadı şimdiye kadar.. Kötü rüyalar görürdüm durmadan  Bağırırdı bir yaşlı kadın:  “Mavi alevlerin ortasına,  Bu kırmızı elbise giymiş kadın yakışır.”  Sanırım birileri beni yakacak  diye tuttururdum sabahları.  Ateş iyidir derdin sen, başarıdır,  Çok şeyler başaracaksın.  Kardeşim, biriciğim sen olmasan,  Ablanın kabuslarını kim hayra yorardı? . Yine gülsen, gülüversen,  Ben böyle saymazdım  çarşafımdaki kırmızı gülleri o zaman,  Sayıyorum, sayıyorum  Hiç bitmiyor güller,  sensiz hiç bitmiyor zaman.  Çıksan o karanlık uykudan,  Kilerde fazla güneşimiz kalmış mı bir baksan.  Bütün serotonin geri kalım inhibitörleri birleşseler  Geri alamazlar çünkü,  hayra yorulmuş bir rüya kadar sevinen hayatı,  geri alamazlar bir avuç karınca kumunun huzurunu.
yüzüme sevgi dolu  bakarken canımı acıtıyorsun, sokaklar tekin değil  kuytu bir köşe bile bırakmadılar bize  rasgele işlenen cinayette tek ipucu sözlerin  onlar da konuştukça kusmuk gibi dilinde. sokaklar tekin değil, hava soğuk, üşürsün  yün eldiven tak, parmak izin bulaşmasın kente  haydi son kez sevişelim o yanlış evlerde  o trenin vagonuna asalım derimizi  nazlanma; yanlış bir adres daha ver bana  bak bir elmanın tombul kurdu gibiyiz  kırık bir şemsiyenin sapı gibiyiz senle. yüzüme sevgi dolu  bakma; içimden silah sesleri geliyor  bir adam bir sancıyı kudurtuyor içimde  sokaklar tekin değil, zar tutarken hırpalanan biri var  büyük bir ihtimalle. bir güle ceza veren yeniyetme çocukları  olur olmaz yerlerde öldürmekten yoruldum  olduğun gibi gel, olduğun yerde soyun!  yani terli ve kırışık, yani solgun ve kirli  yani tuzlu bir gölde biriken cesetler gibi  benim dilim yetmez diye delileri topladım  yalamaya hazırız çürüyen yerlerini. yüzüme sevgi dolu  bakarken canımı acıtıyorsun, sokaklar tekin değil  iyisi mi kendine çevir dur  tüm serseri mermileri
Hansı gülşen gülbüni serv-i hıramanunca var  Hansı gülbün üzre gonce la’l-i handanunca var. Hansı gülzar içre bir gül açılur hüsnün kimi  Hansı gül bergi leb-i la’l-i dür-efşanunca var. Hansı bağun var bir nahli kadün tek bar-ver  Hansı nahlün hasılı sib-i zenahdanunca var. Hansı huni sen kimi cellada olmuşdur esir  Hansı celladun kılıcı nevk-i müjganunca var. Hansı bezm olmış münevver bir kadün tek şem’den  Hansı şem’ün şu’lesi ruhsar-ı tabanunca var. Hansı yerde tapılur nisbet sana bir genc-i hüsn  Hansı gencün ejderi zülf-i perişanunca var. Hansı gülşen bülbüin derler Fuzuli sen kimi  Hansı bülbül nalesi feryad-u efganunca var
Çamlıbel'den Tokad'a doğru  Tozlu yolların aktığı ırmak!  Ben seni çoktan unuttum;  Sen de unuttun mu, dön geri bak.. Atların kuyruğu düğümlü,  Bir yandan yağmur yağar, ıslak;  Bir yandan hamutlar şak şak eder,  Bir yandan tekerler döner, dön geri bak.. Orda, derenin içinde  İki üç akçakavak,  Tekerler döner, başım döner,  Kavaklar yeşeriyor dön geri bak.. Orda, derenin içinde  İki üç çırılçıplak  Alçacık damı düşündükçe  Gözlerim yaşarıyor, dön geri bak.. Irmaklar gibi uzaklaşır  Bir türkü kadar uzak  Tekerler iki çizgi bırakır,  Hamutlar şak şak eder, dön geri bak.
Kör bir Maraş bıçağının üzerinde  Bir Urartu sikkesinin taşıdığı motiflerle  Şu yazılıydı:  ‘İçimizdeki ve üstümüzdeki anlatılamaz olana’ . I . Bir şey değişmedi.  Anlaşılacak bir şey yok.  Sadece bedenimi kesen suyun  Uzaklığına bırakabilirim kendimi.  Anlamak için gitmeyi  Giderken ölmeyi. . Bir şey değişmedi. . II . Güneşin erittiği şarkı söylendi burada  Ölümün tükettiği şarkı.  Dağlara yürümekle anladığım dikenlerin dili  Söyledi bana  Gitmeliyim  Gitmiş tüm kavimler gibi. . Dinledim şarkısını dikenlerin  Acıtmak için yaratıldıklarını bilmiyorlar.  Bıraktıkları gölge kadar olduğunu hayatın,  Küçük sıradan.  Taşlarla konuşuyorlar  Gece ay ışığıyla.  Böceklerle dostluğu onların  Toprağın katı yatağıyla . Öldüm ben  Varlığın uykusunda uyuyarak  Ve bakındım  Her yer kurak  Her yer kurak . III . Uyansın buradan bir acıyla, bir gece yarısı  Sürülen kavim.  Kuyulardan  Asma dallarından  Ve utancı örten varlığından incirin  Kim daha eskiydi?  Kim dünyada olmanın bir gölgeyle  Bir olduğunu bilir?  Toprağın üzerinde ve altında yeni olmayana  Diyen gümüş sikke kaç bin yıllık?  Zaman hızla geçiyor sanıyordum.  Yalan.  Geçmiyor  Birikiyor acısı kavimlerin  Tarih bırakmıyor zamanı kuyusundan. . Kör bir Maraş bıçağını taşlara sürtüyorlar  Kan için.  Sulara karışacak  Ve unutulacak kan için. . IV . Biriktirdiği doğrudur suyun hayatı  Büyüttüğü.  Ama burada,  Bu derin vadide kıvrılarak kaybolan nehir  Götürüyor ruhunu kavimlerin.  Götürüp ölümlerini denizlerin diplerinde saklıyor.  Ölümlerini onların, balıklara söyletiyor  Şakayıkların titrekliğine katıyor düşlerini  Mercanların sabrına. . Kör bir Maraş bıçağını biliyorlar bir taşla  Kan için.  Sulara karışacak ve unutulacak  Kan için. . V . Gece oldu  Yolu bitmemiş kavmin ürpertisi  Sardı beni.  Gitmeliyim. . Kesilmeden önce bir kurban  Konuşur  Vardır söyleyeceği.  Ben duydum.  Eğildim ve bir kuyuda gördüm göğü  Dünyaya göz olmuş kuyunun nemi  Söyledi bana; . İçindeki ve üstündeki anlatılamaz olan  Aynıdır aslında  Aynılığındandır ki  Avutmaz.
Metinlerde buluştuk kopkoyu deyimlerde,  Koşut ve eş zamanlı okuduk kimi kitapları;  O arada iki de defterimiz oldu,  Biri babasına daha çok benziyor.. Bir türlü kotarılamayan uğraş,  Ç harfini daha yeni dönmüşüz;  Gözlerimizde İbni Sina bozukluğu,  Dostumuzsa, Bodrum'da, dönmez geri.. Uzaklardaydın, oracıkta, öbür kıtada,  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Doğrudur yıldırımın düştüğü, yağdığı   yağmurun,  Bulutların rüzgarla sökün ettiği.  Ama savaş öyle değil, savaş rüzgarla   gelmez;  Onu bulup getiren insanlardır.  Duman tüten topraktan bahar boyunca,  Dökülüp yükselir birden gökyüzü.  Ama barış ağaç değil, ot değil ki   yeşersin:  Sen istersen olur barış, istersen   çiçeklenir.. Sizsiniz uluslar, kaderi dünyanın.   Bilin kuvvetinizi.  Bir tabiat kanunu değildir savaş,  Barışsa bir armağan gibi verilmez   insana:   Savaşa karşı   Barış için  Katillerin önüne dikilmek gerek,  'Hayır yaşayacağız! ' demek.  İndirin yumruğunuzu suratlarına!  Böylece mümkün olacak savaşı önlemek.. Onlar demir çeliği elinde tutan birkaç   kişidir,  Yoktur karabasandan bir çıkarları  Dünyaya bakıp 'ne küçük' derler,  Bir şeylerle yetinmezler ucunda,  Para hesap eder gibi hesaplıyorlar   bizi,  Savaş da bu hesabın ucunda.  Ürkmeyin tutmuşlar diye suyun başını:  Korkunç oyunları, davranın, bitsin.. Söz konusu olan çocuğundur, ana:  Koru onu, dikil karşılarına,  Biz milyonlarca kişi  Savaşı yener miyiz?  Bunu sen bileceksin.  Bunu biz bilecek, biz seçeceğiz.  Bir de düşün 'Yok! ' dediğini:  Düşün ki savaş geçmişin malı  ve barış taşıyor gelecekten.. Çeviri: Attilâ TOKATLI
Aldanmıyorsam bir zamanlar hayatım, önüne  bütün gönüllerin açıldığı, yoluna bütün şarapların  döküldüğü bir şölendi.  Bir akşamdı dizimi oturttum Güzelliği-Terslik  edecek oldu-İler tutar yerini bırakmadım ben de.  Bayrak açtım adalete karşı.  Aldım başımı kaçtım. Ey büyücüler, size ey  bahtsızlık, ey nefret, hazinem size emanet.  Azmettim, söndürdüm içerimde insan ümidi adına  ne varsa. Bir yırtıcı hayvan amansızlığıyla atıldım  üzerlerine boğayım diye cümle sevinci.  Cellatlara seslendim, ısırayım diye ölürken  mavzerlerin kabzalarını. Seslendim salgınlara,  boğsunlar istedim, kan içinde, kum içinde beni. Tanrı  bildim musibeti. Gırtlağıma kadar battım çamurlara.  Cürümün ayazında kurundum. Hop oturup hop  kaldırdım çılgınlığı.  Bana baharın getirdiği iğrenç bir budala kahkahasıydı.  Derken az önce işte, bir de baktım ki kıkırdamak  üzereyim; aklıma eski şölenin anahtarlarını aramak  geldi, dedim belki de yeniden heveslenirim.  Hayırmış meğer o anahtarın adı-Anlaşıldı ben bir  düşteymişim.  'Sen canavar kalacaksın...' falan filan... atıp  tutmaya başladı başıma bu şirin hasırları ören şeytan.  'Ölümüne sürsün cümle iştahın, bencilliğin, cümle  bağışlanmaz günahın.' . Ah, canıma yetti arttı-Kuzum şeytan, ne olur daha  bir öfkesiz bakıver de benden yana ufak tefek, yolda  kalmış alçaklıklar vara dursun, sen ki yazarda tasvir,  öğreticilik vergilerinin yokluğuna vurgunsun, senin için  kopardım lanetli gün defterimden bu uğursuz yaprakları.
Ferman-ı aşka can iledür inkiyadumuz  Hükm-i kazaya zerre kadar yok inadumuz . Baş eğmezüz edaniye dünya-yı dun içün  Allah'adur tevekülümüz i'timadumuz . Biz mükteka-yı zerkeş-i caha dayanmazuz  Hakk'un kemali lütfunadır istinadumuz . Zühd ü salaha eylemezüz iltica hele  Tutdı egerçi alem-i kevn-i fesadumuz . Meyden safa-yı batın-ı humdur garaz heman  Erbab-ı zahir anlayamazlar muradumuz . Minnet Huda'ya devlet-i dünya fena bulur  Baki kalur sahife-i alemde adumuz. Bâki. *************************. Güncel Türkçe Uyarlama. Aşkın fermanına boyun eğmekliğimiz ta candan ve yürektendir. Bu uğurda alın yazımıza karış zerre inadımız ve karşı koymamız söz konusu değildir. . Şu alçak dünyanın birtakım geçici menfaatleri uğruna aşağılık kimselere boyun eğmeyiz. Bu yolda bütün tevvekülümüz, bütün güvencimiz Allah'adır. O'nun hükmüne rıza gösteririz. . Biz geçip gidici mevkii ve makam ile makam ile edin,lmiş altın işlemeli yastıklara sırtımızı verip dayanmayız. Bütün dayanağız Cenabıhakk'ın noksansız ve sınırsız lütfunadır. . Hele sofuluk ve gözü kapalı dindarlığa asla sığınmayız. Velev fesadımız bütün mevcudat alemini tutmuş bile olsa! . Bizim içkiden anladığımız küpün içindeki safadadır. Her şeyi, gördükleri dış yüzüyle değerlendirip hüküm verenler, bizim meramımızı asla anlayamazlar. . Dünya devleti geçip gider ve yok olur ama Allah'a binlerce şükürler olsun ki, bizim adımız alemin sayfasında Baki kalır.. Uyarlama: Xalide Efendiyeva Hanımefendiye teşekkür ve hürmetle . antoloji.com
Kader cellâdına  Sessiz uzat boynunu;  Acıma ne kendine, ne de gelecek günlerine  Yalnız bir düşünceye yum gözlerini  Son darbe inmeden evvel, en son anda  Bir çiçek, bir kuş, bir tebessüm ol;  Düşüncen kurtarsın seni senden,  Bil! Biraz sonra  Ebediyen senindir  Senden uzak olan her şey.... II. Ellerini yüzümde gezdir,  Sil alnımdan yorgunluğu,  Gözlerimin altından  Yaşamak korkusunu al,  Avuçlarından çıkmış bir heykel olsun başım.  Sonra sen de gözlerini kapat,  Bırak, ellerin sessizce düşünsün  Düşüncende yaşamak isterim ben senin:  Bir gün en yalnız saatinde  Parmak uçlarından  Ve avuçlarından  Gelip konuşurum seninle.. III. Ayrılalım,  Sen annen güneşe git, nur ol;  Ben toprakta dağılacağım.  Bir akşamüstü  Ormanı tek bir saz yapan  En son dalda  Son ışık ol,  Gel, beni bul.
Aşkımız sembolleşsin iğde çiçeklerinde  Olgunlaşan meyveler dalları eğerken gel.  Duru bir yaz sabahı Toros eteklerinde  Akdeniz dalga dalga kıyıyı döğerken gel.. Seher yeli çamları, çavdarları tararken  Dağlar göller üstüne sisten perde örerken  İlkbaharın ilk gülü kılıfını yararken  Sonbaharda son yağmur yollara yağarken gel.. Suların sessiz akıp, kuşların ötme vakti  Yollar daha bitmeden düşlerin bitme vakti  Semada yıldızların uykuya yatma vakti  İster ay batarken gel, ister gün doğarken gel.. (Dosta Doğru)
Nefta 1. Feminin rengi aksedip tenine  Yeni açmış güle misal olmuş  İn'itafiyle bak! ne al olmuş!  Serv-i simin safalı gerdenine  Bu letafetle ol nihal-i revan  Giriyor göz yumunca rü'yama  Benziyor aynı, kendi hülyama  Bu tasavvur dokundu sevdama  Ah böyle gezer mi hiç canan?  Gül değil arkasında kanlı kefen  Sen misin sen misin ey garib vatan! . Nefta 2. Bu güzellikte hiç bu çağında  Yakışır mıydı boynuna o kefen?  Cisminin her mesamı yare iken  Tuttun evladını kucağında  Sen gider isen bizi kalır sanma  Şühedan oldu mevt ile handan  Sağ kalanlar durur mu hiç giryan?  Tende yaştan ziyadedir al kan  Söyleyen söylesin sen aldanma!  Sen gidersen bütün helak oluruz  Koynuna can atar da hak oluruz. Nefta 3. Git vatan! Kabe'de siyaha bürün  Bir kolun Ravza-i Nebi'ye uzat  Birini Kerbela'da Meşhed'e at  Kainatta o hey'etinle görün!  Bu temaşaya Hak da aşık olur  Göze bir alem eyliyor izhar  Ki cihanda büyük letafeti var  O letafet olunsa ger inkar  Mezhebimce demek muvafık olur  Aç vatan göğsünü İlah'ına aç!  Şühedanı çıkar da ortaya saç! . Nefta 4. De ki Yâ Râb bu Hüseyn'indir  Şu mubârek Habîb-i zî-şânın  Şu kefensiz yatan şehîdânın  Kimi Bedr-in kimi Hüneyn'indir  Tazelensin mi kanlı yâreleri?  Mey dökülsün mü kabr-i eshâba?  Yakışır mı sanem bu mihrâba?  Haç mı konsun bedel şu mîzâba?  Dininin kalmasın mı bir eseri?  Adem evlâdı bir takım cânî  Senden alsın mı sâr-ı şeytânî? . VAVEYLA:çığlık  FEM: ağız  İN'İTAF: yönelme,(bu şiirde: yansıma)  SEVR-İ SİMİN: gümüşten selvi  NİAL-İ REVAN: yürüyen fidan  MESAM: ter delikleri,gözenek  ŞÜHEDA: şehitler  HAK OLMAK: toprak olmak,ölmek  MEVT: ölüm  HANDAN: sevinçli,şen  GİRYAN: ağlayan  RAVZA-İ NEBİ: Peygamberin mezarı  MEŞHED: bir şehidin öldüğü yer (bu şiirde: Hazreti Hüseyin'in öldüğü yer)  HEYET: olduğu gibi  GER: eğer  HABİB-İ ZİŞAN: ünlü büyük sevgili,Hazreti Muhammet  ŞEHİDAN: şehitler  BEDR,HÜNEYN: Peygamberimizin müşriklere karşı iki savaşı  ESHAB: Peygamberimizi görenler,O'nun zamanında yaşayanlar  SANEM: put  MİZAB: oluk,su yolu  SAR-İ ŞEYTANİ: şeytanın öcü
Hattım hisabın bil dedin gavgalara saldın beni  Zülfüm hayalin kıl dedin sevdalara saldın beni. Geh ebr veş giryan edip geh bad veş püyan edip  Mecnun-ı sergerdan edip sahralara saldın beni. Vaslım dilersin çün dedin lutf edeyin olsun dedin  Yarın dedin birgün dedin ferdalara saldın beni. Yusuf gibi izzette sen Yakub veş mihnette ben  Dil sakin-i beytül hazen tenhalara saldın beni. Baki sıfat verdin elem ettin gözüm yaşını yem  Kıldın garik-i bahr-ı gam deryalara saldın beni
Hangi hissin parmağı dokundu ki, derine,  Düştü bir gizli alev salkımı içerine? . Hangi kabus bastı ki, seni uykularında,  Birdenbire cehennem kaynadı sularında? . Örtüldü baştan başa tenin beyaz bir terle,  Duman duman yayılan incecik köpüklerle.. Hangi dert kaldı, söyle, bağrına üşüşmeyen,  Hangi ölüm şarkısı, bu dilinden düşmeyen? . Hangi öfkeyle yüzün, böyle karıştı yer yer,  Sana yan mı baktılar, bir şey mi söylediler? . Bir şey dinleme artık, artık bir şey dinleme!  Çağır, bütün günahkar ruhları cehenneme! . Karşına, sahil, kaya, insan kim çıkarsa vur!  Vur başına, alemde, kör, sağır, ne varsa vur! . Sal her taraftan, dağdan, gökten, pencereden sal!  Nihayet kala kala dünyada tek kişi kal!
sen yoksun  deniz yok  yıldızlar arkadaşım  ya bu gece harikalı bir şeyler olsun  yahut bir bomba gibi  infilak edecek başım. ağzımda eski mısralar uzanıp kalmışım  istanbul minareler odamda gibi  gökyüzü temiz ve parlak  işte kol kola girmiş en mesut günlerimiz  muhalif bir rüzgar karşı sahilden. fosforlu ışıklarıyla gökyüzü bir deniz  havada kanat sesleri  ve çılgın kokular. deniz yok  yıldızlar uzaklaşıyor  ben yine yalnız kalıyorum  istanbul minareler kaybolmuş  sen yoksun
Maltepe Askeri cezaevinin avlusunda  Sisler içindeki Büyükada'nın karşısında  Oturmuş yazarım bu şiiri. Eylül başlarında bir cumartesi sabahı  Lodos titretiyor ağaçları  Yağmur geceden yıkamış çiçekleri. Gökyüzü mavi,bulutlar beyaz  Ardından baharın geçti koca bir yaz  Hapisteyiz hala ve güzün ilk serinlikleri. Avlunun dört yanı dikenli teller  Tellerin gerisinde nöbetçiler bekler  Kapanır uykusuzluktan gözleri. On gündür çocuk sesi duymadım  Özledim 'baba' deyişini kızımın  Özledim beni görünceki sevincini.... Hayatım benim, kırk yıllık hayatım  Seni başarabildiğimce dürüst yaşadım  İçim burada da pırıl pırıl şimdi. Geçer,güzelim,bu günler de geçer  Sökülüp atılır dikenli teller  Koparır halk bir gün zincirlerini
Ne güzel geçti bütün yaz  Geceler küçük bahçede  Sen zambaklar kadar beyaz  Ve ürkek bir düşüncede  Sanki mehtaplı gecede  Hülyan, eşiği aşılmaz  Bir saray olmuştur bize  Hapsolmuş gibiydim bense  Bir çözülmez bilmecede  Ne güzel geçti bütün yaz  Geceler küçük bahçede
Sevdasını başımızda  Görür nazlanı nazlanı  Sülün gibi karşımızda  Yürür nazlanı nazlanı. Gözümden akan kan gibi  Güzellere sultan gibi  Hublar üstünde han gibi  Durur nazlanı nazlanı. Âşıkı mest eder sözün  Bin kan eder elâ gözün  Kâkülüyle ol mah yüzün  Burur nazlanı nazlanı. Mustafa metheder seni  Terk ediben gitme beni  Takip boynuma zülfünü  Sürür nazlanı nazlanı
Sabahleyin-öğlenleyin-akşam karanlığında-  Benim ilahimi duyarsın, Maria.  Kederde ve sevinçte, iyide ve kötüde,  Tanrının anası benimle ol.  Saatler pırıltıyla uçtuğunda,  Ve tek bir bulur karartmadığında göğü,  Aylak olmasın diye ruhum,  Lütfun götürürdü onu sana ve seninkine;  Şimdi, fırtınaları kaderin  Geçmişimi ve günümü karartınca,  Bırak ışısın geleceğim  Senin ve senin olanın tatlı ümidiyle
Ölmez, sağ olursam bu yaz inşallah  Sılayı bir daha görmek istiyom  Kırşehir'e varsam ya ağşam, zabah  Topraklara yüzüm sürmek istiyom. Harmana denk gelse, düvene binsem  Şöyle dabaz olup, kaşınsa ensem  Acık bağ bellesem, acık dinlensem  Çayıra bir pala sermek istiyom.. Kaman'ı, Mucur'u, Çiçekdağı'nı  Kındam, Dinekbağı, hem Özbağ'ını  Köylü, kentli, hastasını, sağını  Görüp bir muhabbet kurmak istiyom.. Bağ bozumu üzüm haftına batsak  Bekmez kazanına hayvalar atsak  Boranıynan damla şiresi datsak  Arı soksa, çamır sürmek istiyom.. Hacı Bektaş, Ahi Evran Sultanı  Aşık Paşa, Kaya Şeyhi cananı  İmarette neslim Şeyh Süleyman'ı  Aşk ile bağrıma sarmak istiyom.. Üç arkadaş şöyle bir bahça bulsak  Çalpıdan hatlayıp, bir üzüm yolsak  Sağbısı dutsa da, bir rezil olsak  O tatlı günlere ermek istiyom.. Ahievran, çarşı içi, hökümet  Kümbetaltı, Kayabaşı, İmaret.  Akrabayı, eşi dostu ziyaret  Uğrayıp, hal-hatır sormak istiyom.. Seğirdip, dolaşsak hep tarla dapan  Keklik dutmak için kursaydık kapan  Daş döğüşü olsa, vızlasa sapan  Kafamı, gözümü yarmak istiyom.. Ne büyüktür zevki yurdu görmenin  Kaç senenin hasretine ermenin  Dört bir yanda methedilen termenin  Şifalı suyuna girmek istiyom.. Bilmem ki olur mu gine becerim?  Çayırda oynasak zıkka, acerim  Terleyip, karakıp, bir su içerim  Dalağım kabarıp, böğrmek istiyom.. Halam sağ olsa da, sesim duysaydı  Cebime devramel, iğde koysaydı  (Şunda yi) diyerek alma soysaydı  Cevizi de dişle kırmak istiyom.. Enteremi giysem, sümüğüm aksa  Koluma silerim, yağlığım yoksa  (Başangı) dır diye mahalle bıksa  Kesekle camları kırmak istiyom.. Bir de gitsem tezem beni görseydi  İçi çokelikli dürüm dürseydi  Hele azıcık da sızgıt verseydi  O an pirzolayı yermek istiyom.. Cesurluğum dutsa, şöyle kasılsam  Yaylıların arkasına asılsam  Kımçıyı yiyince yere yassılsam  Yollarda ağlayıp durmak istiyom. . Dayımgilden acık köğtür aldırsam  Emmimgilden armıt kak'ı buldursam  Ceblerime şak leblebi doldursam  Töhmeleyip, uşgur kırmak istiyom.. Ceviz kaval etsem, sakam da toksa  Çızgılı oynarım, eneğim çoksa  Koluma söylerken bir döğüş çıksa  Sumsuk yimek, hem de cırnak istiyom. Sögürmelik bir et çıksa satırdan  Höşmerim, çullama gitmez hatırdan  Kuşlukleyin hedik gelse tandırdan  Çölmeğin içine girmek istiyom.. Tok, çik, opban, mirre bir aşşık atsam  Sakanın dımığna kurşun akıtsam  Üç yüz enek ütüp, cebe bakıtsam  (Ne şişiyon la) dedirmek istiyom.. Bir hağbe kemeyi yüklesem sırta  Çıksam bir alamaç yapacak sırta  Beş gö suvan, üç kaynamış yımırta  Bazlama içine sarmak istiyom.. Görür m-ola bu fakirin gözleri  Delice Çay'ını, berrak özleri  Kıssıkkaya serinledir bizleri..  Neyleyim denizi, ırmak istiyom.. Bunları her daim arzular özüm  Memleket mahsulü vücuda lüzum  Tokaloğlu kaysı, dıranı üzüm  Tek, yimeyim, şöyle dermek istiyom.. Kim sorarsa yazdın bunları niye?  Gelecek nesile kalsın hediye  Kırşehir'de doğdum, Türkmen'im diye  Her yerde göğsümü germek istiyom.. Bir düğün olsa da bir kayın gitsek  Dokuz butlu tavuk lafını etsek  Dam pilavu, gelse yisek tüketsek  Davullu zurnalı dernek istiyom.. Ey Şemsi Yastıman, ümitli kulsun  Kısmet ise gayen yerini bulsun  Hemşeriler buna vasıta olsun  Kırşehir'e selam vermek istiyom.
Zarif bir hüzündür bembeyaz dolaşan kuğuya bakarsak  Mücevher titreşimleriyle mütereddit bir akşam suya bakarsak  Fazlasıyla ısındı deniz kaynadı kaynayacak  Dipten bir deprem yaklaşıyor suyun üzerindeki buğuya bakarsak  Ne kadar yoksul ve çıplak görünürse görünsün ağaçlar  O kadar yakındır ilkbahar özsuyu yürümüş dallara uğultuyla bakarsak
uyandırmak için seni  ayışığı sonatından geceyi çaldım  ıssız bir şehre gittim hiç gitmediğin  sessizliğe bilmediğin şiirler fısıldadım. rüzgârların dindiği kıyılarda  öykünü dinledim ıslak kumlardan  deniz uyuyordu ayak ucunda  aramızda tüy gibi uçarken zaman. aralık perdelerden yüzüne düşen  ayın tenha seslerini okşadım  açıklarda yitmiş bir yelkenliden  eğilip sulara gölgeni öptüm. kimsesiz çocukların ince parmaklarıyla  dokundum düşlerinin kırılmış aynasına  eski resimlerin soluk çizgilerinden  ellerini seyrettim mağaralarda. uyandırmak için seni  bütün geçmişini yeniden yazdım  bir gül iliştirip yalnızlığına  unuttum ne varsa unutmadığın. uçucu bir kokuyla sardım yalnızlığını  bir dağ gecesi gibi ürperdi tenin  soluğundan soluğuma uzanan  uzun bir yol diledim. uyandırmak için seni  alnına solgun düşen saçlarını seyrettim  sonsuzluğu çağırdım avuçlarından  kayan bir yıldız gibi ölürken kalbim
İşte karanlik büyümüstür,  Dag daha dag  Su daha su  Yildiz daha yildiz olmustur ötelerde.  İşte karanlik büyümüstür,  Ellerin  Ayaklarin  Soluklarin karasi,  Göklere, göklerin karasina karismistir kocaman.  İşte karanlik büyümüstür,  Yarali atlarin kisnemeleri  Geri çekilen toplarin gicirtisiyla büyümüstür yusyuvarlak.  Uzaklarda  İzmirden çok uzaklarda  İşte karanlik büyümüstür,  İşte gözlerini örtmüstür yenilen.
Ne çok isteği var tatlı yârin!  İsteksizdir elbet aşksız insan.  Sevinç duyarım suyun sâkin  Saydam buz altında kalışından.. Ve atların buza – yardım et Tanrı’m! –  O aydınlık ve kırılgan olan,  Sakla, sende kalsın mektuplarım,  Gelecek’tir bizi yargılayan.. Açık, apaçık olman için ve  Bilge görünmen için onlara,  Senin o şanslı yaşam öykünde  Hiç yer verilir mi boşluklara? . Her nimet tatlıdır bu dünyada.  Sıkı dokunmuştur ağları aşkın.  Benim adımı ders kitabında  Çocuklar okusun, farkına varsın,. Bıyık altından gülümsesinler,  Bu hazin öyküyü öğrenince…  Aşk ve huzur vermedin, bu sefer  Acı bir şöhret ver, hiç değilse.. 1913. Çeviri: Kanşaubiy MİZİEV - Ahmet NECDET
'Tanrı misafiriyiz.' deyip kondular Tanrı'm!  Benim evimi senin evin sandılar, Tanrı'm!
Ey fitnesi çok kavli yalan yandum elünden  Bir nâz ile bin gönül alan yandum elünden. Sen şem’ gibi gayr ile meclisde gülersin  Ben akıduram yaş ile kan yandum elünden. Ney gibi delindi ciğerüm ışkun elinden  Her dem iderem âh ü figaan yandum elünden. Yandı dü cihan âteş-i âhumla ve likin  Ben senün eyâ şâh-ı cihân yandum elünden. Şol sunduğun âteş midür ey sâki bana kim  Sen aldun ele câm hemân yandum elünden. Her hâr ile sen sohbet idersin dün ü gün hem  Derdün iderem mûnis-i can yandum elünden. Ahmed çeke cevrüni ve lûtfun göre agyâr  Ey şefkati az şâh-ı cihan yandum elünden
Kuğuların ölüm öncesi ezgileri şiirlerim,  Yalpalayan hayatımın kara çarşaflı   bekçi gizleri.. Ne zamandır ertelediğim her acı,  Çıt çıkarıyor artık, başlıyor yeni bir ezgi,  -bu şiir -  Sendelerken yaşamım ve bilinmez yönlerim,  Dost kalmak zorunda bana ve   sizlere! . Çünkü saldırgan olandan kopmuştur o,  uykusunu bölen derin arzudan.  Büyüsünü bir içtenlikten alırsa  Kendi saf şiddetini yaşar artık,   -bu şiir -  Kuramadığım güzelliklerin sessiz görünümü,  ulaşılamayanın boyun eğen yansısı,  Sevda ile seslenir sizlere!
Ben bir gar saatiyim  küçük bir istasyonda  bekleme salonunda . eğer bir kaç yolcu varsa  ve gün aşırı gelen posta  hiç rötar yapmazsa  değmeyin mutluluğuma . Ben bir gar saatiyim  küçük bir istasyonda  bekleme salonunda  hiç yolcu olmasada  zamanının dolmasını bekleyen.
Biz seninle hep bayağılıktan kaçtık... Sıradan, basit, gündelik olandan.  Küçük mutlulukları, hayatın içindeki o kanaatkar doyumları değil, hep  trajediyi aradık. Mükemmeli... Biz seninle hep kusursuzluğu aradık.  Bizi birbirimize yakınlaştıran ne varsa hep kutsaldı, özeldi,  ayrıcalıklıydı. İlişkimizden aslında ikimize de ait olmayan, kutsal ve  kusursuz bir imge yarattık. Hayatımızda eksik kalmış ne varsa, o yarım  kalmış tutkularımızı o yaralı arzularımızı, eksik çocukluğumuza ait ve  içtenlikle koruyamadığımız bütün duygularımızı bu imgeye ödünç verdik. Artık  yaşayan gerçek kişiliklerimiz değil, sanki bu kutsal, bu kusursuz imgeydi.  Bu imge lekelenmesin, bu düş bozulmasın diye öyle çok şey gizlerdim ki  senden. İçim ürperirdi böyle anlarda, kendimden çok uzak bir yere çekilirdim  sanki, bilinmezliğe... Aramızda öyle çok tanımlanmamış anlar, öyle kopuk,  öyle başıboş duygular, bana o denli ait olduğu halde nasıl anlatacağımı  bilemediğim öylesine derin savruluşlarım vardı ki...  Yarattığımız ve aşk adını verdiğimiz bu kutsal imgeye sadık kalabilmek için  kendime karşı sadakatsiz davranıyordum.  Seninle yanyana uzanırdık, dünyanın dışındaki yaz bahçelerinde, o gerçekdışı  mevsimlerin kıyılarında... Üzüntülerimiz, içimizdeki yaralar yanyana dururdu  öyle. Bizden çok bu yaralar özlerdi birbirini, o kimsesiz üzüntülerimiz...  İçimdeki yaram senin yaranı özledikçe ruhumun gurbetlerinde daha çok  hissederdim kendimi... Asıl çektiğim acı buydu aslında, yanındayken kendimi  yine de senden çok uzaklarda hissetmemdi.  Farkederdin sürükleniş suskunluklarımı. Böyle anlarda zamanı durdurmak  isterdin. Zamanı dondurdukça içimizdeki boşlukların kapanacağını, o gizli  ürpertilerin dineceğini, tanımlanmamış anların ve o kopuk, o başıboş  duyguların tanımlanacağını, savrulmaların biteceğini düşünürdün. Zamanı  dondurunca hep iyi ve mükemmel insanlar olarak kalacağımızı sanırdın. Hayata  bu donmuş zamandan, bu mağrur ve korunaklı kristalin ardından bakınca hiç  kirlenmeden ve ebedi bir saflık halinde yaşayacağımızı hayal ederdin.  Oysa ne zamandan kopabiliyor, ne de hayattan gizlenebiliyorduk. Biz zamandan  kopmak istedikçe zaman bizi daha çok acıtıyor; hayattan gizlendikçe o  kendisini daha çok hatırlatıyordu. Hayattan ve kendimizden korktukça  kendimizi aşkın kutsal acısına kapatıyorduk. Hayat acı verdikçe biz o  kutsal, o ayrıcalıklı kıldığımız acımıza daha bir sarılıyorduk. Bu kutsal  ıstırap bizi hayattan korurken başkalarından üstün kılıyordu.  Oysa kutsallık hiç saf değildir sevgili; gücünü zayıfların kanından alır.  Mükemmellik, kaybedeni çok, anlamsız ve haksız bir yarıştır. Saflığın içinde  birçok günah gizlidir. Ben bu kutsal aşkın kan kaybeden zayıfıydım işte. Bu  kötü yarışta hep kaybedendim. Saflıktı benden istediğin, ama saklayamazdım  kendimden, içimde birçok günah gizliydi. Ben kaybettikçe yarattığımız o  kutsal imge sana ait oldu. Ben günahı kabullendikçe kusursuz ve mükemmel  olan sen oldun. Oysa kendisini diğer insanlardan biraz olsun farklı ve özel  sayan her insana zor gelir hayatın o basit, o sıradan dertleri, doğal  acıları, lekelenmiş tutkuları. Böyle insanlar ya kutsal olmaya soyunurlar,  ya da kutsal birine adarlar kendilerini. Hayatın içinde çırılçıplak varolmak  gururunu incitir böyle insanların. Gerçek bayağı gelir. Mükemmelin kölesi  olmak, hayatın sıradanlığını yaşamaktan daha gözalıcıdır çoğu kez. Kendi  sıradanlığından tiksinince hayallerinde yarattıkları gerçekdışı bir  trajediye sığınırlar.  Başta bende böyleydim. O dokunulmaz güzelliğini, o ulaşılmaz kutsallığını  gördükçe sıradanlığımdan tiksiniyordum ve yaşadığım gerçek giderek daha çok  bayağı geliyordu bana. Sıradan biri olmaktansa, mükemmelin kölesi olmak  istiyordum. Bildiğim ve bilmediğim bütün zaaflarımı gizleyip, bu trajedinin  cesur ve ölümsüz kahramanı olmak istiyordum.  Oysa gerçek hiç böyle değildi. Sadece seni yitirmekten korkuyordum. Çünkü  sen özlediğim herşeydin. Mükemmeldin, kusursuzdun, sıradanlığı aşmıştın, en  önemlisi kutsaldın. Sana ulaşmam, seni etkilemem için yaşadığım herşeyi  inkar etmem gerekti bu yüzden. Hiç olmadığım kadar iyi, hiç olmadığım kadar  ince, hiç olmadığım kadar derin gözükmem gerekiyordu. Hissetmediğim şeyleri  hissediyormuş gibi gözükmem gerekiyordu.  O kutsal güzelliğin benden herşeyimi istiyordu. Oysa ben o herşeyim neydi  bilmiyordum ki... Tamamlanmamış, eksik bir varlıktım. Tıpkı hayat gibiydim.  İstediğin şeyleri verebilmem için hissetmediğim şeyleri hissediyor gibi  söylemem gerekiyordu.  O kutsal aşk için sana yalan da söyledim. Seni yitirmemek içinde hepsi. En  zor, en gizli, en iflah olmaz yaralarımı gizleyerek anlattım sana kendimi.  Seni kazanırsam bu yaralarımdan kurtulurum sanıyordum. Oysa sen o dokunulmaz  güzelliğine, o ulaşılmaz kutsallığına sığındıkça hayattan gizlenirken, ben  sana ulaşmaya çalıştıkça kendi hayatımdan, kendi gerçekliğimden daha geriye,  daha aşağıya düşüyordum. İkimiz de kendi gurbetimizde yaşıyorduk oysa. Ne  yapsak, ne etsek kendimizi özlüyorduk. Yaşadığımız acı hayatlarımız gibi  gerçekdışıydı. Ama acıydı sonuçta...  Sen hayatın bayağılığından kaçıyordun, bense kendimden. Ama buluştuğumuz yer  aynı acıydı. Bizi hayattan kopartan, bizi hiç ummadığımız kadar bencil kılan  bir acıydı bu. Ve hayatla sınanmayan bu içe dönük acı bizi hep yüzeyde  tutuyordu. Çünkü en derinde yatan gerçeğimize insek ne olacağımızı  bilmiyorduk. Oysa belki çıldıracak, belki de gerçekten değişecektik.  Tabiatımız değişecekti. Oysa biz kendimizi kutsala adadıkça, mükemmelin,  kusursuzluğun peşinden koştukça, hayat bize dokunmadan, içimize hiç sızmadan  geçip gidiyordu uzaklara. Tıpkı bize dokunmadan geçip giden hayat gibi.  Aslında biz de birbirimize dokunmadan geçip gidiyorduk.  Sana taptığımı söylüyordum, ama seni gerçekten tanımıyordum. Sen beni  hayatın bayağılığından, sıradanlığından yanına çağırıyordun, ama aslında  beni pek tanımıyordun. Bu yüzden inanmıyordum yaşadığımız hiçbir şeye. Bizi  başkalarından üstün kıldığını sandığımız bu acının hayatta bir karşılığı  yoktu, inan...  Seni unutmam mümkün değil, ama ben geldiğim yere geri dönüyorum. Bu  kusursuzluk senin olsun. Birgün kendimi inkar etmeye karar verirsem bunu  sadece kendim için yapmalıyım: Mükemmellik senin olsun. Sana herşeyimi  vermemi istiyorsun. Oysa ne seni, ne de kendimi tanıyorum: Kutsallık senin  olsun. Bu aşk beni tutuk, ezik, korkak biri yaptı. Seni biraz olsun  etkileyebilmek için yaptığım bütün fedakarlıkların, hayatımın en büyük  bencillikleri olduğunu anladığım an kendimden kaçıp kurtulmak istedim.  O an anladım ki, fırından aldığım ekmeğin sıcaklığı bu aşktan daha kutsaldı.  Yüzümü ısıtan mütevazi güneş, evlerine ekmek götürdüğüm çocukların sevinci,  çay bardaklarındaki kaşık sesi daha kutsaldı. O küçük mutluluklar, o eksik,  o kanaatkar doyumlar daha kutsaldı...  Evet, hayat karanlık, bayağı, acımasız, kirli, sıradan, incitici; ama gerçek  sevgili... Ona dokunabiliyorsun. Ama ben senin kutsal ve mükemmel saydığın  hiçbir şeye ulaşamadım. Sana ulaşamadığım için duyduğum kaygı ve  pişmanlıklar da bana ait değildi. Çektiğim acıysa yıllardır sakladığım  yaraları biraz daha gizlemeye yarıyordu. Oysa hayat çok basit sevgili...  Bunu bir anlayabilsek herşey çok farklı olacak. Ve hayatın o basitliği  içinde saklı derinliği, vazgeçilmezliği...  Artık kutsal olan hiçbir şeye inanmadığım için daha berrak ve açık görüyorum  çarşıdan eli boş dönenleri... Şehirleri hızla saran açlar ordusunu...  Dünyayla aramdaki o sahte acıları ortadan kaldırdığım için tanık oluyorum  herşeye: İşte dün gece TEM karayolunda bir travestiyi daha ezip geçti;  sürücüsü karanlık ve sarhoş bir araba... İzmir'de bir kafeteryada garsonluk  yapan Dersim'li Gökhan bugün, tıpkı dün ve önceki günlerde olduğu gibi tam  onbeş saat ayakta servis yapacak müşterilere ve onca yorgunluktan sonra  evine döndüğünde, Jack London gibi sabah dek ezilen insanların öyküsünü  yazacak. Eskiden olsa çok romantik gelirdi bu gencin hali bana. Ama değil,  çok sert, çok acımasız bir hayatı var; ama yine de gözlerinden o sımsıcak  gülümsemesi hiç eksik olmuyor.  Yıllardır görmediğim üniversiteden bir arkadaşımın matbaasına uğradım  geçenlerde. Devrimci bir belediye başkanının afişiyle aynı makinede bastığı  porno dergileri kurusunlar diye birlikte ipe asıyordu. Bunu yaparken de  bütün içtenliğiyle, bu düzeni değiştirmeliyiz arkadaş, diyordu.  Cezaevindeki çocukları için direniş yaptıklarından karakola götürülüp  gözaltına aldıkları yaşlı anneleri polis gecenin bir yarısı sokağa  bırakıyor. Ceplerinde neredeyse hiç para olmadığından şehrin çok uzağında  olan evlerine gitmek için yürümekten başka çareleri yok bu çilekeş  kadınların. Neredeyse sabaha dek yürüyecek olan bu yaşlı kadınların  çektiklerini mutlaka içimizde hissetmezsek yaşadığımız hayatın hiçbir anlamı  olmaz. Çünkü çoğu kez biz farketmesek de bu hayatta acı tek... Istırap  tek... Aşk ve iyilik tek bir yerden akıyor kalplerimize...  Aynı saatlerde başka bir yerde, yaşlı ve eşcinsel bir tiyatrocu iki kimsesiz  sokak çocuğunu zorla evine götürmek istiyor; onunla birlikte olurlarsa çok  para vereceğini iddia ediyor. Evet, hayat hiç romantik değil; ama  yargılamadan önce onu anlamalıyız sonuna dek... Belki de tam bu sırada  lekesiz bir aşkı özleyen ve yalnızlığın o korkunç kaderiyle boğuşan Serpil  öğretmeni çalıştığı kasabada, çocuklarını okuttuğu adamlar telefonla arayıp,  yanına gelelim mi, boş musun, diye taciz ediyorlardır.  Asıl trajedi hayatın ta kendisi sevgili...  Hayat karanlık, acımasız, bayağı ve kirli; ama bizim erdem sayıp  abarttığımız duygusallıklardan, kendimizi başkalarından üstün kılmak için  sığındığımız kutsallıklardan daha gerçek, daha sahici.  Yıllardır ruhumun gurbetinde yaşamaktan tükendim. Kendi yaramı görüp, ona  sarılamadığım için, ondan akan kanla yıllardır zehirleniyorum. Yıllardır  senin yanında, ama senden çok uzakta kalmaktan sevgim acıyor. Birlikte  yarattığımız bu hayattan kopuk imgeyi bırakıp, kendime doğru yürüyorum.  Hayatı ve seni buradan seyrediyorum. Odandasın ve tek başına dans ediyorsun....  İyilik ve sevgiyle gülümsüyorum; seni sevip hissetmem için seni sahiplenmem  gerekmiyor. Oradasın ve varsın işte. Nereye gitsem içimde hissediyorum seni...  Hayatın bütün renkleri yüzünde...Odanda tek başına dans ediyorsun...  İlk kez acı çekmeden özlüyorum seni...
Her gözün takıldığı o bir-içim-su yüzü  Özenle, incelikle yaratan şu saatler  Birer zalim olup da vurunca yaman gürzü  O eşsiz güzellikten kalmaz hiçbir hoş eser.  Durmak bilmeyen zaman, yaz’ı söküp götürür,  Yok eder iğrenç kışın kucağına atarak;  Özsu, ayazda donar, sağlam yapraklar çürür:  Güzellik kar altında, her yöne çıplak, çorak.  Özsuyu çiçeklerden çekip almamışsa yaz,  Cam duvarlar içine kapatmamışsa onu,  Güzel göçüp gidince güzellikten iz kalmaz:  Gelir, kendisi gibi, anılarının sonu.  ___Özsuyu çekilmişse, kış gelince o çiçek  ___Kupkuru kalsa bile, tatlı özü sürecek.
Yıllar sonra itiraf etti. Üniversitede okuyan üç erkek çocuğu vardı ve faşizmin gemiyi azıya aldığı günlerdi. Silahlarını hayatlarının en üstün gücü sayan faşistler tarafından öldürülmemiz an meselesiydi. Küçükyalı MHP’de benim için “vur emri” çıkmıştı. Eve arka bahçelerden dolaşarak giriyordum. Sonra, biz geceleri derin uykulara daldığımızda, sessizce uyanıp sokak kapısının önünde, bir sandalyenin üzerinde sabahlara kadar bekliyormuş: Eve, kapıyı kırıp bizi öldürmeye gelen faşistlere önce kendi canı ve bedeniyle karşı koyabilmek için. Gün ışımaya başladığında biz onu görmeyelim diye usulca yatağına girer, biraz olsun uyumaya çalışırmış. . Çoğunlukla bizim için katlandıklarını göremezdik. Yaptıklarını hemen hiç önemsemezdik. Titrek bir mum ışığı gibi yaşardı. Biz büyük düşlere koşarken, o küçük dünyasında bizim için eşsiz anları örerdi. Farkında değildik. Çok da konuşmazdık onunla. Bir şeyler anlatırdı, sıkılırdık. İçten tek cümlemiz yeterdi, artardı oysa. O cümleyi kuramadık. Vaktimiz kısıtlıydı, devrim yapacaktık, Ama bizim için her gece kapı önünde canını siper eden annemizden haberimiz yoktu! .... Annemiz, annelerimiz, bizden umudu kesince teselliyi birbirinde arayan kalbi kırık insanlar... Her gün önümüzden defalarca gelip geçen ve bizlere sırılsıklam âşık olan; ama sevgilerine asla karşılık bulamayan o bedbaht insanlar... . Onların tren istasyonlarında, otobüs duraklarında, ağaç altlarındaki bankalarda birbirleriyle konuşurken, dertleşirken, birbirlerine kalplerini açarken görüyorum. Gözlerindeki derin acıları, çamaşır yıkamaktan kurumuş elleri, solgun eşarpları ve insafsız ağırlıktaki alışveriş torbalarının yardımıyla tanışıyorlar birbirleriyle. Hemen oracıkta çocuklarına duydukları o derin sevgiyi, o naif öfkelerini, parçalanmış hayallerini anlatıyorlar birbirlerine. . Ah o evlatlar, o acımasız sevgililer neden hep böyledir onlar? Neden hep böylesine soğuktur kalpleri? İşte hepsi binip gitmişlerdir arzu ve ihtiras tramvaylarına. Arada bir, bir lütuf gibi gelip yüzlerini gösterirler. Ama yanlarında asla kalplerini getirmezler. Düşünmeden ve özensizce konuşurlar onlarla, vakit geçirir gibi. Sıkıcı bir görev gibi! ... . İşte çabucak geçti öfkeleri. Bir sessizlik girdi araya. O eski soru atıldı ortaya. Şimdi nerede ne yapıyorlar acaba? Sabah evden çıkarken ördükleri gül kurusu ya da uçuk mavi veya şarap rengi kazaklarını giymişler midir? İyi bir kahvaltı yapmışlar mıdır? O ışıklı omuzları gece açıkta kalıp üşümüş müdür? Eşleri onlara mutlaka iyi bakmıyordur. Çünkü sadece kendileri onları aşkla düşünüyordur. Çünkü aşkın olmadığı yerlerde geceleri omuzlar açıkta kalır. Aşkın olmadığı yerlerde mutfaklarda besleyici ve lezzetli yemekler pişmez. Aşk yoksa gözyaşı ve dokunaklı dizelerle örülmüş gül kurusu kazaklar giyilmez, unutulur. Aşkın olmadığı yerlerde koşullu sevgiler vardır. Herkes birbirine sevgisini ölçerek, biçerek verir. Oysa anneler çocuklarını, yani aşıklarını hep yarın öleceklermiş gibi doyasıya ve imkânsız bir aşkla severler. . Oysa çocukları sevgililerinin kendilerine öyle ya da böyle veda edişlerini hiç unutmazlar ve hep yürek çarpıntısıyla anarlar da, ama annelerinin onlar giderken, evden çıkarken sırtlarına hafifçe utanarak, belli belirsiz dokunmalarını hemen hiç hissetmezler, hissetseler de üzerinde pek durmazlar. Omuzlarına o arkadan dokunuşun içinde çok büyük anlamlar vardır. O dokunuşta imkânsız bir aşk vardır oysa... . Anneleri görüyorum buradan. Birbirlerinin kırık kalplerini sarmak, o umutsuz ve imkânsız aşklarının acısını dindirmek için tren istasyonlarında, otobüs duraklarında, ağaç altlarındaki banklarda bir araya geliyorlar. Gözlerindeki derin acıları, çamaşır yıkamaktan kurumuş elleri, solgun eşarpları ve insafsız ağırlıktaki alışveriş torbalarıyla... Titrek bir mum ışığında yaşayan annemiz, annelerimiz. Biliyorum her şey için çok geç değil; ama yaptıklarımdan utanıyorum. Çok utanıyorum! ...
herkes dört gözle tatili beklerdi  bense okulların açılmasını  çünkü seni görmek vardı koridorlarda  ve bana güleceği günü beklemek.. ben okul bahçesindeki ağaca, baş harflerimizi  sen gönlüme sevdanın adını yazmıştın  ben sırama isimlerimizi  sen kalbime ilk aşkı yazmıştın.. senden sonra sana yazdığım şiirlerden  haberin bile yok  ve yağmur yüzüme vuruyor  ve soğuk.. okuldan sonra  her dolma kalem, her lacivert kravat  her beyaz gömlek ve yakalık  ve her 12 aralık  sen gelirsin aklıma  çocukluk işte, belki de ilk AŞK  belki de ilk delilik.. seversin demiştin ya hani bundan sonrada  inan ki o kadar kimseyi sevemedim  ve o iki kelimeyi senden sonra kimseye  ama kimseye söyleyemedim.. belki hiç olmadın benim için  belki de azdın  ama olsun  ben hep sana şiirler yazdım.. ceketimi ve kravatımı saklıyorum hâlâ  birinin üzerinde tebeşir  birinin üzerinde ayran lekesi  ve SENİ SEVİYORUM HÂLÂ  elmayı da, havayı da, suyu da. ve bilmeni istemiyorum hâlâ  sana şiirler yazdığımı  ve bilmeni istemiyorum bütün bunları  çünkü her şey böyleyken güzel  en dokunulmamış,en yaşanmamış  ve ne tadılmamış haliyle.  bir sahilde el ele dolaşılmamış  ve bir kafede çay içilmemiş haliyle  her şey  böyleyken güzel belki de. ama sen gönlüme sevdanın adını yazmıştın  ben aşkına tutulmuş bir deli candım  sen gönlüme sevdanın adını yazdın  ben aşkına tutulmuş seni ararım.  SENİ SEVİYORUM
O seni düşünmek yok mu  Geceler dolusu seni düşünmek  Sarılmak karanlıklara sen diye  Sen diye kucaklamak yorganı okşamak, öpmek. O seni beklemek yok mu  Her gün sabahlara dek uykusuz beklemek  Ahh, ayak sesleri, kapı gıcırtıları bilemezsin  Bir defa yaşamaktır o, bin defa ölmek. O seni özlemek yok mu  Saçlarını, ellerini, dudaklarını özlemek  Uzun uzun gözgöze gelmek seninle  Seninle bir olmak, beraber olmak, sevişmek. O seni gizlemek yok mu  Kuşlrdan, çiçeklerden bile kıskanıp gizlemek  Seni saklamak içimde delice, divanece  Öylece yaşamak seni, öylece sevmek. Ve seni kaybetmek yok mu  Bulduktan sonra seni kaybetmek  İşte o beni yakan, yıkan, solduran  Ses versem de duyamazsın artık  Yüreğimde kan, gözlerimde kan, dudaklarımda kan
Toprak döşek, taş yastık  Huzme emziren ağaç  Dünyayı dala astık  Bir saatlik bir ilaç. Oruç bozmayan su  Peygamber uykusu  Peygamber uykusu. Büründük gölgemize  Güneş bakarken dimdik  Uzandığımız göze  Gönül dağında geldik. Yar eteğinden su  Peygamber uykusu  Peygamber uykusu. Birkaç pamuk bulutla  Sarılır göz yaramız  Ten kavgasına mola  Dalıp dolmak sıramız. Rüzgar yüzdüren su  Peygamber uykusu  Peygamber uykusu
umutsuzsun  muhtemelen yağmur yağacak  anladım nisan! . başka yere gidemediğin için burdasın  başkası olmadığın için kendi . bir kadının terli koynunda  feodal erkek yalnızlığın  ancak mezara gömersin  korku senfonisi ıslığınla . bütün komşular esmerliğine düşman  aşkın yol yordam bilmezi  yüreğine dayanırlar Süleyman  bütün şiirleri üstlenirsin . fiili meçhul birisin  başkasına yeten yetmemiş sana . kışın kesin zatürree  örenci kahvelerinde potansiyel çay bardağı!  kaçman yazıklanışın  üstelemeyisin susmasa . bir zaman gözlerinde kallavi bir sitem dokunur  kendine uçurumlanır barışıklığın  bir zaman yorulursun . hayat yorucu  hayat bıktırıcı tekrarlarda  hayat biraz kavgalıyken barışık olduğumuz . Pazarcık ovasında bir turaç ötüyor  sevdiğini kim öpüyor  ha Süleyman . hadi  sokaklara vur şimdi  belki kendine rastlarsın . herkes biraz başkası
vurma kazmayı   ferhâaad. he'nin iki gözü iki çesme   âaahhh. dağın içinde ne var ki  güm güm öter  ya senin içinde ne var   ferhâaad. ejderha bakışlı he'nin  iki gözü iki çeşme  ve ayaklar altında yamyassı. kasrında şirin de böyle ağlıyor   ferhâaad
Sen ki, bir sapık ırza geçse nefret kusarsın;  Milletin ruh ırzına geçerlerde susarsın! ..   1978
Tükendi ömrümün çoğu gidiyor  Cahil ömrüm geldi geçti yel gibi  Sevdiğim uzaktan seyir ediyor  Beni görüp bakınıyor el gibi. Geçti günler, yıllar, ömürse doldu  Giden gitti bilmem geri ne kaldı  Ömrümün baharı sarardı soldu  Yandı kaldı garip bağrım çöl gibi. Veren, geri almak için gözlüyo  Her an her saniye beni izliyo  Garip bağrım için için sızlıyo  Sazımda inleyen sırma tel gibi. Uzun yoldan gelmiş gibi yorgunum  Ne kimseye küskün ne de dargınım  Bir ahu gözlüye candan vurgunum  Garip gönlüm kapısında kul gibi. (Neşet Ertaş'ın son şiiridir.)
Dermân aradım derdime  Derdim bana dermân imiş  Bürhân aradım aslıma  Aslım bana bürhân imiş. Sağ u solum gözler idim  Dost yüzünü görsem deyû  Ben taşrada arar idim  Ol cân içinde cân imiş. Öyle sanırdım ayrıyam  Dost gayrıdır ben gayrıyam  Benden görüp işiteni  Bildim ki ol cânân imiş. Savm-u salât u hac ile  Sanma ki biter zâhid işin  İnsan-ı kâmil olmağa  Lâzım olan irfân imiş. Kande gelir yolun senin  Ya kande varır menzilin  Nerden gelip gittiğini  Anlamayan hayvân imiş. Mürşid gerektir bildire  Hakk’ı sana hakka’l-yakîn  Mürşîdi olmayanların  Bildikleri gümân imiş. Her mürşîde dil verme  Kim yolunu sarpa uğradır  Mürşîdi kâmil olanın  Gâyet yolu âsân imiş. Anla hemen bir sözdürür  Yokuş değildir düzdürür  Âlem kamu bir yüzdürür  Gören onu hayrân imiş. İşte Niyâzî’nin sözün  Bir nesne örtmez Hak yüzün  Hak’tan âyân bir nesne yok  Gözsüzlere pinhân imiş
Orda bir köy var, uzakta  O köy bizim köyümüzdür.  Gezmesek de, tozmasak da  O köy bizim köyümüzdür.. Orda bir ev var, uzakta  O ev bizim evimizdir.  Yatmasak da, kalkmasak da  O ev bizim evimizdir.. Orda bir ses var, uzakta  O ses bizim sesimizdir.  Duymasak da, tınmasak da  O ses bizim sesimizdir.. Orda bir dağ var, uzakta  O dağ bizim dağımızdır.  İnmesek de, çıkmasak da  O dağ bizim dağımızdır.. Orda bir yol var, uzakta  O yol bizim yolumuzdur.  Dönmesek de, varmasak da  O yol bizim yolumuzdur.
Çekirge bulutu içinde  Koynuma soktuğun ekin;  Çalgılar ikidurur sürgün ilinde,  Bir gözü mavidir bir gözü bleu.. Gölgede boy atmış top fesleğen,  Bir ilkokul bahçesinde görmüştüm seni,  Marienbad ilkokulu, Nişantaş'ta;  Bir çocuk yeşil örtüyü çekiverdi.. Hızla geçen otobüslerin ardında benzeşmek..  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
melengecin dalinda cifte sigircik diley cifte sigircik  cigerime ates degdi oley diley oley gencecik  zehir pamuk irgatligi gavur gundelikcilik. rinna-rinnan-nay  yuregim bolundu lay  damarlarim delindi  kan gider kan gider. melengecin dalinda cifte saksagan diley cifte saksagan  boynumda donup batir oley diley sol kahbe devran  aglarim bir yandan kan kusarim bir yandan. rinna-rinnan-nay  ellerim kirildi lay  gozum seli duruldu  kum gider kum gider. melengecin dalinda cifte guvercin diley cifte guvercin  egnimde goynek yok oley diley ayagim yalin  olursem kahrimdan oldugum bilin. rinna-rinnan-nay  yollarim kapandi lay  bulutlar parcalandi  gun gider gun gider. melengecin dalinda cifte ispinoz diley cifte ispinoz  aziktan yetimim oley diley katiktan oksuz  dirliksiz duzensiz hanidir hurriyetsiz. rinna-rinnan-nay  kunyemiz yazildi lay  kervanimiz dizildi  can gider can gider
Onca atilistan sonra  balkonuma dondum  Onca bilgi utandigim cocuklugum icindi  Cunku beni hep bir baskasi savunuyor  Sesimden, ellerimden, gulusumden biliyorum. Hep sakladigim yara izini  balkonumdan odama goturuyorum iste...  odamdan bir kez olsun cikartmadigim  sesimden, ellerimden, gulusumden   biliyorum...
Sevgim seni yurduna getirdi:  tuzak ev,dilsiz baba,yenik anne...  İşte hepsi bu...  Hayallerini yak,evi ısıt.  Gideceğin en büyük oda arka odan.  İçerden sesleri geliyor annenle babanın,  yanlış ilişkiler ayaklarını yerden kesiyor.  Artık biliyorsun çarpınca duvara ne kadar  acıyacağını kalbinin.  Sevgim seni yurduna getirdi... . Arkadaşların çok uzaklara gitti.  Sevmeden seviştiler özgürlük adına  Kaptırmadan kendilerini hiçbir şeye,  bütün hazları tattılar.  Sense evinde kaldın,  acıları gömme töreninde.  Katı kuralların vardı,  tutucuydun onlara göre. . Döndüler sonra birer birer  sana sordular yine de kaderlerini.  neydi yaşamak, neydi hayatın anlamı... . Bütün yanlış ilişkiler seni yurduna getirdi.  Artık biliyorsun yere düşünce ne kadar  acıyacağını kalbinin.  Sevgim seni yurduna getirdi.
Miskin Adem oğlanı,nefse zebun olmuşdur  Hayvan canavar gibi,otlamağa kalmıştır. Hergiz ölümün sanmaz,ölesi günin anmaz  Bu dünyadan usanmaz,gaflet önin almışdur. Oğlanlar öğüt almaz,yiğitler tevbe kılmaz  Kocalar taat kılmaz,sarp rüzgar olmuştur. Beğler azdı yolundan,bilmez yoksul halinden  Çıktı rahmet gölünden,nefs gölüne dalmışdur. Yunus sözi alimden,zinhar olma zalimden  Korkadurın ölümden,cümle doğan ölmüşdür.
Gelmek’çün ikinci bir hayata,  Bir gün dönüş olsa ahretten;  Her ruh açılıp da kainata,  Keyfince semada bulsa mesken;  Talih bana dönse, nazikane;  Bir yıldızı verse malikane;  Bigane kalır o iltifata,  İstanbul’a dönmek isterim ben.. Bin bir tepe yükselen Boğaz’dan  Baktıkça vatan görünsün engin;  Her yıl, bin ömür boyunca, yazdan,  Yelkenler açılsa ufka gergin.  Lakin bu ikinci varlığımda,  Son devrede, ihtiyarlığımda,  Artık çekilince söz ve sazdan,  Ömrüm İç-Erenköyü’nde geçsin.
Bugün Ondokuz Mayıs,  Mayısın ondokuzu!  Sen ey Türk ülkemizin geleceği,  Ulusumuzun gözbebeği,  Sen ey demirparmaklıklarda barfiks yapan,  Ranzalarda parende atan  Sportmen ve kahraman Türk gençliği,  Önünde senin bütün Kilit-bahirler açık,  Ama her zaman Samsun'a çıkılmaz ya,  Bu sabah da avluda volta atmaya çık!
III  bakışından yakaladım seni  duruşundan  su gibi akışından sesinin  ağaçlar kuşlar cümle bulutlar geçti  hüznünden yakaladım seni. saçlarımda eski zaman karıncaları  ve ilk ışıkları çeşmelerin  yüzün yüzüme değer gibi yıldızlar  akşamından yakaladım seni. sevinç mi telaş mı  tahtaya kalkmış çocuk gibiyim karşında. IV  yaz akik bir güldü  yanağında soldu ve bitti  sende mi esti bu rüzgar  savrulur saçların da şimdi  yapraklar tümden nefti. bir düş horozudur güneş  her saat seninle  kurulur masaya bir güzel  ıssızlıklardan ıssızlıklara öter. en tetik yerindesin sabahın  kuşlar uçuruyor bakışların. (Bin Yılın Destanı) .  Arif Ay
Senin artık gülmekten vazgeçtiğin gün  topladım bu hurûfât tozlarını.  Gözlerindeki ışığa yeniden dokundum,rutubetli  sabrını yarıladım,badem çiçekleriyle  tazelenen gönül bağını yağmurlu  vedalara bağışladım.... Ki orada, o cefa yurdunda, tüyleri su  duasına çıkmış figan  içinde kavrulan bir  titreyiş  tin sen...  Habersizce varılan bu ıssız  yolculukta, yüzüme üflenen siyah  dakikaları sen  say! . Sensay, helak  oluş provasında çırpınan acziyet  liflerini.. O panik  halinin şiddetinde gezinen kasvet  ve muhabbeti.... Ve artık bütün aynaları ihmal  et; geri çekil ve seyret: Hangi betbaht  sine tahammül gösterebilir senin göz  bebeklerinle hükmettiğin bu vahşi dansa? Ruhumda  doğuştan gelen bunca metalik kusuru böyle  çabuk ve muntazam kim  setredebilir? Bundan böyle dudakların hangi  harfe kilitlenecek, son defa kalbine  sensor! . Ben ki, bu ummanı çoktan  kuruttum! Kuru bir gül  deseni gibi saçlarının huzurunda sedef  seccadelere saçıldım.... Dilinin oyuklarında çocukları  uyandıracak başka ne kaldı  diye sormayı hiç düşünmedim o tuhaf limon  ağacında sudan bir sebeple sendelerken.  Avucunun tiklerini her saat başı rüzgarın  kumuyla ovmanın anlamı ne  demeden önce, ayak bileklerine varoluş  kımıltısı zerkeden sarışın heyecanına dönüp  bakmayı aklımdan geçirmedim.  Kederli silüetini iyiliklerle dondurdum..  Sesindeki zayiata alıştım... Kalbimi mecalsiz  bırakan kaybediş  sözleriydi iki yakana bütün  teferruatıyla iliştirdiğim fısıltılı  dilekler. Ruhumun ihyası  adına kınına sokulduğum o kadim kelimeler  bile alnımın çatısına biraz  olsun pey vermedi..  İyi ki bu yaşta beni kabahatli  kılacak çocuksu huylarım var  diyerek sürdürdüğüm sersemlik  halim, giderek seni  daha çok soldurmanın naçiz sıfatı  olmakta gecikmedi.... Çok uyumaktan sararan dişlerim  için biriktirdiğim bu mayhoş lezzet,  senin dumanlı susuşuna çarpan beyaz  mecazi bir kokuya dönüştü.  Ağlamaktan kırıldığın gibi sükûn  buldu herşey... Sonunda hayata yaptığın yas  dolu teklif, irili  ufaklı bir çok ham hevesi söktü  aldı benden..  Günün birinde lalelerle serinlemek  hayali, meçhul bir zamanın koyu  karanlık girdabına sıkıştı  kaldı..  Ve göğsümde yeis  içinde didişen kimse için değilim ben! sayhası, senin  sesinle ıslandığım her gün sanki  biraz daha kabardı..  ...  Nihayet bitti!  Ve başladı o keten rüyanın ömrümü  sızlatan hışırtısı diyebilecek  kadar uzun ömürlü  olmam gerekmeyecek..  Belki de o mel'un  tuzağı bir daha hiç  demeneyecek, mazinin ıslak  teniyle nabzımı uyuşturmayacak, babaların  hareli sırrını büyük  bir iştahla kazıyacağım hayatın  canını sıkan toplu fotoğraf  albümünden... Belki de neden  sonra yanılacak hafızam..  İkiz bir harf  gibi sayıklanacağım dünyanın sonunu  sayıklayan o mûtena sarnıçta.  Hiç kalbim kalmayacak! ..
ithaka'ya doğru yola çıktığın zaman,  dile ki uzun sürsün yolculuğun,  serüven dolu, bilgi dolu olsun.  ne lestrigonlardan kork,  ne kikloplardan, ne de öfkeli poseidon'dan.  bunlardan hiçbiri çıkmaz karşına,  düşlerin yüceyse, gövdeni ve ruhunu  ince bir heyecan sarmışsa eğer.  ne lestrigonlara rastlarsın,  ne kikloplara, ne azgın poseidon'a,  onları sen kendi ruhunda taşımadıkça,  kendi ruhun onları dikmedikçe karşına. . dile ki uzun sürsün yolun.  nice yaz sabahları olsun,  eşsiz bir sevinç ve mutluluk içinde  önceden hiç görmediğin limanlara girdiğin!  durup fenike'nin çarşılarında  eşi benzeri olmayan mallar al,  sedefle mercan, abanozla kehribar,  ve her türlü başdöndürücü kokular;  bu başdöndürücü kokulardan al alabildiğin kadar;  nice mısır şehirlerine uğra,  ne öğrenebilirsen öğrenmeye bak bilgelerinden. . hiç aklından çıkarma ithaka'yı.  oraya varmak senin başlıca yazgın.  ama yolculuğu tez bitirmeye de kalkma sakın.  varsın yıllarca sürsün, daha iyi;  sonunda kocamış biri olarak demir at adana,  yol boyunca kazandığın bunca şeylerle zengin,  ithaka'nın sana zenginlik vermesini ummadan. . sana bu güzel yolculuğu verdi ithaka.  o olmasa, yola hiç çıkmayacaktın.  ama sana verecek bir şeyi yok bundan başka. . onu yoksul buluyorsan, aldanmış sanma kendini.  geçtiğin bunca deneyden sonra öyle bilgeleştin ki,  artık elbet biliyorsundur ne anlama geldiğini ithakaların.
İBADƏ T . Artıq dönüb dövran, də yişib zaman  Gə lmə k istə yirə m haqqa sə cdə yə ,  İmdad istə mə kçün indi tanrıdan  Hə r gecə ə llə rim uzanır göyə : . - İlahi, qə lbimi açıram sə nə ,  Çin eylə sə n mə nim röyalarımı.  Diz çöküb önündə gə ldim sə cdə nə ,  Qə bul et sə n mə nim dualarımı. . İbadə t! Allahla pünhani söhbə t,  İbadə t - öz arzum, öz niyyə timdir.  Amma bacarmadım, yaş ötüb.. fə qə t  Mə nim dualarım ibadə timdir. . Allaha duama, namaz yerinə  Başqa cür ibadə t, başqa yol - dedim.  Qol, boyun! Bağlıdır biri-birinə .  Boynun öz yüküdür sınmış qol - dedim. . 'Çoxdur günahları ömür yolunun'  Neylə rə m bu sözü mə nə el desə ?  Mə n nə yə gə rə yə m sınımış qolumun  Yükünü, cövrünü boynum çə kmə sə ? . Yaman üstə lə di günah tövbə ni,  Ruh da nə fsimizdə yox olmuş bizim.  İlahi, o qə də r unutduq sə ni,  Bə sirə t gözümüz tutulmuş bizim,  Durdu üzümüzə günahlarımız,  Bə ndə lik etmə di tanrıya bə ndə .  Sə ni yaxşı gündə unutduq, yalnız  Düşdün yadımıza dara düşə ndə . . Dünyanın qə ribə oyunları var,  Dünə n aldananlar aldadır bu gün.  Dünə n sə ni danıb rütbə alanlar  Sə ni tə bliğ edə n molladır bu gün. . Ya Rə bbim, sə n özün kömə k ol bizə ,  İşıq saç qaranlıq ürə yimizə .  Biz bu var dünyada yaşarkə n yoxuq,  Sə n yox ikə n varsan, biz varkə n yoxuq.  Bizə bir kə ramə t bə xş elə yoxdan,  Tanıyaq yolunu, qılaq sə cdə ni.  Ey gözə görünmə z, ey yeri pünhan,  Könül gözümüzlə biz görə k sə ni. . Bizim qə lbimizə nur ver, ilahi,  Bizi haqq yoluna döndə r, ilahi.  Sə nin kömə yinə möhtacıq bu gün,  Eşit fə ryadımı, eşit nalə mi.  Bizim də rdimizə ortaq et bu gün  Bizim də rdimizə lal-kar alə mi. . Özün görürsə n ki, bu gen dünyada  Haqqımız tapdanır hə r addım başı.  Tə klə ndik, ə l açaq indi biz yada?  axı, göz yaşımız ə ridir daşı.  Dözdük bu on ili, dözə rik yenə ,  Başqa bir hikmə tdir tə ntidə n mə ni:  Mə ə ttə l qalmışam sə nin sə brinə ,  Sözüm küfdürsə , ə fv et sə n mə ni. . Qaldı yad ə lində namus, arımız,  Millə t unudulmuş, xalq unudulmuş.  Bir loxma çörə kçün övladlarımız  Özgə qapılarda didə rgin olmuş. . Də yanə t, lə yaqə t qalmadı bizdə ,  Hə r gün gə lmə lə rlə dolur mə mlə kə t.  Öz doğma, öz halal və tə nimizdə  Gə lmə sahibkara ə l açır millə t. . Fə hlə maaşını alammır nə də n?  On qat artıq alır yad oğulları.  Bizim ac fə hlə nin göynə rtisində n  Göyə rir gə lmə nin gömgöy dolları. . Bu millə tverilə n quru və də yə ,  Yaddan gə lə n paya şükran edilmiş.  İçilə n bol suya, bomboş mə də yə  Udduğu havaya şükran edilmiş. . Doğma mə mlə kə tdə , doğma diyarda  Bu xalqı hə yansız qoyma, Allahım,  Cırıq çadırlarda, şaxtada, qarda  Donan körpə lə rə qıyma, Allahım. . Hamı yalanlardan cə zanə gə lmiş,  Riyalar, boyalar basıb ölkə ni.  Bir qarın çörə yə möhtac edilmiş  Bu xalqın üstünə çə k öz kölgə ni. . Elə hey sabaha baxdıq bu gündə n  İşartı görünmür, qarşı dumandır.  Ə n adi, ə n kiçik haqqımızla sə n  Bizi imtahana çə kmə , amandır. . Gə l bu imtahandan sə n qurtar bizi,  Ya Rə bbim, ağıl ver, kamal ver bizə .  Çoxdan unutmuşuq düşmə nimizi,  Düşmə n kə silmişik bir-birimizə . . Yol bir olmalıdır, ə qidə birsə ,  Neçə tə riqə tə bölünmüşük biz.  Ailə də tirə lik - didişmə dirsə ,  Millə tdə tirə lik - fə lakə timiz! . Və tə n bir, millə t bir, yollar cürbə cür,  Ə qidə - ağ yalan, mə qsə d - kürsüdür.  Köhnə bayatıya, köhnə sə s-küyə  Tə zə ad verdilə r, ünvan verdilə r.  Gözə kül üfürüb uca kürsüyə  Ə qidə paltarı geyindirdilə r. . Tarix sə hnə sində n qorxuram silə  Biri-birimizə bu nifrə t bizi.  Ə fv et suçumuzu, bizə rə hm elə ,  Bu də rin uçrumdan xilas et bizi. . Nə hiylə tanıdı, nə tə lə millə t,  Sə nin anan ölsün, a belə millə t. . Bizi endirdilə r göylə rdə n yerə ,  Qaytar tariximin qızıl çağını.  İlahi, hökmünlə qaldır göylə rə  İslam bayrağını, türk bayrağını. . 1-3 yanvar,1999
haberin var mı taş duvar  demir kapı, kör pencere,  yastığım, ranzam, zincirim  uğruna ölümlere gidip geldiğim,  zulamdaki mahzun resim,  haberin var mı?  görüşmecim yeşil soğan göndermiş  karanfil kokuyor cigaram  dağlarına bahar gelmiş memleketimin
ona, gözle görülmeyen müzik verildi,  zamanın bir armağanı, zamanla son bulacak.  güzellik verildi, yürekleri dağlayan bir güzellik.  aşk verildi, armağanların en korkuncu.. ona, yeryüzündeki kadın güzelliklerinin  tümünün bir olduğu bilgisi verildi.  bir öğleden sonra ay'ın ayırdına vardı,  ay'la birlikte yıldızların simyasının.. ona alçaklık verildi. alçakgönüllülükle,  kılıcın işlediği suçları araştırdı,  kartaca yıkıntılarını,  doğu'yla batı arasındaki göğüs göğüse çarpışmayı.. ona dil verildi, şu yalan.  ten verildi, sonunda toprağa karışan.  ürkünç bir karabasan verildi.  ve aynadaki öteki yansıdı, bizi gözünde alıkoyan. zamanın devşirdiği kitaplar arasından  birkaç sayfa bağışlandı ona;  elea'dan bir karşıtlıklar yığınağı,  zamanın aşındıran rüzgarından sakınılmış.. insan sevgisinin yüce kanı  (bir grek bu imgenin sikkesini bastı) ödülüydü,  adı bir kılıç olan ve gökyüzünden  yeryüzüne edebiyatı indiren biri'nden gelen.. başka şeyler verildi, her birinin kendi adı vardı:  küp, küre, piramit,  sonsuz kum, tahta  ve insanlar arasında yürümek için bir gövde.. her gün tadını çıkarmayı hak etti:  işte senin tarihin, tıpkı benim tarihim gibi...
Yağmurlar yağmıyor mu inceden ince  Rüzgarlar esmiyor mu serince  Bir sigara yakıyorum efkarlanarak  Çıkıp karşıma sen geliyorsun  Saçların ıslanmış oluyor  “Gel” diyorum duymuyorsun beni bir türlü  Seni böyle hayal meyal yaşamak çok zor  Uzanıp tutsam diyorum incecik ellerinden  Ellerim boşlukta kalıyor.. Bir gün çıkıp gideceksin  Sonra arkandan yine ince bir yağmur yağacak  Cadde cadde,sokak sokak  Sayıklar gibi dolaşıp seni arayacağım  Beni bir köşe başında ağlıyor bulacaklar.  Saklamak zor olacak,çaresiz kalacağım  Seni sevdiğimi anlayacaklar.  Üstüme yağmurlar yağacak  İnce bir dal gibi birden kopup kırılacağım  Kaldırım taşlarında sıcaklığım kalacak  Kahrolacağım.. Bu şiiri yağmur yağarken yazdım  Ezanlar okunuyordu minarelerden  Seni düşünmeseydim yağmurlu havalarda  Sokaklara çıkmayı göze almazdım.  Melul mahzun dolaşmazdım akşam karanlığında,  Duraklarda yapayalnız kalmazdım.. Yağmurlar yağmıyor mu inceden ince  Rüzgarlar esmiyor mu serince  Bir sigara yakıyorum efkarlanarak  Çıkıp karşıma sen geliyorsun  Saçların ıslanmış oluyor  “Gel” diyorum duymuyorsun beni bir türlü  Seni böyle hayal meyal yaşamak çok zor  Uzanıp tutsam diyorum incecik ellerinden  Ellerim boşlukta kalıyor.
- bu şiir ikinci dünya savaşı içinde   kahredilen bütün dünya duvarları   için yazılmıştır.-. ben bir duvarım hiç güneş görmedim  sen hiç güneş görmemiş bir başka duvar  yüzümüz benek benek tahta kurusundan  ve sinemiz baştan başa ak üstünde karalar  - kelepçeden kahroldu kahroldu bileklerim  - sıyrılıp çıktım artık ölüm korkusundan  - dilim dilim sırtımdaki yaralar  ben demirbaşım sığır siniriyle dayak yedim  biz de duvarız dinliyen duyan düşünen duvarlar  bizim kucağımız terkedilmiş bir yatak gibi kirli soğuk  ve bizim kucağımızda kasırgalı insanlar. yüzündeki deniz parlaklığıyla durur hatıramızda  o çocuk yumruklu dev o dev yumruklu çocuk  o zaman mayıs'tı yağmurlar başımızda  bir cumartesi akşamı girdi kapımızdan  gözlerinde kıpkızıl diken diken öfkesi  adeta birden bire aydınlandı zindan  onu böyle görünce nasıl da korkmuştuk  sapından fırlamış bir balta gibi çehresi  ve omuzlarında delikanlı gölgesi. o zaman mayıs'tı yağmurlar başımızda  o sırt üstü yatağında yatardı  sımsıcak gözleri şimdi bile aklımdadır  bir sana bakardı bir bana bakardı  dışarda tabiat mevsimin en çıngıraklı ayındadır  toprak ana bütün zincirlerinden çözülmüş  sabahlar akşam üstleri manolya gibi parlak  tarlaların yüzü gülmüş  işte her akşam geçtiği denize çıkan sokak  ah işte annesi annesi sevgilisi  işte biz dinliyen duyan düşünen duvarlar  işte o çocuk yumruklu dev o dev yumruklu çocuk. dışarda tabiat mevsimin en çıngıraklı ayındadır  bizim kucağımız terkedilmiş bir yatak gibi kirli soğuk  o bir kaç defa kartal gibi gitti kartal gibi döndü  çığlıklarını değil kırbaç sesini duyduk  biz duvarız neyleyim gözlerimiz ağlamayı bilmez  onu bir gece sabaha karşı büsbütün götürdüler  kendi gitti ismi kaldı yadigâr bağrımızda  o zaman mayıs'tı yağmurlar başımızda. ya biz idam duvarıyız karşımızda çok insan öldürdüler  onlar hep döküldü biz hep ayakta kaldık  temelimiz kanla beslendi ama nedense uzamadık  öyle bakmayın bu yaralar şerefli yara değil  getirirler vururlar biz öyle dururuz  yağmurlar gözyaşı bulutlar mendil  elimizden ne geldi de yapmadık  ah öyle bakmayın utanırız kahroluruz. onlar hep döküldü biz hep ayakta kaldık  bir mayıs sabahı toprak rezil gök rezil  yıldızlar küfür gibi yüzümüze tükürür gibi  şafak sancılarıyla iki büklümdü ufuk  ve simsiyah çamur gibi bir manga ortasında  siyaset meydanına geldi dev yumruklu çocuk  bulutlar eğilip alnının terini sildiler  ve mermiler birdenbire ölümü getirdiler. o düştü biz yine ayakta kaldık  halbuki ne kadar yorgunuz  öyle bakmayın bu yaralar şerefli yaralar değil  ah öyle bakmayın utanırız kahroluruz
Sende sevgidir zaman ve Leyla'dır  Kulak ver, tükenmeyen âh ü zârıma, gözler  Ey, dikenli yolları gökyüzüne bağlayan  Bir hayali dilberin çehresinde parlayan  Mehtabım gülümse de kalbimde gül büyüsün  Sen ki, güzel gözlerin belki en büyüğüsün  Güneş gibi, ufkumda doğup da yanan gözler  Ruhumun yağmurunu içip da kanan gözler. Geceye mi çırpınış, gurbete mi bu hasret  Bitmeyen bir susuzluk ve sönmeyen hararet  Ortasında kalmışsın; saçların darmadağın  Gülşenim, yıkılmadan saray gibi otağın  Hayatın donbaharı kuşatmadan rengini  Yitirmeden şu billur ve masmavi engini  Beni al kollarına, uyut sonsuza değin  Yüzümde dalgalansın o simsiyah eteğin  Göreyim elmas gibi parlayan nakışları  Gönlümü çiçek çiçek sırlayan nakışları. Papatya bir simada sana taht kurmuş Allah  Ne olur, üzme beni; çektiğim her derin âh  İçimden bir parçayı koparıp götürüyor  Ve hicrân sis misali, her yanımı bürüyor  Mehtabım, yıldız gibi süsle kâküllerini  Koklayayım kalbimde yeşeren güllerini  Islanmış sinesine çekiver bir baharın  Uyandır şarkısıyla beni, kanaryaların  Duaya kalksın elim, başım şükre uzansın  Sesim dudaklarıma mahpus iken, uyansın  Ve matem kuyusundan çekeyim ellerimi  Toplayayım yerlere düşmüş hayallerimi  Kapkaranlık dünyama bir ışık yakan gözler  Bana, benimmiş gibi, ümitle bakan gözler
Nasıl anlatılıyordu o duygu  Sözler tozpempeydi  Susmalar uçuk mavi. Nerde benim belleğim  Unutmuşum o en çok bildiğim sözü  Bu gece ellerim bile dilsiz  Konuştukça zehir yeşili  Sustukça zifirden karanlık
Hak bir gönül verdi bana  Ha demeden hayrân olur  Bir dem gelir şâdân olur  Bir dem gelir giryân olur. Bir dem sanasın kış gibi  Şol zemheri olmuş gibi  Bir dem beşâretden doğar  Hoş bağ ile bostân olur. Bir dem gelir söyleyemez  Bir sözü şerh eyleyemez  Bir dem dilinden dür döker  Dertlilere dermân olur. Bir dem çıkar arş üzere  Bir dem iner taht-es-serâ  Bir dem sanasın katredir  Bir dem taşar ummân olur. Bir dem cehâletde kalır  Hiç nesneyi bilmez olur  Bir dem dalar hikmetlere  Câlînus u Lokmân olur. Bir dem dev olur yâ peri  Vîrâneler olur yeri  Bir dem uçar Belkîs ile  Sultân-ı ins ü cân olur. Bir dem varır mescidlere  Yüz sürer anda yerlere  Bir dem varır deyre girer  İncil okur ruhbân olur. Bir dem gelir Îsâ gibi  Ölmüşleri diri kılar  Bir dem girer kibr evine  Fir'avn ile Hâmân olur. Bir dem döner Cebrâil'e  Rahmet saçar her mahfile  Bir dem gelir gümrâh olur  Miskin Yunus hayrân olur
Ben en hakîr bir insanı kardeş sayan bir rûhum;  Bende esîr yaratmayan bir Tanrı'ya îman var;  Paçavralar altındaki yoksul beni yaralar; . Mazlumların intikamı olmak için doğmuşum.  Volkan söner, lâkin benim alevlerim eksilmez;  Bora geçer, lâkin benim köpüklerim kesilmez.. Bırak beni haykırayım, susarsam sen mâtem et;  Unutma ki şâirleri haykırmayan bir millet,  Sevenleri toprak olmuş öksüz çocuk gibidir; . Zaman ona kan damlayan dişlerini gösterir,  Bu zavallı sürü için ne merhamet, ne hukuk;  Yalnız bir sert bakışlı göz, yalnız ağır bir yumruk! ..
Gel ey kardeş, Hakkı bulayım dersen,  Bir kamil mürşide varmasan olmaz,  Resulün cemalini göreyim dersen,  Bir kamil mürşide varmasan olmaz. . Niceler gittiler mürşid arayı,  Arayanlar buldu derde devayı,  Bin kez okur isen aktan karayı,  Bir kamil mürşide varmasan olmaz. . Gel şimdi kardeşler gidelim bile,  Nice aşıkların bağrını dele,  Cebrail delildir, Ahmet'e bile,  Bir kamil mürşide varmazsan olmaz. . Kadılar mollalar cümle geldiler,  Kitapların hep bir yere koydular.  Sen bu ilmi kimden aldın dediler.  Bir kamil mürşide varmasan olmaz. . YUNUS EMRE bunda mana var dedi,  Bir kamil mürşide sen de var şimdi,  Hazret Musa'ya Hızır'a var dedi,  Bir kamil mürşide varmasan olmaz.
-I-  Önce sevinç uyutmadı beni  Sonra üzüntü nöbet tuttu bütün gece.  İkisi de gidince başımdan  Uyudum, ama ah, her Mayıs gecesi  Bir kasım sabahı getirdi ardından.. -II-  Senin derdin benimdi  Benimki senin  Paylaşamazsam bir sevinci seninle  Yoktu benim de sevincim
Mehlika Sultan'a aşık yedi genç  Gece şehrin kapısından çıktı:  Mehlika Sultan'a aşık yedi genç  Kara sevdalı birer aşıktı. . Bir hayalet gibi dünya güzeli  Girdiğinden beri rü'yalarına;  Hepsi meşhur, o muamma güzeli  Gittiler görmeye Kaf dağlarına. . Hepsi, sırtında aba, günlerce  Gittiler içleri hicranla dolu;  Her günün ufkunu sardıkça gece  Dediler: ''Belki bu son akşamdır'' . Bu emel gurbetinin yoktur ucu;  Daima yollar uzar, kalp üzülür:  Ömrü oldukça yürür her yolcu,  Varmadan menzile bir yerde ölür. . Mehlika'nın kara sevdalıları  Vardılar cikrigi yok bir kuyuya,  Mehlika'nın kara sevdalıları  Baktılar korkulu gözlerle suya. . Gördüler: ''Aynada bir gizli cihan..  Ufku çepçevre ölüm servileri.....''  Sandılar doğdu içinden bir an  O, uzun gözlu, uzun saçlı peri. . Bu hazin yolcuların en küçüğü  Bir zaman baktı o viran kuyuya.  Ve neden sonra gümüş bir yüzüğü  Parmağından sıyırıp attı suya. . Su çekilmiş gibi rü'ya oldu!..  Erdiler yolculuğun son demine;  Bir hayal alemi peyda oldu  Göçtüler hep o hayal alemine. . Mehlika Sultan'a aşık yedi genç  Seneler geçti, henüz gelmediler;  Mehlika Sultan'a aşık yedi genç  Oradan gelmeyecekmiş dediler!..
Gözkapaklarımın üzerinde ayakta duruyor  Ve saçları saçlarımın içinde  Biçimi ellerimin biçiminde  Gözlerinin rengi gözlerimin renginde  Gölgemde yitip gidiyor  Tıpkı bir taş gibi gökyüzünde.. Gözleri var her zaman açık  Ve bir an olsun uyutmaz beni.  Düşeri var apaydınlık  Güneşler buharlaştıran  Güldürür, ağlatır beni ve güldürür  Konuşturur beni söyletmeksizin tek bir söz.
Bir öküz varmış altında yerin,   Bir Öküz de üstünde göklerin.   İki öküzün arasında   Tepinişine bakın şu eşeklerin...
İzmir'de bir ağaç gördüm  Adı karabiberdi karabiber  Yaprağının ucunu ısırdım  Tadı karabiberdi karabiber.. Bir yaşıma daha girdim  Biber dediğin tuzluğa yaraşır  Fidesi olur fidan olur  Bir çınar boyunda karabiber  İnsanın başı döner. Çiçek mi, meyva mı, tohum mu nedir  Nar tanesi gibi pırıl pırıl  Çingen pembesinden sıcak  Karabiber ağaçlar dolusu  Karabiber sebil  Karabiber salkım saçak. İzmir'de bir ağaç gördüm  Adı karabiberdi  Ya karabiber türküsü Allahım  Necati Cumalı söylerdi  Soba borusu gibi bir sesi vardı  Karabiberim, derdi karabiberim  Candarmalar geliyor kalk gidelim. İzmir´de bir ağaç gördüm  Adı karabiberdi  Benim,avuç içi kadar saksılarda  Asma kütükleri,yeşerten anam  Bu ağacı görse sevincinden ağlardı. İzmir´de bir ağaç gördüm  Adı karabiberdi  Dalını,meyvasını,gölgesini  Getirdi masamıza serdi  Yapraklarını görsen bayılırsın  Bir yazma oyası kadar ince  Söğüt dallarından narin  Saçlarının arasında dolaştığını duyarsın  İncecik biberli ellerin
Ağlama gözlerim mevla kerimdir  Her daim rüzigar böylede kalmaz  Dermansız dert olmaz sabreyle gönül  Geçer bu ah ü zar böyle de kalmaz . Adem Sefiyullah yedi buğdayı  Kıldı ihtiyarsız N ehi Hudayı  Bilirdi affeder bayi gedayı  Afeder ol Digar böyle de kalmaz. Ferman Hudanındır emrolsa ondan  Nuh-u Nebiyullah çıkar Tufan'dan  Açılır deryanın yolu bir yandan  Görünür bir kenar böyle de kalmaz. Ne kadar çok olsa dağların karı  Eridir Hudanın hoş bulutları  Yetişir bağların ayvası narı  Açılır nev-bahar böyle de kalmaz. Yandı nar içinde İbrahim Halil  Tevekkül dalını yandırdı zelil  Ateşi gülüstan eyledi Celil  Gördüler sönmede nar böyle kalmaz. Eyup gibi çeken varmış cefayı  Cefayı çekmiyen bulmaz sefayı  Bir derde akibet binbir şifayı  Verir Perverdigar böyle de kalmaz. Ne ise Haktandır Gal ü Beladan  Lokman haber verdi arş ü aladan  Gel HIFZI gümanın kesme Mevaldan  Bu çark-ı bergarar böylede kalmaz.
Derdim ondur,çün dokuz diyemem ağyare men  Sekizinde kaldı aklım,yedisinde avare men. Altısı mende var iken,beşten çekemem elimi  Dörtte Hüda lütfederse,üçte buldum çare men. Ey Nesimi çün iki gönül hali değildir  Anın için yalvarırım gece gündüz bir'e men
Çok geç, yüzeydeki güller için  Bırakmaya çocuklar hatırlanır  Kiliseler, camiler ve Allah'ın yoksulları  Yapılır yeniden süslenir okşanır.. Ölünen bir nehir olmalı dünya  Kocamış filleri çekip kıyısına. Döner sona doğru bir ses bayırlardan  Kendinden önceki: yanıldım mı ne?  Yüzü, uzun oyunların ağıt çizgileri  Gittikçe inen kuşları görür görür ağlar. Ölünen bir nehir olmalı dünya  Kocamış filleri çekip kıyısına.
İki ürkek, kırılgan insandı onlar.  Bir yolun ağzında buluştular.  Çıplak bedenlerinde geçmişin yara izleri,  Çuvaldan bir örtüye sarındılar.  Ve baktılar birbirlerine,  Baktılar ürkerek kırılmaktan.. Biri çıkarsa örtülerini ,  Diğeri de çıkaracak.  Biri bıraksa kalkanlarını,  Diğeri de bırakacak.  Öylece beklediler birbirlerini,  Beklediler ürkerek kımıldamadan.. İlk kadın cesaretlendi.  Sıyırdı azıcık örtüsünü,  Sol omuz başı göründü.  Adam uzattı elini,  Adamın eli çeliktendi.  44 yıllık uğraşının sonucu,  El yapımı çelikten.  Ve soğuktu.  Adam sıcağı unutmuştu.  Tir tir titredi yüreği kadının.  Geçmişin hayaletleriyle savaştı bir süre  Ve örtündü ürkerek yeniden.  Bulabildiği ne varsa, çer, çöp, taş, diken,  Kat kat örtündü eskisinden beter.. İki ürkek, kırılgan insandı onlar.  Bir yolun ağzında ayrıldılar.  Kadın çirkindi artık,  Adamsa hala çelikten.
Çözülen bir demetten indiler birer birer  Bırak, yorgun başları bu taşlarda uyusun  Tutuşmuş ruhlarına bir damla gözyaşı sun  Bir sebile döküldü bembeyaz güvercinler. Nihayetsiz çöllerin üstünden hep beraber  Geçerken bulmadılar ne bir ot ne bir yosun  Ürkmeden su içsinler yavaşça, susun, susun!  Bir sebile döküldü bembeyaz güvercinler. En son şarkılarını dağıtarak rüzgara  Beyaz boyunlarını uzattılar taslara  Bir damla suya hasret gideceklermiş meğer  Şimdi bomboş sebilden selviler bir şey sorar  Hatırlatır uzayan dem çekişleri rüzgar  Mermer basamaklarda uçuşur beyaz tüyler
Soruyorum sevgilime  - Darağacından Notlar’ı okudun mu?  Bu bizim hayatımız.  Gece doluyor içeri  Yıldızlarıyla.  Üç ilde  Sıkıyönetim var.  “Askeri savcı”  Sözü  Yer alıyor  Günlük bir sözcük olarak  Hayatımızın sözlüğünde.  Aşklar kelepçeli  Güney Amerika’da.  Kederden  Geberiyorum.  Herkes hayatını anlatıyor.  Deli anneler  Yıkık binalar  Paramparça  Bir gençlik  Yaşadığımız.  Hayatımızın kanadığını görmüyor musun?  - Darağacından notları’ı okudun mu?  İşkence  Ve umut  Şiiri fışkırtır.  Ruhumun yaralarını saracak  Şafağın sözcüklerini  Arıyorum.  “Kalın devrimci romanların  Sonundaki keder”  Kalın  Devrimci  Bir roman olarak hayatımız.  - Darağacından Notlar’ı okudun mu?  Sevgilim  Seni  Öpüyorum.  Her gün  Geçtiğim denize  Yabancılaşmasam  Bütün hayatları  Anlatabilsem.  Ölüme karşı  Dururken bir adam  Tek bir mısra halinde  Hayatını  Okuyor.  Çıldırasıya  Boğuntuluyum.  Çıldırasıya  Bir özlem  Günler ve Prag  Ve trenler  Ve alıp beni  Götüren keder.  Günleri zincire  Vuruyorlar.  Aşklar kelepçelidir.  Güney Amerika  Çe Guevara.  Her şeyi bir bir  Anımsıyorum.  Kalın  Devrimci romanları.  Hayat  Dolduruyor beni  Nasıl  Yıkık bir binayı  Gökyüzü doldurursa.  - Darağacından  Notları’ı okudun mu?  Prag’da  Bir sevgilim var.  Ve ikinci dünya savaşı  Ve tanklar  Ve ellerim  Sana son kez dokunduğunda  Artık  Senin  Olmayacağını bilmek;  Artık  Olmayacağımız.  Çünkü  Çıkış yok buradan.  Silah sesleri  Bir bahar.  Ey uçuşan  Güvercinleri kalbimin.  Ey bir imkanı  Yaşamak duygusu.  Ey içime  Sindirdiğim sevgin.  Prag’daki  Sevgilim.  Karlı gecelerde  Anımsarım seni  Yağmurlar altında  Dolaştığımız Litvanya’yı.  “Kanal”ı  Seyrederken  Bütün Slav  Ve Slavak güzellikleri.  Kalın sesli  Kadınlar.  Ortodoks  Hüznü.  Ve “Tütün”ü  Okurken  Ve Fuçiği.  Kanımızla  Yazılmıştır  Hayatın destanı  Toprakta  Dudaklarımızın  İzi var.  Ve donup kaldığımız  Cephelerde  Buruşuk  Mektuplar  Ve yerlerine  Ulaşmamış.  Savaş  Ve keder  Ve şiirler  Korkunç bir  Aşk özlemi.  İnsanlara  Duyduğum sevgiden  Boğulurcasına  Kalbimi  Çatlatırcasına  İmgeler  Ve trenler boyunca  Taşıdığım.  Şehirlerden  Geçerek  Ve her bir insanın  Bakışlarında  Köyler ve uzak  Duygular.  Sonsuzca seninle  Sevişme özlemi  Ve erkek olduğumun  Bilincinde olarak  Ve idama  Giden bir adamın  Karısına  Bıraktığı  Mektup kadar  Çağdaş ve anlaşılır.  Ekmek kadar  Kederli.  Vaptzarov’un  Şiirleri kadar.  Sevgilim, binlerce kilometreye  Yayılan kalbim  Ve gözyaşlarım  Ve her şeye  Yetişme duygusu.  Bütün romanları  Yutarak  Bütün aşkları  Yaşayarak  Ve çağdaş ve sarsak  Kalbimi  Avutamaz  Ne yağmur...  Ne şiirler...
Dokuz ay koynunda gezdirdi beni  Ne cefalar çekti ne etti Anam  Acı tatlı zahmetime katlandı  Uçurdu yuvadan yürüttü Anam . Anaların hakkı kolay ödenmez  Analara ne yakışmaz ne denmez  Kan uykudan gece kalkar gücenmez  Emzirdi salladı uyuttu Anam . Doğurdu beni Sivas ilinde  Sivralan Köyünde tarla yolunda  Azığı sırtında orak elinde  Taşlı tarlalarda avuttu Anam . Ben yürürdüm Anam bakar gülerdi  Huysuzluk edersem kalkar döverdi  Hemen kucaklayıp okşar severdi  Çirkin huylarımı soyuttu Anam . Çocuğudum Anam bana ders verdi  Okumamı çalışmamı ön gördü  Milletine bağlı ol da dur derdi  Vatan sevgisini giyitti Anam . Tükenmez borcum var Anama benim  Onun varlığından oldu bedenim  Kimi köylü kızı kimisi hanım  Ta ezel tarihte kayıtlı Anam . Veysel der kopar mı Analar bağı  Analar doğurmuş ağayı beyi  İşte budur sözlerimin gerçeği  Okuttu oğretti büyüttü Anam
Bütün insanlık adına  Amerika katil katil  Kanun yapar kendi teper  Amerika katil katil. Vietnam'ın suçu nedir?  Hür yaşamak ayıp mıdır?  Atom patlat ister kudur?  Amerika katil katil. Türk Milleti Türk Milleti  Nerden gelmiş elin iti?  Bu gidişin sonu kötü  Amerika katil katil. Birgün gramlar bir olur  Kilodan hakkını alır  Zalim olan bela bulur  Amerika katil katil. Mahzuni Şerif uyuma  Gün geldi çattı akşama  Bizden selam Vietnam'a  Amerika katil katil
Yaşadım!  Erik ağaçları şahidimdir  Yıldızlar şahidimdir.. Yaşadım!  Avuçlarımın gücü yettiği kadar  Dağları, kadınları, meyveleri  Yaşadım!  İncirin dallarına yürüyen süt  Yonca tarlasından gelen nefes  Horozun ibiğinden damlayan kan  Yollar ve sevgili türküler şahidimdir.
İlk güneşi duyuyoruz etimizde  Derimizde ansızın kaçak bir rüzgar yakalıyoruz  Bir serinliyoruz bilseniz bir serinliyoruz  Her gün gidip beş vakit  Denizi öpsek yeridir.. Bir karınca durmuş yaşamayı anlatıyor  Bir dinliyor böcekler görseniz bir dinliyor  Bir çoban yıldızları sayıyor  Bir arabacı şapkasını atıyor havaya.. Sabah oluyor yalınayak koşuyoruz yeni bir çağa  Derin asfaltları duyuyoruz  Sıcaklığını duyuyoruz  Bazen bir serinlik doluyor içimize  Ayaklarımızdan  Göğü kapatan çatıları yıkıyoruz ellerimizle  Ve şunu iyi anlıyoruz  En iyisi yürüyerek gidilir yaşamağa.. İstanbul, 1960
Yay yine gerilmede, fırlayacak yine ok;  Yine vatanımızın yeryüzünde eşi yok;  Bozkurt, Ergenekon'u yeni delmiş gibidir:  Her biri ihtiraını seyre gelmiş gibidir.  Kalpler ellerde çarpar gibi alkış kopuyor;  Her ruh bir tutam ışık ve her göz bir damla kor:  En büyük, en sevgili, en genç, en mert geliyor;  Dünya imtihanını veren tek fert geliyor;  Kürsüye her çıkışta, Türk daha yükselecek...  Dinle: Her cümlesinde doğuyor bir "gelecek";  Aslan, insan ve Tanrı bir arada bu başta...  Kıvılcımlar doğuyor bastığımız her taşta,  Önümüzde mesafe ve zaman çökmekte diz;  Bir İnönü azmiyle ardındayız hepimiz...  Yerine getirmeye yeni dileklerini,  Koymuş on yedi milyon, yola yüreklerini,  "Marş! Marş! " Öz yurdu fethe! " Şimdi manen, yeniden:  Deliyor dağı taşı öncümüz gibi tren,  Fabrikalar kalemiz, kanallar siperimiz  Ve bu fetih olacak bizim şaheserimiz...
Çirkin, yavrum, dudaklarindaki kizillik,  Kansiz dogaya karsi.  Uyurken memleket ve evren uzaktan,  Uyurken bir hücre, hücreler içinde,  Eksi.. Çirkin, bu satislar,  Yüzde yirmi, yüzde otuz.  Geçer anlarin tadi içerden ;  Anilar ve sevgiler, çarsilar üstünde, uçar.  Yeniden var oluruz.. Sürünür ovalar yasli ve bosuna,  Çirkin simdi, yükselmis güzellik.  Ve kaçar yasamanin ölçülerinde; yeni, uzun;  Bir avuçluk, bütün dokunduklarimiz,  Bir ellik.. Okulumuz, bahçelere, hesaplara dönmüs,  Çirkin.  Sonsuz ormanligi rahatligin, yüce uzamisligi erdemliligin,  Daglarda ve sokaklarda.  Tedirgin.. Yalanla, gerçeklerin sirrina varmis,  Oyunla karismis, ölmüslerin akillarina;  Çirkin, mahkemelerde bir avukat.  Gelir bilinmeyen yönlerin namussuz hoslugu,  Körlerden ve topallardan daha sakat.. Çirkindir, uzayan erkek vakitlere göre,  Gece yarisi.  Agriyan kemiklerle, uzakliklara gizlenmis,  Acimakla degil, korkunçluguyla büyük,  Yildizlar yildizlar ve yukarisi.. Çirkin degil midir, dolarken nesillerin hayirsizligina,  Yavas yavas.  Ninelerin çarpilmis yüzünde,  Kabul edilmemis duasinda gelinlerin,  Tarihlerden bir savas?. Bir ekmek kavgasi duyulur ta böceklerden,  Uluyan agaçlar, susan makineler sesi.  Igrenç hendeseleri gövdenin, bürünür düslere;  Gezegenler arasindaki uygarliga karsi,  Çirkin, doymuslarin ve doymamislarin nefesi.. Nasil kimildamasin, nasil uyusun,  Sabrimiz ve ahmakligimiz, derinde ?  Güzel degildir avunmak, kuslar çiçekler bosunadir;  Çirkindir, küçük mutlulugumuz,  Piç dünyalar üzerinde.. Insan boyu kadar cüce, insan ömrü kadar kisa,  Güzel neymis ki ulu çirkinin yaninda?  Çirkin, bu, bardaklara sigmayan kederimiz,  Çirkin, bu ardi ve önü görünmeyen kader,  Karanlikla ve soysuzlukla yasar, vataninda.. Ölüm, karsiliksiz gülümseme, çaresiz sey,  Ugruna efsaneler beyazliginda yürür nefis.  Çirkin, bin yil önceki anam babam,  Koyduklari her tas, inandiklari her masal,  Pis.. Tanri duymaz, cenazeler duymaz,  Göklerde sehrimizin utanmayan sagirligi,  Biter, aptalin türküleri, gömülerde,  Askin, havanin, yerin hafifliginde ey dost,  Çirkindir agirligim, agirligin, agirligi.
Kadın sevdiği adama sorar: ' Neden Ağlıyorsun? ' Adam cevap verir: ' Seni sevemediğim için.'. İşte bu yüzden bir kez daha iyi ki varsın diyorum sana.. Senin de beni sevmeni elbette çok isterim. Belki de inanmayacaksın ama, olmasa da olur. Çünkü yıllarca sevgimin öyle çok düşmanı, öyle çok muhafızı vardı ki, ben seninle onları aştım, inan varolman bile yeterli ve seni seviyor olmak bile büyük bir nimet benim için.. Ve şunu bil ki bu sevgime asla çoklarının yaptığı gibi yeteneksizliklerimi, kusurlarımı, yalnızlık korkumu, başarısızlıklarımı yüklemiyorum. Eğer öyle olsaydı, yitirmekten ölesiye korkar, seni kör bir tutkuyla sahiplenirdim.. Oysa seni bir dine bağlanır gibi değil, kendi özgürlüğümü sever gibi seviyorum.
Ey sesimi keskin bir bıçak gibi  Kınında saklayan çağ  Ey sabırla bileyen günlerimi.
Elım ile yıktım, boşandı bendim.  Coşkun sular gibi çağlar, gezerim.  Yitirdim kendimi, bulmadım gitti.  Sevdası başımda ağlar, gezerim.. Sinem üstü düğüm olsun, dağ olsun;  Çevre yanı mor sümbüllü bağ olsun;  Irak, yakın kömür gözlüm sağ olsun;  Hayalin gönlümde eğler, gezerim.. Benden selam olsun yedi benlime,  Yine gam, kasavet bastı gönlüme.  Saçım, başım yolup kendi eğnime  Geyik postlarını bağlar, gezerim.. Karac`oğlan der ki: Derdim deşmeğe,  Arzuhal yazdırdım, yare göçmeğe,  Aman deyip kapısına düşmeğe,  Dertli yüreğimi dağlar, gezerim.
Bende bir insan oğluyum  Bırak beni konuşayım  Bir başım bir beynim vardır  Bırak beni konuşayım  Düşüneyim, danışayım. Beni öldürüp ağlama  Böyle bulanıp çağlama  Yazık kolumu bağlama  Bırak beni konuşayım  Düşüneyim, danışayım. Senin dilin benim dilim  Yakışmaz insana zulüm  İnsanım hayvan değilim  Bırak beni konuşayım  Konuştukça düşüneyim. Ya sen niçin düşünürsün  Düşündükçe boşanırsın  Halk demeye üşenirsin  Bırak beni konuşayım  Hep gerçeğe ulaşayım. Düşünen cahil olamaz  Cahil kendini bilemez  Can gider fikir ölmez  Bırak beni konuşayım  Cahilliği biz yenelim. Mahzuni halk için ölsün  Ben giderim dostlar kalsın  Koltuk sana sizin olsun  Bırak beni konuşayım  İnsan gibi yaşayayım  Yaşadıkça düşüneyim.
Yaz gelip de beş ayları dolunca  Açılmış bahçenin gülleri güzel  Yaktı beni Fadime'nin nazarı  Zülüften ayrılmış telleri güzel. Elif'i dersen de nazlıdır nazlı  Esme'yi dersen de sırf ala gözlü  Söyletme Şerfe'yi bülbül avazlı  Söylüyor Zehra'nın dilleri güzel. Emne'yi der isen incedir ince  Bağdat'ın Mısır'ın gülleri konca  Eşşe'nin kaşı da kalemden ince  Sevmeye Hörü'nün belleri güzel. Döne güzelliğin halka bildirir  Kamer pınardan da kabın doldurur  Eşşe yürüy'şünde beni öldürür  Sevmeli Cennet'in boyları güzel. Karadan da Karac'oğlan karadan  Sürün çirkinleri çıksın aradan  Herkesi sevdiğ'ne vere Yaradan  Sevdiğim Meryem'in benleri güzel
"Vak'a Halkalı Zira: at Mektebi' nde geçmişti". - Bence Doktor, onu siz soyarak dinleyiniz;  Hastalık çünkü değil öyle ehemmiyetsiz.  Sade bir nezle-i sadriyyemi illet? Nerede?  Çocuğun hali fenalaştı son günlerde,  Ameliyata çıkarken sınıf on gün evvel,  Bu da gelmez mi? Dedim 'Kim dedi, oğlum sana gel?  Nöbet üstünde adam kaçmalı yorgunluktan;  Hadi yavrum, hadi söz dinle de bir parça uzan.'  O zamandan beridir za'fi terakki ediyor;  Görünen: bir daha kalkınması artık pek zor;  Uyku yokmuş; gece hep öksürüyormuş; ateşin  Oluyormuş biraz dindiği . - Ben zaten işin,  Bir ay evvel biliyordum ne vahim olduğunu  Bana ihtara ne hacet, a beyim. Simdi bunu?  Maamafih yeniden bakalım dikkatle:  Hükmü kat' i verelim, etmeye gelmez acele. . - Çağırın hastayı gelsin. . - Kapının perdesini, . Açarak girdi o esnada düzeltip fesini,  Bir uzun boylu çocuk.. Lakin o bir levha idi..!  Öyle bir levha-i rikkat ki unutmam ebedi,  Rengi uçmuş yüzünün, gözleri çökmüş içeri.  Elmacıklar iki baştan çıkıvermiş ileri.  O şakaklar göçerek cepheyi yandan sıkmış;  Fırlamış alnı, damarlarla beraber çıkmış,  Bet-beniz kül gibi olmuş uçarak nur-i şebâb;  O yanaklar iki solgun güle dönmüş, bitâb!  O dudaklar morarıp kavlamış artık derisi;  Uzamış saç gibi kirpiklerinin her birisi!  Kafa yük gibi kesilip boynuna, çökmüş bağrı;  İki değnek gibi yükselmiş omuzlar yukarı. . - Otur oğlum seni dikkatlice bir dinleyelim … . Soyun evvelce, fakat … . - Siz soyunuz yok halim! . Soydu bîçâreyi üç-beş kişi birden, o zaman  Aldı bir heykeli uryân-i sefalet meydan  Yok bu kemik külçesinin dinlenecek bir ciheti:  ' Bakmasak hastayı nevmid ederiz belki ' diye;  Çocuğun göğsüne yaklaştım biraz dinlemeye:  Öksür Oğlum … Nefes al…Oldu, giyin;  Bakayım nabzına... A’ la... Sana yavrum, kodein  Yazayım, öksürüyorsun, O, keser, pek iyidir…  Arsenik hapları al, söylerim eczacı verir.  Hadi git, kendine iyi bak… . - Nasıl ettin doktor? . - Edecek yok, çocuk artık yola girmiş, gidiyor! . Sol taraftan rienin zirvesi tekmil çürümüş;  Hastalık seyr-i tabiisini almış yürümüş.  Devri salisteki asarı o mel'un marazin Var tamamıyle, değil hiçbir eksik arazin.  Bütün a'raz, sehikiyle, zefiriyle…. - Yeter!  Hastanın çehresi meydan da! İnsanda meğer  Olmasın his denilen şey.. O değil, lakin biz  Bunu ' Tebdil-i hava ' derde nasıl göndeririz?  Surda üç-beş günü var.. Gönderelim Yolda ölür….  ' Git! ' demek, hem, düşünürsek ne büyük bir zuldür!  Hadi göndermeyelim.. Var mı fakat imkanı?  Kime dert anlatırız? Bulsan a derdi anlayanı! . - Sözünüz doğru, Müdür bey; ne yapıp yapmalı; tek  Bu çocuk gitmelidir. Çünkü eminim, pek pek,  Daha bir hafta yasar, sonra sirayet de olur;  Böyle bir hastayı gönderse de mektep ma'zur. . - Bir mübaşşir çağırın. . - Buyrun efendim. . - Bana bak: . Hastanın gitmesi herhalde muvafık olacak.  ' Sana tebdil-i hava tavsiye etmiş doktor.  Gezmiş olsan açılırsın..' diye bir fikrini sor.  ' İstemem! ' de o fakat dinleme, iknaa çalış;  Kim bilir, belki de biçare çocuk anlamamış? . - Şimdi tebdil-i hava var mı benim istediğim?  Bırakın halime artık beni, rahat öleyim!  Üç buçuk yıl bana katlandı bu mektep, üç gün  Daha katlansa kıyamet mi kopar? Hem ne içün  Beni yıllarca barındırmış olan bir yerden.  ' Öleceksin! ' diye koğmak? Bu koğulmaktır. Ben,  Kimsesiz bir çocuğum nerde gider yer bulurum?  Etmeyin sokaklarda perişan olurum!  Anam ölmüş babamın bilmiyorum hiç yüzünü; . Sanki atideki mevhum refahım giderek,  Onu çalkandığı hüsranlar, içinden çekecek!  Kardeşim kurduğun amali devirmekte ölüm;  Beni göm hurfe-i nisyana, ben artık öldüm!  Hangi bir derdim için ağlıyayım, bilmiyorum.  Döktüğüm yaşları çok görmeyiniz; mağdurum!  O kadar sa'y-i beliğin bu sefalet mi sonu?  Biri evvelce eğer söylemiş olsaydı bunu,  Çalışıp ömrümü çılgınca heba etmezdim,  Ben bu müstakbele mazimi feda etmezdim!  Merhamet bilmeyen insanlara bak, Yarabbi,  Koğuyorlar beni bir sail-i avere gibi! . - Seni bir kerre koğan yok, bu sözün pek haksız.  ' İstemem yollamayın ' dersen eğer, kal, yalnız..  Hastasın.. . - Hem Verem'im! Söyle, ne var saklayacak! . - Yok canim, öyle değil… . - Öyle ya herkes ahmak, . Bırakırlar mi, eğer gitmemiş olsam acaba?  Doğrudur gitmeliyim.. Koşturunuz bir araba.  Son sınıftan iki vicdanlı refikin koluna  Dayanıp çıktı o biçare, sefalet yoluna.  Atarak arkaya bir lemba-i lebriz-i elem, Onu teb'id edecek paytona yaklaştı ' Verem'!  Tuttu bindirdi çocuklar sararak her yerini,  Öptüler girye-i matem dökerek gözlerini; . - Çekiver doğruca istasyona …. . - Yok, yok, beni ta, . Götür İstanbul’a bir yerde bırak ki; guraba,  - Kimsenin onlara aldırmadığı bir sırada -  Uzanıp ölmeye bir şilte bulurlar orada!
canim oglum  guzel yavrum  gözumun isiltisi  ölumden  ölmekten  degil korkumuz. dalda yaprak  acar birgun  guler birgun  solar birgun  savrulur  KARISIR TOPRAGA TOZ OLUR GIDER. bunlar kirlangic yavrum  guneyli guzellerimiz  gelirler birgun bir firtinayla  yazarlar mavimizi piriltilarla  doldururlar mavimizi gunesli cigliklarla  harmanlayip yavrulari agustos kapisinda  karalayip mavimizi cilginca  birgun birdenbire bir firtinayla  cekip giderler  karalanmis mavi kalir yukarda  catilarda yuvalar  usur birgun  tozar birgun  dagilir  KARISIR TOPRAGA TOZ OLUR GIDER. ölumden  ölmekten  degil korkumuz  yaprak duser  cicek solar  sogur elbet yuvalar  taa eskiden  cok eskiden  binlerce yildanberi  kirlangiclar gibi savrulur gunlerimiz  ve kimbilir  nerde  nasil  ne bicim  cikar birgun karsimiza sonumuz. ölumden  ölmekten  degil korkumuz  daha guzel bir dunya  YASANILIR BIR VATAN  diye baslarken sarkimiza  vurulup kahpe tuzaklarda bir geyik gibi  dusmek boyluboyunca  cepte vergi makbuzumuz. bundan iste korkumuz  canim oglum  guzel yavrum  gözumun isiltisi  bundan kaygumuz!
Güz yakmadan gülün pembesini  avuclarimda ol, sokul yanima  gülüsünle isinsin bedenim  ve dudaklarimda acilasan islik  adinla ciceklensin. Serceler göce dayanmaz bilirsin  ne özleyen bir bakis kalir  ne de simsicakligin  sular donar yürek üsür  sende kalir seni yakan. Ucurumlar acilir yollarinda  buharlasir ciy damlalari  Terli bir kisrak gibi gel kapima  savrulsun saclarin  yastigim kekik koksun. Uzagi yakin et  pembelessin carsafin  ölüm kapimin tokmaginda  ayriligi iyi bilirim  ferhat olmayayim daglarda. Ey gülün pembesiyle  bir gülümseyisi paylasan  kar yagiyor yatagima  avuclarim kutuplara döndü  gün kararmasin geldiginde
Beklemiş beklemiş birden gelmiş ölüm  Sanki bin yıl beklemiş beni bulmuş ölüm. Kuşatmış her yandan bütün yolları tutmuş  Herkesi bir av gibi önüne katmış ölüm. Siz niçin böyle dimdik ayaktasınız dağlar  Sanki sizi görmemiş sizi unutmuş ölüm. Ey bir türlü doymayan gözleri zulmün  Seni de vurmak için pusuya yatmış ölüm. Ey zulüm denizleri köpürüp taşan  Her yanı tutmuş ölüm her yanı tutmuş ölüm. Nerede bir can varsa ağını atmış ölüm  Kendi hiç uyumamış bizi uyutmuş ölüm. Beklemiş beklemiş birden gelmiş ölüm  Sanki bin yıl beklemiş beni bulmuş ölüm
Duysak ayak seslerini akşamın  Ve sokaklardan el ayak çekilse  Bir ürpertiyle duyarım o zaman  Seni çağıran sesi uzaklardan. Ne zaman ayrılık saati gelse  Bir gariplik çöker içime birden  Kalan tek anı gibi bir devirden  Durmadan çalınır o gamlı beste  Sanki bilir de hazin öykümüzü  Bulutlar ağlar, kararır gökyüzü. Ne zaman ayrılık saati gelse  Bir çaresizliği anlatır gibi  Birden değişir gözlerinin rengi  Mavi solar, koyulaşır yeşilse  Sarınca ruhunu eski bir hüzün  Uçar gider pembeliği yüzünün. Ne zaman ayrılık saati gelse  Uzatsan özlemle dudaklarını  Tüm ağaçlar döker yapraklarını  Ne çiçek kalır ortada, ne bahçe  Sadece uğultusu o rüzgarın  Ve bir umut kırıntısı: belki yarın. Ne zaman ayrılık saati gelse  Bir fırtına çıkmışçasına, büyük  İçimizdeki güllerin boynu bükük  Bir zaman kalakalırım öylece  Neden sonra gittiğini anlarım  İçimde güller ağlar, ben ağlarım.
promete şimdi kentte  kayalara bağlı değil  beton duvarlarla çevrilidir  kartalların giremiyeceği bir semtte  kendi kendini kemirir
Eski bir sevdayı anlatır,  Çalan her şarkı.  Her nağmede gizlidir,  Eski bir sancı.  Bazen hüzzamdır sessiz,  Hüzünlüdür eskiden.  Bazen sabadır sensiz,  Mistik ve de derinden.. Sen ki hasret yüklü gemide,  Yanımdayken özlemim.  Sen ki özlem yüklü sevdada,  Yurt yurt gezindiğimsin.  Ne sen bil bunu,  Nede ben söyleyeyim.  Aşık maşuktan ayrı,  Acı çeker bilirim...
Bin kere nasihat eyledim sana,  Gönül düşme dedim bu deryalara,  Sen guş huşunu vermedin bana,  Düşürdün başımı ne belalara. . Vaktin dilberinde namus ar olmaz,  İkrarında sabit ber-karar olmaz,  Aldatırlar seni sana yar olmaz,  Gönül niçün düştün bi-vefalara. . Münafık sözüne gel gitme beyim,  Hatır-ı mahzunum incitme beyim,  Dert-ment Emrah'a cevr etme beyim,  Zird dayanılmaz bu cefalara.
Bu bizim gökler gibisi hiç bir dağda çatılmamıştır  Yıldızlarımızın titremesi yüreğine deprem indirir  Hiç bir yerde bu denize bu acı tuz katılmamıştır  Topraktan sağdığımız pekmez güneşin başını döndürür
On birinde bir yar sevdim  Yeni açmıs güle benzer  On ikide şeker şerbet  Oğul vermiş bala benzer. On üçünde gözün süzer  Zülüfün gerdana düzer  Kargı kamış gibi uzar  Boyu servi dala benzer. On dördünde pek derbeder  Dostun ikrarını güder  Nere çekersen ora gider  Boynu toklu kula benzer. On beşinde yaşar yaşın  Her örnekten bağlar başın  Tenhalarda arar eşin  Tez alışkın tele benzer. On altıda kurt bilekli  Yüreği Hakka dilekli  Sağrısı yesil örekli  Esen poyraz yele benzer. On yedide delidolu  Hiç bilmez gittiği yolu  Hasbahçenin gonca gülü  Kız turnada tele benzer. On sekizde geçer gücü  Kız oğlana bulur suçu  Gelinin ibrişim sacı  Kızın altın tele benzer. On dokuzda olur hasta  Zülüfleri deste deste  Gelin şeker şerbet tasta  Kız petekte bala benzer. Naçar Karac(a) oğlan naçar  Aşkın kitabını açar  Yiğirmide vakti geçer  Geçmez akça pula benzer
Helen, senin adın  Eskinin Nicean yelkenlileri gibidir, benim için  Usulca, kokulu denizin üzerinden  O yol yorgunu gezgini taşır  Kıyısına kendi memleketinin. Gezmeyi özler yapayalnız denizlerin üstünde  Yunanlı yüzün, sümbül saçların  Senin havaların getirmişti beni eve  Yunanistanın görkemine ve  Roma yüceliğine.. İşte, oradaki pırıltılı pencere nişinde  Nasıl da bir heykel gibi, görürüm dineldiği  Ah, Pysche, kutlu topraklar olan bölgelerden  Akik lamba elinde.
O dedi ki:  Bir gün bana gönül verdin  'Aşktır benim mayam' derdin  Sonsuz bir hisle severdin  Aklında mı? . Ben dedim ki:  Aşktan yana, histen yana  Gayri sual sorma bana.  Belki dün bilirdim ama  Unutmuşum! . O dedi ki:  Yüreğime ektin bir köz  Yaralarım oldu göz göz  Yemin edip verdiğin söz  Aklında mı? . Ben dedim ki:  Yanan yakar iyi bil ki  Ben de yaralıyım belki  Unutmak ayıp değil ki  Unutmuşum! . O dedi ki:  Yalan söylemezdin hani? ...  Unutmam derdin sen, beni  Sormak suç olmasın yani  Aklında mı? . Ben dedim ki:  Hangi yalan, hangi gerçek?  Meyvesini yedi çiçek  Soru sorma, cevabım tek;  Unutmuşum! . O dedi ki:  Mühürledin dudaklarım  Düğümün kalpte saklarım  Mektup yazan parmakların  Aklında mı? . Ben dedim ki:  Ne mühür kaldı, ne senet  Er-geç kopar çürük kenet  Uçmuş akıl denen meret  Unutmuşum! . O dedi ki:  Beni, benden almıştın ya  Çıkla sen ben olmuştun ya  Gerçek sevgi, yalan dünya  Aklında mı? . Ben dedim ki:  Vazgeç gayri iş yok bende  Yitirmişim seni, sende  Kimin nesisin, adın ne?  Unutmuşum! . Ve bilenler dediler ki:  Aşk da, söz de yalan imiş  Akıl işi değil bu iş..  Ve sonra hatırladık ki  Sevenler hep boşa sevmiş.... Çıkla: Sadece
benim hiç sapanım olmadı anne,  ne kuşları vurdum,  ne de kimsenin camını kırdım...  çok uslu bir çocuk değildim ama,  seni hiç kırmadım, hep boynumu kırdım.  ben hayatım boyunca  bir tek kendimi vurdum! .. . suskun görünsem de,  fırtınalı ve mağrurdum anne.  bir mızrak gibi,  aynada hep dik durdum anne! ..  ben sana hiçbir gün laf getirmedim,  leke sürmedim.  ama göğsümü çok hırpaladım,  kalbimi çok yordum...  ben hayatım boyunca, en çok kendimi sordum! ... . benim hiç sevgilim olmadı anne,  ne bir yuva kurdum,  ne bir gün şansım güldü...  öpemeden bir bebeğin gidişini,  tükendi gitti çağım...  kimi yürekten sevdiysem,  yüreğini başkasına böldü...  bir muhabbet kuşum vardı,  o da yalnızlıktan öldü... . sen beni göğsünde  hep acılarla mı soğurdun anne?  yoksa evlat diye,  koca bir taş mı doğurdun anne?  eziyet değilim, zahmet değilim,  musibet hiç değilim;  bir senin mi balına sinek kondu, söylesene!  doğurdun da beni,  ne ile yoğurdun anne? . benim hiç hayalim olmadı anne...  ne seni rahat ettirdim,  ne kendim ettim rahat...  bir mutluluk fotoğrafı bile çektirmedi bu hayat!  kaybolmuş bir anahtar kadar  sahipsizim anne...  ne omzumda bir dost eli,  ne saçımda bir şefkat... . say ki yollardan akan,  şu faydasız çamurdum anne...  say ki ıslanmaktım, üşümektim,  say ki yağmurdum anne!  bunca yıldır gözyaşlarını,  hangi denizlere sakladın?  oy ben öleyim,  Sen beni ne diye doğurdun anne?
azdılar yine; sıçrayıp ısırıyorlar,geri çekiliyorlar,etrafımda dolanıp sonra yine saldırıyorlar.. oysa ben kurtulduğumu sanıyordum  onlardan,beni unuttuklarını; ama  şimdi daha da  çoklar.. ve ben daha yaşlıyım  şimdi. ama köpeklerin yaşı  yok. ve herzamanki gibi  etinizi ısırmakla yetinmiyor  beyninizi ve ruhunuzu da  ısırıyorlar. bu odada  etrafımda dönüyorlar  şimdi.. harikulade  değiller; cehenem  köpekleri bunlar. ve sizi de  bulacaklar. şimdi  onlardan biri  olsanız  da.
Çekemezsin bir yere sineden başka.  Biliyorum günler hep böyle geçecek.  Ne akşamleyin komşu, ne bir akraba,  Ne bir dost, oturup karşılıklı içecek... Yalnızlık sade şurda burda değil,  Düşüncede, hatırada ve dilekte.  Hangi taşı kaldırsan, nerde 'of! ' çeksen,  Bir dudağı yerde, bir dudağı gökte... Bilmem rengi nasıldır, boyu ne kadar.  Biçen her kimse yıllardır yanlış biçiyor.  Bir elbise ki, alabildiğine dar... Nedir bir türlü sırrını anlamadık,  Kimdir bizimle böyle şaka ediyor,  Hangi cebini karıştırsan yalnızlık... Turgut Uyar  Arz-ı Hal
Ne vefasın gördüm bezm-i cihanın  Kan ile pür olsun peymâneleri  Ne lütfunu gördüm pîr-i mugânın  Basma yıkılsın meyhaneleri. Çok çektim feleğin cevr ile kahrın  Bin kerre nüş ettim tas ile zehrin  Boş olsun şarabı sâk-i dehrin  Lebinden emzirmez mestaneleri. Emrahi beyhude sanma emeğin  Elbette dergâha geçer dileğin  Kırılsın dişleri çarh-ı feleğin  Nice hor eylemiş merdaneleri
yırtarak geçiyor kalbimizden  hayatı da törpüleyen zaman. şuramızda bir şey var  acıya benzer  umuda benzer  böyle günlerde hayat  hem acıya, hem acıya benzer  gün ölümle başlatıyor hayatı  her şafak taze bir ölünün üstünde doğuyor  her sabah ölümü anlatıyor gazeteler  sol köşede ölümü kutsallaştıran bir fotoğraf  yeni bir cinayetin röntgenini çıkartıyor gövdeme  beynim sabırla keskin  iğdişliyor haber bültenlerini, yorumları, sahte ölüm ilanlarını  bizim ilanlarımız çoktan verilmiştir  gelirse de bilinir nerden ve nasıl  böyle ölümün yücedir adı  ha kanağacı canım, ha gelincik tarlası  çünki ölümün kanıdır besleyen  bir başka baharın tohumlarını  şuramızda bir şey var  bizi onduran şey  acıya saran  umudu kuşatan. kalbim: kalbim mi desem  var kalbim: yaşayan ben  hayatla ölümle cinayetle  gazetelerde, radyolarda, eski üniversitelilerde  eski prof hocalarla  yaşayan ben: geç mi kaldık/kabul edemem  ah benim sevgili annem  oğlun da elbet yurtseverden  bir gün bırakırda sizi yüzüstü  yüzüstü değil: elbette bizüstü  bırakır da: kötü sarmaşıkları, yaban güllerini  bırakır da: sekizyüzlük hırtları, şunları, bunları  giriverir senin sıcacık kucağına  yani hem sana karşı, hem senin için  giriverir o yanılmaz tarihçinin yaprağına  ölüm mü dedim annem  ölüm senin gibi güzel annelerin  senin gibi güzel çocuklar feda etmiş  o tarih atlasında  bir kırmızı gül olur ancak  koksun diye çocukların bahçesi. şuramızda, tam şuramızda  kanserli bir virüs gibi kanımıza karışsa da bizi yaşatan günler perişan. işte bir bir kırıyorlar dalıylan  yeryüzünün olgunlaşan meyvelerini  çünki biliyorlar vakit dar  oysa dalları kırılmayan ölür mü sonsuz ağaç  hayatı pekiştiren kökümüz var  dünyayı emeğe kazandırmak için  hayata ve ölüme sonsuz bir anlam veren  kanağacına sözümüz mü var. biz şimdi gidiyoruz gibi ya dostlar  bir gün döneriz elbet  acısız, adsız. ölümsuyu sürünün  sürünün ölüm suyu  bir ölü bir dirinin kanıdır  besler hayatsuyu. şuramızda, tam şuramızda  tarihe nasıl anlatsam. ey anneleri korkutan  bizi yaşatan kan. günler perişan
I-Kumarcı Musa. Vedha'lardan birinde Musa kumar oynuyor  Peygamberlik bir meslek oldu  Bozuk radyo ne demişti ağustosta  (Ben karımın fotoğrafını isterim sizden)  Dördüncü duvarda ben bulunuyorum. Vedha'lardan birinde bir küçük tanrı  Küçük işler için  (Ben görmemiş olayım)  Nasılsa tanımadığım bir toprakta öleceğim  Burada sakal uzatıp  Taranmış saçlarıyla  (Siz kendinizin kaçıncı peygamber olduğunu sanıyorsunuz)  Hangi rejim için  (O kadar çabuk değişiyorlar ki)  Birinci katları dinamitlenmiş evlere benzer yıkılıveririz  Sokak başlarında görür ve fotoğraflarını çekeriz  (Vedha sana ne dedi)  (Dedi ki) . II- Amatörler ve Profesyoneller. (Kaçıncı Vedha'da vardı bu)  Bir ay vardı  Ay çıkınca gitmeliydim oysa  Gidin unutun diyorlardı  Vrangel'in orduları bile unutuldu masaların başında. Viski bize bir profesyonel orospu kadar pahalı geliyor  Sokakta şapkalarımı çıkarıp selam veriyordum  (Numarasını bilmediğim Vedha'lardan birinde)  Artık kendilerini bir eşya ile karıştırmaya başlayan orospular  Çok iğreti duruyorlardı düşecek gibi oluyordum  Bunlar da bizim Vedha'larımız   Vedha belki hiç doğmamıştı   Ne denebilir belki hiç doğmamıştı. III- Got'lar ve Genç Vedha. Bir Got sürüsü için  Genç Vedha anlamsız bir Vedha'ydı  Vizigot Kralı Alerik - takma adıyla - Ayıların ayısı tütün sarar  (Çağının en kötü tütün saran kralı) . IV- Duba'dan Laternacı. Hiç bakmasa bu kadar dikkatli  Laternacı geçiyor azınlıklardan arta kalanı  Çaldığı havayı ne tanır ne sever benim gibi. Adamlar geldi denizden ölmüş  Kimin şansı yoksa bırakmış ellerini dubadan  İşe yaramayanların felsefesi bunlar  Bir uşak üçüncü katın balkonundan aşağı attı kendini  (Çocukluğumu saklasaydım benim de ellerim olurdu dubada) . V- Ayşe Dolley'in Bulunmadığı Bölge. Kim bu adamlar ayakları üzerinde duruyorlar  Başlangıçta dinleniyorlardı  Sonraları hiç yorulmadılar  (Vedha çok gençti) . Deniz tuzu kokan saçlarını yıka sararıyorlar  Bir takım unutulmuş yüzler gibi  Sigara içiyorlar çok ve ölümü kullanıyorlar. Artık onları ben bile tanımıyorum  Romanyalı pembe gözlü şeytan  - Yahudi soyundandır biraz -  Harita bilmeyen bir Vedha'yı  Bir ağacı yakıp içer gibi öpüyordu  Eski takvimleri seve seve kullanır. Ben ikinci gözümü bir kurşunla değiştim  Ne denebilir benim gözüm maviydi. VI- Vedha Vedha Vedha. Denizden uzaklaşmaksızın birbuçuk ama değişen birbuçuk  İnançlarını nerede bırakmıştın sen  Aradığın şehirleri taşıdı trenler  Pabucumun bir teki ırmağa düşmüştü  Göğün ta kendisi o zaman geldi  Gel biz gidelim buralardan yalınayak (Vedha'm gitmiş)  Vedha Vedha Vedha ne diyordu (diyordu ki) .
Sevidir öz türkçe  Tüm belaların mümessili  Her dilde aynı sızıyı hatırlatır  Yalnızlık  Bakma kemik sesidir sesimin içine sızan  Kırılmaktadır sabah akşam  Eklemlerim fire vermektedir ek yerlerinden  Ruhumdaki  Dikiş izleri belli olmaktadır  Evet değirmende bir başak kederidir un  Ama suyla hamur olacak bir şey değildi bu kördüğüm...  Sen bir sokak oluyorsun bazı  Bazı bir koku  Birinin saçına sinen  Sen bir şaka oluyorsun bazı  Durup dururken aklıma gelen  Sen bir çift göz oluyorsun bazı  Bir tek sözü bile aklında tutamayan  Herkes kötü davranıyor bana  Sözüm kesiliyor  Ve kanıyor en zayıf harfinden  Saçım çekiliyor  Yüzümden  Herkes bana kötü davranıyor  Yalnızlığım ki,yirmidört saat birlikteyiz  Kendisiyle  Bazı o bile uğramıyor  Asıl gelmayince gelen  Bir ölüm haberi gibi  Ağaçlarım sökülüyor sonra  Başka yere ekilecekmiş süsü veriyor  Kuru dallarımın pişmanlığına  Ellerime yapraklar dökülüyor  Hak edilmiş bir sonbahardan  Herkes bana kötü davranıyor  Uğradıklarında anlıyorum  Görmezden geliyorlar  Yol uzun vakit kalmıyor bana  Ayaküstü kalbimi kırıp gidiyorlar  Ağzımda kendi gözyaşım birikiyor  İçin için bir tuz tadı  İçin bu kayıplar içinizden geldiği gibi  Üzülmeniz için  Herkes sevsin istedim beni  Suç işledim masa örtülerime  Süs mahiyetinde  Kimseyi sevemedim uluorta  Suç işledim kayıtlara geçti  Geçti gitti bir ömrün  Henüz bilmiyorum ne kadarı  Cezadır ey halkım  Çekilir tenimden  Tez elden hazırlanır doktora  Kendini ele veren tezler  Konumuz yoktur ey halkım  Konuşmacınız yalnızlık illetinde  Yazılarına bir süre zarar verecektir  Kendisi yıllık gizinde  Kar bile yağmaz  Kış kendini tanımlamaz  Akdenizin zedeli mevsimlerinde  Seyrine buğu dayanmazdı oysa  Çocukluğum  Lapa lapa bir seyirliktir  Komikliğimiz yoktur ey halkım  Komiğiniz kar izindedir  Kadındır  Saçlarında birbirine karışır teller  Sevgilinin tellerine bakışlar konar  Herkes sevdiğine canım  Böyle mi yazar?  Aşkımız yoktur ey halkım  Sevdalınız şıllık izindedir  Yazımız yoktur ey salkım  Üzümlerimiz üzünç içinde  Şarap meylindedir  Şiirimiz çoktur ey halkım  Şairiniz acı çekmektedir.
İçin için yanarız biz durmadan  Bin bir şekil bin bir çizim ocakta  Ortalıkta dönüyor iz durmadan  Nice muammaya çözüm ocakta . Seçmeli zamanla karadan akı  İyi kollamalı gül veren bagı  İlim irfan medeniyet kaynagı  İkrarım var derki sözüm ocakta . Filizi olmayan kökü sökeyim  Sevdası olmayan yere dikeyim  Yunuslar misali odun çekeyim  Küllenmeden yansın közüm ocakta . Köz ateş vurdukça kaynasın kazan  Yanıpta kül olsun huzuru bozan  Yapraklar sararıp gelmeden hazan  Ham kalmasın pişsin özüm ocakta . Özü pişirdikten sonra varayım  Yaralı kuş kanadını sarayım  Varıp dostun divanına durayım  Ak olsu isterim yüzüm ocakta . Leksizdir elbet yüzümüz bizim  Sefai namustur sözümüz bizim  Durmadan dövülür özümüz bizim  Nice hamlar pişer bizim ocakta
Bir söyle pir söyle Hakk'ın aşkına  Konuşan dili ol susan canların  Mazlumu sömüren dönsün şaşkına  Konuşan dili ol susan canların  Hakkı var üstünde garibanların . Saltanata gözün gönlün tok olsun  Nazarında makam mevki yok olsun  Yüreğin yay gibi sözün ok olsun  Konuşan dili ol susan canların  Hakkı var üstünde garibanların . Mazluma yoldaş ol yüreğini ver  Bir cana can olmak her şeye değer  Vebalin büyüktür susarsan eğer  Konuşan dili ol susan canların  Hakkı var üstünde garibanların! .. . Adalet hükmetsin divan kurulsun  Hak yerini bulsun meydan durulsun  Haksız babansa da hesap sorulsun  Konuşan dili ol susan canların  Hakkı var üstünde garibanların! .. . Şu dünyada bir tek doğru kalsa da  Doğruyu demekten alem yılsa da  Bunun sonu ipe gitmek olsa da  Konuşan dili ol susan canların  Duası üstünde garibanların! ..
Ömür tükendi ise Allah başka bir ömür verdi.  Geçici ömür kalmadıysa, işte şuracıkta tükenmeyen,ölümsüz ömür...  Aşk, hayat suyudur, bu suya dal!  Bu denizin her damlasında başka bir hayat, başka bir ömür var.
Allah dostunu gördüm, bundan altı yıl evvel;  Bir aksamdı ki, zaman, donacak kadar güzel.
Yonca Pazar günü toplanır, insan pazartesi  Peygamber çiçeği bilmeden ölür  Omaholar çiçek koparmaz gece  Çünkü bolluğu ölüler getirir bize  Suda boğulmuş martı ölümsüzdür  Ve yaşlandım, buzlu camın havailiği gibi  Savaşan yalnızlığın gökyüzü kış  Sabah yumuşak karla yükseldikçe  Artık ölüm tümden yeşermezmişcesine  Belleğin eşiği yunmuş yıkanmış. Deniz sen her zaman kusursuz düşündürdün  Çok eskidenmiş gibi ölüyorum  Tanımadığım otlarla içiçe  Çünkü bolluğu ölüler getirir bize  Ama bir şey daha var, biliyorum   (güneşte)
Kırılırda bir gün bütün dişliler  Döner şanlı şanlı çarkımız bizim  Gökten bir el yaşlı gözleri siler  Şenlenir evimiz barkımız bizim. Yokuşlar kaybolur çıkarız düze  Kavuşuruz sonu gelmez gündüze  Sapan taşlarının yanında füze  Başka alemlerle farkımız bizim. Kurtulur dil, tarih, ahlak ve iman  Görürler nasılmış, neymiş kahraman  Yer ve gök su vermem dediği zaman  Her tarlayı sular arkımız bizim . Gideriz nur yolu izde gideriz  Taş bağırda, sular dizde gideriz  Bir gün akşam olur bizde gideriz  Kalır dudaklarda şarkımız bizim
yoksulların çocukluk fotoğrafı az olur  hiç olmaz belki de avuntunun bez bebeği  misketler yuvarlanır yokuş aşağı  her şey masallar kadar yakınken gerçeğe  sabahları umuda yoran babalar  akşamları yarı bunak ve kambur  yokuşu sırtlanıp da gelirler eve. çok yokuşlu semtlerde yaşadık hep  derimiz de bahtımız da abanozgillerden  beş taştan biri yuvarlanır dört taşa  kız oyunu der çekilir erkekler  eğilir topaçlar ve gazoz kapakları  ölüler de yoksulluğun payandasıymış gibi  eğik yatar mezarda yokuş aşağı. ama gülümsemiştim bu yokuşa ben bir kez  ancak ilkokula başlarken çektirdiğim  ödünç yakalıklı fotoğrafımda  kuş ayaklı bir sevinçtim yokuş yukarı  bir kamyon freninden koptu yokuş aşağı  altında ben okulda fotoğrafım  avuntunun bez bebeği hiç olmadı sanırım...
Alnımın üzerinde saçım dümdüz kesilirdi daha;  Oynardım sokak kapısının önünde, çiçek derlerdim.  Bambu sırıklarına binmiş gelirdin, atlılar gibi,  Dört dönerdim yörende, mürdüm erikleriyle oynardın.. Chokan köyünde yaşayıp gidiyorduk işte:  İki küçük çocuktuk, sevgiden gayrisini bilmeyen.  Ondördümde vardım sana, efendim benim.  Gülemezdim karşında, sıkılgandım çünkü.. Başımı eğer, duvara çevirirdim yüzümü.  Kırk kere de çağırsan, gözüm yerden kalkmazdı.  Onbeşimde yüzümü çatmadım artık  Ayağının bastığı toprak olayım istedim,. Dünyalar durdukça durdukları yerde...  Daha yukarılarda mı olacaktı gözüm?  Onaltıma bastım sen gittin.  Anafor kaynattığı sulardan, Ku-to-yen´e. Beş ay oldu ayrılalı  Dallarda maymunlar üzünç içinde.  Ayağını sürüyordun gittiğinde.  Kapının önü yosun şimdi, bir sürü yosunlar var,  Yolunmayacak kadar kökleri derinlerde.  Yapraklar erkenden dökülüyor bu güz estikçe rüzgar  Çiftleşen kelebekler Ağustos´ta sarardı daha.  Batı bahçesindeki otların üzerinde,  Dokunuyor bana bunlar.  Yaşlanıyorum.. Kiank ırmağının dar geçitlerinden inmekteysem şimdi,  Bana haber ver, bileyim de önceden,  Karşılayayım seni  Cho-fu-sa´ya kadar çıkıp.
Gözlerin bir diken  yüreğe saplanmış,  çıldırasıya sevilen,  işkencesine dayanılamayan.  Gözlerin bir diken,  rüzgârdan koruduğum,  ötesinde acıların, gecelerin,  derinlere sapladığım.  Kandiller yanar ışığınla,  geceler dönüşür sabaha.  Bense unuturum birden,  - göz rastlar rastlamaz göze-,  yaşadığımız bir vakitler  kapının ardında  yanyana.. *  Şakırdın sanki konuşurken.  İsterdim konuşmak ben de.  Dudaklarda hayır mı kalmıştı ki,  O bahar gibi dudaklarda! . Sözlerin  güvercin gibi  yuvamdan  uçtu gitti.  Kapımız,  sonbahar kadar sarı  basamakları ardından  fırladı gitti  canının çektiği yere.  Aynalar oldu paramparça,  yığıldı içimize  acı üstüne acı.  Topladık sesin küllerini  getirdik bir araya.  Böylece söyler olduk  acılı türküsünü yurdumuzun.  Hep birlikte sazın bağrına  ektik bu türküyü,  evlerin damlarına taş fırlatır gibi  fırlattık attık bu türküyü,  alın, dedik,  sancıdan kıvranan kalplere.  Oysa her şeyi unuttum ben şimdi.  Ya sen, ya sen, sevgili,  sesini kimselerin bilmediği!  Belki de gidişindir senin  ya da susmandır  sazı paslandıran.. *  Dün seni limanda gördüm,  yapayalnız, yolluksuz yolcu.  Bir yetim gibi sana doğru koşuyordum,  arıyordum sanki yaşlı anamı.. Nasıl, nasıl, yemyeşil bir portakal ağacı  kapanır bir hücreye ya da bir limana,  nasıl saklanır gurbet elde  ve yemyeşil kalır?  Yazıyorum not defterime:  Limanda durakaldım...  En dondurucu kış kadar soğuk gözler gibiydi dünya,  doluydu portakal kabuklarıyla ellerimiz.  Ve hep çöl, ve hep çöl, ve hep çöldü ardım.. *  Seni yalçın dağlarda gördüm,  kuzularınla, kovalanan çoban kızı.  Sen benim bahçemdin,yıkıntılar ortasında.  Bendim o yabancı, bendim kapını vuran.  Ey gönül! Ey gönül!  Kapı kalbimin üzerinde yükseliyordu,  pencere, taşlar ve çimento  Kalbimin üzerinde.. *  Seni su testilerinde gördüm,  buğday başaklarında,  yıkık dökük, parça parça, unufak.  Hizmet ederken gördüm gece kulüplerinde,  sancıların şimşeklerinde gördüm ve yaralarda.  Bağrımdan koparılmış ciğer parçası sensin.  Dudaklarıma ses olacak yel sen.  Ateş ve akarsu sensin.  Gördüm seni bir mağaranın ağzında  yetimlerinin çamaşırlarını iplere asarken.. Gördüm sokaklarda seni ve ateş ocaklarında,  kaynayan kanında güneşin.  Ve ahırlarda...  Ve bütün tuzlarında denizin.  Ve kumlarda...  Toprak gibi güzel,  yasemin gibi,  ve çocuklar gibi.. *  Ve ant içerim ki,  bir mendil işleyeceğim yarına kadar,  gözlerine sunduğum şiirlerle süslü  ve bir tümceyle, baldan ve öpücüklerden tatlı:  'Bir Filistin vardı,  bir Filistin gene var! '. *  Gözleriyle Filistin,  kollardaki, göğüslerdeki dövmelerle Filistin,  adıyla sanıyla Filistin.  Düşlerin Filistin'i ve acıların,  ayakların, bedenlerin ve mendillerin Filistin'i,  sözcüklerin ve sessizliğin Filistin'i  ve çığlıkların.  Ölümün ve doğumun Filistin'i,  taşıdım seni eski defterlerimde  şiirlerimin ateşi gibi.  Kumanya gibi taşıdım seni gezilerimde.  Koyaklarda çağırdım seni bağıra bağıra,  inlettim senin adına koyakları:. Sakının hey  kayaları döve döve şarkımı koparan şimşekten!  Benim gençliğin yüreği!  Benim beyaz kanatlı atlı!  Benim yıkan putları!  Kartalları tepeleyen şiirleri benim eken  tüm sınırlarına Suriye'nin!  Zalim düşmana bağırdım, ey Filistin, senin adına:  'Ölürsem, ey böcekler, vücudumu didik didik edin! '  Karınca yumurtasından kartal çıkmaz hiçbir vakit,  yalnız yılan çıkar zehirli yılanlardan!  Ben barbarların atlarını iyi bilirim.  Bir ben dururum onların karşısında,  bir ben,  gençliğin yüreğiyim her daim,  yüreğiyim beyaz kanatlı atlıların.. Mahmud DERVİŞ. Çevirenler: A. KADİR - Süleyman SALOM
Kadir geceleri fırsat sizindir  Böyle Hakk mihmanı can ele girmez  Peygambere yüzler sürmek bizimdir  Gitti bu günkü gün dün ele girmez. Azrail el sunar alır canı  Cehteyle burada menzil alasın  Nasip olur mu bir daha göresin  Duasın alacak kul ele girmez. Kimler dinler avazını ününü  Allah'ın velisi imam soyunu  Böyle Hakk mihmanı can ele girmez  Özünü kul eyle iman bulasın. Ey Nesimi sakın durup oturma  Sırrını sakla nadana taş götürme  Cehteyle de imanını yitirme  Zay edersin din iman ele girmez
Dağlar dağımdır benim  Gam ortağımdır benim  Söyletme çok ağlarım  Yaman çağımdır benim.'  Dündar Taşer'in büyük hâtırasına.... İşit beni, dinle beni, duy beni...  Eylendirmez dügün, dernek, toy... beni.  Yar beni hey... dil beni hey..oy beni...  Dündar Ağam, bizi koyup gitti bil! ...  Uçmağ içre bir menzile yetti bil! .... Ülkü yolu diken olur, taş, olur,  Yağsız ayran, kuru ekmek aş olur...  Kim derdi ki, Ağama bir iş olur? ? ?  Kahpe felek bize oyun etti bil! ...  Attıgı taş bağrımıza battı bil! .... Uluna da Bozkurtlarım, uluna...  Uluna da ince aylar doluna...  Gafil durup güvenirsen soluna  Başın üzre sefil baykuş öttü bil! ...  Vatanını iki pula sattı bil! ...  Tanrı bilir, dün de bizim, yarın da...  Bir gün olur; bir sabah tan yerinde,  Dalgalanır dokuz tuğ gönderinde...  Türkmen Ağam nağrasını attı bil! ...  Otağ kurup gölgesine yattı bil! .... Yol demeyem, yel demeyem, yürüyem...  Göğüs verem, şu dağları kürüyem...  Ben Oğuz'un dediği Gök Börü'yem...  Yine doğum sancılarım tuttu bil! ...  Tanrıdağ'da 'kalk' borusu öttü bil! .... Sanmayın bu, ağlama ya ağıttır.  Bu, Ağamın kavlince bir ögüttür.  Ağlamak ne? Dündar Ağam şehiddir  Ağlar olsan kaşlarını çattı bil! ...  Oraları birbirine kattı bil! ...
Pencereden atları gördüm.. Berlin'deydim, kıştı. Işık  Işıksızdı, gökyüzü yoktu gökyüzünde.. Havanın aklığı ıslak bir ekmek gibi.. Ve penceremden boş bir sirk  Kışın dişleriyle kemirilmiş.. Ansızın bir adamın yedeğinde  On at göründe sislerin içinden  Çıkarken titremediler, ateş gibi,  O saate kadar bomboş olan  Evreni doldurdular gözlerimde. Görkemli, yangınlı  Uzun bacaklı on tanrı gibiydiler,  Yeleleri tuzun düşlerini andırıyordu.. Portakaldan ve evrenlerdendi sağrıları.. Baldı derileri, amber, yangın.. Boyunları gururun taşlarından  Oyulmuş kulelerdi,  Ve kızgın gözlerine güçlü bir dirim  Eğilmişti bir tutuklu gibi.. Ve orada, sessizlikte, ortasında  Günün, kirli ve dağınık kışın  Haşarı atlar kan,  Uyum ve yaşamın kışkırtıcı gömüleriydiler.. Baktım, baktım ve yeniden yaşadım:  Kaynağın, altın dansın, gökyüzünün,  Güzellikte yaşayan ateşin  Orada olduğunu bilmeden.. O kapanık Berlin kışını unuttum.. Ama atların ışığını unutmam.
Ey benim gül demetim, ey bir çile ipeğim!  Seni çok seviyorum, daha çok seveceğim.. Sen benim kuraklıktan solan gönül bahçemde,  Sen benim şu yıldızsız kalan hulya gecemde  Bir son bahar değilsin, sonuncu bir baharsın;  Ufkumda fecri açan gül kanatlı rüzgarsın. . Şi'rimdeki heyecan bugün sendedir ancak,  Bu şi'rim bende artık son heyecan olacak, . Şu gönlüm bilsen, nasıl çırpınarak yoruldu.  Bir güzelden kurtuldu, bir güzele vuruldu.  Her birinde bir parça daha yorgun düşerek,  Kimine lanet edip kimiyle öpüşerek,  Nihayet, işte bugün hepsinden ayrılmışım;  O kadar bıkkınım ki, mazime darılmışım.... Sen ki bir çocuk kadar şakraksın, neşelisin;  Sen ki aşka gençlikle koşan güzel delisin;  Bana mahkum olduğun lahzalar var sanırım;  Busemle ürperdiğin o anları tanırım.. Ey cici kırlangıcım, benim ipek böceğim!  Yaklaş sana pek gizli bir şey söyleyeceğim:  Seni gittikçe fazla seviyorum yaramaz!  Bugün dünden daha çok ve yarından daha az... Kıymetli tutuyorsun, değil mi, bu sevgimi?  Yalvarırım, beni hep titreyerek sev, e mi!  Bakışımdan korkarak, göğsüme sokularak,  Aşkın bütün şiirini her an bende bularak..  Yalvarırım, böyle sev! Bana karşı aciz ol!  Sevişmekte zalimlik, inan ki en fena yol..!  Artık mücadelesiz, gözyaşından müstağni  Bir sevgiye muhtacım, sen de böyle sev beni.  O ipekten göğsünde bırak başım dinlensin!  Bir çile ipeğim sen, gül demetim de sensin!  Sakın sanma bıkarım tatlı buselerinden...  Sevilmek ihtiyacı bende öyle derinden  Gelen bir iptila ki severim sevildikçe.  Esirinim, seninim olduğunu bildikçe.. Şairliğim seninle en bahtiyar, en mağrur  Anındayken düşün ki gençliğimin sonudur.  Bırak gönlüm kendini bu aşka hakim sansın!  Genç kadın, mahkum ol ki ona hakim olansın...
siz şimdi bana bir kucak  gökyüzü getirebilir misiniz demir örgülerle parçalanmamış  suda serin suda pırıl pırıl akan bir yaprak  bana çiçek kokusu bana deniz bana toprak  boyunca mayısa batmış bir ağaç büyütebilir misiniz bana  verebilir misiniz muştusunu silahları susmuş bir dünyanın  aç doydu güneşe sarındı çıplak-diyebilir misiniz  söyleyin bana  okuyabilir misiniz kurtuluş haberlerini şiir tadında  güney afrika'da  kara öfke  kara bir kartal  gibi kondu  karanlığın gözüne  alaydınlık bir sabah doğdu  zencilerin yüzüne-  mesala . gencecik öpüp gitmek birşey değil  şu kahrolası merak olmasa
Dün gece dün gece gördüm düşümde  Göçün çekmiş gider ili Zeyneb'in  İnci mercan gibi ufak dişinde  Tatlı tatlı söyler dili Zeyneb'in. Zeyneb pek küçüktür haldan bilmiyor  Ün eyledim hiç yanıma gelmiyor  Göz görüp de gönül karar kılmıyor  Aştı üstümüzden yolu Zeyneb'in. Yaz gelip de meyvaları yetmemiş  Şeyda bülbül konup figan etmemiş  Bahçasında mor menevşe bitmemiş  Açılmış goncası gülü Zeyneb'in. Sabah olur seher yeli estirir  Siyah zülfü mah yüzünde gezdirir  Zalım engel yari bize küstürür  Dolansın boynuma kolu Zeyneb'in. Bahar olup seher yeli esti mi  Zeyneb bizim ile kadem bastı mı  Acep bizden umudunu kesti mi  Karacaoğlan olsun kulu Zeyneb'in
Uzaktadır her şey; gökyüzü, deniz.  Her an peşimizden koşan gölgemiz,  Özlenen limanlar, yanan yıldızlar.  Uzaktadır her şey; anneler, kızlar.... Uzaktadır her şey, hep... yalnız ölüm,  Her yerde, her an yakınımız ölüm.
Seni ben bekliyorum göğsüm açık, bağrım açık;  Hançer ol göğsüme saplan, ecel ol karşıma çık.. Çalmamış madem ki bir gece felekten gönlüm;  Gelecek bari elinden gelsin dilerim ölüm.  Toprağın rengi kanımdan kızarırken yer yer;  Uzanıp sapsarı, son busemi koymazsam eğer;  Obenim kalbimi göğsümden ayırmış çeliğe.  gezsin ismim yedi kat gökte kahpe diye.  Beni mahfetmeden alemde obiğane duruş;  Bana sal yalvarırım pençeni, ey yırtıcı kuş.. İşte ben bekliyorum göğsüm açık, bağrım açık;  Hançer ol göğsüme saplan, ecel ol karşıma çık.
Seninle bir yağmur başlıyor iplik iplik,  Bir güzellik doğuyor yüreğime şiirden.  Martılar konuyor omuzlarıma,  Gözlerin İstanbul oluyor birden.. Akşamlardan, gecelerden, senden uzağım  Şiirlerim rüzgardır uzak dağlardan esen  Durgun sular gibi azalacağım  Bir gün, birdenbire çıkıp gelmesen.. Şarkılarla geleceksin, duygulu, ince  Yalnız gözlerime bak diyeceksin.  Ellerim usulca ellerine değince  Kaybolup gideceksin. Bir elim seni çizecek bütün pencerelere  Bir elim seni silecek.  Kalbim: Ebemkuşağı; günde bin kere  Senin için yeni baştan can kesilecek.. Ne güzel seni bulmak bütün yüzlerde  Sonra seni kaybetmek hemen her yerde  Ne güzel bineceğim vapurları kaçırmak  Yapayalnız kalmak iskelelerde.. Seninle bir yağmur başlıyor iplik iplik,  Bir güzellik doğuyor yüreğime şiirden.  Martılar konuyor omuzlarıma,  Gözlerin İstanbul oluyor birden.
Bir mermi de benden aslanım,  Bir mermi de benden.  Bir mermi de benden zafer topları  Mukaddes namlular!  Daha gelmesin mi bahar,  Daha gülmesin mi ağlayanlar?  Yıllardır kan içinde, sargı içinde  Unuttunuz mu  Sevmesini şakalaşmasını?  Çekik gözlüler,  Kıvırcık saçlılar, ablak yüzlüler!  Küller mi saz beniz etti sizi  Yabani güller, dost bakışlar, otlu çiçekler!  Ve sizler:  Adana, Aras pamuğu kadar  Sevdiğim yüzler!  Yayla türkülerim kadar  Memleketlilerim kadar  Sevdiğim yüzler!  Altıya mı değdi yaşlarınız  Otuz dokuz doğumlu çocuklar?  Ömrünüz, gözleriniz, uykularınız  Sığınaklarda geçti harp boyunca.  Oylum oylum ateşleri gördünüz mü,  Cepheden dönenleri sordunuz mu?  Tanır mısınız  Ay nedir, gün nedir, elma nedir?  Güneşi gözlere doldurmak güzelken  Hey küçük kardeşler hey  Görün ne hale koydular dünyamızı.. Şimdi zafer topları gürlüyor  Avrupa'da.  Ve deniz ötesi kıtalardan  Şarkılar...  Şimdi kazaska oynuyor Avrupa.  Şimdi silah yerine bayrak tutanlar...  Hiçbirini tanımadığımız,  Oyunlarını bilmediğimiz  Mişiganlılar, Oksfortlular, Ukranyalılar  Şimdi, göz aydın etme zamanıdır.  Yeni bir dünya doğuyor.  Şorul şorul giden kan pahası.  Müjdeler, müjdeler olsun  Yeni bir dünya doğuyor  Zincir seslerinden  Verem basillerinden uzakta...  Büyük ölülerini bağrına basıp  Yaralı insanlarımız  Kahramanlarımız konuşuyor:  'Benim olsun, senin olsun, bizim olsun,  Hani kardeşlerimiz vardı ya  Bu dünyada.  -Kız kardeşlerimiz, annelerimiz, şairlerimiz-  Dumdum kurşunuyla vursalar da  Her zaman böyle döğüşeceğiz:  Gırtlak gırtlağa, diş dişe, tank tanka  Demokrasi için,  Eşitlik ve hürlük uğruna'  Bir mermi de benden aslanım  Bir mermi de benden  Bir mermi de benden  Zafer topları, mübarek namlular!
Hasretinle beni üryan eyledin  Beklerim yolların gel efendim gel  Gönül kuşu kalktı cevlan eyledi  Beklerim yolların ali ali gel efendim gel. Evvel ahir sensin dönmezem senden  Meyl ü muhabbetin çıkar mı candan  Gönül göç eyledi kevn ü mekandan  Beklerim yolların gel efendim gel. Tevarih çoğaldı da hadden aştı  Urum sofuları bildiğin şaştı  Şimdi gayret Şah-ı Merdan'a düştü  Gözlerim yolların gel efendim gel. Horasan'dan kalktı Hind'i yararak  Top top olmuş hariciler kırarak  Bendelerin Şah'ına yalvararak  Beklerim yolların gel efendim gel. Bozuldu yolcular yollarda kaldı  Ayin erkan gitti dillerde kaldı  Bendelerin zayıf hallerde kaldı  Beklerim yolların gel efendim gel. Pir Sultan'ım Allah Allah diyelim  Gelin nikabını elden koyalım  Takdir böyle imiş biz ne diyelim  Beklerim yolların gel efendim gel
Bir  Elde  Çatal  Bir  Elde  Dehre  Dalar  Dikenlerin  Kengerlerin  Peşinde  Kaderimmiş  Söğerim  Oy  Meri  Kekliğim  Yeter  Çektiğim. Dut  Kurusu  Süpürge  Tohumu  Yediğimiz  Ve  Bir  Godik  Arpa  İçin  Sivas  Kapılarından  Geri  Çevrildiğimiz  Günleri  Defledik  Meri Kekliğim  Yeter  Çektiğim. Yol  Paraı  Veremedim  Diye  Şu  Dağları  Bana  Aştırdılar  Şu  Yolları  Bana  Hacizlere  Gitti  Suna  Gibi  Keçim  İneğim  Meri  Kekliğim. Kore  Dağlarında  Tabakam  Kaldı  Mapus  Damlarında  Özgürlüğüm  Hey  Meri  Kekliğim  Yeter  Çektiğin.
Bir akşam üstüdür şarabî  Bahçeler ve dağlar üzre hükümran  Tam dünyayı dolaşmak saatindesin  Ay ışığı su içer birazdan.. Kızarmış kalçalarını çanlar  Alabildiğine vurur  Manşetlerde kilometre kilometre yalan  Sallanır durur.. Sen çocuk tulumunda  Matbaa mürekkebi  Rüsva olmuş ellerin emeği  Alıp götürmüşler dost dediğini  Almış rüzgârlar içini.. Ümide benzer  Sevdaya  Soğuk bir namludur  Kör ve pusuda  Ense kökünde zulüm  Ve sermiş cânım sofrasını dört başı mâmur  Burnun dibine  Hürriyet.. Seviyorsun mümkün  Aranızda kurşun  Yasak bölge var  Sen genç  Sevdan ölünecek kadar güzel  Kanunu yapanlar ihtiyar.
Çok zamansız yakaladın beni  Çok acemi  Bunu saymıyorum aşk  Bir daha gel emi! .... Ahmet Selçuk İLKAN. 'Erkekler hep yalnız ağlar' kitabından  www.ahmetselcukilkan.com.tr
Bu ne yeşil, ne mavi bu, ne sarı? Yolumuzda.  Nasıl koyup gitmeli bu denizi, bu kırları?  Uğulda, uğulda, uğulda sonbahar rüzgârı,  Bir dal kırabilir misin bakalım, gönlümüzde?. Bu şarkılar, bu hâlis sözler varken, dilimizde.
268  Beni, toprak ve sudan kazdı; benim suçum ne?  Dokuduğu ipek, çul, sazdı; benim suçum ne?  İyi, kötü yaptığım her şeyi ve her sözü  Bu alnıma kendisi yazdı; benim suçum ne?
Ne zaman ayrılık saati gelse  En vazgeçilmez yerinde yaşamın  Duysak ayak seslerini akşamın  Ve sokaklardan el ayak çekilse  Bir ürpertiyle duyarım o zaman  Seni çağıran sesi uzaklardan. Ne zaman ayrılık saati gelse  Bir gariplik çöker içime birden  Kalan tek anı gibi bir devirden  Durmadan çalınır o gamlı beste  Sanki bilirde hazin öykümüzü  Bulutlar ağlar, kararır gökyüzü. Ne zaman ayrılık saati gelse  Bir çaresizliği anlatır gibi  Birden değişir gözlerinin rengi  Mavi solar, koyulaşır yeşilse  Sarınca ruhunu eski bir hüzün  Uçar gider pembeliği yüzünün. Ne zaman ayrılık saati gelse  Uzatsan özlemle dudaklarını  Tüm ağaçlar döker yapraklarını  Ne çiçek kalır ortada, ne bahçe  Sadece uğultusu o rüzgarın  Ve bir umut kırıntısı: Belki yarın. Ne zaman ayrılık saati gelse  Bir fırtına çıkmışçasına, büyük  İçimdeki güllerin boynu bükük  Bir zaman kalakalırım öylece  Neden sonra gittiğini anlarım  İçimde güller ağlar...
Yabanıl ot kokuları  getiriyor bir rüzgar  kıpırdatıyor suları. Belki sonbahar  vurgun yapamayacak  yol vermeyecek sular. Ve neşeli bir ıslık  tutturmuş şimdi ova  nice acıya karşılık. Aşkı savunmada doğa
Tînet-i Âdemde konmasa eğer sevdâ-yı aşk   Cenneti bir dâneye satmazdı ol dânâ-yı aşk. Kenz-i mahfîden zuhûra geldi eşyâ lâ-cerem   Bâd-ı hubbiyle temevvüc etdi çün deryâ-yı aşk. Tâlib-i dîdâr olup ayılmaya tâ haşredek   Kim ki nûş ede ezel bezminde ger sahbâ-yı aşk. Aşk ü müşg olmaz nihân ânı bilir halk-ı cihân   Âşık-ı bî-çâreye mümkün müdür ihfâ-yı aşk. Bülbülün hâlin bilenler gûş ederler nâlesin   Bir gül-i bî-hâr içündür bunca hûy u hây-ı aşk. Aşk-ı Şîrîn oldu feryâdına Ferhâd'ın sebep   Ey nice dânâyı Mecnûn eyledi Leylâ-yı aşk. Ey Hüdâyî hâlet-i aşkı ne bilsin her meges   Kulle-i Kâf-ı hakîkat mürgüdür ankâ-yı aşk
-I-. Sen dostumdun benim, gülünce güneşler açardı  Su gibi azizdin, yurdumdun, alnında ateşler yanan  Işıklı bir ırmak gibi aktığımız o uzun yürüyüş  Daha dündü sanki, her patlayan sağanak bunu anlatır  Fabrika düdükleri bunu anlatır bana her vardiyada. Hazırladığımız ilk taş baskısı afişi anımsar mısın  Bükülüp giden kent sokaklarını, fabrika önlerini  Sonra kitapları (kokuları hala burnumda onların)  Hangi mayısta taşıdık kentlere güllerin rengini  Gerçi gülistan olmadı ömrümüz, gam değil. Belki tanırdın ilk vurulanı, o gün hiç ağlamadık  Hayır ağlamadık, çıldırdık o gün çıldırasıya  Adını çocuklarımıza verdik onun, çoğaldı  Mezarlar çoğaldı o günden sonra, yetişmedi bize  Öldürülecek kadar büyümüştük, öyle demişlerdi. Ve hayat öylece akıp durdu işte, akıp duruyor  Kimilerinin bakışlarına yine karlar yağmış  Saçları dumanlı bir geçit sanki, dudakları lâl  Kitap yakanlar eksilmiyor, şu uçuşup duran  Kırlangıç ölülerini görüyor musun kentin üstünde. Sen dostumdun benim, gülünce güneşler açan  Bulutlara, rüzgara asarım suretini her akşam  Her akşam bir mektup yazarım dağlar kadar  Kayıp bir adresten geliyor sesin şimdi, üşüyorsun  Unutma dostumsun sen, neredeysen orada ölmek isterim. -II-. Kasabalı bir hüzün çökerdi söylediğin türkülere  Meşeler göğerir kalbin rehin kalırdı o huysuzda  Ve akşam soframıza ağarken bir yayla bulutu  Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun  Efkâr da yakışırdı sana, ilk kadeh kekik kokardı. Kısa pantalonlu resimlerimiz sararmadı daha  İlk sigarasını bölüşen iki okul kaçağı, iki haylaz  Hiç kimseler anlamıyor muydu o günlerde  İlk sevgilileriyle denizaşırı yolculuk düşleri kuran bizi  Ve ne çok yalnızdık sinemalar olmasa. Unutalım mı şimdi kente indiğimiz o ilk günü  Sabahlara kadar okuduğumuz o kitapları  Kar aydınlığında yürüdüğümüz yolları unutalım mı  Artık çok geç, işçiler seni soruyor ve ötekileri  Her karşılaşmamızda sizi konuşuyoruz uzun uzun. Anımsar mısın odamızın talan edilişini  Her katta yaralı bir kardeşin çığlığını sonra  Kantinde kitaplar yırtılıyordu, delik deşikti duvarlar  Mosmor bir çığlıktı gözleri malatyalı kızın  Sana hep o huysuzu anımsatırdı, bilirdim. Kimilerine göre ancak ölümü güzelleştirirdik biz  Birer çılgın mıydık gerçekten, serseri bir rüzgâr mıydık  Göğermiş meşeler kadar yakın mıydık bulutlara  Ve tarih upuzun bir hikâye miydi -öyle diyorlardı-  Bir işçi kıza söyledim bunları, yalandır, dedi. Anlamını yitiren birşeyler mi var şimdilerde  Yazdığım şiirlere yabancıyım, sokaklara yabancıyım  Taşı delemiyor bir çığlık ve apansız bir  Su oluyorum ipince, kendime sızıyorum  Dünya yetmiyor bazen, bırakıp gidebilir miyim. Ve hayat böylece akıp durdu işte, akıp duruyor  Kentler karıncalanmış birer namlu gibi  Upuzun yatıyorlar dizlerimde ama sımsıcak  Meşeler göğermiş diyorsun varsın göğersin  Her yaprak bir öpücüktür sana o huysuzdan. Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan  Bulutlara rüzgâra asarım suretini her akşam  Her akşam bir mektup yazarım dağlar kadar  Meşeler göğermiş diyorsun varsın göğersin  Unutmadım bırakıp giderken söylediğin sözleri
Sevgili! Bir başka güzelsin bugün,  Ay gibisin! Pırıl pırıl gülüşün,  Güzeller yalnız bayram günleri süslenir,  Seninse bayramları süsler gül yüzün.
Gel sevelim sevileni seveni  Sevgisiz suratlar gülmüyor canım  Nice gördüm dizlerini döveni  Giden ömür geri gelmiyor canım. Özü gülmeyenin yüzü güler mi  Sevgisiz muhabbet Hakk'a değer mi  Seven insan kaşlarını eğer mi  Zorunan güzellik olmuyor canım. Sevgi haktır seven alır bu hakkı  İçi güler dıştan görünür farkı  Sevmeyene akmaz sevginin arkı  Boş lafla oluklar dolmuyor canım. Bir zaman aşıkken sen de sevmiştin  O anda dünyayı nasıl görmüştün  Sanki cennetin bağına girmiştin  Çokları bu hakkı bilmiyor canım. Aşkın ateşine yandım alıştım  Bu ateş içinde aşkla tanıştım  Doğru mu yanlış mı deyi danıştım  Sevgisiz hakka kul olmuyor canım. Sevenin içinde yanar ışıklar  Kaybolur karanlık tüm dolaşıklar  Garibim sevenler bunca aşıklar  Boş hayale boşa yelmiyor cenım
bu böyle bir şiir işte  ay girince geceye  bu şiirde bakır yeşil  çuha delik deşik lekeli masalarda  ihtiyarlar en kimsesiz ihtiyar  kahveler nargilesiz. bu şiirde çatanalar denizsiz  çocukların gözü pamuk helvacılarda  kadınların kocaları haylidir işsiz. badem çiçekleri kırağı pası  bahar ayaksız elsiz  sıkıyönetim gecesinde bir yüzün kalmış  çırılçıplak  kimliksiz. bu şiirde aşk  yüzümde unuttuğun utanmasız bakışın  mor kumlarda çürümüş deniz kabuğu  ikindi güzlerine düşürdüğün bir tarih. bu böyle bir şiir işte  ay vurunca yüzüme
İşte uzaklara gittim çok uzaklara  Kıyısında bu soğuk denizlerin  Seni düşünüyorum Doremifa  Ayaklarımın altında kumlar çıtırdıyor  Başımda büyük dalgaların sarhoşluğu  Denizin yeşilinde gözlerini görüyorum  Köpüklerin beyazlığında ellerini . Senin için balıklar tutuyorum vazolar dolusu  Kırmızı balıklar yeşil balıklar mor balıklar  Canım sıkılıyor dudakların aklıma geldikçe  Tutup denizleri sarıya boyuyorum  Gökyüzünü siyaha  Bu bulutlar sana benziyor  Bu bulutlar senin gibi  Oysa sen bulutlara benzerdin Doremifa. . Uzaktan gemiler geçiyor duman gibi hayal gibi  Büyük kanatlı kuşlar dönüyor başımda  Dudaklarımda sevdiğin şarkılar  Elimde bir bıçak var kana bulanmış  Kumların üstüne adını yazıyorum  Sana gelme diyorum  Sana git diyorum  Elimde bıçak var diyorum sana  Üstüme gelme . İşte uzaklara gittim çok uzaklara  Gözlerimin önünde alabildiğine deniz yemyeşil  Alabildiğine gökyüzü masmavi  Alabildiğine bir keder içimde kapkara  Seni düşünüyorum  Famiredo  Famiredo  Doremifa
Bir bebek  Dünyaya açtı gözlerini  Ve alabilmek için  İlk nefesini  Bastı çığlığı  Keşke gerekli olabilseydi bu kadar  Yaşamdaki tüm ağlamalar.
Kızlar vardır kıvırcık salat gibi  Ağızları burunları kıvır kıvır  Bacak bacak üstüne vapurlarda  Rüzgâr eser oraları buraları görünür  Baktıkça fık fık eder adamın içi. Vay canına tükürdüğümün İstanbul'u  Bir oynak olur Fındıklı önlerinde  Elimde yüz iğnelik çapari  Poyraz gibi dalarım Palamutlara  Altımda Turgut Reis motoru. Rumelihisarı'nda Orhan'ın mezarı  Ne gittim ne gördüm gitmek de istemem  Taze ekmek bir parça beyaz peynir  Şimdi olsa şuracıkta kafa çeker  Denize mi bakar kim bilir. Ben rıhtımdan suya atlarım  Altımda balıklar  Üstümde bulutlar  Ağzımın kenarında çırpıntılı Boğaz suyu  Pembe yalıya doğru yüzerim
Gök mavi, dağlar ak, ovalar yeşil..  Dört mevsim bahardır güney illeri  Çiğ düşmüş çiçekte gün ışıl ışıl..  Bir sarı, bir mordur güney illeri . Yollar kıvrım kıvrım iner yokuştan  Köpüklü suları dökülür taştan  Kuşları çiçekten, çiçeği kuştan  Seçilmeyen yerdir güney illeri. . Dağılır yaylanın boz dumanları  Eğilir yıldızlar öper çamları  Bir başka âlemdir yaz akşamları  Cennet ile birdir güney illeri. . Baharda haz duyar nar çiçeklenir  Arı sesi çan sesine eklenir  Tüm güzellik Toroslarda renklenir  Oylum oylum kardır güney illeri. . Motor sesleriyle uyanır sabah  Kekik kokusuna boyanır sabah  Özene-bezene yaratmış Allah,  Ne geniş, ne dardır güney illeri. . Ordadır ozanın gönül bolluğu  Sevgi sıcak sıcak, aşk buğu buğu..  Gerçek yiğitlerin harman olduğu  Eşsiz bir diyardır güney illeri.
Karşı karşıya değildi evler, sevmezlerdi birbirlerini,  yine de yan yanaydılar.  duvar duvara, fakat  pencereleri  bakmazdı sokağa, konuşmazdı,  öyle sessizdiler.. Bir kâğıt uçuruyor havalanır gibi ağaçtan  kışın kirli bir yaprak.. Akşam ortalığı tutuşturuyor, kaygı içinde  yok oluveren bir ateş boşaltıyor gök.. Kara sis balkonları örtüyor. . Açıyorum kitabımı. Yazıyorum  bir maden ocağının  çukurunda sanıp kendimi,  bir ıslak,  bırakılmış dehlizde.  Biliyorum kimse yok şimdi  evde, sokakta, acı kentte.  Bir mahkûmum açık kapısının önünde,  açık dünyanın önünde,  akşam alacasında şaşkın, gamlı bir öğrenciyim,  çıkıyorum işte o zaman şehriye çorbasına,  iniyorum ardından yatağa ve yarına.
Asardın okulu her sabah  Sen de aşıktın bir zamanlar,  Geceleri sokak sokak gezerdin  Ellerin ceplerinde, yıldızları sayarak.. İnsanın sevdası on beşinde  Horoz şekerlerine güneşlere benzer,  Gülerdi tramvaylarda küçük bir kız  Bekareti beyaz dişlerinde.. İçi kadın çamaşırı doluydu vitrinlerin,  Allık pudra, frenk altını küpeler,  O tarihte dükkanların önünde  Dalıp giderdin.. (1943)
İçimden tanırım ben o illeri  Onlar ki zahirde viran olurlar  Ardıçlı dağları çamlı belleri  Aşanlar Şirin'e hayran olurlar. Dökülür köpüklü sular yarından  Baharlar yaratır kışın karında  İçenler sihirli pınarlarında  Şöyle bir silkinir ceylan olurlar. Başı boş kırlara salar tayını  Elinden düşürmez okla yayını  Aklına getirmez zafer payını  Memleket yolunda kurban olurlar
Sizin oynadığınız uzun eşek, birdir bir,  Ya bizimki o tek yol bir tanedir bir'dir bir!
Güneş altında söylenmedik söz yokmuş..  Bu yüzden geceleri söylüyorum sevdiğimi..  Ne gece ne gündüz yokmuş söylenmemiş söz..  Bende söylenmişleri söylüyorum yeni biçimde..  Hiç bir biçim kalmamiş dünyada denenmedik...  Bende susuyorum sevgimi saklayıp içimde....  Duyuyorsun değil mi suskunluğumu nasıl haykırıyor...  Susarak sevgisini ilan eden çok var sevgilim ...  Ama bir başka seven yok benim sustuğum biçimde .....
Oydu bir bakışta tanıdım onu  Kuşlar bakımından uçarı  Çocuk tutumuyla beklenmedik  Uzatmış ay aydınlık karanlığıma  Nerden uzatmışsa tenha boynunu. Dünyanın en güzel kadını oydu  Saçlarını tarasa baştan başa rumeli  Otursa ama hiç oturmaz ki  Kan kadını rüzgardı atların  Hep andım ne yaşanır olduğunu. En çok neresi mi ağzıydı elbet  Bütün duyarlıklara ayarlı  Öpüşlerin türlüsünden elhamra  Sınırsız denizinde çarşafların  Bir gider bir gelirdi işlek ağzı. Ah şimdi benim gözlerim  Bir ağlamaktı tutturmuş gidiyor  Bir kadın gömleği üstümde  Günün maviliği ondan  Gecenin horozu ondan
dağ köyünde körbağırsak sancısa  konur karnın ağrıyan yanına  alev gibi tuğlalar  / Bir kalbiniz vardır onu tanıyınız.  Bir şehir kadar kalabalıktır bazıları  Bir dehliz kadar karanlıktır bazıları  Konuşurlar  İsterler  Susarlar  Dinlememişseniz nice yıl kalbinizi  Ev meslek iş para geçim diyerek  Düşünün şimdi bir de  Şehirlerde kasaba ve köylerde  Başını eğmiş kalbiyle söyleşen bir kişi olduğunuzu
Hak belasın versin Mülcem Oğlu'nun  Hançer ile kanın saçtı Ali'nin  Terk eyledi Bağdat gibi şarını  Ecel burcu boynun büktü Ali'nin. Ali'm çeker idi dünya firkatın  Cümle kullarını alırdı satın  Fatma Ana ile Şehriban Hatun  Libasın üstüne döktü Ali'nin. Ali'm ah eyledi eridi sızdı  Kanber de bu işte ayrılık sezdi  Oğlu İmam Hasan tabutu düzdü  Tabutu misk anber koktu Ali'nin. Bir nur doğdu Muhammed'in veçhinde  Zülfikar oynadı Çin ü Maçin'de  Doksan bin evliya sancak içinde  Gözleri kan ile doldu Ali'nin. Pir Sultan Abdal'ım sever hazırı  İstemişler Üveys ile Hızır'ı  Yükletmişler Ab-ı Zemzem çadırı  Deve kapısına çöktü Ali'nin
Yürü bre kahpe felek  Gafil gafil gelme bari  Biz de doğduk ölmek için  Yüzümüze gülme bari. Gafil gelirsin yanıma  Kıyarsın tatlı canıma  Toprak atarsın sineme  Sorucuyu salma bari. Bildim feleksin cihandan  Çıkmaz parmakların kandan  Kurtuluş yok imiş senden  Yiğitlikte gelme bari. Sen bir feleksin sözün yok  Yola gidersin izin yok  Kimi görmeğe gözün yok  Kimisini görme bari. Pir Sultan'ım der hanedir  Bilirm kastın canedir  Her işlerin tersinedir  Bildiğinden kalma bari
Evvel sen de yücelerden uçardın  Şimdi inginlere indin mi gönül  Derya deniz dağ taş demez geçerdin  Karadan menzilin aldın mı gönül. Yiğitliğim elden gitti yel gibi  Damağımda tadı kaldı bal gibi  Hoyrat eli değmiş gonca gül gibi  Bozulmuş başlara döndün mü gönül. Hasta oldun yastığını istersin  Kadir Mevlâ'm sağlığını göstersin  Cennet-i âladan bir köşk dilersin  Boynunun farzını kıldın mı gönül. Karacaoğlan der ki söyle sözünü  Hakk'a teslim eyle kendi özünü  Nâs işine karalama yüzünü  Yolun doğrusunu buldun mu gönül
Hayatın kıyısında  Delinmiş bir kayıksın  Yanlış yere yanaştın  Sen bunlara layıksın. Bu şehre bel bağladın  Doymadı gitti karnın  Bir kondu yaptın ama  Yıkıldı kaldı yarım. Vurma Nurettin vurma  O senin karın  Bak onlar çocukların iftiharın. Yaşama kavgasında  Ne gelirse yutarsın  Belki fırsat çıkarsa  Bir ucundan tutarsın. Bu şehrin girdabında  Kayboldu yoğun varın  Böyle umutsuz olma  Hele bir olsun yarın
En son denizi işittim  -Öc alıyor benden-  İçim için kaynıyordu demin  Patlamadın ya dedim  Patladı işte  Öbür sesler  -Fabrikanın düdüğü cankurtaranla ezan  Ve göğsümün hırıltısı-  Hiçbiri ayağına su dökemez bunun  Bu vurdu muydu uçuyor canımın yongaları  Pul pul pırıl pırıl ve oğul oğul  Bir mevlut balığı ağıyor sanki menevişlere  Hiç kalır yanında bütün seviştiklerim  Bu deniz, düştükçe düşen nabzım terim benim  Beyler gayrı beni sarı defterinizden silin  Nem varsa definem ipim kefenim  Hepsi sizin hepsi sizin, hapsinizin.  Yeter ki beni bir genel afla başınızdan defedin  Ve defleriyle çalparalarıyla gümüş sürülerinin  Bu dif gibi cesedi Kanal`ın döllüğüne defnedin  Kulaklarınızı çınlatırım ordan  Isırırım gözlerinizi  Geri dönen bir hecetaşı gibi geceden  Heceleyerek kendi kitâbesini  Unutmuş bildiği ne varsa önceden  Sekerek ve sikerek denizi  Şaş kalacaksınız o zaman  Şeytan minareleriyle nasıl okunurmuş ezan  Ve düşmüş kalkmış bir Allah gibi tuzlar içinde  Varacağım ki cenazenize  Bir kızım daha olmuş denizanalarından  Ve tıpkı ve tıpkı bir insan  Kaptığım gibi onu da atacağım ki dalgalara  Ayrı düşmesin garip, sütanamızdan  Anladınız mı şimdi Can  Niye gelirmiş hep Boğaz`dan
Kamusal alan var beri dünyada  Müslümana yasak, Papa'ya serbest  Koşu meydanına çıkmak çok tuhaf  Safkan taya yasak, sıpaya serbest... 27.11.2006/Vakit
Gece soğuk, kar serpiyor  Fırıncı ekmek yapıyor,   Beş küçük çocuk. Bakıyorlar somunlara,  Yazık değil mi bunlara   Donları delik! . Ve fırıncının kolları  Çeviriyor somunları   Harlı fırında.. Somunların çıtırtısı,  Fırıncının zevzek sesi   Kulaklarında.. Büzülmüşler o daracık  Ana göğsü gibi sıcak   Delik önünde.. Ekmek, iftar sofrasının  Çörekleri gibi, bakın   Çıkıyor işte.. Delikten yaşam tütüyor  Böcekler ile ötüyor   Kızaran ekmek. Çarpıyor, nasıl iştahla  Yırtık giysiler altında   Beş çocuk yürek.. Toplanmış kuşluk vaktinde,  Kırağı, çiyler içinde   Yoksul İsalar.. Küçük delikte yüzleri,  Ekmeklerde aç gözleri   Ne söylüyorlar? . Büzülmüşler, bu alaca  Tan vaktinde, budalaca   Dualar kime? . Yırtık donlar patlıyor  Bağırmaktan. Savruluyor   Gömlekleri kış yelinde.. (Fransızcadan çeviren:Erdoğan Alkan)
Burada kal.  Öğlen avlusunda.  Zamanın yalın diline yerleş.  Ufka bakmanın meraklısı ol.  Maviye, beyaza, gündüze çalış.. Zakkumu anla!  Ağusu,tenime sürdüğüm merhemdir diye  beni, mırıldanıp şaşırt.. Ağustosun hummalı böceğini,  onun terli şarkısını  gayret et,Türkçe' ye çevir.. Taşlığı yıkamanın, asmayı budamanın,  çıplak ayakla yürümenin  hayli zengin üslubunu edin.. Burda kal.  Kalıcı zamanda.  Öğlen avlusunda.. Arın gövdenden.  Kendin oluncayakadar soyun.. Ferah sular dökün.  Derin uyu.
_Sivastopal,2 temmuz 1993,   37 ölü,   milyonlarca şiir yaralı._. sizleri tanıyordum  sabahları geçerek önümden giderdiniz işlerinize  siz  kendini amber ağacı sanan karalahana suratlı manav  yüreğini örümceklere diktiren terzi çırağı  siz  çocuklara çarpıp kaçma eğilimli belediye şoförü  maçlarda peygamberlere küfreden zabıta memuru  evet siz  siz  öğrencilerine Atatürk heykelini tokatlatan öğrenci yurdu müdürü  yani siz beyefendi  siz  çanakçılar, kışkırtıcılar, kibritçiler  melek boğazlayıcılar  sahte itfa’ye aslanları  siz  cinayet sonrası toz olan pır pır sultan imamlar  bayat yeşil biberler  kanat düşmanları  sizleri tanıyordum  kutu kutu odalarım kol kanat gerdi askerlik anılarınıza  banka cüzdanlarınıza  astım ilaçlarınıza  kiminiz evden kovuldunuz bende yattınız sabaha kadar zik zak  korudum sizi göktaşlarından ve ay çarpmalarından  çocukluk arkadaşınızdı otel kayıt memuru önce onu yaktınız  türküleri yaktınız şiirleri yaktınız  doğru sözü yaktınız. akşamları geçerek önümden gidersiniz evlerinize  yıkıntıma sinsi sinsi gülersiniz  kapıda sizi karşılayan çocuklarınız  onlar da öğrenir bir gün  içindeki insanlarla yaktığınız  bir otelin  sonsuza dek  kül tüküreceğini yüzünüze.
Ellerin son gemiden artakalan bir hüzün  Bir vadiyi çoğaltan saf suyu sessizliğin  Erimeyi bir kalbin potasında öğrenmiş  Bir gecenin nabzında damlamıştır yerlere  Belki son meddücezir vaktidir denizlerin  O hangi aynalardan çıkıp gelmiş ansızın  Sen hangi dağ başında bırakmışsın ruhunu  Şimdi yalnızlık için kan döküyor gözlerin. Artık duymuyor seni fırtınalar, bulutlar  Sözlerin bin bir çeşit alevlerle yanıyor  Sen O’nda unutulan resimlerin matemi  O sende her çiçeğin yüzüyle uyanıyor. Uzak beyaz bir hayal tutuyor ellerini  Irmağı yatağından ayırdıysa karanlık  Su şimdi kahra giden yolların ayrımıdır  Bir tohum gülümsüyor; kökleri yüreğinde  Bir tohum ki, bahçenin en nazlı kıvrımıdır. Bir tohum, dallarında asılı kirpiklerin  Bir tohum, gövdesine gözbebeğin gömülü  Bir tohum, kabuğunda gül baharı taşıyor  Bir tohum, ardı sıra sefiller ağlaşıyor. İstenmeyen birisin şimdi doruklar kadar  Oyuncak bekleyip dur yetim çocuklar gibi  Bilmiyor ki, senin de görünmez bir günün var  Uzak beyaz bir hayal tutuyor ellerini
Ben bugün pirime vardım  Pirin cemali güldür gül  Oturmuş tahtı mekana  Tahtı revanı güldür gül. Gülden terazi tutarlar  Gülü gül ile tartarlar  Gül alır gül satarlar  Çarşı pazarı güldür gül. Gülden degirmeni döner  Onun ile gül döverler  Akar arkı döner çarkı  Bendi pınarı güldür gül. Ak gül ile kırmızı gül  Çift yetişmiş bir bahçede  Bakışları hare karşı  Har-ı ezharı güldür gül. Gel ha gel Seyyid Nesimi  Hak nefesi güldür gülün  Şu öten garip bülbülün  Derdi figanı güldür gül
Seni bildim bileli,  ey balçık dünya,  başıma nice belâlar geldi,  nice mihnet, nice dert.  Seni sırf belâdan ibaret gördüm,  seni sırf mihnetten, dertten ibaret.. İsa'nın yurdu değilsin sen,  yayıldığı yersin eşeklerin.  Nerden tanıdım seni bilmem ki,  nerden parçası oldum bu yerin,. Bana vermedin bir yudum tatlı su,  sofranı yaydın yayalı.  Elimi ayağımı bağladın gitti,  elimin ayağımın farkına varalı.. Bırak da bir ağaç gibi  yerin altından çıkarıp ellerimi  sevgilinin havasıyla sarmaşdolaş olayım,  uzayıp gideyim bâri.. Ey çiçek, dedim çiçeğe,  dedim, bu küçük yaşta sen,  neden ihtiyar oldun bu kadar,  dedim, nasıl oldu bu böyle?. Çocukluktan kurtuldum, dedi çiçek,  sabah rüzgârını tanıyalı,  hep yukarlara doğru çıkar  yukarlardan gelmiş bir ağaç dalı.. Şunu da söyledi çiçek:  Madem aslımı tanıdım,  madem yersizlik âlemi aslım,  artık bana tek bir şey düşecek:  Yücelip aslıma gitmek.. Sus yerter artık,  var git yokluğa haydi,  yoklukla yok ol.  Git, yokluklardan tanı  yokluktan var olanı.
Başlayan bir şey vardı unuttum  Anımsamaya çalışıyorum şimdi  Emekdar kelimelerle:  Bahar  Gençlik  Bebek  Çiçek  Deniz  İşçi  Bağımsızlık  Özgürlük  Eşitlik  Aşk  Mezarımda dönüyorum da  Yuvarlanıyorum baştan kıça  Kalafattan yeni çıkmış bir tekne  Dalga olmayan dalgaların üstünde.... (Güle Güle Seslerin Sessizliği
Bir derin uykudaydım ölümün içinden  Açtımki gözlerimi  Bir suyun gölgesi gibi  Kendisi adeta bir suyun  Ayakucumda sen oturuyorsun. Şiir getirenlerin çok olsun çocuğum!
kalkıp bir ağacı suluyoruz ellerinle  yağmura bakıyoruz -hep yağıyor-  pirinçhan'da bir gramofon   -beni kör kuyularda...  ellerin öylece duruyor masada  kuyum ustası ellerin  bir şunu unutmuyorum  gülerdin, şenlenirdi bahçelerim. ben alıp ellerini uzaklara gideyim  ardım sıra kambur cüce  çevirsin çemberini  alıp gideyim ellerini...ellerinin  tenimdeki gül dövmesini. kaç kış uyudum, unuttum  karlar nasıl erirdi soğuk göllerde  paslı dilim ağulu dilim kekeme  çamaşır günleri kapı önleri sevişmeme  saatleri evlerin, bir peygamber çiçeği  ağzında yarım bir cüzle  beni ezberle, diyor, beni ezberle  bir bunu unutmuyorum, bir de  parmak izlerini,ateşler içinde. kaç vurgun kaç hastalık  ölmedimse, telkâri gümüş  ellerin, işlediği için   bir gül   bir daha   köklerime. bir şunu unutmuyorum  aşk engüzel yenilgi  ellerin değince denizlerime
Bir tatlı ömür gibi gitmeye niyetlendin,  ayrılık atına eyer vurdun inadına.  Ama bizi unutma, hatırla ama.. Sana temiz dostlar, iyi dostlar, bağdaş dostlar  yeryüzünde de var. gökyüzünde de var.  Eski dostla ettiğin yemini, hatırla ama.. Sen her gece ay değirmisini  başına yastık edince yollarda,  dizimde yattığın geceleri hatırla ama.  Sen ey, hüsrev'i kendine kul,  Şirin gibi bir nice güzeli esir eden,  aşkının ateşiyle tıpkı Ferhat gibi benim  ayrılık dağını delmede olduğumu, hatırla ama.. Bir deniz kesilen gözlerimin kıyısında  bir aşk ovasını görmüştün hani;  sarfan dallarıyla, ağustos gülleriyle sarmaşdolaş.  Bunu unutma, hatırla ama.. Ey Tebrizli Şems,  dinim aşktır benim, senin yüzünü gördüm göreli,  benim dinim senin yüzünde övünür, ey sevgili.  Bunu unutma, hatırla ama.
'saçıma dokunma' diyorsun masal saçan bir sesle  ekmek gibi dilimlediğimiz yatak sarılmış bize,  bırakmak istemiyor  kasıklarını öperken 'saçıma dokunma' diyorsun  dilimde gezdirirken seni,  'saçıma dokunma, n'olur'  kapısı açılan bahçene girerken bir daha, bir daha  anılar dökülüyor göksarmaşıktan. ikimiz de biliyoruz  bir çözsem saçlarını  bir daha söz etmeyeceğiz ayrılıktan  saatlerin saçları olsaydı sevgilim  bu kadar hızlı geçip gider miydi zaman  ah sevgilim ne diyecektim ben sana  aç pencereyi ve dışarıya bak  son gecemizde kar altında kuğular
Bir yandan türkü söyler  Bir yandan yürür ağlıyarak,  Sevdası rüzgâr gibi iter  Dere boyunca yalnayak.. Nilüferler gibi solgun Ophelia!  Yanaklarına yapışır saçları.  Açılır etekleri suyun yüzünde,  Seyrederdi söğüt ağaçları.. İnsan kalbi o zamanlar da vardı  Daha küçüktü, daha kırmızıydı ama şimdikinden  Kopardılar kalbini Ophelia'nın  Nilüferler gibi sarardı.. Şimdi de kızlar sokaklarda,  Minnacık eller, ayaklar, saçlar.  Ama nerde onlar, nerde Ophelia  Nerde evvel zaman içindeki aşklar.. Sevdamız kayboldu zamanlarda.  Dişi ceylânla erkek ceylân  Ayrı yönlere koşar gider.  Bir sevişmek kaldı romanlarda.
Yar yüreğim yar, gör ki neler var,  Bu halk içinde bize gülen var.. Ko gülen gülsün, Hak bizim olsun,  Gaafil ne bilsin,Hakk'ı seven var.. Bu yol uzaktır menzili çoktur,  Geçidi yoktur derin sular var.. Girdik bu yola aşk ile bile,  Gurbetlik ile, bizi salan var.. Her kim merdane gelsin meydane,  Kalmasın cana kimde hüner var.. Yunus sen bunda meydan isteme,  Meydan içinde merdaneler var.
Yunus ki sütdişleriyle Türkçenin  Ne güzel biçmişti gök ekinini,  Düşman müşman girmeden araya  Dolanıp bütün yukarı illeri  Toz duman içinde yollar boyunca  Canından sızdırmıştı şiiri;  Vasf-ı Hal'inde öyle esrikti  Acı dirliği Aşık PAşa'nın,  Günlük gibi havayı doldururdu.  Sevginin ve kimyanın öğretisi;  Bursa 'da otlar ağaçlar arasında  kim yazdı günün aydınlığın  O diri o insan yüzlü beratını  Başka kim yazdı Emir Sultan 'dan  Ve bakalım Balım Sultan Urum Abdallarından  Baba dostlarıyla kadınlarla  Birtakım ilişkilerden sıyrılarak  Çıkarak karıkocalığın dükkanından  Tuttu aynasında Kızıl Deli'yi;  Yağmur altında sicim gibi  Parasını serperken havuzlara  Aşık Garip unutmuştu kendini  Aklını fikrini takıp Mecnun'a,  Oralarda sevgili bir küfür gibi  Son yükselişigibi bir sesin  Demirin taşın yergisiyle dolu  O çimenleri yeşerten nârâ  O dalga dalga yayılan  Anamın içi gib ovalara,  Ve indi mi birden bire inen  SImsıcak bir şafak gibi dağlara,  Sütbeyaz Ayvaz Kankırmızı Köroğlu;  Sen ki şu kısacık hayatında  Sevdin ve yaşadın kelimeleri  Bir gün bile düşürmedin kalbinden  Yarana bastığın büyülü deyimi  Niye mi koşarsın böyle ufka doğru  Pir Sultan mı ısmarladı seni  Kızılırmaktan öte Sivas'a doğru  Yeryüzü gökyüzü ve sabah vakti  Bilece uçarsınız hastanız ulu  Alnında göğsünde parmak uçlarında  Kan pıhtısının ısrarlı bakışı  Siyaset meydanı hıncahınç dolu,  Ustamın gözlerindeki son damla mavi  Takılıp kalmış kirpiklerine,  Perçemi uysalca dolanmış darağacına, ;  Uzakta kavaklar kuşku sorulu  Bir tambur dehşeti sazında  Hazırlar kaderini Kadı Burhanettin'in  Olsa da bir gün Sivas 'a sultan  Fışkıracaktır kanı bir tuyuğ gibi  Azeri ağzıyla koçlara devran  Bir tuyuğ gibi elemsiz bir fıskıye gibi  Başı omuzundan kaydığı zaman;  Sen ki gözlerinle görmüştün 57'de  Babanın parçalanmış beynini  Kağıt bir paketle koydular mezara  İstesen belki elleyebilirdin de  Ama ağlamak haramdı sana  O günler istesende istemesen de  Boğazında buruldu kaldı Türkçe  Mevsimlerin tülüne sarılı halde  Yıllarca dinlendirdin acını  Utandın ondan korktun bir bakıma  Sakladın geleninden gideninden;  Ve sen daha nice raslantılarla  Nice suçsuzun başında bulundun ki  Göğe urmak ister gözbebekleri  Nice şair nice duyarlık elçisi  Zehir Kazak zıkkım Gedayi  Bir buğday yüzlü zülfü doşaşığın  Özlemiyle karmış doğanın buyruğunu  Kütüğü nakıştan beter olmuş  Nar çiçeği Karacaoğlan: ;  Yaz kış yapraklı Dertli Boran;  Ezilmişin tutanakçısı Kabasakal;  Dördüncü Murad'ın çılgınlığıyla  Yeniçeri bedeninenişanlar vuran  Seyrek asker Kayıkçı Kul Mustafa;  İşgal acılarından mavi bir lirizm çıkaran  Maliyeci şairlerin ilki Bayburt'lu Zihni;  Ve sürgün şairlerin ne ilki ne de sonuncusu  Yiğit ve açık Türkmen: Dadaloğlu;  Kamu kuşların yedi bin yıl  Tam bir danişmendlik içre uçtuğu  Ve gülün tek bir solukta  Köy köy dağılıp kahverengide  Kent kent kırmızıda toplandığı Gülşehri;  Kim bu Gülşehri öksüz Emrah kim?  Şems Banu ne olacak Kişverkişan nere kalesi?  YA ulu Camiin ünlü romancısı  Yalvaçlara kimlik kağıdı dağıtan  Çekidüzeni unutulmaz Süleyman Çelebi?  Sen işte bunlarla bildin Türkçeyi  Bunlarla  Gelen giden obayı sevdi.
Öperse sakalımı biralanmış bir berber  Aşkımın civcivleri kanatlanmış   merhaba  şiirlere kılıç çeken gökyüzü  yerin bu şiirde de bir çocuk ağlamasıdır  (yerin bu şiirde küçük bir çocuk ağlamasıdır)  yani ki sen. EY  li bir heple başlayan  hüzünlerin ve yalnızlığın bekçisi  bütün şiirlerin babası   üvey  babam   merhaba   EY  (artık küçül)   -ey-  acıların güç çeşmesi  suyun artık beslemiyor çocukları  ey babam   merhaba  olmasa babamın karısı  büyütün artık beni. (ağlamak acıların yontulmuş biçimidir  hüzünse bir çocuğun gökyüzünü sevmesidir) . yorgunum bir gülü devşirmekten  görseniz artık  yüzüm  bozulan bir çiçektir  evde kalmış kızların göğsünde sık bulunan  beni solduran akşamüstleridir pencerelerde  çünkü hüznü hüzün besler yalnızca   merhaba. diyorum bir acıyı ikiye bölmek  bir elmayı ikiye bölmek kadar güçtür  görseniz artık  yüzüm  bozulan bir dengedir.  bir serçeyi gökyüzünde barındırmaktan kıyan  (bence bütün serçeler yaşlandıkça serçedir)  güneş(ki göğün orospusudur)  yatar da çirkinliğin baykuş kuşuyla  unutur bir serçeyi kendisiyle sevişmeyi  şimdi yaşlanan bir gökyüzüdür hayatı  aşkı ve sevişmeyi kendisinde arıyan   merhaba  diye bir ses nerden  gelirse küçük bir çocuğun  serçeleri çok seven bir çocuğun  eskiyen yüzüdür güneşe karşı. (babam benim  annemi sana emanet ediyorum)
Öyle yıpranmış ki  Bir forması eksik içinden,  Sahafa düşmüş bir kitap  Gibi sararmış üzüntüsünden.  Bir ay doğuyor usul usul  Karanlığın göğsüne,  Dünden bugüne kendini  Biraz daha eksilterek getiren  Küsmüş göğüne besbelli  Geleceği göremediğinden  Taşıyor oysa hüzünlü bitişinde  Doğuşunu yeniden
Kıt'a. Ey dil hele âlemde bir âdem yoğ imiş  Vâr ise de ehl-i dile mahrem yoğ imiş. Gam çekme hakîkatde eğer ârif isen  Farz eyle ki el'ân yine âlem yoğ imiş
-babam şair bedri ilhan'a...-  olmuyor neyleyim  olmuyor velinimetim efendim  olmuyor yirminci asırda  tarz-ı kadim üzre gazeller söylemek  beşiktaş'a yakın hanesi yerle yeksan oldu nedim'in  baki o enis-i dilden  bir yahya kemal kaldı hal-i hazırda  ayıptır efendim iç bade güzel sev demek  var ise akl-u şuurun  ayıptır bu zamanda yardeyip yar işitmek  kıvılcımlar kaymalı  insanlarım dedikçe şair kaleminden  zaten ömrümüz rüzğarlı sular gibi dalgalı  kimseler başlamaz medar-i maiset derdinden  kim okur kim dinler siham-i kazayı?  yalnız alıp verilir bir selam kalmıştır  nabi efendi'den. sen benim velinimetim efendim  ben senin hayr-ul-halef  sen vakt-i zamanında  uyan derdin uyan ey mest-i habinaz  uyan artık uyan  bense uyandım hab-i gafletten  uyan derim uyan ey esirler dünyası!
Yıldızları süpürürsün, farkında olmadan,  Güneş kucağındadır, bilemezsin.  Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür,  Ciğerinde kuruludur orkestra, duymazsın.  Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın.  Uçar gider, koşsan da tutamazsın...
Üç yıl sonra mıydı bilmiyorum  ama ekimin onbeşiydi biliyorum  ekimin onbeşiydi ama  ekimin onbeşinde ne oldu bilmiyorum  herkesin sular gibi dağıldığı ama herkesin  bir sur önünde miydik bir yolda mı  semtini bilmediğim bir karakolda mı  sonra topluca bir bahçede durduk. bıktım böyle sayrılıklardan  ateşim çıksa neyse ne  neyi bıraksam aklımdan bir suya karışıyor  bir büyük savaşda Kıbrıs kıyılarında  vurulan ve ölen bir askerin  çelik miğferi gibi  dipde ışıltısını görüyorum yalnız  elimi eteğimi çekiyorum bahçeden  sazlıklara vuruyorum belliğimi. zalim bir ilk yazdı ama yaşadığımız  işte bunu unutmamalı unutmamalı  bir ölüm nefes alırken bir dudakda  öbür bütün şeyleri nasıl anlatmalı  miğferin paslandığını usul usul  bir yangının söndüğünü  ve suların pırıl pırıl kaldığını  bir otobüs Mersin den Mardin e giderken. o zaman aşkınla dol kalbim  nerden ne kadar derlediysen o kadar  senin kendine seçtiğin alameti farika  uzun bir gece görünümünde geçerli hala
İçme, ilk yudumda zehirler seni  Bahtın kadehime döktüğü şarap.  Her akşam koynunda uyutur beni,  Her sabah alnımdan öper ızdırap.. Sen, yirmi yaşında bir baharsın ki  Gölgende neş'enin rüzgârı eser.  Düşünen alnımda benim her çizgi  Baharı olmayan bir kışa benzer. Sana ufuklar “Gel! ” diye bağırır,  Ellerinde çiçek haykırarak  Seni gür sesiyle hayat çağırır,  Beni de çiğneyip geçtiğin toprak...
Şu karşı yaylada göç katar katar   Bir güzel sevdası gözümde tüter   Bu ayrılık bize ölümden beter   Geçti dost kervanı eyleme beni     Şu benim sevdiğim başta oturur   Bir güzelin derdi beni bitirir   Bu ayrılık bize ölüm getirir   Geçti dost kervanı eyleme beni     Pir Sultan Abdal'ım kalkın aşalım   Aşıp yüce dağı engin düşelim   Çok nimetin yedik helallaşalım   Geçti dost kervanı eyleme beni
bugün kalbimi eski bir plak gibi  öyle çok tersine çevirdim ki. bazı şarkılar vardır  cızırtılı bir yağmur gününü anlatır  uzaklarda süren sarı yağmurluklu bir hayatı  deniz bazen kendini kaldırımlara fırlatır  o zaman bir yavru yengece bakan  insanların şarkısı olurdu o şarkının adı  keşke ismim iris olsaydı  keşke ismim herkese  sarı yağmurluğuyla koşan hayatı anlatsaydı. bazı şarkılar vardır  ellerim kocamanlaşır, tuhaflaşır  işte o ellerimle herkese  çamurlu şiirler uzatsaydım  hepsi çok kirli olsaydı tanrım. bazı şarkılar vardır  kırmızı akşamsefalarını anlatır  karanlığın kalbinde yalnız, açmanın acısını  komşu kadınların basma elbiseli konuşmalarını  geceyi onlar bahçeye taşırdı  ben ne zaman öleceğim tanrım  sabah olunca mı  keşke birkaç dakikayı ipek mendillere sarıp saklasaydım  irileşen, gitgide irileşen ağaç gibi  ismi nedensizce iris oluveren bir ağaç gibi  şu odanın ortasında dursam  saat kuleleri dökülürdü dallarımdan tanrım  artık sarı yaprakların ölü olduğuna inanmıyorum. bazı şarkılar vardır  kanatlarında yağmuru taşıyan kelebeği anlatır  kırmızı bir çakmak gibi neşeli ölmek olurdu  o şarkının adı  ardında yalnızca nemli sigaralar bırakmanın acısı  keşke ismim iris olsaydı  keşke ismimin bir anlamı olmasaydı. herkes çıkarsın kalbini  o çirkin mücevher sandığından  ve herkes onu birbirine fırlatsın tanrım
Ben ki yokluk ve varlık nasıl oktur; bilirim.  En küçükten büyüğe, bilgim çoktur; bilirim.  Bu bilgim boşunadır, yanılsam da utansam;  Sarhoşluktan yüksek bir rütbe yoktur; bilirim! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Ey padişah! Ey padişah!  Çün ben beni verdim sana,  Genç ü hazinem kamusu  Sensin benim önden sona.. Evvel dahi bu akl u can  Seninleydi asl iken;  Ahır gerü sensin mekan  Uş varırım senden yana. Senden sana varır yolum,  Sana seni söyler dilim,  İlla sana ermez elim,  Bu hikmette kaldım tana. Bu hikmeti kim ne bile,  Bilse dahi gelmez dile;  Bu ah ile bu zar ile  Gözüm yaşı nice dine! . Dursam seninle dururam,  Baksam seninle görürem  Her kancaru kim yürürem,  Gönlüm yönü senden yana.. Sensin bana can u cihan,  Sensin bana genc-i nihan,  Sendendürür assı, ziyan;  Ne iş gelir benden yana.. Söz söyleten dilimde sen,  Hükmeyliyen içimde sen,  Alıveren elimde sen  Cümle işim önden sona.. Şöyle yakın olmuş iken,  Görmez seni bu can u ten  Kim geçiser bu perdeden,  Kim mani olur hükmüne? . Aşık sana tuttu yüzün  Unuttu cümle kendözün  Cümle sana söyler sözün  Söz söyleten sensin yine.
Sihirli mühürlü bir kapıdayım,  Gâhi örtük, gâhi açık gözüme.  Esrara bürünmüş bir yapıdayım,  Gâhi mamur, gâhi açık gözüme.. Gördüğüm her şeyde ararım mânâ,  Esrarla hikmetle kalırım dona,  Her varlık mahsustur yalnız ona,  Gâhi büyük gâhi küçük gözüme.. Yoruldu mantığım kurudu zekâm,  Hakk’ın boyasına yetmiyor rakam,  Sarmış bu alemi top yekün bekam,  Gâhi bin gâhi buçuk gözüme.. Çeşitli kılıkta o verir emir,  Kendi düzeninde fikri hür amir,  Yaptığını eder, eliyle tamir,  Gâhi binâ, gâhi saçak gözüme.. SEFİL SELİMÎ’nin derdi var köklü,  Haksız gözükür ya tamamen haklı,  Aradığı hakan adem’de saklı,  Gâhi emir, gâhi köçek gözüme.
Son çocukluk da bitmişti ömrümde  Düşlerim belki kış ölüsü belki yaz  Kırlara bahar yetmese de içimde  Yüreğim nar çatlamasıydı sana kadar  Dilimde sözcüklerin çelik dinerci  Sesimde ölüm rengine inat aşklar . Mavilikler yasaklandı gökyüzünde  Özgürlüğü kuş kanatlarında bekledim  Doğduğum gün adına 'imge' dedim . Sevdim bütün insanları insan yanlarını  Sen de seveceksin  Dallarına su yürümüş ağaçlara güleceksin  Kar yağsa da yaktığn ateşler üstüne  Ateşi yüreğinle körükleyeceksin  Kuş sesleri de ertelenebilir güne karşı  Çiy de düşebilir anıların üstüne  En güzel ezgileri nehirağzı denizlerde  Hep kendi sesinle türküleyeceksin  Hüzün ağaçlarının sevinç açtığını  Adının sonsuz anlamında göreceksin . Sevdim soluğunu rüzgar kılan insanları  Soluğumu soluklarına kattım  Bir damla uğruna gökyüzünü omuzladım  Bir çocuk ölümleri ağlattı beni  Bir de türkülerde kalabalık ihanetler  Gülüp geçtim yalan iktidarlar görkemine  Aşk adına sesimi sürdüm namlulara  En büyük eylemleri söz eyledim  Doğduğun gün adına 'imge' dedim . Sen elbette sen olacaksın biliyorum  Sesinde yirmibirinci yüzyılı dinliyorum
Ağır gözkapaklarım, yorgun gece içinde  Hayalinle apaçık kalsın, dileğin bu mu?  Sana benzer gölgeler, gözümle eğlensin de  Keyfince parçalayıp geçsinler mi uykumu?  Gönderdiğin, ruhun mu canevinden uzağa  İşlerime gözkulak olsun, düşürsün diye  Aylak saatlerimi, utancımı tuzağa:  Hasedine, kuşkuna yardakçılık etmeye?  Hayır, sevgin çoksa da büyük değil o kadar  Benim kendi aşkımdır vermeyen uyku durak,  İşte öz sevgim, dirlik düzenliğimi bozar  Senin uğruna bana hep nöbet tutturarak.  Ben bekçinim, sen başka yerlerde uyanıksın:  Benden uzaksın, sana başkaları çok yakın.  (İngilizce'den çeviren Talat Sait Halman)
Evimden karlı dağlar görünür Niğde'de  Baktıkça hüzünlenir, efkarlanırım  Sığmaz bu dağlara kaderim, sığmaz  Dayanılır dert değil bu Tanrım. Niğde bir taş yığını, toprak yığını  Bir gök var burada denize benzer  Ben denizlerin aşığı adam  Bana uzak denizler. Evimizin önünde pazar kurulur her hafta  Ben ecelle can pazarlığındayım  Günlerimi aydınlatan güneş değil  Karanlık gecelerin en karanlığındayım. Gönlümde eser rüzgarları Niğde'nin  Bir gariplik çöker üstüme her akşam  Düşündükçe ağlamak gelir içimden  Ağlayamam. Penceremden kimsesiz mezarlar görünür  Ve karşıda ağaçlar içinden tren yolu geçer  Sahillere, sahillere doğru trenler  Dolu dopdolu geçer. Velhasıl bir garip adamım ki Niğde'de  Ömrümüm otuzuncu, evimin beşinci katındayım  Sormayın günlerimin nasıl geçtiğini  Başka sefere anlatayım
Kim ısıtır, kim sever beni daha?  Sıcak eller uzatın bana!  Yürek mangalları uzatın bana!  Vurulup düşürülmüş çırpına çırpına,  can çekişenler gibi, ayakları ovuşturulan,  sarsılmışım, ah! Bilinmeyen ateşlerle yana yana,  sen peşimdesin, ey Düşünce!  Adlandırılamaz! Açıklanamaz! İğrenç!  Sen, ey bulutların ardındaki avcı!  Yerle bir olmuşum senin şimşeklerinle,  sen alaycı göz, dikmişin gözünü bana karanlıklardan!  Yatıyorum öyle,  kıvrılarak, çırpınarak, işkencesiyle  bütün sonsuz ezaların,  vurdun beni  sen ey zalim avcı,  sen ey tanınmaz - T a n r ı...  ur, daha derine vur!  Bir kez daha, haydi vur!  Kopar, parçala bu yüreği!  Niye bu işkence  körelmiş oklarla?  Neye göz koydun böyle,  usanmadın mı bu insan işkencesinden,  acı vermekten haz duyan Tanrı şimşeği gözlerle?  Öldürmek değil istediğin,  yalnızca eziyet, eziyet etmek mi?  Bana - niye eziyet ediyorsun,  sen, ey acı vermekten haz duyan tanınmaz Tanrı?. Ha ha!  Usul usul sokuluyorsun  böylesi gece yarısında? ...  Ne istiyorsun?  Konuş!  Üstüme geliyorsun, sıkıştırıyorsun beni,  Ha! Çok yaklaştın yanıma!  Soluğumu duyuyorsun,  yüreğimi dinliyorsun,  kıskanç seni!   - neden kıskanıyorsun beni?  Git! Defol!  O merdiven de niye?  İçeri mi girmek istiyorsun,  yüreğime tırmanmak,  en mahrem  düşüncelerime tırmanmak?  Utanmaz! Tanınmaz! Hırsız!  Ne çalmak istiyorsun?  Ne gözetlemek istiyorsun?  Ne işkencesi etmek istiyorsun?  Sen ey işkenceci!  sen - Cellat - Tanrı!  Yoksa köpek gibi,  taklalar mı ataydım karşında?  teslim mi olaydım, kendimden geçerek  sevginle - sırnaşarak?. Boşuna!  Sürdür batırmanı!  Zalim diken!  köpek değilim - avınım yalnızca senin,  zalim avcı!  en gururlu esirinim,  en ey bulutların ardındaki haydut...  Konuş artık!  Ey şimşeklerin ardına gizlenen! Tanınmaz! konuş!  Ne istiyorsun, ey Eşkiya... b e n d e n?. Nasıl?  Fidye mi?  Ne istiyorsun fidye diye?  Çok iste - böylesi yaraşır gururuma!  ve az konuş - böylesi yaraşır öteki gururuma!. Ha ha!  Beni - istiyorsun ha? beni?  herşeyimle beni? ...  Ha ha!  Ve işkence ediyorsun bana, delisin ya işte,  gururumu kırıyorsun işkencenle?  S e v g i ver bana - kim ısıtır ki beni daha?  kim sever ki beni daha?  sıcak eller uzat bana,  yürek mangalları uzat bana,  bana, yalnızların en yalnızına,  buzunu ver ah! yedi kat donmuş buz,  düşmanları bile  düşmanları özlemeyi öğreten,  ver, evet, teslim et,  ey zalim düşman  bana - k e n d i n i!. Kaçıyor!  Bu kez o kaçıyor,  tek yoldaşım,  en büyük düşmanım, tanınmazım benim,  Cellat-Tanrım benim! .... Hayır!  gel geri!  bütün işkencelerinle birlikte geri gel!  Bütün gözyaşlarım  sana akıyor,  yüreğimin son alevi  seni aydınlatıyor.  Gel, geri gel,  tanınmaz Tanrım! A c ı m benim!. son mutluluğum benim! .... (***)
Gene yaptım, gene yaptım işte.  On yılda bir kere  Beceririm bunu ben –. Bir çeşit ayaklı mucize, tenim  Bir Nazi abajuru kadar parlak,  Sağ ayağım. Kağıt üstüne ağırlık,  Yüzüm hiçbir özelliği olmayan, halis  Yahudi keteni, en incesinden.. Kaldır o örtüyü  Sevgili düşmanım.  Korkuttum mu yoksa? . Göz ve burun oyuklarımla, otuz iki dişimle?  Sasımış soluğum  Yok olur gider bir günde.. Pek yakında, evet pek yakında  Mezar inimin yediği etim  Gene üstümde olacak eve gittiğimde.. Bir kadın olacağım yine, yüzümde gülümseme.  Otuzundayım daha.  Kedi gibi dokuz canım var hem de.. Bununla üç etti.  Ne pis iş bu  Silip, yok etmek her on yılı böyle.. Milyonlarca lif, milyonlarca.  Ağızlarında fındık fıstık çatur çutur, itişip  Kakışıyor kalabalık, görmek için ellerimin, ayaklarımın. Açığa çıkarılışını.  Baylar, bayanlar!  Böyle striptiz görmediniz.. Bunlar ellerim.  Bunlar da dizlerim.  Bir deri bir kemiğim belki, . Ama, aynı kadınım işte, tıpatıp aynı.  İlk kez olduğunda on yaşındaydım ben.  Kazaydı.. İkincisinde, işi bitirmeye  Ve bir daha dönmemeye öyle kararlıydım ki.  Kapatmıştım kendimi, . Sallanıyordum deniz kabuğu gibi.  Seslenmek, durmadan seslenmek, bir de ayıklamak  Zorunda kaldılar üstüme inciler gibi yapışmış kurtları.. Ölmek,  Herşey gibi, bir sanattır,  Bu konuda yoktur üstüme.. Öyle ustaca yaparım ki cehennem gibi gelir.  Öyle ustaca yaparım ki gerçekmiş gibi gelir.  Bir talebim olduğunu bile söyleyebilirsiniz.. Öyle kolay ki bir hücrede bile yapabilirsiniz.  Öyle kolay ki yaparsınız ve kımıldamazsınız.  Benim canıma okuyan. Aynı yere, aynı surata,  Aynı şaşkın, hayvansı  'Bu bir mucize! Mucize! '. Haykırışlarına güpegündüz  Görkemli bir dönüş yapmak.  Bir bedeli var. Yaralarıma bakmanın, kalp atışlarımı  Dinlemenin bir bedeli var –  Tıkır tıkır çalışıyor işte.. Bedeli var, hem de ne bedeli var,  Bir sözcüğümün ya da bir dokunuşumun  Ya da kanımdan bir damlanın. Ya da saçımın bir telinin ya da bir parçasının elbisemin.  Ya, işte böyle, Herr Doktor.  İşte böyle, Herr Düşman.. Beni siz yarattınız.  Ben sizin kıymetli eşyanız.  Eriyip bir çığlığa dönüşen. Som altından bebeğiniz.  Dönüyor, yanıyorum.  Yüksek alakalarınızı küçümsüyorum sanmayın.. Karıştırıp durduğunuz  Küller, küller –  Et, kemik, yok orada başka bir şey –. Bir kalıp sabun,  Bir alyans,  Bir de altından diş dolgusu.. Herr Tanrı, Herr Şeytan  Aman dikkat  Aman dikkat. Ben diriliyorum, kalkıyorum işte  Küllerin arasından kızıl saçlarımla  Ve insan yiyorum, hava solurcasına.
gecenin terli etinde  hayat, o ağır yele  savuruyor hiçliğin tozlarını  çınlayan reklam ışıklarına  demirli gölgelere. afişler kımıldıyor yorgun caddede  bir kahkaha, ipekten bir çekiçle  kırıyor taş aynasını  zamanın  rüzgâr kristalleri  dağılıyor gecenin ellerinde. dans ederek geçiyor şenlik alayı  ışıldayan altın külçeler gibi  gecenin buz tutmuş gözlerinde  parıldıyor  yalnız bir atın sessiz yaşları. hayat, o ağır yele  uçuşuyor  yıldızların sönmüş nefeslerinde  yaşlı bir at ölüyor  seğiren karlar üstünde. yaşlı bir at ölüyor  minicik bir yıldız gibi doğan bir at  bakıyor dünyaya soruların içinden  inleyen karlar üstünde. tanrılar ve adamlar görmüyor onu  zıplıyorlar gecenin neşeli güneşinde  bir geliyor bir gidiyor ışıklar  ürperen karlar üstünde. bir leke gibi duruyor at caddede  uçacak bir tüy gibi ağır ve ince  hayatın kıyıları uzaklaşıyor  soluyor kar çiçekleri yüzünde. dans ederek geçiyor şenlik alayı  kahkaha  çığlık  at  çöp yığını  hiç. gömülüyor  kalplerin çürüyen gecesine
Ak odada oturur  Kapısı penceresinden çok. Gözlerinde yıldızlar  Serin yerde durur. Bir elinde kadeh  Öbürünü yarasına bastırır. İnşaattan ses gelir  Bir şeyi okşar gibidir. Uzanıp durmuş mahcup  Işığagöçerin şarkısı. Dönülmez dizeler içinde  Onunkiler gülaçılır. Öldüğü gün  Hepimizi işten attılar.
Bütün gece bir saat tıkır tıkır işledi  Düşündüm bütün gece  Kurulmuş bir saat gibi.  Elimde seçkin bir sözcük demetiyle,  Düşündüm gelip arasam seni.  Bütün gece bir saat tıkır tıkır işledi. Vakti anlamak güçtü, ama kulağımdaydı sesi  Bir saat suyun dibinde,  Kıvrımlar çizen yelkovanı akrebi.  Duydum çaldı gecenin bir yerinde.  Düş müydü, gerçek miydi?  Vakti anlamak güçtü, ama kulağımdaydı sesi.. Geldim mi sana, yoksa gelmedim mi?  Ne zaman kapatsam gözlerimi,  Hep o saat dibinde suyun  Ve ben yanında bir gemi leşi.  Belki hiç yaşamadım senin öznel tarihini.  Geldim mi sana, yoksa gelmedim mi? . Sen sırtına giymedin çiy tanelerini,  Avucuma düşmedi yılın ilk cemresi  Seni hiç görmedim, sana gelmedim,  İkiye ayırmadık biz o tarihi.  Neden durmuyor öyleyse dipteki saat?  Sen sırtına giymedin çiy tanelerini.. Anılardır bir batığın koruyan gövdesini,  Acı verseler bile.  O saat, o çarpık saat duyuracak sesini  Düşümde, gerçeğimde  Sevgiyle kurarak kendi kendini.  Anılardır bir batığın koruyan gövdesini.
A kara, E ak, I al, U yeşil, O mavi, sesliler  Diyeceğim bir gün gizli doğumlarınızı da  Karanlık koylara, kara sineklere benzer A  O amansız pis kokular üstünde fır dönerler. Kır çiçeği, buhar, çadır beyazlığında E'ler  Benzer dik buzulların mızrağına, ak krallara  Kızıla I, gülüşüne o canım dudakların, kana  Hani hoş pişmanlıklar içinde hani öfkeler. Çevreler U, yeşil denizlerin çalkantısı  Duruluğu onca otlakların, kırışıkların  Bastığı simyanın geniş alınlara damgasını. Kutsal borazan O, yaban çığlıklar, gürültüler  Meleklerden, acunlardan geçmiş sessizlikler  - Sen ey OMEGA, O mor ışığı gözlerinin!
Bir baltada indirdin  Ağacından dalımı  Bana zehir yedirdin  Elaleme balımı. İstemem ne dil ne mal  Bana ne verdinse al  Sazını kafana çal  Ver bana kavalımı
-1-. Giyindin mi?  Tırnaklarını boyadın mı?  Ya dudakların  Onları da boya  Tara saçlarını bir güzel  Hazır mısın?  Çıkabilir miyiz  Doruklarına aşkın?  O yerlere varabilir miyiz?  Denizleri geçebilir miyiz?  El ele  Hazır mısın?  Hadi soyun öyleyse. -2-. Sağında bir yürek çarpıyor  Benim yüreğim  Sağımda bir yürek çarpıyor  Senin yüreğin  Şimdi  İki yürek bir bedeniz  Sonra  İki beden bir yürek. -3-. Her parçam bir ayrı yerde  Bir ayağım bu günde  Bir ayağım yarında  Bir gözüm göklerde  Bir gözüm denizlerde  Biri yaşamakta ellerimin  Biri ölümse  Yüreğimse  Bin parçaya bölünmüş  Her biri bin yerinde. -4-. Beni çoğalt  Beni artır  Beni benimle çarp  Seni bin yürekle seveyim  Beni kendinle çarp  Seni bir milyon yürekli seveyim  Beni yerden yere çarp  Duvardan duvara  Öleyim  Seni bir milyar yürekle seveyim. -5-. Bir ova  Sonsuz  Ovada bir at koşuyor  Soluk soluğa  Sarp bir kayalık  Dağ başında  Bir kartal kanat çırpıyor  Soluk soluğa  Ellerimde bir balık  Kıpkırmızı  Can veriyor  Soluk soluğa. -6-. Nefesin nefesime karıştı  Kokun kokuma  Etin etime karıştı  Gözlerim gözlerine  Suyum suyuna  Canım canına karıştı  Bir dere  Geldi ta uzaklardan  Gürül gürül  Denize karıştı  Gök toprağa karıştı  Toprak sonsuzluğa  Ben sana  Sen bana. -7-. Saat kaç  Akşam oldu mu?  Gidiyor musun?  Yoo gitme  Kal ne olursun  Bırak giysilerin gitsin  Çorapların  Yüzüklerin  Ayakkabıların gitsin  İstiyorlarsa  Sen kal bebeğim  Aşk varsa  Tanrı varsa. -8-. Yokluğunda  Hangi eve girdiysem  Hangi odaya  Orada ben yokum  Uzaklarda  Bir ev vardı  O evde bir oda  Orada sen yoksun. -9-. Uzaktayım  Beni çağırıyorsun  Yanındayım  Beni çağırıyorsun  İçindeyim  Beni çağırıyorsun  İçimdesin  Avaz avaz bağırıyorsun. -10-. Ölürdüm bu sevgiden yana yana  Alevlerim yıldızlara yükselirdi  Küllerim kaplardı tüm evreni  Ve ruhum dolaşırdı ta mehşere dek  Kordan bir çığlık gibi. Yaşamam seni kıskandığım içindir
Bilir misin yüceler yücesi tanrı  Şarap ne zaman coşturur içenleri?  Pazar, pazartesi, salı, çarşambe, perşembe,  Bir de cuma, cumartesi günleri....
Dün seni görende sinem sızladı,  Damarım çekildi dilim lal oldu,  Kara kaşın başkaldırıp bakanda,  Aklım koydu gitti fikrim kül oldu.. Salınır da dağlar taşlar salınır,  Deli çaylar gibi gönlüm bulanır,  Seni görmeyinc ebeynim dolanır,  Bir gün derler bu garip de del oldu.. Kurbanın olayım kurtaran yok mu,  İki kelam etmek garibe çok mu,  Bakışın kılıç mı gülüşün ok mu,  Söküldü ciğerim her yan al oldu.. Güzel seni bir kenara koymayım,  Hayalini syrettikçe doymayım,  Yüzünü görüyüm sesin duymayım,  Kim ne bilsin SEFAİ'e hal oldu.
Ey sevgili karamba sen busun işte  Sen herşeyden birhabersin  Sen muslattan daha tuhafsın  sen ölümü benliğine işlemiş karamba karavitasın
Yarın erkenden kırlar ağardığı zaman  Gideceğim... biliyorum beni bekliyorsun bak,  Geçip gideceğim dağlardan, ormanlardan  Daha fazla kalmayacağım senden uzak.. Gözlerim düşüncelerime saplı yürüyeceğim,  Duymadan hiçbir haber, hiçbir şey görmeden,  Yalnız, kimsesiz, birbirine kenetli ellerim  Gideceğim, farkı yok gündüzümün gecemden.. Ne uzaklarda Harfleur'ü saran perdelere  Bakacağım, ne de inen altın renkli akşama  Kavuşunca bir bağ yeşil çoban püskülü ve  Bir çiçekli funda koyacağım mezarına.
Bir an, akşamın fikirden geçmesi,  İlk insandan son insana kadar, daima.  Kendimi ve herkesi boşlukta hissediyorum;  Dairemsi bir müddet iniyor ruhuma.. Bir an, coğrafyanın dışında,  Ve bütün sathı, atmosferin.  Sevgilerin en samimi olduğu saat;  En çok düşünceye benzediği vakit, çiçeklerin. Bir an, zamanın gölgesi yüze değer.  Ve aralığı hayatın ölümün aralığı.  Bembeyaz bulutlar gibi geçer göklerden,  Kör bir adamın bahtiyarlığı.. Bir an; bütün anaların şefkati,  Ve maviliklerde rüyası, bütün genç kızların.  Merhametin büyük varlığı gibi silik,  Kalpteki ışığı gibi uçan yıldızların.. Bir an, kaybolmuş sonsuzluğu göz yaşlarının,  Hatıraların kaybolmuş mesafesi.  Bir misafirliğin ilk manzaraları kaplar,  Ve gurbet kaplar, herkesi.. Bir an, hayalden hendeseler dünyasında,  Kürelerin mesafelerindeki ahenk.  Bütün sessizliğiyle hayatın uzunluğu,  Denizlerden, gözlerde mazi olan renk.. Bir an üstümüzde elbise,  Kızını okşayan bir adamın avuçlarındaki sıcaklık.  Ve bütün atomları kaplar habersiz,  Gençlikleri ölümden uzaklık.. Bir an, bir an ki her şey farkında.  Her gün aynı vakit semadan geçer.  Ve susar bir insan gibi hüzünle,  Taşlar, bulutlar, ışıklar, fikirler.. Bir an ki cesaretin büyük sessizliği,  Hissin ve aklın sonsuz memleketinde.  Allaha mevcut veriliyor,  Kâinat hazır ol vaziyetinde!
Beng ile seyretmeğe ah bize bir bağ olsa  İssi soğuk olmasa havası hub sağ olsa  Pireden incinmesek kar ü yağmur olmasa  Sinek hey vızlamasa ana hem yasağ olsa    Dobruca Ovası’ndan büyük yağlı çörekler  Akkirman’ın yağından benzimiz hey ağ olsa  Cümle cihan koyunun semiz yahni etseler  Biz yemeğe başlasak engeller irağ olsa    Gaziler helvasından cihan dopdolu olsa  Zülbiye halkaları sütü dahi çoğ olsa  Kanda bir gül varisa badem paluze olub  Bir yanından diş ursak çevresi yağ bal olsa    Düpdüz bu yaş ovalar her biri boş durmasa  Sulu şeftalisi çoğ bin üzümlü bağ olsa  Kaygusuz Abdal otur kimin ye kimin götür  Sufiye koz kalmadı abdala kaymağ olsa
Varlığından şu güzel ülkeyi kurtarsak da;  Adımından kalan izler, lekedir toprakta!
70.000 aşk ve 90.000.000 dize:  Ünlü şair İlhan Berk burda yatıyor!  N'olur yolcu, sevaptır, sakın üşenme  Yukardaki sayıya bir sıfırda sen ekle.. (Yusufçuk, Sayı: 7, Temmuz 1979)
Dün, bir gölge gibi geçti yanımdan  Oydu, bir bakışta tanıdım onu;  Rüyalarıma tayf halinde konan,  Peşime bir korku gibi düşen o.. Bazı yapraktı, bazı bir rüzgâr.  Dolardı aydınlık olup, odama.  Bahçemde süzülür giderdi bahar  Sabahının fecri vururken cama.. Ayakları kumda bırakmadan iz  Yanıma geldiği hep gecelerdi;  Sanki bir lahitten kalkar ve sessiz  Uzak bir maziye dönüp giderdi.. Bir avuç ışıktı incecik yüzü,  Gözleri geceler gibi derindi;  İçine başımın her an düştüğü  Avuçları sudan daha serindi.. Geçerken dün yoldan, ruhumu saran  Bir gölge halinde ve ağır ağır;  Tanıdım; o, yâdı hoş zamanlardan  Seven ve yaşayan bir hatıradır.
Yeryüzü padişahların, kralların olsun.  Cehhennem kötü insanın olsun, Cennet iyi insanın... Tanrıya toz kondurmamak meleğin işi olsun,  Temizlik, Cennet kapıcısının işi... Kim, ne olursa olsun,  Sevgili bizim olsun tek,  Canı, Canımız olsun....
Gülün tam ortasında ağlıyorum  Her akşam sokak ortasında öldükçe  Önümü arkamı bilmiyorum  Azaldığını duyup duyup karanlıkta  Beni ayakta tutan gözlerinin. Ellerini alıyorum sabaha kadar seviyorum  Ellerin beyaz tekrar beyaz tekrar beyaz  Ellerinin bu kadar beyaz olmasından korkuyorum  İstasyonda tiren oluyor biraz  Ben bazan istasyonu bulamayan bir adamım . Gülü alıyorum yüzüme sürüyorum  Her nasılsa sokağa düşmüş  kolumu kanadımı kırıyorum  Bir kan oluyor bir kıyamet bir çalgı  Ve zurnanın ucunda yepyeni bir çingene. (1954)
Gün tutuşur canım gece tutuşur  Zindanlarda tutsak canlar tutuşur  Gülüm toprak olur yele karışır  Yürür gelir canlar yollar tutuşur . Sıvas ellerinde sazım tutuşur  Söz tutuşur canım türkü tutuşur  Teller bizi söyler diller yarışır  Özgürlüğü yazan kalem tutuşur . Canlar can olur da eller tutuşur  Dost evnide canım sevda tutuşur  Pir Sultanlar ölmez binler yetişir  Akar gelir canlar tarih tutuşur
Yükseklerden bakamıyorum  Korkuyorum  Derinlik çekiyor kendine  Düşecekmişim gibi içimin derinliğine  Başım dönüyor yükseklerden  Çekiyorum beni kendi derinliklerime
Hangi günün gecesidir / yazı kışta kılan bilir  Gün içinde görünmeden / günü suya salan bilir  Dağlar düze iner birden  Aşkı sonsuz kılan bilir / rüzgarla bir olan bilir. Göl göl olur damda biri / çentik atar günlerine  Sel sel akar diğerleri / güneş güler tenlerine  Biri bine döner birden  Yolu yakın kılan bilir / rüzgarla bir olan bilir. Rüzgar çocuk sesleriyle / mavi bir düş kurar gökte  Sözde türkü dalda çiçek / olur açar her yürekte  Gözden perde iner birden  Düşü gerçek kılan bilir / rüzgarla bir olan bilir
Güğl diye kokla güz dalgınlıklarını  Umut tacirlerine yüz verme sakın  Yenilirsen dövüşerek yenilmelisin  Hiç kimseye vereceğin hesap kalmamalı
Biz böyle bir gün için gelişmiş ikizleriz;  Boyundan öpme çürür, öpülecek bizleriz...
ilk şiirini ne zaman yazdın. ilk aşık olduğumda. ilk ne zaman aşık oldun. ilkokula giderken. nedenli sevebilir ki çocuk. bir insan nasıl severse. ama erin bile değil. acılar erken büyütüyor  bizim ülkede çocukları. anlayamadım. yirmi besi geçmiyorsa başımız  yedisinde baslarız sevmeye  ölümüne severiz on birinde. peki ya aşk nedir. en güzel bölüşümdür. ne zaman doğdun. hangisini soruyorsun. o da ne demek. 1960'ta  büyücek bir bakir leğen içinde  iki damla çiğlik katışık  buğday kokulu anam  diz kırıp  titrek bacaklarından doğurdu beni. aşık olduğumda doğdum ikinci kez  ela gözlü bir kızdı narince  çabuk kirildi  ama ben donemdim geriye. sonra dostlarım doğurdu beni  gürül gürül düşünerek  tezgahtar yoktu aramızda. ve zindanda  şiir adında bir kız tanıdım  barıştı kavgaydı insandı  sevdim onu  o da beni sevdi  sevişir doğarız o günden beri. duvarlar çok yüksek  yakışıklı mısın  göremiyorum. gecen gün şiir yazıyordum  açılmış dünyaya kollarım  at ötede unutulmuş bir ayna  eğilip baktım yüzüme  boyuma poşuma  göğüslerimi şişirdim  içeri çektim karnimi  yok canim  benzetemedim  bir şeye. gözlerim özlem ateşi  alnım kursun yeri  ellerim çocuk eli  boyum insan boyu  tenim alaca şafak  insanim iste  olancası bu. ölmek nedir. yasadım diyebilmektir. ya yasamak. ölebilmektir çırılçıplak orta yerinde yasamın. ama sen çok gençsin. kendine bak  yüzyıl yasadım ben. anlayamadım. önemi yok  ben seni anladım
ay soluk soluğa  yıldızlar akla ziyan bir irilikte  uzaydan yanmış kibrit kokuları   koklasam korkarım   koklamasam  gizli yılan ıslıklarıyla özsuyu zaptediyor  henüz birer iskelet gibi çıplak  aşağıdan yukarıya ağaçları   çiçekleri uyandı uyanacak   koparsam korkarım   koparmasam  öyle yoğun bir elektrikle   çıtırdar ki saçları  kim değse tutuşacak   dokunsam korkarım   dokunmasam  gözleri bir yangın başlangıcıdır  dudakları kırmızı alarm  uğultusu şehre yayılır   sokak sokak   tutulsam korkarım   tutulmasam
Ala gözlerine kurban olduğum  Hep senin derdinden yanar ağlarım  Kime arzedeyim garip halimi  Ellerin yanında görür ağlarım . Benden kaçar sevdiğim, gayrden kaçmaz  Dahi pek küçüktür, aşıkın bilmez  Yalvarsam Mevla'ya dileğim geçmez  Yüzümü yerlere sürer ağlarım . Yine düşt'ayrılık vücut şehrine  Yürek mi dayanır dilber cevrine  Sürülünce insan mahşer yerine  Hak'kın divanına durur ağlarım . Kerem der bu firkatla yanarsam  Tükenir ömrümüz bir gün ölürsem  Bu hasretle kıyamete kalırsam  Kefenim boynuma sarar ağlarım
I.  Sorumludur gözlerin, sevgilim  Aleme dökülen her bir yağmurdan  Ve her bir ağaçtan ormanda yetişen  Sorumludur gözlerin yazılmasından şiirin  İnci ve sedefin teşekkülünden  Olgunlaşmasından sevgi ve cinsiyetin  Ve büyümesinden çocuklarla çiçeklerin  Gündüzün abasından gecenin çıkmasından. II.  Sorumludur gözlerin dönüşünden bu evrenin  Işığın seferinden ve değişiminden renklerin  İklimin vaziyetinden  Ve kıvamından denizlerdeki maviliğin  Sorumludur gözlerin, sevgilim  Baharda tarlaların giyindiği her şeye karşı  Ormanlarda ateşin tutuşturduğu her şeye karşı  Ve her şeye karşı, şehirlerde nehirlerle dolup taşan. III.  Sorumludur gözlerin, sevgilim  Bu dünyadan; doğudan batıya kadar  Kuzeye ve güneye kadar  Sorumludur balıkların hicretinden  Dönmesinden yıldızların  Bitkilerin sürgün vermesinden  Hayatın sürekliliğinden  Soluklanmasından günbatımında hülyaların  Sorumludur sarkıtılan ipten  Ve koza yapmasından ipekböceğinin  Sorumludur parlayan yahut ışıyan her şeyden  Konandan yahut uçandan  Sorumludur gözlerin, sultanım  Arzın dönmesinden  Ve istikbalinden milletlerin. Çeviren: İlyas Altuner
Zulümden münezzeh adil padişah  Ey şahların şahı sana sığındım  Kulunam kapında kurbana geldim  Beklerem dergahı sana sığındım. Çok demdir çekerim aşk ile sevda  Oldum hasretinden bülbül-i şeyda  Sen sakla gülümü har oldu peyda  Elaman İlahi sana sığındım. Yedi yıldır hasretini çekerim  Menevşe misali boynum bükerim  Görmedi gözümden kan yaş dökerim  Çeküben bir ahı sana sığındım. Maşuk şirin sudur aşık balıkdır  ne kadar nuş etse bağrı yanıkdır  Ah bu nasıl seldir ne bulanıkdır  Huda, ben birmahi sana sığındım. HIFZI hayran oldu aşkın yasına  Ne kendine malik ne dünyasına  Daldı sefinesi gam deryasına  Yunus'un Allah'ı sana sığındım.
Âheste çek kürekleri, mehtâb uyanmasın,  Bir âlemi hayâle dalan âb uyanmasın.. Âğuş'u nev-bahâr'da, hâbîdedir cihân;  Sürsün sabâh-ı haşr'e kadar, hâb uyanmasın.. Dursun bu mûsikî-i semâvî içinde sâz,  Leyl-i tarâb'da bir dahî mızrâb uyanmasın.. Ey gül, sükûtâ varmayı emr-eyle bülbüle,  Gülşen'de mest-ü zevk olan ahbâb uyanmasın.. Değmez Kemâl, uyanmaya ikmâl-i ömr içün,  Varsın bu uykudan dil-i bîtâb uyanmasın.
Sözüm saçlarına, yetki elde eden  Sömürgeci olmuş da saçların  Deli gibi devamlı koşuyor yalınayak  Ardım sıra koşuyor  Ve dans ediyor etrafımda  Çekiyor üstüme perdelerini  Ben farkında olmadan  Öyle bir gündüz olsa ki  Zalim, kudretli ve etkili  Özür kabul etmeyen bir gündüz  Bu güzel bir hakimiyet terk ettiğim  Lanet ettiğim ve kabullendiğim isteyerek. Sözüm saçlarına, kendini hortumlayan  Yıldızlar görüyorum haber getiren . Çeviren: İlyas Altuner
Yüklenmiş kanadına uzak kırların  ve gecelerin kar ürpertilerini  taşıyıp gelmiş buraya dek  hâlâ uğulduyor ürkek göğsünde  dağ başlarının çelik fırtınaları. Çocuksu bakışlarında yorgunluk değil  bir hasretin direnci var daha çok  ama üşüyor yanlızlıktan.üşüyor  tek düşmüşlüğün acımsı utancından  boynu eğik bekliyor şafağı şimdi. Bir yanlızlık mıdır bunca çoğaltan  acıyı ve biberli yanılgıyı  ve bir yanlızlığı kabullenmek midir  inceden ve usuldan başlatan  yürekte burgaçlanan sancıyı. Sessizce çekilmiş dostların arasından  bir yanlışı sürdürmenin ortasından kendince  Ayrımına bile varılmamış o yangın günlerinde  Ama üşüyor şimdi kar fırtınasına tutulmuş  gibi üşüyor yanlız kuş. Şimdi biliyor artık yalnız kuş  biliyor ki artık gecikmiştir  yolcular varmıştır varacağı yere  Anlıyor ki şimdi yalnız kuş  yalnızlık yanlışlığın ilk adımıdır.. AHMET TELLİ
Şunda bir güzelin salınışını  Selviye benzettim, dallar içinde  Irmak kenarında, derya yüzünde  Kuğuya benzettim, göller icinde. Yörü güzel yörü, yolun basmazlar  Söyledip de şirin dilin kesmezler  Güzel sevmis deyi çekip asmazlar  Koy ben de söylenem diller icinde. Benim yarim gelişinden bellidir  Ak elleri deste deste güllüdür  Eşinden ayrılan neden bellidir  Gezer melil melil iller icinde. Alına da deli gönül alına  Ciğerciğim aşk oduna deline  İller atlas geye, çıkıp salına  Ko, ben de kalayım çullar içinde. Karac'oglan der ki, isim zar m'ola  Aşk kemendi boynumuza dar m'ola  Acap yarim gibi güzel var m'ola  Hakk'ın yarattığı kullar içinde
on iki sandalyeli bir masayla, masanın gençliğinden konuşuyorduk.  on bir sandalye ve iki intihar büyütmüş balkon pür dikkat beni dinliyorlardı. . zamanın mücadelesi armağan etmişti bizi, birbirimize.  pireli bir devletin kanatlarının arasındaki karıncalardık.  ne söylesek ayıptı biraz söylemesi. . dahası an, tıbben ölüydü.  atık kamyonlarında mühürlü bir yürek  şehir çöplüğünde martı ziyafetinden önce  bir film setine emanet edilirdi belki,  korkuturdu yine bizi. . senin dünyanda vapur kalkınca  balıklar çamaşır yıkardı  içindeki hileli sayaçların aritmetiği  sıfırdan sıkılmıyordu bir türlü . tırabzanlardan aşağıya  ayaklarını sallandırıp  annesine hınzır hınzır gülen o çocuk  uçurumlara gözlerini gıdıklatacak yaşa çoktan geldi.  ama ikimiz de biliyorduk  elleri harita kadar acılı her annenin son görevi  çocuğunu öleceği yaşa büyütmekti. . sağır ve dilsizler ülkesinde  kulaktan kulağa oynarken özgürlük düşün,  sigaranla aynıydı aşkının geleceği  duman hali. . şimdi biz,  yatırılmamış bir şans kuponu  pişmanlık olur en iyi ihtimalimiz. . oysa  mendil satar yine de bakardım bu kente  olsaydın içinde.
Aşkın aldı benden beni  Bana seni gerek seni  Ben yanarım dün ü günü  Bana seni gerek seni. Ne varlığa sevinirim  Ne yokluğa yerinirim  Aşkın ile avunurum  Bana seni gerek seni . Aşkın aşıklar oldurur  Aşk denizine daldırır  Tecelli ile doldurur  Bana seni gerek seni. Aşkın şarabından içem  Mecnun olup dağa düşem  Sensin dünü gün endişem  Bana seni gerek seni. Sufilere sohbet gerek  Ahilere ahret gerek  Mecnunlara Leyla gerek  Bana seni gerek seni. Eğer beni öldüreler  Külüm göğe savuralar  Toprağım anda çağıra  Bana seni gerek seni. Cennet cennet dedikleri  Birkaç köşkle birkaç huri  İsteyene Ver anları  Bana seni gerek seni . Yunus'dürür benim adım  Gün geçtikçe artar odum  İki cihanda maksudum  Bana seni gerek seni
Yanaşıyorsunuz yine, sendelenen kılıklar,  Erkence, vaktiyle fersiz nazarlara görünen.  Sizi bu sefer hiç tutmaya yelteniyormuyum?  Yüreğimi hala o evhama eğik seziyormuyum?  Kapalı dürtüşüyorsunuz! Tamam, buyrun halledin,  Buhar ve sisden nasıl etrafımdan kalkarsınız;  Sinem delikanlı sarsılmış seziliyor  Cazip nesiminizle, esrarengiz esintinizin. . Beraberinizde neşeli günlerin resmini getiriyorsunuz,  Ve kimi sevimli gölgeler çıkıyor göğe;  Bir eski, yarı kısık efsane gibi  İlk aşk ve dostluk ulaşıyor yükseklere;  Acı yenileniyor, kederde tekrarlıyor  Hayatın labirent divane seyrini  Ve iyileri sayıyor, kimi güzel saatlerde  Bahtın kandırdığı, önümde ansızın kaybolan. . Duymuyorlar, arkalarından dökülen nağmeleri,  O ruhlar, benim ilk söylediklerim;  Kaybolmuş şen mahşer,  Susmuş, ah! O ilk aksiseda,.  Derdim sesleniyor yabancı topluma,  Alkışları dahi kalbimi endişelendiriyor,  Ve daha neler, aryamla dağlanan,  Yaşıyorsa eğer, dünyada dolaşır elvanlı. . Ve beni çoktan kesilmiş bir hasret yakalıyor  Sahi ve sakit, deha alemine,  Belirsiz selenlerle uçuyor şimdi  Benim peltek türküm, Eol harpı gibi,  Bir dehşet kapıyor, yaş akıyor ardıl,  Keskin yürek, narin ve yufka hissediliyor;  Sahip olduğumu çok uzaklarda görüyorum,  Ve kaybolanlar bende gerçeğe dönüşüyor. . Çeviren: Musa Aksoy. Not: Bu şiir GOETHE’nin dünya edebiyatına miras bıraktığı FAUST’un girişidir.
Hayat bir televole masalı değildir kızım!  Sakın aldatmasın seni  Seda'nın Güllü'nün o hoş kahkahaları  Ebru'ların Çağla'ların Demet'lerin  O sabun köpüğü muhteşem aşkları (!)  Ben ne dev yalnızlıklar bilirim  Ben ne ayrılıklar  ben ne hıçkırıklar  Kim bilir  Nasıl ıslaktır geceleri onların yastıkları.... Hayat Mehmet Ali'nin çiftliği değildir kızım!  Öyle hep yüzüne gülmez bu çarkıfelek  Feleğin çarkına düşünce anlarsın  Aslanın neresinde ekmek.. Hayat bir Tarkan şarkısı değildir kızım  Öyle hüp diye içine almaz seni hiçbir sevgili  ve hiç kimse kuş sütüyle beslemez seni  Güzelliğin solunca anlarsın  Aynalarda bile zor bulursun kendini.. Hayat ne Aydın'ın 'Aydın Havası'  Ne Fatih'in 'o kıskıvrak yılan dansı! '  Ne bir Gülben  Ne de Bir Hülya kavgası  Hayat seni kaybettiğim günden beri  İçimde bir kurşun yarası.. Hayat bir peri masalı değildir kızım!  Öyle evinin önünde  Beklemez seni beyaz atlı prensler  Bak Beyaz'ın bile simsiyah oldu hayalleri çoktan  Ve Okan yaralı bir kuştur artık  Hergün kendini gagalamaktan  Ve sanat adına  Arto'yu Hande'yi Sevda'yı zagalamaktan. Hayat bir tatil köyü değildir kızım!  Bir o yana bir bu yana sallamaz seni  Bir düşün  Yıkılan yuvaları  O kırık hayatları  Yarınsız çocukları  Bir düşün  O arka sokakları  Sahipsiz çığlıkları  Çaresiz anaları - babaları.... Hadi olacaksan  Gel doktor ol öğretmen ol alim ol  Kırılmış kanadım, kolum, elim ol  Umudum ol güneşim ol ateşim ol  Seni de sarsın mutluluğun  O sımsıcak kolları  Ve senide yutmadan  Reyting canavarının o sahte yıldızları! .... Unutma  sakın unutma kızım!  Onların  Hazin bir romandır  Özendiğin bütün hayatları...
Durup durup bana sorma  Bunu bilmek olay değil  İnsan doğduk insan ama  İnsan olmak kolay değil. Kalpten başka bir yolu yok  Aşktan başka bir dalı yok  Kitabı yok okulu yok  İnsan olmak kolay değil. Yüreğinde sevgi yoksa  Gözlerinde şefkat yoksa  Dünyalar da senin olsa  İnsan olmak kolay değil. Neler gördük bu dünyada  Neler verdik bu uğurda  Sultan olmak kolaydı da  İnsan olmak kolay değil!
Bizden selam olsun gül yüzlü yare  Salınıp sevdiğim bağlara gelsin  Severim dilberi elde ne çare  Yürekte eriyen dağlara gelsin. Sevda derler bir acayip dengim var  Güzeller giyecek şali rengim var  Bugün benim adüvlerle cengim var  Kılıçlar bilensin zağlara gelsin. Ne kadar cevr etse şikayet etmem  Öperim koçarım hiyanet etmem  Canım sende iken feragat etmem  İsterse gerdanım ağlara gelsin. Gevheri bağlamış bir özge eda  Elinde tesbihi dilinde Hüda  Dellal-i muhabbet eylemiş nida  Mecnunum olanlar dağlara gelsin
Yeryüzünde yalnız benim serseri,  Yeryüzünde yalnız ben derbederim.  Herkesin dünyada varsa bir yeri,  Ben de bütün dünya benimdir derim.. Yıllarca gezdirdim hoyrat başımı,  Aradım bir ömür, arkadaşımı.  Ölsem dikecek yok mezar taşımı;  Halime ben bile hayret ederim.. Gönlüm ne dertlidir, ne de bahtiyar;  Ne kendisine yar, ne kimseye yar,  Bir rüya uğrunda ben diyar diyar,  Gölgemin peşinden yürür giderim...
istiyorum gideyim sevdiğimle.  istiyorum boş vereyim sonu ne olacak.  istiyorum düşünmeyeyim iyi mi, kötü mü.  istiyorum bilmeyeyim beni seviyor mu?  istiyorum gideyim sevdiğimle.
Yeşil çalışkandır,  Kırmızı yaramaz,  Sarı uykucu,  Ak yıkanmış,  Kara korkak.. Ben erkenden  Anaokuluna giderken  Yeşil gibiyim.
Eski bir yalnızlıktan ödünç alınmış günlerle  Yaşadım gençliğimi ölü bir kadının saçlarını  Okşayarak ...  Yaşadım babamın ruhuma ithaf ettiği  Bütün pişmanlıkları ,  Bozgun bir kalp ve siyah bayraklı şiirlerle  Dolaştım bütün sahipsiz duyarlıkları.... Ömrümü kayda geçirdi bir sokak  Sokak ki vaiz ve ticaret  Islak tül kokusu ve kömür.. Sokak ki hep kışa doğru yürür
günlerim karbon kağıdı  ve en keleği  bir böcek olmak  kıyısında  aç leyleklerin beklediği  bir orman yangınında
İlâhi nizamdır yorulmaz, şaşmaz  Bulutlar dünyaya rahmet dağıtır.  Zerreden kürreye haddini aşmaz  Yıldızlar semaya rahmet dağıtır.. Seyreyle âlemi ibret içinde  Görene hikmet var hikmet içinde  Türlü renk, sayısız lezzet içinde  Topraklar meyveye rahmet dağıtır.. Toplar çeşme, kaynak, dereyi, çayı  Aksatmaz günleri, haftayı, ayı  Ezelden ebede asırlar boyu  Irmaklar deryaya rahmet dağıtır.. Korkulu, karanlık, kör gecelerde  Aklın, hissin, ilmin bittiği yerde  Mânâ ülkesinden açılır perde  Uykular rüyaya rahmet dağıtır.. Yıl, beş yüz yetmiş bir, bir mübarek an  Arz’a teşrif eder en yüce Sultan  Elinde ALLAH’ın kelâmı KUR’AN  Fâniden ukbâ’ya rahmet dağıtır.. (Suları Islatamadım)
Mehmet Ali' yi anası  İşe giderken doğurdu  Savaş bitiminden üç ay önce.  Az süt emdi Mehmet Ali,  Az ışık gördü,  Az ısındı,  Duydu anasının yorgunluğunu,  Bol bol uyudu Mehmet Ali  Çocukların bedava uykusunu.. Zeytinyağı ve ekmek kadar  Kıttı özgürlük memlekette.  Büyüdüğü zaman akranları Mehmet Ali' nin  Her şey bol olur elbette.. (1945)
Yeşil pencerenden bir gül at bana,  Işıklarla dolsun kalbimin içi.  Geldim işte mevsim gibi kapına  Gözlerimde bulut, saçlarımda çiğ.. Açılan bir gülsün sen yaprak yaprak  Ben aşkımla bahar getirdim sana;  Tozlu yollarından geçtiğim uzak  İklimden şarkılar getirdim sana.. Şeffaf damlalarla titreyen, ağır  Koncanın altında bükülmüş her sak.  Seninçin dallardan süzülen ıtır,  Seninçin karanfil, yasemin zambak.... Bir kuş sesi gelir dudaklarından;  Gözlerin, gönlümde açan nergisler.  Düşen öpüşlerdir dudaklarından  Mor akasyalarda ürperen seher.. Pencerenden bir gül attığın zaman  Işıkla dolacak kalbimin içi.  Geçiyorum mevsim gibi kapından  Gözlerimde bulut, saçlarımda çiğ.
Hoş geldi bana mey-kedenin âb ü havâsı  Billâh güzel yerde yapılmış yıkılası. Zibâ yaraşır hil’at-i nâz ol boyu serve  İki kolumu etsem ana bel dolaması. Dikkatler ile seyr ederiz yâri serâpâ  Görmez mi idik biz de eğer olsa vefâsı. Dünyâ değer ol mâh-likaa dilber-i garrâ  Yusuf’ta dahi yoktur anı hüsn ü behâsı. Meddâh olalı çeşm-i gazâlânına Bâki  Öğrendi gazel tarzını Rûm’un şuarâsı
Ve bir genç, şöyle dedi: 'Bize arkadaşlıktan bahset.'. Ve o cevap verdi: . 'Arkadaşınız, cevap bulan gereksinimlerinizdir.  O, sevgiyle ektiğiniz ve şükranla biçtiğiniz tarlanızdır.. O sizin sofranız ve ocak başınızdır.  Çünkü ona açlığınızla gelir ve onda huzuru ararsınız.. Arkadaşınız sizinle içinden geldiği gibi konuştuğunda,  ne 'hayır' demek zor gelir, ne de 'evet' demekten çekinirsiniz.. Ve o sessiz kaldığında, kalbiniz onun kalbini dinlemek için sessizleşir.  Çünkü arkadaşlıkta, kelimeler susunca, tüm düşünceler, tüm arzular  ve beklentiler, gürültüsüz bir sevinç içinde doğar ve paylaşılırlar.. Arkadaşınızdan ayrıldığınızda ise yas tutmazsınız;  Çünkü onun en sevdiğiniz yanı, yokluğunda  daha bir berraklık kazanır, tıpkı bir dağın,  dağcıya, ovadan daha net görünmesi gibi.... Ve arkadaşlığınızda, ruhsal derinlik  kazanmaktan başka bir amaç gütmeyin.. Çünkü, salt kendi gizemini açığa vurmak peşinde  olan sevgi, sevgi değil, savrulmuş bir ağdır  ve sadece yararsız olan yakalanır.. Ve arkadaşınıza, kendinizi olduğunuz gibi sunun.  Eğer dalgalarınızın cezrini bilecekse,  meddini de bilmesine izin verin.. Çünkü salt zaman öldürmek için bir arkadaş  aramanızın anlamı olabilir mı?  Onu, zamanı yaşatmak için arayın.. Çünkü o gereksiniminizi karşılamak içindir,  boşluğunuzu doldurmak için değil.. Ve arkadaşlığın hoşluğunda,  kahkahalar, paylaşılan hazlar olsun.  Çünkü küçük şeylerin şebneminde,  yürek sabahını bulur ve tazelenir.'
Senden bütün istediğim;  Küçük bir sevgidir.  Gelen ve ağır ağır büyüyen  Değil, gelen ve giden.... Ve senden bütün istediğim;  Ümit dolu güneşli bir gün  Sevgi dolu bir kucaklayış  Değil, kucaklayış sonra da gidiş.... Senden bütün istediğim;  Beni kırmamak,  Beni bekletmemek.. Yarın çok geç olabilir.  Unutma ki vermek almaktır.  Senden bütün istediğim  Küçük bir sevgidir,  Gelen ve ağır ağır büyüyen  Değil, gelen ve giden...
Gönül çalamazsan aşkın sazını  Ne perdeye dokun ne teli incit  Eğer çekemezsen gülün nazını  Ne dikene dokun ne gülü incit. Bülbülü dinle ki gelesin coşa  Karganın namesi gider mi hoşa  Meyvesiz ağacı sallama boşa  Ne yaprağını dök ne dalı incit. Bekle dost kapısın sadık dost isen  Gönüller tamir et ehli dil isen  Sevda Sahrasında Mecnun değilsen  Ne Leyla'yı çağır ne çölü incit. Rızaya razı ol hakka kailsen  Ara bul mürşidi müşkülde isen  Hakikat şehrine yolcu değilsen  Ne yolcuyu eğle ne yolu incit. Gel haktan ayrılma hakkı seversen  Nefsini ıslah et er oğlu ersen  Hüdai incinir inciden versen  Ne kimseden incin ne eli incit
Günlerce yağmurda,  günlerce karda,  günlerce rüzgar esti  Erzurum'da,Zara'da.  Bir sıcak sen kaldın içimde.. O gün bu gün  dünya bir yana  sen bir yana. Dünyalar senden yana.. (1954,İstanbul)
sanırım geleceğim, ellerimle başa çıkabilirim  yürüyüşümü değiştirdim, paçama çamur sıçratmıyorum  kuşkulanıp koşsam anlarlar o kumral kızı sevdiğimi  aradığım adresleri çıkarabilirler gezindiğim garlardan  korkarım ele verir beni avuçlarıma sürdüğüm maviler  telefona davransam, çeviremem numarayı, sesim tutuklanır . gelirim, yüzümü denizden kalan izlerle seçersiniz  dağların arka yüzleriyle bir çağrılır adım  boynuma diken dolasınlar, dayatacak alnım var  güneşe götürecek sırtım var, içimi üşütemezler  ağbilerim öğretti, yalnız suya teslim olurum  neresinden olsa yırtarım örümcek sessizliğini . ordan balkonlarımı güz yaprakları boğarken ayrılmıştım  şimdi salaş iskeleden gün batışlarına sataşıyorum  akşam kapımın önüne taş bırakıp sabah buluyorum  bir parça kum koyuyorum bileklerime karıncalar için  dikmiyorum gömleğimin söküklerini, böylesi daha iyi  kasaba delisi uğurluyor gittiğim her yerden, geliyorum . saçlarınıza saklanan kuşlarla karşılayın beni  kirpiklerimi telekleriyle siler, gözbebeklerimde uyurlar  serpin üzerine, bir onlar yabana atmaz beni . YALAN ŞİİRLER - YİNE ÇİÇEK TOZLARINA (Akif Kurtuluş)
Kendini boşuna harcamış olur insan,  Dilediğine erer de sevinç duymazsa.  Yıktığın hayat kendininki olsun daha iyi,  Yıkmakla kazandığın şey, kuşkulu bir mutluluksa.
Himalayalarin tepesine tirmanmak guc  ama mumkun  Okyanusu asmak da guc  ama mumkun  Ay'a ulasmak da oyle. Ama mumkun degil iste  Bulbulun eti icin olduruldugu bir ulkede  sanati zincire vuranlara  meram anlatmak. O't kusum  O't kusum  O't guzel kusum  Eller ne derse desin  ben sana vurulmusum
Gel anla ve yaşa doğrusal hüznü  Acılar güvence ölümsüzlüğe  Senden her kaçtıkça sana yaklaştım  Göç nasibim özlem kanımdır benim. Bu tenha dünyanın ürküntüsünü  Ekledim gövdeme bir parça gibi  Bir sözdür susuşun bir ince fikir  Bin yorum getirir aklıma birden. Gövdemi kurşunlar sererse yere  Kırgın bakışların değdi bilirim  Ve ölüm konuğum olduğu zaman  Duyduğun vicdanın ayak sesidir.
Herkes kendince seviyor baharı  Kimi ufuklarda yaşamı karşılıyor  Kimi bakışlarda yeni başlayan aşkları  Ey yasa bürünen mayıs sabahları  Kimler onarıyor şimdi  Dallarda dağılan kuşsuz yuvaları. Yapraklar üstünde yanan gözyaşları  Tutulan yasın gizli sözleri  Damlalar  Yine tan vakti analar mı ağlıyor. Ben bu baharlara bahar diyemem  Dersem şivan düşer bahçelere  Nerde yaşamın o fidan coşkuları  Aşkın gelincik yangınları sevgiler  Kırlara bahar yetmiyor ne yapsak  Kara haberlerle soluyor güller. Kim kimden alınıyor bu topraklarda  Bu topraksa tohumu biz  Her bahar boy verip yeşermişiz  Şu çiçeklerse gözlerimiz  Gizli gizli açılıp sevinmişiz  Siz bu sevinmeyi yaşayabilir misiniz?  Geleceği besleyen emeğin sabrını  Bir suyun akışında bulabilir misiniz?  Ve karanlığın ihanetine karşı  Tetikte nöbetçi bütün sabahları  Ölürcesine sevebilir misiniz?  Siz bu sevdayı öldürebilir misiniz?
Bu çizmeleri bendim sana giy diyen, oğlum,  bu haki gömleği bendim sana giy diyen.  Nerden bilecektim bu kara günleri göreceğimi,  bilseydim, giydirmem, derdim, giydirmem,  asın beni, derdim, daha iyi.  Elini görürdüm hani ben senin, oğlum,  'Hayl Hitler! ' diyerek kaldırdığın elini,  Hitler' i selamladın diye, nerden bilecektim,  kuruyacağını bir gün elinin.  Duyardım, oğlum, söz ettiğini senin  üstün bir ırktan.  Nasıl varacaktım farkına, nerden bilecektim, nerden  celladıymışsın meğer sen kendinin.  Gittiğini görürdüm senin, oğlum,  uygun adımla Hitler' in ardından.  Nerden bilecektim, onu izleyenin  artık bir daha geri dönmeyeceğini.  Bana derdin ki, oğlum, derdin ki:Almanya  gelecek bir gün tanınmaz hale.  Nerden bilecektim, oğlum, bu yerin nerden bilecektim,  küller ve kanlı taşlar arasında kalacağını böyle.  Haki gömlek vardı her zaman sırtında senin.  Giyme şu gömleği demedim sana, demedim, oğlum.  Bu günleri göreceğimi bilmiyordum, ne yapayım,  sana o gömleğin kefen olacağını bilmiyordum.
Güvenme dünyada malım var diye  Acep insan mıyım sorarlar beni  Halımdan anlamaz cahiller niye  Her biri bir yandan yorarlar beni. Hoşlar meclisine girdim hoşlandım  Aşkın ateşine düştüm haşlandım  Dallarımda meyve döktüm taşlandım  Ya niçin gövdemden kırarlar beni. Döndü gitti Hak yolunu övenler  Pişman olup dizlerini dövenler  Bir lokmaya nice bana sövenler  Ah Mahzuni diye ararlar beni
Tılsımlı çocuğu saf aydınlığın  Bu kadın vücudu beyaz ve çıplak.  Eşiğinde sanki sonsuz varlığın  Her an değişiyor dönüp uçarak.. Ve gülümseyerek öyle derinden  Her lâhza başka şey ve hep kendisi  Bir başka yıldızdan veya alevden  Anın ve hareketin mucizesi. . Arkasında ritmin geniş rüzgarı  Bir gül kasırgası gibi enginde.  Savruluyor yüzü, çılgın kolları  Yarattığı zaman bahçelerinde. . Her an değişiyor, yelken, gül, kanat  Bütün burçlarıyla uzanmış gece.  Defneler önünde şaha kalkan at  Zihnin eşiğinde ürkek düşünce. . Her lâhza başka şey ve hep kendisi  Yaralı bir ceylân gibi bakarak,  Anın ve hareketin mucizesi  Uçuyor, duruyor, bekliyor... çıplak. . Ve ümitsiz avı bin sonsuzluğun  Bekliyor ruhunun eşiklerinde.  Tılsımlı kaderi her susuzluğun  Bir gül fırtınası gibi derinde.
Butun insanlığı dövsen havanda,  Zerre zerre herkes yine yalınız.  boşlukta yol alan uçsuz kervanda,  Her şey tek basına, dağ, tas ve yıldız.. Herkes bir vücutsuz hayal peşinde;  Esini kaybetmiş herkes esinde.  İçinizde yiv yiv derinlesirde,  Çıksın karsınıza en yakınınız|
Bu şehrin bütün sokaklarına sinmiş yalnızlığım  Sensizliğin köşe başındayım  Avuçlarımda kırık dökük pişmanlıklar  Avuntusuz çıkmazlara doğru yürüyorum  Bütün umutsuzluğuma inat  Yine seni arıyorum.... Dudaklarımda bildiğin o ıslık  Sokak lambalarına sığınıyorum  Hafiften bir yağmur ağlıyor benimle  Bir deli rüzgar saçlarımda  Yalnızlıktan üşüyorum  Bulamayacağımı bile bile  Yine seni arıyorum.... Anlatacak nelerim var bir bilsen  İçimde ihtilaller kopmuş  Kendime sürgüne verdim  Mutluluğum çoktan iflas etmiş  İtiraza hakkım yok biliyorum  Beni savunmak sana düştü  Seni arıyorum.... Yarım kalmış şiirlerim gibisin  Yaşanmamış çocukluğumsun anılarımda  Öylesine eksiğim sensiz  Öylesine sahipsiz  İşte bütün umutlara havlu attım gidiyorum  İçinde geç kalmışlığın çaresizliği  Çocuklar gibi ağlıyorum  Ve gel gör ki her damla gözyaşımda  Yine seni arıyorum...
Attığım her adım benden uzakta  Bastığım her yerde yokmuşum meğer  Çırpınırken “ben” denilen tuzakta  “Ben” bana saplanan okmuşum meğer.... Aklım kumsal iken ben toz paresi  Çıktıkça yükseğe alçalır oldum..  Düşündüm, derdimin nedir çaresi  Susarak konuşmak sonunda buldum.... Esrarlı vuslata bir adım kala  Hasretin vecdiyle ben kement attım  Yürekte boğulmak ne güzel bela  Battıkça kurtuldum çıktıkça battım…. Görünmez cevheri buldum diyerek  Körlüğü kör ettim deli bir taşla  Bilmeyi bilmeden bildim diyerek  Boşluğu doldurdum dolu bir boşla.... Nasılların sebebini sorarken  Sualimi cevapladım ‘niçin’de  Çokluğumda yokluğumu ararken  Yalnız kaldım yığınların içinde…. Satır satır böldü beni heceler  Her kırkımı kırka yardım savuştum  Boşluğumu kucakladı geceler  Sessizlikte gürültüyle boğuştum… . Var’da yoku haykırırken her seda  Aklım ki, aklımı başımdan aldı  O’na gidiyorum bana elveda  Sonsuz olan sona bir nefes kaldı...
***  Dervişlik der ki bana  Sen derviş olamazsın..  Gel ne diyeyim sana  Sen derviş olamazsın..  ***  Dövene elsiz gerek  Sövene dilsiz gerek  Sen derviş olamazsın..  Derviş gönülsüz gerek. ***  Derviş yunus gel imdi  Ummanlara dal imdi  Ummana dalmayınca  Sen derviş olamazsın.  ***
Temiz bir can gelmiş; ne toz, ne toprak.  O dünya konuğuna, burda iyi bak.  Otur, biraz sohbet et; sabah şarap sun;  Birazdan diyecek ki: Sonrası; yasak! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Her kuyuda saçlarını kesen bir kadın oturur  Hırpalanmış güllerin, uğultusunda eti, henüz çiğ  Sabahın dilsizliğini öğrenmiş gibi erken  Ve buğulu bir Modigliani tenhası boynunda. -Ah eşiğim! Eşiğimde kaç ölü sevişme  Eşik ki en dar yolculuktur kadında. Mühürlüydü yüzünün okunmamış mektubu  Tepeden tırnağa dağılıyordu çatısız bir hayal  Hangi yanımdı bu kadın böylesine ırak?  O soyunan bir orman, bense bunaltı akşama. -Ah çıkmazım! En çingenesi mevsimlerin  Ne ki her bahçede azarlanmış rüzgârım . Suçüstüyüz tüm yenik bağışlamalardan  Ağırlaşan çıplaklıktan odalar dolusu  Freud'su bir leke uzar diye derisinde aynanın  Annemin bocalaması hep göğüs uçlarında. -Ah cinnetim! Söktüm rahmimden göğü  Lanetli bir kısrağım ancak hiçlikte soluyan . Gonca Özmen / Adam Sanat Dergisi Ağustos 2001 sayısı
Ben uzaklarda olmalıyım, çok uzaklarda  Acılar unutulduktan sonra  Dönmeliyim. . Ölümlerin karşısında şaşırıyorum  Ne desem ki  Düşünüyorum. . Kalanları ağlıyor gidenin  Benim gözlerim kuru  Herkes bana bakıyor, biliyorum  İçlerinden geçenleri. . Başsağlığı dilemek  Garibime gidiyor  Ölen öldü, sen yaşa  Küçültmeye benziyor. . Beni böyle kitaplar mı yaptı ne  Kağıtlarda gidenlere içlenip ağlayan ben  Hayattaki ölümlerde put gibi duruyorum. . Ben canavar ruhlu muyum  Bir ölü evinde tek söz söylenmeden  Put gibi duruyorum . kimse anlamaz derdimi  Ben uzaklarda olmalıyım, çok uzaklarda  Bir yakınım öldümü.
Kapıya ne icra memuru gelir,  Ne Birinci Şube sivil polisi....  İçerde kimine kuş tüyü sedir;  Yüz üstü toprağa düşer kimisi..... Bir musiki orda zaman ve mekân....  Yıldız dolu feza küçük camekân....  İmkân atomunu çatlatan imkân....  Bir hiç ki, içinde heplerin hepsi
Yakın gözlüğümü yitirdim  Yitirince seni kadın-  Doğumun ardından  Çatladı kapı sanki . Öyle uzak bir doğu ki her şey  Görünmüyor burnumun ucundan . Çiğnenecekmiş gibi geliyor hep  Geçerken kıtadan kıtaya . Ters bir dizeye rastladım demin  Taburcuymuş, öyle dedi  Çıkışını yaptırıyormuş acundan . Lâf! . Ne sen ne ben sevgilim  Öldükse ölümden değil  Sevişmenin acısından
Müjdecim, Kurtarıcım, Efendim, Peygamberim;  Sana uymayan ölçü, hayat olsa teperim!
Dört kişi bir parkta çektirmişiz  Ben, Oktay, Orhan bir de Şinasi  Anlaşılan sonbahar  Kimimiz paltolu, kimimiz ceketli  Yapraksız arkamızdaki ağaçlar  Henüz babası ölmemiş Oktay'ın,  Ben bıyıksızım,  Orhan Süleyman Efendiyi tanımamış.. Lakin ben hiç böyle mahzun olmadım;  Ölümü hatırlatan ne var bu resimde  Halbuki hayattayız hepimiz.
ben kışın güzelliğini söylerim ne gelirse dilime  çünkü kış bir hazırlıktır soluğuma kıpkırmızı gülüme. nice kırmızı ayaklar gelip geçti o gün katar katar  kış günleri sözgelişi ben bir çöp bile almadım elime. altı kız bir ay ışığı def çalıp şarkılar söylediler  beri yanda ormanlar yanardı, ciğerpareler lime. artık su uyur aşk uyanır mendilim kana boyanır  bilirim bu baharda da herkes hasetlenir halime. ve ellerim batık bir suda akar gözlerim her şeye bakar  bahar bir gelsin yeter artık eksikse de bırak elleme. su uyur düşman uyumaz suların dibi güllerde. altı kız bir oğlan def çalıp şarkılar söylediler  baktım birinin kara bir gecesi düşüvermiş mendilime. şimdi elimde baston silah, başımda şapka öyle  ağzımda kurşun hızında seçtiğim her kelime. su. hiç kimse durmazsa her şey yürür, bu aşk demektir  her şey kullanılmazsa dirim bir ihanettir ölüme. sakiniz elimiz filan temiz baharı filan bekleriz  fincanı tastan oyarlar içine bade mi koyarlar. biz silah kuşanırız bize bir şey söyleme
Neden diye sormayın hemen. Onu ben kendi kendime de açıklayabilmiş değilim henüz.  Kişinin ihtiyaç duyunca aramasının binlerce çeşidi olmalı.. Aradığımızın ne olduğunu biliyorsak, arayacağımız yer bellidir. Bakınırız ve onun işaretlerini tanımakta güçlük çekmeyiz.. Sıkıntı kollarını göğsümde kavuşturmuş. Soluk alırken, genişleyip daralan kaburgalarım, zamanın boşuna ve nedensiz geçtiğini biliyor.. Çoktandır yabancı bir cismin kalbime sürtünmekte olduğunu biliyorum.. Yine de biri çıksa, nasılsın dese alışkanlıkla iyiyim diyeceğim.  Kederli olduğumda söylenemez zaten. Buna sebepte yok çünkü. Ne taze bir ölüye sahibim, ne felâket geçirenlerim var.  Dedim ya oturuyorum öylece. İyi ki etrafımda kalbimi tanıyanlar yok.. Hiç beklemiyordum, birden kadın bana çevirdi bakışını. Tanrım ne büyük bir merak içindeydi bu bakış. Durmadan sormaktaydı. Hayattan ne beklediğimi sormaktaydı...Günü birlik yaşama içinde elde edilebilen sayısız imkanlar kaçırmıştı.. Bu durumda ona bakmak zordu. Huzursuz kımıldayarak ondan kurtulmaya çalıştım. Fakat bakışımı tutmuştu, ondan ayrılamıyordum, tanışmıştık bir kere. Tekrar karşılaştığımız takrirde, sorularını, ikinci kez tekrarladığını bilerek, düşündü mü der gibi, başkalarının öğrenmelerine duyulan güvensizlikle, yine alay ederek tekrarliyacağını düşünüyordum. Fakat umulmadık bir anda başka, herhangi bir şeyle ilgilenmeye başladı... Birden sahipsiz kalmıştım. Bakışım, yere paralel durmak zorunda bulunan, fakat içindeki sertlik süratle yumuşayan bir bakır tel gibi eğiliyordu boyuna. Durumun saçmalığını kavrayıncaya kadar bir an bocaladım. Bu belki de devam edecekti ama, seni hissettim. Evet, bakıyordun, yanılmamıştım...Bunu hissetmemden ne kadar önce başlamıştım bilmiyorum ama, bakışlarımız karşılaşınca kaçtın, önüne döndün...ve dönmen için zamanın vardı. Fakat dönmemiştin. Omuzlarından bana dokunup kaldığını anladım.. Görüyordun, beni hissediyordun.. Ve o zaman başladı.. İste yine bir şey var.. Bakıyordum sana.. Şimdi birşeysin benim için...Varsın.  Fakat bocalıyordum.. Gizlice düşündüğüm, farkedilmesinden korktuğum hakikat sen miydin, yoksa ben, hatırasızlığı, boşluğu, en ucuz şekilde, sırtımdan korkakça, hiç bir teşebbüste bulunmadan birden bire atmak için yine hayal mi kuruyordum.. Dedim ya işte, bocalıyorum.. Yeniden yaşamaya başlamak kolay mı? . Yaşamak s.168-174
gece  ipince bir yağmur gibi indi  sustu sular  yıldızlar savurarak gümüşten saçlarını  toprakla öpüştüler. ufkun ulaşılmaz çizgisinde yer  yasladı yorgun başını göğün geniş göğsüne  bin yılların sevdalısı dalgalar  çakıltaşlarında harelendiler. titriyordu kirpikleri  uykusunda gülümseyen çocuğun  usul usul fısıldarken  sonsuzluğun o gizemli ezgisini rüzgarlar  Samanyolu'nda bir yerde  yalnız değildi insan  yalnız değildir insan
Sunu. Filler mezarlığında fil ölüleri  Ve belki birkaç da şiir bulursunuz  Ki o şiirler kendi ölümlerini sezen  Birer kuğuydular kuytu sularda. Ahmet Telli
Duy feryad etmede her an bu ney,  Anlatır hep ayrılıklardan bu ney. . Der ki feryadım kamışlıktan gelir,  Duysa her kim, gözlerinden kan gelir. . Ayrılıktan parçalanmış bir yürek  İsterim ben, derdimi dökmem gerek. . Kim ki aslından ayırmış canını,  Öyle bekler, öyle vuslat anını. . Ağladım her yerde hep ah eyledim,  Gördüğüm her kul için dostum dedim. . Herkesin zannında dost oldum ama,  Kimse talip olmadı esrarıma. . Hiç değil feryadıma sırrım uzak,  Nerde bir göz, nerde bir candan kulak? . Aynadır ten can için, can ten için,  Lakin olmaz can gözü her kimsenin. . Ney sesi tekmil hava oldu ateş,  Hem yok olsun, kimde yoksa bu ateş! . Aşk ateş olmuş dökülmüştür ney'e,  Cezbesi aşkın karışmıştır mey'e. . Yardan ayrı dostu ney dost kıldı hem,  Perdesinden perdemiz yırtıldı hem. . Kanlı yoldan ney sunar hep arz-ı hal,  Hem verir Mecnunun aşkından misal. . Ney zehir, hem panzehir, ah nerde var,  Böyle bir dost, böyle bir özlemli yar? . Sırrı bu aklın bilinmez akl-ile,  Tek kulaktır müşteri, ancak dile. . Gam dolu günler zaman hep aynı hal,  Gün tamam oldu, yalan, yanlış, hayal. . Gün geçer yok korkumuz, her şey masal,  Ey temizlik örneği sen gitme, kal! . Kandı her şey, tek balık kanmaz sudan,  Gün uzar, rızkın eğer bulmazsa can. . Olgunun halinden ah, anlar mı ham?  Söz uzar, kesmek gerektir vesselam. . (Farsça, Çeviren: F. Halıcı)
Gönül gurbet ele çıkma  Ya gelinir ya gelinmez  Her dilbere meyil verme  Ya sevilir ya sevilmez. Yöğrüktür bizim atımız  Yardan atlattı zatımız  Gurbet ilde kıymatımız  Ya bilinir ya bilinmez. Bahçemizde nar ağacı  Kimi tatlı kimi acı  Gönüldeki dert ilacı  Ya bulunur ya bulunmaz. Deryalarda olur bahri  Doldur ver içem zehri  Sunam gurbet elin kahrı  Ya çekilir ya çekilmez. Emrah der ki düştüm dile  Bülbül figan eder güle  Güzel sevmek bir sarp kale  Ya alınır ya alınmaz
Ben gidersem sazım sen kal dünyada  Gizli sırlarımı aşikar etme  Lal olsun dillerin söyleme ya da  Garip bülbül gibi ah-u zar etme. Gizli dertlerimi sana anlattım  Çalıştım sesimi sesine kattım  Bebe gibi kollarımda yaylattım  Hayali hatır et beni unutma. Bahçede dut iken bilmezdin sazı  Bülbül konar mıydı dalına bazı  Hangi kuştan aldın sen bu avazı  Söyle doğrusunu gel inkar etme. Benim her derdime ortak sen oldun  Ağlarsam ağladın gülersem güldün  Sazım bu sesleri turnadan m'aldın  Pençe vurup sarı teli sızlatma. Ay geçer yıl geçer uzarsa ara  Giyin kara libas yaslan duvara  Yanından göğsünden açılır yara  Yar gelmezse yaraların elletme. Sen petek misali Veysel'de arı  İnleşir beraber yapardık balı  Ben bir insanoğlu sen bir dut dalı  Ben babamı sen ustanı unutma.
'Savaş istiyoruz! '  En önce vuruldu  Bunu yazan.. (a.kadir- a.bezirci)
Uyuyan göllere ay ışığında  Sevginin resmini çizsem kim anlar?  Tomurcuk ayrılıp gül açtığında  Yağmurun saçını çözsem kim anlar?. Bir mekan kaplamış ne varsa nerde  Kendi ötesini saklar her perde  Sonsuzluğun sona erdiği yerde  Huduttan bir kulaç kazsam kim anlar?. Aşk kömür beyazı kin süt karası  Eklenir yarama her dost yarası  Et oldum bıçakla kemik arası  Cellatla ahdimi bozsam kim anlar?. Doğumda yalan var ölümde gerçek  Bir şeyler anlatır balık kuş çiçek  Kırık gönülleri toplayıp tek tek  Toplayıp göğsüme dizsem kim anlar?. Gün geldi zamanı gömdüm kabire  Dağ oldu aklımın verdiği fire  Bağlasam telaşı çelik zincire  Sabrın derisini yüzsem kim anlar?. İçte deprem olur dışın düğümü  İhlassız çözülmez işin düğümü  Aklımdan geçeni düşündüğümü  Okusam kim dinler yazsam kim anlar?
Çift başlı yılanlar çıktı kabirden  Tokmaklar inmeye başladı birden  Beynime saplandı zehirli oklar  Kıpkızıl kan ile doldu oluklar  Tokmaklar inmeye başladı birden  Çift başlı yılanlar çıktı kabirden. Adımlarım bataklığa gömüldü  Bülbüller ağladı; baykuşlar güldü  Aynalarda cesetleşti umutlar  Devler gibi haykırıyor umutlar  Bülbüller ağladı; baykuşlar güldü  Adımlarım bataklığa gömüldü. Yeryüzü kaynıyor damarlarımda  Kar yağıyor artık baharlarımda  Ufuklar daraldı, boynuma geçti  Kabuslar ruhumu ikiye biçti  Kar yağıyor artık baharlarımda  Yeryüzü kaynıyor damarlarımda. Gözlerim çiyanlı bir kuyu, eyvah  Kapkara tüllere büründü sabah  Makinalar ezdi duygularımı  Hıçkırıklar böldü uykularımı  Kapkara tüllere büründü sabah  Gözlerim çiyanlı bir kuyu, eyvah. Yorgunum; titriyor bütün bedenim  Kimseler duymuyor âhımı benim  Nerede huzuru sardığım günler  Neşeli bayramlar, tatllı düğünler  Kimseler duymuyor âhımı benim  Yorgunum; titriyor bütün bedenim
Şaraptı rakıydı şuydu buydu  Kişi esrimeyi bir aşkta tatmalı ilkten  Dedim ya ondan gayrı korkuluğa güvenmem  İçtiğim hep aşktı benim gerisi tortu. Sevişik bir keçi yumukgöz oğlağına  Özüne aşk sızmış o sütü emziriyor  Yumurtasını bir kovuğa koyarken  Aşkı da koyuyor anaç zargana. Aşk mavisi tükendiyse o boşuna denizde  Bil ki diken bir çamurla örtülüdür sığlığı  Niye enez bu zambak diye sordular mıydı  Aşksız geçen günlerinde örselenmiş, de. Aşk bürünmeseydi de bak hiç şakır mıydı  Şu bi damlacık isketeyi ta gagadan kuyruğa  Kişi gönlünü yitirdi mi ne yüzle çıkar sokağa  Yaşamda nesi varsa aşk işte onun adı. Ansıyın, aşkla yağdı da sular  Ondan kokulandı ıtır çekirdeklendi elma  Doğayla elele bizi üreten bir sevgi var  Evrende en soylusu sezdim ki bu çoğalma
Mavi dövmeleri  Ve bitmek bilmez yasların çürük izleriyle  Durup ateşe bakıyorlar.  Rüzgâr estiğinde hepsi ürperiyor  Göğüsleri değiyor toprağa . Ellerinde yanan odunlar taşıyan kadınlar  Siyah kazanların pası çökmüş yaşlılığıyla  Dolaşıp duruyorlar.  Ateşin öfkesi kabardığında  Sesler artıyor.  Orada ateş hiç bitmiyor  Söndürmek bir belâ . Göğüsleri pörsüyen kadınlar  Ellerinin korkunç inceliğiyle  Tutacakları odunların sertliğini düşünmekte  Ve susmaktalar.  Sustuklarında yaşları farkedilmiyor  Toprak kokuyor bağırdıklarında . Nereye yaslanacaklarını unuttuklarından  Gözlerini toprağa bırakıyorlar  Çünkü bulutlar gökte kalıcı değil  En içten  Toprağa veriyorlar kendilerini  Ve kokuyorlar arasıra
Rıhtımda uyuyan gemi  Hatırladın mı engini?  Sert dalgaları, yosunu  Suların uğultusunu? . N'olur bir sabah vakti  Çağırsa bizi sonsuzluk  Birden demir alsa gemi  Başlasa güzel yolculuk.. Yırtılan yelkenler gibi  Enginle başbaşa kalsak.  Ve bir şafak serinliği  İçinde, uykuya dalsak.. Rımtımda uyuyan gemi  Hatırladın mı engini?  Gidip de gelmeyenleri  Beyhude bekleyenleri?
Duyumsadığın her şeye  En küçük önemi ver.. Söylemişti sensiz yaşayamayacağını  Unutma bunu, yeniden rastlarsan ona  Tanıyacaktır seni.. Bana bir iyilik yap, bu kadar çok sevme beni. Son kez sevildiğimde  Duymamıştım en küçük bir sevinç bile.. (turgay fişekçi)
34  Dün şarap bulmak için biraz yürüdüm.  Ateş kenarında bir soluk gül gördüm.  Dedim: Ne yaptın ki sen, yakarlar böyle?  Dedi: Şu çimenlikte bir kere güldüm!
Anladım ki susmak bir cüsse işi…  Derin denizlerin işi…  Serin sular en hafif rüzgârları bile coşturabiliyor  Derin denizleri ise ancak derin sevdalar… . Derin denizlerin sükutu büyüler beni  İçimi bir heybet hissi kaplar  Benliğimi hasret duyguları istila eder  Kalbim ürperlerle dolar  Dalgalı denizler, durgun mavi denizler kadar heybetli gelmez bana  Göklerin suskunlugu da öyle  Gök gürlemeleri, mavi derinliklerin heybetini siler diye düşünmüşümdür hep  Sükut her zaman daha manalı, daha derindir. Kalbe sözden çok sükuttan manalar akar  İnsan evrendeki sükutu anlayabilseydi, kim bilir belki de söz olmayacaktı  İnsanlar sükutun dilinden anlayacak, derin ve manalı bakışlarla konusacaklardı  Ve ses, sükutun heybetini bozamayacaktı  Konuştuğum zamanlar hep acze düşmüşümdür de ondan kelama sarılmışımdır  Evrendeki her varlıkta sükutu bir süs, bir hikmet olarak algılamışımdır  Sözü ise ancak bir zaruret. Hep derin denizler kadar heybetli bir sükut dinledim ondan  Sanki durgun ve derin bir ummanın kıyısına varmıştım  Derinliklerinde gönül ve hikmet incilerinin gülümsediği bir deniz bulmuştum  Hayatın hiç bir kasırgası, hadiselerin hiç bir fırtınası onu dalgalandıramıyordu  O denize imrendiğim an, gözlerim şu mısralara takılmıştı:. Gittim, gittim, denizin sınır yerine vardım  Halin bana da geçsin! diye ona yalvardım  Bir çılgın vesvesede içim didiklense de,  Olaydım o cüssede, O’nun gibi susardım. Gercekten de öyle olmustu Sonsuza götüren bir denizin kıyısına varmıştım  O zaman anladım ki, susmak bir cüsse işi Derin denizlerin işi  Sığ suları en hafif rüzgarlar bile coşturabiliyor  Derin denizleri ise ancak derin sevdalar  Anladım ki, derin ve esrarengiz olan her sey susuyor  Anladım ki susan her şey derin ve heybetli…
Sana korkunç gülümsemeler bitti  sonra hiç kimseyi göremedim  herkes beni arıyordu  bir ölü macar cambaz buldu beni buldu beni  samyeli esiyordu denizden
Yaşamaktan mı yorgunum,bilmem  Seni günlerce beklemekten mi?  Yine yoldan geyik geyik sekişin  Gün sönerken mi,ay batarken mi?. Söyle:Memnun musun uzaklarda  Yuvan aydın gönülcüğün şen mi?. Yine kalsın mı, dizlerimde başın  Yine koynumda can çekişsen mi...  Kim sorar,ey hayat,kim düşünür  Ki vakit geç mi yoksa erken mi?. Söyle:Memnun musun uzaklarda  Yuvan aydın gönülcüğün şen mi?. Gökte kanatlar bizimdi...bilmezdik  Bu hafiflik kanat mı yelken mi;  Anlamaz,anlamazdık Allahım  Böyle yekpare can mıyız ten mi?. Söyle:Memnun musun uzaklarda  Yuvan aydın gönülcüğün şen mi?. Bilemem:Gizli gizli'gel'dediğin  Başka bir aşina mıdır,ben mi;  Kadehinden mi sarhoşum hala  Kadahlerinden mi?. Söyle:Memnun musun uzaklarda  Yuvan aydın gönülcüğün şen mi?
Ey şûh-ı kerem-pişe dîl-i zâr senindir  Yok minnetin asla  Ey kân-ı güher anda ne kim var senindir  Pinhân u Hüveydâ  Sen kim gelesin meclise bir yer mi bulunmaz  Baş üzre yerin var  Gül goncasısın gûşe-i destâr senindir  Gel ey gül-i rana  Neylersen edip bir-iki gün bâr-ı cefâya  Sabreyle de sonra  Peymâne senin hâne senin yâr senindir  Ey dil tek ü tenhâ  Bir bûse-i cân bahşına ver nakd-i hayatı  Ger kail olursa  Senden yanadır söz yine bazar senindir  Ey âşık-ı şeydâ  Çeşmân-ı siyeh mest-i sitem kakülü pür-hâm  Ebrûları pür-çîn  Benzer ki bu dîldâr-ı cefâkâr senindir  Biçâre Nedîmâ
öylesine bir Mayıs. bu  ikinci, sen yoksun. ruhum  çinko bir tepside. yalnız;  arayan değil dönen biridir. her yer bulaştı üstüme.  kirliyim,  bir zenci kadar telaşlı. bağırın,  diye sustum, söz ve ses  yabancıdır, ten yanılmaz. ansızın  bir teleferik, termometre ya da aysar...  deliyim, bir gece bekçisi kadar dalgın. kefen  diye örtünmedin üstüme. işte herkes çekip gitti. geç oldu, ama  anladım, insandan korkmak gerektiğini. söyler-  im, zaman ve veznedar cüreti:  'esrik bir kadını öpüyorum. bakmayın  adımı bilmiyor. nasılsa unutur  güneşin kuzeyden battığını. kasıklarımda  cinlenen hin'e sarılıyor. bildiğim  tek özgür ülke, nüfus: 1, rakım: 1.72! '. içime döndüm yine. seni severek  kullandım çarşı iznimi.
Aşkın kanununu tahsil etmiştim kalbimin en doğusunda  İçimde yağmur duasına çıkmış birkaç köy  Birkaç köy sular altında.  Kalbimin doğusu,  Her resme güneş çizen bir çocuktu.  Gam yükünün kervanları yürürdü dudaklarımda  Kavruk ve çatlaktı dudaklarımın toprakları.  Ölümün ötesinde bir köy vardı  Orda, uzakta, kalbimin en doğusunda  Şimdi bana yalnızca  Dertli türkülere duyduğum karşılıksız aşk kaldı.. Güzel beyaz bir tay doğururdu her sene hafızam  Yorgundu oysa  Durmadan, durmadan hatırlamaya koşmaktan.. Kalbimin doğusunda bir yalan dünya vardı.  Okyanusları mavi olmayan.  Benim için hayat,  Kalbi kalpazanlıktan kırk sene yatmış çıkmış bir adamdı.  Geçmişim acıyor şimdi, yalnız benim değil  Benim ülkemin geçmişi de acıyor mesela.  Bilirdim oysa ilk badem ağaçları çiçek açar baharda.  Bilirdim çiçek satan çingene kızlarını  Onlar bütün şimdileri, bütün zamanlara  Bir gül parasına satardı.  Oğlan kıza bir gül alsa  Bilirdim odur en kırmızı zaman.  Adına aşk diyorlardı  Kalbimin en doğusunda bir yalan dünya vardı.. Kim bir şairi kırsa  Şair gider uzun bir dizeyi kırar mesela  Bilirim kim dokunsa şiire  Eline bir kıymık saplanacak.  Bilirim kırılmış dizeleri tamir etmez zaman  Yorgunum oysa  Durmadan kendime bir tunç uyak aramaktan.. Aşkın kanununu tahsil etmiştim kalbimin en doğusunda  Boş salıncaklar gibi gıcırdayarak konuştum karanlıkla  Kediler gibi mırıldanarak.  Alkolden bir denize bıraktım kalbimi  Kırmızı bir sandal gibi,  Arka sokaklarda sarhoş konuştum karanlıkla.  Avuçlarımla konuştum,  Allah büyüktür diyen insanlar gibi.  Kedi dili bisküvilerinin bir pastayla konuşması gibi  Yumuşak ve kremalı konuştum onunla.  Baharda leylaklar açardı boynumda  Mor ve pembe konuştum karanlıkla  Gece açılıp gündüz kapanan bir parantezdim,  Sözler vardı içimde işe yaramayan  Sözlerle konuştum karanlıkla...  Önce söz yoktu kalbimin en doğusunda  Sözler...  Bir yağlı urgandı acıyı boğmaya yarayan.
Neydi o denizin maviliğinden güzel?  Dupduru, apaydınlık eden gecemi neydi?  Nerde o gözlerimde büyüttüğüm resim?  O şarkılar ansızın bitecek miydi? . Hani bizdik sonsuzluğa açılan ilk pencere  Hani bizi var eden o yanyana dakikalardı  Bitti mi çağırışı gecelerin, plaklar sustu mu?  Hani seninle doludizgin yaşamak vardı. Bir ölüm kadar güzeldi her şey  Yeniden arınırdık her sevişmede  Doğan gün bir uzak iklimde bulurdu bizi. Şimdi neden o çizgiler bir bir değişmede?  Bütün zamanların beni terketmesi neden?  Yoksa nesli tükenmiş bir hayvan mıyım ben?
İlan edemezken gönül halimi  İçini döküşün beni anlattı  Lal eylerdi derinliğin alimi  Engine çıkışın beni anlattı . Aşk elinden nağmeleri sesleyip  Sükut ile ifadeyi süsleyip  Duyguları gözyaşıyla besleyip  Sel gibi akışın beni anlattı . Can evime hapsol diyen o çağrı  Titretti adeta felç olan bağrı  Maziye gerilip atiye doğru  İçini döküşün beni anlattı . Vakit daraldıkça açıldı perde  Yokluğun korkusu başladı serde  Zamanın en erken olduğu yerde  Boynunu büküşün beni anlattı . Kaderin zuhuru ne geç ne erken  Anlaşılır ancak vuku bulurken  Talihin yüküne talib olurken  Dağılıp çöküşün beni anlattı . İradem susunca, sevda yer etti  Sevdayı beyana gönlüm ar etti  Bir anda başlayıp bir anda bitti  Gönlümden çıkışın beni anlattı
Suphi suphi bir acayip adam  Suphi suphi benim canım ciğerim . Kimse bilmez nereli olduğunu . Suphi suphi bir acayip adam  Suphi suphi susar akşam oldumu . Bir cebinde daskapital,  Bir cebinde kenevir tohumu . Suphi suphi bir acayip adam  Suphi suphi benim canım ciğerim . Fırtınadan artakalmış bir teknede tevekkül içinde  Görkemli sakalı ve iğreti parkasıyla  Gizlediği macerasıyla bir acayip adam yaşardı  Akşamları susardı ben konuşsam kızardı  Bir sürgün kasabasıydı bir eski zamandı  Hazirandı, çocuktum, evden kaçmıştım  Gelip ona sığınmıştım  Küçücük bir koydu, sığdı  Burayı keşfeden belki o oldu  Uzaktan kasabanın ışıkları yanardı  İçim anneyle dolardı ağlardım  Suphi şöyle bir göz atardı  Gizli bir cigara sarardı ağlardı  Sonra barışırdık ben flüt çalardım  Cigara sönerdi ağlardı  Nerden geldiğini bilmezdim  Kimsesizdi belki kimliksizdi  Onun macerası onu ilgilendirirdi  Kimseye ilişmezdi bir şeylere küfrederdi hep  Tedirgin bir balık gibi uyurdu  Bazen kaybolurdu arardım  Yağmurun altında dururdu  Bir kalın kitabı vardı cebinde dururdu  Her gün okurdu ben bir şey anlamazdım  Kapağını seyreder duymazdım  Sakallı bir resimdi kimdi ne kadar mütebbessimdi  Sordum bir gün Suphi’ye  Söylediklerini niye anlamıyorum diye  Bildiklerini dedi yüzleştir hayatla  Ve sınamaktan korkma  Doğruyla yanlışı o zaman ayırabilirsin  Ve onu anlayabilirsin  Sonra gülerdi  Günlerim yüzlerce ayrıntıyı merak etmekle geçerdi  Sonra yine akşam olurdu Suphi susardı  Ben konuşsam kızardı  Tekneye martılar konardı  Yüreğim Suphi’ye yanardı ağlardım  Suphi denize tükürürdü  Gökyüzünü tarardı ağlardı  Sonra barışırdık ben flüt çalardım  Yıldız kayardı ağlardık . Suphi suphi bir acayip adam  Suphi suphi benim canım ciğerim . Kimse bilmez nereli olduğunu . Suphi suphi bir acayip adam  Suphi suphi susar akşam oldumu . Bir cebinde daskapital,  Bir cebinde kenevir tohumu . Suphi suphi bir acayip adam  Suphi suphi benim canım ciğerim . Bir sürgün kasabasıydı bir eski zamandı  Hazirandı, çocuktum, evden kaçmıştım  Gelip ona sığınmıştım  Bir gün aksilik oldu annem beni buldu  Suphi kaçıp kayboldu kasaba çalkalandı  Olay oldu ben sustum kanım dondu  Polisler onu bulduğunda tekti, felaketti  Herkes meydanda birikti  Karakoldan içeri girerken sanki mağrur bir tüfekti  Ansızın dönüp bana baktı anladın mı dedi  Anladım dedim anladım  Ve o günden sonra hiçbir zaman  Hiçbir yerde hiç ağlamadım
Simdilik beni en son sen ara  uzunc melegi dolasip dursun odamda.. Kis omuzlarini, kucult kendini  birsey isteme, istemeye yeltenme  arzuyu arzulama  hosa gorun, hosa git...incitme  incin, icini kanat... Hep acit kendini  Kendini kalabaliklara sun..Bosluga el salla  guleryuzlu ve canayakin bir hayalet ol  yuzunu hep onlara tut  gozlerini icine cevir  nefesini tut ve yasa. Cunku bitmedi daha  icindeki o buyuk hazirlik  ve sen sevdikce...sevdikce  amansiz bir sevda halinde birgun  olecek bu kasvet, olecek  benimle birlikte.. Simdilik beni en son sen ara  uzunc melegi dolasip dursun odamda.
Bilgisayar olarak kullanmış bir gölü  Selçukluya pragmalar taşıyan Gazali  Bir ilk aptallığı düğüm sayarak  Yadsımış dört yanı hep yukarı bakmış.. Bu yüzden önündeki ayna kırılır kırılmaz  İntihar etti sayılmış tasavvuf ehli,  Yine bu yüzden doğduğu an  Kaymaya başlamış Osmanlı yıldızı, . Baktım yeri toparlıyor ayak izleri  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Oldum çü mahv-ı mahz-ı zat, buldum vücudumdan necat  Ben içmişim ab-ı hayat, ermez bana herkiz memat. Ben dost yolunda varımı terk eyledim önden sonra  Küfrile iymandan geçüp a'yanda bulmuşam sebat. Her kande baksam görünür gözlerime sırr-ı ezel  Her şey ulaşıp aslına çıktı aradan kainat. Dost ile ben dost olalı, zevkiyle işret bulalı  Zayf-ı mükerremdir bu can hep yediğim kand ü nebat. Halvet'den ettim rıhleti, kesretde buldum vahdet'i  Bazar'da düzdüm halveti, ruz u şeb'im iyd ü berat. Gördüm bu alemler kamu benim vücudumla dolu  Bir olmuş 'Uçmağ' u 'Tamu', cümle bana olmuş sıfat. Her ne yana kim eğilem, ol yana her şey eğilir  Olmuş Niyazi hep senin sayelerin sitti cihat
Gülerken yüzün  Dem çeken bir güvercinin sesini  İçin için büyüyen çimenleri  Baharda lunaparkı, bayramyerini  Ve alışkanlıklar dışında her şeyi. Gülerken yüzün  Aşıyor geçmişin acılarını  Kendini yarına değiştiriyor. Gülerken yüzün  Sanki çarmıhını kırmışsın  Senin ve ardından geleceklerin  Aylası alnına düşmüş gecenin  Oturmuş ağlıyor kendisi. Bunu öyle candan öyle yürekten  Öyle bir tutkuyla istiyorum ki  Aklımda hep öyle kalmalısın
Ne içindeyim zamanın,  Ne de büsbütün dışında;  Yekpare, geniş bir anın  Parçalanmaz akışında.. Bir garip rüya rengiyle  Uyuşmuş gibi her şekil,  Rüzgarda uçan tüy bile  Benim kadar hafif değil.. Başım sükutu öğüten  Uçsuz bucaksız değirmen;  İçim muradına ermiş  Abasız, postsuz bir derviş.. Kökü bende bir sarmaşık  Olmuş dünya sezmekteyim,  Mavi, masmavi bir ışık  Ortasında yüzmekteyim.
Güzelsin sevgilim,  Ama çok yakından!
Mavi yaz akşamları, patikalarda, dalgın,  Gideceğim sürtüne sürtüne buğdaylara.  Ayaklarımda ıslaklığı küçük otların  Yıkasın, bırakacağım başımı rüzgara.. Ne bir şey düşünecek, ne bir laf edeceğim;  Ama sonsuz bir sevgi dolduracak içimi;  Göçebeler gibi uzaklara gideceğim;  Mes'ut sanki yanımda bir kadın varmış gibi.
Yaşamaz ölümü göze almayan  Zafer, göz yummadan koşarda gider.  Bayrağa kanının alı çalmayan  Gözyaşı boşana boşana gider!. Kazanmak istersen sen de zaferi  Gürleyen sesinle doldur gökleri  Zafer dedikleri kahraman peri  Susandan kaçar da coşana gider.. Bu yolda herkes bir ey delikanlı  Diriler şerefli ölüler şanlı  Yurt için döğüsen başı dumanlı  Her zaman bu sandan, o sana gider.
Aramak... Ömür boyunca aramak...  Yalnız seni aramak... Paslı teneke kutularda, küf kokan  dolaplarda, çerçevelerde, tenhalarda, ağaç diplerinde,  sonra vapurlarda, trenlerde hep seni aramak.  Belki bu şehirde değilsin. Ne çıkar? Seni arıyorum ya.  Belki de ayni sokakta evlerimiz, sabahları  beni görüyorsun işime giderken.  Sonra akşamı bekliyorsun, alacakaranlığı...  Beni bekliyorsun ya da bir başkasını, bir başkasını.... Hiç gel demiyeceğim sana. Aramak neredeyse  ben oradayım. Ayaklarım ne güne duruyor?  Yok yok birden karşıma çıkma.  Kaç, saklan. Seni aramak istiyorum.. Git bu şehirden haydi git. Dağlara çık, o uzak dağlara.  Rüzgârların krallığında hüküm sür. Baktın ki oraya da  geldim, yine kaç. Başını al, açıl denizlere.  Gemilerin en güzeli, en büyüğü dilediğin limana  götürmeli seni, dilediğin yere demir atmalı.  Ben küçük bir balıkçı kayığı ile  peşinden gelsem yeter. Seni arıyorum ya !. Bir yıl, beş yıl, on yıl değil; beşikten mezara kadar  aramalı insan ama ne aradığını bilmeli.  Yaklaşıp uzaklaşmalı aradığından. Okyanus dalgaları  üstünde bir küçük tekne gibi alçalıp yükselmeli.  Yalınayak koşmalı yollarda, ayaklarını sivri taşlar kesip  kanatmalı. Çöllerden geçmeli yolu, yanmalı kavrulmalı.  Sonra gözün alabildiğine ak, soğuk ülkelere düşmeli.  Buzlar kırılmalı ayaklarının altında,  üstüne kar yağmalı.. Bir gün bulacaksam bile parça parça bulmalıyım seni.  Ayaklarını Afrika'dan getirip bir kâğıt üzerine  yapıştırmalıyım, saçların Sibirya'da bir mabudun  gözleri olmalı, ellerin İtalya'da bir heykelin elleri.  Bulsam da seni parça parça bulmalıyım.. Yine de bir yerin eksik kalmalı.  Yeniden yollara düşmeliyim, onu aramalıyım.  Ve tam seni tamamladığım anda ölmeliyim.
Ey neftî gölgesinden uzanıp birkaç dalın  Şeref rüyalarına dalan yeşil Çankaya!  Nasıl kanatlarını sakladın o kartalın,  Nasıl yettin yıllarca onu barındırmaya?  O ki sarsıntısından taçlar düşerdi taçlar,  Nasıl saydın korkmadan göğsünün çarpışını?  Nasıl ateş almadı onu görmüş ağaçlar,  İçinde yanan güneş yakmadı mı dışını?  Arzı oynatmak için yeterken her adımı  Yanardağlar bulurken kül olmuş her yığın dağ,  O seni yıkmadı mı, o seni yıkmadı mı?  O eşsiz kahraman ki dünya ağırlığında:  On milyon bel iki kat olmuşken eğilmeden  Onda on beş milyonun boynu birden uzaldı,  Tanrı, peygamber diye nedir, kimdir bilmeden  Taptığımız ne varsa hepsi ondan şeklaldı.  Şeref rüyalarına dalan yeşil Çankaya,  Gölgesi baş döndüren bu sırrı anlat bize:  Nasıl yettin yıllarca onu barındırmaya,  Seni böyle ebedî kılan hangi mucize?
Bir nisan akşamı,serin bir günün,  Şark'ın bu sevimli,güzel köyünün  Cenneti andıran bir akşamıydı.. Sizi ilk balkonda gördüğüm gündü,  Yüzünüz sararmış gibi göründü,  Acaba ruhunuz çok hasta mıydı? . Sordum ki bu kimdir,gülümsediler,  'Eşinden ayrılan bir kız dediler,  'Gezdiği yer işte bu ücra saray.. Hicran ne anlamış,sevda ne bilmiş,  Ağlatmış,ağlamış,sevmiş,sevilmiş  Bir güzelmişsiniz,isminizde Ay.
Hayat kitaplarda yazılan gibi değilmiş.  Kitaplarda her kelimenin altında başka bir kelime gizliymiş.  Her yüzün altına başka bir yüz...  Böyle gidiyormuş bunun sonu yokmuş.  Geç de olsa şimdi anlıyorum.  Beni aşar bu kelimelerin altındaki kelimeler, bu yüzlerin altındaki yüzler... . Ben içimdeki acıya bakarım.  İçimdeki enayiliğe bakarım.  Evet kelimelerin altındaki kelimeyi, yüzlerin altındaki yüzü biliyorum ama, ben seni içimde hissederken,  sana inanmışken şehrin her tarafında yanan bir ışık vardı.  Yollarda, bahçelerde, hiç durmadan yanan bir ışık...  Sen bu hayatta her şeyi benden iyi bilirsin.  Öyleyse açıkla seni içimde hissettiğim her an hayatı aydınlatan bu ışığı... . Yollarda, bahçelerde, evlerde gece ve gündüz durmadan yanan bu ışığı...  Hadi böyle bir ışığın hiç olmadığına inandır beni.  Enayisin de bana...  Çocuklardan, sarhoşlardan, budalalardan bile daha enayi...  Dünyayı, insanları, hayatları göründüğü gibi sandığım için...  Herşeyin göründüğü gibi olduğuna inandığın ve öyle sevdiğim için enayisin de... . Ama açıkla bana bu ışığı...
Göç oldu bir acıdan öbür acıya  oysa sağrısı kurumamıştı atımızın  daha dün sürüp gelmiştik buralara  bugün göründü yine yolların ucu. Devrildi kıl çadırlar seher vakti  usulca uyandırıldı çocuklar  ve kadınlar bohçası çözülmemiş  bir keder gibi gibi düştüler yola. Turnalar gitti biz gittik  bitmedi peşimizdeki nal sesleri  nerde konaklasak tedirgindik  kuruyordu ırmaklar ve göller. Bir yangın gibi taşıyıp durduk  kederi ve acıyı göğsümüzde  yer gök duman içindeydi sanki  genzimizi yakıyordu ayrılıklar. Zulüm bırakmadı peşimizi hiç  biz gittik o buldu izimizi  konar göçer olduk yedi iklimde  tanığımızdır dağlar taşlar. Yalnız bir öfke ışıltısı kaldı  gözlerimizin yorgun sularında  yaşamak bir inat oldu artık  yaşamak bir direnme oldu zulme. Ve işte devrildi yine kıl çadırlar  göç başladı bir acıdan bin acıya  Geride akşamın küllenen ateşi  ve susturulmuş çocuk sevinçleri kaldı. (Su Çürüdü)
Okul defterlerime  Sırama ağaçlara  Kumlar karlar üstüne  Yazarım adını . Okunmuş yapraklara  Bembeyaz sayfalara  Taş kan kağıt veya kül  Yazarım adını; . Yaldızlı tasvirlere  Toplara tüfeklere  Kralların tacına  Yazarım adını . Ormanlara ve çöle  Yuvalara çiğdeme  Çın çın çocuk sesime  Yazarım adını . En güzel gecelere  Günün ak ekmeğine  Nişanlı mevsimlere  Yazarım adını . Gök kırpıntılarına  Güneş küfü havuza  Ay dirisi göllere  Yazarım adını . Tarlalara ve ufka  Kuşların kanadına  Gölge değirmenine  Yazarım adını . Fecrin her soluğuna  Denize vapurlara  Azgın dağın üstüne  Yazarım adını . Bulutun yosununa  Kasırganın terine  Tatsız kaba yağmura  Yazarım adını . Parlayan şekillere  Renklerin çanlarına  Fizik gerçek üstüne  Yazarım adını . Uyanmış patikaya  Serilip giden yola  Hıncahınç meydanlara  Yazarım adını . Yanan lamba üstüne  Sönen lamba üstüne  Birleşmiş evlerime  Yazarım adını . İki parça meyvaya  Odama ve aynaya  Boş kabuk yatağıma  Yazarım adını . Obur köpekçiğime  Dimdik kulaklarına  Acemi pençesine  Yazarım adını . Kapımın eşiğine  Kabıma kacağıma  İçimdeki aleve  Yazarım adını . Camların oyununa  Uyanık dudaklara  Sükütun ötesine  Yazarım adını . Yıkılmış evlerime  Sönmüş fenerlerime  Derdimin duvarına  Yazarım adını . Arzu duymaz yokluğa  Çırçıplak yalnızlığa  Ölüm basamağına  Yazarım adını . Geri gelen sağlığa  Kaybolan tehlikeye  Hatırasız ümide  Yazarım adını . Bir tek sözün şevkiyle  Dönüyorum hayata  Senin için doğmuşum  Seni haykırmaya . Özgürlük . Paul Eluard. M. C. Anday - O. V. Kanık
Gözlerin gözlerime değince  Su katılıyor rakıya  Denizler açılıyor önümde.. Üç çeşit deniz var bildiğim:  Birincisi süt liman deniz.  İlkgünün özenle okşadığı,  Gökyüzüyle kaynaşan deniz.. İkincisi dalgalı oynak,  Bir kedi gibi önce sokularak  Sonra tozu dumana katan deniz.  Balıklara beşik sallayan deniz.. Üçüncüsü volkansı dağlar...  Tüfek namlusundan menevişli,  Baştan başa gövdesi köpek dişli,  Kendi kendine savaşan deniz.  Anadolu dağları gibi kıraç,  Kış ortasında kurtlar gibi aç  Karanlığa uluyan deniz.. Senin gözlerin de öyle uzak,  Üç türlü denizde balkıyarak  Bütün yaşamımı alıp gitti.  Türküler yitirdim dağlarda.  Çiğdemleri rüzgar okşar ya,  Sarkar ya söğütler ırmağa  Rakıya su katılır gibi  Gözlerin başlar yansımaya. Gözlerin gözlerime değince su katılıyor rakıya,  Ülkeler de kadınlara benziyor,  Başlıyor yansımaya.. İşte güvercin kemikli kız!  Koca Fransa, Akdeniz...  Ve Almanya ki lahana, tütün,  Sokakları kan kokarken bir gün  Gençliğimi orada bırakıp geldim.  Oysa balık gibiydi Urzula Rayh  Bir sarı çiğdem gibi severdim.
Koku, tad, sıcak... sende her aradığım vardı:  Seni soğuk bulanlar, ısıtamayanlardı.
Tarihlere,destanlara yol bulabilsem  Hiç durmadan düşünmeden geri giderim...  Buna şaşma ki geçmişte yaşamayı ben,  Gelecekte yaşamaya tercih ederim.
Türk diline kimse bakmaz idi,  Türklere hergiz gönül akmaz idi.  Türk dahi bilmez idi bu dilleri,  İnce yolu ol ulu menzilleri. . Bu Garibname eğer Gönül geldi bile,  Kim bu dil ehli dahi mana bile, . Yol içinde birbirini yermiye,  Dile bakıp manayı hor görmeye,  Ta ki mahrum kalmaya Türkler dahi,  Türk dilinden anlayanlat ol haki.
Ellerimle soydum seni  Taç yapraklarını açması gibi  Nar gibi diş dişti tazeliğin.. Ah şakıyan ormanı solukların,  Öpüşün, bakışın yüreği,  Soran diri sessizliğinde.. Bağladım seni dişlerimle  Doymak bilmez ipek böceği gibi,  Ay gibi yarıktı kırmızılığın.. İki dilim lâle döşekte.
kısaydı kalem  ömrü yetmedi   uzamaya  kaybolmuş  tılsımlı  aceleci bir gezginin  kurulmuş kumsaatiydi   ağlamaya. adını soruyorlar  adını söylemiyor. hırçın bir yağmurum ben  harflerim yetmez  akrostiş ya da  kartvizit   yapmaya. şiir bir sezdirmedir diyor  lamsız an'lar için  imgeler yalan söyler  yalanı şiir eyler imgeler  dokunduğun yerlerde  izsiz ıssız sesler kalıyor  adsız ama  elmacık kemikleri belirgin  mısralar başlıyor  saçlarının kaldığı yerden   konuşmaya. adını soruyorlar  adını söylemiyor  biraz da susmaktır diyor  şiirimi okumak  usta işi bir tabloya  yeniden yeniden  yeniden bakmak  van gogh'un kulağıyla duymak  tanrısal seslerini hayatın  pazar günkü bir sokaktır  cismim  vesaitin yetmez  yeryüzümü   adımlamaya. adını soruyorlar  adını söylemiyor. efsunlu kaldırımlar boyu  açık açık susabilen  sınırsız şehirsiz  uzadıkça vatansız  çoğaldıkça isimsiz  yurttaşlarım yaşar  dünyanın on bir yanında   yalnızlaştıkça. adını soruyorlar  susun diyor şiirim  yeri yurdu sahibi olmayan  haymatlos bir piç  bir gölgenin yorgunluğuyum ben  yazılması unutulmuş günahlar için bir fihrist  bin yıl sonrası için bir ajanda  anlatmaktan sıkılmış  bir meddahım ben  otopsisiz gömülmüş!
Bir şehla bakışın güneş edalım  Deliyor dağ gibi kalkanlarımı. Yitirdim denizin saçına tutkun  Sabahleyin erken kalkanlarımı. Bağrımda büyüdü ömür dikeni  Hürriyet harcadı alkanlarımı. Gecenin karanlık yüzü içinde  Zaman yuttu şimşek çakanlarımı. Hangi rüzgar alıp götürdü, bilmem  Kendini ateşte yakanlarımı. Dostlarımı geri verin uzaklar  Her seher semaya akanlarımı
Gel seninle resim yapalım  Bir yüz çizelim ince,  Küçük nezleli bir burun  Ve gözler zeytin iriliğinde.. Sonra bir gelincik, ince bir boyun,  Soyulmuş bademden daha ak bir ten,  Öyle bir yüz ki seher vakti  Mutluluk estirsin güneş doğarken. Ve saçları çizelim, bulutlar,  Türküler, masallar gibi,  Hepsinin üztüne sonra  Kocaman bir insan yüreği.. Öyle bir yürek ki sevgiyle  Arkadaşlıkla, mutlulukla dolsun,  İsterse ondan sonra  Bütün şairler ölsün.. CAHİT KÜLEBİ
Biz dünyadan gider olduk  Kalanlara selam olsun  Ama hep böyle gidecekse bu dünya  Kalanlara haram olsun.
Yıkılmış yuvama kaldırıyorum kadehimi  Kin , öfke dolu hayatıma  Yalnızlığına ikimizin  ve sana kaldırıyorum.  Yalanına bana ihanet eden dudaklarımın  Gözlerindeki ölü soğukluğuna  Hayatın bu kadar acımasız , kaba oluşuna  Ve kurtarmamasına bizi tanrının. 1934
Susarak,iki komşu gibi güne değerek  Asıl söyleneceklerin üstünden aşarak  Sevdiğim  Ayrı ayrı uzakta,yanyana. Birbirimizi derinden gözlediğimiz yazlarda  Ve üstün körü baktığımız kentlerde  Güllerin güllerimiz  Hüzünlerimse hüzünlerimiz değil. Bir deli kuzgun gibiyim yaşlı teleğimle  Göğü siliyorum duraksamadan  Yorgunluktan değil,öyel sanıyorum  Yalnızlıktandır  Hızla dökülüyor tüyüm teleğim. Orda öyle aramızda soluyor işte  Ayrı ayrı uzakta,yan yana  Hangi yangın hangi deprem becerebilir?
Yokluğun her dakika ölüm demek gitme kal  Hasretim daha yüz yıl dinmeyecek gitme kal  Yetişir senden uzak yıllardır kahroldugum  Ayrılma hiç yanımdan mahşere dek gitme kal
Yaza dönsün kışınız, bayramlar bayram olsun  Dert görmesin başınız, bayramlar bayram olsun  Otlar/dikenler dolsun Nemrut'ların çanına  Kolay gelsin işiniz, bayramlar bayram olsun.. 07.12.2008
Dört şaşkın gözümüz için tek bir ormana. --birbirine  gönülden bağlı iki çocuk için bir kumsala. -- bizim apaçık  duygudaşlığımız için ezgili bir eve, -- indirgendiğinde dün-  ya, işte o zaman bulacağım sizi.. Dingin ve yaşlı bir adamdan başka kimse kalmazsa dünyada,  bir 'görülmemiş zenginlik'le kuşatılmış yaşlı adamdan,  -- işte o zaman ocağınıza düşeceğim sizin.. Anılarınızın tümünü kavrarsam, -- size boyun eğdirmeyi  beceren kadın ben olursam, -- işte o zaman boğazlayacağım  sizi.
Benim de bir zamanlar sevdiğim vardı  Beyaz dantel yakalı liseli bir kız.  Bağlarda, bahçelerde, yaylalarda yeşeren  Al karanfiller gibiydi aşkımız.... Gülünce içimde rengârenk güzel,  Güller açılırdı iri.  Hani bilirsiniz ya yıldızsız siyah  Geceler gibiydi gözleri.. Bir mermer çeşmeden akan su gibi,  Geçip gidiyordu günlerimiz.  Biz bize yaşıyorduk kendi kaderimizi  Bütün yaratılkardan habersiz.  Ve yuvada bekleşen sabırsız, küçük  Serçeler gibiydik ikimiz.. Gözleri konuşurdu susunca, mahzun:  'Seni seviyorum' derdi.  Sevdadan, gurbetten, hasretten yana  Sıcak türküler söylerdi.... Üstelik bir ceylan gibi sebepsiz  Ürkek halleri vardı.  Ayrılık deyince oturup sessiz  Çocuklar gibi ağlardı.. Bilmiyorum simdi kaç yıl, kaç mevsim  İçli mektuplar yazdık.  Bazen yan yana yürür, beraber otururduk  Ama konuşamazdık.. Ben görmedim şimdi öyle diyorlar  Büyümüş artık liseli kız, gelin olmuş...  Unuttum her şeyi diyormuş  Ve her gece rüyâsını nur topu kadar güzel  sarışın çocukları süslüyormuş.. Görsem çocularını şimdi diyorum  Bakamam yüzlerine çaresiz  Bana bakar çocuklar sessiz.  Çocukları gözlerinden tanırım  Biliyorum, hiç birşey bilmezler ama  Bakamam, utanırım
Nice nice acıları aklına getir  Bunca yoksulluğu aklına getir  Gözyaşlarını aklına getir  "GİTME KAL" var yok dinlemez bir çocuk isteğidir  Gitme aklına getir. Kıraç mı kıraç toprakların üstüne  Güneşler açar yağmur kesilince  Çırılçıplak kayada yetişir incir ağacı  Dağların kuytusunda bir uslu çiçek  Dağıtır mevsimi kendi kendine  Gitme beraberlik içinde  Nasıl sevinirdik aklına getir. Her şeyi her şeyi aklına getir  Gece yarılarını aklına getir  Söylediklerini aklına getir  Sinsi yağmurlar yağıyordu  Soğuktu  Yaktığımız ateşi aklına getir. Nelerden geçiyorsun aklına getir  Gitme dünyamızın her yerinde  Yorgun eller gülleri derleyince  Ellerin sevincini aklına getir  Güllerin sevincini aklına getir. Ne çok severdik seni aklına getir
Biliyor musun giderek azalıyoruz böyle  sen bir susuşa doğru kırılarak  ben senin susuşunun ardında  nereye gitsek orada olmuyoruz  biliyor musun giderek azalıyor muyuz böyle. akmaktadır günler belki bunlar son rüzgarlardır  çünkü neye değsek ellerimiz yanıyor  yaz kimliksiz bir gülle orada kalakalmış  yaz kalsın orda çocukluğum ağlasın  burda bakışlarımızı sular boğmaktadır.
Kör dünyanın göbeğine  Hak yol İslâm yazacağız.  Kuşların göz bebeğine  Hak yol İslâm yazacağız. . Yola, ağaca, pınara  Esen yele, yağan kara  Yağmur yüklü bulutlara  Hak yol İslâm yazacağız. . Koç burcuna, yay burcuna  Bebeklerin avucuna  Minarelerin ucuna  Hak yol İslâm yazacağız. . Bucak bucak, köşe köşe  Kara taşa, kor-ateşe  Yıldıza, aya, güneşe  Hak yol İslâm yazacağız.. Askerlerin miğferine  Kağnıların tekerine  Buda´nın tunç heykeline  Hak yol İslâm yazacağız. . Her kapının eşiğine  Her sofranın kaşığına  Balaların beşiğine  Hak yol İslâm yazacağız. . Herkes duyacak, bilecek  Saklanmaz gayrı bu gerçek  Yaprak yaprak, çiçek çiçek  Hak yol İslâm yazacağız.. (Vur Emri)
“Annemin anısına adıyorum” . Bütün anneler, annelerin en güzeli,  Sen, en güzellerin güzeli.  Onüçünde evlendin,  Onbeşinde beni doğurdun,  Yirmialtı yaşındaydın,  Yaşamadan öldün.  Sevgi taşan bu yüreği sana borçluyum.  Bir resmin bile yok bende,  Fotoğraf çektirmek günahtı.  Ne sinema seyrettin, ne tiyatro.  Elektrik, havagazı, su, soba,  Ve karyola bile yoktu evinde.  Denize giremedin,  Okuma yazma bilmedin.  Güzel gözlerin,  Kara peçenin arkasından baktı dünyaya.  Yirmialtı yaşındayken  Yaşamadan öldün...  Anneler artık yaşamadan ölmeyecek...  Böyle gelmiş,  Ama böyle gitmeyecek!
Sağ çıkıp günlük savaştan  Evin yolunu tutmuşum  Yemek yedik, çocuklarım uyudu  İniyor üstüme yavaştan  Allah’ın bembeyaz bulutu  Kederlerimi unutmuşum. . Hayatta olduğuma  Seviniyorum şimdi  Kavuştum çoluk çocuğuma  Koltuğuma uzandım, rahatım  Kahvem içime sindi  Başladı gecelik saltanatım.
Edelim nazmile hoş bir nasihat  Dinlesin talib-i destan olanlar  Şayet verdi nutkum cahile sıklet  Kadrim bilir ehl-i irfan olanlar. Meylini vermişsin kesb ile kare  Zikirden fikirden olup avare  Bulursun ey miskin ölüme çare  Bulmadı âlemde Lokman olanlar. Kimsenin kimseye yoktur sayesi  Sütlere karıştı cehlin mayesi  Tilkiye verildi aslan payesi  Tilki payesinde aslan olanlar. Bütün cihan tuttu şimdi efkâre  Küçükten büyüğe yoktur mudare  Hizmet gördürürler pir ihtiyare  Üç beş yaşındaki sübyan olanlar. Niçin garip oldu hükm-i şeriat  Kadının müftünün yediği rüşvet  İçkide zinada cahile nevbet  Vermiyor hafız-ı Kuran olanlar. Mağrip dediğimiz şark olur bir gün  Mümin münafık fark olur bir gün  Cennet libasına gark olur bir gün  Hak için sinesi üryan olanlar. Kim ne işler ise kendisi biler  Her âdem bir türlü sevdaya yiler  Dünyada ağlayan ahrette güler  Ruz ü şeb Hak için giryan olanlar. Fark etmez dediğin asla din iman  Anınçün bilemez yahşiyle yaman  Haraç korkusundan olmuş Müslüman  Bir alay nimet-i küfran olanlar. Cellad-ı ecelden yemişler satır  Kimi tellak imiş kimisi natır  Kara toprak içre gark olmuş yatır  Kimi veli kimi sultan olanlar. Hiç kimse kimsenin gayretin gütmez  Anınçün Hak sözün tutup işitmez  Meyhaneye gider camiye gitmez  Kadısı müftüsü şeytan olanlar. Dinleyene sivrisinek saz olur  Anlamaza davul zurna az olur  Sureta insanlar hilebaz olur  Böyledir manası hayvan olanlar. Görmüş yok cihanda cahilden vefa  Vefa umup etme kendine cefa  Olur mu insana zehirden şifa  Fikretsin gönülden ihvan olanlar. Sultan isen koyma boynunda vebal  Her işin sonunda var elbet zeval  Bir mezaristana git eyle sual  Kimdir o hâk ile yeksan olanlar. Küçük lokma ile dolmaz avurdu  Ne yaman insanı kastı kavurdu  Cihanın külünü göğe savurdu  Geçti sadarete hayvan olanlar. Bizleri bu ateş haşredek yakar  Sanma şimdi sular engine akar  Borcunu zannetme gırtlağa çıkar  Ecelden kalbine ferman olanlar. Alırsın rengini yeşilli morlu  İlletin yok iken olursun çorlu  Kılıç vuran düşman olursa zorlu  Kurtulmaz sahib-i kalkan olanlar. Herkes belasını azdı da buldu  İnsanda evvelki sadakat n'oldu  Eski sarayları beğenmez oldu  Yere sığmaz oldu sultan olanlar. Çarh-ı felek daim dönüp övünmez  Dönerse de dahi eyliğe dönmez  Yedi derya suyu dökülse sönmez  Bu zulmün nârından suzan olanlar. Seyranî kâmiller ta'nın eylesin  Cahiller nutkun zemmin söylesin  Bundan âlâ destan yapıp neylesin  Şairlikte merd-i meydan olanlar
O ki bardağa dökülen seraptır  (Bal yoğunluğundadır, sıcaktır, ışıktır). O ki sabah erken bir bahçedir  (Çayır kokusudur, serinliktir, muttur). O ki esen yeldir kar erirken  (Çiğdemdir, ağaç çiçeğidir, okşayıştır). O ki içilen sudur kana kana  (Özlemdir, doymayıştır, kardeştir). O ki bir yüce ırmaktır akar  (Ürküntüdür, baş dönmesidir, gidiştir). O ki maviliği belirsiz denizdir  (Buğulanmadır, düştür, sevmekte ölümdür). O ki bir ince kızdır ak tenli  (Yaşamdır, umuttur, gözyaşıdır)
Dağlar ile taşlar ile  Çağırayım Mevlâm seni  Seherlerde kuşlar ile  Çağırayım Mevlâm seni. Sular dibinde mâhiyle  Sahralarda âhû ile  Abdal olup yâhû ile  Çağırayım Mevlâm seni. Gök yüzünde İsâ ile  Tûr dağında Mûsâ ile  Elimdeki asâ ile  Çağırayım Mevlâm seni. Derdi öküş Eyyûb ile  Gözü yaşlı Ya’kûb ile  Ol Muhammed mahbûb ile  Çağırayım Mevlâm seni. Hamd ü şükrullah ile,  Vasf-ı Kulhüvallah ile  Daima zikrullah ile,  Çağırayım Mevlam seni . Bilmişim dünya halini  Terk ettim kıyl ü kâlini  Baş açık ayak yalını  Çağırayım Mevlâm seni. Yûnus okur diller ile  Ol kumru bülbüller ile  Hakkı seven kullar ile  Çağırayım Mevlâm seni
Ölümüm kandil olacak,  akşamlar akşamlar akşamlar olacak  Ben bu acılı baloda  Maskesini yitirmiş seferi şair  Ben inançsız yolcu  Bütün istasyonlarda  kanlı rütbeler takılacak omuzuma  Bir kuşluk vakti dalgın atların hıncını  düşünürken  sen'Yalnızlığın bahçesini sulamış olacaksın'  Ve gidiyorum...  Dudaklarımda bir nergis tadı  Bak,kar izleriörtü bile,  Kendini iyi koru, bu kış çok uzun sürebilir.  Anılarım tutkularıma bağlıydı bilirsin  Artık pişmanlık olsa da ılur olmasa da.  Ne olursun sen hep böyle kal  Varsın ellerim ellerinsiz kalsın.  'Ölümüm kandil olacak,  akşamlar akşamlar akşamlar olacak...'
Yollara bakardın hep korka korka  Dalardı gözlerin, hatırlar mısın?  En kısa zamanı otuza, kırka  Bölerdi gözlerin, hatırlar mısın? . Kavgalıydın bir kadersiz baş ile  Gücün yetse kovalardın taş ile  Kederlenir, mercan mercan yaş ile  Dolardı gözlerin, hatırlar mısın? . Çıkar seyrederdin tepeyi, dağı  İnerdin sessizce dağdan aşağı  Her adım attıkça kara toprağı  Sulardı gözlerin, hatırlar mısın? . Zaman hızlı, kaçamadın önünden  İkrar et, geriye ne kaldı dünden?  Ne kadar kötülük varsa kökünden  Yolardı gözlerin, hatırlar mısın? . Yürekten verirdin verdiğin vakit  Sular ürperirdi girdiğin vakit  Bir çocuk, bir çiçek gördüğün vakit  Gülerdi gözlerin, hatırlar mısın? . Mezar taşlarında kitabeleri  Okumak huyundu öteden beri  Giderdin ezele, dönmezdin geri  Solardı gözlerin, hatırlar mısın? . 28.01.2005
İki üç balta ayırmaz bizi mazimizden.  Ağacın kökü madem ki derindir cidden,  Dalı kopmuş, ne olur? Gövdesi gitmiş, ne zarar?  O, bakarsın, yine üstündeki edvarı yarar,  Yükselir, fışkırıp, afak-ı perişanımıza;  Yine bir vaha serer kavrulan imanımıza.
Tankınız ne güçlü generalim,  Siler süpürür bir ormanı,  Yüz insanı ezer geçer.  Ama bir kusurcuğu var;  İster bir sürücü.. Bombardıman uzağınız ne güçlü generalim,  Fırtınadan tez gider, filden zorlu.  Ama bir kusurcuğu var;  Usta ister yapacak.. İnsan dediğin nice işler görür, generalim,  Bilir uçurmasını, öldürmesini, insan dediğin.  Ama bir kusurcuğu var;  Bilir düşünmesini de.. Çeviren: A.Bezirci
Her eylem yeniden diriltir beni  Nehirler düşlerim göl kenarında. Ey deprem gel yetiş bu şehirlerin  Doğayı çarptıran konumlarına. Doğ ey güneş erit taştan adamı  Ve kurut taşları diken elleri. Babamın gölgesi koruyor beni  Oh ne güzel şehir bu eski şehir. Dönüştür ey kalbim bahçeli eve  Anlamı ezen o makinaları. Kurtuluş haberi olsun dünyaya  Ayırma üstümden bir an gölgeni
Dönülmez akşamın ufkundayız.Vakit çok geç;  Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!  Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,  Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.  Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan  Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan  Geçince başlayacak bitmeyen sükunlu gece.  Guruba karşı bu son bahçelerde, keyfince,  Ya şevk içinde harab ol, ya aşk içinde gönül!  Ya lale açmalıdır göğsümüzde yahud gül.
Geçti felek geçti gayri zamanım  Gidiyorum kara gözlüm ağlama  Gök yüzünde kayıp oldu dumanım  Savruldu poyraza külüm kalmadı. Erenler konardı erler göçerdi  Mevla'nın aşkına demler içerdi  Güzeller toplanır ekin biçerdi  Harman savuracak yelim kalmadı. Mahzuni Şerif'im ah bre günler  Kırılmış sazımın telleri inler  Alnı top perçemli güzel gelinler  Düğünler tutacak halim kalmadı
İşte İstanbul  yorgun şehir  işte canından bezmiş boğaz vapurları  kederli tramvaylar  ve Galata Köprüsü'nden  telaşlı insanlar geçmektedir  bir gizli sevinç mahzun gözbebeklerimde  eriyen bir sükun kaldırımlarda adım adım  işte İstanbul  İstanbul dedim de seni hatırladım.. Balıkçı tepsilerinde gümüş balıkları  tekir,barbunya,canım uskumru,levrek  işte İstanbul  kulaklarımda bir derin uğultu  hiç bitmeyecek  karşıda kızkulesi  gözleri yaşlı bir kadın gibi  ve minareler çaresizliğimizi haykırmakta Allah'a  caddelerinde başım dönüyordu  gecelerinde ağladım  İstanbul,o büyük şehir  o mahzun şehir  İstanbul dedim de seni hatırladım.. Boğaz içinden bir vapur geçer  benim aklımdan senin gözlerin geçiyordu  -Bebek, dediler indim  nereye baksam denizdi  mavi mavi bir hüzündü ayaklarımın altında  işte İstanbul  Haliç,  Çiçek Pasajı,  Beyoğlu...  Beyoğlu'nun daracık sokaklarında seni aradım.  İçim ürpertilerle dolu,amansız korkularla  İstanbul dedim de seni hatırladım.
Yücelerden yüce gördüm  Erbabsın sen koca Tanrı  Alem okur kelâm ile  Sen okursun hece Tanrı. Âsi kullar yaratmışsın  Varsın şöyle dursun deyü  Anları koymuş orada  Sen çıkmışsm uca Tanrı. Kıldan köprü yaratmışsın  Gelsin kullar geçsin deyü  Hele biz şöyle duralım  Yiğit isen geç a Tanrı. Kaygusuz Abdal yaradan  Gel içegör şu cür’adan  Kaldır perdeyi aradan  Gerelim bilece Tanrı
Emek çektim bir ev yaptım erenler  Yine bu güzele bildiremedim  Bahar geldi çiçek bitti ot bitti  Toprak güldü taşı güldüremedim. Yüreğimde belli belli yaralar  Şeytan kalbin almış gözün köreler  Hakk'ın niyaz eylemeye âr eyler  Eğilip bir secde kıldıramadım. Hû demine bir ikrarı güdenin  Tu yüzüne ikrarından dönenin  Pîr Sultan'ım münafığı nâdanın  Gönül aynasını sildiremedim
Bir kış göğü gibi o saat alçalır ölüm,  Yalnız işitme duyusu kalır ortada.  Asya kentleri yürür dururlar,  Höyükler burnumda hızma.. Uzakta dev bir damla:Pırıl pırıl Pencap!  Tabanlarından kayıp duran sütunlar  Yitmiş bir geleceğin işaret parmakları:  Horasan uykusuna havlayan köpekler, Buhara.. Uzaklara bir bakışın vardı kafeteryada  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
sen türkü söyle ve gülümse küçüğüm, çünkü sesinin ırmağıyla yeşerecek hasretin bozkırları
Kocaman yildizlar altinda ufacik dünyamiz,  Ve minnacik bir ``hane'':  Kokar kir çiçekleri gün agarmadan,  Anisiz, uykusuz,  Kokar nane.. Ta öncelerden beri mestolmus herkes,  Bir bakima her sey ``mestane''.  Hayal edilir nazli yar yönlerden,  Ask ile kuslar süzülür,  Degisir gökler sahane.. Farkinda degil gönül,  Sanki hepten divane;  Içimizden, disimizdan  Geçer vakit  Zalim, zalimane !
Rüzgârına kapıldım hazin bir sonbaharın  Ahengine büründüm çıldıran aynaların  Korkunç bir heyulada gömüldükçe derine  Kapandım kan dağının hayalet evlerine  Günlerimi boşluğun ipinde sıraladım  Her akşam gözlerimin akını karaladım  'Kavurucu bir yazın sıcağını ân' diye  Kar çiçeği sevdiğim saatlere hediye  Sesler yankılanınca arkamdan ve önümden  Bir şey koptu ve uçtu semalara gönlümden  Anladım ki, sonuna ulaşınca bir ömür  Yeni bir ömür başlar, daha güçlü, daha gür  Ve ruhun gergefinde nakışların arzular  Baykuşlar bana âşık, bana düşkün kayalar  Diye üzülmüyorm; kapım taş, pencerem taş  Gönlüme mağaranın duvarları arkadaş  Ah, yalnızlığın şekle bürünen cenâzesi  Ah, ruhumun hastalık taşıyan ferâcesi  Her akşam hançeriyle bani kalpten yaralar  İçime karanlığı dolduran mağaralar
Özü bozuk sözü bozuk dile mihnet eylemem  Bağına bağban değilsem güle mihnet eylemem  Mecnununu susuz koyan çöle mihnet eylerim  Derdi benim dermanımdır ele mihnet eylemem. Dostun ayağına turab toza kurban oluyum  Varımda o yoğumda aza kurban oluyum  Aşk ehlinin sofrasında tuza kurban oluyum  Namertlerin sofrasında bala mihnet eylemem. Binbir yıllık aşk taşırım başım gönül yorgunu  Gökyüzünün fırtınası özüm yerin durgunu  Güz ayının mihricanı sinem ülger vurgunu  Aşkın ataşına yandım küle mihnet eylemem. Denizlerin deryaların benki taşkın delisi  Ehli gönül muhabbetin benki şaşkın delisi  Benki kelamın yolcusu benki aşkın delisi  Beni benden alan almış kula mihnet eylemem. Sefaiye ışık olan nura mihnet eylerim  Beni divane eyleyen yara mihnet eylerim  İnceden inceye gelen sıra mihnet eylerim  Arsız adapsız töresiz yola mihnet eylemem
Sizin alınız al inandım  Sizin morunuz mor inandım  Tanrınız büyük amenna  Şiiriniz adamakıllı şiir  Dumanı da caba. Bütün ağaçlarla uyuşmuşum  Kalabalık ha olmuş ha olmamış  Sokaklarda yitirmiş cebimde bulmuşum  Ama sokaklar şöyleymiş  Ağaçlar böyleymiş  Ama sizin adınız ne  Benim dengemi bozmayınız. Aşkım da değişebilir gerçeklerim de  Pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı  Yangelmişim diz boyu sulara  Hepinize iyiniyetle gülümsüyorum  Hiçbirinizle dövüşemem  Benim bir gizli bildiğim var  Sizin alınız al inandım  Morunuz mor inandım  Ben tam kendime göre  Ben tam dünyaya göre  Ama sizin adınız ne  Benim dengemi bozmayınız
Bugün ahmet benim,  ama dünkü Ahmet değil.  Bugün anka benim,  ama yemle beslenen kuşcağız değil.. Enelhak kadehiyle  bir yudum içen sızdı  Tarılık şarabından.  Şişelerle, küplerle içtim ben, sızmadım,  ben, sultanların aradığı sultan.. Ben hâcetler kıblesiyim.  Gönlün kıblesiyim ben.  Ben cuma mescidi değilim,  insanlık mescidiyim ben.. Ben saf aynayım,  sırım dökülmemiş, paslanmamışım.  Ben kin dolu bir gönül değilim,  Sinâ dağının gönlüyüm ben.. Üzüm sarhoşluğu değil benim sarhoşluğum,  benim sarhoşluğumun sonu yok.  Tarhana çorbası içmem ben,  can yemeği yerim,  içerim can şerbeti.. İşte sarttı seni  bir gümüş bedenlinin özlemi.  Altın haline geldin artık.  Sen altına âşıksın,  altın benim rengime âşık.. Gönlü saf sûfiyim ben,  benim tekkem âlem,  medresem dünya benim.  Değilim abalı sûfilerden.. İster yakarış eri ol sen,  meyhane eri istersen,  bundan sanki ne çıkar?  Yok cumartesiymiş, yok cumaymış,  bence ne farkı var?. Gerçeğin tadını alan er  ne altına aldırış eder,  ne kalendar tacına bakar.  Ne tasası vardır, ne kini.. Ey Tebriz'li hak Şems'i,  yüzünü göstermediysen sen,  yoksul çaresiz kalırdı kulun;  ne gönlü olurdu, ne dini.
Gördün mü o kızı  Fıldır esen hızını?  İsterdim eşim olsun!  Tabi! Sarışını, Bozu!  Evcil, Kırlangıç gibi narin,  Yuva kurarken misali.. Sen benimsin ve o kadar kibar,  Sen benimsin ve hayli terbiyeli,  Ama, tek bir şeyin eksik hala;  Sivri dudaklarınla öpersin,  Kumruların su yudumlaması gibi;  Pek naziksin daha.. Çeviri: Musa Aksoy
Başımızın üstünde bir bulutun  Güneşe asılmış gölgesi,  Uzakta toz halinde dağılan  Yoğurtçu sesi,  Gün bitmeden başladı içimizde  Yarınsız insanların gecesi.
Ah nice bir uyursun, uyanmaz mısın?  Göçtü kervan kaldık dağlar başında.  Çağrışır tellallar inanmaz mısın?  Göçtü kervan, kaldık dağlar başında. . Emir Hac göçeli hayli zamandır,  Muhammed cümleye dindir, imandır.  Delilsiz gidilmez, yollar yamandır,  Göçtü kervan, kaldık dağlar başında. . Bülbül olup dost bağında ötegör  İyi amellerle yükün tutagör  Efendimin kervanına yetegör  Göçtü kervan kaldık dağlar başında . Yunus sen bu dünyaya niye geldin?  Gece gündüz Hakk'ı zikretsin dilin.  Enbiyaya uğramaz ise yolun,  Göçtü kervan, kaldık dağlar başında.
Uyu! Gözlerinde renksiz bir perde,  Bir parça uzaklaş kederlerinden.  Bir ruh gülümsüyor gibi derinden,  Mehtabın ördüğü saatler nerde?. Varsın bahçelerde rüzgar gezinsin,  Yağmur ince ince toprağa sinsin,  Bir başka alemden gelmiş gibisin,  Dalmış gözlerinle pencerelerde.
Tekmil medreseler, minareler bir gün yıkılmayacaksa,  iman küfür olmayacaksa bir gün,  küfür bir gün imanın yerine geçmeyecekse,  işte o zaman halimiz tamam.  Bir daha ne kalenderliğin yolu yordamı bulunur,  ne dünyamıza layık bir adam.
Hem sıkıntı hem hüzün ve yok el uzatacak kimse   İçinin daraldığı bu dakikalar...  İstekler! ...Boşuna ve sonsuzca istemenin yararı ne? ...   Ve yıllar geçmede, en güzel yıllar! . Sevmek...fakat kimi? Değmez emeğine bir an için,   Ve yok olanağı sonsuz bir aşkın.  Kendi ruhunda da kalmamış izi geçmişin:   Yitirmiş anlamını sevinçlerin, acıların.... Tutkular mı? Gönlün o tatlı ağrısı da   Mantığın sözü önünde silinip gidecektir;  Ve yaşam, çevrene soğuk bir dikkatle baktığında   Boş ve aptalca bir şakadan başka nedir.... (1840)
Önce öksürüverdim  Öksürüverdim hafiften,  Derken ağzımdan kan geldi  Bir ikindi üstü durup dururken. Meseleyi o saat anladım  Anladım ama, iş işten geçmiş ola  Şöyle bir etrafıma baktım,  Baktım ki yaşamak güzeldi hâlâ. Mesela gökyüzü,  Maviydi alabildiğince  İnsanlar dalıp gitmişti  Kendi alemine
Aydınlıkta köhneliği belirginleşen ve kentte ve konutta hiçbir şey neyse ben oyum. Öylesine  bağsız ve yeğniyim ki bu hafifliğin şiddetinin bedelini bir gün öderim diye düşünüyorum.  Sanki varoluş beni cezalandırmak ister gibi; yoğunluğundan bana düşen payını benden geri  alarak bu yoğunluğa, olur olmadık herkese ve her şeye fazlasıyla katlayarak sunuyor.  Ülkem yok, cinsim yok, soyum yok, ırkım yok; ve bunlara mal ettirici biricik güç, inancım  yok. Hiçlik tanrısının kayrasıyla kutsanmış ben yalnızca buna inanabilirim, ben. Yere göğe  zamana denize kayalara ve kuşlara da dokunan aynı tanrı değil mi? Bu kutla tanrının  yönetkenliğinde, olmayan ellerimle bir yok-tanrı'yı tutuyor ve ölçüyorum yokluğun ağırlığını.  Kefe'lerinden birine onun oylumu pekâlâ sığıyor, diğerine duygular, duyumlar ve düşünceler  yığılıyor, işte yetkin eşitlik...her gün her gece bu eşitliğin bilgisiyle geçiyor. Bir eskiciden  satın alınmış bu teraziyi bir gün başka bir eskiciye vereceğim, o gün, tozanlarım her bir yana  dağılıp toprağın suyun ölümsüzlüğüne eklemlenecekler ve ben özgürleşeceğim.
Umutları hayâllere bağla-çöz, boş oturma.  Sevgilere, nefretlere hudut çiz, boş oturma. . Rüzgârı, yağmuru dinle; gecelerden nur topla  Kimse yoksa nefsin vardır, söyle söz boş oturma. . Dirilerle irtibatın bozulmuşsa ne çıkar  Mezardaki ölülere mektup yaz, boş oturma. . Yeryüzünde yalnız kalıp sıkılırsan çare çok  Yum gözünü, çık yukarı gökte gez, boş oturma. . Tamiri mümkün değildir eskiyen kundakların  Boş bulduğun her mekâna tabut diz, boş oturma. . Ev yapmayı ihmal etme fani konuklar için  Sonra son menzili düşün, mezar kaz, boş oturma. . Yeis seni kuşatmasın, ataleti silkip at  Karanlığın liflerinden ışık süz, boş oturma. . Korkak tembelin işidir ham tevekkül, ham sabır  Hak yoldaki tuzakları kır ve boz, boş oturma. . Yürü kutsal hedeflere ölsen bile gam değil  Hiç olmazsa geleceğe kalsın iz, boş oturma.. Sula tevhid bahçesini, uyuyanlar uyansın  İsyan lazımsa isyan et, zulmü ez, boş oturma. . Sana söylüyorum sana, yapma naz, boş oturma.  Doğrul hadi, ayağa kalk… vakit az, boş oturma.. (Akıl Karaya Vurdu)
Tükendi gençliğim karanlıklarda,  Çılgın fırtınalarda ve yağmurlarda;  Güneş bazan açtı, kapandı derhal  Bahtımın yazgısı karanlıklarda;  Öyle harap ettiler ki gönül bahçemi  Dallar hep kırıldı, yapraklar yerde  Kuytularda birkaç meyvesi kaldı.... İşte ulaştım güz aylarına  Fikirler sararmış yapraklar gibi;  Kullanmalı artık her bir aleti  Küreği, tırmığı ve ötekileri,  Düzeltip onarmak için yeniden  Bahçemdeki bütün harap yerleri  Suların basıp da oyup açtığı  Kocaman çukurları mezarlar gibi.... Hayal ettiğim yeni çiçekler,  Acaba bulurlar mı kimbilir,  Ardıç kuşlarının bulduğu gibi  Güç alabilecekleri her bir gıdayı,  Gizemli gıdayı, özlü gıdayı  Bu sulak topraklarda. Bu hoş havada.. Ey acı! Ey acı! Yiyip bitiriyor hayatı zaman,  Ve yüreğimizi kemiren düşman  Bu anlaşılmaz, bu garip düşman  Büyüyüp güçleniyor kanlarımızla  Durmadan kaybettiğimiz kanlarımızla.. (Fransızca`dan Çeviri : Şevket Seydialioğlu)
Yürü bre bol mezarlık  Her gün de varan varana  Kahrolası koca dünya  Birbirin kıran kırana. Gayrı çekemem bu nazı  Kış temsil edemez yazı  Kör olmuş insanın gözü  Gerçeği soran sorana. Mahzuni nedir bu zulüm  Kalmadı takatım halim  En sonunda vardır ölüm  Kendini yoran yorana
buğulu bir camdan bakar gibisin  gözlerinde bu dalgın, bu yorgun bulut  yüreğimde güz kıyamet fırtınalar koparan  bu dargın bulut. yaban bir yağmur sonrası sesin  dallarına çekilmiş durgun bir çınar  gibi sakin  suskunluğu telâşsız sözlere sarıyorsun  yüreğim örselenmiş kırık kanatlarıyla  düşerken avucuna  anlamıyorsun. böyle mi biter aşklar  gün batımına uçan göçmen bir kuşun  yitivermesi gibi  bir rüyanın ansızın bitivermesi gibi. nasıl unutursun?  nasıl unutursun beni sevdin  harlı ateşler yaktın karanlığıma  aşkların haraç mezat satıldığı dünyada  yıldızları birer birer indirdin saçlarıma. seni sevdim  kocaman bir dağ gibi genişledi yüreğim. ne çok şeyimiz vardı anlatacak  kimsenin bilmediği ne çok şeyimiz  ne çoktuk, ikimizdik, ne çoktuk  ne güzeldik, hiç olmadığımız kadar. sen alır gelirdin kendini  beni getirirdin yüreğindeki  öyle anlardı, aşardık insanın yazgısını  nasıl unutursun? . giderdin  masamda söylenmemiş şiirleri bırakıp  sen gelinceye kadar  nasıl da yalnızlıktı yastığımda unuttuğun  ve artık hep yokluğun…. bir rüzgârdı, kapandı pencereler  son sesleri bunlar ezgimizin  duyuyor musun?  gidiyorum  kal, demiyorsun. şimdi bozkırlarda usul usul ağlayan  kahır yüklü ağır bir tren gibiyim  kimsesiz bir aşkın ayak izinden  uzak yıldızlara doğru yol alan  ve gittikçe ırayan  ve gittikçe ırayan
yazı orda geçirdik kışa gerek kalmadı  safça acemice şarkılar söylendi oyunlar oynandı  sözde sevinç haline getirildi yıllanmış hüzünler  aşklar unutuldu ve bazılarına yeniden başlandı. "insan yaşlandıkça kurtulur" demiş birisi  korkudan belki yılgınlıktan ve başka bir şeylerden. oysa yaşlandıkça bulunur mavinin en iyisi  akasya çürür tren hızlanır eller ufalır gibi  kim yitirir söz gelimi bir başkasının bulduğunu  evet kim yitirir kim bulur  herhangi bir akşam alacası değil ki bu. imdi ey kış diyorum seni de orda geçirseydik  kim düşünecekti bir kumsalda  sabahın tanıksız kendi kendine olduğunu. "oysa" diyor birisi  "sabah yeniden hatırlamadır yaşamayı"  bana kalırsa "oysa" diyenlerden hep korkmalı  "oysa ölüm var" da diyebilir aynı kişi. oysa ölüm yakın olmamalı  süzgün ve uzun şeylerden de korkmalı bana kalırsa  uzun süren devrimlerden süzgün aşklardan  ve bunlara benzeyen başka şeylerden  akasya hemen çürümeli tren birden hızlanmalı  şimdi ey kış diyorum  ne kadar sürersen sür  yaz güzeldi ve sapsarıydı  herkes doydu ve eğlendi oyunlar oynandı  oteller ve sokaklar da sapsarıydı  kimler ne konuştu ne yitirdi ne kazandı. ama bir şey vardı eksilen ya da çoğalan  kumun altında mı denizin üstünde mi masalarda mı. "dünya bir sanrıdır" diyor birisi  "belki bir sancı". ne bırakmıştım orda sahi  mor gibi soylu bir şey mi  bir eziklik mi yoksa. herkes ne kadar da mutluydu "oysa". ne bıraktıysam o kadar kaldı orda
1. Dalgası ırmağın  Gökyüzünün kuşağı  Rüzgar yaprak ve kanat  Bakış söz  Bağlılığım sana  Gidiyor bir yere durmadan.. 2. İyi bir haber,  Bu sabahla gelen  Düşünde gördün beni.. 3. Bizim yapayalnız sevimizi ortak etmek isterdim  Dünyanın en kalabalık kentlerine  Yerini bıraksın sırası geldiğinde  Bizim gibi sevişenlere  Sayısı çok onların çok az.. 4. Kin duyuyorum yüreğime kin duyuyorum bedenime  Ama bir şey demek elimden gelmez sevdiğime.. 5. İki kişiydik yaşıyorduk  Bir sevişme gününü parıltılar içinde  Güneşimiz o kucaklıyorduk birlikte  Yeryüzü tüm ışıktı bizim için. Gece bastırınca gölgesiz kaldık  Altını parlattık ortak kanımızda  İki kişiydik bir tek kaynakta  Bu aydınlık bir daha kararmaz.. 6. Sis karıştırıyor ışığını  Yeşiline karanlığın  Ilık bedenini sen  Delice istediğim benim. 7. Kapanıyorsun aydınlanıyorsun  Uyuyorsun uyanıyorsun  Boyunca akıp giden mevsimlerin. Sen bir ev yaptın  Pekiştirdin yüreğinle  Bir yatak bir yemiş tıpkı. Sığınağı bedeninin  Düşlerin uzar gider  Güzel günlerin evi bu. Ve öpüşmeler gecenin içinde.
Günün sonunda bir yüz  Bir beşik gibi günün ölü yapraklarında  Bir çıplak yağmur demeti  Gizlenmiş bütün güneş  Kaynakların bütün kaynağı suyun dibinde  Kırık aynaların bütün aynası  Bir yüz sessizliğin tartılarında . Öbür çakıllar arasında bir çakıl  Günün son ışıklarının sapanları için  Unutulmuş bütün yüzlere benzeyen bir yüz.
Aklım takıldı!  Bir şey diyeceğim!  Yok, yok demeyeceğim!  Vazgeçeceğim! . Aslında başka bir şeydi söylemek istediğim.  Yazdım, sildim.  Yazdım, sildim.  Seni düşünüyorum ne yalan söyleyeyim. Ama sorsan söylemem! Sen anla! Hisset ya da.  Yormak istemiyorum artık hiç kimseyi. Yorgunum zira! Yeniden kurasım yok hiç, aşka dair cümleler. Kelimeleri yan yana getiresim yok bir de, kendimi anlatmak için.  Sen anla!  Konuşmak istemiyorum kısaca. Konuşacak ne var ki? Benim sana gelene kadar ne yaptığım mı, senin bana gelene kadar ne yaşadığın mı?  Saçma!  Ne geçmişe aidim artık ne de geleceğe ve kaçırmak istemiyorum şu anı da, olmuşların, bitmişlerin, gelmişlerin, geçmişlerin laf kalabalığında. Olacakların, biteceklerin ve geleceklerin kurgusunda ya da.  Ama şimdi burada, seni düşünüyorum ne yalan söyleyeyim. Ama sorsan söylemem! Sen anla! . Ne şu andan öncesi ne şu andan sonrası Dedim ya; bir tek şu anın ciddiyetindeyim.  Hayallerim yok sana uzun uzun anlatabileceğim ama çok istersen kurarım tabi senin için ve illâ merak ediyorsan hatırlarım elbet canımın yanmışlığını da zira unutmuş değilim.  Ruhumda dikiş izlerim.. Yeni bir alfabe arıyorum konuşabilmek için! Hiç söylenmemiş sözler duymaya ihtiyacım var, ve belki yeniden cümleler kurmaya ihtiyacım var, yetmiyor bildiklerim.. Şimdilik, baş edilir gibi değil içime çekilmişliğim.. Sözlerini duyuyorum; düşüncemi zorlayan, aklımı sana uçuran. Her anlamaya çalıştığımda merak edilen oluyorsun. Anlamak istemiyorum merak etmekten korktuğum için!  Yoksa buradayım yani, yörüngendeyim.. Masallar tadındayım. Zehirli elma hevesindeyim! Bul beni! Lakin ne soru istiyor canım ne cevap. Ne bir beklentim var ne de bir söz verebilirim.  Bulursan, sadece bulduğuna sevineceğim! Ve eğer geleceksen, seni burada bekleyeceğim.  ...  Özür dilerim bu kadar yorgun olduğum için!
Dedim: Dilber, sen de sevdakâr mısın?  Dedi: Senden evvel nâra ben yandım.  Dedim: Doğru söyle, bana yâr mısın?  Dedi: Sadık yârim, gönülde andım.. Dedim: Gel, ağyarı feramus eyle!  Dedi: Terkeyledim, gönlüm hoş eyle.  Dedim: Gam-ı aşkı sen de nuş eyle.  Dedi: Çoktan anı nus edip kandım.. Dedim: Germanına benler dizilmiş.  Dedi: Görenler bağrı ezilmiş.  Dedim: Mahmur musun gözler süzülmüş?  Dedi: Hâb-ı nazdan yeni uyandım.. Dedim: Emrah gibi var mı âşıkın?  Dedi: Elbet benim senin lâyıkın.  Dedim: Halinden bil bağrı yanığın!  Dedi: Bilmez idim, şimdi inandım.
Şu karşıdaki delikli kutuya ev derler  İnsanoğulları burada yer burada içer  Ve daha tuhaf tuhaf işler görürler  Bunların çoğu ayıp şeylerdir söylenmez  Evlerimizin üstü kapalıdır  Ve bütün şairler gökyüzüne pencereden bakarlar  Halbuki kuş yuvalarının üstü açıktır  Ve kuşlar şiir yazmazlar
Kurşunî yapraklar altında çıktı yukarlara  kurşunî hep ve zeytinliklere karışırcasına;  toza belenmiş alnını gömdü sonra  kızgın elinin tozluluğuna. . Hepsinden sonra bu. İşte buydu sonu.  Gözlerim körleşirken gitmeliyim ben;  neden istiyorsun bunu, var olduğunu  neden söyliyeyim, seni artık bulamazken. . Artık bulamıyorum seni bende, hayır.  Başkalarında da. Bu taşta da yoksun sen.  Artık bulamıyorum seni. Yalnızım ben. . Bütün insanlığın acısıyla yalnızım,  onu seninle hafifletmek için omuzlamıştım;  oysa yoksun, adsız utanç, sen... . Sonradan anlatıldı: “Bir melek geldi derken...” . Ne meleği? Ah geceydi gelen  ağaçlarda yaprakları ilgisizce kımıldatarak.  Havarilerse düşlerinde sıçradılar ancak.  Ne meleği? Ah geceydi gelen. . Görülmemiş bir gece değildi gelen gece;  onun gibi yüzlercesi geçip gider.  Sonra köpekler uyur, taşlar durur öylece.  Ah yaslı bir gece, ah herhangi bir gece  tekrar sabahın olmasını bekleyen. . Melekler böyle yakaranlara gelmez çünkü,  geceler genişlemez bunların çevresinde.  Kendini kaybedenleri her şey bırakır yüzüstü;  babalar onları terkederler,  kapanır onlara analar rahmi de. . (Çev: A.Turan Oflazoğlu)
Aşiyan-i mürg-i dil zülf-i perişanındadır  Kanda olsam ey peri gönlüm senin yanındadır . Aşk derdiyle hoşem el çek ilacımdan tabib  Kılma derman kim helakim zehri dermanındadır . Çekme damen naz edip üftadelerden vehm kıl  Göklere açılmasın eller ki damanındadır . Bes ki hicranındadır hasiyyet-i kat'-i hayat  Ol hayat ehline hayranem ki hicranındadır . Ey Fuzuli şem'-veş mutlak açılmaz yanmadan  Tablar kim sünbül rişte-i canındadır
şimdi yoksun  seni düşünebilirim artık  tutar ellerini öperim uzun uzun  kimseler ayıplayamaz beni  yokluğunda seni nasıl sevdiğimi anlayamazlar  işte gözlerin işte dudakların  senin olan ne varsa karşımda duruyor  ayaklarını dilediğim yere götürebiliyorum artık  sevdiğim şarkıları söyletiyorum dudaklarına  ve hoyrat ellerimle seni  her gün biraz daha güzelleştiriyorum  bütün resimler sana benziyor  hayret  bütün aynalarda sen varsın  nereye gitsem peşimden geliyorsun  şimdi sigarasın dudaklarımda  biraz sonra beyaz bir kağıt  ve akşam içtiğim bir kadeh içki olacaksın  kimse yokluğunda bunca sevilmedi  kimse yokluğunda ilahlaşmadı bu kadar  saçların böyle daha güzel  sen daha güzelsin  gelecek mutlu günlerin ışığında  her şey daha güzel  ne var ki ayrılığın adı kötüye çıkmış  yoksa bin yıl daha yaşamak isterdim  ve seni bin yıl daha  ayrılıklar içinde sevmek isterdim  ama biliyorsun nihayet ben de bir insanım  umutsuzluğa düştüğüm anlar oluyor  hiç gelmeyeceksin sanıyorum  o zaman kurşun gibi bir korku saplanıyor kalbime  katran gibi bir yalnızlık sarıyor içimi  yalnızlığımdan utanıyorum  beni sevmesen ölürdüm  beni sevmesen bir çakıl taşıydım şimdi  beni sevmesen bir duvar gibi sağırdım  kördüm bir at kadar  ölümden acıydım ölümden beterdim  beni sevmesen  dünyayı bütün insanlara zindan ederdim  beni bu kadar saracak ne vardı  kanıma girecek  göz bebeklerime oturacak  bir sen fani gibi dudaklarımdan eksilmeyecek  ne vardı  hiç karşıma çıkmasaydın  bu kör olası gözler görmeseydi seni  ne vardı güzelliğini bilmeseydim  bir dua gibi bellemeseydim adını  ne vardı bütün gece  gözlerimi tavana dikerek  seni düşünmeseydim  belki karşımda değilsin yanılıyorum  bu gözler senin gözlerin değil  aldatıyorlar beni  karanlığın gözleri olmalı bunlar  bana böylesine keder veren  gülmeyi,yaşamayı haram eden  bir karanlığın gözleri olmalı  öyleyse sen hiçbir yerde yoksun  sana hiçbir zaman yaklaşamayacağım  yalan bu geçici sevinç,bu nur,bu ışık  bu karanlığın ortasında yanan alev gözler  bu kadeh içki gibi aydınlık  ne dedimse inanma  seni değil kendimi anlatıyorum  sen istediğin kadar  varlığın ta kendisi ol  ölümsüzlüğün ta kendisi  ben günden güne yok olmaktaydım  bütün ışıkları kaldırıp attım bir yana  anlıyor musun  gökyüzü güneş olsa  sensiz karanlıktayım
Anma mısın sen şol günü?  Gözün nesne görmez ola.  Düşe sûretin toprağa,  Dilin haber vermez ola. . Çün Azrâîl'i ne tuta?  Assı kılmaz ana ata,  Kimse doymaz o heybete,  Halktan medet ermez ola. . Gele sana can alıcı,  Dahi can alır kılıcı,  Aklını baştan alıcı,  Bir dem aman vermez ola. . Oğlan gider danışmana,  Salâdır dosta düşmana,  Sonra gelmeyin pişmana,  Sana assı kılmaz ola. . Evvel gele şu yuyucu,  Ardınca şu su koyucu,  İletip kefen sarıcı,  Bunlar hâlin bilmez ola. . Ağaç ata bindireler,  Sinden yana göndereler.  Yer altına indireler,  Kimse ayrık görmez ola. . Üç güne dek oturalar,  Hep işini bitireler.  Ol dem dile getireler,  Artık kimse anmaz ola. . Yunus miskin bu öğüdü,  Sen sana versen yeğ idi.  Bu şimdiki mahlûkata,  Öğüt assı kılmaz ola.
Gelip kuşattığında alnını kırk yılın kışı,  Ve güzelliğinin meydanında derin siperler kazdığında,  Gençliğinin göz alıcı kibirli giyim kuşamı,  Dönüşür değersiz eski püskü paçavraya.  Derken sorulduğunda sana güzelliğin nerde diye,  O diri günlerinin definesi nerde bulunur,  Dersen ki derine çökmüş gözlerimde,  Bu yanıt, ezici bir utanç ve müsrif bir övünme olur.  Oysa ne çok övünme hak ederdi güzelliğin,  Eğer şöyle deseydin: “Bu benim güzel yavrum  Mazur gösterecek beni, toplandığında yekunum”.  Çocuğunda sürdüğünü gösterebilseydin keşke güzelliğinin!  Çocuğun daha körpeciktir sen yaşlanırken,  Ve duy kanının ısındığını üşüyorken sen.. Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Yaptığımız Kabedir  Yıktığımız kilise  Şu bizim seyranımız  Bir seyrana benzemez. Süleyman'lar içinde  Ali bir Süleyman'dır  Süleyman'lar bildiler  Bir Süleyman'a benzemez. Abdesttimiz katlanmak  Namazımız sabretmek  Biz bir oruç tutarız  Ramazana benzemez. Kitabımız da kıl var  Dağlar kadar görünür  Biz bir ayet okuruz  Bir Kur'an'a benzemez. Kul Nesimi sen seni  Mana bilir söylersin  Biz bir deniz geçeriz  Bir ummana benzemez
Ölüm çok güzel olmalı,  yumuşak, kahverengi toprakta yatmak,  birinin başının üzerinde çimlerin dalgalanması, ve sessizliği dinlemek.  Dünün olmaması, ve yarının olmaması.  Zamanı unutmak, hayatı affettmek, barışta olmak…
Biri iz sürüyor İthaka yollarında,  unutmuş kralını yıllarca önce  Troya’ya giden;  biri yeni ele geçirdiği toprakları düşünüyor,  yeni sabanın, oğlunu, ve belki de mutlu.  Yerkürnin sınırları içinde ben, Ulisses,  Hades’in derinliklerine indim  ve yılanların aşk düğümünü çözen  Tebai’li Tiresias’ın hayaletini gördüm,  bir de, ovada aslanların gölgelerini öldüren  ve Olimpos’ta oturan Harekles’in hayaletini.  Biri yürüyor bugün Bolivar ve Şili’de,  belki de mutlu, belki değil.  Ben o olmak isterdim.
Sedef, safir ve kör uyku, dünden  Kalan bir aynaya vuruyor düş gibi  Ve kâhinin her remil atışında ölüm  Kara değil, karada havada ve suda. Ağlayan narım da çatladı çünkü ben  Çocuklarımı kaybediyorum dağlarda  Dağlar ki ceylan yurdu, bir gülistan  Olsun içindi düşerse yolu Şahmaran'ın. Ve anılardır diye bilinen Şahmaran  Belleğin derin kuyusundaki uykusunu  Bir hançerle kesip çıkmalıdır günyüzüne  Ve bırakarak derisini çöl iklimlerine. Tozlaşan ve durmadan tozlanan keder  Sedef, safir ve kör bir uykuya dönerken  Çöl hep çöldür, daima çöl, gri söylence  Ve buhurun incelttiği ölümcül bir büyü. Gülen ayvamı soruyorum ağlayan kızımı  Nerdesin bunca zaman ey Şahmaran  Dağlar ceylan yurdudur, bir gülistan  Düş yollara, keder öcünü almalıdır çünkü. (Çocuksun Sen)
ah bilsen bir bilsen duyduklarımı  sanki bir dağ ağırlığı kalkacak üzerimden  ve nehirler boşalacak bir anda içerimden  sakın bilme.... anlatsan duyarım bütün güzellikleri  erir dağlarımın başındaki kar  sussan içerimde kıyamet kopar  sakın konuşma.... ha küreğe mahkum olmak prangaya vurulmak  ha görmemek gözlerini, ikisi de bir  bütün kördüğümleri çözecek gözlerindir  sakın bakma.... bir haberin gelse iki satırlık  yüreğim birdenbire kanatlanır yücelir  bir martı gibi çıkar kapına gelir  sakın yazma.... çıkıp gittiğinden beri, sessiz sedasız  başıboş kalan esir, zindanda yatan hürüm  dönmezsen çaresiz kalır ölürüm  sakın gelme.... işte dağlar, taşlar şahidim olsun  yüzüme bakma, konuşma, yazma istemiyorum  dipsiz karanlıklara bağırıp duruyorum  sakın işitme...
Senin bu küsümser yüz  Bir ağlar bir gülersin. Seninle ayakta duruyor  Hercai sözcüğü.  Seninle biçim - bozuma  Uğruyor Türkçe.  Günübirlik değerleri ters yüz ede ede  Döküntü değeri kazanıyor  Her sevgili.. Yüzün göğe açılmış  Gündeş yazı  Begonyalı pencere
Bir mineli altın saat,  Bir altın köstek ve madalyon  Bir roza maşallah,  On iki miskal inci.. Madalyonunu ve boncuğunu  İttim içeri,  Gözlerimizin dibi karıştı  Dağyollarının uzak dumanı gibi.. Ve konsolün üstünde noksan bir gümüş kutu  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni
Demek sen böyle salına salına bensiz gidiyorsun ey canımın canı.  Ey, dostlarının canına can katan,  Gül bahçesine böyle bensiz gitme istemem.. İstemem, ey gökkubbe, bensiz dönme  İstemem, ey ay, bensiz doğma.  İstemem, ey yeryüzü, bensiz durma  Bensiz geçme, ey zaman, istemem.. Sen benimle beraberken  Hem bu dünya güzel bana, hem o dünya güzel.  İstemem, bensiz kalma bu dünyada sen,  O dünyaya bensiz gitme, istemem.. İstemem, ey dizgin, bensiz at sürme.  İstemem, ey dil, bensiz okuma.  İstemem, ey göz, bensiz görme.  Bensiz uçup gitme, ey ruh, istemem.. Senin aydınlığındır aya ışığını veren geceleyin.  Ben bir geceyim, sen bir aysın madem,  Gökyüzünde bensiz gitme, istemem.. Gül sayesinde yanmaktan kurtulan dikene bak bir.  Sen gülsün, bense senin dikeninim madem,  Gül bahçesine bensiz gitme, istemem.. Senin gözün bende iken  Ben senin çevganın önündeyimdir.  Ne olur, öylece bak dur bana,  Bırakıp gitme beni, istemem.. O güzelle berabersen, sen ey neşe,  İstemem, sakın içme bensiz.  Hünkarın damına çıkarsan, ey bekçi,  Sakın bensiz çıkma, istemem. Bir şey yoksa bu yolda senden,  Bitik bu yola düş enlerin hali.  Ben senin izindeyim, ey izi görünmez dost,  Bensiz gitme, istemem.. Ne yazık bu yola bilmeden, rasgele girene!  Sen ey, gideceğim yolu bilen,  Sen ey yolumun ışığı, sen ey benim değneğim,  Bensiz gitme, istemem.. Onlar sadece aşk diyorlar sana,  Oysa aşk sultanı mısın sen benim.  Ey, hiç kimsenin düşüne sığmayan dost,  Bensiz gitme, istemem.
gece bir anda yıldız  bahçe bir anda çiçek  uzaktan denizin kokusu  karanlıkta kımıldayan böcek. içimi bir anda   aydınlatır mimozalar  bir anda yaşamak yeniden güzel  yepyeni bir aşk   pusuda hazır
'Simdi sen gideceksin, git'  guzelligini, ulasilmazligini al ve git.  Birak beni eski kisimda  yarinimi gotur.  Gencligin o yara almaz bencilligine git.  Icinde git gide buyuyen o yalnizlik kurdunu  guzelligine dadanan o hastalikli huznunu  birak ve git...  Kibirli arzularina, altin golgedeki kusursuz yuzune...  Yillar sonra yasayacagin  unutuluslari, o acimasiz kislari  bana birak ve git ...
Bir öğüdüm vardır sana söyleyem  En iyi dostundan sakın sen seni  Öğüdüm dinlersen manası budur  En iyi dostundan sakın sen seni. Gelir senin ile güler de oynar  Ardınca önünce ayıbın söyler  Bir vakit gelince önüne çıkar  En iyi dostundan sakın sen seni. Senin ile hüsnün bahçesin gezer  Gönül aşk elinden satırlar yazar  Ardınca önünce kuyular kazar  En iyi dostundan sakın sen seni. Gelir senden önce yükseğe çıkar  Gözlerinden kanlı yaşını döker  Ayağın kayınca urganın çeker  En iyi dostundan sakın sen seni. Pir Sultan Abdal'ım böyle söyledi  İndi aşkın deryasını boyladı  Bunu işlemeyen kula söyledi  En iyi dostundan sakın sen seni
ben Menaf; hayatın şaşmaz mağduru  bir kez olsun güldüğüm iftiradır.diye  söylüyor türküsünü ceketçilerin.alnında  bitkin bir ter soğuk ve nasılsa kavruk. biz yani Gençlik Parkı'nı severiz.sevgilimiz  tedirgin çıkmıştır mahellenin o bildik solgunluğundan  daha çok kışı atlatır yaza boza yürüdüğümüz.diye  söylüyor türküsünü bekârhanlarının.elinde  Tekel Birası.ve tek sap leylakla  çiziyor güvenilmez bir maviyi . burada çalınmış kepler, postallar  kürtçe ve Artvin ve Çerkeş, Sivas  suyun tonları ve ışığı dinlenmiş lambaların.diye  söylüyor türküsünü hamalların.sırtında  unutulmuş bir şive.Türkçeyi öpüyor  yabancı kaldığım bir yerinden. bense bütün dillerde söylüyorum  emeğin uzun tarihini.ve fakat  Temmuz Sokağı'nda işler kesat!
Biz ne zaman içsek,  Köfte geç gelir  Ve oturur muhabbetin terkisine  Çıplak bir efkar sözcüğü. Biz ne zaman içsek,  Sabah akar meycinin cebine  Günde kaç kez öpüşür ki akrep ile yelkovan  Biz ne zaman içsek,  İç değilizdir aslında.  Dışımızda bronz bir akşam sözcüğü,  Çırıl bir efkar sözcüğü  Delikanlı kıvamında sevda değilse de  Tabansız sevişmelerdeki el değmemiş pişmanlık  Biz ne zaman içsek,  iç değilizdir aslında.. Bu alkol ikindisi şiirle  Şimdi burda açılsaydın  Adımın baş harfi gibi  Belki ağustos kokardı ağustos  Sen,  Fikrini ipotek etmiş kiralık sevdalara  Senine boyuna sevilmiş sen  Yalanı sevdasından büyük sen  Bir bil-sen.. Biz ne zaman içsek seni düşünüyoruz  Genzimizde göl gözyaşları  Biz ne zaman içsek,  İç değilizdir aslında.. Dışımızda bronz bir İzmir akşamı...
Çirkin değil benim halkım  Anlar dilinden aynaların  Konuşur aynalarla. Nevruzcana nazlıdır o  Sarp kayalarda gizlidir  Sümbüldür boynu bükük  Ağıtlar tanığıdır  Söğüttür incecik su başlarında  Dalı yağma yaprakları tozludur  Uzak atar yakın düşer kurşunu  Balaban bakışlı sulu gözlüdür. Bir bakarsın Yunus Emre  Bir bakarsın Pir Sultan  Buluşur tanrısıyla yavan ekmekte  Emeğin hakkına kılıç sözlüdür  Bir yüzüyle Bedrettin o  Bir yüzüyle Karacoğlan  Hacıbektaş der de uçar bir ak güvercin  Yeryüzünün en bilge topraklarında  Balık olur takla atar deryada  Turna olur aşıp gider dağları  Okul der de boylar hapis damları  Gün göremez kahrolası dünyada. Tanığımdır bol yıldızlı geceler  Tanığımdır yaban gülü şafaklar  Barış buram buram tüter burnunda  Kan sızar en oynak türkülerinden  İmecidir yoksuldur katar terini  Aş pişirir ölüsüne yürek yağından  Yakınması yoksulluktan  Yakınması ayrılıktan  Ölümden  Kolkolalık nakış olur ışır örtülerinde. Çirkin değil benim halkım  Anlar dilinden aynaların  Konuşur aynalarla  Düşman değil benim halkım  Barışa kardeşliğe  Kahpeliğe kalleşliğe puştluğa düşman  En başta da sömürüye  Açlığa düşman
Hadi yavrum ben seni bugün için doğurdum  Hamurunu yiğitlik duygusuyla yoğurdum  Türk evladı odur ki yurdu olan toprağı  Ana ırzı bilerek yad ayağı bastırtmaz  Bir yabancı bayrağı ezan sesi duyulan  Hiçbir yere astırtmaz. Git evladım yıllarca ben oğulsuz kalayım  Şu yaralı bağrıma kara taşlar çalayım  Hadi yavrum hadi git ya gazi ol ya şehit. Hadi yavrum köyüne, nişanlına veda et  Sabanını tarlanı her şeyini feda et  O silaha sarıl ki böyle günde bir erkek  Bir dualı demirden başka bir şey kullanmaz  Bunu tutan bir bilek köleliğin  Uğursuz zincirine uzanmaz. Git evladım yıllarca ben oğulsuz kalayım  Şu yaralı bağrıma kara taşlar çalayım  Hadi yavrum hadi git ya gazi ol ya şehit. Hadi yavrum kendine sen de yiğit er dedir  Büyüdüğün gaziler ocağına can getir  O cenkleri kazan ki senin büyük Türk adın  Yedi iklim dört bucak içerisine ün salsın  Beş yüz yıllık ecdadın kabirlerde titreyen  Kemikleri öç alsın. Git evladım yıllarca ben oğulsuz kalayım  Şu yaralı bağrıma kara taşlar çalayım  Hadi yavrum hadi git ya gazi ol ya şehit. Hadi yavrum bugün de dertli ninen ağlasın  Ayrılığın oduyla yüreğini dağlasın  O yaşları saçsın ki senin aslan göğsünde  Benim kanlı gözyaşım düşman için kin olsun  Kara yerin yüzünde ayağının bastığı  Dağlar beller leş olsun
seni asla lekeleyemem,çünkü  en derinimdesin  buluşmak için çırpındığım o ta içimde.  seni asla lekeleyemem,çünkü  günlük,basit,sıradan hayatımda yoksun  yasakların geri çekildiği,  korkunun sustuğu  o saf anlarda beliriyor kalbin...kalbime...
Ervahı ezelde taksim babında  Herkese bir türlü ihsan ederler,  Kimi gam çeker de hayal habında,  Kimini tahtında sultan ederler.. Adamın bağrın muştayla ezerler,  Aheste aheste yola dizerler,  Elden ele kap dan kaba süzerler.  Yoğururlar sonra insan ederler.. Sümmani değilsin her işe agah,  Geçer gençlik fayda vermez ahu vah,  İstersen geda ol ister padişah,  Sonunda hak ile yeksan ederler.
Geldimse bu dünyaya ne bulmuş dünya  Gitsem de eğer kıymeti eksilmez ya !  Bir kimse çıkıp da anlatıp söylemedi  Gelmekte ve gitmekteki hikmet ne ola?
Ben sana bok demem,  Boklar duyar ar eder.  Bir zerren düşse boka,  Onu da mundar eder.. Tanrı senin hamurunu  Necasetle yoğurmuş,  Anan seni s.ç.r iken  Yanlışlıkla doğurmuş.
Uykunda ağlıyorsun...  Uykunda öpüyorum seni... Korkmadan ağlıyorum  seninle...  Senin için bir şey yapamayışıma, seni bu dünyada  yapayalnız, kimsesiz bırakışıma ağlıyorum...  Senin için gerçeklik yok, bu hayat, bu hayatın  kuralları yok... Kendine nasıl derinden ve katıksız  inanıyorsan, bu hayata, bu insanlara da öyle  inanıyorsun... Bunu sana ben anlatamam. Bak bu sensin,  bak bu da hayat, bu da kuralları; bak, insanlar seni  aslında nasıl görüyor, yok bu hayatta duygularının  karşılığı, diyemem. Seni sevginden uyandıramam...  Yıllar önce senin olduğun yerdeydim ben de. Tam orta  yerde. Benim de saçlarım sevecen bir kardeşlik  kokardı.  Herkese koşarken açıkta kalırdı öldürülmeye en açık,  en savunmasız yanlarım. Nereme bıçak saplanırdı  bilmezdim, ama hep yersiz kanayan o zavallı saçlarıma  dostluklara gölge düşürüyor, diye kızardım...Umudu  ürkütüyor diye yaralarıma kızardım... Ben en çok beni  yaralayanlara koşar; bir suç, bir yanılgı varsa,  çoğunu omuzlamak için kendimden vazgeçerdim...  Sırf sevgiler bitmesin, sırf hayatın sevinci  gölgelenmesin, dostlukların son günü gelmesin diye  üstüme alırdım bütün günahları, bütün yanılgıları,  geçmiş ve gelecek bütün kötülükleri... Sevginin  umutları sürsün diye, göze alırdım kalbime akıtılacak  zehirleri... Göze alırdım eksik yaşanmış bütün  sevgilerin tanığı ve sürgünü olmayı...  Sonra baktım kimsesiz ve tesellisiz ölüyorum... Gördüm  kendimi nasılsa. Gördüm anısız ve habersiz öldüğümü...  Son kez baktım etrafıma, bir yakın, bir içten ses, bir  kardeş kokusu aradım kendime. Bağlanmak istedikçe  öylesine kopmuştum ki insanlardan, öylesine çok  sevmiş, öylesine çok inanmıştım ki, nasıl oldu  bilmiyorum, içimden bir kötülük, bir acımasızlık;  içimden zavallı bir intikam duygusu çıkartıp, o yaralı  kendimi, beni ben yapan o kimsesiz sevgimi o boşluktan  çekip aldım... Aldım onu ve korumaya başladım.. O  yaralı, o parçalanmış, o kimsesiz sevgimi, kötülükle,  acımasızlıkla, hırsla, kıskançlıkla korumaya  başladım... O da yetmedi, yazmaya başladım sevgili.  Yazmaya... Ne hissedersem, ne hissedeceksem, hayatımda  ne varsa, her şeyi yazmaya başladım...  Yazmak, acılardan, aşklardan, yitirişlerden, itilip  kakılmalardan kurtulmanın en geçerli yolu oldu benim  için...  Kimse elimden söküp almasın diye o yaralı, o kimsesiz  sevgimi ve bir daha o karanlık boşluğa düşmemek için  yazmaya başladım...  Yıllar sonra şimdi sen o boşluktasın. O yaralı, o  kimsesiz sevginle bir zamanlar benim olduğum yerdesin.  Saçlarındaki kan kokusunu buradan duyabiliyorum. Bu  kokuyu iyi bilirim. Çünkü yıllarca, sevginin peşinden  koşulsuzca koştuğum o yıllar boyunca hep kendi kanımı,  hep bu kokuyu koklamak zorunda kalmıştım...  Arzuladığım ne varsa her şey karşılıksız kaldı bu  hayatta. Saçlarımdaki kan kokusu şimdi içimde sahipsiz  bir nefrete dönüştü...  Kin öyle bir şeydir ki sevgili, her şeyi; yaşanmış ve  yaşanan bütün sevgileri, gerçek adına ne varsa her  şeyi çamurunda gizler.. Gün gelir, artık hiçbir şey  anlaşılmaz olur. Haklılar haksızlara, kurbanlar  cellatlara, sevgiler nefretlere karışır... Ve bir  bakarsın, sen de bu acımasız hayatın hakemliğini kabul  etmişsin. O kanlı nehrin kenarına gider ve günlerce,  hatta yıllarca oradan düşmanının cesedinin geçmesini  beklersin... Bu bekleyişin sonu yoktur. Çünkü  düşmanlarının sonu yoktur... Biri biter, diğeri gelir  ardından. Ve sen düşmanlarınla uğraşmaktan bezgin ve  kimsesiz sevginle uğraşmaya dayanamaz, öylece  kalırsın...  Yalnızlığınla birlikte düşersiniz boşluğa. O çok  korktuğun boşluğa... Öyle kirletirsin ki yalnızlığını,  o kirlettiğin yalnızlığını sevsinler diye, dünyanın en  samimiyetsiz insanlarına, kardeşim, diye sarılırsın...  Biliyor musun, sen benim o çok eski halimsin... Sana  bakıyorum yazılarımı yazdığım bu soğuk, bu uzak  odadan. Bana umutsuzca sevdalanmanı seyrediyorum.  Bende hiç umut yokken, beni vazgeçilmezin yapmanı  seyrediyorum... Seni seyrediyorum sevgili, seni...  Saçlarındaki kan kokusunu içime çekiyorum. Yıllar  önceki kendi kokumu içime çekiyorum... Hayır,  acımıyorum sana, sendeki kendimi özlüyorum en çok.  Sendeki o çocuk cesaretini, o çıplak sevgiyi  özlüyorum. Sendeki o kanayan, o kimsesiz, ama saf, o  tepeden tırnağa sevgiye inanan kendimi özlüyorum...  Bedelsiz, acıtmayan, hesap sormayan ve çok savunmasız  bir güzelliğin vardı senin... Duygusuzlara göre çok  kolaydın. Kurbanın o doyumsuz şehveti vardı sende. En  kırgın, en yaralı insanları bile bir cellat yapardı o  saf, o gerçeküstü sevgin...  Seyrederdim seni o uzak odamda, bir şey yapamadan  seyrederdim seni yazarken...  Buruk bir sevinçle izlerdim cellatlarınla sevişirken  aldığın hazzı. Nasıl da kıskanırlardı seni,  kendilerine duyduğun sevgiyi bile kıskanırlardı...  Seninle sevişirken aldığın o inanılmaz hazzı  kıskandıkları gibi... Sen o çıplak, o bedelsiz  sevginle bütün dengelerini bozardın onların. Aldığın o  hazla kendilerine duydukları o bütün sahte güvenlerini  derinden sarsardın... Senin bu sınırsız hazzı, bu  çıplak sevgiyi, bu derin ve çılgın bağlanışı onca  yitirişler, onca göze alışların sonucunda kazandığını  anlamazlıktan gelirlerdi... Ne kadar zevk alsalar da  bu kimsesiz sevginden, her yakınlığa hazır oluşundan,  çabucak bağışlamandan, yine de seni kendilerine  benzetmek, dahası yorulmanı, güce ve gerçeğe teslim  olmanı, onları bütün o kayboluşlarında,  tükenişlerinde, yani her durumda, her şekilde  kabullenmeni isterlerdi...  Onları her halleriyle kabul ettiğinde ise senden  korkmaya başlarlardı... Çünkü öylesine korunaklı,  öylesine derinlerde saklıydı ki sevgileri, seni  anlaşılmaz, tuhaf, hatta bulaşıcı bir hastalığa  yakalanmış, tehlikeli biri gibi görmeye başlarlardı...  O çıplak, o sahipsiz sevgin yıllar önce terk ettikleri  kalplerini, düşlerini, inançlarını hatırlatırdı  onlara. Çekiciliğine kapılıp yanına geldikleri anda ve  seni anlar anlamaz ölümcül bir ürküntüye kapılmaları  bu yüzdendi...  Çünkü bugünün insanı kimden korkuyorsa, kim ona yok  ettiği kendisini hatırlatıyorsa onu öldürmek ister  sevgili.  Safı, çıplağı, koşulsuz seveni, kendisine yitirdiği  insanlığını hatırlatanı öldürmek ister...  Kabul et artık, kimi sevsen, kimin özgürlüğünü istesen  ölümünü istemedi mi senden. İstemedi mi... Kabul et  artık...  Ben onlardan hiç olmadım. Ben gözümü senden hiç  ayırmadım. Çünkü sen benim saf çocukluğumdun. Sen  benim o yaralı, o kimsesiz gençliğimdin...  Hayatı bitirdiğim yerde sen yeniden başlıyorsun..  Dokunurken içimi acıtan başında benim kanım var...  Anla artık, seni değil, en çok kendimi yalnız  bırakıyorum o rutubetli evde... Senin o affedemediğin  kalbinde yatıyor benim tek ve gerçek sevgim...  Tek umudum senin bu savunmasız halin. Senin bu  kimsesizliğin... Uyumsuzluğun. Tek çıkışım senin bu  deli, bu çıplak sevdan...  Kötülüklerin yok muydu, yok muydu hırsların... Vardı  elbet. Ama öylesine acemiydi ki hırsların;  kötülüklerin bu hayat karşısında öylesine çaresiz ve  öylesine masum kalırdı ki, sonunda yine sana dokunurdu  zararı; karşındakileri değil seni engellerdi o  kimsesiz öfken... Kötülüklerinin zararı sonunda sana  dokunmasaydı, yenseydin karşına çıkanları, yenseydin  kalbini, hayat senin için hiçbir zaman böyle  olmayacaktı... O kutsal, o hiç sönmeyen ışık nereye  gitsen ardından gelmeyecekti... O sevinçli ıstırap  kalbini hiçbir zaman böylesine içtenlikle  ısıtmayacaktı.  Bu şehri ebediyen terk edip giderken, bana söylediğin  o son sözde saklı olmayacaktı hayatımızın gerçeği:  'Hayatın kuralları derdin hep, biliyor musun, bu  hayatta hiçbir şeyi başaramadım ben...'
Yaklaşan ayak sesleridir aksamın  Seraktan çıkmış bu uzun yolculuğa  Bir gelen var uzaktan soluk soluğa  Kapkara gözleri hüzünlü ve dalgın  Aksam, rüyalarımıza giren o esmer kadın. İste! acilmiş dipdiri göğüsleri  Bir vuslat gecesine çağırır bizi  Ve ansızın büyüler gözlerimizi  Saçlarında o yıldız yıldız süsleri  Sair 'hoyrattır' diyor aksam üstleri. Hoyrattır evet, o butun aldanmışlar  Yüz karası fahişeleri dünyamızın  En vazgeçilmez yerinde rüyamızın  Gelir, gözlerinde o vahşi bakışlar  Aksam, uzak bir golde büyüyen kamışlar. Ne hazin batması çiğlik çığlığa her gün  Gullerin solması ve dönmesi havada kuşların  O bitmeyen hüznü, apansız akşam oluşların  Affedilmez bir zamandır bu, isteksiz, olgun  Her aksam dünyamıza gölgesi düşer olumun. Biz eli kolu bağlı insanlarız çirkin ve zavallı  Kötülük kusmak için karanlığı bekleriz  Kirletir geceleri turlu pisliklerimiz  Bizim gibisini görmedi evren, evren olalı  Böyle kotu bir dünyaya bir daha gün doğmamalı
Bir vakitler bir gece yarısı sıkkın, kafa yoruyorken, yorgun argın,  Unutulmuş eski ilimlerin garip ve acayip kitap ciltleri üzerine ben-  Kestiriyordum, tam dalacağım esnada, ani bir tıkırtı geldi öteden,  Odamın kapısını kibarca birisi vuruyor, vuruyordu sanki tak tak.  'Bu', diye söylendim, 'odamın kapısını tıklatılıp duran bir konuk,  Sadece bu, başka bir şey yok.' . Anımsıyorum ah çok kesin, bir Aralık ayındaydık, rüzgârlı, hazin,  Ölen her bir köz parçası dövüp işliyordu yer döşemesine ruhunu.  Sabahı diledim arzuyla; Ben boşu boşuna ödünç bir avuntuyu  Arıyordum acı dindirici kitaplarımda, acısı için Lenore' un, o yitik,  O meleklerin Lenore dedikleri kızın, o eşsizin, ışıyanın ışık ışık,  O burada adı anılmayanın artık. . Ve titretiyor, erguvani perdelerin ipeksi, kederli, belirsiz hışırtısı  Öylesine dolduruyordu ki içimi hiç duyulmamış tuhaf korkularla  Nihayet kalp çarpıntımı bastırmak için tekrarladım kalkıp ayağa  'Bu, odamın kapısında içeri geçmeye yalvaran biri, bir konuk  Bu, oda kapımdan gireyim diye yalvaran geç kalmış bir konuk  Budur ancak, başka bir şey yok.' . Çok geçmeden topladım cesaretimi, uzatmadan tereddütümü  'Bayım ya da Madam, içtenliğimle bağışlamanızı ediyorum rica,  Şöyle bir şey oldu fakat, uyukluyordum ben, sizse öyle kibarca  Gelip çaldınız oda kapımı, öyle belli belirsiz tıklattınız ki tık tık,  Tam emin değilim sizi işittiğimden.'- dediğimde açtım kapıyı  ardına dek: -  Bir şey yoktu, karanlık vardı dışarıda bir tek. . O karanlığın derinliğine dikkatle bakarak, orda durdum, merak,  Korku, kuşku duyarak, daha önce hiç bir faninin cüret edemediği düşler kurarak uzun süre.  Bozulmadı sessizlik lakin, karanlık vermedi bana bir emare,  Ve fısıldaşılan 'Lenore! ' sözcüğüydü, orada tek söylenen sözcük,  Fısıldadığım 'Lenore! ', bir yankıyla mırıltılı geri dönen sözcük,  Başka bir şey değil buydu ancak. . Odama geri döndüğümde ben, ruhum tutuşmuştu tamamen,  Çok geçmeden öncekinden daha yüksek bir tıkırtı işittim tekrar.  'Eminim', dedim, 'pencere kafesinde eminim hayret bir şey var;  O halde, şu esrarı araştırmam, neymiş orada ki görmem gerek-  Bir araştırayım şu esrarı, kalbim bir anlık sakin olman gerek:-  Rüzgâr bu daha başkası yok.' . Panjuru hızla açınca, girdi o an, oradan içeriye çırpına uça,  Çok eskideki kutsal günlerden gelme haşmetli bir Kuzgun;  Göstermeksizin en ufak bir saygı, bir azcık dur durak olsun,  Lort veya leydi edasıyla tünedi oda kapımın üstüne konarak-  Tünedi oda kapımın tam üstündeki Pallas büstüne konarak-  Tünedi, oturdu, hepsi bu dahası yok. . Takındığı ifadenin haşin ve ciddi adabı bu abanoz kuşun,  Kederli hayallerimi gülümsemeye çevirdi sonra hemen,  'Korkak değilsin sen' dedim, 'kırpık, tıraşlı tepeliğine rağmen  Söyle bana, senin lorda yaraşır ismin nedir Gece'nin Plutonik  Kıyısında, Gece'nin kıyısından gelen, korkunç, amansız ve antik  Kuzgun! ' Dedi ki, 'Asla Olmayacak.' . Açıkça duymaktan böyle düzgün konuşmasını bu çirkin kuşun  Hayrete düştüm, anlamı, alakası zayıf olsa da cevabının;  Kabul edelim ki henüz ihsan edilmemiştir odasında kapının  Üzerinde bir kuş görmek yaşayan bir insana şimdiye dek-  Oda kapısı üstündeki yontu büstte, adı Asla Olmayacak  Gibisinden bir kuş ya da hayvan görmek. . Fakat o yumuşak büstün üstünde bir başına oturdu, söyledi sade  O bir tek sözcüğü, sanki o bir tek sözcükle dökercesine içini.  Daha ne bir tüyünü oynattı Kuzgun, ne de bir şey söyledi yeni,  Ta ki ben 'Diğer dostlar önceden uçtular' diye mırıldanana dek,  ' Uçup giden umutlarım gibi önceden, o beni yarın edecek terk.'  O zaman kuş dedi ki 'Asla olmayacak.' . Yerinde verilmiş bu cevapla bozulmuş dinginlikte irkilmiş,  'Kuşkusuz' dedim, 'sarf ettiği laflar peşindeki merhametsiz yıkım  Tarafından izi sürülmüş mutsuz bir üstattan kaptığı tek birikim,  Öyle ki, izi şarkıları tek nakarat olana dek sürülmüş gittikçe çabuk  İzi umutlarına ağıt olana dek sürülmüş o bir tek melankolik  Nakarat, 'Asla', diyen 'asla olmayacak.' ' . Fakat hala sevk ediyordu üzgün ruhumu gülümsemeye kuzgun,  Bir iskemleyi dosdoğru kuşun büstün ve kapının önüne çektim;  Sonra kadife mindere çöktüm, kendimi düşü düşe eklemeye bıraktım  Bu uğursuz geçmiş zaman kuşunun ne olduğunu düşünerek,  Ve bu katı kaba korkunç kuru geçmiş zaman kuşunun ne demek  İstediğini, 'Asla olmayacak' diye gaklayarak. . Bunu sezinlemeye çalışarak oturdum, tek hece söylemeden durdum  Ateş gibi gözleri şimdi göğsümün içinde yanmakta olan kuşa,  Bunu ve dahasını düşünerek oturdum, başım dayalı rahatça,  Seyrettiği kadifeye, lamba ışığının şeytanca zevklenerek,  Lamba ışığının zevkle seyrettiği mor kadifeye yaslanamayacak  Fakat o, ah bu asla olmayacak. . Derken, sanki hava ağırlaştı çöktü, görünmez bir buhurdandan esanslar koktu  Sallanan, adımları tüy kaplı zeminde çıngırdayan Meleklerce sola sağa.  'Zavallı' dedim kendime, 'Tanrın sana ödünç verdi, gönderdi bu Seraphimlerle sana,  Soluklan, rahatlan ve Lenore'un anılarının acısından arın artık,  İç, kana kana iç, bu acılardan arındırıcı iksiri ve unut o yitik  Lenore'u. Kuzgun dedi ki 'Asla olmayacak'. . 'Kötücül şey! ' dedim, 'Kâhin! Kuş da olsan iblis de yine de kâhinsin!  Yoldan Çıkarıcı göndermişse de, fırtına fırlatılmışsa da seni bu yakaya,  Yapayalnız ama yine de gözü pek, büyülenmiş bu çöllük ülkeye,  Dehşet uğrağı bu evin üstüne, var mı, yalvarırım, söyle bana neyse gerçek,  Şifalı bitkisel bir merhem Gilead'da, yalvarırım, söyle bana apaçık.  Kuzgun dedi ki 'Asla olmayacak'. . 'Kötücül şey! ' dedim, 'Kâhin! Kuş da olsan iblis de yine de kâhinsin!  Üstümüzde uzanan cennetin, ikimizin de tapındığı tanrının adına  Söyle, bu gamlı ruh uzak Aden'de sarılabilecek mi o genç kadına  Meleklerin Lenore dedikleri o azizeyi sarabilecek mi kucaklayarak,  Meleklerin Lenore diye çağırdıkları o ışıyan, o eşi benzeri yok  Kadını. Kuzgun dedi ki 'Asla olmayacak'. . 'Kuş ya da iblis! ' diye haykırdım, 'Ayrılığımızın işareti olsun o söz,  Katıl ona, o fırtına ile Gece'nin Plutonik kıyısına geri dön,  Git söylediğin yalanın izi gibi kara bir tüy bile bırakmadan,  Yalnızlığımı bozmadan git! Kapımın üstündeki büstten kalk!  Gaganı kalbimden çıkart, suretini kapımdan çek! '  Kuzgun dedi ki 'Asla olmayacak'. . Ve Kuzgun uçmadan hiç bir yana, hala oturuyor, oturuyor hala,  Oda kapımın hemen üstündeki solgun büstünde Pallas'ın;  Ve gözleri tamı tamına benziyor gözlerine düş kuran bir iblisin,  Ve lamba ışığı zemine vuruyor gölgesini onun üzerinden akarak,  Ve ruhum zeminde dalgalanarak uzanan bu gölgesinden onun  Hiç sıyrılamayacak, asla olmayacak. . EDGAR ALLAN POE’dan çeviren Dr.Osman Tuğlu
ben kan diye başlamak isterim oysa gülün derdi başkadır  lâle bahardan yanadır çiğdem güneşten konu değişir. hepsine pekâlâ amma bilirim gülün derdi uydurma  kıpkırmızı en çok yakışırken kendine onu değişir. lâle mayıs ayıdır mora turuncuya filan boyanır  pek güvenmem yabancıdır bakarsın yönü değişir. çiğdem cefaya katlanır alışmıştır kendi yeşiline  haklıdır bakımsızdır yağmurun durmadan günü değişir. hoş olsun bütün verdikleri aldıkları şu çiçeklerin  gül susar çiğdem uyanır tüfek başlar konu değişir. hep böyle süreceği sanılır bu gül hikayesinin  hep böyle sürer gerçi ama bir gün sonu değişir
Dil binayı kibriyadır  Yıkma gönlün kimsenin  Esrar-ı kenzi Hüdadır  Yıkma gönlün kimsenin. Mümin kalbine eyle  İzzet ile hürmeti  Daha enderi Hüdadır  Yıkma gönlün kimsenin. Kalb-i mümin Beyt-ü Hakk'tır  Hac-ı Ekber andadır  Belki Hakk onda bakidir  Yıkma gönlün kimsenin. Ey Nesimi belki Hakk'ın  Belki vahdetnamedir  Secdegahım Mustafa'dır  Yıkma gönlün kimsenin
"Sis" şairine ithaf edilmiştir.. Salkım salkım tan yelleri estiğinde  Mavi patiskaları yırtan gemilerinle  Uzaktan seni düşünürüm İstanbul  Binbir direkli Halicinde akşam  Adalarında bahar  Süleymaniyende güneş  Hey sen güzelsin kavgamızın şehri. Ve uzaklardan seni düşündüğüm bugünlerde  Bakışlarımda akşam karanlığın  Kulaklarımda sesin İstanbul. Ve uzaklardan  Ve uzaklardan seni düşündüğüm bugünlerde  Sen şimdi haramilerin elindesin İstanbul. Plajlarında karaborsacılar  Yağlı gövdelerini kuma sermiştir.  Kürtajlı genç kızlar cilve yapar karşılarında  Balıkpazarında depoya kaçırılan fasulyanın  Meyvesini birlikte devşirirler  Sen şimdi haramilerin elindesin İstanbul. Et tereyağı şeker  Padişahın üç oğludur kenar mahallelerinde  Yumurta masalıyla büyütülür çocukların  Hürriyet yok  Ekmek yok  Hak yok  Kolların ardından bağlandı  Kesildi yolbaşların  Haramilerin gayrısına yaşamak yok. Almış dizginleri eline  Bir avuç vurguncu müteahhit toprak ağası  Onların kemik yalayan dostları  Onların sazı cazı villası doktoru dişçisi  Ve sen esnaf sen söyle sen memur sen entellektüel  Ve sen  Ve sen haktan bahseden Ortaköyün Cibalinin işçisi  Seni öldürürler  Seni sürerler  Buhranlar senin sırtından geçiştirilir  İpek şiltelerin istakozların  ve ahmak selameti için  Hakkında idam hükümleri verilir. Haktan bahseden namuslu insanları  Yağmurlu bir mart akşamı topladılar  Karanlık mahzenlerinde şehrin  Cellatlara gün doğdu  Kardeşlerin acısıyla yanan bir çift gözün vardır  Bir kalem yazın vardır  Dudaklarını yakan bir çift sözün vardır  Söylenmez. Haramiler kesmiş sokak başlarını  Polisin kırbacı celladın ipi spikerin çenesi baskı makinesi  Haramilerin elinde  Ve mahzenlerinde insanlar bekler  Gönüllerinde kavga gönüllerinde zafer  Bebeklerin hasreti içlerinde gömülü  Can yoldaşlar saklıdır mahzenlerinde. Boşuna çekilmedi bunca acılar İstanbul  Bulutların ardında damla damla sesler  Gülen çehreleri ve cesaretleriyle  Arkadaşlar çıktı karşıma  Dindi şakalarımın ağrısı. Bir kadın yoldaş tanırdım  Bir kardeş karısı  Hasta ciğerlerini taşıdığı çelimsiz kemikli omuzları  Ve hüzünlü çehresiyle bebelerini seyrederdi  Cellatlara emir verildiği gün haramilerin sarayında  Gebeliğin dokuzuncu ayında  Aç kurtların varoşlara saldırdığı  Tipili bir gece yarısı  Sırtında çok uzak bir köyden indirdi  Otuzbeş kiloluk sırrımızı  Zafer kanlı zafer kıpkırmızı. Boşuna çekilmedi bunca acılar İstanbul  Bekle bizi  Büyük ve sakin Süleymaniyenle bekle  Parklarınla köprülerinle kulelerinle meydanlarınla  Mavi denizlerine yaslanmış  Beyaz tahta masalı kahvelerinle bekle  Ve bir kuruşa Yenihayat satan  Tophanenin karanlık sokaklarında  Koyunkoyuna yatan  Kirli çocuklarınla bekle bizi  Bekle zafer şarkılarıyla caddelerinden geçişimizi  Bekle dinamiti tarihin  Bekle yumruklarımız  Haramilerin saltanıtını yıksın  Bekle o günler gelsin İstanbul bekle  Sen bize layıksın
Ne kaçarsın benden ey yüz ü mahım  Seni sever var mı benden ziyade  Ruz-i şeb durmayıp alırsın ahım  Aşığın ağlatma bundan ziyade. Kaşların yay mıdır kirpiğin ok mu  Bir kez ben de sana sarılsam çok mu  Hey zalim göğsünde imanın yok mu  Sana lazım değil benden ziyade. Gel ver muradımı ben de bileyim  Çok ağlattın bugün ben de güleyim  İstersen canım sana kurban olayım  Hünerim yok sana bundan ziyade. Hercaisin gonca gülün kokulmaz  Cevredersin nice hatır yıkılmaz  Kerem der ki mah yüzüne bakılmaz  İnsanı yakarsm günden ziyade
Göz gamın ne olduğunu bilseydi,  gökyüzü bu ayrılığı çekseydi,  padişah bu acıyı duysaydı;  göz gece demez gündüz demez ağlardı,  gökler yıldızlara, güneşle, ayla  gece demez gündüz demez ağlardı.  padişah bakardı ününe,  tacına, tahtına, tolgasına, kemerine,  gece demez gündüz demez ağlardı.. Gül bahçesi güzün geleceğini duysaydı,  uçan kuş avlanacağını bilseydi,  gerdek gecesi bu özlemi görseydi;  gül bahçesi hem güle hem dala ağlardı,  uçan kuş uçmaktan vazgeçer ağlardı,  gerdek gecesi öpüşmeye, sarılmaya ağlardı.. Zaloğlu bu zülmü görseydi,  ecel bu çığlığı duysaydı,  cellâdın yüreği olsaydı;  Zaloğlu savaşa, yiğitliğe ağlardı,  ecel bakardı kendine ağlardı,  cellât, yüreği taş olsa, ağlardı.. Kumru, başına geleceği duysaydı,  tabut, içine gireni bilseydi,  hayvanlarda bir parça akıl olsaydı;  kumru selviden ayrılır ağlardı,  tabut omuzda giderken ağlardı  öküzler, beygirler, kediler ağlardı.. Ölüm acılarını gördü tatlı can,  koyuldu işte böyle ağlamaya.  Olanlar oldu, gitti dostum benim.  şu dünya bir altüst olsa, ağlasa yeri var.  öylesine topraklar altında kalmışım.
Güllerin ağladığı bir saat vardır hani  Büyür o saatte yalnızlığı bahçelerin  Düşer korkusu kalbe yaklaşan gecelerin  Bir dev uzatır gökten o çirkin ellerini  Gullerin ağladığı bir saat vardır hani  Her şey o saatlerde merhametsiz ve soğuk  Gitgide uzaklaşır batan güneşle sesin  Bir bakarım ki benden en uzak çizgidesin  Baslar geceye doğru upuzun bir yolculuk  Her şey o saatlerde merhametsiz ve soğuk  Yüzünü hatırlatır gökyüzünde ne varsa  Gözlerin bu saatte kopkoyu elemlidir  Dudakların kim bilir şimdi nasıl nemlidir  Ellerin öyle yanar ufuk nasıl yanarsa  Yüzünü hatırlatır gökyüzünde ne varsa  Bir çıngırak sesidir uzaklarda kaybolan  Umulmadık bir anda bitiverir şarkılar  Kapanır yüzümüze o mermer kapılar  Özlemler ateş simdi anılar duman duman  Bir çıngırak sesidir uzaklarda kaybolan  Ak köpükler kararır deniz görünmez olur  Çağırır yasamaya bizi tek-tuk ışıklar  Böylece üstümüze çöker de karanlıklar  Camlar, bir kapanır, odalar, evler uyur  Ak köpükler kararır deniz görünmez olur  Gullerin ağladığı bir saat vardır hani  Cıvıl cıvıl bahçelerden el-ayak çekilir  Yapraklar düşünceli, dallar hüzün kesilir  Her aksam uzaklara alır oturur seni  Gullerin ağladığı bir saat vardır hani.
Saat Çini vurdu birden: pirinççç  Ben gittim bembeyaz uykusuzluktan  Kasketimi eğip üstüne acılarımın  Sen yüzüne sürgün olduğum kadın  Karanlık her sokaktaydın gizli her köşedeydin  Bir çocuk boyuna bir suyu söylerdi. Mavi.  Bir takım genç anneleri uzatırdı bir keman  Sen tutar kendini incecik sevdirirdin  Bir umuttun bir misillemeydin yalnızlığa. Yalnız aşkı vardır aşkı olanın  Ve kaybetmek daha güç bulamamaktan  Sen yüzüne sürgün olduğum kadın  Kardeşim olan gözlerini unutamadım  Çocuğum olan alnını sevgilim olan ağzını  Dostum olan ellerini unutamadım  Karım olan karnını ve önlerini  Orospum olan yanlarını ve arkalarını  İşte bütün bunlarını bunlarını bunlarını  Nasıl unuturum hiç unutamadım  Kibrit çak masmavi yanardı sesin  Ormanlara ormanlara yüzünün sesi  En gizli kelimeleri akıtırdı ağzıma  Şu karangu şu acayip şu asyalı aşkın  Soluğu kesen ağulayan ormanlarında  Yaşadım o kısa ve korkunç hükümdarlığı  Ve çarpıntılı yüreğim saçlarının akıntısında  Karadeniz'e karışırdı ordan Akdeniz'e  Ordan da daha büyük sulara. Geceyse ay hemen tazeler minareleri  Kur'an sayfaları satılan sokaklardan  Ölüm bir çeşit sevgiyle uçar  Ölüm uçar çocuk yüzlere  Ben o sokaklardan ne kadar geçtim  Damağımda dilinin yosunlu tadı  Önce buğulu sonra cam gibi parlak sonra buğulu yine  Bir takım tavşanları andıran bir takım su hayvanlarını  Pazartesi günlerini ve haftanın öbür günlerini  Yani salı çarşamba perşembe cuma cumartesi. Bir başak ufak ufak bildirir Konya'yı  O başakta o Konya'da seni ararım  Ben şimdilerde her şeyi sana bağlıyorum iyi mi  Altın ölçü çift ölçü ve altın karşılıksız  Para basma yetkisini Fırat'ın suyunu Palandöken'i  Erzincan'ın düzünü asma bahçelerin dibini  Antalya'nın denizini o denizin dibini  Beş türlü yengeç yaşıyan sularında  Çağanoz adi pavorya çingene pavoryası ayı pavoryası bir de çalpara  Bilinir ne usta olduğum içlenmek zanaatında  Canımla besliyorum şu hüznün kuşlarını  Sen kalabalıkta bulup bulup kaybettiğim kimya  Yokluğun gayri şurdan şuraya geldi  Bir günler şölenlerle egemen ülkende  Şimdi iri gagalı yalnızlıklar dönüyor  N'olur ağzından başlıyarak soyunmaya  Bir kez daha sür hayvanlarını üstüme üstüme  Çık gel bir kez daha çıkıntılardan  Çık gel bir kez daha bozguna uğrat
Elektrikler sondu dun gece,  Zorbela toplayip satrancin taslarini  M E C B U R E N yattik. Simsiyah kediler gibi dolasiyor kogusta  Uyuyan dostlarin nefesleri.  D O L A S S I N L A R azicik !. Tam ben de eve dogru aciliyordum  Sipirdatmadan hic kurekleri,  Yanmaz mi o tepemdeki yuz mumluk isik!. Bir kurek mahkumunu Bogazda sandal sefasina  Haklilar, birakmazlar tabii ama...  Ya'u ne guzel seymis meger K A R A N L I K !
Palmiro, Palmiro şanlı işçi  Sıcak yaralarındaki barut kokusu  kesik, anaların sütü  Ve kaçmıştır bebelerin uykusu  Koku katedrallerinde yarımadanın  Gün görmüş meydanları Roma'nın  Bizimledir  Mavi mavi eser deniz meltemi  Sicilya'nın güneşli kalçaları  Bizimle kartpostal dalgınlığında Napoli bahçeleri  Bizden yanadır hava  Bizden yanadır su  Bizden yanadır Sinyor de Gasperi'nin  Ve bütün sinyorların korkusu  Ürkmüştür manastır fareleri.
Kör bir kuyuda yitirdim suretimi belki bir yezidiyim  Bir ceylanın gözlerine akşam çökünce  Sanki yağlı kementler dolanıyor boynumda  Düşlerimde kanlı çocuk kundakları  Delik deşik ağtlar bin yıllık çıban  Eski bir yalan oluyor babil söylenceleri  Toprağa ateşe su ve rüzgâra  Kan damlıyor avestanın sayfalarından. Her coğrafyaya bir renk işledim belki bir çingeneyim   Kırlarda unuttum desem de düşlerimi   Sönmedi o ateş hep yandı bedenimde   Kondular beni kendine benzetemedi   Her toprakta ölülerim var   Atlaslar parçalar yüreğimi bu yüzden   Ateşten bir ordudur bütün sınırlar . Ertelenmiş bir acıyım belki bir ermeniyim  Ziyaretçisi olmayan bir mezartaşı gibi  Hep tenha oldum nasibimi bilirim  Bütün replikler yanlış şifrelenmiştir  Yüzümün çizgilerinde durur rivayet  Her gün yeniden çarmuha gerilirim. Bir sığınmayım sanki bu dünyada belki bir süryaniyim   Eski bir çeşme gibi artık su akıtmayan   Silmeye çalışmayın anıların izini   İçinde yarım kalmış günlüklerimle   Gümüş işlemeli bir sandık gibi kalayım öyle   Varsın hüzün sözcüğü eşanlamlı tutulsun ömrümüzle   Ben yine her gece kulağına fısıldarım taşların   Yüzümü serin sularında yıkarım   Dicle kirvem olur milattan beri . Yaratım, sayı 17, 2007
Yola koyuldum ama, ilerlemek ne de zor;  Şu yorucu yol var ya, ben sonuna vararak  Rahata kavuşmayı umarken, şöyle diyor:  “Sen ne kadar gidersen dostun o kadar ırak.”  Beni götüren hayvan, üzüntümün yorgunu,  Güçbelâ yürür benim dert yükümü taşırken;  Zavallı, bir sezgiyle öğrenmiş sanki şunu:  Binicisi hız sevmez senden uzaklaşırken.  Kanlı mahmuzum bile onu öne süremez  Sağrısını öfkeyle bazen dürtükleyince;  Yalnız inilder de, başka yanıt veremez,  O, derisini deşen mahmuzdan keskin bence.  ___çünkü o inleyişten şu doğuyor kafamda:  ___benim derdim önümde, sevincimse arkamda.
Yürü bire yalan dünya  Sana konan göçer bir gün  İnsan bir ekine misal  Seni eken biçer bir gün. Ağalar içmesi hoştur  O da züğürtlere güçtür  Can kafeste duran kuştur  Elbet uçar gider bir gün. Aşıklar der ki n'olacak  Bu dünya mamur olacak  Haleb'i Osmanlı alacak  Dağı taşa katar bir gün. Yerimi serin bucağa  Suyumu koyun ocağa  Kafamı alin kucağa  Garip anam ağlar bir gün. Yer yüzünde yeşil yaprak  Yer altında kefen yırtmak  Yastığımız kara toprak  O da bizi atar bir gün. Bindirirler cansız ata  İndirirler tuta tuta  Var dünyadan yol ahrete  Yelgin gider salın bir gün. Karac'oğlan der nasıma  Çok işler gelir başıma  Mezarımın baş taşına  Baykuş konar öter bir gün
En uzun kosuysa elbet  Turkiye'de de Devrim  O, onun en guzel yuz metresini kostu  En sekmez luverin namlusundan firlayarak ...  En hizlisiydi hepimizin,  En once gogusledi ipi...  Aciyorsam sana anam avradim olsun  Ama ask olsun sana cocuk, Ask olsun
Bak burada tanrı iyi.  Bu kasaba,  Dünya burada başlıyormuş  Gibi duruyor.  Deniz kal diyor sadece  Kal ki ömrün,  Gelip geçen yolculara  Bakmakla geçsin. . * . Kuzeyde,  Dünyanın başladığı yer gibi  Duran kasabada,  Işığı gömmek için zaman  Kalbi yormak için ten olacaksa,  Buna inanan insan  Yollar yapar.  Buna inanan bir kadınla adam  Elbet çıkar.  Ve giderler  Ayın hilal haliyle  Kadına göründüğü dağlardan.  Kadın ölmüş bir şairden söz eder  ‘dil karmaşık olan hayatı düzenler’ diyen  ve öldürülmüş olan bir şairden. . Anlamıyorum der sonra  Yol yoldur  Topraksa toprak  İnsanın ruhu gözlerinden konuşur  Ve bazan da ağzından. . * . Yol biter  Dünya başlayınca  Kasabaya hayatı öğreten dalga  Emdiği kayalığı iterek:  İşte bak diyordu  Ağlıyorum batırdığım bu kayanın başında.  Bak işte,  Bu köpükler benim boş laflarımdır  Büyülendim taşın sabrından. . Göğsüne siyah ağaçlar iliştirmiş bu tepe  Bir korsan kalesidir  Ses çıkmaz tarihten  Ağzını bir kapatsa. . * . Kaşları çatılmıştı kadının  Kekeme ağızlı seyrelmiş orman  Homurdanarak:  Sanıyor musun ki bu deniz  Vaktiyle  Bir dağı almasa içine  Bu toklukta  Böyle...   Neyse . * . İşte geldin  Ve gördün  Işık bir cevap değildir  Devam et der sadece  Devam et. . * . Sen ki aşkını  Karanlık bir odada  Uykuya dalmadan fısıldadın  Rahmetin yine de topraktan olur . * . Biri dese ki  Ruhtan öncedir ışık  Ve kusura yakın  İnan. . Hayat ne kadar karmaşıksa  İyilik o kadar yalın
Bir eylüldü başlayan içimde  Ağaçlar dökmüştü yapraklarını  Çimenler sararmıştı  Rengi solmuştu tüm çiçeklerin  Gökyüzünü kara bulutlar sarmıştı  Katar gidiyordu kuşlar uzaklara  Deli deli esiyordu rüzgar  Dağılmıştı yazdan kalan ne varsa  Yaşanmamış bir mevsim gibiydi bahar. Neydi o bir zamanlar  Sevmişliğim, sevilmişliğim  O heyheyler, o delişmenlikler neydi  Ne bu kadere boyun eğmişliğim  Ne bu acıdan korlaşan yürek  Ne bu kurumuş nehir; gözyaşım  Önümdeki diz boyu karanlıklar da ne  Ne bu ardımdaki kül yığını; elli yaşım. Beni kötü yakaladın haziran  Gamlı, yıkık eylül sonuma  Bir ilk yaz tazeliği getirdin  Masmavi göğünle  Cana can katan güneşinle  Pırıl pırıl engin denizinle girdin içime  Çiçekler açtı dokunduğun  Çimler büyüdü yürüdüğün  Ve güller katmer oldu güldüğün yerde. Başımda senin kuşların kanat çırpıyor şimdi  Oldurduğun yemişlerin ağırlığından  Dallarım yere değiyor  Güneşi batmadan saçlarının  Bir dolunay doğuyor bakışlarından  Gün boyu senden bir meltem esiyor yanan alnıma  Uykusuz gecelerim seninle apaydınlık  Başım dönüyor, of başım dönüyor yaşamaktan  Ölebilirim artık. Ölme diyorsan; gitme kal öyleyse  Sarıl sımsıkı, tenim ol, beni bırakma  Baksana; parmak uçlarım ateş  Lavlar fışkırıyor göz bebeklerimden  Hadi gel, tut ellerimi, benimle yan  Benimle meydan oku her çaresizliğe  Benimle uyu, benimle uyan  Birlikte varalım on üçüncü aylara
Gazel. Ezel kâtipleri uşşâk bahtın kare yazmışlar  Bu mazmûn ile hat ol safha-i ruhsâre yazmışlar. Havâs-ı hâk-i pâyun şerhini tahkîk edîp merdüm  Gubâr îlen beyâz-ı dîde-i hûnbûre yazmışlar. Girip büthâneye kılsan tekellüm cân bulur şeksiz  Musavvirler ne sûret kim der ü dîvâne yazmışlar. Muharrirler yazanda her kime âlemde bir rûzî  Bana her gün dil-i sad-pâreden bir pâre yazmışlar. Yazanda Vâmık u Ferhâd u Mecnûn vasfın ehl-i derd  Fuzûlî adını gördüm ser-i tumâre yazmışlar
Senin güllerin her yerde açar  Dağda, bayırda, kırda, bozkırda  Bozkır biraz şüpheli ama  Günlerden bir gün açar mı açar  Bozkır dediğin sakar  Senin güllerin her yerde açar  Ya benim güllerim  Sevinen çocuk gözlerinde bir  Bedava iyilik yapanların gözlerinde iki  Bağışlamasını bilen yüreklerin en kuytu yerinde   açar üç  Benim güllerimle senin güllerin el ele  En güzel bahçe  Benim güllerim olmadıkça  Senin bahçelerin yetim, yitik
Kapı kapı,bu yolun son kapısı ölümse!  Her kapıda ağlayıp,o kapıda gülümse.
Yet each man kills the thing he loves   By each let this be heard,  Some do it with a bitter look,   Some with a flattering word,  The coward does it with a kiss,   The brave man with a sword!. Some kill their love when they are young,   And some when they are old;  Some strangle with the hands of Lust,   Some with the hands of Gold:  The kindest use a knife, because   The dead so soon grow cold.. Some love too little, some too long,   Some sell, and others buy;  Some do the deed with many tears,   And some without a sigh:  For each man kills the thing he loves,   Yet each man does not die.
1.  Sevdiğim, tabutum, ak kefenim;  Derin ve dar mezar çukurum benim.. 2.  Yeni bir kalıba dök, beni arıt bir potada.  Geçmişim saklı ama geleceğim ortada.. 3.  Kabahatinden daha büyüktür özümü;  Yüreğimin aşık olmaktan ötürü.. 4.  Sen vazgeçilmez kötü bir alışkanlıksın,  Cinnete ve ölüme karsı bir esrarsın.. 5.  En büyük yanlış bir kadına bağlanmaktır;  Gerçek aşk bir kadından kadınlara akmaktır.. 6.  Seni kuşanıp çıkarım sokaklara.  Tuhaftır, hep ben olurum hazır patlamaya.. 7.  Yüreğime benzin döküp kibrit çakan;  Ey usta kundakçım iz bırakmayan! . 8.  Söylentiler çıksın, elimi kana bula;  Yeter ki günlerim olsun çırılçıplak koynunda.. 9.  Kumar borcum, yani namusumsun;  Masum değil, iflah etmez tutkumsun.. 10.  Bütün pislikleri ortaya çıkardığından,  Aşıksam nefret ediyorum yaşamaktan.. 11.  Aşk bütün kötülüklerin anasıdır.  Her aşk sonunda bir bozgun anısıdır.. 12.  Seninle içimde bir yakın ölüm sevinci;  Sen vaktini şaşmazsın salgınlar gecikmeli.. 13.  Aşkın fincanından kayıp gitmiş bir pul sırça  Ve güve yeniği umudun havli kumasında.. 14.  Benim soluğum barut kokar ve de kan.  Seninki bir ağıttır kendini yerden yere vuran.. 15.  Bu ham dünyada zoraki bir söz gibi sevgim.  Sevsem sana yazık, sevmesem incinirsin.. 16.  Sevgimiz bir tastır yarısı gömük toprağa;  Kaldırsan böcekler görürsün altında.. 17.  Temiz kalmış ne bulunur bir çöplükte  Aşk da kirlenir elbet insanla birlikte.. 18.  Gözlerine derinden ne zaman baksam;  Hep uzaklaşıp giden yalnız bir adam.
Neler var bir düşün ikimizin arasında;  Senle ben varız önce katı sınırlarımızla.  Aç da bak sabırla, iyice ara  Bir çocuğun kanayan ilk atlasında  Kaçılacak yer yoktur bulanmadan acıya.  'Mutlu aşk yoktur dünyada'  Seninle benim aşkımız bile olsa.
bitirelim  kendi en yükseğinden itilince herkes incinir  yağmacıların ortasızlığı  güneş yanığı bir suratın ortasızlığı  çekirdeksiz mandalinaların ve çekirdeksiz kadınların ortasızlığı  biri bana söylesin  geldiysem ordaysam gerçekten  bitirelim şu işi  herkese benden. geçmemiş gelmemiş olmamışlardan bahsederdim  basit bir el hareketiyle bitirilmemiş  akşam eve dönmese de hiç merak edilmemiş. espriler iyi, kadınlar çekirdeksiz, kimse ümraniye’de oturmuyor  boğaz manzaralı bir bilboardda oturuyor  kimse ne kadar çok incinmiyor, bitirelim  bu balık bir çocuk tüfeğiyle vurulmuştur diyorum  herkese benden  bunu hep kullanmak istediğimden değil,  ağızsız bir çığlık  ağızsız bir çığlık  herkese benden kendi etinden. bana  geçmemiş gelmemiş olmamışlardan  bir zaman, hiçbir etikette aralık 08 gibi saçma sapan bir şey yazmayan  neden çıkmayalım bu özürlü takvimden  aptalların gramerinden, mitoloji filan bilenlerin  noktalı virgülü hep en doğru yere: ah belinda filminden  yüzünü buruştur ve bunu kimseye açıklama  tek başına bilemediğin, tek başına bilemediğini…  kimseye açıklama  elmayı soyma, dilimleme ama dilimlenmiş bir elma hakkında  kasıkların çamaşırlarca kandırılması hakkında  peynirli poğaçalardaki peynirin yetersizliği hakkında  kendi yükseğinden itilip düşürülenin incinmesi hakkında  bitirelim şu işi  bitirelim  geçmemiş olmamış gelmemişlerden geçelim  -hadi geçtik. ilk büfeden birkaç tane alabilirim  peynirli poğaça, tüfek, kalem; yirmi at ve bir rum kızı  peki: bir roman taslağı için kötü  hemen oracıkta adımı veriyorum  her kırkbir saniyede on bebek doğuyor  her elliiki saniyede onu ölüyor  bu on ısrarından hemen vazgeç  kayıtlara geçmeyen onbirinciden  geçme. işte aşağıda boş bir çerçeve  yazmak çizmek bedava  o en parlak cümleni, bilinmeyen hünerini  herkese benden
Bu dünyada ne kimseye uymuşluğumuz var,  ne şu atlas kubbe altında ev kurmuşluğumuz.  Biz susuz kalmışız,  içtikçe içiyoruz.  Güzel bir sarhoşluğumuz var,  güzel, hiç doymayan.  Rahmet denizinin dalgasıdır bu;  bir saman çöpünden başka bir şey değildir  bu dalganın üstünde düşman.. Aşşağılık kişinin peşine düşmemeyi şiar edindik biz.  Gönül dalgasını bırakmamayı şiar edindik.  Şu yokluk yurdunda  Nuh veHalil gibi,  ölmezlik denen yerde aşk çardağı kurmak varken,  burnu büyük Âd ve Smud gibi köşkler kurmamayı,  Kafdağı'nda avlanmak duruken  Gerkes gibi leş avlamamayı,  iyi yürekli, tertemiz dostları bırakıp  kahpeleri aldatan dev'e yönelmemeyi,  şu kara toprağa  meyvası cefa olan fidanı dikmemeyi,  kafiye de, şiir de önem vermemeyi,  bizden olmayan şeylere pek aldırış etmemeyi  şiar edindik.
O esrarlı yangına bu can nasıl dayandı?  Sahile vurdu kalbim,su yandı,kum da yandı.  Bir mum gibi eriyip aktı uykusuzluğum,  Ölüme başkaldıran dertli uykum da yandı.  Yurdundan mahrum edip dolaştırdın Cem gibi.  Ruhumla söndü alev,sonra ruhum da yandı.  Kül oldu bir yiğidin figanıyla her umut.  Bülbülün küllerine konan puhum da yandı.  Böylesi bir yangını görmedi Nemrut bile.  Kaktüsün gölgesinde nazlı âhım da yandı.  Âhımdır zannederdim en belalı kıvılcım,  Kirpiğine dokunan kanlı âhım da yandı.  Bir damla su ver bana ey çöl! Bari sen küsme.  Kalmadı hiçbir şeyim bak,günahım da yandı.  Yenilgiler bir tufan gibi çöktü üstüme.  Ülkem yıkıldı heyhat!  Ordugâhım da yandı.  Köleleri her akşam duman kıldı gözlerin,  Başıma tâc ettiğim padişahım da yandı.  İlk defa böylesine tutuştu gökkuşağı.  Renklerim siyah oldu ve siyahım da yandı.  O'ndan başka ne varsa yandı,  Yandık sen ve ben.  O'nu göreyim diye,kıblegâhım da yandı.
Silâh ve şarkı  ben bütün karanlıkları bunlarla yendim   doğacak çocuğumun kanında esen   emekçi karımın dimdik bakışlarında   ve çetelerin sipsivri uykusuzluğu   silâh ve şark . benim bütün şarkılarım iri kuşlardır al ve şafakleyin  ışıklı nehirler büyütür silâh seslerim tankaranlığında  yekinir yürür orman   yekinir yürür toprak   yekinir yürür kalabalıklar   ve der ki kitabın ortayerinde   bütün ırmakları dünyanın   kızılırmaktan geçer . vurun kanatlarınızı karanlığa kuşlarım  geçin sıcak ırmakları kuşlarım  kızılırmak kızılırmak akın kuşlarım . açtım kırkıncı kapıyı   gördüm ki atın önünde et   titrer biryerleri zamanın   kırdım kırkıncı kapıyı   gördüm ki itin önünde ot   ürperip durur hiç olmalardan   şakıdı kuş   yarıldı nar   delirdi ateş   ve başladı uğul uğul uğuldamağa   bütün ırmakları dünyanın   kızılırmak   kızılırmak . güneşin ortasında insanlar kımıldaşır  ve der ki şakıyan kuş   yarılan nar   deliren ateş:   zaman akıyor  omuzlarında kalabalık nalkırıklarıyla  anasonlu duyarlığında general nargilelerin  bir damla kankurusu çok eski savaşlardan  belki silâhların çürümedik biryerlerinde  belki pişman bir ağzın acıyarak anlattıkları  aşka benzer bir karışık kıtlık direnci  boyunları kafataslı saray kahramanları  yığınlara vatan diye kalan yoksunluk . ne de çok özlemişiz gökyüzüne kansız bakmayı! . yıkık bir ud tiryakiliği antika cumbalarda  kanaryalarında berberli bezginliği burjuvalığın  bir polis burnu belki - dağdaki çarıksızın çarıksızlığı  bir büyük vurgun düzeni - belki de bir lavrens   vurgunun soygunu nevyork'ta döllediği  bir kucak sakal sanmak belki de marks'ı  toprakları denizleri insanları ingilizlemek  silâhlarla beklemek sömürge sofralarını   vaşington ağalarının pilâtin dişlerine  taze bir kan gibisine gerinir güneşlerde  saklar genişliğini şarapçasına  altun tepsilerde çok büyük ölür yürek  çok büyük hıncı kalır mayonezli kirenaların .  yanyana   birsofrada   sanfransisko ve c.i.a.   yâni çuval ve mızrak   notrdam'ın kargalarının güldüğü .  sakalları incili hümanizma satıcıları  halep pazarlarından gecikmiş bir ikindi  kışlalar öğlesonları asurbanipal   bir böcek ölüsünün geceyi kemirdiği  tektanrılı çokyataklı ve çok çok acımaklı  ikindi parklarında köpek ve kıral   altun ve brovningin karanlık egemenliği . konuşun soytarılar  çalgılar susun  daha bitmedi açlar  salınır o eski sularda cüzzam yalnızlığı kirliliklerin  gözün gözü sömürdüğü topraklarda ayıp ve kara  şimdi çoktaaan terekesi o serüven kahramanlığın  o bezirgan mutluluk balık tutar şimdi mor kuytularda   . ne de çok özlemişiz gökyüzünü kirşiz sevmeyi . kırdım kırkıncı kapıyı   kandım o pınarlardan   başladı ugul uğul uğuldamağa   bütün ırmakları dünyanın   kızılırmak   kızılırmak .  Sen ne cömert topraklarsın ey ortadoğu  sen ne çok soyulansın ve hiç uyanmıyansın . akdeniz'de mor bir deniz burjuva gitarlarında  kuytuların kuytularda ölüme döllenmesi  sevişmenin soyutluğu ve çamurluğu  duaların çamurluğu ve soyutluğu  gökyüzüne insanca bakamamak   yâni hiçbir şey   yâni utanç ve lavanta   yâni mum  çoktespihli bir ebabil ki uzar çöllerde  uzatır baltazar bayramlarını petrol petrol  uzatır köleliği âmin âmin   çeşmelerinden hâlâ şehname akan   şahlı seccadelerde acem ve anka   mezarlık toprak reformu - kölelerin eşelendiği   keskin bir ingiliz burnu - de ki abadan   ya da bir şah ve allah ve dolar üçlemesi   saat tam onikiye beş kala . akdeniz'de mor bir deniz burjuva gitarlarında  soyubitmiş balıkların akvaryum bezginliği  bir dilim ay   bir lokma arap   - gölgesini güneşten bile esirgeyen -   ve şakkulkamer bedeviliği   yâni utanç ve lavanta   yâni kirli ve kaçak   yâni mum  kalçaları, kadın pazarlarının - yok başka  karanlık vatanseverliği kaçakçılığın - yok başka  general nargilelerin madalya törenleri  ve şeytan taşlaması petrol kırallarının - yok başka  ezik ve utangaç  bilgiç ve yoz  mum   yâni demek istiyorum ki   sadakalı sosyalizm soytarılığı .  konuşun soytarılar  çalgılar susun  bekler güzel yarınlarını bu tutsak toprakların   çetelerin o sipsivri uykusuzluğu . akdeniz'de mor bir deniz burjuva gitarlarında  neyin neye düşman olduğu belki de hiç bilinmeyen  hergece bir düşük, sam radyosunda   hersabah bir komik âdem   bir hacıyatmaz  ve komünistli bir kıralistan yunanistan'da . hacının develeri gevişirken ay altında ortadoğu'da  petrol ve çelik kırallarının gölgesinde bir istanbul akşamı   bizans ve kirli   türk ve yoksul   ve mâcun  allaha ve devlete ve bilcümle gölgelere dualar eyliyerek  biryanı yangın yıkım  biryanı yoksul yetim  biryanı dökülür pul pul  deniz   altun   ve kristal karışımı halinde bir istanbul   uyanır köprüaltı uykularında . elektıronik müzikli bir hicazkâr ud  ve kızıl çağrısı açlığın  o devletli tekliğinin kabuğunda bir hamal Ortadoğulu   sıla çalgını da   vatan yoksulu   allaha inanır arapça   yoksulluk çeker türkçe   ve denizi sever çocukça   oraları söyler durmadan   oralarda yaşar bıkmadan   oralarda ölür istanbullarda .  kaktüs kemirenlerinden biri midir brezilya'nın  yoksa nil'e tapan ve aç yatan bir fellah mıdır   kimbilir belki de rio'lu bir gecekondulu  insan nerde başlar belli değil ki  istanbulsuz gibi yaşıyarak istanbul'u  vatansızlığını vatan diye güzelim gün ortasında   elektıronik müzikli bir hicazkâr ud   develeşip develeşip dönüşmesi gökdelenlere   yanki go hom'lu bir miting alaturka   betonarme balkonlarında emperyalizmin   ve kasıklarında maydarling amerika   yâni bütün devrimcilerin konakladığı   en çok özlediklerine düşman yaşıyan   bir gecikmiş kıral ve özgür köle   sürüyerek zincirlerini kaldırımlarda   ana avrat söverek soluna sosyalistine   ve bir somun ekmek kaldırımlarda   ve bir garip hamal kaldırımlarda   ve bir vatanölüsü kaldırımlarda . Ne bulmak içkilerde intiharlarda  neye varmak birşeyleri durmadan çoğaltarak  çiçek resimleri çizmek güneşli pencerelere  ölüleri akreplerle çiyanlarla karıştırarak  eski çamaşırları yenilemek dilencilerde  bir eski oyuncaktan koca bir gençlik bulup çıkarmak . kimbilir biz şimdi nelerin neresindeyiz  alı neden moru neden kırmızıyı kimbilir neden severiz . bir kenti geri almak ve davul   bir kenti geri vermek ve davul   oynaşmak iskeletlerle altunlarla madalyalarla   dedeleri gümüşlere altunlara atlara oranlamak   bıkıp bıkıp yeniden başlamak sevişmelere   kimbilir biz şimdi nelerin neresindeyiz   alı neden moru neden kırmızıyı neden severiz   [kimbilir . dal uyur daldasında yorgun dalların  gece büyük büyük anlatır eskimişlerden  su değil toprak değil   de ki acımışlıklar   de ki altun sözcükleri tükenmişliğin  oturur direk direk  götürür pazar pazar   ne ki yaşamak? . umduğum gel   sevdiğim gel   beklediğim gel   gel benim   kuşak kuşak   yoluna kurban olduğum . Kırmızböceğini tanır mısınız? . güneşin kıyısında kırmızböcekleriyiz  bir, maviye çalar türkülerimiz   bir, kapkaraya  kağnı uzaklığını bilir misiniz  kırmızıbiber ve tuz   bilir misiniz  karlı karanlıkta yalnız   yapayalnız   ince ince ölmek   bilir misiniz  bugün bulgurun sonu   yarına dur bakalım   öbürgün allah kerim   bilir misiniz  toprağın boynu bükük  eller umarsız   ağam sen bilirsin   bilir misiniz  hani derya içre olup da deryayı bilmeyen balıklar gibiyiz  ve işte atombombalarıyla korunur açlığımız .  işlemeli mendil ve kurşun  harmanyeriyiz hey bre   karakol kapısıyız   imparatorluk kokar sefaletimiz  soyula soyula çıplak  güdüle güdüle sürü  bütün halklar gibiyiz - biraz kuşdili   biraz kahvefalı   ve biraz da düş  hapisâne avlusuyuz hey bre   cennet kuzularıyız   helallaşır gibi bakarız dostların gözlerine  severiz gülyağını   ve bir de aynaları   ve bir de aynalarda yiğitlik masallarını   sonra azıcık da sakızı   azıcık da uçkurhavalarını  bıyık burup gazel çekeriz de tenhalarda menhalarda  uzatırız boynumuzu elkapılarında   sülünler gibi . ve işte türkiyeliyiz  hani derya içre olup da deryayı bilmeyen balıklar gibiyiz  hamsiyiz karadeniz'de   çukurova'da pamuk   uzunyayla'da buğdayız   ege'de tütün  sınırboylarında gözükara kaçakçılarız  istanbul'da kadillaklı karaborsacı   ve doğu dağlarında koçero'larız  eşsiz bir güzellikle çarpılmış gibi   uyumuşuz yoksulluğun körmemelerinde  çalışkanız  filozofuz  dostuz  bütün sömürülenler gibi ezik   bütün uyananlar gibi kızgın ve doluyuz  seslenir yüzyıllar ötesinden pir sultan abdal'ımız   'üstü kanköpüklü meşe seliyiz'  etekleriz de kodaman soyguncuları ekmek kapılarında  gözümüz gibi koruyup kolladığımız devletin silâhını   hey bre   yoksul - yetime doğrulturuz . ve işte türkiyeliyiz  ateşleriz de mandıraları fabrikaları   topal karıncayı melhemleyip salıveririz  bir yaprak düşer bir yanbakış götürür biryerlerimizi  kan sızar yeşillerden ak mendillere  çıkarıp öcümüzü dağbaşlarına   ağıtlara ağıtlara dökeriz yüreğimizi . saksıda çiçek  kıraçta ceviz  örtülerimizde nakış nakış sabır ve gözyaşı vardır bizim . akıyorsak garip çaylar gibi incelerekten  dokutuyorsak eğer sonbahar gibi   çok ağır olduğumuz içindir mandalar gibi   ve balıklar gibi çok kalabalık  seviyorsak silâhı ve yoksulluğu  susuyorsak kar altında toprakçasına  bıçak kemiğe değmediği   güneş ufuktan doğmadığı   o tozkoparan fırtına   kapımızı   kırmadığı   içindir . vurun kanatlarınızı karanlığa kuşlarım  geçin sıcak ırmakları kuşlarım  kızılırmak kızılırmak akın kuşlarım .  Anasının karnını tekmelediğinde temmuz  kocaman ve çoook akıllı bir balıktı uzayda   proton -1 uydusu sovyetler'in   ve çelik bir kelebekti mariner-4   ensekökünde merih'in  şeftali emzikteydi bursa'da  pamuk çiçekte   çukurova'da  ve yeşil bir buluttu buğday   konya'da   sivas'ta   siverek'te . ozan ozanca söylüyordu dünyanın geleceğini  işçi grevce  adını bile bilmediğimiz birileri vardı dünyanın bir-   [yerlerinde   örneğin Singapur'da   tahran'da belki   belki de kordoba'da  karakas'da mı desem katanga'da mı  yoksa roma'da mı ankara'da mı  birileri biryerlerde durmadan yontuyordu   barışı mermer mermer   öfkeyi demir demir   sevgiyi tunç tunç   doyumsuz günler aşkına .  ölmek birşey değil dostlar   hergün ölmek güç  açlık   o başka ölüm  açlık korkusu   beter  ne atom ne hidrojen ne yangın  dağları dümdüz etmeğe - dostlar   aç çocukların çığlığı yeter  proton-1  mariner-4  güzel   akıllı   büyük  yıldız kaymaları masallar getirirken gecelerime  yangından kaçar gibi bölük bölük   sırtı yorganlı emekçileri cömert ülkemin   göçüyorlardı vatan vatan   viyana üzerinden   adenover almanyasına   'allı turnam bizim ile gidersen   şeker söyle kaymak söyle bal söyle'  söyle ki iyi vursun hınzır vurguncu  tüyübitmediği soysun tefeci  eskiden gemilere bindirip bindirip zencileri  allı turnam geçersen ırgat pazarlarından  zincirli topraklardan hacizli kapılardan  hastane önlerinden geçersen allı turnam . insan bazan ölümden de güçlü olabiliyor  birşeylerin gidişinden ve hiç dönmeyişinden . sabahları yorumlamak güç değil  yoksulluğu yorumlamak güç değil  nasılsa bir başka yorumlamak hep aynı sabahları   esmer ve uzak   inmeli antenlerin ardında şaşkın  ve grevler döverken komprador marka demokrasinin   [duvarlarını  yedirip yüreklerini korkularına   bir köledüzenin uşağı efendisi   cebi dolarlısı da   sırtı bitlisi  tekmeler gibi güneşi çocukların gözbebeklerinde   'arefe gününde bayram ayında'   vurdular emekçilerin kongresini   kördüler   karaydılar   çiçeksizdiler   ve gelip bir karanlıktan   gidiyorlardı bir karanlığa . Benim karamsarlığım belki de bir demet gül - sevdiğim  içimin büyük büyük aklığından geliyor belki de karam-   [sarlığım . kocaman ve çoook akıllı bir balıkken uzayda   proton -1 uydusu sovyetler'in   ve kondukonacakken luna'lar   tatlı bir öpücük gibi ay'a  dilenmek benim ülkemde   işsizlik benim ülkemde   ve şeytan taşlamak yasak değildi benim ülkemde   baböf'ü okumak yasak  paspas yapıldı demirinden giyotinin  direktuvar bir ölü söz lârus'ta  oysa bizim buralarda   kelepçe yapılıyor hâlâ   pitekantıropüs babanın günahsız baltasından . kopmuş toprağından kanayarak   kanayarak  saçılmış yollara türkü türkü  ışık ne   vatan nerde   ne ki kutsallık! . kentlerin varoşlarında sanki kurt sürüleri  tanrıya filan değil   allı morlu ışıklara dönük yüzleri  konuşur elleri ekmek ekmek   takırdar çeneleri  ölüm yakın   lokman uzak  anlamak yasak değildi benim ülkemde   anlatmak yasak  adına grev diyorlardı   adına gecekondu  bir şey dolaşıyordu aramızda seslisoluklu  yaşıyorduk onu biz - dinine allahına kitabına dek  yaşıyorduk yağmurda yaprak gibi her zerremizde  ölmek yasak değildi yoluna onun   adını koymak yasak  tutmuş troya atları subaşlarını   madalyalı seyisleri emperyalizmin  ak taşın üzerinde iki damla kan   biri memet   öbürü memet   'arayerde bu kan nedir   dost dost dost'  görmek yasak değildi benim ülkemde   göstermek yasak . ben ki uçan kuşu kıskanırdım oyun çağımda  nehirleri yağmurları selleri kıskanırdım  buluttan gemilerimle aşardım duymadığım denizleri  yıldızlardan yıldızlara kurulu hamağımda   mapusâne türküleri söylerdim geceleri  bir uzak sel sesiydi o kaygan günlerimde ekmek kavgası  dünyamda renkler ve böcek sesleriyle bir öyle cümbüş  en hırçın yıldızları en uysal kavaklara işlemek yaprak   [yaprak  yaralı bir serçenin gözlerinde bir evren ölüp ağlamak  ve bütün haziranları bir tek gülle açmak hersabah . o tedirgin ellerin bakışları hâlâ sofralarımda  hâlâ çizik çizik kanar kaygusu o ekmeksiz akşamlarımın  yok artık, dost yüzlü ağaçlarım, gurbet kanatlı gemilerim   [yok  gömüldü gitti kervanlarım o çıtır çıtır ağustos gecelerinde . bir dilim güneş koyup bir dilim yoksul sevince  aşk büyütmek   gecelerce gecelerce özlemeklerden  bölündüm ayrılıklara parça parça  dağıldım yeryüzüne çığlık çığlık  şimdi patron yüzlü sabahlardayım  şimdi direk direk direnmek . gel benim sevdiceğim  gel benim umducağım  beklediğim gel  gel de bitsin   kuşak kuşak   yoluna kurban olduğum . binip binip bulutlara ulaştım yıldızlara da   kıtalardan kıtalara el sallıyamadım   el sallıyamadım   turnalar bile geçip gitti türkülerimden   ben kaldım buralarda  ben işte kaldım buralarda ey dost  kırmızıkuşlar   kırmızıkuşlar   diye diye avuttum   hırçın çocuklarımı  em, em   diye diye ağladıkça   ağladıkça   masmavi çocuklarım   hep işte böyle . insan bazan ölümden de güçlü olabiliyor  anaç bir ağaç gibi dinleniyor kaygularım şimdi güneşte  aldanmak ne kolay   ne temiz   ne ilkel   allahım!  kalabalıklarla sevmek güzel günleri   ne denli güç   ne denli güç   allahım! . uzay  o masallaranası yıldızlı karanlığım   karanlığım benim!  o şafak tarlalarının ekmeğe dönüşmesi  sarıçiçek vakti ölmek ekinler arasında ve şafakleyin   bıldırcınlar ve yıldızlar ve tanyeli eşliğinde  birşeyleri bulmak ve varamamak  vakur bir ağaç gibi kucaklamak evreni ve şafakleyin   alfa   beta   gama   ve aynştayn   yâni biraz daha iflası korkularımızın   insan denilenin karanlık kurtuluşu   bir ceviz yaprağı denli basit ve ilkel   karışık mı karışık bir ceviz yaprağı gibi . nezaman kaldırsam başımı geceleyin  ne denli çok anlamağa çalışsam   gökyüzü bir yapraktı unutulmuş   not defterinden aynştayn'ın . ne sanat sanat için şarlatanlığı   ne savaş için savaş  çoktan anlaşıldı hey bekleroğlu   taşın taş olmadığı   ateşin ateş  şimdi deprem çizgileri yığınların gözbebeklerinde  şimdi yumruk çiçekleri o sömürge ülkeler  aşamazken kel dağları kel dağları düşlerde bile  geçtim sesduvarlarını sesduvarlarını düşlerde gibi  yedi başlı beyler besledim yüreğimden yedirerek  vurdum sonra başlarını beylerin efendilerin  yok benim tanrılarla kişilerle hiçbir alışverişim  ben artık, düzenlerle boğuşan bir gerçek devim  öyle bir dünyayım ki ben-hep özlenmiş hiç yaşanmamış  insan ve emekten geçer ekvatorum benim  kendim çizerim sabahlarımı-yok benim sabahçıbaşım  yok benim lüpçübaşım yok benim hötçübaşım   yok   yok   yok! . Elbet bir bildiği var bu haçaturyan'ın  bir bildiği vardı elbet erzurumlu hançerbarı'nın  arjantin pampalarında uykusuz çetecilerin   benim kurtuluş anıtlarımda mermi yüklü ananın   lumumba'nın kanının   kanayan viyetnam'ın .   kurşunlu duvarlara doğan günlerin   kalabalık acıların   bıçakaçmaz ağızların   bir bildiği vardı elbet   bir bildiği var   bir bildiği olacak elbet . hiç yalan söylemedi kalın çizgilerle susuşu yoksulluğun  hiç yalan söylemedi gözlerde zulüm   ve çıplak uykularında zengin düşleri milyonların   hiç yalan söylemedi . hiç yalan söylemedi bu ozan  elbet bir bildiği var bu kayguların  birikip birikip durmadan biryerlerde  acıların öfkelerin birikip biryerlerde  yekinmesi yatanların ve yürümesi  akması küçüklerin ve katılması  yıkması birşeylerin   ve yıkılması   yıkılıp yapılması  hiç yalan söylemedi bu ozan  işte karton kaleleri kapitalizmin  işte gözün göze düşman olduğu   işte elin ele düşman  ve işte benim   yeryüzünde güller gibi açılan devrimlerim . kamboçya'da kalkan kamçı   şaklar çukurova'da belimde benim  istanbul'da verilmeyen hak   durdurur dakota'nın volanlarını  ve der ki öpüp kaldırdığım ekmek   - beni böyle yerdenyere çalan şey -   nevyork'ta bitmişse grev   ben burda bil ki grev gözcüsüyümdür . benim gözlediğim  gel benim yürekyağım  gel benim   kuşak kuşak  yoluna kurban olduğum   gel! . Of ooofff, koca gürültülü devrimsiler yutturmacalar  cilalar civeleklikler yalancılıklar  karagünlü saraylı soytarılıklar of!  soygunların gölgesinde sosyete adaleti  bre hitlerkırması kurtköpekleri   il duçe döküntüsü yandançarklılar   bre arapsaçı sadakalı sosyalistler eh! .  elif lâm mim vav he ye  direkler arası kubbe  a be ce de ve ye ze  kadillak marka bir hecindeve  saraylardan saraylara aktarılarak   eldenele ceptencebe aktarılarak   - yürü bre kahpe devran! -  kanarmş savaşlarla kıtlıklarla yoksunluklarla  bir gözünde nevyork   bir gözünde moskova  gevişir tespih tespih  dökülür dua dua   ayışıklı sularında   ortadoğu'nun  of ooofff, koca gürültülü devrimsiler yutturmacalar  allamalar pullamalar törpülemeler  karagünlü saraylı soytarılıklar of! . Yorul ey gayrı  akma ey su!  ey benim yaratan tedirginliğim tutsak yanım dinmeyen   [sızım ey!  çıkarıp çıkarıp yeniden çıkarmak bu dağı bu doruğa   yorul ey gayrı   akma ey su! . durup durup kaygulanmak gibi birşey bu bizim sularla   [akıp gitmelerimiz  sonsuz bir tren penceresinden savrulan güvercinleriz   çok buruk çok buruk bir şarap diyorum sıkın bağları   ben hiç ölmediğimi yaşamak istiyorum   orman seviyorsam kimbilir dallara düşmanlığımı   bayat bir başdönmesi - susmamak diye birşey   kantutar beni yoksa - kantutmak diye birşey   bırakma beni bırakma beni - çıldırırım diye birşey   oysa düştüm develeri - düşlerimde uçaklar şimdi   düşlerde başlayınca devrim - ne anladınız?   devrim diye birşey - bir gecekondu tenceresinde   demek ki önce devrim - ne anladınız?   ve ölmek vazgeçilmez bir alışkanlıksa   yorul ey gayrı   akma ey su! . çiçekler bırakınca renklerini biçimlerini  resimler sakal salınca yaldızlı albümlerde  eski bir türkü gibi bakışlarından belli  bitkilerin sürüp giden yeşillerinden belli  kalırız gündengüne yaşlanan sözcüklerde  bir akşam saatinde günbatımında  gözgöze gelmelerde ve içkiye yenilmelerde  bülbüllerin öte öte bitiremedikleri  kana benzer kan değil kan gibi korkunç ve karanlık  kalırız birşeylerde ve kimbilir tanrımsılarda  belki de çocukların hiç bitmeyen oyunlarında . ve ölmek vazgeçilmez bir alışkanlıksa . gülersin - menekşeler olur sesin - bırakıp gitmek  gözlerine bakınca balıklar cıvıldaşmak - bırakıp gitmek . bir avuç bulut içmek masmavi güvertelerde  ağlamak tekil değil - ne anladınız? - bırakıp gitmek  kalırız birşeylerde ve kimbilir tanrımsılarda . böcekti karanfildi kemandı bonaparttı   anarşistti burjuvaydı polisti kenediydi   yoksuldu zengindi kıraldı soytarıydı   soğuktu sıcaktı ılımandı of   değil işte bu değil   topunun sülâlesini! . adamı tutup götürüyorlar  geceyi burnundan getiriyorlar  bütün kırbaçları bütün kelepçeleri bütün alçaklıkları  adamı vurup öldürüyorlar . geceyi bir daha yaşamak kolay  adamı bir daha öldürmek zor  siz bu tutanaktan ne anladınız  öldürmek diye birşey - ne anladınız  suçsuzdu diyorum - ne anladınız  sefaleti yok etmek adamın düşü  güzel günler düşünmek işi  diyorlar bu kokan balığın başı  tevfik fikret diyor devenin başı  kime yüklemeli bu iğrenç suçu  kime yüklemeli bu iğrenç suçu  kime yüklemeli bu iğrenç suçu .  Benim karamsarlığım belki de bir demet gül - sevdiğim  içimin büyük büyük aklığından geliyor belki de karam-   [sarlığım . biz ki   petrolü kavuçuğu kahvesi ve kakaosuyla   ve kastro'su zapata'sı amado'suyla   sıcak ve kıvrak bir şarkı gibi düşünürüz   atlantikaşırı bağımsızlığı  biz ki bir vaşington sineği kondurup bir zenci dağa   kanlı bir çocuk başı buluruz viyetnam'dan  ve bazan   öyle bir sızıyla sarsılır ki antenlerimiz   sivaslı bir bağlamadan   afrikalı bir tamtamdan   daha ilkel ve yalınkat kalır   o ipek öfkesiyle leonid kogan . beni ısırdı   - bilirim -   18'lerdemondros'larda  demokrat suratlıydı   bilirim   bezirgan dişli  hâlâ damlıyor kanım   viyetnam'da kırılan dişlerinden  ve hâlâ aç dolaşıyor başkent caddelerinde   kurtuluş savaşı kahramanlarım   çoğunun çoktan söndü ödü ocağı   kalmadı çoğundan bir nişan bile  işte bundandır ki benim   birtürlü gülemiyor   gülemiyor   gülemiyor işte türkülerim . .  of ooofff  ne de çok seviyorum harita okumayı!  sakarya sivas erzurum   madrid seul havana   hepsini hepsini anlıyorum  alev alev budistleriyle saygon  linkoln'ün mezartaşı vaşington  ve süzgün gözlü kompradorlarıma kurtuluş istanbulu . anlamak hem kolay   hem kolay değil . ne ölüm  ne aşk  ne de işsizlik   ve ne de deniz deniz kabarması yüreğin  ne içki  ne çiçek  ne dostluk   ve ne de akşam saatleri dişi kentlerin  insan bir anda bütün bir evreni birden yaşıyor   kan sıçrayınca bağımsızlık bayraklarına . Birgün çıkıp geldiler - anlamsız yüzlerini ve gülüşlerini -  tüketimartıklarım üretimorganlarını ve eski külotlarını -  çikletlerini çukulatalarmı getirip bıraktılar - tiklerini mi-  miklerini çiğliklerini - gençkızların düşlerini getirip bırak-  tılar - hergün hergün yeniden getirip bıraktılar - iplerini  oltalarını konservekutularmı - süttozlarmı soyalarını sa-  lemlerini - kısırlıkhaplarmı madalyalarını tasmalarını -  bayraklarını bayrakyırtmalarını sövmelerini - anamıza  bacımıza çocuğumuza - en çok önem verdiğimiz şeyle-  rimize - üretimorganlarını ve tüketimartıklarım kullana-  rak - tanrının ve isa'nın ve bizimkilerin izniyle - atlarını  seyislerini çombelerini - tıraşlarını ve dişlerini getirip bı-  raktılar - hergün hergün yeniden getirip bıraktılar - son-  ra güzel güzel anlaşmaları - sonra güzel güzel sözleş-  meleri - sonra güzel güzel paylaşmaları - asılmış-  ların ve asılacakların izniyle - vedurmadan durmadan  baltazar bayramlarını - sonra güzel güzel savaş uçakla-  rını - radarları rampaları atombombalarmı - denizaltı de-  nizüstü birşeylerini - bilinçaltı bilinçüstü herşeylerini -  piekslerini bitekslerini bitpazarlarını - eroinlerini kokain-  lerini getirip bıraktılar - hergün hergün yeniden getirip  bıraktılar-   ve sonra çekilip gitmediler gemilerine   ve sonra çekilip gitmediler gemilerine   ve sonra çekilip gitmediler gemilerine   ve artık okadar çok şey getirdiler ki   ve artık okadar çok şey getirdiler ki   ve artık okadar çok şey getirdiler ki   bağımsızlığa yer kalmadı ülkemde .  acılar ey acılar  işsizlik acısı  özgürlük acısı  bağımsızlık acısı ey  ve ey mızmız acılara direnmenin yoksul kahramanlığı   ey hergün ölüm   ey hergün ölüm  toplanın  birleşin  bir olun   acıların şâhı gibi gelin üstüme   gelin   ve bitsin şu iş . . seninle gelecek - çâre yok  seninle bu tatlılık ey büyük acı   gök incir nasıl ballanırsa acılardan   acı koruk nasıl bulursa balların en sarhoşunu   o işte o!   gel benim darmadağın direncim   gücüm   emeğim   çilem gel   gel benim büyük acım   gel ve bitir şu işi!   kalaylardan mı gelirsin bolivya'lardan   rio'nun favelalarmdan mı   ispanya'dan mı viyetnam'dan mı   zonguldak kömürlerinden mi gelirsin   çukurova'lardan mı   yellerle mi gelirsin ateşlerle mi   uçarak mı koşarak mı yırtınarak mı   gel işte gel gayrı   gel   gel   gel de bitir şu işi . elbet bir bildiği var bu çocukların  kolay değil öyle genç ölmek  yeşil bir yaprak gibi yüreği   koparıp ateşe atmak   pek öyle kolay değil  hem öyle bir ağaç ki şu yaşamak denilen şey   her bahar yeniden yeniden tomurcuklanır da   yalnız bir bahar çiçeklenir   a benim gülüm! . elbet bir bildiği var şu benim bilenmiş bıçak gibi   [yüzümün . yaşamak   bir köpek gibi tekmelenerek  yaşamak   öpülüp okşanıp kaldırılarak . ne donkarlosun domuz ahırı   ne senatör makdoların oda uşağı   ne de hacıfışfışın kurban etidir  demokrasi   demokrasi denilen o haspanın - a benim gülüm   lordlar kamarasına açılmaz kapısı  beşikteki bebeler bile biliyor bunu artık  biliyor ve unutmuyorlar   insan kanıyla işlediğini   o teksas tipi demokrasinin . elbet bir bildiği var şu benim bilenmiş bıçak gibi   [yüzümün  elbet kolay değil öyle genç ölmek . kore bir kan lekesidir   akşamlarımızda sızlayan  bir kopuk koldur hiroşima   uçaklar geçtikçe çırpınan  orda   uzakdoğu'da   gencecik yürekler gibi seğrîşir her bahar   barış güvercinleri hiroşima çocuklarının  burda   benim ülkemde   titreşip durur yeni barış güvercinleri . insan karıştırıyor bazan   ölmek mi yaşamak   yoksa yaşamak mı ölmek . bir karanfil takmak yakaya  belki de bir orkide  bir baloya gitmek   gitmemek  bir kumar partisi belki de  onlarca hep birdir a benim gülüm  onlarca hep aynı değerde   afrika'da kaplan ve zenci avıyla   bir atom savaşı ve toptan ölüm . çocuklar büyümesin   büyümesin   tomurcuklar açmasın   açmasın   ve sularca akmasın o en güzel şey  yaşlılar yaşamasın   yaşamasın   ocaklar tütmesin   tütmesin  ve yuvalar, gülüm benim   gülmesin gülmesin  çapraz iki çizgi ak bulutlara  gâvur gözlü kargaları emperyalizmin   amerikan bitpazarlarında . dünya bir genişleyip alabildiğine   daralıyor birden eliçi kadar  ve dolar   madalyalı bir yular gibi geçmiş boyunlarına  ne güvercinin göğsündeki gökkuşağını görür gözleri  ne karakarıncanın güneşe günaydınını  ne de sevişir gibi işlemenin güzelliği titretir yüreklerini  kongo bir açık bonodur   belçikalı banker brodel'in kasasında  ve mister gülbenkyan'ın purosunda   enfes bir tütündür havana  duymazlar çeliğin mavi kahkahasını  tomurcukta çatlayan gücü görmezler gülüm  satarlar bir akşam içkisine   o cânım ülkelerin   narçiçeği yarınlarını . satarlar gülüm  memedi memede vurdurup memedin tarla sınırında  memedin karahaberini satarlar memedin memedine  ve karagün   - hangi karagün? -   gelip çatınca davul davul  yavruyu memeden koparır gibi   koparırlar işleyen elleri işlerinden   sokarlar ateşten ateşe gülüm   soygun düzeninde göbek atarlar  ne sevinç  ne kıvanç  ne güven  bize onlardan kalan   bir avuç yorgun umut   zincirde bir vatan   ve kanrevan türkülerdir . İncecik boyunlu kıraç karpuzu   dışı yeşil yeşil   içi kırmızı  yuvarlana yuvarlana geçer bulutlar  meler yanık yanık bağlı bir kuzu  nah şuramda koskocaman dağ benim  nah şuramda ipincecik bir sızı  ceylanları ceylan gibi çizmem ben   çizersem hilâl boyunlu  çiçekleri çiçek gibi çizmem ben   çizersem nakış nakış  akarım ince ince de olurum nehir nehir  kavgaları kavga gibi çizmem ben   çizersem türkü türkü  yazmışlar benim için kocaman kitaplara   dışı yeşil yeşil de   içi kırmızı . neylerim ben kitapları kocaman kitapları  efendim okusun benim, canım efendim  o kuştüyü salonlarda, canım efendim  okusun da büyüsün benim efendim  okusun da biliversin aklımdan geçenleri  ben işte hep böyle azgelişmişim  yâni ben çünkü evet azgelişmişim  evet çünkü hayır fakat ben işte azgelişmişim  çokçalışmış azgelişmiş ve işte yoksul düşmüş  cephelerde mapuslarda aslanım aman  kıtlıklarda kıyımlarda kurbanım aman  seçimlerde sayımlarda ben varım aman  kerpiçlerde küllüklerde hayranım aman  şenliklerde şölenlerde ben yokum aman . ben işte hernedense azgelişmişim  çokçalışmış azgelişmiş ve işte yoksul düşmüş  demiri de kömürü de sökerim aman  buğdayı da pirinci de ekerim aman  çilem budur benim işte çekerim aman  evet çünkü hayhay fakat ben işte azgelişmişim  yâni ben çünkü evet hayır fakat azgelişmişim  ölüm kalım kıtlık kıyım ben varım aman  bayramlarda seyranlarda ben yokum aman  soygunlara vurgunlara hayranım aman  vatan millet allah patron kurbanım aman  kalabalık ve karanlık türküyüm aman . benim için demişler ki kocaman kitaplarda   dışı yeşil yeşil de   içi kırmızı  neylerim ben kitapları kocaman kitapları  efendim okusun benim, cânım efendim  okusun da biliversin aklımdan geçenleri  okusun da açıversin gözünün şafağını  turnalar çizeyim gurbetlerime  ağıtlar düzeyim yiğitlerime  kelepçeler vurulsun bileklerime  okusun da büyüsün benim efendim  yumuşacık salonlarda cânım efendim . ve der ki şakıyan kuş   yarılan nar   deliren ateş  bu ne çapraz gidiş hey bekleroğlu   uşak matti seyretmez de breht'i   efendisi puntila'sı seyreder  bu ne çapraz gidiş hey bekleroğlu   volga mahkûmları'na mahkûmlar değil   aristokrat salonlarda efendiler içlenir . damarı pir sultan damarı  damarı robson damarı  gelir uğul uğul yeraltı nehirlerinden   gelir ve bulur yüreğimizi   damarı kavga damarı  bu ne biçim düzen hey bekleroğlu  öfkesi sesinden büyük   sesi ününden kocaman ruhi su'yu  şu benim her dalı bin dert açan çıra-çakmak ülkemde  şu benim yürekleri çıra-çakmak tutuşanlarım değil   istanbul   sosyetesi   alkışlar   'gelin canlar bir olalım   tevekkel tu taalâllah' . vurun kanatlarınızı karanlığa kuşlarım  geçin sıcak ırmakları kuşlarım  kızılırmak kızılırmak akın kuşlarım . Ay doğar bedir bedir  yel eser ılgıt ılgıt  sırıtır sıram sıram elkapıları   elkapıları da kölelik kapıları   kul olur yiğit . ay doğar hilâl hilâl  gün doğar devrim devrim  sırıtır sıram sıram elkapıları   elkapıları da kölelik kapıları   kurtulur yiğit . yeşili çin'den gelir bu kahkahanın   kırmızısı afrika'lardan  ve dünya dünya olur diyorum hey bekleroğlu   yaşamak yaşamak  gün gelir biz de görürüz yedi rengini deryaların  gün gelir biz de ölürüz hey bekleroğlu   yaşamak gibi güzel  süzüp süzüp güneşi bereketlerden   çin'den hindistan'dan amerika'dan   taze bir kan gibi dolaşırız biz de bu yeryüzünü .  vatan topraksa eğer  ormansa nehirse mâdense vatan  işçiyse köylüyse aydınsa vatan   yâni yapıp yaratmaksa herşeyi yenibaştan   sevmeyi yenibaştan   alkışı yenibaştan   bir hesabı vardır bunun sorulur   bu hesabı soracaklar bulunur   akgün karagünden öcünü alır birgün  ürker altunlu yiğitliğin senin ey bunak düzen  ürker bu yağma saltanatın   o kanlı karanlıktan kopup gelen bebeğin   güneş renkli ilk çığlığından  lenin'ler olur bu çığlık hey bekleroğlu   marks'lar mao'lar mevlâna'lar   mustafa kemaller olur hey bekleroğlu   galile'ler gagarin'ler adsız ustalar   ve sen olursun işte hey bekleroğlu   kıtlıklarda   kıranlarda   kurtuluşlarda . uyan ey köşem bucağım  kırıkkolum iğriboynum sağırkapım dilsizim  vaktidir direnmenin  vaktidir şimdi  karalasın göbeğinde güzel gün  karalasın göbeğinde mutluluk  karataş çatladıçatlıyacak . proton -1  mariner - 4   anamın aksütü gibi biliyorum ki   aynı kafadan doğma   aynı ellerden çıkmadır   ve aynı amaçlarla dönmeseler de uzayda   anamın aksütü gibi biliyorum ki   bir mariner işçisi de özlemektedir   [barışı   en az bir proton işçisinin sevdiği   [kadar  Silâh ve şarkı  ben bütün karanlıkları bunlarla yendim  sesimde benim   iki yumruk gibi yanyana dövüşüyorlar   spartaküslerle viyetkonglar  yüreğimde benim   ette bıçak gibi yatıyor  yarım kalan şarkıları yiğitlerimin  öfkemde benim   çok dallı bir ağaçtır özlemek   doymadan gidenlerimin gözbebeklerinden . yürüdüm üstüne üstüne bunca yıl  geçtim dikenlitellerini yasakların bir bir . tavında demir   tavında toprak   ve tavında yürek gibi kabarık   ve alıngan  dokundum ateşli kabuğuna güzelin   iyinin   gerçeğin   soyundum kötülüklerden çırçıplak . dünyanın tepesinde bir avuç hışır  karga kanat çırpsa uykuları karışır  yağmalanmış emeklerden gelir soylulukları   yağmalanmış özgürlüklerden   dinleri imanları vurgun kelepir  toprağın memeleri   altun ışıltılı kumları kıyıların   emeğin çiçekleri   hep onlar için  hep onlar için takvimlerin mutlu günleri  içimizin karanlığı  soframızın öksüzlüğü  hiç gülmemesi yüzlerimizin   hep onlar için  adları morgan da osman da filân da olsa  isacı da olsalar muhammetçi de  iki dallas domuzu gibi benzerler birbirlerine   karagünler için kaldırırlar kadehlerini   adanalı bir toprak ağasıyla   detroit'li bir otomobil fabrikatörü . dünyanın tepesinde bir avuç hışır  dinleri imanları vurgun kelepir  şarkılarda bile istemezler güzel günleri  ve bacakları çörçil zaferi çizerken havalarda musolini'nin   öter faşizm düdücükleri   yanki go hom çaçaca   maydarling amerika   maydarling amerika . Bir oğlum olacak adı temmuz  uykusuz   korkusuz   beter mi beter  ben beynimi satarak yaşıyorum  o benden proleter . bir oğlum olacak adı temmuz  karataşın göbeğinde aşk  karataşın göbeğinde barış  karataş çatladıçatlıyacak  bende bitmeyen kavga   onda yeniden başlıyacak . bir oğlum olacak adı temmuz  öfkede benden fırtına   sevgide deniz  ne samanyollarının ulu kervanları susuzluğumun  ne kutupşafaklarında tanrılaşması ilkelliğimin  temmuz gibi sıcak ve bereketli   temmuz gibi uçsuzbucaksız .  bir oğlum olacak adı temmuz  dilinde en güzel sesi türkçemin   kulağı en yiğit şarkılarla delik  korkak bir merakla değil yıldızlı karanlığı   vivaldi'yi dinler gibi okuyup anlıyacak  ve belki de sütdişleri sürerken balaban bir bursa şef-   [talisine   ay'dan kendi sesini dinliyecek   vahşi bir çiçek gibi açılmış gözleriyle. ben ki yalınayak bastım kızgın dişlerine açlığın   iri bir çizme gibi balkanlar'a basarken faşizm   dağlarda silâh atmayı sevdim  ben ki silâh taşıdım gizli gizli   dünyanın bütün devrimlerine  boşuna dönmüyor bu rotatifler  boşuna bağırmıyor bu kara  boşuna dinlemiyor bu korku kapımızı  anamın aksütü gibi biliyorum ki   doyumsuz günlere doğacak temmuz   doyumsuz günler görecek  hani şu hep andıkça sızlatan yüreğimizi  hani şu hep dalıp dalıp gittiğimiz andıkça  beklediğimiz beklediğimiz beklediğimiz   ve tam görecekken göçüp gittiğimiz günler   [gibi günler   ama mutlaka . karataşın göbeğinde aşk  karataşın göbeğinde barış  karataş çatladıçatlıyacak  ben direndim yorulmadım   o yorulup yıkılmıyacak . vurun kanatlarınızı karanlığa kuşlarım  geçin sıcak ırmakları kuşlarım  kızılırmak kızılırmak akın kuşlarım .  Ankara / Temmuz 1965 .  “mayonezli kirena”: ikinci dünya savaşı günlerinde, bazı ülkelerde  emperyalist ordu komutanlarına tepsi içinde sunulan çocuk ölüsü. . “şakkulkamer”: ay’ın yarılması, çatlaması, ay’daki gölgeler  muhammed’in mucize gösterip, ay’ı yardığı, çatlattığı biçiminde  dinsel bir inancın doğmasına yolaçmıştır.
Sarmış deniz kızları gibi dalgalar bizi,  Uzun saçları gümüş, şeffaf tenleri fosfor.  Yumuşak başlarıyla sarsarak teknemizi,  Yolcu, gittiğin sahil nerde diye bağırıyor. . Ne bir kıyıdan eser, ne bir ışıktan eser,  Sulardan daha derin, yolun karanlıkları.  Dalgalar, yürüyünüz, arayalım beraber,  Başımızı dövecek yalçın kayalıkları! ..
Aşk ile gelen erenler içer ağuyu nuş eder  Taptuğa çıkmayan çaylar deniz ile savaş eder. Biz bu yoldan üşenmedik erenlerden usanmadık  Kimseyi yavuz sanmadık her ne eder kolmaş eder. Kolmaşa verdik sözünü söz ile döğdük yüzünü  Yaban canavarı gibi belinler ondan şeş eder. Bu sohbete gelmeyenler Hakk nefesi almayanlar  Sürün onu bundan gitsin durur ise çok iş eder. Cahildir manaden almaz oturur kararı gelmez  Öleceğini hiç bilmez yüz bin yıllık teşviş eder. Dağ ne kadar yüksek ise yol onun üstünden aşar  Yunus Emre’m yolsuzlara yol gösterir ve hoş eder
Tutam yâr elinden tutam  Çıkam dağlara dağlara  Olam bir yaralı bülbül  İnem bağlara bağlara . Birin bilir birin bilmez  Bu dünya kimseye kalmaz  Yâr ismini desem olmaz  Düşer dillere dillere. Emrah eder bu günümdür  Arşa çıkan tütünümdür  Yâra gidecek günümdür  Düşem yollara yollara
İşte gidiyorum...  Karşılıksız bir aşka kurban ettim ömrümü!  İşte gidiyorum,  Toprak alsın benim de bu hazin öykümü.... İşte gidiyorum... gurbet yorgunu gövdemi,  Çukura kim indirecek?  İşte gidiyorum,  Bu menfur cinayeti, şimdi çıkıp kim üstlenecek? . Çürüdü gözlerim,  Çürüdü yüreğim, bu yağmurlu şehirde.  İşte gidiyorum,  Beni kaldırın, hicranım kalsın teneşirde.. Size, yüzyıllardır sesini kaybetmiş  Bir türküyü söyleyecektim;  Ve bir yayla rüzgarı şefkatiyle  Kirpiğinizin ucundan öpecektim.... Bir masum türküydü sadece  Yüz binlerce mağdurun gönlünde;  Belki söyleriz hep birlikte  Belki... mahşerin birinci gününde.. Nasıl sevmiştim hepinizi,  Nasıl böyle oldu akıbetim?  Ve nasıl çöle döndü,  O benim gül-gülistan memleketim? . İşte gidiyorum,  Hiçbiriniz, hiçbir dilde beni anlamadınız.  Ben başımı verdim, sizinse  İnsafsız bir linç oldu karşılığınız.. İşte gidiyorum,  Penceresiz bir dünyanın bilinmez labirentine...  İşte gidiyorum,  ''Saçlarındaki yıldızları artık koparabilirsin anne! ''. Sonunda kaptırdım gönlümü  Ölüm denen o kaypak türküye.  Ve işte kurtuldun benden  Şen olasın ey sevgilim; Türkiye! . Elbet benim de vardı,  Kendime ve yurduma dair umutlarım.  Belki bıraktığım yerden sürdürür;  Dostlarım, karım ve çocuklarım.... Çatladı yüreğim, çatladı sazım.  Demek ki böyleymiş yazım.  Sizlere armağan olsun  Sizlerden ödünç aldığım bu yürek sızım.. Bu nasıl hapis Tanrım  Sabah-sabah bu ne hikmet, bu ne sis?  Kalbime son mermiyi sıkmak  Sana mı düştü, ey güzel Paris? . İşte gidiyorum,  Kalmadı söyleyecek son bir sözüm.  Dediğiniz gibi olsun be!  Dediğiniz gibi olsun gözüm! . İşte gidiyorum,  Tükenmişti inancım, bu nankör hayata dair.  Belki benim için birkaç mısra döktürür  Hayaloğlu diye bir şair! ..
Nasıl kırık dökük,  yarım yamalak, eksik,  nasıl yamalı hayatlar  geçiyor gözlerimin önünden.. Bir zanaat mutsuzluk sanki:  Öğrenip bir önceki nesilden,  onyıllarca didiniyoruz  ve kuşkuya düşsek de bazen,. sanıyoruz ki  böyledir, iyidir,  ne olacak ki başka,  budur hayat zaten.. Ya beceremiyoruz biz bu işi,  ya da becerecek bir şey yok zaten.
Ağlayı ağlayı düştüm yollara  Karışayım bozbulanık sellere  Adı sanı bilinmedik illere  Gitmeyince gönül yardan ayrılmaz. Ahım kaldı şu gelinin ahdinde  Deremedim güllerini vaktinde  Karanlık gecede kolum altında  Yatmayınca gönül yardan ayrılmaz. Gözüm kaldı şu kaplanın postunda  Azrail de can almanın kastında  Döne döne teneşirin üstünde  Yunmayınca gönül yardan ayrılmaz. Hadini de Karac'oğlan hadini  Aramazlar gurbet ile gideni  Ak göğsün üstünde çakır dikeni  Bitmeyince gönül yardan ayrılmaz
O kadar dolu ki toprağın şanla,  Bir değil, sanki bin vatan gibisin.  Yüce dağlarına çöken dumanla  Göklerde yazılı destan gibisin.. Hep böyle bulutlar içinde başın,  Hilâli kucaklar her vatandaşın.  Geçse de asırlar, tazedir yaşın,  O kadar leventsin, fidan gibisin.. Çiçeksin, bayılır kuşlar kokundan,  Her dalın bir yay ki zümrüt okundan  Müjdeler fısıldar Ergenekon'dan:  Bu sese gönülden hayran gibisin.. Ey bütün cihana bedel Türkeli,  Açtığın cenklerin yoktur evveli.  Tarih bir nehir ki coşkundur seli.  Sen ona nisbetle, umman gibisin.. Bir yandan hep böyle taştın, köpürdün,  Bir yandan cefalı bir ömür sürdün,  Fakat ne derece ezildinse dün.  Şimdi gene tunçtan kalkan gibisin.. Bir insan nihayet kemikle ettir,  Bu et, bu kemiğe can hürriyettir.  En büyük hürriyet Cumhuriyettir,  Demek şimdi sen bir cihan gibisin.. Ey ana toprağı, ey Anadolu,  Açıldı önünde terakki yolu.  Hamdolsun her yanın bereket dolu,  Cennette bir yeşil meydan gibisin.. Yeni bir ay ördün al bayrağına,  Girdin en sonunda irfan bağına,  Medeni hayatın nur ırmağına  Ezelden susamış ceylan gibisin.
Musallat, hiç göz açtırmaz da Garb’ın kanlı kâbûsu,  Asırlar var ki, İslâm’ın muattal, beyni, bâzûsu.  «Ne gördün, Şark’ı çok gezdin? » diyorlar. Gördüğüm: Yer yer,  Harâb iller; serilmiş hânümanlar; başsız ümmetler;  Yıkılmış köprüler; çökmüş kanallar; yolcusuz yollar;  Buruşmuş çehreler; tersiz alınlar; işlemez kollar;  Bükülmüş beller; incelmiş boyunlar; kaynamaz kanlar;  Düşünmez başlar; aldırmaz yürekler; paslı vicdanlar;  Tegallübler, esâretler; tehakkümler, mezelletler;  Riyâlar; türlü iğrenç ibtilâlar; türlü illetler;  Örümcek bağlamış, tütmez ocaklar; yanmış ormanlar;  Ekinsiz tarlalar; ot basmış evler; küflü harmanlar;  Cemâ’atsiz imamlar; kirli yüzler; secdesiz başlar;  «Gazâ» nâmıyle dindaş öldüren bîçâre dindaşlar;  Ipıssız âşiyanlar; kimsesiz köyler; çökük damlar;  Emek mahrûmu günler; fikr-i ferdâ bilmez akşamlar! .....  Geçerken, ağladım geçtim; dururken, ağladım durdum;  Duyan yok, ses veren yok, bin perîşan yurda başvurdum.  Mezarlar, âhiretler, yükselen karşında dûrâdûr;  Ne topraktan güler bir yüz, ne göklerden güler bir nûr!  Derinlerden gelir feryâdı yüz binlerce âlâmın;  Ufuklar bir kızıl çenber, bükük boynunda İslâm’ın!  Göğüsler hırlayıp durmakta, zincirler daralmakta;  Bunalmış kalmış üç yüz elli milyon cansa gırtlakta! . * * *. İlâhî! Gördüğüm âlem mi insâniyyetin mehdi?  Bütün umrânı târîhin bu çöllerden mi yükseldi?  Şu zâirsiz bucaklar mıydı vahdâniyyetin yurdu?  Bu kumlardan mı, Allâh’ım, nebîler fışkırıp durdu?  Henüz tek berk-ı îman çakmadan cevvinde dünyânın,  Bu göklerden mi, yâ Rab, coştu, sağnak sağnak, edyânın?  Serendib’ler şu sâhiller mi? Cûdî’ler bu dağlar mı?  Bu iklîmin mi İbrâhîm’e yol gösterdi ecrâmı?  Harem’ler, Beyt-i Makdis’ler bu topraktan mı yoğruldu?  Bu vâdîler mi dem tuttukça bîhûş etti Dâvûd’u?  Hirâ’lar, Tûr-i Sînâ’lar, bu âfâkın mı şehkârı?  Bu taşlardan mı, yer yer, taştı Rûhullâh’ın esrârı? . * * *. Cihânın Garb’ı vahşet-zâr iken, Şark’ında, Karnak’lar,  Herem’ler, Sedd-i Çin’ler, Tâk-ı Kisrâ’lar, Havernak’lar,  İrem’ler, Sûr-i Bâbil’ler semâ-peymâ değil miydi?  O mâzîler, İlâhî, bir yıkık rü’yâ mıdır şimdi?  Ne yapsın, nâ-ümîd olsun mu Şark’ın intibâhından,  Perîşan rûhumuz, hâib, dönerken bâr-gâhından?  Bu haybetten usandık biz, bu hüsrân artık elversin!  İlâhî! Nerde bir nefhan ki, donmuş hisler ürpersin,  Serilmiş sîneler kâbûsu artık silkip üstünden,  «Hayat elbette hakkımdır! » desin, dünyâ «değil! » derken? . İstanbul, 19 Eylül 1334 (1918)
Dayanıksız şeyler durgun alışlarda  Ezilir ipek, küflenir tevrat, çalınır inci  Doğu çarşısının yoksul yahudisi  Bir dost esintiyi yineler- Hüzün -. Geçtikçe incelir, geçtikçe silinir  Mutluluk dapları  Bir kalır yerleri ve gökleri bir kalır  İnce elemeye, sık dokumaya  Ey mutsuz tanrı, senin gözlerin. O tek eski gövdesiyle göl kıyılarında  Yetkin bir gevşekliği sürdürsün bıkmadan  O tek kendine katlasın zamanı -sus, sus, sus-  -Ölüdür seslenmeyin.
Büyük randevu... Bilsem nerede, saat kaçta?  Tabutumun tahtası, bilsem hangi ağaçta?
hava kararmıştı  yağmur yağıyordu  dudakları sımsıcaktı  elleri üşüyordu  bir öptüm  bir daha öptüm  kimseler görmedi öpüştüğümüzü  yağmurdan başka  iki gözüm çıksın  şimdi ne zaman yağmur yağsa  utanıyorum...
Hüda davet eder elhamdülillah  Bu can dosta gider elhamdülillah  Hakikat Şehrine Çün rihlet oldu  Gönül durmaz uyar elhamdülillah  Duyaldan can ü dil vaslı habibi  Hem okur hem yazar elhamdülillah  Yakın geldi tulua Şems-i ruhum  Bugün kevnim doğar elhamdülillah  İlim dedikleridir halveti yar  Kamu ağyar gider elhamdülillah  Şehadet mansıbıdır ali mansıb  Bize veriliser elhamdülillah  Görüde mani yüzünden cemali  Bozuldu hep suver elhamdülillah  Biliştik bunda hem ihsanlar etti  Nasibimiz kadar elhamdülillah  Ne gam giderse dünyadan Niyazi  Visaline erer elhamdülillah
Aşksızlara verme öğüt,  Öğüdünden alır değil.  Aşksız kişi hayvan olur,  Hayvan öğüt bilir değil.. Eksik olman ehillerden,  Kaça görün cahillerden.  Tanrı bîzar bahîlerden,  Bahîl dîdâr görür değil.. Boz yapalak devlengece,  Emek yeme erte gece.  Onun işi göstepektir,  Salıp ördek alır değil.. Şah balaban, şâhin doğan,  Zîhî öğmüş onu öğen.  Doğan zaif olur ise,  Doğanlıktan kalır değil.. Kara taşa su koyarsan,  Elli yıl ıslatır isen.  Heman taş gine bayağı,  Hünerli taş olur değil.. Ol iki cihan güneşi,  Zâhir dünyasın değşirdi.  Câhil onu öldü sanır,  Ol Hub sağdır, ölür değil.. Yunus olma câhillerden,  Irak olma ehillerden,  Câhil ne var mümin ise,  Câhillikten kalır değil.
1.Şiirimiz karadır abiler. Kendi kendine çalan bir davul zurna  Sesini duyunca kendi kendine güreşmeye başlayan  Taşınır mal helalarında kara kamunun  Şeye dar pantolonlu kostak delikanlıların şiiridir. Aşk örgütlenmektir bir düşünün abiler. 2.Şiirimiz her işi yapar abiler. Valde Atik'te Eski Şair Çıkmazı'nda oturur  Saçları bir sözle örülür bir sözle çözülür  Kötü caddeye düşmüş bir tazenin yakın mezarlıkta  Saatlerini çıkarmış yedi dala gerilmesinin şiiridir. Dirim kısa ölüm uzundur cehennette herhal abiler. 3.Şiirimiz gül kurutur abiler. Dönüşmeye başlamış Beşiktaşlı kuşçu bir babanın  Taşınmaz kum taşır mavnalarla Karabiga'ya kaçan  Gamze şeyli pek hoş benli son oğlunu  Suriye hamamında sabuna boğmasının şiiridir. Oğullar oğulluktan sessizce çekilmesini bilmelidir abiler. 4.Şiirimiz erkek emzirir abiler. İlerde kim bilir göz okullarına gitmek ister  Yanık karamelalar satar aşağısı kesik kör bir çocuğun  Kinleri henüz tüfek biçimini bulamamış olmakla  Tabanlarına tükürerek atış yapmasının şiiridir. Böylesi haftalık resimler görür ve bacaklanır abiler. 5.Şiirimiz mor külhanidir abiler. Topağacından aparthanlarda odası bulunamaz  Yarısı silinmiş bir ejderhanın düzüşüm üzre eylemde  Kiralık bir kentin giriş kapılarına kara kireçle  Şairlerin ümüğüne çökerken işaretlenmesinin şiiridir.. Ayıptır söylemesi vakitsiz Üsküdarlıyız abiler. 6.Şiirimiz kentten içeridir abiler. Takvimler değiştirilirken bir gün yitirilir  Bir kent ölümünün denizine kayar dragomanlarıyla. Düzayak çivit badanalı bir kent nasıl kurulur abiler?
Yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı,  Bir dakika araba yerinde durakladı.  Neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,  Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...  Gidiyordum, gurbeti gönlümle duya duya,  Ulukışla yolundan Orta Anadolu'ya.  İlk sevgiye benzeyen ilk acı, ilk ayrılık!  Yüreğimin yaktığı ateşle hava ılık,  Gök sarı, toprak sarı, çıplak ağaçlar sarı...  Arkada zincirlenen yüksek Toros Dağları,  Önde uzun bir kışın soldurduğu etekler,  Sonra dönen, dönerken inleyen tekerlekler.... Ellerim takılırken rüzgârların saçına  Asıldı arabamız bir dağın yamacına.  Her tarafta yükseklik, her tarafta ıssızlık,  Yalnız arabacının dudağında bir ıslık!  Bu ıslıkla uzayan, dönen kıvrılan yollar,  Uykuya varmış gibi görünen yılan yollar  Başını kaldırarak boşluğu dinliyordu.  Gökler bulutlanıyor, rüzgâr serinliyordu.  Serpilmeye başladı bir yağmur ince ince.  Son yokuş noktasından düzlüğe çevrilince  Nihayetsiz bir ova ağarttı benzimizi.  Yollar bir şerit gibi ufka bağladı bizi.  Gurbet beni muttasıl çekiyordu kendine.  Yol, hep yol, daima yol... Bitmiyor düzlük yine.  Ne civarda bir köy var, ne bir evin hayali,  Sonunda ademdir diyor insana yolun hali,  Arasıra geçiyor bir atlı, iki yayan.  Bozuk düzen taşların üstünde tıkırdıyan  Tekerlekler yollara bir şeyler anlatıyor,  Uzun yollar bu sesten silkinerek yatıyor...  Kendimi kaptırarak tekerleğin sesine  Uzanmış kalmışım yaylının şiltesine.. Bir sarsıntı... Uyandım uzun süren uykudan;  Geçiyordu araba yola benzer bir sudan.  Karşıda hisar gibi Niğde yükseliyordu,  Sağ taraftan çıngırak sesleri geliyordu:  Ağır ağır önümden geçti deve kervanı,  Bir kenarda göründü beldenin viran hanı.  Alaca bir karanlık sarmadayken her yeri  Atlarımız çözüldü, girdik handan içeri.  Bir deva bulmak için bağrındaki yaraya  Toplanmıştı garipler şimdi kervansaraya.  Bir noktada birleşmiş vatanın dört bucağı,  Gurbet çeken gönüller kuşatmıştı ocağı.  Bir pırıltı gördü mü gözler hemen dalıyor,  Göğüsler çekilerek nefesler daralıyor.  Şişesi is bağlamış bir lambanın ışığı  Her yüzü çiziyordu bir hüzün kırışığı.  Gitgide birer ayet gibi derinleştiler  Yüzlerdeki çizgiler, gözlerdeki cizgiler...  Yatağımın yanında esmer bir duvar vardı,  Üstünde yazılarla hatlar karışmışlardı;  Fani bir iz bırakmış burda yatmışsa kimler,  Aygın baygın maniler, açık saçık resimler.... Uykuya varmak için bu hazin günde, erken,  Kapanmayan gözlerim duvarlarda gezerken  Birdenbire kıpkızıl birkaç satırla yandı;  Bu dört mısra değil, sanki dört damla kandı.  Ben garip çizgilere uğraşırken başbaşa  Raslamıştım duvarda bir şair arkadaşa; . "On yıl var ayrıyım Kınadağı'ndan  Baba ocağından yar kucağından  Bir çiçek dermeden sevgi bağından  Huduttan hududa atılmışım ben". Altında da bir tarih: Sekiz mart otuz yedi...  Gözüm imza yerinde başka ad görmedi.  Artık bahtın açıktır, uzun etme, arkadaş!  Ne hudut kaldı bugün, ne askerlik, ne savaş;  Araya gitti diye içlenme baharına,  Huduttan götürdüğün şan yetişir yârına! .... Ertesi gün başladı gün doğmadan yolculuk,  Soğuk bir mart sabahı... Buz tutuyor her soluk.  Ufku tutuşturmadan fecrin ilk alevleri  Arkamızda kalıyor şehrin kenar evleri.  Bulutların ardında gün yanmadan sönüyor,  Höyükler bir dağ gibi uzaktan görünüyor...  Yanımızdan geçiyor ağır ağır kervanlar,  Bir derebeyi gibi kurulmuş eski hanlar.  Biz bu sonsuz yollarda varıyoruz, gitgide,  İki dağ ortasında boğulan bir geçide.  Sıkı bir poyraz beni titretirken içimden  Geçidi atlayınca şaşırdım sevincimden:  Ardımda kalan yerler anlaşırken baharla,  Önümüzdeki arazi örtülü şimdi karla.  Bu geçit sanki yazdan kışı ayırıyordu,  Burada son fırtına son dalı kırıyordu...  Yaylımız tüketirken yolları aynı hızla,  Savrulmaya başladı karlar etrafımızda.  Karlar etrafı beyaz bir karanlığa gömdü;  Kar değil, gökyüzünden yağan beyaz ölümdü...  Gönlümde can verirken köye varmak emeli  Arabacı haykırdı "İşte Araplıbeli! "  Tanrı yardımcı olsun gayrı yolda kalana  Biz menzile vararak atları çektik hana.. Bizden evvel buraya inen üç dört arkadaş  Kurmuştular tutuşan ocağa karşı bağdaş.  Çıtırdayan çalılar dört cana can katıyor,  Kimi haydut, kimi kurt masalı anlatıyor...  Gözlerime çökerken ağır uyku sisleri,  Çiçekliyor duvarı ocağın akisleri.  Bu akisle duvarda çizgiler beliriyor,  Kalbime ateş gibi şu satırlar giriyor; . "Gönlümü çekse de yârin hayali  Aşmaya kudretim yetmez cibali  Yolcuyum bir kuru yaprak misali  Rüzgârın önüne katılmışım ben". Sabahleyin gökyüzü parlak, ufuk açıktı,  Güneşli bir havada yaylımız yola çıktı...  Bu gurbetten gurbete giden yolun üstünde  Ben üç mevsim değişmiş görüyordum üç günde.  Uzun bir yolculuktan sonra İncesu'daydık,  Bir handa, yorgun argın, tatlı bir uykudaydık.  Gün doğarken bir ölüm rüyasıyla uyandım,  Başucumda gördüğüm şu satırlarla yandım! . "Garibim namıma Kerem diyorlar  Aslı'mı el almış haram diyorlar  Hastayım derdime verem diyorlar  Maraşlı Şeyhoğlu Satılmış'ım ben". Bir kitabe kokusu duyuluyor yazında,  Korkarım, yaya kaldın bu gurbet çıkmazında.  Ey Maraşlı Şeyhoğlu, evliyalar adağı!  Bahtına lanet olsun aşmadınsa bu dağı!  Az değildir, varmadan senin gibi yurduna,  Post verenler yabanın hayduduna kurduna! ... Arabamız tutarken Erciyes'in yolunu:  "Hancı dedim, bildin mi Maraşlı Şeyhoğlu'nu? "  Gözleri uzun uzun burkuldu kaldı bende,  Dedi:  "Hana sağ indi, ölü çıktı geçende! "  Yaşaran gözlerimde her şey artık değişti,  Bizim garip Şeyhoğlu buradan geçmemişti...  Gönlümü Maraşlı'nın yaktı kara haberi.. Aradan yıllar geçti işte o günden beri  Ne zaman yolda bir han rastlasam irkilirim,  Çünkü sizde gizlenen dertleri ben bilirim.  Ey köyleri hududa bağlayan yaşlı yollar,  Dönmeyen yolculara ağlayan yaslı yollar!  Ey garip çizgilerle dolu han duvarları,  Ey hanların gönlümü sızlatan duvarları! ..
Biz üç kişiydik;   Bedirhan, Nazlıcan ve ben  Üç ağız, üç yürek, üç yeminli fişek...  Adımız bela diye yazılmıştı dağlara taşlara,   Boynumuzda ağır vebal, koynumuzda çapraz tüfek.... El tetikte kulak kirişte   Ve sırtımız toprağa emanet...  Baldıran acısıyla ovarak üşüyen ellerimizi,   Yıldız yorgan altında birbirimize sarılırdık.  Deniz çok uzaktaydı   Ve dokunuyordu yalnızlık.  Gece uçurum boylarında,   Uzak çakal sesleri  Yüzümüze, ekmeğimize,   Türkümüze çarpar geçerdi.. Göğsüne kekik süredi Nazlıcan,   Tüterdi buram buram.  Gizlice ona bakardık,   Yüreğimiz göçerdi.... Belki bir çoban kavalında yitirdik Nazlıcan'ı,   Ateşböcekleriyle bir oldu kırpışarak tükendi.  Bir narin kelebek ölüsü bırakıp tam ortamıza,   Kurşun gibi, mayın gibi tutuşarak tükendi.... Oy Nazlıcan vahşi bayırların maralı,   Nazlıcan saçları fırtınayla taralı,  Sen de gider miydin böyle yıldızlar ülkesine,   Oy Nazlıcan oy can evinden yaralı.... Nazlıcan serin yayla çiçeği  Nazlıcan deli dolu heyecan  Göğsümde bir sevda kelebeği  Nazlıcan ah Nazlıcan.... Artık yenilmiş ordular kadar   Eziktik, sahipsizdik  Geçip gittik, parka ve yürek paramparça,  Gerisi ölüm duygusu, gerisi sağır sessizlik,  Geçip gittik, Nazlıcan boşluğu aramızda.... Bedirhan'ı bir geçitte sırtından vurdular...  Yarıp çıkmışken nice büyük ablukaları,  Omuzdan kayan bir tüfek gibi usulca,   Titredi ve iki yana düştü kolları....  Ölüm bir ısırgan otu gibi sarmıştı her yanını  Devrilmiş bir ağaçtı ayışığında gölgesi  Uzanıp bir damla yaş ile dokundum kirpiklerine   Göğsümü çatlatırken nabzımın tükenmiş sesi.... Sanki bir şakaydı bu, birazdan uyanacaktı,   Birazdan ateşi karıştırıp bir sigara saracaktı  Oysa ölüm sadık kalmıştı randevusuna ah   O da Nazlıcan gibi bir daha olmayacaktı.... Ey Bedirhan; Katran gecelerin heyulası,   Ey Bedirhan; Kancık pusuların belası  Sen de böyle düşecek adam mıydın konuşsana,   Ey Bedirhan ey mezarı kartal yuvası.... Bedirhan mor dağların kaçağı  Bedirhan mavi gözleri şahan  Zulamda suskun gece bıçağı  Bedirhan ah Bedirhan.... Biz üç kişiydik   Üç intihar çiçeği  Bedirhan, Nazlıcan ve ben   Suphi...
Bir yiğit de bir güzeli severse  Emrettiği yere hemen gitmeli  Ardına düşmeyle güzel sevilmez  Güzelleri koşup koşup bulmalı. Zehirdir kötünün ekmeği yenmez  Merd olanın ışığı sönmez  Bir güzel seversen sözünden dönmez  Sevdiğinin halından da bilmeli. Dolandım dağları borlara düştüm  Kız senin derdinden odlara düştüm  Çaresi bulunmaz dertlere düştüm  Dostunun derdine ortak olmalı. Karac'oğlan der ki n'olup n'olmadan  Dost ağlayıp düşman bize gülmeden  Biri ölüp biri ile kalmadan  Ölecekse ikisi de ölmeli
Düşünceniz  Sünepe beyninizde yatar ya miskin miskin  Yağ bağlamış bir uşak yatar gibi pis bir yatakta  Çileden çıkararak kanlı paçavralarıyla yüreğimin  Alaya alacağım onu, hınzır ve hayta. Ne gönlüme tek bir ak düştü,  Ne ihtiyar bir sevecenlik başımda!  Tuttu bütün dünyayı sesim, o korkunç gümbürtü;  Yakışıklı yürürüm şimdi  Yirmi iki yaşımda.. Siz çıtkırıldımlar!  Kemanlara geçirenler sevdayı.  Siz geçiren hamhalatlar dümbeleklere.  Derinizi kolaysa tersyüz edin benim gibi,  Ortada baştan aşağı dudaklar kalsın bir kere! . Gelin de görün –  Melekler takımında görevli bir hanım var salonda,  Keten gibi düzgün.  Ahçı nasıl çevirirse yemek kitabını  Dudaklar çeviriyor yollu yordamlı o da.. İsterseniz  Ben çılgına dönerim tenden,  -ya da renk değiştiren bir gök gibi ufukta-  isterseniz öyle çıtkırıldım olurum öyle incelirim ki  çıkarım insanlıktan, dönerim pantolonlu bir buluta! . İnanıyorum çiçekler içindeki bir Nis’e!  Yine herkes benim yüzümde tafra sahibi,  Bir hastane gibi köhne erkekler de,  Yıpranmış kadınlar da bir atasözü gibi.
Kimi dev yatırım, özel sektör  Kimi dağ köylerinde çerçi olduğu.  Yükselir bir yapı gökdelen binlerin  Onda bir görülmez harcı olduğu.. Koltuk altında haç kimiler  Varmadan bir kutba, geçmeden bir çölü  Çoklayın, düzen kocalarının  Ne de kolay hacı, hancı olduğu.. Ve çiler yazarlar, makara çekerler  Binlerin o birlere borcu olduğu.
Yar yüreğim yar  Gör ki neler var  Bu halk içinde  Bize güler var. Kon gülen gülsün  Hak bizim olsun  Gâfil ne bilsin  Hak'kı sever var. Bu yol uzaktır  Menzili çoktur  Geçidi yoktur  Derin sular var. Girdik bu yola  Aşk ile bile  Gurbetlik ile  Bizi salar var. Her kim merdâne  Gelsin meydâne  Kalmasın câne  Kimde hüner var. Yunus sen bunda  Meydan isteme  Meydan içinde  Merdâneler var
Hayatımı genişleyen halkalar içre yaşarım ben,  nesneler üzre açılan birim birim.  Sonuncuyu, belki, başarmak gelmez elimden;  fakat denemek isterim.. dönerim çevresinde Tanrı'nın, o eski kulenin gece gündüz  dönerim binlerce senedir;  doğanmıyım ben, fırtına mı, bilmem henüz,  yoksa bir büyük şarkı mıyım nedir...
Elâ gözlerini sevdiğim dilber  Sen benim derdimden devâ bilmezsin  Sen nasıl tabipsin yoktur ilâcın  Yürekte yaramı sarabilmezsin. Sana derim sana ey kalbi hayın  Kimseler çekmesin feleğin yayın  Alıp harap ettin gönül sarayın  Alıp bir taşını koyabilmezsin. Emrah eydür yalan oldu sözlerim  Muhabbetin can evimde gizlerim  Ne durursun ağlasana gözlerim  Gitti kaşı kara, görebilmezsin
Ben yürürüm yane yane  Aşk boyadı beni kane  ne akilem ne divane  gel gör beni aşk neyledi. akar sulayın çağlarım  dertli ciğerim dağlarım  Şeyhim anuban ağlarım  gel gör beni aşk neyledi. miskin yunus bi'çareyim  dost ilinden avareyim  gell gör beni aşk neyledi
Beyaz ipekler giyinen biri,  uyanamadığının farkına varıyor;  Uyanmış gerçeklikten ve kafası karışmış çünkü.  Ürkmüş kaçıyor bu yüzden düşlere ve duruyor bahçelerde,  bir başına kara bahçelerde. Şenlik uzakta.  Işık belli belirsiz.  Gece soğuk ve sokuluyor çepeçevre yanına.  Ve soruyor kendisine doğru yönelen bir kadına.  ‘’ Sen gece misin? ’’  Gülüyor o.  Ve adam utanıyor beyaz elbiselerinden o an.  Ve uzaklarda yapayalnız kollarında olmak istiyor onun.  Eksiksiz kollarında. . Reiner Maria RİLKE  Çeviri: Osman TUĞLU
Sevdiklerim göçüp gidiyorlar birer birer  Ay geçmiyor ki almayayım gamli bir haber.. Kalbim zaman zaman bu haberlerle burkulu;  Zihnim düşünceden dagınık, gözlerim dolu.. Kaybetti asrımızda ölüm eski hüznünü,  Lakayd olan muhimsemiyor gamli bir günü.. Çok şey bilen diyor:'Gidecek her gelen nesil  Ey sade-dil bu bahsi hayatinda böyle bil. Hiç durmadan, hayat öğtür devreden bu çark,  Ölmek sırayladır, sıralanmakta varsa fark.. İlmin derin görüşleri, aklın hükümleri  Doldurmuyor boşalmış olan hisli bir yeri
İşitme her sözü ol guş-u sağır  Beladan sakınmak noksanlık mıdır  İmkansız bir işe bağır ha bağır  Barbarlık eylemek irfanlık mıdır. Söz söyle gönlünün iktidarınca  El elden üstündür arşa varınca  Süleyman’a söz öğretti karınca  Nasihat dinlemek nadanlık mıdır. Arifler her vakit nasihat eyler  Aklı olmayanlar öğüdü neyler  Dost dostun her sözü yüzüne söyler  Doğru söz söylemek düşmanlık mıdır. Aşığı Sümmani ilimden bıkmaz  Aklı olan doğru yolundan çıkmaz  Yiğit odur gücün yettiğin yıkmaz  Düşkünü öldürmek aslanlık mıdır
Cana cefa kıl ya vefa  Kahrın da hoş, lutfun da hoş,  Ya derd gönder ya deva,  Kahrında hoş, lutfun da hoş.. Hoştur bana senden gelen:  Ya hilat-ü yahut kefen,  Ya taze gül, yahut diken..  Kahrında hoş lutfun da hoş.. Gelse celalinden cefa  Yahut cemalinden vefa,  İkiside cana safa:  Kahrın da hoş, lutfun da hoş.. Ger bağ-u ger bostan ola.  Ger bendü ger zindan ola,  Ger vasl-ü ger hicran ola,  Kahrın da hoş, lutfun da hoş.. Ey padişah-ı Lemyezel!  Zat-ı ebed, hayy-ı ezel!  Ey lutfu bol, kahrı güzel!  Kahrında hoş, lutfun da hoş.. Ağlatırsın zari zari,  Verirsen cennet-ü huri,  Layık görür isen nari,  Kahrında hoş, lutfun da hoş.. Gerek ağlat, gerek güldür,  Gerek yaşat gerek öldür,  Aşık Yunus sana kuldur,  Kahrında hoş, lutfun da hoş.
Üstüme lapa lapa kar yağıyordu yeniden  Yeniden yüreğim beyaz bir lale  Berrak sular, ışıklar, çiçekler, renkler  Yeniden karşımda birer şelale. Artık benim için ne ekmek, ne su  Sağımda, solumda vehim ordusu.  Ve hep onu, bulamamak korkusu  Soyundum yeniden büyük melale.. Bana alev gibi bir şeyler yazdı  Sanki baştan başa şiirdi, nazdı...  Kırk yıl bile düşünsem olmazdı  Gelmezdi bu sevda akla, hayale.. Bitmiş tükenmiştim, efkarım çoktu  Salkım söğütlerden bir farkım yoktu  Yar beni yeni bir yarışa soktu  Şu halime bir bakın: deli-divane! . Gönlüm nakış nakış renkli bir kilim  Bir kınalı-güzel türküdür dilim  Yeminle anlatsam kim inanır kim  İçine düştüğüm bu çılgın hale.. Karışıp gitsem mi ebabillere  Adını versem mi karanfillere  Seslenip dursam mı sahillere  lale! lale! lale!
Yıldızların uyuduğu, sessiz, kara  Dalgalarda Ofelya iri bir zambak,  Yüzüyor duvaklı, uzanmış sulara...  -Avcı borularının ezgisinde bak.. Bin yıl geçti, Ofelya yine üzgün,  Uzun sularda kefen gibi akıyor.  Bin yıldır, gündüz gece, deli gönlünün  Hüznünü meltem yellerine döküyor.. Açıp sularda salınan tüllerini  Beyaz göğüslerini öpüyor rüzgar,  Söğütler eğmiş omzuna dallarını  Ağlıyor. Uykulu alnında kamışlar.. Yöresinde üzgün nilüferler bazan  Dağıtıyor Ofelya kızılağacın uykusunu,  Bir kanat vuruşuyla dallar yuvadan  -Salıyor yıldızların altın şarkısını.. Sen ey solgun Ofelya, kar gibi güzel!  Sulara gelin oldun ergen çağlarda!  -Çünkü Norveç doruklarında esen yel  Acı özgürlüğün tadını öğretti sana:. Savuran bir soluk gür perçemlerini  Büyüyordu düşlerinin akışında;  Dinliyordun doğanın ezgilerini  Ağacın, gecelerin yakınışında; . Çünkü boğuk sesi çılgın denizlerin  O tatlı, çocuk göğsüne vuruyordu;  Bir nisan sabahı, yorgun bir atlı senin  Dizlerinde sessizce oturuyordu! . Gök! Aşk! Özgürlük! Bu nasıl düş Deli Kız!  Güneş vuran kar gibi eriyip gittin;  Konuşma, sus! Seviyi bizlere dilsiz  O mavi gözlerinle çoktan öğrettin! . -Ve diyor ki Ozan: Aydın gecelerde  Ofelyam çiçekler devşiriyorsun;  Hep böyle yüz, ak gelinliğinle suda  Dalgalar beşiğini sallayıp dursun.. (15 Mayıs 1870) . (Fransızcadan çeviren:Erdoğan Alkan)
Akıl ersin ermesin sevdama  Senden yanayım dedi yeşeren dal senden yana
Sana senden gelir bir işte 'dâd' lâzımsa  Zaferden ümidin kes gayriden imdad lâzımsa.. . Yüksel ki yerin bu yer değildir;  Dünyaya gelmek hüner değildir.. . Bize gayret yaraşır, merhamet Allah'ındır.  Hükmü ati ne fakirin, ne de şeyhin şahındır
Sana bir uygarlığı getirdim; anlamadın  Yavuz kahramanları, şiirin burçlarını  Ayak ucuna koydum gecenin saçlarını  Urganmış boynumda taşıdığın gerdanlık  Sana hükümdarlığı getirdim; anlamadın. Sevda suya karışır, sızar kan dağlarına  Köpüren yüreğimde zıpkınlanır umutlar  Yüzün tunç gibi çöker ülkemin bağlarına  Irmaklar bilmediğin kadar hülyalı akar  Her vadi bir yanıyla senin yüzüne bakar  Bir yanında münzevi hıçkıran Leyla kuşu  Sen henüz tanımadın sevda denen yokuşu  Sen henüz yorulmadın yokuşta devler gibi  Yıkılmak üzre olan çaresiz evler gibi  Sen henüz vurulmadın uçarken göklerinde  Sen henüz bir oltaya takılmadan derinde  Karalar bağlamadın; beni anlayamazsın  O kalp sende oldukça gülüm, ağlayamazsın. Seni bir yıldız gibi koyacağım göklere  Her gece ışığını ruhumdan alacaksın  Aldanma gururunu okşayan çiçeklere  En güzel güllerini ruhumla alacaksın. Kopacak sanıyorsun bu ip ince yerinden  Bu ipin her çizgisi yaralı bir dev gibi  İnecek sanıyorsun bu bayrak gönderinden  Bu sevda tükenecek sönen bir alev gibi. Sen hala anlamadın sevginin en hasını  Sen hala çözemedin ırmağın dünyasını  O, coşkun bir denizin sularına yürürken  Sen hasta bir çeşmeden doldurmuşsun tasını  Gittiği her iklime sevdanı götürürken  Gözyaşı çukuruna gömmüşsün deltasını. Henüz bir tokat gibi inmedi yüzüne aşk  Kalbine çivilerle gömülmedi ayrılık  Görmedin bir arslanın can çekişen resmini  Yalnızlık kitabında okumadın ismini  Bir takvim yaprağında yanmadı bakışların  Dökülen tüylerine tutunmadın kuşların  Karanlık köşelerde acı acı gülmedin  Sen henüz kovulduğun kapılarda ölmedin  O Celali uykudan uyanmadın, uyanma  Düşlerimin rengine boyanmadın, boyanma. Bir kuş gibi çırpınan kalbimin kafesine  Bir avuç yem bıraksan ölür müsün, a gülüm  Feryadı kayaları parçalayan sesine  Ömür boyu yabancı kalır mısın, a gülüm  Sen henüz bir zindanın küflü duvarlarına  Çarpmadın gözyaşıyla boğulan gözlerini  Sen henüz diken diken saplamadın göğsüne  Dudağında kuruyup dağılan sözlerini  Sen henüz dokunmadın yalnızlığa kan gibi  Acıyı kaynatmadın içinde volkan gibi  Karalar bağlamadın beni anlayamazsın  O kalp sende oldukça gülüm, ağlayamazsın
Bilinmeyene yürümek garipti  Hayat belki de  Bilinmeyene yürümekten ibaretti  Bir sonraki  Atılıp atılamayacağı  bilinmeyen bir adımın  Götürüp götüremeyeceği  bilinmeyen bir yolun  Sonundaki bilinmeyenlerden  oluşuyordu her şey  Ve hiçbir şeyi önceden bilmek  mümkün değildi  Aslında yürütülmekti  sonunu bilmeden yürümek  cesur atılmalıydı adımlar  korkuyla umut arasında  Güneş açar  ya da yağmur yağardı.  Deprem ne zaman nereyi yıkar  belli olmazdı  En iyisi hazırlıklı olmaktı her şeye  Umudu ve korkuyu elden bırakmadan...  Kimin ne zaman, nerede, ne kadar olacağı  belli olmadan.  Önemli olan  bir yerlerde olduğumuz sürece  oranın hakkını vermek  ve geride bir şeyler bırakmaktı.  Bir iş, bir eser ya da bir iyilik,  Belki de kıyamet  son iyilik yapıldıktan sonra kopacaktı.
İzmir! e götürüyorum bir gülü  Sarı bir gülü..
Kenâr-ı bahrde hoş bir mahaldir, nâzır-ı âlem,  Tahaccür eylemiş bir mevcdir; üstünde bir âdem,  Hayâlettir, oturmuş, fikr ile meşguldür her dem;  Giyinmiştir beyaz amma, bakarsın arz eder mâtem,  Bulutlar, dalgalar, yıldızlar etrafımda hep mahrem;  Ağaçlar, cûylar, kuşlar, çiçekler dâimâ hurrem... . Bu tenha yerleri gördün mü sen zannetme hâlîdir,  Hayâlâtımla meskûndur, bu yerler pür meâlîdir,  Muhât-ı aczdir hem lâ-tenâhî birle mâlîdir;  Bu mevkidir yerim sahilde bir kürsî-i âlîdir.  Bulutlar, dalgalar, yıldızlar etrafımda hep mahrem;  Ağaçlar, cûylar, kuşlar, çiçekler dâimâ hurrem... . Sükûnetle kuşanmış hây u hûy-i şehri gûş eyle,  Sehâb-ı hande-rîz ü berk-ı yekser-kahrı gûş eyle,  Ağaçlardan çıkan efkârı seyret, nehri gûş eyle;  Bu vahşetgâhda sen gel benimle dehri gûş eyle.  Bulutlar, dalgalar, yıldızlar etrafımda hep mahrem;  Ağaçlar, cûylar, kuşlar, çiçekler dâimâ hurrem... . Düşün ol zâtı kim emriyle zâtından ıyân olmuş,  Vücûd-ı sermedîsinden zemîn ü âsmân olmuş,  Düşün deryâyı, her bir katre mevc-i bî-kerân olmuş,  Hafâyâ-yı ilâhîdir ki yekdil, yekzebân olmuş.  Bulutlar, dalgalar, yıldızlar etrafımda hep mahrem;  Ağaçlar, cûylar, kuşlar, çiçekler dâimâ hurrem... . Odur hîçî-i mâzî lücce-i sürh-i meşiyyette,  Bu târîkî-i müstakbel kebûd-ı sermediyyette,  Durur bir kibriyâ-yı bî-nihâyet nûr u zulmette,  Beraber cümle mevcûdât ü eşyâ hep muhabbette.  Bulutlar, dalgalar, yıldızlar etrafımda hep mahrem;  Ağaçlar, cûylar, kuşlar, çiçekler dâimâ hurrem... . Eder yekdiğerin takbîl dâim zühre vü zerre,  Yürür bir yolda murg u mâhî vü mehtâb ü şebperre,  Otur şu minber-i deryâ-muhât-ı senge bir kerre,  Hemen allah'ı gör şâmil semâdan bahr ile berre.  Bulutlar, dalgalar, yıldızlar etrafımda hep mahrem;  Ağaçlar, cûylar, kuşlar, çiçekler dâimâ hurrem... . Yürür her burc bin asr-ı mücessemdir, mümâsildir,  Zılâle sûretâ, zannetme lâkin cism-i zâildir,  Bu hey'et zîr ü bâlâ mercî-i aslîye mâildir,  Giderler şâd ü handân cümlesi bir feyze nâildir.  Bulutlar, dalgalar, yıldızlar etrafımda hep mahrem;  Ağaçlar, cûylar, kuşlar, çiçekler dâimâ hurrem... . Döner vâdide dûr a dûr bir ses, rûdlar çağlar,  Çemen mâî, koyunlar penbe, rengârenktir dağlar,  Şafaktan, bahrdan etmekte cem-i sîm ü zer bağlar.  Bu şenlikte benim gönlümdür ancak varsa bir ağlar.  Bulutlar, dalgalar, yıldızlar, etrafımda hep mahrem;  Ağaçlar, cûylar, kuşlar, çiçekler dâimâ hurrem... . İner sisler içinde bir küçük kız kûhdan tenhâ,  Doğarken necm-i bî-hâb-ı seher peyda vü nâ-peydâ,  Geçer peyk-i sabâ dûşunda aks-i cûşiş-i deryâ,  Ceres yâd-ı vatanla dilde eyler derdimi ihyâ.  Bulutlar, dalgalar, yıldızlar etrafımda hep mahrem;  Ağaçlar, cûylar, kuşlar, çiçekler dâimâ hurrem...
Oturmuş ak gelin taşın üstüne  Taramış zülfünü kaşın üstüne  Bir selam geldi başım üstüne  Alırım kız seni komam illere. Bir taş attım karlı dağlar ardına  Yuvarlandı düştü yarin yurduna  Ben yeni de düştüm sevda derdine  Alırım ahdımı komam illere. Atımın kuyruğu cura saz gibi  Divana vurmuş da ergen kız gibi  Alarmış yanağı bahar yaz gibi  Getirin kır atım göçem illere. Dadaloğlu der de oldum kastana  Gelip geçer selam verir dost bana  Göçeyim mi bilmem Namrun üstüne  Çekilem mi kahpe Bulgar illere
Martilarin sana dogruyu soyleyecekti  arzu tramvaylarina binmeseydin...  Acilarin seni yeni bir sehre goturecekti  yuruyusune vurulmasaydin...  Tuhaf, ele gecmez, tehlikeli bir hayvandin.  Sehrin yaban adamlari sana oyle bakmasaydi,  uyur, bir daha uyanmazdin...
Bütün herifler içerdeydi  girdiğinde o çırılçıplak  herifler içiyordu, ona tükürmeye  başladılar  daha yeni çıkmıştı nehirden, birşey  anlamıyordu  yolunu yitirmiş bir deniz kızıydı  küfürler aktı parıldayan teninde  açık saçık sözler yağdılar altın  memelerine  ağlamadı çünkü bilmiyordu ağlamayı  çıplaktı çünkü bilmiyordu giysileri  dağladılar gövdesini sigaralar, yanık  mantarlarla  yuvarladılar meyhanede kahkahalar  atarak  konuşmadı çünkü bilmiyordu  konuşmayı  uzak bir aşkın rengindeydi gözleri  kolları ikiz safirlerdi  dudakları titriyordu mercan ışığında  sonunda çekip gitti kapıdan  güçbela girdiğinehirde tertemiz oldu  yağmurda beyaz bir taş gibi pırıl pırıl yine  yüzdü bakmadan arkasına  yüzdühiçliğe, yüzdü ölüme.
Yüceden mi geldin sen seher yeli  Daha dostum eller ile gezer mi?  Solmuş derler gül benzinin iziği,  Daha dostum eskisinden güzel mi? . O ne dedi, sen ne dedin varıncak?  Oğlan aşık mısın? Dedi görüncek  El kavuşturup divanına duruncak  Daha dostum eskisinden güzel mi? . Kolda götürürüm yavrı baz gibi  Yüzerim göllerde boymul kaz gibi  Bahçandan açılan top nergiz gibi  Toplar toplar, dost zülfüne dizer mi? . Karac’oğlan, gider kendi yoluna  Çiğ ibrişim pek yakışır beline,  Divitin, kalemin almış eline;  O dost bizi defterine yazar mı?
Pencereden baktığımda görüyorum  Senin yüzün incir yaprağında  Senin ürkekliğin duvar üstünde yürüyen  Bir kedinin kıvraklığında. Aynada dururken görüyorum  Kırmızı öpüşün sol yanağımda  Dişimi fırçalarken senin ağzın  Serin suların berraklığında. Rakı devrilmiş masalarda yokluğun  Veya benden önce kalkıp gitmişliğin  Gece boyu dolandığım barlarda  Sarhoşlara tekrarladığım adın  Balıkçı kahvesinde, çorbacıda, kenarlarda. Dökülmek istemiyorum hayır! ..  Çingene çiçekçiler habire yaltaklandığında  Bilmediğim soruların açtığı çukuru  Yalanlarla doldurmak istemiyorum. Seni kaybettim galiba  İki taşın arasında kaldım  Bu, benim hatam değildi  Seni ben çook geç tanıdım. Derin acılar bahçıvanı  Yüreğime ne ektin böyle...  Aşk korkağını bağışlar mı?  Söyle.... Aramak ne kötü herkeste seni  Her gözde bulup yanılmak seni  Ah turuncu rüyalar güzeli  Hem kendini yok ettin  Hem beni. Başka ne acıtabilir içimi  Yaşım kırkı devirmişken  Seni böyle patavatsızca sevmişken  Ve, tam aynayı güneşe çevirmişken  Başka ne.... Seni vefasız aşklara bırakıyorum  Yüzümü kırılan bardaklarda ara  Düşünme ben ne olurum  Sanırım bi daha onarılmaz  İncinen gururum
Her delikanlının senin yaşında,  Kavak yelleri eserken başında; . Ta.. bilmem nereden şu kadar yolu  Gelip, almak var mıydı İstanbul'u? . Bunca zahmet, bunca şehit, bunca kan...  Neden yaptın bunu Sultan Mehmed Han? . Hatanı silmedi hala asırlar,  Hele işlediğin öbür kusurlar... . Ayasofya'yı camiye çevirdin;  Bilmiş ol ki büyük bir çam devirdin.. . Minareler diktin dört bir yanına  Kubbedeki Haç'ın kıydın canına... . Korkudan sustular güzelim çanlar,  Sultanım! İrtica değil mi bunlar! ? ? . Balkanlarda gürledin, çaktın Mora'da  Ne işiniz vardı beyim orada? . Yaptığın bu yanlış yüzünden  Bütün avrupanın düştük gözünden. . Bulgarın elini sıkmaz olduk,  Yunan'ın yüzüne bakmaz olduk... . Neyse ki çağımız füze çağıdır,  Ayasofyanın da müze çağıdır. . Şol dört minare, dört dikili taş.  Gibi sessiz kılıp eyledik çağdaş... . Eğer uğramazsak kem bir nazara  Belki korlar bizi Ortak Pazara..! !
Hayal bana yakın yar bana uzak  Sevdası başıma dolanır gitmez  Aşkına düşeli yar bana uzak  Yüz bin öğüt versen biri kar etmez. Senin aşkın beni kıldı urusvay  Düşmüşüm peşinde koşarım hay hay  Kabul et kapında beni de kul say  Dost yoluna ölür aşık ar etmez . Ey beni bu derde giriftar eden  Eski muhabbeti kaldırdın neden  Gönül ister kavuşmayı ölmeden  Gül olmasa bülbül ah u zar etmez. Beni yakan yansın aşkın narına  Gönül düştü bir zalimin toruna  Bakmaz mısın bu Veysel'in zarına  Ah çeker ağlarım yar elim yetmez.
Ne demekmiş  “Yasak! ”  İşiniz mi kalmadı  Yapacak?    Ne diye karışırsınız  Saçımıza-başımıza,  Bizi oyuncağınız mı sandınız  Bakıp yaşımıza?    Sebebini anlatamayacağınız  Çocukça bir devrin hevesinden  Karşınızdaki en güzel portreleri  Mahrum ettiniz çerçevesinden! . Kim demiş, ki:  “Başörtüsüydü o! ”  Başımızın -renk renk-  Süsüydü o!    Altında saçlarımız,  Arkadan, ne hoş sarkardı;  Kimimizde -örgü örgü- sarmaşıklaşır...  Kimimizde, su olup akardı!     *   * *    Şu, bu nâmına “Yasak! ” demiş  Bulundunuz, tezelden;  Ne olurdu, anlasaydınız biraz da,  Güzellikten, güzelden!     *   * *  Siz, bizden değilsiniz,  Tanımıyoruz hiç birinizi,  Çekin başımızdan  Ellerinizi!    Bir gericilik tutturmuşsunuz;  Gericilik değil, Türk'ün köy modasıdır bu...  Üstelik, ninemizin başımızda  Taşıdığımız hatırasıdır bu!    Dediniz: “Çıkacak başınızdan  Başörtünüz! ”  Alın -öyleyse- onunla  Yüzünüzü örtünüz!
İkinci yangın. Bir nevâ perdesinde filizlenen kıvılcım  Narçiçeklerine son rüyayı hatırlatır  Alevden bir gergefse tahammül, ruhumuzun  Titrek avuçlarına her gece kan damlatır  Hangi gönül ressamı dokunmuştur bilinmez  Bir kalbin duvarına böyle tenhâ ve uzun. Alevden bir gergefse tahammül, ruhumuzun  Ölü çığlıklarıyla muammalı ve dalgın  Sen hangi Mevlana’yı arıyorsun ey bahar  karanlık bir dünyanın zindanı mı bu yangın  Bekle ki, gül yağmuru yağsın kirpiklerine  Elbette her şimşeğin bir hicaz dörtlüsü var. Sen hangi Mevlana’yı arıyorsun ey bahar  Şarkılarda batıyor hümayun tekneleri  Dördüncü ses bir kuşun kanadında tevekkül  Akıl, suya gölgesi düşen esrarlı peri  Bir başına eriyip akarken mihverinden  Neden Yusuf yüzlüdür göklere savrulan kül. Dördüncü ses bir kuşun kanadında tevekkül  Hisar perdesinde kum, kırlangıçlar ve zehir  Çürüyen bir câzibe tutuyor ellerinden  Yaslı bir mağaradan süslü bir cennete gir  Nice yangın saklıdır hüzzam ırmaklarında  Akkor binlerce deniz boşalıyor terinden. Çürüyen bir câzibe tutuyor ellerinden  Tehlikeli sularda sanma ki yüzün güler  Korsanlar alır bir gün kaptanlık beratını  Suya hükmedemezsin; düşmanındır gemiler  Güneşin battığı yer âşiyanın olmadan  Kendi dağlarına dön ve hazırla atını
senin bakışın sevgilim  senin bakışın  bulutlarla yanak yanağa gezen kırlangıç  uçurumların anlamını bilen albatros  yağmurlu günlerde güneş devrimi yapan güvercin  senin bakışın  telefon kulübesinde sesimle sevişen kumru  gök gürültüsünün üstünden geçen turna  emeğin kavgasına kanat veren kartal  senin bakışın sevgilim  senin bakışın  'çok uzaklara gitmeliyim kendimi bulmak için'diyen leylek  'uzaklara gidersen yitirirsin yanındakileri'diyen serçe  baştankara,içimdeki yazı bahçesine dadanan  sevgilim senin bakışın  kısa otlara uzun dalların öykülerini anlatan çalıkuşu  çocukluğumun şeytan uçurtmalarıyla yarışan saka  aynanın önünden yavaşça geçen tavuskuşu  sevgilim  ışığın yırtıldığı yerde gökyüzünü bekleyen ispinoz senin bakışın  gökdelenin bodrumunda yuvasını arayan tarla kuşu  odun kafalıları hırpalayan ağaçkakan  sevgilim  savaş gemilerinin üzerine yağan martı senin bakışın  senin bakışın  geceyi,seviştikçe kanadı kanayan geceyi  boşluğun ıslığıyla aralayan yabankazı  gerçeküstü pelikan,  gökyüzünde su kanalları açan pelikan  'yakaladığım en büyük balık sensin'diyen yalıçapkını senin bakışın  sevgilim  senin bakışın  konduğu ağaçlara bir bir sarıldığım ardıç kuşu  sürüden erken ayrılan bıldırcın  cereninsırtında uyuyan keklik  sevgilim  senin bakışın yağmurkuşlarının nem bolluğu  yıldızların felsefesini bilen kukumav  cennet papağını,yatağımda gökkuşağını uyutan  kuşların müzik öğretmeni bülbül  senin bakışın  ezilenler başkaldırdıkça sevinçle öten kızılgerdan  sinema karanlığında dudak çırpan istanbul kuşu  -öyle bir kuş varsa eğer-  geceyle gündüzü tüylerinde eşitleyen saksağan  sevgilim senin bakışın  mutsuzluğa gagasıyla gülümseme biçen kayaşakrağı  yapraktan çimene haber götüren ötleğen  Van Gölü'ne gölgesi vuran atmaca  Aladağlar'da iç geçiren şahin  senin bakışın  denizcilerin unuttuğu bahri  gemilerin unuttuğu suyelvesi  sevgilim  hiç unutamadığım yelkovan kuşu senin bakışın. yüzümdeki gökyüzü  bakışlarındaki kuşlarla tanıdı kendini  sevgilim senin yüzün  senin yüzün  eski kuşların yeni seyir defteri..
I-  Bir tezgahtar parçasıyım ben  Üç kuruşluk acıya müdahale edemem  Kanatlarımda sigara yanıkları  Gül diye okşadım onu yıllarca  Sen istersen derdim müşterilerime  Sen istersen kalbimin hepsi de melek olsun  İnanırdım bazen bir kase bal bile umutsuzdur.  Gül tutan bir adam aradım yıllarca  Rakamlar büyür, şehir küçülürdü.  Vazgeçtim, vazgeçtim sonra  Beni anneme götürsün bindiğim bütün taksiler.  Kalbim neden isli bir şehir?  Kalbim! Neden ben?  Bir tek aşk sözü söylememiş gibiyim.. II-  Bir tezgahtar parçasıyım ben  Kendime alıştım bodrum katlarında  Geceleri yokluğum karşıladı beni  Kuru yapraklar sererdi merdivenlerine  Viks sürdüm burnuma, coca-cola içtim  Ağlamaklı oldum kaç kere çilek reçeli yüzünden.  Büyülendim Sibel Can çalınan taksilerden  Büyülendiğin şeyler,  Büyülenmediğin şeyleri döverdi bilem.  Neden sen böyle çocukluk resmiydin kalbim?  Kendime alıştım bodrum katlarında  Artık bir karanlık bağımlısıyım.  Kezzap attı yüzüme sokak lambaları  Tenekeden bir aydınlıkla kestim  Hayatla ilgili bütün bağlarımı  Hazırım ben  Bir anne ismine bağlamayı her şeyi:  Füsun.... III-  Acıklı sözler kraliçesiyim ben  Yağmur bir daktilo kız kadar hızlı  Hızlı daha hızlı  Fazla vaktim kalmadı  Artık ifadem alınmalı.  Asaletim de sizin olsun baylar, rezaletim de!  Beni bir sutyen lastiğiyle asın.  İnanın kendimin  “Yokluğunda çok kitap okudum”  Bana birkaç hayati meseleyi ödünç ver kalbim  Görüş günlerinde seninle konuşabilmem için.  Kalbim neden ben?  Sırf sevinsin diye seni bir kere bile  Elinden tutup parka götürmedim.. IV-  Melankoli ve kolonya şişesi  Kalbim ile İzmir aynı şey mi?  Boyunlarında simsiyah birer halka  Kumruların hepsi de dişi mi?  Gugukguk yusufçuk  Nerdesin? Burdayım.  Bekleyin, bekleyin geliyorum!  Melankoli ve kolonya şişesi. Hayatımın üstünde imkansız kuşlar uçuyor.. V-  Kalbimi bıraktım bir yanıbaşımda  Kanatlarımda hep böyle yalnız başıma  Son şiirimi de kaybettim.  Kalbim! Neden ben?  Son çocukluk resmimi de bir yabancıya gönderdim.
Ben çakıl taşıyım küçük  Ben kaldırım taşıyım yorgun  Ben sabır taşıyım pare pare  Ve ben ah mezar taşıyım  Ne çare!
Gidiyoruz, tozlanmış, onca yitirişten  nicedir katılaşmış yüreklerimizle.  Yalnız bizi dinlememeleri değil mesele,  sağırlaşmışlar da üstelik, tozlanmış  inlemeleri duyup yakınamayacak kadar. . Şarkı söylüyoruz, ezgi yüreğimizde.  Oradan çıkabildiği hiç duyulmamış.  Yalnız arada bilenlere rastlanırmış:  Tutan olmamıştı bizi, kalalım diye. . Duyuyoruz. Paydos artık ağırdan yürümeye.  İşin sonu da kalmayacak yoksa.  Ve çeviriyoruz gözlerimizi Tanrıya:  Alın terimizin karşılığıdır ayrılık! . (Çeviren: Ahmet Cemal)
Bir an sevinç duyarken, korkuyorum sonra hemen,  Haydut yıllar çalar götürür diye hazinemi;  Bir an, başbaşa kalmaktan öte bir şey istemezken,  Sonra diyorum ki, alem niye görmesin sevincimi?  Bazan, sana baka baka kendime çektiğim ziyafetle,  Doydum sanırken, bir bakışın açlığıyla ölüyorum sonra,  Senin bana verdiğin ya da verebileceğinden öte,  Ne bir şeyden zevk alıyorum, ne de çabalıyorum almaya.   İşte böyle, her gün hem açlıktan ölüyor, hem tıkanıyorum;   Ya oburca her şeyi yiyorum, ya da hiçbir şeye dokunmuyorum.
İşte pencerem. Az önce  ne kadar da hafif uyandım.  Yüzdüğümü sandım.  Nerede başlıyor gece,  Nerede son buluyor yaşantım? . Bir kristalin derinlikleri gibi şeffaf,  dilsiz, karanlık,  ben’im diyebilirdim dört bir taraf,  çevremi saran tüm varlık. . İçime sığdırabilirim yıldızları bile;  kalbim büyük görünüyor o kadar;  öylesi bir keyifle  benden izin istiyor tekrar . galiba o sevmeye başladığım,  o tutunmaya başladığım kişi için.  Bakıyor bana yazgım,  yabancılığıyla asla bilinmezin. . Uzanan ben miyim bu  sonsuzluğun altında,  ki çayır gibi hoş kokulu  ileri geri salınmakta, . hem sesleniyor hem korkak,  duyulur diye seslenişleri,  bir başkasında boğulmak  onun kaderi. . Reiner Marie RİLKE  Çeviren: Osman TUĞLU
Ölüm ardıma düşüp de yorulma  Var git ölüm bir zaman da gene gel  Akıbet alırsın komazsın beni  Var git ölüm bir zaman da gene gel. Şöyle bir vakitler yiyip içerken  Yiyip içip yaylalarda gezerken  Gene mi geldin ben senden kaçarken  Var git ölüm bir zaman gene gel. Çıkıp boz kurtlayın ulaşamadım  Yalan dünya sana çıkışamadım  Eşimle dostumla buluşamadım  Var git ölüm bir zaman da gene gel. Karac'oğlan der ki derdim pek beter  Bahçede bülbüller şakıyıp öter  Anayı atayı dün aldın yeter  Var git ölüm bir zaman gene gel
ne ben sorayım seni  ne sen beni sor  soyunmuş seslerimiz tenden  boşlukta bir aşk örüyor. ses olmuş duygular  yaklaşır dalga dalga zamansız  kavuşsa da seslerimiz birbirine  biz kavuşamayız. ne kollarımız var saracak  ne öpecek dudaklar  ne görülecek yüzümüz var  ne görecek göz. bir aşk örüyoruz boşlukta  çizgiden soyut  zerreden öz
Sesin işler gibi bir şûh kanat gamlarıma  Seni dinlerken olur kalbim uçan kuşlara eş  Gün batarken sanırım gölgeni bir başka güneş  Sarışınlık getirir gözlerin akşamlarıma. . Doğuyor ömrüme bir yirmi sekiz yaş güneşi  Bir kuş okşar gibi sen saçlarımı okşarken  Koklarım ellerini gülleri koklar gibi ben  Avucundan alırım kış günü bir yaz ateşi . Gönlüme avdet eder her unutulmuş nisan  Ne zaman gençliğini yolda hırâman görsem  Eskiden pembe dudaklarda dağılmış bûsem  Toplanır leblerime bir gece dalgın dursan . Seni zambak gibi gördükçe açık pencerede  Gül açar bahtımın evvelki hazanlık korusu  Genç eder ufkumu hülyâlarımın genç kokusu  Sorarım ak saçımın örttüğü yıllar nerede . Çehremi varsın o solgun seneler soldursun  Yeni yıldız gibi doğdukça güzel her akşam  Gençliğin böyle benimken kocamam hiç kocamam  Ruhum, ölsem bile ben, sen yaşayan ruhumsun
Ellerine Sarın Kalbimin içini  O ayla boyanmış nar ellerine. Bahar ellerine giydir düşleri  Göksel şarkıları sar ellerine. O kar ellerine yar ellerine  Deme sabah akşam var ellerine. Rüzgar mı asker mi biçti yolumu  Önünde kaç engel var ellerine. Bitirip şu kara kuru ekmeği  Göç etsem diyorum yar ellerine.
Başına bir hal gelirse  Dağlara gel bağlara gel  Seni saklar vermez ele  Dağlara gel bağlara gel. Bu canım aşka cinseli  Aşk odu ile pişeli  Yeşil dağlar menevşeli  Dağlara gel bağlara gel. Rakibe miktarın bildir  Yanına civanlar uydur  Zamane dostundan yeğdir  Dağlara gel bağlara gel. Gevheri düşmüş dillere  Diyar-ı gurbet illere  Billahi vermem ellere  Dağlara gel bağlara gel
Bende sığar iki cihân ben bu cihâna sığmazam  Cevher-i lâmekân benim kevn ü mekâna sığmazam. Kevn ü mekândır âyetim zâta gider bidâyetim  Sen bu nişân ile beni bil ki nişâne sığmazam. Kimse gümân ü zann ile olmadı Hakk ile biliş  Hakkı bilen bilir ki ben zann ü gümâna sığmazam. Sûrete bak vü ma'nîyi sûret içinde tanı kim  Cism ile cân benim velî cism ile câna sığmazam. Hem sadefim hem inciyim haşr ü sırât  Bunca kumâş ü raht ile ben bu dükâna sığmazam. Genc-i nihân benim ben uş ayn-ı ayân benim ben uş  Gevher-i kân benim ben uş bahr ile kâna sığmazam. Arş ile ferş ü kâf ü nûn bende bulundu cümle çün  Kes sözünü uzatma kim şerh u beyâna sığmazam. Gerçi muhît-i a'zâmım adım âdem durur âdemim  Dâr ile kün fekân benim ben mu mekâna sığmazam. Cân ile hem cihân benim dehr ile hem zamân benim  Gör bu latifeyi ki ben dehr ü zamâna sığmazam. Encüm ile felek benim vahy ile melek benim  Çek dilini vü epsem ol ben bu lisâna sığmazam. Zerre benim güneş benim çâr ile penc ü şeş benim  Sûreti gör beyân ile çünkü beyâna sığmazam. Zât ileyim sıfât ile Kadr ileyim Berât ile  Gül-şekerim nebât ile piste-dehâna sığmazam. Şehd ile hem şeker hem şems benim kamer benim  Rûh-ı revân bağışlarım rûh-ı revâna sığmazam. Tîr benim kemân benim pîr benim civân benim  Devlet-i câvidan benim îne vü âna sığmazam. Yer ü gökü düzen benim geri dönüp bozan benim  Cümle yazı yazan benim ben bu dîvâna sığmazam. Nâra yanan şecer benim çarha çıkar hacer benim  Gör bu odun zebânesin ben bu zebâne sığmazam. Gerçi bugün Nesîmîyim Hâşîmîyim Kureyşîyim  Bundan uludur âyetim âyet ü şâna sığmazam
Sakalıma kır düştü,  Söylemeyin anama.  Üzülürde ağlar,  Ağlar sonra, bilirim.. Hepsi hepsi üç tane  Üç tel ne ki sakalda  Üzüldüğüne değmez,  Değmez sonra bilirim.  Gözlerime bir baksın,  Bir baksın anam şöyle.  Derdi gözümden okur,  Okur sonra bilirim. Yine İstanbul anlatırım,  Anlatırım neşeyle.  Neşemde hüzün bulur,  Bulur sonra, bilirim.. Ana bir şey yok derim,  Sen dua et gizlice.  Anam hep dua eder,  Eder sonra bilirim.. Ölüm haberim gelir  Bir gün bir gazetede.  Peşimden anam gelir,  Hemen gelir, bilirim.
Umidin her zaman haib, nasibin daima nekbet;  Hayatin gecti husranlarla ey gun gormeyen millet!  Ne devletsiz basin varmis, ne mel'un tali'in, hayret!  Muebbed bir hayat ummus da icmistin.. Fakat seyret:  Nasil zehr oldu birden diktigin sahba-yi hurriyet! . Meger altust olurmus en muazzam ars-i istiklal;  Meger pamal edermis en bulend akvami izmihlal;  Meger birden olurmus altiyuz yil beslenen amal,  Ufuklar, bak, adem rendinde zulmetlerle malamal..  Ne beklerdik, nasil ciktin sen ey ferda-yi istikbal! . Bu istikbali ruyamizda gorseydik inanmazdik!  'Sabah olmus' dedik, sezmekle bir avare aydinlik.  Ne haybettir: degilmis fecr-i kazibler kadar sadik!  Cahimi bin hatar kat kat yigilmis, gelde yirtip cik!  ilahi! Bir isik goster, bunaldik busbutun artik! . Fakat hey saskin, istimdad icin Hak'dan yuzun var mi?  Kitabullah'a yuksekten bakan gozler de aglar mi?  Muhakkar gordugun kuvvet bu gun bir bak, muhakkar mi?  Demezdin, ruhu Kur'an'in o lakaydiyle muztar mi?  Ya sen muztar kalir, feryad edersen, aldirirlar mi! . Evet, sen boyle bir ferda-yi mahser-hizi ummazdin,  Haberdar eyleyenler oldu; guldun. Pek de kurnazdin!  Kudurmustan beter bir hale geldin, durmadin azdin!  Dusen ma'suma cikmak gayr-i kaabil bin cukur kazdin:  Gomup ahlaki, artik fuhs icin bah-name'ler yazdin! . Utanmak bilmiyorsun, anladik, lakin ne isterdin:  Su milletin ki levsiyyati bir 'meslek' deyip verdin?  ibadullahi saptirdin, fakat bir yol mu gosterdin?  Gorursen nerden bir namus, fush-abada gonderdin;  Sezersen kimde na-merdane bir fitrat, kanat gerdin! . *   * *. Biyik kirpik, sakal yontuk da tirnaklar birer parmak;  Yikanmaz bir surat, sol gozde beyzi cam, fakat parlak;  Hamamsiz ensenin sirtinda bir yag var: kayar yavsak!  Su, kalcinlarla kivrik pantalon altinda, kiskivrak  Seken Osmanli centilmeninde hicbir duygu yok mutlak...  Utanmak ver, yeter, kaabilse Allah'im, utandirmak! . Mehmet Akif ERSOY   29 Tesrinisani 1328   (1912). -
Yaşamak bir sokak lambası gibi  Bir gece evden atılmış bir çocuk sanki  Tek bir damla tek bir ses gibi  Aklıma düşüyor . Artık delirir koşar şimşeklerim  Yaşamak bu nadir ve gevşek  Hayır bugün hiçbir kimseyi alkışlamıyorum  Ve onların dikilip içi yumurta çürüğü kokan  Kristal fanuslarına baka durdukları gibi bakıp durmuyorum . Ve bazı bey alıkların dediği gibi  Sadece yürek arılığını arı bulmuyorum. Düşünün  Tohumlar ekilir  Yağmurlar başlar  O zaman filizler bir karış boyu yükselmiştir  Köylü davarlarını alır götürür sürer üstüne  Başak dediğimiz rahmet ondan sonra fışkırır  Esas ondan sonra gövdelenir. Görmezik/ gördürürler  Davarın yedim doydum sandığı  Bir dalgınlık . çünkü benden bir kahramanlık kalacak  çünkü besmeleyle başlandı  çünkü desturla tuttuk ne tuttuksa  çünkü imanla çok şeylere çağrıldık gözümüz  dağlarda kaldı eşya geride kaldı  dünya arkada bırakıldı  bir diş gibi ayrıldık çenemizden  dil çağı kapandı göz bağı koptu  bir tövbe sancağı açıldı bir zevk süreci değil  çünkü bütün o zamanlar toptan kullanılmış oldu. içinde zalimlerin asılma sahneleri  içinde kan akıtanların kanlarının seli  içinde mahzun edenlerin gözyaşı nehirleri  çünkü tövbe edildi izin verildi besmeleyle başlandı. sevgilinin elinden dertler hoş  beline/ çamur çamur olarak  tekme tekme olarak  on gündür ve kırk gündür daha  aç acına ayakta  durmak  elli gün ayakta durmak olarak kaydedildi  sevilinin elinden bağış ve kefaret olarak  bilindi  kabul edildi  razı olundu  ağlanmadı  peki ekmek istenmedi mi istendi  Sadece bir parça ekmek istendi tapınmaya bedensel güç olarak  Yalvarılmadı HİÇKİM  SE  YE  ağlanmadı  razı olundu kabul edildi öpüp başa kondu  ve çünkü tövbe edildi  bir tövbe sancağı açıldı bir zevk süreci devrildi  bir isyan kazanı devrilmedi  itiraz isyan akmadı  bir tövbe sancağı açıldı  çünkü bütün zamanlar toptan kullanıldı  içinde zalimlerin asılma sahneleri  içinde kan akıtanların kanlarının seli  içinde mahzun edenlerin gözyaşı nehirleri  çünkü tövbe edildi tövbe edildi. ağıt güzel vakitlerindendir  estağfirullaaaaah ve işte böyle uzatarak  kalbim aç  etim yanık  Dünya diz çöktüğüm yer kadardır dizimin yanında bir diz  dizimin yanında bir diz sağdan biri iki üç  dört beş altı yedi soldan bir iki üç  dört beş altı yedi  bir sana bir sana bir sana... avucunu aç avucunu kapa  dilini tut aklını kravatın gibi çöz at  şimdi bir damla gözyaşı bir iri yahut
Kimdi o kedi, zamanın  eşyayı örseleyen korkusunda  eğerek kuşları yemlerine,  bana ve suçlarıma dolanan?    Gök kaçınca üzerimizden ve  yıldız dengi çözüldüğünde  neydi yaklaşan  yanan yatağından aslanlar geçirmiş  ve gömütünün kapağı hep açık olana? . Yedi tül ardında yazgı uşağı,  görüldüğünde tek boyutlu düzlüktür o  ve bağlanmıştır körler  örümcek salyası kablolarla birbirine  sevişirken,  iskeletin sevincini aklın yangınına  döndüren, fil kuyruğu gerdanlıklarla.. Yine de, zaman kedisi  pençesi ensemde, üzünç kemiğimden  çekerken beni kendi göğüne,  bir kahkaha bölüyor dokusunu. düşler marketinin, . uyanıyorum küstah sözcüklerle:   Ey, iki adımlık yerküre   senin bütün arka bahçelerini   gördüm ben!
Şenlik ateşleri yerleştirir boynuzlarını  Çıldırmış bir geyiğin ikindi tarlasına,  Gittikçe yayılır vadi. O küçük rüzgar  Sıçrar bayırlardan bayırlara.. Hava kristalleşir duman altında  -Kedi gözleri gibi sarıdır, hüzünlüdür –  Ben dallardan yürürüm gözlerimde  Dallar, ırmaklardan yürür.. Gelirler bana gerçek şeylerim benim,  Aynı ezgileri tekrarlayarak,  Burada bu bu ikindi sazlıklarında  Ne garip Federico adında olmak.. Çev. Ülkü Tamer
Bir biz varız güzel öbürleri hep çirkin  Birde bu terli karanlık  Sonra bir şey daha var muhakkak ama adını bilmiyorum  Nereden başlasam sonunda o ışıkla karşılaşıyorum  Yarı çıplak utanmaz bir kadın resmini aydınlatıyor  Akşam oluyor ya bir türlü inanamıyorum  Oturmuş iri yapılı adamlar esrar çekiyorlar  Daha bir aydınlık olsun diye içtikleri su  Sarı toprakdan testileri güneşte pişiriyorlar. Bir korkuyorum yanlız kalmaktan bir korkuyorum  Gündüzleri delice çalışıyorum geceleri kadınlarla yatıyorum. Sonra birden büyümüş görüyorum ağaçları  Kısrakları birden yavrulamış  Havaları birden güneşli. Kadınlarla yattığım yetse ya  Birde kadınlarla yattığıma inanmam gerekiyor. Hoşlanmıyorum
Köylünün bir şeyi yok, sıhhatı, ahlakı bitik;  Bak o sırtındaki mintan bile tiftik tiftik.. Bir kemik, bir deridir ölmedi kaldıysa diri;  Nerde evvelki refahın ancak onda biri? . Dam çökük, arsa rehin, bahceyi icra ister;  Bir kalem borca bedel faizi defter defter! . Hiç bakım görmediğinden mi nedendir, toprak,  Verilen tohmu da inkar edecek, öyle çorak, . Bire dört aldığı yıl köylü emin ol, kudurur:  Har vurur bitmeyecekmiş gibi, harman savurur.. Uğramaz, gün kavuşur, çitine yahut evine;  Sabah iskambil atar kahvede, akşam domine.. Muhtasar, gayr-i mufid ilmi kadardır dini;  Ne evamir, ne nevahi, secemez hiçbirini.. Namazın semtine bayramlarda uğrar sade;  Hiç su görmez yüzünün düşmanıdır seccade.. Hani, üç beş kişiden fazla musallı arama;  Mescid ambarlık eder, başka ne yapsın, imama! . Okumak bahsini geç, Çünkü o defter kapalı,  Bir redif zabıtı mektepleri debboy yapalı, . Sıtma, fuhuş, içki, kumar, türlü fecayı salgın...  Sonra söylenmiyecek şekli de var hastalığın.. Bir taraftan bulanır levse hesapsız namus;  Bir taraftan serilir toprağa milyonla nufus.. .........  Mehmet Akif ERSOY  ASiM: SAFAHAT-6.Kitap  1919
Ben ölürsem akşamüstü ölürüm  Şehre simsiyah bir kar yağar  Yollar kalbimle örtülür  Parmaklarımın arasından  Gecenin geldiğini görürüm  Ben ölürsem akşamüstü ölürüm  Çocuklar sinemaya gider  Yüzümü bir çiçeğe gömüp  Ağlamak gibi isterim  Derinden bir tren geçer  Ben ölürsem akşamüstü ölürüm  Alıp başımı gitmek isterim  Bir aksam bir kente girerim  Kayısı ağaçları arasından  Gidip denize bakarım  Bir tiyatro seyrederim  Ben ölürsem akşamüstü ölürüm  Uzaktan bir bulut geçer  Karanlık bir çocukluk bulutu  Gerçeküstücü bir ressam  Dünyayı değiştirmeye baslar  Kus sesleri, haykırışlar  Denizin ve kırların  Rengi birbirine karışır  Sana bir şiir getiririm  Sözler rüyamdan fışkırır  Dünya bölümlere ayrılır  Birinde bir pazar sabahı  Birinde bir gökyüzü  Birinde sararmış yapraklar  Birinde bir adam  Her şeye yeniden baslar
Eskiden bilmezdim yalnızlığı  Bir ağaç nasıl yalnız değilse ormanında  Bir çiçek kendi dalında  Eskiden bilmezdim yalnızlığı . Yalnızlığın içinde  Şimdi yalnız, yalnız mıyım  Kopuk muyum dalımdan  Uzağında mı kaldım ormanın
BİR ŞAİRİN HATIRA FOTOĞRAFI. Adana'da doğmuşum   Mirza Çelebi'de   İlkokulu İstiklal'de   Orta'yı Tepebağ'da   Liseyi Erkek Lisesin'de okumuşum   Kimilerine göre doğuştan şair   Biraz da asi doğmuşum   Ve en acısı Adana'nın barajında   Üç kere boğulmuşum   O gündür bugündür   Denizle aram açık   Buz gibi soğumuşum     Lise'den sonra kendimi   Denizi olmayan Berlin'de bulmuşum   Mimarlık okumuşum   Mühendislik okumuşum   Ve matematik çıktıkça karşıma   İnadına şiir dokumuşum   Ve annemi kaybetmişim   Bir Şubat gecesinde   Dünyadan soğumuşum   Gel gör ki   Dikeni de gülü de   O şehirde bulmuşum   Ve bir sabah   Dikeni yoluma   Gül'ü koluma alıp   İstanbul'a   Edebiyat Fakültesine koşmuşum.. Daha ilk nefesinde gençliğimin   Sürgün'ü Nazım'dan   Gurbet'i Orhan'dan   Hasreti Ahmet Arif'ten tanımışım. Vurulmuşum taşına toprağına şiirin   Yunus'la yoğrulmuş   Nesimi'yle çoşmuş   Pir Sultan'la yanmışım     Bir gözümde Veysel   Bir gözümde Köroğlu   Dilimde Karacaoğlan, Emrah, Dadaloğlu   Ne türküler yakmışım. Necip Fazıl'la kaldırımlarda yatmış   Atilla İlhan'la Maçka'da buluşmuş   Ümit Yaşar'la yüzlerce kez aşık olmuşum     Ve haykırmışım göklere   Şairler severse işte böyle sever   Yüreğimde can sesleri   Mendilimde kan sesleri   Ve dilimde hep o şiirler   Bir yanımda Can Yücel   Bir yanımda Edip Cansever . İşte bu yüzden   Acıların şahını   Aşkların ilahını   Yalnızlığın padişahını   Gölgesinden tanırım   Ama ne zaman bir ayrılık çalsa kapımı   Buz keser kanım donar kalırım   Ve soluğu yine bir şiirde alırım. Kısacası   Adım Ahmet Selçuk   Soyadım İlkan   Bir söz vardır ya hani   Tanıyan bir   Tanımayan bin pişman   Yetişir sanırım   Bunca sohbet bunca ağıt bunca ahh   Şiirlerimin gözü yolda kalmasın   Hadi bana eyvallah
Sen ey engin gönüllü düşsever  Sıfatsız derviş  Dolaştın içinde hep özveriyle  Doğu'yu, Batı'yı, sokakları  Sokaklar ki leylak kokardı  Şuraya koymuştun masaya  Çiçeklerin sokak görgüsünü  Sokakların çiçek örgüsünü. Sen ey uçuruma atlayan çocuk  Anlat şimdi uçurumu, uçan çiçekleri  Bazı güneşleri büyük sulara akan  Bazı aşkları beyaz sessizliğe akan. Bak işte geçti yine  İçinden sümbül yeleli bir at. Sen ey uslanmaz kalender  Doğu'lu bilge, gün doğdu bak  Hasret burcuna düştü  İmgelerin sınırsız dalga boyu. Deniz kıyısında denize karşı  Yaktı sigarasını bir atlı. Sen ey uslanmaz uçarı çocuk  Anlat şimdi vişneçürüğü ufku  Uçurum sessizliğinde suçsuzluğunu  Bak işte Cemal Abidir  Laleli'den dünyaya doğru giden bir tramvayda  Onun kasketine yağan yağmuru anlat
Ben de şu dünyaya geldim giderim  Kalsın benim davam divana kalsın  Muhammed Ali'dir benim vekilim  Kalsın benim davam divana kalsın. Yorulan yorulsun ben yorulmazam  Derviş makamından ben ayrılmazam  Dünya kadısından ben sorulmazam  Kalsın benim davam divana kalsın. Ben de vekil ettim Bari Hüda'mı  O da kulu gibi zulüm ede mi  Orda söyletirler bir bir adamı  Kalsın benim davam divana kalsın. Mümin müslim düşürür de cem olur  Anda sınık yaralara em olur  Kara taş erir de safi mum olur  Kalsın benim davam divana kalsın. Pir Sultan Abdal'ım dünya kovandır  Gitti adil beyler kalan avamdır  Muhammed divanı ulu divandır  Kalsın benim davam divana kalsın
Sadece ikimize değil  Bütün hayata üzgünüm  Fotoğraflarda  Bir gece hatırası. Öylesine yalnızım ki  Sanki yokum  Eriyor eski ben  Ve yeni biri olamıyorum. Keder sokulgan adımlarıyla  Gelip kıvrılıyor yüreğime  Hayat sakin  Şafakta evler gibi. Sanki hiç bir şey olmadı  İkimiz yokuz sadece  Biz olan ikimiz yokuz  Deniz hep orada  Ve ağaçlar aynı düşlerinde
Yine sevda geldi serime  Koymazlar ki gidem kendi yoluma  El uzatman benim gonca gülüme  Allı turnam, harman dalı do'ndu' mu'. Sarı edik geymis koncu dizinde  Arzumanım kaldı ala gözünde  Böyle güzel m'olur köylü kızında  Allı turnam, harman dalı do'ndu' mu'. Yiğitleri vardır ata binerler  Soğuk sulu yaylalara konarlar  Toprak tutmaz diye geri dönerler  Allı turnam, harman dalı do'ndu' mu'. Arap ata biner hep yarışırlar  Cirit oynarlar da ok atışırlar  Yine bir gün gelir yan bakışırlar  Allı turnam, harman dalı do'ndu' mu'. Karac'oğlan seni çağırır yine  Yiğit olan hançer sokar beline  Arzulayıp çıkar Bağdat çölüne  Allı turnam, harman dalı do'ndu' mu'
ağlama, sonsuzluğun kapısıdır bu taşlar  ağlama ki, onlarda feryât etmeye başlar  neden toprak olduktan sonra geldin yanıma  bir ömür nerde idin od düşerken canıma  mâdem acı çekmemi istemiyordun gülüm  neden yandığım halde, acı çekiyor külüm  mahrumun olsam bile, ağlama, kabrimde ben  dayanamam kederlenmene, kahrına rağmen  eyvah, sende solmuşsun istilâ kıskacında  sonbahar rüzgarları sevişiyor saçında  gözlerinde, kırılgan tebessümü akşamın  nerde, esirgediğin o mağrur ihtişamın  dünya mı sarsılıyor, yoksa titriyor musun  ben sana tiryakiyim hâlâ, biliyor musun  toprağımda tütüyor hayalin, buhur gibi  her gece bekliyorum gelmeni, sahur gibi  komşularım soruyor: Kimdir bu nazlı sultan?  adını anacağım ânda ağarıyor tan  sen güneşe bakarken, uykuya dalıyorum  haberini her yani gelenden alıyorum  bu hayal hakikatin özüdür, rüya değil  sûretimi görürsün, mezarıma bir eğil  okursun kitâbemde vardığım son durağı  bulursun başucumda gülümseyen burağı  'Hû' sesini fısıldar kulağına taşlarım  ruhuna kâfur gibi yayılır gözyaşlarım
Biz yalnızlıktan doğduk o dağdağalı sudan  Biz yani erdoğan ayşenur ali ve ahmet  Birkaç litre kan bir hayli kemik epeyce korku  Sanki bir tesbih koptu tane tane savrulduk  Köy köy bucak bucak memleket memleket  Yani afyon adilcevaz akçadağ turgutlu  Birkaç litre kan bir hayli kemik epeyce korku. Buzlu mehtap alçakca kesmişti yolumuzu  Bütün kapılardan açıkca kovulmuştuk  Silahımız avcumuza yapışmıştı soğuktan  Biz yani erdoğan ayşenur ali ve ahmet  Birkaç litre kan bir hayli kemik epeyce korku  Kestiremedik ne yaptığımızı kim olduğumuzu  Sanki bir tesbih koptu tane tane savrulduk  Köy köy bucak bucak memleket memleket  Yani afyon adilcevaz akçadağ turgutlu  Birkaç litre kan bir hayli kemik epeyce korku. Ne kadar korkmuştuk elimizden tutmadılar  Doğrudur kendi içimizde daraldığımız  Kim neyi savundu bilinmez nereye kadar  Biz yani erdoğan ayşenur ali ve ahmet  Başka bir yalnızlıkta boğulduk / havasızlıktan  Sanki bir tesbih koptu tane tane savrulduk  Köy köy bucak bucak memleket memleket  Ne solculuğumuz solculuktu ne sağcılığımız  Karanlık bir kapı ölüp üstümüze kapandılar  Kimse bizi sevmedi / ağır kan kaybıyız
Daha takılmadan bu telörgülere  Biz ki  Çocuğumuz dedik alınterine  Okşadık alınterinin yanaklarını. Nasıl sevdik karayı bembeyaz  Sarıyı kıpkızıl  Pembe-beyaz dallarcasına  Tohum tohum patlarcasına  Üstüne üstüne yürüdük ölümlerin  Aşkın sularına girercesine  Ve tarihin en güzel yaprağını  Güneşin parmağıyla çevirircesine. Bir şarkıyla geldik bugünlere  Sevdikçe söyledik  Özledikçe yeniden besteledik  Kelepçeler çürüdü sesimizde  Velhasıl  Daha çocukken türküledik. Bu telörgülere takılmadan önce  Biz ki vatanımız dedik alınterine  Öptük alınterinin topraklarını  Başlar koyduk uğruna  Her damlasına can verdik  Kurtuluşumuz dedik alınterine  Açtık alınterinin bayraklarını
Mühür gözlüm seni elden  Sakınırım kıskanırım  Uçan kuştan esen yelden  Sakınırım kıskanırım . Havadaki turnalardan  Su içtiğin kurnalardan  Giyindiğin urbalardan  Sakınırım kıskanırım. Beşikte yatan kuzundan  Hem oğlundan hem kızından  Ben seni senin gözünden  Sakınırım kıskanırım. Al'İzzet'i oncalardan  Elindeki goncalardan  Yerdeki karıncalardan  Sakınırım kıskanırım
Artık ne bekleyebilirim, yeniden  Buluşsam da o gonca çiçekten  Cennet ve cehennem seni bekliyor  Duygular kararsızlık dalgalarında sarsılırken,  Bitsin bu kuşkular artık! İşte gök kapında  Kaldırıyor yerden seni kollarıyla. İşte cennete kabul edildin, keşke  Değer olsaydın sonsuz güzel hayata  Artık ne istek, ne umut, ne tutku kaldı  Burasıydı yöneldiğin içten çabalarla  Karşında görünce eşsiz güzelliği  Yanık gözyaşlarının kaynağı tükendi. Gün nasıl da hızla çarptı kanatlarını  Zamanı önüne katıp sürer gibi  Akşamki öpücük bir mühür dudaklarda  Yarınki güneşin de aynen göreceği  Sakin bir yürüyüşteydi zaman,  Kız kardeşler gibi, benzer ve benzemeyen. Son öpücüğün nasıl da tatlı kıyıcılığı  Kesiveriyor aşkın kusursuz örgüsünü  Şimdi acele, tedirgin koşan, sakınıp eşiğinden  Ardından alevler içinde bir melek geliyor gibi  Göz, karanlık yola yorgun bakıyor  Dönüp baktı: Kapı kilitli duruyor. Şimdi kendine bile kilitli olan bu gönül  Sanki hiç açılmamış, mutluluk saatlerini  Gökteki bütün yıldızlarla yarışarak  Onun yanında hiç yaşamamış gibi  Usanmış, utanmış, bungun, hüzünlü  Karanlıklar içinde soluksuz gönlü. Bu dünyadan geride ne kaldı? Sarp kayalar  Kutsal gölgelerle taçlandırılmadı mı?  Ürünler olgunlaşmadı mı? Yeşillikler canlı,  Irmak ve otlaklar boyunca uzanmıyor mu?  Ve yeryüzü ötesinin büyüklüğü  Biçimli ve biçimsiz kubbelenmiyor mu? . Nasıl da aydınlık ve kırılgan, hafif ve ince  Ciddi bulutlar korosundan altı kanatlı melek  Tıpkı o, yukarıdaki mavi gök  Buhar gibi karışıveren maviliğe  Böylece gördün danslar içinde sevinçli  O, sevgililer sevgilisini.. Yalnızca birkaç dakika izin sana  Onun yerine bir hayli tutup bırakmaya  Yüreğine geri dön, daha kolay bulabilirsin orda  Değişen biçimlere oynarken onu.  Pek çok resim giderek oluşturuyor birini  Böyle binlerce kez ve hep hep sevgili. Kapılarda bekliyordu, karşılar gibi  Adım adım mutlu etti beni  Bir daha koştu son öpücükten sonra  Bir son daha kondurmaya dudaklarıma  Nasılda canlı şimdi anısı  İçimde alevden harflerle yazılı.. O gönül ki, yüksek surlar yaptırmış  İçinde korumak için kendini ve sevdiğini  Onun yerine de sevinç duyuyor bu aşktan  Yalnızca ona açınca kapılarını tanıyor kendini  Böylece kendi sınırları içinde daha özgür  Ve yalnızca ona teşekkür için atıyor yüreği. Sevme gücü ve gereksinim  Karşılıklı sevgiyle yok edildi  Sevinçli tasarılar için umudun neşesi  Karar ve eylem için hemen bulundu  Aşk bir heyecansa seven için,  Ben en hoş örneğiyim bunun.. Beni böyle kılan onun varlığı! Nasıl bunaltıcı  Bir korku akıl ve beden üstünde, istenmeyen ağırlık:  Tüyler ürpertici hayaller dolu  Yürek boşluğunun ıssızlığında.  Şimdi eşikte umudun bilinen şafağı  Işıyor güneşin yumuşak aydınlığında.. Tanrı'nın verdiği huzuru bu evrende  Akıldan çok mutluluk veren - okuduğumuza göre -  Karşılaştırıyorum aşkın huzuruyla,  Sonsuzca sevdiğin yanındaysa bu dünyada  Gönül rahatlar, bozamaz hiçbir şey o derinde  Duran anlamı, o anlam ait olmaktır sevdiğine...
Kaç günümüz varsa şunun şurasında  O kadar güneşimiz var  Her günlük hakkımızdır mutluluk  Anla  Dün bugün eksilen güneşler  Ödenmez yarınla
Sonra, varlıklı bir adam konuştu: 'Bize vermekten bahset.'. Ve o cevap verdi: . 'Sahip olduklarınızdan verdiğinizde,  çok az şey vermiş olursunuz; . Gerçek veriş, kendinizden vermektir.. Çünkü sahip olduklarınız, yarin ihtiyacınız olabilir  diye saklayıp koruduğunuz şeylerden ibaret değil mi? . Ve yarin, kutsal şehre giden hacıları takip ederken, kemiklerini,  iz bırakmayan kumlara gömen fazla uyanık bir köpeğe ne getirebilir? . Ve ihtiyaç korkusu da, ihtiyaçtan başka bir şey değil midir? . Kuyunuz tamamen doluyken susuzluktan korkmak,  tatmin olamayan bir susuzluk göstermez mi? . Çok fazla şeye sahip olup, çok az verenler, bunu  gösteriş isteyen gizli arzuları için yaparlar,  ki bu da armağanlarını yararsız kılar.. Ve bazıları vardır ki, çok az şeye sahiptirler ve hepsini verirler.  Bunlar hayata ve hayatin definesine inananlardır,  ve kasaları hiç bos kalmaz.. Bazıları sevinçle verirler, bu sevinç onların ödülüdür.. Bazıları ise ıstırap içinde verirler ve bu acı onların vaftizidir.. Ve bazıları vardır ki, ne vermenin acısını hissederler,  ne sevinç ararlar, ne de bir erdemlilik düşüncesi taşırlar; . Onlar, su vadideki mersin ağacının kokusunu salışı gibi verirler.. Böyle kişilerin ellerinde Tanrı dile gelir ve  onların gözlerinden Tanrı, dünyaya gülümser.. İstendiği zaman vermek güzel bir davranış olabilir; fakat  istenmeden, ihtiyacı hissederek vermek çok daha anlamlıdır.. Ve cömert olan için, verecek kimseyi aramak,  veriş olayından daha fazla sevinç getirir.. Vermekten alıkoyacağınız herhangi bir şey olabilir mi? . Sahip olduğunuz her şey bir gün verilecektir.. Öyleyse simdi verin ve vermenin hazzını  mirasçılarınız değil siz yasayın... Çoğunlukla söyle dersiniz:  'Vereceğim, ama hak edeni bulabilirsem.'. Ne koruluktaki meyve ağaçları böyle düşünür,  ne de çayırdaki sürüler.. Onlar, saklandığında çürüyecek olanı, yasayabilsin diye verirler.. Herhalde kendisine günler ve geceler verilmesini hak eden  bir kişi, sizden gelebilecek şeyleri de hak eder.. Ve hayat okyanusundan içmeye hak kazanmış bir insan,  sizin küçük ırmağınızdan da bir bardak su alabilir.. Faydasından öte, kabul etmenin gerektirdiği cesaretten ve  güvenden daha büyük bir değer var midir? . Ve siz kim oluyorsunuz da, onların göğüslerini yırtarak  gururlarını korunmasızca ortaya seriyor, sonra da  onların değerlerini örtüsüz ve gururlarını  utanmasız olarak değerlendiriyorsunuz? . Önce kendinizi vermeye hak kazanmış ve  verme olayında bir aracı olarak görün.. Çünkü gerçekte her şeyi veren hayattır  ve siz kendinizi bir verici olarak belirlediğinizde,  sadece bir tanık olduğunuzu unutuyorsunuz.. Ve siz alıcılar, ki hepiniz bu gruba dahilsiniz, ne kendinize  ne de size verene bir boyunduruk yüklememek için,  hiç bir minnet hissi taşımayın.. Bunun yerine, armağanları kanat yaparak,  verenle beraber yükselin; . Çünkü borcunuzu gereğinden fazla abartmak,  annesi özgür yürekli dünya,  babası evren olan cömertlik olgusundan  şüphe etmek demektir...'
My love is like a red, red rose (e.e.cummings). Kırmızı kırmızı bir güldür aşkım  İnce yüzünüzde. Kırmızı. Korkunç.. Kor sevişmemizden deli bir yalım  Koyuna sevdanın. Kırmızı. Korkunç.. Karanlık, büyür büyür benim aşkım  Gecenizde sizin. Kırmızı. Korkunç.. Vücudunuza, ağzınıza iner  Gezer etinizi. Kırmızı. Korkunç.. Kalır bir gün bir krallık olduğu  Güzelliğinizin. Kırmızı. Korkunç
Bir haber alamadım gittin gideli  Mutlu mu, mutsuz mu, nasılsın bugün?  Hayli zaman oldu görüşmeyeli  Nasılsın birtanem, nasılsın bugün? . Gönül defterini karıştırdın mı?  Kalbini hasrete alıştırdın mı?  Ayrılığı bize yakıştırdın mı?  Nasılsın sevgilim, nasılsın bugün? . Bilmem ki beni hiç anar mısın?  Unuttun mu yoksa, hatırlar mısın?  Söyle; eskisinden bahtiyar mısın?  Nasılsın birtanem, nasılsın bugün? . Seninle doluyken aldığım nefes  Bitirdi bu aşkı sendeki heves  'Çekinme, sor' diyor içimden bir ses  Nasılsın sevgilim, nasılsın bugün?
Hapisanelere güneş doğmuyor  Geçiyo bu ömrüm de günüm dolmuyor  Eşim dostum hiç yanıma gelmiyor  Yok mu hapisane beni arayan  Bu zındanda ölem can gardiyan. Birer birer yoklamayı yaparlar  Akşam olur kapıları kaparlar  Bitmiyo geceler, olmaz sabahlar  Yok mu hapisane beni arayan  Bu zındanda ölem can gardiyan. Anamdan doğalı garip kalmışım  Acı hapisane aha genç yaşım  Benim zındanlarda neydi işim  Yok mu hapisane beni arayan  Bu zındanda ölem can gardiyan
Hayır bitmedi  Ancak başlıyor hayat  Dostlarım,sırdaşlarım  Şikayet değil  Umudun güllerini sular  Damlayan göz yaşlarım  Acı değil gururdur  Kanayan tırnaklarım  Hayır bitmedi  Ancak başliyor hayat.
görinen yıldız değil yir yir delinmişdür felek  gün yüzünün hasretiyle tir-i ahımdan benüm. necati. -1.  açılmış sarmaşık gülleri   kokularıyla baygın  en görkemli saatinde yıldız alacasının  gizli bir yılan gibi yuvalanmış   içimde keder  uzak bir telefonda ağlayan   yağmurlu genç kadın. -2.. rüzgâr  uzak karanlıklara sürmüş yıldızları  mor kıvılcımlar geçiyor   dağınık yalnızlığımdan  onu çok arıyorum onu çok arıyorum  heryerinde vücudumun   ağır yanık sızıları  bir yerlere yıldırım düşüyorum   ayrılığımızı hissettiğim an   demirler eriyor hırsımdan. -3.. ay ışığına batmış   karabiber ağaçları   gümüş tozu  gecenin ırmağında yüzüyor zambaklar  yaseminler unutulmuş   tedirgin gülümser  çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var   çünkü ayrılık da sevdâya dahil   çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili   hiç bir anı tek başına yaşayamazlar   her an ötekisiyle birlikte   herşey onunla ilgili. telaşlı karanlıkta yumuşak yarasalar  gittikçe genişleyen   yakılmış ot kokusu   yıldızlar inanılmayacak bir irilikte   yansımalar tutmuş bütün sâhili  çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var  öyle vahşi bir tad ki dayanılır gibi değil   çünkü ayrılık da sevdâya dahil   çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili. -4.. yalnızlık  hızla alçalan bulutlar   karanlık bir ağırlık  hava ağır toprak ağır yaprak ağır  su tozları yağıyor üstümüze  özgürlüğümüz yoksa yalnızlığımız mıdır   eflatuna çalar puslu lacivert   bir sis kuşattı ormanı   karanlık çöktü denize  yalnızlık  çakmak taşı gibi sert   elmas gibi keskin  ne yanına dönsen bir yerin kesilir   fena kan kaybedersin  kapını bir çalan olmadı mı hele  elini bir tutan  bilekleri bembeyaz kuğu boynu   parmakları uzun ve ince  sımsıcak bakışları suç ortağı   kaçamak gülüşleri gizlice  yalnızların en büyük sorunu  tek başına özgürlük ne işe yarayacak  bir türlü çözemedikleri bu   ölü bir gezegenin   soğuk tenhalığına   benzemesin diye   özgürlük mutlaka paylaşılacak   suç ortağı bir sevgiliyle. -5.. sanmıştık ki ikimiz   yeryüzünde ancak   birbirimiz için varız  ikimiz sanmıştık ki   tek kişilik bir yalnızlığa bile   rahatça sığarız  hiç yanılmamışız   her an düşüp düşüp   kristal bir bardak gibi   tuz parça kırılsak da  hâlâ içimizde o yanardağ ağzı   hâlâ kıpkızıl gülümseyen   -sanki ateşten bir tebessüm-   zehir zemberek aşkımız
Seni kim çizebilir şubat yolcusu  Yalnız akşam olsun dağınık olsun  Ceplerinde bozuk bir bulut uğultusu  Geceleyin dörtte bir ölüm korkusu  Dörtte dört sabaha karşı yağmursun  Seni kim çizebilir şubat yolcusu  Bütün çizgileri bozuyorsun
Sana dedim allı gelin has gelin  Suya gider sağ elinde tas gelin  Yedi yıldır ben sevdana düşeli  Kerem eyle şu sevdamı kes gelin. Zalim aşk elinden içmişim ağı  Senin için dolanırım bu dağı  Alam beliğine altın saç bağı  Tak saçına ince bele as gelin. Ben seni severim sen de seversen  İnsan olman el sözüne uyarsan  Çizme olam ayağına giyersen  Ökçesin de çamurlara bas gelin. Karac'oğlan der ki nic'olur halim  Yoluna dökülsün olanca malım  Giyin hint kumaş karşımda salın  Ko desinler şu yiğidin has gelin
Söyle sevda içinde türkümüzü,  Aç bembeyaz bir yelken  Neden herkes güzel olmaz,  Yaşamak bu kadar güzelken?. İnsan, dallarla, bulutlarla bir,  Ayrı maviliklerden geçmiştir  İnsan nasıl ölebilir,  Yaşamak bu kadar güzelken?
Adını savurur rüzgar,  Saçlarının niyetine.  Aşka küserim sonra,ülserim azar,  Azar azar düşer şakaklarıma mart akları.. Bak ne güzel erken bahar açmış ağaçlar,  Bir soğuk vursun da görsünler günlerini!. Adını savurur rüzgar,  Deneyimli bahar niyetine.  Ülserim azar,  Azar azar düşer saçlarıma mart akları.. Ben her bahar pişman olurum.  Erken açar baharlarım,  Soğuk vurur goncalarıma,  Toprak olurum.. Martı görünce kaçacak yaz ararım.  Ve gözlerimi kapatırım erken martı sesi duyunca.  Sanki kızım dilime vurmuş sanırım,  Giderken kapattığım kapının kilidi.. Ben her bahar pişman olurum.  Güneşe kanar baharlarım,  OROSPU BİR GÜLÜŞÜN GAMZELERİNE,  YAPRAK YAPRAK TESLİM OLURUM!
Onurun çırpındığı bütün göğüslerde  Azgın lokomotifler gibi her nefes  Bir ses dolaşıyor yürekten yüreğe  Bir ses  Yalayarak geçiyor demir kapıları  Telörgülerde parmaklıklarda dolaşıyor  Kimse görmüyor belki duymuyor da  Bir ses dolaşıyor her yerde her an  Bir ses  Bir ses ki yaşamın tümüne özdeş  Sağırların kulaklarına fırtınadır  Körlerin gözlerinde güneş
Şu haline bak da utan!   Ne okuma bilirsin ne sayı,   Ne üstünde var ne başında,   Ne midende ne kursağında,   Bari gel de görgünü arttır   Medeniyet öğren ayı.   Yemek masası nedir, peçete nedir,   Çatal bıçak nedir gör!   Giymek şart değil ya,   Ayakkabı gör gömlek gör   Jartiyer bile görsen faydası var.   Tarak deyip de geçme   Saçını tara da gör   Kafan nasıl işlemeye başlar.   Kanalizasyon gördün mü sen hiç?   Gel de kanalizasyon gör   Yemek şart değil ya   Döner kebap gör, su böreği gör,   Ekmek gör be ekmek,   Ne görsen faydası var!
Geceleyin benden ayrılır ruhum,   Dönünceye kadar açık kalır cam.   Uyanık, başımın ucunda bir mum,   Beklerim, beklerim böyle her akşam.   Bilmesem de nereye gidiyor ruhum,   Bütün gece sessiz, eriyip de mum,   Sabah olduğunu çok biliyorum;   Biliyorum, bu bir sonsuz helecan.   Besbelli bir ömür böyle sürecek,   O öyle uçarı, ben böyle ürkek;   Bir gün ya bilerek, ya bilmeyerek,   O dönmeden önce camı kapayacağım
Seyredelim Horasan'ın ilini  Gördüm iki turna güzel turnalar  Tavaf ettim imamların yerini  Gördüm iki turna güzel turnalar. Muhammet bizimdir Ali bizimdir  Erkanı bizimdir yolu bizimdir  Değmesin yad avcı teli bizimdir  Gördüm iki turna güzel turnalar. Muhammet Ali'den parıldar damlar  Elinde doğar ol şems ile kamer  Yaylağı Yıldız'dır gözleği Kemer  Gördüm iki turna güzel turnalar. Şu gelen avcıdan hazerim deyu  Ezel ki ikrarı bozarım deyu  Çığrışır Tebriz'de öterim deyu  Gördüm iki turna güzel turnalar. Pir Sultan Abdal'ım kendi halinde  Kalmadılar evliyanın yolunda  Kalkıştı da gitti Ali gölünde  Gördüm iki turna güzel turnalar
O sahibinin sesi gramofonlarda çalınan şey  incecik melankolisiymiş yalnızlığının  intihar karası bir faytona binmiş geçerken ablam  caddelerinden ölümler aşkı pera'nın . Esrikmiş herhal bahçe bahçe çiçekleri olan ablam  çiçeksiz bir çiçekçi dükkanının önünde durmuş  tüllere sarılmış mor bir karadağ tabancasıyla  zakkum fotoğrafları varmış cezayir menekşeleri camekânda . Ben ki son üç gecedir intihar etmedim hiç, bilemem  intihar karası bir faytonun ağışı göğe atlarıyla birlikte  cezayir menekşelerini seçip satın alışından olabilir mi ablamın.
Benim gönlüm sarhoştur  Yıldızların altında  Sevişmek ah ne hoştur  Yıldızların Altında. Sular rüzgarı dinler  Aşıklar hep serinler  Çoban yolları inler  Yıldızların altında. Yanmam gönlüm yansa da  Ecel beni ansa da  Gözlerim kapansa da  Yıldızların altında. Mavi nurdan bir ırmak  Gölgede bir salıncak  Bir de ikimiz kalsak  Yıldızların altında. Ne keder ne yas olur  Çakıllar elmas olur  Bir kadeh bir tas olur  Yıldızların altında. Ettiğim ah değildir  Bahtım siyah değildir  Buse günah değildir  Yıldızların altında
Anılar defterinde gül yaprağı  Gibi unutuldum kurudum  Başıma düşmüş sevda ağı  Bir başıma tenhalarda kahroldum  Sen kimbilir, rüzgârlı eteklerinle  Kimbilir hangi iklimdesin, ben  Sensiz bu sessizlikle  Deli gibiyim sensiz  Bu sessizlikle. Ayrılıkla başım belada  Gözlerini çevir gözlerime  Yoksa sensiz bu sessizlikle  Deliler gibiyim  Sensiz bu sessizlikle
F.E.S. ve öbürleri için . Bir aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da   Uzun bir hastalık gibi   Aralıksız dinlediğim alaturka bir fasıl gibi   Gökyüzüne bakmayı, dostlara mektup yazmayı   Çiçekleri sulamayı unutmuşluğum gibi  Bitti.  Bir aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da  Yürümeyi yeniden öğrenen felçli bir çocuk gibi  Sokağa çıkmalıyım şimdi ve çoktandır  İhmal ettiğim dostlara yeni bir adres bırakmalıyım  Pencereleri açmalı, kitapları düzenlemeliyim  Belki bir yağmur yağar akşama doğru  Yarıda bıraktığım şiirleri tamamlarım  Aşk da bitti diyordu ya bir şair  Aşk bitti işte tam da öyle
uyurdum,  dokunduğum camlar kırılırdı derinliğinde uykumun.  Nil, gözlerimden geçsin diye  güne kirpiklerim kırılırdı.  oysa, saklambaç oynayan bir çocuktu büyüttüğüm;  babasının dudaklarına sıkışmış ve unutulmuş.... sobelendim, saklandığım saydam düşlerin ardında.  sunacak başka birşeyim yoktu, bir çocuğun  bayram sabahındaki beklentisini sundum yaşama  ve tedirginliğini oğlu savaşta bir annenin.  uzak ezgisini dinleyerek bırakıp gitmelerin.. nil güne akarken şubat gibi biriktim;  dört yıl topladığı acısını  yirmidokuzuncu adımında gösteren.  ve çıktım yaşama  onun sakladıklarını sunarak saklandığım yerden.  sonra kendime dönüp dinledim  yeniden acılarıma sordum:  yaşamın neresinde saklanmalı ozan,  yada nasıl saklamalı yaşamı?
mavi kuş. bir mavi kuş var yüreğimde  çıkmaya can atan  ama ben ondan güçlüyüm, kal,  diyorum ona, kimsenin  seni görmesine izin veremem.. bir mavi kuş var yüreğimde  çıkmaya can atan  ama viski döküyorum üstüne  sigara dumanına  boğuyorum,  fahişeler, barmenler ve  bakkal çırakları hiçbir zaman  bilmiyorlar onun orada  olduğunu.. bir mavi kuş var yüreğimde  çıkmaya can atan  ama ben ondan güçlüyüm,  yat lan aşağı, diyorum ona,  ocağıma incir dikmek mi  niyetin? Avrupa'daki kitap  satışlarımı sabote etmek mi? . bir mavi kuş var yüreğimde  çıkmaya can atan  ama zekiyim, sadece  geceleri izin veriyorum çıkmasına,  herkes yattıktan sonra.  orada olduğunu biliyorum, derim  ona, kederlenme  artık.. sonra yerine koyarım yine  ama hafifçe öter  tamamen ölmesine de izin  vermiyorum  ve birlikte uyuyoruz  gizli antlaşmamızla  ve insanı ağlatacak kadar  güzel, ama ben  ağlamam, ya  siz?  charles bukowski
Benim sevdam  Bir güle benzer  Bazen solar,bazen açar  Ama sürekli yaşar  Kışın kardelen gibidir  Baharda delerek ölü toprağını  Göğe uzanır  Boyuna posuna bakmadan. Benim sevdam  Bir suya benzer  Temiz ve berrak  Ve çöl ateşinde kanarak  İçilen bir suya. Benim sevdam  Bir kuşa benzer  Uçar gökyüzüne  Bulanır maviye  Bazen kartal  Bazen serçe  Bazen güvercin olur.
Buyruğun tut Rahman'ın, tevhide gel tevhide  Tazelensin imanın, tevhide gel tevhide.. Yaban yerlere bakma, cânın odlara yakma  Her gördüğüne akma, tevhide gel tevhide.. Mâsivâdan gözün yum, ne umarsan Hak'tan um  Gitsin gönülden hümum, tevhide gel tevhide.. Zahirde kalan kişi, güç etme âsân işi  Gider gayri teşvişi, tevhide gel tevhide.. Şirki baştan savarsan, Hak bilmeye iversen  Yaradan'ı seversen, tevhide gel tevhide.. Emri yerine getir, erkenden işi bitir  Sıdk ile iman getir, tevhide gel tevhide.. Sen seni ne sanırsın, fâniye dayanırsın  Üş bir gün uyanırsın, tevhide gel tevhide.. Uyanagör gafletten, geç bu fani lezzetten  İç kevser-i vahdetten, tevhide gel tevhide.. Hüdayî'yi gûş eyle, şevke gelip çûş eyle  Bu kevserden nûş eyle, tevhide gel tevhide.. Od: Ateş  Mâsivâ: Allâh'tan başka her şey  Hümum: Kederler  Asân: Kolay  Teşviş: Kargaşa  İvermek: Acele etmek  Sıdk: Sadakat  Üş: Elbet  Gûş: Dinlemek  Cûş: Coşmak  Nûş: İçmek
Gelin olduğun gün gördüm seni-   Alevli bir pembelik yüzüne indiğinde  Mutlulukla sarılmıştın, öyleyken   Tümden aşka kesilmişti dünya önünde.. Ve senin gözlerinde tutuşan ışık   (artık her ne idiyse)  Güzellik diye gördüğüydü   Sızlayan gözlerimin yeryüzünde.. O pembelik, kızlık utancı belki-   Geçip gider öyleyse-  Ama hala harlı bir ateş, öyleyken   Tutuşturdu, yazık, o adamın göğsünde.. O, gelin olduğun gün seni gören   Hani şu derin pembelik yüzüne çöktüğünde  Mutlulukla sarılmıştın, öyleyken   Tümden aşka kesilmişti dünya önünde.
insan ne zaman alışır hayata  baba? . yağmurun değdiği her yerdi yüzün  seni sordum da irkildi toprak  ölümü bildim, büyüdüm  çocukluğum mevsimsiz bir leylak  bir yelkovan gidişi  bir akrep  yürüyüşü  ötesi iyilik, güzellik...alıştığımız  bir yarayı sarıp sarmalamak. gecikmiş sözlerin ağırlığı heybemde  bir karanfil, solgun, öyle  kedere bulanarak  nasıl dökülürse  döküldü toprağına sözlerim de. söküp nallarını atların  koşturmak gibi karanlığın evine  öldün. yokluğunda  varlığı bildim. insan nasıl alışır içindeki cam kırıklarına  baba?
Ben büyük şarkıları severim; büyük olsun  Deniz gibi, gökyüzü gibi herşey ve mahzun.  Seviyorsam seni aşk ölümsüzdür gönlümce  Aşıksam kadınım değil tanrıçasın, ece.  Denizler yolculuğa çağırır durur da beni  Gitmem düşünerek geri döneceğim günü.  Ben büyük rüzgarları severim büyük olsun  Aşkım da, özlemim de hepsi, herşey ve mahzun.  İnsan bir yanınca Kerem misali yanmalı,  Uykudan bile mahşer gününde uyanmalı.
Bana kara diyen dilber  Kaşların kara değil mi  Yüzümü güldüren gelin  Gözlerin kara değil mi. Güzel ben seni isterim  Seni koynumda beslerim  Yüzünü güzel göreyim  Zülüfün kara değil mi. Boyun uzun belin ince  Yanakların olmuş gonca  Salıversin kulunca  Beliğin kara değil mi. Utanırsın akar terin  Güzellikde yok benzerin  En sevgili makbul yerin  Saçların kara değil mi. Beni kara diye yerme  Mevlam yaratmış hor görme  Ela göze siyah sürme  Çekilir kara değil mi. Hint'den Yemen'den çekilir  İner Bağdat'a dökülür  Türlü taama ekilir  Biber de kara değil mi. Göllerde kuğular olur  Göğsü ak kara benlidir  Mısır'da çok zengin vardır  Kölesi kara değil mi. Pınara konan kuğunun  Kanadı beyaz çoğunun  Çöldeki Arap Beyinin  Çadırı kara değil mi. Her yoldan gelir geçerler  Aktan karayı seçerler  Ağalar beyler içerler  Kahve de kara değil mi. Evlerinde sular akar  Güzelleri göze bakar  Hublar yanağına sokar  Sümbül de kara değil mi. Karac'oğlan der maşallah  Birgün görünür inşallah  Kara donludur Beytullah  Örtüsü kara değil mi
benim şiirim....
<tr><td width='100%' align='left'><font color='#800000'><font color='blue'>. Kayıp bir balıkçının  Saçını okşar  Dip dalgaları. Ve biraz uzakta  Annelerini arar  Yitik bir balığın yavruları.
Canım sen güzel olmağa  Sana bir ben gerek bir ben  Âşıkın gönlün almağa  Sana bir ben gerek bir ben. Ben hocamdan okurum da  Bülbül gibi şakırım da  Al yanağın çukurunda  Sana bir ben gerek bir ben. Mustafa'm der çaresi ne  Merhem eyle yarasına  İki kaşın arasına  Sana bir ben gerek bir ben
Vurmus daglara daglara isigi  Belli olmus uzagi yitmisliginden  Düsünür bizi  Gece asagida. Üstlerden büyür samanyolu  Bir sevgiye benzer  Baska bir sevgiye benzerken  Gece asagida. Bagislar öldürmüsü  Çalani yalan soyleyeni kaçani  Topraga çig düsmeden  Gece asagida. Bir eski savas alaninda korkunç  Bir ayrilikta upuzun  Neler soyunur neler  Gece asagida. Nice yorgun olursa olsun yercek  Yükünden yesilinden  Uyutur böçegi otu  Gece asagida. Bu nedir bulamiyorum  Yildizlar yildiz  Gökyüzü gök  Gece asagida. Hani yapilar vardir  Tas tas doldurur boslugu  Öylece duvarlari örer  Gece asagida. Susma  Dinleme gerek  Iletine güne tohumu  Gece asagida. Bakma  Anlama gerek  Azalir biraz simdi  Gece asagida. Kisi yerin dibine dek çirilçiplak  Basarisiz uykusuz  Ama bir umut verir  Gece asagida
BİR GAZETECİ ARANIYOR   . Hayatını ve yüreğini bu yola adamış nice ölümsüz   gazetecilere saygı ve sevgilerimle.   Bir hayat sayfası bu   Yorgun çürümüş yalanlardan   Suya yazılmış yazılardan   Üzerindeki yıllanmış tozlardan   Ve gündelik yaz- bozlardan   Üç günlük aşklar   Keyifli mekanlar   Yemek tarifleri   Gece kulüpleri   Ziyafetler   Kıyafetler   Rezaletler   Ve en acısı   Faili meçhul cinayetler   Katil kim   Suçlu kim   Günahkar kim   Yok mu bu izi sürecek bir yürek   Kalemler mi kırıldı   Canlar mı bu kadar ürkek   Ne hayattan   Ne sanattan bir haber   Varsa yoksa bir magazin -bir spor   Aşkta ve sporda sadece skor   Siyaset kapalı kapılar ardında   Ötesini ne sen söyle   Ne de bana sor.   İsyanım bir çığlık gibi duruyor yüreğimde   Ve gittikçe büyüyor   Ekmekler bile küçüldü-insancıklar gibi   Çocuklar uçurumun eşiğinde   Kapkaç yaşıyor   Ve hayat   Bizimle son dansını ediyor   Gel gör ki   İpi kopmuş çivisi çıkmış bu dünyada   Hala herkes bambaşka bir rüyada   Nerede   Bu kırık dökük   Bu rezil bu boynu bükük   Bu umut düğmeleri sökük   Hayatı tamir edecek bir tamirci   Nerede   İnsanlığa   Yaşam sevinci   Verecek bir gazeteci. İşte bütün yürekler sokaklarda   Çığlık çığlığa haykırıyor   İnsanlık adına   Yarınlar adına   Doğmamış çocuklar aşkına   Böyle   Yüzlere   Binlerce   On binlerce gazeteci aranıyor.
I  Bekle beni küçüğüm  umudu karartmadan  sevinci yitirmeden bekle  döneceğim bir gün elbet  bekle beni. Bahar geldiğinde  kırlara çıkacaksın  dizboyu otlar üstünde  koş koşabildiğince  ve sakın yitirme neşeyi. Kırların sessizliğinde  yüreğinin sesini dinle  ve orada benim için  küçücük bir yer ayır  ve bekle beni küçüğüm. Doğa pervasızdır biraz  bakarsın en olmaz yerde  masmavi bir su fışkırır  ve suyun ışıldayan göğsünde  sevincin nilüferleri. Bahar şaşırtmasın seni  sırtüstü uzan bir gölgeye  suların, kuşların sesini dinle  ve bekle beni orada  döneceğim küçüğüm. II. Mapusane türküleri  hüzünlüdür biraz  belki her dinleyişinde  yüreğin burkulmakta  için sızlamaktadır. Ama acılara alışılmaz  birşeyler var değişecek  birşeyler var  değiştirmemiz gereken  önce acılardan başlanacak. Beş on yıl dediğin  pek kolay geçmeyebilir  üstelik bu savaş  bu kahredici kıyım  bitmeyebilir daha uzun süre. Ama sen sahip çıkarak  yaşama ve sevince  bekle beni küçüğüm  acılar bitecek bir gün  sevgiler çiçek açacak. Mapusane türküleri  hüzünlüyse de biraz  yüreğin burkulmasın  için sızlamasın sakın  ve bekle beni küçüğüm. III. Kış kıyamet bir gün  bakarsın çıkıp gelmişim  varsın azgınlaşsın tipi  ve uğuldayadursun  dışardaki rüzgâr. Sakın şaşırma küçüğüm  üşümüş bir serçe gibi  titremesin ellerin  apansız çıkıp geleceğim  kış kıyamet de olsa bir gün. Uğuldayan bu rüzgâr  bu delice yağan kar  ürkütmesin seni  direnmektir artık  bekleyişin öbür adı. Sen türküler söyle  ve gülümse küçüğüm  çünkü sesinin  ırmağıyla yeşerecek  hasretin bozkırları. Bekle beni küçüğüm  umudu karartmadan  sevinci yitirmeden bekle  döneceğim bir gün elbet  beke beni küçüğüm. (Saklı Kalan)
sevdiklerimin başında bir bilmediğim  görmediğim özlemediğim özlediklerimin başında. yurdum olmadan sıladayım  kimsem ölmeden yasta  yollarda gözlediğim ne  mektuplarda beklediğim ne. nereden sürmüşler beni buralar nere  buralar nere, buralar nere. bir bildiğim olmalı, bilmez olmuşum  bir derdim olmalı, gülmez olmuşum  buralara konmuş göçmen olmuşum  bir derdim olmalı, gülmez olmuşum
Zamansız gözlerini ufka dikişin var ya  Beni benden edişin  Hesap vermeden  Sormadan  Söylemeden sevişin  Buğulu gözlerinde  Bakışların beni bırakır gider ya  Sadece  Sadece sen yokken kendime gelişim  Umulmadık bir yerinde hayatın  Ciğerlerini söküp atarcasına  Kalbindekileri haykıracakmış gibi  Karşımda duruşun  Ve bir kelime bile etmeden  Çekip gidişin  Ve susuşun var ya.... Şakağıma dayanmış bir namlunun  Tetiğini çekmeyişin  Oluk oluk cana hayat veren kanı  Şahdamarda kesişin  Ve beni benden edişin  En yaşanacak zamanında  yaşanmamışlıkların  Çekip gidişin  Ve aşktan ölürken dahi  Sevmiyorum deyişin  Ve günahsız gidişin  Beni günaha sokar ya...
Yayılır karanlık sisler engine,  Korkarım,bakamam sana ben yine.  Yıllarca dalardım solgun rengine  Güneşten nur uman gözler yanmasa!. Vadide bir hazin nağme ürperdi;  Bu ıssız dağların sen misin derdi?  Üstünde yabani güller biterdi  Dereler,tepeler seni anmasa.... Çoşarak ruhunun bütün hevesi  Yükseldi uzaktan bir çoban sesi.  Bence bir,kırların ye'si,neşesi,  Kolların boynuma halkalanmasa!
Leyla isteyen,mecnun olmalı  Kendinden de,dünyasından da geçmeli  Aşıklar sofrasına davet edildiginde  Ben körüm,ben tokum diyebilmeli
Ey, öyleydi o!  Kedilik kafesinde yaşardı  Kötülük denli gerçekti  Dünyaya karşı güler, gülerdi. . Pembe sevgili  Deliliğin oyuncak odasındaydı.  Sanat denli kurmaca gözyaşlarıyla  Ağlar, ağlar dünyaya karşı.
Erenler sultanı Bağdat şehrinin  İptida binasın kuran kim idi  On'ki imam koymuş mihrap taşını  Onun duasını eden kim idi. Doksan üstad gelmiş anı yapmağa  Yapıp temel taşların berkitmeğe  Bağdat içinden teferrüç itmeğe  Gökten kandil ile inen kim idi. Uçurdum ben kuşum uçan kuş ile  Dolduysa gözlerim kanlı yaş ile  Üçyüz altmış başaçık derviş ile  Bağdad'a şeydallah iden kim idi. Bağdad'ın yaylağın bile yayladı  İndi aşkın deryasını boyladı  İki cihan fahri dua eyledi  El kaldırıp amin diyen kim idi. Pir Sultan Abdal'ım zaman farıdı  Ahımdan dağların karı eridi  Bağdat'tan çıkıp da bir tuğ bürüdü  Askerini çekip gelen kim idi
elbette senden güzel olacaktı  çizdiğin resim  yaptığın heykel  senden büyük olacaktı  senden yakışıklı. elbette senden doğru söyleyecekti  yazdığın şiir. elbette senden çok duyacaktı  söylediğin türkü. sen olduğundan büyüksün  sen olduğundan iyisin  sen olduğundan güzel
Kaderde senden ayrı düşmek de varmış  Doğrusu bunu hiç düşünmemiştim..  Seni tanımadan  Hele seni böyle deli divane sevmeden  Yalnızlık güzeldir diyordum  Al başını, kaç bu şehirden  Ufukta bir çizgi gibi gördüğün dağlara  Rüzgarın iyot kokularını taşıdığı denizlere git  Git gidebildiğin yere git diyordum  Oysa ki, senden kaçılmazmış  Yokluğuna bir gün bile dayanılmazmış.  Bilmiyordum.. Yine de dayanmağa çalışıyorum işte  Bir kır çiçeği koparıyorum gözlerine benzeyen  Geçen bulutlara sesleniyorum ellerin diye  Rüzgar güzel bir koku getirmişse  Saçlarını okşayıp gelmiştir diyerek avunuyorum  Yaşamak seninle bir başka zamanı  Bir başka zamanda seni yaşamak  Her şeyden önce sen  Elbette sen  Mutlaka sen  İster uzaklarda ol  İster yanı başımda dur  Sen ol yeter ki bu zaman içinde  Ben olmasam da olur  Seni bir yumağa sarıyorum yıllardır  Bitmiyorsun  Çaresizliğim gün gibi aşikar  Su olup çeşmelerden akan güzelliğin  İnceliğin ışık yüzüme vuran  Sen güneş kadar sıcak  Tabiat kadar gerçek  Sen bahçelerde çiçekler açtıran  Sudan, havadan, güneşten yüce varlık  Sen, o tek sevgi içimde  Sen görebildiğim tek aydınlık. Bir nefeste benim için al  Havasızlıktan öldürme beni  Bulutlara, yıldızlara benim için de bak  Susadım diyorsam  Bir yudum su içmelisin  Ben yorulduysam sen uyumalısın  Ellerim sevilmek istiyor  Saçlarım okşanmak istiyor  Dudaklarım öpülmek istiyor  Anlamalısın.. Ağaçların yeşili kalmadı  Gökyüzünün mavisi yok  Bu dağlar o dağlar değil  Rüzgarında kekik kokusu yok  Kim bu çaresiz adam  Bu kan çanağı gözler kimin  Kaç gecedir uykusu yok  Gündüzü yok  Gecesi yok  Yok  Yok  Anladım  Sensiz yaşanmaz bu dünyada  İmkanı yok.
Sevdinsə …Beş il, on beş il nə dir,  Bütün ömrün boyu gözlə yə cə ksə n.  Nə boyda zülm etsə sevgili sə nə ,  Sevdinsə …'hə r zülmə döz', - deyə cə ksə n.  Sevdinsə …Kölgə yə dönüb hə r zaman  Sə n onu hə r yerdə izlə yə cə ksə n. . Sevdinsə …qə m içib, də rd udacaqsan,  Onu unutmağı unutacaqsan.  Zə rə rin xeyirdir, xeyirin zə rə r,  Sevdinsə …Günahın içində hə qsan.  Onu unutmağa çalışsan, ə gə r.  Sə n özün özünü unudacaqsan. . Sevdinsə …qanqalı gül bilə cə ksə n.  Hə r ə sə n yarpağa kövrə lə cə ksə n.  Sevdinsə …nə dünə n, nə də bu günsə n,  Sevdinsə …hə mişə sə n gə lə cə ksə n.  Sevdinsə …bir ömrün ilk sabahısan,  Dünyanın ə n böyük xeyirxahısan. . 1980
-I-  ölümsüzlük yalan, diyordu zaman  dinle bak, içindeki o lacivert uçurum  derin bir kuyunun hüzünlü şarkısıyla  çağırıyor seni hiç usanmadan. ama sen ölüm yokmuş gibi sev  ve dinle sevincin şarkılarını  hayat ağacının yapraklarından. çünkü yapraklar da uçuşur bir gün  sensiz de eser rüzgâr çıplak ağaçlarda. an kısadır ve aşk bir armağandır sana. -II-  duyuyordum, dinlemeyen ruhumdu  kalbim yalnız bir savaşçının korkularıyla  uçurum kadar derin bir hayat arıyordu . ve gerçek, melankolik bir anın aynasında  söndürdü kalbin ışıklarını  simsiyah labirentte meşalesini yakan  zamansız bir tanrı gibi belirdi zaman. ölüm, dedi tendeki sureti içindeki aynanın  alnında gezdirirken yalnızlık ellerini  an lacivert bir yalandır kendi zehrine tapan  acımadan emzirir zehriyle düşlerini. sordum ona, gerçek hangi yüzün senin?  dedi; ben gerçeğim, senden başka yüzüm yok  ölüm sensin ve ölüm tek sevgilimdir benim. -III-  kristal bir fanusa kapattım çığlığımı  sunmak için sonsuz tapınağın ilahlarına  hep birlikte girdik anın lacivert kapısından  ben, yıkılmış düşlerim ve aşk ve yalan. sunak taşında sessizce bekleyen zaman  merhamatle baktı uzun uzun yüzüme  dedi; acelen ne, şimdi gerçeksin, bu an  ölüm ülkesinden senin için çaldığım  ve sana verdiğim tek armağan. unutma düşlerini, kalbindeki gerçeği  çünkü yalan olacaksın birazdan
Hayatta ben en çok babamı sevdim  Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk  Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-  Nasıl koşarsa ardından bir devin  O çapkın babamı ben öyle sevdim. Bilmezdi ki oturduğumuz semti  Geldi mi de gidici-hep, hep acele işi! -  Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi  Atlastan bakardım nereye gitti  Öyle öyle ezberledim gurbeti. Sevinçten uçardım hasta oldum mu  40'ı geçerse ateş, çağrırlar İstanbul'a  Bir helalleşmek ister elbet, diğ'mi, oğluyla!  Tifoyken başardım bu aşk oyununu  Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu. En son teftişine çıkana değin  Koştururken ardından o uçmaktaki devin  Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için  Açıldı nefesim, fikrim, canevim  Hayatta ben en çok babamı sevdim.
Ekinden umudu kestik  Domuz bir değil beş değil.  Akrep doldu yorgan, yastık  Bu iş bildiğin iş değil.. At belleyip vurduk eyer  Eşeklere verdik değer  Huyu nasıl dersen eğer  Bu çüs de makbul çüs değil.. Güneş doğmaz oldu cama  Yırtığı kirletti yama  Adam bizim adam amma  Adamın başı baş değil.. Demir cıvıyor sıcaktan  El kalkmaz oldu kucaktan  Ateş kovuldu ocaktan  Bu aş, yenecek aş değil.. Böyledir işte son durum  Sözler yorum, işler yorum...  Gerçeği anla diyorum  Gönlümüz gene hoş değil.. Vur Emri
Kurudu artık otlar  Bitmiyor tazeleri  Birikinti sularda  Yaprak cenazeleri. Döndü yayladakiler  Erdi dağlara batı  Ovalar daha geniş  Kayalar daha katı. Başım avuçlarımda  Bir ağır külçe hüzün  Düşüyor gözlerime  Çiğ taneleri güzün
Kuşlar uçmuyor arkadaşlardan  Konulan şeyler gibi, suya, akşamdan,  Baktım elime, herkes birikmiş-  Demek ki kendini seçemez insan. Akşamın annesi vardır babası  Belki de incecik arkadaşları,  Ölürsen o vakit, nasılsın olur  Ey kalbim, anladın mı? . Herkesin adını biliyor taşlar  İmtiyaz diyorum ben buna kuşlar,  Yol geçmez, konuşmazsak, hatırlatılır;  Burası dünyadır, dır, dır.. Ağzımı arıyor kırk yıldır hayat;  Dokuz ekim pazar, ekmeğin gürültüsü-  Günlerin gözüne baktım da baktım,  Ölümün ev hali, son gecenin örtüsü.... Yağmurda koşan bir çocuk olsam  Vedalaşır gibi bildikleriyle.  Kendinden mahrum kalır mı insan?  Kalsam.. Duralım burada, güzel esiyor!
Gözlerın kaç gece eder  Dudakların kaç karanfil  Gülünce sehpalar devriliyor  Kızgınlığın kaç yanardağı. Sevışmen savaştan beter  Yenen yenilen belli değil  Fena halde kayıp veriliyor  Kimin kolu kimin bacağı. Yalnızlığın simsiyah panter  Vahşiliği zehirli bir yeşil  Dişleri ısırdıkça sivriliyor  Bilinmez ne zaman ısıracağı. Yok yok elinde ölmek yeter  Cam tozu kumsal soğuk sahil  Şeffaf bir sonsuzluğa giriliyor  Tanrının sizi bulamayacağı
dökerek  bütün yapraklarımı  tenhasında oturulmayan  bir ağaç gibi geldim  ne rüzgar ne de bir meze  bana rakı ver şef  şişesinde . gitarcı çocuğa söyle  benim şarkılarımdan  uzak dursun bu gece  servis filan istemez  sandalyeyi kaldır  çiçekleri mumu  o adam buralara gelmez . vahim bir aşk  kapatmış gözlerini  açıp bakmıyor  bir kalbi var  sanki atmıyor  ne fırtına biliyor  ne düğün çiçeği . adam değil o  başka bir şey  yüzündeki çocuk  büsbütün bulut  ve bana uzak  cehennem kadar  sandalyeyi kaldır şef  şişeyi masada bırak . öyle kurşun gibi  bıçak gibi değil  bütün denizleri ölür  bir adam değerse  kalbine kadının  şarkılar yarım kalır  rakı yarım . aç bir kurt gibi kararıyor gece  geceleri kent bir bilmece  hayatımı masadan alıyorum  en iyisi mi unut şef  sandalyeyi çiçeği mumu  ben balkona çıkıyorum . ben kendimden çıkıyorum...
Bir çiçek duruyordu, orda, bir yerde,  Bir yanlışı düzeltircesine açmış;  Gelmiş ta ağzımın kenarında  Konuşur durur.. Bir gemi bembeyaz teniyle açıklarda,  Güverteleri uçtan uca orman;  Aldım çiçeğimi şurama bastım,  Bastım ki yalnızlığımmış.. Bir başına arşınlıyor bir adam mavi treni  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Alacakaranlıkda olsun ölümüm  Kısın lambaları kısın  Alın götürün umutlarmı  Kederim dünyada kalsın. Ölüm fermanımı okusun savcı  Toplansın iki üç dost beş on yabancı  Gün doğmadan kurulsun darağacı  Beni hayallerimin bittigi yere asın
Bana yücelerden seyreden dilber  Siyah kirpiklerin ok mu cananım  İnsaf et yüzünü yüzüme dönder  Istırabın sonu yok mu cananım. Gönül sevdi benim günahım nedir  Yandım ateşine bunca senedir  Mecnun'un derdinden derdim fenadır  Bu derdin dermanı yok mu cananım. Bu dünya misaldir çatısız hana  Ebedi kalmadı şah'a sultan'a  Deryanın içinde bir damla bana  Bu da Mahzuni 'ye çok mu cananım.
Bulan özünü gören yüzünü  Bir yüzü dahi görmek dilemez  Vuslatta olan hayrette kalan  Aklın diremez kendin bulamaz  Her şam u seher odlara yanar  Her benzi solar ağlar gülemez  Aşık olagör sadık olagör  Cehd eylemeyen menzil alamaz  Meftun olalı mecnun olalı  Bu Mısri dahi akla gelemez
Çöle kıyısı olan kentlerin  limanları sıkıcı olur  kuş uçar gemi geçmez,  kervan zaman içinde.  böyle kentlerde insan  fırtına gibi sever,  sevdiği için ağlamayı.. hangi türküde sevmekten bahsedilse  ben hicaz olurum  elimi ıslatır elinin teri  ziyan olurum. seni sevmekle ıslanır akşam sefalarım  hangi türküde sevmekten bahsedilse  bu çölde ben  'şair burada yaşadığı kenti çöle benzetiyor'da  bahsedilen şair olurum
I.  Niçin sürgünsün şair yaşadığın toplumda? (1)  Işıksız bir karmaşadır siyasal partiler,  Bir yararı olur mu şu tasasız ruhuna?  Çiçeğe durmuş şiirin sararıp soluyor;  O boğucu, kirli havalarında onların,  Güzelim buhurların, günnük kokuların;  Şaşırıyor yolunu soluklarını duyunca.  Köle ruhlu kavgalarında senin yüreğin,  Çimeni gibidir yaşadığımız kentlerin  Gelip geçenlerin ayaklarının altında.. Halkın ve kral, dumanlı, sisli başkentlerde  Nasıl çarpışıyor iki ölümcül güç gibi,  Duymuyor musun seslerini dehşet içinde,  Sen ey toprağına tohum serpiştiren çiftçi!  Sen ey şair, sen ey usta, kapat kulağını!  Bu şamatanın sana hiçbir yararı var mı?  Gürültünün patırtının içinden gelen  Bu insanların arasında asla yer alma!  Dizelerde tanrıya şarkılar söyleyen sen  Uzak dur, uzak dur, onlara sakın karışma!  Arınmış ruh, şarkını göklerde meleklerin  Verdiği huzurlu, barışçı konserde söyle! . Sen ey kutsal çiçek, sen de gidip çöllerin  Engin gökleri altında serpilip büyü!  Sen ey düşsever insan, sığınakları ara!  Gizli mağaraları, barınakları ara!  Unutuşa kanat aç bulmak için sevdayı,  Sessizliğe koş eğer işitmek istiyorsan  Gökten gelen o sevecen ve o ciddi sesi,  Loş yerlere koş gönü görmek istiyorsan.(2) . Haydi ormanlara git, haydi sahillere git!  Kendi tatlı şarkını oralarda bestele!  Yaprakların ve gök gibi mavi dalgaların  Şarkılarıyla, ilahileriyle birlikte.  Tanrı seni bekliyor kutsal bir yalnızlıkta;  Tanrı ne çokluklarda, ne kalabalıklarda;  İnsan küçüktür, nankördür ve beyhudedir.  Her şey kırlarda titreşir, kırlarda ah çeker.  Doğa büyük bir çalgıdır, büyük bir lirdir,  Şair ise o büyük lirin kutsal yayıdır.. Fırtınalarımızdan çekil ey bilge kişi!  Bu imparatorluk ki tehlikeli sularda,  Yol alıyor, ne dümeni var ne pusulası  Sen sakın aldanma, sen sakın kanma ona!  Bu gemi senin için bir aralık ayında,  Bir balıkçının kurutmak için ağlarını  Gerdiği odasının en ücra köşesinden,  Uğursuz bir gürültüyle gece karanlıkta,  Ürperen ve yana yatmış direkleriyle,  Geçişini duyduğu bir gemi gibi olmalı.. II.  Çok yazık! diyor şair, yazık, hem de çok yazık!  Ben suların ve ağaçların sevdalısıyım;  Onların mırıltıları, fısıltılarıyla  Yoğruldu, olgunluğa erişti yetkin aklım.  Kin, nefret yoktur evrenin yaratılışında.  Engeller yoktur onda, zincirler yoktur onda.  İyilik doludur çayırlar, dağlar, tepeler;  Gülleri, çiçekleri anlatır bana güneşler;  Doğada, uçsuz bucaksız bir huzur içinde  Ruhum dört bir yana ışıklarını saçar.. Seviyorum seni, seviyorum kutsal doğa!  Senin içinde eriyerek sen olmak da var;  Oysa serüvenlerin yaşandığı bu çağda  Herkes kendini başkasına tutsak kılıyor.  Her düşünce bir güçtür, her düşünce kuvvettir.  Tanrı özsuyunu kabuklar için yaratır,  Yeşermiş, çiçek açmış dalları kuşlar için,  Ovadaki bitkiler, otlar için dereleri,  Dolu kadehleri dudaklarımız için,  Akıllar için düşünürü, bilge kişiyi.. Tanrı böyle istiyor çelişkili zamanlarda,  Herkes çalışır ve herkes bir hizmet sunar.  Kardeşlerine dönüp de "Ben artık çöle  Gidiyorum" diyenlere yazıklar olsun!  Kinler, nefretler, rezillikler şu şaşkın,  Huzursuz halkın yakasına yapışmışken  Ne ayıp ayakkabısını giyip gidene!  Hiçbir işe yaramayan bir şarkıcı gibi  Kentin kapılarından apar topar tüyen,  Kırık dökük düşünüre yazıklar olsun!  Daha güzel günleri hazırlamak için şair  Karanlık günlerde, kötü günlerde gelir.  Ütopyaların, düşsel ülkelerin adamıdır;  Ayakları burada, gözleri başka yerdedir.  İster yersinler onu, ister övsünler, ne gam!  O peygamberler gibidir, her an, her zaman  Ve her yerde, içine her şeyi sığdırdığı,  Elinde salladığı bir meşale gibi  Geleceğimizi, güzel günleri aydınlatır.. Halklar sıkıntıya düştüğünde onları görür,  Hep aşklarla dolup taşar tüm düşleri.  O düşler ki nesnelerin ona fırlattığı  Gölgelerin, karanlıkların ürünüdür.  Alay etsinler onunla, varsın etsinler,  O düşünmeyi sürdürür ve kitlelerin  İşitmediği şeyi sessizliğe kaydeder.  Kimileri küçümser, görmezden gelir onu  Bu boş insanların sözlerine güler geçer,  Kahkahayla güler ve sessiz sessiz düşünür.. Uğultularını ve hıçkırıklarını  Dalga dalga kumsallara yayan kalabalık,  Bir okyanus gibi düşlerimizin üstüne  Kuşkuyu ve alayı yayan kalabalık,  Seni kıvançlandıran soylu, yüce düşünce  Devam ediyor gök bak hâlâ kekelemeye,  Ama yaşamın damgasını da taşıyor,  Çünkü insan soyu var Havva'nın karnında  Kartal yumurtasında kartal, meşe palamudunda  Meşe var! Bir beşiktir Ütopyalar da! . Zamanı geldiğinde kamaşmış gözlerinizle,  Bu beşikten, serpilip açmış yürekler için,  Daha iyi bir toplumun çıktığını göreceksiniz.  Hakkın doğurduğu görevin, kutsal düzenin,  Galip gelen inancın ve iyi geleneklerin,  Çıktığını göreceksiniz. Bu devingen ve  Hep kıvançlı ya da hep üzgün kalabalık,  Yasanın ancak düşler kurarak devşirdiği  Bir şeylerin tohumunu bir gün atacaktır.  Bir gün ayaklarının üstünde duracaktır.. Fakat bu güçlü tohumları taşımak için,  İçinde kutsal ışınların arındırdığı,  Esin dolu, sapasağlam yürekler gerek.  Katıksız yürekler, tertemiz yürekler gerek.  Alabora olur tayfası olmayan gemi  Kadırganın yol alması için nasıl ki  Kürekçiler her iki yandan kürek çekerse,  Herkesi ve herşeyi anlayan Tanrının da  Ancak büyük ruhlara düşüncelerinin  İki yanında kürek çektirmesi gerek.. Uzak dursun sizlerden kutsal kuramlar, (3)  Uzak dursun gelecek zamanın yasaları,  Geçmişte sizin yıldızınız altından giden,  Sonra sanrının arkasına gizlendiği,  Örtüyü kaldırıp atıp da ruhunu pintilik,  Ve tutkunun en alçakça emellerine  Hiçbir şey olmamış gibi hemen teslim eden,(4)  Geçmişi, anıları, umutları olmayan,  Bu solgun dudaklı konuşmacı, bu hatip  Uzak dursun sizlerden, uzak dursun sizlerden! . Uzak durur adı insan sarrafına çıkan,  Keselerini altınla doldurmak isteyen,  Efendisini yeni hizmetçiler taşıyan,  O eski rahip gülücüğünü götüren,  Dinselliğini pazara çıkarıp satan,  Yırtık gülücükleriyle tüm kötülüklerin,  Göbek attığı bu zevk, bu eğlence cümbüşünde,  Başkaları düşünürken o kafayı çeken,  Gerçek hazineleri çar çur edip kaybeden  Cüce ruhlu mağrur devden uzak durun! (5) . Dört yol ağızlarında sağa sola sataşan  Boş öfkelerden, hiddetlerden uzak durun!  Günün birinde kaplan kesilecek olan  Halkın sevdiği bu kedilerden uzak durun!  Halk dalkavuklarından, saray yağcılarından,  Partisinin orta yolcu olduğunu söyleyen  Çıkarcı, bencil politikacıdan uzak durun!  Uzak durun bütün sönmüş köseğilerden,  Göğüslerinde bir ruh taşımayanlardan,  Ve ruhlarında Tanrıyı taşımayanlardan! . Yalnızca bu adamların eline kaldıysak,  Ulu Tanrım, içinde yaşadığımız bu çağda,  Şair nasıl olur da bağırmaz acı içinde  Nasıl olur da bağırmaz "yazık! yazık! " diye  Bir gün utançtan yüzünü de gösteremez,  Evinin eşiğinde, öyle bekler ayakta,  İnmek üzere olan akşamın karşısında,  Silinen, yitip giden güne göz yaşı döker,  Ufkun dört köşesine, ufkun dört bir yanına  Korkunç bir hayalet gibi küllerini saçar. (6) . Bulutlarda gezen çakırdoğanları gibi  Gülüşleri duyulur utkulu şairlerin,  Yergici şairlerin, alaycı şairlerin,  Aristofanes'lerin, (7) ve kara şairlerin.  Sayısız utancımızı yüzümüze vurmak için,  Petrone (8) karanlıkta uykusundan uyanıp,  O ünlü Romalı üslubuna sarılırdı.  Aşağılık, alçak çağımızın yöresinde  Archiloque'un (9) topal vezni, aksayan vezni  Bir kırbaç gibi hoplayıp zıplardı elinde.. Ama Tanrı geri çekilmez hiçbir zaman,  Bu güneş ki her şeye bir soluk kazandırır,  Hiçbir zaman tümüyle yitip gitmedi gözden,  Tümüyle batmadı gizlendiği tepelerden.  O hep üzgün ve tasalı koyaklar için,  Körleştirilmiş karanlık şu ruhlar için,  Gururun yoldan çıkardığı yürekler için,  Uçurumların üzerindeki bir doruğa  Işınlarını bırakır, ışınlarını ve  Bazı gerçekleri bırakır alınlar üstüne.  Durmayın haydi yüce ruhlar ve düşünceler,  Durmayın kemirilmiş sıkıntılı beyinler,  Durmayın hasta yürekler, yaralı gönüller,  Sizler dua edenler, güzel şeyler düşünenler! . Haydi biraz cesaret, ey gelecek kuşaklar!  Fırtınanın, boranın ormanda ağaçlarda,  Kopardığı gürültüyle, istemeyerek de olsa  Gelen sizler! haydi biraz daha cesaret! . Dur durak bilmeksizin amaçsız dolaşanlar,  Sizler! yolun zifiri karanlıklarında,  Ellerini uzatarak düşünüzün şekillerini  Gördüğüne inanan gezgin kuşkucular!  Sizler, kafaları acı çeken düşünürler!  Sizler, ilahi bir dehşetle dolu olanlar!  Koyak'ın böğürtlerine sarkmış olarak  Uçurumların kıyılarına tutunanlar! . Sizler, bu kederli ve utkulu dalgaların  Denizinde kazaya uğrayan ey insanlar!  Sizler, denizden tir tir titreyerek çıkanlar!  Sizler! Yalnızca yüreklerini kurtaranlar! . Bütün sabahlarda, çiçeklerin arasında  Sizler, güneşin doğduğunu gören bilgeler!  Ve bu kutsal ışıkların içine gömülmüş  Tan kızıllığında yeniden gelirsiniz siz.. Sizler, ey savaşçılar! Gün doğmadan elini,  Kolunu yıkamak için hazır bekleyenler!  Sizler, odalarda düşler, hayaller kuranlar!  Gözleri karanlığın içinde yitip gidenler!  Sizler, ey sabrın ve direncin insanları!  Sizler, ey hep mutlulukları dileyenler!  Sizler, hâlâ İsa efendimizin eteğini  Ve hâlâ umudu avuçlarında tutanlar! . Sizler ellerinde lamba, bir şey arayanlar!  Sizler tek silahı övendire olan çobanlar!  Dayanın ey dağlarda, beldelerde olanlar!  Dayanın, dayanın, ey vadilerde olanlar! . Yeter ki her biriniz dar bir keçi yolunu  Bir sabahın izini, bir karığı izlesin;  Yeter ki hepinizin kara bir dalga olan  Kıyısı Tanrı ve kuzey yeli bulut olsun; . Yeter ki siz inancınızı eksik etmeyin,  Yeter ki siz kıvançlıyken ya da kederliyken  Bir çocuğa, bir yıldıza ya da bir çiçeğe  Zaman zaman sevgi dolu gözlerle bakın; . Yeter ki köle ya da özgür yurttaş demeden  Her şeyde ve herkeste sevecek bir yan bulun,  Yeter ki siz, teninizin her bir dokusunda  Evrensel insanlığın titreştiğini duyumsayın.. Dayanın, karanlığın ve köpüğün içinde  Hedef çok yakında ortaya çıkacak,  Sisin, dumanın içindeki insanlık soyu  Bir sözcük değildir, bir bilmecedir ancak.. Öne eğilmiş alınlarınızın üstünden  Yeterince geceler ve fırtınalar geçti.  Kaldırın gözlerinizi, kaldırın başınızı!  Işık orada, yukarıda, yürüyün haydi!  Ey halklar, kulak verin, kulak verin bu şaire!  Ey halklar, kulak verin bu kutsal düşsevere!  Gece alnı ışıklı olan yalnızca odur,  O muştulayacaktır size karanlıkları,  Delecek olan gelecek zamanları  Açılmamış tohumu yalnız o bilebilir  Bir kadın gibi tatlıdır erkek ve Tanrı,  Ormanla ve dalgalarla nasıl konuşursa,  Onun ruhuna da öyle usulca seslenir,  Yumuşak, sevecen ve usul bir sesle.. Çünkü O'dur bütün dikenlere karşın,  Arzulara ve kederli olaylarla karşın,  Yıkımlarınız içinde eğilip geleneği  Toplayarak yürümeye devam eden odur.  Gökyüzünün kutsayabildiği her şey,  Ve yeryüzünün kapladığı her şey,  Bereketli, verimli bir gelenekten doğar.  Kökü geçmişe dayanan bütün düşünceler,  İster insansal olsunlar ister tanrısal,  Gelecekte de yaşar ve çiçekler açar.. Işık saçıyor şair sonsuz gerçek üstüne  Işık saçıyor şair, saçıyor alevlerini,  Olağanüstü bir aydınlıkla ruhumuz  İçin ışıl ışıl parlatıyor gerçekleri.  Boğuyor ışığıyla, ışığıyla dolduruyor,  Kenti, çölü, Louvre'u ve kulübeyi,  Bütün ovaları, bütün dağları ve tepeleri,  Kaldırıyor perdeyi gizlerin üzerinden  Çünkü şiir kralları ve şiir çobanları,  Yıldızdır, Tanrının yolunu gösteren. (10) . (1) Diğer insanların tersine şair kalabalıkların içinde kendini sürgün hisseder.  (2) Hugo, "Görünüm" adlı piyesinde de bu düşünceyi işler.  (3) Vigny de "Katıksız Tin" terimiyle aynı düşünceyi işler.  (4) Hugo Tevrat'a gönderme yapıyor.  (5) Hugo burada her dönemin başbakanı Talleyrand'ın portresini çiziyor.  (6) Hugo Tevrat'a gönderme yapıyor.  (7) Aristophane: V. yüzyılda yaşamış Atinalı ünlü güldürü yazarı.  (8) Petrone: Satyricon'un yazarı. Neron'un çok sevdiği yazar. Zamanın gelenek ve göreneklerini hicvediyordu.  (9) Archiloque: İ.Ö. VII. yüzyılda yaşayan yergici İyonyalı şair.  (10) Çocuk İsa'nın önünde bağlılıklarını bildirecek olan krallar ve çobanları Beytlehem'e götüren yıldız gibidir şiir.. Çeviren: Tozan ALKAN
Divaneyim aklım kalmadı serde  Bir kaşları keman aldı da gitti  Aşkın deryasına açuben yelken  Bir kıyas ummana daldı da gitti. Yarin şehrine uğrarsa yolum  Yüz sürüp payine arzedem halim  Ahdinde durmadı şol kanlı zalim  Beni ferdalara saldı da gitti. Zalim felek yine gösterdi işler  Gözlerimden akar kan ile yaşlar  Yüreğimdeki yareler işler  Gamzesi sinemi deldi de gitti. Barekallah ne hoş yaraşır allar  Leblerinden akar sükkerle ballar  Der Aşık eğnime aldığım şallar  Hayali gözümde kaldı da gitti
Dondurma kutusu üstünde  Üç kırmızı çiçek  Canımın içi kadar sıcak  Dilediğim kadar kırmızı  Özlediğim kadar gerçek.  Dondurma kutusu üstünde yaz gelmiş meğer  Neler getirdi kim bilir neler  Neler götürecek.
yıllar var ki serçeleri unutmuşum  üzerimden gökyüzünü almışlar gibi  asfaltların karanlığında boğulmuşum  ufacık oysa hep böyle uçuşurlarmış  karlı ağaçların arasındaki alfabemdeki  iyimserlikleri bir türlü anlaşılmamış. yıllar var ki serçeleri unutmuşum  kuruş kuruş beni vurmuş öldürmüşler  boşa çıkmış başkaldırmam sarhoşluğum  onlarsa benim için ışık biriktirirlermiş  şafak kapılarında gülüşürmüşler  çocuk zenginlikleri hiç bitmemiş
Kadın ve adam oturuyorlardı  Uzakta beyaz dağlar vardı  Gara girmek üzereyken Barselona-Madrid treni. Kadın üzgündü, üzgündü, üzgündü  Adam düşündü, düşündü, düşündü  Aşkımız bitmesin isterim dedi. Biralar içildi ve başka içkiler  Kadın ve adam kederliydiler  Ne birleşiyor, ne ayrılıyor elleri. Neden, neden sönüp gider bir aşk  Acının silinmez tortusunu bırakarak  Onulmazca inciterek yürekleri. Kadın daha gerçek bir acıyla yaralıydı belki de  Tasalı bir sevecenlikle baktı erkeğine  Gözyaşları içinde gülümsedi. Kadın ve adam oturuyorlardı  Aralarında bir masa vardı  Ve hüznün aşılmaz engelleri. 1975 . Ne Yağmur Ne Şiirler
Benim aşktan başka bir arkadaşım yoktu ve olmadı.  Ne dünyaya gelmeden önce, ne de daha sonra aşksız yaşadım.  Canım içimden bana şöyle sesleniyor:  Ey aşk yolunun olgun yolcusu, bana kapıyı aç!
Şimdi git..  Say ki, seninle içinden sevda geçen bir türkü söylemedik.. Say ki, gece mektuplarını, en güzel aşk şiirlerini beraber ezberlemedik..  Say ki, sevda trenini kaçırdığım durakta bir süre beraber beklemedik..  Sen git..  Ben gelemem bu yürekle..  Ya da kal..  Eylül yağmurlarını bekle.. . Seni yağmurdan sonra seveceğim..  Saçlarıma ak düşmemiş halimle..  Sen yaşlardayken..  Onsekizimde, yirmimde..  Seni yağmurdan sonra seveceğim..  Kaldırımların ıslak ve temiz haliyle..  Yaşlı yüzüm delikanlı yüreğimle..  Seni yağmurdan sonra seveceğim..  Aşksız geçen onca yılı yakacağım..  Sevda alevinde kendi ellerimle... . Şimdi git..  Say ki, seninle sahildeki çardakta hiç dondurma yemedik..  Say ki, oturup konuştuğun yaşlı ve yabancı bir adamdı..  Ve sevdadan hiç söz etmedik..  Say ki, hiç gülmedik..  Aynı şeyleri sevmedik..  Ve yağmurdan sonra beraber yürümedik..  Seni yağmurdan sonra seveceğim..  Kimse bilmeyecek, herkesten gizleyeceğim..  Yağmurdan sonraki toprak kokusu olacak havada..  Seninle gökkuşağının altından geçeceğim..  Seni yağmurdan sonra seveceğim..  Ve seni sevdiğimi kimseye söylemeyeceğim..  Belki bu dünya gözüyle gördüğüm son yağmur olacak..  Islak kaldırımlarda sırılsıklam yürüyeceğim..  Ben seni yağmurdan sonra seveceğim..  Ve bir gün ölürsem yeşil gözlerinde öleceğim.....
Demedim mi bu hasret bitirir seni  Ay dolanır gider, yalnız kalırsın  Her gün yeni baştan dağılır, ufalırsın  Demedim mi yüreğim sevme! . İşte ne gözyaşı, ne yemin, ne söz....  Geri dönen hangi güvercinin var?  Senin hangi çiçeğini sakladı bahar?  Demedim mi aklım, inanma! . Bir gün naza çeker kendini demedim mi?  Görmesen zindana döner bu şehir...  Görsen, umursamaz, aldırmaz kafir  Demedim mi gözlerim bakma! . Demedim mi bu ürperten sıcaklık...  Bu taze güzellik kaybolur birgün?  Sonra boşu-boşuna aranır, dövünürsün  Demedim mi ellerim dokunma! . Demedim mi bir gün susar şarkılar  Sesine ses veren rüzgar olur...  istediğin kadar artık bekle dur...  Demedim mi kulağım duyma! . Birgün çıkıp gideceği belliydi  Ayan-beyan belliydi anlayamadın.  Başka bir rüyada şimdi o kadın  Demedim mi kollarım sarma! . Bütün çektiklerim senin yüzünden  Gölge bile geçirmezdin bir zaman üzerinden  Ah! şimdi paramparça oldun binbir yerinden  Demedim mi gururum kırılma!
seni sonsuz biçiminde buldum o biçimi almıştın  sandviçlerle, kötü şehirle, terle başbaşa kalmıştın. yürüdü üstüne herkesin neonu, herkesin babaannesi  herkesin en eski olan kökü, en eski hanesi. yeşili bozup suya çevirdin, akşamı sonsuz uzattın  ne buldunsa o akşama uygun, ne buldunsa ona kattın. perdeler uzundu, rüzgar kısa, masalar üç bacaklı  masalar dört bacaklı, rüzgarlar uzun, perdeleri kısalttın. sen bir atmacanın en uzun çığlığısın her tür gökte  göğü büyüttün, otobüsleri aldın, şehirleri ufalttın. yıkılan bir kedi bir süre olarak doldurur sesini  seversin bir kanaryanın sesinden çok kendisini. denizi ve ormanı, açlığı ve başkaldırmayı ayırmadın  bırakılmış bir köşebaşının en güzel tanımıdır adın. seversin diye söylerim her şeyi, sana uygun olsun  çünkü her şeyin birbirine uygununu sen bulursun. gel ellerini ver en güzel ellerini öyle  ruhum, ateş yüreğim, kokum, birlikte öyle
Her şey yerli yerinde; havuz başında servi  Bir dolap gıcırdıyor uzaklarda durmadan  Eşya fışkırmış gibi tılsımlı bir uykudan,  Sarmaşıklar ve böcek sesleri sarmış evi. . Her şey yerli yerinde; masa, sürahi, bardak,  Serpilen aydınlıkta dalların arasından  Büyülenmiş bir ceylan gibi bakıyor zaman  Sessizlik dökülüyor bir yerde yaprak yaprak. . Biliyorum gölgede senin uyuduğunu  Bir deniz mağarası kadar kuytu ve serin  Hazların âleminde yumulmuş kirpiklerin,  Yüzünde bir tebessüm, bu ağır öğle sonu. . Belki rüyalarındır bu taze açmış güller,  Bu yumuşak aydınlık dalların tepesinde.  Bitmeden aşk türküsü kumruların sesinde;  Rüyası ömrümüzün çünkü eşyaya siner. . Her şey yerli yerinde; bir dolap uzaklarda  Azapta bir ruh gibi gıcırdıyor durmadan.  Bir şeyler hatırlıyor belki maceramızdan  Kuru güz yaprakları uçuşuyor rüzgârda.
Yenildik;  Şimdi kim bilebilir zakkumun  O kekre tadını bizim kadar  Tenimize sinmiş sülfür kokusunu  Soluğumuzdaki cıvayı kim duyar. İntikamcıydı bilim, sezgimizse  Gölgesi sulara vuran bir ceylan  Neyi yaşamışsak ömrümüz diye  Derimize yazdı o vak'anüvis  Kehribar saplı bir hançerle. Kehânet kuyularında sınandık  Terkettiğimiz her şehir yakıldı  Anıtlar dikildi kahhar ve kutsal  Zamansa bir karadeliğe dönüştü  Belleğimizin oksitlenen çöllerinde. Çöl ve moraran cesetler, rüya  Kâbusa dönüyor cinnet saatidir  Coğrafyanın bu yakasında bir halk  Kendi oğullarını boğazlıyor artık  Kûfi bir cesaret oluyor cinnet. Biz keder diyorduk, tarihmiş  Dilimizde işte o kil ve kül tadı  Şimdi kim bilebilir yenilginin  O kekre kokusunu bizim kadar  Soluğumuzdaki cıvayı kim duyabilir
1.Gazetelerde ak kara bir resmi otuz yillik.Arkasinda mulki taksimatli bir harita.Komiserin odasinda agirlanirmis.  2.Ve imparatoriceliginde bir vesikalik.Tombalaci Ceylan renkli cekmis.Delikleri balmumuyla orterler.  3.Gonderilen celenklerde 'Gecilmez' yazilmisti soyadi.Kucuk harflerle de 'fuhsun anisina'.  4.Canakkaleli Melahat'in torenine polis bandosu da katilmistir.
Bingöl yaylasında bin renktir bahar,  O güzel adına kurban yaylalar!  Bir yudum suyunda bin bir şifa var, . Sarmaşır güneşle, öpüşür ayla,  "Yaylalar içinde Erzurum yayla" . Gülüne başka gül uyar mı ola?  Türküsünü Tanrım duyar mı ola?  Düşümde gördüğüm bu yar mı ola? . Sarmaşır güneşle, öpüşür ayla,  "Yaylalar içinde Erzurum yayla" . Damarında akan Türkün kanıdır.  Göğsünü kabartan Türkün şanıdır;  Yayla Türkün canı, öz vatanıdır, . Sarmaşır güneşle, öpüşür ayla,  "Yaylalar içinde Erzurum yayla"
Payıma düşen toprak parçası  Senin de payına düşer  Ayrılık gayrılık yok  Ölüm nefesinde nasıl olsa  Amma henüz vakit erken  Daha gün  Karşı apartmanın balkonunda  Dur bakalım hele  Ben salata satayım  Şair Leyla Sokağı'nda  Sen gene koş  Bez fabrikasındaki  Tezgahının başına  Ölüm içimde  Ölüm dışımda  Ölüm talihsiz aşımda  Ölüm kuru başımda  Teselli benim gözyaşımda
Sen bî-haber hayâlin ile gûşelerde biz  Tâ subh olunca her gece ayş u dem eyleriz. Esdikçe bâd-ı subh perîşânsın ey gönül  Benzer esîr-i turra-i cânânsın ey gönül. Güllü dîbâ giydin ammâ korkarım âzâr eder  Nâzenînim sâye-i hâr-ı gül-i dîbâ seni. Gülüm şöyle gülüm böyle demektir yâre mu’tâdım  Seni ey gül sever cânım ki cânâne hitâbımsın
Bilginlerimiz sağolsunlar  Bir vitamin buldular  Çalışınca azıcık; . Yumuşak G vitamini:  Ulusalcılık!  Ulusalcilik!
Buzdan bir el kalbimi sıkıştırıyordu sanki. Ama bir düşte yürüyor gibiydim; . Sağ elimin eldivenini. Çıkarıp sol elime giydim. . Bitmez tükenmez gibi geldiler bana. Oysa topu topu üç taneydi basamaklar. “Benimle öl..” diye fısıldadı. Akçaağaçların arasından sonbahar. . “Aldatıldım ben.. Üzgünüm... Uçarı, kötü yazgım aldattı beni…”. Dedim ki “Ben de, ben de öyleyim... Ölürüm… Ölürüm seninle sevgili..”. . Son karşılaşmanın şarkısıydı bu. Dönüp bir kez daha baktım karanlık eve; . Yatak odasının penceresinde. Mumlar, kayıtsız, sarı bir ışıkla parlıyordu…. 1911. . Anna AHMATOVA. Çeviri: Ataol BEHRAMOĞLU
zembilcide büyüyen, dal üstünde uyuyan  gülmek sende gül olur, sen bende diken diken  elmas beşik içinde kundağını öptüğüm  sevmek tende gül olur, ten bende diken diken  inci döker gözlerin asil kirpiklerinden  umut kanda gül olur, kan bende diken diken  kezzap akıtsan bile filizlenir yüreğim  ölüm canda gül olur, can bende diken diken  maverayı bulunca kapında süvariler  kılıç kında gül olur, kın bende diken diken  kafdağından öteye gidenler birgün döner  hasret handa gül olur, han bende diken diken  hasadı diriliştir tarlasında sevginin  buğday unda gül olur, un bende diken diken  acıların birikir, birikir de içimde  her şey bende gül olur, ben bende diken diken
Sen yoksun  Boşuna yağıyor yağmur  Birlikte ıslanmayacağız ki...  Boşuna bu nehir  Çırpınıp pırpırlanması  Kıyısında oturup göremeyeceğiz ki...  Uzar uzar gider  Boşa yorulur yollar  Birlikte yürüyemeyeceğiz ki...  Özlemler de ayrılıklar da boşuna  Öyle uzaklardayız  Birlikte ağlayamayacağız ki...  Seviyorum seni boşuna  Boşuna yaşıyorum  Yaşamı bölüşemeyeceğiz ki...
Derin sularında bu ayna her an  Sizden bir parıltı aksettirecek  Kah çıplak bir omuz sessiz düşecek  Eriyen bir kuğu beyazlığından. Bazen bir tebessüm, tutuşmuş mercan  Rüyasıyla sanki bir kızıl çiçek  Ve saçlar öyle ümitsiz yüzecek  Olgun akşamların ağırlığından
Âtiyi karanlık görerek azmi bırakmak…  Alçak bir ölüm varsa, emînim, budur ancak.. Dünyâda inanmam, hani görsem de gözümle.  İmânı olan kimse gebermez bu ölümle:. Ey dipdiri meyyit, ‘İki el bir baş içindir.’  Davransana… Eller de senin, baş da senindir! . His yok, hareket yok, acı yok… Leş mi kesildin?  Hayret veriyorsun bana… Sen böyle değildin.. Kurtulmaya azmin neye bilmem ki süreksiz?  Kendin mi senin, yoksa ümîdin mi yüreksiz? . Âtiyi karanlık görüvermekle apıştın?  Esbâbı elinden atarak ye’se yapıştın! . Karşında ziyâ yoksa, sağından, ya solundan  Tek bir ışık olsun buluver… Kalma yolundan.. Âlemde ziyâ kalmasa, halk etmelisin, halk!  Ey elleri böğründe yatan, şaşkın adam, kalk! . Herkes gibi dünyâda henüz hakk-i hayâtın  Varken, hani herkes gibi azminde sebâtın? . Ye’s öyle bataktır ki; düşersen boğulursun.  Ümîde sarıl sımsıkı, seyret ne olursun! . Azmiyle, ümidiyle yaşar hep yaşayanlar;  Me’yûs olanın rûhunu, vicdânını bağlar. Lânetleme bir ukde-i hâtır ki: çözülmez…  En korkulu câni gibi ye’sin yüzü gülmez! . Mâdâm ki alçaklığı bir, ye’s ile sirkin;  Mâdâm ki ondan daha mel’un daha çirkin. Bir seyyie yoktur sana; ey unsur- îman,  Nevmid olarak rahmet-i mev’ûd-u Hudâ’dan,. Hüsrâna rıza verme… Çalış… Azmi bırakma;  Kendin yanacaksan bile, evlâdını yakma! . Evler tünek olmuş, ötüyor bir sürü baykuş…  Sesler de: ‘Vatan tehlikedeymiş… Batıyormuş! ‘. Lâkin, hani, milyonları örten şu yığından,  Tek kol da demiyor bir tarafından! . Sâhipsiz olan memleketin batması haktır;  Sen sâhip olursan bu vatan batmayacaktır.. Feryâdı bırak, kendine gel, çünkü zaman dar…  Uğraş ki: telâfi edecek bunca zarar var.. Feryâd ile kurtulması me’mûl ise haykır!  Yok, yok! Hele azmindeki zincirleri bir kır! . ‘İş bitti… Sebâtın sonu yoktur! ‘ deme, yılma.  Ey millet-i merhûme, sakın ye’se kapılma.. (14 Mart 1913)
Birine kızıyordu delikanlı:  –Ah! dedi, bi bilsem onun kim olduğunu! . Usluluklar içindeydi kızın gözleri:  –Ya yoksa, dedi, öyle biri? Ya kızacak bişey yoksa. Yol boyunca konuşmadılar artık, kara kara düşünüyordu delikanlı: Ya yoksa öyle biri…Ya kızacak bişey yoksa? Yıllardır su verdiği, üstüne titrediği, biliyordu, o içindeki sevgi, o pırıl pırıl hançer öfkesiz kalırsa paslanacak…. Kızın aklı ütülü çarşaflarda…ertesi sabaha buruşacak…  Öfkesiz… umutsuz… sevgisiz…
Ve günlerden bir gün, bir sabah erken  Kuşluk vaktinde, bülbüller öterken  Kentin meydanında bir darağacı.  Sallanıyor boşlukta bir yabancı.  Geçiyor sabahın yolu alnından  Ve yalın ayakları bir gecede...  (Yeni yollarını mı düşünmede  Bu ayaklar? .. son durağına kadar  Ne uysal yürümüştür bu ayaklar!) . Esintili alanda üç beş adam;  Uykusuz yüzleri donuk birer cam,  Bakadurmuşlar öyle... ve garibi,  Hepsi ayrı ayrı asılmış gibi.  Ben de aralarında üç beş adam;  Uzatsam elimi, alnını tutsam,  “Uyan, kardeşim! Desem, bu uykudan”,  Yüzünü kapardı hemen, korkudan.. Çekilirken gece batıya doğru,  Konmuş da bir çatıya karga ruhu  Söylenip duruyordu: “Gün doğmada  Ben miyim bu? ben mi, bu baş bu eller,  Bu ayaklar? .. ya hani nerde yollar? ”  (Anlamamış ne olup bittiğini  Zavallı karga; atın yittiğini.  Sadece bir göğe, bir yere bakıp  Ölüyü lüye çekiştirir hep.)  “Niye geldin bu çıkmaza, be ayak?  Var mı beni boşlayıp, burda barınmak?  Ben insanoğlunun aynası mıyım?  Şu garip yolcunun aynısı mıyım?  Benzeten kim bana bu dağarcığı*  Orda sadece bir darağacı  Ve onda rüzgarla sallanan bir dal! ..  Yalnız, beni düşünür gibi bir hal! ”. Bir yağmur gölcüğü yerde akşamdan,  İçinde titrek bir yansı idamdan.... Bu biçim üzre bitecekken gece,  Dağılacakken artık seyirci de,  Birden, kargalarla doldu gök yüzü.  Tüm asılmışların ruhlar sürüsü  Tamusal bir koroyla, dişi erkek,  Alçalarak, yükselerek, dönerek,  İlenirlerdi bağrışa çağrışa  Hem asılana, hem asan nebbaşa: . “İşte Ölen, ama işte Öldüren,  İşte Bulan, ama işte Bulduran,  Filozof ve kurtarıcı, hem yalvaç,  Hem doğrucu bir ruh ve de yalancı  Ve siyasacı ve hakcı ve hırsız  Ve can çalan ve övüngen ve arsız...”. Gün doğmak üzre, eşya kabarıyor,  Yeryüzünün çatısı ağarıyor;  Acı bir gün! Karga ağlanır durur,  Adam darağacında sallanır durur...
Sus pus olmuş puslu bir İstanbul muydu yüzünyoksa çok bildik hüzünler mi taşınmıştı yüzüne.  Dolmabahçe'de, çay tadında...  Divit ucuyla yazılmış bir aşkın sureti vardı avuçlarında, tarih bir başka iklimin kıvamını gösteriyordu.  Ben rehnedilmiş yelkovan gibi...Hani akrep'i seven ama yüreği takvim yokuşlarında...   Sinemada elinin elimde terleyişinin bir anlamı olmalı, sesinin sesimde yankılanmasının...Sanki perdedekine üzülmüş ya da sevinmişsin de tesadüfen akmış yüzün içime...Yalan! Sen perdeye bakıyorsun, fikrin benim seyir defterimde...Ve ben amerikanca bir filmi kürtçe seyrediyorum.  Kadın, Beyoğlu'nda bir kış akşamında, üstündeki deri montun sahibine küs, soğukluğundan muzdarip yürüyordu...Adam da...Yürümek hiçbir şeyi çözmüyordu, bazı aralık akşamlarında...Parmağında yaralı bir öyküyü taşıyordu adam...Kadının yüzünde bir hüzün...Hüzünlü aralık akşamında bir yüzük...Yüzüğün yüzünde dünya güzeli bir kadının kehaneti...Soğuğun ve karanlığın vehameti!   Hayatı, bir başkasının pantolonu gibi küçültülmüş, daraltılmış..İlk sahibinin o pantolonla yaşadığı şeyler, yani pantolonu pantolon yapan anılar, bazı ilkbahar bereleri yüzünden yapılan yamalar, ter tüketen yazlar...Yaşananlara bir beden büyük geliyor artık hayat!   Bir aşkı paylaşmak için çok geç, bir paylaşıma aşık olmak içinse erken...Beni sevda yerimden vurdu yine zaman...Şimdi sana söylenecek tek cümle:   BENDE SANA YETECEK KADAR BEN KALMADI...
-1-. Ne tuhaftır şu insanlar  Kimi zincirleri içinde hür  Kimi esir olmaktan bahtiyar  Kimi de benim gibi binbir şeyi düşünür. Ne tuhaftır şu insanlar  Kimini yel alır, su götürür  Kiminin çilesi sürer mezara kadar  Kimi de gününü gün etmeyi düşünür. -2-. İnsan insanın kadrini bilmezmiş meğer  Anlaşılmadı gitti mısralarım  Çünkü insanlar benim halime güler  Bense onlar için ağlarım. İnsan insanın kadrini bilmezmiş meğer  Birimiz gülsek, ağlıyor onumuz  Bizden kara değilmiş geceler  Bari karanlık olmasaydı sonumuz. -3-. Nice insanlar gördüm ki ben  Dudaklarında en ateşli türküler  Barış içinde yaşamayı bilmeden  Bir savaş meydanında öldüler. Nice insanlar gördüm ki ben  Dudaklarında en bayağı şarkılar  Ve gözlerinde ihtiras ışığı eksilmeden  Birer ilah gibi yaşadılar. -4-. Yarabbi, adaletin bu mu?  Kuş uçar, yılan sürünür  Düşünmek istemem fani olduğumu  Verdiğin nimetlere şükür. Yarabbi, adaletin bu mu?  Yaşayan yaşar, ölen toprağa gömülür  Ve hayat sadece bir arzu mu  Bizi korkutan ölüm müdür? . -5-. Söyleyin ey çizgiden hayaletler  Artık ihtiyar olduğumuz gerçek mi?  Kaybolan o gamsız saatler  Hiç geri gelmeyecek mi? . Söyleyin ey çizgiden hayaletler  İn misiniz, cin misiniz?  Ya siz, ey eşsiz faziletler  Fazilet olduğunuza emin misiniz? . -6-. Beni kendimden ayırma ya rabbim  Verdiğin her dert benim içindir  Bu saatte içimde seslenen kim  Bu ürpertici ses kimindir? . Beni kendimden ayırma ya rabbim  İçimdeki şeytanı sustur  Çünkü başım, vücudum, kalbim  Yalnız bana mahsustur
Açıldı cennet kapısı  Lal-ü gülherdir yapısı  Kıldan incedir köprüsü  Geçebilirsen gel beri. Canımız melek canıdır  Tenimiz süleyman tenidir  İçtiğimiz aslan sütüdür  İçebilirsen gel beri. Ben hocama kul olmuşum  Üstattan öğüt almışım  Ben kanadım bağlamışım  Çözebilirsen gel beri. Ben has bahçenin gülüyüm  Ayn-ı cemin bülbülüyüm  Kırk kapının kilidiyim  Açabilirsen gel beri. PİR SULTAN'ım Haydar heman,  Dağları bürüdü duman  İşte İncil, işte Kur'an  Seçebilirsen gel beri
Şu yalan dünyaya geldim geleli  Tas tas içtim ağulari sağ iken  Kahpe felek vermez benim muradım  Viran oldum mor sümbüllü bağ iken. Aradılar bir tenhada buldular  Yaslandılar şıvgalarım kırdılar  Yaz bahar ayında bir od verdiler  Yandım gittim alkarlı dağ iken. Farımaz da deli gönlüm farımaz  Akar gözlerimin yaşı kurumaz  Şimden geri benim hükmüm yürümez  Azil oldum güzellere beğ iken. Karac'oğlan der ki bakın geline  Ömrümün yarısı gitti talana  Sual eylen bizden evvel gelene  Kim var imiş biz burada yoğ iken
Bak Bedri dinle beni,  Dinle beni ikigözüm kardeşim  Yücel diyor ki Bedri   (kapı çaldı bi dakka   ...................)  Hayır Zeki değilmiş,  Akın'mış gelen.  Akın diyor ki Bedri,  'Haltetmesin gelsin' diyor.  'Gelsin de söyleşelim,  dadılık bitsin' diyor.  Kabarmış müzik damarı yine bizim Gürler'in.  Dalgaların,durakların dumanını attırıyor  Bağırıyor minör minör, barok dedikçe  Ve gülüyor majör majör,  dokundukça tellerine enformasyonun.. Bırak şimdi çalışmayı, Hacettepe'yi  Kemal'i de yatır artik be kuzum,  Yatsın kerata.  Sen dünyanın en iyi,  Sen dünyanın en doçent,  Sen dünyanın en baba  babasısın be Bedri.  Bilmez miyim ben seni!  Bak şimdi dinle beni,  Agostina kızmaz bana boş lafı bırak  Hem kızacak ne var bunda be Bedri,  Kadın değil, kumar değil be gözüm  Biraz müzik,  Biraz sanat,  Biraz da laklak  Hepsi bu.  Geleceksin değil mi?  Geliyorsun değil mi?  Gelmelisin mutlaka.  Bırak şimdi gülmeyi de 'evet' de.  Hadi Bedri 'evet' de.  Çok da güzel çay demledim tam senlik,  vallahi çiçek gibi.  Bir de güzel peynir var ki, harika.  Bilmiyorum, ablan bulmuş,  Kaçtan almış sormadım.  Sormak neyi kurtarir ki be Bedri!  Sele gitmiş değirmenin,  şakşağı mı aranır ki!  Ekonomi filan değil bu bizimkisi,  Çürük yangın merdiveni be Bedri.  Geliyorsun değil mi?  Geleceksin değil mi?  Gelmelisin mutlaka.. Domates, yeşil biber, maydonoz,  diri diri, kütür kütür  tam senlik.  Ekmek de taze Bedri,  Ekmek de be kardesim ekmek de!  Biz rakıya vuracağız besbelli.  Sen çaya yumulursun.  Ne yaparsın be Bedri,  Arada bir çekmeden de olmuyor.  Olmuyor be kardeşim olmuyor!  Şu dinine yandığımın dünyası,  baka baka içine gözlerimizin,  ediyorlar içine günlerimizin.  Hidrojen sallasan gıkı çıkmıyor.  Sabır kayası da, sabır kayası.... Hadi, hadi atla gel, bekletme bizi.  Yücel'i bilmez misin be Bedri,  Doktor değil mübarek,  gecikmis tanrı.  Çay devirir bardak bardak, üstüne rakı!  Anlatırken sanırsın ki incesazdan Hüseyni,  Ak gömleği geçirmesin sırtına,'Hipokrat Andı'.  Bir de bahar bahar gülmez mi sana,  Al başını çık dağlara.  Yücel'i bilmez misin be Bedri,  safi tümör celladı.  'Kızdırmasın, gelsin' diyor,  'Bin kelleyi bir cidaya dizerim  kızarsa beynim' diyor.  Gürler'se çoktan yerleşti enformasyon füzesine,  yıldızlar arasında mekik dokuyor.  Yüreğimi çikartmış koymuş masaya,  beynimi çıkartmış koymuş masaya,  insan denen karmaşığın dibini kurcalıyor.  hayır hayır,  buz koymuyor rakısına filozof doktor,  DNA kullanıyor.  Bana öyle geliyor ki azizim,  DNA da az gelecek böyle giderse,  bizimkinin hızına...  Gürler'i bilmez misin be Bedri,  alıyor da yüreğini insanın,  yerine bülbül yerleştiriyor.  Bu hekimsel coskunluğa gülüyor Akın,  ' allah be ' diyor.  Akın'ı bilmez misin be Bedri,  simyacılık uzmanı,  lokman çömezi.  Yeni dönmüş dağlardan güneş kokuyor.  Bol bol ot toplamış, keyfi yerinde  'lokmancilik oynuyoruz aman be abi'  deyip deyip emiyor aslan sütünü,  anasonla koklasiyor kadehinde.  Of be, of be!  Amma da sakızlattık sözü be!  Paveze de senin olsun,  Maronetti de..  Hadi artik, bırak artık, bırak şu çalışmayı.  Kant da kalsın bu gecelik,  Sossür de,  Della volpe de..  Yahu bırak Kroçe' yi Bedri be  Çaydanlıkta su kalmadı kardeşim,  Bitirdi rakıları bu Doktor Gürler. Alooo!  Sesin gelmiyor Bedri!  Kemal sen mi oynadın bu telefonla?  Banyoda mı baban yavrum,  Dönmedi mi dedin daha,  Dönmedi mi Beytepe'den!  Kemal yavrum, babanı istiyorum.  Baban yavrum baban yok mu?  Baban Kemal,  Baban yavrum,  nerde babacan? . bak bedri dinle beni  akin diyor ki bedri   alooo?  yücel diyor ki   aloooo?  gürler diyor ki bedri   aloo?  sesin gelmiyor bedri  bedri sesin gelmiyor  sustur su gürültüyü   sustur su asansörü   su radyoyu, su müziği   su kenti sustur bedri!  alooooo!  alooooo!  Kemal sen çık aradan!  Ergun oğlum baban nerede?  Ben Hüseyin, Agostina  Agostina, ben Hüseyin!  Kuzum neden yoksunuz,  Neden kimse konuşmuyor bu telefona.    Sıfırbirr dinle beni,  Sıfırüç dinle beni,  Heey ptt nerdesin?  Sıfıriki nerdesin,  Bozukluk var nerdesin,  Konuşmuyor nerdesin?  Sıfırsekiz, sıfırdokuz  Ahmet, Mehmet, Roma, Berlin, Moskova,  Ses vermiyor Ankara  Ses vermiyor nerdesin!  Sen bakıver Gürler şuna,  Sen bakıver Yücel şuna,  Akın, şuna sen bakıver kardeşim,  Ses vermiyor bütün dünya,  Ses vermiyor nerdesin! . Yoruldum be çocuklar!  Bunaldım bağırmaktan  Kocaldım be çocuklar!  Unuttum neresiydi,  Bilmiyorum nerdedir,  Nasıldır bilmiyorum.  Bir yerler vardır elbet,  bildirin bir yerlere çocuklar.  'Geceler bozuk' deyin,  'Gündüzler bozuk' deyin,  Yaşamak be çocuklar  'yaşamak bozuk' deyin.  Bildirin bir yerlere çocuklar,  Aylara, yıldızlara, mars'lara, merih'lere  bir bilen yok mu sorun,  bir gören yok mu sorun,  sorun Bedri kardeşi! . Ne de güzel çay yapmıştım,  Ne de güzel peynir vardı,  Ekmek de taptazeydi.......... (11.07.1979-Ankara) . O akşam beş kisiydik orada/Biri Gürler İliçin'di biri O/Biri Yücel  Kanpolat'tı, biri O/Biri Akın Çubukçu'ydu, biri O/Biri bendim, biri O.  O akşam dört kişiydik orada/beşinci yoktu/Bedrettin yatıyordu  Karşıyaka'da'da/Kurşun yemiş,karnı toktu.
Zifiri karanlık 'aydın'larımız  Evvelemir Bismillah'tan korkarlar.  Ve 'çağdaş yaşamcı' kadınlarımız  Gusül, abdest, Kıblegâh'tan korkarlar.. Milliyet'siz... rûy-i zemin ülkesi  Kimi Lenin, kimi Mao halkası  İnkârcılık devrimcinin ilkesi  Lâilâhe İllallah'tan korkarlar.. Patronun belinde silahtır basın  İnsandır demeyin, umudu kesin  Yönetmeni öküz, yazarı tosun  Uyuturlar, intibahtan korkarlar.. Adı 'sanatçı'ya çıkan her şebek  Yolda göğüs açar, sahnede göbek  Ki bunca yarasa, baykuş, köstebek  Hem ışıktan, hem sabahtan korkarlar.. Siyasette yalan satmak huyları  Boya sürmek, çamur atmak huyları  Her nesneye yalan katmak huyları  İstikrardan, inşirahtan korkarlar.. Saçma sapan yorumlarlar çağları  ölülerden medet umar sağları  Kırdılar geçmişle olan bağları  Tarihteki padişahtan korkarlar.. Hiçbir küfrü bırakmazlar kazaya  Mabetleri çevirirler müzeye  Hayrandırlar doğu, batı, kuzeye  Geri kalan tek cenahtan korkarlar.. Büyükler tanırız, yüz okka beden  Fikrî sıkletleri sıfırdır, neden?  Aslı nedir, öğrenmeden bilmeden  Hoş kelamdan, has mizahtan korkarlar.. Doğru dürüst bir hâlleri bulunmaz  İhanette ihmalleri bulunmaz  Kalleşlikte emsalleri bulunmaz  Mertlik denen bir silahtan korkarlar.. Kiralıktır beyinleri, kıçları  Dışlarından daha kirli içleri  Zina yapar çoğaltırlar piçleri  Aileden ve nikâhtan korkarlar.. Kimi devrim, kimi koltuk yobazı  Kimi ilim, kimi hukuk yobazı  Kimi antik çağın moruk yobazı  Hak ehlinden, hayırhah'tan korkarlar.. Hem korkaklar, hem şirretler velhasıl  Günlük yalan yumurtlarlar ki, nasıl!  Bu günlük burada bitti bu fasıl  Tüm eğriler doğru rah'tan korkarlar.... 24 Kasım 1996(Yasaklı Rüyalar)
Bir gemi yanaştı Samsun'a sabaha karşı  Selam durdu kayığı, çaparası, takası,  Selam durdu tayfası  Bir duman tüterdi bu geminin bacasından bir duman  Duman değildi bu  Memleketin uçup giden kaygılarıydı  Samsun limanına bu gemiden atılan  Demir değil  Sarılan anayurda  Kemâl Paşa'nın kollarıydı  Selam vererek Anadolu çocuklarına  Çıkarken yüce komutan  Karadeniz'in hâlini görmeliydi  Kalkıp ayağa ardısıra baktı dalgalar  Kalktı takalar,  İzin verseydi Kemâl Paşa  Ardından gürleyip giderlerdi  Erzurum'a kadar.
Ne çektik böyle gülünceyedek  Eh, şeniz işte hep bu düğünde!  Karım sen bir deliler evinde,  Yirmisindeki hemşirem Van'da,  Babam tenha tezgahının üstünde,  Ben bir hayal atının sırtında  Ve anam mahzun... ölünceyedek.
Ince uzun bir hayvan, carpiyor carpiyor  carpiyordu kendini taslara, canimi sikiliyor  canmi cekisiyordu yoksa? yok efendim dedi  yanimdaki adam, gömlek degistiriyor yilan  bu hallerden anlariz dedi azcok, bizde sinif  degistirmisdik bir zaman
Hicran kucağında tuttuğum sırdaş  Çağlamış bulanmış durulmuş olsun  Sözüne sazına güven de yanaş  Kulağı ezelden burulmuş olsun. Boş kafa gezdiren seyyahlar gibi  Keşkülünün delik çıkmasın dibi  Ariften anlasın seçsin garibi  Hakikat yolunda yorulmuş olsun. Taban tepmiş olan gam kervanında  Dostunu konuklar tatlı canında  Koçlar gibi duran bir meydanında  Arslanlar yurdundakurulmuş olsun. Gel dese de bakma nâkes aşına  Bir sırsat erer de kakar başına  Dostun namerd dehrin mehenk taşına  Felâket pazarında vurulmuş olsun. Duysun aşkın elindeki rebâbı  Okusun alnında çile kitâbı  Neyzen gibi günahının hesâbı  Mezara girmeden sorulmuş olsun
Bir ana gülümserken yorgun ve güzel  Yüreği müjdelerle tüy gibi hafiflerken,  Orda, bir çocuk doğar sımsıcak dünyamıza  Burda ben.... Dal nasıl, yaprak nasıl, ekin nasıl büyürse  Toprak nasıl uyanırsa bir incecik yağmurdan  Orda bir çocuk büyür yumak yumak bir nurdan,  Burda ben.... Koştuğu, atladığı, durduğu, uzandığı,  Düşüp kaldığı yerlerde gözbebeğim var.  Orda, toz-toprak içinde bir çocuk ağlar,  Burda ben.... Ne oyun oynamak ister, ne uyku ne su,  Ne elişi resimleri gönlünü alır.  Orda, bir uzak evde bir çocuk yetim kalır,  Burda ben.... Dokunsam, martı gibi uçup gidecek sanki,  Solgun yüzlü bir avuç kar.  Orda, bir gece yarısı, bir hasta çocuk sayıklar,  Burda ben.... Birden bire uyanır bir ana uykusundan,  Sapsarı bir korkuyla bakakalır nefessiz.  Orda, sabaha karşı bir çocuk ölür sessiz,  Burda ben...
Ey hüzünlü ruhum.  İhtiyar budala.  Kanının kanatlarında hırçın bir kıvılcım yanardı,  Umudun mahmuzu yavaşça dokunsa şaha kalkardın.  Ey şimdi her adımda derin derin soluyan hasta  İşe yaramaz beygir  Uzan olduğun yere dayanmasını bil.  Sönmeyen yanı var mı dünyanın... . Ruhum, acılarını örtün.  Ağır mermer tabutlarda uyanacak zamandır.  Yenilmiş yaralar içindesin kocamış bunak  Artık ne kavganın tadı  ne de aşkın dinmeyen fırtınası ulaşmaz sularına.  Elveda kavalın türküsü  Flütün iççekici elveda  Somurtkan ve karanlık kapılarımı çalmayın artık  Ey hazların derinliği duyumların ateşi elveda.. . Ruhum sevgili baharının bitti.  O çılgın kokuların tükendiği zamandır..  Ayaklarımın altında yusyuvarlak dönüyor dünya  Issız dağların karlı ağzında donmuş bir yolcu derinlere kayıyor  Geçmişin titreyen eli sazdan örülmüş rüzgarlı kulübesi  Gerek yok sığınmaya  Ey her solukta gövdemi yutan zamanın muazzam ürperişi  Ruhum dünyanın çığlarını çağır.  Seni sarıp döne döne götürecektir zaman.
Sevgilinin kuşak ve halkasını çalmak,  Bazen kızmayı yeğler, bazen salar bırakarak,  Size gayet çoktur, isterim inanmak  Ve kıskanmam kendinizi kandırmanızı:  Bir peçe, şal, jartiyer, yüzük;  Gerçekten değildir küçük;  Yalnız, bana yetmez takıntısı.. Hayatından canlı bir parça,  Onu kafi çekinmeden sonra  En Sevgilisi verdi bana,  Ve bir aldatı oldu kimi görkem anında.  Ah nasıl da gülerim tümüyle ıvır zıvırlara!  O güzel saçlarını sundu hayranlara,  En güzel simanın pırlantasını, aslında.. Senden, derhal yoksun olayım mı yar,  Benden koparılamasan da her ne kadar:  Bakmak, şakalaşmak vede öpüşmek var  Senden kutsal bir emanet kalsada.-  Saçlarının ve kederimin kaderi eşit;  Olmasa talihimiz dümdüz giderdi tek şerit  Uğruna, ondan ayrıyız şimdi aynı yolda.. Bağlıydık ona sımsıkı;  Okşardık o yumuşak yanakları,  Hoş bir arzu kıvırırdı ve bize asılırdı,  Kayar düşerdik tam göğsünün üstüne.  Ah hasmım, hasetlikten arınmış yiğidim,  Sense şipşirin armağan, en yüce ganimetim,  Anımsat bana neşeyi ve hevesi büsbütününe! . Çeviren: Musa Aksoy
Evler döşemekti bendeki tasa,  Yaptım, ettim, nöbet mezara geldi.  Yeter bana, üç beş arşın bez olsa;  Beklenmedik mallar pazara geldi.. Penceremde bir gün günlerden bir gün:  Ses baygın, renk dalgın ve ışık süzgün;  Belirsiz bir semte insanlık sürgün...  Çek perdeyi güneş nazara geldi.
Şanssız mıydık? haksızlık olur şimdi  Düşünsene nasıl geçmiştik hızla  Birleşen iki güvercinin arasından  Hiç dokunmaksızın onlara. Bende tarçın sende ıhlamur kokusu  Az mı dolandık Başkentin sokaklarında  Ama işte şölenin kaçınılmaz acısı  Bizim payımıza düştü sonunda. Aşkımız şimdi görklü bir hayatın  Yabancaya berbat bir çevirisi  Sen metinde üç beş satır atladın  Ben geçmiş zamanda dondurdum fiilleri. Sen ki özenle katlanmış bir mendil gibiydin  Düşünür müsün zaman zaman acaba  Nelerle ödedik şu mevsimi  Ve gün nasıl vuruyor topuklarımıza. Şanssızım diyemem ben kendi payıma  Oluyor böyle şeyler ara sıra  Sözgelimi okul kitaplarına girmez şiirim  Bütün çocuklar anlar da
Yeryüzündeki tüm kızıl taşlara  Tanrının kanı sürülmüştür.  Bu yüzden kızıl taşlar  Çocukluğumuzu öğretir.  Tanrı, biz çocukken,  Yanımızda dolaşır.  Küpemize dokunur  Ve kolyemize.  Pabuçlarımıza ve kurdelamızın  Kızçocuk olmak kıvrımına girer  Saklanır. . Kızıl bir elbise ve yatak almalıylım,  Kızıl bir yüzük,  Ve lamba.  O zaman olmalı ki,  Annenin zamanı başlar ve tükenir. . Beklemeyi bilen kan,  Taş olmayı da bilir.  Dünyada olmak acıdır. Öğrendim. . Kızıl karanlık  Mavi karanlık  Ve başlangıç  Bir anlamı olmalı ki bunların,  Bırakmaz bizi annemiz ve tanrımız.
Butun mimarlar yuksek,muhendisler de  Bir sen kaldin alcak mimar ey Sinan Usta!
Bu bulanık hava,bu toprak, bu su  Beni benden, beni senden ayırır.  Bu sabahsız gece, bu düş, bu uyku  Beni benden, beni senden ayırır.. Doğmadık güneşin aydınlığında  Uzarsa gölgeler dost kılığında  Şüphe keleplenir gönül çığında  Beni benden, beni senden ayırır.. Doğrultmak istesem, kırılır dallar  Sınadım, zamana sığmadı yıllar  Bu dikenli yollar, bu taşlı yollar  Beni benden, beni senden ayırır.. Sevgi bulutundan rahmet damlası  Düşmeden, ayrılık doldurur tası.  Yoğun maddelerin ince mânâsı  Beni benden, beni senden ayırır.. Sen aşka hiç dersin, bense hayata..  Kim bilir, belki de bendedir hata.  Bu dalgalı deniz, bu yanlış rota  Beni benden, beni senden ayırır.. (Dosta Doğru)
Ey yezit bizlerde kıl ü kal olmaz  Biz Muhammet Ali diyenlerdeniz  Tarikat ehline mezhep sorulmaz  Biz Muhammet Ali diyenlerdeniz. Eğnimize kırmızılar giyeriz  Halimizce her manadan duyarız  İmam Cafer mezhebine uyarız  Biz Muhammet Ali diyenlerdeniz. Her kimin çerağın yoksa Hak yakar  Mümin olanları katara çeker  Aslımız on iki imama çıkar  Biz Muhammet Ali diyenlerdeniz. Muhammet Ali'dir kırkların başı  Anı sevmeyenin nic'olur işi  Atalım yezide laneti taşı  Biz Muhammet Ali diyenlerdeniz. Biz tüccar değiliz alıp satmayız  Erkandır yolumuz yoldan sapmayız  Karnımız geniştir biz kin tutmayız  Biz Muhammet Ali diyenlerdeniz. Baharda açılır gonca gülümüz  Ol dergaha doğru gider yolumuz  On iki imamı okur dilimiz  Biz Muhammet Ali diyenlerdeniz. Pir Sultan'ım eyder erenler gani  Evveli Muhammet ahiri Ali  Anlardan öğrendik erkanı yolu  Biz Muhammet Ali diyenlerdeniz
Sabahtır  Alkışlar gecenin  Sıcak damları sükûn yapılarıyla  Aydınlatır bir ucundan  Kahvaltı sofrasında çay tasını. Düzgün uysal Işıklı bir de ağız  Gizlice götürür hücreyi bütüne  Ve akla her gelen telgraf telinde  Öpüşür iki güvercin  İncelmiş ve yumuşamış gagalarıyla. Bu geçen mızrak  Kalın kararlı  Atanın değer biçilmez atıyla  Kuşkusuz yolunda gerek. Mızrak geçer ışığı  Geçer geceyi dolduran karanlığı da
Yiğit harmanları, yığınaklar,  Kurulmuş çetin dağlarında vatanların.  Dize getirilmiş haydutlar,  Hayınlar, amana gelmiş,  Yetim hakkı sorulmuş,  Hesap görülmüş.  Demdir bu.... Demdir,  Derya dibinde yangınlar,  Kan kesmiş ovalar üstünde Mayıs...  Uçmuş, bir kuştüyü hafifliğinde,  Çelik kadavrası korugan'ların.  Ölünmüş, canım, ölünmüş  Murad alınmış.... Gelgelelim,  Beter, bize kısmetmiş.  Ölüm, böyle altı okka koymaz adama,  Susmak ve beklemek, müthiş  Genciz, namlu gibi,  Ve çatal yürek,  Barışa, bayrama hasret  Uykulara, derin, kaygısız, rahat,  Otuziki dişimizle gülmeğe,  Doyasıya sevişmeğe, yemeğe...  Kaç yol, ağlamaklı olmuşum geceleri,  Asıl, bizim aramızda güzeldir hasret  Ve asıl biz biliriz kederi.. İçim, bir suskunsa tekin mi ola?  O Malta bıçağı, kınsız, uyanık,  Ve genç bir mısradır  Filinta endam...  Neden, neden alnındaki yıkkınlık,  Bakışlarındaki öldüren buğu?  Kaç yol ağlamaklı oluyorum geceleri...  Nasıl da almış aklımı,  Sürmüş, filiz vermiş içimde sevdan,  Dost, düşman söz eder kendi kavlince,  Kınanmak, yiğit başına.  Bu, ne ayıp, ne de yasak,  Öylece bir gerçek, kendi halinde,  Belki, yaşamama sebep.... Evet, ağlamaklı oluyorum, demdir bu.  Hani, kurşun sıksan geçmez geceden,  Anlatamam, nasıl ıssız, nasıl karanlık...  Ve zehir - zıkkım cıgaram.  Gene bir cehennem var yastığımda,  Gel artık...
Uykudan uyanmış şahin bakışlım  Dedim sarhoşmusun söyledi yok yok  Ak elleri elvan elvan kınalım  Dedim bayram mıdır söyledi yok yok. Dedim ne gülersin dedi nazımdır  Dedim kaşım mıdır dedi gözümdür  Dedim ay mı doğdu dedi yüzümdür  Dedim ver öpeyim söyledi yok yok. Dedim aydınlık mı var dedi aynımda  Dedim günahım çok dedi gönlümde  Dedim mehtap nedir dedi koynumda  Dedim ki göreyim dedi yok yok. Dedim vatanın mı dedi ilimdir  Dedim bülbülmü dedi gülümdür  Dedim Nesimi Şah dedi kulumdur  Dedim satar mısın söyledi yok yok
Ah, sen kalbimi ezdin geçtin gaddarlığınla;  Şimdi üstüme atma tüm kötülüklerini!  Beni gözünle değil, şu dilinle yarala,  Hileyle değil, gerçek gücünle öldür beni.  Gözüme baka baka, 'Sevdiğim başkası,' de;  Canım, başka bir yana çevirme o bakışı;  Türlü aldatmalarla yaralamak da niye,  Zaten savunma gücü nedir ki sana karşı?  Seni bağışlasam mı? Ah, sevgilim bilir ki  Güzelim bakışları olmuştur bana düşman.  Düşmanları hep benden öteye çevirir ki  Başkaları devrilsin o amansız oklardan.  Vazgeç, işte ben artık yarı ölüyüm ama,  Bak da büsbütün öldür beni, son ver acıma...
Ne kaçarsın benden ey yüzü mâhım  Seni seven var mı benden ziyâde  Rûz u şeb durmayıp alırsın âhım  Âşıkım ağlatma bundan ziyâde. Gece gündüz bir visâle ermedim  Bülbül olup gonce gülün dermedim  Bu cefâlar nedir ben de bilmedim  Var mı ki bir zâlim senden ziyâde. Söyle murâdını ben de bileyim  İnsaf eyle çok ağlattın güleyim  Kabul eyle sözüm kurban olayım  Haddim yoktur sana bundan ziyâde. Hercâisin gonce gülüm kokulmaz  Geçer gider hatırcığım sorulmaz  Der Gevherî mâh yüzüne bakılmaz  Yakar hüsnün beni nârdan ziyâde
daha çok sever miydim uçmasını bilseydin  babamsın ah keklik burcu bir talan!  ekinler sararırken doğdun mühim bilgidir  on kardeşin küçüğü ölüleri saymazsam. yıkandın tuzlandın kundaklandın sıkıca  orak sıcaklarında bir pembe oğlan  evlerin önünde küçük bir hayat  kımıl kımıl dipdiri çiltenler karıncalar  ve toprak dediğin cana musallat  yalnızlığın çocuklara kadar indiği  eflatun akşamların uçbeyi babam. faydasız kamışlardan kurduğun ordu  kurtlarla savaşmaya sensin gidecek  sensin gidecek yüz koyunun peşine  vadiler öyle derin ovalar öyle geniş  üstelik Türkçe bilir yankı dağları  bir çağırsan Allah’ı bin kere ses verecek. yatıya kalan yağmurlar yüzünden hep  ıslak döşeğinde revir iniltileri  inanmak nice yanıldıktan sonra kendine  buğdayların birliğine hamur teknelerine  inanmak yedisinde sorusuz  onunda beter mahmuzları kuşanıp  şahlanan bir yanıtla on beşinde  inanmak sonsuz’un hiç’e erdiği değil  bulutlar hamamda kadınlar gibi oynak. sarı tüyler pazenler insan kamaşabilir  kitapların zifiri ferahlığı yok henüz  henüz dünya harflerden yaratılmış da değil  kara lastik pilli fener pazar ekmeği  sevinç bir taşa beş erik atan ağaçtır  ve bayramlar ağız tadıdır ama  mezar üstlerinden toplanan şekerlerin. azabı uzun sürer duası yapılmazsa  bir kere bisiklete binmiştin babam  yukarıdan görmüştün köyün bulutlarını  ama nasıl üzer bu hafiflik uyanınca  darası alınmış yaşamlardır rüyalar  rüyalar defter kalem  gerçekler kum masası  parmağınla yaz öğren önce yoksul olduğunu  sonra insan olduğunu bütün acılarla akran  tohum serp su taşı dağarındaki çöle. emek israf değildir harcan da harcan  insan olmak yetmiyor insanı anlamaya  sızmak gerek o çürük hartamalardan  götürdüğün tavuklarla birlikte  soluk benzin öğretmene armağan  ey sesleri semirmiş yağız alfabe!  babam yeniden büyür mü oralarda. buralarda şehirli kızlar gibi bunalsam  biliyorum tilkiler pusar geceye  ıtır ve çığlık olur evlerin dili  cinai bir hevesle yarına aşılanan  gün gibi biliyorum bende devam ettiğini  fiğleri ellerimle derer ellerin  ey gelincik kurumlu tepelerin çakırı!  ayaklar altından sevaba kaldırılmış  ekmekleri öptüğün dudaklarınla söyle  servetimiz yokluksa onu öveyim  davran özrüm kalmasın  soysuz kuşku güveyim. başaklar arasında kanlı bir hasat vakti  saçların şeytanın tırpanıyla kesilmiş  ne kadar sakınsan kirleniyorsun babam  sen esmer undan yapılmış değilsin ki  çağrılsan üç beş keder bildik cin isimleri  döl ve ışkın sureleri tertemiz ezberinde  her akla kısmet midir uyanıp da ölümden  birden bire anlamak zerrecikleri. caydığın güller vardı o zaman  kargaların çalıp çalıp karnına gizlediği  yeşil taşlar mavi boncuklar vardı  sürgün içini boşaltmamıştı toydun  kendini gizlemedin kem gülüşlerden  ısırganlar kaynadı dövüldü havanlarda  ve macunlar sürünüp şerbetler içtin  inceysen dal gibiysen bu senin kabahatin  rüzgar söküp götürürken gövdeni  gördün korkuluklar daha direngen  yayık seslerinden umut telvelerinden  yavan bir gayretle topladın da kendini  ganimeti kargalarla paylaşmadın yeniden  büyüdün yüz sürerek kösnül çuhaya. battal yataklarda çalkalanıp duruldun  anların arasından fareler bakar gibi  kırlangıç yumurtası bulmuş gibi tarlada  koştun haber verecek bir aşk aradın  alnının dar çatkısı kuytular ardın sıra  cılız bacakların birbirine dolaşık  herkes kendine sanrı tende ısrarlı herkes  dizlerini kanattı kapaklandığın kadın  henüz fırsat varken masalları kınamak  ve bağırmak istedin yok mu boş bir kerevet  hayret uzlaşıyor kanımla zehrin  sesine karışan efkarın meleziyim. ateş farz kül sünnet uzayacak bu dua  ya ben baba! .. ya ben nasıl aşık olayım. yazımıza benzeyen bir yaz bulamadıkça  elişi bir karyola istiflenmiş şilteler  kav kalaylı kap kacak belki dilsiz bir radyo  vardın çattın çatallanan yollara  şehir okuldu çünkü gitmek gerekti bazen  çünkü kalmak vakıf toprağı gibi  başkasının yığını gibi sonuçsuz  çünkü sussan yazmanlara yorgunluk  konuşsan uğursuz sözün içrek obası  gittin yanan karınlarını soğuk duvarlara sürtüp  rahatladı ergen kızlar. köylü ismin yatılı bir kıyıma kayıtlı  üniforman hep yaş hep telaş  kaldırımlara kafa tutun da ne oldu  yenişmek şöyle dursun yarışmadı sokaklar  kolların dertleştiğin dereleri boğarken  eski harmanları hoyrat gezerken gölgen  yapmacık bir merakla sorsaydın üst’lerine. andıkça mı rütbe alır anılar  çarşılar sinemalar ıssız duraklar  alışmak günlere kıymaktır ilkin  sonra sonra uç verir direnmenin sancısı  sonra sonra yoksunduğun bir sicim  hiç arkadaşın olmadı sahi  bir kadın iki çocuk hayata iyi gelir  sineklikli pencere çift kenesetli saka  ara sıra bardaklara boşalan bir sürahi  uzun seferlerden kalma o bahriyeli hüzün. yüzün ince kadehlere hep yenik  değiş ki değişsin evin yazgısı  yeltenmem elbet edepten ileridir  bir kızın babayı yazıklaması  kara sakız yakısı dindirmedi hiç  baharları hazin bir şarkı gibi nükseden  üzen ve üzerken hor gören  bileklerinin zahmetli ağrısını  demek kenetlenmiş kolları yarıp  amansız bir şevkle halaylara eklenen  demek mendil sallayan püskül sürüyen  gençliğin şimdi çaput üstüne çaput. başımızı okşasan hayrattık sana  sakalını öptürsen tövbe ve yatır  oysa şifa dağıtan dallara uzanırdın  ve herkesten gizli severken bizi  ahlatlar gövermiş gibi keyifli  yazıdan eski bir şarkı mırıldanırdın  kimse duymazdı seni duysa da dinlemezdi  göğsünü eşeleyen evcil güvercinleri  kuğuran ve kuğururken hor gören  sadakatini üşütürlerdi  meşin gök yırtıldı eridi krallığın  onların hayli yamalı düzeninde  bir meyveye çekirdek bile olamazdın sen  sen ki hesap hanesinde eksik bir sıfır. hırsın kıt kinin seyrek hala tamamlanmadın  yaşlandıkça kısaldın hürmet dileme  ve yerini kabul et onların sözlüğünde  cüceler insan küsuratıdır  kauçuk tabanlı yas  yüklüklerin sırma boşluklarıyla  kasıklarını nemli tutan elli yaş  bütün kuyular ağzındır bağır  ve tanıklığa çağır  iri bir siğil gibi yakılmış coğrafyayı  soğumuyorsa öfkenin lavları düşün  sepilenmiş bir dilin cümleleri içine  giyindiğin meseller hangi çıplak halkındır  cansız bedenlere sarıldığında  ya da bir bedelle vurulduğunda boynun  tek başlı olmayı azımsayan mazlumlar  neden sırdaş bilirler seni. soluklan da anlat bozkırın sertliğini  düşmanla birleş ölüme karşı  çünkü enikleri gölde boğdular  alageyikleri vurdular bir kuytuda  orman küstü dağ devrildi çağladın  şimdi neden böyle sakinsin babam  sen bu öyküleri at hırsızlarından mı çaldın  keşke hafızama kusur bulsaydım  unutsaydım keşke esaslı bir evlat gibi  ama bu yağ dikeni bu çadır bezi bu küf  senden bana miras bu ince çene  eleğime bıraktığın bir avuç kumdan  arta kalmış taneler yani hepsi bu. salkımsöğütler kadar sendenim işte  öğüdünü tuttum uzattım saçlarımı  ölürsem göğüslerimi örtsünler diye  çeyizimi barbar çalılıklara serdim  çekilecek çileye ikramdır diye  kızınım en zayıf yanınım sandın  sandın ki hep hazırım el olmaya  oysa şakaklarındaki dehşete düşen  yıldırımlara lehimli damarlarım  ışığımız söner camlarımız kurşunlanır  belki yakınlaşırız bir tehlike anında  kıstırılmışken ve sonrası yokken artık  birbirimize bakar bakar susmayız  madem huzuruna çıkılmıyor yordamsız  bir kuşun yarasından ulanırız hayata  ne mantık ne ahlak ne de şekil bilgisi  aşağılayamaz bizi canımıza kıyarken  bir başka aklın aracısıyız  ömrün kiracısıyız gideceğiz nasılsa  silinecek yeryüzünden şarkımız  serin ve yalansız mavilerle bekleyen  her baba gibi evhamla isterdin ya  bağışla oğul doğmadım sana  oğul gibi dik durdukça alkışlanan ben  ne vakit kendimi bir bıçağa önersem  acının harflerine şedde koyan bir din ki  vesvese üfledi kulaklarıma  beni senle var eden rastlantıya ürperdim  kabullendim böylece ensemdeki soluğunu. sirenler kornalar ve ıslıklar dinince  herkes içimden duyacak sur’u  devlet ahrete sahip olmadan  yağmura karışmadan güneşin kanı  aslımıza dönelim bu son alamet  kapat kapıları babam şehir eve girecek...
Bu yurda her bela içinden gelir;  'Hep'leri hep, hiçin hiçinden gelir.  Gelemez bir ithal malidir akil,  Kaf dağından, Cinden, Macinden gelir.  Dünküne eş, bu gün küfür yobazı;  Bütün derdi festen, lap cinden gelir.  'Allah vardır! ' dersin; sorarlar: Niçin?  Sonra tokat, puta 'niçin' den gelir.  Benim nur mayama pislik atanlar,  Şeytan, senin büyük elcinden gelir!  Biricik selamet yolu tarihte,  'Sormayın, görmeyin, geçin! ' den gelir.  Genç Osman’ı lif lif yolan o güruh,  Kahpe devşirmenin piçinden gelir.  Bir gün bu gidişle çatlarsa yürek,  Dile vurdukları perçinden gelir...
Maruzatım odur ki;en iyi bir dostsun  Dağların doruğunda bir çiçek kadar iyi  Sen karanlıkta yüzümüzü ağartan ışık  Resimlerin duvarlarda şakır kuşlar gibi. Sen O'sun her zaman yalansız olan sevgisi  Saksıları sulayan,vazolara can katan  O en koyu,en çaresiz gecelerde bile  Yeri,göğü bir merhabasıyla aydınlatan. Sen O'sun sevince boğan bütün kederleri  Solan,kuruyan,bir çiçek gibi ağlayansın  Ve esen dost bir imbatsın akşamüzerleri. Kalan bir gün gibi yazdan,öyle Haziransın  Yalan değil,biz ne arayıp sende bulduksa  Mutluyuz,dostça gönül tahtına kurulduksa.
Göz göze bir geldik mi  Yalım yalım tutuşur kardan örtüler  Yaklaşan güneşin altında . Açar kollarını pencereler  İyiliğin yolları boyunca  Açılır kuşlar açılır eller  Günler açılır geceler açılır  Uçsuz bucaksız gökyüzünde  Açılır yıldızları çocukluğun  İnceden bir türkü ağızlarında . Göz göze bir geldik mi  Alır başını gider korku  Saklanır körpe çimenlerde . Ölü tapınaklarda böğürtlenler  Çekerler kuytu gölgeden yemişlerini  Kızıl kara ateşli  Şarabı köpürür toprağın  Uçan arıların başı döner  Köylüler der bir ağızdan  Böyle güzel yıl görmedikti . Göz göze bir geldik mi  Başlar damarlar boşalmaya  Öper dalgalar kumsalları . Aslanlar geyikler güvercinler  Bakarlar açık havaya içleri titrer  Görürler bahar gibi doğuşunu yavrunun  Can katar şehvete durmadan  Cömert ana verimli kadın  Gök toprak girer renkten renge  Doğuş karşı kor ölüme . Göz göze bir geldik mi  Tutuşur duvarlar geçmiş günlerle  Duvarlar yeni günlerle yanar  Dışarda toprak ana  Uzanır yatağında melek gibi  Yıkar gökyüzü şafakta  Çalgıcının gülen ağlayan yüzünü  Köleyle sultan başlar soyunmaya  Daldan yapraktan . Göz göze bir geldik mi  Sen güpegündüz ben karanlık gece  Bir fısıltı bir istek ne yana baksan  İlk ve son düş ha doğdu ha doğacak . PAUL ELUARD  Çeviren: A.Kadir – A.Bezirci
Sılanın ufak tefek yolları  Ağrıdan sızıdan tutmaz elleri  Tepeden tırnağa şiir gülleri  Yiğidim aslanım aman burda yatıyor. Bugün efkarlıyım açmasın güller  Yiğidimden kötü haber verirler  Demirden döşeği taştan sedirler  Yatak diken diken yastık batıyor  Yiğidim aslanım aman burda yatıyor. Bir şubat gecesi tutuldu dilin  Silaha bıçağa varmadı elin  Ne ana ne baba ne kız ne gelin  Yiğidim aslanım aman burda yatıyor. Ne bir haram yedin ne bir cana kıydın  Ekmek kadar temiz su gibi aydın  Hiç kimse duymadan hükümler giydin  Yiğidim aslanım aman burda yatıyor  Döşek melül mahzun, yastık batıyor. Mezar arasında harman olur mu  On üç yıl hapiste derman kalır mı  Azrail aç susuz canin alır mı  Yiğidim aslanım aman burda yatıyor  Döşek melül mahzun, yastık batıyor. Zindanı taştan oyarlar  İçine bir yiğit koyarlar  Sağa döner böğrü taşa gelir  Sola döner çırılçıplak demir  Çeliğin hası da yiğidim aman böyle bilenir  Döşek melül mahzun, yastık batıyor  Yiğidim aslanım aman burda yatıyor. Dilimde dilimi bulduğum, gücüne kurban olduğum  Anam babam gibi övdüğüm  Dayan aslan ustam yiğidim dayan  Dayan hey gözünü sevdiğim  Bugün efkarlıyım açmasın güller  Yiğidimden kötü haber verirler. Sana kökü dışarda diyenlerin kökleri kurusun  Kurusun murdar ilikleri dilleri çürüsün  Şiirin gökyüzü gibi herkesin  Sen Kızılırmakçasına bizimsin  En büyük demircisi dilimizin  Canımız ciğerimizsin. Bugün burdaysa şiirin yarın Çin'dedir  Bütün hışmıyla dilimiz  Kökünden sökülmüş bir çınar gibi yüreğimiz içindedir. Bugün burdaysa şiirin yarın Çin'dedir  Acısıyla sızısıyla alnının kara yazısıyla  Bir yani nur içinde tertemiz  Bir yani sızım sızım sızlayan memleketimiz içindedir. Bugün burdaysa şiirin yarın Çin'dedir  Bütün hışmıyla dilimiz  Kökünden sökülmüş bir çınar gibi yüreğimiz içindedir
Kısmet verip bizi salan çöllere  Ya eceldir ya didardır ya nasip  Felek bizi saldı özge hallere  Ya eceldir ya didardır ya nasip. Kısmet verip çevre çevre yeldirdi  Bilmediğim hikmetlere daldırdı  Çekip ayrılığın okun doldurdu  Ya eceldir ya didardır ya nasip. Felek arka vermiş çerhin devine  Arıt kalbin evin iman sevine  Türlü dalga geldi gönlüm evine  Ya eceldir ya didardır ya nasip. Muhannettir dünyasını kayıran  Şol Gani Settar'dır açlar doyuran  Beni de sevgili yardan ayıran  Ya eceldir ya didardır ya nasip. Pir Sultan Abdal'ım der ki vardığım  Ulu dergahtır yüzler sürdüğüm  Bilmediğim hikmetleri bildiğim  Ya eceldir ya didardır ya nasip
Benden daha ne olur, yürür yalan söylerim  bir şey acır içimde bu göğsüme ne kattın  sende noksan bulmadım şu yerle gök yanarken  attığımda o oku ben atmadım sen attın . Rab bu nasıl denizdir yüzme bilen kuşu yok  içimde acır bir şey bu gösüme ne kattın  anlar gibi olmuştum yetmiş üçte bir cuma  attığımda o oku ben atmadım sen attın . Geçer gider hacegân ve ahûlar ve zaman  acır bir şey içimde bu göğsüme ne kattın  bilmem değmişse bile ağa yahut karaya  attığımda o oku ben atmadım sen attın.
Çocuk ders çalışıyor görünüşte  Sayfaları yavaş yavaş çeviriyor  Çocuk deniz çalışıyor gerçekte  Gözlerini ufuklara dikiyor  Durup durup adını anıyor  Aşkın sözlüğünü ezberlemekte  Bütün nöbetçilerle yarışıyor  Gözleriyle gelişini beklemekte.. Biz şimdi aşk öğrenelim  İnsan dersi sonra da öğreniyor  Yüzyıllık kitaplarda bilgi kendi malımız  Haritadan şehirler kaçmıyor ya  Sevinmek yaşarlığa dokunmaktır  Atlı gibi dört nala içmizden gidiyor  Bazen her şey yanılmakta bile  Sevişmek gene en az yanılmaktır.
Döğülmeye söğülmeye koğulmaya billâh  Hep râzıyım ammâ ki efendim senin olsam. Eylesen tûtîye tâlim-i edâ-yı kelîmât  Sözü insan olur ammâ özü insan olmaz. Ey dil ki hecre doymayıp istersin ol mehi  Şükr et bu hâle yoksa gelir yüz belâ sana. Cevr odı yaktı beni yanımda durma ey gönül  Bir tutuşmuş âteşem kurb-ı civârımdan sakın. Edemem terk Fuzûlî ser-i kûyın yârin  Vatanımdır vatanımdır vatanımdır vatanım. Ey Fuzûlî câna yetmişem gönülden şükr kim  Bağladım bir dil-bere kurtardım ancan cânımı. Cân u dil kaydını çekmekten özüm kurtardım  Cânı cânâneye ettim dili dildâra fedâ. Ah eylediğim serv-i hırâmânın içindir  Kan ağladığım gonce-i handânın içindir. Dostum âlem seninçün ger olur düşmen bana  Gam değil zîrâ yetersin dost ancak sen bana. Esîr-i gurbetiz biz senden özge âşinâmız yok  Ayağın kesme başınçin bizim mihnet-serâlardan. Kıldı zülfün tek perişan hâlimi hâlin senin  Bir gün ey bî-derd sormazsın nedir hâlin senin. Ne yanar kimse bana âteş- i dilden özge  Ne açar kimse kapım bâd-ı sabâdan gayrı. Cân u ten oldukça menden derd ü gam eksik değil  Çıksa can hâk olsa ten ne can gerek ne ten bana. Avâreler felekzedeler mübtelâlarız  Alemde bir muhabbete kalmış gedâlarız. Hâlî etmiştir mahabbet beni benden dostlar  Ayb kılman âlemde görseniz bî-pervâ beni. Demen kim adli yok yâ zulmü çok her hâl ile olsa  Gönül tahtına andan özge sultân olmasın yâ Rab. Tutuştu gam oduna şâd gördüğün gönlüm  Mukayyed oldu ol âzâd gördüğün gönlüm
Herşeydin, aşkım, benim için  Ruhumun istediği-  Yeşil bir adacık, aşkım, denizde  Bir sunak ve bir çeşme,  Baştanbaşa masal meyveleri ve çiçekleriyle örülmüş,  Ve, bu çiçeklerin hepsi benimdi.  Ah, fazla parlak bir düş uzun sürmek için  Ah, yalnızca kararmak için yükselen  Yıldızlı umut.  Gelecekten bir ses haykırır  'Devam. Devam-' diye  Ama geçmişin (karanlık körfez.) üstünde yatar  Korkuyla dolu ruhum, sessiz ve, devinimsiz.. Çünkü, yazık. Yazık ki söndü  Benim için yaşam ışığı  Artık-artık-artık-  (Böyle bir lisan tutar ancak ağırbaşlı  Denizi kıyıdaki kumlara karşı)  Çiçek açmayacak gökgürültüsünün sarstığı ağaç,  Ne de vurulmuş kartal süzülecek göklerde.. Ve günlerimin tümü esrimeyle geçer,  Ve geceleyin rüyalarım  Senin gri gözlerinin ışıdığı,  Ölümsüz ırmakların kıyısında  Göksel danslar eden adımlarının  Parladığı yerlere ilişkindir.
Kahverengi bir salon, cila ve meyva kokan,  Kurulmuş koca iskemleye tıkınıyordum,  Bir Belçika yemeği, buyursun canı çeken,  Yeter ki karnım doysun, aldırmayıp yiyordum, . Rahattım - oh ne güzel çalar saatin sesi-  Derken, mutfak açıldı, sürünmüş, sürmelenmiş,  Kılık kıyafetine ise biraz boş vermiş,  Yanaştı cilvelenip aşevi hizmetçisi.. İstediği tatlı bir öpücüktü sanırım  Belçikalı kızları bakışından tanırım,  Fazla çatal kaşıkları masadan topladı, . Dudak büktü gülerek çocuk bir yüzle bana:  Bastırıp parmağını şeftali yanağına,  'Buramı üşütmüşüm, dokun anlarsın' dedi.
Bütün ayraçları kaldırdın ama unuttuğun  Bir şey vardı yine de, çiçekleri sulamadın  Gökyüzü sarardı o zaman bulutlar kirlendi  Ve ne kadar az konuşur olduk günboyu  Birden ayrımsadık ki ayrılık orda başlıyor  Tam da susuşların birbirine eklendiği yerde. Ezberlenecek hiçbir şey yok bu dünyada  Kirletilmemiş bir bulut bile yok artık  Böyle diyorsun her yolculuğa çıkışımda  Yaşadığın kent de sana benziyor gitgide  Ne zaman dönmeyi düşünsem yangın çıkıyor  Ya da erteletiyorum biletimi son anda. Uzun bir sessizlik oluyorsun dağlara baksam  Karşılıksız mektuplar kadar burkuluyor kalbin  Yazdığım şiirler de canımı sıkıyor artık  Fotoğraflarımı yırtıp atıyorum tek tek  Ve ben bütün yapraklarımı döküyorken şimdi  Eylül diyorsun, tam da orda başlıyor ayrılık. Üşüyünce ağlıyorsun yalnızım dememek için  Uçaklar gemiler trenler çiziyorsun duvarlara  Kendine bir deniz bul artık bir de rüzgâr  Parçalanacağın bir uçurum bul bu dünyada  Tek tutkun o kenti bırakıp gelmek olmalı  Ve gelirken havaya uçurmak bindiğin otobüsü. Birden ayrımsadık ki ayrılık orda başlıyor  Tam da çiçeklerin sulanmadığı yerde  Konuşacak bir şeyler bulamıyorsak günboyu  Derim ki ayrılık gündemdedir ne yapılsa  Ve sen bütün ayraçları kaldırdığını sanmıştın  Ama unutmuşsun yine de ayrılık ayracını
Çıksam şimdi güzelliğin gökyüzüne  Dolaşsam  Görsem bütün tanrısal sevgileri  Ölümsüzlüğün sofrasına bağdaş kursam  Ve anlatsam  Anlatsam o ağlatan mutluluğu  Bilmem inanır mı bana mavilikler. Suskun bir coşkunun doruklarında  Pürköpük ve rüzgarlı  Bir nehir kahkahasıydı gözyaşı. Vivaldi böyle dinlenirmiş meğer  Mutluluk bile sensiz çekilmezmiş  Ben ki yaşamı toprak bilmiştim  Nice tohumlar ekmiştim bunca yıl  Geç anladım  Aşkın tohumu sensiz ekilmezmiş. Sessizlik açarken zulüm bahçeleri  Gözlerinde bir anda dört mevsim  Her mevsimin güzelliğinde sen  Bunca ayrık ve diken içinden  Güle çıkmak işte budur desem  Bilmem inanır mı bana çiçekler . İçimde sayısız denizlerin şahlandığı  O günü tarihlesem şimdi  Irmak ırmak çizsem zamanın yüzüne  Adına sonsuzluk desem  Ve her saniyesini o sonsuzluğun  An be an şiirleştirmek istesem  Bilmem inanır mı bana sözcükler
Ben yitirdim ben ararım  Yâr benimdir kime ne  Gâh giderim öz bağıma  Gül dererim kime ne. Gâh giderim medreseye  Ders okurum Hak için  Gâh giderim meyhaneye  Dem çekerim kime ne. Sofular haram demişler  Bu aşkın şarabına  Ben doldurur ben içerim  Günah benim kime ne. Ben melâmet hırkasını  Kendim giydim eğnime  Ar ü namus şişesini  Taşa çaldım kime ne. Sofular secde ederler  Mescidin mihrabına  Yâr eşiği secdegâhım  Yüz sürerim kime ne. Gâh çıkarım gökyüzüne  Hükmederim kaf'tan kaf'a  Gâh inerim yeryüzüne  Yâr severim kime ne. Kelp rakip böyle diyormuş  Güzel sevmek pek günah  Ben severim sevdiğimi  Günah benim kime ne. Nesimî'ye sordular li  Yârin ile hoş musun  Hoş olayım olmayayım  O yâr benim kime ne
Zülf-ü kâküllerin amber misali  Buy-u erguvandan güzelsin güzel  Kızarmış gonca gül gibi yüzlerin  Şah-ı gülistandan güzelsin güzel. Yüzünde yeşil ben aşikar olmuş  Çekilmiş kaşların zülfikâr olmuş  Gözlerin aleme hükümdar olmuş  Mühr-ü Süleyman'dan güzelsin güzel. Kurulmuş göğsünde bahçe-i vahdet  Hatmolmuş kadrinle tûbayı hikmet  Cemalin seyreden istemez cennet  Sen huri gılmandan güzelsin güzel. Gözlerin velfecri benzer imrân'e  Seni seven âşık olur divane  Yanakların şûle, vermiş cihane  Yüz mahı tabandan güzelsin güzel. Çiğ düşmüş çayıra benzer yüzlerin  Âşıkın öldürür şirin sözlerin  Mısrın hazinesi değer gözlerin  Zühre-i rahşandan güzelsin güzel. Sıdkı der suretim hattın secdegâh  Cümle güzellere oldum pişegâh  Güzeller tacısın yüzün padişah  Yusuf-u kenan'dan güzelsin güzel
Sen yürürsün rüzgar yürür  Sabahlar sığmaz olur gözlerine  Her adımda çözülür bir karanlık  Şafaklar çiçek sunar ellerine  Gün tutuşur  Dağlar aydınlanır  Yeniden aydınlanır  Yeniden canlanan bu yaşam  Türküler dizer saçının tellerine. Sen yürürsün rüzgar yürür  Alıp savurur beni saçların  En kalabalık alanlara götürür  Bir cellat çıkar apansız  Bir fidan yeşermeden çürür  Ve kana bulanır ırmaklar  Baştan başa geçer kentleri  Kan temizlenir cellat ölür. Sen yürürsün rüzgar yürür  Mahpuslar soluğunla umutlanır  Toprak çatlar  Gökyüzü bıçak bıçak şimşeklenir  Görkemli bir yürüyüş başlar içimde  Ve bir tan vakti  Kırılır bütün güzellik yasaları  Ağaçlar aşk açar bahçelerimde. Sen yürürsün rüzgar yürür  Dallar eğilir  Yapraklar secde eder yürüyüşüne   Sular kabarıp dalgalanır  Köpüklü başlarıyla selamlar seni  Ve tanrılar kalır önünde  Ne beyler ne krallar  Seninle yazılır en büyük destan  En güzel tarih seninle başlar. Sen yürürsün rüzgar yürür  Bir sevinç boylanır dünyada  Çocuklar korkusuz büyür  Kan boğulur susar  Dokunup geçtiğin her kuraklık  Yemyeşil bir vadiye dönüşür. Sen yürürsün rüzgar yürür  Bizi bu deprem günlerinde  İnan ki bir şiirsiz yaşamak  Bir de sensiz savaşmak öldürür
Yalnız insan merdivendir  Hiçbir yere ulaşmayan  Sürülür yabancı diye  Dayandığı kapılardan. Yalnız insan deli rüzgar  Ne zevk alır ne haz verir  Dokunduğu küldür uçar  Sunduğu tozdur silinir. Yalnız insan yokki yüzü  Yağmur çarpan bir camekan  Ve gözünden sızan yaşlar  Bir parçadır manzaradan. Yalnız insan kayıp mektup  Adresimi yanlış nedir  Sevgiler der fırlatılır  Kimbilir kim tarafından
'Bir başka ülkeye, bir başka denize giderim', dedin  'bundan daha iyi bir başka şehir bulunur elbet.  Her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;  -bir ceset gibi- gömülü kalbim.  Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?  Yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,  kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,  boşuna bunca yıl tükettiğim bu ülkede.'. Yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın.  Bu şehir arkandan gelecektir.  Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın,  aynı mahallede kocayacaksın;  aynı evlerde kır düşecek saçlarına.  Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda.  Başka bir şey umma-  Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,  öyle tükettin demektir bütün yeryüzünü de.. ( Çeviren: Cevat Çapan )
Bir yalnızlık büyütürdüm saksıda  kalandı çok eski günlerden  bir bana yetsin, hıncımı arttırsın  aşkımı pekiştirsin diye sevince.  Günüydü, gelip durdu hüznümün önünde  gidilmemiş bir saklı deniz sandım.. Kıpırdamazdı yapraklar geceyle  tüketirdi çiçeği, kuşu sevdiremeyen konyak  bana neydi gülmeler, şarkılar  otobüs durakları, alandaki kalabalık  geldi durdu, alana merhaba dedim.. Bir göz bozgundur yerine göre  vururdu pencereme rüzgâr,  ben hep öyle bir gözdüm  çığlığını kendine saklayan.  Düş kurmazdım, beklemezdim şurda burda,  çiçek demetleri, bisikletler geçmezdi  apansız geliverdi sokağıma.. Hıncım bana kalsın gayrı  sen yalnızlığımı götür.  Bana çay demlemeyi öğret  elimi yüzümü yıkamayı,  ağzıma rakı koydurma.  Hıncım bana kalsın diyorum  çünki ben bu kenti kendimde büyüttüm  bir barbarın vahşi ateşiyle,  çünki yapılarının taşında onulmazlığım  çünki şarkılar kanımın bedeli.. En sevdiğim kelimeler gibisin  örneğin öfke gibi  hani bir zamanlar  dağda ve sokakta açan.  Örneğin umut gibi  günde, gecede yitip durduğumuz  zeytin dalını dal eden.  Örneğin aşk gibi  denizlerin üzerinde yürüten.  Örneğin kavga gibi  yüreğimi sıkı, saçlarımı kara tutan  kayaları yumuşatan kavga gibi.. Denizler benim kadar kıpırdayamaz  bak şimdi parklardayım  bir çocuğun menevişli gözlerinde.  Hüzünleri bırakmanın günü  günü çığlığı olmak dünyanın,  hüznümü iki kat ediyor ama  gecede alnıma dayalı alnın.
Maviye,  Maviye çalar gözlerin,  Yangın mavisine.  Rüzgarda asi,  Körsem,  Senden gayrısına yoksam,  Bozuksam,  Can benim, düş benim,  Ellere nesi?  Hadi gel,  Ay karanlık.... İtten aç,  Yılandan çıplak,  Vurgun ve bela  Gelip durmuşsam kapına  Var mı ki doymazlığım?  İlle de ille  Sevmelerim,  Sevmelerim gibisi?  Oturmuş yazıcılar  Fermanım yazar  N'olur gel,  Ay karanlık.... Dört yanım puşt zulası,  Dost yüzlü,  Dost gülücüklü  Cigaramdan yanar.  Alnım öperler,  Suskun, hayın, çiyansı.  Dört yanım puşt zulası,  Dönerim dönerim çıkmaz.  En leylim gecede ölesim tutmuş,  Etme gel,  Ay karanlık...
alçakta yüksekte yatan erenler  yetişin imdada aldı dert beni  başım alıp hangi yere gideyim  gittiğim yerlerde buldu dert beni. oturup benimle ibadet kıldı  yalan söyledi de yüzüme güldü  yalın kılıç oldu üstüme geldi  çaldı bölük bölük böldü dert beni. pir sultan abdal'ım gönül hastadır  kimseye diyemem gönlüm yastadır  bilmem deli oldu bilmem hastadır  şöyle bir sevdaya saldı dert beni
Bilmek acı çekmektir. Ve bildik;  Karanlıktan çıkıp gelen her haber  Gereken acıyı verdi bize:  Gerçeklere dönüştü bu dedikodu,  Karanlık kapıyı tuttu aydınlık,  Değişime uğradı acılar.  Gerçek bu ölümde yaşam oldu.  Ağırdı sessizlğin çuvalı
Bir tarafta her devrin sultanları durur  Bir tarafta kaderin kurbanları durur  Ne kurban kesiciler biter dünyamızda  Ne de kesilen kurban kanları durur.
Çoban kaval çaldı,sordu bülbüle:  “Sürülerin hani,ovan nerede? ”  Bülbül sordu,boynu bükük bir güle:  “Şarkılarım hani,yavrum nerede? ” . Ağla çoban ağla.Ovan kalmadı.  Göz yaşı dök bülbül,yuvan kalmadı.. Çoban dedi:”Ülkeler hep gitse de,  Kopmaz bende Anadolu Ülkesi,”   Bülbül dedi:”Düşman Hased etse de  İstanbul da şakıyacak Türk sesi”. Çalış çoban,kurtar öz yurdunu.  Şairlerden topla,bülbül bir ordu. . Çoban dedi:”Edirne’den ta Van’a  Erzurum’a kadar benim mülklerim.”  Bülbül dedi:”İzmir,Maraş,Adana,  İskenderun,Kerkük en saf Türklerim”. Sarıl çoban,Sarıl.Mülkü bırakma.  Yad elinde,bülbül,Türk’ü bırakma.. Çoban dedi: Sürülerin hep kaçsa  Benim sürüm var, kaçmaz, adı Türk ili.   Bülbül dedi: “Şarkı ölsün, yok tasa;  Türkülerim yaşar söyler halk dili.. Yalvar çoban,yalvar.İlin kurtulsun.  Dile haktan,bülbül,dilin kurtulsun.
Banaz'dan sürdüler bizi Sivas'a  Erler himmet edin ben gidiyorum  Garipçe canıma kıldılar cefa  Erler himmet edin ben gidiyorum. Gidi kafir gelir dedim imana  Kuzular ağlıyor hem yana yana  Getirip de haps ettiler zindana  Erler himmet edin ben gidiyorum. Gidi dideceğim yoldan kalmadı  Güzel Şah'a gelir dedim gelmedi  Pirimizden bize himmet olmadı  Erler himmet edin ben gidiyorum. Urganım çekildi sığındım dara  Üstüme döküldü ağ ile kara  Muhbirim üstünde çıralar yara  Erler himmet edin ben gidiyorum. Pir Sultan Abdal'ım kolum büküldü  Aktı gözüm yaşı yere döküldü  Ahir urgan boğazıma takıldı  Erler himmet edin ben gidiyorum
Doğru mu, yanlış mı karar sizlerin  Biz aklın durduğu çağda yaşadık  'Ben dinsizim! ' diyen beyinsizlerin  Din dersi verdiği çağda yaşadık.. Çabuk pişsin diye zorbanın aşı  Ayıran olmadı kurudan yaşı  Keçinin kaplana her adım başı  Kırk tuzak kurduğu çağda yaşadık.. Baylar çalım sattı, bayanlar etin  Ar duvarı çürük, darbeler çetin.  Modern putçuluğun, şirkin, zilletin  Kemale erdiği çağda yaşadık.. Bazen kör kilitler vuruldu dile  Bazen armağanlar kazandı hile  Homo'nun,komo'nun, deyyusun bile  İtibar gördüğü çağda yaşadık.. Yabancısı olduk ilin, obanın  Müdür ekmeğini çaldı çobanın  Resmi dairede devlet babanın  İpe un serdiği çağda yaşadık.. Önümüz çileydi, arkamız cefa  Bir gün semtimize basmadı sefa  Mürşidin, müridin günde beş defa  Günaha girdiği çağda yaşadık.. Kimi hak adalet gördü düşünde  Kimi devlet kuşu buldu başında  Vatanseverlerin vatan dışında  Hasretlik sürdüğü çağda yaşadık.. Göz yumup izine düştük batı'nın  Tuttuk kuyruğundan haçlı atının  Pamuk yumağının, tüyün, tütünün  Nice baş yardığı çağda yaşadık.. Neler yıkmadık ki son olsun diye  Harcadık günleri gün olsun diye  Asker kaçağının şan olsun diye  Askeri vurduğu çağda yaşadık.. Dilendik, savurduk Doları, Markı  Döndükçe aşındı düzenin çarkı  Şalvarı, kasketi, gömleği, börkü  İhtiras sardığı çağda yaşadık.. Kimi vurgun vurdu döndü köşeyi  Kimi yalamakla doydu şişeyi  Kiminin ateşi, külü, maşayı  Ekmeğe dürdüğü çağda yaşadık.. Kılavuzluk yaptı körü beylerin  Seçimde sağılan sürü, beylerin  Morgtaki ölüden diri beylerin  Hâl-hatır sorduğu çağda yaşadık.. Atladık bir çağdan bir diğerine  Çıktık zirvelere, daldık derine  'Çağdaş bayanlar'ın cins beylerine  Çuvallar ördüğü çağda yaşadık.. Biri yola çıkmaz dayı bulmadan  Biri balık avlar suyu bulmadan  Birinin haftayı, ay'ı bulmadan  Milyarlar derdiği çağda yaşadık.. Baş örtüsü yasak,Türk olmak günah  Sabır ver, sabır ver ey gadir Allah!  Bulaşık basının her gün, her sabah  İslâm'ı Yerdiği çağda yaşadık.. Zorbaya rüşvettir 'nurol-çok yaşa'  Mâbutlar, kıbleler değişti hâşâ  İnsanın kâğıda, demire, taşa  Secdeye vardığı çağda yaşadık.. Görün hâlimizi biz insanların  Tutsağı olmuşuz suizanların  Her zaman her yerde müslümanların  Müslüman kırdığı çağda yaşadık.
Yürüyen, konuşan, yiyen, doymayan  Kaç put sevdik, kaç put seçtik sayamam.  Toprakları kanımızla suladık  Kaç kuyuda ekin biçtik sayamam.. Hangi yaşta kaç slogan söyledik  Kaç mantara alkışçılık eyledik  Kaç dönemde kaç zindanı boyladık  Kaç sırtlana kucak açtık sayamam.. Nutukla büyüttü kurnazlar bizi  Ayakta uyuttu cambazlar bizi  Batıya peyledi papazlar bizi  Kaç kürsüden yalan içtik sayamam.. Kaç cehennem yaptık, kaç cennet yıktık  Gönül sarayına kaç maymun tıktık  Kendi göğsümüze kaç kurşun sıktık  Kaç tezata konup göçtük sayamam.. Kuruyan umutlar, sönen hayaller  Kurtlar sofrasında yenen hayaller  Acıya, hüsrana dönen hayaller  Kaç dağdan denize uçtuk sayamam.. Devletliler çıkıp devlete kondu  Büyük putlar büyük servete kondu  Hak, hukuk, insanlık sepete kondu  Kaç melekten(!) korkup kaçtık sayamam.. Uymadı bir türlü başlar bedene  Yanaşmadık 'niçin' ile 'neden'e  Ne söyleyim? . Çok sürü var güdene  Kaç berzaha girip geçtik sayamam.. (Akıl Karaya Vurdu)
Yaradan, kadın yüzü çizmiş sana eliyle,  İstek dolu sevgimin efendisi dilberi;  İnce kadın yüreğin öğrenmemiştir hile,  Bilmez kadınlardaki kancık döneklikleri;  Gözlerin daha parlak, kahpelikten yoksundur,  Neye bakarsa baksın altın yaldız kaplatır;  Erkeklerin en hoşu, en hoş şeyler onundur,  Erkekleri büyüler, kadınları çıldırtır.  Seni yaratmış olsa kadın olarak önce  Yaradan bile çılgın bir sevgi duyacaktı,  Ama bir hiç uğruna bir fazlalık verince  Varlığına doymaktan beni yoksun bıraktı.  Değil mi ki kadınlar için yaratmış seni,  Sen sevgimi al, onlar sömürsün hazineni
''Kendilerini hep ''çok'' bizi hep ''yok'' saydılar.  Ve sonra kuyruklu bir yıldız gibi kaydılar, kayboldular...''. Doğrudur  Bu hayattan  Bu dünyadan  Ezginliğim  Bezginliğim  Doğrudur! . Doğrudur  Bu üç günlük sevdalara  Sözüm ona yılın aşklarına  Böylesine yalanlara dolanlara  Önümüzde olanlara  Arkamızdan çalanlara  Bizi böyle yakanlara  O kör gözle bakanlara  Melek yüzlü yılanlara  Nefretim  Doğrudur! . Doğrudur  Vur patlasın çal oynasın gecelere  Gözyaşımıza gülenlere  Kalbini cebinde unutup gezenlere  Bu vurdum duymazlara  Bu şiirsiz şarkılara  Bu asrın hatası bestelere güftelere  Kendisinden başkasına yar olmayan şairlere  Böylesine yazanlara çizenlere  Cümle uyur gezerlere  Hayretim  Doğrudur! . Bu nasıl bir tiyatro  Bu nasıl bir komedi  Kim dedi? Ne dedi? Nasıl dedi?  Kim kimi havuza itti  Kim kimi bir çıtır için terketti  Tutturmuş gidiyor  Bir ele vole - güle vole - tele vole  Oysa kalemizde hep çile vole  Bu ne hazin bir gerçek  Bu nasıl bir ateşten gömlek  Baştan başa acı  Baştan başa yabancı  Kendi yurdumda gurbetim  Doğrudur! . Ah benim dolar yeşili gözlüm  Ah benim gece kuşum  Ah benim rüzgar gülüm  Seni de şiirlerim gibi  Parça parça kopardılar benden  Ne sana  Ne bana  Ne de uykusuz gecelerime acımadılar  İşte bu yüzden  Bu yüz karası günlere  Bu kendi ellerimizle yazdığımız kadere  Cinnetim  Doğrudur! . işte o gün-bugündür  Kadın gibi kadına  Adam gibi adama  Hasretim  Doğrudur!
Sâkî nigehin tamam kâr etdi bana  Hayretle cihan yüzünü târ etdi bana  Cahbâya bahane bulma vallah billâh  Nitdiyse o çeşm-i pür-humâr etdi bana. Rakkas bu hâlet senin oynunda mıdır  Aşıkların günâhı boynunda mıdır  Doymam şeb-i vaslına şeb-i ruze gibi  Ey sim-beden sabah koynunda mıdır
Ellerin çıktı ve göğün ortasına geldi  Tarlada  Bakışı gittikçe yer toprağına  Çakılan  Bu kadar beklerken habersizdi  Ve hatta onlar da habersizdiler. Sular mı anladı  Dağlar mı sezdi  Yoksa birdenbire bir çiçek mi. Bir gün  Herhangi bir an  Ama bir çelik an  Her şey  Ve hepsi başlarını kaldırdılar  Ve hemen ellerinin gölgesi düştü yüzlerine. Karmakarışık belirsiz uzun  Geçti ve geçti gölgesi  Zerdüştün ayaklarından bir kartalın
Kimsenin başına gelmemiştir  Benim başıma gelenler.  Hangi günüm sevinçli geçti?. Elbette tadı var bu alemin  Ağaçların çiçekleri var,  Kadınların sıcak dudakları,  Bin bir türlü hali var denizlerin.. Evimdeyken bu saatte ben  Çarşıya ekmek almaya giderdim,  Şehirli bir kadın gibi kokardı  Evlerin bahçeleri akşam serinliğinde.. Vektiyle İzmir'e gitmiştim  Ömrümde ilk defa  Aşıklık yüzünden.  Şehre girerken ışıklar uçuşuyor  Rüzgar okşuyordu saçımı tren penceresinde,  Kalbim bir bayrak gibi çırpınıyordu.. O gün bugündür başıma gelenler  Kimsenin başına gelmemiştir  Ekmek peşinde.  Geçmişten söz etmek neye yarar.. İşte şu anda naçar kaldım  Koca bir şehrin ortasında.  Karanlık caddeler uzayıp gidiyor,  Kar yağıyor ışıkların üstüne  Bir kadın çorabını çekiyor.  Çok sallanma küçük hanım,  Gönlüm gitmez peşinden  Birisi var yolumu bekler.  Ömrüm günüm yanlız geçiyor  Bir tek sevda peşinde.. (1946)
Zamanı say,tempo tut,  Runik bir tempo olsun,  Tintintin sesleri müzik gibi yükselsin  Çanlardan,çanlardan,çanlardan,  Çan...çan...çan...  Çanların çınlayan sesini dinle...  O cesur çanlar!  Titreşimleri ne müşiş bir korku masalı anlatıyor!  Ah, çanlar,çanlar!  Korkuları nasıl bir masal anlatıyor...
Derdim çoktur hangisine yanayım  Yine tazalendi yürek yarası  Ben bu derde kande derman bulayım  Meğer Şah elinden ola çaresi . Efendim efendim benim efendim  Benim bu derdime derman efendim . Türlü donlar giyer gülden naziktir  Bülbül cevreyleme güle yazıktır  Çok hasretlik çektim bağrım eziktir  Güle güle gelir canlar paresi . Benim uzun boylu servi çınarım  Yüreğime bir od düştü yanarım  Kıblem sensin yüzüm sana dönerim  Mihrabımdır kaşlarının arası . Didar ile muhabbete doyulmaz  Muhabbetten kaçan insan sayılmaz  Münkir üflemekle çırağ söyünmez  Tutuşunca yanar aşkın çırası . Pir Sultan'ım katı yüksek uçarsın  Selamsız sabahsız gelir geeçersin  Dilber muhabbetten niçin kaçarsın  Böyle midir ilimizin töresi
Gözünü aç daha meydan var iken,  Dizginin canbaz elinde Neyzen!  Girmedim ya kapısından baktım,  Cennet'i at pazarı sandım ben
Kente yanlızlık gelirdi sen uyuyunca  Yüzümde mevsim değişirdi uyandığında  Bilmezdin gizliden seni sevdiğimi  Aşkın içimde solardı adın bahardı. Eteğini koştururdun sokağımızda  Sokak sus pus olur sana bakardı  Bilmezdin gizliden izlediğimi  Gözlerim gözlerinden korkardı  Hatırlıyorum adın bahardı. Sokakta bir bayramdı durakta bekleyişin  Sanki sonsuz bir ayrılıktı okula gidişin  Bilmezdin her sabah seni yolcu ettiğimi  Yüreğim yol boyu ardından ağlardı  Hatırlıyorum adın bahardı
Bu cehennemi sıcaktan kurtulmak için  Sırtımı, omuzlarımı yüzen  Ne bir esinti bekliyorum yaprakları uçarısıya,  Ne de bir yaz yağmuru bardaktan boşanırcasına  İhtiyacım benim başka bir sıcak  Teninin sıcaklığı senin  Yelelerimden sağrıma inen ter damlalarıyla  Koşturacak beni menzilinden menziline  Dört ayak, üç nal. (Güle Güle Seslerin Sessizliği)
Büyüdükçe,  sentetik zamanlara  kangren ayaklar bastım,  izi kaldı  ömrümün.... Kara çaldılar yüzüme  bütün kara parçalarında  elbette  'afrika dahil'  parça başı çalışan  kiralık katildi zaman.. Gülüşüm sivas yangını,  ağlarsam kızma...  ölmek bile  yakışıyor bazı adama...
Ölürken çocuklarımı unuttum  Küçük deniz kirpikleriyle sabah  Denedim bütün sabahları.. Sana sürgünümün şarabını bıraktım al  Mumlarını güzelliğin ve hiçliğin  Bir de kaygumun soluk ellerini.. Denedim bütün ölümleri  Ama görmedim büyülü ağaç  Ezilmiş sevdaların giysileri.. Sana ayrılığın yayını bıraktım al  Bir de adını bilmediğim gökyüzünü  Lamalar gibi koşar bozkırda.. Oysa ölümsüzlük şuracıkta,kar  Güneşi gibi doldurmuş odayı,basit,  Anlamsız ve tek başına.. Ayaklarım hayvan,üstüm başım bitki  Denedim bütün vakitleri al  Başka türlü geçmeyen bir vakitti.. M.C.Anday
Dün gece lambaların kör ışığı içinde  -----Herkes ömründe bir kez olsun o yoldan geçer___  Bir sokağa düştüm ki her köşede bir gölge,  Her pencerede bir baş, her kapıda bir fener.. Onların iki yana dizili yüzlerinde  Kalmamış gibiydi bir damla ışıktan eser  Ve körler gibi, sanki elleriyle derinde  Yitmiş hayallerini arıyorlardı yer yer.. Balkonundan sarkarak biri: 'Yavrum, diyordu  Hatırlamaz olmıuşsun artık eski karını;  Göğsümde geçirdiğin sevda akşamlarını.'. Biri memelerini gösterip gülüyordu:  'Pencereme bakmadan geçme öyle, güzelim!  Ben Leyla'dan sevdalı, Zeliha'dan güzelim...
Gün batıyor, gün batıyor,  Veda etsem hepinize.  Ufuk kanlı bir denize  Dönüyor, sizi bıraksam.. Gün batıyor, gün batıyor,  Evimi, eşyamı, paramı  Nem varsa yaksam ve bir an  Kaybetsem kara bir duman  Arkasında hafızamı, . Koşsam, koşsam, koşsam, koşsam...
Mevki Viyana  Bir darbe-i ma'kus ile düşmüş o yana  Hep tersine dönmüştür onun giydiği şeyler  Hem bid-defaat!  Onlarla yatıp kalkar imiş kendisi söyler  Vaktiyle bütün Pul'da yapılmışsa da heyhat!  Cümlesi solmuş.  Vaktiyle siyah, şimdi fakat yemyeşil olmuş  Bir paltosu vardır.  Tek gözlüğü vardır, geceler kandilidir o.  Ya rab ne hayat!  Cepler delik az çok  Lakin ne zarar var ki delikten düşecek yok.  Bir korkusu vardır  Meyhanelerin saat-i tatili pek erken...  Bir kirli paçavrayla gezer  Mendilidir o.  Lastikleri bir başkasınındır ki yürürken  Durmaz ayağından çıkar ekser...  Serpuşu ne festir, ne külahtır, ne sarıktır  Kalpak da değildir  Bir şapka mı, haşa. O onun kendine mahsus  Bir başka şekildir.  Keşkül gibi bir şey...  Milliyetini farık olan yok, soruyorlar:  Kimdir bu alamet, bu musibet, ne kılıktır.  Ürkütmeyelim sus...  Bir kahkaha, bir av'ava kopmakta peyapey  Bazen de müheyyâ-yı tasadduk duruyorlar.  Zül farkına bir zam!  Ancak biri vardır, ona der: Şair-i Azam!
Yaktın masum hırslarını geliyorsun  oysa bir bilsen, seni ona taşıyan şehir  saçını bağladığın iple bile alay ediyor  Ah! bir bilsen herkes tetikte;  sense böyle hesapsız, böyle sevinçle. Ah! bir bilsen  sadece güzelliğin tutuyor acımasızlığın  kapılarını. Yaktın masum hırslarını geliyorsun,  şehirden bir çocuk sevdin yine...
Kimdir… Sardunyayı, yasemini  Ve hanımelini sevmeyen  Kimdir… Gül fidanlarını kıran  Akşam sefalarına saldıran  Kimdir… İncir kuşlarını  Kumruları yok sayan  Kimdir… Erik ağaçlarından  Kiraz ağaçlarından  O ağaçların çiçek açmalarından korkan  Kim…
yol ıslanmasın diye   şemsiye açanlara.... baba bana bağırma  bülbülleri kaçırdın ormanlarımdan  kulaklarımın kapılarını havalara uçurdun  kapılar baba kapılar pencereleri alıp gittiler  tenorlar kaçtı ses tellerinden  çevreye saçıldı yavru diktatörler  seni ne sopranolar istedi de vermedik baba  baba bana bağırma  bayrak direklerine konan kartalları anlat  uzun uzadıya  nasıl da göremediler avcıları  o keskin gözleriyle vah hah ha  şans yıldızlara özgü bir yalan baba  yıldızlara tükürüp tükürüp onları gezegen yaptınız  savaşan halklar taktınız dünyanın boynuna. yalanları yazdım defterime hiç unutmadım  radyasyonu radyo istasyonu sanan Bakanları  çiğleri, Meclis tavanını çiğ köftelerle çiğneyen  doğum sonrası acılarını cüce ülkeler doğuran kadınların. hiç unutmadım  sakallarını yüzlerinde  yüzlerini sakallarında unutan adamları  ve ısırgan tarlalarındaki parçalarını  Uğur Mumcu'yu biz yapan bombanın. hiç unutmadım  uzak yakın tüm tuzakları baba  yolun ezdiği oyuncak bir kamyonsun sen  bir gam ağacısın  kar yüküne dayanamayıp kırılan  ilkbaharı gerzeklere ödünç verdin  geri getirmediler  güneşin başına gelenleri  biz ilkbaharsız nasıl anlarız baba. baba bana bağırma  bir kulağımdan giriyor sözlerin  öbür kulağımı tıkıyor  Buenos Aires'te olsaydım diyorum içimden  Eva'nın peronunda  karanlıktan kuşlar çalan bir tren  bir bıçak kaçağı  tangonun bacaklarını havaya kaldırdığı kentte  ama iyi ki buradayım, burada hiçbir şeyi unutmadan  burada  bilginin bilgisizlikten daha çok acı verdiği yerde  burada, tam karşında  hapisanelerde hintyağı gibi bir şeydi zaman  hastanelerde pıhtılaşmış kan gemisi gibi  yol alırdı saatler  karılarının namuslarını dillerinde saklayan  adamlar vardı bir taraflarda  televizyon kanallarında yitirilen çocuklar  gökyüzüne düşmemek için denize yapışan balıklar  ve depolara indirilen Lenin heykelleri vardı  Sovyet Rusya'da  kafandaki duvarları  niye cebine koymuyorsun sen baba. baba bana bağırma  farkında değilsin  arkasını ezilenlerin yaladığı  bir posta puludur dünya  bir karadelik yutana kadar uzayda bizi  asansör boşluğuna itilen bir kedisin sen  söylemenin tam sırası  ülkeyi bu duruma senin oy verdiğin  partiler getirdi baba  ama ben buradayım, burada hiçbir şeyi unutmadan  bir yaşamlık kaygı duruşundayım  yakın tarihimiz için. baba bana bağırma  bacağından vurulursa bir şiir  nereye kadar gidebilir  bana bağırma baba  kendine bağır  yoksa her şey bitebilir
hançerlenmiş çatal yürek iki baş  başbaşa vermişler konuşmuyorlar  yetimce gözlerden savruluyor yaş  yağıyor dışarda içli içli kar  çatal yürek hançerlenmiş bir çift baş. bir kuş kör kafeste babasız kalır  kavrulur bir serçe anasızlıktan  ah gülmeyen gözler yollarda kalır  dökülür yaşları vefasızlıktan  bir kuş kör kafeste babasız kalır. yataklar küf gibi zindan kokuyor  küsmeler küsmeler ve barışmalar  bir dost yüreğimde sevgi dokuyor  ayrılık gözyaşı son sarışmalar  yataklar küf gibi zindan kokuyor. herkesle gülünür fakat çilelim  ağlanmaz herkesle unutma bunu  dostluk yemininin üstünde elim  bölmez mi bölmez mi hasret uykunu?  ve gülmek ki tokat tokat çilelim. kadehler dolusu baldıran zehri  gördün, göz kırpmadan nasıl içilir  bilirsin haldaşım bu zalim şehri  burda dirilere kefen biçilir  korkusuz içilir baldıran zehri. bak körpe ceylanlar nasıl vurulur  zalim avcı gezer bizim bağlarda  ceylanları vuran eller de kurur  bir parça kırmızı kir kalır karda  yavru ceylanlar bak nasıl vurulur. hangi dost dikmişti şu tomurcuğu  bağrımın içinde göğerip duran  ey kara günlerin dertli çocuğu  senin nabzın mıdır ranzamda vuran  söyle kim dikmişti şu tomuruğu. ne açmaz gül imiş ah şu bahtımız  ağarsa mı ola kıpkırmızı tan  yad elde kuruldu payitahtımız  hüzün sarayında bir garip sultan  ne açmaz gül imiş ah şu bahtımız. artık güneşlerde kara doğuyor  geçmiyor umudu vuran zamanlar  hayat yıldırıyor hayat boğuyor  bilmem kimin için çalıyor çanlar  güneşler de artık kara doğuyor. bu yağmur bu yağmur niçin yağar ki  görmez mi bir çift göz suluyor yeri  vurulanlara su sunma be saki  kavrulsun garibin yansın yüreği  bu yağmur bu yağmur niçin yağar ki. her seher uzaktan bir horoz sesi  ne çılgın yalıyor parmaklıkları  esiyor Yusuf’un kutlu nefesi  yıkıyor Züleyha kara duvarı  ıraklardan yanık bir horoz sesi. gel yaralı serçem küsme bahtına  vurma kayalara allı başını  anka kuşu olsan geçmem tahtına  bir sen kaybetmedin can yoldaşını  yaralı serçem gel küsme bahtına. ey kara çayımın buğulu kiri  kıvrıla kıvrıla nere gidersin  ötelerden eğer sorarsa biri  bırakmadılar da gelmedi dersin  kara çayımın ey buğulu kiri. mahpus ranzam soğuk yüzüne senin  sahte gülüşleri tercih ederim  meftunu olmuşum demir kefenin  sende yaşar, sende ölüp giderim  mahpus ranzam soğuk yüzüne senin. gece yine kustu bütün kinini  her saniye can çek, kıvran, sabah et  efendi, demirbaş kabul et beni  mevcut listesinin başına kaydet  gece yine kustu bütün kinini. Derde sevdalıyım derde vurgunum  bu sevda düşürür eline cânâ. hep sürüklenmekten inan yorgunum  niye kattın gittin seline cânâ. perişan dağınık ve de bozgunum  ne çare düşmüşüm diline cânâ. Eyyub’um Yusuf’um hadi Mecnun’um  amma dayanamam yeline cânâ. yanmış vurulmuşum, meftun olmuşum  saçlarının bir tek teline cânâ. yüklenme bu denli kurban olayım  yetmez mi savurdun külüne cânâ. derde sevdalıyım derde vurgunum. yerine varmamış dileklerimi  götürün melekler n’olur götürün  soldurmayın açmış çiçeklerimi  Mevla’dan dertlere derman getirin  yerine varmamış dileklerimi…. bütün umutların bittiği yerde  hayret ölüler de volta atarmış  inanmazsan civan bak yarıver de  gönül mezarımda kimler yatarmış  göster can alıcı o melek yerde. doğduğum yerlerde vurgun mu oldu?  sular mı yürüdü memleketime  soldu, gün görmemiş menekşe soldu  kaç hançer saplandı safiyetime  doğduğum yerlerdevurgun mu oldu? . arasıra kuşum uç üzerimden  vefasızım amma belki özlerim  bir de sen oklama ta can yerimden  gel, bugün de taşma ırmak gözlerim  kuşum arasıra uç üzerimden  göç eden kuşların gözleri kara  dayan gülüm dayan bahar gelecek  muhabbet ne büyük kapanmaz yara  ölecek yaralı serçe ölecek  dönecek mi söyle kuşlar bahara? . Bir güzel düş gibi bir hayal gibi  sen de git can kuşum, de var sen de git  dost mezarı içim bulunmaz dibi  düşersem aklına el aç niyaz et  belki bir su yürür…içim çöl gibi…
Sen ki, gül bahçesinde kalbimin mâhurusun  Bir de hüzzâm yerine bana nihâvendi sun  O kâbus günlerin matemi unutulsun  Gülümse de ruhumun gözyaşları kurusun  Sen ki, gül bahçesinde kalbimin mâhurusun  Bir de hüzzâm yerine bana nihâvendi sun. Sevdamızı duyunca aynalar coştu bugün  Hayalimde efsulu yüzün bir hoştu bugün  Seni gören ağaçlar, kuşlar sarhoştu bugün  Söyle niye penceren yine bomboştu bugün  Sen ki, gül bahçesinde kalbimin mâhurusun  Bir de hüzzâm yerine bana nihâvendi sun
Bir anadan dünyaya gelen yolcu  Görünce dünyayı gönül verdin mi?  Kimi büyük kimi böcek kimi kul  Merak edip hiçbirini sordun mu? . İnsan ölür ama ruhu ölmez  Bunca mahlukat var hiçbiri gülmez  Cehennem azabı zordur çekilmez  Azap çeken hayvanları gördün mü? . İnsandan doğanlar insan olurlar  Hayvandan doğanlar hayvan olurlar  Hepisi de bu dünyaya gelirler  Ana haktır sen bu sırra erdin mi? . Vade tekmil olup ömür dolmadan  Emanetçi emanetin almadan  Ömrünün bağının gülü solmadan  Varıp bir canana ikrar verdin mi? . Garip bülbül gibi feryad ederiz  Cehalet elinde küsm-ü kederiz  Hep yolcuyuz böyle gelir gideriz  Dünya senin vatanın mı yurdun mu?
Bütün sınırlarını aştık da dağların  bütün okyanusların kapılarını  düşle gerçek kucak kucağa  köpükle dalgakıran  ve yalnızlığın deniz feneri. Biz ki asırlardır sesiydik aşkın  bir kuş azatlamadık  bir boncuk geçirmedik  incecik bilekteki son boğuma. Çömlekçi söyle bana  nasıl bulur gizli bir liman  insan kendinden bunca korkarsa...
O denli o denli çok beklettin  Alıştırdın bekletmeye kendini  Çok zamanlar geçti de geldin  Senden çok seviyorum senin özlemini
Çekin halay, çalsın durmadan sazlar  Çekin ağır ağır, halay düzülsün.  Süzülsün oyunlar, süzülsün nazlar  İnce beller, mahmur gözler süzülsün.. Tutun kızlar tutun, birleşsin eller  Çalın sazlar çalın, kırılsın teller.  Dönün kızlar dönün, kıvrılsın beller  Uzun, siyah saçlar tel tel çözülsün.. Bakışlar saçılsın kirpiğinizden  Kayan yıldızlar gibi geceki izden  Etekler içinde naz eden dizden  Üzülsün bu deli gönlüm üzülsün.
Şimdi sen çırılçıplak elma yiyorsun  Elma da elma ha allahlık  Bir yarısı kırmızı bir yarısı yine kırmızı  Kuşlar uçuyor üstünde  Gökyüzü var üstünde  Hatırlanacak olursa tam üç gün önce soyunmuştun  Bir duvarın üstünde  Bir yandan elma yiyorsun kırmızı  Bir yandan sevgilerini sebil ediyorsun sıcak  İstanbul'da bir duvar. Ben de çıplağım ama elma yemiyorum  Benim öyle elmalara karnım tok  Ben öyle elmaları çok gördüm ohooo  Kuşlar uçuyor üstümde bunlar senin elmanın kuşları  Gökyüzü var üstümde bu senin elmandaki gökyüzü  Hatırlanacak olursa seninle beraber soyunmuştum  Bir kilisenin üstünde  Bir yandan çan çalıyorum büyük yaşamaklara  Bir yandan yoldan insanlar geçiyor çoğul olarak  Duvarda bir kilise. İstanbul'da bir duvar duvarda bir kilise  Sen çırılçıplak elma yiyorsun  Denizin ortasına kadar elma yiyorsun  Yüreğimin ortasına kadar elma yiyorsun  Bir yanda esaslı kederler içinde gençliğimiz  Bir yanda Sirkeci'nin tren dolu kadınları  Adettir sadece ağızlarını öptürürler  Ayaküstü işlerini görmek yerine. Adımın bir harfini atıyorum. (1956)
Yalancı dünyaya konup göçenler  Ne söylerler ne bir haber verirler  Üzerinde türlü otlar bitenler  Ne söylerler ne bir haber verirler. Kiminin başında biter ağaçlar  Kiminin başında sararır otlar  Kimi masum kimi güzel yiğitler  Ne söylerler ne bir haber verirler. Toprağa gark olmuş nazik tenleri  Söylemeden kalmış tatlı dilleri  Gelin duadan unutman bunları  Ne söylerler ne bir haber verirler. Yunus derki gör taktirin işleri  Dökülmüştür kirpikleri kaşları  Başları ucunda hece taşları  Ne söylerler ne bir haber verirler
Türksün, Müslümansın; dahası var mı?  Unutma bunları aman ha bacım.  Senin ak yüzünden ak olmamalı  Dağda kar, külekte ayran ha bacım.. Bir kocan olmalı, bir evin senin;  Artsın, eksilmesin şerefin senin;  Barışta annelik görevin senin,  Savaşta silâha davran ha bacım.. Hak yolun yolcusu kalmaz arkada;  Gücünü, gönlünü ülküye ada.  Yaşamak ne kadar hakkımızsa da,  Canımız Türklüğe kurban ha bacım.. Donsuz “yıldız”ları edinme örnek,  Kırk sandığa sığmaz bir kirli gömlek.  “Namus için” diyor en kutsal ölmek;  Ceddinin yazdığı ferman ha bacım.. Eskiyi, yeniyi bırak bir yana;  Her şeyin iyisin, doğrusun ara.  Uyma köksüzlere, olma maskara;  Aman ha, aman ha, aman ha bacım.
dünyaların en iyi babası benim babamdır  düşmandır düşüncelerimiz  dosttur ellerimiz  dünyada tek elini öptüğüm  babamdır  kırkını geçtin adam olmadın der  başım önümde dinlerim  önünde tek baş eğdiğim babamdır  sabahlara dek kuran okur  anamın ruhuna  inanır ona kavuşacağına  bana gavur der  diş bilemeden  dünyada tek bağışladığı ben  tek bağışladığım odur  başım derde girdikçe bakar çocuklarıma  bitürlü ölemiyorum der senin yüzünden  çocuklar ortada kalacak  ölemez kahrımdan benim  yaşamak zorunda benim yüzümden  gözlerindeki ateş bakışlarında söner  tuttuğun altın olsun der  çocukluğumu tek anlayan odur  dünyaların en iyi babası benim babamdır
Dağlar beni koy ver gidim yar ağlamasın  Dizin vurmasın  Doymadım ömrüme nasıl ölem yar ağlamasın  Gülüm solmasın  Yollar tuzak ben ne edim yar ağlamasın  Yürek yanmasın. Ağlama yar sen ağlama yar  Gadan belan bana gelsin  Sen ağlama yar  Gül kırılmasın  Gönül kırılmasın  Kar fırtına boran olsun  Gülüme yağmasın  Ben öleyim oy ben öleyim  Bu canıma kurşun değsin  Dur ben öleyim. Ağlama yar gel ağlama yar  Sana gelen bana gelsin  Sen ağlama yar  Gülüm darıldı  Gönlüm yoruldu  Kar fırtına boran vurdu  Gülüm kırıldı  Ben öleyim oy ben öleyim  Bu canıma kurşun değsin  Dur ben öleyim
-Türküler Ve Alaz İçin-. Güzelim,sevdiğim,çocuğum,gülüm  Bir şehit kızısın sen.  Acılı, buruk bir türkü gibisin  Bu acımasız günlerin içinden. Tuhaf bir sıkıntıyla daralır şimdi  Küçücük,kuş kanadı yüreğin:  'Babam nerede,niye gelmiyor  Babama küstüm ben anneciğim...'. Baban artık hiç olmayacak yavrum  Sana çocuğum diyemeyecek bir daha  Güçlü,baba kucağının sıcaklığını  Duyamayacaksın minik vücudunda. Baban yiğit bir oğluydu halkının  Onun için öldürdüler  Sana halkımızdan armağan olsun  Getirdiğim kırmızı güller. Yıllar geçecek,alışacaksın  Bir ince sızı kalacak ondan,  Senin gözlerin gibi ışıltılı  Çiçekler fışkıracak babanın mezarından. Ve tıpkı serpilen bir çiçek gibi  Gelişip ışırken bilincin gitgide  Babanı yeniden kavrayacaksın  Baban yeniden doğacak seninle. Güzelim,sevdiğim,çocuğum,gülüm  Bir şehit kızısın sen  Acılı,buruk bir türkü gibisin  Bu acımasız günlerin içinden. (Ocak 1981)
Durmaksızın yürüyorum bu kıyılarda,  kumla köpüğün arasında.  Yükselen deniz ayak izlerimi silecek,  rüzgar köpüğü önüne katacak,  ama denizle kıyı daima kalacak.. Bugünün acısı, dünün hazzının anısıdır.. Anımsamak bir tür buluşmadır.  Unutmak ise bir tür özgürlük. . Yüreğimdeki mühür  kalbim kırılmadan çözülebilir mi? . Sevgililer birbirlerinden çok  aralarındakini kucaklarlar. . Arkadaşlık her zaman için  tatlı bir sorumluluktur,  asla bir fırsat değil. . Ancak büyük bir acı veya büyük bir sevinç  senin gerçeğini açığa çıkarabilir.  İşte böyle bir anda  ya güneş altında çıplak danset,  ya da çarmıhını taşı. . İnsanlık, sonsuzluğun dışından  sonsuzluğa akan bir ışık nehridir. . Şafağa ancak  gecenin yolunu izleyerek ulaşılabilir. . Gariptir ki,  kimi zevklerin tutkusudur,  acılarımızın bir kısmını oluşturan. . Kişinin hayal gücüyle, düşlerinin gerçeklesmesi arasındaki mesafe,  yalnızca onun yoğun isteğiyle aşılabilir. . Cennet orada,  şu kapının ardında,  hemen yandaki odada;  ama ben anahtarı kaybettim.  Belki de sadece koyduğum yeri unuttum. . Kuş tüyünde uyuyanların düşlerinin,  toprak üzerinde uyuyanlarınkinden  daha güzel olmadığı gerçeğinde,  yaşamın adaletine olan inancımı  yitirmem mümkün mü? . Bana kulak ver ki,  sana ses verebileyim. . Karşındakinin gerçeği  sana açıkladıklarında değil,  açıklayamadıklarındadır.  Bu yüzden onu anlamak istiyorsan,  söylediklerine değil,  söylemediklerine kulak ver. . Söylediklerimin yarısı beş para etmez;  ama ola ki diğer yarısı sana ulaşabilir  diye konuşuyorum. . Yalnızlığım, insanlar geveze hatalarımı övüp,  sessiz erdemlerimi eleştirmeye  başladığında doğdu. . Bir gerçek her zaman bilinmek,  ama ara sıra söylenmek içindir. . İçimizdeki gerçek olan sessiz,  edinilmiş olan ise gevezedir. . İçimdeki yaşamın sesi,  senin içindeki yaşamın  kulağına ulaşamaz.  Yine de kendimizi yalnız  hissetmemek için konuşalım. . Sözcüklerin dalgası  hep üstümüzde olsa da,  derinliklerimiz daima dinginliğini korur. . Yaşam kalbini okuyacak  bir şarkıcı bulamazsa,  aklını konusacak  bir filozof yaratır. . Zihnimiz bir süngerdir,  yüreğimizse bir nehir.  Çoğumuzun akmak yerine,  sünger gibi emmeyi seçmesi ne garip! . Eger kış,  'Baharı yüreğimde saklıyorum'  deseydi, ona kim inanırdı? . Her tohum bir özlemdir. . Öğretilerin çoğu pencere camı gibidir.  Arkasındaki gerçeği görürsün,  ama cam seni gerçekten ayırır. . Haydi seninle saklambaç oynayalım.  Yüreğime saklanırsan eğer,  seni bulmak zor olmaz.  Ancak kendi kabuğunun  ardına gizlenirsen,  seni bulmaya çalışmak  bir işe yaramaz. . Neşeli yüreklerle birlikte  neşeli şarkılar söyleyen  kederli bir kalp ne kadar yücedir. . Yürüyenlerle birlikte yürümeyi yeğlerim,  durup yürüyenlerin geçişini seyretmek değil. . Hayır, boşuna yaşamadık biz!  Kemiklerimizden kuleler yapmadılar mı? . Özel ve ayrımcı olmayalım.  Unutmayalım ki, şairin aklı da,  akrebin kuyruğu da gururla  aynı yeryüzünden yükselir. . Evim der ki, 'Beni bırakma,  çünkü burada senin geçmişin yaşıyor.'  Yolum der ki, ' Gel ve beni izle,  çünkü ben senin geleceğinim.'  Ve ben hem eve, hem de yola derim ki,  'Benim ne geçmişim,  ne de geleceğim var.  Eğer kalırsam,  kalışımda bir ayrılış vardır;  gidersem,  ayrılışımda bir kalış. . Yalnızca sevgi ve ölüm  her şeyi değiştirebilir.' . Daha dün, yaşam küresi içinde  uyumsuzca titreşen bir kırıntı  olduğumu düşünürdüm.  Şimdi biliyorum ki,  ben kürenin ta kendisiyim,  ve uyumlu kırıntılar halinde  tüm yaşam içimde devinmekte. . Adlandıramadığın nimetleri özlediğinde,  ve nedenini bilmeden kederlendiğinde,  işte o zaman büyüyen her şeyle  beraber büyüyecek ve  üst benliğine uzanacaksın. . Ağaçlar yeryüzünün  gökkubbeye yazdığı şiirlerdir.  Ama biz onları devirir ve  boşluğumuzu kaydedebilmek için  kağıda dönüştürürüz. . Güzelliğin şarkısını söylersen eğer,  çölün ortasında tek başına olsan bile  bir dinleyicin olacaktır. . Esin daima şarkı söyler;  asla açıklamaya çalışmaz. . En büyük sarkıcı,  sessizliğimizin şarkısını söyleyendir. . Eğer ağzın yemekle doluysa  nasıl şarkı söyleyebilirsin?  Ve eğer elin altınla yüklüyse,  şükretmek için nasıl kaldırabilirsin? . Sözler zamansızdır.  Onları zamansızlıklarını bilerek  söylemeli ya da yazmalısın. . Şiir bir düşüncenin ifadesi değildir.  O, kanayan bir yaradan  veya gülümseyen bir ağızdan  yükselen bir şarkıdır... Kum ve Köpük - 1926
Uzun saçlarının içinde yatarlar ve kahverengi yüzler  çok önceden kendi içlerine çekildiler.  Sanki çok büyük bir uzaklığın önündeymiş gibi, kapalı gözler.  İskeletler, ağızlar, çiçekler. Ağızların içinde,  cep satrancının adamları gibi sıra sıra dizilmiş parlak dişler.  Ve çiçekler, sarı inciler, narin kemikler,  eller ve gömlekler, buruşmuş kalbin üstünde  çürüyen yün bez. Fakat orada, altında  o yüzüklerin, altında muskaların ve mücevherlerin  ve mavi gözler gibi kıymetli taşların (hatıraları aşıkların) ,  hâla ortadadır cinsiyeti sessiz yeraltı türbesinin,  çiçek petalleriyle dolmuş kemerli çatısına kadar.  Ve tekrar sarı inciler, gevşetilmiş ve dağıtılmış,  kendilerine ait ateşe verilmiş kilden kaplar üzerinde  bir zamanlar boyanmış portreler, parfüm kavanozlarının  çiçekler gibi kokan yeşil parçaları, ve imajları  mihraplarının üzerinde oturan küçük ev-halkı tanrılarının:  kendinden geçmiş tanrılarla cariye-cennetleri.  Kırılmış elbise kemerleri, yeşim taşından oyulmuş bokböcekleri,  muazzam cinsel organları olan küçük heykeller,  gülen bir ağız, danseden kızlar, koşucular,  küçük yaylara benzeyen altın tokalar  kuş avlamak için kullanılan-ve hayvan şekilli nazarlıklar,  süslü bıçaklar ve kaşıklar, uzun iğneler,  yuvarlak açık kırmızı renkli bir kırık çömlek parçası üzerinde  bir at takımının ayakta duran bükülmeyen bacakları  girilecek bir yerin üzerindeki karanlık yazıt gibi.  Ve tekrar çiçekler, birbirinden uzağa yuvarlanmış inciler,  yan tarafları parlayan küçük yaldızlı bir lîr;  çiseleyen yağmur gibi düşen duvakların arasında  sanki ayakkabının krizalitinden dışarı tırmanmış gibi:  zarif solgun kelebeği ayak bileğinin. . Ve böylece yatarlar, gerekli şeylerle dolu ağzına kadar,  pahalı şeyler, mücevherler, oyuncaklar, kaplar ve kacaklar,  kırık incik boncuk (ne kadar çoğu içine düşmüş onların!)  ve kararırlar bir nehrin dibi kararırmış gibi. . Çünkü nehir yataklarıydı onlar birzamanlar,  ve üzerlerinde kısa, aceleci dalgalar  (herbiri kendini daha fazla uzatmak isteyerek, her zaman)  sayısız delikanlının cesetlerini sürükledi;  ve içlerinde büyümüş adamların akıntıları kükredi.  Ve bazen oğlan çocukları ileri fırlarlardı  çocukluk dağlarından, aşağı inerlerdi çekingen akarsularla  ve oynarlardı nehrin dibinde ne buldularsa,  dik yokuş bilinçlerini yakalayıncaya kadar: . Sonra doldurdular, açık, sığ suyla,  bu geniş kanalın bütün genişliğini ve koydular  derinliklerde dönen küçük girdapları,  ve aynaladılar yeşil kıyıları ilk kez  ve uzaktan seslenmelerini kuşların —, gökte, o sırada  yıldızlı geceleri bir başka, daha tatlı ülkenin  çiçek açtı üzerlerinde onların ve kapanmayacaktı hiçbir zaman. . Rainer Maria Rilke. (Çev: Vehbi Taşar)
Çocuktum, ufacıktım,  Top oynadım,acıktım.. Buldum yerde bir erik,  Kaptı bir Ala Geyik.. Geyik kaçtı ormana,  Bindim bir ak doğana.. Doğan, yolu şaşırdı,  Kaf Dağından aşırdı.. Attı beni bir göle;  Gölden çıktım bir çöle,. Çölde buldum izini,  Koştum, tuttum dizini.. Geyik beni görünce,  Düştü büyük sevince.. Verdi bana bir elma,  Dedi, dinlenme, durma.. Dağdan yürü, kırdan git,  Altın Köşke çabuk yet.. Seni bekler ezeli,  Orda dünya güzeli.. Bin yıllık çile doldu!  Bunu dedi, kayboldu.. Yedim sırlı elmayı,  Gördüm gizli dünyayı.. Gündüz oldu, geceler;  Ak sakallı cüceler,. Korkunç devler hortladı,  Cinler, cirit oynadı.. Kesik başlar yürürdü,  Saçlarını sürürdü.. Bir de baktım, melekler,  Başlarında çiçekler.. Devlere el bağlıyor,  Gizli gizli ağlıyor.. Kılıcımı çıkardım,  Perileri kurtardım.. Kurtardığım periler,  Adım adım geriler,. Kanadını açardı,  Selam verir, kaçardı.. Az, uz gittim, dolaştım,  Altın Köşke ulaştım.. Bir kapısı açıktı,  Öteki kapanıktı.. Kapalıyı açarak,  Açığa vurdum kapak.. At önünde et vardı,  İt, ot yemez ağlardı; . Otu ata yedirdim,  Eti ite yedirdim.. Açtım bir elmas oda;  Dev şahı uykuda. Gördüm, kestim başını,  Dedim, Ey dev nerede? . Nerede Dünya Güzeli?  Dedi, Elinde eli! . Döndüm, baktım. Bir Kırgız  Elbiseli güzel kız.. Durmuş, bakar yanımda,  Şimşek çaktı canımda.. Güldü, dedi, Türk Beyi!  Tanıdın mı geyiği? . Kimse, beni bu devden  Alamazdı. Ancak sen,. Kaya deldin, dağ yardın,  Geldin, beni kurtardın.. Ah o imiş anladım,  Sevincimden ağladım,. Dedim, Turan Meleği!  Türkün yüce dileği! . Yüz milyon Türk bu anda  Seni bekler Turanda.. Haydi, çabuk varalım,  Karanlığı yaralım; . Sönük ocak canlansın,  Yoksul ülke şanlansın. İndik, iti okşadık,  At sırtına atladık.. Geçtik nice dağ, kaya,  Geldik Demirkapıya.. Kapanması, çok yıldı,  Açıl! dedim, açıldı.. Yol verince gizli yurt,  Aldı bizi Bozkurt,. Kaf Dağından geçirdi,  Türk Eline getirdi.
Duyuyor musunuz?  Duyuyor musunuz bu at kisnemelerini?  Duyuyor musunuz?  Duyuyor musunuz otomobillerin ulumasini?  Bunlar  yikanmaya giden kentlilerdir Onun bereketinde.  Bir insan batakligi tüm.  Sürüklüyor beni kalabalik  rastgele bir yere  saskin, süklüm püklüm.  Dizginlere asiliyorum bense,  eteklere,  etekliklere.. Bu gördügüm de ne?  Sen misin?  Oraya mi götürüyorlar?  Yalan, zindikça bir küfür!  Gözümün bebegini kan bürümüstür  kizil feneri gibi  kerhanelerin.. Niçin sen ama?  Dur!  bildigim daha tatli zevkler var!  Ulu ormaninda kirpiklerin yok bir kimildama.  Dur!  Geçti gitti bile...  Iste oralarda, basi baslar üstünde.. Isildiyor kafatasi,  bir kundura dense yeri,  dazlak,  piril piril cilali deri.  Ancak  son bogumu üstünde  yüzük parmaginin  üç pirlanta yaninda  bir iki tüy var  dikilmis.  Yaklasiyor yosma, görüyorum.  Egiliyor öpmek için elini.  Dudaklari fisildiyor  küçük tüyler arasinda  birine 'küçük flütüm' deyip,  birine 'küçük bulutum'  üçüncüsüne de  isitilmemis, ünlü bir ad vererek  yaratmakta oldugum.
Ben sevmek için doğmuşum-  sevmek ve sevilmek için.  Ne yazık ki yaşamım  sevgisiz geçti nerdeyse.  Bu nedenle bağışlamayı öğrendim:. Aştığım çölleri bile  Hiç küçümsemiyorum.  Yalnızca soruyorum onlara  şaşkın gözlerle:  Ne bahçeler olmaya doğmuştunuz kim bilir?
Beni birazdan terk mi edeceksin?  Anımda çok yakındın ya!  Bulutlar örtecek seni lakin,  Ve işte yoksun artık güya.. Yalnız hissedersin, kederliliğimi,  Kenarın yıldız gibi parlıyor aha!  Kanıtlıyorsun bana sevildiğimi,  Olsa da Aşkım çok uzaklarda.. Hadi git! Işılda daha da ışıltılı,  Tertemiz yolda dolu dolu ihtişamla!  Atsa da kalbim acıklı hızlı hızlı,  Mutludur Gece, Sabah Akşamla.. Dornburg 25.8.1828. Çeviri: Musa Aksoy
Ölecek miyim, tam da söyleyecek çağımda  Söylenmedik cümlenin hasreti dudağımda...
Dün başlar seferber, eller seferber;  Kurşun eritildi, mermer çekildi.  Bunlar, bu kubbeler, bu minareler  Akçayla olacak işler değildi.. Böyle bir gemide yendi suyu NUH.  Ve bu yelkenlerde kanatlandı RUH.. Taşıtıp kalyonla pırlanta, inci  Abide haline koydu sevinci  Gergefle işleyip bir inci sultan  Ki çiçek verirdi saksıya koysan,. Bulabildinse ey yolcu yerini  Hepsinin alnında altından bir ay.  Seyret İstanbulun camilerini  Minare minare, kubbe kubbe say! . Açılır masmavi burda gökyüzü,  Gümüşten sütunlar üstünde durur...  Kiminin gölgesi dinlenir yerde,  Kiminin beyazı sulara vurur.. Allaha giden yol buralardadır,  Kapılar açılır şerefelerden,  Burdan uğurlanır mubarek aylar,  Bayram burda başlar arifelerden.. Mihraplar, kemerler, kubbeler yapmış,  Sultanı, çerisi, piri, veziri,  Nesilden nesile götürsün diye  Kanatlar üstünde şanlı TEKBİRİ.. Nice başbuğların açtığı yerde:  Biri yardan geçmiş,öteki serden,  Yolcular gidiyor yarına doğru,  Kafile kafile bu köprülerden.. Kuşun uçuş, gülün açış saati,  Tanrının fermanı yüce kubbede  Duyulur uyanık Fatihin 'Uyan! '  Dediği uzaktan Sultan Ahmede.. Diken dikmiş, yakan yakmış mumunu,  Şamdanlar şamdanlar, ulu şamdanlar.  Ki aydınlığıyla, asırlar boyu  Yolunu bulurdu yolda kalanlar.. Burda kubbe, kemer ve mihrap olmuş,  O kıvrak şekli ki serhadde yaydı;  Atlas bayrakların dalgalarında  Rüzgarla öpüşen ince bir aydı.. Kimi yıkanırdı şadırvanlarda  Tekbire HU HU katıyor kimi;  Beyazıt önünden güvercinlerin  İncidir yemi.... Söyleyin ey nazlı haber kuşları:  Tuna boylarından müjde geldi mi? . Uzaklarda kırık minarelerden  Gökte bir kapıyı vurur leylekler;  Bir gün açılacak o büyük kapı  Ve kanatlar yere inmeyecekler.. Taraf taraf, kol kol şu yamaçlardan  Açtıkça fetihler tarihi Türkün  Kubbeler erecek bir gün murada  Ve minareler dal verecek bir gün.. Geçerken altından bu loş kemerin  Menekşe menekşe gül güldür içi..  Kapanmaz kapısı Allah evinin  Ki beş vakit gürül gürüldür içi.. Çinliler çinliler taze çinliler:  Boyası göz nuru, fırçası kirpik...  Ey sanat ' Kuruyan dallarımıza  Bir yeşil yaprak ver ' demeye geldik.. Biri hattın; biri mermerin, tuncun,  Kurşunun sırrını aramış bulmuş;  Yesari elinde 'Lafza-i Celal'  Sinan'da kubbeyle minare olmuş.. İşte bir kubbe ki söyler saati...  Yolcu ilk, dalgalar son cemaati,  Mavidir çinisi, yenidir adı;  Mermerini sisler karartamadı.. Şahzade, Laleli, Haseki Sultan...  Hepsinin üstünde Süleymaniye...  Süleymaniyeden, Ayasofyadan  Yollar iner dal dal Yenicamiye.. Yelken yelken, seren seren geiler;  Yamaçta, kıyıda, yolda Camiler,  Bu Horasan, mermer kurşun dağları  Omuzunda taşıdığı çağları.. Taşıyacak daha çağlar boyunca  Ve yer çekmeyecek, yere koyunca.  Yolları arkada bırakan hızla;  Kanatlarımızla, atlarımızla  Aşarken toprağı, taşı, denizi  Bu kurşun memeler emzirdi bizi.. Böyle bir gemide, yendi suyu NUH...  Ve bu yelkenlerde, kanatlandı RUH...
Dokuzunda kayboldu Mayıs'ın,  Cesedi bulundu  Onikisinde.... Kaçırıldığında da  Kaybolduğunda da  Ve cesetken de  Yakışıklıydı.... Amcamdı.... (Ağustos 1995,İstanbul)
Ehl-i iman işlerini şol demde inkar ettiler  Çün NESİMİ'yi Halep şehrinde berdar ettiler. Öyle kim cevr eyleyüp zulm ile hakkı bastılar  Ahsen-i takvimi gör kim nice inkar ettiler. Müftüler fetva verüben hakkı batıl ettiler  Küfr edüp imana gelmez,gelmeğe ar ettiler. Hak bana emreyeledi söyle deyübejn söyledim  Sözlerimi destan edüp alemde destan ettiler. Bileyüben bıçakların çünkü canıma kıydılar  Sag iken ben aşkı gör nice bimar ettiler. Soydular çıkardılar tenimden çün derimi  Yas edüp gökde melekler cümlesi zar ettiler. Ey NESİMİ vasıl oldun Hakk-ı Rahmana sen  Cennet-ül me'vayı buldun,yerin gürzar ettiler
işte sevişmek bitti  ölüm gibi devam ediyor gece. aşk henüz gidilmemiş bir ülkedir, diyorsun  ne kadar uzak gitsen çıkamazsın teninden  kendinden çıkamazsın ne kadar yakın gelsen. sessizce dinliyorum gecenin çanlarını  açık bir yara gibi çalıyor çanlar  vuruluyor sesinde çanların hayvanları. çıkamıyorum senden ne kadar uzak gitsem  sana varamıyorum  ne kadar yakın gelsem. gözlerinde  acının ürperen tenini okşuyorum  nereye akar, hangi ölü denize  istiridyeden koparılan incinin kanı  biliyorum. ölüm gibi devam ediyor gece  susamış bir yangını söndürerek kalbimde  çekiyorum körelmiş bir ateşin bayrağını  sesindeki çanların en yüksek kulesine. kapanıyor gecenin ağır kapısı  sonsuz mavi bir cam kırılıyor içimde. öpüyorum  öper gibi gözlerini son defa  ölüm gibi bir aşkın gözyaşlarını
iyileşmez hiçbir yara bilirsin  tortusu kalır  hangi ses unutturabilir  ilk bıçağın yankısını  sende rehin kalmıştır  gecenin saplantısı. hiçbir yara  hiçbir zaman iyileşmez bilirsin  saklısı kalır  yel esince sızılanır  su susunca ikindilerde  herşey vakitsizce gelişir  birine sevişirsin  ötekini düşünürken. sabahları zordur korsan sevişmelerin  eski yaraların ağrır  oysa ne bir iz görünür teninde  ne şiiri ses verir orta kulağında  yalnız bir yürüme isteği vardır  eski yaraların eski yerinde. kahvaltısı zordur olmayası bir sevişmenin  ve hep ten tuzu basmaktır  eski yaraların eski yerlerine  hiçbir yara  tam olarak iyileşmez bilirsin  hangi bakış unutturabilir  ilk bıçağın ışıltısını  karanlıktaki. şairden bir bok olmaz sabaha karşı  sebepsiz hüzünler yazar ehliyetinde  ve ne söylese yalandır  alkol kontrolünde  sevmek bizahiti yaralanmaktır  ve yaralar hiçbir zaman iyileşmez teninde  yanlış vurulmuş bir aşıdan sızar da  diriltir solgun baharları  şiire sebep istemez  şairden bir bok olmaz ve  hiçbir yara  hiçbir zaman tam olarak iyileşmez. bardaklarda dudak izleri birikir  sahnede eğri büğrü sesler  ve sade bir yürümek isteği tek başına  eski bir yaranın artık gözle görülmeyen izinde.... çünkü hiçbir yara hiçbir zaman tam olarak iyileşmez  çünkü en hızlı hatırlanandır  en eski unutulan  ondan gelen ıtırlar olur yellerde  her esinti bir acılı kokuyu taşır hassas burunlara  savrulur gidersin  çok eski çok acıtan bir ağustosa  nasıl kıyısında kalmıştık  yapış yapış bir yazın  daha başkaydı hani yüzünde  herkese aynı oranda bulaşan tuz  yolların açmazıydı enginlikle kabaran  ve bütün yanlışları dalga dalga saklayan  şarkılıktan usanmış deniz  ve denizi herşeye benzeten şiirler  ve kıstırılmış istridyelerde kullanılmış inci taneleri.... çünkü bilirsin  hiçbir yara hiçbir zaman  tam olarak iyileşmez!
Bütün masalları tutuştu çocukluğumun  Acıyı bir mayın gibi gömdük toprağa  Şimdi alevlerle yazılıyor güncemiz  Göçüyoruz  Yürek bir yangın yeridir artık  kalmadı ardımızda su dökenimiz . Yıllarca sırtımızda taşıdığımız kambur  Korku bir mevtadır artık gecenin kollannda  Bir eylül dolunayına defnolunur . Göçüyoruz  Bir çocuk gibi elinden tut  Yıkılmış ve yakılmış anıların  Bir tutam kuş sesi sür damarlanna  Git kendi rüzgarını bul usul . Yüreğini yokla bir parça umut kalmıştır belki  Yolların nabzını dinle dağların uğultusunu  Koyaklar yankımızı saklar dönüşûmüzü bekler  Kırlangıçlar unutmaz adresimizi . Tarihin tabanlan sızlıyor artık  Sararmış o kirli belgelerle yaşıttır gurbet  Yollar çok eskiden tanıyor bizi . Göçebe bir paryayız sanki  Nerede konaklasak kesik bir kol gibiyiz  Kimseler bilmiyor bu susuşlar nereli  Bir kilim deseni anımsatıyor çocuklara  Nüfusa kayıtlı olduklan yeri . Bir çağın son çeyreği yanlış kurmuş denklemi  Patikayla dağları ayrı şeyler sanıyor  Acıyı unutuyor hesaba katmıyor toprağın belleğini . Ey yaraları sağaltan zaman ey kalbim  Tez elden hükümsüz kıl kalıcı olmasın bu şiirim
Sevgili Ofelya, ben vezin-mezin bilmem.  Ben oflarımı sokamıyorum kafiyeye.  Lakin seviyorum seni, sen,  Ofelya’yı Of! Of! Of! Elveda! ...  Hamlet Hamlet kaldıkça senin Hamletin olan Hamlet.”  “Canım Ophelia, beceriksizim şiir yazmakta,  İçimdekini kalıba dökme sanatım yok,  Ama çok, her şeyden çok seviyorum seni,  İnan bana ve Tanrı’ya emanet ol.  Canı teninde kaldıkça sevginle yaşayacak,  Hamlet.”
Bütün kitapları yakmalı  Sevda üstüne ne söylemişlerse yalandır  Kitaplara göre insan  Karanlıkta yüzüne bin mumluk lamba tutulmuş  Gözleri, yüreği kamaşmış insandır  Aptaldır, hastadır, kahramandır  Bütün kitapları yakmalı  Sevda üstüne ne söylemişlerse yalandır.  İçinde bir tek suret yaşayan yüreğe yürek mi derler  Bir tek yaprak veren dalın boynun burarlar  Bir tek meyve veren dalı keserler  İnsan dediğin bir buğday tarlası gibi olmalı  Esti mi rüzgar bir değil milyonlar için esmeli  Bir tek meyve veren dalı kesmeli  İnsan dediğin derya misali  Üstünde milyonlarca dalga  İçinde kıyametler kopmalı  İnsan dediğin derya misali  Uçsuz bucaksız olmalı.. Gel çıkalım sevgilim gel  Gel kurtulalım birler hanesinden  Çekelim gidelim bir uçtan bir uca  Açalım yüreğimizin kapılarını sonuna kadar  Sevelim sevelim sevelim  Sevebileceğimiz kadar.
Susardın ve kar yağardı. Gözlerinde başlardı gece  Yarım kalmış kitaplarda biterdi.  Alnımızda bilenen kör bir bıçaktı zaman  Kırılmış aynalardı. Susardın, durmadan susardın  Ve kar yağardı. Ocak ağaran saçlarımdı  Şubat hayırsız bir evlattı, kaçaktı  Ve uzaktı yaz bir anaydı  Mart'ın izlerini taşırım bedenimde  Aynı masalın ikizleri gibiydi günler  Nisan saçlarımda ıslanırdı hep. Susardın, durmadan susardın  Ve yağmurlar başlardı. Çok bekletti bizi,  Hiç vaktinde gelmedi mayıs  Haziran Aram'dı ya da öyle biriydi  Temmuz bir düştü belki. Yaraları sarar gibiydi  Ağustos yıldızlarla basardı gecemizi  Bir gül suçüstü yakalanırdı  Eylül bir çocuğun çığlıklarıydı. Susardın, durmadan susardın  Ve rüzgârlar başlardı. Yolunu yitirmiş bir gezgin gibiydi ekim  Sürgünlere uğurlardık kendimizi  Kalan mı bizdik, giden mi  Bilinmezdi  Kasım rüzgârda bir yapraktı  Ve biraz ıtri  Kendi sesiyle irkilirdi  Aralık günlerin son neferi. Soluk bir düş geçse de  Hiçbir mevsim gözlerin kadar  Acımasız kullanmadı neşteri. Susardın ve kar yağardı
Çiğdem der ki ben elayım  Yiğit başına belayım  Hepisinden ben alayım  Benden ala çiçek var mı. Al baharlı mavi dağlar  Yarim gurbet elde ağlar. Lale der ki behey Tanrı  Neden benim boynum eğri  Yardan ayrı düştüm gayrı  Benden ala çiçek var mı. Al baharlı mavi dağlar  Yarim gurbet elde ağlar. Nevruz der ki ben nazlıyım  Sarp kayalarda gizliyim  Mavi donlu gökyüzlüyüm  Benden ala çiçek var mı. Al baharlı mavi dağlar  Yarim gurbet elde ağlar. Sümbül der ki boynum uzun  Yapraklarım düzüm düzüm  Beni ak gerdana dizin  Benden ala çiçek var mı. Al baharlı mavi dağlar  Yarim gurbet elde ağlar
Yiğit olanın lokması cana azıktır beyler  Kimse bana söylemesin buna yazıktır beyler  Soyu soysuz olanın sütü bozuktur beyler . Bunların soyu bozulmuş Türk'e düşman göbekten  Bu hesap sorulacak Apo denen köpekten! . Kan istediniz canlardan bitmedi inadınız  Oğuz size yar olmadı budüz idi adınız  Senelerdir bu vatanın ekmeğini yediniz . Suyunuzu keseceğiz dağlardaki gölekten  Bu hesap sorulacak Apo denen köpekten! . Dağlar, taşlar bu ovalar bilin ki Türk'ün yurdu  Aslımız insan neslidir Türk'e semboldür Kurd'u  Soyu ermeni olanlar nerden bilecek Kürd'ü . İhaneti seyreyleyin perdedeki delikten  Bu hesap sorulacak Apo denen köpekten! . Alperenler şehadeti seslenirken çağrına  İbrahim'in dedikleri nişan oldu bağrına  Mehmetçik'ler şehit düştü bu vatanın uğruna . Vatan mı istediniz lan beşikteki bebekten?  Bu hesap sorulacak Apo denen köpekten! . Başı bozuk yaylalarda bol keseden savurdun  Ne dinin var, ne imanın sen ne biçim gavurdun?  Hem korkaksın, hem zavallı zoru gördün kıvırdın! . Urgan bile dava eder boynundaki ilmekten!  Bu hesap sorulacak Apo denen köpekten!
Beraber ağlamazsın, sonra, kör dersin, sağır dersin.  Bu hissizlikten insanlık hem iğrensin, hem ürpersin!  Ne ibret, yok mu, bir bilsen kızarmak bilmeyen çehren?  Bırak tahsili, evladım, sen ilkin bir haya öğren!
Burada baş sağlığı, orada gözler aydın;  Íki ayrı dünyada iki ayrı tören var.  TANRI katından gelen bir yüce buyruk üzre,  Aramızdan ansızın çadırını deren var.  Orada ecdat ruhu sadümanlık içinde  Burada tamu içre gönüllerde boran var.  Eksilmiş bir yanımız; çarpılmış gibiyiz hep  TANRI korusun sanki, Bozkurtluğa kıran var.  Yukardan gök mü bastı; altta yer mi çöktü ne?  Kimsede ağız dil yok; gözleriyle soran var.  Buradan uğurlarken onu binlerce Bozkurt  Orada karşılayan binlerce Alp-Erenler var.  O gün Tanrıdağı'nda tan ağardığı çağda,  Dediler Oğuz Han'ın otağına giren var.  Töredir; konan göçer, doğan gün batar elbet  Tanrı zeval vermesin; devlet, din ve KUR'AN var.
Gönül gurbet ele varma  Ya gelinir ya gelinmez  Her güzele meyil verme  Ya sevilir ya sevilmez. Yöğrüktür bizim atımız  Yardan atlattı zatımız  Gurbet ilde kıymatımız  Ya bilinir ya bilinmez. Bahçenizde nar ağacı  Kimi tatlı kimi acı  Gönüldeki dert ilacı  Ya bulunur ya bulunmaz. Deryalarda olur bahri  Doldur ver içem zehri  Suna'm gurbet ilin kahrı  Ya çekilir ya çekilmez. Karacaoğlan düşse yola  Bülbül figan eder güle  Güzel sevmek bir sarp kale  Ya alınır ya alınmaz
Göğü kucaklayıp getirdim sana  kokla  açılırsın. solmuşsun  benzin sararmış  yorgun bir işçinin yüzüne benziyor yüzün  öyle bükük bakma bana. çam kolonyası getirdim sana  kentli dağlıların haklı sevdasını  bolu ormanlarından çarpan bir koku  sanki köroğlunun ter kokusu  aman kokusu, billah kokusu  canlarım ,canım benim. üzme kendini bu kadar  sana umudu öğretemeyenlerin suçu mu var  bak yeryüzü ne kadar geniş  ne kadar dar. Dur  akıtma gönlüm yaşını  gözünden öpecek bir yer bırak   oy bana en yakın  bana en uzak  sevgili yar  hasretine vur beni. Giyecek çamaşır getirdim sana  adettir diye değil, sevdim diyedir  bağışla, eski biraz  bedenim uygundur diye bedenine  elimle yıkadım, ütüledim  elma ağacında kuruttum. Günler sarmal bir yay gibi  bunu unutma  bahar annemizin yemenisindeki solgun çiçektir  bunu unutma  seni ben her yerinden öperim  beni unutma. Kadere inansaydım  sana inanırdım  düşürmem sigaramın ucundaki külü ben. öyle kırık bakma bana  caddeler nasılda genişliyor  sana bunu söyleyecektim  bileyli bir makas vardı yanımda  sana bunu söyleyecektim  hadi kes büyüyen tırnaklarındaki kiri  sana bunu........  oyyy nasıl söyleyebilirim  deliren sevdamızın kısrak huyunu. Elimi tut  tuttururlar, o kadarına izin verirler  kahreden bir ayrılığın çılgınlığı değil bu  bir isyanın kelepçeleşmiş resmidir parmaklarımız. sen içerde  ben dışarda.....  oyyy mahpusluk mahpusluk...... (şubat 1973/ Yansıma sa.18
Bin atlı akınlarda çocuklar gibi şendik  Bin atlı o gün dev gibi bir orduyu yendik. Ak tolgalı beylerbeyi haykırdı: İlerle!  Bir yaz gunu geçtik tunadan kafilelerle. Şimşek gibi bir semte atıldık yedi koldan  Şimşek gibi Türk atlarının geçtigi yoldan. Bir gün doludizgin boşanan atlarımızla  Yerden yedi kat arşa kanatlanık o hızla. Cennette bu gün gülleri açmiş görürüzde  Hala o kızıl hatıra titrer gözümüzde. Bin atlı akınlarda çocuklar gibi şendik  Bin atlı o gün dev gibi bir orduyu yendik
seni kaybettiğim o günden beri  içimi dağlıyor hasretin, sızın  kah gönderiyorsun yalnızlığını  kah karşıma çıkıyorsun ansızın. herhangi bir gecede, dumanlı bir köşeden  bazen ayın ondördü kadar şehla ve güzel  bazen bir ejder gibi, bakışları bir kızın  ıztırab şarabıyla ruhumu sarhoş eden  kil renkli gözlerini buluyorum ansızın. herhangi bir zamanda muamma bir şarkının  dalgın nağmelerinde duyuyorum sesini  ağlayan kirpikleri bazen kumral ve kısa  uçurtmalar taşıyor göklere nefesini. bazen karanlıkları örtecek kadar uzun  alevli saçlarında dağılıyor gül ve gün  kalbinden bir karanfil koparıyor sonsuzun  savaşta yenik düşen gemiler kadar üzgün. herhangi bir denizin efsunuyle yeniden  her şey sanki yeniden başlayacak derinde  sönerken mutluluğun nazenin kandilleri  yaralı bir güvercin görürüm ellerinde  hayalinde bulurum solgun karanfilleri
Zaman akar, zaman geçer,  Zaman zindan içinde;  Biz mapusta gürül gürül yatardık  Yılan çıyan içinde.  Getirdiler ite kaka bir yiğit,  Ayak çıplak  Ak bir mintan içinde.  Zaman zaman içinde  Işık duman içinde  Ve raviyan-i ahbar  Ve muhaddisan-i ruzigar  Şöyle rivayet  Ve hikayet ederler kim:  Beni adem zor bezirgan içinde  Vardı bir Balaban.
Zifiri kıtalardan geçerek geldim sana  Kan renginde bir mühür bir yanında yüzümün  Bir yanında zalimler otağından çizgiler  Aynalardaki ben’sin diye yöneldim sana. Ruhum gökte öyle bir pervanedir ki, döner  Mihverimde olanın mihverinde, riyasız  Nâmağlup bir köledir gözlerimde yanan mum  Seninle güneş olur, sensiz kalınca söner. Anla ki, bezirgânı ağlayan bu yolculuk  Kalbimi ufuklara gömdüğünde son bulur  Hükümranlık senindir bu rüya ülkesinde  Kölenin hayalinde âzatlık yok, kaçış yok. Sultanım, ister çürüt aynalarda bu teni  İster gönder üstüme bütün ordularını  Razıyım kapatsan da zindanlarına sessiz  Yetecektir, bir defa bağışlasan gölgeni. Hafızamda geçmişten ne işaret, ne bir iz  Gülleriniz altında kaldı isyan ve hüzün  Hiçbir şey olmasa da sarar beni bir ömür  Gözleriniz sultanım, sadece gözleriniz. Şu mahzun ellerime vur artık kelepçeni  Eşiğindedir başım, üzerine basıp geç  Yürüyüp git istersen koyarak bir köşede  Her yaptığın revâdır, yeter ki anla beni
Şimdiden bir hatırasın  Bulutsa, tozsa, uçarsa  Bütün (aşklar) paranteze alınsın  Rüzgar çanısın, rüzgarın diline dolanırsın  Ne bir şarkısın,  ne de dillerde nağme adın  Artık bazı şarkılar kadar yaralısın. Günler izmarit diplerinde biriksin  O zaman mutlaka bir trenle gelirsin  Köpüklerdensin, mavisin, sakinsin  istesen suyun tenine bitişirsin  ellerimi bıraktım, artık bunu sana yazsın  İçimde iki yaşlı balık varsa,  İçimde biri pulsuz, iki balık varsa  Biri sensen, gelirsen ve yok edersen  Bunu yazmak istiyorum sana  Sonra postalamak istiyorum  Pulsuz bir zarfla  Hiçbir mektup artık ikna etmiyor beni hayata. Bu kırmızı oyalarla saçlarımda  Beyaz bir tülbent gibi kalırsam  tenimde, süzemediğim tortularla  Gün olur sararırsa sayfalarda  Bıraktım ellerimi, sana bunu yazsın  Şimdiden bir hatırasın. Kırık kalplerle süslü bir sayfaysan  Camsan, saydamsam, beni kırarsan  Simlerimle sevişirim seninle  O süslü sayfaların üzerinde  İçimde iki mutlu yıl varsa,  İçimde biri simli iki kadın varsa  Sen, gelirsen ve yok edersen  Bunu yazmak istiyorum sana  sonra postalamak istiyorum  Simli bir yılbaşı kartıyla  Hiçbir mektup artık beni, ikna etmiyor hayata. Şimdiden bir hatırasın  Açmışsa bir sardunya saksıda  Bütün (aşklar) paranteze alınsın  Bıraktım ellerimi, artık sana bunu yazsın  mektuplar postaya takılırsa...  Ey aşk sen  Artık bazı şarkılar kadar yaralısın.
Anımsama ile yiten yüz,  dokunuşum ile parçalanan el,  bin yıllık gülümseyişler üzerinde  örümcek sürülerinin döndürdüğü saçlar, geçiyor önümden. yola çıkarak alnımdan, arıyorum bir şeyler,  arıyorum istediğimi bulamadan, bir an'ı arıyorum,  fırtınadan yüzler ve şimşek ışıltıları  koşuşuyor gecenin ağaçlarında,  karartılmış bir bahçede, yağmurdan bir yüz,  yanımdan akan acımasız su duruyor,. arıyorum istediğimi bulmadan, tek başıma bunları yazıyorum,  kimse yok burada, ve bitiyor gün,  geçiyor yıllar, o anla birlikte yitiyorum,  derinliklere düşüyorum, aynaların üstündeki  görünmez patikaya, yeniden çıkarıyor o parçalanmış imgemi,  günlerin arasında dolaşıyorum, parçalanmış anlarda,  dolaşıyorum gölgemin düşünceleri arasında,  bir an'ı arayarak, dolaşıyorum gölgemin içinde,. bir kuş kadar canlı, bir an'ı arıyorum,  gözenekli taşın dışıyla tavlanmış  akşamüstü güneşi için:  üzüm salkımlarının olgunlaştırdığı o saat,  ve fışkırarak, kızlar taştı meyveden,  okulun taşlık avlusuna dağıldılar,  uzundu birisi bir sonbahar kadar  ve yürüdü...
Gönül ne gök ne elâ ne lâciverd arıyor  Ah bu gönül bu gönül kendine derd arıyor. Ne tende cân ile sensiz ümmîd-i sıhhat olur  Ne cân bedende gam-ı firkatinle rahat olur. Ne şeb ki kûyine yüz sürmesem ölürüm  Ne gün ki kaametini görmesem kıyâmet olur. Mecnun ne bilir kaaide-i nâz u niyâzı  Aşık mı sanır kendin o meczûb-ı muhabbet
Bir zaman vardı ya tarih-i mukaddes modası...  Yeni yaptırdığı köşkün büyücek bir odası  Mutfakta eski resimler ile hep süslensin  Diye ressam aratır hayli zaman bir zengin.  Biri peyda olarak 'Ben yaparım' der, kolunu  Sıvayıp akşama varmaz, sekiz arşın salonu  Sıvar ama ne sıvar...Sahibi der:   -Usta bu ne?  Kıpkızıl bir boya çektin odanın her yerine! ..  -Bu resim, askeri basmakta iken Firavun' un  Kızıl Deniz yarılıp geçmesidir Musa' nın  -Hani Musa, be adam?   -Çıkmış efendim karaya  -Firavun nerde?   -Boğulmuş.   -Ya bu kan rengi boya?  -Kızıl Deniz, a efendim yeşil olmaz ya bu da!  -Çok güzel levha imiş, doğrusu şenlendi oda! ..
Burda, Hindistan'da, Afrika'da,  Her sey birbirine benzemektedir.  Burda, Hindistan'da, Afrika'da,  Bugdaya karsi sevgi ayni,  Ölüm önünde düsünce bir.. Nece konusursa konussun,  Anlasilir gözlerinden dedigi.  Nece konusursa konussun,  Benim duydugum rüzgarlardir,  Dinledigi.. Biz insanlar ayri ayri kalmisiz,  Bölmüs saadetimizi çizgisi yurtlarin;  Biz insanlar ayri ayri kalmisiz,  Gökte kuslarin kardesligi,  Yerde kurtlarin.
SOLUK BİR AY DOLANIYOR  KENTİN ÜSTÜNDE HER GECE  HER GECE BİLGE BİR GEZGİN  TAVRIYLA ADIMLIYOR YOLUNU. GÜZ YANIĞI BİR DURGUN  SESSİZLİKLE ÖRTÜLÜ HER ŞEY  VE YIRTILMIŞ BİR TÜL GİBİ  SAVRULUP DURUYOR ZAMAN. SULARIN SESİNİ DİNLE ŞİMDİ  ORMANIN FISILDAYIŞLARINI  USULCA YARILIYOR DAĞLARIN GÖĞSÜ  BİR AŞKI DİNLENDİRMEK İÇİN  VE GÖZLERİ UZAK YAMAÇLARDA  ARANIP DURURKEN BİR ŞEYLERİ  SESSİZ VE SAKİN BEKLEMEKTE  BEKLEDİKÇE BİLEYLENEN BİR YÜREK. BELLİ Kİ DAĞLARIN DENİZLERİN  VE GÖLLERİN ÜZERİNDEN  SIYRILIP GELMEKTEDİR SEHER  BELLİ Kİ YAKINDIR  BELLİ Kİ YAKINDIR DOĞAYI  VE HAYATI SARSACAK SAAT
Bir akşam üstüdür şarabî  Bahçeler ve dağlar üzre hükümran;  Tam dünyayı dolaşmak saatindesin.  Ay ışığı su içer birazdan.  Kızarmış kalçalarını çanlar  Alabildiğine vurur.  Sen çocuk tulumunda  Matbaa mürekkebi  Rüsva olmuş ellerinin emeği,  Manşetlerde kilometre kilometre yalan  Sallanır durur. . Bir akşam üstüdür katil, muhteşem  Alıp götürmüşler dost dediğini  Almış rüzgârlar içini,  Ümide benzer, sevdaya benzer...  Soğuk bir namludur kör ve pusuda  Ense kökünde zulüm,  Ve sermiş cânım sofrasını dört başı mâmur  Burnun dibine hürriyet.  Seviyorum mümkün değil;  Aranızda kurşun, yasak bölge var  Sen genç, sevdan ölünecek kadar güzel  Kanunu yapanlar ihtiyar.
Şu  Pır pır  Maviş  Maviş  Yamyaş  Gecede  Yıldız  Boklarıdır.(1)  Üşüşür  Keban  Toprağının  Üstüne  Gel  Kardaş  Çözüver  Kuşağını. Aç  Kar  Gibi  Bembeyaz  Ekmeğini  Upuzun.  Biraz  Ceviz içi  Az  Kuru  Kaymak  Bir de  Çay  Demliyelim  Kerpeten  Gibi  Tavşan  Kanı  Olsun.. (1)Ateş Böceği
Haddeden geçirip altını  İpek teline sararlar  Kalptan olur  Altın yaldızı vururlar  Ak gümüş üstüne ince elleri  Barışta ağıtlar gibi yumuşak  Çağ gelir kavga kurulur  Silahı sim kemerinde  Al kanat küheylan olur. Demen beylere beylere  Alar ho. Romalı Dakyustan bu yana  Kaç hayın kaç zalım görmüştür  Kaç kıya kaç yıkım görmüştür  Çekilir sabır mağarasına  Yedi uyurlardan olur. Demen beylere beylere  Alar ho. Zorla hele hile ile  Toprağına girildiğinde  Satıldığında gavura  Yöneticileri  Verir savaşını kahraman olur. Demen beylere beylere  Alar ho
üşümek üşümek bir tanem  çocuksu gözlerinin alevinde  titreyip üşümek  ve kaçıp gitmek buralardan  buralar bana dar geliyor  sevdiğim. yüreğim sığmıyor göklerin altına  vurup gidiyorum  rüzgarın kanatlarında  belkısların diyarından ta kehkeşanlara  dolaşıyorum yeryüzünü  gökyüzü,melekleri,  yıldızları  ayda duruyor hala canlı ve dipdiri  aşkımızın izleri  buralar bana dar geliyor  birtanem  tutunamıyorum bu zalim dağlara,  ovalara, vadilere  taşıp gidiyorum okyanuslardan  üşüyorum  üşüyorum  alev alev kartipilerinde üşüyorum. dönüp bakıyorum yollara  virane evlerin silueti düşmüş  hatıralara  dönüp bakıyorum dumanı  göklere biriken yakılmış zamanlara. sen daha çocuksun bilmiyorsun  aşkın buzlu bir yanardağ olduğunu  kaldırımların sensizliği nasıl  haykırdığımı yüzüme  denizin korkunç dalgalarını  ve kıyıdaki insafsız  çarpıntılarını  ve durup durup çılgınca  yokluğuna nasıl ağladığını  istanbul,un  sen bilemiyorsun. üşümek üşümek bir tanem  çocuksu gözlerinin alevinde  titreyip üşümek. ve kacıp gitmek buralardan  buralar bana dar geliyor  sevdiğim  yüreğim sığmıyor  çırpınıp duruyor deryaların  uçsuz bucaksız ufuklarında. üşüyorum  zümrüt gözlerinin alev alev  yangınında  üşüyorum bir tanem  üşüyorum
Dördüncü konuşmamızda  (ben neredeyim?)  isa'dan önce bu kentte  bir karınca taciri. Günahkar bir hayalet için  (biraz ölüm)  uyluk kemiğiyle acı çekecek  saraylarında. Beşinci konuşmamızda  (anlatmak diye bir şey yoktur burada)  arsenik götüren bir uşak  efendisine. Vebalı gecelerden  (makasla kesilmiş sarı bir ay)  kurtulacaklarına  inanırlardı. Biz vaktinde ölmüş olduğumuz için  (satranç taşları gibi)  kireçlerden korkmuyorduk  bir de kudüs fareleri  bir de kudüs fareleri. Bir öyle fareler  bir öyle fareler
Derinden derine ırmaklar ağlar,  Uzaktan uzağa çoban çeşmesi,  Ey suyun sesinden anlıyan bağlar,  Ne söyler şu dağa çoban çeşmesi. . Gönlünü Şirin'in aşkı sarınca  Yol almış hayatın ufuklarınca,  O hızla dağları Ferhat yarınca  Başlamış akmağa çoban çeşmesi. . O zaman başından aşkındı derdi,  Mermeri oyardı, taşı delerdi.  Kaç yanık yolcuya soğuk su verdi.  Değdi kaç dudağa çoban çeşmesi. . Vefasız Aslı'ya yol gösteren bu,  Kerem'in sazına cevap veren bu,  Kuruyan gözlere yaş gönderen bu...  Sızmadı toprağa çoban çeşmesi. . Leyla gelin oldu, Mecnun mezarda,  Bir susuz yolcu yok şimdi dağlarda,  Ateşten kızaran bir gül arar da,  Gezer bağdan bağa çoban çeşmesi, . Ne şair yaş döker, ne aşık ağlar,  Tarihe karıştı eski sevdalar.  Beyhude seslenir, beyhude çağlar,  Bir sola, bir sağa çoban çeşmesi...
Kardeşim Fuad Şemsî’ye . HOCAZÂDE Merhum Hoca Tâhir Efendi’nin oğlu.  KÖSE İMAM Merhum Hoca Tâhir Efendi’nin şâkirdlerinden.  ÂSIM Köse İmam’ın oğlu.  EMİN Hocazâde’nin oğlu.. — Vay Hocam! Vay gözümün nûru efendim, buyurun!  Hangi rüzgârdır atan sizleri? .. Lûtfen oturun.  Mütehassirdik efendim, ne inâyet! Ne kerem!  Öpmedik afvediniz...  — Çok yaşa... Lâkin... Veremem.  — Bütün İstanbul’un ağzında gezen elleriniz,  Bize nâz etmese olmaz mı efendim? Veriniz.  — Döktüğün dillere bittim, seni çok sözlü seni!  Ayda, âlemde bir olsun aramazsın Köse’ni.  Bu herif öldü mü, sağ kaldı mı, derler de ayol,  Baba dostuysam eğer kalkıp ararlar bir yol.  Yoksa yaşlanmaya görsün, adamın hâli yaman...  Ne fenâ günlere kaldık, aman Allâh’ım aman!  «Nesl-i hâzır» denilen şey pek acâib bir şey:  Hoca rahmetliye bak, oğluna bak, hey gidi hey! ..  — Amma tekdîr ediyorsun, canım ilkin adamı...  Bir selâm ver bakalım, böyle Selâmsız’dan mı?  — Selâmun aleyküm.  — Aleyküm selâm...  Barıştık, yüzün gülsün artık, İmam.  — Hele dur, öfkemi tekmilleyeyim...  — Tekmille!  Zâten eksik bir o kalmıştı: Hudâyî sille.  — Sanki dövsem ne yaparsın? Hocayız biz, döveriz...  Gül biter aşk ile vurduk mu...  — İnandım, câiz.  — Pek cılız çıktı bu «câiz», demek îmânın yok?  — Dayak «Âmentü»ye girdiyse, benim karnım tok.  Gül değil, kıl bile bitmez sopa altında!  — Hele!  — Öyle olsaydı, şu karşındaki yalçın kelle,  Fark olunmazdı Kızanlık’taki güllüklerden!  Bu dayak faslı da aç karnına bilmem nerden?  Dur ki çay demleyelim, nargile gelsin, kerem et.  — Söyle gelsin, hadi, zahmetse de...  — Hâşâ, rahmet.  — Enfiyen var ya?  — Tabî’î.  — Çekilir boydan mı?  — Burun aldatmaya kâfî.  — Bu nedir? Cerman mı?  — Karışık.  — Neyse, zarûrette pek a’lâ gidecek.  Hocazâdem, bakalım, bir de bizimkinden çek.  — Yerli mahsûlüne benzer mi desem? ..  — Kendisidir.  — Sen de tiryâki değilsin ya, pek a’lâ yetişir.  — Baban olsaydı da görseydi, işin vardı.  — Neyi?  — Çektiğin murdarı.  — Sevmezdi, evet, böyle şeyi.  — Neydi rahmetlide, lâkin, o temizlik, vay vay!  Azıcık benzemiş olsaydı ya mahdûmu da...  — Ay?  Şu babamdan nerem eksik, hadi, göster bakayım?  — Ama hiddetleneceksen ne suyum var, ne sayım?  Yok, eğer mum gibi dosdoğru cevâb istersen:  Babanın kestiği tırnak bile olmazsın sen.  — Ne nezâketli beyan: Hay gidi mum, tıpkı odun!  — Böyle hiddetlenecektin, neye râzî oldun?  — Oldum amma bu kadar doğrunun olmaz ki tadı...  «Selâmun aleyküm behey Kör Kadı! »  Seni çok sözlü dedin, yetmedi; tekdîr ettin,  Yine az geldi...  — Hayır, söylemedim, söylettin.  — Başladın şimdi de tahkîre... Kızılmaz mı Hoca?  — Zübbelik yok!  — O ne? Ben zübbe miyim?  — Oldukça.  — Vâkıâ çok severim, her ne desen aldırmam;  Bu, fakat hazmolunur parça değil... Pîr ol İmam!  — Sen de pîr ol.  — Ama kızdım.  — Ne tuhaf şeysin be:  Bir sözümden kızıyorsun.  — Kime derler zübbe?  — Sana derler.  — Niye?  — Hem benzemedin merhûma;  Hem neden benzemedin, dersen, efendim, sorma,  O ne hiddet, o ne şiddet! Çalışıp benzesene!  İlme vakfettiği dirsek babanın: Elli sene.  — Biz de az çok pala sürttük...  — Sana câhil demedik,  Yalınız zübbe dedik... Bak yine baktın dik dik.  Hoca rahmetli yetişmişti, düşün hem, nereden?  Kimin oğluydu baban? Kimdi unuttun mu deden?  İpek’in köylüsü, ümmî, yarı vahşî bir adam...  — Bâri yamyam de! Ne mâni’ ki, evet, ak yamyam!  — Dinle oğlum...  — Ne nezâhet bu Hocam? Hayrânım!  — Lâfı ağzımda bıraktın be kuzum, dur be canım...  — Cümle bitseydi, emînim ki, dedem gitmişti...  Dar yetiştim!  — Ne o, sırtlan da mı olduk şimdi?  — Neyse bahsinde devam et bakalım...  — İşte baban,  Bir şey öğrenmedi elbette o ümmî babadan.  Ne kazanmışsa, bütün, kendi kazanmış, kendi.  Zât-ı devletleri, lâkin azıcık çöplendi.  Sen duâ et babadan topladığın mîrâsa,  Hep onun himmetidir üç satır ilmin varsa.  — Üç satır hem de, İlâhî, ne tükenmez irfan!  — Hadi üç yüz satır olsun mütehammilse kafan.  Hoca’nın kâ’bına yükselmen için dağlar var.  — Tırmanırsam?  — Hadi tırman, bakalım, işte duvar.  — Göreceksin.  — Bu bacaklarla mı?  — Hay hay!  — Belli!  Yaşınız kaçtı paşam, elli mi?  — Yoktur elli.  — Aştınız kırkı ya?  — Kırk altıyı bulduk.  — A’lâ...  Yüzü bulsan, yine «hâlâ mı bu mektub, hâlâ! »  Arzı olmazsa hayâtın ne çıkar tûlünden?  Hani kırk altı yılın eldeki mahsûlünden?  Hangi bir fende teâlî edebildin, evlât?  Hangi san’atte rüsûhun göze çarpar? Anlat!  Ulemâdan mı sayıldın? Fukahâdan mı?  — Hayır.  — Ya siyâsî mi nesin? Kendine bir meslek ayır.  — Şâirim.  — Olmaz olaydın: O ne yüzler karası!  Bence dünyâdaki işsizlerin en maskarası.  — Afedersin onu!  — İmkânı yok etmem, ne demek!  Şi’re meslek diye, oğlum, verilir miydi emek?  Âh, vaktiyle gelip bir danışaydın Köse’ne,  Senin olmuştu bugün belki o kırk altı sene.  — Ama pek hırpaladın şi’ri...  — Evet, hırpaladım:  Çünkü merkep değilim, ben de mürekkep yaladım,  Ben de târîh okudum; âlemi az çok bilirim.  «Şuarâ» dendi mi, birdenbire oynar sinirim.  İyi gün dostu herifler, o ne yardakçı gürûh,  O ne müstekreh adamlar! Hani bakmak mekrûh.  Dalkavukluktaki idmanları sermâyeleri...  Onlar azdırdı, evet, başlıca pespâyeleri.  Bu sıkılmazlara «medh et! » diye, mangır sunarak,  Ne erâzil adam olmuş, oku târîhi de bak!  Edebiyyâta edebsizliği onlar soktu,  Yoksa, din perdesi altında bu isyan yoktu:  Sürdüler Türk’e «tasavvuf» diye olgun şırayı;  Muttasıl şimdi «hakîkat» kusuyor Sıdkı Dayı!  Bu cihan boş, yalınız bir rakı hak, bir de şarab;  Kıble: Tezgâh başı, meyhâneci oğlan: Mihrab.  Git o «dîvan» mı ne karn’ağrısıdır, aç da onu,  Kokla bir kerre, kokar mis gibi «Sandıkburnu! »  (*)  (1)  Beni söyletme neler var daha!  — Tekmilleyiver...  Sâde pek sövme ki, Peygamberimiz şi’ri sever.  — Vâkıâ «inne mine’ş-şi’ri...» büyük bir ni’met;  Dikkat etsen: Yine sevdikleri, lâkin, hikmet.  (*)  (2)  Ben ki Attâr ile Sa’dî’yi okur, hem severim;  Başka vâdîleri tutmuşlara ancak söverim.  Hem senin şi’re müdâfi’ çıkışın ma’nâsız:  Sana şâir diyen, oğlum, seni gördüm yalnız:  Kimi Mevlidci diyor...  — Âh olabilsem, nerde!  Yetişilmez ki: Süleyman Dede yükseklerde.  — Kimi bid’atçi diyor... Duyduğum en çok bunlar.  — Daha var mıydı, İmam?  — Var ya, unuttum: Baytar.  — Keşke baytarlık edeydim...  — Yine et mümkünse.  — Yapamam.  — Belki yapardın be...  — Unuttum, be Köse!  — Keşke zihninde kalaymış, ne kadar lâzımmış;  Beni dinler misin evlâd? Yine kàbilse çalış:  Çünkü bir tecrübe etsen senin aklın da yatar,  Bize insan hekiminden daha lâzım baytar.  — Hele bir çek bakalım!  — Sen de bizimkinden çek.  — Hani çay gelmedi yâhu?  — Ay, unuttuk, gerçek.  — Gitme seslen yalınız, nerde Emin, yok mu?  — Emin!  Nerdesin? Baksana, çay demleyeceklerdi demin...  — Demlemişler, baba.  — Sen gelsene, oğlum, buraya...  El öperlerdi, unuttun mu?  — Hayır.  — Oldu mu ya?  — Demin öptüm, baba...  — Öptün mü, git öyleyse hadi.  Hele yâ Rabbi şükür, çay da nihâyet geldi.  Şeker istersen eğer bulduralım?  — Dört yüz mü?  — Aldığım yok, yaşasın İzmir’in a’lâ üzümü;  Hem ucuz, hem daha lezzetli!  — Çekirdeksiz de.  — Buyurun.  — Başla canım, var mı merâsim bizde?  — Hocam, evvelce üzüm çiğnenecek, üstüne çay...  İçelim aşkına rindân-ı Hudâ’nın!  Hay hay! . * * *. — Hoca, keşfet bakayım, şimdi bu harbin sonunu?  — Onu Allah bilir amma, acaba var mı sonu?  — Ne demek! Nâ-mütenâhî mi bu? Elbette biter;  Tarafeynin biri ancak deyiversin ki: Yeter.  — Aklım ermezse de evlâd, bu işin bitmesine,  İki şeyden biri lâzım...  — O nedir?  — Dinlesene:  İngiliz yok mu, o hâin, ya doyup patlamalı;  Yâhud aç kalmalıdır... Yoksa bizim fal kapalı.  Açma sen şimdi o yaprakları, oğlum beni sor:  Başımın derdi büyük, çâresi yok... Olsa da zor.  — Çâresiz derd olamaz, söyle Hocam, dinliyorum?  — Bir değil...  — Tut ki bin olmuş, ne demek, mecbûrum.  Sana hizmet, babamın rûhuna rahmettir, ayol.  — Hocazâdem, bilirim hepsini, berhurdâr ol.  Oğlanın hâlini evvelce mi açsam? .. Lâkin,  Komşunun derdi dururken bunu açmak çirkin.  — Oğlanın hâli nedir, söyle? Merâk etmedeyim...  — Hele dursun da o, ilkin şunu bir nakledeyim:  Mütekàid paşalardan biri, üç beş sene var,  Düştü bilmem ne taraftansa bizim semte kadar.  Kimde az çok getirir bir satılık mal varsa,  Kapatıp yaptı beleşten sekiz ev, dört arsa.  Herifin hâli bidâyette zararsızcaydı;  Son zamanlarda, ne olduysa, namazdan caydı.  Ne cemâ’atte, ne mescidde, bugün komşu paşa.  — Olağan şey, sofuluk çıkmadı, besbelli başa.  — Derken incelmeye, gencelmeye kalkıştı...  — Aman!  — Ne aman dinledi, gittikçe, hovardam, ne zaman.  Saç sakal tuttu ne hikmetse acâib bir renk;  Kalafatlandı bıyıklar, iki batman, bir denk!  Çehre allıklı sabunlarla mücellâ her gün;  Fes yıkık, kelle çıkık, kaş yılışık, göz süzgün;  İğne, boncuk, yakalık, tasma, yular... Hepsi tamam;  Koçyiğit sanki bunak!  — Sen de mi şâirdin İmam?  — Kuşkulandım paşadan, gizlice gittim hanıma;  Dedim: Örtün de kızım, gel bakalım, gel yanıma.  Zevcinin tavrı acâibleşiyor zannederim,  Sen ne dersin buna bilmem, bana sor, bak ne derim:  İşçiniz, sofracınız var mı?  — Evet.  — Kim?  — Eleni.  — Şimdi sav.  — Hiç mi sebepsiz?  — A kızım, dinle beni:  Böyle şeylerde sebep, hikmet aranmaz... Çabucak  Savabilmektedir iş... Yoksa rezâlet çıkacak:  Paşa azmış!  — Acabâ üstüme gül koklar mı?  — Onu bilmem, gülü koklar mı kocan, yoklar mı?  Beni söyletme kızım, git de hemen sav karıyı.  *  * *  Çok zaman geçmedi, gördüm ki bizim soytarıyı,  Geliyor «ilmühaber yaz» diye, neymiş bakalım?  — Bir izinnâme.  — İzinnâme mi? Hay hay, lâzım...  Evlenen hangisi? Beyler mi, kerîmen mi, paşa?  — Onların vakti değil.  — Kim ya?  — Benim.  — Sen mi? Yaşa!  Tam da vaktin, hani gün geçmeye gelmez, davran!  — Hoca eğlenme hemen yazmana bak, işte paran!  — Ay o murdar kâğıdın pek mi büyük hâtırı ki,  Beni ürker diye tutmuş sayıyorsun bir.. iki? ..  Kaç paran varsa büküp katla da indir cebine,  Yazamam nâfile.  — Elbet yazacaksın, sana ne?  — Hiç adam hâline bakmaz mı be? İnsâf azıcık!  — Çok şükür hâlime... Nem var? Yüzüm ak, alnım açık...  İyi bak sen bana bir kerre!  — Hayır, kendin bak;  Bence bir kellen açık, bir de sakal diplerin ak.  — Ama sen halt ediyorsun! Sakalımdan size ne?  — Ne mi? Ondan beleş eğlence mi var seyredene?  Gülüyor kahvede el, çarşıda bakkal, çakkal;  Olma beyhûde, ağızlardaki bir parmak bal;  Çatlasan sofracı Rumdan karı olmaz adama.  — Kim haber verdi bileydim? ..  — Ne bunak şeysin ama!  Kim haber verdi, nedir? Sormaya var mıydı lüzum?  Yediğin herzeyi kör gördü, sağır duydu kuzum.  Söyletir çarçabuk insan, meğer olsun pek alık,  Boşboğaz şey, o senin yosma sakal, hasba kılık!  — Artık elverdi İmam, kellemi kızdırma da yaz.  — Bana bak: Hiçbir imam böyle rezâlet yazamaz.  — Ay, rezâlet de diyor Sünnet’e!  — Sünnet mi?  — Ya ne?  — Öyle şey yok...  — Ne demek!  — Dinle, be hey dîvâne:  Öyle Sünnet denemez, her zaman, evlenmek için;  Vakt olur, Sünnet’i geç, vâcib olur erkek için;  Vakt olur, Sünnet olur...  — Söylediğim çıktı, tamam!  — Vakt olur, bir de bakarsın ki, olur böyle: Haram.  — Kimseden dinlememiştim bu senin fetvâyı...  Ne tuhaf!  — Sende tuhaflık, kısa kes da’vâyı.  Çoluğun var, çocuğun var, haremin nâmuslu;  Yaşın altmış beşi bulmuş, otur artık uslu.  Neren eksik, be adam, böyle ne var çıldıracak?  Karı derdiyle yıkılmaz bu kadar yıllık ocak.  — O nasıl söz? Ben ocak yıkmaya evlenmiyorum.  — Hiç o seksen kapı gezmiş, o kaşarlanmış Rum,  Sofracıyken seni koymuş da bu cânım kılığa,  Hanımım derse, dökülmez mi ki fındıkçılığa?  Karı kıvrak, paşa hazretleri, şallak mallak;  Biri hakkıyle edepsiz, biri şartınca salak;  Evelallah döneceksin çabucak maskaraya;  Vuracaksın iki üç dalgada baştan karaya!  Artık evler gidiyor cilveyi kırdıkça madam...  Oynasın kumda çocuklar!  — Ne vazîfen be adam?  Avukattan da beter, ay ne kadar herze-vekil!  — Defol ordan!  — Haydi yaz kâğdımı!  — Yazmam be, çekil!  — Yazacaksın!  — Yıkıl ordan, sana yok ilmühaber;  Meğer emretmeli rü’yâma girip Peygamber.  — Yazma sittin sene, pampin, yap elinden geleni;  Yedi gün sonra duyarsın: Hanım olmuş Eleni! . * * *. Hocazâdem, sözü çıksın da nihâyet herifin,  Bana kah kah diye gülsün mü? Nasılmış keyfin!  — Akdi kim yaptı?  — Açıkgöz mü ararsın ki? Dolu...  Yalınız gösteren olsun: Paranın nerde yolu.  O değil, şimdi asıl çattı belânın büyüğü:  Haber aldım, karı kandırmış o sersem hödüğü,  Alıyormuş bütün emlâkini.  — Gerçek mi?  — Evet.  Buna bir çâre düşün, gitmesin evler, kerem et.  O çocuklar ne olur sonra?  — Perîşan. Ya hanım?  — O da rahmetli anamdan daha safmış be canım!  Söyledim söyledim aldırmadı «vurdum duymaz»!  Sonra mel’un karı kurnaz mı, hakîkat kurnaz;  Herif eşşek mi dedin, eşhedü-bi’llâh eşşek;  Ağzı karnındaki uçkur düğümünden gevşek!  Bir kırıtsın, iki dil döksün o fettan kahbe!  Çare yok, salyası sarkıp diyecek: Verdim be!  Hanım akşam, bize gelmişti namazdan sonra...  Yolda bîçâre şaşırmış, hadi girmiş çamura.  Ne kıyâfet, ne hazin manzara, görsen yavrum!  Kendi ağlar, kızı ağlar... Ne deyim, bilmiyorum.  Ciğerim sızladı baktım da, fakat fâide ne?  Kaderin cilvesi, kurbân olayım halledene!  Gamsız insanlara eğlence gelirmiş yaşamak;  Yüreğin hisli mi, işkencedesin, tâli’e bak!  Şimdi, oğlum, herifin hacrine bir çâre!  — Kolay!  — Süfehâdan sayabilsek?  — Sayacaksın, hay hay.  Bir adam mâlini isrâf ile etmişse heder,  Ona hükkâm-ı Şerîat «süfehâdandır» der.  Sâde-dil, ebleh olup, kâr ederim, vehmiyle,  Ahz ü i’tâya çıkıp aldanan eşhâsa bile,  «Süfehâ» nâmını vermekte, evet, Şer’-i şerif.  Gelelim mes’elenin halline: Mâdem bu herif,  Kendi infâkına muhtâc olan evlâdlarının,  Cümlesinden geçerek, derdine bir pis karının,  Heder etmekte bütün mâlini... Elbet ya bunak;  Yâhud aldanmaya gâyetle müsâid avanak.  İki sûrette de hâkim bunu hacretse, eder.  Şimdi lâzım gelen ancak size bir ilmühaber.  İhtiyar hey’eti, muhtar, hepiniz toplanınız;  Yazınız çarçabuk... Etraflıca olsun yalınız;  Sonra, hiç beklemeden gönderiniz mahkemeye.  — İş mühim... Korkarım etraflı yazılmazsa diye,  Şunu sen yazsana oğlum?  — Bakarız dur da biraz...  Daha a’lâsı mı: Ben söyleyeyim, kendin yaz...  İmam üslûbuna uydurması artık senden!  Hadi bir Besmele çek, başlayalım istersen.  Hele ilkin takıver gözlüğü.  — Hay hay, takayım;  Yalınız, sen bana bir parça kâğat ver bakayım.  — Hokka ister mi?  — Divit var ya.  — Peki, işte kâğat.  Evvelâ ortaya bir  «Hû»  mu atarlar? Hadi at,  Başla:  «Bâdî-i»  — Evet, «ilmühaber oldur ki»  — «Mahallemizde»  çabuk yaz!  — Şaşırmayım, dur ki!  — «Filân sokakta»  — Yavaş söyle, oldu.  — «Kâin olan  Filânca hânede... sâkin... filânca oğlu... filân...»  Düşünme!  «Her ne kadar»  — Oldu, söyle sen...  — «Ma’tûh»  — Peki.  — «Değilse de»  — Lâkin, kalem kırıldı be, tûh!  — Öbür kalemle yaz artık, ne makta var, ne çakı.  «İâşesiyle»  bitirdin mi?  — Söyle.  — «İnfâkı  Tamâmen üstüne âid ve...»  Haydi!  «Efrâdı  Kesîr...»  — Evet, azıcık dur...  — «İyâl ü evlâdı»  — Peki.  — «Bulunduğu...»  — Dur dur!  — Yoruldun anlaşılan?  — Yorulmadım hadi sen...  — «Hâlde uhdesinde olan»  Yazıldı bitti mi?  «Bilcümle mâl ü mülkü»  — Evet.  —  «Ahîren aldığı...»  Yazdın mı? .. Durma şimdi.  — Fakat...  — Ne var ki?  — «Aldığı» kâfî mi? İstemez mi nikâh?  — O halde şöyle yazarsın:  «Ahîren istinkâh»  — Bu oldu.  —  «Ettiği»  ... Kız neydi?  — Söyledik ya kuzum,  İşitmedin mi demin?  — Haklısın, devâm et:  «Rum  Cemâatinden»  efendim  «filânenin»  yazıver.  — Yazıldı.  — «Üstüne etmek»  — Edeydi keşke!  — «Diler  Ve böyle mâlini beyhûde yolda imhâya  Kıyâm eder»  — Yavaş ol! Koş diyen de olmadı ya!  — «Ve arz edildiği vech üzre emr-i infâkı»  Ne i’tinâ bu! Yesârî misin, nesin?  — Tıpkı?  — Yazındı:  «Kendine mahsûs ve münhasır bulunan»  Adam, cızıktırıver, bakma hüsn-i hatta, filân.  «Küçük, büyük bütün evlâdlarıyle zevcesini»  Yazıldı bitti ya?  — Sabret, düzelteyim şu sini...  Düzeldi.  — Yaz bakalım:  «Her cihetce pek mahrûm  Ve ihtiyâc»  — Evet, oğlum, yazıldı, bekliyorum.  — «İçinde ölmeye mahkûm»  — Eder mi?  — Yok  «bırakır».  — Yazıldı.  — «Olmağın»  — A’lâ!  — Fenâ mı yoksa?  — Hayır,  Fenâ olur mu ya?  — «Mumâileyhin»  — İşte bu çok!  — Ne çâre!  «Şer’-i şerîf cânibinden»  oldu mu?  — Yok...  Biraz yavaşça.  — Peki... Haydi, şimdi bağlayıver:  «Lüzûm-i hacrine dâir»  yaz...  «İşbu ilmühaber»  «Mahallemizce»  mi dersin? Dedinse  «bi’t-tanzîm  Huzûr-i hâkim-i şer’îye»  sec’i bas:  «Takdîm  Kılındı.»  — Âferin, oğlum, imam da böyle yazar.  — Onu bilmem, şu bitirdik ya nihâyet zor zar.  — Acabâ hacri muvâfık görecekler mi ki?  — Eyy...  Hâkimin re’yine, vicdânına kalmış bir şey.  Sen de gör kendini bir kerre.  — Peki, evlâdım,  Göreyim... Başka ne yapsam ki, şaşırdım kaldım.  Bittim artık, bilemezsin ne kadar bittiğimi;  Âh görsem şu cihandan yıkılıp gittiğimi!  Ne gebermez, ne kütük bünye ki hiç kağşamamış!  Bunu Rabbim bana “sağlık” diye nerden yamamış?  İstemem, kendinin olsun!  — Ne diyorsun? Hele bak!  — Bırak oğlum, azıcık derdini döksün şu bunak.  Bana dünyâda ne yer kaldı, emîn ol, ne de yâr;  Ararım göçmek için başka zemin, başka diyâr.  Bunalan rûhuma ister bir uzun boylu sefer;  Yaşamaktan ne çıkar günlerim oldukça heder?  Bir güler çehre sezip güldüğü yoktur yüzümün;  Geceden farkını görmüş değilim gündüzümün.  Seneler var ki harâb olmadığım gün bilmem;  Gezerim abdala çıkmış gibi sersem sersem.  Dikilir karşıma hep görmediğim bilmediğim;  Sorarım kendime: Gurbette mi, hayrette miyim?  Yoklarım taşları, toprakları: İzler kan izi;  Yurdumun kan kusuyor mosmor uzanmış denizi!  Tüter üç beş baca kalmış... O da seyrek seyrek...  Âşinâ bir yuva olsun seçebilsem, diyerek...  Bakınırken duyarım gözlerimin yandığını;  Sarar âfâkımı binlerce sıcak kül yığını.  Ne o gömgök dereler var, ne o zümrüt dağlar;  Ne o çıldırmış ekinler, ne o coşkun bağlar.  Şimdi kızgın günün altında pinekler, bekler,  Sâde yalçın kayalar, sâde ıpıssız çöller.  Yurdu baştanbaşa vîrâneye dönmüş Türk’ün;  Dünkü şen, şâtır ocaklar yatıyor yerde bugün.  Gündüz insan sesi duymaz, gece görmez bir ışık,  Yolcu haykırsa da baykuş gibi, çığlık çığlık.  «Bu diyârın hani sâhipleri? » dersin; cinler,  «Hani sâhipleri? ..» der, karşıki dağdan bu sefer!  Nerde Ertuğrul’u koynunda büyütmüş obalar?  Hani Osman gibi, Orhan gibi gürbüz babalar?  Hani bir şanlı Süleyman Paşa? Bir kanlı Selîm?  Âh, bir Yıldırım olsun göremezsin, ne elîm!  Hani cündîleri, şâhin gibi, ceylân kovalar,  Köpürür, dalgalanır, yemyeşil engin ovalar?  Hani târîhi soruldukça, mefâhir söyler,  Kahramanlar yetişen toprağı zengin köyler?  Hani orman gibi âfâkı deşen mızraklar?  Hani atlar gibi sahrâyı eşen kısraklar?  Hani ay parçası kızlar ki koşar oynardı?  Hani dağ parçası milyonla bahâdır vardı?  Bugün artık biri yok... Hepsi masal, hepsi yalan!  Bir onulmaz yaradır, varsa yüreklerde kalan.. * * *. — Sorma, Kartal’da idim ben de bu çarşamba günü.  Dediler: «Kurna’da dünden beri var köy düğünü,  Hoşlanırsan, hadi, olmaz mı? ..» «Pekâlâ, gideriz;  Hem biraz kır görürüz, hem de güreş seyrederiz.»  Keşke, gitmem demiş olsaydım... İlâhî, o ne hâl,  O nasıl maskara dernekti ki ta’rîfi muhâl.  Topu kırk elli kadar köylü serilmiş bayıra,  Bakıyor harmanın altındaki otsuz çayıra.  Bet beniz sapsarı bîçârelerin hepsinde;  Ne olur bir kişi olsun görebilsem zinde!  Şiş karın sıska çocuklar gibi, kollar sarkık;  Arka yusyumru, göğüs çökmüş, omuzlar kalkık.  Gözlerin busbulanık rengi, kapaklar şiş şiş;  Yüz buruşmuş, uzamış, cebhe daralmış, gitmiş.  Gezecek yerde o âvâre nazarlar dalıyor;  Serilip düştü mü bir noktaya, kaldırması zor!  Sıtmadan boynu bükülmüş de o dimdik Türk’ün,  Düşünüp durmada öksüz gibi küskün küskün.  Gövde teşrihlere dönmüş, o bacaklar değnek;  Daha yaş yirmi iken eller, ayaklar titrek.  Öyle seksenlik adamlar aramak pek yanlış;  Kırk onun ömrüne son merhale olmuş kalmış.  Değişik sanki o arslan gibi ırkın torunu!  Bense İslâm’ın o gürbüz, o civan unsurunu,  Kocamaz, derdim, asırlarca, sorulsaydı eğer…  Ne çabuk elden, ayaktan düşecekmiş o meğer! ...  Neyse, değnekçi gelip: «Meydan açılsın, savulun! »  Der demez, başladı kalbî sesi yırtık davulun.  Güm güm ötmek ne gezer! Tık nefes olmuş kasnak:  Göğsü tokmak gibi küt! küt! vuruyor hışlayarak.  Zurna hımhım mı nedir, söylemiyor bir türlü;  Üfleyen çingenenin rengi mezar, kendi ölü.  Güneş oldukça kızışmış, beni yormuştu sıcak;  Hele bir gölge bulup altıma çektim çabucak.  Tam demiştim: Azıcık yaslanayım, dinleneyim...  Biri tıksırdı ta ensemde... Acâib, bu da kim?  Ne göreydim: Kelebek tarlası olmuş da içi,  Soluyup sümkürüyor sırtıma bir yaşlı keçi!  «Ama bak, aklıma gelmezse de hürmet talebi;  O kadar fazla samîmiyyeti sevmem, çelebi;  Sakalından çekerim, sonra, karışmam... Hadi git! »  Nerde! Aldırmadı... Sordum, baş ödülmüş bu yiğit! ...  Hele sen geç yiğidim, geç bakalım, başka ne var?  Bir çelimsiz sopa, boynunda üç arşın astar.  Pehlivanlar hani? derken, söküvermez mi, Hocam,  Birbirinden daha bîçâre sekiz çıplak adam?  Âh o soygunluğu rü’yâda gören korkardı:  Çünkü gömlek gibi etten de soyunmuşlardı!  Bir delik torbaya girmiş kimi, kıspet yerine;  Çekivermiş kimi, bir lîme çuval dizlerine.  Kiminin, giydiği çakşır, kiminin bez şalvar;  Kiminin, uçkuru boynundan asılmış, donu var.  Acabâ yağ sürünürler mi desem, yağ nerede?  Bereket versin onun ma’deni varmış derede:  Sağ omuzlarda birer, başları kertikli, ağaç,  Kadın, erkek, suyu aktarmada bakraç bakraç.  Sonra, nerdense gelip «yağlanınız haydi! » sesi,  Çöktü meydanda duran kaplara artık hepsi.  Palaz ördek gibi, bandıkça avuçlar bandı;  Meşin ıslar gibi, kavruk deriler ıslandı.  Bu merâsim de bitip, başlayacak dendi güreş,  Çarpınıp çırpınarak çıktı nihâyet iki eş.  Daha ilk elde boşansın mı alınlardan ter,  O göğüsler sana ötsün mü körükten de beter?  Baktım: Altından o bir çifte perîşan bağrın,  Soluganlar gibi kalkıp iniyor çifte karın!  Sonradan dizlere bir titremedir çökmüştü;  Hele çok sürmeyerek dördü de cansız düştü.  İki bîçâre serilmiş, yatıyorken yerde,  «Kalkın artık! » dediler, lâkin o derman nerde!  Güreşin böylesi hiç görmediğim bir şeydi;  Orta, baş, hepsi de bunlar gibi âvâreydi.. * * *. Karşıdan tentesinin nısfı hasır, nısfı aba,  Bir tekerlekleri alçak, yana yatmış araba;  Yerliden az kaba, Maltız keçisinden çok ufak,  İki mahzûn öküzün seyrine münkàd olarak;  Ne yanık mersiyeler söyletiyor dingiline!  Bunu gördüm, acımak geldi içimden geline:  Sana baksın da kızım, bahtın utansın... Ne deyim?  O, senin, kimdi, bugün nerde yatar, bilmediğim,  Ninenin rûhuna âgûş açıyorken melekût,  Tertemiz na’şını gufran gibi örten tâbût,  Şu gelinlik arabandan daha şâhâneydi.  Geçti rü’yâ gibi, Allâh’ım, o günler neydi!  Şu bayırlarda -ki vaktiyle bütün bağlardı-  Sesi dünyâyı tutan bir bereket çağlardı.  Ya şu vâdî ki çırılçıplak uzanmış, bîtâb,  Hiç yazın böyle fezâsında tüter miydi serâb?  Şimdi âfâka alev püskürüyor her çatlak,  Yarılıp hasta dudaklar gibi, yer yer, toprak.  — Deşme, oğlum, yaradır, hem de yürekler yarası...  — Neydi, yâ Rabbi, otuz kırk sene evvel burası?  Dağlar orman, tepeler bağ, ovalar hep tarla;  Koca mer’â dolu baştan başa sağmallarla.  İğne atsan yere düşmez: O ekin bir tûfan;  Atlı girsen gömülür buğdayın altında kafan.  Köylünün kırları tutmuş, yayılırken davarı,  Sökemezsin, sarar âfâkını yün dalgaları!  Dolaşır sal gibi göllerde hesapsız manda,  Fil sanırsın, hani, bir çıksa da görsen karada.  Geniş alnıyle yarar otları binlerce öküz,  Besiden her birinin sırtı, bakarsın, dümdüz.  Ne de ıslak patı burnundaki mosmor meneviş!  Hadi gelsin bakalım damların altında geviş.  Diz çöker buldu mu yaslanmaya kâfî meydan;  Sürünür toprağın üstünde o kat kat gerdan.  Çifte gözler süzülür, tek çene durmaz çiğner;  İki yandan yere şeffâf iki ipliktir iner.  Bunların ağdalanır, maç maç öterken sakızı,  Öteden bir sürü gürbüz, demevî köylü kızı,  Tarayıp hepsini evlâd gibi, bir bir kınalar.  Tepeden kuyruğu dikmiş, inedursun danalar,  Dalar etrâfa köyün damgalı yüzlerce tayı;  İnletir at sesi, kısrak sesi gömgök ovayı.  Gündüzün kimse görünmez: Kadın, erkek çalışır;  Varsa meydanda gezen tostopaç oğlanlardır.  Akşam olmaz mı, fakat, toplar ahâlîyi ezan,  Son cemâ’at yeri, hattâ, adam almaz ba’zan.  Güneş âfâka henüz arz-ı vedâ etmişken,  Yükselir Kâ’be’ye doğrulmuş alınlar yerden;  Önce bir dalgalanır, sonra eder hepsi karar;  Örülür enli omuzlarla birer canlı hisar.  Bu yaman safların âhengi hakîkat müdhiş;  Sanki yalçın kayalar yanyana perçinlenmiş,  Öyle bir cebhe kesilmiş ki: Müselsel îmân;  Hangi îmâna dokunsan taşacak itmînân.  Âh o yekpârelik eyyâmı hayâl oldu bugün;  Milletin hâlini gör, sonra da mâzîyi düşün.  Kim bu yalçın kayalar sarsılacaktır derdi?  Öyle sarsıldı ki edvâra tezelzül verdi! . * * *. Köylünün bir şeyi yok, sıhhati, ahlâkı bitik;  Bak o sırtındaki mintan bile tiftik tiftik.  Bir kemik, bir deridir ölmedi kaldıysa diri;  Nerde evvelki refâhın acabâ onda biri?  Dam çökük, arsa rehin, bahçeyi «icrâ» ister;  Bir kalem borca bedel fâizi defter defter!  Hiç bakım görmediğinden mi nedendir, toprak,  Verilen tohmu da inkâr edecek, öyle çorak.  Bire dört aldığı yıl köylü, emîn ol, kudurur:  Har vurur bitmeyecekmiş gibi, harman savurur.  Uğramaz, gün kavuşur, çiftine yâhud evine;  Sabah iskambil atar kahvede, akşam domine.  Muhtasar, gayr-ı müfîd ilmi kadardır dîni;  Ne evâmir, ne nevâhî, seçemez hiçbirini.  Namazın semtine bayramları uğrar sâde;  Hiç su görmez yüzünün düşmanıdır seccâde.  Hani, üç beş kişiden fazla musallî arama;  Mescid anbarlık eder, başka ne yapsın, imama!  Okumak bahsini geç... Çünkü o defter kapalı,  Bir redif zâbiti mektepleri debboy yapalı.  Sıtma, fuhş, içki, kumar türlü fecâyi’ salgın...  Sonra söylenmeyecek şekli de var hastalığın.  Bir taraftan bulanır levse hesapsız nâmûs;  Bir taraftan serilir toprağa milyonla nüfûs.  Hadi aldırmayalım yükseledursun vefeyât,  Nerde noksânı telâfî edecek tâze hayât?  Evlenip âile teşkîli bugün zor geliyor;  Görüyorsun ya nikâhlar ne kadar seyreliyor! . * * *. Eskiden zurnalar öttükçe fezâ inlerdi;  O ne dehşetli düğünler, o ne derneklerdi!  Kurulur meydana harman gibi kırk elli sini,  Tablalar yığmaya başlar koyunun beslisini.  Ense kat kat taşıp etrâfa dökülmüş yakadan;  Göğsün eb’âdı kabardıkça gerilmiş camadan;  Başta âbânî sarık, tende hilâlî gömlek;  Belde Lâhûr şalı, üstünde o som sırma yelek;  Dizde kaytan çevirilmiş çuhadan sıkma potur;  Amcalar, lök gibi, bağdaş kurarak halka olur.  Sofranın hâlesi şeklinde duran, kutru geniş,  Boyu çepçevre kılapdanla zarîf işlenmiş,  Eni az peşkiri herkes götürür dizlerine.  Çorbadan sonra etin türlüsü kalkıp, yerine,  Hamurun türlüsü devlet gibi kondukça konar.  Sekiz on yerde güğümler mütemâdî kaynar.  Tâze şerbet sunulur tâze kesilmiş karla;  Buzlu ayransa döner ortada bakraçlarla.  Öğle olmaz mı, cemâ’atle kılarlar namazı.  Güreşin gümler o esnâda mehîb incesazı:  Oturur besli davullar yere, şişman şişman,  Perde göstermeye başlar kabalardan, o zaman,  Öyle inler ki zemin: Kalb-i fezâ «küt! küt! » atar;  Zurnanın tizleri, dersen, yedi iklîmi tutar!  Şimdi, hayvanlı, yayan, kız, kadın, oğlan, erkek;  Kuşatır ip çekilen meydanı yüzlerce öbek.  Bir taraftan da iner nâ-mütenâhî araba...  İner amma o kadar süslü ki, dersin: «Acaba,  Şu beyaz tenteler altında birer hacle mi var? »  Çekilir derken ödüller: Sekiz on seçme davar;  İki baş manda, birer tay, dana, top top dokuma...  Hele peşkir gibi peşkeşleri artık sorma.  Yağ kazanlarla durur, tartısı yok, ölçüsü hiç;  Hani ister sürün, ister dökün, istersen iç!  Bunların hepsi biter, bir heyecandır belirir;  Ne temâşâdır o, titrer durur insan tir tir.  Birbirinden daha mevzun iki üç çift endâm,  Atılıp sahneye şâhin gibi etmez mi hırâm;  Ses, soluk çıkmaz olur, herkesi ürperme alır;  O geniş yer de nefeslerle beraber daralır,  Çünkü meydanda değil, seyre bakanlarda bile,  Âsım’ın dengi heyâkil seçilir yüzlerle.  Şimdi, sağ kolda, gümüş kaplı birer bâzû-bend,  Boynu mıskayla donanmış, o yarım deste levend,  Önce peşrev yaparak, sonra tutuşmazlar mı,  Güreş artık kızışır, hasmını tartar hasmı.  Uzanır şimdi göğüsler, kavuşur; şimdi, yine  Dalga çarpar gibi çarpar gerilip birbirine.  Kimi tek çapraza girmiş, mütemâdî sürüyor;  Kimi şîrâzeyi tartıp alıvermiş, yürüyor.  Kimi sarmayla çevirsem diye sardıkça sarar;  Kimi kılçık düşünür, atmak için fırsat arar.  Adalî gövdeler altında o bîçâre çayır,  Serilir toprağa, hem bir daha kalkar mı? Hayır!  Bu, elenseyle düşürmüş de hemen çullanıyor;  O da kurtulmak için türlü oyun kullanıyor.  Kimi almış paça kasnak, o açar, hasmı döner;  Kimi kündeyle giderken topuk eller de yener.  Kimi cür’etli olur çifte dalar, hem de kapar;  Kimi baskın çıkarak kazkanadından çarpar.  Seyreden halkı da bir gör: O ne candan hizmet;  O ne rikkatli adamlar, o ne ma’sûm ümmet!  Yarılan başları çevreyle boğanlar mı dedin...  Göz silenler mi dedin, incik oğanlar mı dedin...  Yağ süren başka, saran başka, çözenler başka;  Su veren başka, güğümlerle gezenler başka.  Şan, şeref duygusu millette nasıl yüksekse,  Merhamet hissi de öyleydi, değil miydi Köse?  Ne o? Bir şey demedin...  — Geçmişe mâzî derler!  — Doğru, lâkin...  — Bırak, oğlum, gelecekten ne haber?  — Onu Allah bilir ancak.  — Azıcık kul da bilir.  — Bilemez, çünkü görünmez.  — İyi amma sezilir:  Oruç sıcaklara gelmiş, Kır Ağsı bakmış ki:  Sabahlar akşam olur şey değil, bu, tiryâki;  Bütün gün esnemeden, hiddet etmeden bıkmış;  Al atla bağdaşarak «yâ sefer! » demiş çıkmış.  Takım rahat, pala uygun, gazâ mübârek ola:  Tavuklu, hindili köylerde haftalarca mola.  Refîki arpayı bulmuş, keser, ferîh ü fahûr;  Bu dört öğün yiyip ister sonunda bir de sahûr!  Bedâva sofraya düştün mü, hoş geçer Ramazan;  Misâfirim diye insan mukîm olur ba’zan.  Nasılsa bir gece bir düş görür bizim yolcu;  Sabâhı bekleyemez, yok ya hâinin orucu;  Uyandırır ne kadar köylü varsa, der: Çabucak,  Gidin bulun bana bir şöyle zorlu düş yoracak.  Çarıkçı Emmi’yi sağlık verir cemâ’at de,  — Fakat sahurda yatar, kalkamaz bu sâ’atte.  Biraz sabırlı olun...  — Şimdi isterim, gelecek:  Ben öyle bekleyemem, kalkamaz demek ne demek?  Çarıkçı Emmi gelen halkı uğratır kapıdan.  İkinci def’a gelirler:  — Ocağna düştük, aman,  Herif lâf anlamıyor, gel de sonra yat, haydi!  — Sabah sabah bu ne düştür be? Görmez olsaydı!  Henüz yatağma uzandım bakındı aksiliğe...  Gebermediydi ya!  — Sen git de söz geçir deliye!  Ne söylesen kızıyor... Hak şaşırtmasın kulunu.  Adamcağız çıkar evden, tutar köyün yolunu,  Ki uyku sersemi tak der zavallının canına;  Düşer gelince nihâyet Kır Ağsı’nın yanına.  — Aman be Emmi!  — Ne var?  — Düş yorar mısın?  — Be adam,  Biraz nefesleneyim, dur ki, yorgunum...  — Duramam.  — Neden?  — Fenâma gider beklemek de...  — Vah! Vah! Vah!  — Bilir misin ki ne gördüm...  — Hayırdır inşallah?  — Yemek yiyip yatıverdim, tamam yarıydı gece,  Bir öyle hayvana bindim ki seçmedim iyice.  — Peki, o bindiğin at mıydı, anlasak, neydi?  — Bilir miyim? Yalınız dört ayaklı bir şeydi...  Katır mı desem  Eşek mi desem?  Öküz mü desem?  İnek mi desem?  Al at mı desem?  İdiç mi desem?  Koyun mu desem?  Çepiç mi desem?  — Güzel!  — Biraz yürüdük...  — Geçtiğin nasıl yerdi?  — Nasıl mı yerdi? .. Unuttum, görür müsün derdi?  Yokuş mu desem?  İniş mi desem?  Uzun mu desem?  Geniş mi desem?  Çorak mı desem?  Çayır mı desem?  Sulak mı desem?  Hayır mı desem?  — Tamam! İlerde ne gördün?  — İlerde bir kocaman,  Karaltı vardı...  — Peki, ismi yok mu?  — Bilmem aman!  Ağaç mı desem?  Kütük mü desem?  Duvar mı desem?  Höyük mü desem?  Ağıl mı desem?  Hamam mı desem?  Yıkık mı desem?  Tamam mı desem?  — Ya sonra?  — Karşıma, baktım, dikildi...  — Kim?  — Bir adam...  — Tanıştınız mı?  — O, bilmem tanır mı, ben tanımam...  Babam mı desem?  Kızım mı desem?  Hasım mı desem?  Hısım mı desem?  Çıfıt mı desem?  Gâvur mu desem?  Şudur mu desem?  Budur mu desem? ..  — Uzatma, sen buluyorsun belânı Allah’tan...  Bu: Elde bir; yalınız pek seçilmiyor ne zaman...  Bugün mü desem?  Yarın mı desem?  Uzak mı desem?  Yakın mı desem?  Yazın mı desem?  Güzün mü desem?  Güzün mü desem?  Yazın mı desem? ..  — Ne kadar doğru! Hocam, hayra yorulmaz bu gidiş.  — Sen o rü’yâya hakîkat deyiver, tam bizim iş.  Herifin hâlini gördün ya, bugün millet de,  Aynı meslekte, o fıtratte, o mâhiyyette.  Tanımaz bindiği mahlûku, sürer kör körüne;  Tanımaz gittiği yer hangi taraf, gördüğü ne?  Fikri yok, duygusu yok, sanki yürür bir kötürüm;  Bu da sağlıksa eğer bence müreccahtır ölüm.  Üç beyinsiz kafanın sevkine şaşkın gibi râm;  Kırbaç altında bütün gün, ne tezallüm, ne kıyâm.  Tuttun, oğlum, bana mâzîleri tasvîr ettin;  Köylünün hâlini bilmez, diyerek dinlettin.  Hasta meydanda, tedâvîye de cidden muhtaç;  Yalınız görmeliyim nerde hekim? Nerde ilâç?  Nesl-i hâzır ki sarık gördü mü, terzîl ediyor,  Defol ıskatçı diyor, cerci diyor, leşçi diyor...  Hocazâdem, ne sülükmüş o meğer vay canına!  Diş bilermiş senelerden beri Türk’ün kanına.  Emiyor fırsatı bulmuş yapışıp, hem ne emiş!  Kene bir şey mi aceb, ah o ne doymaz şeymiş!  Ne o kızdın mı?  — Hayır, anlarım amma keneyi,  Sağdınız siz de asırlarca o sağmal ineği.  — Hakkımızdır sağarız: Kahrını çektik o kadar,  Besledik...  — Yâ?  — Ne demek?  — Beslediniz, hakkın var!  Hanginiz bir tutam ot verdi, bırak beslemeyi?  — Yok mudur medresenin köylüde olsun emeği?  — Mektebin, belki... Fakat medresenin, hiç ummam.  — Kızarım ha!  — O senin hakk-ı sarîhindir İmam.  — Halka yol gösterecek bir kılavuz var: Ulemâ.  Kalanın hepsi de boş.  — Boştur, efendim, ammâ...  — Neymiş ammâsı beyim?  — Yok, şu sizin medreseler,  Asrın îcâbına uymakta inâd etmeseler...  — Gidin ıslâh edin öyleyse!  — Hakîkat, lâzım.  — Fıkra gelsin mi ne dersin?  — Hadi, gelsin bakalım.  — Son zamanlarda hükûmet şımarık bir deliyi,  Götürür bir yere vâlî diye bağlar.  — Ne iyi!  — Herifin ilk işi «Tekmil hocalar gelsin! » der.  Ki tabî’î bu adamlar da icâbetle gider.  Önce tebrîk ile takdîm için az çok durulur;  Sonra «meclis» denilir, bir koca dîvan kurulur.  Şimdi kürsîye abansın da senin Vâlî Bey,  Nutka gelsin mi adam zannederek kendini? ...  — Eyy?  Ne demiş?  — Yok, ne geyirmiş diye sor! Ma’nâsız  Bir yığın râbıta müştâkı perâkende lâfız,  Bir etek yâve saçar, bir sürü cinnet savurur;  Bu da yetmez gibi peştahtaya üç kerre vurur,  Der ki:  «Yirminci asır, fenlere zihniyyetler  Verebilmekle tebellür ve tefâhürler eder.  Vakıâ hâlet-i rûhiyyesi var akvâmın;  Bu prensiple, fakat, ma’şeri pek i’zâmın,  Belki ferdiyyeti sarsar biraz aksü’l-ameli...  Sâde şe’niyyet-i a’sârı durup dinlemeli.  İctihâdî galeyanlar da mühimdir ya, asıl,  İktisâdî cereyanlardır olan müstahsil.  Bunu te’mîn edemezlerse nihâyet hocalar,  İskolâstikle sanâyi’ yola gelmez, bocalar.  İlk adımdır atacaktır bunu elbette ilim;  Par-pirensip, gelin, ıslâh-ı medâris diyelim.»  — Par-pirensip mi? Bayıldım be!  — Fransızca’ma mı?  Ya heriften de mi eşşek sanıyordun İmam’ı?  — Birden eşşek deme, bîçâre henüz müsvedde...  Ne yetişkinleri var, dursun o sağlam şedde.  — Hangi müsvedde? Ne müsveddesi? Bir bilmece ki...  — Merkebin...  — Ey?  — Mütekâmil soyu olmaz mı?  — Peki?  — İşte hilkatten o sûrette çıkarken beyazı;  Böyle birdenbire müsvedde de fırlar ba’zı!  Neyse geç fıkraya.  — Nerdeydik? Evet, şimdi, nutuk  Biter amma yayılır meclise bir durgunluk.  — Çünkü imlâya gelir herze değil duyduğu şey!  — Sonra kalkar hocalardan biri, der:  «Vâlî Bey,  Şu hitâbeyle tavanlardan uçan efkârı,  Tutamazlarsa küçük görmeyiniz huzzârı.  Siz ki yirminci asırlardasınız, baksanıza,  Bizim on dördüne dün basmış olan asrımıza!  Altı yüz yıl mı, evet, tam o kadar lâzım ki,  Kàbil olsun o büyük nutkunuzun idrâki.  Sâde «ıslâh-ı medâris» mi ne, bir şey dediniz...  Onu anlar gibi olduksa da îzâh ediniz:  Acabâ hangi zarûret sizi sevketti buna?  Ya fesâd olmalı meydanda ki ıslâh oluna.  Bunu bir kerre kabûl eylemeyiz, reddederiz.  Sonra, bîçâre medâris o kadar sahibsiz,  O kadar baştan atılmış da o hâliyle yine,  Düşüyor, kalkıyor amma gidiyor hizmetine.  Halkın irşâdı mıdır maksad-ı te’sîsi? Tamam:  Şehre müftî veriyor, minbere, mihrâba imam.  Hutabânız oradandır, oradan vâiziniz;  Oradandır hocanız, kayyiminiz, hâfızınız.  Adli tevzî’ edecek hâkime fıkh öğreten o;  Hele köy köy dolaşıp köylüyü insân eden o.  Şimdi bir mes’ele var arz edecek, çünkü değer:  Bunların hepsine az çok yetişen medreseler,  Bir zaman müftekır olmuş mu aceb hârice? Yok.  İyi amma, a beyim, şöyle bakınsak, bir çok,  Bir alay mekteb-i âlî denilen yerler var;  Sorunuz bunlara millet ne verir? Milyonlar.  Şu ne? Mülkiyye. Bu? Tıbbiyye. Bu? Bahriyye. O ne?  O mu? Baytar. Bu? Zirâ’at. Şu? Mühendishâne.  Çok güzel, hiçbiri hakkında sözüm yok; yalnız,  Ne yetiştirdi ki şunlar acaba? Anlatınız.  İşimiz düştü mü tersâneye, yâhud denize,  Mutlakà âdetimizdir, koşarız İngiliz’e.  Bir yıkık köprü için Belçika’dan kalfa gelir;  Hekimin hâzıkı bilmem nereden celbedilir.  Meselâ bütçe hesâbâtını yoktur çıkaran...  Hadi mâliyyeye gelsin bakalım Mösyö Loran.  Hani tezgâhlarınız nerde? Sanâyi’ nerde?  Ya Brüksel’de, ya Berlin’de, ya Mançester’de!  Biz ne müftî, ne imam istemişiz Avrupa’dan;  Ne de ukbâda şefâ’at dileriz Rimpapa’dan.  Siz gidin bunları ıslâha bakın peyderpey;  Hocadan, medreseden vazgeçiniz, Vâlî Bey! ». * * *. Ne dedin fıkrama?  — A’lâ! Beni habtettin, İmam!  — Yola gel şöyle biraz, neydi o sözler?  — Be Hocam,  Sana biz medresenin hizmeti hiç yok demedik;  Bir bedâhet bu ki inkâra çalışmak delilik.  Halkı irşâd edecek var mı ya sizden başka?  Onu insan bile saymaz mütefekkir tabaka?  Köylüden milletin evlâdı kaçarken yan yan,  Sizdiniz köydeki unsurla beraber yaşayan.  Rûhunuz halkımızın, köylümüzün rûhuna denk;  Sözünüz bir, özünüz bir, o ne mes’ûd âhenk!  Biz bu âhengi harâb etmeyecektik, ettik;  Kapanır türlü değil açtığımız kanlı gedik.  Ne kadar benziyoruz şimdi sakat bir duvara...  Vahdetin tertemiz alnında ne çirkin bu yara!  Hadi iş gör bakalım, var mı ki imkân? Nerde!  İkilik azmine hâil kesilir her yerde.  Ne desek, dinlemiyor, nâfile, bir kimse bizi.  — Uydurun siz de, beyim, halka biraz kendinizi.  — Haklısın.  — Aykırı gitmekle bu yol hiç çıkmaz.  — Konya’daydım...  — Haberim yok, ne zaman?  — Bıldır yaz.  Şehri az çok bilir, etrâfını pek bilmezdim;  Bâri bir köyleri görsem, diye çıktım, gezdim.  Yolda duydum ki: Filân nâhiyenin a’yânı,  Üç gün evvel kovuvermiş hoca bilmem filânı;  Herkes evlâdını almış, kapatılmış mektep.  Çok fena şey! Hele bir anlayalım, neydi sebep.  Hiç işim yok, bu da oldukça mühim doğrusu ya,  Gidecek yolcu da var, akşama indik oraya.  Yatsıdan sonra ahâlî «bize va’z et» dediler;  Çektiler altıma bir cıllığı çıkmış minder.  Tahta sordum, silinip çevre kadar yenlerle,  Geldi, tâ göğsüme yaslandı sakat bir rahle.  Evvelâ hamdeleden, salveleden başlayarak,  Girmeden maksada dîbâceyi serdim çabucak.  İlme kıymet veren âyâtı, ehâdîsi bütün,  Okudum, hâsılı bülbül gibi öttüm ben o gün.  Sonra, te’yîd-i İlâhî olacak besbelli,  Öyle bir maskara ettim ki o hâin cehli,  Hani kendim de beğendim.  — Adam, anlat, ne dedin?  — Biri aklımda değil.  — Öyle mi?  — Baktım, sadedin,  Tam zâmanıydı, ahâlîye çevirdim yüzümü;  Açtım artık bu sefer ağzımı, yumdum gözümü:  Hiç muallim kovulur muymuş, ayol, söyleyiniz?  O sizin devletiniz, ni’metiniz, her şeyiniz.  Hoca hakkıyle beraber gelecek hak var mı?  Sizi mîzâna çekerken bunu sormazlar mı?  Müslüman, elde asâ, belde divit, başta sarık;  Sonra, sırtında, yedek, şaplı beş on deste çarık;  Altı aylık yolu, dağ taş demeyip, çiğneyerek,  Çin-i Mâçin’deki bir ilmi gidip öğrenecek.  Hiç düşünmek de mi yoktur, be adamlar, bu ne iş?  En büyük tâli’i Mevlâ size ihsân etmiş,  Hem de ta olduğunuz mevkie göndermişken;  Teptiniz kendi gelen ni’meti sersemlikten!  Çok zaman geçmeyecektir ki bu nankörlüğünüz,  Ne felâketlere meydan verecektir görünüz!  Köylerin yüzde bugün sekseni, hattâ, hocasız;  Siz de onlar gibi câhil kalarak anlayınız!  Bir hatâ oldu, deyip şimdi peşîmansınız a...  Ne çıkar? Gitti giden, kıydınız evlâdınıza...  Buna benzer daha bir hayli savurdum, estim,  Ses, nefes hepsi tükenmişti, nihâyet kestim.  Sanıyordum ki duâdan koca mescid inler...  Umduğum çıkmadı hiç: Pek yavaş âmin dediler.  Çekiverdim o zaman ben de hemen Fâtiha’yı.  Yatacağmız odanın sâhibi Mestanlı Dayı,  Getirirken beni, sağ elde fener, mescidden;  «Gürül gürül okuyor hep, gürül gürül okuyor;  Yanıl da bir, deli oğlan, baban mezarda mı, sor! »  Deyivermez mi, ne dersin?  — Ama pek hoş cidden.  — Bunu duydum zehir içmiş gibi sersemleştim...  Eve geldik, herifin kalbini artık deştim.  Ne de çok şey biliyormuş, be Hocam, köylü meğer!  — Öyledir.  — Sen de şaşarsın, hani, söylersem eğer.  Anladım: Bilmeyecek tilki onun bildiğini.  — Hadi naklet bakalım şimdi şu bilgiçliğini?  — Dedi:  «Fetvâyı veren mahkeme, yanlış, gerçek,  İki da’vâcı ne söylerse bütün dinleyecek.  O zaman kestiği parmak acımaz, âmennâ...  Ama hep bir tarafın ağzına bakmak, o fenâ.  Benim arkamdaki düşman bana Mevlid mi okur?  Dur ki ben söyleyeyim bir de, kuzum, sen hele dur!  Köylü câhilse de hayvan mı demektir? Ne demek!  Kim teper ni’meti? İnsan meğer olsun eşşek.  Koca bir nâhiye titreştik, odunsuz yattık;  O büyük mektebi gördün ya, kışın biz çattık.  Kimse evlâdını câhil komak ister mi ayol?  Bize lâzım iki şey var: Biri mektep, biri yol.  Niye Türk’ün canı yangın, niye millet geridir;  Anladık biz bunu, az çok, senelerden beridir.  Sonra baktık ki hükûmetten umup durdukça,  Ne mühendis verecekler bize, artık, ne hoca.  Para bizden, hoca sizden deyiverdik... O zaman,  Çıkagelmez mi bu soysuz, aman Allah’ım aman!  Sen, oğul, ezbere çaldın bize akşam, karayı...  Görmeliydin o muallim denilen maskarayı.  Geberir, câmie girmez, ne oruç var, ne namaz;  Gusül abdestini Allah bilir amma tanımaz.  Yelde izler bırakır gezdi mi bir çiş kokusu;  Ebenin teknesi, ömründe pisin gördüğü su!  Kaynayıp çifte kazan, aksa da çamçak çamçak,  Bunu bilmem ki yarın hangi imam paklayacak?  Huyu dersen, bir adamcıl ki sokulmaz adama...  Bâri bir parça alışsaydı ya son son, arama!  Yola gelmez şehirin soysuzu, yoktur kolayı.  Yanılıp hoşbeş eden oldu mu, tınmaz da ayı,  Bir bakar insana yan yan ki, yuz olmuş manda,  Canı yandıkça, döner öyle bakar nalbanda.  Bir selâm ver be herif! Ağzın aşınmaz ya... Hayır,  Ne bilir vermeyi hayvan, ne de sen versen alır.  Yağlı yer, çeşmeye gitmez; su döker, el yıkamaz;  Hele tırnakları bir kazma ki insan bakamaz.  Kafa orman gibi, lâkin, o bıyık hep budanır;  Ne ayıptır desen anlar, ne tükürsen utanır.  Tertemiz yerlere kipkirli fotinlerle dalar;  Kaldırımdan daha berbâd olur artık odalar;  Örtü, minder bulanır hepsi, bakarsın, çamura.  Su mühendisleri gelmişti... Herifler gâvur a,  Neme lâzım bizi incitmediler zerre kadar;  İnan oğlum, daha insaflı imiş çorbacılar!  Tatlı yüz, bal gibi söz... Başka ne ister köylü?  Adam aldatmayı a’lâ biliyor kahbe dölü!  Ne içen vardı, ne seccâdeye çizmeyle basan;  Ne deyim dinleri bâtılsa, herifler insan.  Hiç ayık gezdiği olmaz ya bizim farmasonun...  İçki yüzler suyu, ahlâkını bir bilsen onun!  Şimdi ister beni sen haklı gör, ister haksız,  Öyle devlet gibi, ni’met gibi lâflar bana vız!  İlmi yuttursa hayır yok bu musîbetlerden...  Bırakın oğlumu, câhilliğe râzıyım ben.»  — Hakkı var.  — Pek güzel amma, bu işin yok ki sonu.  Kapadık mektebi, kovduk diyelim farmasonu,  Başı boş köylünün evlâdını kimler yedecek?  Adam ister ona insanlığı telkîn edecek.  Bunu nerden bulalım? Kimlere ısmarlayalım?  Önce kaç tezgâhımız var, bakalım, bir sayalım...  — Pek uzun boylu hesâb etme, nedir mes’ele ki?  Herkesin bildiği şey: Medrese, bir, mektep, iki.  — İşte arz eyliyorum zât-ı fazîlânenize:  İkisinden de hayır yok bu şerâitle bize.  — Gâlibâ sen yeniden kızdıracaksın Köse’yi;  Söyle, mîrasyedi bey, kimdi yıkan medreseyi?  Biz miyiz, siz misiniz? Sizsiniz elbet...  — Elbet!  — Yıktınız kazmaya kuvvet, ne de sür’atle!  — Evet.  — Bir hünermiş gibi ikrâr ediyor ağzıyla...  — Çünkü mektep yapacaktık onun enkàzıyla.  — Çünkü mektep yapacakmış! .. Ne kolay söylemesi!  Bir kümes yaptığınız var mı ki, bir kaz kümesi?  — İnkılâb ümmetinin şânı yakıp yıkmaktır.  — Size çılgın demeyen varsa, kuzum, ahmaktır.  Yıkmak insanlara yapmak gibi kıymet mi verir?  Onu en çolpa herifler de, emîn ol, becerir.  Sâde sen gösteriver «işte budur kubbe! » diye;  İki ırgadla iner şimdi Süleymâniyye.  Ama gel kaldıralım dendi mi, heyhat, o zaman,  Bir Süleyman daha lâzım yeniden, bir de Sinan.  Bunların var mı sizin listede hiç benzeri, yok.  Ya ne var? Bir kuru dil, siz buyurun, karnım tok!  Ötmeyin nâfile baykuş gibi karşımda, susun!  — Mürteci’sin be İmam?  — Mürteci’im, hamdolsun.  — Hele bak hamd ediyor!  — Hamd ediyorsam, yeridir:  Şâfi’î’nin mi, kimindir o şiir?  — Hangi şiir?  — Hani «Peygamber’in evlâdını candan sevmek,  Râfızîlikse...  — Evet,  — «Yerde beşer, gökte melek,  Râfızîdir bu, desin hepsi de hakkımda benim,  Ben oyum, işte...» diyor...  — Bildim, evet.  — Kàili kim?  — Şâfi’î zannederim, neyse, fakat maksadınız?  Şunu lûtfen bana teşrîh ediniz, anlatınız.  — Yıkılan yurduma cennet diyemem, ma’zûrum;  Hani ma’mûre? Harâbeyle benim neydi zorum?  Heybe sırtında «adâlet» dilenirken millet,  Müsterîh olmanın imkânı mı var, insâf et?  «Yaşasın! » ma’cunu a’lâ idi, yut, keyfine bak!  Tutmuyor şimdi, fakat, bin yala parmak parmak.  — Niye tiryâkisi oldun bu kadar sen de ayol?  Tutmuyor, çünkü alıştın... Yemeyeydin bol bol.  Hem bizim ma’cunu pek hırpalamak doğru mu ya?  — Dur canım! Ben kızarım böyle vakitsiz şakaya...  Sözü tekmîl edeyim...  — Sonra bitir, dinle biraz:  Bir yutar, beş yutar, afyonkeşi afyon tutmaz;  Der ki: Toprak mı, ne zıkkım bu, varıp anlamalı.  Açılır kurna başından, sıyırır peştemalı,  Nalının sırtına atlar, sürerek doğru gider,  Hangi attarsa, bulur: «Tutmadı yâhu, yine! » der.  Gülmeden çatlayadursun biriken çarşı, pazar;  «Bu kadar tuttuğu yetmez mi kuzum? » der attar.  Siz de artık uzun etmektesiniz, hem pek uzun;  Üç saat esnemeden dinlediğim nutkunuzun,  «Yaşasın! » ma’cunu peymâne-i ilhâmı bütün,  Hani, sarhoş kuşa döndün, mütemâdî öttün!  — Bırak oğlum, yeter artık, şakanın vakti değil.  — Sen de, öyleyse bizim ma’cuna baş kesmeyi bil!  — Sâde bir «bal» deyivermekle ağız tatlansa,  Arı uçmuş diye, kaçmış diye hiç çekme tasa.  Ağlasın milletin evlâdı da bangır bangır,  Durma hürriyyeti aldık diye, sen türkü çağır!  Zulmü alkışlayamam, zâlimi aslâ sevemem;  Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem.  Biri ecdâdıma saldırdı mı, hattâ, boğarım...  — Boğamazsın ki!  — Hiç olmazsa yanımdan koğarım.  Üç buçuk soysuzun ardında zağarlık yapamam;  Hele hak nâmına haksızlığa ölsem tapamam.  Doğduğumdan beridir âşıkım istiklâle,  Bana hiç tasmalık etmiş değil altın lâle.  Yumuşak başlı isem, kim dedi uysal koyunum?  Kesilir, belki, fakat çekmeye gelmez boyunum.  Kanayan bir yara gördüm mü yanar tâ ciğerim,  Onu dindirmek için kamçı yerim, çifte yerim.  Adam aldırma da geç git, diyemem, aldırırım.  Çiğnerim, çiğnenirim, hakkı tutar kaldırırım.  Zâlimin hasmıyım amma severim mazlûmu...  İrticâın şu sizin lehçede ma’nâsı bu mu?  — Yok canım!  — Yok deme!  — İfrât ediyorsun Köse...  — Yâ?  İşte ben mürteci’im, gelsin işitsin dünyâ!  Hem de baş mürteci’im, patlasanız çatlasanız!  Hadi kànûnunuz assın beni, yâhud yasanız!  — Yasa yok şimdi.  — Neden, bitti mi?  — Çoktan bitti.  — Dede Cengiz ya?  — Bırak, derdimi deştin: Gitti!  — Getirirler yine lâzımsa...  — Hayır, gitti gider.  — Deme oğlum!  — Ya bizim düşmanımızmış o meğer...  Dedenizdir diye bir kahbe çıfıtmış yamayan...  — Size hâ?  — Öyle ya, çok geçmedi, lâkin, aradan,  Geldi bir başka gâvurcuk, dedi «Cengiz’le, ayol,  Bu hısımlık nereden çıktı ki, siz Türk, o Moğol! ...»  — Sonra? ..  — Hiç!  — Hiç mi?  — Sönüp gitti o kızgın piyasa.  — Hem de bir püfle!  — Evet, şimdi ne hâkan, ne yasa!  — Kimse ma’kul kefereymiş, o herif.  — Sorma Köse’m...  — Çok şükür sizde de pek yok, değil amma sersem!  — İğnelersin şu benim neslimi yüz buldukça,  Sana elmas gibi hürriyyeti kim verdi, Hoca?  Ne yaman şeydi unuttun mu o istibdâdı?  Hep fecâyi’di, hayâtın hele hiç yoktu tadı.  Milletin benzi sararmış, işitilmezdi refâh;  Her nefes dört elifin sırtına binmiş bir «âh! »  O ne günler...  — Beni kızdırmaya söyler mahsus,  Yeter artık!  — Niye?  — Ezber bilirim hepsini, sus!  — Ne tuhafsın! Bana döktürmeyeceksin içimi...  — Yok paşam, sizde tuhaflık, o benim haddim mi?  — Müstebiddin de gem almaz soyu çıktın, git git,  Sen ki hürriyyet için nefyolunurdun, a tirit!  İşi yok, şimdi muhâlifliğe sarmış derdi...  — Hoca rahmetli kerâmet gibi söz söylerdi...  — Bâri tuttun mu?  — Ne mümkün? O zaman nerde akıl?  — Sonradan geldiği sâbit mi efendimce, nasıl?  — Döverim ha!  — Hadi dövmüş kadar ol!  — Dur be adam,  Dinle, zevzekliği terk et!  — Sana terk ettim, İmam!  — Ne diyordum be?  — Ya gördün mü kafan aynı kafa!  «Hoca rahmetli» dedin, öyle giriştindi lâfa.  — Evet, oğlum, Hoca sevmezdi, bilirdim, Saray’ı;  Ama sövmezdi de hoşlanmadığından dolayı.  Vardı bir duygusu besbelli ki...  — Bilmem, varmış...  Pâdişah dendi mi, çokluk dil uzatmazlarmış!  — Hiç unutmam, Hocazâdem ki, sıcak bir gündü,  Bahçedeydik, bana bir parça baban küskündü.  — Sana düşkündü babam, küstüğü olmazdı ama...  — Boşboğazsın diye kızmıştı.  — Kerâmet!  — Sorma!  Büsbütün kızdırayım bâri, dedim...  — Yâ? Çok iyi:  Çivi, bir an’anedir bizde, sökermiş çiviyi.  — «Ortalık şöyle fena, böyle müzebzeb işler,  Ah o Yıldız’daki baykuş ölüvermezse eğer,  Âkıbet çok kötü...» dîbâce-i ma’lûmuyle,  Söze girdim.  — Kızıyor muydu?  — Hayır.  — Tekmille!  — Bırakan var mı ki? Rahmetli Hocam doğrularak,  Dedi:  «Oğlum, bu temennî neye benzer, bana bak:  Eşeklerin canı yükten yanar, aman, derler,  Nedir bu çektiğimiz derd, o çifte çifte semer!  Biriyle uğraşıyorken gelir çatar öbürü;  Gelir ki taş gibi hâin, hem eskisinden iri.  Semerci usta geberseydi... Değmeyin keyfe!  Evet, gebermelidir inkisâr edin herife.  Zavallı usta göçer bir gün âkıbet, ancak,  Makàmı öyle uzun boylu nerde boş kalacak?  Çırak mı, kalfa mı, kim varsa yaslanır köşeye;  Takım biçer durur artık gelen giden eşeğe.  Adam meğer acemiymiş, semerse hayli hüner;  Sırayla baytarı boylar zavallı merkepler.  Bütün o beller, omuzlar çürür çürür oyulur;  Sonunda her birinin sırtı yemyeşil et olur.  «Giden semerciyi, derler, bulur muyuz şimdi?  Ya böyle kalfa değil, basbayağ muallimdi.  Nasıl da kadrini vaktiyle bilmedik, tuhaf iş:  Semer değilmiş o rahmetlininki devletmiş! »  Nasîhatim sana: Herzeyle iştigâli bırak;  Adamlığın yolu nerdense, bul da girmeye bak.  Adam mısın: Ebediyyen cihanda hürsün, gez;  Yular takıp seni bir kimsecik sürükleyemez.  Adam değil misin oğlum: Gönüllüsün semere;  Küfür savurma boyun kestiğin semercilere.». * * *. — Sen işin yoksa devir çamları paldır küldür;  Neslimin şöyle dönüp bakması hattâ züldür.  Gözüm ensemde değil, görmeliyim ben önümü;  Kestik attık hele mâzî denilen kör düğümü!  Ne zamandan beridir bağlıyız artık bıktık;  Demir aldık o sizin an’anelikten çıktık.  — Pupa yelken açılın şâyed oturmazsa gemi!  Bu tenezzüh, cici bey, doğruca Kağtâne’ye mi?  — Hayır, enginleri bir bir geçerek, gâyemize.  — Hele bir kerre çıkın Marmara’dan Akdeniz’e!  Fıkra gelsin mi?  — İşin fıkracılık zâten İmam!  Korkarım çam devirirsin yine...  — Bilmem çam mam!  «Bocalarken bakar üstündeki kaptan acemi,  Sarılır bir kayanın boynuna bîçâre gemi.  «Bu nedir, Beybaba, bittik mi, ne olduk? » derler;  Kimi evrâd okur üfler, kimi lâ-havle çeker.  «Yok canım! » der, Hacı Kaptan, biriken yolculara:  «Su tükenmiş, haberim yok, buyurun işte kara! »  Siz de, oğlum, bu mahârette, bu cür’ettesiniz:  Gemi yüzdürmek için kalmadı meydanda deniz!  — Dinle bir fıkra da benden bakalım şimdi.  — Olur.  — «Devr-i sâbık»ta, kazâ teknesi, bir köhne vapur,  Akdeniz hattına tahsîs edilir bol keseden.  Eski kaptan «Gidemem, der, getirin varsa giden.»  Yeni kaptan gelerek, doğru çıkar mevki’ine.  Adamın tâli’i oldukça güzelmiş ki yine,  Yel üfürsün, su götürsün diye bekletmez pek,  Gece kalkar bu adem postası İzmir diyerek.  Göksu’daymış gibi fış fış yüzedursun miskin...  Denizin neş’esi a’lâ, hava enfes... Lâkin,  Bir taraftan verivermez mi nihâyet patlak,  Tekne körkandil olur, yolcular allak bullak.  Şimdi bîçâre süvârîye ne dur var, ne otur;  Dinlenir farz ederek birçok emirler savurur:  «Getirin hartayı! » der; baksana mâşâ’allâh:  Şile, Bartın, Kızılırmak... Güzelim, Bahr-i Siyâh!  — Akdeniz yok mu?  — Hayır yok.  — Bu nasıl kaptanlık?  — Haklısın Beybaba, göndermediler, çok yazdık.  Eğilir sonra bakar: İbresi yok bir pusula...  Yürümez ezbere, yâhû, gemi, eyvahlar ola!  Bora estikçe eser, dalgalar azdıkça azar...  «Getirin ibreyi! » der, bulmanın imkânı mı var?  «İbre yok, Beybaba, bilmem ne getirsek? » derler...  O da: «Öyleyse şehâdet getirin! » der bu sefer.. * * *. Verdiğin tek silik onluktu, behey aksi İmam,  Olacak söz mü dokuz kubbeli, çinçinli hamam?  Bize devlet diye teslîm olunan şey neydi?  Çarpacak sâhil arar, kupkuru bir tekneydi!  On sekiz mil mi gideydik? Batırırdık...  — Lebbey?  Batmadık bir yeriniz kaldı mı, bilsem, cici bey?  «Devr-i sâbık» mı dedin şimdi? .. Elindeyse, çevir,  Ensesinden tutup eyyâmı da gelsin o devir.  Milletin beş parasız onda, emîn ol, yedisi!  Gündüzün aç dolaşır, akşama kırk ev kedisi!  Yatırın âlemi çavdar karışık mezbeleye:  Ne bu? Ekmek! diye dünyâyı verin velveleye.  Hastalık, kehle, sefâlet saradursun, kol kol,  Sâde siz seyre bakın!  — Harb-i Umûmî bu, ayol!  — Devr-i sâbıkta gebermezdi adam böyle zelîl,  Diri bir yanda uzanmış, ölü bir yanda sefîl.  — Niye hürriyyet için sürgüne gittindi?  — Evet.  Gittim amma bu değil beklediğim hürriyyet.  Zâten i’lân edilirken işi çakmıştım ya...  Çatlasan hayra yorulmazdı o miskin rü’ya!  Ne herifler, ne kılıklar, ne nutuklardı, düşün!  — Düşünür, arz ederim sonra!  — Unutmam, bir gün,  Bâbıâlî yokuşundan çıkıyordum, baktım:  Yolu boydan boya tutmuş eli bayraklı takım.  Geziyor başların üstünde genizden bir ses.  Çömelip, salya sümük, ağlayadursun herkes,  Ben görür görmez öten zurnayı bir irkildim...  Ay, Zuhûrî’ye çıkan maskara! Bildim... Bildim...  Değişen bir yeri yok, dinleyemem kim ne dese.  Yine bir kıl keçe altında kapanmış ense;  Yine yıllarca hamamsız ki boyun musmurdar;  Yine parmak gibi, âfâka batan, tırnaklar;  Yine merdâne geçirmiş gibi yatkın bir yüz,  Ki hayâ nâmına tek ârıza bilmez, dümdüz!  Yine bir tatsız alın, yassı burun, basma çene...  Hep o, hiç başka değil, gördüğüm evvelki sene.  — Kimdi, anlat şunu?  — Kuzguncuk’a geçtim bir gün,  Molla’nın köşküne yaklaşmadan etmez mi sökün,  Belki kırk elli köpek, havlayarak, nerdense...  — Ama hiç saklama: Korkup da oturdun mu Köse?  — Köse dünyâda senin söylediğin haltı yemez;  Parçalar, belki, fakat üstüme itler siyemez.  — Hadi öyleyse, Hocam, sell-i asâ et de yanaş!  — Saldıran yoktu ki... Derken kocaman bir karabaş,  Karşıdan başladı ses vermeye...  — Lâkin bu yaman,  Konağın bekçisi besbelli...  — Değilmiş, dur aman!  O içerden, bu yiğitler de dışardan ürüdü;  Bir ağız kavgasıdır aldı, tabî’î, yürüdü.  Karabaş sustu neden sonra, köpekler yattı;  Şimdi âfâkı gümüş kahkahalar çınlattı.  Kapıdan bir göreyim şöyle, dedim, vay canına:  Adam olmuş karabaş, geçti beyin ta yanına.  Ben şaşırmış bakıyordum ki sadâlar dindi;  Karabaş salta dururken dönerek silkindi,  Oldu bir zilli köçek, oynadı hop hop göbeği;  Hani varmış gibi karnında beş aylık bebeği!  Karabaş sonra Zuhûrî’ye de çıksın mı sana?  Hem nasıl, taş çıkarır, belki, Burunsuz Hasan’a.  Ne Arap kaldı, ne Lâz kaldı, ne Çerkes, ne Pomak,  Öyle bir kesti ki taklidleri, bittim...  — Hele bak!  Çok köpoğluymuş!  — Evet, pek de utanmaz şeydi...  — Parsa çok muydu?  — Bırak, toplasın, oğlum, değdi...  Kaçıranlar bile olmuş, o kadar gülmüştük.  İşte yavrum, bu omuzlarda gezen dilli düdük,  Havlayan, zil takınan, sonra Zuhûrî’ye dalan,  O bizim soytarının kendi değil miydi?  — Yalan!  — Karabaş gel! diyecektim...  — Dememiştin ya, sakın?  — Ne dedim, bilmiyorum, tâ öteden bir çapkın,  Gâlibâ sezdi ki, yekten dedi: «Halt etme sofu!  Gördüğün fesli: Senin milletinin feylesofu.  Bu ve emsâli dehâlar tutuyor memleketi.  Sen bu şenlikleri gördünse kimin ma’rifeti? »  Dedim: «Ezberleyelim, saysana, oğlum, bir bir,  Şu dehâlar dediğin kaç kişidir, kimlerdir? »  — «İçtimâî biri, dehşetli siyâsî öbürü;  Hele mâliyyecimiz yok mu, bu ilmin pîri.»  Sayı dolmuştu, fakat bende tükenmişti sıfır;  Dön işin yoksa fırıldak gibi artık fır fır.  Böyle bir korku geçirmiş değilim ömrümde;  Benzedim gitti o gün neşvesi kaçmış Kürd’e.  — Yine bir fıkra mı yerleştireceksin araya?  — Hani vâiz geçinen maskara şeyler var ya,  Der ki bir tânesi peştahtayı yumruklayarak:  Dinle dünya nenin üstünde durur, hey avanak!  Yerin altında öküz var, onun altında balık;  Onun altında da bir zorlu deniz var kayalık.  Öteden Kürt atılır:  — Doğru mu dersin be hoca?  — Ne demek doğru mu dersin? Gidi câhil amıca!  Sözlerim basma değil, yazma kitaptan tekmil;  Kim inanmazsa kızıl kâfir olur böylece bil.  — Rahatım yok benim öyleyse bugünden sonra;  Gömülüp kurtulayım bâri hemen bir çukura.  — Ne zorun var be adam?  — Anlatayım dur ki hocam:  Ben bu dünyâyı görürdüm de sanırdım sağlam.  Ne çürükmüş o meğer sen şu benim bahtıma bak:  Tutalım şimdi öküz durdu, balık durmayacak;  Diyelim haydi balık durdu biraz buldu da yem,  Ya deniz? .. Hiç dibi yokmuş bu işin... Ört ki ölem!  * * *  Ne dedin fıkrama?  — Gâyetle fenâ.  — Vay?  — Dinle:  Memleket mahvoluyor, baksana, bedbinlikle.  Ben ki ecdâda söven maskaralardan değilim,  Anarım hepsini rahmetle... Fakat münfa’ilim.  — Niye?  — Zerk etmediler kalbime bir damla ümîd.  Hoca, dünyâda yaşanmaz, yaşamaktan nevmîd.  Daha mektepte çocuktuk, bizi yıldırdı hayat;  Oysa hiç korku nedir bilmeyecektik, heyhat!  Neslim ürkekmiş, evet, yoktu ki ürkütmeyeni;  «Yürü oğlum! » diye teşcî’ edecek yerde beni,  Diktiler karşıma bir kapkara müstakbel ki,  Öyle korkunç olamaz hortlasa devler belki!  Bana dünyâya çıkarken «batacaksın! » dediler...  Çıkmadan batmayı öğren, ne kadar saçma hüner!  Ye’si ezber bilirim, azmi yüzünden tanımam;  Okutan böyle okutmuştu, beğendin mi İmam?  — Çattı, lâkin, o yalan bellediğin istikbâl.  — Hadi çatmış diyelim, kimlere âid ki vebâl?  Bir ışık gösteren olsaydı eğer, tek bir ışık,  Biz o zulmetleri bin parça edip çıkmıştık.  İki üç yüz senedir serpemiyor bizde şebâb;  Çünkü bîçârenin âtîsine îmânı harâb.  Hissi yok, fikri bozuk, azmini dersen: Meflûc...  Hani rûhunda o haksızlığa isyan, o hurûc?  Karşıdan zinde görürsün, sokulursun ki: Yarım...  Yandık ecdâdımızın nârına, hâlâ yanarım!  Ye’si tekfîr eden îmânıma olsun ki yemin,  Bize telkîn-i ümîd etmediler, yoksa bu din,  Yine dünyâlara yaymıştı yeşil gölgesini;  Yine hakkın sesi boğmuştu dalâlin sesini.  Müslümanlık bu değil, biz yolumuzdan saptık,  Tapacak bir putumuz yoktu, özendik, yaptık!  Göreyim gel de büyük bildiğin Allâh’ı kayır...  Hani, tevfîk-i İlâhî’ye kanan var mı? Hayır.  Ya senin âlem-i İslâm’ın inanmış ye’se;  Dîn-i resmîsi odur, vazgeçemez kim ne dese!  Önce dört kıt’ayı alt üst eden îmân-ı metîn;  Sonra, dört yüz bu kadar milyon adam, hepsi cebîn!  Şark’a in, Mağrib’e yüksel, göremezsin galeyan...  Nasıl olmuş da uyuşmuş bütün ümmetteki kan?  Niye tutmuş da bu şevket, bu şehâmet dîni,  Benden imsâk ediyor ceddime bezl ettiğini?  Yaşamak hakk-ı sarîhim mi? Evet. Bir mantık,  Bunu inkâr edemez, çünkü bedîhî artık.  Bir bedâhet de bu öyleyse: «Çalışmak borcum.»  Yok irâdem ki, fakat, dipdiri bir meflûcum!  — Ya kabâhat yine mâzîde mi? ..  — Bilmem, kimde...  Bir çıfıt sillesi kaç yıldır öter beynimde:  Dedi: «Farz et senin Asya’n yedi yüz milyonmuş;  Ne çıkar? Davranamaz hiç ki, serâpâ donmuş.  Vâkıâ biz bir avuç unsuruz amma boğarız,  Kimi dünyâda görürsek hareketsiz, cansız.»  Ah o din nerde, o azmin, o sebâtın dîni;  O yerin gökten inen dîni, hayâtın dîni?  Bu nasıl dar, ne kadar basmakalıp bir görenek?  Müslümanlık mı dedin? ... Tövbeler olsun, ne demek!  Hani Kur’ân’daki rûhun şu heyûlâda izi,  Nasıl İslâm ile birleştiririz kendimizi?  Ye’si tedrîc ile zerk etmiş edenler dîne...  O ne mel’un aşı, hiç benzemiyor, hiç birine!  Dikkat et: 1000 senesinden beri, a’sâbı harâb,  Yatıyor koskoca bir âlem-i îman, bîtâb.  Pıhtı hâlinde yürekler, cevelânsız kanlar;  Çevirip yastığı tekrar uyuyor kalkanlar!  Gözünün gördüğü yok beynine çarpan güneşi! ..  — İyi amma nasıl îkàz edeceksin bu leşi?  — Leş değil.  — Leş mi değil?  — Dipdiri... Dalgın, yalnız...  Şimdi kurtarmak için azmedelim, kurtarırız:  Verelim gel de şunun kalbine bir canlı ümîd.  — Ne kolay! Sa’y-i medîd ister ayol, sa’y-i medîd!  — Eklerim ben de mesâîyi tutar birbirine,  Al kuzum, istediğin sa’y-i medîd oldu yine.  Var mı bir başka sözün söyleyecek?  — Elbet var:  Hani, tevfîki hesâb etmedin, onsuz ne çıkar?  — Ama kul neyle mükellefti ki, tevfîk ile mi?  Hiç değil, sa’y ile; tevfîk, o: Hudâ’nın keremi.  Sarıl esbâba da çık, işte tarîk, işte refîk;  Ne vazîfen senin olmazmış, olurmuş tevfîk?  Oturup dil dökecek yerde gidip döksene ter!  Bin çalış gâyen için, bir kazan ömründe yeter.  Mütebâkî o dokuz yüz emeğin yok mu, Hocam?  — Daha doksan dokuz ister, ne demek, etsene zam!  — Hadi ettik... Biri olmaz, biri hattâ, zâyi’;  Ya onun gâyede tek hissesi var, hem şâyi’.  Dinle üç beş sene evvel geçen oldukça mühim,  Bir ufak hâdiseden bahsedeyim...  — Dinleyelim.  — Hüseyin Kâzım’ı elbette bilirsin?  — Lebbey?  — Kadri Bey zâde canım?  — Hâ! Şu bizim Kâzım Bey.  — O, zirâ’atle çok uğraştı, bilir çiftçiliği...  — Gördüm! Âsârı da var köylü için... Hem pek iyi...  — Bir zamanlar, hani, tenvîr edelim halkı diye,  Toplanırdık ya...  — Evet, «Hey’et-i İrşâdiyye».  — O senin söylediğin canlı eserler, sanırım,  Yeni bitmişti ki, gösterdi de bir gün Kâzım,  Dedi: «Meclisce münâsibse basılsın da hemen,  Okusun taşralılar gönderelim meccânen.»  Biz bu teklîfi beğendik, aramızdan sâde,  İ’tirâz etti şu sûretle Recâîzâde:  «Güzel yazılmış eserler ve şüphesiz ki müfîd;  Fakat, basılsa okurlar mı? Bence azdır ümîd,  Evet, beş on kişi ancak okur tenevvür eder;  Bizim mesârif-i tab’iyye olmayaydı heder.»  Dedik: «Cevâbını versin müellifin kendi.»  Kabûl edildi bu teklîfimiz, peki, dendi.  — Ne söylemiş, bakalım, çünkü pek güzel söyler?  — Söz aldı, başladı Kâzım:  — «Efendiler, beyler,  Şu bahsi geçmiş eserler nedir? Zirâîdir.  Müdâfa’âtımı öyleyse pek tabî’îdir,  Alıp da nakledivermek bütün tabîatten,  Bütün tabîate hâkim şu’ûn-i kudretten.  Bilirsiniz ki: Hudâyî biten en ince nebat,  Döker de her sene milyonla canlı tohm-ı hayat,  Göçerse öyle göçer hilkatin bahârından.  Yabâni hardala mümkün mü olmamak hayran?  Ya bir papatyaya kàbil mi etmemek hürmet?  Ne vergi vermedelerdir? Çiçek başından, evet,  Zemînin aldığı tohmun yekûnu: Milyarlar!  Demek, tabîati icbâr eden avâmil var,  Bu ihtişâma, bu vâsi’, bu müdhiş isrâfa;  O, iktisâdı bırakmazdı yoksa bir tarafa.  İşin hakîkati: Hilkat ne kâr arar, ne zarar;  Bekà-yı nesle bakar hep, bekà-yı nesli sorar.  Neden mi? Çünkü hayâtın yegâne gâyesidir;  O gâye olmasa dünyâ bir âhiret kesilir.  Saçıp savurmada fıtrat bütün hazâinini;  Merâmı gâyesinin böylelikle te’mîni.  Ya önceden biliyor, binde kim bilir ne kadar  Ziyâna uğrayacak sonradan bu milyarlar?  Kolay değil, kimi, intâş için zemin bulamaz;  Zemin bulur kimi, lâkin nedense doğrulamaz.  Bu çiğnenir, onu kurt yer, öbür zavallıyı kuş;  Bakarsınız: Çoğu bitmiş sonunda, mahvolmuş,  Sebât edip de, fakat kurtulan tohum pek azı.  Demek, saçarken eteklerle saçmadan garazı,  Şu çimlenen bir avuç tohmu devşirip, ancak,  Bekà-yı nesle varan gâyesinde kullanmak.  Demek, tabîat edermiş zaman zaman isrâf...  Hayır, tabîate müsrif demek bilâ-insâf,  Hatâ değil de nedir? Çünkü hayr için veriyor.  Efendiler, bize fıtrat nümûne gösteriyor,  Diyor ki: Gâyeniz uğrunda bezledin emeği;  Düşünmeyin hele hiçbir zaman esirgemeyi.  Efendiler, bu eserler de şimdi bastırılır,  Biner biner saçılır yurda, çünkü lâzımdır.  Buyurdular ki: Fakat bastırıp dağıttık mı,  Ziyân olup gidecek, hem büyükçe bir kısmı.  Efendiler, bilirim ben de çok bu işde ziyân;  Şu var ki: Savrulan efkârı toplayıp okuyan,  Velev pek az kişi olsun zuhûr eder mutlak.  Bizim de gâyemiz ancak o nesli kurtarmak.»  — Hakîkaten diyecek yok be! Âferin Kâzım!  — Zavallı Ekrem o gün «hakka ser-fürû lâzım»  Deyip rücû’ edivermişti.  — Âferin, Ekrem!  Şimdi, oğlum, sana bir vak’a da ben söylersem?  — Dinlerim, söyle Hocam,  — Âferin evlâd sana da!  — Hele bir âferin olsun diyebildin bana da!  — Kadri Bey sağdı, Trabzon’da henüz vâliydi.  Yine bir dolduran olmuştu ki Abdülhamid’i,  Karakoldan dediler: «Şimdi, İmam, Erzurum’a! »  Bir de kış, bir de kıyâmetti ki artık sorma!  Tıktılar, çalyaka, bir tekneye; sırtım gevşek,  Abam arkamda değil, sonra ne yorgan, ne döşek.  Titredim beş gece, dört gün...  — Ne de çok! Beş gece mi?  — Hocazâdem, hele bin türlü meşakkatle gemi,  Bizi bir sâhile aktardı «Trabzon» diyerek.  Henüz inmiş bakınırken: «Bunu Vâlî görecek,  Götürün şimdi öbür Lâz’la beraber konağa;  Durmayın! » emrini vermez mi bir oldukça ağa?  Yeniden doğmuşa döndüm. Aradan geçti biraz,  Söktü Mandal Hoca’dır gürleyerek...  — Ay, o mu Lâz?  — Yeni Câmi’deki vâiz, bileceksin belki?  — Bileceksin ne demek? Mandal’ı kim bilmez ki?  Tâcı yok, tahtı da yok, kendine mâlik sultan.  Gâlibâ öldü ki hiç gördüğümüz yok?  — Çoktan!  Ne güzel söyledin, oğlum, Hoca sultandı evet,  Yoktu dünyâda esîr olduğu hiçbir kuvvet.  Hele sen yoldaşımın hâlini görseydin o gün,  Eskisinden de perîşandı...  — Tabî’î, sürgün.  — Başta bir dalgalı fes, tâ tepesinden o ibik,  Çuk oturmuş bakıyor; mâvi beş on kat iplik,  Sapı yok püskülü tutmuş da, dışından ibiğe,  Bağlamış sımsıkı «Artık bu da kopmaz ya! » diye.  Önü göçmüş sarığın, arka taraf vermiş bel;  Çağlıyor püsküle baktım, üzerinden tel tel.  Saçak altında o gözler uzanan kaşlardan;  İki şimşek dolu gök sanki, yanarsın baksan!  Sonra, hendekler açılmış gibi kat kat bir alın;  Hani, bin parça olur, düşmeyegörsün, nazarın!  İri burnundan inip savruluyor çifte duman,  El ayak bağlı, solurken bu kıyılmaz arslan.  Karayel indiredursun tipi, yağmur, kar, kış;  Hoca çıplak, yalınız çok senelerden kalmış,  Yanı yırtmaçlı bir entârisi var sırsıklam,  Akıyor dört eteğinden hani bîçâre adam.  Lâkin aldırdığı yok: Hem sövüyor, hem yürüyor;  Göğsünün kılları donmuş, o ateş püskürüyor!  Oflu «hâinlere lâ’net! » dağıtırken bol bol,  Kime benzetti ki, bilmem, beni «berhurdâr ol»  Diyerek okşadı; artık ne kadar hoşlandım,  Bilemezsin... Sıcacık bir aba giydim sandım.  — Bakalım şimdi makàmında görün Kadri Bey’i;  Zorlu vâliydi herif...  — İlme de vardır emeği.  Evet, oğlum, Hoca Mandal’la tutunduk el ele,  Evvelâ Kâzım’ı gördük; bizi hürmetlerle,  Alarak durmadı vâlîye haber gönderdi;  Geliniz, emrini vâlî de serîan verdi.  Kâzım önden, hadi bizler de peşinden daldık.  — Vay İmam, sen yine düştün mü bu kışlarda? Yazık!  Ya Hocam, sen niye ta Yıldız’a çıktın bu sefer?  Otur anlat, bakalım, çünkü fenâ söylediler?  — Kim fenâ söyledi?  — İstanbul’a sormuştuk da...  Oflu tedrîc ile bağdaş kurarak koltukta,  Dedi:  Çoktan beridir vardı benim bir derdim:  Gideyim, zâlimi îkàz edeyim, isterdim.  O, bizim câmi uzaktır, gelemez, mâni’ ne?  Giderim ben, diyerek, vardım onun câmi’ine.  Kafes ardında hanımlar gibi saklıydı Hamid,  Koca Şevketli! Hakîkat bunu etmezdim ümid.  Belki kırk elli bin askerle sarılmış Yıldız;  O silâhşörler, o al fesli herifler sayısız.  Neye mâl olmada seyret, herifin bir namazı:  Sâde altmış bin adam kaldı namazsız en azı!  Hele tebzîri aşan masrafı, dersen, sorma.  Gördüğüm maskaralık gitti de artık zoruma,  Dedim ki: «Bunca zamandır nedir bu gizlenmek?  Biraz da meydana çıksan da hasbihâl etsek.  Adam mı, cin mi nesin? Yok ne bir gören, ne eden;  Ya çünkü saklanıyorsun bucak bucak bizden.  Değil mi saklanıyorsun, demek ki: Korkudasın;  Ya çünkü korkan adamlar, gerek ki saklansın.  Değil mi korkudasın var kabâhatin mutlak! ..»  Bir de baktım, canavarlar pusulardan çıkarak,  Koştular, tekmeye kuvvet kimi, dipçikle kimi,  Serdiler her tarafından delinen pöstekimi.  — Sonra? ...  — Ben hissimi kaybetmişim artık...  — Vah! Vah!  — Sanki bir korkulu rü’yâ idi... Ferdâsı sabah,  Deniz üstünde bulup kendimi şaştım bu işe,  Dedim ki: «Anlatırım ben, Hamid öbür gelişe.  Adam aldıkça Lâzistan kıyısından takalar,  Kurtuluş yok, seni Mandal yine bir gün yakalar! »  Kadri Bey hem beni, hem vâizi tatyîb etti;  Aba giydirdi ki bizlerce birer hil’atti.  Sonra birçok paralar verdi...  — Cebinden mi?  — Evet.  Oflu reddetti, ben aldım...  — İyi olmuş...  — Elbet.. * * *. — İşte gördün ya, Hocam, millet için lâzım olan,  Hoca Mandal’daki îman gibi sağlam îman.  Titretirsin yine dünyâyı, emîn ol, tir tir;  Hele sen Şark’a o îmanda beş on sîne getir.  Zübbe vâlîye çatan hangi müderrisse, ona,  Sorarım ben ki: Açık gördüğü bir hak yoluna,  Kellesinden geçecek molla yetiştirmiş mi?  Oturup sâdece, mektepleri tenkîd iş mi?  Kuru lâftan ne çıkar? Tıngır elek, tıngır saç...  Mektebin açsa eğer, medresen ondan daha aç!  Bu da muhtâc, o da yıllarca mugaddî yemeğe.  «Niye boynun bu kadar eğri demişler, deveye,  A kuzum, hangi yerim doğru, demiş.» Söz de budur.  Sen işin yoksa, filân mesleğe ver pâyeyi, dur.  O filân meslek, evet, bizde filândan yüksek;  Bir bıçak sırtı kadar farkı, fakat ölçersek.  Beni gördün ya, şu ben kaç paralık şâirsem,  Senin ilmin de odur, nâfile uğraşma Köse’m.  «Bekçi hırsız yakalar bağda, koşar der ki beye,  — Bağladım haydudu, zor zar, ayağından direğe.  — Ayağından mı dedin? Kolları meydanda demek!  Ulan, aptal mı nesin? Şimdi çözer...  — Kim çözecek?  — Hele bak! Kendi çözer elleri boştaysa...  — Paşam,  Hiç telâş etme!  — Neden?  — Çünkü bizim köylü adam...  — Ne çıkar? Gitti gider...  — Gitmesinin var mı yolu?  Tut ki, ben bilmemişim bağlanacakmış da kolu;  Ayağından ipi gevşetmeyi akletmez o da.»  Biz de bir köylüleriz, yanlamışız bir yurda.  Öyle hiç kendini aldatmaya kalkışmamalı,  Hangimiz, başka metâız? Hepimiz Tırhallı!  Medresen var mı senin? Bence o çoktan yürüdü.  Hadi göster bakayım şimdi de İbnü’r-Rüşd’ü?  İbni Sînâ niye yok? Nerde Gazâlî görelim?  Hani Seyyid gibi, Râzî gibi üç beş âlim?  En büyük fâzılınız: Bunların âsârından,  Belki on şerhe bakıp, bir kuru ma’nâ çıkaran.  Yedi yüz yıllık eserlerle bu dînin hâlâ,  İhtiyâcâtını kàbil mi telâfî? Aslâ.  Doğrudan doğruya Kur’an’dan alıp ilhâmı,  Asrın idrâkine söyletmeliyiz İslâm’ı.  Kuru da’vâ ile olmaz bu, fakat ilm ister;  Ben o kudrette adam görmüyorum, sen göster?  Koca ilmiyyeyi aktar da, bul üç tâne fakîh:  Zevk-ı fıkhîsi bütün, fikri açık, rûhu nezîh?  Sayısız hâdise var ortada tatbîk edecek;  Hani bir tâne «usûl» âlimi, yâhu, bir tek?  Böyle âvâre düşünceyle yaşanmaz, heyhât,  «Mültekà» fıkhınızın nâmı, usûlün «Mir’ât»,  Yaşanır, zannediyorsan, Baba Ca’fer’liksin,  Nefes ettir, çabucak, kendine, olsun bitsin!  Ölüler dîni değil, sen de bilirsin ki bu din,  Diri doğmuş, duracak dipdiri, durdukça zemin.  Niye isrâf edelim bir sürü iknâiyyât?  Hoca, mâdem ki bu din: Dîn-i beşer, dîn-i hayât,  Beşerin hakka refîk olmak için vicdânı,  Beşeriyyetle berâber yürümektir şânı.  Yürümez dersen eğer, rûhu gider İslâm’ın;  O yürür, sen yürümezsen, ne olur encâmın?  Oflu’nun ilmi de olsaydı o îmâna göre,  Şimdi baştanbaşa tevhîd ile dolmuştu küre,  O nasıl kalb, o nasıl azm, o nasıl itmînân? ..  İşte tevfîk-ı İlâhî’ye yürekten inanan;  İşte «lâ havfe aleyhim» diye Kur’ân-ı Hakîm,  Bu velî zümreyi etmektedir ancak tekrîm.  Hâlik’ın nâ-mütenâhî adı var, en başı: Hak.  Ne büyük şey kul için hakkın elinden tutmak!  Hani, Ashâb-ı Kirâm, ayrılalım, derlerken,  Mutlakà Sûre-i ve’l-Asr’ı okurmuş, bu neden?  Çünkü meknûn o büyük sûrede esrâr-ı felâh;  Başta îmân-ı hakîkî geliyor, sonra salâh,  Sonra hak, sonra sebat. İşte kuzum insanlık.  Dördü birleşti mi yoktur sana hüsrân artık.  Müslüman hakka zahîr olmaya her an mecbûr,  Sarsılır varlığı, göstermeye başlarsa fütûr.  Hele zulmün galeyânında bu mecbûriyyet,  Daha şiddetli olur başkalarından elbet.  Çünkü hak öyle zamanlarda kalır tehlikede,  Çâresizdir onu kurtarmaya bakmak sâde.  Bir adam dursa da bir zâlim imâmın yüzüne,  Adli emretse, bu zâlim de onun hak sözüne,  İnkıyâd eyleyecek yerde tutup kıysa ona,  O mücâhid yazılır ta şühedânın başına.  Hamza’dan sonra gelen şanlı şehîd ancak odur.  Hak için can verenin pâyesi elbet bu olur.  Hakkı bir zâlime ihtâr, o ne şâhâne cihâd!  «En büyüktür» dedi Peygamber-i pâkîze-nihâd.  Hak zelîl oldu mu millet de, hükûmet de zelîl.  «Hangi ümmette ki müşkildir edilmek tahsîl,  Âcizin hakkı kavîlerden... O, kuvvetlenemez.»  — Ne güzel söz bu! Şümûlüyle beraber mûcez.  — Ömer’in hutbesi aklında mı bilmem?  — Bilmem...  — «Eyyühe’n-nâs, ederim taptığım Allâh’a kasem,  Yoktur aslâ şu cemâ’atte ki hiçbir âciz,  Benim indimde sizin olmaya en kàdiriniz,  Bir kavînizde olan hakkını kurtarmam için.  Bir kavî kimse de yoktur ki bu ümmette, bilin,  En zaîf olmaya nezdimde, tutup kendinden,  Âcizin hakkını ısrâr ile isterken ben.»  Ömer’in işte, Hocam, çizdiği meslek buydu.  — Lâkin akvâline ef’âli bi-hakkın uydu.  — Sallanan çünkü kılıçlardı; ne kuyruk, ne kavuk!  Öyle bir devr-i şehâmette kolaydır ululuk.  Senin etrâfını alsın ki yığınlarca sefîl,  Kimi idmanlı edebsiz, kim ta’limli rezîl.  Kiminin fıtratı âzâde hayâ kaydından;  Kiminin iffeti ikbâline etten kalkan.  O kumarbaz, bu harâmî, şunu dersen, ayyâş,  Sonra mecmû’u müzevvir, mütebasbıs, kallâş...  Bu muhîtin bakalım şimdi içinden çıkabil;  Ne yaparsın? Ömer olsan, yine hâlin müşkil.  Uğramaz doğru adam semtine, lâkin, heyhat,  Gece gündüz seni ıdlâle müvekkel haşerat!  Kulağın hak söze artık ebediyyen hasret;  Kustuğun herze: Ya hikmet, ya büyük bir ni’met!  Yutan olmazsa dedin, öyle mi? Beyhûde merak;  Dalkavuklar onu hazmetmeye candan müştak!  Geyirirsin herifin burnuna, oh, der, ne nefîs!  Aksırırsın, vay efendim, bu ne âheng-i selîs!  Tükürürsün o mülevves yüze «hak tû! » diyerek;  Sırıtır: «Sorma, samîmiyyetimiz pek yüksek.»  İçiyorsan, sofu, sarhoş sana herkes sâkî...  «İşretin hurmeti hâlâ mı? O sizler bâkî! »  Irza düşmansan eğer, âileler hep mahrem...  «Ne büyük vahşet esâsen bu selâmlıkla harem! »  Bir muhâlif hava yok, dinlediğin aynı sadâ:  «Zât-ı sâmînize millet de, hükûmet de fedâ.»  Menfa’attir seni tehdîd edecek tek mevcûd,  Çünkü çıksan da nebîyim diye, hasmın ma’bûd!  Sofusun farz edelim, şimdi de boy boy tesbîh...  Dalkavuklar bütün insan kesilir lâ-teşbîh!  Taylâsan, cübbe, kavuk, hırka, hep esbâb-ı riyâ,  Dış yüzünden Ömer’in devri muhîtin gûyâ.  Kimi sâim, kimi kàim, o tavanlar, yerler,  «Kul hüva’llâhu ehad» zemzemesinden inler.  Sen bu coşkunluğa istersen inan, hepsi yalan,  «Hüve»nin merci’i artık, ne «ehad»dir, ne filân.  Çünkü mâdem yürüyen sâde senin saltanatın,  Şimdilik heykeli sensin tapılan mefa’atın.  Kanma, hey kukla kıyâfetli adam, hey sersem,  Herifin ağzı «samed», mi’desi yüzlerce «sanem! »  Sen de bir tekmede buldun mu, nihâyet, yerini,  Ne kılıktaysa gelen, hepsi hüviyyetlerini,  Aynı mâhiyyete aktarma ederler çabucak.  Sana her gün sekiz on kerre söverler mutlak.  Hani dillerde gezen nâmın, o hiçten şerefin?  Ne de sağlammış, evet, anlasın aptal halefin:  «Âh efendim, o ne hayvan, o nasıl merkepti!  En hayır-hâhı idik, bizleri hattâ tepti.  Bu hayâ der, bu edeb der, verir evhâma vücud;  Bilmez aptal ki değil hiçbiri zâten mevcud.  Din, vatan, âile, millet, ebediyyet, vicdan,  Sonra haysiyyet-i zâtiyye, şeref, şöhret, şan,  Daha bir hayli hurâfâta herîf olmuş esîr.  Sarmısak beynine etmez ki hakàik te’sîr.  Böyle Ankà gibi medlûlü yok esmâya kanar;  Adamın sabrı tükenmek değil, esmâsı yanar.  Kız, kadın hepsi haremlerde bütün gün mahbûs,  Şu telâkkîye bakın, en kötü vahşet: Nâmûs!  Herifin sofrada şampanyası hâlâ: Ayran,  Bâri yirminci asırdan sıkıl artık, hayvan!  İçelim sıhhat-i sâmînize... Hay hay içeriz!  Biz, efendim, senin uğrunda bu candan geçeriz.  İçelim... Durmayalım... Âfiyet olsun... Şerefe! »  Sonra nevbetle, uzunboylu, söverler selefe.  Halefin farz edelim şimdi öbür mektepten.  Dalkavuklar yeni bir maske takarlar da hemen,  Kuşatırlar yine etrâfını:  «Sübhân’allâh!  Bu ne fıtrat, bu ne vicdân-ı me’âlî-âgâh!  Zât-ı ulyâları Hakk’ın bize in’âmısınız,  Kimsiniz, söyleyiniz, Hazret-i Mûsâ mısınız?  Hele Fir’avn’ın elinden yakamız kurtuldu;  Hele mahvolmadan evvel sizi millet buldu.  Âh efendim, o herif yok mu, kızıl kâfirdi;  Çünkü bir şey tanımaz, her ne desen münkirdi.  Ne edeb der, ne hayâ der, ne fâzîlet, ne vakar;  Geyirir leş gibi, mu’tâdı değil istiğfar.  Aksırır sonra, fütûr etmeyerek, burnumuza...  Yutarız, çare ne, mümkün mü ilişmek domuza?  Savurur balgamı ta alnımızın ortasına,  Tükürürmüş gibi taşlıktaki tükrük tasına!  Hezeyan, sorsanız, Allah; hezeyan, Peygamber;  Din, vatan, âile, millet gibi yüksek hisler,  Ahmak aldatmak için söylenilir şeylermiş...  Bu hurâfâtı hakîkat diye kim dinlermiş?  Âkil oymuş ki: Hayâtın bütün ezvâkından,  Durmayıp hırsını tatmîne edermiş îman.  Âhiret fikri yularmış, yakışırmış eşeğe;  Hiç kanar mıymış adam böyle beyinsizce şeye?  Hele ahlâka sarılmak ne demekmiş hâlâ?  Çekilir miymiş, efendim, gece gündüz bu belâ?  Zevki hakmış adamın, başkası hep bâtılmış...  Çok tuhafmış bunu insanlar için anlamayış!  Âh, efendim, daha söylenmeyecek işler var...  Çünkü nâmûsa musallattı o azgın canavar.  — İyi amma niye sarmıştınız etrâfını hep?  — Hakk-ı devletleri var, arz edelim neydi sebep:  Tepeden tırnağa her gün donanıp sırsıklam,  Hani, yuttuksa o tükrükleri, faslam faslam,  Vatan uğrunda efendim, vatan uğrunda bütün.  Biz o zilletlere katlanmamış olsaydık dün,  Memleket yoktu bugün, yoktu, iyâzen-billâh...  Öyle üç balgam için millete kıymak da günâh.  Herif ancak bizi bir parçacık olsun saydı;  Başıboş kalmaya gelmezdi, eğer kalsaydı,  Mülkü satmıştı ya düşmanlara, ondan da geçin,  Yıkmadık âile koymazdı Hudâ hakkı için.  Bulunur pek çok adam cenge koşup can verecek;  Harbin en müşkili haysiyyeti kurbân etmek.  Bu fedâîliği bir biz göze aldırmıştık.  Ama Hâlik biliyor, bilmesin isterse balık.  Ey veliyyü’n-niam, artık size bizler köleyiz;  Yalınız emrediniz siz, yalınız emrediniz.»  — Şimdi, oğlum, kızacaksın ya, fakat, boş ne desen;  Bu rezâlet beni me’yûs ediyor âtîden.  Hâle baktıkça adam kahroluyor elde değil;  Bizi kim kurtaracak, var mı ki bir başka nesil?  — Âsım’ın nesli, Hocam,  — Nerde!  — Hayır, haksızsın!  Gâlibâ oğlana pek fazla bugünler hırsın?  — Âsım’ın nesli... diyorsun. Ne uzun boylu hayâl!  — Âsım’ın nesline münkàd olacak istikbâl.  Sana vicdânımı açtım okudum, dinlesene;  Söyleten başkasıdır, bakma, Hocam, söyleyene.  — Ne kehânet bu?  — Bilirsin ki değil mu’tâdım.  — Güzel amma, ne fazîletleri var evlâdım?  — Ne fazîlet mi? Çocuklar koşuyor, aç çıplak,  Cebheden cebheye arslan gibi hiç durmayarak.  Yine vardır bir ölüm korkusu arslanda bile;  Yüzgöz olmuş bu çocuklar ölümün şahsıyle!  Cebhenin her biri bir kıt’ada, etrâfı deniz;  Kara dersen daha dehşetli: Ne yol var, ne de iz.  Harekâtın görüyorsun ya, Hocam, en kolayı,  Yalnayak Kafkas’ı tutmak, baş açık Sînâ’yı!  Yapılır zannediyorsan, bakalım, sen de soyun...  Kıt’a kapmak, köşe kapmak değil artık bu oyun.  Şu Boğaz Harbi nedir? Var mı ki dünyâda eşi?  En kesîf orduların yükleniyor dördü beşi,  -Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya-  Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.  Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!  Nerde -gösterdiği vahşetle «bu: bir Avrupalı! »  Dedirir- yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,  Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!  Eski Dünyâ, Yeni Dünyâ, bütün akvâm-ı beşer,  Kaynıyor kum gibi, tûfan gibi, mahşer mahşer.  Yedi iklîmi cihânın duruyor karşına da,  Ostralya’yla berâber bakıyorsun: Kanada!  Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk;  Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetler denk.  Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ...  Hani, tâ’ûna da züldür bu rezîl istîlâ!  Ah o yirminci asır yok mu, o mahlûk-i asîl,  Ne kadar gözdesi mevcûd ise, hakkıyle sefîl,  Kustu Mehmedciğin aylarca durup karşısına;  Döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına.  Maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz...  Medeniyyet denilen kahbe, hakîkat, yüzsüz.  Sonra mel’undaki tahrîbe müvekkel esbâb,  Öyle müdhiş ki: Eder her biri bir mülkü harâb.  Öteden sâikalar parçalıyor âfâkı;  Beriden zelzeleler kaldırıyor a’mâkı;  Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin;  Sönüyor göğsünün üstünde o arslan neferin.  Yerin altında cehennem gibi binlerce lâğam,  Atılan her lâğamın yaktığı: Yüzlerce adam.  Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer;  O ne müdhiş tipidir: Savrulur enkàz-ı beşer...  Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak,  Boşanır sırtlara, vâdîlere, sağnak sağnak.  Saçıyor zırha bürünmüş de o nâmerd eller,  Yıldırım yaylımı tûfanlar, alevden seller.  Veriyor yangını, durmuş da açık sînelere,  Sürü hâlinde gezerken sayısız tayyâre.  Top tüfekten daha sık, gülle yağan mermîler...  Kahraman orduyu seyret ki bu tehdîde güler!  Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından;  Alınır kal’a mı göğsündeki kat kat îman?  Hangi kuvvet onu, hâşâ, edecek kahrına râm?  Çünkü te’sîs-i İlâhî o metîn istihkâm.  Sarılır, indirilir mevki’-i müstahkemler,  Beşerin azmini tevkîf edemez sun’-i beşer;  Bu göğüslerse Hudâ’nın ebedî serhaddi;  «O benim sun’-i bedî’im, onu çiğnetme» dedi.  Âsım’ın nesli... diyordum ya... nesilmiş gerçek:  İşte çiğnetmedi nâmûsunu, çiğnetmeyecek.  Şühedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar...  O, rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar,  Yaralanmış temiz alnından, uzanmış yatıyor,  Bir Hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!  Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!  Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.  Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhîd’i...  Bedr’in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.  Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?  «Gömelim gel seni târîhe» desem, sığmazsın.  Herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb...  Seni ancak ebediyyetler eder istîâb.  «Bu, taşındır» diyerek Kâ’be’yi diksem başına;  Rûhumun vahyini duysam da geçirsem taşına;  Sonra gök kubbeyi alsam da, ridâ namıyle,  Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle;  Mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan,  Yedi kandilli Süreyyâ’yı uzatsam oradan;  Sen bu âvîzenin altında, bürünmüş kanına,  Uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına,  Türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem;  Gündüzün fecr ile âvîzeni lebrîz etsem;  Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana...  Yine bir şey yapabildim diyemem hâtırana.  Sen ki, son Ehl-i Salîb’in kırarak savletini,  Şark’ın en sevgili sultânı Salâhaddîn’i,  Kılıç Arslan gibi iclâline ettin hayran...  Sen ki, İslâm’ı kuşatmış, boğuyorken hüsran,  O demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın;  Sen ki, rûhunla berâber gezer ecrâmı adın;  Sen ki, a’sâra gömülsen taşacaksın... Heyhât,  Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât...  Ey şehîd oğlu şehîd, isteme benden makber,  Sana âgûşunu açmış duruyor Peygamber.  — Bırak Allâh’ı seversen, yine berbâd oldum!  O yanık defteri artık kapa, zîrâ doldum...  Tıkanıp durmadayım. Baksana, nevbet nevbet...  Zâten a’sâbıma hâkim değilim, merhamet et.  — Bakayım şimdi, senin neydi o müşkil derdin,  Ki sabahtan beridir söylemedin, söylemedin?  — Âsım’ın hâli fenâ: Pek mütehevvir, ama, pek!  Ne nasîhatten alır şey, ne azar dinleyecek.  — Atak oğlandır esâsen... Demek azdırdı işi...  — Bilmem azdırdı mı, lâkin hoşa gitmez gidişi.  — Ramazan Vak’ası varmış, o nedir?  — Anlatayım...  O zamandan beri zâten ne suyum var, ne sayım!  — Ne demek?  — Çıkmıyorum, sanki, berâber dışarı.  Bu, zıpır; âlemin evlâdını dersen, haşarı;  Görecek hayli mürüvvet daha var! Ben yapamam...  — Ramazan Vak’ası, yâhu! Şunu anlat, be adam!  — Üsküdar’dan geliyorduk, ikimiz: Âsım, ben.  Sâ’at on bir sularındaydı... Vapur beklerken,  Yolcular Bafra’yı tellendirivermez mi sana?  Kaçıver, belli ki çıngar çıkacak, durmasana!  Hayır oğlum, nasıl olduysa, apıştım kaldım.  Çocuğun tavrı değişmişti. Dedim: «Bak, Âsım,  Dalaşırsan bu heriflerle üzersin babanı.»  İçlerinden biri, hem şüphesiz, en kaltabanı,  Üç nefes püfleyerek burnuma: «Sen söyle, Hoca!  Niye bağlanmalı hayvan gibi hâlâ oruca? »  Deyivermez mi, tabî’î senin oğlan tokadı,  Herifin yırtılacak ağzına kalkıp yamadı.  Gâlibâ pek canı yokmuş ki yuvarlandı leşi...  Asıl itler gerideymiş, koşarak dördü, beşi,  Ansızın serdiler evlâdımı karşımda yere.  Ben şaşırmış, «aman oğlum! » demişim bir kere.  Hele yâ Rabbi şükür, toplanıp oğlan birden,  Kömür almış deve kalkar gibi doğruldu hemen.  O nasıl cehd idi kurtulmak için anlamalı:  Silkinip attı belinden asılan dört çuvalı!  Dedim: Artık sizi haklar bu zıpır şimdi, durun,  Ne ağız kaldı yiğitlerde, hakîkat, ne burun;  Kime indiyse, nüzûl inmişe benzetti onu!  Bu sevimsiz şakanın hayli firaklıydı sonu:  Hani, salhâne civârında durup seyre bakan,  Karabaşlar görülür: Yüzleri kan, gözleri kan;  Bu çomarlar da o vaz’iyyete gelmişlerdi.  Hepsinin hakkını Allâh için oğlan verdi!  Hele bir tânesinin beyni dağılmıştı, eğer,  İşi sulh etmemiş olsaydı gelen dört asker.  — Anlasaydık, şu neden sonrakinin fazla payı?  — Ya tabancayla hücûm etti uzaktan bu dayı.  Bereket versin o askerlere da’vâ bitti;  Sedyeler geldi, polislerle herifler gitti.  — Sizi haksız çıkaran yoktu ya?  — Olsun mu? Tuhaf!  Afedersin, Hocazâdem, ne kadar saçma bu lâf!  Haklı, haksız diye taksîmi kim etmiş ki kabûl?  Bu cihan, baksana, baştanbaşa: Âkil, me’kûl.  Kuvvetin sırtını kimmiş, göreyim, okşamayan?  Ne zaman altta kalırsan, o zaman derdine yan!  «Beşerin adli masal, hak zıpırındır yalınız;  Dövülen mahkemelerden kovulur, çünkü: Cılız! »  Bizim oğlan bunu virdetmiş, okur her yerde...  — Doğru söz, sonra, tabî’î, efelik var serde!  — Efelik, çok güzel amma, sonu çıkmaz bu yolun;  Etme, oğlum, şuna bir parça nasîhatte bulun.  Çünkü ben korkuyorum, söylemiş olsam tekrar,  Yüzgöz olduk, edecek mes’ele isyanda karar.  — Ne demek! Hiç sana isyan mı edermiş Âsım?  — Bence her mümkünü vaktiyle düşünmek lâzım.  — Hocam, evlâdına benzer bulamazsın arasan,  Görmedim ben bu kadar dörtbaşı ma’mûr insan.  Ne büyük hilkat o Âsım, ne muazzam heykel!  Onu, bir şi’r-i hamâset gibi, ilhâm-ı ezel,  Sana sunduysa, açıp rûhunu teşrîhe çalış...  Gâlibâ oğlanı yanlış görüyorsun, yanlış!  Yalınız göğsünün eb’âdı mı sandın yüksek?  İn de a’mâkına bir bak, ne derinmiş o yürek!  Dalgalandıkça içinden taşan îman denizi,  Dökülen hisleri gör: İncilerin en temizi.  Gövde yalçın kayadan âbide, lâkayd-i ecel;  Sanki hiç duygusu yok... Bir de fakat rûhuna gel;  O ne ifrât ile rikkat! Hani, etsen ta’mîk,  Bir kadın rûhu değildir o kadar belki rakîk.  Sonra, irfânı için söyleyecek söz bulamam;  Oğlanın bildiği, öğrendiği her şey sağlam.  Boynu dehşetli, evet, beyni de lâkin zinde;  Kafa enseyle beraber gidiyor seyrinde.  Çölde ben hayli görüştüm bu sefer Âsım’la;  Hoca, te’mîn ederek söylerim îmânımla:  İğtinâm etmeye baktım çocuğun sohbetini;  Pek yakından tanıdım çünkü husûsiyyetini.  Ne güreştirmediğim kaldı, ne koşturmadığım;  Ne de «her şeyde sıfırsın! » diye coşturmadığım.  Çölün, âsûde muhîtinde geçen günlerimiz,  Bana gösterdi tamâmiyle ki: Oğlun eşsiz.  Bî-tenâhî safahâtıyle herif ayrı cihan;  Bî-tenâhî safahâtında da, lâkin, insan.  Hiç unutmam, büyücek bir zafer olmuş da nasib,  Asker etmişti güreşlerle yarışlar tertib.  «Hadi Âsım! » dedik, «olmaz» dedi, biz dinlemedik;  Bularak bir de kalın, pırpıta benzer dizlik,  Yaralıymış demedik, üç kişi tuttuk soyduk;  Çıktı meydanda gezen hasmına bîçâre çocuk.  Neydi oğlandaki endâmın o âhengi fakat!  Belli her uzvu için ayrı çalışmış hilkat.  Ya kemikler ne salâbetli, ya etler ne katı:  Tepeden tırnağa, gûyâ, dolamışlar halatı,  İki üç katlı büküp bir çınarın gövdesine.  Hele taşmış dökülürken o muazzam sîne,  Öyle bâriz adelâtın ebedî dalgaları,  Ki yorar ârızalar seyrine dalmış nazarı.  Çok geniş dersen omuzlar, boy o nisbette uzun,  O ne mevzun kafadır, sonra, ne sağlam o boyun!  Ufarak bir kapı sırtın kabaran eb’âdı,  Çarpışıp durmada nâçâr iki müdhiş kanadı.  Enseden tâ bele sarkan o derin hat, o yarık,  Arzı umkunda nihan tûl-i mücerred artık!  Bel nisâbında, omuzlar gibi taşkın çatılar,  Adalî baldırının kutru hemen boynu kadar.  İki çam bölmesi kol, kim tutacak, kim bükecek?  O bileklerle o ellerse demirden daha pek.  Yaralar başkaca endâmına heybet veriyor,  Bir şehâmetli temâşâ ki vücud ürperiyor.  Vakıâ hasmı da gürbüz delikanlıydı ama,  Âsım’ın savleti kuvvet mi sorar hiç adama?  Silkiyor dut gibi bîçâreyi sağdan, soldan.  Ne o? Çapraz mı? Hemen gir ki senindir meydan.  Ay! Herif sıyrılıyor, hem ne kolaylıkla, bakın!  Aman Âsım, bu güreş olmasın uydurma sakın?  Hele anlat şu işin neyse hakîkî rengi?  «Yenemezmiş onu: Bir kerre değilmiş dengi,  Bir de bîçâre adam pek müte’azzım şeymiş,  Kahrolurmuş kederinden tutarak yenseymiş.  Sonra, lâyık mı imiş yerlere sermek şimdi,  Böyle düşmanla bütün gün dövüşen bir yiğidi? ». * * *. — Anladık, hepsi de a’lâ, diyecek yok... Lâkin,  Şu benim derdime bir çâre bulaydık ilkin.  Ramazan Vak’ası her gün, Hocazâdem, her gün,  Hele günler bereketliyse hemen üç beş öğün!  Âdetâ çılgına dönmüş... Bu cünûnun da başı:  Yanarak gömdüğü binlerce şehîd arkadaşı.  Sanırım son yarasından da biraz huylanıyor...  Sonra, ahvâle tahammül mü dedin, gâyet zor.  Ne dolaplar dönüyor, beynini sarsar duysan!  Bence beyhûdedir, oğlum, bu nehirler gibi kan.  O, demin «harb-i umûmî» dediğin maskaralık,  Karagöz’den de beter, kıymeti yok beş paralık.  Perde sıyrıldı, işin kalmadı hiçbir hüneri,  Her bakan sezdi karanlıkta sinen çehreleri.  Yutulur herze mi pîr aşkına mahrûmiyyet?  Çekti yıllarca, fakat, çekmiyor artık millet.  Hele sen gel de «hamiyyet! » diye aptal kandır;  Canı yanmış dedenin son sözü «illâllah! »tır.  Ben sefâletten ölürken seni sıkmazsa refah,  Hak erenler buna ummam ki desin: Eyvallah!  Şöyle bir bak: Ne harâb ortalığın manzarası...  Ama hiç deşme sakın, çünkü yürekler yarası.  Hani, insan sesi çağlardı şu vâdîlerde...  Sor ki âfâka, o âlemler, o demler nerde?  Yemyeşil yurda çöken kapkara toprak rengi;  Dindi binlerce hayâtın ezelî âhengi.  Yok civârımda bugün aç yatanın pâyânı;  Her perîşan yuva bir âile kabristânı!  Beni öldürmede, oğlum, bu harâb ıssızlık:  Hangi vîrâneyi eşsen kopuyor bin çığlık!  Hasta binlerle, bakan yok; diriler çırçıplak;  Ölüler kaskatı olmuş, hani kim kaldıracak?  Bir taraftan bu fecâyi’ kemirirken yurdu,  Bir taraftan da elin bir sürü doymaz kurdu,  Dişliyor na’şını sırtlan gibi bîçârelerin;  Yolu ummam ki bu olsun koşulan son zaferin!  Girdiniz harbe heriflerle «zarûrî! » diyerek;  Bu rezâlet de zarûrî mi, kuzum, bir bilsek?  — Ama sen pek uzun ettin Hocam, artık sadede!  Bahsimiz nerde, senin söylediğin şey nerede?  — İşte, oğlum, çocuğun rûhunu sarsan esbâb;  Muttasıl kıvranıyor, kalbi yıkık, beyni harâb.  Hangi bîçârenin âlâmını etsin ta’dîl;  Kimin imdâdına koşsun? O kadar çok ki sefîl! ..  Hangi mâtemli evin derdine çıksın ortak?  Bir yığın kül kesilen, baksana, binlerle ocak!  Hangi yardım dilenen aczi tutup kaldırsın?  Hangi mel’un çetenin boynunu ilkin kırsın?  Bizim ev mahkeme; hâkim, bereket versin, acar;  Geceden hükmü verir, gündüzün icrâya koşar!  — Neme lâzım, herifin pek amelî şey bileği!  — Ama hiç sorma bizim çektiğimiz gâileyi:  Akşam olmaz mı, kızın benzi uçuktur mutlak...  Ağbeyim gelmedi hâlâ... diye korkak korkak,  Dikilir karşıma... Lâhavle derim, sabrederim;  Beni kim tesliye etsin ki ben ondan beterim!  Çullanır beynime yüzlerce mehîb endîşe;  Bütün a’sâbımı sarsar, bakamam, hiçbir işe.  Sâ’at artık bilemem altı mı, yâhud yedi mi;  Heyecan, geldi mi oğlan; helecan, gelmedi mi.  Çileden çıkmışım akşam, dedim:  «Âsım, bana bak!  Yol yakınken geri dön, nâfile çıkmaz bu sokak.  Koşuyorsun, be çocuk, çarpacak alnın duvara;  Dağılır sonra kafan, etme, çekil bir kenara.  Ne demir leblebi meslek bu, Ebû Zer-vâri?  Ömer’in zâbıta me’mûru geleydin bâri!  Sen o meyhâneyi basmakla mükellef miydin?  Ya kumarbazları ma’nâsı nedir tehdîdin?  Toplanıp cünbüş ederken elin evlâdı, gece,  Hangi bir hakla gidip hepsini dövdün delice?  Na’ra atmış diye sarhoşları, tut sen, kovala...  Bâri git bekçi yazıl, aylık alırsın budala!  Niye cebren ayırırsın kocasından kadını?  Komşular, baksana, «kel kâhya» komuşlar adını!  Balık almış, ne olur? Sonra yedirmiş, ne çıkar?  Sanki hiç beslememiş kendisi vaktiyle zağar.  Sana bir şey dememiş, kısmış oturmuş dilini;  Niçin, oğlum, seriyorsun herifin pestilini? ...»  Söyleyen ben değilim şimdi, bizim Âsım Bey:  «Harekâtım sizi bîzâr ediyormuş... Çok şey!  Babacığım, öyle değil, dinlemeyin rast geleni;  Dinleyin suçlu muyum, haklı mıyım, bir de beni.  Herkes aç bekleşiyor kaldırımın sırtında...  Siz gidin, perdelerin hepsini kaldırtın da,  Alenî işret edin âleme göstermek için!  Be adamlar! Azıcık saygı sayın: Gizli için.  Meze tûfânına dalmış, kulaç atmaktasınız;  Yutkunan halka bakın, pencerelerden, sayısız.  Paranız yok ya, şu ben var diyeyim, bol keseden;  Hakkınız nerde sefîh olmaya, dünyâ açken?  Hadi yâhû, yetişir... Çok bile içtikleriniz;  Durmak olmaz, dağılın, belki uzaktır yeriniz...  Hani aldırmasalar bâri, «defol git! » dediler...  Dedim: «Artık kime âidse defolmak, o gider.»  Kollarından tutarak hepsini attım bir bir;  Söyleyin varsa kabâhat, acabâ bende midir?  Gelelim şimdi kumarbazları tehdîde. Evet,  Bütün evlerde ışıksız bunalırken millet,  O kulüpten sırıtan şenliğe insan duramaz:  Yanıyormuş, dediler, haftada bir sandık gaz!  Ben bu isrâfı tabî’î çekemezdim artık;  Taşıdım söylenilen petrolü sandık sandık.  Bir ufak ölçü, dedim... Buldu nihâyet bakkal;  Aldı herkes gazı, gülyağ gibi, miskal miskal!  Ne donanmıştı sokak, doğrusu şehrâyindi!  Sormayın parçalanan zulmeti: Üç gün sindi!  Babacığım, işte kumarbazlara zulmüm bu kadar,  Bir de öksüzler için bin lira aldım zor zar.  Gelelim cünbüşe insâf ediniz vakti midir?  Yâhud insan gibi eğlense herifler ne denir?  Muhtekir kàfilesiymiş, ne edeb var, ne hayâ.  Aç, sefîl inleyerek can veredursun dünyâ,  Yine siz dinlemeyin, anlamayın mâtemini,  Sürün artık serilen yurdunuzun son demini!  Sağda yüzlerce ölen, solda hesapsız sürünen,  Karşıdan bunlara gülmek ne demektir alenen?  Durmayın, derdime ortak görünün kalkın da,  Demiş olsam, bilirim, vüs’unüzün fevkinde.  Ağlamak çok kişinin zevki değilmiş, lâkin,  Gülmemek herkes için, zannederim, pek mümkin.  Komşulardan sıkılın, pesten atın na’raları;  Büsbütün sustururum sonra, çıkarsam yukarı!  Son sözümdür size... Beyhûde fakat, nerde duyan?  Taştı kusmuk gibi her pencereden bin hezeyan.  Pek tabî’î ki durulmazdı...»  — Dur oğlum, yetişir!  — Lûtfedin, bitmedi...  — Bir dinle de, olmazsa, bitir.  Bana anlat bakayım şimdi: Şu bîçâre ocak,  Zorbalar saltanatından ne zaman kurtulacak?  Hiç bu mantıkla, a dîvâne, hükûmet mi yürür?  Bir cemâ’at ki erenler işi yumrukla görür,  Kafa bitmiş demek artık, çekiver kuyruğunu!  Kuvvetin hakkı mıdır enselemek bulduğunu?  Bize, Âsım, ne şunun yumruğu lâzım, ne bunun;  Birinin pençesi ister yalınız: Kànûnun.  Ver bütün kudreti kànûna ki vahdet yürüsün...  Yoksa millet değil ancak dağınık bir sürüsün...  Memleket zâten ayol baksana: Allak bullak,  Sen de hissinle yürürsen batırırsın mutlak.  Ya kuzum, zabtiye rûhuyle hükûmet sürenin,  Yeri altındadır, üstünde değildir kürenin!  — Babacığım, öyle değil...  — Dinlemem artık, hadi git! . * * *. Hocazâdem, sen asıl derdi bizim kızdan işit:  Senin aptal daha bir hayli de çılgın bularak,  Bâbıâlî’yi...  — Aman?  — Basmayı kurmuş...  — Hele bak!  Acabâ kim ki ayartan? .. Ama zannetmem pek...  — Deme, oğlum, bana tekmîlini anlattı Melek.  Kız biraz azmine engel herifin, yoksa fenâ...  Hem basar, hem de asar, çok deli şey, âmennâ!  — Söyle, pek kanlı oyundur, yanılıp oynamasın.  — Beni hiç saydığı yok nâfile... Bir sen varsın,  Bir de hemşîresi var zabtedecek şimdi onu.  Aman oğlum, bana terk etmeyiniz mecnûnu.  — Yok canım, vazgeçer elbette, bu gerçek mi deli?  — Bilemem, korkuyorum kız beni îkàz edeli.  İş o evvelki vekàyi’ gibi olsaydı, evet,  Belki bir parça tesellîye bulurdum cür’et.  Lâkin, oğlum, görüyorsun: Kurulan perde yaman;  Hani, baştan başa kan, dış yüzü kan, iç yüzü kan!  Bir damar patlamasın, sel götürür memleketi;  Yoksa göstermeye Rabbim o elîm âkıbeti.  — Yine ifrâta kapıldın sanırım...  — Hiç de değil,  Sen şu vaz’iyyete bir baksana: Cidden müşkil.  — Hadi müşkil diyelim, çâresi hiç yok mu ki?  — Var.  — Nedir öyleyse telâşın, heyecânın bu kadar?  — Heyecan yok, yalınız, mes’elenin ihmâli,  Bence pek doğru değildir. Evet, insan hâli,  Ya nihâyet kızı saymaz da bu ma’tûh oğlan,  Yeniden kàmete kalkarsa, ne olmaz o zaman?  Kopacak fitneyi, oğlum, hele bir kerre düşün;  Sanırım ayn-ı hatâdır beni müfrit görüşün.  Hayır, ifrâtıma hükmetmene râzı değilim;  Ben de oldukça metînim, hele pek mu’tedilim.  Ne yakın der, ne uzak der, ne soğuk der, ne sıcak,  Bu çocuk harbe gider, kaç senedir, zıplayarak.  Ne zaman «gitme! » dedim? «Koş! » diyerek gönderdim;  Gönderirken de «gider, bir daha gelmez» derdim;  Unutulmuş gibi artık bırakırdım peşini,  Avuturdum, oturur, evde kalan kardeşini.  Hânümanlar çöküyor, zelzele yalnız bana mı?  Ortalık can çekişirken açamam ben yaramı.  Anlamam oğlum için çekmeyi zâten helecan;  Elin evlâdı nedir? Hepsi civan, hepsi de can.  «Parçalanmış senin Âsım» dediler bi’d-defeât,  Babayım, elbet içim parçalanırken, heyhât,  Her zaman sîneye çektim, biliyorsun ya?  — Evet.  — Çünkü gâyetle tabî’îdir o müşkil gayret:  Kaplamış yurdumun âfâkını, mâdem, şühedâ...  Varsın olsun kalanın uğruna Âsım da fedâ.  «Hem gazâ, hem de şehâdet, ne sa’âdet bu! » derim;  Ciğerim yansa da söndürmek için cehd ederim.  Ama «kàtil» deseler oğlumu, yâhud «maktûl»,  O zaman işte benim âkıbetim pek meçhûl.  Var mı bir çâre ki dünyâda, gidip baş vurayım?  Hangi hüsrânımı «sen dur! » diyerek susturayım?  Kendi vicdânım olur önce gelir da’vâcı...  Görüyorsun ya: Tecellüdle savulmaz bir acı!  Babanın cânı için merhamet et, evlâdım,  Pek harâbım, bana bir parçacık olsun yardım.  Yalınız sensin elimden tutacak, yaş yetmiş...  Ah o vaktiyle ölenler ne de tâli’li imiş!  Rabbimin cilvesi bunlar ya, fakat hayrânım...  Geberip gitmediğim, başka nedir isyânım?  Aman oğlum, «hadi tahsîlini ikmâl ediver»  De de, mecnûnu zaman geçmeden evvel gönder.  Çünkü...  — Dur dur! .. Ne haber? Yoksa misâfir mi, Emin?  — Âsım ağbeymi getirdim...  — İyi ettin, gelsin.  — Bize gitmek düşüyor şimdi.  — Selâmetle, Hocam...  Hiç merâk etme... Bu akşam kalabilsen?  — Kalamam.. * * *. — Seni çoktan beridir, gördüğümüz yok, Âsım,  Nerdesin? Yerde misin? Gökte misin? Gel, bakalım!  Yalınızsın?  — Yalınız geldim, efendim, bu sefer.  — Getireydin, a canım, şunları...  — Bilseydim eğer...  — Âferin, doğrusu, cevherli çocuklar, belli!  İftihâr etmeli gördükçe bu gürbüz nesli.  — Ben de şükrânımı arz etmeliyim şimdi size,  Böyle en sevgili yârânımı takdîrinize.  Amca Bey, gördünüz, Allâh için insan şeyler...  Ama bir türlü ısınmaz, ne sebeptense, peder.  — Aklı ermez, babanın, sen nene lâzım, bana bak!  — Yeni yazdıklarınız nerde, efendim, okusak?  Aradım kimsede yok.  — Varsa da üç dört eserim,  Zât-ı sâmînizi hoşnûd edemez zannederim:  Demevî zevkiniz elbet demevî şi’r ister!  — Asabî olsa da râzîyız, efendim, bizler...  Bir mizâc istemiyorsak o da: Lenfâîlik;  Çünkü milletler için, doğrusu, gâyet mühlik.  — Edebiyyâtımız Allâh’a emânet desene!  Babanın oğlusun, Âsım, ne kadar olsa yine.  — Pek tarafdârı değildir pederim...  — Sorma, fenâ!  Üdebâ nâmına kim varsa, bilâ-istisnâ,  Hepsinin rûhunu şâd etti bugün...  — Etmeyiniz!  — Dedim: Artık bu kadar sövmeye lâyık değiliz.  Sen de kimsin? deyivermez mi, ne oldum, bilsen?  Bense şâir geçinirdim, hele bir bak şuna sen!  Komşunun hâline gülmek ne fenâ şey!  — Elbet!  Yok ki dünyâda cezâsız kalacak bir hareket.  — Evet, oğlum, yalınız ibret alanlar nerde?  Edebî sohbet olurmuş büyücek bir yerde.  Neden âsârımızın hepsi çelimsiz? derler;  Bu zemîn üstüne herkes iki üç söz söyler.  Bulunur, neyse, nihâyet balığın belkemiği:  Şark’ın üç bin senedir, gün sayarak beklediği,  O muazzam, o yaman şâir-i dâhîyi zaman,  Çıkarıp vermemiş âgûşuna yurdun el’an.  Rûh-i millîmizi tatmîn edemezmiş bir edîb,  Gelmeden sahne-i eyyâma o dâhî-i mehîb.  Geceler hâmile, mâdem, çocuk er geç doğacak.  Ama sen şimdi işin girdiği son safhaya bak:  Hangi saz şâiri, bilmem, bunu almış da haber;  «Neciyim ben? » diye, günlerce tepinmiş ter ter!  Sonra durmuşsa da, hâlâ, dediler, gayzı yaman;  Dut yemiş bülbüle dönmüş, giderek, kahrından.  Buna gülmüştüm, evet, gülmeyecektim oğlum,  Çarçabuk adl-i İlâhî dedi: «Dur şimdi kulum,  Sen ki, vah vah diyecek yerde, gülersin kah kah;  İşte fi’l, işte cezâ, çek bakalım! » Eyvallah.  Babanın yok mu davuldan beter îkàzı, hani,  Tıpkı rü’yâdan ayılmışlara benzetti beni!  — Yok efendim, bu kadar şiddeti etmem ya ümîd,  Ma’amâfih pederin hakkı değildir tenkîd.  — Şimdi Âsım, edebiyyâtı bırak, bir tarafa;  Daha ciddî işimiz var, geçelim başka lâfa.  Gâlibâ söylediğim yoktu? Evet, hiç yoktu:  Mısr’ın en muhteşem üstâdı Muhammed Abdu,  Konuşurken neye dâirse Cemâleddin’le;  Der ki tilmîzine Afganlı:  «Muhammed, dinle!  İnkılâb istiyorum, başka değil, hem çabucak.  Öne bizler düşüp İslâm’ı da kaldırmazsak,  Nazariyyât ile bir şeyler olur zannetme...  O berâhîni de artık yetişir dinletme!  Çünkü muhtâc-ı tezâhür değil isti’dâdın...»  — «Şüphe yok, hakk-ı semûhîleri var Üstâd’ın...  Gidelim bir yere, hattâ şu bizim Sûdân’a;  Yeni bir medrese te’sîs edelim urbâna.  Daha üç beş de fazîletli mücâhid bulalım.  Nesli tehzîb ile, i’lâ ile meşgûl olalım.  Çıkarıp gönderelim, hâsılı, Şeyh’im, yer yer,  Oradan âlem-i İslâm’a Cemâleddin’ler.»  — «Bu, fakat, yirmi yıl ister ki kolay görmüyorum...  Yirmi günlük işe bak sen! »  — «Kulunuz ma’zûrum.»  Kıssadan hisse çıkarsak mı, ne dersin Âsım!  Anlıyorsun ya, zarar yok, daha iy’anlaşalım:  İnkılâb istiyorum ben de, fakat, Abdu gibi...  Yoksa, ellerde kör âlet efeler tertîbi,  Bâbıâlî’leri basmak, adam asmakla değil.  Çek bu işten bütün ihvânını, kendin de çekil.  Gezmeyin ortada, oğlum, sokulun bir sapaya,  Varsa imkânı, yarın avdet edin Avrupa’ya.  — Amca Bey!  — Nâfile Âsım, seni hiç dinlemeyiz...  Çünkü sen bir kişisin, biz bakalım öyle miyiz?  Ben... baban... sonra Melek... Tutturamazsın ne desen...  Hadi tahsîlini ikmâle tez elden, hadi sen!  Çünkü milletlerin ikbâli için, evlâdım,  Ma’rifet, bir de fazîlet... İki kudret lâzım.  Ma’rifet, ilkin, ahâlîye sa’âdet verecek  Bütün esbâbı taşır; sonra fazîlet gelerek,  O birikmiş duran esbâbı alır, memleketin  Hayr-ı i’lâsına tahsîs ile sarf etmek için.  Ma’rifet kudreti olmazsa bir ümmette eğer,  Tek fazîletle teâlî edemez, za’fa düşer.  İbtidâîliğe mahsûs olan âvâre sükûn,  Çöker a’sâbına. Artık o da bundan memnûn!  Ma’rifet, farz edelim, var da, fazîlet mefkùd...  Bir felâket ki cemâ’atler için, nâ-mahdûd.  Beşerin rûhunu tesmîm edecek karha budur;  Ne musîbettir o: Tâunlara rahmet okutur!  Bizler edvâr-ı fazîletleri cidden parlak,  Bir büyük milletin evlâdıyız, oğlum, ancak,  O fazîlet son üç asrın yürüyen ilmiyle,  Birleşip gitmedi; battıkça da ümmet cehle,  Bünyevî kudreti günden güne meflûc olarak,  Bir düşüş düştü ki: Davransa da, sarsak sarsak.  Garb’ın emriyle yatıp kalkmaya artık mahkûm;  Çünkü hâkim yaşatan şevket-i fenden mahrûm.  Biz, evet, hasmımızın kudret-i irfânından,  Bî-nasîbiz de o yüzden bu şerefsiz hüsran.  Sonra, a’sâra süren haybeti çekmekle, bugün,  O fazîlet bile hissiz, hareketsiz, ölgün.  Şimdi, Âsım, bana müfrit de, ne istersen de,  Ma’rifetten de cüdâ Şark o fazîletten de.  Lâkin ister misin, oğlum, mütesellî olmak:  İctimâî bütün âmillere, kudretlere bak.  Bunların herbirinin kuvveti, mâzîye inen,  Kökü mikdârı olur; çünkü bu âmillerden,  En derin köklüsü en sağlamı, en hâkimidir.  Şimdi, sen bizdeki kudretleri eşsen bir bir,  Göreceksin ki: Bu millette fazîlet en uzun,  En derin köklere yaslanmada; hem sonra onun,  Bir mübârek suyu var, hiç kurumaz: Dîn-i mübîn.  Hâdisât etmesin oğlum, seni aslâ bedbîn...  İki üç balta ayırmaz bizi mâzîmizden.  Ağacın kökleri mâdem ki derindir cidden,  Dalı kopmuş, ne olur? Gövdesi gitmiş, ne zarar?  O, bakarsın, yine üstündeki edvârı yarar,  Yükselir, fışkırıp, âfâk-ı perîşânımıza;  Yine bin vâha serer kavrulan îmânımıza.  Vâkıâ ortada yüzlerce mesâvî yüzüyor;  Sen bu kâbûsu bütün şerre değil, hayra da yor.  Çünkü yoktur birinin kalb-i cemâ’atte yeri;  Arasan: Hepsi beş on maskara ferdin hüneri!  Bu cihetten, hani, hiç yılmasın, oğlum, gözünüz;  Sâde Garb’ın, yalınız ilmine dönsün yüzünüz.  O çocuklarla beraber, gece gündüz, didinin;  Giden üç yüz senelik ilmi sık elden edinin.  Fen diyârında sızan nâ-mütenâhî pınarı,  Hem için, hem getirin yurda o nâfi’ suları.  Aynı menba’ları ihyâ için artık burada,  Kafanız işlesin, oğlum, kanal olsun arada.  Sen geçenlerde demiştin ki:  «Yazık hâlâ biz,  Dünkü ilmin bile bîgânesiyiz, câhiliyiz.  İşte fıkdânı bu ihmâl edilen ma’rifetin,  Nesli bir acze düşürmüş ki, bugün, memleketin,  Bir yığın kuvveti var, hem ne tabî’î de, henüz,  Biz o kuvvetlere eller gibi hâkim değiliz!  Yarının ilmi nedir, halbuki? Gâyet müdhiş:  «Maddenin kudret-i zerriyyesi» uğraştığı iş.  O yaman kudrete hâkim olabilsem diyerek,  Sarf edip durmada birçok kafa binlerce emek.  Onu bir buldu mu, artık bu zemin: Başka zemin.  Çünkü bir damla kömürden edecekler te’min,  Öyle milyonla değil; nâ-mütenâhî kudret! ...»  İbret al kendi sözünden, aman oğlum, gayret!  Bir yılın var daha zannımca?  — Evet.  — Bak, ne kolay!  Lâkin ihvân-ı kirâmın?  — Çoğunun altışar ay.  — Hep giderler ya, beraberce?  — Giderler, ma’lûm.  — Hepsinin mesleği sağlam mı?  — Evet, müsbet ulûm.  — İnkılâbın yolu mâdem ki bu yoldur yalınız,  «Nerdesin hey gidi Berlin? » diyerek yollanınız.  Altı ay, bir sene gayret size eğlence demek...  Siz ki yıllarca neler çekmediniz, hem gülerek!  Hani, bir ömre bedeldir şu geçen her gününüz;  Bir gün evvel gidiniz, bir saat evvel dönünüz.  Şark’ın âgûşu açıktır o zaman işte size;  O zaman varmanın imkânı olur gâyenize;  O zaman dinlerim artık seni, Âsım, bol bol...  — Yarın akşam gideriz.  Öyle mi? Berhurdâr ol.. 22 Zilhicce 1337 / 18 Eylül 1335 (1919)
Şu Boğaz Harbi nedir? Var mı ki dünyâda eşi?  En kesîf orduların yükleniyor dördü beşi,  -Tepeden yol bularak geçmek için Marmara'ya-  Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.  Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!  Nerde -gösterdiği vahşetle- "bu: bir Avrupalı! "  Dedirir -yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,  Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi! . Eski Dünyâ, Yeni Dünyâ, bütün akvâm-ı beşer,  Kaynıyor kum gibi, tûfan gibi, mahşer mahşer. (1)  Yedi iklîmi cihânın duruyor karşına da, (2)  Ostralya'yla berâber bakıyorsun: Kanada!  Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk;  Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetler denk.  Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ...  Hani, tâ'ûna da züldür bu rezîl istîlâ!  Ah o yirminci asır yok mu, o mahlûk-i asîl,  Ne kadar gözdesi mevcûd ise, hakkıyle sefîl,  Kustu Mehmedciğin aylarca durup karşısına;  Döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına.  Maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz...  Medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz.  Sonra mel'undaki tahrîbe müvekkel esbâb,  Öyle müdhiş ki: Eder her biri bir mülkü harâb.. Öteden sâikalar parçalıyor âfâkı;  Beriden zelzeleler kaldırıyor a'mâkı;  Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin;  Sönüyor göğsünün üstünde o arslan neferin.  Yerin altında cehennem gibi binlerce lağam,  Atılan her lağamın yaktığı: Yüzlerce adam.  Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer;  O ne müdhiş tipidir: Savrulur enkaaz-ı beşer...  Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak,  Boşanır sırtlara, vâdîlere, sağnak sağnak.  Saçıyor zırha bürünmüş de o nâmerd eller,  Yıldırım yaylımı tûfanlar, alevden seller.  Veriyor yangını, durmuş da açık sînelere,  Sürü hâlinde gezerken sayısız tayyâre.  Top tüfekten daha sık, gülle yağan mermîler...  Kahraman orduyu seyret ki bu tehdîde güler!  Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından;  Alınır kal'â mı göğsündeki kat kat îman?  Hangi kuvvet onu, hâşâ, edecek kahrına râm?  Çünkü te'sis-i İlâhî o metîn istihkâm.. Sarılır, indirilir mevki'-i müstahkemler,  Beşerin azmini tevkîf edemez sun'-i beşer;  Bu göğüslerse Hudâ'nın ebedî serhaddi;  "O benim sun'-i bedî'im, onu çiğnetme" dedi.  Âsım'ın nesli...diyordum ya...nesilmiş gerçek:  İşte çiğnetmedi nâmûsunu, çiğnetmeyecek.. Şühedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar...  O, rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar,  Yaralanmış tertemiz alnından, uzanmış yatıyor, (3)  Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor! . Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker!  Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.  Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhîd'i...  Bedr'in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.  Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?  "Gömelim gel seni târîhe" desem, sığmazsın.  Herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb...  Seni ancak ebediyyetler eder istîâb.  "Bu, taşındır" diyerek Kâ'be'yi diksem başına;  Rûhumun vahyini duysam da geçirsem taşına;  Sonra gök kubbeyi alsam da, ridâ namıyle,  Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle;  Mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan, (4)  Yedi kandilli Süreyyâ'yı uzatsam oradan;  Sen bu âvîzenin altında, bürünmüş kanına,  Uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına,  Türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem;  Gündüzün fecr ile âvîzeni lebriz etsem;  Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana...  Yine bir şey yapabildim diyemem hâtırana. . Sen ki, son ehl-i salîbin kırarak savletini,  Şarkın en sevgili sultânı Salâhaddîn'i,  Kılıç Arslan gibi iclâline ettin hayran...  Sen ki, İslâm'ı kuşatmış, boğuyorken hüsran,  O demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın;  Sen ki, rûhunla beraber gezer ecrâmı adın;  Sen ki, a'sâra gömülsen taşacaksın...Heyhât,  Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât.... Ey şehîd oğlu şehîd, isteme benden makber,  Sana âgûşunu açmış duruyor Peygamber.. (1) İlk baskılarda:...kum gibi, mahşer mi, hakîkat mahşer.  (2) İlk baskılarda:...duruyor karşında,  (3) İlk baskıda: Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,  (4) İlk baskılarda: Ebr-i nîsânı açık...
son yolcunun adı attila ilhan’dı  miyoptu kısa boylu bir adamdı  dostu yoktu yalnızlığı vardı  yazı makinasıyla binmişti  bizimle konuşmaktan çekinmişti  gözlerini görseniz korkardınız  polis’ten kaçıyordu derdiniz  bir cinayet işlemişti derdiniz  halbuki kendinden kaçıyordu. tatyosyan’la arkadaş oldu  güvertede birlikte gördük  hırsızlama durduk dinledik  ermeni sicim gibi ağlıyordu  karısı marsilya’da kalmıştı  çocuğu karısında kalmıştı  anası istanbul’da bekliyordu  palermo feneri parlıyordu. tatyos’u iki polis getirdiler  marsilya’daydık kıştı kıyametti  rıhtıma kelepçeli getirdiler  mistral zehir kusuyordu  deniz bildiğiniz felaketti  bölük pürçük akşam oluyordu  tatyos’u göz hapsine koydular  katiyen cigara içiyordu. “dövülmüş süt gibi yorgunum  geceleyin kapımı çalsalar  öyle telaş telaş uyanıyorum  iflahımı kesti fransızlar  taşların üstünde yattım  karımla konuşturmadılar  üç günde bütün ihtiyarladım  üç gün dua ettim küfrettim  beni süreceklerdi biliyordum”. tatyos’un camları kırılmıştı  vapur ecel teri döküyordu  gizli gizli şimşek çakıyordu  haham levi dua ediyordu  tatyos’un kahrını anlamıştı  allah da anlasın istiyordu  allah tatyos’u görmüyordu  ellerini kana bulamıştı. tatyos’un üç cigarası olda  ikisi mutlaka bizimdi  iki göz gibi birbirimize yakındık  aynı kahırla bakıyorduk  aynı sancıyı çekiyorduk  bindiğimiz bu gemi batsa  çırpına çırpına boğulsak  allah bilir ki sevinirdik  yalnız çocuklardan utanırdık  madem ki ölmemiz lazımdı. “aşkale’de kel bir dağ vardı  nefesimi keserdi tıkanırdım  beni varlık vergisi yıktı  üç sefer askerlik ettim  gözüme kargalar konardı  elimde değildi ne yapayım  marsilya uzakta duruyordu  macera beni çekiyordu  istanbul’u sevmiyordum  alıp başımı gidecektim”. attila ilhan bir şiir yazacaktı  herifin yüreği delinmişti  içi taun gibi uğulduyordu  tatyos’un kahrını yazacaktı  sırılsıklam utanacaktık  tatyos mutlaka mesut olmalıydı  ömründe bir dakika olmalıydı  o dakika mesut olmalıydı  bunun çaresine bakmalıydık  yoksa yüzümüz olmazdı  doğru dürüst ölemezdik  ölüler bizi ayıplardı
Ey şarap; güzelliğin kadehe çöker,  Bağladığın akıllar, ipi zor söker.  Senden birazcık içen, inan ki herkes;  İçindeki cevheri avcuna döker! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Hüsnün oldukca füzûn ışk ehli artuk zâr olur  Hüsn her mikdâr olursa ışk ol mikdâr olur. Cennet içün men' eden âşıkları dildârdan  Bilmemiş kim cenneti âşıklarun dîdâr olur. Işk derdinden olur âşık mizâcı müstakîm  Âşıkun derdine dermân etseler bîmâr olur. Zâhid-i bî-hod ne bilsün zevkini ışk ehlinün  Bir aceb meydür mahabbet kim içen hüşyâr olur. Işk sevdasına sarf eyler Fuzûlî ömrünü  Bilmezem bu hâb-ı gafletden kaçan bîdâr olur
Büyük aşklar yolculuklarla başlar  ve serüvenciler düşer bu yollara ancak . Onlar ki dünyanın son umudu  soyları tükenen birer çılgındırlar . Ama yaşarlar dünyanın dört bir yanında  Ölümle alay ederler sanki . Nerde beklenirse ordaydılar  bir kez bile gecikmediler ömür boyu . Neydi onları ordan oraya  savurup duran şey . Onları daima yalnız kılan  neydi bu yaşam denilen gürültüde . Her dilden bir adları vardı onların  ama hiçbir ülkenin kimliğini taşımadılar . Sarışındılar belki de esmer  yani birçok yüzün bileşkesi . Ne altın arayıcısıydılar  ne de aylak bir gezgin . Vurulup düşseler de her kuşatmada  serüvencidir onlar ve hiç ölmezler . Ki onlar hep yalnızdır ve her nasılsa  Bulurlar heder olmanın bir yolunu . Onlar ki bu dünyada  kahraman olmaya mahkumdurlar . Sislenen anılar kaldı bize onlardan  renkleri bozulup duran solgun anılar . Nasıl yazmalı ki silinip gitmesin  bulutlar gibi çekilmesin gök boşluğuna . Bileği güçlü ve gözüpek avcılar mıydı  onları kuşatıp yeryüzü cennetinden atan . Yoksa kendini tüketen hüzünler miydi  vurulup düştükçe ışığını karartan . O serüvenlerin günlüğü tutulmadı  yazılmadı o insanların destan şiiri . Parça parça ettirilseler bir kartala  (ki sanırım böyle oldu sonları) . Fışkırır yüreklerinden  başarısız ihtilallerin yangınları
Take this kiss upon the brow  Parting from you now  Thus much let me avow
senin neden neden istediğini bilmezdim  çamaşır makinası der koyardın postanı  tersyüz eder ceplerini gösterirdi babam  bir el ıslatır çitiler bir el iplere dizer  rüzgâr savurur güneş kurutur sanırdım . ellerim ellerim ellerim derdin anne  tuzbuz olurdu evimizim tek aynasında sesin  binse sesim bir akça kuşun kanadına gitse  boy boy çamaşır leğenlerinde kaç müebbet  buluşuyor ellerim senin küçücek ellerinle
Cocukluk bahcendi sesin senin,  alevlerle mesut, cicekli aynandi.  Sizlattiginda karsiliksiz dusler bileklerii,  nefesini kanattiginda veda sozleri  yoruldugunda ayriliklardan,  artik hep boyle olacak, dediginde  sesine dondun hep.  Orada binlerce sevdali goz seni gorsun diye,  sesinin cocukluk bahcesine...
Hastalık, sevgisizlik, öksüzlük...   Neler geçirdim ben!  Çıkabilseydi bir, 'güzel' diyecek   Güzelleşirdim ben!
Hiç kimse senin kadar  yakıştıramamıştır hüznü kendine  Hüzünler ki aşkın ve şiirin  yıllanmış sarabıdır  damıtılmıştır acıların imbiğinden  Hüzünler ki şairlerin yüreğiden uçuşan  sararmış çiçek tozlarıdır   Biraz da şairlere özgüdür hüzün. Bozkırın yalımına direnen  solgun bir gül gibi yüzün  Acının, sabrın ve yalnızlığın  sessizliği sararıyor  yorgun güzünde alnının  Ve artık bir bir şey bırakamıyorsun  bekleyişlerden başka kendine   Biraz da şairlere özgüdür bekleyiş. Hiç kimse senin kadar  alışkın değildir ayrılıklara  Ayrılıklar ki nişanlısıdır hasretin  acılar ve türkülerle çeyizlenir  bekleyişlerin sararan güzüne  Ve hasret kızıl bir güldür  ayrılıkların mendiline nakışlanmış   Biraz da şairlere özgüdür hasret. Kerem'i kül eden yangındır gurbet  ferhat'ın sabrıyla çatlayan kayadır  Sarınarak acının yorganına  sararmış bir yaprak gibi nakışlar  bekleyişlerin gergefine hüznü  Gurbet biraz da halep demektir  söylenir adı efsane efsane   Biraz da şairlere özgüdür gurbet. Ayrılıkların çanı vurduğunda  savrılır pişmanlığın kızgın külleri  Bütün sevdalar hasretin yalımıyla tutuşmuş  bir bozkır türküsüdür kerem'in kavruk bağrında  ve artık  yollara düşmenin zamanıdır  şen olasın halep şehri   Biraz da şairlere özgüdür ayrılıklar....
Ölüm güzel şey budur perde ardından haber  Hiç güzel olmasaydı ölürmüydü peygamber
Şen şakrak donanan,  Bir şövalye kahraman,  Gölgesinde, güneşinde,  Dudağında bir şarkı  Yollarda dolaşmıştı,  Eldorado'nun peşinde. . Şövalye çok kahramandı-  Fakat o yaşlandı-  Ve bir gölge düştü onun  Yüreğinin üzerine,  Rastlamayınca bir izine  Dünya'da Eldorado'nun. . Ve, onu nihayeti  Terkedince kuvveti  Rast geldi gezgin bir gölgeye-  Ve ''Gölge,'' dedi o,  ''Nereden gidilir, Eldorado  Denilen ülkeye? '' . ''Ay'ın dağları  Üzerinden ileri,  Gölgeler Vadisi'ne doğru,  Sür, cesaretle sür atı,''  Diye gölge cevapladı,  ''Ararsan Eldorado'yu.''
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var  Yakında adem dirler bir şehre azîmet var . Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım  Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var . Nûş eylese bir âşık tâ haşre dek ayılmaz  Bezm-i feleğin bilmem câmında ne hâlet var . Bu hâlet ile ey dil sağ olmada âlemde  Derd ü gam-ı dilberle ölmekte letâfet var . Gitdükçe harâb eyler mülk-i dil-i vîrânı  Dehrün bu cefâsından bir şâha şikâyet var . Ser terkine kâ'ildir dünyâya gönül virmez  Terk ehlinin ey Bâkî başında sa'adet var.
Bu şehr-i sitanbul ki bi misl ü behâdır  Bir sengine yek pâre acem mülkü fedâdır. Bir gevher-i yekpare iki bahr arasında  Hurşîd-i cihan-tâb ile tartılsa sezâdır. Bir kân-ı niamdır ki anın gevheri ikbâl  Bir bağ-ı iremdir ki gülü izz ü alâdır. Altında mı üstünde midir cennet-i a’lâ  El-hak bu ne halet bu ne hoş âb u hevâdır. Her bağçesi bir çemenistân-ı letâfet  Her kûşesi bir meclis-i pür-feyz ü safâdır. İnsaf değildir ânı dünyaya değişmek  Gülzarların cennete teşbih hatadır. Herkes irişür anda muradına ânınçün  Dergahları melce-i erbab-ı recâdır. Kala-yı meârif satılır sûklarında  Bazâr-ı hüner ma’den-i ilm ü ulemâdır. Camilerinin her biri bir kûh-i tecellî  Ebrû-yi melek andaki mihrâb-ı duâdır. Mescidlerinin her biri bir lücce-i envâr  Kandilleri meh gibi lebrîz-i ziyâdır. Ser-çeşmeleri olmada insana revân-bahş  Germ-âbeleri câna safâ cisme şifâdır. Hep halkının etvarı pesendîde-i makbul  Derler ki biraz dilleri bî-mihr ü vefâdır. Şimdi yapılan âlem-i nev-resm ü safânın  Evsafı hele başka kitâb olsa sezâdır. Nâmı gibi olmuşdur o hem sa’d hem âbâd  İstanbul’a sermâye-i fahr olsa revâdır. Kûh-sarları bağları kasrları hep  Güya ki bütün şevk ü tarab zevk u safâdır. İstanbul’un evsafını mümkün mi beyân hiç  Maksûd heman sadr-ı kerem-kâra senâdır
geceler ayaz olur  geceler yalçın olur  berbat olur hayın  kadın olur be kadın olur  katar katar geçerler de  dişi dişi sekerler de  biri ilişivermez yanına  vay be...
Ağlayı ağlayı durma karşımda  Dost beni gönder de var andan ağla  Kirpikleri top top etmiş kaşında  Dost bizi gönder de var andan ağla. Dostun zülüfleri bölük bölüktür  Menim ciğerciğim delik deliktir  Muhabbetin sonu tez ayrılıktır  Dost beni gönder de var andan ağla. Başına bağlamış aldır valası  Aldı beni kaşlarının karası  Hasan ile Hüseyin'in anası  Dost beni gönder de var andan ağla. Başına bağlamış al ile sarı  Arkamızca etme ah ile zarı  Koca Pir Sultan'ın gül yüzlü yarı  Dost bizi gönder de var andan ağla
Derviş olan aşık gerek yolunda hem sadık gerek  Bağrı anın yanık gerek can gözleri açık gerek  Alçaktan alçak yürüye toprak içinde çürüye  Aşk ateşinde eriye altın gibi sızmak gerek  Zikr-i Hakka meşgul ola, yana yana ta kül ola  Her kim diler makbul ola tevhide boyanmak gerek  Eyven kişi yol alamaz maksudunu tez bulamaz  Yoğ olmayan var olamaz varını dağıtmak gerek  Dervişlerin en alçağı buğday içinde burçağı  Bu Mısri gibi balçığı her bir ayak basmak gerek
akşamın acı su karanlığı içinden  soğuk kadife teması yalnızlığın  şuh bir kahkaha balkonun birinden  gizli işareti midir bir başlangıcın. sevmek için geç ölmek için erken. başbaşa çay elele yürümek derken  boğaz vapurları mı iskele sancak  telefonda kaybolmak sesini beklerken  insan insanı yeniler doğrudur ancak. sevmek için geç ölmek için erken. içimdeki gökkuşağı besbelli neden  bulutların içinden kuşlar yağıyor  bir şiire başlarsın birini bitirmeden  hiç kimse gözlerine inanamıyor. sevmek için geç ölmek için erken. sevmek sevildiğini bile farketmeden  yaklaştıkça ölüm soğuk bir yağmur gibi  sevmek zehir zemberek ve yürekten  gecikerek de olsa vuruşur gibi. sevmek için geç ölmek için erken
Bir gün sokakta yürürken  Kalbim duruverecek ansızın  Boylu boyunca düşeceğim kaldırımlara  Meraklı insanlar saracak dört yanımı  Çocuklar, askerler, kadınlar.... Sen o anda evde olacaksın  Yaşamanın bütün güzelliği dudaklarında  Bir yandan gömleğimi ütüleyeceksin  Bir yandan şarkı söyleyeceksin. Derken akşam olacak  Bir şiirim gelecek aklına  Senin için yazdığım  Gözlerin yollarda  Kulağın zil sesinde  Boş yere bekleyeceksin beni. Saatler geçecek, gelmeyeceğim  İlk defa olarak yemeğini yalnız yiyeceksin  Ve ben ilk defa olarak yalnız yatacağım  Bir hastanenin ölüler odasında
Allah ne kadar büyüktür,  Ekinlere güneş verir çocuğum.  Beni mavi sabahlara devreder,  Mavi güller gibi uykum.. Allah ne kadar büyüktür,  Kuşlar gönderir dallarımıza.  Karanlıklar kalbe dolduğu vakit,  Nasibi terk ederiz bir yıldıza.. Allah ne kadar büyüktür,  Yol verir gemimize denizler üstünden.  Garip sonsuzluklar duyarız  Sular akarken, bulutlar yürürken.. Ve Allah ne kadar büyüktür çocuğum,  Şükrolsun ruhumuz şimdi.  Nihayetsiz asırları içinde  Bizi tesadüf ettirdi.
Gülben Anastasias hep duygularına göre hareket etti. Öyle yaşadı. Duyguları daha sahiciydi, onlara inandı. İlk kocasından ayrılıp Almanya’ya işçi olarak gitmeye karar verdiğinde aristokrat ailesi şiddetle karşı çıktı kendisine. Aldırmadı, gitti. Siemens fabrikasına girdi. Almancasını geliştirdi. Onu büro işine aldılar. Bir süre sonra büro işi onu boğdu. Bu sırada Victor (Anastasias) adlı Güney Amerikalı bir dişçiyle tanıştı. Sevdi onu; bağlandı. Birlikte Türkiye’ye geldiler. Güzel Sanatlar’ın Seramik Bölümü’ne girdi.3. sınıfa kadar okudu. Kocasıyla Ege sahillerini dolaşırken Bodrum’da Yalıkavak Köyüne geldiler. 'İşte burası sahici bir yer' dediler, manzarasına, doğasına hayranlıkla bakarak. Yalıkavak’ta bir ev, iki değirmen, biraz tarla alıp burada yaşamaya başladılar. Burada Gülben’in Viktor adında bir çocuğu oldu. Sonra kocası kendi dünyasına, Şili’ye döndü. Gülben, Yalıkavak’ta duygularına göre yaşamayı sürdürdü. Vejetaryendi, vegan oldu. Yani hayvan sütünü, yumurtayı, yoğurdu, tereyağını, sentetik şekeri, deri ayakkabıları kendine yasak etti. Köylülerden yufka ekmeği yapmasını öğrendi. Buğdayın besleyici gücünü keşfetti. Buğdaydan çeşitli yemekler yapmasını öğrendi. Ve güneşin, ayın, börtü böceğin, badem ağacının ritmiyle yaşamayı sevdi. Hep duygularıyla. Akşamları yaptığı en sahici iş, bütün işlerini bitirip günbatımını seyretmek oldu. Tıpkı badem ağaçları gibi hayal kurarak yaşamaya başladı...  Ancak Yalıkavak’ta kaçtığı şeyler peşini bırakmadı: Para, yol, televizyon, teknoloji, beton binalar... Yalıkavak 'beyazlar' tarafından işgal edilmişti. O çok sevdiği köylüler ocaklarını söndürmüşler, Aygaz edinmişler, toprak tencerelerini atıp, emayeler almışlar; el örgüsü halılarını, dokuma halılarla değiştirmişler; dantel perdelerini çıkarıp sentetik perdeler takmışlardı. Artık akşamları, günbatımlarını değil, televizyonda 'yalan rüzgârları'nı seyrediyorlardı! .. . Gülben, Yalıkavak’taki düşünü bitirip Fethiye’deki dağ köyüne göç etti. Bir marangoz arkadaşına,3 metreye 5 metre baraka yuvasını yaptırdı. Ormana ve denize kendini konuk ettirdi. Seramik fırınları yaptı kendine burada. Köylülerle, çevredeki hayvanlarla, ağaçlarla, börtü böcekle tanıştı. Gökyüzüyle, her çeşit kokuyla... . Yıllardır olduğu gibi burada da hep güneş doğmadan uyandı. Kuşluk vakti, çiçeklerin uyanışıyla birlikte. Kahvaltı yapmadan dışarı çıkıyor, ormana, ormanı derin duygularla geçip denize ulaşıyor. Kayalıklardan iyileştirici sulara bırakıyor kendini. Yaz-kış, hep güneş doğarken. Dağların doruklarında kar varken yüzmekten delice bir zevk alıyor. Tekrar ormana döndüğünde bedenindeki o sağlıklı sıcaktan; içindeki kanın delice akışından da. Sonra 'selam, selam' adını verdiği meditasyon hareketleriyle doğan güneşi karşılıyor. Ve gün başlıyor. Gün onun için bizlerde olduğu gibi anlamsız bölümlere ayrılmamış. Gün bir akış onun için. Mükemmel bir bütünlük... Yemek öğünlerine bölünmüş bir telaşlar, koşuşturmalar, kopuşlar hali değil. Bir ırmak gibi erinçli bir şey onun için... . Peki, ne yer ne içer bu kadın? Her şeyi, doğadaki saf olan her şeyi. Köylü kadınlarla yufka ekmek açar. Biraz zeytinle o yufka ekmeğinin tadına doyulmaz. Sonra çok sevdiği gomassio vardır yediği. Susam ve deniz tuzu karışımı bir yemektir bu. Zeytinyağından tampirinç yapar. Meyvenin bir çeşidi. Sebzeler. Buğdaydan yapılan onlarca ekmek. Buğday tatlısı. Şekersiz aşureler. Bulabilirse koko adı verilen tahıl sütü. Doğa o kadar cömerttir ki... . Peki, ona kentli bir soru soralım: Koca gün nasıl biter o dağ başında? Bağışlar bu soruyu, tebessümle karşılar. İş o kadar çoktur ki dağ başında. Seramik fırını yakılır. Seramikler, emaylar yapılır. Buğday öğütülür. Ekmek açılır. En uzak çeşmeden su getirilir. Çiçeklerin saksısı değiştirilir. Köylü kızlara çeyiz yapılır. Onlara İngilizce öğretilir. El işi yapılır. Otlar toplanır. Değişik çaylar yapılır. Doğal yaşam ve beslenme üzerine kitaplar yazılır. . İşte büyüleyici bir sessizlik! Çoban kız yayladan dönüyor keçileriyle. Sesleri derinden derine yankılanıyor. İşte çoban kız keçileriyle konuşuyor, onlarla dertleşiyor. 'Boziş gel buraya, ne o Kırıkboynuz neyin var? ' Gülben işte bu sesleri duyunca bütün işini gücünü bırakıp dinlenmeye başlıyor. Günün sahici işlerinden biri de bu. Günbatımını seyretmek de apayrı bir iş onun için. Sonra cin fikirli köy çocuklarını evine çağırıp, beyaz kâğıtlara renkli kalemlerle şekiller çizdiriyor. O şekilleri alıp bembeyaz perdelerine desenler yapıyor. İşte size bir iş daha! .. . Sonra gün tamamen batıyor. Güneşle vedalaşıyor. Uyku vakti gelmiştir. Hayvanlarla, ağaçlarla, börtü böcekle birlikte. Doğanın, uykusunun koynuna girip melekler gibi uyumaya başlar. Güneş hiç üzerine doğmayacaktır. . Peki Gülben neleri bırakmıştır yaşadığı bu hafiflik, özgürlük ve saf sağlık duygusu için? Elektrik kullanmıyor. Güneş ışığıyla aydınlanıyor. Buzdolabı, çamaşır makinesi, televizyon, telefon, gazete, ilacın her türlüsünü hayatından çıkarmış. Yanında para ve saat taşımıyor. Yaşadığı yerde tek bir bakkal bile yok. Burada rekabet, hırs, nefret, kin, kıskançlık, didişme, ayak oyunları, sevgisizlik yok. Bir badem ağacı gibi neşeli, güleryüzlü, bereketli yaşayıp gitmek var. Yumuşacık bir düş gibi... . Peki 'yalnızlık' diyorum. 'Sen yine de bir badem ağacı değilsin. Kentlerin havasını yıllarca soludun. Birçok dostun var, ilişkilerin.' 'Asıl kentte çok yalnızım' diyor. 'Beni anlamayan, beni, yaşantımı garip, tuhaf bulan insanlar arasında inan çok yalnız hissediyorum kendimi. Ben burada dağ köyümde, buradaki, bu kentteki dostlarımı düşünerek daha dopdoluyum. Hem aradan çok yıllar geçti. Ben kenti, kentleri çoktan kapattım. Tanıdığım insanlar da orada kaldılar.' . Gülben o uzak, o ıssız dağ köyünde kentteki gibi kaçınılmaz, zorunlu 'dostluklar' yaşamıyor üstelik. Dünya küçük. Onun dağ köyündeki pastoral yaşantısını duyan birçok insan gelip onu buluyor burada. Avusturya’dan, İngiltere’den, Latin Amerika’dan, İstanbul’dan, Ankara’nın birçok yerinden bu kazanılmış hayatı arzuyla merak edenleri küçücük barakasında, köylü dostlarının yardımıyla konuk ediyor. Ormanı gezdiriyor, hayvanlarıyla, ağaçlarıyla tanıştırıyor. . 'Peki, tümüyle hayatına baktığında, bir eksiklik duygusu, keşke şunu da yapsaydım arzusu, içinde uyanmaz mı senin? ' diyorum. 'Kentte, kentlerde çok sık yakalar da bu duygular insanları. Sen ne dersin? ' 'Söylediğin duyguların zerresi yok içimde' diyor. 'Öylesine dolu dolu yaşadım ki, inan bazen, artık yeter, diyorum. Doydum, diyorum. Öyle bir an gelirse, yani bu duygunun sahiciliğine tamamen inanırsam, hayatıma kendi ellerimle son vermek istiyorum. Bunu bir kez çok yoğun duydum. Bir keresinde ‘Heraklia’ diye bir yere gitmiştik. Geceydi. Yazdı. Bir kaleye çıktık. Aşağıda deniz muazzam görünüyordu. Gökyüzünde bir yıldız yağmuru vardı. Doğa sarhoş gibiydi sanki. Bir an kendimi öylesine mutlu hissettim ki, işte o an hayatıma son vermeyi düşündüm. Kendimi denizin yumuşacık kollarına bırakmayı...' . Öyle güzel anlatıyordu ki intihar düşünü; sanki ben de o gece, onunla birlikte yumuşacık denizin kollarına atılmış gibi hissettim kendimi. Sonra o usulcacık bir sır verir gibi, mahcup: 'Bu yaz sana gelsem, bir gece olsun beni konuk eder misin, bir gün olsun senin gibi yaşamamı sağlar mısın? ' diye sordum. İri mavi gözleri şefkatle açılıyor, heyecanla: 'Hemen gel, bu yaz, yoksa çok geç kalabilirsin, bir dahaki yazlarda benim ormanım, barakam yerinde olmayabilir, teknoloji o kadar hızlı geliyor ki, çevreciler ‘çok geç olmadan’ falan diyorlar ya, aslında yanılıyorlar. Aslında çok geç oldu. Benim cennet köşem teknolojiye teslim olmadan, bu yaz gel, gecikme...' . Gülben Anastasias, İstanbul’a seramiklerini, emaylarını satmaya ve dostlarını görmeye gelmiş. Arkadaşımın arkadaşı. Kentte çok kalamadı, duygularına kapılıp yine Fethiye’deki dağ köyüne, tahta barakasına döndü. Daha sahici olan yüreğine. Sevgilerine...
Sultan-ı rûsül şâh-ı mümeccedsin efendim,  Bî-çârelere devlet-i sermedsin efendim,  Divân-i ilâhide ser-âmedsin efendim,  Menşur-ı 'le-amrük'le müeyyedsin efendim. . Sen Ahmed ü Mahmud u Muhammedsin efendim,  Hak'dan bize sultân-ı müeyyedsin efendim. . Hutben okunur minber-i iklim-i bekâda,  Hükmün tutulur mahkeme-i rûz-ı cezâda,  Gülbank-i kudümün çekilir arş-ı Hudâ'da,  Esmâ-i şerifin anılır arz ü semâda. . Sen Ahmed ü Mahmud u Muhammed'sin efendim,  Hak'dan bize sultân-ı müeyyedsin efendim. . Ümmideyiz ye's ile âh eylemeyiz biz,  Sermaye-i imanı tebâh eylemeyiz biz,  Babın koyup agyâre penâh eylemeyiz biz,  Bir kimseye sâyende nigâh eylemeyiz biz. . Sen Ahmed ü Mahmud u Muhammed'sin efendim,  Hak'dan bize sultan-ı müeyyedsin efendim. . Bîçâredir ümmetlerin isyânına bakma,  Dest-i red urup hasret ile dûzaha yakma,  Rahm eyle aman âteş-i hicrânına yakma,  Ez-cümle kulun Gâlib-i pür-cürmü bırakma. . Sen Ahmed ü Mahmud u Muhammed'sin efendim,  Hak'dan bize sultan-ı müeyyedsin efendim. . Şeyh Galib
Yaz gelende başaklar boyun bükse  Kavrulsada biçmem yari görmeden  On sekizbin renge senin deseler  Ak karadan seçmem yari görmeden . Divani iken imdadıma yetseler  Saraya konuktur deyip ditseler  Abu hayat deyu ikram etseler  İç deseler içmem yari görmeden . Naçarıda deli gönül naçarı  Gönül istemiyor yüksek uçanı  Cennet kapısını açıp içeri  Geç deseler geçmem yari görmeden . Aşık sefaiyem açmadan solsam  Sevda pınarından aşk ile dolsam  Topragın bagrında tomurcuk olsam  Bahar gelse açmam yari görmeden
Hep öyküler dinledim  buruk, acımsı, kekremsi  Dinlerken yaşadım diyemem  öldüm. Ama ölmemiş  o bin öykünün serüvencisi  Sunuyor kendini  canlı bir bildiri gibi  kaçarak tırpanından  ölümün  oturmuş karşımdaki sandelyede  demli çaylar istiyor garsondan  Bol içki bir o kadar küfür ve boşvermişlik  bütün hayata  Ucuza kapatılmış  hatta bedavaya gelmişken hayat  dinler mi girdisini çıktısını  o bin serüvenden sonra. Çok öyküler dinledim  cigara dumanıyla yüklü  duvarların taş baskısı resimlerle  süslü köy kahvelerinde  buruk, acımsı, kekremsi  Dinlerin yaşadım diyemem  öldüm. AHMET TELLİ
Gözlerin cennet çiçegi  Gönlüm cehennem ateşi  Eger sevdigine köle olursa gönül  Nuh tufanına kucak açarmış  Lakin arfatın gerisi cinnet  Kalk güzeller güzeli yüregim sana tutsak  Derdine pusatlandım çilen gün oldu bana  Sen ki sevdaların şahı garip gönlümün ahı  Dilegim sen kebelam sen muradım sen  Dönsede dünya kendi başına ben dönmezem yolumdan  Dolunaya güneş denktir ülgere kutup yıldızı  Agla ey şafak yürküsü kaderim boynuma yafta  Hükmü darimiş merger  Boynumda yay kirişi  Şer mi yagıyor yerin yüzüne  Karanlık bastı başımı  Sevdam yankılansın vadilerinde ey anadolum  İgde çiçeginde gizli özüm  Sarı papatyaki el eder sen gibi  Alıpta sineme sarasım gelir  Her koklayış bir acı her dokunuş bin ölüm  Zaman dokuz başlı ejdarha  Sen bana düşman bense bana  Yüregim kaf dagına sürgün  Ruhum tur dagında ersir  Deli eyledi zaman  Bir acıki dizlerim duymasada bedenim  Parmaklşarımda öldürdüm isyanımı  Şimdi sokak aralarında gezerken  Duysamda topal seslerini  Uyuşmuş bacagım duymayan parmaklarıma ragmen  Bu dönek günyadan dimdik geçmek zorundayım  Koy yal verdigim ekmek verdigim köpeklerde  arkam sıra ürüp dursun  Şimdi gecelere çivi çakar oldum  Aglama ey şafak yürkülerim aglama  Gece mavisi sevdalarımı çıglık çıglıga çadırırken gökleren  Huzur benim deseydim vallahi düşünmezdim ey ölüm.
bir darbımeseldir canfêzam bakışların  vurur beni  uzanırım da kadife saçaklarına  rüzgâr durdurur beni  şehrinde kaybolmuşum uzatmalı kirpiklerinin  en leylâk kokuşunla, en şahin uçuşunla  o körpe, o İstanbul endâmın kavurur beni  bu bir cefâ derbendi, kahır istilâsıdır  ellerin ufalar, tenhâlara savurur beni  şenliğinde aykırı yürüyüşlerin  eziyorsun göklerini  yine de ufuklarda bekletiyor gurur beni  bu hicran değişmeyen kaderimdir, umarım  biliyorum canfezâm, vuslat unutturur beni
Bağından her güzel bir gül seçerdi,  Bundan mı sarardın soldun,ey gönül?  Kadınlar geçerdi,kızlar geçerdi,  Bir zaman aşk için yoldun,ey gönül!. Dünyaya baksan da gülümser gibi  Uzuyor hayatın bir keder gibi,  Ellerde dolaşan kadehler gibi  Yıllarca boşaldın,doldun,ey gönül!. Çare yok,matemin çok derinse de,  Hasretin tükenmez yaşın dinse de.  Gençliği hoş geçti,eğlendinse de  Sanmam ki bahtiyar oldun,ey gönül!
Kaplu kaplu bağalar  Kanatlanmış uçmağa  Kertenkele derilmiş  Diler Kırım geçmeğe . Kelebek ok yay almış  Ava şikâra çıkmış  Donuzları korkudur  Ayuları kaçmağa . Ergene’nin köprüsü  Susuzluktan bunalmış  Edirne minaresi  Eğilmiş su içmeğe . Kazaza balta koydum  Çevirişin deremezim  Çuval çayırda gezer  Segirdüben kaçmağa . Allah’ımın dağında  Üç bin balık kışlamış  Susuzluktan bunalmış  Kanlı ister göçmeğe . Leylek koduk doğurmuş  Ovada zurna çalar  Balık kavağa çıkmış  Sögüt dalın biçmeğe . Kelebek buğday ekmiş  Manisa ovasına  Sivrisinek derilmiş  Irgat olup biçmeğe. Bir sinek bir devenin  Çekmiş budun koparmış  Salinuban seğirdür  Bir yâr ister koçmağa . Bir aksacık karınca  Kırk batman tuz yüklenmiş  Gâh yorgalar gâh seker  Şehre gider satmağa . Donuz dügün eylemiş  Ayuya kızın vermiş  Maymun sındı getirmiş  Kaftan gömlek biçmeğe . Deve hamama girmiş  Dana dellallık eder  Su sığırı natır olmuş  Nöbet ister çıkmağa . Kaygusuz’un sözleri  Hindistan’ın kozları  Bunca yalan söyledin  Girer misin uçmağa. Kaygusuz Abdal
Bağırırlar şaire:  'Bir de torna tezgâhı başında göreydik seni.  Şiir de ne?  Boş iş.  Çalışmak, harcınız değil demek ki...'  Doğrusu   bizler için de  en yüce değerdir çalışmak.  Ve kendimi   bir fabrika saymaktayım ben de.  Ve eğer   bacam yoksa  İşim daha zor demektir bu.  Bilirim  hoşlanmazsınız boş lâftan  kütük yontarsınız kan ter içinde,  Fakat  bizim işimiz farklı mı sanırsınız bundan:  Kütükten kafaları yontarız biz de.  Ve hiç kuşkusuz   saygıdeğer bir iştir balık avlamak  çekip çıkarmak ağı.  Ve doyum olmaz tadına   balıkla doluysa hele.  Fakat  daha da saygıdeğerdir şairin işi  balık değil, canlı insan yakalamadayız çünkü.  Ve doğrusu   işlerin en zorlusu  yanıp kavrularak demir ocağının ağzında  su vermektir kızgın demire.  Fakat kim   aylak olduğumuzu söyleyerek   sitem edebilir bize;  Beyinleri perdahlıyorsak eğer   dilimizin eğesiyle...  Kim daha üstün, şair mi?  yoksa insanlara  Pratik yarar sağlayan teknisyen mi?  İkisi de.  Yürek de bir motordur çünkü  ve ruh, onun çalıştırıcısı.  Eşitiz bizler   şairler ve teknisyenler.  Vücut ve ruh emekçileriyiz   aynı kavganın içinde  Ve ancak ortak emeğimizle   bezeriz evreni   marşlarımızı gümbürdeterek  Haydi!  laf fırtınalarından   ayıralım kendimizi   bir dalgakıranla.  İş başına!  Canlı ve yepyeni bir çalışmadır bu.  Ve ağzıkalabalık söylevci takımı  değirmene yollansın dosdoğru!  Unculuğa!  Değirmen taşı döndürmeye laf suyuyla!
Bu devran hep böyle sürüp gitmez ki  Sen de solacaksın günün birinde  Aklına gelecek ayrılığımız  Pişman olacaksın günün birinde. Senin de saçına karlar yağacak  Senin de gözüne yaşlar dolacak  Elbette kalbini biri yakacak  Beni anacaksın günün birinde. Ne geri dönecek yolun olacak  Ne de tutunacak dalın kalacak  Korkarım pişmanlık sonun olacak  Yalnız kalacaksın günün birinde
Geriye doğru baktığımda... . Geriye doğru baktığımda, çünkü ancak böyle anlaşılıyor bazı şeyler, ben aslında ilkokul 4.-5. sınıftan itibaren yazar olmayı kafama koymuşum. Ama bu ciddi, planlı projeli bir düşünce halinde değil. Tabi babamdan gelen Kuvay-ı Milliye, Kemalistlik, subaylık da var. Bu yüzden iyi, yardımsever, dürüst, çevresinde sayılan sevilen adam yani bir tür kahraman olmak üzere yetiştirildik biz. Çok küçük olanaklarla zengin çocuklarının önüne geçme projesi...Kemalizm biraz da böyle bir proje. Hadi bakalım kendinizi gösterin projesi, romantik bir proje bu. Öte yandan korkunç bir oyun bu. Baştan aşağı yanlış hesaplarla dolu. Belli olanaklar babanın maaşı belli, makarna yumurta yiyorsun, hadi bakalım benim çocuğum nasıl geçecek sizi projesi, üstelik iyi adam olacak ve onları da geçeceksiniz. Okuduğun okul belli, mahalle devlet okulları. . Hiç unutmuyorum... . Kabataş Erkek Lisesi’ne kaydımı yaptıracaktım. Babam hastaydı, ayakları şişmişti. Makasla pantolonunun paçalarını kesmişti ve ayağında terlik vardı. Çok komik görünüyordu. Emekli bir albay fakat cebinde parası yok. Müdür “çocuğu yatılı verin” demiş. Ev Suadiye’de okul Ortaköy’de. O zaman köprü de yok. Gidiş-dönüş 4 saat. Ama yatılı parası yok. “Gündüzcü olsun, gitsin-gelsin” demiş babam. Tartışmışlar. Müdür, “almıyoruz çocuğunuzu okula” deyince babam çıkarmış beylik tabancasını müdürün masasına koymuş. “Alıyor musun almıyor musun? ” odadan bir çıktı, kıpkırmızı bir surat. “Gemileri yaktık oğlum” dedi. “Baba ne gemileri...” dedi ki; “Oğlum durum ciddi”. Küçük çelimsiz bir çocuğum. Kaydımızı yaptırdık, girdik okula. İlk dönem iki zayıf geldi karneye. Hiç unutmuyorum, babam “teessüf ederim” dedi. “Ulan bu okulda birinci olcam” dedim. Çünkü baba senin adına gurur savaşı vermiş, gemiler yakmış, adamcağız onuruyla yaşamış ve sen onun misyonunu yükleniyorsun. .  Can havliyle... . Memur ailelerinde bir çalkantı vardır. Can havliyle okursun, can havliyle yaşarsın. Uzun vadede ne olacak diye düşünemezsin. Lisede üniversiteye girebilmek için fen bölümlerinden mezun olmak gerekir. Ben de fen bölümündeydim. Arasıra edebiyat sınıfına giderdim. Millet orada Necatigil okuyor, Orhan Veli, Özdemir Asaf okuyor. Özeniyorum onlara, çünkü onlar edebiyat deyip kaybetmişler zaten. Üniversiteye giremeyecekler ama mutlular. Ben başarılı olmayı mutlu olmaya yeğ tuttum. Çünkü başarılı olmak zorundaydım. Ailenin seni bir kere daha okutma şansı yok. Sınıfı geçmek zorundasın. Halkalar çok gevşek yani. “Hadi lan bu sene de asayım, hayatın tadını çıkartayım biraz” dediğin anda kayarsın. Yani can havli söz konusu olduğunda kimse kimsenin bohem macera arayışını taşıyamaz. Böylece edebiyat hep gizli, yasak bir tutku olarak varoluyor bende. O da meğer yaşamının ta kendisi olmuş, meslek değil yani. . Kemalizm’e gönül bağlamış... . Kemalizm’e gönül bağlamış ve kaybetmiş bir aile benim ailem. Danslar, tangolar, radyo piyeslerine ağlamalar, arkası yarın’lar üzerine sohbetler... Bir ütopya yaşamışlar, ama ütopya duvara çarpmış. Benim babam o ütopyanın duvara çarptığını Özal’la anladı. Kemalizm’in kaybettiğini, Kemalizm’e gönülden bağlanan o samimi insanların kaybettiğini babamda gördüm. Babamla beraber ben de yenildim. Çünkü ben o tarihe ne, o insanların yenilmişliğine tanığım.. Cezmi Ersöz Kaybetmeye... .  Cezmi Ersöz kaybetmeye mahkumdur. Kaybettikçe haz alıyorum. Mazoşizm değil bu. Benim ruhum böyle oluşmuş. Kaybetmek bana şiirsel bir tad veriyor. Ayağım kaydıkça, birileri tarafından kazandığım başarı elimden alındıkça ben kendime “Hah tamam şimdi sensin” diyorum. Ben kaybedince kazanıyorum. Kendimle buluşuyorum. Yenilgiyi öven birisi değilim. Ama bu kadar adaletsiz bir toplumda başarılı olmak bana “yanlış mı yaptım? ” sorusunu sorduruyor. Bu soruyu sorunca kendime tezgah açıp, kendime çelme takıyorum. Bunu yapıyorum ki beni okuyan, yazılarımı seven insanlara biraz daha yaklaşayım, hiç olmazsa onlardan kopmayayım. Başarıyı küçümsememizin bir nedeni de bilinçaltımızdaki korku ile ilgili. Başarıyı istemiyor muyduk? Hem de çok. Biz zaten başarıya koşullandırılmış çocuklardık. Ancak öte yandan kazandığımız başarının tadını biraz olsun yaşayamadan, zenginlerin, iktidar sahiplerinin, güçlü insanların gelip hemen elimizden alacağını düşündüğümüzden, belki de bu acıyı hafifletmek için başarıyı küçümsedik. Kendi oyununu, kendi başarını gölgeleme isteği. . İnsanlara bakıyorum... . İnsanlara bakıyorum, inanılmaz bir tutarlılık çizgisi izliyorlar. O insanlar kendi oyunlarını asla bozamazlar. Benim binlerce okurum var. Fakat hiçbir basın organı Cezmi Ersöz’den bahsetmiyor. Ben bunu kendim yaptım.28 yaşımda egemen medyaya tavır aldım. Yani tabancayı masaya koydum, gemileri yaktım. Onlar da benim ve benim gibilerin onların hamurundan olmadığımızı anladılar. Bugün paraya ihtiyacım olur, anlaşma yaparım, üç gün sonra herşeyi yazar çeker giderim, ellerinde patlarım yani. Ciddi bir misyonun sahibiyiz bu anlamda. . Açık konuşayım.... Bazı şeyler giderek netleşiyor. Eurogold bütün gazetelere tam sayfa, yarım sayfa ilanlar verdi. Açık konuşayım, Öküz ve Leman dergisi Eurogold’un ilanını alsaydı, ben bir daha oraya imzamı atmazdım. İnsan yazar arkadaşından da bu kadar dürüstlüğü bekliyor. Ama zaten holdingçiler bıçaklamadı bizi, en büyük darbeyi sağımızdan solumuzdan en yakın arkadaşlarımızdan yedik. Benim çok sevdiğim insanlar acı çekerek öldüler. Hayatlarını örnek aldığım, beslendiğim, gönül bağı kurduğum insanlar çok düşük maaşlarla, köşelerinde, hayattan istifa etmiş vaziyette çığlık çığlığa öldüler. Şimdi benim onların anılarına sadık olmak gibi bir misyonum var. Eğer ben Eurogold’un ilanını basan bir yerde yazarsam onlara haksızlık etmiş olurum. Bu dürüstlük anlayışına bugün aptallık gibi bakılıyor. .  Tesadüfler, kaos... . Tesadüfler, kaos...bizim hayatlarımızı birisi filme alsa kimse inanmaz. Absürd, akıldışı, tuhaf... Mesela ben pazarcılık yapıyordum. Mahmutpaşa’dan elbezi, havlu filan aldım. Pazarın en kötü yerindeyim, mafya var orada, yağmur yağıyor, havlular ıslandı. Bir baktım bir müşteri geldi. Aaa annem! “Kaça havlular? ” dedi. Yarısını anneme sattım. Bir başka zaman salça aldım.25 kg. salça. Getirirken elimi kesti, yağmur yağdı, vapura zor attım kendimi. Açtım, bozuk çıktı. Zarar ettim. Akla mantığa uyan yanı yok yani. Beyoğlu Rumeli Han’da dayımın yanında ofisboyluk yaptım. Bankaya para yatırır, vergi dairesine, defterdarlığa giderdim. Çay, dosya, sigorta bildirgesi taşıdığım yerlerde şimdi imza istiyorlar. Her şey akıldışı gelişti çünkü. Mantığı yoktu. Hiç bir şey planlanmamıştı. Yine de ben o rastlantılardan, büyülerden, esinlerden yanayım. Sait Faik’de sistem mi vardı? O rastlantılarla yaşayan bir insandı. Hayatlar onu çekerdi, insan yüzleri onu çekerdi, bakışlar, adını koyamayacağımız bir takım insan davranışları, içsezişler ve yoğun duyarlılıklar onu çekerdi. Ekollerin adı sonradan konulmuştur. Oğuz Atay’ı da bu nedenden çok seviyorum. Küçük memur ailesi, plan program yok, anlık duygular...
Padişah katlime ferman dilese  Yine geçmem ala gözlü Şah'ımdan  Cellatlar karşımda satır bilese  Yine geçmem ala gözlü Şah'ımdan. On yedi yerimden vursalar yara  Cerrahlar derdime kılmasa çare  Kemendi bend ile çekseler dara  Yine geçmem ala gözlü Şah'ımdan. Karadır kaşları benzer kömüre  Münafıklar zarar verir ömüre  İk'ellerim bağlasalar demire  Yine geçmem ala gözlü Şah'ımdan. Eğer beni katsa kervan göçüne  Götürseler Hindistan'a Maçin'e  Urganım atsalar dar ağacına  Yine geçmem ala gözlü Şah'ımdan. Ahiri katlime ferman yazılsa  Çıksam teneşire tabut düzülse  Kefenim biçilse mezar kazılsa  Yine geçmem ala gözlü Şah'ımdan. Pir Sultan Abdal'ım derim vallahi  Ölsem terk eylemem piri billahi  Huzur-ı mahşerde dilerim Şah'ı  Yine geçmem ala gözlü Şah'ımdan
Bugün benim yeşil bağım kurudu  Dolu vurdu yapraklarım çürüdü  Benim de saz tutan elim var idi  Şimdi bir köşede yatar ağlarım . Benim ile lokma yiyip içenler  Gölgemin altında konup göçenler  Sizi zalim dar günümde kaçanlar  Ben kendi kendime çatar ağlarım . Çırpına çırpına bir yuva kurdum  Bebeği görmedim kundağı gördüm  Derya'da boğuldum karaya vurdum  Çileden çileye bakar ağlarım . Mahzuni Şerif'im budur ahvalim  Zamane bozulmuş insanlar zalim  Kıyamete kadar gider bu halim  Sabır edip matem tutar ağlarım
ERKEKLER HEP YALNIZ AĞLAR. Günlerdir sınırında yaşıyoruz aşkın  Günlerdir uçurumunda  Bu kaçıncı atışım kendimi  Kollarından yalnızlığa  Bu kaçıncı dargınlık  Bu kaçıncı barışma  Belli ki  Sensizliğe sürgün artık bu gözler  Sensizliğe sürgün bu dudaklar bu eller  Şimdi yorgun bir çınar gibi kalbim  Artık sana değil  Sensizliğe yaslanacağım  Hoşçakal güz çiçeğim hoşçakal  Seni artık  Göz yaşlarınla ıslanmış  Yastıklara bırakacağım. Oysa yıllarca  Yemyeşil bir orman köyünde sakladım gözlerini  Dağ başlarında çoban ateşleri yaktım üşümeyesin diye  Ellerine kör gecelerin karanlığında sarıldım  Ve haykırdım  En dipsiz kuyulara adını  Ezberlettim seni kurtlara-kuşlara  Sense beni sokaklara vurdun  Ve en zehir şarkılara. Bilirsin  Rüzğara bıçak  Yağmura ateş  Buluta kurşun işlemez  Sende öylesine vurdun ki beni  Artık bana  Hiçbir acı kar etmez. Neylersin  Önce melekler terk etti bizi  Sonra masmavi düşler  Öpüşler- gülüşler-çiçekler  Büyüsü kalmadı artık kavuşmaların  Bundan böyle  Bizi her köşede  Bambaşka bir cehennem bekler. Sen de bundan böyle  İçi boş şarkılarla avut kendini  En ucuz aşklarla yıka kirli ruhunu  Açılırsın  Taşlar yosuna sarılır bilirsin  Sarmaşıklar duvarlara  Geceler karanlığa  Sende yalnızlığa sarılırsın  Ve kadınsın  Ağlayabilirsin gönlünce  Göz yaşların pınarlar misali çağlar  Unutma ki erkeğim ben  Ve erkekler hep yalnız ağlar.. Ahmet Selçuk İLKAN  “Erkekler hep yalnız ağlar” kitabından  www.ahmetselcukilkan.com.tr
svebiş - hal'de  büyük bir park her alman kentinde  bulunduğu gibi  ve merdiven tiyatrosunda  bir adam yaratmak piyesi. olmaz dedi berbel  tek saf damarı avrupanın  gözlerimiz yaşarıyor  yanağındaki kırmızılıktan akıp duruyor her şeyimiz. tırmanmaya başladı merdivenleri  haylbronlu kedi  sarışın -  ve kara açılımıyla kırbaçlar  uzun saçları -  ve bindiği atlar sıyırır kayaları  genç  ve durup direnecek sanki kasları  ve o bakışlar kaçıp saklanan  ve umulmadık anlarda karşılaşılan arzlar  aktörlük yaptığı için kendinden  herkeste olduğundan daha emin. olmaz dedi berbel  şiirlerimi oku derken  birden  necip fazıl göründü merdivenlerde  müthişti.. bilin ki berdel  jan janin  sen de merikalı tom  ve seya  bütün ecdadınız barındı içimizdeki hoşgörüde. bir gün  baktıkça değişen ve beni alabilen  enginliklerinde  bal görünümlü gamzelerinde  dudaklarının zümrütten gibi  billurluk yansıyan çekişlerinde coşarak ekstazla  . zira aklında değil  güzelliğinle anlıyordun.  işte bütün bunlarda  bütün dünyaya  üstad necip fazılı anlattım dedim ki. O görünüz görünmez  Daha ilk sesi ilk kelimeleri  İlk mimikleri ve yüzünde  İçiçe dönen binlerce daireyle  İnsanı alıp gönül hücrelerine salar  kanının yapısını bozar  yepyeni bir terkiple atar meydanlara. çünkü çok gördüm  onun  yüzündeki ahenge ulaşacağım diye  temelinden sallanan yapıları. aklım mı köpürüyor ne vakti deniz  toprağa kene gibi yapışmış ağaçlar  köpek bastırıyor kanı  avrupa kadını ne kapılar ışmarlıyor  kapanıyor içindeki bütün çengeller  insan tarihi kadar eski bir hasretle  bakıyor-  ve alıyor
Gökten ay parçası hâlinde, o rahmet güneşi,  İndi âfâka bu akşam, bu mübârek akşam.  Ebedî kandili yandıkça, Hudâ’dan dilerim,  Parlasın dursun o îman senin alnında, Paşam!
İlk kundağın  Ben oldum, yavrum;  İlk oyuncağın  Ben oldum.. Acı nedir  Tatlı nedir... bilmezdin  Dilin damağın  Ben oldum.  Elinin ermediği  Dilinin dönmediği  Çağlarda, yavrum  Kolun kanadın  Ben oldum  Dilin dudağın  Ben oldum.. Belki kıskanırlar diye  Gördüklerini  Sakladım gözlerden  Gülücüklerini...  Tülün duvağın  Ben oldum! . Artık isterlerse adımı  Söylemesinler bana  'Onun Annesi' diyorlar...  Bu yeter sevgilim bu yeter bana! . Bir dediğini  İki etmiyeyim diye  Öyle çırpındım ki  Ve seni öyle sevdim sana  O kadar ısındım ki  Usanmadım, yorulmadım, çekinmedim  Gün oldu kırdın...  İncinmedim;  İlk oyuncağın  Ben oldum... Yavrum  Son oyuncağın  Ben oldum.... Layık değildim  Layık gördüler  Annen oldum yavrum  Annen oldum!
Ela gözlü yardan bize gel oldu  Varamam şu yerler yazlanmayınca  Hiç talip kalmadı ehl-i dil oldu  Gerçekler bilinmez izlenmeyince. Ali'yi sevenler ayan eylemez  Saklayıp sırrını beyan eylemez  Erenler nutkunu nihan eylemez  Muhabbet kurulup sözlenmeyince. Ali'yi sevenler gönül döşürür  Döşürür de aşk kazanın taşırır  Her mürşit çiğ talip mi pişirir  Ateş yakıp altı közlenmeyince. Pir Sultan Abdal'ım demek olur mu  Hercai dilbere emek olur mu  Rızasız lokmasın yemek olur mu  Mürşit nazarında tuzlanmayınca
Allah'ın emrine mutiim dersen  Resûl'ün emrine itaat eyle  Helâl haram demez bulduğun yersen  Mü'minlik sözünden feragat eyle. Zahm-ı aşka gelip merhem sarmağa  Ferhâd olup bir gün bağrın yarmağa  Kudretin yoğise Beyt'e varmağa  Gönül Beytullah'tır ziyaret eyle. Kulun rızkın verir hazret-i Bâri  Açılan gülleri incitmez hârı  Kötülük değildir er kişi kârı  Kemlik edenlere inâyet eyle. Kalbini geniş tut sıkma Seyranî  Rıza-yi Bâri'den çıkma Seyranî  Gönül beytullahtır yıkma Seyranî  Elinden gelirse imâret eyle
Gülüşleri inceliyorum gözle parmakla  Erken sabahı uyuyan otu  Ki yükselip dinelir görününce hayvanlar  Açlık duymayan göğsü  Utanç duymayan artık. Güçsüz aşklara azgın aşklara  Suç ortağı olan kadını  Bir hıçkırığın fırtınasına  Yeşil adasına sessizliğin. Gülüşleri inceliyorum gözle parmakla  Yansıtıyorum onları  Nedir bu güzelim varlıklar  Ki dinlenişime uygundur konuşmaları  Çiy tanesine uygun gülümsemeler. Güneş bir köstebek gibi hoş  Alçak bir alında bir saç lülesi  Kırılmış uzun devinimsiz gece  Yerinden çıkarılmış güzel maske  Aşınmış zincir. Kıvrımından açılan bir yaprak  Süren bir gülüş  Gözlerim parmaklarım  Gençliğimiz yeryüzünde  Günü doğuracak sevecenlikle.
Vur pençe-i alîdeki şemşîr aşkına  Gülbangi âsmanı tutan pîr aşkına. Ey leşker-i müfettihül ebvâb vur bug  Feth-i mübîni zâmin o tebşîr aşkına. Vur deyri küfrün üstüne rekzi hilâl için  Gelmiş bu şehsüvar-ı cihangîr aşkına. Düşsün çelengi rûmun eğilsin serî firenk  Vur Türk'ü gönderen yed-i takdîr aşkına. Son savletinle vur ki açılsın bu surlar  Fecr-i hucûm içindeki tekbîr aşkına
Kendini yüceltme dev aynasında  Ne kadar cücesin bilirim seni  Bir gün tökezlersin yol ortasında  İşte ben o zaman görürüm seni.. Elma şekeri mi sandın sen aşkı  Ne şiirin şiir ne şarkın şarkı  Hele bir kırılsın feleğin çarkı  İşte ben o zaman görürüm seni.. Ne yürek var sende ne içten bakış  Bütün sermayense bir avuç alkış  Baharın bahar da, ya gelecek kış  İşte ben o zaman görürüm seni.. Elbette atarsın böyle kahkaha  Umutların yumruk yememiş daha  Saatin beş kala 'Ah'a - 'Eyvah'a  İşte ben o zaman görürüm seni  Ah benim zavallım öperim seni.
Bileklerimizi morartmis yeni Alman kelepceleri,  Otobusun kaloriferleri bozuldu Kaman'dan sonra  Sekiz saat oluyor karbonatli bir cay bile icemedik,  Basimizda perensip sahibi bir bascavus.  Nigde uzerinden Adana Cezaevine gidiyoruz.... Bi sen eksiktin ayisigi  Gumus bir tuy dikmek icin manzaraya!
yalnızlık  hızla alçalan bulutlar   karanlık bir ağırlık  hava ağır toprak ağır yaprak ağır  su tozları yağıyor üstümüze  özgürlüğümüz yoksa yalnızlığımız mıdır   eflatuna çalar puslu lacivert   bir sis kuşattı ormanı   karanlık çöktü denize. yalnızlık  çakmak taşı gibi sert   elmas gibi keskin  ne yana dönsen bir yerin kesilir   fena kan kaybedersin  kapını bir çalan olmadı mı hele  elini bir tutan  bilekleri bembeyaz kuğu boynu   parmakları uzun ve ince  sımsıcak bakışları suç ortağı   kaçamak gülüşleri gizlice. yalnızların en büyük sorunu  tek başına özgürlük ne işe yarayacak  bir türlü çözemedileri bu   ölü bir gezegenin   soğuk tenhalığına   benzemesin diye  özgürlük mutlaka paylaşılacak   suç ortağı bir sevgiyle
Günlerdir bir dağbaşındayız  Bir başına ve birşeylerden uzak  Çağıldayan çavlanları dinliyoruz  Otların üstünde sırtüstü uzanarak. Duman, is ve beton yığını  Öyle yormuş, bezdirmiş ki bizi  Yaşayıp durmuşuz bir yangını  Unutmuşuz gülümsemeyi sanki. Günleri saymadık günlerdir işte  Saatleri kurmadık ve saatlerce  dağ taş demeden dolaşıp durduk. Çoktandır unutup gittiğimiz  Bir sevinci tazeledik bu yaz  Doğayı ve kendimizi dinleyerek
Bir sevdiğim güzel vardı, bu evrenden vazgeçti;  Sevdiğini yitirenin hali nice olur belli.  Fidan boylum, güvercin bakışlım, şimdi n'etmeli?  Sevip kokamadım, doyamadım; benden vazgeçti.. Benim varımdı o, benim tadım, benim ereğim;  Direğimdi, kırıldı da çöktüm, bir oldum yerle.  Çığrış canım, kuşlarla, böceklerle, bitkilerle;  Gel sevdiğim, gel güzelim, gel gülüm, gel direğim! . Rüzgarlar üşüttü onu, kuzeyden esen yeller,  Boz bulutlar öyle benzini soldurdu, dert değil.  Bir sanırım, bu sümbül o sümbüldür! elbet değil.  Nazlı çiçeklerle bile açmaz onu bu iller.. Bu gamlı güz akşamı, yola düşmüş hali midir?  Edalı boyuna göz mü değdi, dil mi uzandı,  Ya ala gözlü görke yüzünü kimler kıskandı,  Üzerine eğildiği sular vebali midir? . Garip kişi! gez git gayrı bu dağları dul, mahzun.  Bu dağların güzeliydi o, güzellerin hası.  Elbet garib olur garip kişinin yavuklusu;  Büker de boyuncağzını kor gider melul mahzun...
kimse beni oynamasın kaybettim  mesire mahalli aç öpüşler tok öpüşler içinde  ayıldı gururlu bir bardak gibi ay  çözüldü giz kim sadık bir ağzı öpmüş ki  ulan Şakir kötü finnaler buluyorsun her aşka  peripetie mi dedin ben orada değilim  yırttım epey beklemiş dürüst eğilim  ve hürmetli yalınlık eliyle kisvemi  ağlasam mı birileri gibi vakara  skorer gözüyle kaç cima hesabına kârlı  kaybetmek işimdir toplama bilmem  vefaysa iftiradır berabere bitmemiş  bir aşkın uzatma dakikalarında
Yine zevrak-ı derûnum kırılıp kenâre düştü  Dayanır mı şîşedir bu reh-i seng-sâre düştü. O zamân ki bezm-i cânda bölüşüldü kâle-i kâm  Bize hisse-i mahabbet dil-i pâre pâre düştü. Gehî zîr-i serde desti geh ayağı koltuğunda  Düşe kalka haste-i gam der-i lûtf-ı yâre düştü. Erişip bahâra bülbül yenilendi sohbet-i gül  Yine nevbet-i tahammül dil-i bî-karâre düştü. Meh-i burc-ı ârızında gönül oldu hâle mâ`il  Bana kendi tâli`imden bu siyeh sitâre düştü. Süzülüp o çeşm-i âhû dedi zevk-i vasla yâ hû  Bu değildi niyyetim bu yolum intizâre düştü. Reh-i Mevlevîde Gâlib bu sıfatla kaldı hayrân  Kimi terk-i nâm u şâne kimi it`ibare düştü
Bugün bir meclise vardım oturmuş pend ider vaiz  Okur açmış kitabını bu halkı ağlatır vaiz  İki bölmüş cihan halkın birini cennete salmış  Eliyle kürsüden biri tamuya sarkıtır vaiz  Çıkar ağzından ateşler yakar şeytan-ı melunu  Sanırsın yedi tamunun azabı kendidir vaiz  Tamuya şöyle doldurmuş içinde yok duracak yer  Ana yerleştirir halka acep hizmettedir vaiz  Yaraşır va'z ana hakkı ki yanar yakılır her dem  Niyazi'nin hemen ancak cihanda adıdır vaiz
Haydi gidelim,  ateşli peygamberi şafağın,  gizli patikalardan ulaşalım  o yeşil timsahı kurtarmaya, aşkla sevdiğin.  Haydi gidelim,  isyankar ve marslı yıldızlarla dolu  cepheyle aşağılanmayı bozguna uğratarak  zafere erişmeye ya da ölümle buluşmaya yemin edelim.  Duyulduğunda ilk atış sesi ve uyandığında  çalılıklar bakirelere yaraşan bir şaşkınlıkla,  orada, yanıbaşında, olgun savaşçılar olarak,  bulacaksın bizi.  Saçıldığında sesin dört rüzgara doğru  adalet, ekmek, özgürlük, tarım reformu,  oradai yanıbaşında, aynı vurgularla,  bulacaksın bizi.  Ve yerini bulduğunda bunca emeğin sonunda  zalime karşı doğruluğun uğraşı,  orada, yanıbaşında, bekçilik edeeken mücadelenin sonuçlarına,  bulacaksın bizi.  Yaralı böğrünü yaladığı gün canavar  milliyetçi bir mızraktır onu orada vuran,  orada, yanıbaşında, gururlu yüreklerimizle,  bulacaksın bizi.  Sanma ki bozabilirler bütünlüğümüzü  rüşvetle kuşanmış yaldızlı bitler,  tek istediğim bir tüfek, mermiler ve bir siper.  Başka hiçbir şey.  Ve şayet engellerse yolumuzu demir,  Amerika tarihine geçen  gerillaların kemiklerini örtmek için  bir mendil isteriz Kübalıların gözyaşlarından.  Başka hiçbir şey.
'yuvarlanan bir taş değildir şair”  diyor Pablo Neruda. kayaların üzerinden  kendini boşluğa bırakıyor bir albatros  içimdeki uçurumun kıyısında. aşağılarda,  tahtalarında Akdenizli karıncaların dolaştığı sandalda,  kanatlarını sınayan  martı yavrularına bakarak söyleniyorum. “kuşlara fırlatılan bir taş da değildir şair  insanın varoluşu adına” “
anlatmak istedikçe herseyi birden yitiriyorum  bir kutupyildizi bir ben bir dinmeyen agrilarim  yapayalniz kaliyorum birden güzelim  ve müthis aglamak istiyorum  gecenin kanatlari kirik bir saati var bilmem bilir misin  ölüm korkusu alkol gibi yayilir damarlara  sakin o saatte sokaklara çikma  denize bakma  karanliga  yildizlara bakma sakin  o saat  iste güzelim o saat  ölüm, o ateskusu  ölüm; o mavidügüm  denizkizlarinin türküsünü söyler  ben yalnizim  orkestrada kirik bir saz  kanayarak kosan bir kurt  yüregim dagbasinda unutulmus vakur bir bayrak yirtilircasina  bir kutup yildizi bir ben bir dinmeyen agrilarim  çiftlesen kuslarin böceklerin insanlarin yalnizligi  ve müthis aglamak istiyorum
Gül yüzlü cananım senin elinden  Eğildi bellerim bükülmektedir  Aşkın veremiyim alçak dilinden  Gizli gizli yaşım dökülmektedir. Fidandım döküdü yaprağım dalım  Sen Sultansın elbet ben de bir kulum  Güzel muhabbetin hoş şirin dilin  Şu gönül bağına ekilmektedir. Akıl ermez oldu neden işine  Neler gelir yiğitlerin başına  Yandım ah yüzüne hilal kaşına  Ah çektikçe ömrüm sökülmektedir . Mahzuni Şerif'im ben bir deliyim  Göster cemalini seyran eyleyim  Yandım dedim işte daha ne deyim  Neden dost benden çekilmektedir.
Resimler. Solsun mu ardında bütün resimler  Bir güz kalsın yollarında, bir de ben  Bu kambur feryadı hangi dert dinler  Döner mi, gelirken uzağa giden. Aynalar. Aradığımızdır bizi her kuşluk  Bitkin bir aynada buluşturan sel  Şimdi bir kalp için ağlayan boşluk  Mavi gözlerinden döküldü tel tel. Sesler. Kanar içten içe beynimde hayal  Ben kendi göğsüme saplarım kahrı  Ya ateş üfleyip yakmasın kaval  Ya da bir mezara girsin bu ağrı. Ellerim. Ellerim ürkektir ey avcı, küskün  Yavru bir ceylandır senin yurdunda  O esrarlı başın mağrur ve suskun  Göklere mi erdi, beni vurdun da
Kiminin dikenleri vardır  Katlanamaz üstüne.  Hep dikene durur  Delmemek için gövdesini, . Kiminin yoktur bir tek kemiği,  Doğrulamaz ayaklarının üstünde.  Ona göre varsa yoksa kendisi,  Dürülüdür ütülü bir mendil gibi. Ben eğilmem gündüz ama  Geceleri kanatırım kendimi. Ben bir söz söylediğim zaman,  Kendine küçük bir pıtrak edinir.  Çok sürmez anlar başına geleceği,  Çarşılarda pazar ondan selam kesilir.. Ben birini sevdiğim zaman  Göğünü durmadan genişletir.  Ama herkes rahattır kozasının içinnde,  O sevgi artık kimsesizdir.. Ölsem ayıptır, sussam tehlikeli  Çok sevmeli öyleyse, çok söylemeli.
Ben dervişim diyene, bir ün edesim gelir  Seğirdüben sesine, varıp yetesim gelir. Sırat kıldan incedir, kılıçtan keskincedir  Varıp anın üstüne, evler yapasım gelir . Altında gayya vardır, içi nar ile pürdür  Varuben ol gölgede, biraz yatasım gelir. Oda gölgedir deyu, ta'n eylemen hocalar  Hatırınız hoş olsun, biraz yanasım gelir . Ben günahımca yanam, rahmet suyunda yunam  İki kanat takınam, biraz uçasım gelir. Andan Cennete varam, Cennette huriler görem  Huri gılmanı, bir bir koşasım gelir . Derviş Yunus bu sözü, eğri büğrü söyleme  Seni sigaya çeken bir Molla Kasım gelir
Gene on beş sene evvel gibi Gazi geliyor,  Gene on beş sene evvelki kadar yükseliyor.  Gene başlarda oturmuş, gene göklerde başı;  Yıldırımlar gene bir eski silâh arkadaşı.  Ölümün bitmeyen ufkunda yatarken gene sağ;  Bir avuç toprak olurken gene yüksek, gene dağ.  Gene bir memleketin satveti bir tek emeli.  Koca bir yurdu tutarken gene sapsağlam eli.. Çürüyen göğsü için takızaferler gene dar;  Gene sağdır, gene sağlamdır O, hem dünkü kadar.  Ona hicranla... hayır, sade taabbütle eğil;  Ölüdür; doğru, fakat öldüğü hiç belli değil.
Ey yüksek sosyeteye mensup modacı hanım,  Eğlence zümresinin başının tacı hanım,  Bu metod ki, sizlerin müsbet ilâcı hanım:  Dışının görünüşü içinin aynasıdır;  Açıl kızım utanma, bu devrin modasıdır.. Yerindedir tahsilin, güzelliğin şahane.  Varsa Türk'ten tâlibin, bul çeşitli bahane.  Bir ecnebî hovarda yakalarsan daha ne? ...  Dışının görünüşü içinin aynasıdır;  Açıl kızım utanma, bu devrin modasıdır.. Flörtünün sayısı; en az on beş olmalı...  Kimisi hâlis züppe, kimisi keş olmalı...  Altın kolyen, kürk manton, taksin beleş olmalı.  Dışının görünüşü içinin aynasıdır;  Açıl kızım utanma, bu devrin modasıdır.. İç votkayı, şarabı; sokaklarda nâra at.  Medeniyet sizlerle yükselmektedir kat kat(!)  Çeşni ruha gıdadır, her gün bir yatakta yat...  Dışının görünüşü içinin aynasıdır;  Açıl kızım utanma, bu devrin modasıdır.. Hiç durma twist öğren, her gün bir baloya git;  Tırnağını, yüzünü, dudağını boya git.  Sun'î peyke vâris ol, conilerle aya git.  Dışının görünüşü içinin aynasıdır;  Açıl kızım utanma, bu devrin modasıdır.. Bazen düz pantalon giy, traş ettir enseni.  Bin dolaş bisiklete, göster şöyle sen seni.  Kabahat ailende.. anlıyorum ben seni.  Dışının görünüşü içinin aynasıdır;  Açıl kızım utanma, bu devrin modasıdır.. Artist ol, filim çevir; ismine yıldız derler...  Bin kez kürtaj yaptırsan gene sana kız derler!  Çıplak resim çektirsen, ne şahane poz derler.  Dışının görünüşü içinin aynasıdır;  Açıl kızım utanma, bu devrin modasıdır.. Mayoyla endam göster, git jürinin önünde..  Mahremini teşhir et her birinin önünde..  Seçil bir kıraliçe imtihanın sonunda.  Dışının görünüşü içinin aynasıdır;  Açıl kızım utanma, bu devrin modasıdır.. Hayır, inanma kızım! Bunlar hep istihzadır.  Namus, insanlar için en mukaddes meyvadır.  Gençlikte hissiyatın belki seni aldatır.  Dışının görünüşü içinin aynasıdır;  Haddinden çok açılmak soysuzun modasıdır.. Türk oğluna anne ol, iftihar et onunla;  Elin soysuz züppesi bağdaşamaz seninle;  Bu yurdun kızı isen şu sözü iyi dinle:  'Dışının görünüşü içinin aynasıdır;  Yapacağın düşüklük bize yüz karasıdır.'. (Vur Emri)
Gulu çiğdemi filan bırak  Sardunyayı karidesi filan bırak  Acıyı ve ölümleri bırak  Oy pusulalarını ve seçimleri bırak  Evet  Seçimleri özellikle bırak  Çünkü açlık çoğunluktadır. Her kişinin ukala ömrü  Yeter sanılır çiçeklenmeye  Ve dünyanın karanlığından  Bir aşk bahanesiyle kurtulmaya  Kaçıp giden baharların anisi  Elden ele devredilen bir gençlik duygusu  Laleler sümbüller butun obur boklar püsürler  Hakkim var midir bunları söylemeye  - vardır  Güneş doğarken ve batarken  Yazdan kısa girerken ve kıştan çıkarken  Ve dağda ve kırda  Hakkim vardır -  Çünkü en azından dünyadan  Dölsüz katırlar geçer  Yüklü vagonlar geçer  Demir yüklü şilepler geçer  Yelkenleri isletenleri ve tayfalarıyla  Ve onların karıları ve çocuklarıyla  Ve bilinmez sanılır geleceği  Bir demiryolu makasçısının  Oysa kesinlikle yazılmıştır  Her sevgi kitabında  Asil olan açlıktır  Çoğunluktadır. Sevişmek o yüzden gereklidir  Evet açlık, yok olsun butun incelikler  Mendiliniz var mi, kabak öğreten  Boa strogonof mantar file minyon  Güneş görmemiş midye  Midye görmemiş güneş  Ve soygun halindeki otel malzemeleri  Ve altın arayıcılar  Ve istedikleri yerlerde  Yüksek graviteli petrol bulanlar  Hem şames kıyısında  Hem mekong deltasında  Bir kalça fotoğrafına bunlarla birlikte bakanlar  Çoğunlukta değildir  Açlık çoğunluktadır  Artık her şeyi yaşadık  Ve birlikte duşunduk  Ve duşunduk ki her şey cehennem  Bir bakışta  Ve cehennem  Başarılmamış bir savaştır  Dünyanın ortasında kullanılmamış bir su  Cehennem, insanin kendi ciğeri  At sırtında taşınan olu  Kundağa girmeyen bebe  Karanlıklarda açan çiçeklerin  Bir insanin ölümüne dönüşü  Bir insan olumu olmaya  Çünkü açlık çoğunluktadır. - İste o zaman diyorum ki -  Gelişin sen olsun senin  Her şey esirgesin seni  Çünkü açlık çoğunluktadır  Ve ezecektir gücüyle dünyayı  - İkimize bir aşk elbette yetmez  Turlu şeylerin savunulduğu -  Diriliğe eşitliğe tokluğa  Artık ayıp olan tokluğa  Çünkü açlık çoğunluktadır  Açlık.
Onlar için pazarlar, erkekler  sevda ile sıkıntı arasında  bir gider bir gelirler. gencömrü aşmak, bir dağı aşmak  sırtta çocuklar  sonra da genç sanmaları kendilerini  ol sebeptendir.. saati sormadan korkuları vardır  yitirmek tek yılgı  sevdikleri sevmedikleri de olmuşsa zamanla  şakırlar sevdiklerini de  ötekini nevroza dönüştürüp saklarlar.
Hangi cennetten geldim bu cehenneme  Ki her yokluk bendedir, her acı benim  Baltalar kıyasıya inmiş govdeme  Bak! Şu devrilen hayat agacı benim. Bir gün beni de unut her yalan gibi  Adımı sokaklara tükür kan gibi  Oysaki yaşadıkça bir çıban gibi  İçinde sızlayacak o sancı benim. Terkedilmiş eski bir şehircesine  Sensiz yaşıyor o can verircesine  Tutuşmuş özleminle erircesine  Bir zaman sevdigin bu yabancı benim
Ya olmasaydın, Tanrım,   Ya olmasaydın!  İnsanların en hakiri olduğumu düşünüp de  Ruhumu oruçlarla, erdemlerle   Kırbaçladığımda  Bakışlarımdaki kibri aynada   Yakaladığım zaman  Utançtan yüzümü avuçlarımla   Kime kapardım, Tanrım? . Ya olmasaydın!  İnsanların en kibirlisi olduğumu düşünüp de  Onurları kırılmışların önünde   Yere kapandığımda  Varlığım bu küçümen tanrıların ayaklarıyla   Bir kenara itildiği zaman  Yakınmalarımı, sitemlerimi   Kime yapardım, Tanrım? . Ya olmasaydın!  Harami ininde mürüvvet,  Köle pazarında paye dağıtılırken  ''Bir kenarda kalma'yı marifet,   Ve unutulmayı marifet bilerek  Beyliği sultanların katında   Aramaya çıkıpta sonra  Yarı yoldan dönmeyi başardığım zaman  Sürurumu kime gösterip, kime   Kurum satardım, Tanrım? . Ya olmasaydın!  Sürurla dolup taştığım anlar  Dağları, sır yüklü develer gibi,  Yerinden oynatabileceğimi,   Yürütebileceğimi  Düşünüp coştuğum ve naralarımla  Yalnızca fareleri ürkütüp,   Vaşakları, dağ keçilerini...  Sonunda uyuyan aslanı   Uyandırdığım zaman  Hercai gönlümü can tasasıyla  Kimin yılkısına   Katardım, Tanrım? . Ya olmasaydın, Tanrım,   Ya olmasaydın!  Yürüdüğüm yollar tükendiğinde  Dostlar yabancıya,   Sıla gurbete benzediğinde...  Kırbamda su, heybemde azık  Ve türkülerimde...   Türkülerimde söz bittiğinde; . İnsanın kıt  Gecenin yıldızsız  İfritlerinse, daim peşimde  (Hem uyanıkken hem de düşümde)   Olduğu zaman,  Kimin kapısını omuzlayarak   Hoyratça açar da, kimin  Aynalarını parçalayarak  Canımı içeri atardım, Tanrım,   Sen olmasaydın?
En eski yalnızlığımdır aşk benim  Gitgide büyüyen karanlıklarla  Ne zaman sevdiysem kavruldu tenim  Bir ateşin açtığı yanıklarla. Sabahı olmazdı çok gecelerin  Alır, götürürlerdi beni onlar  Öptüğüm elleriyle, korkunç derin  Bir uçurumun kenarına kadar.. Sonra bırakır giderlerdi, üzgün  Bakardım sessizce arkalarından  Sonra umutsuzluk, gözyaşı ve kan.. Bütün umutlarım biterdi bir gün  Bir gecenin orsatında kalırdım  Tek başıma ben, ben ve yalnızlığım.
Öyle derin ki gözlerin içmeye eğildim de  Bütün güneşleri pırıl pırıl orada gördüm  orada bütün ümitsizlikleri bekleyen ölüm  Öyle derin ki her şeyi unuttum içlerinde . Uçsuz bir denizdir bulanır kuş gölgelerinde  Sonra birden güneş çıkar o bulanıklık geçer  Yaz meleklerin eteklerinden bulutlar biçer  Göklerin en mavisi buğdaylar üzerinde . Karanlık bulutları boşuna dağıtır rüzgar  Göklerden aydındır gözlerin bir yaş belirince  Camın kırılan yerindeki maviliğini de  Yağmur sonu semalarını da kıskandırırlar . Ben bu radyumu bir pekbilent taşından çıkarttım  Benim de yandı parmaklarım memnu ateşinde  Bulup yeniden kaybettiğim cennet ülke  Gözlerin Perumdur benim Golkondum, Hindistan'ım . Kainat paramparça oldu bir akşam üzeri  Her kurtulan ateş yaktı üstünde bir kayanın  Gördüm denizin üzerinde parlarken Elsa'nın  Gözleri Elsa'nın gözleri Elsa'nın gözleri.
Ve bir adam söyle dedi: 'Bize kendini bilişten bahset.'. Ve o cevap verdi:. 'Kalbiniz gecelerin ve gündüzlerin sirrini sessizce bilir.  Ancak kulaklariniz, kalbinizin bilgisini isitmek için deli olur.. Düsüncelerinizde daima bildiginizi, kelimelerde de bileceksiniz.  Rüyalarinizin çiplak bedenine parmaklarinizla dokunabileceksiniz.. Ve böyle de olmasi gerekir.. Ruhunuzun sakli kaynagi yükselmeli ve çagildayarak denize dogru kosmali;  Ve o zaman, sonsuz derinliginizin hazineleri gözlerinizin önüne  serilecektir.. Ancak bilinmeyen hazinenizi tartmak için tarti aramayin;  Ve bilginizin derinligini degnekle veya iskandil ipiyle ölçmeye kalkmayin.. Çünkü kisi, ölçüsüz ve sinirsiz bir deniz gibidir.  'Tek dogruyu buldum' degil, 'Bir dogruyu buldum' deyin.. 'Ruha giden yolu buldum' degil,  'Kendi yolumda yürürken ruhu buldum' deyin.. Çünkü ruh, her yolda yürür.  Ruh ne bir çizgi üzerinde yürür;  ne de bir kamis gibi dümdüz büyür.  Ruh, sayisiz taç yapraklari olan  bir lotus çiçegi gibi açilir.'
Sen yokken gittim  Korkularımın üstüne  Hiç ardıma bakmadım  Gümüş şiirler yazdım sen yokken  Çok yangın çıktı yüreğimde  Küllerini bile savurmadım  Irak denizlerin fırtınasıydım  Uzak iklimlerin sert rüzgarları  Kulaçlarken denizinde gurbeti  Kanlı savaşlarım,  Belalı sevdalarım olmadı hiç  Ama hep sustum,  Hep ağladım, hep yandım sen yokken.  Bekliyorum dönüşünü yeniden,  Bir gelsen,  Hayatın önünden alsan beni  Bir gelsen,  Sellerin önünden alsan beni  Bir gelsen,  Ölümlü düşlerimden alsan beni.. Çok durdum güneşe karşı bir başıma  Savrulurdum rüzgarlarında sensizlik denizinin  Sen yokken,  Az dolaşmadım gönlümün kuytularında  Üşüyen karanfilim şimdi buruşuk parmaklarda  Bir kırağı ayazıydım gecenin kollarında  Zifirlerinde sadece ben üşürdüm.  Hiç aldırmadım esen rüzgara  Hiç dinlenmiş bir yürekle çıkmadım ortaya  Yinede hiç yıkılmadım giden trenlerin ardından  Ama bütün yangınlar beni yaktı önce  Hep ortasında kaldım vurgunların  Vurgun nedir ki? deme  Bir babanın serzenişi nasılsa öyle  Bayrakları indirilmiş,  Bozguna uğramış bir hisardım sen yokken  Hep sustum,  Hep yandım, hep ağladım sen yokken.  Bir gelsen,  Yangınlardan alsan beni,  Bir gelsen,  Dünyalarımdan alsan beni,  Bir gelsen,  Şafaksız gecelerden alsan beni,  Ama ne zaman gelsen,  Akşam kızılı gözlerimle bulacaksın beni.
Öyle bir bağ yetiştirsem  Dallar Allah Allah desin  Rüzgar vursun yaprağına  Yeller Allah Allah desin. Saraylar yaptırsam baştan  Etrafı güllük gülistan  Dillere olasın destan  Eller Allah Allah desin. Sefai'yem kurban olsun  Akan kanlar bayrak olsun  Hatun nazlı gelin doğsun  Döller Allah Allah desin
Bir kişi özünde ikilik olsa  Hakk'ın didarını görmez billahi  Hor bakarsa evliyanın yoluna  Eli bir gerçeğe ermez billahi. Cihanı seyahat edip gezerse  Doksan bin kelamı okur yazarsa  Bir mümin yezide kuşak çözerse  Derdine dermanı bulmaz billahi. Eli ile komadığın alırsa  Yalan söyler Hakk'a asi olursa  Tövbe etmez günah gümrah olursa  Cehennem oduna yanar billahi. Bir mümin yezide kızını verse  Anası babası ilayık görse  Yüz bin kere başı secdeye varsa  Hak da günahından geçmez billahi. Bir mümin yezidin yüzüne baksa  Gayet gökçek olsa şol meyli aksa  Ol müslim bacıdan zürriyet doğsa  Arsız meydanında kalır billahi. Pir Sultan'ım der ki Hakk'ın emrini  Koyuverse bir kişi avradını  Mümin olan bilir bunun dadını  Yedi başlı hınzır olur billahi
mağaranın duvarına  hayvanları taştan oydum  kükrediler karanlıkta  türkülerle karşı koydum. karanlıktı mağara  ışığı taştan oydum  üşüyordum  bir de güneş koydum. aşk oydum mağaranın duvarına  aşk oydum  ağrıdı taşlar  yarıldı mağara. ben doğdum
Ölüm gelecek ve bana senin gözlerinle bakacak-  eski bir vicdan azabı  yahut saçma bir günah gibi  sabahtan akşama dek  uykusuz, donuk, bizi izleyen ölüm.  Gözlerin dilsiz bir çığlık,  boş bir söz olacak, beyhude bir sessizlik.  Bu yüzdendir her sabah  kendi gözlerini görmen yalnız  aynaya bakındığında ve o gün, ah,  değerli umut, biz de öğreneceğiz  hayat ve hiç olduğunu senin.  Ölümün bir bakışı vardır hepimiz için.. Ölüm gelecek ve bana senin gözlerinle bakacak.  Bu, bitirmeye benzeyecek bir günahı,  aynada yeniden beliren bir ölü yüzü  görmeye benzeyecek,  dinlemeye benzeyecek suskun bir dudağı,  Dilsiz düşeceğiz ortasına burgacın.. Çeviri: Osman Tuğlu
Geçen akşam eve geldim. Dediler:   - Seyfi Baba  Hastalanmış, yatıyormuş.   - Nesi varmış acaba?  - Bilmeyiz, oğlu haber verdi geçerken bu sabah.  - Keşki ben evde olaydım... Esef ettim, vah vah!  Bir fener yok mu, verin... Nerde sopam? Kız çabuk ol!  Gecikirsem kalırım beklemeyin... Zîrâ yol  Hem uzun, hem de bataktır...   - Daha a'lâ, kalınız  Teyzeniz geldi, bu akşam, değiliz biz yalınız.  Sopa sağ elde, kırık camlı fener sol elde;  Boşanan yağmur iliklerde, çamur tâ belde.  Hani, çoktan gömülen kaldırımın, hortlayarak;  'Gel! ' diyen taşları kurtarmasa, insan batacak.  Saksağanlar gibi sektikçe birinden birine,  Boğuyordum! müteveffâyı bütün âferine.  Sormayın derdimi, bitmez mi o taşlar, giderek,  Düştü artık bize göllerde pekâlâ yüzmek!  Yakamozlar saçarak her tarafından fenerim,  Çifte sandal, yüzüyorduk, o yüzer, ben yüzerim!  Çok mu yüzdük bilemem, toprağı bulduk neyse;  Fenerim başladı etrâfını tektük hisse.  Vâkıâ ben de yoruldum, o fakat pek yorgun...  Bakıyordum daha mahmurluğu üstünde onun:  Kâh olur, kör gibi çarpar sıvasız bir duvara;  Kâh olur, mürde şuâ'âtı düşer bir mezara;  Kâh bir sakfı çökük hânenin altında koşar;  Kâh bir ma'bed-i fersûdenin üstünden aşar;  Vakt olur pek sapa yerlerde, bakarsın, dolaşır;  Sonra en korkulu eşhâsa çekinmez, sataşır;  Gecenin sütre-i yeldâsını çekmiş, uryan,  Sokulup bir saçağın altına gûyâ uyuyan  Hânüman yoksulu binlerce sefilân-ı beşer;  Sesi dinmiş yuvalar, hâke serilmiş evler;  Kocasından boşanan bir sürü bîçâre karı;  O kopan râbıtanın, darmadağın yavruları;  Zulmetin, yer yer, içinden kabaran mezbeleler:  Evi sırtında, sokaklarda gezen âileler!  Gece rehzen, sabah olmaz mı bakarsın, sâil!  Serserî, derbeder, âvâre, harâmî, kaatil...  Böyle kaç manzara gördüyse bizim kör kandil  Bana göstermeli bir kerre... Niçin? Belli değil!  Ya o bîçâre de râhmet suyu nûş eyliyerek,  Hatm-i enfâs edivermez mi hemen 'cız! ' diyerek?  O zaman sâmi'anın, lâmisenin sevkıyle  Yürüyen körlere döndüm, o ne dehşetti hele!  Sopam artık bana hem göz, hem ayak, hem eldi...  Ne yalan söyliyeyim kalbime haşyet geldi.  Hele yâ Rabbi şükür, karşıdan üç tâne fener  Geçiyor... Sapmıyarak doğru yürürlerse eğer,  Giderim arkalarından... Yolu buldum zâten.  Yolu buldum, diyorum, gelmiş iken hâlâ ben!  İşte karşımda bizim yâr-ı kadîmin yurdu.  Bakalım var mı ışık? Yoksa muhakkak uyudu.  Kapının orta yerinden ucu değnekli bir ip  Sarkıtılmış olacak, bir onu bulsam da çekip  Açıversem... İyi amma kapı zâten aralık...  Gâlibâ bir çıkan olmuş... Neme lâzım, artık  Girerim ben diyerek kendimi attım içeri,  Ayağımdan çıkarıp lâstiği geçtim ileri.  Sağa döndüm, azıcık gitmeden üç beş basamak  Merdiven geldi ki zorcaydı biraz tırmanmak!  Sola döndüm, odanın eski şayak perdesini,  Aralarken kulağım duydu fakîrin sesini:  - Nerde kaldın? Beni hiç yoklamadın evlâdım!  Haklısın, bende kabâhat ki haber yollamadım.  Bilirim çoktur işin, sonra bizim yol pek uzun...  Hele dinlen azıcık anlaşılan yorgunsun.  Bereket versin ateş koydu demin komşu kadın...  Üşüyorsan eşiver mangalı, eş eş de ısın.  Odanın loşluğu kasvet veriyor pek, baktım  Şu fener yansa, deyip bir kutu kibrit çaktım.  Hele son kibriti tuttum da yakından yüzüne,  Sürme çekmiş gibi nûr indi mumun kör gözüne!  O zaman nîm açılıp perde-i zulmet, nâgâh,  Gördü bir sahne-i üryân-ı sefâlet ki nigâh,  Şâir olsam yine tasvîri otur bence muhâl:  O perîşanlığı derpîş edemez çünkü hayâl!  Çekerek dizlerinin üstüne bir eski aba,  Sürünüp mangala yaklaştı bizim Seyfı Baba.  - Ihlamur verdi demin komşu... Bulaydık, şunu, bir...  - Sen otur, ben ararım...   - Olsa içerdik, iyidir...  Aha buldum, aramak istemez oğlum, gitme...  Ben de bir karnı geniş cezve geçirdim elime,  Başladım kaynatarak vemeye fincan fincan,  Azıcık geldi bizim ihtiyarın benzine kan.  - Şimdi anlat bakalım, neydi senin hastalığın?  Nezle oldun sanırım, çünkü bu kış pek salgın.  - Mehmed Ağ'nın evi akmış. Onu aktarmak için  Dama çıktım, soğuk aldım, oluyor on beş gün.  Ne işin var kiremitlerde a sersem desene!  İhtiyarlık mı nedir, şaşkınım oğlum bu sene.  Hadi aktamıyayım... Kim getirir ekmeğimi?  Oturup kör gibi, nâmerde el açmak iyi mi?  Kim kazanmazsa bu dünyâda bir ekmek parası:  Dostunun yüz karası; düşmanının maskarası!  Yoksa yetmiş beşi geçmiş bir adam iç yapamaz;  Ona ancak yapacak: Beş vakit abdestle namaz.  Hastalandım, bakacak kimseciğim yok; Osman  Gece gündüz koşuyor iş diye, bilmem ne zaman  Eli ekmek tutacak? İşte saat belki de üç  Görüyorsun daha gelmez... Yalınızlık pek güç.  Ba'zı bir hafta geçer, uğrayan olmaz yanıma;  Kimsesizlik bu sefer tak dedi artık canıma!  - Seni bir terleteyim sımsıkı örtüp bu gece!  Açılırsın, sanırım, terlemiş olsan iyice.  İhtiyar terliyedursun gömülüp yorganına...  Atarak ben de geniş bir kebe mangal yanına,  Başladım uyku teharrîsine, lâkin ne gezer!  Sızmışım bir aralık neyse yorulmuş da meğer.  Ortalık açmış, uyandım. Dedim, artık gideyim,  Önce amma şu fakîr âdemi memnûn edeyim.  Bir de baktım ki: Tek onluk bile yokmuş kesede;  Mühürüm boynunu bükmüş duruyormuş sâde!  O zaman koptu içimden şu tehassür ebedî:  Ya hamiyyetsiz olaydım, ya param olsa idi!
“ki en kötüsüdür,  ölümden sonra da istemek.”. Benden firar eden dünyadan,  son isteklerimi taşırken bana,  dikkat et; aynı olmasın torbanın rengi,  ayağına giydiğin galoşlarla.. Şu bizim yan odada,  Kürt kaşlı kız çok inledi dün gece,  boştu yatağı,  bugün iyileşmiş, tahliyesi olmuş,  inandıramadılar bana.. Bir uçlu sakla da göğsüne,  teninin kokusu olsun izmaritinde.  Bu yalnızlığı biz yaratmadık,  bilakis tütünü bile dost eyledik kendimize.. Ya sen,  ellerini yıkıyorsun bana her gelişinde,  benimle aynı gün ölecek olan alyansında,  bir sabun parçası,  ne demekse.. Yarın belki de son kez,  ziyaret saatini özleyeceğim yine,  yemek yiyeceğim,  tadını tuzunu alıp, öyle veriyorlar yemeği,  mercimeğin içindeki böceğin bile hesaplı kalorisi.. Giydiğin eteğin yırtmacı ilk defa dokunuyor bana,  beni yolcu eden akciğer  kediye atsan yemez  geç kalmayacak randevusuna.. Gidince çürümeyeceğini bilsem,  ellerimizi değiştirelim derdim.  Ellerimin ellerinde verdiği güzel ve uzun mola,  ayrılık Allah’ın emri,  ölüm olmasa…
Bir yüz tanıdım ruhuma nakşoldu zamanla,  Bir yüz ki bütün hatları şimşekle doluydu,  Ben yalnız onun resmine daldım heyecanlı,  Benden çocuğum yalnız onun şi'rini duydu.  Bir hüzne bürünmüştü cenazeyle düğünler,  Bir damla yaş olmuştu denizler gözümüzde.  Hasretle bakarken gecenin rengine günler,  Seyretti yanan gözleriniz fecri o yüzde.  Tarih onun emriyle kımıldandı yerinden,  Birkaç yıla toplandı hemen birçok asırlar.  İsa eli geçmiş sanılır yurt üzerinden,  Gül bahçesi olmuş dün ayak bastığı yerler.  Ondan geliyor, her günümüz başka baharsa,  Ondandır, ufuklarda ne ürperme, ne gam var...  Kalbim nefesim dursa, düşüncem sona varsa,  Dünyayı unutsam da unutmam bir Atam var.
Denize atılmış şiirdir bence  Yurtsayan, yurdu bilinmeyen bir yıldız. Şiirin deniz kıyısındaki sesine bırakılmış ölümdür  yanacak sarayların kestiği bir, yarım ay.
. Adaçaylarımızı söylemiş miydik?  Üç kişi bir köşede oturmuş ağ yamıyordu.  Kimimiz aznif oynuyor, cıgara üstüne cıgara  yakıyordu kimimiz. Sanki dünya durmuştu  öyle dalmış gitmiştik. Kendi kendimizdik.  Bir sürü kırlangıç dışarda camlara vuruyordu.  Birden bir ses, yüzüne karışmış bıyıkları,  -Deniz çekildi, dedi. Hepimize tutup  denizde gezdirdiği gözlerini. Büyük  bir boşluk bırakıp sonra da arkasında  Kalktı.   Biz işte o zaman gördük onu  ve çekilen denizi.   O zaman çıktık kendimizden.. Dışarda bir dilim ekmek gibiydi gök
Sel taşkını bir akşamüstü  Bulutları bağrına basan  Ağaçlara sordum seni  Yaprak rüzgarı tutmaz dediler  Uzun uzun baktılar yalnızlığıma  Yangın yeri bir yürek  Bir de yağmur gösterdiler. Ne olur şu yağmurların  Birdenbire yağanı ben olsam  Rüzgarı düğümlesem saçlarına  Bir daha bırakmasam  Öpsem kirpiklerini  Süzülüp gözyaşlarına karışsam  Çağlayıp aksam çağlayıp aksam  Yüzündeki ırmaklarla geçsem ovaları  Dudaklarında denizlere çıksam
senin bu ankaralı haline inat  boğaziçi köprüsünü götürüp assam  bir kartpostal gibi ortasına kızılay'ın  sadece trafik mi  bütün ezberi karışırdı ankara'nın
Uzun boylu, kısa boylu  Ölse ne ki, kalsa ne ki?  Üç-beş yüz bin işçi, köylü  Ölse ne ki, kalsa ne ki? . Fark etmez ırgat, amele  Harç diye basın temele  Alt tarafı hepsi köle  Ölse ne ki, kalsa ne ki? . Hayatına küstü memur  Yediğini kustu memur  Altı memur, üstü memur  Ölse ne ki, kalsa ne ki? . Vurguncuya işlesin çark  Namuslular etmesin fark  Esnafın destesi beş mark  Ölse ne ki, kalsa ne ki? . Dulu,yetimi kim arar  İmhasına verin karar  Emekliler zaten zarar  Ölse ne ki, kalsa ne ki? . İşsizler sürülsün yurttan  Büyükler kurtulsun dertten  İnsanlar kemikten, etten  Ölse ne ki, kalsa ne ki? . Temizlensin sathı vatan  Sevinsin pusuda yatan  Vatandaş lüzumsuz zaten  Ölse ne ki, kalsa ne ki? . (Yasaklı Rüyalar)
Mührü kazıdım dağıttım sihri. Bir dildim sende aksanımı yitirdim. Tarif ve tanım hükümsüz artık. Bende kaydın silindi. Gören yaksın her kimse o anı defterini. Bu hayata bir intihar borcum var biliyorum. Yarım kalmış bir yürüyüş oldum hep. Açıyorum yeniden kapının çengelini. Gören hayra yorsun beni. . Çok örseledim demek hayatı yordum. Eski bir meselden esinlenmiştim oysa. Karın güneşe mağdurluğu gibi oldu hep. Bir düşe telefim yine. O malum heceye hep-yek geleyim şimdi. . Önce söz vardı şimdi yok. Aylardan yağmur olsun istedim takvim ikindi. Belki doğru okuyamadım silikti ayak izleri. Bir keder uyak istedi benden. Aşktan sızmış bir makama. Heder ettim kendimi. . Sabıka kaydım sorulmasın ne olur. Ben hep telaş oldum cinnet yazıldım sana. Hepsi bu işte belki bir körün gözleri gibi. Biz seninle iki mutlak kaderiz artık. Kuş dili bir zamana bütünlemeli. . Kim demiş ömür kısa külliyen yalan. Varsın keyfe keder bir darbe olsun. Yeter ki doruktayken vurulsun parça tesirli. Bir rüzgâra gömülsün her aşk şiiri. . Bir karşı-devrim gibi. . (Yaratım, 6)
Ne ağlarsın benim zülfü siyahım,  Bu da gelir bu da geçer ağlama.  Göklere erişti figânım ahım,  Bu da gelir bu da geçer ağlama.. Bir gülün çevresi dikendir hardır,  Bülbül har elinde ah ile zardır.  Ne olsa da kışın sonu bahardır,  Bu da gelir bu da geçer ağlama.. Daimi'yem her can ermez bu sırra,  Gerçek aşık olan erer o nûra.  Yusuf sabır ile vardı mısır’a,  Bu da gelir bu da geçer ağlama.
kimin elini tuttuysan  gökkuşağının altından geçti
Sevdiğin kentlerin selamı sanki  Sülüs kamyon şoförleri  Kufi hamallar . Anılar hep sonbaharda gibidir  astrakan gecede  süt yıldızlar . Belleğinin yerini tutar kadehindeki  Taşlar taş kemerler  İvedi sarmaşıklar . Hayatını sarsan binbir andan  adlarını yıllara  veren yargıç krallar . Ne varsa yarım kalmış, geleceğindir  Bir kez girilmiş sokaklar  Açılmamış kapılar . Bilir misin iki kökeni var hüznüniyetinin:  çiçek durumu aşklar  yaprak düzeni siyasalar
Verdigin perhize budur gayratım,  Bundan başka uyamayong dohtor bey,  Üç sepet yımırta sabah kahvaltım,  Teker teker sayamayong dohtor bey!. İki leğen pilav bir yayıg ayran,  İster yağlı olsun ister yavan,  Yanına keseyong beş kilo sovan,  Yeyong yeyong doyamayong dohtor bey!. Üç tencere bamya yirim bişince,  Yirmi tas su içip biraz koşunca,  Her yanı sökülür garnım şişince,  Sağlam göynek geyemeyong dohtor bey!. Sinciye acımdan çogtan ölürdüm,  Sağolsun gomşular ediyo yardım,  Bi guzudan fazla yimem söz virdim,  Ayıp olur cayamayong dohtor bey!. Bazı az geliyo beş kasa hurma,  Yedi lahanadan yapıyoz sarma,  Onuda mı yeding deye hiç sorma,  Utaneyong deyemeyong dohtor bey! . Günde iki çuval unum gideyo,  Avradım her sabah ekmek edeyo,  Bir gazan fasille gönül ye deyo,  Artırmaya gıyamayong dohtor bey!. Senede gırk dönüm bostan ekering,  Benden başka kimse yimesing dirim,  Gavını, garpızı gabıglı yirim,  Acelemdeng soyameyong dohtor bey!. Bilmem gara Memmed nereye gider,  Buyumuş gısmatım, buyumuş gader,  Bi günde yediğim işte bu gadar,  Daha fazla yeyemeyong dohtor bey! . Aşık Kara Mehmet
İki kalp arasında en kısa yol:  Birbirine uzanmış ve zaman zaman  Ancak parmak uçlarıyla değebilen  İki kol.. Merdivenlerin oraya koşuyorum,  Beklemek gövde gösterisi zamanın;  Çok erken gelmişim seni bulamıyorum,  Bir şeyin provası yapılıyor sanki.. Kuşlar toplanmış göçüyorlar  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Duydum ki yine umudunu kesmişsin insanlardan,  dostluklardan... Duydum ki yine acımaya başlamışsın  kendine...  Yolunu kimselerin bilmediği, bilmek de istemediği  sevginin o hayal ülkesinde birilerini beklerken çok  üşümüşsün...  İnsan ancak kendisine sevgili olabilir, diyormuşsun.  Şimdi artık yollarda ve binbir hayalin peşinde  sürüklediğin ve yıprattığın sevgine minnet borcunu  ödeyecekmişsin...  Acıyan sevgini şımartacak, onu örtülere saracakmışsın.  Onu kendini güçlü ve korunaklı olduğunu hissetmediğin  hiçbir yerde ortaya çıkarmayacakmışsın...  Sevgini yırtıcı bir kuş gibi yetiştiriyormuşsun.  En iyi savunmanın saldırı olduğunu ve yokolmamak için  yoketmek gerektiğini öğretiyormuşsun ona...  Ona onu, sabırlar, merhametler ve inceliklerle değil,  hazlar, hayranlıklar ve kıskanç ilgilerle  besleneceğini vadediyormuşsun.  Her gece uyumadan önce arkasında Che Guevera’nın resmi  olan aynanla konuşuyormuşsun: Bir sen varsın önemli  olan, bir sen varsın gerçek olan... Hem onca acıya  rağmen hala güzelim...  Ve artık kendime yasaklıyorum başkalarına acımayı ve  hayatın acısını...  Aynadaki nefesinin buğusunu görüyorum buradan.  Gözlerinle gözgöze gelemediğim için tutup aynadaki  buğuyu öpüyorsun.  Yaralı kendini öpüyorsun...  Çekmeceden cüzdanının çıkarıp içindeki kredi  kartlarını seyrediyorsun zoraki bir hayranlıkla.  İçinde sevgini sakladığğın kaleyi daha da  güçlendirmeyi geçiriyorsun aklından.  Kredi kartlarını yalıyorsun dilinle ve onların zehirli  tadını içine akıtıyorsun.  Bankamatikten her para çektiğinde kulağına gelen ölüm  çığlıklarına alıştırmak istiyorsun kendini böylece.  Hem senden güçsüzlerin ölümü, hem bu ölümleri gizleyen  ve bütün katliamları anında temize çeken teknolojinin  zehirli tadı sarıyor şimdi sevginin yaralarını.  Bankamatikten her para çektiğinde kulağına gelen  çocukların ve kimsesizlerin ölüm çığlıklarına  dayanamadığını hissettiğin anlar, senin için hayatta  sadece annenin babanın ve kardeşlerinin önemli  olduğunu söylüyorsun kendine ve akşam iş dönüşü onlara  hediyeler alarak evine dönüyorsun...  Ve eskiden, sevgini bir kalenin ardına saklamadan önce  sadece kendi çocuklarını sevenleri kınadığını unutmak  içinse bu defa başkaları değil kendin kanatıyorsun  sevgini.  Sonra küçük, tüylü bir köpek almak istiyorsun kendine.  Köpegi severken, kucaklarken sana acımasızlık eden  dostlarının, seni sevginin o hayal ülkesinde yıllarca  bekletip düşlerini ve ömrünü çalan sevgililerin  yüzleri geçsin istiyorsun karşından.  Onların yüzleri geçtikçe sahibin olduğun için senden  başka kimseyi sevmeyecek ve bağlanmayacak olan  köpeğine daha da sıkıca sarılmak istiyorsun, öpüp  koklamak.  Kendini öper gibi, yaralı ve belki de artık hiç  iyileşmeyecek olan kendini.  Hiç iyileşmeyeceğini artık kendinden bile  saklayamadığın böyle anlarda para kazanmak istiyorsun,  iş kurup daha çok para kazanmak.  Böyle anlarda bir kalenin ardında gizlediğin herşeye  yanlışlarla dolu olsa da senden izler taşıyan tarihine  bile düşman oluyorsun.  Seni bu hale getirenlerle bir olup bu belki de artık  hiç iyileşmeyecek yaralı kendini yoketmek  istiyorsun... Sonra yorgun düşüyorsun... Artık  dinlenmek istiyorsun. Yarına daha dinlenmiş ve  korkularından kurtulmuş olarak uyanmak istiyorsun...  Ve uykuya dalmadan önce vitrinlere bıraktığın  dalğınlığın geliyor aklına...Kendine bir kez daha  acıyorsun ve bu yüzden pahalı bulup da almadığın  giysileri almaya karar veriyorsun.  Bu pahalı giysiler sayesinde ilgilerin kölesi değil,  ilgilerin merkezi olmayı istiyorsun.  Bu giysiler sayesinde sızlayan sevgilerini örtmek,  örtmek, örtmek istiyorsun. Görünmez olmak istiyorsun.. Oysa senin gemin camdan sevgili...  İşte güçlü balığın güçsüz balığı yokettiği kanlı  denizin her tarafından seni görebiliyorum...  Sadece ben değil dost düşman herkes uykuya daldığını  görebiliyoruz buradan.  Çünkü senin gemin camdan sevgili.  Sıkıntından yediğin tırnaklarının kenarlarını...  Korkulu bir rüya gördüğünde birden silkinişini...  Yaralı sevgini korumak için aldığın onca kötücül  karara rağman nasılsa hep masum kalan sayıklamalarını  görüp duyuyorum buradan...  Kaleni ve kalenin ardında sakladığın yaralı sevgini.  Boşuna saklama sevgini. Senin gibiler hiç örtünemez  sevgili...  Seni bu kanlı deniz ve düşmanların da dostların da  hemen tanır.  Ya benzerini bulup gidersin buralardan.  Ya da seni yokederler sevgili...  Herkes gibi ve herşeyi bilerek yaşamaszın sen  Senin gibiler örtünemez...  Bu kanlı denizde senin gemin camdan sevgili.
Köprünün üstünde durmuşum geçende  Karanlık geceye bürünmüşüm.  Bir türkü duyulur uzaklardan  Altın damlalar yağardı bir de. Ürperen aynasında suyun  Gondollar, ışıklar, bir de müzik  Geçmiş kendinden, yüzdüler alaca karanlığa doğru  Ruhum, şu görünmez parmakların dokunduğu çalgı,  Bir Venedik türküsü söyledi gizlice,  Boyam boyam mutluluk içinde ürpererek.  Bir duyan var mı dersin?
Vasf-i lisan seninledir, vasfedemem gönül seni  Nutku beyan seninledir, vasfedemem gönül seni . Her hünerin kemalisin, her güzelin cemalisin  Hüsn ile an seninledir, vasfedemem gönül seni . Şevk ü taleb ki sendedir, zevk ü tareb ki sendedir  Aşk ile can seninledir, vasfedemem gönül seni . Olmasa kibr ile riya, sensin ol Beyt-i Kibriya  Genc-i nihan seninledir; vasfedemem gönül seni . Bilmedi kimse cevherin, aleme doldu Kevser'in  Zevk-i cihan seninledir, vasfedemem gönül seni . Hükmüne Hakkı bendedir, canı seninle cindedir  Cümle cihan seninledir, vasfedemem gönül seni
Beraberken kıymetini bilmedimdi  Elim ayağımdın sanki zora koştuğum.  Bir yetim şiir kaldı yanımda şimdi,  Kaybetmekten deli gibi korktuğum.  Bir kum saatiyim sensiz geceden gündüze  Altı durmadan üstüne getirilen.  Bu nasıl zaman ki çakılı kalmış güze,  Doğmamış çocukları evlatlık verilen.  İşte böyledir gülüm bazı şeylerin  Hiç hissedilmez varlıkları ama,  Yoklukları bir uçurum kadar derin  Baş döndürür kıyısında nasıl da.. Ey bir hüznü büyüten solgun anne!  Sen de düşün benden sana kalan ne.
Duydum ki bizi bırakmaya azmediyorsun, etme.  Başka bir yar, başka bir dosta meylediyorsun, etme.. Sen yadeller dünyasında ne arıyorsun yabancı?  Hangi hasta gönüllüyü kastediyorsun, etme.. Çalma bizi, bizden bizi, gitme o ellere doğru.  Çalınmış başkalarına nazar ediyorsun, etme.. Ey ay, felek harab olmuş, altüst olmuş senin için...  Bizi öyle harab, öyle altüst ediyorsun, etme.. Ey, makamı var ve yokun üzerinde olan kişi,  Sen varlık sahasını öyle terk ediyorsun, etme.. Sen yüz çevirecek olsan, ay kapkara olur gamdan.  Ayın da evini yıkmayı kastediyorsun, etme.. Bizim dudağımız kurur sen kuruyacak olsan.  Gözlerimizi öyle yaş dolu ediyorsun, etme.. Aşıklarla başa çıkacak gücün yoksa eğer;  Aşka öyleyse ne diye hayret ediyorsun, etme.. Ey, cennetin cehennemin elinde oldugu kişi,  Bize cenneti öyle cehennem ediyorsun, etme.. Şekerliğinin içinde zehir zarar vermez bize,  O zehiri o şekerle sen bir ediyorsun, etme.. Bizi sevindiriyorsun, huzurumuz kaçar öyle.  Huzurumu bozuyorsun, sen mahvediyorsun, etme.. Harama bulaşan gözüm, güzelliğinin hırsızı.  Ey hırsızlığa da değen hırsızlık ediyorsun, etme.. İsyan et ey arkadaşım, söz söyleyecek an değil.  Aşkın baygınlığıyla ne meşk ediyorsun, etme.
Gerdekte, düğün aleminden uzak,  Oturmuş Amor sana sadık ve titriyor,  Sakın ha misafirlerin sırları fırıldak  Gelin döşeğinin gizemini bozmasın diyor.  Mistik kutsal pırıltılar parıldıyor  Önünde alevlerin mat altını;  Bir buhur anaforu etrafı sarıyor,  Doğanın zevkini çıkarasınız diye azılı.. Nasıl çarpıyor yüreğin saatin çaldığında,  Konuklarının gürültüsünü kovan.  Nasıl da yanıyorsun o güzel dudaklara,  Birazdan kapanan ve tamanen susan.  Acele ediyorsun, bitirmek için herşeyi,  Onunla kutsal yere doğru girmeye;  Ateş, bekçinin ellerinde evrenin neyi  Azalıyor, mum gibi sakince bitmeye.. Nasıl da sarsılıyor buselerinin çokluğunda  Göğüsleri ve mut çehresi;  Ancak cesaretin erkini zorluyor anında.  Ki ürperten sadece şiddeti,  Amor yardım ediyor onu çabucak soymaya,  Ama senin yarın kadar çevik değil;  Ve sonra sımsıkı kapatıyor gözlerini, güya  Muzip, uslu, bilakis aranızda rezil.. Çeviri: Musa Aksoy
Bî-namaz deyip beni Hak'dan uzak gören,  Sığmaz senin hayâline mihrâb ü mübrem.  Sen sade beş vakitte ararsın Allahını,  Ben her zaman onunla emîn ol beraberim
Uyandığı zaman gökte yıldızlar  İnsan düşünür: belki de Allah var!  Tanrısal bir öpüştür soken şafak.. Ne hoştur insanın bir gül açası,  Koşan göklerde kuş gibi uçası,  Bulutlarla yagmur olup ağlamak.. Gitmek, sona ermeden… bir zamanda…  Başıboş bir tekne gibi ummanda;  Fırtınalarda ne yelken, ne bayrak.. Fakat beni sen uyandır, ey zeka!  Bak, işte önümde her günkü çorba,  Ekmek, kaşık ve kasesiyle bu aşk.. Sarhoş eden, davet eden bu ölüm  İçinde ben salt bir ademoğluyum,  Korkan, ölüsünü hatırlayarak.. Ey, ışığın boşandığı gerçek düş!  Bütün zamanı kucaklayan öpüş;  Yaşamak… eken insan, veren toprak.
Yürü: duvar beton, otur yer beton  Tavana bakarsın ' bakma der' beton  - Yağmur kokan toprakların nerede? .. . Ne çiçekler açar, ne kuşlar öter  Yolların on adım ötede biter  - Serbest gezen ayakların nerede? .. . Her günü hasrettir haftanın ayın  Hani ya bayramın, düğünün, toyun?  - İlin, yurdun, konakların nerede? .. . Gönlün gamdan göçer, gama taşınır  Boş direkler boynu bükük düşünür  - Dalga dalga bayrakların nerede? .. . Deprem mi geçirdin, talan mı gördün?  Kanlı haydutlara haraç mı verdin?  - Obaların ocakların nerede? .. . İnancın cezalı, yüreğin tutsak  Konuşacak yerde çaresiz susmak  - Dudakların, dudakların nerede? . (Suları Islatamadım)
Görüp ahkâm-ı asrı münharif sıdk u selâmetten  Çekildik izzet ü ikbal ile bâb-ı hükûmetten. Usanmaz kendini insan bilenler halka hizmetten  Mürüvvet-mend olan mazluma el çekmez iânetten. Hakîr olduysa millet, şânına noksan gelir sanma  Yere düşmekle cevher, sâkıt olmaz kadr-ü kıymetten. Vücûdun kim hamir-i mâyesi hâk-i vatandandır  Ne gâm râh-ı vatanda hak olursa cevr ü mihnetten.. Muini zâlimin dünyada erbâb-ı denaettir  Köpektir zevk alan, sayyâd-ı bi-insâfa hizmetten. Hemen bir feyz-i bâkî terk eder bir zevk-i fânîye  Hayatın kadrini âli bilenler, hüsn-i şöhretten.. Nedendir halkta tul-i hayata bunca rağbetler  Nedir insana bilmem menfaat hıfz-ı emanetten.. Cihanda kendini her ferdden alçak görür ol kim  Utanmaz kendi nefsinden de ar eyler melametten . Felekten intikam almak, demektir ehl-i idrâke  Edip tezyid-i gayret müstefid olmak nedâmetten. Durup ahkâm-ı nusret ittihâd-ı kalb-i millette  Çıkar âsâr-ı rahmet, ihtilaf-ı rey-i ümmetten. Eder tedvîr-i âlem bir mekînin kuvve-i azmi  Cihân titrer sebât-ı pây-ı erbâb-ı metânetten. Kaza her feyzini her lutfunu bir vakt için saklar  Fütur etme sakın milletteki za'f u betaetten . Değildir şîr-i der-zencire töhmet acz-i akdamı  Felekte baht utansın bi-nasib- erbab-ı himmetten. Ziya dûr ise evc-i rif'atinden iztırâridir  hicâb etsin tabiat yerde kalmış kabiliyetten. Biz ol nesl-i kerîm-i dûde-i Osmaniyânız kim  Muhammerdir serâpâ mâyemiz hûn-ı hamiyetten. Biz ol âl-i himem erbâb-ı cidd ü içtihâdız kim  Cihangirâne bir devlet çıkardık bir aşiretten . Biz ol ulvi-nihâdânız ki meydân-ı hamiyette  Bize hâk-i mezar ehven gelir hâk-i mezelletten. Ne gam pür âteş-i hevl olsa da gavgâ-yı hürriyet  Kaçar mı merd olan bir can için meydân-ı gayretten. Kemend-i can-güdâz-ı ejder-i kahr olsa cellâdın  Müreccahtır yine bin kerre zencîr-i esâretten. Felek her türlü esbâb-ı cefasın toplasın gelsin  Dönersem kahbeyim millet yolunda bir azîmetten. Anılsın mesleğimde çektiğim cevr ü meşakkatler  Ki ednâ zevki âlâdır vezâretten sadâretten. Vatan bir bî-vefâ nâzende-i tannâza dönmüş kim  Ayırmaz sâdıkân-ı aşkını âlâm-ı gurbetten. Müberrâyım recâ vü havfden indimde âlidir  Vazifem menfaatten hakkım agrâz-ı hükümetten. Civânmerdân-ı milletle hazer gavgâdan ey bidâd  Erir şemşîr-i zulmün âteş-i hûn-i hamiyetten . Ne mümkün zulm ile bidâd ile imhâ-yı hürriyet  Çalış idrâki kaldır muktedirsen âdemiyetten. Gönülde cevher-i elmâsa benzer cevher-i gayret  Ezilmez şiddet-i tazyikten te'sir-i sıkletten. Ne efsunkâr imişsin ah ey didâr-ı hürriyet  Esîr-i aşkın olduk gerçi kurtulduk esâretten. Senindir şimdi cezb-i kalbe kudret setr-i hüsn etme  Cemâlin ta ebed dûr olmasın enzâr-ı ümmetten. Ne yâr-ı cân imişsin ah ey ümmid-i istikbâl  Cihanı sensin azad eyleyen bin ye's ü mihnetten. Senindir devr-i devlet hükmünü dünyaya infâz et  Hüdâ ikbâlini hıfzeylesin hür türlü âfetten. Kilâb-ı zulme kaldı gezdiğin nâzende sahrâlar  Uyan ey yâreli şîr-i jeyân bu hâb-ı gafletten. Hürriyet Kasidesi'nin Açıklaması:. çağın değer yargılarını doğruluktan ve samimiyetten sapmış görerek  kendi arzumuz ve saygınlığımız ile devlet kapısından ayrıldık.. kendini insan bilenler halka hizmet etmekten usanmaz,  mürüvvet sahibi olanlar zavallılara yardım etmekten kaçınmaz.. eğer millet, hor görülmüşse onun şanına bir eksiklik geleceğini sanma;  yere düşmekle cevher, değerinden özünden birşey kaybetmez.. vücudun mayası, vatan toprağıdır;  bu vücut, acı ve sıkıntı içinde vatan yolunda toprak olursa, en küçük bir üzüntü duyulmaz.. dünyada zalimin yardımcısı, aşağılık kimselerdir;  insafsız avcıya hizmetten zevk alan ancak köpektir.. hayatın değerini şöhretin güzelliğinden üstün tutanlar ile  geçici zevklere ebedî feyiz tercih edilir.. insanlarda hayatın uzamasına bunca düşkünlük nedendir;  insan emaneti koruyacağı yerde ondan niçin menfaat bekler? . kişi dünyada herkesten kendini alçak görür, ayıplanmaktan kaçınır,  fakat kendi nefsinden utanmaz.. akıllı ve bilinçli olanların, yaptıklarından pişman olup çalışmalarını artırması ve bunlardan ders alması, felekten intikam almak demektir.. başarının, üstünlüğün değeri, milletin gönül birliğinde durur;  koruma ve kollama eserleri ise ümmetin düşüncesinin çarpışması ile çıkar.. iktidar sahibi bir kişinin azim gücü, dünyanın bir düzene girmesini sağlar;  metanet sahibi kişilerin ayaklarını sağlam basması ile cihan titrer.. kader, her feyzini, her lütfunu bir zaman için saklar;  milletteki gevşeklikten, zayıflıktan sakın korkma! . zincire vurulmuş aslana ayaklarının güçsüzlüğü töhmet değildir;  bu dünyada nasipsiz himmet sahiplerinden talih utansın.. ışık yüksekliğin doruğundan uzaksa çaresizliktendir;  tabiat yerde sürünen kabiliyetten utansın.. biz o osmanlılar boyunun ulu soyundanız;  mayamız, bütünüyle şehadet kanıyla karılmıştır.. biz o yüce hamiyetli, çalışkan ve güçlü kişileriz ki  bir küçük aşiretten dünyaya hükmeden bir devlet meydana getirdik.. biz o yüce yaratılışlı milletiz ki  hamiyet meydanında ayaklar altında toprak olmaktan bize ölüm daha iyi gelir.. hürriyet mücadelesi korkulu ateş olsa ne dert,  yiğit olan bir insan gayret meydanından kaçar mı? . cellâdın can yakan kemendi acımasız bir ejder bile olsa,  yine bin defa esaret zincirinden daha iyidir.. felek her türlü eziyet yollarını toplasın gelsin,  millet yolunda hizmetten dönersem kahpeyim.. bu yolda çektiğim acılar, sıkıntılar anılsın;  bunun en basit zevki bile vezirlikten, sadrazamlıktan daha iyidir, yücedir.. vatan, bir vefasız alaycı sevgiliye dönmüş,  aşkına bağlı olanları gurbet acılarından ayırmıyor.. korkudan, yalvarma yakarmadan uzağım;  benim yanımda görevim menfaatimden, hakkım hükûmetin kötü niyetlerinden daha üstündür.. ey adaletsiz, milletin yiğitleriyle mücadeleden sakın;  senin zulmünün kılıcı hamiyet kanının ateşi karşısında erir.. zulüm ile, işkence ile hürriyeti ortadan kaldırmak ne mümkün;  eğer kendinde bir güç görüyorsan insanoğlundan idraki kaldırmaya çalış.. gönülde çalışma gevheri, elmas cevherine benzer;  ağırlığın tesirinden, baskının şiddetinden ezilmez.. ey hürriyetin güzel yüzü, sen ne büyüleyici imişsin.  gerçi esaretten kurtulduk derken senin aşkının esiri olduk.. şimdi kalbi fethedecek güç sendedir, güzelliğini gizleme;  güzelliğin, milletin nazarlarından ebediyete kadar uzak kalmasın.. ey geleceğin umudu, sen ne can dostuymuşsun;  dünyayı bütün üzüntü ve sıkıntılarından kurtaran sensin.. hükmetme çağı senindir, hükmünü dünyaya geçir;  allah yüceliğini her türlü belâlardan korusun.. ey yaralı kükreyen aslan, senin gezdiğin güzel sahralar zulmün köpeklerine kaldı,  artık gaflet uykusundan uyan!
Üç yiğit asker, beş fakir gerilla daha öldü  Sevgilimin adı kalaşnikof  En uzun ömürlü aşkımızın  Üç yiğit gerilla, beş fakir asker  Efendiler çok yaşamanızı istemiyor  Çiçekler, kediler, bisikletler  Sizden daha uzun ömürlü  Sevgilimin adı kalaşnikof  En uzun ömürlüsü aşkımızın
Sular pırıl pırıl, rüzgar mis kokulu,  Kuş uçurmaz eski Türk kalyonlarının yolu.  Sağda sıra dağlarla kabaran Anadolu  Yeşil eteklerinde tükeniyor Toros'un! . Havada bir dost eli okşuyor derimizi;  Boynu bükük adalar tanıyor sanki bizi...  İçimize çevirip nemli gözlerimizi  Geçtik yabancı gibi yakınında Rodos'un!
Durakta üç kişi  Adam kadın ve çocuk . Adamın elleri ceplerinde  Kadın çocuğun elini tutmuş . Adam hüzünlü  Hüzünlü şarkılar gibi hüzünlü . Kadın güzel  Güzel anılar gibi güzel . Çocuk  Güzel anılar gibi hüzünlü  Hüzünlü şarkılar gibi güzel
Bu kenti sevdim dedim  Benim olsun demedim ki . Sevdim dedimse akşam kızıllığını  Gönlüm gibi akıp giden şu çayı  Şu ormanı şu denizi şu dağı  Benim olsun demedim ki . Vuruldumsa gözlerinin gül bahçesine  Yürek çizen şimşeklerse kaçamak bakışları  İşte buna sevmek derler dedimse . Çattımsa acıların en güzeline  Yedirdimse uykuları o tatlı kuşa  Benim olsun demedim ki . Bu akşam kankırmızı şarap istiyor canım  Bu akşam dünyanın bütün şarkılarını  Bu akşam dünyanın bütün özlemlerini  Bu akşam beni yalnız bırakın  Bu akşam yalnızca onu düşüneceğim  Onu ve kendimi yalnızca
- Vuzuh, el ve ayak halinde  onu rahatsiz ediyordu.. Karar vermisim, ölecegim,  Büyük sular arasinda, korkusuz.  Nur ile, uzak yazilar ile,  Bir muska gibi boynumda kalacak,  Bu husus.. Senelerce evvel, tohumlarin mavi zamanindan evvel,  Karar vermisim, gece kuslarinin müsaadesinde,  Etrafima bos ve büyük kadehler dizecegim.  Ve seyredecegim onlari sultanlar gibi;  Kurumus ölülerin içmek hevesinde.. Havadan hafif ve bazi kadinlardan daha eski,  Çirilçiplak dogdugumuza dair;  Cihan boyunca, sehirlerle, daglarla devam eden,  Vaktin nebatlarla sallanan güzelligi,  Bir yadigarlik ki bilinir.. Aklin zina oldugu yerde,  Taslar, odunlar gibi yavas.  Tarihin beyaz ve aydinlik havasindan,  Karar vermisim, ölecegim,  Büyük hayvan iskeletleriyle sirdas.
Bayram geldi; işimiz iştir bu aralık;  Horoz kanı gibi şarap bollaşır artık.  Gel gelelim eşekler de boş gezer şimdi:  Oruç gemi ağızlarından çıkar, yazık!
Güneş uykuya yatmış bu akşam bulutlarda.  Yarın fırtına var, sonra karanlık ve gece,  Tan ağaracak sisin içinden sızan ışıkla,  Derken günler ve geceler, ardı arkasınca! . Geçip gidecek günler, geçip gidecek zaman  Dağların üzerinden, dağların, denizlerin,  Irmakların gümüş sularından, ormanlardan  Anlaşılmaz ilahileri gibi ölülerimizin.. Ve suların yüzü,ve kırış kırış ama genç  Dağların alınları ve yemyeşil ormanlar  Daha da gençleşecek, köyden geçen küçük çay,  Yine suyu dağdan alıp denize verecek.. Ya ben! her geçen gün başımı daha bir eğerek,  Tatlı ışıkları altında güneşin, titrek,  Şamatanın ortasında çekip gideceğim,  Sonsuz yeryüzünden hiçbir şey eksilmeyecek.
Karışık bir iç deniz bunalımı  Zafersiz bir kalyonda  Ölümün her anki hatırasından uzak  insanı her halinden tanıyan  sakat bir ölü atlar alıcısı. Ucuza kilitlenmiş bir dağ ceylanı  Ancak bir tabuyu öldürecek bir zamanda  göğün bütün ön görmelerinden uzak  fenerler tutulup tekmeler atılan  önemli bir es çağ tanrısı. Telaşla yenilen analarda kayboluşları  sevgisiz kalan babalarla  lekesiz bir güneşle ancak  çocuğunu sardığı bezler arınan  ağrıtmaz sanılan bir yaşamak şarkısı. ikisinden birini örter kanadı  durulmayıp tabessüm ettirilen şarkıda  sevinçsiz canlara dayanmak  her an bir başka ışıksızı arayan  acıması bir çocuğun masal cücelerine
Karanın mavileşe mavileşe mavileşmesi  dönüşmesi altun sarısına mavinin  ve sonra ayçiçeğinde ivecen bir balarısı  yani sen  yani ben  yani biz. toprağın bölüşüle bölüşüle bölüşülmesi  dönüşmesi toprak ağasına bölük bölüğün  ve sonra varoşlarda toprak isçisi  yani sen  yani ben  yani biz. 'manda yuva yapmış soğut dalına'  yapar mi yapar  'yavrusunu sinek kapmış'  kapar mi kapar  bu bıçak böylesine kahpe ellerde  bu boyun kıldan ince  hepsi bu kadar. gökte yıldız ellidir de ellidir  sayın bakin ellidir de ellidir  siki dur koca haydar  bunun sonu bellidir  katarlandı bulutlar  çoğu gitti azı kaldı  siki dur koca haydar
bir yılan düştü vapurda yanıma  sarıldım denize
Dal goncayı bir sabah açılmış buldu,  Gül melteme bir masal deyip savruldu  Dünyada vefasızlığa bak; on günde  Bir gül yetişip, açıp, solup kayboldu.  Sen acırken bana, hiç bir günahımdan korkmam  Benle oldukça; yokuş, engebe, yoldan korkmam  Beni ak yüzle diriltirsin a Tanrım, bilirim;  Defterim dolsa da suçlarla, siyahtan korkmam.
Ölmüş o, ayrı düşmüş sürüden,  ayakları dışarda örtüden. . Ölmüş herkes gibi ölen insan,  Yalnız ayaklar kalmış yaşayan. . Ardından ölüme düşen başın  İki kardeş bakakalmış şaşkın. . Der ki, bu ayakları görenler,  Başım değilmiş düşünen meğer. . Ayaklarım, az gide uz gide,  Ayaklarım, ümitler peşinde!  Yolcu ölmüş; işte ayaklar hür!  Yolcu ölmüş; ayaklar düşünür...
Bu gün ordaydım?  Aynı yerde, aynı evde?  Aynı kapıdan girdim içeri.  Tesadüf bu ya aynı anahtar kalmış bende.  Sandalyede yeleğini unutmuşsun,  Masada kahkahanı,  Mutfakda bardağını.  Salonda duruşunu unutmuşsun.  Sonra yan odada hıçkırığını,  Koridorda gözyaşlarını.  Kapıda çarpıp çıkışını unutmuşsun.  Bir çiçeğin zehri düşmüş zigon sehpaya.  Bir rujunun rengi düşmüş oval aynaya.  O kavgadan arta kalan kırık bir vazoyla.  İkimizin kalbi düşmüş tozlu balkona?  Duvardaki resminde gülüşün kalmış.  Son içtiğin fincanda dudak izlerin.  Portmantonun yanında gidişin kalmış.  Kapıda bıraktığın ayak izleri.  Yastığının üstünde saçını buldum.  Posta kutusunda mektuplarını.  En son dinlediğin şarkını buldum?  O hicazda kalmış göz yaşlarını.  Yazan böyle yazmış demek şarkıyı.  Nasıl anlam buldu sen olmayınca  Neyleyim köşkü, neyleyim sarayı?  İçinde salınan yar olmayınca?
Türküler var başı belden aşağı  Çalmayan radyonun pili cennetlik.  Kâfir meyve inmez daldan aşağı  Yoksulun yaktığı çalı cennetlik.. Boşunadır dünyamıza geldiği  Aha yaşadığı, aha öldüğü...  Korkak müslümanın namaz kıldığı  Camiyi taşlayan deli cennetlik.. Kara günde çözülmesin kuşağın  Kara toprak olsun uyku döşeğin  Cihadda yük çeken uyuz eşeğin  Semeri cennetlik, çulu cennetlik.. Tez vururlar harpte önde gideni  Kaçanlar kurtarır canı, bedeni.  Şimdilik kördüğüm kalsın nedeni  Diri b... yedi, ölü cennetlik.. 'Bana ne'yi akıllılık sananın  Başı var da, beyni yoktur; İnanın!  Beş-on sene cehennemde yananın  Dumanı cennetlik, külü cennetlik.. 'Karışma boşver'i eylemiş sanat  'Dava gereksiz' der, 'herşey menfaat'  Böyle bir babayı vurursa evlat,  Tüfeği cennetlik, eli cennetlik.. Sevabı, günahı ayırmış Rabb'im  Ölçüdür gözlerim, tartıdır aklım  Yalana riyaya, dayanmaz sabrım  Haksıza sövenin dili cennetlik.. (Vur Emri)
Eylemin o önder çocuğu büyür  Evrenin sebebi en son ellerde. Alnında sürekli secde gülleri  Sevgi donanması denizlerinde. Yağmur olsun diye saçar göklere  Elinde biriken dualarını. Ve nur yatağında kılıçla bekler  Sonsuza açılan hicret aşkına. Bilge anahtarı has neslin kökü  Zülfikar çağlardan çağlara nehir. Toprağın babası kucakta uyur  İki güzel iki kumru iki er. Kıyanın hesabı nicolur bilmem  Dinmeyen bir hüzün bir kandir sızar
Serin rüzgarlara pencereni aç  Karşında fecirle değişen ağaç.  Bak, seyret ağaran rengini ufkun  Mahmur gözlerinde süzülsün uykun.  Bırak saçlarınla oynasın rüzgar  Gümüş çıplaklığı bir başka bahar  Olan vücudunu ondan gizleme.  Ne varsa hepsini boyun, saç, meme.  Esirden dudaklar okşasın sevsin  Mademki geceden daha güzelsin.
“Susurluk” ismi su sığırından geliyor  “Manda” demek yani  3 Kasım 1996`da  Susurluk yolunda  O iblis Mercedes`in  Masum kamyona çarpmasıyla  Gazi tarafından vaktiyle  Vaktinde sittir edilip de  Sonradan harimimize  Sinsi sinsi sokulan  Manda var ya  İşte o MANDA göle sıçtı
Bahtı teninden yanık bir serencamdı  Bir ömrün bana giydirdikleri  Kaçamadım şerrinden şamarından feleğin  Daha tüysüz bir çocukken dilim dağlandı  Yasaklarla korumaya alındı bütün düşlerim. Ardımsıra kurallar devriyeler gezerdi  Başım üç numara traş trahomlu gözlerim  Babamın ters-yüz ceketi gibiydi hayat  Acısı bol bir ağıt gibi dururdu bedenimde  Ya da sokaklarıma dar gelirdi.. Parçalanmış bir aynada büyüttüm kendi kendimi  Kurşun eritilirdi başımda okunmuş sular içerdim  Boynumdaki muskaya havaleydi bütün hâllerim. Hem takdir hem tekdirlik bir mektepliydim on beşimde  Yağmurlar ve şarkılar kardeş gibiydi  Şarapla tanıştığım rüzgâra bulaştığım bir takvimdi  Hepsi bir şiirin eskizleriydi belki  Sonraki yaralarıma sargı bezleri. Ten çıra olmamıştı yazgım henüz bakirdi  Giz yüzle tanıştı sonra boynunu sıktı muska  Bir tren yolculuğunda bozdum bekâretini. Sonrası âhir zaman kahır mevsimi  Yenildiğim yıllardı kapılar kilitliydi  Rüzgârsız kaldım dilim paslandı otuzumda  Tezgahlarda boylu boyunca ertelendim yarına  Gözlerinin düsturuyla kırdım gecenin çemberini  Kaç arkadaş daha silindi kütüğünden  Notalara söz oldular şiirlerle kutsandı isimleri. Kırk kere bozmuştum tövbemi kırkıma geldiğimde  Sığınacak bir dergâhım da yoktu üstelik  Biraz daha büyütmüştüm yaramı  Bende gözlerin kaldı o şarkının sözleri  Bu biraz da kendimi seninle tanımlamak gibidir  Orda saklıdır dünyanın bütün hazineleri  Kutlu bir mirastır elbet  Bir ömür yetmez anladım  Yazmak için bütün sen'leri
Uçup uçup dağ salından gelirsin  Gelişin nereden yalınız ördek  Ben bilirim bizim ilden gelirsin  Söylesin bir kelam diliniz ördek. Ağlamışsın gözyaşını sileyim  Söyle derdin neyse ben de bileyim  Eğer yalnızsan yoldaş olayım  Daha çok ırak mı iliniz ördek. Ağlamışsın gözlerinin yaşına  Uğramışsın zemherinin kışına  Alıcı kuş ile senin işin ne  Onda yaman olur haliniz ördek. Karac'oğlan der ki bir telin eğri  Sağ yanın sol yanın püskürtme benli  Boynunu çevirmiş bir yana doğru  Kaynar pınar olsun yolunuz ördek
Beni öylesine sev  Öylesine artır ki  Hep senin üzerinde kalayım
Onlar, almakta parsadan hisse...  Bize kalmakta kıssadan hisse!
Ey hocam karışma Hikmetullaha  O derya derindir giren boğulur  Allah birdir inanmışız Allaha  İki diyen o dergahtan kovulur. Aslım Türktür Elhamdüllah müslüman  Şükür Amentüye etmişiz iman  Kalbime yaraşmaz şirk ile güman  Kalbimiz nur ile dolu sayılır. Karışma hikmete halini konuş  Müşkülat var ise üstad bul danış  Bu sırrın aslına eren olmamış  Bir ermiş var ise veli sayılır. Sen m'attın dünyanın temel taşını  Ne bilirsin yaradanın işini  Görsene dünyanın yürüyüşünü  Burda söyle Vaşington'da duyulur. Yürü ileriye bakma geriye  Nasıl işler bakmaz mısın arıya  Nar d'Allahın nur d'Allahın nuriye  Cehennem yobazın yolu sayılır. Cahil ile sohbet etmek zor olur  Kulağı sağırdır gözü kör olur  Her sözünde kavga niza var olur  Cahiller dikenli çalı sayılır. Yetişmiycek yere elin uzatma  Ben bilirim diye halkı aldatma  Manasız mantıksız kem laf sarfetme  Boş sözler kavganın dili sayılır. Baykuş gibi durup durma yuvada  İnsanlar kuş olmuş gezer havada  Giriş Veysel kollarını sıva da  Çalışan Allah'ın kulu sayılır
Yoktun ya burda  Burda yokken  Daha sıkı tuttum ellerinden  Daha yakından baktım yüzüne  Daha iyi daha çok  Gördüm dinledim seni  Takıldım peşine sonra  Gözlerinden geçen bulutların  Yere düşmüş bir gülün  Belki senin önündeyim şimdi
şiirin İstanbul’una giderken  on bir meridyende sürgün, keder ve ibrişim . gecenin sır olduğu camlarda  Mavi Tren uykusu  yorgun yana sır değil aksimizin  iyi bakarsan  en önde kavaklar . bir kadını anneme benzetirim  sabaha karşı üstümü örter  sabaha karşı Gevaş olaydı keşke . zeytuniye kesmiş bir çift kederle  siyah ibriğim kemerlerden  doğuya doğru gidersen  belki de Batman  yarına yetişecekmiş telaşıyla sisli  bir kontranın elinde yeni kırılmış bir dal  ve baygın petrol kokusu her akşam  bıttım kavuran çarşılar  ve faili meçhuller, evladiyelik! . ve zencefil derim en fazla Diyarbekir  ve melamin şeker kaseleri  çocuklar ilik oynar surlarında . Kızıltepe tarlaları evin bağlarken  Dicle yatağına dönüyor  kumlanmaya dinmiş aks-i suda  ayakları nemlenen şehirli kızın romantizmi  yapay ve yüzü kadar beyazdır  köylüler süt sağarken akşamına . kirli yeşil bir geceye benzer Kurtalan  bebekler sıtmaya açar gözlerini  ötesine tren gitmez bu yüzden! . en akşam-üstü Adil cevaz!  Erciş’in bir avaz yankısında  netsen sığmaz nazarına  Van Gölü evde unutulmuş bir denizdir  Van Gölü anasından ayrı, sahipsiz  Hasan Bildirici öykülerinde dingin, saydamsı  hava raporlarında mutedil dalgalı  karnında feribot gezdirir . katarlar yorulur Tatvan çıkışında  içmeler ekşi ve soğuk kaynarken  bilmem ki yol İran’a mıdır? . Suruç’ta bir gündüz düşü  alır kızların elini kirmenden  bir serap doğrulur yağmur yağdı mı  usulca uzansan Karacadağ  sıvasız evlerin eyvanından  höykürdükçe çoğalır bulutlar  gölgelir kuzeyden güneye Mardin Eşiği  yine de Nusaybin deme  ne olur, sızıyor yaramdan . yol kıyısına atılmış ceset gibi Ergani  yenikliğin kavrukluğunda yeşerir Siverek  ve fakat Silvan diyemem, ağlarım; çocukluğumun başkenti! . “Bitlis’te beş minare”  bilemezsin nasıl geçerim Başkale’den  bilemezsin nasıl ağlarım  ah canan mısın Şemdinli  ne kaçak geçtim üstünden  şimdi Bingöl’de güneşe bakarak  Malazgirt ovasından koyun peynirini  karıncalı sesimde aşk ilanlarımı  ve o mahcup Garzan Çayı’na değen ayaklarımı  Lice’nin taranmış bir kahvesinde  esmer alınlı bir ihtiyara dersem  az doğrulup Mutki tütününden sararız, biliyorum  kötü kaynamış kemiklerimiz sızlarken . ben on bir meridyeni sevmekten men  dilimde kurşun bukağı, ölüm  buhurlar içinde bir Digor sabahı . bir eksiklik omzunda  kaçakçı yetimleri gibi Dersim  ve Seyit sakallarıyla Rızo  şu giden hangimizin Besê’si?  hangimiz sivil bir aşkın kıyısında değiliz?  hangimizin bağımsız gök yüzü?  gecikmiş kırlangıçlar gibi deliyim  boşuna uslandırmayın beni! . Berivan serini bir Cizre ikindisinde  Mem û Zin hasretine banacak  Reşkotan bulguru olaydı keşke! . mutlak bir yarın ayırdım kendime  dağlarımdan damıtarak  ve yaralıyım Bagok kadar  a a h, diyorum; şu karanlık!  şu bahtım renginde utanç atmosferi:  hiçbir gelecek paklamaz seni! . ellerim bir kaşığın yörüngesinde  geç doğmuş çocuk acemiliğinde  ve tasasında dul kalmış taze gelinin . zeytuniye kesmiş kederlerde  on bir meridyen gibi hareler  her meridyeninde ölüm  her haresinde yangın  (kasten süsü verilmiş)  sürülen halkım geçiyor içinden  iyi bakarsan en önde kavaklar  ve tüten yangınların isi  dağlanmış kemerler gibi  bir çift siyah ibrişim . gecikmiş yağmurlardan geliyorum  epey ağladım sayılır  epey buhurdan ve yataklık . gönlüm köklerimi saldığım  cismim yapraklarımı açtığım yerdedir  ben  dağları taşıyorum sırtımda  ondan böyle pek! . on bir meridyende sürgün, keder ve ibrişim  on bir meridyende dinmeyen serhıldana  bütün sesimi vermişim! . 1994-95
Önümden geçen güzel kadın,  Şimdi evine gideceksin,  Buğulu camların ardında, geceye karşı  Soyunup döküneceksin.. Aklıma gelenleri bağışla,  İnsanız neler düşünmeyiz  Bir görünüp, bir yitirdiğim, hayal meyal  Beyaz göğsün, gerdanınla  Kim bilir kimlerin koynuna gireceksin.... Ömrümüz yükte hafif, pahada ağır,  Aman vermez haramilerden kaçırılmış  Hem olmuş, hem olmamış istediğimiz  Belki bana düşündürdüklerini  Bir gün sen de düşüneceksin.
erken kalkardı sabahları  bir bardak süt içerdi ılıcık  kültürfizik yapardı  çayına süt katardı  Ekmeğini kızartır  kaçınırdı sigaradan alkolden  kızartmadan korkardı  güneş banyosunu sever her sabah  güzellik uykusuna yatardı öğlesonları  ÖLDÜ. geç yatardı geceleri  uyumaktan korkardı ölürüm diye  meyva suyu  sütlü kahve  ve spor  severdi sigarayı  sabahtan başlardı kafa çekmeğe  geçmişi konuşmaktan ödü kopardı  et yoktu sofrasında  otoburdu bitkisever  sözetmeği gelecekten  yıkılmışlık sayardı  ÖLDÜ. ormanları denizleri dağları kaçırmazdı  açık hava bol güneş  yoğurt derdi süt derdi  güneşle oynaşırdı günde üç öğün  hoşlanmazdı içkiden  sevmezdi sigarayı  yataktan önce suya  yataktan sonra suya  her sabah kazırdı sakallarını  saattebir gülümserdi aynalara güzelim  hovardalık bilmezdi  akıtmazdı belsuyunu çeşmeler gibi  ÖLDÜ. ne gecesi belliydi ne de gündüzü  çalışırdı ölümüne bütün gün  severdi sigarayı  severdi çay yerine sulu rakıyı  müzik dinler ağlardı  güller açar ağlardı  uyanınca kırlangıçsız sabaha  yalnızlığı ölüm gibi yaşardı  inanmıştı güzelliğe  çirkinlikten kaçardı  ÖLDÜ. sevmek mi sevmemek mi  yemek mi yememek mi  yanlış anlamayın dostlarım beni  ölçmeyin cetvel alıp  anlarım bilimin dediklerini  inanırım hekimlere elbette  kimin nerde biteceği belli mi  dinleyin beni. ah koyunlar vah koyunlar  kurdu yedi bu koyunlar
Acep bu benim canım azad ola mı Ya Rab  Yoksa yedi Tamu’da yana kala mı Ya Rab. Acep bu benim halim yer altında ahvalim  Varıp yatacak yerim akrep dola mı Ya Rab. Allah olıcak kazı bizden ola mı razı  Görüp Habibi bizi Şefi ola mı Ya Rab. Can hulkuma geldik de Azrail’i gördük de  Ya canımı aldık da asan ola mı Ya Rab. Yunus kabre vardık da Münkür-Nekir geldik de  Bana sual sordak da dilim döne mi Ya Rab
Sabahtan uğradım ben de Suna'ma  Dedim, Şah'ım gafletlerden uyana  Eğildim lebine bir buse kıldım  Dedim uyan, dedi, var git o yana. İnci, sedef, mercan döken kamildir  Kamillere hizmet eden kamildir  Kamil otur, kamil söyle, kamil dur  Kamil demen cahil sözüne uyana. Niçin melil melil baktın bize yar  İhsan eyle, şirin söyle bize yar  Ben teklif eyledim, sen gel bize yar  Sakın ikrarından dönme o yana. Bak şu kamet şu gerdan ne şahane  Arz edeyim şu sultana şu han'a  Bizi bu aşkın oduna yakma  Umarım ki bizden beter o yana. Pir Sultan Abdal'ım gönlüm harabat  Aşık isen bir gül için hare bat  Menzil almaz bu meydanda harab at  Çevir başın dizginini o yana
Yüce dağ başları dumanlı dumanlı  Irmaklar yorgun ağır  İnsanlar yapayalnız  Nedir üstümüzdeki bu karanlık bulut  Irgatın akşamlara kadar düşündüğü nedir  Yabancı bandıralar bayraklar emirler  Ne maviliklerde ferahlık ne toprakta güven  yurda ölüm tüccarları kurulmuş  Bu vatan bu millet bu bayrak  Satılmaz diyenden hesap sorulmuş  Yollar fabrikalar tarlalar  Bir hançer altında amansız  Dağ taş haber bekler hürriyetten  Nedir bu toprakların bitmeyen çilesi  Nedir nedir nedir  Bu gün karanlıkta apansız  Bir çığlık yükseldi memleketten  Ben bayraksız hürriyettsiz neylerim dedi  Kınalı keklikler uçtu düz ovalardan tabur tabur  Yabancı bu memlekette işin ne  Yerin altında damar damar madenlerimiz var  Bizi bekler  Götürüp top dökemezsin  Dağlarımız ırmaklarımız bize göredir  Tarlalarımız bize kadar  Ekemezsin  Bizim bu toprak için  Bu topraklarda dökülecek kanlarımız var  Elini kolunu sallayarak bu memlekette  Giremezsin çıkamazsın  Biliriz yağmaya geldin yabancı  Senin bu memlekette işin ne . Biliyorum bir gün karanlıkta  Kesecekler yolumuzu  Ya siz çocuklar  Nasıl anlatmalı sizlere olup bitecekleri  Çocuklar bizim dediğimiz  Yüzümüze utanç duymadan bakmaktır  Mal değil mülk değil istediğimiz  Size namuslu bir dünya bırakmaktır
İhtilal acentası...  Solun tam da ortası.  Moskof ’un oltası..  Eli, zulüm muştası.  Tek ümidi, cuntası. İnkılap, avantası...  Nemrut, onun atası...  Ölüm yolu, rotası..  Namlı servet çantası..  Ünlü küfür softası... (1968)
Taş toprakmış, kış kıyametmiş dinlemez  Şiir kardelendir.. Yunus'un dilinde seker şerbet, has ipek  Köroğlu'nda heyheylenendir.. Eşyanın uzak, tenha koyaklarında  Nabız nabız birikendir.. Ateşten de, tekerlekten de önce  Tez canlı, hazır ve hemendir.. Kan köpüğe batık al kısrağı çatlatan  Sağır uykuları bin parçaya bölendir.. İçinde aynalıçarşı, rüzgârlı Çanakkale  Gidenin gelmediği cehennem Yemen'dir.. İlkbahardır Boğaz'da, gözleri mahmur  Gökkuşağıdır, sulu sepkendir.. Bir kelime, bir kelime, bir kelime daha,  Birden özgürleşendir.. İdrake sığmazlığın bağnaz zaferine  Fi tarihini düşürendir.. Anlaşılmazlığı güzel, haklı ve geçerli kılan  En tatlı nedendir.. Dağarcığındakini dervişçe bölüşen,  Varını yoğunu sebil edendir.. Sızım sızım, dostlar başına mayhoş sancısı  Aklı ayartan, yürekleri çelendir.. Ve bu kadar çok, hatta her şey olduğuna göre,  Ya hiç bir şey değil,. Ya da ilk akla gelendir! . 5 Mayıs 1991   Ankara
Namusum üzerine yemin ederim  Bu şehri bu evleri bu sokakları sevmiyorum  Tiksiniyorum bu iğrenç kalabalıktan  Yalnızlığı özlüyorum . Yalnızlıkta sen varsın  Dilediğim gibi düşünebiliyorum seni  Bir ayna karşısında soyunuyorsun çırılçıplak  Dudaklarından öpüyorum . Kapatıyorum gözlerimi yağmur yağıyor  Bir bulut görüyorum sana benzeyen  Sevinçten ürperiyorum . Yalnızlıktan bütün teselliler yalnızlıkta  Hoşça kalın sokaklar, caddeler, insanlar  İşte başımı aldım gidiyorum.
biliyorum sokaklarda  kartopu oynuyor çocuklar  üşüdüm acıktım demeden  buz üstünde sınıyorlar  miniminnacık gövdelerini  tam zamanıdır  sınayın çocuklar  sokaklarda her zaman  buz tutmuyor kar
Anamız birdir, aynı memeden emmişiz dostlar.  Kan kardeşiz, sizlere kanım kaynıyor.  Sizlerle beraber herk ettik toprağı,  Beraber yattık hapiste, beraber teskere aldık  Ve maniler yaktık hasret için;  Gülemediysek de boş verdik beraber...  Halay mı çekmedik kol kola,  Horon mu tepmedik diz dize,  Çepken mi vermedik rüzgara?  Koyun koyuna yattık toprak duvarlarda  Sıtmayla, sığırla, davarlarla...  Daha da yatarız dostlarım daha da...  Gün gelirse eger  Halay çeker, türkü söyler gibi yanyana  Mavzer mavzere verip de  Düşmana kurşun da atarız.  Sizlere kanım kaynıyor, yabancı değilsiniz bana...
Söylememek harcısı söylemeğin hasıdır  Söylemeğin harcısı gönüllerin pasıdır. Gönüllerin pasını gel sileyim der isen  Şol sözü söylegil kim sözün hülasasıdır. Kul'il hak-dedi Çalap sözü doğru diyene  Bu gün yalan söyleyen erte utanasıdır. Cümle yaratılmışa bir göz ile bakmayan  Şer'in evliyasıysa hakıykatte asidir. Şeriat haberini şerh ile aydam işit  Şeriat bir gemidir hakıykat deryasıdır. Ol geminin tahtası her nice muhkem ise  Deniz merci kat olsa tahta uşanasıdır. Bundan içeri haber işit aydayım ey yar  Hakiykatin kafiri şer'in evliyasıdır. Biz talip-ilimleriz aşk kitabın okuruz  Çalap müderris bize aşk hod medresesidir. Evliya safa-nazar edeli günden beri  Hasıl oldu yunus'a her ne kim veyasıdır.
gittiğim bütün hekimler aynı şeyleri söylediler  söz birliği etmişcesine  'aşk hastalığıdır bunun adı   ve çok sarsar insanı bu yaştan sonra'. oysa ne yalan söyliyeyim,  ben yalnızca  bir kuyrukluyıldıza  çarptığımı sanmıştım  yaşamın çıkmaz sokaklarında yürürken  yüreğim bir patlamayla aydınlanınca
düşünebilseydin eğer doğduğunda  örtülmeden öğreneceklerinle bildiğin  konuşabilseydin ağlamanı kesip  belki de birşeyler öğretebilirdin
Arzusun çektiğim Beserek Dağı  Elvan elvan çiçeklerin açtı mı?  Çevre yanın güzellerin otağı,  Bizim eller yaylasına göçtü mü? . Güney tarafında Kurban Pınarı,  Kalktı mı Mezarlı Boyu'nun karı?  Garip öter meşeliğin kuşları,  Yavru şahin yuvasından uçtu mu? . Yeşil atlas giymiş dağlar süslemiş,  Mescit köyü eteğine yaslanmış,  Şeme Dağı, duman olmuş puslanmış,  Sivralan'a nuru rahmet saçtı mı? . Zaman gelip göçler geri dönerken,  Güzellerin yaylasından inerken,  Dilberler doldurup bade sunarken,  Veysel Şatır, hatırlara düştü mü?
Akşamın binbir rengi  Deli bir tekne olur yüreğimde  Nerede gül beyazı balıklarım. Deli bir tekne olur yüreğimde  Bütün yaşadıklarım  Ve bütün yaşamadıklarım  Alır başını açılır. Kuşlar gibi ne varsa içimde  Yasalarını bile duymadığım  Alır götürür beni  Adını ve yerini bilmediğim  Uzaklara bırakır. Bir akşam vakti sana sarılışım  Deli bir tekne olur yüreğimde  Haydi gidiyoruz der  Derken buluşur dudaklarımız  Birden papatyalar açar içimde
Arıyordum özgürlüğe giden yolu  İnsan yüzlerinde değil gökyüzünde  Arıyordum küçük beyaz bir bulutu  Boğularak uyandığım o saatte  Beni avutan o küçük bulut muydu. Bir aşk bile yoktu yıkan ve onaran  Bir aşk pırıl pırıl yağmur sularından  Paylaştığım bir şey yoktu bu şehirde  Şiirin bittiği yerde başlayan ne  Çocukluğum muydu içimde sızlayan. Ve hayatın artık geçip gittiğini  Anlıyordum derin akan sular gibi  Kopmuş köklerimden çarparken rüzgarda  Gece bir uçurum gibi başlayınca  Boğuntulardan çıkardım bu şiirde. Kimse yok Akdeniz ağlıyor sadece  Garip ve yitik bir sonbahar gününde  Anlamların hızı biçimi aşarken  Ağlamaz kendi uçurumuna düşen  Boğulan kendinin labirentlerinde. (Nisan 1985)
-Suya giden allı gelin  Niçin böyle salınırsın?  Gelin bir su ver içeyim  Gelin kimin gelinisin. -Su değildir derdin  Görmek ise yeter gördün  Oğlan burda çokça durdun  Ağam gelir döğülürsün. -Döğülürsem döğüleyim  Söğülürsem söğüleyim  Gelin sana kul olayım  Ölürüm kanlım olursun. -Yaylaya göçmedin mi?  Soğuk sular içmedin mi?  Güzel görüp geçmedin mi?  Beni görüp delirirsin! . -Türlü yaylayı aşınca  Soğuk suları içince  Kocayıp vaktin geçince  Taşlar alıp döğünürsün. -Evlerinin önü solgan  Ağam görürsen korkan  Telli perçemlisin oğlan  Ne dedim ki darılırsın. Karac'oğlan sana vurgun  Döşlerin elmadan dolgun  Sevindirdin beni bugün  İnşallah cennet görürsün
Bir haber dolaşır semada pulpul;  Kılınçlar bilensin akın var Çin’e.  Yiğitler at sürer düşman içine;  Tarihe hükmeden bir ses duyulur:  - Vur! TÜRKLÜK aşkına vur! . Yüklenir bir ülke oymak ve avul,  Sel olur ordular, batıya akar.  Uçar elden-ele bozkurtlu bayraklar.  Emreder bir başbuğ, sade ve vakur:  - Vur! BAYRAK aşkına vur! . Karışır top sesi, nal sesi, davul..  Çağdan çağa çığır açar gemiler.  Bir hâkan atını denize sürer  Ve der ki: “Yıkılsın Bizans’ı koruyan sur, ”  - Vur! FETİH aşkına vur! . Parçalanmak istenir bir ülke, Anadolu’dur:  Şahlanır bir anda bin yıllık hınçlar;  Eser poyraz poyraz eğri kılınçlar,  Kütahya düzünde kelle savrulur...  - Vur! TOPRAK aşkına vur! . Ya... işte tarihin böyledir oğul!  Geçmişten hız alsın geleceğin de..  Göster Türklüğünü tunç bileğinle!  Bu dine, bu ırka ve bu toprağa  Sataşmak isterse herhangi gavur:  - Vur! ALLAH aşkına vur! . (Vur Emri)
Hayat soğuk, yağmurlu ve vurdumduymaz bir İstanbul gecesiydi... Ve gece yağan yağmur hep ürkütürdü beni. Yağmur değil yalnızlığımdı pencereleri damla damla yalayan, yıllarımı dolduran sensizlikti... Hep bir yanı yarımlık, hep senden uzaktalık, hayattaki tek 'kimse'mden yoksunluk, yani kimsesizlikti. Bir kavuşma mucizesine inanma yolunda harcanmış bir hayatın ansızın sonuna gelme, ve o mucizeyi yaşayamadan bir başına ölme korkusuydu yağmur…. Yine yağmur yağıyor, yine gece... Yine İstanbul... Ve sen kollarımın arasından sıyrılıp kalkıyorsun yataktan. Nereye gidiyorsun sevgilim? . Sadece sana sarılarak uyuduğumda nefes alabiliyordum. Beni kollarına aldığında, yüzümü masumiyetinin yurduna, o kimsesiz boynuna dayadığımda, kokunu kalbimle soluduğumda... Uykun benim cennetimdi. Çünkü cennet sadece ikimizin olabildiği yerdi benim için. Ne sana aşık kadınlar, ne sevdiklerin, ne geçmişin, ne yarının...Uykunda sadece ikimiz vardık. Aşkıma dar gelen sevgi sözcüklerine ihtiyacım yoktu orada. Sana sevgimi anlatmaya, ispat etmeye ihtiyacım yoktu artık. Aşkımızın kokusuydu sana beni anlatan, sana seni anlatan.... Beni gerçekliğin o soğuk, o köpüklü dalgalarıyla yutan ve alıp alıp senden ötelere savuran hayatın dışındaki tek kaçış tünelimdi uykun. . Önce kolunu çekerdin başımın altından, sonra sırtını dönerdin. Usulca sarılırdım sana arkandan, seninle ya da sensiz geçen yılların hasretiyle... Ardından yavaş yavaş kollarımın arasından sıyrılırdın...Yıllardır taşımaktan yorulmadığım hasretin, tenimden tenime akan o ateş, ağır gelirdi bedenine... Uyuyamıyorum, nefes alamıyorum, lütfen sarılma, derdin... Yatağın bir ucuna sığınmış bedeninden kovulmak, hayatından kovulmak gibiydi benim için. Sığındığım, soluk aldığım tek cennetten kovulmak gibiydi. Beni uykunda terk etmen, gerçek hayatta terk edişinden bile ağır gelirdi. Yanıbaşındaki sensizlik, o rutubetli evimdeki, o baştan ayağa sen olan evimdeki unutulmuşluğumdan çok daha ağır gelirdi. . Seni kaybetme korkusu öyle işlemişti ki hücrelerime...Yataktan doğrulduğun anda bu korkuyla açılırdı gözlerim. Bilinçaltım konuşurdu benim yerime... Su içmek ya da tuvalete gitmek için kalktığın asla aklıma gelmezdi. Gittiğini düşünürdüm yalnızca... O saatte kendi evini terk edip, nereye gidebileceğini sorgulamadan, sadece beni o sonsuz hiçlikte, o en masum rüyada, cennetimizde, uykumuzda bir başına bırakıp, kaybolacağından korkardım. Bana hep aynı soruyu sorduran bu yüzyıllık korkuydu işte: Nereye gidiyorsun sevgilim? . Beni yeniden hayatın içinde, gerçeklerin ortasında bir başına mı bırakıyorsun? Beni yeniden unutuluş sürgünlerine mi gönderiyorsun? Nereye gidiyorsun sevgilim? . Oysa seni uyutmayan içindeki o yangınlı hesaplaşmaydı. Gece iner, aşıklar, yüzler, bedenler, anılar kaybolurdu; sadece ikimiz kalırdık. Ve sen uykunda sevgimle hesaplaşmaya dalardın. Cennette cehennemi hatırlardın.. Dönüp geriye bakıyorum da, sanki yıllar değil yüzyıllar geçmiş aramızdan... Aramızdan ayrılıklar, ihanetler, kayboluşlar, vazgeçişler, yeniden bulmalar, korkular, yalnızlıklar, savrulmalar geçmiş. Ve bu ilişki ne çok biçim değiştirmiş... . Seni yollarca, şehirlerce uzağından sevdim. Seni kelimelerce, şiirlerce yakınından sevdim. Seni dünya üzerinde sanki ilk kez benim için kalemi eline alıp da yazdığın mektuplarca sevdim. Seni umutsuzca, beklentisizce, hayallerce sevdim uzağından. Hayatımı öyle olduğu gibi bıraktım. Şehrine geldim, ama kalbine giremeden sevdim. Neydik biz o yıllarda hiç düşündün mü? Neydik birbirimiz için sevgili? . Geldim. Bana destek olacak, sırtımı vereceğim bir aşkın yoktu arkamda. Kendime yeni bir hayat kuracağım yalanını, kendim dahil, sen dahil herkese söyledim. Oysa tek istediğim seninle birlikte bir hayattı. Öyle cesaretsizdim ki karşında ve öyle açık sözlüydün ki bana karşı, ancak iddiasız bir sığınmacı olabildim hayatında. Hayatına iltica etmek isteyen bir yürek sürgünü... Bir aşk meczubu sadece.... Dürüstlük kimi zaman yalanlardan çok daha acımasızmış, sevgili... Gerçeğin buzdan ülkesinde yapayalnız kalan yürek, hayatta kalabilmek için yalanları bile özleyebilirmiş kimi zaman... Bana aksini ispat etmek için elinden geleni yaptığın o yıllarda, buzlar ülkesinde biraz olsun ısınabilmek için, aslında beni sevdiğin yalanına inandırmıştım ben de kendimi... . Aşkıma kapalı bir kapının önüne bırakılmış yaralı bir kuş gibiydim. İnanacak, bir ibadet gibi yaşayacak tek şeyimdi senin aşkın. Karşılıksız, güvensiz, sessizce yaşanan bir aşk... Nasıl da hoyrattın bana karşı... Kalbinde değil miydim gerçekten? Neydik biz söylesene? O yıllarda senin neyindim ben sevgili? Can yoldaşın mı? Yol arkadaşın mı? Dostun mu? Sevgilin mi? .. . Sonra bir gün geldi ve unutuldum. Ve bu sorular birer birer bıçak gibi saplandı yüreğime ve yüreğimde yanıtlarını buldu. Unutuluş hepsinin acımasız cevabı oldu. Sonrası dipsiz bir karanlık... Sonrası çaresiz bir çıldırış... . Hayata karışmamak için tek kalkanım, tek sığınağımdı aşkın. Tek silahımı yitirdim ve hayata teslim oldum. Aldı beni savurdu başka bedenlere, parçası olamadığım o kırık dökük öykülere... . Kırgınlık kimlik değiştirdi ve vazgeçiş oldu benim için. Unutmanın en ağırı unutamadan unutmaktır. Seni sonsuza kadar kaybetmek kimlik değiştirdi ve unutmak oldu benim için. Seni unuttuğum yalanıyla hayatı kandırmaya çalışınca hayat hiç olmadığı kadar acımasız tokatlar indirdi yüzüme... Sonrası dipsiz karanlık... Sonrası hatırlamaya bile dayanamadığım düş yıkımları... Sonrası kesif, karanlık ve rutubetli bir kuyu... Koskoca bir boşluk... Sonrası 'yalnızlık' kelimesine sığmayacak kadar derin bir yalnızlık.... Kaç zaman sonra bilmiyorum, bir gün geldi ve beni yeniden hatırladın. Yokluğumda kendine kurduğun hayat, beni yasak bir ilişki haline getirdi bu kez de... Ve bu ilişki bir kez daha kimlik değiştirdi. Seni, bir başkasıyla birleştirdiğin hayatına uzaktan bakarak, kalbimi kıskançlığın lanetli hırsına teslim ederek, kısıtlı zamanlarda, gizli saklı buluşmalarda, o doyumsuz kaçamaklarda sevmeyi de öğrendim... Hasretinin o tarifsiz kokusu burnumu sızlatırken yapayalnız uyumayı da öğrendim. Yağmurlu İstanbul gecelerinde o baştan ayağa sen olan evimde kaderimle kıyasıya yaşamayı da öğrendim, sevgili... . O zamansız unutuluşun ardından yeniden hatırlanmanın sevinci, seni paylaşmaya boyun eğmenin ve hep gizliliğin gölgesinde kalacak olmanın acısına büründü. Uykunda soluğunun bir başka soluğa karıştığını bilerek geçirdiğim sayısız gecelerde, gururumu parça parça bölüp aşkıma kurban verdim. O tarifsiz ağrıyı uyuşturmak için ruhumdan, kimliğimden, kadınlık onurumdan vazgeçtim. Her şeye rağmen direnebilmek için kendimden vazgeçtim. Geriye dönüş kapılarını sonsuza kadar kapatmış oldum böylece. Ruhumdan kendimi kovup, tüm hücrelerime sadece aşkını yerleştirdim. İşte o andan itibaren, sensizlik artık bensizlik oldu sevgili.... Nasıl da telaşlı, nasıl da soluk soluğa yaşardık o kaçamak anları... Aşkımızın en karanlık, en gerçek, ama en yoğun anlarıymış onlar... Sensiz geçen gecelerde yüreğimde biriken kıskançlığın, öfkenin, kırgınlığın ve hasretin hummalı karanlığı, sana kavuştuğum anlarda sevinçten çıldırmanın eşiğinde tarifsiz bir hazza dönüşürdü... Nasıl da ateşliydi sevişmelerimiz... Sana yeniden dokunmak, sanki bulutlara öpücükler kondurmak gibiydi... Huzurla huzursuzluk, hasret ve kavuşma, aşk ve öfke, merhamet ve acımasızlık, kırgınlık ve bağışlama her şey ama her şey sevgimizin taşkın sularında birbirine karışırdı. İki kalbin bir ömre sığdırabileceği tüm duyguları biz o kısacık anlarda soluk soluğa yaşardık.... Sonra hayatını değiştirdin. Yeniden özgürlüğüne kavuştun. Ve bu ilişki bir kez daha biçim değiştirdi. Yıllardır bir savruluş halinde aramızdan akıp giden aşkımız, nihayet dingin, doygun ve emin bir sığınak bulmuştu kendine. O savruk yıllar bile koparamamıştı ya bizi birbirimizden, artık hiçbir şey bu aşkı yıkamazdı. İhanetlerin, unutuluşun, hayatın sınavından geçmişti aşkımız. Tam da birbirimizi hayattan çok uzakta, dokunulmaz bir boyutta sevdiğimize inanmaya başlamışken, dudaklarından dökülen o lanetli cümle korkularımı yeniden uyandırdı, geçmişi zamandan koparıp aramıza soktu yeniden: 'Varlığın artık bana acı vermiyor...'. Ah sevgilim, ayrılık trenini çoktan kaçırmadık mı biz? Bulup bulup kaybetme oyunlarını çoktan tüketmedik mi? O dünyevi aşk oyunlarından, kıskandırmalardan, kaçamaklardan çoktan vazgeçmedik mi? Birbirimizi en ağır ihanetlerde sınamadık mı? Anlamadın mı artık, varlığım sana acı vermek için değil... Sadece seni sevmek için yaşadım ben! . Senin için bir ilişkide girilebilecek bütün kimliklere bürünmedim mi? Önce aşkla değil kalbinin boşluğuyla tutunduğun bir can yoldaşıydım... Yüreğin bir başkasına kapılarını açtığında hayatından dışlanıp unuttuğun oldum sonra... Başka hayatlarda, başka ilişkilerde seni unutmaya çalışırken, belki de aslında sadece seni ararken kıskançlıktan deliye döndüğün oldum... Kalbime geri dönmek istediğinde gururumun gemilerini yakıp, metresin oldum... Vicdanın oldum senin... Merhametin oldum... Pişmanlığın oldum... Hazzın en sıradışı boyutlarını seninle paylaşan fahişen oldum... Arkadaşın oldum... Kardeşin oldum... Sevgilin oldum... Söylesene kaç kez biçim değiştirdi bu ilişki? Kaç kez kimlik değiştirdim seni sevebilmek için... . Anlamadın mı artık, varlığım sana acı vermek için değil. Sadece seni sevebilmek için yaşadım ben... Hala seninle geçireceğim anların telaşıyla tüketir gibi yaşıyorum sensiz geçen günlerimi. Yıllar geçti, hala seni görecek olmanın kalp çarpıntılarıyla, yalnız senin için giyiniyorum en güzel giysilerimi. Sen güzel bulasın diye geçiyorum aynaların karşısına. . Seninle geçen zaman bir daha tekrarı olmayan, doğaçlama bir melodi gibi benim için... Sanki birlikte yazılmış kaderimizin sayılı dakikalarından an çalıyorum. Öylece karşında oturup seni seyretmeyi, sana yemek hazırlamayı, seninle sohbet etmeyi, dostlarını ağırlamayı, seninle birlikte uyumayı, yani paylaştığımız ne varsa hepsini bir daha asla okuyamayacağım bir şiiri kelime kelime içime sindirir gibi, soluk soluğa hissederek yaşıyorum... Öyle birikmişsin ki içimde... Seni yaşamakla tüketmem, seni sıradanlaştırmam mümkün değil. İçime çektikçe çoğalıyorsun.... Şimdi varlığım her geçen dakika daha da daralan gizli bir çember örüyor etrafına. Her geçen gün biraz daha uzaklaşıyor, biraz daha kanıksıyorsun beni... O peşini bırakmayan yaralı geçmişin aramıza korku duvarları örüyor. Hayatını tüm kalbimle kucakladığımı hissettiğim anda ansızın yüzünde beliren o eski kaygıların alıp seni benden çok uzaklara, derinlere, yalnızlık kuyularına sürüklüyor. Yeni isimler, yeni aşk öyküleri, başka yüzler, başka bedenlerle kaçış planları yapıyorsun kendine... Gece ansızın seni uyandıran, kolunu başımın altından çeken, seni yatağın ucuna kadar götüren, uykunu bölüp ayağa kaldıran ve bana hep o aynı soruyu sorduran bu korkular değil mi...: 'Sevgilim nereye gidiyorsun? '. Sevgilim nereye gidiyorsun? Orada ne var? Benliğini kıstırdığın duvarların arkasında soğuk, uçsuz bucaksız bir yalnızlıktan başka ne var? Neden kaçıyorsun? Neden bu aşkı sonsuzluğa, özgürlüğe, daha önce hiç yaşamadığın sınırsızlığa bir kapı olarak görmüyorsun? Ben senden gitme ihtimalini hiçbir zaman çalmaya yeltenmedim ki... Sevgim seni tüketmek değil, çoğaltmak içindi... Sevgim dünyanın yaşanılası bir yer olduğuna inanman, inanmamız içindi... Yüreğimizin çok derinlerinde yaşayan o iki masum çocuğun soluk alabilmesi için bir gökyüzüydü sevgim... Ben senin kanatlarını hiçbir zaman çalmadım ki... . Öyle çok reddedildim ki, öyle çok unutuldum ki senin tarafından, sensiz kalmak yüreğimi ezen tek korku artık. Öyle ki hayatım yalnız bir korku halinde ayakta duruyor şimdi... Korkumu gerçeğe büründürdüğün anda yıkılıp gideceğim. Her şeyi tükettim. Hayata tutunmak adına ne varsa her şeyi yaktım seni sevebilmek için... Tüm sabrımı, kendime ve insanlara güvenimi, sevginin hayatın tek harcı olduğuna olan inancımı... Artık senden başkasına verecek enerjim, sevgim ve hayatla hesaplaşacak bir benliğim kalmadı. Geriye dönüp sığınacak bir kendim kalmadı.... Şimdi bana varlığımın sana acı vermediğini söylüyorsun. Gitmemi istiyorsun, sonra yeniden gelmemi... Ve sonra yeniden gitmemi... Beni sensizliğin o dipsiz çukuruna önce sarkıtıp, sonra yeniden gün ışığına çıkarıyorsun. Sevgimi, yokluğumu hissettiğin yerde bulmak istiyorsun. Aşkımın benliğini ve hayatını ele geçirmesinden duyduğun o sebepsiz korkuyu yenmek için, bana seninleyken tekrarı olmayan bir şiiri hatırlatan zamanın, sana benimleyken gösterdiği monoton ve tüketici yüzünü yok etmek için oynadığın bir oyun bu belki de... Beni deliliğin sürgünlerine yollayıp, sonra yeniden kalbine çağırıyorsun. . Korkuyu beklemenin telaşı korkunun kendisinden çok daha ürkütücü biliyor musun? İşte bu yüzden sensizliğin karanlık kuyusuna kendi ellerimle bırakıyorum kaderimi. Korkuyu beklemekten vazgeçiyorum, ama asla seni sevmekten değil, sevgili... Sana veda etmeden kayboluşa karışmam da aslında sadece bunun için... . Madem varlığım acı vermiyor sana, madem ki ancak yokluğumda sevgimi hissedebiliyorsun, öyleyse yokluğumla kal sevgili... Madem ki yokluğumla daha mutlusun, o halde yokluk benim bu aşk için büründüğüm son kimlik olsun...
Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar  Kapanırdı daha gün batmadan kapılar  Bu afyon ruhu gibi baygın mahalleden  Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın sen!  Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen  Gözlerin , dişlerin ve akpak gerdanınla  Ne güzel komşumuzdun sen fahriye abla. Eviniz kutu gibi küçücük bir evdi  Sarmaşıklarla balkonu örtük bir evdi  Güneşin batmasına yakın saatlerde  Yıkanırdı gölgesi kuytu bir derede  Yaz kış yeşil bir saksı ıtır pencerede  Bahçede akasyalar açardı baharla  Ne şirin komşumuzdun fahriye abla. Önce upuzun sonra kesik saçın vardı  Tenin buğdaysı , boyun bir başak kadardı  İçini gıcıklardı bütün erkeklerin  Altın bileziklerle dolu bileklerin  Açılırdı rüzgarda kısa eteklerin  Açık saçık şarkılar söylerdin en fazla  Ne çapkın komşumuzdun sen fahriye abla. Gönül verdin derlerdi o delikanlıya  En sonunda varmışsın bir erzincanlıya  Bilmem şimdi hala bu ilk kocandamısın  Hala dağları karlı erzincandamısın  Bırak geçmiş günleri gönlüm hatırlasın  Hatırada kalan şeyler değişmez zamanda  Ne vefalı komşumuzdun sen fahriye abla
ikinizden hanginizin  saçları gece laciverdi siyah  yıldız tozundan ışıltılı  ve zengin. bakır çalığı gözleri  derin  yer yer  eflatuna çalıyor. ikinizden hanginizin  nemli dudakları fuschia  kirpikleri kaşlarına dolaşık  ağzı fena halde aşık  başladığı her öpüşte kalıyor. ikinizden hanginizin  neyi noksan neyi fazla  ikinizden hanginize sorsan  her defasında  kendisini ötekisi sanıyor  çok fena aldanıyor. sahi siz  hanginiz  hanginizsiniz
Bir saz kadar mutlu  Ve hüzünlü başlıyoruz bütün günlere  Ve bir türkü kadar sıcak  Biliyoruz kidağların göğsünü saracak  Ve yerinden oynatacak olan şafak  Onuru ışık diliyle  Karanlıkta koruyanlarla başlayacak
şimdi sen öldün  şimdi tüm seherleri yeryüzünün  ölüyor bende . duvar dibinde bir avuç adam  atlardan konuşuyoruz uzun uzun  taşın yoğunluğundan  ve suyun nasıl yürüdüğünden betonda. evi boşaltacaklar evi  kimse eriklerden söz etmiyor  sanki erikler hiç yokmuş gibi. bir kadın elleriyle saçını tarıyor  yanı başında kutsal kitaplar yalvaçlar  kadının öpüştüğü yanık orman. durup durup başlıyoruz birbirimize  çizik bir plağa bozuk bir saate  aslında her şey güne gecikmek için  arada erikler oluyor  erikler ölüyor . biz duvar dibinde bekleyen adamlar  toprağın ağzına bakıyoruz dalgın  topraktan çıt çıkmıyor,. çıt  çıkmıyor.
Hoşçakal, dostum benim, hoşçakal artık,  Can dostum, seninle dolu göğsüm -  Çok önceden belirlenen bu ayrılık  Buluşmayı vadediyor ilerde bir gün. Hoşçakal, dostum, el sıkışmadan, konuşmadan,  Hüzünlenme ve eğme kaşlarını, mutsuz;  Yeni bir şey değil ölüp gitmek bu yaşamdan,  Ama yaşamak da daha yeni değil kuşkusuz.
Merhaba Nalân... bu sen misin,  Yoksa sen mi sandım;  Biri çimdiklesin beni...  Şöyle ışığa gel de göreyim,  Beni dümdüz eden,  O yalandan da yalan gözlerini.... Merhaba Nalân...  Amortiden mi çıktın güzelim?  Bak yine şapşal ettin bizi...  Oysa ne güzel unutmuştuk  Ve ne güzel sona ermişti,  O gerzek pembe dizi! ... Hani, son bölümde sen yamuk yapıp  Fabrikatör Nubar Bey'in  Tarabya köşküne gitmiştin...  Hani, arkadaşım Halit Akçatepe'nin yanında  Beni acayip refüze etmiştin...  Ve işte o an gözümde,  Eskicinin bile almadığı  Bir eski eşya gibi, bitmiştin! ... Merhaba Nâlan..  Pişmanlıklar denizinin biletsiz yolcusu...  Merhaba, artist olma hayallerinin  İkinci sınıf karakter oyuncusu! ... Vay anasını sayın seyirciler,  Vay anasını be... vay anasını! ..  Bak, şimdi ağlarım ha,  Tez kapatsın biri,  Gözlerimin bozuk vanasını! ... Oysa, o zehir kusan fabrika yolunda  Beraber ıslanmıştık biz, nice yağmurda.  Ve o gün, Nubar Bey'in çarpıp kaçtığı  Bir hayvancağızdı inleyen,  Yol kenarı çamurunda.. Ve hep kendine ayırdığın  O bencil yüreğin,  Bir de o gariban köpeğe sızlamıştı.  Ve ben, ilk defa seni böyle bilmiştim,  Ve damarlarım ilk defa böyle cızlamıştı! ... Merhaba Nâlan... merhaba!  Yoksul mahallemizin en havalı kızı.  Merhaba, yanlış ağlara takılmış  Muhteşem deniz yıldızı! ... Ben sana bakınca, dolardım bulut gibi  Dolardım da bir türlü yağamazdım...  Sen bana bakınca,  Bir ağlamak düğümlenir boğazımda,  Gurur yapar, ağlamazdım.... Ne düşkündüm sana be!  Hani hayvanlar yavrusunu yalarmış,  Aynen öyle...  Ne tutkuydu bizimkisi be!  Hani Ferhat dağları nasıl delermiş,  Aynen öyle...  Ve o nasıl gidişti be!  Hani bir tren gelir de üzerinden geçermiş,  Aynen öyle.... Of Nâlan of! ..  Sen benim neler çektiğimi bilsen,  Bunu bilmekten ölürdün...  Şu kadarını söyleyeyim:  Hani taş olsan,  Yani taş olsan;  Ortadan ikiye bölünürdün.... Gitme Nâlan, dur!  Tekrar gitme ne olur! ..  Aldırış etme saçma sapan sözlerime.  Yoo... hayır, ağlamıyorum,  Galiba cıgaranın dumanı kaçtı gözlerime.. Belki de sen haklıydın,  Bu mahallede ne bahtın açılır,  Ne de boyun uzardı.  Üstelik annen ölmüştü  Ve sokağınız,  Acını kaldıramayacak kadar dardı.... Terso gidiyordu herşey...  Milllet işi-gücü bırakmış,  Aklını bize takıyordu.  Altımızda çul yoktu,  Üstümüzde dam akıyordu.  Arap kızı camdan bakıyordu.... Sen gittikten sonra ben,  Hiç sorma...  El attığım her işi, çok geçmedi batırdım.  Çünkü seni unutmanın tek yoluydu;  Bütün kazancımı şaraba yatırdım.. Ama gelinliğin duruyor.  Baba yadigarı cumbalı evi de satmadım.  Yalanım varsa kalkmayayım şuradan:  Ben seni bir tek gün,  Bir tek gün bile unutmadım! ... Merhaba Nâlan,  Merhaba üzgün melek.  Merhaba kadersizim, talihsizim.  Merhaba titreyen elim, sancıyan belim,  Ağrıyan dizim, vazgeçilmezim! ... Ama Necdet Tosun öldü Nâlan,  Artık yemekleri sen,  Salatayı da ben yapacağım.  Sami Hazinses kadar olmasa da  Bahçeyi sevdiğin çiçeklerle donatacağım.. Kemal Sunal da öldü Nâlan,  İyi kalpli amcaları birer-birer uğurladık.  Ve dünya kirlendi,  Filmler bozuldu  O masum sevdalar yaşanmıyor artık.... Sen varsın, ben varım.  Bir de, acımasız bir dünya var dışarıda...  Esas film şimdi başlıyor,  Ve bütün koltuklar bomboş bu sinemada! ... Merhaba Nâlan, merhaba! ..  Sen ortada sıçan, ben şaşkın körebe...  Ulan seviyorum seni be! ..  Ulan, nereden inceldiyse,  Oradan kopsun be! ..
Beni bilen böyle bilsin  Ben dostluğun delisiyim  Akıl irfan sizde kalsın  Ben bu köyün delisiyim. Bu acılar bitene dek  Ağlayanlar gülene dek  Bu can bende ölene dek  Ben bu köyün delisiyim. Sesi çıkmaz kırık sazın  Tadı olmaz susuz yazın  Mezarıma öyle yazın  Ben bu köyün delisiyim. Ne köleyim ne de bir kul  Vicdan bir borç hayat okul  Alın sizin olsun akıl  Ben bu köyün delisiyim. Benim yolum aşkın yolu  Benim yolum hakkın yolu  Bir tek derdim Anadolu  Ben bu köyün delisiyim. Sizde para sizde banka  Sizde silah sizde bomba  Bende dostluk bende sevda  Ben bu köyün delisiyim. Haydi koşun savaşmaya  Bu dünyayı paylaşmaya  Ben bakarım çocuklara  Ben bu köyün delisiyin. Aşk okurum aşk yazarım  Aşktır benim tek pınarım  Size değmesin nazarım  Ben bu köyün delisiyim. Yaşayın siz aklı selim  Boşverin siz benim halim  Siz bir dahi siz bir alim  Ben bu köyün delisiyim. Benim yolum gönül yolu  Benim yolum sevda yolu  Bir tek derdim Anadolu  Ben bu köyün delisiyim  Ben bu yurdun delisiyim...
Gazi alperenler işe koyulun  Gayrı söze vakit az verilmeli  Bidevi atlara rüzgarca soluk  Ve yıldırımlarca hız verilmeli. Şanlı kitap önderimiz kılındı  İman sancak gönderimiz kılındı  İklim-i Rum,minderiniz kılındı  Ol mindere kavi diz verilmeli.. Barak Baba,Sarı Saltuk orada,  Hacı Bektaş Veli,Taptuk orada,  Bir mübarek vatan yaptık orada,  Ki,bir can dilerse bin verilmeli.. Töre,nizam,yol ve yordam her kula  Usul,erkan,edep,erdem her kula,  Yirmidört saatte her dem her kula,  Allah ın buyruğu uz verilmeli.. İnatla girmeyin soy sop faslına  Kurtsa kurt itse it döner aslına  Rum ülkelerinde Oğuz nesline  Peygamber kavlince öz verilmeli.. İçinde olanlar bir nebze iman  Gönlünü mazluma eder süt liman  Halkı ayırmadan kafir müslüman  Açsa aş,açıksa bez verilmeli.. Bu kılıçlar iller fethi içindir.  Bu kitaplar diller fethi içindir.  Türküler gönüller fethi içindir.  Cümle ozanlara saz verilmeli.. Kartal yuvasıdır Söğüt te burçlar,  Devletin zırhıdır sınırda uçlar,  Gazi Osmanlara zağlı kılıçlar  Yunus Emrelere söz verilmeli...
Nedür bu handeler bu işveler bu nâz u istiğnâ  Nedür bu cilveler bu şîveler bu kâmet-i bâlâ. Nedür bu pîç pîç ü çîn çîn ü hâm-be-hâm kâkül  Nedür bu turralar bu halka halka zülf-i müşg-âsâ. Nedür bu ârız u hadd ü nedür bu çeşm ü ebrûlar  Nedür bu hâl-i Hindûlar nedür bu habbetü's-sevdâ. Miyânun rişte-i cân mı gümiş âyine mi sînen  Binâgûşunla mengûşun gül ile jâledür gûyâ. Vefâ ummaz cefâdan yüz çevürmez Bâki âşıkdur  Niyâz itmek ana cânâ yaraşur sana istiğnâ
Sana çirkin dediler, düşmanı oldum güzelin  Sana kafir dediler, diş biledim Hak'ka bile  Topladın saçtığı altınları yüzlerce elin  Kahpelendin de garez bağladım ahlaka bile. . Sana çirkin demedim ben, kafir demedim  Bence dinin gibi küfrün de mukaddesti senin  Yaşadın beş sene kalbimde, misafir demedim  Bu firar aklına nereden, ne zaman esti senin. . Zülfünün yay gibi kuvvetli çelik tellerine  Takılan gönlüm asırlarca peşinden gidecek.  Sen bir ahu gibi dağdan dağa kaçsan da yine  Seni aşkım canavarlar gibi takip edecek.
benim bir sevincim var yüzün artık akşam  bir çocuğun gülüşünü görüyorsun nereye baksam. kıyımız uzak ve kuytuda ellerimiz sanki yok  ellerimiz yok ama senin ellerini bir tutsam. bazı çocuklar doğar bilirim bazı çocuklar doğmaz  doğmayan çocuklar için bilmem ne yapsam. ey cavlan. bitmeyen temmuz güneşi. ey aslan  silkin. sakla harmanını. çocuğunu sakla. ey aslan. suya kaptır kendini ellerin sanki yok  bir güzel günde mızıkalarla bir alanda dursam. sen yoksun gazeteler yok geçmişin razı değil  bilmem ki doğmayan çocukları ben mi doğsam
Bir çiçek istiyorum, ben bakmadan solacak;  Bir kanat istiyorum, beni yerden alacak;  Bir güneş istiyorum, gece bende kalacak.... Bir mermer istiyorum, arzumca oymak için;  Bir kadın istiyorum, ruhunu soymak için;  Bir çift diz istiyorum, başımı koymak için.... Bir zincir istiyorum, hırsımı bağlayacak;  Bir yangın istiyorum, ruhumu dağlayacak;  Bir ana istiyorum, başımda ağlayacak.... Bir bilinmez kaleyi fethetmek tek başına,  Vurulup düşmek birden son burcun son taşına;  Uzanan bir çift dudak gözlerimin yaşına.... Bir ilham istiyorum, bir gün vahye erecek,  Bir çift göz istiyorum, can evimi görecek;  Bir sevgi istiyorum, ömürlerce sürecek.... Bir mihrap istiyorum, önünde diz çökmeğe;  Biraz yer istiyorum yoldan, fidan dikmeğe;  Ve tohum istiyorum, boş tarlamı ekmeğe.... Bir yapı, temeline elimle taş koyacak;  Bir sevgili, her derdin gözüne yaş koyacak;  Bir iman istiyorum uğruna baş koyacak.
intihar girişimleri acıklı olur  bilirsiniz  intiharını beyaz gömleklerinin cebinde taşırdı derim  camel paketinin yanında çakmak taşır gibi derim  bir gün sigarası bitti derim  bir hüzün daha edinirim kendime
Yel yapraklarımı savurur,  Dört yanım yağmurla örtülü;  Güz vaktim gerçek ya, ne yağmur!. Kafamda hep bir uykusuzluk  Ve masamda bir düşler gülü,  Gecenin içinde, soyunuk.. Ve bir düşünce arasında  Ellerim; beyaz, boş ve bencil,  Bu gül’le gece arasında,. Kopmuş gidiyor dallarımdan...  Hayır, başımdan yana değil  Uykusuzluğum, ellerimden.
genç mi olunurmuş içerde a benim gülüm  söyledim yedi yılda bütün türkülerini ömrün  güz bir yandan uçuşur saçlarımda  kış bir yandan . ihtimâl ki ben senden tam sekiz ilkbahar büyüğüm  sen saçlarına ilkokul kurdelası taktığın gün  devadımlarla buluştu ayaklarım  ah ne çabuk . kanımı pompaladı yüreğimin çelik kasları  kanım damarlarımda şaha kalkan atlardı  beyaz atkılar gibi attım boynuma bulutları  uçura uçura yürüdüm rüzgârında ölümün . en güzel nakışını vururken kanatları kuşun  delip geçti karaciğerimi karanlık bir kurşun  onsekiz yaşım düştü ıslak aynasına asfaltın  ılık bir ıslık gibi aktı kanım  fakat ölmedim . bir hemşirenin mavi gülüşüne tutundum gülüm  anladım ki asla yenemez gülen insanı ölüm  dokuzuncu gün haykırdım pencereden gökyüzüne  heey  kurşunların rağmına yaşamak ne güzel şey . ben böyle hep uslanmaz kavgacı ve her güzele aşık  durmuşken seksen mart akşamlarına bahar gibi şık  duvarlara zincirlere çıktı yolu umudumun  şarkılar ne bilsin sorguevlerini istanbul'un  gayrettepe'yi samandıra'yı... ah gülüm ne bilsin . parmaksız bir el gibi bütün tanımları insanın  insan işkencede susabilen bir hayvanmış meğer  dur ağlama küçüğüm hiç yakışmaz yüzüne keder  ta kökünden tükürdüm dilsiz kalacakmışım ne gam  işte böyle başladı benim yıllar süren mâceram
Ayağım ayağıma dolaşır sonra  Gözlerim büyür büyür, kocaman olur  Bakarsın dilim tutulur, hiç konuşamam  Bana gel deme! . Bırak umutsuzluğum bende kalsın  Yokluğunda eriyeyim bırak  Gözyaşlarım yağmurlaşır diyorum  Bana gel deme! . İşte resimlerine bakıp avunuyorum  Hayallerim yetiyor bana ne güzel  İnan dudaklarını ısırabilirim  Bana gel deme! . Zaten ölesiye hasretim aydınlıklara  Ve bitimsiz bir özleyiş bendeki  Kanatlanabilirim, uçabilirim belki  Bana gel deme!
Hatırımdaki sen dalgın Sevgi,  Hala taşıdığım boynumda,  Dayanır mısın can bağımızdan ötesi?  Uzatır mısın Aşkın günlerini kısaca? . Kaçsam da senden, Lili! Zoraki Ahdında  Yabancı diyarlarda,  Ova ve ormanlarda dolanacak kahırım.  Ah Lili’nin kalbi atmaya böyle, değil  Kalbimde, hiç durmayacak sanırım.. Kuş sanki, kulaç atan ebabil  Ve ormana gerisin geri uçuşmuş,  Çekiyor hapsinin rezaletini,  Bir parçacık halatın esaretini;  Artık O özgür doğmuş eski kuş değil,  Zaten O kime sahip oluşmuşmuş.. Çeviri: Musa Aksoy
Sen akşamlar kadar büyülü, sıcak  Rüyaların kadar sade, güzeldin,  Başbaşa uzandık günlerce ıslak  Çimenlerinde yaz bahçelerinin.. Ömrün gecesinde sükun, aydınlık  Boşanan bir seldi avuçlarından  Bir masal meyvası gibi paylaştık  Mehtabı kırılmış dal uçlarından. AHMET HAMDI TANPINAR
Bir gidip bir gelerek durmadan  Ay ışığını soluyan ey deniz ey o denizin dibi  Sonra büyüten yalnızlığını kanayan yalnızlığına kalbim gibi.
Evin önünde hark vardı,  Harkın önünde alçacık köprü,  Köprünün üstündeki çocuklar  Hayalet gibi bir kuş gördü. . Eğilip baktık tahtalar arasından  Uzaklardan gelme bir garip kuş.  Kuzgun gibi,balıkcıl gibi birşey,  Köprünün altına yorğun düşmüş. . Kutupların,denizlerin,romanların,  Sihrini taşıyordu.  Biz ona bakıyorduk, o bize  Korkusuyla karanlık ormanların. . Kimimiz deynekle dürte dürte...  Kimimizde kaynar su döktük,  İşedik bir güzelce üstüne,  Garip kuşu öldürdük. . Yaralı bir gemi gibi yüze yüze  Köprünün dışına çıktı.  Vura vura eğlendik,  Attık birbirimize. . Uzaklardan gelme garip kuş  Mürekkep rengi gözlerinle  Artık dünyamızı göremezsin!  Bağrışmamız gitmez kulaklarına,  Yaprakların arasında güneşe karşı  Çiftleşemezsin.  Dişiysen yumurtlayamazsında! . Böyle deyip kuşun dört yanında  Akşama kadar hora teptik  İnsan olduğumuzu iyice  Garip kuşa öğrettik
Ancak özlemi bilen,  Bilir, neler çektiğimi!  Yalnız ve onca sevgiden  Yoksun, pek aleni,  Semaya bakarım ben  İşte o yana gidimi.. Ah! Beni seven ve bilen,  Çok uzaklarda şimdi.  Dönüyor baş, yanıyorken  Bağırsaklarım daimi.  Ancak özlemi bilen,  Bilir, neler çektiğimi! .  Çeviri: Musa Aksoy
Yeryüzüne birlikte geldiniz ve sonsuza dek birlikte yaşayacaksınız,  Ölümün ak kanatları günlerinizi bölene dek birlikte olacaksınız,  Tanrı'nın suskun anıları katına eriştiğinizde bile birlikte olacaksınız,  Ama bırakın da bunca beraberliğin arasında biraz boşluklar olsun,  Ve Tanrısal alemin rüzgarları esip dolanabilsin aranızda,  Birbirinizi sevin, ama sevginin üzerine bağlayıcı anlaşmalar koymayın,  Bırakın yüreklerinizin sahilleri arasında gelgit çalkalanan bir deniz olsun Sevgi  Birbirinizin kadehini onunla doldurun ama aynı kadehe eğilip içmeyin,  Ekmeğinizi bölüşün, ama aynı lokmayı dişlemeye kalkmayın,  Şarkı söyleyin, dans edin, eğlenin birlikte, ama ikinizin de birer Yalnız olduğunu unutmayın,  Çünkü lavtadan dağılan müzik aynı, ama nağmeleri çıkaran teller ayrıdır,  Yüreklerinizi birbirine bağlayın ama biri ötekinin saklayıcısı olmasın,  Çünkü ancak Hayat'ın elidir yüreklerinizi saklayacak olan,  Hep yanyana olun, ama birbirinize fazla sokulmayın,  Çünkü tapınağı taşıyan sütunlar da ayrıdır,  Çünkü bir selvi ile bir meşe birbirinin gölgesinde yetişmez....
Aşk bu  yağmur dayanmaz bu bahara. Bulutlar ince ve narindir  ve bulutlar tanır sevgiliyi  döker mercan kuşlarını   avuçlarımıza. Kuşlar üşümez saçlarının yangınından. Aşk bu  yağmur dayanmaz bu bahara  parmaklarından sebiller akar  cilveli rüzgarlar  göz göz dilinir mağarada, yılan zehrini geçirir  ayaklarından  gül yaprağı okşanır gibi. Aşk bu  yağmur dayanmaz bu bahara  ateş tanır sevgiliyi ve gülleşir  hasret çekilir kehribar merdivenlerin  platin düşlerine. Aşk bu  su yarılır ortasından  ay gibi
1.  Gurbet yavrum garba düşmektir gurbet  Çiçeklerden gelincik içinde Bünyamin sevgisi. 2.  Yürüdün gittin eski kurganlar üstünden kent kent  Kulağında ama bir çömleğin kırılma sesi. 3.  Barış demiştir ve güvercin tıkmışlardır boğazına  Bu yüzden edep kuralı gözetmez Anadolu ermişi. 4.  Bu yüzden kimi zaman zordur ayırmak  Üstünü başını yırtmış ağıtların şiiri. 5.  Bir dostluk hastalığı senin şiirin  Sümbül diye genzine bastırırsın akrebi. 6.  Öyle durur bir kıyının serüveninde ceset  Odan öyle sevinçsiz yüzün öyle serin ki. 7.  Yine de bir elinle kapıyı aralarken  Öbür elindeki titreme dünyanın anadili. 8.  Merkezefendi'nin gizli barınağından  Bu açık hava kahvesine getirdiğin ne ki. 9.  Bir kentin ortasındasın boyuna saatini kuruyorsun  O durursa hayatın da duracak sanki. 10.  Evler eski bir uygarlığın dingin lağımları  Sokaklarsa çatışıyor temizliyor birbirini. 11.  Anımsar mısın toros ekspresinden inmiştiniz  Biletlerinizden ibaretti ikinizin de kimliği. 12.  Bahçelerden geç parklardan köprülerden geç git  Aşklar da bakım istiyor öğrenemedim gitti. 13.  Seviş yolcu büyük sözler söyle ve hemen ayrıl  Uçurumlar birleştirir yüksek tepeleri
Ana, baba vesiledir ortada;  Kim gönderdi? Nasıl geldin? De hele.  Et, kemik, kan mevcut durur mevtada  Eksilen ne? Niye öldün? De hele.. (Kan Yazısı)
Benim değil o eski ateş semazenleri  Şimdi viraneleri ağlatıyor tenleri  Dalgın ırmaklarını kuruttum acıların  Rengi değişti sevda ikliminin, suların  Geçmişini arayan o divane köprüler  Akşamın kollarında yıkıldı birer birer  Yağmuru anlamayan bulutlar benim değil  Günbatımına mahkûm umutlar benim değil. Âşikâr olmuş meğer tende can, canda cânan  Bende yanan nûrudur, nûrumdur onda yanan  Şimdi doruklardayım, ne yoksulum, ne yetim  Şu incecik kalbimdir varlığına hüccetim  Nice serv-i kâmet ki, kuru bir yaprak imiş  Meğer ruhum savrulan bir avuç toprak imiş  Benim değil o hülya, hânende, siyah ışık  Benim değil o saray, şehriyâr, o karmaşık  Ölümü gezginlere bağışlayan şahmaran  Benim değil o sahra, fırtınalar, kum ve kan  Aklı bile çaresiz koyan mağrur pençeli  Benim değil o mühür sevdalısı, o deli  Perdeler indi zaman perisinin yüzüne  Gecesini bağladım ağlayan gündüzüne. Duymadığım seslerle uçuyor şimdi kuşlar  Ellerimden tutuyor sıra dağlar ve taşlar  Son bir titreyiş kaldı karanlıkta, uyanmak  Kül olmadan vuslatın kapısına dayanmak  Belki bir yol bulunur kırılan aynalarda  Bahçıvan handân olur bu ebedî baharda  Dumanlı ayinleri bitti evin, sokağın  Geldiğini söylüyor hayat yeni bir çağın  Yeni bir sonsuzluğa açılan pencereler  Söyleyin, o mihrimah muammadan ne haber  Ey eski çığlıklarım ne haber, nerdesiniz  Şimdi yalnızlığa mı gömülüyor sesiniz  Yıkıldı zindanlarım, dehlizlerim, mahzenim  Güllerim son yangında açıyor şimdi benim. Son yangın, kâinatın her yerinden duyulan  Son yangın, ceylanların gözlerinden yayılan  Son yangın kâh bembeyaz, kâh kırmızı bir rüya  Son yangın gölgesini bırakıyor uykuya  Söz, incinin mercanla buluştuğu derinlik  Yürek bir tahtırevan, sessizlik ve serinlik  Kalem son limanıdır deniz fenerlerinin  Nilüferler büyümüş içinde her birinin  Ben Nuh’un gemisiyim; o bir tufan güneşi  İki meftûn pervane ağlatıyor dervişi  Hayal, melekler kadar ıraktadır ve yakın  Zülüfleri tutuştu bu yangında firâkın  Bu yangın dokunuyor derine, hep derine  Bu yangında yürüyor yolcular kaderine. Öğün ey aşk masalı okuyan tarih, öğün  Salıncaklarında ay benimdir şimdi göğün  Benimdir arzdan arşa tebessümle yükselen  O terennüm, o dua, yed-i beyzâdan gelen  Rüzgâr benim, ölümsüz karanfiller benimdir  O esrarlı ülkeler, nazlı iller benimdir  Küheylan alev alev bir menzîle koşuyor  Bu son yangını şimdi kâinat konuşuyor
Kimsesizdi asilligin  Soyu tukenmis masal kuslari gibi  beklerdin beni dukkanlarin onunde  sokak koselerinde.... Kimse sigamazken kendi gecesine  sen kapilarin onundeki  sahipsiz dalginliga vurulurdun. Cok iyi bildigin bir meyhaneydi dunya  duslere karsi yasanan.... Tehlikeliydin, kimsesizdi asilligin  en kirli yerde  arardin sevgiyi...  en dipte.... Hayatin en unutulmus yerinde...
Bu vapur kalkar birazdan  Kalkip gidemeyen bir ben  Martilarin goturup getirdigi  Bu vapur kalkar birazdan. Kar soguklarinda iskele  Asiklara savunmasiz durur  Kalbime romatizma vurur  Bu vapur kalkar birazdan. Bu vapur kalkar birazdan  Kederimi yuklenip gitmez  Bir yangindir ki ansizin  Ask basladigi gibi bitmez. Bu vapur seni goturur  Palamari kalbime gecer  Kadikoy kac adimlik yer  Bu uzaklik beni oldurur. Beni denizlere alsaydin  Belki cocuklugum biterdi  Sen ellerimi bulsaydin  Bu vapur yine giderdi.
1. Kapkaragümrüklü ölçüsüz ayaksız Ali çocuklar  Asılmak bilirsiniz kesin tehlikeli ve yasaktır  Edirnekapı - Bahçekapı sarı kamu tramvaylarına. Haramiler Durağı'ndan Beyoğlanları öne alır  Ve delip geçer yedi kenti saatlerin en köründe  Halk kipiyle voyvooo! Ölüm! - Ölüm! tramvayları  Ardınca siz vişneçürüğü şiirlerimi bırakmıştır. 2. Duyduk duymadık demeyin ha altıparmak çocuklar  Tam da kalfalığa giderken lekelenir çıraklar  Uyurlarken dahi o parmaklarındadır yüksükleri  Parça başı dikişler çıkabilir diye düşlerde. Kim bilir kaç şiirdir kamburu göğsünde bir çocuk  Bir silkinecek ve bütün askeri okullara girecek  Karartma benizli bir roman çocuğu arkadaşı da  Demirkapı dolaylarında asker - sivil terzisi olur. 3. Ali Korna kağıdına basılmış parlak çocuklar ise  İstanbul padişahlarına çıkartırlar beş numara - iyi mi?
Ne demeli şimdi  bir çiğdemin toprağı yırtışını seyredişim  göğe mi dokunmalı  ucuna mı körpe filizin  öyleyse karanlık sokaklarda koştuğumu düşün  ay yine bir kadın gibi sarkıyorken denize  dirseklerimle böğrüme gömdüğüm titremeyi düşün  oradan gövdemi kaplayışını soğuk bir terin  vay perçemle günün huysuzluğu dolaşan kısrak  vay acemi öpüşlerden gövdeme boşalan acımtırak has  telaş, kıvranış, parıltılı gözlerdeki atılganlık  ya görevin ne senin görevin  oynaşmak değil mi içimdeki savaşmak duygusuyla  ve benim nevresimim kararmışsa kirden  rutubetten  sarhoşsam gülümseyiş ağlayışlardan  ve kaynak sularıyla üzerime yağan aydınlık hülyaları  senden gelen ısıyla koruyorsam...  Ne demeli şimdi  ey serçelerin sabahlarla bölüştüğü cıvıltı  ey bir romanın olur olmaz yerinde dikkati çeken hayal  acıyış, şevkat, umursayış, hırçınlık seli...  beni düşün öyleyse  beni hayretin ve karanlığın eşiğinde  beni fitillerde başlayan bir fısıltı anında  ilk satırını yazarken bir bildirinin  kulaktan kulağa dolaşan haberlerin bağraında  beni dar camlarda değil  bir bulutun seyrinde düşün  burada  ortasında  sıçraya sıçraya kabaran alevlerin.
Bitmeyen kaderdir dipsiz susuzluk  Pınarlar kaynaşan parmaklarında. Odalara kepenk vurulmaktadır  Kapılar kırılan bakışlarında. Bir tren sesine uygulanmıştır  Bir de gökyüzüne itirafımız. Varoluşumuzun bir onayıdır  Sustukça büyüyen esrarlı ateş. Bütün giysileri yırtsak yeridir  Yeter bize vefa elbiseleri . Gönlünün biçtiği yorumlardandır  Anlam kazanması deliliğimin. Bıçakladım geçen katil yılları  Her gün bir yeniden bulunca seni. Sana yakınım ve sana uzağım  Tutulmuş varamaz elim ayağım
Çıplaktı sevgili ve bildiğinden gönlümü okşadığını  Yalnız çın çın öten takılarını bırakmıştı üstünde,  Zafer kazanmış havası veriyordu pahalı takıları  Mores kölelerinin taktıkları mutlu günlerinde. . Bu parıltılı metal ve taş dünyasının o dansettiğinde  Çıkardıkları canlı mı canlı ve alaycı gürültüsü,  Kendimden geçiriyor beni, seviyorum delicesine  Sesi ışığa karıştıran nesnelerin görüntüsünü. . Uzanmıştı, okşayıp sevmeye bırakmış kendini,  Keyifle gülümsüyordu divanın üstünden  Derin aş kıma, tatlı aşkıma deniz gibi,  Yalıyarına yükselircesine ona doğru yükselen. . Eğitilmiş kaplan gibi bana dikmişti gözlerini,  Belirsiz ve düşçü bir havayla çalımlar atıyordu  Ve şehvetperestlikle birleşen iç temizliği,  Değişimlerine yeni bir çekicilik katıyordu; . Kolu ve bacağı, baldırı ve kalçaları kaygan  Yağ gibi, kuğununkiler gibiydi kıvrıntıları,  Geçiyordu ışıltılı ve erinçli gözlerimin önünden  Göbeği ve göğüsleri, üzüm bağımın o salkımları; . İlerliyorlardı, kötülük meleklerinden daha tatlı,  Ruhumun için e girdiği dinginliği bozmak için,  Sessiz ve yalnız, üstünde oturduğu  Billur kayasını rahatsız etmek için. . Yeni bir resimde birleştiğini görüyordum sanki  Antiop’un kalçalarıyla büstünü bir tüysüzün  Kalçaları yüksekte kalmış, alçakta beli.  Harikaydı bu yaban ve esmer tene sürülen düzgün! . Yalnız bir yuva gibi, ölmeye boyun eğen  Lamba odayı aydınlatıyordu,  Her seferinde parıldayan bir iç geçirirken  Amber renkli bu teni kan basıyordu!
Dağıtır saçlarını ve yalvarıp uzaktan  Mavi bir iklim gibi çağırır beni sesin,  Tertemiz göklerinde dal dal erguvan açan  Rüyalarıma ışık ve özlem serpmektesin.. Bir mayıs sabahını yaşayacak böcekler  Çılgın karanfillerle dolacak yeşil saksın,  Ve sen bir fidan gibi yeşermiş olacaksın,  Serin, çakıl yollarda kuşlar birikeceklere.
Erişti nevbahar eyyamı, açıldı gül-i gülşen  Çerağan vakti geldi, lalezarın didesi ruşen  Çemenler döndü ruy-i yare, reng-i lale vü gülden  Çerağan vakti geldi, lalezarın didesi ruşen. Açıldı, dilberin ruhsarı gibi leleler, güller  Yakıştı zülf-ü huban veş zemine saçlı sümbüller  Nevasaz olmada bin şevk ile aşufte bülbüller  Çerağan vakti geldi, lalezarın didesi ruşen
Eve dönmez bir akşam;  Ve gün yüzlü çocuğu,  Sorar: Nerede babam?. Bakarlar, oldu, bitti;  Gelir, derler çocuğa,  Baban attaya gitti.. Uzar gider bu atta;  Ve neler neler olmaz  Ve kim bilir ve hatta;. Bir mahşer gerisinde;  Babası döner bir gün,  Oğlunun derisinde...
Palavra karlarına Hak güneşi doğarsa  Üflenip şişirilen umutlar suya düşer  Susamış topraklara bir gün yağmur yağarsa  Yapıp tapındıkları mabutlar suya düşer... 09.04.2007/Vakit
bir yastıkta olacağız seninle... Pazar da olsa pazartesi de  Aksamda ya da sabah geceyarısı öğle  İster cennette ister cehennemde  Aşk benziyor birbirine  Dün'dü bunu sana söylediğimde  bir yastıkta olacağız seninle... Evet bu dün'dü bu ise yarın  Yolum olarak bir tek sen varsın  Kalbimi verdim avuçlarında kalsın  Ne güzel yol alıyor seninkisiyle  Ama hepsi ömrü kadar insanın  bir yastıkta olacağız seninle... Sevgilim varolan olacak yeni  Gökyüzü bir çarşaf üzerimizde  Seni kollarımla kuşattım işte  Ve içim sevdanla pır pır etse de  Dilediğin istediğin sürece  bir yastıkta olacağız seninle..
Ben alıştım elin  Alkış tutmasına,  Küfüne emeğin,  Akarsuyun pasına;  Yüreğime ısırgan  Bir hüzün de dolsa. Benim sevdamın  Burgaçlanan yarası,  Bu yetim güzle,  Öksüz kış arası;  Güldürür ancak  Bir piçi olsa olsa
Dönmeye başlayalı yaşlı dünya  Çok şeyler yaşadı insanlar  İki binli yıllarda  Uzay avucumuzda  Uzaklar yakın  Ve doktorlar  Ölümden döndürebiliyor insanı  Çok şeyler değişti dünyada  Bilim ve teknikle, sevgiyle  Ve binlerce yıldır  İnsan insan olalı  Bazı şeyler hiç değişmedi  Değişmedi açlıklar savaşlar ve ölüm  Değişmedi insanın insana yaptığı zulüm.
Sanadır, kuşatılmış arkadaşım,  ak dağların berrak sularına,  batık gemi düşünün seni bağladığı yere  gider ayrılık şarkım.  Uyandım bugün  yelkenlerimde kanatlanma arzusuyla,  haberleşme mumları tutuyorum  duygusuz pusulanın gösterdiği  zaman limanına giderken gemi.  Dilimi rüzgara veriyorum  sözcüklerini gergin gergin tutmak,  taze acılarından bir şeyler alıp götürmek için  yaşamakta olduğun şaşkınlıkları paylaşmaya.  Yastığını yeşerten  bahar da yitti gitti.  Ayrılışımı kastetmiyorum,  artık yol almayan gemin için diyorum.  Anlıyorum seni kırık kanatlı kırlangıç,  isterdim Kastilya çeşmesine götürmek,  başa çıkabileceğin güçle donatmak.  Olaylara eğilmiş bir doktor olsam bile  onları değitiremiyor, ancak anlayabiliyorum.  Bununla birlikte sihirli bir çözümüm var,  Bolivya'da bir madende,  belki de Şili'de, Peru veya Meksika'da  ya da yıkılmış Sonora İmpataratorluğunda,  Afrika Brezilya'sının siyahi bir limanında ya da  belki de her noktada bir kelime  öğrendiğimi sanıyorum.  Bu çözüm çok basit,  etrafıyla ilgilenme, saldır tepeye.  Birleştir genç ellerini yaşlı kayayla,  günden güne ufak dalgalar halinde  kıpırdayan kırmızı mercanlara nabzını daya.  Günün birinde, hatıram ufuğun ötesinde  bir yelkenli olsam bile  ve senin hatıran belleğimde demirleyen  bir gemi olsa bile  geleceğe doğru neşeyle yürüyen  ufuktaki kızıl yoldaşları gördüğümde  şaşkınlıkla haykırmaya başlayacak kuşluk vakti.  O korkunç ve beyaz soğukkanlı kötüler  şaşkınlığa uğramış gece gibi gerisin geri dönecekler.  İşte o zaman, dört duvar arasında  solgun şair,  evrenin şarkıcısı olacaksın  ve sen bahtı kara, ince ruhlu, hasta şair  halkın güçlü şairi olacaksın.
Acep bu ne nesnedir bu dert ile firak bana  Canımı serhoş eyledi aşk ağusu tiryak bana. Kimin direnci var ise derdine derman istesin  Kesdi benim direncimi derman oldu bu derd bana. Aşk oduna yan der isen gönüllere gir der isen  Kara nurlar aydın ola ne kandil-ü çerağ bana. Gökten inen dört kitabı günde bin kez okur isen  Erenlere münkir isen didar ırak senden bana. Miskin Yunus erenlere tekebbür olma toprak ol  Topraktan biter küllisi gülistanı toprak bana
Bir âbide istersen eğer, Ağrı'ya git!  Yükseklerden gelen büyük çağrıya git!  Çıkmışken yolcu, Ağrı'nın zirvesine,  Dönmek ne demek? Kanatlanıp Tanrı'ya git!
Suların karardığı bir çağda birtakım günah yüklü  gemiler harekete hazırdı / iyice biliyorum  gölgeler vardı / kalın tasmaları vardı gölgelerin /  ürkek sesler suları yarıyordu / bakıyorsunuz  kuşlar bayağı gülüyordu / karanlık gölgeleri  ürkütüyordu / onlar bağlı olmayı hoş  görüyorlardı / korkarken ölümü düşünüyorlardı  muhakkak.. Kafaları kalındı belliydi  Gözleri kalındı belliydi  Kulakları kalındı belliydi. Aslında kafalarının kalın olması / gözlerinin kalın olması  önemliydi onlar için / incelik dedin mi kötülük  geliyordu akıllarına.. Onlar bir gemiye bindiler  - ben ona günah yüklü gemi dedim  Onlar oturup tasmalarından ötürü gönendiler  - ben onlara gölge dedim  Halbuki bana bakıp yadsıyorlardı / benim onları  tasmalarından ötürü küçük gördüğüm belliydi /  benim onları başında ve sonunda sevdiğim  belliydi / ama anlaşamadığımız muhakkaktı.. İşte ben bu noktada durdum  Denize baktım iyi dedim  Korkulu dağlara baktım iyi dedim  Doğrusu hep doğaya bakıp iyi diyordum.. Ama gölgeler giysilerle ilgileniyorlardı / utanıyordum  Hep araçlardan söz ediyorlardı / ben utanıyordum. Sonra bir çağ geldi / baktım kafamda karıncalar vardı /  sonra yapılardan yollardan bıkmıştım / ıssız  sokaklar beni ürkütüyordu / kötü meydanlarda  boğuluyordum / suları borulara almalarına  kızıyordum / hele hele hep düğmelere basıp  yaşamalarına çok çok içerlemiştim / sonra  kalkıp afrikaya gittim / ohh afrikaya.. Maraş 1958
Zülf-i siyâhı sâye-i perr-i Hümâ imiş  İklim-i hüsne anın içün pâdişâ imiş. Bir secde ile kıldı ruh-i âftâbı zer  Hak-i cenâb-ı dost aceb kîmyâ imiş. Âvâzeyi bu âleme Dâvûd gibi sal  Bâki kalan bu kubbede bir hoş sadâ imiş. Görmez cihânı gözlerimiz yârı görmese  Mir'ât-ı hüsni var ise âlem-nümâ imiş. Zülfün esîri Bâkî-i bîçâre dostum  Bir mübtelâ-yı bend-i kemend-i belâ imiş. (13-01-2001)
Yaşam güçtür  Hele benim gibi biri için yusufcuk  Acılarda bir ölüp bir dirilen  Sevinçlerde hep yalnız  Biri için yaşam güçtür yusufcuk. Suçlu duydum kendimi  Benden uzak birşeyleri özlerken  Bir düşün neydi bana ayrılan  Yalnızca dar çizilmiş yollarda  Sağına soluna bakmadan yürümek. Ben ki taşardım hep  Çılgın seller gibi kendi dışıma  Güç dönemeçleri döndüm soluk soluğa  Aşksa aşk sevgiyse sevgi  Ömür boyu kınandım. Hep korku hep tedirginlik  Önümde hep kurallar  Yazık başkaları gibi olamadım  Çok hırpalandım dağıldım yusufcuk  Yusufcuk yusufcuk yusufcuk
Uyan yarim, uyan, söndü yıldızlar,  Gün, karşı tepeden doğmak üzredir.  Her sabah güneşi seyreden kızlar,  Mahmur gözlerini oğmak üzredir. . Uyan yarim, sesler geldi derinden,  Karanlık oynadı, koptu yerinden;  İlk ışık, kapının eşiklerinden,  Şimdi bir gölgeyi koğmak üzredir. . Sevgilim, kapımı çaldı aydınlık,  Baygın gözlerimi aldı aydınlık,  İçimde tıkandı, kaldı aydınlık,  Bu aydınlık beni boğmak üzredir. . 1923
Emerdim, emerdim gövdeni...  İçine girip, kendime boşalmak isterdim.  İsterdim ki teslim olmam yetmesin sana,  seni sevdikçe büyüyen korkularımdan  beni sevdikçe çogolan inaçsızlıgından  bir ev yapayım kendime,  bir ev,  annemin talan edilmiş saf rahmi gibi  sonsuza kadar kendimi onunla yakacagım...
ağır ölümlerdik hızın kanatlarında  sadece korkuydu bizi besleyen  ateşin ağzında yaşıyorduk gövdeyi. teni adımlıyorduk ateşin küllerinde  geceden sonrayı hiç bilmiyorduk  unutmuştuk nasıl sevdiğimizi  yaralı hayvanlardı aşklarımız da. yaralı hayvanlardık aşklarımızda  kendimizi ötekiyle değişiyorduk  çoğaldı yüzlerimiz azlığımızda  başkasıydık başkasını bilmeyen. ne çoktuk, var mıydık, sanıyorduk  uzun yolduk, yorulduk sesimizi  ormanları gömüp dallarımıza  sessizliğin köklerinde uyuduk. çürüdü sessizlikte köklerimiz de  değmeden okşadık etin yılanlarını  sanal sevişmelerin karanlığında  kalbimize buzdan şatolar kurduk. şatoların buz tutmuş kalplerinde  gövdenin ağzından öpüyorduk ateşi  yaralı hayvanlardık inlerimizde  korkuydu kanımızın yorgun bekçisi. korkuydu bekleyen kanımızın evini  zamanı yitirdik an’a sıkıştık  mermeri tırmalıyor içimizdeki hayvan  tümcesini yırtan bir kağıt gibi. kağıdını yırtan şaşkın bir tümce gibi  söküyoruz hayatın ilmeklerini  giyecek ben’imiz yok yalandan başka
80’lerin slow şarkılarıdır sebep biraz da  İnsanları sömürgecilerine benzeten  Keten takımlar, tango, fiyonklu masa örtüleri  Dersu uzala’dan dersler çıkarmak  Gelin bilkent’te iç mimari, baba koç’ta genel köle  Her gramı çok değerli elliiki kilo anne  Zaten amaç elliiki yıl sonra  Hiç bakılmayacak fotoğraflarda en iyi yeri kapmak  Bir Kutlu hikayesine giremeyecek tipler işte  Damat her şeyi kaydediyor  El kamerasıyla gerdeğe girmek deyimini bilmiyor çünkü  Oluyor böyle şeyler salaklık endüstrisinde. Dilekler tekrarlanır, müzik tekrarlanır  Belki yakışırdı beyaz bu kadar tekrarlanmasa  O kötü gülümsemeye verilmez bu kadar para  Gelin habersiz; bu düğün daha önce de yapıldı  Yeminli örnek deyimini bilmiyor çünkü. Benimle tekrar edin! . İlk beş sene çocuk istemeyecekler  İkinci beş yıl nasıl geçti anlamadan  Üçüncü beş sene de çocuk onları istemez  Bir sürü albüm, bir sürü diyet kupürü, bir sürü…  Ankastre mutfağında aval aval bakınarak  Bu bakınma daha önce de yapıldı  Gelinliği faize sevim’den annesi şahit  Oysa her şey çok özel olacaktı geline göre  Her şey çok genel oldu sonucu niye. Bağlamı farklı ama eren’le konuştuyduk  Arjantin’e aşık olur, almanya’yla evleniriz. Beyaz Savunma, Pan/Heves Kitaplığı (sayfa 17)
Biz şimdi yok mu olduk ya öyle mi  Bu film bizim için oynamıyor demek  Şarkılar şiirler falan hepsi yalan mi artık  Bu çalgılar bizim için değil öyle mi  Siz simdi yoksunuz ne demek. Olduk mu yani söyleyin açıkçası  Artık hiç sevmeyecek miyiz  Bizi kim koydu aptal yerine  Olduk mu yani söyleyin boğuntuya mi geldik  Siz simdi yoksunuz ne demek. Hadi anlatın canim gerçeği anlatın  Bir yalan daha duymuş olalım ne çıkar  Kestiğimiz yerden kan akmayacak mi öyleyse  Düşlerimiz de mi kalmadı hayret doğrusu  Siz simdi yoksunuz ne demek.  Nasıl da düştük bu tüm yalnızlığa  Bizi bekleyecek kimsemiz de mi yok  Bir gecemiz bile kalmadı mi dünyada  Ne tuhaf düşünmek hiç düşünmemeyi  Siz simdi yoksunuz ne demek. Hani biz sevmiştik üstelik sevenlerimiz vardı  Ne diyorsunuz nereye gittiler acaba  Ne oldu ardımızdan akacak gözyaşları  Hani aşk vardı insan vardı Allah vardı  Siz simdi yoksunuz ne demek. Tutun ki olduk yağımızdan sabun yaptılar  Kokulu sabunlar, renkli sabunlar  Yine de kirlisiniz iste bizden betersiniz  Doğrusu ayıp sakanın böylesi olmaz  Siz simdi yoksunuz ne demek.
Dudağında yangın varmış dediler,  Tâ ezelden yayan koşarak geldim.  Alev yanaklara sarmış dediler,  Sevda seli oldum, taşarak geldim.. Kapılmışım aşk oduna bir kere,  Katlanırım her bir cefaya, cevre  Uğraya uğraya devirden devre  Bütün kâinatı aşarak geldim.. Yapmak, yıkmak senin bu gamlı ömrü,  Ben gönlümü sana verdim götürü.  Sana meftûn olduğumdan ötürü  Sarhoş oldum Neyzen, coşarak geldim.. 1937
Mavi bir elbiseyle gelmiştin, gökyüzü maviydi..  Getirdiğin rüzgarla ev kokuyordun..  Kolun koluma değiyordu, omzun omzuma..  Mendilin maviydi, gökyüzü maviydi... Bin dokuz yüz kırk iki baharıydı  Bahçeli pencereler önünde geziyorduk,  Gözlerimiz buluşuyordu, ürperiyordum  Gökyüzü maviydi, mendilin maviydi. Sıcak nefesin yüzüme değiyordu  "Evlenebilir miyiz" diye sormuştum,  Yürüyüşün değişmiş, yüzün penbeleşmişti;  Mavi elbiseler içindeydin, gökyüzü maviydi.. Elini elime verdin, ayrılıyorduk,  Gözlerin gözlerimde, dudakların ıslak,  "Sık sık konuşalım" demiştin; gittin..  Mendilin maviydi, gökyüzü maviydi..
O bir sakız ağacıydı, alelade;  Bir gün o yeşil sahile çıktı geldi,  O zaman bu zamandır memnun yerinden;  Seyreder bulutları, göğü, denizi. . Titreşirdi rüzgarla güneşli yaprakları;  Ömür sürdü öyle hoşnut dünyasından,  Aydınlıktan uyku tutmazdı bazı gece,  Motor sesleri duyulurdu uzaklardan.. Tanrı adın işitmedi ömründe;  İnanmadan da madem yaşanıyor diye,  Rüzgarlı bir kıyıda, sevinç içinde,  Yaşamak dururken düşünmek niye? . Anmadı geçenleri bir defa bile;  Ne uğraşır mesut olan gelecekle?  Bir avare misali, günü gününe,  O bir sakız ağacıydı, yaşadı sade.
ibrahim  içimdeki putları devir  elindeki baltayla  kırılan putların yerine  yenilerini koyan kim. güneş buzdan evimi yıktı  koca buzlar düştü  putların boyunları kırıldı  ibrahim  güneşi evime sokan kim. asma bahçelerinde dolaşan güzelleri  buhtunnasır put yaptı  ben ki zamansız bahçeleri kucakladım  güzeller bende kaldı  ibrahim  gönlümü put sanıp kıran kim”
263  Gönlün temiz mi hocam, kanıtın var mı?  Gösterişten başka bir anıtın var mı?  Hırkan, seccaden tamam; yarın sorunca;  Tanrı'ya vermek için yanıtın var mı?
Siyasi arena, gır gır geçiyor,  Halkımızı, güle güle çatlattı.  Maazallah her taraf ataş saçıyor,  Yaktı bizi, hopur hopur hotlattı.. Zarar çeken yurtta, göz yumanlar kim?  Çete başları var, vatana hakim,  Organ alır satar, yük tutar hekim,  Pek çok hastayı da soydu atlattı.. Köyde çift sürerken, öküz koşardık,  Karnımız doyardı, güler coşardık,  Yan yana, can cana durur yaşardık,  Kimler geldi, kapımızı kitletti? . Yalan yalancıya, tabut sediye,  Partilerden vatandaşa hediye,  Ayarlama diye, tedavi diye,  Zamlar vurdu, ödümüzü patlattı.. Devlet babamıza fidyeler verdik,  Yemedik yedirdik, sancıya girdik,  Ey SEFİL SELİMÎ, söyle ne gördük?  Çalan çırpan kendisini kutladı..  @ Yazar ve yayınevinin adı belirtilmeden ve ANASAM’dan izin alınmadan alıntı yapılamaz Bütün hakları Anasam’a aittir.
Kuşlar vardır, cana benzer havalarda:  Soğuksa kar, baharsa yaprak;  Bir başına büyür toprakta ömrümüz,  Güneşle yeşil elleriyle çıplak; . -Uslu ayaklarla başlamış yolculuk-  Yürünmez öyle, bazen durulur,  Ve iner erenler katına yorgunluk;  Kapanır sükun üzre kitaplar.. Nefeslerle sürüp giden yaşamamız  Bir su kenarına gelir durur;  Ekmekten, şaraptan öte nimetler vardır;  Yürünmez öyle hep, bazen susulur.
şimdi burda değilsin....  ama beni duyuyosunn...biliyorum...  kapat gözlerini benim için ve dinle n'olur...  bak yoksun...  bunun anlamını biliyomusunn....  yokluğun  yüreğimmdeki bu yıldızsız,  bu dipsiz, karanlık gece...  yokluğun, odamın duvarlarına astığım suretlerine bakarken,  unuttuğum dalgın gözlerim....  yokluğun yastığımda bıraktığın bu kimsesiz saç telleri...  sırf kalemini değdirdiğin için atmaya kıyamadığım bu kağıtlar...  her an gözümün önünde sakladığım mektupların,  peçetelere yazdığın şiirlerin,  hediyelerini sardığın paket kağıtların...  sen gidince,  hala sen kokuyodur, diye üzerime giydiğim  ve derinn derinn  soluduğumm giysilerin....  bu yarı deli...  bu hayattan kopuk ruhum...  kapat gözlerini ve bana baak....  ben ne diye varsa gördüğün, işte o senin yokluğun....  söyle.!  sana neyi anlatayımm...  sabaha karşı çalan telefonumun ucunda,  n'luuur bana hayattan kötü davranma diyen...sayıklayan..  o kırgın, o kendine çarpan sesini mi..! !
Değişen ben miyim öyle  Ben miyim eski sevdalara mendil sallayan  Şu eller  Şu gözler  Şu kalp benim mi yoksa  Ya şu gülen adam ben miyim? ... Demek ki unutmuşum  Demek ki kurtulmuşum bütün acılarda  Geceler karanlık değil, uzun değil  Anlamsız değil şu dünya  Yaşamamak elde değil.... Ağaç ağaca benziyor artık  Deniz denize  Çiçek çiçeğe  Şiirler yazmıyorum artık bak  Gözlerinin güzelliğine.... Ohh! Ne iyi unutmuşum  Unutmuşum yıllanmış elbiselerim gibi seni  Çıkarıp atmışım sandık sandık kalbimden  Bütün kederlerden  Bütün üzüntülerden  Nihayet kurtulmuşum...
Öz menem! ...  Öz menem! ...  Onlar kabuk...öz menem! ..  Sen yelde savrulan kül..  Yüreklerde köz menem! ..  Ülkü uğruna şehid  Men Süleyman Özmen' em! ..  Ne Kafkasya ne Prut  Şu bin yıllık anayurt!  Kurşunlanan bir Bozkurt,  Çıkarılan göz menem! ..  Dinmez gönül sancımız,  Derinleşir acımız...  Alınmazsa öcümüz  Dövülecek diz menem! ...  Ok bir kez çıktı yaydan..  Geçtik düğünden, toydan..  Şimdi hep meydan meydan...  Söylenecek söz menem! ...   Bitsin bu kızıl oyun! ..  Açılsın bahtı ay' ın! ..  Altay' da kurultayın  Toplandığı güz menem! ...  Vur Bozkurt' um! ! . Vur tilkiye...  Vur.. kurtulsun Türkiye...  Sizi büyük ülküye  Götürecek iz, menem! ...  Ülkü uğrunda şehid  Men Süleyman Özmenem!
Sakarya'nın kan fışkıran toprağından yoğrulup  Unutulmuş pınarlardan doldurulan testiler.. Azgın kuzey yellerinin ateşinde kavrulan  Bağırlardan, dudaklardan susuzluğu kestiler.. Her birinden bölük bölük yumaklanan bulutlar  Şol Ebabil kuşlarınca kanatlanıp, estiler.. Haykırdılar...Can bölünmez, et tırnaktan ayrılmaz!  Bozkurt olup, çakalları inlerinde bastılar.. En kudurgan namlulardan boşaltılan ölüm  Döşleriyle göğüsleyip, başlarıyla süstüler.. İtildiler, kakıldılar, dövüldüler, öldüler...  Lakin düşen bayrakları burçlarına astılar.. Yaz yağmuru sağnaklardan kırk ikindi gürleyip  Şom ağızlı baykuşların seslerini kıstılar.. Ne dünyalık istediler, ne aferin umdular,  Ne kavgadan vazgeçtiler, ne gücenip küstüler.. Vatan, millet, din ve devlet, alsancaklar hakkına  Dar günlerin erkek aslan sesiydiler...Sustular!
Öyle güzel ki ölürüm artık  Beyaz uykusuz uzakta  Kars çocukların da Kars'ı  Ölüleri yağan karda  Donmuş gözlerimin arası. Sen küçüğüm sımsıcak  Ne derler ona- bu kızakta  Boyuna türküler yakıyorsun ya  Sanki her türküden sonra  Hohlasan gök buğulanacak. Anla ki her durakta  Yok sınırları aşkın  O iyi yüzlü Tanrı  Beklesin dursun bizi  Kurduğumuz rahat tuzakta. Nasıl olsa yine bir gün  Döneriz bu yollardan geri  Senin elinde bir mendil  Öbüründe kuş sesleri
hacı murad'la olduk eski kafkasya'da  ihtiyar çuvaşgili santur çalıyordu  ne çaldığı zaten anlaşılmıyordu  oğlu belki o saat asılıyordu  şarap patlak vermişti isyan masada. atlas gömlekleri boyundan ilikli  sabahlara kadar hançer dokuyanlar  mezmur okuyarak duvar duvar  dudaklarında karanlık ilkbahar  gözbebekleri çelik çekirdekli. çalarak getirdiği korkak tatarların  bakunin yazması kitaplarından  dinamitler yürür bakü sokaklarından  siyah bir toz olur doru kısraklarından  öfkeli kazakları II'nci nikola'nin. ölmek fısıldadıkça son semaveri  bulutlanır çay kristal fincanda  ıslıklar gizlice bilenir zindanda  bir ustura çizgisi azerbeycan'da  hacı murad'ın üzengileri
.VASİYET . 1 — Bu vasiyet, çoluk-çocuğumun ve şahsî yakınlarımın dar ve hususî kadrosundan ziyade, onların da içinde olduğu geniş ve umumî zümreyi muhatap tutuyor. Başta gerçek Türkün ruh köküne bağlı yeni gençlik, şu kadar yıllık mücadele hayatımda beni okumuş veya_ dinlemiş her fert, kısaca Allah ve Resulüne perçinli herkes... Onlara hitap ediyorum ve dileklerimin yerine getirilmesi için gerekli çalışmayı işte bu yeni gençliğe ısmarlıyorum! Eğer üzerilerinde bir hakkım varsa, Hesap Gününde tek tek sorumludurlar. Emanetim, beni seven ve İslâm dâvasında bir hak sahibi olduğumu kabul eden herkese... . 2 — Fikir ve duyguda vasiyete lüzum görmüyorum. Bu bahiste bütün eserlerim, her kelime, cümle, mısra ve topyekûn ifade tarzım vasiyettir. Eğer bu kamusluk bütünü tek ve minicik bir daire içinde toplamak gerekirse söylenecek söz «Allah ve Resulü; başka her şey hiç ve bâtıl» demekten ibarettir. . 3 — «Büyük Doğu -b.d. Yayınları-» kitabem kuruluncaya kadar şunun bunun neşrettiği eserlerim arasında mukaddes ölçülere karşı küçük ve hafif çapta laubali, dikkatsiz ve ciddiyetsiz, hürmet ve haşyetten mahrum ne varsa —isterse nokta veya virgül olsun— onları reddediyor, malım olmaktan çıkarıyor ve bütün sorumluluğumu, bundan böyle kendi idare, murakabe ve firmam altında çıkaracağım eserlere bağlıyorum. İnşallah Hak bana onları dünya gözüyle bütünleşmiş ve tamamlanmış gösterir, arkamdan gelecekler de bu örneklere göre devam ederler, virgül oynatmaktan bile çekinirler. İslam’a pazarlıksız ve sımsıkı bağlamadan önceki şiirlerim ve yazılarım arasında hattâ küfre kadar gidenler ise, çoktan-beri eser çerçevem dışına çıkarıldığı, her birinden ayrı ayrı istiğfar edildiği ve çöp tenekesine atıldığı için, nereden nereye geldiğimi göstermekte bile kullanılmamalı ve onlarla müminleri benden çevirmek isteyeceklere —çok denenmiştir— şu cevap verilmelidir: «Koca Hazret-i Ömer bile Allah'ın Resulünü öldürmeye davranmış ve peşinden bütün sahabîlerin, derecede ikincisi olmak gibi bir şerefe ermiştir. Hiç ona bu ilk davranışından ötürü sonradan dil uzatan olmuş mudur? Belki o noktadan bu noktaya gelmekte faziletlerin en büyüğü vardır.» . Eserlerim mevzuunda vasiyetim kısaca şu: İlk yazılarımdan birkaçı asla benim değil; sonrakiler de, en dakik şeriat mihengine vurulduktan, yani nasib olarsa tarafımdan bütünleştirildikten sonra benim... Bir kısmını şimdiden tamamlamış bulunduğum eserlerim üzerinde bu ölçüyü devam ettirmek ve en titiz murakabeyi sürdürmek borcu ise, mirasçılarımın ve manevî mirasçım gençliğin... Ben öldükten sonra kim ve ne suretle eserlerim üzerinde gizli bir tasarrufa kalkar da ölçüyü hafifçe bile olsa örselerse, tezgâhını başına yıkınız! En büyük korkularımdan biri, nice müellifin başına geldiği gibi, ölümümden sonraki tahriflerdir. . 4 — Beni, ayrıca hususî vasiyetimde gösterdiğim gibi, İslâmî usullerin en incelerine riayetle gömünüz! Burada, umumî vasiyette de belirtilmesi gereken bir noktaya dokunmalıyım: 1935 yılında, Mürşidim ve Kurtarıcım Esseyyid Abdülhakîm Efendi Hazretlerine, bir yazımı okumuştum. Bu yazı, kendilerini tanıdıktan sonraki dünya görüşüme ait olarak, zamanenin bize aykırı, meşhur bir gazetesinde çıkmıştı ve Türkün tarih muhasebesini İslâmî tefekkür noktası etrafında çerçeveliyordu. Yazıyı ellerine aldılar, kalem istediler ve üstüne öz elleriyle «altın ile yazılacak yazı» buyurdular. İşte hususî zarfında duran bu kesilmiş makaleyi, bütün eserlerimin tasdiknamesi olarak kefenime iliştirsinler... . 5 — Nasıl, nerede ve ne şekilde öleceğimi Allah bilir. Fakat imkân âleminde en küçük pay bulundukça, biricik dileğim, Ankara'da, Bağlum Nahiyesindeki yalçın mezarlıkta, Şeyhimin civarına defnedilmektir. Elden gelen yapılsın... . 6 — Cenazeme çiçek ve bando muzika gönderecek makam ve şahıslara uzaklığımız ve kimsenin böyle bir zahmete girişmeyeceği malûm... Fakat bu hususta bir muziplik zuhur edecek olursa, ne yapılmak gerektiği de beni sevenlerce malûm... Çiçekler çamura ve bando yüzgeri koğuşuna... . 7 — Cenazemde, namazıma durmayacaklardan hiç kimseyi istemiyorum! Ne de, kim olursa olsun, kadın... Ve bilhassa, ölü simsarı cinsinden imam! ... Ve «bid'at» belirtici hiçbir şey! ... Başucumda ne nutuk, ne şamata, ne medh, ne şu, ne bu... Sadece Fatiha ve Kur'ân... . 8 — Mezarımda ilâhî ve ulvî isim ve sıfatlardan ve benim beşerî ve süfli isim ve sıfatlarımdan hiçbir iz bulunmayacak... Mevlid de istemem! ... Onu, uhrevî rüşvet vasıtası yapanlara bırakınız! Sadece Kur'ân... . 9 — Şimdi sıra en büyük dileğimde... Müslümanlardan, eğer bu dâvada hizmetim geçtiğine inanan varsa, şunları istiyorum: Her ferdin, herhangi bir kifayet hesabına yanaşmaksızın, benim için «Necip Fazıl'ın kaza borcuna karşılık» niyetiyle bir günlük (5 vakit) namaz kılması ve yine bir gün oruç tutması... Mevtanın ardından, onun için kaza namazı Şafiî içtihadınca caizdir ve aynı içtihat Hanefilerce de rahmettir.  Her ferdin, en aşağı 100 Tevhid kelimesi okuyup sevabının mislini bana hediye etmesi... 70 bine dolması lâzım... Bir de, üzerimde hakkı olanların bunu Allah rızası için helâl etmeleri...  Ölünceye dek, üzerimdeki Allah ve kul haklarından mümkün olanını ödeyebilmek için elimden geldiği kadar cehdetmek azmindeysem de ne olacağını, nereye, hangi noktaya varabileceğimi bilmiyorum ve yardımı müslümanlardan bekliyorum. «Şey'en lillâh» tabiriyle bana Allah için bir şey veriniz! Yardımınızı esirgemeyiniz! . 10 — Allahı, Allah dostlarını ve düşmanlarını unutmayınız! Hele düşmanlarını! ... Olanca sevgi ve nefretinizi bu iki kutup üzerinde toplayınız! . 11 — Beni de Allah ve Resul aşkının yanık bir örneği ve ardından birtakım sesler bırakmış divanesi olarak arada bir hatırlayınız! . 1973 NFK
Besbelli ölümüm sabahleyindir.  İlk ışık korkuyla girerken camdan,  Uzan, başucumda perdeyi indir,  Mum olduğu gibi kalsın akşamdan.. Sonra koş terlikle haber vermeye,  'Kiracım bu sabah can verdi' diye,  Üç beş kişi duysun ve Belediye,  Beni kaldırmaya gelsin odamdan,. Evden çıkar çıkmaz omuzda tabut,  Sen de eller gibi adımı unut,  Kapımı birkaç gün için açık tut,  Eşyam bakakalsın diye arkamdan.
Felsefemdir kitab-ı imanım,  Taparım kendi ruhumun sesine,  Secde eyler hakikatimher an,  Kalbimin ateş-i mukaddesine.
Bazen acı dinmez, bazen de yağmur   Sevgilim gülümse, her şey unutulur   Suskunuz bu akşam üstü   Hasrete yanmışız, neylersin. Bir gün, bu mahzun sevdadan geriye  Kalırsa, sadece o hüzün kalır..  Sen de anladın ki yapa-yalnızız...  Buluşmamız yasak,  Görüşmemiz uzak...  Devrilmiş kadehler gibi, dönüyor başımız,  Neylersin.... Ah güzelim,  İncinmiş bir sesi vardır yağmurun;  Yanaklarına vurduğunda hissedersin.  Ve bir veda sözcüğü, saçlarına,  Titreyen bir öpücükle dokunduğunda;  Bu anı dondurmaya yetmez nefesin.  Bir film sahnesi gibi  Akar gider ayrılık,  Neylersin.... Biz zaten hiçbir romanda  Kendi hayatımıza rastlamadık.  Bütün şarkılar bizi yanlış anlatmıştı.  Ve bütün bulmacalar yarım bırakılmıştı.  Tenha sokaklarda üşüyüp durdu sırtımız.  Oysa tuttuğumuz balıkları bile  Yeniden denize bağışlamıştık.  Biz, hayata dair  Hiçbir yanlış yapmamıştık...  Neylersin.... Biz bu sonucu haketmedik,  Hayır, etmedik...  Ömrümüz bu talana lâyık değildi.. Bazen acı vurdu, bazen de yağmur  Hiç gülmedi yüzümüz,  Hiç büyümedi gülümüz...  Bizi yalnızca akşamlar kucakladı,  Biliyorsun,  Sabaha çıkmayan bir yoldu yürüdüğümüz.... Bir gün, bu öykünün sonuna gelince  Ansızın desem ki: hoşça kal canım!  Unutursun,  Mecburen unutursun...  Yıldızlar söner, bu aşk da biter!  Bazı gün hatırlayınca, sessizce ağlarız.  Neylersin.... Ah bebeğim, ah..  Kekremsi bir tadı vardır gözyaşının,  Dudaklarına sızınca farkedersin.  İçindeki vurgun aşklar mezarlığında,  Ayrılık, ölümden üste yazılınca,  Gideni durdurmaya yetişmez sesin...  Bir inme gibi dolaşır bedeninde pişmanlıklar,  Neylersin.... Biz zaten hiçbir sinemaya  Tam vaktinde yetişemedik.  Bütün vapurlar bizden önce kalkmıştı.  Ve bütün biletler biz gelmeden satılmıştı.  Boşuna telaşlarda yorduk günlerimizi.  Oysa Nuh'un Gemisi'nde bile  Bize yer kalmamıştı.  Ve hiçbir mutluluğa adımız kaydolmamıştı.  Neylersin.... Biz bu aşkı sürdüremezdik,  İnan, sürdüremezdik...  Kalbimiz bu heyecana müsait değildi.. Bize hep acılar kaldı, bize hep yağmur...  Unutmasan bile artık  Unutur gibi yapacaksın.  Ve buruşturup-buruşturup attığım kağıtlarda,  Hiç bitiremediğim  Bir şiir olarak kalacaksın...
Kalbim defter, dilim kalem yazarım  Hakikat emrini duyaldan beri  Yitirdim Leyla'mı gurbet gezerim  Mecnun gibi aşka uyaldan beri. Bize dört kitaptan haber verildi  Kamil olduk akıl başa derildi  Kafir Şeytan merdut oldu sürüldü  Hakkın dergahından sürelden beri. Çıkıncak Mi'raca Hazret-i İmam  Diledi Mevladan ümmetin tamam  Nur ile sarıldı bu cümle alem  Saadet tacını geyelden beri. Mahlasım NESİMİ ismim ALİ'dir  Bu çarh dönmektedir, sanman halidir  Şükür kalbim iman ile doludur  Cürm-ü isyanımız bilelden beri
Serim sevdalanıp aşka düşeli  Möhnet kesesinden bir pare gönül  Sever bir gül gibi mahbubesini  Düşer bülbül gibi bizare gönül . Oturur kapıda hem kürşad olur  Cahi cehaletten kah irşad olur  Gahi çiçek misli şad olur  Gahi gam gün ağlar biçare gönül . Gahi viraneye benzer birç ağı  Kış olur kar yağar dumandır dağı  Gahi baradüşer bahçesi bağı  Benzer bir zamanda bahara gönül . Bu derd-i fenadan murada yetmez  Muhabbet yanımdan uzağa gitmez  Asla sevdiğinden feragah etmez  Mansuri tek emiralsa bir dare gönül . Gahi yücelerden esen yel olur  Gahi sular ile akan sel olur  Gahi örümcekten ince tel olur  Resesinden kırılır mudara gönül. Gahi hikmet dolar gahi boş gibi  Gahi meyhor olur bir sarhoş gibi  Gahi katlanır uçar kuş gibi  Gah yolda yorulur avare gönül . Gahi bülbül gibi öter dillenir  Gahi elvan çiçek açar güllenir  Gahi yeşillenir gahi allanır  Gah ta birer tektir gapgara gönül . Gahi neşve bilmez gahi yücedir  Gahi bezirgandır gahi hocadır  Gahi zulumat karanlık gecedir  Gah ta nur verir rihare gönül . HIFZI'yım yanarım tütünüm çıkar  Gahi ateş olar cismimi yakar  Coşkun çaylar gibi çalkanıp akar  Akibet yetişti dildare gönül
Sorma be birader mezhebimizi  Biz mezhep bilmeyiz,yolumuz vardır  Tutmuşuz evvelden rah-ı selamet  Çağırma meclis-i riyaya bizi. Bizlerden bekleme züht-ü ibadet  Biz şerbet içmeyiz, dolumuz vardır  Biz müftü bilmeyiz,fetva bilmeyiz  Kıyl-ü kal bilmeyiz,itfa bilmeyiz. Hakikat bahsinde hata bilmeyiz  Şah-ı Merdan gibi ulumuz vardır  Tevalla olmaktır bize alamet  Sanma ki sağımız solumuz vardır. Ey zahit,surete tapma, Hakk'ı bul  Şah-ı Velayete olmuşuz hep kul  Başka şey bilmeyiz,Alimiz vardır. Nesimi,esrarı faş etme sakın  Ne bilsin ham ervah likasın Hakk'ın  Hakk'ı bilmeyene Hakk olmaz yakın  Bizin Hakk katında elimiz vardır
Deniz gözleri  Ebrulu bakışlı  Sevdayı kendine esir eden  Omuzu şallı kız.  Söyle! Aşkını kaça sattın?  Kaç kere görücüye çıktı  Uzun saçların  Kaç pazarlığa teslim oldun  Söyle  Kaç kere gerçekten aşık oldun  Zaten herşey para olmuş  Ve para pul  Bir de sen aşkı satsan ne yazar.  Çünkü para  En kral delikanlıyı bile bozar
Yorgun savaşçılarız, yengiler eskitti bizi  Utanırız tadına varmaktan içkilerimizin  Biri bütün güneşleri toplar, vermeye bekletir  Üşümekden değil korku, ısınır olmaktan  Yorgun savaşçılarız, sevgiler ürküttü bizi. Tutulmuş dağ yolları oklar ve tuzaklar  Biri dostluk adına bağışlar çirkinliğimizi  Düz yollara düşeriz yeniden oksuz ve tavşansız  Yılgın savaşçılarız, sevgiler ürküttü bizi.
- Ümit'e-  işin doğrusu  önce sarıyı gördüm, sonra hepsini birden  düşe dalmış bebekti gök oyuncağıyla. ilerde adamla çocuk  yürüyorlardı ikisi de tavşan uykusunda  uzaktan yakından ilgileri yoktu gökkuşağıyla. yemin ederim  içimde bir sıkıntı o günden beri  çocuğa yedi rengi  bir arada işaret edemediğimden
Saate baktım yirmibeş yaşındayım  Geç kalmadım tanrım yeniden inanmaya  Aşka geç kalmadım. Ardında yıkık şehirler ve leylaklar bırakan  Bir cümle dudaklarımı geçip beni ihlâl etti  Saate baktım müthiş bir yenilme vaktindeyim  Sevgilim  Ben nerede yağmur yağarsa orada şemsiye kırmanın kitabıyım  Ve en güzel cümlen sensin. Saate baktım buzlar ve çiçekler arasındayım  Gömleğim asyaya düşerken  Beni yanlışsız sakla bu son görünüşüm
Mıgırdıç'ı sever de Osman'ı sevmez zındık  İti-domuzu sever, insanı sevmez zındık  İster ki diz üstüne çökertilsin Türkiye  Ekmeğini yer amma vatanı sevmez zındık.. 18.12.2008
İşte gidiyorum çeşmi siyahım  Önümüze dağlar sıralansa da  Sermayem derdimdir servetim ahım  Karardıkça bahtım karalansa da. Haydi dolaşalım yüce dağlarda  Dost beni bıraktı ah ile zarda  Ötmek istiyorum viran bağlarda  Ayağıma cennet kiralansa da. Bağladım canımı zülfün teline  Sen beni bıraktın elin diline  Güldün Mahzuni'nin berbat haline  Mervan'ın elinde parelense de
Susadım  Üç tane elma soydular,üç tane portakal  Nafile  Bir bardak suyun yerini tutmadı  Acıktım  Kuş sütü,kuru üzüm getirdiler  Nafile  Bir çimdik somunun yerini tutmadı  Seni düşündüm sevgilim şükrederek  Su gibi aziz olasın her daim  Ekmek gibi mübarek.
Hastalık ve ölüm çevirir küle  Bütün ateşleri bizim'çin yanan.  Aşk ve şevk dolu bu iri gözlerle,  Kalbimin boğulduğu bu ağızdan,. Bu öpüşten merhem gibi etkili,  Bu coşkudan bir ışık kadar keskin,  Ne kalır? Ruhum, bu dehşet verici!  Sadece üç çizgi, soluk bir resim,. Ölür, benim gibi bir yalnızlıkta,  Ve zaman, o küfürbaz ihtiyar ki,  Sürtünüyor her gün sert kanadıyla.... Hayat ve Sanatın kara katili,  Öldürmeyeceksin bende kalanı  Zevkim ve şanım olan kadını! . Çeviri: Ahmet NECDET
Her gün yeni bir yangında hayatım  Acılardan acılara sürgünüm  Sende başlar sende biter isyanım  Yalnızlıktan yalnızlığa sürgünüm. Ateş olsan duman olsan kar etmez  Giden gider yollar geri getirmez  Bu talih de seni bana yar etmez  Ayrılıktan ayrılığa sürgünüm. Işık seçtim gözlerini gönlüme  Yorgan gibi çekip gittim üstüme  Kimliğimden adresimden kime ne  Sokaklardan sokaklara sürgünüm. Yetmiyor ah isyanlarım yetmiyor  Dağda sürgün taşta sürgün bitmiyor  Hasret bana pusu kurmuş bekliyor  Gecelerden gecelere sürgünüm.
Yağmurlar yağdı ve hiç dinmedi  Her biri saydam çiçeklenen saçında  Yağmurlar daha çok pencereler içindi  Öksüzdüm, gözyaşıydım dudağında  Bir sancıydım boğuk akşamlar gibi. Büyüdükçe büyüdü isli ve yalnız olmak  Kirazını soldurdu ağaçların  Nasıl devrildi taşlar üstümüze  Çoğalan nasıl boydan boya kuşkular  Kar dizboyu ölümü sokakların. Ezgiler sabahlarda eriyecek  Gözlerin uykumda yeşerir durur  Kalsam çağlar boyu yokluğunun kapısında  Yaşamak bunca umuda yeniden varmak olur  Ölmek, seni duymamak bir gün daha
Her bulunduğum yerde yitiriyorum seni  Yanıbaşımda öldüğün oluyor kimi gün  Ya da ben ölüyorum sessizce gözlerinde  Bir yaprak kımıldıyor hafiften  Bu sessizlik bir kasırga başlangıcı  Kükremeye hazırlanışı denizin  Bu, aslanların sarı, vahşi gözlerindeki ölüm parıltısı  Bu bir yerde erimek  Apansız yok olmak belki de  Ve sonra susmak, susmak yüzyıllar boyu  Beni unuttuğun bir uzak çizgide. Tuvale sürdüğüm boya değil artık  Kırmızı kan rengidir gözlerimin  En karadan daha kara yok  Oysa en beyazdın sen gecelerimde  O bana en yakın renkti tüy gibi  Buram buram sıcaklığını çizerdim duvarlara  Kokun bir tuhaftı çocuksu  Sonra katmerli bir gül gibiydi baygın  Gecenin en koyulaştığı o yerde  Düşerdi ellerime darmadağın.. Öten bir ishak kuşudur şimdi  Haber getirir ölümlerden, dinle  Yaşamak bir manga asker karşımda  Ateş etmeyin diyorum  Bir diyeceğim var  Gözlerimi bağlamayın  Son defa görmek istiyorum insanı  Göğü, güneşi, denizleri  Ve bu son ölümün olsun diyorum  Bir daha öldürmeyin beni.. Kibritim ıslak  Sigaram yanmıyor  Ne olur bir ateş verin  Bu ilk aldanışım değil  Bu ilk sönüşü değil umutlarımın  Ben bu denizin son kıyısıyım.. Bir cam kırıldı uzakta  Ta uzakta, içimde bir cam kırıldı  Bütün şiirlerim anlamsız şimdi  Resimler renksiz, şarkılar ruhsuz  Hiç bir şey artık avutamaz beni  Bakın, bir çağ devriliyor içimde sersefil  Son şair de kırdı son kelemini. İlk meşaleyi kim yaktı bu karanlıkta  Kimdi aydınlatan benim zindan gözlerimi  Sevilmek mi  O son artığı en ilkel çağların  Bir mağara duvarındaki en eski resim  Ya sevmek  Hiç sönmeden bir ömür boyu  O en güzel huy benimsediğim  Yıkıldıkça tutunduğum dal bu boşlukta  O en insancıl gerçeğim benim. Ben hep böyle yüzyıllar boyu sevdim  Çağlar boyu  Kopkoyu bir geceydi yaşadığım sevince  Ellerimi arardım, bulamazdım çoğu gün  Bir saklayan vardı beni  Bir tutan vardı  Sana yaklaşamazdım  Anlayamadığım korkular vardı içimde  Hep böyle seninle sensiz kalırdım ben  Bir kıvılcım sönerken  Bir yanardağ patlardı içimde.. Ko şimdi ben yalnız öleyim  Vur ellerimi ekmeğimi al  Tiksinir beni kim görse sensiz  Utanır yalnızlığım bana baktıkça  Aynalar mı  Hani nerdeler  Kimbilir kaç yüzyıl oldu kendimi görmeyeli  Adım mı neydi  Besbelli unutmuşum  Hadi vur  Hadi öldür  Kurtar beni ezilmekten çürümekten  Hadi gel, açtım kollarımı  Bir zaman  Ölmeye vaktim mi vardı seni sevmekten. Sen büyüyen bir sessizliktin içimde  Beni ben eden en duru ırmaktın  En güzeliydin mozaiklerin  Seninle maviydi gökyüzüm  Çiçeklerim sende yeşerirdi  Sen bambaşka bir evren yaratırdın  Sularımdan güneşimden rüzgarımdan  Bak! Nasıl da her şey değişiverdi apansız  Şimdi bu karanlıklarda yapayalnız  Mavi mavi bir resim ağlar duvarlarımdan. Ben bir tohumum  Al beni toprağa ek yeniden  Neredesin hani ne oldun  Antik bir kadın başı mıydın  Yoksa bir deniz miydin eskiden  Yosunların kurudu mu öldü mü balıkların  Hani bir Nefertiti yaşamıştı eski Mısır'da  Yoksa o muydun sen  Hadi, anlat bana neydin  Belki de uzak belirsiz bir noktaydın sen  Öyküme girmeseydin. İnsan bir kere ölür  Her gün ölen umutlarımızdır içimizdeki  Paramparça olmuş sevgilerdir  Her aldanış  Yeni bir aldanışa hazırlar bizi  Zamanla renkler değişir  Donuklaşır anılar  Silinir usumuzdan  Güzel olan ne varsa  Görür içindeki bütün hayallerin öldüğünü  İnsan yaşarsa.  Ve bir gün insan da ölür  Çimen gibi yaprak gibi  Sarsılır yeryüzü yerinden  Devrilen koca bir ağaçtır sanki  Durur atışları yorgun kalbimizin  El, ayak kesilir  Göz ölür, dudak ölür, kan ölür  Susar ta içimizde  Yıllardır çalan çalgı  Bütün teller ses vermez olur  Acılar diner  Ve bir gün biter bu çirkin oyun  Perde iner...
Kandilli'de eski bahçelerde,  Akşam kapanınca perde perde,  Bir hatıra zevki var kederde.. Artık ne gelen, ne beklenen var;  Tenha yolun ortasında rüzgar  Teşrin yapraklarıyla oynar.. Gittikçe derinleşir saatler,  Rikkatle, yavaş yavaş ve yer yer  Sessizlik daima ilerler.. Ürperme verir hayale sık sık,  Her bir kapıdan giren karanlık,  Çok belli ayak sesinden artık.. Gözlerden uzaklaşınca dünya  Bin bir geceden birinde guya  Başlar rü'ya içinde rü'ya.
Bir çift güvercin havalansa  Yanık yanık koksa karanfil  Degil bu anılacak şey degil  Apansız geliyor aklıma.. Neredeyse gün doğacaktı  Herkes gibi kalkacaktınız  Belki daha uykunuz vardı  Geceniz geliyor aklıma.. Sevdiğim çiçek adları gibi  Sevdiğim sokak adları gibi  Bütün sevdiklerimin adları gibi  Adınız geliyor aklıma.. Rahat döşeklerin utanması bundan  Öpüşürken o dalgınlık bundan  Tel örgünün deliğinden buluşan  Parmaklarınız geliyor aklıma.. Nice arkadaşlar gördüm  Kahramanlıklar okudum tarihte  Çağımıza yakışan vakur sade  Davranışınız geliyor aklıma.. Bir çift güvercin havalansın  Yanık yanık koksa karanfil  Değil unutulacak şey değil  Çaresiz geliyor aklıma.
Kimseyi aramıyorum kapandım kendime  Kimse de artık beni aramasın  Koşa koşa gelen yazı denizi  Her duyguyu her düşünceyi  Tek başıma yaşarım. Birilerini aradım kapılarını çaldım  Yıllarca belki de yüzyıllarca  Anlatmak istedim kendimi birilerine  Neye yaradı bunca yakınlığım. Sandılar ki onlar olmadan  Taşıyamam kendimi bir yerden bir yere  Oysa benim tek amacım şuydu  Birlikte gidelim güzelliklere. Yüreğim uyuyan dalgalar gibi durgun  Kafam tam anlamında bir kaçak  Ben kimselerin anmadığı adam  Yüzyıl yaşamış gibi yorgun  Daha dün doğmuş gibi çocuk
Dalâile düşmüşlerden başka kim Rabbinin rahmetinden ümîdini keser?  (Hicr Suresi, 56. Ayet). Lâkin, hani bir nefhası yok sende ümîdin!  «Ölmüş» mü dedin? Âh onu öldürmeli miydin?  Hakkın ezelî fecri boğulmazdı, a zâlim,  Ferdâların artık göreceksin ki ne muzlim!  Onsuz yürürüm dersen, emîn ol ki yürünmez.  Yıllarca bakınsan, bir ufak lem’a görünmez.  Beyninde uğuldar durur emvâcı leyâlin;  Girdâba vurur alnını, koştukça hayâlin!  Hüsran sarar âfâkını, yırtıp geçemezsin.  Arkanda mı, karşında mı sâhil, seçemezsin.  Ey, yolda kalan, yolcusu yeldâ-yı hayâtın!  Göklerde değil, yerde değil, sende necâtın:  Ölmüş dediğin rûhu alevlendiriver de,  Bir parça açılsın şu muhîtindeki perde.  Bir parça açılsın, diyorum, çünkü bunaldın;  Nevmîd olarak nûr-i ezelden donakaldın! . Ey, Hakk’a taparken şaşıran, kalb-i muvahhid!  Bir sîne emelsiz yaşar ancak, o da: Mülhid.  Birleşmesi kàbil mi ya tevhîd ile ye’sin?  Hâşâ! Bunun imkânı yok, elbette bilirsin.  Öyleyse neden boynunu bükmüş, duruyorsun?  Hiç merhametin yok mudur evlâdına olsun? . Doğduk, «yaşamak yok size! » derlerdi beşikten;  Dünyâyı mezarlık bilerek indik eşikten!  Telkîn-i hayât etmedi aslâ bize bir ses;  Yurdun ezelî yasçısı baykuş gibi herkes,  Ye’sin bulanık rûhunu zerk etmeye baktı;  Mel’un aşı bir nesli uyuşturdu, bıraktı!  «Devlet batacak! » çığlığı beyninde öter de,  Millette bekà hissi ezilmez mi ki? Nerde!  «Devlet batacak! » İşte bu öldürdü şebâbı;  Git yokla da bak, var mı kımıldanmaya tâbı?  Âfâkına yüklense de binlerce mehâlik,  Batmazdı bu devlet, «batacaktır! » demeyeydik.  Batmazdı, hayır batmadı, hem batmayacaktır;  Tek sen uluyan ye’si gebert, azmi uyandır.  Kâfî ona can vermeye bir nefha-i îman;  Davransın ümîdin, bu ne haybet, bu ne hirman?  Mâzîdeki hicranları susturmaya başla;  Evlâdına sağlam bir emel mâyesi aşla.  Allah’a dayan, sa’ye sarıl, hikmete râm ol...  Yol varsa budur, bilmiyorum başka çıkar yol.. İstanbul, 30 Teşrînievvel 1335  (30 Ekim 1919)
İçtim o bin yıllanmış testiden, içtim, içtim,  Örtüler arasında yeryüzü beğenisiyle  Ayışığını paylaşırdı bacakları,  Öptüm ayak parmaklarını, öptüm, öptüm.. Put'unu cezalandırıyor kır delisi;  Oğlan iki ev ötede, Londra'dan gelmiş;  Yazsınlar felaketlrein hep çift geldiğini,  Garson acıması tutmuş içkievini.. Orta oyunumuzun dekoru bir kağıt mendil  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
bırakıp gittin beni bütün kapılarda  bütün çöllerde tek başıma kodun  şafakta arayıp öğle vakti yitirdiğim  vardığım hiç bir yerde değildin  sensiz bir odanın sahrasını nasıl anlatsam  hiçbir şeyin seni andırmadığı bir pazar kalabalığını  denizde dalgakırandan da boş boşluğunu bir günün  seslenip de senden cevap alamadığım sessizliği. bırakıp gittin beni kalarak olduğun yerde hareketsiz  her yerde bırakıp gittin beni gözlerinle  düşlerin yüreğiyle bırakıp gittin beni  yarım kalmış bir cümle gibi bırakıp gittin  düşen hep ben oldum en küçük kımıldanışında senden. başını çevirdiğin için ağladığımı görmedin hiç  bana bakıp görmediğin için  ben yokken içini çektiğin için. ayağına düşen gölgene acıdın mı hiç sen
Ölüler bağrıyor mezarlarından;  Yolcular, oturun taşlarımızda!  Onları deviren biziz toprağa,  Biz attık onları böyle ayağa;  Sakın atlamayın kenarlarından!  Ölüler bağrıyor mezarlarından.... Yolcular, uzanın yere upuzun;  Dayayın taşlara başlarınızı!  Tüy yastıklar gibi rahat başımız!  Birleşsin bir lâhza orda başımız!  Bizdedir cevabı kuruntunuzun;  Yolcular, uzanın yere upuzun!. Ben de bir gün böyle haykıracağım:  Yolcular, oturun mezar taşımda!  Yolcular önemde fısıldaşacak,  Yolcular aşılmaz yollar aşacak.  Taşımı yerlere yatıracağım;  Ben de bir gün böyle haykıracağım!. (1935)
Ana, eski günlerinden  Gelen, tadlı bir düş gördü...  Baba, dilediğinden çok  Altın gördü, gümüş gördü.. Engelleri yene yene,  Yol olmuştu ayla sene:  Delikanlı, ülküsüne  Giden bir yürüyüş gördü.. Gecelerin ortasında  Neler yoktu aynasında:  Küçücük kız, rüyâsında  Kendini büyümüş gördü.
Gök kubbenin altında yatar, al kan içinde,  Ey yolcu, şu topraklar için can veren erler.  Hakk’ın bu velî kulları taş türbeye girmez;  Gufrâna bürünmüş, yalınız Fâtiha bekler.. Hilvan, 27 Kânûnievvel 1340  (27 Aralık 1924)
Dertleşek diyorsun dertli kardeşim  Bu benim derdimi dil tarif etmez  Ben doğdum doğalı akar gözyaşım  Bunu ırmak nehir sel tarif etmez. Düşündükçe çöker gam üstüne gam  Gam çöktükçe içtim dem üstüne dem  Her baktıkça yardan aldığım ilham  Onu arı çiçek bal tarif etmez. Yanar şu bağrımda bu aşkın közü  İşte böyle yakar pişirir bizi  O kadar güzel ki cananın yüzü  Onu lale sümbül gül tarif etmez. Her aşık severek eylemiş methi  Çile çektirmeden etmez ülfeti  Şekile sığarsa hüsnü sıfatı  Hüdai’den başka kul tarif etmez
varsa devran içinde devran  bu devranın devranıyız biz  o canlar ki cananından taşra düşmüştür  cananıyız biz. gönül mahzun  ay karanlık  yıldızlar gözden nihan olsa da  arşı ferşi ışıktan titretecek  bir aydınlık imkanıyız biz. ince bir yağmura gerçi asılmıştır  -serez'in esnaf çarşısı'nda-  uzadıkça uzar gölgesi darağacından  o asırdan bu asıra  şeyh bedrettin-i simavi'nin  elhak/devamıyız biz. geçer mermi ıslıklarıyla / tek tek  vurduğunu dağıtan  sunturlu mısralar  rediflerin gümbürtüsü akla ziyan  tantanalı bir kavganın demek  gazelhanıyız biz. tohum ağaç ve orman  ölümün içerdiği hayat  buhara inkilap eden su  -iriş dede sultanım iriş-  gün bu gün saat bu saat  diyalektiğin fermanıyız biz
gökten zembille inen sadece aşktir  ve ölüm daha şık durur bronz bir tende  her daim sıfır kilometre bir gün var önümüzde  gir ve ortalığı karıştır. . ah diyorum, ahi bilir misin sen  dünya dedikleri gömgök bir yatır  nereden bilmiş beni, röntgeni icat eden  otuz yıl yaşadım elde var sıfır. . git ve körünü öldür, bitsin artık nazları  şöförlerin kurşunlaması gibi birtakım tabelaları  iştah kabartan ne varsa iste onları  vurmak, her insana yakışır. . dünya küçük demişlerdi, nerdesin  kuyruğunu bırakması gibi bir kertenkelenin  kim böyle orta yerde bırakır  ve yazmaz birkaç satır. . bana günahtir,  nereye gidersem orası senin yurdun  çünkü aklımdan çıkmıyorsun.
Pek rengine aldanma felek eski felektir  Zira feleğin meşreb-i nasazı dönektir. Ya bister-i kemhada ya viranede can ver  Çün bay u geda hake beraber girecektir. Allah'a sığın şahs-i halimin gazabından  Zira yumuşak huylu atın çiftesi pektir. Yaktı nice canlar o nezaketle tebessüm  Şirin dahi kasdetmesi cana gülerektir. Bed-asla necabet mi verir hiç üniforma  Zerduz palan ursan eşşek yine eşşektir. Bed-maye olan anlaşılır meclis-i meyde  İşret güher-i ademi temyize mihenktir. Nush ile yola gelmeyeni etmeli tekdir  Tekdir ile uslanmayanın hakkı kötektir. Nadanlar eder sohbet-i nadanla telezzüz  Divanelerin hemdemi divane gerektir. Afv ile mübeşşir midir eshab-ı meratib  Kanun-i ceza acize mi has demektir. Milyonla çalan mesned-i izzete serefraz  Birkaç kuruşu mürtekibin cay-i kürektir  .................
Günün tükendiği bu saatlerde  Tüm doğa canla başla çalışıyor.  Gece vakti bu yıldızlardan inen  Ne acayip bir korkudur kim bilir? . Etkisinde kalmış nice gizemin,  Kaygılı, bir yandan tir tir titriyor,  Karanlıkta, bilinmeyen bir gücün  Gözlerini üstünde hissediyor.. Ne büyük dehşet kendini tanımak!  Kaçışı olmadan, durmadan çalışmak,  Ebediyetin içinde devinen  Varlığın merhametine kalmak! . Bu nasıl kara, zor bir bulmaca  Amaçlar ve çözümler gizleniyor,  Birileri titrerken aşağıda,  Yukarda birileri düş görüyor.. (1888-97) . Fransızca'dan çeviren: Tozan ALKAN
Müslümanlık nerde bizden geçmiş insanlık bile  Alem aldatmaksa maksat aldanan yok nafile  Kaç hakiki müslüman gördümse hep makberdedir  Müslümanlık bilmem ama galiba göklerdedir. Varsa şayet söyleyin bir parçık insafınız  Böyle kansızmıydı haşa kahraman eslafınız  Böyle düşmüşmüydü herkes ayrılık sevdasına  Benzeyip şirasesiz bir mushafın eczasına  Hiç görülmüşmüydü olsun kayd ı vahdet tarumar  Böyle olmuşmuydu millet can evinden rahnedar  Böyle açlıktan bogazlarmıydı kardeş kardeşi  Böyle adetmiydi bi perva yemek insan leşi. Irzımızdır çiğnenen evladımızdır doğranan  Hey sıkılmaz ağlamassan bari gülmekten utan. Kurt uzaklardan bakar dalgın görürmüş merkebi  Saldırırmış ansızın yaydan boşanmış ok gibi  Lakin aşk olsunki aldırmazda otllarmış eşşek  Sanki tavşanmış gelen yahud kılıksız köstebek  Kar sayarmış bir tutam fazla olsun yutmayı  Hasmı derken çullanırmış yutmadsan son lokmayı. Bir hakikattır bu bildiğin usluba sok  Halimiz merkeple kurdun aynı asla farkı yok  Burnumuzdan tuttu düşman biz boğaz kaynındayız  Bir bakın halamı hala ihriras ardındayız  Saygısızlık elverir bir parça olsun arlanın  Vakti çoktan geldi hem geçmektedir arlanmanın  Davranın haykırmadan nakus-u izmihlaliniz  Öyle bir buhrana sapmıştırki zira haliniz  Zevke dalmak şöyle dursun vaktiniz yok mateme  Davranın zira gülünç olduk aleme  Bekleşirken gökte yüzbinlerce ervah intikam  Yerde kalmış naşa benzer kavm için durmak haram  Kahraman ecdadınızdan sizde bir kan yokmudur  Yoksa istikbalinizden korkulur pek korkulur
Bir ufka vardık ki artık  Yalnız değiliz sevgilim.  Gerçi gece uzun,  Gece karanlık  Ama bütün korkulardan uzak.  Bir sevdadır böylesine yaşamak,  Tek başına  Ölüme bir soluk kala,  Tek başına  Zindanda yatarken bile,  Asla yalnız kalmamak.. Şafakları ben balığa çıkarım  Akan akmayan sularda  Benim, bütün tezgahlarda paydosa giden  Bir bahar akşamı dünyada.  Ben dört duvar arasında değilim  Pirinçte, pamukta ve tütündeyim,  Karacadağ, Çukurova ve Cibalide.. Zehirli kör yılanları  Ve sıtmasıyla  Gün yirmidört saat insan avında  Karacadağda çeltikler.  Bir kız çocuğunun gözyaşı gibi  - Ayak bileklerinde bir dizi boncuk,  Sol omzunda nazarlık,  Dağ başında unutulmuş üşümüş,  Minicik bir aşiret kızının -  Damla-damla, berrak olur pirinci.  Kamyonlarla, katır kervanlarıyla  Beyler sofrasına gider.... Çukurovam,  Kundağımız, kefen bezimiz  Kanı esmer, yüzü ak.  Sıcağında sabır taşları çatlar,  Çatlamaz ırgadın yüreği.  Dilerse buluttan ak,  Köpükten yumuşak verir pamuğu.  Külhan, kavgacıdır delikanlısı,  Ünlü mahpusanelerinde Anadolumun  En çok Çukurovalılar mahpustur,  Dostuna yarasını gösterir gibi,  Bir salkım söğüde su verir gibi,  Öyle içten  Öyle derin,  Türkü söylemek, küfretmek,  Çukurova yiğidine mahsustur.... Tütünü bilir misin?  "Kız saçı" demiş zeybekler,  Su içmez her damardan,  Yerini kolay beğenmez,  Üşür  Naz eder,  Darılır  İki parmak arasında kıyılmış,  Bir parçası var kalbimin  İncecik, ak kağıtlara sarılır,  Dar vakit yanar da verir kendini.  Dostun susan dudağına.... Sokaklardan,  Kıyılardan,  Gök mavisinden,  Ekmeğinden,  Canevinden ayrı düşmeye  Yani bütün hasretlerin kahrına  Ve zehrine çaresiz kalmaların,  İlk nefesi Hızır gibi yetişir  Cibalide sarılan cıgaranın.... Tütün isçileri yoksul,  Tütün işçileri yorgun,  Ama yiğit  Pırıl - pırıl namuslu.  Namı gitmiş deryaların ardına  Vatanımın bir umudu...
İhtiyarlık ile gençlik diyerek,  Şu hayatı ikiye böldürme!  Ey büyüken de büyük Allah'ım,  Benden evvel s..imi öldürme!
İstek ve aşk onları kavramış saçlarından   Sürüklüyordu. Gök mordu;  Ayışığı ihtiyar çınar ağaçlarından   Yüzlerine düşüyordu. . Fısıl fısıl binlerce dudaktı yaprakları   Dalcıkların kuytularda;  Onların da kopmuş birer yaprak, dudakları   Akıp gidiyor sularda. . Sürükleniyordu aşkın sesine doğru;   Aşkın çağrısı tez, keskin.  Bir ateş yanıyordu Sibiryalarında bu   Işıksız serserilerin: . - İçimi gıcıklıyor bu ıhlamur kokusu   Bu ıhlamur kokusu, ah!  Ya görünmez güllerin kokuları! .. - Hep pusu   Hep pusu bana, kah kah kah... . - Bir kedi sever gibi okşasın istiyorum   Parmakların saçlarımı.  Bu gece bütün ömrüm yaşasın istiyorum   Doyur bütün açlarımı! . Birleşelim bu gece tek bir göğüste atan   Kalbinde bin sevişmenin.  İçsem şu damlayan ayışığını dallardan   Ak südü sanki memenin. . Ölsek bile ne çıkar! tek böyle sarmaş dolaş   Şuracıkta sabah sabah  Birbirinde başlamış, birbirinde tükenmiş   İki ölücük... - Kah kah kah... . Erkek susamış yılan gibi sokulgan, kıvrak   Uzanıyor gözlerine;  Bir şey boşalıyor lık lık lık, kadında sıcak   Bir kan gibi ta derine.
Geçti yaz günlerinin güzelliği  Açık pencereler, damlar, bahçeler.  Her şey ne sıcaktı, her şey ne iyi  Hatta o karanlık, aysız geceler.. Hani o gezmeler kırda denizde?  Hani o cümbüşler, sazlar temmuzda?  Ağustos mehtabı tam üstümüzde  Plajlarda neydi o eğlenceler? . Yaşamak diyordum, yaşamak ne hoş!  Hele bir gelmesin n'olurdu bu kış.  Nerde o kahkaha, o ses, o alkış  Şimdi yerini aldı düşünceler...
Bir türkü buldurur anmalar seni  Sesime uygular sonra yakarım . Kalbim ki sürekli davul solosu  Ve aşkın bedeli candır ölümdür . Saçların aklımın darağacıdır  Saçların ki çeken sona sonsuza . Yıldızlar gözlerin denetler beni  Yıllardır günlerim bir gözaltıdır . Şiirden halılar ayaklarına  Umuttan zincirler ayaklarımda . İçimin zehrini konuşsun diye  Beklerim rüzgârdan haberlerini
Azerî Türkçesi. Bir ananın iki oğlu,  Bir amalın iki qolu.  O da ulu, bu da ulu  Azə rbaycan - Türkiyə .. Dinimiz bir, dilimiz bir,  Ayımız bir, ilimiz bir,  Eşqimiz bir, yolumuz bir  Azə rbaycan - Türkiyə .. Bir millə tik, iki dövlə t  Eyni arzu, eyni niyyə t.  Hə r ikisi cümhuriyyə t  Azə rbaycan-Türkiyə .. Birdir bizim hə r halımız—  Sevincimiz - mə lalımız.  Bayraqlarda hilalımız  Azə rbaycan - Türkiyə .. Ana yurdda - yuva qurdum,  Ata yurda könül verdim.  Ana yurdum, ata yurdum  Azə rbaycan - Türkiyə .. Türkiye Türkçesi. Bir ananın iki oğlu,  Bir amacın iki kolu.  O da ulu, bu da ulu  Azerbaycan - Türkiye.... Dinimiz bir, dilimiz bir,  Ayımız bir, yılımız bir,  Aşkımız bir, yolumuz bir  Azerbaycan - Türkiye... . Bir milletiz, iki devlet  Aynı arzu, aynı niyet.  Her ikisi cumhuriyet  Azerbaycan - Türkiye.... Birdir bizim her halimiz  Sevincimiz, melalimiz.  Bayraklarda hilalimiz  Azerbaycan - Türkiye.... Ana yurtta yuva kurdum,  Ata yurda gönül verdim.  Ana yurdum, ata yurdum  Azerbaycan - Türkiye...
Kara, yağmura doğru,  Rüzgara karşı, buğulu  Uçurumlar arasından,  Sislerin ortasından,  Yılmadan! Durmadan!  Sıkılmadan! Yorulmadan! . Daha çok gam üstlenip  Yaşamak isterim ben,  Hayatın gani tadını alıp  Taşımaktansa mütemadiyen.  Onca meyiller muzdarip  Kalpten kalbe akar,  Aman, nasıl da garip  Neşreder tüm ağrılar! . Nereye kaçayım?  Ormana mı dalayım?  Herşey nafile!  Ömrün tahtı çile,  Huzuru ve tacı,  Aşk, sensin Acı! . Çeviri: Musa Aksoy
Memnunum yaşamaktan  Güzel bir kadın görsem  Gönlüm şenlenir  İki kadeh içsem  Başım dumanlanır  Hele bir de sevebilsem  İnsanları canı yürekten  Dünyalar benim olur
Ayla örtünüyoruz çağlardır, buğulu camlar ve farklanmış yüzümüzle. Başkaları uygarlıktan söz ediyor, bilmeden her geriye dönüşün belki ulaşılmaz bir ileriye adım olduğunu. Tohumdan korkuyoruz, yeryüzünün ilgisizliği hafif kılıyor bedenlerimizi, bakışımız göğe yönelirken yürekler serin tutuluyor. Sonra her çınlamayla endişe güğümleri omzuma biniyor; toprağın değişmezliği, yapıların kalıcılığı, anaların istemi kadar tehdit edici yükler. Örümcek ağında gizlenen eski yazılar kinin kuşkusunu kusuyor. Yeniden hatırlanıyor bir zamanın beyaz evleri, dudakların uyarısıyla sonu ertelenen aşkın iyicil kucağı açılıyor, öte dünyanın gerçek konutlarında. Çerçeveleri yalnızlıklarımızdan oluşan, kapıları acılardan örülmüş, toz, taş, geçmiş ve şimdiyi saklayan güzellik! Hiç bitmesin diyoruz dingin tavrımız, bir kez seçilmiş uğraşı yaşamdan ayırmamakla. Arınalım, arınalım artık yolsuzluklarından şu densiz yeryüzünün kalık çirkefinden; sevgi yazısıyla!
Çiçekçilere soruyorum,kupa papazlarına,kumrulara  Eğreltiotlarına  Kimya kitaplarına  Karpuz satıcılarına soruyorum balkondan bağırarak  Bilmemek ayıp değil ki öğrenmemek ayıp  Ama sevdamızın her şeyden bir fazla oluşuna kimsenin aklı ermiyor  Okul kırmış çocuklardan bir fazla uçarı  Adem'le Havva'dan bir fazla çıplak  Gerçi esmeriz ya,Marliyn Monroe'dan bir fazla sarışın  Bir fazla İstanbul efendisi yaşlanmış çınarlardan  İstanbul dedim de aklıma orda olduğum geldi  Karı muhabbetlerinde mi her allahın günü  Carıl curul mu yine tatlı kaçık İstanbul  Ne halt edersen et en çok sedef bakışını arıyorum senden ayrıyken  En çokdan çok da dünyaya meydan okuyan gülüşünü  Şiirim diyorum ona,bu sözü bir fazla hak ediyor bütün şiirlerimden  Yaban gülüm diyorum  Çılgınlığım  Vazgeçemediğim  Birden güvercinli güvercinli gülüyorum  Bak  Sevdemıza bir numara dar geliyor sanki şimdi yeryüzü
Bir sürü çiçek ama saydırmaya kalkma  Ayrı ayrı kadınlardan koparılmış  Kadınlardan ya hem de bilsen nerelerinden  Kahin-klin kahin-klin  Ben ne kadar öbür çiçekleri denesem  Senin ki gül oluyor aralarında. Bir sürü güvercin havalan.Saçların  Bunlar tıpkı senin sevilmede ki saçların  Kanatlarımdan bellidir yeni açılmış sokaklarda  Gülüm-mera gülüm-mera  Bir güvercin akıntısında kesin güvercinler  Uçsuz bucaksız bana bakıyorsun. Bir sürü Süleyman Vagon-Blö'de  İçlerinden biri Vagon-Blö'de  En fazla kibarı en fazla penceresi olan  Çal-para çal-para  Açlığa saygısından olacak  Beni görünce şapkasını çıkarıyor.. (1956)
Severim kırlarda ben yaşamayı,   On iki ayı.  Severim kırların yeşil göğsünü,   Bütün süsünü.. İstemem başımın üzerinde dam,   Tabiat odam.  İstemem topraktan başka bir yatak,   Kehkeşanlar tak.. Kuşlardan savrulan bir incecik tüy,   Üstümde örtü.  Ve aydan kırpılan bütün yıldızlar,   Rüyamda kızlar.. Her sabah neşeyle uyanan bir eş,   Koynumda güneş.  Dallarda ötüşen kuşlar kabilem,   Bilmezler elem.. Ağlarsak bizimle beraber olur,   Hemşirem yağmur.  Sızlarsak bizimle beraber sızlar,   Kardeşim rüzgâr.. İsteyen toplasın binlerce arşın,   Karlardan kışın.  Mutlaka öptürür bağlarda temmuz,   Çıplak bir omuz.. Severim kırlarda ben yaşamayı,   On iki ayı.  Severim kırların yeşil göğsünü,   Bütün süsünü.. Ölürsem istemem ne yas, ne kefen,   Ne başka bir fen.  Üstümden kalkmasın çimen, çiy, yosun,   Ruhum uyusun.
Bir yaprak gönder bana,  bir koruluktan koparılmış olsun,  hiç değilse evinden yarım saat öteden.  Sen oraya dek yürür güçlenirsin,  bense kalkar teşekkür ederim sana  o güzel yaprak için.
Ben,  Gülebilmemiz için ağlıyan  Ağlıyabilmemiz için gülen adam.  Ben bir tarik-i dünya.  Hallac-ı Mansur'dan sonra  Benim derim yüzülecek  Zonguldak'ta  Ve gözlerime mil çekilecek.. Ben bir tarik-i dünya  Ne ev ne bark  Ne çoluk çocuk sahibi.  Bütün malım mülküm  Ellerim ayaklarım  Ve gözlerim.  Kupkuru bir kuyudayım ki  Yusuf'u özlerim.
Bir beyaz rahmettir, bir yeşil murat  Görmeyen ne bilir oy bu sevdayı!  Tüter buram buram, yücelir kat kat  Arttırır gün, hafta, ay bu sevdayı.. Değişir bu mevsim, bu poyraz keser  Yurdumda davamın rüzgârı eser  Gün gelir anlayıp bağrına basar  Şehir bu sevdayı, köy bu sevdayı.. Yeminim var oğlum kızım üstüne  Yazdım nakış nakış özüm üstüne  Çilesi belası gözüm üstüne  Derdimin dermanı say bu sevdayı.. Mukaddes hareket, mübarek mânâ  Türk-İslâm ülküsü büyür yan yana  Alır bir kaynaktan döker ummana  Irmak bu sevdayı, çay bu sevdayı.. Batılın çokluğu uzaktır bizden  Severim, tutarım hak olan azdan  En soylu türküden, en doğru sazdan  Dinle bu sevdayı, duy bu sevdayı.. Bedenime korkak yürek yüklemem  Tatlı diye öz canımı saklamam  Öldüğümde çalgı, çelenk beklemem  Al götür kabrime koy bu sevdayı.. (Kan Yazısı)
Dostun bahçesine bir hoyrat girmis  Korudur hey benli dilber korudur  Gülünü dererken dalını kırmış  Kurutur hey benli dilber kurutur. Şu meydanda serilidir postumuz (*)  Çok şükür Mevlâ'ya gördük dostumuz  Bir gün kara toprak bürür üstümüz  Çürütür hey benli dilber çürütür . Kendisi okur da kendisi yazar  Hak hilâl kaşına eylemiş nazar  Senin akranların cennette gezer  Hürüdür hey benli dilber hürüdür. Hangi dinde isen ona tapayım  Yarın mahşer günü bile kopayım  Eğil bir yol ak gerdandan öpeyim  Beri dur hey benli dilber beri dur. Dervişe n'olursa kendi tacından(*)  Irakibe ölüm yâre geçinden  Benzimin sarısı senin ucundan  Sarıdır hey benli dilber sarıdır. Pîr Sultan Abdal'ım başından başlar  İyisini yer de kemini taşlar  Bin çiçekten bir kovana bal işler  Arıdır hey benli dilber arıdır. (*) Post: Alevî Bektasî törenlerinin yapıldığı meydanda (odada) tarikat ulularının onikisinin makamı sayılan oniki post.  (*) Taç : Dervislerin giydigi başlık
-Hiç bilenle bilmeyen bir olur mu? -  (Kuran-ı Kerim) . Olmaz ya... Tabii... Biri insan, biri hayvan!  Öyleyse cehalet denilen yüz karasından. Kurtulmaya azmetmeli baştanbaşa millet.  Kâfi değil mi, yoksa bu son ders-i felaket? . Son ders-i felaket neye mal oldu? Düşünsen:  Beynin eriyip yaş gibi damlardı gözünden! . 'Son ders-i felaket' ne demektir? Şu demektir:  Gelmezse eğer kendine millet, gidecektir! . Zira, yeni bir sadmeye (çarpmaya) artık dayanılmaz;  Zira, bu sefer uyku ölümdür; uyanılmaz! . Coşkun, koca bir sel gibi, daim beşeriyyet,  Müstakbele (geleceğe) koşmakta verip seyrine şiddet.. Dağlar, uçurumlar, ona yol vermemek ister...  Lakin o, ne yüksek ne de alçak demez örter! . Akvam (kavimler, milletler) o büyük nehre katılmış birer ırmak...  Elbet katılır... Hangisi ister geri kalmak? . Bizler ki bu müthiş, bu muazzam cereyanla  Uğraşmaktayız... Bak, ne kadar çılgınız anla! . Uğraş bakalım, yoksa işin, hey şaşkın!  Kurşun gibi sur'atli, denizler gibi taşkın. Bir çağlayanın menba-i dehhaşına (dehşetli kaynağına) doğru  Tırmanmaya benzer, yüzerek, başka değil bu! . Ey katre-i avare (zavallı damla) , bu cuşun, bu huruşun  Ahengine uymazsan, emin ol, boğulursun! . Yıllarca, asırlarca süren uykudan artık,  Silkin de muhitindeki zulmetleri yak, yık! . Bir baksana: gökler uyanık, yer uyanıktır;  Dünya uyanıkken uyumak, maskaralıktır! . Eyvah! Bu zilletlere sensin yine illet...  Ey derd-i cehalet, sana düşmekte bu millet,. Bir hale getirdin ki, ne din kaldı, ne namus!  Ey sine-i islam'a çöken kapkara kâbus,. Ey hasm-ı hakiki (derçek) , seni öldürmeli evvel:  Sensin bize düşmanları üstün çıkartan el! . Ey millet uyan! Cehline kurban gidiyorsun!  İslam'ı da batsın, diye tutmuş ye diyorsun! . Allah’tan utan! bari bırak dini elinden...  Gir leş gibi topraklara kendin, gireceksen! . Lakin, ne demek bizleri Allah ile iskat (susturmak) ?  Allah’tan utanmak da olur, ilim ile... Heyhat! . 18 Cemaziyelevvel 1331  11 Nisan 1329  1913
Sevgi ne demek bilen varmı,  Nerden bileceksiniz sevgiyi,  Sevgiden anlarmısın, benim gibi,  Sevgiyi severmisin, benim gibi,  Ama nerden bileceksinki sen sevgiyi,  Benim kadar sevseydin sevgiyi,  Belki o zaman anlardın sevginin önemini....
Hayatta ve ölümde ayrıldık  Ayrıldı iki beden  Gönüllerimiz ayrıldı  Seslerimiz ayrıldı birbirinden. Ellerimiz ayrıldı  Kokularımız  Aynı yatakta uyanmalarımız  Gülüşlerimiz  Gözyaşlarımız  Düşlerimiz ayrıldı birbirinden. Ruhun içindeki gece  Kapladı her şeyi birden
Burada, adanın denizlerin ortasında çıkıverdiği,  bir kurban taşı gibi birdenbire yükseldiği yerde,  burada, kara göklerin altında tutuşturuyor  Zerdüşt koca ateşini,  yollarını kaybetmiş gemicilere işaret ateşi,  bir cevap verebileceklere soru işareti.... Beyaz-gri karınlı bu alev  -arzulaması yalıyor soğuk uzaklıkları,  hep daha arı yüksekliklere uzatıyor boynunu-  sabırsızlıkla dikelmiş bir yılan:  bu işareti takıyorum kendi kendime.  Benim ruhumdur bu alev:. Kanmazca susuz hep yeni uzaklıklara,  durgun yalazını fırlatıyor, yukarlara.  Ne demeğe kaçtı Zerdüşt hayvandan da insandan da?  Ne demeğe bıraktı sağlam karaları?  altı yalnızlığı tanımıştı bile  ama yetmedi ona denizin yalnızlığı,  ada bıraktı tırmansın, tepe bıraktı yansın, alev olsun,  bir yedinci yalnızlığı, yukarıya,  attı şimdi oltasını arayışla,  Ey yollarını kaybetmiş denizciler! Ey sönmüş yıldızların artıkları!  Siz ey geleceğin denizcileri! Ey keşfedilmemiş gökler! . İşte atıyorum bütün yalnızlara oltamı:  bir cevap verin alevin sabırsızlığına,  yakalayın bana, yüksek dağlarda bekleyen balıkçıya  yedinci, sonuncu yalnızlığımı! . Çeviri: Oruç ARIOBA
Sanma ciddiyet ile sarf ederim sanatımı  Ney elimde suyu durmuş kuru musluk gibidir  Bezm i meyde sufehanın saza meftun oluşu  Nazarımda su içen eşşeğe ıslık gibidir
Eşyayı Hakka değil,nefse göre dizenler;  Kendi takma gözüne sahte dünya çizenler...   1978
Ben ümitsiz aşklar için yaratılmışım  Ayrılıklar için, sonsuz kederler için  Ne zaman ta derinden sevsem birini  Ezilmeli yeni açmış gülleri kalbimin  En güçlü zehir olmalı aşk dedigin  Alkol gibi damarlarıma yürümeli  Sarmalı her yanımı gece olunca  İçimde bir çıbansa büyümeli  İnsan sevince her gün bir kez ölmeli  Her gün bir başka yerine saplanmalı o kursun  Yollara düşmeli, perişan deli divane  Erimeli potasında o garip var oluşun  Artık uzak bir anıdır huzur ve sukun  O büyük yangın başlamışsa yürekte  Bir gün gelir de bu çaresizligin  Aranır bütün tesellisi ölmekte  Oyerde sevilmek de yalan sevmekte  Nereye baksan dizboyu karanlık  Boşuna bir ışık arama göklerde  Her şeyinle aşkın içindesin artık  Böyle gitgide derinlere çeker o bataklık  Orada ölümsüz olur nice kara sevdalı  Sevmek, hiç sevilmeden; korkunç güzel  Aşk dedigin karşılıksız olmalı
O durmadan kaçıyor;  sen ardından gitmiyorsan;  o günün her saatinde saklanıyor,  sen yollara düşüp deli divane aramıyorsan;  o sana acıların en büyüğünü tattırıyo  sen bundan en yüce hazzı duymuyorsan;  boşuna aldatma kendini,  onu sevmiyorsun demektir.  Elindeki içki kadehinde,  dudağındaki sigarada ,  okuduğun kitapta,  mırıldandığın şarkıda,  söylediğin şiirde,  gördüğün rüyada  ve yasaman için  ciğerlerine doldurduğun havada  o yoksa;  Onun vazgeçilmezliğini anlamamışsan;  onu sevmiyorsun demektir.  Renkler onunla değerlenmiyorsa,  örneğin onsuz kırmızı kırmızılığının,  mavi maviliğinin farkında değilse,  beyaz yalnız o giydiği zaman  güzelliğini haykırmıyorsa,  sabahları onu görünceye kadar  güneş doğmuyorsa  ve onsuz gökyüzü geceleri  aya, yıldızlara  hasret değilse  onu sevmiyorsun demektir.  Sokakta gördüğün her yüzde  ondan birşeyler aramıyorsan,  güzel bir manzara,  hüzünlü bir musiki onu hatırlatmıyorsa  uykudan uyandığın zaman  yasamakta olduğundan önce  onu hatırlamıyorsan,  omuzlarına dökülmüş sacları,  bir sis perdesinin ardında  her zaman gülen,  ışık saçan gözleri  aklına gelmiyorsa,  durup durup avuçlarının  sıcaklığını özlemiyorsan;  Onu sevmiyorsun demektir.  Dünyada yaşayan öteki insanların  senin için hala bir değeri varsa ,  ona karsı tutumunu  toplumun köhne ve manasız  kurallarına göre ayarlayorsan  ve açık açık  sanki var olduğunu haykırırcasına  sevgini söylemiyorsan;  Onu sevmiyorsun demektir.  Yok o senin için  herşeyden değerliyse,  gözünü yumduğun anda  onu görebiliyorsan,  o bütün şarkılarda,  bütün şiirlerde,  bütün resimlerde ise,  ona muhtaç olduğunu  söylemekten utanmıyorsan,  senin içten ve büyük sevgine  karşılık vermeyeceğinden  korkmuyorsan,  bütün bencil duygularından  sıyrılabilmişsen  onun için herşeyi,  ama herşeyi yapacak gücü  kendinde buluyorsan,  her hali sana  ayrı ayrı güzel geliyorsa,  karşısında kendini  bir çocuk gibi hissediyorsan,  istediği anda onun için  ölebileceksen,  onun için yaşıyorsan  ve yine onun için  bildiğin bilmediğin  bütün düşmanlıklara  karşı koyabileceksen,  o her geçen dakika  sende biraz daha büyüyorsa  ve kendi kendine bile  çok sevdiğini bütün  samimiyetinle,  inanmışlığınla  itiraf edebiliyorsan,  bir gün o seni hiç,  ama hiç sevmediğini söylese bile ,  senin sevginde azalma olmayacaksa  ve ölünceye kadar onu aşkların  en ölümsüzü ile sevebileceksen;  iste o zaman  onu seviyorsun demektir.  O sana sevmeyi,  gerçek aşkı öğretti.  Sen onu hep sevecek  ve sevilmenin mutluluğunu tattıracaksın.  O, hiç sen olmasan bile,  seni bir parça sevmese bile....
Seni düşünüyorum seni  Sen ey kavgamın çiçeği. Toprağa su yürürken  Dağlar yeşerirken  Şafağın kızıl okları  Gecenin kalbine dalarken. Seni düşünüyorum seni  Sen ey kavgamın çiçeği  Bana sen öğrettin kavgayı. Seni özlüyorum seni  Sen ey kavgamın çiçeği. Sulara ay düşerken  Dalgalar öpüşürken  Sokağın titrek lambası  Islanan yüzüme düşerken. Seni özlüyorum seni  Sen ey kavgamın çiçeği  Bana sen öğrettin gülmeyi. Seni seviyorum seni  Sen ey kavgamın çiçeği. Seni düşünüyorum seni  Sen ey kavgamın çiçeği  Bana sen öğrettin gerçeği
tibet'e git  deveye bin  incili oku  ayakkabılarını maviye boya  sakal bırak  kağıttan bir kanoyla dolaş dünyayı  the saturday evening post'a abone ol  çiğnerken sadece sol tarafını kullan ağzının  tek bacaklı bi kadınla evlen  ve düz bir usturayla traş ol  ve kadının koluna adını kazı  benzinle fırçala dişlerini  bütün gün uyu ve gece ağaçlara tırman  keşiş ol  viski ile bira iç  kafanı suyun altında tut  ve keman çal  pembe mum ışığında göbek at  köpeğini öldür  belediye başkanlığına aday ol  bir varilin içinde yaşa  baltayla kafanı yar  yağmurda lale ek  AMA ŞİİR YAZMA!
eskiden düşünürdüm: ilerde, çok ilerde  çökünce oturduğum evler  bindiğim gemiler çürüyünce  anarlar benim de adımı  başka adlarla birlikte.. çünkü ben faydalıyı övdüm  adi buluyorlardı yaşadığım günlerde.  çünkü ben dinlerle savaştım  zulme karşı çıktım çünkü  ya da başka bir şeyden ötürü.. çünkü ben insanlardan yanaydım,  saygı duydum, onlara buraktım her şeyi;  şiir yazdım, dili zenginleştirdim,  pratik yollar öğrettim çünkü,  ya da başka bir şeyden ötürü.. düşündüm bu yüzden adım anılır benim  durur bir taşın üstünde,  alınır kitaplardan basılır  yeni yeni kitaplara.. bugünse  pekâlâ, unutulsun!  ne diye  ekmek varsa yeterince, sorulsun fırıncı?  ne diye yeni kar bekleniyorsa  övülsün erimiş kar?  ne diye  bir gelecek varsa  dursun bir geçmiş?  ne diye  anılsın adım. Behçet Necatigil Çevirisi
Üç kibrit çaktım karanlıkta arka arkaya  Birincisi yüzünü görmek için toptan  İkincisi gözlerini görmek için  Üçüncüsü ağzını görmek için  Sonra kararttım dünyayı  Hatırlamak için bütün bunları  Kollarımda sıkarak seni.. (Fransızca, Sabahattin Eyuboğlu)
Ötmekte fecre karşı horozlar birer birer  Geçtikçe her dakika belirmektedir seher.. Bilmem kaçıncı fecri vatan toprağında, biz,  Görmekle şimdi bir yaşatan vecd içindeyiz.. Etrafı okşuyor mayısın taze rüzgârı;  Karşımda köhne Üsküdar'ın dost ışıkları.... Kimlersiniz? Ya bağrı yanık kimselersiniz!  Yâhut da her sabah uyanık kimselersiniz! . Dünya yüzünde, bir sefer olsun, tanışmadan,  Öz çehrenizle sizleri görmekteyim bu an.. Sizlersiniz bu anı ışıklarla Türk eden!  Eksilmesin şu mutlu şafaklar bu ülkeden! . Gönlüm, dilim, kanım ve mizacımla sizdenim  Dünya ve ahirette vatandaşlarım benim.
Yokmuş bir aha ey gül- i rana tahammülün  Bağrın ne yaktın ateş- hasretle bülbülün. Yek-rengdir zeban-ı hakikatte hüsn ü aşk  Bang-i hezar şu'lesidir ateş-i gülün. Duzah-nişin-i ateş-i fakr olduğun kalur  Ey ahiret-harab tehidir tevekülün. Tekrarlarla şüpheleri daniş anlama  Gel arif ol ki ma'rifet olsun tecahülün. Merdanelik asaleti meydanda bellidir  Hayber günü babasını kim sordu Düldül'ün. Galib maarifin de sefası değer veli  Canan vasfıdır hele aslı tegazzülün
Sokaktaki adamların gözlerinde yitik  Nasıl oluyor bir türlü anlamıyorum  Arada bir barış arada bir gökyüzü  Her şeyin güzeli aşkla beraber  Kesik kesik. Hiç durmadı aşk dursa bile dünya  İnsanlar sevdiler hep bazı insanları  Gece inmesin gözlere ve sokaklara  Vücutlar arasında kadınlık erkeklik  Aşkla ayakta. Ama ne var eskisi gibi değil  Bir başına değil aşk başka sevilerle koşullu  Meselâ barışla arada bir gökyüzüyle  Her şeyin gerçeği insanlıkla beraber  Aşk ünlü güzellik. Bir şey var değişen belli besbelli  Hangi şarkıya gitsem görüyorum  Açılan gözlerinde büyük büyük  Almış insanları bir düşünce  Hürriyet eskidi
Bu gece en hüzünlü şiiri yazabilirim. Yazabilirim örneğin; “Gece yıldızla dolu  ve yıldızlar masmavi titreşiyor uzakta`. Şarkı söyleyip esiyor gece rüzgârı.. Bu gece en hüzünlü şiiri yazabilirim...  Sevdim ben onu, o da beni sevdi bir ara. Buna benzer gecelerde sarıldım kollarımla  Defalarca öptüm onu sonsuz göğün altında. Sevdi beni o, ben de onu sevdim bir ara  O koca, masum gözler sevilmez miydi ama? . Bu gece en hüzünlü şiiri yazabilirim  Onu tutamadığımı, kaybettiğimi düşünmek. Dinlemek uçsuz bucaksız geceyi, onsuz daha tenha kalan  Ve şiir… Çime düşen çiy gibi düşer cana.. Ne çıkar sevdam onu tutamadıysa...  Gece yıldızla dolu ve yanımda değil o...  Hepsi bu.... Şarkı söylüyor uzaklarda biri. Çook uzaklarda...  Ruhum kayboldu onsuzlukta…. Gözlerim onu arıyor geri getirirmiş gibi, yüreğim onu.  Ve yanımda değil o.... Aynı gece ağartıyor aynı ağaçları  Bir zamanlardaki biz, artık aynı değiliz. Sevmiyorum artık onu doğrudur, oysa ne çok sevmiştim...  Sesim rüzgârı kollardı kulağına değmek için. Başkasının… Bir başkasının olacak...  Sesi, ışıltılı teni, derin gözleri...  Bir zaman öpüşlerime ait olduğu gibi.... Artık sevmiyorum ya... severim yine belki.  Sevda o denli kısa, nisyan öyle uzun ki.... Çünkü benzer gecelerde sarıldım kollarımla  Kaybolup gider ruhum onsuzlukta...  Bu bana yaşattığı en son acı  Ona yazdığım en son şiir de olsa. Çeviri: Betül Akdağ
"Bana çiçek getirin, dünyanın bütün  çiçeklerini buraya getirin! "  Köy öğretmeni Şefik Sınığ'ın son sözleri.. Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum  Bütün çiçekleri getirin buraya,  Öğrencilerimi getirin, getirin buraya,  Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer  Bütün köy çocuklarını getirin buraya,  Son bir ders vereceğim onlara,  Son şarkımı söyleyeceğim,  Getirin getirin...ve sonra öleceğim.. Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,  Kır ve dağ çiçeklerini istiyorum,  Kaderleri bana benzeyen,  Yalnızlıkta açarlar, kimse bilmez onları,  Geniş ovalarda kaybolur kokuları...  Yurdumun sevgili ve adsız çiçekleri,  Hepinizi hepinizi istiyorum, gelin görün beni,  Toprağı nasıl örterseniz öylece örtün beni.. Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,  Afyon ovasında açan haşhaş çiçeklerini  Bacımın suladığı fesleğenleri,  Köy çiçeklerinin hepsini, hepsini,  Avluların pembe entarili hatmisini,  Çoban yastığını, peygamber çiçeğini de unutmayın.  Aman Isparta güllerini de unutmayın  Hepsini, hepsini bir anda koklamak istiyorum.  Getirin, dünyanın bütün çiçeklerini istiyorum.. Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum.  Ben köy öğretmeniyim, bir bahçıvanım,  Ben bir bahçe suluyordum, gönlümden,  Kimse bilmez, kimse anlamaz dilimden,  Ne güller fışkırır çilelerimden,  Kandır, hayattır, emektir, benim güllerim,  Korkmadım, korkmuyorum ölümden,  Siz çiçek getirin yalnız, çiçek getirin.. Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,  Baharda Polatlı kırlarında açan,  Güz geldi mi Kopdağına göçen,  Yörükler yaylasında Toroslarda eğleşen.  Muş ovasından, Ağrı eteğinden,  Gücenmesin bütün yurt bahçelerinden  Çiçek getirin, çiçek getirin, örtün beni,  Eğin türkülerinin içine gömün beni.. Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,  En güzellerini saymadım çiçeklerin,  Çocukları, öğrencilerimi istiyorum.  Yalnız ve çileli hayatımın çiçeklerini,  Köy okullarında açan, gizli ve sessiz,  O bakımsız, ama kokusu eşsiz çiçek.  Kimse bilmeyecek, seni beni kimse bilmeyecek,  Seni beni yalnızlık örtecek, yalnızlık örtecek.. Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,  Ben mezarsız yaşamayı diliyorum,  Ölmemek istiyorum, yaşamak istiyorum.  Yetiştirdiğim bahçe yarıda kalmasın,  Tarümar olmasın istiyorum, perişan olmasın,  Beni bilse bilse çiçekler bilir, dostlarım,  Niçin yaşadığımı ben onlara söyledim,  Çiçeklerde açar benim gizli arzularım.. Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,  Okulun duvarı çöktü altında kaldım,  Ama ben dünya üstündeyim, toprakta,  Yaz kış bir şey söyleyen sonsuz toprakta,  Çile çektim, yalnız kaldım, ama yaşadım,  Yurdumun çiçeklenmesi için daima, yaşadım,  Bilir bunu bahçeler, kayalar, köyler bilir.  Şimdi sustum, örtün beni, yatırın buraya,  Dünyanın bütün çiçeklerini getirin buraya.
bir çiçek bahçesinde geceye durgun kalışın yağmur sıcağı gibi  öptüm sonsuz gidişinden. saçlarının seyriyle seni. yolları aşklara davul çalıp çağrılmış yalnızlarla dolduran  akrepleridir duygunun. karanlık ordulara güneşsiz sokulan. bunlar canlanınca ne ateş kirli taşlar ne böcek  şakakların sıcağında kuytu bir ses büzülüp ölecek. sabahsız kuşlara koşarsa durur mu evreni omuzlarında  bahar şenlikleriyle. sürdüren ellerini yangın borularında. şaşkınlıkla başladı bu atlar bu savaşlar insan buluşlarından  burda biter düğün. gidilir mi evin soğuğuna çölün sıcağından. gemilerimiz saklanır. ağzımızda bir aşk kaçışı vardır buluşmaların  saplandık tadına. durduk alnında yüreğe vuruşların. yollar sellere gider. açılır parklar artık kuşlar dağılır  bir aşkı gözyaşlarıyla bulvara çağırmak hiç keseye mi kalır. çizildi yalnızlar. senin gelişin ne de süvari köprünün diplerinde  geçer üstümüzden yağmur alan donanmalar. kürek sesleriyle. koşu bitince aşk bir yorulmadır kaçılmaz kırbacından  sayılır günü geçmiş anlar boşalan hangi tüfeğin arkasından. oturur iki bakış ormanından gerilip bir masayı kollar  uzayıp uzaya giden akrebe katlanıp zincire gelmeyen yolcular. bu bizim sesimiz denizlere ateş gibi eller açılır ortasından  su konuşmaz toplanmaz kuşlar. Ne kazandık yaşamamızdan. biz harcandık anam hem kelimesiz kapandık  sevgi ektik. Sonsuz seçtik. Beğendik. Ama toprağı kazandık. sevinçle kaçın kurtulun ölümlerinizle. Yalnızlıkla ben kaldım  sevindiniz işte alın kurtulun. Aha size son atım
Rüya gördüm, çağların duvarı uzuyordu  Önümde. Granitle etten bir yığındı bu.  Bağrına uğultusu sinmişti milyonların  Endişeden kaskatı kesilen o duvarın.  Loş oyuklarda vahşi gözler parıldıyordu,  Yığınlar, kabartmalar, nakışlar oynuyordu,  Zaman zaman önümde açılıyordu duvar.  Yeşimden somakiden ve altından saraylar:  Uluların, bahtiyarların otağ kurduğu,  Cihangirlerin kandan, buhur’dan kudurduğu  İnler görünüyordu, Seher yeliyle nasıl  Ürperirse bir ağaç, o duvar da muttasıl  Öyle ürperiyordu. Alınlarında burçlar,  Alınlarında altın başaklardan sorguçlar,  Muammanın üstüne bağdaş kuran birer sır  Gibi çöreklenmişti sur’a binlerce asır..  Sanki temel taşları canlıydı da, bu mahşer  Göğe yükseliyordu… Sanki binlerce asker  Gecelerin fethine çıkan koca bir ordu  Birden taş kesilmiş de orada uyuyordu  Kayan bulutlar gibi dalgalanıyordu sur,  O hem canlı bir yığın hem bir hisardı. Çamur  Kanıyor, toz gözyaşı döküyordu. Mermerin  Elinde bazen kral âsası, bazen keskin  Bir kılıç pırıl pırıl yanıyordu. Duvardan  Taş değil de kelleydi sanki her yuvarlanan..  İnsanlığı önüne katan o meçhul rüzgâr,  Şekilden şekile giren Âdem, dalgalar kadar  Oynak Havva, vahdette sonsuzlaşan insanlık,  Ecelin eğirdiği esrarengiz karanlık  yumak: alınyazısı, çırpınıyordu orda..  Bazen şimşek duvarı aydınlatıyordu da,  Yüz milyonlarca çehre pırıldıyordu birden.  Bizim hep dediğimiz o hiçlikti beliren:  Tanrılar, tâcidarlar, kanun, şeref ve zafer,  Çağların ırmağında akıp giden nesiller,  Ufukları kuşatan karanlık bir silsile  Misali, gözlerimin önünde binbir çile,  Binbir acı, cehalet, açlık ve hurafeler,  İlim, tarih… uzayıp gidiyordu.  Bu mahşer,  Çöken bir kâinatın enkazıyla yoğrulan  Bu duvar karanlıkta gittikçe daha yaman,  Gittikçe daha yalçın, daha sarp, daha mağmum  Yükseliyordu. Ama nerede? Bilmiyorum.. Ne adetleri saran muamma, ne göklerin  Sis perdeleri insanoğlunun sâkin, derin,  İnatçı bakışına set çekebilir.. Demin  Kaypak, karışık görünen; şekillerin  Sinesinde dalgalar gibi yuvarlandığı,  Gözlerimin heyulâ, serap, duman sandığı  O duvara dikkatle bakıyorum… Bulanık  Göz bebeklerim berraklaştıkça, o karanlık  Tecelli yavaş yavaş sisten sıyrılıyordu. Girdaplardan göklere yükselen mahşerdi bu!  Her hücresinde bir dev vardı. Uğursuz asır,  Nankör asır, pis asır… Gerçeği kuşatan sır,  Bulut ve dünya: şimdi tarih ardına kadar  Açmıştı kapısını… Bu rüyada uluslar  Zaman merdivenine yaslanmışlardı set set…  Hayalden sütunlara dayanmıştı her mabed…  Bir yanda kahramanlar, bir yanda peygamberler  Ve Membre’ye gaipler âleminden haberler  Fısıldayan Dodon, Teb, Raphidim, kutsalkaya,  Arz-ı mevud, Musa’nın kolları semâya  Kaldıran Harun’la Hur, cenkler ve Tih sahrası  Amos’un kasırgasıyla çalkalanan arabası;  Sonra bütün o yarı haydut yarı hükümdar  Masal kahramanları, melekler, nim-ilâhlar  Adları kâh sevgiyle, kâh kinle bayraklaşan,  Efsanelerin gümrah ışığıyla kaynaşan  İnsan avcıları: Hint, İskandinav elleri  İspanya ve destanlar: hem de en güzelleri  İradeleri çelik mızraklar gibi yalçın  Yiğitler, hatırası karanlık asırların  Sessizliği içinde eriyen kafileler..  Talut, Davut, Delf şehri, Endor mağarası, her  Akşam altın makasla kesilen mukaddes mum…  Ölülerin arasında Nemrut’u görüyorum.  Başaklara yan gelmiş Boaz. İşte Tiberler  Tanrısal ve muhteşem başlarında efserler,  Tasit’in kaleminde lâleleşen o parlak  Gerdanlıkları dört bir yana ışık saçarak  Capree, Forum, Ordugâh dolaşıyorlar. Tahtın  Karanlık zindanlara kadar uzanan altın  Zinciri… Dağlar kadar yalçındı bu garip sur.  Bu tecelli her şeyi kucaklıyordu: çamur,  Işık, madde, ruh bütün şehirler: Teb, Atina,  Tir’in ve Kartaca’nın heybetli enkazına  Dayanıp da yükselen Roma… Bütün nehirler,  Sezarlığa özenen her zıpçıktıya: Yeter!  Yeter! Vatandaş kalmak istiyorsan, dur artık!  Diyen Rubikon, Esko, Ren, Nil ve Ar. Karanlık  Bir iskelet misali göğe set çeken dağın  Zirveleri sislerle örtülüydü. O kalın,  O hayalet bulutlar Ay’ı aralarına  Almış sürüklüyordu. Ve meçhul bir fırtına  Hisarı zaman zaman ürpertiyordu. Işık  Sisle kucaklaşıyor, esrarlı bir aydınlık,  Çağdan çağa, taçlardan kalkanlara akseden  Gölgelerle oynuyor, kaynaşıyordu. Derken  Almanya oluyordu birdenbire Hindistan,  Süleyman’ın nurundan bir parıltıydı Şarlman;  Beşerin muzlim, garip, sonsuz mucizeleri;  Hürriyetin maddeyi canlandıran zaferi…  Zümrüt yamaçlı Pindus; yanık yamaçlı Sîna  Uzaklardan, Newton’u müjdeleyen Hiseta…  Keşifler: Ummanları aydınlatan meşale!  Fulton vapura binmiş Jason yelkenlisiyle.  Hem Marseyyez, hem Eşil… Tayf da orda melek de..  Elektr’in kapısında Capanee beklemekte,  Ve Lodi köprüsünde Bonapart ayaktadır;  Neron alkışlanmakta, Mesih kıvranmaktadır.  İşte tahtın uğursuz, korkunç kasvetli yolu  Terle, çamurla, kanla, gözyaşıyla yoğrulu..  Sonra muzlim bir tepe ve gölgeler: uluyan,  Homurdanan, küfreden, tepinen, cana kıyan  Şuursuz yığın.. Heyhat! Bu ne derin uçurum!  Boğuk sesler ve canhıraş çığlıklar duyuyorum:  Sefalet hıçkırıyor, o şifasız hançere  Durmadan, dinlenmeden sızlanıyor, boş yere:  Zaman zaman buğulu bir aynaya benziyen  Bu garip, bu esrarlı manzaraya akseden  Hem benim varlığımdı, hem bütün bir kâinat.  Dal dal ve yaprak yaprak fışkırıyordu hayat.  Şehvet de oradaydı, ölüm de, felaket de,  Ten değiştiren ruh da, ruh değiştiren et de:  İnsanlaşan tanrılar, tanrılaşan insanlar  Geçiyordu önümden dalgalandıkça duvar.  Ve sonra varlıkların karanlık mahşerinde  Gözleri alev alev, dudakları hande,  Muzlim, mağrur, müstehzi biri dolaşıyordu.  Biraz dikkat edince tanıdım: Şeytandı bu.  Tanrının ormanında kurnaz kaçakçı şeytan.. Sonsuz karanlıkların bağrına hangi Titan  Çizmişti bu tabloyu? Bu kâbuslu rüyayı  Hangi heykeltıraştı işleyen? Bu binayı  Kuran kimdi? Hangi el sefaleti, dehşeti,  Mâtemi gözyaşını ve binbir cinayeti  Kanla, çamurla, sisle, ışıkla yoğurmuştu,  Hangi el bu acaip silsileyi kurmuştu?  Titriyordum. Bu rüya insanlıkla hilkatın  Muzlim kaynaşmasıydı. Sütunlarından enîn  Fışkırıyordu. Surdan göğe yükselen kollar  Yumruklaşmıştı hınçtan! Vücutlar bir canavar,  Vücutlar Gomore’ydi. Ruhlar Sahyun kadar saf,  Dünle bugün yan yana dizilmişlerdi saf saf:  Orda hayvanla insan tek varlık gibiydiler,  Burası cennet miydi, cehennemde miydiler,  Bilmiyorum. Günahlar korkunç gölgeleriyle  Yerde sürünüyordu. Orda çirkinlik bile  Devâsâ nakışların korkunç azametiyle  Hemâhenkti. Derinden süzdükçe bu duvarı  Apaçık görüyordum hayal olan çağları.  Nasıl kenetlenmişse sırtımızda kemikler,  Orda da öylesine kaynaşmıştı hayır, şer.  Mezar karanlığından bir yığındı o duvar,  Dumanlı bir sabaha doğru yükseliyordu.  Gecelerin göğsünde rüyalaşan asırlar  Işıltılı bir fecrin koynunda eriyordu.  Yer yer ağarıyordu bağrında ufukların,  Bulanık ve yıldızlı sislerle haleliydi  Günün kasvetli nuru soluk bir ter gibiydi  Alnında o duvarın.. İçin için ürperen, dalgalanan, kaynaşan  Bu tayflar dünyasını seyrederken, fezadan  Bir uğultu boşandı, ezeli sessizliğin  Bağrından kopup gelen iki korkunç ve derin  Çığlık duydum. Gök kubbe sanki aralanmıştı  İlk sayha tan yerinden kopup kanatlanmıştı,  Oresti’nin ruhuydu sisleri delip geçen.  Aynı ânda gecenin karanlık sinesinden  Apokalips uçtu. Bir küsuftan fırlayan  Kara bir ifrit gibi korkunçtu, tehditkârdı.  Yaklaşan o iki ruh gölgeden iki şar’dı  Bir gelişleri vardı sisleri yırta yırta,  Çok geçmeden ezilip gidecektim mutlaka.  Titriyordum.. … Geçtiler … Bir sarsıntıdır koptu;  Kader! diye haykırdı birinci ruh. Uğultu  Cevap verdi ikinci ruhun ağzından: Tanrı!  Bu iki vâveylâyı dehşetle tekrarlardı,  Meş’um yankılarında karanlık ebediyet.  Ürperdi, çalkalandı ve dalgalandı zulmet,  Bu korkunç naralarla titredi sur.. Hükümdar  Miğferine el attı, put tacına.. Ve duvar  Bir cam gibi sarsıldı, kırıldı, parçalandı,  Karanlığa karıştı. O ne korkunç bir ândı!  İki ruh kaybolunca hayalin sislerinde,  İki büyük kuş gibi.. Karanlık perde perde  Aralandı ve duvar ayan oldu. Bölmeler  Çatlamış, parçalanmış, zedelenmişti yer yer  Sütunları muhteşem, cidarları perişan  Yıkık mabet gibi ulu yamaçlarından  Girdap görünüyordu.. Ruhlar geçtikten sonra  Bir hayli değişmişti önümdeki manzara…  Sur’u parçalamıştı iki kanat darbesi,  Varlığı kucaklayan o hayal mucizesi  O dört başı mamur sur, sinesinde kaderin  Sonsuzla kaynaştığı; en eski devirlerin  Çağımızla yan yana otağ kurdu bu duvar,  Bağrında asırların, teftiş gören ordular  Gibi hep bir ağızdan: “buradayız” dedikleri  Tekmil mevcutlarıyla nöbet bekledikleri  O hisar yoktur artık ortada. O kıtanın  Yerinde adacıklar belirmiş, o cihanın  Sinesinde mezarlar yükselmişti: sütunlar  Hâlâ heybetliydiler, hâlâ ayaktaydılar,  Ama üstleri boştu.. Asırlar darmadağınık,  Asırlar parça parça uzanıyordu artık.  Hepsi de yaralıydı, sakattı, perişandı..  Gölgeler bir bataklık gölgeler bir ummandı,  Yıkılan asırları kucaklamıştı gece  Sislerle sarmaş dolaş, bulutlarla iç içe,  Bir rüyanın perişan enkazıydı bu mahşer,  Viran, uçsuz bucaksız bir köprüydü… Kemerler  Birer birer çökmüştü. Neredeyse uçuruma  Karışacaktı.. Yahut muazzam bir donanma  Bozguna uğramış da batıyordu.. Fırtına,  Zirveleri dolaşan o kekeme boyuna  Aynı söze başlar da bitiremez, bocalar;  O kesik, o karanlık, o garip cümle kadar  Müphemdi, perişandı, bir acaipti bu sur.  Yalnız gelecek günler, soluk bir fecrin mahmur  Pırıltısı içinde dal dal ve çiçek çiçek  Açılıyor, bulutlar arasından geçerek  Bir yıldız gibi mağrur yükseliyordu, insan  Yıldırım görmüyordu ama, o ihtişamdan  Tanrının varlığını seziyordu.. O kaypak,  O loş pırıltıları yer yer ve yaprak yaprak  Aksettiren; âtiyi, mâziyle aydınlatan  Bu kitap o esrarlı, o karanlık rüyadan,  O canlı heyûlâdan doğdu.  Fevzâ, kafamda mısra mısra billurlaşırken,  Doğum sancılarıyla kıvranırken şuurum  Başucumda bir hayal belirdi: vakur, mağmum,  Tarihin hemşiresi efsaneydi bu… Sonra  O gitti tarih geldi… İkisi de sırayla  Bir şeyler karaladı, önümdeki deftere…  Mâziden, uçurumdan, karanlıktan bir esere  İntikal eden nedir? Soluk bir takım izler…  Hak’ın iradesiyle fırtınalı denizler  Gibi coşkun kabaran devrimlerin yankısı,  Zelzeleden sonraki o enkaz yığıntısı,  İstikbalin bulanık fecriyle parıldayan  Molozlar… İnsanların kırık dökük, perişan  Yapıları.. Bağrında karanlıklar barınan  Çağların harabesi.. Ve gökte zaman zaman  Yıldızlaşan bir fikir.. Korkunç bir salhane bu,  Ölümün barındığı uğursuz kâşane bu.  Duvarlarını kader örmüş bu viranenin,  Ama saçaklarında bazen şuh bir güvercin,  Bazen de bir ışık var.. o kuşun adı: Ümit  O yıldızın: HÜRRİYET… Ve sonra vakit vakit  İğrenç taş yığınları arasında sürünen  İfritler, ejderhalar ve sislere bürünen  Hudutsuz, hâilevî bir enkaz silsilesi.  Kadim Babil’in tüyler ürperten bakiyyesi…  Perişan kulesidir bu kitap varlıkların,  Hayrın, şerrin, mâtemin ve fedakarlıkların  Hâzin abidesidir.. Ufuklara hükmeden  O yalçın, o serâzat, o mağrur silsileden  Bugün ne kaldı? Dağınık, kırık dökük, derbeder,  Karanlık vadilerde seraplaşan şekiller,  Çirkin yığınlar, garip bir harabe azmanı;  Beşerin yavuz, sonsuz, perişan dâsitânı.. Guernasay, Nisan 1857. Çeviri: Cemil Meriç
Sakin göllerin kuğusuyduk,  Salınarak suyun yanağında.  Ve okşayarak nilüfer saçlarını gecenin.  Sonumuzun adım-adım  Yaklaştığını görürdük.... Yarılan ekmeğin buğusuyduk;  Paylaşılan zeytin tanesinin,  Yüzümüze saldıran yağmur avanesinin.  Biz hep üşüyen burnumuzu  Avucumuzda hohlayarak yürürdük.. Hiçbir hesabımız yoktu kimseyle.  Hiçbir aykırı yanımız,  Hiçbir yalanımız...  Gözüm yaşarıyor,  Yüreğim kanıyor...  Olmasaydı sonumuz böyle! ... Biri, saksımızı çiğneyip gitti.  Biri, duvarları yıktı,  Camları kırdı.  Fırtına gelip aramıza serildi.  Biri, milyon kere çoğaltıp hüzünleri  Her şeyi kötüledi,  Bizi yaraladı.... Biri şarabımızı döktü,  Soğanımızı çaldı.  Biri, hiç yoktan vurdu,  Kafeste garip kuşumuzu!  Ciğerim yanıyor,  Yüreğim kanıyor...  Solmasaydı gülümüz böyle! .. Dağlarda çoban ateşiydik,  Sarmalayarak acı bir sevda masalını  Ve hıçkırarak  Hırçın rüzgârların kavalını...  Namlunun, bağrımıza  Sinsice sokulduğunu bilirdik.... Ceylanın pınara inişiydik,  Vedalaşan birkaç damla gözyaşının;  Tenine kan bulaşan  O masum çakıl taşının...  Oysa biz dualarımızda hep  Birbirimizden daha önce  Ölmeyi dilerdik.... Bazı sorumluluklarımız vardı,  Hayata ilişkin.  Bazı basit sorularımız,  Anlaşılır bazı sorunlarımız...  Göğsüm daralıyor,  Yüreğim kanıyor...  İncinmeseydi gençliğimiz böyle.... Birer yolcuyduk,  Aynı ormanda kaybolmuş.  Aynı çıtırtıyla ürperen birer serçe.  Hep aynı kaderde buluşurduk  Sevmeye tutuklu gibi.... Birer tomurcuktuk hayatın kollarında.  Birer çiğ damlasıydık,  Bahar sabahında,  Gül yaprağında...  Dedim ya,  Hiç yoktan susturuldu şarkımız!  Yüreğim kanıyor,  Yüreğim kanıyor...  Bitmeseydi öykümüz böyle! ..
Şehrin yakamozları  Fakir bir yansımayla  Denizin dalgaları arasında  Saklambaç oynamaya başladı  Kıyıda gölgeli bir adam  Dalgaları tutmaya,  Yakamozları bulmaya çalışıyor  Ve ağlıyor  Balıkçı motorları geçiyor açıktan  O,gözyaşlarını saklıyor  Ve belli etmiyor  Yenilmişliğini son lodosa  Ve hırpalanmışlığını gece yağmurlarında. Kıyıda gölgeli bir adam  Öylece duruyor...  Bir sigara yakıyor gölgesinden gizli  Ve nemden tutuşmayan kibriti  Yüzünü aydınlatıyor  Kimsenin göremediği  Dönüp de bakılmayan  Ve balıkçı ağlarına takılmayan  Kıyıda gölgeli bir adam  Öylece duruyor  Ve gözleri seni soruyor
Dağ tepesinde bir çam olamazsan,  Vadide bir çalı ol.  Ama dere kenarındaki en iyi küçük çalı sen olmalısın.  Çalı olamazsan bir avuç ot ol.  Bir yola neşe ver.  Bir nilüfer olamazsan bir saz ol.  Ama gölün içindeki en canlı saz sen olmalısın.  Hepimiz kaptan olamayız, tayfa olmaya da mecburuz.  Burada hepimiz için birer iş var.  Cadde olamazsan, sokak ol.  Kazanmak ya da kaybetmek ölçü değildir  Her ne isen onun en iyisi sen ol…
Niye yüzünü asarsin  Gözüne kurban oldugum  Sineme ates salarsin  Közüne kurban oldugum. Tavaf etseydim bin kere  Kimse bilmez kabem nere  Ayagin bastigin yere  Tozuna kurban oldugum. Destur eyle göz degmesin  Yazlar yoldan eylemesin  Sen söyle eller demesin  Sözüne kurban oldugum. Günes dogar ay tutulur  Yedi koça toy tutulur  Cemalina soy tutulur  Özüne kurban oldugum. Sabret güzel sabret hele  Gönlüm sökün etti dile  Sefai kapinda köle  Özüne kurban oldugum!
Bunca yıldır yürüdüğüm  Yollar beni avutmadı  Çilelerim düğüm düğüm  Kullar beni avutmadı. Serapmış asıl sandığım  Vesveselermiş kandığım  Aslı diyerek yandığım  Küller beni avutmadı. Perdelerden sakındığım  Dertlerimi yakındığım  Yıkıldıkça dokunduğum  Teller beni avutmadı. Gözüm gibi sakladığım  Her cürmünü akladığım  Çare diye kokladığım  Güller beni avutmadı. Ne var oldum ne de yoğum  Ne ölüm bu ne de doğum  Otuzbeşlik bir çocuğum  Yıllar beni avutmadı
şiir bir tuglacının dusurdugu tuglanın yere dusmesınde degıl havada asılı kalmasındadır.
Ve büyür gözlerimde güvercin güzelliğin  Sonra bıkıp usanmadan sabahlara dek  Biri durur kapında korkulu ürkek...  O duran benim.. Bir gölge gibi düştüm ardına yıllardan beri  Sordum seni şehir şehir  Şimdi her gece yarısı rüzgâr değildir  Pencerene vuran benim.. Bir gün bölerse uykunu bir saat çıngırağı  Birdenbire yatağından kalkıp oturma  Öyle korkulu gözlerle etrafına bakınma  Saatleri kuran benim.. Senin bir suçun yok kabahat bende  Bitsin bu kıskançlık gayrı diyerek,  Boy verdiğin aynaları istemeyerek  Tekrar tekrar kıran benim.. Bir ceylan gibi durma artık gecenin ortasında  Ceylan gibi bakma oraya  Seni bir beyaz duvağa, altın halkaya...  Duyuran benim.. Kolay kolay unutulmaz adına yaktığım türküler  Kapanmaz yüreğime açtığın yara.  Her akşam saçlarını karanlıklara...  Savuran benim.
Ah çektikçe erir gider  Yüreğimin yağı benim  Seni görsem durur gider  Dillerimin bağı benim. Gam leşkeri saf saf oldu  Hep sözlerim boş laf oldu  Senin yolunda mahv oldu  Gençliğimin çağı benim. Ah belimi büken oldu  Gurbet bana diken oldu  Altı aydır mekan oldu  Dibi Kırkkız Dağı benim. Sensin derdine düştüğüm  Hayal oldu konuştuğum  Her gün yediğim içtiğim  İçerimde ağu benim. Ağlar Veysel çıkmaz sesi  Gine coştu gam deryası  Garip gönlümün yaylası  Güzel hüsnün bağı benim
En küçük birşeyden çoşardı  Mesela bir kuş uçmasın Kızılırmak'a doğru  Köklerine su yürümüş gibi sevinirdi.  Bir bulut geçsin üstünden  Ayrıklıktan çıkardı.  Dünyayı, derdi, dünyayı  Hiç birşeye değişmem.. Şimdi yaşamak istemiyor.
Kısacık yoğun bir akşam  herkesin yüzünün bir anıya karıştığı  yoğun bir akşam  bana bir memur gibi davrandılar hastanelerde  ve bir intihar üstüne söylenti  bütün kıyıları dolaştı durdu  kısacık bir akşam. Kısacık serin bir akşam  kelebeklerin atlarla yarıştığı  yoğun bir akşam  bazı mektuplar damgalandı postanelerde  oturuldu bir takım şarkılar söylendi  bir adam bir kadının kapısını vurdu  kısacık bir akşam. Neyi söylesem bir kahramanlıktı  içinde azıcık buluştuğumuz  bir bulutla bir kağıt peçete arasında  kısacık yoğun bir akşam  şaşırdım hüznümü nerelere bıraksam  bir yanda kasıklarımın sarsılmaz gücü ve  kısacık yoğun bir akşam. Her şey bir unutkanlıktı  arada bir deliler gibi kavuştuğumuz  tüfekle vurulmuş bir parsın yarasında  kıcacık yoğun bir akşam  biliyordum bir soğuktu nereye varsam  bir yanımda bir el bir yanda vazgeçilmez bir sancı ve  kısacık yoğun bir akşam.. Kim karıştırdı gerçekliğine  yaşadığım sonsuzluğun  ve oturuldu bir takım şeyler söylendi  imla kurallarıyla mutsuzluk üstüne  kısacık bir akşam  duraladım ne yapsam. Kim karıştırdı gerçekliğine  su terazilerindeki ensizliğin  ve fotoğraflar çekildi ben çıkmadım herkes eğlendi  araba vapurlarıyla denizsizlik üstüne  kısacık bir akşam o kadar kısa ki bir akşam. yüzümü suyun ardında buldum  kıyılar bu yüzdendir öyle dediler  kısacık yoğun bir akşam  serin bir akşam öyle söylediler...
Süzülüp mavi göklerden yere doğru  Omuzuma bir beyaz güvercin kondu. Aldım elime, usul usul okşadım  Sevdim, gençliğimi yeniden yaşadım. Bembeyazdı tüyleri,öyle parlaktı  Açsam ellerimi birden uçacaktı. Eğildim kulağına;dur,gitme dedim  Hareli gözlerinden öpmek istedim. Duydum;avuçlarımda sıcaklığını  Duydum;benden yıllarca uzaklığını. Çırpınan kalbini dinledim bir süre  Ve uçmak istedim onunla göklere. Ak güvercinin iri gözleri vardı  Güzelliğinden fışkıran bir pınardı. Soğuk sularından içtim, serinledim  Çağlayan bir nehrin sesini dinledim. Belki buydu sevmek hayat belki buydu  Işıl ışıldım,gözlerim dopdoluydu. Bir name yükseldi sevinçten ve hazdan  Bir name yükseldi,güzelden beyazdan. Uzattı sevgiyle pembe gagasını  Birden öğrendim hayatın manasını. Kaderde sevgiyi sende bulmak varmış  Seninle bir çift güvercin olmak varmış
seni ben kallavi sokağı'nda gördüm  sen beni görmedin görmedin  kapıları çaldım adını sordum  söylemediler öğrenemedim  seni ben kallavi sokağı'nda gördüm  bir daha görmedim bilmedim  belma sebil adını yakıştırdım  aklıma geldikçe her sefer  gözlerinin mavisini bitirdim  saçlarının siyahına başladım. kallavi sokağı'nda güvercinler  benim karanlık istanbul'um  bir esnaf kahvesine oturdum  belma sebil ya geçti ya geçer  rüzgarını içime doldururum  kallavi sokağı'nda güvercinler  bunca yıl sönmemiş umudum  nisan değilse mayıs  perşembe değilse pazar  ben belma sebil'i bulurum
Rüyamda çirkin kadınlar gördüm dün gece  Yüzlerini elleriyle kapatmışlardı  Bakışlarında çirkin olmanın utancı  Kalplerinde Tanrıların merhameti vardı. . Ölümü hatırlattı bana çirkin kadınlar  Ölüm daha güzel değildi yaşamaktan  Bakıp bakıp ağladılar sessizce  Bütün aynalara uzaktan . Bir asır kadar uzun dakikalar geçti  Yalvardılar Tanrıya çirkin kadınlar  Güzel olmayı dilediler gök gibi, deniz gibi . Bir an için Tanrı olmadığıma yandım  Rüyamda çirkin kadınlar gördüm dün gece  Ve bir ölüm uykusundan uyandım.
Hadi uyan  Gün ışığı çilemeye başladı başucunda  Denizler bir mavilik edindi günden  Seher yeline uyup kuşlar yerinden uçtu  Bu türküyü dinlemeyecek misin? . Hadi uyan  Aydınlığa çık da çil gözlerin ışısın  İlkyazlar sıcağı biriksin yüreğine  Yoksul olsan da uyan  Garip olsan da uyan  Madem ki güzelsin, güzeli yaşatmak için  Madem ki iyisin, iyiyi yaşatmak için  Madem ki umutlusun, umudu yaşatmak için  Hadi uyan  Denizi dinle, yaşamak desin  Toprağı dinle, barışmak desin  Gögü dinle,sevişmek desin. Bir plak konmuş gibi gramofona  İşte aşk, işte özlem, işte savaşmak gücü  Uyan diyor uyansana. Hadi uyan  Sevdiğim uyan  Ne olur uyan!
İstanbuldan ziyade  İstanbulu özledim  Tertemiz, saf ve sade  İstanbulu özledim. Gönül öksüz bu gece  Efkarlıdır her hece  Hasreti bile yüce  İstanbulu özledim. Nefes nefes aradım  Dert çekmeye yaradım  Onda kaldı muradım  İstanbulu özledim. Ey masum bakışlı yar  Gözünde istanbul var  En az gözlerin kadar  İstanbulu özledim
Yoksa şu yaprakta Yavuz  Yoksa şu sayfada Oğuz  Bizde yoğuz bizde yoğuz. Elimizden siz tutunuz  İmdadımıza koşunuz  Daha çoğuz daha çoğuz. Kervanımız dizi dizi  Bırakma Yarabbim bizi  Bizler yalnız sana kuluz....
Bende sevda yarası  Derdin dermanı sende  Bende bahtın karası  Aşkın fermanı sende. Neyim var ise aldın  Meçhul bir derde saldın  Varım yoğum sen oldun  Artık can yok bedende. Var ise bu can  Yoluna kurban  Hazırım her an. Gel de sana geleyim yar  Ol de senin olayım yar  Sende beni bulayım yar  Canın olayım
Dergahı şah olan Taptuk Gönlüne  Varmayan yollarda olur mu Yunus,  Tek bir ses ile seher vaktinde  Esmiyen yollarda olur mu Yunus. . Namert insanların gece düşünde  Haram sofralarında ekmek aşında  Suları kurumuş pınar başında  Turnasız göllerde olur mu Yunus . Kibirli gönülde, görmeyen gözde  Kırılmış kabukta, bozulmuş özde  Destursuz mekanda, manasız sözde  Şükürsüz dillerde olur mu Yunus. . Fitnede, fesatta, yuva bozanda  Ham olanı pişirmeyen kazanda  Ustasız aşıkta, cahil ozanda  İnançsız tellerde olur mu Yunus. . Aşık Sefa-i'yem anında ara  Yanında, canında, kanında ara  Aşk Ocağında yananda ara  Savrulan küllerde olur mu Yunus.
Bülbüle gül yarar, deveye diken  Çiledir aşıkın boynunu büken  Tarlasına haram tohumu eken  Helal mahsulunu biçer mi bilmem. . Kimi mevtasına kefen biçmiyor  Kimi helal rızık yiyip içmiyor  Yavrusundan köpek bile geçmiyor  Halk Seyrani senden geçer mi bilmem
Kayalar kadı olurdu  Akıllar yaşta olsaydı  Yeşil mezar türkü söyler  Keramet taşta olsaydı. Güle bülbül konar mıydı  Öter öter bunar mıydı  Bahar çiçek sunar mıydı  Kabahat kışta olsaydı. Toprak olur ağa paşa  Gelde şu dünyada yaşa  Düşmezdi gardaş gardaşa  İstanbul muşta olsaydı. Beni gören birşey sanmaz  Dünyayı içenler kanmaz  Mahzuni'nin kalbi yanmaz  Sevdası başta olsaydı
Şöyle yazılmıştı aşk üzerine  Yangın halinde yasak çıkış kapısı  Gökyüzüne de şunlar yazılmıstı  Yanılıyorsunuz buradan gidilmez  Ve geceye de şunlar yazılmıştı.  Gecenin üzerine hicbir şey yazılmamıştı.. Le Mouvement perpetuel,1920-24
aya giden adamlar  kovdular aydaki adamı  aya giden adamların ayak izinden  aydaki adam gelecek yine bir gün  inecek yine geceleyin aydan  aydınlatacak yine uykumu
al da git eğreti gülüşlerimi  isyanı kutsayan yüz bende kalsın  maviye boyama zor düşlerimi  gemimi yakacak köz bende kalsın . mermere saplanan bir deli su’ca  nefreti sevdama etmişim boca  karanlığa dönük bir çift namluca  tetikte bekleyen göz bende kalsın . neşeyi açmadan solanlara ver  gülüp eğlenmeyi yılanlara ver  baharı, bahçeyi çalanlara ver  Van Gogh’un çizdiği güz bende kalsın . bilirim yol uzun sürmek zor ama  çekmediğin kahrı koy matarama  azık kıt, vakit dar, tuz bas yarama  çiledeki aziz giz bende kalsın . 1986
'Abdülhak Hamid’den sonra ledünnî şiirin menbâları kurudu. Sâmih Rifat Bey’in hâtif sadâsını andıran bir manzûmesi bu çorak devrin en güzel eseridir. O eserin kafiyelerinden doğan bu mısrâları sâhibine ithâf ediyorum.'. Fer almışken tulû-ı kibriyâdan  Bu gün bî-vâye kalmış her ziyâdan  Bu mülkün farkı yok bir tengnâdan  Niçin nûr inmiyor artık semâdan? . Bu şek, bağrımda her gün gâh ü bî-gâh  Dolaştım “Hû! ” deyüp dergâh dergâh  Ümid ettim ki bir pîr-i dil-âgâh  Desün “Destûr! ” mihrâb-ı hafâdan. Abâ var, post var, meydanda er yok  Horâsân erlerinden bir haber yok  Uzun yollarda durdum hiç eser yok  Diyâr-ı Rûm’a gelmiş evliyâdan. Tecellîgâh iken binlerce rinde  Melâmet söndü Şark’ın her yerinde  Bu devrin gerçi son sohbetlerinde  Nefes’ler dinledik sâz-ı Rızâ’dan. O yerler işte Bağdat, işte Âmid  Bugün her şûleden mahrûm, câmid,  O yerlerden gelen son yolcu Hâmid  Haberdâr olmaz olmuş mâverâdan. Bu manzûmenle ey üstâd-ı hoşkâm  Ali’den doldurup iksîr-i ilhâm  Leb-i uşşâka sundun öyle bir câm  Ki yoğrulmuş türâb-ı Kerbelâ’dan
Aşk başlamadan güzel,  Kalplerde heyecan  Bakışlarda korku olduğu zaman güzel...  Birbirimize sezdirmemek için çırpınış,  Başkaları görmesin diye çabalayış,  Gözlerim gözlerinin mavisine değdiği zaman...  Aşk başlamadan güzel....
Siz, ağaçlar, elbet beni bildiniz,  Ben sizden ayrılmış yürür bir dalım.  Ey çamlar, köknarlar, ey yeşil deniz.  Ben kendi kendini sürür bir dalım.. Kırığım, içimden çıkmaz bu acı,  Gün oldu başıma hasretin tacı,  Düşündüğüm zaman asıl ağacı,  İçimi yalnızlık bürür bir dalım.. Ne sert kış ne gümrah ve gölgeli yaz,  Ne ılık meltemler, ne keskin ayaz.  Mevsimler derdime bir şifa olmaz,  Ben kökünden kopmuş çürür bir dalım
birşeyler olacak yarın  duruşundan belli  kırdaki atların  bulutların koşuşundan belli  kazışından köstebeklerin toprağı . karıncaların telâşından belli  birşeyler olacak yarın  belki bir tomurcuk  belki bir ağacın düşen yaprağı  belki de bir çocuk . pek o kadar göremesek de uzağı  kuşların uçuşundan belli  birşeyler olacak yarın  öbürgünden önemsiz  yarından önemli
Gençlik bir kitaptı, okuduk bitti;  Canım bahar geçti çoktan, kış şimdi.  Hani sevincin, o cıvıl cıvıl kuş?  Nasıl, ne zaman geldi, nasıl gitti?
Aşk makamı alidir aşk kadim ezelidir  Aşk sözünü söyleyen cümle kudret dilidir. Diyen ol işiten ol gören ol gösteren ol  Her sözü söyleyen ol suret can menzilidir. Suret söz kanda buldu kanda söz işit oldu  Suret kendi geldi dil dil hikmetin yoludur. Suretler ün diyemez söz kendisi söylemez  İşler hicapsız olmaz risalet hasılıdır. Bu bizim işretimiz oldur bu lezzetimiz  İçip esridiğimiz aşk şerbeti gülüdür. Onu ona dersin onun söyleyen ol söz onun  Ol bizimdir biz onun gayrı tesbih dilidir. Yunus sözün tak kılan görmedi münkir olan  Ömrün zulmete salan ma’rifet yaksuludur
Ah, ey Kızılırmak! Ağlıyor musun?  Dalgaların coşmuş, bilmiyor durmak,  Çöktü yüzbin ocak, anlıyor musun?  Ben geldim başına, isterim sormak: . Yüzlerce yıl evvel üstünden geçen  Türklerin başına nedir bu gelen?  Yasasız kalmışlar serserilikten  Kaçmak isterlerse yol verme, sen ak! . Ak, boğulsun kaçan, acıma ona.  İster misin yurda baykuşlar kona?  Geçmek lazım ise yok mudur Tuna?  Geriye bırakma, ak Kızılırmak! . ÖMER SEYFETTİN
Kaç mevsim bekleyim daha kapında,  Ayağımda zincir, boynumda kement?  Beni de, piştiğin bela kabında,  O kadar kaynat ki, buhara bezet! . Bekletme Yunusum, bozuldu bağlar,  Düşüyor yapraklar, geçiyor çağlar;  Veriyor, ayrılık dolu semalar,  İçime bayıltan, acı bir lezzet.. Rüzgara bir koku ver ki, hırkandan;  Geleyim, izine doğru arkandan;  Bırakmam, tutmuşum artık yakandan,  Medet ey dervişim, Yunusum medet!
21.12.1943 - 22.12.1943  (1 gün) Bir Günlük Hapis: Askerken (16.1.1943 - 16.4.1943 / Erzurum) siyasî bir yazı kaleme aldığı için disiplin cezası mahiyetinde verilen 1 günlük hafif hapsin infazı... (1) .     9.6.1947 - 5.8.1947  (1 ay, 27 gün) 'Türklüğe Hakaret Davası'nın Tutukluluk Devri: Necip Fazıl, Büyük Doğu Mecmuası'nın 30 Mayıs 1947 tarihli 65'inci sayısında, Rıza Tevfik'e ait 'Sultan Abdülhamîd'in Ruhaniyetinden İstimdat' başlıklı bir manzume yayınlamıştır. Herhangi bir özel isme yer verilmediği halde şiirin mecmuada neşri bazı zümreler tarafından Atatürk'e hakaret kabul edilmiş ve iktidar partisi tarafından Büyük Doğu aleyhine İstanbul ve diğer bazı vilayetlerde nümayişler tertiplenmeye çalışılmıştır.(2) O tarihte ilgili bir kanun maddesi bulunmadığı için de, 'Padişahlık Propagandası Yapmak - Türklüğe ve Türk Milletine Hakaret'ten, mecmuanın sahibi görünen zevcesi F. Neslihan hanım ile beraber Necip Fazıl hakkında takibata başlanmıştır.  Savcılık Basın Bürosu Şefi Hicabi Dinç, takibata başlayabilmek için kanunen Adalet Bakanlığı'ndan izin verilmesi gereken bir suç mevzuunda, Necip Fazıl'ı kanunsuz olarak 9 Haziran Pazartesi günü tevkif ettirmiştir. (3)  29 Temmuz'da 1. Ağır Ceza Mahkemesinde gerçekleştirilen ilk celsede duruşmanın gizli yapılmasına karar verilmiş, iddia ve sanığın ilk itirazları ve müdafaası dinlenmiş ve dava ileri bir tarihe ertelenmiştir. 5.8.1947 Salı günkü, Savcılık makamınca hakkında tevkif müzekkeresi kesildiği halde bulunamayan F.Neslihan hanımın da iştirak ettiği 2. celse sonunda ise Mahkeme Reisi Nefi Demirlioğlu'nun okuduğu kararla,(4) Temyiz yolu açık olarak, Necip Fazıl ve eşi beraat etmiş, kapatılan Büyük Doğu Mecmuası'nın neşri serbest bırakılmıştır. .   . 21.4.1950 - 15.7.1950  3 ay, 25 gün Türklüğe Hakaret Davasının Mahkûmiyet Devri: Büyük Doğu Mecmuası'nın 27.1.1950 tarihli 16'ncı sayısında yayınlanmış 'Altıparmak' isimli yazıda, Hükümetin manevî şahsiyetini tahkir ve tezyif ettiği gerekçesiyle 19.4.1950 tarihinde, hakkında Tevkif Müzekkeresi (5) kesilen Necip Fazıl, iki gün sonra tutuklanmış ve hapse atılmıştır. 26.4.1950'de, Salim Başol'un reis bulunduğu ikinci ağır ceza mahkemesindeki ilk celsede beraat eden Necip Fazıl, serbest bırakılmayı beklerken, aynı gün bir mahkemeden diğer bir mahkemeye aktarılarak, (6) Türklüğe Hakaret Davası'nda vaktiyle verilmiş Beraat kararının Temyize nihaî olarak bozdurulması ve mahkemenin uyma kararı üzerine, hamile ve hasta zevcesi F.Neslihan hanımla birlikte, tekrar hapishaneye gönderilmiştir.. 14.5.1950 Genel Seçimlerini büyük ekseriyetle kazanan Demokrat Parti'nin çıkardığı Af Kanunu ile 15.7.1950'de hapishaneden ilk tahliye edilen kişi Necip Fazıl'dır. (7) .   . 31.3.1951 - 18.4.1951  19 gün 1951 Mahkûmiyeti: Basına 'Kumarhane Baskını' olarak akseden bir hâdise sebebiyle 23 Mart 1951 Cuma günü 18 saat süreyle karakolda gözaltında tutulan (8) Necip Fazıl, tertiplenen komplonun ardından hazırladığı 30 Mart 1951 tarihli meşhur 54'üncü sayının daha bayilere verilmeden matbaadan toplatılmasını müteakip, çıkmamış mecmuanın, imzasız bir yazısının, içinde hiç bir suç olmayan ifadesinden ve üstelik tevkifli muhakeme usûlü kaldırılmış olmasına rağmen tevkif edilmiş ve 19 gün tutuklu kalmıştır..   .  12.12.1952 - 30.9.1953  9 ay, 12 gün   1951 Mahkûmiyetinin İnfazı: 54'üncü sayıda yayınlanan bir yazı sebebiyle 9 ay 12 günlük kesinleşmiş mahkumiyeti bulunan Necip Fazıl, Savcılık selahiyetiyle infazı 4 ay tehir ettirmiş, bu dört ay bitince de Haydarpaşa Numûne Hastahanesi Sıhhî Heyetinden 3 aylık bir tecil raporu almıştır. (9) Tam da bu raporun müddetinin bittiği bir dönemde Ahmet Emin Yalman'ın 22 Kasım 1952 Cumartesi günü vurulmasiyle 'Malatya Hâdisesi' patlak vermiştir. Hâdise kısa zamanda Büyük Doğu Cemiyeti Reisi Necip Fazıl'ı da içine alacak şekilde büyütülmüştür.  İkinci defa Haydarpaşa Numûne hastahanesine müracaat eden Necip Fazıl bir önceki raporun aynını almış; fakat bu defa rapora 'sinir vaziyeti üzerinde ihtisas taalluku dolayısiyle Bakırköy Akıl Hastahanesinin hüküm vermesi' şeklinde bir kayıt ilave olunduğu için, arzusu hilafına sözkonusu hastahaneye başvurmak zorunda kalmıştır.  Bakırköy Akıl Hastahanesi, Haydarpaşa'nın şeker hastalığı teşhisini aynen kabul ettiği halde, 'infaza mâni bir durum' olmadığı hükmünü vermiştir. Bunun üzerine Necip Fazıl Adalet Bakanlığı'na müracaatla, dahili hastalığından başka hiçbir rahatsızlığı bulunmadığını ve eğer bu hastalık infaza mâni ise Adlî Tıp kurumunun hakkında ona göre, değilse yine ona göre karar vermesini talep etmiştir.  Adlî Tıp Kurumu'nun, 'zeka ve aklî melekeleri tamamen yerinde ve tabii.. Musap olduğu şeker hastalığı ise infaza mani değil' şeklinde rapor vermesi neticesinde, (10) Necip Fazıl kesinleşmiş mahkumiyetin infazı için, 12 Aralık 1952 Cuma günü Üsküdar Toptaşı hapishanesine girmiştir.  - 23 Ocak 1953'de Malatya Sulh Ceza Mahkemesi tarafından, Necip Fazıl hakkında, T.C.K.nun 163 ve 65'inci maddeleri delaletile C.M.U.K.nun 104/2,3,108 ve 125'inci maddeleri gereğince Tevkif Müzekkeresi kesilir. Hapse girdikten tam 47 gün sonra 28.1.1953 Çarşamba günü, saat 10.10 treniyle mahfuzlu olarak Toptaşı'ndan Malatya'ya sevk olunmuştur. (11)  - Necip Fazıl, tam 38 gece, 36 gün geçirdiği Malatya Hapishanesi'nden 8.3.1953 tarihinde, Malatya Davası ile ilgili muhakemeler Ankara'ya nakledildiği için Ankara Genel Ceza ve Tevkif Evi'ne gönderilmiştir. (12) .   .  30.9.1953 - 2. 12.1953  64 gün. Malatya Davası Sebebiyle Mevkufiyetin Devamı: 30 Eylül 1953'te bitmesi gereken 1951 mahkûmiyeti, Necip Fazıl'ın Malatya davasındaki masumiyetinin henüz anlaşılamamış(!) olması sebebiyle, tevkif şeklinde devam etmiş; neticede politikadan emir alan mahkeme, yine aynı yerden aldığı emirle, Malatya suikastıyla hiçbir alakası olmadığı daha başından belli olan Necip Fazıl'ı, 2.12.1953 tarihinde tahliye talebini uygun bularak salıvermiştir.. .  24.6.1957 - 25.2.1958  8 ay, 4 gün   Köprülü Fuat'a Hakaret Ve... Mükerrem Sarol'u müdafaa yolunda Fuat Köprülü'ye karşı yazdığı zehir zemberek yazılardan hakkında verilen mahkûmi-yet kararının Temyizce tasdik edilmesiyle kesinleşen 1 sene 2 aylık cezasına, iki ayrı hükümden 6 aylık müeccel ceza da eklenmiş ve Necip Fazıl, 1 sene 8 ay kalmak üzere 24.6.1957'de Toptaşı Hapishanesine ikinci defa girmiştir. (13) Kısa bir müddet sonra Haydarpaşa Numûne Hastahanesine nakledilen Necip Fazıl, karar tashihi yoluyla son kurtuluş teşebbüsünün de boşa çıktığı ve tekrar gönderileceği Toptaşı cehennemini düşündüğü bir anda, ziyaretine gelen Abdülhakîm Arvasî Hazretleri'nin yakınlarından İlyas Ketenci'nin keramet çapındaki şu sözlerine muhatap olmuştur:  -İki güne kadar çıkarsın inşallah... Bundan sonra kendine dikkat et!  Ayniyle, keramet çapında bir tecelliyle, Temyiz son itirazı kabul ve karar tashihi yoliyle, Necip Fazıl'ın 8 ay 4 gün kaldığı hapisten kurtuluşunu temin etmiştir. (14) .   .  26.3.1959 - 29.3.1959  3 gün (60 saat 51 dakika)   Bolu Dağında Tevkif: 10'uncu Devre Büyük Doğu'larını çıkardığı 1959 senesinde, Necip Fazıl, düşmanlarına yaptığı hücûmların semeresi olarak 100 yıla varan hapis tehtidi altındadır. İşte bu hengâme-de, İstanbul Toplu Basın Mahkemesi'nden hakkında bir mahkûmiyet kararı verilmiş, o Ankara'dayken gıyabında verilen hükümle birlikte, usul ve teamüle aykırı olarak bir de tevkif kararı çıkmıştır.(25.3.195-Çarşamba) Bu kararı kanun ve usul bakımından polis vasıtasiyle evine tebliğ etmeleri gerekirken, İstanbul dışında olduğunu haber aldıkları Necip Fazıl hakkında yakalama emri verilmiştir. Durumu haber alan Necip Fazıl, hemen o gün hususi bir otomobille İstanbul'a doğru yola çıkmış, gece yarısı Bolu'da yolları kesen polis tarafından yakalanarak önce Bolu, oradan da İstanbul Emniyet Müdürlüğüne getirilmiştir. Perşembe sabahı Sulh Ceza Hakimliği tarafından gıyabî tevkif vicahiye çevrildikten sonra Sultanahmet cezaevine gönderilmiş 60 saat 51 dakikalık mevkufiyetten sonra, bizzat Başbakan Adnan Menderes'in talimatiyle gerekli formaliteler ikmâl edilerek salıverilmiştir. (15) . . 6.6.1960 - 15.10.1960  4 ay, 4 gün . 1960 İhtilali Sonrası Tevkif: İhtilalin yapıldığı tarihte Ankara'da bulunan Necip Fazıl, İstanbul'a döndükten bir müddet sonra 6 Haziran'da geceyarısı evinden alınmış, 15.10.1960 tarihine kadar, bir müddet Davutpaşa Kışlasının koğuşlarında ve ardından Balmumcu'da hakaret ve kötü muamele altında, gerekçesiz olarak tutulmuştur. (16) . .  15.10.1960 - 18.12.1961  1 sene, 65 gün   Atatürke Neşir Yoliyle Hakaret: İhtilalin çıkardığı Basın Affı'nda hiçbir suç istisna edilmediği için üzerinde hapis yükü kalmadığını düşünen Necip Fazıl, Balmumcu'dan ilk tahliye edilenler arasında salıverildiği gün (15.10.1960) , kapıda bekleyen mahkûmları taşımaya mahsus bir araç ile, karısı ve çocuklarının gözleri önünde alınarak Savcılığa götürülmüştür. Atatürk'e hakaret isnad edilen bir yazıdan mahkûmiyeti Balmumcu'dayken kesinleştiği için ve 5816 sayılı kanun maddesi sadece onun aleyhine Af Kanunu'nun kapsamı dışında tutularak, Toptaşı cezaevine üçüncü defa girmesi temin olunmuştur.  Necip Fazıl, 18.12.1961'de ceza müddetini tamamlamış olarak tahliye edilmiştir. (17)
İlkokulu bitirdiği gün Cumhuriyet şairi,  Saçında kurdelesi Lozan gibi;  Sonra her yıl öldürüldü, öldürüldükçe de  Hemeninden göğe huthutler çizildi.. Gelecek zaman oldu şimdiki zaman;  Irmak aşağı inen güz parçası,  Çok süslü bir halkın arasından,  Benimsin! . İyi anlarında sesin kalınlaşıyor  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Doğdun,  Üç gün aç tutuk  Üç gün meme vermedik sana  Adiloş bebem,  Hasta düşmeyesin diye,  Töremiz böyle diye,  Saldır şimdi memeye,  Saldır da büyü.... Bunlar,  Engerekler ve çıyanlardır,  Bunlar,  Aşımıza ekmeğimize  Göz koyanlardır,  Tanı bunları,  Tanı da büyü.... Bu,namustur  Künyemize kazılmış,  Bu da sabır,  Ağulardan süzülmüş.  Sarıl bunlara,  Sarıl da büyü.
Adını anmak güzeldi,  dost ağızlarda sana dair cümlelerin  ıslatılması...  Adını anmak...  Yüksek sesle, kimsesiz gecelerin düşsel  avuntularına sırt çevirip senden söz açmak...  Biraz gülünç, biraz sitemkar...  güzeldi...  Adının Türkçedeki yankısı özeldi.... Seninle yoğurt yemek, kendi Kanlıcanlı,  Sülalesi Kandilli yoğurtçunun mekanında...  Denize amors durup, yüzüne  cepheden bakmak güneşli bir mavilikte....  güzeldi... İpe sapa konuşlanmaz bahanelerle elini tutmak,  yüzünde  Yüzyıllık bir hasreti gidermek güzeldi.... Güzeldi'li geçmiş zamanları düşünüyorum  şimdi...  Cümlelerimiz öznesiz...Umursayan yok,  Kanlıca'daki yoğurdu.... ve eşikteki öpücük, tarih bilinci olmayan bir  aşkın mührüdür artık...
Nerde bir topluluk görürsen, tellal,  hiç durma, bağır:  kaçan bir kul gördünüz mü ey insanlar, de,  tertemiz kokan bir kul gördünüz mü,  ay parçası bir yüzü var,  baştanbaşa fitne.. Savaş vakti tez gider, de, tellal,  barış vakti uysal olur, de.. Nerde bir topluluk görürsen, tellal,  hiç durma, bağır:  ince boylu, güler yüzlü, tatlı sözlü,  tez canlı, çevik bir kul gördünüz mü?  sırtında bir al kaftan taşıyor.. Kucağında bir rebap, elinde bir yay var, de, tellal,  çaldığı hep güzel, hep sıcak havalar, de.. Nerede bir topluluk görürsen, tellal,  hiç durma, bağır:  onun bağından bir meyva devşiren var mı ey insanlar, de,  onun gül bahçesinden bir demet gül deren var mı? . İş ki çıksın bir habercik getirsin biri ondan bana, tellal  çıksın biri ondan bana bir şeyler desin iş ki,  söyle, verdim canımı ona gitti, tellal,  verdim ona gitti.
Beni bağışlayın cananlar canlar,  Söz de duranlarda şahlar bulunur.  Ehli hal olanlar sevdadan anlar,  Hüdaya varanda hüda bulunur.. Mevla yaratmışsa eğer bizleri,  Dilimizde olur elbet sözleri,  Yarattığı kulda mahbub gözleri,  Mahbubu görende mahbub bulunur.. Gel taşlayın beni yaram kanasın,  Mevlanın yaptığı sen bir binasın,  Aslını yitirme ulu manasın,  Manaya erende mana bulunur.. Böyle bir şaşkınım yol arıyorum,  Allah arıyorum kul arıyorum.  Hakkı sohbet eden hal arıyorum,  Hali arayanda mevla bulunur.. Kimseden kaçamam ne olur olsun,  Sevgiyi göstersin canımı alsın,  Seviyorum diyen düşmanım olsun,  Böyle bir viranda eren bulunur.. Ya benim Recai, Mehmet canlarım,  Yunus efendim damarım kanım.  Necmettin efendi şöhretim şanım,  Yar ile yarende yaren bulunur.. Sabit İnce kardeş, Cemal’im benim,  Sizlere malolmuş bu günüm benim.  Gayet hoş geçmiştir bugünüm benim.  ........................................................... Sefil selimiyem ince kabayım,  Sağımda kalana ben bir abayım,  Savur harmanımı gardaş yabayım,  Harmana girene derman bulunur.. 20.2.2001 Kayseri  @ Yazar ve yayınevinin adı belirtilmeden ve ANASAM’dan izin alınmadan alıntı yapılamaz Bütün hakları Anasam’a aittir.
Pompei'nin göklerinde anason ve malt  düşüyor kuytu adımlarıyla müteşair  düşüyor hatırlamanın çarkına yara dediğin  zatülcenp tavuklar geçiyor laklı kapaklardan ilh ilh ilh  ey sırı dökülen aynalardan geçen ince mülk  sat resim çektirir gibi bakan yağlı suratları. (anılarını satarak geçinen bir gazi tanımıştım  siyahlar içinde cüzzamlı). taşıyor foseptik çukurları belediye çaresiz  son blues çalıyor ama ne kadar basitsiniz  kentleri dolaşan söylen  dolara endeksli gölge bulmuş vitrinini  geçiyorum zavallı mankenlere basarak  balgam olup akıyor afiş aşkları. barlarda üstsüz garsonlar şiir okuyor  mutsuz hanımlar kadehte boğuyor kocalarını  ''şeyy'' diyor biri ''amuda da kalkar mısınız? ''  ''adım Şakir'' diyorum ''törpü taşımam! ''. duymuyor kimse orada değilim çünki
Tek hakikat var, evet, bellediğim dünyadan,  Elli, altmış sene gezdimse de, şaşkın şaşkın:  Hepimiz kendimizin, bağrı yanık, aşıkıyız;  Sade, i'lanı çekilmez bu acaib aşkın! . Hilvan, 17 Temmuz 1349 (1933)
Uzağı ne zaman düşünsem aydınlık  Burda geceler kaldı sen gittin  Geceyle uyku suyla yosun  Benimle olduğun bilmez misin. Uzak ve beyaz şehirlerden  Bir ince yağmurla gelirsin  Gece bekçisini sokağından  Garibi yatağından çeker alırsın. Bir hikaye bilir söylerim  Dost yıldızlara karşı ve sabaha doğru  Bu hikayenin bir ucu sendedir  Kurtarmak isterim kurtarmak isterim  Bütün uçurtmaların ipi elindedir.
-Rahşan´a-. akşam kapı eşiğinde bir terli giysi gibi  soyunmak vardı derdinden evrenin  bir entari serinliğini giyinmek  kendi derdini tespih gibi çekmek elinde. yün örmen vardı akşamları koltuğa gömülü  karşında polisiye roman okumak vardı  sorgusuz bakışmak yoruldukça gözlerimiz  sevinçsiz gülmek üzüntüsüz ağlamak. oturmağa konuklar gelmesi bazen  çevresinde bir masanın kaygısız  sıcacık konularda bir demli çay gibi  bilmedik komşularla konuşmak. dünyamızla uyuşmak vardı  oyunda sonunu görmeden oynamak  sevinebilmek kazandığına  yitirdiğine yerinebilmek. düşünmiyebilmek yoruldukça düşünmekten  kamaştıkça örtebilmek gözlerini  düşlerde bile ışıktan sakınarak kendini  uyayabilmek vardı vaktinde rahat
Çoklarından düşüyor da bunca  Görmüyor gelip geçenler  Eğilip alıyorum  Solgun bir gül oluyor dokununca.. Ya büyük şehirlerin birinde  Geziniyor kalabalık duraklarda  Ya yurdun uzak bir yerinde  Kahve, otel köşesinde  Nereye gitse bu akşam vakti  Ellerini ceplerine sokuyor  Sigaralar, kağıtlar  Arasından kayıyor usulca  Eğilip alıyorum, kimse olmuyor  Solgun bir gül oluyor dokununca.. Ya da yalnız bir kızın  Sildiği dudak boyasında  Eşiğinde yine yorgun gecenin  Başını yastıklara koyunca.  Kimi de gün ortası yanıma sokuluyor  En çok güz ayları ve yağmur yağınca  Alçalır ya bir bulut, o hüzün bulutunda.  Uzanıp alıyorum, kimse olmuyor  Solgun bir gül oluyor dokununca.. Ellerde, dudaklarda, ıssız yazılarda  Akşamlara gerili ağlarla takılıyor  Yaralı hayvanlar gibi soluyor  Bunalıyor, kaçıp gitmek istiyor  Yollar, ya da anılar boyunca.  Alıp alıp geliyorum, uyumuyor bütün gece  Kımıldıyor karanlıkta ne zaman dokunsam  Solgun bir gül oluyor dokununca.
Şimdengerü nazlı yare küskünüm  Yıktı hatırımı barışmam gayrı  Alem gelip bana rica ederse  Çevirdim yüzümü görüşmem gayrı. Güzel keklik gibi kafeste olsa  Altın vezni ile cevahir tartsa  Yarim mahşer günü şefaat etse  Giderim mahşere görüşmem gayrı. Bu yıl da Emrahi yarsız kışlasın  Varır isem o yar beni taşlasın  Şimdengerü bildiğini işlesin  Hiç bir umuruna karışmam gayrı
sarı bir ormanda ikiye ayrıldı yolum,  ikisinden birden gidemediğim ve yoldaki  tek yolcu olduğum için üzgün, uzun uzun  baktım görene kadar birinci yolun  otlar çalılar arasında kıvrıldığı yeri;  sonra öbürüne gittim, o kadar iyiydi o da,  ve belki çimenlik olduğu, aşınmak istediğinden  gidilmeye daha çok hakkı vardı; oysa  ordan gelip geçenler iki yolu da  eş ölçüde aşındırmıştı hemen hemen,. ve o sabah ikisi de uzanıyordu birbiri gibi  hiçbir adımın karartmadığı yapraklar içinde,  ah, başka bir güne sakladım yolların ilkini!  ama bilerek her yolun yeni bir yol getirdiğini,  merak ettim geri gelecek miyim diye.. iç geçirerek anlatacağım bunu ben,  nice yaşlar nice çağlar sonra bir yerde:  bir ormanda yol ikiye ayrıldı, ve ben –  ben gittim daha az geçilmişinden,  ve bütün farkı yaratan bu oldu işte.. Çeviri: Selahattin Özpalabıyıklar
Eylül, gülleri soldurarak  duyurdu bu yıl kendini  Böyle olacağını bile bile  şaşırttı bizi yinede. Daha bir demet kır çiçeği  alıp koymadık vazoya  Güllermi unutturdu bize sevinci  yoksa aşındırdıkmı kimi duyguları. Şöyle bir akşam  şöyleşemedik dostlarla  erkenden kapandı perdeler  yorgunmuydu çocuklar da. Her gün yağmalanan  talan edilen sevincimiz  kurudu galiba büsbütün  su yürümüyor dallara. Ama kırpıntı, bir küçük  uç uç böceğinin her nasılsa  konuvermesi balkona  uyarıyor biziirkilterek. Bu kahrolası tarraka  bitecek gibi değil sokaklarda  Çekip kapıyı çıkmak en iyisi  dalmak caddelere, varoşlara. Belki o zman eylül  şaşırtmayacak bizi  bulup çıkaracağız çünkü  evrenin öteki yüzünü
Ehl-i imam işlerin şol demde inkar ettiler  Çün Nesimi'yi Halep şehrinde berdar ettiler  Öyle kim cevr eyleyüp zulm ile hakkı basdılar  Ahsen-i takvimi gör kim nice inkar ettiler  Müftüler fetva verüben hakkı batıl ettiler  Küfr edüp imana gelmez,gelmeğe ar ettiler  Hak bana emreyledi söyle deyüben söyledim  Sözlerim destan edüp alemde destan ettiler
Her şahsı harîm-i Hakk’a mahrem mi sanırsın?  Her tâc giyen çulsuzu Edhem mi sanırsın? . Dehri arasan binde bir âdem bulamazsın,  Âdem görünen harları âdem mi sanırsın? . Çok mukbili gördüm ki güler, içi kan ağlar,  Handân görünen herkesi hurrem mi sanırsın? . Bil illeti, kıl sonra müdâvâta tasaddî,  Her merhemi her yâreye merhem mi sanırsın? . Kibre ne sebeb? Yoksa vezîrim diye gerçek,  Sen kendini düstûr-ı mükerrem mi sanırsın? . Ey müftehir-i devlet-i yek-rûze-i dünyâ,  Dünyâ sana mahsûs u müsellem mi sanırsın? . Hâlî ne zaman kaldı cihân ehl-i tama’dan,  Sen zâtını bu âleme elzem mi sanırsın? . En ummadığın keşf eder esrâr-ı derûnun,  Sen herkesi kör, âlemi sersem mi sanırsın? . Bir gün gelecek sen de perîşân olacaksın,  Ey gonca bu cem’iyyeti her-dem mi sanırsın? . Nâ-merd olayım çarha eğer minnet edersem,  Cevrinle senin ben keder etsem mi sanırsın? . Allah’a tevekkül edenin yâveri Hak’dır,  Nâ-şâd gönül bir gün olur şâd olacakdır.
Senden önce bir Rum papazdım  Sakallarıyla bir eski korudan  Meryem dağlarını ünledim miydi  Keçiler şaşırırdı yolunu. Allah için ben insan değildim  Ellerin olmasa okşamasaydın beni  Kim diye bakardın bu kara bulut  Cehennemin ucundan gölgesi. Kendi elinle kazdığın kuyuya  Aşk ufacık bir taş atmaktır  Gürültüsü büyüyünce sessizliğin  Marifet yosunlar gibi susmaktır. Fıkara bir midyeden başlayan deniz  Nasıl da büyüdü mavi oldu  Oturmuş yere hanım hanımcık  Ölümün ayaklarını yıkıyor. Güneş batarken getirdiğin çay  Marmaradan daha yavaş soğurdu  Göz göze geldikçe düşünürdüm de  Hep akşamla boyasınlar sandalları. Biz uslu sevgilerin türbesiydik  Her gece uyanan mezar taşlarıyla  Öyle çoğalırdı ki tavşanlarımız  Yaşayan kalmayacaktı nerdeyse
tüm dağlara kar yağsa  sarsa dorukları boran  ve tüm ışıkları yutsa fırtına  dayan  ey sevdam  ey sevdası yarınların  dayan. şimdi  kavrulsam da ayazdan  sarsılsam da kaygılarla  sımsıkı sarılmak zamanıdır umuda. umuttur sevgiyle ürer  ve sevmek yürek işidir  ve büyütmek sevdayı  emek işidir. bin yılların çilesini  ve tutkusunu geleceğin  nakış nakış dokuduğum bu kilimi  yani emeğimi  yani yüreğimi  adıyorum sana. ey sevdam  ey sevdası yarınların  durmadan  yılgınlığa varmadan  dayan
Bir sakıncadır, bir tehlikedir bu  hâlâ erkeklerin olan bu dünyada  yürümek yalnız başına.  Her dönemeçte bekler seni  pususu saçma rastlantıların.  Sokaklar yaralar seni  meraklı bakışlarla.  Yoldaki yalnız kadın.  Tek savunman senin  savunmasız olman. . Düşünmedin erkeği  dayanılacak bir destek gibi,  yaslanılacak bir ağaç gövdesi,  sığınılacak bir duvar gibi  düşünmedin erkeği.  Düşünmedin erkeği  bir köprü, bir tramplen gibi.  Yapayalnız çıktın yola  eşit koşullarda tanımak istedin  ve istemedin hiçbir şey erkeği sevmekten başka. . Uzaklara gidebilecek misin,  yoksa düşecek misin çamurlara?  Bilmiyorsun, direngensin ama.  Devirseler de seni yarı yolda  gene de bir yerlere varmış olacaksın  mutlaka.  Yoldaki yalnız kadın  Her şeye rağmen yürüyorsun  Her şeye rağmen durmuyorsun. . Hiçbir erkek  yalnız olamaz  bir kadın kadar.  Karanlıklar diker önüne  bir kapalı kapı.  Geceleyin hiçbir kadın  tek başına gidemez yolda.  Ama güneş, bir gardiyan gibi tıpkı,  açar uzayı sana  tan vakti. . Ama karanlıkta da yürüyorsun sen  çevrene korkuyla bakmadan.  Ve her adımın  bir güvenlik belgesidir  seni uzun süre korkutan  erkek için.  Adımlar çınlıyor taşlarda.  Yoldaki yalnız kadın.  En sessiz, en yürekli adımlar  aşağılanmış toprakta,  kendisi de yolda  yapayalnız bir kadın olan toprakta.
Dün kalabalıkta  Sevmekten yorulmaktayım  Yalpalayan bir sarhoş var  Şimşek vuruyor onu bir çırpıda  Seçip vuruyor  Fırtına çevreği de onu buluyor emiyor  Yılışık nemli bir şehvete arzulanıyor  Bahar ayartıyor onu  Köprüde insanlardan yükselen buhar  Camların çiğneyip salonlara kustuğu sıcaklık  Sevmek yapışkan insan teri  İnsan kılı memesi kokarak  Kollarını eklemlerini yalıyor senin. ve şimdi aşkın evinde  iki yabancı insan  misina tutmaktan tuzlu sudan. birbirini duyamaz olmuş iki parmak gibi yatıyor  İstanbulda Suadiye mezarlığında  Yorgun uzman bir kalp. Kimbilir hangi kanlarda akıyor gövdemiz  Kimbilir kimin damarlarında hızlandırıyor sözlerim  Bir bohça aranır çağırır üfürür - sıcak ve tüterek  Irmak denize boşaltır dağlardan kaçırdıklarını . Atın birden nalları dökülür - delice koşarken yine de  Bilki şöminenin içinden  Yanmış kül olmuş yine de  Seni gözlemekteyim. Bir kadın bir baş kesiyor gördüklerim  Bir kadın kendiyle oynuyor  Kendine ve çocuklarına parçalanarak  Soğuk sıcak yanıp donarak  Dar koridorda yay gibi vınlar  Ve duşa varamadan  Ufak kırmızı lambadan erlikler yağar  Bir göz bir çağırma bir dur akar. Geri dön azarlandın  Koltuğa otur şöminenin içine bak  Şimdi hızlan ve hızlandır
Sen, mermi yaratırsın;  Ben, ondan saray yaparım!. Suya ektiğin kamışı  Keser, biçer ney yaparım!. Yuvada Havvâ'ya gelin,  Âdem'i güvey yaparım!. Şu manâsız mesafeyi  En yaparım, boy yaparım!. Yeter ki sen... ver ben ondan  Mutlaka, birşey yaparım!. Bir yalıncık gönderirsin;  Tarar, süsler bey yaparım!. Gökteki öksüz dilimi  Bayrağıma ay yaparım!
Senelerce senelerce evveldi  Bir deniz ülkesinde  Yaşayan bir kız vardı bileceksiniz  İsmi; Annabel Lee  Hiç birşey düşünmezdi sevilmekten  Sevmekten başka beni  O çocuk ben çocuk, memleketimiz  O deniz ülkesiydi  Sevdalı değil karasevdalıydık  Ben ve Annabel Lee  Göklerde uçan melekler  Kıskanırlardı bizi  Bir gün işte bu yüzden göze geldi  O deniz ülkesinde  Üşüdü bir rüzgarından bulutun  Güzelim Annabel Lee  Götürdüler el üstünde  Koyup gittiler beni  Mezarı oradadır şimdi  O deniz ülkesinde  Biz daha bahtiyardık meleklerden  Onlar kıskanırdı bizi  Evet! Bu yüzden 'Şahidimdir herkes ve deniz ülkesi'  Bir gece rüzgarından bulutun  Üşüdü gitti Annabel Lee  Sevdadan yana kim olursa olsun  Yaşca başca ileri  Geçemezlerdi bizi  Ne yedi kat göklerdeki melekler  Ne deniz dibi cinleri  Hiç biri ayıramaz beni senden  Güzelim Annabel Lee  Ay gelir ışır, hayalin erişir  Güzelim Annabel Lee  Orda gecelerim uzanır beklerim  Sevgilim sevgilim hayatım gelinim  O azgın sahildeki  Yattığın yerde seni.... Çev. Melih Cevdet Anday
Kendi gününün şafağında, seçilmiş ve sevilen insan Al Mustafa,  tam oniki yıl boyunca Orphales şehrinde, gemisinin geri dönüp  kendisini doğduğu adaya götürmesini bekledi.. Ve onikinci yılda, hasat ayı olan Ielool'un yedinci gününde,  şehir duvarlarından uzak bir tepeye tırmandı, denize doğru baktı  ve gemisinin sisle beraber gelişini seyretti.. O anda kalbinin kapıları açıldı ve sevinci denize doğru uzandı.  Ve gözlerini kapadı, ruhunun sessizliğinde dua etti.. Tepeden inerken bir hüzün hissetti ve kalbinde şöyle düşündü: . 'Nasıl huzur içinde ve üzülmeden gidebilirim?  Hayır, ruhum yara almadan bu şehri terketmeliyim... Duvarlar arasında acı dolu geçen uzun günler,  yalnızlık içinde uzun geceler; kim acıdan ve  yalnızlıktan pişmanlık duymadan buradan kopabilir? . Bu caddelere ruhumdan o kadar çok parça saçtım ki,  özlemimin o kadar çok çocuğu bu tepelerde çıplak dolaştı ki,  sıkıntı ve ıstırap çekmeden onlardan kendimi ayıramam... Bugün üstümden çıkardığım bir giysi değil,  kendi ellerimle yırttığım derim, kabuğum... Geride bıraktığım bir düşünce değil,  açlık ve susuzlukla tatlandırılmış bir gönül.... Yine de daha fazla oyalanamam.... Herşeyi kendine çeken deniz beni de çağırıyor;  yola çıkmalıyım.... Çünkü kalmak, saatler geceyle yanarken,  donmak, kristalleşmek ve bir kalıba dökülmek demek.... Buradaki herşeyi memnuniyetle yanıma alırdım, ama nasıl? . Bir ses, dili ve ona kanat olan dudakları taşıyamaz.  Boşluğu yalnız başına aramalı.... Ve kartal, tek başına,  yuvasını taşımadan Güneş'e uçmalı...'. Tepenin yamacına eriştiğinde tekrar denize döndü  ve baş tarafında kendi yöresinden gemicileri barındıran  gemisinin limana yanaştığını gördü.. Ruhundan kopan sözlerle onlara seslendi:. 'Kadim annemin oğulları, med-cezir süvarileri...  Ne kadar sık benim rüyalarıma yelken açtınız.  Şimdi benim uyanışıma geldiniz,  ki bu benim en derin rüyam olmalı.... Gitmeye hazırım ve şevkimin yelkenleri rüzgarı bekliyor.. Bu durgun havadan sadece bir nefes daha alacağım,  sadece bir bakış daha geriye, sevgi dolu.... Ve sonra aranızda yerimi alacağım,  gemiciler arasında bir deniz yolcusu olarak ben.... Ve sen, engin deniz, uyuyan anne,  nehrin, ırmağın özgürlüğü.... Bu nehir sadece bir kıvrım daha yapacak,  bu arazide bir kere daha çağıldayacak...  Ve ben sana geleceğim,  sınırsız okyanusa sınırsız bir damla...'. Yürürken, uzaktaki tarlalardan, bağlardan,  erkeklerin ve kadınların  şehir kapılarına doğru koşuştuklarını gördü.  Birbirlerine geminin gelişinden bahsettiklerini  ve kendi adını çağırdıklarını duydu.. Şöyle düşündü:. 'Ayrılık günü, aynı zamanda toplanma günü mü olacak?  Benim akşamımın aslında şafağım olduğu söylenecek mi? . Sabanını tarlanın ortasında bırakana,  üzüm cenderesinin çarkını durdurana  ben ne verebilirim? . Kalbim meyveyle yüklü bir ağaca dönüşse de  derleyip onlara sunabilsem... İştiyakım bir pınar gibi aksa da kaplarını doldurabilsem.... Bir yücenin elinin dokunmasını bekliyen bir harp mı,  yoksa nefesinin içimden geçeceği bir flüt müyüm? . Sessizliğin arayıcısı olan ben, sessizlik içinde  başkalarına güvenle dağıtabileceğim  nasıl bir hazine buldum? . Eğer bugün hasat günüyse, hangi tarlalara  ve hangi anımsanmayan mevsimlerde  tohumları ekmiş olabilirim? . Ve eğer fenerimi yükselteceğim saat gelmişse,  içinde yanan benim alevim olmayacak.... Kendimi bomboş ve karanlık hissederek  fenerimi kaldıracağım.... Ve gecenin bekçisi fenerimin içine yağı koyacak;  onu yakacak da...'. Bunlar kelimelere dökülenlerdi.  Fakat kalbindeki pek çok şey, söylenmemiş olarak kaldı.  Çünkü en derin gizemini açıklayamazdı.... Ve şehre döndüğünde, herkes onu karşılamaya geldi.  Adeta tek bir ses olarak ağlıyorlardı.. Ve şehrin yaşlıları ileri çıkıp şöyle dediler:. 'Henüz gitme; bizi bırakma.. Bizim alacakaranlığımıza öğle ışığı oldun;  ve gençliğin, hayallerimize hayaller getirdi.. Sen aramızda bir yabancı, bir misafir değilsin.  Çok sevdiğimiz oğlumuzsun.... Gözlerimiz, senin yüzününü görememenin açlığını  ve acısını yaşamasın.'. Ve rahiplerle rahibeler konuşmaya başladılar:. 'Denizin dalgalarının bizi ayırmasına,  aramızda geçirdiğin yılların bir anı olmasına izin verme.. Aramızda bir hayalet gibi yürüdün ve gölgen,  yüzümüze düşen bir ışık oldu.. Seni çok sevdik; ama sevgimiz  sözlere dökülmedi ve örtülü kaldı. . Ama şimdi sana yüksek sesle haykırılıyor;  sevgimiz önüne seriliyor.. Hep yaşandığı gibi, ne yazık ki sevgi kendi derinliğini,  ayrılma anına kadar anlıyamıyor...'. Diğerleri de ona yalvardılar; ama o hiç cevap vermedi.  Sadece başını önüne eğdi ve ona yakın duranlar,  göğsüne düşen göz yaşlarını gördüler.. Sonra, kalabalıkla birlikte  tapınağın önündeki meydana doğru yürüdüler.. Ve mabetten Almitra adında bir kahin kadın çıktı.. Ve o, kadına sonsuz bir şefkatle baktı;  çünkü daha şehirdeki ilk gününde onu bulan  ve inanan bu kadın olmuştu.. Ve kadın onu selamlıyarak konuşmaya başladı:. 'Tanrının sevgili kulu,  son noktayı keşfedebilmek için  uzun zamandır uzakları gözlüyor, gemini bekliyorsun.. Ve şimdi gemin burada, sen de gitmelisin.. Anılarındaki ülke ve büyük dileklerinin mekanı için  duyduğun hasret çok derin.  Ve ne sevgimiz seni bağlıyabilir,  ne de sana olan ihtiyacımız seni tutabilir.. Ancak bizden ayrılmadan önce bizimle konuşmanı  ve bize gerçeği anlatmanı istiyoruz.. Ve biz onu çocuklarımıza,  onlar da kendi çocuklarına aktaracaklar  ve o hiç bir zaman yok olmayacak.... Yalnızlığında bizim günlerimizi gözlemledin ve  uyanıklığında, bizim uykumuzun hıçkırıklarını  ve kahkahalarını dinledin.. Şimdi bizi bize aç ve doğumla ölüm arasında  yer alanlardan sana aşikar olanları bize de anlat.'. Ve o cevap verdi:. 'Orphales halkı,  tam şu anda ruhlarınızda devinmede olandan öte,  size neden bahsedebilirim? '. .................................................
Gazel. Dost bî-pervâ felek bî-rahm ü devran bî-sükûn  Derd çoh hem-derd yoh düşmen kavî tâli' zebûn. Sâye-i ümmîd zâ'il âfitâb-ı şevk germ  Rütbe-i idbâr âlî pâye-i tedbîr dûn. Akl dun-himmet sadâ-yı tâ'ne yer yerden bülend  Baht kem-şefkat belâ-yı ışk gün günden füzûn. Men garîb ü râh-ı mülk-i vasl pür-teşvîş ü mekr  Men harîf-i sâde-levh ü dehr pür-nakş-ı füsûn. Her sehî-kad cilvesi bir seyl-i tûfân-ı belâ  Her hilâl-ebrû kaşı bir ser-hat-ı meşk-i cünûn. Yelde berg-i lâle tek temkîn-i dâniş bî-sebât  Suda aks-i serv tek te'sir-i devlet vâj-gûn. Ser-had-i matlûba pür-mihnet tarîk-i imtihân  Menzil-i maksûda pür-âsîb râh-ı âzmûn. Şâhid-i maksad nevâ-yı çeng tek perde-nişîn  Sâğar-ı işret habâb-ı sâf-ı sahbâ tek nigûn. Tefrika hâsıl tarîk-i mülk-i cem'iyyet mahûf  Ah bilmen neyleyem yoh bir muvâfık reh-nümûn. Çihre-i zerdin Fuzûlî'nün dutupdur eşk-i âl  Gör ana ne rengler geçmiş sipihr-i nîl-gûn
Gördüler  Yedi cihan,  İn, cin, Kaf dağının ardındakiler,  Kıtlık da kıran da olsa  Gördüler analar neler doğurur  Aman aman hey.... Dünyalar vardır elvan,  Bir su damlasında, bir kıl ucunda,  Meyvalar vardır, meyvalar,  Ağacı, omcası yok,  Sana vurgun, sana dost.  Beride Kabil'in murdar baltası  Ve kan değirmenleri,  Kader kahpesi.  Beride borazancıları o puşt ölümün,  Hazır ırzını vermeğe  Yiğitler vuruldukça.  Timsah kısmı çünkü yavrusunu yer  Akarsu duruldukça.  Cadı, yalan hamurunu dağ - dağ yoğurur  Aman aman hey. Bu zindan, bu kırgın, bu can pazarı,  Macera değil.  Yaşamak, sade "yaşamak"  Yosun, solucan harcıdır.  Öyle açar ki murat.  Susuz, güneşsiz de kalsa, koparılsa da  Şavkı, bulut güllerinden daha bir suna,  Daha bir burcu - burcudur.. Bu zindan, bu kırgın, bu can pazarı  Macera değil  Sardığım toprağımın altın sabrıdır.  O sert, erkek hüznüdür lahza başında  Cıgara değil.  Ve sevgilim uykusunda bağrır  Aman aman hey.... Meltemin bir tadı, ustura ağzı  Biri, kız memesi, tılsım,  Yağmurun bir damlası süzülmüş küfür,  Bir damlası, aşk.  Senin uykuların hayın,  Düşlerin kardeş.  Duyar mısın, anlayıp sızlar mısın ki?  Gece, samanyollarında rüzgar çıkıncayadek,  Mısralarım kardeş - kardeş çağırır  Aman Aman hey.... Serabın bir sonu vardır,  Ufkun, sıradağın sonu.  Uçarın, kaçarın bir sonu vardır  Senin sonun yok.  Mandaların, kavakların pazarı olur,  Senin pazarın olamaz.  Sensiz nar çatlamaz, bebek gııı demez.  Beni böyle şair, divane etmez,  Kızımın çatal göğsü.  Senin yüzün suyu hürmetinedir  Buğdaylara, cevizlere yürüyen  Kara toprağın ak südü.... Bir bilsen kimlere tasa, kedersin,  Anlar mısın, şaşırıp ağlar mısın ki?  Bir bilsen kardeşlerim ne can çocuklar  Ve bilsen nasıl vurur beni bu duvar.  Akşam - akşam, kara sevdam ağırır  Aman, aman hey...
Güzel sallanarak nerden gelirsin  İşin nedir maslahatın sevdiğim  Kaldır nikabını görem yüzünü  Balaban bakışlı gözün sevdiğim. Ay doğa da altın başın parlaya  Gün değe de top zülüfler terleye  Seni bastırmayım kuru yerlere  Gül döşeyim yollarına sevdiğim. Tan yıldızı gibi parladın çıktın  Gören aşıkların bağrını yaktın  Güzel turna mısın gölden mi kalktın  Al valasın yeşil başın sevdiğim. Benim yarim porsuk bağlar başını  İnci imiş sedef sandım dişini  El yanında baksam yıkar kaşını  Tenhalarda gülüşünü sevdiğim. Kıymetli ırak uzak dediler  Zülüfü gerdana tuzak dediler  Hay vah Emrah'a yazık dediler  Ağlama hey gözün yaşın sevdiğim
an gelir  paldır küldür yıkılır bulutlar   gökyüzünde anlaşılmaz bir heybet   o eski heyecan ölür  an gelir biter muhabbet   şarkılar susar heves kalmaz   şatârâbân ölür. şarabın gazabından kork   çünkü fena kırmızıdır   kan tutar / tutan ölür  sokaklar kuşatılmış   karakollar taranır   yağmurda bir militan ölür. an gelir  ömrünün hırsızıdır   her ölen pişman ölür   hep yanlış anlaşılmıştır   hayalleri yasaklanmış  an gelir şimşek yalar  masmavi dehşetiyle siyaset meydanını   direkler çatırdar yalnızlıktan   sehpada pir sultan ölür. son umut kırılmıştır   kaf dağı'nın ardındaki   ne selam artık ne sabah   kimseler bilmez nerdeler   namlı masal sevdalıları  evvel zaman içinde   kalbur saman ölür  kubbelerde uğuldar bâkî   çeşmelerden akar sinan   an gelir   -lâ ilâhe illallah-   kanunî süleyman ölür. görünmez bir mezarlıktır zaman   şairler dolaşır saf saf   tenhalarında şiir söyleyerek   kim duysa / korkudan ölür  -tahrip gücü yüksek-   saatlı bir bombadır patlar   an gelir   attilâ ilhan ölür
nerelerdeydin diye sorarsan  'hep eskisi gibi' diyeceğim.  toprağı örten taşlardan söz edeceğim,  sürdükçe kendini harcayan ırmaktan;  ben yalnız kuşların yitirdiklerini bilirim,  gerilerde kalan denizi bilirim, bir de ağlayan  ablamı.. neden ayrı adlarla anılıyor ülkeler, neden  günler  yeni günleri izliyor? Neden koyu bir gece  birikiyor ağızda? Neden ölüler? . nereden geliyorsun diye sorarsan bölük pörçük  kelimelerle konuşmak zorundayım,  ağzı zehir gibi yakan araçlarla,  çoğu çürümeye yüz tutmuş hayvanlarla  ve avutamadığım yüreğimle.. andaç değil yanımızda götürdüklerimiz  unutuşta uyuklayan sarımsı kumru değil,  yaşlarla kaplı yüzler,  boğazımıza yapışan eller  ve yapraklardan sıyrılan şey:  aşınmış bir günün karanlığı  acıyı kanımızda tatmış bir günün.. işte menekşeler, işte kırlangıçlar  bize sevinç veren ne varsa,  geçici ve küçük duyarlıkların  yan yana göründüğü süslü kartpostallarda.. ama bu sınırın ötesine geçmeliyim,  dişlemeliyim sessizliğin çevresindeki kabuğu,  ne karşılık vereceğimi bilemem:. öyle çok ki ölüler,  ve öyle çok ki al güneşle yarılmış hendekler,  ve öyle çok ki gemilere vuran miğferler,  ve öyle çok ki öpüşlerle kilitli eller,  ve öyle çok ki unutmak istediklerim.. Çeviren: Tomris Uyar
Benim kaderim bu,  öylece karşına oturup seyrediyorum  yüzünden geçen zamanları.... Küçük bir çocuk olan yüzün  annesinin kalbinin kapılarında kalmış...  Kırgın düşlerinde sakladıgın...  İlk gençlik oluyor sonra yüzün  öyle eksik, öyle yarım kalmış büyümelerden durgun.... Sevdayla ışıyan,  çaresiz aşkların şiirlerinde mısra mısra yaşlanan yüzün.... Benim kaderim bu  öylece karşına oturup  seyrediyorum zamanın içinden geçen yüzlerini.... Bana sevdalı bir yüzün vardı eskiden  o şimdi yalnız içimde saklı...
Bahar mezarına gömsünler sizi  Yapraklar gibi buluştunuzdu  Kokular gibi seviştinizdi  Bahar mezarına gömsünler sizi. Yaz mezarına gömsünler sizi  İlk kezmiş gibi buluştunuzdu  Son kezmiş gibi seviştinizdi  Yaz mezarına gömsünler sizi. Güz mezarına gömsünler sizi  Salkımlar gibi buluştunuzu  Ağular gibi seviştinizdi  Güz mezarına gömsünler sizi. Kış mezarına gömsünler sizi  Sokaklar gibi buluştunuzdu  Çarşılar gibi seviştinizdi  Kış mezarına gömsünler sizi.
Dünya ömrü masaldır, bir de soruyor.  Demek malı, mülküyle gurur duyuyor?  Bu fırtınalı yerde mum yakmış demek?  Hem bu sel yatağına ev mi kuruyor? . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
İkimizde seni seviyoruz ne güzel  Olmuş yerlerine bakıyoruz  Bütün aynalarda  ikimizde seni beğeniyoruz ne güzel  mevsimler geçiyor üstümüzden  susuz bir yolculuk  tıka basa dolu mataralar arasında  ikimizde seni seviyoruz ne güzel  söylenmiş sözleri tekrarlamaktan  ve incinmekten yine  eski yaralarımızdan korkuyoruz  ikimizde saklanıyoruz ne güzel  gözlerimizdeki ölü çocukları besliyoruz  bütün gördüklerimizle  ikimizde körüz kendimize ne güzel. sakındığımız yerlerimizden korkular açıyor  iyi niyetli çiçekler kılığında  birbirimize hiç armağan vermiyoruz ne güzel  iz bırakmak istemiyoruz tenlerimizde  evlerimizde  çünkü kolay tespit ediliyor acılar  hemen ele veriyor bizi  uğruna ihanetler verdiğimiz şarkılar  silemiyoruz ne güzel  yüreğimizdeki parmak izlerini  ikimizde seni seviyoruz ne güzel  eski sevgililerimizi  okumaktan ve yazmaktan geçtik  ama dilimize çeviremedik aşk yazısını  okumaktan ve yazmaktan geçtik  cebimizde yaralı sözcükler  ne biriktirdiysek ona vurulduk  entelektüel ay ışıklı aşkamlarda. hiç yanmadığı için bitmeyen mumlarımız  işe yaramaz şamdanlarda  okumaktan ve yazmaktan geçtik  ortam iyi koksun diye yaktığımız  aromalı mumların hijyenik ışığında. kendimize o kadar güveniyorduk ki  birbirimize ihtiyacımız yoktu  oysa aşk güvensizlerin işiydi  unuttuk. sakındığımız yerlerimizden ayrılıklar açıyor  zehir zemberek gece kılığında  ama korkmuyoruz  çünkü biz zeki  okumuş  yazmış  zeki  yazanı görmüş  yazmayı seçmiş  okumaktan usanmış  zeki  kendini beğenmiş  zeki  hiçbir şeyi beğenmemiş  deneyimli  bilgili  zeki. çok şey öğrenmiş  öğrendiğinden fazlasını öğretmiş  zeki  korkusuz . ve çocuktuk.... o kadar çok ağlamıştık ki  hiç ağlamayacakmış gibi yaşadık. ikimiz  birlikte  hiç ağlamadık ne güzel. şimdi tanıdık –ki bizim için tanıdık olmayan bir şey kalmadı hayatta-  bir yol çatalında  elele duruyoruz  ikimizde ağlamaklı değiliz ne güzel. ikimiz de  hala  seni seviyoruz ne güzel
Zaman mı? Değil zaman  Akan zaman değil mesafelerdir  Güneşin çekici yukarda  Suyun bıçağı aşağıda  Krom alçakgönüllü, bakır utangaç  Ağaç: bir damla iki kıvılcım arasında  Rüzgâr bilmiyor nerden eseceğini  Sınırlar kesik,  Yerleşme yerlerinde balkıma. Biz kırıldık daha da kırılırız  Ama katil de bilmiyor öldürdüğünü  Hırsız da bilmiyor çaldığını  Biz yeni bir hayatın acemileriyiz  Bütün bildiklerimiz yeniden biçimleniyor  Şiirimiz, aşkımız yeniden,  Son kötü günleri yaşıyoruz belki  Ilk güzel günleri de yaşarız belki  Kekre bir şey var bu havada  Geçmişle gelecek arasında  Acıyla sevinç arasında  Öfkeyle bağış arasında. Biz kırıldık daha da kırılırız  Doğudan batıya bütün dünyada  Ama kardeşin kardeşe vurduğu hançer  Iki ciğer arasında bağlantı kurar  Büyür, bir gün, zenginleşir orada  Çünkü Ali’yi dirilten iksir de saklı  Hasan’a sunulmuş ağuda,  Granitin de olur bir okyanus diriliği,  Nehirler daha uysal akar,  Bir çiçek nasıl açıyorsa kendiliğinden  Bir kuş nasıl uçuyorsa  Öyle sever, çalışır insan,  Kıraçlar çarptıkça dağlara  Gül göçürür şafağından  Doğanın altın şafağından  Insanın altın şafağından  Tarihin altın şafağından  Biz kırıldık daha da kırılırız  Kimse dokunamaz bizim suçsuzluğumuza.
Turaba düstü gönlüm  Ne bilsin nerde yanar  Kimisi orda yanar  Kimisi burda yanar. Kavusani görmedim  Ne ondan geçen duydum  Kimi ateste üsür  Kimisi karda yanar. Kabristana seslendim  Ela gözdeki nazar  Sahmeran bakisli yar  Kaderim kara yazar. On sekizbin sarayin  Kapisinda bergüzar  Kimi asikar eder  Kimisi sirda yanar. Karanlikta yedi renk  Karayi seçti gözüm  Doganayda matem var  Secdegahtadir yüzüm. Sevdasi bende gizli  Hakikat benim özüm  Urgan vurun boynuma  SEFAI'm darda yanar!
Düşündükçe kan ağlıyor gözlerim  Onbeşinde bahar günüm geri dön  Birbirini tutmaz oldu sözlerim  Nerdesin pirim benim geri dön. Göçüm kalkmış Acemistan hoyunda  Sülalem sulanmış Dersim soyunda  Dünyaya gelmiştik Zeynel soyunda  Hemen gitme tatlı canım geri dön. Varıp gidip Elbistana karışsam  Ben kimim ki Yaradanla yarışam  Mahzuni'yem kırdım isem barışam  Yandı Kerem Aslı Hanım geri dön
Kimi bekliyorsun hala,  Evinden kitaplarından uzaktamısın  Arada bir telefon et kendine  Kendine mektuplar yaz yanıt beklemeden  Kartlar gönder kenbine her gittigin uzaklardan  Sevgilim diye baslayıp öperim diye biten  Senin senden baska kimin varki arasın. İnince trenden yada ucaktan yalnızlığın  Sevincle karşıla yanlızlıgını garlarda hava alanlarında  Ayrılıslarda da sarılıp öpüş yanlızlıgınla  Ugurla kendi kendini dönüşsüz yolculuklara  Bekle kendini uzak yolculuklardan donersin diye  Senın senden baska kimin varki beklesin. İçki masalarında bir basınamısın  Kendınleysen yetmelisin kendine  Çogaltıp yanlızlığını konuş bir cok kendinle  Kaldır içki bardağını kendi şerefine  Ağlaşarak gülüşerek tartısarak kendileSenin senden başka kimin varki bulasın. Düşmanlarının saldırılarından yuvarlandıkca yerlere  Tutup kendi saclarından kaldır kendini  Seni sana bildirecek kimsen yok başka kendinden  Ölünce senin bile haberin olmayacak öldüğünden  Haber ver kendineki öldüğünü bilesin  Kimin varkı senin sana öldüğünü söylesin. Kendi kendinin hem konuğu hem ev sahibisin  Zamanın varken ağırla kendini sarılıp öperek  Biliyorsun nasıl olsa yakın o gelecek  Kimileri<ya öylemi ne zaman vah vah >diyecek  Daha şimdiden sev kendini sev kendini SEVVVV  Kimin varki senin seni senden baska sevecek.........
Çok zamansız zamanlardan geçtim  Samanı mayalanmadan saklanmış zamanlardan. . Beni tanırsın sen!  Vaatlerin yanar döner hiçliğini,  Dağları ateşe veren arzuların kalleşliğini,  Masumiyetin can yakan dönekliğini bilmişliğim de  Aynı zamanlardan... . Çocukluğumdan da uzak şimdi  Sevdaya hasretliğim  Aşkta kaybetmeyi marifet bilmişim  Ve yüreğimin limanına sokulan her kadını  Seve seve kaybetmişim.  Ben bana gelene değilde  Nedense hep benden geçene yeltendim  Bir yanım günaha  Bir yanım acıya öykünürdü  Aklıma hep düşen de  Düşünüm gül yüzüydü... . Beni tanırsın sen!  Acının tadını sigarayla sevdim  Sigarasız acılar çekemedim  İçinde yar olmayan şarkıları ezberlemedim  'Sigaramın dumanı, yoktur yarin imanı'  Bütün hüzzam sözleri sanki ben besteledim.  Ud oldum, kanun oldum  Sadece ve ancak tellerime vuruldukça inledim  Unutamadığım en güzel şarkıydı keza  Bana ağladığın efkarlı sesin...  Bak gülüm!  Sen bilirsin  Mardin'de unuttuğum gençliğim  Mardin'de yandığım cehennemim  Gözünü sevdiğim, gamlı yarim  Mardin'in yasında son nefesim . Beni tanırsın sen!  Küfür ederken de utanmadım  Ciğerlerimi patlatıp ağlarken de  Bir, seni seviyorum derken kızarırdı cemalim  Hala da içimden sevmeyi tercih ederim. . Beni bilirsin sen!  Ne param kaldı ne anam kaldı yitirmediğim  Hep söylerim, benim kaybetmişliğim doğuştan  Ne dostlarım, ne şen mahalle  Sadece biri vardı mazide  Bileceksin adını sende  Bilecek adını herkes  İnan hiç kimse değil  Bir o kaldı geçmişin içinde  24 yıl yaslı Mardin'e uğramadım  Ayrılıkların anasını belledim  Adam gibi bir ayrılık daha görmedim. . Çok zamansız zamanlardan geçtim  Samanı mayalanmadan saklanmış zamanları bildim  Yangınım aşkların anasını satmışlığımdı benim . Bak gülüm!  İnanma sakın!  Zaman her derde derman değil  İçinden zaman geçmeyen yaralar var  Zamanın uğramadığı diyarlar.
Sırtımda çıplak  Islak nefesin  Bi gidip bi geliyor. Biz senlen yatmıyoruz ki  Yaşamıyoruz da  Hep yarışıyoruz  Sen mi ben mi  Önce kim  Ölümü öldürecek diye
Ben bu iskelenin süryanisiyim  giden gider  bana kalır güneşin kızıllığı  herkesi uğurlayan o uğurlanmaz hüzün  ayırmaz kıyısından içimdeki korsanı. Yalamadır rotası  ipi kopuk bir kavmin  suyu görünce yekten hain hain gülümser  çünkü karda iz tutan bir yüzü yoktur suyun  göç denen çingeneden aşinalığı siler. İki alem arası  bu zalim arasattan  bahar denilen savruk melek de geçen bazan  terli avuçlarında tuttuğu şu uyruksuz  ağır gülü unutur gider dalgınlığından. Artık kalın halatlar yalnızca ruhum için  dalgalar çekip onu sanki benden alacak  tükendi pörsük hayat  pösteki sayar gibi  geriye ne kaldı benden başka salacak.
Mamahatun Türbesi iki katlı  Alt katta yılan parlar. Bir at kişner sümbüli  Kamyonları ala boyar. Rüzgar  Az ötedeki  Eski kervansarayı  Eleştirir durur. İhtiyar adamla çocuk  Ordadırlar. Hiç konuşmazlar. Çömelmiştir ihtiyar  Bir olanak gibi  Sıkmıştır avucunu. Çocuğunsa  - Göz göze gelebilirseniz -  İpi kopmuş bir uçurtma  Hızla uzaklaşır bakışlarından.
Uzak dur, uzak duran çiçeğin kokusundan  Uzak dur başka yöne süzülüp giden sudan  Uzak dur; karanlığın başını bekleyen kuş  Uzak dur ki, bakarsın tam göğsünde vurulmuş  Uzak dur; bir bahar ki, yoluna diken döker  Uzak dur; gökkuşağı göğüne perde çeker  Uzak dur rahminde küf taşıyan analardan  Uzak dur gölgesini görmeyen aynalardan  Uzak dur beyazından mahrum bırakan canın  Uzak dur sırlarına gülümseyen fincanın  Uzak dur güle katran damlatan aşk kirinden  Uzak dur ihtirasın kurt kanı şiirinden  Çemenzârı inciten her belâdan uzak dur  İçindeki bin yüzlü Kerbelâ’dan uzak dur
Mevlam bana ömür vermiş  Boşu boşuna, boşu boşuna  Bedenime bir can girmiş  Boşu boşuna, boşu boşuna  Gelmişim ben boşu boşuna. İsa Meryeme'mi kaldı?  Musa asa'dan ne buldu?  Süleyman bir sultan oldu  Boşu boşuna, boşu boşuna  Saltanatı boşu boşuna. Su akar deryaya varır  Derya damlayı çıkarır  Gökyüzünde yağmur olur  Damlaları boşu boşuna  Yağmur yağar boşu boşuna. Gâhi gittim gahi geldim  Aradım kendimi buldum  Bir Mahzuni Şerif oldum  Boşu boşuna, boşu boşuna  Yaşamışım boşu boşuna
İşime karım dedim, karıma Kavel diyeceğim.  Ve soluğum tükenmedikçe bu doyumsuz dünyada,  Güneşe karışmadıkça etim  Kavel Grevcilerinin türküsünü söyleyeceğim.  Ve izin verirlerse Kavel Grevcileri,  İzin verirlerse İstinyeli emekçi kardeşlerim,  İzin verirlerse Kavel Grevcileri,  Ve ben kendimi tutabilirsem eğer sesimi tutabilirsem  O çoban ateşinin yandığı yerde Kavel'de,  O erkekçe direnilen yerde, Kavel'de  Karın altında nişanlanıp dostlarımın arasında  Öpeceğim nişanlımı Kavel kapısında  Ve izin verirlerse İstinyeli emekçi kardeşlerim  İzin verirlerse Kavel Grevcileri  İlk çocuğumun adını Kavel koyacağım
Yaslıyız, kapkara olsak da hayâlet değiliz;  Silemezsin, izimizdir yerin altındaki iz.. Şahlanır göklere inkâr edilen heykelimiz,  Gösterir ufku, ölürken bile, solgun elimiz.. Kırılan göğsümüzün darmadağın mermerine,  Bir alev dalgası mecz eylemişiz kan yerine.. Yerde dursak ne çıkar, gökte yürür maksadımız,  Titretip burcuna, bârûsunu zulmün, adımız.. Yüzümüz zulme susarken gözümüz ses kesilir;  Zâlimin rûhuna zulmün leşi mahbes kesilir.. Dökülen kanlarımız, farzı muhâl olsa heder,  Yine tek damlasının kendi yeter, yâdı yeter; . O kızıl damla ki bir hutbesidir hakkımızın.  Gezer etrafını çığlık gibi âfâkımızın.. Boşa gitmez, heder olmaz, vurulup düşdüğümüz,  Zâlimin göğsüne çarpar düşüyorken ölümüz.. Canımızdır, acı hissetmeyerek, verdiğimiz;  Şaşırırsın, şu asırlar sana anlatsa kimiz...
Ne kadar saklasan özlediğin belli  Söndüremezsin içindeki yangını  Başlamışsa zamanların en güzeli  Artık susturamazsın dudaklarını  Anlatır özlemini bana derinden  Yanan alnınla, terleyen avuçların  Alevler taşarken gözbebeklerinden  Yakar degdigi yeri parmak uçların  Çok geç bu sevdadan dönebilmek icin  bak! şimdi seninle dopdolu aynalar  Bu özlemli halinle daha güzelsin  Benimde saçımdan tırnagıma kadar  Tutuşan, yanan bir şey var her yerimde  Sen şimdi alevden bir gülsün ellerimde.
sular duruldu! bunu dört kez söyledim kendime  yüksek sesle gemiler çarptı kara parçalarına  dört kez söyledim; üçü yalandı  birini de yanlış kullandım cümle içinde  cümle; herkesin bildiği bir delilik anıydı  sürtünmek gibi, cızırtı gibi  frenin patlaması, dört yanı tıkalı  delik gibi. kıllarını papatya suyuyla sarartan  yeniyetme kızlar gibi... ben sevişirken  hem de tempolu, tırışkadan ya da arkadan  dört as bulması inanılır gibi değildi babamın  sonunda sular duruldu! istisnasız söyledim bunu  gündüz vakti, hem de epey kalabalıkken iskele  siyatiği tutmuşken irlandalı bir papazın  ve annemin büyük bir gürültüyle  menopoza girdiği gece  lanetli bir gemi yanaştı şu bahtsız iskeleye  arabesk seven çocuklar, soğan kabuğuyla  ayılan histerik kadınlar  ve bayat mezgit gibi kokan ağları külotların.... duruldu sular! şeytan tüyümü çekip çıkaracak  cımbızlar yapılacak batan gemilerden  batmayan gemilerden hesap sorulacak  kanım yerde kalmayacak, manyak gibi inanıyorum buna  yiğit oğlum, aslan oğlum engerekler, çıyanlar arasında  davamı sürdürecek elinde kristal bir mancınıkla  tiz cinayetler işlenecek, hissediyorum  dilin pertevniyal lisesi'nin bahçesi  titretiyor ruhumu, sevişirken bir hava, sevişirken  çocukluktan kalan bir hala boşluğu gibi  bir şeyler patırdıyor aramızda, bir kan bağı  bir korse, şişman bir çingene, nalbant bıçağı  acıklı bir erzincan türküsü, venedik taciri  yıpranan kamu düzeni, tırnakları kirli itfaiye eri  durulan sularda batıyor  durulan sularda her biri. ayrı ayrı bakarsan her biri kendisi  birleşince;  lanet bir gemi!
Sağ gözü ağladı önce, durduğu yerde,  Ne acıdığından, ne de kederinden;  Zati ilk düşen damlada  Ne insanlar, ne kendisi vardı.... Koştular çırılçıplak,  Mağara duvarlarına çizilmiş ceylan gözleri,  Koştular, koştular sahile;  İlk düşen damlada deniz vardı.... Şaşırdılar, utandılar da birbirlerinden  Daldılar, daldılar derine  Nefesleri, nefesleri kesilinceye dek;  Işıklı bitkiler içinde  Işıklı balıklar gördüler,  Şaşırdılar, şaşırdılarda ...  Zati ilk düşen damlada güneş vardı...
Kırılır da bir gün tüm dişliler  Döner şanlı şanlı çarkımız bizim  Gökten bir el yaşlı gözleri siler  Şenlenir evimiz barkımız bizim . Yokuşlar kaybolur çıkarız düze  Kavuşuruz sonu gelmez gündüze  Sapan taşların yanında füze  Başka alemlerle farkımız bizim . Kurtulur dil tarih ahlak ve iman  Görürler nasılmış neymiş kahraman  Yer ve gök su vermem dediği zaman  Her tarlayı sular arkımız bizim . Gideriz nur yolu izde gideriz  Taş bağırda sular dizde gideriz  Bir gün akşam olur bizde gideriz  Kalır dudaklarda ŞARKIMIZ bizim...
eylülün bulanık bir cay gibi ekime aktığı gündü  yine yaşlı değirmenler yine mazılar çığlık çığlık  yine bir aksamdı Sivas carsısında  yine aksam taşıyorlardı ıslak Sivas carsısına kağnılar  sanki gülerken vurulmuştuk sanki akşamdık  sanki bir savaş ertesiydi durup yaslandığımız  ay altında kerpiç ve kul ve ağıt. namlular yılan sırtı meneviş  tren düdükleri yakın uzak yabanıl  ben bu gözleri bir ali galipte gördüm  kurtuluşun bir sayfasında  sinsi hain şımarık ve daha  içimde Sivas sabahlarının o delikanlı gerinişi  sırsıklamdık  ben bu gergin havaları her zaman sevdim  bu bir kurultay havasıdır bir abdurrahman halayına  duruştur bu  sığamadım gecelere  sığamadım türkülere  sığamadım kadın sesinde Anadolu aksamlarına  onlar  o kasları yıkık  çakmaktaşı gibi kuvayi milliyeciler  Mustafa kemal şafağının kıyısında öylece duruyorlar  yüreklerinde katıksız güvenleri  yalın yüzlerinde hakli öfkeleriyle  öylece duruyorlar  dimdik  ve apaydınlık  sığamadım toprağımda kar aklığına  sığamadım delikanlı içkilere yaylamda  sığamadım nakıslarla boğulan gözyaşlarına  ben bu gergin havaları her zaman sevdim. bak yine barut gibiyim sanki kurultaydayım  sanki kulaklarımda sömürge sinekleri  oysa Sivas carsısındayım gözlerime yağmur yağıyor  namlular yılan sırtı meneviş.  sen bir hüzzam makamından aksama bakıyorsun  menekşe gözlerinde uzak bir acının ince buğusu  kul rengi bir tango seni uykulara çekiyor  ya bir roman kahramanısın ya da bir Paris yolcusu. bu aksamlar hep böyledir karakuş gibi iner yukarılardan  fabrikada sokakta perdeler arkasında vurur insani  bu aksamlar hep böyledir, ben işte hep böyle götürülürüm  beni her yerde görürsün adres kullanmıyorum  bayrakları severim, tutsaklığa yumruk gibi savrulan  bayrakları  insanları severim, haksızlığa yumruk gibi sıkılan insanları  kötüler ali galipseler ben kuvayi milliyeciyim  yüreğimde doludizgin bir kardeşlik özlemi  o şafağın kıyısında yine dimdik beklemekteyim. bir Sivas sabahı var ki onu sonra göstereceğim.
Basma bu eşikte benim kalbim var,  Kalbim ki bir uzak hayale ağlar  Kıskanç bir büyüdür bana uzletim  Zâlim arzularla tutuşan etim,  Her akşam bir çarmıh olur ruhuma  Ben de bilmem nasıl diner bu humma;  Saatler işkence, günler cellâdım,  Ne ben yanlızlığa bir lâhza kandım.  Ne de yalnızlığım benden usandı.  Tahtayı kurt oydu, taş yosunlandı,  Yabanî otlarla örtüldü duvar;  Mermer havuzlarda köpüren sular  Kâh bir ayna oldu kamaşan güne,  Kâh bağrım açıldı bütün hüznüne  Ufukları sarsan geniş rüzgârın. Benden sor sırrını bu boş yolların  Benden sor, ve benden dinle akşamı
Ey aşk, yaptığını beğendin mi:  Yetimler gibiyim ziyafetten aç dönen  Ters yakılan sigara, hemencecik söndürülen  Yoksulluk ile vakit geçer mi…. Uyanmış kalmışım nasıl şey bu  Toprağa baktım yerinde yoktu;  Şiirden aşağıya attım kendimi  Düşerken düşündüm ölmesem mi. Anlatıyorum hiç konuşmadan   Buğdayın içini dökmesi gibi…  Bugün dalgınım, dün de dalgındım  Aç bile değildim aynaya bakmasaydım  Dünden kalan yemekleri yerkenki gönülsüzlük gibi  Buradayım…. Burayı sevmiyorum bahsetmişimdir  Unufak olmak iyidir olmamaktan  Hiç böyle demedim, yarabbim bilir  Bu bozuk güzellik kalbimi yoran. Bir sandalye çektim zor günlerin altına  Ah ama,. Kimse yüz vermiyor bana, sandalye bile  Beni çağırıyor, yarım kalan ne varsa  Bana düşüyor, her yağmur tanesini  Suya götürmek, o serin ırmaklara. Öyle ya,  Bir almanı herkes tanır miğferi varsa  Moskofu da tanırlar yatıp uyumamışsa  Bunları şunun için anıyorum burada  Kim tanır beni şaşkınlığım olmasa. Bağırıp duruyorum denizin ortasında  Su buradan ne kadar uzakta
Yıldızları senmi yaktın Mülayim  Ozanlara senmi kıydın Mülayim  Bir dikili ağacın bile olmadı  Herkes yedi senmi doydun Mülayim. Sert oldunda ne değişti Mülayim  Mert oldunda ne değişti Mülayim  Cart curt edip biraz nutuk atsaydın  Hırt olsaydın yaşardın be Mülayim. Ormanları senmi yaktın Mülayim  Çetelere senmi taktın mülayim  Düşüneni yazanı ve çizeni  Zindanlara sen mi tıktın Mülayim. Sert oldunda ne değişti Mülayim  Mert oldunda ne değişti Mülayim  Cart curt edip biraz nutuk atsaydın  Hırt olsaydın yaşardın be Mülayim  Mülayim Mülayim  Alem adamsın be Mülayim. Köprülerden azmı geçtin Mülayim  Zemzemlerden azmı içtin Mülayim  Böyle susmak yakışırmı hiç sana  Hayatından vazmı geçtin Mülayim
Felek vermezsin dengi dengine  Yolum düşürdün yine ingine  Kader getirdi Karaman iline  Çimenler mahzun gülleri mahzun. Aşıp dağları seyran eyledim  Garip gönlümü hayran eyledim  Doğdu gönlümden ben de söyledim  Yaylalar mahzun yolları mahzun. Oba yerleri yıkılmış viran  Ceylanlar gitmiş dağılmış şahan  Dedim feleğe işlerin yaman  Konuştum nice dilleri mahzun. Karacaoğlan konayım güllere  Gidelim gönül uzak illere  Selam söyleyin garip yollara  Gördüm ovaları çölleri mahzun
aldanıp da sakın “kal! ” deme bana  taşları eriten hasretimle  kanımı arıtan dağlara çıkıp  hasretim uyuyan maharetimle  gideğim şiirin topraklarına. sen ey yaprakları ipek dokuyan  kalırsam,incinir çiy taneleri  acı acı kişner yaşlı küheylan  yağmura müptela değimsağma  yoları kuşatan tebessümünü  görsede, bulamaz dizinde derman. kalırsam, degişir gecenin tadı  ıtır kanadından talih kuşunun  arza emrivaki süzülür zaman  kömür saçlarına tutunan kalbim  kahve gözlerinde giyer kefeni  incinir yep yeni bir zindan bile  en güzel hücremde saklarım seni. rengarenk bir damla usare olup  sessizce içine dalmak isterim  tuttuğun aynalarda birden kaybolup  yılarca yüzüne bakmak isterim  “şehirde tükenen sihri bul! ” deme  “kuru! ” de, “çürü! ” de, sakın “kal! ” deme  kalırsam, surları yıkmak isterim
Askin beni sarmis, nasihatlar bosuna  Ictim o zehiri ben, bu seker bosuna  Gönlümdür olan divane bilmez kimse  'Zincir ayagindan vurunuz'der bosuna!
Sukürenin perisi sen; sen, taşkürenin avcısı,   Bir kişi daha olsa yanınızda   Siz orda öpüşürken,   Ne diyorum bir kişi daha;   Alamut kalesinde öpüşürdünüz.   Ona göre gelişirdi her şey,   Yeni bir güzelduyu açılırdı   Bir töre cançekişirken.. Karagözlü hançer, sen; sen, mavi bakışlı kılıç,   Unutulmazlarınızı dökerken birer birer,   İki kişi daha olsa yanınızda,   Mihri'nin vuruluşu ve çantası   Ve elindeki tuğla da gelirdi gündeme;   Daha sonra kesilen barsağı, iki metre;   Kediler uzaklaşırdı ısrarla camdan bakan;   Ne diyorum iki kişi daha.. Kavaldan akan gökyüzü, sen; sen, düşten geçilmez bahçe,   Sınıf arkadaşları, şarap ve tüzük kokan,   Dağın Eskisi'ne iki vadiden seslenirken,   Ne diyorum beş kişi daha olsa yanlarında,   Ama her şeye üçünün bileşkesine varan;   Ne bilim-sanatı Hayyam'ın, ne siyaseti Nazım'ın,   Ne yiğitlik, ne aşk... Bir şey kalmazdı tek başına.   Ahırlarımızda her zaman sana ayrılmış bir at vardı.. Ve sen sonunda bir gün çıkar gelirsin diye,   Çok şeyin adı küçük yazıldı;   Silinmez anlar vardır,   Karşı konmaz özlemler,   Ben şimdi ne istediğimi de bilmeden artık   Bağırıp duruyorum ya, şurda,   Sen yaz sonu ilan eden güzel keten,   Güneşten yırtılmış caz, sen!
Savaşa gitmek mi istersin, git asker,  Gidenin bir daha gelmediği  Kanlı, kuduran savaşa.  Burda olacağım geri dönersen,  Yeşeren karaağaçlar altında bekleyeceğim seni,  Bekleyeceğim çıplak ağaclar altında,  Dönünceye dek en son asker,  Bekleyeceğim seni daha da çok.. Sen geri gelince savaştan  Göremeyeceksin kapıda başka bir çizme.  Yanımdaki yastık hep boş kalacak.  Dokunmamış olacak dudağıma başka dudak.  Bıraktığım gibi diyeceksin her şey,  Sen geri gelince savaştan,  Sen geri gelince.. (Cev. A.Bezirci)
Anladık iyisin,  Ama neye yarıyor iyiliğin. . Seni kimse satın alamaz,  Eve düşen yıldırım da  Satın alınmaz.  Anladık dediğin dedik,  Ama dediğin ne?  Doğrusun, söylersin düşündüğünü,  Ama düşündüğün ne?  Yüreklisin,  Kime karşı?  Akıllısın,  Yararı kime?  Gözetmezsin kendi çıkarını,  Peki gözettiğin kimin ki?  Dostluğuna diyecek yok ya,  Dostların kimler? . Şimdi bizi iyi dinle:  Düşmanımızsın sen bizim  Dikeceğiz seni bir duvarın dibine  Ama madem bir sürü iyi yönün var  Dikeceğiz seni iyi bir duvarın dibine  İyi tüfeklerden çıkan  İyi kurşunlarla vuracağız seni.  Sonra da gömeceğiz  İyi bir kürekle  İyi bir toprağa.
O korku vardı hep çıkılan yolda  O korkusuzluk vardı  Suyun su olduğu günden beri akardı  Biri can verip aydınlatır  Diğeri boğar ve yakardı  Yaşamın her dönüm noktasında  Bir ileri bir de geri  Atılan adımlar gibi alçalma ve yücelme  Atılan adımlar gibi  Büyüme ve küçülmeydi adı  Biri sevgi olup yapardı  Diğeri öfke olup yıkardı  O korku vardı hep çıkılan yolda  O korkusuzluk vardı
Güz güneşi benzeşiyor bahar güneşiyle  Biri kışa girerken biri kıştan çıkarken  Biri yeni bir aşk öncesinse bir kederden sonra  Biri biten bir aşktan sonra kedere girerken
Çok zamandır düşündüm  Bir sözlük yazsam aşıklar için  Aşık arkadaşlarım için  Mutlu etsem onları  Harika insanlardır onlar  Bir kandil yaksam ufacık  Garip dostlar için  Bir buğday tarlasına çevirsem kalbimi  Aç olan kimseler için  Yapsam kirpiklerimden bir çarşaf  Atsam onu üzerine yorgunların  Bilsem ah  Nerden gelmekte hüzün kuşları  Ve sevgi ağaçları ne zaman çiçek açacak  Bulup çıkarsam yandığımız ateşi  Milyonlarca, milyonlarca yıldır yakan. Koca bir budalayım ben  Bildim bileli kendimi  Aşıklar adına konuşan  Mümkün mü böyle söylemek  Mümkün mü hapsetmek bir testiye denizi  Ve yasemini alıkoymak  Mümkün mü özlem çiçeklerini  Bir kitap içinde dizmek. Çeviren: İlyas Altuner
Soluyorsunuz, hoş güller,  Sevdam sizi taşımadı;  Açılın, ah! şu Umutsuza,  Ruhumu gam sardı.. Yasla anıyorum o günleri,  Ben, Melek, sana aşık,  Gizemli ilk Goncan teselli,  Eren bahçemde alışık.. Tüm Çiçekleri, tüm Meyveleri  Ayağına taşıdığımda,  Manzaranın karşısında beteri  Kalbimde ümit bağladığımda.. Soluyorsunuz, hoş güller,  Sevdam sizi taşımadı;  Açılın, ah! şu Umutsuza,  Ruhumu gam sardı.. Çeviri: Musa Aksoy
Ne kadınlar sevdim zaten yoktular  Yağmur giyerlerdi sonbaharla bir  Azıcık okşasam sanki çocuktular  Biraksam korkudan gözleri sislenir.. Ne kadınlar gördüm zaten yoktular  Böyle bir sevmek görülmemiştir    Hayır sanmayın ki beni unuttular  Hala arasıra mektupları gelir  Gerçek değildiler birer umuttular  Eski bir şarkı belki bir şiir . Ne kadınlar sevdim zaten yoktular  Böyle bir sevmek görülmemiştir    Yalnızlıklarımda elimden tuttular  Uzak fısıltıları içimi ürpertir  Sanki gökyüzünde bir buluttular  Nereye kayboldular şimdi kimbilir. Ne kadınlar sevdim zaten yoktular  Böyle bir sevmek görülmemiştir.
Ben güzel gözlü kadınları severim  Bir de küçük ayaklıları, uzun boyluları  Hem nasıl severim, öyle severim işte  Terler avuçları, kesilir solukları. Ben mahzun kadınları severim  Yavru ceylanca kadınları, ürkekçe  Hem nasıl severim, öyle severim işte  Bilemezsiniz ne güzeldirler, öpüştükçe. Ben akıllı kadınları severim  Düşünen, az konuşan, çok bilen  Her yerde, her zaman nazı çekilen. Hem nasıl severim, öyle severim işte  İçimde büyük, sonsuz ateşler yanmalı  Ölümüm bile o kadının yüzünden olmalı
Kendi kanımızdan kan katmadığımız, sevgiyle donatmadığımız, uğrunda özverileri, ortak acıları üstlenmediğimiz, savaşımlara katlanmadığımız hiçbir ilişkinin, hiçbir dostluğun, hiçbir duygunun bize sadakat göstermediğini ve güvenilir nitelik taşımadığını her birimiz kendi günlük hayatımızda öteden beri yaşar, biliriz. Birine gönlünü kaptırmanın ne kadar kolay, gerçekten sevmenin ise ne kadar zor olduğunu bilmeyen ve yaşamayan yoktur. Bütün gerçek değerler gibi sevgi de satın alınamaz. Satın alınabilen hazlar vardır, satın alınabilen sevgiyse hayır.
Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu!  Düşüncemizin katlanması mı güzel,  Zalim kaderin yumruklarına, oklarına  Yoksa diretip bela denizlerine karşı  Dur, yeter! Demesi mi?  Ölmek, uyumak sadece! Düşünün ki uyumakla yalnız  Bitebilir bütün acıları yüreğin,  Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.  Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü!  Çünkü ölüm uykularında,  Sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından,  Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu.  Bu düşüncedir uzun yaşamayı cehennem eden.  Kim dayanabilir zamanın kırbacına?  Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine,  Sevgisinin kepaze edilmesine  Kanunların bu kadar yavaş  Yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine  Kötülere kul olmasına iyi insanın  Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken?  Kim ister bütün bunlara katlanmak  Ağır bir hayatın altında inleyip terlemek  Ölümden sonraki bir şeyden korkmasa,  O kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya  Ürkütmese yüreğini?  Bilmediğimiz belalara atılmaktansa  Çektiklerine razı etmese insanı?  Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi:  Düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor  Yürekten gelenin doğal rengini.  Ve nice büyük, yiğitçe atılışlar  Yollarını değiştirip bu yüzden.  Bir iş, bir eylem olma gücünü yitiriyorlar.
Ne gözlerindeki çöl yanlızlığı  Nede yüreğindeki sönmüş volkan  Büsbütün kopmuş sayılır yaşamaktan. Şüphesiz eskil bir frenks kadar   Alışkın değisin bekleyişlere   Ama suskunsun bir sfenks kadar. Susmak birşeylerin anlatımıysa  Şüphesiz en anlamlı şeydir susmak. Uzak dağ yanlızlığını anlatmak  Ürpertsede bir şairi her zaman  İnsanın en görkemli yanı yaşamak ve susmak belkide  İkiside sevgiler kadar anlamlı     Susmak birşeylerin anlatımıysa   Şüphesiz en iyi anlatıcıdır doğa..
her şey yapılabilir  bir beyaz kağıtla  uçak örneğin uçurtma mesela  altına konulabilir  bir ayağı ötekinden kısa olduğu için  sallanan bir masanın  veya şiir yazılabilir  süresi ötekilerden kısa  bir ömür üzerine. . bir beyaz kağıda  her şey yazılabilir  senin dışında  güzelliğine benzetme bulmak zor  sen iyisi mi sana benzemeye çalışan  her şeyden  bir gülden bir ilk bir sonbahardan sor  belki tabiattadır çaresi  senin bir çiçeğe bu kadar benzemenin  ve benim  bilinci nasırlı bir bahçıvan çaresizliğim  anlarım bitkiden filan  ama anlatamam  toprağın güneşle konuşmasını  sana çok benzeyen bir çiçek yoluyla . sen bana ışık ver yeter  bende filiz çok  köklerim içimde gizlidir  gelen giden açan soran bere budak yok  bir şiir istersin  “içinde benzetmeler olan”  kusura bakma sevgilim  heybemde sana benzeyecek kadar  güzel bir şey yok . uzun bir yoldan gelen  tedariksiz katıksız bir yolcuyum  yaralı yarasız sevdalardan geçtim  koynumda bir beyaz kağıt boşluğu  her şeyi anlattım  olan olmayan acıtan sancıtan  bilsem ki sana varmak içindi  bütün mola sancıları  bütün stabilize arkadaşlıklar  daha hızlı koşardım  severadım gelirdim  gözlerinin mercan maviliğine . sana bakmak  suya bakmaktır  sana bakmak  bir mucizeyi anlamaktır . sağa sola bakmadan yürüdüğüm yollar tanıktır  aşk sorgusunda şahanem  yalnız kelepçeler sanıktır  ne yazsam olmuyor  çünkü bilenler hatırlar  hem yapılmış hem yapma çiçek satanlar  bahçıvanlar değil tüccarlardır  sen öyle göz  sen öyle toprak ve güneş ortaklığı  sen teninde cennet kayganlığı iken  sana şiir yazmak ahmaklıktır . bir tek söz kalır  dişlerimin arasından  ben sana gülüm derim  gülün ömrü uzamaya başlar . verdiğim bütün sözler  sende kalsın isterim  ben sana gülüm derim  gül sana benzediği için ölümsüz  yazdığım bütün şiirler  sana başlayan bir kitap için önsöz . sana bakmak  bir beyaz kağıda bakmaktır  her şey olmaya hazır  sana bakmak  suya bakmaktır  gördüğün suretten utanmak  sana bakmak  bütün rastlantıları reddedip  bir mucizeyi anlamaktır  sana bakmak  Allah’a inanmaktır
Şaştı akl  Aşk koyduk ad.. Yakındı ayrılıklar ney  Geçti sesleri  Meşk koyduk ad.. Bilseydi kazırdı taşlara  Keşk' koyduk ad.
Şimdi iki milyarlar zincirlemek için beni  Benden bir çoban köpeği yapmak niçin kendilerine  Fakat iyilik, şefkat ve nicelik duyguları  Göç ettiler onların dünyasından Güney'e.  Artık ışık içinde göremiyorum bu dünyayı  Göremiyorum, deney tüpüne bakan bir doktor rahatlığıyla  Diz çöküyorum, haykırıyorum yenilgimi  Sevgilim, bir an önce gelmezsen yardımıma. Köylü nasıl toprağa muhtaçsa  Yağmura, güneşe nasıl muhtaçsa, muhtacım sana  Bitki nasıl ışığa muhtaçsa  Ve klorofile, fışkırmak için topraktan,  Muhtacım sana, çalışan kalabalık nasıl işe, ekmeğe,  Özgürlüğe muhtaçsa  Ve nasıl avuntuya muhtaçlarsa kuşatıldıklarında  Çünkü gelecek doğmadı daha acılarından.. Bir köye nasıl okul, elektrik  Su, taştan evler gerekliyse  Çocuk nasıl gereksenirse oyuncaklara  Isıtan bir sevgiye;  İşçi için bilincin  Ve gözüpekliğin anlamı neyse  Yoksul için onurun;  Ve bulanık çocuklarına bu toplumun  Bir hayat çizgisi nasıl gerekliyse  Ve nasıl gerekliyse hepimize  Akıl, uyanıklık, yol gösteren bir ışık  Flora! Yüreğimde yerin işte öyle.
Medya her gün cilalar yontulmamış odunu  Soyar, resmini basar ve pazarlar kadını  Kanundan kaçmak için hırsız, hortumcu, haydut  Kendine siper yapar Atatürk’ün adını.. 28 Ocak 2006/Vakit
seni bir kilimin nakışlarında  devlerin şimşekli bakışlarında  kanı sevgi olan hatıraların  göklere uzayan yokuşlarında  bulamaz ayağı prangalılar. yayını terkederken kırılan bir ok gibi  doğarken ölen bir çocuk gibi  çekingen çeşmelerin suyunda eriyen güz  yorgun patikalrda sevda arayan öksüz  bulamaz izlerinitilkiler kurt ininde  yağmur hala murada ermedi teninde. mağrur bir kıvılcım görünce seni  başın alıp gitmiş karanlıklara  mehtabı beklemiş seneler boyu  yüreğinde duymuş hep o korkuyu  ardına bakınca gamlı bir akşam  duymuş tenhalarında çalan şarkıyı. ceviz sandık bom boş ; kapılar kırık  senden artakalan mor bir hıçkırık. okunmamış esrarlı bir öykünün  memnu satırları gibidir yüzün  vuslatın eflatun gecelerinde  uykusunu kaçırmışsın gündüzün  oysa ne yerdesin , ne gökyüzünde  derindesin rüya kadar derinde
Konuş, durmadan konuş  Sesinin yumuşak kavı  Sevgiyle parlatsın  Bütün anlamları.  İşte bak sözcükler,  Bekliyorlar sıralarını. Konuş, durmadan konuş  Köpürtsün aşkı ve hayatı  Dişlerinin ışıldayan beyazı,  Adım da bekliyor unutma,  Benimle birlikte  Sesinle birlikte parlatılmayı
Küçük küçücük bir kızken  Unutacak mısın yüreğim?  Bir kurdele bir pabuç yüzünden  Unutacak mısın yüreğim? . Simdi de onulmaz korkundur  Evde ekmeğin tükenmesi  Un biter, ekmek biter, gelsin ödünçler  Unutacak mısın yüreğim? . Başın dönerdi sabahları  Her atılan bomba bir parça  Yiyecek alır giderdi  İkinci Dünya Savaşı sırtından geçti  Unutacak mısın yüreğim? . Birçokları kahraman oldular  Büyü oldu adları  Kara binitleri sırtında geçti  Unutacak mısın yüreğim? . Simdi çocukları doyurup giydirdikçe  Parklara, çarşılara götürdüğünde  Kendini, kendi çocukluğunu  Unutacak mısın yüreğim? . Dünya uçurtmayla balonken  Kırmızı ve mavi tayfın bütün renkleri  Sana zehir zindan edenleri  Bağışlayacak mısın yüreğim?
Erenlerin gönlünde ol sultan dükkan açtı  Nice bizim gibiler anda konuban geçti. Cümle erenler uçtu dağlar yazılar geçti  Aşk kazanına düştü kaynayıbanı pişti. Bu dünyanın meseli benzer murdar gövdeye  İtler gövdeye düştü Hak dostu kodu geçti. Aşıkmı diyem ona can terkini urmadı  Aşık ona diyeler kim melamete düştü. Yine esridi Yunus Taptuk yüzün görelden  Meğer onun gölünden bir cur'a şerbet içti
Önce aynalar terketti  Sonra başında uçan kavak yelleri  sevgiyle dolu olsun ağzına dek.  Bizim deftere adın hele bir yazılsın, kardeş,  o zaman cennet de vız gelecek sana,  göreceksin cehennem de vız gelecek.
Ey dide nedir uyku gel uyan gecelerde  Kevkeplerin et seyrini seyran gecelerde. Bak heyet-i alemde bu hikmetleri seyret  Bul saniini ol ana hayran gecelerde. Çün gündüz olursun nice ağyar ile gafil  Koy gafleti dildardan utan gecelerde. Gafletle uyumak ne reva abd-ı hakıra  Şefkatle nida eyliye Rahman gecelerde. Cümle geceyi uyuma Kayyumu seversen  Ta Hay olasın hay ile ey can gecelerde. Aşıklar uyumaz gece hem sen uyuma kim  Gönlün gözüne görüne ey can gecelerde. Dil beyt-i Hüdadır anı pak eyle sivadan  Kasrına nüzül eyler o sultan gecelerde. Az ye az uyu hayrete var fani ol andan  Bul canı beka ol ana mihman gecelerde. Allah için ol halka mukarın gece gündüz  Ey Hakkı nihan-ı aşk ödine yan gecelerde
Bu gün benim gibi sevdalı varmı?  Bu gün benim gibi deli?  Yerlere serilmiş yüreği kan içinde.  Ben değilsem kim şu adam?  Bir zamanlar vardım , ben bendim.  Bu gün var olan neyin nesi?
Gözlerim gözlerinde dinlenirken eriyor,  Eriyor yaklaşırken dudağına dudağım.  Zerrelerim çözülmüş gibi sesler veriyor,  Ben sıcak bir denize inen buzdan bir dağım.. Yanında damla damla bittiğimi duyarım,  Yoklarım yerinde mi yüzüm,alnım,saçlarım?  Bir göğüs geçirerek derim ki:'Yine varım,  Fakat bir rüya gibi şimdi kaybolacağım'. Bir gün,için içimde neyim varsa alacak,  Varlığım bir su olup kabından boşalacak,  Benden nişan olarak kucağında kalacak  Boş bir yığın:Elbisem,gömleğim,boyunbağım.
bana bir şimşek çak   ortalık fena karanlık   yüreğim örtülüyor   ağır bir dalgınlığa genişliyorum   durmadan değişen o mevsimde   dağlarda kalın   omuz omuza bulutlar   çok fena kalabalık   ellerim çıplak   bana bir şimşek çak   kötü bir tuzaktayım   bilmem ne yapsak   aklımda fikrimde onlar   yaşlı ve genç   erkek ve kadın   korkularıma tutsak. bana bir şimşek çak   içim içime sığmıyor artık   vahim bir çağrışımdan   daha vahimine atlamaktayım   bana bir şimşek çak   belki fena halde   yanılmaktayım   o ince kız çocuğu   gün doğmadan her sabah   bir hapisaneden bir nezarethaneye   kelepçeli götürülüyor   dudakları titrek   gözlerinde buğu   bilmem ki nasıl anlatayım   bağışlanmaz suçu dünyayı sevmek   bir de o   adını bile bilmediği   kıvırcık saçlı'devrimci'öğrenciyi   fakülte kapısında vurulmuş   yağmurun altında   çıplak   bana bir şimşek çak   çok yanlış anlaşılmaktayım   hesabım yanlış bir mahkemede görülüyor   içimdeki zemberek   boşandı boşanacak   yaşamak mı gerek   yoksa unutmak mı   şaşırmaktayım   galiyef yoldaş ne olacak   galiyef yoldaş sibirya sürgünü   sanki yalın bir bıçak   kayarak   bir kırlangıç hızıyla   bulutların arasından   karanlığın böğrüne saplanacak. galiyef yoldaş ne olacak   galiyef yoldaş sibirya sürgünü   elinde bir mektup eski yazıyla   artık yüzünü bile unuttuğu   karısından   burnunda sadece kokusu var   ilkbahar kadar müşfik   sonbahar kadar yumuşak   galiyef yoldaş ne olacak   avrasyada hala mazlumların uğultusu   kısa bozkır atlarının nallarından   gizli kıvılcımlar ki etrafa saçılıyor   azadlık mermileridir   çekirdekleri çelik   cehennem gibi sıcak. bana bir şimşek çak   sala veriliyor görünmez minarelerden   İzmir de istirdat ı yaşamaktayım   bir yangın soluğu sokak içlerinden   kordonboyunda muzaffer atlılar   fahrettin paşanın süvarisi   bana bir şimşek çak   yolumu aydınlatacak   gazi'nin gözlerinden   mavi bir şimşek   kuva-yı milliye mavisi   aynı emaneti taşımaktayım   'hürriyet ve istiklal benim karakterimdir'   çünkü hain sinsi ve korkak   aynı düşmana karşı   savaşmaktayım
Ağlayalım Atatürk'e  Bütün dünya kan ağladı  Başbuğ olmuştu mülke  Geldi ecel can ağladı. Şüphesiz bu dünya fani  Tanrı'nın aslanı hani  İnsi cinsi cem'i mahluk  Hepsi birden ağladı. Doğu batı cenup şimal  Aman tanrım bu nasıl hal  Atatürk'e erdi zeval  Amir memur altın kürsü  Yas çekip mebsan* ağladı. İskender-i Zülkarneyin  Çalışmadı bunca leğin  Her millet Atatürk deyin  Cemiyet-i akvam ağladı. Atatürk'ün eserleri  Söylenecek bundan geri  Bütün dünyanın her yeri  Ah çekti vatan ağladı. Fabrikalar icat etti  Atalığın ispat etti  Varlığın Türk'e terk etti  Döndü çark devran ağladı. Bu ne kuvvet bu ne kudret  Vardı bunda bir hikmet  Bütün Türkler İnönü İsmet  Gözlerinden kan ağladı. Tren hattı tayyareler  Türkler giydi hep karalar  Semerkand'ı Buhara'lar  İşitti her yan ağladı. Siz sağ olun Türk gençleri  Çalışanlar kalmaz geri  Mareşal Fevzi'nin askerleri  Ordular teğmen ağladı. Zannetme ağlayan gülmez  Aslan yatağı boş kalmaz  Yalınız gidenler gelmez  Felek-el mevt'in elinden  Her gelen insan ağladı. Uzatma Veysel bu sözü  Dayanmaz herkesin özü  Koruyalım yurdumuzu  Dost değil düşman ağladı
Bir istisnayım artık kuralı bozuyorum. Mışlı geçmiş bir şark çıbanıyım  Şimdi yaşamın yüzünde sızlıyor izim. Gündemde ilave tedbirler var, infaz bildirileri  Ecelimi bir hamaylı gibi boynumda taşıyorum  Potansiyel suçluyum, yasa da ceza da benim. Lanetlidir artık gözlerine mil çekmiş  Kurşun damlaları akıtmış kulaklarına  Kösnül kasıklarında yalaz, üstü başı kan  Şimdi isterik bir orospuyu oynuyor zaman. Bütün kapılara ayrılığın suretini astılar  Derme-çatma aşklar onarmaktan bitkinim  Dün erkendi, yarın gecikmiş sayılırım  Bir parça uçurum alıyorum terkime  Kutsuyorum yolları bir iklim bulmak için. Bozdum tüm oyunları şimdi satırbaşıyım  Sıcak uzun yazlardan, kış uykulardan  Sustukça derinleşen büyüyü bozdum  Karlar içinde yorgun bir selam gibi  Vakitsiz ve davetsiz giriyorum gecene  Gözlerinin sıcağına konuk et beni. Sonunda öğrendim konuşmayı, yürümeyi öğrendim  Geçtiğim tüm köprüleri yaktım, dönüş yok  Yollarla artık uğraklarla anlatırım kendimi  İçime akmıyor kanım, yaramı sevdim  Tazeleyin çoban ateşlerini ey ateş ustaları  Kavallarınıza yeni delikler açın  Emzirin sığınaklarımı uyak bulsun koyaklar. Yeni bir sayfa açtım işte ömrümü çiziyorum  Sensiz hiçbir şeyin hükmü yok benim için  Ölüm durmadan tazelese de hünerini  Yeni bir sayfa açtım kanımla yazıyorum artık  Kod adım aşk'tır  Ömrüm bu uzun hecenin ömrüne kayıtlıdır  Çünkü miladı yoktur kod adı aşk olanın  Ateşten gömlek giymiş bir şiirdir ülkesi
Bilmem hangi alemden bu toprağa düşeli,  Yataklara serildim cam kırığı döşeli.  Kaam bir cenk meydanı kokusu kan ve barut,  Elindeyse düşünme,gücün yeterse unut!  Takılıyor yerdeki gölgelere ayağım,  Sanki arz delinecek ve ben yutulacağım.  Bana yanmak düşüyor yangın görsem resimde,  Yaşıyorum zamanın koptuğu bir kesimde  Alırken dilenciyim veririken de borçluyum,  Kalmadı eşya ile aramda hiç bir uyum  Taş taş üstüne koysam bozuk diyorlar devir,  Bir ok çeksem diyorlar peşinden koş ve çevir!  Nefes alırken bile inkisar ve pişmanlık,  Kimse edemez bana benim kadar düşmanlık.  İşte; şüpheci aklı çatlatan korkunç nokta;  O ki,sonsuz var,nasıl aranır dipsiz yokta  Varlıkta, yoklukta herşey onun kulu,  Bu noktaya vardım mı el tutuk dil burkulu!  Allah’ı hakikate soran kafa ne sakat,  Hakikatte ne? Hakkın muradıdır hakikat.  Balonunu kaçırmış çocuk gibi ağla dur,  Rabbim böyle emretmiş ya dize gel ya kudur!  Hayat bir zar içinde hayatı örten bir zar  Bana da hayat yeri “Bağlum”köyünde mezar.... 1982
Feryat figan arsa çikar  Garip daglarda bu gece  Bülbülün dili tutulur  Viran baglarda bu gece. Kurtla kuzu güden yolcu  Gelen yolcu giden yolcu  Biliyon mu neden yolcu  Ölüm saglarda bu gece. Zincir mi vurulmus kola  Konussaydi biraz ola  Yasanmis mi acep ola  Eski çaglarda bu gece. Nanay dedi nanay dedi  Toy kuruldu nanay dedi  Herkes deli diyor amma  O herkese nanay dedi. SEFAI gitmem yurdumdan  Gitsem ölürüm derdimden  Daha gitmeden ardimdan  Nazlim aglarda bu gece
Ala gözlerini sevdiğim dilber  Sana bir tenhada sözüm var benim  Kumaş yüküm dost köyüne çezildi  Bİr zülfü siyaha nazım var benim. Ak ellere al kınalar yakınır  Ala göze siyah sürme çekinir  Dostu olan dost yoluna bakınır  Dosta giden yolda izim var benim. Yiğit olan gizli sırrı bildirmez  Güzel olan gül benzini soldurmaz  Her olur olmaza meyil aldırmaz  Bir şahan avlar da bazım var benim. Karac'oglan derki konanlar göçmez  Bu ayrılık bizlen arasın açmaz  Bir kötü gönlüm var güzelden geçmez  Ne güzele doymaz gözüm var benim
Giden Bayramlardan almadık bir tad  Gardaş bu senenin bayramı nasıl?  Şenay’larda bayram her gün, her saat  Elif’in, Döne’nin bayramı nasıl? . İçinde boğulduk derdin, acının  Uykusu bitmedi şeyhin, hacının  Üç gardaşı şehit veren bacının  Oğulsuz ananın bayramı nasıl? . Neşe topuğumda, elem boyumda  Sen çoğunu anla, ben az deyim de  Kim öldü, kim kaldı garip köyümde  Ya bizim hanenin bayramı nasıl? . Dert deşmek değildir gayem, niyetim  Düşündükçe sızlar kemiğim, etim  Gelini dul kalmış, torunu yetim  Ak saçlı ninenin bayramı nasıl? . Hangi eller sürer suçluyu suça  Güdümlü başların destesi kaça  Kimler zorlanıyor gönülsüz göçe  Boş kalan binanın bayramı nasıl? . İşkence altında ezilir canlar  Masum yiğitlerle dolu zindanlar  Ses verin mezardan ulu sultanlar  Yusuf-u Kenan’ın bayramı nasıl? . Bizden sandığımız bize yabancı  Görünen simalar göze yabancı  Kabukta bayram var, öze yabancı  Söyleyin, mânânın bayramı nasıl? . Sabahtan haber yok, ufuklar kara  Semerkant kan ağlar, yanar Buhara  Keşmir, Kâbil, Kerkük hasret bahara  Kudüs’ün, Sina’nın bayramı nasıl? . Ayşe’nin bayramı gözyaşı, firak  Sultan’ı derdiyle baş başa bırak  Sormadan geçemem, etmişim merak  Nükhet’in, Nana’nın bayramı nasıl? . Mücahit, maddeye yapar akını  Devrimci, soygundan tutar yükünü  Biz toprağa verdik Hikmet Tekin’i  Kotil’in, Zana’nın bayramı nasıl? . Doğduğundan beri çamlar deviren  Ekranda iftira, yalan savuran  Salyası, ülkeyi göle çeviren  Boynuzlu dananın bayramı nasıl? . (Suları Islatamadım)
'BANA DOĞRU GELEN KİM? 'YA DA  ŞİMDİKİ ZAMANDA  BİR MOBİL, BİRİNCİ TEKİL ŞAHIS    Dökülmüş bedenim kimyasına pirincin, yokedilerek kalsiyumun büyüsü yazgım belirlenmiş. Her an, hoş geldin diyorum bana doğru gelene, dalgalanan duygularımla. Sarkıyorum tavandan (bir tavan varmışçasına) yeryüzünün (varolduğunu umarak) renklerini bilmeme karşın - lal rengi, çivit mavisi ve sarı - ve onların yalanlamalarını - tutku, dinginlik ve ölüm - kendimle işaretliyorum yanı, yöreyi - bir aşağı bir yukarı, bir yukarı bir aşağı, sağ sol, sağ sol. Yönlerin bulanıklığında bir sorumluluk bu! Uluma geri tepiliyor böylece, bana doğru gelene karşı! Bir iskeletler zinciri tutuyor beni havada, uzay konusunda bir unutkanlık yüklemeye ve devindiğim cılız önlemleri yıkmaya çalışarak. Soğukkanlı bir çaba! Ben, kusursuz bir porte olmayı yeğlerdim, oysa. İşte şuracıkta, özlüyorum sol anahtarımı ve notalarımı. Umursamam, nereye dağılırlarsa dağılsınlar, daha sonra.... Şimdilik, hava akımının istencine boyun eğmişim, sinekler ırzına geçerken uzantılarımın, sürdürüyorum dansımı bu dikey tabut içre, günden geceye, geceden güne, ben tümünü ezip geçinceye ve 'Bana doğru giden kim? ' in yatay bilgisine ulaşıncaya dek!
Gönül azm ediyor azm-i didarı  Yenilmiyor efkarımız ne acep  Garip bülbül gibi kılarım zarı  Açılmıyor gülşenimiz ne acep. Her dem aşkın kervanları çekilir  Şu didemden kanlı yaşlar dökülür  Günden güne yaralarım sökülür  Artar gider firkatımız ne acep. Pir Sultan Abdal'ım dosta mailim  Yüz sürüben kapısında sailim  Hak'tan gelen tecellime kailim  Böyle imiş kaderimiz ne acep
Mutsuzluk gülümseyerek gelir, adıyla süslenmiştir;  Banliyo treninde rastladığımız  Sınav saatini kaçırmış liseli kız,  Hep kazanırsın ey çözümsüzlük! . Ey otobüssever ey Troya yolcusu!  Anımsarsın günlerce konuşup durmuştuk  O İB(ipekböceği) sesli kadını;  Birinin Grönland'ı olmaya hazırlanıyordu.. İki çay söylemiştik orda, biri açık,  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
orada  bizans  orada  topkapı ve surlar  ve rutubet,aslanım!  şimdiki zamanlarda aklım  geniş zamanlardaki  rehavet!. şiirdik bütün aşkşamları  seninle  saçından bir dal düştü  yüzünün en ıssız yerine. yine sen  ve yine sizlik  sensiz artık bu şehir  faşistanbul!
bu sonsuz gök  bizden midir değil midir  bu yıldızlar  canlı mıdır cansız mı. dostlar olmalı  bu göğün içinde  düşman olmalı. canlıysa bu yıldızlar  toprağında can olmalı  nefes alınmalıdır  yaşanıp ölünmeli. insan bu göğün boşluğuna dayanmaz  bir koca göğün içinde  bir ufacık dünyada yapayalnız  bir avuç insanla yaşanmaz. can olmalıdır göğün  yıldızlarında can  bize benzer veya benzemez  dost veya düşman. gelmeliler dünyamıza  içmeliler suyumuzdan
ağıdı önce söylenen  sen nereye uçuyorsun,  ağıdı önce söylenen  ölüm korkusunu atar,  sen nereye uçuyorsun  boynu usul telli turna. Pir Sultan benim ağıdım  ben de senin ağıdınım  uzar gideriz bu yolda,  sen nereye uçuyorsun  gökyüzüne kana kana . benim söylendi ağıdım  yazda kışta haziranda,  ben hep zindanlarda yattım,  en müşkülü daha sonra  kendi kendim sürgün ettim,  sen nereye gidiyorsun  bir yerlere konmayana. silah çatuben askerler,  neden silah çatıyorsun  dostum dostum aslan dostum  sen nereye uçuyorsun,  Kerem Aslı'nın koynunda  çiçeği hiç solmayana. biz ki Nâzım'dık dünyada  rumelli kalın abdal  uçan kuşa selam saldık  sevdik oluklar boşaldık,  cemi cümle bir sofrada  muhannetlik kalmayana
Ömrüm uzun eyle ey Bârî Hüdâ,  Hamd-ü senâ, şükür etmek isterim.  Çalışıp kazanıp nefis taamlar,  Dişlerim var iken yemek isterim.. Açıldı dehanım, söyler zebanlar,  Sana muhtaç bunca şahlar, gedalar.  Al, yeşil hırkalar, türlü libaslar,  Böylece münasip giymek isterim.. Bir küheylan at ver, istemem eşek,  Üstü kaplan postu, tek olsun öşek.  Kuş tüyünden yastık, yumuşak döşek,  Keçeler içinde yatmak isterim.. Kalk gönül gezelim helv'alayına,  O helvalar da dişe kolayına.  Her akşam da pirinç pilavına,  Kahvaltıda ballı kaymak isterim.. Bamyayı severim, dolma hoş olur,  Ballı börek pişer, içi boş olur,  Hele zerdali yanında hoş olur,  Yedikçe karnıma koymak isterim.. İçli köfte gerek yola gidene,  Bumbar doldurması benzer harane.  Baklavayla börek şifa bedene,  Yedikçe ellerim yumak isterim.. Sütlü ile tek helise olaydı,  Tavuk kızartması sahna dolaydı.  O tel helvası da dişe kolaydı,  Aranmaz, üşenmez emek isterim.. Kaz, turac olmasa, günde yüz serçe,  Ya kuzu doldurması nere kaça?  Seherden evvel de ekşili paça,  Limon bulunmazsa somak isterim.. O güzel meyveler bittiği zaman,  Toplayan, getiren cümleden heman,  Dediler lezzetli şu adı yaman,  Anında kabuğun soymak isterim.. Nerde kaldı şekerli kurabiye?  Ne demeli fırın eti kebaba?  Bazıları su mu katar şaraba?  Neme lazım, adın demek isterim.. Kocadım, ihtiyar oldum kardaşlar,  Halıma rahm edin, bakın yoldaşlar,  Döküldü ağzımda kalmadı dişler,  Yağlıca höşmerim koymak isterim.. Yedirdin, içirdin hepsi de yalan,  Ahir ömrümüzü ederler talan.  Sözümü dinleyip nasihat alan,  İşitip tutanı duymak isterim.. Azrail göğsüme çöktüğü zaman,  Öyle bilin halım perişan yaman.  Bülbülüm kafesten uçtuğu zaman,  Cesedimi kabre koymak isterim.. Karac'oğlan der ki: Böyle kalaydım,  Zahir, batın muradıma ereydim.  O gün dahi cemalini göreydim,  Hakk'ın didarını görmek isterim.
Şu senin bulutsu sesin var ya  Uçtan uca tersyüz ediyor geceyi . Yataklar var konuşmak için  Öpüşmek için telefon kulübeleri . Güneşler var, yıldızlar, samanyolları,  Karpuzlar gümbür gümbür kapılarda. . Tanrılar sofrası amma karanlık  Yiyemem tek lokma yiyemem orda. . Şu senin tutkulu sesin var ya:  Ortak güzellik artı yara izi. . Tutar ellerinden kaldırırsın  Adı kötüye çıkmış tüm sözcükleri. . Yeni törenler gerek bize  Yeni törenler -kimi zaman en eski. . Dert etme, bütün dilleri içerir  Bitki konumu, küçükbaş hayvan sesi. . Şu senin dolayık sesin var ya  Dondurma yiyen gürbüz bir kız gibi müstehcen, . Balkon demirine dayalı bir arka kadar şakacı,  İlk doyumdaki gibi yeşil elma tadında. . Kimlik denetimi yaptıktan sonra  Resimli roman okuyan bir er gibi giderici. . Şu senin alçaktan sesin var ya  Pencereler var burnumun kemiğinde sızı, . Aşklar var unutulmamak için,  Boğulmak için ilk sevgili.
Kolay değil şu dünyanın aleni  Kuru lafla sürülmez ki süreyim  Tutupta nefsime idam kararı  Vicdan vardır verilmez ki vereyim. İçime akıyor gözümün yaşı  Ne kadar zor olur ahbalan taşı  Erciyes Dağı’nda uçan bir kuşu  Kör gözünen görülmezki göreyim. Kalmadı dizimin gayrı dermanı  Ekin ektim yapamadım harmanı  Suçum yokken beyler vermiş fermanı  Dost Mahzuni verilmez ki vereyim
Elimde bir sigara  Bir o yanar bir de ben  Düşmüşüm dört duvara  Bir o susar bir de ben. Aylar var görmeyeli  Değmez elime eli  Uzakta bir sevgili  Bir o ağlar bir de ben. Çatlamış sabır taşım  Bir alev her gözyaşım  Ah benim dertli başım  Bir o döner bir de ben. Bu aşkın tek gerçeği  Asla yok geleceği  Yüreğim kan çiçeği  Bir o kanar bir de ben.
savurgan güzel,nedir bu kendini harcaman  senin mirasın olan güzellikleri böyle?  doğa temelli vermez ,ödünç verir her zaman  eli açık olana borç verir içtenlikle  böyle yanlış kullanmak olurmu güzel pinti  miras bırakman için sana bırakılanı?  kar etmeyen tefeci bu koskoca serveti  niye tüketiyorsun yaşatmak varken canı  meraklısın kendinle içli dışlı olmaya  bu tatlı benliğin sırf aldatmağa yarar  vaktin geldi diyerek seni çağırsa doğa  vereceğin hesapta elle tutulur ne var?   kullanmazsan gömülür güzellğin seninle  kullanırsan varisin olur da sürer gider böyle
dur yolcu bura sınır  yabandır yasaktır ötesi  çiçeklerden seçemezsin  kokuları renkleri bir bir. kuşdan pasaport sorulmaz  gümrüksüz geçer yüküyle karınca  dur yolcu bura sınır  sen geçemezsin. dereye bakma durmaz akar  öteden de içer ceylan bu suyu  dur yolcu bura sınır  sen geçemezsin. dur yolcu bura sınır  ne çizili ne yazılı  geçemezsin yine de silemezsin  içinde kazılı
Yağmurlu ve upuzun bir yolu düşe kalka yürümeye çalıştım.  Ve inanılamayacak kadar duygusal bir geçmişimiz oldu seninle.  Üstelik biz bunu bir ömür boyu sürüp gider sanmıştık.  Beni tutma öyle sahnelere gelemem, beni tutma çok kötü yanılırsın.  Yıllardır öyle biriktim, öyle gerildim ki,topyekün boşalır toz olur dağılırsın.. Sen benim en ince dilimde türkümü çaldın  Sen benim en ücra duygularımı talan ederek beslendin  Her şeyin merkezi sendin ve her şey senin etrafında dönerdi.  Bar köşelerinde tükenip kaldırımlarda ararken kendimi, Gelip sana sığınırdım.,umutlarım bir kez daha sönerdi.. Beni tutma şantajlara boyun eğmem.  Beni tutma hırsımdan çatlarım.  Yıllardır öyle sabrettim öyle doldum ki,  Şimdi yanardağlar gibi birden patlarım.. Bir yavru serçe hayata bağlanır gibi ağzım açık bağlandım sana,  Bir topal karınca yuvasına yaklaşır gibi, titredim ve heyecanlandım,  Bu akşam çekip gitme adına bütün ömrümü ve seni sildim.  Bir tuhaf senaryoydu ve bu senaryoda zavallı bir figürandın sadece, anlatamam  Kumlara yazılmış sözcükler kadar kısacıktı ümidim.  Ve anladım ki bir takım şeyleri ben ilk dalgada yitirmişim.. Beni tutma ben senin dizlerine çökemem  Beni tutma ellerinde kalırım, kırılırım. Yıllardır öyle daraldım öyle bunaldım ki;  Şimdi bir saniye bile oyalarsan çıldırırım.  SEN, kalbimi emanet edecek kadar güvendiğim, dost bildiğim.  SEN, bir lokmayı bile hazmedemeyip birlikte yediğim.  Yatalak olsan altına yapsan bile iğrenmeden, alırdım dediğim  Bu nasıl insanlıkmış, bu nasıl arkadaşlıkmış, bu nasıl vefaymış  Bu nasıl acıymış ulan bu nasıl vicdansızlık, bu nasıl cefa. Beni tutma gazabım yakar ellerini, beni tutma hurdahaş olursun.  Yıllardır öyle kırıldım, öyle küstüm ki,bir ah ederim kaskatı kesilir taş olursun.. Ben şimdi gözüne sokuyorum dünyaya,ama sen körsün ısrarla görmüyorsun  Ben şimdi beynine sokuyorum hayatı, bir türlü algılamak istemiyorsun.  Hala o aptal köşende oturup, beni öngörülerinle yargılamak ne kolaymış.  Peki! gördüklerimi gördün, yaşadıklarımı yaşadın mı SEN!  Peki devrik heykellerin önünde düşsüz yanılgıları o yüce gururlarıyla,  Yoksul fakat dürüst bir mızrak gibi dimdik duranların acısını yaşadın mı SEN!  Beni tutma gömleğim kan içinde, beni tutma darmadağın olursun  Yıllardır öyle çok yedim öyle çok doydum ki  Şimdi bir tükürürüm kaskatı olur rezil olursun. Ey kir içinde yüzenler, herkesin atına binenler  Ey sürünenler, ey bölenler, bölünenler,  Herkesi birbirine düşürüp, sinsice sevinenler  Ey gençliğimi harcayanlar, ey kağıttan kaplanlar, zavallı sıçanlar.  Ey ciğeri beş para etmezler, ey sıkıyı gördü mü fellik fellik kaçanlar  Ey darbe kaçkınları, orta yolcular, dönekler, sümüklü böcekler  Ey ispiyoncular, bozguncular, medya çömezleri yüzü yırtılmış köçekler, ibneler. Beni tutmayın ulan burama geldi dayandı.  Beni tutmayın bozarım bu kirli numaranızı  Yıllardır öyle çok sömürdünüz, öyle çok kan kusturdunuz ki  Ulan bir şarjöre diz çöktürürüm ALAYINIZI! .......
Beni böyle deli eden  Yarin açı sözü imiş  Sırat sırat dedikleri  Bir çift ela gözü imiş. Özümüz var özden öte  Sözümüz var sözden öte  Ötelerin ötesinde  Gözümüz var gözden öte. Ataş saranda her yanı  Canana vermişim canı  Bu garibinin kabristanı  Ayagının izi imiş. Özümüz var özden öte  Sözümüz var sözden öte  Ötelerin ötesinde  Gözümüz var gözden öte. Sefaiyem bismillahım  Hem ezelim Hem ervahım  Kıblegâhım, secdegâhım  Nazlı yarın yüzü imiş. Özümüz var özden öte  Sözümüz var sözden öte  Ötelerin ötesinde  Gözümüz var gözden öte
Bunlar en mutlu günleri ayrılığımızın  Yanaşmadan özleminin limanlarına  Bir uzun hava içinde kendimiz kendimizin  Uzasın dönmenin saçları, çagırma uzasın
Bu adam ölmüstür ama,  Düsmedi topraga henüz vakit.  Hayatini devrettik agaçlara  Kalbi kimlere ait.. Bu adam ölmüstür ama,  Basucundan ayrilamadik.  Sonsuz kederinde gecelerimizin  Nedendir hala bu beyazlik.. Bu adam ölmüstür ama,  Henüz durmadi nehir.  Ve nasibi muhtesem kuslar gibi  Onu götürebilir.
Dün gece parçaladı bir aslan kafesini,  Bir gönül sonsuz ufka yol aldı kartal gibi.  Fırtınam!Baş ucunda duyunca nefesini  Otuz yıllık bir ağaç eğildi bir dal gibi.. Tatmak için enginin şi'rini dalgalarla  Kalbimiz göğsümüzde ayrı bir şeydi yarda.  İki taş heykel oldu vücudumuz kenarda,  Ruhumuz enginlere açıldı sandal gibi.. Sonsuzluğun sırrına ererek biz denizde  Sonsuzluğu yaşatmak istedik sevgimizde,  Saçımız ağarmadan toprak olunca biz de  Gezecek maceramız dillerde masal gibi.
öylesine geniş ki yüreğim bir deniz gibi,  güler yüzün bir güneş ışığınca  tatlı ve derin yalnızlığında,  dalganın dalgaya sessiz karıştığı yerde.  gece mi bastırdı? gün mü yoksa? bilmiyorum.  güler bana o tatlı o sevimli  güneş ışıltılı yüzün,  ben bir çocuk gibi mutluyum.. gece yarısı bir de rüzgar  yavaştan yavaştan pencereme çarpar.  bir sağnak başlamış inceden  damlar odama yavaşça.  mutluluğumun düşüdür benim,  rüzgar gibi yalar geçer yüreğimi.  bir buğudur o bakışında senin.  bir yağmur tadıyla sarar yüreğimi.
çantanda bir sürü anahtar var Lale  biri evinin  geceleri merdiveninden korkarak çıktığın  biri yalnızlığın, kalabalıklardan damıttığın  giysi dolabının biri  ki giysilerini sevmem  gizlerler güzelliğini. çantanda bir sürü anahtar var Lale  posta kutunun biri  sana dargın mı ne  biri saçının, örgüsü kolay çözülsün diye  arabanın biri  ah şu bitmeyen taksitler ve kasko! . çantanda bir sürü anahtar var Lale  aşk mektuplarını sakladığın çekmecenin biri  epey eskimişler  öyle değil mi  biri uykunun  bazı geceler sıçramanla bölünen  şu yüreğe benzeyen anahtar nerenin  ne kadar da paslanmış. çantanda bir sürü anahtar var Lale  biri Ağrı Dağı'nın  hep tırmanmak istediğin  Salzburg kentinin biri  yüzlerce mozart seni çalıyor  biri dalgın bir nehrin  kucağında geçmelisin sevgilinin  Akdeniz kumsalının biri,  ıssız ve mavi  çırılçıplak yüzen sen misin. çantanda bir sürü anahtar var Lale  ama açmıyor hiçbiri seni  açmıyor işte anla  kendini aşklara kapattığından beri
eylül sabahının serinliğini  Yaprakların serinliğini  Ciğerlerime dolduruyorum. Sessizlik ve serinlik  Birleşiyor  Yıkanmış güvercinler  Ve çok uzakta bir tren sesi. Her zaman yeniden başlamak duygusu  Doğuyor içimde  Her uyanışımda. Düşmanlarımı bağışlıyorum  Daha çok seviyorum dostlarımı  Her uyanışımda. Eylül sabahının serinliğini  Yaprakların serinliğini  Yüreğime dolduruyorum. (1976)
Hep bir çember dolanıp durduğumuz,  Ne önümüz belli, ne sonumuz.  Kim varsa bilen, çıksın söylesin,  Nerden geldik, nereye gidiyoruz?
ateşiyle pürmelal yandığım sen miydin ah  dallarına umutla konduğum sen miydin ah  bir kenarda bırakıp şehla defineleri  nice bin kez yolumdan döndüğüm sen miydin ah  göğsümün duvarına işledim hayalini  her saniye ismini andığım sen miydin ah  bu hazin kayboluşta, bu gönül sahrasında  bengisu diye içip kandığım sen miydin ah  nasıl da kuytulandı yüreğim köşelerde  tutundukça tahtından indiğim sen miydin ah  bazen cehenneminde eridiğim yanardağ  bazen kutuplarında donduğum sen miydin ah  dağıttı efsunumu saçlarında sünbüller  ruhuma leyla diye sunduğum sen miydin ah  nice güller var imiş senden daha kırmızı  hayatımın tek gülü sandığım sen miydin ah
Bugün seviştim, yürüyüşe katıldım sonra  Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz  Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telâş  Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne güzel,   düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!  Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz kafalılar! Ey sadrazam!  Sevgilim on sekizinde bir kız, yürüyoruz bulvarda,   sandviç yiyoruz, dünyadan konuşuyoruz.  Çiçekler açıyor durmadan, savaşlar oluyor, her şey nasıl bitebilir bir bombayla,   nasıl kazanabilir o kirli adamlar  Uzun uzun düşünüyor, sularla yıkıyorum yüzümü temiz bir gömlek giyiyorum  Bitecek bir gün bu zulüm, bitecek bu hân-ı yağma  Ama yorgunum, şimdi, çok sigara içiyorum, sırtımda kirli bir pardesü  Kalorifer dumanları çıkıyor göğe, cebimde Vietnamca şiir kitapları  Dünyanın öbür ucundaki dostları düşünüyorum öbür ucundaki ırmakları  Bir kız sessizce ölüyor, sessizce ölüyor orda  Köprülerden geçiyorum, karanlık yağmurlu bir gün, yürüyorum istasyona  Bu evler hüzünlendiriyor beni, bu derme çatma dünya  İnsanlar, motor sesleri, sis, akıp giden su  Ne yapsam... ne yapsam... her yerde bir hüzün tortusu  Alnımı soğuk bir demire dayıyorum, o eski günler geliyor aklıma  Ben de çocuktum, sevgilerim olacaktı elbette  Sinema dönüşlerini düşünüyorum, annemi her şey nasıl ölebilir,   nasıl unutulur insan  Ey gök! senin altında sessizce yatardım, ey pırıl pırıl tarlalar  Ne yapsam... ne yapsam... Dekart oluyorum sonradan...  Sakallarım uzuyor, ben bu kızı seviyorum, ufak bir yürüyüş   Çankaya'ya  Bir pazar, güneşli bir pazar, nasıl coşuyor yüreğim, nasıl karışıyorum insanlara  Bir çocuk bakıyor pencereden, hülyalı kocaman gözlü nefis bir çocuk  Lermontov'un çocukluk fotoğraflarına benzeyen kardeşi bakıyor sonra  Ben şiir yazıyorum daktiloda, gazeteleri merak ediyorum,   kuş sesleri geliyor kulağıma  Ben mütevazı bir şairim, sevgilim, her şey coşkulandırıyor beni  Sanki ağlayacak ne var bakarken bir halk adamına  Bakıyorum adamın kulaklarına, boynuna, gözlerine, kaşlarına,   yüzünün oynamasına  Ey halk diyorum, ey çocuk, derken bende bir ağlama  İlençleniyorum bütün bireyci şairleri, hale gidiyorum portakal almaya  İlençleniyorum o laf kalabalıklarını, kurumuş yürekleri, bireyin kurtuluşunu filan  İlençliyorum o kitap kurtlarını, bağışlıyorum sonradan  Uzun kış gecelerinden sonra, masallarda anlatılan  Durup durup bunları düşünüyorum, bir sevinci bir hüzün izliyor arkadan  Yüreğim ipesapa gelmez bir bahar göğü, Türkçe bir yürek kısaca  Beklemek usandırıyor, telaşlı telaşlı bir şeyler anlatıyorum sağda solda  Bir otobüse biniyorum, inceliyorum bir böceği tutarak kanatlarından merakla  Yürürdüm eskiden baharda, o yıkıntıların ve çayırların olduğu alanlara  Aklıma şiiri gelirdi o yaşlı Amerikalının sonbaharı anlatan şiiri  Çayırlar vardı o şiirde, baharı anımsatan ne de olsa  Böylece yeniden hazırlanıyorum bir coşkuya, yeniden sokaklara fırlamaya  Kendimi atmak bir uçurumdan balıklama  Büyük ve mavi bir şey izlenimi var bende, gördüğüm filmlerden mi ne  Bir şapka, telaşlı bir gök, sıcak yapay bir dünya  Anlat anlat bitmiyor, bitmiyor bendeki daüssıla  Bütün sevgilerimi harcayabilirim bir çırpıda, yağmurlu o yollar geliyor aklıma  Benzin kokuları, ıslak direkler, babamın esmer bir somun gibi tombul ve sıcak elleri  Uyurdum. Bir de bakmışsın yeni bir filim sinemada, şehirde yeni bir kız,   kahvede yeni bir garson  O üzgün ve sabahlıklı dururdu balkonda...  Şimdi ne var hüzünlenecek bunda, nedir bu çatlatan yüreğimi bu telaş  Sanki yarın ölecek gibiyim, birazdan polisler gelecek ya da  Gelip alacaklar kitaplarımı, daktilomu, bu şiiri, sevgilimin fotoğrafını duvarda  Soracaklar babanın adı ne, nerde doğdun, teşrif eder misiniz karakola  Dünyanın öbür ucundaki dostları düşünüyorum, öbür ucundaki ırmakları  Bir kız sessizce ölüyor, sessizce ölüyor Vietnam'da  Ağlayarak bir yürek resmi çiziyorum havaya  Uyanıyorum ağlayarak, bir gün mutlaka yeneceğiz!  Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey işalatçılar, ihracatçılar, ey şeyhülislâm!  Bir gün mutlaka yeneceğiz! Bir gün mutlaka yeneceğiz! bunu söyleyeceğiz bin defa!  Sonra bin defa daha, sonra bin defa daha, çoğaltacağız marşlarla  Ben ve sevgilim ve arkadaşlar yürüyeceğiz bulvarda  Yürüyeceğiz yeniden yaratılmanın coşkusuyla  Yürüyeceğiz çoğala çoğala...
İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım  Şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından  Bebe dişlerinden güneşlerden yaban otlarından  Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar  Şu aranıp duran korkak ellerimi tut  Bu evleri atla bu evleri de bunları da  Göğe bakalım. Falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım  İnecek var deriz otobüs durur ineriz  Bu karanlık böyle iyi aferin Tanrıya  Herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum  Hırsızlar polisler açlar toklar uyusun  Herkes uyusun bir seni uyutmam bir de ben uyumam  Herkes yokken biz oluruz biz uyumayalım  Nasıl olsa sarhoşuz nasıl olsa öpüşürüz sokaklarda  Beni bırak göğe bakalım. Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım  Tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum  Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi  Sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor  Seni aldım bu sunturlu yere getirdim  Sayısız penceren vardı bir bir kapattım  Bana dönesin diye bir bir kapattım  Şimdi otobüs gelir biner gideriz  Dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç  Bir ellerin bir ellerim yeter belleyelim yetsin  Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat  Durma kendini hatırlat  Durma göğe bakalım
Şayet aşkın tohumu  Düşmüşse gönlüne  Suyunu esirgeme  Aşkın hakkını yeme  Pişman olursun ömrünce. Sana gölge verecek dallar  Fışkırır ancak gençlikten  Büyüt bu fidanı ey genç  Hazır yeşermişken. Ne demek istediğimi  Ömrünün ortalarında  Ansızın anlarsın  Alkol kana yayılınca.
Sonunda ketum bir tarihe göçebe oldum  Adressiz kaldım bu yüzden bir rüzgâr gibi  Takıldım hiç büyümemiş bir çocuğun ardına  Vizem yok kimliğim sahte yollar mayın döşeli. Bir ömürde kaç sokak izi kalır geriye  Saçlarımın ıslaklığından anlıyorum  Orda bir çocukluğun yağmuruna varılır  Yarpuz kokusu uğurlar sizi görmezsiniz  Her sokak aslında bir patikadır. Yüzümde bir yama gibi duruyor zaman  Bütün aşkların kan grubu aynı olsa da  Ayrıdır çıkmazları son sözleri farklı  Gözlerinin rengine uymaz intiharları. Zaten hep gönüllüydü yanlışı yazgısına bulaştı  Küçük sevinçlerin büyük kederlerin sahibi  Güneşsiz bir gölge kansız bir yara oldu  Hüsran sokağında bir aşk daha vurdu kendini
Kerem kıl, kesme sâkıy, iltifatın bînevâlardan  Elinden geldiği hayrı, diriğ etme gedâlardan. Esîr-i gurbetiz biz, senden özge âşinâmız yok  Ayağın kesme başın çün, bizim mihnetserâlardan. Sabâ! Kûyunda dildârın nedir üftâdeler hâli?  Bizim yerden gelirsen bir haber ver âşinalardan. Deme zâhid ki: 'Terk et simber bütler temâşâsın! '  Beni kim kurtarır Tanrı sataştırmış belâlardan! . Vücûdum ney gibi sûrah sûrah olsa ah etmem  Muhabbeten dem urdum, incinmek olmaz cefalardan. Fuzûli! Nâzenînler görsen izhâr-ı niyaz eyle  Terrâhhum umsa ayıp olmaz, gedâlar padişahlardan...
Hasretinle geçiyorken bu gençlik çağım,  Ey sevdiğim, ben umitsiz değilim gene  Ak düşünce saçların kumral rengine  Kollarında son aşıkın ben olacağım.. Ey başında şimdi sevda rüzgarları esen,  Böyle her gün yollarımdan geçsen de süzgün  Sen benimsin büsbütün terk olunduğun gün ...  O mukadder günü, bilmem, düşündün mü sen?. Ben bir beyaz şaçlı aşık, sen bir ihtiyar ...  O gün bana yalaşırken ey ilahi yar,  Esirgeme gözlerimden bir son buseni,. Kirpiğinden yavaş yavaş bir damla aksın,  Çünkü, ruhum, sen de o gün anlayacaksın  Ki hiç kimse benim kadar sevmemiş seni
Asrımızın zarif düşünceli gençlerinden biri  Kederli elini  Temiz alnına koyarken fikretmek için  Çocukların susması  Kuşların ve kedilerin uzaklaşması  Haritaları üzerine bezlerin atılması  Lambaların kısılması  Kadınların bir vakit konuşmadan  Yaşaması gerekebilir  Ve açılabilir görüntümüz Sahnemiz perdemiz:  Hergün bir miktar kros boksit asit  Ve arenamız  Dokuzyüz milyon müslüman rüyalarını hatırlamadan uyanabilir. Baş efendimiz  Görüntümüz  Sahnemiz  Perdemiz. Eğer dualanmasaydı sesimiz  Eğer yaradandan o güzel ağız  Açık ve seçik  Dilemesiydi demeseydi  'Allah  Sesinizi  Mağrıptan Maşrıka Kadar Duyursun'  Düşünmezdim üzerinde  Binmezdim deli deli koşan küheylan. Bildim Sensin Sen Sen  Diri Diri Diri Şahım  Diri Şahım Diri Diri  Dirilt Alemi Alemi Alemi Alemi. Çünkü dokuzyüz milyon müslüman rüyalarını hatırlamadan uyanmıştır  Bunların üzerine ezan  Ucu sancılar vuran  Bir kırbaç olmalıydı  Her duyan  Bağrını açmalıydı akan kanı da sevdayı da yorumlamaya almalıydı  Hayır dokuzyüz  Milyon müslüman  Tarihin hülyalarından vazgeçmiş olabilir AMA BEN. Elim dizlerime Vur Kalk  Müslümanlar uyanın Eller Dizlere Vur Kalk  Yumruklar dizlere vur vur  AMA BEN Ama ben Ama ben Ama ben. Korku gerek tenlere etim kalbur  Deşer bakışın kıyar da kıyar. Korku gerek reca gerek  Yanlış anlaşılmış olabilir  Sesini duyuyorum kendimin/kelimeler kendinden emin değil. Yanlış anlaşılmış da olabilir  Aklım başımda mı! Değil. Ve sesimi duyuyorum  Kaburgalarımın gelip artık kavuşamadıkları iniltiden  -Kulun korktuk şerrinden  Ağzımız yerlerde kaldı gerçek dilimizden akmadı  Kuldan korkarken gel zaman git zaman  Bir hayat ki haşa korkmadan yaradandan  Ama elbet ruhumun vazgeçilmez akışı baş çarptığım kayalıklar. Irmaklarımın altından akan ırmak  Sandal sefalarım Marmara toprakları  Ama söyle olmuşsa yüzüme karşı söyle neyi inkar ettim. Dilediğim en güzel hayat  Çöplerin içinde rüya aradım  Düştümse eğer sana bakarken düştüm. Sen dinç zaman  İşte kuluçkan  Bereketle taşan yağ küpleri gibi  Parmaklardan akan çeşmeler gibi. İşte sinem kalabalık ve kendine zinde  Kullardan pervasız nesillerden biri. Aha Şeyhefendim Aha yüreğim  Göz kapanır akıl susar susar akıl  İstersen haydi haydi haydi  Yeryüzünün bütün gümbürtülerini çağır. Çehrenden o azgın maskeyi dök  O evleri kedere boğ  Nasıl olsa her kucaklandığın dalgada  Bir gemi kadavrası gibi ikiyüz yıl parçalandın. Mahşerinde uyanacaksın  Ağzının. Korkuyorum o nedenle  Başım eğik  Dilim kapalı
Bir lebi gonca yüzü gülzar dersen işte sen  Har-ı gamda andelib-i zar dersen işte ben. Lebleri mül saçları sünbül yanagı berk-i gül  Bir semenber serv-i hoşreftar dersen işte sen. Payine yüzler sürer her serv-i dil-cuyun revan  Su gibi bir aşık-ı didar dersen işet ben. Zülfü sahir turrası tarrar şuh-ı şivekar  Çeşmi cadü gamzesi mekkar dersen işte sen. Firkatinde teşne leb hatır perişan haste dil  Künc-i gamda bi-kes ü bi-mar dersen işte ben. Gözleri sabr u selamet ülkesini tarac eden  Bir amansız gamzesi Tatar dersen işte sen. Bakiya Ferhad ile Mecnun-ı şeydadan bedel  Aşık-ı bi-sabr ü dil kim var dersen işte ben
Gökgürültüsünden korkup yamacıma sokulan sevgilime  Sarıl bana, sarıl, öp, öp, öp beni, dedim  Baksana allah yıldırımlarıyla resmimizi çekiyor!
Agac butun  Isik butun  Meyve butun  Benim dunyam paramparca.. Buyuk bir ayna kirilmis  Kirilip yere dokulmus  Kainat icine dusmus  Dusmus amma paramparca.. Yaprak yaprak yapistirdim  Diyar diyar dolastirdim  Bir alevdir tutusturdum  Yandim amma paramparca.
Prangalar takmışım kalbime  Kelepçeler ise gönlüme  Ne seveni ararım ne seni  Yalnızlığım tahta çıkmış neyleyim  Bulutlar dostum olmuş  Güneş düşman  Geceler hüzünle geçer  Ve yine sensiz  Artık ne seni severim ne sevdaya kanarım  Sanma ki ardından ağlarım  Sahte gülümsemeler tahta çıkmış neylersin
Sefer oldum aynı gare  Gider oldum diyarımdan  Felek zullmetti ayurdu  Beni gül yüzlü yarimden. Ölem bir gün,gidem bir gün  Tenim türab olsun her gün  Gelir muhabbet kokusun  Yel estikçe gurabundan. Senin aşkın muhabbetin  Yakar beni derunumdan  Figanım arşa yükseldi  Felekler yandı ahımdan. Seyyid Nesimi'nin ahı  Gidenler gelmiyor dahi  Yetiş ey Kerbela Şah'ı  Mahrum etme didarından
Markov'un iddiasına göre  ruhunu bıçaklamaya çalışıyormuşum  ama ben onun karısını tercih ederdim.. ayaklarımı kahve masasının üzerine koyarım  ve o da der ki,  ayaklarını kahve masasının üzerine koymana  pek aldırmıyorum  ama bacakları sallanıyor  her an zavallı şey  parçalara ayrılabilir.. ayaklarımı masadan çekmem  ama hala onun karısını tercih ederim.. Markov der ki, bir hendek kazıcısını  eğlendirmeyi tercih ederdim veya bir  gazete satıcısını çünkü bu insanlar  hiç olmazsa nezaket kurallarına uyacak kadar nazik olurlar  Rimbaud ile fare zehiri arasındaki  farkı bilmeseler de.. boş bira tenekem  yere yuvarlanır.  'ölmem gerekmesi hiç mi hiç  canımı sıkmıyor, ' der Markov,  'bu oyundaki rolüm yaşayabildiğim  kadar iyi yaşamam gerektiğidir.'. yanımdan geçerken karısını yakalarım  elindeki bira göbeğime yaslanır,  dizleri ve göğüsleri çok güzeldir  ve onu öperim.. 'yaşlı olmak pek o kadar kötü değil, ' der,  ortalığa bir sakinlik çöker ama  önemli olan şudur:  Sakinlikle ölümü birbirinden ayrı tutmak için:  asla yaşlı olduğun için gençliğe  aşağılayıcı bir şekilde bakma,  tecrübeli olduğun için yaşlılığa  asla bilgelik olarak bakma. bir  insan hem ahmak hem de yaşlı olabilir --  böyle birçok insan vardır, bir insan  hem genç hem de bilge olabilir --  çok az insan böyledir. bir insan --. Tanrı aşkı için diye figan ettim,  'kes sesini! '  gidip bastonunu aldı ve  dışarı çıktı.. 'onun hislerini incittin' dedi karısı  'senin büyük bir şair olduğunu sanıyor.'. 'bana göre o fazla kurnaz' dedim  'biraz fazla bilge.'. göğüslerinden birini dışarı çıkarttım  kokunç büyük  güzel  birşeydi.
Şimdi  utançtır tanelenen  sarışın çocukların başaklarında.. Ovadan  gözü bağlı bir leylak kokusu ovadan  çeviriyor o küçücük güneşimizi.. Taşarak evlerden taraçalardan  gelip sesime yerleşiyor.. Sesimin esnek baldıranı  sesimin alaca baldıranı.. Ve kuşlara doğru  fildişi rüzgarın tavrı.  Dağ güneş iskeleti.. Tahta heykeller arasında  denizin yavrusu kocaman.. Kan görüyorum taş görüyorum  bütün heykeller arasında  karabasan ılık acemi  - uykusuzluğun sütlü inciri -  kovanlara sızmıyor.. Annem çok küçükken öldü  beni öp, sonra doğur beni.
Bir baş ol ki oğul!  Dimdik durasın  Çiğnenip ezilmeyesin. Bir göz ol ki oğul!  İyiliği göresin  Peşinden yürüyesin. Bir dil ol ki oğul!  Zehire bal süresin. Bir el ol ki oğul!  Yoksulu giydiresin. Bir yürek ol ki oğul!  Her zaman bak diyesin. Ayak olursan oğul!  Karınca ezmeyesin. Vakit kıymetli oğul  Sakın boş gezmeyesin
İlk bu sabah  İlk bu sabah göğü görmedim  İlk bu sabah kaysı çiçeklerini  Hüzün ilk kez konuk gibi gelmedi  Efendim, ev sahabım. Karacamı suya indiremedim  Şahanım uçurdum döndüremedim  Dağlar. Enikli kapılar kitlendi  Taş avlular sustu, ben sustum  İlk kez bekledim ölümü  Dostu bekler gibi bekledim  Dağlar. Benim acım acıların beyidir  Canıma bir doru kısrakla gelir  Öfkeyi sabırda eritir  Umut yer  Suyunu gözümden içer bir zaman  Dağlar of dağlar
Derler ki,bu dünyada ne elde etsen kardır;  El atmadan bitende acaba ne kar vardır? ..   1978
Vuruldu bir uçurum derinliğinde  Yaylada bir seherin serinliğinde  Avcıdan yarasını gizlercesine  Çığlıgını gömerek devrildiginde. Vuruldu ciger parem kanlar içinde  Vuruldu yürek yarem kanar içimde. Mavzeri baş ucunda dağ yamacında  Parmağı donup kalmış tetik ucunda  Sabahsız bir uykuya dalarcasına  Beyaz bir çiğdem açmış kanlı saçında
Tüm çevrendekiler kendinden geçip de  Seni suçladıkları anda soğukkanlı kalabilirsen  Herkes senden şüphelendiği halde  Onların kuşkularını hoş görebilirsen. Bekleyebilir ve beklemekten yorulmazsan eğer  Haksız şuçlamaya uğrar da karşılık vermezsen  Garez beslemediğin halde, gareze tahammül eder  Akıllıca konuşmaz fazla uysal görünmezsen . Düşünebildiğin halde  Kölesi olmazsan düşüncelerinin  Hayal kurma gücün olduğu halde  Tutsağı olmazsan hayallerinin. Eğer felaket ve saadetle yüz yüze gelirde  Bu iki sahtekârı aynı şekilde karşılayabilirsen  Tüm ömrünü adadığın şeylerin yıkıldığını görür de  Kırık dökük araçlarla yeniden yapabilirsen. Kalbini sinirlerini ve tüm vücudunu;  İş işten geçse de gayen için diriltebilirsen  Ve 'dayan' diyen iradenden başka bir gücün  Kalmadığı halde dayanabilirsen.... Ne dostların ne de düşmanların sözleri incitmezse seni  Gereğinden çok bağlanmadan saygı duyarsan herkese  Eğer her dakikanın doldurabilirsen altmış saniyesini  O zaman dünya da senindir, içindeki her şey de  Hatta daha çoğunu da ellerinde bulursun  Asıl önemlisi oğlum o zaman gerçek ADAM olursun...
El çek tabib el çek yaram üstünden  Sen benim derdime deva bilmezsin  Sen nasıl tabibsin yoktur ilacın  Yaram yürektedir sarabilmezsin. Sana derim sana ey kalbi hayın  Kimseler çekmesin feleğin yayın  Yıkıp harab ettin gönül sarayın  Alıp bir taşını koyabilmezsin. Emrah'ım dinledin benim sözlerim  Muhabettin can evimde gizlerim  Ne duruyon ağlasana gözlerim  Bir daha yarini görebilmezsin
Bir sen eksiktin sarıyıldız hoşgeldin  Geç bakalım karşıma benimle içer misin  Ağlar mısın içince burnuna çeker misin  Gözyaşların yakabilir mi dudaklarımı  Ama neden titriyorsun öyle sarıyıldız . Bak ben su taşıyorum ince elekle  İğne deliğinden dünyayı geçiriyorum  Bak ben aklıma uyup sarıyıldız  Durmadan aklımı saşırıyorum  Sen beni kaçıncı binden tanıyorsun ki . Hadi bana çelik mavisi bir gece getir  Hadi dostlukları tek tek koparıp getir  Alnımdan öp beni e mi, yitik sıcaklığımı getir  Gençliğimi çılgınlığımı deli günlerimi getir  Ne o sarıyıldız sen de mi ağlıyorsun
Hızır Paşa bizi berdar etmeden,  Açılın kapılar Şah'a gidelim,  Siyaset günleri gelip çatmadan,  Açılın kapılar Şah'a gidelim.. Bunda bilmeyeni bildirirler mi  Eli bağlı namaz kıldırırlar mı  Yoksa Şah diyeni öldürürler mi  Açılın kapılar Şah'a gidelim.. Aslımız Muhammet kıyman cellatlar  Üstümüzde bite davacı otlar  Ölüm Allah emri ya eziyetler  Açılın kapılar Şah'a gidelim.. Sağlıklı mı ola dostun illeri  Karşıda görünen tozlu yolları  Şah'tan elçi gelmiş dem bülbülleri  Açılın kapılar Şah'a gidelim.. Her nereye gitsem, yolum dumandır  Bizi böyle kılan, ahd-ü amandır  Zincir boynum sıktı hayli zamandır  Açılın kapılar Şah'a gidelim.. Güzel Şah'ım çıktı m'ola köşküne  Can dayanmaz gayretine müşkine  Seni beni Yaradan'ın aşkına  Açılın kapılar Şah'a gidelim.. Kapısı yok bacasından bakarım  Gözlerimden hasret yaşı dökerim  Şah'a giden bir bezirgan tutarım  Açılın kapılar Şah'a gidelim.. Pir Sultan Abdal'ım güzel şah canım  Ağlamaktır benim demim devranım  Arşta melek yerde çeşm-i efgânım  Açılın kapılar Şah'a gidelim.
Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.   Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...   Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...   Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...   Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...   Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...   Belki aynı gece,belki yıllar boyunca konuştuğumuz yerden bana geldik...susuz ve yorgun...Yaşamaya köpekler gibi aç,ama ölüme dünden razı...   Bana geldik...Belki içimizdeki acıyı avutur,koptuğumuz ışığı ikna eder,biraz olsun hiç yaşamamış,hiçbir şey bilmiyormuş gibi yapar,içimizden bir ömür çalar,yitirdiğimiz ve anlayamadığımız ne varsa uzakta bırakır,buradan,bu hayattan yolumuza devam ederiz,sanmaya geldik...   İçtik,şımardık,ağladık,hayatı özledik,çığlık attık;ardımızda bıraktığımız ve bir kez olsun sahiden dönüp bakmadığımız onca kırıl kalp,onca vazgeçiş,onca erteleyiş,onca unutuş bir gecede bağışlanır sandık...   Ama olmadı...Bunu ilk ve son kez sevişirken anladık...Birbirimizin çıplak bedenlerine dokunduğumuzda...Aynı anda,belki de peş peşe,derinden,çok derinden öksüz kalan bir çocuk gibi kesik kesik ağlamaya başladık...Engel olmaya çalışsak da,yine de kahredici bir hoşluğu vardı bu ağlayışın içimizde...Bu hayatta sevgili olarak birlikte gidecek bir yerimiz yoktu...Geçmişimiz bizi geri çağırıyordu...Gidecek bir yerimiz yoktu,ama kaybolmamıştık...Bu yüzden kahredici bir boşluğu vardı göz yaşlarımızın...   Sonra sabah oldu...Sonra acı ve özlemin yerini utangaç bir boşluk aldı...Bütün o eksik hazların yerini derin bir suçluluk duygusu aldı...   Sonra o gitti,yaramda hiç unutamayacağım bir ürperti bırakarak gitti...Yaram ki,kimse onun kadar beni anlayamaz,yaram ki onun kadar kimse beni sevemez...Gözlerimden çok içimdeki yaramı sevdim ben...Çünkü ondan başka kimse bana beni gösteremedi...Herkese,ama herkese yalan söyledim,ama bir tek o biliyordu hepsini...Bir tek o gördü beni kendimi aldatırken...Onu unutmaya çok çalıştım...Yok saymaya...Hayat diye içine girmediğim akvaryum kalmadı...Her mevsim mutluluk modaydı...O akvaryumların içinde mutluymuşum gibi yaptım...Yaramı unutup herkes ne yapıyorsa onu yapmaya çalıştım...Akvaryumun içinde,herkes gibi camların dışında bir yeri özledim...Bana ait olmayan bir hayatta,hiçbir ortak yanım olmayan insanlarla akvaryumun dışını özledim...Yaramı unutup,neyi özlediklerini bilmeyen insanların özleyişlerini sevdim...Bilmiyorum,belki bunu da kendi yaramı unutmak içim yaptım hep...Anladım ki,nereye gitsem sonunda yarama dönüyorum...Ne yapsam,ne etsem döndüğüm tek yer yine o eski kalbim...Bütün o oyunlardan bana kalan o eski yadigar...Ne kadar sevse de insan,tükenip,yorulduğu bir saat var...Herkesin bencil bir ömrü var...İşte en çok o zaman hatırlarım o eski kalbimi,onca insana kendimden öç alırcasına dağıttığım kalbimi,çok sevdiğim bir yabancı gibi hatırlarım...Mahcup bir özlemle çağırırım onu dağıttığım yerlerden;hayatlardan,yorgun ve bencil sevgilerden... Utanarak...Sanki kendi kalbimi geri çağırmak bir suçmuş gibi çağırırım...Güzellik ve soyluluk saklıdır o kalpte...Kalbimdeki kimsesiz kalmış güzelliğe ve soyluluğa vurgunumdur ben...Onu her arzulayışımda karşıma Tanrı çıkar...Beni böyle eksik,böyle yarım,böyle susuz,böyle bir başına O bırakmıştır...Tanrı vardır ve benim bu sonsuz susuzluğum ondandır...   Bu susuzluğu hissettiğim andan beridir hayattan korkmamayı öğrendim...Kime dokunsam Tanrı’ya sonsuz bir yakarış;kime dokunsam o büyük kopuşun sancısıydı;kime dokunsam kendimdeki ilk ağrıya dokunuş gibiydi...Kime dokunsam eksik,ve yanlış bir Tanrı’ya dokunmak gibiydi...   Tanrı’yı unutmak,içimdeki aşkı unutmak gibidir bazen...Böyle zamanlarda kalkıp giden her şeyin peşine takılırım...Bütün zamanların,bütün trenlerin,bütün vaatlerin ve hızların arkasından giderim...Farklı olmak adına,kendim olmak adına,herkes gibi olmak adına koşarım giden her şeyin ardından...İçimdeki Tanrı’yı,içimdeki aşkı soluksuz,kimsesiz bırakarak koşarak giderim her şeyin ardından...Kendimi hatırlamamak için her anımı,her dakikamı tıka basa bu hayatla doldururum...içimdeki aşkı,içimdeki susuzluğu unutabilmek için bir projeye,bir yaz boz tahtasına dönüştürürüm kendimi...Her yerde ve herkesle olmak için kendimi boşlukta bir yerde yeniden yaratmaya çalışırım...Herkesle ve her yerde olmak için,beni her yere bir an önce yetişmek için,kendime bana ait olmayan bir kalp,bir yüz alıp kimsenin bilmediği,uğramadığı bir boşluğa yerleşirim...Herkes ve her şey olmaz için,beni çağırdıkları her yerde olmak için bu boşlukta yaşadım kimsesiz,bu boşlukta yüzüme çarpan kapılar,bu boşlukta hızlandıkça geciktiğim,bu boşlukta çırpındıkça yitirdiğim her şey bana aşksız geçen yıllarımı hatırlatır...Bana Tanrı’sız ömrümü,yüzümden yoksun geçen anlarımı hatırlatır...Böyle zamanlarda defalarca çiğneyip geçerim kendimi...Verdiğim sözleri,ettiğim yeminleri...Atarım kendimi herkesin ortasına...Gizlerimi atarım hoyrat gözlerin önüne...Önce ben başlarım kendimi yağmalamaya...O güvenmediğim hayatı ve zamanı yanıma alarak gizlediğim ne varsa ortaya dökerek...Öç alırcasına kendimden...Dökerim her şeyi ortaya...Herkesin kendinden kurtulmak için kışkırttığı yurtsuz ve kimsesiz bir gece için...   Böylesi gecelerde herkes o eski yarasına haksızlık etmiştir;böylesi gecelerin sabahında herkes ezbere ve çabuk çabuk konuşur ve kimse kimsenin gözlerine korkusuzca bakmaz...Herkes bir an önce,eksik ve yanlış da olsa bir gece önceki ömrüne dönmek ister...Herkes susuz bıraktığı o eski kalbine dönmek ister...   Bunları bilince,bunları hissederek yaşayınca kimseye kızamıyor insan...Öfke dönüp dolaşıp geliyor yine içte patlıyor...İçimde patlıyor...Çünkü kime kızıp,kimi lanetlesem en sonunda onu içimde buluyorum...Suçladığım herkeste biraz ben varım...Kimi yargılasam elimde kanı var...Kime bağlansam onda haksızlık ettiğim ömrüm ,susuz bıraktığım Tanrı’m var...Kime koşup sarılsam onda kolları bağlı erdemim var...Başkalarını yargıladıkça kendini tutsak eden,başkalarını küçümsedikçe küçülen sevgim var...Oysa ne yapsam o yurtsuz gecem,susuz bıraktığım aşkım beni hiç unutmaz...Sorar hesabını...Defalarca gidip gelerek ömrümden,kimlerdi,diye sorar o kanayan yüz bana,kimdi bütün gece onda yargıladıkların...İtildiğim ve sığındığım yüzümden tek bir yanıt çıkar,tek bir ses...O ses der ki,bütün gece yargıladıkların aslında sensin...Bilirsin ki o ıssız gecede bunu sana söyleyen senin sesindir...Sahibini ancak bu ıssız gecede bulmuştur...İçinde soluksuz bıraktığın Tanrı’nın sesi,içinde öyle kimsesiz,öyle kanlar içinde bıraktığın sahipsiz yüzünün sesidir...Ne olur sus ve öfkelenme der bu ses bana...Boyun eğ bu sese...Kabullen onu...Bir kez olsun kendi sesinin önünde eğil der...Bir kez olsun kulak ver ona...Kulak ver ona,onun neleri yitirdiğini,neleri sonsuza dek kaybettiğini bir kez olsun anların ağzından duy...Yüzünden akan kanı bir kez olsun öp...Sadece gözyaşı değil onlar...Dokun onlara,dokun kendi kanına,yitirdiğin ve özlemini çektiğin her şeyi kendi kanında bulacaksın...Orada bütün yargıladıkların var...Orada reddettiğin bütün ömrün var...Bu hayattan tiksinip lanetlediğin ne varsa,hepsi kanında saklı...Seni terk edip ihmal edenler,seni bir türlü anlamak istemeyenler,seni yargılayıp dışarıda bırakanlar orada...Orada,seni deliler gibi sevenler ve senin içine bir türlü giremeyenler...Ne olur bir kes olsun onca insana dağıttığın kendini geriye çağır...Ne olur bir kez olsun anla,ömründen daha uzağa gidemezsin...Onca yıl susuz bıraktığın Tanrı’ndan daha uzağa gidemezsin...Ne olur anla,onca yıl kimsesiz bıraktığın yüzünden daha uzağa gidemezsin...Ne olur bir kez olsun anla,yarını yok sayarak hiçbir yere gidemezsin...   Yaşamak ne ki,hem kendini,hem sevdiklerini durmaksızın kimsesiz bırakmak değil?..Yaşamak yüzünü onca yemine rağmen ortada bırakmak değil mi?Yaşamak her gittiğin yerde bıraktığın yüzleri kanayarak özlemek değil mi?..   Yaşamak,içindeki o sonsuz ve tesellisiz acının tesellisini bu hayatta aramak değil mi?..   Bu hayatın ne yengisi,ne yenilgisi teselli etti beni...Ne zaman kazandım,ne zaman,artık kurtuldum,desem,daha derin bir boşluk açıldı önüme...Bu hayatın kurallarıyla ne zaman çıksam yola,kazandıkça kaybettim,yükseldikçe alçaldım...Ne aklımdan kurtuldum,ne delirdim...   İçimdeki erdem öylesine soluksuz kalmıştı ki,ne zaman aşkın bir güzellik görsem ertelediğim hayatım gelirdi aklıma...İçimdeki erdemi suç ve günahla sınamaya geç başlamıştım çünkü...   Çünkü ne zaman yasadışı bir gece yaşasam anlamsızca ve kimsesiz bir ağlayış gelirdi içimden...   Ne zaman beni bana hissettiren birine sarılsam;çok uzaktan,çok eski bir duygu bana rağmen,bana inat yanımdan geçip giderdi...Kimi sevsem hiç olmadığı kadar yalnızlaşırdı...Kimi sevsem bütün o yanlış hayatım gizlendiği yerden çıkıp gelirdi...Kimi anlamaya çalışsam hayatımın boşluğu çarpardı yüzüme...Kime elimi uzatsam o unutulmuş ömrümle karşılaşırdım...   Kendimi daha fazla ne kadar tüketebilirdim...Kime sarılsam verip de tutamadığım sözler çıkardı karşıma...   İnsan her sabah doğan güneşten utanır...İnsan er ya da geç gelen mevsimlerden utanır...   İnsan onca yıl susuz bıraktığı Tanrı’sından utanır...   İnsan bunca işarete,bunca özleme rağmen bir türlü gidemediği yerden utanır...   İnsan yalan bir hayattan onca yıl bir kurtuluş beklediğine utanır...
Üstümüze gece gündüz kol geren,  Bize güzel iyi günler gösteren,  Türk iline yeni baştan can veren  Kimdir diye sorarlarsa: Atatürk.  Yurdumuzu aydınlatan sabahlar,  Düşmanlara korku veren silâhlar,  Tersaneler, fabrikalar, tezgâhlar  Göze çarpan her ne varsa: Atatürk.  Tanrı gibi görünüyor her yerde  Topraklarda, denizlerde, göklerde:  Gönül tapar kendisinden geçer de  Hangi yana göz dalarsa: Atatürk.  Babasından önce onun adını  Öğretiyor oğluna Türk kadını,  Ondan aldık yaşamanın tadını,  Bahtiyarız, bahtiyarsa Atatürk.
Gözleyi gözleyi gözüm dört oldu  Ali'm ne yatarsın günlerin geldi  Korular kalmadı kara yurt oldu  Ali'm ne yatarsın günlerin geldi. Kızılırmak gibi bendinden boşan  Hama'dan Mardin'den Sıvas'a döşen  Düldül eğerlendi Zülfikâr kuşan  Ali'm ne yatarsın günlerin geldi. Mümin olan bir nihana çekilsin  Münafık başına taşlar üşürsün  Sancağımız Kazova'ya dikilsin  Ali'm ne yatarsın günlerin geldi. Şah'ın geleceğin bir gün duydular  Yezitler lânet gömleğini giydiler  İmam Aliyyürriza'ya kıydılar  Ali'm ne yatarsın günlerin geldi. Pir Sultan Abdal'ım bu sözüm haktır  Vallahi sözümün hatası yoktur  Şimdiki sofunun Yezit'i çoktur  Ali'm ne yatarsın günlerin geldi
Artık seninle duramam  Bu akşam çıkar giderim  Hesabım kalsın mahşere  Elimi yıkar giderim. Sen zahmet etme yerinden  Gürültü yapmam derinden  Parmaklarım üzerinden  Su gibi akar giderim . Artık sürersin bir sefa  Ne cismin kaldı ne cefa  Şikayet etmem bu defa  Dişimi sıkar giderim. Bozar mi sandın acılar  Belaya atlar giderim  Kurşun gibi mavzer gibi  Dağ gibi patlar giderim. Kaybetsem bile herşeyi  Bu aşkı yırtar giderim  Sinsice olmaz gidişim  Kapıyı çarpar giderim. Sana yazdığım şarkıyı  Sazımdan söker giderim  Ben ağlayamam bilirsin  Yüzümü döker giderim. Köpeklerimden kuşumdan  Yavrumdan cayar giderim  Senden aldığım ne varsa  Yerine koyar giderim. Ezdirmem sana kendimi  Gövdemi yakar giderim  Beddua etmem üzülme  Kafama sıkar giderim
Tekke hâlsiz, medrese sözsüz yaşamaz.  Aşkın gücünü ne hâl, ne söz aşamaz.  Müftünün ve hatibin kralı gelse;  Aşkın mahkemesinde hiç konuşamaz! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Tek parça gibi kadeh, kim yapıştırdı?  Sarhoş onu kırdıysa sanma ki sırdı.  Bu kadar güzel başı, ayağı, eli;  Bir sevgi yarattı da, bir kin mi kırdı? . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Behey dilber sana gönül vereli  Bana hasm olmadık kullar mı kaldı  Dasitan eyledin illere beni  Halim söylemedik diller mi kaldı. Ferhad gibi yol eyledik dağları  Hangi yar güldürmüş ağlayanları  Şimdi viran oldu dostun bağları  Yad eller değmedik güller mi kaldı. Böyle dilber gelmemiştir devrana  Şimdiki hublara yoktur bahane  Bir rüzgar musallat oldu cihana  Meyvesin dökmedik dallar mı kaldı. Gel gönül bu dertten olalım ari  Görelim sonunda ne kılar Bari  Gevheri der ben de ederim zari  Başıma gelmedik haller mi kaldı
açılır içimin yaz gülmeleri  iyi yazılmış kötü okunan şiirler gibi  vazgeçilebilir bir öğlesonrası  tadından yenmiyorsa  tadı nasıl biliniyor  mademki yenmiyor bu  güneş suyuna siesta çorbası?. açılır içimin sayfiye yerleri  yaşasın sosyalizmir’in işsiz güçsüz öğlesonları!  havuz klorunda yıpranan gençliğim eyvah!  rica etsem sırtıma sürer misiniz  kaçırdığım fırsatları?  açılır yüzümün yazlık bahçesi  evet belki artık çok geç ama  herkes bilsin ki zamanında gençlerbirliği’nden  istediler  ama ben gitmedim!
Ben Anadoluyum...  Yıllar yılı susuz kaldım, yıllar yılı aç... . Şükrederek, kalktığım sofralarımda  Ya soğan ekmek olur, yahut bulamaç. . Hastalarım ölüm yataklarında  Ne doktor yüzü gördüm, ne ilaç. . Zaman zaman nankör çıktı büyütüp okuttuğum,  Gölge vermedi çok kere diktiğim ağaç... . Devlet denince hep vergi geldi aklıma  Jandarma deyince kırbaç... . En gümrah ırmaklarım boşuna akıp gitti  Üç beş adım ötesinde toprağım vardı kıraç. . Gittim, yiğitçe döğüştüm gazâ meydanlarında  Ne tak-ı zaferler istedim, ne taç... . Savaşta çiğnetmedim hilâli düşmanlara  Barışta düştü üstüme gölge gölge haç... . Yolsuz, okulsuz köylerim, kasabalarım hâlâ  Alın terine muhtaç... . Ben Anadoluyum, acılı, mahzun;  Bende bitmez tükenmez dert kulaç kulaç...
Narın morlaştığı yerdeyiz yine  Aynı kutsal mavinin yüreğindeyiz  Sevdanın zor kaçaklığına karşı  Yeşeren bir dal  Ve kırılan bir zincir sevincindeyiz. Sen yine sonsuz düşlerinde suların  Her şafak vakti  Bin sabahı birden sunuyorsun  Saçının her telinde bir nehirle  O şiir dünyasını yeniden kuruyorsun. Tanrılar rengarenk açmış bu kez  Apollon bir papatya beyazı sanki  Zeus taze bir gelincik kızılı  Bütün tapınaklarda aynı özlem  Bütün sütunlarda aşk yazılı  Posedion yine masmavi bir öfke  Suların göğsüne tığlarla kazılı. Geçmiş yılların sabır çatlatan hüznü  Şimdi bir günün batışır yüzünde  Suyun ve toprağın sevgisi derdik  Dinler yaratırdık tanrısız ve mavi  Yılları ay-ayları gün ederdik  Pürköpük coşkuyla gelirdik her yıl  Boynu bükük ve çaresiz dönerdik. Narın morlaştığı yerdeyiz yine  Aynı kutsal mavinin yüreğindeyiz  Ne tapınaktayız şu anda  Ne agorada ne saraydayız  Her yerde birden kutlanan  Çığlıkçığlığa bir zaferdeyiz  Yıllar sonra bütün baskılara inat  Yeşeren bir dal  Ve kırılan bir zincir sevincindeyiz
Bir sabah tanıdık bir şehre girerken  Sıcak ve dost şeyler düşünür insan  Tanıdık bir yatak bekler sizi  Bir çocuk yüzü gülümser anılardan. Dost şehirler, sevgili, anne şehirler  Nice anılar, nice mutluluklar yaşadım her birinizde  Delikanlı bir sevinçle sokaklarınızdan geçtiğim oldu  Kederli günlerim oldu aklımı yitiresiye. Sonsuz kareli bir film gibi  Yaşamım geçiyor belleğimden  Tekrar etmek duygusu  Her şeyi yeniden, yeniden.... Bir sabah tanıdık bir şehre girerken  Hüzünlü, tuhaf şeyler düşünür insan  Sadece o şehrin değil  Kendisinin de değiştiği duygusundan...
Allah elçilerinden sonra en büyük insana  Bir orman gibi büyür içimde sevmek  İçimde insan bir mahşer gibi kararırken  Ey her suça ortak çıkan kalbim.
Bu dağ Mengene dağıdır  Tanyeri atanda Van’da  Bu dağ Nemrut yavrusudur  Tanyeri atanda Nemruda karşı  Bir yanın çığ tutar, Kafkas ufkudur  Bir yanın seccade Acem mülküdür  Doruklarda buzulların salkımı  Firarı güvercinler su başlarında  Ve karaca sürüsü,  Keklik takımı…. Yiğitlik inkâr gelinmez  Tek’e – tek döğüşte yenilmediler  Bin yıllardan bu yan, bura uşağı  Gel haberi nerden verek  Turna sürüsü değil bu  Gökte yıldız burcu değil  Otuzüç kurşunlu yürek  Otuzüç kan pınarı  Akmaz,  Göl olmuş bu dağda….  2.  Yokuşun dibinden bir tavşan kalktı  Sırtı alaçakır  Karnı sütbeyaz  Garip, ikicanlı, bir dağ tavşanı  Yüreği ağzında öyle zavallı  Tövbeye getirir insanı  Tenhaydı, tenhaydı vakitler  Kusursuz, çırılçıplak bir şafaktı. Baktı otuzüçten biri  Karnında açlığın ağır boşluğu  Saç sakal bir karış  Yakasında bit,  Baktı kolları vurulu,  Cehennem yürekli bir yiğit,  Bir garip tavşana,  Bir gerilere.. Düştü nazlı filintası aklına,  Yastığı altında küsmüş,  Düştü, Harran ovasından getirdiği tay  Perçemi mavi boncuklu,  Alnında akıtma  Üç topuğu ak,  Ekşini hovarda, kıvrak,  Doru, seglâvi kısrağı.  Nasıl uçmuşlardı Hozat önünde! . Şimdi, böyle çaresiz ve bağlı,  Böyle arkasında bir soğuk namlu  Bulunmayaydı,  Sığınabilirdi yüceltilere…  Bu dağlar, kardeş dağlar, kadrini bilir,  Evvel Allah bu eller utandırmaz adamı,  Yanan cigaranın külünü,  Güneşlerde çatal kıvılcımlanan  Engereğin dilini,  İlk atımda uçuran  Usta elleri…. Bu gözler, bir kere bile faka basmadı  Çığ bekleyen boğazların kıyametini  Karlı, yumuşacık hıyanetini  Uçurumların,  Önceden bilen gözleri…  Çaresiz  Vurulacaktı,  Buyruk kesindi,  Gayrı gözlerini kör sürüngenler  Yüreğini leş kuşları yesindi…. 3.  Vurulmuşum  Dağların kuytuluk bir boğazında  Vakitlerden bir sabah namazında  Yatarım  Kanlı, upuzun…  Vurulmuşum  Düşüm, gecelerden kara  Bir hayra yoranım çıkmaz  Canım alırlar ecelsiz  Sığdıramam kitaplara  Şifre buyurmuş bir paşa  Vurulmuşum hiç sorgusuz, yargısız. Kirvem, hallarımı aynı böyle yaz  Rivayet sanılır belki  Gül memeler değil  Domdom kurşunu  Paramparça ağzımdaki…. 4.  Ölüm buyruğunu uyguladılar,  Mavi dağ dumanını  ve uyur – uyanık seher yelini  Kanlara buladılar.  Sonra oracıkta tüfek çattılar  Koynumuzu usul – usul yoldayıp  Aradılar,  Didik – didik ettiler  Kirmanşah dokuması al kuşağımı  Tespihimi, tabakamı alıp gittiler  Hepsi de armağandı Acemelinden…. Kirveyiz, kardeşiz, kanla bağlıyız  Karşıyaka köyleri, obalarıyla  Kız alıp vermişiz yüzyıllar boyu,  Komşuyuz yaka yakaya  Birbirine karışır tavuklarımız  Bilmezlikten değil,  Fıkaralıktan  Pasaporta ısınmamış içimiz  Budur katlimize sebep suçumuz,  Gayrı eşkiyaya çıkar adımız  Kaçakçıya  Soyguncuya  Hayına…. Kirvem, hallarımı aynı böyle yaz  Rivayet sanılır belki  Gül memeler değil  Domdom kurşunu  Paramparça ağzımdaki…. 5.  Vurun ulan,  Vurun,  Ben kolay ölmem.  Ocakta küllenmiş közüm,  Karnımda sözüm var  Haldan bilene,  Babam gözlerini verdi Urfa önünde  Üç de kardaşını  Üç nazlı selvi,  Ömrüne doymamış üç dağ parçası.  Burçlardan, tepelerden, minarelerden  Kirve, hısım, dağların çocukları  Fransız Kuşatmasına karşı koyanda. Bıyıkları yeni terlemiş daha  Benim küçük dayım Nazif  Yakışıklı,  Hafif  İyi süvari  Vurun kardaş demiş  Namus günüdür  Ve şaha kaldırmış atını.. Kirvem hallarımı aynı böyle yaz  Rivayet sanılır belki  Gül memeler değil  Domdom kurşunu  Paramparça ağzımdaki…
Karanlık kış günü akşam üstü  Bırak kendini sokaklara,  Git bakalım gittigin kadar!  Freni bozuk kamyonlar gibi. Sevda mı, umut mu, arkadaş mı,  Anılar mı? Nerde...  Ölüm mü? Doğduğun günden beri  Ardından gezer caddelerde. Karanlık kış günü akşam üstü  Bir gülüş mü? Sıcak,  Dükkanların ışığı mı? Tramvaylar mı?  Geçen kıvılcımlar saçarak.. Bütün trenleri kaçırdın  Acıklı bir roman gibisin şimdi  İşte milyon insanda, milyon yürek  Senin için çarpar mı biri? . Karanlık kış günü akşam üstü  Dost diye sokaklarda kendini ara,  Sevdalı, kimsesiz sarhoşlar gibi  Sarıl gizlice ağaçlara.
Hayattan ders veriyor diye öğretmenleri kızdıran  Tuzu bir bulmuş çocukları saklamadan güldüren dünyaya  Su kaçırmaz bir eşeğin sesine açıktır penceresi  Bir sınıfın, batı son dersinde, kuşluk vakti. Meşeler yapraklanınca bir tuhaf olurlar işte  Koparılmış kürt çiçekleri, hatırlayarak amcalarını  Azınlıkta oldukları bir okulda bile, sorarlar soru  Neden feriklerin ve eşeklerin memeleri vardır? . En arka sırada çift dikişliler, sınavda en öne  İntihara ve denizde nasıl boğulmaya çalışırlar  Yalnız Orta Doğu'da el altında satılan bir atlas  Kim demiş on sekiz yaşından küçükler okuyamaz. Bakıldı ki kum saati, ters çevrilmiş, çıt, usul isa asi olmuş  İkinci karnede babası yarısını silahıyla dışarda bırakıp  Öyle öğretildiği için saygılı, sınıfa giren parmak çocuğun  Boş yerine, girilmeyen bir dersin denizi, gelip oturmuş. Açık kalmış atlası, deniz taşmıştır, darılmasın Fırat ama. Hayatın orta öğretmeni sustu, dondu gülmeleri çocukların  Bir cenaze töreninde daha ölümü karşılamaya götürüleceğiz. Efendiler! Eşekler susabilirler  Ne yani çocuklar hiç gülmeyecekler mi?
-Nadir Özkul’a-  ben oyumu felakete veriyorum şeyda  sana dönük yanımda çengiler mat oluyor  saadet-zedelerin morga çevirdiği bir dünyada  bana alevden kostümlerle dans etmek düşüyor  ve şeyda ben oyumu felakete veriyorum . yolum uzadıkça kabaran direncimi  her düştüğüm yeri öperek bileyliyorum  kolay gele demek de nerden çıktı şeydam  gürbüz doğumlarda bir nice ananın harcandığını  imbatla gelenin kabayelle gittiğini biliyorum . senin aldanmak dediğin bana merhem oluyor  gördüğüm kışı zorlu geçmeyen yılın baharını da  saksıya dikme gülleri ilk güneşle soluyor  işte bu kısrak yokuşta çatladı demen için şeyda  dünyanın tüm düzlüklerine kin besliyorum . geç bi yol nazlı, güleryüzlü şiirler yazamam ben  esenlik şölenleri bitti vakt-i çerağanda  vakt-i kahırda hüzün fasılları demidir bu dem  gör ki raksederek ağlamak da varmış hesapta  ama ne raks’ı ne ağıt’ı ben Endülüs’ü evetliyorum. artık bol kahkahalı çokşükürleri bıraktım  esenlik bildirilerini harcıalem mutlulukları  denizi uslu gösteren kartpostalları yaktım  fakat şeydam bir avuç külü yakamadığım için  ben oyumu felakete veriyorum
Güzel bahçeli bir ilkokulun penceresinden  dünyaya,  hayret, hasret ve biraz da  bayat bayram şekeri kederiyle bakan,  aklı canbaz,yanağı al,  sesi çilek aroması  bir çocuk oturuyor  gözlerinde...
5.  Yanında dağılmış kağıtlar  Ve tütün tabakası var. Bir bez parçasıyla  Ağzını tıkamışlar. Cesetini sırt üstü  Boyunca uzatmışlar. Bir deniz kabuğunda  Dalgaları duyanlar. Boş bir mermi kovanı  Sizce nasıl uğuldar
Daha dün diyorsan geçen yıllara  Gözlerinde anılar hala yeşilse  Ve hala ıslaksa kirpiklerin  Bekle geliyorum.... Bırakıp bütün mutlulukları  Bırakıp bütün güzellikleri bir yana  Bekledinse yollarımı  Bekle geliyorum.... İsyan edip ağladığın mevsimlerde  Aşkımla silebildinse gözyaşlarını  Sevemedinse benden başkasını  Bekle geliyorum.... O bensiz gülüşler avutamadıysa seni  Dindiremediyse hasretini yıllar  Ve bir türlü unutamadınsa beni  Bekle geliyorum...
I.  Nedir sevgi  Okusak da hakkında binlerce eser  Yine de anlamış değiliz okuduğumuzu  Tefsir kitapları okuduk  Astronomi ve tıp okuduk  Bilemedik, nereden başlasak  Ezberledik dünya edebiyatında  Ne varsa şiir ve deneme namına  Tek bir satır bile hatırlamıyoruz onlardan  Sevgi öğretmenlerine sorduk  Onlar da bizim kadar biliyor ancak. II.  Nedir sevgi  Gizemli barınağında sorduk onu fakat  Ne zaman varsak tutmak için  Kaçtı her seferinde bizden  Ardındayız ormanlarda yıllardır  Ve yıllardır bu yüzden kaybolduk  İzledik onu siyah Afrika’ya kadar  Bengal’e, Nepal’e kadar  Karaib denizine kadar ve Mayorka’ya  Amazon ormanlarına kadar  Ancak yetişemedik  Aşk bilgelerine sorduk  Onlar da bizim kadar biliyor ancak. III.  Nedir sevgi  Seçkinlere sorduk, bir de kıssacılara  “En güzel söz” deseler de ikna olmadık  Yoldaşlara sorduk bir kez de  Dediler “Uysal bir çocuk  Nergis üzerine şiirler yazan  Karınca ve ceviz toplayan mama önlüğüne  Düzenbaz ve hırçın bir çocuk  Zalim kedileri bile kandıran”  Aşk muhabirlerine sorduk  Onlar da bizim kadar biliyor ancak. IV.  Nedir sevgi  Takva ehline sorduk, nafile  Din adamlarına sorduk, faydasız  Bir de sorduk sırdaşlara, boşuna  Aşk ehline sorduk onu  Dediler “Terk etti küçükken  Rahatça taşıyarak serçelerle dalı”  Yaşını sorduk akranlarına sevginin  Gülerek cevap verdiler  “Ne zaman biliniyordu ki aşkın yaşı”. V.  Nedir sevgi  İlahi bir iş olduğunu işittik  İnandık buna öylece  Duyduk ki, bir kutsal yıldızmış  Açtık bu yüzden camları her akşam  Her akşam onu bekledik  Bir şimşek olduğunu duyduk  Dokunduğumuzda çarpacak  İşittik ki, keskin bir kılıç o  Çekersek kınından kesiliriz  Sevgi yolcularına sorduk  Onlar da bizim kadar biliyor ancak. VI.  Nedir sevgi  Görsek de yüzünü orkid çiçeğinde, anlamadık  Sesini duyduk bülbülün ötüşünde, anlamadık  Buğday başağı üstünde fark ettik onu  Ve üzerinde ceylanın boynuzlarının  Nisan renkleri içinde  Ayıp işler yaparken  Dikkat etmedik yalnız  Aşk elçilerine sorduk  Onlar da bizim kadar biliyor ancak. VII.  Sevgi krallarına sığındık tarihte  Danıştık bu yüzden bir kez delisine Leyla’nın  Ve akıl sorduk Lübna’nın delisine bir kez  Keşfettik ki  Biziz kralları adlandıran  Olamadılar aşklarında daha mutlu bizden. Çeviren: İlyas Altuner
En derini dünyanın kendi uçurumum  Başım dönüyor içimin derinliğinden  Bigün kaldırıp kendimi fırlatacağım  Kendimi kendi içime atacağım. Kartal kanatlarının da bir sınırı var gökte  Uçakların da füzelerin de  Bütün o sınırları aşacağım  Kendimi içimdeki sınırsız boşluğa bırakacağım. Durmadan çekiyor beni bu dipsiz doruksuz uçurum  Gözlerim kararıyor içime bakınca  Atıp kendimi kendime  Derinlik korkusundan büsbütün kurtulacağım
Çocukken haftalar bana asırdı;  Derken saat oldu,derken saniye...  İlk düşünce,beni yokluk ısırdı:  Sonum yokluk olsa bu varlık niye? . Yokluk,sen de yoksun,bir var bir yoksun!  İnsanoğlu kendi varından yoksun...  Gelsin beni yokluk akrebi soksun!  Bir zehir ki,hayat özü faniye...
Bir adam belki de en çok bir rüzgardır şimdi  Sisli yabancı gölge gibi gezgin bir rüzgar  Şehri bir yabancı gibi dolaşıyor  Şehrin mabetleri bir bir tükeniyor  Başlıyor içinde sonsuz susuzluk  Avuçlarının içi terliyor.
Seyyah oldum pazar pazar dolaştım  Bir tüccara satamadım ben beni  Koyun oldum kuzu ile meleştim  Bir sürüye katamadım ben beni. Ben beni kendimi  Canımı özümü dost. Dostlar beni bir kazana kodular  Kırk yıl yandım daha çiğdir dediler  Ölçeğimi gram gram yediler  Bir kantarda tartamadım ben beni. Ben beni kendimi  Canımı özümü dost. Deli gönlüm aktı gitti dengine  Çok boyandım çok çiçekler rengine  Bir Mahzuni demiş oldum kendime  Olmaz olsun atamadım ben beni. Ben beni kendimi  Canımı özümü dost
Küçüğüm, bu senin sesin, güzel ırmak  Önce rüzgârın öptüğü, sonra benim öptüğüm  Bu bitmemiş şiirler senin ayakbileklerin  Soluğun, kokun, karnın, gölgeli gözlerin. Bu böyle çözülü göğsün, enine boyuna dudakların  Sabahlara kadar ki büyük gözlerin böyle  Bu dal gibiliğin, saçların, kırmızı ağzın  Bu üstünde onca seviştiğimiz yatak sonra. Sonra bu benim anı artığı eski yüzüm  Tüylerin, tay boynun, küçücük çocuk ellerin  Böyle yukarıdan aşağı gidiyorum seni  Karışıyor, korkunç, ellerimiz ayaklarımız
Sokaklar gökyüzü insin diyedir aşağı  Çocuklar oynasın diye. Sokaklar pencereler baksın diyedir birbirine  Dertleşsin diye. Önce yüzüyle eskir evler  Yavaş yavaş kaybeder beden ısısını  Sesi yetmez olur da odalara  Bahçelere zor atar kendini  Suskunlaşır kapılar, pencereler uykulu. Dört duvarın sohbetidir oda  Evler hâlâ konar göçer çadırı çoğumuzun  Ölümü büyüttüğümüz ipek kozalar. Öyle daralttık ki içimizi  Bir saksılık toprağa yer yok  Herkesin kendini gösteriyor pusulası  Ağaç kendi göğünü biliyor sadece. Ve tüm yolculukların sonunda  Oteller kolayca terkedilir de  peki ya evler.... Gonca Özmen / Çıkın Dergisi Haziran 2001 sayısı
Gunelerden o gun alip basimi evin yolunu sasiracagim  Taze ekmegim eski kanlarim benim ellerim sasiracak  Ya da tek basina sen acikacaksin sen tek basina gozlerin  Hic umurumda degil ya sundan sundan korkuyorum  Kim uydurdu bu hazirani bu temmuzlari bu yasamalri gizli kapakli  Bu yulaflari bardaklari bu butun pustluklari bu sarkilari  Hic umrumda degil yopksa yalnizliklar, bozuk paralar, uzun boylu ayisiklari, gelip gelip giden sarhosluklar, sabahleyin yatakta az az usumek, hani insanin kendi kendini bulamadigi, hatirlayamadigi saatler olur ya, iste onlar. Bir keresinde boyle saatlerin birinde bir sarki duymustum da isimi gucumu koyup sokak sokak bir kadin aramaya cikmistim. Sonra bulamamistim. Bir igrenmistim nedense, gidip bir kosede kusmustum.  Aksamlari eve hep arka sokaklardan donuyorm  Pencerelere bakmiyorm dukkanlarin mostralarina bakmiyorm hic  Sagima soluma bir baksam biliyorm sapitmak isten degil  Bir baksam ertesi gun kimbilir nerelerde olurum  Uzak sarkilari dinliyorm siki siki asik oluyorm  Iyi niyetle merhaba agaclar evler bildik bulutlar  Ogrenciler memur kisiler bana benzeyenler  Ben kacmaya cabaliyorm hosnut muyum  Siz kactiginiz yerde hosnut musunuz  Konusup gulusuyorz umumhaneye nasil gittiklrimizi anlatiyorz  Hic yanima yoreme bakmiyorm  Ille seytan minarelerini dusunuyorm buyuk pullu deniz dibi baliklarini  Kadinlar adamlar sehri ugultularla dolduran namussuz kalabalik  Yorgun kalabalik iyi kalabalik alayci duzenbaz kalabalik  Bir karissam iclerine bir uysam biraz gulmesem  Ertesi gun kimbilir nasil yasarim  Bir calistigim oda var uc pencereli, bir arka yol, bir gokyuzu, gore gore once sevdigim sonra alistigim sonra ezberledigim artik kurtuldugum agir aksak gokyuzu, her gun her sabah bir su kadar kusun, adamin, ucagin, yagmurun yunup arindigi gokyuzu, bir de geceye karismaya baslayan tek tuk isikli, ama nasil sicak isikli tanidik evler, zekeriya bey'in evi, suheyla dogrusoz'un evi, ali ozacar'in bakkal dukkani, temizis kolacisi suleyman, sonra kendi evim, yatagim, yorganim, corbalar  Gidiyorm geliyorm dunyayi bu kadarcik belliyorm  Halbuki ben ne hinoglu hinim aslinda, iyice biliyorm, acliklar, inadina kanlar, cingiraklar, dovusken horozlar var, ormanlarda zaman zaman unuttugumuz haydutlar, enginar tarlalari, pamuk tarlalari, irgatlar, sekiz yuz kadem derinliginde komur arayanlar, zorlu asklar, bugdaylar bugdaylar, ilaclar ilaclar  Halbuki biliyorm biliyorm ama ne ben yokum ne onlar eksik  Aksamlari eve hep arka sokaklardan donuyorm  Biraz bikkin, bir parca kirik, korkunc umutsuz ve sakin  Eve geliyorm seni buluyorm bir seviniyorm bir kiziyorm . Sonra biliyorsun.
Üç kez seni seviyorum diye uyandım  Tuttum sonra çiçeklerin suyunu değiştirdim  Bir bulut almış başını gidiyordu görüyordum. Sabahın bir yerinden düşmüş gibiydi yüzün. Sokağı balkonları yarım kalmış bir şiiri teptim  Sıkıldım yemekler yaptım kendime otlar kuruttum  Taflanım! diyordu bir ses duyuyordum. Cumhuriyetin ilk günleri gibiydi yüzün. Kalktım sonra bir aşağı bir yukarı dolaştım  Şiirler okudum şiirlerdeki yaşa geldim  Karanfil sakız kokan soluğunu üstümde duydum. Eskitiyorum eskitiyorum kalıyor ne kadar güzel olduğun
gördüm babaların ağlamasını  dalları düğüm düğüm  gövdesi kahve falı  bir zeytin ağacını köklemek var ya. sökmek var ya sarp yamaçtan ardıcı  kazma vurmak beş yüz yıllık meşeye  acısı duymak var ya kopmanın. babaların ağlaması işte o  babaların ağlaması öyle zor. gördüm babaların ağlamasını  anaların ağlaması bir başka  anaların ağlaması bir ayrı  anaların ağlaması bir beter. dövülen döş  yolunan saçları damlayan bir çığlık  ağustosta çam ormanı yangını. sokaklar alanlar evler kapılar  mutfaklar kilerler ocaklar ağlar  zıbınlar beşikler uykusuzluklar ağlar  ağlaşırken analar. dağ taş toprak ağaç su yıldız  yeşeren buğday ağlar savrulan saman ağlar  ağlaşırken analar. kanın umudun hakkı  sütün ekmeğin hakkı  ne söylersin bre ozan  duru tek tel üstünde inceden sızlaşmağa. bütün bir evren ağlar  ağlaşırken analar. gördüm babaların ağlamasını  anaların ağlaması bir başka  anaların ağlaması bir beter
Temiz şeyler düşündük, tertemiz;  Uzun yollar boyunca, beraber;  Eli elimde, yan yana, sessiz;  Çevremizde karanlık çiçekler.. Yapayalnız, kırda, yeşil gecede;  Yürüyorduk, nişanlılar gibi;  Gökte ay, masaldaki bir meyve;  Bölüştük o sihirli meyveyi.. Ve öldük yosunlar üzerinde,  Uzakta, yalnız, o mırıltılı,  O dost ormanın gölgelerinde.. Sonra gökte, nurlarla sarılı,  Buldum seni, yaş dolu gözlerim,  Sevgili sükut yoldaşım benim.... Çeviri: Orhan Veli
Yüzüme bir an için sevda ile baksaydın,  Bahçende bir çırada benim için yaksaydın!  Kırılırdı acılar heykelinin kafesi,  Küflenirdi günahkar terazinin kefesi.  Lakin benim yerimde esaret gördün gülüm,  Önce azad eyledin sonra öldürdün gülüm!  Güneş bir damla kandı o gün battığı yerde,  Yaralandım kalbinin beni attığı yerde.  Oysa kin tufanında gemiye aldım onu.  Taşlar bile duymalı çiçeğim olduğunu.  Layık mı bildin beni sensizlik ağusuna,  Lav dökmek reva mıdır bir kuşun yuvasına?  Dünyayı omuzlayan yiğidi küçümsedin,  Onun hüzünlendiği her ana gülümsedin.  İhmale uğradığım dokunmuyor mu sana?  Bin defa kırdığını bir defa anlasana.  Neden dinlemiyorsun bu yorgun akıncıyı?  Ah bir çekebilseydin içimde ki sancıyı;  Duran herşey dönerdi,dönen herşey dururdu,  Gökkuşağı bekleyen bulutlar kururdu...  Ak bilekli küheylan vurulurdu içinde,  Bir kahır iskelesi kurulurdu içinde.  Heyhat,sustu musiki,gitti kırkikindiler!  Yine de bu intizar burada bitmeyecek,  Güneşi arayanlar geceye gitmeyecek...  Bulduğun köşelerde istersen diz kurşuna;  Açtığın her kapıdan çıkacağım karşına...
Aşk değil bu merhamet  akşamın durmayan atlarından anlıyorum bunu  zaman boşluklarında dönmeyen başımdan. İki sayıklama arasına bir günü sıkıştırıyorum. Biliyorum, aşk değil bu merhamet  sözgelimi bir tramvay özlüyor beni  zihni karışıyor bir ırmağın  denizin çukurlarına saklamak geliyor içimden  bütün çalar saatleri.... Çünkü bir pusu düzenliyor her şeyi  av ve ölüm mevsimlerini. Bense yanımda huysuz bencil bir çocuk  bir ikindi vakti  açık bırakılmış o pencereyi düşlüyorum. Yavaş yavaş ölüyor bütün romantikler  hızla iyileşmiyor aşk yaraları...
Bir gün demek ne kadar hazin  Anılarla dolu gecen yıllara! ...  Bakıp da ardında kalan yollara;  Geri dönememek tek bir an için! . Büyüttüğün artık umutlar değil,  Simdi tek gerçek var; çaresizliğin.  Bak! Fırçan kirilmiş, bomboş tuvalin  Ne biraz renk kalmış, ne de bir sekil. Silinmiş o portre, göremezsin ki!  Daha yakından bak dilersen, eğil;  Hani o maviler? Hani o sekil?  Uçup gitmiş mi ne? Hani o sevgi? . Nerde o dostluklar? Güzel yalanlar?  Bu kalp neden değil eskisi gibi?  Bir başka dünyada bulursun belki,  Geçer de aradan nice zamanlar.... O yer umutların söndüğü yerdir,  O yerde zavallı butun insanlar!  Sairler, bilginler ve kahramanlar  O yerden hüzünle geçtiler bir bir. Arındılar sahte, yalan ne varsa  Sonunda denize ulaştı nehir;  Ne bir beste kaldı, artık ne şiir!  Bitti aldanışlar, bitti her tasa.... Nice sevenleri aldı o deniz;  Yine uygulandı en eski yasa;  Uzak bir sevgimden her ne kalmışsa;  Unutuldu. Ve duruldu kalbimiz.. Yıllar geçti... Neden sonra anladık:  Yüce olan, bağışlayan tek biziz!  Her kadehte kalan tortu sevgimiz,  Her yerde o güneş, hep o aydınlık...
Sana söyleyecek bir şeyim kalmadı. Artık hiçbir cümleyi tamamlayacak gücüm yok. Belki utanç, belki yılgınlık bütün kelimelerimi alıp götürüyor. Böyle zamanlarda hayat, saçları kökünden kazınmış müntehir bir travestinin bileklerinden sızan sırnsıcak kandır, kimsenin el süremediği. Şimdi ucuz bir otel odasının küçücük tuvaletine sıkışmış bir hayatın eşiğinde duruyorum ve sana söyleyecek hiçbir şeyim kalmadı.. Nisan saldırıyor üzerime sevgilim. Nisan çalıyor bütün sözcüklerimi. Yüzünde parlayan güneş bir anda kaçıp, yaşlar boşalıyor gözlerinden. Ben nisan şaşkınlığında yitiriyorum öykünün geri kalan kısmını.  Nasıl bitiyordu? – İyiler nereye gittiler? . Kadınlar ve çocuklar nasıl kurtulacaklar?  Bir yağmur böylesine nasıl savurabilir bir insanı? Yağmur değil sevgilim, gözlerinden aktığımdan bu yana darmadağın üstüm başım. Saçlarında biriken kelebek kanatlarını talan ettiklerinden bu yana utanç kemiriyor kalbimi. Saçlarını işgal ettiklerinde kaçtığım sokaklarda düşürdüm şahdamarımı.. Şimdi yaşamak, ucuz ekmek kuyruğunda bekleyen bir genç kızın saklamaya çalıştığı yüzüdür.. Şimdi yaşamak, bebeğini terkeden bir kadının göğüslerinden akan hüzündür.  Nisan yığılıyor üzerime sevgilim.  Ansızın yağan bir yağmurun, avuçlarından düşen ölü kuşları topluyorum, sokak aralarında. Hiç bu kadar kimsesiz olmamıştım. Hiç bu kadar sensizlik akmamıştı damarlarımda. Böylesi bir yoksulluğa düşüşüm ilk kez.. Buralardan git istersen nisan yüzlü sevgilim. İstersen buralardan git. Sana söyleyebilecek hiçbir şeyim kalmadı. Kaçamak sözlerle gizliyorum utancımı. Kimsesizliğimi kalabalık cümlelerde saklıyorum. Saçlarını işgal ettiklerinden beri yürümüyorum bu sokakları. Ölü savaşçıların cesaretinden merhamet dileniyorum. İstersen git ve cesur bir kalbin ovalarında yürü. Cesur bir kalbin sabah rüzgarında saçların dağılsın.  Sana gözlerimde izi kalan son hayallerini vereceğim.  Sana parmak uçlarımda kalan son duamı vereceğim.  Sana kirpiklerimde takılı son bakışlarını vereceğim.. İstersen artık git ve ben bir nisan gecesinin acımasızlığında, asla baştan sona söyleyemediğim bir dağ türküsünün sözlerine bırakayım kendimi. Sokaklara düşmüş kadınların heveslerinde yakayım kalbimi.  Nisan yüzlü sevgilim.  Ben bir çay bardağına sığınıyorum şimdilerde. Kahvede oturan yaşlı adamın filtresiz sigarasından yükselen dumana sığınıyorum. Caddenin kenarında bekleşen amelelerin, dirsekleri aşınmış berbat renkli ceketlerine mesela. Böylesi küçük, böylesi gözden uzak şeylere sığınıyorum anlayacağın. Savrulan hayatların, kimselerin görmediği küçük ayrıntılarına. Gösterişsiz yaşam öykülerinin korunaklı yalnızlığına bırakıyorum kendimi,  Konuşmak yaralarımı acıtıyor. Konuşmak bir ip gibi boynuma dolanıyor. Dilim dolanıyor bu sıralar. Sana söyleyebilecek bir şeyim kalmadı.  Aylardan nisan.  Dışarıda deli gibi bir yağmur, hazırlıksız yakalıyor herkesi.  Beklenmedik bir rüzgar sürüklüyor ne varsa önünde.  Ben bir rüzgarda sürükleniyorum.  Konuşmak yoruyor.  Dışarıda yağmur var ve gitmek için iyi bir gün.  Yağmur var ve herşeyi gizlemek için İyi bir gün.  Nisan üzerime yığılıyor sevgilim.  Ben…  Veda etmeye çalışıyorum…  Hepsi bu…
Sabah serinliği gün ağarıyor  Demir taş küf yosun  Sen böyle gecenin ortasında  olan bitenden habersiz  Uyuyor musun? . Güvercin sesi çocuk sesi tren sesi  Parmaklıklara yakışmayan ne varsa  Duvarlarında . Güneş bütün gün çağıradursun  Elden ne gelir  Yaşamak böyle kanlı akarsa  Maviliğin dibinde böyle göz yaşları  Kirli ağır durgun  Daha bir süre akıp gidecek duvarlarında
Ne korkuyorsun  Uyanip geceleri  Ölüm yasayacagini yokedebilir  Yasadigini degil
Kaç yaş yaşadı umutlar  Uçup gittiğinde  Girdiğim yas törenleri  Sahiden girdim mi? . Yüzdeye vurunca  Kaçta kaç sevinç  Acılar içinde  Sahiden sevdim mi? . Görür gözüm görmezden  Bilir usum bilmez gibi  Aldanıp al kumaşları  Sahiden giydim mi? . Mızrak batımı kar  Mutsuzluk ovalarında  Aradım, savaştım  Sahiden buldum mu? . Yere dikili gözler  Baktım bir yerde yukarı  Yukarda - -  Sahiden gördüm mü?
O göz godoş bir mavi  Güneşi dönünce sağdan ikinci  Nerde sabah orda akşamın evi  Süpür sefa kırkikindi gelince. Kolay değil tavlamak bulutları  Ozanı var hoyratı var toyu var  Usul usul güzellikle ökse otları  Göz etmenin raconu var yolu var. Heyt bu göklerde dönen alışveriş  Pazar ola seyren ola gün ola  Uçucular taze haber getirmiş  Okuturlar fenikeli rüzgarlara. Düz bezlere çizilmiş piri reis  Çağ eski bir hartadır benim gönlüm  Şu mavi noktalar var ya seviştiklerimiz  İşte şu gözgöze geldiğimiz gün. Dün gece bir sirk gördüm düşümde  Midilliler sonra safkan kısraklar  Halka olmuş dönerler sol döşümde  Üstlerinde alyuvarlı çocuklar. Açıktan geçti bir kız bisiklet  Tahtaboşta güngörmeyenin oğlu  Bu türkü kimvurdulara kısmet  Yıldızların arasında bir keçi yolu
ille de görmek için mi beklenir  güzel günler?  beklemek de güzel.
Bir ülke ki camiinde Türkçe ezan okunur,  Köylü anlar manasını namazdaki duânın.  Bir ülke ki mektebinde Türkçe Kur'ân okunur.  Küçük büyük herkes bilir buyruğunu Hüdâ'nın.  Ey Türkoğlu, işte senin orasıdır vatanın! . Bir ülke ki toprağında başka ilin gözü yok,  Her ferdinde mefkure bir, lisan, âdet, din birdir.  Meb'üsânı temiz, orda Boşolar'ın sözü yok,  Hududunda evlatları seve seve can verir;  Ey Türkoğlu, işte senin orasıdır vatanın! . Bir ülke ki çarşısında dönen bütün sermaye,  San'atına yol gösteren ilimle fen Türk'ündür;  Hirfetleri birbirini daim eder himaye;  Tersaneler, fabrikalar, vapur, tren Türk'ündür,  Ey Türkoğlu, işte senin orasıdır vatanın!
Ey gönul  Erkanı devlet icre hemet kalmadı  Kimden umarsın kerem  Ehli muruvvet kalmadı  Nefsi nefsine oldu alim  cumlesi hayret dir  Kimseden kimseye  hiç derman ve takat kalmadı
Aşk geldi, kan gibi  Damarlarıma derime doldu.  Beni benden aldı,  Varlığımı sevgiliye doldurdu.  Kısaca;  Bana benden kalan bir ad;  Ancak ötesi hep o...
O kafatası, o gizli yürek, kanın  Hiç görmediğim o yolları,  Düşlerin o yer altı dehlizleri, o Proteus,  O iç organlar, o ense, o iskelet.  Onların hepsiyim ben. Garip ama,  Bir kılıcın, önce altına, sonra külrengine,  Sonra da hiçliğe dönüşerek batan  Yapayalnız bir güneşin de anısıyım ben.  Limanda yavaş yavaş yaklaşan gemileri  Seyreden biriyim. O az bulunur kitaplar,  Zamanla aşınan gravürler de;  Göçüp gitmiş ölüleri kıskanan da ben.  İşin daha garibi bir evin bir köşesinde  Bu sözcükleri ağ gibi ören o adam olmam.
Hafız'ın kabri olan bahçede bir gül varmış;  Yeniden hergün açarmış kanayan rengiyle,  Gece,bülbül ağaran vakte kadar ağlarmış  Eski Şiraz'ı hayal ettiren ahengiyle.. Ölüm asude bahar ülkesidir bir rinde;  Gönlü her yerde buhurdan gibi yıllarca tüter,  Ve serin serviler altında kalan kabrinde  Her seher bir gül açar; her gece bir bülbül öter.
Sönmüş saçlarında son damla ışık,  Bir düş'ün içinde gibi her akşam  -Ve yüzleri duman kadar dağınık-  Geçer bu sokaktan binlerce adam.. Umut gözlerinde ölü bir bakış,  Çığlık bir bükülüş dudaklarında;  Bulamadıkları nedir ki, yaz kış  Dolaşırlar şehrin sokaklarında?. Sanki yalvaran bir duadır onlar,  Belki tanrılara açık vesvese,  Bir nehir. Bu nehir her akşam akar  Derinden ruhları çağıran sese.
Görün Taşpınarını,  Şenaçık,  Sanki Yıldız nazarı;  Bulutlardan aşağı  Beslemiş delikanlılığını  İyi ruhlar  Kayalıklar ortası çalılıkta. . Körpe genç  Oynuyor buluttan dışarı  Kaya taşların üzerine,  Şahlanıyor yine  Gökyüzüne.. Doruklar patikalarından  Rengarenk çakılları kovalıyor,  Ve er lider tekmeleriyle  Kardeş pınarlarını koparıyor  Beraberinde ileriye.. Aşağıda derede  Adım atmalarının altında  Çiçekler oluşuyor,  Ve çayır yaşıyor nefesiyle.. Ancak onu ne Gölgederesi,  Ne de bitkiler durduruyor,  Dizlerine dolananlar,  Aşk bakışlarıyla onu okşayanlar:  Ovaya dalıyor koşuşu  Yılansarılımsı.. Irmaklar sırnaşıyor  Cana yakın. Aha varıyor o  Ovaya, gümüşe alışıklı,  Ve ova onunla birlikte dikkat çekiyor  Ve ovanın akan nehirleri  Ve dağlardan inen çınarlar  Ona coşuyor ve ünlüyorlar: Kardeş!  Kardeş, kardeşleri al git,  Al da git ihtiyar babana,  İlelebet okyanusa,  Apaçık kollarıyla  Bizleri bekleyen.  Ah! Nafile açılan,  Özleyenlerini kucaklamaya;  Çünkü yiyor bizi bu ıssız çölde  Hasetli kum; Güneş yukarda  Kanımızdan emiyor; Bir tepe  Bizi gölcüğe köstekliyor! Kardeş,  Kardeşleri ovadan al,  Dağlardaki kardeşleri de al  Al, al da git babana! . Hadi hepiniz gelin! -  Ve işte büyüyor o şimdi  Daha fevkalade, en yakın kuşak  Hükümdarı yukarıya kaldırıyor!  Ve yuvarlanan utkuyla  Ülkelere ad veriyor, şehirler  Ayaklarının altında gerçekleşiyor.. Durdurulamadan çağlıyor devamlı,  Kulelerin alev doruklarını,  Mermer ocaklarını, kendisiyle dopdolu alemi  Geride bırakıyor.. Sedir binaları yüklüyor saten  Kocaman omuzlarına; hızla  Şanlanıyor gövdesinin üstünden  Bin bir bayrak havalarda;  Görkemliliğinin kanıtları.. Ve böylece sırtlıyor kardeşlerini,  Definelerini, evlatlarını  Bekleyen yaratana  Sefa köpürerek yüreğine.. Çeviri: Musa Aksoy
böylemi olacaktı türkülerin son hâli  ezgilerden sorulur küfürlerin vebâli. ayna kırıldı; hisret divanında gül soldu  papatya uçarı bir zakkum oldu  kuğu gölün en susuz noktasında boğuldu  ivedî bir kavgadır tenhâ da ömür  direniyorum  direniyorum ki, aşk yenilmesin  zenginlere, cinayet erbâbına. böyle mi olacaktı mutluluğun son hâli  kahkahadan sorulur hıçkırığın vebâli. bir milat öncesi kalıntı gibi  zulme açılıyor gizli kapılar  sanki bütün yüzler çalıntı gibi  çocuklarda bile kan kokusu var  hayat bir dramdan alıntı gibi  tabut kırılıyor; ağlıyor mezar  aşk elden gidiyor; durmamalıyım  yosunlu hayaller kurmamalıyım  ölümün ardına düşüp gün boyu  kırmızı camlara vurmamalıyım. böyle mi olacaktı değirmenin son hâli  bereketten sorulur kuraklğın vebâli. güya bütün umutlar ülkeme dolacaktı  güya ülkem göklerin yolunu bulacaktı  neden hafif tartıyor yüregimi terâzi  intizarın mavi dengelerini  yıkıyor sonunda leylâ  direnmeliyim  direnmeliyim ki, aşk yenilmesin  yoksullara, kürek mahmumlarına
bir oğlum olacak adı temmuz  uykusuz  korkusuz  beter mi beter  ben beynimi satarak yaşıyorum  o benden proleter. bir oğlum olacak adı temmuz  karataşın göbeğinde aşk  karataşın göbeğinde barış  karataş çatladı çatlayacak  bende bitmeyen kavga  onda yeniden başlayacak. bir oğlum olacak adı temmuz  öfkede benden fırtına  sevgide deniz  ne samanyollarının ulu kervanları susuzluğumun  ne kutupşafaklarında tanrılaşması ilkelliğimin  temmuz gibi sıcak ve bereketli  temmuz gibi uçsuzbucaksız. bir oğlum olacak adı temmuz  dilinde en güzel sesi türkçemin  kulağı en yiğit şarkılarla delik  korkak bir merakla değil yıldızlı karanlığı  vivaldi'yi dinler gibi okuyup anlayacak  ve belki de sütdişleri sürerken balaban bir bursa şaftalisine  ay'dan kendi sesini dinleyecek  vahşi bir çiçek gibi açılmış gözleriyle. ben ki yalınayak bastım kızgın dişlerine açlığın  iri bir çizme gibi balkanlar'a basarken faşizm  dağlarda silah atmayı sevdim  ben ki silah taşıdım gizli gizli  dünyanın bütün devrimlerine  boşuna dönmüyor bu rotatifler  boşuna bağırmıyor bu kara  boşuna dinlemiyor bu korku kapımızı  anamın aksütü gibi biliyorum ki  doyumsuz günlere doğacak temmuz  doyumsuz günler görecek  hani şu hep andıkça sızlatan yüreğimizi  hani şu hep dalıp dalıp gittiğimiz andıkça  beklediğimiz beklediğimiz beklediğimiz  ve tam görecekken göçüp gittiğimiz günler gibi günler  ama mutlaka. karataşın göbeğinde aşk  karataşın göbeğinde barış  karataş çatladı çatlayacak  ben direndim yorulmadım  o yorulup yıkılmayacak
Gazel. Batalı kana ohun dîde-i giryân içre  Bir elifdür sanasan kim yazılur cân içre. Yeridür sîne-i sûzânuma külhan deseler  Anca kim yandı ohun sîne-i sûzan içre. Cânı ten içre ne sahlardum eger bilse idüm  Ki degül gizlü gam-ı lâ'l-i lebün cân içre. Ala gör ohlarını dîdelerümden ey dil  Hayfdur olmaya nâ-geh ite müjgân içre. Çâk gönlüm yarasında yaraşur peykânun  Akd-i şebnem hoş olur gonca-i handân içre. Kaddüne serv demiş goncalarun ta'nından  Duramaz bâd-ı sabâ hîç gülistân içre. Ey Fuzûlî kime sûz-ı dilümi şerh edeyüm  Yoh menüm kimi yanan âteş-i hicrân içre
Cinsel açlık karanlık bir imgedir bu ülkede, durmaksızın ruhları eritir... Eritir köşede bucakta, her nasılsa filiz vermiş titrek ve incelikli aşk öykülerini... Barbar ordusu gibi dört bir taraftan sarar derin duyguları cinsel açlık... Çürür anlamlar, çürür ürperişlerin arınma yeminleri... Kimse kaçamaz cinsel açlığın yarattığı bayağılıktan.... Hayalgücü sığlaşır ve küçük düşer... Sahipsiz kalan duygular küçük düşer. Dostlukların arasında karşı konulmaz bir nifaktır cinsel açlık... Kötü bir krallıktır o. Yüklenir tüm gücüyle. Sonra da aşka ve sarılışa dair tüm umutların ve hayallerin zayıflamasını bekler.... İnsanı o ne olduğu belirsiz hormonlara, siniruçlarına indirgeyen yasasıyla boyar... Gelenekler ve tutucu namus anlayışı ölümcül gücünü cinsel açlıktan alır. Cinsel açlık, geleneklerin ve tutucu namus anlayışının yüzünü savaş boyalarıyla boyar... Anneler, apartman boşluklarında ilkyaz aşklarının dönüşünü beklerken, babalar, yastık kılıflarında gizli gizli, genç ve diri kadınlara ulaşmak için paralar biriktirir.... İşte bu yüzden evler bu kadar neşesiz, sokaklar bu kadar iğretidir... Şarkılarsa böyle kanser... Çünkü aşkın iyicil ve genişleyen mevsimi yoksa, her an herşey bitecekmiş, her an bir başka belirsizliğe yola çıkılacakmış gibi yaşanır.... Askerlikte görmüştüm cinsel açlığın çürüttüğü ruhları... Mühendis, kaymakam, öğretmen, banka müdürü, doktor, avukat... Yaşadıkları baskı ve onursuzluk onları zerrece ilgilendirmiyordu. Buradan salıverildiklerinde yaşayacakları cinsel haz umudu onları baskının her türlüsüyle uzlaşmaya itiyordu... Bu uzlaşma yüzünden ruhlarının sonsuza dek neler yitireceğini hiç ama hiç düşünmüyorlardı... Her sabah birliğe getirilen Tan Gazetesi’ne birbirlerini ezerek saldırır ve adeta paramparça ederek, sayfalarından koparttıkları çıplak kadın resimleriyle can havliyle tuvaletlere koşarlardı...  Militarist devlet, ruhları cinsel açlıkla zayıflamış kişilikleri hizaya getirmenin, ezmenin, köleleştirmenin ne denli kolay olduğunu bilirdi... Devlet, tuvalet duvarlarına yayılmış o zavallı suçluluk duygularından büyük güç alırdı.... Ne kadar okumuş, kendilerince önemli statülerde olurlarsa olsunlar ruhlarını çürüten cinsel açlık yüzünden değer yargıları, etik değerleri, estetik bilinçleri ve en önemlisi kadına bakışları hiç gelişmemişti bu insanların... Sarılış, okşayış, aşk ve incelik yoksullarıydılar. Kadınlar, yarı hayvan yarı insan ve sanki sadece cinsel haz nesneleriydi onlar için.... 31 Cumhuriyeti’nin çocuklarıydı onlar. Bu iki yüzlü Bekaret ve Abazanlık Cumhuriyeti’nin... İçlerinde mahçup bir titreyişle kıpırdanan sevgi, aşk, incelik duygularını o sahte erkek ideolojisiyle güçlenen cinsel açlıklarına rehin verenlerin cumhuriyeti.... Okumuşların parçalanmış gazete fotoğrafları varsa, diğerlerinin de kuyrukları havada gezen şımarık küçük köpekleri vardı... Bütün bunlar bilmezlikten gelinirdi... Küçük, şımarık köpeklere, uygun bir yeri oyulmuş koyun ciğerlerinden, kesekağıtlarından, yastıklardan, tek kanadı kesilmiş sineklerden, ortası delinmiş sabun kalıplarından gelindiğini bilmezlikten geldikleri gibi...* Çünkü devletin kendisine saygı duymayan insanlara ihtiyaçları vardı, ruhlarını tüketmiş insanlara.... Çünkü o zaman kim kulak memelerinden kolye yapacaktı? . Çünkü o zaman kim basacaktı bir gece cezaevlerindeki koğuşları, kim emir verilenden daha amansız bir şiddetle savunmasız tutsakların kafalarını kıracaktı... Kim, inleyişler kanda yüzerken, yüzü olmayan, ama geniş kalçalı kadınların düşlerini kuracaktı... . Utandırdı ve utandırıyor durmadan cumhuriyet kendi çocuklarını... Bu ülkeden gökyüzüne cinsel açlık yağıyor... Okumuş etmiş bir genç, üzerine üzerine ansızın saldırdığı “nesnenin” çığlığıyla kendine geliyor: Ne yapıyorsun, daha bugün tanıştık! .... Aşksız cinsellik karşı konulmaz bir nifak gibi dostluklarının sınırını çiziyor... Çürüyor hayalgücü, tükeniyor bağlılık yeminleri... Anlık bir cinsel haz umudu için anında vazgeçiliyor en vazgeçilmez sayılan değerlerden.... Yüzü olmayan gövdelerin kötücül dansı başlıyor... Kulaklar duymuyor, tükenmiş ruhlar algılamıyor. Dağların en yüksek tepelerine ya porno, ya şeriat yazılıyor... Aşkı tatmadan ölenlerin kemikleri mezarlarda sızlıyor... Sevgiyle sarılamayan ve önce ruhlarını seviştiremeyenler, sadece bedenlerindeki duygusuz ve kirli kanın akışına veriyorlar kulaklarını.... Urfa’da bir genç “namus dedikodusu” yüzünden kızkardeşinin boğazını kesiyor, İzmir’de bir adam, karısını evi terkedecek diye onbir yaşındaki oğluna öldürtüyor... İstanbul’da genç bir kızı, başkasıyla oldu diye nişanlısı kızın erkek kardeşine öldürtüyor... . Bu ülkeden gökyüzüne cinsel açlık yağıyor...
Bırak ellerimi  Üç satır yazacağım  Üç satırda sen! .... Bırak gözlerimi  Dört yana bakacağım  Dört yanda sen! .... Bırak yüreğimi  Bin kere seveceğim  Bin kerede sen! ...
Koşulacak bir sanci gibi inceden  genceden aktım geceye  ihtiyar sokaklarda acemi lambalar  ve ıslak bir ışık ilkbahara  ilkbaharın günahı olmaz nasılsa.... çocuklar bulmuş,getirdiler  kanadı kırılmış bir nisan yağmurunu  nisan'ın kuyruğuna teneke bağlar mı insan,  çocuk olmasa?.... bir celsede boşanıyor mağrur bir yağmur  nisanların yenildiği yalancı baharlarda..  ilkbaharın günahı olmaz nasılsa!
Siz büyük Türkiye'yi gerçekleştirecek olan Ülkücüler! ! !   Siz Oğuzların, Kür Şadların, Alparslanların, Fatihlerin, Yavuzların, Abdülhamidlerin, Yunus Emrelerin, Mevlanaların, Hacı Bektaşların, Sütçü İmamların, Dilşad Sultanların, Nene Hatunların, Gevher Nesibelerin, Malhun Hatunların torunları olan Ülkücüler;   'Gafillerin ardında Allah'ı anan; kaçanların ardında vuruşan, ölüler arasında diri olan gibidir.' Kutlu Peygamber sözünün muhatabı olmak için çalışın.   Yolunuz açık olsun. Cenab-ı Allah, taşıyamayacağımız yükü omuzlarımıza yüklemesin. Yüce Yaradan kendi dini için gayret eden herkese yardım etsin.   'Gençliğin acı haline'   'Öldün mü ey gençlik?   Eğer öldünse haber ver: ''Onlara hicviye yazan kalemim sana da mersiye yazsın. Yahut ölmediğini ispat et ki, sana olan büyük imanım sarsılmasın ve sana olan destanım boşa gitmesin.''
Başın çok yükseklerde eğil selvi boylu  Eğil bir kez nasıl bir şeysin göreyim. Nasıl liman çocukları zalim  Nağra atarlar gecenin koynuna. Daha başkaları da var  Tabiatlarını mayalarını açıklayan. Ya sen selvi boylu nesisin  Ya ben neyiyim körlüğün. Eğil hakkımızla  Birlikte bağıralım içine esirliğin. Ben hırsız olayım kendi malıma ha!  Ben yakalanayım eşkiyama. Gardiyanların değişti de n'ooldu  Haydi soyun bir kez daha kırbaçlan kendi dallarına. Dağ özlemin sarı bir kanarya oldu  Ötüşsüz uçtu uçamadı kondu konamadı. Akıl ve hikmet emzirirdi mağara  Yarasa doldu.Yüz çarpılır göz kayar. Güneşin tozu yağmuru ateşleri taşları  Gelse gelse elimin vuruşma özlemini alsa. Selvi boylu eğil ikiye katlan  Bak şairin yarım şiirin köle kaldı.
Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:  Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi  Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten  Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği. İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne  Denize saatlerce bakabilir, bir kuşa, bir çocuğa  Yaşamak yeryüzünde, onunla karışmaktır  Kopmaz kökler salmaktır oraya. Kucakladın mı sımsıkı kucaklayacaksın arkadaşını  Kavgaya tüm kaslarınla, gövdenle, tutkunla gireceksin  Ve uzandın mı bir kez sımsıcak kumlara  Bir kum tanesi gibi, bir yaprak gibi, bir taş gibi dinleneceksin. İnsan bütün güzel müzikleri dinlemeli alabildiğine  Hem de tüm benliği seslerle, ezgilerle dolarcasına  İnsan balıklama dalmalı içine hayatın  Bir kayadan zümrüt bir denize dalarcasına. Uzak ülkeler çekmeli seni, tanımadığın insanlar  Bütün kitapları okumak, bütün hayatları tanımak arzusuyla yanmalısın  Değişmemelisin hiçbir seyle bir bardak su içmenin mutluluğunu  Fakat ne kadar sevinç varsa yaşamak özlemiyle dolmalısın. Ve kederi de yaşamalısın, namusluca, bütün benliğinle  Çünkü acılar da, sevinçler gibi olgunlaştırır insanı  Kanın karışmalı hayatın büyük dolaşımına  Dolaşmalı damarlarında hayatın sonsuz taze kanı. Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:  Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe, bütün evrene karışırcasına  Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır  Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana.
Aşık eteğin tutmak gerek akıbet zeval olmaya  Aşkdan bir elif okuyan kimseden sual olmaya. Aşk dediğin bilir isen eğer aşka gönül verir isen  Aşk yoluna mal ne olur can dahi muhal olmaya. Asil zadeler nişanın eğer bilmek diler isen  Her sözün manası var sözü sebük-sal olmaya. Ariflerden nişan budur her gönülde hazır ola  Kendini teslim eyleye sözde kıyl-u kal olmaya. Görmez misinsen arıyı her bir çiçekten bal eder  Sinek ile pervanenin yuvasında bal olmaya. Eğer güher ister isen hizmet ile ariflere  Cahile bin söyler isen manada miskal olmaya. Miskin Yunus zehr-i katil aşk elinden tiryak olur  İlm-ü amel zühd-ü ta’at pes aşıksız helal olmaya
Zaman olmuştur ki  Dumanlı havuzlarda soğuk nilüferler  Bulutlara savrulmuş ateş kuşları  Korkulu bir hicranı söyler. Zaman olmuştur ki  Dalgınlıkları hisarbuselik kızların  Bildik şarkıları birden unutuşları  Aynalarda solan gün  Bilinmez hangi uğultulu  Ahval-i perişanı söyler. Zaman olmuştur ki  Loş salonların heyhula büfelerinde  O kiristal fanuslu yorgun saat  Fena halde durmuş görünse de  Başka bir boyutta başka bir zamanı söyler. Zaman olmuştur ki  Falcının avucunda tuttuğu sihirli küre  Aslında yaşanmamış belki hiç yaşanmayacak  Ancak ne kadar renkli  Ne kadar yanardöner bir ömr-i zerefsani söyler. Zaman olmuştur ki  Belki sonbahar belki akşam  Tepeden tırnağa silme yıldız  Belki haziran gecesi  Sanki bir hayal oturmuş o tenha piyanoya  Parmak uçlarında tatyos efendi'nin  Herkesin unuttuğu bir bestesi  Çalıyor doya doya  O evcara beste ki  Çevresinde avizelerden  Gökkuşağı serpintileri  Güllerdeki suhu  O serv-i hiramanı söyler. Zaman olmuştur ki  Yanar mor zambaklar buğulu gece lambaları  Bir katar kaybolur haydarpaşa garı'ndan  Bırakıp gümüş çığlıklarını tel tel ardında  Ağır ve cefakar bir marşandiz katarı  Kıvamlı bir sessizliğe batmış ıhlamurlar  Yalnız kuzguncuk'taki yalıda  Karanlık bir gazelhan  Yanık yanık bir aşk-ı bi-amani söyler  Zaman olmuştur ki  Sızar gecenin suları simsiyah camlardan  Havada ölüm parıltısı adeta çelik  Fi bin dört yüz beş  Dersaadet'te yazıldı işbu gazel  Avuçları kan yüreği delik deşik  Yaşlanmış ama uslanmamış  Bir eski militanı  Bir şair-i devranı söyler
Gerçek bir dostun bir dostu sevdiği gibi  Bilmece yaşam, seviyorum seni  İster güleyim ister ağlayayım seninle,  İster hüzün getir bana ister neşe . Seni seviyorum, verdiğin acıyla da,  Yine de mecbursan beni yıkmaya  Bir dostun bağrından kopar gibi  Çekeceğim senden kendimi. . Tüm gücümle sarılıyorum sana!  İstersen yak beni, seni muamma  Kavganın en ateşli anında bile  Yalnızca inebilirsin daha derinlerime.. Var olmak! Ve düşünmek! Bin yıllarca  Daha sıkı sar beni kollarınla  Eğer bana vereceğin mutluluğun kalmadıysa  Olsun! Başka acıların var ya.
O eski hülyaların sahile vurduğunu  Yakama bir muamma taktığım gün hatırla  Gurbetin mahşerimde bir sıla bulduğunu  Dağlar gibi eriyip aktığım gün hatırla. Nereden bileceksin, şehrin sokaklarında  Kaybolan ışıkların gözlerim olduığunu  Her seher yüreğimde açan karanfillerin  Her akşam ellerimde sararıp solduğunu  Nereden bileceksin. Kim bilir, belki bir gün kapıma geleceksin  Siyah tüylü martılar yorgun pencerelerde  Benimle ağlayacak benimle güleceksin  Göğsümde ızdırabı Deniz fenerlerinin  Hayatımdan fışkıran hüzne gömüleceksin. Her şairin bir gülle bahtiyar olduğunu  Bir sana bir göklere baktığım gün hatırla  Gönlümün kahrın ile ihtiyar olduğunu  Sigaramı sessizce yaktığım gün hatırla. Bilemezsin içimde bir denizdir yaşamak  Sen denizin en uzak noktasında şen şakrak  Ben kırgın dalgalarla avunurum derinde  Gemilere yosunlu mendiller bağlayarak. Nereden bileceksin fesleğen köklerinin  Hecai bulutlardan bıkıp usandığını  Ansızın kayıveren yıldızların ardında  Vuslatı bekleyen bir kalbin yandığını  Nerdem bileceksin. Yağmura boyun büken susuz topraklar gibi  Kim bilir belki bir gün kapıma geleceksin  Sinesinde bi-vefa bir sırrı saklar gibi  İnfazına yürüyen ölü tutsaklar gibi  Gözlerinin hicranlı yaşını sileceksin. Tatlı bir rayihanın göklere dolduğunu  Irmaklara karışıp aktığım gün hatırla  Gölgelerin ruhumu görüp kaybolduğunu  Mavi bir şimşek gibi çaktığım gün hatırla. Gülümse ve uzaklaş çünkü anlayamazsın  Bu kopan fırtınayı Yusuf'un yüreğinde  Koyu bir çaresizlik ayinidir yalnızlık  Züleyha'nın menekşe büyüyen gözlerinde. Nereden bileceksin kayalara tutunan  Devlerin birer birer vurulup öldüğünü  Rüyaları süsleyen eşsiz mücevherlerin  Bir dervişi görünce yere döküldüğünü  Nereden bileceksin. Kim bilir belki bir gün kapıma geleceksin  Kollarında rüzgarlı bir deprem karanlığı  Kapı aralığında sessizce gireceksin  Işıldayan bu gönül şahikası önünde  El pençe divan durup sen de eğileceksin. Bülbülün lalezardan neden kovulduğunu  Bu hayal zindanını yıktığım gün hatırla  Balığın susuz kalıp suda boğulduğunu  Acılar evreninden çıktığım gün hatırla
Gözlerimden aktı deryalar gibi yaşım benim  Dostlar ummadık şeyler gördü bu başım benim  Ben geda gurbed diarında kalır idim yanlız  Olmasa milletü derdü bela yoldaşım benim.
Rıza-yı Hak için çıkmışız yola  Kullların engeli yıldırmaz bizi  Onulmaz dostların açtığı yara  Düşmanın kurşunu öldürmez bizi. Ayrılık olursa öz ile sözde  İçimiz dışımız kavrulur közde  Ülkümüz nişanlı arpacık gezde  Şer güçler hedeften kaldırmaz bizi. Yalınayak geçtik dikenden taştan  Ne çıkar rüzgardan, doludan, kıştan  Yırtılan destanlar yazılır baştan  Tufanlar sahneden sildirmez bizi. Kader bu...teslim ol, kafayı yorma  Aklın kaynağını deliden sorma  Aylara, yıllara üzülüp durma  Sıcaklar soğuklar soldurmaz bizi. Gittiğimiz Hak Yol öyle bir yol ki  Hırs atına binmek günahtır belki  Sabrımız, sevdamız o kadar bol ki  Okyanuslar aksa doldurmaz bizi. Sıcak tut sevgiyi aşk ocağında  Yaşa da olgunlaş gam kucağında  Şu ruhsuz dünyanın şu zül çağında  Olanlar ağlatır güldürmez bizi. Sözünde durandır yiğitin hası  Mezarda bitmez dostun vefası  Üç günlük dünyanın binbir cefası  'Böldü' deseler de, böldürmez bizi. Sağlam atılmışsa temeller eğer  Allah rızasıysa emeller eğer  Niyete uygunsa ameller eğer  Kimseler yem için yeldirmez bizi. çile, bela yağıyorken etrafa  Hak, adalet dedik çıktık ön safa  'Kötü' tanıtsa da üç-beş et kafa  Tarih kötü diye bildirmez bizi. Fitneye en güzel cevap sükuttur  Öfke günah dolu, sevap sükûttur  Tuzağa çok düştük hayli vakittir  Tedbir bataklara daldırmaz bizi. Bir ateş yakılır, sönmez bir daha  Bu bayrak gönderden inmez bir daha  İlkbahar hazana dönmez bir daha  Mevla yâd ellere yoldurmaz bizi
Gözlerim ressam rolünü aldı ve kabartma çizgilerle,  Güzelliğinin biçimini gönlümün levhasına çıkardı;  Bedenime gelince, o da bu resmin çerçevesi oldu işte;  Malum, resmin konumundan bilinir usta ressamın sanatı.  Seni olduğu gibi yansıtan resim nerde diyorsan,  Ressamın içine bakıp hünerini orda görmelisin;  Camlarının parlaklığını senin gözlerinden alan,  Göğsümdeki sergide asılı resme ulaşmalısın.  İşte bak, gözler gözler için neler yapıyor!  Gözlerim senin şeklini çizdi, seninkilerse,  Gönlüme açılan birer pencere; güneş de bayılıyor  Onlardan içeri bakmaya, sen varsın diye içerde.   Ama gözlerin sanatında yine de bir eksiklik var:   Gördüklerini çiziyorlar yalnız, yüreği tanımıyorlar.
tahtadan yaptığım adam  ne yemek yiyor   ne konuşmak biliyor  kaskatı gözlerle  görünmez yerlere bakıyor. tahtadan yaptığım adam  hatırlıyor ki   bir zaman  nefes alan  ince ince yaprakları vardı  toprağı iştiha ile yiyen   liften  ince ince ağızları vardı. tahtadan yaptığım adam  ağaçtan uzaklaştı  ve insana yaklaştı  yazık ki   ne insan oldu   ne ağaç
Yok bir ruh  bu ağaçların arasında  Ve ben  bilmiyorum nereye gittiğimi . Octavio Paz  Türkçe’ye çeviren: İsmail Aksoy
Kanadım değdi sevdaya  Kondum kondum uçamadım  Aşk şarabın doya doya  Sundum sundum içemedim. Oy tabib bu yarayı  Sar sara bilir isen  Sevda ateşten bir gömlek  Giy giyebilir isen. İçmişem sarhoşum dünden  Bayram eyledim bugünden  Aşıkların köprüsünden  Döndüm geçemedim. Oy tabib bu yarayı  Sar sara bilir isen  Sevda ateşten bir gömlek  Giy giyebilir isen. Gel Mahzuni sine sine  Bugün bana noldu yine  Düştüm güzeller içine  Ben kendimi seçemedim. Oy tabib bu yarayı  Sar sara bilir isen  Sevda ateşten bir gömlek  Giy giyebilir isen
Mapus damı bana çok sey öğretti  Ama en çok sabretmeyi  Yalnızken kalabalık olmayı  Kalabalıktayken de kendimle kalmayı  Ve sürekli kavga edip  Durmadan kendimle barışmayı  Hiç göçünüp yüksünmeden  İhanetlere katlanmayı  Bes metrede beşbin metreyi yürümeyi  Ve duvarların darlığında  Dünyaları dolaşmayı  Ve hepsinden de çok  Bütün yuvarlakları yüreğimde bileyip sivriltmeyi  İnsan olmayı insan olmayı
-Bu cadde nereye çıkıyor?  Bir güle bakıp böyle diyorum.
Gâiblerden bir ses geldi: Bu adam,  Gezdirsin boşluğu ense kökünde!  Ve uçtu tepemden birdenbire dam;  Gök devrildi, künde üstüne künde.... Pencereye koştum: Kızıl kıyamet!  Dediklerin çıktı, ihtiyar bacı!  Sonsuzluk, elinde bir mavi tülbent,  Ok çekti yukardan, üstüme avcı.. Ateşten zehrini tattım bu okun.  Bir anda kül etti can elmasımı.  Sanki burnum, değdi burnuna "yok"un,  Kustum, öz ağzımdan kafatasımı.. Bir bardak su gibi çalkandı dünya;  Söndü istikamet, yıkıldı boşluk.  Al sana hakikat, al sana rüya!  İşte akıllılık, işte sarhoşluk! . Ensemin örsünde bir demir balyoz,  Kapandım yatağa son çare diye.  Bir kanlı şafakta, bana çil horoz,  Yepyeni bir dünya etti hediye. . Bu nasıl bir dünya hikâyesi zor;  Mekânı bir satıh, zamanı vehim.  Bütün bir kâinat muşamba dekor,  Bütün bir insanlık yalana teslim.. Nesin sen, hakikat olsan da çekil!  Yetiş körlük, yetiş, takma gözde cam!  Otursun yerine bende her şekil;  Vatanım, sevgilim, dostum ve hocam! . .  .  .  .. Aylarca gezindim, yıkık ve şaşkın,  Benliğim bir kazan ve aklım kepçe.  Deliler köyünden bir menzil aşkın,  Her fikir içimde bir çift kelepçe.. Niçin küçülüyor eşya uzakta?  Gözsüz görüyorum rüyada, nasıl?  Zamanın raksı ne, bir yuvarlakta?  Sonum varmış, onu öğrensem asıl? . Bir fikir ki, sıcak yarada kezzap,  Bir fikir ki, beyin zarında sülük.  Selâm, selâm sana haşmetli azap;  Yandıkça gelişen tılsımlı kütük.    Yalvardım: Gösterin bilmeceme yol!  Ey yedinci kat gök, esrarını aç!  Annemin duası, düş de perde ol!  Bir asâ kes bana, ihtiyar ağaç! . Uyku, kaatillerin bile çeşmesi;  Yorgan, Allahsıza kadar sığınak.  Teselli pınarı, sabır memesi;  Size şerbet, bana kum dolu çanak.. Bu mu, rüyalarda içtiğim cinnet,  Sırrını ararken patlayan gülle?  Yeşil asmalarda depreniş, şehvet;  Karınca sarayı, kupkuru kelle.... Akrep, nokta nokta ruhumu sokmuş,  Mevsimden mevsime girdim böylece.  Gördüm ki, ateşte, cımbızda yokmuş,  Fikir çilesinden büyük işkence. . .  .  .  .. Evet, her şey bende bir gizli düğüm;  Ne ölüm terleri döktüm, nelerden!  Dibi yok göklerden yeter ürktüğüm,  Yetişir çektiğim mesafelerden! . Ufuk bir tilkidir, kaçak ve kurnaz;  Yollar bir yumaktır, uzun, dolaşık.  Her gece rüyamı yazan sihirbaz,  Tutuyor önümde bir mavi ışık. . Büyücü, büyücü ne bana hıncın?  Bu kükürtlü duman, nedir inimde?  Camdan keskin, kıldan ince kılıcın,  Bir zehirli kıymık gibi, beynimde.. Lûgat, bir isim ver bana halimden;  Herkesin bildiği dilden bir isim!  Eski esvaplarım, tutun elimden;  Aynalar, söyleyin bana, ben kimim? . Söyleyin, söyleyin, ben miyim yoksa,  Arzı boynuzunda taşıyan öküz?  Belâ mimarının seçtiği arsa;  Hayattan muhacir, eşyadan öksüz? . Ben ki, toz kanatlı bir kelebeğim,  Minicik gövdeme yüklü Kafdağı,  Bir zerreciğim ki, Arş'a gebeyim,  Dev sancılarımın budur kaynağı! . Ne yalanlarda var, ne hakikatta,  Gözümü yumdukça gördüğüm nakış.  Boşuna gezmişim, yok tabiatta,  İçimdeki kadar iniş ve çıkış.. .  .  .  .. Gece bir hendeğe düşercesine,  Birden kucağına düştüm gerçeğin.  Sanki erdim çetin bilmecesine,  Hem geçmiş zamanın, hem geleceğin.. Açıl susam açıl! Açıldı kapı;  Atlas sedirinde mâverâ dede.  Yandı sırça saray, ilâhî yapı,  Binbir âvizeyle uçsuz maddede.. Atomlarda cümbüş, donanma, şenlik;  Ve çevre çevre nur, çevre çevre nur.  İçiçe mimarî, içiçe benlik;  Bildim seni ey Rab, bilinmez meşhur! . Nizam köpürüyor, med vakti deniz;  Nizam köpürüyor, ta çenemde su.  Suda bir gizli yol, pırıltılı iz;  Suda ezel fikri, ebed duygusu.. Kaçır beni âhenk, al beni birlik;  Artık barınamam gölge varlıkta.  Ver cüceye, onun olsun şairlik,  Şimdi gözüm, büyük sanatkârlıkta.    Öteler öteler, gayemin malı;  Mesafe ekinim, zaman madenim.  Gökte saman yolu benim olmalı;  Dipsizlik gölünde, inciler benim.. Diz çök ey zorlu nefs, önümde diz çök!  Heybem hayat dolu, deste ve yumak.  Sen, bütün dalların birleştiği kök;  Biricik meselem, Sonsuza varmak...
başımı döndürüp bakamıyorum  nasıl kaldı gerilerde onca yıl . karanlık bir gömütlüğü düşte geçmiş gibiyim  tatmadığım bir içkiyi bir akşam  afrikasal bir törende içmiş gibiyim  birdenbire kan yağmurlu bir bulut  birdenbire kan kokulu bir duman  şaşkınlıktan gemileri yakmış gibiyim . ışıklarla oynamayın / dedim ben size  yararı yok karanlıkta sürek avının  dedim ben size  yanlış kalemlere kayar elleri yazıcıların  tutanaklar yanlış yazar  dedim ben size . karanlığı az kullanın / kirliler kokar birgün  birgün yanar bu ışıklar sırıtır suratlarınız  kirlilere sığınmayın / dedim ben size  yararı yok oynaşmanın törensel aklıklarda  kaçın kaçabilirseniz uzak sulara  ışıklarla oynamayın / dedim ben size
birden demir kuşlar fazla şehir  demir ağaçların tamamladığı  yeşilden sarıya gözleri değişir  gagaları kırmızı neon yaprağı  asmalımesçit'te dolmuş durağı  yarı gece açıkça geçilmiştir  meçhul kaatillerin bıraktığı  bir silah gibi parlıyor şiir. uykusuzlukların ateş aldığı  gece barlarında içkiler zehir  kınından çıkar öfke bıçağı  sabaha karşı cinayet işlenir  öle kim aslında öldüren midir  besbelli hiç anlaşılamayacağı  karakolda intihara heveslenir  bir acil serviste hazır yatağı. korku yalnızlığın gelişmesidir  gece hiç kimsenin kurtulamadığı  ay şimşek mavisi belirmiştir  bıçak parıltısıyla yalar sokağı  sarhoş bir fahişenin ağladığı  gözlerinde kahır birikmiştir  sevdiği itlerin farkına varmadığı  parasını yiyorlar allah bilir. geceleyin beyoğlu ışık mezarlığı
Şifa istemem bağından  Bırak beni bu halımdan  Razıyım açan gülünden  Yeter dikenin batmasın. Gece gündüz bu hizmetin  Şefaatin kerametin  Senin olsun hoş sohbetin  Yeter huzurum gitmesin. Taşa değmesin ayağın  Lale sümbül açsın bağın  İstemem meth eylediğin  Yeter arkamdan atmasın. Kolaymı gerçeğe ermek  Dost bağında güller dermek  Orada kalsın değer vermek  Yeter ucuza satmasın. Sonu yoktur bu virdimin  Dermanı yoktur derdimin  İstemem ilaç yardımın  Yeter yakamdan tutmasın. Nesimiyen vay başıma  Kanlar karıştı yaşıma  Yağın gerekmez aşıma  Yeter zehirin katmasın
Giderim ben yol sıra yavlak uzanmış bir ağaç  Böyle lâtif böyle şirin gönlüm aydur birkaç sır aç. Böyl’uzamak ne manâdır çünkü bu dünya fânîdir  Bu fuzûllük nişânıdır gel beri miskinliğe geç. Böyle lâtif beziniben böyle şirîn düzünüben  Gönül Hakk’a uzanuban dilek nedir neye muhtâç. Ağaç karır devrân döner kuş budağa birkez konar  Dahi sana kuş konmamış ne güvercin ne hod turaç. Bir gün sana zevâl ere yüce kaddin ine yere  Budakların oda gire kaynaya kazan kıza saç. Er sırrıdır sırrın senin er yeridir yerin senin  Ne yerdedir yerin senin sana sorarım ey ağaç. Yunus Emre sen bir nice eksikliğin yüz bin onca  Kur’ağaca yol sorunca teferrüclen yoluna geç
Yapayalnız mısın dünyada,  İtiyor mu seni doğduğun toprak  Köşebaşlarında haramiler mi...  Etmişler mi içine ekmeğinin  Salacaksın köklerini toprağa  Güneşi çınarla selâmlayıp  Fırtınaya meşeyle duracaksın.  Tutunacaksın diş diş  Tutunacaksın pençe pençe  Geçireceksin kılcal damarlarını evrenin  Gül olup açılacaksın damarlarına  seher seher...  Ceviz olup döküleceksin.  Sana bir mi vurdular  Derlenip toparlanıp  Sen iki vuracaksın  Yoksa yoksun, silerler adını karatahtadan
Hülya tatlı bir andır  Süzülür dibine selvi ağaçlarının  Zambakların, sevda çimenlerinin.  Dağlarda duman duman tütüyor sıla  Sıla da garibin omuzlarına  Güvercin gibi konan  Sadağında mumçiçeği serzeniş  Mızrakları cazibesiyle kıran  Saçları darmadağın  Bitişik bir hicrandır.  Ne fettan sarayların  Bitişik cilvekar yalnızlığı  Ne de bezirganları küçümseyen sultandır.  Gezinir içimizde hülya tatlı bir andır.  Ne gün başımı alıp gitsen karanlıklara  Çıkıyor bir köşeden karşıma kelebekler  Onlar da bir derbeder gibi mahrum öteden  Onlar da tanyerine bakıp hülyayı bekler.  Beyhude hekimlerin ülkesinde bir şehir  Çıkmaz sokaklarını düşlerimize açan  Bir sahura yıldızı gibi göklerde uçan  Köpüksüz anıların sihriyle akan nehir  Varlığı bestenigar, yokluğun deniz gibi  Gönül,safkan bir vefa atlasında şahlanır.  Asil fırtınalarda kaybolan bir iz gibi  Çölde aşk suretinde bir ahu peydahlanır.  Kum,yaldızlı giysiler içinde meşhur güzel  Ay öper eğilerek çölün yanaklarını  Ufukların delisi, soluk bir deniz gibi  Bir sayeban altında yürür hazinesine  Kah takılır uzaktan bir belanın sesine  Kah yüzü yıldızlara benzeyen bir rüyadır.  Bin tepede bayrağı dalgalanır Leyla'nın  Oysa aşk,karanlıkta ölümcül bir hülyadır.
Dönemem terk ettiğim hiç bir yere  Dolaşıp duruyorum sokaklarda  Dilimde o son duam  Ben hiç kimseyi bu kadar sevmedimki  Sonsuzluk gibi çıkıyordu  Bu söz içimden  Umutsuz bir yakarış gibi  Hiç bitmeyecek bir hasret gibi  Ben hiç kimseyi bu kadar sevmedimki
Öfkeyle, nefretle sefere çıkan  Sıcak yaz gününde kışa tutulur  Ben kralım diye değerler yıkan  Fildişi sarayda taşa tutulur... 15.02.2006/Vakit
Bir ışık yanıyor ortasında zamanın  Rembrand'dan kalma bir eski resim bu deniz  Şimdi bütün güzellikler köhne ve yalan sensiz  Çaresiz otlar gibi üzerinde dünyanın  İşte en uzak olduğumuz yerlerde seninleyiz  Rembrand'dan kalma bir eski resim bu deniz. Bir gül büyür ufukta tek başına, mağrur  Yanar uzakta, yanar gözlerin ışıklar misali  Başlar ayrılık gecelerinin en güzel hali  Ki hala kıyılarımıza çarpar durur  Aydınlığında yıkanmış dalgalar besbelli  Yanar uzakta, yanar gözlerin ışıklar misali. Aydınlanır karanlık mağaralar ansızın  Bir şafak söker güzelliğinden gece yarısı  Sarar benliğimizi birden o kalp ağrısı  Duygulu ellerin süsler rüyalarını aşkın  Ellerin ki dudaklarımın bitmeyen şarkısı  Bir şafak söker güzelliğinden gece yarısı. Denizler düşünürüm, gemiler düşünürüm seninle  Durmadan çarpar bordamıza dalgalar  Küpeştemizde soluk bir fener yanar  Işırken karşı sahiller gözlerinde  Gideriz çirkinliklerin bittiği yere kadar  Durmadan çarpar bordamıza dalgalar. Durur zaman bir taş düşmüşçesine denize  Karışır yosun kokularına bir gül kokusu  Kulaklarımızda denizin dinmeyen uğultusu  Yaşadığımız biraz benzer öldüğümüze  Ve akışında güzelliğin hiç ölmemek korkusu  Karışır yosun kokularına bir gül kokusu. Sen uzaklarda yanıp sönen o ışık  Sen gül benzemeyen başka güllere  Orada ne keder, ne gece, ne karanlık  İnsan bu dünyada seni sevmesin bir kere  Sen gül benzemeyen başka güllere. Sen kurtarıcı, sen gemilere yol gösteren  Sen ey uzak ışık aydınlatan geceleri  Ey gül, ey şafaktan güzel akşam üzeri  Sen her yerimize ayrı bir haz veren  Eşsiz güzellik sen, ay ışığı, deniz feneri  Sen ey uzak ışık aydınlatan geceleri
Her insan kendi adasında yaşar  Takırdatarak dişlerini ya da terleyerek.  Gözyaşları, içer  Şeytanın edebiyat bilgilerini  Onun dişlerini takırdatması  Kimseyi yerinden kıpırdatmaz.. Her insan kendi dilinde konuşur  Ve hiç kimse anlamaz ne söylediğini  Kafasındakı ışığın.  Sonra iyi olarak da anlaşılmaz.  Düşkırıklığı ve incinmedir  Gerçek utanmazlıklar
gül diyorum  yoksul acilarin gölgesinde  güllerin solsun istemiyorum  ay diyorum sonra  ay n'olur  bir vaktinde gecenin  yaralarin açsin istemiyorum . hangi sevda vurmus seni  hangi delikanli  gönlüne  salvo bakislarla...  soramam  zeytin Karasi gözlerini  yoluma yatirma  dayanamam.  .
bak işte görüyor musun diyemiyorum  dilimin ucunadek geliyor diyemiyorum  bir gökyüzü var ki bu senin bilmediğin  bir kırmızı var ki bu senin hiç görmediğin  balıklar öyle yüzmez o sularda, sen yoksun  şarkılar bir böyle götürmez insanı erguvanlardan  sende hiç özlemek yok mu a bekleroğlu  sende hiç bunalmak yok mu a cennetmekan  ne tutarsın bu şapkayı başında  ne tutarsın bu başında şapkayı  bak işte görüyor musun diyemiyorum  dilimin ucunadek geliyor diyemiyorum. biliyorum nah işte mutluluk şuracıkta  şu kilidi kırdınmı arkası cennetiala  hidrojeni füzesiyle korkuya kuluçkada  höt desen devrim doğuracak perşembe gebe  bak işte görüyor musun diyemiyorum  dilimin ucunadek geliyor diyemiyorum. sen hiç vatansamaz mısın varsamaz mısın  sen hiç onursamaz mısın çoksamaz mısın  sen hiç utanmaz mısın arlanmaz mısın  hele bir döndür başını da şu gidişe bak  hele bir döndür başını da şu düzene bak  hele bir döndür başını da şu haline bak  bak işte görüyor musun diyemiyorum  dilimin ucunadek geliyor diyemiyorum. köleliğin karşılığını buldum sözlükte  toplumculuk ne demekmiş biliyor musun  biri yer biri bakar biliyor musun  apartıman bundan çıkar biliyor musun  ondan sonra kulismulis kilitmilit mapusane  ondan sonra allahmallah yalandolan kaşkariko  kimden aldın bu şapkayı başına  ne tutarsın bu şapkayı başında  neden yere çalmıyorsun bu şapkayı başına  yere neden bu başı şapkayına  bak işte görüyor musun diyemiyorum  dilimin ucunadek geliyor diyemiyorum
Gece bitkilerinden korkuyorum,  Hayır, geceleri bitkilerden!  Gizlenirken vurulmuş ulaklara ağıttır  Bana açtığın her telefon.. İki kalp arasında en kısa yol:  Birbirine uzanmış ve zaman zaman  Ancak parmak uçlarıyla değebilen  İki kol.. An ki fıskiyesi sonsuzluğun  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Zat-ı Hakk'da mahrem-i irfan olan anlar bizi  İlm-i sır'da bahr-i bi-payan olan anlar bizi  Bu fena gülzarına talib olanlar anlamaz  Vech-i baki hüsnüne hayran olan anlar bizi  Dünye vü ukba'yı tamir eylemekten geçmişiz  Her taraftan yıkılıp viyran olan anlar bizi  Biz şol Abdal'ız bırakdık eğnimizden şalımız  Varlığından soyunup üryan olan anlar bizi  Kahr u lütfu şey'-i vahid bilmeyen çekdi azab  Ol azabdan kurtulup sultan olan anlar bizi  Zahid'a ayık dururken anlamazsın sen bizi  Cür'a-yı safi içip mestan olan anlar bizi  Arifin her bir sözünü duymağa insan gerek  Bu cihanda sanmanız hayvan olan anlar bizi  Ey Niyazi katremiz deryaye saldık biz bu gün  Katre nice anlasın umman olan anlar bizi  Haklı koyup LAMEKAN ilinde menzil tutalı  Mısri'ya şol canlara canan olan anlar bizi
Bakma turaç, bakma bana el gibi  Sen bu Çukurova'nın öz kuşu değil misin  Ben bu Çukurova'nın öz oğlu değil miyim  Bakma turaç, bakma bana el gibi.. Sivas'lardan inmedim mi kar sularıyla  Ekmek deyip sarmadım mı göçümü turaç  Bir tencere can aşını bölüşmedim mi  Bakma turaç, bakma bana el gibi.. Tunceli'den, Kırşehir'den, Van'dan, Bitlis'ten  Sürekavı yemişçene gelen kim olan  Açılmış sa Çukurova yediveren gül gibi  Bakma turaç, bakma bana el gibi.. Bu şeleği ben vurmadım bu gelinlere  Bu kızları ben yakmadım böyle ateşe  Sevdaları kara gece, kirpikleri güneşli  Bakma turaç, bakma bana el gibi.. Dağlara, dağlara, dağlara doğru  Çalı çırpı, sıla gurbet dağlara doğru  Sarı sıcak, ak cibinlik dağlara doğru  Ordu ordu çekip gider ay çiçekleri  Bakma turaç, bakma bana el gibi.. Üç etekli, ak puşulu, türkü bakışlı  Kadınlar yürüyor dağlara doğru  Gül kurusu, leylak moru dağlara doğru  Özlemler, acılar dağlara doğru  Sivaslı mı, Urfalı mı bilemem gayrı  Kadınlar, kadınlar dağlara doğru  Bilemezler avcının kim olduğunu  Sezmişler tüfeğin doğrultusunu  Kadınlar, kadınlar dağlara doğru  Acılarlı, umutlarlı bütün bir Anadolu  Bu sıtmalı gecelere, bu beşikleri  Bakma turaç, bakma bana el gibi.. Ben çalmadım bu davulu, Karaca Duran çaldı  Pir Sultan'ı benden aldı, kekliği Silifke'den  Boyasını yaman kardı Dadal'dan  Telini de yaman gerdi Karac'oğlandan  Vurdu mavi, vurdu yıldız, vurdu dağ başı  Vurdu susuz kuyularda kılçeçi  Turnayı benden aldı, gelinciği Erzincan'dan  Vurdu ekmek, vurdu gurbet, vurdu göç  Ben de senin gibi yalnızım Turaç  Ben de senin gibi düşman içinde  De ki bir Karac'oğlan de ki Bayburtlu Zihni  Bakma turaç, bakma bana el gibi.
Yaşlısın deseler de bana,inanmam aynalara,  Gençlik ve sen aynı yaştasınız ya!  Ama zamanın yol yol izler açtıgını görürüm de sende,  Anlarım, er geç bana da gelip çatacak ölüm.  Seni baştan ayağa saran şu güzellik var ya,  Yüreğimin en gösterişli örtüsü de o işte benim.  Güğsünde yaşadıkça yüreğim, yüreğinse ben de arttıkça,  Kim der ki, nasıl diyebilir ki, senden yaşlıyım?  Yeni doğmuş yavruyu sakınır gibi ebesi,  Taşıdığım yüreğin üstüne ben nasıl titreyeceksem.  Nasıl sakınacaksam kendimi, kendim için değil, senin için;  Öyle sakin işte sen de kendini, ey sevdiğim!  Geri gelir sanma yüreğin, benim yüreğim öldükten sonra;  Bana vermiştin onu, unutma, geri almamak üzere bir daha.
Merdüm-i dideme bilmem ne füsun etti felek  Giryemi füzun eşkımı hun etti felek  Şirler pençe-i kahrımda olurken lerzan  Beni bir gözleri ahuya zebun etti felek
Sis boruları ötmeğe başladı yavrular  Şimdi oradalar - Aşk delice kımıldamalı yatağından  Sen bir yıldız kaymasıyla yatağından  Üstüne alevleri alarak  Kemikli bir aşk gencinin kollarından tutarak  Sen kanın damarlara tutunamadığı anlardan  Beni karnınla  Bir göz boğuşmasına daha kandırarak  Bul içe kapanık hayvanlarımı yalvarmalarınla  Üzülmüş  Belki dünya ile horlanmışım. Ansızın çık oradan görün orada  Bu siyah basmış kara akar deme -  Başka olmalı gövdemi denetleyişin   aşka hazır olan  ... LARDAN. OKADIN'lardan. Halk aşksızsa sokaklar   banka dükkânlarıyla doludur  Ellerimi kâlb olmayan sularla   ıslamaya alışır o kızlar. - işte artık kaçmak - işte durmadan karşımızdayken bile -  - ılık ev girintileri  gizlesin daha köprüler  karanlık bedenleri. Her şey onlara göre - yamandırlar  Ansızın melek bekliyorum eski türk ezgileriyle  Senin Asya'dan hiç yontmadan zarif bir cep saati yapışın  Asya Asya ve Asya diye yalvarışın  Sana ansızın alın yazımı ve kendimi ekliyorum  Aşka hazır aşka aç ve davetli  Ansızın melek bekliyorum  Asya ile ayağa kalkan  Melekler ellerinde gelenekle  İçinden hızla süt akımı geçiren mızraklar. Boydanboya girdirmektedirler gövdelerin içine  Nar doğuran - dikkatle nar doğuran  Hayvanı ve insanı aynı teklifle doyuran  Nazlı baharlarla. Hiç ağlanmadı  'Biz çetin adamız ha' ayrıca söylenmez  Anlaşılır  Ne yavuz kışlar  Kurt sıyrığı ayazlarla  Ne evren depdebesi bahar  Gerdan kırıp mendil düşüren kızlarla. Ayrıca söylenmez  'Biz çetin adamız ha'. Doymuştur aşk bu gece en son buluşlarına kadar  Sen meleksi kadın bu gece kendini vermekle  İkiye yarıldım  Sen meleksi kadın bu gece  1000 yıl adına bilinmekle. Sen melek uyarmalarıyla  Uyarılan erkek  Bu gece bir şehvet azarladı  Hayvan kovdun  Yatağını yüceltenlerden oldun. Şimdi ev gebedir. Dağ kuşlukla uyanır - varsın uyansın -  Önce hafif bir uyku sisi  Tanrı evvelsiz sonrasız bir iklim gibi ordadır  Daim  Melek kanatlarında hava görünmez  Uzaklar yinede görülür  Ay dostlukla anılan bir komşu evidir. Kıl çadırlarla devinen o kavim göçü  İşte o kavim göçü  Dağlar ilk kez bizi  Çıplak ete kavuşun aşk sandı. Kadife döşer gibi toprağa işte öyle yürüyen  Ilık bir hava bürüyen  Gözleri o - rengarenk gözleri çocuk gözleri develerin  Çözülür ayakları. Kavim bu  Boynuna kan yürümüş  (Gözüne bir şey görünmüş)  - Nedir o görünen / susalım /  Hayat her zerresi uyarılmış gibidir  - Çok acele  Kâlb bir bohçanın içinde atmaktadır. Omurgasından mızrakyürüyor kavmin boynuna  Develer en som bir duruşla - Raptedilmiş  Çocuklar ağızlarında Ey Nazlı Ölüm   Ey Nazlı Bahar Marşlarıyla. Bütün bunlar nedir - sorulsa  Sorusuna  Ne can ne cevap kalmıştır  Kavim donmuş deve mıhlanmış  Kadın ateşle ateş doğumdan önce  Sığırlar kendi kendileriyle  Göz göze kalmıştır. Kavim seferidir evinden ayrılmıştır ama  Kendine varılan ilklim ve toprak  / VAKİTTİR / namaza durmuştur. Bin bireydir kavim  Bir tür kararla eğrilip doğulmakta  Her candan bir cana  Bir candan bir cana  Sonsuza değin  Bir tavır bolluğudur kavim ama  Nihayet vaktidir VAKİT. Bu duruş en zarifi duruşların  Gidip endamlı dağlara  Beğendirmek için yeni gelinleri  O iklim kullanılır hep  İnsanın en bilgelerini  Onlarla karşılanmak için baharda  İklim aranır herşeyden önce her olayda  Şerbet taslarında  Bir topak okunmuş şeker dedenin avcunda  Genç bir kız kadar ağırdır  Bileceksin ey çocuk  Tatmıştın onu geçen baharda da. Kavim uyanan toprağı  Karşılarken - Uyanıktır -  Kavim Toprağı  Devirirken - Uyanıktır -  Kavimden biri varırken toprağa  - Uyanıktır O ve Kavim  Vardıktan sonra toprağa  Gaflet uyandırılmaz - kavim uyanıktır. O anne gibi verimlidir besmele çocuk için  O erkek  Karpuz dilimi gibi ortadadır  O en yaşlı gelin  Ocaktaki çorbayla birlikte tütmektedir  O kavim için. 'Kışları göç içinizedir' buyuruluyor  Büyük çadır en sevgili düşmana emanettir  Çorba dağıtılsın nefes ve el dağıtılsın  Yer ötesi ve yer eşit alınsın  Kadın ve erkek eşit durmaktadır - kadın arkadadır  İnsan hayada ve tanrıdadır  Ki kış ortasında kardan - bir duayla sıyrılıp  O derviş ağaç kupkuru dallarında  O meyvayı büyütüyor  O tiyek  Bir salkım - müthiş - üzüm  Uykuya tez doyanlar için. Saçlar uçuşur havalara sevinçle  şarkı şarkı içine  Cenkle bir üstün haberleşme ile  İnsandan insana hep akıl ve sezgilerle  O coşkun mutlu savaş dülgerleri  Kalbi çoğaltan bayramlar açtılar  Şimdi de açtılar  İşaret verin ve açtılar bütün köprüleri. Deniz yüce bir soluk denizlidir - rotalar denizin kendisinedir  Kaptan sancakta bir tek an yaşamak yoluna  Bütün bir ömür ağartmıştır. Işıklar çoğalıyor içimizden birine   kime bu davet  Limanı dolduranlar yanan insan meşaleleri  Yüzbinler taş kulelere yaslanmış söylüyorlar  - Rüzgar nereden eserse essin güzeldir   Alevler bir ayrı alemdir   Dirlik sevinçtir - göç içimizedir.. Aşktan sonra sarhoşluk günümüz ülkemizde  Sevine sevine  Sağlığının elleri uzansaydı dağların eteklerine yer'in şarkılarına  Aşkın mağara kovuklarındaki şarkılarına  İlkel bir duyguyla bağırır kalırdım  Yöremde mor lekeler gibi duran  Bir basamaklı melekler ve gelenler olur birden  Bütün meleklerden bir melek  - Bak diyor bakıyorum  ve bak diyor. Ellerimi bıçakla yontacağım deniyor  İlkel bir sevinç destan ve kan  şiir en safından  sonra soyut heykeller. Hiç düşman yok - üzgün söyleniyor  - Olmayacak mı hiç  Eziyor gururum onları  - Görün ey güzel düşman ey güzel düşman  Saraylarda geçti ömrüm seninle. Yüzüm aydınlık bakar elemlere  Yangın yerlerine  Coşkuyla selamladım bütün bayrakları  Düşman kadınlarını. Tanrım bu dağları da sen yarattın  Bana kattın  Bir bir okşadım  Sema yapan kırları. Alemlere kalbimizi yeniliyoruz ve tutuşmuş geliyoruz  Yeryüzü batarsa batsın dayanamayıp o kavmin  çadırlarına. Develer de tutuştu  Onlarla ayarlandık bir devinim bir devinim   arkasında bütün devinimler  Kum kendi raksında beden aynı raksda  Karın bacaklara ulaşır öper onları ve uzaklaşır  Aynı yönde ve aralarında bir dünya vardır  Göğüs ahenkle havanın direncini kırmaktadır  Kalb başa ve guddeye en yakın sırlara göre  Kumu ve balçıklı toprağı  Ağacın ve kayanın dizilimini. O tek kuşun yalnızca süzülüşü  Ani bir haber gibi salt bir kez ötüşünü  Dinliyor kumu balçıklı toprağı  Ağacı kayayı ve kuşu. Uyku beladır göç içinizedir  Sabır ve zaman içinizdedir  Kadın ve çocuk içiçedir. Güneş vurmuyor- öyle söyleyin - üzerine döşeklerimizin  - Sokuluyoruz besmele ile kadının toprağına  (İşte böyle söyleyin)  Öyle ki o kadınlar  Bağlasınlar doğanları tanrı bağlarına. Melekler kırmızı yanar  Kalbe tutuşan herşey kırmızıdır  Hele kalb hazırsa  "kentten" bir er kalkar - Onun eri  Kollar semayı deryayı korkularından  Yoksa aşk hemen kaçmak mıdır dağımıza  Söyleyelim ya hay ya huu  - Yolları aydınlık kıl Yaradan. Kanla bir sabah  Akşam kanla. '... ateş.. ve öldüm...' deniyor  - Oysa sorular verilmişti ona. Sorular yığılmış  aynı kaynaktan olana  Işık ve karanlık hakkında. Bu nasıl uzun uyanılmaz gibi  - Ateş ve öldün uykuyla. - Kurşunla yoklanması bir sorudur geri kalanlara  Taze doğanlara  Şehzadelerden de sorular kalmıştı ona. 'Biz artık gitmeliyiz dağımıza anneciğim  Yorgun geldim savaşmadım ama  Bir ceset gibi ayaklarının dibindeyim'. 'Biz artık  Gitmeliyiz dağımıza'  - Hayır olmaz  Durmalıyız burada şahinim. 'Kezzap içsem  Daha kuvvetle can çekişirdim'  (dertten çıktık) söylendi (güzel bir kurtuluşa yöneldik) dendi  Heykel bekliyen kımıldamış  Abesle elele ahbab gibi  Avazı çıkınca bağırmıştır. - Durmadan deniyor ki vatanım neredir   Heykel ne diyor   Konuşmaz heykel   Felçtir. Karşılıklı  - Kaslarımız karşılıklı kasılsın  Olsun  - (Kalbimiz tüm insanın namına) iddiasında  - Dertten çıkmışsın ötekine kavuşmuşsun da  Diyor ki diyor ki  Geçmiş nedir kavim kimdir dert nerdedir. Kırbaçla ayağa kalkarlardı  'biz artık... anneciğim.. dağımıza..'  ruhum geçer bedenine yüz bin kara nokta yemiştir soyrad  ..ve nasıl olan oldu - o ve yeni uygar dostları  Bir noktalar anlaşmasıdır fabrika baca ve duman  Anne onları kapıya kadar uğurla gel  Delinen böğrüme bir sed geçer  'yapmayın yapmayın' çığlıkları  Güneş doğsun mu doğmasın mı kararsızım  Başlarını bana çevirmiş büyük baş hayvanlar  londra moskova vaşington berlin pekin  hava ceryanları sarsılan ikindiler  korkularımız intihar dönemlerinde  kötü bir alışkanlık peyda olmuştur  bağ budama hasat zekat  evlenme hoş görme  Buğday ve ekmeğe saygı göreneğine doğru  - İnce bir düşman yönelmiştir  - Hayır içimizden yönelmiştir  - Oh oh dıştan yönelmiştir  - Dıştan ve içten mi yönelmiştir  - Ne yönelmiş ne yönelememiştir  - Yönelememiş önele Miş. 'Ey örtülerle donatılmış Mustafa'. - Oğlum sen artık  şarapnel gibi yağmalısın  düşmanı güzelce vurmulısın. '...biz artık dağımıza.. anneciğim..'. (Komşudan o ölü de kalktı  Boşluğuna bir kırbaç uzatıldı) . (Çoktandır şu maraş kalesi hatıraları elinden alınmış  bir taş yığınıdır.-onların yerine bilardo masaları konmuştur-  şalvarlı şövalye ve kovboylar bilardo oynamaktadırlar) . -Uykum geliyor kaderim yorula geliyor buz gibi eller  Bu yaz hayatı beğenemedin aklımda kandan gökdelenler. Ey aşk /.. ve ey aşk mı dedin../  Onlar küçücük küçücük gördü sana seslenenleri  Gücendirilmiş gibi kayboldun  Yerine piç döller yolladın. Komşudan o ölü de kalktı  Köyde devinimdir kırışık alın derileri kımıldar  Kaş ve kalb zorla - kıvranarak  Erkeklik ve kadınlık  Ölümün önünde değersiz ama siperdedirler. Bir değişime gibidir azrail -  Mezarla uğraşmaz toprağı insan kazar  O yere o ölü  insan kalabalığında ansızın bir boşluk açılmıştır   alın kımıldasın   kâlb kıvransın  Gölden ansızın bir tabutluk su alınmış gibi  Bütün köy kımıldayacaktır / göl gibi. Azrail devinimle çevirir bir gölü  Bir insan kası - kadını kavrayan elleri  mezar kazar toprak karşı komaz aralanır  İnsan mezar kazar arada bar bar bağırarak  - Ey süleyman oğlu nalbant izzet - nice rençberlik ettin  Güneşin alnında bakır gibi göverdin. Toprak kaz arada bir ölü görünürlerde mi bak  - ahmet mehmet hasan hüseyin paytak mahmut babası   hacı izzet süleyman oğlu hey   nice öldün   neyledin   nasıl becerdin. Köyden o ölü kalkar  Süslenmiş kordelalar takılmış bir koç  Kapıda tabut tahtaları arasında beklemektedir  Bayram değil seyrandır  Aşk aceleyle oraya buraya göz gezdirir  Sevgi sabırla ahır kapılarından süzülmektir. Köyden o ölüde kalktı  - Sen de kalk hayvan sesleriyle yuvarla  Köy bir ahenk kuşu sesi çıkararak  Kasabaya bir ölü haberi uçursun  Minarelerden ölgün bir kol gibi sarksın ölü selası. /. Ölü ilk müezzin - minare uyarlamalarıyla dirilmektedir  Köyden kasabayı dürtmektedir. /  Bedir efendi durur selayı dinler - Kim'ola -  - (Ben yüz yıl oldu babasızım) boğuk  (Çukurovada eski kale burçlarıyla itişirdi akranlarım)  (Sağ elim sualtı zengin bir köydü damağımıza kadar pancar) . (O ufak çocuklardık - Bakışları)  (Olmaza karşı koyuşları)  (Şimdi köy acı'dan eğilmiştir)  (Ben ölümle eğiliyorum)  (Barsakları düğümlendi koyunlarımın)  Bedir efendi durdu selayı dinledi - Kim'ola -  Evlerden yarış atları gibi çocuklar fırlar  Daha ilk namesinden alırlar ölüyü  Burunlarıyla kim ölmüş sorusunu soluyarak  Yokuşlara bir nefeste bayılırlar  - Öyle bir çocuk tanıdım  Karşılışınca başka çocuklarla hızlandı. Minarenin kapısında bir çocuk halkası  Müezzinle inecektir ölü  Ölü çağırır çocukları alıştırır camiye  Ve ölüyü eve ulaştıran çocuk  Kutlu çocuktur  Taşıdığı haberle masum onunla dopdolu ve büyük  Ölü adı taşıyan çocuklar dönüşlerinde  Şehri ağırlaştırırlar - Minare yükünü atmış  Yeniden serpilmeye başlamıştır. Süleyman oğlu hacı izzet evlere  bir sepet incir gibi dağıldı  evlere süleyman oğlu hacı izzet. Müezzin kıs kıs gülmektedir  kasabada evler - bir hacı izzetin varlığını bilmemekten -  keder içindedir. nine: kim'ola hacı izzet  birazdan halk top gibi patlar  - kasabalı değil hacı izzet bülbüllüdenmiş  - oh oh bülbüllüdenmiş  bütün evlere şimdi büyük  büyük bir memnunluk çağlamaktadır
Senin ey gönül, siyah balıklarına  Yem atar yolcular, gelip, burdan  Ver derinden bakanların gözüne  Görünür bir beyaz balık, nurdan.
Hava ne kadar güzel öğretmenim  Yollar, ağaçlar, kuşlar ne kadar güzel  Yeryüzü pırıl pırıl öğretmenim.  Gizlisi saklısı kalmamış dünyanın  Nesi var nesi yoksa dökmüş ortaya  Bütün bitkiler, bütün hayvanlar, bütün taşlar. Sürüngenler, konglomeralar, serhaslar  Hepsi hepsi ortada öğretmenim.  Ne olur biz de gidelim  Burda kalsın iğneli karafatmalar  Burda kalsın kitaplar  Kollarından bacaklarından gerilmiş kurbağalar  Burda kalsın hepsi  Bomboş kalsın evler okullar  Hapishaneler, hastahaneler...
(1)  yola çık  upuzun yürü  vurulmuş çocuk başları arama  zeytin dalında asılı kızın   çıplaklığında kalma  alev dalgası saçlarını rüzgara yatır  YÜRÜ. havada  elden ele devşirilen barışın sesi dar  havada  kuşatma içinde dövüşenler var  havayı kokla  havayı dinle  COŞ. onlar ki  bu yoldan  mavi gözlü kız  zeytin dalına asılmadan  güneşin alnacına koştular  barışa bayrak oldular  bayrağı al  kavgayı al  KOŞ. (2)  onlar ki  yangınlı ufuklardan yangınlı ufuklara at sürdüler  susuz ve aç topraklara yapışmış karınları  dağlarım kadar mavi umutları  ve bir çiçek gibi güneşe   arzuyla gerinen kadınları   kızları   ve erkekleriyle   merttiler   buğdayın sarısından   insanın arısından   kavganın yarısından   dönmediler  ve onlar ki  yolumuza çam kokuluumutlarıyla  güneşi serdiler. (3)  yola çık  acılara dalma  alnını dağ serinliğine yasla  unutma  bütün sokaklar kent alanlarına çıkar  bütün ırmaklar denize akar  ve makineler tarlalar insanlar  senden yana  onları  UTANDIRMA. bu bir özlem  bu bir türkü  bu bir emir. havayı kokla  havayı dinle  KOŞ. haziran 1982
sevmek bir şey değil de  sevinmek kötü be,  kumruların  kumsalların  bulutların aşkına  mecburduk da yazdık  kirli sakallı sabahların namına  öylesine değil  savrulsun diye değil  yalandan değil  yazmak lazımdı  yazmasak olmazdı çünkü. hani bazı  içinde bir dal burkulur  yeşil için  sarı için  her morun tonunda büyüyen  sağrılar için  belki kuşlardan habersiz  kanatlar için  yol yokuş  son ilk bahar  uzun eskilerden gelme  bir içim nefes için  yazmak lazımdı  yazmasak olmazdı çünki. erguvan görüldü bir zaman  sonra çıkmaz oldu sokakların alayı  mavi çakmak  fitil falan  kalabalık oldu yokuşlar  o yokuşların baladı oldu  düğün oldu hatta  serim düğün ve çözüm için  boşanmalar oldu  her sevdanın final tezi adliyeye verildi  gerisi ilam oldu  kıyılar kumrular  göçler oldu.... buhurdanlar semaverler  ve nargile geyikleri  yavaş  yavaş  çok yavaş  hız'da yitirilenlerin aşkına  yavaş'ın içindeki ölü şövalyeler için  her işin bir raconu vardı  yaşamın ortaçağında  atılan adımlar vardı yavaş ve eski  bir düellodan alınmış  işte bu yüzden yazmak lazımdı  yazmasak olmazdı çünkü.... sonra unutmak vardı  hatırlamak içindi bütün muallak resimler  hiç olmamış gibi yapmak  öküz öldüren bir hasrete  can dayanmıyordu ya  zaten bütün bunlar  yeni ve dayanıklı canlar içindi  dursun koyuyordular en son çocuklarının adını  üstü kalsın ikizler mesela  birisinin içinde civciv havalansa  diğeri kanat çırpıyordu istemsiz  oluyordu bunlar  ve yazmak lazımdı  yazmasak olmazdı çünkü.... eski harfleri dağıtıyorduk komşularımıza  yepisyeniydiler  hepi topu bir kere kullanılmışlardı  sapa bir cümlenin içinde  hat sanatıydı gömdüğümüz uykuya  edebiyat avuntusuydu işimiz  uzak suretlerinden biriyle yapılan nef'inin  yazmak lazımdı  yazmasak olmazdı,  aslında olurdu tabii  bir sürü yazmadığımız  bir süre yazmadığımız  ama o zamanda  bakkalda hesapüstü kalmışlık oldu  siparişi unutmuşluk bakkal çırağında  hem de ekmeğin en yumurtaya banılacağı sırada  ve kapatıyoruz manasında söndürülen ışıklar oldu  hadi gidin artık makamından  kırklık bir ampul kaldı geriye...  baktık olmuyor yazmadan  baktık mesele oluyor  dimağı eşeleyen cümleler  olmuşlar  olacaklar. yani bir fikrin hizasına konulacak ne varsa işte,  yazdık  ki yazmasak olmazdı  bütün bunlar  bütün bunlar içindi  gizli hüzün artıkları  kalmıştı ayrılık salonundaki  güvercinlerde manasız bir tango ciddiyeti  dans mı ediyorlar fırça mı yiyorlar  belli değil  öyle suçlu bir işti tango  arjantinde solcu gençler işkencedeyken  maradonaydı 82'de  kibrit kutusunun kapağı  vasati kırk çöptü ve  kırkının da tek tek  kendine göre sorunları vardı.... çözüm bekleyen ağır meseleleri de vardı  yaprakların  kuruyorlardı saatlerini kasım patlarına  hemen ve şimdi  müdahale gerekiyordu  akarsulara. ve ivedi  bir gülümser kelimeydi  yadırgayan  türkçedeki yerini  ama yinede yazmak lazımdı  yazmasak olmazdı.... sonra hiç aklına gelirmiydi  örümceklerin sinirli bir iklime  ağ'yacakları kendilerini  ya da kuşak çatışması balıkların  pul pul gerinir diye düşünürken biz  meğer esnemeye bile takati kalmamış  yorgun bir akdeniz...  ucundan çeksen  new york'a kadar götürebilirsin  elektrikli vakumlu halı bile yıkayan sömürgeni  işte böyle bir durumdu  ve tedirginliğimiz  siren miren istemiyordu  telaşımızın gürültüsü yerindeydi  ve küt diye akşam oluyordu. biz ki öğle vaktiyiz daha  rakıdan filan habersiz  ve söylemeye gerek yok  uzun  çok uzun içmeler oldu  mürakabe susamış peçetelere notlar düştük  kalktık  zeytinyağı lekesinden arta kalan  şiircik kuşunu besledik  gel gör ki üç gün yaşayabildi us pas içinde  ama olsun yine de yazdık  yazmasak olmazdı.... nehirde (hiç tanımadığımız)  bir tekne için (hiç binmediğimiz)  bir şarkı (hiç duyulmamış)  bestelemeyi istersin de  hani nefesin yetmez nefsini güftelemeye  işte bu yüzden yazdık  yoksa hoşumuza mı gidiyor zannediyorsun  smokin bulutlu bir gökyüzünden söz etmek  bir kelebeğin kararsızlığını anlatmak  tırtıl kılığında...  ya da bir ateş böceğinin direnişini  yalancı aydınlıklara...  başka türlü olmuyor,  başka türlerde nasıl oluyor bilmem  ama yazmak lazımdı işte  yazmasak olmazdı çünki!
Gözleri görmeyen Eşber,  Dünyayla barışık  Gözleri açıklar  Dünyaya kapalı,  Yağmurdereli`yle birlikte  Savaş için, Rusça niyet  Yani hayır,  Yağmurdereli`yle birlikte  Barış için döğüşelim,  Dereler gibi akacak  Güzelim yağmur  Rahmet gelecek dünyaya  Kör gözlerimizden akan  Barış gelecek dünyaya  Barış için döğüşelim
Lokman şair senin hayatın  Yedi kırlangıcın hayatı kadar  Altısını ardı ardına yaşadın  Bir kırlangıcın daha var
Yusuf; u kaybettim Kenan ilinde  Yusuf bulunur, Kenan bulunmaz  Bu aklı fikr ile Leyla bulunmaz  Bu ne yaredir ki çare bulunmaz. Aşkın pazarında canlar satılır  Satarım canımı alan bulunmaz  Yunus öldü deyu selan verirler  Ölen beden imiş, aşıklar ölmez
Gözlerine uyku girmez  Anan ağlar Vedat diye.. Çiçek açar, kuşlar öter  Yüreğimde diken biter  Kokusu burnumda tüter  Bu can ağlar Vedat diye.. Senin yerin mezar değil  Bu dert kalbe sığar değil  Oğul! Yalnız dostlar değil  Düşman ağlar Vedat diye.. Tek elmamın yarısıydın,  O canına nasıl kıydın,  Genceciktin, akıllıydın,  Duyan ağlar Vedat diye.. Uçup gittin bir kuş gibi,  Beyninden vurulmuş gibi,  Bir felaket olmuş gibi,  Cihan ağlar Vedat diye.. Canım ciğerimden taşar,  Ayağım ardından koşar,  Sensiz Ümit nasıl yaşar,  Her an ağlar Vedat diye.. Kader bana attı pençe,  Dünyam oldu paramparça,  Düşündükçe varoldukça  Baban ağlar Vedat diye.
Seziyorum ki kaçacaksın..  Yalvaramam koşamam  Ama sesini bırak bende  Biliyorum ki kopacaksın  Tutamam saçlarından  Ama kokunu bırak bende  Anlıyorum ki ayrılacaksın  Cok yıkkınım yıkılamam  Ama rengini bırak bende  Duyumsuyorum ki yiteceksin  En büyük acım olacak  Ama ısını bırak bende  Ayrımsıyorum ki unutacaksın  Acı kurşun bir okyanus  Ama tadını bırak bende  Nasıl olsa gideceksin  Hakkım yok durdurmaya  Ama kendini bırak bende
Gayr ile her dem nedür seyr-i gülistân etdüğün  Bezm urup halvet kılup yüz lutf u ihsan etdüğün  Ahd bünyâdın mürüvvetdür mi virân etdüğün  Kanı ey zâlim bizümle ahd u peymân etdüğün
Siyah belki aldatır içindeki beyazı  Talihin aynaları kırıyorsa,hüzündür  Sen yine anlamadın ne baharı, ne yazı  Beni cehennem kılan o esrarlı yüzündür. Sen küçük bir lalesin; avuçlarında nergis  Ben acının zehrine su katan hummalı dev  Gözlerinde isyanı damıtıyor kan ve sis  Gözlerimi yakıyor bu karayel,bu alev. Sen uzak bir nehirsin denizlere yabancı  Ben ruhumun çölüne göklerden su taşırım  Senin kalbinde kahra gülümseyen bir sancı  Ben kalbimi dağların derdiyle paylaşırım. Bilmem neyi aradım bir ömür kuşlarında  Binbir gece yürüdüm hangi muamma için  Zümrüd-ü anka uçar senin bakışlarında  Benim rüyalarımda birkaç deli güvercin
I  güneşi hiç görmedim penceremde  ne ay doğdu geceme ne bir yıldız  hem sıkış sıkış hem çöl kadar ıssız  beş yıldır bir şeyler soluyor içimde  II  dal olsun diye kuşa uzattımdı kolumu  omuzlarıma kadar ekmek ufaladımdı  yanılıp da bir kez bile konmadı  inip üç adımda bitirdim yolumu . evet üç adımdabir tokat  gibi çarptı yüzüme duvar  dibine çöküp avuçlarımı açtım fakat  hangisine sapsam ne çok yol var . el eli çoğaltmayınca bir yerde  uçurumlaşıyor avuç çizgisi de  tek başıma yürüsem şimdi  barbaros bulvarı'ndan beşiktaş'a  bir vapura binsem ya da motora  -kaptan dümen kır üsküdar'a-  düşteki gibi ansısam birden  koyun gibi yatırılıp kazınmış saçımla  ayakkabısızlığım.. pantolonsuz bacaklarımla  içinizde aykırı bir yaşamım ben  ihbar polis filan.. güvertede tutuklanmadan  balığın üstüne martının altına  yarı yolda kaldırıp gövdemi atsam  bulurdum kendimi ayaklarımın dibinde  beş yıldır bir şeyler sürükleniyor içimde . yıllarca mektupsuz kitapsız bırakıldım  bir elimle yazdıklarımı  okudum diğer elimle  beş yıldır beş koca yıldır  bir şeyler kopuyor içimde . III  şortum ve şıpıdık tokyalarımla gördünüz  beni haydarpaşa hastane girişinde beklerken  güneş yanığı teninize renk renk giysilerinize bakarken  uzun zincirlerle bağlı kollarımı süzdünüz . imgeleminiz hemen de devindi  -deli bu deli-  yüzdeki buruşmadan  duymasa da anlıyor insan  biraz kötücül biraz acımaklı  baktınız yüreğimi şaşırdım  dürterek birbirinizi  gizliden fısıldaştınız . sıkıca kavranıp kollarımdan  özenle geçirildim aranızdan  -sizi mi koruyorlardı beni mi bilmem-  çocuklarınızı kaparak çamurmuşum  gibi sıçradınız iki yanıma  ama soru sorandır çocuk-baba  anne kim neden bu amca...  bir çift dikenli tel yumağıydı gözlerim  ağlayamadığımca ağladım yanıtınıza . IV  gün batınca çocuklar erkenden  masallarını dinlemeden derin bir uykuya  bir yunus dalıp çıkıyormuş gibi suya  kalkıyorlar gözlerinde yıldız gülerken . bendim öpen bendim silen  anne diye üşüyen korkularını  ellerimle şafak yangını yıldızları  bendim gözlerine koyup giden . sabah bir parça da anneler  beni öpüyorsunuz  bilmeden tadımı taşıyorsunuz  günboyu sıcacık dudaklarınızda . yaslandığınız ağaçta benim sırtım  çiğniyorsunuz sokakta ayak izlerimi  kokladıkça açan güzelim çiçeği  ansıyın bir zaman yakama taktım . geçerken kulaklarınıza uğultular geliyordur  evet siz de vardınız taksim alanı'nda  hepten unuttuğunuza inanmıyorum mutlaka  omzunuzda omzumun sıcaklığı duruyordur . V  duysanız anlasanız bir kez beni  böyle tek başıma geceleri  çığlık çığlığa kalkmazdım  ellerimin arasında kanayan alnımla  çatlak bir duvar gibi bakmazdım . bir elime ateş ötekine barut  çizgi çizgi ben mi kazıdım  değmesin diye bağlasa mıydım  açlık ve ölümle yağarken bulut . gençliğimi kakıp durmayın başıma  bugünden yarına akardım  bir bilseniz neler yaşadım  yüzyıl bebek kalır yanımda . VI  asıldım yüreğinizin kapısına  acıyı sevince bölerim  su gibi yaprak gibi gülerim  çıkmayın dokunmadan bana . bir orman gibi yürüyüp elbet  varacaksınız ortasına yolun  ben yatarım bin müebbet  siz çiçeklene-dallana durun
Bu öyle tuhaf bir ateş ki bir an bile sabrı,kararı yok.Nasıl olabilir ki hem sevgilinin yanında alevlenmiş,hem sevgilinin yanında değil.  Şekil nasıl ayak direyebilir ki sebatı yok.Öz nasıl elden tutabilir,nasıl yardım ader ki görünmez.  Dünya bir av yeri,yaratıkların hepsi de bir av.Fakat avlananların beyinden,bir eserden başka hiçbirşey belirmiyor.  Her yanda yükler var,denkler var,her yanda biz beyiz,uluyuz diyenler var; fakat asıl beyin konağında ne yük var,ne denk.  Ey can,elini çek de yüzünün rengi görünsün.Çünkü şu görünenlerin hepsi de ancak köpük,ancak şekil,ancak resim.  Nerde toz koparsa orda bir ordu vardır.Çünkü izsiz,dumansız ateş olmaz.  Sen eri tozdan anla,ne biçim erdir,tozundan anla; toz içinde insanı aramaya bak,tozda iş yok.  A bahtı kutlu,sen arar istersen,rahmetine sayı olmayan arayacı da seni arar ister.  Seni sel alıp götürürse anlarsın ki onun yolunda halkın ihtiyarı var gibi görünür amma gerçekte ihtiyar denen şey yoktur.  Yokluk aleminde az söz söylemeye ahdettim amma dikensiz gülü kim görmüş?  Kardeş,tanık ol,biz bu gülün dikeniyiz; bu çeşit diken olmakla da övünülür,arlanılmaz bundan.
Masum ojeli  fakir kız bebeklerine  benzeyen ellerinle  yolunu şaşırmış bir kelebeğin önlüğünde  nasılsa herşey aşka varır der gibisin. Parçalanmış çiçeklerin  sevinç çığlıklarındaki mutluluğu  görüp görüp yitirir gibisin. Güllere ayrılık taşır gibisin
Bir limon kalmış güneşten  Bi de dal uçlarında buhur  Bulutlar ki kar  Bulutlar yağıyor  Dizdüşümlerime...  Bir tahtaboştasın loş  Sarmanlar gelip gidiyor  Silüsler beyazdan da yılan  Sen bu tipiden çıkmıyacan...  Bir limon kalsada güneşten  Bide ölümcül umut  Sen bu umuttan iflah  Olamaya  Can. . .
Bir gün çağrıyı duyar, insan ölür çaresiz  Ölür kuşlar, ağaçlar, ölür sahil ve deniz. Silinir bütün renkler, dağılır koku, ışık  Yeni bir alem başlar karanlıklarda sessiz. Kemik çürür, kaybolur parıltısı gözlerin  Kımıldamaz orada ayağımız elimiz. Öyleyse neden bunca düşmanlıklar, savaşlar  Er geç çağrıyı duyup gidecek değil miyiz? . Er geç kulağımızın dibinde çınlayacak  Ölümün soğuk sesi 'Biraz gelir misiniz? '
Suphi bir acaip adam  Suphi benim canım ciğerim  Kimse bilmez nereli olduğunu  Susar akşam oldumu  Bir cebinde das kapital  Bir cebinde kenevir tohumu. Fırtınadan arda kalmış bir teknede tevekkül içinde  Görkemli sakalı ve iğreti parkasıyla gizlediği macerasıyla  Bir acaip adam yaşardı  Akşamları susardı  Ben konuşsam kızardı  Çocuktum evden kaçmıştım  Gelip ona sığınmıştım  Bir sürgün kasabasıydı  Bir eski zamandı, hazirandı  Küçücük bir koydu, sığdı  Burayı keşfeden belki de oydu.  Uzaktan kasabanın ışıkları yanardı  içim anneyle dolardı, ağlardım  Suphi şöyle bir göz atardı,  Gizli bir cigara yakardı  Ağlardı, sonra barışırdık  Ben flüt çalardım, cigara sönerdi ağlardık. Nerden geldiğini bilmezdim,  Kimsesizdi, belki kimliksizdi  Onun macerası onu ilgilendirirdi  Kimseye ilişmezdi  Bir şeylere küfrederdi hep  Tedirgin bir balık gibi uyurdu  Bazen kaybolurdu  Arardım, yağmurun altında dururdu  Bir kalın kitabı vardı, cebinde dururdu, hergün okurdu  Ben birşey anlamazdım  Kapağını seyreder duymazdım  Sakallı bir resimdi, kimdi, ne kadar mütebessimdi  Sordum bir gün Suphi'ye söylediklerini niye anlamıyorum diye  Bildiklerini dedi; yüzlestir hayatla ve sınamaktan korkma  Doğru ile yanlışı o zaman ayırdedebilirsin  Ve onu anlarsın  Sonra gülerdi  Günlerim yüzlerce ayrıntıyı merak etmekle geçerdi  Sonra yine akşam olurdu.  Suphi susardı, ben konuşsam kızardı  Tekneye martılar konardı  Yüreğim Suphi'ye yanardı, ağlardım.  Suphi denize tükürürdü  Gökyüzünü tarardı, ağlardı  Sonra barışırdık  Ben flüt çalardım  Yıldız kayardı, ağlardık.. Bir sürgün kasabasıydı, bir eski zamandı, hazirandı  Çocuktum, evden kaçmıştım, gelip ona sığınmıştım  Bir gün aksilik oldu  Annem beni buldu  Suphi kaçıp kayboldu  Kasaba calkalandı, olay oldu  Ben sustum, kanım dondu  Polisler onu yakaladığında tekti  Felaketti  Herkes meydanda birikti  Karakoldan iceri girerken sanki mağrur bir tüfekti  Ansızın dönüp bana baktı  ' Anladın mı ? ' dedi.  Anladım dedim anladım  Ve o günden sonra hiç bir zaman hiç bir yerde  Hiç ağlamadım...
Ne zaman düşünsem sizi titrerim,  Yaslı dağlar, yüzü gülmeyen dağlar!  Bu dağlar içinde bir yer var derim,  Orada kaybolan bir ses var, ağlar.. Neden hiç çıkmıyor içimden bu ses  Tipi, çığ, fırtına...Donar her nefes,  Yine bu ses ağlar, işitmez herkes,  Beni kıvrandırır, inletir, yakar.. Hey bu dağlar yalçın, karanlık, derin!  Ne bir geçit verir ne sıcak bir in.  Gün battığı zaman sarp tepelerin  Üstünden bir kartal geçer, o kadar...
alnında satır gibi indirmiş kaşlarını  ağzı yüzü kan revan içindedir  içinde birşeye baktığı belli  kimbilir nedir  belki tortulu kalın bir nehir  belki bir şehir / bir nehir gibi uğultulu  elektrik bilemiş kaldırım taşlarını  belki hiç olmayan sevgilisidir  o filmden çaldığı genç kız hayali  saçları yalnızlığına dağılmış  belli belirsiz tutukluluk hali  tenhalara kaçırır bakışlarını. iki gecedir yerinden kıpırdamadı  çenesi kilitki dudakları şiş  karanlıkta gizlice sakal büyütüyor  içindeki başka bir kata inmiş  belki arka bahçeye uzak çocukluğundan  morsalkım kokuları böğürtlen tadı  yukarda haşarı uçurtmalar  annesi içerde çamaşır ütülüyor  akşama yatılı misafirleri var  erzurum'dan  koşma oğlum bu nasıl çember çeviriş  az önce düştü de burnu kanadı  belki bıyıklarında yaladığı kan. birini çağırıyorlar onu olabilir mi  adını hatırlasa bilmece çözülecek  adını hatırlamıyor kaç yaşında olduğunu  hatırladığı içindeki bir gemi  yıllardan ilkokul belki 23 nisan  heybeli'ye geziye gidilecek  yol boyunca aralıksız kuş yağmuru  gemiyle yarışan yunuslar  maviliğin gözlerine sığmayan sonsuzluğu  o ilk hürriyet sarhoşluğu. korkudan ihtiyarlayabilir mi  yirmi yaşında insan
Değirmenden geldim beygirim yüklü  Şu kızı görenin del'olur aklı  On beş yaşında kırk beş belikli  Bir kız bana emmi dedi neyleyim. Birem birem toplayayım odunu  Bilem dedim bilemedim adını  Albıstan yanaklı Türkmen kadını  Bir kız bana emmi dedi neyleyim. Bizim ilde urum olur uc olur  Sızılaşır bozkurtları aç olur  Bir yiğide emmi demek güç olur  Bir kız bana emmi dedi neyleyim. Karac'oğlan der ki n'olup n'olayım  Akan sularınan ben de geleyim  Sakal seni makkabınan yolayım  Bir kız bana emmi dedi neyleyim
O, Allah’ın emriyle Kainat Efendisi;  Varlığın Tacı, varlık nurunun ta kendisi...
Karşı dağdan meleyen canım  Günler nasıl homurdanıyor başımızda  Elini uzatıp baktın mı yas var komşular ülkesinde  Bülbül neden kenetlenmiş Sorman oldu mu hiç  İskeleti havlar mı bir insanın. Gördüm  Karşı dağdan meleyen canım. Evin görünmeyen elleri  Yağmur yanaklarında gözyaşı taneleri  Art arda gidenler can pareleri erkek kardeşleri  Evde kızlar kimsenin görmediği kızlar  Ateş gibi ülfetleri  Dağlamış serin taslar bakraçları. Anaları bilinmez bir köşede  Bir nağra gibi. Hayatın başında  Tozut koyun yünlerini hallaçla zamanı hallaçla  Bir kapalı ağzın var. Sanki susar çağın ünlü marşlarını . Yüklükten bana bir yorgan çıkardılar  Üstü mavi papatyalar  Bir dehlizden geçirip zirveye döşek attılar  Taradılar uykumun saatlerce uzun saçlarını. Şimdi sırtım sağlam  Karşımda hamle yatakları. Bir elimde kılınç bir elimde zafer duaları
Yaslanır bir buluttan bir buluta başınız,  Gövdeniz Tanrım gibi gökte yaşardı,dağlar!  Engin kanatlı kuşlar olmasa yoldaşınız  Tepenizden bir güneş,bir ay aşardı,dağlar! . Kalbini göstermese göğsünün yırtığından,  Yol mu bulurdu Kerem kurduğunuz yığından?  Cihangirler hızını göklerden aldığından  Üstünüzden sel gibi ufka taşardı,dağlar! . Siz,ki yalnız kahraman geldi mi geç derdiniz,  Yalnız ulu canlara karşı baş eğerdiniz,  Nasıl oldu o soysuz kıza geçit verdiniz,  O taş yürek bu işi nasıl başardı,dağlar? ...
gönlüm kiralık üç oda bir hol  herkese yeter hemde bol bol  şehrin en güzel yeridir güzelliği eşsiz  yalnız bir şartım var o da onlara haktır  şimdiden söyleyeyim kızlzr  çıkış yasaktır
Sen sabah karanlığında işe gidersin,  Ben sabah karanlığında.. Sen akşam karanlığında işten dönersin,  Ben akşam karanlığında.. Ben senin gönlünde umut,  Sen benim gönlümde...
Gecekondu yapısı, bir üfürüklük eser...  Elbet beklenen rüzgar bir gün Kıbleden eser!..
kim bilir  insanda son kalan gözler  görür mü dünyayı uzaktan. kim bilir  küçülür mü dünya  büyür mü uzaktan. kim bilir  küllenir mi dünya  özlenir mi uzaktan
Kim derdi yarılsın da nihayet yerin altı,  Bir anda dirilsin de şu milyonla karaltı.. Topraklaşan ellerde birer meşale yansın.  Kim der ki şu milyonla adam birden uyansın.. Kim derdi seher yıldızı doğsun da bir evden,  Kaçsın da cehennemler o bir damla alevden,. Canlansın ışık selleri olsun da o damla  Beş devletin öldürdüğü devlet bir adamla.. Kim der ki en son rakamlar da delirsin.  On beş asır on beş yılın eb'adına girsin.. Dünyaları bir fert evet oynattı yerinden,  Sarsıldı demirler evet azmin demirinden.. Mazi yıkılıp gitti evet fesli, kafesli:  Lâkin bugünün ey granit bünyeli nesli,. Bir şey ele geçmez şerefin sade adından.  Sen arşı bırak, varsa haber ver kanadından.. Gökten ne çıkar? Gök ha büyükmüş ha değilmiş,  Sen alnını göster ne kadar yükselebilmiş.. Gökler çıkabildin, uçabildinse derindir,  Tarihi kendin yazıyorsan, eserindir.. Bahsetme bugün sade dünün mucizesinden,  İnsan utanır sonra yarın kendi sesinden.. Asrın yaşamak hakkını vermez sana kimse;  Sen asrını üstünde izin varsa benimse; . Bayrakları bayrak yapan üstündeki kandır  Toprak eğer uğrunda ölen varsa vatandır.
Sevgisi içimde yaşayıp duran  Nazlı güzellerin şirin İstanbul  Hayali kafamda hükümler süren  Görmez gözlerime görün İstanbul. Ortasında deniz kenarlar kara  Bu dünyada cennet olmuş kullara  Mehtapta sandallar ne hoş manzara  Sahildir yayladır yerin İstanbul. Gemilerin gelir peşi peşine  Şöhretin yayılmış hudut dışına  Ayrı bir güzellik başlı başına  Sevgi muhabbetin derin İstanbul. Fatih Mehmet Sultan temeli kurdu  Ondan sonra oldu Türklerin yurdu  Edirne'den gelen o büyük ordu  Ayyıldız bayraktır nurun İstanbul. Denizler kilidi boğazların var  Dünyaya haykıran avazların var  Yılmaz Türk Ordusu şahbazların var  Ferah tut gönlünü serin İstanbul. Dünya güzelliği sendedir mevcut  Hususi özenmiş yaratmış Mabut  Herkesin gönlünde vardır bir maksut  Halis Türk maksadın varın İstanbul. Edipler şairler yetişmiş sende  Ehli aşklar yanmış tutuşmuş sende  Bir aciz kimseyim Veysel'im ben de  Seversen olayım yarin İstanbul
Gittikçe yalnızlaşıyorum bir sen varsın  karşılığı olmayan sorular düşüyor aklıma  ve kuşların intihar tasarısından söz ediliyor kentte  soğuyan ellerinde kalıyorum bir kırlangıç gibi  Ellerin bir mecnun yurdu, upuzun bir sessizlik  birlikte okuduğumuz kitaplar kadar sımsıcak. Biz bu kitapları ne zaman okuduk ve niçin  her satırını çizip notlar düştük kıyılarına  Dünya upuzun bir çöl sanki, bir buzul kütlesi  karşılık bulamıyorsun aklıma düşen sorulara  ve düşüşüp duruyor kırlangıçlar, üşüyorum  bir yolcu hüznüyle geçip gidiyor ömrümüz. Sesine bir esmerlik düşüyor parçalanıyor yüzün  kayıp gidiyor parmaklarımın arasından  bir aşkı anlatmak için seçtiğim sözcükler  Hep yanlış numaralar düşüyor telefonlarda  kaçırıyor korkulu bakışlarını eski tanıdıklar  Bir sen varsın kurtulursam bu aşkla kurtulurum. Gülüşü süt mavisi insanlar vardı/ nerdeler şimdi  çoğunun adını unuttum çoğunun kimliğinde kazınmış adresler  Nevin canına kıydı geçen gün, şiir gibi bir kızdı bilirsin  Öner enfarktüs geçirmiş içerde, kesik kesik öksürürdü eskiden  Ayşe ise acemi bir sokak yosması artık  Üşüyorum, ama sen anılarla sarma beni ve anlat yalnızlığımızı. Bu kent kuşların intiharını umursamıyor artık  ve göğsüm buz kesmiş bu üşüten yalnızlıkta  Birlikte çay içtiğimiz sokaklarda yürüdüğümüz  o süt mavisi gülüşler güz solgunluğunda şimdi  unuttum çoğunun adını çoğu voltalarda yıllardır  nasıl da sessiz yaşanıyor gürültüler ortasında. Bir daha hiç öpüşmeyecek Gülçin  o çok sevdiği porselen fincanla çay içemeyecek  uzatamayacak saçlarını sevgilisinin istediği gibi  gittikçe yalnızlaşıyorum, üşüyorum, unuttum sanıyordum  yazılsa destan olacak bir aşkın serüveni  şiirimde bir dipnot olacak şimdilik
“Çok eskiden yaşadım bu anı ben”  Dersiniz şaşkınlık içinde.  İlk girdiğiniz bir ev, bir merdiven,  Birden güneş vuran pencere.. Ve tam sırasında tiren düdüğü....  İşte böyle gelmişti siz dünyada  Değilken bir gün öğle üstü  Bu renklerle bu sesler bir araya.. Yaşamak anımsamak mıdır yoksa?  Sanmam, biz de bir sestik belki  Birileri için yıllar önceki  Şaşırtıcı bir karşılaşmada.
Bilakis onca sınırın, onca yalçın duvarın  Oldukça itici kapısı aniden açılır,  Ancak sabık kayanın muradıdır yarın!  Her nefer kolay ve densiz alınır:  Buluttan, sisten, sağanaktan yalın  Alır bizi, kendisiyle, zan onunla aşılır,  Hoş tanırsınız, alçak uçar tüm kuşaklarda-  Bir Kanatlanma- ve çağlar arkamızda! . Çeviri: Musa Aksoy
ölüm diye mırıldandı gün boyu  sonra duru duru sustu hep  yalan yok, onunla dalga geçtik  nerden bilirdik ki   sıcak bir kumru ölüsü gördüğünü  hem öyle pek eski değil, dün öğle üstü  ardından gök çıldırmış, bunu gören yok  deyin ki yıllardır bir periye aşk dokurdu yeşimle  enikonu balkonunu cin çarpmıştı, duyardık  daha kötüsü kedisi de düşmüştü damdan  düşmüştü de kalmıştı dokuz canına hayret  bir gezgin çoban yıldızını bırakmış eline, söylerdi  nicedir o yıldız çakardı ela gözünde. bir periye aşk dokuyordu hiç usanmadan  aslanağızları geçiyordu, iğneler, dervişler  fırdöndüler, koyun postları, kor bir yelek  simli gelin telleri, tut ki rüzgar gülleri  ölüyordu  yanında duruyor, garipsiyorduk   bir delinin de kumru gibi ölebileceğini
İşte tam bu saatlerde bir yara gibidir su  Yeni deşilmiş uçlarına sokakların, küçük uçlarında.  Senin o güneş sarnıcı gözlerin  Ölüm yası içindeki bir evde  Olmaması gereken birşey gibi,kırılan bir ayna gibi.  Bu saatlerde.  Çarmıhını yanından eksik etmeyen bir İsa gibi  Merdiven taşıyan bir adam görüyoruz  Bu adamı ne kadar çok seviyorum, bu kuşu ne kadar  Sen ne seviyorsun sen zaten sevince  Alnınla ayıklarsın yeryüzünü,  Çardaklar binaların ağızlarında  Aşar gider kendi sınırlarını  Köpekler gizli bir dağı havlar.. Bunlar iyidir diyorum bunlar senden haberli,  Yoksa nerden bilecekler  Korbon sınırlarında yaşayan balıklar  Kovadan sızan hiçret gününü,  Peygamberin parmaklarına asıp paltolarını  Nasıl girecekler tanrıevine  Mucizesever müslümanlar,  Ve On Binlerin Dönüşü sırasında  Grek keçilerinin çiftleştiği  Dağ yolları neyle donacak?. Yine de sevişirken  Kullandığımız her kelime  Hırsızın devirdiği eşya.. Minibüsleri morarmış sokaklar  Buğdayın parayla değişildiği  Paranın ekmekle değişildiği  Ekmeğin tütünle değişildiği  Tütünün acıyla değişildiği  Ve artık hiçbirşeyle değişilmediği acının.  O sokaklarda.  Saatler yağmuru gösteriyor,  Bugün bu küçük salı günü  Herşeyi eksik İstanbul'un, tepedekilerden başka  Yalnız Galata  Galata  Gecenin bodrumlarında beslediği  O tükenmez paslanmaz tutkusu  Bir ağız mızıkası halinde  Denize yediriyor yavaş yavaş
Efendimsin cihânda i’tibârım varsa sendendir  Miyân-ı âşıkânda iştihârım varsa sendendir. Benim feyz-i hayâtım hâsıl-ı rûh-ı revânımsın  Eğer sermâye-i ömrümde kârım varsa sendendir. Veren bu sûret-i mevhûme revnak reng-i hüsnündür  Gülistân-ı hayâlim nevbâharım varsa sendendir. Felekden zerre mikdâr olmadım devrinde rencide  Ger ey mihr-i münîr âh u zârım varsa sendendir. Senin pervâne-i hicrânınam sen şem’-i vuslatsın  Be-her şeb hâhiş-i bûs u kenârım varsa sendendir. Şehîd-i aşkın oldum lâle-zâr-ı dâğdır sinem  Çerâğ-ı türbetim şem’-i mezarım varsa sendendir. Gören sergeştelikde girdâb-ı dest zann eyler  Fenâ-ender-fenâyım her ne varım varsa sendendir. Niçün âvâre kıldın gevher-i gaitanın olmışken  Gönül âyînesinde bir gubârım varsa sendendir. Şafak-tâb eyledin peymânemi hûnâb ile sâkî  Sabâh-ı sohbet-i meyde humarım varsa sendendir. Sanadır ilticâsı Gâlibin yâ Hazret-i Mevlâ  Başımda bir külâh-ı iftihârım varsa sendendir
Ne zaman Mühürdar'a gelirsem Çin'den  Bir güzel susmak geliyor içimden  Bir kız sevmistim gıllıgışlı  Yuvamı yapan bir kırlangıçtı  Aklımı kaçırıp kaçırıp kaçtı  Üç güzelden ikincisiydi cadı  Ne çektim bilir Hadi'yle Sadi  Karnımdaki geçmiş çocukmuş tepti  İşe bak, köşeyi dönerken şimdi  Karşıma çıkar diye kalbim hop etti. Ne zaman kendime gelirsem Çin'den  Bir güzel susmak geliyor içimden
bir akşam sensizliğim eriyip aktı bende  gözlerinin cemresi karanfildir bedende  kirpiklerin kuşattı bütün mevsimlerimi  şimdi varsın; sızın var duranda, yürüyende  kollarım gül kokulu bir baharı sarıyor  acılar ki, önümde diz çöküp yalvarıyor  ayrılık yapayalnız bir ülkedir evrende  hüzün, terk edilmişlik duygusuyla çaresiz  şimdi varsın; hayatım sende, ölümüm sende. şimdi varsın; sokaklar daha bir sıcak bana  nereye git gidersen; orası ocak bana  bazen bir papatyanın beyaz yapraklarından  bazen bir dolunayın çehresinden bak bana  şimdi varsın; ruhumu okşuyor soframda su  ardımda ne yalnızlık, ne de ölüm korkusu  hayatın hiç sönmeyen kandilini yak bana  o eski fırtınalar şimdi sabâ rüzgarı  hüzün benden habersiz, kuşkular ırak bana. ey benim aynalarda gülümseyen çokluğum  nar tadında umutlar taşıyan çocukluğum  gözlerinin ışığı yayıldı mahzenime  ey benim can sarayım, ey benim eşsiz kuğum  asil tebessümünü düşürdün izlerime  müpteladır gemiler benim denizlerime  gülümsedin; kalmadı kederim, burukluğum  çehresinde hâtıran büyüyor bebeklerin  gizemine âşina varlığım ve yokluğum. lügatini yeniden yazıyorum sevdanın  binlerce çiçek açtı kollarımda yorgunluk  gündönümü ruhuma ayarlandı yeniden  bir çerağdır, yanıyor gittiğin her bahçede  şimdi parmaklarının ucundadır baharım  kutlu bir ülke verdin hayatıma özünden  denizlerde sen varsın; ırmaklarda ben varım. yaprak yine hüzünle düştü ayaklarıma  ağaçlardan boşandı hayatımın acısı  anlamadım: Bu gökler benim göklerim değil  bilemedim: Bu toprak canımda akkor gibi  tutuştum hiç kimsenin yanmadığı yerde ben  meğer ömür vermişim bu belalı derde ben  sen geldin; avuçlarım suyla doldu ansızın  sen geldin; evrenimi kuşattı sevda sızın. ders almayı bilmedim yüreğimden; yorgunum  ne sana, ne kendime, ben dünyaya kırgınım  dikenler saplanmıştı çocukluk günlerime  gençliğim bir ejderha pençelerine mahkum  kırk yaşımda, bin yılın ıstırabıyla yandım  uyudum, o bembeyaz ellerinde uyandım  sen geldin; birbirinden ayrıldı renk ve acı  sen geldin; yine vurdu yüzüme aşk utancı. lâyıktır, her lokmayı yedirseler zehirden  lâyıktır, karlı dağlar çökse başıma birden  akıl, sanki içimde bana düşman bir gemi  kahrın karanlığına gömdü şehlâ gölgemi  göremedim; gönlümden ufkuma sızdı keder  en muamma çöllerde ararken yitiğimi  geldin; altın harflerle yazıldı günün adı  geldin; ruhuma meftûn âvâreler ağladı. ders almayı bilmedim hayattan; bir gün ölüm  öğretir o tekrarı olmayan dersi bana  nasıl da uçtu ömrüm renklerin boşluğuna  dal kırıldı; kökleri çürüdü servilerin  duyamadım gövdenin o esrarlı sesini  karayel bir yanımdan esip durdu öteye  sen geldin; yağmur yağdı içime; bahar geldi  sen geldin; yıllar yılı beklediğim yâr geldi. şimdi varsın, yıldızlar bana bakar derinden  bozkırlarda, çöllerde çiçeklenir ellerin  şimdi varsın, gecenin kan akar gözlerinden  ışıldayan çehresi karardı güzellerin  öteyi görmeyenler bilemez, kimle geldin  sen benim kendi ruhum, kendi özümle geldin  şimdi varsın, varımı varlığında sakladın  dayanılmaz yüreğin esrarlı bir bahçedir  şimdi varsın, içimde ebedi konakladın  zariftir bakışların, bal renklidir, incedir  sensizlik geçmişini anıyor; şimdi varsın  burçlarımda lâmbalar yanıyor; şimdi varsın
Bir de var sen koynumda yatıyorsun  Güzelsin güzelliğin mutlak amenna  Kızlığın masanın üstünde  Kocana saklıyorsun. Oysa koca da ne benim kollarım var  Soy bir portakal yedir bana dilim dilim  Ben Uzunminareliyimdir doğma büyüme  Ne yapıp yapıp denizi görmek isterim
Bir şarkıcıyım ben,  Avrupa’nın bağlarında dolaştım;  Gezindim rüzgarlar altında.  Asya’nın rüzgarı altında.  Yaşamlar içinde en iyisi  Yaşam bile,  Dünyanın tadı;  Ak pak barış bile;  Avareydi  Devşirdim  Evet devşirdim.. Başka toprakların  En iyisi  Yüceltti şarkısını dudağımda;  Bağların ortasında  Barışın ve rüzgarın özgürlüğü!. İnsanlar nefret ediyor gibiydiler  Birbirleriyle.  Yine de aynı gece  Birbirlerinin üzerlerini  Örtüyorlardı.  Bizi uyandıran  Tek ışık  Dünyanın ışığıydı bu!  Evlerine girdim,  Yemek yiyorlardı masalarında;  Fabrikadan çıkmıştılar,  Gülüşüp ya da ağlaşıyorlardı.  Ve de  Hepsi birbirine benziyordu.  Ve hepsi de  Gözlerini ışığa çeviriyorlardı  Yollarını arıyordu hepsi de.. Hepsinin bir ağzı vardı  Türkü çağırıyorlardı,  Türkü çağırıyorlardı  İlkbahara dönük!. Hepsi.. İşte rüzgarda  Bağ çubuklarının arasında  En iyi insanları devşirdim  Şimdiyse dinlemeniz gerek beni
Aksine tatlıdır, verilen bir sözü tutmamak,  Hayli ağır kanıtsanmış bir hatırın vebali,  Ve heyhat, hiç vaat bile edilemez hak,  Gönlümüzle öylesine ters düşerse bedeli.. Bilinen sihirli besteleri çalışıyorsun pekiyi,  Büyüleyip çekiyorsun yine, susmamış birini,  Tekrar salıncak tekneye, sarhoş deliliğin tini,  Tazeliyorsun, ikiye katlıyorsun tehlikeyi.. Kendini gizlemeni mi saklatacaksın bana!  Mert ol, bakışımdan asla kaçma!  Er geç fark edecektim pekala,  Ve al işte o lanet ahdini, aha! . Yapmam gerekeni bitirdim nihayet;  Benden sana kalan hiç bir şey mani olmasın;  Yalnız, senden ayrılan şu Arkadaşı af et,  Bırak artık o da sessiz sedasız utansın.. Çeviren: Musa Aksoy
Sabahın sinleye vardım gördüm cümle ölmüş yatar  Her biri bi çare olmuş ömrün yayı varmış yatar. Vardım bunların katına baktım ecel heybetine  Nice yiğit muradına eremeyiben ölmüş yatar. Yemiş kurt kuş bunu keler nicelerin bağrın deler  Şol ufacık na-resteler gül gibice solmuş yatar. Tuzağa düşmüş tenleri hakka ulaşmış canları  Görmezmisin sen bunları sıra bize gelmiş yatar. Esilmiş inci dişleri dökülmüş sarı saçları  Hepsinin bitmiş işleri emr-ü nemde ermiş yatar. Elleridir kınalı hep karavaşları şeker-leb  Kargı gibi uzun boylu gül yüzlü güzeller yatar. El bağlamıştır çoğusu hep Allah'tandır umusu  Taze kızdır kimisi alınmadan çoklar yatar. Gitmiş gözünün karası hiç işi yoktur durası  Kefen bezinin paresi sönüğe sarılmış yatar. Yunus gerçek aşık isen mülke suret bezeme gil  Mülke suret bezeyenler kara toprak olmuş yatar.
Emr-i bülendsin ey Ezan-ı Muhammedi.  Kafi değl sadana Cihan-ı Muhammedi.  Sultan Selim-i Evvel'i ram etmeyip ecel,  Fethetmeliydi alemi Şan-ı Muhammedi.  Gök nura garkolur nice yüzbin minareden  Şehbal açınca Ruh-u Revan-ı Muhammedi  Ervah cümleten görür Allah-ü Ekber'İ  Akseyleyince arşa Lisan-ı Muhammedi
Hiçbir şey silemez aşkı,  ne tartışmalar  ne ayrılık  Bir de bakarsın  yeniden gözden geçirilmiş, ölçülüp biçilmiş,  üstünde düşünülmüştür.  Ve şimdi düzyazı parmaklı  sancağımı kaldırıyor,  doğdum doğalı ve yürekten,  sevdiğime,  ölene dek de seveceğime  yemin ediyorum.
Aşk ki sevgili kızım, aynaya benzer en çok,  Bakmaya bayılırlar güzel ve şık bayanlar  Baktıkça düş kurarlar, mutlu olurlar.  Aynadaki görüntüleri büyüler onları,  Kötülükten, günahtan arınır yürekleri  Ruhları saydam beyaz bir sayfaya can atar.. Sakın inmeye kalkma yoksa ayağın kayar,  Tutunacak dal yoksa uçurum bekler seni  Direnemezsen kapılır kaybolursun girdapta,  Aşk ki güzeldir kızım, saf ama ölümlüdür  Senin gibi küçük yaşta akıntıya kapılanlar  Kendi yansımalarını görür, yunar, boğulur.
İşte bir şiir, şu anın, şu dakinanın, şu saniyenin şiiri  Kendimle gitgide yalnız olmakların, yalnızlıkların gitgide çoğaldıklarının şiiri  Hayatım hesabı verilmek üzere duruyor, artık hesabı verilmesi gereken bir şey olarak duruyor hayatım  Gri bir ikindi üstü, üstünde yeryüzünün, küçük burjuvalar ya da işçiler yığılmışlar pencerelerine  Frengili balkonlarından bakıyorlar hüzünden başka hiç bir şey çağrıştırmayacak bir gökyüzüne  Yalnızlıkların gitgide arttıklarının şiiri, kendi hayatım ve başkalarının hayatı karşısında. Müthiş ve mekanik bir bunalım içinde, ve artık kır görünümlerinin de hüzünden başka hiç bir şey çağrıştırmadığı dünyada  Şiirlerle kalbimi ve hayatı araştırıyorum  Hiç kimse kalıplaşmış umutlarla avutmaya yeltenmesin beni  İşte bireycilik ve kahramanlık tapınısına dönüşüyor birçoğunun devrimciliği  Zavallı bir gökyüzü görünüyor balkonumdan ve böyle müthiş ümitsiz pazar günleri yaşardım Ingiltere’de  Sokaklarda süprüntüler ve yabancılar olurdu sadece  Ve umutsuzluklardan geçerek, karmaşık o kadar çok duygulardan geçerek, sonunda bir hesaplaşmayla karşı karşıya kalmak. Bazı düşünce ve duygu parçaları yazıyorum ben, hayatımın izlenimleri  Çocukluğumda gördüğüm bir gökyüzü, bir sevinç ya da bir acı unutulmasın istiyorum  Zaten olaylar değil, görüntüler, duruşlar, gülüşler kalıyor aklımda  İşte, hiç bir şeyi anlatamayacağımı biliyorum, bir dilsiz gibi kalbim sağırlıkla dolu  Geniş kırları, yaşadığım her şeyi anlatabilmek isterim  Biçim ustalıkları aramayın şiirimde, içimin acıları ya da sevinçleri onu oluştursun istiyorum  Hayatımı anlatırken sesimi dizginlemek, onu ölçüleyip biçimlemek niye. Meczup bir şair sayın beni, tanık olmuş ve gördüklerini anlatıyor sayıklamalar, boğuk, tutkulu, ağlayan seslerle  Bir şiir nasıl biter, ya da biter mi, hayat sürüp giderken  Duygularım birbirine ulanarak, bütün yekpare bir şiiri oluştursunlar  Neden kederliyim aradığım ne anlatmak istediğim nedir  Duyguların kalıplaşmış olmasından nefret ettiğimi söylemek istiyorum  Herkes neden kendi çukurunda ve neden insan sevgisi birişaret ya da bir formül haline gelmiştir  Hayatın ve kavganın sırrı nerede? Neden bazı insanlar özverilidir?  Yaşamak, yaratmak, mutlu ve aydınlık yürekli olmak nasıl öğrenilir? . Bir pazar günü, izinli askerlerle konuşsam, bir kahveye otursam, görüp öğreneceğim yeni şeyler olabilir  Yazacağım her şeyin hayatta bir karşılığı olsun istiyorum  Berber çıraklarının, kahvedeki garsonun, boyacıların duygularını anlatmak istiyorum  Halkımın yaşadığı yoğun duyguları, renkleri, karmaşıklığı ve parıltısıyla  Öte yandan beni yaşamaya karışmaktan alıkoyan zincirler var  İçimin yalnızlık zincileri ve işte bu öğleden sonranın melankolisi ve bir sürü yanlış koşullanmışlıkların  Yaşadığım şu hayatın tanığı olabilmeyi ne kadar çok isterim  Anlatacak ne kadar çok şey, ne kadar çok yaz günü, yaşanmış ne kadar çok şey var  Sevgili İstanbul, öylece deniziyle, denizin üstünde binlerce martı kanadını anımsatan köpükleriyle duruyor  Kafamda bu hayatı yorumlayacak bilgiler duruyor  Parklar duruyor, acılar, hayatın o tekrar edip duran melankolisi. Onu açıklayabilmeliyim, küfürler ve şarkılar karışmalıdır şiirime  Yanık bir yağ kokusu, sesler  Sonra Sait Faik’in hikayelerinde anlattığı İstanbul, sonra Orhan Veli’nin şiirlerinde anlattıkları  Bütün bunlar benim kendi hayatım ve gözlemlerimle karışıyor, belki bunun için böyle güzelleşiyorlar  Bir akşamüstüne doğrunun melankolisini sonsuzlaştırmak istiyorum, yaşadığıma tanık olun  Bu bireysel çırpınışları aşmak istiyorum, tanık olun  Ama bir aralıkta yaşıyoruz sanki, yeryüzü ayaklarımızın altından kayıyor ve kimse bunun farkında değil  Heryerde benciller ya da ukalalar  Kendi ölçülerine zorluyorlar hayatı  Ve hiç kimse denizin nasıl büyük ve derin bir şey olduğunun farkında değil ve hiç kimse bir karpuz kabuğundaki çıldırtıcı, taze ve derin yeşilliğin farkında değil ve hiç kimse çocukların neden mahzun olduklarının farkında değil ve onları nasıl bir dünyaya hazırladığımızın. Hafifçe başım ağrıyor, bir çocuk ağlayışı, geçen bir tren, vakitsiz bir horoz  Birazdan televizyon sesi yükselir, hayatımızı karartmak ve zaptu rapt altına almak için  Hiç bir şairi kıskanmıyorum ve hiç bir şaire özenmiyorum, istiyorum ki kendi çırpınışları, kendi savruk aranışları içinde bir disiplin yaratsın şiirim  İşte durup duruken uzak semtlerinde Ankara’nın geniş ve soğuk bir gecekondu akşamının izlenimi geliyor aklıma  Ve tereddütsüz geçiriyorum şiirime bunu  Mutlu olmayı bir kez yitirdim sonsuzca belki de  Üzüntüyle ayrılıyorum bu şiirden....
Beni çıkarma gönlünden  Kulun kurbanın olayım  Karanlıkta cân ü dilden  Şem'i sûzanın olayım. Eser ise seher yeli  Irgalanır zülfü teli  Dudu gibi açıp dili  Oku fermanın olayım. Aldı aklım kaşın yayı  Divâneden gedâ bayı  Ak döşüne bu ednâyı  Takın gerdanın olayım. Zülfünün telleri tûba  Seyranî canım merhaba  Dokunursa bâd-ı sabâ  Örtün yorganın olayım
İki karanlık güvercin gördüm  defne dalları arasında  Biri güneşti,  öteki ay  'Komşucuklarım' dedim onlara  'Mezarım nerde benim? '  Güneş 'kuyruğumda' dedi  'Boğazımda' dedi ay.  Ve belinin çevresinde  dünyayla yürüyen ben  kardan iki kartal  ve çıplak bir kız gördüm  Herbiri bir ötekiydi onların  ve kız hiçbiriydi  'Kartalcıklar' dedim onlara  'Mezarım nerde benim? '  Güneş 'kuyruğumda' dedi  Boğazımda dedi ay  Defne dalları arasında  iki karanlık güvercin gördüm  Biri ötekiydi onların  ve her ikisi hiçbiriydi
Bütün sevgililer, dostlar gitti  Bir sen kaldın kadınım beni terketmeyen  Batan gemilerin kaptanları gibi  Denizlerin ortasında ölümü bekleyen.
Hava azdı bak, havai mai  Düşüyor üstüme bir semavi  Deterjamanın evren pulları...  Ve teperken tipili yolları  Bir garip uyku görmede rüyam  Olmamak üzre bir daha reklam  Böyleymiş meğer en son yıkanmam...  Çamaşır makinesinde bir adam...
Ben melamet hırkasını  Kendim giydim eynime  Ar u namus şişesini  Taşa çaldım kime ne. Gah çıkarım gökyüzüne  Seyrederim alemi  Gah inerim yeryüzüne  Seyreder alem beni. Gah giderim medreseye  Ders okurum hak için  Gah giderim meyhaneye  Dem çekerim kime ne. Sofular haram demişler  Bu aşkın şarabına  Ben doldurur ben içerim  Günah benim kime ne. Ben yitirdim ben ararım  Yar benimdir kime ne  Gah giderim öz bağıma  Gül dererim kime ne. Sofular secd'ederler  Mescidin mihrabına  Benim ol dost eşiğidir  Secdegahım kime ne. Nesimi'ye sordular ki  Yarin ilen hoş musun  Hoş olayım olmayayım  O yar benim kime ne
UNUTMA! . Bir ağaç yansa ormanlarda  Alevi içime düşer  Bir kuşun kırılsa kanadı uçurumlarda  Çığlığı uykumu böler  Kaybolan çocukların adresini  Anaların acısını  Yoksulluğun belasını  Yalnızların sevdasını  Ezbere bilirim  Ve sen  Sarılıp uyurken en güzel düşlere  Ben ateşler içinde eririm  Unutma sen bir şiirsen  Ben de bir şairim.. Ahmet Selçuk İlkan  'Erkekler hep yalnız ağlar' kitabından  www.ahmetselcukilkan.com.tr
Dün gece düşümde can dostu gördüm  Ulu bir çınardan dal verdi bana  Uzandım yüzüne yüzümü sürdüm  Ben zehir istedim bal verdi bana. Dağ yanarsa yağmur çiser mi dedim  Ten yanarsa rüzgar eser mi dedim  Can yağarsa canan küser mi dedim  Çağırdı yanına el verdi bana  Can dostum dostum kül verdi bana. Ben aşkı sırtıma vurdum da geldim  Hasretin acısını çöl verdi bana  Can dostu görünce eridim bittim  Yüreğime ateş kül verdi bana  Can dostum dostum kül verdi bana. Aşk olmazsa kalem yazar mı dedim  Dost olmazsa gönül tozar mı dedim  Hayaloğlu sana kızar mı dedim  Yanağımdan öptü gül verdi bana  Can dostum dostum gül verdi bana
Hilebaz kaplumbağa saf şahini yakalar  Şeytandan ders almışsa tavuk cini yakalar  Tezatlara boğulur acemi-ahmak tazı  Tavşandan korkar-kaçar, sahibini yakalar.. 24.12.2007/Vakit
Henüz tebessümüm tükenmeden  Mutlu bir anımda  Kimse yokken yanımda  Sessizce gel ölüm acı vermeden . Bilebilsem bir gün önceden  Kendim kazarım  Ellerim titremeden  Çabuk gel ölüm acı vermeden . Gül dikerim kenarlarına  Avuç avuç su dökerim  Toprağın kokusunu son kez çekerim  Ansızın gel ölüm acı vermeden. . Çekin elinizi yakamdan  Yürümeyin ağırlığımın altında  Mezarımın yanı başında  Sessizce gel ölüm, acı vermeden.
Yolculuğa... O uzun, o zorlu, ama bizi iyileştirecek acıya doğru yolculuğa çıkarız umuduyla gitmiştim yanlarına bu gün de.. Heyecanlıydım, sabırsızdım, çocukluğun kutsallığından renkler kuşanmıştım üzerime...  Ama yanlarına vardığımda yüzlerinde sanki beni ıssız, karanlık ve balçıktan bir göle itmişler, sonra kurtarmayı çok isteseler de kurtaramamışlar gibi kirli gölgeler ve hak etmedikleri 'suçlu zevklerin' çürümüşlüğü vardı...  Yine benimle ilgili gerçek düşüncelerini ben yokken konuşmuşlardı... Yanlarına geldiğimde ise benimle ilgili bütün gerçek düşüncelerini söyleyip bitirmişlerdi. Hayatına ortak oldukları, kararlarını etkiledikleri, dostluk oyunu oynadıkları birini arkasından kötüleyip, orada yokken onu balçıktan simsiyah bir göle atmak onları birbirlerine bağlayan, yakınlaştıran tek ortak şeydi neredeyse... Şimdi birlikteyken bana 'umutsuz bir hasta' gibi bakmaları biraz önceki suç ortaklığının tadını biraz daha uzatmak içindi sanki...  Ne tuhaf, onlarla birlikteyken biraz önce beni önce mahkum edip, ardından balçıktan karanlık bir göle attıklarını hissediyorum, ama böyle yapmaları sanki çok doğalmış gibi bunu onlara ya söyleyemiyorum. Neden ben çekip gitmiyorum yanlarından? Neden ihtiyaç duyuyorum onlara? Beni tekrar yok etmelerine neden katlanıyorum? Kurban olmaya alışkanlık mı bu? Yoksa onların benim celladım olduklarına mı inanmak istemiyorum bir türlü? Ya benim kaç kurbanım var? Yoksa şöyle ya da böyle ben de onlardan biri miyim?  Ben bu sorularla boğuşadurayım, onlarsa beni balçıktan, ıssız, karanlık bir göle atmış ve oradan gelmiş, ama yaptıkları bu infazı sanki biraz fazla ağır bulmuşlar gibi yüzüme bu hayata özgü çürümüş bir acıma duygusuyla bakıyorlar. Ben yanlarında yokken, karanlık bir gölde infaz edilme kararımı verirken bildikleri her şeyi, hayallerimi, yorumlama yeteneklerini koşuşturmuş, iç dünyalarının derinliklerine dalmış, şimdiyse yorgun ve yüzeye çıkmış gibi bir halleri var.  Bana ölümümü unutturmak için basit, günlük, sıradan şeylerden bahsediyorlar. Güldürmeye ve eğlendirmeye uğraşıyorlar akılları sıra. İçlerinde gururumu okşayan, bana umut vermeye çalışanlar bile var. Daha biraz önce karanlık ve ıssız bir göle attıkları birine umut vermek bu hayata özgü bir şey olsa gerek...  Bütün bu olup bitenleri bildiğimi hissettikleri halde davranışları hiç değişmiyor. Korkuyorum onlardan. Garip bir ürküntü veriyorlar bana. Söyledim ya, yine de ayrılmıyorum yanlarından. Garip, hastalıklı bir duygu yanlarında tutuyor beni. Belki de aralarından biri bu korku ve ölüm oyununu bir yerden bozar diye bekliyorum. Belki de herkes o kişiyi bekliyor sanıyorum... Ama sonra bu bekleyişimin balçıktan bir göle atılmama sebep olan yanılgılarımdan biri olduğunu anlıyorum. Çünkü artık biliyorum ki, bu oyunu hatırlatacak, yani bozacak kişiler gülüp oynuyor...  Anlaşılıyor, onlar burada bu hayatta kalacaklar. Yola çıkmak istemedikleri, asıl acıyla buluşmak istemedikleri çoktan belli. Çocukluklarından gelen o uzak, o sahici, ama artık kısılmış çığlığın sesini artık birçoğu hemen hiç duymuyor. Duyanlarsa bu tedirginlikten işledikleri bir iki cinayetten sonra kurtulacaklarını tahmin ediyorlar. Kendilerine bu çığlığı hatırlatan bütün insanları, anlamları ve duyguları bu hayattan kaldırmaya ant içmişler sanki.  Kötülükleri bile öyle gizli, öyle yorgun, öyle bencil ki, içlerinde saklı kalmış ve yaşayan tüm duygularını bir başkasının itilmişliğinde ve yenilgisinde yok etmeye çalışıyorlar ve sonra ona: biz her şeyi senin iyiliğin için yaptık, diyorlar. Kendi ölümlerini bile başkasına taşıtıyorlar. En yakın davrandıklarında bile son kez görüşür gibi bir halleri var. Ruhlarında bir atom savaşı sonrasındaki ölümcül ıssızlığa bile alıştırmış gibiler.  Yola çıkmak isteyenleri ise ısrarla, gidilecek yerde artık düşlenen hiçbir şey olmadığını, bu hayatın bütün hayatlardan daha güzel ve iyi olduğunu söylüyorlar. Gitmeye kalkanların dayanılmaz felaketlerle karşılaştıklarını, birçoğunun çıldırdığını anlatıyorlar..  Kim gözlerini kamaştırır, kim bu hayatın alternatifsiz olduğunu söylerse, onu 'en büyük sanatçı' ilan ediyorlar. Aldırmamak gerekiyor, çoğu zaman donuk ve kayıtsız gözüktüklerine; bu hayatta kalmak için hiç bu kadar kararlı hissetmemişlerdi kendilerini.  Her gün bir başka zehirli cemiyet yasaları yapıyorlar aralıksız. Tuzaklarla dolu yeni günlük hayat haritaları çiziyorlar durup dinlenmeden.  Ve asıl olarak düşünceleri, düşleri, bilinçleri ışık sızdıranları, kurtuluş yollarının üzerinin sürekli olarak kapatıldığını söyleyenleri, bu hayata uyum gösteremeyenleri büyük tehlike ilan edip onları en yakın çevrelerine yok ettiriyorlar... Çünkü her şey oluyorlar: arkadaş oluyor; sırdaş, komşu, akraba, okul arkadaşı, iş arkadaşı oluyorlar.... İçimizdeki kompleks, ihtiyacımız, takıntılarımız, umutlarımız, zaaflarımız, her şey, ama her şey oluyorlar...  Önce biz hep beraberiz, biz güçlü ve yakın bir çevreyiz duygusu uyandırıp sonra sanki gizli bir yerden emir almışçasına ansızın kayboluyorlar. Onca beraberliğin, onca yakınlığın bir anlamı, bir sürekliliği olduğunu yadsımamak istercesine. Sonra yine eskisi gibi ortaya çıkıyorlar. Sistemin ta kendisiyken, sistemden zarar gören, ezileni oynuyorlar...  Ve bütün bu maskeler, şaşırtmacalara, asıl acıya doğru yola çıkmak isteyenleri düşlerini, çocuksu umutlarını, çabucak ayaklanan duygularına karşı mahcup durumuna düşürüyor. Birçokları bu mahcubiyeti insanda soyluluk uyandıran bir akşamüstü hüznüne dönüştüremeyip tiksinti veriyorlar. Bir kalemde düşlerinden, umutlarından, duygularından...  Bu basit, bu kaba, bu derinlikten yoksun görünen hayatın arkasında süren o korkunç, o karmaşık ve amansız savaşı gizlemek için suçlarına ortak etmedikleri kimse kalmasın istiyorlar. Ve hayat, hayat olalı hiç bu kadar güçlü olmadıklarını da biliyorlar... Hiç bu kadar egemen...  Ama ne tuhaftır ki, gördükleri düşleri hiç unutmayan ve bizleri kurtaracak olan asıl acının bu hayatın dışında bir yerde olduğunu isyan dolu bir aşkla söyleyen çocuklardan gittikçe daha çok korkuyorlar...
Gazel. Ey musavvir yâr timsâline sûret vermedün  Zülf ü ruh çekdün velî tâb u terâvet vermedün. Işk sevdâsından ey nâsih meni men' eyledün  Yoh imiş aklın mana yahşi nasîhat vermedün. Dün ki fursat düşdü hâk-i dergehünden kâm alam  N'oldu ey göz yaşı göz açmağa fursat vermedün. Göz yumup âlemde isterdüm açam ruhsâruna  Cânum aldun göz yumup açınca möhlet vermedün. Bu mıdur rahmün ki hâlün eyler iken kasd-i cân  Çıhdı hattun kim anı men'e de ruhsât vermedün. Verme hüsn ehline yâ Rab kudret-i resm-i cefâ  Çün vefâ çekmekde ışk ehline tâkat vermedün. Ey Fuzûlî öldün efgân etmedün rahmet sana  Rahm kıldun halka efgânunla zahmet vermedün
Seherden uğradım dostun köyüne  Hoş geldin sevdiğim in dedi bana  Tomurcuk memesin verdi ağzıma  Yorgunsun sevdiğim em dedi bana. Benim yârim gelişinden bellidir  Ak elleri deste deste güllüdür  İbrişim kuşaklı ince bellidir  İnce bellerimi sar dedi bana. Benim yârim bana yalan söylemez  Söylerse de gıybetimi eylemez  El yanında ikrarını söylemez  Elleri uyut da gel dedi bana. Mestine de deli gönül mestine  Aşık olan gül gönderir dostuna  Telli mahramasın attı üstüme  Terlisin sevdiğim sil dedi bana. Karac'oglan sırrın kime danışır  Siyah zülfü mah yüzüne kıvrışır  Ayrılanlar elbet bir gün kavuşur  Ağlama sevdiğim gül dedi bana
Sabah güneşi doğmuş  Kırmızı boyalı konaklara  Yar bizi davet etmiş  Elmalı yanaklara. Su akar ince ince  Suya yıldız deyince  Dut mu yedin sevdiğim  Dudakların ballıca. Kara baktım gürleşti  Çaya baktım selleşti  Kara kuru bir kızdı  Ben sevdim güzelleşti
Ölüm, avutan da –ne çare ki- yaşatan da;  Hayatın sonu; yine de tek ümit, tek güven;  Bizi bir iksir gibi kavrıyan, sarhoş eden;  Karda kışta, boralar, tipiler arasında. . Akşamlara kadar didinmek gücünü veren;  Parıldayan tek ışık, kapkaranlık dünyada;  Dört kitabın yazdığı o koskocaman handa  Mümkün artık doyup, dinlenip uyuyabilmen. . Sihirli parmaklarla, üstüne titreyerek,  Uykuların en güzelini getiren melek;  Yoksulun, çıplağın yatağını yapan elller; . Tılsımlı ambar; tanrıların şerefi, şanı;  Yoksulun dağarcığı ve en eski vatanı;  Bilinmedik göklere açılan tak-ı zafer
Sefil baykuş ne gezersin bu yerde?  Yok mudur vatanın, illerin hani?  Küsmüş müsün selâmımı almadın,  Şeydâ bülbül şirin dillerin hani? . Ecel tuzağını açamaz mısın?  Açıp da içinden kaçamaz mısın?  Azad eyleseler uçamaz mısın?  Kırık mı kanadın, kolların hani? . Bir kuzu koyundan ayrı ki durdu,  Yemez mi dağların kuşuyla kurdu?  Katardan ayrıldın şahin mi vurdu?  Turnam teleklerin tellerin hani? . Aç mısın yok mudur ekmeğin aşın?  Odan ne karanlık yok mu ataşın?  Hanidir güveyin, hani yoldaşın?  Hani kapın bacan yolların hani? . Kara yerde mor menevşe biter mi?  Yaz baharda ishak kuşu öter mi?  Bahçada alışan çölde yatar mı?  Uyan garip bülbül güllerin hani? . Bunda yorgan döşek yastık var mıdır?  Bu geniş dünyada yerin dar mıdır?  Dalın tahta duvar önün yar mıdır?  Yeşil başlı sunam göllerin hani? . Körpe maral idin dağlarımızda,  Dolanırdın solu sağlarımızda,  Taze fidan idin bağlarımızda,  Felek mi budadı dalların hani? . Düğününde acı şerbet içildi,  Gelinlik esvabın dar mı biçildi?  İlikle düğmele göğsün açıldı,  N'oldu kemer beste bellerin hani? . Alışmış kaşların var mı kınası?  Ala idi o gözlerin binası.  Kocaldın mı on beş yaşın sunası?  Yok mudur takatın hallerin hani? . Emmim kızı aç kapıyı gireyim,  Hasta mısın halin hat'rın sorayım,  Susuz değil misin bir su vereyim,  Çaylarda çalkanan sellerin hani? . Yatarsın gaflette gamsız kaygusuz,  Ninni balam ninni kalma uykusuz.  Hem garip hem çıplak hem aç hem susuz,  Felek fukarası malların hani? . Her gelip geçtikçe selâm vereyim,  Nişangâh taşına yüzüm süreyim.  Kaldır nikabını yüzün göreyim,  Ne çok sararmışsın halların hani? . Civan da canına böyle kıyar mı?  Hasta başın taş yastığa koyar mı?  Ergen kıza beyaz bezler uyar mı?  Al giy balam al giy, şalların hani? . Daha seyrangâha çıkamaz mısın?  Çıkıp da bağlara bakamaz mısın?  Kaldırsam ayağa kalkamaz mısın?  Ver bana tutayım ellerin hain? . Sen de Hıfzı gibi tezden uyandın,  Uyandın da taş yastığa dayandın.  Aslı Hanım gibi kavruldun yandın,  Yeller mi savurdu küllerin hani?
Ne gariptir şu ayrılık günleri  Bir dosttan da, düşmandan da ayrılsan  Nedense bir tuhaf oluyor insan . Derin bir sizi giriyor içeri  Son bir defa bakarken caddelere  Dükkanlara, evlere, kahvelere. Hatıra yüklü kervanlar geçiyor  Dolu dolu gözlerinin önünden  Bu son yadigar mı bir ayrılık gününden. Ne unutulmaz zamanlar geçiyor  Ağır ağır biz farkında değilken  Gökler masmavi, yaprak yemyeşilken. Sen istediğin kadar unutulmaz de  Bu son dakika, bu vakitsiz yağmur  Unutulur, azizim unutulur. Başka ne yapılır böyle bir günde  Kapanan bavul, çivilenen sandık  Ve sonra kuru bir 'Allaha ısmarladık!'
Artık kulübeyi terk ediyorum,  Sevdiklerimin meskenini,  Yalnız, alçak adımlarla dolaşıyorum  Issız ve karanlık ormanın içini.  Luna (ay) doğuyor çalı ve meşeler ortasından,  Zefir (meltem) seyrini bildiriyor,  Huş ağaçları eğilerek serpiyor yukardan  Ona doğru, en tatlı tütsüyü seriyor. . Nasıl da tapınıyorum serinlikte  Bu güzel yaz gecesine!  Ah, ne damıtıcı burada duygulanma,  Ruhu şen ve mutlu kılan;  Neşene nafile dokunamadan!  Ama, gene de isterdim ki, ey sema sana  Binlercesine böyle gece bırakmak,  Yarimi verseydin bir tek bana. . Çeviren: Musa Aksoy
Yürü, can gözünü aç,  şu âşıklara bir bak hele:  Nasıl sarmaşdolaş, gönül gibi bir şey olmuşlar,  nasıl gelmişler can gibi  elsiz, ayaksız hale. . Bahçeden daha güler yüzlü onlar,  gülden daha güler yüzlü.  bilgiden daha doğru,  akıldan daha hünerli,  serviden daha hür.  Ölmezlik suyundan daha arı, duru. . Hep zerreler gibi hovardalar.  Güneş onlara kaftan.  Balçığa ayak basmışlar,  baş komuşlar gönül dizine.  Kanların üzerinden geçmişler,  kan denizlerin dalgaları arasından.  Etekleri gene tertemiz;  bir şey bulaşmadan eteklerine. . Diken içindeler,  ama gül gibiler.  Hapisteler,  ama şarap gibiler.  Balçık içindeler,  ama gönül gibiler.  Gece içindeler,  ama sabah gibiler. . Sen onların şarabını bir iç de gör:  Naıl birdenbire ferah olur, aydınlanır yüreğin,  birdenbire nasıl unutulur her şey,  nasıl birdenbire gözlerinin içi güler.. . Mevlana Celaleddin Rumi
Sen de bilirsin ki, iki kurşunla;  Bana kolay kolay gelmezdi ölüm.  İstedim ki sana 'kaatil' desinler:  Bunun'çin öldüm.
Acı veren eciş bücüş yalanlarınızla  Tarihte bizi karalayabilirsiniz  Hatta her pisliğe tıkabilirsiniz de  Lakin, toz gibi, yükseliriz biz hala . Arsızlığımız keyfinizi kaçırır mı?  Niye kasvet çöktü üstünüze?  Çünkü oturma odamızda pompalanan  Petrol kuyuları varmış gibi yürüyoruz . Tıpkı aylar gibi ve güneşler gibi  Kesinliği ile dalgaların  Tıpkı yükselen umutlar gibi  Yine yükseliriz . Bizi kırılmış mı görmek istediniz?  Başlarımız eğilmiş, gözlerimiz aşağıda  Gözyaşları gibi aşağı düşmüş omuzlarımız  Hisli ağlamalardan zayıflamış . Mağrur oluşumuz sizi incitir mi?  Zorunuza mı gidiyor  Çünkü kendi arka bahçelerimizde  Altın madenleri kazıyormuş gibi gülüyoruz . Sözlerinizle bizi vurabilirsiniz  Gözlerinizle bizi kesebilirsiniz  Nefret dolu varoluşunuzla bizi öldürebilirsiniz  Lakin, hava gibi, yükseliriz biz hala . Çekiciliğimiz sizi bozar mı?  Şaşırtır mı sizi  Uyluklarımızın birleştiği yerlerde  Elmaslar varmış gibi dans etmemiz? . Tarihin utancının kulübelerinden  Yükseliriz  Acıya kök salan bir geçmişten  Yükseliriz  Geniş ve atılgan siyah bir okyanusuz  Fışkırıp kabararak dalgalarda taşırız  Korku ve dehşet gecelerini arkamızda bırakarak  Yükseliriz  İnanılmaz berrak bir şafağa  Yükseliriz  Atalarımızın verdiği hediyeleri getiren  Kölelerin umudu ve hayaliyiz  Yükseliriz  Yükseliriz  Yükseliriz . (Still I Rise). Çeviri: Şükrü Enhoş
Her eylem yeniden diriltir beni  Nehirler düşlerim göl kenarında.. Doğ ey güneş erit taştan adamı  Ve kurut taşları diken elleri.. Kurtuluş haberi olsun dünyaya,  Ayırma üstümden bir an gölgeni. -Nakarat-. Ey deprem gel yetiş bu şehirlerin  Doğayı çarptıran konumlarına.. -Nakarat-. Babamın gölgesi koruyor beni  Ah ne güzel şehir bu eski şehir.. -Nakarat-. Dönüştür ey kalbim bahçeli eve  Anlamı ezen o makinaları.. -Nakarat-
Hava bugün de bulutlu  Rüzgâr daha serin esecek.  Bütün insanlar umutlu,  Şairler mahzun gezecek.. Yağmur yağacak ince,  Muşambalı kızlar görülecek.  Ağaçlara, çocuklara gelince  Bir karış büyüyecek.. Şairlerin ateşi, âşıkların  Belki bin dereceye yükselecek.  Cahil kızlar, küçük kediler,  Çocuklar üşüyecek.. Bu şiiri yazan, caddelerde  Seninle başbaşa yürüyecek.  Gelip geçenler, yağmur altında  Bu adam tek başına ne geziyor, diyecek.  Yapraklar yollara dökülecek.
İnsan bir açmaza düşmeye görsün  Başlamasın bir çöküntü yürekte  Ölümdür o yerde düşündügün  Sevilmek de boştur artık sevmek de. Gün ortası karanlık diz boyudur  Acıdır hep geçmişten ne kalmışsa  Yaşamak! O yanıtsız bir sorudur  Huzur bitmiş, hayaller dagılmışsa. Nefes almak yitirir anlamını  Bogazına dizilirken lokmalar  Bir çaresizlik sarar dört yanını  Sesler uzaklaşır, söner lambalar. İsyanın yüregine sıgmaz olur  Hep kader gelmişse sevinç yerine  Ölümün kara gölgesini bulur  Şimdi bakanlar yorgun gözlerine. Bir bozgun başlamıştır ki amansız  Düşmüştür kalelerin birer birer  Bak! Savaşcıların yatıyor cansız  Onlar ki hep sevdiler, hep verdiler. Yitirdin neyin varsa, anla artık  Tek başına kalan sensin ortada  Düşlerin toz duman, umutlar kırık  Dün anlamsız, yarınlar paramparça. Yapayalnızsın koca bir evrende  Uzakta, taparcasına sevdigin  Gelmiyecek, ne kadar gel desen de  Ondan böyle bir yangın yeri için. Ondan böyle yıkılan bir dünyanın  Altında bak tek başına kalmışsın  Uzagında özledinin bir anın  Çökmüşsün, devrilmişsin, yıkılmışsın. Sarmış kollarını boynuna ölüm  Ne yapsan boş, kurtulamazıin artık  De ki:-- Hep yalanmış, bitiyor öyküm--  Bak! Can kuşun havalarda çıglık çıglık...
Atam, hala yaşıyorsak:  Edepsizlik sayesinde!  Altı oku soruyorsan,  Politika dehlizinde!  Hele partin senden sonra,  Devrimlerin tavizinde!  Vasfedeyim halimizi,  Kalemime ver izin de! . Yobazlarla gericiler,  Onlar bizden daha zinde!  'Atam, Atam...' derler ama,  Bir adınız var sizin de.... Halkçılıkla devletçilik:  Anlatamam, çok hazin de...  Çoktanberi sahteciler,  Ağır çeker her vezinde! . Tek umut var, o da yalnız,  Amerikan dövizinde! . Sorma Ata'm, halimizi,  Hal mi kaldı anlatacak...  İşte geldik dizindeyiz! . Yata yata çok yorulduk,  Tatil yaptık, izindeyiz! . Sanayide henüz daha,  Cafer için lazım diye,  Amerikan bezindeyiz!  Geçeceğiz Avrupa'yı  Ama şimdi izindeyiz! . Hocamız var, hacımız var,  Uçan kuşa borcumuz var,  El oğlunun ağzındayız!  Ama bizi zor bulurlar,  Bahar, yaz, kış izindeyiz! . Evet, doğru söylemişsin:  'Türk milleti çalışkandır! '  Biz de senin tezindeyiz!  Dinlenmekten yorulduk da,  Onun için izindeyiz! . Zinde kuvvet diye söz var,  Kimse bilmez adresini,  Ah izindeyiz, vah izindeyiz!  Bugün değil, bu yıl değil,  Çoktan beri izindeyiz! . İlerledik Ata'm öyle,  Şimdi görsen tanımazsın:  Amerikan tarzındayız!  Arasan da bulamazsın,  Otuz yıldır izindeyiz!
ağlama ki, aynalar kırılıyor içimde  bulutlara değdirme ellerini, ne olur  sanki görmüş gibisin bir pencere önünde  sessiz hıçkırıklara gömülen bedenimi  ruhuma dokunduğun fırtınalı bir günde  ağlama, bakışların deli divane olur. yüzüm ya aydınlıktır, ya kan gibi karanlık  kehkeşanlar gizlidir oysa senin yüzünde  ne kadar beklesem de gelmeyecek bilirim  seni bende eriten bir muştu, yüreğime  o nergis edasıyla soluklanan gözlerin  zindanıma pencere olmayacak, bilirim. sen misin yıllar boyu aradığım şehrayin  yoksa yanılgıya mı düşüyorum yeniden  bana bakınca neden kararıyor kainat  neden uzaklaşınca ışıldıyor her sabah  ya bu yollar umutsuz duraklarda bitiyor  ya da hep umutsuzca yürüyor ayaklarım. ağlama ki, çiçekler kızıla boyanmasın  yalnız benimle büyüt güllerini, ne olur  gönlümün tarih olmuş devleri yeniden uyanmasın  kıvılcım süzülüyor yaslı kirpiklerinden  üzerime savurma küllerini, ne olur  tutkular alev alev hüzne pervane olur  ağlama, çaresizlik kapıya dayanmasın. ya arala gizemli bütün perdelerini  bir rüya çizgisinde şenlensin aynalarım  ya da hücre gibi kapat bana kendini  karışayım yeniden teraddüt sellerine  birer birer kırılıp dökülsün aynalarım  sebil eyle sonunda her düşmana kendini
yıldızlar damlıyordu parmak uçlarından  kısa kirpiklerine ne kızlar asılı  elektrik çıtırtısı yok gibi saçlarından  yüzünde görünmez bir şiir yazılı. bir türlü anlaşılamadı nedeni nasılı  belki bir çağrışım işlenmemiş suçlarından  gülümsemesi bile ne kadar acılı  sanki gözyaşları dudaklarından. bu dünyaya ait her yanlışa meraklı  yanılgılar üretiyor uzlaşmazlığından  kendini çok dağıtmış herkesten alacaklı  uykuları kilitli koyu baş ağrısından. yalnızlığa saklanması kaçıp dünyalılardan  çünkü duygusallığı onlardan farklı  soluğu tıkanıyor o lazer tabancasından  soğuk bir intihar ki hani içinde saklı
Bir ölü gelecek evine yarın  Gözlerinde yarım kalmış arzular  Dalıp hayaline hatıraların  Duracak kapıda sabaha kadar. Duyunca kapını çaldıgını  Korkulu gözlerle dışarı bakma  Bütün odaların yak ışıgını  Bir benim kaldıgım odayı yakma.. Siyahlar giyin de pencereye çık  Aç kapıyı korkma yabancı degil  Bir ölü ki yaşıyor, gözleri açık. Ölüm seni sevmekten acı degil  Aradı bu ölü hayatı sende  Öldü artık, sevsen de sevmesen de
Adım şakir  tabancamı orta gözde saklarım  bütün zilleri çaldım  her kız en az bir kere terketti beni  adım Şakir  bekarım. Adım Şakir  sakat bir atın mümkünse burnuyum  gururluyum  yaşadım ve savaştım  sümüklü bir fil gibi  aslen özürüm  çolak bir boksörüm ötekinin ringinde  adım Şakir  sakarım. Adım Şakir  bana katil diyen türbedar  olmadımsa birimi klonlarım  adı Şakir  adım Şakir  şoparım...
Ben bu evi  Bu baba evini  Manolyalarıyla, fıstık ağaçlarıyla, gülibrişimleriyle  Ve televizyonun üstüne asılı Onun resmiyle  Helasının işlemeyen sifonuyla  Kitaplarıyla ve rütubetiyle  Güler'le aşktan her zaman dağınık yatağıyla  Anılar değil, gelecek çocuklarımızın kokularıyla  Ben bu evi saksofon solosuyla yıkıyorum  Duvarların nasıl çökeceğini  Damının göğsüme nasıl ineceğini bile bile  Ben bu evi yıkıyorum Cemil Bey'in bir taksimiyle  Kardeşlerimle taksim edilemeyen bu evi  Yıkıyorum nihaventten bir taksimle  İzale etmek için bir izale-i şuyuyu  Yıldıldı mı bu ev toprağın, kayanın üstüne  Benim tamburumla borazanımla  Görünecek açılan damından  Gündüzleri güneş  Geceleri yıldızlar  Aşkı taksim edilmesin diye bu evin  Cemil Bey'in taksimiyle ben bu evi yıkıyorum  Yıktığımda da yıkıntısı altında değil  Üstümde Güler var  Altımda toprak
Bak! İşte gizleri yaşamın, işte mutluluk  Gülümsüyor bir kapı aralıgından  Ellerimizi uzatsak tutabiliriz belki  Şimdi ya da hiç bir zaman. Unuttugum bir şarkı mı? neydi o  Çok eskilerde düşmezdi agzımdan  Birlikte yine söyleyebiliriz belki  Şimdi ya da hiç bir zaman. Gülen bir çocuk vardı yıllarca önce  Düşleriyle bulutlar üstünde yaşayan  Belki bir kez daha yaşarız o günleri  Şimdi ya da hiç bir zaman. Nasıl da yandı bir anda. Görüyor musun?  Dev agaçlarıyla o içimizdeki orman  Yanmamış bir yer buluruz belki, ararsak  Şimdi ya da hiç bir zaman. Kişi sımsıkı sarılıyor bulduklarına  Umutların bir rüzgarla savruldugu an  Yine de bir şeyler kurtarabiliriz belki  Şimdi ya da hiç bir zaman. Her şey bize biz kadar yabancı artık  Giderek yitiyor zaman içinde insan  Oysa ki, çagları aşabiliriz birlikte, gel  Şimdi ya da hiç bir zaman
sıla derdine düşünce anlarsın  yunanlıyla kardeş olduğunu  bir rum şarkısı duyunca gör  gurbet elde istanbul çocuğunu. türkçenin ferah gönlünce küfretmişiz  olmuşuz kanlı bıçaklı  yine de bir sevgidir içimizde  böyle barış günlerinde saklı. bir soyun kanı olmasın varsın  damarlarımızda akan kan  içimizde şu deli rüzgâr  bir havadan. Bu yağmurla cömert  bu güneşle sıcak  gönlümüzden bahar dolusu kopan  iyilikler kucak kucak. bu sudan bu tattandır ikimizde de günah  bütün içkiler gibi zararı kadar leziz  bir iklimin meyvasından sızdırılmış  bir içkidir kötülüklerimiz. aramızda bir mavi büyü  bir sıcak deniz  kıyılarında birbirinden güzel  iki milletiz. bizimle dirilecek bir gün  Ege'nin altın çağı  yanıp yarının ateşinden  eskinin ocağı. önce bir kahkaha çalınır kulağına  sonra rum şiveli türkçeler  o Boğaz'dan söz eder  sen rakıyı hatırlarsın. Yunanlıyla kardeş olduğunu  sıla derdine düşünce anlarsın. Londra, 1947
Bitki Olacaksam. Bitki Olacaksam  Çayır çimen olayım  Aman baldıran değil  Yol altında kalacaksam  Gelin arabaları geçsin üstümden  Çelik paletler değil  Üstümde çocuklar koşuşsun  Ne kaçan ne kovalayan  Askerler değil  Kerpiç yapacaksanız beni  Okullarda kullanın  Ceza evlerinde değil  Soluğum tükenmez de kalırsa  Islık öttürsünler  Aman ha düdük değil  Kalem yapın beni kalem  Şiirler yazın sevgi üstüne  Ölüm kararı değil  Ölünce yaşamalıyım defne yapraklarında  Sakın ola ki  Silahlarda değil.. Aziz Nesin
Suçu büyüktü Âsû'nun göklerecek  Tas atmisti günese dogru  Bilinmeyen türküsünde  Bilinmeyen çagindan. Açti uykusuzdu sayriydi  Dolmustu seytanlarin solugu derisine  Kötü bir isik  Ve mavilikte durusu çarpik agaçlarin. Sövmüs Tanrisina sövmüs  Âsû Âsû  Yakilacak yakilacak  Âsû Âsû. Doymuslar bir ilk zaman içinde  Ki sürer sicakligi karin karin  Kartalla doymuslar yilanla doymuslar  Doymuslar yellerle yildizla yalazla. Var olmanin yegnikligi alna çizilmis  Kötü ruhlar uyusun türlü boyalar içre  Ve ta masallara uzanir  Dudaklarin kizil süsleri. Agaç, davullarin seslerinden  Âsû Âsû  Yesiller allar sarilar  Âsû Âsû. Halay çeker korku  Uzak kusaklarin açisina karisik  Yontulmus taslarda susar  Güçsüz yumusakligi etin. Büyünün kara kanini üfler boynuzlara  Toprakta kök  Açik bir esrikliktir apaçik bir uykudan  Ve avin kurtulusu iste. Kisinin gücü Tanrinin büyüklügüne  Âsû Âsû  Yankilanir dagdan daga insandan insana  Âsû Âsû. Devrilmis gözleri ak  Patlamis ürküden gögsü  Bütün oba ates bütün oba ölüm  Bütün oba çirilçiplak. Açligi uykusuzlugu sayriligi tükenmez ama  Düser elleri  Yasamasi parlamaz ama Âsû'nun  Ölüsü parlar. Aydinlik yitiverir yeryüzü yalnizligindan  Âsû Âsû  Seni senin karanligin sever ancak  Âsû Âsû
Öyle bir yerdeyim ki  ne karanfil ne kurbağa  Bir yanım mavi yosun  Dalgalanır sularda  Dostum dostum  Güzel dostum  Bu ne beter çizgidir bu  Bu ne çıldırtan denge  Yaprak döker bir yanımız  Bir yanımız bahar bahçe. Öyle bir yerdeyim ki  Bir yanım çığlık çığlığa  Öyle bir yerdeyim ki  Anam gider Allah Allah  Öyle bir yerdeyim ki ne karanfil, kurbağa  Öyle bir yerdeyim ki  Bir yanım mavi yosun çalkalanır sularda. Dostum, dostum güzel dostum  Bu ne beter çizgidir bu  Bu ne çıldırtan denge  Yaprak döker bir yanımız  Bir yanımız bahar bahçe. Öyle bir yerdeyim ki bir yanım çığlık çığlığa  Öyle bir yerdeyim ki  Anam gider Allah, Allah dölüm düşmüş sokağa.
Git bu mevsimde gurup vakti Cihangir'den bak,  Bir zaman kendini karşındaki rüyaya bırak;  Başkadır çünkü bu akşam bütün akşamlardan;  Güneşin vehmi saraylar yaratır camlardan!  O ilâh isteyip eğlence hayalhanesine,  Çevirir camları birden peri kâşânesine.  Som ateşten bu saraylarlabütün karşı yaka.  Benzer üç bin sene evvelki mutantan şarka.. Mest olup içtiği altın şarabın zevkinden,  Elde bir kırmızı kâseyle ufuktan çekilen,  Nice yüz bin senedir şarkın ışık mimarı  Böyle mâmur eder ettikçe hayal Üsküdar'ı.  O ilahın bütün ilhamı fakat ânidir;  Bu ateşten yaratılmış yapılar fânidir;  Kaybolur hepsi de bir anda kararmakla batı,  Az sürer gerçi fakir Üsküdar'ın saltanatı;  Esef etmez güneşin şimdi neler yıktığına,  Serviler şehri dalar kendi iç aydınlığına.  Ezeli marifetin böyle bir ikliminde  Altının göz boyamaz kalpı kadar halisi de,  Halkının hilkati her semtini bir cennet eden  Karşı sahilde karanlıkta kalan her tepeden,  Gece birçok fıkara evlerinin lâmbaları  En sahih aynadan aksettiriyor Üsküdar'ı.
Dinmiş denizin şarkısı, rüzgar uyumakta,  Rıhtım boyu sonsuz bir üzüntüyle karaltı  Körfez düşünür, Kanlıca mahzundur uzakta,  Mazi gibi sislenmiş Emirgan Çınaraltı. . Can verdi kışın sunduğu taslarla zehirden  Her gonca kızıl bir gül açarken yolumuzda,  Üstündeki son dallar ağarmış diye birden  Pas tuttu nihayet suların rengi havuzda. . Yerlerde gezen hatıralar var korulukta;  Yapraklar, atılmış nice mektuplara eştir.  Mehtaba çalan sapsarı benziyle ufukta,  Binlerce dalın verdiği tek meyva güneştir. . İçlenme tabiattaki yekpare kederden,  Yas tutma dağılmış diye kuşlarla çiçekler.  Onlar dönecektir yine gittikleri yerden,  Onlarla giden günlerimiz dönmeyecekler.
bana yakan gözlerle bir kerecik baktınız,  ruhuma büyük temel çivisini çaktınız
Ve bir gün sarsılacak içinde son tebessüm  Dudaklarında şarkı buzları, nağme kanı  Sen bildiğin gibi dur yolların ortasında  Gömmenin gölgesi yok bekleyişler yurduna  Gökte saçların için gül arayan hakanı. Dudaklarında şarkı buzları, nağme kanı  Ay damlatıyor yüzün toprağıma bembeyaz  Sen yine de habersiz yürü kalbinde şehrin  Bir gün elbet dumanı dağılır tepelerin  Adım binlerce hüzzam olacak; ruhuna yaz. Ay damlatıyor yüzün toprağıma bembeyaz  Nasıl böyle bigane kalıyorsun ey bahar  Kıvılcımlar rengârenk acılarla geliyor  Bir alev yağmurunun suları çiseliyor  Bulutların ardında o yanardağ tenin var. Nasıl böyle bigane kalıyorsun ey bahar  Ellerim kâh humuslu, kâh kil kıvamındadır  İster misin her yanım karakışla donansın  Yolcu susamış, bırak, içip hülyana kansın  Zaman son bir fanusun kırılan camındadır
Hiçbir yıldız kalmayacak gecede.  Ne de gecenin kendisi kalacak.  Öleceğim ve benimle birlikte ölecek  çekilmez, katlanılmaz evrenin tümü.  Yok edeceğim piramidleri, madalyaları,  yüzleri ve anakaraları.  Yok edeceğim birikimini geçmişin.  Toza dönüştüreceğim tarihi  ve tozu toza.  Son kez batan güneşe bakıyorum.  Son kuşu duyuyorum.  Kimseye kalıt bırakmıyorum hiçliği.
Af buyruğuyla açılmıştı hapishane kapısı  Taşıyordu koca burunlar tıraşlı enseler kara çeneler  Dizleri eğri omuzları çarpılmış sırtlar çıkık dökülüyordu  Vakitlere kapanmış büyük karanlıklardan  Taşıyordu vay dökülüyordu vay  Yırtık pis bitli çirkin  Sokağı dolduruyordu terli can uğultusu. Geçiriyordu avucunu şaşkınlıkla saçından saçından  9 yıl yatmış. Kolunda anası kucağında yavrusu  Doldurmustu kapının önünü kalabalık  Kimi ta dağ köylerinden koşmuş  Kimi ta denizlerden  Bir özlem sarmış bağrı ölümden yüce  Sevgiyle arıyorlar parçalarını  Heybelerinde ekmek destilerinde su. Bir türlü inanamıyordu sokaklara sokaklara  20 yıl yatmış. Gönüllere sığmaz olmuş kavuşmak duygusu  Öyle sarılır ki geçmişe  Erir göğsü göğsünde tutuklunun  Pişmanlık kavaklar tarlalar davarlar için  Pişmanlık gemilere düğünlere ırmaklara  Pişmanlık beşiklerden kağnılardan sessiz  Yerce gökçe değil insan dolusu. Çılgınca kucaklıyordu hepimizi hepimizi  5 buçuk yıl yatmış. Taşar içerde kalanların sorusu  Çubuk demirler arkasından maviliğe  Hem esenliğe ermiş hem yaşlı yelcek  Bir yurt türküsü yeniler karanlığı  Zaman yeğnik değildir yeğniktir  Dön de gör ananı belleyecek  Boş koğuşlar kurmuş pusu. Sönük gözü aydınlıkla büyüyordu büyüyordu  8 yıl yatmış. Çıkınlarda gecenin binlerce gecenin uyunmamış uykusu  Bir yorgunluk çökünce yürünmüş yeryüzünden  Kalabalıkta dağılır birer ikişer özgür  Doğuya batıya kuzeye güneye özgür  Yüreklerinde bir çığ  Yaşamak sevinci vay  Yaşamak korkusu. İnmeli yani sıçrıyordu havaya havaya  17 yıl yatmış
Neler mi istiyorum uyaninca her sabah  Ne bahardan bir nese, ne de yazdan bir cicek  Siyah, siyah cok siyah kadife kadar siyah  Bir sacin buklesini bana kim getirecek. Neler mi istiyorum gurbette aksamlardan  Ne ruzgardan bir buse, ne de bir pembe kelebek  Derin, derin cok derin, ufuklar kadar derin  Bir cift gözün rengini bana kim getirecek
Paranı ver, gönlünü ver, canını ver  Ama SIRRINI VERME! ...  Günlerini say, kazancını say, büyüklerini say  Ama YERİNDE SAYMA! ...  İşini beğen, aşını beğen, eşini beğen  Ama KENDİNİ BEĞENME! ...  Emek ver, kulak ver, bilgi ver  Ama SAKIN BOŞ VERME! ...  Fidan büyüt, çocuk eğit, yoksul besle  Ama KİN BESLEME! ...  Davet et, hayret et, ülfet et, affet  Ama İHANET ETME! ...  Kitap oku, meslek oku, dünyayı oku  Ama LANET OKUMA! ...  Sınıfını geç, hayatını seç, rakibini geç  Ama GÜLÜP GEÇME! ...  Gönül al, dost al, yoldaş al  Ama BEDDUA ALMA! ...  Yaklaş, tanış, konuş, uzaklaş  Ama UŞAKLAŞMA! ...  Doğrul, sayrıl, evril, devril  Ama EĞRİLME! ...  Hislen, tasalan, seslen, uslan  Ama PASLANMA! ...  İtil, ütül, atıl, katıl  Ama SATILMA! ...
İtiraf et, -düşlediğin bir ilkbahardı,  aydınlık ideallerle dolu bir dünya,  o zamanlar yaşamın parıltılar saçan kupasında  gençliğin henüz köpüren iksiri vardı.. Zavallı yüreğim! Sen kaçırdın mutluluğunu,  Kasvetli günler gelmekte,-ve de- geçmekte…  ve şimdi itiraf etmek istemiyor musun sen de,  düşlediğinin bir ilkbahar olduğunu? . Çev.:Ahmet Cemal
N´oldu bu gönlüm n´oldu bu gönlüm  Derd-u gam ile doldu bu gönlüm. Yandı bu gönlüm yandı bu gönlüm  Yanmada derman buldu bu gönlüm. Yan ey gönül yan yan ey gönül yan  Yanmadan oldu derdine derman. Pervane gibi pervane gibi  Şem´ine aşkın yandı bu gönlüm. Gerçi ki kandı gerçeğe yandı  Rengine aşkın cümle boyandı. Kendide buldu kendide buldu  Matlabını hoş buldu gönlüm. Sevad-ı a´zam sevad-ı a´zam  Belki oluptur Arş-ı muazzam. Matlab-ı canan matlab-ı canan  Olsa acep mi şimdi bu gönlüm. Seyr-i billahtır seyr-i billahtır  Li maallahtır fena fillahtır. Ayinesinde ayinesinde  Gird-i sivayı buldu bu gönlüm. El fakru fahrı el fakru fahri  Demedi mi ol alemler fahri. Fahrini zikrin fahrini zikrin  Mahv-u fenada buldu bu gönlüm. Bayramı imdi Bayramı imdi  Bayram edersin yar ile şimdi. Hamd-ü senalar hamd-ü senalar  Yar ile bayram kıldı bu gönlüm
Askerler dönüyor ihtiyar askerler,  Sulhun mavi daglarindan.  Kalbimize nekadar asina  Adimlarinda kalan.. Türküler dönüyor nurdan türküler  Kagni arabalarindan söylenmisti.  Karsi bahçeler ki ayna midir  Nasibi devreder simdi.. Kuslar dönüyor sadik kuslar,  Bahar için degil, saçaklarimiz için.  Dönen mesafesiyle var oluruz  Mevsimler arkasi güzelligin.. Gemiler dönüyor garip ve zengin.  Garip ve sonsuz sular üzerinde.  Gemilerle beraber gelen sey  Aydinliklar gibi yüzer, derinde.. ve bunlar degil de ey gecem,  Sen dönüyorsun ellerime, sen.  Aska ve hayata dönüyorum  Topragin bütün ölülerinden
Ve bir öğrenci, 'Bize konuşmadan bahset' dedi.. Ve o cevap verdi:. 'Siz konuştuğunuzda, düşüncelerinizle  barış içinde olmayı terkedersiniz; . Ve kalbinizin ıssızlığında daha fazla kalamadığınızda,  dudaklarınızla yaşamaya başlarsınız. . Ses sizin için bir eğlence, bir zaman geçirme aracı olur.. Ve konuşmalarınızın çoğunda,  düşünce yarı yarıya katledilir;  Çünkü düşünce, boşlukta uçan bir kuş gibidir;  kelimelerin kafesinde kanatlarını açabilir ama uçamaz.. Aranızda bazıları,  yalnızlığın korkusuyla konuşkan birini ararlar;  Çünkü, tek başına olmanın sessizliği, gerçek ve çıplak  kendilerinigözleri önüne serer, ki onlar bundan kaçarlar.. Ve konuşmayı seven bazılarınız vardır ki, bilgisizce ve  önceden düşünmeden, kendilerinin bile anlamadığı  bir gerçeği ifşa edebilirler.. Ancak bazılarınız ise içlerinde gerçeği taşır,  ama onu kelimelerle dile getirmezler. . Böylelerinin sinelerinde ruh,  ritmik bir sessizlik içinde dinlenir.. Bir arkadaşınızla karşılaştığınızda, ruhunuzun  dudaklarınıza doğru hareket etmesini  ve dilinizi yönetmesini sağlayın.. Sesinizin içindeki sesin, onun kulağının  içindeki kulağa seslenmesine izin verin;  Çünkü onun ruhu, sizin kalbinizin  gerçeğini saklıyacaktır; . Tıpkı kadeh boşalıp, rengi unutulsa bile,  şarabın tadının ağızda kalması gibi...'
biraz kekredir derler buranın suyu  beşe beş dayanakları vardır duvarlarının  çünkü toprak kayar uyku zamanı  taş yerinde değil düşerken ağırdır nasıl  ki ağrı'da dipsiz kuyular  yedi uyuyanlar mağarada  telefon sesini duyarlar da  üşenirler açmaya yedi uyuyormuşgibiyapanlar  mağarada  pamuk prenses çözmüş sorununu üvey annesiyle  ayna fişteklemiyor güzellik meselesini. -ayna ayna! söyle bana, benden güzeli var mı dünyada?  -vallahi pamuk prenses var ama onun da yatağı kötü diyorlar.... kendini cüce zannedemiyor  uyuyor çünkü yedi andavallılar. biraz kekredir derler buranın masalları  prens geliyor gerçi öpemiyor fakat  uyku kokan ağızları. ve aradan yıllaaaaar yıllaaar geçiyor...  derken uyanıyor yedi'den biri  hassiktir diyor amma uyumuşum be...  çıkıyor kahvaltılık birşeyler almaya  dömüyor fakat...  ve derler ki altı keriz uyumaktadır hala  ege'de  turistik bir mağarada...
ben durgun ruhları taşıyamadım  anlatamadım vaktin dolduğunu  bulutu unutulmuş bir gökle sırdaş olup  anlatamadım suların kabardığını, fırtınanın taştığını  toprağın kıvrıldığını, çatladığını taşların  her gece paylaşılan bir yüzden  sarardığını uykularımın. binlerce kez yanılmanın yorgunluğu  artık sönmüş bir fenerden  sislerden, peşpeşe yükselen bir kentlerden  kentlerin kemirilen evlerinden  bir yabancının ruhunu alkışlayıp  okşayarak, akarsu havuzlarına  karlı yamaçlara, sarnıçlara  yeniden parıldayacak bir hayatın ateşini yakmaya yetmiyordu  yetmiyordu bir gün bir falcıyı kandırmanın kurnazlığına  ama sen, ilk kez bulmanın sarhoşluğu  taşkın bir hayatın  ürkek ve zamansız yolculuğu  o kadar uzak  ve o kadar korkulu mutluluğu. evet, taşıyamadım durgun ruhları  taşıyamazdım  tanıyamadım bir böceğe yaslı adımları yankılayan kapıları  (adım ve kapı ve yankı bendim gerçi)  filiz süren, kabuk değiştiren  yenilenen her ağaca yanaşamadım,  beni bilen bir bakıcı çıksa  bir sahtekar tutup yaşadığımı haykırsa  ortaya konsa benden artan bana  şaşırmazdım, hatırlanmaz aldanmazdım  bütün sözlerin yanılacağını  hangi yöne sapılsa  ölüm figürlerinden kurulu yapılar karşısında susulacağını  ............. zamansız bir kuşkuya düştüm ben  aldandım pencereye vuran gürültülerde  aklım karıştı, rehber olamadım örümceklere  bir ejder ritmi kolladım hep sana ulaşan kıyılarda. anla, kendime kurulan bir tuzağım ben  yetişemem taş kemerleri aşan yorgancıya  silemem, gözümden gitmez o dağın yolculukları  her sabah önüme düşen bir hayalin simsiyah olmuş kurumları. işte yalnız sana söylenen bir sözüm ben  bak, günlerdir güneşi utandıran bir yangınla örtülü içim dışım  ah, çıkar artık geceyi beni ayıltan ağzından  geçeyim toz zerreleri  altında mantar kokulu ülkenden. ah, yalnız sana söylenmiş bir sözdüm ben.......
Ne şairin olmak isterim  ne sevdalın.  Aklamaz seni serildiğin çarşaflar! . Ne düşü bilirsin  ne gündeki parlaklığı.  Mürekkep balığı gibisin,  sıvanmış kokusunda kör çıplaklığın.  Sen; Karmen.
Gün gelecek  Güneşin doğup battığı mekanlarda  Ve küfrün çığlık attığı mekanlarda  Bizim türkülerimiz okunacak.. Gün gelecek  Tomurcuklar taşacak kılıfından  Ve kılıçlar sıyrılacak kınından  Edepsizler edebini takınacak.. Gün gelecek  Ne zalimler kalacak, ne zulüm  Ve o günler yoldadır gülüm  Hak ayağa yekinecek.. Gün gelecek  İnsanlar yiyecek, ayılar bakınacak  Eğriler doğrulardan sakınacak.  Gönül kilimleri adalet üzre dokunacak  Namusluların yakındığı kadar da  Namussuzlar yakınacak.. (Gökçekimi)
Gönül arzediyor dosta gitmeyi  Aman Allah yolun pareler beni  Ölem de kurtulam elin dilinden  Yuyalar kefene saralar beni. Bu dünyada hiçbir eyi kalmamış  Yaralısın ama cerrah gelmemiş  Elif sevdiğine malum olmamış  Yakma yar oy diyor yareler beni. Ben Allahtan gelen gazadan kaçmam  Sürahi dibinden badeler içmem  Alem bir yan olsa ben yardan geçmem  Meğer ahdedeler vuralar beni. Evleri var Gürcüm damda tevekte  Yar gele derdime merhemler kata  Mezarım üstünde bu otlar bite  Meğer çift koşalar süreler beni. Pir Sultan Abdalım can göğe ağmaz  Haktan emrolmazsa ırahmet yağmaz  Bu ellerin sözü hiç bana değmez  İlle dostun gülü yareler beni
Uyumaya değil  Rüyalarıma gidiyorum  Orada yaşayacağım isteğimce  Uyanıkken hiç yaşayamadığım  Hepsi de gençti güzeldi  Sevdim sevildim diye aldanarak  Son gördüğüm onlar olacak  Bunca yıldır sevgiye dayanamadığım  Ölüme değil  Sonsuzluğa gidiyorum  Orda dinleneceğim gönlümce  Yaşarken hiç mi hiç dinlenemediğim  Kalemim yine elimde  Kağıtlarım da önümde  Son uykusunda düşecek başım  Sağlığımda hiç eğmediğim
Milletimde ihtilaf u tefrika endişesi,  Kuşe-i kabrimde dahi bi-karar eyler beni.  Müttehidken savlet-i a'dayı def'a çaremiz,  İttihad etmezse millet da'dar eyler beni.. Tercümesi:. Milletimin ayrılma bölünme endişesi,  Mezarımda dahi rahatsız eder beni.  Saldırgan düşmanlara karşı birleşmek iken çâremiz,  Birlik olmazsa, kızgın demirle dağlanmış gibi yanarım.
Bir tohum verdin  çiçeğini al  Bir çekirdek verdin  Ağacını al  Bir dal verdin  Ormanını al  Dünyamı verdim sana  Bende kal
Vur sirtina, vur sirtina  Dostun oldum vur sirtina  Madem ki ben kaldiramam  Derdimi al vur sirtina. Duman kalir, duman kalir  Ocak tüter duman kalir  Ben yanarim hic tükenmem  Benden sonra duman kalir. Ah ne fayda, ah ne fayda  Kefen beyaz ha ne fayda  Bir hayina yas dökersin  Kadrin bilmez ah ne fayda. Kalan kalir, kalan kalir  Giden gider kalan kalir  Ben giderim geri gelmem  Benden sonra kalan kalir. Meydan kalir, meydan kalir  Yigit ölmez meydan kalir  Yere vurma hatirimi  Sana kahpe meydan kalir
Gün gelip artık bana değer vermez olduğunda,  Senin yanında yer alıp kendime karşı çıkacağım,  Hor görüp yüz çevirdiğini gördüğüm zaman bana;  Haksızlık etsen de, senin hakkını savunacağım.  En zayıf yanlarımı en iyi ben bildiğime göre,  Çekinmeden açığa vurup arka çıkabilirim sana,  Kusurlarımdan hangisi benim için en büyük lekeyse  Beni kaybederken büyük şan kazanırsın aynı anda.  Üstelik bu işte benim için de kazanç var;  Çünkü seven düşüncelerim sana yöneldikçe daima,  İster istemez kendime vereceğim zararlar,  Sana yarar sağlarken, kat kat yarar getirecek bana.. Öyle bağlıyım ki ben sana, öyle ki benim sevgim,  Sen haklı olasın diye, her haksızlığı üstlenirim...
Eslaf kapıldıkça güzelden güzele  Fer vermiş o neşveyle gazelden gazele  Sönmez seher-i haşre kadar şiir-i kadim  Bir meşaledir devredilir elden ele
Şey gibi hiçbirşeyim yahu  Satır yazamıyorum. Sanki kendimle değil  Dünyayla ölüyorum. Bağırsam bağırsam bağırsam  Bağırdığımı duymuyorum. Tek bir musluk var açık  Onunla akıyorum. İstemeden istemeden istemeden  İsteyereeeek. Ah sen ölüm denen topla köfte  Buluştuk bak cenabette. İçim rakı dışım su  Bu mahmur cinayette. Çocuklar çocuklar çocuklar  Sizlen doğmamış mıydık biz birlikte
Kılıçtan keskindir hesabım bugün  Yıllara dargınım gelme üstüme  Merhametim yitik, şefkatim sürgün  Kullara dargınım gelme üstüme. İçimden geçeni saklamam gayrı  Kara vicdanını aklamam gayrı  Has bahçe olsan da koklamam gayrı  Güllere dargınım gelme üstüme. Namın dört bucakta kökler salsa da  Lügatler dehandan nasip alsa da  Her sözün şaheser, destan olsa da  Dillere dargınım gelme üstüme. Sen sardın bu derdi kendi başına  Aldanamam gözlerinin yaşına  Gözyaşından medet umma boşuna  Sellere dargınım gelme üstüme
gül zindanı yapsalar vardığım her durağı  bana bir gül delisi deseler de her akşam  seninle ışık oldum, yakın ettim ırağı  benimdir gözlerinden aldığım bu ihtişam  şimdi bütün çiçekler nakkaşımdır bu yerde  yapraklarından sızan gözyaşımdır bu yerde. turuncuydu yüreğim, benekleri kırmızı  yeşildi bir Hüma-yı Ata'nın şakağında  ateşin bir baharı taşıyan ince sızı  cemşide rakib oldu güllerin yaprağında  'hu' çekiyor içimde Mevlana bir semazen  lalede imreniyor dertli Hallac'a bazen. tutundum bir zamanlar Gencine-i Cemal'e  meğer dibacesiymiş sonsuzluk ülkesinin  gördüysem yapayalnız nerede bir ters lale  yandı titreşimleri uğuldayan sesinin  şafağında büyüyen zambak soldu aniden  tanyeri 'gül gül' diye güneş oldu yeniden. Levni'yi kollarına alır taze bir bahar  bir Tac-ı Kayser gibi sokulur sinesine  onuruna Çırağan kurduğumuz aynalar  düşer yüzyıllar boyu en karanlık ye'sine  her hassa, bir merili bahçesine vurulur  her sultanın tahtına bir prenses kurulur. bana, ne Dürr-i Yekta, ne Semen Sima gerek  senden kalan her harfin içinde binlerce bağ  bağına girmek için küçük bir ima gerek  seninle güle döner derin vadi, yüce dağ  bu sevda ılgıt ılgıt çoğaldıkça bedende  Çiçekçiler Başbuğu olurum belki ben de. dikendi, serfiraza döndü kapında ruhum  büyüdükçe çiçeğim, yapraklarım kısaldı  senden önce ardında 'ah' edip avunduğum  meğer bir malihulya, çaresiz bir masaldı  ölümsüz vuslatına erdim Bağ-ı Safa'nın  nağmeleri duyulmaz oldu Gülfer Kalfa'nın. dantelası çiğdemli yastıklar küf kokuyor  yenilgiler devrinde tarümar oldu bostan  göçenler mor kokulu hüzünler bırakıyor  servilerin dalları yine kırıldı yastan  bu gönül mevsiminden gitti uzağa giden  atmak gerek toprağa tohumları yeniden. kapında pusat koyup gül alan sipahiler  seccadesi sularda bir dervişe dönüşür  tahammülü kuşanır, el açıp Me'va diler  goncanın kirpiğinde nilüferle görüşür  bir ömür yalnızlığı alsa da kollarına  gittiği her ülkede gül düşer yollarına. gözüme gül dumanı çöktü yine bu akşam  baktığım her noktada yalnız senin güllerin  içimde gül pınarı aktı yine bu akşam  irinli dertlerime şifa oldu ellerin  Mecnun ile Leyla'nın buluştuğu yerdeyim  bu gül yolculuğunda şimdi son seferdeyim. yanakları gül oya, parmakları gül dalı  kızlar, delikanlılar baştanbaşa gül oldu  ayrılık gül tohumu, şiir güle sevdalı  şair ki, feryadından yana yana kül oldu  onun çemenzarıdır köşelerde hıçkıran  nerde bir bulut varsa, gülsuyudur fışkıran. gül sesleri geliyor; her yer dua ve niyaz  açtı gök kapısını yerde çiğ taneleri  adımları parıltı, alınları bembeyaz  dağılıyor evrene gülün mestaneleri  sen ki, en büyük GÜL'sün, en çok gülü seversin  söyle bahçıvanına, bir gül de bana versin. Ulu Tanrı adıyla aldığım her nefeste  senin için gül açar, kuş olup göğe uçar  sen ey bahar elçisi, sen ey kutlu güldeste  senin için cansızlar bile canından geçer  gölgeler şehrinde gül, kimseye kalmayacak  öteler şehrinde gül, bir daha solmayacak
Gazel. Yazanlar peykerim destimde bir peymâne yazmışlar  Görüp mest-i mey-i aşk olduğum mestâne yazmışlar. Bana teklîf-i zühd etmezdi idrâk olsa zâhidde  Yazıklar kim anı âkil beni dîvâne yazmışlar. Değildir gözlerinde sâye-i müjgânı uşşâkın  Hatın resmin beyâz-ı dîde-i giryâne yazmışlar. Benim âşık ki rüsvâlıkla tutdu şöhretim şehri  Yazanlar kıssa-i Mecnûnu hep yâbâne yazmışlar. Nice zâhirdir ey Nef'î sözünden dildeki sûzun  Yazınca nüsha-i şi'rin kalemler yâne yazmışlar
yüzümden firar etti gözlerim  şimdi bir denize bakıyorlar  dört duvar arasında kalmışım  yanımdakiler öyle diyorlar. kafamı çarptığım ranzanın demiri  ciğerlerimi emen soğuk duvar  saçımdaki karları çoğaltmışım  yanımdakiler öyle diyorlar. görüş günüm olmadı henüz  daha yeni başlıyor büyük acılar  ve daha epey ağrıyacakmışım  yanımdakiler öyle diyorlar. seni görmeyeceğim artık  zaten tamamlanmıştı anılar  ihtimal sabah alınırmışım  yanımdakiler öyle diyorlar. gözlerime iyi bakarsın umarım  günde milyonlarca kez seni ararlar  diğer tüm hisleri bırakmamışım  yanımdakiler öyle diyorlar . yanımdakiler öyle diyorlar
Resmine baktığım güzel kız, genç kız  Unuttum, Unuttum, Unuttum seni..  Eski bir albümde durursun yalnız  Unuttum, Unuttum, Unuttum seni... İki harf, bir imza, bir tarih; garip!  Besbelli üçü de mutsuz, mustarip  Aklımı zorlama karşımda durup  Unuttum, Unuttum, Unuttum seni... Bilemem aradan geçti kaç sene  Memleketin nere, kimsin, adın ne?  'Hatırla' diyerek bakma yüzüme  Unuttum, Unuttum, Unuttum seni... (Suları Islatamadım)
Nazlı yârdan geldi bana bir name  Eğer doğru ise kırdı belimi  Dediler ki yarini yad iller almış  Kadir Mevlam nasib eyle ölümü. Bülbüle söyleyin gülüne konsun  Beni yârdan eden Allah'tan bulsun  Sabreyle sevdiğim ilkbahar olsun  Terkedeyim vatanımı ilimi. Ak yâri gördükçe ağladım coştum  Al elinden dolu badeler içtim  Kötüler sandı ki ben yârdan geçtim  Ölmeyince çeker miyim elimi. Karac'oğlan derki konmadan göçmem  Her olur olmaza sırrımı açmam  Kötüler köprü olsa üstünden geçmem  Taşık suya uğradırım yolumu
Artarak gönlümün aydınlığı her saniyede  Bir mehâbetli sabah oldu Süleymâniye'de  Kendi gök kubbemiz altında bu bayram saati,  Dokuz asrında bütün halkı, bütün memleketi  Yer yer aksettiriyor mavileşen manzaradan,  Kalkıyor tozlu zaman perdesi her an aradan.  Gecenin bitmeye yüz tuttuğu andan beridir,  Duyulan gökte kanat, yerde ayak sesleridir.  Bir geliş var! .. Ne mübârek, ne garîb âlem bu! ..  Hava boydan boya binlerce hayâletle dolu...  Her ufuktan bu geliş eski seferlerdendir;  O seferlerle açılmış nice yerlerdendir.  Bu sükûnette karıştıkça karanlıkla ışık  Yürüyor, durmadan, insan ve hayâlet karışık;  Kimi gökten, kimi yerden üşüşüp her kapıya,  Giriyor, birbiri ardınca, ilâhî yapıya.  Tanrının mâbedi her bir tarafından doluyor,  Bu saatlerde Süleymâniye târih oluyor.. Ordu-milletlerin en çok döğüşen, en sarpı  Adamış sevdiği Allah'ına bir böyle yapı.  En güzel mâbedi olsun diye en son dînin  Budur öz şekli hayâl ettiği mîmârînin.  Görebilsin diye sonsuzluğu her yerden iyi,  Seçmiş İstanbul'un ufkunda bu kudsî tepeyi;  Taşımış harcını gâzîleri, serdârıyle,  Taşı yenmiş nice bin işçisi, mîmâriyle.  Hür ve engin vatanın hem gece, hem gündüzüne,  Uhrevî bir kapı açmış buradan gökyüzüne,  Taa ki geçsin ezelî rahmete ruh orduları..  Bir neferdir, bu zafer mâbedinin mîmârı.. Ulu mâbed! Seni ancak bu sabah anlıyorum;  Ben de bir vârisin olmakla bugün mağrûrum;  Bir zaman hendeseden âbide zannettimdi;  Kubben altında bu cumhûra bakarken şimdi,  Senelerden beri rüyâda görüp özlediğim  Cedlerin mağfiret iklîmine girmiş gibiyim.  Dili bir, gönlü bir, îmânî bir insan yığını  Görüyor varlığının bir yere toplandığını;  Büyük Allah'ı anarken bir ağızdan herkes  Nice bin dalgalı Tekbîr oluyor tek bir ses;  Yükselen bir nakaratın büyüyen velvelesi,  Nice tuğlarla karışmış nice bin at yelesi! . Gördüm ön safta oturmuş nefer esvaplı biri  Dinliyor vecd ile tekrar alınan Tekbîr'i  Ne kadar saf idi sîmâsı bu mü'min neferin!  Kimdi? Bânisi mi, mîmârı mı ulvî eserin?  Taa Malazgirt ovasından yürüyen Türkoğlu  Bu nefer miydi? Derin gözleri yaşlarla dolu,  Yüzü dünyâda yiğit yüzlerinin en güzeli,  Çok büyük bir iş görmekle yorulmuş belli;  Hem büyük yurdu kuran hem koruyan kudretimiz  Her zaman varlığımız, hem kanımız hem etimiz;  Vatanın hem yaşayan vârisi hem sâhibi o,  Görünür halka bu günlerde teselli gibi o,  Hem bu toprakta bugün, bizde kalan her yerde,  Hem de çoktan beri kaybettiğimiz yerlerde.. Karşı dağlarda tutuşmuş gibi gül bahçeleri,  Koyu bir kırmızılık gökten ayırmakta yeri.  Gökte top sesleri var, belli, derinden derine;  Belki yüzlerce şehir sesleniyor birbirine.  Çok yakından mı bu sesler, çok uzaklardan mı?  Üsküdar'dan mı? Hisar'dan mı? Kavaklar'dan mı?  Bursa'dan, Konya'dan, İzmir'den, uzaktan uzağa,  Çarpıyor birbiri ardınca o dağdan bu dağa;  Şimdi her merhaleden, taa Bâyezîd'den, Van'dan,  Aynı top sesleri birbir geliyor her yandan.  Ne kadar duygulu, engin ve mübârek bu seher!  Kadın erkek ve çocuk, gönlü dolanlar, yer yer,  Dinliyor hepsi büyük hâtırâlar rüzgârını,  Çaldıran topları ardınca Mohaç toplarını.. Gökte top sesleri, bir bir, nerelerden geliyor?  Mutlaka her biri bir başka zaferden geliyor:  Kosova'dan, Niğbolu'dan, Varna'dan, İstanbul'dan..  Anıyor her biri bir vak'ayı heybetle bu an;  Belgrad'dan mı? Budin, Eğri ve Uyvar'dan mı?  Son hudutlarda yücelmiş sıra dağlardan mı? . Deniz ufkunda bu top sesleri nerden geliyor?  Barbaros, belki, donanmayla seferden geliyor! ..  Adalar'dan mı? Tunus'dan m, Cezayir'den mi?  Hür ufuklarda donanmış iki yüz pâre gemi  Yeni doğmus aya baktıkları yerden geliyor;  O mübârek gemiler hangi seherden geliyor? . Ulu mâbedde karıştım vatanın birliğine.  Çok şükür Allaha, gördüm, bu saatlerde yine  Yaşayanlarla beraber bulunan ervâhı.. Doludur gönlüm ışıklarla bu bayram sabahı.
Kapı kapı bu yolun her kapısı ölümse,  Her kapıda ağlayıp son kapıda gülümse!
Günahım, vebalimdin  Kızımdın kimi zaman  Kız kardeşim  Yada sevgilimdin  Hiç bir şeyim değildin  Belki de her şeyimdin  Çirkinimdin,  Güzelimdin  Sevgide iki gözüm  Dostlukta iki gözüm  Dostlukta sağ elimdin  Dilim dilimdin  Öpüşürken  Yüreğime serilmiş  Nakışlı bir kilimdin  Deli olurdum  Bir gün görmesem  Hasretimdin,  Hayalimdin  Bir başkaydı  Kavuşmalarımız  O zamanlar çılgındım  Delindim  Şimdi bakıyorum da  Geldiğimiz yere  Soruyorum  Sahi sen kimdin?
Lirism her şeyden önce lirism  Maddeden tarihten İsa’da önce  Soldan önce, sağdan önce  Aç karnına bolca lirism. Lirism kaş göz  Lirism sağduyu  Kimi yerde istakoz  Kimi yerde fasulyenin suyu. Ne ilahi şeydir o lirism  Kimine cepken cepken cepken  Kimine kimine kimine yelek  Ah ben lirismi pek severim. Mesela şu çorbanın  Tuzu biberi iyi  Yağı ala çok ala  Peki hani lirismi. Lirism Sulukule  Lirism Büyükada  Lirism sudan ucuz  Lirism aslan ağzında. MC Anday
Beyaz camda kara baykuş  Gül üstüne türkü söyler.  Yaş tezeğe sinek konmuş  Bal üstüne türkü söyler.. “Özveri, koşul, olanak,  Süreç, eşgüdüm, soyut, halk”  Dama çıkmış, maymuna bak  Dil üstüne türkü söyler.. Taklittir tipi, kılığı  Yuva yapar her deliği  Sermayenin kart sülüğü  Sol üstüne türkü söyler.. Yaşlı dede, dilsiz bebek  Dert taşıyor öbek öbek  Yer altında kör köstebek  Dal üstüne türkü söyler.. Zümrüt köşkte kindar ayı  Ne rakam tanır ne sayı  Rezil eylemiş haftayı  Yıl üstüne türkü söyler.. Bir beygir ki, tekten bu tür  Yular kırar kütür kütür  Kendi iğdiş, eşi katır  Döl üstüne türkü söyler.. Emrederse haydut başı  Yağmalanır Pazar, çarşı  Kaplumbağa ata karşı  Yol üstüne türkü söyler.. (Suları Islatamadım)
hacet yok hatırlatmasına seni hatıraların  bir dakika bile çıkmıyorsun aklımdan  koşar gibi yürüyüşün  karanlıkta bir ışık gibi aydınlık gülüşün . hacet yok hatırlatmasına seni hatıraların  uzak uzak yıldızlarla çevrilmiş kainatın  karanlık boşluklarında akıp giderken zaman . adımla nasıl berabersem öylece beraberiz  seninle her saat seninle her dakika seninle her saniye  gönlümüz mutluluğa inanmış olmanın gururuyla rahat  koltuğumuzun altında birer dinamit gibi kellemiz  ve sonra her zaman her ölümlüye  aynı şartlar altında kısmet olmıyan  gerçekleri görmenin aydınlığı alınlarımızda . hacet yok hatırlatmasına seni hatıraların  sen bana kalbim kadar elim kadar yakınsın
Şu garip halimden bilen işveli nazlı  Gönlüm hep seni arıyor neredesin sen  Datlı dillim güler yüzlüm ey ceylan gözlüm  Gönlüm hep seni arıyor neredesin sen . Ben ağlarsam ağlayıp gülersem gülen  Bütün dertlerim anlayıp gönlümü bilen  Sanki kalbimi bilerek yüzüme gülen  Gönlüm hep seni arıyor neredesin sen . Sinemde gizli yaramı kimse bilmiyo  Hiç bir tabip bu yarama melhem olmuyo  Boynu bükük bir Garibim yüzüm gülmüyo  Gönlüm hep seni arıyor neredesin sen
Şu karşıki karlı dağlar  Pare pare duman şimdi  Sevişmesi bir hoş ama  Ayrılması yaman şimdi. Gülün çevresi har m'ola  Çektiğin ah ü zar m'ola  Acep beni anar m'ola  Ol kaşları keman şimdi. Arasam yari bulurum  Yoluna serim veririm  Bir gün görmesem ölürüm  Gör n'eyledi yaman şimdi. Emrah'ım kapıya çıkar  Çıkar da yollara bakar  Aşıkı odlara yakar  Boyu uzun fidan şimdi
İşte kurşun kubbeler şehri İstanbul'dasın  Havada kaçan bulutların hışırtısı  Karaköy çarşısından geçen tramvayların camlarına yağmur yağıyor  Yenicami Süleymaniye arkalarını kirli bir göğe vermişler  Hiç kımıldamıyorlar  Ayasofya elleriyle yüzünü kapamış bütün iştahıyla ağlıyor. İnsanlar sokak sokak çarşı çarşı ev ev  İnsanlar sırt sırta omuz omuza verip durmuşlar  Boyunları bükük  Yorgun asabi kederli kindar  Yığın yığın olmuşlar hepsi köprünün açılmasını bekliyor  Bir anda şehrin dört bucağına akacaklar  Bir anda iki ayrı kıtadaki insanlar gibi  Fatihliyle Beşiktaşlı sarmaş dolaş olacak. Sarı uzun yüzlü cesur işçiler  Dört köşe halinde veya dağınık bir şekilde durmuşlar  Hiç konuşmuyorlar  Benim onları birer birer çalıştıkları yerlere götürüp bıraktığım   olmuştur  Hepsi dar kapanık yerlerde, sıkıntılı işlerde çalışırlar  Hepsi deli gibi severler yaşamayı  Bu en önde giden grup  Tophane'de Dikimevi'nde çalışır  Sekiz kızdır ancak üçü evlenmiştir  Bu saçları darmadağın asık suratlı delikanlılar  Kömür işçisidir  Bu üç kız, Beyoğlu'nda büyük bir mağazada tezgâhtar  Bunlar yol amelesidir  Bunlar vapur işçisi  Öbürleri duvarcı hamal ırgat kayıkçı  Hepsi bu gök altında sarmaş dolaş olmuş yürüyorlar. Dünyada işlerine giden insanları görmek kadar güzel bir şey yoktur  (Biliyorum artık akşama kadar onları hiç görmeyeceğim). Durduğun yerden İstanbul köprüsü tramvayları mavnalarıyla   sanki yürüyor  Bu sislerin ve bulutların arasından en sonra harekete geçen Kız   Kulesi'dir  Kayıkların direkleri insanların üzerinde  Büyük bir bulut gelip durmuştur  İşte karın karına vermiş motorlardaki balıkların üstlerine yağmur   yağıyor  Bir defa olsun akıllarına gelmemiştir  Gözleri pırıl pırıl balıkların  Bir İstanbul göğü altında ağlamak. Hepsi denizde geçen hayatlarını düşünüyorlar  Dokunsanız ağlayacaklardır. İstanbul açları tokları hastalarıyla aynı kıta üzerinde bulunuyor
İşkence korkusu,  Hapis korkusu,  Açlık.... Bir korkusu var adamın,  Bütün korkuları yenmiş adamın  Bir korkusu...
Biz her şeye,  esirgeyen ve bağışlayan,  çokça esirgeyen ve çokça bağışlayan,  hep esirgeyen ve hep bağışlayan  rabbin adıyla başlayan adamlarız anna. . büyücülerin, haramilerin, borsacıların, reklamcıların, korsanların, işgalcilerin, bankacıların elinden kurtulmamız da bundan.  sanayi devriminde bile,  karanlık, rutubetli, çok bağırışlı,  çok nefessiz, çok sabahsız, çok aşksız, çok çiçeksiz, çok neşesiz, çok kitapsız  bir fabrikada hayatta kaldık sırf bu yüzden. . piyasaların hınçla dolu iniş çıkışlarına kalbimiz dayanıyor bir şekilde.  kalbimiz derken,  ilk gençliğimiz, sakalımız,  bir kasetin iki yüzüne de ard arda kaydedip dinlediğimiz şarkımız diyorum  aslında.  işte böyle yaşıyoruz ve yaşamak da sana dair uzayıp giden bir özleme dönüşüyor.  insaf et anna! . gidelim buradan.  senin masumiyetini,  bilgelik zamanlarından kalma sırları,  dünyanın bütün sabahlarını yanımıza alıp da gidelim.  hesap etmeden, haritaya bakmadan gidelim.  ölelim diyecektim az kalsın.  ölmeyelim.  hiç ölmeyelim anna.  sarılalım diyecektim az kalsın.  içimden böyle şeyler de geçiyor işte.  sarılalım, dudakların…  tamam sustum. . gitmek istemezsen bir şiir miktarı kadar otursak diyorum.  şiir kalsın istersen, sadece otursak.  oturmasan da olur benimle,sadece ellerimi tut.  ellerimi tutma dilersen sadece yüzüme bak.  yüzüme bak ama anna, yüzüme bak.  gözlerime bak, gözlerimin içine bak.  gözlerim biraz karanlık.  içinde cenkler, ayinler, kesik damarlar,  kapıları yumruklayışlar, cipralexler, turgutlar, edipler,sezailer,  siyahlar, beyazlar, uykusuzluklar, bitmeyen başağrıları, bildirilerin öfkesi,  duvarlara uzun dalmışlıklar var.. gözlerim biraz yorgun.  içinde bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler,  bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler…  bekleyişler anna. . köylü çocukların parasız yatılı sonuçları mesela.  nişanlısı askerde kızlar,  kızı ölüm orucundaki baba,  babası tersanede oğul,  oğlu şizofren anne. . hepsini sayamam gerçi, utançlarım da var.  ama geçecek hepsi, geçecek.  şifalı gözlerin her şeyi iyi edecek.  gözlerimin içine bakmaktan korkma anna.  sen adımını attığın andan itibaren  hira dinginliğine dönüşecek ortalık.
Adağı olduğum gülücüğüne  Gör ne ucuz pazardır. Yeni bir bakışla kavradın beni  Barış mı kavga mıdır. Sürsün bitmesin bu onurlu ilgi  Bu çağın çıkmazıdır. Bir kuru sarnıçtır sensiz hayalim  Candır aşkın bedeli. Ey dil ey kalbimin öksüz çocuğu  Azığın ağıt senin. Gözlerin içimin tutukevidir  O bir özge meydandır. Düşlerim seninle kuşatılmıştır  Ağzım değmez eline
I. Yağmur dalgın bir efkâr giyinir Ekim’de.  Kumrular sokağı‘*nda çekilmiş bir diş gibi kalırım;  çekilmiş bir diş gibi  Diyarbakır’dan.... Ağrırım,  bağırırım  aldırmaz! . İlle de gökkuşağı giyinir gökyüzü her Ekim’de.... II. Kumrular sokağı bir kente uzayıp gider.  Gökkuşağım,  ayrılığım,  ömür ki eskir ve aşka uzayıp gider…. Tırmalarken göğsümü sabrın sancısı,  yalnızlığın kül tadıyım;  bakarım, yağmur utanmaz bulutundan,  hasretin üvey adıyım…. III. Kumrular sokağında  efkârın adıyla bir akşamüstü;  gövdesine tutunmuş dal,  dala tutunmuş serçe,  telaşlı, o da kendince…  Sonra aşklarda kül, camlarda perde;  usulca harlanır sevişmeler de.... IV. Kumrular sokağında  andlara hep bol geldim,  küfürlere dar.  Dönüp baktım, ne göreyim,  yağmalamış gençliğimi yargıçlar! . Desene Sivas’ın kırık sazıyım,  kendimin ayazıyım,  kalbimde ölü çocuklar…  Tufanlar ardımda ve buruşuk anılar.  Nedense hiç uslanmamış bozgunlar.... V. Oysa haklı ve haksız bütün kitaplar yazılmıştır.  Susuşlar eskimiş, küfürler edilmiştir.  Biliyorum, yalnızlıktan öte dostun yok insan;  insan ki bozuk paralarda bozgundur, yenilmiştir.. /Şimdi bilekleri kesik bir intihardır yaşam…/. VI. Düştüğü yerde tanımazken kendi suyunu yağmur;  biliyorum, aynı dalda gül bile anlamaz dikenini.  Anlasana, anlatamaz kimse yıkımını başka yıkıma.  Cudi’de napalm, Datça’da ıssız koylara,  New york Şırnak’a anlatılmaz.  Her gün yanar söner yanar söner kasvetimle bin ateş;  ölüm, dirilere anlatılamaz.... VII. Bilirsiniz her sokağın bozuk bir sicili vardır  ve utancı sokakların,  günleri şehvete fedâ eden şizofren babalardır.  Gözlerinde yalnızlığı bir hançer gibi saklayan kadınlardır.. Sonrası sokakların, bozkırlardır,  hani bir ak tay düşüyle uzayıp gider  ve rüzgârların ıslığıyla göklere teğet geçer.. Oysa kumrular sokağı bir kente uzayıp gider;  gökkuşağım,  ayrılığım,  ömür ki eskir ve aşka uzayıp gider…. VIII. Daha sevginin herkesten şikayeti var.  Daha herkes kendi sanıklığıyla kör,  tanıklığıyla yargıç.  Bu yüzden söz,  bitmiştir.... Gökyüzü  mü?  O,  kırgındır,  kirletilmiştir…. . *Kumrular sokağı: Ankara’da bir sokak.
Nasıl kar yağdı bugün, gece sabaha karşı,  Ortalık bembeyazdı, sanki bir gelin gibi.  Tane tane döküldü, göklerin sevda marşı,  Günahtan arındırdı, tüm günahkar yüzleri.... Yüzünde güller açtı kar yağınca herkesin,  İlk kez böyle günahsız, ilk kez böyle neşeli.  Çocuklar gibi gülşen, çocuklar gibi şen  Gökten armağan gibi döküldü her tanesi.... Sokak lambalarından, süzüldü tane tane  Usul usul indiler bir birine değmeden.  Melekler indirirmiş her bir kar tanesi,  Annem öyle derdi de inanmazdım küçükken.. Bir iken bin oldular, on binlere karıştı,  Çoğaldı da yerden bir karış açtı.  İnsanlar döküldüler yollara birer birer,  Değen her ayak izi bir günah gibi kaldı.... Allah kar gibi yağdı kullarının üstüne,  Temizledi akladı, bembeyaz bir kuş gibi.  Her birimiz yıkandı, katran katran üstüne,  Bakamaz olmuştuk biz aynalara gün gibi.. İnsanlar kötü artık, zaman hiç değişmedi,  Geçen zaman ne yapsın, biz ettik kendimize.  Bu karda yağmasaydı halimiz ne olurdu?  Allah yine acıdı, bak yetişti bizlere.... Kar da bembeyaz yağar, anamızın sütü de  Gelinlik de beyazdır, giydiğimiz kefen de,  Birinde ağlarız biz diğerinde güleriz,  Beyazdan ak beyazı, buyurun sıyırın işte...
Ağırlığı dünyanın  aşktır.  Yalnızlığın yükü  altında. Hoşnutsuzluğun yükü  altında,  o ağırlık  sırtımızdaki o külfet  aşktır.. Kim diyebilir ki öyle değil?  Rüyalarda  o ağırlık sürtünür  vücuda. Fikrinde  bir mucizedir,  hülyanda  kıvranır  insan olup  doğuncaya dek.. Şeffaflıkla yanıp kızaran  kalbinden bakınır-  ki hayatın yükü  aşktır. Ama biz üstleniriz onu  bitkin ve yorgun,  soluklanmak zorundayız  artık  kucağında aşkın,  dinlenmeliyiz  kolları arasında aşkın.  İstirahat olmaz  aşk olmadan;  yoktur uyku  aşk düşleri  görmeden,  delirsen de, ürpersen de  çıkmasa da serden  meleklerle makineler,  son temenni  aşktır. -acı olamaz o,  inkâr edemez  tutamaz kendini  yok sayılırsa:  Öyle çetindir ki yükü.  -yaymak zorundadır  kaygılar gibi çünkü  çevrilemez de geriye  verilir  yalnızlıkla  ölçüsüzlüğünün  şahaneliğinde.. Ilık vücutlar  parıldarlar birlikte  içinde zifir gecenin,. el uzanır  vücudun  tam ortasına,  ten ürperir  bahtiyarlıkla  ve gönül sevinçle tebellür eder  nazara-. evet, evet  buydu işte  benim istediğim,  isterdim hep bunu,  hep istedim,  dönmek istedim tekrar  bir çocuk gibi  doğduğum bedene.
yankılanır  abanoz sokağı'ndan  fahişelerin tamtamları   tamtamları  ingiliz sarayı iki adımlık yer  viyana oteli tenha bir liman  koridorlarında bıyıkları ıslak  gözleri kan çanağı  yalnızlık adamları   adamları. 305'te şüpheli bir cıgara  ucunda tel tel dökülen bir çocuk  ne yanına dönse simsiyah  yağmurun kederli camları   camları  birini bekliyor ama kimi  elleri ter içinde teri soğuk  kapıyı dinler arasıra  akşamları   militan akşamları. yukardaki odalar bütün boş  fakat merdivenlerde fısıltılar  belli belirsiz ayak sesleri  birileri mi var  o mu çok sarhoş  siyasi polis olmasın  yoksa serüven bitti mi  anlaşılmaz telefonlar çalıyor  karanlık anlamları   anlamları
Yürü bre yalan dünya  Yalan dünya değil misin  Hasan ile Hüseyin'i  Alan dünya değil misin. Ali bindi Düldül ata  Can dayanmaz bu firkata  Boz kurt ile kıyamete  Kalan dünya değil misin. Tanrı'nın Arslan'ın alıp  Düldül'ü dağlara salıp  Yedi kere ıssız kalıp  Dolan dünya değil misin. Bak şu kaşa, bak şu göze  Ciğer kebap oldu köze  Muhammed'i bir top beze  Saran dünya değil misin. Pir Sultan'ım ne yatarsın  Kurmuş çarhını dönersin  Ne konarsın ne göçersin  Duran dünya değil misin
Torpağım üstünə kölgə lə r salan  Mə nim varlığımın cilası-bayraq.  Zə fə rdə n doğulmuş  Göytürkdə n qalan  Qurdbaşlı bayrağın balası bayraq. . Üçrə ngli bayrağın kölgə sində mə n  Qaraca torpağı və tə n görmüşə m.  Zə fə r güllə rini dövri-qə dimdə n  Bayraq işığında bitə n görmüşə m.  Bayraq mə nliyimdir, bayraq kimliyim,  Bayraq-öz yurduma öz hakimliyim. . Harda ə cdadımın ayaq izi var,  Bu zə fə r bayrağım orda dikə lsin.  Keçdiyi yerlə rdə dağlar, yamaclar  Onun hüzuruna salama gə lsin.  Tarixdə n qə dimdir, zamandan qoca  Mə nim bayrağıma sancılan hilal.  Alə mə nur saçdı tarix boyunca  Mə bə dlə r başma tac olan hilal. . Daim ucalasan! Savas günündə  Ə sgə r silahıyla sə ni tə n görüm.  Yalnız zə fə r çalmış şə hid önündə  Sə ni alqış üçün ə yilə n görüm. . Aprel,1998
Ben derdimi hangi dağa  Yüreğimi hangi suya diyemiyorum  Sen benimsin bahar gözlüm  Yarınlar da ikimizin yürüyoruz  Turnalar oy sevdiğim oy  Sen benimsin bahar gözlüm  Yarınlar da ikimizin yürüyoruz
Ben acılar denizinde boğulmuşum  işitmem vapur düdüklerini, martı çığlıklarını  Dalgalar her gün bir başka kıyıya atar beni  Duyarım yosunların benim için ağladıklarını. Ölüyüm çoktan, bir baksana gözlerime  Gör, içindeki o kanlı cam kırıklarını  Bu ne karanlık, bu ne zindan gece böyle  Bütün gemiler söndürmüş ışıklarını. Ben acılar denizi olmuşum, yaklaşma  Sularım tuzlu, sularım zehir zemberek  Baksana; herkes içime dökmüş artıklarını. Bu karanlık bitse artık, bir ay doğsa  Bir deli rüzgar çıksa; alıp götürse  Yılların içimde bıraktıklarını...
zar tutuyorsun ey hayat bu kaçıncı sevgili  yanlış ata oynamışım gözlerim öyle dedi.. pır pır diye ses çıkardı yürürken yüreğimden  denizleri sulardım tozmasın diye deniz  sporu çok severdim çiçeğe yem vermeyi  kuşlara binerdim ve kaçardım basından  bak buraya yazıyorum diye milyar kelimeyi  ziyan eden de bendim hem de hiç sıkılmadan.. güzeldim de galiba bunu nasıl söylesem:  eline sağlık Tanrım leyla çok güzel olmuş  Tanrım eline sağlık dünya da çok güzel olmuş  keşke biraz ölmesem.
Seni sevdiğimi göreceksin sevmediğim zaman,  çünkü iki yüzüyle karşına çıkar hayat.  Bir sözcük sessizliğin kanadı olur bakarsın,  ateş de pay alır kendine soğuktan.. Seni sevmeye başlamak için seviyorum seni,  sana olan sevgimi sonsuzlaştıracak  bir yolculuğa yeniden başlamak için:  bu yüzden şimdilik sevmiyorum seni.. Sanki ellerindeymiş gibi mutluluğun  ve hüzün dolu belirsiz bir yarının anahtarları  hem seviyorum, hem de sevmiyorum seni.. Sevgimin iki canı var seni sevmeye.  Bu yüzden sevmezken seviyorum seni  ve bu yüzden severken seviyorum seni.. (cevat çapan)
Sen iyi ki doğdun  Ben iyi ki yaşıyorum  Ne güzel şey  Seni hala seviyorum
Aşkın şerarı ateşi ta bağrıma düştü,   Ahım işiden yandı deyu başıma üştü,   İmdadıma eşkim ile dide yetişti,   Hepsi kalıp acz dediler: 'eyvah',   Yansın ko dedim, sönmeye söndürmeye Allah.
Soluğu rüzgarlardan derlendi  Yollar o çingeneden bulaştı bana  Tek gerçek düşlerimdi belki de  Bir masaldan aldım rengimi. Tutku yaşından büyük gösteriyorsa  Sağır ve dilsiz geceler sorumludur  Gözlerin  Ve şer iklimi
Bana kanlı mühürler kaldı  O tarih tacirinden  Uçurumlar çığlıklar ve ölüm tarifleri. Bildiğim tüm masallardan topladım acıları  Yakama iliştirdim  Yaşamak dedim adına sığınaklar emzirdim  Bütün sözcükleri yüzleştirdim ateşle  Anlatamadım günlerin cehennemini. Ajans haberlerinde kirleniyor insanlık  Bütün sevinçler çarmıhta hızla yaşlanıyor  Çocuklar  Bozguna uğramış aşk düşürmüş bayrağını  Geceler unutmuş sevişmeleri. Tanrılara bulaştırmak için bu cinneti  Deliyorum aşkın ambargosunu  Yeniden yollara vuruyorum kendimi. Teninden soyunsun artık çığlıklar  Şimdiki zaman'a çekiyorum bütün fiilleri  Bakışlarında köprüledim uçurumları  Uyak olup düşüyorum dünyanın gözlerine  Taze bir çığlığım artık bu kontra mevsiminde  Herkesin biraz 'faili' olduğu  'Meçhul' bir cinayetim şimdi. Bana katliamlar kaldı  O tarih tacirinden  Ağıtlar sürgünler ve muhbir suretleri. Bütün yenilgilerimi temize çektim  Ölüm boy veriyor artık  Düşlerimle suladığım topraklarımda  Gözlerine ayarladım tüm imgeleri
Geçsin günler, haftalar,  Aylar, mevsimler, yıllar...  Zaman sanki bir rüzgar  Ve bir su gibi aksın...  Sen gözlerimde bir renk  Kulaklarımda bir ses  Ve içimde bir nefes  Olarak kalacaksın...
Hurûşan bad-ı süfliyyet derunundan, kenarından;  Girizan ruh-i ulviyyet hariminden, civarından.  Çıkar bin nal e-i nevmid hak-i ra' şe-darından,  iner bin zulmet-i makber feza-yı şeb-nisarından.  Gelir feryadlar ebkem duran her seng-i zarından:  yıkılmış hanümanlar sanki çıkmış da mezarından!  Dehan-ı hasret açmış rahnedar olmuş cidarından!  Çöker bir dild-i matem titreyen kandil-i tarından:  Sönüp gitmiş ocaklar yükselir güya gubarından!  Giren bir kerre nadirndir hayat-ı müstearından;  Çıkan avaredir artık cihanın kar-u barından.  Dökülmüş ab-rûlar bade-i pesmande halinde!  Emel bir münkesir peymanedir saff-ı nialinde!  Boğulmuş ruh-i insani şarabın mevc-i alinde.  Nümayan mel'anet sakisinin çirkin cemalinde!  Nemazi var, ne ati, bak şu ayyaşın hayalinde...  Tutup bir zehr-i ateşnak dest-i bi-mecalinde,  Zeval-i ömrü bekler hem şebabın ta kemalinde!  Meraret intıba' etmiş cebin-i infialinde...  Derin bir iltivanın sine-i zerd-i melalinde  Odur ancak hüveyda ser-nüvişt-i bi-mealinde,  Müebbed bir denisyan nazra-i sengin-i lalinde.  Canım sıkıldı dün akşam, sokak sokak gezdim;  Sonunda bir yere saptım ki, önce bilmezdim.  Bitince bir sıra ev, sonra bir de vi'rane,  Dikildi karşıma bir han kılıklı meyhane:  Basık tavanlı, karanlık sefil bir dükkan;  İçinde bir masa, yahud civar tabutluktan  Atılma çok ölü görmüş acıklı bir teneşir!  Yanında hurdası çıkmış bir eski püskü sedir.  Sakat, bacaksız on onbeş hasırlı iskemle,  Kırık dökük şişeler, bir de çinko tepsiyle  Beş on kadeh, iki üç testi... Sonra tezgahlık  Eden yan üstüne devrilme kirli bir sandık.  Sönük sönük yanıyar rafta isli bir lamba...  Önünde bir küme: Fes, takke, hırka, salta, aba  Kımıldanıp duruyorken, sefil bir sohbet,  Bu isli zulmete vermekte büsbütün vahşet:  - Kuzum Dimitri, bu akşam biraz ziyadece ver...  - Ziyade, anladık amma ya içtiğin şişeler?  - Çizersin...  - Öyle mi? Lakin silinmiyor çetele!  Bakın tavan tebeşirden görünmez oldu...  - Hele!  - Bizim peşin paramız... Alınadın mı dün kuruşu?  - Ay ol, tükendi m ezen... Bari koy biraz turşu.  Arattı kendini ustan... Dinince dinlensin!  - Hasan be, sen de nasıl nazlı nazlı söylersin!  Nedir o türkü... Aman başka yok mu? Halı, şöyle!  - Ömer, ne nazlanıyorsun? Biraz da sen söyle.  - Nevazil olmuşum Ahmed, bırak sesim yok hiç...  - Sesin mi yok? Açılır şimdi: Bir imam suyu iç!  - Yarın ne iştesin Osman?  - Ne işteyim... Burada!  - Dimitri çorbacı, doldur! Ne durmuşun orada?  - O kim gelen?  - Baba Arif.  - Sakallı, gel bakalım...  Yanaş  - Selamün aleyküm.  - Otur biraz çakalım...  - Dimitri, hey, parasız geldi sanma, işte para!  - Ey anladık a kuzum...  - Sar be yoldaşım cıgara...  - Aman bizim Baba Arif susuz musuz içiyor!  - Onun bi dalgası olmak gerek: Tünel geçiyor.  - Moruk, kaçıncı kadeh? Şimdicek sızarsın ha!  - Sızarsa mis gibi yer, yatmamış adam değil a.  Yavaş yavaş kafalar, kelleler kızışmıştı,  Ağız, burun, hele sesler bütün kanşmıştı;  Dikildi ağzına, baktım, açık duran kapının,  Fener elinde bir erkek, yanında bir de kadın.  Beş on dakika süren bir düşünceden sonra,  Kadın da girdi o zulmet sera-yı menffira.  Gözünde ebr-i te'essür, yüzünden hfin-i hicab,  Vücudu ra'şe-i naçar-ı ye's içinde harab,  Teveccüh eyleyerek sonradan gelen Baba'ya:  - Demek taşınmalı artık çoluk çocuk buraya!  Ayol, nedir bu senin yaptığın? Utan azıcık...  Anan da, ben de, yumurcakların da aç kaldık!  Ne iş, ne güç, gece gündüz içip zıbar sade;  Sakın düşünme çocuklar aceb ne yer evde?  Evet, sen el kapısında sürün işin yoksa;  Getir bu sarhoşa yutsun, getir paran çoksal  Zavallı ben... Çamaşır, tahta, her gün uğraş da,  Sonunda bir paralar yok, el elde baş başta!  O tahtalar, çamaşırlar da geçti: Yok halim...  Ayakta sallanışım zorladır Buda alim!  Çalışmadın, beni hep bunca yıl çalıştırdın;  O yavrucakları çıplak, sefil alıştırdın;  Bilir mahalleli kim aldığın zamanda beni,  Çehiz çimenle donatmıştı beybabam evini.  Ne oldu şimdi o eşya? Satıp kumarda yedin.  Evet, kumarda yedin, hem de Karşılar'da yedin!  Kızın yetişti, alan yok, nasıl olur ki? Soran  "Şu sarhoşun kızı İffet değil mi? Vazgeç aman! "  Diyen kadınlara; "Pek doğru, pek" deyip gidiyor:  Bu söz zavallıyı bilsen ne türlü incitiyor!  Benim güzel meleğim, hiç de tali'in yokmuş:  Anan benim gibi sersem; babansa bir sarhoş!  Necip de minderi koltukta geldi mektepten...  Demiş ki kalfa: "Sekiz aydır almadım hele ben  Ne haftalık, ne de aylık... Senin baban olacak  Kumarcı, oğlu için az yesin de tutsun uşak! "  Koğuldum anne! Deyip ağlıyor zavallı çocuk...  Ne yapsın annesi? Dünyada bir güvendiği yok!  o bari bir adam olsun da kalmasın cahil,  Demiştim olmadı... Lakin kabahat onda değil;  O, her sabah okuyordu gürül gürül cüzünü;  -Ayırmıyordu kitaptan ne olsa hiç gözünü.  Üç akşam oldu ki yoksun. Necip: Babam nerde!  Ben isterim onu mutlak demez mi? Bak derdel  Sular karardı; bu saatte hiç gezer mi kadın?  O, sarhoşun biri; tut kim sokak sokak aradın...  Nasıl bulursun a yavrum? Yarın gelir belki,  Dedim. Fakat çocuğun durmuyordu. Baktım ki  Avutmanın yolu yok; komşunun Hüseyin Ağa'yı  Alıp dolaşmadayım yatsı vakti dünyayı,  Anam benim gibi evlad doğurmaz olsaydı,  Bu hali görmeden evvel gözüm yumulsaydı!  Herif, şu halime bak, merhametli ol azıcık...  Bırak o zıkkımı, içtiklerin yeter artık.  Efendiler, ağalar, siz de bir nasihat edin,  Sizin de belki var evladınız...  - Hasan, ne dedin?  - Bırak köpoğlu kadın amma çalçeneymiş ha!  - Benimki çok daha fazlaydı.  -Etme!  -Elbet ya!  Onun için boş adım. Sen işitmedin mi Halim?  - Kadın lakırdısı girmez kulağına zati benim.  Senin karım dediğin adeta pabuç gibidir:  Biraz vakit taşınır, sonradan değiştirilir.  Kadın bu sözleri duymaz, tazallüm eylerdi;  Herif mezar taşı tavrıyle sade dinlerdi.  Açıldı ağzı nihayet, açılmaz olsa idi!  Taşıp döküldü, içinden şu la'net-i ebedi:  -Cehennem ol seni hınzır orospu, git: Boşsun!  -Ben anladım işi: Sen komşu, iyice sarhoşsun;  Ayıltınız şunu yahu!  - İlişmeyin!  -Bırakın!  Herif ayıldı mı, bilmem, düşüp bayıldı kadın!
Yüzük parmağımda,   Ve alnımda gelin çelengi;  Muhteşem mücevherler ve satenşer  Hepsi emrinde,   Ve ben mutluyum şimdi.. Ve Lordum ki beni çok sever;   Ama andını ilk kez içtiğinde,  Hissetim göğsümün kabardığını-  Çünkü bir ölüm çanı gibi öttü sözler  Ve ses onunkiymiş gibi geldi.   Savaşta düşmüştü o kuytu ağaçlıkta   Ve mutludur şimdi.. Ama konuşup bana güvence verdi,   Ve solgun alnımı öptü,  Derken bir hayal hali geldi üzerime,  Ve kilise avlusuna taşıdı beni,  Ve ona dedim ki iç çekerek  (merhum D'Elormie sanıp onu)   'Oh, mutluyum şimdi'.. Ve böylece söylendi bu sözler,   Ve bu evlilik andı;  Ve, inancım yıkılsa da,  Ve, kırılsa da kalbim,  Delil olarak burada yüzük   Ki mutluyum şimdi,  Bak, mutluluğumu kanıtlayan   Şu altından simgeye.. Tanrım, uyanabilseydim keşke.   Çünkü bilmeden düş görüyorum nasıl olduğunu,  Ve fena sarsılıyor ruhum  Atılmasın diye yanlış bir adım, -  O unutulan ölü   Mutlu olmayabilir belki diye
İnsanlık bir kermekeş içindedir  Yaşlı dünyamızın beş kıtasında  Nihayetsiz kederler ortasında  Şehirler ve köyler ateş içindedir  Arzın paramparça haritasında. O dünya kulların büyük dünyası  Kullar Tanrının büyüklüğünce hür  Bütün anlamını kaybetmiş ömür  Söz verilmiş geniş haklar sonrası  Ekmeğe, şaraba, Tanrıya şükür. Gökler, denizler, savaş meydanları  O, ufuklar gibi sonsuz ve derin  Matemini tutar cengaverlerin  Onlar mıydı günahsız kurbanları  Kanımızdan örülmüş zaferlerin. Dilenciler, körler, sakatlar için  Yollarda hazin türküler söylenir  İnsanlık açlığa, yokluğa esir  Bir pula satılmış maksatlar için  Kurtlarla, kuşlarla, balıklarla bir. Bir kısırlık bürümüş toprakları  Ufkumuzda güneş doğmuyor artık  Ne bulut var gökyüzünde, ne ışık  Bıçak açmaz o mahzun dudakları  Dünyamız zindanlar gibi karanlık
Orucumu yiyiyorsam Ramazanda,  Mübarek aydan habersiz sanma,  Çileden gece oluyorda gündüzüm  Sahura kalkıyorum gün ortasında!
Feryat figan arsa çikar  Garip daglarda bu gece  Bülbülün dili tutulur  Viran baglarda bu gece. Kurtla kuzu güden yolcu  Gelen yolcu giden yolcu  Biliyonmu neden yolcu  öÖüm saglarda bu gece. Zincirmi vurulmus kola  Konussaydi biraz ola  Yasanmismi acep ola  Eski çaglarda bu gece. Nanay dedi nanay dedi  Toy kuruldu nanay dedi  Herkes deli diyor amma  O herkese nanay dedi. SEFAI gitmem yurdumdan  Gitsem ölürüm derdimden  Daha gitmeden ardimdan  Nazlim aglarda bu gece
Kutuplarda ayı avcıları buzların içine jilet kadar keskin bir baltayı yerleştirir, keskin tarafın üzerine biraz kan sürerlermiş. Bunu bilmeyen ayı gelip kanı yalarken kendi dili kesilirmiş. Ama kanın tadından dilinin acısını fark edemez, kendi kanını yalamaya başlarmış. Damarlarındaki kan tükenince olduğu yere yığılırmış. Avcıda gelip derisini yüzermiş. Avcılar ayıları kurşunla vururlarsa ayının postu delinir ve bu yüzden çok para etmeyeceği için bu yolu denerlermiş.  Şimdi o kan tadını kendi dilimde hisseder gibiyim.Bu bilgiyi öğrenince anladım dilim yıllardır kesikmiş benim... Yıllardır ben de kendi dilimden akan kanı emip duruyormuşum...  Başlarda gücümün tükendiğini, kan kaybettiğimi fark etmiyordum. Ama artık ediyorum. Kanım tükeniyor ne zamandır. Böyle giderse yere yığılmam ve birilerinin gelip derimi yüzmesi yakındır...  Yıllardır kendi kanımı emmekten bu hayatta kabul gören her şeye meydan okuyacak cesareti bir türlü bulamadım kendimde... Oysa kurtuluşum bu cesareti bulmamdan geçiyordu...  Bu cesareti bulamadığım için çareyi kendi kanımı emmekte bulmuştum. Tükeneceğimi bile bile...  Dilimi kesen o keskin bıçağın ne olduğunu anlamaya kalkışmadığım için... Varoluşunun o arka bahçesine hep gözlerimi kapattım. Küçük bir inanç yeterdi yaşamam için. O yaşayabilmek ve ayakta kalabilmek için ihtiyacım olan kendimi aldatma inancı... Bu küçük ve zavallı inanç kendi kanımı emerken kendimi unutmama yeterdi. Böyle yaptım.  Hayatı o keskin bıçaktan değil, okullarda bana öğretilenlerde arayıp bulmaya çalışmıştım. Kanım tükenmeye yüz tutunca anlamıştım, okullarda hayatı öğretmiyorlardı, aksine okullarda hayatı olduğu gibi görmemem için gözlerimi bağlıyorlardı. Eğitim başımı eğip dilimi o keskin bıçağın üzerine sürmemi öğretmişti bana...  Gözlerim bağlıyken öğrendiğim şey hep suçlu olduğum ve hiçbir zaman bu suçtan kurtulamayacağımdı... Gözümdeki bağı çıkarıp atmaya her kalktığımda suçlu hissediyordum kendimi. Gözlerim bağlıyken yaşamanın ve bu suçtan kurtulmamın bedeli alçaklığı ve ikiyüzlülüğü becerebilmekti... Aç kalmamak istiyorsam ikiyüzlü ve alçak olmam gerekiyordu... Ve durmadan kendi kanımı emmem.  Bu yüzden beni kim mutsuz ediyorsa, kim gözlerimi bağlayıp usul usul kanımı emiyorsa ona tapıyordum... Bildiklerimi unutturanlara... Bak sana doğruları öğretiyoruz, sarıl onlara ve geleceğe hazırlan, diyorlardı bana... Gözlerimi bağlayanların doğrularına sarılıyordum ben de. Kendi kanımın kokusundan o bu doğruların içindeki hile ve ihtiras kokusunu duyamıyordum... Geleceğim, diye sarıldığımın usul usul bir tükeniş, bir harcanma olduğu fark edemiyordum. Ben kendi kanımı emerken gözlerimi bağlayanlar da düşlerimi emiyorlardı. Bana ne sunarlarsa, ne gösterirlerse ona inanmakla ve bağlanmakla görevli sayıyordum kendimi... Bir zeka tutulmasıydı yaşadığım, budala bir inanıştı... İşte zaman zaman kendime duyduğum hayranlığın temelinde bu zeka tutulması, bu budala inanışlar vardı. Kendime hayran oldukça kendi kanımı daha bir iştahla emiyordum...  Bazen gözlerimdeki bağlardan sıkılır, onu hafifçe aralar, hayatın nasıl bir yer olduğuna ve varlıkların ardında nelerin saklı olduğuna bakardım... İşte o zaman ne denli ikiyüzlü ve alçakca bir yaşam sürdürdüğüme bir kez daha tanık olurdum. İşte o zaman hiçbir acımasız zenginin suratına cesurca tükürmediğimi ve gözlerimdeki bağı sonsuza dek atamadığım sürece bunu hiçbir zaman yapamayacağımı anlardım... İşte o zaman aklıma şairler bilgeler, deliler, cesur nihilistler gelirdi, o soylu yoksullar gelirdi, gözlerim bağlı olmadığımda gizli gizli okuduğum: Eski Yunan'da yaşamış ve kendi kanını emmemek bir fıçıda yaşamayı göze alan, karnı acıkınca ise karnını sıvazlayıp; bakın ne güzel doydum, diyen ve onu ondan kopartacak her şeyle bağını kopartmış Diyojen gelirdi...  Bir gün zenginin biri Diyojen'i evine götürmüş, adamın evi çok lüks ve tertemizmiş: Yerlere sakın tükürme, her yer çok temiz demiş, adam Diyojen'e... Diyojen, kalkıp adamın yüzünün ortasına tükürmüş ve: Bu evdeki en pis yer senin yüzün, o yüzden tükürdüm yüzüne, demiş...  Gözlerim bağlıyken Dijonen'in hep bu sözünü düşünür kalbim çaresiz bir umutla çarpardı... Kalbim, uzağımda kalmış cesur çıkışlara, hep ertelediğim yolculuklara, bir yerim var bana çok yakın, ama benden uzakta diyen o hasretime çarpardı...  Ben Diyojen gibi yaşamak isterdim, ama okullarda bana ve benim gibilere ya zengin, zengin olamazsanız, dilenci olacaksınız, diye öğretirlerdi...  Zengin ve dilenci... Lüks içinde ve asalak... Ortası yoktu sanki. Hayatı, düşleri, anlamları omuzlarında taşıyan başkaları yoktu. Diyojenler, şairler, deliler, bilgeler, isyankarlar ve o soylu yoksulların yeri yoktu bana sundukları bu toplum haritasında... Çünkü cesaret isterdi şair, bilge, deli, isyankar ve soylu bir yoksul olmak için... Bu hayatın arka bahçesini, varlıkların ve görünenlerin ardındakileri görebilmek için çok cesur ve çılgın olmam gerekiyordu... Gözlerimi bağlayarak bana kabul ettirmek istedikleri her şeye koşulsuz meydan okumam gerekiyordu...  Kabul etmek ve boyun eğmek içinse sadece sahte bir yaşam umudu, giderek karaktere dönüşen bir ikiyüzlülük ve bolca alçaklık yeter artardı bile... Bunlar da bende çokça vardı zaten. Kanımın tadını sevmeyi öğrenmiştim çoktan. Gözlerim bağlıyken daha huzurluydum... Gözlerim bağlıyken kendimi saf ve ahlaklı buluyordum. Gözlerim bağlıyken çirkeften ve kötülükten uzak sanıyordum kendimi... İyiliklerim dakik ve planlıydı. İyi olma günlerim vardı... Ahlaklı ve örnek insan olma haftalarım vardı... Beni mutsuz edenlere ve harcanmak için ellerine geleceğimi teslim ettiğim insanlara tapma mevsimlerim vardı...  Hiçliğin silahları gelip içimdeki boşluklardan vurmasın beni diye, daha uzun aralıklarla açıyordum gözlerimdeki bağları... Kalbime benden çok uzaktaki, ama bana çok yakın olan o yaralı ve o uyumsuz yanımı küçümsemeyi öğretiyordum durmadan...  Kaçış günlerimi, yalan yere umutlandığım yılların içinde görünmez kılıyordum... Edindiğim en büyük tecrübe kendimi aldatmada gösterdiğim o denenmiş, o büyük tecrübeydi...  Kendimi aldatmamamın bir sınırı yoktu... Çoğu kez yoksullardan yana gözükürdüm, ama hiçbir şeyden korkmadığım kadar korkardım yoksulluktan... Yoksulluk bana yaşamadan ölmeyi hatırlatırdı hep...  Hatta o çamurlu kaldırımlar, karanlık sokaklar, izbe ve metruk evler, o hastalık taşıyan evler ölümden daha çok ürkütürdü beni...  Kendimi kendi gözümde aklayabilmek için ideolojilere bağlanırdım, kuramlara, öğretilere... Çıkar gözetmeyen duygular içinde olduğuma inandırırdım kendimi... Oysa en çıkar gözetmeyen duygular içindeyken bile bilirdim ki ne yapıyorsam hep kendim için yapıyordum. Kendimi daha çok sevmek için... Kendime duyduğum hayranlığı biraz daha pekiştirmek, güce ve daha çok önemsenmeye duyduğum ihtiyacımı giderebilmek için...  Oysa kendi kanını emen ve emdikçe tükenen biri için kendini sevmek ne kadar mümkün olabilirdi ki... Gözleri bağlı olduğu için hayatın arka bahçesini ve varlıkların görünmeyen yüzünü görmekten hep korkan biri giderebilir miydi hayran olunmaya duyduğu o hastalıklı ihtiyacı... Güce ve önemsenmeye duyduğu açlık, daha derin ve daha onulmaz boşluklar açarak büyümez miydi insanın içinde.  Gerçek yüzünü göstermeden sevilebilmek... Hayranlık ihtiyacı... Güce ve önemsenmeye duyulan saplantılı arzu... Bütün bunlar toplumsal bir sahtekar olmadan elde edilebilir miydi...  Ben ne istiyorsam, onlar da onu istiyordu görüştüğüm, birlikte olduğum insanlar... Hepimiz sahtekar olduğumuz için birbirimize katlanıyorduk... Bir alışveriş dünyasıydı kurduğumuz dünya. Ben onları önemsiyor, seviyor, hayranlık duyuyor gibi yapıyordum, onlar da aynısı bana yapıyorlardı... Birbirimizi seviyor gibi yapıyorduk... Yaşamıyorduk sanki... Söylediğimiz yalanlarla birbirimizi yaşatmaya çalışıyor, boşluklarımızı kapatmak için bir araya geliyor, bir araya geldikçe daha sona kapatma vaatleriyle birlikte boşluklarımızı daha da büyütüyorduk...  Boşluklarım büyüdükçe güce ve önemsenmeye duyduğum ihtirasım daha da artardı... Bana dayatılan doğrular nasıl birer hileyse, içimde büyüyen ihtiraslar da kötülük yapma arzusu olarak belirirdi içimde...  Şehirde böyle bir moda yayılmıştı çünkü. Kötüler daha çok ilgi görüyordu. Kötüler daha çekici geliyordu insanlara. İyilik hep yedekteydi. Kötülük afişlere yazılıyordu... Birbirimizi önce zor duruma düşürecek, aldatacak, kırıp incitecek, sonra birbirimizde açtığımız yaraları sarmaya çalışacaktık. Nasıl birbirimizi seviyor gibi yapıyorsak, işte yaralarımızı öyle sararmış gibi yapacaktık... Duruma göre, gücü gücüne yetene göre, bazen kurban, bazen cellat olacaktık... İlişkilerde bazen minnettar kalıyormuş gibi yapacaktık birbirimize, ama hiç beklemedik anlarda birbirimize gerçekten acımasız despotlar gibi davranacaktık...  Bir araya geldiğimizde sevgi, dostluk, fedakarlık gibi sözcükler uçuşup duracaktı aramızda... Bu sözcükleri kanı çekilene kadar birbirimize söylemekten hiç usanmayacaktık...  Oysa gözlerimiz ne kadar bağlı olursa olsun, kendi kanımızı emmekten ne kadar zevk alırsak alalım, kalbimizin arkasında başka bir kalp, ruhumuzun arkasındaki bir başka ruh birbirimizin arkasından söylenenleri eğer bilebilecek olsaydık bu sözcüklerin aslında ne kadar anlamsız olduğunu hatırlatacaktı bize...  Sevgi, dostluk, fedakarlık sözcükleri aramızda ne kadar uçuşursa uçsun aslında nereye doğru yolculuk yaptığımızı, gözlerimizin hangi hedefe takılı kaldığını biliyorduk... Zenginliğin kalbine, lüksün içine... İşte bu yüzden hayranlık duyduklarımızın önünde köle, küçümsediklerimizin karşısında şeytan rolüyle çıkardık...  Oysa ne köle olmayı başarabiliyorduk, ne de şeytan... Sadece birer köle taklidi, sadece birer şeytan taklidiydik. Sıradanlıktan kurtulabilmek için birbirimize yaptığımız kötülükler hayatın bize yaptığı kötülükleri değiştirmeye yetmeyecek kadar aciz ve sıradandı... Birbirimize yaptığımız kötülükler sadece önünde diz çöktüklerimizin işine yarıyordu... Birbirimize yaptığımız ve yapmayı düşündüğümüz kötülükler, biz o zavallı rollerimizin içinde kıvranıp dururken sadece hayatın o büyük kötülüğünü çoğaltmaktan başka bir işe yaramıyordu oysa...  Hayatın o büyük kötülüğü çoğaldıkça zengin olma umutlarımız giderek azalıyor, bu umut azaldıkça gözlerimiz acı çekmeden dilenci olmanın yollarına çevriliyordu... Çünkü tarihin bütün kötü zamanlarını içine alarak ve çağların arasında gitgide kaybolan ülkemiz sadece iki şekilde yaşamanın yollarını gösteriyordu bizlere: Ya lüks içinde yaşayacaktık ya da asalaklığı tercih edecek, sadaka alarak yaşayacaktık... Ve arada kalanları hep unutarak... Arada kalanları unutarak yaşamanın yolu ise her geçen gün daha da yırtıcı olmanın yollarını öğrenmekten geçiyordu... Yırtıcı, ama hiç fark edilmeyecekti... Yıkıcı, ama kibarlıkla süslü. Acımasız, ama kültürle boyanmış ve gizlenmiş olacaktı... Birileri yok edilecekti, ama bu yok ediliş hemen gözlerden kaçırılacaktı. Çatışmalar çıkacak, hayatlar söndürülecekti, ama trafik aksamayacak, mahvedilen hayatların önüne hemen bir paravan çekilip; hiç şey yok, herkes eğlencesine devam etsin, denilecek ve hayat kaldığı yerden yine akmaya devam edecekti...  Kimse yaptığı kötülükten kendisini sorumlu tutulmayacaktı... Caniler geçmişte anneleri tarafından az sevildikleri için yaptıklarından dolayı sorumlu olmayacaktı... Zenginliği elde edebilmek için kendilerinden güçsüzleri hınçla ezip geçtiklerinde, çocukluklarında mağduriyet yaşadıkları için böyle davrandıkları söylenip bağışlanacaklardı...  İsyankarlıkları ancak düzenin bir parçası olduğunda hoş görülebilecekti... Kimsenin üzerinde kalmayacaktı kötülük... Şeytan dünyayı terk edip gidecekti.Ya afişlerde kalacaktı adı, ya da şehrin en kalabalık, ama insanların kendisini en yalnız hissettiği meydanlarda sevimli bir palyaço gibi gezdirilecekti... Ölüm bizden hep uzakta, ölüm sadece çamurlu ve yoksul sokaklara yakışan iğrenç bir durum olarak hissedilecekti... Annemizin sütünden sonraki en helal şey olan ölüm sadece başkalarının başına gelen kötü bir skandal sayılacaktı... İyilik kötülüğe eşdeğer olacaktı, hayat ölüme... İnsanlar vatanlarını çok sevdiklerini söyleseler de, onu her geçen gün biraz daha az tanıyacaklardı...  Tıpkı kendilerini daha çok sevdiklerini sandıkça kendilerinden nasıl biraz daha uzaklaşıyorlarsa öyle yanlış, öyle eksik seveceklerdi vatanlarını...  Gözümdeki bağı kaldırıp hayata baktığım o kısacık anlarda görmüştüm işte bunları... Bir de uykusuz kaldığım gecelerde... Dilimdeki kesik en çok böyle zamanlarda acı verdi bana... Bu yüzden artık onu bana çok uzak, ama çok yakın kendimi geri çağırmak için kullanmalıyım... Ne kadar acırsa acısın bana bugüne dek ne kabul ettirilmeye çalışılmışsa onlara meydan okuyabilmek için varolmalı o benim için...  Bu azalmış kanımla ne kadar uzağa gidebilirim ki; ama artık başkaları değil, tüketeceksem ben tüketmeliyim onu..  Başkalarına acı ve mutsuzluk vermediğim bir yer olmalı... Yıkıcı ve acımasız olmadığım... Varsın kimse hatırlamasın beni... Artık gözlerimdeki bağa değil, kafamdaki karışıklığa tapmalıyım..Kendi kanıma değil, Diyojenlere, şairlere, bilgelere, delilere, o soylu yoksullara tapmalıyım..  Yalan söylediğimde en dilimdeki kesik hep sızlamalı... Lüks içinde yaşamak ya da sadaka almak için birilerine yalvardığımda daha çok sızlamalı... Böyle anlarda bana hep kendisini hatırlatmalı...  Beni bilmeden yaşadığım bu ısmarlama hayatım değil, her şeye rağmen öğrendiklerim mahvetmeli...  Avcılar değil, beni gözümü bağlayanlar yüzünden değil, mahvolacaksam ben kendi istediğim için mahvolmalıyım.  Çünkü ben kendi kanımı emerken hayatın arka bahçesinde, varlıkların ardında ne olmuşsa biliyorum ki benim yüzümden oldu... Biliyorum artık dünyadaki bütün yıkımlar, bütün katliamlar dilimdeki bu kesik yüzünden oldu...
Her ne kusur varsa, geçen zamanda;  Suçsuzdur aynalar elâ gözlü yâr.  Mecnunlar Mevlâ’yı bulursa canda,  El olur Leyla’lar elâ gözlü yâr.. Güzel açar güzelliğin sergisin  Gün ağartır kara saçın örgüsün  Muhabbet faslında ölüm türküsün  Kim söyler, kim çalar elâ gözlü yâr.. Eştikçe iş çıkar işin içinde;  Gençliği hasret yer sevda göçünde.  Bilmez misin, dört mevsimin üçünde  Kar olur yaylalar, elâ gözlü yâr.. Alı al, yeşili yeşilde ara;  Ahirete gider kalpteki yara  Ne yapsan bir daha çıkmaz dallara,  Dökülen ayvalar elâ gözlü yâr.. Vakit dolar, nakit biter kasanda  Sevgi bir kitaptır gönül masanda;  Okusan da olur, okumasan da...  Kapanır sayfalar elâ gözlü yâr.. (Dosta Doğru)
Merhaba ey aşk-i baki merhaba  Pür vefasın, pür vefasın, pür vefa. Gel salın gönlümde ey can-i cihan  Dil-rübasın, dil-rübasın, dil-rüba. Çarh-i dilde mihr ü mahımsın benim  Mehlikasın. mehlikasın, mehlika. Ol Ahir yar-i ğarımsın benim  Can-fezasın, can-fezasm, can-feza. Mübteda-yi cümle eşyaya ayan  Müntehasın, müntehasın, münteha. Senden oldu har,gül,hem hak, zer  Kimyasın, kimyasın, kimya. Vasıl eylersin kulu Mevlasına  Reh-nümasın, reh-nümasin, reh-nüma. Halktan bigane olmuş aşıkına  Aşinasın, aşinasın. aşina. Hakkı, Hakk'dan gafil olmazsın müdam  Pür-safasın, pür-safasın, pür-safa
Yıkanmıyor darbenin tencere bulaşığı  Tarihe not düşüldü: Sarıkız-Ayışığı  Kırk yıldır biteviye hak yiyen tekaütler  Bırakmak istemiyor elindeki kaşığı.... 01.07.2008/Vakit
geceleri ağlayarak  yattığımı söyleyemediğim sen,  özü beni bir beşik kadar yoran.  benim yüzümden uyumadığını  bana söylemeyen sen:  bu hasreti gidermezsek  nice olur halimiz? . sevenlere bir baksana,  itiraf etmeye başlar başlamaz  nasıl da yalan söylerler.. sensin yalnızlığımın tek sebebi. tek seni karıştırabilirim.  bir süre sensin o, sonra yine uğultu  ya da iz bırakmayan bir koku.  ah, kaybettim hepsini kollarımda,  bir tek sensin, sen, tekrar tekrar doğan:  sana hiç bir zaman sarılamadığımdan, vazgeçemiyorum senden.. Çeviri: Gülbahar Kültür
İstanbul'da Üsküdar'lı bir kız var  Bir tramvay durağında evleri  Sarı kanaryalar, ak kanaryalar  Öter balkonunda geceleri.... Bulutsuz rüzgârlar gibi her sabah  Bir masal âleminden çıkıp gelirdi.  Ne adını düşünürdüm bir deniz kıyısında  Ne adımı bilirdi.. Bir gün bulutlar geldi habersiz  Sonra incecikten yağdı üstüme  Büyüdü içimde zamanla yeri.  İki mısra gibi aldı gönlümü  Bir gül yaprağından güzel elleri. Bendim artık gölge gölge sokaklardaki  Öylesine mahzun, kaygılı, ürkek.  Bendim her mevsim boyu sımsıcak  Sevdalar içinde vuran tek yürek. Bir gün baktım penceresi perdesiz  Yok odalarda çın çın şarkı söyleyen sesi.  Yok balkonda artık ak kanaryanın,  Sarı kanaryanın kafesi.. Benden sorun Üsküdar'ın şimdi her gece  Sokakları kaç adım.  Bir gece yarısı düştüm yollara  Her köşe başında ağladım.
Akdeniz yaraşıyor sana   Yıldızlar terler ya sen de terliyorsun   Aynı ıslak pırıltı burun kanatlarında  Hiç dinmiyor motorların gürültüsü  Köpekler havlıyor uzaktan  Demin bir çocuk ağladı  Fatmanım cumbadan çarşaf silkiyor yine  Ali dumdum anasına sövüyor saatlerdir  Denizi tokmaklıyor balıkçılar   Bu sesler işte sessizliğini büyüten toprak   O sesinin sardunyalar gibi konuşkan sessizliği  Hayatta yattık dün gece  Üstümüzde meltem  Kekik kokuyor ellerim hala  Senle yatmadım sanki  Dağları dolaştım  Ben senden öğrendim deniz yazmayı  Elimden düşmüyor mavi kalem  Bir tirandil çıkar gibi sefere  Okula gidiyor öğretmenim  Ben de ardından açılıyorum  Bir poyraz çizip deftere  Bir ada var sırf ebabil  Dönüyor dönüyor başımda  Senle yaşadığım günler  Gümüş bir çevre oldu ömrüm  Değince güneşine  Neden sonra buldum o kaçakçı mağarasını  Gözlerim kamaşınca senden  Ölüm belki sularından kaçırdığım  O loş suda yıkanmaktır  Durdukça yosundan yeşil  Kulaç attıkça mavi  Ben düzde sanırdım yıkıntım  Örenim alkolik asarım  Mutun doruğundaymışım meğer  Senle çıkınca anladım  Eski Yunan atları var hani  Yeleleri bükümlü  Gün inerken de öyle  Ağaçtan izdüşümleriyle  Yürüyor Balan tepeleri  Yürüyor bölük bölük can  Toplu bir güzelliğe doğru  Kadınım Yaraşıyorsun sen Akdenize. Can YÜCEL
ışıklı tellerine takıldı ayaklarım..  karşımda alev alev duran kirpiklerinin..  kapattın yüreğimi karanlık evlerine  bana kim olduğumu soran kirpiklerinin..  o akşam yakamozlar gibiydi bakışların..  akdeniz gözlerinin damlasıydı o akşam..  sağnak sağnak boşaldın çorak topraklarıma  tebessümün göklerin cilasıydı o akşam..  bir anda kelepçeli buldum ellerimi  varlığın gurbetimin sılasıydı o akşam  dağları birer birer devirip sana gelmek  gönlümün en ateşli duasıydı o akşam..  sakıncalı saatler yaşadım yollarında..  yüzün sanki sonsuzluk şuasıydı o akşam..  aldandım bulutlara uzanan ellerine  bu sevda ömrümün son sevdasıydı o akşam..  gülleri,sümbülleri kıskandıran endamın  merhametsiz derdimin devasıydı o akşam..  oysa anlayamadım ızdırap olduğununu  içimde bir heyula,bir serap olduğunu  her lahza çöktüğünü ve harap olduğunu..  bilemedim ne deniz ne mehtap olduğunu..  meğer kalbin kalbimin belasıydı o akşam....
Ey doktor çekil başımdan  Gönlümden yorgunum bugün  O yar bana inanmıyor  Dargınım bugün, dargınım bugün. Geçen günüm aylar gibi  Eğilmişim yaylar gibi  Coşup giden çaylar gibi  Durgunum bugün, durgunum bugün. Bu yol gider vara vara  Etrafını yara yara  Eski sevdigim dostlara  Kırgınım bugün, kırgınım bugün. Der Mahzuni bile bile  Taşa tutu beni hile  Aşık oldum azraile  Vurgunum bugün, vugunum bugün.
Yıllardan beridir ağaran teller  Bu akşam parıldar şakaklarımda  'Bu gece ömrümün en son demi, der  Büsbütün ağarsın varsın yarın da...'. Çırpınır göğsünün içinde kalbi  Bir yaşlı ağaca sinen kuş gibi  Nedir bu esrarlı halin sebebi?  Neden parlıyor o gözler? Bir oda: . Yaşlanmış, altında ipek bir sedir  Bir kız ki ay ondan parlak değildir  Öptükçe ağaran bir gül denilir  İhtiyar bülbülün dudaklarında
Koyun beni hak aşkına yanayım  Dönen dönsün ben dönmezem yolumdan  Yolumdan dönüp de mahrum mu kalayım  Dönen dönsün ben dönmezem yolumdan. Kadılar müftüler fetva yazarsa  İşte kement işte boynum asarsa  İşte hançer işte başım keserse  Dönen dönsün ben dönmezem yolumdan. Bir gün mahşer olur divan kurulur  Suçlu suçsuz varsa orda bulunur  Piri olmayanlar anda bilinir  Dönen dönsün ben dönmezem yolumdan. PİR SULTAN'ım arşa çıkar ünümüz  O da bizim ulumuzdur pirimiz  Hakka teslim olsun garip canımız  Dönen dönsün ben dönmezem yolumdan
Yalnız Değilim. Yüklü  Dudakların tüyden hafif yemişleriyle  Giyimli  Binbir değişik çiçekle  Anlı şanlı  Kollarında güneşin  Mutlu  Bir tanıdık kuşla  Hoşnut  Bir damlasıyla yağmurun  Güzel  Tanyerinin aydınlığınca  İçten bağlı  Bir bahçenin sözünü ediyorum  Düş kuruyorum  Seviyorum düpedüz. Sen kalktın mı yayılıyor su  Sen yattın mı çiçekleniyor su  Ta kendisisin suyun yolundan dönen  Ta kendisi toprağın kök salan  Ne varsa onun üstünde düzen  Gürültülerin alanında sessizlikten damlalar  Senin yapıtın  Türküler söylüyorsun geceyle yoğrulmuş tellerinde  Bir gökkuşağının  Her yerdesin yokettin tüm yolları  Harcıyorsun zamanı  Gerçek ateşin sonsuz gençliğine  Örter durmadan yenileyerek doğayı. Kadın şu yeryüzüne bir beden koydun eşi tıpkı  Seninkinin  Benzeyişsin sen. PAUL ELUARD
Yıllardır susmusum lal  Yanım yörem Tepegöz, Şahmaran!  Yürek çın çın eder ama,  Erdemli ve yiğit  Bir gerilla bıçağıdır, çatal  Derman sorar kurda kuşa derman!  Dağlar gül gülistan içinde  Al al!  Bir ben kalmışım  Rüsvay, malamat, üryan!  Adı görklü Marx yadıma düşende,  Uyan derim Alim  Uykudan uyan!
Sokağı beğendim mi bir bakıp pencereden  Çıkıp gitmek olmalı özelliğim bu benim  Senin durman, küçük sevinçleri yaşadığımızın  Ey yağmur, ey sevdiğim. Durgunsa kahvelerin masalarında hava  Kuşsuz kalmışsa ağzım gözlerim gülmemekten  Dostumdan, gökyüzüne sürmeye kuş isterim. Uzaktan en uygun ballı yemişleriyle  Tutup öpmeye ceylan, barınmaya kulübe  Küçük şeyler ormanına bir güven bir güven  Böyle yanılma hiç görmedim. Ürküt kara martılarını kıyımızın  Yankılan, mutlu kayığımı sığda kurtar  Ey ses, ey yakın geçmişe ağzımla verdiğim.
Bu hükümet  Pir Sultan'a pasaport vermiyor,  Onu anladık.. Yunus Emre'ye de  Basın kartı vermiyor,  Onu da anladık.. Ama bu hükümet  Ferman çıkarmış  Karacaoğlan'ı  Otobüse bindirtmiyor.
Hicran destanını kendinden oku,  Mecnun'dan duyup da rivayet etme.  Aşkın Leyla'sını gördünse söyle.  Söz temsili bulup hikayet etme.. Yüz bin Leyla doğar alemde her gün,  Senin aradığın zevk, sefa düğün.  Tutacağın işi önceden düşün;  Daha ilk adımda nedamet etme. . Sevdanın oduna pek güvenilmez,  Tutuşurşan eğer kolay sönülmez.  Bu yolun hükmüdür geri dönülmez,  Canına kıymazsan seyahat etme. . İyi bak kabına, olmasın delik,  Boşuna taşırsın,gider gündelik.  Anında olmalı, ettiğin iyilik,  Alem duysun diye, inayet etme. . Kabe'den maksadın varmaktır yara,  Kör gibi tapınma, kara duvara,  Hızır'ı ararsan kendinde ara,  Bulamadım gibi rezalet etme. . Muhabbet herkesin aklını çelmez,  Gönül viranesi kolay düzelmez.  Alemden çekinme bir zarar gelmez,  Sen kendi kendine hıyanet etme. . Şen şatır gönlüne hicran dolmasın,  Gençliğin gülşeni gamla solmasın.  Neyzen gibi aklın yarda olmasın,  Özründen çok büyük kabahat etme.
esiyor balosuna iskeletlerin poyraz  darağacı inliyor demirden bir org gibi  koşuyor ormanlardan aç kurtlar avaz avaz  gökyüzü andırıyor kızıl bir cehennemi. bu güzelim akşamı artık kutlamak gerek  girersin bir kahveye, gelsin bira, içkiler  on yedi yaşlarında gelgeç oluyor yürek  yeşil ıhlamurların altı dünyaya değer. -gece düşler kurardı yatağa yattığı an  sevmiyordu tanrıyı ama, kızıla çalan  akşamları tellallar davula üç kez vurup  sağır gürültülerle kulakları doldurup  buyrukları duyurur, halkı eğlendirirken  kara tulumlarıyla varoşlarına dönen  işçileri kendine daha yakın bulurdu  düşlerini sevdalı çayırlar doldururdu  çayırlar ki içinde ışıklı çalkantılar  altın rengi yapraklar, kutsal, ermiş kokular  kıpırdanıyordu, sular gibi, sessiz, durgun. karanlık nesnelerdi tek dostu. akşam, yorgun  duvarları küf kokan, pencereleri örtük  soluk mavi boyalı, içinde, eski, tek tük  eşyanın bulunduğu odaya çekilince  düşlediği romanı kurardı bütün gece  neler neler geçmezdi özlem dolu usundan  aşı boyası gökler, sislere batmış orman  dallarda yıldız yıldız açan ten çiçekleri  düşler bitip yalnızlık odanın her yerini  doldurunca, bozgunlar, bunalımlar başlardı  insaf! orda, odada çarpan bir yürek vardı  yalnız, kaba çuhanın üzerine uzanmış  kendini kentin usul gürültüsüne salmış  dört duvar arasında soluyan derin derin  düşünde çarşaf gibi yelkeni gemilerin. istediği tatlı bir öpücüktü sanırım  belçikalı kızları bakışından tanırım  dudak büktü gülerek çocuk bir yüzle bana  bastırıp parmağını şeftali yanağına  "buramı üşütmüşüm, dokun anlarsın" dedi. ey çalınmış yürek n'eyleyeceğim. oysa taşlar, burcu burcu, anaç toprak kokar  toprak kokar, görkemle titreyen yeşil kırda  kızıl dağ yollarının kıyısında başaklar  çakaleriklerinin göverdiği dallarda  kara dutta ve de dağ güllerinde yaşam var  yaşam var, al toprağa bürünmüş çakıllarda. her yüzyıl saygınlaşır bu hangar kiliseler  mavi kireç şerbeti ve saygınlaşmış sütle  papazın vızıltısı sofuluk ise eğer  sinekler de kutsal mı? güneşli tabanından  hanları, ahırları soluyan bu sinekler. ve sonra gece gelir, sessiz, sahile çıkan  gece, kara korsanı yaldızlı ufukların. bilinç nice iğrenç dehşetlerin tutsağıdır  erkekler! bilmezsiniz ki en sevdalı kadın  en orospu ve en hüzünlü olan kadındır  acısını çekiyor sizlere sığınmanın. bilirim nasıl döver kıyıları dalgalar  şafağın güvercinler gibi coştuğu anı  akıntı ne, hortum ne, gökler nasıl çatırdar  ben gerçekte yaşadım düşlerde yaşananı. kaynayıp fokurdayan dev bataklıklar gördüm  çürümüştü içinde sazlarla Leviathan  nice çökmüş limanlar, nice yıkıklar gördüm  nice obur burgaçlar çağlayanları yutan. oda, koyu ve donuk mavi göğe bakıyor  içinde tıklım tıklım, sandıklar, çekmeceler  cinlerin çenesini attıran mor çiçekler  dışardaki duvardan salkım saçak akıyor
...hayat bize  mutlu olma şansı  vermedi sevgili  biz kendimizden  başka herkesin  üzüntüsünü üzüntümüz,  acısını acımız yaptık  çünkü. Dünyanın öbür  ucunda hiç tanımadığımız  bir insanın göz yaşı bile  içimizi parçaladı. Kedilere  ağladık, kuşların yasını tuttuk...  Yüreğimizin zayıflığı kimi zaman hayat  karşısında bizi zayıf yaptı. Aslında  ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili...  Ne güzeldir bilmediğin birinin derdine  üzülebilmek ve çare aramak. Ben bütün  hayatımda hep üzüldüm, hep yandım.  Yaşamak ne güzeldir be sevgili...Sevinerek,  severek, sevilerek, düşünerek... Ve o  vazgeçilmez sancılarını duyarak hayatın...
Kim bu süvari, geceyarısı fırtınada giden?  Bir Baba ve çocuğu, atın üstünde binen  Oğlanı kollarıyla emince sarmış  Sımsıkı ve sımsıcak tutmuş, sormuş; . Oğul, neden korku içinde suratını gizlersin? -  Sen Baba, Gürgen Kralını görmezmisin?  Gürgen Kralını, tacı ve şanıyla? -  Oğlum, o sadece bir sis kuşağı.- . ‘Gel Çoçuk, gel, benimle gel!  Güzel oyunlar oynarım seninle, gel;  Sahilde kimi rengarenk çiçekler var,  Annemin kimi altın sarısı elbisesi var.’ . Baba, Babacığım! Duymazmısın,  Bana Gürgen Kralı neler söylüyor? -  Sakin ol, uslu kal, aman evladım;  Kuru yapraklarda yeller fışıldıyor- . ‘Benimle, Şeker Oğlan, sen gelmek istermisin?  Kızlarım seni beklesinler, birbirinden güzeller;  Kızlarım gecelerin Reihn’ini sürerler,  Ve seni sallar, okşar, şarkılarıyla ser severler’ . Baba, Babacığım! Görmezmisin orada  Gürgen Kralının kızlarını karanlıkta? -  Oğul, Oğlum, tabiki görüyorum,  Çorak çayırlar bayağı sol ışıldıyor.- . ‘Seni seviyorum, endamın beni deli ediyor;  Gönüllü vermezsen, zorla alırım! ’ diyor  Baba, Babacığım! Şimdi bana dokunuyor!  Gürgen Kralı bana acı veriyor! . Babanın hali perişan, aha nal toplayacak,  Kuçağında çocuk, inim inim inliyor ancak,  İşte vardı, ulaştı son kıvraklığıyla, sefil;  Kuçağında çoçuk, ölmüş, zavallı rezil. . Çeviren: Musa Aksoy. Not: Gürgen Kralı bir Babanın geceleyin atla seyrini anlatır. Çocuğunun yüksek ateşi vardır, ve kabuslarında ‚Gürgen Kralının’ endamını görür, ondan babasına sığınırcasına endişelenir. Baba oğluna teselli vermeye çalışır ve onun hayallerini gerçeklere benzetmeye uğraşır, misalen sis, yaprakların hışırtısı, ağaçların pırıltısı… gibi. Lakin çocuk gitgide huzursuzlaşır, ateşinden fantezilerindeki mahluklardan iyice korkar. Bu kuşkulu suretler - ‚Gürgen Kralı ve Kızları’ - çocuğun bakış açısından şekillendirilir ve dolayısıyla hakikiymişcesine gözetlendirilir. Neticesinde oğlan bir çığlıkla tamamen çaresizliğini belirtmeye çalışır, Baba tümüyle çilelenir ve nal toplarcasına atı tepikler, yurduna varmaya can atar. Sonunda anlar ki, çocuğu çoktan ölmüştür.. Alman edebiyatında tartışmasız yerini almış bu balat, sayısızca yeniden bestelendirilmiş ve/ya seslendirilmiştir: Franz Schubert, Ludwig van Beethoven, Carl Loewe….
karart göklerini Zeus,  duman duman bulutlarla;  diken başlarını yolan çocuk gibi de  oyna meşelerin, dağların doruklarıyla.  ama benim dünyama dokunamazsın,  ne senin yapmadığın kulübeme  ne de ateşini kıskandığın ocağıma.. şu evrende siz tanrılardan  daha zavallısı var mı bilmem:  kurban vergileri  dua üfürükleriyle beslenir  haşmetli varlığınız zar zor.  size umut bağlayan budalalar,  çocuklar, dilenciler olmasa  yok olur giderdiniz çoktan.. ben de bir çocukken  ne yapacağımı bilmez olunca  çevirirdim güneşe doğru  görmediğini gören gözlerimi;  yakarışımı dinleyecek  bir kulak varmış gibi yukarda;  varmış gibi derdimle dertlenecek  benimkine benzer bir yürek yukarda.. azgın devlere karşı kim yardım etti bana?  kim kurtardı beni ölümden,  kim kurtardı kölelikten?  şu benim yüreğim değil mi,  kutsal bir ateşle yanan yüreğim,  her işi başarmış olan?  o değil mi coşup taşarak,  yukarda uyuyanı aldatarak  başımı beladan kurtaran? . benim seni kutlamam mı gerek? niçin?  hiç derdine derman oldun mu sen  derdine derman bulamayanın?  gözyaşını sildin mi hiç  başı darda olanların?  kim adam etti beni?  güçlüler güçlüsü zaman  ve önü sonu gelmeyen kader, değil mi?  onlar değil mi  senin de benim de efendilerimiz..? . sen yoksa beni  yaşamaktan bıkar mı sandın?  kaçak çöllere giderim mi sandın  açmıyor diye  bütün düş tomurcukları?  bak işte, yerli yerimdeyim;  insanlar yetiştiriyorum bana benzer;  bütün bir kuşak benim gibi,  acılara katlanacak, ağlayacak,  gülecek, sevinecek,  ve aldırış etmeyecek sana  benim gibi! . Çeviren: Sabahattin Eyüboğlu
Anam babama aşık olmuş,  Babam da anama.  Gezelim bu Çarşamba demiş babam.  Sür-dişli anam, öyle şık bir fistanı yok,  Ablasının nişanlığını istemiş ödünç,  Teyzem daha toplu, oturmamış üstüne entari,  Teyelle, iğneyle ayarlamışlar üstüne anamın.  Babam, kavilleri üzre, gelip Topkapı dışındaki evlerine  Anamı alıp, kaçbir tramvaylan aktarma,  Bebeğe götürmüş o Afrodit'i.  Bebek sırtlarına çıkmışlar.  Babam oturtmuş anamı çayıra,  Denizi göstermiş,  İyi şeylerden söz etmişler,  Derken öpecek olmuş anamı,  Anam çoktan razı.  Babam el atınca orasına burasına,  Fistandaki iğneler batmaz mı eline!  Ay! demiş bağırmış babam...  O gün, o çayırda, o an  Düştüğüm için ben anamın imgelemine,  Yaşamda da, şiirde de  Böyle iğneli konuşmaklığım..
Hoşça kal! Değerin çok yüksek, tutamam seni,  Biliyorum kendine ne paha biçtiğini;  Özgürlüğe kavuştun alıp değer belgeni,  İptal ettik sendeki hakkımın senedini  Nasıl tutarım seni, sağlamadan iznini,  Neyim var hak edecek senin zenginliğini,  Bu eşsiz armağana kim layık görür beni?  Bana verilmiş berat, donup buldu vereni.  Sen vermiştin kendini, bilmeden değerini  Ya da bana vermekle hata işlediğini,  Bir yanlış anlamanın sonucu hediyeni;  Ama, o yine buldu hatayı düzelteni. Sen benimdin: rüyanın görkemleriyle doldum.  Ben uykuda sultandım, uyanınca hiç oldum
Mavi yaz akşamlarında, özgür, gezeceğim,  Ayaklarımın altında nemli, serin kırlar;  Başakları devşirip otları ezeceğim,  Yıkayıp arıtacak çıplak başımı rüzgar.. Ne bir söz, ne düşünce, yalnız bitmeyen düş  Ve yüreğimde sevgi; büyük, sonsuz, umutlu,  Çekip gideceğim, çingene gibi, başıboş  Doğada, -bir kadınla birlikte gibi mutlu.. (20 Nisan 1870) . (Fransızcadan çeviren:Erdoğan Alkan)
Su gaflet yükü insana bak;  Kendinden varlık cakasında.. Ve aşksız yobaz... İsi gücü,  Namazla Cennet takasında.. Tam dört asırdır Müslümanlık,  Cansız etiket markasında.. Kuran kalbi kor ezbercide,  Din, üfürükçü muskasında.. Bati, Bati der çırpınırlar,  Bati tükürük hokkasında.. Makine dimdik demirden put,  İnsanoğlu ruh laçkasında.. Hürriyet nemde söyleyeyim:  Hakka esaret halkasında.. Zamanda hersek kopuk, kesik;  Biçkisi kader makasında.. Ey insan, sana son sığınak,  Son peygamberin hırkasında!
O zaman  Güneş soğudu  Ve bereket topraklardan gitti. Ve çöllerde yeşillikler kurudu  Ve balıklar denizlerde kurudu  Ve toprak  Ölülerini kabul etmez oldu artık.. Bütün solgun pencerelerde gece  Belirsiz bir düşünce gibi  Birikiyor durmadan ve taşıyordu  Ve yollar  Sonlarını karanlığa bıraktılar. Kimse aşkı düşünmez oldu.  Kimse düşünmez oldu yengiyi  Kimse  Hiçbir şey düşünmez oldu artık.. Mağaralarında yalnızlığın  Uyumsuzluk doğdu  Afyon ve esrar kokusuyla kan,  Başsız çocuklar doğdu  Gebe kadınlardan.  Koştular mezarlara sığındılar  Beşikler  Utançlarından.. Kötü günler geldi ve karanlık  Yenilince ekmeğe şaşırtan gücü  Tanrı elçiliğinin  Kaçtılar adanmış topraklardan  Aç ve sefil peygamberler.  İnsanın kaybolmuş kuzuları  Çobanın seslenişini duymaz  oldular  Çöllerin cennetinde.  Aynaların gözlerinde sanki  Tersine yansıyordu renkler  Kıpırtılar, davranışlar, görüntüler. Bir şemsiye gibi tutuşuyordu  Başlarında aşağılık soytarıların  Utanmaz yüzlerin orospuların  Tanrının o kutsal ışık çemberi. Bataklıkları alkolün  Ağulu buharlarıyla buruk  Çekti derin köşelerine  Durgun aydınlar yığınını  Kemirdi aç gözlü fareler  Altın yapraklarını kitapların  Eskimiş raflarda, dolaplarda.. Güneş ölmüştü  Güneş ölmüştü ve yarın  Uslarında küçük çocukların  Yitik, belirsiz bir kavramdı.  Defterlerine sıçrayan kapkara  İri bir mürekkep lekesiyle  Anlatıyordu çocuklar  Tuhaflığını bu eskimiş sözcüğün.. Zavallı halk  Yüreği ölgün, bitmiş, dalgın  Huzursuz ağırlığı altında ölü  gövdesinin  Bir yerden bir yere sürünüyordu  Ve önlenmez cinayet isteği  Durmadan büyüyordu ellerinde.. Kimi zaman ufacık bir kıvılcım  Bu cansız ve sessiz topluluğu  Ta içinden dağıtıyordu birden.  İnsanlar saldırarak birbirlerine  Biri karısının boğazını  Kör bir bıçakla kesiyordu  Bir ana birer birer çocuklarını  Tandırın ateşine atıyordu.. Boğulmuş kendi korkularında  Ürkütücü duygusu suçluluğun  Öldürdü öldürdü kör ruhlarını  Ve çocukları.. Ne zaman bir tutsak asılırken  Darağacının yağlı halatı  Korkudan kasılan gözlerini  Sıkarak dışarıya fırlatsa  Onlar dalardı içlerine  Şehvetle titreyen bir düşünceden  Gerilirdi yaşlı, yorgun sinirleri.. Ama her zaman alanın kıyısında  Bu küçük canileri görürdün  Durmuşlar ve dalgın bakıyorlar  Fıskiyelerden suyun durmaksızın akışına.  Ola ki gene de arkasına  Ezilmiş gözlerinin ve donmuş derinlerde  Yarı canlı bir küçük şey karışık,  Kalmıştır.  Güçsüz bir çırpınışla istiyordu  İnanmayı su sesinin doğruluğuna. Ola ki...  Ola ki.. ama ne sonsuz boşluk...  Güneş ölmüştü  Kim bilebilirdi artık  Yüreklerden kaçan o üzgün  güvercinin  İnanç olduğunu.... Ah tutsağın sesi...  Büyüklüğü senin umutsuzluğunun  Işığa bir küçük yol açmayacak mı  Bu uğursuz gecenin bir köşesinden?  Ah tutsağın sesi.... Çeviri: Onat KUTLAR- Celal HOSROVŞAHİ
söylerken ağlayan şair  doğururken ölen ana  ikisi de bir  aşk ve acı haberim olmadan  en ücra yanıma sığınabilir . I.  güneş ellerini çekti yakamdan  sızısı kasıklarıma vuran arz  kendini bana çalıyor  yaralı bir atın toynakları gibi  kirpiklerim  beni ele verecek diye korkuyorum . son soluğu  koynundan çıkardığım resmin ilişiğindedir  dudaklarında yarım kalmış bir sevda  acının silik bir kopyesi yüzünde  gözlerini görmedim  kaçırmışlar . Beşparmak’ta bir adam  yarasına bakarak  suzinak makamında susuyor . gelme çocukluğumun hasnâ perisi  düşlerimde yeşillen  yaban gülleri, zambaklar toplayayım adına  rüzgarın eline tutuşturayım  ismini yazıp yapraklarına  uçurtmalar yapıp  dudaklarına doğru . II.  caddelerde bir yığın insan  saçlarının rengini  bilmedikleri sevgililer için  öldürdüler birbirlerini  biliyorum, alımına karşı  hep eğreti bir yanım olacak . tedirginim, kuşkuluyum, çaresizim  şimdi her döndüğüm köşede  aradığımı bulurum diye korkuyorum . askerde, Kars’ta  umudumu bağladığım tek ağaca  ceza verdiler  derdi neydi, kim bilir  kendini astı diye bir er  o gün bu gündür  nerde bir ağaç görsem  yanıma ölüm gelir . bayım, buyurgan bayım  bahar gelmiş derler  kime sorayım . III.  perakende ölümler öleceğiz bu sezon  kıyam etmiş Kerbela’nın sakileri  bulutlar çölde bir çeşme arıyor  düğünlere salt ağlamak için katılan biri  çigan bir hayatın çetelesini tutuyor  bastırıp sağrısına elini . bu şırfıntı  binbirgeceden arta kalan bu acı  korkarım ki bana yar olacak  zamantı’nınserin sularında  bir türkü yakamozlanacak benden geriye  kerhen atılmış bir imza  hayatımın sağ alt ucunda sırıtacak . içini açtı bir zambak  bir şiir öksüz kaldı  perde kapandı, kalem kırıldı  ve işte son gemi de yandı  belgelere geçsin “top secret” kaydıyla  artık nihai sözümü söylüyorum: . -rahman, rahim olan Allah’ın adıyla . 1985
şehzade nûn aşkıyla ağlıyormuş intizâr  rebâbın renklerinde uşşâkın isyanı var  vuslat inkılabıyla uyandırdı ruhu râst  ismin âhımla açar, nigâhımla şarkılar. sabâda kâküllenen ocak esrârı yıkar  çiçeklenir lâcivert ismin, ummana çıkar  çoğalır umman ile letâfet çeşmeleri  yeşerince erguvan, onurum kabre sızar. tedâiler üzgünse, oyada lâledir kalp  üslûp aynada gezer; titrer neyde ıztırap  ıtrî nevâda tambur, gül atar üstümüze  karargâhında leylak olunca ümmî türâp. hüzzâmla kanatlanır ümîdimin elleri  lekesiz pervâneler yıkar ihtilâlleri  âhımla açar ismin; yanar puslu lâmbalar  ebedî ülfetimi kuşanır hayalleri
Evimden uzakta, annemden uzak;  Kimsesiz kalmışım yad ellerinde.  Bir vefa ararım kalbe dolacak  Gurbetin yabancı güzellerinde.. Tuna'nın üstünde güneş batarken  Sevgili yurdumu andırır bana.  Bir hayal isterim Boğaziçi'nden  Bakarım "İstanbul! " diye her yana.. İstanbul! Ey sedef mehtaplarından  Hülya gözlerime ilk ışık veren!  Buranın ufkunda yanıp tozlanan  En munis renge de biganeyim ben.. Ah, orda renklerin -şark güneşile  Naz eden- sihirbaz ahengi vardır.  Bu akşam yurdumu andırsa bile  Ah, orda akşamın bin rengi vardır.
Tâze gelin iken onsekizimde  İki göğcek bala iki dizimde  Ve iki damla yaş iki gözümde  Doksanüç gününden hatırladığım.. Ruhumun sururu oğlumla kızım  Mürvetim, devletim, sevincim, sızım...  İki can yoldaşım, Elifle, Kâzım..  Şaçlarını tel tel ıtırladığım.. Komazlar ki çifte kuzu meleye  Derler düşman gelmiş Çanakkale'ye  Yadımda oğlumu o velveleye  Ayet el Kürsi'yle poturladığım. Düşmanı kahredip dönsün diye tez  Yadımda..Kırklara adadığım bez..  Konuya-komşuya haftada 3 kez  İnce ekmek açıp fetirlediğim.. Ap akça mektublar gözledim.Gelmez.  Bağrımın başını közledim gelmez..  ''Anam'' deyişini özledim.Gelmez..  Ap akça sütümle baturladığım.. Şehitlik şerbeti içti dediler..  İçti ve öteye uçtu dediler.  Ne mezarın belli, ne düştüğün yer  Ey can konağımda yatırladığım! ... Ey can konağımda kadri ziyâde...  O, aydan, güneşden bedri ziyâde.  Peygamber katına ulaştı mı de  Doksanüç harbinde Aziziye'de  Moskof kafirini satırladığım
Yılmam ölümden, yaradan, askerim;  Orduma, «gâzî» dedi Peygamberim.  Bir dileğim var, ölürüm isterim:  Yurduma tek düşman ayak basmasın.  Âmin! desin hep birden yiğitler,  «Allâhu ekber! » gökten şehidler.  Âmin! Âmin! Allâhu ekber!  Türk eriyiz, silsilemiz kahraman...  Müslümanız, Hakk’a tapan müslüman.  Putları Allah tanıyanlar, aman,  Mescidimin boynuna çan asmasın.  Âmin! desin hep birden yiğitler,  «Allâhu ekber! » gökten şehidler.  Âmin! Âmin! Allâhu ekber!  Millet için etti mi ordum sefer,  Kükremiş arslan kesilir her nefer,  Döktüğü kandan göğe vursun zafer,  Toprağa bir damlası boş akmasın.  Âmin! desin hep birden yiğitler,  «Allâhu ekber! » gökten şehidler.  Âmin! Âmin! Allâhu ekber! Allâhu ekber!  Ey Ulu Peygamberimiz nerdesin?  Dinle minâremde öten gür sesin!  Gel, bana yâr ol ki cihan titresin,  Kimse dönüp süngüme yan bakmasın.  Âmin! desin hep birden yiğitler,  «Allâhu ekber! » gökten şehidler.  Âmin! Âmin! Allâhu ekber! Allâhu ekber!
280  Sünneti, farzı fazla kafana takma,  Ekmeğinden yoksula verdin bir lokma.  Dostu ve gönlü hoş tut, kötülüğü kov;  Şarap ver; cennetliksin mutlaka, korkma!
İsteğim yok seni sevmekten başka  Bir fırtına dolduruyor koyağı  Irmağı bir zehir. Seni yalnızlığımın boyunda yarattım  Saklanmaya yarattım bütün dünyayı  Kendimi kavramaya günleri geceleri. Görmek için yalnızca  Senin için  Tıpkı sana benzer bir dünya için düşündüğümü. Gözkapaklarınla düzen verilmiş günler geceler için.. (Çev.: Sait Maden)
Ağız-Kaside. Kapadım balkonumu  duymak istemiyorum ağıtı  ama yalnız ağıt var  gri duvarlar ardında. Çok az melek var şarkı söyleyen  çok az köpek var havlayan  bin keman bir avuca sığıyor;  Ama ağıt koskoca bir köpek,  ağıt koskoca bir melek,  ağıt koskoca bir keman,  gözyaşı ağzını tıkıyor rüzgarın  duyulmaz başka bir şey  ağıttan
Aşk mıydı o, aşkımsı bir şey miydi  Neydi çekip kendine, beni bağlayan  Kanatan dudağımı, tenimi dağlayan  Elleri ta içimde o dev miydi . Etime bir alev değmişçesine  Nasıl da yakardı öptüğü zaman  Bir su gibi akıp gitti avuçlarımdan  Yorgunum şimdi bin yıl sevmişçesine . Hani o yalnız benim olan gül, kırmızı  Gözlerimin önünde açılan sonsuz bahçe  Hani, o var olmalarımız öpüştükçe  O delice sürdürmeler yaşantımızı . Hiç doymamak oysa, tene, kokuya, aşka  Sarıldıkça güçlenmek, bütünlenmek  Kudurmuş arzularla zamanı yenmek  Ve en kuytularda buluşmak korka korka . Kimi gün utanmak otlardan, çimenlerden  Kimi gece mıhlamak gölgemizi duvara  Varmak için o sevgiyle açılmış kollara  Apansız düşmek yükseklerden bir yerden . Oydu işte alıştığım, özlediğim şimdi de  Sevgice bir tutku, aşkımsı bir yakınlık  Avunmak... Kırık dökük anılarla artık  Kimbilir? o geceler yaşanmadı belki de
Küçük kızları ve ölümü kuşatır yüzü  Önce küçük kızları sonra ölümü  Yıkar yüreğime öptükçe  Ağzındaki yükü. Dağlar ovalar ve atının terkisinde  Önce dağlar ovalar sonra atının terkisinde*  Sarılır eşkiyama türkümü söylerim  Bembeyaz bir kadın halinde. *Birinci baskıda 'önce' sözcüğü yer almıyor(Ed.N.)
Sormayın kim olduğumu  Ben bilmem, liderim bilir  Varlığımı yokluğumu  Ben bilmem, liderim bilir.... Gözlerim hep ona bakar  Kaldır der, ellerim kalkar  Gül, menekşe nasıl kokar?  Ben bilmem, liderim bilir.... Ne içip, ne yiyeceğim?  Sırtıma ne giyeceğim?  Nerede ne diyeceğim?  Ben bilmem, liderim bilir.... İçimdeki riyaları  Süreceğim boyaları  Göreceğim rüyaları  Ben bilmem, liderim bilir.... Sıkı tutarım aramı  Ye derse, yerim haramı  Süt beyaz, kömür kara mı?  Ben bilmem, liderim bilir.... Enim nasıl, boyum nasıl?  Fikrim nasıl, huyum nasıl?  Kullanacak oyum nasıl?  Ben bilmem, liderim bilir.... Hasta mıyım, sıhhatta mı?  Sadakatım ifratta mı?  Otuz gün ay mı, hafta mı?  Ben bilmem, liderim bilir.... Hicap nedir, örtü nedir?  Kurt-kuş, böcek-börtü nedir?  İyi nedir, kötü nedir?  Ben bilmem, liderim bilir.... Hürmetim tamdır zatına  Minder olurum altına  Uyarım talimatına  Ben bilmem, liderim bilir.... Teslim ettim irademi  Böyle yürür benim gemi  Varsa beynimi, midemi  Ben bilmem, liderim bilir.... (Parmak İzi)
Bir güvercin uçar akça kanatlı  Barıştan savaşa selâm götürür.  Yollardan yel gibi geçer bir atlı  Afyon'dan Maraş'a selâm götürür. . Bir On iki Şubat, bir yıldan büyük  Kalmadı çok şükür ne zincir, ne yük  Berit'ten Ilgaz'a bir alageyik  Seker taştan taşa,selâm götürür. . Bir bulut kabarır iki dağ boyu  Yüklenir yağmuru, karı doluyu  Gezer yayla yayla Anadolu'yu  Bir baştan, bir başa selâm götürür. . Uyanır Yörüğü, Lazı, Afşarı  Bir eyler zeybeği, horonu, barı  Aydın ovasının ılık rüzgârı  Efeden dadaşa selâm götürür. . Kırım'da şimşektir çakar bir yıldız  Kars'tan Fergana'ya bakar bir yıldız  Kerkük'ten Tebriz'e akar bir yıldız  Gardaştan gardaşa selâm, götürür. . Bir şehir... köy, oba mahalle, çarşı  Çarpışır düzenli orduya karşı  Ve soylu bir destan kurtuluş marşı  Güneş, kurda kuşa selâm götürür.. (Suları Islatamadım)
Saçlarını gittikçe kısalttığın günlerde  Sen söylemiştin bu sözleri unutmadım  -Her aşk bir ayrılık gizler, ayrılıklarsa  Bir merhabanın sıcaklığını taşır kendisinde. Kalıcı olan hiçbir şey yok diyordun  An'lar var yalnız ömrü karşılayan  Şimdi sımsıcak bir kar yağıyor yine  Yüreğimin üstüne yağıyor hiç durmadan. Ellerin nasıl da üşüyor, bozacının  Karlı sesi doluyorken odamıza  Hava gittikçe kirleniyor bu kentte  Ve aralıksız kar yağıyor kar yağıyor. Kar ayrılık hüznüdür ve ne çok  Ayrılıklar yaşandı şu son birkaç yılda  Yurdundan ayrılanları düşünüyorum ve birisi  Özledim diyor, ülkemin kar kokusunu da özledim. Hiçbir an'ını tanımlamaya kalkmadan  Kısacık ömürler biçiyoruz kendimize  Sonra yolculuklara çıkıyoruz, bir kentten  Ötekine giderken özlüyoruz bir başkasını. Özlediğimiz birileri olmalı diyordun  Yanındayken bile özlediğimiz birileri  Öyleyse kalkıp Ati'ye gitmelisin, İstanbul'a  Belki hâlâ saklıyordur bir gülü kimbilir. Yaşandı mı o sıcak kış, yaşlandık mı  Aynalara bakmaya vakit bulamadık  Dönüp dönüp birbirimize bakmalardan  Yaşandı mı o sımsıcak kış, ne dersin. (Çocuksun Sen)
«Odama girdim; kapıyı kapadım; ağlamaya başladım:  O gün akşama kadar İslâm’ın garibliğine,  müslümanların inhitâtına ağladım, ağladım...»  Sebîlürreşâd  Şimal müslümanlarından Atâullah Behâeddin. Görünmez âşinâ bir çehre olsun reh-güzârında;  Ne gurbettir çöken İslâm’a İslâm’ın diyârında?  Umar mıydın ki: Ma’bedler, ibâdetler yetîm olsun?  Ezanlar arkasından ağlasın bir nesl-i me’yûsun?  Umar mıydın: Cemâ’at bekleyip durdukça minberler,  Dikilmiş dört direk görsün, serilmiş bir yığın mermer?  Umar mıydın: Tavanlar yerde yatsın, rahneden bîtâb?  Eşiklerden yosun bitsin, örümcek bağlasın mihrâb?  Umar mıydın: O, taş taş devrilen, bünyân-ı mersûsun,  Şu vîran kubbelerden böyle son feryâdı dem tutsun?  İşit: On dört asırlık bir cihânın inhidâmından,  Kopan ra’din, ufuklar inliyor, hâlâ devâmından!  Civârın, manzarın, cevvin, muhîtin, her yerin mâtem;  Kulak ver: Çarpıyor bir mâtemin kalbinde bin âlem!  Ne hüsrandır ki: Doldursun bugün tevhîdin enkàzı,  O, hâkinden nebîler fışkıran, iklîm-i feyyâzı!  Gezerken tavr-ı istîlâ alıp meydanda bin münker,  Şu milyonlarca îman «nehye kalkışsam» demez, ürker!  Ömürlerdir bir alçak zulme miskin inkıyâdından,  Silinmiş emr-i bi’l-ma’rûfun artık ismi yâdından.  Hayâ sıyrılmış, inmiş: Öyle yüzsüzlük ki her yerde...  Ne çirkin yüzler örtermiş meğer bir incecik perde!  Vefâ yok, ahde hürmet hiç, emânet lâfz-ı bî-medlûl;  Yalan râic, hıyânet mültezem her yerde, hak meçhûl.  Yürekler merhametsiz, duygular süflî, emeller hâr;  Nazarlardan taşan ma’nâ ibâdullâhı istihkàr.  Beyinler ürperir, yâ Rab, ne korkunç inkılâb olmuş:  Ne din kalmış, ne îman, din harâb, îman türâb olmuş!  Mefâhir kaynasın gitsin de, vicdanlar kesilsin lâl...  Bu izmihlâl-i ahlâkî yürürken, durmaz istiklâl! . * * *. Sen ey bîçâre dindaş, sanki, bizden hayr ümîd ettin;  Nihâyet, ye’se düştün, ağladın, ağlattın, inlettin.  Samîmî yaşlarından coştu rûhum, hercümerc oldu;  Fakat, mâtem halâs etmez cehennemler saran yurdu.  Cemâ’at intibâh ister, uyanmaz gizli yaşlarla!  Çalışmak! .. Başka yol yok, hem nasıl? Canlarla, başlarla.  Alınlar terlesin, derhal iner mev’ûd olan rahmet,  Nasıl hâsir kalır «tevfîki hakkettim» diyen millet?  İlâhî! Bir müeyyed, bir kerîm el yok mu, tutsun da,  Çıkarsın Şark’ı zulmetten, götürsün fecr-i maksûda? . İstanbul, 24 Teşrînievvel 1334  (24 Ekim 1918)
Nasıl da yalnızsın evinde  Amparo,  aklara bürünmüşsün! . (Ekvator, yaseminle sümbül arasında.) . Avlunun o eşsiz  fıskiyelerini dinliyorsun  ve kanaryanın sarı  inceden ötüşünü. Akşama doğru selvilerin  titrediğini görüyorsun kuşlarda,  harfler işliyorsun usul usul  kanaviçene.. Nasıl da yalnızsın evinde  Amparo,  aklara bürünmüşsün!  Nasıl da güç  Amparo  seni seviyorum demek sana!
Bir ağaç bir mezartaşını yutuyordu çarşıkapıda  "İçimizde kıpırdanırken İstanbul"  Bir çocuk mabedlerin susamışlığını satıyordu  Sesini hatırlayamadığımız bir su testisinde  Güneş sanki günahımızdı üstümüzde.. Sonra bu güvercinler niye varlar  Bir anıyı yaşatmak için mi  Ölümsüz bir ses mi taşımak için ötelere  Avuç içlerinde camilerin.. Çarşıkapı 1966
Yakınlaştıkça kaybolan  Bir kente dönüşürdün  Keşfedilmezim olurdun  İçinde yolculuk etsem de...  Günahkar mevsimimdin.. Hiç umut yoktu sende,  O yüzden vazgeçilmezdin,  Vazgeçilmezimdin...
Boğuk bir bakışın oluyor senin  Bir girdap derinliğinde kayboluyor gibiyim  Yok gibi yaşamak bu kalkıp kurtulmak gibi kalabalıktan  Durma bana türkü söyle Anadolu olsun  Susuz dudak gibi çatlak olsun  Karanfil gibi olsun kara çiçek gibi solgun yüzün  Durmadan akıyor kalbim ayaklarına bana karanlık bakma  Ağıyorum bir karanlık karayel saçlarına  Çekme ülkemden nar yangını gözlerini  Beni bu kentten kurtar beni yalnız ko git beni  Arıyorum arıyorum o ilk çağ ırmaklarında sedef ellerini. Susmam seni ürkütmesin içimde çağlar var bilmelisin  Katı bir yalnızlık bu bilmelisin  Kaçmam kendimi bulmam ben senden yoksunum iyi bilmelisin.. Şu yalnızlık çıkmazında önümde niye sen varsın  Niye her şey bir anda kayıyor sen kayıyorsun  Kalbim niçin bu kadar yabancı sen niye yoksun  Bir sam yüklü geceleri içimden atamıyorum  Niye bunları bir anda unutamıyorum. Hadi tut elimden gök gibi ölü kadar yalnızım.
Seni görünce ellerim titrer,  Ayağım yere basamaz,  Kalbim göğsüme sığmaz,,  Neden,nereden başalayacağım bilemem...  Unuttum seni görünce.  Konuşmayı bile..  Hala inanmıyormusun  Sevdiğime....
Uyumayan bir yatak...  İçine uyuyanlardan önce  Tut ki uyandı bulut...  Ve sonra koynunda uyuyanlar  Çifşeşmeye başlayınca,  Havalarda oluşan bebek  Düşün artık ne kadar  Tayyareci olacak! .... Büyüyünce atmaz diğ`mi bu çocuk  Şiirlerin üstüne atom bombalarını? ..
Hızır Paşa bizi berdar eyledi  Kesti kollarımı kızak bağladı  İşiten muhipler hep kan ağladı  Açılın zindanlar pire gidelim. Kalenin kapısı taştan demirden  Yanlarım çürüdü yaştan yağmurdan  Bir kimsem de yok ki dellal çağırtam  Açılın zindanlar pire gidelim. Kalenin kapısı taştan çıkılmaz  Penceresi yüce Şah'a bakılmaz  Bir ben ölmeyinen cihan yıkılmaz  Açılın zindanlar pire gidelim. Çıkarım bakarım kale başına  Mümin müslim olan gider işine  Bir ben mi düşmüşüm can telaşına  Açılın zindanlar pire gidelim. İlimi sorarsan köyümdür Banaz  Yakılsın yıkılsın ol kanlı Sivas  Bir ben ölmeyinen cihan yıkılmaz  Açılın zindanlar pire gidelim. Pir Sultan Abdal'ım hey Hızır Paşa  Yazılanlar gelir sağ olan başa  Hasret koydun beni kavim kardaşa  Açılın zindanlar pire gidelim
Koyun meler kuzu meler  Sular hendeğine dolar  Ağlayanlar bir gün güler  Gamlanma gönül gamlanma. Yiğit yiğide yâd olmaz  İyilerde ham süt olmaz  Bin kaygı bir borç ödemez  Gamlanma gönül gamlanma. Yiğit yiğidin yoldaşı  At yiğidin öz kardaşı  Sağlıktır cümlenin başı  Gamlanma gönül gamlanma. Yiğit yiğide yâr olur  Kötülerde ham süt olur  Kara gün ömrü az olur  Gamlanma gönül gamlanma. Nâçar Karac'oğlan nâçar  Pençe vurup göğsün açar  Kara gündür gelir geçer  Gamlanma gönül gamlanma
Sessiz arkadaşlığı ayın eşlik ediyor sana,  dalgın gözlerinin bugün toza dönüşmüş  bir bahçe ya da avluda onu son kez çözümlediği  -zamanın derinliğinde yitip gitmiş- o akşam  ya da geceden bu yana. Son kez mi?  Biliyorum, biri çıkıp şöyle diyebilir  günün birinde sana, tam da gerçeği söyleyerek:  Parlak ayı görmeyeceksin artık, tükettin  yazgının sana bağışladığı fırsatların toplamını.  Tüm pencerelerini açsan da dünyanın, boşuna.  çok geç artık. Onu bulamayacaksın bir daha.  Yaşamımız boyunca keşfeder ve unuturuz  o alışılmış güzelliğini gecenin. Biliriz,  göktedir hep ay. Oysa iyi bakmak gerekir ona.  Kim bilir, belki de sonuncusudur!
Kahpe felek sana n'ettim n'eyledim  Attın gurbet ile taşımı felek  İbtida gülmeyen sonra güler mi  Akıttın gözümden yaşımı felek. Ben feleği gördüm elde var iken  Başım alam gidem derdim er iken  Kol kanat bağladım uçam der iken  Kırdın kanadımı kolumu felek. Bak'a şu feleğin işine bak'a  Götürün gömleği istemem yaka  Yönünü döndürmüş geliyor Hakk'a  Sen melamet ettin işimi felek. Pir Sultan Abdal'ım olmuşum hazer  Yarinden ayrılan dünyadan bezer  Ellere baktım ki salınıp gezer  Hemen bana ettin zulumu felek
Şimdi herşey sevmek fiilini çekiyor  O eşsiz gülleriyle işte mayıs başı  Aşk: neşeli, kederli, günücü ve yakıcı  Yanık yanık söyletiyor yeşeren ormanları  Gövdesine bir dilek kazıdığım ağaçtan  Mırıltılar geliyor ve ağaçcık doğaçtan  Yaratısı sanarak yineliyor durmadan  Geçen güzde göğsüne çizdiğin istenceyi  Alaycı alakarganın dalga geçtiği mağara  Kaşlarını oynatıp gülümsüyor ormana  Hava aşka değin titreşimlerle dolu  Öyle göklü ve körpe, seven, mis kokulu  Sevdalı yoncalarsa göğe göndermiş onu  Ve güneş adım adım dolanırken kubbeyi  Esrik çayır kokular döküyor dörtbir yana  Öpücükler açıyor dönüp gelen bahara  'Seni seviyorum' diyen mırıltıyla kırda  Safransarı, gökmavi, lal rengi ve erguvan  Gölcüklerin üstünde, otlaklarda, koyakta  Binbir renkte benekler oluşturuyor orda  Kokusunu savurup saklıyor çiçeğini  Sanki kırın telaşlı, tatlı iletileri  Yaygaracı aşkının yazdırdığı pus'lalar  Papyadan bir altlığa izlerini yaymışlar  İncecik sesleriyle küçük kuşlar ormanda  Şarkıcıklar söylüyor peri kızlarına  Tatlı bir sır veriliyor gölgelikte herkese  Seviyor ve söylüyor herşey bunu sessizce  Sanki yanan güneyde, batıda ve kuzeyde  Ve altın ışıklarla günün doğduğu yerde  Çiçekli çit, sarmaşık ve şakırdayan pınar  Ve tepeler ve gölgeler ve o sonsuz tarlalar  Dört rüzgarın düzdüğü bir dörtlük söylüyorlar
Beni görünce kaçma ne olur  Ceylan ben seni vuramam  Saklananıp beni süzme ne olur  Ceylan ben seni vuramam. Tenhalarda bir gölgeyim  Kimse bilmez ben nerdeyim  Zalim bir avcı degilim  Ceylan ben seni vuramam. Dağlarda gezer dururum  Akşam olur kaybolurum  Belki bende vurulurum  Ceylan ben seni vuramam. Vuramam vuramam  Ceylan ben seni vuramam
Sen ölüm,  Evlerde pissin ama,  Daglarda igrençsin.. Sen ölüm,  Birinin adi silinir de,  Adin geçer ancak.. Sen ölüm,  Eli tutmaz olur da, gözü görmez olur da  Tutarsin, görürsün oralarda ancak.. Sen ölüm,  Ülkelerde kötüsün ya  Ülkelerarasi daha çirkinsin.. Sen ölüm,  Sayriliklardan sonra gelirsin peki,  Şu dev gibi, su dipdiri gençlerle isin nedir?
Gözlerinde gök sancısı  İçlerinde okyanus uğultusu uzun mızraklarla  yararak karanlığı  Gelip dayandılar şehrin sivrilmiş tırnaklarına  Çarpık dudaklarıyla kırpılmış saçlarıyla  Soyguna uğramış yüzleriyle  Barbar ellerin işgal ettiği sonra terk ettiği  Harabe kadınlar  Gidip gidip gelirlerdi camekanlı çarşıda  Bu kirazı kim yer kim satar  Hangi savaştan arta kalmış bu çocuklar.  Sonsuz devirleri aşarak savaşçılar geldiler  Ve akşamın ipini kestiler  Gece putun üstüne devrildi put yere devrildi  Yanlış pazarlara sürülmüş yılgın uykusu şehrin  Ortasından bölündü.  Kollarını derin balkonlara dayamış bilinçleri  ustura savaşçılar  Taradılar gözleriyle ağır ağır şehrin saçlarını  Ayıkladılar bir bir bitlerini  Fosfor ellerini uzatarak balkonun uçsuz uzantısından  Yanan şehri tuttular  Şu bizim atımızdır deniz hipodrom  Nehrin yatağını öp sen ey savaşçı  Birikinti gölleri geç apartmanları geç kaldırımları  Bir bir ayıkla mezarları.  Güneşçağ öncüleri yolları tuttu dua erleri tuttu  Yüzleri Mekke ülkesi gözleri Medine çeşmesi  Elleri altınçağ mimarı.. Ankara 1966
yüzümden firar etti gözlerim  şimdi bir denize bakıyorlar  dört duvar arasında kalmışım  yanımdakiler öyle diyorlar. kafamı çarptığım ranzanın demiri  ciğerlerimi emen soğuk duvar  saçımdaki karları çoğaltmışım  yanımdakiler öyle diyorlar. görüş günüm olmadı henüz  daha yeni başlıyor büyük acılar  ve daha epey ağrıyacakmışım  yanımdakiler öyle diyorlar. seni görmeyeceğim artık  zaten tamamlanmıştı anılar  ihtimal sabah alınırmışım  yanımdakiler öyle diyorlar. gözlerime iyi bakarsın umarım  günde milyonlarca kez seni ararlar  diğer tüm hisleri bırakmamışım  yanımdakiler öyle diyorlar . yanımdakiler öyle diyorlar
Kirazın derisinin altında kiraz  Narın içinde nar  Benim yüreğimde boylu boyunca  Memleketim var  Canıma ciğerime dek işlemiş  Canıma ciğerime  Sapına kadar.  Elma dalından uzağa düşmez  Ne yana gitsem nafile.  Memleketin hali gözümden gitmez  Binbir yerimden bağlanmışım  Bundan ötesine aklım ermez.. Yerliyim yerli olmasına  ilmik ilmik, damar damar  Yerliyim.  Bir dilim Trabzon peyniri  Bir avuç tiftik  Bir çimdik çavdar  Bir tutam şile bezi gibi  Dişimden tırnağıma kadar  Ressamım.  Yurdumun taşından toprağından şurup gelir nakışlarım  Taşıma toprağıma toz konduranın  Alnını karışlarım  Şairim şair olmasına  Canım kurban şiirin gerçeğine hasına  içerisine insan kokusu sinmiş mısralara vurgunum  Bıçak gibi kemiğe dayansın yeter  Eğri büğrü, kör topal kabulum  Şairim  Zifiri karanlıkta gelse şiirin hası  Ayak seslerinden tanırım  Ne zaman bir köy türküsü duysam  Şairliğimden utanırım  Şairim  Şiirin gerçeğini köy türkülerimizde bulmuşum  Türkülerle yunmuş yıkanmış dilim  Onlarla ağlamış, onlarla gülmüşüm. Hey hey, yine de hey hey  Salınsın türküler bir uçtan bir uca  Evelallah hepsinde varım  Onlar kadar sahici  Onlar kadar gerçek  insancasına, erkekçesine  'Bana bir bardak su' dercesine  Bir türkü söylemeden gidersem yanarım.. Ah bu türküler  Türkülerimiz  Ana sütü gibi candan  Ana sütü gibi temiz  Türkülerde tüter dağ dağ, yayla yayla  Köyümüz, köylümüz, memleketimiz.  Ah bu türküler,  Köy türküleri  Dilimizin tuzu biberi  Memleket ahvalini onlardan sor  Kitaplarda değil, türkülerde ara Yemen'i  Öleni, kalanı, gidip gelmeyeni...  Ben türkülerden aldım haberi.. Ah bu türküler, köy türküleri  Mis gibi insan kokar, mis gibi toprak  Hilesiz hurdasız, çırılçıplak  Dişisi dişi, erkeği erkek  Kaşı kaş, gözü göz, yarası yara  Bıçağı bıçak.  Ah bu türküler köy türküleri  Karanlık kuyularda açılmış çiçekler gibi  Kiminin reyhasından geçilmez  Kimi zehir, kimi zemberek gibi.. Ah bu türküler, köy türküleri  Olgun bir karpuz gibi yarırılır içim  Kan damlar ucundan, murekkep değil  işte söz, işte ses, işte biçim:  'Uzun kavak gıcım gıcım gıcılar'  iliklerine kadar işlemiş sızı  Artık iflah olmaz kavak ağacı  Bu türkünün yüreğinde sancı var.. Ah bu türküler, köy türküleri  Ne düzeni belli, ne yazanı  Altlarında imza yok ama  içlerinde yürek var  Cennet misali sevişen  Cehennemler gibi dövüşen  Bir çocuk gibi gülüp  Mağaralar gibi inleyen  Nasıl unutur nasıl  Ömrunde bir kez olsun  Halk türküsü dinleyen...
Sevgili,  yetmiyor 'sevgili' sözü  tek başına.Karşılamıyor  içimi dolduran duyguyu.  Oysa ben 'sevgili'  derken neler  düşünüyorum bilsen.  Sonsuz,bir güneş,  bir yudum rakı,  çiçeğe durmuş ince bir  bahar dalı,  oğlumun sıcak yanağı,  anamın acılı gözleri,  babamın tütün kokan eli,  evimizde ki kuş,  yarının güzel günleri,  anlatılması güç binlerce  duygu ve SEN...  işte sen  beni hayata baglayan  en güzel köprüsün;  köprülerin en güzelisin.  sevgilim...güzelim...  insanı yaşatan  içimizdeki hayat böceğidir.  o ölürse  hayatımızında tadı biter.  o sakın ölmesin,  yaşat onu.   selimiye cezaevi     3.8.1972
Boşa doğüşmeyin bizim yiğitler  Sizi vurduranlar vurulmuyor ki  Kim bilir nerde hangi koltukta  Kömürde tarlada yorulmuyor ki. Aynı baba dölü ölen öldüren  Ölenle öldüren iti güldüren  Yokmu idi bunu size bildiren  Vur diyenler burda görülmüyor ki. İşçiyi işçiye düşüren zalım  Boynumuzda boza pişiren zalım  Bu kadar bardağı taşıran zalım  Gözümüz önüne serilmiyor ki . Yeni adı çıkmış sağ ile sol'un  Tarihte borcu yok kullara kulun  İki yanı birdir yattığın çulun  Bilirsin ölenler dirilmiyor ki. Mahzuni der nedir hak'kın davası  İnsana benzer mi köpek mayası  Ah tükenip bitsin sınıf kavgası  Sınıfsız bir okul kurulmuyor ki.
Kimseyi değiştiremezsin hayatta.  Ve kimse için de değişmemelisin.  Kimliğini kaybettiğin an, yaşamını çöpe attın demektir.  İstemediğin sürece, hiçbir şey için ödün vermeyeceksin.  Çünkü gün gelir, verecek hiçbir şeyin kalmaz.  Her şeyi sen istediğin için yapacaksın,  başkası senden istediği için değil.  Ve sen, sen olarak kaldığın sürece senin yanında olanlar  da mutlu olacaktır.  Bırak hayatına eşlik etmek isteyenler gelsin seninle.. Yolun bitimine kadar gelmeleri şart değil.  Herkesin gidebileceği bir yol vardır.  Sen yeter ki, yanında yer almayı bil.  Ne sen kimse için mecburi istikametsin,  ne de bir başkası senin için...  Seninle gelmek isteyenleri yanına al.  Belki beraber daha çok şey katabilirsiniz bu hayata.  Yanındaki seni mutlu ettiği sürece kalsın hayatında, zorlama kendini.  Hayat rahat ve anlayışlı insanlarla  Ve hayat hak ettiği gibi yaşandığında güzel.... Ve unutma; aynı dili konuşanlar değil  aynı duyguyu paylaşanlar anlaşabilir...
Aşkları da devralır mı  kalp nakli yaptıranlar?
Yücesinde namlı namlı karın var,  Seni yaylayacak zamanım dağlar!  Başından aşmağa yoktur takatim,  Kalmadı dizimde dermanım dağlar! . Yağmur yağar, mor sümbüller bitirir;  Yel estikçe kokuların getirir.  Sarı çiçek sarvan kurmuş oturur;  Karışmış güller çimenin dağlar! . Sarı çiçek sallanıyor naz ile,  Dem sürerdim on beşinde kız ile,  Şimdi öksüz kaldım kırık saz ile,  Ah ettikçe tüter dumanım dağlar! . Yaz gelir, illerin çözülür, konar.  Güzeller suyundan içip de kanar.  Küpeler kulakta mum gibi yanar;  Gördükçe, artıyor imanım dağlar! . Karac'oğlan der ki: Çöktüm, oturdum;  Bağ bahçe diktim de meyva yetirdim.  Alnı top perçemli yavrı yitirdim,  Bir köşende kaldı gümanım dağlar!
Bir gün,  Uzak bir yolculuktan sonra, nefes nefese,  Kalbimin çarpışını sofranda sayacağım.  Ömrümü vermek için ağzından çıkan sese  Kapını sol elimle aralıklayacağım...  Yabancı bir fısıltı söyleyecek adını,  Tanıdığım bir gülüş kıvrılacak içerde.  Vurur vurmaz duvara kapının kanadını  Karşımda ürperecek halı, sedir ve perde.  Korkma!  Sana ne dil uzatır ne de el kaldırırım,  Gözümü kan bürümüş diye benden çekinme:  Nasıl birden düşerse bir ağaca yıldırım  Beni baştaan aşağı çarpar o lahza inme.  Sakın kalkma köşenden, ısıttığın yerde dur,  Yine öpsün o dudak... Sarsın o kol belini!  Eşiğinde canımla ödüyorsam ne olur  Bir kadına inanmış olmanın bedelini? ...
1. koşu  Kör bir ozan anlattı bunları,  Atların da ruhu vardı Troya önünde,  Ta Hades'ten duyulurdu kişnemeleri,  Atsız bu bu kişneme ölüleri ürpertir,  Köpeği deliye çevirirdi.  Kimi de Troya önünde nal sesleri gezinirdi,  Gömülmemiş bir atın erinçsiz ruhundan.. O gün Akhalar başka biri için yarışsalardı  İlk ödülü Akhileus götürürdü barakasına.  Çünkü ölümsüz atları vardı,  Onları Poseidon vermişti babası Peleus'a,  Peleus da oğluna armağan etmişti.  Şimdi atlar yas tutuyorlar Patroklos'a,  Yürekleri burkuk, toprağa değiyor yeleleri.. Diomedes Tros atlarını koştu arabasına  O atları savaşta Aineas' tan almıştı.  Bir tanrı kurtarmıştı Aineas'ı.  Sarı Menelaos kalktı sonra, Atreusoğlu,  Tanrısal yiğit koştu arabasına iki at,  Agamemnon'un kısrağı Aithe'yi, kendi atı Podargos'u.  Antilokhos koşum taktı Pyloslu atlarına.  Sonra Köroğlu kalktı, koştu Kır At'ı.  Her yanında çifte kanat   Bilmez yakını ırağı.  Kendini beğenmiş Tahta At'ı çıkardılar sonra,  Yayıldı ortalığa yanık sedre kokusu.  Huylandı öbür atlar bu büyülü kokudan.  Sonra göründü Muhammed'in damadı Ali'ye  Benzer iyi huylu Düldül, edep yeri kapalı,  Dolandı çok tanrılı atlar arasında ağır ağır,. Gözleri iyi görmüyordu.  Başını yana eğen İskender'in Bukephalus'u  Geldi sonra, Hint kızları gibi derin bakışlı  Güneyden yana bakayordu ikide bir,  Sezmiş gibi Granikos suyunun yakınlığını.  Elcid'in Babeica'sı, derken Rocinante çıktı  Ağlayarak.   Anlatma bana atları!  Bilirim, ana rahminden gelir, gece, karanlık  Bir ahırda lamba tutar biri, ışık titrer  Samanların üztünde, hayvanın öksürüğü ve soluğu...  Başını döndürür bakar, 'Bana benziyor mu? '  'Sekili mi ayakları? '   Anlatma bana atları!  Sabahın yerden kesilmiş tarlaları ve çığlık  Çığlığa suları gibi gök yarığından atlayan  Kanatlı Pegassos! Gençliğim benim, oğlum!  Delirmiş bir zamandı, yas, ölünün öcü, gövdesiz kuş,  Kırılan yıldız, unutulmuş bir günün yarısı.  Tohumsuz küçük göller ölüm anıtı gibi yükselen,  Ve giysisiz boşluk, yılgın uzay, o bitmeyen  Koşu...Atlar, atlar.Yaşlananı görmedim hiç.  Kimi yelesiyle devirmek ister burçları,  Kiminin eşeler toprağı hala toynakları.   Anlatma bana atları!  Yüreğim kaldırmıyor düşündükçe vurulup  Vurulup yerlerde yattıklarını, anlatma,  Anlatma bana, görmedim Troya savaşını.. II. Ağu   Duydun mu?  Bursalı oto tamircisi Mehmet'in duyduğunu?  Katran, balık ve çam tahtası kokulu,  Yatışmamış çayırsı kadın kokulu kentin  Önceden bildi diye yakılacağını,  Ağulu yılan sokmuş Laokoon'u.  Kıvranıp duruyorlarmış çoluk çocuk  Rüzgarlı İlion kıyısında.  Kıyılarda birikir ölümün artıkları,  Düşüncede yitirilen ve bulunan sözcük,  Sonsuzluk, aranan kırık bir yontu gibi  Kıyılarda birikir ün, yücelik ve düşman.  Çünkü deniz daha bitmemiştir, uykusuz  Ve yarı yarıyadır, çöker delikli fıçısında  Tortulanarak eski ölülerden.   'İzmir fuarından otobüle dönerken   Gördüm, bir bulut sarmıştı İlion'u.'  Bütün kitapları gaz odalarına atmışlar,  Dresden'de, Köln'de, Münich'de.  Über allen Gipfeln ist Ruh   'Gökte uçaklarla kuşlar çarpışıyor,   Kanatlar, tüyler, gagalar yağıyormuş kente.'   Duydun mu?  Hep yabancı kızlar çalışır bizim genelevlerde  Adları La, Li Lu...   'Pkei,  Dağa bırakılan çocuk ne oldu?  Şimdi herkesin ağzında bu konu.  Kurda kuşa yem mi oldu dersin ormanda?  Parçalarını olsun bulamaz mıyız?  Parçalardan bir insan çıkmaz mı ortaya?  Hem ne olur, olmaz mı, gövdesiz olsa?  Olur, olmaz, olsa? '. III. Düş. 'Sabaha karşı,  Gecenin kırıntılarını bir anda toplayıveren  Güvercin gibi aç bir saatta,  Doğmamış çocuklar kurar düşlerin yayını,  Kadın düşünde gördü çocuğu ve yangını.'  'Demek çocuğu dağa bıraktılar, düş ve yangın  Kaldı. Keşke düşü bıraksalardı.'. 'Evet korktuk düşten, gereği buydu,  Elimizde değildi düşü yorumlamamak,  Yorumun gereğini yapmamak da öyle.  Çocuk büyüyünceye dek bekler yangın,  Beklesin gelecek günün kötürüm yazıtı,  Beklesin kuş gagalarının yaraladığı ayna,  Şarap her zaman içilir ve bekletilir,  Çünkü kırmızıdır sıçrayan kanın rengi,  Gidip gelen günün ve uzayan şarkının rengi.  Bölmedik mi günü yediye geceyi beşe?  Bu uykusuz direncin suyunu mühürlemedik mi?  Biz atmadık mı ayı bunca uzağa doğumdan?  Biz uzatmadık mı uykunun ağır bacasını?  Beklesin gizemli suda bekleyen kamış,  Ve ayın kuru eteğinden bakan göz kuşu,  Kent kurulmadan taşı kör eden kar bıçak,  Ah beklesin bekleyecek olan alın bekler,  Tut gelgitin ucundan derim tutar ve bekler,  Sürer gider su, toprak, usun arsız otu,  Atlı karınca, örtüler, tapınak ve merdiven,  Sürer ölümsüz mutluluk, iç sıkıntısı,  Bekleriz bize verilmiş olanı yaşayarak.'. 'Ah çok çekmiş yorumcu!  Taşıyabilecek miyiz dersin birlikte  Kim bilir kaç yıl sürecek kaygımızı?  Yarınımızın ne olacağını bilmiyorduk  Gene de bilmiyoruz, ama bir umut bu çocuk,  Umutsuzluğumuzun umudu.   Git bul ormanda onu.'  IV. Dönü. Orman, çıplak yerlilerin attığı büyülü  Bir ağdır ve sanki avlanmış, şaşkın  Bir at gibi dağ, kurtarmak ister başını,  Tırmandıkça tırmanır çukur sulara  Göklerin.   Aşağıda,  Surlarla deniz arasında, dokuz kez yıkılmış  Surlarla, yedi kez ıssız kalmış deniz arasında,  Düşle yangının iki kanadı arasında,  Hiçliğin tek kurşunu zamanı uzatan  Ve acele söğütleri ölümün dilinden  Konuşturan dayanıklı ırmak horonu ile  Bitişin komşu duvarı Boğaz arasında  Dönüyordu atlar...Yaşlananı görmedim hiç.  Kimi yelesiyle devirmek ister burçları,  Kiminin eşeler toprağı hala toynakları.  Bir yanda armağanlar bekliyordu: Bir kadın,  Kulplu bir üçayak, altı yaşında bir kısrak,  Ateşe değmemiş bir kazan, iki kulplu bir kap.  Bağırmalar, nal sesleri, toz duman...  Über allen Gipfeln ist Ruh   'Peki,  Dağa bırakılan çocuk ne oldu? '. V. Fal  'Şu mavi boncuğu gördün mü? Bir deveci  Tuttu onu geçende. Tuhaf adamdı doğrusu,  Hem fal baktırır, hem dövüşürdü yılmadan  Falına karşı. Anlamam ben. Boğulmuş  Geçerken Fırat'ı. Aç bir köpektir fal,  Kovalarsın, döner gelir, bulur seni.  Şu önümdeki kurşun ne bileyim kimin falı?  Macbeth'e kral olcağını söyledim,  Ama öldüreceğini söylemedim kralı.  Zamanı uzatmak da elimde değil,  Kısaltnak da. Yat sat tat ksanikam.  Bak, gözümü kırptım, her şey geçti gitti,  Yarın dündür, dünse daha gelmed,.  Şu bakla, tuttuğun çocuk olsun, itiyorum,  İniyor dağdan aşağı...Ne kadar zaman geçti?  Bilemem. O mu, değil mi bilemem gene.  Bir lamba yak, akşam başkadır ışığı,  Gece yarısı başka, bambaşka sabaha karşı.  Ama lamba aynı lamba.  Santana ksana dbarmas.İnan, inanma.'. VI. Sevi. Orman sen elimi tutunca başlardı,  Yarılırdı bir incir gibi ortasından.  Koşardıkyukarı iki büklüm, soluk soluğa.  Alabalıklarla düşe kalka, çam pürleri  Keserdi hızımız, Elimi Bırakma, Elimi  Bırakma...   Sonra kayardık ta aşağılara.  Ve alçalırdı sessizlik bir ağaç gibi  Kök salardı sende ve bende, arayarak  Toprağın sıraya dizilmiş suyunu.  Ayçiçeğinden göğüslerin döner ışığa,  Yürürdüm göğsünde öğle saatleri gibi,  Yürürdüm bir anıt kemeri gibi iki yanında.   Sonra gene başlardık koşmağa,  Yukarı, daha yukarı, çukur sularına  Göklerin. Öperdim seni, titrerdin, parçalanmış  Anları birleştiren sevi düş görmez. Ey orman,  Ey avlanmış atın falı, ey yeniden başlamanın  Aç güvercini! Falımız yok bizim.. Yaktık onu göçmen kuşların gözlerindeki  Benek, gagalarındaki tekçil dane gibi  Daha gün doğarken. Falımız yok bizim.
Düşlerimi kanatıyor her gece  Dudaklarında donmuş gülümsemesi  O muhacir evde asılı duruyor hâlâ  Yitirilmiş bir arkadaş sureti. Anılar mı yakın bana acı mıdır en eski  Bir sağnak yıkasa yaralarımı belki  Yumuşayacak gecenin mimikleri ağrılarım dinecek  Ya da korunak olacak karanlığın kendisi. Hava su ve toprak kirlendi artık  Tuz ve ekmeğe karışıyor yüksek gerilim  Yeryüzünün bütün koordinatları  Barınacak bir yer arıyor  Haritadan silindi yüreğimin meskûn yerleri  Her gün kütüklerden aşklar düşüyor hayat  Artık 'ölü sayısı...' belirliyor gündemi
değişen ben değilim  dönüşen savaş  yaşlanmakla ıslanmak aynı şey:. bir yağmurun gölgesinde ihtiyarlamak. şimdi ölüm bile yetmiyor  acılarımızı tartmaya  dostlar  alıngan bir sahili pinekliyorlar  bir merhaba'yı bıçaklar gibi artık  selamlaşmalar. değişen ben değilim  dönüşen savaş. artık zaman bile yetmiyor  yaşadığımızı sanmaya. yine de ışıklar bu kenti  güzelmiş gibi gösteriyor  geceleri.... geceler...  yani  Ahmet Haşim'in kafiyeleri..... seni aklıma düşüren  yerçekimi değil  yalancı yıldızlar  öyle uzaksın ki  üflesem soğuyacaksın  sarılsam okyanus. bir aşka yetecek kadar  ve anımsatacak kadar  sebepsiz bir ölümü,  acılarımız  ve kafiyelerimiz var.... işte hepsi bu kadar....
tarlakuşlarına inanır  allaha inanmazdı  denizi ilk gördüğü gün  ölüm ölüm diye bağırdı  ve gözlerinde mavi  yıllarca çalkalanıp durdu. bakınca ağaçlar inildeşir  taşlar toz olurdu içteniçe  suların akışında bulduğu neydi  neden ıslık çalardı rüzgarda  neden ağlardı. bir dostu vardı maphustu  pas tutmuş yıllaryılı zinciri  delirmek bir hızlı yaşamaktı  zamana sığdırmaktı bunu bilirdi  bir köpeği vardı adı doç'tu  aşksız geceler gibi karaydı  göğsü yürek biçiminde aktı  zincir sesleri geliyordu ötelerden  karanlık uluyordu korkunçtu  ve gözleri bal damlası kadar tatlı  forsa gözleri gibi uzaktı  bir sevdiği vardı adını kimse bilmez  bir dileği vardı anlaşılmaz  alnına gecelerce çökmüş gölgesi  onu hem herkes bilir  hem de hiçkimse bilmezdi. birgün bütün okuduklarını unuttu  birdenbire sevdiklerini unuttu  nesi varsa yaşanmış  bırakıp gitti
Ala gözlerini sevdiğim dilber  Kuğuya benzettim göller içinde  İnceciktir belin hilaldir kaşın  Selviye benzettim dallar içinde. Benim dostum gelişinden bellidir  Ak elleri deste deste güllüdür  Güzel seven yiğitler de bellidir  Melil mahzun gezer iller icinde. Karşımızdan geçen acap yar mı ola  Benim gibi yaralanmış, zar mı ola  Benim sevdiceğim güzel var mı ola  Hakkın yarattığı kullar içinde. Karac(a) oğlan söyler biz de varalım  Kimler rakip olmus biz de görelim  Halin hatırını anın soralim  Götürüp giderler sallar icinde
Bütün güzelligini giyinip gelmissin  Saclarin selale omuzlarinda  bu kis günü kiyamette  ilk yaz ciceklerimi gögsünün catlaina taktigin. Parmak uclarini avuclarina yedirmende yetmedi  gene paramparca tel örgüde gözlerin  topla güzlerini sevdigim  senin güzelliginle demlenmek istiyorum bugün
Kendimi her zaman mutlu hissederim.  Neden biliyor musunuz?  Çünkü kimseden bir şey ummam, beklentiler daima yaralar.  Hayat kısadır, öyleyse hayatınızı sevin.  Mutlu olun ve gülümsemeye devam edin.  Sadece kendiniz için yaşayın ve konuşmadan önce dinleyin,  Yazmadan önce düşünün, harcamadan önce kazanın,  Dua etmeden önce bağışlayın, incitmeden önce hissedin,  Nefret etmeden önce sevin, vazgeçmeden önce çabalayın,  Ölmeden önce yaşayın.  Hayat budur, onu hissedin,  yaşayın ve ondan hoşnut olun.
Meyil verme nasa murdar olursun  Dünya kadar malın olsa ne fayda  Tutulur dilin söylemez olursun  Bülbül gibi dilin olsa ne fayda. Bir gün olur çıkarırlar evinden  Allah'ın ismini koyma dilinden  Kurtulamazsın Azrail'in elinden  Dünya kadar fendin olsa ne fayda. Yalan söyler kov gıybette sözün var  Güvenir gezersin oğlun kızın var  Şunda senin üç beş arşın bezin var  Dünya kadar malın olsa ne fayda. Yalan söyler kov gıybetten geçmezsin  Yersin haram helal geçmezsin  Kesilir nefesin su da içmezsin  Akan çaylar senin olsa ne fayda. Pir Sultan'ım bunu böyle vird etti  Vardı bir mürşitten el etek tuttu  Mürşidin ağırlayan Hakk'a yetti  Tutulmaz nasihatim söylesem ne fayda
Bugün son sinek de soğuktan öldü  Son gül soldu,son yaprak döküldü  Ay bulutların içine gömüldü  Son ahbap da diyar-ı ahirete göçtü. Bir bu heyhula kaldı buracıkta  O da ölümünü bekliyor küçük bir odacıkta  Bir damla su misali küçük bir kovacıkta  Bir mezardır istediği kdüz bir ovacıkta. Halini soran yok mu bu kimsesize  Sorarlar bir gün bunun hesabını size  Muhtaç bu garip bir çift söze  Basar bağrını küçük bir köze
Kendisi çatlamadan  Toprağı çatlatamaz tohum  Asmışım sinirini mutsuzluğun  Ayrımsayamıyorum bile öyle mutsuzum  Acısını artık duyamıyorum  Ki kendim öyle bir acı olmuşum  Nasıl görmezse göz kendini  Kendimi arıyor bulamıyorum.
Vefa her kimseden kim istedim ondan cefa gördüm  Kimi kim bîvefa dünyada gördüm bîvefa gördüm. Kime kim derdimi izhar kıldım isteyip derman  Özümden bin beter derd ü belaya mübtela gördüm. Mükedder hatırımdan kılmadı bir kimse gam def'in  Safadan dem uran hemdemleri ehl-i riya gördüm. Ayak bastım reh-i ümmide, sergerdanlık el verdi  Emel serriştesin tuttum elimde ejderha gördüm. Fuzuli ayb kılma yüz çevirsem ehl-i âlemden  Neden kim her kime yüz tuttum andan yüz bela gördüm
Biz, zaman kırıntıları,  Zaman sinekleri,  Tozlu camlarında günlerin sessiz kanat çırpanlar  Ve lüzumsuz görenler artık  Bu aydınlıkta kendi gölgelerini!  Sanki siyah, simsiyah taşlar içinde  Siyah, simsiyah kovuklarda yaşadık biz,  Sanki hiç görmedik birbirimizi,  Sanki hiç tanışmadık! . Dünya bize öyle kapattı kendisini…. Neye yarar hatırlamak,  Neye yarar bu cılız ışıklı bahçelerde  Hatırlamak geçmiş şeyleri,  Bu beyhude akşam bahçesinde  Kapanırken üstümüze böyle  Zaman çemberi  Hatırlıyor yetmez mi  Güneşe uzanan ellerimiz! . Aynalar sonsuz boşluğa  Çoktan salıverdi çehremizi,  Yüzüyoruz,  İpi kopmuş uçurtmalar gibi.  Biz uzak seyircisi bu aydınlık oyunun,  Birdenbire bulanlar içlerinde  Gülüncün sırrını,  Ne kadar benziyoruz şimdi,  Aynı tezgâhtan çıkmış testilere  Bir şey, bir şey kaldırdı bütün ayrılıkları! . Baksak aynalara  Tanır mıyız kendimizi,  Tanır mıyız bu kaskatı  Bu zalim inkârın arasından  Sevdiklerimizi.. Ben zamanı gördüm,  İçimde ve dışımda sessiz çalışıyordu,  Bir mezar böyle kazılırdı ancak,  Yıldırımsız ve baltasız,  Bir orman böyle devrildi!  Ben zamanı gördüm,  Kaç bakışta bozdu hayalimi,  Ve kaç düşüncede!  Ben zamanı gördüm,  Şimşek gibi bir ânın uçurumunda.. Kim tanır bizi şimden sonra,  Aydınlığı kıt gecemize  Misafir olanlardan başka;  Kuru tahta üstünde bizimle  Paylaşanlar günlerimizi  Ve benim gözlerimle bakanlar güneşe  Ancak tanır bizi  Mor çemberlerin uçuştuğu akşam sularından!  Akşamın tek bir ağaç gibi  Dal budak saldığı sular  Çocukluk rüyalarının bahçesi!  Sakın kimse el sürmesin dallara,  Yapraklar, meyvalar olduğu gibi kalsın  Benim uykum boyunca! . Ben zamanı gördüm,  Devrilmiş sütunları arasından  Çok eski bir sarayın  Alnında mor salkımlar vardı  Ve ilâhlar kadar güzeldi.  Uçmak için kanatlanmayı bekleyen  Yavru kuş gibi doğduğu kayada  Ben zamanı gördüm  Çırpınırken avuçlarımda.. Bak martılar kanat çırpıyor sana  Bir rüyadan kopmuş gibi bembeyaz  Yelkovan kuşları yalıyor suyu,  Sen ki bakışından yumuşak bir yaz  Gülümser en yeşil gecesinden  Ve sesin durmadan, durmadan örer,  Yıldız yosunu bir uykuyu…  Bak, martılar kanat çırpıyor sana.. Süzülen yelkenler var enginde,  Dalgalar var, güneş var.  Güneş ayna ayna, güneş pul pul  Güneş saçlarınla oynar  Omzundan tutar giydirir seni,  Sırtında tül olur belinde kemer  Boynunda inci  Ve dişlerinin zâlim çocuk sevinci  Birden Tanrılaşırsın genç adımlarında  Mevsimler önünde çözer yükünü  Bahçeler yığılır eteklerine!  Rüya ile  Hayal arasında  Hayal ile  Hakikat arasında  Yalnız sen varsın!  Gece ile  Gündüz arasında  Güneşle  Göz arasında  Yalnız sen varsın! . Niçin sen yaratmadın bu dünyayı?  Ellerinin mesut işaretlerinden  Daha güzel doğardı eşya!  Daha zengin olurdu aydınlık  Kendi karanlığından çağırsaydı sesin,  Sular başka türlü akardı  Sert kayalardan göklere doğru  Büyük, mavi, aydınlık sular! . Eğilme sakın üstüne  Kendi yeşilinde boğulmuş havuzların,  Ve bırakma saçlarını tarasın rüzgâr,  Durmadan çukurlaşan bu aynada!  Bilinmez hangi uzaklara götürür seni  Dudak dudağa öpüştüğün hayal!  Sokma güneşle arana,  İmkânsızın parıltısını!  Ve tanımadan, hiç tanımadan sev insanları!  Değişmenin ebedî olduğu yerde  Güzeldir hayat! . Ne kadar uzak, uzak  Yollardan gelir bize  Ve çok yabancı bir şey gibi sevinçlerimiz,  Keder durmadan çiçek açar içimizde.  Ne çıkar unuttuk hepsini! . Biz ki boş yere gerilmişiz anladık artık,  Yıldızların amansız çarkına  Ve boş yere sızlamış kemiklerimiz,  Bilmiyoruz şimdi, mevsim yaz mı, bahar mı  Bahçelerde hâlâ güller açar mı,  Bilmiyoruz, kadınlar, kızlar,  Şarkılar masallar var mı?  Gece ile gündüz,  Acıdan kaskatı kesilmiş yüz,  Uykusuzluktan harap göz,  Öpüşen dudaklar,  Çözülmeye razı olmayan eller var mı?  Ayrılık var mı gurbet var mı?  Biz beyhude yere gecikenler,  Çoktan bitmiş bir yolun ucunda  Bilmiyoruz şimdi ıssız gecede  Ne yapar ne eder,  Gidip de gelmeyenler,  Beyhude bekleyenler!  Biz ayın çıplak arsasında  Savrulan zaman kırıntıları.. Nerden bilelim bunları!
bütün oyunlar bitti -bir sen kaldın yalnızlığımda  bir başka dünyadayım artık -beni çocuklar bile anlıyor  yıktım boğaları bir bir -bana gül atma yıkıldım  ne yapsam ne etsem nasıl boğsam öz çocuğumu  git -ona git -çek gözlerini- ben yorgunum yokluğuna. bilsen ne güzel yokluğuna  parmaklarımda o hiç kurtulamadığım acı uğultu  yokladım kapıları tek tek -dönüp ülkene düştüm  bilsen ne güzel düştüm  tatlı bir kıpırtının ötesindesin  çocuksu korkularını giyiniyorsun  yaralı bir temmuz ikindisisin  hırçın sularıma iğilmiş. ben akşam delisiyim -çok yönlü duraklarda hızlıca sular  bütün müzikler susar -renkler ölür- bir sen kalırsın yalnızlığımda çevreler göçer -yüzler eskir -bir sen kalırsın yalnızlığımda  mahpusların ilk gün şaşkınlığı bu benim senden yıkılmışlığım  bilsen ne güzel yıkılmışlığım  git -ona git -ben yorgunum yokluğuna. bu benim en güzel yenilmişliğim  bilsen ne güzel yenilmişliğim  sana sesler getirsem tanımadığın  ürpertiler getirsem yaşanılmamış  sana seni getirsem yitiklerinden  ikimiz el ele bir yola düşsek  herhalde büyük işler yapabilirdik. ay serilir -bir eski tablo değer gözlerime -ölürüm  kötü noktada düştüm -ben senin yasak ülkene düştüm  bilsen ne güzel düştüm  sen belki o değilsin sen çok saraylardasın şimdi  o güzel çizgilerinde hoyrat parmakları aptallıkların  hep yumruk oluyorum -kahroluyorum -o sömürge gözlerin  bir kavgadan bir kavgaya o sömürge gözlerin  git -ona git -çek gözlerini -ben yorgunum yokluğuna  bilsen ne güzel yokluğuna. beni böyle darmadağınık düşünüyorsan  gözlerine dolanıp dolanıp düşüyorsam  yeniksem yıkılmışsam çıldırıyorsam  çok yalnızım seni alıp götürüyorlar  seni benden parça parça götürüyorlar  suyumu aranıyorum mayın tarlalarında
Zincirin altınsa da hatta, koparıp kır,  Susmak ne demekmiş, yere haykır göğe haykır! . Vicdan bile duymaz çıkmazsa bir âhı,  Sessiz kölelerdir yaratan binbir ilâhı. Elbet put olurlar öpülen eller, etekler,  Elbet öpen oldukça, olur öptürecekler! . Hürriyet, o en son şerefindir, onu satma!  Bir tanrı yeter, kendine bin tanrı yaratma! . İnsandaki dört tane ayak devrini bilme,  Mahvolsa eğilmezdi baban, sen de eğilme!
Bir adam üçe bölündü  Ömrün daracık sokaklarında  Üç ışık yandı ansızın  O yorgun gözkapaklarında. Bir adam üç kadın seviyordu  Üçünün ismi dudaklarında  Üç güneş doğuyordu aşk gecelerinin  Paramparça olmuş şafaklarında. Bir adam üç kere öldü  Üç ölüm gezdi ellerinde, ayaklarında  Şimdi üç mezarı var  Yaşadığı şehrin uzaklarında
SON HESAP. Dün gece oradaydım   'Pişmanlıklar Bahçesinde' buluştuk onunla.   Yıllanmış yanlışlardan demlenmiş bir çayı yudumladık son kez...   Hayallerimiz   Sanki sıcak bir dondurma gibi duruyordu masada   Daha dokunmadan erimişti.   Ve ne garip bir tesadüf   Ne istedikse o gün garsondan   Aşk gibi- dostluk gibi umut gibi   Çoktan tükenmişti..   Yapacak bir şey yoktu artık   Son hesabı ödemekten başka   Gel gör ki   Garsona, hesap deyince   Acı acı gülümsedi   Çünkü;   Gözyaşlarımız   Bizden önce hesabı ödemişti.
Daglara sinmis huzur,  En kucuk kipirdanis yok yapraklarda,  Kuslar ormanda suskun,  Sabret yakin birgun sende huzur bulursun.
Sonra Almitra tekrar konustu: 'Peki ya beraberlik? '. Ve o cevap verdi:. 'Siz beraber dogdunuz ve hep öyle kalacaksiniz.  Ölümün beyaz kanatlari, sizin günlerinizi  dagittiginda da beraber olacaksiniz.. Siz Tanri'nin sessiz belleginde bile beraber olacaksiniz.. Fakat birlikteliginizde belli bosluklar birakin.. Ve izin verin, cennetlerin rüzgarlari aranizda dans edebilsin.... Birbirinizi sevin; ama sevgi bir bag olmasin,  Daha ziyade, ruhlarinizin sahilleri arasinda  hareket eden bir deniz gibi olsun.. Birbirlerinizin bardaklarini doldurun;  ancak ayni bardaktan içmeyin...  Ekmeklerinizi paylasin; ama  birbirinizinkini yemeyin.... Beraberce sarki söyleyin, dans edin, cosun;  fakat birbirinizin yalnizligina izin verin;  Tipki bir lavtanin tellerinin ayri ayri olup,  yine de ayni müzikle titresmeyi bilmeleri gibi.... Birbirinize kalbinizi verin; ama digerinin saklamasi için degil;  Çünkü yalnizca Hayat'in eli, sizin kalplerinizi kavriyabilir.... Ve yanyana ayakta durun; ama çok yakin degil,  Çünkü bir mabedin ayaklari arasinda mesafe olmalidir;  Ve mese agaciyla, selvi agaci,  birbirinin gölgesi altinda büyüyemez.'
Ölüm ilanları ve panzer seslerinden uzak  Bir yaz geçti yabanıl koynunda doğanın  Unuttuk bir zaman meyhanelerin arabesk  Uğultusuyla sırnaşık kızlarını diskoların. Aşkı ve çılgınlıkları nasıl da unutmuşuz  Oysa sevmeyi, gülümsemeyi bilmiyorsa insan  Öfkelenemez bile artık ve kent öfkesiz  İnsanlara yenilmemiştir hiçbir zaman. Adını bilmediğimiz çiçekler topladık  Kanatıp durdu parmaklarımızı kızılcık  Kuşburnu ve böğürtlen dikenleri. Çobanlarla dolaştık bütün bir yaz  Ama yine de kentteydi aklımız  Işıldarken yıldızlar ordaki dostlarımız gibi
Hiç kimse bir aşkı  Onarmaya kalkmasın  Kaybedilmeye değer  En güzel anında  Bitirilmişse eğer
Çekmece'den Maltepe'den ileri  Gitmemiş Sâdâbâd çelebileri  Alem tepesine Alemdağ derler...  Böyle bilmiş böyle yazmış eserler.. Dağlar var karanlık, dağlar var beyaz.  Korka korka eteğinden öper yaz;  Ağrıdağ, Babadağ, Gâvurdağ, Ilgaz  Kubbelerdir...dolaşır, aşılmaz.. Tendürük'te, Kop'ta Palandöken'de  Kurtların payı var gelip geçende...  Ki alırlar vermek istemesen de!. Dağlar var, tahtından inmeyen sultan  Dağlar var, yapılmış bundan, buluttan...  Dağlar var ki Bingöl, Binboğa, Süphan,. Medetsiz'ler, Mor'lar, Nur'lar, Yıldız'lar;  Karalar, Kızıllar, Bozlar, yağızlar...  Karla dolar 'İmdat' diyen ağızlar;  Yollar kesen, haraç alan dağlar var.. Bolkarda çamların sakızı damlar...  Ve bir yıldız düşer, tutuşur çamlar...  Bir kızıl şehrâyin olur akşamlar...  Tacı olan, tahtı olan dağlar var.. Tüter Sarıçiçek, burcu burcudur,  Akşamlar ya mor, ya turuncudur.  Ve kışın dünyanın öbür ucudur.... Sarkarken Cudinin karları dal dal  Bağdaş kuradursun yollara Karhal!  'Ferman padişahın, dağlar bizimdir;'  Dedi yerde bir kurt, gökte bir kartal.. Dönmez misiniz ey yolda kalanlar;  Yolcular, garipler, garip çobanlar;  Allahüekberde tekbir alanlar?  Ovalar, konaklar, yollar aşırı  Birbirini selamlayan dağlar var.. Dağlar var, batının yangınında kor...  Dağlar var; adları Nemrut, Balahor...  Kayışdağ kim, alemdağ kim oluyor?. Lakin ufukları görünce yoksul  Dağ yerine kubbe yapmış İstanbul;  Kurşun şamdanlarda mumlar fildişi...  Ki pırıltıları sularda pul pul.
'Hürriyeti aldik! ' dediler, gaybe inandık;  'Eyvah, bu bazicede bizler yine yandık! '. Cem'iyyete bir fırka dedik, tefrika çıktı:  Sapsağlam iken milletin erkanını yıktı.. 'Turan ili' namiyle bir efsane edindik;  'Efsane, fakat, gaye! ' deyip az mi didindik? . Kaç yurda veda etmedik artık bu uğurda?  Elverdi gidenler, acıyın eldeki yurda! .   istanbul   Kanunuevvel 1334   1918
Gecenin vitrinine konulmuş  Büyük bir yakut parçasıydı sabah  Mahalle kahvelerinde  Sıcak çaydan adamların  Yüzleri ağarırdı ilk ışıklarla  Gençlerin güzellerinin makbul olduğu  Tek ülkeydi ülkem  Benimse yüreğim  Koltuk altına sıkıştırılmış,  Yenik bir tavla maçı ertesiydi.. Kumların görmeyeceği yerlerime dokunurdu sabah  Akşamdan kalma titrek ellerini  Sevecenlikle dolaştırırdı kirlenmiş atmosferimde  Dişler arasında çıtırdayan bir çekirdek gibi  Açardım gözlerimi birden  Kırık tahta masalara öykünür, bir sigara yakardım  Dudaklarıma yapışır, yakardı dudaklarımı  Gu-guk-guk! gu guk-guk! taneleri  Sarhoşluğuyla avunurdu tırnaklarım  Bardak diplerinden vişme-cin pıhtıları kazırdı  Herşey açıklığa kavuşurdu. Gözlerim ormanda kaybolmuş çocuk gözü renginde  Acemi ve pazartesi olurdu  Kara sürmeler çekerdim gözlerime  İzinliydim nasıl olsa dezavantajı bol şiirler yazmaya. Tartıl be abla! derlerdi  Karınca gibi ince belli çocuklar  Güvercinlere yem at  Sevgiline bir gül hediye et  Bulvar yolundan geçen otobüslere  Hiç binmemiş olduğumu bilmezlerdi  Üzümlerden ayrı bir üzümdüm  Bilmezlerdi  Bir üzüm yüzsüzlüğüyle:  Tartın beni derdim  Tartardı çocuklardan biri  Binalar eğilir bakardı iç çekerek  Camları ışıldardı.  Küçük, nasırlı bir avuçtan  Avuçlarıma dökülürdü tüm şehir  Alır yüzüme sürer  Güvercinlere emanet ederdim yüzümü  Aç gagalarını ıslatırdı gözyaşlarım. Kurumlu bir saat kulesi kur yapardı bana,  Çeyrek geçmişiyle övünen o topal.  Bir gül uzatırdı çocuklardan biri  Ellerimden güle yalnızlık batardı  İçi bulanırdı yalnızlığımın  Kusardı serseriliğini en görkemli meydana.
Uyandım ki ses içinde kalmışım  Yüzüm gözüm ağzım burnum ellerim  Aralanan deniz kapısının sesi bu  Silkelenen güneş tavuğunun sesi  Diş rengindeki halatın gıcırdayan sesi  Ağaç biçimindeki ses borusunun,  Yarınki buğdayın, devinen kemiğin,  Tarihsel bileğin, direncin sesi bu  Oynaşan arabanın, kucaklaşan atların.  Baktım güneşte soğumuş karanfil gibi mavi  Bir yapı işçisinin kulağındaki kalem gibi güzel  Yağmurda ıslanmış namlu gibi yeğin  Serçe kanadı değmiş çamaşır ipi gibi esrik  Okul bahçesinde dolaşan güvercinler gibi  Kıyıda öpülen dudak, yağmurda öpülen dudak gibi  Gölgelere sokulan yüksüz dakikalar gibi  Kutsal oyuncaklar gibi.
Ey aşıklar, gelin bakın,  gelin bakın, ey iş erleri.  Gelin de bizi görün işte.  Bakın nasıl yıldızlar gibi ateş kesilmişiz,  ayın yöresinde bütün gece nasıl oynayıp dönmeye koyulmuşuz.  Güneşimiz gideli ortaya nasıl çıkmışız işte bakın.  Bakın nasıl anadan doğma çırılçıplak olmuşuz,  nasıl başıboş olmuşuz bakın.. Ey aşıklar, gelin,  gelin ey iş erleri,  şarabın en tatlısı burada işte bakın,  işte burada şarabın en iyisi,  işte burada yıllanmışı şarabın.. Tanyeri ağarınca her gün,  güzeller sıltanımız çağırır, haydi der,  ey çaresizler der, gelin,  aşıklara derman olan biziz asıl,  aşıklara bizi asıl tek çare, der.. Turdağı o şarabı içti.  Körkandil şarhoş oldu.  Turdağı kendinden geçti.  Bizim elimizden ne gelir,  biz demirden dağ değiliz ki!. Gökyüzünde, harman yerinde,  yanan yıldızlarız ama,  kesilsek dilim dilim,  bölünsek parça parça,  olsak arpa gibi, tane tane,  gene de söz açamayız sırdan yana,  veremeyiz ondan bir zerre bile.. Diyorlar aşk deli.  Ama biz zırdeliyiz.  Diyorlar kötülüğe götürür insanı insanın içi.  Ama biz o iç'e emrederiz. Tek bir aşka tutulmuşuz yani,  yani senin aşkına tutulmuşuz.  Sen bir kez daha şu yolculuktan dön gel,  gel Allah aşkına bir gör halimizi.
Elimi beş yerinden dağladı beş parmağın,  Bağrımda da yanmadık bir yer bırakmadan git.  Bir yarın göçtüğünü, çöktüğünü bir dağın  Görmemek istiyorsan ardına bakmadan git! . Yavrusunun yoluna dalan bir dul bakışı,  Andırıyor ışıksız evinde pencereler.  Biraz yeşermek için beklesin artık kışı  Çağlayansız yamaçlar, suyu dinmiş dereler. . Bir sarı yaprak gibi düştü gönlüm yoluna,  Buğulu gözlerimden geçmediğin gün olmaz:  Benim kadar titremez hiç bir yiğit oğluna,  Hiç bir ana kızına bu kadar düşkün olmaz. . Bin fersahtan duyarım kimle gülüştüğünü,  Alnından öz kardeşim öpse ben irkilirim.  Değil yalnız ardına kimlerin düştüğünü,  Kimlerin rüyasına girdiğini bilirim. . Gözlerimi gün gibi kamaştıran yüzünü,  Daha candan görürüm senden uzaklaşınca.  Sararırsın dönüşte görünce öksüzünü:  Bir gelinlik kız olur aşkım senin yaşınca. . Elimi beş yerinden dağladı beş parmağın,  Bağrımda da yanmadık bir yer bırakmadan git.  Bir yarın göçtüğünü, çöktüğünü bir dağın  Görmemek istiyorsan ardına bakmadan git!
Uçurum dibinde nasıl göründügümü  Merak edreim hep.  Yüzümün aynadaki boşluguna hep bakmak isterdim.  İnançlarımın kırık döküldügü yeri anlamak için  kalabalıklar içindeki yalnızlıgıma dokunmak isterdim...  Aşktı adın uçurumda, yanı başımda  aynadaki suretimdi yüzüm,  aykırı kanardı bana.  İnançlarımın çogu yalanmış  alay ederdi benimle.  Çok geç anladım, kalabalıklar arasındaki  senmişsin dokunamadıgım...  Yalnızlıgım diye küçümsedigim senin sevginmiş,  Geceleri ansızın uyanıp  incitilp durdugum senin yoklugunmuş...  Onca sevişmeden sonra degişememişsem,  sihirli bir aydınlıkta,  içimde bir yer sonsuz hasret kaldıgı içinmiş...  İşte onca yalan geçen hayatımda  buymuş tek gerçegim...
Evvela dişlerimiz döküldü  Sonra saçlarımız  Arkasından birer birer arkadaşlarımız  Şu canım dünyanın orta yerinde  Yalnız başına yapayalnız  Kırılmış kolumuz, kanadımız  Tatlı canımızdan usanmışız. Bir şüphedir sarmış yüreğimizi  Ya kendini aldatıyor demişiz ya bizi  Bir şüphedir demir atmış ciğerimize  Pamuk ipliği ile bağlamışlar bizi  Düğüm üstüne düğüm şöyle dursun  Bir çalım bir kurum hepimizde  Nereden inceyse oradan kopsun. Bu canım dünyanın orta yerinde  Hayvanlar kadar bağlanamamışız birbirimize  Yalan mı? Gözünü sevdiğim karıncalar  İşte: Hamsiler sürü sürü  Arılar bölük bölük geçer  Leylekler tabur tabur. Ya bizler? Eşref-i mahlukat! ..  Boğazımıza kadar kendi murdar karanlığımıza gömülmüşüz. Bizler bölük bölük, bizler tabur tabur  Bizler sürü sepet  Yalnız birbirimizi öldürmüşüz
Gardiyandı başımıza, kurt gibi bir gardiyan…  Başı belaya girdi bir esrar dalgasından.  Kuzu kuzu volta atıyor şimdi avluda.  Sine-i millete döndü Ramazan
Kol kola gezdiğimiz ıslak gecelerde kal  Seviştiğimiz geri gelmez gecelerde kal  Adımı anmasan da,bana hiç gelmesen de  Ne olur hayalimde yükseldiğin yerde kal
Sen değildin görüş günü tel örgüden görünen,  Boncuklarla işlediğim suretindi o senin;  Gölgenin güneşe nisbeti, leylim  Hem seni ben, seni görmekle görmüş değilim,  Görmedikce gözlerinin gördüğünü tekmil;  Sabahları çarşıya giderken, örneğin,  Gece dışarıda kalmış
Sen bezmimize geldiğin akşam  Neler neler olmaz ki bize, bir güzel haller olur  Hallolur eşek davası dahil, bütün davalar  Düşer İsfahan, yıldızlar, Bağdat ve Şam  Kalkar ayağa ayaklar, türkülerle bir halk olur  Sen bezmimize geldiğin akşam  Kainatın padişahı salavatla hal olur
buyur koyunum buyur  şöyle geç şöyle otur  sen sevgili sen sayın  yat önüme sayın koyun  kırkayım yünlerini  satayım yünlerini  sana vizon alayım. buyur koyunum buyur  şöyle geç şöyle otur  sen sevgili sen sayın  aç paçanı sayın koyun  sağayım sütlerini  satayım sütlerini  sana lokum alayım. buyur koyunum buyur  şöyle geç şöyle otur  sen sevgili sen sayın  kıpırdama sayın koyun  keseyim gırtlağını  satayım etlerini  sana saray alayım. bizde yalan yoktur koyun  biz yasal konuşuruz  sen sevgili sen sayın  sana vizon sana saray  sana lokum sana pasta  bugün değilse yarın  yalansam kör olayım
Anladım be Hasan sende de iş yok  Bir şey düşünmezsin ekmekten gayrı.  Allah sonumuzu hayır getirsin  Güvencim kalmadı felekten gayrı.. Ne yapsalar hemen unutuyorsun  Hülyalarla gönül avutuyorsun  Rahatı, davadan yeğ tutuyorsun  Yoldaşın bulunmaz eşekten gayrı.. Yazarım, yazarım okur geçersin  Sen kendini korumadan naçarsın  Akşam-sabah kovalarlar, kaçarsın  Allah'asen nesin ödlekten gayrı? . Küfür ile doldurdular hurcunu  Ödemekten korkuyorsun borcunu  Yiğit olan bulamazsa harcı nı  Ömrü bir şey olmaz şelekten gayrı. . Kuduz itler sokaklar da kol gezer  Zulüm heybetleşen bir çıığa benzer  Saklanma, gün olur seni de ezer  Yeter, adam ol, çı k tünekten gayrı.. Geçmişi unuttun, geleceğin hiç...  Bir koca duvarı yıkar bir kerpiç  Gerekirse ecel şerbetini iç,  Yiğite servet yok yürekten gayrı.. (Vur Emri)
Gücenme ey sofu baba  Biz aşığız kör değiliz  Ver bir selam al merhaba  İkiliğe yar değiliz . Hudey hudey pir aşkına  Yol verin gitsin şaşkına  Adaletsiz padişahın  Canavar girsin köşküne . Adem olan adem sever  Adalete boyun eğer  Kul hakkı dünyayı değer  Biz cana kıyar değiliz . O o o o o o meyhaneci  Şarab'ın bugün çok acı  İnsanlar konar göçerler  Kimi hoca kimi hacı . Gider Kul Mahzuni gider  Gider dostu tavaf eder  Benim bildiğim bu kadar  Biz cahile uyar değiliz . Hudey hudey hür aşkına  Biz içeriz pir aşkına  Adaletsiz Hükümdarın  Ateşler düşsün köşküne . O o o o o o meyhaneci  Bugün şarab'ın çok acı  İnsanlar kabe misali  Gelen derviş giden hacı.
Sehadet ile düserken minareler topraga  Tekbir ile omuz verip kaldirdik gökyúzüne birer birer  Ne yardan geçtik, ne serden geçtik  Törede ne varsa inandik  Hak ölçülerinde  Vurduk kistasa  Kirdik zincirleri. Cuma gecelerinin Yasin'leriyle  Sohbet eyledik gidenlerin ardindan  Agladik  Düsmana göstermeden  Kayalarin yosun tutan tarafinda  Hiçkiriklarimiz rüzgara vermedik ki  Yâdeller, namertler duyup da sevinmesin diye. Bir gün pusaklandik sevda mauzerini  Vurduk vurulduk sevdalarin kör kursunuyla  Yasayamadik  Sevdalarimizdan vazgeçtik  Doyasiya seyredemedik  Yarin hilal kasini  Gözlerine bakamadik  Belki de, gözümüzden kiskandik.. Sonunda  Karanlik geceleri dost tuttuk kendimize  Zifiri zindan odalarda tutsakligi yasarken  Ak kili çekip aldik ak sütün içinden  Derdimizi açtik kara gecelere  Ak duvarlara anlattik çilemizi  Garibim kara geceler  Ak duvarlar öyle dinlediler ki  Niye sustular,  Onu da bilemedik  Sonra döktük kara gecelere  Ak duvarlara üzüldük ki  Derdimiz ile üzüldü diye. Bir gün  Bir seher vaktinde  'Es-salatu hayrun minen-nevm' derken ezanlar  Sevdalarin kutsaliyetine  El kaldirdik  Af diledik alemlerin Rabbi'nden. Minberde dinlerken sevdalarin en yücesini  Cami duvarinda satildik  Ucuzlar, soysuzlar tarafindan. Tek çikisli daglarda demir dövülürken  Tekbir gibi ses veren balyozun  Töresini düsünüp durduk her zaman  Gayri mesru günesin yildizlarina inat  Hilal gecelerinin töreleriyle avunduk her zaman. Destur alirken hoca Ahmed Yesevi'den  Alparslan'a Sari Saltuk  Kayi'dan Osman Gazi'ye Seyh Edebâli  Fatih Sultan Mehmed Han Hazretlerine Aksemseddin'in  Kutsaliyetini düsünüp durduk her zaman. Aleme nizam dedik  Yaren tuttuk kendimize  Niceleri yol dostu olmus bize. Sonra yine biz kaldik  Biz kaldik ki  Bu Allah'in davasinda  Bu Türklük davasinda  Bu vatan davasinda  Biz kaldik sevdiklerimizle beraber. Senelerce dert sofrasindan  Bal yedik ekmeksiz  Allah'in davasidir dedik  Diyet istemedik  Egilmedik  Kirildik defalarca  Erkekcesine öldük  Yigitcesine öldük. Ipe giderken satmadik sevdiklerimizi  Kaldirdik hilal sancagini  Yasadik  Yasadik Bozkurt töresini
Sevgili, sarap getir! kalk, gel sözüm yerine  Bu gece kismetimdir o pembe agzin yine!  Tövbem saclarin gibi perisan bir tövbedir,  Uysun verdigin sarap yanaginin rengine!
Davaci zengin, davali yoksulsa  Zenginden yana isler yasa. Davaci yoksul, davali zenginse  Davalida kalir yine nizali arsa . Davaci da davali da zenginse davada  Ozur diler cekilir aradan kadi. . Davaci da davali da yoksulsa, bak,  Sade o zaman iste yerini bulur hak.
Sakiya bir cur'a sun cam-ı safanın aşkına  Sakı-i kevser Aliyy'el Murtazanın aşkına. Hdim-ül fakr oldu,ezdi Şahım engür şerbetin  Kırıklar anı kıldılar nüş Mustafanın aşkına. Şahımın Şahıdır gönlümdeki hep ehl-i beyt  Kevn mekandan geçmişiz biz al-abanın aşkına. La-feta illa Ali'nin manisinin fehmeylemeyen  Zikrederler gece gündüz Mücteba'nın aşkına. Lale başına elif çekmiş Hüseyniler gibi  Kan boyanmıştır Şehid-i Kerbalanın aşkına. Hanedanı Mustafaya sıdk ile bel bağlayan  Oynadır meydanda başın evliyanın aşkına. Ey NESİMİ seyfin ile öldür yezid-i müşriki  Er değildir kim ki çalmaz tigi Şahın aşkına
Yaşamak uğruna  ölmek bu olsa gerek  Sevmek uğruna  acı çekmek bu olsa gerek  Hayat uğruna  savaşmak bu olsa gerek  Peki ya senin uğruna  Üzülmek niye?
Vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni,  Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez.  Değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini,  Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz,  Değil mi ki ayaklar altında insan onuru,  O kızoğlan kız erdem dağlara kaldırılmış,  Ezilmiş, hor görülmüş el emeği, göz nuru,  Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş,  Değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın,  Değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene,  Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,  Değil mi ki kötüler kadı olmuş Yemen' e  Vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,  Seni yalnız komak var, o koyuyor adama.. Çeviren: Can Yücel
Evvel Allah, ahir Allah  Andan ulu gelmemiştir  Hak Muhammed'den sevgili  Hakk'ın kulu gelmemiştir. Sah-ı merdan idi adı  Cömert sofrasın kim kodu  Ali'ye aslanım dedi  Uyruk Ali gelmemiştir. Pir olmayan aşka gelmez  Koç olmayan kurban olmaz  Ecel gelse derman olmaz  Hakk'tan rıza gelmemistir. Od düştüğü yeri yakar  Değme dalda gül mü biter  Ko dört dilin, çok kuş öter  Bülbül ünü gelmemistir. Karac'oglan Hakk'a yalvar  Verdiğine günah ol dar  Sol alemde eksiksiz yar  Kimse bulup gelmemistir
Ey sokaklarında yıllarca avare dolaştığım  İçinde ilk aşkımı yaşadığım küçük şehir.  Umutsuz akşamlarımda sesini duyduğum lir  Sihrinde ilk acıyı tattığım .. Ey sarhoş akşamlarımın biricik tesellisi  İlk şiirlerimdeki biricik dert ortağım fener  Soğuk kış geceleri ısındığım kalorifer  Gitgide uzaklaşan tren sesi .. ey en masum arzularımı gizleyen oda  Yıldızlarla dost eden küçük pencere  Her akşam gönlümün dilediği yere  Götüren sihirli araba .. Ey en içli en yanık türkülerimi duymayan  rüzgarı saçlarımı dağıtan sokak  Ve ey saçı ak gönlü ak  Anneciğim pencerede ağlayan .. Ah biliyorum güç gelecek sizlere  Ama artık gitmek geliyor içimden  Bir sabah masmavi bir bulutun peşinden  Dönüşü olmayan yerlere...
evimin önü yokuş  sokağımı kar tutmuş  al da uç gözlerimi  kanatları gümüş kuş  al da uç
Bad-ı saba selam söyle o yare,  Pek göresim geldi illerimizi.  Gönül arzu çeker ama ne çare,  N’ideyim tutan var yollarımızı.. Acem şahı bize name gönderdi,  Gam leşkerin üstümüze dönderdi,  Zalim felek bizi yaktı yandırdı,  Savurdu havaya küllerimizi.. Yüküm gamdır gam alır satarım,  Pervaneler gibi yanar tüterim,  Kıyamette yakasını tutarım,  Vermesin hoyrata gönüllerimizi.. Karac’oğlan der ki gümanım yoktur,  Gayri rakiplere amanım yoktur.  Sılaya varmaya dermanım yoktur  Nazlım beklemesin yarini
Yüreğim sızladığı zaman  Gece yarılarından sonra,şafaktan önce  Bilmediğim bir istasyondan,bilmediğim bir müzik geliyor kulağıma:  Uzak  vahşi  Karanlık...  Gece denizleri gibi bir müzik,  Batık gemilerli gece denizleri gibi bir müzik,  Çağırıyor,çağırıyor beni durmadan  Ve belki de işte o zaman başlıyor sızlamaya yüreğim.. Yüreğim sızladığı zaman  Duvarları banka afişli çok eski bir şehrin Cumhuriyet Caddesi'nde iki tüfek bir kelepçe,  Tüfekler garip garip  Kelepçe garip...  Öyle beter  Öyle çamur  Bir yaprak döne yuvarlana,  Bir akarsu bata çıka...  Koşuyor koşuyor bir kadın kelepçenin ardından  Ve belki de işte o zaman başlıyor sızlamaya yüreğim.. Yüreğim sızladığı zaman  Bir kara tank çıkıyor bir ağıttan,bir filmden,bir savaş romanından çıkıp yürüyor sevgilerin,özlemlerin üzerinden.  Aşkların,umutların,oyuncakların,küçük emeklerin,büyük kaygıların üzerinden geçip gidiyor.  Su gibi ilerliyor yangın  İşliyor kıtlık karanlığı  Ölüler birden bire şarkılaşıp  Virüsler bakteriler  Bütün dilleri birden konuşuyor herşey.  Çırpınıyor yerde bir damla kan  Ve belki de işte o zaman başlıyor sızlamaya yüreğim.. Yüreğim sızladığı zaman  Kör bir çeşme başında kör bir kadın geliyor gözlerimin önüne  Bütün iplikleri bütün iğnelere takıyor da  Ne iplikler bitiyor,ne de iğneler.  Götürülmüş oğluna mı  kaçırılmış kızına mı  Geçen günlerine mi  Unutmuş neye ağladığını  Ağlıyor,aranıyor  Aranıyor,  Bıkmadan  Bilmeden  usanmadan.  Ve belki de işte o zaman başlıyor sızlamaya yüreğim.. Yüreğim sızladığı zaman  Ciğerlerime çekerken kötülüğü,  Ellerimle dokunurken kötülüğe,  Ayaklarıma dolaşırken kötülük,  Şu taşı şurdan alıp şuraya koymamanın pis bunaltısı geçiriyor tırnaklarını gırtlağıma.  Kokuyor işyerleri  Kokuyor günaydınlar.  Ne varsa verilmemiş,  Alınmamış ne varsa;  Edilmemiş söz,  Patlamamış öfke,  Uyutulmuş ne varsa  Ne varsa kokuyor birden bire  Ve kayıyor bir şey parmaklarımdan,  Ve belki de işte o zaman başlıyor sızlamaya yüreğim.. Yani ben dört mevsime bölerek bu yürek sızısını,  Günlere,saatlere bölerek bu yürek sızısını,  Sokağım,kentim,vatanım sanarak bu yürek sızısını,  Bir yaprağı durmadan işliyorum bu ölümsüz ağaca.. Günlere,saatlere bölerek bu yürek sızısını,
La-mekanlarda mısın, nerdesin, ey gaib ilah?  Dönerim enfüsü, afakı ezelden beridir.  Serpilip kubbene donmuş, o ışık damlaları,  Seni, yer yer arayan yaşlarımın izleridir! . Hilvan, 19 Teşrînisânî 1348  (19 Kasım 1932)
Hey ağalar zaman azdı  Düşmüşe il üşer oldu  Küllükte sürünen eşek  Cins atla yarışır oldu. Palas üstünde yatmıyan  Bıyığ'na pala batmıyan  Porsuk ardından yetmiyen  Ceylana ulaşır oldu. Evlerinin önü tazı  Yazılır turnası kazı  Yaşına yetmedik kuzu  Koç ile vuruşur oldu. Gevheri der işle hata  Katırlar baskındır ata  Olur olmaz maslahata  Çocuklar karışır oldu
Ey giyip gülgûn demâdem azm-i cevlân eyleyen  Her taraf cevlân edip döndükçe yüz kan eyleyen. Ey beni mahrum edip bezm-i visâlinden müdâm  Gayri, hân-ı iltifatı üzre mihmân eyleyen! . Ey demadem reşk tiğiyle benim kanım döküp  Mey içip ağyâr ile seyr-i gülistân eyleyen.. Bunca kim efgaanımı ey mâh, işittin giceler  Dimedin bir gice; ''Kimdir bunca efgaan eyleyen.''. Aşk derdiyle olur aşık mizâcı müstakîm  Düşmenimdir dostlar, bu derde derman eyleyen.. Derd-i hicrân, natüvan etmiş Fuzûlî hasteyi,  Yok mudur Yâ Rabb devâ-yı derd-i hicrân eyleyen!
Bir baska yolculuk dalindan dusmek yere,  Yasadigindan uzun;  Bir tatli yolculuk dalindan inmek yere.. Agacin yuksekligince,  Dalin yuksekligince ruzgarda;  Ve bir yeni ömür  Vardigin cimen yesilligince.
Gazel. Âşık olduk dâm-ı zülf-i yâre düşdü gönlümüz  Akla uyduk bir garîb âvâre düşdü gönlümüz. Gamdan âzâd olmağa bilmem ne çâre eylesek  Kaldı hayretde acep bîçâre düşdü gönlümüz. Âşık olmakdır yine evlâsı ammâ derd bu  Bir mülâyim âfet-i mekkâra düşdü gönlümüz. Çeşmi bir zahm urdu tîğ-ı gamze-i bürrân ile  Göz yumup açınca yüz bin pâre düşdü gönlümüz. Fâriğ olsak n'ola dilber sevmeden Nef'î gibi  Hüsn-i hulk-ı şâh-ı meh-dîdâra düşdü gönlümüz. Şevkımız yok zevk-i câm-ı lâ'l-i nâb-ı dilbere  Şi'r-i hâkân-ı şeker-güftâra düşdü gönlümüz. Hazret-i Sultân Murâd Hân-ı kerîmü'ş-şân kim  Şevk-i medhiyle garîb efkâra düşdü gönlümüz. Cüst ü cû etdik âlem-i endîşede  Iztırârî vâdî-i inkâra düşdü gönlümüz
I.. Önünü alamıyorum bu kör gidişlerin yollarda  Herkes bir yere gidiyor önünü alamıyorum  Çaresiz direniyorum bu dönüm noktalarında kimse  elini uzatmıyor  Bir gürültülü yaşamağa gidiyor dünya boşalan  bir deniz gibi  Bu sesler ormanında kaybolan bir çağ bu.  Nereye gitsem hep apartmanlar çıkıyor önüme  Alıp başımı duvarlara çarpıyor bu yollar  Gidip gelmelerim bu dar sokaklarda  İnsanların koşup dolduğu bu dar yapılarda  Bir kısır döngüye girmek için bütün çabalar  Biz bunun için mi geldik. . II. . Kara ağaç gibi bağlıyım katı bir çağ bu  Her şey bir makine düzenine gidiyor  - düzen diyorlar beni çağırıyorlar -  Irmak yatağına sığınıyorum sınırlı bir çağ bu  Baktığımız her şeyde bir yalan kabuğu  Bir mercek düzenine bağlanıyor gözlerimiz. . III. . Şu zaman çıkmazında alıp beni bir altmış yaşa  bağlıyorsunuz  Doğmadan ölüme yöneldik gerisi yok diyenler var  Sınırlı yıl oyunlarına inananlar var  Sizin güveniniz bir güneş düzeninde  Ben mezarların karanlık çağına dayanıyorum  Bir ağacı büyütüyorum her yerimle  Bir ağacı uyguluyorum - her şey bir ağaç düzeninde -  Yerde gökte ve her her yerde  Dallarında ben ağacın incecik köklerinde  Boğuluyorum - bağlanıyorum -  Ben mezarların karanlık çağına dayanıyorum. . IV. . Şu dar odanın katı yalnızlığında  Ve her şeyin çıplaklığında  Durup bir pencereyi deniyorum  Gizliliğin dışına çıkıyorum  Araçların  İnsanların  Şehrin ve meydanların ve kalabalığın ve herşeyin  İçimde yalnız ve yapraksız  Bir kavak ağacı büyüyor - Çıplak ve göğe doğru -  Ama küskün ama yalnız ama yapraksız ve uzun  Bir ağlama duvarı bu.  Yatak ve yorganın kuru yalnızlığında  Ve aklın dar yalnızlığında  Şehrin ve herşeyin  Ve kalabalığın yorgunluğunda  Saçların ve parmakların  Ve gözlerin ve gecenin bu bulanık çağında  Ve aynaların sığ görünümünde  Bunalıyorum. . V. . Susmanın kalesine sığınıyorum  Önümde karanlıktan duvarlar  Sırtımda insan yüklü bir gök var.. Maraş 1959
Pencerede elmas tanecikler ve çevresinde delikler. Göz için. Deli. Çöl faresi. Kum bekçisi. Cımbız gözlü. İğne burunlu. Eskiden bir yıldızmış. Göğünü yitirmiş. Kumda şimdi. Falına bakıyor. Yeniden dönecek mi? Taneleri kimi zaman tek çıksın diye sayıyor. Olmuyor, çift çıkıyor. Bazen 'çift' tutuyor içinden. Bu kez de tek çıkıyor.. Bulamıyor gök kuma hangi sayıyla yazılmış. Geceleri iyice umutsuz, renk körü... Çölde her şey birbirine karışıyor. Yakınındaki ev bir canavar, kıpırtısız, tetikte. Penceresinde elmas tanecikleri var, bunun ayrımında. Ardında bir karaltı bazen; izleniyor, bunun da ayrımında. Cımbız gözlerini belli etmeden odaklıyor pencereye doğru, dönüp, dikeliyor. Işıklıysa zaman, maki şemsiyesinin gölgesine sığınıyor. Bulutlu günler saydığı bir yana aktardığı kum taneciklerinden oluşan tepenin üzerine tünüyor. Paranoyak bir fare. Canavardan çok korkuyor. Çöle eklenmiş denize bakıyor geride duran elmas çerçeveyi unutmadan. Her ikisini de anlamıyor. İkiye ayırıyor tek ve çift gibi. Arkadaki canavarın sayısı tek, önünde açılan mavilik çift. Suya varamıyor, ıslanma korkusu var, eve de dokunamaz her gün her gece orada tek başına; pencere; karaltı; canavar... Dehlize iniyor, ürpertiyle kıvrılıyor karanlığa. Çıkarsam, çıkarsam, bakacak aşağılıyarak, anlayışsız, ezercesine, bakacak bana. Denize bakıyormuş gibi yapıyor beni izliyor, saydığım tanecikleri, şemsiyemi, dehlizime inen delikleri... Gözlerime bakıyor. Gözlerimi cımbıza benzetiyor, iğne burunlu diyor bana, deli diyor, kum bekçisi diyor, göğünü yitirmiş bir yıldız diyor bana, kumda fal baktığımı sanıyor, gök haritasındaki yerimi bulmaya çalıştığımı. Renk körüymüşüm, paranoyakmışım, umutsuzmuşum, korkuyormuşum denizden evden ondan. Dehlizimde tetikte beklediğimi düşünüyor, tedirgin olduğumu. Bilmez ki tüyle kaplanmış et ve kanda akışan hayvan erincini. Diş ve tırnak ve kuymk ve kürk ve hız ve kayma ve... Dişlerini gösterecek bir gün, maskesi düşecek diye düşünecek. Hayvan dişlerini. Hayvan güldü. Güldü hayvan oysa, bilemez. Öfke sanacak, saldırıdaki inceliği öfke bilecek, kin kabul edecek tümünü, dişi, tırnağı, kuyruğu, kürkü, hızı, kaymayı.. Her gün her gece her an önünü ve ardım düşünüyor. Hiç bir düş kurmadan, yalnızca ön ve art. Art ve ön. Uluma ve dokunma korkusunu yenerse suya dalabilir, yüzebilir, dönüp canavara tırmanabilir. Pencerenin elmas taneciklerinden birine yakın durup bir deliğe yaklaşarak dişlerini gösterebilir. Öç alma duygusuyla yanarak 'Neden büyüdünüz, genleştiniz, yayıldınız, gövdelerinizle, aletlerinizle, anlaklarınızla, aşklarınızla, ağlatılarınızla, güldürülerinizle, yüceliklerle, bayagılıklarla; bu yerküreyi nasıl iyeliğinizin bir yapıtı olarak algılıyor onu altetmeye çalışıyorsunuz? ' sorabilir. Neden ve nasılla, damarlarında akışan hınç dile, dişe gelir o zaman. Benden tiksiniyor. Donanımlı olduğumu sanıyor, kürkümün bir zamanlar olduğunu, sonra yokolduğunu varsayıyor.
Yâ Nebi...  Şu halime bak  Nasıl ki bağrı yanar gün kızınca sahranın,  Benim de ruhumu yaktıkça yaktı hicranın.  Hârimi Pâkine can atmak istedim durdum,  Gerildi karşıma yıllarca ailem yurdum.  Tahammül et dediler, hangi bir zamana kadar,  Ne bitmez olsa tahammül, onun da bir sonu var.  Gözümde tüttü bu andıkça yandığım toprak,  Önümde durmadı artık ne hanuman ne ocak.  Yıkıldı hepsi, ben aştım diyar-ı Sudan’ı,  Üç ay tihame deyip çiğnedim beyebanı.  Kemiklerim bile yanmıştı belki sahrada,  Yetişmeseydin eğer Ya Muhammed imdada.  Eserdi kumda yüzerken serin serin nefesin,  Akarsular gibi çağlardı her tarafta sesin.  İradem olduğu gündür senin iradene râm,  Bir an olsun yollarda durmak bana oldu haram.  Bütün hayakil-i hilkat ile hasbihal ettim,  Leyâle derdimi döktüm, cibali söylettim.  Yanıp tutuşmadan yummadım gözümü,  Nücuma sor ki bu kirpikler uyku görmüş mü?  Azab-ı Hecrine katlandım elli üç senedir,  Sonunda anlıma çarpan bu zalim örtü nedir?  Üç beş sineyi hicran içinde inleterek,  Çıkan yüreklere husran mı, merhamet mi gerek.  Demir nikabını kaldır mezarı pâkinden,  Bu hasta ruhumu artık, ayırma hakinden.  nedir o meşale, nurun mu ya Resulallah  Sükûn içinde bir an geçti, sonra kısa bir âh.... .
Evvel zaman içinde  Bir deniz ülkesinde,  Adı Annabel Lee idi,  Bilirsiniz belki,  Yaşardı bir körpecik,  Sevilmek ve beni sevmek  Kızcağızın tek fikri.  Çocuktuk ikimiz de  O deniz ülkesinde,  Fakat sevgiden daha bir sevgiyle  Sevdik birbirimizi  Ben ve Annabel Lee.  Cennetin kanatlı ferişteleri  İmrenirlerdi bize ve sevgimize.. Ve bundandır ki hayli zaman önce  Bu deniz ülkesinde bir gece  Bir bulutun rüzgârı esti  Üşüttü Annabel Lee’mi.  Sonra soylu yakınları geldi  Ve alıp götürdüler onu benden,  Bu deniz ülkesinde  Kapatmak için bir gömüte.. Cennetteki melekler bilmezlerdi  Mutluluğumuzun yarısını bile.  Kıskanıp durdular bizi:  Evet! Buydu nedeni  (Herkes bilir bunu o deniz ülkesinde)  Bir bulutun rüzgârı geldi  Üşütüp öldürdü Annabel Lee’mi.. Ama kim varsa ki  Yaşça başça ileri  Sevgimizin gücünü geçemezdi.  Ne gökteki cennet melekleri  Ne de deniz altı cinleri  Canımı ayıramaz bile  Canından güzel Annabel Lee’min . Cananımın hayali olmadan  Işıldamaz ay asla.  Ve gördüğüm yıldızlar değil asla  Parlak gözleridir güzel Annabel Lee’min.  Ve gece boyu uzanıp dururum yanına  Sevgilimin, cananımın, hayatımın ve gelinimin,  Deniz kıyısındaki gömütünde,  Deniz kenarındaki kabrinde.. Edgar Allan Poe  Çeviren: İsmail Haydar Aksoy  http://www.antoloji.com/ismail_aksoy  http://ismailaksoy.blogcu.com  http://ismailaksoy.wordpress.com
Esareti esir eden  Dosdoğru bir hatadayım  Firariyim beş hasseden  Görünmez bir kıtadayım . Dert arayıp aralara  Şifa buldum yaralara  Okyanusum karalara  Gizemli bir kıtadayım . Rüzgar sustu sevdam esti  Umutsuzluk umut kesti  Türkülerim türkü üstü  Sekizinci notadayım
Ömrümün yaprakları sararıp  Bir bir dökülürken önüme  Ben baktım  Ve sadece güldüm ölüme. Gülebilseydim keşke  Ölebilseydim  Bilebilseydim  Başka bahar var mıdır  Yoksa bu sonbahar mıdır.
Azizimn su diye ağlar  Mecnun hu diye ağlar  Deryada bir gül açmış  O da su diye ağlar. Ya Türkistan neden ağlar  Ağlar yüreğimi dağlar  Başucumda Musul Kerkük  Anadolum diye ağlar. Azizim su diye ağlar  Mecnun hu diye ağlar  Deryada bir gül açmış  O da su diye ağlar
Benim günlerim Soğanağa'da geçti  Bir pencere, avuç kadar bir gök  Sevim Matilda Hayrünnisa Eleni  Her Allahın günü daha bir sevmek  Daha bir cumhuriyeti, İlya Avgiri'yi. Benim gençliğim güzeldir bakın  Her gün elele denizle rüzgârla  Her şiirde seçme mısra güzelliğim  Her evde yatakların andığı ben  Mis gibi her gün hikâyem ağızlarda. Ne Cumhuriyet ne İlya Avgiri umrumda  Ben eskiden hayvan gibi yaşardım  Bir karanfil iki memem arasında  Gökyüzünü ayna yerine kordum da  Geçer ayıp yerlerime bakardım. Benim gençliğimde kimse ama kimse  Ayla, güneşle, cumhuriyetle uğraşmazdı  Gökyüzü, deniz dünyayı koyup gitmezdi  İlk çıkıyor balıklar daha denizden  Bunların biri olmazdı benim zamanımda
Döndüm lê gûle batman’a vardım.  Batman’dan diyarbekir’e bir bilet aldım.  Kara tren bozuldu silvan düzünde.  O yalan yollarda hasretle kaldım…. Batman garında altı donuk yüz... Çığlık ve hınç böyle topraklar boyu; gökyüzünde turnalar ve gri... Ay ışığı geceyi ayartacak birazdan. Batman garında altı donuk yüz.... Birinci yolcu soluksuz; sanki ayazlarda yaralı bir geyik göğsü. İkincisi sevdalı: ‘Sen beni bir kez olsun sevmedin/Habar saldım gecelerde gelmedin,’ gibi kahır yüz. Üçüncüsü bir kadın:De ki şakağında dolunay Dicle’nin.Dör- düncüsü tekmil temsili bakış, sanki kurşunlanmış bir türkü Tendürek dağla- rında.Beşincisi kandırılmış çocuklar gibi; yükü yatağı, kasketinde ter. Altın-cısı ben; dağlı yaralar, yaralı dağlar gibi... Batman treni bir feryat gibi gardan çıkıyor.Terli akşam alacası trene vuruyor, tren yollara... Ay öksüz bir geceden geçiyor ve biz, öksüz bir gecede ayın altından geçiyoruz...Gecenin terli göğsünde bir deli türkü: “Ahmedê lê vayêê / Hesênê lê vayêê! ”Bu türkü... Bu ne türkü? Türkü değil, çığlık bu; göğünden koparılmış gibi mavinin...O mavi? Ulan o bizim mavi! Mavide eşkıyalar da yitirmişler tüfeklerini.... Boş vagonlar yollara düşmüş batman düzünde. Gecenin göğsünde bir deli türkü... İşte Gevaş, uzaklarda yarasıyla susuyor, geride şark çıbanıyla Batman’ın göğsü, Silvan düzünde ateşler yanıyor... Bir ihtiyar: “Biz ne doğ- muşuk ki” diyor: “Ne ölek kardaş! ”Batman treninde altı donuk yüz...Çığlık-  lar oturmuş gözlerinde büyüyor…. O saat Sirkeci’de martılar, aç çocukları o uzak suların. O saat Beyoğlu hınca hınç, Kızılay sersem! O saat nasılsın Yalova feribotu, Buca dolmuşu, Üs- küdar iskelesi? O saat Bodrum kalesi daha sperm kokuyor... Çingene çadırların- da çengi çalıyor... O saat Köln’de bir mülteci sessizce hıçkırıyor...O saat gece- de son orospu bir türkü tutturmuş rüzgâra kaşı... Bir adam Adana’nın bulvarın- da kusuyor... O saat Artvin’de bir öğretmen gecikmiş düşlerini dövüyor… . O saat tarihin alnında ter, insanlık vahşetin gözlerine baka baka susuyor...O saat gecede bir kahpe kurşun, Diyarbakır’ın göğsünde bir adam düşüyor! . “Boşuna çırpınma gökyüzü: Yurdum kadar ağlayamazsın…”
1/  Bana sen diyorsun ki  O taşa değme sakın  Aralama o perdeyi  O dalı ırgalama  Mıncıklama o konuyu  Onu bırak, şunu al  Onu değil ötekini  Hayır ona dokunma  Elleme sakın şunu  Bana sen diyorsun ki  Yürümek okey  Yürüyüşmek no  Kol sallamak yes  Kol sallaşmak nayn  Solo şarkı okey  Koro türkü no  Pikapa okey  Kitaba nayn  Bana sen diyorsun ki  Caddeler açtırdım gelip geçmeğe  Çarşılar donattım gezip görmeğe  Vitrinler bezettim durup bakmağa  Yürüsene lan oğlum  Gezsene çarşıları  İmrensene vitrinlere lan oğlum  Bana sen diyorsun ki  İşte çayır işte top  Tepişsenize  İşte bar işte disko  Tepişsenize  Bakma öyle aval aval yüzüme  Al kızını delikanlım, götür teyzene  Teyzen izin vermezse el şakasına  Uzanıver annene  Bak ne güzel yerler açtım ben sana  Kahvehane, birahane, taverna  Poker, briç, bezik oyna  Bilmiyorsan satranç, rulet  Vur tavlanın kıçına  Yiyip içip eğlenin  Eğlenin be çocuklar  Dua edin bu günleri verene  İnanmayın bize kötü diyene  Kağıtsa işte kağıt evladım  Baskıysa işte baskı  Hem rotatif hem ofset  Nişan, nikâh, düğün dernek, sünnet münnet, kartvizit  Sümkürün isterseniz  İsterseniz silinin  Boş verin çağdaşlığa çağdaş düzeye  Muassır medeniyetse muassır medeniyet  Gerisi vızıt mızıt. 2/  Ya ben sana ne diyeyim ey hırtlambolos  Ne diyeyim bu güneşli bu güzel günde sana  Gömütlük mü burası?  Buluntular müzesi mi ne yani?  Korkuyorsan yaygara ne?  Korkmuyorsan yaygara ne?  Gel benimle  Çık sokağa  Kaldır küflü alnını bahar şarkılarına  Dağılsın korkuların  Senin küflü duvarında o eski saat  Benimse yüreğimden bahar selleri  Bu güneşli günde bu aptalca pazarlık  Olmaz ki hırtlambolos  Olmaz ki be babalık!
Neşe ile ızdırapla,  Düşünce ile dolu iken,  Tükenmez ezalar içinde,  Ümitler, tereddütler geçirirken  Kederler içinde yoğurulurken  Mesut olan,  Ancak seven ruhtur.
Türkü yine o türkü, sazlarda tel değişti,  Yumruk yine o yumruk, bir varsa el değişti!
Altın kafes idi benim durağım  Dost elinden yaralandı yüreğim  Evvel yakın idim şimdi ırağım  Felek beni nazlı yârdan ayırdı. Dostumun yaylası çayır çimendi  Şu şirin dillerden ikrarın verdi  Yeminler eder de ayrılmam derdi  Felek beni nazlı yârdan ayırdı. Kumaş olam arşın arşın yırtılam  Köle olam çarşılarda satılam  Vadem yetmedi ki ölem kurtulam  Felek beni nazlı yârdan ayırdı. Der Karacaoğlan yanam alışam  Akam gidem şu sulara karışam  Yol başına gelmiş varam danışam  Felek beni nazlı yârdan ayırdı
I. Masallarımız aynı düşlerimiz bir  Aynı ateşin yaktığı ağıtlardan geliyoruz  Kentin en uzak köşeleri  Hüznün ele verecek seni  Öyle mahzun bakma çocuk  'Devletin ve milletin bekası' zedelenir. Orda aşka yardım ve yataklıktan  Sabıkalıdır şiir. II. Acı ata yadigârıdır  Bin yıllık bir tarihi var  Beni bana kırdırır  Kehribar bir tespih gibi  Çek çek bitmez  Kimi zaman yaşayıp yaşamamak  Birbirine eşittir. Orda zembereksiz bir saat  Kırık bir keman gibidir şiir. III. Hüznü bir bohça gibi vurup sırtına  Söyle hangi acısıydın viran evlerin  Kanlı bir mendil kaldı geride  Serin bir su yavru bir kuş gibiydi  Meçhulümüzdür nasıl bir ölüme gelin gittiği. O mendilin kokusunda  Kanın dördüncü halidir şiir. IV. Maskeler atılmış roller ve replikler  Derin bir uykuya dalmıştır  Bir şarkıda ağlarken  Bir çiçeği sularken  Onlarla konuşur görürsem seni. Demektir  Şiir yeni çığlıklara hazırlıyor kendini. V. Hepsi de yaralı bir cerenin resmidir  Açılırsa bir sayfası unutulmuş defterin  Orda herkes kendi payına düşen  Bir yangınla karşılaşacak  Ve görülecek  Kaç kadın ezilmiş ayak altında  O canavar evlerin. De ki  O defterin dipnotlarıdır düşünde düş görür şiir. VI. Piyasa şartları nedir  İstatistik yasaları ne söyler bilmem ama  Bir avuntu bulunur her zaman  Peşin fiyatına taksitle  Biraz etik estetik  Biraz kolesterol biraz turnusol  Vazife ulufe biraz felsefe  Bunca havar hiç rayting yapmıyor demek  Vatanperver bir münevver olarak  Sizin bu konuda bakışınız kaç amper. Belki de  Turnusolün sudaki rengidir şiir. VII. Daha yirmi dört saat  Hayati tehlikesi var diyor doktor  Durmadan morfin yapıyorlar  Kurtulsa da izi kalırmış  Yüreğini ezmiş aklının paletleri. Bir saatin tik-taklarıdır orda  Beşinci mevsimin adıdır şiir. VIII. Biz mi taşırız aşkları  Aşklar mı bizi  Şimdi hangi kentte  Yağdığını unuttuğum bir yağmur  Ertelenmiş bir aşkın saçlarını yıkıyor. O günden beri  Öznesi yaralıdır şiirin. IX. Orda yıldızlar daha parlaktır  Aynalar daha ayna  Yaşamaya başladığın an  Biraz daha koyulaşır ağaçların yeşili. Orası  Şiirin kendini göndere çektiği yerdir. X. Sensiz paslı bir çivi gibi duruyorum  Bir duvarın yüzünde  Ateşe ve rüzgâra dair bir dize kuşan  Bu geceyi teslim al  Bir selam uçur bana  Hâlâ bir sabah serinliği ise adresim. İnsana dair her çığlık  De ki şiirdir biraz
“Unutursun! ” deyişine. unutmak, yıldızların ciğerine saplanan  bir lâle yaprağına gömmektir sevgiliyi  unutmak, bir kaktüsün küllerinde ansızın  alevli bir tapınak eylemektir sevgiyi  unutmak, semendere zehir sunmaktır, gülüm  taş dolu yüreklerin lügatinde bulursun  unutmak, sessizliğe yine kanmaktır, gülüm  unutulursa şair, sen de unutulursun. bir dağın bir kuyuya tıhum ektiği yerde  balığın yüzgecinden irin döktüğü yerde  kralın, kölelerin emrinde yürüdüğü  geminin bir köpükte okyanus aradığı  ay’ın arzı terkedip gökte durduğu ândaa  serseri bir kurşunun ay’ı vurduğu ânda  başını ellerinin arasına al ve dur  işte o lahza gülüm, bu can seni unutur. unutmak, bir saatin kırılan camlarında  zamanı çürüterek öldürmektir sevgiyi  unutmak, bayramlığı giydirilen çocuğun  aldatılan göğsünde vurmaktır sevgiliyi  unutmak, bir ülkenin tozlu kaldırımlarında  taşlara boğdurmaktır yağız atlı yiğidi  unutmak, susturmaktır yolların ayrımında  şairlere can veren muhteşem bir ağıdı  unutmak, koparmaktır çiçekleri dalından  sisli bir yalnızlığın ekseninde bulursun  unutmak, ayırmaktır arıları balından  unutulursa şair, sen de unutulursun
Ölümdü o, beni aldatmayın  Soguk nefesiydi yüzümde duydugum  Öyle sessizce öldum ki defalarca  Hiç bir zaman anlaşılmadı yoklugum  Hayatın omuzunda bir yük oldugu  Nice yalnız geceler, nice akşamlar  Tanrı biliyor ya kaç kere öldügümü  İnandım ölüme, aşka inandıgım kadar  Satır satır yaşadım yazdıklarımı  Ne saadetin ne güzel günün şairiyim  Kimse acımasın bana, istemem  Ben aşkın ve ölümün şairiyim.
Lafımın dostusunuz, çilemin yabancısı,  Yok mudur, sizin köyde, çeken fikir sancısı?
Yüzün bir sebepsiz korkuyla uçuk,  O gün başucuma karalarla gel  Arkanda, çepçevre, kızıl bir ufuk,  Tepende simsiyah kargalarla gel. Elinden, dal gibi düşerken ümit,  Ne bir hasret dinle, ne bir ah işit;  Bir yaprak ol, esen rüzgarlarla git,  Kırık bir tekne ol, dalgalarla gel.
Dünyada aşk denilen varlık da yalan,  İnanma, aldanma, kapılma kızım,  Hıçkırır ağlarlar, inanma yalan,  Erkekler yılandır, sokarlar kızım.. 'Ölürüm ben seni unutmam' derler,  Sen ona aldanma kapılma kızım.  Gelirler önünde secde ederler,  Arkandan lanetler ederler kızım.. Şimdi bir çiçeksin göğse takılır,  Solunca kaldırır atarlar kızım.  Aşktan sonra hayalin yıkılır  Baharda saçların ağarır kızım.
Gerçi ey dil yâr içün yüz verdi yüz mihnet sana  Zerrece kat'-ı mahabbet etmedün rahmet sana. Işk ehlin âteş-i hicrâna eylersen kebâb  Döne döne imtihân etdün budur âdet sana. Saklama nakd-i gam-ı ışkını ey cân zâhir et  Kim verem habs-i bedenden çıkmağa ruhsat sana. Çâre-i bihbûdumu sordum mu'âlicden dedi  Derd derd-i ışk ise mümkin degül sıhhat sana. Dutaram yarın kıyâmetde habîbüm dâmenün  Mest isen gaflet şarâbından bu gün möhlet sana. İncidür nâlem seni veh n'ola ger bir tîğ ile  Çeşm-i cellâdun ede ihsân mana minnet sana. Sende dün gördüm Fuzûlî meyl-i mihrâb-ı namâz  Terk-i ışk etmek mi istersen nedür niyyet sana
Ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın.  Aslında yokum ben bu oyunda,  ömrüm beni yok saysın.... Yaşam bir ıstaka;  gelir vurur ömrünün coşkusuna.  Hani tutulur dilin,  konuşamazsın…. Tırmandıkça yücelir dağlar.  Sen mağlupsun sen ıssız  ve kalbinde kuşların gömütlüğü;  tutunamazsın! . Eloğlu sevdalardan dem tutar,  aşk büyütür yıldızlardan;  senin ise düşlerin yasak,  dokunamazsın.... Birini sevmişsindir geçen yıllarda.  Açık bir yara gibidir hâlâ.  Hâlâ ne çok özlersin onu,  ağlayamazsın…. Yolunda köprüler çürür.  Sesin, sessizlik sanki bir uğultuda.  Savurur hayat kül eyler seni,  doğrulamazsın! . Yapayalnız bir ünlemsin  dünyayı ıslatan şu yağmurlarda.  Her şey çeker ve iter,  anlatamazsın.... Yaşam bir ıstaka,  gelir vurur işte ömrünün coşkusuna.  Sesinde çığlıklar boğulur ama,  bağıramazsın…. Sonra vakt erişir, toprak gülümser sana;  upuzun bir ömrün ortasında  ne hayata ne ölüme  yakışamazsın…. Yazdırmalısın mezar taşına:  Ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın,  aslında hiç olmadım ben bu oyunda  ömrüm beni yok saysın…
Hey göklere duman durmuş dağlar hey  Değirmenin üstü her gün yel olmaz  Dinle ağa, dinle paşa, dinle bey  Sen söylersin o susar mı bell"olmaz. Kızılırmak akar suyun içerler  Aç karnına yurttan yurda göçerler  Tarifeylen Köprüsünü geçerler  Çamın başı yine kar mı bell"olmaz. Olmaz artık olanlar böyle olsun  Yeni çağda mızrak çuvala girsin  Vergi dersin, ümük dersin, can dersin  Verdiler mi aldılar mı bell"olmaz
O daimi parmaklıklardan öyle bıktı ki,  hiçbir şey barındıramıyordu bakışı.  Sanki binlerce parmaklık vardı.  Ve parmaklıkların ötesinde dünya yoktu.. Güçlü esnek adımların atılımıyla  küçücük çemberler çizmesi,  büyük bir istencin felçli gibi durduğu  merkezin etrafında kudret dansı gibiydi.. Yalnızca bazen gözbebeklerinin perdeleri  kalkardı sessizce. Gergin tutuk kaslar arasından  akan bir görüntü girerdi içeri,  dalardı yüreğine ve yiter giderdi.. Rainer Maria Rilke (1875-1927)  Çeviren: İsmail Haydar Aksoy  _____________________________________________  DER PANTHER. (Im Jardin des Plantes, Paris). Sein Blick ist vom Vorübergehn der Stäbe  so müd geworden, daß er nichts mehr hält.  Ihm ist, als ob es tausend Stäbe gäbe  und hinter tausend Stäben keine Welt.. Der weiche Gang geschmeidig starker Schritte  der sich im allerkleinsten Kreise dreht,  ist wie ein Tanz von Kraft um eine Mitte,  in der betäubt ein großer Wille steht.. Nur manchmal schiebt der Vorhang der Pupille  sich lautlos auf -. Dann geht ein Bild hinein,  geht durch der Glieder angespannte Stille -  und hört im Herzen auf zu sein.
Dinle sana bir nasihat edeyim  Hatırdan gönülden geçici olma  Yiğidin başına bir iş gelince  Onu yad ellere açıcı olma . Mecliste arif ol kelamı dinle  El iki söylerse sen birin söyle  Elinden geldikçe sen eylik eyle  Hatıra dokunup yıkıcı olma. Dokunur hatıra kendisin bilmez  Asilzadelerden hiç kemlik olmaz  Sen iylik etde ozayi olmaz  Darılıpta başa kakıcı olma. El arifdir yoklar senin bendini  Dağıtırlar tuzağını fendini  Alçaklarda otur gözet kendini  Katı yükseklerden uçucuolma. Muradım nasihat bunda söylemek  Size layık olan onu dinlemek  Sev seni seveni zay etme emek  Sevenin sözünden geçici olma. Karacaoğlan söyler sözün başarır  Aşkın deryasını boydan aşırır  Seni bir mecliste hacil düşürür  Kötülere konup göçücü olma
Önce iki şiir okuyacağım  İkiside birbirinden güzel  Beğenmiyeceksin. Sonra hayallerimden bahsedeceğim  Yepyeni otomobillerden,evlerden bahsedeceğim  İnanmayacaksın. Sokakta bir adam sana laf atacak  Tutup öldüreceğim  Sevinmiyeceksin. Kutuplara gideceğim senin için  Öldü mü kaldı mı diye  Düşünmeyeceksin. Sonunda iskambil kağıtlarından  Bir köşk yapacağım sana  Şaşırıp kalacaksın
Gitme ey yolcu, beraber oturup ağlaşalım:  Elemim bir yüreğin kârı değil paylaşalım:. Ne yapıp ye'simi kahreyleyeyim bilmem ki?  Öyle dehşetli muhîtimde dönen mâtem ki! . Ah! Karşımda vatan nâmına bir kabristan  Yatıyor şimdi Nasıl yerlere geçmez insan? . Şu mezarlar ki, uzanmış gidiyor, ey yolcu,  Nereden başladı yükselmeye, bak, nerede ucu! . Bu ne hicrân-ı müebbed, bu ne hüsrân-ı mübîn  Ezilir rûh-i semâ, parçalanır kalb-i zemin! . Azıcık kurcala toprakları, seyret ne çıkar:  Dipçik altında ezilmiş, parçalanmış kafalar! . Bereden reng-i hüviyetleri uçmuş yüzler!  Kim bilir hangi şenaatle oyulmuş gözler! . «Medeniyet» denilen vahşete lânet eder,  Nice yekpâre kesilmiş de sırıtmış dişler! . Süngülenmiş, kanı donmuş nice binlerle beden!  Nice başlar, nice kollar ki, cüdâ cisminden! . Beşiğinden alınıp parçalanan mahlûkât;  Sonra nâmusuna kurban edilen bunca hayat! . Bembeyaz saçları katranlara batmış dedeler!  Göğsü baltayla kırılmış memesiz vâlideler! . Teki binlerce kesik gözdeye âid kümeler:  Saç, kulak, el, çene, parmak Bütün enkaz-ı beşer! . Bakalım, yavrusu uğrar mı, deyip, karnından,  Canavarlar gibi şişlerde kızarmış nice can! . İşte bunlar o felâket-zedelerdir ki, düşün,  Kurumuş ot gibi doğrandı bıçaklarla bütün! . Müslümanlıkları bîçârelerin öyle büyük  Bir cinâyet ki: Cezâlar ona nisbetle küçük! . Ey bu toprakta birer nâş-ı perişan bırakıp  Yükselen, mevkib-i ervâh! Sakın arza bakıp. Sanmayın: Şevk-ı şehâdetle coşan bir kan var  Bizde leşten daha hissiz, daha kokmuş can var! . Bakmayın, hem tükürün çehre-i murdarımıza!  Tükürün: Belki biraz duygu gelir ârımıza! . Tükürün cebhe-i lâkaydına Şark'ın, tükürün!  Kuşkulansın, görelim, gayreti halkın, tükürün! . Tükürün milleti alçakça vuran darbelere!  Tükürün onlara alkış dağıtan kahbelere! . Tükürün Ehl-i Salîb'in o hayasız yüzüne!  Tükürün onların aslâ güvenilmez sözüne! . Medeniyet denilen maskara mahlûku görün:  Tükürün maskeli vicdânına asrın, tükürün! . Hele İ'lanı zamanında şu mel'ul harbin,  "Bize Efkar-ı umumumiyesi lazım Garb'ın"; . Oda ALLAHI bırakmakla olur herzesini,  Halka iman gibi telkin ile, dinin sesini. Susturan aptalın idrakine bol bol tükürün  Yine hicran ile çılgınlıgın üstünde bu gün,. Bana Vahdet gibi bir yar-ı musaid lazım  Artık ey yolcu bırak, ben yanlız ağlayayım
Viran bir rum evi adada oturduğumuz ev  Serinliğine serin  Ferah olmasına ferah ya  Tam bir hakuran kafesi.  Bu deyimi aslına döndürmek için mi nedir  Bir çift de kumru gelip  Yuva yapmış çatısına.  Öyle usturubunla yerleşmişler ki  Çürümüş tahtaların arasına  Dışardan görünmüyorlar hiç.  Yalnız  El, ayak çekildikten sonra  Derinden  Ve civan demlerle demlenircesine  Başlıyor dem çekmeleri. Benim de çökmeye yüz tutmuş  Şu can kafesimde  Kadir sevgilim Güler’e sevgim  Üsküdar'a gidelim diyor hala  Üsküdara gidelim..
Eğer desem ki hevalar açıldı geldi behar  Murad oldur ki benimle mahabbet eyledi yar  Ya söylesem ki çemen goncelerle doldu  odur garez ki tebesümle söyledi dildar
Uyandım kuşların ince sesine  Seherle birlikte iniler durur  Ses verdim sesine bilircesine  Aşıkın derdini yeniler durur.. Baharda çağlayan bulanık sular  Durmadan kendini taşlara çalar  Eşinden ayrılmış bir geyik meler  Dağlar sadâ verir iniler durur. VEYSEL de yaralı geyik gibidir  Kapalı dertlere höyük gibidir  Ne sarhoştur ne de ayık gibidir  Sinesi kös gümüler durur.
Hangi sevgili var ki, senin kadar duyarsız ve kalpsiz?  Ve hangi sevgili var ki, benim kadar çaresiz? . Hangi ayrılık var ki, böyle kanasın ve böyle acısın?  Ve hangi taş yürek var ki, benim kadar ağlasın? . Hangi gün karar verdin, küt diye çekip gitmeye?  Hangi lafım dokundu sana, böyle inceden inceye?  Hangi otobüs söyle, hangi uçak, hangi tren?  Seni benden götüren, beni bir kuş gibi öttüren.  Hangi kırılası eller dolanır, kırılası beline?  Hangi rüzgar şarkı söyler, o ay tanrıçası teninde?  Hangi çirkin gerçek uğruna, tükettin güzel ütopyamızı?  Hangi boşboğazlara deşifre ettin, en mahrem sırlarımızı?  Hangi cama kafa atsam?  Hangi kapıyı omuzlayıp kırsam?  Hangi meyhanede dellenip, hangi masaları dağıtsam? . Bende bu sersem başımı, karakolun duvarına vursam.  Kendimi caddeye atıp, arabaların altına savursam.  Hangi tercih beni en hızlı şekilde öldürür?  Hangi şekil öldürmez de, ömür boyu süründürür?  Kayıp ilanı mı versem, şehir şehir dolanmak yerine?  Ödül mü koysam, ölü veya diri seni bulup getirene?  Hangi ayrılık var ki, böyle diş ağrısı gibi durmadan zonklasın?  Hangi cam kesiği var ki, böyle musluk gibi içime damlasın?  Hiç sanmam! ...  Hasta kalbim bunu bir süre daha kaldıramaz! .  Feriştah olsa, böyle eli kolu bağlı bekleyip duramaz.  Hangi mübarek dua,  Hangi evliya tesir eder, seni döndürmeye?  Hangi aptal mazeret ikna eder, ateşimi söndürmeye?  Olur mu be! . olur mu?  Bu da benim gibi adama yapılır mı?  Aşk dediğin mendil mi?  Buruşturup bir kenara atılır mı?  VEFA bu kadar basit mi? Alınır mı? Satılır mı? . Hangi hırsız çaldı, seni yırtık cebimden?  Hangi pense kopardı bizi birbirimizden?  Hangi uğursuz hamal taşıdı valizini?  Hangi çöpçü süpürdü yerden bütün izini?  Hangi yaldızlı otel çarşaf serip barındırdı?  Hangi süslü manzara seni kolayca kandırdı?  Hangi şarlatan imaj böyle çabuk ilgini çekti?  Hangi pembe vaadler o saf kalbini cezbetti? . Dağ gibi adamı eze eze! .....  Hangi anası tipli parlak çömeze,  Hangi alemlerde kahkahanı ettin meze?  Hangi yamyamlara yedirdin o masum rüyamızı?  Hangi mahluklar çiğnedi el değmemiş sevdamızı?  Hangi bıçak keser şimdi benim biriken hıncımı?  Hangi mermi dağıtır insanlara olan inancımı?  Hangi bekçi, hangi polis artık zapteder beni?  Ve! .. Hangi su bağışlatır?  Hangi musalla temizler seni? . Bu Nasıl Ayrılık? ...
Yalnızlığın ne demek olduğunu ilk defa öğrendim . İlk defa sensiz çarptı yüreğim, . Gitarın tellerini ilk defa sensiz okşadım . Yıldızlara ela gözlerini unutarak daldım ilk defa . Baharda yeşeren yeni bir tomurcuk gibi, . Yeniden doğdum ayrılık mısralarında . Mavi semaların yalnız izlendiği bu alemde . Yangın dolu saatleri sensiz yaşadım . Hasretine aç kalmış bu gönlüm, . Tıpkı yaşlı bir çınar gibi uğurluyor yapraklarını . Sözlerin fayda etmediği bu yer bir sessizlik adası  Benim şehrimde yalnızlık çok farklı yaşanıyor . Şimdi resmini tozlaşmış sokak lambalarında . Ağlıyan hatıraların sana haykırışında . Beni terkettiğin mevsimin aylarında . Güneşin acımasız kızıllığında arıyorum.. . Bir damla göz yaşınla eiryen bu yüreği . Bir damla göz yaşımla tutuşturuyorum . Aşk çileklerimi ektiğim tarlama . Bu bahar son nadası bırakıyorum . Gönlümün bulutlarını senin şehrine yolladım . Yolladım ki anla her düşen yağmur damlasının . Benim göz yaşım olduğunu . Yolladım ki anla her çakan şimşeğin . yüreğimin derinliklerinde ki cehennem olduğunu . Sen gittin ben gidemedim... . Sen unuttun ben unutamadım...
Büyük kayalar bana dedi ki aramıza geliyorsun ama  Seni saran bu yürek yok mu hiç yeryüzünde  Başımı salladım ve öldü diye yanıtladım  Dilsiz koca kayalar diz çöktüler önümde.
Biz biber şerbetini içerek büyütüldük  Otsuz, susuz, gölgesiz topraklarda güdüldük  Her gün bir değirmene girerek öğütüldük. Bu ne mantıksız oyun, bu ne ölçüsüz saha  Akşama gözlü girer, kör çıkarız sabaha...  ¥  Yaptığımız köprünün nöbetçisi Azrail  Yattığımız yatağın uykusu bizim değil  Yediğimiz yemeğin suyu kan, ekmeği kil. Hayret! Elsiz ayaksız yürüyoruz felaha  Akşama temiz girer, kir çıkarız sabaha...  ¥  Korkunun koynundayız bugün-yarın arası  Dünyamız tescillenmiş dört duvarın arası  Bin yıllık fetret çağı dede torun arası. Sevginin kapısını açan olmadı daha  Akşama kolay girer, zor çıkarız sabaha...  ¥  Hayat güzel mi, nasıl? Beden gurbet, can garip  Yatmamız mukaddermiş ateşe yorgan serip  Yokluk başucumuzda sallanan yağlı bir ip. Umutlar çöl serabı, mezarlıklar tek vaha  Akşama iki girer, bir çıkarız sabaha...  ¥  Yüzümüze baktıkça gölgemiz bize güler  Irmaklar bize ağlar, göl-deniz bize güler  Dağda kar, evde koltuk, yolda iz bize güler. Kulluğun idrakinde kul olmadık Allah’a  Akşama hayır girer, şer çıkarız sabaha.... (Suları Islatamadım)
dün geldim  geç kalsam da bağışlanır. bir bahar bozumuydu yola çıktığımda  yüzümde suçlu bir merak  kalbim heyecandan telaşlı  gözlerimde ısırgan bir hüzün vardı  hüzün: hep bilinir  bir afyon çiçeğidir önceleri  dalayan bir ısırgan yoncası olur sonra  dalayan ve uyandıran o afyon uykusundan. dün geldim  acı sırtımda tabiy. yolum uzundu  yanımda hiç resim yoktu  dağlara baktım: dağıldım  yollara baktım: yoruldum  gece ayışığı içtim, dudaklarım kurudu  gündüz böğürtlen yedim, dilim buğulandı  siz görmeliydiniz o kanı  bir dağ çiçeği sevdasına bin arı öldü  tam ordan geçiyordum, gördüm diyebilirim  aman nasıl petekti öyle  nasıl baldı  böğürtlen gibi kırmızıydı  kan gibi saydam  bir garip kokuydu, onun kokusuydu  dayanamadım, eli titrekti ama  yedim yedim kalbim çatladı  sevdam o dağ çiçeğinde kaldı. dün geldim, anca geldim  usumda vızıldayan bin arı ölüsü  heybemde onarımı gereken bin iğne  önce kendi etime. dün geldim  hoş mu geldim  hoş olmayan şeylerden geldim  bir kentten geçtim ki canım titredi  sıtma kabusuyla sallanıyordu uzaktan  girişte insanlar gördüm, hiç görmediğim  ama sanki biryerlerden tanıdığım, yemin. edebilirim. iğrenç suratları vardı, insandan çok  cüzzamlı bir köpeğe benziyorlardı  kuru birer ağaç dibine çömelmiş  çürümüş bir dalı kemiriyorlardı  omuzlarında soyulmuş yılan derileri  ellerinde pas tutmuş makaslar  iki ucu da kırık  tam ben yanlarından geçiyorken  elma ağaçlarının çiçeklerini kesmeye başladılar  ben sanki tarihini bilmiyormuşum gibi  bakır çalığı bir kasede  elmanın kanını sundular  geldim ya, nasıl geldim  bir elimde tarih atlası. bir elimde güneş humması  soğutulmaya zorlanmış bir çöl kızgınlığından  bir kum fırtınasının  soylu kumcuklarından geldim  yorgundum, susamıştım, dilim kuruydu ama  gördüğüm serap mıydı, gerçek miydi  bilirim ben  çölün tam ortasında sonsuz bir ışıltıydı  yedibin rengi yansıtan renksiz bir kuyuydu  duruydu, aydınlıktı, yaz gökleri gibiydi suyu  uzanıp avuçlasam benimdi. öyle yakın, öyle kolay, öyle dokunsam  ah o kervancıbaşı  ah o sırmalı soyguncu  ve ellerinde kesik başlar ve zebellah ordusu  birden beliriverdiler tam kuyunun başında  ellerinde kan sızıtan kesik başları  tan kuyunun ağzından sarkıtıyorlardı ki  ne olduysa o anda oldu  kızıl bir bulut ağdı kuyunun ağzından göğe  bulut değil  bir devin alev saçan soluğuydu  ardından muhteşem bir kum fırtınası  kum değil  devin çocuklarıydı saçılan  ah görmeliydiniz o savaşı  ne kanlı kervancıbaşı  ne zebellah ordusu  dayanamadılar kum fırtınasının şiddetine  çöl mü yarıldı  kuyu mu büyüttü ağzını  kızgın çöl kavuşunca dinginliğine  bir ben vardım kuyunun başında diri  ve herşeyi görebilen sağlıklı çöl tanığı  öğrendim çöl kızgınsa öfkesi nice olur  kum fırtınasında neler yapılır  nasıl yok edilir çöllerin sırmalı  soygun kervancıları  gördüğüm serap mıydı, gerçek miydi  bilirim ben  bir elimde güneş humması  bir elimde tarih atlası vardı  vakit dardı  kanarak içtim de kuyunun duru suyundan  uçar gibi aştım çölü o sonsuz ışıltıdan  dün geldim . dün ben nerden geldim  ezberlenip unutulmuş bir sıkıntıdan geldim  adı konulmamış bir düşten geldim  terlemiş balıklar gördüm, rengi bozulmuş mavilikler  kabaran denizler gibi coşkun sürücüler  kılçığı beynine saplanmış gözsüz balıklar gördüm  trollenmiş deniz tarlası, iyot vurgunu  derya içindeydim de hani deryayı gördüm  küçük balığı gördüm, peşinde büyük balık  bir su ağası gibi kuvvetli ve saldırgan  oh balık, küçük balık, can balık  anasının kuzusu, deniz kokulum  söyle yavrum, söyle gözüm, söyle kılçığım  kim dokundu senin pullanmamış derine  kim kıydı senin o tazecik gövdene  denizde kum gibi dolgun pullarıyla  doymaz mı büyük balık küçük balığa  ama gördüm ya sonunda  derya içindeki deryayı  büyük balık küçük balık peşindeydi ya  birleşince küçük balık yüzlercesiyle  şaşırıp kaldı büyük balık  şaşırıp kalmadım amma  ne de keskinleşmiş dişleri ol mahilerin  unutulmaz bir deniz anası gibi büyüdü gövdeleri  kıymık kıymık oldu gövdesi büyük balığın  anladım  nice olsa da  denizde kum, büyük balıkta pul  birleşince  edemezmiş küçükleri kendine kul. 14 Mart 1972
Yaşama bir gitardır  Tellerine vurdukça yediveren  Güneş nasıl doğarsa  Ve yeşil ne kadar solaksa  Saksofon ne kadar benziyorsa asma kabaklarına  Bir sebzevat kokusu sarıyor ortalığı  Sanki sırık tomatları biz kızardık diyorlar  Santana çaldıkça  Kurbağalar ötüyor tosbağalar yürüyor. Beni bir bostana gömün  Gübre olmak istiyorum
Bir gün sabah vakti kapıyı çalsam,  Uykudan uyandırsam seni:  Ki, daha sisler kalkmamıştır Haliç'ten.  Vapur düdükleri ötmededir.  Etraf alacakaranlık,  Köprü açıktır henüz.  Bir gün sabah sabah kapıyı çalsam.... Yolculuğum uzun sürmüş oldukça.  Gece demir köprülerden geçmiştir tren.  Dağ başında beş on haneli köyler,  Telgraf direkleri yollar boyunca  Koşuşup durmuş bizle beraber.. Şarkılar söylemişim pencereden,  Uyanıp uyanıp yine dalmışım.  Biletim üçüncü mevki,  Fakirlik hali.  Lületaşından gerdanlığa gücüm yetmemiş,  Sana Sapanca'dan bir sepet elma almışım.... Ver elini Haydarpaşa demişiz,  Vapur rıhtımdadır pırıl pırıl,  Hava hafiften soğuk,  Deniz katran ve balık kokulu  Köprüden kayıkla geçmişim karşıya,  Bir nefeste çıkmışım bizim yokuşu.... Birgün sabah sabah kapıyı vursam,  -Kim o? Dersin uykulu sesinle içerden.  Saçların dağınıktır, mahmursundur.  Kim bilir ne güzel görünürsün sevgilim,  Bir gün sabah vakti kapıyı çalsam,  Uykudan uyandırsam seni,  Ki, daha sisler kalkmamıştır Haliç'ten  Fabrika düdükleri ötmededir.
İçimde duygular kördüğüm oldu  Çözeceksen buyur gönül haneme  Ne yazacak şiir ne de söz kaldı  Sezeceksen buyur gönül haneme. Ayırıp bedeni can yeleğinden  Kurtularak nefsin her dileğinden  Topyekün hayatı aşk eleğinden  Süzeceksen buyur gönül haneme. Bin bir kaygı ile korkular saçtım  Kendimi görünce kendimden kaçtım  Halimin resminden bir sergi açtım  Gezeceksen buyur gönül haneme. Uzanır sonsuza aşkın yolu bir  Bâki olmak için bir gönüle gir  Bu yolda ne varsa gurura dair  Ezeceksen buyur gönül haneme
Seven kadının o garip bakışı var ya,  Sere serpe yıkansın diye güzelliği  Dalgalı ayın titrek göle gönderdiği  Beyaz ışın gibi bize doğru kayar ya; . Bir kumarbazın sonuncu para kesesi;  Çapkıca bir öpücüğü sıska Adeline’in;  Tıpkı uzak sesi gibi insan derdinin,  Sinirlendirici, tatlı bir müzik sesi, . Bütün bunlar değmez, derin şişe, senin  Dindar ozanın susamış yüreği için  Bağrında tuttuğun etkili balsılara; . Umut, gençlik, yaşam boşaltısın içlere,  - Ve onur, hazine bütün dilencilere,  Ki bizi yengin ve eş kılar Tanrılara!
Anne girdin düşüme.  Yorganın olsun duam;  Mezarında üşüme.. Anlamam, anlatamam.  Düşen düştü peşime,  Artık vadeler tamam...
İnsan insana yapayalnız  değildik o çağda canlıydı dünyamız  canlıydı balıkçıya salık veren rüzgâr  canlıydı suçluya gürleyen bulutlar  canlıydı yağmur canlıydı toprak  yağmurdan toprağın doğurduğu yaprak  yaprağı hayvana  hayvanı insana  insanı toprağa  karan doğa  canlıydı güneş canlıydı ay canlıydı yıldız  canlıydı o çağda dünyamız. sorularla dağılmamıştı  daha dünyanın büyüsü. gün batınca bir kara perde inerdi göğe  evrenin denklemi ışıklarla yazılırdı  yansırdı yakamozlarla karanlık denize  anlamasak da yaşardık yaşamın gizini. sormazdık soramazdık  sorulanla soran ayrılmamıştı çünkü. yalnız değildik bizimleydi tanrılar  bırakırdık ellerine kendimizi  tanrılar çarpardı tanrılar kollardı  tanrılar doyururdu uyuturdu bizi  tanrıların bahçesinde güneş acarken  gün doğardı dünyamıza yeniden. mutluyduk uyusan dostlar gibi dünyayla  sorusuz yaşayanlar gibi mutlu
Kız sen burda yeni misin peki leyla nerde  Hani çekirdek gözlüm örümcekten korkan  Kim ulan beni herkes tanır git patronuna sor  Elektrikçi ihsan dedin mi içkide üstüme yoktur. Leyla güzel kızdı ben böyle göz görmedim  Sen de güzelsin bak omuzların mesela  Biz elektrikçi kısmı karanlıkta güreşiriz  Ölüm tellerde ıslık çalar gözümüz pektir  Saçların kendinden mi sarı boyadın mı  Öyle örtülü bakma içimi karıştırıyorsun. Buranın tesisatını biz yaptık cahit'le beraber  Düğmeye şöyle dokun süt gibi aydınlık  Cahit askere gitti bak leyla da gitmiş  Geceleri uyku tutmuyor işin yoksa cigara iç  Yıldızlar boğazıma dizili inanmazsın  Dilsiz misin nesin bir şey söylesene  İstanbul'dan mı geldin yalnız mısın
Ben bu aşkın çilesini  Yanar çektim, tüter çektim  Yedim bunca sillesini  Bülbül gibi öter çektim . Dizgin etsem gönül atın  Geçer gögün yedi katın  Yalan dünya meşakkatın  Kah bitmez, kah biter çektim. SEYRANİ, bilmem mert midir  Yoksa cana cömert midir  Eyyub'un derdi dert midir  Ben ondan beş beter çektim
kolları kesiliyor  takatten  alt kattan sesler  ve penceresinde kız çocuğu bir fesleğen kokusu  inadından olacak  evcil daralmaların  kuş yüreğinin içinde bir kafes besler  nefes almadan  sadece vererek koşar  boylu boyunca yaşamanın içine  zira  soyulunca anlaşılıyor asıl  portakalın mucizesi  hoşçakal tabiat  sağol hatırlattığın için  hoşçakal bilim  elimde  binlerce cevapsız kalmış ahize  yüze kapatılmış yüzlerce telefon  hoşçakal anlatıcı  yerini bulamadım anavatanımın  sesinin haritasında  anlattığını anlayamadım beni affet  doğduğum yer biraz sapa  bilirsin  iki kere hoşçakal der  bütün romantikler  hoşçakal anlatıcı  hoşçakal!
on iki sıfır beş'te izmir'de bir yıldız kaydı  imbat durmuştu kan ter içindeydim  akdeniz'in elindeydim söz temsili  ışıklı bir tesbih karşıyaka'ydı  istanbul deyip mendebur sisli  bir deniz kahvesinde içiyordum  istanbul soluk yeşil bir tramvaydı  sultanahmet demişti inliyordu  on iki sıfır beş'te izmir'deydim allahım  şiir deniz gibi kımıldıyordu . on iki on beş'te istanbul'a dağılmıştım  hilâl gibi bir kızcağız beşiktaş'ta  rüyasını dokuyordu ondan bıkmıştım  çiğ mürekkep ve aseton kokuyordu  sarıyer'de balıkçılar denizi çekiyordu  deniz büyük büyük içini çekiyordu  on iki on beş'te bir kadeh cin parlatmıştım  kadehimi kırmıştım elim ayağım telaşta  vezüv içime çökmüştü şaşırmıştım  napoli'de gözlerim güneş diye doğmuştu  on iki on beş'te istanbul'da allahım  gökyüzü birdenbire buz gibi soğumuştu . on iki otuz beş'te napoli garında bir tren  çırpınıyordu aşağılık bir gemici barında  ben burnumu şaraba sokmuştum  katiyyen sarhoştum kirpiklerim yanıyordu  santa-lucia civarinda bir karanlık  bir iştahsız orospu bulmuştum bilmem neden  uyuyup uyuyup uyanıyordu  on iki otuz beş'te napoli garı'nda ben  utanmasam bilet parası dilenecektim  paris diye ölecektim uzaktan  notre-dame'ın çığlıklarını dinliyordum  kalbim köpürmüştü anlıyordum  on iki otuz beş'te napoli'de allahım  uyuyamıyordum uyuyamıyordum . on iki elli beş'te paris'te kan çıktı  içimdeki bozgun büyüyordu herkeste  bir telâş vardı herkes acıkmıştı  önüne gelen bir sual soruyordu  ben daima bir sual soruyordum  afrika bulut gibi üstüme yürüyordu  on iki elli beş'te sen uyandığın zaman  ben paris'teydim gare du l'est'de  yoksul bir oteldeydim kahrımdan  seni terketmiştim hırsımdan  kendimi içkiye vermiştim mektuplarını  yakıp yırtmıştım bütün mektuplarını  bana yazdıklarını, yazmadıklarını  on iki elli beş'te içimde isyan çıktı  paris çıldırmıştı ben çıldırmıştım  artık öteki ömrümü yaşayacaktım
Aldanma cahilin kuru lafına  Kültürsüz insanın külü yalandır  Hükmetse dünyanın her tarafına  Arzusu hedefi yolu yalandır. Kar suyundan süzen çeşme göl olmaz  Gül dikende biter diken gül olmaz  Dız dız eden her sineğin bal'olmaz  Peteksiz arının balı yalandır. İnsan bir deryadır ilimde mahir  İlimsiz insanın şöhreti zahir  Cahilden iyilik beklenmez ahir  İşleği ameli hali yalandır. Cahil okur amma alim olamaz  Kamillik ilmini herkes bilemez  Veysel bu sözlerin halka yaramaz  Sonra sana derler deli yalandır
Yıldızsız bir geceydi   Bir dağ çiçeği gibi şimdiden hasretteydim  sürgündüm çok uzaklardaydım,  Ve gözlerindi sürgün sebebim..  Çok çabuk çekildin hayatımdan  Kaderle el eleydin,  Bense kederle sarhoş...  Yarım kalmıştı hikayemiz  Göçmen kuşları gibi gelip geçtin bu şehirden  Belkide hayatımdan  Duymadın haykırışımı, acılarımı,  Benimsin sanmıştım uçtun avuçlarımdan  Tutamadım, gitmede diyemedim  Olamadın bir yıldızın kayışı kadar hayatımda  Zaman çok kısaydı bizim için  Yetmedi gözlerimizden yaşı silecek kadar  Nede elveda diyebilecek kadar...
On beşine bastımı   dudaklarında bir türkü   elinde bayrak  kavga sokaktaki oyuna benzer artık  çocukluğu   benzemez   çocukluğa. Deniz okşayabilir mi  sarışın bir dağın   rüzgarlı saçlarını  uzanarak yelesine hayatın  tutuklayabilir mi zındanlar  onun   vuruşkan sevdasını. Açar da acının rüzgarına  hüznün solgun yelkenini  ne zından karanlığı   ne zulüm   ne işkence  indiremez dudaklarındaki gülümsemenin bayrağını. AHMET TELLİ
Sen gittin,   diyorlar   yukarılarda bir dünyaya.  Sonsuzlaşma-   Uçuyorsun,   parıldayan yıldızlara çarparak.  Ne borç var artık bize,   içki ne de. Ayılma.  Hayır, Yesenin,   oh   çekmek değil benim istediğim.  Görüyorum ben   kesik bileklerinle sendeleyişini  Ve alayla değil   acıyla   düğümleniyor yüreğim.  Görüyorum   bir kemik çuvalı gibi   yere atışını gövdeni.  -Dur! diyorum.   Bırak!   Delirdin mi sen?  Sürer mi ölümü   hiç insan   tebeşir tozu gibi   yanaklarına? . Sen ki çok daha   iyi verirdin ölüme   ağzının payını herkesten.  Yeryüzünde başka   kimsede olmayan   o efece konuşmanla.  Niçin?   Nedeni ne?   Donup kalıyorum şaşkınlıktan.  Homurdanıyor eleştirmenler:   -Bizce, bunun asıl nedeni  Şu...   ya da bu...   ama daha çok,   kopmak toplumdan,  Çok fazla bira   ya da şarapla kafayı çekmesi.  Başka deyişle   satsaydın   bohemleri   işçi sınıfına, diyorlar.  Sınıf bilincin olsaydı,   bak, bu gelmezdi başına.  Oysa işçiler de   kvastan sert içkilerle   kafayı çekiyorlar.  O sınıf da içerek   güzelce sıçıyor kendi ağzına.  Başka deyişle   Parti'den biri   denetleseydi seni  Sağlansaydı böylece   asıl önemi   içeriğe vermen.  Yazardın o zaman   her gün   o dizelerin   yüzlercesini  Uzun uzun   ve sıkıcı   Doronin de gördüğümüz türden  Ama bence   böylesi bir deliliğin içine düşseydin  Sen çok daha önce   son verirdin   yaşamına.  Votkadan gitmek daha iyidir   inan bana  Böylesi sıkıntıdan boğulmaktansa.  Hiçbir zaman söyleyemeyecekler   nedenini bize   seni yitirişimizin.  Şuracıkta duran   çakı mı, yoksa ip mi?  Ama bulunsaydı   mürekkebi, elbette   Angelleterre otelinin  damarlarını kesmen   ve ölüp gitmen   gerekmezdi.  Sana öykünenler çıldırdılar sevinçten:   bir daha, bir daha!  Neredeyse bir yığın insan   zıvanadan çıkıp   öldürdü kendini.  Neden çoğaltmalı   intiharları   böyle sayıca?  Daha kolay değil mi   mürekkeple doldurmak   oteldeki şişeleri!  Sonsuza dek   kilitlendi artık dilin   arkasında dişlerinin.  Benim bu bilmecemsi sözlerim   yersiz   bir bilgiçlik sayılmamalı  Halkımız,   yaratıcısı ve yaşatıcısı o güzel dilimizin,  Yitirdi ölümünle   yansılı sesler üreten   en güçlü çırağını.  Ve o herifler tayışıp duruyorlar   ölü şiir döküntülerini  Geçmiş,   gömülmüş ölülerden   hemen hiçbir yeniliği olmayan.  Üstüste yığıyorlar   tatsız uyaklarını   mezara toprak atar gibi: daha beterlerini.  Onurlandırmak için oğlunu   Esin Peri'sinin bile   işine yaramayacak olan.  Sana yaraşacak   bir anıt henüz dökülmedi  Hani nerde o anıt,   döğülmüş tunçtan   ya da yontulmuş mermerden?  Oysa çoktan doldurdular   yığın yığın   parmaklarının dibini  Çöplerle,   adama sözcüklerinden, anılardan, o bok püsür şeylerden.  Adın   hıçkırıklarla birlikte doldurdu mendilleri.  Sözcüklerini   geveleyip duruyor Sobinov ağzında  Kıvrılıp oturmuş da   altına suyu çekilmiş bir kayın ağacının-  'Hiçbir şey söyleme,   ah dostum,   içini de çek-me ne olursun.'  Ah,   sen onu ne kimbilir nasıl da alaya alırdın,  Şu Leonid Lohengrinski'yi,   baş belası, tanrının!  Ortalığı kimbilir   nasıl da ayağa kaldırırdın:  'izin veremem   şiirsel gargaralarına   anıran eşşeklerin! '-  Sağır ederdin kulaklarını   üç ayaklı ıslıklarınla, sonra,  Yazdıklarının hepsini   kıçlarına sokmalarını söylerdin.  Harcardın bozuk para gibi   o yeteneksiz heriflerin hepsini,  Doldururdun   smokin ceketlerinin   kara yelkenlerini,  Öyle ki savrulurdu   sağa sola   Kogan gibileri,  Süngüleyerek   sivri bıyıklarıyla   gelip geçenleri.  Oysa bu arada   sayısı hiç de azalmadı   bu serserilerin.  Çok zorlu bir iş   onları sayıca geride bırakmak.  Yaşam   yepyeni bir biçimde   yeniden kurulacak.  İşte o zaman   yepyeni şarkılar söylenmeye başlayacak.  Böyle bir çağda   ağırlaşıyor sorunları   kalemin,  iyi ama, gösterin bana   sizi ey zavallı   hortlaklar sürüsü, hadi  Nerede görülmüştür   ve ne zaman   yüce bir kişinin,  Dikenli yolları bırakıp da   gül bahçelerini seçtiği?  Sözcükler   yönlendirir   insanoğlunun güçlerini.  Yürüyün!   Arkamızda   zaman patlasın   bir mayın gibi.  Bizim geçmişe sunacağımız   yanlızca   bukleleri  Rüzgarda   geriye savrulan saçlarımızın.  Eğlenceye ayrılacak yeri yok   gezegenimizin.  Yarınlardan   koparıp   almalıdır mutluluğu   insan.  Şu yaşamda   en kolay iştir ölmek  Asıl güç olan   yepyeni bir yaşama   başlamak.. 1926
Çocuk fahişe  şehvetin aynasında  kutsal masalını arıyor  yüzündeki sahipsiz spermler  çocukluğundaki ilahilerin serinliğini taşıyor. Yaşı yok fahişe  günahın içinde erdemi görüyor  yokluğa düşe düşe  ruhunun hallerini ezberliyor. Sevgili Anne... Çocuk fahişe  tahta kapısından çıktığı  bahçesine geri dönüyor  birbirine karışıyor şimdi  ayla güneş, sonra yıldızlar.... peki, bu melek kahkahasını kim atıyor?
Ben: Karlı dağların deli rüzgârı..  Ben: Tozlu yolların demirbaşıyım.  Ben: suyu kurumuş sevgi pınarı...  Ben: Toprak bekçisi, mezar taşıyım. . Ben: Hep yıllar yılı kanayan çıban...  Ben: Fikir sürüsün yitiren çoban.  Ben: Hayâl peşinde çarıksız taban...  Ben: gurbet ağzında bulgur aşıyım. . Ben: çürük bir gemi aşk denizinde..  Ben: Yağmur damlası dostun izinde.  Ben: Yanıp kül oldum aşkın közünde...  Ben: Kara sevdanın dert yoldaşıyım. . Ben: Koyu düşmanım yersiz gülüşe  Ben: Düşüvermişim bitmez bir düşe  Ben: Bıldır ağlarım bu yıl ölmüşe...  Ben: Bensiz duygunun ilk savaşıyım. . Ben: Gönlü aklına uymayan deli..  Ben: Az düşünceden doymayan deli.  Ben: Beni ben diye saymayan deli...  Bırakın, ben benden uzaklaşayım.. (Dosta Doğru)  .
Aşktın sen, kokundan bildim seni  Bir ahırın içinde gezdirilmiş gül kokusu  Taşıttan indin, sonra da karşıya geçtin  Elinde tuhaf bir çanta, saçında soku. Akıl almaz işleri şu zambakgillerin  Sokakta bir sövgü gibi akıp gittin  Gözlerin sonsuz uzun, sonsuz çekikti  Baksan uçtan uca Çin Seddi'ni görebilirdin. Yanındaki adam mutlaka kardeşindir  İstanbul öyle ağırbaşlı bir kent değildir  Aşktın sen, gidişinden bildim seni  Neye yarar sağduyuyu aşmazsa şiir. Birbirinizi kucaklarken neye yarar  Kucaklamıyorsak eski, yeni sevgilileri  Diyorum çoğunca evli kadınlar  Bu yüzden ölü yıkayıcısıdırlar. Bilir misin acaba ne demiş tilki?  Kişi bir anda nasıl çarpılıverir  Kuliste yarasını saran bir soytarı gibi  Giderek nasıl anlaşılmaz olur sözleri. Ömer ki gölü balığı için değil  Kamışı için vergilendirdi  Ama değnek vurulurken zavallı uğruya  Yüzüne ve neresine değmesin derdi. Selam size büyük durumlar, doruk anlar  Dağ görgüsü kazanır Ağrı'yı bir kez görse de kişi  Marmara'dan yirmi yılda çıkaramayacağı gerçeği  Okyanusu beş dakika seyretmekle kavrar. Belki de biraz geç rastladım sana  Ama her şey geç gelmiyor mu yurdumuza  1929 buhranı bile geç gelmemiş miydi  Eksikliğe mi alışmışız, mutsuzluğa mı yoksa. Bir ahırın içinde gezdirilmiş gül kokusu  Ağır uykusu aldatılımış olanın  Ve aldatanın delik deşik uykusu  Taşıttan indin, sonra da karşıya geçtin. Divan, Nazım Hikmet, İkinci Yeni  Kaç gündür adını düşünüyorum  Ne demiş uçurumda açan çiçek  Yurdumsun ey uçurum
Aslında Bu Denli Güzel Kokmaz. Aslında bu denli güzel kokmaz hiç bir karanfil,  Onda seni kokladığımdan bunca güzel.  Aslında bu denli güzel olmaz hiç bir Sarıyer,  Orda seni öptüğümden bunca güzel.  Aslında bunca güzel olmaz hiç bir dünya,  Seni sevdiğim için dünya da böyle güzel.  Aslında bu denli deli değildim sor kime istersen,  Sevince seni delilik bile bak ne güzel.  Aslında sen dünya güzeli değilsin,  Sevdiğim için dünyada tek güzelsin...     Aziz Nesin
Siz, saatleri yaşadınız. Zamantaşlarını. Niceldir saatler. Adsızsırlar. Renklerini, kokularını kişiselliklerden alırlar.  Aylar birbirinin içinden yürüyebilir. Ağustosta bile Marta gönderme vardır. Yine de gönderme mevsim mantığıyla sınırlıdır.  Günlerse bambaşka. Bir günün öbürünün önüne geçmesine izin yok. Günün gizi hem kişiselliğimizde, hem de onun kendi kişiselliğinde.  Siz, saatleri yaşadınız. Henüz sözcük haline dönüşmemiş, ya da bir sözcük karşılığı oluşmamış durumlar yarattınız. Tanığınızım.  Aylar ayları açıklıyor.  Saatler saatleri kum saatiyle açıklayabiliyor.  Açıklanmayan tek şey aşk: En büyük sayrılık ve en büyük sağlık.  Günü tam gelmemiş olarak bir yanını gizleyen duygu.  Denetçi anlamaz, tarihçi atlar, terzi bir araya getiremez, sanatçı elden kaçırır.  Kent yıkılıyor. Sokaklar uçtan uca kazılmış. Sesimiz radyasyon içinde. Mühendisler geldiler; kedi resmini bile cetvelle çizerler. Gözlem evinde art arda mevsimler sökülür.  Mahşerin ortalık yerinde size rastladık. Elinizi şuramıza koydunuz.  Sürgündük. Göçebeliğin elverişli yanlarını da yitirmiş gibiydik. Yanınızda göçmen olduk. Bir yerleşmişlik duygusu ki, hırkamız yazlık sinemada iliklenir.  Güneş her sabah verilmiş bir söz gibi doğuyordu.  Gerçek neydi biliyor musunuz: Her şey.  Yüz yıl sonra bu gün yaşayan hiçbir anne, hiçbir sevgili, hiçbir bebek, hiçbir bıldırcın, hiçbir balina, hiçbir örümcek, hiçbir aslan, hiçbir ceylan, hiçbir yılan var olmayacak. Ayrı bir kardeşlik kanıtı değil mi bu? Hayat kanıtı. Birbirimizin her yönden çağdaşıyız.  Siz tebeşirle kara tahtaya ne güzel yazan.  Kuzular için özel bir bölüm açmayı da hiç unutmayan.  Saatlerle yaşadınız. Düşlerinizde doğulu bir ressamın elinden çıkmış ağırlıksız yapraklar.  Kızböceği de göründü. Gece de uçmaya başlamış.  Bakır kaptan günlük kokusu yayılır.  Geceyle birlikte.  Gece de.  Sen Serpin, sen Nuri, orda burda nasıl dolaştırdınız. Benziyordunuz. Aynı kişi miydiniz?  İki din var: siyah ve beyaz. Gerisi? ..
Dün ne güzeldi gün  Dün bir dügün  Vapurun bacasında bir zambak açmış  Kulağımın zarında bir sümbül  Tırnaklarım hepsi papatya  Ayaklarımla geziniyorum dünyayı  Ayaklarım ki manolya  Uzun bir mavi bu Boğaz  Çıkı çıkıveriyor heryerden  Sanki milletçe işimiz  Bir sandalı denize indirmek  Ben övmüyorum hicbirşeyi  Ağaç elmasıyla öğünüyor  Bir mevlüt sanki Hatice  Giyinmiş sermakeş'e gidiyor  Bu kadar güzel olmamalıydı yeryüzü  Dayanamıyorum dayanamıyorum  Şıp dedi güneşin ilk gözyaşı  Şıp dedi damladı denize  Beni tutmayın artık tutmayın  Ve kızaran kızaran tomatlar  N'olur beni unutmayın  Benim karım Hale olacaktı  Ölmüş ve ressam bir kadın
Edirne kal'asıdır gördüğün hisar-ı mehib  Şu zirvesinde biten simsiyah ağaç da salib  Murad-ı evveli koynunda gezdiren tepeler  Nasıl rüku ediyor Ferdinand'a bak bu sefer  Bizim midir sanıyorsun şu yükselen bayrak?  Çeken Savof, Lala Şahin değil kuzum, iyi bak  Edirne! İşte o islamın ahenin suru  Edirne! İşte o şarkın cebin-i mağruru  İkinci aşr-ı tealisi Al-i Osman'ın  Birinci mevki-i feyyazı belki dünyanın  Edirne! İşte o şarkın demir kilidi  Sefil ayakları altında Bulgar'ın şimdi  Muzaffer ordusu hakkıyla(!) intikam alıyor  Kadın, kız, çoluk, çocuk, erkek ne bulsa parçalıyor  Bu katliama da razıyım ihtiram olsa  Harim-i dini de geçtik harim-i namusa  Şu dört minareli cami ki yoktu hiçbir eşi  Ki parlıyordu hilalinde sanatın güneşi  Salibi sineye çekmiş de bekliyor.Nevmid
İçlenme, beyhudedir, maziyi sakın anma!  O vefasız yavruya benzer ki günlerimiz.  Kendini yuvasından bırakır ki akşama  Benzeyen göle, sessiz.... Ruhundaki susuzluk engin mesafelere  Duyurmadan ne anne ne bir yuva hasreti,  Narin kanatlarıyla uçar orman, dağ, dere  Ve bir gün bir çukurda bulunur iskeleti.
Akşam savaş alanına çöktüğünde  Düşmanlar yenilmişti  Telgraf tellerinin tınıları  Haberi uzaklara taşıdı. Dünyanın bir ucunda için için yandı  Bir haykırış, gök kubbede parçalanarak  Bir çığlık, çılgın ağızlardan taşan  Ve esrik, göğü aşan.  Bin dudak ilençle soldu  Bin yumruk, vahşi bir öfkeyle sıkıldı.. Dünyanın bir başka ucunda  Bir sevinç, gök kubbede parçalanarak  Büyük bir sevinç, bir eğlence, bir çılgınlık  Rahat bir soluklanma, gerinme  Bin dudak eski bir duayı söyledi  Bin el inançla birleşti.. Gecenin geç saatlerinde  Sayıyordu telgraf telleri  Savaş alanında kalan ölüleri  O zaman dost ve düşman sessizleşti.. Yalnız analar ağladı  Her iki yanda.
İçi yalan dışı yalan  Her bakışı binbir plan  Gül boyanmış kara yılan  Abur cubur Abdullah. Etme dedim tutma dedim  Dostluğu unutma dedim  Sana verdiğim lokmayı  Çabuk biter yutma dedim. Abur cubur adam  Ben seni nidem  Daha kendini bilmezsin  Kimdir yanındaki madam. Bir elinde kamerası  Sanırsın film ağası  Her dolapta numarası  Abur cubur Abdullah. Etme dedim tutma dedim  Dostluğu unutma dedim  Sana verdiğim lokmayı  Çabuk biter yutma dedim. Abur cubur adam  Ben seni nidem  Daha kendini bilmezsin  Kimdir yanındaki madam. Der Mahzuni tövbe olsun  Böyle dost düşmana kalsın  Şeytanlar namazın kılsın  Abur cubur Abdullah. Etme dedim tutma dedim  Dostluğu unutma dedim  Sana verdiğim lokmayı  Çabuk biter yutma dedim. Abur cubur adam  Ben seni nidem  Daha kendini bilmezsin  Kimdir yanındaki madam
Gecenin bir zamanı evine gelince  Kilitte duyuyorsan anahtarın sesini  Anla ki yalnızsın. Elektrik düğmesini çevirince  Çıt diye bir ses duyuyorsan  Anla ki yalnızsın. Yatağına yatınca  Yüreğinin sesinden uyuyamıyorsan  Anla ki yalnızsın. Odanda kâğıtlarını kitaplarını  Duyuyorsan zamanın kemirdiğini  Anla ki yalnızsın. Bir ses geçmişlerden  Çağırıyorsa eski günlere  Anla ki yalnızsın. Değerini bilmeden yalnızlığının  Kurtulmak istiyorsan  Kurtulsan da yapayalnızsın
1  beni burada arama anne  kapıda adımı sorma  saçlarına yıldız düşmüş  koparma anne  ağlama. kaç zamandır yüzüm tıraşlı  gözlerim şafak bekledim  uzarken ellerim  kulağım kirişte  ölümü özledim anne  yaşamak isterken delice . 2  bugün görüş günü  günlerden salı  ıslak  sarı bir yağmur  ülkemin neresine bakarsa ay  orada yitik bir anne ağlıyor  sen aralıyorsun yağmuru  acıdan sırılsıklam alnına siper edip elini  sonra bir umut koşuyorsun  yüreğin avucunda  ısırırken  çırpıntı gözlerini  (ah verebilseydim keşke  yüreği avcunda koşan  her bir anneye  tepeden tırnağa oğula  ve kıza kesmiş  bir ülkeyi armağan  koşma anne  birdenbire batacak olan  düş denizinde yarattığın umut sandalıdır  oysa benim için gece  ışık hızıyla koşan  kısa ve soğuk bir zamandır  bu yüzden boğuk seslerle geldiler bir şafak  uykusuz  yorgun  ve korkak . 3  sanırım baytardı  yüreğimin depreminde righter ölçeği çatlarken  ölebilir raporu veren beyaz önlüklü doktor  boş ver hypocrite amca  üzülme ne olur  sen de anne  sen de üzülme  hücremin dört bir köşesinde el ayak izlerimi  ciğerlerimde yırtılan bir çığlıkla hazır beklediğim  ve korkunç bir sabırla birbirine eklediğim  korkak kahraman gecelerimi  düşlerimle sınırsız  diretmişliğimle genç  şaşkınlığımla çocuk devrederken sıradakine  usulca açılıverdi  yanağımda tomurcuk . pir Sultanı düşün anne  şeyh Bedrettin'i  börklüce'yi  torlak Kemal'i düşün anne  hala kanaması nedendir faşizmin göğsünde  utangaçlığı bile vuramadan yanaklarına yasının  on sekizinde ölümüne pervasız yürüyen  ince bilekli çıplak ayaklı Tanya'nın  deniz'i düşün anne  her mayıs şafağında uzun  uzun döverken darağaçlarını  ve o şafaktan doğma  on bir yaşını çiğneyip yürüyen çocukları  insanları düşün anne  düşün ki yüreğin sallansın  düşün ki o an  güneşli güzel günlere inanan  mutlu bir yusufçuk havalansın . 4  sıcak omuzlar değerken omzuma  buz üstünde yürüdüm yıllar boyu  bayraklar ve türkülerle  kopunca memelerinden o mükemmel yaşama . kurşunlar sıktılar alnıma  açık alanlarda ağır  kartalların konup kalktığı  yalçın kayalardan biriydim  ölüp dirildim yeniden  güneşli güneşsiz akşamlarda . mutlu yarınlar adına  özgürlük adına ekmek adına  üstüne vardım kuyruğu kanlı itlerin  dirilip dönmesin diye Hiroşimalar  tahtadan atların boynuna çıplak  ölümlerle yatmasın diye çocuklar  aç gözlerle bakmasın diye çocuklar  kardeşlik adına  havadaki kuş denizdeki balık adına  yürüdüm yıllar boyu . dönüp bakmadım arkama  ıraktı gözlerim çok ırak  izim kalır mı bilmem yürüdüğüm yolda  kalsa da silinir gider  yalnızca bir ağıt gibi çakılır  ardımca gelenlere gözlerimi yaktığım yer . 5  tören adımlarıyla ölmek  ne garip şey anne  kanlı karanlık bir oyunda baş oyuncuyum  bütün gözler üstümde . sürüyor gecenin karnında şafağa bakan oyun  masa üstünde üşüyen bir sigara  yanında küçücük bir cam bardak  içinde rengi bu gecenin  cılız titrek bir kibrit  kağıt kalem  sandalye  geride flu  yağlı  büküm büküm bir ip  ve çingene kuralına uygun  değişmez dekoru mudur  idam mahkumunun . 6  kırılacak cammışım gibi davranıyorlar  yüzlerinde zoraki çatılmış bir hüzün  oysa birazdan boynumu kıracaklar  pul pul dökülecek yaz Sivas’ı Eylül'ün . ben ölümü asıl az ötede titreyen  çingenenin kara kıllı ellerinde gördüm  anladım ki küllenen sigaradır  soğuyan bir bardak çaydır benim ömrüm . yani benim güzel annem  alaca şafağında ülkemin  yıldız uçurmak varken  oturup yıldızlar içinde  kendi buruk kanımı içtim . 7  ne garip duygu şu ölmek  öptüğüm kızlar geliyor aklıma  bir açıklaması vardır elbet  giderken darağacına . 8  geride  masa üstünde boynu bükük kaldı kağıt kalem  bağışla beni güzel annem  oğul tadında bir mektup yazamadım diye kızma bana  elleri değsin istemedim  gözleri değsin istemedim  ağlayıp koklayacaktın  belki bir ömür taşıyacaktın koynunda . usul adımlarla yürüdüm ömrümü  karşımda kurum kurumlaşan darağacı  (tarlakuşu korkmaz ki korkuluktan  ökse de olsa dört bir yanı)  birdenbire acıdı boynum  gelecekler var birbiri ardınca genç  yakışıklı . ne olur işçi kadınım  az yumuşak dik  şu kefenin yakasını . 9  yaşamak ağrısı asıldı boynuma  oysa türkü tadında yaşamak isterdim  çiçekleri kokmak ırmakları akmak  yaz boyu çobanaldatanlara aldanmak  su başlarında aylak sektirmek kavalımı  sonra bir çocuğun afacan bacaklarında  canavarca kayalıklarına tırmanmak isterdim  o güzel günleri görenler arasında  bir soluk ben de yaşamak isterdim  bir de Lure müzesinde seyretmek gizliden  öperken siya-u Jakond'u tebessümünden  işte o an saçlarından yakalamak dolunayı  bir de yirmi beş kilometreden görebilmek  Nazımın gözleriyle pırıl pırıl Moskova'yı . ölmek ne garip şey anne  bayram kartlarının tutsaklığından aşırıp bayramı  sedef kakmalı bir kutu içinde  vermek isterdim çocukların ellerine  sonra  sonra benim güzel annem  damdan düşer gibi  vurulmak isterdim bir kıza . 10  künyemi okudular  suçumuz malum . gecenin kıyısında durmuşum  kefenin cebi yok  koynuma yıldız doldurmuşum  koşun çocuklar çocuklar koşun  sabah üstüme  üstüme geliyor  yanlış mı duydum yoksa  erkenci bir horoz mu ötüyor  keskin bir acı bilenmiş  gitgide yaklaşıyor sonum . iri sözlerim yoktu söyleyecek  usulca baktım yüzlerine  bin yıllık iskeletleri çatırdayarak  göçtü ayaklarının dibine . korkutamadılar beni anne  avlunun ortasında çatık bir kaş gibi duran  darağacı  bir zaman rüzgarda  saçını tarayan telli kavak değil mi  boynumdaki kemendi bir öğle sonu bükerken o kız  sarı sıcak sevdasını düşünmedi mi  söyle anne  o çingene  bir çiçek bahçesi kadar sıcak sokağımızdan  bağıra çağıra geçen bohçacı kadını  sevmedi mi çılgınca . 11  kurulmuş tuzaklar yok artık yolumda  işkenceler zindanlar hücreler  savunmak yok mutlu tok bir yaşamı  açlık grevlerinde beynimi bir sıçan gibi kemiren  mideme karşı  kısacası  bir çiçeği düşünürken ürpermek yok  gülmek umut etmek özlemek  ya da mektup beklemek  gözleri yatırıp ıraklara . ölmek ne garip şey anne  artık duvarları kanatırcasına tırnağımla  şaşkın umutlu şiirler yazamayacağım  mutlak bir inançla gözlerimi tavana çakamayacağım  baba olamayacağım örneğin  toprak olmak ne garip şey anne  ceplerimde el yerine balyoz taşırken  korkunç bir merakla beklerken kurtuluş haberlerini  ve yüreğimin ırmakları taştı  taşacakken  ölmek ne garip şey anne . uçurumlar ki sende büyür  dağdır ki sende göçer  ben yaprak derim çiçek derim  cam diplerinde açmış kanatlarını kozalak derim  gül yanaklı çocuğa benzer  yine de  oğlunu yitirmek kim bilir  ne garip şey anne . 12  beni burada arama anne  kapıda adımı sorma  saçlarına yıldız düşmüş  koparma anne  ağlama  kırıldıysa düş evinin kapısı  bütün kırık kapıların çağrılısıyım  kızların yanaklarında çukurlaşan  biten başlayan aşkların ortasındayım  her kavgada ölen benim  bayrak tutan çarpışan  her kadın toprağı tırnaklayarak doğurur beni  özlem benim kavga benim aşk benim  bekle beni anne  bir sabah çıkagelirim . bir sabah anne bir sabah  acını süpürmek için açtığında kapını  umarım kurtuluş haberleriyle dönmüş olur  cam ve kekik kokuları içinde acı yüzlü çocuklar  o zaman nasıl indirilmişlerse şen şakrak  öylece kalkar uykudan şalterler  dişleyip tükürmeden sigaralarını  türkü tadında giyinirken işçiler . bir sabah anne bir sabah  acını süpürmek için açtığında kapını  adı başka sesi başka nice yaşıtım  koynunda çiçekler  çiçekler içinde bir ülke getirirler  başlarını koymak için yoğun dizine  sen hazır tut dizini anne  o mükemmel güne . Ağustos-Ekim 1983  Şafak Türküsü,1984)
bilseydin; baharımdı seni bana getiren  bir vedaya ağlayan içli melekler gibi  anlasaydım, ülkemden hazineler götüren  her bakışı öteden birini bekler gibi. üşüdüğüm sahrada bu deniz sanki serap  hep aynı dakikada dönüp duruyor zaman  O'nsuzlukta dermanım değil, dermanım da harap  ey uyuyan yelkenli, ateşte sen de yan. tahtını en büyülü divanında bulmalı  açılmalı sonsuzluk sularında engine  fırtınalar kopsada, umudumuz olmalı  limanları boyarken gökkuşağı rengine. yapayalnız kalıyor O'nsuz kumlarda köpük  O'nunla damla damla kuruyor masum deniz  batırır en devasa gemiyi bile bu yük  ardında birer birer soluyor düşlerimiz. bilseydin; yakınında soluklanan çiçeğin  izlerine mahpustur çatlayan dudaklarım  ayinimiz sürecek o büyük vakte değin  hatırası köz olsa, yüreğimde saklarım.
Yüreğindeki sevgi,  sonuna kadar mı?  yoksa evine akrabalarına kadar mı,  taşar mı fakir sokaklara,  taşmaz mı? . Yüreğindeki sevgi,  ırk kadar, din kadar mı,  sarı mı, ak mı, kara mı? . Yüreğindeki sevgi,  halk kadar, memeleket kadar mı?  uzanır mı beş kıt'aya,  uzanmaz mı? . Yüreğindeki sevgi,  hey dost,  tariflere sığmaz mı?
Gel ey zahit bizim ile çekişme  Hakk'ın yarattığı kul bana neyler  Kendi kalbin arıt bize ilişme  Sendeki küfr bendek'imana neyler. Zahit sen bu sırra erem mi dersin  Erenler halinden bilem mi dersin  Mescit hak meyhane haram mı dersin  Hak olan mescide meyhane neyler. Zahit sen bu yola diken ekersin  Hatıra dokunur gönül yıkarsın  Yüküm vardır deyü zahmet çekersin  Yavuz baçcı yüksüz kervana neyler. Sekiz derler şol Cennet'in kapısı  Hakk'a doğru açılırmış hepisi  Korkusun çektiğin Sırat köprüsü  Onu doğru geçen insana neyler. Pir Sultan Abdal'ım er haksın er hak  Münkir olanlardan ıraksın ırak  Kurdun işi namert lokmasın yemek  Hak için adanan kurbana neyler
Bir çakıl taşları gülümseyişi ağlarmış karafaki rakısıyla  şimdi dipsiz kuyulara su olan kınar hanım'dan  düz saçlarıyla ne yapsın şehzadebaşı tiyatrolarında şapkalarını   tüketemezmiş hiç. İşte kel hasan bu kel hasan karanlığı süpürürmüş  ters yakılmış güldürmemek için serkldoryan sigaralarıyla  işte masallara da girermiş bir polis o zamanlardan beri sürme   kirpiklerini aralayarak insanları çocukların. Ve içinde birikmiş ut çalan kadın elleri olurmuş hep  gibi bir üzünç sökün edermiş akşamları ağlarken kuyulara kınar   hanım'ın denizlerinden
Seni düşünüyorum, güneşin ışıkları denizden aksedince  Seni düşünüyorum, ayın pırıltıları kaynaklara vurunca.  Seni düşünüyorum, uzak bir yol üstünde tozlar havalanırken,  Karanlık bir gecede, dar bir tahta köprüde bir yolcu ürperirken.  Seni düşünüyorum, boğuk uğultularla orda yükselirken dalgalar.  Kulak kesilmek için koruluktayım, sık sık her şeyin sustuğu anlar.  Uzakta olsan bile ben senin yanındayım, sende yakınımdasın.  Güneş batıyor, biraz sonra, beni ışıtacak yıldızlar ne olurdu burda  Yanımda olsaydın
Baba bugün üşüyorum  Karda kaldım üşüyorum  Anama deyin sıcak bir çorba koysun  Üstümü ört baba üşüyorum. Behey babam dalmış babam  Sigarayı sarmış babam  Şapkasına hicran dökmüş  Kibrit gibi yanmış babam. Baba bugün alır dağlar  Bu dert beni alır dağlar  Şehirlere sığmaz oldum  Fazla sürmez alır dağlar. Baba bugün ağlıyorum  Darda kaldım ağlıyorum  Duaların üzerimden eksik etme  İçim yandı ağlıyorum
Nedendir de kömür gözlüm nedendir  Şu geceki benim uyumadığım  Çetin derler ayrılığın derdini  Ayrılık derdine doyamadığım. Dostun bahçesine yad eller dolmuş  Gülünü toplarken fidanın kırmış  Şurda bir kötünün koynuna girmiş  Şu benim sevmeye kıyamadığım. Kömür gözlüm seni sevdim sakındım  İndim has bahçeye güller sokundum  Bilmiyorum nereler'ne dokundum  Belli bir haberin alamadığım. Karac'oğlan der ki yandım da öldüm  Her deliliği ben kendimde buldum  Dolanıp da kavil yerine geldim  Kavil yerlerinde bulamadığım
Her Donkişotun bir yeldeğirmeni vardır  Benim ki Heybeli’de  Yarı yarıya yıkık  Üstünde  Kırmızı üstüne beyaz beyaz harflerle  Kocaman  TÜRKİYE HALK BANKASI  Yazılı  Vallahi billahi de  Beş kuruş almadım o reklam için
Bir kedinin yatağa sıçramasını  bekler gibi  beklerken  ölümü. karım için çok  üzülüyorum. sertleşmiş  solgun  bedenimi  görecek. bir kez, belki de  iki kez sarsacak:. 'Hank! '. cevap vermeyecek  Hank.. ölüm değil beni  endişelendiren, bu hiçlik  yığını ile kalacak olan  karım.. ama birlikte uyuduğumuz  bütün o gecelerin  hatta yararsız tartışmaların  bile  harikulade şeyler  olduğunu bilmesini istiyorum. ve bu güne kadar  söyleyemediğim  o zor sözcükler  artık söylenebilir:. seni  seviyorum.
Ezanımdan alışıp tekbîre,  Buldunuz mutluluk, imanımla...  Vatan ettim sizi ey topraklar  Beş vakit damgalayıp alnımla.
Irmağın çavlanları, çavlanların yamacında titreşim,  Bodoslama girdap,  Çavlanın ivedi gücü,  Akıntının o kısa baş döndüren tutkusu  Götürüyor görülmedik, duyulmadık ışıklarla  Ve kimyasal yenilikle  Götürüyor  Vadinin ve strom’un girdaplarıyla çevrilmiş  Yolcuları.. Dünyayı ele geçirecek onlar,  Arıyorlar kendi kimyasal servetlerini,  Spor ve rahat da yolculuk ediyor onlarla;  Bu gemide birlikte götürüyorlar  Eğitimini soyların, sınıfların, hayvanların,  Dinlenişi ve baş dönmelerini  Götürüyorlar birlikte. Tufan ışığında,  İncelemelerle geçen o çetin akşamlara,  Çünkü aygıtlar arasında, kan, çiçekler, ateş,  Ve takılar arasındaki söyleşi  Ve bu kaçak teknedeki sabırsız hesaplar  Gösteriyor bize  -Devingen su yolunun ötesinde . Bir su bendi gibi yuvarlanan  Ve sürekli aydınlanan devce inceleme stokları var;  Onlar ki ağına düşmüş uyumlu bir coşkunun  Ve buluş yiğitliğinin . Hava umulmadık bir anda bozulunca zaman zaman  Soyutlanıyor gemide iki genç  -İlkel yabanlık yüzünden mi o hem cezasız   kalan? -  Şarkılar söylüyor ve gözcülük yapıyor onlar.
Seni düşünürken  Bir çakıl taşı ısınır içimde  Bir kuş gelir yüreğimin ucuna konar  Bir gelincik açilir ansızın  Bir gelincik sinsi sinsi kanar  Seni düşünürken  Bir erik ağacı tepeden tırnağa donanır  Deliler gibi dönmeğe başlar  Döndükçe yumak yumak çözülür  Çözüldükçe ufalır küçülür  Çekirdeği henüz süt bağlamış  Masmavi bir erik kesilir ağzimda  Dokundukça yanar dudaklarım . Seni düşünürken  Bir çakıl taşı ısınır içimde
Acep şu yerde var m'ola  Şöyle garip bencileyin  Bağrı başlı gözü yaşlı  Şöyle garip bencileyin. Kimseler garip olmasın  Hasret odına yanmasın  Hocam kimseler duymasın  Şöyle garip bencileyin. Nice bu dert ile yanam  Ecel ere bir gün ölem  Meğerki sinimde bulam  Şöyle garip bencileyin. Gezdim Urum ile Şam'ı  Yukarı illeri kamu  Çok istedim bulamadım  Şöyle garip bencileyin. Söyler dilim ağlar gözüm  Gariplere göynür özüm  Meğerki gökte yıldızım  Şöyle garip bencileyin. Bir garip ölmüş diyeler  Üç günden sonra duyalar  Soğuk su ile yuyalar  Şöyle garip bencileyin. Hey Emre'm Yunus biçare  Bulunmaz derdine çare  Var imdi gez şardan şara  Şöyle garip bencileyin
Ah nice denizci, ah nice kaptan,  Sevinçle uzağa sefere çıkan,  Bu kasvet dolu ufukta kayboldu.  Kurbanı oldu kötü bir kaderin,  Aysız gecede, dipsiz bir denizin,  Karanlıklarına gömülü kaldı.. Kasırga, reisleri, tayfaları,  Bir kitabın dağılan sayfaları  Gibi savurdu dalgalar üstüne.  Hiç kimse bilmez sonları ne oldu,  Bu yağmadan her dalga bir şey çaldı,  Kimi bir denizci kimi bir tekne.. Yazık bu bahtsız, kayıp insanlara  Sürükleniyorlar karanlıklarda,  Kayalara çarpa çarpa başları.  Analar babalar her gün sahilde  Tek düşleri vardı, gözler denizde  Öldüler gerçekleşmeden düşleri.  Oturup paslı çapalar üstüne,  Sizi anar neşeli gençler gece,  Karışır karanlık isimleriniz  Öykülere, şarkılara, gülüşlere  Sevgiliden çalınan öpüşlere  Yeşil yosunlar içinde uyurken siz.. “Bir adanın kralı mı oldunuz?  Daha güzel bir vatan mı buldunuz? ”  Sonra susulur, hatıranız yiter.  Beden suda yeter, adlar bellekte.  Zamanla daha da kararır gölge:  Karanlık sularda karanlık unutuş! . Silinir gözlerden şekliniz bile.  Kayığınız kimde sabanınız kimde?  Beklemekten bıkmış ak saçlı dullar,  Ocağın ve kalplerinin külünü,  Eşelerken, fırtınanın hükmünü  Sürdürdüğü geceler sizi anar.. Bir gün ölüm o gözleri örtünce,  Anmaz adınızı, anmaz hiç kimse.  O küçük yankılanan mezarlara,  Ne yeşil yaprağı düşer söğüdün,  Ne köprü başında bir dilencinin  Şarkısı duyulur, basit, tekdüze! . Nerde suyun yuttuğu denizciler?  Deniz! Sen de ne acı öyküler var!  Uğunan analardan korkan dalga!  Bunları anlatır gelgitleriyle,  Bu yüzden akşam yaklaşırken bize  Haykırır, umutsuz, çığlık çığlığa! . (1837) . Fransızca'dan çeviren: Tozan ALKAN
Yum gözlerini, yitir kendini karanlıkta  gözkapaklarının kırmızı yaprakları altında. . Gömül vızıldayan sesin  düşen sesin halkalarına  ve uzaklarda yankılan  dilsiz bir çağlayan gibi,  davulların çalındığı yerde. . Bırak kendini karanlığa,  kendi etine gömül,  kendi yüreğine;  kemik, o mor şimşek,  kamaştırsın gözlerini, kör etsin,  mavi göğsünü göstersin akşam ışığı  körfezler ve gölgeli koyaklar arasında. . O sıvı karanlığında uykunun  ıslat çıplaklığını;  kıyıya kimbilir kimin bıraktığı  gövdeni, o köpük danteli unut.  Sonsuz kadın, yitir kendini  kendi benliğinin sonsuzluğunda,  bir başka denizle buluşan bir deniz gibi  unut kendini, beni unut. . Dudaklar, öpüşler, aşk, her şey yeniden doğar  o ölümsüz, o yalın unutuşta:  gecenin kızlarıdır yıldızlar. . (Türkçesi: Ülkü Tamer)
1.  Ve insan insan olduğu için  yemek isteyecektir, buyrun hadi.  Oysa sözcükler ne etin yerini tutar,  ne de doldurur boş mideyi.. Haydi sola, bir kii!   Haydi sola, bir kii!   Yer var, yoldaş, sana da,   al Birleşik Cephe'de yerini,   çünkü bir işçisin sen de..  2.  Ve insan insan olduğu için  hoş görmez suratına inecek çizmeyi.  Ne kendi altında köleler ister,  ne de üstünde ister bir efendi.. Haydi sola, bir kii!   Haydi sola, bir kii!   Yer var, yoldaş, sana da,   al Birleşik Cephe'de yerini,   çünkü bir işçisin sen de..  3.  Ve işçi işçi olduğu için  ona başkası vermez özgürlüğü.  Onu kurtaracak başkaları değil,  bu iş işçinin kendi işi.. Haydi sola, bir kii!   Haydi sola, bir kii!   Yer var, yoldaş, sana da,   al Birleşik Cephe'de yerini,   çünkü bir işçisin sen de.
beni hiç merak etmemiştin sen  şimdi ben merak ettim, . sana ne oldu?  bu tınıyı bir yerden tanır gibiyim  gecenin bıçakları kalbime saplanırken  sözlerinden sesime dökülen yorgunluğu. hiç merak etmemiştin  kış güneşlerinin ağaçlarından  koparılmış bir yaprağın sarındığı uykuyu  ne zaman yağmurla insem ormanlarına  senin dallarında kuşlar uyurdu  ne oldu? . birdenbire anımsamış gibisin  bir yaz gecesi estiğin fırtınada  buzulun içine gömdüğün ruhu. beni hiç merak etmemiştin sen  küheylan bir rüzgar gibi çekip giderken  hiç merak etmemiştin savurduğun külleri. demiştin ya, unut beni  su bile dönüp bakmaz geçtiği kıyılara  beni eksik bir çan gibi  gömmüştün sesimden uzak uğultulara  şimdi ne oldu? . anlıyorum, seni de terk etmiş sevdiğin biri  üzülme,  ateş yakar ve söner  ve açmaya devam eder kır çiçekleri.... Ayten Mutlu
yaralı yanlarımı kuşanıyorum  çırılçıplak ve erkek  uykuların kadar uyanık ve yenik  şiirler kadar. içtikçe  cam kırıklarına basıyorum hayatımın  yeniliyorum  galip gelen yerlerimi seninle  öncekiler gibi sıradan  gidenler gibi kızgın  kırgın tarihinden  savaşların başlangıç ve bitişlerini  imzalı imzasız antlaşmaları  kan renginde verilen sözleri hatırlıyorum  uğursuz haziranlarını  meydanlarda çürüyen ölülerin  yetiş diyorum yeniliyorum  galip gelen yerlerimi  ölü sevişmelerden devşiriyorum  içine boşaldığım sabahları  sancı diyorum sancı  köpeklere kızıyorum nedensiz. yeniliyorum  galip gelen yerlerimi  önsözlerini ezberliyorum okumadığım kitaların  kahramanlar adam gibi ölsün istiyorum  sozsözü intiharla yazılan romanlarda  herkes için mutsuz sonlarım var  yar yeniliyorum  iyileştirmiyor beni  yarım kalmış uykular  durup dururken yabancı dillere çevriliyor  en sevdiğim şarkılar. yineliyorum yar  yeniliyorum  galip sandığım yerlerimden  yeniliyorum yar  yenildikçe  yenileniyor aramızdaki duvar... Yılmaz ERDOĞAN   12 haziran '99 ,cihangir
her ağacın arkasından karşıma siz çıktınız  öylesine çoktunuz ki bunaldım yalnızlıktan  rüzgarınız esiyordu dağ taş deli gibi  savruldu kulelere dayadığım merdiven. her köşebaşından karşıma siz çıktınız  öylesine yoktunuz ki ağladım deliye döndüm  kanınızla incelen taşlar yüzüyordu  eski denizleri andıran bulutlarda. sayısız gitmiştiniz ne yazık  evvel zaman içinde gibiydiniz  uzandım yerden usulca aldım gökyüzünü  siz atmıştınız
Çünkü kapıları  Götürüyorlar (öyle yanlış ki)  Cam kırıkları üzerinde  Üzerinde mi üzerinde üzerinde  Gülüyor ve  Gülen artık çingene değildir  Değil mi değil değil  Bilmem şu uzakta odaların  Pancurlarını açmışlar  Açmışlar mı açmışlar açmışlar  Denize karşı  (deniz yoktur ya)  İçerdekiler içerlerde  Dışardakiler dışarlarda kalmışlar  Kalmışlar mı kalmışlar kalmışlar  Anahtarları çalan bir çingenedir  Bir çingene mi bir çingene bir çingene.
Dost dost diye nicesine sarıldım  Benim sâdık yârim kara topraktır  Beyhude dolandım boşa yoruldum  Benim sâdık yârim kara topraktır. Nice güzellere bağlandım kaldım  Ne bir vefa gördüm ne fayda buldum  Her türlü isteğim topraktan aldım  Benim sâdık yârim kara topraktır. Koyun verdi kuzu verdi süt verdi  Yemek verdi ekmek verdi et verdi  Kazma ile döğmeyince kıt verdi  Benim sâdık yârim kara topraktır. Âdem'den bu deme neslim getirdi  Bana türlü türlü meyva yedirdi  Her gün beni tepesinde götürdü  Benim sâdık yârim kara topraktır. Karnın yardım kazmayınan belinen  Yüzün yırttım tırnağınan elinen  Yine beni karşıladı gülünen  Benim sâdık yârim kara topraktır. İşkence yaptıkça bana gülerdi  Bunda yalan yoktur herkes de gördü  Bir çekirdek verdim dört bostan verdi  Benim sadık yârim kara topraktır. Havaya bakarsam hava alırım  Toprağa bakarsam dua alırım  Topraktan ayrılsam nerde kalırım  Benim sâdık yârim kara topraktır. Dileğin varsa iste Allah'tan  Almak için uzak gitme topraktan  Cömertlik toprağa verilmiş Hak'tan  Benim sâdık yârim kara topraktır. Hakikat ararsan açık bir nokta  Allah kula yakın kul da Allah'a  Hakkın gizli hazinesi toprakta  Benim sâdık yârim kara topraktır. Bütün kusurumuzu toprak gizliyor  Merhem çalıp yaralarımı düzlüyor  Kolun açmış yollarımı gözlüyor  Benim sâdık yârim kara topraktır. Her kim ki olursa bu sırra mazhar  Dünyaya bırakır ölmez bir eser  Gün gelir Veysel'i bağrına basar  Benim sâdık yârim kara topraktır
bu yürek, kahpe yürek, yetim yürek, yoksul yürek  hani şu uzun havalarda, bozlaklarda, mayalarda  iflah olmaz türkülerde tüten  hani şu insanı kahreden canım  kurşun misali delip geçen  kurşun misali çöken. bu yürek, yetim yürek, yoksul yürek  binbir yerinden yaralı, binbir yerinden yamalı yürek  bir yanı tanrı, bir yanı kul  bir yanı tezek, bir yanı gül  bizim insanlarımız oğul ne zaman gülecek? . bu yürek, yetim yürek, yoksun yürek  varımız, yoğumuz, malımız, mülkümüz, sermayemiz  canevine konan ilk taş  canevinden uçan ilk kuş  bu yürek, yetim yürek, yoksul yürek  bir yanı gül, bir yanı tezek  bizim insanlarımız oğul ne zaman gülecek? . ağlamak ayıp değil kana kana  ama gülmeyi unutmuşlar yüzlerine baksana  o canım sevinç pırıltısı düşmüş gözlerinden  paramparça, tuz buz  bizim insanlarımız böylesine karagülmezse  birimizden biri suçluyuz  peki neyleyip nidelim  alıp başımızı limon misali avuçlarımızın içine  kara kara düşünelim. bir ilimiz var adı Rize  durup dururken bir bardak çay sundu bize  Rize’de çayı kim yetiştirdi Rize’de  Missisipi’ye karışan çayları öğretirler bize  Rize’de çayı kim buldu Rize’de  kimdi o sessiz sedasız  kumral kumral demlenen mübarek adam  adını öğretmediler bize  işte o güzel adamdan bre şahin aman  bi tane daha. şu dağın başında bir top gül vardı  eşi görülmemiş bir top gül katmer katmer açardı  kırk bin köyde kırk bin umut  kırk bin köyde kırk bin tomurcuk  kırk bin adet meyveye vurmuş fidan  köy okullarımıza nasıl kahpece kıydılar anlatamam  hey gidi mangal yürekli Tonguç baba  köy okullarımızı kilim misali ilmik ilmik ören  adını kaç aydın koydu acaba  mangal yürekli Tonguç baba  sana Anadolumun her yanından  kekik kokan, keklik kokan, Cevat Şakir işi  kınından çekilen kılıç gibi bir merhaba  bir mangal yürekli Tonguç baba yetmedi bre şahin aman  bir Tonguç baba daha. pırıl pırıl bir Karacaoğlan  bir Dadaloğlu, bir Pir Sultan  dilimize düşen ilk mübarek cemre  bitip tükenmeyen Yunus Emre  biz dünyadan gider olduk demiş kalanlara selam olsun  ama hep böyle gidecekse bu dünya canım Yunus  topumuza haram olsun. gözünün nurunu sevdiğim koca Sinan  on parmağı on ulu çınar misali her yandan yükselen  dünya durdukça duracak olan  gecekondular mı gelecekti arkandan  bir kara Sinan yetmedi bre şahin aman  bir Sinan daha. bir tren kalkıyor Haydarpaşa’dan  gözyaşları yoncadan Eminem  öfkeleri meşeden  bir tren kalkıyor Haydarpaşa’dan  dünyanın en güzel treni  ağzına kadar Mehmetçik yüklü  lokomotifi pala bıyıklı  vagonlarda bir telaş bir kıyamet  Memetçik Memet, Memetçik Memet  bir tren kalkıyor Haydarpaşa’dan  tren değil bu bir hışım  ilk Türkçe dersimi ondan almışım  Memetçik Memet  Türkçem kadar güzelsin diyen büyük usta  Nazım Hikmet  bir Nazım Hikmet yetmedi bre şahin aman  bir Nazım daha. kırmızı gülün alı var  kolay kolay gelir miydi bir Mustafa Kemal  bir Mustafa Kemal yetmedi bre şahin aman  bir Mustafa Kemal daha. bu Anadolu var ya bu Anadolu  bu misli menendi görülmemiş cömert ana  bu her yanı meme, bu her yanı dudak, bu her yanı gül  bu zırnık almadan veren habire veren yediveren gül  bu Anadolu var ya bu Anadolu  bu üç yosma denizde üç defa ıslanan  gürbüz ırmaklar ortasında susuzluktan çatlayan  bu Anadolu var ya bu Anadolu  bu sapsarı sıtma, bu masmavi gurur  ne tosunlar doğurmuş ne tosunlar  bak daha neler doğurur.
Gece lambası kırmızı bir kadın yapıyor beni  Oysa limon ağaçları bahçede küçük sarı güneşler taşıyor.  Dokunsam bile onlara yanmam. Ne tuhaf!  Bir oyuncak ayım vardı, ismi Işıldak.  Bir kızkardeşim vardı saçları simsiyah  Ne tuhaf böyle hatırladıkça herşeyi,  Ağrı Dağında saçlarımı karla yıkamak.  Kırmızı bir mum olsam yakışırdım şamdanıma  Oysa çok üşüyor ellerim bu akşam.... Martılardan duygulanmadım hiç, ne tuhaf!  Ben belki denizden bile eski biriyim.  Başka isimler bulmak isterdim martılara  Kirloş mesela kirloş desem artık onlara.  Kasapların perdeleri boncuktan  Et. Kan. Ve o boncuklu şıkırtılar  Ne tezatlı bir şey, ne tuhaf  Ne tuhaf acıyla hiç konuşmamak.. Gece lambası kırmızı bir kadın yapıyor beni  Herşey şimdi itiraf edilmeli:  Kocam bir çingeneydi.  Eşiniz bir çingene mi hanfendi? diye sorarlardı.  Hayır efendim derdim, hayır eşim bir sanatkardır.  Eski yırtık gecelikler, eski yırtık çarşaflar  Eski, yırtık bir sızıyla sevişirdik.  Herşey şimdi itiraf edilmeli:. Bir picaması bile yoktu benim kocamın baylar.  İnsan çingeneyse, yani ruhu çizgiliyse  İnsan acıyla yalnızca sevişebilir baylar!  Soruyorlar. Soruyorlar:  "Ellerin neden titriyor sevgilim"  Bilmiyorlar doğmadan öldürdüğümü üç-beş çingeneyi.  Üç-beş dünya kaldı artık aramda dünyayla  Artık açıklayamam bir türlü.  Ne tuhaf geçmişim kırmızı bir kadın yapıyor beni.  Herşey şimdi itiraf.... Bulurlar sabaha siyah, çirkin bir balık olarak  Açıklayamazlar artık beni bin türlü.  Bilmeyecekler, bilmeyecekler bir çingenenin  İsmini vererek kendime öldüğümü.  İsmim...İsmim...İsmim Kurbati.. Aralık '97  Ludingirra 5, Bahar 1998
cebime tıktığım kuşlar çok üşüyor  ben de üşüyorum desem kim inanır  bunca yıkıntının altında  bunca kırık cam batmışken ayaklarıma. belki yine seviyordur diye bir papatya kopartıyorum  yapraklarını yoluyorum,çiğniyorum,zıplıyorum üstünde  nasıldı bu fal, yani nasıl açılırdı bir kapının kilidi  anahtarı deliğe sokmadan önce. tüfek omza deme komutanım,komik oluyorsun  omuzum olsa başka şeyler yüklerdim üstüne  bir palyaçonun burnunu örneğin  dövüşçü horozların kopan tüylerini  kullanılmış bir mendili koyardım  sonra sıyırırdım kendimi yeryüzünden  yok,yeryüzünü sıyırırdım kendimden. cebime tıktığım kuşlar çok üşüyor  geriye sayacağım söz veriyorum,vurmayın  vurmayın kuşlarım ağlıyor,geriye sayacağım. anne hangi sayıdan başlayacağım?
Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,  Ömrün bütün ikbalini vuslatta duyanlar, . Bir hazzı tükenmez gece sanmakla zamanı,  Görmezler ufuklarda şafak söktüğü anı. . Gördükleri rü'ya,ezeli bahçedir aşka;  Her mevsimi bir yaz ve esen rüzgarı başka, . Bülbülden o eğlencede feryad işitilmez,  Gül solmayı,mehtab azalıp bitmeği bilmez; . Gök kubbesi her lahza bütün gözlere mavi,  Zenginler o cennette fakirlerle müsavi; . Sevdaları hulyalı havuzlarda serinler,  Sonsuz gibi bir fıskiye ahengini dinler. . Bir ruh o derin bahçede bir def'a yaşarsa,  Boynunda onun kolları,koynunda o varsa, . Dalmışsa,onun saçlarının rayihasiyle.  Sevmekteki efsunu duyar her nefesiyle; . Yıldızları boydan boya doğmuş gibi, varlık,  Bir mu'cize halinde,o gözlerdedir artık; . Kanmaz en uzun buseye,öptükçe susuzdur.  Zira susatan zevk o dudaklardaki tuzdur; . İnsan ne yaratmışsa yaratmıştır o tuzdan,  Bir sır gibidir az çok ilah olduğumuzdan. . Onlar ki bu güller tutuşan bahçededirler.  Bir gün, nereden,hangi tesadüfle gelirler? . Aşk onları sevk ettiği günlerde,kaderden,  Rüzgar gibi bir şevk alır oldukları yerden; . Geldikleri yol... Ömrün ışıktan yoludur o:  Alemde bir akşam ne semavi koşudur o! . Dört atlı o gerdune gelirken dolu dizgin,  Sevmiş iki ruh,ufku görürler daha engin. . Simaları gittikçe parıldar bu zaferle,  Gök her tarafından donanır meş'alelerle. . Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,  Varlıkta bütün zevki o cennette duyanlar, . Dünyayı unutmuş bulunurken o sularda,  -Zalim saat ihmal edilen vakti çalar da- . Bir an uyanırlarsa leziz uykularından,  Baştan başa,her yer kesilir kapkara zindan. . Bir faciadır böyle bir alemde uyanmak,  Günden güne hicranla bunalmış gibi yanmak. . Ey talih! Ölümden de beterdir bu karanlık;  Ey aşk! O gönüller sana mal oldular artık; . Ey vuslat! O aşıkları efsununa ram et!  Ey tatlı ve ulvi gece! Yıllarca devam et!
Nasıl olur, üzgün gibisin,  Herşey yolunda gittiğinde?  Gözlerinden belli, kesin  Ağlamışsın içten içe. . »Yalnız ağlamış olsam da ben,  Keder benim kederim sadece,  Ve yaşlar çokta tatlı akarken,  Kalbimi hafifletmekte. «. Mutlu Arkadaşların çağırıyor seni,  Hadi gel, yanaş göğsümüze!  Ve ne kaybettiysen de bil, ki  İnanasın gidene.. »Siz alemdesiniz, sezemezsiniz,  Zavallı beni ne kadar acıtır.  Yo hayır, kaybetmedim, biliniz  Ancak yokluğu çok aratır.«. Hadi kalk, çabuk topla kendini,  Genç, delikanlısın daha.  Senin yaşında güç, kuvvet tini,  Ve cesaret verir tasa.. »Yo Hayır, kazanamam onu,  Çünkü bana hayli uzak.  Semada salınır, ışıl ışıl tonu  İşte aynı o yıldız gibi parlak.«. Yıldızlar, can çekilmez onlara,  Görkemliklerine sevinilir sadece,  Ve hayranla bakılır yukarılara,  Her bir neşeli gecede.. »Ve ben de zevkle baktım yukarıya,  Kimi sevgili günümde;  Bırakın geceleri ağlaya ağlaya,  Geçireyim gönlüm çektiğince.«. Çeviri: Musa Aksoy
Takdir-i İlahi budur nasibim  Az vermiştir çok istemem çare ne  Bu kadar nasibim budur kisibim  Bülbül gibi zar eylesem çare ne. Düşmanımın yaraları azmaya  Dostumun hayrını şerre yazmaya  Bu dünyada melül mahzun gezmeye  Mahlukattan ar eylesem çare ne. Bakmaz mısın viran olmuş bendime  Halim malum olsun ol efendime  Hançer alsam hamle kılsam kendime  Kendi kendim paralasam çare ne. Gam kasavet yuva yaptı sineme  Kahır gömleğini eğnime  Perişanlık düştü viran göynüme  Türlü türlü aşk bağlasam çare ne. Pir Sultan Abdal'ım çekerim çoktan  Ya İlahi bizi kurtar tutsaktan  Bu derdin dermanın isterim Hak'tan  Halka halim arz eylesem çare ne
Sonra bir kadin konustu:  'Bize haz ve istiraptan bahset.'. Ve o cevap verdi:. 'Hazziniz, istirabinizin maskesiz halidir.  Ve kahkahanizin yükseldigi ayni kuyu,  sik sik gözyaslarinizla dolar.. Baska türlü olabilmesi mümkün müdür?  Istirabin içinize kazidigi alan ne kadar  derin olursa, o denli çok hazzi içerebilir.. Ve sarabinizi tasiyanla, çömlekçinin firininda  yanan ayni kadeh degil midir? . Ve sesi ruhunuzu oksayan lavta, daha önce  biçaklarla oyulan tahtayla bir degil midir? . Kendinizi neseli hissettiginizde  kalbinizin derinliklerine inin.. Farkedeceksiniz ki, size bu sevinci veren,  daha önce üzülmenize neden olmustu.. Üzgün oldugunuzde, tekrar kalbinize dönün.  Göreceksiniz ki, daha önce sevinciniz olan  bir sey için agliyorsunuz.. Bazilariniz, 'Haz, istiraptan daha anlamlidir' der;  digerleri ise, 'Hayir, istirap daha anlamlidir'.. Bense, ikisi birbirinden ayrilamaz, diyorum.. Onlar beraber gelirler.  Ve siz, bir tanesiyle masanizda otururken,  unutmayin ki, digeri de yataginizda uyuyordur.. Gerçekte siz, hazzinizla istirabiniz  arasinda bir terazi konumundasiniz.  Sadece bos oldugunuzda, hareketsiz  ve dengede kalabilirsiniz.. Bir hazine avcisi, altin ve gümüsünü tartmak için  sizi kullandiginda, haz ve istirap kefeleriniz,  ister istemez, yükselip alçalacaktir.'
Bozuldu bak, dünyanın ezberi  Ağaçlar bile şaşırıyor günleri,  Düşünelim bakalım;  Bir şey vardı, o neydi? . Üzmezdi gücümüzü, kaldıramadığımız taş  Tenha bir yer seçilirdi, söylemek için.  Geçim ehliydi yoksulluk bile  Şükretmeyen ne bilsin! . Değil mi? . Pusu kurmazdı kimse, suyun başına  Gitmezdi çöpe hurmanın çekirdeği  Bilirdi yolu bütün mevsimler,  Bir damla su, yaprağın ucunda  Dünya derdik, böyle bir yer.. Hiçbir şeyi tek başına yeme  Diyen sahabenin sözünü  Karıncalar tutuyor ancak.  İnsan olmanın verdiği güzellik  Soluyor durmadan, bir bak.
İşte yine kapıldım  O can sıkıntısına; içimde bir tozlu  Sarnıç boşluğu,  Gitmekle kalmak  Arasında kararsız  Yürüdüm kederle  Dağlara doğru.. Yüzlerce soru  Vardı aklımda,  Kulaklarımda  Bir garip uğultu  Ölümü kullanamazdım;  Bir yerlerde  Bilmediğim birilerine  Belki ayıp olurdu.. Belki de hiç  Ummadığım  Sevgisi tarazlı biri;  Koparıp bana ilişik  Umudunu  Bir kitabın arasında  Yamyassı  Kuruturdu. Bir gazetenin  Ölüm ilanlarında  Okuyup adımı,  Öfkeye dönüştürürdü  Sandık kokulu  Hüznünü  Ve ölümü inatla,  Yok yere savunurdu.. Ben bunca yıl  Bunca insan tanıdım  Yüreği zehir dolu;  Yine de insanlardan  Kesmedim umudu.  İnsan dedim  Yekindim;  Paylaştım varı yoğu.. Ben neden  Dudaklarının arasında  İğneler tutan  Bir terzi suskunluğunu  Prova ediyorum  Şimdi bu yol boyu  Kederle yürürken  Dağlara doğru? . Neden kedi seven  Bir insan  Olduğumu  Biliyorum da  Kedisiz ve sevgisiz  Getiriyorum  Yaşadığım günlerin  Yaprak döken sonunu? . Cevapsız sorunun  Boynu büküktür,  Hemen anlar  Yetim olduğunu.  Ben neden hala  Duyuyorum avucumda  Bir çocuk elinin  Sızlayan boşluğunu? . Hipodromda yatıp  Kalkan bir adamın  Ölü bulunduğunu  Yazdı gazeteler  Geçenlerde  Haber olarak.  Tokatlıymış  Ya da Çorumlu.. Bıraktığı nottan  Öğrenilmiş  Son isteğinin  Ölürse terminale  Götürülmek olduğu.  Hipodromda yatıp  Kalkan bir adam  Kimin umuru! . Acılarla sorularla  Tiftikledim  Bunca insanın  Mutsuzluğunu.  Düşündüm kendi sonumu.  Hayrettir;  İçim içime  Nasıl da sığıyordu! . Oysa ben kaç yıldır  Kaç acı eskittim  Unuttum  Kaç ölüm gördüğümü.  Bir omzumun  Alçaklığı ondandır;  Taşıdım kaç kişinin  Kanayan tabutunu.. Yıllar önce  Ölümü seçen sevgilim  Bunca sevgisizlik içinde  İyi biliyordu  Yetmeyeceğini  İki kişinin birbirine.  Bu yüzden döşeğinde  Ölümle buluştu.. Gömdük onu geçiştirip  Polis sorgusunu.  Onunla birlikte  Neleri gömdük;  Bir akşam içkisinin  Coşkusunu,  Sevincimizi gömdük  Kürek dolusu.. Yüzlerce soru  Vardı aklımda,  Kulaklarımda  Bir garip uğultu  Ölümü kullanamazdım;  Biryerlerde  Birilerine  Mutlaka ayıp olurdu.. Dostlardan uzakta  Bir bozgun akşamında  Gerisingeri  Dönerken kasabaya;  Baktım gökyüzü  Birden yıldızla doldu.  Akşamın serinliği  Alnıma vuruyordu...
Bir pencere, bakmaya  Bir pencere, duymaya  Bir pencere yeryüzünün yüreğine ulaşan tıpkı bir kuyu gibi  Tekrarlanan mavi şefkatin enginlerine açılan.  Yalnızlığın küçücük ellerini  Cömert yıldızların verdiği gece bahşişi kokularıyla  Dolduran bir pencere  Belki de konuk etmek için güneşi şamdan çiçeklerinin gurbetine . Bir pencere, yeter bana . Oyuncak bebeklerin ülkesinden geliyorum ben  Bir resimli kitap bahçesinde  Kağıt ağaçların gölgesi altından  Toprak yollarında geçip giden  Kuru mevsiminden, kısır aşk ve dostluk deneylerinin  Sıralarında veremli okulların  Alfabelerin soluk harflerinin büyüdüğü yıllardan  Ve kara tahtaya taş sözcüğünü yazar yazmaz çocuklar  Ulu ağaçlardan sığırcıkların çığlık çığlığa kanat çırparak  Uçup gittikleri  o andan  Etobur bitkilerin köklerinden geliyorum ben  Ve hala başım  Dopdolu  Bir deftere toplu iğnelerle  Çakılan  O kelebeğin yabansı sesiyle  Asılınca güvenim adaletin koptu kopacak ipiyle  Ve bütün kente  Parıldayan ışıklarımın yüreğini parça parça edince onlar  Koyu renk mendiliyle yasanın, bağladıklarında  Aşkımın çocuksu gözlerini  Ve isteğimin acili şakaklarından  Fışkırdığında kan  Yaşamım artık  Hiçbir şey olmadığında, hiçbir şey olmadığında duvardaki saatin tiktaklarından başka  Anladım birden yolum yok yolum yok yolum yok  Çılgınca sevmekten başka . Bir pencere yeter bana bir tek pencere  Bilince ve bakışa ve suskunluğa  Işte öylesine boy atmış ki ceviz fidanı  Anlatabilir artık genç yapraklarına tüm bir duvarı  Ve sor aynadan  Adini kurtarıcının  Ve işte senden daha yalnız değil mi  Ayaklarının altında titreyen gökyüzü?  Yıkıntı elçiliğini, peygamberler  Kendileriyle birlikte getirmediler mi çağımıza?  Ve yankıları değil mi o kutsal metinlerin  Bu patlamalar ardarda  Bu zehirli bulutlar?  Ey dost, ey kardeş, ey herkes!  Yazın tarihini gül soykırımının
Kendisine. Sen ey şehrin yerlisi, cesur, kararlı mühür  Sen ey inatçi kıskanç, alçak gönüllü ve hür  Karanlık geceleri korkutsa da günahım  Kızlar Kayası gibi dikilip kaldı âhım  Sefere çıkanların tatlı rüyâsı mısın  Rûhumun cellâdı mı, yoksa hülyâsı mısın  Konuşursun, sözlerin dâre çeker canımı  Susarsın, çâresizlik büyütür isyânımı  Siyaha boyanınca, kanatlanır mı yürek  Hangi harfin başını beliyor şimdi melek  Kasîde, hangi şehrin âşiyânında güzel  Bulutlu havalarda parlayan aydır gazel  Yine mest, yine sarhoş bahçendeki mumyalar  Canlanıyor taşların kalbinde sardunyalar  Fildişinden heykel mi taşıyorsun elinde  Yine bir raksın mumu yanıyor gözlerinde  En hâkî denizini verdim sana ömrümün  Dilediğince yıkan sularında gönlümün  Sürmek mi istiyorsun masal arabasını  Getireyim kapına devlerin en hasını  Ölümsüz meyvesini sundum hayal bağının  Dehâsında bulmuşum seni yalnızlığımın  Celî bir kavis miydin, sokuldun yüreğime  Hattı hümayununla sultan oldun evime  Hendeseyi titretir endâmın ley-ü nehâr  Bu aşkı destan gibi yazıyor fırtınalar  Yüzündeki çizgiler kûfî midir sülüs mü  Aradığın define İrem mi Endülüs mü  Sen ey yardım sevenim, ruhumu derde saldın  Yalnızlığım ağlarken gülenim, nerde kaldın  Azimli bir yüreğin yorgun kimyasın da mı  Sevda denklemlerinin memnû dünyasında mı  Her pazartesi âhım kapında helâk olur  Her Cuma karanlığın kuşları leylâk olur  Kâşifin benim gülüm, görmediğin yine ben  Bilseydin sana benden bakanı görünmeden  Anlardın; her macera tende rü’yet gibidir  Oysa sende gördüğüm, sana gurbet gibidir  Utangaç bir merhamet saklıyorsun sesinde  Sahraya dönüyorum baharın ötesinde  Gizlice bir nikahtır o arzuhal, o kâmet  Sensizlik, yollarımda bir değil, bin kıyamet  Bu tebessüm rüya mı, bu istifham uğru mu  Âh bir çoğaltabilsem yüreğinde ruhumu  Bilmezsin ayrılığın ağı kokan dilini  Hâtıra bırak bana oyalı mendilini  Ege uygarlığı çağrıştıran tarihin  Asya’nın bağrı kadar muammalı ve derin  Arı sütü damlarken kaygan kirpiklerinden  Görünmez bir mürekkep akar iliklerinden  Yüreğin, âh yüreğin bir hüzün lâlesi mi  Masallar ülkesinde Zengibar kalesi mi  Kapısına bir türlü varamadım, a gülüm  Hudutlarında bile duramadım, a gülüm  İpeğimi elimden aldı pusathâneler  Bulamaz kaybedilen nûn’u rasathaneler  Hummalı bir kovanda bal yapan arı mısın  Hayatımın ansızın kopan damarı mısın  Paslandı buzdağları ortasında çeliğim  Gözlerinden hatıra kaldı kekemeliğim  Kervanında kaybolan bir bezirgân gibiyim  Kaktüslerin diline düşen figân gibiyim  Her köşede bir meddâh anlatıyor âhımı  Bilmiyor, kirpiğinden almışım siyahımı  Uğrunda, kralların bahtı solsaydı, gülüm  Amerika, yolunda kurban olsaydı, gülüm  Bir Kafkas figüründe bulurdum son izini  Efeler diyârına çevirirdim yüzünü  Eşkıyâ vurgunudur seni benden ayırmak  Çalıkuşunu yakan bir rüyayı haykırmak  Gölgelere gecenin künhünü hatırlatır  Ayrılıklar bazen de gölgeleri ağlatır  Sükûnla savaşıyor hislerim kıyasıya  Sevdiğini bilirim uykuyu doyasıya  Süslenmek istiyorsan, ruhumu boynuna tak  Bu firûze özgürlük yalnız senin olacak  Bastığın her hücremde otuz sekiz çizgi var  Baktığım her duruşun muammalı bir duvar  Suskunluğun taş gibi, gülüşün berrak değil  Neden vivien kokar baharın, leylâk değil  Gözlerin bir zamanlar toprağın sahibiydi  Bakışların bir tutam gül yaprağı gibiydi  İnsanlar kıvranırken ejderlerin ağında  Ceylan gibi yürürdün bir hayal sokağında  Yine de, yokluğumun em şüpheli çağıydın  Tenhâlarda ağlayan bir okul kaçağıydın  Karanlık korkutamaz gülüm seni, vururum  Kâtil yüzlü cinlerin karşısında dururum  Yeter ki, o nâzenîn kalbin emir buyursun  Kâinat yıkılsa da yüreğimde uyursun
Varsın olmasın sabah; gün doğmasın ne çıkar  Ben zaten yitirmişim deniz fenerlerini  Bilseydi okyanusta tutuşan gemileri  Dalgalar ölür müydü bu kan rengi kumsalda  Uzun bir taraçadan bakıyor şimdi selda  Varsın bütün hıncını benden alsın yalnızlık  Gri elbette kahır getirir mâveradan  Turuncu başaklarda büyüyen her katilin  Hayatı biraz hüzün, biraz çöl ve ıssızlık  Sanki bütün çiçekler gizemli bir masalda  Tâlihin esrârını yıkıyor şimdi selda. Sorulur mu bir saray lalesine memleket  Hani, o gökyüzünün eski bulutlarından  Düşer mi birkaç damla ışık avuçlarıma  Nedense tükenmiyor bu son firâk-ı yeldâ  Sahrada bir meczûbu yakıyor şimdi selda  Varsın bir akşam vakti kurusun menekşeler  Ey fırçasında bahar biriken soylu ressam  Ey toprağa bereket bağışlayan anneler  Hani sonsuzdu ufuk, hani hayaldi mahşer  Yol da bulamazsınız bu tûfanda, bir sal da  Ruhumun burçlarına çıkıyor şimdi selda. Kum taneleri neden sevdasız ve kederli  Ve neden kasırgaya dönüyor sarmaşıklar  Nerede yâr elinden zehir içen aşıklar  Ne kâbus içindeyim; ne mutlu bir rüyada  Yakama gökkuşağı takıyor şimdi selda  Gururlu bir vadiyi süsleyen gül ve mevsim  Müzeyyen aynalarda ışıldayan her resim  Bir ankâ heybetiyle deliyor karanlığı  Renkleri büyülüyor ayışığında sesim  Bu câzibeye kul da müptelâdır, kral da  İçimde nehir nehir akıyor şimdi selda
Çiçekleri sulayan adamın  Bir sürü adı vardır.  Üsküdara'a at yollar.. Fırat suyu bütün bir bölgeyi  Takma adlarla dolanmak  Zorundadır.. Ölüm güney yarımkürede  Çok sığ ve sonsuz geniş  Bir ırmaktır  Ganj da derler ona. Ölüm deyince. Zamansızlığın ortalarında  İstanbul'da enderun ağaları  Padişahın buyruğuyla  Kartopuna tutar birbirini
Bir tuhaf zamandayız, her şey karmakarışık  Bakın toprak topraktan, su sudan şikâyetçi! ..  Doğru değil her doğru, ışık değil her ışık  Pusudaki avcılar pusudan şikâyetçi! ... 02.11.2008
1. dinlerdim telâşlı kanûnlardan sarışın türkçeyi  nasıl da sevdim ne iştir bilmeden sevmeyi  ürkek bir çilenti usulca yoklardı bahçeyi  nerde tâvus kuşları nerde müjgân'ın gençliği  nasıl da sevdim ne iştir bilmeden sevmeyi. okşamak kumrallığını içimden uysal lambaların  beyhude ıslıklarını yakınlaşan sonbaharın  akşam tenhalığında birlikte duygulanmaların  saklı mutluluğuyla dalgından çok daha fazla dalgın  nasıl da sevdim ne iştir bilmeden sevmeyi. bir parça son yalnızlığa öncekiler hazırlıktır  insan bırakmaz sevdiğini sevmek insanı bırakır  kalırsa gözlerinin elinde yaldızı belki kalır  ney üşür kanûn pırıldar udlar oldukça karanlıktır  nasıl da sevdim ne iştir bilmeden sevmeyi. 2. o akşam da lambamızı söndürmüştük nedîm ile  nedîm'den bile kıskandığım sevdiğim ile  son şarkılar dağılmıştı mevsim ile  yalnız çamlıca'da bir ud yankılanırdı. dünyayı tumturaklı bir yalan sayanlar  yalanın dehşetini yaşlandıkça anlar  nâzım'ın pirâye'yi sevdiği zamanlar  ölse ölümünden ne suçlar çıkarılırdı. boğucu bir sessizlikte ateşten goncalardır  o demirden şiirler ki sanki tabancalardır  umutsuz hangi gününde el atsan ateşe hazır  nâzım onları yazarken duvarlar çatırdardı. gördün sessizce buluştuğunu nâzım'la nedîm'in  lâcivert ıssızlığında yıldızlı bir serviliğin  birinin elinde vâridât'ı simavnalı bedreddin'in  birinin ağzında gül elinde mey kâsesi vardı. 3. istanbul puslu karaltıyla müstef'ilün bir gemi  duyulur padişah saltanatıyla bulutlara demirlediği  soğuk akşamlar çalar saatlar kadife konakta  ben uyansam da ayışığından müjgân uyumakta. o soyut kuşlar su aydınlığında atlas yorganların  yüz yıllık hüznüyle yüklü osmanlı zindanlarının  pul pul dağılırlar tasalı bol yansımalı boşlukta  ben uyansam da ayışığından müjgân uyumakta. gece hattât yesârî'nin süzüldükçe vav kayıkları  işlenir yeni baştan bütün sevmek yanlışlıkları  bilmem tamamlanır mıydık bir başka yaşamakta  ben uyansam da ayışığından müjgân uyumakta. o şarkı söylese çalgıların korkup bıraktıklarından  büyülü tamburların kendi başlarına çaldıklarından  ulaşır hâfız post'a sesi yankılarla sonsuzlukta  ben uyansam da ayışığından müjgân uyumakta. 4. akşam kılıçlar düşürdüğü ayın ışığından boğaz'da  müjgân mıdır bir uzak gülümsemek midir sazda  ferahnâk'ta iyimser kötümser çarçabuk hicâz'da  müjgân mıdır sevilmek yanlış anlaşılmak mı biraz da. üretir sessizliği erguvanlar düşler sevdayı tamamlar  suları yansıtır camlar cıvalı bir beyazda  müjgân mıdır yoksa sabahlamak mı hâfız'la şirâz'da  divanlardan gül çığlıkları horasanlı papağanlar  şehzâde çılgınlıkları o unutulmaz yazda. müjgân mıdır sevilmek yanlış anlaşılmak mı biraz da
Ey gönül el aynasına bakmanın faydası ne  Sernayeden zararın var satmanın faydası ne. Kendin kadrin bilmeyen ne bilir dostun kıymetin  Merkebin boynuna cevahir takmanın faydası ne. Çobana yazı gerek hem yayıla,hem gerneşe  Çobanı meclise imam etmenin faydası ne. Kargaya üleş gerek hem yiye hem çağıra  Karganın önüne şükker dökmenin faydası ne. Velhasılı Nesimi sen kendimi aleme faş eyleme  Köpeği hamama sokup yumanın faydası ne
Yasak bana gözlerini anlamak  Ellerin  Bana yasak. Ah olaydım  Gözünde yaş  Fikrinde telaş  Düşünce suçun  Beraatin olaydım. Fakat yasak  Yasak bana gözlerini anlamak  Ellerin bana yasak. Ah olaydım  Yüzünde sürgün  Yatağında mülteci  Vatanın  Anayurdun olaydım. Fakat yasak  Yasak bana gözlerini anlamak  Ellerin, uyruğum  Bana yasak.
Yedi asır önce  Derin bir vadiden  Yedi beyaz güvercin havalanır  Ve karlarla kaplı  Yüce bir dağın doruğuna doğru kanat çırparlar.  Kuşları temaşa eden yedi adamdan biri  'Ben yedinci güvercinin kanadında  Siyah bir nokta görüyorum.'  Der.  Bugün  O vadide yaşayan insanlar  Evvel zaman içinde  Karlarla kaplı  Bir dağın doruğuna doğru havalanan  Yedi siyah güvercini  Anlatıp dururlar.
Şem'e düşen pervaneler  Gelsin bir hoşça yanalım  Aşka düşen divaneler  Gelsin bir hoşça yanalım. Yanmaktır bizim karımız  Harcedelim hep karımız  Pervaneler yaranımız  Gelsin bir hoşça yanalım. Varın söylen şol bülbüle  Neden aşık olmuş güle  Ermek istersen ol kül'e  Gelsin bir hoşça yanalım. Bülbül yuvan yıkıldı mı  Yavrun yere döküldü mü  Ölüm sana dokundu mu  Gelsin bir hoşça yanalım. Nesimi döğünsün taşlar  Akıtalım gözden hep yaşlar  Hakk tanıktır hey kardaşlar  Gelsin bir hoşça yanalım
«pir sultan ölür dirilir». bak şu bebelerin güzelliğine   kaşı destan   gözü destan   elleri kan içinde . kör olasın demiyorum  kör olma da   gör beni. damda birlikte yatmışız  öküzü hoşça tutmuşuz  koyun değil şu dağlarda  san kendimizi gütmüşüz  hor baktık mı karıncaya  kırdık mı kanadını serçenin  vurduk mu karacanın yavrulusunu  ya nasıl kıyarız insana. sen olmasan öldürmek ne  çürümek ne zindanlarda  özlem ne ayrılık ne  yokluk ne yoksulluk ne  ilenmek ne dilenmek ne  işsiz güçsüz dolanmak ne  gün gün ile barışmalı  kardeş kardeş duruşmalı  koklaşmalı söyleşmeli  korka korka yaşamak ne. kahrolasın demiyorum  kahrolma da   gör beni . kanadık toprak olduk  çekildik bayrak olduk  döküldük yaprak olduk  geldik bugüne . ekmeği bol eyledik  acıyı bal eyledik  sıratı yol eyledik  geldik bugüne . ekilir ekin geliriz  ezilir un geliriz  bir gider bin geliriz  beni vurmak kurtuluş mu . kör olsanı demiyorum  kör olma da   gör beni
Annemin mezarına gittik bugün  Babam,Namık,Nihat,Defne ve ben  Namık'ın arabasıyla geçtik  Yollardan ve mezarlığın içinden. Çiçekler serptik üstüne mezarın  Durduk orda sessizce  Birbirine bakmadan herkes  Ağladı,ya da birşeyler düşündü kendince. Annemin mezarının yanındaki  Bir başka mezarın önünde bir kadın ağlıyordu  Kocasıydı sanırım toprağın altındaki  Kısa bir zaman önce yitirmiş olduğu. Bayram ziyaretçileriyle doluydu mezarlık  Herkes ölüsüyle birlikte olmaya gelmişti  Ağlanacak,bir an anımsanacaktı geçmiş  Sonra yine hayatın hırgürüne dönülecekti. Saçma olduğunu bildiğimiz halde gelişimizin  Hiçbirimiz bir başka dünyaya inanmadığımız halde  Durduk mezarı önünde annemin  Annem oradaymışcasına;  Babam,ben,Namık,Nihat,Defne. Dönerken sessiz bir anlaşma vardı aramızda hepimizin  Saçma da olsa gelişimiz,bir başka dünyaya inanmasak da  Birlikte ya da yalnız,gelip duracagız önünde bu mezarın  Bir daha dönülmez şeyleri düşünüp ağlamaya... (1976)
Aşkın beni deleyledi  Yaktı yaktı kül eyledi  El alemi kul eyledi  Yar beni beni... . Mecnunum sahra içinde  Yunusum derya içinde  Eyübüm yara içinde  Sar beni beni... . Aslı'yısan Kerim'i bul  Derde derman vereni bul  Garip gibi viranı bul  Sar beni beni...
Öfkelerim kadar küçük bu gece çığlığı  Düşlerim kadar büyük  Duygularım kadar karmaşık nasıl anlatsam  Çıksam şimdi çöl suskunu sokaklara  Dallara yürüyen sular gibi çıldırsam  Baharı muştulamak adına kapılar çalsam  Hangi ana böler ki uykuların  Özgürlüğü yeryüzüne bayrak yapsam. Hiç mi hiç sevmiyorum yorgun yağmurları  Ne kırları çıldırtıyor ne dağları  Yağdı mı Toroslarca yağmalı yağmur  Seller coşturup barajlar taşırmalı  Bir yudum su demekten aciz yürekler  Ya ses verip haykırmalı ya boğulmalı. Ey ateşe sürülmüş ölümler ülkesi  Ufuk çizgilerinde silikleşen anılar  Kutsal soygunlar yasal vurgunlar  Çöplük kumbaralarda biriken çocuklar  Hiçbir dilden  Hiçbir sözcük yetmiyor anlatmaya bu akşam. Kuş kanadında bir bulut mu yalnızlık  Belirsiz bir hüzün çiseliyor yine  Düş yorgunu kirpiklerden akşam üstüne. Kaya çatlağında köknar çılgınlığı benimki  Kıraçlara kahreden tohum dargınlığı  Yağmursuz gülmeyi bilmiyor ki kuraklık  Beynimi yüreğime nasıl haykırsam bu akşam  Bu akşam hiç yaşamamış olsam  Bir badem çiçeği sürsem şimdi namluya  Beynime sıksam  Ölümüm bahar olsa nasıl anlaşılsam
Kağıttan bir gemi yaptım küçücük  Ya 5 öpücük sığar içine  Ya 10 öpücük  Kız kardeşim  10 öpücük batar bu gemi dedi  Sen misin  15 öpücük  Anam sakın denize atma dedi  Doğru havuza  Sen misin  Doğru denize,  Ama ıslanmasıyle batması bir oldu.. Bir gemi daha yaparım ne çıkar  Hem bu sefer öpücük yerine  Sunturlu birkaç küfür  Daha birkaç gemi yaparım  Çok şükür...
Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum.  Işığı gördüm, korktum.  Ağladım. . Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim.  Karanlığı gördüm, korktum.  Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi...  Ağladım. . Yaşamayı öğrendim. . Doğumun, hayatın bitmeye başladığı an olduğunu;  Aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar olduğunu . Öğrendim. . Zamanı öğrendim.  Yarıştım onunla...  Zamanla yarışılmayacağı nı,  Zamanla barışılacağını, zamanla öğrendim... . İnsanı öğrendim. . Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu...  Sonra da her insanin içinde  İyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim. . Sevmeyi öğrendim.  Sonra güvenmeyi...  Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu,  Sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu  Öğrendim. . İnsan tenini öğrendim.  Sonra tenin altında bir ruh bulunduğunu...  Sonra da ruhun aslında tenin üstünde olduğunu öğrendim. . Evreni öğrendim.  Sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim.  Sonunda evreni aydınlatabilmek için önce çevreni aydınlatabilmek  Gerektiğini öğrendim. . Ekmeği öğrendim.  Sonra barış için ekmeğin bolca üretilmesi gerektiğini.  Sonra da ekmeği hakça üleşmenin, bolca üretmek kadar  Önemli olduğunu öğrendim. . Okumayı öğrendim.  Kendime yazıyı öğrettim sonra...  Ve bir süre sonra yazı, kendimi öğretti bana... . Gitmeyi öğrendim.  Sonra dayanamayıp dönmeyi...  Daha da sonra kendime rağmen gitmeyi... . Dünyaya tek başına meydan okumayı öğrendim genç yasta...  Sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektiği fikrine vardım.  Sonra da asıl yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektiğine vardım. . Düşünmeyi öğrendim.  Sonra kalıplar içinde düşünmeyi öğrendim.  Sonra sağlıklı düşünmenin kalıpları yıkarak düşünmek  Olduğunu öğrendim. . Namusun önemini öğrendim evde...  Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk olduğunu;  Gerçek namusun, günah elinin altındayken, günaha el  Sürmemek olduğunu öğrendim. . Gerçeği öğrendim bir gün...  Ve gerçeğin acı olduğunu...  Sonra dozunda acının, yemeğe olduğu kadar hayata da  Lezzet kattığını öğrendim. . Her canlının ölümü tadacağını,  Ama sadece bazılarının hayatı tadacağını öğrendim. . Ben dostlarımı ne kalbimle nede aklımla severim.  Olur ya...  Kalp durur...  Akıl unutur...  Ben dostlarımı ruhumla severim.  O ne durur, ne de unutur...
gün gelir insan anlayıverir  tek başına yaşlanan bir ağaç olduğunu  o yüzden kederi yazmak isteyebilir  rüzgarın gövdesinde açtığı yaralara. sonbaharda şaşarak öğrenirsin  yaprakların rengine inanmamayı  ve zamanın o müthiş yalanını  o müthiş yalanını tutkunun, ihtirasın  anların, anıların,  çılgın bir nehir gibi kör koşularda  yaşadıklarının ve yaşayamadıklarının. dağlarda, odalarda, avunmalarda  çoğaldın sandığın azalmalarda  ışığını yitirmiş o ölü yıldızlarda  düşen bir yaprağın son gülüşünde açan  yankısız çığlıklarda. şaşarak öğrenirsin  zamanın ve hayatın büyük sırrını. gök sadece yağmura anlatır sonsuzluğu  oysa unutur damla toprağa değer değmez  yağmurun da kederli bir ülke olduğunu. unutmaktan başka güz yokmuş gibi  ve hayattan daha gerçek bir yalan. toprağa ne söyler yağmurun sesi  bir şarkı mı, bir şiir mi, bir güz hikayesi mi  yaşlı bir ağaç olsan, çırılçıplak bir ağaç  ne söylerdin, kalbinde esip duran rüzgara? . 'beni terk et  içimde sonbahardan başka bahar kalmadı'. belki de gitmektir aşk, sadece gitmek  avare bir kederi sarıp yaralarına  rüzgarın devirdiği bir ağaç gibi  köklerini sessizce bırakarak toprağa
Sanskrite çekilmiş atlar gibi geceleri  o geceleri soyutlanmış uykular  ağdı durdu parmaklarından estamplara. Şarkıları delindiler sokaklarında  ve çarşambaları ırmakta  boğulup gittiler hep  çamaşırların üstünde uzanan bulutlar. Şimdi benares'in  en eski orospuları gibi bayramlarda  birdenbire sanskrit ölümlere çarpıp  şarkılara şarkılara düşen kadınlar var şarkılarında.
Bütün Bildiğim . bütün bildiğim şu: kuzgunlar ağzımı öpüyorlar,  damarlar arapsaçına dönmüş burada,  denizse kan denizi.. bütün bildiğim şu: eller uzanıyor,  gözlerim kapalı, kulaklarım kapalı,  çığlığımı geri çeviriyor gökyüzü.. bütün bildiğim şu: burun deliklerimden hayaller damlıyor  bize tur bindiriyor tazılar, deliler gülmekten katılıyor,  tıkırdayarak ayırıyor saat ölenleri.. bütün bildiğim şu: ayaklarım kederdir burada,  zambaklar kadar etmiyor sözcüklerim, pıhtılaşıyor şimdi:  kuzgunlar ağzımı öpüyorlar.
Arayı arayı bulsam izini,  İzinin tozuna sürsem yüzümü.  Hak nasip eylese görsem yüzünü,  Ya Muhammed canım arzular seni. . Bir mübarek sefer olsada gitsem  Kabe yollarında kumlara batsam  Hup cemalin bir kez düşte seyretsem  Ya Muhammed canım arzular seni. . Zerrece kalmadı kalbimde hile  Sıtk ile girmişim ben hak yola  Ebu Bekir, Ömer, Osman'da bile  Ya Muhammed canım arzular seni. . Ali ile Hasan Hüseyin anda,  Sevgisi gönülde, muhabbeti canda.  Yarın mahşer gününde, ulu divanda  Ya Muhammed canım arzular seni. . Arafat dağıdır bizim dağımız  Anda kabul olur bizim duamız  Medine'de yatar Peygamberimiz  Ya Muhammed canım arzular seni . Yitirdim o dostu bilmem ne yanda?  Sevgisi gönülde, muhabbet canda.  Yarın mahşer günü ulu divanda,  Ya Muhammed canım arzular seni. . Yunus senin methin eder dillerde,  Sevilirsin bütün bu gönüllerde.  Ağlayı ağlayı gurbet ellerde,  Ya Muhammed canım arzular seni.
Dolaştım İstanbul'u sabaha karşı  Aşiyan, Eyüp Sultan, Kapalıçarşı  İçimdeki hüzünle durdum önünde,  Ayasofya garipti, ben ağlamaklı.. Şimdi Eyüp'teyim ben, sabah namazı  Hiçbir yerde bulamam burdaki hazzı.  İndim Sultan Ahmet'e bir hüzün sardı,  Ayasofya garipti, ben ağlamaklı.. Gözlerim kan çanağı, çıktım dışarı,  Caminin tam önünde simitçi hacı.  Kan kırmızı o çayda yine o vardı,  Ayasofya garipti, ben ağlamaklı...
sen şimdi yanımda yepyeni bir türkü gibisin  hiç görmediğim yıldızlar gözlerine doğmuş  bir büyüklük duygusu dağlar gibi yüreğinde  ah biz mutluluğu böyle aranıp duracak mıyız  yağmur hep böyle yağacak mı hatıralara  eksik olan bir şey var sana bana dair  belki bir rüzgar belki rüzgardan da hafif  ama kalbimiz yine uzak bir deniz gibi boş  heybetli gurupların belirdiği saatlerde. sen şimdi yanımda yepyeni bir türkü gibisin  acaba nasıl öğrenmişim nasıl farkında olmadan  her şey nasıl olup geçmiş nasıl barut yağmış  nasıl güneş vurmuş zehirlenmiş şehrin üstüne  şimdi hangi kıyılarda gemiler demir alıyor  güney rüzgarlarına açıp yelkenlerini  belki bir italyan kızı tüfeğine dayanmış  senin gibi barışı tasarlıyor dağlarda  mahzun esirler harp şarkıları kadar mahzun  gizlice talim ediyor hürriyet adımlarını. sen şimdi yanımda yepyeni bir türkü gibisin  ah şu harp bitse rüzgar gibi bir nefes alabilsek  kimseler kimseler çıkmasa yolumuzun üstüne  yağmur yağsın varsın ıslansın saçlarımız  yalnız duyulmaz olsun göğsümüzdeki darlık  dilimizdeki kilit kolumuzdaki zincir  ömrümüz meçhullerden meçhullere akıyor  saatler bizim değil kitaplar bizim değil  bizim değil yaşamak bizim değil hiçbir şey  kendi dünyamızda yabancılar gibiyiz  ya çok erken ya çok geç doğmadık mı sevgilim  buna rağmen mutluluğa inanıyoruz
Ne olur bu gece uykumu bölme  Var git düşlerimden, var git bu akşam  Tam unuttum derken aklıma düşme  Var git hayalimden, var git bu akşam. Yağmur istiyorsan gözyaşıma bak  Yangın istiyorsan yüreğime bak  Ne olursun beni benimle bırak  Var git gözlerimden, var git bu akşam. Nasıl unutulur böyle sevgiler  Neler yaşamıştık bir düşün neler  Her köşede durur senden gölgeler  Var git gözlerimden, var git bu akşam. Aldığım her nefes seni fısıldar  Gelir ta kalbimden vurur şarkılar  Sana mı sözlenmiş bütün akşamlar  Var git anılardan, var git bu akşam. www.ahmetselcukilkan.com.tr  'Ayrılıkların Şairi' kitabından
Ölü sularından iniyordum nehirlerin  Baktım yedeçilerim iplerimi bırakmış;  Cırlak kızılderililer, nişan almak için  Hepsini soyup alaca direklere çakmış.. Bana ne tayfalardan; umurumda değildi  Pamuklar, buğdaylar, Felemenk ve İngiltere;  Bordamda gürültüler patırtılar kesildi;  Sular aldı gitti beni can attığım yere.. Med zamanları, çılgın çalkantılar üstünde,  Koştum, bir çocuk beyni gibi sağır, geçen kış  Adaların karalardan çözüldüğü günde  Yeryüzü böylesine allak bullak olmamış.. Denize bir kasırgayla açıldı gözlerim;  Ölüm kervanı dalgaları kattım önüme;  Bir mantardan hafif, tam on gece hora teptim;  Bakmadım fenerlerin budala gözlerine.. Çocukların bayıldığı mayhoş elmalardan  Tatlıydı çam tekneme işleyen sular;  Ne şarap lekesi kaldı,ne kusmuk, yıkanan  Güvertemde; demir, dümen ne varsa tarumar.. O zaman gömüldüm artık denizin Şi’rine,  İçim dışım sütbeyaz köpükten, yıldızlardan,  Yardığım yeşil maviliğin derinlerine  Bazan bir ölü süzülürdü, dalgın ve hayran.. Sonra birden mavilikleri kaplar meneviş  Işık çağıltısında, çılgın ve perde perde,  İçkilerden sert, bütün musikilerden geniş  Arzu, buruk ve kızıl, kabarır denizlerde.. Gördüm şimşekle çatlayıp yarılan gökleri,  Girdapları, hortumu; benden sorun akşamı,  Bir güvercin sürüsü gibi savrulan fecri,  İnsana sır olanı, gördüğüm demler oldu.. Güneşi gördüm, alçakta, kanlı bir ayinde;  Sermiş parıltısını uzun, mor pıhtılara.  Eski bir dram oynuyor gibiydi, enginde,  Ürperir uzaklaşan dalgalar sıra sıra.. Yeşil geceyi gördüm, ışıl ışıl karları;  Beyaz öpüşler çıkar denizin gözlerine;  Uyanır çın çın öter fosforlar, mavi, sarı;  Görülmedik usareler geçer döne döne.. Azgın boğalar gibi kayalara saldıran  Dalgalar aylarca sürükledi durdu beni  Beklemedim Meyem’in nurlu topuklarından  Kudurmuş denizlerin imana gelmesini.. Ülkeler gördüm görülmedik, çiçeklerine  Gözler karışmış, insan yüzlü panter gözleri  Büyük ebem kuşakları gerilmiş engine,  Morarmış sürüleri çeken dizginler gibi.. Bataklıklar gördüm, geniş, fıkır fıkır kaynar;  Sazlar içinde koskoca bir ejderha,  Durgun havada birdenbire yarılır sular,  Enginler şarıl şarıl dökülür girdaplara.. Gümüş güneşler, sedef dalgalar, mercan gökler;  İğrenç leş yığınları bozbulanık koylarda;  Böceklerin kemirdiği dev yılanlar düşer.  Eğrilmiş ağaçlardan simsiyah kokularla.. Çıldırırdı çocuklar görseler mavi suda  O altın, o gümüş, cıvıl cıvıl balıkları.  Yürüdüm, beyaz köpükler üstünde, uykuda;  Zaman zaman kanadımda bir cennet rüzgarı.. Bazan doyardım artık kutbuna, kıtasına;  Deniz şıpır şıpır kuşatır sallardı beni;  Garip sarı çiçekler sererdi dört yanıma;  Duraklar kalırdım, diz çökmüş bir kadın gibi.. Sallanan bir ada, üstünde vahşi kuşların  Bal rengi gözleri, çığlıkları, pislikleri;  Akşamları, çürük iplerimden akın akın  Ölüler inerdi uykuya gerisin geri.. İşte ben o yosunlu koylarda yatan gemi  Bir kasırgayla atıldım kuş uçmaz engine;  Sızmışken kıyıda, sularla sarhoş; gövdemi  Hanze kadırgaları takamazken peşine.. Büründüm mor dumanlara, başıboş, derbeder,  Delip geçtim karşımdaki kızıl semaları;  Güvertemde cins cins şaire mahsus yiyecekler;  Güneş yosunları, mavilik medusaları.. Koştum, benek benek ışıkla sarılı teknem,  Çılgın teknem, ardımda yağız deniz atları;  Temmuz güneşinde sapır sapır dökülürken  Kızgın hunilere koyu mavi gök katları.. Titrerdim uzaklardan geldikçe iniltisi  Azgın Behemotların, korkunç Maelstromların.  Ama ben, o mavi dünyaların serserisi  Özledim eski hisarlarını Avrupa’nın.. Yıldız yıldız adalar , kıtalar gördüm; çoşkun  Göklerinde gez gezebildiğin kadar, serbest  O sonsuz gecelerde mi saklanmış uyursun  Milyonlarca altın kuş, sen ey gelecek kudret.. Yeter, yeter ağladıklarım; artık doymuşum  Fecre, aya, güneşe; hepsi acı, boş, dipsiz,  Aşkın acılığı dolmuş içime, sarhoşum;  Yarılsın artık bu tekne, alsın beni deniz.. Gönlüm Avrupa’nın bir suyunda, siyah, soğuk,  Bir çukurda birikmiş, kokulu akşam vakti;  Başında çömelmiş yüzdürür mahsun bir çocuk  Mayıs kelebeği gibi kağıttan gemisini.. Ben sizinle sarmaşdolaş olmuşum dalgalar,  Pamuk yüzlü gemilerin ardında gezemem;  Doyurmaz artık beni bayraklar, bandıralar;  Mahkum gemilerin sularında yüzemem
I.  Taş taş değil bağrındır taş senin  Nereni nasıl yaksın söyle bu ateş senin. Bir katılıktır dinamit söker mi yürekleri  Başın bir kez bu kalbe çarpmasın ey taş senin. Kazmayı kayalara değil kalplere vur ey  Ferhat niçindir kırdığın bunca taş senin. Anne seninle bağrın döğer gider mi acı  Hanidir Ferhad'dan aldığın ders taş senin. Sen de mi taşla bir oldun ey sevgili  İşitmez oldun beni kalbin taşdan taş senin. Ölüm sendendir bana nedir taşlamak beni  Bana güldür çiçektir attığın her taş senin. Gözünü dikme taşa işte parça parçadır  Şimşektir bir bakışın dayanır mı taş senin. Deprem değildir dağı ve beni sarsan  Bir bakışın komaz taş üstünde taş senin. Niçin çıktın dağlara evren çöl oldu leyla  Topuğun öpmek için toz oldu dağ taş senin. II.  Taş taş değil bağrındır taş senin  Nereni nasıl yaksın söyle bu ateş senin. Ülkendir taş ve beton bu yanlışkent  Her gün bir yanın biraz daha taş senin . Taş alanlarıdır taş insanları taşır bir  Nereye gelsen ey aşk karşında bu taş senin. Uygarlığı taşla taşımak çağlar üzre  Kolların bu denli güçlü müdür senin. Bir taş devridir ama bağışla beni  Niçin bunca geldim üstüne ey taş senin. Bir İbrahim bıçağı ikiye biçer taşı  Sevgili nasıl kırdı kutlu dişin taş senin. Ölüm bir kasırgadır çevirir seni beni  Nedir kucağında kocaman taş senin. III.  Bir bir yürürlükten kaldırılıp çürümüş devrimleri  En gürbüz bir devrimi dikmek yerine taş senin. Nereye koysam seni söyle ey yüreğim  Bir gün beni ele verir bu güçlü atış senin
Senden, senden, hep senden,  Akisler aynalarda,  Göğe çıksam mahzenden;  Hasretim turnalardan.. Seni buldun bulduysam;  Gökten bir davet duysam  Ben ki, sucumu yufsam,  Su biter kurnalarda.. Garibe sensin vatan,  Nur yurdunu aratan  Sensin, sensin yaratan,  Rahmeti analarda.
İçimi sardığında her dikenli kördüğüm  Kimdi, ilk baktığımda aynalarda gördüğüm  Kimdi bahçemde mahrem çiçeklerle büyüyen  Gecelerimde durup gündüzümde yürüyen  Gözleri toprağımda gül kokulu bir nehir  Bakışları güneşi arayan pervanedir  Ey ışığı ruhumda filizlenen ay Anam  Kendi karanlığımda kaybolmuşum vay anam. Yolcuysam, yollarımda gülücüğün saklıdır  Çehrene ram olanlar Karanî dudaklıdır  Mecnun yüzlü bir vaha, avuçlarında çile  Gölgende taşıyorsun beni rüyada bile  Bir bak yurduma, nasıl devrilmiş yere dağlar  Her köşede bir masal, eski bir ninni ağlar  Feryadımı kanayan bulutlardan duy Anam  İhanet kurşunuyla vurulmuşum vay anam. Unutsam da ıstırap denizlerinde seni  Her an dualarınla kuşatıyorsun beni  Bazen damarlarıma dokunuyor martılar  Bazen kafatasımla oynuyor karartılar  Boynumu bükenlerin dergâhına varmışım  Cellâdıma bin yılın baharını vermişim  Sadak boş; ok kırılmış; parçalanmış yay, Anam  Şahmerana küsmüşüm, darılmışım vay anam. O bembeyaz örtünün her mevsim burçlarında  En derin fırtınalar gizlidir saçlarında  Hangi serseri baksa hicabına ansızın  Binlerce şimşek olur taşlara vuran sızın  Senin yitik yılların ömrümün mehtabıdır  Bir uzan da, üstüme çöken dağları kaldır  Bebeğini yeniden beşiğine koy Anam  Dört yanımdan devlerle sarılmışım vay anam. Diyarında şakayık bulduğumuz günleri  Hatıralara gömüp çoğaltmışız kinleri  Her birimiz uzakta yaralı gezginleriz  Doruklara bakarken kuyuları dinleriz  Elimizden tutanın gönlü siyah, kalbi loş  Kapımızı kıranlar penceremizde sarhoş  Yeniden o cihangir elbiseni giy Anam  Zehirli çeşmelerde durulmuşum vay anam. Ayrılıklar çekse de ayağımdan, tutarsın  Şefkatinle büyüyen çiğdemlere katarsın  Her damlası hüzündür alnımdan sızan terin  Biliyorum; silecek o cefakâr ellerin  Kıtalar ötesinden gelse de bahtıma güz  Ne yetim kalacağım yüreğinde, ne öksüz  Beni artık dirilen bir şehzade say Anam  Sanma ki tükenmişim, yorulmuşum vay anam. <object width='425' height='355'><param name='movie' value='http://www.youtube.com/v/lXW4KFaD3AI&rel=1'></param><param name='wmode' value='transparent'></param><embed src='http://www.youtube.com/v/lXW4KFaD3AI&rel=1' type='application/x-shockwave-flash' wmode='transparent' width='425' height='355'></embed></object>
Bir zamanlar at koşturan ağalar  Dizginiyle nalıyla kayboldu  Viskiyle sulanan al yeşil bağlar  Yaprağıyla dalıyla kayboldu. Çiftliğinde çift dönerdi kahyalar  Burnumuza gelmez oldu reyhanlar  Suntalar kralı telli Yahyalar  Servetiyle malıyla kayboldu. Bir hoca vardı tespih çekerdi  Yalan koymaz yeryüzüne dökerdi  Gizli şarap içer haramdır derdi  Yalanıyla falıyla kayboldu. Bölmek için gürler dururdu sesi  Vatan neyi, nedir; memleket nesi  Kurt beslerdi bizim köyün fitnesi  Aslanıyla yalıyla kayboldu. Mahzuni Şerif`im sonun bu muydu  Tarih Baba neler yıkadı yudu  Nice olanaksız günlerin umudu  Bir acayip diliyle kayboldu
İnsanları sevmek kolay değil,  bir hürriyet bu;  çetindir memleketimde.. Ben, ille varım dersen,  bir gün pusuya düşersen,  insanları sevmek  büyük hüner.... Bu dünyada yaşadığın şu kadar yıl,  gerçek'ten, güzellikten, yüğitlikten,  payına düşeni alabilmişsen,  vermişsen, payına düşeni;  gerçek için, güzellik için,  gücüne karşı konmaz,  korkusuz, direnirsin.... Bilirsin,  bir kere korku düşerse adamın içine,  bir kere koparsa sevdiklerinden,  mümkünü yok,   gitti gider.... Söner gözlerinde güzelim ışık,  kararır, çirkinleşir yüzü.  Önceleri, utanır belki,  sonra vız gelir,  umurunda olmaz dünya.. İnsanları sevmek büyük hüner,  İnsanlarla beraber! .... (1955, İstanbul
Anne diyemeyecegim artık bir başkasına,  Sesimin anneme seslenirkenki tonuyla  Tatil dönüşlerinde annemin ugrayacagım evi yok,  Beni seven birileri olacak mı yine de  Gidip koşulsuz uzanacagım bir yatak,  Saçlarımı okşayacak bir el  Ama ben anneme de bütün bütüne  Bırakamadım kendimi  Saçlarımı okşarken,yorulur şimdi  Bırakır şimdi diye düşünürdüm  Ve çılgınca yaramaz,beyni boş  Denecek kadar yaramaz,  Ve hastalıklı denecek kadar duyarlıklı  Bir çocuktum çocuklugumda  Dizlerine oturdugum birgün,indim utanarak,  Kısa pantolonumdan fırlayan  Ve bana artık büyümüş gelen dizlerimle  Oysa ilkokul ikide ya var ya yoktum daha  O zaman tanıdım sonsuz geniş caddelerini Kars'ın,  Sonsuz geniş göğünü ve o zamanlardan kaldı  Yüregimde sonsuz bir uçurum duygusu  Annem hiçbir zaman bilmedi bunları  Yüreği büyümüş bir çocuktum ben  Gizli gizli ne kadar çok ağladım  Bir gün öleceğini düşünerek onun  Annem yok artık,  Onun yüregindeki ben de yokum,  Yani annemle tanımlanan ben de öldüm onunla  Şimdi,  Yeni bir tanıma alıştırmalıyım kendimi,  Şimdi ,  Ben kendimi düşünmezken bile  Kim düşünür beni...
Terkeyleyim seni hey kaşı keman  Vefası olmayan yârda ne kaldı  Hiç mi yok sevdiğim göğsünde iman  Beni mecnun eden yârda nem kaldı. Felek benden beter etsin hâlini  Ben ölürsem yadlar sarsın belini  Garip bülbül güle versin meylini  Figanım arttıran yârdan nem kaldı. Akar gözüm yaşı bir dem silinmez  Ko başım sağ olsun yâr mı bulunmaz  O yârin yanında kadrim bilinmez  Kadrimi bilmeyen yârda nem kaldı. Karacaoğlan der ki severim candan  Can esirgemezdim cananım senden  İşittim sevdiğim vazgeçmiş benden  Giderim gurbete daha nem kaldı
Gün gelir yaşanmaya değecek zaman biter  İnsanda güç tükenir, şeref biter, şan biter. Sesler duyulmaz olur, solar renkler ansızın  Yıllardır yüreğine hayat veren kan biter. Yıkılır inançları, umutları tükenir  Sevdiği, sevildiği kişiler bir an biter. Hala bir boş bedeni taşır da ayakları  Ömür boyu üstüne titrediği can biter. Yuvarlanmaya başlar dünyası bir boşlukta  Yalnız Allah'ı değil, insanda insan biter. Bütün bunları yaşar, sonunda anlar kişi  Ölüm o ki: İnsanın içinde yalan biter
Mehmet  Hazineler içindesin  Bu toprağın altında ne var ne yok  Kömür bakır altın demir  Hepsi senin, hepsi senindir  Çıkar çıkarabildiğin kadar  Ne çıkarırsan  Hepsi benimdir.
kara yeller ak yerleri dövende  sevdanı yüreğine kuşat  al sesimi vur kanının gümbürtüsüne  zamanıdır dağları delmenin, Ferhat . dağların başı yaslı  Ferhat'ın sevdası kan ağlar  yüreğin sağlam, bileğin güçlü Ferhat  istesen dağlar dağlar... . ateşi üfle Ferhat  körüğü iyi kullan  bu can bunca hasrete dayanır  soludukça içimde sevdan . sevdan ki bir yakıcı kuştur yüreğimde  gümbürder zulme karşı kan gibi  ölürsem dağlar için ölürüm Ferhat  kalırsam vuruşkan şahan gibi
Heyecan ki, bitimsiz bir fırtınaydı o gün  Sarsılıyordu zaman, ufuklar ve kardelen  Bir bekleyen var beni karanlığın kalbinde  Gidiyorum; yıldızlar mütebessim, ay derin  Efsaneler yurdunun has bahçesine sessiz  Gidiyorum; aynalar unutsun mevsimleri  Gökkuşağı olmalı gökyüzünde gözlerin. Yollar nasıl da mağrur, kıvrım kıvrım mutluluk  Her şey kayıp gidiyor altından ellerimin  Bir bekleyen var beni uzakta ve çaresiz  Dağlara bakıyorum: Duman duman ayrılık  Hava biraz bulutlu, biraz dalgın ve ayaz  Ömrüm bir muammanın avuçlarında şimdi  Düşlerim, Ankara’ya vardığımda bembeyaz
“Uygarlık ve barbarlık kardeştir.”   -Havel-. Dünya sığmıyor insana Havel,  yüzlerdeki, yüreklerdeki maske,  parada kir, suda klor, havada nem,  yüksek borsa, alçak basınç  ve kanun hükmünde ihanetler, sahtekâr jestler.. /İnsan, sığmıyor insana Havel! /. Ve her şey:  Şey!  Mesela o takvimler, o günler  her biri şimdi kim bilir neredeler?  Yalancıdır aynalara gülümseyen o muhteşem gençlikler;  bir yaz yağmuru gibi çabucak geçecekler.  Bize kalan kurt kapanı sözleşmeler  ve iş akdi kıvamında morarmış evlilikler.. Oysa insanı büyüten yalnızlık mıdır Havel? . Biz bu kentlerde,  bu ömürlerin gecelerinde çürüsek bile,  şimdi eski dağlarda vakur bir şafak yırtılmaktadır  ve dışarıda üşüyen bir haziran;  kalbimde yılların tufanından artık bir hazan. . (Kalbimde hazan  ve şairdir elbet  sözcüklere rus ruleti oynatıp yazan!). Dışarıda üşüyen bir Haziran.  Kanımda nikotin cehennemi;  Kısa kibrit, uzun duman:Yaan!  Yine yaan… Yine yaaaan!  Yan ki yangınlar bile yansın;   haklıdır içindeki abdal bırak ağlasın.... Bırak ağlasın, artık gündüzlerin ışığında aşk,  gecelerin sularında yakamozlar yok  ve kuşlar konsun diye gerilmiyor balkonlara  çamaşır ipleri;  duyuyorsun işte şiir de yazıyorlarmış iğfal şebekeleri! . Dışarıda üşüyen bir Haziran.  Dışarıda aşksız aşk, Aids, Hepatit b,  dışarıda hormonlu sevinçler, kokmayan güller.   Dışarıda dostluğun, puştluğun kolunda gülümsemesi;  ama öğrendim karanlıklardan ışık destelemeyi  ve baka baka irkilmiş gözlerine hayatın:  İnatla…İnatla gülümsemeyi;  öğrendim içimdeki abdalı hünerle gizlemeyi.... (Herkes fanusuna asmış kendini;  bu yüzden beklemiyorum farklı kıyametleri...). D ı ş a r ı d a ü ş ü y e n b i r H a z i r a n.  D ı ş a r ı d a ö l d ü i n s a n.  Ö l d ü i n s a n…  H i ç b i r k i t a b a y a k ı ş m a d a n! . Ben de yaza yaza çürütüp dünlerimi;  her gün bu cehennemden çalıyorum kendimi…. Bu yüzden her şey:  Şey!  Havada hava, günlerinde gün, evlerde sarmısak soğan;  hepsi bu işte basit, olağan.  Her şey şey’dir;  inandıklarımızdır belki de yalan.  Abarttığımızdır,  kül’dür herkesin payına kalan...
Bu kalp yüklü vagonları çeken  Bir lokomotif gibi güçlüdür belki  Ve bir çelik kadar dayanıklıdır  Ama dostların darbelerine  Bir o kadar dayanıksızdır.  Kırılır paramparça olur  Cam gibi
ben mi? evet...  bir gün çıkıp gideceğim kapıları, evleri, dergileri, hüzünler bırakarak...  bir çiçek merhaba diyecek...  hoşgeldin diyecek dağ...  orman gülümseyecek...  anımsayışların, bekleyişlerin, ümitlerin ya da ümitsizliklerin  hırsların, yarışların, tasaların kalktığı yerde  tam anlatının, salt anlatının kaldığı yerde başlayacak şiir...  hiç kimseye seslenmeyen, kendi kendine yeten sadece...  kendi mantığı; kendi güzelliği içinde tutarlı...  ama halkın yaşantısı girecektir oraya, çünkü yaşayan büyük  bir şeydir halk...  deniz ve ufuk girecek, karınca yuvaları, gökyüzü, kozalaklar  ve kopuk ve artık hasetsiz bir aşk...  yani sevişmek denizle, koşulsuz, önyargısız, hesapsız...  yani uzanmak ve düşünmek binlerce yıl..  doğan, ölen ve yaşayan şeyleri...  doğumu, ölümü ve yaşamayı  yani dingin ve büyük olan herşeyi anlatmak...  ben mi?evet. çıkıp gideceğim bir gün...  tasasız, gözyaşsız, geride birşey bırakmadan ve birşey beklemeden  ilerde...  sadece yağmur sularından pırıl pırıl bir yürek  artık kendi kendinin anlamı ve nedeni olan bir yürekle.... (1975)
Sevda güneşiyle buluşan ağaç,  Sonbaharda çiçek açar Birtanem.  Bir tebessüm olur bin derde ilaç,  Aşk bakidir,  Her şey geçer Birtanem…. Eser dost meltemi uzaktan önce,  Daveti kalp duyar kulaktan önce.  Güzellik suyunu dudaktan önce,  Gözler içer,  Gönül içer Birtanem…. Muhabbette gece olmaz, gün batmaz,  Uykulara beden yatar, can yatmaz,  Sağlam insan söz verince aldatmaz,  İhmal eken,  Sitem biçer Birtanem…. Şüpheleri hafızandan sil gayrı,  İhsanımsın, ilhamımsın bil gayrı.  Seviyorsan kanadım ol gel gayrı,  Kuş kanatsız nasıl uçar Birtanem? …. Yağarken üstüme mevsimin karı,  Armağan et bana sonsuz baharı.  Işıkta pervane,  Çiçekte arı,  Rüyasını kendi seçer Birtanem…
Ey sözlerin aslın bilen gel de bu söz nerden gelir  Söz aslını anlamayan sanır bu söz benden gelir. Söz kılar kayguyu şad söz kılar bilişi yad  Eğer horluk eğer izzet her kişiye sözden gelir. Söz karadan aktan değil yazıp okumaktan değil  Bu yürüyen halktan değil Hâlık avazından gelir. Ne elif okudum ne cim varlığından kelecim  Bilmeye yüzbin müneccim tâalüm n’ıldızdan gelir. Şu’le bize Ay’dan değil aşk eri bu soydan değil  Rızkımsa bu evden değil deryâ-yı ummandan gelir. Biz bir behâne arada ayrık de elden ne gele  Hak çün emir eyler cana bu keleci ondan gelir. YÛNUS bir derd ile âh et kahr evinde neyler rahat  Bu derde derman kefâret bir âh ile suzdan gelir
-İsa’dan sonra XX. yy.-  I  Yaşarken de söyledim kimse bilmeyebilir bunu,  Fatiha suresi kadar eski,  günlerin çarmıhında isa kadar yaslıyım  ve tanrılar kadar çok yaşadım  kimse bilmeyebilir.... Daha kırlangıçları yalancı bir dünyada yaşıyorum;  dağları yıkılan, dalları kırılan bir dünyada.  Kayıp suretler için fotoğraflara koşuyorum  kimse bilmeyebilir.... Günlerin çarmıhında  Küle savruldum, ayrılıkları saydım,  bir hançer sapladım nevrozlu bir sevgiye;  kan bile damlamadı, yürüyüp gittim.  Yüzüme yalancı bir sevinç iliştirdim.... II  Fal bakan çingeneler esmerdi, yalancıydı,  dönmeyecektin!  Belki kuruyacaktım,  belki çarpa çarpa akacaktım o denizlere;  İntiharlara aktığım gibi o denizlere,  bilmeyecektin! . Çıkıp sina dağına o denizlerle  İbranice konuşacak, İblis’i kovacaktım;  İblis’i  kovmak  belki,  yarısını dünyanın  kovmak demekti.... III  Bir gülün bir odayı,  bir leşin bir semti kokuttuğu kentlerde,  bir ömür,  çarpar,  akar  da nasıl eskitir yatağını  kimse bilmeyebilir.... Tanıktım,  yargıç  ve sanık;  Yürüyüp gittim…  Yüzüme yalan bir mutluluk iliştirdim:  Günlerin çarmıhında İsa gibiydim…. IV  Günlerin çarmıhında  seni ağrıyan yanlarımla sevdim,  tutuklu kollarımla;  yokluğunda burada yıllar verdim.  Yokluğuna  burada! . Herkes bilecek bunu; tabancaya gerek yoktur…  Tabancaya gerek yoktur!  Sen haklı bir cinayetsin günlerin duvağında:  H e r ö m ü r k e n d i g e n ç l i ğ i n d e n v u r u l u r...
Yıldızlar görse bendeki güzelliğini  Birer birer düşerler içimdeki denize,  Aydınlanırım, o kadar aydınlanırım ki,  Bana gelirsin.... Bahar anlarsa duyduğum üzüntüyü,  Bütün dallarını uzatır kalbime doğru  Çiçeklenirim, o kadar çiçeklenirim ki,  Bana gelirsin.... Din duysa ettiğim ibadetleri  Bütün mihraplarıyla çevrilir bana  Büyürüm, o kadar büyürüm ki,  Bana gelirsin.... İçimde bir kere görsen güzelliğini  Garkolursun nurdan bir âleme  Bulmak için, kendini bulmak için  Bana gelirsin.... Yıldızlar görse bendeki güzelliğini  Birer birer düşerler içimdeki denize,  Aydınlanırım, o kadar aydınlanırım ki,  Bana gelirsin...
Bilmeyen öğrensin, duymayan duysun!  Kardeşiz, tek vücut, tek bir milletiz.  Bölücü sapıklar aklına koysun  Kardeşiz, tek vücut, tek bir milletiz. . Dünün insan yiyen kanlı çarkı yok!  Yüzlerde gam, gönüllerde korku yok...  Çerkezi yok, Kürdü yoktur, Türkü yok...  Kardeşiz, tek vücut, tek bir milletiz. . Allah bir, vatan bir, bayrak bir beden  Yanlış yola sapmayalım bilmeden!  Doğu, batı diye ayirmak neden?  Kardeşiz, tek vücut, tek bir milletiz. . Yırtılıp atılmaz tarih sepete!  Birlik olduk camide ve cephede;  Kore'de, Kıbrıs'ta, Kocatepe'de  Kardeşiz, tek vücut, tek bir milletiz. . Nineler, dedeler, masum bebekler,  Bizlerden Huzurlu Türkiye bekler;  Tutuşsun el-ele kızlar erkekler:  Kardeşiz, tek vücut, tek bir milletiz. . Kalacak adımız, kaldığı gibi,  Âleme velvele saldığı gibi  Tıpkı Sakarya'da olduğu gibi  Kardeşiz, tek vücut, tek bir milletiz. . Ne zulmü severiz, ne kinimiz var!  Hayrı emreyleyen hak dinimiz var;  Dağlar, çağlar boyu yeminimiz var:  Kardeşiz, tek vücut, tek bir milletiz.. (Suları Islatamadım)
Beri gel, daha beri, daha beri.  Bu yol vuruculuk nereye dek böyle?  Bu hır gür, bu savaş nereye dek?  Sen bensin işte, ben senim işte. . Ne diye bu direnme böyle, ne diye?  Ne diye aydınlıktan kaçar aydınlık, ne diye?  Topumuz bir tek olgun kişiyiz, bir tek,  Ne diye böyle şaşı olmuşuz, ne diye? . Zengin yoksulu hor görür, ne diye?  Sağ soluna yan bakar, ne diye?  İkisi de senin elin, ikiside,  Peki, kutlu ne, kutsuz ne? . Topumuz bir tek inciyiz, bir tek.  Başımız da tek, aklımız da tek.  Ne diye iki görür olup kalmışız  İki büklüm gökkubbenin altında, ne diye? . Sen habire gevele dur bakalım,  Habire 'Usul boylu birlik çam ağacı' de,  Sonu nereye varır bunun, nereye? . Şu beş duyudan, altı yönden  Varını yoğunu birliğe çek, birliğe.  Kendine gel, benlikten çık, uzak dur,  İnsanlara katıl, insanlara,  İnsanlarla bir ol.  İnsanlarla bir oldun mu bir madensin, bir ulu deniz.  Kendinde kaldın mı bir damlasın, bir dane. . Erkek arslan dilediğini yapar, dilediğini.  Köpek köpekliğini ede durur, köpekliğini.  Tertemiz can canlığını işler, canlığını.  Beden de bedenliğini yapar, bedenliğini. . Ama sen canı da bir bil, bedeni de,  Yalnız sayıda çoktur onlar, alabildiğine,  Hani bademler gibi, bademler gibi.  Ama hepsindeki yağ bir. . Dünyada nice diller var, nice diller,  Ama hepsin de anlam bir.  Sen kapları, testileri hele bir kır,  Sular nasıl bir yol tutar, gider.  Hele birliğe ulaş, hır gürü, savaşı bırak,  Can nasıl koşar, bunu canlara iletir.
Gözlerin bir yeşil fanilaydı balkonda uçuşan  Sicim yağmur taklidi  Bıkmıştım zor geçen kışlarımı anlatmaktan  Bardağa birkaç çiçek ıslamaktan.  Parmağımın ucunda kırmızı kenarlı bir bulut  Onu uzatırdım sana, yalnızlık gibi iri bir damla  Parmağıma düşen bir damla kandı aşk.. Seni sevince pazara çıktım sevinçten  Enginar aldım “süper enginarlar” diye bağıran adamdan  Oturup ağladım sonra, şaşırdın.  Bu “süper” oluşta canımı acıtan bir şeyler vardı.  Canımın acısıydın.  Ben bir tek o canı unutmamak için her şeyi hatırlamıştım.  Sevişmiştik.  Evde binlerce tespih böceğinin ayak izleri  Sevişmiştik.  Biri başımdan aşağı pırıltılarla dolu bir sözlüğü   boşaltmış gibi  Seni sevince kıpırdayan her şiiri  Kahverengi bir çaydanlıkta saklıyorum.. Sonra gittin.  Birlikte kışlıkları naftalinleyecektik.  Söz vermiştim unutmayacaktım gözlerini  Bir yeşil fanila gibi ipte, alıp ütüleyecektim.  Herkese iyi akşamlar demeyi öğretecektim gözlerine.  Sonra gittin.  Çocuk oldum bir daha, ağladım.  Kaç şiir, kaç kere sular altında kaldı.  Kitaplar, aşk, her şey.  Her şeyi son bir kere daha kurtaramazdım.  Keşke nane şeker gibi mentollü bir buluttan doğaydım  Sonra gittin.  Beyaz bir küf büyüdü evde, tersten yağan kar gibi.  Keşke dünya toz şekeri ile kaplı olsaydı.  Çocuk oldum sonra ağladım, yağmur bile beni ayıpladı.  Söz dedim, söz verdim.  Ruhumu gömdüğüm yer hala belli.  Güneşi özledim, sonra seni  Keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım.. Sonra gittin  Gözlerin bir yeşil fanila unutulmuş balkonda  Sicim yağmur taklidiydi  Artık iyice inceldi.
Girdim aşkın denizine bahrılayın yüzer oldum  Geştediben denizleri Hızır'layın gezer oldum. Cemalini gördüm düşte çok aradım yazda kışta  Bulamadım dağda taşta denizleri süzer oldum. Sordum deniz malikine ırak değil salığına  Girdim gönül sınığına gönülleri düzer oldum. Viran gönlüm eyledim şar bunculayın şar nerde var  Haznesinden aldım gevher dükkan yüzün bozar oldum. Ben ol dükkan-dar kuluyum gevherler ile doluyum  Dost bağının bülbülüyüm budaktan gül üzer oldum . Ol budakta biter iman iman bitse gider güman  Dün gün isim budur heman nefsime bir Tatar oldum . Canım bu tene gireli nazarım yoktur altına  Düştüm ayaklar altına topraklayın tozar oldum. Tenim toprak tozar yolca nefsim iltir beni önce  Gördüm nefsin burcu yüce kazma aldım kazar oldum. Kaza kaza indim yere gördüm nefsin yüzü kara  Hümeti yok Peygamber'e bentlerini bozar oldum. Bu nefs ile dünya fani bu dünyaya gelen hanı  Aldattın ey dünya beni işlerinden bezer oldum. Yunus sordu girdi yola kamu gurbetleri bile  Kendi ciğerim kanıyla vasf-ı halim yazar oldum
Ve bir kadın, "Bize acıdan bahset" dedi.  Ve o cevap verdi: . "Acınız, anlayışınızı saklayan kabuğun kırılışıdır. . Nasıl bir meyvenin çekirdeği,  kalbi güneş'i görebilsin diye  kabuğunu kırmak zorundaysa,  siz de acıyı bilmelisiniz. . Ve eğer kalbinizi,  yaşamınızın günlük mucizelerini  hayranlıkla izlemek üzere açarsanız,  acınızın, neşenizden hiç de  daha az harikulade olmadığını göreceksiniz; . Ve kırlarınızın üstünden  mevsimlerin geçişini kabul ettiğiniz gibi,  aynı doğallıkla, kalbinizin mevsimlerini de  onaylayacaksınız. . Ve kederinizin kışını da,  pencerenizden huzur içinde seyredeceksiniz. . Acılarınızın çoğu sizin tarafınızdan seçilmiştir. . Acınız, aslında içinizdeki doktorun,  hasta yanınızı iyileştirmek için  sunduğu "acı" ilaçtır. . Doktorunuza güvenin  ve verdiği ilacı sessizce ve sakince için; . Çünkü size sert ve haşin de gelse,  onun elleri,  "Görülmeyen"in şefkatli elleri  tarafından yönlendirilir. . Ve size ilacı sunduğu kadeh  dudaklarınızı yaksa da,  O'nun kutsal gözyaşlarıyla ıslanmış  kilden yapılmıştır."
Ben tanırım  Bu bulut bizim oranın bulutu  Hemşeriyiz ne de olsa  Benim için kalkmış ta Sivas'tan gelmiş  Yurdumun bulutu  Başımın üstünde yeri var. Ben bilirim  Bu rüzgar bizim oranın rüzgarı  Hemşerimiz ne de olsa  Benim için kopup gelmiş yayladan  Yurdumun rüzgarı  Kurutsun diye akan kanlarımı. Ben anlarım  Bu acı bizim ora işi, hançer acısı  Bir ülkedeniz ne de olsa  Aynı dili konuşsak da  Anlamayız birbirimizi  Hançerin nakışı  Tanıdım acısından, Sivas işi. Ben duyarım, duyumsarım  Bizim oranın sızısı bu  Binip kara bir buluta Sivas ilinden  Sivas rüzgarında uçup gelmiş  Helallik dilemeye. Ey yüreğimin onmaz acıları  Ey beynimin dinmez sancıları  Suç ne bende, ne de sende  Ne de olsa yurttaşımsın  Kapalı da olsa bütün vicdan kapıları yüzüme  Bilmelisin, bir yerin var can evimde
nasıl hecelersen hecele  hep aynı biçimde yazılıyor  ayrılık. çok yol bilenler geçti  ayağını yordamına göre uzatan  kurdun kuşun bileceği hal değilmiş ya öylesi işte  eski sözlere yeni kafiye bulmak gerekmez  suyu sefası kendine yeten  stabilize bir eğlenmektir hayat  her sevdalıya aşık atmak gerekmez. sen, o hep önden giden  çatallanan bahçesindeyken sevişmenin  ki çıplak ve bensizliği ele almışken  ne anlattığını bilmek istemeyen  şiirler getiririm arkandan  bir devrik cümlem kalır acınası  iki çekingen benzetmem belki  ve derisi soyulmuş bir nakaratım kalır  yoluna ağladığım o türküden  artık ehemmiyeti kalmaz  köprünün  ve hoş gül içimlik suların  ya da  -içkiden olsa gerek-  masayı yıkan ormancının  nasıl kıydın diye sormanın da manası yoktur  suç delilleri ortadadır  ve zaten  kim olsa katılır akışına gerisinin. aman ormancı  canım ormancı  köyümüze bıraktın  yoktan bir acı. acı köyde ya o yüzden türkü,  yoksa roman olacak  kentimizde geçse öyküsü. bir de gülüşün kalır  dişlerinin etrafından  ve bilişin kalır  her şeyi ama her şeyi  eski haliyle
Daldı gözlerim  Denizin o tirşe ve hareli gözlerine  Derken Poseydon'la beraber  Kaldırıp başlarımızı güneşin  Gülkokusu bacaklarına baktık. Derken martılar geçti  Sıyırarak suları yanımızdan  Karşı sahilde akşamla yanan  Beş pare cama gömmek için bizi...
Söyleşir  Evvelce biz bu tenhalarda  Ziyade gülüşürdük  Pır pır yaldızlanırdı kanatları kahkaha Kuşlarının  Ne meseller söylerdi mercan köz nargileler  Zamanlar değişti  Ayrılık girdi araya  Hicrana düştük bugün . Ah nerde gençliğimiz  Sahilde savruluşları başıboş dalgaların  Yeri göğü çınlatan tumturaklı gazeller  Elde var hüzün . O şehrâyin fakat çıkar mı akıldan  Çarkıfeleklerin renk renk geceye dağılması  Sırılsıklam âşık incesaz  Kadehlerin mehtaba kaldırılması  Adeta düğün  Hayat zamanda iz bırakmaz  Bir boşluğa düşersin bir boşluktan  Birikip yeniden sıçramak için  Elde var hüzün
beklenmedik bir fırtınaydı gelişin...  uyandırdın sessizliğimi aysız gecelerde  yaralı bir deniz gibi hıçkırdığını  bir fanus altında sıkışıp kaldığını..  aşkla kenetlenen kalplerimizin..  me'yus olduğunu,bunaldığını  biliyorum,hayal bekçisiyim..  mehtabı arayan karanlıklarda  yağmur yakışmıyorsa..  güvercin gözlerine yakışmıyorsa yağmur  nasıl açabilirim bulutlara derdimi  nasıl geçebilirim mayınlı köprülerden..  sellere karışan ayaklarımla  yığılıp kalıyor en güzel umutlarım  vurgun yemiş denizciler misali  göğsümün katranlı sahillerinde  zifiri saçlarıyla  infazıma ağıt yakan menziller  en salgın boşluğumu akıtıyor üstüme...  ben mehtabı arayan bir hayal bekçisiyim  ben sevda sokağının yoksul çiçekçisiyim  ben kor merdivenlere göklerle tırmanırım  kızgın güneş altında yemyeşil ıslanırım..  ben mehtabı arayan bir hayal bekçisiyim..  ben korsan bir geminin mahzun kürekçisiyim..  ben yaklaşan saati beklerim odalarda  ihtilaller yaparım gözlerine dalar da.....
Birden  Kurşun yemiş gibi susar,  Gözbebeklerime karşı.  Susar da, açılıp yol verir şehir,  Sade radyolarda bir gamlı hava:  'Elaziz uzun çarşı...' . Firarda gözüm yok,  Namussuzum yok,  Yok pişmanlık bir halim;  Yaslanıp, bir cıgara yakmak isterim  Dumanı cevahir değer. . Mağlup mu desem, mahçup mu?  Ama ikisi de değil,  Ben garip, sen güzel, dünya mutlu...  Öyle tuhafım bu akşam üstü,  Sevgilim,  Canavar götürür gibi  İki yanım, iki süngü...
aynaya bakma sakın  ve saçlarına dokunma.  Rüzgara sesin  Geceye kokun düşmesin.  Sen bu bahar bir başka düşe gir  daha sığ ırmakların olsun  ve açık mavi denizin  beni unuttuğun anılarına sar  ki başka sızılara bulanayım.
Bu yürek  Seni seveceğini biliyordu herhalde  Bu kafa seni kuracağını seziyordu hanidir  Bire bin veren buğday  Elmadaki mayhoşluk  Hukuki beşer  Çınçınlı hamam  Çizmedeki kedi  Sanki elleriyle koymuşlar gibi  İkimizden bir işmar  Seni sevmemiş olsam , sözlerim yarı yarıya  Gözlerim yarım  Ellerim çolak hüseyin eli  Seni sevmesem , nefes almayı beceremem ki  Bugün günlerden ne ?  Cumartesi  Seni sevdiğim için , Cumartesi elbet  Seni sevdiğim için , bak temmuz ayındayız  Ayşe onbaşı , pir sultan abdal , büsbütün sevdalıyım sana  Bu gemiler nereye gidiyor , seni sevdiğim için  Seni sevdiğimden , suyun akası geliyor  Bacaların tütesi  Nurhayat’ın halleri , seni sevdiğim için güzel  İbrahim’in dilleri  İnsan seni sevince , tutsaklığa kızar tabi  Savaşın adı geçse , cinifrit olur  Ereğli’nin kömürünü düşünür , ne kömür o be  Raman’ı düşünür , Çukurova’yı düşünür  Seni sevdiği için , Haliç’te bir uğultu  Marmara’da bir deniz  Isparta bahçesinde güller  Seni sevdiği için goncalanıyor  Seni sevdiğim için , kilim dokuyor Avşar’da  Yarın sabahlar , seni sevdiğim için icat edildi  Penisilin , halk şiiri , canlı sinema  Mapushaneler , yedi düvel , harbi ispanyol nezlesi  Sultan Hamid , don civani  Ne bilsinler seni sevdiğimi  Başaklanmayan yulafa söylemeli  Cılk yumurtaya  Paslı demire  Kulağını bükmeli kurtlu kirazın  Hoşnut değilllerse bu gidaşattan  Akıl etsinler seni sevdiğimi ,  Yeşille turuncunun kafa barıştırması , bu sevdadan ötürü  Tepemizdeki o göçmez tavan  Sulardaki yakamoz , ortancadaki pembe  Ben seni sevdim diye  Bingöl vilayetinde , kamyondan inince  Tığ gibi bir delikanlıya soruyorum  Siz nerenin bulutlarısınız böyle ?  Biz sizin sevdanızın bulutlarıyız  Bir yıldızlı akşamı varsa Ankara’nın  1953 kışları içinde  Karnı tok , sırtı pekse hısım akrabanın  Konu-komşu , dirlik düzenlik içindeyse  Birbirimizi daha çok sevelim diye  İnsan seni sevince iş-güç sahibi oluyor  Şair oluyor mesela  Meyhaneden cayıyor bir akşamüzeri  Caysın be güzel  Caysın be iyi  Tütünü bırakıyor , tütün neyime zarar  Keseme zarar , ciğerime zara , sevdama zarar  Seni sevince adamın papuçları eskimiyor  Beti-benzi yeni çarktan çıkmış gibi  Seni sevince insan bilgili saygılı gönlü gani şen  Saçları zencefilli  Erkencecik evine dönmek istiyor canı  Hep seni düşün  Hep seni yaşat  Hep seni yıka  Seni doyur üç öğün  Seni bir kanım uyut , sonra uyandır  Lokman hekim , seni sev diyor bana  Seni sevmeseydim , ilkbaharı kodunsa bul gayrı  İstanbul diye bir kent yoktu ki yeryüzünde  Umut diye bir şey yoktu ki , seni sevmeseydim  Hak , hukuk , bereket diye  Eşitlik , kardeşlik , hürriyet diye  Yüreğime sağlık ne iyi ettim..!
O akşam ne çok şey konuşmuştuk onunla... Filmlerden, Polonyalı yönetmen Kieslowski’den. Yakınlarda kaybetmiştik onu. Peki Kieslowski o özellikle Mavi filminde aradığı iyiliği bulmuş muydu? Neredeydi iyilik? Arınmak? Görünmeyen, saklı bir yerde miydi? En dipte miydi iyilik, düşkünlükte miydi? Yoksa iyilik, arınma diye bir şey yok muydu, biz dünya sürgünlerinin çektiğimiz aşk özlemi gibi bir şey miydi, iyiliğe, arınmaya duyduğumuz bu dinmez özlem.... Sahi, Metin Erksan’ın Sevmek Zamanı filmini de konuşmuştuk... İnsan bir fotoğrafa âşık olabilir miydi? Belki de bugüne dek yapılmış en umutsuz aşk filmiydi Sevmek Zamanı. Gerçekliğin acımasızlığından korkup suretlere sığınan kalplerimizin trajik bir özetiydi sanki.... Sonra Behçet Necatigil’i anmıştık, onun Kaçmalar şiirini: Sızlar ince içerlerde yara / Vurur yüzeylerde şeylere üzüntüsü, acısı / Elden kayar bir çatal / Ya da düşüncelerde erir boy’na sigara.../. Sonra ansızın başını örten şehirli kadınları konuşmuştuk, bir gece rüya görüp, sabah ansızın örtünen subay ve hakim eşlerini... Şehirlerin insanı yapayalnız bıraktığını, buralarda kimsenin kazanamayacağını, sürekli bir yenilgi duygusuyla yaşanacağını anlatmıştık birbirimize.... Anlamıştım. Ayrılığımız, geceye birbirimizi emanet edişimiz bu konuştuklarımızla bağdaşmayacak ölçüde yorgun ve ürkekti... Sanki bunca önemli duyguyu, sözü hakkımız olmadan konuşmuşuz gibi suçlu bir şekilde vedalaşmıştık.... Acemice kaçar gibi... Bütün bu zamansız vedalaşmaları bir gün konuşmayı düşünerek yatıştıracaktık sanki bu acemiliğin, bu birbirimizden ansızın kopmaların suçlu tedirginliğini... Eve gelince biraz kitap okudum. Bir iki satır bir şey yazdım. Eski yazılarımı gözden geçirdim. Bir türlü bitiremediğim şiirime birkaç dize ekledim... Ama ne yapsam onunla vedalaşırken yaşadığım o suçlu tedirginliğimi içimden atamadığımı hissettim... Bu tedirginlik yoruyordu beni, uyumaya çalışmalıydım.... Biraz müzik dinlersem rahatlarım diye düşündüm. Radyomu yanıma alıp yatak odama geçtim. Yatağıma uzandım, bütün gece yalnızları gibi kendime uygun bir radyo istasyonu aramaya başladım... Radyonun frekansları arasında rastgele dolaşırken bir frekanstan gelen sesle ansızın irkildim: “Benim adım Tülay. Sizin radyonuzu ilk kez dinliyorum. İnsanları birbirleriyle buluşturmanız ilgimi çekti. Bu şehirde insanlar çok yalnızlar... İnsanlar ne gariptir ki, sevgiye çok ihtiyaç duyuyorlar, ama sevgiden çok korkuyorlar, özgürlükten korktukları gibi...”. Evet, bu onun sesiydi. Birçok şeyi konuştuktan sonra suçlu bir tedirginlikle vedalaştığım insandı bu. Peki, onun ne işi vardı bu tuhaf radyoda? Bir anlam verememiştim. Tam bu sırada araya programcı girdi: “Tülay, sen bizim radyoya bir alış, bırakamazsın. Muhabbet FM tiryakilik yapar... Sen de yalnızlıktan yakınıyorsun değil mi? Benim bildiğim bir şey var, kaçan kovalanır, yani kendini ağıra satacaksın; bir de çok önemli bir kural var, kıskandıracaksın.” Programcı o bildik, o yapay, dahası alaycı ses tonuyla hızlı hızlı konuşurken, Tülay o mahcup sesiyle araya girmeye çalışıyordu: “Yo, tam böyle değil asıl söylemek istediğim benim... Biraz önce arayan bir arkadaş vardı, yalnızlıktan bahseden... Bence çok önemli şeyler söylüyordu, sözleri arada kaynadı gitti.”. Bu sırada programcı sıkılmış olmalıydı ki aynı alaycı ve küçümseyen ses tonuyla: “Bak Tülay istersen sana şöyle dertlerine uyan bir şarkı çalalım, ne dersin? Yoksa karşılıklı konuşacak birini mi istersin, karar ver, bize göre hava hoş.” Bunu duyunca can havliyle hemen yanıbaşımda duran telefonumun tuşlarına basmaya başladım. Meşgul çalıyordu. Tekrar tuşlara bastım. Bu sırada programcı Tülay’a hangi şarkıyı istediğini soruyordu bir taraftan. Tülay, Mahler’den Ölü Çocuklar Ağıdı’nı istedi... “Haydaaa, o da ne yahu? ” dedi programcı... “Gel sana Selami Şahin’den Özledim’i çalalım, ne dersin? Bak bu şarkı sana çok uyar, dinle beni...” İşte tam bu sırada radyonun telefonunu düşürmeyi başarmıştım. Telefonda karşıma çıkan kıza programa dahil olmak istediğimi söyleyince beni de hemen konuk ettiler. “Tülay, benim” dedim, “ne işin var senin bu radyoda, çok şaşırdım. Bu adam düpedüz seninle alay ediyor, buna nasıl izin verirsin? ” Önce bir sessizlik oldu. Tülay’ın sesi adeta titriyordu: “Ben... Öylesine frekansları dolaşırken rastlantı olarak yani. Şimdi sen karşıma çıkınca... Çok tuhaf oldum...” Programcı fırsatı kaçırmamıştı tabii: “Ooo, Tülay, yoksa eniştemiz mi, evet, şimdi de sizi tanıyalım. Muhabbet FM. İşte böyle buluşturur. Hadi bana dua edin yine... Siz konuşurken fona Devran Çağlar’dan Hep Seveceğim’i koyuyorum. Hadi iyisiniz, böyle hizmet hiçbir yerde yok...”. Öfkeden deliye dönmüştüm: “Ne bu rezalet? Bu adamla konuşacak ne buluyorsun” diye sordum.... Bir an bir sessizlik oldu. Sonra Tülay konuşmaya çalıştı, sesi güçlükle çıkıyordu ağzından: “İnsanları buluşturuyor o. Bence çok kötü biri değil... Sen de değilsin...” Tülay kesik sesle konuşuyordu. Sanki unutmuştu bir radyoda herkesin önünde olduğunu... Sanki kendisiyle konuşur gibiydi. Devam etti: “Sadece sen daha çok şey biliyorsun ondan... Ama o da olduğu gibi, farklı görünmeye çabalamıyor... Sen ve senin gibiler çok önemli, çok farklıymış gibi görünüyorsunuz, o görünenin altı bomboş, yüzeyin altında pek bir şey yok aslında...”. Bu sözler karşısında insan ne diyebilirdi ki susmaktan başka. Hayır görünenin altında yoğun derinlikler, büyük serüvenler, anlamlar mı var demeliydim? ... Sadece şunu söyledim: “Bugüne dek konuştuğumuz hiçbir şeyin pek bir önemi yoktu sence öyle mi? ..” Yine bir sessizlik oldu, Tülay bugüne dek benimle hiç konuşmadığı düşünceleri anlatıyordu şimdi bana: “Bir anlamda yoktu evet, ne konuşursak konuşalım, ben yine evime aynı iç sızısı, aynı eksiklik duygularıyla dönüyordum. Aynı boşluk duygularıyla... Yetmeyen bir şeyler vardı hep. Her şey sadece sözlerdeydi sanki. Sanki: ‘Hadi hemen bir şeyler yapalım’ desem hiçbiriniz yanımda olmayacakmışsınız gibiydiniz... Hareketsizdiniz sanki hep. Bedenleriniz, elleriniz, ayaklarınız yok gibiydi... İçinizde kimse birbirine bir şey vermeye hazır değilken, herkes birbirinden bir şey alıyor, alamayınca da düşman oluyordu...”. Programcı yine araya girmişti: “Hadi yahu, bitmedi mi tartışmanız, bekleyenler var sırada, çabuk tutun elinizi...”. “Tülay, ” dedim, “deminden beri ne yaptığımızın farkında mısın? Herkes bizi dinliyor”. “Farkındayım” dedi, acı bir ses tonuyla... “Biliyor musun, benim için hiç önemi yok, ha seninle başbaşa konuşmuşum, ha bu radyoda, herkesin önünde. Biliyor musun ben geceleri belki beni anlayan bir insan, bir dost bulurum umuduyla bu radyo frekanslarını dolaşıp duruyorum... Ama pek bulduğum da söylenemez... Aslını söylemek gerekirse, herkes kendisini o kadar çok zaman gizlemiş ki, sonunda kaybolmuşlar galiba... Şimdi çok istese dahi kimse kimseyi bulamıyor... Kaybolduk! ”. Sonra sustu. Kısa bir sessizlikten sonra telefonunu kapattı. Ardından ben de.... Yarın yeniden konuşmayı denemeliydim onunla. İlk ve belki de son kez. Hem de bugüne dek bütün konuştuklarımızı unutarak... Buralardan çok uzakta, karanlık bir ormanda karşılaşan ve birbirini o ana dek hiç tanımayan kaybolmuş iki insan birbiriyle nasıl konuşmaya başlarsa öyle... Kurtulmaları, bütün deneyimlerini hiç saklamadan anlatmalarına bağlı olan iki kayıp gibi...
Sıdk ile Ali'yi severim dedi  İtikadı beklenmiyor n'eyleyim  Güzel Şah yoluna iverim dedi  İkrara da bağlanmıyor n'eyleyim. Arz edip lokmayı yiyemiyorlar  Günahlı günahın diyemiyorlar  Yuyucular meyti yuyamıyorlar  Söz çok amma söylemiyor n'eyleyim. Hak ile tercüman lokma yenmiyor  Her günah sorulup derman olmuyor  Anınçün nüfuzlar yerin almıyor  Söylesem de dinlenmiyor n'eyleyim. Şab ile şekeri seçemiyorlar  Hak edip dünyadan göçemiyorlar  Günahlı günahın açamıyorlar  Şimdi haber anlanmıyor n'eyleyim. Pir Sultan Abdal'ım özün yoklamaz  Kulum der de pir eşiğin beklemez  Ben sofuyum deyü nefes saklamaz  Şimdi nefes saklanmıyor n'eyleyim
Evine çağırdın ilkyaz sevinçlerini  çocukluğuna  Yırtıldı gözlerin, içine hayat doldu  o karanlık ışık...  Yükün yok  artık her sabah hoyrat bir özgürlük uyandırıyor seni.... Kalbinde herşey eşitlendi  Haz ve sıkıntı  Boşluk ve güven  Hasret ve ölüm  Gözlerine hastalıklı bir güzellik geldi. Şimdi acı çeken yanınla bile alay ediyorsun.... Kalbine çağırdın herkesi  Kendini bile  Artık sokağa çıkabilirsin  Ömründen düştün kendini
bakışlarda küçümeyiş okuyorum  yalnızım, bedbahtım, tesellisizim.  gökler sağır, sesim boğuk  ve lanet okuyorum talihime  kıskançlıktan kuduruyorum  kiminin ikbalini  aczimden utanıyorum.  hazlarım iğrendiriyor beni.  o zaman sen geliyorsun aklıma,  ve birden bire kanatlanıyorum, bir tarla kuşu gibi, mest  içim aydınlıkla doluyor, yükseliyorum yükseliyorum  neşideler söylüyorum hayata,  göklerin eşiğinden  bana ne toprağın çirkinliğinden  insanların zilletinden bana ne?  hatıran öyle sonsuz bir hazine  ve sevgin öyle büyük mutluluk ki dostum!  en mağrur hakanların tacını  hor görüyorum
Ben ölünce;  gömün gitarımla beni  kumlara. Ben ölünce,  portakallarla  naneler arasına. Ben ölünce  gömün isterseniiiz  rüzgar gülüne. Ölünce ben!
Gerici yobazlar cahiller korkar,  Cumhuriyet, yosun tutmaz su gibi.  Hakkı hakikati bilmeyen ürker,  Cumhuriyet, akar bitmez su gibi.. Bölücü sadistler, sapkınlar duysun,  Aydınlar yazarlar, anlatsın saysın,  İnsanım diyenler, terslikten caysın,  Cumhuriyet, çeker yutmaz su gibi.. Bizlere verdiği nimetleri çok,  Bu güzel sistemin eksik yanı yok,  Bozguncu hainler geçirse de şok,  Cumhuriyet, hasta etmez su gibi.. Yetmiş beşinci yıl mübarek olsun,  Yaşayan her kişi, ondan ders alsın,  Tahtı tacı, baki ebedi kalsın,  Cumhuriyet, kaynak yitmez su gibi.. Kahpenin hoşuna gitmez baş tacı,  İzaha sığmıyor, kuvveti gücü,  Meyvesi en tatlı hayat ağacı,  Cumhuriyet, acı katmaz su gibi.. .  Söylenmesi pek zor ne günler gördük,  Adı tarih olan şehitler verdik,  O geldikten sonra huzura erdik,  Cumhuriyet, köpük atmaz su gibi.. Beyni sakatlara, ağır sözüm var,  Düzeninde her müşküle çözüm var,  Yaşıyorsak, ona mutlak lüzum var,  Cumhuriyet, bentler yıkmaz su gibi.. Çoluk çocuğunu bu aşkla büyüt,  Her ilime sahip evrensel boyut,  Millâ kültürümüz adına kayıt,  Cumhuriyet, duru korkmaz su gibi.. Okulda meydanda, en seçkin kürsü,  Sevgisi olmalı, bizlerde ırsi,  Yaşlıya gençlere, okut bu dersi,  Cumhuriyet, ciğer yakmaz su gibi.. Gözü özürlüye, gerekli gözlük,  Her lisana göre, yapılmış sözlük,  Ey SEFİL SELİMÎ, sizlikle bizlik,  Cumhuriyet, boğaz sıkmaz su gibi. @ Yazar ve yayınevinin adı belirtilmeden ve ANASAM’dan izin alınmadan alıntı yapılamaz Bütün hakları Anasam’a aittir.
Diyar-ı küfrü gezdim beldeler kâşaneler gördüm  Dolaştım mülk-i islamı bütün viraneler gördüm. Bulundum ben dahi dar-üş-şifa-yı Bab-ı Âli'de  Felatun'u beğenmez anda çok divaneler gördüm. Huzur-ı gûşe-yi meyhaneyi ben görmedim gitti  Ne meclisler ne sahbâlar ne işrethaneler gördüm. Cihan namındaki bir maktel-i âma yolum düştü  Hükümet derler anda bir nice salhaneler gördüm. Ziya değmez humarı keyfine meyhane-i dehrin  Bu işretgehte ben çok durmadım ammâ neler gördüm. (1870)
Aşıklar ortasında sofilik satmayalar  İhlas ile aşka riyayı katmayalar. Ya bildiğini eyit ya bir bilirden işit  Teslimlik ucunu tut sözü uzatmayalar. Kur’an kelamım dedi gönlüne evim dedi  Gönül ev ıssın bilmez ademden tutmayalar. Gönül sındı bulundu hem Hakk’a yakın idi  Yine dikerim diye bütünü yırtmayalar. Mumlu baldır şeri’at tortusuz yağdır tarikat  Dost içün balı yağa pes niçün katmayalar. Arif can verir duymaz yalancı mala kıymaz  Yalanıla gerçeği beraber tutmayalar. Kıymetin duyarısan neye değer iş bu dem  Erenlerin manasın almaza satmayalar. Miskin Adem yanıldı Uçmakda buğday yedi  İşi Hakk’dan bilenler şeytandan tutmayalar. Şirin hulklar eylegil tatlı sözler söylegil  Sohbetlerde Yunus’u hergiz unutmayalar
Hani paylaşacaktın benimle  Hani deniz en derin yurdumuz olacaktı  Hani konsun diyordun kalbimize martılar  Hani avuçlarımız yağmurla dolacaktı  Hani kartallar gibi kanatlanıp doruğa  Hani bölüşecektik mevsimleri  Neden yine bin parça eyledin resimleri  Hani gök, nerde ufuk, neden sustu dalgalar  Ayaklarımda yine bu zalim prangalar...
Hic kimse buyur etmedi beni  Bu dunyada hicbir yere  Ama actim butun kapilari tekmeleyerek  Butun engelleri gogusleyip yikarak  Buyrun dediler o zaman incelikle  Buyur ettiler  Ve  Buyurdum . Elimden geldigince gorevimi yaptim  Gulumsedim hickiriklarimi bogarak  Sonunda kimsenin yorulmadigi denli yoruldum  Artik kapilar acik kalsin  Bundan sonra gireceklere  Simdi dinlenmeye gidiyorum  Hoscakal guzel dunyam.  .
Kendi başıma yerleşmişim   Bir keder dünyasına,  Ve durgun sular gibiydi ruhum,  Ta ki güzel ve zarif Eulalie benim   Utangaç gelinim olanaca-  Ta ki sarı saçlı körpe Eulalie benim   Güler yüzlü gelinim olanaca.. Ah, az-daha az parlak   Yıldızları gecenin   O pırıl pırıl gözlerinden  Ve ne buharın bulutsu ışıltısı  İnci rengiyle ve morla Ay-yansımalı,  Yarışabilir mütevazi Eulalie'nin en sıradan saç buklesiyle-  Yarışabilir parlak gözlü Eulalie'nin en özensiz ve   Önemsiz buklesiyle.. Ne Kuşku-ne Acı   Gelir bundan böyle,  Çünkü ruhu verir bana ağlama isteğini,   Ve bütün gün   Işıldar, güçlü ve parlak  Astarte uzayda,  Sevgili Eulalie'sine bakarken anaç gözleri-  Körpe Eulalie'sine bakarken menekşe gözleri.
ben bütün hüzünleri denemişim kendimde  canımla besliyorum şu hüznün kuşlarını  bir bir denemişim bütün kelimeleri  yeni sözler buldum seni görmeyeli . kuliste yarasını saran soytarı gibi  seni görmeyeli  kasketim eğip üstüne acılarımın  sen yüzüne sürgün olduğum kadın  kardeşim olan gözlerini unutmadım  çık gel bir kez daha beni bozguna uğrat . sen tutar kendini incecik sevdirirdin  bir umuttum bir misillemeydin yalnızlığa  şanssızım diyemem kendi payıma  hain bir aşk bu kökü dışarda  olur böyle şeyler ara sıra  olur ara sıra
Hakikat değişiyor daha bitmeden cümle;  Koşuyorum yetişmek için bütün gücümle...
Kurudu gözde pınarlar, canım içre canım gitti  Devrildi iri çınarlar, nice gül fidanım gitti. Bölünmesin diye millet, baki kalsın diye devlet  Dağlar gibi kemikle et, seller gibi kanım gitti. Param parça idi ruhum, ellerinde bir gürühun  Tufanı bumudur Nuh'un, diye arşa ünüm gitti. Hey yakınlar uzaklar, bekler pusular tuzaklar  Tayfuna dönsün Sazaklar, göz ışığım Gün'üm gitti. Yetim kaldı körpe çağam, feryadımı nice boğam  Gün doğmak üzere ağam, gün batarken inim gitti. Bu bir nesildir sürekli, gözü pek çatal yürekli  Zor günlerimde gerekli, tuğ gibi beş binim gitti. Sakarya, esti yiğitler, bağrı kan süslü yiğitler  Süphan göğüslü yiğitler, gittiyse benim gitti
Terziler geldiler. Kırılmış büyük şeylere benzeyen şeylerle  daha çok koyu renklere ve daha çok ilişkilere  Bir kenti korkutan ve utandıran şeylerle.  Kumaşlar bulundu ve uyuyan kediler okşandı. Sonra  sonsuz çalgısı sevinçsizliğin.  Çay içmeye gidenler vardı akşamüstü, parklara gidenler de  Duruma uymak kısaltıyordu günlerini artamayan eksilmeyen bir hüzünle...  Yorgun ve solgundular, kumaşları buldular, kenti doldurdular  O çelenk onbin yıllıktı, taşıyıp getirdiler  Ölülerini gömmüşlerdi, kalabalıktılar, tozlarını silkmediler  Bütün caddeler boşaldı, herkes yol verdi, . 'Tanrıtanır kadınlar ve cumhuriyetçiler  piyangocular, çiçek satın alanlar,  balıkçılar ağlarını, paraketelerini, ırıplarını, oltalarını  zokalarını, çevirmelerini ve kepçelerini topladılar.  Sigaralarını yere atıp söndürdüler sigara içenler.' . Bir şey vardı ısınmaz kalın kumaşların altında, kesip biçtiler  Patron çıkardılar, karşılaştırdılar,  Katlanılmaz bir uykunun sonunu kesip biçtiler  Şarkılara başladılar ölmüş bir at için  Makaslarını bırakmadılar  Bekleniyorlardı. . 'Ey artık ölmüş olan at! -dediler-  Ne güzeldi senin çılgınlığın, ne ulaşılırdı!  Sen açardın,  Otuzüçbin at türünün tek kaynağıydın sen!  Tüylerin karaparlaktı. Koşumların,  -kokulu yağlarla ovulup parlatılan-  nasıl yakışırdı sağrılarına ve göke. . Göke bir ululuk katardı sonsuz biçimin, at!  Toynaklarını liflerle ovardık  Senin karaya boyanırdı koşuşun  Uyandırırdı bütün karaları ve denizleri.  Çılgın kişnemeni duyardık sonsuzun yanıbaşından  Ne güzel gözlerin vardı Kara at!  Binlerce kişi,  -çocuklar, kadınlar, erkekler görkemli yahut  darmadağın giysileriyle herkes  körler ve cüzzamlılar,  bütün kutsal kitaplar kalabalığı,  ermişler, kargışlılar ve günahlılar  gebe kadınlar, vâz edenler  ve dondurmacılar ve at cambazları ve  tecimenler ve kıralcılar ve gemicilerle  Tanrıtanımazlar ve tefeciler ve  yalvaçlar...-  ormanlardan ve kıyılardan ve kıraç yerlerden gelmiş  senin mutlu ovanı doldurup  haykırırlardı.  Büyük sesler içinde sen, geçerdin...' . Terziler geldiler. Bu güneşler odaların dışındaydı artık.  Herkes titrek ve sabırsız, titrek ve sabırsız evlerinde  Gazeteler yazmadı, dükkânlar dönemindeydik  Yüzlerce odalarda yüzlerce terziler, pencerelerini kapadılar  Parmakları uzun, kurusolgun yüzleri sararmış, eskimiş durmaktan  Yitik saat köstekleri, titrek ve sabırsız yorgun bacakları  Her şeylerine yön veren durmuşluğa olur dediler  Beğenip gülümsediler. . 'Ey artık ölmüş olan at! -dediler-  Senin eyerin ne güzeldi.  Dişi keçi derisinden, ofir altınıyla süslü  Nasıl yaraşırdı belinin soylu çukurluğuna  Seninle öteleri ansırdık.  Öteler, baklanın ve pancarın duyarlığı  Kedinin varlığı erişilmez kişilik  Güneşli bir damda  İçimizden gemiler kaldırırdın,  Suyunu büyük şölenlerle tazelerdik  Bayramımızdın. Kuburlukların  bütün kişniş ve badem doluydu.  Simdi dar dünya  Ölümün büyük hızı kesildi.' . Terziler geldiler. Ateş ve kan getirmediler.  Hüzünleri kan ve ateşti ama. Uğultulu bir şey  Ekspresler garlarda kaldı, ilâçlar çıldırdılar  Kenti bir bastan bir basa dolaştım, tıs yok  Bütün odalara dağıldılar. Sürahiler tozlu, pabuçlar kurumuş  yerlerde kırpıntılar, . 'oyulmuş yakalar, kolevlerinden arta kalanlar  vatka pamukları, verevine şeritler, kopçalar,  düğmeler, ilikler  iplik döküntüleri, kumaş parçaları,  karanlık akşamüstleri ve sabahlar,  dükkân tabelâları, kartvizitler...' . kasıklarına kadar çıkmış, en ufak bir ölüm bile yok.  Tarafsız bir aşk çağlıyordu onların solgunluğunda  Mutfaklarını kilitlediler, büyük atsı giysiler kestiler, . 'Ey artık ölmüş olan at! -dediler-  Koşuşun büyütürdü dünyayı senin!  Sen nasıl da koşardın.  Biz güneyde yatardık, sen koşardın  Hangi at güzelse ondan da güzeldin  Kuyruğun parlak savruluşuyla bölerdi  bir karaya göğü  ve yüceltirdi, ince bezekli kuskununu.  Gemin güzel sesler çıkarırdı güzel  ağzında,  herkesi sevinçle haykırtan.  Başın yaraşırdı düşüncemize ve  gözlerine saygıyla bakardık...' . Terziler geldiler. Durgunluktu o dökük saçık giyindikleri  Yarım kalmışlardı. Tamamlanmadılar. Toplu odalarını sevdiler.  Ölümü hüzünle geçmişlerdi, ateşe tapardılar.  Kent eşiklerindeydi, ağlayışını duydular  Kestiler, biçtiler, dikmediler ve gitmediler,  iğnelerine iplik geçirip beklediler; . 'Ey artık ölmüş olan at! -dediler-  En güzeli oydu iste, yüzünün  savaşla ilişkisi.  Boydanboya bir karşıkoyma, denge  ve istekli bir azalma. Onu bilirdik.  O ağaç senin kanınla beslenirdi,  hepimizi besleyen.  Bir ülkeyi yeniden yaratırdı şaşkınlığımız  senin karşında,  alışverişin, alfabenin, iplik döküntülerinin ve  her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği...'
Gönül dostum anlatsana,  İlimizde Mevlana`yı.  Ulu zatın hoşgörüsü,  Yolumuzda Mevlanayı.  xxx  Kıymet verir her insana,  Ulvi görev düştü sana,  Çevir deyişik lisana,  Dilimizde Mevlana`yı.  xxx  Fetetti nice gönüller,  Ruzi mahşedeki kullar,  Bülbül sedasında diller,  Gülümüzde Mevlana`yı.  xxx  EZGİNİ geldik gideriz,  Hakka borcumuz öderiz,  Hatırdadır yad ederiz,  Telimizde Mevlana`yı.  xxx  27/07/2001
Bir vakitler bir gece yarısı sıkkın, kafa yoruyorken, yorgun argın,  Unutulmuş eski ilimlerin garip ve acayip kitap ciltleri üzerine ben-  Kestiriyordum, tam dalacağım esnada, ani bir tıkırtı geldi öteden,  Odamın kapısını kibarca birisi vuruyor, vuruyordu sanki tak tak.  'Bu', diye söylendim, 'odamın kapısını tıklatılıp duran bir konuk,   Sadece bu, başka bir şey yok.'    Anımsıyorum ah çok kesin, bir Aralık ayındaydık, rüzgârlı, hazin,  Ölen her bir köz parçası dövüp işliyordu yer döşemesine ruhunu.  Sabahı diledim arzuyla; Ben boşu boşuna ödünç bir avuntuyu  Arıyordum acı dindirici kitaplarımda, acısı için Lenore' un, o yitik,  O meleklerin Lenore dedikleri kızın, o eşsizin, ışıyanın ışık ışık,   O burada adı anılmayanın artık. . Ve titretiyor, erguvani perdelerin ipeksi, kederli, belirsiz hışırtısı  Öylesine dolduruyordu ki içimi hiç duyulmamış tuhaf korkularla  Nihayet kalp çarpıntımı bastırmak için tekrarladım kalkıp ayağa  'Bu, odamın kapısında içeri geçmeye yalvaran biri, bir konuk  Bu, oda kapımdan gireyim diye yalvaran geç kalmış bir konuk   Budur ancak, başka bir şey yok.' . Çok geçmeden topladım cesaretimi, uzatmadan tereddütümü  'Bayım ya da Madam, içtenliğimle bağışlamanızı ediyorum rica,  Şöyle bir şey oldu fakat, uyukluyordum ben, sizse öyle kibarca  Gelip çaldınız oda kapımı, öyle belli belirsiz tıklattınız ki tık tık,  Tam emin değilim sizi işittiğimden.'- dediğimde açtım kapıyı   ardına dek: -   Bir şey yoktu, karanlık vardı dışarıda bir tek. . O karanlığın derinliğine dikkatle bakarak, orda durdum, merak,  Korku, kuşku duyarak, daha önce hiç bir faninin cüret edemediği düşler kurarak uzun süre.  Bozulmadı sessizlik lakin, karanlık vermedi bana bir emare,  Ve fısıldaşılan 'Lenore! ' sözcüğüydü, orada tek söylenen sözcük,  Fısıldadığım 'Lenore! ', bir yankıyla mırıltılı geri dönen sözcük,   Başka bir şey değil buydu ancak. . Odama geri döndüğümde ben, ruhum tutuşmuştu tamamen,  Çok geçmeden öncekinden daha yüksek bir tıkırtı işittim tekrar.  'Eminim', dedim, 'pencere kafesinde eminim hayret bir şey var;  O halde, şu esrarı araştırmam, neymiş orada ki görmem gerek-  Bir araştırayım şu esrarı, kalbim bir anlık sakin olman gerek:-   Rüzgâr bu daha başkası yok.' . Panjuru hızla açınca, girdi o an, oradan içeriye çırpına uça,  Çok eskideki kutsal günlerden gelme haşmetli bir Kuzgun;  Göstermeksizin en ufak bir saygı, bir azcık dur durak olsun,  Lort veya leydi edasıyla tünedi oda kapımın üstüne konarak-  Tünedi oda kapımın tam üstündeki Pallas büstüne konarak-   Tünedi, oturdu, hepsi bu dahası yok. . Takındığı ifadenin haşin ve ciddi adabı bu abanoz kuşun,  Kederli hayallerimi gülümsemeye çevirdi sonra hemen,  'Korkak değilsin sen' dedim, 'kırpık, tıraşlı tepeliğine rağmen  Söyle bana, senin lorda yaraşır ismin nedir Gece'nin Plutonik  Kıyısında, Gece'nin kıyısından gelen, korkunç, amansız ve antik   Kuzgun! ' Dedi ki, 'Asla Olmayacak.' . Açıkça duymaktan böyle düzgün konuşmasını bu çirkin kuşun  Hayrete düştüm, anlamı, alakası zayıf olsa da cevabının;  Kabul edelim ki henüz ihsan edilmemiştir odasında kapının  Üzerinde bir kuş görmek yaşayan bir insana şimdiye dek-  Oda kapısı üstündeki yontu büstte, adı Asla Olmayacak   Gibisinden bir kuş ya da hayvan görmek. . Fakat o yumuşak büstün üstünde bir başına oturdu, söyledi sade  O bir tek sözcüğü, sanki o bir tek sözcükle dökercesine içini.  Daha ne bir tüyünü oynattı Kuzgun, ne de bir şey söyledi yeni,  Ta ki ben 'Diğer dostlar önceden uçtular' diye mırıldanana dek,  ' Uçup giden umutlarım gibi önceden, o beni yarın edecek terk.'   O zaman kuş dedi ki 'Asla olmayacak.' . Yerinde verilmiş bu cevapla bozulmuş dinginlikte irkilmiş,  'Kuşkusuz' dedim, 'sarf ettiği laflar peşindeki merhametsiz yıkım  Tarafından izi sürülmüş mutsuz bir üstattan kaptığı tek birikim,  Öyle ki, izi şarkıları tek nakarat olana dek sürülmüş gittikçe çabuk  İzi umutlarına ağıt olana dek sürülmüş o bir tek melankolik   Nakarat, 'Asla', diyen 'asla olmayacak.' ' . Fakat hala sevk ediyordu üzgün ruhumu gülümsemeye kuzgun,  Bir iskemleyi dosdoğru kuşun büstün ve kapının önüne çektim;  Sonra kadife mindere çöktüm, kendimi düşü düşe eklemeye bıraktım  Bu uğursuz geçmiş zaman kuşunun ne olduğunu düşünerek,  Ve bu katı kaba korkunç kuru geçmiş zaman kuşunun ne demek   İstediğini, 'Asla olmayacak' diye gaklayarak. . Bunu sezinlemeye çalışarak oturdum, tek hece söylemeden durdum  Ateş gibi gözleri şimdi göğsümün içinde yanmakta olan kuşa,  Bunu ve dahasını düşünerek oturdum, başım dayalı rahatça,  Seyrettiği kadifeye, lamba ışığının şeytanca zevklenerek,  Lamba ışığının zevkle seyrettiği mor kadifeye yaslanamayacak   Fakat o, ah bu asla olmayacak. . Derken, sanki hava ağırlaştı çöktü, görünmez bir buhurdandan esanslar koktu  Sallanan, adımları tüy kaplı zeminde çıngırdayan Meleklerce sola sağa.  'Zavallı' dedim kendime, 'Tanrın sana ödünç verdi, gönderdi bu Seraphimlerle sana,  Soluklan, rahatlan ve Lenore'un anılarının acısından arın artık,  İç, kana kana iç, bu acılardan arındırıcı iksiri ve unut o yitik   Lenore'u. Kuzgun dedi ki 'Asla olmayacak'. . 'Kötücül şey! ' dedim, 'Kâhin! Kuş da olsan iblis de yine de kâhinsin!  Yoldan Çıkarıcı göndermişse de, fırtına fırlatılmışsa da seni bu yakaya,  Yapayalnız ama yine de gözü pek, büyülenmiş bu çöllük ülkeye,  Dehşet uğrağı bu evin üstüne, var mı, yalvarırım, söyle bana neyse gerçek,  Şifalı bitkisel bir merhem Gilead'da, yalvarırım, söyle bana apaçık.   Kuzgun dedi ki 'Asla olmayacak'. . 'Kötücül şey! ' dedim, 'Kâhin! Kuş da olsan iblis de yine de kâhinsin!  Üstümüzde uzanan cennetin, ikimizin de tapındığı tanrının adına  Söyle, bu gamlı ruh uzak Aden'de sarılabilecek mi o genç kadına  Meleklerin Lenore dedikleri o azizeyi sarabilecek mi kucaklayarak,  Meleklerin Lenore diye çağırdıkları o ışıyan, o eşi benzeri yok   Kadını. Kuzgun dedi ki 'Asla olmayacak'. . 'Kuş ya da iblis! ' diye haykırdım, 'Ayrılığımızın işareti olsun o söz,  Katıl ona, o fırtına ile Gece'nin Plutonik kıyısına geri dön,  Git söylediğin yalanın izi gibi kara bir tüy bile bırakmadan,  Yalnızlığımı bozmadan git! Kapımın üstündeki büstten kalk!  Gaganı kalbimden çıkart, suretini kapımdan çek! '   Kuzgun dedi ki 'Asla olmayacak'. . Ve Kuzgun uçmadan hiç bir yana, hala oturuyor, oturuyor hala,  Oda kapımın hemen üstündeki solgun büstünde Pallas'ın;  Ve gözleri tamı tamına benziyor gözlerine düş kuran bir iblisin,  Ve lamba ışığı zemine vuruyor gölgesini onun üzerinden akarak,  Ve ruhum zeminde dalgalanarak uzanan bu gölgesinden onun   Hiç sıyrılamayacak, asla olmayacak. . Çeviren: Dr.Osman Tuğlu. Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,  Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,  While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping, . As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.. ''Tis some visitor, ' I muttered, 'tapping at my chamber door-  Only this, and nothing more.'. Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,  And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.  Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow. From my books surcease of sorrow- sorrow for the lost Lenore-  For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore-  Nameless here for evermore.  And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain  Thrilled me- filled me with fantastic terrors never felt before; . So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating,  ''Tis some visitor entreating entrance at my chamber door-  Some late visitor entreating entrance at my chamber door; -  This it is, and nothing more.'. Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,  'Sir, ' said I, 'or Madam, truly your forgiveness I implore;  But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,    And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,  That I scarce was sure I heard you'- here I opened wide the door; -  Darkness there, and nothing more.  Deep into that darkness peering, long I stood there wondering,  fearing, . Doubting, dreaming dreams no mortals ever dared to dream before;  But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,  And the only word there spoken was the whispered word, 'Lenore! '  This I whispered, and an echo murmured back the word, 'Lenore! '-  Merely this, and nothing more.. But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only  Back into the chamber turning, all my soul within me burning,  Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.  'Surely, ' said I, 'surely that is something at my window lattice:  Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore-  Let my heart be still a moment and this mystery explore; -  'Tis the wind and nothing more.'. Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,  In there stepped a stately raven of the saintly days of yore;  Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;  But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door-  Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door-  Perched, and sat, and nothing more.. Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,  By the grave and stern decorum of the countenance it wore.  'Though thy crest be shorn and shaven, thou, ' I said, 'art sure no craven,  Ghastly grim and ancient raven wandering from the Nightly shore-  Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore! '  Quoth the Raven, 'Nevermore.'. Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,  Though its answer little meaning- little relevancy bore;  For we cannot help agreeing that no living human being  Ever yet was blest with seeing bird above his chamber door-  Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door,  With such name as 'Nevermore.'. That one word, as if his soul in that one word he did outpour.  Nothing further then he uttered- not a feather then he fluttered-  Till I scarcely more than muttered, 'other friends have flown before-. On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before.'  Then the bird said, 'Nevermore.'. Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,  'Doubtless, ' said I, 'what it utters is its only stock and store, . Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster  Followed fast and followed faster till his songs one burden bore-  Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore  Of 'Never- nevermore'.'. But the Raven still beguiling all my fancy into smiling,  Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and door;  Then upon the velvet sinking, I betook myself to linking  Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore-  What this grim, ungainly, ghastly, gaunt and ominous bird of yore  Meant in croaking 'Nevermore.'. This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing  To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;  This and more I sat divining, with my head at ease reclining. On the cushion's velvet lining that the lamplight gloated o'er,  But whose velvet violet lining with the lamplight gloating o'er,  She shall press, ah, nevermore! . Then methought the air grew denser, perfumed from an unseen censer  Swung by Seraphim whose footfalls tinkled on the tufted floor.  'Wretch, ' I cried, 'thy God hath lent thee- by these angels he  hath sent thee  Respite- respite and nepenthe, from thy memories of Lenore!  Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore! '  Quoth the Raven, 'Nevermore. 'Prophet! ' said I, 'thing of evil! - prophet still, if bird or   devil! -  Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,  Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted-  On this home by horror haunted- tell me truly, I implore-  Is there- is there balm in Gilead? - tell me- tell me, I implore! '  Quoth the Raven, 'Nevermore.'. 'Prophet! ' said I, 'thing of evil- prophet still, if bird or   devil!  By that Heaven that bends above us- by that God we both adore-  Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,  It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore-  Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore.'  Quoth the Raven, 'Nevermore.'  'Be that word our sign in parting, bird or fiend, ' I shrieked,   upstarting-  'Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore! .  Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!  Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door!  Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my   door! '  Quoth the Raven, 'Nevermore.'  And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting  On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;  And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,  And the lamplight o'er him streaming throws his shadow on the   floor;  And my soul from out that shadow that lies floating on the floor  Shall be lifted- nevermore!
Müjde Bilir'e. İki sigaram kaldı bu gece için maviş anne  İki muhabbet kuşum.  İki kendim varmış maviş anne  Biri benmişim, biri mutsuz  Ben ölürsem maviş anne, mutsuza kim bakacak?  Dünyaya bile bir dünya anne lazım.  Biri sen ol maviş anne, biri ben.  Dünyanın bütün sabahlarına iki bilet al da  birlikte gidelim maviş anne  Bana da kendi serüvenimden bir yer ayırt,  Şefkate söyle o da gelsin.  Özledim onu, o da gelsin saçlarıma dokunsun  Bilir misin, büyüler bile ninniyle büyür  Temiz kokan pazen gecelikler, şehriye çorbası...  Hepsi, hepsi ninniyle büyür.  Bilir misin maviş anne?  Ben çekildiğim her fotoğrafta  Defolu bir kelebek gibi çıkarım.. Mavi kareli gömleğiyle hatırladıkça babamı  Kırpıp kırpıp fotoğrafları, döküyorum başımdan aşağı  Sanırım ben assolist oldum maviş anne  Şimdi mutluyum  Geçmişini mi yok ettin kızım diye soran  Bir babadan kurtuluşumu kutluyorum  Babama söyle, o gelmesin maviş anne  Birileri mutsuzsa, mutsuzlara nergis yolla,  Bir kırmızı battaniye,  onlara bir mutluluk çadırı yolla  sonra belki, ben de gelirim. Kuşlarımı da bırakayım gitsinler  Dışarıda ölürler mi sence  Postacı mektup bile getirmezse onlardan  Ben bir anne gibi ağlarım sonra  Bırakmayayım, gitmesinler bari maviş anne  Ölürler yazık dışarıda!  Onlar birer yıldız olursa  Biri mavi, biri yeşil  Ben onlara bakarım maviş anne.. Kalbimi de büyüttüm sonunda  Artık bazen gözlerime tırmanıp bakıyor sokağa  Kirpiklerime tutunuyor, o ince parmaklıklara  Öyle çok büyüdü yani, görsen şaşarsın.  Kalbim sanırım büyüyünce  Sokaklarda ağlayan biri olacak  Rezillik yani maviş anne!  Kalbim komik kaçacak  Kaçmaması için sen en iyisi kalbime de  Benim serüvenimden bir yer ayırt  Aman, mutsuz bir yer olmasın! . İki sigaram kaldı bu gece için  Yüzyıl yetecek çocukluğum,  İki muhabbet kuşum,  Biraz da ateşim var.  Dua ediyorum ateşe  Vazgeçsin diye beni yakmaktan bu gece  Dünyanın bütün sabahları için iki bilet al maviş anne  Aman umutsuz bir yer olmasın! . İki kendim varmış maviş anne  Biri benmişim biri mutsuz  Ben ölürsem maviş anne, mutsuz için  Dünyanın bütün sabahlarına bir bilet al.. Ben ölürsem mutsuza iyi bak!
Aşk adı verilen izahsız duygu  Bütün sözlerimin bittiği yerde.  Hakiki olmayan niza(h)sız duygu,  Güneşin doğduğu battığı yerde.. Sevmekle sevilmek, çoğuna ırak,  Her kime anlatsam, diyor ki bırak,  Daima bir şeyi ederim merak,  Hep onu ararım yittiği yerde.. Kim ne derse desin palavra olur,  Hakk’a gönül veren yalınız kalır,  Her belâ her çile âşıka gelir,  Hiç kimse yatamaz yattığı yerde.. Yaşanır görülmez tariften öte,  Can vermiş kan vermiş kemiğe ete,  Bu SEFİL SELİMÎ işlemez hata,  Sekiz cennet vardır gittiği yerde.  @ Yazar ve yayınevinin adı belirtilmeden ve ANASAM’dan izin alınmadan alıntı yapılamaz Bütün hakları Anasam’a aittir.
ey esmer hüznü hicrandan besleyen sevgili kendını bana beni yollara sürgün etmeden bilki mavi düşlerine sardığın o acar delikanlın seni ve aşkını zehir bir yürekle kuşandı ama gün olur umutlarda yenilirse kalles bir kurşuna birlik olup büyüttüğümüz ışıkları söner sanma ve unutma gülüşü yaralım o uslanmaz inadın biri sen diğeri ben olduktan sonra serüvencin nasıl olsa nerede olsa bulur.
Ey hep bir kelime arayan kalbim  Sonra arayan tekrar arayan kalbim
Ama neyle? Şarapla, şiirle, ya da erdemle, nasıl isterseniz. Ama sarhoş olun. . Ve bazı bazı, bir sarayın basamakları, bir hendeğin yeşil otları üzerinde, odanızın donuk yalnızlığı içinde, sarhosluğunuz azalmış ya da büsbütün geçmiş bir durumda uyanırsanız, sorun, yele, dalgaya, yıldıza, kuşa, saate sorun, her kaçan şeye, inleyen, yuvarlanan, şakıyan, konuşan her şeye sorun, 'saat kaç' deyin; yel, dalga, yıldız, kuş, saat hemen verecektir karşılığını: 'Sarhoş olma saatidir. Zamanın inim inim inletilen köleleri olmamak için sarhoş olun durmamacasına! Şarapla, şiirle, ya da erdemle, nasıl isterseniz.'
incir dalını emer süt kokar ağzı burnu  yavrusunu yer balık bilmez bile burç olduğunu  ve kimseye havlayamaz soytarının köpeği  mermi  yeni kesilmiş et gibi  seğirtir cana doğru.. toprak uzakta kaldı elif artık cüzlerde  ve koçun kanı  dönüp duruyor mersedesin tekerleğinde  yazık, her şeyi hapsettiler, ırmakları kartpostala  oysa rüzgarı bilirdim ben, kemirgen denince  ve burada vapurlarımız bile benziyor bize  karaköyde yediğini kusuyor üsküdarda  ne sıkıcı, sabahlıyor her gün kocamış bir halatla.. oysa taptaze gelir gün, üstünde sabahlığı  ne güzeldir o senin serin suların  ama nafile  tan vaktiyle  bize nikah düşmez artık, çünkü unuttuk  nur içinde yatmayı hem aşk içinde  oysa evvel zaman içinde  kar olmayı düşlerdik dağlara yar olmayı  ve bilirdik:  mezarlıklardır saatlerin midesi  erkeğe güven verir bir közü karıştırmak  yaşamak... yamacındaki şehri  aş eren dağ gibi.
Gel güzel yola gidelim  Adı güzel Ali ile  Açlar doyar susuz kanar  Leblerinin balı ile. İçilmez dolu içilmez  Sevgili yardan geçilmez  İkisi birden seçilmez  Has bahçenin gülü ile. Ali'm bana neler etti  Aldı elim dara çekti  Üstüme yürüyüş etti  Elindeki dolu ile. Ağaç kuru devran döner  Kuş yuvaya bir dem konar  Doldurmuş dolusun sunar  Ali'm kendi eli ile. Erenler lokması nurdur  Lokmaya elini sundur  Pir Sultan'ım doğru yoldur  Ali'm kendi yolu ile
kış geliyor  elim yaprak altında  es ey bad-ı semen  çatlak bedenime çarp kalbimi harmanla  gencelmiş tarih kabartmalarının haklılığı aşkına  beni kendime gebe bırak. kış geliyor  otobüs ne de kalabalık. yaslan bana yeryüzü ağacı  dikili gövdenin üretkenliği için  çıldırtan bir gübre mi arıyorsun  kökünü toprağımda dene. kış geliyor  koru gövdemi pardösüm. ağzıma konacak kış kuşları nerde  tutsana elimi canikom tarih tekerrürden ibaretmiş  Miş bir geçmiş zaman failiymiş  ey beşeriyet beni beş iftarda öp. şair olmak kolay değil yavrum  uzvun o kadar güzelken  bir yanda yaş ağaca balta vuran çokluk  bir yanda kanımı azdıran bokluk  beni artık hücre çogaltmaktan da yargılarlar  zahir
Deniz uzaklaşıyor gitgide  Ufuk çekiliyor  Kumsal genişliyor  Kısalıyor adımlarımızsa. Kumlar mı?  Makina ölüleri, füze artıkları, sakat uydularla  Barbar medya, gazeteler, zor söylemleri  Bilimsiz karmaşa  Yaz oysa  En güzel orda yazlardı. Kabuklaşabilir akrep kendi hızında  Yılanların derileri demirden  Düşlerimiz kırılıp ufalanıp  Gelincikler soluyor dokunmadan  Deniz uzaklaşıyor. Deniz uzaklaşıyor gitgide  Uçurumlar akan ırmak o deli  Yok şimdi  Yalnızlığın damarını besliyor  Kirli yoğun kandırılmış suyla. Biz mi? Biz değiliz, önceki dün bugün başka  Dokumuzu değiştiriyorlar hızlı vuruşlarla  Tutunamıyoruz ilgilerimize, sevgilerimize  Ve aşka  Deniz uzaklaşıyor
Kolum, kanadım diyordum.  Sevdalanıp gidiyordum  Yurdum diye seviyordum  Yurdum, felaketim oldu.. Türküm! dedim, Türk'ü sevdim  Öğünen bir koca devdim  Volkandım, alev-alevdim  Kor'dum... felaketim oldu.. Kimisi Rus, kimisi Çin...  Uşağıydı; dedim niçin?  Bayrağıma selam için  Durdum... felaketim oldu.. Vatan millet idi tasam  Çiğnenmişti ana-yasam  Vuracaklardı vurmasam  Vurdum... felaketim oldu.. Neyim varsa birer birer  Tutup çarmıha gerdiler  Bozkurt'uma 'it' dediler  Kurdum... felaketim oldu.. Bu ahlaksız dubaraya,  Tarih 'mim' koysun buraya  Eylül darbesini hayra  Yordum... felaketim oldu.. Gönlümün yiğit beğiydi  Gözlerimin bebeğiydi...  Ona da mı nazar değdi  Merdim... felaketim oldu.. Tarafsızlık diye diye  Şu en soysuz haramiye  Başımızı vermek niye  Sordum... felaketim oldu.. Ben değildim esip-tozan  Kanlı kuyuları kazan  Bütün tuzakları bozan  Zordum... felaketim oldu.. Kolum, kanadım diyordum.  Sevdalanıp gidiyordum  Yurdum diye seviyordum  Yurdum, felaketim oldu.
Babasını döve döve öldürmüşler  Küçümencik gözleirnin önünde  Anasının yarısını bir bomba alıp götürmüş  Kan ve et yığını öbür yarısı  Oturmuş ağlıyor Vietnamlı bir çocuk  Minik yumrukları sıkılmış kinle  Belli bir şeyler düşünüyor  Kederden harap olmuş bir beyinle. Aklı ermiyor olanlara Vietnamlı çocuğun  Bilmiyor yaşamak nedir, ölmek nedir  Çoktan unutmuş sevinmek, gülmek nedir  Savaşın ne olduğunu anlamıyor bir türlü  Sadece açlık şimdi anlayabildiği  Midesini ve beynini kemiren bir açlık  Anası yok ki ona sıcak yemekler pişirsin  Babası yok ki ona renkli giysiler getirsin  Savaşın bu kadar alçak ve insafsız olduğunu  Vietnamlı çocuk nereden bilsin. Burası onun kendi toprağı, kendi yurdu  Anası onu burada  Şimdi yerle bir olan evlerinde doğurdu  vietnamlı çocuk ninnilerle uyudu burada  Anasının pişirdiği ekmeklerle büyüdü  Tozlu sokaklarında koştu köyünün  Kendi gibi çekik gözlü arkadaşları vardı  Hepsi de savaşın varlığından habersiz  Bu ormanda oynarlardı. Kim derdi ki bir gün  Kara bir bulut çökecekti üzerlerine  Masallardaki umacı gelecekti köylerine  Vuracaklar, kıracaklar, yakacaklardı  Her yere ateş ve lüm saçacaklardı  Korkudan, yorgunluktan, işkenceden  Yüz olmaktan çıkacaktı Vietnamlıların yüzleri  Kim derdi ki bir gün  Hınçla sıkılmış birer yumruk gibi  Yuvalarından fırlayacaktı gözleri. Her şeyi gördü Vietnamlı çocuk her şeyi gördü  Ve tükürdü yüzlerine babsını dövenlerin  Döve döve öldürenlerin  Sonra kaçtı bu uzak ormana  Bu ormanda kuşlarla, hayvanlarla yan yana  Ot yedi, böcek yedi  Ve hep böyel cılız kaldı Vietnamlı çocuk  Büyümedi. Şimdi oturmuş bir tümseğin üstüne  Hatırlamaya çalışıyor olanları  Geçen o korkunç zamanları  Bir rüya gibi unuttuğu insanları  Ve o masallardaki umacılar  Onu da bulurlar, öldürürler korkusuyla  Elinde bir taş var Vietnamlı çocuğun  Çekik gözlerinde yaş  Siz de ağlayın ey dünya çocukları  Vietnamlı çocuk ölüyor yavaş yavaş
İşte sımsıcak lejyoner bakalları içinde  Margot'nun sigarillosuna ateş tutuyor  Tersine dönük gözkapakları uykusuzluktan  Kirli sarı bir gök birikmiş kadehinde  Hiçbir kibriti bir seferde yakamıyor. Asıl bu ödlek flüt onu böyle yıkan  Uykusuzluktan çok bu ödlek flüt margot'nun  Çıplak gözlerindeki rom lekesi dişlerindeki  Tebeşir beyazı açlık paletindeki karanlık  Rimelindeki is ve dudak rujundaki kan  Je hais les dimanches şarkısı juliette greco'nun. İşte dudaklarını konyağa vermiş dinlendiriyor  Tersine dönük gözkapakları uykusuzluktan  Bir yatak biliyor musunuz ah biliyor musunuz. Göğsüne yeşil mürekkeple margot'nun gözleri oyulmuş  Her gittiği yere bir tutam sigarillo dumanı götürecek  Margot'nun paketinden bir siyah götürecek kusuk siyah  Kendine geceler boyamak için izmir'de istanbul'da. Nasıl yapıyor bilmiyorum bir türlü aklım almıyor  Beyoğlu'ndan st-placide'e çıkıyor basmane'den passy'e  İzmir'de 15945'ten soruyorsunuz gitti diyorlar  İstanbul'da siyasi polis bile adresini bulmamış
-İbrahim Golestan’a- . tüm varlığım benim, karanlık bir ayettir. seni, kendinde tekrarlayarak. çiçeklenmenin ve yeşermenin sonsuz seherine götürecek.. ben bu ayette seni ah çektim, ah. ben bu ayette seni. ağaca ve suya ve ateşe aşıladım! . yaşam belki. uzun bir caddedir, her gün filesiyle bir kadının geçtiği,. yaşam belki. bir urgandır, bir adamın daldan kendini astığı,. yaşam belki okuldan dönen bir çocuktur,. yaşam belki, iki sevişme arası rehavetinde yakılan bir sigaradır,. ya da birinin şaşkınca yoldan geçişi,. şapkasını kaldırarak,. başka bir yoldan geçene anlamsız gülümsemeyle ‘günaydın’ diyen.. yaşam belki de o tıkalı andır,. benim bakışımın senin buğulu gözlerinde kendini paramparça yıktığı. ve bir duyumsama var bunda. benim ay ve karanlığın algısıyla birleştireceğim.. yalnızlık boyutlarındaki bir odada,. aşk boyutlarındaki yüreğim,. kendi mutluluğunun sade bahanelerini seyreder,. saksıda çiçeklerin güzelim yok oluşunu. ve senin bahçemize diktiğin fidanı. ve bir pencere boyutlarında öten. kanarya ötüşlerini.. ah... budur benim payıma düşen,. budur benim payıma düşen,. benim payıma düşen,. bir perde asılmasının benden aldığı gökyüzüdür,. benim payıma düşen, terk edilmiş merdivenlerden inmektir. ve ulaşmaktır bir şeylere çürüyüşte ve gurbette,. benim payıma düşen anılar bahçesinde hüzünlü gezintidir.. ve ‘ellerini. seviyorum’ diyen. sesin hüznünde ölmektir... ellerimi bahçeye dikiyorum,. yeşereceğim, biliyorum, biliyorum, biliyorum. ve kırlangıçlar mürekkepli parmaklarımın çukurunda. yumurtlayacaklardır... küpeler takacağım kulaklarıma. ikiz iki kızıl kirazdan. ve tırnaklarımı papatya çiçekyaprağıyla süsleyeceğim.. bir sokak var orada,. aynı karışık saçları, ince boyunları ve sıska bacaklarıyla. küçük bir kızın masum gülüşlerini düşünüyorlar. bir gece. rüzgarın alıp götürdüğü.. bir sokak var benim yüreğimin. çocukluk mahallesinden çaldığı,. zaman çizgisinde bir oylumun yolculuğu. ve bir oylumla gebe bırakmak zamanın kuru çizgisini. bilinçli bir imgenin oylumu. aynanın konukluğundan dönen.. ve böylecedir,. birisi ölür. ve birisi yaşar.. hiçbir avcı,. çukura dökülen hor bir arkta inci avlamayacaktır.. ben hüzünlü küçük bir periyi biliyorum. okyanusta yaşayan. ve yüreğini tahta bir kavalda. usul usul çalan. küçük hüzünlü bir peri. geceleri bir öpücükle ölen. ve sabahları bir öpücükle yeniden doğacak olan... Furuğ Ferruhzad (1935 – 1968) . Çeviri: Haşim Hüsrevşahi
“Eski güzel şeylerden değil,  yeni kötü şeylerden başlamak gerekir.”   -Water Benjamin-. Göç  geçer.... Geçer ayrılıklar baladı.  Siyah bir orman olur gençliğimiz.  Bize böyle pay kalır.  Bize böyle pay kalır.... Ağla sömürgem... Belki dönemem!  Oralarda usul usul talazlanan nehirlerde yaz kalır;  kış yanar, düş üşür yüreğimde.  Ağlarım, gözyaşım beyaz kalır.... Sonra askerler yeniden kuşatırlar aşınmış kaleleri.  Bin “hawaar “parçalar gecenin döşeğini.  Ocaklar iniler, yas büyür, orta yerde kan kalır;  Dıngılava’da peştamallı çocuklar havuzlara işerler;  gözlerinde bir mahmur özlem kalır.... Derken bir Ankara, bir poyraz beni döve döve içeri alır.  Yollar da giderek uzaklaşır... Giderek uzaklaşır.  Fahişeler terli kasıklarıyla sabaha uğurlanır,  kuşlar inkâr edilir, gökyüzü yağmalanır;  ben büyürüm bu kederle kalbim uslanır.... Ağla sömürgem!  Ağla ve kucakla kumral delikanlını.  Buralarda çatılmış bir tüfeğim böğrümde taflan kalır.  Şimdi Kızılay’da oturmuşum hasretin kancasında;  geçer zaman, geçer yıllar, günlere bir yeni hazan kalır.... Ağla sömürgem... Sen hep mağlup bir ağlayışta,  ben uzak susarım bu mağlubiyet için hep anlayışta.  Bak, çöpçüler bu geceyi de piç edip süpürdüler.  Ben ise haber değeri bile olmayan bir haykırışta,  özleminle hâlâ bir yakarışta.... Ağla, ben de ağlarım gözyaşlarım özlemine az kalır.  Buralarda nem var; nem varsa sende kalır!  Daha çağırırken beni,  anı bile kalmaya tenezzül etmeyen dağ dorukları,  sömürgem yaslar durur sesime kırgın ayrılıkları…. Ben gittim  ve yittim! . Oralarda usul usul talazlanan nehirlerde yaz kalır,  yaslarım günleri yüzüme gözyaşım beyaz kalır.  Burada yıllar küfürle uğurlanır.  Ben büyürüm içindeki haylaz çocuk uslanır…  Ve günler geçer, herkes gider, pistler boşalır;  sahnede bir kurtlar, bir ben bir klasik dans kalır.. Ağla sömürgem... Buralarda döne döne-  mem! Artık bir yeşile dolmasak da anılardan haz kalır.  Sen de bir zaman duyarsın  bir gün bir taze mezar kazılır:. A r d ı n d a b i r d a ğ ı n ı k g a z e l i l e, k ü l i l e  A n k a r a ’d a b i r ö l ü y ı l m a z k a l ı r...
Hakikat ilmini cana, sakın öğretme nadana  Ki sarrar olmayan vermez bahayı dürr-ü mercana. Pirimiz ehl-i irfandır,kaçan idrak eder hayvan  Erişmez her mecaz ehli kemal-i zat-ı irfana. Karadır zahidin kalbi yokuşdur taati amma  Ne lazım fikr-i vesvasdan abestir fi'li insana. Muhammed şanına geldi nişan-ü tacı Mevlanın  Delili (lafeta illa) gelüpdür Şah-ı Merdan. İşitsin kadı vü müftü bu davanın sebebin kim  NESİMİ can ile başını verüpdür Hakka kurbana
Eğer sen hayatımda olmasaydın  Senin gibi bir kadın icad ederdim  Boyu uzun kılıç gibi  Gözleri berrak...  Tıpkı yaz göğü gibi  Yüzünü yapraklara resmederdim  Sesini yapraklara kazırdım  Göğüsünü Şam güvercinlerine benzetirdim  Ve denize uzanmış bir balkona  Suya dokunan ve batmaktan korkmayan  Saçlarını gül bahçesi yapardım  Beline bi kaside  Ağızını bir şarap kadehi  Gece boyunca meşgul olurdum  Gerdanlığının titreyişlerini  Kulak memelerinin musikisini  Tasvir etmekle  Olmasaydın kaderin sayfalarında  Var ederdim ey sevgilim  Şekillerden bir şekilde  Bir parça Ay'dan ödünç alırdım  Bir avuç deniz sedefinden  Günün ilk ışıklarından  Denizi, yolcuları, yolculuğu ödünç alırdım.  Senin gözlerin için  Yağdırırdım yağmuru...  Sen hayatımda olmasaydın  Yeryüzünde hava, su, ağaç olmazdı  Yeyüzünde sen olmazdın...  Sen olmasaydın... sevgilim  Gerçekte...Aylarca uğraşırdım  Bu geniş alın üzerinde  Ve aylarca...ve aylarca  Bu ince ağız ve parmaklar üzerine...  Yine de senin gibi bir kadın düşünürdüm  Elleri şeffaf  Kirpiklerinin üzerine  İki yıldız fırlatırdım  Yatağının üzerinde  İki mum yakardım  Fakat varmı senin bir benzerin sevgilim  Nerede bulunur...?  Nerede...? . (yasak şiirler)  çeviren: Kemal Yüksel. A1
Artık beni parktaki ağaç bile anlamıyor  Siyah kedinizin kuyruğunda sallanan zaman  Bir zamanlar sevinçle giyindiğim  Ak bir güvercin kanadı gibi gururla giyindiğim  Temiz ve mavi giysim değil artık.  Yalnız imkansızlığı mı anlatır bir bulut  Yağmaya hazır bekliyorsa gökyüzünde.
Ömrümün serdar'ı gönlümün şah'ı  Sana bu günlerde noldu barışak  Gönderme ardımdan ahu imamı  Bahar geldi bayram oldu barışak. Ben giderim gönül senden gitmiyor  Kuru çöl'de mavi sümbül bitmiyor  Küsenlere mevlam yardım etmiyor  Ömür bitti çile doldu barışak. Kara zülüflerin dökmüş kaşına  Ben seni sevmedim boşu boşuna  Gücenmek günahtır mezar taşına  Farzet ki Mahzuni öldü barışak
Söyle Arkadaşım' dedi Anadolulu Mehmet  yanı başındaki Anzak erine  'nereden kopup gelmişsin,  neden çökmüş bu mahzunluk üzerine? '. 'DÜNYANIN ÖBÜR UCUNDAN' dedi gencecik Anzak  'Öyle yazmışlar mezar taşıma.  doğduğum yerler öylesine uzak,  örtündüğüm topraksa gurbet bana.'  'Dert edinme arkadaşım' dedi Mehmet  'değil mi ki bizlerle birleşti kaderin,  değil mi ki yurdumuzun koynundasın ilelebet,  sen de artık bizdensin,  sen de bencileyin bir Mehmet'. Çanakkale'de toprağının  üstü cennet altı mezar  kavga bitmiş mezarlarda  kaynaş olmuş yiten canlar.. 'ya sen dedi Mehmet  oyun çağındaki İngiliz erine,  'yaşın ne senin kardeş  böylesine erken buralarda işin ne? '  'yaşım sonsuza dek on beş'  dedi ufak tefek İngiliz eri.  'köyümde askercilik oynar  coştururdum trampetimle bizimkileri  derken kendimi cephede buldum  oyun muydu, gerçek miydi anlamadan,  bir sahici kurşunla vuruldum.  Sustu boynumdaki trampet,  son verildi böylece oyundan bozma işime  Gelibolu'da bana da bir mezar kazıldı  mezar taşıma ON BEŞİNDE TRAMPETÇİ' yazıldı.  Öyküm de künyem de bundan ibaret.'. Yağmur yağıyordu usul usul toprağa  göz yaşları düşerek üstüne sanki  damla damla ağlıyordu uzaktan uzağa  sahibini yitiren bir trampet.. 'ya sizler' dedi Mehmet  dünyanın dört kıtasından  mezarlar dolusu erlere,  'hangi rüzgar savurdu sizleri  bu bilmediğiniz yerlere'. kimi İngilizdi, kimi İskoç  kimi Fransızdı, kimi Senegalli  kimi Hintli kimi Nepalli  kimi Avustralya'dan kimi yeni Zelanda'dan Anzak  gemiler dolusu asker  her biri niye geldiğinden habersiz  Gelibolu'nun oya gibi koylarından sızarak  tırmanmışlardı dağa bayıra  siper siper yara gibi yarılan toprak  mezar olmuştu savaş ardından onlara.  Kiminin BURADA YATTIĞI SANILIR  Kiminin ADI BİLİNSE DE MEZARI BİLİNMEZ  kiminin de mezar taşında  on altı on yedi on sekiz yaşında  EBEDİ İSTİRAHATE ÇEKİLDİĞİ yazılı.  Çanakkale topraklarında,  her birinin erken biten yaşam öyküsü  eski yazıtlar gibi taşlara böyle kazılı.  'Anlamaz mıyım' dedi 'halinizden kardeşler'  adına yazılı taşı bile olmayan asker  Anadolulu Mehmet  'ben de yüz yıllarca yaban ellerde  neyin uğruna bilmeden can vermişim  kendi yurdum uğruna can vermenin tadına  ilk kez Çanakkale'de ermişim.  Uğrunda can verdikçe vatandı ancak  ekip biçtiğim padişah mülkü toprak  değil mi ki sizler alamasanız bile  bu topraklar almış sizi sizleri basmış bağrına  sizlere de vatan sayılır artık Çanakkale.. Çanakkale'de toprağının  üstü cennet altı mezar  kavga bitmiş mezarlarda  kaynaş olmuş yiten canlar.. Bir garip savaştı Çanakkale savaşı  kızıştıkça kızgınlığı dindiren  ara verildikçe ateşe  düşmanı kardeşe  döndüren bir savaştı.  Kıyasıya bir savaştı  ama saygı üreten bir savaş  yaklaştıkça birbirine  karşılıklı siperler  gönüller de yakınlaştı  düştükçe vuruşanlar toprağa  dostlar gibi kaynaştı.. Savaş bitti.  Ölenler kaldı sağlar gitti  köylü köyüne döndü evli evine  kır çiçekleri geldiler akın akın  çekilen askerlerin yerine  yaban gülleri, dağ laleleri, papatyalar,  kilim kilim yayıldılar toprağa.  Siper siper  toprağın savaş yaralarını örttüler  koyunlar koruganları yuva yaptı kendine  kuşlar döndü gökyüzüne kurşunların yerine.  Çiçeğiyle yemişiyle yeşiliyle  silah yerine saban tutan elleriyle  geri aldı savaş alanlarını doğa  can geldi toprağa silindikçe kan izleri.  Yeryüzünde cennet oldu öylece  o cehennem savaş yeri  şimdi Çanakkale Gelibolu  bahçe bahçe, ülke ülke  mezar dolu.. Üstü cennet altı mezar  Çanakkale toprağının  kavga bitmiş mezarlarda  kaynaş olmuş yiten canlar.. Huzur içinde uyusun  vuruştukları toprakta  kavgadan kinden uzakta  yan yana dostça yatanlar.
Koşu koşuver nargözlüm  Yuvarlak biçimli ayakların  Küheylan kolanı gibi kuşağın  Gürbüz kalçalarının üzerinde. Koştur azaplardan kaçalım  Koruklar üzümlenmiş mi bakalım  Bir söze iki gülüş bir öpücük  İki bedeni birbirine katalım. Ruhsatlım sevdamsın berigel  Kanın höpürtülü başın dik  O seven yuyan bakışınla  İçimi yu mermer döşegel. Dorukta yeni ay ince işaret  Ne kem gözler gezinir karanlığa  Ne evin sevincinden korkan bulunur. Asmalarda güneş ve çocuklarımız  Çardakta ıslak ve ekşi uyur  Bacın bazlama yağlasın sahana  Mutluyuz tüm dünyaya duyur
Gençliğim ardında sürünsün  Aşkına ihanet edersem eğer.  En kalpsiz cellatlar boynumu vursun  Senden başkasını seversem eğer.. Allahı unuttum, yalnız sana taptım  Sevmekti maksadım, ben sana ne yaptım.  Bana her yer zindan sen olmadıkca  Aşkım ölmeyecek; kalbim durmadıkca.
Hani benim gençliğim nerde  Bilyelerim topacım  Kiraz agacı altında yırtılan gömleğim  Çaldılar çocukluğumu habersiz.. Penceresiz kaldım anne  Uçurtmam tellere takıldı  Hani benim geçnçliğim nerde.. Ne varsa bu gençliği yakan  Ekmek gibi aşk gibi  Ne varsa güzellikten yana  Bölüştüm büyümüştüm.. Bu ne yaman çelişki anne  Kurtlar sofrasına düştüm  Hani benim gençliğim nerde.. Hani benim sevincim nerde  Akvaryumum kanaryam
Erkenden aşındırır aşkını  Odaların köşelerine zamansız oturur  Duyarsa bir çocuğun  Oyundan çağrıldığını. Başının her seferinde döndüğü kumarı  Gönlünü bir tarzla kurularken kazanır  Anlarsa yenilen bir kadının  Darda kaldığını. Kendi kendine ardaşak kaçağı  Arada bir bakınır ne yaptığına  Süresiz kapılır tablolara yangelir  Ve oturdu mu bir masaya  Hakkını verir çay içmenin. Bu adam kitapların uçlarına  Çizilmiş itilmiş resim  Korkmadan yaşar tebessüm gösterir  Ağır başıyla nöbet alır  Dağdan kaçar şehri çevirir  Ve bırakır gönlünü bir tazı sıçramasına. Erkenden aşındırır aşkını  Anlamaz bir kadının  Süresiz kapılıp yangeldiği tablolara  Severek tebessüm attığını  Ağır başıyla kopar dağdan  Nöbet alır şehri devirir.
Buraya bakin, burada, bu kara mermerin altinda  Bir teneffus daha yasasaydi  Tabiattan tahtaya kalkacak bir cocuk gomuludur  Devlet dersinde oldurulmustur. Devletin ve tabiatin ortak ve yanlis sorusu suydu:  - Maveraunnehir nereye dokulur?  En arka sirada bir parmagin tek ve dogru karsiligi:  - Solgun bir halk cocuklarının ayaklanmasinin kalbine! dir. Bu olumu de bastirmak icin boyuna mekik oyali mor  Bir yazma baglayan eski eskici babasi yazmistir:  Yani ki onu oyuncaklari olduguna inandirmistim. O gunden boyle asker kaputu giyip gizli bir geyik  Yavrusunu emziren gece camasircisi anasi yazdirmistir:  Ah ki oglumun emegini eline verdiler. Arkadaslari zakkumlarla ormuslerdi su siiri:  Aldirma 128! Intiharin parasiz yatili kucuk zabit okullarinda  Her cocugun kalbinde kendinden daha buyuk bir cocuk vardir  Butun sinif sana cocuk bayramlarinda zarfsiz kuslar gonderecek.
Şimdi İzmir'de sabahın sekizi  Karşıyaka'da, Alsancak'ta, Güzelyalı'da  Bir ağ dolusu balık gibi gençliğimizi  Daha yeni çektik denizden, rüyalarımızı da...  Türküler övüyor sevgimizi  Şimdi İzmir'de sabahın sekizi  Şu deniz, şu gemiler, bizim malımız  Altın saçar gibi güneş tembelliğimizi  Karınca gibi çalışıyor adamlarımız  İncir işleyen kızlar sayıklar hikâyemizi  Şimdi İzmir'de sabahın sekizi  Rüzgâr yalnız saçların için  Tanrı öyle birleştirmiş ki sevincimizi  Ne umutsuzluk var, ne korku, ne kin...  Fotoğraflar çekiyor resimlerimizi.  Şimdi İzmir'de sabahın sekizi  Okaliptüs, yosunlar aşkımızla öpüşür  Anneler emzirir hayallerimizi  Bütün kızlar bizim için salınarak yürür  Ama zaman boş koydu hayallerimizi  Şimdi İzmir'de sabahın sekizi  Gözyaşlarım yüzüne döküldü, anlamadı  Aynı yastıkta bitirdik birbirimizi  Altın kemerlerin içi boş kaldı  Hangi zalim eller biçti ekinimizi?
orhan kemal'in güzel anısına . işten çıktım  sokaktayım   elim yüzüm üstümbaşım gazete . sokakta tank paleti  sokakta düdük sesi  sokakta tomson   sokağa çıkmak yasak . sokaktayım  gece leylâk   ve tomurcuk kokuyor  yaralı bir şahin olmuş yüreğim  uy anam anam  haziranda ölmek zor! . havada tüy  havada kuş  havada kuş soluğu kokusu  hava leylâk   ve tomurcuk kokuyor  ne anlar acılardan/güzel haziran  ne anlar güzel bahar!  kopuk bir kol sokakta   çırpınıp durur . çalışmışım onbeş saat  tükenmişim onbeş saat  acıkmışım yorulmuşum uykusamışım  anama sövmüş patron   ter döktüğüm gazetede  sıkmışım dişlerimi  ıslıkla söylemişim umutlarımı   susarak söylemişim  sıcak bir ev özlemişim  sıcak bir yemek  ve sıcacık bir yatakta   unutturan öpücükler  çıkmışım bir kavgadan   vurmuşum sokaklara . sokakta tank paleti  sokakta düdük sesi  sarı sarı yapraklarla birlikte sanki   dallarda insan iskeletleri . asacaklar aydemir'i  asacaklar gürcan'ı   belki başkalarını  pis bir ota değmiş gibi sızlıyor genzim  dökülüyor etlerim   sarı yapraklar gibi. asmak neyi kurtarır   sarı sarı yaprakları kuru dallara?  yolunmuş yaprakları  kırılmış dallarıyla   ne anlatır bir ağaç  hani rüzgâr  hani kuş   hani nerde rüzgârlı kuş sesleri? . asılmak sorun değil   asılmamak da değil  kimin kimi astığı  kimin kimi neden niçin astığı   budur işte asıl sorun! . sevdim gelin morunu  sevdim şiir morunu  moru sevdim tomurcukta  moru sevdim memede   ve öptüğüm dudakta  ama sevmedim, hayır  iğrendim insanoğlunun   yağlı ipte sallanan morluğundan! . neden böyle acılıyım  neden böyle ağrılı  neden niçin bu sokaklar böyle boş  niçin neden bu evler böyle dolu?  sokaklarla solur evler  sokaklarla atar nabzı   kentlerin  sokaksız kent  kentsiz ülke  kahkahanın yanıbaşı gözyaşı. işten çıktım  elim yüzüm üstümbaşım gazete  karanlıkta akan bir su   gibi vurdum kendimi caddelere  hava leylâk   ve tomurcuk kokusu  havada köryoluna  havada suçsuz günahsız   gitme korkusu  ah desem   eriyecek demirleri bu korkuluğun  oh desem   tutuşacak soluğum. asmak neyi kurtarır   öldürmek neyi  yaşatmaktır önemlisi   güzel yaşatmak  abeceden geçirmek kıracın çekirgesini   ekmeksiz yuvasız hekimsiz bırakmamak. ah yavrum  ah güzelim  canım benim / sevdiceğim   bitanem  kısa sürdü bu yolculuk   n'eylersin ki sonu yok!  gece leylâk   ve tomurcuk kokuyor  uy anam anam  haziranda ölmek zor! . nerdeyim ben  nerdeyim ben   nerdeyim?  kimsiniz siz  kimsiniz siz   kimsiniz?  ne söyler bu radyolar  gazeteler ne yazar  kim ölmüş uzaklarda   göçen kim dünyamızdan? . asmak neyi kurtarır   öldürmek neyi?  yolunmuş yaprakları   ve kırılmış dallarıyla bir ağaç   söyler hangi güzelliği? . kökü burda   yüreğimde  yaprakları uzaklarda bir çınar  ıslık çala çala göçtü bir çınar   göçtü memet diye diye   şafak vakti bir çınar   silkeledi kuşlarını   güneşlerini:  «oğlum sana sesleniyorum işitiyor musun, memet,   memet! ». gece leylâk   ve tomurcuk kokuyor  üstümbaşım elim yüzüm gazete  vurmuşum sokaklara  vurmuşum karanlığa   uy anam anam   haziranda ölmek zor! . bu acılar  bu ağrılar   bu yürek  neyi kimden esirgiyor bu buz gibi sokaklar  bu ağaçlar niçin böyle yapraksız  bu geceler niçin böyle insansız  bu insanlar niçin böyle yarınsız  bu niçinler niçin böyle yanıtsız? . kim bu korku   kim bu umut  ne adına   kim için? . «uyarına gelirse   tepemde bir de çınar»   demişti on yıl önce  demek ki on yıl sonra  demek ki sabah sabah  demek ki «manda gönü»  demek ki «şile bezi»  demek ki «yeşil biber»  bir de memet'in yüzü  bir de güzel istanbul  bir de «saman sarısı»  bir de özlem kırmızısı  demek ki göçtü usta  kaldı yürek sızısı   geride kalanlara. nerdeyim ben   nerdeyim?  kimsiniz siz   kimsiniz? . yıllar var ki ter içinde   taşıdım ben bu yükü  bıraktım acının alkışlarına   3 haziran '63'ü. bir kırmızı gül dalı   şimdi uzakta  bir kırmızı gül dalı   iğilmiş üzerine  yatıyor oralarda  bir eski gömütlükte   yatıyor usta  bir kırmızı gül dalı   iğilmiş üzerine  okşar yanan alnını  bir kırmızı gül dalı   nâzım ustanın. gece leylâk   ve tomurcuk kokuyor  bir basın işçisiyim  elim yüzüm üstümbaşım gazete  geçsem de gölgesinden tankların tomsonların   şuramda bir çalıkuşu ötüyor  uy anam anam  haziranda ölmek zor! .  ------------------------------------------  1963'lerde yaşanılanları ben, ancak böyle dökebildim 1976'larda şiire.  Onüç yılda özümsemişim o olayları, onüç yıl sonra damıtabilmişim. O günleri yaşayıp da ozanlığa soyunanlar, elbette ki benden daha iyi yapabileceklerdir bu işi. "El elden üstündür, taa arşa kadar" demiş eskiler.   Hasan Hüseyin
Gönül, kararın bulurum  Ten yıpranır, elden gider.  Üstüne kilit vururum,  Kul, köle, kurban olurum  Can çekişir, elden gider.  İki gözüm iki çeşme,  Düşerim canın peşine  Yar tükenir, elden gider...
İkimiz aynı günde doğmuşuz  Birimiz kuş tüyü bir yatakta  Birimiz acıların kucağında  Birimiz doğar doğmaz üç doktor kesmiş göbeğini  Birimizin kendi anası  Birimize günlerce zevk mutluluk emzirmişler  Birimize yokluk acı ve sefalet. İkimiz aynı gün okula başlamışız  Birimiz şehrin en pahalı kolejinde  Birimiz bir mahalle mektebinde  Birimizin evinde özel günler, özel öğretmenler  Birimizin evinde yaşanmamış gün görmemiş  En acı dersler.... Ve yıllar sonrasında birimizin elinde yaldızlı diplomalar  Birimiz ortaokuldan terk  Ve hayatı boyunca tek! . İkimiz aynı gün gurbete çıkmışız  Birimiz avrupa'ya tahsile  Birimiz askere  Birimize adam oldu dediler alkış tuttular  Birimizi hep yok saydılar ve de unuttular. Birimiz hep ev değiştirdi, dost değiştirdi, sevgili değiştirdi  Tıpkı gömlek değiştirir gibi  Birimiz ne değişti, ne değiştirdi sevdiklerini  Bir saatli bomba gibi gömdü içine çektiklerini! . Ama birgün  İkimiz de öleceğiz  Elbette senin mezarın mermerden olacak  Benimkisi şüphesiz meçhul kalacak  Ama unutma  Sakın unutma dostum  Senin Tanrı'ya borcun  Benimse hep alacağım olacak...
Allahım bu vuslatı hicran etme  Aşkın sarhoşlarını nalan etme. Sevgi bahçesini yemyeşil bırak  Bu mestlere bahçelere kasdetme. Dalı yaprağı vurma hazan gibi  Halkını başı dönmüş zelil etme. Kuşunun yuvasının ağacını  Yıkma da kuşlarını perran etme. Kumunu ve mumunu karıştırma  Düşmanları kör et de şadan etme. Hırsızlar aydınlığın düşmanıdır  Onların işlerini asan etme. İkbal kıblesi yalnız bu halkadır  Umut kabesin öyle viran etme. Bu çadır iplerini öyle katma  Çadır senindir eya sultan etme. Yok dünyada hicrandan daha acı  Ne istiyorsan et de onu etme
Bu akşam onlardan söz etmeliyim bir bir  Bu akşam, bu yerde anıma geliniz. Manuel Antonio Lopez  Kardaş. Lizboa Calderon  Diğerleri hayınlık ettiler biz yolumuza devam ediyoruz. Alejandro Gutieerrez  Seninle düşen bayrak  Ayağa kalkıyor  Bütün yeryüzünde. Cesar Tapia  Bu bayraklar üstünde yüreğin  Bu gün Plaza’da çırpınıyor. Filomeno Chavez,  Elini asla sıkmadım, ama elin burada  Bu ölümün öldüremediği temiz bir eldir. Ramona Parra  Genç parıldayan yıldız  Ramona Parra  Kahraman kadın  Ramona Parra kanlı çiçek  Dostumuz, ey yiğit yürek  Örnek çocuk, altın gerilla  Adına bu savaşı izleyeceğimize yemin olsun  Yayılan kanın her yanda çiçekler gibi açsın
Kuşlarını salmıştır çatılar  Ve hasatçı bir gökyüzü ki  Eğilip üstüne düşecek kadar  Taştan ağzıyla öpmüştür seni  Kan revan içinde alnaçlar. Yazmak dostlara neye yarar  Elinde hançerden bir yelpaze  Uzakta genç ve lâcivert dağlar  Gözlerinin siyahı gitmiştir  Telgraf çiçekleri astımlı kamyonlar. Çiçeğe kesmiştir karabasan  Dönüşmüştür bir yurtsamaya  İşte gülgillerden armut  İşte baklagillerden akasya  Neye yarar yazmak dostlara. Ölümü doğrusu hiç düşünmedim  Ama düşündüm uzak kardeşlerimi  Hey bayan Erozyon budur dileğim  Bir gün parlatmak istersen beni  Göm beni ilkin bir güzel karart. Kılıç kalkan gürz ve at  Tâ çocukluğumdan beri  Ne buldumsa okudum  Sonunda anladım ki  Bir kitapta resim şart
Bir aşk bulsam, yağmurunda ıslansam  Bir dost bulsam, irfanında beslensem  Bir dağ bulsam, sinesine yaslansam  Yalınızlığım bitermola, bilmem ki?
Dilim bülbül oldu öter  Ahım cana kılur eser  Türlü türlü yemiş biter  Mamur oldu bostanımız. Geçenler n'etti n'eyledi  Her birisi bir ad koydu  Leyla ile Mecnun gibi  Söyleniser destanımız. Aşk ile başım hoşdürür  Kande varsam yoldaşdürür  Yıl on iki ay sarhoşdürür  Aşktan içmiştir canımız. Muti olduk aşk haline  Bakmadık dünya malına  Girdiler erenler yoluna  Tamam oldu imanımız. Ne kaşadır ne gözedir  Meylimiz güzel yüzedir  Daima solmaz tazedir  Bu bizim gülistanımız. Kim buldu derman ecele  Görsek geri kim ki gele  Dahi gideriz ol yola  Menzildedir kervanımız. Aşık Paşa'm nice nice  Devlet anın ol göz aça  Bizden dahi gelüp geçe  Bu yalancı devranımız
Sevinç bizim güneşte üzümlerden  Sabah işe giderken  Düş diye süzdüğümüz güzelliktir  Başını döndürür bekletirsen . Ortanca çiçeğinin gölgesine   Bize görünmeden sığınıveren   Küçücük bir böceğin çıtırtılı sessizliği   Simgesidir bitmez çabamızın   Seni sevmek gibidir . Çınar sanki mektubunu getiren  o güleç ve dalgacı arkadaştır  Naneler üstünde yatacağımız halı  Derenin sesi tren sesidir. . Aşk bizim her dokunuşta   Ölür gibi sarsıldığımız şeydir.
ne diye  bu şuna  şu buna  kafiye?  başa taş  aşa yaş  Hey'e ney  tuhaf şey. kafiye  mantığı  o mantık  hediye  sandığı   bu sandık!  o mantık  bu sandık-  ta sandık  ve yandık  ne yandık. hendese  kümese  tıkılmak  hadise  kırkayak  adese  oyuncak  vesvese  gökbayrak  ölümse  gel dese  tak tak tak  mu-hak-kak. sorular  sordular  neden çok  nasıl yok  niçin var. sanatsız  papağan  neden çok  ve atsız  kahraman  niçin yok. çok ve yok  yok ve çok  aç ve tok  tok ve aç  tut ve kaç  saklambaç. neden çok  nasıl yok  niçin var. niçin'i  boğarken  piçini  yatakta  bastılar  şafakta  astılar. ve derken  nasıl yok  niçin var. bir varmış  bir yokmuş  karamış  ve kokmuş  dünyamız  rüyamız  kapkara  manzara  gebeler  döşeksiz  ebeler  isteksiz  kubbeler  desteksiz  habbeler  süreksiz  türbeler  meleksiz  tövbeler  gerçeksiz  cübbeler  yüreksiz  cezbeler  şimşeksiz  izbeler  emeksiz  heybeler  ekmeksiz. kafiye  hikaye  dava tek  ölmemek  peygamber  ne haber  bir batan  var vatan  kandil loş  ocak boş  ve dağ dağ  elveda!. gitme kal  nefes al  emir tez  bekletmez  ve O nur  bulunur  işte iz  geliniz  toprak post  ALLAH DOST...
Sa' d! diyor ki: "Bir gece biz karban ile  Aheste-seyr iken yolumuz düştü bir çöle.  Sür'atle tayy için o beyaban ı vahşeti,  Hep yolcular feda ederek istirahati,  Gitmektelerdi. Bir aralık bende meşye tab,  Hiç kalmamış ki düşmüşüm artık zebfin ı hab.  Avare bir piyadeyi bekler mi kafile?  Naçar şedd i rahl edecek ta be-merhale.  Durmuş, diyordu, bir de uyandım ki, sarban:  "Kalk ey zavallı yolcu, uzaklaştı karban!  Uykum benim de yok değil amma bu deşt zar,  Araıngalı olur mu ki bin türlü korku var?  Ser-ınenzil i merama varır durmayıp giden;  yoktur necat ümidi bu çöller geçilmeden.  Heyhat, yolda böyle düşen uyku derdine,  Hep yolcular gider de kalır kendi kendine! "  V ak' a hiç bir şey değildir; haklısın, lakin düşün.  Başka bir düstfir ı hikmet var mı, insaf et, bugün?  Varmak istersen - diyor Sa' d! - eğer bir maksada,  Tuttuğun yollar tükenmekten muarra olsa da;  Şedd i rahl et, durmayıp git, yolda kalmaktan sakın!  Merd-i sahib-azm için neymiş uzak, neymiş yakın?  Hangi müşkildir ki himmet olsun, asan olmasın?  Hangi dehşettir ki insandan hirasan olmasın?  İbret al erbab ı ikdamın bakıp asarına:  Dağ dayanmaz erierin dağlar söken ısranna.  Bir münevvim ses değil yer yer hun1şan velvele:  Fevc fevc akmakta insanlar bütün müstakbele.  Nehr-i feyza feyz-i insaniyyetin ahengine  Uymadan, kabil değildir düşmernek bir engine.  Menzil-i maksuda varmazsın uyanmazsan eğer...  V ar mı bak, yollarda hiç bi dar olanlardan eser?  işte atidir o ser-menzil denen aramgah;  Karban akvam; çöl mazi; atalet sedd-i rah.  Durma, mazi bir mugaylauzar ı dehşetnaktir;  Git ki, au korkusuzdur, hem de kudsi haktir.  Çok şedaid iktiham etmek gerektir, doğrudur...  Yelıleten avare bir seyyahı yollar korkutur;  Korku, lakin, azmi te'yid eylemek 1cab eder:  Kurtulursun şedd i rahl etmiş de gitmişsen eğer:  Çünkü düşmüşsün hayatın - ez kaza- feyfasına,  Gitmen icab eyliyor tamenzil-i aksasına.  Düşmernek madem elinden gelmemiş evvel senin,  Ölmeden olsun mu ey miskin, bu çöller medfenin?  intihar etmek değilse yolda durmak, gitmemek,  Asumandan refref indirsin demektir bir meL:k!  "Leyse li'l-insani illa ma sea" derken Huda; *  Anlarnam hiç meskenetten sen ne beklersin daha?  Davran artık karbanın arkasından durma, koş!  Mahvolursun bir dakikan geçse hatta böyle boş.  Menzil almışlar da yorgun, belki senden bi-mecal!  Belki yok, elbette öyle! Sen ne etmiştin hayal?  Şöyle gözden geçse bir bilkat temaşa-hanesi:  Çıkmıyor bir zerre fa'aliyyetin biganesi.  Asumani, hakdani cümle mevcfidat için  Kurtuluş yoksa'y-i daimden, terakkiden bugün.  Yer çalışsın, gök çalışsın, sen sıkılmazsan otur!  Bunların hakkında bilmem bir bahanen var mı? Dur!  Masiva bir şey midir, boş durmuyor Halik bile: **  Bak tecelli eyliyor bin şe'n-i gunagun ile.  Ey, bütün dünya ve mafiha ayaktayken; yatan!  Leş misin, davranmıyorsun? Bari Allah'tan utan. . * "Necm (53) sı1resi, 39. ayet. Meali: "İnsan için kendi sa'yinden (çalışmasından, emeğinden) başka bir şey yok." . ** "HiHik" -burada- başı hırıltılı ha (hı) ve sonu kalın ka (kaf) harfi ile, "Yaratan, Yaratıc ı, Allah" manasında... Aynı kelime (ha) ve (kaf) sesleri ile "berber"; (he) ve (kef) sesleriyle okunduğunda ise "heliik eden, yok edici' manalarma geldiğinden -latin harflerinin yetersizliği yü-zünden- bu izahata lüzum görüldü.
Ne olur İstanbul'u böyle ağlatmayın  Biraz sevindirin şu sokakları ya da  Gelin benimle bir akşam, Kumkapı'da  Balıkçı meyhanelerinde sabahlayın. Her sabah güneşi doğarken seyredelim  Gelin yaşayalım, uykular şöyle dursun  Yeter ki canım efendim gönlünüz olsun  Bugün Emirgan'a, yarın Göksu'ya gidelim. Kaptırın kendinizi bir çılgınlıklara  Elbet böylesine yaşamak daha iyi  Bir gün ölüp yem olmaktansa balıklara. Bilene aslında her devir Lale Devri  Aklınız varsa Nedim gibi yaşayın  Orhan Veli misali dinleyin şu şehri
Osmanlı Sultanı Osman Bey'e Kayınpederinin vasiyetidir.. Ey oğul, Bey'sin!  Bundan sonra öfke bize, uysallık sana.  Güceniklik bize, gönül almak sana.  Suçlamak bize, katlanmak sana.  Acizlik bize, yanılgı bize, hoşgörmek sana.  Geçimsizlik, çatışmalar,  Uyumsuzluk, anlaşmazlıklar bize, bağışlamak sana.  Ey oğul, bölmek bize, bütünlemek sana.  Üşengenlik bize, uyarmak, gayretlendirmek, şekillendirmek sana.  Ey oğul,  Sabretmesini bil, vaktinden önce çiçek açmaz.  Şunu da unutma, insanı yaşat ki devlet yaşasın.  Ey oğul, işin ağır, işin çetin, gücü kıla bağlı.  Allah yardımcın olsun.
Bulutları düşünüyorum kuşları ve aşkı  Tarihleri var da onların hattâ anıları  Vatanları olmadı hiçbir zaman ki onlar  Ayışığına karıştılar yeryüzünden göçerek. Ve bırakarak metal bir uygarlığı geride. Anladım ayaklarımın altındaki dünya değil  Çocuk sevinçleri ipinden koparılmış uçurtmalar  Bulutu ve suyu izliyor soluk bir sonsuzluk  Anladım yüreğimdeki rüzgârla sürükleniyorum. Üşüdüğümü unutuyorum yalnızlığımı da  Yasaksa artık bu ülkeden çıkmamız  Vatansız olduğumuzu bilelim diyedir  Mayınlayarak ömrümüzün kalan kısmını. Anladım vatansızlıktır bir şaire yakışan
'Kim Muslumanlarin derdini kendine mal etmezse   onlardan degildir.'. Hadis-i Serif. Muslumanlik nerde! Bizden gecmis insanlik bile...  Adem aldatmaksa maksad, aldanan yok, nafile!  Kac hakiki musluman gordumse, hep makberdedir;  Muslumanlik, bilmem amma, galiba goklerdedir;  istemem, dursun o payansiz mefahir bir yana...  Gosterin ecdada az cok benziyen kan bana!  isterim sizlerde gormek irkinizdan yadigar,  Cok degil, ancak necip evlada layik tek siar.  Varsa sayet, soyleyin, bir parcacik insafiniz:  Boyle kansiz miydi -hasa- kahraman eslafiniz?  Boyle dusmus muydu herkes ayrilik sevdasina?  Benzeyip sirazesiz bir mushafin eczasina,  Hic gorulmus muydu olsun kayd-i vahdet tarumar?  Boyle olmus muydu millet canevinden rahnedar?  Boyle acliktan bogazlar miydi kardes kardesi?  Boyle adet miydi bi-perva, yemek insan lesi? . Irzimizdir cignenen, evladimizdir dogranan...  Hey sikilmaz, aglamazsan, bari gulmekten utan! ...  'His' denen devletliden olsaydi halkin behresi:  Payitahtindan bugun tasmazdi sarhos naresi! . Kurd uzaklardan bakar, dalgin gorurmus merkebi.  Saldirimis ansizin yaydan bosanmis ok gibi.  Lakin, ask olsun ki, aldirmaz otlarmis esek,  Sanki tavsanmis gelen, yahut kiliksiz kostebek!  Kar sayarmis bir tutam ot fazla olsun yutmayi...  Hasmi, derken, cullanirmis yutmadan son lokmayi! .... Bu hakikattir bu, sasmaz, bildigin usluba sok:  Halimiz merkeple kurdun ayni, asla farki yok.  Burnumuzdan tuttu dusman; biz bogaz kaydindayiz;  Bir bakin: hala mi hala ihtiras ardindayiz!  Saygisizlik elverir... Bir parca olsun arlanin:  Vakti coktan geldi, hem gecmektedir arlanmanin!  Davranin haykirmadan nakus-u izmihaliniz...  Oyle bir buhrana sapmistir ki, zira, halimiz:  Zevke dalmak soyle dursun, vaktiniz yok mateme!  Davranin zira gulunc olduk butun bir aleme,  Beklesirken gokte yuz binlerce ervah, intikam;  Yerde kalmis, na'sa benzer kavm icin durmak haram! ...  Kahraman ecdadinizdan sizde bir kan yok mudur?  Yoksa, istikbalinizden korkulur, pek korkulur.. 1913
Hayır! Bu sana son şiirim olmayacak  Ne de son şarkım... Asla!  Yazacağım hergün yeniden  Hergün bir öncekinden fazla.... Bir gün seni anlatacağım  Bir gün aşkını...  Belki sonuncu şiirimde bulacağım  En sıcak bakışını! .... Sonra kendimden bahsedeceğim  Mısralarda titreyeceğim ılık ılık.  ''Bu şarkı var ya! '' diyeceğim  Anlayacaksın ve güleceksin ışık ışık.... Z' ye gelmeyeceğim hiç  Hep A' larda demirleyeceğim  Sen özlemler açacaksın sabırsızlığında  Bense fırtınalarda serinleyeceğim! .... Ve böyle sürüp gidecek aşkımız usanmadan  Usanmadan seveceğiz birbirimizi  Sen bana, ben sana doymadan  Ancak ölüm yenebilecek ikimizi...
Aşk kitabını evirdim,çevirdim,  Bir adam konuştu kitabın içinden;  Yüreği yana yana bir adam:. 'Kimdir mutlu kişi, bilir misin?. Bir karısı olacak, ay gibi güzel,  Bir gecesi sürecek yıl kadar uzun...'
Artık demir almak günü gelmişse zamandan,  Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan. . Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;  Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol. . Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli,  Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli. . Biçare gönüller. Ne giden son gemidir bu.  Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu. . Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;  Bilmez ki, giden sevgililer dönmeyecekler. . Bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden.  Bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden
Aşkımızdan ödül diye  Yüreğimde taş bıraktın  Gidiyorken imza diye  Gözlerimde yaş bıraktın. Hayatımda ne tat ne tuz  Sensiz odam buz kesti buz  Gecelerim hep uykusuz  Sol yanımı boş bıraktın. Mutlu musun oralarda  Olamadık bir arada  Sen gideli buralarda  Boynu bükük baş bıraktın. Neden bitti niye küstük  Diken oldu yatak yastık  Sen gideli yüzü asık  İki çatık kaş bıraktın. Günüm kara gecem kara  Mahkum ettin dört duvara  Kavuşmadan ilkbahara  Dört mevsimi kış bıraktın...
Sen bir aşksın ben bir mecnun   Sen olmasan ben olmazdım   Sen bir gülsün ben bir bülbül   Sen olmasan ben olmazdım. Kalbimde yaşarsın her an   Varım yoğum sensin inan   Kalbimdeki aziz mihman   Sen olmasan ben olmazdım. Ansızın kalbime girdin   Türlü türlü dertler verdin   Beraberce çeker derdin   Sen olmasan ben olmazdım. Sensin benim cümle varım   Yoktur başka kisb ü kârım   Hem yazımsın hem baharım   Sen olmasan ben olmazdım. Bağrımdaki açan çiçek   Türlü koku türlü irenk   Bu bendeki olan gerçek   Sen olmasan ben olmazdım. Dokun Veysel tele dokun   Coştu gönül etti akın   Sensin bana benden yakın   Sen olmasan ben olmazdım
Geldim,gitmelere bekle diyerek.  Attım valize birkaç kırgınlık,  Bir iki vefasızlık.  Bir kaç acı söz,  Benim hatırladıklarım.  Bir kaç iyi söz,  Senin unuttukların.  Geride kalan ne varsa;  Boğazın sularına serdim.  Geldim,korkma aç kapıyı,  Sende kalmaya değil;  beni almaya geldim.
Artist milletizdir.  Bizde defaten ölünür  ve kalkılır ki sofralardan  hamdüsenalarla palalarla  el yıkanmadan  ağız misvaklanmadan  zinhar vurulmaz ha  ne dosta ne düşmana
Yüzüm eskiydi  Zaman sonrasız, unutkan. Yatağım öyle derin  Onca batık hüznü taşıyan. Keşişler geçti ölümden  Kan ve tufan. Ses ve susuş  Yankı ve buz  Karaya bağlayan  Batmak için kara göründü  Kıyıya sağır dalga durmaz
Paydostan sonra gişeye önemli bir mektup getiren biri gibi:  Gişe çoktan kapalıdır.  Yaklaşan bir sel felaketi karşısında kenti uyarmak  isteyen biri gibi:  Ama başka bir dilde konuşan. Kimse anlamayacaktır onu.  Dört kez kendisine bir şey verilen bir kapıyı  beşinci kez çalan bir dilenci gibi:  Beşinci kez aç kalır.  Yarasından kan boşanan ve doktoru bekleyen biri gibi:  Kan durmaz, hep boşanır. . Biz de ortaya çıkıyor ve bize yapılan zulümleri haber  veriyoruz. . İlk kez arkadaşlarımızın yavaş yavaş katledildiğini   bildirdiğimizde  çığlıklar göklere ağdı.  Yüz kişiydi katledilen. Ama bin kişi katledildiğinde  ve ölümlerin sonu gelmediğinde bir sessizlik   kapladı ortalığı . Zulümler yağmur gibi yağmaya başlayınca  "dur! " diyen olmaz artık, . Cinayetler üst üste yığılmaya başlayınca görülmez   oluverirler.  Çekilen acılar dayanılmaz olunca duyulmaz artık   hiçbir çığlık.  Çığlıklar da yaz yağmuru gibi yağar.
Allah dostu odur ki, nefsine tek pay biçmez;  Kırk yıl bir ekşi ayran özler de onu içmez.
Yıllardır yütürdüğüm güneşi arıyorum  Hüznümü kolarımla sımsıkı sarıyorum  Sanki dev bir kasırga emiyor yüreğimi  Yoksa bu derin acı ruhumun gömleğimi  Bu hayal,bu pelerin giyen esrarlı kadın  Uçan kelebeği mi,dudağımda feryadın  Kah görünüp kaybolan, kah konan pencereme  Kah demir yumruk gibi sıkışan hançerime
Sen bir taze haber gibi gelmiştin unutmadım  Her gelişin bir taze haberdi, unutmadım . Aşktı alıp verilen, altın bir vakitti yaşadığımız  Bir muştuyu algılamanın sürekli gerilimiydi sanki, unutmadım . Can oynardı evlerde, yollarda, meydanlarda  Can alınıp can verilirdi, hiç unutmadım . Sen uyurdun, uykun bir tepeden seyredilen uçsuz bir vadi  Kıyısından seyredilen bir denizdi sanki, unutmadım . Ah sevgili! hayat görünürdü kapından bir çırpınış yüreklerimizde  Sen evinden çıktığında güneşler doğardı içimizde, unutmadım . Toprağa düşen tohum, onda gizlenen renk, şekil, koku  Senin için biçimlenirdi, renklenirdi, kokardı senin için, unutmadım . Ebedi masum çocuklar zamanın solmayan çiçekleri  İstemişlerdi de ezan okumuştu Bilal bir sabah, unutmadım . O dirildi, o dirildi diye birden çalkalanan sokaklar  Ölüm ki sonsuza açılan bir kapıydı, hiç unutmadım . Ey aşk, ey dirilik soluğu, ey evrenin hareket kaynağı,  Nasıl unuturum, nasıl unuturum, hiç unutmadım! ..
KİM? . Bu nasıl bir vazgeçiş?   Bu nasıl bir terkediş?   Taş mıydı sarıldığım yüreğin?   Buz muydu öptüğüm dudakların?   Bu ikinci sen miydi çok geç farkettiğim?   Aynı günde yüzlerce maske   Hangi sendi acaba benim ölürcesine sevdiğim?     Bu gözler değil miydi daha dün?   Yemyeşil bir güneş gibi içimi ısıtan   Bu eller değil miydi   Aramızdaki bütün duvarları yıkan?   Bu telefonlar değil miydi susmayı bilmeyen?   Bu ziller değil miydi seninle çalan?   Bu kapılar değil miydi   Seninle açılıp seninle kapanan?   Bu koltuk değil miydi uzandığın?   Bu yatak değil miydi yattığın uyandığın   Bu masa değil miydi özenle süslediğin   Bu vazo değil miydi çiçekler derlediğin   Ve sen değil miydin   Benim için en deli- en vahşi- en çıldıran   Ve şimdi sen misin gerçekten   Kör bir testere gibi   Beni senden ayıran... Bu sokaklar değil miydi elele gezdiğimiz   Bu şarkılar değil miydi birlikte ezberlediğimiz   Ya bu kır kahveleri   Ya bu balıkçı tekneleri   Yani biz yaşamadık mı   Seninle o günleri   Biz değil miydik birbirimiz için yanıp tutuşan   Şimdi biz miyiz söyle   Bütün ayrılıkları haklı çıkaran     Söyle   Kimdi bana bunca şiirler yazdıran   Kimdi beni bulutlarda uçuran   Kimdi beni öpüşürken çıldırtan   O hangi sendin   Şimdi hangi sen gittin   Benimle kalan kim?   Benimle ölen kim?   İşte son nefesteyim   Söyle kim   Sen kim   Ben kim   Seni benden alan kim   Aramızda kim var   Kim kim kim? ...
Suları  boğdu  dalgalar.  Ses hoyrat,  sevinç yılgın,  şakaklarım sonbahar…. İklimi kurak aşkların…  Yapışmış tenime ter, elime kir,  sessizliğin ortasında bir deli rüzgâr.. Akşamdır  avuçlarında marmara'nın…  Akşamdır,  şiire karıştı sular,  sularda çoğalır sevdalar;  ellerim  ah  ellerim,  nasıl  anlatsam,  gece…  Gece kokuyor çocuklar…
hiç görmediğim gökler vahşi yeşil  ağır şehirler oturmuş altına  içinden sular geçiyor erimiş cam  parıltıdan göz gözü görmez olmuş. bu kız sevdiğim o kız değil  bir başka yüz takmışlar suratına  kendisiyle kavgalı sabah akşam  kirpikleri maviymiş dudakları mormuş. insanlarla yanılmış eski sahil  şarkılar asılı günün her saatına  hangi rastladığıma kimi sorsam  kimin kim olduğunu bilmiyormuş. denizin üstü yıldız çil çil çil  dağların arkasında saklı fırtına  kötü bir rüyadaymışız tamam  ne yapsan bir sona ermiyormuş
biz olmasak açlık biz olmasak ölüm.. dediler  seni kapkara bir çarşaf gibi yere serdiler . sevildikçe güzeldin öpüldükçe güzelim kız  kızoğlankız olmadın mı şimdi daha duldasız . mapus çağındayız bakarsın ayakta duramam  bağışlama güzelliğin bozulur dayanamam . sınanıyoruz kaçınılmaz ayrılıklarda bak  son demde yakaranı tanrı bağışlasın bırak . okşadım tenini kırıldı bir kez yasak bıçak  kanımı akansın olası mı seni unutmak . seni sevdalar yontusu seni aşk yaratısı  sana çoğaldım elbet bitecek yaşamak ağrısı
Bütün dünya bir sahnedir...  Ve bütün erkekler ve kadınlar  sadece birer oyuncu...  Girerler ve çıkarlar.  Bir kişi bir çok rolü birden oynar,  Bu oyun insanın yedi çağıdır...  İlk rol bebeklik çağıdır,  Dadısının kollarında agucuk yaparken...  sonra mızıkçı bir okul çocuğu...  Çantası elinde, yüzünde sabahın parlaklığı  Ayağını sürerek okula gider...  Daha sonra aşık delikanlı gelir,  İç çekişleri ve sevgilinin kaşlarına yazılmış şirleriyle...  Sonra asker olur, garip yeminler eder.  Leopara benzeyen sakalıyla onurlu ve kıskanç,  Savaşta atak ve korkusuz,  Topun ağzında bile şöhretin hayallerini kurar...  Sonra hakimliğe başlar,  Şişman göbeği lezzetli etlerle dolu,  Gözleri ciddi, sakalı ciddi kesmli...  Bilge atasözleri ve modern örneklerle konuşur  Ve böylece rolünü oynar...  Altıncı çağında ise palyaço giysileriyle,  Gözünde gözlüğü, yanında çantası,  Gençliğinden kalma pantalonu zayıflamış vücuduna bol gelir.  Ve kalın erkek sesi, çocukluğundaki gibi incelir.  Son çağda bu olaylı tarih sona erer.  İkinci çocukla her şey biter.  Dişsiz, gözsüz, tatsız, hiç bir şeysiz... Bu yazı William Shakespeare'ın 'Nasıl Hoşunuza Giderse' adlı oyununun 3. Bölüm 7. Trajedyasıdır
sen ki anasın  toprağa benzer yüreğin  bereketli doğurgan  yemyeşil bir toprağa   ana  al yanaklı bal dudaklı  bir gelin veremedim diye kızma bana  sencileyin ak umutlarına  ben hiç kara çizmedim   hiç kara çizmedim  ben çiçek taşıdım güneşe  ben çiçek taşıdım diye güneşe  kuşkusuz  çiçekten bir halka  takmayacaklar boynuma  biliyor  ve ağlamanı istemiyorum  sen koskoca bir çınar  ben çınardan düşen yaprak  bak  dalında güneş  kökünde toprak var  kökünde  binlerce oğul  binlerce umut  duraksız doğup yeşerecek  ne mutlu sana   ANA
Kemal vakti yaşıyordun bir zaman  Ağzından ne çıksa 'peh-peh' dediler  Zeval çağın geldi, bu da olağan  Vurdular tekmeyi, 'deh-deh' dediler. 11.10.2007/Vakit
You become aware when you feel homesick  That you are brothers with the Greek;  Just look at a child of Istanbul  Listening to a Greek epic.. We've sworn at each other  In the free manner of our language.  We've drawn knife on blood  Yet a love lies hidden in us  For days of peace like these.. What if in our veins  It were the same blood that flows?  From the same air in our hearts  A crazy wind blows.. So generous like this rain  And warm like the sun.  The armfuls of goodness of spring  That surge from within.. Our hostility is like a drink  Distilled from the fruit of the climate  As harmful and as tasteful as any drink.  From this water from this taste have we sinned.. A blue magic between us  And this warm sea  And two peoples on its shores  Equals in beauty.. The golden age of the Aegean  Will revive through us  As with the fire of the future  The hearth of the past comes alive.. First a merry laughter comes to your ear  Then some Turkish with a Greek accent.  Nostalgic about the Bosporus  And you remember the Raki*.. It is when you are homesick  That you recall you are brothers with the Greek.. London 1947
Yoruldum işte insan olmaktan.  Terzilere, sinemalara gidiyorum işte,  şaşkınım, kapalıyım, çuhadan bir kuğu gibi  sorular, küller denizinde salınıyorum.. Ağlıyorum berberlerin kokusunu duyunca.  Tek isteğim dinlenmek, kurtulmak taşlardan,  bahçelerden kurtulmak, yünden, köşklerden,  mallardan, gözlüklerden, asansörlerden.. Yoruldum ayaklarımdan işte, tırnaklarımdan,  gölgemden, saçlarımdan,  yoruldum işte insan olmaktan.. Nefis bir şey olurdu ama  bir noteri kesik bir zambakla korkutmak  ya da kulak tozuna vurup öldürmek bir rahibeyi.  Ne güzel olurdu  yeşil bir bıçakla koşmak sokaklarda  soğuktan ölünceye kadar bağırarak.. Yaşamak istemiyorum karanlıkta ot gibi,  uykuda titreyerek, kararsız, şaşkın,  her dakika düşünmek, her gün bir şeyler yemek  ıslak dehlizlerine inip dünyanın.. Bana göre değil bu rezillikler.  Bana göre değil ot olmak, mezar olmak,  ıssız bir tünel olmak, bir cesetler mahzeni,  acı içinde ölmek, kaskatı kesilmek soğuktan.. Bu yüzden ışıldıyor Pazartesi günleri  o zindansı yüzümle beni görünce,  kırık bir tekerlek gibi geçip giderken  ılık kan yolları uzatıyor geceye.. Köşelere itiyor beni, köhne evlere bir şey,  camlarından kemik savrulan hastanelere,  kundura tamircilerine, sirke kokan,  uçuruma benzeyen korkunç sokaklara.. Kükürt rengi kuşlar, iğrenç barsaklar asılmış  tiksindiğim evlerin kapılarına,  çaydanlıkta unutulmuş takma dişler var,  utançla, korkuyla ağlayan  aynalar,  şemsiyeler, zehirler, göbek bağları her yanda.. Sessizce yürüyorum gözlerle, kunduralarla,  öfkeyle, unutuşla,  geçiyorum büroların, dükkânların önünden,  iplerine çamaşır asılı avlulardan,  donlardan, havlulardan, gömleklerden,  kirli göz yaşları akıtılıyor usulca.. Pablo Neruda  Çeviren: Ülkü Tamer  “Çağdaş Latin Amerika Şiiri Antolojisi'nden
-I-. ateşten köpekler yalıyor   sütlü meme uçlarını  zebaniler kazımış cehennem yalazı saçlarını  azrail gelir   nefes nefese teslim alır elbet  yanardağ ağzı cinselliğinden   kazığa çakılmış kadını. -II-. camların ardında çınar  camlardan yemyeşil yığılan güneş ışığı   acı sarı bir arı vızıldar   vurup kendini o duvardan bu duvara. kadının bütün gözleri ışık bulaşığı  erimiş gümüş mü dökülmüş   öyle parıltılı ve yoğun  tırnaklarının yaldız güneşi yansıtıyor   parmaklarını kımıldattıkça   sanki alüminyum. kadının pençelerinde oğlan çocuğu  on üç yaşlarında ancak   sarışın akça pakça   soyulmuş muz dersiniz   kokulu ve yumuşak  kadının altın dişleri her yanına batıyor  her değdiği yeri yakarak soluğu   dilinden kulak içlerine   ışık zerrecikleri bırakarak. kadın iri çekme burunlu   kırkına yakın   çıplak  ışık sızıyor hücrelerinden ter yerine  körpe erkekliğini kapmış oğlanın   -kendini tutmasa-   koparıp yutacak
Yemen illerinde Veysel Karani. Rumda Acemde aşık olduğum,  Yemen illerinde Veysel Karani  Hak peygamber sevdi ve dostum dedi  Yemen illerinde Veysel Karani. Anasından doğup dünyaya geldi  Melekler altına kanadın serdi  Resulün hırkasını tacını giydi  Yemen illerinde Veysel Karani. Erenler önünde kemer belinde  Ak nurdan beni var o sağ elinde  Veys Sultan derler hak divanında  Yemen illerinde Veysel Karani. Sabah namazını kılıp giderdi  Gizlice Rabbine niyaz ederdi  Anın işi güçü deve güderdi  Yemen illerinde Veysel Karani. Bin deveyi bir akceye güderdi  Onun da nısfını zekat ederdi  Develer bileşince tevhid ederdi  Yemen illerinde Veysel Karani. Elinde asası hurma dalından  Eyninde hırkası deve yününden  Asla hata gelmez onun dilinden  Yemen illerinde Veysel Karani. Yastığı taş idi döşek postu  Cennetlik eylemek ümmeti kastı  Hakkın sevgilisi habibin dostu  Yemen illerine Veysel Karani. Anasından destur aldı durmadı,  Kabe yollarını geçti boyladı  Geldi o Resulu evde bulmadı  Yemen illerinde Veysel Karani. Peygamber mescidden evine geldi  Veysin nurunu kapıda gördü  Sordu Aişeye eve kim geldi  Yemen ellerinde Veysel Karani. Yunus eydürgelin biz de varalım  Ayağın tozuna yüzler sürelim  Hak nasip eylesin komşu olalım  Yemen illerinde Veysel Karani.. Yunus Emre
Bir akşam ışıkların daglara güldüğünü  Bir akşam bulutların seyre döküldüğünü  Görürsün, hasretiyle sabah ezgilerinin  Bir akşam gözlerin ufka dalar pek derin  Kuşlar öter, uçuşur, yeşil dallara konar  Umutlar yaprak yaprak alevlenirde yanar  Son mutluluk sesleri dökülür dudaklardan  İnsanlar gölge gibi çekilir sokaklardan  Rüzgar okşamaktayken annen gibi tenini  Gecenin kolları sessizce yakalar seni  Anlarsın gözlerinin dolup boşaldığını  Anlarsın yanlızlıgını ve yanlız kaldıgını
Eşyanın konumunu biçimini rengini almışlardır  Koltuğa oturdular mı koltuğun boyuna eklenir boyları  Pat pat pat diye gülerler bir motosiklet neşesiyle  Ama zariftirler de bir bisiklet kazasında ölmeyi akıl edecek kadar,  Patatesin ağaçtan mı koparıldığını tartışacak kadar naiftirler de,  Hakçası bilmedikleri yoktur, bütün balık adlarını bilirler bir kere,  Lunapark beğenisiyle düzenlenmiştir yatak odaları,  Kadındırlar nişanlıları kendilerine ada falan armağan ederler  Dardırlar da, söz aramızda, çekecek kullanarak işlemde bulunmak  gerekir,  Bayramlarda trafik noktalarına gül lokumu kutuları bırakırlar,  Ulusçudurlar bunun kanıtı olarak viskiyi kâseyle içerler  Ama batılıdırlar da lahmacuna havyar sürecek kadar,  Hekimdirler güneş gözlüğüyle kürtaj yaparlar başarırlar da  Şapkaları güzel bir niyet gibidir, öfkeleri dört mevsim reklamı,  Lirik değillerdir olmayı da istemezler zaten isteseler de olamazlar  Ama hamarattırlar uyku hapları ve bir sürü zımbırtıyla ölümü  magazinleştirecek kadar;  Padişahtırlar ferman çıkarmışlardır: hareme patlıcan ve hıyar ancak kıyılarak sokulabilir;  Sikke kesmişlerdir badem yaprağından ince kırağı tanesinden yeğni; Tecimendirler yüzyıllar boyunca karılarına hükümdarların  sataşmasını ağırca bir vergi olarak kabullenmişlerdir.  Düşünürdürler de ölülerin aile albümlerinden toplumbilim  kuralları çıkaracak kadar,  Dalgalı görürler her şeyi çiçek sayrılığını omuriliklerinde  geçirmişlerdir;  Efedirler, Nazilli'de Uzunçarşı onlarındır törenlere madalyalarla  katılırlar  Ama yük kamyonları Denizli'den geçerken plaka değiştirir  Ve sakıngandırlar sokakta konuşurken sırtlarını duvara verecek  kadar;  Düğünlerinin provası yapılır sünnetlerinin de ölümlerinin de  Kefenleri de kundakları gibi özenle hazırlanır ve aynı renktedir:  Kızlar için pembe-beyaz oğlanlar için beyaz-mavi  Dünya müzesinin en renkli portreleridirler  Tarihin sabıka kaydında fotoğrafları  Önden güleç ve edilgin yandan keskin ve firavun;  Dilenciler ve genelev kadınları üstüne sayısız özdeyiş yatar  kursaklarında,  İçlerindeki sevgi insanları atlayarak hayvanlara yönelmiştir  Özellikle kedilere ve köpeklere karşı iyice duygusaldırlar  iki gözleri iki çeşme,  Öldürmemektir felsefeleri bir karıncayı bile, ama yaşatmayı  bilmezler,  Bönlükten korkarlar, gezgin köftecilerden adamakıllı korkarlar  Fotoğrafın arabından ödleri kopar  Öğretmenlerden de korkarlar nedense  Ama elbet yerine göre gözüpektirler de  Sigaralarını yüksek fırından yakacak kadar;  Çincede demagoji olanağı var mıdır?  Arpaçay ne ilçedir?  Atçalı Kel Memet mi Manisalı Kör Bayram mı?  Yarın mı öbürgün mü?  Sorulardan korkarlar;  Yine de yanıtları hazırdır her şeye:  ...dığı gibi, ...mekle birlikte, ...na karşın;  Olasılığa tanrı gibi taparlar da olağandan ödleri kopar,  Doğuran atı güzel bulur  Eski Anadolu-Bağdat demiryolu ortaklığının kitaplığında  Ve bir takım belletenlerde adları geçer,  Noterler tutar güncelerini,  Yönetmendirler kurul başkanıdırlar  Japon feneri ya da uçurtma tadı taşıyan senetlerden  Zamanaşımı süresi dolmadan tüyüp gider imzaları,  Kimi sözler onlar için kullanılır: saygın, ünlü, şahane  Kimi sözler onlar için de kullanılır  Kimi sözler onlar için kullanılamaz  Kimi sözlerin kullanılmaması doğrudur  Kimi sözler hiç kullanılamaz  Haşhaşla çalıştırırlar güzellik enstitülerini  İşbilirlik konusunda yücegönüllüdürler Svidrigaylov'luk taslarlar  Gerçekte su katılmadık birer Lujin'dirler  Taşarondurlar,  Yine de  Göçmen kuşların durumu söz konusu olunca  Bir yerlerinden birkaç Ahmet Cemil birden çıkarabilirler;  Dibe çökerler devinim evrelerinde  Durgun dönemlerdeyse kurbağa pislikleri gibi  Yan yana omuz omuza bitişe bitişe  Suyun yüzüne yükselirler  Giderek renkleri koyulaşır  Avukattırlar  Günoğludurlar  Nilüferleri kararta kararta  Kalırlar orda.
Bitme, bak, içtim, yürüdüm, kederlendim  Denize girdim, üşüdüm, sana geldim.. Düş bitmeden sen bitme.  Bitmeden sevgi gitme…. Bitme! Bak, koştum, savruldum, hep örselendim.  Cıgara ziftlendim, ille de seni sevdim.  Uzaklarda öyle çok kederlendim.. Günler bitmeden bitme.  Bitmeden hasret gitme…. Bu yangın geceler, bu intihar.  Gidersen paramparça yüreğimde ağıtlar!  Bu dolunay gecenin göğsünü yarar.  Benim göğsümde de sana geniş bir yer var.. Düş bitmeden sen bitme.  Bitmeden sevgi gitme...
Düşünüyorum da; bir bakıma senden öncesi yok gibi bir şey  Çünkü senden önceki yıllar, sana hazırladı beni  Senden önce tanıdığım kişiler, seni bulduğum zaman değerini daha iyi  anlayabilmem için birer sebepten başka bir şey değillerdi  Sensiz anılarım seninle geçen bir günün anısı yanında o kadar kuru ve cılız ki!  Uzun yıllar amansız bir ölüşün içinde çalkalanıp durdum  Bir trendim; küçücük istasyonlardan geçtim, sonunda sana varmak icin  Bir gemiydim; irili ufaklı limanlara uğradım, bir gün senin limanına gelmek icin  Bir yoldum; nice insanlar çiğnedi beni Şimdi ayaklarının temasındaki hazzı daha iyi anlıyorum.  Bir kitaptım; beni okudular, fakat anlayan çıkmadı  Yıllarca seni bekledi sayfalarım, okuyasın diye  Yokluğunda bir kadehtim ben,  Türlü içkilerle doldurup ağızlarına boşalttılar beni  Yere çarptılar kırılmadım, duvara vurdular parçalanmadım  Bir gün içime senin güzelliğinin dolacağını bildiğim için  Dudaklarının değdiği her yerde bir ölümsüzlük ateşinin yanacağına inandığım için  Gör, bir kadehin nasıl sarhoş olduğunu.  Şimdi sarhoşum ben  Kurşun askerler, bebekler, oyuncaklar vardı senden önce  Durup durup aldanmalar vardı, aldığını geri vermeyen aynalar vardı  Hep karanlığa açılan pencereler, ardında iğrenç yaratıkların yaşadığı büyük  kapılar vardı  Şehirler gördüm; sokaklarında bir toz bulutuydu yaşamak  Çarşılarında fazilet kiloyla satılır, namus metreyle alınırdı  Evlerinde yanyana yaşardı insanlarla hayvanlar  Sabahları yalan girerdi pencerelerinden ışık yerine  Akşamlar pis bir koku gibi gelir, geceler bir hışım gibi çökerdi o şehirlerin üstüne  Her evde bir çocuk ağlardı ve her gün bir çocuk ölürdü sıtmadan.  Gündüzleri erkekler kahvelerinde okey oynar, kadınlar bakraçla su taşırdı  Gece olunca yataklar utanırdı yataklığından, duvarların yüzü kızarırdı  Eller ve ayaklar bütün gece kirli bulaşıklar gibi yıkanmayı beklerdi  Şehirler gördüm ben..  Sefaletin utanç olmadığı şehirler gördüm  Bencilliklerin birer apartman gibi yükseldiği ve şereflerin çamurlara  düştüğü şehirler gördüm  yaptığını anlamıyordu  Balolarda, şölenlerde kötü bir oyundu yaşamak.  Kadınlar elmaslarıyla ölçüyorlardı güzelliklerini  Erkekler banka cüzdanlarıyla değerliydiler  Ne şehirler gördüm ben..  Tiyatrolarında, sinemalarında aldanışlarımız, utançlarımız oynanırdı  Meyhanelerinde kirli ve renkli sulardı içilen.  Mavileşmiş bir köhne zamandı.  Çeşitli tuzaklarla doluydu her sokağı.  Büyük arenalara benzeyen sokaklarında kan ve zulüm kokardı.  Bir semtinde parfüm kokularıydı havaya karışan.  Bir semti amonyak kokardı.  Ve nice insanlar gördüm ben.  Alışkın elleri kötülük etmeden duramazdı.  Yalan söylemeden edemezdi dudakları.  Gurur kötü dikilmiş bir elbiseydi üzerlerinde.  Boş kovalar gibi ses verirlerdi dokunulduğu zaman.  Nice insanlar gördüm ben.  Bir yoksula en küçük bir iyiliği yapmaktan çekinen,  fakat bir gecenin cömert bir saatinde onbinleri,  yüzbinleri vahşi bir zevkle kaybeden insanlar gördüm.  Din adamları aldatılacak bir kadın, ırzına geçilecek bir çocuk arıyordu mabetlerinde.  Zenginliklerine daha sömürülecek insanlar gerekti.  Ben yüzü jiletle kesilmiş kötü adamlar gördüm ve ben her sabah yüzünü traş ettiği jilet kadar para etmeyen daha kötü adamlar gördüm.  En adi kıskançlıklar gördüm, kavgalar, zulümler, iskenceler, en ucuzundan kirli çamaşırlar, paçavralar, çamurlar, irinler, çirkefler gördüm.  Seni tanıyıncaya kadar dinlediğim çatlak sesli bir plaktı, berbat bir filmdi seyrettiğim.  Seni görünceye kadar kötülükten yana ne varsa tanıdım, çirkinlikten yana ne varsa gördüm.  Tut ki bir kum çölündeydim, kızgın bir güneşin altında susuzluktan çatladı dudaklarım.  Şimdi senin dupduru kaynağına eğilip su içerken varlığının paha biçilmez değerini daha iyi anlıyorum.  Yokluğunu bu kadar derinden tatmasaydım, varlığının eşsiz anlamına varamazdım.  Tut ki yıllarca süren bir geceydi senden öncesi.  Güneşsiz aysız, yıldızsız bir gökyüzüydü.  Kupkuru bir eski deniz kalıntısıydı.  Çekilmiş bir nehir yatağıydı.  Senden önce bir gün seni bulmak ümidiydi beni yaşatan.  Tohumun yeşermek işin yağmuru, çiçeğin açmak için güneşi beklediği gibi bekledim seni.  Nasıl bir nehir denize kavuşmak için uzak mesafelerden çağlaya çağlaya gelirse; işte ben de öyle geldim senin denizlerine.  Senden öncesi uzun, uğultulu bir arayıştı, kudurmus bir çalkantıydı.  Yokluğun öyle bir uçurumdu ki; yeryüzündeki bütün uçurumları uç uca eklesek, yokluğunun yanında bir nokta gibi kalırdı.  Bütün girdaplar bir araya gelse; varlığının derinliğine yaklaşamaz şimdi.  Senden önceki yıllardan sana kendimi getiriyorum.  Yokluğunu tatmış, her yerde seni bir rüzgarcasına aramış ve vahşi, büyük bir nehircesine sana koşmuş bir ben var şimdi karşında.  Arındım bütün kötülüklerden sana geldim.  Seni yarınlara götüreceğim, gel;  yaşanmamış zamanlara, erişilmemiş hazlara götüreceğim seni.  İnan ki ne senden öncesi vardı, ne de  benden öncesi.
Uçuyor, duran bir anın havasında  Işıktan kuşları bir akşam seherinin;  Gündüzün geceyle buluşan noktasında  Yaklaşıyor musikisi eteklerinin.. Ve sanki ufkuma baştanbaşa gül rengi  Kanatlarını açmada bir altın devir.  Başlıyor ömrün ve ölümün güzelliği,  Söyleyecek şimdi zaferlerini şiir; . Selam, sonsuzluğun aydınlık bahçesinden  Selam, senelerce, senelerce evvele,  Hatırası kalbe ışıklarla dökülen  En sevgiliye, en iyiye, en güzele.. Geçmiş bir zamanı kalbim bulmak üzredir,  Tamamlanacaktır yarım kalmış rüyalar;  Ey hafıza cömert memenden beni emzir,  Zengin renklerini ufkuma dök, ey bahar! . Uzattığımız bu tası dolduracak mı  Yine bol sularla akarak o çeşmeler?  Yoksa, hiç bulunmayacak kadar uzak mı  Dudakları öpüşlerle dolu geceler? . Ey pembe akşamların kara sevdaları!  Güzelliklerine doyulmamış zamanlar!  Ergen yastığının ateşten rüyaları!  Ey, saf kalbimizde doğmuş ve ölmüş anlar! .... Hatırası kalbe ışıklarla dökülen  En güzele, en iyiye, en sevgiliye  Selam, sonsuzluğun aydınlık bahçesinden,  Selam, senelerce öteye...
Güldüm ağlattılar!  Sevdim aldattılar!  Sarıldım Bıraktılar!  Sağolsun dostlar, sevenler, sevilenler  Beni zorla şair yaptılar.... (İstanbul,22/02/2001)
bir gün  geleceğim ve bir haber getireceğim. damarlara ışık saçacağım  ve sesleneceğim içerden:  ey sepetleri uykuyla dolu olanlar!  elma getirdim, elma  ...kızıl güneş.. geleceğim.  dilenciye bir yasemin vereceğim,  cüzzamlı güzel kadına da  yeni bir küpe...  köre diyeceğim ki: bak, nasıl da güzel bahçe! . çerçi olup dolaşacağım sokakları  ve sesleneceğim:  çiyci geldi, çiyci geldi, çiyci!  yoldan geçen diyecek:  sahiden de karanlıktır gece.  ve samanyolunu vereceğim ona.  köprüdeki kötürüm kızın  büyük ayıyı asacağım boynuna.  bütün küfürleri süpüreceğim dudaklardan.  bütün duvarları yıkacağım yere.  haramilere diyeceğim ki:  gülümseyiş yüklü bir kervan geldi!  bulutu parçalayacağım.  gözleri güneşe bağlayacağım  gönülleri aşka  gölgeleri suya  dalları rüzgara  sonra bütün bunları birbirine  ve çocuğun uykusunu da  cırcırböceklerinin mırıltılarına bağlayacağım.  uçurtmaları uçuracağım gökyüzünde,  saksılara su vereceğim.. geleceğim.  atların, sığırların önüne  okşayışın yeşil otunu serpeceğim.  susuz kısrağa çiy kovasını sunacağım.  yoldaki yaşlı eşeğin sineklerini kovacağım.. geleceğim.  ve her duvarın başına bir karanfil dikeceğim.  her pencerenin altında bir şiir okuyacağım.  her kargaya bir çam vereceğim.  yılana diyeceğim ki: kurbağa nasıl da fiyakalı ama!  barıştıracağım.  tanıştıracağım.  yol alacağım.  ışık içeceğim.  seveceğim.
Gideceğim diyorsun  Gitme be Ali gitme.  Bu gidiş bitirir tüketir seni,  Hırsla kalkan zararla oturur Ali.  Gel lanet et şeytana gitme,  Gitme be ali. Biz sahil kahvelerin  Romantik havasıyla,  Otantik havasıyla sevdik.  Tavşan kanı çayı,  Titreyen elleriyle sunan  İhtiyar balıkçının  Gülümseyen yüzüyle sevdik.. Sen gideceğim diyorsun,  Gitme be Ali,  Hayallerimiz var,  Geleceğimiz var,  Dualarımız var.  O kızı alacağız Ali,  Hem de istediğin  Bir “ebruli akşamda”,  Sarı saçlarına Ankara’yı takıp  Ver elini İstanbul.... Yine gideceğiz  O sahil kahvesine.  Tavşan kanında çay,  Yosun tadında köy.  Çaydanlıkta demimiz muhabbet,  Şekerimiz sohbetin olacak.  Sonra ijtiyar balıkçı gelecek,  Oturtup ihtiyarı, ona çay ikram edeceğiz.  Ardından uzaklara dalacak gözleri,  Ve hazin hikayesini anlatacak.  Kim bilir belki de  Hikayesi sana benzeyecek,  Sonu “yanlıştı” diye bilecek.... Gitme be Ali gitme.  Bak bana şiir yazdırdın.  Gel yine hayallere dalalım,  Düşüp sokaklara, sürüyelim Ankara’yı.  Tamam mı Ali, tamam mı?  At şu paltoyu,  Çaylar iki oldu Kerim!  Çaylar iki oldu.   Çankaya 1996
Görmemek için bakan,mavi,siyah,ela,göz!  Köre görünse şaşmam sana görünmeyen öz!   1977
Bu halkın başında bir kahraman var,  Şan onundur ama millete yarar.  Haklıdır bu şandan korksa düşmanlar  Dostlardan da varmış tiksinen, niçin?  Arttıkça bu dâhi Türk'ün şöhreti  Dağılan milletin arttı vahdeti  Sulhta da faydalı böyle kuvveti  Yıpratmak daha harp bitmeden niçin?  Toplandı Lozan'da dostlar, düşmanlar  Lloyd George saçıyor yine bühtanlar  Lâzımken müttehit olmak bu anlar  Ayrılanlar varmış sürüden niçin?  Millet fedâidir kahramanına  Kim taş atabilir onun şanına?  Dil uzatma sakın Türk aslanına!  Anlatayım sana bilmezsen niçin...  O millî dehanın tam Kemâl'idir  Türk'ün hem celâli, Hem cemâlidir  Mefküre görünmez, o timsâlidir  Mefküreye çattın, söyle sen niçin?  Uyanık bulunun ey Türk gençleri!  İrtica sevemez bu hür rehberi  Susturun mantıkla, kin güdenleri  Borcumuz savaşmak ebeden, niçin? ...
charles chaplin bir savaşta yitirdim sakalımı  çıkmazlığın grev sesi umutlarımı vururken  yendirdim bıyıklarımı papağan kuşkulara  biraz elma şekeriyle kazıdım sakalımı  lohusa şerbetiyle kazıdım sakalımı  yanaklarım paprika lahmacun ister misiniz  al işte sana böyle yüze böyle güz  demeyin deseniz de sakal yok ya ucunda  bu güz vermedi tarla seneye bıyık kerim  ben ettim siz etmeyin sakal veririm size  iğne iplik elimde bıyık dikerim size  yanaklarım taşlıtarla kurabiye yer misiniz. Sayın bayan dursanıza gözünüze kuş kaçmış  bu bıyık hiç gitmemiş sesinizin rengine  sakalınız uzamış inmiş ta belinize  at kuyruğu yapınız ya da örgüleyiniz  kedinizin bıyığını usturayla kesiniz  yanaklarım bileytaşı ispirto sever misiniz  yoksul ve utangaç bir müşteriyim ben  sizde güneş bulunur mu biraz/kaktüs alıcam  saksılarım yeşersin üç beş bulut verin de  çok üşüdü güneşten şizofreni olucak  çabuk olun lütfen dikenleri solucak  yanaklarım gobi çölü soğuk su içer misiniz  yüzüm eski bir artist yaşlandıkça shirley temple  elimde bir baş soğan bir baş sarımsak  ah ne kadar şakacısınız hiç hamlet oynamadınızmı  olmak ya da olmamak bütün sorun bu  yanaklarım yul bryner şimşir tarak istermisiniz
Derd-i firakın ile düşeli sevdaya mey'e  Müptelayım, deliyim, düşmüşüm esrarı-ney'e  Feleğin kahpe başında paralansın parası  Ben güzel sevmeye geldim, değil ekmek yemeye
desen ki denizin tuzu  çiğ düşmüş kadife donlu patlıcanlar  desen ki kendilerinden karga çığlılarıyla kaçanlar  en fakiri en zengini çirkini ve orospusu  seni unutmuş olsun  sen ki üşümüş gökte o yalnız bulutsun  kıskanmadığın cömert bir maviliğin ortasında o  bildiğin yalnızlığın ellerinden tutmuşsun  desen ki unutulmuşsun. denizler kızılca kıyamet akıp geçiyor  zamana karşı geliyorsun  bir üç ve beş leylekler artık gitti  şimdi seni artık karanlıkta bir liman çekiyor  unutulduğun unutulmadığın bilinmediğin bir liman  bir üç ve beş derken şişede rom bitti  sen yaşamaya başladığın zaman. üşümüş gökte o yalnız bulut  kendini hic yerinde hissetmiyeceksin  keyif senin  istersen talihini billur akıntılarla bir tut  ellerini göğsüne kavuştur  doğu batı kuzey güney diyerek  koştur  bir üç ve beş istersen rom kadehleri gibi  nasıl ki unutulmuşsun  devril  ve bitir maceranı
Farzet ki bu aşkı yaşamadık seninle  Farzet ki hiç bir geceyi paylaşmadık ikimiz  Farzet ki saçlarını bile hiç okşamadım. Hadi git, gözlerime baka baka git  Hadi git, hayatımdan çıka çıka git  Hadi git, yüreğimi yaka yaka git  Şairler ağlamaz gülüm, şairler ağlamaz. Farzet ki unutulmuş bir şairim köşe başında  Farzet ki hiç bir şiirimi sana yazmadım  Farzet ki hiç bir şarkımda adını bile anmadım. Hadi git, sevdiğimi bile bile git  Hadi git, bir kalemde sile sile git  Hadi git, hiç üzülme güle güle git  Şairler ağlamaz gülüm, şairler ağlamaz. Farzet ki bir kum tanesiyim sahilde  Farzet ki bir çakıl taşıyım yol kenarında  Farzet ki boş bir kibrit kutusuyum ellerinde. Hadi git, üzerime basa basa git  Hadi git, umutları asa asa git  Hadi git, hiç konuşma susa susa git  Şairler ağlamaz gülüm, şairler ağlamaz. Fazet ki yokum artık  Farzet ki öldüm  Farzet ki isimsiz bir mezarım dağ başında. Hadi git, saçlarından bir tel bırakmadan git  Hadi git, avucumda bir el bırakmadan git  Hadi git, başucumda bir gül bırakmadan git  Şairler ağlamaz gülüm, şairler ağlamaz
Üstüm başım toz içinde  Önüm arkam pus içinde  Sakallarım pas içinde  Siz benim nasıl yandığımı  Nerden bileceksiniz.. Bir fidandım deriildim  Fırtınaydım duruldum  Yoruldum çok yoruldum  Siz benim neler cektiğimi  Nerden bileceksiniz.. Taş duvarlar yıkıp geldim  Demirleri söküp geldim  Hayatımı yıkıp geldim  Siz benim neden kaçtığımı  Nerden bileceksiniz.. Gökte yıldız kayar şimdi  Annem beni anar simdi  Sevdiğim var kanar şimdi  Siz benim niye içtiğimi  Nerden bileceksiniz.. Bir pınardım kan oldum  Yol kenarı han oldum  Yanıldım ah ziyan oldum  Siz benim neden sustuğumu  Nerden bileceksiniz.. Ben ardımda yas bıraktım  Ağlayan bir eş bıraktım  Sol yanımı boş bıraktım  Siz benim kime küstüğümü  Nerden bileceksiniz.. (Almanya 13.02.2001)
Göründü memleketin iç yüzü, çöktüyse temel.  Şimdilik harice karşı yüzümüz olsa dahi  Yüzümüz yok bakacak kabrine ecdadımızın.  Tükürür zannederim çehremize, vatanın tarihi.  (1943)
Ölürsem bir gün  Ağlayacaksın!  Belki kara gözlerime  Belki sıcak dizlerime  Belki de artık seni saramayacak ellerime  Oysa isterim  Ağlayasın  Yazmadığım şiirlere! ...
Baksana kim boynu bükük ağlayan?  Hakk-ı hayâtın senin ey müslüman!  Kurtar o bîçâreyi Allâh için,  Artık ölüm uykularından uyan! . Bunca zamandır uyudun, kanmadın;  Çekmediğin kalmadı, uslanmadın.  Çiğnediler yurdunu baştan başa,  Sen yine bir kerre kımıldanmadın! . Ninni değil dinlediğin velvele...  Kükreyerek akmada müstakbele,  Bir ebedî sel ki zamandır adı;  Haydi katıl sen de o coşkun sele.. Karşı durulmaz, cereyan sîne-çâk...  Varsa duranlar olur elbet helâk.  Dalgaların anlamadan seyrini,  Göz göre girdâba nedir inhimâk? . Dehşet-i mâzîyi getir yâdına;  Kimse yetişmez yarın imdâdına.  Merhametin yok diyelim nefsine;  Merhamet etmez misin evlâdına? . «Ben onu dünyâya getirdim...» diye,  Kalkışacaksın demek öldürmeye!  Sevk ediyormuş meğer insanları,  Hakk-ı übüvvet de bu cânîliğe! . Doğru mudur ye’s ile olmak tebâh?  Yok mu gelip gayrete bir intibâh?  Beklediğin subh-i Kıyâmet midir?  Gün batıyor, sen arıyorsun sabâh! . Gözleri mâzîye bakan milletin,  Ömrü temâdîsi olur nekbetin.  Karşına müstakbeli dikmiş Hudâ,  Görmeye, lâkin daha yok niyyetin! . Ey koca Şark, ey ebedî meskenet!  Sen de kımıldanmaya bir niyyet et.  Korkuyorum, Garb’ın elinden yarın,  Kalmayacak çekmediğin mel’anet.. Hakk-ı hayâtın daha çiğnenmeden,  Kan dökerek almalısın merd isen.  Çünkü bugün ortada hak sâhibi,  Bir kişidir: «Hakkımı vermem! » diyen.. 5 Şubat 1330 (18 Şubat 1915)
Alsancak garı'na devrildiler  Gece garın saati bela çiçeği  Hiçbir şeyin farkında değildiler  Kalleş bir titreme aldı erkeği  Elleri yırtılmıştı kelepçeliydiler  Çantasını karısı taşıyordu. Hiç kimse tanımıyordu kimdiler  Gece garın saati bela çiçeği  Üçüncü mevki bir vagona bindiler  Anlaşıldı erkeğin gideceği  Bir şeyden vazgeçmiş gibiydiler  Bir türlü karısına bakamıyordu. Ayaküstü birer bafra içtiler  Gece garın saati bela çiçeği  Şimdiden bir yalnızlık içindeydiler  Karanlık gelmişi geleceği  Birdenbire sapsarı kesildiler  Vagonlar usul usul kımıldıyordu
Agathe, uçtuğu var mı ruhunun arasıra,  Büyülü, mavi, derin ve ışıl ışıl yanan  Bambaşka denizlere, bambaşka semalara,  Şu kahrolası şehrin simsiyah havasından?  Agathe, uçtuğu var mı ruhunun arasıra? . Hey trenler, vapurlar beni burdan götürün!  Ne var gözyaşlarından çamurlar yuğuracak?  Arasıra der mi ki Agathe'ın ruhu, üzgün,  'Nedametten, azaptan ve ıstıraptan uzak  Hey trenler, vapurlar, beni burdan götürün.' . Ne kadar uzaktasın ey mis kokulu cennet,  Ey, sadece sevincin, aşkın ürperdiği yer,  Ey, her ruhun içinde bulunduğu saf şehvet,  Ey bir ömür boyunca gönül verilen şeyler!  Ne kadar uzaktasın ey mis kokulu cennet! . Ah o yeşil cenneti, çocuksu sevdaların,  O koşuşlar, şarkılar, o demetler, buseler,  İnildeyen kemanlar arkasında sırtların,  Akşam, korkuluklarda şarap dolu kaseler,  - Ah o yeşil cenneti çocuksu sevdaların! . O bilinmez zevklerin yüzdüğü masum belde  Çok daha uzakta mı yoksa Çin'den, Maçin'den?  Beyhude bir arzumu inildeyen dillerde,  Canlanan bir hayal mi billur sesler içinden,  O bilinmez zevklerin yüzdüğü masum belde.. Ceviri: Sait Maden
Ya Siz  Bir bardaktan boya serptim,  günün haritası üzre ben örtü vurdum;  donmuş etle dolu bir tabakta gösterdim  çarpık elmacık kemiklerini okyanusun.  Teneke bir balığın pulları üstünde  yeni dudakların okudum çağrılarını  Ya siz  bir noktürn çalabilir  miydiniz  flütünde saçak boruların?
Güneşin  Mızrakların ucuna takılıp  kaldığı  bir vakitte  Diriliş erlerinin yüreklerinden  yayılan  Bir depremle sarsılıyordu arz.  Gerilmişti altımızda atlarımız  Fırlayıp kopacakmış gibi  baldırlarından  kasları  Ve tarıyordu bir projektör gibi  bakışları  üç kıtayı. Yeni bir vakte eriyordu yürekler  Yayılıyordu o muştu  O coşku  O haber.  Bir gelen var  emin haberciden  emin olana  Ondan da sıddık olana ve sadık olanlara  sohbete erip  halkada duranlara  yürekten yüreğe  yol bulanlara.  Bir gelen var  Bütün kıtalarda beklenmekte  olana  ayarlanmış  kulaklar  İlkin çobanlar duyuyorlar  Sonra ağaçlar  kurtlar  kuşlar  Çünkü onlar bilirler dinlemeyi  Onların elindedir toprağın nabzı  İlk onlar sezerler yeni olanı  Rüzgarlarla geleni  Bulutlardan ineni.. Bir dağın tepesinde  Yeni doğan bir ay gibi  Veysel Karani  Evreni  Kuşatan bir yay  Gibi  Açılmıştı  Kolları.. Selman  Bir şehrin kapısında  Bir kapının  Arkasında.. Ey savaşmakla emrolunanlar  Yürekleri Kevser suyu ile yıkananlar  Alacakaranlıkta bir seher vaktinde  Ayrılırken yurtlarından  yuvalarından  Bahçe köşelerinde kapı önlerinde sofalarda  odalarda  Bir bir çıkıp gelen yolumuzu kesip duran anılar  Yatak odamızın penceresinden  Uyandığımızda ilk görülen o tepe  O tepede o kayanın değişmeyen konumu  Güneşi bir muştu gibi her gün yeniden  Doğuran o dağ  elveda  Kadınlarımızın kirpiklerinde sıralanan  Adanmışlık ve bağlılık yazıları  elveda  Çocuklarımızın göğsümüze  yüzümüze  saçlarımıza  Sokulan alınları titreyen dudakları  kaçamak bakışları  Cennetten bir koku ölümsüzlükten bir pay olarak  Çektiğimiz ciğerlerimize  İnen yüreklerimize  Damla damla  Elveda..... O ki meydanın ortasında durmuştu  Elini kılıcının kabzasına koymuştu.  Dedi savaşçı:  " Ben gidiyorum  Hicret ediyorum  Varsa ağlatmak isteyen anasını  Dul koymak isteyen karısını  Ve istiyorsa çocukları yetim kalsın  Arkamdan gelsin.". Yeryüzü yeni bir güne hazırlanıyordu  Zaman devrini henüz tamamlıyordu.  O konuştu:  "Ey eti etimden olan  Bu dünyada ve öbür dünyada  Kardeşim olan!  Bu gece yatağımda  sen yatacaksın  bana vekillik  yapacaksın.  Biz gidiyoruz  Hicret ediyoruz  Sen sonra geleceksin  Ama önce emanetleri  sahiplerine  vereceksin.". Sonra o dağda  Maveranın kapısı olan  Bir mağara  Orada ikisi  O ve  İkinin ikincisi. sonra çöl:  Çölde tepeler..  Çölde develer..  Çölde geceler  Ve çöle serpilen  Mucizeler.. Medinede bekleyenler var  Damların üstünde, yollarda  çocuklar  kadınlar  Elleri alınlarında, gözleri ufukta  delikanlılar  ihtiyarlar... Dediler. " Veda tepeleri üstünden  Üzerimize ayın ondördü doğdu  Şükürler olsun, şükürler olsun  Bize vacip oldu, şükretmek  Şükürler olsun...". Ankara 1979
Diyemedim; evimde tutuklandı karanfil  Diyemedim; maviye kan damladı içimden  Bir hazân yıldızıydı mehtâbımda ellerin  Sevgi midir, ısırgan dudaklı dilberlerin  Gölgelerin kalbinde titreyen çiçekleri  Sevgi midir körlerin bakışlarında yatan  Rüzgârı, dalgaları, balıkları aldatan  Yoksa gülüşün müdür kâtil aynalar gibi  Sevecen bir ölümü öperek yanağından  Gittin; çığlıklarını dinledim denizlerin  Kaybolan martıları bul bile diyemedim  Sana son baharımda kal bile diyemedim.. Karanfil kokusuyla kuşatılan yüreğim  Yaralı bulutların yağmurunda köz olur  Merdiven kırılınca, tenhâlarda söz olur  Puslu lâmbalar gibi yakarım düşlerimi  Çalıntı bir kuşkuyu dağıtır bakışlarım  Toprak beni çağırır kucağına her akşam  Her gece bilinmeyen bir âyine başlarım  Her sabah yokluğunu düşürürsün peşime  Avuçlarım seninle doldururken gökleri  Gittin; bir defa bile bakmadan güneşime  Ruhumdan bu âteşi al bile diyemedim  Sana son baharımda kal bile diyemedim. Sevgi midir, kuşların göçerken aradığı  Aldatılan lâlenin rahminde solan umut  Sevgi midir, dirilen her ânı ölüm kokar  Tüylerinde karayel gezinen kumruların  Çöllerin dudağında inleyen şarkıları  Yaralı arslanların kanıyla filizlenir  Gözlerinde gizemli karartılar gizlenir  Mahzun olur kitâbın sayfasında hûriler  Yollarını beklerken ay bakışlı periler  Gittin de, intihara gömüldü çehreleri  Kaybolan yüzlerini bul bile diyemedim  Sana son baharımda kal bile diyemedim.. Balıklar her denizi sevdaya vatan bilir  Balıklar yalnız suyun kollarında sevilir  Göklerin tebessümü yayılır dalgalara  Rüzgâra tutunurken gemicinin yüreği  Gün batımı kırılır gemilerin direği  Ben yine tanyerinde boynu bükük ve mâsum  Bir kaptân-ı deryânın ufuklarında solan  Bir hülyânın yurdunda büyüttüm izlerini  Yosunların ardında ararken gözlerini  Gittin; deniz kızları kurtuldu kafesinden  Kıyılardan hüznümü al bile diyemedim  Sana son baharımda kal bile diyemedim.. Diyemedim; kalemler bana bakınca erir  Diyemedim; pusula mâverâyı gösterir  Bembeyaz kâğıtlara çizilen resimlerin  Kahır damlattığımız isyankâr saçlarında  Kaybolan, bir ressamın umudunun rengidir  Sessizlik, çiğdemlerin açtığı ânda biter  Dağların yarasına düşer alın terimiz  Bir bilgenin kabrinde yitik bir harfe benzer  Her gece yıldızları arayan ellerimiz  Gittin; kirpiklerimde çürüdü papatyalar  Kanayan feryâdımı bul bile diyemedim  Sana son baharımda kal bile diyemedim. Diyemedim; sokaklar yutuyor ışıkları  Diyemedim; evlerin kirli mahzenlerinde  Mahsur kalan, yağmurlu çocuk gülüşleridir  Bir yangını emziren semenderin kalbinde  Baharı kuşatırken anne hıçkırıkları  Saatleri kıskanan babalar deliriyor  Küfleniyor bir kızın gönlünün kırıkları  Çöllerin eşiğinde tükenir bulutlarım  Yalın bir akşam gibi gömülünce yasına  Gittin suyu karanlık bir nehrin kıyısına  Yanına cesedimi al bile diyemedim  Sana son baharımda kal bile diyemedim. Sen bütün nehirleri köle mi sanıyorsun  Yücesinde ruhumu görmedin mi dağların  Kıpkızıl seller akan vâdilerde ben varım  Ben yürürüm yolların yokuşunda gün boyu  Ben dururum yılanlı köşelerde çâresiz  Ân olur, ovaların sevdasıyla çağlarım  Ân olur, kuraklığın koynuna mahkûm deniz  Kaybolan bir cennetin hasretiyle bin pâre  Başımı taştan taşa vurur vurur ağlarım  Oysa gamsız gidişin kasırgaydı ansızın  Bahtımın esrârını bul bile diyemedim  Sana son baharımda kal bile diyemedim.. Say ki; bir avuç hüzün tohumudur gözlerim  Say ki, çam kokusudur bakışlarım her akşam  Uğursuz pelerinler vurulur evreninde  Say ki, destur isteyen haramidir geceler  Uyurken rüya görür bir cellâdın teninde  Sıram gelir, hasretin çerâğını yakarım  Sıram gelir, tutkular zindanını yıkarım  Yanılgı düğüm düğüm tıkanır boğazına  İyi ki, efkârımı bulaştırdın nazına  Bıraktığın mendilde unutuldu sûretim  İçimden bu azâbı al bile diyemedim  Sana son baharımda kal bile diyemedim. . . . . Usul usul yürüdüm gittiğin gün ansızın  Güneşin batışını beklemeden yürüdüm  Kapandım bir mâtemin tûfanında hücreye  Esâret, çıngıraklı bir korkudur, bilesin  Sevecen kırlangıçlar kurşunlanır ardımda  Bıyıkları terleyen delikanlı mıyım ben  Kanda mı boğulmuşum, eli kanlı mıyım ben  Bir başıma dağların arasına düşmüşüm  Çobanlarla ağlamış, hasreti bölüşmüşüm  Gittin; feryâd-ü figân sızdı yalnızlığıma  Yitik nağmelerimi bul bile diyemedim  Sana son baharımda kal bile diyemedim. O yerde parmakların bulutlara dokunsun  O yerde fırtınalar fısıldasın türkümü  Adımı birdenbire okusun çağlayanlar  Âh çekince, o yeri yakacak ağlayanlar  Farklıdır ötelerden bakışı bir tavşanın  Farklıdır böceklerin yörüngesinde âlem  Yazmalı, biliyorum, gittiğin ânı kalem  Hangi deprem ejderin fermanıdır, yazmalı  Kirpiklerinden isyan yağmurları sızmalı  Gittiğin ân, burcunda dâre çekildi şiir  Yanına bu sevdayı al bile diyemedim  Sana son baharımda kal bile diyemedim.. Nurullah GENÇ
Gün açar,  Karın verir yağmurlu toprak.  İncesu Deresi, merhaba.  Saçakta serçeler daha çılgındır,  Bulutlarda kartal,  Daha çalımlı.  Koparır göğsünden bir düğme daha,  Tezkere bekleyen biri.  İncesu Deresi merhaba.. Genç bayraklar vardır,  Barış düşünür,  Kuyularda işçi, mavilikleri.  Ben hepsini düşünürüm,  Yirmidört saat  Ve seni düşünürüm,  Karanlık, hırsı...  Seni, cihanların aziz meyvası.  İlan-ı aşk makamından bir mısra,  Yeşerip, kımıldar içimde,  Düşer aklıma gözlerin.... Oysa murad alamam.  Oysa akdan - karadan  Bilirim, payım bu kadar...  Unutmuş gülmeyi gözbebeklerim.  Unutmuş dudaklarım öpmeyi.  İncesu Deresi, merhaba...
Düşününce uzaklarda olduğunu  öyle uzuyor ki zaman...  Bugün ne?  Hafta bitti bile.  Bana sorarsan daha günler var.  Ne acı  günlerle ölçülüyor ayrılıklar.. Duyunca uzaklarda olduğunu  öyle duruyor ki zaman...  Saat kaç?  Gün bitti bile.  Bana sorarsan daha saatler var.  Ne tuhaf  saatlerle ölçülüyor ayrılıklar.. Bilince uzaklarda olduğunu  öyle ağırlaşıyor ki zaman...  Güneş doğdu mu?  Sabah bitti bile.  Bana sorarsan birkaç dakika var.  Ne korkunç  dakikalarla ölçülüyor ayrılıklar.
mum yanar  mum ışıldar  kendileri yoktur gölgeleri oluşur  ferinden korkulsa da rahmetin  yenilmez toprağa can katmanın kudreti  bir ömre kaç hayat sığar   görülecektir....  mum aydınlar  mum sınar  ayrılık acısı kadar seversin  ve sevmenin coşkusu kadar koyar insana  aşk sözlüğünden ayrılmak. mum yaralanır  mum sürer  kem göz sahibini sürükler  son çağındır artık  fitil kokar  gövdende birikir  senden eriyen parçalar. mum biter  mum söner dibine hayatın  işte yaşadım dediğin  bir mum ömrüdür. eren  ve  eriten kendini....   (eylül'97, demirciköy)
Sehri yilda bir ziyaret eden bir münzevi  söyle dedi: 'Bize hazdan bahset.'. O, konusmaya basladi:. 'Haz bir özgürlük sarkisidir,  Ama özgürlük degil.... Haz, arzularin tomurcugudur,  Ama meyvesi degil.... Yükselisi çagiran bir derinliktir,  Ama ne derin, ne de yüksek olandir.... Kafestekinin kanatlanisidir,  Mekanla sinirlanmis degildir.... Haz, aslinda bir özgürlük sarkisidir.... Bu sarkiyi tüm kalbinizle söyleyin,  Ama sarkida kalbinizi yitirmeden.... Gençligin büyük bölümü hazzi arar,  sanki haz hersey gibi; ama yargilanir  ve azarlanirlar.. Ben onlari ne yargilar, ne azarlarim. Birakin arasinlar...  Çünkü onlar arayislarindayalnizca hazzi bulmayacaklar.  Hazzin yedi kizkardesi vardir ve en küçükleri  bile hazdan daha muhtesemdir.. Bitki kökleri için topragi kazarken hazine bulan  adamin hikayesini duymadiniz mi? . Aranizda daha olgun olan bazilari geçmiste yasadiklari hazlari,  sarhosken islenen yanlislar misali, pismanlikla hatirlar.  Fakat pismanlik aklin bulutlandirilmasidir, uslandirilmasi degil.. Onlar hazlarini minnetle anmalidirlar, bir yazin sonundaki hasat gibi.. Yine de onlari unutmak rahatlatiyorsa, birakin rahat kalsinlar.. Arayanlar kadar genç, hatirlayanlar kadar yasli  olmayanlar ise, ruhun gereklerini ihmal etmek veya  kabahat islemek korkusuyla hazdan sakinirlar.. Fakat onlari da yönlendiren hazdir;  bitki kökleri için topragi titreyen ellerle  kazsalar bile onlar da hazineyi bulurlar.. Söyleyin bana, onlar kim ki ruhu gücendirsinler?  Bülbül gecenin sessizligini veya ates böcegi  yildizlari gücendirebilir mi? . Ve sizin atesiniz veya dumaniniz rüzgara yük olur mu? . Nasil olur da ruhu, bir çomakla karistirabileceginiz  sakin bir havuz gibi algilayabilirsiniz? . Çogunlukla, hazzi reddettiginizde asil yaptiginiz,  varliginizin gizli yerlerinde arzuyu depolamak olacaktir.. Bugün ihmal edilenin yarini beklemedigini kim bilebilir? . Ve bedeniniz, ruhunuzun müzik aletidir.  Ve güzel müzik veya anlasilmaz  sesler çikarmak size kalmistir.. Simdi kalbinize sorun:  'Bizim için iyi olan hazla zararli hazzi nasil ayirabiliriz? '. Kirlara, bahçelere çikin; ögreneceksiniz ki çiçeklerden  bal toplamak arinin hazzidir; balini sunmak ise çiçegin.... Çünkü ariya göre çiçek yasamin kaynagidir.  Ve çiçek için ari sevginin ulagidir.. Ve ikisi için ise, hazzin verilmesi ve alinmasi  bir gereksinim ve bir vecddir.... Hazlarinizda arilar ve çiçekler gibi olun...'
Kilitlenmiş beton kanatları kuşların  Oksit gibi yakışkan bir mayışmayla ağarmış gün  Pas tutan kelimeler için bir iksir belki de  Ya da aklına susamış sevgililerin safdilliği  Acıtmış ömrünü çekirgelerin  Medyatik soruşturmalardaki enflasyonist yargılar  Haber değeri taşımıyor haber spikerinin ölümü  Herkes kendi manşetinde satır arası  Hiçbir bakışı aydınlatmıyor florasan buğusu. Burası son durak inecekler için son fırsat  Bir daha ne süper ne mega kupon verilecek  Kalanlar şoförün evini göremeyecekler hiçbir zaman  Oları sonsuza götürecek,afaroz edilmiş bir merak  Burası son durak. Hafızada kalan tek numara için  Telefona uzanır elleri  Ölümüne randevulu insanların  Temize çekilemez not defterleri. (Ocak 1995)
Kara gözlerindeki umut  Siyah saçları kadar karamsardı  ve kadere küsmüştü O, bir kere  Sevgiyi öldürdü diye...  Sanki ona uzanan ellerde  Keskin bir bıçak  Ha vurdu ha vuracak  Bu, benim karanlıklarım,  Bu benim sırlarım diyor hep  Bir gün gelecek  Şefkatle kollarına saracaklar...  Asılsız sevgilerdi onu yıkan aslında  Umutları umduğu gibi çıkmamış  Beklentileri hep korkuları olmuş  Sanki bütün hayatı,  Kupkuru bir odadaymış kopamadıklarıyla...  Gülüşleri bir sigara içimi zamanı kadar az  Her nefeste biraz daha kısalırken  Bütün beklentileri  Duman duman uçuyorlardı.  Kurallar koymak isterken dostluklarına,  Kuralları bozduğunun farkında değildi aslında...  Şimdi o gözlerde,  Vakitsiz yağan yağmurlar var,  Hasat mevsimi bitmiş bahçelere  Sağnak sağnak yağacaklar,  Belki gönlünde gökkuşağı açacak  Ama, altından çocuklar geçmeyecekler.  Su yerine zehir akacak ırmaklarından,  Hiç kimse içmeyecek...  ya Ben,  Şimdilerde bir bağ bozumu hüznü var içimde,  Üzümlerim gazap üzümü  Şaraplarımsa gözyaşları...  Sen güz güneşinde, sanki kanadı kırık bir kuş,  Konmuştu bahçeme,  Ona şefkatle eğilirken  Pır diye uçtu birden  Kırık sandığım kanatlarındaki sahtelik,  ve inancımla birlikte.
Bir kabuk içinde  Birbirinden ayrılmaz  ( :)  Aşk ve acı yüreğimde  İkiz badem içidir.
Alemlerin serverisin  Ah Hüseyin, vah Hüseyin  Şehitlerin serdarısın  Ah Hüseyin, vah Hüseyin. Hasan, Hüseyin'in yari  Muhammed'in gözü nuru  Hem Ali'nin yadigarı  Ah Hüseyin, vah Hüseyin. Zuhur oldun İmam Zeynel  Muhammet Bakır'dan evvel  Didene yanayım gönül  Ah Hüseyin, vah Hüseyin. İmam Cafer'dir yarimiz  Musa-i Kazım şahımız  Budur şems ile mahımız  Ah Hüseyin, vah Hüseyin. Ali Musa ilim hüner  Muhammet Taki el sunar  Hüseyin'im deyip yanar  Ah Hüseyin, vah Hüseyin. Ali Taki, Hasan Asker  Muhammet Mehdi ser-defter  İmam-ı Seyyid-i ekber  Ah Hüseyin, vah Hüseyin. Pir Sultan haber ver dosttan  Bülbül ötüyor kafesten  Hem gül ağlar, hem gülistan  Ah Hüseyin, vah Hüseyin
Yanışlar ağıtlar elimde değil  İçimin sesi hiç üzmesin seni. Kaçmak mı mümkün mü alınyazımdan  Kaderdir yüklendim yıkılmışlığı. Sen attın bilmeden kuyuya taşı  Dinemez yankısı mahşerde bile. Bir kutsal emanet gibi sır gibi  Ve bir ayıp gibi saklarım seni. Başımda kavganın kıyameti var  Okşadım ismini kitap içinde. Her akşam bir düşle kundaklanırım  Sözümün bittiği yerde başlarsın. Yılların alnıma çektiği çizgi  Kocalttı başımı bir ehram gibi. Yaslasam gövdemi karlı dağlara  Sonsuz bir uykuya kavuşsam bir gün
Ah çektikce erir gider  Yüreğimin yağı benim..  Seni görsem durur gider  Dillerimin bağı benim... Gam leskesi saf saf oldu  Hep sözlerim boş laf oldu  Senin yolunda mahv oldu  Gençliğimin çağı benim... Ah belimi büken oldu  Gurbet bana diken oldu  Altı aydır mekan oldu  Dibi kırkkız dağı benim... Sensin derdine dustugum  Hayal oldu konuştuğum  Her gün yediğim içtiğim  İçerimde ağu benim... Ağlar VEYSEL çıkmaz sesi  Gine coştu gam deryası  Garip gönlümün yaylası  Güzel hüsnün bağı benim.  Aşık Veysel Şatıroğlu
İnsanlar sevmeyi unuttu mu ne?  Ve de gülmeyi...  Başımı kaldırsam kan görüyorum  Yoksa kin  Peşimde gölgesi binlerce hasretin  Ne sıcak bir merhaba  Ne de bir tebessüm  Kalmamış izi mutluluğun ve sevincin  Oysa biz hala yaşıyoruz  Bilmem ki niçin? ...
Biz seninle hep bayağılıktan kaçtık... Sıradan, basit, gündelik olandan. Küçük mutlulukları, hayatın içindeki o kanaatkar doyumları değil, hep trajediyi aradık. Mükemmeli... Biz seninle hep kusursuzluğu aradık.  Bizi birbirimize yakınlaştıran ne varsa hep kutsaldı, özeldi, ayrıcalıklıydı. İlişkimizden aslında ikimize de ait olmayan, kutsal ve kusursuz bir imge yarattık. Hayatımızda eksik kalmış ne varsa, o yarım kalmış tutkularımızı o yaralı arzularımızı, eksik çocukluğumuza ait ve içtenlikle koruyamadığımız bütün duygularımızı bu imgeye ödünç verdik. Artık yaşayan gerçek kişiliklerimiz değil, sanki bu kutsal, bu kusursuz imgeydi.  Bu imge lekelenmesin, bu düş bozulmasın diye öyle çok şey gizlerdim ki senden. İçim ürperirdi böyle anlarda, kendimden çok uzak bir yere çekilirdim sanki, bilinmezliğe... Aramızda öyle çok tanımlanmamış anlar, öyle kopuk, öyle başıboş duygular, bana o denli ait olduğu halde nasıl anlatacağımı bilemediğim öylesine derin savruluşlarım vardı ki...  Yarattığımız ve aşk adını verdiğimiz bu kutsal imgeye sadık kalabilmek için kendime karşı sadakatsiz davranıyordum.  Seninle yanyana uzanırdık, dünyanın dışındaki yaz bahçelerinde, o gerçekdışı mevsimlerin kıyılarında... Üzüntülerimiz, içimizdeki yaralar yanyana dururdu öyle. Bizden çok bu yaralar özlerdi birbirini, o kimsesiz üzüntülerimiz...  İçimdeki yaram senin yaranı özledikçe ruhumun gurbetlerinde daha çok hissederdim kendimi... Asıl çektiğim acı buydu aslında, yanındayken kendimi yine de senden çok uzaklarda hissetmemdi.  Farkederdin sürükleniş suskunluklarımı. Böyle anlarda zamanı durdurmak isterdin. Zamanı dondurdukça içimizdeki boşlukların kapanacağını, o gizli ürpertilerin dineceğini, tanımlanmamış anların ve o kopuk, o başıboş duyguların tanımlanacağını, savrulmaların biteceğini düşünürdün. Zamanı dondurunca hep iyi ve mükemmel insanlar olarak kalacağımızı sanırdın. Hayata bu donmuş zamandan, bu mağrur ve korunaklı kristalin ardından bakınca hiç kirlenmeden ve ebedi bir saflık halinde yaşayacağımızı hayal ederdin.  Oysa ne zamandan kopabiliyor, ne de hayattan gizlenebiliyorduk. Biz zamandan kopmak istedikçe zaman bizi daha çok acıtıyor; hayattan gizlendikçe o kendisini daha çok hatırlatıyordu. Hayattan ve kendimizden korktukça kendimizi aşkın kutsal acısına kapatıyorduk. Hayat acı verdikçe biz o kutsal, o ayrıcalıklı kıldığımız acımıza daha bir sarılıyorduk. Bu kutsal ıstırap bizi hayattan korurken başkalarından üstün kılıyordu.  Oysa kutsallık hiç saf değildir sevgili; gücünü zayıfların kanından alır. Mükemmellik, kaybedeni çok, anlamsız ve haksız bir yarıştır. Saflığın içinde birçok günah gizlidir. Ben bu kutsal aşkın kan kaybeden zayıfıydım işte. Bu kötü yarışta hep kaybedendim. Saflıktı benden istediğin, ama saklayamazdım kendimden, içimde birçok günah gizliydi. Ben kaybettikçe yarattığımız o kutsal imge sana ait oldu. Ben günahı kabullendikçe kusursuz ve mükemmel olan sen oldun. Oysa kendisini diğer insanlardan biraz olsun farklı ve özel sayan her insana zor gelir hayatın o basit, o sıradan dertleri, doğal acıları, lekelenmiş tutkuları. Böyle insanlar ya kutsal olmaya soyunurlar, ya da kutsal birine adarlar kendilerini. Hayatın içinde çırılçıplak varolmak gururunu incitir böyle insanların. Gerçek bayağı gelir. Mükemmelin kölesi olmak, hayatın sıradanlığını yaşamaktan daha gözalıcıdır çoğu kez. Kendi sıradanlığından tiksinince hayallerinde yarattıkları gerçekdışı bir trajediye sığınırlar.  Başta bende böyleydim. O dokunulmaz güzelliğini, o ulaşılmaz kutsallığını gördükçe sıradanlığımdan tiksiniyordum ve yaşadığım gerçek giderek daha çok bayağı geliyordu bana. Sıradan biri olmaktansa, mükemmelin kölesi olmak istiyordum. Bildiğim ve bilmediğim bütün zaaflarımı gizleyip, bu trajedinin cesur ve ölümsüz kahramanı olmak istiyordum.  Oysa gerçek hiç böyle değildi. Sadece seni yitirmekten korkuyordum. Çünkü sen özlediğim herşeydin. Mükemmeldin, kusursuzdun, sıradanlığı aşmıştın, en önemlisi kutsaldın. Sana ulaşmam, seni etkilemem için yaşadığım herşeyi inkar etmem gerekti bu yüzden. Hiç olmadığım kadar iyi, hiç olmadığım kadar ince, hiç olmadığım kadar derin gözükmem gerekiyordu. Hissetmediğim şeyleri hissediyormuş gibi gözükmem gerekiyordu.  O kutsal güzelliğin benden herşeyimi istiyordu. Oysa ben o herşeyim neydi bilmiyordum ki... Tamamlanmamış, eksik bir varlıktım. Tıpkı hayat gibiydim. İstediğin şeyleri verebilmem için hissetmediğim şeyleri hissediyor gibi söylemem gerekiyordu.  O kutsal aşk için sana yalan da söyledim. Seni yitirmemek içinde hepsi. En zor, en gizli, en iflah olmaz yaralarımı gizleyerek anlattım sana kendimi. Seni kazanırsam bu yaralarımdan kurtulurum sanıyordum. Oysa sen o dokunulmaz güzelliğine, o ulaşılmaz kutsallığına sığındıkça hayattan gizlenirken, ben sana ulaşmaya çalıştıkça kendi hayatımdan, kendi gerçekliğimden daha geriye, daha aşağıya düşüyordum. İkimiz de kendi gurbetimizde yaşıyorduk oysa. Ne yapsak, ne etsek kendimizi özlüyorduk. Yaşadığımız acı hayatlarımız gibi gerçekdışıydı. Ama acıydı sonuçta...  Sen hayatın bayağılığından kaçıyordun, bense kendimden. Ama buluştuğumuz yer aynı acıydı. Bizi hayattan kopartan, bizi hiç ummadığımız kadar bencil kılan bir acıydı bu. Ve hayatla sınanmayan bu içe dönük acı bizi hep yüzeyde tutuyordu. Çünkü en derinde yatan gerçeğimize insek ne olacağımızı bilmiyorduk. Oysa belki çıldıracak, belki de gerçekten değişecektik. Tabiatımız değişecekti. Oysa biz kendimizi kutsala adadıkça, mükemmelin, kusursuzluğun peşinden koştukça, hayat bize dokunmadan, içimize hiç sızmadan geçip gidiyordu uzaklara. Tıpkı bize dokunmadan geçip giden hayat gibi. Aslında biz de birbirimize dokunmadan geçip gidiyorduk.  Sana taptığımı söylüyordum, ama seni gerçekten tanımıyordum. Sen beni hayatın bayağılığından, sıradanlığından yanına çağırıyordun, ama aslında beni pek tanımıyordun. Bu yüzden inanmıyordum yaşadığımız hiçbir şeye. Bizi başkalarından üstün kıldığını sandığımız bu acının hayatta bir karşılığı yoktu, inan...  Seni unutmam mümkün değil, ama ben geldiğim yere geri dönüyorum. Bu kusursuzluk senin olsun. Birgün kendimi inkar etmeye karar verirsem bunu sadece kendim için yapmalıyım: Mükemmellik senin olsun. Sana herşeyimi vermemi istiyorsun. Oysa ne seni, ne de kendimi tanıyorum: Kutsallık senin olsun. Bu aşk beni tutuk, ezik, korkak biri yaptı. Seni biraz olsun etkileyebilmek için yaptığım bütün fedakarlıkların, hayatımın en büyük bencillikleri olduğunu anladığım an kendimden kaçıp kurtulmak istedim.  O an anladım ki, fırından aldığım ekmeğin sıcaklığı bu aşktan daha kutsaldı. Yüzümü ısıtan mütevazi güneş, evlerine ekmek götürdüğüm çocukların sevinci, çay bardaklarındaki kaşık sesi daha kutsaldı. O küçük mutluluklar, o eksik, o kanaatkar doyumlar daha kutsaldı...  Evet, hayat karanlık, bayağı, acımasız, kirli, sıradan, incitici; ama gerçek sevgili... Ona dokunabiliyorsun. Ama ben senin kutsal ve mükemmel saydığın hiçbir şeye ulaşamadım. Sana ulaşamadığım için duyduğum kaygı ve pişmanlıklar da bana ait değildi. Çektiğim acıysa yıllardır sakladığım yaraları biraz daha gizlemeye yarıyordu. Oysa hayat çok basit sevgili... Bunu bir anlayabilsek herşey çok farklı olacak. Ve hayatın o basitliği içinde saklı derinliği, vazgeçilmezliği...  Artık kutsal olan hiçbir şeye inanmadığım için daha berrak ve açık görüyorum çarşıdan eli boş dönenleri... Şehirleri hızla saran açlar ordusunu... Dünyayla aramdaki o sahte acıları ortadan kaldırdığım için tanık oluyorum herşeye: İşte dün gece TEM karayolunda bir travestiyi daha ezip geçti; sürücüsü karanlık ve sarhoş bir araba... İzmir'de bir kafeteryada garsonluk yapan Dersim'li Gökhan bugün, tıpkı dün ve önceki günlerde olduğu gibi tam onbeş saat ayakta servis yapacak müşterilere ve onca yorgunluktan sonra evine döndüğünde, Jack London gibi sabah dek ezilen insanların öyküsünü yazacak. Eskiden olsa çok romantik gelirdi bu gencin hali bana. Ama değil, çok sert, çok acımasız bir hayatı var; ama yine de gözlerinden o sımsıcak gülümsemesi hiç eksik olmuyor.  Yıllardır görmediğim üniversiteden bir arkadaşımın matbaasına uğradım geçenlerde. Devrimci bir belediye başkanının afişiyle aynı makinede bastığı porno dergileri kurusunlar diye birlikte ipe asıyordu. Bunu yaparken de bütün içtenliğiyle, bu düzeni değiştirmeliyiz arkadaş, diyordu.  Cezaevindeki çocukları için direniş yaptıklarından karakola götürülüp gözaltına aldıkları yaşlı anneleri polis gecenin bir yarısı sokağa bırakıyor. Ceplerinde neredeyse hiç para olmadığından şehrin çok uzağında olan evlerine gitmek için yürümekten başka çareleri yok bu çilekeş kadınların. Neredeyse sabaha dek yürüyecek olan bu yaşlı kadınların çektiklerini mutlaka içimizde hissetmezsek yaşadığımız hayatın hiçbir anlamı olmaz. Çünkü çoğu kez biz farketmesek de bu hayatta acı tek... Istırap tek... Aşk ve iyilik tek bir yerden akıyor kalplerimize...  Aynı saatlerde başka bir yerde, yaşlı ve eşcinsel bir tiyatrocu iki kimsesiz sokak çocuğunu zorla evine götürmek istiyor; onunla birlikte olurlarsa çok para vereceğini iddia ediyor. Evet, hayat hiç romantik değil; ama yargılamadan önce onu anlamalıyız sonuna dek... Belki de tam bu sırada lekesiz bir aşkı özleyen ve yalnızlığın o korkunç kaderiyle boğuşan Serpil öğretmeni çalıştığı kasabada, çocuklarını okuttuğu adamlar telefonla arayıp, yanına gelelim mi, boş musun, diye taciz ediyorlardır.  Asıl trajedi hayatın ta kendisi sevgili...  Hayat karanlık, acımasız, bayağı ve kirli; ama bizim erdem sayıp abarttığımız duygusallıklardan, kendimizi başkalarından üstün kılmak için sığındığımız kutsallıklardan daha gerçek, daha sahici.  Yıllardır ruhumun gurbetinde yaşamaktan tükendim. Kendi yaramı görüp, ona sarılamadığım için, ondan akan kanla yıllardır zehirleniyorum. Yıllardır senin yanında, ama senden çok uzakta kalmaktan sevgim acıyor. Birlikte yarattığımız bu hayattan kopuk imgeyi bırakıp, kendime doğru yürüyorum.  Hayatı ve seni buradan seyrediyorum. Odandasın ve tek başına dans ediyorsun....  İyilik ve sevgiyle gülümsüyorum; seni sevip hissetmem için seni sahiplenmem gerekmiyor. Oradasın ve varsın işte. Nereye gitsem içimde hissediyorum seni...  Hayatın bütün renkleri yüzünde...  Odanda tek başına dans ediyorsun...  İlk kez acı çekmeden özlüyorum seni...
yağmura,nisana ve yaşıma aldanıp  uçurumları kıyı sanarak  ve dağlar erişilmeyince acı verir  sözünü unutarak  kaf dağına gitmek istedim. ırmak inadıyla yürüdüm uzaklara  bir derviş olup yürüdüm uzaklara. yanıldı denektaşım geriye döndüm  Kutsal Sözler Panayırı'na sığınıp  ipeksi bir sessizliğe büründüm:. bir hayat,mahçup ve duru  Tanrım,gülleri  ve sessiz harfleri koru.
En azından üç dil bileceksin  En azından üç dilde  Ana avrat dümdüz gideceksin  En azından üç dil bileceksin  En azından üç dilde düşünüp rüya göreceksin  En azından üç dil  Birisi ana dilin  Elin ayağın kadar senin  Ana sütü gibi tatlı  Ana sütü gibi bedava  Nenniler, masallar, küfürler de caba  Ötekiler yedi kat yabancı  Her kelime arslan ağzında  Her kelimeyi bir bir dişinle tırnağınla  Kök sökercesine söküp çıkartacaksın  Her kelimede bir tuğla boyu yükselecek  Her kelime bir kat daha artacaksın. En azından üç dil bileceksin  En azından üç dilde  Canımın içi demesini  Canım ağzıma geldi demesini  Kırmızı gülün alı var demesini  Nerden ince ise ordan kopsun demesini  Atın ölümü arpadan olsun demesini  Keçiyi yardan uçuran bir tutam ottur demesini  İnsanın insanı sömürmesi  Rezilliğin dik alası demesini  Ne demesi be  Gümbür gümbür gümbürdemesini becereceksin. En azından üç dil bileceksin  En azından üç dilde  Ana avrat dümdüz gideceksin  En azından üç dil  Çünkü sen ne tarih ne coğrafya  Ne şu ne busun  Oğlum Mernuş  Sen otobüsü kaçırmış bir milletin çocuğusun.
Şu dağların yamacına  Sende mi savruldun hey can  Anaların acısına  Sende mi kaydoldun hey can  Fırtınaya bağır açtın  Kuş musun sanki be hey can  Yıldırma değip geçtin  Taş mısın sanki be hey can. Sende mi yandın  Sende mi soldun  Sende mi kayboldun hey can  Nedir bu çığlık  Nedir bu feryat  Sende mi vuruldun hey can. Şu dağları yanağına  Sende mi gül oldun hey can  Sevdaların yangınında  Sende mi çöl oldun hey can. Kar mı yağdı saçlarına  Darda mı kaldın be hey can  Çığ mı düştü yollarına  Zorda mı kaldın be hey can. Sende mi yandın  Sende mi soldun  Sende mi kayboldun hey can  Nedir bu çığlık  Nedir bu feryat  Sende mi vuruldun hey can
1. Diyorlar, korkutarak karaşın kıldığımız sarı  'Dağlar gibi gençler âlemde perişan oldular' . 2. Giyinmiştir bir mitrak, baba, bir göl ve kıyamet . 3. Bir sultan daha yere oturur, biz oturtuyoruz  Kadife istemezmiş, taht istemez saf bir ipek . 4. Anladık ki yüreklilik belirli bir sillenin rengi  Külbastısız sayfaları karıştırırken serüven . 5. Nadaj'ın alınmayışını dört yüzyıl sonra İskele'de  duyduk; 'Sen insanoğlunu öperek mi ele verirsin? 'i de . 6. Biz bir şairi şiir yazsın için ölümle korkuturuz dom!
Peki nasıl oldu da hatırladı denizde boğulduğunu  nasıl oldu da peki anlatamıyorum biliyorsun. Öyle ölüme düşkündü ki biyoloji sıfır  bir şarkı yiyor şimdi şapkalarını orospular eksiliyor. Ama yok ne olur ağlama böyle ama yok  şunun şurasında tramvaysız, çocuk olmak turunç olmak. Kantocu peruz sahiden yaşadı mı patron?
Kisi seni severse  Soyunur aya karsi  Sever  Ölüsüne dek
Kanıyor takvimden gamsız ağaçsız  evlatlarını döver gibi seven bir sonbahar  güvertesinde adresini şaşırmış  kayıp bir nisan yağmuru. ömrümün sol anahtarısın  hazan makamının kapısını açan  ne nisanlar gördüm ben  ilkbahardan kaçarken  bir mızrapa tutunan. ne bileyim ben  böyle bir şeydir herhalde  bir mevsimin şarkısı  ya da mevsimlik bir vivaldi sancısı.... ekim kasım işlerini öğrenirken bir keman  ağlamayı bir de,  şarkıya söz yürür,  yeşile aldanır suyun kudreti  ve sen hiçbir zaman  sol anahtarı yaptıracak bir çilingir  bulamazsın  bana kalırsa sen,  ömrümün sonuna kadar,  o şarkının kapısında kalacaksın!
Hiçbir semtte berberin olmadı,  1954-1980 yılları arasında,  26 yılda 28 ev değiştirdin;  Leke kuşağı nasıl bilmez seni! . Arabesk nedir diye düşünmüştünüz:  Şebboy sesli bir cümbüş, eza içinde;  Eşitlik midir komedya, içtenlik mi,  Erdem diye benimsenmesi mi fırsatsızlığın? . Yürütüyoruz bütünlemeye kalmış bir sessizlikte  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Yasin okunan tütsü tüten çarşılardan  Geçerdi babam  Başında yağmur halkaları . Anam yeşil hırkalar görürdü düşünde  Daha ilk güzelliğinde  Alnını iki dağın arasına germiş  Bir devin göğsüne benzer  Göğsünden dualar geçermiş . Çarşılar ellerinde ekmek iğneleri  Cami avlularına açılan  Havuz sularına kapılan çocuklar  Görmeden güneşin bütün renklerini  Götürmezlerdi dükkandaki babalarına  Ocaktan akan kaynar yemekleri  Nenelerinin koyduğu avuç taslarına . Başı ve yüreği şahbaz  Kaleleri ağırlayan kadınların  Süslerini kemerlerini  Başlarını ağırlaştıran  Ağır siyah şelale saçlarını  Tutunca gençleşirdi erkekler . Sonra insan o ki denizde  Küçük ve büyük nehirde  Bedeni ıslatan afsunlu suda  Önce niyet sonra yıkanırdı . Zaman dert getirdi sulara  İçinde eski balıkların yattığı kayalar  Savaşan insanların elinde  İnce yontulup taşındı balta mızrak şekline . Anam kanları kuruyan  Kavga ayıran bir kargı elinde  Kara ocağın taşlarına  İşaret koydu çocuklarını  Belinde gezdiren babamın  Beyaz yazılarla kazandığı adları . Yüreği korkuyla kuvvetlendi babamın  Unutup genç gelen günleri  Zamanın sürerken çektiği günleri  Çetin bilmecelerle  Sürdü atını şehirlere . Yün ören at güden kadınlar  Ormanlara tepeden eğilen toprak evlerde  Küçük pencereli karanlık dar odalarda  Uzaktan uzayıp gelen kurt seslerinin  Uzağa çekilip giden  Ayazda donan gülmeler içinde  Ormanlarda süt emziren anne  Unuttu gittikçe uzayan çocuğunu . Hep kaçarmış şehirlerin  Demir dağlarına  Uyuyunca toprak beşiğimde  Sahipsiz kalan  Ellerimden kayan aydınlık günlerim.
Kadehin bedeninden bir can bakıyor,  Kadeh; can, akıl, şarap olmuş akıyor.  Donmuş suda yürüyen bir ateş gibi;  Gönül yakut madeni, canı yakıyor! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Şu yoksul,ışıksız sokaklardan geçerken akşamüstleri  Elimde yiyecek filesi,evime doğru  Siliniyor sanki zihnimin yorgunluğu  Isıtıyor halkımın ozanı olmak duygusu içimi. Yıpranmış ellerinde bir sokak çiçekçisinin  Bir kırmızı gül gibi
Fenerli Sokak'ta gün altıda batar  Bir başka renge bürünür Fenerli Sokak  Fenerli Sokak'ta bütün adamlar  Konuşurlar benim gibi hep susarak  Seni Fenerli Sokak'ta bekliyorum.. Yağmurlar yağmaya görsün  Meyhanelerde cümbüş  Sen orada kimleri görürsün  Ben gibi sevdaya tutulmuş, düşmüş  Seni Fenerli Sokak'ta bekliyorum.. Kesilir çocuk sesi, kadın sesi  Fenerli Sokak'ta yanınca ışıklar  Benim gönlümde bir sarhoş neşesi  Bana ümitler taşır bu sakin akşamlar  Seni Fenerli Sokak'ta bekliyorum.. Dönemem bir adım geriye  Biraz ötede belki sen varsın  Boşver aldırma sen hiç kimseye  Yolun düşerse beni meyhanede ararsın  Seni Fenerli Sokak'ta bekliyorum. Biraz da seninle dolaşalım bu sokağı  Aşkımı kaldırımlardan, parke taşlarından sor  Tanımaz gözlerim senden daha uzağı  Sensiz olmak senle olmaktan da zor  Seni Fenerli Sokak'ta bekliyorum.. Seni Fenerli Sokak'ta bekliyorum  Gönlüm Ümit pınarı, yüreğim sabır taşı  Bugün olmazsa yarın geleceksin biliyorum  Seneler silemeyecek asla bu aşkı  Seni Fenerli Sokak'tan daha çok seviyorum...
Yerin seni çektiği kadar ağırsın,  Kanatların çırpındığı kadar hafif..  Kalbinin attığı kadar canlısın,  Gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç...  Sevdiklerin kadar iyisin,  Nefret ettiklerin kadar kötü..  Ne renk olursa olsun kaşın gözün,  Karşındakinin gördüğüdür rengin..  Yaşadıklarını kâr sayma:  Yaşadığın kadar yakınsın sonuna; ne kadar yaşarsan yaşa,  Sevdiğin kadardır ömrün..  Gülebildiğin kadar mutlusun.  Üzülme bil ki ağladığın kadar güleceksin  Sakın bitti sanma her şeyi,  Sevdiğin kadar sevileceksin.  Güneşin doğuşundadır doğanın sana verdiği değer  Ve karşındakine değer verdiğin kadar insansın.  Bir gün yalan söyleyeceksen eğer;  Bırak karşındaki sana güvendiği kadar inansın.  Ay ışığındadır sevgiliye duyulan hasret,  Ve sevgiline hasret kaldığın kadar ona yakınsın.  Unutma yagmurun yağdığı kadar ıslaksın,  Güneşin seni ısıttığı kadar sıcak.  Kendini yalnız hissetiğin kadar yalnızsın  Ve güçlü hissettiğin kadar güçlü.  Kendini güzel hissettiğin kadar güzelsin..  İşte budur hayat!  İşte budur yaşamak,  Bunu hatırladığın kadar yaşarsın  Bunu unuttuğunda aldığın her nefes kadar üşürsün  Ve karşındakini unuttuğun kadar çabuk unutulursun  Çiçek sulandığı kadar güzeldir,  Kuşlar ötebildiği kadar sevimli,  Bebek ağladığı kadar bebektir.  Ve herşeyi öğrendiğin kadar bilirsin,  bunu da öğren,  Sevdiğin kadar sevilirsin...
I  yollar  yorgunum  rüzgarli kasabanin çalisi  çam kokulu daglarin rüzgarsiz yagmuru  beni artik durdurun  yorgunum  on bes mayis doksan sekiz  viran sehire bes kala . II  yollar  yorgunum  asfalt rengi bir çayin deminde ilerliyorum  önümde yüzünü benden saklayan bir dag  bitkin bir adam dikiz aynasinda  tende biraz solgunum  yorgunum  yedi haziran erciyes hala yüzünü sakliyor . III  yollar  yorgunum  bir anne çigligi  enkaz altindaki üç yavruya  hastane koridorunda  hinca hinç yigilmis cansiz bedenlere  basmadan ilerliyorum  acidan yorgunum  ne olur beni durdurun  17 agustosun ertesi  sehir ölümü yorgan gibi örtünmüs . IV  yollar  yorgunum  gri renkli bir ülkeden dönüyorum geriye  dönüsüm sebepsiz  bekleyenin yoklugundan belki  belki de yalnizligin soguklugundan  yollar içimi isitiyor  bende durmak yok  beni bensiz durdurun  durmazsam vurdurun  sunu bilin ki yorgunum  ondört nisan  yagmurlu günün öksürüklü sabahi
Yalnız senin gezdiğin bahçede açmaz çiçek,  Bizim diyarımızda bin bir baharı saklar!  Kolumuzdan tutarak sen istersen bizi çek  İncinir düz caddede dağda gezen ayaklar. Sen kubbesinde ince bir mozaik ararda  Gezersin kırk asırlık mabedin içini  Bizi sarsar bir sülüs yazı görsek duvarda,  Bize heyecan verir bir parça yeşil çini. Sen raksına dalarken için titrer derinden  Çiçekli bir sahnede bir beyaz kelebeğin  Bizimde kalbimizi kımıldatır derinden  Toprağa diz vuruşu dağ gibi bir zeybeğin. Fırtınayı andıran orkestra sesleri  Bir ürperiş getirir senin sinirlerine,  Istırap çekenlerin acıklı nefesleri  Bizde geçer en yanık bir musiki yerine. Sen anlayan bir gözle süzersin uzun uzun  Yabancı bir şehirde bir kadın heykelini,  Biz duyarız en büyük zevkini ruhumuzun  Görünce bir köylünün kıvrılmayan belini.... Başka sanat bilmeyiz karşımızda dururken  Yazılmamış bir destan gibi Anadolumuz  Arkadaş, biz bu yolda türküler tuttururken  Sana uğurlar olsun... ayrılıyor yolumuz
Sofalar seninle serin  Odalar seninle ferah  Günüm neş'eyle uzun  Yatağında kalktığım sabah. Elmanın yarısı sen yarısı ben  Günümüz gecemiz evimiz barkımız bir  Saadet bir çimendir bastığın yerde biter  yalnızlık gittiğin yoldan gelir
seninle karşılaşıp solduğum andı ölüm  yüzüne baktığında tutuşup yandı ölüm. çoğaldıkça çoğalan bir sevda ülkesinde  ellerine dokundun; sana inandı ölüm. o efsunlu, yağmurlu, hercai gözlerinden  uçan kelebekleri mutluluk sandı ölüm. akkor dudaklarından ağı düştü içime  yollarında yürürken sanki insandı ölüm. viran eylediğin gün yorgun hayallerini  ayrılıkla, hüzünle, aşkla sınandı ölüm. bir ömür vuslatını bekledi boynu bükük  bilmem ki aşk uğrunda neden kınandı ölüm. süründü yıllar yılı karanlık köşelerde  benim gibi kıvrandı, kahra dayandı ölüm. her akşam tufanında harap oldu güneşim  gece baygın bir rüya, gündüz hülyandı ölüm. sensizliğin en ağır fermanıydı içimde  dudaklarımdan sızan bir damla kandı ölüm. ölüm seni sevmektir bir celladın elinde  bilmem hangi yürekte böyle sultandı ölüm
Bulsam, bir sihirli anahtar bulsam,  Toprak kilidini açsam dünyanın,  Çözsem düğüm düğüm muammasını  Ölüm denen sonsuz, büyük rüyanın! . Gelse bahçe bahçe mevsimler dile,  Ağaçlar, çiçekler konuşsa biraz:  Kimdir şu dallarda kızıl gülleri  Böyle alev alev yakan sihirbaz! . Bulsam, bir sihirli anahtar bulsam,  Ne yıldızlar için, ne güller için!  Alnı eşiğinde bekleyenlere  Açılmak bilmeyen gönüller için!
Susarak anlattım bütün gizliyi  Sakladım duygumu ben konuşarak . Bir acı tarlası sessiz yüzünde  Aşkı yürürlüğe koyma savaşı . İçimde bir düzen kaynaşmaktadır  Büyük ve çekingen bakışlarından. En iyi anlatış artık susmaktır  Anladım bunu ben seni bilince . Gel denize yaslan yalnız denize  Sırrını denizler taşır insanın . Zaman bir hızdir ve yıldızdır akan  Esneyen günler ve gece üstünden . Bir uyku bölmezse anılarımı  Korkarım çıldırtır bu hayal beni . Gözlerin ne kadar İstanbul öyle  Sebiller uçuşur parmaklarında . Ortak günlerimiz tarih şöleni  Saçlarında sayfa sayfa güneşi . İçimde bir sergi var portrelerin  Hayalim heryerde kavrar gölgeni . Aşka ve tabiata ulaştır bizi  Gel kurtar bu şehrin gürültüsünden . Terketme n'olursun bir eşya gibi  Ölümsüz bir hasret yaşarken bende . Vurulmuş bir geyiktir sensiz zamanlar  İçimin ormanı bir yangın yeri . Bir uyku bölmezse anılarımı  Korkarım çıldırtır bu hayal beni . Istırap varoluş şartımız oldu  Esef etme yasım karaymış diye . Bir yanım vahşidir ürkütür seni  Aykırı düşerim sulhçulüğüne . Bir gün deli gibi sarsarak seni  Göklerin yolunu sorabilirim . Başımı taşlara vurabilirim  Aklımdan çıkarsa anılarımız . Paramparçayım sen onar beni  Topla aynalardan eski gölgemi . Göçebe ömrümü bağla zamana  Dağılsın içimin karıncaları . Bir uyku bölmezse anılarımı  Korkarım çıldırtır bu hayal beni
hızla gelişecek kalbimiz  kalbimiz hızla.  sürgünlerin umutsuzluğunda  kırık kalpler, yaralılar, onulmazlar  farksız çarpanların umutsuzluğunda  ve köprü başlarının umutsuzluğunda  ve köprü başlarının umudunda.  sular bitse bile, çiçekler atılırken oralara  temiz bir ilişkinin bulutsuzluğunda  ve eski dağlarda, eski dağlarda kış  kovalarken ülkesini  hızla gelişecek kalbimiz.  kendi öz hüznümüzün öz tarlasında  bozkır dayanıklılığımızın tarlasında  kalbimiz  ellerimiz ayaklarımız arasında  ve kimsenin bölemediği şarkıyı  güllerin, buğdayların ve acının şarkısını  bir haziran uygulayacak sesimize.  sütçünün sesiyle birlikte  erkenci isçilerin sesiyle birlikte  şoförün sesiyle birlikte  sabaha başlamış sarhoşların sesiyle birlikte  yaman sarhoşların sesiyle birlikte  ve yeni uyanışların ve yeni doğmuşların  ve herkesin ve herkesin  sesleriyle birlikte  bir haziran uygulayacak  kimse bölemeyecek ve kalbimiz  hızla gelişecek.. yıkıntılara karışan eski bir bahar  büyük olmaya elverişli bir bahar  eskiden yaşanılmış ve her şeye rağmen  insanlara göre bir bahar  suların kana kestiği yahut  suların kana kestiği bir bahar.  hızla gelişecek kalbimiz  bir mavilik kalıbında  bir odada, en olagel bir odada  en sade, en insanca bir odada  bir kadınla bir erkeğin olduğu bir odada  bir kadın bir erkeğin  bir kadınla bir erkek olduğu  ellerin ve omuz başlarının  birbirini bulduğu.  birden gerçekliğini algılayarak  saat çalınca ve görünce güneşi  birden vazgeçilmezliğini algılayarak  önemli ve gerekli buluşunu kendini  birden hatırlayarak  geleceğe hazırlayınca olanca göğüslerini  ve her şeye ve ölüme kalbimiz  hızla gelişecek  cağımıza pek uygun bir hızla  gelişecek kalbimiz  (...) . kalbimiz  yerin ve göğün alt edilmez bir dirilikte olduğu  tutkumuz, direnmemiz, ellerimiz, kalbimiz.  kalbimiz  kalbimiz hızla gelişecek.
Beklemiyorum artık yıldızları ve seni  Avuçlarımda yorgun bir ıstırap, bir kalem  Yollarına bıraktım bozulan mihengimi  Girsem yer kabuğuna, kahrın kuytularına  Bağbozumu gözlerin görsün diye rengimi  Karışsam çöllerinden sızan Nil sularına . Sensiz olduğun günün akşamında, bakarsın  Yanı başında duran bir elçidir varlığım  Nasıl tutuşturursa kum saatini hicran  Ya da son bir serçenin minyatür kanatları  Oynatırsa yerinden dağların yüreğini  Anlarsın ki sinemde gök siyah, toprak sarı. Alevleri ağlayan bir yangındır bu iklim  Anlattım gün ışığı tebessümlerle, mağrur  Bir yangın ki, ışıksız, kıvılcımsız ve derin  Bir deprem, bir kıyamet bu inkisar evinde  Anladı sefil baykuş, âmâ ve dilsiz ölüm  Bu yangın bir kez olsun gülmedi alevinde . Duymuş olmalı ceylan, kaktüs, kervancı başı  Her birinde bu şarkı kırılgan ve kederli  Titreyerek sarsılan bir çölün ortasında  Öyle bir düşürdün ki ardıma gölgeleri  Vaktin ne olduğunu öğrettin de, saatim  Asla yanılmayacak ne ileri, ne geri. Benzemez başkasına bir akrep, bir yelkovan  Hiç kimsenin zamanı aynı renge boyanmaz  Acının paylaşılmaz bir yangına dönüşüp  Taşı da, korkuyu da erittiği bir günde  Yıktın mağaramdaki çocuğun evrenini  Minnettarım sana bu muamma denizinde. Takvimlere bakınca çöküyor can kalesi  Günlerin boynu bükük, ay yaralı içimde  Öyle bir kanattın ki, dakikalar ve hüzün  Ateşten damlalarla yakıyor ellerimi  Öyle bir öğrettin ki, ne olduğunu vaktin  Beklemiyorum artık yıldızları ve seni
Afyon garındaki küçük kızı anımsa, hani,  Trene binerken pabuçlarını çıkarmıştı;  Varto depremini düşün, yardım olarak Batı'dan  Gönderilmiş bir kutu süttozunu ve sütyeni.. Adam süttozuyla evinin duvarlarını badana etmişti,  Karısıysa saklamıştı ne olduğunu bilmediği sütyeni,  Kulaklık olarak kullanmayı düşünüyordu onu kışın;  Tanrım gerçekten çocukluk günlerinizde mi? ... Eşiklere oturmuş bir dolu insan  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Son bağlar kopunca sevgililerden,  Kalbe, o hayâlin çıktığı yerden,  Şifasız kederler sızar nihayet.. Nihâyet, en yakın emellerin de  Zehirli rüzgârlar eser yerinde;  Gidenle beraber gider saadet.. Kırılmış bir kalbe son kalan yoldaş  Gizlice dökülen beş, on damla yaş,  Bir de yâd edilen hâtıralardır.. Çünkü her sevincin sonu kederde;  Saadet, sabaha karşı göklerde  Doğan bir yıldızın ömrü kadardır.
Ayağı kayan bir çocuk  Kadar şaşkınım, bilemedim  Düz yolda yürümenin imlâsını  Kanayan dizlerime bakıp da  Ağlamayı öğrenemediğim gibi. Sevgilisi değildim kadınlarımın  Bir papağan tüneğiydim belki  Ama birkaç sözcük öğrendiysem  Kadınlardan öğrendim, yine de  Bilemedim sevgilim diyebilmeyi. Büyülendim ama büyüyemedim  Aklım ermedi aynalara ve suya  Yüzümü gösterip kalbimi neden  Sakladıklarını öğrenemedim  Şaşkınım, cahilim ben bu dünyada. (Çocuksun Sen)
İYİ Kİ BU DÜŞTESİN . nehirler yarışır, çağıldar gözlerinde  o nehirler benim nehirlerimdir  aşk  ki azar azar benim yerimdir  üşüyorsam, sokaktaysam, yalnızsam  gözlerin ey yâr benim evimdir . /vurulup düştükçe, düştükçe seni sevmekten caymayacağım  gece insin, el ayak çekilsin gelip kapında ağlayacağım! / . iyi ki bu sestesin  dünyayı ısıtan nefestesin  bir haydut gibi gezinirim kapında  kalbimde tutuşan ateştesin… . II  rüzgârlar savrulur, uğuldar gözlerinde  o rüzgârlar benim rüzgârlarımdır  aşk  ki azar azar benim yerimdir  suskunsam, bozgunsam, bulutsuzsam  gözlerin ey yâr benim evimdir . iyi ki bu düştesin  her sabah ışıyan güneştesin  iyi ki yoksuluz bulutlar gibi  soğuyan dünyada sımsıcak fırınlar gibi . /vurulup düştükçe, düştükçe sana koşmaktan caymayacağım  gece insin, el ayak çekilsin gelip kapında ağlayacağım! / . Yılmaz odabaşı
Titrek bir damladır aksi sevincin  Yüzünün sararmış yapraklarında  Ne zaman kederden taşarsa için  Şarkılar taşırsın dudaklarında.  İşlerken hülyama sesten örgüler  Bir çini vazodan dökülen güller  Gibi hülyada fecirler güler  Buruşmuş bir çiçek parmaklarında. . Gözlerin kararan yollarda üzgün,  Ve bir zambak kadar beyazdı yüzün;  Süzülüp akasya dallarından gün  Erir damla damla ayaklarında. . Sesin perde perde genişledikçe  Solan gözlerinden yağarken gece  Sürür eteğini silik ve ince  Bir gölge bahçenin uzaklarında. . Sen böyle kederden taştığın akşam  Derim dudağında şarkı ben olsam  Gözlerinde damla, içinde gam  Eriyen renk olsam yanaklarında
Ömrümde nice sızı var  kışların önü, sonu var.  Kalbim bu kuşatmalarda dar;  dağlarda ölmek isterim.. Ben ateşten, hınçtan doğdum.  Üç beş kuruşa kul oldum,  yetmedi de mahpus oldum;  dağlarda ölmek isterim.. Kaç mevsim ağladım kaldım,  tutuşan özlemle yandım,  kentler zalimdi dayandım;  dağlarda ölmek isterim!  __________________  * Hece ölçüsüyle şarkı sözü olarak yazılmıştır.
ıslığında usturalar bileniyor  bıyıkları marşandiz katarı  zulasında eroini esrarı  tutuklandıkça yenileniyor. kafası kızdı mı taksim'de akşam  bütün lahmancunlar ondan sorulur  oğlanın birine takıldı / tamam  çengelköy'lü sevtap diye meşhur. göğüsleri hakikat birer kumru  eskiden de süslenir boyanırmış  ayak ayak üstüne atıp oturdu mu  insanda can mı bırakırmış. sabaha karşı bir büyük rakı  yıldız tozuması külüstür mehtap  arabada sevişmek başlıca merakı  ne kanun tanıyor ne de kitap. bu yollara düşecek adam mıydı  çiçek yaptırmalar parfüm filan  bu sefer yakasını fena kaptırdı  sevtap başını yiyecek anlaşılan. boşversene / daha ölmedik ulan
Yemek yemek üstüne ne düşünürsünüz bilmem  Ama kahvaltının mutlulukla bir ilgisi olmalı
fezayı bağlayarak yorgun kanatlarına  bir güvercin uçurup kıtalar arasından  çağırdın beni  geçerek birer birer sürgün kanyonlarını  derbeder koşup geldim ışıldayan tahtına  yarım koyup bir bardak kurşun rengi çayımı  yıkarak yalnızlığa kurduğum sarayımı  yetim çığlıklarımı duyurmak üzre sana  koşup geldim; iliştir beni memnu bahtına . adını söylemek istemiyorum  her hecesi amansız bir kor dudaklarımda  her harfine yıllardır şimşeklerle yarıştım  zindanlara karıştım, ölümlerle tanıştım  adını söylemek istemiyorum  rüveyda dediğim zaman  anla ki, senin için yürüyor kelimeler  çığlığımın atardamarlarından . hangi yıldızdır bilmem, gözlerin  kayar da üzerime rüveyda  önce tuhaf bir deprem yayılır bedenime  sonra açılır önümde ıstırab vadileri  silik renkleriyle adımlarıma  çözülmeye yüz tutan bir mazi mühürlenir  hayalin bittiği menfeze doğru  alaca bir at koşar içimde  zamansız, mekansız nefese doğru . uslanmaz bir yürek taşıdığıma dair  yaygın bir kanaat dolaşır aynalarda  oysa rüveyda  baştanbaşa ben  kevser akan, gül kokan bir kalbin filiziyim. . kitaplara sürdüğüm kapkara lekelerden  bir anlatsam nasıl utandığımı  bir doğrulsam eğildiğim yerlerden  ağarır tanyeri nilüferlerin  alaca bir at koşar içimde  ezer toynakları ile anılarımı . sular köpürmemeliydi rüveyda  kırılmamalıydı ıslak dalları hasret selvilerinin  ben zehire alışkınım, şerbete değil  rüyalar hefret eder avare duruşumdan  kabuslar çeker ancak derdimi yeryüzünde  sen gün boyu simsiyah bir ufukla beraber  ben her gece bir Mehdi türküsüyle çilekeş  yargılamak için zeval kayıtlarını  inkılab bekliyorum . hangi umut çiçeğidir bilmem, ellerin  uzanır da gönlüme rüveyda  derinden bir ok saplanır bağrıma  beynimi çağıran bir sese doğru  alaca bir at koşar içimde  zamansız, mekansız nefese doğru . varlığın cinayettir memleketimde işlenen  akıtır kanını en asil pehlivanların  yokluğun sükunettir kuşatır evrenimi  varlığın ve yokluğun ölümüdür baharın . artık eskisi gibi bakamıyorsun  göklerinde bir belkıs otururdu rüveyda  binlerce gökkuşağı olurdu kirpiklerin  güneş bir anne gibi dururdu başucunda  artık dokunamıyor kakülün bulutlara  karalara bürünmüş saçlarında dolunay  ben bu kadar zulme layık mıyım rüveyda . hangi ressamı vurur bilmem, endamın  sarar da benliğimi  ben beni tanımam kaldırımlarda  kafesleri yutan kafese doğru  alaca bir at koşar içimde  zamansız, mekansız nefese doğru . kırmızı bir kurdela bağlayarak alnına  duydun mu orkideye dua eden birini  bu ısmarlama yüzler yok mu rüveyda  bu yapmacık bebekler  gözyaşı akıtırken gülenler yok mu  beni kahrediyor geceler boyu . hangi çağın gelişidir bilmem, gülüşün  soluk bir dünyanın mezarlarına  gömerek gurbetimi  kapadı karanlığa Yesrip, kapılarını  meydan okuyuşun çağın ordularına  bilmem hangi mevsimin başlangıcıdır  doruklardan öte hevese doğru  alaca bir at koşar içimde  zamansız, mekansız nefese doğru . yasını tutuyorum kararttığım düşlerin  yıpranmış divaneler gibiyim sokaklarda  amansız bir ütopya üfleyen pencereler  lif lif yoluyor dram seyyahı bedenimi  önümde, haksızlığın hesaba çekildiği  hiç kimsenin kimseyi tanımadığı mahşer  arkamda, kare kare ömrümü belirleyen  hatırladıkça yanıp tutuştuğum resimler . söyle, nasıl aşarım pişmanlık dağlarını  yeniden bir nil olup taşar mıyım çöllere  kim giydirir başıma tacını nihayetin  kim takar bileğime hürriyet künyesini  karada balık gibi nasıl yaşarım, söyle . rüveyda, seziyorum; tahammülün kalmadı  ama dur, boşaltayım bütün çığlıklarımı  asırlardır köhne barınaklarda  küflenen, çürüyen çığlıklarımı . at vuruldu; içim paramparça rüveyda  gölgelerin ardına sakladım kusurumu  sen orda kayıtsızca gülümsüyor gibisin  ben burda damla damla eriyip akıyorum  yine de, çiğnetemem kimseye gururumu  istenmediğim yeri sessizce terkederim  hatıra kalsın diye bırakır da ruhumu  mahzun bir derviş gibi boyun büker, giderim
Tanrım: Vakit tamam.Yaz çok muhteşemdi.  Yay gölgeni güneşli saatler üzre,  Ve tarlalara sal rüzgarları şimdi. . Son meyvalara dolgunlaşmayı buyur;  Bağışlayıp güneyden iki gün daha,  Yönelt kendilerini olgunlaşmağa  Sert şaraptaki son tadın izini sür. . Hâlâ ev kurmayan kurmaz bundan gayrı.  Yapyalnızdır hep, yalnız kalan bir kere,  Kalkar, okur, mektup yazar uzun süre  Yollarda huzursuz aşağı yukarı  Dolaşır, yapraklar dökülürken yere. . Çeviren: Dr Osman Tuğlu
Kader böyle imiş böyle yazılmış  Gidiyorum kara gözlüm ağlama  Mezarımız gurbet ele kazılmış  Gidiyorum dudu dilim ağlama. Ceylan bakışını üzme boşuna  Kurbanlar olayım gözün yaşına  Keder yakışmıyor hilal kaşına  Gidiyorum kara gözlüm ağlama. Emanet eyledim benli kuzumu  Arkalarda koyma benim gözümü  Getir ver çalayım kırık sazımı  Gidiyorum kara gözlüm ağlama. Mahzuni Şerif 'im yollar göründü  Garip başım dertten derde büründü  Fadime'm duvağın yerde süründü  Gidiyorum kara gözlüm ağlama.
senin ülkende cüceler vardı boyları hüzünden kısalan  donmuş gözyaşları  kurumuş otlar  ve adını anımsamadığım bir sürü hüzünlü şey vardı  hüzün programlanmıştı bilgisayarlara bile  babanın bir beyin cerrahının tamir çantası olduğu  söylentisine gelince  bence kuru iftira  ama yukarılık kompleksini kimden kaptığı bilinmiyor  annense bir şişenin içinde batık gemileri  bekleyip durmuş yıllarca  kiralık kardanadamlarla çıkmış küf rengi yolculuklara  ve kadınlar hamamında ayyaş bir ayı gibi bayıldığı gün  seni doğurmuş hiç yokken sen hesapta  a benim caretta carettam  a benim yürek vuruğum  buna da şükür  çünkü  bir yılkı atı gibi  bırakmışlar seni çocuk çocuk suluboya çıkmaz sokakta  keyiflerine bakmışlar gelsin eğlence gitsin ça ça ça. sen küçücükmüşsün  insanlara bakmışsın bakmışsın her yan sönük yıldızlar ormanı  bir şeyleri sevmek istemişsin alışırken dünyaya  dişlerini göstermişler  kırmışlar termometreni  insan insanın kurduymuş bre  kesekağıdına sarmışlar seni  narbülbülün kafese ayçiçeğin çöplüğe  bir duvarın sıvası gibi dökülürken bana rastlamışsın  dur demişsin dur hadi dur yaşamım sil baştan  ben demişim. 'severim severim sevmesine de seni  eski bir hüzünle  durmadan büyür içimde bir Girit yasemini'. yaklaşmışım  ve deniz atmışım dudaklarımla dudaklarına
Yüzlerce soğuk namlu üzerime çevrildi,  Yüzlerce demir tetik aynı anda gerildi!  Anne, beni söğüdün gölgesinde vurdular,  Öpmeye kıyamadığın oğlun yere serildi.  Üşüştü birer birer çakallar üzerime,  Üşüştü her bir yandan göğsüme, ciğerime.  Anne, beni leş gibi yiyip talan ettiler,  Teşhis edilmek için savurdular önüne.  'Yeryüzündeki acıların  Hepsini, hepsini tattım!'  Heder oldum, ekmeğime tütün kattım!  Beni milyon kere yaktılar üstüste.  Bir Anka kuşu gibi anne,  Kendimi külümden yarattım.  Geceler tanır beni; konarım göçerim ben.  Geceler tanır beni; kan damlar içerim ben.  Anne, sen beni unut. Karanlığın bağrında  Kırmızılar ekerim, siyahlar biçerim ben.  Suçüstü yakalandım bölüşürken kalbimi,  Suçüstü, kelepçeyle yardılar bileğimi.  Anne, ben diyar diyar umudun savaşçısı,  Bir tutam sevgi için dağladım gözlerimi.  Prometeus'tum, çiviyle çakılırken taşlara  Ciğerimi kartallara yedirdim.  Spartakus'tüm, köleliğin çığlığında.  Aslanlara yem oldum, tükendim.  Kör kuyuların dibinde Yusuf'tum,  Kerbela çölünde Hüseyin.  Zindanlarda Cem Sultan, sehpada Pir Sultan.  Kaçıncı ölmem, kaçıncı dirilmem bu?  'Tanrılardan ateş çaldım,'  Yüzyıllarca tutuştum, üstüste yandım.  Bir Anka kuşu gibi anne,  Kendimi külümden yarattım.
Hiçç kanser olmaz onlar  Gnl.mdr.ler  Holidingler  Politikapçıklar  T.S.K.'ler  T.K.K.'lar  Hiç hiç kanser olmazlar  Ama bizim Yaman durduğu yerde  Pankreas kanseri ölür  Nedini bir şair tanır Yunan  Adı Pankreatitis  Yani yeni bir rol. (Güle Güle Seslerin Sessizliği
Sana hasret, sana hayran gönlümüz  Sarı saçlım, mavi gözlüm nerdesin  Bu gemi bu 'Kara Deniz'  Sarı saçlım, mavi gözlüm nerdesin. Kara peçe, yakışmıyor kullara  Kurban olam şu gittiğin yollara  Hele uyan bir bak bizim hallara  Sarı saçlım, mavi gözlüm nerdesin. Bulutlar teriden, dağlar kokundan  Sarhoştur Mahzuni, senin kokudan  Bir daha gel gel ha Samsun'dan  Sarı saçlım, mavi gözlüm nerdesin
Izdırabın sonu yok sanma, bu alem de geçer,  Ömr-i fani gibidir, gün de geçer, dem de geçer,  Gam karar eyliyemez hande-i hurrem de geçer,  Devr-i şadi de geçer, gussa-i matem de geçer,  Gece gündüz yok olur, an-ı dem adem de geçer, . Bu tecelli-i hayat aşk ile büktü belimi,  Çağlıyan göz yaşı mı, yoksa ki hicran seli mi?  İnleyen saz-ı kazanın acaba bam teli mi?  Çevrilir dest-i kaderle bu şu'unun fili mi,  Ney susar, mey dökülür, gulgule-i Cem de geçer, . İbret aldın, okudunsa şu yaman dünyadan,  Nefsini kurtara gör masyad-ı mafihadan.  Niyyet-i hilkatı bul aşk-ı cihan aradan,  Önü yoktan, sonu boktan, bu kuru da'vadan  Utanır gayret-i gufranla cehennem de geçer. . Ne şeriat, ne tarikat, ne hakikat, ne türe,  Süremez hükmünü bunlar yaşadıkça bu küre  Cahilin korku kokan defterini Tanrı düre!  Ma'rifet mahkemesinde verilen hükme göre,  Cennet iflas eder, efsane-i Adem de geçer. . Serseri Neyzen'in aşkınla kulak ver sözüne,  Girmemiştir bu avalim, bu bedyi' gözüne.  Cehlinin kudreti baktırmadı kendi özüne.  Pir olur sakiy-i gül çehre bakılmaz yüzüne,  Hak olur pir-i mugan, sohbet-i hemdem de geçer.
Hayat hikayelerine bayılırım. Ben toprağa 36 numara ayaklarıyla basan, biraz şaşkın bir kadınım. Tuhaf bir masal. Yerde ne var yer boncuk, gökte ne var gök boncuk, işte ortasında ben varım. Hayatım uzun süren bir şaşkınlıktan ibaret olacak sanırım. . Uslu, içine kapanık bir çocuktum ben. Ancak nedense birdenbire olmadık şeyler yapardım. İlkokul 1. sınıftayken evden kaçtım mesela. . Lisenin bahçesine gidip ayaklarımı kırmızı balıklı havuzun içine soktum. İğde ağaçları vardı bahçede bir de. Beni akşama buldular. O gün annemden yediğim dayak beni epey idare etti. 18 yaşıma kadar bir daha evden kaçmadım. Sonra 18 yaşımdayken bir daha evden kaçmaya karar verdim. Babama hitaben artık büyüdüğümü ve diğer bazı ehemmiyetli hususları belirten bir mektup yazdım. Sanırım kırmızı balıklı havuzu özlemiştim. Ancak bu kaçışımda bir daha eve dönmedim. Hatta evlenip kaçarak evlenen ilk şehirli kız unvanını aldım. . Yine ilkokuldayken, bizim sınıfta hep şımarık zengin çocukları vardı. Müstahdemin oğlu da bizim sınıftaydı. Onu hep iter kakardık. Çok ezik ve sessizdi. Bir gün işi iyice azıtıp onu köşeye sıkıştırdık ve mataralarımızdaki suyu kafasından döktük. Soğuktu. Üşümüştü ve titriyordu. Birden gözlerim onun kapkara, kocaman ve acı çeken gözleriyle karşılaştı. Afalladım ve kalakaldım. Eğer şairler birdenbire şair oluveriyorlarsa ve ben de eğer bir şairsem, işte o gün şair olmuşumdur kesin. Belki o kara ve kocaman acıdan özür dilemek için yazıp duruyorumdur. . 13 yaşımdayken annem öldü. Hani bazı insanlara isimleri çok yakışır ya, işte annem o insanlardandı. İsmi Füsun'du. Annemden bana kalan tek miras bir sihirdir. Onu ne zaman özlesem hep bir şiir yazdım. . Çocuk romanlarını çok severim. Özellikle Uzunçorap Pippi'yi. O benim kahramanımdır. Çilli, kırmızı saçlı ve palavracıdır. Bir gün hayatımı hiç nokta konulmadan yazılmış bir çocuk romanı olarak yeniden kurmak istiyorum. Belki her noktanın bir süre sonra kanayan bir virgüle dönüştüğünü bildiğimden. Aniden şiir yazmayı bırakıp, çocuk romanı yazmaya karar verebilirim. Zaten hiç prensibim olmadı benim. Bazen "Bak kızım şu üç günlük dünyada senin de bir prensibin olsun, bak elaleme nasıl prensip sahibi" diye nasihat ediyorum ama olmuyor. Olamıyor. Dolayısıyla şiir yazmak gibi bir prensibim yok.Derdimi anlatmaya çalışıyorum ben. Patates baskısı yaparak derdimi anlatmam mümkün olsaydı, kuşkusuz öyle yapardım. Hem eğlenceli olurdu böylesi. Hem daha az zarar verirdim kendime.. Pek çok işte çalıştım. Sekreterlik, anketörlük, pazarlamacılık, tezgahtarlık. Hepsinden de istifa ettim. İstifa etmeyi çok sevmişimdir hep. Tam benim tarzım. İstifa etmek kendimi çok asil hissetmemi sağlardı. Bence herkes en azından bir kere şöyle anlı-şanlı istifa etmelidir.Tavsiye ederim. . Boşandıktan sonra bir bodrum katında yaşamaya başladım. İkide bir su basardı orayı. Ben de eşyaları bir kenara toplar, sabırla pis suyu boşaltır ve Tanju Okan'ın `Kadınım' şarkısını mırıldanırdım. "Sevdiğim o kadın yok artık bu evde" pis su boşaltıp ev temizledikten sonra, sevdiğim o kadın olurdum ben yine. Kendimi iyi ve güçlü hissederdim. Çapkın hayallerin çirkin ördeğiydim ben orada. Öyle çok mutlu oldum ve öyle çok acı çektim ki özgeçmiş falan hikaye, benim orada geçirdiğim üç yılda en özlü geçmişim saklı.Bir insanın hayatındaki en özlü şeyin, delirmek olduğunu fark ettim ben orada. . Tam artık hayattan istifa edip, kendimi hepten asil sanacağım sırada oradan taşındım.Taşınmam gerekti. Kapıya kimin olduğunu bilmediğim şu iki dizeyi kurşunkalemle yazdım: "Irmağımda başımın döndüğü yıllardı / geçtiğim her yerde benden bir şeyler kaldı" . Sonra içime ve hatta dışıma kapandım. Küsmek gibi bir şey. Bir çeşit gölge fesleğeni. Bir çeşit olmayan hayat. Zaten hiçbir şeyi kararında bırakamamak ve ortasını bulamamak gibi bir sorunum var benim. Epeyce göçebe yaşadım, sadece iki valizim oldu. Bir yığın insan tanıdım. Ama hep yalnızdım. . Herkes nasıl oluyorsa kafasının içinde dolaşan kırk tilkinin kuyruklarını birbirine değdirmemeyi başarıyor. Bende bir kısa devre durumu var, organizasyon bozukluğu. . Hay Allah, Mustafa Topaloğlu gibi konuşmaya başladım.Ama bu işime geliyor biraz, beni eğlendiriyor. Prens Mizkin'in dediği gibi "Budala olsaydım, budala olduğumu düşündüklerini anlar mıydım hiç." . Bütün bu karışıklığın üstesinden gelmek için şiir yazıyorum. Benim gibi sağı solu belli olmayan biri için ve bir göçebe için şiir iyi bir yol arkadaşıdır. Yerin yedi kat dibine de gitsen, göğün yedi kat üstüne de çıksan seninle gelir. Şiir imkansız bir şeydir, mümkün değildir, çaresizdir. Bunu hissediyorum ben hep onda kendi umutsuzluğumu buluyorum. . Hani Yılmaz Güney'in "Umutsuzlar" diye bir filmi vardır. Hani Filiz Akın balerindir. Fırat ya aşkı ya silahı seçmek zorundadır. Aşkı seçer ama vurulur. İşte ben şiirlerimde Fırat'ın vurulduğu sahneyi yazıyorum. . Gelinciklerle dolu tarlalara baktığımda üzüntüsünden kan tüküren Allah'ı görüyorum. Aslında bir tür veremli kız şarkısı söylüyorum, herkes bunun şiir olduğunu düşünüyor. Ne yapayım, aşkın başka türlüsünü bilmiyorum. . Dergilerde falan bazen okuduğum şiirler öyle süslü ve özenli ki, bazen utanıyorum. Ben herhalde gündelik hayatımda süslü bir kadın olduğumdan, şiirlerimi süsleyip, saçlarını tarayamıyorum, vakit olmuyor. Benim şiirlerimin öbürlerinin yanında hamamdan çıkmış ahretlikler gibi bakımsız durduklarının farkındayım. Bu yüzden sanırım hep acemi bir şair olarak kalacağım. Zaten hiç oturup şurasını şöyle yazayım, hatta şurasına bir kuş kondurayım diye düşünmüyorum.Yazıyorum sadece. . Ayrıca o güzel ve süslü şiirler aynı bizim köşe başlarındaki Noel Babalara benziyorlar. Pamuk sakalları, doğulu ve esmer yüzlerini saklayamıyor bir türlü. Yine de tonton ve şirinler tabii. Ben yine de komşu teyzelerin rüyasına giren nur yüzlü, ak sakallı dedeyi daha esaslı buluyorum. Gaipten gelecek her türlü haberi dikkatle dinlemek lazım geldiği kanaatindeyim.. Edebiyat dünyasında neler olup bittiğinin pek farkında değilim. Dergileri de elime geçtikçe okuyorum. Mutlaka iyi şeyler oluyordur. Kendimi edebiyat dünyasına ait hissetmiyorum. Ben daha kıyıda köşede bir yerdeyim. Zaten son üç senede genelde Peygamberler Tarihi, Gazali, Arabi, Şeyh Galip, Mevlana falan okudum. Bu yüzden son dönemde bir edebiyat okuru bile sayılmam. Ama beni en çok etkileyen şairlerden biri Edip Cansever'dir. Bir dönem kendimi Cemile Hanım yerine koyup mektuplar yazdım. Ancak Hilmi Bey yeterince Hilmi Bey olmadığından, vazgeçtim mektup yazmaktan ona. . Kadınlar hâlâ bezik oynuyorlar mı bilmem. "Her şeyi gördüm, içim rahat" diyebilecek kadar iyi bir şair değilim. Ben "eh bir şeyler gördük işte" diyebiliyorum sadece. Son dönemde elimden geldiğince bir hanımefendi gibi davranmaya çalışıyorum. Okulu bitirip hayata atılacağım artık. Hukuk Fakültesi son sınıftayım. Ben de çilemi bu şekilde dolduruyorum işte. . Kedileri çok severim. Sokakta geçenlerde bir tane gördüm. Siyah, uzun tüylüydü. Göğsünde beyaz bir leke vardı. Bembeyaz, pos bıyıkları vardı. Aynı Nietzsche'ye benziyordu.Alıp eve getirsem, teyzem istemezdi herhalde. Üzgünüm, Nietzsche sokakta kaldı. . Yürüyen merdivenlerden korkuyorum. Ben gideceğim yere kendim giderim. Ne münasebetle kayıp gidiyor onlar. Anlatabileceklerim şimdilik böyle, çok eğlendim teşekkürler.
Kavgayı,  bir yaprağın üzerine yazmak isterdim.  sonbahar gelsin yaprak dökülsün diye.... Öfkeyi,  bir bulutun üzerine yazmak isterdim.  yağmur yağsın bulut yok olsun diye.... Nefreti,  karların üzerine yazmak isterdim.  güneş açsın karlar erisin diye.... ...Ve dostluğu ve sevgiyi,  yeni doğmuş tüm bebeklerin yüreğine yazmak isterdim.  onlarla birlikte büyüsün bütün dünyayı sarsın diye...
Umursama dünya gelse üstüne  İçinde büyüyen bir ahın olsun  Elbet bir gün devran döner tersine  Tahammül en büyük silahın olsun. Boşver hayallerin gerçek olmasın  Yeşersin yeter ki umut solmasın  Derde talip ol ki dertli kalmasın  Garibin gözyaşı günahın olsun.. Olsun be aldırma Yaradan yardır  Sanma ki zalimin ettiği kardır  Mazlumun ahı, indirir şahı  Her şeyin bir vakti vardır
Zina bizim gıdamızdır diyenler  Zina suç olmaktan çıktı... Ha gayret!  Çağdaş etiketli şıllık bayanlar  Boş durmak sizleri sıktı... Ha gayret! . Bir oldunuz erkeğiyle kadını  Geri geri attırdınız adımı  Çıkartın zinanın çirkef tadını  Boynuzlar kaleyi yıktı... Ha gayret! . Derler: Hayvan gibi özgür olalım  Entel zennelere kılınç çalalım  Değişelim, her gün bir eş alalım  Ankara’da şafak söktü... Ha gayret! . Çiçek, kokusunu sundu herkese  Kaptan şoför taktı geri vitese  Yalamaya döndü kapı, menteşe  Aşiret canından bıktı... Ha gayret! . Mühim değil su alsa da kayıklar  Boynuzuna kavuşacak geyikler  Kokonalar “zina” diye sayıklar  Gözler Avrupa’ya baktı... Ha gayret! . Köşe yazarları, köşe taşları  Utanmıyor yüzü bulsa yaşları  Acı hıyarların turp yandaşları  Kafayı uçkura taktı... Ha gayret! . Yabancı istedi, yerli ram oldu  Ak bayrak çekildi, teslim tam oldu  Zina kuyruğunda izdiham oldu  Devler diz üstüne çöktü... Ha gayret! . Tekeler hayvanca sevişe dursun  Keçiler sevişsin, gevişe dursun  Masalarda meze ve şişe dursun  Medya, kaçırmasın vakti... Ha gayret! . Birileri arpaları malt etti  Birileri bile bile halt etti  Birileri ar-namusu alt etti  Birileri mumu yaktı... Ha gayret! . 29 Eylül 2004/Vakit
Kelam bilmeyene söz bilmeyene  Desindiye dil verdiydim birzaman  Ocak beyhudesi öz bilmeyene  Muhabbete hal verdiydim bir zaman . Kimisi bir etmez kimisi buçuk  Kimi adan degil kimisi kaçık  Kimi yalın ayak kimi sırt açık  Çıplaklara çul verdiydim bir zaman . Ayak saldım dağlardaki çagrına  Aknergisi nişan koydum bögrüne  Yaylaları dolandıydım ugruna  Yesin diye bal verdiydim bir zaman . Bunlar adam degil yaban kırı  Hedefe ulaşmaz daban kırı  Demirci artıdı çoban kırı  Yol bilmeze yol verdiydim bir zaman . Yigit olur dagın başı kar ise  Sefai'yem söyleyemem sır ise  Hakkım helal olsun hakkım ver ise  Bir kaç ite yal verdiydim bir zaman
Yürüdükçe gölgem kayboldu benden  Vuslatsız sevdamdan usanır oldum  Ruhuma giydiğim candan bedenden  Belirdikçe aşkım utanır oldum. Çırpınır duramaz can kafesinde  Son sözü sonsuzluk son nefesinde  Kırıldı kalemim aşk celsesinde  Urgana sehpasız uzanır oldum. Tabip bildiğini nasıl söylesin  İster meçhul ister Mecnun eylesin  Dört mevsim içtiğim hazan neylesin  Öldükçe bedenim uyanır oldum
Allahın seçtiği kurtulmuş millet!  Güneşten başını göklere yükselt!  Avlanır, kim sana atarsa kement,  Ezel kuşatılmaz, çevrilmez ebet.. Allahın seçtiği kurtulmuş millet!  Güneşten başını göklere yükselt! . Yürü altın nesli, o tunç Oğuz’un!  Adet küçük, zaman çabuk, yol uzun.  Nur yolu izinden git, KILAVUZ’un!  Fethine çık, doğru, güzel, sonsuzun! . Yürü altın nesli, o tunç Oğuz’un!  Adet küçük, zaman çabuk, yol uzun.. Aynası ufkumun, ateşten bayrak!  Babamın külleri, sen, kara toprak!  Şahit ol, ey kılıç, kalem ve orak!  Doğsun BÜYÜK DOĞU, benden doğarak! . . Aynası ufkumun, ateşten bayrak!  Babamın külleri, sen, kara toprak! . (1938)
Berfinim,  içimin güler yüzü,  yaşanılası iklimim hoşgeldin.... (adımın çapraz yazılması kimin umrunda...  denize düşen yılana öykünür biraz da...) . bir aralık sızıverdin işte  ömrümüzün en gevrek zamanı...  çıt diyor kırılıyoruz,  öfke kadar saydamız o zamanlar  ve kırılgan  bıçak kadar! . kızım demeyi öğrettiğin için  o tanrısal kokun  ve gülüşündeki baban için. ki hala zillleri çalıp kaçmak istiyorduk  yarım yamalak aşk kırıntıları  tabakta bırakılmış,yazık atılacak bir sevda  haritası,  hatta el değmemiş delilikler istiyorduk...  çocuktuk daha  büyümeye direniyorduk,  iş toplantılarında lolipop zamanlar  düşlüyorduk. ama sızı verdin işte...  bir avuç yeşil gevrek rokaydık,  mayışmamıza bir limon yetecekti...  biz garsonu bekliyorduk,  sen çıkageldin.... hoşgeldin berfinim..  kızım kızgınlığım..  bilmiyorduk daha,  objektıflerin objektif olmadığını,  ikimize yeter sanıyorduk ikimizin toplamı,  meğer doyurmak zormuş içimizdeki hayvanı.... habersiz geldin,kusura bakma  ortalık biraz dağınıktı..  şimdi hemen toplarız sanıyorduk,  olmamıştık daha.... işin zor kızım  hem büyüyecek  hem bizi büyüteceksin..  baban mı var,derdin var kızım.... hoşgeldin kızım,  içimin güler yüzü,hoşgeldin...
Yirminci asrın ablak yüzlü feza pilotu  Buldun mu Ay yüzünde ölüme çare otu?  Bir odun parçasına at diye binen çocuk  Başında çelik külah, sırtında plastik gocuk.  Uzakları yenmiş Fatih edasındasın|  Dibsizliğin dibini bulmak sevdasındasın...  Allah'a dil çıkarır gibi küstah bir yarış...Farkında değilsin ki, Ay Dünyaya bir karış  Fezada milyarlarca ışık, yol, mesafe;  Seninki, saniyelik zafer, ilmi hurafe  Kavanozda, kendini deryada sanan balık;  Ne acı vahşet, mağrur ilimdeki kalabalık;  Fezada 'Allah diye bir şey yok' iddiası  Gel gör, kaç füzeye denk, bir mu'minin duası;  Rafa kaldırmak için ruhlarını dürdüler;  Güneş diye kalpteki güneşi söndürdüler.  Bilmediler; kalptedir, kalptedir asil feza;  Kalptedir, olumsuzluk kefili kutsi imza.  Sayıdan sonsuzluğa sınıf geçirtecek not;  Bizdedir ve bizdedir Arşa giden astronot,  Ve mekandan arınmış ve zamandan ilerde,  Fezayı teslim alma sırrı bizimkilerde.. Bizimkiler ışığa gem vuranda binerler;  Yerden göğe çıkmazlar, gökten yere inerler......
Her şey çürüyor canım kardeşim bu dünyada  Hatıralar bile  O hatıralar ki kafatasından muhkem bir yerde saklıdırlar  O hatıralar ki tüyden hafif  Gök mavisinden duru  Etten kemikten uzaktırlar  O hatıralar ki  Bambaşka bir zaman içre yaşar dururlar  Gel demeden gelir  Git demeden giderler  Nur topu gibi açıldıkları olur bazan  Sonra sızım sızım sızlarlar  Her şey çözülüp gidiyor bu dünyada  Bir biri içinde  Bir biri peşi sıra  Bir tad dudakta  Bir ses kulakta  Sen toprakta çürürsün canım kardeşim  Ben ayakta
Bak, bu beyaz karanfil senin akşamın olsun  Hohlayıp onunla silersin kalbini  Ne zaman yüzüne çalışsam gökyüzü oluyor  Göğsün yaz içinde  Dağlara bakmaya koşuyoruz birlikte  Ama sen sıyırıp gidiyorsun içimi.  Bir ırmaktan aktıkça yıkandığım  Kılıç için dokunmuştun ipektin kesinlikle  Bana kızdığında kuş seslerine yenilirdin  Hızlandırırdın soluğumu  Harlı gövdene alıştırırdın  Tenin gelip de geceme vurunca  Soyunur çoğalırdın  İçimde, batığına aşık bir denizin kokusu.  Bir bıçağın iki yüzü, huysuz dilin  Nerede bir ayaklanma olsa iterdin kendini  Dokunsan sönerdi ateş  Sabahı uyurduk isteseydin eğer  Bir okyanusla yarıştırırdın çıplaklığını  Saçlarını topla ki boynunda alanlar açılsın.  Alnım kanıyor, üstüme devriliyor uzaklık  Alıp gidiyorsun işte geveze günlerini.  Aşk değil bu, yara içinde yara! . Kavram-Karmaşa, Eylül 2001
Adil davranmadıktan sonra  Hacı, hoca olmuşsun kaç para?  Hırka, tesbih, post, seccade güzel ama;  Tanrı kanar mı bunlara?
Ela gözlü nazlı dilber  Koma beni el yerine  Altın kemerin olayım  Dola beni bel yerine. Hecine gönlüm hecine  Yiğide ölüm gecine  Al beni zülfün ucuna  Sallanayım tel yerine. Gel kız karşımda dursana  Şu benim halim sorsana  Zülfünden bir tel versene  Koklıyayım gül yerine. Karac'oğlan der n'olayım  Kolun boynuma dolayım  Nazlı yar kölen olayım  Kabul eyle kul yerine
yüksekkaldırım'da bir akşam  maria missakian'ı düşündüm  eğer kendimi bıraksam  yağmur olabilirdim yağardım. kasım'da bir çınar olurdum  yaprak yaprak dökülürdüm  kalbimi sıkı tutmasam. döküp saçıp boşaltsam  içimde yükselen şiiri  kaldırımlara döküp harcasam  gözleri balıkçıl gözleri  dudaklarında tutup rüzgarı  maria missakian adında biri  gelse göğsüne kapansam. gece gölgesine sokulsam  gökyüzünde bulutlar büyüseler  yağmuru dinlesem anlatsam  şimşekler kırılıp dökülseler  bizi sokoklarda bıraksalar  leylekler üşüyüp gitseler  dönüp arkalarına bakmadan. yine akşam oldu Attilâ İlhan  üstelik yalnızsın sonbaharın yabancısı  belki paris'te maria missakian  avuçlarında bir çarmıh acısı  gizlice bir sefalet gecesi  çocuğunu boğarmış gibi boğup paris'i  sana kaçmayı tasarlar her akşam
pencerem  boş bahçesine bakar gri bir lisenin  içimde servislere dağılır çocuklar  ve yürüyerek bitirir okulu  küçük esnafın çilli çocukları. pencerem on yıl öncesine bakar  müfredat dışı sevmeler içindir lise yılları  veya kötü şarkılar  ne zaman ıslak bir aşk düşünsem  içime saçların düşer  bir iç’e bir saç nasıl düşer bilmem  bilsem zaten şiir yazmam. açık konuşma benimle   penceredeyim   ağzında gevele sözcükleri   söz sanatlarından devşir gülmelerini   yalnızım, cenderedeyim…. pencerem ağzıma bakar  ne zaman karlı bir akşam düşünsem  içime kırağın düşer  bir iç’e bir kırağı nasıl düşer bilmem  bilsem zaten şiir yazmam. suda yürüyebiliyordum bir aralık  her faninin kendi mucizesi vardır  kendini şaşırtır en azından,  herkes biraz elçisidir tanrının  ne zaman ölümcül bir aşk düşünsem  içime allahın düşer  bir iç’e bir allah nasıl düşer bilmem  bilsem zaten şiir yazmam…. şubat 99,malatya
Kalbimde arama eski yerini  Sen gözümden akan sele karıştın  İstesem de artık sevemem seni  Hasret rüzgarına yele karıştın. Seninle aşkımız eski bir roman  Yandı sayfaları külüdür kalan  Sevgilim herşeyim sendin bir zaman  Ne yazık sonunda ele karıştın. Kırılan kalbim var dinmez bir kini  Ömrümce sürecek aşka yemini  Kavuşmak imkansız artık sevgilim  Dönüşü olmayan yola karıştın
Yalnızca benden kaçma yeter  Boş sözler de etsen duymak istiyorum seni  Sağır olsan gönlüm sözlerini ister  Dilsiz olsan gördüğünü.. Kör olsam, seni görmek isterdim  Sen yanımda yol gösterici oldun  Uzun yolun daha yarısı bile aşılmadı  Bir düşün içinde yaşadığımız karanlığı. 'Bırak beni yaralıyım' desen de boşa  Görevden dönülmez, yalnızca ertelenir  Başka bir yerde değil, yalnızca burda. Bilirsin özgür değildir gereksinilen kimse  Gönlüm her şeyden önce seni ister  Biz de diyebilirim, ben yerine.
Güzel anılar biriktirdim senden,  Dudağıma solgun gülücükler getiren.  Özenle sakladım belleğimde,  Bir yığın oldu daha şimdiden.  Nasıl olsa bir sonu olacaktı bu aşkın  Bir gün apansız gerçekleşiveren.. Bir terazinin durgun pirinç kefesine  Pat diye inince kara kiloluk,  Nasıl kalkar havaya birdenbire  Boş kalan zavallı kefe.  Nasıl titreşir terazi uzun süre,  Denge sağlanıncaya kadar başka şeylerle.. Anılarla bozdum o dengeyi ben önce,  İkimiz için de yaptım bunu.  Yaşadığımız günlerden biriktirdim sessizce,  Bir kefede sana hiç sezdiremeden.  Koyabilirsin kara kiloyu artık,  Bak terazi nasıl kolay gelecek dengeye.. Mutluydum ben yine de kendimce.  Senin girdilerin, çıktılarım benim  Doğrusu uygundu birbirine,  Yan yana gelince bir resmi tamamlayan.  Vazgeçilmezdi ellerin sonra,  Yangınımdan yorgan döşek kaçıran.. Ama inan sonludur aşk da,  Kovalar sonunu kendi kendinin.  Bana bir uçurum gerek şimdilerde,  Yeterince dik ve derin.  Bir çavlan istiyorum çünkü,  Kırmak için kristalini hayatın ve şiirin.
Akmayan yaşlarla sıcacık yüzün;  yavrum, bugün seni pek üzgün gördüm.  Gözünde bir küçük noktadır hüzün,  Neşeni ne bugün, ne de dün gördüm.  Eğri dallar gibi halsiz, yorgunsun,  Birikmiş sulardan daha durgunsun,  Görünmez bıçakla içten vurgunsun,  Seni öz yurdunda bir sürgün gördüm.  Geçti bir cenaze peşinde ömrüm;  Bilemem, vardığın neresi, bugün?  Her gün yürüdüğün kadar yürüdün,  Arkasından kendi ölünün; gördüm.
Gönül ne gezersin sarp kayalarda  İniver aşağı yola gidelim  Bir güzel sevmeyle gönül eğlenmez  Gel güzeli bolca İl'e gidelim. Koyuverin gitsin sefil baykuşu  Durmuyor akıyor gözümün yaşı  Kadir kıymet bilmez imiş her kişi  Kadirli kıymetli İl'e gidelim. Şahini koyuverin avını alsın  Yarenim yoldaşım yanıma gelsin  Şu garip illerde düşmanım ölsün  Emmili dayılı İl'e gidelim. Karac'aoğlan der ki yiyip içmeden  Güzeller usanmaz konup göçmeden  Muhanatın köprüsünden geçmeden  Düşelim de azgın sele gidelim
Düşman saçmasapan lâflar eder,  duyar can kulağım.  Benim için kötü şeyler düşünür,  görür can gözüm.  Üzerime köpeğini salar,  ısırır köpek ayağımı,  çok acılar çekerim, çok acılar.  Köpek değilim, onu ısıramam,  ısırırım dudağımı.. Büyük kişilerin sırlarına ortağım,  gene de na şu kadar övünemem.  Bütün ayıplar bende ama,  ne yapıp yapmalı,  ulaşmalı dostlara,  geride kalmayı kendime yediremem.
Ben hic turna gormedim  Ama taniyorum turnayi turkulerden  Biri bir turnali turku tutturursa  Helede trendeysem  Helede hapisteysem  Yitirmissem sevdiklerimi  Oy daglar daglar  Mutlulugu hic gormedim ama taniyorum yoklugundan  Geceler boyle olmazdi herhal  Ayrilik getirmezdi kucaklasmalar  Durup durup ic cekmeler  Kiyi kose aglasmalar  Olume kurtulus denmezdi herhal  Sevismek suc sayilmazdi  Yasamak boyle cile  Mutluluk dilesem birine  Aglayasim gelir ardindan  Mutluluk benim sirinimdir  Oy daglar daglar  Nazim'i hic gormedim ben  O cikti ben girdim iceri  Gordum topragini o aci gulun  O kus ancak o bahcelerde  Nesini anlatayim ben ozgurlugun  Gun olur zincire vurulmaktir ozgurluk  Gun olur gogsunu gere islik calmaktir caddede  O cekip gitti buralardan  O cekip gitmeden once  Bilmezdim gitmenin ne oldugunu  Simdi kim gitmelerden soz etse  Karanlikta bir baba sessizce opuyor cocugunu  Yapin bunun resmini  Yapin bunun heykelini  Muzigini sarkisini  Yapin bunun romanini  Oy daglar daglar
Kaçtığı bilinmeyen bir ülkesinde cinler padişahının, bir  yeniyetme. Değiştirmiştir adını, saçlarını kazıtmıştır. Soğuk bir  tabanca yastığının altında, uyuyabilir ancak. Bir yelek giymiştir  dimi; kuşbilime çalışır, omuzunda simruğ kuşu, eskiden  ötermiş. . Bir tehlikeye yaslanmıştır; uçurtma uçurur, yüzlüğü düşmüş.  Yakalanır ming izleyicilere, bileği incecik. Bir kılıçla keserler  kirpiklerini uzun. Kırarlar eklemlerini, pantolonunu sıyırıp gümüş  bir şamdana oturturlar, ziftle boğarlar teknede, damgalarlar. . Uçsuz bucaksız kucağındadır barbar anasının, bir yeniyetme.  Büyük bir alınla karşılar ölümü de, alkışlayarak karşılar; unutbeni  mavisinden bir yelkenliye binmiştir. Hamsin yelleri eser  Mısrâyim'den, kırk gün. Saçlarını uzatmıştır, yalnızlığı sever.
Sen benim hiçbir şeyimsin  Yazdıklarımdan çok daha az  Hiç kimse misin bilmem ki nesin  Luzumundan fazla beyaz  Sen benim hicbir seyimsin  Varlığın yokluğun anlaşılmaz. Galiba eski liman üzerindesin  Nasıl karanlığıma bir yıldız olmak  Dudaklarınla cama çizdiğin  En fazla sonbahar otellerinde  Üniversiteli bir kız uykusu bulmak  Yalnızlığı öldüresiye çirkin  Sabaha karşı öldüresiye korkak  Kulaği çabucak telefon zillerinde. Sen benim hiçbir şeyimsin  Hiçbir sevişmek yasamışlığım  Henüz boş bir roman sahifesinde  Hiç kimse misin bilmem ki nesin  Ne çok çığlıkların silemediği  Zaten yok bir tren penceresinde. Sen benim hiçbir şeyimsin  Yabancı bir şarkı gibi yarım  Yağmurlu bir ağaç gibi ıslak  Hiç kimse misin bilmem ki nesin  Uykumun arasında çağırdığım  Çocukluk sesinle ağlayarak  Sen benim hiçbir şeyimsin
Çocuklar uyanır geceleyin  Bir şey ararlar karanlıkta. Uyanır kadınlar geceleyin  Yüzük takarlar karanlıkta. Geceleyin kediler uyanır  Bize bakarlar karanlıkta
Saklarım gözümde güzelliğini  Her neye bakarsam sen varsın orda  Kalbimde gizlerim muhabbetini  Koymam yabancıyı sen varsın orda . Aşkımın temeli sen bir alemsin  Sevgi muhabbetsin dilde kelamsın  Merhabasın dosttan gelen selamsın  Duyarak alırım sen varsın orda . Çeşitli çiçekler yeşil yapraklar  Renklerin içinde nakşını saklar  Karanlık geceler aydın şafaklar  Uyanır cümlâlem sen varsın orda . Mevcudatta olan kudreti kuvvet  Senden hasıl oldu sen verdin hayat  Yoktur senden başka ilânihayet  İnanıp kanmışım sen varsın orda . Hu çeker iniler çalınan sazlar  Kükremiş dalgalar coşar denizler  Güneş doğar perdelenir yıldızlar  Saçar kıvılcımlar sen varsın orda . Veysel’i söyleten sen oldun mutlak  Gezer daldan dala yorulur ahmak  Sen ağaç misali biz dalda yaprak  Meyva çekirdeksin sen varsın orda
Daha güçlü türküler söyle  Hadi Ozanım  Bahçende açmamış çiçekler çok  Sen iste yeter ki bin yıl yaşarsın  Sanma ki ölüme çare yok
Gazel. Menüm tek hîç kim zâr ü perîşân olmasın yâ Rab  Esîr-i derd-i ışk u dâğ-ı hicrân olmasun yâ Rab. Dem-â-dem cevrlerdür çekdügüm bî-rahm bütlerden  Bu kâfirler esîri bir müselmân olmasun yâ Rab. Görüp endîşe-i katlümde ol mâhı budur derdüm  Ki bu endîşeden ol meh peşîmân olmasun yâ Rab. Çıkarmak etseler tenden çeküp peykânın ol servün  Çıkan olsun dil-i mecrûh peykân olmasun yâ Rab. Demen kim adli yoh yâ zulmü çoh her hâl ile olsa  Gönül tahtına andan özge sultân olmasun yâ Rab. Cefâ vü cevr ile mu'tâdem anlarsuz n'olur hâlüm  Cefâsına had ü cevrine pâyân olmasun yâ Rab. Fuzûlî buldu genc-i âfiyet meyhâne küncinde  Mubârek mülkdür ol mülk vîrân olmasun yâ Rab
Ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın.  Aslında yokum ben bu oyunda,  ömrüm beni yok saysın.... Yaşam bir ıstaka;  gelir vurur ömrünün coşkusuna.  Hani tutulur dilin,  konuşamazsın…. Tırmandıkça yücelir dağlar.  Sen mağlupsun sen ıssız  ve kalbinde kuşların gömütlüğü;  tutunamazsın! . Eloğlu sevdalardan dem tutar,  aşk büyütür yıldızlardan;  senin ise düşlerin yasak,  dokunamazsın.... Birini sevmişsindir geçen yıllarda.  Açık bir yara gibidir hâlâ.  Hâlâ ne çok özlersin onu,  ağlayamazsın…. Yolunda köprüler çürür.  Sesin, sessizlik sanki bir uğultuda.  Savurur hayat kül eyler seni,  doğrulamazsın! . Yapayalnız bir ünlemsin  dünyayı ıslatan şu yağmurlarda.  Her şey çeker ve iter,  anlatamazsın.... Yaşam bir ıstaka,  gelir vurur işte ömrünün coşkusuna.  Sesinde çığlıklar boğulur ama,  bağıramazsın…. Sonra vakt erişir, toprak gülümser sana;  upuzun bir ömrün ortasında  ne hayata ne ölüme  yakışamazsın…. Yazdırmalısın mezar taşına:  Ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın,  aslında hiç olmadım ben bu oyunda  ömrüm beni yok saysın…
Nurullah Ataç çeliştirmen  Tahir Alangu soruşturman  Cevdet Kudret deriştirmen  Suut Kemal çekiştirmen  Mehmet Kaplan uyuşturman. Sabahattin Eyüboğlu yetiştirmen  Orhan Burian barıştırman  Vedat Günyol biliştirmen  Adnan Benk veriştirmen  Fahir Onger geçiştirmen. Memet Fuat alıştırman  Fethi Naci kızıştırman  Hüseyin Cöntürk yarıştırman  Rauf Mutluay doluşturman  Asım Bezirci koğuşturman. Mehmet H. Doğan geliştirmen  Doğan Hızlan buluşturman  Konur Ertop araştırman  Vecihi Timuroğlu seviştirmen  Muzaffer Uyguner üleştirmen. Adnan Binyazar örtüştürmen  Füsun Akatlı konuşturman  Atilla Özkırımlı dalaştırman  Murat Belge yakıştırman  Enis Batur ileştirmen. İlhan Berk eleştirmen
Gönül bir güzeli sevmiş ayrılmaz   Dolanır peşinde çoban misâli   Hiç kimse bu derdin dermânın bilmez   Azmış yaraları perişan hali. Lokman çâre bulmaz yoktur Eflâtun   Yârdan ayrılması ölümden çetin   Elde endaz ettim bu aşkın atın   Terkettim sılayı vatanı ili. Ferhat Şirin için kestiği taşlar   Benim senin için döktüğüm yaşlar   Seni yaksın beni yakan ateşler   Yaktı bu sinemi savruldu külü. Arılar bal için bekler petekler   Alır her çiçekten verir emekler   Mecnun Leylâ için pınarı bekler   Ben de bir yâr için olmuşum deli. Evvelden var idi bu sevda bende   İlikte damarda cesette canda   Ölünce hû çeksin kemiğim sinde   Dünyâda durunca Veysel'in dili
Sen tam tabancayı  Şakağına dayamışsın;  Kapı açılıveriyor  Ve üstündekileri  Bir bir fırlatıp atan  Bir leylak sesi...
Bu yaz Latince kursuna gitme,   beni incele.  Seneye ucarsin planorle.  Bu yaz boslugu benim cinnetimde dene...  Sana cagdisi bir romantizm getirdim,  ilkel bir soyutlama...  Isletme tezini sonra verirsin, bu yikimi   kacirma...  Hirslarini yatistir bir sure icin...  Biraz egil, nefesimi dinle,  hic olmazsa, uzuluyormus gibi yap...  Yeniden donersin eski hayatina,  biraz saygi duy, biraz zaman kaybet...  Bak beni nasil zehirleyecek,  icinde tasidigini bile farketmedigin o ask...  Kucumseme, deneyimdir ; soranlara   anlatirsin  Senin icin bu yenilgi, bu dagilip   parcalanma.... Bu yaz Latince kursuna gitme, beni incele...
Hatırladım seni  bu büyük boşluğun içinde  neden böyle çok sevildiğini.... Sen hayatın once içinde olduğun halde  her şeyden ince bir tülle ayrılıyorsun,  her şeyden çocuksu bir kanla  eksik yaşanmış bir baharla ayrılıyorsun.... Kim sevse seni, yitirdiğini seviyor  o büyük eksik neyse onu...  Kim sevse seni, yanlış yüzünü görüyor...  Uzaklaşan bir tutkusun sen  seni seven yitirmeyi öğrenmeli,  Hayatsın...O kanatan rüya...  Bölünmüş hayatları  son kez aydınlatıyor adın...
Uslansana, acım benim, dinlenip dursana artık.  Akşam gelse derdin hep; geldi bile Akşam; bak, işte:  Bütün kenti kapkara örtüsüyle sarar karanlık,  Kimine kaygı salmış, kimineyse mut getirmiş de. . Ölümlü kalabalık, dışardaki pis kalabalık  Hazzın, yavuz celladın kırbacına boyun eğmiş de  Devşirmeye koyulmuş rezil bir şölende pişmanlık,  Acım benim, elini elime ver; şöyle gel işte, . Onlardan öteye. Geçmiş yılların, bir gör yakından,  Sarktığını eski giysilerle gök balkonlarından;  Hüznün gülümseyerek sudan yükseldiği yer yer; . Güneşin bir kemerde durduğunu, can vereceği,  Ve, Doğu'ya sürüklenen bir uzun kefene benzer,  Gece'yi dinle, canım, ilerleyen güzel Gece'yi.
Beni şafak vakti bir el dürtükler:  İdam mahkumu, kalk, bekliyor savcı!  Zindan avlusunda öter düdükler;  Bir güneş doğar ki., zakkumdan acı.... İpten indirilir, yine uslanmam,  Bela...Bela bende yakıcı şehvet...  Bir olur, ateşi görmemle yanmam;  Dipsiz uçurumda kaçılmaz davet.. Bak nasıl silinir bu yüz karası;  Elimde, ölümü öldüren silah,  Alnımda tozpembe secde yarası,  Lugat kitabımda tek isim: Allah...
Medya kanallarından kör cehalet akıyor  Bülbüller hapsedilmiş, kel kargalar şakıyor  Kimi çıkar derdinde, kimi makam derdinde  İnsan gibi insanlar uzaklardan bakıyor.. . 19.04.2007/Vakit
Kuytu ormanları, tenhâ bağları  Geziyor mevsimin yorgun rüzgârı.  İnce dallar kırık, yapraklar sarı,  Geçmiş bu yoldan da, belli sonbahar.. Duyulur bir ayak sesi gizlice  Hâlî bahçelerden rüzgâr esince:  Geçen bir yolcu mu, yoksa her gece  Yollarda beklenen bir kadın mı var?
saçakların buz kırgını  soğuk fırtınalar  boranlar yara doğru  sanrılar durulur duyulmaz  vakitlerden kehribar  şehr-i sefahatti kol kanat gerilmiş  kuşaklar tetikte  babil'in asma bahçelerinde infazlar  dünyanın yedinci cücesiydi sekiz harika insandan biri  mavi bir yuvarlaktı hepsi kainat kadar büyük  ve küçücük bir damla hayat kadar  bu işten en çok sıkılanlardır peygamberler  nefsi terbiye zemininde  uhrevi bir ıslıktı en kabadayı mucizesi  kolaydı çünkü bir olmazı anlatmak inanmak isteyene  denizler yarıldı yarıdan  sönük bir akşam yemeğinin ortasında  bir düzine uhrevana kaldı kabarık hesap  ve sonuncunun mucizesi mucizesizliği oldu. kardeşlerim!  kardeşlerim acele etmeyiniz  hele bir ölelim de gerisi kolay!
kandan  ve ceninden bir gün daha  başlarken  bir dalı kanatıyorum tırnaklarımla  ağzı açılmamış bir güle dokunuyorum. geceden kalma bir şeyle oynuyor kalbim  bugün biraz daha yorgun başlıyorum  sabah  yeni doğmuş çocuk çirkin ve sisli  vurdukça ilk ışıkları penceremden içeri  kımıldaşır içimin ölü dolu coşkusu  güneş ürkekliği gizleyemez  ne olsa çözülmez yüreğimin kuşkusu  gün sevecen çığırtkan  beni yeni oyuna çağırıyor  yalnız yenilmiyen gladyatör. bana eski bir ölümü anımsatıyor  sabah. taşıyarak bir celladı odama  aşkımın ve bırakmışlığımın celladını  hüznümle ve çirkinliğimle yargılamadan beni  tanıdığım bir ölümle tehdit ediyor  yalnızlık her sabah öldürüyor beni. çözerek gecenin ipliğini hızımla  hüznümü ve yalnızlığımı sarıyorum sabaha. adi bir etiketi yamayarak üstüne  boyna genişleyen bir orospu gibi  genişledikçe küçülen bir orospu gibi  aşksızlığım küçültüyor beni  korkum ve çirkinliğim utandırıyor beni  gecikilmiş bir aşkı yaşamıya  cinayet tek kurtuluşsa bir yanlışlıktan  önce acıya direnmesini öğrenmeliyim. eskitilmiş bir kurşunla kaplıyorum yüreğimi  acıya ve aşka hazırlıyorum. hergün yeniden yaşamak  boşalan bir birikimi kocamış acılarla  uzuyan bir ölümü bitimleyen vücudum  çirkin ve güzel orospu. yeniyetme  bir çırpınışın yorgunluğu yüreğimde  o hep güzel görünen bana  çirkin ve güzel orospu  vücudum. seni seviyorum. acıyla büyütüyorum aşkımı  bir gün bana sevişmeye öğretecek
Kara bir gök için çok şey söylenebilir elbet.  İşte benim bulutum  pas tutmamış sözcüklerden örgülü bir ağıt  alnına halk sıçramış neferlerin çılgar gözleriyle  sana  ey rengi tarihini utandıran elbise. Yüzün hiç yabancı değil  sen eski borazanların gedikli çalgıcısı  sesine küflü ambarların kokusu sinmiş  irin salgını, cinayet fotokopisi ve kangren depolanmış  eskimiş tarih satıcısı ambarların kokusu.. Burnum duymuyor ama seni  uslanmış ıtır kokusunu da duymuyor  benim burnum  benim burnum  vahşi dağ çiçekleri, bozkır gülleri ve devedikenlerinin  kırları genişleten halk kokusuyla yanıyor  genzim çatlıyor  genzim çatlıyor ve seni de çatlatıyor  el illizyonizmin sırça küresi.  sana kim sus dedi Kalbim.  Dünya bir ateşten top gibi kavruluyorken  toprak güneş sıtmasıyla sarsılıyorken  burda, orda, öte yanlarda  alınterinin öfkeyle fışkıyan şavkı  yeryüzünü yeniden biçimliyorken  ve depremle sarsılan halkların beyni  illizyonizmin büyüsünü bozuyorken  seni kim büyülemek istiyor Kalbim.  Bildim hiç kuşkusuz  su yılanları, yeraltı fareleri ve akbabaların koruyucusu  çarpıcıların, kemirgenlerin, leşçilerin  şaşırtılmış kolcusu.. Usul usul da gelsen, harlayarak da gelsen  el illizyonizmin güleryüzlü büyücüsü  masken kandırmıyor çoktandır beni  beni ve benim gibi  dünyaya kanından dürbünle bakanları  soluğu cehennem yakanları.  Çünkü biz hayatı kendi aynasından gördük  biliriz sırça kürenin yaldızındaki puştluğu  Ey tırnaklarımı büyüten tahammülsüzlük  beynimde hora tepen on sivri bıçak  senin kendi damarında denediğin keskinlik  halkının alnındaki tomurcuğu patlatsa da  kan kendini aldatmaz  kan kendini aldatmaz. Kalbim!  bu acıya dayan  varsın işkenceler dağlasın seni  duru bir gök için vahşete katlananlar  acıyı bir silah gibi göğsünde saklamalı . Kalbim!  bu acıya dayan  bu acıya dayanman için  yaranı iyileştirmek için sana  parçalanmış gül cesetlerinden bir reçete . vereceğim. vahşet dağlarından kızgın kemik külleri  işkenceler ovasından kan dölleri  ve yangınlar vadisinden dehşet bir ateş.  Kan kokusu büyüyü bozmak için  Kemik sıcaklığı sırça küreyi eritmek için  Ateş kırmızısı göğü aydınlatmak için. Böylece dirilir içindeki gül cesetleri bile  dirilir ve o zaman  çılgın bir şafakla tazelenen gökyüzü  bir taze tomurcuk gibi açar  kanıyan alnında senin.. Kalbim!  sen varsın  sen tökezleyen bir şarkı değilsin  ne de uzun, yanık havalı türkü  sen kendinin ezgisisin.. Yırt öfkenin sabredilmez dağarcığını  dağılan, saçılan ne varsa hepsi senindir  kara bir gök ancak bunlarla arınır  ve elbette yeter bunlar sırça küreyi dağıtmaya  acı diye ne varsa hepsini onarmaya. Kalbim!  elimden tut  elimden tut  sensiz birşey yapamam.
Benzettiler. Yeni bir afyondur yenen her lokma  Biber Avrupalı, tuz Avrupalı.  Gülücükler sahte, kirpikler takma  Dudak Avrupalı, göz Avrupalı.. Bebeklikte benliğini yitiren  Tepe tepe tepemizde oturan  Bizi çıkmazlara alıp götüren  Ayak Avrupalı, iz Avrupalı.. Birisi diskoda içer, kıvırır  Birisi kulüpte konken çevirir  Yapmasını bilmez, yıkar devirir  Ana Avrupalı, kız Avrupalı.. Kalıba uydurdu uyduklarımız  Yazmakla bitmez ki duyduklarımız  Paris modasıdır giydiklerimiz  Astar Avrupalı, yüz Avrupalı.. En mahrem yerlerin kalktı örtüsü  Beş santim tırnaktır ellerin süsü  Bütün bunlar medenîlik ölçüsü  Cilve Avrupalı, naz Avrupalı.. İster sâri deyin, isterse irsî,  Büyük revaç buldu makbulün tersi  Duyduğumuz 'okey, adiyö, mersi'  Ağız Avrupalı, söz Avrupalı.. Her gün karşımıza on zıpır çıkar  Bağırır-çağırır, devirir yıkar…  Dinler kulağımız, gözümüz bakar  Sürü Avrupalı, yoz Avrupalı.. Başımız ayıkmaz binlerce halttan  Örf, adet gemimiz delindi alttan  Analar Muğla'dan, Van'dan, Tokat'tan  Bebek Avrupalı, bez Avrupalı.. Sahnede ekranda hıyar dinleriz  Deliye, densize uyar dinleriz  Saçma çığlıkları duyar dinleriz  Şarkı Avrupalı, saz Avrupalı.. Herkes soyunuyor, açılmıyor ki  Sokakta boynuzdan geçilmiyor ki  Müslüman gâvurdan seçilmiyor ki  Şekil Avrupalı, poz Avrupalı.. 'Türklük bu mu? ' desem 'bu' diyecekler  Şampanyayı sorsam 'su' diyecekler  Bir gün kökümüze 'hu' diyecekler  Kabuk Avrupalı, öz Avrupalı.. 20 Mart 1986  (Beşinci Mevsim)
Ve bir astronomi bilgini, 'Bize zamandan bahset' dedi.. Ve o cevap verdi:. 'Ölçüsüz ve ölçülemeyen zamani ölçebileceksiniz.  Davranislarinizi ayarlayacak, ve hatta ruhunuzun rotasini,  saatlere ve mevsimlere göre yönlendirebileceksiniz.. Zamani, kiyisinda oturup, akisini izleyeceginiz  bir nehir haline döndüreceksiniz.. Içinizde zamana bagli olmadan varolan öz,  yasamin zamandan bagimsizliginin zaten farkindadir;  Ve bilir ki, dün bugünün anisi, yarin ise bugünün rüyasidir.. Ve yine bilir ki, içinizde sarki söyleyen veya düsünen özünüz,  hala yildizlari uzaya dagitan o ilk an'in içinde devinmektedir.. Aranizda, özündeki sevme gücünün sinirsizligini  hissetmeyen var midir acaba? . Yine de bu hudutsuzluguyla ayni sevginin,  bir sevgi düsüncesinden digerine,  bir sevgi davranisindan bir baskasina,  kendi varliginin tam orta yerinde simsiki  ve hareket etmeden durdugunu kim hissetmez? . Ve zaman da, tipki sevgi gibi bölünemez ve ölçülemez degil midir? . Yine de eger düsüncenizde zamani mevsimlerle ölçmek isterseniz,  her mevsimin digerlerini içermesine izin verin.. Ve birakin bugününüz, geçmisi anilarla,  gelecegi ise özlemle kucaklasin.'
Dedin "Bir başka ülkeye bir başka denize gideceğim.  Bundan daha iyi bir başka kent bulunur elbet.  Yazgıdır yakama yapışır neye kalkışsam;  ve yüreğim gömülü bir ceset sanki.. Aklım daha nice kalacak bu çorak ülkede.  Nereye çevirsem gözlerimi, nereye baksam  Hayatımın kara yıkıntıları çıkıyor karşıma,  Yıllarıma kıydığım boşa harcadığım.". Yeni ülkeler bulamayacaksın, başka denizler bulamayacaksın.  Bu kent peşini bırakmayacak.  Aynı sokaklarda dolaşacaksın. Aynı mahallede yaşlanacaksın;  Aynı evlerde kır düşecek saçlarına.  Bu kenttir gidip gideceğin yer. Bir başkasını umma.. Bir gemi yok, bir yol yok sana.  Değil mi ki hayatına kıydın burada. Bu küçücük köşede, ona kıydın demektir bütün dünyada.. (Türkçesi: Erdal Alova – Barış Pirhasan)
künyeme kazıdım ölü doğmuş sevinçlerimi  ölürsem beni seninle ararlar şimdi. bak, incelirken zehirleniyorsun yavaş yavaş  beni yanaşma ruhum boğuyor geceleri. ölürsem beni seninle ararlar şimdi. yüreğim paslı bir sarnıç  gözyaşlarının demi hala avuçlarımda. sesleniyorsun sevdaların kilitlendiği manastırlardan  yaşamak güçlü olmak değildir her zaman. künyeme kazıdım ölü doğmuş sevinçlerini  ölürsem beni seninle ararlar şimdi
Zühdünü ko, aşka düş ehl-i cenan etsin seni  Piyr-i aşka kulluk et canane can etsin seni. Bir zeman bülbül gib efganın ağdır göklere  Şol kadar kıl naleyi kim gülistan etsin seni. Ar u namusun bırak, şöhret kabasından soyun  Giy melamet hırkasın kim ol nihan etsin seni. Yüzünü yerler gibi ayaklar altında ko kim  Hak teala başlar üzre asüman etsin seni. Verme rahat nefsine daim gaza-yı ekber et  Ka'be-yi dil fetholup darül-eman etsin seni. Gel Niyazi'nin elinden bir kadeh nuş eyle kim  Mahvedip nam u nişanın bi-nişan etsin seni
Sevgilim güvenme güzelliğine,  Senin de saçların tarumar olur;  Aldanma talihin pembe rengine,  Hayatın uzun bir intizar olur.. Sevgilim her insan doğarken ağlar,  Çiceklerle açar,sularla çağlar,  Rehgüzarı olur, bahçeler, bağlar,  Nihayet isimsiz bir mezar olur.. Sevgilim baksana bir yanda gülen,  Bir yanda gözünün yaşını silen,  Kimi benim gibi erir derdinden,  Kimi senin gibi bahtiyar olur.. Sevgilim senin de geçer zamanın,  Ne şöhretin kalır, ne hüsn-ü anın,  Böyledir kanunu kahpe dünyanın,  Dört mevsim içinde bir bahar olur!
bir gül takıp ta sevdalı her gece saçlarına  çıktı mı deprem sanırdın ' kara kız ' kantosuna  titreşir kadehler camlar kırılır alkışlardan  muammer bey'in gözdesi karantina'lı despina. çapkın gülüşü şöyle faytona binişi kordelia'dan  ne kadar başkaydı her kadından her bakımdan  sınırsız bir mutlulukta uyuturdu muammer bey'i  ustalıkla damıttığı o tantanalı aşklarından. işgal altüst etti nasıl da izmir'de her şeyi  öğrendi kullanmasını despina bu yanlış geceyi  körfez'de parıldayan yunan zırhlılarına karşı  miralay zafiru'yla ispilandit palas'ta sevişmeyi. gemi sinyallerinin gece bahçelere yansıması  havuzda samanyolunun hisarbuselik şarkısı  demlendikçe yalnızlığı aydınlanıyor muammer bey  olmayacak şey bir insanın bir insanı anlaması
çimen altında geçen 225 günden sonra  benden daha çok şey biliyor olmalısın.  kanını emip bitireli epey oldu,  artık bir sepette kuru bir çubuksun.  bu işler böyle mi oluyor?  bu odada  aşk saatlerinin  hala gölgeleri var.  bırakıp gittiğinde  aşağı yukarı herşeyi  alıp gittin.  geceleri beni ben olmaya  koymayan kaplanların önünde  diz çöküyorum.  senin sen olman  asla bir daha olmayacak.  kaplanlar beni buldular  ama artık umrumda bile değil.
Resmin rehindir gurbetimde.  Gurbetimde sesleri aşındırmış kimliksiz bir kasaba  ve senin kederini ıslatan o yağmurlar rehin.. Alnı özlemle dağınık bir akşam getirdim sana.  Sar, büyüt ellerinle, konuk et sıcaklığına;  konuk et kanatları kanatılmış kuşlar getirdim sana...  Ve akşam, bir kez daha;  saçlarını topla ve dağıt sesini rüzgârlara!   “Bir of çeksen karşıki dağlar yıkılır”:  Çekmiyorsun! . Akarsuları imrendiren yüzün de,  sabahçı kahveler de biliyor:  Görüşmeyeli yorgunum  yıkık kentler kanadı sevinçlerimle.  Görüşmeyeli ya sen nasılsın,  adım, adresim durur mu defterinde? . Şimdi Siirt'te koyun kokulu bir gecedeyim.  Beynimde iklimsiz papatyalar  ve kuşatılmış bir akşam duruyor penceremde.  Sokakların gün batınca neden boşaldığını  ve yüreğimin neden kabardığını bilmiyorum.  Konuşsam sessizlik/ gitsem ayrılık…. Sonra kıpırtısız yasladım göğsümü boğulmuş güne.  Al bu çağrıları sulara göm, o uzak sulara,  gurbetini rehnetme özlemimde…
Acılı ruh, didinmeye düşkün eskiden,  Umut, ki mahmuzu can katardı çabana,  Artık sürücün olmaz! Utançsız yatsana  Kocamış at, her engele takılıp giden. . Katlan, yürek; ağır uykuna dal şimdiden. . Yenilmiş, bitkin ruh! Koca serseri, sana  Artık ne uğraşıdan tat var, ne sevgiden;  Kalsın flüt iç çekişten, boru ezgiden!  Zevkler, ilişmeyin bir küskün, bezmiş cana! . Canım ilkyazın kokusu gitti yabana! . Zamandır her dakika beni yutup yiyen  Sonsuz kar donmuş bir gövdeyi sararcana;  Yukardan baktığım yeryuvarlağı bana  Bir sığınak göstersin istemem yeniden. . Çığ, götürür müsün düştügünde beni sen?
1. Biz tüzüklerle çarpışarak büyüdük kardeşim . Emrazı Zühreviye Hastanesi'ne kapatıldı anamız  Adıyla çalışan ermiş Sirkeci kadınlarındandır . Şeker atar hâlâ mazgallardan Cankurtaran'da  Acı Bacı'nın acı bilmez uçurtma çocuklarına . Yıl sonu müsamerelerine kimler çıkarılmaz? . 2. Velhasıl onlar vurdu biz büyüdük kardeşim . Babamız dövüldü güllabici odunlarla tımarhanede  Acaba halk nedir diye düşünür arada işittiği . Dudullu'dan tâ Salacak'a koşarak alkışlayalım  Fazla babalarıyla dondurma yiyen çocukları . Hangi çocukların neye imrenmesi yalınayak şiirdir?
Bulutları versem, yağmurlar kadar  İçten ve dokunaklı yağarak yollarıma  Uyandırır mısın çığlıklarımı. Ufukları versem, gecenin surlarından  Süzer misin saçlarıma güneşi  Bir kardelen rüzgârıdır gözlerin. Dinlen ve dupduru bir denizle gel  Muhayyel gemilerin açılsın sonsuzluğa  Uyu sessizliğinde firak türkülerinin. Sana Kehkeşanları, yıldızların sesini  Meleklerin gölgelerini versem  Taşır mısın çöllerine sevdanın  Yaprağınsam, çiçeğimsin her bahar  Toprağınsam, suyumsun. Senden uzak kalmanın depremidir karanlık  Bütün tozlu kapılar kapansın düşlerinde  Hüznümün katran sızan perçemidir karanlık. İste, vereyim kudret narını köklerimden  Issızlığa dayamış omzumu, bekliyorum  İste, alayım suskun alevini derinden
Şehâdet ile düşerken minareler toprağa,  Tekbir ile omuz verip kaldırdık gökyüzüne birer birer.  Ne yardan geçtik, ne serden geçtik.  Törede ne varsa inandık hak ölçülerine,  Vurduk kıstasa kırdık zincirleri  Cuma gecelerinin Yasin'leriyle sohbet eyledik.  Gidenlerin, şehitlerin ardından.  Ağladık düşmana göstermeden  Kayaların yosun tutan taraflarında,  Hıçkırıklarımızı rüzgara vermedik ki  Yadeller, namerdler duyup da sevinmesin diye.  Bir gün pusatlandık sevda mavzerini  Yaşayamadık, sevdalarımızdan vazgeçtik.  Doyasıya seyredemedik yarin hilâl kaşını,  Gözlerine bakmaktan çekindik belki de.  Lakin zifiri zindan odalarda karanlığı yaşarken,  Ak kılı çekip aldık, ak sütün içinden.  Derdimizi açtık kara gecelere, nemli duvarlara,  Ak duvarlara anlattık derdimizi  Garibim duvarlar öyle dinlediler bizi.  Niye sustular onu da bilemedik.  Sonra döndük kara gecelere , ak duvarlara  Üzüldük derdimizle üzüldü diye.  Bir gün bir seher vaktinde,  “Es-selatü hayrün min’en nevm” derken ezanlar”  Sevdaların kutsaliyetine el kaldırdık.  Af diledik âlemlerin Rabbinden.  Minberlerde dinledik, sevdaların en yücesini.  Cami duvarlarında satıldık,  Ucuzlar, soysuzlar tarafından  Hilâl gecelerinin töreleriyle avunduk her zaman.  Destur alırken Hoca Ahmet Yesevî’den,  Alparslan’a Sarı Saltuk, Kayı’dan Osman Gazi,  Şeyh Edebali, Fatih Sultan Mehmed Han Hazretlerine,  Akşemseddin’in kutsaliyetini düşünüp durduk her zaman.  Âleme nizam dedik, yaren tuttuk kendimize,  Niceleri yol dostu olmuş bize,  Sonra yine biz kaldık bu Allah’ın davasında,  Bu imân davasında, bu vatan, bu bayrak davasında,  Sonra yine biz kaldık sevdiklerimizle beraber.  Senelerce dert sofrasından bal yedik ekmeksiz.  Eğilmedik, kırıldık defalarca,  Allah’ın davasıdır dedik ve diyet istemedik.  Erkekçe öldük, yiğitçesine öldük,  İpe giderken satmadık sevdiklerimizi  Kaldırdık Hilâl Sancağını, yaşadık Bozkurt Töresini
Haksızlık etme  Diyorum kendime;  Onurlandırıldın da,  Kınandın da sen.  Kendini kül dolu  Bir küpe gömdün.  Tersyüz ettin  Sevgini eskidikçe.. Güzel günler yaşadın.  Çiçeklerin oldu,  Bir evin örneğin;  Güneş gören,  Dağlara dönük balkonu.  İşte bu yüzden  Ağlarım ben  Kestaneler çatlarken.. Sabahın buğusu  Gözlerimi yaşartıyor,  Boynuma dolanıyor  Akşam zinciri.  Dağlardır beni avutan.  Söyleyin bana  Gözünüzü kırpmadan;  Sizce dönek midir zaman?. Eşkıyalar dağları  Anlayamazlar.  Çünkü suçtur onları  Dağlara çıkartan.  Darasıdır suç oysa  Yaşadığımız dünyanın.  Dağlar sizi  Pekmez ile kararım.. 'Öyle yaralıyım ki;  Ölmem ben artık.'  Ölmem ya kanarım,  Kanarım seve seve.  Haksızlık etmem  Suya ekmeğe  Hiç bir anahtar  Dönmese de kilidimde.. Bekliyorum kaç zamandır;  Uykusuzum,sabırsızım.  Başımı acıtıyor  Geceleri yastığım.  Dilim kurumuş  Bir su yatağı,  Katı sözcüklerle  Dolu tozlu ağzım.. Bakıyorum eski  Fotoğraflara.  Hfız Burhan dinliyorum  Taş plaklardan.  Bir pencere çarpıyor  Viran yüreğimde,  Sıvalar dökülüyor  Pervazından.. Dörtnal giden  Ürkek bir attan  Düşüyorum de sanki,  Takılı kalıyor  Ayağım üzengiye.  Sürükleniyorum  Sırtüstü  Çalılar,dikenler içinde.. Mevsim kışa dönüyor,  Hızar sesleri geliyor  Dörtbir yandan.  Odun taşıyor  Yorgun kamyonlar.  Kuşlar da gitti.  Çiçekler gelecek bahara  Tohum saçıyor.. Ey benim umudumu  Bölük bölük  Eden hızarlar,  Bu yıl da  Kalıcıyım burda  Verilmiş sözüm var.  Bensiz yapamaz  Lapa olur pirinç kar.. Elimden tutmuş  Sevecen gençliğim,  Buzdan bir yolda  Düşe kalka  Yürümeyi öğretiyor  Yeniden bana.  Geçmiş deyince  Sen geliyorsun aklıma.. Sahi sen yaşadın mı;  Var mıydın acaba?  Yaşadık mı seninle  Aynı zaman parçasında?  Ama ellerin aklımda.  İri gözlerin,  Sıcaklığın geceler boyu  Ve aklığın aklımda.. Senin ağzın tarçın kokardı,  Benimki karanfil.  Birbirine karışırdı  Soluklarımız.  Tek başınayız şimdi ikimiz.  Bende karanfil,  Sende tarçın kokusu  Yapayalnız,kimsesiz.. Ben seni yalansız  Bahar gibi sevdim.  Sevgi adınaydı  Milis beraberliğimiz.  Sabahtan akşama  Günü tarar örerdik  Ve kedileri  İkimizde çok severdik.. İkimiz de yıldız düşkünü;  Bakmaya doyamazdık  Gökyüzüne.  Koynunda terli ferman  Bir atlı geçerdi  Samanyolundan,  Kimsenin göremediği  Kibrit çakımı bir an.. Hiç unutmam;  Adına sikke bastırırdı  Aşk o zaman.  Yani ay doğardı  Tepelerin ardından.  Güzel günlerimiz oldu,  Gecelerimiz  İpek ve kılabtan.. Omuzunda uzun saplı  Eğri tırpan  Ot biçmeye gidiyor  Avurtları çökük  Bir gölge adam.  Karalar giyinmiş,  Ölüm simgesi gibi  Geçiyor sokaktan.. Kulaklarım uğulduyor,  Yapılar eğiliyor,  Çinko damlar  Daraltıyor gökyüzünü  Alaca bir bulut  Geliyor üstüme  Yuvarlana yuvarlana  Kurşundan bir köpekle.. Haksızlık etme  Diyorum kendime.  Kılavuzun oldu rüzgar,  Su gibi dostun.  Eğer dumanlıysa  Kavruk dağlar;  Bil ki gülün ahı,  Hançerin sapı var.. Ey benim umudumu  Bölük bölük  Eden hızarlar,  Oluklu hançer,  Güle narh koyanlar;  Şahmaranın başı için  Payınıza düşen ne?  Bir gün sorarlar.
Putları taşa tutmanın  Güç’lüğünü geç anladım.  Delileri avutmanın  Hiç’liğini geç anladım.. İhtiraslar dursun diye  Şehiri sığdırdım köye  Her bedenin ayrı şeye  Aç’lığını geç anladım.. “Safkan” dedikleri atın  Ünü büyük pek çok zatın  Bir yerde ilmin, sanatın  Piç’liğini geç anladım.. Hak’tan söz edersen eğer  Atılan taş sana değer  Doğruluk suç imiş meğer  Suç’luğunu geç anladım.. Su taşırken kalbur, file  Susmak gerekirmiş dile  Yazık... geç kalmanın bile  Geç’liğini geç anladım.
-ve nihayet ikimiz   kaçtığımız aşkların toplamıyız-. sokakta yaralı bir it koşturuyor  iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç  milyon yıldır tutmadın ellerimi. benimle çıkmıyorsun  bu yolculuğa. ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim.. bu resimden çıkıp gidiyorum. seni isteyen yanım  ölümsüz yanımdır. bulutsuz da yağan nedir? şimdi  öğreniyorum ki, gözyaşi! bu resimden çıkıp  gidiyorum. seni isteyen yanım aşk yanımdır.. babam romantik bir aşiret savaşçısıydı. çapraz fişeklik  duyardım yüzümde ona sarıldığım zaman. sonrası  jandarmalardı. ağıt kadınlardı. mezarlardı. o gün  bugündür sayrıyım. çünkü insan öldüğü yaşta kalır.. babam elin eskilerini giyerdi. ben bu yüzden ezik  olurum bayram sabahlarında. yani bir sömürgede  doğan kırılgan olur. çünkü insan öldüğü yaşta... sokaktan askeri konvoylar geçiyor  iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç milyon  yıldır tutmadım ellerini. ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim.. yaşadığım yitirdiklerim oluyor hep. oysa tuttuğum  elleri bırakmıyorum. sonra korkuyorlar hasletimden. ne  denli sevgiye değer olduğumu söylüyorlar. gidiyorlar  sonra. ve biçimlendiremediklerimiz biçim oluyor bize.. ve sen haftanın deniz ertesi günleri geliyorsun. bir çizgi  diyorsun. bir çizgideyim. sağım nere solum nere bilmiyorum..  seni şiir duraklarına bırakıyorum o zaman. güleç kalıyorsun.  dudakların kırışıyor kenarlarından. ellerin minnacık  ellerin morarıyor. küçük küçük adımlarla gidiyorsun -sanki- içimden. bir şiir durağından biniyorsun. zaten yorgunsun.. ben sancıyla kıvranıyorum geceleri sayrı bir yatakta. terli  terli seni içiyorum. çünkü yüzüme bakınca seni görüyorum.  çünkü yorgunsun.. parçalı bulutlu şiirler okuyorum sana. şiir gibi bir çiselti  başlıyor sonra. kanayan bir yara; yalnızlık. çıkıp kanıyorum.  çıkıp sokakta... sokaktaki bütün kedileri eziyorlar  iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç  milyon yıldır tutmadın ellerimi. ve ben sırf  bu yüzden ezilebilirim.. biz emeklerken sevmeyi öğrenmede, kolumuzdakiler  düşüyor. ki ölenler zafere en çok yakışanlardır! ki  ölenler zafere en çok yaklaşanlardır! ..   oturup tekdüze ağıtlar yakıyoruz onlara. ve söz veriyoruz yarını kurtaracağımıza. ama yarına ertelemekle bugünü  yitiriyoruz zaten. ve zaten yenik sayılırız yaşamakla! . en gizli yerimize çağıriyoruz acıyı. ve hep yenik  düşüyoruz, çağırmakla! . sulara benziyorsun bu yüzden. sular ki dinginliğe  gelir ancak. ısınırsa uçar. soğursa kaskatı kesilir  teninden. sulara benziyorsun kapılmaya gelmez.  sulara.. bildik sulara... sokaktan telsiz sesleri geliyor  iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç milyon  yıldır tutmadım ellerini. ve ben sırf bu yüzden kaybedilebilirim.. ihmal edilmeyen telefonlar bekliyorsun, dakik ve  ilgi dolu. anne oluyorsun bütün aşıklarına. ve  çocukların oluyorlar bilmeden. ve bu resimde  kalmayı bu denli çok isterken, çekip.. çıkıp  gitmeli diyorum.. insanlar çoğalıyor etrafımda. sen yoksun.  ıssızlığımdan anlıyorum. çook uzakta oluyorum  onlar konuşurken. derken gece başlıyor. çayları  ödüyorlar ve bir parçamı alıyorlar karşılığında.. ve sen haftanın deniz ertesi günleri  geliyorsun. her aşk; yaşayamadıklarımızın  özetidir, diyorum. gülüyorsun.. seni daha önce öpmüş olmalıyım. yoksa nasıl  bulurum yüzünde gülen ağzının yerini.. sokakta ölümsüz bir yanından yaralıyorlar birini.  iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç  milyon yıldır tutmadın ellerimi...
Sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul!  Görmedim gezmediğim, sevmediğim hiçbir yer.  Ömrüm oldukça gönül tahtına keyfince kurul!  Sade bir semtini sevmek bile bir ömre değer.. Nice revnaklı şehirler görünür dünyada,  Lakin efsunlu güzellikleri sensin yaratan.  Yaşamıştır derim en hoş ve uzun rüyada  Sende çok yıl yaşayan, sende ölen, sende yatan.
Amanın eyle mürüvvet  Gördüğüne tapma gönül  Yüzüne bakmayanın sen  Tozuna da bakma gönül. Bir kardaşa meyil verip  Tuz ile ekmeğini yiyip  Azıcık noksanını görüp  Tez başına kakma gönül. Arap ata binip coşma  Karlı buzlu dağlar aşma  Her gördüğüne sır açma  Doluları dökme gönül. Pir Sultan'ım gündür ava  Çektiğim emekler hava  Nasihatım olsun sana  Sen hatırlar yıkma gönül
Makama şöhrete gözüm tok benim  Gir bak yüreğime gel de gör beni  Zirvede tepede işim yok benim  Garibin geçtiği yolda gör beni . O'na yar olmuşum O'nun kuluyum  Mazimin yarına giden yoluyum  Hem çağdaşım hem Anadolu'yum  Ne sağda ne de solda gör beni . Her yiğidin bir muradı var amma  Hiçbir murad merhem olmaz yarama  Hatunların kucağında arama  Anamın sardığı kolda gör beni . Gönül şifa bulur dost nefesinden  Gönül ehli anlar gönlün sesinden  Anlamam mozartın senfonisinden  Yanık yanık çalan telde gör beni
Ahu gözlerini sevdiğim dilber  Sana bir sözüm var diyemiyorum  Sırrımı ellere veremiyorum  Derdimi ellere diyemiyorum . Helal olsun al yanaktan aldığım  El uzatıp gonca gülün derdiğim  İnce belini tatlı dilini sevdiğim  Kırılsın kollarım duramıyorum . Al yanaktan aldıracağım azıktır  Tarama zülfünü gönlüm bozuktur  Öksüzüm garibim bana yazıktır  Destursuz yanına varamıyorum
Daha ben ilk kazmayı vurmadan  Elime gelen Karabitki'li testi,  Nefertiti'nin mutfağı sayılan yerde  Koyu sır yeni hicret yollarını kesti.. Terimler eşekarıları sözcüklerin,  Acımasızdırlar, adsız ve sueldirler,  Önlerine katarak insan ve hayvan listelerini  Sabah akşam kapınızın önünden geçirirler.. Fazıl Hüsnü diyor ki, ne diyor Fazıl Hüsnü? ...  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Ağzında şarkılıktan çıkmış iniltilerle  Dağ, taş deme, arkadaş, gün batmadan ilerle! . Yara açsın kayalar ayaklarında, varsın,  Varsın omuz başların kamçılardan kızarsın,  Bu ağrılar duyurmaz sana yalnızlığını.  Kızıl dudaklarından bırakma ıslığını,  Ağzında şarkılıktan çıkmış iniltilerle  Dağ, taş deme, arkadaş, gün batmadan ilerle!  Sırtında bir tüy gibi taşı taştan yükünü,  Görmesinler belinin, sakın, büküldüğünü…  Başında şakladıkça, atlıların kırbacı  Anla ki her gün sana hız veriyor bir acı! . Yara açsın kayalar ayaklarında varsın,  Varsın, omuz başların kamçılardan kızarsın,  Hayda, sarıl yollara…Ardına bakma, hayda!  Sen yük altında haykır, yatsın eller sarayda.  İnce bir iz bırakır yere sızdıkça kanlar,  Seni bulur izinden ıslığını duyanlar…  Bu ağrılar duyurmaz sana yalnızlığını,  Kızıl dudaklarından bırakma ıslığını,  Fırtına, yağmur, soğuk…Ne varsa üstüne çek!  Bu çetin yolculuğun sonunda, gün gelecek,  Sırma saçlar saracak her kan akan yerini,  Gül dudaklar öpecek o kırbaç izlerini…. Ağzında şarkılıktan çıkmış iniltilerle  Dağ, taş deme, Arkadaş, gün batmadan ilerle!
Güzel Şah'ım çok yerlerden görünür  Aslı nedir neye verdin Bağdad'ı  Şahım birdir binbir dona bürünür  Aslı nedir neye verdin Bağdad'ı. Eremedim ben bu sırrın aslına  Yazık değil mi müminle müslime  Getirin Mervan'ı Bağdad üstüne  Aslı nedir neye verdin Bağdad'ı. Yok mu bunda erenlerin yardımı  Ne çekersin bu cefanın derdini  Yiğitlere ardır vermek yurdunu  Ah Hünkar'ım neye verdin Bağdad'ı. Geldi Mervan hendekleri doldurdu  Kırdı Hurmalığı aldı Bağdad'ı  Çığrışıp geliyor yeşil ördeği  Aslı nedir neye verdin Bağdad'ı. Pir Sultan'ım der ki üçler yediler  Kırklar da bu demde hazır idiler  Bağdad'ı Basra'yı verdi dediler  Aslı nedir neye verdin Bağdad'ı
Çocukluğumun bahçesiydin sen  Bütün bilinen mutluluklardan uzakta,  O sarışın akşam üstlerinde,  Istırabın eşiğinde…  Nefesim sıkıştığında seni sevmekten  Ömrümü okurdum o acı neşede,  Boşalırdı ağzımdan o kanlı nefes  Sonra çok özlendiği için acımasızca talan edilen  Her baharda dönerdim oraya…  O sarışın akşamüstleri  Hiç gitmediğim uzaklardan döndüğüm yer olurdu…  Bilinen bütün mutluluklardan uzakta  Kalırdım orada,  Kalırdım çocukluğumun bahçesinde,  Aşktan nefes alamadığım o yerde…
salı sabaha karşı telefonla sıçradım  ay batıyor / aynalarda giyotin aydınlığı  gecenin bu saatinde beni kim arayabilir  dizimi uyku sersemi bir iskemleye çarptım  kıvılcımlar dizi dizi her yanıma dağılıyor. doktor sabiha desem yıllar var konuşmuyoruz  kanser diye duymuştum sol göğsünü almışlar  şu anda izmir'de midir ne yapıyor kimbilir  son defa hastahanenin avlusunda konuşmuştuk  steteskobu / beyaz gömleği / soğuk ecza kokusu  sesi dargın söyledikleri yorgun ve umutsuz. sakın mırç olmasın parmaklarıyla oynayan  yerli yersiz aramak onun marifetidir  olmayacak şeylerden birden heyecanlanıyor  radyodaki parazit / asansörün uğultusu  bütün gün korkusunu camlarda görmemek için  traş aynasında bırakır gözlerini sabahtan  o kadar yalnız ki yabancılarla selamlaşıyor  tek başına ne tartışmalar sokaklarda geceleyin  ben de tuhafım / nereden aklıma gelebilir  mırç çoktan ölmedi mi / genç sayılırdı doğrusu  içimdeki şehirlerde demek gizlice yaşıyor. ister misin aramak aysel'in aklına essin  plaj güzeli aysel'in / istanbul'da bir zamanlar  küstah sarışınlığını kristal bir zırh gibi  gururla taşırdı / dibinde şimdi rakı şişelerinin  her gece olay çıkarıyor / arkasından karakollar  tozlu ışıklarıyla karanlıkta bir gemidir  polisleriyle küfür kıyamet bana telefon ettiği  öksürükten boğularak / suratı bütün ter  nerde eski aysel / nerde jeanne d'are güzelliği  içtiği için mi korkar korktuğu için mi içer. salı sabaha karşı telefonla sıçradım  ay batıyor / aynalarda giyotin aydınlığı  gecenin bu saatinde beni kim arayabilir  elektrik tozlarının iyice boğuklaştırdığı  ses bildiğim bir ses / kimindir çıkaramadım  ' -ben suat'ım / sizi terminal'den arıyorum  iner inmez aradım / galiba izliyorlar  istanbul çok değişmiş / yalnızım çok yabancıyım  gidecek başka yerim yok / korkuyorum'
gitti ah..,  gecelere hüzünleri serperek  yarali bir kus gibi kanarcasina gitti..,  yalvaran gözlerime, elemi pay ederek,  bir kabahatmis gibi, kacarcasina gitti... . gitti ah..  sarkilara bel baglamak faydasiz.  üstüme kapilari kaparcasina gitti...  gecenin geldigini haber vermeden; hirsiz...  yasanmis bir ömrü calarcasina gitti . gitti ah... bir nehirdi,  yazamadigim siirdi.  yüzüme son bir defa  bakarcasina gitti... . gitti ah...  gözyaslari yanaklarimda kaldi.  hayatin perdesini cekercesine gitti...  belki doyulmamis toz pembe bir masaldi.  gögsümden yüregini sökercesine gitti... . gitti ah...  karsilasmak ömür boyu imkansiz.  beni hazanda koyup bahar dalina gitti...  bilmiyorum ne yapsam, ne söylesem anlamsiz.  ayrilmisti dünyamiz; kendi yoluna gitti... . gitti ah... bir mevsimdi,  cizemedigim resimdi.  kalbime bir civiyi,  cakarcasina gitti...
Dinle sevdiğim, bu ayrılık saatidir.  Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,  Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.  Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.  Bu saatte gözyaşları, yeminler,  Boş bir tesellidir inandığımız.  Perde kapanıyor, filim bitiyor işte,  O hiç bitmeyecek sandığımız...  Görüyorsun, konuşacak bir şeyimiz kalmadı.  Sadece bakışlarımızda hüzün.  İste ayrılık bu; hiç beklemediğimiz...  O ikiz kardeşi ölümün.  Anlıyorum bir daha görüşemeyeceğiz  Bu son buluşmamızdır seninle  Yeni bir hayata başlayacaksın artık  Onunla, o yeni sevgilinle.  Anlıyorum artık o öpecek ellerini  Kulağına askı o fısıldayacak  İçinde bir pişmanlıktan başka  Benden eser kalmayacak.  Sigaranı sondur, kalkabiliriz  On adim sonra yollarımız ayrılmalı  Sakın ağlama ve bir şey söyleme bana  İnsan ayrılırken bile büyük olmalı.
Ala gözlerini sevdiğim dilber  Sana bir sözüm var diyemiyorum  Bilmem deli miyim mecnun gezerim  Sırrımı yadlara veremiyorum. Ak memenden emdireceğim azıktır  Tarama zülfünü gönlüm bozuktur  Öksüzüm garibim bana yazıktır  Destursun koynuna giremiyorum. Helal olsun al yanaktan emdiğim  El uzatıp gonca gülün derdiğim  İnce belin usul boyun sardığım  Alışmış kollarım duramıyorum. Karac(a) oğlan der ki beyli paşalı  Aşk sevdası gözümden taşalı  Sen gibi güzele gönlüm düşeli  Uyuyup uykuya kanamıyorum
Gel benim fahr-i cihanım,kıblegahım Mustafa  Cihanın umudu sensin,Padişahım Mustafa. Halil'in kuyuna vardım,hacılar bayram eder  Arafat'ta kurban kestim işte canım Mustafa. Bak şu kelb rakibe ki, yarime neler demiş  Okunan Kur'an hakkiçün,iftiradır Mustafa. Ben ölünce katiplere vasiyet etsem gerek  Yazdıram sinim taşına,intizarım Mustafa. NESİMİ'yem derde düştüm,derdimin dermanı yok  Derdimin dermanı sensin,ah u zarım Mustafa
Seni Sivas yollarında tanıdık  Kağnılar gidiyordu katar katar  Üzerinde sersefil uzanmış  Ağız dil vermeyen hastalar. Sonra kamyonlar aldı kağnıların yerini  Kavun taşırlardı ve sen onu düşünürdün  Niksar'da bir eviniz vardı, bilirdik  O zamanlar bir serçe kadar hürdün. Bize kah İstanbul'u kah Tokat'ı anlatırdın  Aydınlık ve güzeldi şiirlerin Türkiye gibi  Yine anlat doğduğun yerleri, anlat biraz  İçinde şarkılar bitmesin Külebi
Kasvet, elinde bir pasli makas,  Istanbul'un asma koprulerini kesti.  Sevdamizin ipinde cirit oynayan cambaz  Simdi bir ko:r satirdir icimizde.  Ha duser,  Ha duser,  Ha duser...  Basimizin ustunde demin gulup duran gokyuzu  Yedekte bir salapurya simdi
gülünç şapkalarını sahipsiz şapkalarıyla  bazen mavi yanaklı bir yıldızın,  kızdan heykellerini  utanç ve yenilgen  bir gardrop odasında  tanrıya benzer  herşeyim  dünyada  üryan dolaşan bebeğin  özgürlüğün ama herşeyin  özgüre ödünç verilen geleceğin. erişilecek bir üst bir alt kent  bir de  içine durup demir atılacak  bu binek aşkların  delikanlılar sofrasında  kamçılı bağırışları. derken  merhem  yok merhem. derken  avuç içlerinin kadın bölmelerine  kadının iki havuç hacmindeki kadının  en usta hücrelerime  en yanıltıcı en dolup en boşalan  ve en boşa atılan  yıkan hücrelerime  bükülen dizlerime  ve kasılan karın etlerime. kendime gelince ben kim oluyorum  cevherim neyse nereden geliyor  nereden nereye ne mi  duvarların fayans çinko benzerleri  kendime gelince  gözlerini cihan gözlerini  ellerini kollarını parmaklarını  göğsüme göğsüme tam yüzüme  uzatan eşya beyleri  çanak çömlek  varlığına vardığım hücre gece  her yandan karanlıklar biçilir  dikilir üstümüze. yolda kamyonlarla süt satanlar  düşleri  evleri ufalayan ve büyüyen çocuklarından  değerli bir yoldaşlıkla  ödünç alan ihtiyar babalar  ateş yanan sokaktan geçiyorlar. delikanlılar baba ve adam  delikanlılar ve aşk  delikanlılar sevdalı oluşlardan. bir yıldız poyrazı. isa meryem kadar  bir balıkla girince sulara  insanlar kelime hücrelerinde  isanın denizlere dağılan saçlarında  -isa da tam denizlere göre  insanlar isaya göre  eşyalarıyla ve hayvanlarıyla  yaşar akıp giden uslarıyla  geliştire geliştire  bütün ölmek ve öldürmek sınavlarını  anılarda bırakmak için  tanrının ve meryemin yavrularını. delikanlı bir çağanoz fabrikasında  yürekleri devrilir doğum günü bayraklarıyla  kentlere çağrılan ve insan biçimleriyle  nefret biçilen  ve bunları düzenli anneler şeklinde  yalnız düşman getiren  babanın gecelerine. delikanlı  bir sahnenin perdelerinden sonra  katmerli kadife ve kapanan perdelerinden sonra  açılıp kapanan karanlık küçük odalarda  ve karanlık küçük odalarda
Aç mısın kardeşim, gel olanı bölüşelim,  Ama şiirlerimle seni doyuramam ki;  Ta, yıldızlara değin uzansa bile elim,  Daha ötelerine, daha... buyuramam ki.. İnsanı insan diye sevmişim, hep severim;  Ve onu tanrılara karşı bile överim.  Ben bütün bir evreni sevmişim; alın terim  Var evrende; öz, üvey diye ayıramam ki.. Güzellikleri alır satarım, gel işim bu.  Güzel tellalıyım ben; alan var mı? neşem bu.  Güzelle yüceltirim insanlığı, işim bu,  Çirkini, kabayı ve hamı kayıramam ki.. İnsanoğulluğunu kulluk diye almışın!  Düşüncenin orakla biçilmesine karşın  Bir geleceğin dulda düşlerine dalmışın;  Bu derin aldanıştan seni uyaramam ki.. Kim zafere erecek? Zafer ne? Bir akşamda  Güneşi bağlamaksa geceye karşı, ya da  Haykırmaksa, gür... varım, bir güldür açan, ama  Kini bir hançer gibi kından sıyıramam ki.. Hep Tanrı mı gerek, ey tapınağı dünyanın,  Özgürlükler üstünde? .. Bir yüce aramanın  Yıldızsal kulesinden sesleniyorum: kalkın!  Duyuramam ki ama beni, duyuramam ki...
Bilemezsin  Sana verecek bir armağanı ne çok aradığımı...  Hiçbir şey içime sinmedi.  Altın madenine altın sunmanın ne anlamı var.  Ya da okyanusa su...  Düşündüğüm her şey  Doğu’ya baharat götürmek gibiydi.  Kalbimi ve ruhumu vermemin bir yararı yok,  Çünkü sen zaten bunlara sahipsin.  O yüzden sana bir ayna getirdim.  Kendine bak ve beni hatırla! ..
İnsanlarda Ülkelere benziyor  Sınırları var yüz ölçümleri  Yasaları var  Bayrakları ilkeleri  Kimi dağlık bir arazidir  Kimi kıraç  Kimi bereketli  Kimi dardır  Kimi engin göz alabildiğince  Kiminin sınırlarından sıkı pasaport denetimiyle girelebilir  Elini kolunu sallayarak girersin kiminden içeri  Sonuçta ne küçümse insanları kızım – oğlum  Ne de önemse gereğinden çok  Ama anlamaya çalış  Nedir ve ne kadar genişleyebilir yüz ölçümleri
Toprakta gezen gölgeme toprak çekilince,  Günler şu heyûlâyı da er, geç, silecektir.  Rahmetle anılmak, ebediyyet budur amma,  Sessiz yaşadım, kim beni, nerden bilecektir?
1  göçüyorlar  giysilerini onarmışlar akşamdan  bir kavgadan bir kavgaya  sedir ağaçları altından. göçüyorlar  ölülerini aralayarak siperlerden  kuşatma altında  beyaz bayrak bilmeden. göçüyorlar  sırt çantaları kavga yüklü  umutla ayıklanmış gözlerinde  çekincesiz ağlayış  göçüyorlar  yalnız bırakılmışlığın alnına  çakarak filistin türküsünü. göçüyorlar  ayrılık dizilmiş iki yana  dimdik ayakta  bir ülke gibi geçiyorlar aradan  göçüyorlar  öpüp ağızlarından karılarını  ve göğü kuşatan ölüme  bir dizi güvercin uçurup tüfeklerinden. güle güle arkadaş  kanarya mı saka mı  kafesindeki kuş  ölüm değil ya ayrılık  nere gitsen bir ağaç  gölge ve kuş. 2  filistinli kadınlar  bizim kadınlarımıza benzer biraz  iri dolgun göğüsleri  göçebe giysileri  bir kök gibi duyarlı sağlam  inadına doğurgan  savaş kadınları  analarımız  çok çektiler. beyrut'a benziyor yüzleri  darmadağın  ama kadın  selviden ince çınardan yüce  bütün kadınlar gibi güzel analıklarını giyip  gözlerini upuzun yatırmışlar göç yoluna  memelerinde yarınin insanı  em bebeğim  ısıt avuçlarını  ısıt  oynak tetiğine tüfeğin. 3  göçüyorlar  bir kavgadan kavgaya  akdeniz'in kıyıcığından uzanıp baksam  ve çığırsam ortak türkümüzü  selam ederler  bir bayrak gibi ellerini. güle güle arkadaş  güle güle  türkiyeli sesim  türkiyeli elim  sizde kalsın  bıçak keskini günler için. Haziran-Eylül 1982   (Şafak Türküsü,1984)
Öyle düşman gibi bakma yüzüme  Gözlerin kanıma girdi girecek  Sitemler yağdırıp gelme üstüme  Sözlerin kanıma girdi girecek. Adımın önünde adın yazılı  Resmimin yanında resmin basılı  Sabrım sabıkalı sevdam azılı  Hasretin kanıma girdi girecek. Hangi mahkum çekmiş böyle işkence  Asmalı mı dersin bu kalbi sence  Ne gündüzüm gündüz ne gecem gece  Sensizlik kanıma girdi girecek. Aldığım her nefes sana yazılı  Korkarım ki sensiz ömrüm sayılı  Yüreğim tutuklu gönlüm cezalı  Hasretin kanıma girdi girecek.
Başkaları gibi değildim çocukluktan beri,  Görmedim başkalarının gördüğü gibi-  Ortak bir pınardan almadım tutkularımı,  Aynı kaynaktan almadım kederimi.  Uyandıramadım yüreğimi sevince aynı seste  Ve sevdiğim her şeyi yalnız sevdim.  Sonra çocukluğumda kasırgalı  Bir yaşamın şafağında iyinin ve  Kötünün her türlü derinliğinden  Çekildi hala bağlayan gizem beni.  Selden ya da kaynaktan-  Kızıl uçurumundan dağın,  Güneşten, ağustosun altın rengiyle  Çevremde dönen-  Gökteki şimşekten uçarak  Beni geçerken-  Gök gürültüsünden, fırtınadan  Ve o buluttan  -Maviyken göğün kalan kısmı-  Gözümde bir şeytanın şekline giren.. Çeviri: Oğuz Cebeci
Papatyadır elinde  Yazla yeşeren sıra dağlar.  Bir şarkıdır dilinde  Günden güne seni saran sonbahar....  Bir umuttur güldüğün,  Bir tutkudur sokaklar  Her gün seni çağırır,  Der ki;  Sokaklardan geçmesen hayal olur uzaklar...  Ben senin şarkınım der,  Beni her gün başka söyle.  Bazen biraz tutkulu, bazen acılı biraz  İçinde sarı güller bulunsun......  Ben bir yolum, sen de benim yolcumsun.  Sakın geçme benden inanmayarak.  Sen benim savaşçımsın, gözü pek çocuğumsun  Sen güzelsin, en güzel.  Denizlerden daha güzel,  En güzel çiçeklerden ve seslerden.  En güzel denizlerden.....
Birden kapandı birbiri ardınca perdeler  Kandilli, Göksu, Kanlıca, İstinye nerdeler? . Som zümrüt ortasında, muzaffer, akıp giden  Firuze nehri nerde? Bugün saklıdır, neden? . Benzetmek olmasın sana dünyada bir yeri;  Eylül sonunda böyledir İsviçre gölleri. . Bir devri lanetiyle boğan şairin Sis'i  Vicdan ve ruh elemlerinin en zehirlisi. . Hülyama bir eza gibi aksetti bir daha;  -Örtün! Müebbeden uyu! Ey şehr! -O beddua... . Hayır bu hal uzun süremez, sen yakındasın  Hala dağılmayan bu sisin arkasındasın. . Sıyrıl, beyaz karanlık içinden, parıl parıl  Berraklığında bilme nedir hafta, ay ve yıl. . Hüznün, ferahlığın bizim olsun kışın, yazın  Hiçbir zaman kader bizi senden ayırmasın.
Seni değil görsem de tek,  Hayalini çiçeklesem.  Hem güneş, hem ay bilerek,  Seni beklesem, beklesem.. Gönül sevgi denen çağda,  Hangi tılsım var bu bağda.  Yazın kırda, kışın dağda  Seni beklesem, beklesem.. Ölüm gözlerimde solsa,  İçim mısralarla dolsa  Ne gün olsa, ne yıl olsa;  Seni beklesem, beklesem.
At yarışlarından dönerken  yeşiller içinde bir kadın gördüm  her tarafı göt ve meme--karşıdan karşıya  geçen baygın bir ruh  sarhoş ve yeşil bir antilop kadar seksi  kaldırıma gelince ayağı takıldı ve  yere düştü  öylece pisliğin içinde oturdu durdu  arabamda oturup onu  seyrediyordum  sanki hiç birşey olmamış gibi  öylece kayıtsız hissettim kendimi  bu yeşil yaratığa bakıyordum  aniden 20 metrelik bir kamyon geldi  ve tam kadının önünde durdu  adam inip bayanı ayağa kaldırdı.  beyaz çalışma giysileri içindeki  bu genç adamın yüzü kızardı  kızın vücudu nefisti, gerçekten de öyle  ama düşecek kadar da aptaldı,  yaşamı da öyledir garanti  birer kule misali yüksek topuklar üzerinde  yalpalanmaktadır  durup bembeyaz dizlerini ovaladı  aptal, korkak sarışın ve yalnız genç adam  kadınla konuşmayı sürdürdü  ama kadın birden  en yakın barın nerede olduğunu sordu  adam sırıtarak caddenin sonunu gösterdi  artık pes etmişti  kamyonuna bindi  20 metrelikmobilya, battaniye  ve soba dolusu  caddede yoluna devam etti  yeşil antilop bara girmek üzere  karşıya geçti  sallanarak ve titreyerek  titreyerek ve sallanarak  öyle birşey işte  gözlerimiz ona takılmış  izliyorduk  arkamda arabalar birikmişti  iri yarı biri korna çaldı  vitese taktım  marketin önünde  arabayı ikiye katlayacak  büyüklükteki çukurun önünde  biraz yavaşladım  diğerleri de beni takip etti  çukurun önünde yavaşladılar:  18 arabanın içindeki erkekler  aynı şeyi  kaçıp giden adamı düşünmekteydiler  'ne olurdu acaba' --  güneş batmak üzereydi  trafik ağır ilerliyordu  yaşam ne kadar da dayanılmazdı.
Ey mavi göklerin beyaz ve kızıl süsü,  Kız kardeşimin gelinliği, şehidimin son örtüsü,  Işık ışık, dalga dalga bayrağım!  Senin destanını okudum, senin destanını yazacağım.. Sana benim gözümle bakmayanın  Mezarını kazacağım.  Seni selâmlamadan uçan kuşun  Yuvasını bozacağım.. Dalgalandığın yerde ne korku, ne keder...  Gölgende bana da, bana da yer ver.  Sabah olmasın, günler doğmasın ne çıkar:  Yurda ay yıldızının ışığı yeter.. Savaş bizi karlı dağlara götürdüğü gün  Kızıllığında ısındık;  Dağlardan çöllere düştüğümüz gün  Gölgene sığındık.. Ey şimdi süzgün, rüzgârlarda dalgalı;  Barışın güvercini, savaşın kartalı  Yüksek yerlerde açan çiçeğim.  Senin altında doğdum.  Senin altında öleceğim.. Tarihim, şerefim, şiirim, her şeyim:  Yer yüzünde yer beğen!  Nereye dikilmek istersen,  Söyle, seni oraya dikeyim!
Kul olup bir güzele gönülden  Geçtik her bağdan, her tövbeden  Herkes koyu müslüman döner  Biz putperest döndük kabeden
Çünkü saatler dardır, her şeyi almaz  Güneşte çözülür ve kayarlar bir yana.  Mısırlar güçlükle büyürken yağmursuzluk  Kaygılandırır dilsiz bahçıvanı.  Sessiz kuşlar, bir keçi, ağır iğde ağaçları.  Bir araba geçti incelmiş yoldan  El salladı biri, belki tanıdık,  Belki değil, süreksizliğin eşanlamı.  Ve denizin yorgun çağındaydı çocuklar  Çığlıkları titretir balkondaki sarmaşığı,  Çünkü dardır saatler, sığmaz biraraya  Dalgınlık, deniz ve sardunya.  Rüzgâr alıp götürdü balıkçı teknelerini  Uzaktaki kılıçlara, ki bilemeyiz  Hangi derinlikte dölleyerek denizi  Gidiyorlar öyle ağırbaşlı, doğuya. . Ve ocaktan çorbanın kokusu geldi demin  Burun deliğine kedinin ve köpeğin.  Rafta kitaplar, mavi bir şişe ve gül  Donmuş kalmışlar tek başlarına.  Duvarda bir resim, resimde kalabalık  Köy alanı, çocuklar, çember ve zaman.  Breughel nasıl da toplamış bunca  Ortaklığı ve uyumu biraraya,  Çünkü saatler dardır, sığdırılmaz.  Güneşte her şey çözülür gider bir yana.
Bir Dahiye Rastladım. bugün trende  bir dahiye rastladım  5-6 yaşlarında,  yanıma oturdu  ve tren kıyı boyunca  ilerlerken  okyanusa geldik  sonra bana bakıp  hiç de güzel değilmiş,  dedi.. bunu ilk defa  o gün  farkettim.
Bir yalnız  Gökyüzünün sözlüğünde
Tardiyye. Hoş geldin eyâ berîd-i cânân  Gel ver bana bir nüvîd-i cânân  Cân ola fedâ-yı ıyd-i cânân  Bî-sûd ola mı ümîd-i cânân  Yârin bize bir selâmı yok mu. Yârabbî ne intizârdır bu  Geçmez mi nice rûzigârdır bu  Duysam ki ne şîvekârdır bu  Hep gussa vü hârhârdır bu  Vuslat gibi merâmı yok mu. Ey Hızr-ı fütâdegân söyle  Bu sırrı edip iyân söyle  Ol sen bana tercemân söyle  Ketm etme yegân yegân söyle  Gam defterinin tamâmı yok mu. Kâm aldı bu çerhden gedâlar  Ferdâlara kaldı âşinâlar  Durmaz mı o ahdler vefâlar  Geçmez mi bu etdiğim duâlar  Hâl-i dilin intizâmı yok mu. Dil hayret-i gamla lâl kaldı  Gâlib gibi bî-mecâl kaldı  Gönderdiğim arz-ı hâl kaldı  El'ân bir ihtimâl kaldı  İnsâfın o yerde nâmı yok mu. (Şeyh Gâlip'in Tardiyyesini  Bugünün Türkçesi ile  Yeniden Söyleyiş). Hoş geldin, ey habercisi cânânın! . Gel de ver müjdesini cânânın. . Bayramına canım fedâ cânânın. . Ümidinde yok mu fayda cânânın; . Yârin bize bir selâmı yok mu? . Nasıl bir bekleyiş, Ya Rahman bu? . Hiç geçmez mi, nasıl bir zaman bu? . Duydum düşkünlüğünü naza bunun, . Verdiği hep sıkıntı eza bunun; . Kavuşmak gibi bir merâmı yok mu? . Ey düşkünlerin Hızır'ı, söyle . Apaçık eyle bu sırrı, söyle . Hâlime sen ol tercüman, söyle . Teker teker saklamadan söyle; . Gam defterinin tamamı yok mu? . Keyf aldı tâlihden dilenenler, . Yarına kaldı iyi bilinenler. . Nerede o ahdler, o vefalar? . Geçmez mi bu ettiğim dualar? . Gönül hâlinin intizamı yık mu? . Gamla şaşkın gönül dilsiz kaldı, . Galip gibi mecalsiz kaldı. . Gönderdiğim arzıhal haldı, . Şimdi bir tek ihtimal kaldı; . İnsafın o yerde namı yok mu? . Osman TUĞLU
İstanbul rüzgar rüzgar sevdiğim  Kah bir lodos denizlerden esen  Ilık mı ılık  Kah ustura gibi bir deli poyraz  Bırak saçlarını rüzgarına İstanbul'un  Bu şehirde aşksız ve rüzgarsız yaşanmaz. İstanbul bulut bulut sevdiğim  Kimi beyaz mı beyaz  İnce gül gibi  Kimi katran misali kapkara  Bulutları da insanlarına benzer İstanbul'un  İnanma sevdiğim inanma bulutlara. İstanbul yağmur yağmur sevdiğim  Kah ince ince  Kah bardaktan boşanırcasına  Hele bir yağmur yağmaya görsün  Ölürcesine yaşanır bu şehirde sevdiğim  Ve bir gün ölünür yaşanırcasına. İstanbul deniz deniz sevdiğim  Bir çakır mavi  Bir camgöbeği tuzlu su  Üstünde irili ufaklı tekneler  Kayıklar,yelkenliler,mavnalar  Kalleştir denizleri İstanbul'un sevdiğim  İstanbul kadar. İstanbul kadeh kadeh sevdiğim  İçtikçe içesi gelir insanın  Sarhoşluğu tutuşup yanmaya benzer  Ve bir gölgedir yalnızlık meyhanelerinde  Seninle dolaşır,seninle gezer. İstanbul şarkı şarkı sevdiğim  Üsküdara gidersin hava güneşli  Beklersin ada sahillerinde yağmur yağar  Her dakika depreştirir derdini  Köhne gramofonlar,eski plaklar. Nice güzeller,nice şairler görmüş  Artık kanıksamış dertlerimize  İstanbul herşeye alışık sevdiğim  Yine de bütün mihnetleri bir yana  Sen yaşadıkça İstanbul ışık ışık sevdiğim
mevsim dışı  sarışın bir kederdin  soğuk yazlıkta...  Sayfiye hanımın tembel düşlerine  ve çıplak ayakla  betona basıyordu yaz.. . bense paslanmış bir keyifle  hayatımı yazamak istiyordum  sensizliğe  gül buğusu bir edebiyat arıyordum.. . her tanışmada  bir 'memnun oldum' öldüren  devrik katillerdik hepimiz . ve sen  faili yaz bir cinayettin  o maktül yazlık akşamında...
hangi ürkek kavgada yaralandın yiğidim  seni bu şuh kafese hangi zalim el koydu  diyorsun: bir zamanlar gülşende bir bey idim  bu naylon çiçeklerin adını kim gül koydu. hayrandır bilmez misin alem dahi bir güle  içinde kızıl tüylü köstebekler ve günah  dağa çık, ovaya in, eğil de bak bir göle  çekiyor gülsüz kalan her zavallı şimdi ah. çiçeklerin dilini unuttuğun yetmedi  ipek nağmelerini gömdün karanlığına  yine de, nağmelerin intizarı bitmedi  ebedi güllerini mihman kıldı dağına. bir Latin çiçeğine aldandı bakışların  akreplere sevdalı neyin varsa dumanlı  nerede o her yanı gül kokan nakışların  nasıl bir afet ki bu, feryadın bile kanlı. sana küskün, o uçsuz bucaksız soylu vatan  batırdın hiç batmayan güneşi toprağında  oysa bir gül aşkıdır yine kalbinde yatan  yollara düş, bul O'nu yitirdiğin bağında
Sık sık, eğlenmek için, acımasız tayfalar  Yakalar kanadından bu deniz kuşlarını,  Ürkütücü sularda gemileri izleyen  Yolcuların yıllardır dost arkadaşlarını. . Gökten inen tasasız, bu utangaç krallar  Güvertelerin üstüne kondukları zaman  Geniş kanatlarını sofuca bırakırlar,  Yorgun kürekler gibi, sular üstünde kayan. . Sen ey kanatlı yolcu, bir zaman ne güzeldin !  Bak gaganı dürtüyor hoyrat tayfanın biri,  Ya öteki, bilir mi bu hale nasıl geldin,  Topallayıp öykünüyor uçtuğun günleri. . Ozan, ey bulutlardan toprağa sürgün ece,  Oklara göğüs geren, dostu fırtınaların,  Yuhlarlar yeryüzünde, seni de, gündüz gece  Uçmana engel olur, ağır dev kanatların.
Yas-ı matem günü derdim yeniler  Yarin sesi kulağımda çınılar  Sordum ki dağlara niçin iniler  Dedi çekticeğim karın elinden. Varıp bir pir ile pazar edersin  Oturup da ikrarını güdersin  Sordum garip bülbül niçin ötersin  Dedi çekticeğim harın elinden. Ser çeşmeden gelir suyun durusu  Nasibimiz verir pirin birisi  Dedim Pir Sultan’ ım benzim sarısı  Dedi çekticeğim yarin elinden
Çıktım yücesine seyran eyledim  Gönül eğlencesi küstü bulunmaz  Dostlar bizden muhabbetin kaldırmış  Hiç bir ikrarında ahdi bulunmaz. Zülüflerin top top olmuş çığalı  Rakiplerin hak'dan olsun zevali  Bir günahkar kulum doğdum doğalı  Günahkar kulunun dostu bulunmaz. Kanı benim ile lokma yiyenler  Baş ü canı dost yoluna koyanlar  Sen ölmeden ben ölürüm diyenler  Dostlar da geriye kaçtı bulunmaz. Yine karçılandı dağların başı  Durmadan akıyor gözümün yaşı  Vefasız elinden gitse bir kişi  Hakikat ceminde desti bulunmaz. Biz de gezer idik irfanda sazda  Biz de bulunurduk cem de, niyaz da  Bize de gel oldu kanlı Sivas da  Hızır paşa bizi astı bulunmaz. PİR SULTAN ABDAL'ım destim damanda  İsmim koca Haydar, neslim Yemen'de  Garip başa bir hal gelse zamanda  Orda her kişinin dostu bulunmaz
Yine çığ basmış bütün yolları  Yolu yok haber sormanın  Selam iletmenin dostlara  Hep kavgayla sürecek gibi yaşam  Korkarım ki  Aşka zaman bulamadan gideceğiz  İçimizdeki sonsuz sevgileri  Acının tabutuyla toprağa vereceğiz  Kim bilir  Belki yürürken belki yatakta  Bir yürekte bin şiir götüreceğiz. Ne zaman tatlanacak bu yaşam  Uzun bir öpücük gibi dudaklardan  Sen söyle ne zaman. Yine sabır taşıyoruz evlere  Sabır ki doruklardan yüce  Her adımda  Gelecek türkülenirken ince ince  Apansız bir ölüm fırtınası  Bir kanlı yağmur  Yaşam yasımızı tutuyor sessizce. Bu sabır çatlayacak bilirsin  Sel olup taşacak çekilen acılar  Bir gün  Ya yeniden başalyacak o yağmur  Ya da dinecek bütün sancılar. Ne zaman söylenecek türkümüz  Her yerde ve hep bir ağızdan  Sen söyle ne zaman
Liseli bir kız vardı bizim mahallede  Tül perdeler ardında umutlarınca yaşardı  Öylesine çoktu ki hayalleri,özlemleri  Yıldızları aşardı  Liseli bir kız vardı bizim mahallede  Bulutlar üstündeydi ayak izleri  İlk buluştuğumuz günü hatırlıyorum  Tir tir titremişti dizleri   Liseli bir kız vardı bizim mahallede  Tam karşımıza düşerdi pencereleri  Sevda türküleri yükselen evlerinde  Merak ederdim.Nasıl uyurdu geceleri  Liseli bir kız vardı bizim mahallede  Ne güzeldi elleri,saçları,yanakları  İşaret olsun diye çok gece  Sabahlara dek yanık bırakırdı ışıkları  Liseli bir kız vardı bizim mahallede  Halinden anlardı tüm arkadaşları  Yaz yağmuru gibi yağar yağar kesilirdi  Ela gözlerinin yaşları  Liseli bir kız vardı bizim mahallede  Bir gün ansızın kayboluverdi  Şimdi kim bilir nerede,nasıl  Onu çok sevdiğimi bilmeden kayboluverdi
Her sabah her sabah gelir geçerler  Dünyalar durdukça durası kızlar  Bir vefa görmedim kaşı karadan  Allah'ım muradı veresi kızlar. Kızlar güzel güzel aslı huriden  Yeryüzünü lale sümbül bürüden  Kasvetli gönlümün gamın eriden  Karanlık gecemin çırası kızlar. Donadaydım yeşil ile al ile  Besliyeydim şeker ile bal  Boğum boğum al kınalı al ile  Gelin olup bize varası kızlar. Karac'oğlan bir sümbülcük yetirsem  Yetirsem de gölgesinde otursam  Kulağı küpeli bir yar getirsem  Babamın evine giresi kızlar
her şeyi  anladılar  sevgilim  seviştiğimiz  yatakta  unutulmuş  bir çift  kanat  bulunca. terzilerine  gidiyor  kentteki  kadınlar  kendilerine  kanat  diktirmek  için  o günden beri
Eğer bir gün ölürsem gençliğime doymadan  Kumral başımı senin dizlerine koymadan  Eğer bir gün sönerse gözlerimin ateşi  Parlamazsa başımın üstünde aşk güneşi  Ölürsem bir gün eğer,  Kalbimi kemirip de yiyinceye kadar yer  Aşkımın başı için silme beni yadından  An beni seherlerde bir kuşun feryadından! . An ki, ben ilk aşkımın demlerini yaşadım,  Ölürsem bu son aşkım olacak diye şadım.  Bir gün gelir yolunun üstündeki serviler,  Sana, bu ilk aşkımın mısralarını söyler.  Dudaklarım toprağın altında çürüse de,  Ruhum sarhoş gibidir ezeli bir busede.  Görünmez ellerimden ürpersin diye tenin,  Bırak mehtabı olsun omzunda bir tül senin.  Aç pencereni ılık bahar akşamlarında,  Benim öksüz ruhumdur çırpınan camlarında! . Beni an, senden başka yok beni anacak,  Yanmazsan sen de eğer, gençliğim hep yanacak.  İnan senden başka yok gönlümde kimseye yer,  Fakat, sen de anlamazsan beni, ölürsem eğer...  Anlamazsan, ölürüm de gençliğime doymadan,  Kumral başımı senin dizlerine koymadan,  Dağılırsam bir avuç toprak gibi sellerle,  Gönlünde en samimi en coşkun emellerle  Kuracağım türbeyi günahın günahın devirmesin.  Bana vereceğini Allah sana vermesin.  Fakat düşün ki, sen de kalbimde gömülüsün,  Ben ölürsem demek ki sen de artık ölüsün,  Kim senin gözlerini mehtapta yad edecek?  Kim sana bu feryadım gibi feryad edecek?  Kim senin saçlarını övecek uzun uzun?  Korkum budur ki bir gün sen de unutulursun! . Eğer bir gün ölürsem gençliğime doymadan  Kumral başımı senin dizlerine koymadan  Eğer bir gün sönerse gözlerimin ateşi  Parlamazsa başımın üstünde aşk güneşi  Ölürsem bir gün eğer,  Kalbimi kemirip de yiyinceye kadar yer  Aşkımın başı için silme beni yadından  An beni seherlerde bir kuşun feryadından!
İçerden çıkacak birazdan adam  Yılların tortusu çökmüş yüzüne  Alnını güneşe serecek adam  Uykusuz ranzalar suskun voltalar  Geride kalacak ve ah hüzünle  Bir gül gibi savrulup gülecek adam  Kar yağmıştır sardunyanın üstüne  Anılar toza toza bulanmıştır  Kitaplar sobada yanmış  Ah sazlar duvarda kalmış  Güzelim şarkılar yağmalanmıştır. İçerden çıkacak birazdan adam  Yıpranmış bavulu hantal sesiyle  Kendini yollara vuracak adam  Yüz çeviren DOSTLAR sinsi tavırlar  Açığa çıkacak ve ah kendiyle  Bir ince hesabı görecek adam  Susamıştır TEBESSÜMÜN seyrine  Saçları hiçbirgün okşanmamıştır  Bir İHTİLAL kadar yalnız  Ah vefanız kadar yanlış  Mümkünse farzedin YAŞAMAMIŞTIR
Seher vakti evinize  Girdim gelmez olaydım  Geçiyordum bağınıza  Vardım varmaz olayıdım. Yalancısın inanamam  Gayri sana güvenemem  Yalancısın yalancısın. Boz kayadan pınar akar  Ondan içen çile çeker  Azgın yaramı kim sarar  Sardım sarmaz olayıdım. Yalancısın inanamam  Artık sana güvenemem  Yalancısın yalancısın. Mahzuni Şerif'in hali  Aramızda kara çalı  Gittiğim erkânı yolu  Sordum sormaz olayıdım. Yalancısın inanamam  Artık sana güvenemem  Yalancısın yalancısın
Size hayır dedikçe vazgeçemiyorum  Soluk soğuğa koşuyorum peşinizden  Üç öğün yediğim dudaklarınız  Zamanı içiyorum gözlerinizden. Gece oldu mu bir seviniyorum ki  Duvarlara gölgeniz düşüyor  Durmadan uzuyor boynunuz bende  Enseniz güzel ya daha güzelleşiyor. Tutup gölgenizi soyuyorum  Meydana çıkıyor güzelliğiniz  O çizgiler, o üçgenler, o yuvarlaklar  O şeyler benden gizlediğiniz. Hepsi bir bir aşikar oluyor  Siz uyurken sizden uzakta  Aynı yastığı paylaşıyoruz her gece  Ben bir yatakta, sen bir yatakta. Gördünüz mü yine kahroldunuz işte  Öpüşmekten, sevişmekten, yorulmaktan  Bari evet deyin de kurtulun  Böyle her gece benim olmaktan
Be yarenler be kardaşlar  Gör neyledi zaman bizi  Gözüm yaşını akıttı  Sel eyledi zaman bizi. Can nice ayrılır tenden  Ten nice ayrılır candan  Ayak ayak nerdübandan  İn eyledi zaman bizi. Gelin gidelim zecril'e  Can kurban olsun asile  Bir halden bilmez cahile  Kul eyledi zaman bizi. Kimi baydır kimi fakir  Yaradan Mevla'ya şükür  Ne akıl kodu ne fikir  Del-eyledi zaman bizi. Pir Sultan'ım döne döne  Dolu içtim kana kana  Şu yerde kim yana yana  Dul eyledi zaman bizi
Yürü bre Hızır Paşa  Senin de çarkın kırılır  Güvendiğin padişahın  O da bir gün devrilir. Nemrut gibi Anka n'oldu  Bir sinek havale oldu  Davamız mahşere kaldı  Yarın bu senden sorulur. Şah'ı sevmek suç mu bana  Kem bildirdin beni Han'a  Can için yalvarmam sana  Şehinşah bana darılır. Hafid-i Pelgamber'im has  Gel Yezid Hüseyn'imi kes  Mansur'um beni dara as  Ben ölünce il durulur. Ben Musa'yım sen Firavun  İkrarsız Şeytan-ı lain  Üçüncü ölmem bu hain  Pir Sultan ölür, dirilir
Bu kadar uzak mıydı  git git bitmiyor yol  görünmüyor dağın ardı. Oysa bilmem kaç yıl  bu yollardan yürünmüş  Şimdi sanki bir masal. Bu dilsiz dağ ve taş  nerde saklar kuşları  hangi gizle sarmaşdolaş. Anlamak zor susuşları
Müzelerden çıkarıp  Denizlere sürelim kalyonları  Öleceklerse denizlerde ölsünler.... Kafeslerden ormanlara  Salalım aslanları  Göğü silkeleyelim yağdıralım  Altın yıldızları, gümüş ayları  Öleceksek insan gibi ölelim  Gelecekse getirelim yazları. Neden özenle saklamak  Kurşun geçirmez yalnızlıkları  Neyi kaçırıyoruz kimden,  Neden yalnız bizimdir sanıyoruz  Boydan boya uzayan sokakları  Neden kırık bir çıkrık gibi içimiz  Dönüyor döndükçe kapanıyor kendine  Öleceksek insan gibi ölelim  Gelecekse getirelim yazları...
Durup seninle karsılaşıyorum her yerde  Karsıma çıkıyorsun her köşe başında sen  Kimi gün parklarda, kimi gün sokaklarda, caddelerde  Göz göze geliyoruz, saatlerce bir şey söylemeden.. Hiç değişmemiş diyorum içimden, ne güzel  İste yine o! Yine mahzun, yine dalgın, yine ürkek  Hadi gel diyor dudakları.----Özledim, hadi gel  Biliyorum oysa; uzatsam ellerimi, gidecek.. Bu bir aldanış mi? Yoksa var oluş mu yeniden  Söyle bir son mu? Bir başlangıç mi? Bir donuş mu?  Ne oldu o güzelim zamanlara ansızın uçup giden?. Hadi uyandır beni, söyle; gördüğüm zamansız bir duş mu?  Hadi git, uzaklaş, yokluğuna inandır beni gerçekten  Yoruldum, her bulduğum yerde seni kaybetmekten. UMIT YASAR  En Eski Yalnızlığımdır Aşk Benim. En eski yalnızlığımdır aşk benim  Gitgide büyüyen karanlıklarla  Ne zaman sevdiysem kavruldu tenim  Bir ateşin açtığı yanıklarla. Sabahı olmazdı çok gecelerin  Alır, götürürlerdi beni onlar  Öptüğüm elleriyle, korkunç derin  Bir uçurumun kenarına kadar.. Sonra bırakır giderlerdi, üzgün  Bakardım sessizce arkalarından  Sonra umutsuzluk, gözyaşı ve kan.. Bütün umutlarım biterdi bir gün  Bir gecenin orsacında kalırdım  Tek başıma ben, ben ve yalnızlığım.
seni seviyorum demek isterdim  ölesiye bir duyguyla,  taparcasına dil dökmek  ve saçlarım ağarmadan söylemek isterdim. seni sarmak isterdim sonsuzlukla  delicesine sevmek  bir sarhoş gibi adını sayıklamak  ve bağırarak kollarında ölmek isterdim   gülüm...
Ama sen uzaklardaydın ey kalbim  Uzaklardaydın, sevdiğim uzaklardaydı  Ayın yıldızların çağlayarak  Berrak şelaler yaparak  Coşku içinde aktığı  Bir yerlerdeydi.. Hani bir gün bir çobana rastlamıştık  Adı Ferhat mıydı neydi  Koyunların, kuşların, böceklerin ve çiçeklerin  Sadakatten mest oldukları  Herbirinin gözlerinde  Kaybolur gibi kayar gibi  Dalıp gittiğimiz o saadet evreni  Kayaların yüzlerinden okuduğumuz o ebedi bilinç  Bizi çekip almıştı kılcal damarlarımızdan. Yaslan göğsüme sevdiğim  Benim gönlüm gök gibidir açık deniz gibidir  Pas tutmaz benim içim yeryüzü gibidir  Toprak gibidir  Sen ki bulut gibisin  Ay gibisin güneş gibi bazen. Usul usul inen  Yağmur tıpırtılarını  Dinler gibi  Dalıp gitmiştik  Sen konuşuyordun  İpil ipil yağan bir yağmur gibi konuşuyordun  Onlar ki konuklarımızdı  Adları Keremdi,Yusuftu, Kaystı  Hepside ezelden tanıdıktı dosttu.
Bir akşam getir bana,  Bütün akşamlardan farklı  Hançerle güneşi batır deniz kan rengi olsun  En güzel yerinde değişen ufkumuzun  Yaşayalım, eskiden duyduğumuz masalı. Zamanlar kalleş şimdi, herşey artık bir oyun  Manzaralar hüzünlü insanlar ağlamaklı  Bir akşam getir bana, gizlice ve en saklı  Saatleri birer birer dudaklarında sun. Günler; şimdi kırık bir cam parçası, boyalı  Gel dinle, telleri ses vermiyor ruhumuzun  Biz bu şehirin gürültüsünde kaybolalı. Bir akşam getir bana, yaklaş, sessizce soyun  Baksana perdeler inik, kapılar kapalı  Sus! Akşamla gelişini kimseler duymamalı
kavun kokulu odaların rayihasıdır  karışan sulara  senin fikrinle yoğrulmuş bir eser yoktur  yüzümün sana traşlanmış bölümünde  çoğu çiçekli  kimi şarkılar geçer aklımdan  sesime sesin dökülür  bir ıssız bir mutlu koro başlar  ardından  şarkıya  çünkü benim sessizliğimde  senin de susuşun var.. mayıs 2000, new york
Çok sevdiğim Hasan Dağı,  Şu dumanın hal olma mı?  Senin gibi yüce dağın  Eğlim eğlim yol'olma mı? . Hasan Dağı'nın eteği,  Çevresi güller biteği.  Koç yiğit, arslan yatağı  Hiç bu dağın il olma mı? . Yükseği yalım kayalı.  Kekliği şahan soyalı.  İnce belli, gök sayalı  Dilber seven del'olma mı? . Yükseğinin karı tozar,  İngininin köyü mezar.  Göğsü al'ca kaplan gezer,  Avcı olup al olma mı? . Eğlim eğlim yol alanın,  Seferine kul olanın,  Ak gerdanda ben olanın  Yanakları bal olma mı? . Deli gönül, var günahın.  Onun için geçmez anın.  Senin gibi padişahın  Benim gibi kul'olma mı? . Farı, Karac'oğlan, farı.  Ben çekerim ah ü zârı.  Günde bağlanırsın sarı,  Bu velenin al'olma mı?
Gözlerin kalbime değmeden önce  İstanbul o kuşlar acep nerdeydi. Deniz ki dilimin lugat kitabı  Şarkılar kardeşim onlar nerdeydi. İçimde sürekli yağmur bulutu  Ormanlar nehirler güller nerdeydi. Bir ışık yalımı parmaklarındır  Anamın kızımın eli nerdeydi . Ülkemin çığlığı her saat zili  Nerde ortadoğu savaş nerdeydi . Gözlerin kalbime değmeden önce  Acılar gülüşler düşler nerdeydi
o gemiler ki yağmur taşır  gece sabaha karşı birden  korkularımıza bulaşır  gök gürültüsüyle derinden  o gemiler ki yağmur taşır  gözümüz kamaşır şimşeğinden. o gemiler ki başkalaşır  çelişkinin diyalektiğinden  gücü çok sonra anlaşılır  insana eklediğinden  o gemiler ki başkalaşır  gelişir değiştirdiğinden. o gemiler ki şafağa ulaşır  ümitlerimizin ateşinden  devrimden devrime yanaşır  nasıl da büyür kendiliğinden  o gemiler ki şafağa ulaşır  bir çığlık gibi bedreddin'den
zeynep beni bekle / gece ağaçlarına  yağmur çiseliyorum / cam tozu su beyazı  yalnızlığını mutlaka değiştireceğim  bir yaprak halinde süzülüp saçlarına  eski teşrin'lerden / kederli kırmızı  zeynep beni bekle mutlaka döneceğim  söyle kim önleyebilir buluşmamızı. geceleyin ışıkları söndürdüğün zaman  benim şiir kitaplarından sızan aydınlık  elinde uyuyakaldığın heyecanlı roman  pancurların çarpıldığı lodos geceleri  rüzgârın değil benim / pencerendeki ıslık  her akşam koridordaki ayak sesleri  yanlış çaldığını zannetiğin telefon  zeynep beni bekle mutlaka geleceğim  hem bu ne ilk ayrılığımız ne de son. pikapta eminağa acemaşirân saz semaisi  sokakta çocuklar saklambaç hırsız polis  hayat akıp gidiyor olsam da olmasam da  saati durmamalı ufak sorumlulukların  resmi bırakmadın ya / son çektiğin hangisi  bak mektuplar birikmiş yine masamda  fakülteler açılacak bak bugün yarın  zeynep beni bekle mutlaka geleceğim  başladığımız filmi birlikte bitireceğiz. kim ne derse desin içimde delice bir his
bir bir yitiriyorum sevdiklerimi  ellerimden kuşlar gibi  uçup uçup kuşlar gibi  uzak dağlar ardına. çivilenmiş gözlerime kiminin  o yalvaran gözleri  yakıyor kollarımı kiminin kanı  kimi sitem sitem vuruyor beni  dövünmek tepinmek neye yarar ki  neyi kurtarır ki üzmek şu canı  her bahar yenilense de dallarda tomurcuklar  o bahar gitti gider. kolay değil ozanın ağlamaması  gülmesi kolay değil  bulutlar her zaman yağmur getirmez  şimşek gülmez bulutlardan herzaman  bulut var ki yaz yağmuru güzelim  geçip gider gül kokulu yel gibi  bulut var ki taş başına yoksulun  orman söken köy göçüren bir karabasan. tam da başlamışken sevmeği öğrenmeğe  tam da başlamışken bal doldurmağa  özlem denen peteğe  bir bir uçup gidiyorlar canlarım  gidiyorlar kopar gibi acılı kollarımdan  dönülmez karanlığa. dövünmek tepinmek neye yarar ki  neyi kurtarır ki ölüme sövmek  sövmemek ne yazar ki  dağbaşında tek ağaç  fırtınada bir tekne  uçurtması kopup gitmiş bir çocuk  bakıyorum yalnızca  şaşkın ve umarsız gözlerle arkalarından. dayan yavrum  dayan hasan hüseyin  dayan dayanabilirsen
Yavuz Sultan Selim Han'in onunde  Ok atan ihtiyar Bektas Subasi,  Bu yuksek tepeye dikti bu tasi  O gazi hunkarin mutlu gununde... Vezir, molla, aga, bey, takim takim  Gunesli bir nisan gunu ok atti.  Kimi yayi optu, kimi firlatti,  En er kemankese yetti uc atim.. En son Bektas Aga coktu diz ustu.  Titrek elleriyle gererken yayi,  Her yandan bir merak sardi alayi.  Ok uctu hedefin kalbine dustu.. Hunkar dedi 'Koca, pek yaman saldin,  Egerci bellisin benim katimda,  Bir sir olsa gerek bu ilk atimda.  Bu sihirlui oku nereden aldin? '. Ihtiyar elini bagrina soktu,  Dedi Istanbul muhasarasi,  Baslarken aldigim gaza yarasi,  Icinden cektigim bu altin oktur..
Bu yaşıma geldim içimde bir çocuk hala  Sevgiler bekliyor sürekli senden.  İnsanın bir yanı nedense hep eksik  Ve o eksiği tamamlayayım derken,  Var olan aşınıyor azar azar zamanla.. Anamın bıraktığı yerden sarıl bana.. Anıların kar topluyor inceden,  Bir yorgan gibi geçmişimin üstüne.  Ama yine de unutuş değil bu,  Sızlatıyor sensizliği tersine.  Senin kim olduğunu bile bilmezken.. Sevgiden caydığım yerde darıl bana.
Bunca güzel sevdik, fakat hiçbiri,  Ağın dedikleri yar gibi değil.  Çok meyva devşirdik bağdan bahçeden,  Onun bağrındaki NAR gibi değil.. Ey ak-ın, yeşilin, morun aşığı,  Ey gönül tahtının son yakışığı,  Yıldızın, güneşin, ayın ışığı,  Senin yüzündeki NUR gibi değil.. Gönül yeşilinden aldı muradı,  Dil seninkine eş lezzet aradı.  Cem' in camındaki şarabın tadı,  Al yanağındaki TER gibi değil.. Ab-ı havasının özelliği var,  Ömrümüzde onun tazeliği var.  Sorarsan ne gibi özelliği var?  Gönül gözüyle bak, KÖR gibi değil.. Ayranlı çorbayı, sütlü kuymağı,  Yiyenin ağzında kalır parmağı,  İstanbul lokumu, Afyon kaymağı,  Haşili süzekte LOR gibi değil.. Nerde Eğin, Nerde Çemişgezek' ler?  Bu elleri bizim Ağın bezekler,  Burcu burcu vatan kokar tezekler,  Sözümüz gerçektir, SIR gibi değil..  Baht yıldızın yeni doğmak üzere,  Hak saklaya gelmeye kem nazara,  Dünyadaki hiç bir güzel manzara,  Damlarda serili ÇİR gibi değil.. Yıldırım der: Şairin sözüdür işi,  Portakalara teşbih eder mişmişi,  Sevdiğine tutsak olmayan kişi,  Aslında köledir, HÜR gibi değil.
-Sadık Kemal Tural kardeşimize-. Ben Altay dağlarından koparak geldim  Yüreğimde Türkistan'dan binbir nakış var.  Çok şükür aslım da neslim de belli.  Türküm müslümanım o dağlar kadar.. Dokuz tuğ taşıdım ben, dokuz davula vurdum.  Dokuz evliya gücüyle yürüdüm geldim.  Büyüdü benimle mübarek yurdum.  Ebed-müddet bu devleti ben kurdum.. Nevruz toylarımızda ateşler tutuşturdum.  Orhun'dan, Seyhun'dan, Ceyhun'dan geçtim.  Yol gösterdi kükreyerek bana Bozkurt'um.  Atımla hep yanyana gözelerden su içtim.  Baykal'da da çimdimben, Hazar Denizi'nde de  Toprağıma bağdaş kurup oturdum.. Ben ki Alper Tunga'ya gönül verenlerdenim.  Yurt uğruna dolu dizgin göğüs gerenlerdenim.  Sonra durgun sulara Bismillahlarla.  Kilim seccadesini serenlerdenim.  Yani hem Alplerdenim, hem Alperenlerdenim.. Ben Türkmen'im, Özbek'im, Kazak'ım, Kırgız'ım ben.  Azerbaycan Türkleriyle aynı kandanım.  Kıpçakları, Uygurları aşkla duyanlardanım  Ben ki Tatarlardan, Gagavuzlardan  Çuvaşlardan, Bozkurtlardan, Oğuazlardanım.. Kalem de tuttum çok şükür, kılıç da, gül de.  Güvercin bakışlı sıcak türküler de söyledim.  Anlayan anladı kim olduğumu.  Aman dileyeni sevdim, öfkemi yendim.  Övdü büyük peygamber İstanbul Başbuğumu  Kur'an'la da müjdelendim.. Sevsem gözbebeğim olur ne varsa  Öfkelensem öfkem dağları ezer.  Dilim bazan suların çağlamasına  Bazan da bülbüllerin şakımasına benzer.. İşte bilge Tomyukuk, Kültikin, Bilge Kağan  Hepsi birbirinden daha mübarek  Süzme asaletimin nurdan kefili  İşte Dede Korkut, kaftanı ipek  Soyumun-sopumun bin yıllık dili. Ve Yusuf Hashacib, Mahdum Kulu, Fuzuli  Hepsi de peygamber soyunca asil  Sonra Kaşgarlı Mahmut; gönlüme düşen çemre  Ali Şir Nevai, Gaspıralı İsmail  Şiiri bir bakraç süt gibi Yunus Emre.. Cengiz Aytmatov ki, Cengiz Dağcı ki  Ayın ondördündenden sağılan huzur  Sabir Rüstemhanlı... ruh kadar eski  Ve daha binlerce nur üstüne nur.. Servetim Buhari'nin, Yusuf Hamedanî'nin  Ahmet Yesevî'nin nur servetinden  Güzelliğim, merhametim, şefkatim  Hep Şah-ı Nakşibent hazretlerinden.. Hunlardan, Göktürklerden alıp getirdim.  İpek ipliğimi altın tığımı  Mintanıma minyatürler işledim durdum  Selçuklu çinisine gönül mührümü vurdum.  Osmanlı ebrusuyla süsledim yastığımı  Mustafa Kemâllerle yeni baştan doğruldum.  Kim demiş 75 yaşıma bastığımı.
Kul o ki, nefsini yularla güde  Mal o ki, bekçisin muazzez ede  Dil o ki, her yerde hakkı konuşa  Yol o ki, dosdoğru Allah(c.c.) ’a gide.. (Beşinci Mevsim)
Bak! ölüm kendine bir taht kurdu  Loş batının aşağılarına doğru  Yapayalnız uzanan tuhaf bir şehirde,  İyinin, kötünün, en kötünün ve en iyinin bir de  Ebedi ve ezeli uykularına vardıkları yerde.  Bize ait hiç bir şeye benzemezler  Oradaki mabetler, saraylar ve kuleler.  (Zamanın kemirdiği kuleler ki titremezler)  Etraflarında, kasvetli sular,  Yükseltici rüzgarlarca unutulmuş, boyun  Eğmiş uzanırlar altında göğün.. Kutsal göklerden, uzun süren  Gecesine ışık dökülmez o şehrin;  Fakat korkunç denizden gelen nur  Sessizce kulelere vurur -  Aydınlatır bina doruklarını uzak ve özgür,  Kubbeleri, kule külahlarını, krali koridorları  Mabetçikleri, babilvari duvarları  Yontma sarmaşıkların ve taştan çiçeklerin  Çoktan unutulmuş belirsiz çardaklarını  Viyola, menekşe ve asmaları bir birine dolanmış  Frizlerle çelenklenmiş  Bir çok harikulade tapınakları.  Kasvetli sular eğip boyun  Uzanırlar altında göğün.  Kuleler ve gölgeler öyle karışmışlar ki orada  Hepsi asılı gibi görünürler havada,  Mağrur bir kulesinden şehrin  Ölüm aşağı bakarken devcileyin.  Orada açık mabetler ve aralanmış mezarlar  Işıldayan dalgaların seviyesince doluyorlar;  Fakat ne elmas gözlerinde yatan  Zenginlikler oradaki her bir putun -  Ne o göz alıcı mücevherleriyle ölü  Kandırıp yataklarından çeviriyor suyu;  Bu camdan ıssızlık boyunca, yazık!  Yok çünkü bükülen tek dalgacık -  Tek kabartı yok rüzgarların çok uzak daha şen  Bir deniz üzerinde olabileceğini söyleyen -  Yok korkunçluğu daha az dingin denizlerde  Rüzgarlar olduğunu ima eden tek yükselme.  Fakat bak, havada bir kıpırtı!  Bir dalga var orada, bir çalkantı!  Bellibelirsiz gömülerek duygusuz gel-gite,  Kuleler bir yana atılıyorlar adeta-  Uçlarına saydam tabakalı gökler içinde  Sanki hafifçe bir boşluk verilmişcesine.  Dalgalar şimdi daha kızıl bir kor gibi parlıyorlar -  Saatler donuk ve zayıf soluyorlar -  Dünyevi acılar arasında değil de, vakti geldiğinde,  Aşağıya, bu şehir aşağıya çökeldiğinde,  Cehennem, bin tane tahttan ayağa kalkarak,  Saygı ile onu selamlayacak. . Çeviren: Dr. Osman TUĞLU
Yenilgi, yenilgim, yalnızlığım ve kimsesizliğim.  Binlerce yengiden de bana değerli olan sen!  Dünyadaki tüm parlak başarılardan  sensin yüreğime yakın olanı! . Yenilgi, yenilgim, baskaldırım  ve de benim kendimle tanışmam.  Sayendedir ki, hala ben ayağı yere basan  ve solmuş defneler peşinde koşmayan  biri olduğumun bilincindeyim;  ve sende, yalnızlığımı buldum  ve de herkesten uzak,  ve de gururlu olmayı. . Yenilgi, yenilgim, benim parlak kılıcım  ve de kalkanım.  Gözlerinde okudum tahtı arayanın  kendi kendisinin kuluna dönüştüğünü.  Ve, bir kimsenin derinliklerindeki  esasını anlayabilmemiz için  onun gücünü söndürmemiz gerektiğini.  Ve ancak böylesine olgunlaştıktan sonradır ki,  bir meyvenin tadına varılabildiğini. . Yenilgi, yenilgim,  benim sözünü sakınmaz yol arkadaşım  şarkımı, bağrışmalarımı, sessizliklerimi hep duyacaksın.  Ve senden baska hiçkimse bana söz etmeyecek  kanat çırpınmalarından ve deniz kabarmalarından  ve de geceleri yanan dağlardan.  Ve sen, tek başına  ruhumun sarp ve kayalık  yollarından tırmanacaksın.. Yenilgi, yenilgim, benim ölmez cesaretim  sen ve ben fırtınada birlikte güleceğiz;  ve biz ikimiz, derin mezarlar kazacağız  içimizde ölmekte olanlara;  ve tutunacağız, tüm gücümüzle,  güneşin karşısında;  ve de tehlikeli olacağız. . 'Deli-' 1918
Çukuru tiksindirir zirvedeki hâlleri  Gün gelip ruhlarını boğacak veballeri  Cehennemde villalar sudan ucuz diyorlar  Geç kalan kaybedecek, yağlayın pedalları! . 14.01.2006/Vakit
Ölüm ardıma düşüp de yorulma  Var git ölüm bir zaman da gene gel  Akıbet alırsın komazsın beni  Var git ölüm bir zaman da gene gel. Şöyle bir vakitler yiyip içerken  Yiyip içip yaylalarda gezerken  Gene mi geldin ben senden kaçarken  Var git ölüm bir zaman da gene gel. Çıkıp boz kurtlayın ulaşamadım  Yalan dünya sana çıkışamadım  Eşimle dostumla buluşamadım  Var git ölüm bir zaman da gene gel. Karac'oğlan der ki derdim pek beter  Bahçede bülbüller şakıyıp öter  Anayı atayı dün aldın yeter  Var git ölüm bir zaman da gene gel
Diyarbakır ortasinda vurulmuş uzaırım  Ben bu kurşun sesini nerde olsa tanırım  Bu dağlarda gençliğim cayı cayır yanarken  Ay vurur gözyaşına ben gecede kalırım. Üzülme sen, üzülme başını öne eğme  Gün olur kavuşuruz, dert etme Diyarbakır  Yüreğini dağlama, kanlı bezler bağlama  Bu yangın söner birgün, ağlama Diyarbakır. Diyarbakır yolunda toz olmuş dağılırım  Bu hırçın depremlerle sarsılırım kanarım  Arkadaşların yüzü ağır ağır solarken  Gün doğar yaylalara, kahrımdan utanırım. Ey fırtınalı bayır, ey mazlum Diyarbakır  Dağlarında ateşler, alnında kızıl bakır  Çiğdemler solar gibi, anneler yanar gibi  Dizlerine döküldüm, ağlama Diyarbakır
1. Bir çığlığın sessizliğidir  derin suların dinginliği  ki çınlar yüreğin  kararan kayalarında. Derin suların dinginliği  çatlatır yüreğinde korkunun tohumunu  çünkü sessizlik en büyük ustadır  düşü gerçeğe dönüştürüverir apansız. Isırır bir hançerin yılan dili  gibi çatallaşan çeliği  Sonra yalnızca öyküler kalır  ve sen onu yaşarsın çaresiz. 2. Dirhem dirhem tartılmaz ki dostluk  yaşanmaz ki vermesini bilmeden  damla damla biriken bir şeyler  boş bir tapınakta birden  çalar gibi olur çanlar. Ve yaşamın hesabini  veremezsin bir türlü kendine  Sonra boğuntular  sessiz haykırışlar  karanlık sokaklara çeker seni. Çanlar beyninde asılı duran  madeni bir gökkubbedir artık  kulaklarına balmumu da akıtsan  delecek beynini bu çığlığımsı sessizlik  ve bu katran gibi yalnızlık
Bu bir cinnet krizi, gerçekler yolunuyor  Gönül parkımızdaki çiçekler yolunuyor  Kuzular yolunuyor, ördekler yolunuyor  Kazlar tüyünü döktü, uyan artık Türkiye! .  Iğdır’da şafak söktü, uyan artık Türkiye! .. Üç siyasi tecavüz üç ortağın niyeti  Yapılan her yanlışta millet öder diyeti  Koru hukukumuzu, koru cumhuriyeti  Şerefimiz diz çöktü, uyan artık Türkiye! .  Rize’de şafak söktü, uyan artık Türkiye! .. Namaslu can derdinde, soyguncu mavi turda  Sosyete pazarında bütün eller uçkurda  Yabancı müfettişler ne halt ediyor burda? .  Yeter, uyanma vakti, uyan artık Türkiye! .  Ağrı’da şafak söktü, uyan artık Türkiye! .. Kimse senin adına borç alıp ruh satmasın  İşsiz, bunalmış gençler aklını oynatmasın  Çifte pasaportlular memleketi satmasın  Her zillet seni yaktı, uyan artık Türkiye! .  Sinop’ta şafak söktü, uyan artık Türkiye! .. Aldanma yalancının yalanına bir daha  Sarılma denenmişin yılanına bir daha  Yol verme haydutların talanına bir daha  Bayrağın boyun büktü, uyan artık Türkiye! .  İzmit’te şafak söktü, uyan artık Türkiye! .. Dünümüz yağmalandı, yarınlar ipotekli  Sevip büyüttüğümüz torunlar ipotekli  Elif’ler, Alparslan’lar, Harun’lar ipotekli  Kokla bak tuzlar koktu, uyan artık Türkiye! .  Muğla’da şafak söktü, uyan artık Türkiye! .. Avrupa sevdalısı âşıktan hayır gelmez  Ayının elindeki kaşıktan hayır gelmez  Teslim tünelindeki ışıktan hayır gelmez  Uyurken yılan soktu, uyan artık Türkiye! .  Mersin’de şafak söktü, uyan artık Türkiye! .. Kartel medya narkozu uyuşturmasın sizi  Hoyrat örselemesin, buruşturmasın sizi  Sistem birbirinizle vuruşturmasın sizi  Gök gürler-şimşek çaktı, uyan artık Türkiye! .  Hatay’da şafak söktü, uyan artık Türkiye! .. Sütü bozuk olmayan çok sever milletini  Hiç emdirmez kanını ve yedirmez etini  Kaybetmez inancını, çiğnetmez iffetini  Uykun pek fazla çekti, uyan artık Türkiye! .  Urfa’da şafak söktü, uyan artık Türkiye! .. Utansın paramızı pul yapan büyükbaşlar  Kesmesin yolumuzu küp başlar, kayık başlar  Bu sözlerim sizedir hür başlar, ayık başlar  Ahlar semaya çıktı, uyan artık Türkiye! .  Sivas’ta şafak söktü, uyan artık Türkiye! .. Doktor bizden olmalı, ilaç bizden olmalı  Başımıza giyecek her taç bizden olmalı  Ufuk bizden olmalı, miraç bizden olmalı  Dağlara sisler çöktü, uyan artık Türkiye! .  Konya’da şafak söktü, uyan artık Türkiye! .. Gel ki görkemli birlik birlikte gerçekleşsin  Gel ki Anadolu’da huzur rüzgârı essin  Gel ki leş kargaları korksun, sesini kessin  Mazlum canından bıktı, uyan artık Türkiye! .  Her yerde şafak söktü, uyan artık Türkiye! .. 01/06/2002  (Parmak İzi)
tut ki sen bir şiiri çok iyi yazsan  ya da çok iyi bir şiir yazsan  bir saatin aralıksız işleyişi  bir çocuğun bir sokak kedisini sevişi  bilmem ki sanki güzel bir akşam gibi  onun için her akşamı iyi yaşamalıyım  yani kıskanılan onu  demek istediğim hepsi
Telefon numaranı bana yönlendir bundan sonra  Arayan benden duysun sesini  Ben anlatayım her günün, bütün ömrünün efsanesini  Bütün hilelerini benden bilsinler senin  Bütün yalanlarını ben söyledim sevdaların  Her ayrılığın fâiliyim bundan sonra  Ben yalancı, ben zalim, ben kaçak  Ben sözünde durmaz, ben kazandığı gün çekip giden...  Benden bilsinler; Ben her hikayenin katili.  Gamzelerine astığın suçluluğu,  Gençliğimin firâri fikrine yönlendir  Arayan benden sorsun tarihinin ağır günahlarını  Bırak benden bilsinler bu ayaklanmayı  Bütün ipuçlarını bende arasınlar bu eylemin  Bende kurulsun adaletin mahkemesi  Yakınların çeksinler ipimi  Sen yine yalancı şahit, meçhul tanık  Sen hep olduğun gibi kal yani.  Sen yine bana ödet,  Harcadığın bütün kıymetli değerlerin bedelini  Benden bilsin herkes hayata taktığın borçları  Ben bağladım masumiyeti haraca  Ben kestim bütün sevmelerin yüklü hesabını  Aşkın sesini duyduğumda kaçacağım ben  Ben bütün uyruksuz oyunların öz vatanı  Ben yalnızlığın acı sitemi  Ben eylemci, ben firâri, ben yok!  Silah kullanmam hiç. Aldatırım ben  Sen dünyanın bütün denizlerini, kuraklığının terkisine yönlendir bundan sonra  Özleyen bende baksın gözlerinin mavi demine  Bırak benden bilsinler sulak yerleşim bölgelerine giden toplu göçleri  Çağların bütün savaşlarında beni yensinler  Bende arasınlar dünyanın aşka açlığının ekolojik nedenlerini  Sen ölü kuşların kanatsız ruhlarına takılıp cennete git.  Sen yine yalan söyle.  Sen ihanet et her sevgiye yine  Sen kavgalarımın ilk tokadını atıp kaçıver kalleşçe  Sen sancı ol, deliliğimin koğuşu ol.  Yokluk ol sen yine  Benden bilsinler bu evin viraneliğini  Ben yıktım duvarlarını bütün binaların  Ben korktum yüreğimi açık etmekten  Kaçtım iste bir aşkın esaretine düşmekten  Kaçtım iste  Bütün gidişlerin sebebiyim aslında  Ben korkak, ben deli, ben tokatçı.  Ne kadar asil bir eylem de olsa  Boyun eğilmez aşka!  İçimde esaretin kütlesini duyumsadığım an  geçerim verdiğin her güzellikten.  Ben asırlık sevdaların kelepçesine tüneyen  hain kusun ta kendisiyim.  Sen en iyisi hiçbir şeyini yönlendirme bana  Sen en iyisi beni sırtımdan vurmakla kal  Yalnızca benden götürdüklerinden ibaret dur orada  Yalnızlığımın bas ağrıları gibi kal aklımda  Sen bana hiçbir şeyini yönlendirme sakın  Sen aslında kendini benden sakın  Hiçliğine alışmak mümkün gibi  Sigarayı bırakmak gibi yani  alışkanlığını üzerimden silkelemek  Yani ilk gün çıkmıyorsun aklımdan  İkinci gün daha çok özlediğim de doğru  Diğer günlerin halini hatırlamıyorum bile  Bildiğim bir şey var lakin;  hala ara sıra sigara gibi sabrımı yokladığım.  Dumanımda bir görünüp kaybolduğum  Sen en iyisi hiçbir şeyini yönlendirme bana  Batak sularımda devir dur  Ara sıra ufkumda görünüp, kır dümenini sonra  İnsanlığımın tarihine çektiğin bıçağı taşıyamıyor gururum  Yokluğuna alışmayı sanki daha hassasiyetli buluyorum  Sen en iyisi benden uzak dur  Ben yalnızlığın acı sitemi  Ben eylemci, ben firâri, ben yok!  Silah kullanmam hiç aldatırım ben! .
Cürümüş donuk kalbinde bu toprakların  Gözleri gördüm.  Herkes sesiyle vardı  Ve duruşuyla gövdesinin.  Bir insanı en iyi sevişirken tanırız.  Kalbimizi birlikte çürütürken.  Ağırlaşan gövdemiz  Gece uyandırır.  Mezar gibidir avlulu evler.  Çocukluk bir uykudur. Uzun sürer.  Ve dokunmak için bir arzu  Bir arzu sürükler bizi ölüme.  Ben kendimi sınadım her gövdede  Ben kendimi bıraktım her şehirde  İçime aldım göğünü ülkelerin  Ve boşluğunu görünce kalbimin  Gitmeli dedim. . Çürümüş tören giysileri içinde  Askıda salınan kökler.  Biz denize düşürsek de ateşi  O hep yanar.  Issızlık bahşeder karanlığa. Yanar.  Tarih bir yanılgı olabilir diyor şair  İnsan bir yanılgıdır diyor tanrı.  Çok sonra  Bu toprakların kalbi kadar  Çürümüş bir sonrada  İnsan bir yanılgıdır diyor tanrı.  Ve düzeltmek için varım  Ama geciktim. . Ölü kızıl suyun dalgası  Gece yürünen yol  Ve yolcuların dağıldığı zavallı yeryüzü  Salınan beyaz kefenler  Tören giysileri.  Ve bir koşu için gerekli tek şey  Atın yelesidir.  AsIolan,  Şimdi ve burada  Çürüyüp kaldık. . Tanrı görmesin harflerimi  İnsan bir hata diyor durmadan  Ve hatasını düzeltmek için  Acı veriyor  Sadece acı.
gecenin ortasında ne işin var  yıldızlara dokunma yanarsın  bak birazdan ay da batacak  karanlık bulaşmasın ellerine  tersine döner yolunu bulamazsın. içi dışı uzay tozu yansımalar  sahi mi yalan mı anlayamazsın  bir rüya gemisi iskele sancak  dokunup geçiyor hayallerine  ağlayasın gelir ağlayamazsın. sevmek insanın yüreği kadar  küçükse büyüğünü taşıyamazsın  yalnızlığı da dene oldu olacak  nasıl yankılanır derinden derine  iyi midir kötü mü çıkaramazsın. insan insanı kendisi tamamlar  içinde başka dışında başkasın  eksikliğin fazlana elbet bulaşacak  öbürü sığacak bunun derisine  yoksa sabaha sağ çıkamazsın
Kolay gelsin vapurun dumanı!  İnersin sen de birgün yeryüzüne,  Benim gibi yağmur diye! . İyi de edersin! . (Sevgi Duvarı)
Nerdesin ey güzel aklım, gel beni benden koru!  Ötelere kaçma bahtım, gel beni benden koru!  İdrakimi düğümleme dost bildiğim kutlu gün  Yıkılsın sarayım tahtım gel beni benden koru!
PEYĞƏ MBƏ RİMİZ . Yolunun yolçusuyuq, ey ulu Peyğə mbə rimiz,  Adı şə fqə tlə , işıqla dolu Peyğə mbə rimiz. . Qurumuş torpağa bir an toxunarkə n nə fə si,  Gülə döndə rdi o saə t kolu Peyğə mbə rimiz. . Bu da bir möcüzə ! Meydan oxuyarkə n sağa sol,  Sağa döndə rdi imansız solu Peyğə mbə rimiz. . Ulu Qurani-Kə rimdə n gözümüz aldı işıq,  Bizə göstə rdi müdam düz yolu Peyğə mbə rimiz. . Bulub haqqın yolunu Bə xtiyar oldum necə mə n,  Belə zə ngin elə di yoxsulu Peyğə mbə rimiz. . 29 yanvar,1990
Bilmem n'ideyim  Aşkın elinden  Kande gideyim  Aşkın elinden. Meskenim dağlar  Gözyaşına çağlar  Durmaz kan ağlar  Aşkın elinden. Kaddim yay oldu  Bağrım nay oldu  İşim vay oldu  Aşkın elinden. Dinle zarımı  Kodum arımı  Verdim serimi  Aşkın elinden. Varım vereyim  Kadre ereyim  Üryan olayım  Aşkın elinden. Yunus'un sözü  Kül olmuş özü  Kan ağlar gözü  Aşkın elinden
Şarap içersen akla yabancı kesilme; aklın başından gitmesin, bilgisizliğe yurd olma; la'l renkli şarabın sana yağ-bal olmasını istersen kimseyi incitme, deli-divane olma.
tanyerinde O'nunla mı buluştun  yeryüzünü O'nunla mı bölüştün  mahzende mi, sokakta mı, kırda mı  orduların çarpıştığı yerde mi  bilmiyorum hala nerde durayım  çemenden mi, böcekten mi sorayım  haber için adresimi al yeter  bana O'nun gölgesini bul yeter
İbiş'in saye-i himmetlerinde  Çamura oturduk, bir bayram arttı.  Kinler halay çekti bayram yerinde  Beş bayram yitirdik, bir bayram arttı. . Borç boydan yukarı eski hesaptan  Felek yâr olursa ödetir toptan  Yaşasın tayfalar, sağ olsun kaptan  Gemiyi batırdık, bir bayram arttı.. Her gün biraz daha bulandı dere  Hiç kimse bilmiyor bu gidiş nere?  Kartalın hürmetle girdiği yere  Beş karga götürdük, bir bayram arttı.. Odunun irisin eyledik destek  Ve derken yerini buldu her istek  Ağıza gem vurduk, ayağa köstek  Dilde tüy bitirdik, bir bayram arttı.. Türedi Kel Bayram, Kötüce Bayram  Uyuz tazılara sel oldu ayran  Ağlarken eşini yitiren ceylan  Biz verem getirdik, bir bayram arttı.. Ak sütü doldurduk kızıl bakıra  Gelecekler yüzümüze tüküre  Eti`lerden kalma üç beş çukura  Kırk ölü yatırdık, bir bayram arttı.. (Vur Emri)
Güneş solumda ve dikenlerin yolunu aydınlatıyor.  Çocukluğumla aramda ölüm var.  Ölümle hayat arasına sıkışmış, uykulu, kadim bir tepedeyim.  Annem yoldan gelmiş yol olmuş kardeşime,  Ölümleri gösteriyor. Birlikte ağlıyorlar.  Ben güneşe ağlayacağım. Issızlığına bu tepelerin.  Ve yanımda soyunmuş derisiyle bir yılanın, çok istese  Lapis olacak mavi bir taşın rehavetiyle bakınıyorum.  Neresi yurdum?  Güneş belki de.  O hep duran. Çocukluğumu tanıyan eski dostum kaplumbağa.  Mezarları hatırlatarak, küçük bir kızın yanağından öper ve  Hoşça kal der. Dön annene.  Git ve unut yaradılışı.  Güneşe bakarak kanını akıtmış arkadaşını  Ve yılanların hikayelerini unutmalısın.  Gözaltlarına yerleşen çizgiler  Çocukluğa dönüyorsa,  Aynı topraklarda,  Gelinciklere bakınca,  Aşk başlar.
Altımızda kayan bu ölü şehri durdursana  Ey gücü toprak kadar eski  Ey gücü yer kadar ağır çocuk. Büyüyen elimin üstüne koy elini  Sana bir yürek vuruşu gibi belirli  Gelen zamanı haber veriyorum. Ankara 1967
Anneye karşı gelmeyelim,  Nergis çiçeği gibi,  Ne güzel kokarlar,  Ellerinde çiçek çok güzel durur.
O muğbeçeyle tanıştımdı Lâle Devri'nde,  Fütâdegânına son bir piyâle devrinde.. On altı yaşına dâhil o şûh-ı Sa'd-âbâd,  Cihânı verdi idi ihtilâle devrinde.. Lisânı şîve-i Şîrâz'dan nümûne idi  Acem-perestî-i Rûm'un imâle devrinde.. Teferrüd etmedi derler nazîri bir sâkî  Cem'in serîrine câlis sülâle devrinde.. Kemâl, Kasr-ı Cinân içre, ser-be-ser bir şeb  O muğbeçeyle tanıştımdı Lâle Devrinde.
Çocuk gibi  tiril tirilliğinle  kucaklardım seni..  Yazlar ve unutuşlar geçerdi.  Günlerin güneşini içerdim.  Sessizce  aşkın  teri  dolardı kasıklarıma...  Fıçılarda damıtılmış  şarap renginde şafak...  Ayaklarının bastığı kumlara  basardı ayaklarım...  İnce  güzelliğin senin  seni kuşatan  gökyüzü kadar sadeydi...  İnsan  güzelliğin senin..  Katıksız merakın..  Katıksız  şehvetin ve sevincin..  Dünyaya  bir güzelliğin../..  narinliğini  anlatmak için gelmiş gibiyim..  Denizin çarptığı  kumsal  ve bunaltıcı yaz gecesi..  Dünyaya  bir yaz gecesinin  bunaltısını  anlatmaya gelmiş gibiyim. . Ey bırakıp gitmek...  Yıldızlar ve  taptaze bir şey...  Bir aşkın  pırıl pırıl  edişi seni... . Boynunun ve  omuzlarının narinliği..  Dudaklarının üstündeki  ter damlası...  Kayar gibi uzanışı  kollarımda vücudunun..  Beyaz bir  ırmak gibi...  Yaşanmış ve yaşanacak  bütün aşkların  baygınlığını yaşamak seninle...  Vücudun üstüne  yazdığım bu şiir  senin bir zamanki  güzelliğinin  tanıtı gibi kalmalıdır..  Sevgilim, gövden  sinerdi gövdeme..  Çocuk ve  günahkâr başın  dinlenirdi omzumda... . Her şey bitiyor  ve  yorulduğumu düşünüyorum  Akşama  yemek hazırlıyor bir kadın..  Kocası, gömleğinin  kollarını kıvırmış  camdan bakıyor...  Terzi kızlar  atelyeden çıktılar.  Akşam hazırlığı.  hüzün. . Bir odada  beni beklediğini düşünüyorum..  Seninle dolu bir oda..  Seslerimiz  tanıdığında birbirini  ve gülüşlerimiz..  Ve hüzünlerimizin  anlaşıldığında  kardeş olduğu..  Boynunu yeniden  sevgiyle öperim  parmaklarının  ucunu...  Gençliklerimizin  birbirine karıştığı  düşüncesiyle çoğalarak...
Gözüm,aklım,fikrim var deme hepsini öldür,  Sana çöl gibi gelen,o göl diyorsa göldür...
Elimizde acının kehribar tesbihi  ki kayıp durmakta parmaklarımızdan  Ey şair  yine bölük pörçük anlattın  yine eksik bıraktın bir şeyleri  gün devrilmekte ama sen  tutmamışsın acımızın çetelesini  Sen sus artık, bize bundan sonrasını  dövüşen anlatsın  Ey tarih, aç solgun yapraklı defterini  ve oku hayatımızın parçalanmış hikayesini
Bir on yıl öncesi uzakta diye  bu yanlış düzeni sürdürmek neden . Sanma mesafeler koparır beni  ve yıllar eskitir birliğimizi . Bir gecelik bir uyku gibidir zaman  yıllarca sürse de ayrılığımız . Maniolunmuş bir adam direnir durur  utanır ve korkar kefenlenmekden . Zamanımı çalan bir kara ekmek  durur yüreğimde bir kurşun gibi . Bir adım atarsak kafes kırılır  Belki birden erir zincirlerimiz . Ey uyku ey anne gel kurtar beni  Ezildim aklımın hesaplarında . Ey anne ey uyku ey beyaz ela  Bir çılgınlık bulsam kurtulsam yahut . Sazdan bir yapıya dönüştü birden  çürüyen bu kentin apartmanları . Bütün vakitlerim sana ayarlı  İşte hesabını rüyalarımın . Yokluğun içime duvarlar örer  Nasıl kan toplanır gülüşlerinde
Kim ağlarsa şimdi dünyada bir yerde,  nedensiz ağlarsa dünyada,  bana ağlar.. Kim gülerse şimdi bir yerde geceleyin,  nedensiz gülerse geceleyin,  bana güler.. Kim giderse şimdi dünyada bir yere,  nedensiz giderse dünyada,  bana gider.. Kim ölürse şimdi dünyada bir yerde,  nedensiz ölürse dünyada,  bana bakar.
Ben ağlamam On Kasım'da  O'nu, her gün diri gördüm  Ölene dek göreceğim  Doğalıdan beri gördüm . Halka, vermişti canını  Hak'tan almış ünvanını  Atmış, Osmanlı şanını  Samsun'da bir eri gördüm . Matemin doyurmaz beni  Minnetim kucaklar seni  Bize cennet gibi yeni  Verdiğin eseri gördüm . Ulu Atam, inan buna  Düşkünler hayrandır sana  Mazlum Milletler adına  Sendeki zaferi gördüm . Ne hikmet, varıdı sende  Güneştin, doğdun cihanda  Bin yılların ötesinde  El bastığın, yeri gördüm . Mahzuni yoluna düştüm  Nice nice engel aştım  On Kasım'da kaybetmiştim  Daha şimdi geri gördüm
Dört kol altmış altı da  Olmasa akşamları,  Çıldırmak işten değil.. Yine mi seni çektim  Kupa kızı?
Nereye sevdiğin benim , inandığım nereye ,  Rüyaların yarasalar gibi uçuştuğu geceler içinden.  Dalgınlığımla hareketlerini seçemiyorum ,  Varlığının altın kafiyesini arıyorken ben .. Hangi dünyaları dolaştıktı bilmiyorum ,  O nasıl bir adaydı , nasıl bir deniz .  Gök , bir söğüt dalı gibi eğilmişti sulara doğru ,  Ve eğilmiştik o dal gibi hayata doğru ikimiz .. Kim ellerini alnımda gezdirirken o ten , ses ile ,  Bana kalbin musikisini verecek , haberi olmadan.  Geceyi avuçlarımda siyah bir gül gibi duyuyorum ,  Ve sen misin bilmiyorum bu gülü bırakan .. Nereye , ey göz yaşlarımın sıcaklığı ,  Ki başka birisi yok beni duyan .  Rüyalar nereye gidiyor , anlamıyorum ;  Ve sen nereye gidiyorsun , hatıralardan .
Ömrümde nice sızı var  kışların önü, sonu var.  Kalbim bu kuşatmalarda dar;  dağlarda ölmek isterim.. Ben ateşten, hınçtan doğdum.  Üç beş kuruşa kul oldum,  yetmedi de mahpus oldum;  dağlarda ölmek isterim.. Kaç mevsim ağladım kaldım,  tutuşan özlemle yandım,  kentler zalimdi dayandım;  dağlarda ölmek isterim!  __________________  * Hece ölçüsüyle şarkı sözü olarak yazılmıştır.
Biliyorum  Sen yine bu akşam o bomboş odanda  Onu düşüneceksin  Onu arayacak titrek ellerin  Onu düşleyecek gözlerin  Deli yağmurlar gibi düşecek özlemin avuçlarına  Gelmeyeceğini bile bile. Biliyorum  Sen yine bu akşam o bomboş odanda  Onu bekleyeceksin  Dudaklarında unutamadığın o isim  Yanıbaşında yırtamadığın o resim  Ve en paslı bıçaklar gibi umutlar yüreğinde  Dönmeyeceğini bile bile. Biliyorum  Sen yine bu akşam o bomboş odanda  Onu arayacaksın  Hasreti mum gibi eritecek seni  Çarpacak yüreğinde dev boyu bir yalnızlık  Ve bir batmış geminin kaptanı gibi bakışların ufukta  Görmeyeceğini bile bile. Biliyorum  Sen yine bu akşam o bomboş odanda  Onu anacaksın  Dilinde hüzünlü bir şarkının son satırı  Bir gün gibi yaşayıp bütün yılları  Özlem nöbetine tutulup ağlayacaksın  Çaresizliğini bile bile. Oysa ben  Yine bu akşam bekar odamda  Seni düşüneceğim  Seninle dolduracağım yalnızlığımı  Sigara dumanlarında gözlerin yakacak gözlerimi  Kırık kadehler gibi dökülüp kalacağım pencerelerden  O zehir şarkılara inat  Yine seni bekleyeceğim  Onu sevdiğini bile bile
Şu bizim kılavuz oldum-olası  Kör, kör amma gardaş anlayan hani?  Suratında uğursuzluk damgası  Var, var amma gardaş anlayan hani? . Karnından bakıyor bütün olaya  Kaldırmak zor, bağdaş kurdu kolaya  Bu gidişle varabilmek sılaya  Zor, zor amma gardaş anlayan hani? . Sen, ben ona göre yağlı bir azık...  Biz-bizi bilmezsek olur çok yazık...  Iste 'yüz altmış üç' çakılı kazık!  Gör, gör amma gardaş anlayan hani? . Ne yapsa 'eyvallah' ne dese 'hay hay'.  Hep böyle giderse sonumuz vay vay!  Dava dosyamızı sünepe bir tay  Yer, yer amma gardaş anlayan hani? . Ormandan ok atar sağır pehlivan  Boran, Çetin işte kışımız yaman  Gelen her belâyı her ağız, her an  Der, der amma gardaş anlayan hani? . Vur Emri
Yalnızdım canım sıkılıyordu  Önceleri seni iş olsun diye sevmiştim  Bir iki üç  Ayak parmakların hoşuma gidiyordu  Kalçandaki sarı ayva tüylerini  Dizkapaklarını beğeniyordum. Boynun uzundu öylesine beyazdı  İncecikti ayak bileklerin  Dudaklarından öptükçe başım dönüyordu  Kederli şarkılar geliyordu aklıma  Bir iki üç  Sevişiyorduk. Geceler aydınlıktı güzeldi  Bir türlü uyku tutmuyordu gözlerimizi  Çoban ateşleri yanıyordu tepelerde  Sarı ışıklar kırmızı ışıklar  Bir iki üç  Sokak fenerleri şahidimizdi. Bir ara güneş doğuyordu üstümüze  Sokaklar mağaralar nehirler ışıyordu  Çocuklar gibi uykuda gülüyordum  Dünyada yeni bir gün başlıyordu  Cuma cumartesi pazar  Bir iki üç  Derken yıllar geçiyordu. Önceleri seni iş olsun diye sevmiştim  Böylesine aşık olacağımı bilmiyordum  Aydınlığın hoşuma gidiyordu  Karanlık yerlerini beğeniyordum  Gökte bir milyon yıldız  İki milyon yıldız  Bir iki üç  Yanıp yanıp sönüyordu
daha dokunmadan kurudu irem  çöllere birtürlü yağamıyorum  yeni bir koşunun başlangıcında  biraz deprem sonrası  biraz şehir hülyası  bir kalp yangınından geriye kalan  siyah gözlerine beni de götür  artık bir bu yerlere sığamıyorum. pembe uçurtmalar yolladığından beri  sarardı tiryaki menekşeleri  sonbaharın tozlu kafeslerinde  sevgi turnalarına yakalanıyorum  turnalar gidiyor; ben kalıyorum  avareyim, asudeyim, yorgunum  bilmiyorum neden sana vurgunum  erzurum garında, banklar üstünde  uyku tutmuyor karanlıkları  yitik düşlerimi kovalıyorum  gölgeler gidiyor; ben kalıyorum. binbir türlü kokuyorsa yaylalar  siyah gözlerine beni de götür  baharın koynundan koparıp sana  ipek bir mendille sardığım yüreğimle  şehzade gülleri gönderiyorum  umutlar kalıyor; ben gidiyorum. bütün yalkanlileri, deniz fenerleri  kaptanları sorgulayan  yanından geçen küheylanların  korku tufanına yakalandığını  siyah gözlerine beni de götür  güneş ülkesinden gelen yiğitler  benzeri olmayan bir dünya kursun  cellat, ayrılığın boynunu vursun . usul usul intizarı çürüten  bu hercai diken, bu çılgın arzu  sürüklüyor imkansız muştuların  eşiğine gönül vadilerini  bir ağaçtan düşen yapraklar gibi  düşüyorum tanyerine  ya topla yaralı kırlangıçları  ya da bu vefasız şarkıyı bitir  özgürlüğe giden tutsaklar gibi  siyah gözlerine beni de götür
Verselerde dünya mali istemem  Seni ister deli gönül hep seni  Köskü saray neki çali istemem  Seni ister deli gönül hep seni. Lokma lokma yutkundugum asimda  Gündüz hayalimde gece düsümde  Bir garip sevdadir döner basimda  Seni ister deli gönül hep seni. Senin için daglar asar türküler  Senin için yara deser türküler  Senin için tutsak düser türküler  Seni ister deli gönül hep seni. Yunus'un denizde yüzdügü gibi  Koyun kuzusuna gezdigi gibi  Asigin askina yazdigi gibi  Seni ister deli gönül hep seni. Yagmur bulutlari döktügü anda  Daglarin dumani çöktügü anda  Sabahin günesi söktügü anda  Seni ister deli gönül hep seni. Daglara yürürken yörük kervani  Varligin yoklugun sensin devrani  Ne istersin diye gelse fermani  Seni ister deli gönül hep seni. Rüzgar vursa sari aliç sallansa  Elmalarin yanaklari allansa  Ala çördük tadin alip ballansa  Seni ister deli gönül hep seni. Kiyametmi kopar murada ersem  Bagban olup goncalarini dersem  Nerde el örmesi bir kilim görsem  Seni ister deli gönül hep seni. Garip SEFAI'yem gam kapisinda  Muhabbetim haktir dem kapisinda  Elif dergahinda mim kapisinda  Seni ister deli gönül hep seni
Ya Allah,deyince yedi zinciri  Kıracak güçtesin, zayıfım sanma.  Fikir koşusunda çok dingişleri  Yoracak güçtesin, zayıfım sanma.. İlmi azık eyle,sabırı silâh;  Gittiğin Hak yoldur,yardımcın Allah;  Kırk geceden sonra kırk milyon sabah  Görecek güçtesin, zayıfım sanma.. Sevda kelep kelep, kin deste deste;  Eller tetikdedir, kulaklar seste;  En uzak menzile iki nefeste  Varacak güçtesin, zayıfım sanma.. Günahkar ne orman, ne balta, ne sap;  Akıl yor.. müşkülü halletmez âsap;  Mazlumlar adına zalimden hesap  Soracak güçtesin, zayıfım sanma.. Kötülük beklenmez yiğitten, mertten  Milletim sizinle kurtulur dertten;  Haini, zalimi mübarek yurttan  Sürecek güçtesin, zayıfım sanma.. Vaktiken çadır kuraşk diyarına;  Her şeyin sahibi sensin yarına;  Yumruğu TÜRKLÜĞÜN düşmanlarına  Vuracak güçtesin, zayıfım sanma.. (Kan Yazısı)
ne sular geçti böyle buzla buhar arası  ne kısa bir yazken o niçin hala bitmiyor  durmuş bir vakit bende sisli gece yarısı  çektirdiğin fotoğraf neden hiç konuşmuyor. geç kaldık ve yanlışları güzeltemedik  erken varsak doğrular bakışı yakacaktı  çok sarhoştum yani hak ettim yaşamayı  evden kaçmıştım eve  tuza yara saçmıştım  bütün randevulara düzenli olarak geç kalmakta haklıydım  gök bana göre değildi yeri zaten hiç sorma  gök de kendine göreydi yerde zaten hiç durma  çıktım bir kapısını bulup yaşadıklarımdan  vardım ki seni sevdim  seni sevdim evler arasından bir evdin. döndüm ve dönüşümle düştü aniden dekor  sen yükseldin elinde kara bir kalem vardı  say ki her yanım ihanet kadar yazdı  ve çeşitli organlar olarak  insanı yar eden vardı  var eden vardı aşkı  kelebek küllerinden bir şaraba yazarak. okumak budur  yani yağmur bekleyen toprağın durmaksızın kuruması  sana çok şeyler anlatmak istemem  kendi sesime kavuşasım kadardı  senaryo gereği doğdum  çocuklarım oldu her an ölebilirler  bel bağladım kimyaya  kendimi siyah elbiseler içinde  buldum hiç durmadan bir kızıla bakarken  durdum binlerce sene kendime ki ağlarım  anam babam diyorum her an ölebilirler. ölsünler ne çıkar  en çok her boşluğu dolduran bir keder çıkar  allah kimseyi ölümden korumasın  ölüm olmasa bu rezil hayatın suyu çıkar  sen de gidip öldün ama kalıp öldürüyorsun  ben de kalıp ölüyorsam senin dirinledir bu  bu kadardır işte ne kadar dersek o kadar olan hayat  herkes ölür gider biz yaşayıp kalırız  öyle bir kalırız ki  kadraj dağılır  ve dünya birer diri olarak bizi kabul edemez  yaşamak budur  herkes giderken kalmak zorunda kalmakla beraber kalmak  kadar kahpe ve yalan  kadar başımızın üstünde yeri var. hayatımın rolünü oynadım başrolde sen de vardın  ne fırtınaydı ama o saçlarınla birlikte  ne güneşlere yandık var mıydı hiç hatırım  avluda oturmuştuk ellerin ellerimde  sana bir ara aklımda kalanları anlatırım
I  Biz bu kentlere sığdık da,  bu kentler bize sığmadı Asiya!  Ve bir çığlık gibi günlerin çarmıhında;  arttıkça yalnız, sustukça silik.... Ay ışığı gölgeleri büyüttü,  son kuşlar da vuruldular dağlarda.  Yakamozları söndü sahillerin, ışıkları evlerin;  çağın vebalı gövdesinde  bir hayalet gibi gölgemizde yalnızlık.. Kaldık...  Kırık bardaklar gibi,  içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi.... II  Düşler artık ölü çocuklar doğuruyorsa,  sevgiler boğduruluyorsa kürtajlarda  ve daha eskimemiş tüfeklerle  ordusu bozguna uğramış askerler gibi kalıp,  bozuk paralar gibi yuvarlanıyorsak kaldırımlarda,  bir bedeli vardır elbet cennetini çaldırmanın;  ömrünü yetim bir bebek gibi bırakmanın  bulvarlara,  bozgunlara  ve yanlış yalan aşklara…. Bir bedeli,  bu kuşatmaların, ilkyazları kurşunlatmaların.... Biz bu kentlere sığdık aslında,  bu kentler bize sığmadı Asiya,  ah, son kuşlar da vuruldular dağlarda! . III. Ay ışığı gölgeleri büyüttü.  Mutluluk oyununa geç kalan ölü kuşlarla geldim.  Geldim... Kırık bardaklar gibi,  içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi…. Ve ömürlerimizde bin kasvetle upuzun  sefalet seferlerinin ayazı;  belki yalnız geçireceğiz artık kim bilir,  batan gemiler gibi yiten aşklardan geride,  kalan her kışı, güzü ve yazı.. Ay ışığı gölgeleri büyüttü.  Ayrılıklar eskidi, biz eskidik,  aşk bize küstü Asiya.... IV  Belki de uzun sürecek bu bozgunun saçağında,  sen şarkılarını sesine yasla  ve bırak beni de usulca  apansız bir yalnızlığa! . Ay ışığı gölgeleri büyüttü,  büyüdü ölüm  ve biz küçüldük Asiya…
Tanıdığım bir ağaç var  Etlik bağlarına yakın  Saadetin adini bile duymamış  Allah’ın isine bakin. Geceyi gündüzü biliyor  Dört mevsimi, rüzgarı, kari  Ay ışığına bayılıyor  Ama kötülemiyor karanlığı. Ona bir kitap vereceğim  Rahatını kaçırmak için  Bir öğrene görsün askı  Ağacı o vakit seyredin.
başka türlü bir şey benim istediğim  ne ağaca benzer, ne de buluta  burası gibi değil gideceğim memleket  denizi ayrı deniz,  havası ayrı hava... bir başka yolculuk dalından düşmek yere  yaşadığından uzun. bir tatlı yolculuk dalından inmek yere  ağacın yüksekliğince  dalın yüksekliğince rüzgarda  ve bir yeni ömür  vardığın çimen yeşilliğince. nerde gördüklerim  nerde o beklediğim  rengi başka  tadı başka..
Yort ey gönül sen bir zaman asude farığ hoş yürü  Korkma kayıkma kimseden gussa vu gamdan boş yürü. Hakıykata bakar isen nefsin sana düşman yeter  Var imdi nefsin ile uruş savaş tokuş yürü. Nefstir eri yolda koyan yolda kalır nefse uyan  Ne işin var kimse ile nefsine kakı boş yürü. Diler isen bu dünyanın şerrinden olasın emin  Terkeyle bu kibr u kini hırkaya gir derviş yürü. İster isen bu dünyede ebedi sarhoş olasın  Aşk kadehin dolu getir oniki ay sarhoş yürü. Kimse bağına girmegil kimse gülünü dermegil  Var kendi ma'şukun ile bahçede ol alış yürü. Gönüllerde iğ olma gil mahfillerde çiğ olma gil  Çiğ nesnenin ne dadı var gel aşk oduna piş yürü. Yunus imdi hoş söylersin dinleyene şerheylersin  Halka nasihat satınca er ol yoluna koş yürü
Verselerde dünya malı istemem  Seni ister deli gönül hep seni  Köşkü saray neki çalı istemem  Seni ister deli gönül hep seni . Lokma lokma yutkunduğum aşımda  Gündüz hayalimde gece düşümde  Bir garip sevdadır döner başimda  Seni ister deli gönül hep seni . Senin için dağlar aşar türküler  Senin için yara deşer türküler  Senin için tutsak düşer türküler  Seni ister deli gönül hep seni . Yunus'un denizde yüzdüğü gibi  Koyun kuzusuna gezdiği gibi  Aşığın aşkına yazdığı gibi  Seni ister deli gönül hep seni . Yağmur bulutları döktüğü anda  Dağların dumanı çöktüğü anda  Sabahın güneşi söktüğü anda  Seni ister deli gönül hep seni . Dağlara yürürken yörük kervanı  Varlığın yokluğun sensin devranı  Ne istersin diye gelse fermanı  Seni ister deli gönül hep seni . Rüzgar vursa sarı aliç sallansa  Elmaların yanakları allansa  Ala çördük tadın alıp ballansa  Seni ister deli gönül hep seni . Kıyamet mi kopar murada ersem  Bağban olup goncalarını dersem  Nerde el örmesi bir kilim görsem  Seni ister deli gönül hep seni . Garip Sefai'yem gam kapısında  Muhabbetim haktır dem kapısında  Elif dergahında mim kapısında  Seni ister deli gönül hep seni
Seni boydan boya sevmişim,  Ta Kars'a kadar Edirne'den.  Toprağını, taşını, dağlarını  Fırsat buldukça ovmuşum.  Sen vatanimsin, ekmeğimsin  Duyduğum, bildiğim zafersin yıllarca.  Zonguldak'ta 63 numara  Nazlı sahiller Akdeniz'de.  Sevdasın ciğerlerimde parça parça  Yari kalmış dileğimsin.... Sen Koçhisar’da tuzum,  Sille'de kızım...  Çift kulaklı Sürmene bıçağı belimde.  Varmışım çiğ köfte yemeye Adana'ya  Dadaloglu'ndan bir koçaklama dilimde:  - Su yalan dünyaya geldim gelelim.  Hey vatanim, bacım, sağdıcım, emmim  Senden bir yara her yerimde.  Desteye güreşmişim Kırkpınar'da.  Durmuş da yorgunluk çıkarmışım,  Bir akşam vakti  Dört bardak kiralama çayla Erzurum’da ... Ardahan'a varmışım yollar uzamış  Bel vermiş, yol vermemiş dağlar.  - Yüce Tanrı dört yanını bezemiş,  Beni yakan bir Konyalı kızıymış ... Seni boydan boya sevmişim  Ta Edirne'ye kadar Kars'tan.  Taşını, toprağını, yiğidini,  Fırsat buldukça ovmuşum...
1.  Kara gemi Okeanos ırmağının  Akıntısından kurtulup tanrısal  Denizde Ayaye adasına varınca  Onu kumsala çektik ve uykuya  Dalarak tanrısal şafağı bekledik.  Sabah sisi içinde doğan  Gül parmaklı şafak  Elpenor' un yüzüstü yatan ölüsünü  Bulmuştu ilk önce kıyıda.  Martı leşleri ve deniz kabukları arasına  Törenle gömdük onu kederli  Gönülle ve yanık yüzlü şaraptan  İçerek dinledik Kirke'yi.  2.  Tanrıçaların en tanrısalı  Güzel belikli Kirke eyitti:  'Sen Odysseus iki ölümlüsün  Hades'i gördün daha yaşarken  Güneş doğmayan neşesiz ülkeyi  Günlerce karanlıkta kaldın  Çünkü İthaca yaşatıyordu seni  Tanrısal denizde ordan oraya  Bin yıldır aradığın ada...  Konağının sarsılmaz temeli  İkarios kızı Penelopeia  Ve erdemli dölün Telemakhos  Bütün ülkün ve sevgin olan İthaca.'  3.  İyi dinle söyleyeceklerimi  Her şeyi olduğu gibi anlatacağım sana  Ki yeni uğursuzluklar yüzünden  Denizler ortasında kalma bir daha.  Önce Sirenlere rast geleceksiniz  Koruyun onlardan kendinizi  Yabansı ezgilerle büyüleneceksin  Ordan çarçabuk uzaklaşmalı ki  Büsbütün yok olmasın İthaca.  Sirenleri aştıktan sonra kürekçilerin  İki yol çıkacak karşına birden  Acaba bunlardan hangisi?  Artık onu orda sen bileceksin! '  4.  Oysa İthaca'yı hiç görmemiştim  Penelopeia yoktu, Telemakhos da,  Ama İthaca kafamda onlardan kurulu idi.  Tanrıçaların en tanrısalı  Kirke'nin bile söyleyemediği  Bu yolu bulup geçeceğim;  Ama ne denli güç olursa olsun  Bilerek varmak istiyorum şimdi  Sirenlerin ezgilerini dinleyeceğim  Dedim ve büyük bir mum peteğini  Tunç hançer ucu ile ezdim çabucak  Tıkadım kürekçilerin kulaklarını bir bir  Orta direğe bağlattım kendimi.  5.  Kürekçilerim hasatsız denizi  Köpürttüler kürekleriyle,  Tez yürüyüşlü gemi gün batarken  Ulaştı Sirenlerin adasına,  Yüreğim kopacak gibiydi  Kanatlanıp uçacak gibiydi, ama  Sirenlerin izi bile yoktu ortada.  Yalnız bir ezgi, ta derinden  Ta içerimden gelen bir ezgi  Başladı yavaş yavaş yükselmeye;  O yabansı, o büyülü türküleri ben  Söylüyordum sağır gemicilere  Yalnız ben duyuyordum Sirenleri.  Kirke, bilge tanrıça, selam sana!  Sağ salim geçtim kendimi.
Adamı hayvanı tanıyıp bilmez  Vakıtlar gelende abdestin almaz  Ezanlar okunur namazın kılmaz  Camilere gider minber beğenmez. Günde seyyah eder dağ ile taşı  Aklına getirmez cehennem ateşi  Balta ile tıraş ederler başı  Şehire gelende berber beğenmez. İnsansız dağlardır senin otağın  Cahillik yoluna kaynamış yağın  Evinde bulunmaz bir kat yatağın  Kahvelere gider minder beğenmez. İçer rakıyı mest olam deyi  Konuşur eşekle dost olam deyi  İki söz bellemiş usta olam deyi  Kamiller önünde şiir beğenmez. Sefil Kerem çeker ah ile zarı  Ana yardım etsin Yaradan Barı  Acep kim getirmiş bu sert hımarı  Koparmış yuları urgan beğenmez
Renksemez camgöz  Hep arka pencereden baktı,  Orada, oralarda sabah akşam  Solgun ay altında kasımpatı. - Nereye mi yazardı dizelerini   Bir şey çıkmamış biletlerin kenarına yazardı.. Bir kapı mı açılıyor  Hemen menteşeye kayardı gözleri  Küçük ev aletleri kerpeten mengene  Giderek onda alışkanlık yarattı. - Nereye mi yazardı dizelerini   İlaç kutularının üstüne yazardı.. Yazısı 1928 yazısı  Atatürk'ün elyazısı  Ama sıkılganlıktan mı neden  Fazlaca bastırılmış bir yazı. - Nereye mi yazardı dizelerini   Kağıt peçetelere yazardı.. Çiğnediği sözcükler, ağzının kenarında  Salya değil köpük halinde toplanırdı  Ve zarif kemerini örtme duygusuyla  Şal gibi aşağı akardı boyunbağı. - Nereye mi yazardı dizelerini   Plastikten oyuncakların üstüne yazardı.. Koca Barbaros'a karşın  Beşiktaş biraz odur artık,  Küçük bir oda versinler  Kehribar yüzü öylece kalsın. - Nereye mi yazardı dizelerini   Tırnaklarının üstüne yazardı.
-Varşova 1927-. Bin yıldan uzun bir gecenin bestesidir bu.  Bin yıl sürecek zannedilen kar sesidir bu.. Bir kuytu manastırda duâlar gibi gamlı,  Yüzlerce ağızdan koro hâlinde devamlı,. Bir erganun âhengi yayılmakta derinden...  Duydumsa da zevk almadım İslav kederinden.. Zihnim bu şehirden, bu devirden çok uzakta,  Tanbûri Cemil Bey çalıyor eski plâkta.. Birdenbire mes'ûdum işitmek hevesiyle  Gönlüm dolu İstanbul'un en özlü sesiyle.. Sandım ki uzaklaştı yağan kar ve karanlık,  Uykumda bütün bir gece Körfez'deyim artık!
Hangi ceylân seni kesmiş de çocukken memeden,  Hangi kaplan sana süt vermiş öz annen yerine?  Üç yüz evlik köyü takmış saçının tellerine,  Sürüyorsun bu mezarlıkta için titremeden.. Seyre çık, sevdiğim, akşamları kurbanlarını;  Yarıyor kalbini herkes sana göstermek için.  Ah, o taş kalbine bir gün heyecan vermek için  Yedi köy halkı sebil etti bu yıl kanlarını.. Bir çiçek rikkati sinmiş de ipekten tenine,  Sonra göğsünde çelikten mi dövülmüş bu yürek?  Sen köyün derdine bîgâne yaşarken, gülerek,  Gömüyor can veren evlâdını yüzlerce nine.. Bir ölüm meltemi hâlinde eserken nefesin,  Ömrü bir dal gibi âşıklarının, sallanıyor;  İhtiyarlar yanıyor, körpe çocuklar yanıyor;  Sen köyün sıtmalı bağrında cehennem mi, nesin? . Hangi ceylân seni kesmiş de çocukken memeden,  Hangi kaplan sana süt vermiş öz annen yerine?  Üç yüz evlik köyü takmış saçının tellerine,  Sürüyorsun bu mezarlıkta için titremeden.
Miskinlikte buldular kimde erlik var ise  Merdivenden ittiler yüksekten bakar ise. Gönül yüksekte gezer dem be-dem yoldan azar  Dış yüzüne o sızar içinde ne var ise. Ak sakallı bir koca bilemez hali nice  Emek yemesin hacca bir gönül yıkar ise. Sağır işitmez sözü gece sanır gündüzü  Kördür münkirin gözü alem münevver ise. Gönül çalab'ın tahtı gönüle çalab baktı  İki cihan bed-bahtı kim gönül yıkar ise. Sen sana ne sanırsan ayrığa da onu san  Dört kitabın ma'nisi budur eğer var ise. Bildik gelenler geçmiş konanlar geri göçmüş  Aşk şarabından içmiş kim ma'ni duyar ise. Yunus yoldan azıban yüksek yerde durmasın  Sinle sırat görmeye sevdiği didar ise
Belki ona gideriz yarın,  Belleksiz sevgiliye,  Poplin elli korkak çocuğa,  Duyarlığı, unutkanlığının kanı  anaya-  Ona belki gideriz yarın,  Gören gözlü kör güzele,  Çılgın gülüşlü bebeğe,  Yüreği, sızlanan ruhunun göğü  yavrucağa-  Yarın gideriz belki ona,  Unutuşun türküsü, bekleyiş  tortusunda,  Esnek kokulu çiçeğe,  Kaynak bakışlı Venüs'e-
Seçimle iş başına gelen yöneticiler  Palavra sıka sıka geçirir beş seneyi,  Zamanın vitrininde tükense de sevgiler  Dolaylı menfaatler doldurur boş seneyi.. (Gök çekimi)
Müslümanlar zamâne yatlı oldu,  Helâl yenmez, haram kıymetli oldu.. Okuyan Kur’ân’a kulak tutulmaz,  Şeytanlar semirdi, kuvvetli oldu.. Harâm ile hamir tuttu cihânı,  Fesâd işler eden hürmetli oldu.. Kime kim Tanrı’dan haber verirsen,  Kakır bâşın salar huccetli oldu.. Şagird üstâd ile arbede kılar,  Oğul ata ile izzetli oldu.. Fakirler miskinlikten çekti elin,  Gönüller yıkıban heybetli oldu.. Peygamber yerine geçen hocalar,  Bu halkın başına zahmetli oldu.. Tutulmaz oldu Peygamber hadîsi,  Halâyık cümle Hak’tan utlu oldu.. Yunus, gel âşık isen tövbe et,  Nasûh’a tövbe ucu kutlu oldu.
I  Uzun boylu ağrılara atıldım.  Sokaklarda hırçın rüzgârlara katıldım.  İyi yürekli çocuklar sessizce büyümekte:   “Dünyanın şavkı kendine,  efkârı bize mi? ” demekte;  kimileri taburlara, koğuşlara gitmekte,  kimileri sidikli döşeklerde upuzun uykulara  düşmekteydiler.  Uzaklarda yaşlı çam ağaçları sessizce  çürümekteydiler.... İyi yürekli çocuklar,  günlerin rahmine yaslarken düşlerini,  bazen apansız ölmekte,  ölmekteydiler.... Ama şalvarları gül desenli Döne’ler,  yeniden dillenip döllenmekte,  doğrulup yeniden dillenmekte  ve sokakların, a(damların) ,  kedilerin üstünden rüzgârlar esmekteydiler... II   (Gecede bir fahişenin koynunda uzun donlu, Nizipli bir tüccar üşümekte;  kaçak elektrik kullanılan evlerde sümüklü oğlanlar “büsüvi”(!) istemekte ve  sımsıcak somunları kavrayan yaslı eller, balta girmemiş hayatın ortasından  korkak ve küstah bir tevazuyla yürümekteydiler... İyi yürekli çocuklar düzine-  ler halinde feleğe küfrederek geçmekteydiler; sonra gecede mart kedileri, ay  ışığı ve iniltiler…Hep aynı nakaratta köhne bir hayat...) . Sonra bildik törenler, kanıksanmış itaatler  ve her aşkın künyesine bir gün dökülen küller.... Sonrası pazaryerleri: Patates, pırasa vs.  Taksitler ödenip senetler alınacak bu ay da…  Bu ay da sürüm sürüm  turplara sıkılan limon damlaları gibi duraklarda.. Defolu çıkmış hayat  kimin umurunda! . III  Kimin umurunda  yeni donlar giyen eski kadınlar  ve bilumum “öteki”ler.  Dolup boşalan kültablaları,  bozuk sifonlar, şerefsiz adisyonlar  ve yamalı bohçalar gibi uzayan yollar.. Kimin umurunda buharlaşmış oğullarını arayan anaların acısı  ve yaşlı bir kemancının eskimiş papyonundaki keder…. /Sürerken ıssızlığın ödül töreni,  sen topla dur topla dur dağılan sevinçleri.../. IV   “-Vay anasını bu maçı da alamadık abiler;  ipne hakemler bizi yine mağlup ettiler! ”. İyi yürekli çocuklar sessizce büyümekte,  en pahalı düşleri dolara endeksleyip  en ucuz pazarlara sürmekteydiler.  Sonrası aşkın  ve şarabın şanına düşen gölgeler.. Gölgeler…  Kimin umurunda?  Yoruldu yorgunluk da;  aşk bir yana, düş bir yana! . Paranın sultası düştükçe,  düştükçe aşka,  ışığa ve şarkıya,  her şey hızla ayrışmakta.  Üstelik gün ortası, ışıkta! . Her şey pazar ve karmaşa.... /Sürerken ıssızlığın ödül töreni,  sen topla dur topla dur kirletilmiş düşleri.../. V  İyi yürekli çocuklar, o aşınmış saçaklarda, yollarda  ısrarla yanlış atlara binip,  ısrarla düşmekteydiler.... “-Yok yoluna geçti geçen günler  ..k yoluna kaldı kalan günler geride!  Bu yüzden aşk dediğiniz nedir ki be abiler?  Camları buğulu bir genelev odasında  vizite fiyatına...”. Solarken  gecekonduların dar pencerelerinde bal gözlü kızlar.... VI  Sürerdi…  Yine sürerdi mırıltılar ve homurtularla hayat.  “Bu maçı da alamazken abiler”:  iyi yürekli çocuklar sessizce büyümekte,  büyüdükçe kirlenmekte,  kirlendikçe ölmekte,  öldükçe bilmekte,  bildikçe acımakta,  acıdıkça görmekteydiler  ki her fırtınadan ve anıdan geride  herkes figüran  yaşamın sahnesinde.... VII  Sahnesinde yaşamın,  kentlerin kaldırımlarında upuzun dilenciler.  Minibüslerde ter ve çürük sperm kokusu.  Sahnesinde, aşklarla rus ruleti  ve tel kaçıran çorapların kederi(!) . Sahnesinde,  brüt bir yaşam,  net bir ölüm,  bırak rezil gündüzleri  geceye yaslan gülüm…. VIII  İyi yürekli çocuklar o mahallelerden  düzineler halinde geçmekteydiler...  Uzak ormanlarda yalnız meşeler sessizce   büyümekteydiler…    -İşte bu vuruşlar sürdükçe,  maç mı alınır ulan sayın abiler?  İpne hakemler bu sezon da bizi mağlup ettiler! . Aşkta,  düşte,  işte  birer  birer  inerken  beyaz  bayrakları:. /B i z i m ç o c u k l a r  b ü t ü n m a ç l a r d a y e n i l d i l e r.../
Başörtülü bir çocuk yıkacakken devleti  Kurtarmış ülkemizi binbaşının savleti  Rüzgârlar susuversin, siz konuşun ey dağlar!  Sadra şifa olur mu vesvesenin gayreti? ... 28.11.2007/Vakit
Haykıran ben değilim, yer gümbürdüyor,  Dikkat et, dikkat, çünkü çıldırdı şeytan,  Uzan kaynakların duru dibine,  Yapış pencere camına,  Gizlen elmasların ışıltısı ardına,  Taşlar altında böcekler arasına,  Gizle kendini sıcak ekmek içinde,  Sen yoksul, sen.  Yeni sağanaklarla süzül toprağa -  Boşuna yıkanıyorsun kendi içinde,  Yalnız başka suda yıkayabilirsin yüzünü,  Bir çim yapracığında minik bir uç ol  Daha büyük olacaksın bu dünya ekseninden.   Hey, makineler, kuşlar, yapraklar, yıldızlar!  Kısır anamız çocuk için yakarıyor.  Dostum, değerli, sevgili dostum,  İster korkunç, ister olağanüstü,  Haykıran ben değilim, yer gümbürdüyor.. Çeviren: Vural Yıldırım
Birden işitilmez olsun ayak seslerim;  Gölgem bir başka sokağa sapıversin;  Unutayım bir anda her şeyi,  Nerde oturduğumu,  Bir tuhaf adem olduğumu Can adında.  Aklım arayadursun başka kapılarda kısmetimi,  Ben, bilmediğim sokaklarda bir başıma;  Gönlüm öylesine geniş, öyle ferah,  İlk defa görmüş gibi dünyayı,  Bir şaşkınlık içinde, yeniden doğmuş gibi;  Hatırlamam artık değil mi, dostlar,  Hatırlamam artık garipliğimi?
Vaktinize hazır olun,  Ecel varır gelir Birgün  Emanettir kuşa canın  Sahib vardır alır birgün . Nice bin kerre kaçarsın  yedi deryalar geçersin  pervaz vuruban kaçarsın  Ecel seni bulur birgün . iş bu meclie gelmeyen  anıp nasihat almayan  eliften bayı bilmeyen  okur kişi olur birgün . tutmaz olur tutan eller  çürür şu söyleyen diller  sevip kazandıgın mallar  varislere kalır birgün . Yunus sözün bunu söyler  aşkın Deryasını boylar  Şu yüce köşkler saraylar  Viran olur kalır Bİrgün!
Dedim ki, demokrasi geldi mi sizin eve?  Dedi: Gelse ağırlar, beslerdim seve seve..  Açık koymuş kapıyı belki gelir diyerek  Pencereden fil girmiş, bacadan girmiş deve! . 16.01.2006/Vakit
'Nadiren buluruz' der Solomon Don Dunce,   'En derin sonede yarım bir fikri.  Bütün o gevşek dokulu nesneler arasından, birden görürüz   Kolayca, bir Napoli bonesinin ardından gördüğümüz gibi-  Döküntünün döküntüsü-Bir Lady onu nasıl giyebilir ki?  Yine de çok ağırdır senin Petrark'çı kumaşından-  Baykuş tüylü bir saçmalık ki en hafif üfleyiş  Kağıda çevirir onu sen yuttururken.'  Ve, gerçekte yeterince haklıdır Güneş.  Sıradan kumaşlar kötü yutturmacalardır   -kısa ömürlü ve geçirgen öylesine-  Ama bu, şimdi-ona güvenebilirsiniz-  Sabit, koyu, ölümsüz, -değeri adların  Yardımıyla gizlenen içindeki.
Siyah zülfülerin kelepçe etsen  Gene de geçemem oy kara gözlüm  Yusuf'un misali zindana atsan  Gene de geçemem oy kara gözlüm. İster beni ellik ellik süründür  İster seni güllük güllük büründür  Başımı kessen de gene yerindir  Al götür hasıra koy kara gözlüm. Kurşun vurma seni seven gönlüme  Karlı karlı dağlar koyma önüme  Kipriğin kastetti tatlı canıma  Ne olur hatırım say kara gözlüm. Mahzuni Şerif'im ayrılmam senden  Kurban olsun diye can iste benden  Ayrılık bir yandan, ölüm bir yandan  Gel sen bu fikirden cay kara gözlüm.
Güzel aşık cevrimizi  Çekemezsin demedimmi  Bu bir rıza lokmasıdır  Yiyemezsin demedimmi. Yemeyenler kalır naçar  Gözlerinden kanlar saçar  Bu bir demdir gelir geçer  Duyamazsın demedimmi. Pir sultan ALİ şahımız  Hakka ulaşır ahımız  Oniki imam katarımız  Uyamazsın demedimmi
Gel imdi oku ol Ümmül Kitab-ı  Gözü ile görmüş var mıdır Hakk'ı  On iki bahçede kırk sekiz kapı  Daim hizmetinde duran kul nedir. Başlayım yoluna ben de Ali'nin  Duası makbuldür gerçek velinin  Üçyüz altmış altı selvi dalının  Budağında açan iki gül nedir. Sana mana verdim sen de al imdi  Eğer arif isen sen de bil imdi  Ezelden Cennet'te sen de bu imdi  Bir kandil içinde iki nur nedir. Pir Sultan Abdal'ım çağır ya Gani  Veren Allah yine alır ol canı  Gönül bir gemidir akıl dümeni  Akıl dümen ya söyleyen dil nedir
Bir çift güvercin havalansa  Yanık yanık koksa karanfil  Değil bu anılacak şey değil  Apansız geliyor aklıma. Neredeyse gün doğacaktı  Herkes gibi kalkacaktınız  Belki daha uykunuz da vardı  Geceniz geliyor aklıma. Sevdiğim çiçek adları gibi  Sevdiğim sokak adları gibi  Bütün sevdiklerimin adları gibi  Adınız geliyor aklıma. Rahat döşeklerin utanması bundan  Öpüşürken bu dalgınlık bundan  Tel örgünün deliğinde buluşan  Parmaklarınız geliyor aklıma. Nice aşklar arkadaşlıklar gördüm  Kahramanlıklar okudum tarihte  Çağımıza yakışan vakur, sade  Davranışınız geliyor aklıma. Bir çift güvercin havalansa  Yanık yanık koksa karanfil  Değil unutulur şey değil  Çaresiz geliyor aklıma.
suların çoğaltığı seslerden ürküyorum  yorgunluk veriyor ürkü¹  alacakaranlık gibi anlamsız bir şey bir  çoban kepeneği gibi ya da  gelip çakılıyor aklıma  sonra hiç bir şeye benzemiyor  bir saat iki saat üç saat gibi şeyler oluyor  ama  hiç bir şeye benzemiyor  tutturduğum türkü. nedendir bilmem  Edip le söylediğimiz zaman  oluyordu halbuki. ----------------------------  ¹ türkü ye kafiye aradığımı sandınız,yanıldınız!
Barış istemiyorsa Felek, işte savaş  İster serseri deyin bana, ister ayyaş  İşte şarap duruyor ortada, kıpkızıl  İçmeyen taşa çalsın başını, işte taş
Toprağı nasıl kavrarsa ayrıkotları  ve nasıl çölleştirirse usul usul  öylece sarmış seni yanlışlar  çürütmüş yüreğindeki öfkenin  dayanıksız tohumlarını  çorak bir toprağa döndürmüş içini. Zehirli sütleğenler sürülmüş ökselere  sinsi bekleyişler gibi yapışkan  iğrenç gülücükler serpiştirilmiş  belli ki sen  konacaksın acemi sekişlerle  yalnızlığın bu hayın ökselerine. Ve şimdi uysal bir kedi gibi sokuluyorsun  gergefini sessizce işleyen gecenin koynuna  Usulca okşuyorsun yalnızlığını  usulca ve sessizce yaşamak diyorsun buna  oysa hayat  açılmamış bir yumak gibi duruyor ellerinde. Ah yalnız kuş  belli ki sen hiç bilemeyeceksin uçmayı.
“Ölüm gelecek ve senin gözlerinle bakacak.”   -C. Pavese-. I  Kanatlanır, kanatılır bütün boşluklar.  Aynalar her gün bir başka yalan söyler  ve kalınır geride çizilmiş hayatlardan,  geride yağmurlardan ve çığlıklardan.. Herkes çizer boşluğunu…. II  Her aşk başlarken pembe,  ayrılıkta rengi siyah yalnızlığın…. (Herkes arar pembesini.  Oysa kendinden ötesi yoktur;  kimse sevmez yalnızlıkta gölgesini…). III  Herkes sever doğumunu;  kim sever ölümünü? . Herkes sever doğrusunu;  kim sever yanlışını? . Herkes susar ayıbını.  Herkes susar ayıbını…. IV  Herkes bilir gitmesini.  Bir zaman öğrenirsin  gideni sırtından öpmesini. Herkes yaşar hasretini…. V  Herkes geçer gençliğini  Herkes…Buğusunda anıların   yitirir kekliğini…. VI  Herkes yaşamakla suçlu,  aşkıyla hükümlüdür;  herkes doğarken ölümlüdür.. Herkes ölür ölümünü;  göğe salıp düşlerini,  salıp tenini, nefesini  bırakır ceketini.. Herkes bırakacaktır ceketini…
Kadeh bir bedendir ki, ondan can doğar,  Yasemine benzerken, erguvan doğar.  Hayır, yanlış söyledim; aslında şarap,  Ateşten gebe kalan bir sudan doğar! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Şehir tutkun, yaban ve sana aşıktı  Karlı bir nehir gibi uzayan dalgınlığından  uyandırmak için seni  siren sesleriyle ağlardı.  Oysa sen hep kalbine inerek sevdin  güzel ve sapık çocukları,  polis ışıklarından dövmelerin oldu  süt teninde  kırgın ve içe dönük sevişmeden. Söz gelimi korkardın ölü kadınlara  kar topu atan çelimsiz çocuklardan  saçlarındaki şeffaf papatyalar bile korkardı.  Rakı şişelerine sarılan gazete kağıtları kadar  ürkektin.... Ama sen istemezsen kimse ölmezdi.  Ispanya'yı baştan başa dolaşan, ayakları  şimdi bir kurtlu  çınar gibi dökülen ve Che'nin resmini her  sabah yaşlı  bir Rum kadınına zorla öptüren  Fransız Nuri bile hiç  ölmeyecek gibiydi...
Hey oğul, güzel oğul, avucunda kıskıvrak:  Vaktin dönek aynası, bir de saatli orak.  Sen ay gibi büyürken, serpilip gelişirken  Hepten çokmuş görünür kim varsa seni seven.  Yıkımlara egemen olan Doğa tanrıça  Seni geri çekiyor sen hızla yol aldıkça:  Amacı, hünerini sende kanıtlayarak  Zamanı rezil etmek, sefil anlara kıymak.  Şimdi gözbebeğisin, ama kork ondan, çünkü  Tuttuğu hazinesi sonsuz onun olmaz ki.. Ertelese de er geç hesabı kapanacak:  Yapacağı ödeme sen olacaksın ancak.
biliyorum  matarada su   torbada ekmek   ve kemerde kurşun değil şiir  ama yine de  matarasında suyu   torbasında ekmeği   ve kemerinde kurşunu kalmamışları   ayakta tutabilir. biliyorum  şiirle şarkıyla olacak iş değil bu  dalda narı   tarlada ekini kızartmaz güvercinin gurultusu  ama yine de  dişler arasında bıçak gibi parlar kavgada   şiirin doğrultusu. göz gözü görmez olmuş  tek bir ışık bile yok  yürek bir yaralı şahindir   döner boşlukta  belki bir şiir  bir şiir kırıntısı   çalar kapımızı umutsuz karanlıkta   yoklar yüreğimizi   iğilir yaramıza   dağıtır korkumuzu. ve karşı tepelerden   gürül gürül bir kalk borusu
Bir sargın umut yakaladım onu kuşandım  Serin mavi bir gökyüzü buldum onu kuşandım  Denizde doğru sokaklar gördüm onları da kuşandım  Üstlerine üstlük seni kuşandım  Tedirgindim namussuzdum deli deliydim  Uslandım.. Üç dilim kavun kestim birini ben yedim  Kavundan üç dilim kestim birini yedim.  Birini sana ayırdım kadın al birini sen ye  Sabah olsun sabah olsun ilk işim bu  Öbürünü götürüp civcivlere vereceğim.. Senin bir yönün var orada durur yaşarım  Bir de acun var ben içindeyim  Ben içindeyim tüm itlikler sahanda yumurtalar onun içinde. Orospular içinde Hurşit Bey içinde sen içindesin  Üç dilim kavun kestim birini sen ye  Kabuğunu at Hurşit Bey'i at itlikleri at. Durup durup sana sesleniyorum.
Bir Çin erkeni yaşadığım evin üstündeki gök.  Hey, sıkıntının pencereleri! Beyazsakal. Sığınaklara girin! . Benim ülkemin güney sınırına yakın bir deniz sık sık kabarmakta.. Ölüyor musunuz, büyüyorum?  Sabahın kuyruğunda sizi bekliyorum.. İyi dedim az sonra sevgiye girdik. Kırmızı, rüzgârın elleri.  Çou dukası beyaz.. Hey, yağmur! Doğa, hey! Girin sığınaklarınıza! . Baskıyı yazacağım.
Elimde olsa bu dunyayı kücümserdim İyisinede kotüsünede yuh cekerdim Daha dogrusu bu asağılık yere Ne gelirdim ne yaşardım ne ölürdüm
Bağlandı yollarım, kaldım çaresiz  Gayri dünya bana aralandı gel  Derildi defterim artsız arasız  Üst üste dizildi sıralandı gel. Yâri görse idim haftada ayda  Sevip ayrılmaktan ne buldum fayda  Azrail göğsümde canım hay hayda  Ciğerimin başı yaralandı gel. Karac'oğlan der ki başa yazıldı  Gözüm yaşı ceyhun oldu süzüldü  Kefenim biçildi, kabrim kazıldı  Mezarımın üstü karalandı gel
Açın pencereleri açın  akdeniz'de sabah oluyor  küçük harfli musa  hep böyle gökyüzünde. Kıvanç duyuyorum bu akçalı güneşten  çürümüş bankalar borsalar  birazdan açılacak yeryüzüne  ayaklarımız altında kezlerce deniz çayımızı içerken. On beş kuruş uzattı seninki  on beş kuruş bir gazete  aydınlık yüzlü bir kadn bize sesleniyor  birdendire. Akdeniz akdeniz'de çay içerken yaratılıyor  şu bizim dev dudaklı  ve küçük harfli musa için  açın pencereleri açın.
I/  Gün ağarmadan yola çık  sislenmeden bütün dağ taş  Dönüp dönüp bakma artık  bir ozan gibi ayrılığa düş. Dehşetli bir acıdır belki  uçurum, orman ve rüzgar  ve ağzında kuş tüyleri  taşıyarak geçen bulutlar. Neyi bırakmışsan geride  bir kül yığınıdır şimdiden  ömrün gibi savrulup gider işte. Ama ıslığını unutma sakın  bir türküdür yine de  yolcuya en çok yakışan. II/  Dağın eteklerine vardığında  şöyle bir dur ve soluklan  sonra meşeliklerin orada  sırtüstü uzan gün batarken. Dinle bir an ormanı ve suyu  başlayacaktır az sonra  doğanın yabanıl konçertosu  hışırtılar içinde kalacak ova. Kayıp giderken bulutlar  usulca sokulacak yüreğinin  gizli geçitlerine bir rüzgar. Buğulu türküler duyacaksın  ve aşk çılgınlıklar bekleyecektir  yolları uçurumla kesilenlerden. III/  Dizginlerinden boşanmış bir at  gibi soluk soluğayken doğa  soluğun yetiyorsa yaylanıp tut  yelesini ve katıl rüzgara. Unutma ki yalnız değilsin  yüreklendiriyor seni aşk  ve birdenbire boşanan  bu çılgın sağanak. Aşk ile sağanak  hep aynı kokuyu taşıyacak  hangi kentte bir koklasan. Yolculuklar özetleyecek ömrünü  Gülüşü ve hüznü sürükleyen büyü  elinde bir gül olacak sevdiğinin
Kırksekiz Saat Boyunca  Ararsın Diye Bekledim  Kısa da Olsa Bir Hatır  Sorarsın Diye Bekledim. Gece Diye Verdin Sözü  Gündüze Kapadım Gözü  Tam İki Gündür Gökyüzü  Kararsın Diye Bekledim. Sen Tutuşturdun Çırayı  Sonra Uzattın Arayı  Kendi Açtığın Yarayı  Sararsın Diye Bekledim. Dost O Ki Dostu Kayıra  Akı Karadan Ayıra  Şer Bildiğini Hayıra  Yorarsın Diye Bekledim. Yeşertip Gönül Bağını  Delip Feleğin Ağını  Kör Şeytanın Bacağını  Kırarsın Diye Bekledim. Her Kim Ki Sözünün Eri  Konuşmaz İleri Geri  Şayet Varsa Engelleri  Yararsın Diye Bekledim
İçerimde bir bokluk var  yıkıyorum, yıkıyorum, yıkılmıyor.. Yüzümde bir maske var  Çekiyorum, çekiyorum, çıkmıyor.. Böğrümde bir ölü çocuk  Ölüyorum, ölüyorum, ölmüyor.. Gözümde bir çakmak var  Çakıyorum, çakıyorum, çakıyor. Suratınıza!
Çiçeğe arı arıya asel  Aptala boru boruya gazel  Şaire türkü türküye güzel  Güzele gerdan ne güzel uymuş. Kavuğa sarık sarığa sümbül  Köçeğe yanak yanağa kakül  Bahçeye güllük güllüğe bülbül  Bülbüle efgan ne güzel uymuş. Kediye fare fareye kovuk  Meclise kelam kelama doruk  Hastaya çorba, çorbaya koruk  Koruğa havan ne güzel uymuş. Yemeğe sahan sahana kalay  Fakire kibar kibara saray  Hünkara vezir vezire alay  Alaya kaftan ne güzel uymuş. Kapıya kilid kilide miftah  Dervişe hırka hırkaya külah  Kahveye yaran yarana meddah  Meddaha yalan ne güzel uymuş. Yayana atlı atlıya koşu  Dallıya kuşak kuşağa poşu  Sohbete helva helvaya turşu  Turşuya soğan ne güzel uymuş. Yağlıya nakış nakışa ipek  Üstada hüner hünere emek  Levni ye güzel güzele döşek  Döşeğe yorgan ne güzel uymuş
Ben melamet hırkasını kendim giydim eynime  Ar u namus şişesini taşa çaldım kime ne. Gah çıkarım gökyüzüne seyrederim alemi  Gah inerim yeryüzüne alem seyreder beni. Gah giderim medreseye ders okurum hak için  Gah giderim meyhaneye dem çekerim kime ne. Sofular haram demişler bu aşkın şarabına  Ben doldurur ben içerim günah benim kime ne. Sofular secde ederler mescidin mihrabına  Benim ol dost eşiğidir secdegahım kime ne. Nesimi'ye sordular kim yarin ile hoş musun  Hoş olayım olmayayım o yar benim kime ne. ,
Seni sevmeseydim  Bu şiiri yazmayacaktım  Bu sayfa boş kalacaktı  Seni tanımasaydım
Ya Allah  Ya Allah derim ki  Titrerim  Kara sesimden  Ya Allah.. Ya su  Akar da aydinligin uzak anilarimdan  Sirildar yüregimde ünlü korsanlarin dalgalari.  Yüce sultanlarin kiliçlari parlar yüzümde  Ya su, anliyor musun?. Burasi Cezayir, ya çöl,  Develerin binlerce yil tasidigi, atalardan,  Sevgi,  Us,  Kisiligim ya çingirak.. Yildizlar kötü olacaklarin üçgenlerinde  Yok etmis üç yönü.  Yedi yönü var etmis mutsuz kisiliginde yildizlar,  Ama uyukluyorum iste  Ya dönence, aglamak dururken.. Ya hurma, tadin yok gayri,  Nice saklasan yalnizligi  Koyu yesilligini büyütsen nice,  Yitmis güzelligimiz  Ya hurma, elim ayagim aci.. Nasil haykiriyor çignenmis kumlar, duyuyor musun?  Ya ana kalk  Ya kadin yürü  Ya ogul kos  Bir anlamin gereken kurtulusuna.. Kurt iskeletlerince çirkindirler simdi,  Ölülerim vurulmuslar alinlarindan,  Düsmüsler Akdenize dogru.  Özgürlükleri kalmamis artik  Al benim ölülerimi, ya gece.. Ya toprak ko beni gideyim gideyim,  Varmislarin ardina öcül öcül.  Ve küçücük ve eski ve yirtik bayraklar arasindan,  Ya gök  Al beni.
Sabah iskambil atar kahvede, aksam domina.... ........... Koylunun bir seyi yok, sihhati, ahlaki bitik;  Bak o sirtindaki mintan bile tiftik tiftik.. Bir kemik, bir deridir olmedi kaldiysa diri;  Nerde evvelki refahin ancak onda biri? . Dam cokuk, arsa rehin, bahceyi icra ister;  Bir kalem borca bedel faizi defter defter! . Hic bakim gormediginden mi nedendir, toprak,  Verilen tohmu da inkar edecek, oyle corak, . Bire dort aldigi yil koylu emin ol, kudurur:  Har vurur bitmeyecekmis gibi, harman savurur.. Ugramaz, gun kavusur, citine yahut evine;  Sabah iskambil atar kahvede, aksam domine.. Muhtasar, gayr-i mufid ilmi kadardir dini;  Ne evamir, ne nevahi, secemez hicbirini.. Namazin semtine bayramlarda ugrar sade;  Hic su gormez yuzunun dusmanidir seccade.. Hani, uc bes kisiden fazla musalli arama;  Mescid ambarlik eder, baska ne yapsin, imama! . Okumak bahsini gec, Cunku o defter kapali,  Bir redif zabiti mektepleri debboy yapali, . Sitma, fuhus, icki, kumar, turlu fecayi' salgin...  Sonra soylenmiyecek sekli de var hastaligin.. Bir taraftan bulanir levse hesapsiz namus;  Bir taraftan serilir topraga milyonla nufus.. ..........   ASiM: SAFAHAT-6.Kitap   1919
Deli gönül, neyi özler durursun?  Acınacak dostun, cananın mı var? . Dünya yansa yorganın yok içinde,  Harap olmuş evin, dükkânın mı var? . Hatır, gönül bulamazsın birinde,  Dama dedi dişisinde, erinde,. Vatan dedikleri yangın yerinde,  İnsanlığa hâlâ imanın mı var? . Nene yetmez senin şu kuru kaval?  Pir aşkına sıkıldıkça durma, çal.. Malta'daki kurnazlardan ibret al,  Paran mı var, bağın, bostanın mı var? . Sana giren, çıkan nedir, be dürzü?  Be Allah'ın numunelik öküzü! . Ben mi yuttum on dört bin okka düzü,  Bekri Mustafa'dan fermanın mı var? . Ne uymazsın zamaneye be domuz?  Kırk senedir.... ne verdin omuz.. Nâzır olmuş desem sana ıstakoz,  Reddedecek kılıç, kalkanın mı var? . Çünkü neden? Dalyanın yok, ağın yok,  Bir tek hamsi kızartacak yağm yok.. Ocağın yok, dalın yok, budağın yok,  Yoksa Gökalp gibi Turan'm mı var? . Uyanmadın gitti, dalgın uykudan,  Sana ne be âlemdeki kaygudan? . Dem vurursun siyasetten duygudan,  Beynelmilel bir imtihanın mı var? . Feylesofum dedi herif, pap çıktı,  Nâzır oldu, saman sattı sap çıktı.. Reçetede şurup yazdı, hap çıktı,  Yutmayacak yoksa, âyanın mı var? . İspermeçet-zade, Kirpi, Pehlivan  Yanaşması, o bayraklı Kahraman. . Sadrazamlar içinde en düztaban”  İmzacılar başı Mervan'm mı yar? . Çal nayını, ferahnakte ver karar.  ...n nazır...rın müsteşar.. Kumda oyna çöp batmasın aşikâr  Düşünecek senin zamanın mı var? . Kendi cihanında bak sen keyfine,  Kulak asma halkın hayfa-hayfine.. Tanburuna, kemanına, define  Sen de katıl, neyde noksanın mı var? . Şu kırk yıldır senin daran alındı,  Suratına yüz bin kara çalındı,. Nasıl olsa şu bokluğa dalındı  Neyzen’den de büyük isyanın mı yar?
Hissen yok bu akşamda senin  sen öğleden beri  bu renk renk  bu çeşit çeşit söylenen şarkının  artık haricindesin.. Tankın gölgesi uzandı üstüne kadar,  nerdeyse, habersiz gün batacak.  Tamamen çekmiş göğsünden akan kanı  büyük ve mütehammil toprak.  Her şeyin ne kadar şikâyetsiz  saatin hâlâ işliyor bileğinde,  onu akşamdan akşama kurardın,  tabii biraz sonra duracak.  Bugün günlerden cumartesi,  dün yazdığın mektup,  ancak, dört gün sonra eline değecek karının.  Senin orada eskisi gibi sesin işitilecek,  sesin teselli edecek  düşünür gibi gülecek,  kısaca: Yaşayacaksın.  Çocuğun o akşam yazdığı cevapta  bahsedecek çiçek açtığından  bahçenizdeki ağaçların.. Güneş battı,  yıldızlar doğacak biraz sonra,  şimdi karnın acıkmış olacaktı.  Çantanda tayının ve konserven var,  cebinde, yemekten sonra içecek sigaran.. Düşman bozguna uğratıldı arkadaş,  mısralarımda olsun uyan! ..
Gözüne mil çekersen  Görünür gerçek dünya  Aynalarda sen, hep sen  Dost, sevgili, hep riya..!. Kaç, kurtul kelimeden  Ağlamdan,gülmeden !  Hani ya sen ölmeden,  Ölecektin, hani ya....?
Ta ezelden ırgat oğlu ırgatım  Beylik gibi asaletim yok benim  Bulgur yerim su içerim kime ne  İt yalına şükür karnım tok benim. Höllükte büyüdüm, beşikte yattım  Emeksiz şerefi sevene sattım  Zehir zıkkımı memede tattım  Dostlarımdan düşmanlarım çok benim. İliğimden çıkmaz tezek dumanı  Gün oldu aş yaptım çayır çimeni  Çektiğimde kırk yamalı tumanı  Sevgilimdir tüfek benim ok benim. Bir fidan ki kesilince bitmez mi?  Dallarında nice kuşlar ötmez mi?  Bir yiğide bir kör ocak yetmez mi?  Neme gerek kömür benim kok benim. Mahzuni'yi mengeneye germişler  Baş ucuna sorgucuyu dermişler  Ölsün diye bana ceryan vermişler  Zencirimi yakar gider şok benim.
Nedir zaman, nedir?  Bir su mu, bir kuş mu?  Nedir zaman, nedir?  İniş mi, yokuş mu? . Bir sese benziyor;  Arkanız hep zifir!  Bir sese benziyor;  Önünüz tüm kabir! . Belki de bir hırsız;  İzi, lekesi var.  Belki de bir hırsız;  O yok, gölgesi var.. Annesi azabın,  Sonsuzluk, şarkısı.  Annesi azabın,  Cinnetin tıpkısı.. İçimde bir nokta;  Dönüyor aleve.  İçimde bir nokta;  Beynimde bir güve.. Akrep ve yelkovan,  Varlığın nabzında.  Akrep ve yelkovan,  Yokluğun ağzında.. Zamanın çarkları,  Sizi yürütüyor!  Zamanın çarkları,  Beni öğütüyor.. Zaman her yerde ve  Her şeyin içinde.  Zaman her yerde ve  Acem'de ve Çin'de.. Kime kaçsam ondan;  Ha yakın, ha ırak?  Kime kaçsam ondan;  Ya sema, ya toprak.... (1936)
Bir insan öldü mü ondan kalacak eseri,  Bir eşek göçtü mü ondan da nihayet semeri.
Bir zamanlar karargâhım idi  Bedeviler gibi beyâbanlar;  Buna mucib de iştibâhım idi;  Nasıl imrar-ı vakt eder anlar.  Belde halkında görmedin hayfa  Gördüğün ünsü ehl-i vahşette!  Bedevîler sukûn u rahatte;  Sürdüğü daima ganemle sefâ.  Beledî muttasıl esir-i cefâ;  İntiâş aleminde zulmetde!  Biri endişeden aman bulmaz;  Biri endişeye zaman bulmaz.
Elveda Vatanım; doğduğum toprak  Bedenimin eczası;  Akan suyu biten meyvası  Damarlarımda kan olan!  Acizlendiğimde gözyaşları dökerek  Üstünde umutlar yeşerttiğim;  Sokaklarını, bahçelerini, çeşmelerini  Ezbere bildiğim.  Anılarımın tarlası;  Kimliğimin mayası;  Çocuklarımı büyüttüğüm;  Kadınımla paylaştığım;  Anamı babamı emanet ettiğim toprak,  Elveda!
I. Kumrular sokağı hüzzamdı bir zaman  Kale'ye rast vaktinde çıkılırdı  Gariptir, Sezenlerdeki hanende  Çekip gitti Sarguttan bir ay önce. II. Posta caddesi, Taşhan, Karpiç ve diğerleri  Ama artık meyhaneler kalmadı Ankara'da  Belki bundandı Cemal Süreya'nın Kızılay'da  Huzursuz bir zürafa gibi dolaşması
Öyle seveceksin ki,  koskocaman dünyada  tek başına kalınca  sevdiklerin seni yalnız bırakmasın...  Gün ışığı parmaklığı söküp atsın,  taş duvarlar,  ha var  ha yok...
Bir gün baksam ki gelmişsin..  Bir güvercin gibi yorgun uzaklardan yar.  Gözlerinde bir bitmez,bir tükenmez güzellik  Saçlarında ilkbahar.. . Bir gün baksam ki gelmişsin...  Gülüşünde taze serin bir rüzgar  Ellerin yine eskisi kadar güzel  Çiçek açmış dokunduğun bütün kapılar... . Bir gün baksam ki gelmişsin...  Hasretin içimde sonsuzluk kadar.  Şaşırmış kalmışım birdenbire çaresiz.  Dökülmüş yüreğime gökyüzünden yıldızlar. . Bir gün baksam ki gelmişsin..  Ne yüzünde bir gölge, ne dilinde sitem var.  Tozlu pabuçlarını gözlerime sürmüşüm  Benim olmuş dünyalar...
Halbuki korkulacak hiçbir şey yoktu ortalıkta  Herşey naylondandı o kadar  Ve ölünce beş on bin birden ölüyorduk güneşe karşı  Ama geyikli geceyi bulmadan önce  Hepimiz çocuklar gibi korkuyorduk.. Geyikli geceyi hep bilmelisiniz  Yeşil ve yabani uzak ormanlarda  Güneşin asfalt sonlarında batmasıyla ağırdan  Hepimizi vakitten kurtaracak. Bir yandan toprağı sürdük  Bir yandan kaybolduk  Gladyatörlerden ve dişlilerden  Ve büyük şehirlerden  Gizleyerek yahut dövüşerek  Geyikli geceyi kurtardık. Evet kimsesizdik ama umudumuz vardı  Üç ev görsek bir şehir sanıyorduk  Üç güvercin görsek Meksika geliyordu aklımıza  Caddelerde gezmekten hoşlanıyorduk akşamları  Kadınların kocalarını aramasını seviyorduk  Sonra şarap içiyorduk kırmızı yahut beyaz  Bilir bilmez geyikli gece yüzünden. 'Geyikli gecenin arkası ağaç   Ayağının suya değdiği yerde bir gökyüzü   Çatal boynuzlarında soğuk ay ışığı'  İster istemez aşkları hatırlatır  Eskiden güzel kadınlar ve aşklar olmuş  Şimdi de var biliyorum  Bir seviniyorum düşündükçe bilseniz  Dağlarda geyikli gecelerin en güzeli.... Hiçbir şey umurumda değil diyorum  Aşktan ve umuttan başka  Bir anda üç kadeh ve üç yeni şarkı  Belleğimde tüylü tüylü geyikli gece duruyor.. Biliyorum gemiler götüremez  Neonlar teoriler ışıtamaz yanını yöresini  Örneğin manastırda oturur içerdik iki kişi  Ya da yatakta sevişirdik bir kadın bir erkek  Öpüşlerimiz gitgide ısınırdı  Koltuk altlarımız gitgide tatlı gelirdi  Geyikli gecenin karanlığında... Aldatıldığımız önemli değildi yoksa  Herkesin unttuğunu biz hatırlamasak  Gümüş semaverleri ve eski şeyleri  Salt yadsımak için sevmiyorduk  Kötüydük de ondanmı diyeceksiniz  Ne iyiydik ne kötüydük  Durumumuz başta ve sonda ayrı ayrıysa  Başta ve sonda ayrı olduğumuzdandı.... Ama ne varsa geyikli gecede idi  Bir bilseniz avuçlarınız terlerdi heyecendan  Bir bakıyorduk akşam oluyordu kaldırımlarda  Kesme avizelerde ve çıplak kadın omuzlarında  Büyük otellerin önünde garipsiyorduk  Çaresizliğimiz böylesine kolaydı işte  Hüznümüzü büyük şeylerden sanırsanız yanılırsınız  Örneğin üç bardak şarap içsek kurtulurduk  Yahut bir adam bıçaklasak  Yahut sokaklara tükürsek  Ama en iyisi çeker giderdik  Gider geyikli gecede uyurduk. 'Geyiğin gözleri pırıl pırıl gecede   İmdat ateşeleri gibi ürkek telaşlı   Sultan hançerleri gibi ay ışığında   Bir yanında üstüste üstüste kayalar   Öbür yanında ben'  Ama siz zavallısınız ben de zavallıyım  Domino taşları ve soğuk ikindiler  Çiçekli elbiseleriyle yabancı kalabalık  Gölgemiz tortop ayak ucumuzda  Sevinsek de sonunu biliyoruz  Borçları kefilleri bonoları unutuyorum  İkramiyeler bensiz çekiliyor dünyada  Daha ilk oturumda suçsuz çıkıyorum  Oturup esmer bir kadını kendim için yıkıyorum  İyice kurulamıyorum saçlarını  Bir bardak şarabı kendim için içiyorum   'Halbuki geyikli gece ormanda   Keskin mavi ve hışırtılı   Geyikli geceye geçiyorum'. Uzanıp kendi yanaklarımdan öpüyorum.
Bütün hayatı uyur bir sema-yı mühmelde  Geniş ufukları efsanevi hikayelerin  Tasavvur ettiği gökler kadar beyaz, narin,  Minarelerle müzeyyen, sevimli bir belde.... O mai dalgaların bu sesiyle perverde  Sevahilinde güler ruhu başka bir denizin,  Gezer bu levhaya ait bir ihtiram-ı hazin  Melul hisli mükedder nazarlı gözlerde.. Bütün bedayi'-i ezman, nefais-i a'sar  Bu mai çehreli İstanbul'un beyaz ve uzun  Ufuklarında bulur penah si'r ü füsun. Dalınca gözlerim ağlar bu hüsn-i sakinde;  Bu beldenin uyuyan bir başka güzellik var  Bütün tulu' ve gurubunda, subh u leylinde
Adam senin böyle ilk gündüzden  Sulayıp biçtiğin çayır çimen  Üç güne kalmaz tazelenir  Adam senin böyle kuşluk vakti  Ürküttüğün serçeler -iş olsun-  Akşama kalmaz unutur. Benim bir nokta kırılmışlığım  Gözlerimin ardında büyür durur. Aklım ıslıklarla türkülerle  Rüzgar saatleri evde tutamam  Essin esmesin yollardadır  Rüzgar saatleri evde tutamam  Serseriler gibi anılarımı  Sokaklar doldurur. Tepeden tırnağa bir usanmışlık  Anı ne bellek ne  Bu şehirden bu parktan uzakta  Neresi olsa olur. Yorgun çayırlar serçeler, yorgunum  Nasıl taşısam ellerimi şimdi  Damda saçakta bacada bir mavi  Sallana sallana uyur. Adam senin sulayıp biçtiğin  Çayır çimen değil bir başka  O makasında suyunda  Oturup kalktığın düşündüğünde  -Öleyim fal değil bilmişlik değil  Gün gibi ortalıkta-  Allahın şeytanın odur
Senin seyircilerin düşman  Senin yargıcıların düşman  Öylesine yenmek zorundasın ki  Kıl payı bırakmadan. Sayısız genlerle donatmalısın  İmgeden kristallerini  Ki kamaşsın gözleri  Yüreğinden yansıyan ışıltılardan. Elmasını öyle yontmalısın ki sözcüklerden  Bakırı kükürdü çevirip altına  Ki gözlerini alsınlar da kör olsunlar  Kanının akkora kesmiş parıltılarından. Her şair gibi değilsin sen  İşin zor ki ne zor  Yargıcıların bakışlarında parlıyor  Keskin dişleri köpekbalıklarının  Her şairin bir çalgısı var  Senin tek çalgından duyulmalı orkestralar. Her şair senin gibi değil  İşin zor ki ne zor  Seyircilerin tırnakları sende  Yargıcıların dişleri sende  Her şairin bir sesi var  Senin sesinden haykırmalı korolar. Yine de yenik sayarlarsa  Yok sayarlarsa yine de  Öylesine yok olmalısın  Taksınşar nişan diye cinayetlerini  Şiirin koynundayken suç üstünde  Seni boğdukları zaman
Sormuşlar “ezelde aşk var mı? ” diye  Ben kalpten vuruldum doğmadan önce.  İster azap deyin ister hediye  Meçhule sürüldüm doğmadan önce.. Yılmadan ben bana beni anlattım  Günahı tövbeyle yıkayıp attım  Ebed kapısında ölümü tatdım  Kefene sarıldım doğmadan önce.. Gönlüme sevdanın güneşi doğdu  Şüphe iklimimi ışığa boğdu  İlk yağmurum Kâlûbelâ’da yağdı  Bulandım duruldum doğmadan önce.. Sevdim, sevgiliye giden yol uzun  Şerbetini içtim ateşin, buzun  Bazen girdabına düştüm sonsuzun  Çok öldüm-dirildim doğmadan önce.. Duydum ki var varmış, yok yokmuş güya  Gerçeği alt etti gördüğüm rüya  Kendi kopyam imiş meğer şu dünya  Düşündüm, yoruldum doğmadan önce.. Ezelde, ebedde aşkı gördüm ben  Mezarda, mabette aşkı gördüm ben  Gazapta, rahmette aşkı gördüm ben  Aşk ile karıldım doğmadan önce.. Yasaklı Rüyalar(sh.100)
Al ekmeği benden  istersen havayı da;  ama gülüşünden mahrum etme beni.. Koyma gülsüz  ve çiçeksiz beni,  sevinciyle coşarak  parıldayan sudan  ve senden yayılan  gümüşün kıvılcımlarından.. Bu çetin ve uzun kavgamdan  yorgun gözlerle dönerim  ve görürüm ayaklar altında  bu değişmeyen toprağı;  ama o sevecen gülüşün  yükselir gökyüzüne peşimden  ve ardına dek açar  yaşamın tüm kapılarını benim için.. Sevdalım, zifiri karanlıkta bile  gülümse bana  ve ansızın saçılıyorsa  kanım sokak taşlarına,  gülüver  çünkü gülüşün eştir  yalın bir kılıca.. Sonbaharda denizle birlikte  gülüşün coşturmalı  köpüren çağlayanını.  Ve sevdalım baharın  beklediğim çiçek gibi  gülüşünü ararım  mavi çiçeği, gülü  yurdumdan seslenen.. Gül gecenin şavkında  gündüzün aydınlığında  gül yamru-yumru  sokaklarında adanın,  gül sana sevdalanmış  şu ipe-sapa gelmez adamın bakışında,  ama ben gözlerimi açtığımda  ve de kapadığımda onları,  ve ayaklarım götürüp  geri getirdiğinde beni  al benden ekmeği, havayı,  ışığı, baharı,  ama mahrum etme  gülüşünden beni  işte o zaman ölürüm gayri.. Çeviri: Fahri Özdemir
Bugün lüks otomobilde, yarın ağaç saldasın,  Söyle be ağzı bozuk, sen hangi kanaldasın? ..  Dolaşıp duruyorsun, serçe misin karga mı? ..  Şimdiki yerin belli, yarın hangi daldasın? ... 14.08.2008
Bardaktan seni içmek  Seni teneffüs etmek havada...  Dolaşmak,dolaşmak sana dönmek  Seni bulmak yuvada.... Yolumuzda aylar, yıllar  Basamak basamak...  Basamakların çıkamadığı yere  Kanatlarınla çıkmak.... Boşaltmak takvimden günleri  Günlerin üstünden yollara bakmak  Rüzgarla esmek, sularla akmak.... Baharı yollamak yollara  Alıkoymak bir nisanın tadını...  Dışarda herkes gibi seslenmek sana  Ve koynunda söylemek asıl adını.... İnanmak,inanmak,inanmak  Ninnilerinle uyuyup,türkülerinle uyanmak...
Otobüste sevgi yoktu. Orada herkes kendine ve birbirine düşmandı. İşte bu yüzden otobüsteki insanlar birbirlerine en kötü yüzlerini göstermekten çekinmiyorlardı. Şoför en acımasız tavrıyla yolcuları durmaksızın azarlıyor, genç öğrenci başının dibinde artık ayakta durmaktan gücünü tüketmek üzere olan yaşlı bir kadını görmezlikten geliyor; genç bir adam adeta bütün gövdesiyle, önündeki kızı habire sıkıştırıyor, açıkçası cinsel tacizde bulunuyor; üstü başı pis, üstelik kendi kendisine konuşuyor diye yaşlı bir adamın yanına kimse oturmuyor; gençten biri yanında kendisinden biraz daha kısa boylu birinin üzerine neredeyse abanıyordu. Bir sivil polis önünde oturan iki öğrencinin neler konuştuğuna kulak kesilmişti. Bir başkasının ayağına basan sonra asla özür dilemediği gibi ayağına bastığı kişiye adeta, “ayağımın altında ayağının ne işi var” der gibi bakıyor, herkes herkesi olup olmadık zamanlarda suçluyor ve aşağılıyordu... Evet, bu otobüste sevgi yoktu! ... Bir duraktan genç bir kadınla, dokuz on yaşlarındaki oğlu bindi, otobüse... Kısa bir süre sonra avını bulmuş bir avcının heyecanıyla, “biletini at hanım” diye bağırdı bizim şoför. Genç kadınsa utanarak yolcuların arasına saklanmaya çalıştı. Şoför yine: “Biletini atmadın, bak kafam bozuluyor artık” diye öfkeyle çıkıştı. Biraz daha gittik ama çok geçmeden genç kadın ağlamaklı bir ses tonuyla: “Durun... Lütfen, burada inmek istiyorum” dedi. Otobüs durdu. Kadın, yanında çocuğuyla durak dışında, öylesine bir yerde indi aşağıya. Bu defa yüzünü örtmüş hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Oğlu ise annesine sarılıp: “Anne ağlama, ne olur ağlama” diyordu habire. Otobüste ansızın bir sessizlik olmuş, herkes nefesini tutarak bu olayı izliyordu. Bu genç kadının varlığıyla kötü bir düşten uyanmış gibiydik. Oğluna sarılıp ağlayan bu genç anne yıllardır bastırdığımız duygularımızı hatırlatmıştı sanki bize.. Ve hemen sonra hiç beklemediğimiz bir şey oldu: Şoför otobüsün el frenini çekip aşağıya indi ve kadınla çocuğun yanına gitti ve onlardan özür dilemeye başladı. Duyuyorduk, şoför ağlayan kadına yaptığı işten çok bunaldığını, geçim sıkıntısı çektiğini, trafiğin ve yolcuların sinirlerini harap ettiğini, demin yaptıklarından pişman olduğunu söylüyor ve biletsiz olsa bile -ki şu an bu hiç önemli değildi- genç anneyi otobüse davet ediyordu. Genç kadınsa biraz önce çok aşağılandığını, çok utandığını, bir daha o otobüse binemeyeceğini söylüyordu.. Otobüsün durduğu yerin biraz aşağısı deniz kenarıydı ve hemen oracıkta bir çay ocağı ve gökyüzü renginde masa örtüleri bulunan masalar vardı. Güneş ve rüzgâr bu çay bahçesini soylu bir neşeyle kucaklıyordu. Genç kadın çocuğuyla beraber biraz olsun soluk almak ve dinlenmek için bu çay bahçesindeki masalardan birine oturdu. Gözyaşları dinmişti. Şoförse onu bırakmıyor, yanına diz çökmüş özür dilemeye devam ediyordu, işte ne olduysa bu andan sonra oldu. Herkesin yüzü aydınlandı ve ortak bir kararla gideceğimiz yerlerden vazgeçip otobüsten indik, adeta koşar adım gökyüzü rengindeki örtülerle örtülü masaların olduğu çay bahçesine gittik. Genç kadının yanına diz çöken şoförün omuzuna vuran güneş ışığı, genç annenin o unutulmaz masum yüzü defalarca içimize işlemişti. Sanki birbirinden çok, ama çok farklı insanların içinde ne gariptir ki aynı ortak ses: “Artık yeter, bunca kötülük, bunca duyarsızlık yeter” diyordu.. Nitekim şimdi hemen herkes genç anneyi teselli ediyor, sakinleşmesi için çaba harcıyordu. Genç kadın bu yakınlığımızdan cesaret alıp durumunu güçlükle de olsa anlattı. Kocası siyasi mahkummuş, yıllardır cezaevindeymiş, kendisi işten çıkartılmış, günlerdir iş aradığı halde bulamıyormuş, evde hiç yiyecek bir şey kalmamış, çocuğunu annesine götürüyormuş, otobüs bileti alacak parası yokmuş. Genç kadın bütün bunları anlatınca bir anda herkes garip bir duygusallığa kapıldı ve deminki dehşet otobüsünde uyanan kötü ruhları için birbirlerinden özür dilemeye başladılar. Yalnızca çok genç insanlarda görülür bu duygusallık; o kötücül mantık yoktur. İyi ki de yoktur, göğüsleri heyecanla inip kalkar...
Sen ikimizi rüyada çok gördün  Beraber mihraba erdiğimiz gün,  Kendini Gelin, beni de Damat.  Uyanırken onca aldım ağzından,  Beklenmedik andı işte o zaman,  Alabilindiğince öpücük, vuslat.. En içten mutluluk, duyduğumuz tin,  Kösnüsü kimi aşırı engin saatlerin  İçlerinde basiretle uçtu gitti sanki.  Neye yarar, tadını çıkarsam da şimdilerde?  Öyle kor zevkler kaçar ki kimi düşlerde,  Bütün neşeler yalnız tek bir buse gibi.. Çeviri: Musa Aksoy
Bilemiyorum yıllardır neredeyim?  Hergün yediğim ekmek, susayıp içtiğim su,  Kolundan tutup gitmek istediğim kadın,  Yaşamak kaygısı, gök hasreti, ölüm korkusu,  Ve Rabbim senin adın!  Yıllar var ki içindeyim hayatın.  Anıyorum gençliğimi, özlüyorum çocukluğumu,  Fakat bilemiyorum yarını.. Bilemiyorum Rabbim, maksadını, kararını.  Hepimiz işte dünyadayız,  Yataktaki hastamız, topraktaki ölümüz;  Neyiz, ne olacağız?  Bir şey bilmiyorum... Nefes almaktayım yalnız.  Rabbim! beni yaratmışsın,  İnsan şeklinde görünüyorum,  Terlerim yazın, üşürüm kışın,  Düşünüyorum, düşünüyorum...
Sizin hiç babanız öldü mü?  Benim bir kere öldü, kör oldum.  Yıkadılar, aldılar, götürdüler.  Babamdan ummazdım bunu kör oldum.  Siz hiç hamama gittiniz mi?  Ben gittim lambanın biri söndü  Gözümün biri söndü kör oldum.  Tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak  Söylelemesine maviydi kör oldum  Taslara gelince hamam taslarına  Taslar pırıl pırıldı ayna gibiydi  Taslarda yüzümün yarısını gördüm  Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü  Yüzümden ummazdım bunu kör oldum  Siz hiç sabunluyken ağladınız mı?
“Bir şiirde, bir satır saklayabilir başka bir satırı  Nasıl ki bir kavşakta bir tren belki örter bir treni  ...  Aşkta, başka bir sitem saklayabilir bir sitem  ve küçük bir serzenişte, koskoca bir şikayet gizlidir belki  Bir adaletsizlik bir başkasını saklayabilir-bir sömürgeci bir başkasını  Bangır bangır bir kırmızı üniforma bir tane, bir tane daha! ”   -Kenneth Koch-. Göğünde aç kartalların, atmacaların yarıştığı tenha  bir atlastan geldim…  Kıyamda, kıyamette namluların kuytu dağlarla öpüştüğü  bir atlastan.    Yılları, yolları, yaşları yok  gurbet yüzlü adamlardan,  sur diplerinde bıçaklanan aşklardan…     Yaşamı hiç bilmeden ölümü ezberleyen,  badem gözlü, sıtmalı çocuklardan;  yazgısı uçurum çocuklardan.... Zarif Dicle’de ve asi Fırat’ta,  sıska keleklerde, kıl çadırlarda  güneşe sataşan adamlardan.. Mendillerde, halaylarda  gülüşleri kundaklanan hayatlardan;  yazgısı uçurum hayatlardan...    Darmadağın yılları hüzne satılmış,  burunları hızmalı, şarkıları figan,  doğurgan ve mübarek kadınlardan;  yazgısı uçurum kadınlardan.... Orada şarkılara akar katran,  akar kan...  Orada ihlâl ve iflah olmaz vata. Tarih susarken günahları,  bıçak sırtında yaşanmış o ah’ları  ve aysız karanlıkları dağ başlarında.    Nicesi aylaklığa bağışlanmış, sefil;  ölüme, açlığa sebil.  Kiminin ergen bıyıklarında aşk taslakları.    Ya kederiydik kendimizin,  ya bir halkın kaderi;  ya şakağı ya şafağı bir halkın  namlular çarmıhında! . Çünkü yok satıyorsa hayat,  çok satıyordur erk, çok tüfek;  Yok satıyorsa nehirlerimizde şafağın ilk ışıkları,  çok satıyordur şiddet, nefret, aşiret.     İşte sürüldü şarjöre mermi, indi emniyet,  katıldı otuz bine bir daha  yağmurlu bir sokakta delik deşik bir ceset.    Yaşasaydı kendinin kederi olacaktı,  yaşasaydı belki bir gün torunlarıyla  dolunaylı gecelerde yıldızlar sayacaktı…. Kenger toplarken ellerine diken batan çocuklar,  bilmezlerdi gözleri bağlanıp kurşunlanan bir aşkın  hazin bir ünlem bırakacağını hayata.   Bilmezlerdi bütün melodramların yalan olduğunu  çekirdek çitlenen eski yazlık sinemalarda.. Onlar hâlâ gülümsüyorlar buğulu bir atlastan.  Anıları damlıyor fotoğraflardan.... Biz de geçtik o dağlanan ağıtlardan.  Biz de göçtük kirden, pasaktan, hıncın ışıltısından.  Yakılmış köylerden, kesilmiş kulaklardan,  o kanlı ayinlerden, perişan ormanlardan;  biz de geçtik o murdar hayatlardan…    Herkes gidecek elbet bu yavşak zamanlardan;  bu kan revan, bu iğfâl akşamlardan…. /V e a n t o l s u n k i,  h i ç b i r k u r ş u n, h i ç b i r ç e l i k,  h i ç b i r t o p r a k v e h i ç b i r v a t a n,  d a h a k u t s a l d e ğ i l d i r i n s a n d a n! /
Güneş uykuya dalarken  Ufuktan karanlığa kapı açılıyorsa  Yıldızlar geceyi kucaklarken  Ay gökyüzünde parlıyorsa. Gecenin çiği düşüyorsa sabaha  İlk ışıkla buharlaşıp uçuyorsa semaya  Gökyüzünde beyaz bulut, siyah oluyorsa  Kızgın bir ateş olup şimşekler çakıyorsa. Rüzgarla karışıp fırtına oluyorsa  Dev yelkenler onunla doluyorsa  Her bir damla toprakla buluşuyorsa  Sarı benizler, çatlak yüzler, canlanıyorsa. Yeşil ot, çepecevre sarıyorsa  Toprak onu bağrına basıyorsa  Her canlı bu zamanda yaşıyorsa  Anlamaz mı bu evrende boşluk yok
o yaşamak kadar güzel kadın  bana ölümü hatırlatıyor  onu her gördüğümde  ''ya ölürsem'' diyordu  ya ölürsem  bu kadın benim için ağlarsa . bilsem bana acımayacağını  beni unutacağını bilsem  bu kadar ölümü düşünmezdim  o yaşadıkça ölüme inanasım geliyor. cenazeme çiçek göndermeyin  çünkü ozaman tabutumda olmayacağım  kalabalık arasında sizde varsınız  bilinki yanınızdayım  mezarlığa kadar yürüyeceğiz el ele  avuçlarımızda bütün sıcaklığımız  öyle şiirler okuyacağımki size  öldüğüme inanmayacaksınız. bembeyaz bir kefene saracaksınız beni  ölmeyeceğim  tahta bir tabuta koyacaksınız beni  ölmeyeceğim  üzerime toprak atacaksınız kürek kürek  yine ölmeyeceğim  sonra sağır sessizliği içinde zamanın  bir bir bırakıp gideceksiniz beni  ölmekten beter olacağım . demek o beni sevmiyor  demek o beni anlamıyor  bana içkimi verin  bana kadehimi verin  bana ellerimi verin  onun şerefine kadef kaldırır gibi  bir daha  bir daha ölmek itiyorum
Yüreğinin çöllerine,  Nehir oldum inanmadın.  Saçlarının tellerine,  Esir oldum inanmadın.. İnanmadın ne yapayım,  Sensizlikmiş senden payım.  Allah'mısın ki tapayım,  Sevdim seni inanmadın.. Diz çökerken dağlar bana,  Şimdi, şimdi taşlar ağlar bana.  Hayatımda bir tek sana,  Yenik düştüm inanmadın.. Sen kavgamın tek galibi,  Sen gönlümün tek sahibi.  Sana uysal çocuk gibi,  Teslim oldum inanmadın.. İnanmadın ne yapayım,  Sensizlikmiş senden payım.  Tanrı mısın ki tapayım,  Sevdim seni inanmadın.. Yere serdim onurumu,  Hiçe saydım gururumu.  Kucakladım umudumu,  Koştum sana inanmadın.. Yasak koydum şu gönlüme,  Ne geçtiki ah elime.  Bağlanmak mı ne kelime,  Öldüm sana inanmadın.. İnanmadın ne yapayım,  Sensizlikmiş senden payım.  Allah mısın ki tapayım,  Sevdim seni inanmadın.  Koştum sana inanmadın.  Öldüm sana inanmadın.
sevgililer yüzüne karşılık geldim  kaygı bağırdı gözevlerimde. günlerin yamanan yıldızlar  ve üzülen gökkuşaklarıyla  doluluğundan söz ediliyor  evlerde çocuklar arşınlanıyor  ve alkışlanıyor babalar  ki tütün başında  ekmek başında kabir başında. günler yenilenen bir isim  merdivenleri büyük ağzıyla çıkan meral  haftada üçer gün üçer hafta  ince uzun veya kahverengi  ve gelinlik sabah çatışmasında  yoğunlaşan yorgun artık ben  köprü ortasından yarılmış bu ara  organın ve güneşin salgınlığı  toprağa gelir gibi oldu an  başlar ikinci artık. beygirler uzağa kayıyorlar. bu arada gelinmeler  arkadaş yapıtlarına yar koyma  yöremdeki çimler. bu arada evimin içinde odaların birbirine düşman durduğu  ve hastalandıkları  çalışan yüreklere uzak  bekardan korkan ev sahiplerinin  kapılarda kızlık heykelleri  bu arada insanın yemeğe oturma çelişmesi. yemekten kalkma çelişmesi  erkek oluşunuza binaen  bu arada özel sıkıntılarımızın  kılıç kuşanmış hali  durmadan kanlanıp hatırladığımız  bunalan kadınlar  ben alda'yı bunalıyor görüyorum rüyamda  kırbaç gibi insanı saran etrafımızda  kelebek kanatları gözler  akılda kalan ağızlar  hatlar  seviyi yoran alkışlar  bir şehri paramparça edip  ortasından yarıp uykuları  evlerin sahanlıklarına  misafir odalarına  lavabonun altındaki dolaba  çocukların hücumluk yataklarına  iri erkeklerin şakaklarına  kadınların çırpınan dudaklarına  ve kızların sancaklarına sığınan  ve benim damarlarımda itişen uykulara. bir şehrin ortasından tren geçiyor  o şehirde büyük rüzgâr vardır  bir oyuncakçı vitrininin önünde  insanların durdukları ve duruşlarını  değiştirmedikleri trenle birlikte  şehrin ortasından oyuncak trenlerin  cezalandırmış şekilleri. kendisini buyruk  vitrine yapışık insanların kafalarındaki  içlerinden geçerken dönüp bakmadıkları  durdurup parçalamadıkları  önüne yüzer ellişer  yatıp apartman kadar  ağır tekerlerini üzerlerinden geçerken  öpüp ağızlarını ezdirmedikleri. noktanın sonuna kadar  bir sinir bir can yanmasıyla  bir parçamı  bir demir mengeneye  koyup sıkmak istiyorum mu nedir  dilimi. bir acı mı ne gerek  öyle uykum var ki  öyle istiyorum ki. o içinden marşandizler  şimşek gibi fırlayan  şehirde hemen  hat boyunda ilk tahta evde  derin yatakta  her an çığlıklarıyla  uyuyayım kıyametler  bir ejder geçsin  öyle tanıdığım  öyle canımın içinde. durup gelmeyince  morfin gibi arıyorum direnmeni  iğne üzerinde yüzün gelip  kuşatmıştı beni  ama düşündükçe Korkmak  yüzünle geldiğini. Ve bunları elbette çabucak geçelim sevgilim
O gün gelsin neşemiz tazelensin de gör  Dünyayı hele sen bir barış olsun da gör  Seyreyle gulu bülbülü  Çifter aylar gökyüzünde  Her gece ayin on dördü. Kuşlar geçecek damların üstünden  Kuşlar konacak dallara  Kanat seslerini duyup uyanırlarsa  Gene kuşlarla uyusun çocuklar  Olanı biteni anlatma. Hiç görmediğim şey bu  Kurdun gözü yılmış sürüden  Elmanın yarısı soğuk yarısı sıcak  Gülü bitkilere dolanmış salkım  Güneşten yağmur boşanacak. Yetsin demir cağının beyliği  Yeni bir gün başlıyor demek  Yeryüzünde korkusuz yasamak  İki milyar kişiye bir dünya  İki milyar kişiye iki milyar ekmek. Yazık olur bu duş yari kalırsa  Barış günü insan hakki yenirse  Köroğlu'nun sözü dinlenmelidir  Sivas ilinin Banaz köyünden  Pir Sultan Abdal dirilmelidir. Ah günüm yetse görmeye seni  Seni övmeye gücüm yetse  Barış cağı altın cağ  Son ozanı ben olayım bu özlemin  Bu özlem bitse. O gün gelsin neşemiz tazelensin de gör  Dünyayı hele sen bir barış olsun da gör  Seyreyle deli ozanı  Bastan basa sevda bastan basa tutku  Dili baldan tatlı
Tutkuyla sarıp, hüzünle çözerek  Günün aydınlık yumağını,  Bir sabır tezgâhında  Dolanır alışkın parmakları.. Uzanır sessizce bozkır.  Kımıltısız nakışları.. Uyumsuz bir kuştur yalnız  Duramayan yerinde.  Sık ilmekler arasında  Oynatan kanatlarını.. Uzanır sessizce bozkır,  Kımıltısız nakışları.. Ve o kuşun söküğünü  Örerken bir çiçeğin sarısı,  Uçuşurlar havada  Kırpık yün parçaları.. Uzanır sessizce bozkır,  Kımıltısız nakışları.
Ben neyi kimden aldım, nerden aldım  Her şeyi bir yerden aldım  Yorgunum, yorganım uzakta dışarda  Sabrımı bolca verdiler içerden aldım. Sözler gelip geçsin diyedir, öfke sen bekle  Örselendin ağrıdın oyuldun, henüz değil ölüm  Ten bekle  Bağırmalıyım,çığlığım kıştan ilkyaza değmeli  'A' yasak, 'hayır' korkulu, 'evet'den usandım. Mecnun masaldan atılmış -Tele şov-  Milyonla kopyeye bölünmüş leyli  Suretler ne gülümseyiş ne sır ne şaka  Sandım ki gülümser maskeleri  Suretler sandım. Durur muydum, bu gömütlükte neyim var  Tuhaf dedi, çılgınca tuhaf  Ayrıntılar, paslı sürgüler, yosunlu taşlar  Ya altındakiler ardındakiler  Gültene kandım
Sonra bir ögretmen, 'Bize egitimden bahset.' dedi.. Ve o cevap verdi:. 'Hiç kimse size, içinizdeki bilginin safaginda halen  yari uykuda olandan bir zerre fazlasini açiklayamaz.. Takipçileri arasinda mabedin gölgesinde  yürüyen bir ögretmen, size bilgeligini degil  sadece inancini ve sevgisini verebilir.. Eger gerçek bir bilgeyse,  bilgeliginin evine davet etmek yerine,  sizi kendi aklinizin esigine dogru yönlendirir.. Bir astronomi bilgini,  size uzayla ilgili anlayisindan bahsedebilir  ama anlayisini size veremez.. Bir müzisyen her yerde var olan ritimlerle  bir sarki söyleyebilir; ancak ne ritmi yakalayan kulagi,  ne de onu ekolayan sesi size sunabilir.. Ve semboller ilminde usta biri,  size simgesel alanlardan söz eder,  ama sizi oralara tasiyamaz.. Çünkü bir kisinin sahip oldugu ilham,  kanatlarini baska birine ödünç veremez.. Ve nasil herbiriniz Tanri'nin bilgisinde özgün  bir yere sahipseniz, sizin de Tanri'yi kayrayisiniz  ve dünyayi anlayisiniz tek basiniza ve size özel olacaktir.'
ve güneş merhamet buyuruyor  ama fazla yükseğe taşınmış bir meşale misali,  boydan boya kırbaçlar görüntüsünü jetler  kurbağa gibi zıplar füzeler,  çocuklar haritalarını çıkarır  iğnedenliğe çevirir ayı,  eski çürük peynir,  orda hayat yok  ama dünyada fazlasıyla;  yıkanmamış Hintli çocuklarımız  bacak bacak üstüne atıp flüt çalarak,  göbekleri içe çökmüş, açlıktan ölürken,  açlık kokan havada yılanların  şuh kadınlar misali kıvırtışını izleyerek;  füzeler zıplar,  avcıları ve sürüyü geride bırakırken  yabani tavşanlar gibi zıplar  günü geçmiş kurşunların yerine;  Çinliler hala yeşim işlerler,  sessizce açlıklarına pirinç tıkarak,  bir açlık ki bin yaşında,  ateş ve türküyle ilerler çamurlu nehirleri,  istemsiz beklemenin sürüklenen  direkleri iter mavnaları  yüzen evleri;  Türkiye'de kilimlerinin üstünde  kıbleye dönüp  sigara içerek gülen  ve parmaklarını gözlerine sokup kör eden  mor bir tanrıya dua okurlar,  tanrılar böyle işte, yaparlar;  ama füzeler hazırlar: her nedense  değersizdir artık barış,  küçük bir göldeki nilüfer yaprağı  misali sürüklenir delilik, hissiz daireler çizerek;  kırmızı yeşil ve sarılarına batırıp  resim yapar ressamlar,  şairler uyaklara döker yalnızlıklarını,  müzisyenler her zamanki gibi açtır  ve romancılar kaçırır meselenin özünü,  ama pelikan kaçırmaz, martı kaçırmaz;  pelikanlar dalıp dalıp yükselir  şok geçiren yarı ölü radyoaktif balıkları  gagalarında sallayarak;  evet, gerçekten de  sümükle yıkar kayaları sular;  ve Wall Street'te  anahtarını arayan bir sarhoş gibi sendeler borsa;  ah, işte bu sıkı bir şey olacak, allahın izniyle  tekrar yılana götürecek bizi, deniz böceğine,  ya da şanslıysak eğer,  katalizi uzun dişli fosil kaplana götürecek,  maden çukurunun içinde  kırık kask, cihaz ve cam parçalarının üzerinde  resim çiziktiren kanatlı maymuna götürecek;  çatırdayarak girer şimşek  pencereden içeri ve bir milyon odada  aşıklar yatar kenetlenmiş, yitik  ve barış gibi hastalıklı;  kırmızı ve turunca çalmaya devam eder gökyüzü  ressamlar için -ve aşıklar için,  her daim açtıkları gibi açar çiçekler  açar ama üzerlerinde  füze yakıtlarının ve mantarların,  zehirli mantarların ince tozu var; zaman kötü,  bulantılı bir zaman -perde,  III.sahne, sadece ayakta yer var,  SATILDI, SATILDI, SATILDI yine,  tanrı tarafından, birileri ya da birşeyler,  füzeler generaller ve liderler tarafından,  şairler doktorlar komedyenler  sabun ve bisküi üreticileri  ve iki yüzlü seyyar satıcılar tarafından  kendilerine özgü ustalıklarıyla satıldı;  şimdi kömür yağı tabakasıyla kirletilmiş  tarlaları görebiliyorum, bir-iki salyangoz,  safra, yanardağ taşı, sığ sularda  bir-üç balık, kaynağımızın  ve gözlerimizin yergisi...  daha önce hiç olmuş muydu bu?  kendini kuyruğundan yakalayan  bir daire mi tarih,  bir rüya, bir kabus mu,  bir generalin hayali, bir başkanın,  bir diktatörün hayali mi yoksa...  uyanamaz mıyız?  yoksa yaşamın güçleri daha mı yüce bizden?  uyanamaz mıyız? sevgili dostlar,  uykumuzda mı ölmeliyiz sonsuza dek?
Bir su bir gölde çok durursa kokar  Azar azar çağla ak deli gönül  Bulanık akma ki içmezler seni  Çeşmenin gözünden çık deli gönül. Ateş gibi birden parlayıp yanma  Yanıp yanıp çevre yanın yandırma  Kah karanlık kah aydınlık görünme  Meydanda mum gibi yan deli gönül. Kaba rüzgar gibi boşa dolaşma  Çalıya çırpıya değip ileşme  Toz toz olup topraklara karışma  Harman yeli gibi es deli gönül. Kara toprak gibi sakin ol otur  Hak'tan ne gelirse kabul et getir  Bahar aylarının yemişin bitir  Herkese gönlünce ver deli gönül. Pir Sultan Abdal'ım bu sözüm haktır  Gaziler sözümün hatası yoktur  Aşıkın maşuktan dönmesi çoktur  Pirin eşiğine düş deli gönül
Ilgıt ılgıt esen seher yelleri  Esip esip yâre değmeli degil  Ak elleri elvan elvan kınalı  Karadır gözleri sürmeli değil. Estirir de seher yeli estirir  Kimini güldürür kimin kusturur  Kısmet ise kadir Mevlam gösterir  Sevmeli güzeli öğmeli değil. Bir bölük turna da havada uçar  İner engininden bir bade içer  Esen seher yeli göğsünü açar  Yâr göğsün bendleri düğmeli değil. Bir bölük turna da havada kışlar  Bak başıma geldi gördüğüm düşler  Size derim size yiğit yoldaşlar  Sözü yalan yâri sevmeli değil. Karac'oğlan der ki konup göçmedim  Ak göğsünün düğmelerin açmadım  Fırsat elde iken alıp kaçmadım  Öldürmeli beni döğmeli güzel
Ey hame eser senin değildir  Ey şeb bu seher senin değildir. Envar-ı füyuz-ı Mürşid-i Rum  Afaka Fürugum etti malum. Kıldı beni tıfl-ı mısra' asa  Doğdum doğalı suhanle ber pa. Ben tıfl idim eylemezdim ülfet  Bulmuştu sözüm temam şöhret. Bi-minnet ü üstad-ı talim  Ser-name-i tab'ım etti tanzim. Allah Allah zihi inayet  Na- baliga hikmet-i belagat. Feyz erdi cenab-ı Mevlevi'den  Aldım nice ders Mesnevi'den. Güya ki o bahr-ı bi gerane  Olmuş hum-ı rengden nişane. Dil hemçü şegaal o bahre düştü  Hem-cinslerim başıma üştü. Tavus-ı behişte eyledim naz  Amma ki yok iktidar- ı pervaz. Boş boşuna ney veş ettim efgan  Ben söyledim oldu şem' giryan. Olmuştu bu sine dik-i hikmet  Ni'met leb-i gayre oldu kısmet. Sinemde ne aşk var ne tabiş  Ebna- yı zemana bir nümayiş. Müjdemden alındı aşinalar  Gitti hepisi deyip dualar. Ben kaldım o söz lebimde kaldı  Keşt-i murat lenger aldı. Canımda ne suziş-i taleb var  Gönlümde ne neşe-i tarab var. Bu resme kalır gidersem eyvah  Tevfikına mazhar ede Allah
I . içimden dedim beraber yürüyelim olur mu  varsın gemilerimizi taşıyamasın sular  varsın yarı yolda uyuya kalsın  bize gönderilen bahar . içimden dedim beraber yürüyelim olur mu  varsın gölgemiz olsun hüzün  dilediği gibi uzatsın canevimize ayaklarını  varsın annemiz olsun tütün  hayat daha sert vursun yumruklarını . II . içimden dedim ilmeği kaçmış bir hayat bizimkisi  nedir alnımızdan öpmek için izimizi süren  kalmış mıdır kalesi düşmüş bir şehrin cazibesi  nedir yalnız bize yakışan bu serüven . bu serüven ki  bizden biri yaptı sırtımızdaki hançeri  ve terketti bizi huzur denen sevgili  kalakaldık, şaşkınlığın avuçlarında  billur bir kuş gibi . III . içimden dedim gömülü bir ırmağın yalnızlığıdır bu  beraber yürüyelim olur mu…
Kayalıklarda gördüm seni, bir sisli günde,  Fırtınadan saçların çözülmüş bir demetti.  O kayalıklarda ki bir yıl evvel üstünde  Çöllerden aşık dönen bir genç intihar etti.... Seni her nerde, artık, her ne suretle görsem  Bir gölgenin duyarım ruhuma düştüğünü.  Ben de o aşık gibi bir kayada ölürsem  Rabb'im mukaddes etsin seni gördüğüm günü! . Kayalıklarda bir genç öldüğü gün beldenin  Halkı seni karanlık rüyalarında görmüş,  Ey yadı gönlümüzden çıkmayan afet senin  Sevmediklerin değil, sevdiklerin ölürmüş.. Bazı ruhum kararır kefenlerden, mezardan;  Yok mu, Rabb'im, ölümün bir güzel şekli, derdim.  O kayalıklarda ilk seni gördüğüm zaman  Hayalimde ölüme en güzel şekli verdim.. Başka bir göz yaşını dudaklarınla silsen  Ürpererek: Bu, derim, mezardan bir nefestir!  Buna kıskançlık deme, bence değil yalnız sen,  Seni gören göz bile ne kadar mukaddestir! . Kimse karşında belki titremez gönlüm gibi,  Bense hala korkarım dizinde ağlamaktan.  Teması korku veren tatlı bir ölüm gibi  Daha cana yakındır görünüşün uzaktan...
Nerden geldik, nerdeyiz biliyor musun  Yüzyılar öncesi mi seviştik seninle  İlk tanıştıgımızdan bu yana çaglar mi geçti  Nasıl şimdi bir yerlere gidiyoruz elele. Anımsıyorum gözlerini, Babilde belki  Belkisin dillere destan asma bahcelerinde  Belki de yitik bir Ege Uygarlıgının  O Akdeniz mavisi sonsuz gecelerinde. Sen! En yakın olan bana, kanım gibi  Beni her gün bir kez daha doguran kadınım  Gül behçem, ormanım, suyum, topragım, gögüm  Sen! Dünya kurulalı beri aradıgım. Yeni dogmuş bir çocuk kadar tenhayım seninle  Enginlerde kanat çırpan bir martı gibi hürüm  Durmadan bir agaç büyüyor sevgimizden  Ta sonsuzlara dek uzuyor ömrüm. Seninle çaglar yaşadık biz, dünde degil  Zamanın ölümsüzlükle birleştigi yerdeyiz  Su gibi avuçlarımızdan akıp gidiyor günler  Doruklarında kar eksilmeyen tepelerdeyiz. Seni andıkça bir ışık vuruyor yüzüme  Yosunların yeşilinden, dalgaların köpügünden  Denizler çekiliyor, daglar egiliyor ve yollar  Kısalıyor, yaşadıgımız aşkın büyüklügünden. Bu coşkun umutlar boşuna degil sevdigim  Boşuna degil solan yaprakların bir bir yeşermesi  Bak! Bütün aydınlıgıyla duruyor karşımızda  Bu günün yarınlara açılan penceresi.
gün doğmadan başladı filizkıran fırtınası  evler yemen türküsü  sokaklar seferberlik  öyle bir gariplik ki  öyle bir tedirginlik  yaz başında güz sonrası . ayvalar çiçekteydi  güller daha tomurcuk  açıl demişti güneş  açılmıştı kıraçta kış elmaları  çözül demişti güneş  çözülmüştü yılanlar karanlık odalarında  dallarda yuvalar tüy kokuyordu  düğünçiçekleri şenlikli . gün doğmadan başladı filizkıran fırtınası  ne dal kaldı ne tomurcuk  yerden yere çaldı otları ağaçları  insan yüzlü bir korkuluk  üşüdüm dünyalarca  baskın yemiş bir kent gibi üşüdüm  sergen etti filizleri sapsarı bir karanlık  bahardan kışa düştüm . acılı günler gördüm  sığdıramam bir tek günü bir koca yıla  geceler geçirdim yoz kentlerin bulvarlarında  nice baharları kışlara gömdüm  uzak düştüm yelinden yelvesinden acılı yurdun  uzak düştüm umudundan mutundan  yomundan uzak düştüm  bunaltının böylesini görmedim . severim fırtınanın her türlüsünü  ormanlar uğultulu sular dalgalı  severim filizkıran fırtınası'nı  kırıp kanatmıyorsa sevincin türküsünü  nerde benim baharım  dalım yaprağım nerde  gece çökmüş üstüne kerpiçsel yalnızlığın  sanki kaplan pençesinde bir manda böğürtüsü  ne kuş kalmış ne çiçek  ne kırmızı ne yeşil  sapsarı karanlıkta yerler bahar ölüsü
Işıkları söndür suna su  Vapurları duyacağız ha  Dün gece uykumda sıçradım  Beni mi çağırdın suna su  Nereye gideceğiz ha. Yabancı değil ben kaptanım  Aç kapıyı suna su  Büyük yağmurda ıslandım  Şarabın var mı suna su  Sabahı bulacağız ha. Kadehini dinleme çıldırırsın  Elimden gelmeyen bir o  Bütün trenleri kaçırdım  Saatin kaç suna su  Yarın öleceğiz ha
sela verilirken kalktık kahveden ,  cumaydı,yılın en beklemiş günü,  yemeni gibi üstünde tabutun,  gölge veren ağaçsız bir gökyüzü.  kızın babası yanımızda,boyu nuzun,  zayıf,ağzında mırıltılar,  on köylü,iki subay bir tezkereci er,  sıralandık ahşap mescidin avlusunda,  namaz kılmadı adam,ağlamıyordu da,  alnı bir uzun sabrın kabaran gelgiti,  sürgün duvarı bekleyişin,  dünyaya çok yakın bir gece gibi,  aldık cenazeyi sarsmadan,iğreti  ve hafif,gözlerimiz yerde,  kayıp bir tayın izini süreriz sanki,  kapılarda başları çatkılı kadınlar,  sallanıyorlardı sisli giysilerinde,  yüklüğe saklanmış çevreler gibi soluk,  bölünmüş gibi yılın en katı ekmeği,  imece sofrasında hıçkırığın,  kim bilir kaç ölümden kalma saçı gibi,  susmuştu çekirgelerin kabuğu,  toprak kumruları güneşin,  ve köpeklerin yediği kemiksiz sabah,  susmuştu göğün sarnıcı,boş,  cemaat yürüyordu kablumbağa gibi,  mezalığa doğru yüzyılda,  sarı sabırların yanından,acelesiz,  ayrık otu yolmaya gidiyor sanırsın,  davul vurmaya,ay tutulmuş,  tarladaki yarılmış toprağı görmeye,  susuzluğun kirli rengini,ayıbını,  dağa taşa vurmuş açlığı,  dayanan dayanır,yağsız bulgular ve ahlat,  gençleri alır ölüm ilk ağızda,  sabah yıldızının uğrağı,  böğürtlensiz mezarlığa vardığımızda,  bir melek lale sümbül dikiyordu,  lalelerden birini aldı adam,  girdi kızının mezarına,  sarıldı,öptü,bıraktı laleyi sonra,  kefenin üstüne,uykusuz.  yedi çocuğu gömülüymüş,söylediler,  bizi aç bırakan bu toprak  açlıktan ölenlerle beslenir dediler,  dönüşün bir kişi omuzladı tabutu,  toz toprak içinde vardık kahveye,  yaşlı adam doğru çeşmeye gitti,  elini yüzünü yıkadı konuşarak  kendi kendine duasız,bir tanrı gibi.
Gezinen bir gölgedir hayat, gariban bir aktör   sahnede bir ileri bir geri saatini doldurur   ve sonra duyulmaz olur sesi, bir masaldır   gürültücü bir salağın anlattığı   ki yoktur hiçbir anlamı.
Açlıktan, tokluktan sual edersen  Ocak bizim amma, aş bizim değil.  Hırsız çıktı kara yüzlü geceler  Uyku bizim amma, düş bizim değil.. Öküzler harmana eğri bakıyor  Kızıl toprak, ak tohumu yakıyor  Bu yıl yumurtalar hep cılk çıkıyor  Yuva bizim amma, kuş bizim değil.. Öyle bir durum ki Allah etmesin  Kurtlar taşır ayıların sıtmasın  Ne duyarsan garibine gitmesin  Gövde bizim amma, baş bizim değil.. Her sabah bir kuşun tüyünü yolduk  Verha düşmanların davulun çaldık  Öpmeyi yitirdik, ısırgan olduk  Ağız bizim amma, diş bizim değil.. Gittikçe her yüke alışıyoruz  Ağlanacak yerde gülüşüyoruz  Gönüllü gönülsüz çalışıyoruz  Emek bizim amma, iş bizim değil.. (Vur Emri)
Merhaba diyoruz ölü teyzelerimize çocuklar  merhaba diyorlar o şiirlerimizin eşikleri. Mum tacirlerinin kızları ne temiz porselen  yüz çiçeğe yüz ay çıkarırmış bu tabaklar. Yüzüklerinde altın parmaklar takılıymış ve  çarşılar grevsiz deli olurmuş yalnızlık işte.
O kadar güzel bir yüzdü ki  Gelip geçici olamazdı  Ya da bir resimdi çizilmiş yastığıma. Onunla hep  Bir uçurum kıyısında gibi seviştik  Kanatlanıp  Birbirimizin uçurumuna . Sevişmek bir şiir  Bir uçurum dengesidir  Yer çekiminin  Ve akıl çekiminin dışında
Bülbül olsam varsam gelsem  Hakk`ın dıvanına dursam  Ben bir yanıl alma olsam  Dalında bitsem ne dersin? . Sen bir yanıl alma olsan  Dalımda bitmeye gelsen  Ben bir gümüş çövgen olsam  Çeksem indirsem ne dersin? . Sen bir gümüs çövgen olsan  Çekip indirmeye gelsen  Ben bir avuç darı olsam  Yere saçılsam ne dersin? . Sen bir avuç darı olsan  Yere saçılmaya gelsen  Ben bir güzel keklik olsam  Bir bir toplasam ne dersin? . Sen bir güzel keklik olsan  Bir bir toplamaya gelsen  Ben bir yavru şahan olsam  Kapsam kaldırsam ne dersin? . Sen bir sulusepken olsan  Kanadım kırmaya gelsen  Ben bir deli poyraz olsam  Tepsem dağıtsam ne dersın? . Sen bir delı poyraz olsan  Yoluma yatmaya gelsen  Ben bir Azrail olsam  Canın alsam ne dersin? . Sen bir Azrail olsan  Canımı almaya gelsen  Ben bir cennetlik kul olsam  Cennete girsem ne dersin? . Sen bir cennetlik kul olsan  Cennete girmeye gelsen  Pir Sultan Üstadın bulsan  Bilece girsek ne dersin?
Gel benim derdime bir derman eyle  Alemler derdine derman olansın  Özümün hükmüne bir ferman eyle  Alemler hükmüne ferman olansın. Bir ismin Haydar'dır, bir ismin Ali  Hak Murtaza dedi sana ya Veli  Cihanın ahiri hem de evveli  Velayet mülküne sultan olansın. Pir Sultan Abdal'ım, meydanda merdim  Her ner'ye baktımsa yarimi gördüm  Seherde tesbihim evradım virdim  Garip gönüllere mihman olansın
Kara tahtaları  Yeşile çevirdiler de  Yeşil umutlarını  Karaladılar çocukların. AHMET TELL
Işıklı günlerinde düşün,  memleketini, dostlarını, sevgilini,  onlarla kal, dinlen  bırak kendinden bir şeyler,  bir mağlup akşamın mahzunluğu  silinsin gözlerinden. . Bir kavga sonunu unut.  sen maceralar peşinde değil,  umutsuz bir yolculukta değilsin. . Yaşamak sadece sevmektir, inan bana.  Sevmeyenler dünyamızda yaşamıyor.  Yaşamak suda, toprakta, insanlarda görünerek;  bir zeytin ağacı gibi.  Bir zeytin ağacı gibi, ne güzel  denize yakın olacaksın,  uzayan dallarında, yapraklarında ışık  ta derinlerde köklerin.  Bir zeytin ağacı gibi, bin yıl severek  yaşamak her gün...
Güneş gibi ol şefkatte,merhamette.  Gece gibi ol ayıpları örtmekte.  Akarsu gibi ol keremde,cömertlikte.  Ölü gibi ol öfkede ,asabiyette.  Toprak gibi ol tevazuda,mahviyette.  Ya olduğun gibi görün,ya göründüğün gibi ol.
Ne kadar bilsen de bilire danış  Danışan dağları aşar mı aşar  Danışmadan yola gitse bir kişi  Yorulup yollardan şaşar mı şaşar. Altın da bir pula olur mu kabul  Ehl ile konuş ki olasın ehil  Cahille konuşma olursun cahil  Kişi itibardan düşer mi düşer. Uzak ol canını dişine takın  Sözümden mana al darılma sakın  Hasmın karıncaysa merdane bakın  Gafilen taş başa düşer mi düşer. Budur kainatın yekta güheri  Kalbi gevher olan olmaz serseri  Bir kişi içerse ab-ı kevseri  İrfan meydanında coşar mı coşar. Pir Sultan Abdal'ım bu böyle olur  Herkes ettiğini elbette bulur  Alıcı kuşların ömrü az olur  Akbaba zararsız yaşar mı yaşar
Büyüsün küçülmen,  Bu senin yakının!  Yaklaştın mı sağlığında  Şimdi de uzaksın! . Duyur istersen  İlanlar ne yapsın?  Ana baba kardeş  Yaşarken ne yaptın? . görseler gazetelerde  Dostlar tedirgin  Bir iki telefon  Yeter üç beş akraba.. Yükler ağır kaldırdınız  Kırık, ezik bir yığın.  Göm, gömülmez  Utancın, uzaklığın.
Kendi içmez, içeni kınamaya bayılır  Yüzünden aldatmaca, sahtekârlık yayılır  Şarap içmiyor diye, kasılıp gezer ama;  Yedikleri yanında şarap meze sayılır! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Zil, şal ve gül. Bu bahçede raksın bütün hızı...  Şevk akşamında Endülüs üç def' kırmızı.... Aşkın sihirli şarkısı yüzlerce dildedir.  İspanya neşesiyle bu akşam bu zildedir.. Yelpâze çevrilir gibi birden dönüşleri,  İşveyle devriliş, saçılış, örtünüşleri.... Her rengi istemez gözümüz şimdi aldadır;  İspanya dalga dalga bu akşam bu şaldadır.. Alnında halka halkadır âşüfte kâkülü,  Göğsünde yosma Gırnata'nın en güzel gülü.... Altın kadeh her elde, güneş her gönüldedir;  İspanya varlığıyle bu akşam bu güldedir.. Raks ortasında bir durup oynar, yürür gibi;  Bir baş çevirmesiyle bakar öldürür gibi.... Gül tenli, kor dudaklı, kömür gözlü, sürmeli...  Şeytan diyor ki sarmalı, yüz kerre öpmeli... Gözler kamaştıran şala, meftûm eden güle,  Her kalbi dolduran zile, her sîneden: 'Ole! '
Ya bin yıl, ya bin asır sonra o gün gelecek.  Koklarken küllerimi mezarımda bir böcek  O kadar yanacak ki, bir yüksüklük toprağım,  Yerden bir damar gibi kopup fışkıracağım!  Ve birden bakacağım, her tarafım bitişmiş,  Başım, toprak altında bir mâden gibi pişmiş.  Nefesten daha ince bir ipek kumaş derim;  Fosfordan daha parlak, ince uzun ellerim.  Dalacağım kendimin hayran seyrine,  Diyeceğim: Bu dönen şeyler eski yerine,  Benim diye baktığım şeyler miydi bir zaman?  Külümün rüyası mı yoksa gördüğüm?.. Aman!  Başımda açılacak fânilerin seması  Ve onların taprağa gerçek diye teması,  Bir tatlı vehim gibi içimi bayıltacak;  Toprağın, koşacağım, üzerine yalnayak;  Şehrin, dolaşacağım kuş gibi etrafında;  Bir beyaz hayaletim upuzun çarşafında,  Gezeceğim, doğduğum evin odalarını,  Geceleyin, koskoca şehrin lâmbalarını,  Bir keksin üfleyişim söndürmeye yetecek;  Korku, şehrin çelikten sesini tüketecek.  Herşey susacak o ân, çalınacak kapılar;  Kiremitleri yaprak yaprak alan bir rüzgâr,  Ağzamdan haykıracak, uzun, gizli, çapraşık...  Erişilmez fikir ki, düğüm düğüm dolaşık...  Sarıldıkça boşanan yumak, çözülen demet;  Başı görünmez hayâl, sonu gelmez nedamet.... (1931)
(Şairin cesedinin yanında bulunmuştur) . Hepinize! .. . İşte ölüyorum. Kimseyi suçlamayın bundan ötürü. Hele . dedikodudan, unutmayın ki, merhum nefret ederdi. . Anacığım, kardeşlerim, yoldaşlarım! Bağışlayın beni. İş . değil bu, biliyorum (kimseye de öğütlemem) , ama benim . için başka bir çıkar yol kalmamıştı. . Lili, beni sev. . Hükümet Yoldaş! Ailem: Lili Brik, anam, kız kardeşlerim . ve Veronika Vitoldovna Polonkaya’dan ibarettir; yaşamlarını . sağlarsan, ne mutlu bana... . Bitmemiş şiirleri Brik’lere verin, ne lâzımsa onlar yapar. . “Bir varmış bir yokmuş“ . derler hani: . Aşkın küçük sandalı . hayat ırmağının akıntısına kafa . tutabilir mi! . Dayanamayıp parçalandı işte sonunda... . Acıları . mutsuzlukları . karşılıklı haksızlıkları . h a t ı r l a m a y a b i l e d e ğ m e z: . Ödeşmiş durumdayız kahpe felekle. . Ve sizler mutlu olun . yeter.
Bana biricik gıda, aç ve susuz düşünmek;  Sizinse düşünceniz, yemek, yatmak, eşinmek! . 1974
Yolculuk, her zaman düşündüm onu;  İçimde bu azgın davet ne demek?  Oraya, nemdeyse güneşin sonu,  Uçmak, kayıp gitmek, kaçıp dönmemek.. Altımdan kaydırdı bir el minderi;  Herkes yatağında, ben ayaktayım.  Bir gece, rüyada gördüğüm yeri,  Gözlerim yumula, aramaktayım.. Beni çağırmakta yabancı dostlar;  Bu dostlar ne güzel, dilsiz ve adsız.  Eski evde, şimdi bir başka ev var:  Avlusu karanlık, suları taçsız.. Her akşam, aynı yer, aynı saatte,  Güneşten eşyama düşen bir çubuk;  Yangın varmış gibi yukarı katta,  Arkamdan gel diyor, sessiz ve çabuk!. Başım, artık onu taşımak ne zor!  Başım, günden güne kayıtsız bana.  Dalında bir yaprak gibi dönüyor,  Acı rüzgarların çektiği yana...
Şimdi bir sur gibi yıkılan gönül  Sevgi diyarının viranesidir.  Yalnızlık içinde sıkılan gönül  Hasret ateşinin pervanesidir.. Başından geçen hal bir mübtelanın,  Kanlı izleridir aynı belanın;  Aynı mecnun ile aynı Leylanın  Bu demde söylenen efsanesidir.. Görünce kaygunun azadeleri  Derhal olur ölüm amadeleri,  Dünyayı taşırır üftadeleri,  Her biri deliler divanesidir.. Dense delebinde mey bulunduğu  Yoktur bu uğurda mest olunduğu,  Çünkü o afetin bize sunduğu  Bir zehirli firkat peymanesidir.. Güya mezardan bugün çıkmış kadar  Saldırmış dünyaya acıkmış kadar,  Artık hissetmeden pek bıkmış kadar  Gönülden sevmenin biganesidir.. Güzelliği nurun değildir eşi,  Onu aydınlatan bir hırs ateşi;  başında gezdirse bile güneşi  Bence yine zulmet nişanesidir.. O hüsran yoluna saptıran güzel  Aşk mabedine put yaptıran güzel  Günlerce kendine taptıran güzel  Kafirler bezminin yeganesidir...
Cebeci İstasyonunda bir akşam üstü  İncecikten bir yağmur yağıyordu yollara  Yeni baştan yaşıyorduk kaderimizi  Sıcak bir kara sevda  Yüreğimizin başında bağdaş kurup oturmuştu;  Acımsı, buruk.  mühürlenmişti ağzımız bir sessizlik içinde  Sessizliği üstümüzden atamıyorduk  Bir saçak altında kararsız, yorgun  Saatlerce duruyorduk  Kimse görmüyordu bizi. Cebeci İstasyonunda bir akşam üstü  Yeni baştan yaşıyorduk kaderimizi  Cebeci İstasyonunda bir akşam üstü  Bir başka türlüydü bu insanlar  Sen bir başka türlüydün  Gözlerin yine öyle bir bilinmez renkteydi  Gözlerin gözlerimde erimekteydi  Bir mermer heykel gibi yanımda duruyordun  Beni bırakma diyordun. Meyhane sarhoşları gibi sırılsıklam  Bir yalnızlık duyuyorduk  Ağlıyordun, ağlıyordun.... Cebeci İstasyonunda bir tren  Nefes nefese soluyordu  Gerilmiş bir keman teli gibiydik. Ankara Kalesi'nde bir eski çalar saat  Bilmem kaça vuruyordu  Bir yağmur yağıyor inceden ince  İçimizdeki binbir düşünce  Harmanlar misali savruluyordu  Islanmış bir ceylan yavrusu gibi  Tiril tiril titriyordun  Gitsek gitsek diyordun.. Yüreğimin atışından deli gönlümce  Sırıl sıklam, paramparça, permeperişan  Türküler söylüyordum  Ağlıyordun, ağlıyordun.... Şimdi, şimdi seni düşünüyorum  Cebeci yollarında rüzgarlar esiyor, serin  Paramparça düşmüş gönül ufkuma  İki yıldız gibi gözlerin  Gel Ey ciğerime saplanan hançer  Gel ey yüreğime oturmuş kurşun  Göçmen kuşlar gibi çok uzaklardan  Gel artık  Ne olursun
Şarkı söylüyorum zaman geçsin diye  Ömrümün şu son günlerinde  Don üstünde bir resim gibi  Memnun edişimiz Yüreğimizi  Taşlar atarken gölcük üstünde  Şarkı söylüyorum zaman geçsin diye. Harikalar gününü yaşadım  Siz ve ben hatırlayalım  Ve yılların duvarlarını aştım  Mucize yüklü kulaklarım  Değil ki devran eskisi gibi  Harikalar gününü yaşadım. Gidelim ki bu parmaklar çözülsün  Anlımız gibi şerefiyle  İlk sen gözlerinle görürsün  Bizden alçak bulutları  Ve dizlerimizde çayır kuşları  Gidelim ki bu parmaklar çözülsün. Ay ışığı yaptık biz  Saraylarımız ve heykellerimiz için  Öldürüyorsalar bizi önemli midir  Geceler düşecektir bir bir  Komüncü oldu artık Çin  Ay ışığı yaptık biz. Söyleyeceğim ve Söyleyeceğimde  Bu hayat nice manzaralara sahne oldu  İnsan ulaşıp doğal büyüklüğünü buldu  Sesi ormanlar dağlar  Sırlar ve denizler üstünde  Söyleyeceğim ve Söyleyeceğimde. Evet zaman geçsin diye şarkı söylüyorum  Kemana karşı yıpranır kemane  Taş ta kaydırmaca oyununda  Ve dokunaklı aşkım  Eğik gölgeme astığım. Şarkı söyleyerek geçiriyorum zamanı  Zaman geçsin diye şarkı söylüyorum. Louıs Aragon. Çeviren Lolan
Biliyorum gideceksin. Bir eylül ayında ve günün herhangi bir vakti gideceksin. Ne eski bir şarkı engelleyebilecek gitmeni ne de yalnızca gözlerimde sakladığım aşkım. Usul usul ve ağır başlı adımlarla gideceksin. Her adımda gitmenin acısı yankılanacak sokakta. Bir törendeymişçesine göze batan bir yürüyüşle gideceksin ve ben çocuklar gibi bakacağım ardından. Sen geriye dönüp bakmayacaksın.. Gideceksin…. Yalnızca gözlerimde sakladığım aşkımı sukuta kurban vereceğim. ‘Keşke’ diyeceğim sonra ve sonraları da ve her zaman ‘keşke’ diyeceğim. Söylenmemiş sözlerin ateşi yakacak tüm bedenimi. Engizisyonlarda kurban edileceğim her gün. Geç kalmış infazın korkusu kemirecek beynimi. Duvarlara bakıp hayıflanacağım.. Biliyorum gideceksin…. Puslu bir eylül ayında gideceksin. Gözlerinle birlikte, saçlarınla birlikte gideceksin. Geride seni hatırlatan bir tek kelebekler kalacaklar. Bir tek kelebeklerin kanatlarına bakacağım özlemle. İlan edilmemiş bir aşkın hüznünü bırakacaksın bir de. Taşımayacak kadar yorgun olacağım sen yokken. Sonra yaşamak dediğimiz saltanatın soytarılığı kalacak üzerime. Sihirli sözlerin avutulucuğuna salacağım boyalı yüzümü. Kimse fark etmeyecek seni. Seni en kuytu bakışlarımda saklayacağım. Seni uykusuz gece yarılarımda saklayacağım. Başlayıp da bitiremediğim yazılarımda. Bir radyo istasyonunda çalınan Ortadoğu şarkısında.. Sen gideceksin… . Ve aslında gitmelisinde..  Hem de bir eylül ayında gitmelisin.  Şehrin gece lambalarında dans etmeli veda bakışların.  Korkularımla yüzüstü kalakalmalıyım öylece basık bir kenar mahalle kahvehanesinde. Aşkınla demlenmiş sıcak bir çay içmeliyim. Küfürler saçıp etrafa, belalara bulaştırmalıyım ağrılı başımı.  Yokluğuna alışmamalıyım.  Alışamamalıyım…
Zaman mı? değil zaman.. Akan zaman değil mesafelerdir.. Güneşin çekici yukarda  Suyun bıçağı aşağıda  Krom alçakgönüllü, bakır utangaç,  Ağaç: bir damla iki kıvılcım arasında.  Rüzgâr bilmiyor nerden eseceğini  Sınırlar kesik,  Yerleşme yerlerinde balkıma.. Biz kırıldık daha da kırılırız  Ama katil de bilmiyor öldürdüğünü  Hırsız da bilmiyor çaldığını  Biz yeni bir hayatın acemileriyiz  Bütün bildiklerimiz yeniden biçimleniyor  Şiirimiz, aşkımız yeniden,  Son kötü günleri yaşıyoruz belki  İlk güzel günleri de yaşarız belki  Kekre bir şey var bu havada  Geçmişle gelecek arasında  Acıyla sevinç arasında  Öfkeyle bağış arasında. Biz kırıldık daha da kırılırız  Doğudan Batıya bütün dünyada  Ama kardeşin kardeşe vurduğu hançer  İki ciğer arasında bağlantı kurar  Büyür, bir gün, zenginleşir orada,  Çünkü Ali'yi dirilten iksir de saklı  Hasan'a sunulmuş ağuda,  Granitin de olur bir okyanus diriliği,  Nehirler daha uysal akar,  Bir çiçek nasıl açılıyorsa kendiliğinden  Bir kuş nasıl uçuyorsa  Öyle sever, çalışır insan,  Kıraçlar çarptıkça dağlara  Gül göçürür şafağından  Doğanın altın şafağından  İnsanın altın şafağından  Tarihin altın şafağından. Biz kırıldık daha da kırılırız. Kimse dokunamaz bizim suçsuzluğumuza.. (1966)
Senki güzeller sahisin  Özünü ele vermem  Damla idim göl eyledin  Sözünü ele vermem. Gündüz güne tutsak düstüm  Zindanlara eyvallah  Kara gecenin isigi  Yüzünü ele vermem. Derdim vardir dolu dizgin  Günüm geride kaldi  Bulutlarim çile yüklü  Derdi üstüme saldi. Saçlarimdaki bu aklar  Rengini senden aldi  Ocaginda yanan benim  Közünü ele vermem. Nefesin kabrimin tasi  Saglari yük eyledi  Güz ayi yaprak dökümü  Baglari yük eyledi. Zerre kadar SEFAI'ye  Daglari yük eyledi  Cekerim sonuna kadar  Tozunu ele vermem!
onlara ün mü gelir bazı ses mi duyarlar  yumuşak bir kedere ufalır bakışları  idam mahkumlarıdır aslında ihtiyarlar  ölüme koşullanmış bütün davranışları  yorgun öksürükleri oturup kalkışları  yaşayıp durmaktan gizlice utanırlar  her gece artık gitmek vaktidir sanırlar  geçmiş günlerinden bir destek aranırlar  uysal bir gülümseme tek sızlanışları  idam mahkumlarıdır aslında ihtiyarlar  ölüme koşullanmış bütün davranışları. yolculuk sabaha mı yoksa akşam üstü mü  aylardan bu ay mı günlerden acaba ne gün  yılan gibi çöreklenmiş bu boğuk kördüğümü  çözebilirsen çöz çözememekten üzgün  kaç kere hesabını çıkarırlar bir ömrün  şu yağmurlu güz dünyadaki son güzü mü  bir daha yiyecek mi yediği şu üzümü  ya uykuda giderse söylemeden son sözünü  ölmek var mı farkına varmadan öldüğünü  yılan gibi çöreklenmiş bu soğuk kördüğümü  çözmeye uğraşırlar çözememekten üzgün. bakılan her resim bütün bir ömrü saklar  ellerini kaldırsalar yıllar dökülüşür  birazdan yalıda sanki buluşacaklar  bir yerde saat çalsa o sevgili görünür  umut heykeli midir ay ışığı örtünür  bir pencere açılsa unutulmuş şarkılar  çocuk bahçelerinden nasıl yankılanırlar  kalkan her vapurda giden bir yolcu var  gönderilen her mektup onları götürür  idam mahkumlarıdır aslında ihtiyarlar  sabahtan akşama her gün kaç kere ölür
Şimdi tarlalarda güneş vardır.  Karlar donmuştur otların uçlarında..  Artık akşamları dinlenemem  Başım avuçlarında.. İçi korku dolu kış gecesi  Hiç yatağın yok mu sıcak  Dağları dolduran kır çiçeği  Hangi rüzgarlar seni koklayacak!. Saçlarımı kesip rüzgara ataçağım!  Ta ki haber götürsün bir gün sana!  İçimde bir şeytan var, diyor ki  Aklına ne gelirse yapsana.. Ben bu şiiri yazdım atlı talimde  Bulunduğum sehir İstanbul'du  Ağır ağır kar yağıyordu  Atımın yelesi bulut renginde.
Geliyormuşum;  pencerelerde yaz  ve bileklerimde bayat bir intihar. Oysa ölünecek bir şey yokmuş,  gidince sen,  yaşanacak bir şey olmadığı kadar. Yanıyormuşum;  vardığım yere bırakıp kendimi.  Atlasında yeryüzünün  çılgın  ve çirkin  ve hüzünle oyalanan.  Yüreğimde kül tadı nice yangından kalan.... Ölüyormuşum;  senin saçların uzuyormuş üstelik.  Ölünce ben, cıgarayı da bırakıp taksit ödüyormuşsun.  Bedenin tecritmiş geçliğinden,  ikisi de yalnızmış,  geceler öpüyormuş memelerinden.... Bense geçliğimi pazarlıksız  ve hızla geçtiğimden;  bugünler saçlarımla birlikte şiir yazmayı da kısa  kestiğimden,  piç kalmış aşklarla avutup kendimi,  bileklerimde bayat bir intiharın dikiş izleri,  gelip geçmiş yılların diş izleri ömrümde,  neşter ve gül’müş hayat.  Gülüyor...Gülüyor...Gülüyormuşum...
Siz mesela Emire’ler, Mehmet’ler  Gıdıklasam gülersiniz değil mi?  Siz aklı kısalar, derdi dehşetler  Gıdıklasam gülersiniz değil mi? . Sarmış kalbinizi bir çelik perde  Aşk duygunuz mahkûm kalmış içerde  Ağlanacak, hatta ölecek yerde  Gıdıklasam gülersiniz değil mi? . Huzurlu bir lokma yiyemiyenler  Gönlünce bir urba giyemiyenler  Haksızlığa “hayır” diyemiyenler  Gıdıklasam gülersiniz değil mi? . Yoksulluk bir yanda, zulüm bir yanda  Farzet ki hastasın bir yıkık handa  Gülmenin çılgınlık olduğu anda  Gıdıklasam gülersiniz değil mi? . Siz her saat sarhoş, her zaman toklar  Eğlenceden gayri kaygusu yoklar  Aç komşuyu düşünmeyen Buldog’lar  Gıdıklasam gülersiniz değil mi? . Ne desem, ne yazsam hepsi nafile  Düzelmez hâliniz itiraf ile  Gülmek yüz kızartan suç olsa bile  Gıdıklasam gülersiniz değil mi? . Ar-namus denince kaldır öte at  Millet davasına yanaşma yan yat  Ruh gebermiş, deri diri! .. Bu ne halt?  Gıdıklasam gülersiniz değil mi? . İmandan-ahlaktan soysalar sizi  Beton heykel gibi koysalar sizi  Şöyle böğrünüzü, ya midenizi  Gıdıklasam gülersiniz değil mi?. Siz iki paralık gülünç kişiler  Hop demeden dişleriniz ışılar.  Siz şuur yoksulu sebep başılar  Gıdıklasam gülersiniz değil mi?. (Vur Emri)
İki yıldız arası göğe asılı hamak…  Uyku, uyku… Zamansız ve mekânsız, uyumak.  Uyumak istiyorum; başım bir cenk meydanı;  Harfsiz ve kelimesiz düşünmek Yaradanı.  İlgisizlik, her şeyden kesilmiş ilgisizlik;  Bilmeyiş ki, en büyük ilme denk bilgisizlik.  Usandım boş yere hep gitmeler, gelmelerden;  Bırakın uyuyayım, yandım kelimelerden! . Göz kapaklarımda gün, kapkara bir kızıllık;  Kulağımda tarihin çıkrık sesi, bin yıllık.  Bir yurt ki bu, diriler ölü, ölüler diri;  Raflarda toza batmış Peygamberden bildiri.  Her gün yalnız namazdan namaza uyanayım;  Bir dilim kuru ekmek; acı suya banayım!  Ve tekrar uyuyayım ve kalkayım ezanla!  Yaşaya dursun insan, hayat dediği zanla…
Kalıp değil bir fikir...  Elmas sorguçlu fakir;  Açıkta sırrı bakir;  Kadın.... Çölde kaçan bir serap;  Yönü kementli mihrap...  Madeni som ıstırap;  Kadın.... Dipsiz hasrete tuzak;  En yakınken en uzak....  Tadı zehrinde erzak;  Kadın.... Bir işaret, bir misal;  Ayrılık remzi visal...  Allah'a yol bir timsal;  Kadın...
Gitme Giden Gitme Sual Sorayım  Ya Ne Bu Dünyanın Üstünde Durur  Vallahi Billahi Ben Onu Gördüm  Dünya Sarı Öküz'ün Üstünde Durur . Gitme Giden Gitme Bir Dahi Soram  Ya Bu Öküz Neyin Üstünde Durur  Vallahi Billahi Ben Onu Gördüm  Öküz De Bir Salın Üstünde Durur . Gitme Giden Gitme Bir Dahi Soram  Ya Bu Sal Da Neyin Üstünde Durur  Vallahi Billahi Ben Onu Gördüm  Sal Da Bir Balığın Üstünde Durur . Gitme Giden Gitme Bir Dahi Soram  Ya Bu Balık Neyin Üstünde Durur  Vallahi Billahi Ben Onu Gördüm  Balık Da Deryanın Üstünde Durur . Gitme Giden Gitme Bir Dahi Soram  Ya Bu Derya Neyin Üstünde Durur  Vallahi Billahi Ben Onu Gördüm  Derya Da İkrarın Üstünde Durur . Gitme Giden Gitme Bir Dahi Soram  Ya Bu İkrar Neyin Üstünde Durur  Pır Sultan’ım Der Ki Ben Onu Gördüm  İkrar Da İmanın Üstünde Durur
Zaten hayalet olan  Gölge yazar Oğuz’un ölümü de  Herhalde kendinden rivayet. Oğuz’un cenazesi mi  Hayret!. Hem o hiç uyumaz ki  Belki de ilk kez oradan  Kendi kendini Türkçeye çevirecek  Yeni dikilmiş bir kalem selviyle  Ya da en eski daktilosuyla gecenin  Yıldızları tuş
Doğabilim. Bitkileri öğreniyorum.Otları, çiçekleri  Bir taflanı alıyorum.Taflan bu diyorum.. Başlıyorum incelemeye tutup iki ucundan.  Bir pelin yaprağını koparıyorum sonra.. Özsuyu çıkıyor elime.Bir dalı kanırtıyorum  Yininden.Uzun, incecik bir söğüt dalını. Damarlarını sayıyorum , bir suya bırakıyorum  Dünyanın en güzel yeşili o zaman anlıyorum.. Böyle bütün gün dolaşıp duruyorum  Sonra birden kağıda kaleme sarılıyorum.
Kayıklarla kayıkçılar  Dalgıçlarla balıkçılar  Bilirsin:ne ister,deniz! . Kendini bu isteklerin:  Yelkenlerin küreklerin  Altına seriver, deniz! . Balıkların,kandillerin  Ne varsa olsun ellerin  Bana mavini ver deniz!
Hakiki büyük adamlar  Güzel ağaçlara benzer  Dallarında yuvalar kurulur  Gölgesinde yorgunlar dinlenir  Çiçeklerine sürünenler  Güzel koku alırlar  Meyvesiyle açlar doyar ve yaprakları arasından dökülen güneş damlaları toprağa hayat verir.
Tanrı sen ne kadar güzelsin  bir hiç olarak  ormansın belki bilmiyorum  belki ormanda bir ağaçsın şuncacık  bir pazartesi günüsün  insanları dupduru edemeyen  bütün karayollarında ve demiryollarında  gider gelirim bütün dünyada  ama biliyorum Kırşehir'de mezarsın  bir kilisesin Kapadokya'da  sözgelimi yumurtada zarsın  ustasın sabahları yapmada  en katı yoklukları koyarak insanın içine  akşamüstlerinde biraz gaddarsın  sular ve zamanlar kararırken. ne yapalım  bari bağışlayalım birbirimizi.
Ey Yezit sen neden yeldin kastıma  Erdebil'de Şah Safi'den buyruğum  İlettin Urum'a çoban eyledin  Sırtımdaki alet midir çağlığım. Mağripten de çatal nurlar doğarsa  Mümin kula Hak rahmeti yağarsa  Hasan Hüseyin bana sahip olursa  Yanımdakine çok olur eyliğim. Ol İmam Zeynel'e merdan uyarsa  İmam-ı Bakır'dan içer ayarsa  İmam Cafer buyruğunu duyarsa  Anın için Hak yanında baylığım. Musa Kazım ciğerimi yakıyor  Irmaklar Cennet'te kevser akıyor  Aslımız İmam Rıza'ya çıkıyor  Muhammet Ali'ye vardır soyluğum. Taki Naki'ye iradet getirdiğim  Düldül oldum Şah Ali'ye götürdüm  Yöğrük oldum üç yaşında satıldım  Kimseler de bilmez benim taylığım. Pir Sultan Abdal'ım alır satarım  Askeri Mehdi'ye meyil katarım  Mansur olup şu cihanı atarım  Her ağaçta olmaz benim yaylığım
Cebeci köprüsünün üstü  Karınca yuvasına benziyor,  Hamallar, körler, topallar,  Oturmuş nasibini bekliyor.. Cebeci köprüsü yüksek  Altından tren geçiyor,  Ya benim aklımdan geçenler?  Kimse bilmiyor.. Şu dünya güzelim dünya  Tıkır tıkır işliyor,  İnsanlar insanlar insanlar  Neden böyle çekişir durur  Aklım ermiyor.. Cebeci köprüsünün korkulukları  Kara boyalı,  Daha böyle köprülerden geçersin çok  Cahit Külebi.
Seherden uğradım dostun köyüne“  Hoş geldin sevdiğim, in! ” dedi bana.  Domurcuk memesin verdi ağzıma,  “Yorgunsun sevdiğim, em! ” dedi bana.. Benim yârim gelişinden bellidir,  Ak elleri deste deste güllüdür,  İbrişim kuşaklı ince bellidir  “İnce bellerimi sar! ” dedi bana.. Benim yârim bana yalan söylemez.  Söylerse de gıybetimi eylemez.  İl yanında ikrârını söylemez  “İlleri uyut da gel! ” dedi bana. Mestine de deli gönül mestine,  Âşık olan gül gönderir dostuna.  Telli mahramasın attı üstüme  “Terlersen sevdiğim, sil! ” dedi bana. Karac’oğlan, sırrın kime danışır?  Siyâh zülfü mah yüzüne kıvrışır.  Ayrılanlar elbet bir gün kavuşur“  Ağlama sevdiğim, gül! ” dedi bana
ulan karınca  46'ncı kata nasıl çıktın  merdivenle mi  asansöre mi bindin? . ulan insan  kendini beğenmiş şaşkın  demek senin yaptığını  yapabildiğime şaştın  bahse girer misin her işte  karıncadan üstün olduğuna? . insan oğlu güldü  sonra 46'ncı katın  pencerelerinden birini açtılar  ikisi birden atladılar. insancık torba kağıdı gibi  patlayıverdi kaldırımda kan revan  karıncaya gelince acelesi yoktu  o daha 42'nci katın önündeydi.
Gözlerimin önünde ıslak dağların kabaran yalnızlığı.  Ne varsa uçurumlar eşiğinde,  hüzünlerle yalpalayan ne varsa  gözlerimin önünde,  ve hayat gül kokulu bir sağanak yine…. Bir şeyler anlatmak istiyor hayat  ve alıp götürmek bir şeyleri kurt sofralarına…. Gün batıyor...  Gün batıyor bukağısı paslı bir sevinç oluyor yalnızlığım.  Unutuyorum sevgilim suretini;  durgunluğum “niçin”di unutuyorum…. Gün batıyor...  Gün batıyor ürkek yıldızlar dolanıyor yalnızlığıma.  Umurumda değil ne yağmur ne ayaz  ne de bu kerpiç kokusu havada;  unutuyorum, sabaha kadar, gün batıyor  ve geciken sabahlara koşuyor kuşlar,  gözlerimin önünde  ve hayat gül kokulu bir sağanak yine…
Ben bir tek sana inanıyorum sevgili. Ve sen de bu şehirde yaşıyorsun. Bu bana yetiyor. Benim bu şehre sonuna dek inanmam için bundan iyi bir neden yok şu an.. Dünyanın en yalnız, en karamsar, içimizdeki o büyük ve o kapanmaz boşluklarıyla yaşayan iki insanıydık biz tanıştığımızda. Birbirimiz için hem en büyük ödül, hem de en büyük cezaydık.. Kimse bizim içimizi görmüyordu. Görmedikleri için dışarıda kalıyor ve nefret edip çekip gidiyordu. Sonra bize duydukları bu nefreti bir yerde öylesine unutup başkasına gidiyorlardı. Sonra bize duydukları bu nefreti hiç olmadık bir yerde unutulmuş bir şekilde buluyor, onu içimizdeki yaraya saplıyorduk. Hiç haberleri olmuyordu. Bizi hatırladıklarında bizden nefret ettiklerini bile unutmuş oluyorlardı çoğu kez. Bizi boşluklarına çekmek istiyorlardı bu kez. Bize geriye cam kırıklarını bırakıyorlardı. Nefes aldıkça içimize batan cam kırıklarını. Oysa nefes almaya tapıyorduk biz; biz ikimiz dünyanın en karamsar yaşama sevdalısıydık. Ama nefes aldıkça, o en çok sevdiğimiz şeyi tekrarladıkça içimiz paramparça oluyordu.. En çok bu acı hatırlatıyordu bize yaşadığımızı.. Ben bu şehre tapıyorum sevgili. Ve birçokları yıkımdan ve yokoluştan bahsedip bu şehirden kaçmayı düşlerken, şimdi en çok sen benziyorsun bu şehre. Çünkü bugüne dek karşına çıkanlar senin sadece güzelliğini, o dayanılmaz çekiciliğini, o ulaşılması kolay sandıkları büyünü gördüler. Kimse içindeki kanayan yüreğini, o derin, kapanması güç boşluklarını, nefes alırken kalbine, damarlarına batan cam kırıklarını görmedi. İçine giremedikleri için senden nefret edip kaçtılar, sonra nefretlerini olmadık bir yerde unutup bir başkasına gittiler.. Sen bu unutulmuş nefretleri arayıp bulmak için kimbilir kaç kez kaybolmuştun bu şehirde.. Şimdi sen en çok bu şehre benziyorsun sevgili. Bir yanın gökyüzünde çılgınca şarkı söylüyor, bir yanın dünyanın en dokunulmaz fahişesi. Ama her nefes aldığında içine cam kırıkları batıyor. Her nefes aldığında içindeki karanlık biraz daha büyüyor. Biraz daha ulaşılmaz, biraz daha uzak oluyorsun. Çünkü insanlara yaklaştıkça hep daha uzaklara itildin sen. Sarılmak istedikçe onlara, biraz daha boşluğa savruldun.. Ama unutma, sen de benim gibi hiç büyümeyen bir çocuksun. Tapıyorsun yaşamaya, tapıyorsun nefes almaya. Onca acı çekmene rağmen AŞKA AŞIKSIN sen de bu şehir gibi… BENİM GİBİ…
geceyarıları  tenhadır buraları  ne in ne cin   kırmızı lambası   sanki kan damlası   demiryolu geçidinin. dağılmış su dumanı şimşekli bir karanlığa  yağmurun altında çınar   çınarın altında o karaltı   bırakılmış bir araba   34 FN 346  sağ arka lastiği yırtılmış  camlarında kurşun delikleri  içinde barut kokusu var   hala çalışıyor silecekleri   bir sola bir sağa   bir sola bir sağa. geceyarıları  tenhadır buraları  ne in ne cin   kırmızı lambası   sanki kan damlası   demiryolu geçidinin. şimşekler yaladıkça nikelajını   tırnak uçlarında çıtır çıtır   yoğun bir elektrik sokağa  bu araba mutlaka çalınmıştır  şüpheli ne zaman bulabilecekleri  dışarda unutmuş bir ayağını  bir genç direksiyona yıkılmıştır  kanı sımsıcak damlıyor   dirseklerinden koltuğa  roman çoktan bitmiş   yol bitmiş bitmiş kavga   hala çalışıyor silecekleri   bir sola bir sağa   bir sola bir sağa   bir sola bir sağa. geceyarıları  tenhadır buraları  ne in ne cin   kırmızı lambası   sanki kan damlası   demiryolu geçidinin
eflatun sular süzülüyor aynalardan  damlacıklarında hicranlı yüzün  ben kapıları aldatıyorum gün be gün  sen pencereleri  ben denizlere bakarak martılara yalanlar söylüyorum  sen gemilere  sonra liman bilmez korsanlara terk edip  ıssız adalara sürüyorsun dizelerimi  gitmek istiyorum çakıp da kaybolan şimşekler gibi  gel gör ki, önümde hatıralar mahzeni  parmak uçlarımda paslı çiviler  bütün zindanları yıkarak birer birer  gözlerin çağırıyor beni. gözlerin en soylu atların koştuğu bir bahar gezegeni  çeşmelerin bakınca gülümsediği  ırgatların göklere yöneldiği  latince bilenlerin nergis akşamlarında  göllere meydan okuyup  kıyısında şarkılar dinlediği  tutkular değirmeni. inciterek aşk kitaplığındaki bütün harfleri  kirpiklerinde efsane şairlerin mağrur kalemleri  gözlerin çağırıyor beni  kaşlarının cilveli bir ahu gibi  ömrümüze düştüğü günden beri  köleleri ağlattın ey sevda semenderi. adı konulmamış yıldızlardan koparak  vadilerde biriken yalnızlığım  kalbimi avuçlarına almış  tutuyor sana doğru . çölde bir kuyuya mı bırakayım ellerimi  geceye otağ mı kurayım buzullar ortasında  ne yapayım bilmiyorum ey acılar bedesteni  biraz ateş ve hüzün  biraz köpük ve leylak  gözlerin çağırıyor beni. gittim son ışığından bakışlarının  kırdım kanatlarını bin bir gece masallarında  zümrüdüanka kuşlarının  şimdi nasıl da yürüyorum dağlara karşı farkında mısın  umursamıyorum boğazımda düğümlenen yolları  bulutları susturuyorsun söylemesinler diye  turnaların toprağa dökülen eşsiz definelerini  damıt kalbini kuşkulu yokuşlardan  kurtul karanlığından fotoğrafların  her köşede ısırgan edalı kan evleri  her menzilde leylayı küçümseyen kaktüsler  ne seni görüyorum hayatın boşluğunda  ne de son anlarında resmini büyütüyor  yokluğunla savaşan intihar temrinleri. gizlenme ardına fesleğenlerin  bahaneden bıkmıştır bezirganlar, mevsimler  yüzeyde ve sancılı haykırışlar uğruna  derinden ve telaşsız bir uyanıştır şiir  bu yüzden zehre batmış urganlar gül kokulu  bu yüzden gözlerine ayarlıdır saatler. o öpüp okşadığın yaprak akkorsa şimdi  kim bilir hangi zaman gönlüme uğramıştır  kollarına aldığın mutluluk servileri  bana dokunduğunda sessizce ağlamıştır  simyası bozulduysa dilimin, kelimeler  bir volkandan geriye kalan ırmaklar gibi  bilinmez ki nereden akmıştır yüreğime. geçerek en azılı köprülerden, duraksız  varmak için sevdanın tükendiği ülkeye  duygularına ölüm yüklüyorum ömrümün  yaklaştığım her sahil tutuyor ellerimi  mor bir yangın, hercai dalgalar, kum taneleri  çakallar iniyor dağlardan apansız  ardımsıra gölgeler, gökkuşağı  rengarenk uçurtmalar gibi kaplıyor göklerimi  gözlerin çağırıyor beni. oysa ben hiç görmedim dünyada gözlerini  takılmadım engellerine nilüfer bakışlarının  bir ses beklediysem yankılansın diye evrenimde  kalbinden benim adıma  sevdalı bir vuruşun özlemiydi süsleyen  sokaklarımı, şehirlerimi  gözlerin çağırsa da beni  çağırmadan kalbin çatlayan gözlerimi  görmeden ellerinde hangi toprakların yayılıp  hangi tohumların yeşerdiğini  tutunmayacağım zamana dilenci gibi  hala uzaklardan işaret parmağıyla  gözlerin çağırsa da beni  gidiyorum; adımlarım yaz kurdu, güz kefeni
Sanskritçeye çekilmiş atlar gibi geceleri  o geceleri soyutlanmış uykular ağıyor parmaklarından. Ve ıtır çiçekleri tükenirlerdi çivit rengi sokaklarında  şarkıları delinirler çarşambaları ırmakta boğulurlardı. Sonraları benares'in tüm eski orospuları gibi bayramlarda  sanskritçe ölümlere çarpıp şarkılara şarkılara düşerlerdi.
Mercan, uçuk dudağında kan,  İnci inci, soluk sakağında ter.  Ne bas yedi, ne kan içti bu meydan  Bu meydan aşık atan canını ister.. Tatlıydı akrebin sana kıskacı,  Acıya acıda buldun ilacı;  Diyordun, geldikçe üst üste acı:  Bir azap isterim bundan da beter.. Sana taş attılar, sen gülümsedin,  Dervişin bir çiçek attı, inledin,  Bağrımı delmeye taş yetmez, dedin,  Halden anlayanın bir gülü yeter.
Ger aslım sorarsan ben bir niyazım  Sabır ilmi derler yerden gelirim  Katre idim şimdi ummanlar oldum  Arştaki kandilden nurdan gelirim. Ben 'kal u bela da ' buldum izim'i  Döndürmedim bir dem Hakk'tan yüzümü  Ateş-i aşkına yaktım özümü  Halil İbrahim'le nardan gelirim. Sual eylerisen benim sırrımdan  Cümlemizi var eyledi varından  Yarattı Muhammed Ali nurundan  Hakk ile hak olan sırdan gelirim. Cebrail çerağı alır eline  Seyretmeye gelir dostun iline  Hayranım şakıyan dudu diline  Rıdavan kapı açtı şardan gelirim. Teni sual etme ten kuru tendir  Can anın içinde gevher-i kandır  Bu ilim deryası bahri ummandır  Sırrı kal eyleyen serden gelirim. Mansur ile varıp dara çekildim  Yusuf ile kul olup bile satıldım  Şam'da İsa ile göğe çekildim  Musa ile dahi Tur'dan gelirim. Mahkemede sual sordu kadılar  Kitapları orta yere koydular  Sen bu ilmi kimden aldın dediler  Üstadımdan aldım pirden gelirim. Nesimi'yim ikrarımla belliyim  Gerçek erenlerin kemter kuluyum  Ali bağçesinin gonce gülüyüm  Münkir münafıka Hakk'tan gelirim
Şiir okuyacağım..  Dinlemeye geliniz...  Çok da alkış istemem:  İncinmesin eliniz!
Taştın yine deli gönül  Sular gibi çağlar mısın  Aktın yine kanlı yaşım  Yollarımı bağlar mısın. Nidem elim ermez yâre  Bulunmaz derdime çare  Oldum ilimden avare  Beni bunda eğler misin. Yavı kıldım ben yoldaşı  Onulmaz bağrımın başı  Gözlerimin kanlı yaşı  Irmağ olup çağlar mısın. Ben toprak oldum yolunda  Sen aşırı gözetirsin  Şu karşıma göğüs geren  Taş bağırlı dağlar mısın. Harami gibi yoluma  Aykırı inen karlı dağ  Ben yârimden ayrı düştüm  Sen yolumu bağlar mısın. Karlı dağların başında  Salkım salkım olan bulut  Saçın çözüp benim içün  Yaşın yaşın ağlar mısın. Esridi Yunus'un canı  Yoldayım illerim kanı  Yunus düşte gördü seni  Sayru musun sağlar mısın
Yıkıcı bir aşk bu,  Yıkıyor milletin ortasına  Tutku yükünü. . Bölücü bir aşk,  Ekmeği suyu bölüyor  Günde üç öğün. . Hain bir aşk bu,  Sizin eve hırsız girer  Onunkine polis. . Yasadışı bir aşk,  Evlenmeyi  Hiç mi hiç düşünmüyor. . Soyguncu bir aşk bu,  En sıradan ezgilerden  Sevinçler devşiriyor. . Kökü dışarda bir aşk,  Dante ile Beatrice'inkine  Fena öykünüyor. . İşgalci bir aşk bu,  Samanlık sevişenin diyor  Başka şey demiyor.
Başka biri olacaksın istemesen de  Tenine başka bir ten dokunduğunda  Gövden buluştuğunda başka bir gövdeyle  Başka bir nefesle karıştğında nefesin. Başka biri olacaksın istemesen de  Gece uykunda ya da gün ortasında  İrkileceksin apansız bir duyguyla  Bir uçurum kıyısında sendelemiş gibi. Başka biri olacaksın istemesen de  Bakışlarımın izini taşıyan giysilerin  Tüketecek ömürlerini birer birer  Değişecek yeri bir dolabın,pencerede bir çiçeğin. Başka biri olacaksın istemesen de  Dudaklarında benden sonraki bir çizgi  Tanımadığım bir ton gülüşünde  Ve artık beni unutmaya başlayan gözlerin. Sonra,sonra başka birisin
mevsimidir  müphem bir meltem yoklar dal uçlarını   gizlice ürperir yaseminler  körfezde deniz dalgın  bilinmez hangi aşktan arta kalmış   vahim bir yalnızlığı dinler. mevsimidir  artıke erken kararır sular  her biri bir bulut ardına sinmiş yıldızların  korular terk edilmiş   ağaçlar duman duman   yalılar tenha   kanlıca ilk yağmurla serinler. mevsimidir   nedense ölmeye heveslenir insan  uzaya   bir avuç yıldız tozu gibi savrulmaya   rayından çıkmıştır yaşamak   bir eskimişlik duygusu nereye baksan  gücü yetmez kimsenin kimseyi kurtarmaya  çünkü ne güzeller   zehir zemberek güzeldir artık  ne zehir zemberek çirkindir   yeni çirkinler
Adı nedir bilinmez bir şey çekilip gider,  beklenmedik bir anda yeşilliğinden parkın;  Duyulur pencereye durunca daha yakın,  ve suskunluk olunca. Israrcı, güçlü öter,. ağaçlıklar içinden şakır bir yağmurkuşu,  mübarek Jerome’yi çağrıştırarak akla:  Yükselir yoğunlukla, nasıl da, sağanakla  dinlenecek bu sesten yalnızlık ile coşku.. Duvarları salonun ve yağlı boya tablolar  işitmek istemezler sanki çekilip geri  diyeceklerimize etmezler müsaade.. Öğleden sonraların belirsiz ışıkları  yansıdığında ölgün halılar üzerinde  insan çocukken ancak böyle korkuyla dolar.. Çeviri: Osman TUĞLU
Ah eden kimdir bu saat kuytuda  Sustu bülbüller,hıyaban uykuda  Şimdi ay bir serv-i simindir suda  Esme ey bad,esme canan uykuda. Başka aşıklardan almışsan nefes  Başka yerden, başka vadilerden es  Doğmasın ruhunda ani bir heves  Esme gülşenden ki canan uykuda
Ben çöller fırtınası  Ben anaların yası  Ben tarihlerin yoluyum. Vurulmuş saldırmışım  Düşeni kaldırmışım  Gariplerin sağ koluyum. Türkü söyler dillerim  Nasırlıdır ellerim  Ben söğütlerin dalıyım. Ben gönüller bekçisi  Dertlerin emekçisi  Ben Anadolu doluyum. Yüreğim çatalcadır  Bakışım kartalcadır  Ufuklara sevdalıyım. Türkü söyler dillerim  Nasırlıdır ellerim  Ben söğütlerin dalıyım. Ben gönüller bekçisi  Dertlerin emekçisi  Ben Anadolu doluyum
Tuzağa düşmüş bir ceylanın  bakışındaki hüzün değildir umut  Kınalı keklik gibi ürkek  bir kuş da değildir  Ne yalvar yakar olmuştur  zulmün pençesinde  ne de düşürmüştür  kırların ve türkülerin  onururunu yere  Baharda bir tomurcuk  gibi patlayan öfkedir umut  barajını yıkan bir ırmaktır  açılır serpilir  ve büyür kıyısında sevda  Emzirir aşkı  emzirir ve büyütür gül nakışlı sabırlardan  ferhat'ın direncini  bin yılların sabır taşını çatlatırlar  açar bin yılların kapısını. Düşman dönük  bir mavzer gibidir umut  yaratır tetik ve parmak  en gürbüz çocuğunu tarihin. AHMET TELLİ
Ben sana mecburum bilemezsin  Adını mıh gibi aklımda tutuyorum  Büyüdükçe büyüyor gözlerin  Ben sana mecburum bilemezsin  İçimi seninle ısıtıyorum. . Ağaçlar sonbahara hazırlanıyor  Bu şehir o eski İstanbul mudur  Karanlıkta bulutlar parçalanıyor  Sokak lambaları birden yanıyor  Kaldırımlarda yağmur kokusu  Ben sana mecburum sen yoksun. . Sevmek kimi zaman rezilce korkuludur  İnsan bir akşam üstü ansızın yorulur  Tutsak ustura ağzında yaşamaktan  Kimi zaman ellerini kırar tutkusu  Bir kaç hayat çıkarır yaşamasından  Hangi kapıyı çalsa kimi zaman  Arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu . Fatih'te yoksul bir gramofon çalıyor  Eski zamanlardan bir cuma çalıyor  Durup köşe başında deliksiz dinlesem  Sana kullanılmamış bir gök getirsem  Haftalar ellerimde ufalanıyor  Ne yapsam ne tutsam nereye gitsem  Ben sana mecburum sen yoksun. . Belki haziran da mavi benekli çocuksun  Ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor  Bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden  Belki Yeşilköy'de uçağa biniyorsun  Bütün ıslanmışsın tüylerin ürperiyor  Belki körsün kırılmışsın telaş içindesin  Kötü rüzgar saçlarını götürüyor . Ne vakit bir yaşamak düşünsem  Bu kurtlar sofrasında belki zor  Ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden  Ne vakit bir yaşamak düşünsem  Sus deyip adınla başlıyorum  İçim sıra kımıldıyor gizli denizlerin  Hayır başka türlü olmayacak  Ben sana mecburum bilemezsin.
Bitme, bak, içtim, yürüdüm, kederlendim  Denize girdim, üşüdüm, sana geldim.. Düş bitmeden sen bitme.  Bitmeden sevgi gitme…. Bitme! Bak, koştum, savruldum, hep örselendim.  Cıgara ziftlendim, ille de seni sevdim.  Uzaklarda öyle çok kederlendim.. Günler bitmeden bitme.  Bitmeden hasret gitme…. Bu yangın geceler, bu intihar.  Gidersen paramparça yüreğimde ağıtlar!  Bu dolunay gecenin göğsünü yarar.  Benim göğsümde de sana geniş bir yer var.. Düş bitmeden sen bitme.  Bitmeden sevgi gitme...
Tohumdun yüreğimde fidan oldun büyüdün,  Ağaç idin bağımda, çınar oldun yürüdün.. Nasıl söküldün öyle, çatır çatır içimden,  Köklerin yüreğimde kan revan oldu birden.. Çalı çırpı bıraktın giderken yüreğimde,  Hepsi bir kıymık gibi beynimin her yerinde.. Dilin ne derse desin, gözün öyle demiyor,  Seni sevmedim derken, dilin yalan söylüyor.. Burası Ulus parkı, karşımız Anadolu,  Gönlümün öbür yanı ondan böyle sır dolu.. Yalnızım bu şehirde, hem de yapayanlızım,  Boğuluyorum gitme, şair olur bir yanım.. Yok böyle demiştim ben, yanlış anladım hemen,  Bunun hepsi hikaye, baştan komiğiz zaten.. Kendimizi kandırdık, kargalar güler buna,  Birde ciddiye aldık, karganın papuç damda.. Bu koca alemde biz, varla yok arasıyız,  Olmasak da olurdu, varsak yaşamalıyız.. Olmayacak duaya amin demeyelim biz,  Herkes kendi yoluna biz hep böyle gideriz...
... ve nihayet gelip çattı  Bir dilimi zehir zıkkım  Bir dilimi candan tatlı  Masallarla indi yere  Sebil oldu cümle hikâyelere  Kara kara kazanlarda kaynadi  Diyar diyar al kanlara boyandı.  Türkülerde ateş alev yandı tutuştu  Gördes kiliminde nakış  Minyatür bahçelerinde suret kesildi  Ve nihayet gelip çattı  Elveda belirsiz bedava sevinç  Uçan kuşa eşe dosta elveda  Bütün haşmetiyle gelip çattı  Bir dilimi zehir zıkkım  Bir dilimi candan tatlı
Sana geldim Mevlana...  Düştüm yollara Fatiha'larla  Önümde yemyeşil ışıktan bir iz  Yıkanmış yaprak gibi tertemiz. Sana geldim Mevlana...  Herşey öylesine mağrur,sessiz,tertemiz  Geçmiş asırlardan beri tertemiz  Bir el dokundurursam sandukalara  Uyanır Horasan erleri. Sana geldim Mevlana...  Divan durdum önünde, duygulu, sessiz  İçimde ne hasret, ne gül, ne bülbül  Şimdi ezan nur alem, nur Konya  İşte sabır, işte aşk, işte tevekkül  Sen bilirsin Mevlana.... Sana geldim Mevlana...  Ayet ayet İslam,nakış nakış Türk  Bir türbe içinde ne güzel mana  Serin bir rüzgarla çok uzaklardan  Sana geldim Mevlana...
Aşıklar aşka gelende, dilinden söz alınmaz  Söz; telde kendini bulur, elinden saz alınmaz  Aşıkın aşkı deryadır, onda yok olur damla  Kazanda kaynayan suyun, içinden tuz alınmaz.. Gündüz güne teslim oldum, geceler aya tutsak  Irmaklarda toy olurken, dereler çaya tutsak  Bilir misin ey sevgili, bu garip neye tutsak  İnsanoğlu gizli sırdır, özünden öz alınmaz.. Kardelenler kara mahkum, bülbüller zar içinde  Sensin benim tek umudum, yaşarım zor içinde  Pervanesi olduğum yar, geceler kor içinde  Ocak yanar alev olur, ataştan köz alınmaz.. Sen söyleme eller desin, eğer varsa kıymetin  Aşkını kabristan eyle, yıkılmasın devletin  Ey Sefai bu dünyada, üç metre bez servetin  Ehli gönül sarrafa de; altından toz alınmaz.
Hayat soğuk, yağmurlu ve vurdumduymaz bir İstanbul gecesiydi... Ve gece yağan yağmur hep ürkütürdü beni. Yağmur değil yalnızlığımdı pencereleri damla damla yalayan, yıllarımı dolduran sensizlikti... Hep bir yanı yarımlık, hep senden uzaktalık, hayattaki tek 'kimse'mden yoksunluk, yani kimsesizlikti. Bir kavuşma mucizesine inanma yolunda harcanmış bir hayatın ansızın sonuna gelme, ve o mucizeyi yaşayamadan bir başına ölme korkusuydu yağmur…. Yine yağmur yağıyor, yine gece... Yine İstanbul... Ve sen kollarımın arasından sıyrılıp kalkıyorsun yataktan. Nereye gidiyorsun sevgilim? . Sadece sana sarılarak uyuduğumda nefes alabiliyordum. Beni kollarına aldığında, yüzümü masumiyetinin yurduna, o kimsesiz boynuna dayadığımda, kokunu kalbimle soluduğumda... Uykun benim cennetimdi. Çünkü cennet sadece ikimizin olabildiği yerdi benim için. Ne sana aşık kadınlar, ne sevdiklerin, ne geçmişin, ne yarının...Uykunda sadece ikimiz vardık. Aşkıma dar gelen sevgi sözcüklerine ihtiyacım yoktu orada. Sana sevgimi anlatmaya, ispat etmeye ihtiyacım yoktu artık. Aşkımızın kokusuydu sana beni anlatan, sana seni anlatan.... Beni gerçekliğin o soğuk, o köpüklü dalgalarıyla yutan ve alıp alıp senden ötelere savuran hayatın dışındaki tek kaçış tünelimdi uykun. . Önce kolunu çekerdin başımın altından, sonra sırtını dönerdin. Usulca sarılırdım sana arkandan, seninle ya da sensiz geçen yılların hasretiyle... Ardından yavaş yavaş kollarımın arasından sıyrılırdın...Yıllardır taşımaktan yorulmadığım hasretin, tenimden tenime akan o ateş, ağır gelirdi bedenine... Uyuyamıyorum, nefes alamıyorum, lütfen sarılma, derdin... Yatağın bir ucuna sığınmış bedeninden kovulmak, hayatından kovulmak gibiydi benim için. Sığındığım, soluk aldığım tek cennetten kovulmak gibiydi. Beni uykunda terk etmen, gerçek hayatta terk edişinden bile ağır gelirdi. Yanıbaşındaki sensizlik, o rutubetli evimdeki, o baştan ayağa sen olan evimdeki unutulmuşluğumdan çok daha ağır gelirdi. . Seni kaybetme korkusu öyle işlemişti ki hücrelerime...Yataktan doğrulduğun anda bu korkuyla açılırdı gözlerim. Bilinçaltım konuşurdu benim yerime... Su içmek ya da tuvalete gitmek için kalktığın asla aklıma gelmezdi. Gittiğini düşünürdüm yalnızca... O saatte kendi evini terk edip, nereye gidebileceğini sorgulamadan, sadece beni o sonsuz hiçlikte, o en masum rüyada, cennetimizde, uykumuzda bir başına bırakıp, kaybolacağından korkardım. Bana hep aynı soruyu sorduran bu yüzyıllık korkuydu işte: Nereye gidiyorsun sevgilim? . Beni yeniden hayatın içinde, gerçeklerin ortasında bir başına mı bırakıyorsun? Beni yeniden unutuluş sürgünlerine mi gönderiyorsun? Nereye gidiyorsun sevgilim? . Oysa seni uyutmayan içindeki o yangınlı hesaplaşmaydı. Gece iner, aşıklar, yüzler, bedenler, anılar kaybolurdu; sadece ikimiz kalırdık. Ve sen uykunda sevgimle hesaplaşmaya dalardın. Cennette cehennemi hatırlardın.. Dönüp geriye bakıyorum da, sanki yıllar değil yüzyıllar geçmiş aramızdan... Aramızdan ayrılıklar, ihanetler, kayboluşlar, vazgeçişler, yeniden bulmalar, korkular, yalnızlıklar, savrulmalar geçmiş. Ve bu ilişki ne çok biçim değiştirmiş... . Seni yollarca, şehirlerce uzağından sevdim. Seni kelimelerce, şiirlerce yakınından sevdim. Seni dünya üzerinde sanki ilk kez benim için kalemi eline alıp da yazdığın mektuplarca sevdim. Seni umutsuzca, beklentisizce, hayallerce sevdim uzağından. Hayatımı öyle olduğu gibi bıraktım. Şehrine geldim, ama kalbine giremeden sevdim. Neydik biz o yıllarda hiç düşündün mü? Neydik birbirimiz için sevgili? . Geldim. Bana destek olacak, sırtımı vereceğim bir aşkın yoktu arkamda. Kendime yeni bir hayat kuracağım yalanını, kendim dahil, sen dahil herkese söyledim. Oysa tek istediğim seninle birlikte bir hayattı. Öyle cesaretsizdim ki karşında ve öyle açık sözlüydün ki bana karşı, ancak iddiasız bir sığınmacı olabildim hayatında. Hayatına iltica etmek isteyen bir yürek sürgünü... Bir aşk meczubu sadece.... Dürüstlük kimi zaman yalanlardan çok daha acımasızmış, sevgili... Gerçeğin buzdan ülkesinde yapayalnız kalan yürek, hayatta kalabilmek için yalanları bile özleyebilirmiş kimi zaman... Bana aksini ispat etmek için elinden geleni yaptığın o yıllarda, buzlar ülkesinde biraz olsun ısınabilmek için, aslında beni sevdiğin yalanına inandırmıştım ben de kendimi... . Aşkıma kapalı bir kapının önüne bırakılmış yaralı bir kuş gibiydim. İnanacak, bir ibadet gibi yaşayacak tek şeyimdi senin aşkın. Karşılıksız, güvensiz, sessizce yaşanan bir aşk... Nasıl da hoyrattın bana karşı... Kalbinde değil miydim gerçekten? Neydik biz söylesene? O yıllarda senin neyindim ben sevgili? Can yoldaşın mı? Yol arkadaşın mı? Dostun mu? Sevgilin mi? .. . Sonra bir gün geldi ve unutuldum. Ve bu sorular birer birer bıçak gibi saplandı yüreğime ve yüreğimde yanıtlarını buldu. Unutuluş hepsinin acımasız cevabı oldu. Sonrası dipsiz bir karanlık... Sonrası çaresiz bir çıldırış... . Hayata karışmamak için tek kalkanım, tek sığınağımdı aşkın. Tek silahımı yitirdim ve hayata teslim oldum. Aldı beni savurdu başka bedenlere, parçası olamadığım o kırık dökük öykülere... . Kırgınlık kimlik değiştirdi ve vazgeçiş oldu benim için. Unutmanın en ağırı unutamadan unutmaktır. Seni sonsuza kadar kaybetmek kimlik değiştirdi ve unutmak oldu benim için. Seni unuttuğum yalanıyla hayatı kandırmaya çalışınca hayat hiç olmadığı kadar acımasız tokatlar indirdi yüzüme... Sonrası dipsiz karanlık... Sonrası hatırlamaya bile dayanamadığım düş yıkımları... Sonrası kesif, karanlık ve rutubetli bir kuyu... Koskoca bir boşluk... Sonrası 'yalnızlık' kelimesine sığmayacak kadar derin bir yalnızlık.... Kaç zaman sonra bilmiyorum, bir gün geldi ve beni yeniden hatırladın. Yokluğumda kendine kurduğun hayat, beni yasak bir ilişki haline getirdi bu kez de... Ve bu ilişki bir kez daha kimlik değiştirdi. Seni, bir başkasıyla birleştirdiğin hayatına uzaktan bakarak, kalbimi kıskançlığın lanetli hırsına teslim ederek, kısıtlı zamanlarda, gizli saklı buluşmalarda, o doyumsuz kaçamaklarda sevmeyi de öğrendim... Hasretinin o tarifsiz kokusu burnumu sızlatırken yapayalnız uyumayı da öğrendim. Yağmurlu İstanbul gecelerinde o baştan ayağa sen olan evimde kaderimle kıyasıya yaşamayı da öğrendim, sevgili... . O zamansız unutuluşun ardından yeniden hatırlanmanın sevinci, seni paylaşmaya boyun eğmenin ve hep gizliliğin gölgesinde kalacak olmanın acısına büründü. Uykunda soluğunun bir başka soluğa karıştığını bilerek geçirdiğim sayısız gecelerde, gururumu parça parça bölüp aşkıma kurban verdim. O tarifsiz ağrıyı uyuşturmak için ruhumdan, kimliğimden, kadınlık onurumdan vazgeçtim. Her şeye rağmen direnebilmek için kendimden vazgeçtim. Geriye dönüş kapılarını sonsuza kadar kapatmış oldum böylece. Ruhumdan kendimi kovup, tüm hücrelerime sadece aşkını yerleştirdim. İşte o andan itibaren, sensizlik artık bensizlik oldu sevgili.... Nasıl da telaşlı, nasıl da soluk soluğa yaşardık o kaçamak anları... Aşkımızın en karanlık, en gerçek, ama en yoğun anlarıymış onlar... Sensiz geçen gecelerde yüreğimde biriken kıskançlığın, öfkenin, kırgınlığın ve hasretin hummalı karanlığı, sana kavuştuğum anlarda sevinçten çıldırmanın eşiğinde tarifsiz bir hazza dönüşürdü... Nasıl da ateşliydi sevişmelerimiz... Sana yeniden dokunmak, sanki bulutlara öpücükler kondurmak gibiydi... Huzurla huzursuzluk, hasret ve kavuşma, aşk ve öfke, merhamet ve acımasızlık, kırgınlık ve bağışlama her şey ama her şey sevgimizin taşkın sularında birbirine karışırdı. İki kalbin bir ömre sığdırabileceği tüm duyguları biz o kısacık anlarda soluk soluğa yaşardık.... Sonra hayatını değiştirdin. Yeniden özgürlüğüne kavuştun. Ve bu ilişki bir kez daha biçim değiştirdi. Yıllardır bir savruluş halinde aramızdan akıp giden aşkımız, nihayet dingin, doygun ve emin bir sığınak bulmuştu kendine. O savruk yıllar bile koparamamıştı ya bizi birbirimizden, artık hiçbir şey bu aşkı yıkamazdı. İhanetlerin, unutuluşun, hayatın sınavından geçmişti aşkımız. Tam da birbirimizi hayattan çok uzakta, dokunulmaz bir boyutta sevdiğimize inanmaya başlamışken, dudaklarından dökülen o lanetli cümle korkularımı yeniden uyandırdı, geçmişi zamandan koparıp aramıza soktu yeniden: 'Varlığın artık bana acı vermiyor...'. Ah sevgilim, ayrılık trenini çoktan kaçırmadık mı biz? Bulup bulup kaybetme oyunlarını çoktan tüketmedik mi? O dünyevi aşk oyunlarından, kıskandırmalardan, kaçamaklardan çoktan vazgeçmedik mi? Birbirimizi en ağır ihanetlerde sınamadık mı? Anlamadın mı artık, varlığım sana acı vermek için değil... Sadece seni sevmek için yaşadım ben! . Senin için bir ilişkide girilebilecek bütün kimliklere bürünmedim mi? Önce aşkla değil kalbinin boşluğuyla tutunduğun bir can yoldaşıydım... Yüreğin bir başkasına kapılarını açtığında hayatından dışlanıp unuttuğun oldum sonra... Başka hayatlarda, başka ilişkilerde seni unutmaya çalışırken, belki de aslında sadece seni ararken kıskançlıktan deliye döndüğün oldum... Kalbime geri dönmek istediğinde gururumun gemilerini yakıp, metresin oldum... Vicdanın oldum senin... Merhametin oldum... Pişmanlığın oldum... Hazzın en sıradışı boyutlarını seninle paylaşan fahişen oldum... Arkadaşın oldum... Kardeşin oldum... Sevgilin oldum... Söylesene kaç kez biçim değiştirdi bu ilişki? Kaç kez kimlik değiştirdim seni sevebilmek için... . Anlamadın mı artık, varlığım sana acı vermek için değil. Sadece seni sevebilmek için yaşadım ben... Hala seninle geçireceğim anların telaşıyla tüketir gibi yaşıyorum sensiz geçen günlerimi. Yıllar geçti, hala seni görecek olmanın kalp çarpıntılarıyla, yalnız senin için giyiniyorum en güzel giysilerimi. Sen güzel bulasın diye geçiyorum aynaların karşısına. . Seninle geçen zaman bir daha tekrarı olmayan, doğaçlama bir melodi gibi benim için... Sanki birlikte yazılmış kaderimizin sayılı dakikalarından an çalıyorum. Öylece karşında oturup seni seyretmeyi, sana yemek hazırlamayı, seninle sohbet etmeyi, dostlarını ağırlamayı, seninle birlikte uyumayı, yani paylaştığımız ne varsa hepsini bir daha asla okuyamayacağım bir şiiri kelime kelime içime sindirir gibi, soluk soluğa hissederek yaşıyorum... Öyle birikmişsin ki içimde... Seni yaşamakla tüketmem, seni sıradanlaştırmam mümkün değil. İçime çektikçe çoğalıyorsun.... Şimdi varlığım her geçen dakika daha da daralan gizli bir çember örüyor etrafına. Her geçen gün biraz daha uzaklaşıyor, biraz daha kanıksıyorsun beni... O peşini bırakmayan yaralı geçmişin aramıza korku duvarları örüyor. Hayatını tüm kalbimle kucakladığımı hissettiğim anda ansızın yüzünde beliren o eski kaygıların alıp seni benden çok uzaklara, derinlere, yalnızlık kuyularına sürüklüyor. Yeni isimler, yeni aşk öyküleri, başka yüzler, başka bedenlerle kaçış planları yapıyorsun kendine... Gece ansızın seni uyandıran, kolunu başımın altından çeken, seni yatağın ucuna kadar götüren, uykunu bölüp ayağa kaldıran ve bana hep o aynı soruyu sorduran bu korkular değil mi...: 'Sevgilim nereye gidiyorsun? '. Sevgilim nereye gidiyorsun? Orada ne var? Benliğini kıstırdığın duvarların arkasında soğuk, uçsuz bucaksız bir yalnızlıktan başka ne var? Neden kaçıyorsun? Neden bu aşkı sonsuzluğa, özgürlüğe, daha önce hiç yaşamadığın sınırsızlığa bir kapı olarak görmüyorsun? Ben senden gitme ihtimalini hiçbir zaman çalmaya yeltenmedim ki... Sevgim seni tüketmek değil, çoğaltmak içindi... Sevgim dünyanın yaşanılası bir yer olduğuna inanman, inanmamız içindi... Yüreğimizin çok derinlerinde yaşayan o iki masum çocuğun soluk alabilmesi için bir gökyüzüydü sevgim... Ben senin kanatlarını hiçbir zaman çalmadım ki... . Öyle çok reddedildim ki, öyle çok unutuldum ki senin tarafından, sensiz kalmak yüreğimi ezen tek korku artık. Öyle ki hayatım yalnız bir korku halinde ayakta duruyor şimdi... Korkumu gerçeğe büründürdüğün anda yıkılıp gideceğim. Her şeyi tükettim. Hayata tutunmak adına ne varsa her şeyi yaktım seni sevebilmek için... Tüm sabrımı, kendime ve insanlara güvenimi, sevginin hayatın tek harcı olduğuna olan inancımı... Artık senden başkasına verecek enerjim, sevgim ve hayatla hesaplaşacak bir benliğim kalmadı. Geriye dönüp sığınacak bir kendim kalmadı.... Şimdi bana varlığımın sana acı vermediğini söylüyorsun. Gitmemi istiyorsun, sonra yeniden gelmemi... Ve sonra yeniden gitmemi... Beni sensizliğin o dipsiz çukuruna önce sarkıtıp, sonra yeniden gün ışığına çıkarıyorsun. Sevgimi, yokluğumu hissettiğin yerde bulmak istiyorsun. Aşkımın benliğini ve hayatını ele geçirmesinden duyduğun o sebepsiz korkuyu yenmek için, bana seninleyken tekrarı olmayan bir şiiri hatırlatan zamanın, sana benimleyken gösterdiği monoton ve tüketici yüzünü yok etmek için oynadığın bir oyun bu belki de... Beni deliliğin sürgünlerine yollayıp, sonra yeniden kalbine çağırıyorsun. . Korkuyu beklemenin telaşı korkunun kendisinden çok daha ürkütücü biliyor musun? İşte bu yüzden sensizliğin karanlık kuyusuna kendi ellerimle bırakıyorum kaderimi. Korkuyu beklemekten vazgeçiyorum, ama asla seni sevmekten değil, sevgili... Sana veda etmeden kayboluşa karışmam da aslında sadece bunun için... . Madem varlığım acı vermiyor sana, madem ki ancak yokluğumda sevgimi hissedebiliyorsun, öyleyse yokluğumla kal sevgili... Madem ki yokluğumla daha mutlusun, o halde yokluk benim bu aşk için büründüğüm son kimlik olsun....   cezmi ersöz
Bana sor sevgili kâri’, sana ben söyleyeyim,  Ne hüviyyette şu karşında duran eş’ârım:  Bir yığın söz ki, samîmiyyeti ancak hüneri;  Ne tasannu’ bilirim, çünkü, ne san’atkârım.  Şi’r için “gözyaşı” derler; onu bilmem, yalnız,  Aczimin giryesidir bence bütün âsârım!  Ağlarım, ağlatamam; hissederim, söyleyemem;  Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârım!  Oku, şâyed sana bir hisli yürek lâzımsa;  Oku, zîrâ onu yazdım, iki söz yazdımsa.  Hayır, hayal ile yoktur benim alışverişim,  İnan ki her ne demişsem görüp de söylemişim.  Şudur cihanda benim en beğendiğim meslek:  Sözüm odun gibi olsun, hakikat olsun tek.
Kollarında eski balık dövmeleri  teodor kasap perhiz ahali içmez  ey türkçe rakı çıkmıştır kapalı  ve geniş muhlis sabahattin'den  ayşe opereti ne güzel bir hiç. Üç yıllar var ki minyatürlere mahkum  teodor'un o eski balık dövmeleri  ay osmanlılaşmış abi tüfekçi olmuş  ve korkunç taş gülmekler muhlis'te  gibi merdivenli bir sokaklar uzatmış  çiçek bahçelerine kaçabilsin ayşe  atlı tramvaylarla ne güzel bir hiç. İşte o biçim gecelerde kucaklamış  getirir enflasyon arkadaşlarını  kova abdülhamit akşam gazeteleri  dağlar gibi yalnızlık ne güzel bir hiç.
Saçların omuzlarından aksın  Mermer üzerinden geçen su gibi  İçinde ezgin bir his duyacaksın  Yaz vaktinin gündüz uykusu gibi. Saç tel tel örtüler hep tül tül düşer  Gözünün değdiği yere gül düşer  Sonunda sana da bir gönül düşer  Gönlümün şimdiki duygusu gibi. Dillerde dökülüp sayılır saçın  Sıcak nefeslerle bayılır saçın  Bir tütsüdür kalbe yayılır saçın  Kararan gözlerin buğusu gibi
Âfâk bütün hande, cihan başka cihandır;  Bayram ne kadar hoş, ne şetâretli zamandır! . Bayramda güler çehre-i mâ'sûm-i sabâvet,  Ümmîd çocuk sûret-i sâfında ıyandır . Her cebhede bir nûr-i mücerred lemeânda;  Her dîdede bir rûh demâdem cevelândır. . Âlâm-ı hayâtın iki kat büktüğü ecsâd  Feyzindeki te'sîr ile âsûde revandır. . Ferdâ-yı sükûn perveridir sâl-i cidâlin,  Nevmîd düşen kalbe ümîd-âver-i candır. . Heycâ-yi maîşetteki feryâd-ı mehîbin  Dünyâda biraz dindiği an varsa bu andır. . Subhunda bahârın şu sabâhat bulunur mu?  Bak çehre-i gabrâya: Nasıl şen, ne civandır! . Her sînede bir kalb-i meserret darabanda,  Her kalbde bir âlem-i eşvâk nihandır. . Raksân oluyor cünbüş-i dûşiyle anâsır,  Gûya ki bütün sadr-ı zemin pür-galeyandır. . Eşbahı da cûşân ediyor feyz-i mübîni,  Yâ Rab bu nasıl rûh-i avâlim-sereyandır! . Bayramda gelir yâ da ne hoş hâtıralar ki:  Bin ömre verilmez, o kadar kadri girandır, . Iydin bana dâim görünür levh-i kerîmi:  Mâzî-i tufûliyyetimin yâd-ı besîmi. . Birinci gün hava bir parça nâ-müsâiddi;  İkinci gün açılıp, sonra pek güzel gitti. . Dedim ki: 'Fâtih'e çıksam yavaşça, bir yanda  Durup o âlemi seyreylesem de meydanda, . Ziyâret etsem ehibbâyı sonradan... Hoş olur.  Bütün gün evde oturmak ne olsa pek boştur. ' . Bu arzû-yi tenezzüh gelince, artık ben  Durur muyum? Ne gezer! Fırladım hemen evden. . Gelin de bayramı Fâtih'te seyredin, zirâ  Hayâle, hâtıra sığmaz o herc ü merc-i safâ, . Kucakta gezdirilen bir karış çocuklardan  Tutun da, tâ dedemiz demlerinden arta kalan, . Asırlar ölçüsü boy boy asâli nesle kadar,  Büyük küçük bütün efrâd-i belde, hepsi de var! . Adım başında kurulmuş beşik salıncaklar,  İçinde darbuka, teflerle zilli şakşaklar, . Biraz gidin; Kocaman bir çadır... Önünde bütün,  Çoluk çocuk birer onluk verip de girmek için . Nöbetle bekleşiyorlar. Acep içinde ne var?  'Caponya'dan gelen insan suratlı bir canavar! ' . Geçin: sırayla çadırlar. Önünde her birinin.  Diyor: 'Kuzum, girecek varsa durmasın girsin.' . Bağırmadan sesi bitmiş ayaklı bir îlân,  'Alın gözüm buna derler...' sadâsı her yandan. . Alettirikçilerin keyfi pek yolunda hele:  Gelen yapışmada bir mutlaka o saplı tele. . Terazilerden adam eksik olmuyor; birisi  İnince binmede artık onun da hemşerisi: . 'Hak okka çünkü bu kantar... Frenk îcâdı gıram  Değil! Diremleri dörtyüz, hesapta şaşmaz adam.' . - Muhallebim ne de kaymak!  - Şifalıdır macun!  - Simit mi istedin ağa?  - Yokmuş onluğun, dursun. . O başta: Kuşkunu kopmuş eğerli düldüller,  Bu başta: Paldimi düşmüş semerli bülbüller! . Baloncular, hacıyatmazlar, fırıldaklar,  Horoz şekerleri, civ civ öten oyuncaklar; . Sağında atlıkarınca, solunda tahtırevan  Önünde bir sürü çekçek, tepende çifte kolan . Öbek öbek yere çökmüş kömür çeken develer...  Ferâğ-ı bâl ile birden geviş getirmedeler. . Koşan, gezen, oturan, mâniler düzüp çağıran.  Davullu zurnalı 'dans' eyliyen, coşup bağıran, . Bu kâinât-ı sürûrun içinde gezdikçe,  Çocukların tarafındaydı en çok eğlence, . Güzelce süslenerek dest-i nâz-ı mâderle;  Birer çiçek gibi nevvâr olan bebeklerle . Gelirdi safha-i mevvâc-ı ıyde başka hayât...  Bütün sürûr u şetâretti gördüğüm harekât! . Onar parayla biraz sallandırdılar... Derken,  Dururdu 'Yandı! ' sadâsıyle türküler birden, . - Ayol, demin daha yanmıştı a! Herif sen de,  - Peki kızım, azıcık fazla sallarım ben de. . 'Deniz dalgasız olmaz  Gönül sevdasız olmaz  Yâri güzel olanın  Başı belâsız olmaz! . Haydindi mini mini maşallah  Kavuşuruz inşallah...' . Fakat bu levha-i handâna karşı, pek yaşlı,  Bir ihtiyar kadının koltuğunda gür kaşlı, . Uzunca saçlı güzel bir kız ağlayıp duruyor.  Gelen geçen 'Bu niçin ağlıyor? ' deyip soruyor. . - Yetim ayol... Bana evlâd belâsıdır bu acı  Çocuk değil mi? 'Salıncak' diyor... . - Salıncakçı!  Kuzum, biraz da bu binsin... Ne var sevâbına say...  Yetim sevindirenin ömrü çok olur...  - Hay hay! . Hemen o kız da salıncakçının mürüvvetine  Katıldı ağlamayan kızların şetâretine.
İstiyorum ki: Sana giden yolda ne şosa,  Ne ufacık bir geçit, ne açılmış iz olsa:  Sade sarp yalçın olsa ve sade dimdik kaya,  Avuçlarım dizlerim koyulup kanamaya;  Kanımla kayalara destanını yazarak  - Bahtım siyah olmadan, göğsüm kızıl, alnım ak;  Parıltılı gözlerim, yıldız olacak gibi  Çıksam sana kaleye çekilen bayrak gibi...  Ne anam var gözümde, ne babam, ne sevgilim:  Şimdi ben senden başka hiç kimsenin değilim;  Dere olsam ardından çağlasam, aksam gitsem;  Kartal olsam köşkünü her akşam tavaf etsem;  Rüzgâr olsam, okşasam saçını bir yâr gibi;  Arz olsam, kucaklasam seni bu diyar gibi;  Şimşek olsam adını göğe yazsam muttasıl.... Patlayan fırtınaya göğüs gererse nasıl  Gemiler imdat diye koy araya araya  Ben de öyle kendimi dar attım Ankara'ya  Koparak bir çığ gibi yurdumun bir dağından,  Ülküyü içmek için Ankara kaynağından,  Yüzünü görmek için yakından bir saniye...  Yollarda yıldızlara daldım gözlerin diye,  Kılıcın kesti sandım ufka düşen güneşi  Bir kesik baş halinde kan olurken ateşi,  Başın göründü sandım gün doğarken yollarda  Seni mecliste sandım sel çağlarken bir yarda  Yapayalnız yollarda sandım çakınca şimşek;  Parmağın yeni bir yol gösterdi gürleyerek  Dinlemeyi bilmeden yürüdüm günlerce ben,  Hasretinden hız aldım koştum gündüz gece ben.. Bu şehrin havasının içime sindirmeye:  Senin nefes kattığın bu aziz hava diye.  Geldim, sordum: "Nerde O? " gösterdiler yerini,  Kıskançlık gösteriyor, sade, sevgilerini,  Geleli günler oldu, hep hasret ateşinde,  Günlerdir göremedim, koşuyorum peşinde,  Bir gün olsun yakından görünmezsen sen bana,  "Hedef Akdeniz! " gibi düşeceğim arkana,  Öyle ki hain sanıp vuracaklar bir gün de,  Çırpınırken kuş gibi kalbim senin önünde..  Vuslat malolmaz sade kana ve gözyaşına  Bak yemin ediyorum gençliğimin başına  - Bir çetin ısrar varsa darılma bu sözüme -  Göreyim, ondan sonra mil çeksinler gözüme:  Gür sesimde adın var, kör gözlerime de dol,  Gönlümün, gözlerimin ilk ve son ışığı ol.... Neye benden uzaksın, bir başka ırkın gibi?  Gönlüm bir hançer gibi, hasretin bir kın gibi  Sıyrılmalı bu hançer paslandıran bu kından,  Bir kere görün bana yakından, çok yakından  Bilmiyorum; Riya ne, hulus ne, ihtiram ne?  Doğrudan doğruya ben dönüp senin Kâbe'ne  Huşudan çok mukaddes bir cür'etin sahibi  Tûr'da "nerdesin" diye bağıran Musa gibi  - Kulaklarımda bir gün çınlasın sesin diye-  Sana haykırıyorum: "Gazi! Nerdesin? " diye.
Sevdasızdan, kavgasızdan, öfkesizden geri dur;  Topuksuzdan, tabansızdan, ökçesizden geri dur;  Bir üfürük hissedince sahte pozisyon alan,  Ot misali sonrasızdan, öncesizden geri dur.. 02.04.2008/Vakit
Göğe çıkanlar vardı zikirden kanatlarla  Şimdi de çıkanlar var betonarme katlarla...
Kardır yağan üstümüze geceden,  Yağmurlu, karanlık bir düşünceden,  Ormanın uğultusuyla birlikte  Ve dörtnala dümdüz bir mavilikte  Kar yağıyor üstümüze, inceden.. Sesin nerde kaldı, her günkü sesin,  Unutulmuş güzel şarkılar için  Bu kar gecesinde uzaktan, yoldan,  Rüzgâr gibi tâ eski Anadolu'dan  Sesin nerde kaldı? kar içindesin! . Ne sabahtır bu mavilik, ne akşam!  Uyandırmayın beni, uyanamam.  Kaybolmuş sevdiklerimiz aşkına,  Allah aşkına, gök, deniz aşkına  Yağsın kar üstümüze buram buram.... Buğulandıkça yüzü her aynanın  Beyaz dokusunda bu saf rüyanın  Göğe uzanır - tek, tenha - bir kamış  Sırf unutmak için, unutmak ey kış!  Büyük yalnızlığını dünyanın.
MASUMLUK KEHANETLERİ. Görmek Bir Kum Tanesi'nde bir Dünya,  Ve bir Cennet bir Yaban Çiçeği'nde,  Tutmak Sonsuzluğu avucunda,  Ve Ebediyeti bir saatin içinde.  Kapatılmış bir kızılgerdan kafese  Boğar Tüm Cennet'i öfkeye.  Kumru ve Güvercinlerle dolu bir kumru evi  Titretir Cehennem'in tüm bölgelerini.  Bir köpek, kapısında açlıktan ölen Efendi'sinin,  Haber verir çöküşünü Devlet'in.  hor kullanılan bir At yol üstünde  Yakarır İnsan kanı için Cennet'e.  Her feryadı Yaban Tavşanı'nın, izi sürülen,  Bir elyaf koparır Beyin'den.  Bir Tarla kuşu, kanadından yaralı,  Susturur bir Kerub'un* şarkısını.  Kışkırtılmış ve kavgaya hazırlanmış Dövüş Horozu  Ürkütür Yükselen Güneş'i.  Her Kurt'un ve Aslan'ın uluyuşu  Ayağa kaldırır Cehennem'den bir İnsan Ruhu'nu.  Yabani Geyik, orada burada gezerken,  Uzak tutar İnsan Ruhu'nu üzüntüden.  Hor kullanılan Kuzu Halk Kavgalarına yolaçar,  Ve yine de Kasabın bıçağını bağışlar.  Küçük Çitkuşu'nu inciten adam  Sevgi görmeyecektir İnsanlardan.  Kim getirirse Öküz'ü gazaba  Kadınlar sevmeyecektir onu asla.  Sineği öldüren oyunbaz oğlan  Tadacaktır düşmanlığını Örümceğin.  İşkence eden kişi Mayısböceği'nin Peri'sine  Bir Kameriye örer sonsuz Gece'nin içinde.  Tırtıl, Yaprağın üstündeki,  Yineler sana Annenin dertlerini.  Güve'nin ya da Kelebeğin canına kıyma,  Çünkü Kıyamet yaklaşmakta.  At'ını savaş için eğiten kişi  Geçemez asla Kutup Engeli'ni.  Dilenci'nin Köpeğini ve Dul'un Kedisini besle,  Sen şişmanlarsın böylece.  Akşamın sona erişiyle uçup giden Yarasa  Terketmiştir inanmayan Beyni bunu yapmakla.  Baykuş gece vakti ziyarete gelen  Dem vurur inançsız'ın korkusundan.  Sivrisinek, Yaz türküsünü söyleyen,  Zehir elde eder İftiracı'nın dilinden.  Zehiri Semender'in ve Yılan'ın  Teridir Kıskançlığın ayağının.  Zehiri Balarısı'nın  Kıskançlığıdır Sanatçı'nın.  Bir Gerçeği kötü niyetle söylemişsen  Daha kötüdür uydurabileceğin tüm Yalanlardan.  Neşe'nin ve Keder'in örgüsü çok incedir,  Kutsal ruh için örülmüş bir giysidir;  Her kederin ve özlemin altında  İpekle örülmüş bir Neşe yatar aslında.  Ki böyle olması hakçadır;  İnsan Neşe ve Keder için yaratılmıştır;  Ve bunu gereken şekilde bildiğimizde,  Güvenle ilerleriz Dünya'nın içinde.  Bebek daha fazlasıdır Kundak Bezlerinden;  Her tarafında bu İnsanlar diyarının  Eller doğdu ve yapıldı araçlar,  Dillerinden her Çiftçi anlar.  Her Göz'ün döktüğü Gözyaşı  Bir Bebeğe dönüşür Sonsuzluk'ta;  Ve yakalanır ışıltılı Dişilerce,  Ve döndürülür tekrar kendi zevkine.  Melemeler, Böğürmeler, Kükremeler ve Havlamalar  Cennet'in Kumsal'ını döven Dalgalardırlar.Bir Bebek Sopa'nın altında ağladığında  Öcünü yazar Ölüm'ün diyarlarına.  Kişi Küçük Çocuğun İnancı'yla alay ettiğinde  Alay edilecektir onunla Yaşlılık'ta ve Ölüm'de.  Kuşku duymayı öğreten kişi Çocuğa  Çıkamayacaktır çürümüş Mezar'dan asla.  Küçük Çocuğun İnancı'na saygı duyan kişi  Yenecektir Ölüm'ü ve Cehennem'i.  Çoçuğun Oyuncakları ve Sağduyusu Yaşlı Adam2ın  Ürünleridir İki Mevsim'in.  Soru Soran Kişi, ki oturuşu pek muzipçedir,  Yanıt vermesini asla bilmeyecektir.  Şüphe taşıyan sözleri yanıtlayan kişi  Söndürür Bilgi'nin Işığını.  Cırcırböceği'nin çığlığı ya da bir Bilmece  Uygun bir Yanıt'tır bir Şüphe'ye.  Karınca'nın İnç'i ve Kartal'ın Mil'i  Gülümsetir topal Felsefe'yi.  Kişi gördüklerinden şüphe duyuyorsa  Ne yaparsan yap, inanmayacaktır asla.  Eğer Güneş ve Ay şüpheye düşselerdi  O dakika sönüverirlerdi.  Prens'in Kaftanları ve palavraları Dilenci'nin  Zehirli Mantarlardır Keselerinde Cimri'nin.  Dilenci'nin Paçavraları, kanat çırparak havada,  Bölerler Gökyüzü'nü parçalara.  Daha değerlidir Yoksul'un Çeyrek Peni'si  Tüm Altınlardan Afrika sahillerindeki.  Cimri'nin topraklarını alıp satar Az Bir Para,  İşçi'nin ellerinden zor alındığında;  Ya da, eğer yukarıdan korunuyorsa,  Alıp satar tüm o Memleket'i.  Kılıç ve Tabanca'yla kuşandığında Asker  Yaz Güneşi'ne felçli bir halde hücum eder.  Biline en güçlü zehir  Sezar'ın Defne Tacın'ndan gelmiştir.  Çarpıtamaz İnsan ırkı'nı  Zırh'ın demiri kadar kimse.  Altın ve Mücevherler Saban'ı süslediğinde  Kıskançlık boyun eğecektir barış Sanatlarına.  Bir Tutku'nun içinde olmak sana İyi gelebilir.  Ama Tutku senin içindeyse bu hiç İyi değildir.  Bir Memleket'in Kader'ini belirler Kumarbaz ve Fahişe,  Devlet onlara resmi izin verdiğinde.  Orospu'nun sokaktan sokağa seslenişi  Örecektir Yaşlı İngiltere'nin kefenini.  Kazanan'ın haykırışı, bedduası Kaybeden'in  Danseder Cenaze Arabası'nın önünde Ölü İngiltere'nin  Her Gece ve her Sabah  Doğar bazıları Acı'ya.  Her Sabah ve her Gece  Doğar bazıları tatlı Hazza.  Doğar bazıları tatlı Hazza,  Doğar bazıları Sonsuz Gece'ye.  Yönlediriliriz bir Yalan'a inanmaya  Göz'ün içinden görmediğimizde,  Ki bir Gece doğmuştur, can vermek için bir Gece'de,  Ruh uyurken Işık Huzmelerinde.  Tanrı belirir, ve Işıktır Tanrı  Gecenin içinde barınan o zavallı Ruhlara;  Ama bir İnsan Biçimi'ni sergiler  Gün'ün Diyarları'nda yaşayanlara.
Nasıl bittiyse bundan öncekiler  Bu da biter.  Bite bite  Sonunda ben de biterim  Olur biter.
anam benim  güzel anam  ana can  ne vardı elini çabuk tutacak  beni böyle apar topar  sokaklara savuracak ne vardı. sen de güzeldin elbet  insanin anası güzel olmaz mi  güzeldin elbet  güzeldin de anacan  şimdikiler bir başka  şimdikiler felâket. hele bir bak su kızlara  anacan  bak da salâvat getir  çevir oku kitap kitap  resim resim as duvara  bas bağrına bir kucak gül. ben mi hiç yaşamadım  soyum mu güzelleşti  anacan  bilseydim bunların geleceğini  Erciyes dağına dönse de karnin  allem eder kallem eder kaçırırdım treni. anam harcadın beni  yaktın beni anacan  sevmesem sen küsersin  öpmesem babam kızar  ne halletsin Hüseyin  ne halletsin ozan oğlun
İzmir limanında suya çöktüğüm malum  suya kırk beş kuruşluk bir akşam çöktüğü  yirmi dört yıldızın battığı malum  lâcivert üstünde beyaz joseph conrad  sipsicim dişlerimin ucundan çekilmiş  dört yöne bıçak sırtı telgraf telleri  on sekiz nokta yirmi bir hat malum  ışıltılı bir sakal gibi çenemden sarkıyor  Blaise Cendrars’ın kıvırcık şiirleri  iki gözümün arasında üçüncü gözüm  akrepsiz yelkovanı delirmiş gömgök bir saat  İzmir limanında battığım suya çöktüğüm  toprağın ve suyun korktuğu malum.
Kirli çarşaflar ağardı karanlıktan  Abanoz sokağında akşam olmaktadır  Alçacık sedirlerde üryan kadınlar  Kötü kadınlar, kederli kadınlar  Çaresiz yalnızlıklar içinde  Sığınmış merhametine kederin  Kan gibi, irin gibi kadınlar. Ezilmiş bir çiçeğe benzer kalpleri  Gözbebeklerinde saadetten eser yok  Bekleşirler gelecek ilk sevgiliyi  Bu umutla sürüklenir sofalarda ayaklar  Sahipsiz ayaklar, zavallı ayaklar  Ayaklar çeker ağırlığını kaldırımların  Sürer ayakların çilesi mezara kadar. Soğuk ürpertileri içinde kimsesizliğin  Yorgun yatağında bir kadın ağlar  Günahkar dudakları kıpkırmızı  Sürmeli gözlerinde mor mor halkalar  Bir aksiseda gibi dağılır aynalarda  'Biraz aşk, biraz heyecan, biraz ümit'  Böylece hayat geçip gider loş odalarda. Solar güneş ışığı çiçekli basmalarda  Boyanır efkarlı yüzler ağır ağır  Kalçaları çürük içinde bir kötü kadın  Unutulmuş türküler söyler hafiften  Basık tavanlı odalar aydınlanır  Alçacık sedirlerde üryan kadınlar  Abanoz sokağında akşam olmaktadır
Bir bağ,  Bu dünya ile sonraki arasında;  Susayanlar için, bir tatlı su havuzu;  Bir dikili ağaç  Güzellik ırmağının kıyısında  dileyen aç kalplere olgun meyveler sunan. Umutla şakıyan bir kuş  Konuşmanın dallarında  Bedenleri duyarlılıkla dolduran ezgilerek söyleyerek  Yükselip Cennetleri dolduran  Bir beyaz bulut gökyüzünde  Ve sonra cömertlik saçan Hayat'ın kırlarındaki çiçeklere. bir melek. Tanrılar'ın gönderdiği insanlara tanrıların yollarını öğretsin diye. Asrarte'nin yağla doldurduğu  Karanlığa yenilmemiş  Işıması gizlenmemiş bir ışık  apollo'dan saçılan. Tek başına  Basitliği giyinmiş  Ve duyarlılıkla beslenmiş  Doğa'nın koynuna oturmuş, yaratmayı öğrenirken  Ve ruhun inişini beklerken  Gecenin sessizliğine uyanmış.  Duygu bahçesine gönlünün tohumlarını ekmiş bir çiftçi  İnsanlar götürür ürününü  toplanacağı ambara. Ozan'dır o insanların o yaşarken kulak vermedikleri  Ve ayrılınca dünyadan, kendi cennetine gideceğini bildikleri. İnsanların küçük bir gülüşü bile sakındığı şeyleri arayan O'dur; Onun nefesleri yükselip, güzelliğin canlı hayaliyle gökkubbeyi doldurur. Oysa insanlar, ondan yiyeceği ve sığınağı sakınır.. Ne zamana kadar, ey insan,  Ey varlık, ne zamana kadar  Onur evleri kuracaksın onlara  Kanla yoğrulmuş topraktan  Ve sana barış ve rahatlık sunanlardan kaçınacaksın?  Ne zamana kadar öldürmeyi öveceksin  Ve baskı boyunduruğu altında boyun eğenleri?  Ve unutacak mısın, günlerin görkemini görmen için  Karanlığa ışık saçanları?  Onlar ki sırlar içinde yaşarlar  Senin erişemeyeceğin o mutluluk ve keyfiyle. Ve siz ey ozanlar  Bu hayatın hayatları:  Fethettiğiniz yılları  İnsanların zalimliğine karşın  Ve bir defne dalı kazandınız  Aldatmanız dikenlerinden  Siz, gönüllerin üstünde bağımsızsınız  Ve sonsuz olacak sizin krallığınız
Kibrit çakıyorsun karanlıkta  badem çiçeklerini görmek için  Ve mart denizlerinde tedirgin bir çift  sarnıç gemisi gözlerin  Bir iş açacaksın sen başımıza  yangın mı olur artık, bahar mı?
Karanlıklarda, gündüzlerin arkasındayım,  Bitmiş ikinci dünya savaşı, uğursuz ve kahraman  Uzakta esir uluslar türkü söyler,  Türklüğümün farkındayım.. Bir soluk gelmekte karşı gezegenlerden,  Vakt içinden inmektedir gölgeler.  Toprak üzerinde, atmosferler üzerinde  Soğuyan gecemin farkındayım.. Biçimler, evlere, eşyalara rahatça sığmış,  Var olmuş var olmayan.  Biçimler sonsuzluğa yaklaşmıs,  Aklımın farkındayım.. Ne ağaçlar uzanmış mevsimlerimce  Ne yıldızlar gerçek, aydınlığım kadar.  Aşkla kımıldayan küçücük ışıklar uçuşur içimde yön yön,  Yaşadığımı farkındayım.
Saçın solduğu, için uyku dolduğunda geçen yaşla,  Ve ocak başında daldığın vakit bu kitaba bak,  Yavaşça oku ve eskiden sahip olduğu o yumuşak  Bakışlarını gözlerinin ve derin gölgelerini düşle. . Kaç kişi sevdi senin hoş zarafetinin cevherini,  Ve sevdi güzelliğini aşkla yalan ya da hakikat,  Sendeki gezgin ruhu bir tek adam sevdi fakat  Ve sevdi senin değişen yüzünün kederini; . Ve çömelerek yanına kızgın ocak parmaklığının  Mırıldan bir az, Aşk nasıl da uçup gitti  Ve dağların başları üzerinden geçip gitti  Ve sakladı yüzünü arasına yıldız kalabalığının. . Çeviri: Dr. Osman TUĞLU
Gönül buğday tanesine benziyor,  bizse değirmene.  Değirmen nereden bilecek  bu dönüşün sebebi ne?. Değirmen taşına benziyor beden,  düşünce ce kaygı, suyu.  Su kulak kabarttı, dinledi,  taş başından geçeni söyledi durdu.. Su der ki:  Değirmencidir suyu ark'a döken,  ona sor sen bu işi.  Ey ekmek yiyen, der sana değirmenci,  ekmekçi dediğin de kim oluyor  bu değirmen bir dönmedi mi?. Başından geçenler uzar gider,  gelmez sonu bir türlü.  Yücelik sayesinde bilgi değirmeni  bir hayli tane övüttü.  Söylesin sana, ona sor.. Tebrizli Şems devlet kuşu,  padişahın kutluluk göğünde  yücelere doğru  uçuyor da uçuyor.
Yar beni katl eylese kanım helaldır kime ne  Ben bilürüm çekdiğim ahile zarım kime ne. Müddeiler arasında dediler kim mey haram  Saki-i dilcu elinden ben içerim kime ne. Ham sofular secde kılar mescidin mihrabına  Benim ancak yar eşiği secdeğahım kime ne. Ey NESİMİ sözlerin çün kim hatadır dediler  Benim ancak bu kadardır ıstılahım kime ne
Dinle, kulağını ver de mezara!  Ölüler evlattan yana çırpınır.  Nesiller arası korkunç manzara;  Domuz yavrulayan ana çırpınır.. Kalbten kazıdılar iman sırrını;  Hergünün bugünden beter yarını.  Acı rüzgarlara vermiş bağrını  Türk bayrağı yana yana çırpınır.
Bir sevinç incilemiş gözleri yaşlar yerine,  İzi üstünde gül açmış kapanan her yaranın.  Bir bahar yağmuru halinde derinden derine  Çağlıyor her yanı alkışla yeşil Marmara'nın.  Bu misafirdir, inan memleketin neyse varı,  Böyle bir yüz mü görür bir daha fâni ömrün?  Gelin ay Bahr-i Muhit'in köpüren dalgaları,  Kırk asırlık yolu bir hızda alan Türk'ü görün
Kendini bir suyun akışında  Ve suları kendi bakışlarında  Bulabilenler bilir bu türküyü.  Sen ki anlarsın  Bir türkü uğruna  Çileler çekerdin yıllar boyu.  Soluğunda  Yaban menekşelerinin kokusu.  Gözlerinde  Serin pınarların uğultusu.  Dağlar seni yaşardı her gün  Ormanlar sıcak dostluğunu.. Ne zaman çatlasa bir kaya  Bir çığlık düşse sulara  Irmaklar  Adını çizer toprağa.  Değil mi ki  Hep o yangınların adına  Adına belasına  Özlemi duyulunca özgürlüğün  Öfkesini göklere çalan  Bir şimşek gibi dalardın yaşama.. Sen ki anlarsın bu yaşamı  Aşklar şimdi hücrelerde tutsak  Düğünler kelepçeli  Doğumlar  Ve çocuklar zindanlarda.  Bunları nasıl anlatayım sana  Bu türküleri nasıl çağırayım  Bu ninnileri nasıl.  Ölüme  Kapkara bir kaygı değil artık  Bembeyaz  Bir kitap diyoruz koltuğumuzda.  Kitapların göğüslerinde kan  Bu kanı nasıl okuyayım sana.  Şimdi devleşen bir öfkenin  Ve sınırlar ötesi bir özlemin  Bildirisi okunurken her gün  Her saat, her dakika,  Can çekişen  Bir çağı yaşıyoruz dünyada.. Sen ki anlarsın bu yaşamı  Okul yolunda telaşlı bir öğrenci  Bir grev gözcüsü işyerinde  Okunan kitap  Yazılan defter  Yükselen bilinç  Ve eriyen cevher  Şimdi sabahın ala şafağında  Doludizgin  Bir at gibi giriyor sulara.
1. Yetmiş iki gündür bir dolapta kilitliyim. Yalnızca anahtar  deliğinden hava giriyor ve ölü bir ışık sızıyor içeri. Yalnızlık  hiç de tanrısal değil, görkemli değil. O yalnızca geçmişle  gelecek, ölümle yaşam arasında kocaman bir karanlık nokta.  Geçmişi ve geleceği olmayan, ölümle yaşam arasında irinli bir  leke yalnızlık denilen. Şimdi ne varsa, anahtar deliğinden sızan  havayla ışıkta... (Farkına varsalar, kapatırlar mıydı onu da?)  Bütün belleğimdekileri yokettim. Elektrikli bir aygıtla yaktım,  jiletle kazıdım. Çığlıkların aralığından uçurdum hepsini, kül  edip savurdum.. Adımdan gayrısını bilmiyorum.. 2. Zamanı yiyip bitirdi karanlık. Gece yoktu. Güneş çoktan  kömürleşmiş ve yeryüzü yapışkan bir karanlıkla örtülmüştü.  Yabanıl sesler geliyordu derinlerden ve karanlığı ince bir bıçak gibi  yırtıyordu. Saklayan kırbaç gibi... Acı duvarını aşan bu  sesler, madeni bir gürültüye dönüyor ve yerkabuğunu  zorluyordu artık. Sesim yoktu. Karanlığın karnında yitirdim  sesimi. Kör bir kuyuda unutulan Yusuf'tum belki. Ama  durmadan soruyorlardı. Tanrılar bilmiyordu sordukları şeyleri,  peygamberler büsbütün hain çıkmıştı. Ama yine de soruyorlar,  soruyorlar, soruyorlar.... Adımdan gayrısını bilmiyorum.. 3. İki şeyi bilmek istiyorum. (Belki aynı şeyi iki kere bilmek  istiyordum.) Duvarların rengi neydi? Derimin rengi neydi?  Dokunuyorum duvarlara; parmak uçlarımla, avuçlarımla,  dilimle dokunuyorum. Duvarların bir rengi olmalı. Ama hiçbir  duvarcının, hiçbir ressamın bu rengi bildiğini sanmam. Adı  yoktu bu rengin, kimyası yoktu. Belki renksizliğin rengiydi bu.  Çürüyen bir bedenin kokusuydu duvarların rengi.... Adımdan gayrısını bilmiyorum.. 4. Bir böcek gibi antenlerimi gezdiriyorum bedenimde. Anahtar  deliğinden sızan ölü ışıkta ellerime bakıyorum. Ellerim... Sanki  bir kadının memelerini hiç okşamamış, sicaklığını duymamış.  Ellerim... Her dizesi çığlık olan şiirleri hiç yaratmamış sanki. Ne  beyaz tenliyim artık, ne esmer, ne de kara... Cüzzamlının,  vebalının bir rengi vardır. İrinin bir rengi... Ölünün bile bir  rengi vardır ama derimin rengi yoktu. Belki çürüyen bir kentin  rengiydi bu. Çürüyen bir dünyanın.... Adımdan gayrısını bilmiyorum.. 5. Killi, ayakları üzerinde duramayan bir yaratıktım artık.  Soyumun neye benzediğini unuttum. 'İnsana benziyorlardı'  diye duymuştum bir vakitler. Demek ki şimdi maymun  halkasında insanlık.... Adımdan gayrısını bilmiyorum.. 6. Ağzımı anahtar deliğine dayayıp havayı emiyorum. Böcek  sokması gibi bir yanma duyuyorum boğazımda. Oysa kuru bir  yaprağı bile dalından düşürecek gibi değil bu esinti. Belki  çöle dönmüş toprağa tek yağmur damlasının düşüşü yalnızca.  Çamur gibi bir yağmur damlası... Ama toprak, bu damlayla  çatlatacak bağrındaki tohumu. Çöl, bütün vahalarını bu  damlayla yeşertecek... Genzim yanıyor. İnce bir kan şeridi  sızıyor dudaklarımdan. Kirli, sıcak ve simsiyah.... Adımdan gayrısını bilmiyorum.. 7. Suyum, bir litrelik karton süt kutusu içinde. Yetmiş iki gündür  sakındığım ve hergün ancak bir kere dudaklarımı  değdirdiğim... Dilimi bir köpek gibi değdirdiğim. (Dilin suya  dokunuşu... Bir süngerin denizi yutuşu yani. Bir çölün seraba  kesilmesi bir an için.) Her gün ancak bir kere değdiriyorum  dudaklarımı suya. Dilimi kaçırıyorum artık. Sünger, bütün  vantuzlarını birden uzatmasın diye... Bataklıktaki suyun da bir  su yanı vardır. Çürüyen bir bedenin bile dayanılabilir  kokusuna. Kutuda kalan son bir yudum su, bu bile değildi  artık. Küstü, öldürdü kendini su...  Su çürüdü.... Adımdan gayrısını bilmiyorum
Eski şairliklerim gitti gözümden  Gayridir başka bir hal kuşanıyorum. Azık yoldaş olmaz haydi geç toklukları  Az'la doymak yap deş insan zamanlarını. At al at bin at kuşan da ciğerin koş  Davran bre çocuk doyma ilk sulardan. Hehey gözüm hehey gözyaş odsuz kaldın  Nice hançer dürdün sabır balyaladın. Göğsümde bir küçücük derya buldum  Kabına sığmaz bir ceylan yoldaşım. Eteğini toplamış bir sevgili düştü kumsala  Ufacık kuru dudaklarında bir hasret sayhası. De Zarif inle. Ta ki huzra vardın  Nice yıl isyan durdun gurbet kaldın
— Basri Bey oğlumuza —. Bütün dünyâya küskündüm, dün akşam pek bunalmıştım;  Nihâyet, bir zaman kırlarda gezmiş, köyde kalmıştım.  Şehirden kaçmak isterken sular zâten kararmıştı;  Pek ıssız bir karanlık sonradan vâdîyi sarmıştı.  Işık yok, yolcu yok, ses yok, bütün hilkat kesilmiş lâl...  Bu istiğrâkı tek bir nefha olsun etmiyor ihlâl.  Muhîtin hâli «insâniyyet»in timsâlidir, sandım;  Dönüp mâzîye tırmandım, ne hicranlar, neler andım!  Taşarken haşrolup beynimden artık bin müselsel yâd,  Zalâmın sînesinden fışkıran memdûd bir feryâd,  O müstağrak, o durgun vecdi nâgâh öyle coşturdu:  Ki vâdîden bütün, yer yer, eninler çağlayıp durdu.  Ne muhrik nağmeler, yâ Rab, ne mevcâmevc demlerdi:  Ağaçlar, taşlar ürpermişti, gûyâ Sûr-i Mahşer’di! . — Eşin var, âşiyânın var, bahârın var, ki beklerdin;  Kıyâmetler koparmak neydi, ey bülbül, nedir derdin?  O zümrüd tahta kondun, bir semâvî saltanat kurdun;  Cihânın yurdu hep çiğnense, çiğnenmez senin yurdun.  Bugün bir yemyeşil vâdî, yarın bir kıpkızıl gülşen,  Gezersin, hânümânın şen, için şen, kâinâtın şen.  Hazansız bir zemîn isterse, şâyed rûh-i ser-bâzın,  Ufuklar, bu’d-i mutlaklar bütün mahkûm-i pervâzın.  Değil bir kayda, sığmazsın -kanatlandın mı- eb’âda;  Hayâtın en muhayyel gâyedir ahrâra dünyâda.  Neden öyleyse mâtemlerle eyyâmın perîşandır?  Niçin bir damlacık göğsünde bir umman hurûşandır?  Hayır, mâtem senin hakkın değil... Mâtem benim hakkım:  Asırlar var ki, aydınlık nedir, hiç bilmez âfâkım!  Tesellîden nasîbim yok, hazân ağlar bahârımda; . Bugün bir hânümansız serserîyim öz diyârımda!  Ne hüsrandır ki: Şark’ın ben vefâsız, kansız evlâdı,  Serâpâ Garb’a çiğnettim de çıktım hâk-i ecdâdı!  Hayâlimden geçerken şimdi, fikrim hercümerc oldu,  Salâhaddîn-i Eyyûbî’lerin, Fâtih’lerin yurdu.  Ne zillettir ki: Nâkùs inlesin beyninde Osmân’ın;  Ezan sussun, fezâlardan silinsin yâdı Mevlâ’nın!  Ne hicrandır ki: En şevketli bir mâzî serâb olsun;  O kudretler, o satvetler harâb olsun, türâb olsun!  Çökük bir kubbe kalsın ma’bedinden Yıldırım Hân’ın;  Şenâ’atlerle çiğnensin muazzam kabri Orhan’ın!  Ne haybettir ki: Vahdet-gâhı dînin devrilip, taş taş,  Sürünsün şimdi milyonlarca me’vâsız kalan dindaş!  Yıkılmış hânümanlar yerde işkenceyle kıvransın;  Serilmiş gövdeler, binlerce, yüzbinlerce doğransın!  Dolaşsın, sonra, İslâm’ın harem-gâhında nâ-mahrem...  Benim hakkım, sus ey bülbül, senin hakkın değil mâtem! . Ankara – Tâceddin Dergâhı  7 Mayıs 1337 (1921)
Yanılgıya çeker dağları bile  bu yol acıları, kul acıları  mehtabın kahrıyla çürür bedenim  damıtır içimi çöl acıları. keskin bir muamma şarabıdır bu  yinede, günahkar karanlığımda  cennet kokan bir mehtabı özlerim  oysa umutların serabıdır bu. minyatür bir kalbe sığar mı benim  denizleri tutuşturan gözlerim
UNUTMAYI UNUTTUM. Gittiğin gün  Bütün ayrılıkların hesabı benden soruldu  Bütün acılı şarkıların  Bütün hazin sevdaların  Gittiğin gün  Her çiçeğe bir gözyaşı  Her kelebeğe bir ağıt  Bana da yüzlerce şiir düştü  Yazmaya mahkum  Gözlerin için.... Ben ki  Dönüşüne hasret yaşadım bütün nisanları  Ve gülüşüne hasret bütün baharları  Gel gör ki  Bir dağa çarpar gibi çarptı yüreğim yokluğuna  Bir ben bilirim  Gururumu hangi taşlara vurduğumu  Başımı hangi duvarlara  Ve hangi uçurumlara köprüler kurduğumu  Bir sana kavuşmak için. Sen gideli  Bütün yollarımın yolları kesik  Bütün dallarımın dalları kırık  Kaç geceye bekçi  Kaç sabaha nöbetçi  Ve kaç uykusuz trene biletçi oldum  Gelmedin  Oysa hep karlar içinde sakladım umutlarımı  Yağmurlar içinde kuruttum göz yaşlarımı  Ve kanatarak açtım gölgene avuçlarımı  Bir sana sarılmak için. Bir ucu kalbimde kaldı bu sevdanın  Bir ucu ellerinde  Bir adımı sende kaldı sonumun  Bir adımı sabrımda  Çünkü  Bulutlara çizilmiş  Yıldızlara yazılmış  Ve yüreğime kazılmış bir kara sevdaydı bu  Günlerce  Kışlardan güneş  Karlardan ateş topladım  Ve bütün ölümleri erteledim  Bir sana dokunmak için. Oysa daha gittiğin gün  Uykularımı çaldım göz bebeklerimden  Dizlerimde uyuttum  Acılarımı kopardım yüreğimden  İzlerinde avuttum  Ve sözümü de tuttum  Yanarak için için  İşte bugün  Unutmayı da unuttum  Bir tek seni  Unutmamak için..... Ahmet Selçuk İLKAN. “Erkekler hep yalnız ağlar”.kitabından  www.ahmetselcukilkan.com.tr
Eylül’dü.. Dalından kopan yaprakların  Sararan yanlarına yazdım adını  Sahte bir gülüşten ibarettin oysa.  Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu.  Eylül’dü.  Di’li geçmiş bir zamandı yaşadığımız  Adımlarımızın kısalığı bundandı  Bundandı gözlerimin durgunluğu.  Sarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan,  Ellerin kadar ıssız,  Sen kadar zamansız molalar veriyordum  Ve çocuksu bir bencillikti hüznümüz.  Eylül’dü.  İzlerini çizdiği zaman ansızın gidişin,  Şimdi yoktu bi anlamı suskunluğun.  Çırılçıplak kalakaldım sessizliğinin orta yerinde.  Sonra sesime yankı vermeyen uçurumlar kıyısında yürüdüm bir zaman  En çok sesini aradım.  Gözlerinse asılı bıraktığın yerdeydiler hâlâ.  Gözlerini sildi zaman..  Dedim ya... Eylül’dü.  Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin.
Elif Lam Mim. Yirmi üç haziran dokuz yüz altmış yedi  Bulanık atmosferin içinde gözlerim sımsıcak;  Yel değirmeni’nden denize sarpa sararak inen bir sokakta.  Vakit tamamdır diyorum. Ve sokağın sesi   Diyor ki değil daha   Vakit var daha. Bir kilise tadı taşıyor Dolmabahçe camiinin pencereleri  Uzaktan bakmak şartıyla ve aydınlık oluşunu saymazsak;  Ve denizin gişesinde oturan kısa boylu saat kulesi  Yakasının içine kaydırmış hafifçe basınç-ölçerini. Diyor ki değil daha   Vakit var daha. Mermerin memelerinden hafifçe hafifçe damlıyor mavi  İlk mavi, doğru mavi, çayır çimen bilgisi  Cücükleniyor orda hemen ılık menekşesi Şems’in  Çalgıcısını da yanında gezdirirdi Konya’da Şems ki. Diyor ki değil daha   Vakit var daha. Bir koku gibi dururdu parmağı yüzüğünün içinde  Gerindikçe bütün Doğuya yayardı bedenini,  Sağlığından çerçeveler yaratır Kelime Hatun  Uzun uzun duyardı gözlerine çekilmiş mili. Diyor ki değil daha   Vakit var daha. Evlerden çadırlardan toplananlar bini buldukça  Padişahın önünde törenle uçuruldu kelleleri.  Geceyi bir dert gibi geride bırakan Yahudiye  Gündüz de tırnaklı hayvanların eti haram edildi. Diyor ki değil daha   Vakit var daha. Genç Osman annesinin rahmini çekip üstüne  Adı burgaçlara yazılsın diye bekledi.  Ve Sinan düdenlerde olsun diye ölümü  Kurduğu her yapının temelini suya indirdi. Diyor ki değil daha   Vakit var daha. Düşmanına ilerlerken tuhafça gülerdi  Köroğlu’nun sırtında üst üste dokuz dombay derisi.  Ve kaçarken yılan sokmuş orman perisi  Gözleriyle izlerdi sessizce erkeğini. Diyor ki değil daha   Vakit var daha. Deve, devenin üstünde tabut, biri çekiyor deveyi  Üçü de Ali: deve, deveyi çeken ve tabutun içindeki,  Çılgın gibi koşuyorum köylerden şehirlere  Başını kayalara vura vura ilerleyen bir insan seli. Diyor ki değil daha   Vakit var daha. Hafif kanlı Chevrolet’ler, hırslı Pontiac’lar, kıranta Buick’ler  Gürültüyle akıp gidiyor General Motors’un enikleri;  Ve ağır kıçlı, geniş çeneli, soluklu arabaları Ford’un;  Ve ağaçlar görüyor, gözlüklü, iri kıyım Chrysler ailesini. Diyor ki değil daha   Vakit var daha. Sokak lambaları yerebatanlar yük kamyonları  Almadan edemeyeceğimiz bir selam gibi  Sırtlar arkalar talvekler duldalar öte yüzler  Ve kuyuya sarkıtılmış bir testinin dibi. Diyor ki değil daha   Vakit var daha
Seğirtti faiz için borsanın tahviline  Kazandı, çıkıverdi masonlar mahfiline  Bir gün sağ, bir gün solda göbek atıp oynarken  Düştü gitti ansızın Esfel-i Safilin'e.. (Akıl Karaya Vurdu)
Sen ağaçların aptalı  Ben insanların  Seni kandırır havalar  Beni sevdalar. Bir ılıman hava esmeye görsün  Düşünmeden gelecek karakış..  Açarsın çiçeklerini.. . Bense hayra yorarım gördüğüm düşü...  Bir güler yüz bir tatlı söz..  Açarım yüreğimi hemen . Yemişe durmadan çarpar seni karayel  Beni karasevda  Hemde bilerek kandırıldığımızı. Kaçıncı kez bağlanmışız bir olmaza  Koo desinler bize şaşkın  Sonu gelmesede hiç bir aşkın  Açalım yinede çiçeklerimizi  Senden yanayım arkadaşım . Havanı bulunca aç çiçeklerini  Nasıl açıyorsam yüreğimi  Belki bu kez kış olmaz  Bakarsın sevdan düş olmaz  Nasıl vermişsem kendimi son sevdama  Vur kendini sen de bu güzel havaya
Aşk erinin gönlü dolu padişahın hazinesidir  Aşksız adem ne anlasın şeriatın manasıdır. Aşkdır aşıklar dermanı aşkdan hasıldır muradı  Aşık kişinin sohbeti aşksız kişiye beladır. Kimi avrat-oğlan sever kimi mülk-hanuman sever  Kim sermaye dükkan sever bu dünya halden haledir. Aşık bu dünyayı n’ider akibet bir gün terk eder  Aşk eteğin tutmuş gider her kim gelirse saladır. Bezm-i Ezel’de paduşah elime sundu bir kadeh  İçeliden kılarım ah bilmezem ki ne beladır. Çün ezelden Yunus seni aşk ile esridi canın  Dergahına her-dem onun valih-ü hayran kala dur
Beşikler vermişim Nuh'a  Salıncaklar, hamaklar,  Havva Ana'n dünkü çocuk sayılır,  Anadoluyum ben,  Tanıyor musun? . Utanırım,  Utanırım fıkaralıktan,  Ele, güne karşı çıplak...  Üşür fidelerim,  Harmanım kesat.  Kardeşliğin, çalışmanın,  Beraberliğin,  Atom güllerinin katmer açtığı,  Şairlerin, bilginlerin dünyalarında,  Kalmışım bir başıma,  Bir başıma ve uzak.  Biliyor musun? . Binlerce yıl sağılmışım,  Korkunç atlılarıyla parçalamışlar  Nazlı, seher-sabah uykularımı  Hükümdarlar, saldırganlar, haydutlar,  Haraç salmışlar üstüme.  Ne İskender takmışım,  Ne şah ne sultan  Göçüp gitmişler, gölgesiz!  Selam etmişim dostuma  Ve dayatmışım...  Görüyor musun? . Nasıl severim bir bilsen.  Köroğlu'yu,  Karayılanı,  Meçhul Askeri...  Sonra Pir Sultanı ve Bedrettini.  Sonra kalem yazmaz,  Bir nice sevda...  Bir bilsen,  Onlar beni nasıl severdi.  Bir bilsen, Urfa'da kurşun atanı  Minareden, barikattan,  Selvi dalından,  Ölüme nasıl gülerdi.  Bilmeni mutlak isterim,  Duyuyor musun? . Öyle yıkma kendini,  Öyle mahzun, öyle garip...  Nerede olursan ol,  İçerde, dışarda, derste, sırada,  Yürü üstüne - üstüne,  Tükür yüzüne celladın,  Fırsatçının, fesatçının, hayının...  Dayan kitap ile  Dayan iş ile.  Tırnak ile, diş ile,  Umut ile, sevda ile, düş ile  Dayan rüsva etme beni.. Gör, nasıl yeniden yaratılırım,  Namuslu, genç ellerinle.  Kızlarım,  Oğullarım var gelecekte,  Herbiri vazgeçilmez cihan parçası.  Kaç bin yıllık hasretimin koncası,  Gözlerinden,  Gözlerinden öperim,  Bir umudum sende,  Anlıyor musun?
BEN, kimsesiz seyyahı, meçhuller caddesinin...  BEN, yankısından kaçan çocuk kendi sesinin...  BEN, sırtında taşıyan işlenmedik günahı;  Allah'ın körebesi, cinlerin padişahı...  BEN, usanmaz bekçisi, yolcu inmez hanların;  BEN tükenmez ormanı, ısınmaz külhanların...  BEN, kutup yelkenlisi, buz tutmuş kayalarda;  Öksüzün altın bahtı, yıldızdan mahyalarda...  BEN, başı ağır gelmiş, boşlukta düşen fikir;  Benliğin dolabında, kör ve çilekeş beygir...  BEN Allah diyenlerin boyunlarında vebal;  BEN bugünküne mazi, yarinkine istikbal...  BEN, BEN, BEN; haritada deniz görmüş, boğulmuş;  Dokuz köyün sahibi, dokuz köyden kovulmuş...  Hep BEN, ayna ve hayal, hep BEN, pervane ve mum;  Ölü ve Münker-Nekir, başdönmesi uçurum...
Yerle yeksan, ıslak saçlı, kem gözlü,  Kavim göçlerinden bu yana ağlayan  Ve durmadan  Cep kanyağı yakıcılığında ezgiler  Çalan, çaldıran, yakalatan  Adı bende gizli bir kadındı İstanbul  Şehre bir yağmur yağdı  Ben ağladım . Sevilirken ayrılmak mı kaldı Bizanstan  Yalan dolan yoktu gözlerde sadece ses  Verilen sözler birdi edilen yeminler sıfır  Eşyalar alındı fotoğraflar söküldü yerlerinden  Bir aşkın izlerini yok edecek yeni bir aşk sipariş edildi yeniden . Bir şehre yağmur yağdı  Ben ağladım . Kim daha çok yalan söndürdü çay bardaklarında  Hangisi talandı demli öpücüklerin  Ve buğularda yitirilen kimin adıydı  Bir aşktan diğerine kaç saatte gidiliyordu  Soyulur muydu kabuğu hayatın  Yoksa bütün vitamini kabuğunda mıydı? . Yağmur şehre bir yağdı  Ben ağladım . Ben ençok seni götürdüm giderken  Aklımın nakliyesiydi asıl yoran taşıyıcıları  Yardan düşmüştüm yaralarım yardan armağandı  Kutsal kitabımdı ziyan edilmiş sevgililer atlası  Ben sevmeyi beceremedim belki de sevilmeyi  Benim sevmeye engel evcil acılarım vardı . Ben yağmur ağladım bir şehre yağdı  Ben şehre ağladım bir yağmur yağdı  Ben bir ağladım şehre yağmur yağdı . Ben...  Yağmur...  Ağladım...
Oğullar işkencede... Analar ağlamakta.  Körpe yüreklere kan...  Gencecik rüyâlara gözyaşı damlamakta.. Demokrasi... Hak... Hukuk... karasevdâlıları...  Şuracıkta.. Mamak'ta  Vicdanları çürüten feryâdı duymamakta.. Demek bazılarının hak, hukuk anlayışı  Bazılarını insan yerine koymamakta! ... Meğer ne faziletler varmış ta bilmezmişiz  Millî mukaddesatâ saygılı olmamakta (!) . Vatan hainlerinin bile doldu çilesi;  Vatanı sevenlerin çilesi dolmamakta...
Odama bir an giren uçucu bir böcek  -Arıdan irice, kanatları renkli-  Dolaştı bir süre, vızıldamadan.  Sonra bulup yolunu pencerenin  Çıkıp gitti. Bir öykü çeviriyordum Çehov'dan  Masamda bira bardağı  -Odam, kitaplarım,olağan dünyam-  Tül perdede ağustos ışınları. Tanık oldu yaşamıma  Bu uçucu böcek, sadece bir an  Çıkıp gitti sonra  Tıpkı yaşamıma bir an katılan  Sonra yitip giden bir sevgili gibi
Doruktan senin için kopardım bu çiçeği  O sarp bayırdan hani, suya iner eteği  Kartalın bildiği yalnız ve yaklaşabildiği  Sessizce seprilmişti kayanın çatlağında.  Gölgeler yıkıyordu burnun sağrılarını  Açıkça görüyordum: bir yengi alanında  Nasıl kızıl ve parlak bir utku anıtı  Olanca görkemiyle bir anda kurulursa  İşte tıpkı öylece  Güneşin gömülüp gittiği yerde gece  Bulutlardan bir tak yapıyordu kendine.  Yelkenliler bir bir erirken uzakta  Birkaç çatı eğimli bir vadinin dibinde  Parlayıp görünmekten ürker gibiydi sanki.  Sevdiğim, senin için kopardım bu çiçeği!  Evet, rengi uçuk ve koku yok tacında  Çünkü kökü dağların bu çetin yamacında  Yalnız su yosununun acı tuzunu içmiş.  Dedim ki: garip çiçek, şu tepenin üstünden  Bulutların, yosunun ve teknenin gittiği  Uçsuz bucaksızlığa yolcu olmalıydın sen.  Git öyleyse bir kalbin  Herşyeden daha derin uçurumunda dağıl  Başka bir acun olan o göğüste sol artık  Göğün seni sular için yarttığı besbelli  Ben'se Sevda'ya adadım işte seni!  Rüzgar birbirine katıyordu suları;  Yavaş yavaş silinen  Belirsiz bir ışık kalmıştı yalnız günden  Ah! nasıl acılıydım ve nasıl da derinden! ..  Düşler içindeydim ve kapkaranlık Gece  Sonsuz titreyişlerle doluyordu içime.
Derhal fark edilen Melek, o yüce erk,  Daha gizlendiği yere girdiği gibi  tertemiz, alev alev ve dikilerek-  Yalvardı bırakıp da her bir talebi . Yol şaşkını bir tacir olarak kalmasına izin  Verilsin diye, eskiden neydiyse öyle;  Okuyamazdı o, böylesi sözün  Fazla gelirdi bir âlime bile. . Fakat Melek ona yazılı sayfasını  Buyurganca gösteriyor, gösteriyordu,  Tekrar ediyordu ısrarla: Oku. . Okudu o: Melek, önüne eğdi kafasını.  Okuyandı artık o andan itibaren  Ve bilendi ve uyandı ve hüküm veren. . Çeviri: Osman TUĞLU
Rahmet kırların çözülen bozunu kapladı aniden. Bitti meşakkat. Küçük dereler değiştirdi telaffuzunu. Dokundu, belli belirsiz, şefkat,   dünyaya derinliğinden uzayın. Doğuşlarına ait umulmadık bir eda görüyorsun kurumuş ağaçlarda patikalar boyunca arazide uzayan.   Reiner Maria RİLKE Çeviri: Osman TUĞLU
ayağını kıran kazın etrafında  beş-altı yüz tane salak birikmişti  nöbetçi yaklaşıp  silahını çektiğinde  ne yapılacağına  karar vermeye çalışıyorlardı  ve konu kapandı  kulübesinden çıkıp  ev hayvanını öldürdüğünü iddia eden  bir kadın dışında  fakat nöbetçi kayışını ovuşturup  kıçımı öp  dedi kadına,  gidip başkana şikayet et;  kadın ağlıyordu  ben de gözyaşlarına hiç dayanamam.. çadırımı katladım  ve yolun aşağısına gittim:  piçler  manzaramı bozmuştu.
Bir mavide birden değişmek olur  Bakışın bakışıma vurunca. Ölüp denizlere karışmak olur  Bakışın bakışımdan yorulunca. Daha beyaz sabahlar var  Alıp gitme bütün gülüşlerimi. Götürme düşlerimi  Sardunyalar güllere dokununca. (Sinsi zehirler tatlı  Senin her şeyin güneş). Gelip ışığında ısınıyorum  Yaşamak ölüm gibi koyulunca
Nice insanlar gördüm üzerinde elbise yok  Nice elbiseler gördüm içinde insan yok!
Kendi ruhum için, kendi rüzgarım için, kendi kederlerim için  Herkesi bekleyen geceden payıma düşen için  Bir arka odada müzik dinlerken, akşamın ruhunu dinlerken  Usul akşamı, balkonda askerler gibi dizilmiş minderler  Ölümün hareketsizliği, ölü doğa, yıldızların hareketsizliği  Ama yıldızların ölü olmadığını biliyorum  Bir arka odada müzik dinlerken, yeniden kendimi ararken. Bir gençlik şiiri, bir hüzün şiiri, her şeyi her şeyle ilşkilendiren  Bir göğü anlatan, bir aşkın yitip gitmesini  Her şeyin her şeyle ilşkili olduğunu biliyorum, bir dolabın açık   kapısı, koridorda bir arya söyleyen kızım, radyonun cızır-   daması, akşamın usulca inişi, bu defter, bugün hasta olu-   şum  Rüzgarda usulca kıpırdayan ırmaklar, hayatın usulca kıpırdanışı   gibi, hayatın usulca kıpırdayan gülü  Bir musluğun açılması, kalemin defter üstünde hareketleri, rad-   yoda okunan ajansın ilerleyişi  Bir kaplumbağanın ya da bir aşkın ilerleyişi, gecenin ya da bir   tirenin, rüzgarın ya da yalnızlığın  Bir umudun ilerleyişi, bir düşüncenin, tahta içinde bir kurdun,   kumaş içinde bir güvenin, aşkın içinde kuşkunun, çocu-   ğun içinde geleceğin  Her şeyin ölüme doğru ilerleyişi, toza, boşluğa, başkalaşıma. Sözcükler içinde bir sözcük var beni bekleyen  Zamanın hem devindiği hem durduğu bir noktada var olmak  Kederi altedip sonsuz devinimi yakalamak  Sonsuz ve durağan devinimi, hayat denilen şeyi...  Telaşsız ve duygusuz, derin ve kendisi  Belki bir volkan ağzı kadar duyarsız, unutulmuş bir dağ gölü   kadar durağan  Bir genç kızın kalbi kadar kırılgan ve onarılabilir  Çocuk kadar duyarlı ve unutkan  Kadın kadar bağışlayıcı, bilge  Şiir kadar doğurgan  Aşk kadar tanımsız  Ölüm kadar ölümsüz  Akşamüstü  (Hayatın içinde ve dışında)  Bir arka odada...   31.7.1991
Sen dünden gelirsin, ben yarından gelirim  Doğmadık bebekler diyarından gelirim.  Sen müebbet inkârda kılmışsın kararı  Ben Kalubelâ’nın ikrarından gelirim.. Akıl Karaya Vurdu
Yâ Rab hemîşe lütfunı it reh-nümâ bana  Gösterme ol tarîki ki yetmez sana bana. Kat’ eyle âşinâluğum andan ki gayrdur  Ancak öz âşinâlarun it âşinâ bana. Bir yirde sabit it kadem-i i’tibârumı  Kim rehber-i şerî’at ola muktedâ bana. Yoh bende bir amel sana şâyeste âh eger  A’mâlüme göre vire adlün cezâ bana. Havf-i hatâda muztaribem var ümîd kim  Lütfun vire bişâret-i afv-i hatâ bana. Ben bilmezem bana gereken sen hâkîmsin  Men’ eyle virme her ne gerekmez bana bana. Oldur bana murâd ki oldur sana murâd  Hâşâ ki senden özge ola müdde’â bana. Habs-i hevâda koyma Fuzûlî-sıfat esîr  Yâ Rab hidâyet eyle tarîk-i fenâ bana
Bu akşam bilmediğim bir âlem içindeyim,  Ya rüyada bir seyyah, ya semavi Çin'deyim,  Bir orman yangınıyle kızardı karşı dağlar,  Taraf taraf tutuştu meş'aleler, çırağlar,  Bir renge girdi eşya günün altın tasında,  Bu kızıl kâinatın gezerken ortasında.  Birden alev alıyor düşünceler, duygular,  Ateştir burda hattâ ateşe düşman sular...  Burda her göz ateştir, her gönül ateşperest,  Ateş vermiş çizdiği esere bir çiredest! . Duyuyorum bu akşam, din gibi, sevda gibi,  Ne duyarsa içinden bir Mecûsi rahibi:  Andırıyor hisarlar birer tütsü kabını,  Leylekler ezberliyor Zerdüşt'ün kitabını,  Benziyor bir mermere alnını koyan dere  Bu ateş mabedinde bir ateşten ejdere.. Parlıyor bir damla kan çamların sorgucunda  Birer kâğıt fenerdir meyveler dal ucunda,  Gördüm, sihirbaz gibi geçtiğini üç kızın  Bu ateş âleminin içinden yanmaksızın! ...  Sandım, ömrüm bitecek, bitmeyecek bu yanma! ...
Duvar dibindeydiler bi bakış baktı  Şimdi ışık yıllarında yaşıyor o çiçekler. Heyt bu kadına can veren tanrım  Sarı bir yatışı var bütün çarşaflardan ayrı. Gelirim demişti bugün için  Gözlerim güneş saatinde
Kimdi cesaretimi kıran,üstelik  Yeni serüvenlere hazırlarken kendimi  Sesimi cılız,rüzgarımı yelkensiz  Bulan kimdi, ki şimdi geniş zaman  Kipiyle düşürüyor gölgesini anılarıma. Ama kimdi adını bir kadına ödünç verip  Doruklara çekilen büyülü doruklara  Biz Asmin dedik ona,sevgilim,kadınım,  Anamdı belki, ama o çoktandır  Üç bin metrenin altına inmiyor artık. İçimde bir fil sezgisi,kopup gitmeliyim  Dağlara yazmalıyım aşkı ve ayrılıkları  Asminli düşler kurmalıyım ya da birisi  Karşılık bulmalı canımı yakan sorulara  Kim demiyorum kim olursa olsun. Boynu kırılan bir oyuncaksam hırçın  Bir çocuğun elinde, ki celladım  Gözlerimi de oymuştu fırlatıp atarken  Yine de özlüyorum onu, niyetçi  Tavşanlara dönerken beklediklerim. Aynı soruyu sormaktan, minör  Ağrılardan yoruldum,gitmeliyim buralardan  İçimde buharlaşan cıvayı soluyorum artık  Yoruldum yoruldum yoruldum  Gereklilik kipinde yaşamaktan.
Düşünüyorum: O'ndan evvel zaman var mıydı?  Hakikatler, boşluğa bakan aynalar mıydı?
Gelmedin, son hayal de yanıp kül oldu  Bu deruni kavgada kırılan gönül oldu  Şimdi menziller elem; yürek duman; sine çak  Devleri mahkum eden hayatım şimdi helâk . Gelmedin; yıldırımlar düştü hülyalarıma  Nasıl kıydın be zalim, masum rüyalarıma  Sana doğru her adım neden hep ölüm sunar  Seni her andığımda renk solar desen yanar . Hangi rüzgar böyle sabırla koşar ardından  Hangi el nakış nakış gergef dokur ardından  Susarsam anlatır mı seni göklere tarih?  Bensiz olur mu sabah, güler mi kara talih . Gelmedin koptu zincir parçalandı anılar  Sardı bütün ruhumu tükenmeyen ağrılar  Kalbimin pembe köşkü harab oldu gelmedin  Bahçesinde açan gül türab oldu Gelmedin . Bil ki kıyamet kopsa bu ateş sönmeyecek  Heyhât! Şair mehtaba bir daha dönmeyecek
Ölümü düşünüyorum  O büyük yalnızlık içindeyim  Kulaklarımda duymadığım bir musiki  Kaskatı kesilmişim, kalbim durmuş  Artık hiç bir şeyi görmüyor gözlerim  İçimde ne bir umut, ne yasama zevki  Elim, ayağım buz gibi olmuş  Olumu düşünüyorum  Kulaklarımda duymadığım bir musiki. Olumu düşünüyorum  Lalelimde bir sokaktan tabutum geçiyor  Saygı durusunda bilmediğim insanlar  Butun pencereler acık biri kapalı  Kederlerim, ümitlerim, hayallerim  Ve gelen bir iki dost mezarlığa kadar  Sonra kadınlar gözleri yaşlı  Olumu düşünüyorum  Butun pencereler açık biri kapalı. Ölümü düşünüyorum  Simdi beni gömüyorlar bak  Ağlıyorsun, ellerinde dağ menekşeleri  Hazin bir parıltı gözbebeklerinde  İçin ziyanla doluyor, kahroluyorsun  Hatırladıkça geçmiş günleri geceleri  Bir acı ki öyle büyük öyle derinde  Olumu düşünüyorum  Ağlıyorsun, ellerinde dağ menekşeleri. Ölümü düşünüyorum  Dediği çıkmıyor Cahit Sıtkı’nın  Otuz beş duvarını aşamıyorum  Üzülme sevdiğim artık ayrılıyoruz  İnan yokluğuma ben de bir oluyum  O yalan dünyanızda yaşamıyorum  Yıl 1961, ya Haziran ya Temmuz  Ölümü düşünüyorum  Üzülme sevdiğim artık ayrılıyoruz.
Yüz bulmadı benim uzattıklarım;  Kapışıldı onun getirdikleri...  Onunki ezmeydi, şekerlemeydi;  Benimki bir dostun mevlit şekeri!
Ben yitirdim, ben ararım,yar benimdir kime ne  Gah girerim öz bağıma,gül dererim kime ne. Gah giderim medreseye, ders okurum Hak için  Gah giderim meyhaneye,dem çekerim kime ne. Sofular haram demişler bu aşkın şarabına  Ben doldurur,ben içerim,günah benim kime ne. Ben melamet gömleğini deldim,taktım eğnime  Ar-u namus şişesini taşa çaldım,kime ne. Gah çıkarım gökyüzüne,hükmederim kaf ve kaf  Gah inerim yeryüzüne, yar severim kime ne. Kelp rakip böyle diyormuş'güzel sevmek pek günah'  Ben severim sevdiğimi,günah benim kime ne. Sofular secde ederler mescidin mihrabına  Yar eşiği secdeğahım,yüz sürerim, kime ne. Nesimi'ye sordular ki,yarin ile hoş musun  Hoş olayım olmayayım,o yar benim kime ne
Gitmişti makama arz-ı hâl için  'Bey' dedi, yutkundu, eğdi başını.  Bir azar yedi ki oldu o biçim..  'Şey' dedi, yutkundu, eğdi başını.. Kapıdan dört büklüm çıktı dışarı  Gözler çakmak çakmak, benzi sapsarı...  Bir baktı konağa alttan yukarı  'Vay' dedi, yutkundu, eğdi başını.. Çekti ayakları kahveye vardı  Açtı tabakasın, sigara sardı  Daldı.. neden sonra garsonu gördü  'Çay' dedi, yutkundu, eğdi başını.. İçmedi, masada unuttu çayı  Kalktı ki garsona vere parayı  Uzattı çakmağı ve sigarayı  'Say' dedi, yutkundu, eğdi başını.. Döndü, gözlerinde bulgur bulgur yaş  Sandım can evime döktüler ateş  Sordum: 'memleketin neresi gardaş? '  'Köy' dedi, yutkundu, eğdi başını.. Yürüdü, kör-topal çıktı şehirden  Ağzına küfürler doldu zehirden  Salladı dilini.. vazgeçti birden,  'Oyyy' dedi, yutkundu, eğdi başını.. (Vur Emri)
Kalbim yine üzgün seni andım da derinden;  Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden!  Üzgün ve kırılmış gibi en ince yerinden,  Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden! . Senden boşalan bağrıma göz yaşları dolmuş!  Gördüm ki yazın bastığımız otlar solmuş.  Son demde bu mevsim gibi benzimde kül olmuş.  Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden!
RAHAT AYRILIKLAR İÇİN GİRİŞ  sosisli sandeviçlerin en seçmesi sizin için  hardallar ve denizaşırı bitkileri  gönlünüze göre aygın baygın ezgiler  inanmışlığınız, sevinmişliğiniz, uygunluğunuz  bir adamın bakışı size  bir kadının kalçalarını oynatması size  gök mavi oldumuydu sizin içindir  aşkolsun size  sizden utanıyorum özür dilerim  gelecek günlere başsağlığı dilerim. Artık bütün iş buluttaydı anlıyorsunuz.Üstelik onların söyledikleri beni hiç ilgilendirmiyordu.Ama doğrusu bulutun neler söyleyeceğini merak ediyordum.Bir bildiği var gibiydi.Polis ona baktı söyledi sonunda. ÖLÜMLÜ YAŞAMAYA ÖVGÜ  herkesin aşkının bir parça azımsandığı yerde  ben üç kişi biliyorum  ben bir ekmekle tuz biliyorum  bir de aşk biliyorum (Dedi) . benim işim gece gündüz gökyüzünde durmaktır  meryem oğlu İsa'nın ballandıra ballandıra anlattığı yerdeyim  köhne ama güneşli sokaklara bayılıyorum  şarkıların adam öldürmek için yettiği kenar sokaklara   meymenet sokağı böyle bir sokaktır  29 Ekim bayramında gider üstünde dolanırım  14 Temmuz gecesi ne yapar yapar Van Gogh'un cümbüşüne   giderim  yıldızlı yüzler hava fişekleri dereler gibi akıp giden sevgi  ezberlediğim esenlikleri sonra bir bir anarım  ezberlediğim dudakları sonra bir bir anarım  bu bir adamın türküsüdür  bu adamın türküsü nedir bilmiyorum  bu adam da türküsünü bilmiyor  unutmamamış sanırım yeniden hep yeniden yaratacak  işte siz de buradasınız ben de buradayım  gökyüzünde parça parça bir yağmur varsa  istekli parmaklarında uysal bir mermer varsa  elleriyle birlikte bir kadının yanında yatıyorsa  kan varsa ortada çizgiler kırılıyorsa  her nerede salkım saçak bir ateş yanıyorsa  her nerede vakit sabaha karşıysa  bu adam orada var. Polis 'eh evet evet dedi.Anladığım bana yetecek sanırım.şarkılara tellim güvendim zaten.İnsanlar bir orda doğrusunu söylerler.Sevildiklerini, kovulduklarını, küçüklüklerini, büyüklüklerini, ne getirdilerse dünya şarkılarıyla getirdiler.'Sokak lambasını haince bir gölgesini çiziyordu polisin.Işığın sarışınlığında kapkara bşr gölge.Toprakta.Bundan aydınlık gece olamazdı sanıyorum.Dedim ki, daha bir diyeceğim var dedim.Söyle dedi.Söyledim.. Oturdum Her Kopuğu Düğümledim.. Çoktandır herşeyim uzakta.  Vakitli vakitsiz aynalara bakıyorum  Dönüyorum bir daha bakıyorum  Bir kadın gelse ayaklarıma kapansa ölse  Daha önce yitirdiğim bir vakit aklıma geliyor  Dönüyorum bir daha bakıyorum  Örneğin defneler parkta yahut laz kirazları  Güneş vurmuş sokaklar kat kat evler  Duvara oyulmuş kadersiz heykellerin patlak gözleri  Su kurbağaları gelip geçen bir çizgi gözlerimden ince  Bana birşeyler hatırlatmaya uğraşıyorlar  Ama hatırlar mıyım benim aklım var  Öyle birşey yok elbet hatırlamam  Laz kirazının da kırmızı balıkların da çabası boşuna  Ne varsa şurda var diyorum  Dönüyorum bir daha bakıyorum  Sanıyorum ben yanıda değilken dalgınken yahut  Yahut sevişmezken yahut ölürken  Dünya kalleşçe değişiyor uzaklaşıyor  Namussuzca kaçıyor  Ya onu tutuyorum ya ardından koşuyorum telaşla  İşte ya öyle sanıyorum şaşarsınız. Sonuç İçin Giriş. Bizim ma giyimlerle güneşlendiğimiz yerlerde  Dişlerimizin arasında bir çöple güneşlendiğimiz yerlerde  Ne insan tükenir ne gökyüzü  Bir çift al beygirin çektiği bir kupa çektiğinde  Ya da yaseminler satılan bir köşebaşında akşamüzeri  Yoğun duygularla evrenle karşı karşıya  Kan çirkin değil. Sonuç. Ben insanım bu kaygılarım da geçer  Yalan söyledim geçmez değişir  Her gelen gün üşünmeden yeniler beni  Bugün vurduğum adam  Yarın boğulduğum deniz  Utanmam tek başıma sevinirim  Utanmam sevinirim
İnsan her şeyi elinde tutamaz hiç bir zaman  Ne gücünü ne güçsüzlüğünü ne de yüreğini  Ve açtım derken kollarını bir haç olur gölgesi  Ve sarıldım derken mutluluğuna parçalar o şeyi  Hayatı garip ve acı dolu bir ayrılıktır her an  Mutlu aşk yoktur . Hayatı Bu silahsız askerlere benzer  Bir başka kader için giyinip kuşanan  Ne yarar var onlara sabah erken kalkmaktan  Onlar ki akşamları aylak kararsız insan  Söyle bunları Hayatım Ve bunca gözyaşı yeter  Mutlu aşk yoktur . Güzel aşkım tatlı aşkım kanayan yaram benim  İçimde taşırım seni yaralı bir kuş gibi  Ve onlar bilmeden izler geçiyorken bizleri  Ardımdan tekrarlayıp ördüğüm sözcükleri  Ve hemen can verdiler iri gözlerin için  Mutlu aşk yoktur . Vakit çok geç artık hayatı öğrenmeye  Yüreklerimiz birlikte ağlasın sabaha dek  En küçük şarkı için nice mutsuzluk gerek  Bir ürperişi nice pişmanlıkla ödemek  Nice hıçkırık gerek bir gitar ezgisine  Mutlu aşk yoktur . Bir tek aşk yoktur acıya garketmesin  Bir tek aşk yoktur kalpte açmasın yara  Bir tek aşk yoktur iz bırakmasın insanda  Ve senden daha fazla değil vatan aşkı da  Bir tek aşk yok yaşayan gözyaşı dökmeksizin  Mutlu aşk yoktur ama  Böyledir ikimizin aşkı da
Hep arar dururdum, dünyaya geleli,  Alın yazısını, cenneti, cehennemi,  Hocam kesti attı, sağlam bilgisiyle:  Alın yazısı, cennet, cehennem sende, dedi.
elimden tut yoksa düşeceğim  yoksa bir bir yıldızlar düşecek  eğer şairsem beni tanırsan  yağmurdan korktuğumu bilirsen  gözlerim aklına gelirse  elimden tut yoksa düşeceğim  yağmur beni götürecek yoksa beni . geceleri bir çarpıntı duyarsan  telaş telaş yağmurdan kaçıyorum  sarayburnu'ndan geçiyorum  akşamsa eylülse ıslanmışsam  beni görsen belki anlayamazsın  içlenir gizli gizli ağlarsın  eğer ben yalnızsam yanılmışsam  elimden tut yoksa düşeceğim  yağmur beni götürecek yoksa beni
Hayatın devraldığı  sessiz bir özsudur acı  birikir yüreğinin kıvrımlarında  ve ağar gözlerine ağır ağır  Bulutlar yere inmiştir artık  ya da gurbettesindir  Unutma. Bir hayalet gibi kapındadır  yalnızlık denilen şey  ufkun kararabilir birden  için çölleşebilir  Kaçışın bile bir adımdır  ya da dönüşündür kendine  Unutma. Her sayfası kederle kararan  bir hüzün defterine döner günler  ve her sabah 'merhaba hüzün'  'merhaba yalnızlık'  diyerek başlarsın hayata  Ama hayat bağışlamayacaktır seni  Unutma. Üstelik günlüğü yoktur hüznün  hiçbir zaman da tutulmayacaktır  Serüvenlerin yorgun yeniği  elleri titreyen yaşlı bir kadındır hüzün  ya da hasta bir tanıdıktır ancak  hepsi o kadar  Unutma
Ayrılık kapıyı çalıyor açma  Biraz daha düşün zamanımız var..  Ne günler yaşadık bak sayfa sayfa  Seninle yazılmış romanımız var... Gönül kapısından hemen uçma dur!  Selamsız vedasız böyle kaçma dur!  Bilinmez yerlere yelken açma dur!  Seninle mutluluk limanımız var! .... Bir anda yokuşa çevirme düzü  Dargınlık bir aşkın tadı ve tuzu  Hatırla Tanrıya verdiğin sözü  Ayrılmak yok diye yeminimiz var...
Allah diyelim daim,  Allah görelim n'eyler?  Yolda duralım kaim,  Allah görelim n'eyler? . Allah deyi kıl zarı,  Odur kamunun varı.  Ondan umalım yarı,  Allah görelim n'eyler? . Çıkarmayalım dilden,  Ayrılmayalım yardan.  Irılmayalım yoldan,  Allah görelim n'eyler? . Açlık sonu tokluktur,  Tokluk sonu yokluktur.  Bu yollar korkuluktur,  Allah görelim n'eyler? . Sen sanmadığın yerde,  Nagah açıla perde.  Derman erişe derde,  Allah görelim n'eyler? . Gündüz olalım saim,  Gece olalım kaim.  Allah diyelim daim,  Allah görelim n'eyler? . Adı sanı dillerde,  Sevgisi gönüllerde  Şu korkulu yollarda,  Allah görelim n'eyler? . Adı sanı uşatdım,  Küfrümü suya attım.  Miskinliğe el kattım,  Allah görelim n'eyler? . Her dem dalalım bahre,  Aldanmayalım dehre.  Sabreyleyelim kahra,  Allah görelim n'eyler? . Ar namusu bıraktım,  Külümü suya attım.  Dervişliğe el kattım,  Allah görelim n'eyler? . Mecnun gibi avare,  Âşık olmuşum yare.  De Yunus sen biçare,  Allah görelim n'eyler? . Yunus sanma andadır,  Bu aşk sana sendedir.  Can kayumu ondadır,  Allah görelim n'eyler? . N’etti bu Yunus, n’etti?  Bir doğru yola gitti.  Pirler eteğin tuttu,  Allah görelim n'eyler?
YÜKSEK BİR MAHKEME HUZURUNDA, FİKİR VE DELİLİN BOŞ BIRAKTIĞI YERİ KÜFÜR VE HAKARET KELİMELERİYLE DOLDURMAYA ÇALIŞAN, BÖYLECE YÜKSEK MAHKEMENİN DE İFFET VE HAYSİYETİNİ HİÇE SAYAN AMME MÜDAFİİNE TEKLİF EDİYORUM:. BÜTÜN HAYATI ÇİLE, GÖZYAŞI, ISTIRAP VE YOKSULLUK İÇİNDE GEÇEN VE HER TÜRLÜ KOMPLO, İFTİRA, TAHKİR, TEHDİT, TAZYİK VASITASI ALTINDA BİLE KANUNİ DAVASINDAN ZERRE FEDA ETMEYEN BU ADAMIN SURATINA İYİBAKSIN! ... EĞER GÜNLÜK POLİTİKAYA KÜÇÜK BİR İNTİSAP GÖSTERSEYDİ ŞİMDİ SAVCIYI (DİKTAFON) ALETİ OLARAK KULLANMAK MEVKİİNDE BULUNMASI LAZIM GELEN BU ADAMIN SURATINA İYİBAKSIN! ... 8 AYDIR KORKUNÇ ZİNDAN KÖŞELERİNDE KÜL OLUP SÖNECEĞİ ANI BEKLEYEN VE 'YARABBİ, CANIMI AL, FAKAT BENİ DÜŞMAN SAFLARINA KARŞI REZİL ETME! ' DİYE YALVARAN BU ADAMIN SURATINA İYİBAKSIN! ... BAKALIM, NEFRET VE ISTIRAPTAN GÖZ GÖZ OLMUŞ BU SURATTA BİR HOKKABAZ VE SİMSAR ÇEHRESİ GÖRECEK MİDİR? HOKKABAZLAR, SİMSARLAR, GERÇEK TAASSUP VE CEHALET HAMİLERİ VE MÜDAFİLERİ, FAZLA TARİF GAYRETİNE GİRİŞMESİNLER! ARİFE TARİF NE HACET... NAMELERİNE VE YÜZLERİNE TEK BİR GÖZ ATMAK YETER! ... '. •. Yazılarımdan, evet, bir çoğu tahrif edilerek üstü ve altı gizlenerek, bir kısmı bana ait olmadığı halde benim gibi gösterilerek verilen parçalar, netice itibariyle Malatya hadisesine taalluk bakımından, yukarıdaki marazi mantıktan daha ciddi bir şey ifade etmez. Üstelik takip edilmiş ve hükme bağlanmış neşriyat olarak, tekrar ele alınması ve kendisiyle alakasız bir planda yeniden canlandırılmak istenmesi noktasından, hukuki gafların ve muhal isteklerinin en garibini belirtir. Yok, eğer, dirayetli savcımızın muradı, bu yazılarla, benim sadece şiddetli müslüman, milliyetçi, şahsiyetçi ve maymunvari taklit hareketlerine zıd bir tip olduğumu ispat etmekse, zahmetlerine yazık...Onu bana sorsunlar, itiraf edeyim, ve kanun dairesinde yalnız bu ölçülerin müdafaasından başka, şimdiye kadar gaye gütmediğimi bildireyim. Fakat lütfen kendileri de şunu itiraf etsinler:. -ZATEN BİZ SENİ, AHMET EMİN'İÖLDÜRMEK VEYA ÖLDÜRTMEKTEN DEĞİL, MAALESEF KANUN DAİRESİNDE MÜDAFAA ETTİĞİN DÜNYA GÖRÜŞÜNDEN ONA BAĞLI OLARAK ÇATTIĞIN HEDEFLERDEN DOLAYI TAKİP EDİYORUZ! MALATYA HADİSESİ, TARAFIMIZDAN TERTİPLENSEYDİANCAK BU DERECEDE VERİMLİOLMASI KABİL, ENFES BİR BAHANEDİR! SEN, LEYDİMAKBET'İN DEDİĞİGİBİ, ER HALİNLE, TİPİNLE, ÜSLUBUNLA, BOŞLUKTA MEKAN İŞGAL ETME HASSANLA, HATTA MİDE VE TENEFFÜS CİHAZINLA, UYKULARIMIZI KAÇIRDIĞIN İÇİN MAHKUMSUN! .... . • . Ve işte bu yüzden elimize geçen bahaneyi, kalp akçe de olsa, kanuna, hakimlere ve adalete kadar sürmeğe, sağlam bir çek gibi göstermeğe kabulü için her şeyi yapmağa mecburuz! Matbuat, göze görünür bir cisim olan bizimle, millet ise göze görünür bir cisim olmayan Allah iledir. Yani ortada, göze görünür bir cisimden başka bir şey yoktur. Vaziyeti anla ve hükmümüze baş kes! . BUNU SÖYLESİNLER, HATTA PEK KAPALI SÖYLESİNLER:'YALVARIRIM, YALVARIRIM, KANUNA, ADALETE, HAKİMLERE, SELİM AKLA, VİCDANA KIYMASINLAR: BEN DE BU SAMİMİYET KARŞISINDA, YALNIZ BU KADARCIK SUÇUM İÇİN İDAM KARARI RİCA EDEYİM! .... İslamiyetin ve kalbin ana direği olan ihlas, bu bayların gönlünden uçup gitmekle, vicdanlarla dudaklar ve kalemler arasındaki mesafe, yıldızların başını döndürecek kadar uzamış, namütenahiye ulaşmıştır. İthamcılarımızın karakteri budur, fakat bu karakteri mahkeme ilamiyle tahkim ve takdis ettirme teşebbüsü, hıyanet ve cinayetin bu derecesi, tarih boyunca yalnız bir iki vak'aya münhasırdır. Böyle bir tarihi role namzet bulunan savcımızı, garp fikriyatının babası Socrates'e zehir içirten Anitüs ve Meletüs'le, hürriyet kahramanı Danton'u katlettiren (Fupqier Tinville) ler arasında, şimdiden alkışlarım.'. • . Malatya Davasından Notlar:. Necip Fazıl ayağa kalkarak, iddia makamında sırf kendisine karşı çıkarılan 4 savcıyı göstererek demiştir ki:. -Amme avukatı olarak tek fikir etrafında tek kişinin temsil etmesi gereken iddia makamında bu 4 kişi de nedir? Ben hiç bir operada 4 tenor görmedim! . • . Necip Fazıl:  -Usule ait gayet mühim bir nokta arz edeceğim. Başlangıçta garip görünse de dinlenmesini istirham ederim. Hapishanelerde sanıklar ve hükümlüler 'müddet-i umumi' tabirini 'müddeyum' diye telaffuz ederler ve kendileriyle düşüp kalkan, cezalarını infaz ettiren, idam ipini çektiren 'müddeiyum' olduğu için onu adaletin başlıca temsilcisi sayarlar. Mahkeme hey'etine de adeta onun bir nevi zabıt katipleri gözüyle bakarlar. Halbuki memleketimizde bazı hukukçuların bile tam manasiyle kestiremediği bir hüviyet olarak savcı, taraflardan biridir ve Batı dünyasında olduğu gibi mahkeme huzurunda yeri sanıkların yanı başıdır. Bu makamda da sanıkların her türlü hücum ve taarruzuna açık hedeftir. Bu bakımdan yüksek adalet temsilcilerinin huzurunda tıpkı sanıklar gibi davalı, davacı ve amme müdafiliğinden ibaret üç unsurdan biri olarak parmağını kaldırıp izinle konuşması ve mahkemenin cereyan şekli üzerinde asla müessir rol oynamaması icap eder. Halbuki hakimlerle aynı sırada ve seviyede oturan bizim 'müdeyum'lar, sanıkları susturmakta hakimlerin kulağına eğilip laflar fısıldamakta mübaşire emirler vermekte, adeta duruşmayı idare rolüne bürünmektedir. Yağma yok efendim; bundan böyle yanımıza gelip mevki almasalar da, oturdukları yerden hüviyet ve salahiyetlerini bilerek hareket etmeleri ve her tezahürlerini yüksek heyetinizden müsaade alarak meydana getirmeleri lazımdır. Ve iyice kavramaları gerektir ki eğer hakimlerle aynı sırada oturuyorlarsa, bu, bir hukuk anlayışsızlığının marangoz hatası şeklinde tecelli etmiş ifadesidir.. • . Necip Fazıl:  -Benim, müteşebbis sanıkları doğrudan doğruya azmettirdiğime dair elde hiç bir delil bulunmadığına, her şey yazılarımdan alınan ilhamla yapılmış farz edildiğinde ve bütün mes'ele böyle bir faraziyenin ceza hukuku bakımından suç teşkil edip etmeyeceği üzerinde olduğuna göre, bu davayı kökünden hall ve fasl edici bir misali takdim etmeliyim: Dünya edebiyatında kıskançlığın şaheseri (Otelle) dur. (Şekspir) in meşhur (Otelle) su. İmdi; hastalık derecesinde kıskanç bir koca, sırf bu hissi yüzünden karısını öldürse de cebinden (Otello) çıksa şu, kürsünün üzerine eğilmiş beni hayretle dinleyen kaytan bıyıklı savcı, (Şekspir) in iskeletine pranga vurulması için Londra Savcılığına müzekkere mi yazacaktır? Daha evvel de söylediğim gibi, her insanda, mücerrede ve umumi telkinlere karşı bir (fren) ve hareketini sırf nefsine bağlayıcı şahsi bir istiklal ve mesule duygusu olmak lazım gelmez mi? . • . Şahsen azmettirici olmadığı için yazılarının basın suçları çerçevesine girmesi icabetçiğini ve onların da zaman aşımına uğradığını iddia edip tahliyesini isteyen Necip Fazıl hakkinde ilk karar 'zaman aşımı görülmediğinden tahliye isteğinin reddine' şeklinde olmuş, müteakip celsedense Necip Fazıl zaman aşımını isnat edince 'her ne kadar zaman aşımını isnat edince 'her ne kadar zaman aşımı görülmüşse de bu husustaki karar ana hükümle verileceğinden reddine' kaydiye, çok garip bir vaziyet doğmuştur.. Bunun üzerine Necip Fazıl celse kapandığı ve söz hakkı kalmadığı halde, reise hitap etmiştir:. - Efendim; zaman aşımının tespiti ve başka bir noktadan ittihat altında bulunmadığımın tasdiki, vaziyetimi, hukukta 'mevad-ı ibtidaye' denilen çerçeveye sokar. Yani Ali aranıyor da Veli olduğum halde Ali yerine de, 'Öylesin amma, bu hususta verilecek karar ana hükümle verileceğinden tahliye talebinin reddine' mukabelesinde bulunuluyor. Öyleyse, Ankara'da ne kadar hırsızlık, cinayet, ırza tecavüz vakıası varsa hepsinin birden fâili olarak beni tutsunlar ve benim, aranan adam olmadığım hakkındaki iddiama, 'Karar ana hükümle verileceğinden tutukluluk halinin devamına' kararını versinler! .... • . Necip Fazıl'ın bu hitabına, reisin verdiği fevkalade mânâlı bir cevap vardır:  -Hakkınız var, Necip Fazıl!  Reis Dazıroğlu, zamanenin politikasını ve adalet üzerindeki tazyiklerini istihza yoliyle teşhir eden bir insandı.  Nitekim, Necip Fazılcı reis odasına çağırtmış, yanından jandarmaları uzaklaştırmış ve ona şöyle demiştir:  -Tavan üzerime yıkılacak gibi oluyor. Cübbemi paralayacağım geliyor. Fakat sizi tahliye edemiyorum! Anlayınız! ...
Soyunsun gözlerimin cilasında  İçersinden aydınlanmış tarlalar  Soyunsun beyazlığı içlerinden gelen evler  Soyunsun utancını arzular  Yıkansın gözlerim yıkansın! ... Soyunsun gözlerimin cilasında  Gelmiş, gelecek bütün kızlar,  Soyunsun hafızanın insan gözü değmemiş yerinde  Sineler, buseler, arzular  Ve bütün bir ömür  Lahzada harcansın  Yıkansın gözlerim yıkansın! ..
Ben bi kadın, kaçarsam, sen n’apan?  Zor bulun başka kadın! ..  Benden güzel yar bulaman,  Çorbanı piş’recek,  Söküklerini dikecek! ..  Kim serecek döşeğini  Kim uv’cak kulunçlar’nı? ..  Uçarsam Gökova’ya,  Kalırsan sen ortada,  Bulamayın beni, n’apan? ..  Gittiğim yer Cennetâbât,  Bulut melek, melek bulut...  Ben uçarsam, sen n’apan? ... Ya seni bulamazsam orda,  Ben erkeksiz, ben sensiz  Ben Cennetâbât’ta n’apam? ..
Oturdum başka bir İstanbul düşündüm  Daha çok sen olan daha bir seninle  Yeşili daha yeşil, mavisi daha mavi  O, her şeyi daha güzel yapan ellerinle. Sildim bütün yıldızları gökyüzünden  Yerine gözlerini koydum, gözlerini  Serdim saçlarını üstüne İstanbul'un  Dudaklarının rengine boyadım her yerini. Şimdi İstanbul aydınlık, öyle pırıl pırıl  Estirdiğim senin kokundur denizlerden  Senin güzelliğinle süsledim bahçeleri. Seni İstanbul yaptım, İstanbul'u sen  Her sokağına şiirini yazdım satır satır  Şimdi bütün semtleri bu şehrin seni anlatır...
465  Göğsünün içindekini gerçek gönül sanan kimse,  Hak yolunda iki üç adım attı daherşey oldu bitti sandı  Aslında tesbih, seccade, tövbe, sofuluk, günahdan sakınma bunların hepsi yolun başıdır.Hak yolcusu aldandı da, bunları varacağı yer sandı.  97  O eşsiz, parlak incinin hayali, gözümün önüne geldi.  O anda kendimi tutamadım, ağlamaya başladım.  Gözyaşlarım akarken içim yanıyordu.  Heyecandan şaşırmıştım.Gizlice gözümün kulağına dedim ki;  biliyormusun? 'Gelen konuk, çok değerlidir, çok azizdir'  Ona bol bol aşk şarabı sun.
Elimde, sükutun nabzını dinle,  Dinle de gönlümü alıver gitsin!  Saçlarımdan tutup, kor gözlerinle,  Yaşlı gözlerime dalıver gitsin!. Yürü, gölgen seni uğurlamakta,  Küçülüp küçülüp kaybol ırakta  Yolu tam dönerken arkana bak da,  Köşede bir lahza kalıver gitsin!. Ümidim yılların seline düştü,  Saçının en titrek teline düştü,  Kuru yaprak gibi eline düştü,  İstersen rüzgara salıver gitsin!   (1923)
“Uygarlık ve barbarlık kardeştir.”   -Havel-. Dünya sığmıyor insana Havel,  yüzlerdeki, yüreklerdeki maske,  parada kir, suda klor, havada nem,  yüksek borsa, alçak basınç  ve kanun hükmünde ihanetler, sahtekâr jestler.. /İnsan, sığmıyor insana Havel! /. Ve her şey:  Şey!  Mesela o takvimler, o günler  her biri şimdi kim bilir neredeler?  Yalancıdır aynalara gülümseyen o muhteşem gençlikler;  bir yaz yağmuru gibi çabucak geçecekler.  Bize kalan kurt kapanı sözleşmeler  ve iş akdi kıvamında morarmış evlilikler.. Oysa insanı büyüten yalnızlık mıdır Havel? . Biz bu kentlerde,  bu ömürlerin gecelerinde çürüsek bile,  şimdi eski dağlarda vakur bir şafak yırtılmaktadır  ve dışarıda üşüyen bir haziran;  kalbimde yılların tufanından artık bir hazan. . (Kalbimde hazan  ve şairdir elbet  sözcüklere rus ruleti oynatıp yazan!). Dışarıda üşüyen bir Haziran.  Kanımda nikotin cehennemi;  Kısa kibrit, uzun duman:Yaan!  Yine yaan… Yine yaaaan!  Yan ki yangınlar bile yansın;   haklıdır içindeki abdal bırak ağlasın.... Bırak ağlasın, artık gündüzlerin ışığında aşk,  gecelerin sularında yakamozlar yok  ve kuşlar konsun diye gerilmiyor balkonlara  çamaşır ipleri;  duyuyorsun işte şiir de yazıyorlarmış iğfal şebekeleri! . Dışarıda üşüyen bir Haziran.  Dışarıda aşksız aşk, Aids, Hepatit b,  dışarıda hormonlu sevinçler, kokmayan güller.   Dışarıda dostluğun, puştluğun kolunda gülümsemesi;  ama öğrendim karanlıklardan ışık destelemeyi  ve baka baka irkilmiş gözlerine hayatın:  İnatla…İnatla gülümsemeyi;  öğrendim içimdeki abdalı hünerle gizlemeyi.... (Herkes fanusuna asmış kendini;  bu yüzden beklemiyorum farklı kıyametleri...). D ı ş a r ı d a ü ş ü y e n b i r H a z i r a n.  D ı ş a r ı d a ö l d ü i n s a n.  Ö l d ü i n s a n…  H i ç b i r k i t a b a y a k ı ş m a d a n! . Ben de yaza yaza çürütüp dünlerimi;  her gün bu cehennemden çalıyorum kendimi…. Bu yüzden her şey:  Şey!  Havada hava, günlerinde gün, evlerde sarmısak soğan;  hepsi bu işte basit, olağan.  Her şey şey’dir;  inandıklarımızdır belki de yalan.  Abarttığımızdır,  kül’dür herkesin payına kalan...
Ah işte herşey orda...  Ben severim omuzlarımı bir gün  Sırmaları, apoletleri olmasa da.. Ben severim omuzlarımı bir gün  Göçen bir maden direğinin altında. Su akar kendir tarlalarından  Ah her şeyim...Ben severim omuzlarımı bir gün  Savaşda bir başka omuzun yanı başında  Yatakda bir ince omuzun yanı başında. Yol uzun, hava sıcak  Kırbaçlarım atımı varırım Kurtuba ya.... İndiğini görürsem bir gün sığıcıkların  ve sürüler halinde,ovaya  İnsanların dünyayı bölüştüklerini hatırlarım  Bir gün daha.... Sevişirim ölürüm, savaşırım ölürüm  Doldurum çantama kara ekmek ve peynir  Varırım Kurtuba ya...  'saat beşteakşamleyin'. Ah ellerim ve kalbim  Her şey orada kaldı.  Keçeler keçeler ve portakallar  Kireç döktüler yere. Kara gözlüm, kalbim,  Halkımın fakir akşamlarıdır, biliyorum  Kanlı bir mendil diye bağlanan gözlerime  Kireç döktüler yere,  Bir duvarın dibinde  Bir deppoy un önünde  Kiraz ağaçlarına ve sığırcıklara karşı  ........ Bir halkın gösterişsiz, sessiz cömertliğinde  Ölüm nasıl söylenirse öyle  İspanyol dilindeve her dilde.... obra  completas. Artık kat iyen biliyoruz;  Halk adına dökülen kan  Sapı güldalı güzelliğinde bir bıçaktır.  Dişlerin arasında...  İspanya da  ve her yerde...
Acılar vardır, bir de çaresizlikler  Ne zaman başladıysa benim öyküm  Yürüdük, kim bilir kaç yıl beraber  Bir yanımda aşk, bir yanımda olum  Durup kirlendim yaşadıkça  Aşktı beni yıkayan, Arıtan su  Dünyamı saran bir uçtan bir uca  Hep o bir gün sevememek korkusu  Ben kalbimi o taşlarda biledim  Butun pisliklerini yeryüzünun  Kazıdım hançerimle yeniledim  Son dakikasında bile ömrümün  Ben Tanrıdan başka bir şey istemem  Her sevgiye acık olsun pencerem
Dinlensin diyedir gözlerimiz  Bu önümüzde açılıp giden manzara;  Bu dünya, yoruldu mu kuşlar konsun diyedir,  Ve tanrılar boşluktan bıkınca.. Ellerimize malum olur nedense  Suların rengi balıklarıyla, çiçekleriyle,  Düşünmenin huzuru ayan olur;  Soğuğun sessizliği hakeza.. Yuvarlanan yıldızlar içinde saçlarımız,  Boylarımız bü'yü'r usul usul;  Duyulmasın diye gürültüler uykularda  Yağmurlar yağar geceleri.
Issız bir adada  Yalnız bir deniz feneri  Okyanusun ortasında  Bir yanar,bir söner.. Gelmese de günlerce hiç bir gemi  Gelir de göremem diye  Rahat etmez yüreği  Bir yanar,bir söner.. Bir ışık gönderir uzaklara  Tek başına ve dimdik  Göz kırpar karanlığa  Bir yanar,bir söner.. İşte o deniz feneri bana benzer  Kimseler görmese de  Bir geminin aşkı ile  Bir yanar,bir söner.
Bitmişse  Kızıllığını avuç avuç içtiğimiz sefalar  Öğleler, ikindiler çoktan geçmişse  Bir akşamüstü garipliği  Sarmışsa her yeri  Güneş devrilmiş  Renkler solmuş  Sesler kesilmişse  Son kuşlar da geçip gitmişlerse ufuktan  Ve çiçekler  Bükmüşse boyunlarını dalgın dalgın  Bil ki olum saati gelmiştir  Senden uzak, kendimden uzak  Tüm umutlardan ve her şeyden uzak  Ben ölmüşümdür uzaklarda bir yerde  Gövdesini kurtların oyduğu  Bir ağaç gibi devrilmişimdir  O ani sen bileceksin herkesten önce  Herkesten iyi sen anlayacaksın  Çaresizliğini, yıkılmışlığını  Sevdiğin adamın  Ve seni nasıl sevdiğini  Duyacaksın derinden derine  Belli belirsiz  Bir gölge düşecek gözlerine  Fakat ağlamayacaksın, ağlamayacaksın  Sen tek gelinim, sen tek kadınım  Sen güzelim, nazlım, bebeğim  Kadersizim sen  Gülerken ağlayanım, ağlarken gülenim  Varlığım, nedenim, alınyazım benim  Elbette ağlamayacaksın  Çünkü sonsuzluklar  Sonsuz sevenler içindir  Çünkü ölüm  Sevmeyi ve ölmeyi bilenler içindir.
Eski libas gibi âşıkın gönlü  Söküldükten sonra dikilmez imiş  Güzel sever isen gerdeni benli  Her güzelin kahrı çekilmez imiş. Bülbül daldan dala yapıyor sekiş  O sebepten gülle ediyor çekiş  Aşkın iğnesiyle dikilen dikiş  Kıyamete kadar sökülmez imiş. Sevdiğim değildin böylece ezel  Aşkımın bağına düşürdün gazel  İbrişimden nazik sandığım güzel  Meğer pulat gibi bükülmez imiş. Seyranî'nin gözü gamla yaş imiş  Benim derdim cümle derde baş imiş  Ben bağrımı toprak sandım taş imiş  Meğer taşa tohum ekilmez imiş
Ey benim divane gönlüm  Dağlara düştüm yalınız  Bu cefayı kendi özüm  Pek mail gördüm yalınız. Dağlar var dağlardan yüce  Dağmı dayanır bu güce  Derdimi üç gün üç gece  Söylerim bitmez yalınız. Şah'ın ayağına varsam  Hayırlı gülbengin alsam  Kızılırmağa gark olsam  Çağlasam aksam yalınız. Pir Sultanım ey erenler  Erine niyaz edenler  Üçler, kırklar, yediler  Mürvete geldim yalınız
dilinin ucunda ne varsa insanın  işte ben ona inandım.  yavru bir kuşun daha ilk denemesinde  tutunmaya çalışması gibi göğe  ne bulduysam abandım  ve uça uça  karasular indi kanatlarıma. oysa bütün insanlar eşittir direksiyon başında  ama biri var ki şimdi yok aramızda  huzur yazıp da bulamayan tanpınar  inleyip duruyor narmanlı handa. dünya tuhaf değil mi  kızarmış ekmeğe tereyağ sürer gibi  çocuklar yetiştiriyoruz ölmesi için.  bir istek ki dövüp duruyor bizi  oynaşıp duruyor bizi  oynaşıp duruyoruz kapkaranlık sularda  kirletmek için o bembeyaz gömleği. dizlerinden vurulmuş bir adam ki o benim  ne kadar benziyorum emekleyen çocuğa  bir anda yıkılıyor cana yakın ne varsa  yemeğin etini seçmek gibi mesela.. dünyanın soluğudur kar yağarken pencere  silinen bir vazoya tozun konması gibi  ey dokunma duygusu  sensin bu bahçenin sahibi.. kar tutmuyor artık şehirleri nedense  sesini teybe çekip sonra da beğenmeyen  her kimse;  ona benzetiyorum ben, bu tuhaf ilişkiyi.  ki insan mütercimdir, kalbindeki o şeyi  metal tadı olsa da ısırdığı herşeyde  çevirip durur kendi dilince.. ve kaybolunca kapının anahtarı  duvarla kardeş olur güzelim kapı.
Senlen raks rakına kalktıkta  Başım ayaklarınla  Ayaklarım başınla beraber,  Ve oran orama değdikçe,  Evler boşalıyor  Sokaklar boşalıyor  Bahçeler masalar boşalıyordu  Ben boşalıyordum,  Bizden gayrı kalan  Bi tek rüzgar vardı  Yaprakları üfleyen rüzgar…  Senden ayrılınca anımsadım  Dünyanın bu kadar kalabalık olduğunu…
Hiçbir vakit tam karanlık değil gece  Kendimde denemişim ben  Kulak ver dinle  Her acının sonunda   Açık bir pencere vardır.  Aydınlık bir pencere  Hayal edilecek bir şey vardır  Yerine getirilecek istek  Doyurulacak açlık  Cömert bir yürek  Uzanmış açık bir el  Canlı canli bakan gözler vardır  Bir yaşam vardır yaşam  Bölüşülmeye hazır.
Sakat Süvarinin Karısı. Meğer çoktan dökülmüş  Aynalardan sırlar,  Çoktan yayılmış kanser kokusu  Apartman boşluklarına  ve karanlık pencerelerde  Eski bir çığlık gibi yaşıyormuş kadınlar...  Yoksa der miydim anneme  Küstah bir şaşkınlıkla,  Bırak artık bu beklemeleri, diye  Çünkü güzel günler geride kaldı,  Beklenen o güzel günler  O da biliyordu oysa  Bahtsız kadınlar kabilesinde ölümün  Sıradan günlere paylaştırıldığını,  Felaketlerin basit sezgilerle farkedilip  Yürek ağrılarını dindirdiğini.  Nitekim vazgeçmişti artık  İpekli kumaşlar dikip  Sakat süvariyi beklemekten...  Konuştuk uzun uzun  Balolar, danslar, şenlikler ve  Cumhuriyet...  Sonra başını açmasını söyledim ona  Durdu... düşündü...  ve karanlık anlamları  Bırakarak ardından  İncecik bir yalnızlık gibi  Sokaklara çıktı,  Hatırladı kendini... ürperdi...  Akşamdı... bizim gibi adamlar  Haber verdi  Ölüsünün mercan karakolunda bekletildiğini.  Başörtüsünü  ve amelelere harb-ı umumiyi anlatan  Sakat süvariyi kahveden aldım.  Ne babamın polislere anlattığı  Dokunaklı anılar,  Ne de kirli deniz kokan  Saçları tanık oldu ölümüne...  Onun ölümü ne kanser,  Ne kocası,  Ne komşular...  Ölümü, elimde buruşturduğum  Bu başörtü  Bu baş... bu örtü...  Bu baş... bu örtü...  Bu baş... bu örtü...
Özgürlük menşurum kanatlarından  Toprağım devletim bayrağım sensin. Maddemsin mânamsın varım yoğumsun  Ufkumsun yakınım uzağım sensin. Göklerim yerlerim dağım denizim  Yanım yönüm solum ve sağım sensin. Annem babam atam kardeşim yavrum  Evim barkım bahçem ve bağım sensin. Övüncüm şerefim sözüm şiirim  Saklım gizlim köşem bucağım sensin. Seslerin kalbimin dudaklarında  Zamanım dönemim ve çağım sensin. Ümidim cihadım şafağım sende  Hicretim menzilim durağım sensin. Seninle olmaktır ahdım yeminim  Ordum emirim ve otağım sensin
Sabahtan vardım Konya'ya  Baktım cihana uyanık.  Kimi binek, kimi yaya,  Baktım meydana uyanık.    Şehirde herkes ayakta,  Kepenkler kaldırılmakta.  Asker, mektepli sokakta,  Baktım her yana uyanık.. Sabahtan akşama kadar,  Didinir, terler, çabalar.  Uyanık bütün babalar,  Oğul, kız, ana uyanık.. Konuşursan bir kelime,  Kavuşursun bin selama,  Lafızda şive var ama,  Fikirde mana uyanık.. Karatay, İnceminare,  Dolaştım hep birer kere.  Her köşeye, her esere,  Bakındım rana uyanık.. Alaiddin tepesi'ne,  Çıkdım tarihin sesine.  Selçukların türbesine,  Baktım, amenna, uyanık.    Baktım tarihe, zamana,  Baktım Alaiddin Han'a,  Baktım o büyük insana,  Kılıç Arslan'a uyanık.    Görünmez bir debdebede,  Gönüllerden bir türbede,  Yeşil üsküflü kubbede,  Uyur Mevlana, uyanık.    Tecerim bu nasıl hülya,  Uyanıkken gördüm rüya,  Eski Konya, Yeni Konya,  Göründü bana uyanık.
Bülbül ne yatarsın bahar erişti  Ulu sular göl olduğu zamandır  Kat kat oldu gül yaprağa karıştı  Gene bülbül kul olduğu zamandır. Gene bahar oldu açıldı güller  Figana başladı gene bülbüller  Başka bir hal olup açtı sümbüller  Aşıkların del'olduğu zamandır. Gene bülbül bilir gülün halinden  Yeter deli oldum yarin elinden  Aşık aşıp gelir yaya belinden  Yardan bize gel olduğu zamandır. Gene geldi türlü baharlar bağlar  Bülbül figan edip kamuyu dağlar  Türlü çiçeklerle bezenmiş dağlar  Ulu dağlar yol olduğu zamandır. Karac'oğlan der ki geçti çağlarım  Meyve vermez oldu gönül bağlarım  Aklıma geldikçe durmaz ağlarım  Gözüm yaşı sel olduğu zamandır
Üzülme her hafta gelemem diye  Haftada olmazsa ayda gel canım.  Üç yüz altmış beşi böl on ikiye  Sırala otuzu say da gel canım. . Bekletme geciken müddet ziyandır  Güzele kin, öfke, hiddet ziyandır  Varsa gurur, kibir, şiddet ziyandır  Onları orada koy da gel canım. . Kitap 'aşk masal' der, yıkar, bırakmaz  Akıl 'tedbir al' der çöker, bırakmaz  Korku 'gitme kal' der çeker, bırakmaz  Sen gönül sözüne uy da gel canım. . Yazı, güzü, kışı bahar zamanı  Yaşadın bilirsin ki her zamanı  Dinle rüzgârları seher zamanı  Uzaktan sesimi duy da gel canım.
Halkım ben, parmakla sayılmayan  Sesimde pırıl pırıl bir güç var  Karanlıkta boy atmaya  Sessizliği aşmaya yarayan. Ölü, yiğit, gölge ve buz, ne varsa  Tohuma dururlar yeniden  Ve halk, toprağa gömülü  Tohuma durur bir yerde  Buğday nasıl filizini sürer de  Çıkarsa toprağın üstüne  Güzelim kırmızı elleriyle  Sessizliği burgu gibi deler de. Biz halkız, yeniden doğarız ölümlerde.. Çeviri:Hilmi Yavuz
Deyirem sefası bitdi ömrümün,  İndi dağ çıhıram, düze elveda.  Göze duman çökür, başa gar yağır,  Bahara elveda, yaza elveda.. Aşgına her zaman mügaddes dedin.  Günler elden gedir, sen teles dedin.  Çohu istemedin, aza bes dedin,  Dedim, çoh yoh ise, aza elveda.. İndi öz kökünden üzülen menem.  Özge budaglara düzülen menem.  İndi ne sen, sensen, ne de men, menem.  Biz ki, biz değildik, bize elveda.. Bahtiyar, derinde sızlayıp yaran.  Seni keçmişine bağlar her zaman.  Zulmet üreğini işıglandıran,  Yoluna şam tutan göze elveda.
Ömrümde nice sızı var  kışların önü, sonu var.  Kalbim bu kuşatmalarda dar;  dağlarda ölmek isterim.. Ben ateşten, hınçtan doğdum.  Üç beş kuruşa kul oldum,  yetmedi de mahpus oldum;  dağlarda ölmek isterim.. Kaç mevsim ağladım kaldım,  tutuşan özlemle yandım,  kentler zalimdi dayandım;  dağlarda ölmek isterim!  __________________  * Hece ölçüsüyle şarkı sözü olarak yazılmıştır.
Ey beşer çehreli hayvan, heyhat,  İlm ü irfan iledir zevk-l hayât.  Onu hiç kullanamazsan nâdân,  Neye vermiş sana nutku Yezdan?  Yoksa zâtınca hayâtın hükmü,  Ne olur bizce O Zât’ın hükmü?  Neye geldin bu cihâna, söyle?  Düşünüp durmak için mi böyle?  Kimseye fâiden olmaz şunda.  Ya niçin mâiden olsun bunda?  Maksadın görmedeyim azm-i cinân,  Ya niçin eylemedin terk-i cihan?  Âhirette arıyorsun her ân,  Burada yok mu sanırsın Rahman?  Nef’-i ukbâyı edersin tafdîl,  Buna mâni’ mi teâvün, tahsil?  Kisb-i dünyâya bulursun tezyîf,  Sana emr eyledi mi şer’-i şerîf?  Vatan ü milleti bilmem dersin,  Ya niçin kendine âdem dersin?  Halk için hubb-i vatan îmândan,  Sence şer’î mi değil hubb-i vatan?  Neye dersin, o diğer ma’nâdır,  Yâni mazmûn-i vatan ukbâdır?  Çünkü hep cennete gönlün meyyâl,  Ne İçin gaile-î ehl ü iyâl?  Vatani zahiri sevmezsin sen,  Ne demek hubb-ı mahall ü mesken?  Görürüm hâl ile kaalin medhûl,  Sence ahkâm-ı şerîat mechûl.  Sun’unu eylemiyorsun teslîm,  Bu mudur sence Huda’ya tâ’zîm?  İyi halk ettiği şey ukbâda,  Böyle va’z etmedesin efrada.  Bize hep kahrını ettin izhâr,  Bu mudur rahmet-i Hakk’ı ikrar?  İyiden hâlî ise rûy-i zemîn,  Nasıl ettin iyi şey’i tahmin?  Görmesen fark edemezdin kendin,  Onu dünyâda görüp öğrendin.  Öteden gelmediğin pek derkâr.  Ki bunu eyleyemezsin inkâr.  İnanır sözlerine mağbûnlar;  Hakk’a bühtan mı değildir bunlar?  Bir nefes tevbe kılıp abd-i hazîn,  Bunca isyanı ede afva karîn.  İyi fark etmez isek nîk ü bedi.  Bize eyler mi azâb-î ebedî?  Sözlerin hep o azaba dâir,  Anladık kahr eder, Allah kadir.  Sözü yok onda olan gufranın.  Yok mudur mağfireti Rahman’ın?  Azıcık ma’deletinden bahs et,  Lûtf ile merhametinden bahs et.  Olamaz, sen ne kadar haykırsan,  İntikam alması Hakk’ın kuldan.  Aldırır, gelmek için hak yerine,  Birinin sârim dîğer birine.  Bil ki Hallâk-ı Cihan rahmandır,  Her ne halk etmiş ise ihsandır.  Cümle âsârı güzeldir, hoştur;  Âleme boş dediğin pek boştur.  Yalınız âbid olaydı inşân.  Görülür müydü cihanda ümran?  Dediğin yolda gideydi her bâr,  Bulunur muydu bugünkü âsâr?  Âdem etmezse bina vü i’mâr.  Sen ne kâşane bulursun, ne mezar.  Bunda har şey’i desem şayandır.  Yaradan Hakk’sa, yapan İnsandır.  Medeniyyet ne, diyorsun, bilmem;  Medeniyyet yaşamaktır, sersem!  Hazret-î Âdem’i fikr et bârî,  Serde var mıydı anın destan?  Acebâ var mı imiş herkese sor,  Hazret-î Nûh zamanında vapor?  O zaman posteki, yaprak giyerek,  Meyve yoksa mazı, buğday yiyerek;  Galibâ olmadığından çok taş,  Ederek dâim ağaçlarla savaş;  Toprak altında bütün meskenler,  Kılarak tekne ve sallarla sefer;  Cezbe-yî cerbezenin müncezibi.  Senden örnekler alan zümre gibi,  Ba’zı âdetleri ya’nî görenek  Nev’-i hayvandan alıp öğrenerek,  Bunda imrâr-ı dem eylerler idi;  Sonunu onlara kim söyler idi?  Bir terakkî ile gitmiş her şey;  Ya’ni her âdet ü her söz, her re’y.  Sonra bulmuş bu kemâli âlem,  Eser-î kudret-i nev’-î âdem.  Kim çıkarmış yer içinden ma’den?  Neler olmuş, bak, o ma’denlerden!  Olamazdı dese bir ehl-i vukuf,  Volkan olmazsa maâdin mekşûf.  Meselâ saikalar Rahmân’ın,  Çâre-yî defi fakat inşânın.  Siper-î saika, seyyâle-i berk,  Hem de keştî-yi havaî bî-fark.  Mahv ü îcâd, eser-î Azze ve Celi.  Şübhe yoktur, gelir emriyle ecel.  Ya, demir yollara var mı diyecek?  Götürür şark ile garba yiyecek.  Gerçi Kudret’ten eder istimdâd,  Kılmış insan dahi çok şey îcâd.  Bunlar etseydi de mâzîde zuhur,  Kayb olup sonra olaydı mezkûr,  işitince ya inanmazdık biz,  Ya onun hepnlnn dardık mu’riz!  Bunların cümlesi el’ân meşhûd,  Cümlesi tecrübelerden mevcûd.  Eser-î gayret-i âdemdir hep  Servet ü rahat ü ikbâle sebeb.  Sen de İslâm’a dilersen hizmet,  Sa’y ile gayret ü ikdam öğret.  Halka bildirme bu dünyâyı kerih,  İlm ile ma’rifet eyle tenbîh.  Sence matlûb değilse rahat,  Bize çektirme azâb ü zahmet.  Düşünüp ömrümüzün gayetini  Nefsinin istememek râhatini,  Vatan ü milleti kılmak nisyân,  Kendi beytinde bulunmak mihmân,  Hep ibâdetle geçip rûz ü şebi,  Yine de gayrıdan olmak talebi;  Sence meşru’ ise bunlar, pek şâz,  Edemez kimse bu emri infaz!
Divane ettin aklımı  Taştan taşa vura vura  Aradım can yoldaşımı  Baştan başa sora sora. Kimi yanar kimi söner  Kimi iner kimi biner  Saraylar virana döner  Baştan başa dura dura. Gir Mahzuni dost bağına  Kar yamış dostluk dağına  Gençliğim ömrüm çağına  Baştan başa yara yara
Ey dostum; şarap doldur, hep tut isterim,  Şu bembeyaz yüzümü, yakut isterim,  Saf şarapla yıkayın ölünce beni;  Bir de bağ kütüğünden tabut isterim! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Ölüm, sizin eve sığınan kimsesiz bir çocuktu.  Sen ondan öğrendin kendine ne kadar uzakta olduğunu  Ölüm düşürdü seni ruhunun gurbetine  Ve büyük bir yalandan kurtardı.  Bu yüzde hiç aldanmadın  Hiç de mutlu olmadın...  Ölüm, ömrünün o yalan yarısını senden aldı.  Aşka susamış öbür yarısını yakın uzaklara saldı.  Ölüm yüzünden ne kimsenin kimsesi oldun  Ne de kimse senin gördüğünü gördü.  Yaşayan tek yerin o ölü gözlerindi.  Karanlık kokulu otlar bu yüzden  bir tek sana el salladı...
Bunlar ki hıyaneti battaniyeden yatan  Ve yataklarının tiftiği muntazaman mütehassıs hallaçlar   tarafından atılan,  O düşleri azgınların yorgun yorganları,  Alları ve dallarıyla bit-tamam serilmişler güneşe,  Betonların üzerinde melûl-mahzun bir neş’e...  Bunlar ki yorgan yüzlerinin düzüne inmiş dağ laleleri,  Bunlar ki silahtan tecridedilmiş yaban sünbülleri,  Bunlar ki zararsız hale getirilmiş bir bölük menevşe  Ve şuncağızlar...’ın papatyaları işte!  Anılar ki önlerinden her geçişte  Islanmış mayıs böcekleri gibi üzerlerinde  Acem acem geziniyor gözlerim...  Ama kader diye bir b.. varsa eğer,  Keder değil elbet benim kaderim,  Ve anılar ki madem anasıdır yaşanacak delikanlı anların,  Bugün bu: kuburda kokuşsam da yarın  Çiçek Dağlarında seyirtecek seyrim,  Değil mi ki burnumda tüten toprak kokusudur Devrim!
Sivas'ta Ulu Camii avlusunda çocuklar  Yalvaran gözlerle etrafa baka baka  Açıyorlar küçük esmer avuçlarını:  -Emmilerim sadaka! Emmilerim sadaka!. Hükümet konağının yanında biri  Bir kemik kalmış bir deri...  'Boya cila yimbeş,boya cila yimbeş' diye ağlıyor  Ve daha fırça bile tutamıyor elleri.. Garipler Pazarı'nda körpe çocuklar  Yorgunluktan güzelim yüzleri al al...  Öldüren bir çığlık dudaklarında:  -Boş hamal!boş hamal!boş hamal!. Nane satan su satan yetim çocuklar  Şarkı söyleyemediler güneşe aya...  Biliyorum ne masal dinlemeye doydular  Ne oyun oynamaya.... Bezirci'de,Yüceyurt'ta Altıntabak'ta...  Çocuklar var incecik yüzleri nurdan  Ama toz toprak içinde elleri ayakları  Oyuncakları çamurdan.... Ve günahkar çocuklar,suçlu çocuklar  Mahkeme salonunda bakarım dizi dizi  Bu suç bizim suçumuz,bu günah bizim  Affedin bizi.. Gökteki yıldızlar kadar sayısız  Ah yurdumun kimsesiz ve yoksul çocukları  Anladım farkınız yok koparılmış başaktan!  Alın bu gözleri benden,alın bu yüreği artık  Utanıyorum yaşamaktan.
'Büyük'lük kendine verdiği paye  Arkasında saklı en menfur gaye  Sinsice İslam'a saldırmak için  'İrtica' elinde hazır sermaye...
Sesim soğuk bir sis  Gittikçe grileşen dalgınlıklar oluyor  Sormuyorum bir yolculuğa kimle çıkılır  Ve kim yırtıp atabilir elindeki son dönüş biletinide  Tüm yalnızlıkları mümkün kılan birileri olmalı  Yada kalbini kederle onaran bir göçebe  Özlemek ozaman bir çığlık olabilir belki, bir çığlık  Sormuyorum artık biliciyede bilginede  Aşkın darası nedir  Ve mutsuzluk mümkünmüdür ki o,  Bir kırlangıç ikindisiydi belkide,gümüşte ve hüzne gizlenen. Ödünç sevişlerden bize kalan sonsuz grilikler oluyor yalnız  Ve bir çocuğun hüznüne kazınıyor ,gülüşlerimizin paramparçalığı  Sesimin sislenmesi bundandır. Karşılığı yok hiçbir acının  Herşey gölgesi kadar ağır  Sormuyorum artık sormuyorum  Hergün yeniden kodlanan umutlarla kirletiliyor dünya
Sen petekte bir gömeç bal gibisin!  Renksin yazdan kıştan, tazeliksin bahardan.  Yapraklarda dolaşan serin bir rüzgarsın ki  Her gün eser durursun hafızamdan.. Ellerin var beyaz güller gibi küçücük,  Mutlak kalbin tomurcuklardan pembe!  Sanki yeşil yaylalardır gözlerin  Alnımda ter ve kuvvetsin işimde.. Ben kanadı kırık bir kuş değilim  Döner birgün gurbet ellerde kalan  Sabret neşem, sabret şarkım, sabret sevdiğim,  Sabret kalbi tomurcuklardan pembe olan.
Devrilip gidiyorum işte  Geride kaldın sen.... Aşınmış sevdalar gibi  Yıpranmış postallar gibi  Lime-lime, yarasız  Geride kaldın sen.... Kaprislerinle, nazlarınla  Bakışlarınla, sözlerinle  Tutulmayan vaatler gibi  Harcanmış saatler gibi  Tek başına, kararsız  Geride kaldın sen.... Buraya kadarmış güzelim  Boynumda bıraktığın diş izi  Bitmez sandığın aşk denizi  Buraya kadarmış.. Vedalaşmak isterdim oysa  Klasik bir film öyküsü gibi  Ellerini tutup usulca  Son bir kez öpmek isterdim  Kendimi mazur gösterip  Masum ve mağrur bir duruşla  Her şeyi kadere yıkmak isterdim.. Ne gerek var oysa  Yürümeyen birtakım şeylerin  Nedenlerini tartışmaktansa  Asla yürümeyeceğini anlayıp  Bunu hiç konuşmamak  Daha bir yiğitçe değil mi? . Süzülüp gidiyorum işte  Bela olmadan  Yoluna çıkmadan  Hesap filan sormadan  İncitmeden, acıtmadan.... Bir bileti yırtar gibi  Bir kabuğu atar gibi  Sıyrılıp gidiyorum işte  Geride kaldın sen.... Bir tren penceresinden  Akıp giden bozkırın  Ortasında bir kuru ağaç gibi  Geride kaldın sen...
Hayat kapısından tek tek  Her giriş ecele doğru.  Toprakta sürünür bebek  Her karış ecele doğru.. İster yürü, ister bekle  İster çıkart, ister ekle  Geç kaldım diye gam çekme  Her varış ecele doğru.. Ayaklar zemine değer  Analar yavrusun döğer  Kalpten damara kan yağar  Her vuruş ecele doğru.. Yürü, koş, uyu, otur, kalk  Yukarı bak, aşağı bak  Dört yana dönmeyi bırak  Her duruş ecele doğru.. Bir el yapar, bin el bozar  Gün alçalır, gölge uzar  Önü kundak, sonu mezar  Her yarış ecele doğru.. (Suları Islatamadım)
Tükenmek bilmiyor kara günlerim  Gel buna bir çare bul Leyla Leyla  Düştüm hasretine yanar inlerim  Yüreğim soğutmaz su Leyla Leyla  Gel benim derdime çare bul Leyla. Acımasan böyle yanlız kalırım  İstersen eğer kuban olurum  Kefenim bulunmaz belki ölürüm  Gözün yaşım ile yu Leyla Leyla. Mahzuni'yim dolaşırım dillerde  Bazen sahralarda uzun yollarda  Benim Leylam kaldı kanlı çöllerde  Herkes de zanneder şu Leyla Leyla
Yatarken yerde ilhadıyla haşr olmuş sefil efkar,  Yanp edvan yükselmiş bu müdhiş heykel-i ikrar,  Siyeh-reng-i dalalet bir bulut şeklinde maziler,  Civarından kaçar, bulmaksızın bir lahza istikrar;  Ziya-riz-i hakikat bir seher tavrında müstakbel,  Gelir fevkinden eyler sermedi binlerce nur! sar.  Deraguş etmek ister nazenin-i bezm-i lahfitu:  Kol açmış her menarı sanki bir ümmid-i cür'etkar!  O revzenler, nazariardan nihan didara müstağrak,  Birer gözdür ki sıyrılmış önünden perde-i esrar.  Bu kudsi ma'bedin üstünde taban fevc fevc ervah,  Bu ulvi ku b benin altında efişan m eve mevc en var.  Tecessüd eylemiş güya ki subhun ruh-i ıİıahmuru;  Semadan yahud inmiş hake, Sina-reng olup didar!  Tabiat perde-pfiş-i zulmet olmuş, habe dalmışken,  O; güya kalb-i nuranisidir leylin, durur bidar.  Evet bir kalbdir, bir kalb-i cuşacuş-i aşıktır,  Ki cevfinden demadem yükselir bin nale-i ezkar.  Nümayan cebhesinden Sadr-ı İslam'ın mealisi:  O sadnn feyz-i eniasıyle güya bir yığın ahcar,  Kıyametmiş de, yükselmiş de bir timsal-i nur olmuş.  Nasıl timsal-i nur olmaz? Şu pek sakin duran divar,  Asırlar geçti hala batılın piş-i hücfimunda,  Göğüs germektedir, bir kerre olsun olmadan bizar.  Bu bir ma'bed değil, Ma'bfid'a yükselmiş ibadettir;  Bu bir manzar değil, didara vasıl mevkib-i enzar.  Semadan inmemiştir, şüphesiz, lakin semavidir:  Zemini olmayan bir cilve-i feyyazı havidir.  * * *  Bir infilak-ı safadır ki yar-ı canımdır,  Sabahı pek severim, en güzel zamanımdır.  Rida-yı leyli henüz açmaınıştı dest-i sema;  Saba dahab-ı sükfindan ayılmamıştı daha,  Feza-yı rfihda aksetti, es-sala-perdaz  Müezzinin dem-i mahmfiru, bir hazin avaz.  İçimde cfiş ederek lücce lücce istiğrak,  Ezanı beklemez oldum; açılmadan afak,  Zalamı sineye çekmiş yatan sokaklardan  Kemal-ivecd ile geçtim. Önümde bir meydan  Göründü; Fatih' e gelmiştim anladım, azıcık  Gidince, ma'bede baktım ki bekliyor uyanık!  Sokuldum artık onun sine-i münevverine,  Oturdum öndeki maksfireciklerin birine.  Feza-yı ma'bedin encüm-nüma meşa'ilini,  O lem'a lem'a diziimiş ziya kavafilini  Görünce geldi çocukluk zamanlanın yada...  Neler düşündüm o sa'atte bilseniz orada!  Sekiz yaşında kadardım. Babam gelir: "Bu gece,  Sizinle cami' e gitsek çocuklar erkence.  Giderseniz gelin amma namazda uslu durun,  Meramınız yaramazlıksa işte ev, oturun! "  Deyip alırdı beraber benimle kardeşimi.  Namaza durdu mu, haliyle koyverir peşimi,  Dalar giderdi. Ben artık kalınca azade,  N e aşıkane koşardım has ır lar üstünde!  Hayal otuz sene evvelki hali pişimden  Geçirdi, başladım artık yanımda görmeye ben: ·  Beyaz sarıklı, temiz, yaşça elli beş ancak;  Vücudu zinde, fakat saç, sakal ziyadece ak;  Mehib yüzlü bir adem: Kılar edeble namaz;  Yanında bir küçücek kızcağızia pek yaramaz  Yeşil s arıklı bir oğlan ki başta püskül yok.  imamesinde fesin bağlı sade bir boncuk!  Sarık hemen bozulur, sonra şöyle bir dolanır;  Biraz geçer, yine rayet misali dalgalanır!  Koşar koşar duramaz, akıbet denir "amm"  Namaz biter. O zaman kalkarak o pir-i güzin,  Alır çocuklar, oğlan fener çeker önde,  Gelir düşer eve yorgun, dalar pek asilde  Derin bir uykuya...  Derken bu hatırat ı latif  Çekildi aslına, artık haklkatin o kesif  Likası başladı karşımda cilve eylemeye;  . Zaman da kalmadı zaten hayali dinlemeye:  Sağım, sol um, önüm, arkarn huşfi' a müstağrak  Zılal i ade m iken, bir s ada bülend olarak,  O kainat ı huzfi'u yerinden oynattı;  Feza yı mahşere döndürdü gitti eb'adı!  Suffif ayakta müselsel cibal-i velveledar  Gibiydi. Her birisinden duyuldu sine-fikar,  Birer enin-i tazarru; birer niyaz ı hazm,  Ki kalb-i rahmeti sızlattı şüphesiz o enin!  Eğildi sonra o dağlar huzur-i izzette;  Göründü sonra o dağlar zemin-i haşyette!  İnayetiyle Huda kaldırınca her birini,  Semaya doğru o dağlar da açtı ellerini.  O anda koptu yüreklerden öyle bir feryad,  Ki ruhum eyleyecek taebed o dehşeti yad.  Kesildi bir aralık inleyen hazin av az...  N e oldu Arş 'a kadar yükselen o s uz ü güdaz?  O cu ş içindeki iman?  Evet, huruş ederek işte rahmet İ Subbfih,  Bütün yüreklere serpildi kubbeden bir n1h:  Ruh-i itminan.
Gayr ile her dem nedür seyr-i gülistân etdüğün  Bezm edüp halvet kılup yüz lutf u ihsân etdüğün  Ahd bünyadın mürüvvetdür mi vîrân etdüğün  Hanı ey zâlim bizümle ahd ü peymân etdüğün. Lahza lahza müddeî pendin dür-i gûş eyledün  Kana kana gayr câm-ı şevkini nûş eyledün  Vara vara ahd ü peymânı ferâmûş eyledün  Hanı ey zâlim bizümle ahd ü peymân etdüğüm. Gayre salup mihrüni bizden savutdun âkıbet  Terk-i mihr etdün tarîk-i zulm dutdun âkıbet  Ahdler peymânlar etmişdün unuttun âkıbet  Hanı ey zâlim bizümle ahd ü peymân etdüğüm. Cürmümüz n’oldı ki bizden eyledün bîzârlığ  Biz gamun çekdük sen etdün özgeye gam-hârlığ  Sizde âdet bu mıdur beyle olur mı yârlığ  Hanı ey zâlim bizümle ahd ü peymân etdügün. Çerh tek bed-mihrliğ resmini bünyâd eyledün  Yahşi adun var iken döndün yaman ad eyledün  Döne döne bizi gam-nâk özgeni şâd eyledün  Hanı ey zâlim bizümle ahd ü peymân etdüğün. Gönlümüz min-ba‘d zülfünçün perîşân olmasun  Bağrumuz la‘lün hevâsiyle dahi kan olmasun  Bî-vefâsen çeşmümüz yâdunla giryân olmasun  Hanı ey zâlim bizümle ahd ü peymân etdüğün. Va‘de-i vasl ile aldun sabrumuz ârâmumuz  Olmadı her gün visâlünden müyesser kâmumuz  Geçdi hecr ile Fuzûlîden beter eyyâmumuz  Hanı ey zâlim bizümle ahd ü peymân etdüğün
yumurtaya can  Can'a yumurta veren allahım...! !
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;  Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!  İsterseniz hayat aşını verin;  Sayılı nimetler bal olsa yemem!. Ey akıl, nasıl delinmez küfen?  Ebedi oluşun urbası kefen!  Kursa da boşluğa asma köprü, fen,  Allah derim, başka hiçbir şey demem!
Haya sıyrılmış inmiş, öyle yüzsüzlük ki heryerde  Ne çirkin yüzleri örtermiş, meğer o incecik perde  Vefa yok, ahde hürmet hiç, lafe-i bi medlul  Yalan raiç, hiyanet mültezem, heryerde hak meçhul  Ne tüyler ürperir ya rab, ne korkunç inkılab olmuş  Ne din kalmış ne iman, din harab, iman türab olmuş
Ala gözlü benli dilber  Bir gün gelsen bize dogru..  Seni sevdim can u dilden  Çekme kendini naza doğru... Ne pervam var ne de perdem  Sanma beni hali bir dem  Söyler seni teller her dem  Kulak versen saza doğru... Aşığa zülfükar isen  Gülşende güle zar isen  Hakikatli bir yar isen  Ben geleyim size doğru... Gönülleri bir edelim  Gayrileri biz nidelim  İkimiz de bir gidelim  Yürüyelim ize doğru... Bir gün için feryadı zar  Bülbül eder her dem seher  Aç sinemi gel gör ne var  Arttı derdim yüze doğru... Kafi derdim bir derd katma  Veysel'i yabana atma  Kerem eyle çok uzatma  Kavuşalım yaza doğru.. 22.01.2002
I. çatıların üzerinde yürürdü serçeler  kanatlarından günışığı dökülürdü  ciğerleri sökülür gibi öksürürdü   yokuşa vurdukça erkenci işçiler. ekmeğinin yanına güneşi koyup  usulca bakkaldan çıkan çocuk  bir çift kanat açardı köşede  ben dönerdim geceyarılarından   üstüm başım çatışma içinde. sardunyaların arasında pencerede  sen taze bir badem gibi dururdun  beni her sabah böyle vururdun   çekip gözlerine mahmur bulutu. günaydın derken salt dudaktın  biri seni mutlaka öpüyordu  bana mı öyle geliyordu   sen mi çok ufaktın. saçlarında miniminnacık papatya  ardında çiçek bahçesi  ayıp bir söz gibi yürürdün  gözlerimi alıp götürürdün   körleme kalırdım. gidişini görüp de dönüşünü beklememek olur mu  beklerdim tahtaya gömülen çiviler gibi  bluzunun altında kanatlanan çifte kumruyu  biraz köylü biraz burjuva  sanırım kalçalarından almıştı   o felaket huyu. II. kimdin neydin neciydin  benim fikrim yoktu  senin yaşın ve korkun  kimi vakit konuğu olurdun  duvar diplerinde kalleş   ölümlerin kokladığı evimin. tomurcukları patlayan bir dal gibi gülerdin  kahve içtiğimiz fincana  pencereye kilime duvara  tabakta dilimlenmiş elmaya  çın çın mavi saçılırdı  en olmadık yerde eteğin açılırdı   aklım karışırdı. ne mümkündü görmemek hissetmemek  incecik parmaklarında aşkla tüterdi  değer değmez dudaklarına   bütün sigaralar erkekti. III. sen hep oralardaydın küçük hoş görüntülerinle  ben yüzümü rüzgara verirdim  saçımın her telini uzak mavilere götüren  denize dönerdim sonra   sırtında dalgalar yürüten. terim soğurdu  bir köpek namlu ensekökümde dururdu  işkence şuradaydı cezaevi burada  yürürlerdi benimle yürüsem  uzansam yatarlardı yanıma  onlar benim gölgelerimdi  bir önüme düşerlerdi   bir ardıma. IV. kapandı üstüme geceyarıları  polisler sürüklüyordu beni  kent boydanboya susuyordu  bulvarda bir ağaç   gürültüyle kusuyordu. kapandı üstüme geceyarıları  sen yoktun  okul arkadaşlarımın adını  telefon numaralarını sinema kapılarını  öptüğüm ilk kız gibi  içtiğim ilk sigara ilk içki  çıktığım ilk afiş gecesi gibi aklımda tuttum  bir senin adını   adını unuttum. anımsamak kuşları. bıçak uçmaları
Uyuyamazdı Oğuz Bey iki yıldır  Sabahı edeceğim diye dört döner...  Artık rahat uyuyor mirim,  Ardından bakıyorum da  Caddeyi geçişi gibi sakin ve temkinli
Biber ki yasa dışı önderidir sebzelerin:  Şu sofrada ikimiz için de vur emri!  Sözcükler alevler içinde nasıl da serin!  Orta yerde durmuyor bir türlü yumru.. Bu akşamüstü üç şey doğruladı beni:  Kulüp rakısının üstündeki resim, bir;  Ortak arkadaşımız Prens Hayati, iki;  Üçüncüsünü sorma, bizimle ilgilidir.. Bekarlara evvermiyorlar, doğru;  Evlilere kız vermedikleri de doğru,  Bu yüzden bir gün seni bırakırım ya,  Tütünü bırakmak gibi bir şey olur bu.. Evet, gün geliyor bıkıyorum senden  Ama İstanbul'dan bıkmak gibi bir şey bu, . Git, istersen, cüzam kap bir yerlerden,  Görmek istersen, nicedir, tutkunluğumu
Gökte zamansızlık hangi noktada?  Elindeyse yıldız yıldız hecele!  Hüküm yazılıyken kara tahtada  İnsan yine çare arar ecele!. Gençlik... Gelip geçti... bir günlük süstü;  Nefsim doymamaktan dünyaya küstü.  Eser darmadağın, emek yüzüstü;  Toplayın eşyamı, işim acele!. (1972)
Saçlarına can veren yıldızlar nerde gülüm  Hangi ferman dokundu bakışlarına senin  Belki sahrada değil, şimdi göklerde gülüm  Taşıyor bulutları gözlerinde, nazenin . Senin her kirpiğinde bir dervişin ahı var  Muhteris aynaların eskidiği yerdesin  Yüzünde en çaresiz devlerin günahı var  Zamanı sonsuzluğa bağlayan mahşerdesin . Divan-ı harbe giden yiğitlerin ardında  Kanayan kitaplara gül götüren yağmurum  Hüznü bir tabut gibi buluyorum derdinde  Senin toprağın için çırpınıp ağlıyorum . Memnû bir zerrin kadar edâlı ve soylusun  Gamzelerinde nazlı kıvılcımlar gizlenir  Bağbozumunda bile yediveren boylusun  Gün olur ki, kalbinde gözlerim filizlenir . Bu sevda dayanılmaz bir ağıttır zülfünde  Rüzgarın her bûsesi içimde kurşun olur  Yıldız kayar, ay susar geceye güldüğünde  Dağda çiğdem solarken çölde ceylan vurulur . Ben bu yol ayrımında sensiz olsam ne çıkar  Kahra göçen kuşların kanatlarında kaldın  Ölümün gözyaşları bir gün hicranı yıkar  Tarihe bir sır gibi düşer senin de adın
Şu kopan fırtına Türk ordusudur ya Rabbi,  Senin uğrunda ölen ordu budur ya Rabbi,  Ta ki, yükselen ezanlarla müeyyed namın  Galib et, çünkü bu son ordusudur İslamın.
Yüzümü bulutlara kaldırıp  Dua eder gibi mırıldanıyorum  Kuşlarla, otlarla yıkanıyorum  Rüzgarla, ilkbaharla. Güneş gözkapaklarımı ısıtıyor  Ah! Güvenilmez ilkbahar güneşi  Rüyada mıyım, gerçek mi bu  Hem var gibiyim, hem yok gibi. Bir güney kentinde, bir kıyı kahvesinde  Başakların sonsuz salınışı  Burada, kendimle başbaşa  Ömrümü böylece tamamlayabilirim. Bir kuşu dilinden hiç öpmedim  Belki bir gün öpebilirim  Belki bir gün rüzgar olurum ben de  Eserim başakların üzerinden  Kalbim bir yaz gününe karışsın isterim  Bir kuş cıvıltısında doğmak için yeniden
Böyle şeyler oluyor işte böyle rüzgarlar  Bu güz balkonu beni çağırıyor. Neyi dağıtıyor elin akşamda  Ben saçlarımı topluyorum ırmakları da . Sonra gidip bir şiirin önünde soyunuyorum  Bir çocuğu öpüyorum adı sevişmek oluyor. Her şey bizden ayrı  Her şey biz varken yan yana oluyor. Bu oluşa biraz keder ekliyorum. Ellerinde bir ağaç  Ellerinde telaşlı bir ağaca bakıyorum. Sen oturup şeftali yiyorsun  Otlar diyorum yürüyor görmüyorsun. Sıkıntılı bir yağmur geçiyor pencerelerden  Kendime sesleniyorum ses vermiyor. Ah sevgilim aramızda bir iğne  Beni sana dikiyor
Hayat soğuk, yağmurlu ve vurdumduymaz bir İstanbul gecesiydi... Ve gece yağan yağmur hep ürkütürdü beni. Yağmur değil yalnızlığımdı pencereleri damla damla yalayan, yıllarımı dolduran sensizlikti... Hep bir yanı yarımlık, hep senden uzaktalık, hayattaki tek 'kimse'mden yoksunluk, yani kimsesizlikti. Bir kavuşma mucizesine inanma yolunda harcanmış bir hayatın ansızın sonuna gelme, ve o mucizeyi yaşayamadan bir başına ölme korkusuydu yağmur…. Yine yağmur yağıyor, yine gece... Yine İstanbul... Ve sen kollarımın arasından sıyrılıp kalkıyorsun yataktan. Nereye gidiyorsun sevgilim? . Sadece sana sarılarak uyuduğumda nefes alabiliyordum. Beni kollarına aldığında, yüzümü masumiyetinin yurduna, o kimsesiz boynuna dayadığımda, kokunu kalbimle soluduğumda... Uykun benim cennetimdi. Çünkü cennet sadece ikimizin olabildiği yerdi benim için. Ne sana aşık kadınlar, ne sevdiklerin, ne geçmişin, ne yarının...Uykunda sadece ikimiz vardık. Aşkıma dar gelen sevgi sözcüklerine ihtiyacım yoktu orada. Sana sevgimi anlatmaya, ispat etmeye ihtiyacım yoktu artık. Aşkımızın kokusuydu sana beni anlatan, sana seni anlatan.... Beni gerçekliğin o soğuk, o köpüklü dalgalarıyla yutan ve alıp alıp senden ötelere savuran hayatın dışındaki tek kaçış tünelimdi uykun. . Önce kolunu çekerdin başımın altından, sonra sırtını dönerdin. Usulca sarılırdım sana arkandan, seninle ya da sensiz geçen yılların hasretiyle... Ardından yavaş yavaş kollarımın arasından sıyrılırdın...Yıllardır taşımaktan yorulmadığım hasretin, tenimden tenime akan o ateş, ağır gelirdi bedenine... Uyuyamıyorum, nefes alamıyorum, lütfen sarılma, derdin... Yatağın bir ucuna sığınmış bedeninden kovulmak, hayatından kovulmak gibiydi benim için. Sığındığım, soluk aldığım tek cennetten kovulmak gibiydi. Beni uykunda terk etmen, gerçek hayatta terk edişinden bile ağır gelirdi. Yanıbaşındaki sensizlik, o rutubetli evimdeki, o baştan ayağa sen olan evimdeki unutulmuşluğumdan çok daha ağır gelirdi. . Seni kaybetme korkusu öyle işlemişti ki hücrelerime...Yataktan doğrulduğun anda bu korkuyla açılırdı gözlerim. Bilinçaltım konuşurdu benim yerime... Su içmek ya da tuvalete gitmek için kalktığın asla aklıma gelmezdi. Gittiğini düşünürdüm yalnızca... O saatte kendi evini terk edip, nereye gidebileceğini sorgulamadan, sadece beni o sonsuz hiçlikte, o en masum rüyada, cennetimizde, uykumuzda bir başına bırakıp, kaybolacağından korkardım. Bana hep aynı soruyu sorduran bu yüzyıllık korkuydu işte: Nereye gidiyorsun sevgilim? . Beni yeniden hayatın içinde, gerçeklerin ortasında bir başına mı bırakıyorsun? Beni yeniden unutuluş sürgünlerine mi gönderiyorsun? Nereye gidiyorsun sevgilim? . Oysa seni uyutmayan içindeki o yangınlı hesaplaşmaydı. Gece iner, aşıklar, yüzler, bedenler, anılar kaybolurdu; sadece ikimiz kalırdık. Ve sen uykunda sevgimle hesaplaşmaya dalardın. Cennette cehennemi hatırlardın.. Dönüp geriye bakıyorum da, sanki yıllar değil yüzyıllar geçmiş aramızdan... Aramızdan ayrılıklar, ihanetler, kayboluşlar, vazgeçişler, yeniden bulmalar, korkular, yalnızlıklar, savrulmalar geçmiş. Ve bu ilişki ne çok biçim değiştirmiş... . Seni yollarca, şehirlerce uzağından sevdim. Seni kelimelerce, şiirlerce yakınından sevdim. Seni dünya üzerinde sanki ilk kez benim için kalemi eline alıp da yazdığın mektuplarca sevdim. Seni umutsuzca, beklentisizce, hayallerce sevdim uzağından. Hayatımı öyle olduğu gibi bıraktım. Şehrine geldim, ama kalbine giremeden sevdim. Neydik biz o yıllarda hiç düşündün mü? Neydik birbirimiz için sevgili? . Geldim. Bana destek olacak, sırtımı vereceğim bir aşkın yoktu arkamda. Kendime yeni bir hayat kuracağım yalanını, kendim dahil, sen dahil herkese söyledim. Oysa tek istediğim seninle birlikte bir hayattı. Öyle cesaretsizdim ki karşında ve öyle açık sözlüydün ki bana karşı, ancak iddiasız bir sığınmacı olabildim hayatında. Hayatına iltica etmek isteyen bir yürek sürgünü... Bir aşk meczubu sadece.... Dürüstlük kimi zaman yalanlardan çok daha acımasızmış, sevgili... Gerçeğin buzdan ülkesinde yapayalnız kalan yürek, hayatta kalabilmek için yalanları bile özleyebilirmiş kimi zaman... Bana aksini ispat etmek için elinden geleni yaptığın o yıllarda, buzlar ülkesinde biraz olsun ısınabilmek için, aslında beni sevdiğin yalanına inandırmıştım ben de kendimi... . Aşkıma kapalı bir kapının önüne bırakılmış yaralı bir kuş gibiydim. İnanacak, bir ibadet gibi yaşayacak tek şeyimdi senin aşkın. Karşılıksız, güvensiz, sessizce yaşanan bir aşk... Nasıl da hoyrattın bana karşı... Kalbinde değil miydim gerçekten? Neydik biz söylesene? O yıllarda senin neyindim ben sevgili? Can yoldaşın mı? Yol arkadaşın mı? Dostun mu? Sevgilin mi? .. . Sonra bir gün geldi ve unutuldum. Ve bu sorular birer birer bıçak gibi saplandı yüreğime ve yüreğimde yanıtlarını buldu. Unutuluş hepsinin acımasız cevabı oldu. Sonrası dipsiz bir karanlık... Sonrası çaresiz bir çıldırış... . Hayata karışmamak için tek kalkanım, tek sığınağımdı aşkın. Tek silahımı yitirdim ve hayata teslim oldum. Aldı beni savurdu başka bedenlere, parçası olamadığım o kırık dökük öykülere... . Kırgınlık kimlik değiştirdi ve vazgeçiş oldu benim için. Unutmanın en ağırı unutamadan unutmaktır. Seni sonsuza kadar kaybetmek kimlik değiştirdi ve unutmak oldu benim için. Seni unuttuğum yalanıyla hayatı kandırmaya çalışınca hayat hiç olmadığı kadar acımasız tokatlar indirdi yüzüme... Sonrası dipsiz karanlık... Sonrası hatırlamaya bile dayanamadığım düş yıkımları... Sonrası kesif, karanlık ve rutubetli bir kuyu... Koskoca bir boşluk... Sonrası 'yalnızlık' kelimesine sığmayacak kadar derin bir yalnızlık.... Kaç zaman sonra bilmiyorum, bir gün geldi ve beni yeniden hatırladın. Yokluğumda kendine kurduğun hayat, beni yasak bir ilişki haline getirdi bu kez de... Ve bu ilişki bir kez daha kimlik değiştirdi. Seni, bir başkasıyla birleştirdiğin hayatına uzaktan bakarak, kalbimi kıskançlığın lanetli hırsına teslim ederek, kısıtlı zamanlarda, gizli saklı buluşmalarda, o doyumsuz kaçamaklarda sevmeyi de öğrendim... Hasretinin o tarifsiz kokusu burnumu sızlatırken yapayalnız uyumayı da öğrendim. Yağmurlu İstanbul gecelerinde o baştan ayağa sen olan evimde kaderimle kıyasıya yaşamayı da öğrendim, sevgili... . O zamansız unutuluşun ardından yeniden hatırlanmanın sevinci, seni paylaşmaya boyun eğmenin ve hep gizliliğin gölgesinde kalacak olmanın acısına büründü. Uykunda soluğunun bir başka soluğa karıştığını bilerek geçirdiğim sayısız gecelerde, gururumu parça parça bölüp aşkıma kurban verdim. O tarifsiz ağrıyı uyuşturmak için ruhumdan, kimliğimden, kadınlık onurumdan vazgeçtim. Her şeye rağmen direnebilmek için kendimden vazgeçtim. Geriye dönüş kapılarını sonsuza kadar kapatmış oldum böylece. Ruhumdan kendimi kovup, tüm hücrelerime sadece aşkını yerleştirdim. İşte o andan itibaren, sensizlik artık bensizlik oldu sevgili.... Nasıl da telaşlı, nasıl da soluk soluğa yaşardık o kaçamak anları... Aşkımızın en karanlık, en gerçek, ama en yoğun anlarıymış onlar... Sensiz geçen gecelerde yüreğimde biriken kıskançlığın, öfkenin, kırgınlığın ve hasretin hummalı karanlığı, sana kavuştuğum anlarda sevinçten çıldırmanın eşiğinde tarifsiz bir hazza dönüşürdü... Nasıl da ateşliydi sevişmelerimiz... Sana yeniden dokunmak, sanki bulutlara öpücükler kondurmak gibiydi... Huzurla huzursuzluk, hasret ve kavuşma, aşk ve öfke, merhamet ve acımasızlık, kırgınlık ve bağışlama her şey ama her şey sevgimizin taşkın sularında birbirine karışırdı. İki kalbin bir ömre sığdırabileceği tüm duyguları biz o kısacık anlarda soluk soluğa yaşardık.... Sonra hayatını değiştirdin. Yeniden özgürlüğüne kavuştun. Ve bu ilişki bir kez daha biçim değiştirdi. Yıllardır bir savruluş halinde aramızdan akıp giden aşkımız, nihayet dingin, doygun ve emin bir sığınak bulmuştu kendine. O savruk yıllar bile koparamamıştı ya bizi birbirimizden, artık hiçbir şey bu aşkı yıkamazdı. İhanetlerin, unutuluşun, hayatın sınavından geçmişti aşkımız. Tam da birbirimizi hayattan çok uzakta, dokunulmaz bir boyutta sevdiğimize inanmaya başlamışken, dudaklarından dökülen o lanetli cümle korkularımı yeniden uyandırdı, geçmişi zamandan koparıp aramıza soktu yeniden: 'Varlığın artık bana acı vermiyor...'. Ah sevgilim, ayrılık trenini çoktan kaçırmadık mı biz? Bulup bulup kaybetme oyunlarını çoktan tüketmedik mi? O dünyevi aşk oyunlarından, kıskandırmalardan, kaçamaklardan çoktan vazgeçmedik mi? Birbirimizi en ağır ihanetlerde sınamadık mı? Anlamadın mı artık, varlığım sana acı vermek için değil... Sadece seni sevmek için yaşadım ben! . Senin için bir ilişkide girilebilecek bütün kimliklere bürünmedim mi? Önce aşkla değil kalbinin boşluğuyla tutunduğun bir can yoldaşıydım... Yüreğin bir başkasına kapılarını açtığında hayatından dışlanıp unuttuğun oldum sonra... Başka hayatlarda, başka ilişkilerde seni unutmaya çalışırken, belki de aslında sadece seni ararken kıskançlıktan deliye döndüğün oldum... Kalbime geri dönmek istediğinde gururumun gemilerini yakıp, metresin oldum... Vicdanın oldum senin... Merhametin oldum... Pişmanlığın oldum... Hazzın en sıradışı boyutlarını seninle paylaşan fahişen oldum... Arkadaşın oldum... Kardeşin oldum... Sevgilin oldum... Söylesene kaç kez biçim değiştirdi bu ilişki? Kaç kez kimlik değiştirdim seni sevebilmek için... . Anlamadın mı artık, varlığım sana acı vermek için değil. Sadece seni sevebilmek için yaşadım ben... Hala seninle geçireceğim anların telaşıyla tüketir gibi yaşıyorum sensiz geçen günlerimi. Yıllar geçti, hala seni görecek olmanın kalp çarpıntılarıyla, yalnız senin için giyiniyorum en güzel giysilerimi. Sen güzel bulasın diye geçiyorum aynaların karşısına. . Seninle geçen zaman bir daha tekrarı olmayan, doğaçlama bir melodi gibi benim için... Sanki birlikte yazılmış kaderimizin sayılı dakikalarından an çalıyorum. Öylece karşında oturup seni seyretmeyi, sana yemek hazırlamayı, seninle sohbet etmeyi, dostlarını ağırlamayı, seninle birlikte uyumayı, yani paylaştığımız ne varsa hepsini bir daha asla okuyamayacağım bir şiiri kelime kelime içime sindirir gibi, soluk soluğa hissederek yaşıyorum... Öyle birikmişsin ki içimde... Seni yaşamakla tüketmem, seni sıradanlaştırmam mümkün değil. İçime çektikçe çoğalıyorsun.... Şimdi varlığım her geçen dakika daha da daralan gizli bir çember örüyor etrafına. Her geçen gün biraz daha uzaklaşıyor, biraz daha kanıksıyorsun beni... O peşini bırakmayan yaralı geçmişin aramıza korku duvarları örüyor. Hayatını tüm kalbimle kucakladığımı hissettiğim anda ansızın yüzünde beliren o eski kaygıların alıp seni benden çok uzaklara, derinlere, yalnızlık kuyularına sürüklüyor. Yeni isimler, yeni aşk öyküleri, başka yüzler, başka bedenlerle kaçış planları yapıyorsun kendine... Gece ansızın seni uyandıran, kolunu başımın altından çeken, seni yatağın ucuna kadar götüren, uykunu bölüp ayağa kaldıran ve bana hep o aynı soruyu sorduran bu korkular değil mi...: 'Sevgilim nereye gidiyorsun? '. Sevgilim nereye gidiyorsun? Orada ne var? Benliğini kıstırdığın duvarların arkasında soğuk, uçsuz bucaksız bir yalnızlıktan başka ne var? Neden kaçıyorsun? Neden bu aşkı sonsuzluğa, özgürlüğe, daha önce hiç yaşamadığın sınırsızlığa bir kapı olarak görmüyorsun? Ben senden gitme ihtimalini hiçbir zaman çalmaya yeltenmedim ki... Sevgim seni tüketmek değil, çoğaltmak içindi... Sevgim dünyanın yaşanılası bir yer olduğuna inanman, inanmamız içindi... Yüreğimizin çok derinlerinde yaşayan o iki masum çocuğun soluk alabilmesi için bir gökyüzüydü sevgim... Ben senin kanatlarını hiçbir zaman çalmadım ki... . Öyle çok reddedildim ki, öyle çok unutuldum ki senin tarafından, sensiz kalmak yüreğimi ezen tek korku artık. Öyle ki hayatım yalnız bir korku halinde ayakta duruyor şimdi... Korkumu gerçeğe büründürdüğün anda yıkılıp gideceğim. Her şeyi tükettim. Hayata tutunmak adına ne varsa her şeyi yaktım seni sevebilmek için... Tüm sabrımı, kendime ve insanlara güvenimi, sevginin hayatın tek harcı olduğuna olan inancımı... Artık senden başkasına verecek enerjim, sevgim ve hayatla hesaplaşacak bir benliğim kalmadı. Geriye dönüp sığınacak bir kendim kalmadı.... Şimdi bana varlığımın sana acı vermediğini söylüyorsun. Gitmemi istiyorsun, sonra yeniden gelmemi... Ve sonra yeniden gitmemi... Beni sensizliğin o dipsiz çukuruna önce sarkıtıp, sonra yeniden gün ışığına çıkarıyorsun. Sevgimi, yokluğumu hissettiğin yerde bulmak istiyorsun. Aşkımın benliğini ve hayatını ele geçirmesinden duyduğun o sebepsiz korkuyu yenmek için, bana seninleyken tekrarı olmayan bir şiiri hatırlatan zamanın, sana benimleyken gösterdiği monoton ve tüketici yüzünü yok etmek için oynadığın bir oyun bu belki de... Beni deliliğin sürgünlerine yollayıp, sonra yeniden kalbine çağırıyorsun. . Korkuyu beklemenin telaşı korkunun kendisinden çok daha ürkütücü biliyor musun? İşte bu yüzden sensizliğin karanlık kuyusuna kendi ellerimle bırakıyorum kaderimi. Korkuyu beklemekten vazgeçiyorum, ama asla seni sevmekten değil, sevgili... Sana veda etmeden kayboluşa karışmam da aslında sadece bunun için... . Madem varlığım acı vermiyor sana, madem ki ancak yokluğumda sevgimi hissedebiliyorsun, öyleyse yokluğumla kal sevgili... Madem ki yokluğumla daha mutlusun, o halde yokluk benim bu aşk için büründüğüm son kimlik olsun...
Ben sizin kardeşinizim ha peki söyliyebilirsiniz  Nasıl evlendiğinizi  Nasıl sevmediğinizi bir gece  Peki söyliyebilirsiniz. Sonra daha eskiden o resmin günlerinde  Anneniz henüz çıldırmamıştı  Saçlarınız altın gibiydi ak omuzlarınıza değerken  Peki söyliyebilirsiniz. Ağaçlara  Gülerdiniz çok  Ve bir masal kızlığı uyutmazdı sizi orman yeşerince  Peki söyliyebilirsiniz. Sonra kaçmıştınız evinizden  Düşünceye yalnızlığa uykuya ölüme  Bir yangın yıkıntısında çırılçıplak  Peki söyliyebilirsiniz. Bir kız bir oğlan duvarlarda taş gölgeler bir kız bir oğlan  Yatmıştınız üçyüz genç bir dağ sığınağında siz  Dışarda karın kurtlar soğuğu içinizde taş çağınca bir donukluk  Peki söyliyebilirsiniz. Ben yarın gidiyorum ha bir başka karanlığa  Ben gömütlüklerle sessizim yaşlıyım sağırım  Artık sevgiye inanmıyorsunuz artık hiç kimseyi sevmiyeceksiniz peki  Peki söyliyebilirsiniz
Bir Daha Uyanmazdın. Martıların sana doğruyu söyleyecekti  arzu tramvaylarına binmeseydin  Acıların seni yeni bir şehre götürecekti  Yürüyüşüne vurulmasaydın...  Tuhaf, ele geçmez, tehlikeli bir hayvandın  Şehrin yaban adamları sana öyle bakmasaydı  uyur, bir daha uyanmazdın...
Ne güzeldi o kış bahçesinde  Güllerin çok derinlerde çalışan uykusu  Sana bir bahar hazırlamak için.. Dallar, filizler, eski masal dilberleri gibi  Hüzne ve hülyaya gömülmüş  Doğmamış çocuklara  Ninni söylüyorlardı sanki...  Ana rahmi gibi sıcak ve yüklü idi hava  İyi mayalanmış hamur gibi  Gizli nabızlarla atıyordu toprak
Nilgün Marmara’ya.  Sevgi en solgun mevsiminden  geçiyor belki de  ve biterken bir kahramanlık çağı  bu kanlı operayı seyrettiğim  alevlerle gölgelenmiş aynadan  kendime tutkun ayrılıyorum.. Loş ışıkların altında  birbirlerine kırık dökük  aşk öyküleri anlatan  orospu mesihlerden geçerken... . Bu artık son kez dokunuşum  akşamın parmak uçlarına. . Ey uyumlu şizofrenler  hüzünlü benciller  bağışlayın bana bu akşamı... . Kimsesiz çocukların gözlerinde  seyrettiğim bu akşamı. . Birkaç randevu için beklettiğim intiharım  ve umudun kan kıyısından gelen kadın  için bağışlayın. . O esirgeyen gülüşü ve köpüklü eşarbıyla  gelirdi çünkü  umudun kan kıyısından gelirdi. . Ve artık cüzzamlı çocukların yüzlerini  okşayan elleri  savruk yılların soldurduğu bedenime  dokunsa kaygılanmazdı... . Sevgi en solgun mevsiminden  geçiyor belki de  çünkü dönemem bir sokak köpeği gibi  zehirlediğim yalnızlığıma... . Ve karşılıksız acılarda boğulurken gülüşüm  beni sana gittikçe bağlayan utancına sakla  hüznünü,  bana çirkinliğimden ve tarihimden uzak  bir ölüm getir...  özentisiz ve kendine hayran olmayan  bir ölüm  gözlerin ve sesin kadar kesin olan  bir ölüm... . En solgun mevsiminden geçiyor sevgi  unut beni unut, belki de terk ettiğin son  cehennemdir bu. . Ve akşam... yoksul anıları aydınlatırken  ansızın sesine vurulan kör bir kemancı  kadar  ince ve dokunaklı olan bu akşam  başka kıyılarda güneşlenen bir  alacakaranlık olsam da  savruk yılların soldurduğu bedenime dokun . Sesini bağışla bana  dağılan hayatıma bu akşamı bağışla...
yeniden patlarken rüzgar denizden  toprak isyan ve kaosla lekelenirken  dikkatli kullan seçenek kılıcını  unutma  5 yüzyıl  veya 20 sene önce bile  asil denebilecek şeyler  şimdilerde daha ziyade  boşa harcanmış eylem oluyor  bir kez yaşanıyor yaşam,  oysa bir dolu şansı var tarihin  insanların aptallığını kanıtlayabileceği  öyleyse dikkatli ol derim  asil görünen herhangi bir  ideal  niyet  ya da eylem konusunda  bu ülkeden yana ol ya da aşktan  veya sanattan, sakın kapılma anın yakınlığına  yada koparılmış çıçek gibi kuruyacak bir  güzelliğe  ya da devlete;  aşk, evet, ama evlilik görevi gibi değil, ve gözün açık olsun  kötü gıda ve aşırı çalışmaya;  bir ülkede yaşaman gerekir, evet,  ne var ki aşk ne kadının düzenidir  ne de ülkenin;  acele etme, ve iç gerektiğince  ki kalabilesin yarına  çünkü içki, içenin yeni  bir yaşama şansına  ulaştığı bir  yaşam tarzıdır, dahası, derim ki  mümkün olduğunca yalnız yaşa;  çocuk yap yapacaksan  ama büyütme zahmetinden kaçınmaya  çalış; bedenindeki  yada ruhundaki  canı almaya çalışmadıkça düşman  sesli yada fiziksel  küçük tartışmalara girme,  sonrada öldür gerekiyorsa;  ve ölmek zamanı geldiğinde  bencil olma;  masrafsız olduğunu düşün  ve gittiğin  yeri;  ne utanç izi olsun ne başarısızlık  ne de bir  hüzün çağrısı  patlarken rüzgar denizden  akıp  gider zaman  yumuşak huzurla yıkayarak  kemiklerini  charles hank bukowski
Sevgilim beni aldattı, güya  Beni neşeye düşman etti;  Hemen koştum akan suya,  Ve su önümden aktı gitti.. Dikildim kaldım çaresiz, suskun,  Kafam şişti, sanki sarhoşum;  Düşe yazdım nehre, vurgun,  Dünya takıldı bana, malum.. Bir an birşey duydum, çağırıyordu-  O tarafa ardımı dönmüştüm-  Bir sescik, hayran olası ötüm:  'Dikkat et kendine, derindir su.' . Tüm kanımdan birşey sızdı birden,  Gördüm ki, çok şirin bir kızdı;  Sordum: Adın ne? 'Sukızı! '  Ah güzel Sukızı! İyisin sen.. Beni ecelden beri tutarsın,  Sana ebedi canımı minnettarım;  Yalnız bu bence azdır sanırım,  Artık hayatımın da bahtısın! . Ona sefaletimi şikayet ettim sonra;  Gözlerini kapattı bir hayli hoş;  Öptüm onu, oda beni mayhoş,  Ve - bir daha mı, Ölmek asla.. Çeviri: Musa AKSOY
Çektiğim cevr-ü cefayı  Çekerim senden ötürü  İkrar iman bir olunca  Sen de çek benden ötürü. İkrar imanı güderim  Sensiz alemi niderim  İşte geldim, uş giderim  Bir tatlı dilden ötürü. Severim tatlı dilleri  Koklarım gonca gülleri  Sararım ince belleri  Gittiğim yoldan ötürü. Bana ne kıyak bakarsın  Sinemi oda yakarsın  Bana ne sitem edersin  İkrarsız elden ötürü. Ferhat Şirin'ine tapar  Külüngün havaya atar  Başını altına tutar  Can verir candan ötürü. Mümin olan Hakk'a tapar  Münafıklar yoldan sapar  Arka vermiş dağı çeker  Ferhat Şirin'den ötürü. Pir Sultan'ım deme yalan  Etme imanına talan  Bu dünyada gerçek olan  Ser verir sırdan ötürü
Beyhude seninki, etkilemek için kalbini,  Bir kızın kucağını altınla doldurmak;  Kendine yetiştir aşkın meyvelerini,  Ki tadabilesin onları su gibi berrak.  Altın ancak yığınların oylarına değer,  Ama tek bir kalbi kazanamaz da.  Sen ki bir kız almak istersen eğer,  Git ve ver kendini, onun için ona. . Seni hiçbir bağ sarmayacaksa kutsal,  Ey Delikanlı, sımsıkı sık kendini!  Beşer hür yaşarken davranır uysal,  Ama yinede özgür olmayabilir fani.  Kendini sadece Birine yak yar;  Ve yüreği aşkla doluysa eğer,  Bırak şefkat örsün seni dapdar,  Vefa sarmasın istiyorsan meğer.. Sez, Delikanlı, ve hemen ardından seç  Bir Kız kendine, ki o da seçesin seni,  Gönlü güzel olsun, ötesinden vazgeç,  Ve seversin sende, ben gibi kendini.  Ben, ki anlarım bu sanattan inan,  Kendime bir çocuk beğendim,  Şimdi en güzel evlilik mutuna varan  Rahmeti eksik sadece rabbimin. . Revamdan başka derdi yok,  Ancak bana güzel görünmekle meşgul,  Yalnız yanımda sevecen, hem de çok,  Ve kibarca başkaları önünde kul.  Aşkımıza zaman zarar vermesin diye,  Aciz olan tarafa hiçbir hak tanımaz,  Ve lütfü daima merhamet dilesiye,  Ben de daima minnettar kalırım biraz.. Ben kanaatkarım ve hoşlanırım  Hemen, bana tatlıca gülümserse,  Masada sevgilinin ayaklarını  Kendilerininkine sehpa ederse.  Yanağından ısırdığı elmayı,  İçtiği bardağı, bana uzatırsa,  Ve yarım çalınmış buselerle  Başkalarına kapalı göğsünü açarsa.. Ve sessiz, muhabbet dolu saatlerde  Benimle beraber aşktan bahsederse  O dudakların sohbetini isterim de,  Aptalca, öpmekte diretmem nedense.  Nasıl da bir akıl, onu capcanlı kılan,  Ender bir cazibeyle dolar!  O fevkalade birisi, ve kaybolur an  Ancak, beni sevdiğinde çağ atlar.. Saygı beni ayaklarına doğru atar,  Hasret kendimi bağrına basar.  Bak, Delikanlı! Böyle tadını çıkar,  Akıllı ol ve ara bul, o duygu var.  Ölüm yolu yanından geçerken  Seni İngiliz türküsüne taşır,  Cennetin mutluluğuna ererken,  Sıratı hissetmezsin, o an’laşır.. Dornburg, Eylül 1828. Çeviri: Musa Aksoy
Ben böyle bir deniz görmedim ne kadar seni düşündüm  Gittim ne kadar bilmezsiniz ne türlü karanlık  Baktım ki biri yok o kentlerin, hiç olmamışlar gördüm  S bir kadın balkonunda baksam ne zaman olurdu  E sesinde yüzlerce trenler yürüdü Galile'de  Sizi bilmem ben galiba olmadım o dünyalarda  Salt bir it karalık akşam üstü denizlere doğru  Durmuş nasıl bu gökle bu yalnızlıklar yaşamada  Ne yaşanmışsa görmemişiz yaşanmış o kentlerde  Gittik gittik bizi bu surlar tuttu böyle kaldık.  Böyle güneşlere bayılıyorum çok güneşlere  Hafif otlar yürüyor evlere pis İstanbul'lara  Şey ile şeysiz geçiyorum o kapanık güneşlerde  Siz bir durma benim karanlığımı yadsıyorsunuz  Sokağa çıkmayın diyorum çıkmayın duymuyor musunuz  Benimle gelen o büyük sıkıntıdan gelenlerdi  Ta Galile içlerinden yürüyerek gelmişlerdi  Biriniz beni görmediniz ne kadar bağırdımsa  Denizler baktığın tüm o denizler gösterdi bana  Bir yalnızlık yeryüzündeki kapılar, bir o gördüm. . Sunu . Ben bütün çizgilerde oldum bütün o çizgilerde  Her sefer böyle geldi vurdu yaşamama bir deniz  Aldı bir yaşamadan bir yaşamaya kodu nasıl  Al bir çocuk vardı o korkularda o gecelerde  Büyük ulu sular yudu beni çokum artık nasıl  Bir deniz size de gelir vurur elbet anlarsınız
Ömrümün karşılığı olsun diyor  bir değeri, bir üstünlüğü olsun  Çılgın bir aşkın tarihi  yolculukların günlüğü olsun  ama kavgalarda geçsin ömür. Deli ırmak gibi akmalı  adına yaşamak dediğimiz  sarsıntılar kalmalı anılar diye  ve ölüm bir gökgürültüsü  gibi gelmeli gelecekse. Bir bedeli olmalı her aşkın  Her öpüşün ayrı bir yanı  bir sarsıntı kalmadı tende  ve kaçak sevişmelerin ürpertisi  bir sağanak gibi patlamalı. Yangınlar kuşatmışsa bizi  gözlerimiz bağlı ve tırnaklarımız  sökülüyorsa elektrik şoklarıyla  yasak bir kavgada olunmalı  yoksa ne değeri kalır ölümün. Aşk dediğin hırçın bir deniz  gibi çarpar yüreğin bordasına  ve yasak bir kitabı okumanın  sevincine benzer biraz  ki onun her sayfasında  bulunur ömrün karşılığı
sen aşk nedir bilmezdin  gülüp geçerdin sevgilere uzaktan  simdi geniş bir bahçedir kalbin  sevgiden, güzellikten, aşktan. simdi iri gözlerin arzu dolu  yakan, özleten bir şey ellerinin sıcaklığı  gitgide eksiliyor bakışlarında yüzün  gecen aşksız günlerin bıraktığı. bir çeşme var aramızda görüyor musun  tadılmamış hazlar serin sularda  simdi bahçende açan bir gül geceler  simdi gözlerin en güzel uykularda. boynun beyaz mi beyaz, çıldırtası, öldüresi  sacların daha parlak, daha bir kapkara  her akşam bir ay doğuyor kirpiklerinden  koşuyor ayakların şafaklardan şafaklara. artık aşk dolu söylediğin şarkılar  durmadan bir buğu yükseliyor sesinden  en çılgın sevdalara çağırıyor dudakların  heder olmuş, uzun yıllar ötesinden. içkilerin tadı değişti artık  dünya, o köhne ve eski dünya değil  sımsıcak bir ekmeği paylaşıyoruz seninle  bu bir gerçek, hayal değil, rüya değil. simdi ümitlerimiz halkaları bir zincirin  bir başka haz başlıyor biri bitti mi  bana askı sen tattırdın, sen öğrettin  oysaki sen aşk nedir bilmezdin
Sen uzaklara gitsen de kalır  Bu dinmeyen sarhoşluğu denizlerin  Yıkanır güzelliğinle dalgalar  Durur ıslak kumlarda ayak izlerin. Gidersin bu sahilden ışık ışık  Kalan hatıran geceyi aydınlatır  Her geçen gemide yine sen olursun  Kalır avuçlarımda ellerin kalır. Gidersin bu yerden hiç gitmemiş gibi  İzlerin silinmez geçen zamanlardan  Sesin kulaklarımızdan çıkmaz ki. Bir selamın gelir uzak limanlardan  Kim kalmışsa geride mahzun, derbeder  Daha bin yıl bu sahilde seni bekler.
Her gün başka oyunlar oynanıyor yeryüzünde  Yıllardır afişte kalan bizim oyunumuz  Sen bütün güzelliğinle her gece sahnedesin  Dekor durmadan değişiyor  Ama hep aynı müzik  Grieg'in o ünlü konçertosu  Denizin açılıp açılıp vurması kıyılara  Suyun damlaması mermere ağır ağır  Rüzgarların esmesi dağ başında  Kuyuya düşen bir taşın yankısı  Ya da  Bir mum alevinin o tiz sesi  Hep kulaklarımda  Seni görebildiğim kadar duyuyorum  Haydi oyna, haydi konuş  Bu oyunun tek seyircisi benim  Avuçlarım kanayıncaya kadar seni alkışlıyorum. Her parmağına bir övgü yazsam yetmez  Güzelliğini anlatmaya ömrüm kafi değil  Sen aynaya bakınca bir başkasını görürsün  Belki biraz sana benzeyen  Belki yer yer seni hatırlatan birisini görürsün  Sana bakarak bir başka kadın boyanır  Bir başka kadın tarar saçlarını karşında  Sen güldükçe güler  Ağlar sen ağladıkça, aldatır seni  Oysa ki benim bütün aynalarımda sen varsın  Güzelliğini yalnız ben görebilirim dünyada  Yalnız ben bilirim gözlerinin rengini  Yalnız ben  Ve seni yaratan Tanrıya inat  Her sabah seni ben yaratırım yeniden. Benden yapamayacağım bir şey iste  Yapamayacağım sandığın bir şey  Hani masallarda Kaf Dağı'nın ardında bir dev vardır  Dilersen onun gözlerini çıkarıp getireyim sana  Hani aşılmaz dağlar, denizler vardır  Sen istersen aşılır  Gücüm oynatır dünyayı yerinden  İste  Kutuplardan sana kar getireyim  Dilersen Gobi Çölü'nden bir avuç kum  Düşün düşün de söyle bana  Sevgimin yüceliğini bilesin istiyorum
Bitme, bak, içtim, yürüdüm, kederlendim  Denize girdim, üşüdüm, sana geldim.. Düş bitmeden sen bitme.  Bitmeden sevgi gitme…. Bitme! Bak, koştum, savruldum, hep örselendim.  Cıgara ziftlendim, ille de seni sevdim.  Uzaklarda öyle çok kederlendim.. Günler bitmeden bitme.  Bitmeden hasret gitme…. Bu yangın geceler, bu intihar.  Gidersen paramparça yüreğimde ağıtlar!  Bu dolunay gecenin göğsünü yarar.  Benim göğsümde de sana geniş bir yer var.. Düş bitmeden sen bitme.  Bitmeden sevgi gitme...
Suları  boğdu  dalgalar.  Ses hoyrat,  sevinç yılgın,  şakaklarım sonbahar…. İklimi kurak aşkların…  Yapışmış tenime ter, elime kir,  sessizliğin ortasında bir deli rüzgâr.. Akşamdır  avuçlarında marmara'nın…  Akşamdır,  şiire karıştı sular,  sularda çoğalır sevdalar;  ellerim  ah  ellerim,  nasıl  anlatsam,  gece…  Gece kokuyor çocuklar…
I. Yağmur dalgın bir efkâr giyinir Ekim’de.  Kumrular sokağı‘*nda çekilmiş bir diş gibi kalırım;  çekilmiş bir diş gibi  Diyarbakır’dan.... Ağrırım,  bağırırım  aldırmaz! . İlle de gökkuşağı giyinir gökyüzü her Ekim’de.... II. Kumrular sokağı bir kente uzayıp gider.  Gökkuşağım,  ayrılığım,  ömür ki eskir ve aşka uzayıp gider…. Tırmalarken göğsümü sabrın sancısı,  yalnızlığın kül tadıyım;  bakarım, yağmur utanmaz bulutundan,  hasretin üvey adıyım…. III. Kumrular sokağında  efkârın adıyla bir akşamüstü;  gövdesine tutunmuş dal,  dala tutunmuş serçe,  telaşlı, o da kendince…  Sonra aşklarda kül, camlarda perde;  usulca harlanır sevişmeler de.... IV. Kumrular sokağında  andlara hep bol geldim,  küfürlere dar.  Dönüp baktım, ne göreyim,  yağmalamış gençliğimi yargıçlar! . Desene Sivas’ın kırık sazıyım,  kendimin ayazıyım,  kalbimde ölü çocuklar…  Tufanlar ardımda ve buruşuk anılar.  Nedense hiç uslanmamış bozgunlar.... V. Oysa haklı ve haksız bütün kitaplar yazılmıştır.  Susuşlar eskimiş, küfürler edilmiştir.  Biliyorum, yalnızlıktan öte dostun yok insan;  insan ki bozuk paralarda bozgundur, yenilmiştir.. /Şimdi bilekleri kesik bir intihardır yaşam…/. VI. Düştüğü yerde tanımazken kendi suyunu yağmur;  biliyorum, aynı dalda gül bile anlamaz dikenini.  Anlasana, anlatamaz kimse yıkımını başka yıkıma.  Cudi’de napalm, Datça’da ıssız koylara,  New york Şırnak’a anlatılmaz.  Her gün yanar söner yanar söner kasvetimle bin ateş;  ölüm, dirilere anlatılamaz.... VII. Bilirsiniz her sokağın bozuk bir sicili vardır  ve utancı sokakların,  günleri şehvete fedâ eden şizofren babalardır.  Gözlerinde yalnızlığı bir hançer gibi saklayan kadınlardır.. Sonrası sokakların, bozkırlardır,  hani bir ak tay düşüyle uzayıp gider  ve rüzgârların ıslığıyla göklere teğet geçer.. Oysa kumrular sokağı bir kente uzayıp gider;  gökkuşağım,  ayrılığım,  ömür ki eskir ve aşka uzayıp gider…. VIII. Daha sevginin herkesten şikayeti var.  Daha herkes kendi sanıklığıyla kör,  tanıklığıyla yargıç.  Bu yüzden söz,  bitmiştir.... Gökyüzü  mü?  O,  kırgındır,  kirletilmiştir…. . *Kumrular sokağı: Ankara’da bir sokak.
Biz Türk Han'ın beş oğluyuz,   Gök Tanrı'nın öz kuluyuz,   Beş bin yıllık bir orduyuz,   Turan yurdu durağımız! . Ak ordumuz sola gitti,   Üç hakanlık tesis etti,   "Medi", "Sümer Akad", "Hitti"   Bu üç şanlı oymağımız! . Birincisi Azerbaycan,  İkincisi Geldanistan,   Üçüncüsü Arz-ı Kenan,   Fışkırdı üç kaynağımız! . Gök ordumuz sağa vardı,  Çin’i baştan başa sardı,  Hiyong-nular bu Hanlardı,  Set olmadı tutağımız! . Kara ordu gitti, İskit,   Ülkesinde yaptı bir çit.   "Atilla ol, Şalon’a git",   Sözü oldu adağımız! . Kızıl ordu dağlar aştı,  Efganlarla çok savaştı,  Bir alayı Hind’e taştı,  Sind oldu bir ırmağımız.. Sarı ordu tekin durdu,  Şehir yaptı, çiftlik kurdu,   Uygurların bu iç yurdu,   Kaldı ana toprağımız! . Yüce Tanrı Oğuz Han’ı,  Göndererek Türk hakanı,  Birleştirdi beş Turan’ı,  Doğdu güneş sancağımız! . Oğuz Han’dan sonra Hanlar   Kazandılar yüce şanlar,   Bilinmek için bu boş anlar,  Şahnamedir sorağımız,. Yıllar geçti bir an geldi,   Türk Tahtına İlhan geldi,   Sağdan, soldan düşman geldi,   Kurulmuştu tuzağımız.. Verilmedi bir dem soluk,   Kanlar aktı oluk oluk,   Öldü bütün çoluk çocuk,   Han, Bey, Çeri, Uşağımız.. Yalnız Nököz ile Kıyan  İki kızı alıp yayan,   Bir sarp dağa attılar can   Bunlar oldu kaçağımız.. Dağdan dağa hep gizlice,   Yürüdüler beş-on gece,   Bir tan vaktı gayet ince,   Bir iz oldu uğrağımız! . Bu iz yolu çok uzattı,  Sonra Alageyik çattı,  Bir dik yardan bizi attı,  Kanadı her bucağımız! . Bir de baktık yeşil bir bağ  Her tarafi bir yüce dağ,  Geniş, fakat sıkı bir ağ,  Dedik ne hoş bu ağımız! . Alageyik çayır yerdi   Yavrusunu emzirirdi,   Bizi gördü meme verdi,   Oldu Ana Kucağımız! . Dörtyüz sene burda kaldık,   Geyik arttı, biz çoğaldık,   Çıkamadık İşe daldık,   Pek şenlendi konağımız! . Elma,erik çoktu yedik,   Demir bulduk, ör işledik,   "Bir gizli yol bulsak" dedik,   Dağ delerdi bıçağımız! . Kurt’tan hali iken bu yurt,   Bir gün peyda oldu bir kurt,   Bir geyiğe attı avurt,   Gördü çoban yamağımız! . Kurt bir delik buldu,gitti,   Bir demirci takip etti,   Ocak yaktı taş eritti,   Açıldı yol kapağımız! . Büyük sevinç, büyük müjde,   Bayram yaptık kentte,köyde,   Torun, oğul, baba, dede,   Büyüğümüz, ufağımız! . Demircye Bozkurt dendi   Han tanıldı,taç giyildi,   Yoldan önce kendi indi,   Sağ elinde bayrağımız! . Börteçine kurdun adı,  Ergenekon yurdun adı,  Dörtyüzsene durdun hadi,   Çık ey, yüzbin mızrağımız! . Oldu sana Kaf bu eşik,   Tarih kaldı delik,deşik,   Artık yeter bu taş beşik,   Oldu körpe yatağımız! . Uzaklarda hoş ülkeler,   Issız yurtlar seni bekler,  İşte Kıpçak, işte Kaşgar,   Ta karşıda Gökdağ’ımız! . Tarhandağı gözler seni;   Tanrı orada sözler seni,   Dört asırdır özler seni,   Tukin dağda otağımız! . Turan, eski toprak bize;   Hind, bir altın konak bize;   Çin köşkleri kışlak bize,   Tuna boyu yaylağımız! . Yunus gibi çıktık Hut’tan!   Büyük yurda küçük yurttan,   Geyik girdik, doğduk kurttan.   Kılıç oldu orağımız! . Sartlık gitti, Uygurlandık.   Soyumuzla gururlandık.  Şamanlardan uğurlandık.   Pirler oldu yardağımız! . İlk yayıldık: Beşbalık’a!   Karakurum, Elmalık’a   Çin başladı zorbalığa,   Ezdi onu tokmağımız! . Sağa sola gitti ordu;   Hind’e, Rum’a bir baş vurdu.   Altın yuta düzen kurdu.   Yine eski yasağımız! . Alplerimiz girdi harbe,   Düşmanlara attı darbe;  Şimal, cenup, şarka, garbe,   Akın etti kısrağımız! . Türk ayağı hangi yurda,   Basmışsa baş eğdi kurda!  “Gökhan orda, Akhan burada! ”  Dedik gitti ayağımız! . Tümen, Çin’e akın etti.   Efrasiyab, Rum’a gitti.   Tomris adı göğe yetti.   Hüsrev oldu tutsağımız! . Teleleri, Aktürkman’ı  Toplamıştı Soğd’un Hanı,  Çapul etti Eşkân(i) , yân’ı  Sevinç adlı soğdağımız! . İlhan Mokan, Bilge Kağan,   Gaznevi’den Mahmut Sultan,   Selçuklulardan Alparslan Han,   Birer şanlı koçağımız! . Askerliği gördü atsız.   Harzem Şah’ı oldu atsız.   Bugün hakan, dün bir adsız:   Böyle kayar kızağımız! . Tonguz, Çin’e hakan oldu.   Hıtay Türk’ü üryan oldu.  İlk düşünen Gür Han oldu,  “Birleşmeli ocağımız”! . Cengiz bunu tasarladı.  Dört bucağa ılgarladı.  Türk soyunu toparladı,  Turan oldu öz bağımız! . Oğuz Han’dan beri mühmel,   Kalmış idi büyük emel.   Yüce dilek uzattı el.   Ele geçti arağımız! . Gökten yüce yıldızımız!   Bir devr açtı her hızımız!   Atilla bir Kırgız’ımız!   Timurleng bir Kazak’ımız! . Fatih aldı İstanbul’u.   Babür, Hind’e eğdi yolu.   Nadir sarstı sağı solu…  Oldu bir son taslağımız! . Bundan sonra talih döndü,   Yıldızımız yine söndü,   Karşımızda Rus göründü…  Kesildi yurt otağımız! . Kırım, Kazan heder oldu!   Tuna, Kafkas beter oldu!   Türkistan’da neler oldu?  İşitmedi kulağımız! . Yurt girince yâd eline,   Ergenekon oldu yine!   Çıkmaz mı bir Börteçine?   Nurlanmaz mı çerağımız…
Müminler Yaradan’ın mülkünde mültecidir  Ki o mülkten kovulmak yanmaktan da fecidir  Ruhları okumak zor bu dünya mahşerinde  Kim kimin takipçisi, kim kimdir, kim necidir? . (Gerdanlık III)
Boka düstü teresin da'vâsı  Pezevenk bulmuş iken bin şâhit,  Su kenef mahkemede kanunen  Valinin agzina sıçtı Cahit!
Benim doğduğum gün  Günler uzamaya başlar  Öyle bir öleceğim ki  Geceler uzamaya başlayacak  Ve öyle bir öleceğim ki  Günlerle gecelerden başka  Hiçkimse öldüğümü anlamayacak
Kur'an ki en büyük söz, okuruz onu.  Ara sıra, bir çift göz, okuruz onu.  Şu kadehin üstünde bir ayet var ki;  Her yerde, her zaman, öz; okuruz onu! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
gölköy adında bir yer varmış gelibolu'da  televizyonda gösterdiler geçen gün.  gelenek edinmiş köy halkı,  'ben kendimi bildim bileli bu böyledir'  diyor muhtar:  29 ekim’de toptan sünnet ederlermiş çocuklarını...  derken ekranda entarili bir çocuk belirdi  kirvesi tutmuş kolundan  yatırdılar bir kamp yatağına,  ardından sünnetçi olacak zat boy gösterdi  elinde bıçağıyla,  çocuk kaldırdı başını, bağırdı:  'yaşasın cumhuriyet' diye  bunun üzerine de ekran karardı . korkarım bu, sade gölköylülerin değil, umumumuzun  sade küçüklerimizin değil, büyüklerimizin de  düştüğü bir tarihsel yanılgı  çünkü sünnet değil, farzdır cumhuriyet
İbtida yürüyüş oldu Bağdad'a  Sıçradı hendeği geçti Genç Osman  Vuruldu bayraktar, kaptı bayrağı  İrişti bedene dikti Genç Osman. Kurşunlarım yağmur gibi yağarken  Tütünlerim gök yüzüne dönerken  Yıkılası Bağdad seni döğerken  Şehidlere serdar oldu Genç Osman. Eğerlensin kır atımın ikisin  Fethedeyim düşmanların hepisin  Sabah namazları Bağdad kapısın  Mevla izin verdi açtı Genç Osman. Getirin de Genc Osman'ı görelim  Şahbazımız var idüğün bilelim  Taht isterse tahtımızı verelim  Vezirleri posttan indi Genç Osman. Sultan Murad, Sultan Ahmed'in çırağı  Ah edince getirirdi ırağı  Kudretten çatılı anın yüreği  Dal kılıç yazıldı gitti Genç Osman. Karac'oğlan bunu böyle söyledi  Askerleri dağı taşı boyladı  Bir Bağdat'ı da gayet medheyledi  Bin yiğide bir baş oldu Genç Osman
Kurtlarla ve Annenle Dans Et. İnsanın annesini sevmesi  Kendisini sevmesi değil midir aslında  Kendi hayalgücünü ve o korkunç düşlerini  Saatinin içini aç, annen sana bakacak  Öp anneni, tanrıyı anımsa  Beslenme çantana koymayı unutma karakutunu  Kurtlarla ve annenle her sabah dans et  Kurtlarla ve annenle her akşam dans et...  Sen oradasın  Yazılmamış bir şiir gibi...  Saf ve masum  Bütün öfkem bu sana  Başeğmem ve sonsuzca arzulamam.. Cezmi Ersöz
Dinle dinsizliğin arası bir tek soluk;  Düşle gerçeğin arası bir tek soluk.  Aldığın her soluğun değerini bil  Bütün yaşamak macerası bir tek soluk.
Taze doğa, temiz kan  Emiyorum hür dünyadan;  Nasıl da tatlı yakına yaranan,  Beni göğsünde tutan!  Dalga sallıyor kayığımızı  Küreklerin çekmesiyle yukarı,  Ve tepeler, semada bulutlu,  Karşılıyorlar akışımızı umutlu.. Ahu gözlüm, birden eğrilirsin aşağı?  Altın hayaller, dönermisiniz yine geri?  Yol, Rüya! Sen kadar zerrin sarı;  Aşk ve hayat burada, işte yeri.. Hercai yüzeyde parıldıyor  Onlarca süzülen yıldızlar,  Yumuşak sislerden içiliyor  Etraftaki yığılmış uzaklar;  Meltemle kuşanmış oy!  Gölgeler altındaki koy,  Aha ayna yansıyor gölde  Olgunlaşırken bir meyve.. (1784 / Lili Schönemann´a olan sevdasını anlatır) . Çeviren: Musa Aksoy
Çelik testereyle kestim suları  Yıkadım duvara astım suları..   Düşümde düşüme girdim dün gece.. Buluta yaslandım ışığı tuttum.  Seni hatırladım, seni unutdum..   Kendimi kendime sordum dün gece.. Topladım yolları eyledim yumak  Musalladan gayri görmedim durak...   Durmadan düşünüp durdum dün gece.. Toprağı boyadım otlar ağladı  Oturdum kalkmadım atlar ağladı..   Tuttum yorgunluğu yordum dün gece.. Dertler gecikince gidip yokladım  Yırtık bohçalarda umut sakladım..   Kırgınlık bağını kırdım dün gece.. Şişelerde mahkûm çiçek kokusu  Yağdı yüreğime renk renk korkusu..   Yok yere yokluğu vurdum dün gece.. Ay doğdu, gölgeler çöktü üstüme  Hicran alev alev aktı üstüme..   Gözümü yollarda gördüm dün gece.. Aydınlığa koştum karanlık çıktı  Her sevgi, her vefa bir anlık çıktı..   Güç-belâ ben bana vardım dün gece.. Dosta şiir yazdım 'hatıra' dedim  Belki bir dost gele otura dedim..   Gönlümü toprağa serdim dün gece. (Beşinci Mevsim)
Her sabah her sabah yüzüme gülme  Kalbinde Hakk'ın yok dilinden gayrı  Adet eylemişsin dara durmayı  Alnında günah çok terinden gayrı. Dil ile her yola varmak istersin  Varıp o dil ile geri dönmezsin  Hak cemine varıp Hakk'ı görmezsin  Karşında kız ile gelinden gayri. Kız, geline bakan sofu değildir  Kalbinin ecesi safi değildir  Gelme sen Hak ceme yeri değildir  Gelsen de yerin yok külhandan gayrı. Derde düş oluben derman ararsın  Nereden gelip de nere gidersin  Her geldikçe sen yüzüme gülersin  Gerçeğin görmedim yalandan gayri. Pir Sultan Abdal'ım hakkına bakar  Kamil olan çatlar gönlümü yıkar  Kötünün kokusu komşuya sızar  Gelse hayrın görmez şerinden gayrı
Be hey kardaş hakk'ı bulammı dersin,  Hakk'a yarar amel işlemeyince  Tarikat sırrına eremmi dersin,  Kamil mürşid sana söylemeyince.. Özenirsen gardaş, tevhide özen.  Tevhiddir nefsinin kal'asın bozan  Hiç kendi kendine kaynarmı kazan  Çevre yanın ateş eylemeyince.. Değme kişi gönül evin düzemez  Hakk'ın taktirini kimse bozamaz.  Tarikat ummandır dalıp yüzemez,  Aşkın deryasını boylamayınca.. Aşkım galip geldi yüreğim harlar  Aşık olan ar-ı namusu neyler  Behey yunus sana söyleme derler  Ya ben öleyimmi söylemeyince.
Sen kollarıma asla gelmemiş sevgili,  sen yitirilmiş olan daha başından,  senin hangi şarkılar gider hoşuna  hiç öğrenemedim. Vaz geçtim ben seni  gelecek anın kabaran dalgaları içinde  tanımaya çabalamaktan. İçimdeki  tüm uçsuz bucaksız imgeler -çok uzaktaki  derinliğine hissedilen peyzaj,  şehirler, kuleler, köprüler ve patikaların tahmin-  edilmedik dönemeçleri  ve şu bir vakitler nabzı tanrıların hayatıyla atan  kudretli topraklar -tümü, beni her zaman atlatan seni  anlamlandırmak için içimden yükselirler.  Sen, sevgili, daima hasretle seyrettiğim  bahçelersin sen. Bir kır evinde  açık bir pencere-, ve sen daha yeni  atmışsın adımını dışarı, dalgın düşünceli  karşılamak için beni. Rastgele geçtiğim sokaklar,-  sen onlarda az önce yürümüş ve gözden kaybolmuşsun.  Ve bazen, bir dükkanda, aynalar hala sersemlemiş  olurlardı senin orada bulunmuş olmandan, irkilmiş  geri verirlerdi benim çok ani hayalimi. Kim bilir? belki de  aynı kuş yankılanıyordu içimizden ikimizin de  ayrı ayrı, dün akşam.. Çev: Osman Tuğlu
Ey sanki alev saçlı zafer küheylaniyle  Kurtardığın vatanda en yüce şehsüvarsın,  Bir şimşek çağlayanı haliyle Türk kanıyle  Aldığı şâna lâyık bir tarihde bir Sen varsın.  Erişmez vasfına hiçbir rebabın sesi  Sen yükseksin ilhamın yıldızlı göklerinden,  Dehâdan kanatlanan kılıcının şulesi  Ebediyette olmuş bir murassa kasiden,  Kızıl gökte parlayan Ay-yıldız'ın nurusun.  Sen en büyük milletin, Türklüğün gururusun  Bu yurdun timsalisin bugün bütün cihanda  Gözler, gönüller senin, senin şeref de şan da!
Gece gül bahçesinde ararken seni  Gülden gelen kokun sarhoş etti beni  Seni anlatmaya başlayınca güle  Baktım kuşlar da dinliyor hikayemi.
Görmeden bakıp da bir yabancıya  Hani hiç duymadan dinlemişizdir  Mutluluk katarak bin bir acıya  Tebessüm ederken inlemişizdir. Hani aldatmıştır bizi bir resim  Ardında gizemin son adımları  Aklımızda kalan ıssız bir isim  İzi kar beyazı, yolları sarı. Geliyorum derken uzağa gider  Susarken ağlatır kelimeleri  Buluştuğu anda bizi terk eder  Bir avuç ateşle doludur yeri. Gecenin kalbine koyar gündüzü  Başlarken ağına düşeriz sonun  Söndükçe tutuşan yangındır yüzü  Bir damla melâldir varlığı onun
Ilım günleri gelirdi taraçalar  Uzatırdı mevsimölçerlerini  Tıkabasa yaprak arka pencere  İnsan iki kişiyi sevebilir mi. Onunla aşkımız, o diyorum ona,  Bir kez söylenmiş ve istense de  Bir daha geri alınamaz  Kırıcı sözler gibiydi. Tartışıp dururduk yollarda  Hızla çevirirdi başını  Çiçek aşısı gibi bakardı  Seğirtir karşı kaldırıma. Ötekiyse nasıl incelikli  Türkçe sığmazdı ağzına  Bir ilçeyi sever gibi  Yürürdü odalarda. Parmakları her yana döner  Bir yetenek gibi gelişirdi  Dursuz duraksız güdülerime  Bir şeyler katardı düşüncemsi. Birinin ısırığı badem şekeri  İç kaslarıyla uçar biri  Yüz kez yırtılmıştır gömleğim  Doksan dokuz kez de dikildi. Kısacası o yıllarda ben  Hayatım karışık çantam gibi  İki kişiyi birden severdim  Karnemde sevinç bir aşk iki.
Bekçisiyim, bu serin  Bu siyah gecelerin  Gurbetten daha derin  Bir yara yok içimde! . Korku bilmez ölümden  Her gün yeniden ölen  Bir bade gibi neden  Biteyim bir içimde! . Ne aşkım, ne emelim  Soluk bir karanfilim  Ben gurbette değilim  Gurbet benim içimde!
Resmin rehindir gurbetimde.  Gurbetimde sesleri aşındırmış kimliksiz bir kasaba  ve senin kederini ıslatan o yağmurlar rehin.. Alnı özlemle dağınık bir akşam getirdim sana.  Sar, büyüt ellerinle, konuk et sıcaklığına;  konuk et kanatları kanatılmış kuşlar getirdim sana...  Ve akşam, bir kez daha;  saçlarını topla ve dağıt sesini rüzgârlara!   “Bir of çeksen karşıki dağlar yıkılır”:  Çekmiyorsun! . Akarsuları imrendiren yüzün de,  sabahçı kahveler de biliyor:  Görüşmeyeli yorgunum  yıkık kentler kanadı sevinçlerimle.  Görüşmeyeli ya sen nasılsın,  adım, adresim durur mu defterinde? . Şimdi Siirt'te koyun kokulu bir gecedeyim.  Beynimde iklimsiz papatyalar  ve kuşatılmış bir akşam duruyor penceremde.  Sokakların gün batınca neden boşaldığını  ve yüreğimin neden kabardığını bilmiyorum.  Konuşsam sessizlik/ gitsem ayrılık…. Sonra kıpırtısız yasladım göğsümü boğulmuş güne.  Al bu çağrıları sulara göm, o uzak sulara,  gurbetini rehnetme özlemimde…
İkrar verdim bu ikrarı güderim  İkrarımdan dönmem yolun ucundan  Eksikliğim bilip yoldan kalmadım  Tarikim ararım dinin ucundan. Gelin seyredelim bad-ı sabaha  Yerle gök bend olmuş şemsinen maha  Üç bölük turnam çıkmış seyrangaha  Ayrılmam katardan telin ucundan. Üstümüzde bir nur doğdu dolunmaz  Her kula bir sevda vermiş bilinmez  Ya Ali bu dünya sensiz olunmaz  Çok emek sarfettim la'lin ucundan. Yaz gününün suyu bulanık akar  Kişi sevdiğine böyle mi bakar  Yaz bahar eyyamı bülbül yas çeker  Harına dağlattım gülün ucundan. Pir Sultan Abdal'ım Muhammet Ali  Yardımcımız olsun ol Hızır Nebi  Görmeyeli seni del'oldum deli  Halini sormazam ilin ucundan
özenle soyduğum şu elma söyle şimdi kimindir  özenle ne yapıyorsam bilirsin artık senindir. suya giden bir adam mesela omzunu eğri tutsa  güneş, su ve adamın omzundaki eğrilik senindir. ayağa kalkarsın, adına uygunsun ve haklısın  kararan dünya bildiğin gibi sık sık senindir. kararan dünya yeni bir güle bir ateş parçasıdır  bir ateş parçasından arta kalan soylu karanlık senindir. bir deneyli geçmişi aldın geldin yeniyi güzel boyadın  ben bilirim sen de bil ilk aydınlık senindir. benim sevdiğim su senin suyunun öz kardeşidir  senin suyunun bıraktığı güçler artık senindir. çünkü bir silah gibi tutarsın tuttuğun her şeyi  her yeri bir uyarma diye tutan ıslık senindir. senindir ey sonsuzveren ne varsa hayat gibi  tutma soluğunu, genişle, öz ve kabuk senindir. ey en güzel görüntüsü çiçeklere dökülen bir çavlanın  aşkım, sonsuzum, bu dünyada ne var ne yok senindir
I.  Bu insanlar dev midir  Yatak görmemiş gövde midir. Bir yara açar boyunlarında  Kolkola durup bağırdıklarında. -Ya kurbanın olam  Dağlar önüme durmuş  Ki dağlanam. Çekip pırıl pırıl mavzerler çıkardılar oyluk etlerinden  Durdular ite çakala karşı yarin kapısında . 1.. Yedi adam biri bir gün  bir kan gördü  gereğini belledi  yari alsa koynuna  Ayırmaz kanı yanından. Beyaz haberlerim var kardeşlerim  -Bir güzel ince gelin  Kabartır göğsünü toz duman içinde  gelinliği durur çıkartıp bıraktığı yerde  İçerlerden bir taşlı tarladan  Kaynayan nehrin gözünde  unutmuş gelin alınlığını  Avuçları sıcacık yumulu beline dayalı  Kalın bilekli badem topuklu  Seyirtir o ince gelin  grevli'ler şifalar götürmek için. Beyaz haberlerim var kardeşlerim  -Gölgesiz meydanlara  aklı yağmalayanlara arasından  yayılırsa karanlık fısıltılar  Ya da güzel dışlı yapa çiçekleri  Muhtemel bir genç kızın  Başına atılırsa. Yedi adamdan biri  Bir gün bir kan göreni  Kabukları soyulmuş  Taze devrilmiş bir ağaç gibi  Çeker çıkarır kendi kadınlardan  Fırlar yataklarından tatlı uykudan  Çıplak çıkarır kendi kadınlarından  Fırlar yataklarından tatlı uykudan  Çıplak yalın ve güzel adaleli  O er alarak  Seğirtir danseder gibi  -Önce sağlam olmalı arkam  O ince gelin  Belirir hemen ardında erin  1000 yıl durmadan en atmış bir çınar gibi. Gidiyor dansöz gibi  Yere ve göğe açık avucunda o kan  O işlem onda güvercin ve sevap  Onlarda en ağrımalı yara  Ve yollanıyor o güvercin onlara  Güvercin değişiyor gittikçe ondan  Güvercin değişiyor vardıkça onlara  + ve aman ne uzun sürüyor bir düşman öldürmek+  Yedi adam artık bir kan göreni  Varıyor dengede  Kuğu gibi sarkıyor onlara  akıyor onlara  şiirler söylüyor ve mısralarında  işlek çelik kümeleri  ve kalkıyor her bir ulaşmasında  iki yanında sülüs ve yay gibi  bir vuruşta öldüren elleri  -Karanfil serpercesine  Bir kez daha vurdum ya Allah diye açtığım yaralara. -Güzelin düşmanı güzel olur  Güzelin yari güzel olur. O varıyor tüm meydanlara  Kanı okşayarak ve kabartarak. Kanı okşa ve kabart  Ve sonra sabah kahvaltısında  İçinden geçirmekle varsın sofrana  Çocuklarımızın ellerinde büyüyen gagalı şeylerin  Tanrının buyruğu ile ortaya çıkarttığı  Gürbüz bir yumurta. II.. Yedi adam biri bir gün  bir aşk bir gün  gereğini belledi  ölüm girse koynuna  Ayırmaz aşkı yanından. Beyaz haberlerim oluşuyor kardeşlerim. Daha ne kadar saklanabilirdik seninle:  Yaylalardan nasıl geçtik  Çobanlara yetişemedik ama uzaktan  zahmetsiz ve hiç kimseye değil gibi konuşan ağızlardan  Ne bilge sözler dinledik  Sığındığımız  Ve içinde saçlarımız göle girmiş ıslanan  O dev O kabul eden O sizin veren mağaralar  Yine açık yine buyur’lu  Çekildi üstümüzden. -Çalıların  Bilen duruşlarıyla karşılaşırdık koşuşurken gizlilere. Güneşi tez gördük dağlarda  Ormanın ay çiçeği gibi uyanan hayvanlarıyla  İlk iş gövdemizin acıktığını anlamak oldu  Gittik kokladık ekmeğimizi tarlalarda. O gün gezdim seni ellerimle  Söyledin: Geniş vuruyor yüreğin. Ülkeyi tez giden ayaklarımla varıyorum  Kanım temizliği seven bir kolla atılıyor durmadan  Yıkanmış güneşte yeni kurumuş çarşaflar gibi  Serin ve ürpertici gövden  Yaklaşmaktasın ve / çok yakınıma taşıdığın / güller  Sana canı gönülden âşık oldum meleğim  Kollarına gümüş bilezikler düşündüm  Dostlar buldukça onlara  Kalın kaşlarını övdüm  Güzeldin  Gövden gerilmiş devinmekteydi  Bir tabloda gibi her bakmaya değişen  Karanlık anlamlardan arınan yüzünle  Hakkı verilmiş  Zehirleri alınmış kazanlarda  Demirle birlikte çeliğe koşmaktaydın  Ve döllenmekteydin mengenelerle kucaklanarak. İşçi eğilir bükülür ve doğrulur  Köylü bükülür doğrulur eğilirken  İnsan iyi maden kuyumcuda. Güzeldin / Gövden  Yeni bir iklim gibi yayılmaktaydı karalara  Ağaçlar, kırdaki hayvanlar kasabadaki insanlarca  İşte davetliydin  Acıktık bıçaklarına kanımızı gütmekteymişin gibi  Gelip acı sözlerin için  Bir çekmece koydun yaralarımıza. Ve ellerin uçuşan yapraklar gibi  Birden  Nasıl yalnız olduğumuzu anladım  Kimseler yoktu ikimizden başka birbirine bakan. Susuyor sessizce  Aşkla ilerliyorum  Milletim bileniyorum  Devirmeye  Devirmeye safrası beynimi üleşen  Elleri karımın üstünde birleşenleri. Bundan böyle yekinmeye hevesli yüreğim  /sanatsever halkımıza duyurulur/  Aklım eski izlerde şimdi  İz demek  Bir geniş  Bir kendine dönük bir en ileriye  Yol demek. Usulca kalkıp gedene: Dur  Ki çevrileceksin. Toydun cesurdun  Gençtin atıldın  Bilmezdin atıldın  Kabuğu oydun oydun  Kabukta kaldın. Sis iner örter mermeri  ağacı binayı. Sis kalkar kalkmaz  Görünür mermer  Ağaç ve dev  Bu kadınlar dev midir  Yatak özlemez gövde midir  Gül açar boyunlarında  Kolkola durup bağırdıklarında  Bomba düşmüş gibi deprenir toprak  Konuştuklarında. -Yar kurbanın olan  dola yaşmağını bileğime  Ki düşmanı güzel vuram. Çekip mavzerler çıkardılar oyluk etlerinden  Durdular ite çakala karşı yarin kapısında. III. Yedi adam biri bir gün  bir yar gördü  gereğini belledi  yari asla koynuna  Ayırmaz yari yanından. Alev gerekli kentliye  Bu ısıtma devleri kente  bir an önce inmeli oğlum. /bütün gün badem çırptım  üzümün tehini armudun çürüğünü ayıkladım  uykuya geç vardım  yatağın içine elimi daha yeni koydum  rahatıma doymadım ama.../. ÜMMETİ GÖZETMEN GEREKLİ  Ben seni beyaz haber ustası  Olasın DİYE boğmadım -DOĞURDUM. Beyaz haberlerim için hazır olun kardeşlerim. Anam su döküyor ellerime  Bedenim hızla kaçıyor  Gözlerime toprak atan uykudan  Suyu çarptıkça yüzüme ve gözlerim yalnız  Yanıyorlar. Yemi torbanın dibine gelince beygir  İri saman saplarının arasından  İri etli dudaklarına  Küçük zor bulunan arpaları topluyor. Bir parça daha yükselen  Bir parça küçülen  Bir parça daha uzak duran yıldız  Beygir ve yanında duran semeri  Evin gerisinde yığınla odun- badem dalları  Ve kuru alıç kökleri  Ve ben o zaman bilmezdim halka  Ateş gerektiği  Çalışır gün boyu koru ağaçları devirir  Badem çırpar budardım yaban çalıları . Gün tepeme değsin öğleye durayım. Gün tepene değsin öğleye durasın  Kökleri hem derinleri hem sığları sarmış  Durmaksızın nimet devşiren  Ceviz ağacının altında.-  Öğleye durmayı  Hiç düşündüm mü ağaç neden havyan değil:  Çünkü kan'dır hayvan  Damardır ağaç. O ceviz ağacının altında  Dallarına ve köklerine  Bir öz su damarı gibi bağlanarak  Onlar ve ağaçlar  Toprak ve kalbinden doyurduğu hayvanlar  İşitmişler bakın onlarla  Onlar ve yapraklar  Geniş bir ağızla üfürülüyormuş gibi kımıldamaya başladılar. Onlar ve tüfeğimi doğrulttuğum kuşlar  Şimdi öldürme vaktim değil. Başına omuzlarıma konun  Dudaklarımdan ve kalbimden dinleyin  /işte bakın ekmek böyle tutulur/  öğleye durarak bağlıyorum bu tepeleri  O tepelere. Eğlenme doğada - kentte bu gece ışıklar yanmadı  Damlardan  Çorba dumanı yükselmemekte  Yufka ekmeği  Toprak ve ağaç kokulu ellerimle  / işte bakın ekmek böyle tutulur/  Şu en artist  Ve lokmayı taşıyan parmakların ucunda  Pıt pıt bir damar gibi atan  Yemin ve billah  Sıcak bulgur aşının kalbidir. Dedim çünkü kalk  Yoksa sütüm helal olamaz. Düşündüm sol kolları kesik insanların  Ne denli mahir olduklarını sağ kollarında  Beyaz haberlerim için toplanan kardeşlerim. -Adım Mustafa ve Niyazi ve Abdurrahman  Kafkas yaylalarında çadırlarımın  Sürülerimin ocak taşlarımın  İzleri vardır/doğup yürümeye başlayınca  Çıplak basmıştım toprağa/. Yine de ana'vâzın duymasam hiç uyanmam  Bedenim öylesine yorgun babam öylesine ölü  Ölü gibi kımıldamıyor dedem  Sini belli kendi belli değil  Ne bir hak torunlarında ne yaşayan bir arzusu. Ellerim yumruk dizlerimin arasında (tam üç yüz yılı)  Etim etimin sızını alsın diye. Kalk çünkü sabah yıldızı  Bir mızrak boyu yükseldi  + iri ve zeki  uçları nemli bir göz gibi+. IV. Yedi adam biri bir gün  bir bela gördü  gereğini belledi  Yalvarsa evleri harap kadınlar  ve ağlayan birkaç çocuk  Kamalar salınsa karnına  ayrılmaz belalı yanından. Haberlerime kulak asmayıp-Duymadık  Demeyesiniz kardeşlerim. Ülkem bugün  Yariyle buluşmuş gizlilerde  Tepeden tırnağa yeni yıkanmış  Ve örtüler içinde  Göz kapakları kale kapıları  Gibi örtülü  Yassı gözlü kabarık alınlı  Kalbine ve beline zengin  Düzgün bedenli bol saçlı erkekler gibi. Ülkem  Tepeden eteğe yıkanmak için  Aşıdan sonra paklanan  Ovalara yayılmış kadınlar  Evi uçsuz bir yol gibi bekleyen  Yavruya yerinde bekleten  O kadınlar gibi ülkem. -Yürürüm bayırlarda  Gücüm ne merkezde tartmak için  Kulak verir  Dinlerim ağacı. Geçerken beton döşeli apartman kaykılı toprakta  Sesim nasıl etkili yoklamak için  Durdurur sorarım kentliyi  Ne haber böyle:  Nereye: . Bela üreten elim  Nasıl davranır belalar içinde  Sınamak için  Uzanır okşarım saçlarını ey yarim  Bakarım hoyrat ve âşık ellerime. Bir gün sapsarı kesildim  Öyle bir tabiat vardı ki gövdemde  İnsanları görmezdim bile yanımdan  Bir hava bulutu gibi geçerlerdi  İçimden  Gidip dağlara  Kafa tutmak gelirdi. Bir gün ben  İri ve kaslı gövdem  Sapsarı kesildim  Hali harap bir dev çıktı önüme  Gözlerini öyle açtı ki yüzüme ve ağlamış  Sonra söyleştik. Bu bir nöbet devriydi kardeşlerim. Bizimle aşkta olanların  Eline su döksünler  Çadırlarının önüne o küçücük  Kilimleri sersinler . V. Yedi güzel adam  Biri bir gün bir dağ gördü  Gereğini belledi.  Ki o dağ  Ağaçsız ve yalnız  Gökte alıp veriyordu.  Rüzgârla ürperir gibi olurdu  Beygirin derisi nasıl ürperirse boydan boya  Dokununca.  Yılanla akreple kertenkele  Tavşan keklik kurtla  Onlarla  Hayvanlarla kımıldanırdı. Dağ bu  Serpilmiş atılmış yer kapmış  Başa kurulmuş. Böbürlenmeden iri kendiliğinden koca. Dağ bu  Devir, söz gelsin, kervan devri  Eteğinde ipek yolu zencefil yolu  Kara ve beyaz yolu zenci. Develer  İçerek karınlarından tüylerinden geçirerek  Dağı yiyerek, söz gelsin, beslenirlerdi. Dağ bu  Devir kuş devri  Geçerdi kartal. İşte o kartal  Renksiz ısı vermeden  Ürkmeden ürkütmeden  Kendinden geçerek süzülür  Dikine batar dikine çıkar  Coştumu  Vurur kendini dağa - ölürdü parçalanarak. Dağ bu  Devir aslan devri  Yer yer toplaşarak  Erkekli dişili  Sık sık oynaşarak . Devir insan devri  Geçti geçti  İnsan geçti  Et geçti kan geçti  Göz geçti  Gelenler  Yeni gelen yeniden sonradan gelen  Geçti geçti. Dağ bu  Yılanla kımıldanırdı  Yılanla kımıldanırdı. Yedi güzel adamdan biri  Bir gün bir dağ göreni  Durdu sevmeden bilmeden devinirken  Durdu durdu seyreyledi. Sordu:  dağ nicesin  günde mi gecede misin  geçmişte şimdide  yoksa gelecek bir düşte misin. Dağ serpildi  Atıldı yeniden yer tuttu  İlk kez yılanla kıpırdanmadı. Gözü görür görmez  Dağa göçtü güzel adam  Eteğinden yukarıya üç gün  Yürüdü. Bir yılda dolandı  Çevresini. Eğlenerek kayalarda geceleri  Yürüdü günde ve bir kuş gibi  Görerek de. Durmadan dolandı dağın çevrisini  Artık dağ yılanla kımıldamadı  Kımıldardı onunla. Hırçındı adam hep hırsla  Yaralıymışça inlerdi  Yüzü durgun gözler duru berrak  Hırslanırdı ayağıyla- avuçlarından ter akar  Omuzlarını burardı.. Ola ki anlatsa dağ  Der hırcındı adam ince bilekli  Azgın topuklu  İnce uzun parmaklı karınsız  Karşı koyan omuzlu  Yerken güzel yer doymadan kalkar  Oturarak ve hayvanlarda bile  Gizlenerek işerdi. Adam hırçındı-saçları uysal akardı  Rüzgârla kardı  Esinti olmadan zaten akmaktaydı  Uzun boylu değildi  Ama kendinden uzunu yoktu - yalnızdı. Geçince önünden  Mağaralardan kuş tavşan kurt yavrusu  Dağa vururlardı  Serçe tohum düşürürdü ağzından  Tavşan yeşerince onu  Yerdi kökünden. Ot üremedi  Ağaç üremedi. Dağ ağaçsız ve yalnızca  Gökte alıp veriyordu  Adam küçük bir kaya düzlüğünde  Toprakta mağra içinde mağra kapısında  Kaynak başında kuru yamaçta  Dururdu  Eğilip alnını  Yaydıkça yere iki elinin arasına  Göksü çatırdayarak eğilir  Parçalanarak doğruldukça  Dağ cezbelenir  En yüksek zirvesini kayalı alnını  Yamaçlar yamaçlara yayılan yüzünü  Adam eğilip koydukça yüzünü toprağa  Eğilip koyacak yer arardı. Dağ cezbelenince  Doğrulup eğildikçe  Ovaya bir anda  Kentler serilir  Yollar fabrika çevrekleri bentler. Yedi adamdan biri  Bir gün bir dağ göreni  Yeni bir soluk çekti içine  Değişti aynı kalarak  İndi kente  Dağıyla  Esen başı. Serin başı geniş kollarıyla  Gözleri yüzünü kaplayacak gibi büyüyerek  Ve şakaklarında  Avuçlarımın arasında güçlükle tuttuğu  Bir şey duruyordu. Yedi adamdan bir dağ göreni  Buyruğu dağa yiyeni  Dağdan buyrukla kente ineni  Suları yürüyerek geçeni  Çekip mavzerini çıkardı oyluk etinden  Durdu yarin kapısında . (BEN  DİRİMLE  DOĞRULURKEN). Sis boruları ötmeye başladı yavrular  şimdi oradalar-Aşk delice kımıldamalı yatağından  Sen bir yıldız kaymasıyla yatağından  Üstüne alevleri alarak  Kemikli bir aşk gencinin kollarından tutarak  Sen kanın damarlara tutamadığı anlardan  Beni karnınla  Bir göz boğuşmasına daha kandırarak  Bul içe kapanık hayvanlarımı yalvarmalarınla  Üzülmüş  Belki dünyayla horlanmışım. Ansızın çok oradan görün orada  Bu siyah basmış kara akar deme-  Başka olmalı gövdemi denetleyişin  aşka hazır olan  ...LARDAN. O KADIN'lardan. Halk aşksızca sokaklar  banka dükkânlarıyla doludur  Ellerimi kalp olmayan sularla  ıslamaya alışır o kızlar. -işte artık kaçmak işte durmadan karşımızdayken bile  -ılık ev girintileri  gizlesin daha köprüler  karanlık bedenleri. Her şey onlara göre - yamandırlar  Ansızın melek bekliyorum eski türk ezgileriyle  Senin asya'dan hiç yontmadan zarif bir cep saati yapışın  Asya Asya ve Asya diye yalvarışın  Sana ansızın alınyazımı ve kendimi ekliyorum  Aşka hazır aşka aç ve davetli  Ansızın melek bekliyorum  Asyayla ayağa kalkan  Melekler ellerinde gelenekle  İçinden hızla süt akımı geçiren mızraklar. Boydanboya girdirmektedirler gövdelerin içine  Nar doğuran - dikkatle nar doğuran  Hayvanı ve insanı aynı teklifle doyuran  Nazlı baharlarla. Hiç ağlanmadı  ‘Biz çetin adamız ha’ ayrıca söylenmez  Anlaşılır  Ne yavuz kışlar  Kurt sıyrığı ayazlarla  Ne evren debdebesi bahar  Gerdan kırıp mendil düşüren kızlarla. Ayrıca söylenmez  ‘Biz çetin adamız ha’. Doymuştur aşk bu gece en son buluşlarına kadar  Sen meleksi kadın bu gece kendini vermekle  İkiye yarıldın  Sen meleksi kadın bu gece  1000 yıl adına bilinmekle. Sen melek uyarmalarıyla  Uyarılan erkek  Bu gece bir şehvet azarladın  Hayvan kovdun  Yatağını yüceltenlerden oldun. Şimdi ev gebedir. Dağ kuşlukla uyanır -varsın uyansın-  Önce hafif bir uyku sisi  Tanrı evvelsiz sonrasız bir iklim gibi ordadır  Daim  Melek kanatlarından hava görünmez  Uzaklar yine de görünür  Ay dostlukla anılan bir komşu evidir. Kıl çadırlarla devinen o kavim göçü  İşte o kavim göçü  Dağlar ilk bez bizi  Çıplak ete kavuşan aşk sandı. Kadife döşer gibi toprağa işte öyle yürüyen  Ilık bir hava bürüyen  Gözleri o -rengârenk gözleri çocuk gözleri develerin  Çözülür ayakları. Kavim bu  Boynuna kan yürümüş  (Gözüne bir şey görünmüş)  -Nedir o görünen/ susalım/  Hayat her zerresi uyarılmış gibidir  -Çok acele  Kalp bir bohçanın içinde atmaktadır. Omurgasından mızrak yürüyor kavmin boynuna  Devler en som bir duruşla - Raptedilmiş  Çocuklar ağızlarından Ey Nazlı Ölüm  Ey Nazlı Bahar Marşlarıyla. Bütün bunlar nedir - sorulsa  Sorusuna  Ne can cevap kalmıştır  Kavim donmuş deve mıhlanmış  Kadın ateşle ateş doğumdan önce  Sığırlar kendi kendileriyle  Göz göze kalmıştır. Kavim seferidir evinden ayrılmıştır ama  Kendine varılan iklim ve toprak  /VAKİTTİR/ namaza durmuştur  Bin bireydir kavim  Bir tür kararla eğilip doğulmakta  Her candan bir cana  Bir candan bir cana  Sonsuza değin  Bir tavır bolluğudur kavim ama  Nihayet vaktidir VAKİT. Bu duruş en zarifi duruşların  Gidip endamlı dağlara  Beğendirmek için yeni gelinleri  O iklim kullandı hep  İnsanın en bilgelerini  Onlarla karşılanmak için baharda  İklim aranır her şeyden önce her olayda  Şerbet taslarında  Bir toprak okunmuş şeker dedenin avucunda  Genç bir kız kadar ağırdır  Bileceksin ey çocuk  Tatmıştın onu geçen baharda da. Kavim uyanan toprağı  Karşılarken - uyanıktır  Kavim Toprağı  Devirirken - uyanıktır  Kavimden biri varırken toprağa  -Uyanıktır O ve Kavim  Vardıktan sonra toprağa  Gaflet uyandırılmaz - kavim uyanıktır  O anne gibi verimlidir besmele çocuk için  O erkek  Karpuz dilimi gibi ortadır  O en yaşlı gelin  Ocaktaki çorbayla birlikte tütmektedir  O kavim için. ‘Kışları göç içinizedir’ buyuruluyor  Büyük çadır en sevgili düşmana emanettir  Çorba dağıtılsın nefes ve el dağıtılsın  Yer ötesi ve yer eşit alınsın  Kadın ve erkek eşit durmaktadır-kadın arkadadır  İnsan hayada ve tanrıdadır  Ki kış ortasında kardan-bir duayla sıyrılıp  O derviş ağaç kupkuru dallarında  O meyvayı büyütüyor  O tiyek  Bir salkım -müthiş- üzüm  Uykuya tez doyanlar için. Saçlar uçuşur havalara sevinçle  şarkı şarkı içine  Cenkle bir üstün haberleşme ile  İnsandan insana hep akıl ve sezgilerle  O coşkun mutlu savaş dülgerleri  Kalbi çoğaltan bayramlar açtılar  Şimdi de açtılar  İşaret verin ve açtılar bütün köprüleri  Deniz yüce bir soluk denizidir-rotalar denizin kendisindedir  Kaptan sancakta bir tek an yaşamak yoluna  Bütün bir ömür ağartmıştır. Işıklar çoğalıyor içimizden birine  Kime bu davet  Limanı dolduranlar yanan insan meşaleleri  Yüzbinler taş kulelere yaslanmış söylüyorlar  -Rüzgâr nereden eserse essin güzeldir  Alevler bir ayrı alemdir  Dirlik sevinçtir - göç içimizedir.. Aşktan sonra sarhoşluk günümüz ülkemizde  Sevine sevine  Sağlımın elleri uzansaydı dağların eteklerine yer'in şarkılarına  Aşkın mağara kovulduklarındaki şarkılarına  İlkel bir duyguyla bağırır kalırdım  Yöremde mor lekeler gibi duran  Bir basamaklı melekler ve gelenler olur birden  Bütün meleklerden bir melek  -Bak diyor bakıyorum  ve bak diyor. Ellerimi bıçakla yontacağım deniyor  İlkel bir sevinç ve kan  şiir en safından  sonra soyut heykeller. Hiç düşmanım yok-üzgün söyleniyor  -Olmayacak mı hiç  Eziyor gururum onları  -Görün ey güzel düşman ey güzel düşman  Saraylarda geçti ömrüm seninle. Yüzüm aydınlık bakar elemlere  Yangın yerlerine  Coşkuyla selamladım bütün bayrakları  Düşman kadınlarını. Tanrım bu dağları da sen yarattın  Bana kattın  Bir bir okşadım  Sema yapan kırları. Âlemlere kalbimizi yeniliyoruz ve tutuşmuş geliyoruz  Yeryüzü batarsa batsın dayanamayıp o kavmin çadırlarına. Develer de tutuştu  Onlarla ayarlandık bir devinim bir devinim arkasında bütün devinimler  Kum kendi raksında beden aynı raksta  Karın bacaklara ulaşır öper onları ve uzaklaşır  Aynı yönde ve aralarında bir dünya vardır  Göğüs ahenkle havanın direncini kırmaktadır  Kalp ve balçıklı toprağı  Ağacın ve kayanın dizilimini . O tek kuyun yalnızca süzülüşünü  Ani bir haber gibi salt bir kez ötüşünü  Dinliyor kumu balçıklı toprağı  Ağacı kayayı ve kuşu. Uyku beladır göç içinizedir  Sabır ve zaman içinizdedir  Kadın ve çocuk içiçedir. Güneş vurmuyor -öyle söyleyin- üzerine döşeklerimizin  -Sokuluyoruz besmele ile kadının toprağına  (işte böyle söyleyin)  Öyle ki o kadınlar  Bağlasınlar doğanları tanrı bağlarına. Melekler kırmızı yanar  Kalbe tutuşan her şey kırmızıdır  Hele kalp hazırsa  “kentten” bir er kalkar - Onun eri  Kollar semayı deryayı korkularından  Yoksa aşk hemen kaçmak mıdır dağımıza  Söyleyelim ya hay ya huu  -Yolları aydınlık kıl yaradan . Kanla bir sabah  Akşam kanla. ‘...ateş... ve öldüm...’ deniyor  -Oysa sorular verilmişti ona. Sorular yığılmış  aynı kaynaktan olana  Işık ve karanlık hakkında. Bu nasıl uzun uyanılmaz gibi  -Ateş ve öldün uykuyla. -Kurşunla yoklanması bir sorudur geri kalanlara  Taze doğanlara  Şehzadelerden de sorular kalmıştı ona. 'Biz artık gitmeliyiz dağımıza anneciğim  Yorgun geldim savaşmadım ama  Bir ceset gibi ayaklarının dibindeyim'. 'Biz artık  Gitmeliyiz dağımıza'  -Hayır olmaz  Durmalıyız burada şahinim. 'Kezzap içsem  Daha kuvvetle can çekişirdim'  (dertten çıktık) söylendi (güzel bir kurtuluşa yöneldik) dendi . Heykel bekleyen kımıldamış  Abesle elele ahbap gibi  Avazı çıkanca bağırmıştır. -Durmadan deniyor ki vatanım neredir  Heykel ne diyor  Konuşmaz heykel  Felçtir. Karşılıklı  -Kaslarımız karşılıklı kasılsın  Olsun  -(Kalbimiz tüm insanın namına) iddiasında  -Dertten çıkmışsın ötekine kavuşmuşsun da  Diyor ki diyor ki  Geçmiş nedir kavim kimdir dert nerdedir. Kırbaçla ayağa kalkarlardı  'biz artık... anneciğim... dağımıza...'  ruhum geçer bedenine yüz bin kara nokta yemiştir soyrad  ... ve nasıl olan oldu - o ve yeni uygar dostları  Bir noktalar anlaşmasıdır fabrika baca ve duman  Anne onları kapıya kadar uğurla gel. Delinen böğrüme bir set ger  'yapmayın yapmayın' çığlıkları  Güneş doğsun mu doğmasın mı kararsızım  Başlarını bana çevirmiş büyük baş hayvanlar  londra moskova vaşington berlin pekin  hava cereyanları sarsılan ikindiler  korkularımız intihar dönemlerinde  kötü bir alışkanlık peyda olmuştur  bağ budama hasat zekât  evlenme hoş görme  Buğday ve ekmeğe saygı göreneğine doğru  -İnce bir düşman yönelmiştir  -Hayır içimizden yönelmiştir  -Oh oh dıştan yönelmiştir  -Dıştan ve içten mi yönelmiştir  -Ne yönelmiş ne yönelememiştir  -Yönelememiş önele Miş . 'Ey örtülerle donatılmış Mustafa'. -Oğlum sen artık  şarapnel gibi yağmalısın  düşmanı güzelce vurmalısın. '... biz artık dağımıza... anneciğim...'. (Komşudan o ölü de kalktı  Boşluğuna bir kırbaç uzatıldı). (Çoktandır şu maraş kalesi hatıraları elinden alınmış bir  taş yığınıdır. -onların yerine bilardo masaları konmuştur -şalvarlı şövalye ve kovboylar bilardo oynamaktadırlar). -Uykum geliyor kaderim yorula geliyor buz gibi eller  Bu yaz hayatı beğenemedin aklımda kandan gökdelenler. Ey aşk /... ve ey aşk mı dedin.../  Onlar küçücük küçücük gördü sana seslenenleri  Gücendirilmiş gibi kayboldun  Yerine piç döller yolladın. Komşudan o ölü de kalktı  Köyde devinimdir kırışık alın derileri kımıldar  Kaş ve kalp zorla - kıvranarak  Erkeklik ve kadınlık  Ölümün önünde değersiz ama siperdedirler. Bir değişime gibidir azrail-  Mezarla uğraşmaz toprağı insan kazar  O yere o ölü  insan kalabalığında ansız bir boşluk açılmıştır  alın kımıldasın  kalp kıvransın  Gölden ansız bir tabutluk su alınmış gibi  Bütün köy kımıldayacaktır/göl gibi. Azrail devinimle çevirir bir köyü  Bir insan kası - kadını kavrayan elleri  mezar kazar toprak karşı komaz aralanır  İnsan mezar kazar arada bar bar bağırarak  -Ey süleyman oğlu nalbant izzet - nice rençperlik ettin  Güneşin alnında bakır gibi göverdin . Toprak kaz arada bir ölü görünürlerde mi bak  -ahmet mehmet hasan hüseyin paytak mahmut babası  hacı izzet süleyman oğlu hey  nice öldün  neyledin  nasıl becerdin. Köyden o ölü kalkar  Süslenmiş kurdelalar takılmış bir koç  Kapıda tabut tahtaları arasında beklemektedir  Bayram değil seyrandır  Aşk aceleyle oraya buraya göz gezdirir  Sevgi sabırla ahır kapılarından süzülmektedir. Köyden o ölü de kalktı  -Sen de kalk sesini hayvan sesleriyle yuvarla  Köy bir ahenk kuşu sesi çıkararak  Kasabaya bir ölü haberi uçursun  Minarelerden ölgün bir kol gibi sarksın ölü selâsı  /.Ölü ilk kez müezzin-minare uyarmalarıyla dirilmektedir  Köyden kasabayı dürtmektedir./  Bedir efendi durur selâyı dinler -Kim'ola-  -(Ben yüz yıl oldu babasızım) boğuk  (Çukurovada eski kale burçlarıyla itişirdi akranlarım)  (Sağ elim sualtı zengin bir köydü damağımıza kadar pancar). (O ufak çocuklardık - Bakışları)  (Olmaza karşı koyuşları)  (Şimdi köy acı'dan eğilmiştir)  Ben ölümle eğiliyorum)  (Barsakları düğümlendi koyunlarımın)  Bedir efendi durdu selâyı dinledi -Kim'ola-  Evlerden yarış atları gibi çocuklar fırlar  Daha ilk nağmesinden alırlar ölüyü  Burunlarıyla kim ölmüş sorusunu soluyarak  Yokuşlara bir nefeste bayılırlar  -Öyle bir çocuk tanıdım  Karşılaşınca başka çocuklarla hızlandı. Minarenin kapısında bir çocuk halkası  Müezzinle inecektir ölü  Ölü çağırır çocukları alıştırır camiye  Ve ölüyü eve ulaştıran çocuk  Kutlu çocuktur  Taşıdığı haberle masum onunla dopdolu ve büyük  Ölü adı taşıyan çocuklar dönüşlerinde  Şehri ağırlaştırırlar - Minare yükünü atmış  Yeniden serpilmeye başlamıştır  Süleyman oğlu hacı izzet evlere  bir sepet incir gibi dağıldı  evlere süleyman oğlu hacı izzet. Müezzin kıs kıs gülmektedir  kasabada evler -bir hacı izzettin varlığını bilmemekten-  keder içindedir. nine: kim'ola hacı izzet  birazdan halk top gibi patlar  -kasabalı değil hacı izzet bülbüllüdenmiş  -oh oh bülbüllüdenmiş  bütün evlere şimdi büyük  büyük bir memnunluk çağlamaktadır
Sırtında taşıdığın kıl heybe  dağ rüzgârı ve lor peyniri  gibi doluysa kır çiçekleriyle  sesler türkülere dönecektir  üzünçse ışıklı bir sevince  Dudaklarında özlem türküleri  ve gözlerinin menevşesinde aşk  çağıldıyorsa çavlanlar gibi  usulca gir umudun menziline  hüznü gerilerde bırak  Türküler paylaşılıyorsa eğer  dağ rüzgârları paylaşılıyorsa  sevinç de dahildir buna  ve o zaman bütün bir yaşam  paylaşılacak kadar güzeldir artık  Heybendeki kır çiçekleri  bir yangındır güze doğru  tutuşturur yüreğinde  uzak özlemlerin külünü  hiç beklemediğin bir anda  Güz gelip de yangın başlamadan  tutmalısın doğanın yelesinden  yüreğindeki seher yeli  varmalıdır sabah olmadan  gül bahçesine sevda hevengine
Benim halimden haber sorarsan  Bir cift sözüm var sana,yürekten:  Sevginle girecegim topraga  Sevginle cikacagim topraktan
Hazân ile geçti gülşeni bustan  Eyler dertli bülbül zâr garip garip  Haraba yüz tuttu bezmi gülistan  Ağla şimdengeru var garip garip.. Hançeri feleğin ucu ciğerde  Gittikçe artıyor yara bu serde  Diyarı gurbette tutuldum derde  Gel tabip yaramı sar garip garip.. Emrah bizim elin gonca gülleri  Açılmıştır öter dost bülbülleri  Ben sefil sergerdan gurbet elleri  Gezeyim bir zaman yâr garip garip.
Alp-Eren Gaziler, ulu sultanlar  Eğlenceye daldık… Unuttuk sizi.  Bin yıldır toprakta uyuyan canlar  Televizyon aldık... Unuttuk sizi.. Ey Hazreti Ahmed Yesevî Hoca!  Dedem Korkut adlı mübarek koca,  Zemzemi lağıma eyledik boca  Avrupalı olduk... Unuttuk sizi.. Çağrı bey, Alpaslan, cümle erenler  Cennet bahçesinde çiçek derenler  Allah rızasına gönül verenler  Arasat'ta kaldık... Unuttuk sizi.. Mevlâna çalgıda oyunda gitti  Hacı Bektaş cemde, ayinde gitti  Yunus her derenin suyunda gitti  Partilere dolduk... Unuttuk sizi.. Ak Şemsettin ak sevginin dışında  Şanlı Fatih gök sevginin dışında  Bizim sevgi hak sevginin dışında  Küfrü nimet bildik... Unuttuk sizi.. Lâkabı muhteşem, adı Süleyman,  Yavuz Sultan Selim, ender kahraman!  Affet, ulu Hakan Abdülhamit Han  Memleketi böldük... Unuttuk sizi.. Tarihe taht kurup oturan canlar  Âleme adalet götüren canlar  Üç kıt'ayı dize getiren canlar  Prensleri bulduk... Unuttuk sizi.. 15 Ocak 1989  (Yasaklı Rüyalar)
Akşam oldu yine hapis kitlendi  Demir perdeleri çekme gardiyan  Ne yar'dan haber var ne mektup salan  Bi de sen belimi bükme gardiyan . Bizi seven dostlar şimdi çekildi  Gam tarlama dert kesavet ekildi  Umuduma yeni fidan dikildi  Kırık dallarımı yakma gardiyan . Mahzuni Şerif' im iki yüzlüler  Yaktı yüreğimi bağrım sızılar  Fadimem yol bekler ağlar kuzular  At mektubu belim bükme gardiyan
Gene bahar oldu, açıldı güller  Bülbül-ü şeydalar bağlarda gezer.  Bir saçı Leylâya meyil verenler  Elbet Mecnun olur, dağlarda gezer.. Ne sönmez ateştir aşkın ateşi  Gittikçe artırır serde savaşı  Yâr senin aşkından çeşmimin yaşı  Bahar seli gibi çağlar da gezer.. Emrah tek tıfıldan bağrı yanıklar  Bezm-i muhabbete kalbi sadıklar  Maşukundan cüda düşen âşıklar  Ruz-ü şeb ah eder ağlar da gezer.
Ben yürürm yana yana  Aşk boyadı beni kana  Ne akîlem ne divâne  Gel gör beni aşk neyledi. Gâh eserim yeller gibi  Gâh tozarım yollar gibi  Gâh akarım seller gibi  Gel gör beni aşk neyledi. Akarsularım çağlarım  Dertli ciğerim dağlarım  Şeyhim anuban ağlarım  Gel gör beni aşk neyledi. Ya elim al kaldır beni  Ya vaslına erdir beni  Çok ağlattın güldür beni  Gel gör beni aşk neyledi. Ben yürürüm ilden ile  Şeyh anarım dilden dile  Gurbette halim kim bile  Gel gör beni aşk neyledi. Mecnun oluban yürürüm  O yâri düşte görürüm  Uyanıp melûl olurum  Gel gör beni aşk neyledi. Miskin Yunus bîçâreyim  Baştan ayağa yâreyim  Dost ilinden âvâreyim  Gel gör beni aşk neyledi
Al eline bir değnek  Tırman dağlara, söyle  Şehir farksız olsun tek  Mukavvadan bir köyle. Uzasan göğe ersen  Cücesin şehirde sen  Bir dev olmak istersen  Dağlarda şarkı söyle
korkutma beni  bu yaşlı başsız kelli felsiz halimle  gereğinden ziyade güzelsin zaten aklımı çelme  takma fikrime aksak ritimler  o havaya ayarlı değil bu yelken bu gemiler  kimin rastlantısı benim başıma geldi bilinmez  ummandır ıslak aksak girilmez  kapma kutusunu cahil ömrümün  açılır da içinden boş bir hayal çıkar seçilmez. daha bu yağış bir şey değil  sen bir de acıklı halimi gör  ürkünden derin soyulur farkına varmazsın  suda balık nasıl aymayı bilmez  su da balık da  hangi denizin neresindedir ayırmaz  böyle bir sevmek vardır  ve birçok er mektubunda görülmüştür. yok kadınlara aşık olanların işidir şiir  kirlidir yakası gömleklerinin  boyuna boyna fular papyon istemez  şairin boğazı darboğazdır  boğazın en inceldiği yerden solur. gülme üstüme kaçacak yerim yok  gelme yareme yarın veya başka seyir  tarih tevellüt iklim cetvel yok. saçlarında bulunabilir   bazı kayıp kentlerin   yakışıklı cesetleri   bir ağıta asılı kalır   infaz gibi   acılı çağların. yeri geldi diye ağlıyorum  yoksa hiç aklımda yoktu  gidenler gelirler  her gece yalnızlığıma  halleşir vedalaşırız  bir merhaba saflığında  kalanlarda kalmışya aklı gidenlerin  hep eski haberler arıyorlar  günlük taze gazetelerde  ve yalanlar kalanlara kalıyor  nasılsa gidenler gerçeğin olduğu yerde. sebebim sensin  bu mürekkep balığı  bu bukalemun  bu kalem  yokluğun  her şeyi sorduğum hayat  beni rahat bırak! . her evin kilerinde toz içinde kitabı  ölülerle konuşma sanatının  grev var ansiklopedilerin bazı sayfalarında  süresiz olarak açıklamıyorlar  bazı ideolojileri  sözlüklerin bazı sapa harflerinde  işi yavaşlatma eylemi  beş saati buluyor anlamak  bir sözün etnik kökenini  bütün bunların sebebi sensin  asla hatırlanmayacak bir rüyanın  ortasında  elinde derin bir uyku kokusu.
Ölümü sığdıramaz,  Akıl daracık koğuk.  Ölemez, çıldıramaz,  Ağlar boğuk boğuk.. İlaç yarım, şişede,  Koltuk mahzun, köşede,  Ev halkı telaşede,  Ölü yerde, sopsoğuk.... (1982)
Yaktın yıktın beni böyle  Aman gönül zalim gönül  Kerametin nedir söyle  Eyvah gönül zalim gönül. Felç olmuştan diz istersin  Kör olmuştan göz istersin  Kudurdun mu? Yoksa gönül  Şubat'ta karpuz istersin  Eyvah gönül canım gönül . Bilmem ki neye taparsın  Hem taparsın hem saparsın  Dost edersin düşmanları  Dostu da düşman yaparsın  Eyvah gönül zalim gönül . Nettin nettin Mahzuni'yi  Taşa tuttun Mahzuni'yi  Haberin yok ama gönül  Harap ettin Mahzuni'yi  Eyvah eyvah zalim gönül
Keleci bilen kişinin yüzünü ağ ede bir söz  Sözü pişirip diyenin işini sağ ede bir söz. Söz ola kese savaşı söz ola bitire başı  Söz ola ağılı aşı bal ile yağ ede bir söz. Kelecilerin pişirgil yaramazını şeşirgil  Sözün us ile düşürgil dimegil çağ ede bir söz. Gel ahî ey şehriyâri sözümüzü dinle bâri  Hezâr gevher ü dinârı kara taprağ ede bir söz. Kişi bile söz demini demeye sözün kemini  Bu cihân cehennemini sekiz uçmağ ede bir söz. Yürü yürü yolun ile gâfil olma bilin ile  Key sakın ki dilin ile cânına dağ ede bir söz. Yûnus imdi söz yatından söyle sözü gayetinden  Key sakın o şeh katından seni ırağ ede bir söz
Hak kendi nurundan övmüş yaratmış,  Padişah eylemiş ilin üstüne..  Gördüm cemalini selavat verdim,  Sokulmuş civalar serin üstüne. Vallahi Kur'an'dır senin yüzlerin  Yasin-i Şeriftir iki gözlerin  (İnna Fetahna) dır senin sözlerin,  (Veddullah) inmiştir dilin üstüne. Kirpiklerin üstüne benler dizilir  İkrarından dönen Hakk'tan üzülür  Ak göğsün üstüne (Tebbet) yazılır  (Vesşems) ,inmiştir kolun üstüne. Seyyid Nesimi'dir şem'in çırsı,  (Errahman) dır iki kaşın arası,  Güzel Besmeleyle Elham Süresi  Elif Lam inmiştir Kaddin üstüne..
balkonlar bir suya açılır sözgelişi bu iyidir  bir ağustos terlemesine karşı sözgelişi su iyidir. yankılanır bütün yanılgıları geçmişlerin  buna karşı sözgelişi öğle uykusu iyidir. kentlerin yani düzenin geliştirilir bir sevdası  oysa biliriz ne şu iyidir ne bu iyidir. karşılarım bir yanlış akşamı bir otobüs durağında  bir kadının paltosu bir adamın arzusu iyidir. neyi değiştirir arzuların yerli yerinde olması  kalkmak iyidir, taşmak iyidir, akarsu iyidir. ey direnmek, korkmamak, göllere göllere git  oralardan anlarsın kemerler ve akarsu iyidir
Kor düşseydi keşke yüreğime,  Bu yine anlaşılır olurdu.  İçimde suyu kesilmiş bir fıskiye,  Birdenbire buruşup soldu.. Hoşçakal diyebildim güçlükle,  Sesimi iğneden geçirerek.  Dönüp arkama yürüdüm,  Adım adım gittikçe küçülerek.. Sen bana bir gurbet sundun,  Buğulu çocuk gözlerinle.  Öpüp başıma koydum,  Sevginin solgun güzelliğiyle.
Yetişir boğuştuğum gece gündüz ecelle;  Allah Rahim ve Rahman, Allah Aziz ve Celle...
Sonra bir avukat, 'Bize kurallardan bahset...' dedi.. Ve o cevap verdi:. 'Siz kurallar koymayi çok seversiniz,  Ama kurallari bozmayi daha çok seversiniz.. Tipki okyanus kiyisinda sabirla kumdan kuleler yapan,  sonra da kahkahalarla onlari deviren çocuklar gibi.. Ancak siz kumdan kulelerinizi yaratirken, okyanus  kiyiya kum tasimaya devam eder.. Ve siz onlari yerle bir ederken, okyanus da sizinle birlikte güler.. Gerçekten de okyanus, daima masum olanla beraber güler.. Fakat yasami bir okyanus ve insanlarin koydugu kurallari kumdan  kuleler olarak görmeyen kisiler için ne diyebiliriz? . Onlar için yasam bir kaya, ve kanun bu kayayi kendi isteklerine göre  oyup sekillendirmek için kullanacaklari bir keski gibidir.. Danscilardan nefret eden yeteneksiz biri için ne diyebiliriz? . Veya boyundurugundan hosnut olup, ormanindaki geyigi basibos  bir serseri olarak yargilayan bir öküz için? . Peki, derisini dökemedigi için, digerlerini çiplak ve ahlaksiz  olarak niteleyen yasli bir sürüngene ne demeli? . Veya bir dügün sölenine erkenden gelen, iyice karnini doyurduktan  ve yorulduktan sonra, yemekleri ve eglenceyi kötüleyen biri için? . Bunlar hakkinda söyleyebilecegim tek sey, hepsinin günes isigi  altinda olduklari halde, Günes'e sirtlarini dönmüs olduklaridir.. Onlar salt kendi gölgelerini görebilirler ve bu gölgeler, onlarin kanunlari  olur.. Ve onlar için Günes, bir gölge yaraticisindan baska ne olabilir ki? . Ve onlar için kurallara uymak, baslarini yere egip, toprak üzerindeki  gölgelerini izlemekten baska bir sey degildir.. Ancak yüzünü Günes'e çevirmis olanlarinizi, toprak üzerine  çizilmis imajlar durdurabilir mi? . Eger rüzgarla yolculuk ediyorsaniz, hangi rüzgar gülü yönünüzü çizebilir? . Eger boyundurugunuzu kirarsaniz, ama baska birinin hücresinin  kapisinda degil, hangi kanun sizi sinirlayabilir? . Ve eger dansederseniz, ama baska birinin zincirlerine takilip  sendelemeden, hangi kanun sizi korkutabilir? . Orphalese halki, davulun sesini bogabilir, bir lirin tellerini  gevsetebilirsiniz, ama bir tarla kusuna sarki söylememesi  içinkim emir verebilir ki? '
Çocuk, çok sevdi ağacı...  Verirdi ona, her kış  Çiçekleri olaydı! . Ağaç, çok sevdi çoçuğu...  Öperdi altın saçlarından  Dudakları olaydı! . Ve ona öptürmek için,  Eğilirdi yerlere kadar;  Yanakları olaydı! . Dökerdi önüne hepsini  Gümüşten, altından, sedeften  Oyuncakları olaydı! . Ve çoçuk gittikten sonra,  Böyle kalır mıydı ağaç?  Ne olurdu onun da  Bacakları olaydı,  Ayakları olaydı!
Dünya pazarını dolaştım durdum  Dikenler gül oldu para deyince  Yıllanmış nefretler bir anda bitti  Ateşler kül oldu para deyince. Ortada ne engel ne dağlar kaldı  Ne aşılmaz yollar ne çöller kaldı  Öfkenin yerini alkışlar aldı  Düşmanlar dost oldu para deyince. Bir eski masalmış şeref itibar  Böyle bir düşman ne işe yarar  Gördüm ki herşeyin bir fiyatı var  Krallar kul oldu para deyince.
Vıcık vıcık çamura 'mermer' der kartel medya  Baltalı oduncuya 'berber' der kartel medya  Her gün bir kamuoyu yalanını uçurur  Halkın sevmediğine 'Server' der kartel medya... 03.04.2007/Vakit
Men aref sırrını kardaş  Bildim sanma bilemedln  Ölmeden öl şu dünyada  Öldüm sanma ölemedin. Göçmeden dar-ı fenadan  Samanı ayır daneden  Kuş gibi iki kez anadan  Geldim sanma gelemedin. Boz bazınan kaz kazınan  Vaz vazınan vız vızınan  Beş vakti bir niyazınan  Kıldım sanma kılamadın. Gerek gücen gerek kakı  Gerek Dürr-i Meknun oku  Sen bu amel ile Hakk'ı  Buldum sanma bulamadın. Mürşit bir ince elektir  Ondan elenmek gerektir  Benlik bir dipsiz külektir  Doldum sanma dolamadın. Pir Sultan Abdal'ım pirdir  İkrarına duran erdir  Cümle sırra aklın erdir  Erdim sanma eremedin
Erenler Şah'tan gelirler  Ali derler Pirimize  İmamların kullarıyız  Münkür ermez sırrımıza. Pirimiz Kırıklar,Yediler  Bu yolu onlar kurdular  Bizede böyle dediler  Kanarsan ikrarımıza. Muhip mürşidine uydu  Arif olan hisse duydu  Münafıklar nice kıydı  Tiğ çektiler Pirimize. Bildik aslımızdır Adem  Kısmetimiz verdi Hüdam  Halifeler bastı kadem  Taç vurdular serimze. Ateş yanar kazan çoşar  Dalğalanır boydan aşar  Şulesi aleme düşer  Bakın bizim nurumuza. Nesimi sözünü pişir  Özüne muhabbet düşür  Bezirğanlar gevher taşır  Güne gün şarımıza
Tanıştığım günden beri enginle  Bir taşın üstünde hayale daldım.  Bulacaksın koymuş gibi elinle,  Ben nerde doğmuşsam o yerde kaldım.. Kimi esti başucumdan yel gibi,  Kimi sızdı bir toprağa sel gibi...  Yalnız ben, alçıdan bir heykel gibi  Sonsuzluğu dinlemekten tat aldım.. Ses topladım, renk topladım derinden,  Geniş his ve hayal bahçelerinden...  Fakat artık en görünmez yerinden,  Yaralanmış bir kap gibi boşaldım.
Hey ağalar böyle m'olur  Hali yardan ayrılanın  İner ummana dökülür  Seli yardan ayrılanın. Gökte turnalar çekilir  İner yerlere dökülür  Onbeş yaşında bükülür  Beli yardan ayrılanın. Turnalar havadan geçer  Mah yüzlere nurlar saçar  Ah ile vah ile geçer  Günü yardan ayrılanın. Gül dikensiz bitmez imiş  Bülbül gülsüz ötmez imiş  İşe güce yetmez imiş  Eli yardan ayrılanın. Karacaoğlan geçmez dilek  Ateş aldı yandı yürek  Sağ yanında hazır gerek  Salı yardan ayrılanın
“Uygarlık ve barbarlık kardeştir.”   -Havel-. Dünya sığmıyor insana Havel,  yüzlerdeki, yüreklerdeki maske,  parada kir, suda klor, havada nem,  yüksek borsa, alçak basınç  ve kanun hükmünde ihanetler, sahtekâr jestler.. /İnsan, sığmıyor insana Havel! /. Ve her şey:  Şey!  Mesela o takvimler, o günler  her biri şimdi kim bilir neredeler?  Yalancıdır aynalara gülümseyen o muhteşem gençlikler;  bir yaz yağmuru gibi çabucak geçecekler.  Bize kalan kurt kapanı sözleşmeler  ve iş akdi kıvamında morarmış evlilikler.. Oysa insanı büyüten yalnızlık mıdır Havel? . Biz bu kentlerde,  bu ömürlerin gecelerinde çürüsek bile,  şimdi eski dağlarda vakur bir şafak yırtılmaktadır  ve dışarıda üşüyen bir haziran;  kalbimde yılların tufanından artık bir hazan. . (Kalbimde hazan  ve şairdir elbet  sözcüklere rus ruleti oynatıp yazan!). Dışarıda üşüyen bir Haziran.  Kanımda nikotin cehennemi;  Kısa kibrit, uzun duman:Yaan!  Yine yaan… Yine yaaaan!  Yan ki yangınlar bile yansın;   haklıdır içindeki abdal bırak ağlasın.... Bırak ağlasın, artık gündüzlerin ışığında aşk,  gecelerin sularında yakamozlar yok  ve kuşlar konsun diye gerilmiyor balkonlara  çamaşır ipleri;  duyuyorsun işte şiir de yazıyorlarmış iğfal şebekeleri! . Dışarıda üşüyen bir Haziran.  Dışarıda aşksız aşk, Aids, Hepatit b,  dışarıda hormonlu sevinçler, kokmayan güller.   Dışarıda dostluğun, puştluğun kolunda gülümsemesi;  ama öğrendim karanlıklardan ışık destelemeyi  ve baka baka irkilmiş gözlerine hayatın:  İnatla…İnatla gülümsemeyi;  öğrendim içimdeki abdalı hünerle gizlemeyi.... (Herkes fanusuna asmış kendini;  bu yüzden beklemiyorum farklı kıyametleri...). D ı ş a r ı d a ü ş ü y e n b i r H a z i r a n.  D ı ş a r ı d a ö l d ü i n s a n.  Ö l d ü i n s a n…  H i ç b i r k i t a b a y a k ı ş m a d a n! . Ben de yaza yaza çürütüp dünlerimi;  her gün bu cehennemden çalıyorum kendimi…. Bu yüzden her şey:  Şey!  Havada hava, günlerinde gün, evlerde sarmısak soğan;  hepsi bu işte basit, olağan.  Her şey şey’dir;  inandıklarımızdır belki de yalan.  Abarttığımızdır,  kül’dür herkesin payına kalan...
Kişinin değeri nedir?  - Aradığı şeydir! . Eğer sen can konağını arıyorsan bil ki sen cansın.  Eğer bir lokma ekmek peşinde koşuyorsan sen bir ekmeksin.  Bu gizli bu nükteli sözün manasına akıl erdirirsen anlarsın ki  Aradığın ancak sensin sen.. Madendeki inciyi aradıkça madensin.  Ekmek lokmasına heves ettikçe ekmeksin.  Şu kapalı sözü anlarsan anlarsın her şeyi;  Neyi arıyorsun sen osun.. Senin canın içinde bir can var o canı ara!  Beden dağının içinde mücevher var o mücevherin madenini ara!  A yürüyüp giden sufi gücün yeterse ara;  Ama dışarıda değil aradığını kendinde ara.
Bir bakışın kudreti bin lisanda yoktur  Bir bakış bazen şifa bazen zehirli oktur.... Bir bakış bir aşığa neler neler anlatır  Bir bakış bir aşığı saatlerce ağlatır.. Bir bakış bir aşığı aşkından emin eder  Sevişenler daima gözlerle yemin eder...
Elimde tüfenk, gönlümde iman,  Dileğim iki: Din ile vatan...  Ocağım ordu, büyüğüm Sultan,  Sultan'a imdâd eyle Yârabbi!  Ömrünü müzdâd eyle Yârabbi! . Yolumuz gaza, sonu şehâdet,  Dinimiz ister sıdk ile hizmet,  Anamız vatan, babamız millet,  Vatanı ma'mur eyle Yârabbi!  Milleti mesrur eyle Yârabbi! . Sancağım tevhid, bayrağım hilâl,  Birisi yeşil, ötekisi al,  İslâm'a acı, düşmandan öc al,  İslâm'ı âbâd eyle Yârabbi!  Düşmanı berbâd eyle Yârabbi! . Kumandan, zabit, babalarımız.  Çavuş, onbaşı, ağalarımız.  Sıra ve saygı, yasalarımız.  Orduyu düzgün eyle Yârabbi!  Sancağı üstün eyle Yârabbi! . Cenk meydanında nice koç yiğid,  Din ve yurd için oldular şehid,  Ocağı tütsün, sönmesin ümid,  Şehidi mahzun etme Yârabbi!  Soyunu zebun etme Yârabbi!
Bu gün dünyayı istediğin bir renge boya  Rengârenk batan günü al karşına  Bir renk, de kendinden kat  Çocuklar gibi saf, temiz ve berrak  Kapat gözlerini bir hikâye yarat  Vazgeçme hissedilir biraz, da sıcaklığını kat  Kalbinde, ki elleri bırakma sıkıca tut  Çünkü varlıktır sevgiye en güzel kanıt  Yalnızlığın saltanatını sür, sür ama  Birikmiş sevginden, herkese bir parça ver  Bir tebrik, bir arama bin umuttur insana  Mutlu yıllar, mutlu yıllar sana.
Diyelimki yağmura tutuldun bir gün  Bardaktan boşalırcasına yağıyor mübarek,  Öbür yanda güneş kendi keyfinde  Ne de olsa yaz yağmuru  Pırıl pırıl düşüyor damlalar  Eteklerin uça uça bir koşudur kopardın  Dar attın kendini karşı evin sundurmasına  Işte o evin kapısında bulacaksın beni . Diyelim için çekti bir sabah vakti  Erkenden denize gireyim dedin  Kulaç attıkça sen  patiska çarşaflar gibi yırtılıyor su ortadan  ege denizi bu efendi deniz  Seslenmiyor  Derken bi dibe dalayım diyorsun  İçine çil çil koşuşan balıklar  Lapinalar gümüşler var ya  Eylim eylim salınan yosunlar  Onların arasında bulacaksın beni . Diyelim sapına kadar şair bir herif çıkmış ortaya  Çakmak çakmak gözleri  Meydan ya Taksim ya Beyazıt meydanı  Herkes orda sen ordasın  Herif bizden söz ediyor bu ülkenin çocuklarından  Yürüyelim arkadaşlar diyor yürüyelim  Özgürlüğe mutluluğa doğru  Her işin başında sevgi diyor  Gözlerin yağmurdan sonra yaprakların yeşili  Bi de başını çeviriyorsun ki  Ben varım
Anlat bize yürüyüşün güzelliğini  koşunun rüzgarını, köpüren yeleyi  toynakların kızgın kıvılcımlarını. Kişneyen bir tayın sevincini anlat  öfkeyi ve sağırındaki mahmuz yarasını  Masallardaki şehzadeleri anlat bize. Avradın ve silahın kardeşisin ya  feodalın töresini anlat biraz da  ve terkinde karçırdığın kızları. Dağları anlat bize, eşkiya gecelerini  ölümleri ölümsüzlükleri anlat bize  sonra tahta'dan tunca dönüşünü. Senki hepsini görüp yaşayansın
karanlık basmadan ovalarıma  kainatın duru illetsiz aydınlıkları  katılaşırken çocuk ruhlarında  karanlık basmadan kararmadan taşıtlar. et kemik taşıtı tam da  mayalanmış yüreğimin hamuru  ve ne yakıp kavuran  yaklaştırmayan kalıplara  hiçbir daraban olmadan  ziynetli topraklara da  yanardağ akıntısı yer cazibesine mermut akan lav  katiyeti heybetiyle  akıp  dağ'la terbiyeli bir insan eli olan elinle şekillenmeye hazırken  NEREDE BULABİLSEM SENİ  yetişip dizüstü düşebilsem eteklerine. karanlık basmadan  dünyayı kapatan karanlık  elimizde kılınç  ben ince işler ustası musa  kardeşim ya ki heybem  değişince kubbeli evim  girdabım -  tövbem  kapımın önünde akan ırmak  en zengin denizcisi incilerin -  uzak şarklara yollanan elçilerin. kelimeler  okyanusla yarenliğe dalıp  çoluk çocuğu unutacak kadar bol ve bereketli  binlerce yılçün kurulmuş  bir zemberek içimizde  ağzımıza boşalttı onca sözden  birinin heybeti ve lezzetinden  damağımız çatlamakta. ya ani karanlık  'inanana rahmet  inaçsıza esef' olan. (hiçistanda  bir rüzgar belirmiş  kulağımıza gelir  bir ey muhalif rüzgar ki oyropeiş örneği  hafifçe terli bedenin krondeli  göz dikmiş duyduk ki  meni yataklarına bile) . /japonya büyür büyür bir gün  toprağını denize yayarak  peygamber sözüne ordan hizmet olur/. kucak açanlar kadar geniş istekli  göçüp gelenler kadar hafif  az'la doyan yük olmadan. ve başlar  kimin yüreği daha yüce yarışı. musa kardeşim ağlamaktan mı  okumaktan mı az uyumaktan mı  kan gölü gözlerin. her an karanlığını giyinecek gibisin  ne kadar uzun sürüyor  ta içinden gözlerine gelmesi dikkatin. karnın ne kadar küçük ve içerde  ince belin  fazla kabarık değil kemiklerinden etlerin  biliyorum ancak sen  bu kadar yetindikçe ve ekmeği  böyle mübarek tuttukça  doyar karnı çinin hindistanın amerikanın  sen olabilirsin çaresi. su içinde  susuzluk hissinden ölen kimselerin. musa kardeşim haya'dan mı  boyuna posuna güzelliğine rağmen  hafifçe kıvrık omuzların  hafifçe eğik başın  hele terazi tutuşun  zarif  sapasağlam  ve artık  en insansız çölde  tek başına kalsa bile  eğilmezken adalen bile  yine de  bir nebzesini tutsa yüreğindeki tartarkenki dikkatin  ikiye yarılır bir su aygırı. ve çocuklar tuz yalarken çocuk avuçlarından  NEREDE BULABİLSEM SENİ  baba bıçağını ağır ağır çekerken  YETİŞİP  ana dalgın ve su dibinde yürür gibi  DİZÜSTÜ DÜŞSEM ETEKLERİNE. ana dalgın ve su dibinde yürür gibi  üzüm tiyekleri ceylan dolu etekleri. 1. çocuklar  kurtulamazlar yanaklarına konan yaradan  olmadık anda bırakılırlar  sonra  nice sonra  hatta bazen karanlıklarına uzanırken kadar sonra  üzerinde gözyaşı izleri  senelerin izleri ile yol yol kalmış yanakları  mahzun yayılır  ancak görünür güzel dişleri. ve 'kuşlar da kaderle uçar'
Ben bir yıldızım yıldızlar ortasında,  Sağa bakarım, sola bakarım, eyvah,  Yapayalnızım yıldızlar ortasında.  Bir bitmez düzelikte akşamla sabah.. Alabildiğine bana vermişler, “al! ”  Dayanılmaz boşluğuyla bu evreni  “Bu gerçek, bunu al! Bu düş, bunu da al! ”  Ne ki varsa, bana yazılmış nedeni.. Mutluyum, bu güzel, bu tek yıldızlıkta;  Milyonlarca sunu, adak sana, tanrım!  Ama kalbim çatlayacak yalnızlıkta,  Hiç olmazsa bir ayna ver bana, tanrım!
Doğuda kırmızı, batıda turunç,  Yanık bir yörüğü andıran bu tunç,  Şu renk aleminde ne yok ki bizden,  Mavi: Marmara'dan, mor: Akdeniz'den! . Yeşil bir köşedir bana Bursa'dan,  Kara: Erciyes'in yarları gibi,  Sarıda güzü var Uzunyayla'nın  Beyaz: Erzurum'un karları gibi
Sevgilim ben şimdi büyük bir kentte seni düşünmekteyim  Elimde uçuk mavi bir kalem cebimde iki paket sigara  Hayatımız geçiyor gözlerimin önünden  Çıkıp gitmelerimiz, su içmelerimiz, öpüştüklerimiz  ''Ağlarım aklıma geldikçe gülüştüklerimiz''.  Çiçekler, çiçekler, su verdim bu sabah çiçeklere  O gülün yüzü gülmüyor sensiz  O köklensin diye pencerede suya koyduğun devetabanı  Hepten hüzünlü bu günlerde  Gür ve çoşkun bir günışığı dadanmış pencereye  Masada tabaklar neşesiz  Koridor ıssız  Banyoda havlular yalnız  Mutfak dersen - derbeder ve pis  Çiti orda duruyor, ekmek kutusu boş  Vantilatör soluksuz  Halılar tozlu  Giysilerim gardropda ve şurda burda  Memo'nun oyuncak sepeti uykularda  Mavi gece lambası hevessiz  Kapı diyor ki açın beni kapayın beni  Perdeler gömlek değiştiren yılanlar gibi  Radyo desen sessiz  Tabure sandalyalardan çekiniyor  Küçük oda karanlık ve ıssız  Her şey seni bekliyor her şey gelmeni  İçeri girmeni  Senin elinin değmesini  Gözünün dokunmasını  Ve her şey tekrarlıyor  Seni nice sevdiğimi  .
Sizin göçler bu illerden  Gitti artık gelme deli deli  Çadır yerinizde otlar  Bitti artık gelme deli deli. Bulunmaz kahrını çeken  Bulunmaz yüzüne bakan  Bülbül başka dalda mekan  Tuttu artık gelme deli deli. Berçenek uzun yazılılar  Orada rüzgar sızılar  Mor koyunlar dört kuzular  Gitti artık gelme deli deli. Bulunmaz Mahzuni sesi  Yoktur yalanda hevesi  Son yolda ümit gemisi  Battı artık gelme deli deli.
Tabtuk dergahından feyizler alan,  Yanan Yunus idi,o derviş Yunus...  Gönlünü derya,ummanlara salan,  Dalan Yunus idi,o derviş Yunus...  ***  Gezer idi; iki Arşı alayı,  Sevgi ile yoğururdu mayayı,  Barış, Hoşgörü bir edip davayı,  Bulan Yunus idi,O derviş Yunus  ***  Yetmiş üçe hep, bir nazar eyleyen,  Herdem Hakkı hakikatı söyleyen ,  Aşk elinden kendin heder eyleyen,  Kanan Yunus idi, o dervişYunus ...  ***  O bilmezdi kin ile kem hiddeti,  Diler idi;Kahhar Haktan mededi,  Şu fani dünyaya mehil vermedi,  Canan Yunus idi,O derviş Yunus.  *** . Aşık Çağlari  Amsterdam - Hollanda
servis berbattı  bellboy ise devamlı yanlış zamanda  havlu getirmeye devam etti.  sarhoştum, sonunda kafasına bir  şaplak attım.  küçük bir adamdı, yere bir Ekim  yaprağı gibi düştü,  olan olmuştu,  aynasızlar geldiğinde  koltuğu kapıya dayamıştım bile  zinciride çekmiştim,  Brahms'ın Birinci Senfonisi çalıyordu  elimide büyük annem yaşındaki bir karının  g.tüne sokmuştum  sonunda kahrolası kapıyı kırdılar,  koltuğu bir kenara ittiler;  çığlık çığlığa olan karıya bir tokat attım  ve sonra dönüp sordum,  sorun nedir, beyler?  daha henüz traş olmamış bir genç elindeki sopayı  kafama indirmiş olmalı  sabah hapisanenin hastanesindeydim  yatağıma zincirlenmiştim  ve hava çok sıcaktı,  ter şuursuzca çarşafa akıyordu,  bana bir sürü aptalca sorular sordular  işe geç kalacağımı biliyordum,  bu benim canımı çok sıkıyordu.
Don deyip de geçmeyelim  Hepimizin iyi kötü bir donu var  Yünlüsü pamuklusu  İpeklisi naylonu var. Ayşe hanımınki fıstıki yeşil  Durur yaprak misali tende  Fatma hanımınki patiskadan  Rengi havai pembe. Mühendisin karısı  Naylon donu tercih eder  Ayak ayak üstüne atıp  Komşulara caka satar. Mühendis beyi sorarsanız  Çifte don giyiyor kışın  Zırh gibi kalkan gibi bir şey  Vallahi işlemez kurşun. Siyatiği var Fitnat hanımın  Uzundur fanila donu  Zehra kadının ki bohça gibi  Yamalıdır her yanı. Leman hanımefendinin ise  Kâh mavi kâh gül kurusu renkli  Hepsi de avuç içi kadar  Kenarları işlemeli ipekli. Ya altın dişli Pakize hanımın donu  Bir gören bir şiir yazar  Ayıptır söylemesi  Pakize hanım donsuz gezer
Yâd elden yanıma çağırdım seni  Gelmek istiyorsun, bırakmıyorlar.  Rüyada, mektupta, albümde beni  Bulmak istiyorsun, bırakmıyorlar. . Umutlar hayaldir, acılar gerçek  Çileye mahkûmsun, kim ne bilecek  Ya bir kuru selâm, ya bir top çicek  Salmak istiyorsun, bırakmıyorlar. . Otuz yıl ağladın hep yana yana  'Yeter, yazık' diyen olmadı sana  Vefasız dostluğa, kalleş zamana  Gülmek istiyorsun, bırakmıyorlar. . 'Çalış' derler, ayak bağlı, el bağlı  'Konuş' derler, dudak bağlı, dil bağlı  'Kalk git' derler, kapı bağlı, yol bağlı  Kalmak istiyorsun, bırakmıyorlar. . Aydınlık ararsın her gün, her yerde  Çekerler önüne yedi kat perde  Zulüm kimden gelir, adalet nerde?  Bilmek istiyorsun, bırakmıyorlar. . Yıllar boyu uykuların bölündü  Uçacakken kanatların yolundu  Hayat hakkın vardı, elden alındı  Ölmek istiyorsun, bırakmıyorlar.. (Suları Islatamadım)
bu gelen kainatın en nadide çiçeği  saplanır delikanlı yüreğine absızın  diken yüzlü atlılar takılar da peşine  mor gülüşlü harami çıkar dağlar başına. önünde hafif kumral perdeler dalgalanır  ona düşen kırmızı elmaların çürüğü  yüreğini umutla koyar sabır taşına  mor gülüşlü harami çıkar dağlar başına
kasabın çırağı apo  onüç ondört yaşlarında  çıta gibi bir oğlan  baktım dolanıyor bizim sokakta  ne lan, dedim, ne arıyorsun?  amca, dedi, üç gilom guşbaşı  telefonlan istediler de  16 numarasından bu sokağın  yok öyle bir numara...  önüne düştüm ben de apo'nun  gerçekten yok öyle bir numara  ondörtlü evi geçtiğinde  bir yangın yeri çıkıyor sırada  karşı komşulara da sorduk, onlar da bilmiyorlar...  anlaşılan, dedim, hortlaklar matrak geçmiş sizinlen!  hortlaklar değil ama, dedi bizim hanım  aç kediler telefon etmiştir dükkana, niye olmasın!
Medya yoncalığında yayılan sıpaların  Geleceği malumdur, kocaman eşek olmak.  Üst üste aldıkları ödül ve kupaların  Bedeli dine düşman, patrona uşak olmak.. 25.09.2006/Vakit
Sanmaki ciddiyet ile sarfederim sanatımı  Ney elimde suyu durmuş kuru musluk gibidir  Bezmi meyde sühefanın saza meftun oluşu  Nazarımda su içen eşşeğe ıslık gibidir
Başımdan bir kova sevda döküldü  Islanmadım, üşümedim, yandım oy!  İplik iplik damarlarım söküldü  Kurşun yemiş güvercine döndüm oy! . Yağmur yorgan oldu, döşek kar bana  Anladım ki kendi gönlüm dar bana  Alev dolu bardakları yâr bana  Sunuverdi içtim içtim kandım oy! . Sevgi ektim, naz biçmeye çalıştım  Ne zamana, ne kendime alıştım  Kırk senede yedi hasret bölüştüm  Yedi dünya bana düştü sandım oy! . Gönül şahinimi yordum gerçeğe  Sonsuzda yüzümü sürdüm gerçeğe  Teselliden kanat kırdım gerçeğe  Tecellinin sinesine kondum oy! . (Yasaklı Rüyalar)
Yol üstünde biten çalı  Bu dünya kimin dünyası?  Ak çiçekli ayva dalı  Bu dünya kimin dünyası? . Gediklerde esen poyraz,  Yaprakları dalda koymaz  Gözler doysa gönül doymaz  Bu dünya kimin dünyası? . Her gün eski her gün yeni  Tükenmez gidip geleni  Can evimden vurdu beni  Bu dünya kimin dünyası? . Kar yağar kaybolur izler  Her nakış bin bir sır gizler  Ufuklara dalan gözler  Bu dünya kimin dünyası? . Tüm nimetler talan talan..  Hızır bekler darda kalan.  Varı yalan, yoğu yalan  Bu dünya kimin dünyası? . Toprak basar kucağına  Güneş çeker sıcağına  Atar derdin ocağına...  Bu dünya kimin dünyası? . (Dosta Doğru)
Doğa'nın o güçlü ve yaratıcı özünden  Her gün azman çocuklar boy gösteren çağında,  Dev bir kadın yayında yaşamak isterdim ben,  Kösnük bir kedi gibi bir sultan ayağında.  İsterdim o canla tenin açtığını görmek,  Geliştiğini ürkünç oyunlarla başıboş; . Gözlerinde yüzen ıslak sislerde o yürek  Bilmek isterdim içten bir alev saklar mı, loş;  Görkemli bedeninde dolaşmak döne döne,  dev gibi dizlerinin tırmanmak eğilimine,  Ve dokunan güneşler yazır, sıcak mı sıcak,  Serdiği zaman onu kırlara yorgun argın,  atıp göğüslerinin gölgesinde uyumak  Erinçli bir köy gibi eteğinde bir dağın. . Tek isteğim şimdi, bir gece  ulaştık mı zevk saatına,  Vücudunun saltanatına  Doğru tırmanmak sinsice,  Bir yara açıp geniş, derin  O şaşırakalmış böğrüne,  Acı vermek için göğsüne,  Şen tenini incitmek için,  Ve, ne estiren tat, değil mi,  Yavrum! o en güzel, en parlak  Yeni dudaklardan akıtmak,  Aşılamak sana zehrimi!
“Bir şiirde, bir satır saklayabilir başka bir satırı  Nasıl ki bir kavşakta bir tren belki örter bir treni  ...  Aşkta, başka bir sitem saklayabilir bir sitem  ve küçük bir serzenişte, koskoca bir şikayet gizlidir belki  Bir adaletsizlik bir başkasını saklayabilir-bir sömürgeci bir başkasını  Bangır bangır bir kırmızı üniforma bir tane, bir tane daha! ”   -Kenneth Koch-. Göğünde aç kartalların, atmacaların yarıştığı tenha  bir atlastan geldim…  Kıyamda, kıyamette namluların kuytu dağlarla öpüştüğü  bir atlastan.    Yılları, yolları, yaşları yok  gurbet yüzlü adamlardan,  sur diplerinde bıçaklanan aşklardan…     Yaşamı hiç bilmeden ölümü ezberleyen,  badem gözlü, sıtmalı çocuklardan;  yazgısı uçurum çocuklardan.... Zarif Dicle’de ve asi Fırat’ta,  sıska keleklerde, kıl çadırlarda  güneşe sataşan adamlardan.. Mendillerde, halaylarda  gülüşleri kundaklanan hayatlardan;  yazgısı uçurum hayatlardan...    Darmadağın yılları hüzne satılmış,  burunları hızmalı, şarkıları figan,  doğurgan ve mübarek kadınlardan;  yazgısı uçurum kadınlardan.... Orada şarkılara akar katran,  akar kan...  Orada ihlâl ve iflah olmaz vata. Tarih susarken günahları,  bıçak sırtında yaşanmış o ah’ları  ve aysız karanlıkları dağ başlarında.    Nicesi aylaklığa bağışlanmış, sefil;  ölüme, açlığa sebil.  Kiminin ergen bıyıklarında aşk taslakları.    Ya kederiydik kendimizin,  ya bir halkın kaderi;  ya şakağı ya şafağı bir halkın  namlular çarmıhında! . Çünkü yok satıyorsa hayat,  çok satıyordur erk, çok tüfek;  Yok satıyorsa nehirlerimizde şafağın ilk ışıkları,  çok satıyordur şiddet, nefret, aşiret.     İşte sürüldü şarjöre mermi, indi emniyet,  katıldı otuz bine bir daha  yağmurlu bir sokakta delik deşik bir ceset.    Yaşasaydı kendinin kederi olacaktı,  yaşasaydı belki bir gün torunlarıyla  dolunaylı gecelerde yıldızlar sayacaktı…. Kenger toplarken ellerine diken batan çocuklar,  bilmezlerdi gözleri bağlanıp kurşunlanan bir aşkın  hazin bir ünlem bırakacağını hayata.   Bilmezlerdi bütün melodramların yalan olduğunu  çekirdek çitlenen eski yazlık sinemalarda.. Onlar hâlâ gülümsüyorlar buğulu bir atlastan.  Anıları damlıyor fotoğraflardan.... Biz de geçtik o dağlanan ağıtlardan.  Biz de göçtük kirden, pasaktan, hıncın ışıltısından.  Yakılmış köylerden, kesilmiş kulaklardan,  o kanlı ayinlerden, perişan ormanlardan;  biz de geçtik o murdar hayatlardan…    Herkes gidecek elbet bu yavşak zamanlardan;  bu kan revan, bu iğfâl akşamlardan…. /V e a n t o l s u n k i,  h i ç b i r k u r ş u n, h i ç b i r ç e l i k,  h i ç b i r t o p r a k v e h i ç b i r v a t a n,  d a h a k u t s a l d e ğ i l d i r i n s a n d a n! /
İncitir tenini  Kim olursa olsun sevişmek,  İncitir yüzleri olmayan bedenlerin  Kimsesiz hazları...  Çarmıha gerilmiş ruhlar  Döner boşluğun çarkında.  Bir elin burada, bu aşksız zamanlarda,  Bir elin yorgun kalbinde,  Döner bir gün döner diye beklersin,  Tenini incitmeden kalbinin kapısını açacak el,  Eldeki incetilmiş büyü, sabır, yangın...  Beklersin, beklersin...  Beklerken,  Kalbini bir ıssızlığa, umut dolu bir yokluğa emzirirsin...
Ulu Tanrım, akıl ermez sırrına,  Bin bir ismi hakta pinhan edersin.  İçirirsin sabrın peymanesini,  Hikmetini sonra ayân edersin.. Gizlenirsin bir nüvenin içinde,  Âdemin de şeytanın da cinin de,  Her milletin ayrı ayrı dininde  Şirke, küfre, raybi bürhan edersin.. Aşk olursun, gönlümüzü yakarsın,  Leyla olur, karşımıza çıkarsın,  Rakip olur canımızı sıkarsın,  Vuslatını bize hicran edersin.. Bozuktur düzenin, olmazsın akort,  Tavşana kaç dersin tazıya aport,  Haham, papaz, hoca ettikçe zart zurt,  Alay eder güler, isyan edersin.. Sen indirdin yere şu dört kitabı,  Ayrı ayrı her birinin hisabı,  Her bir dinin sensin putu, mihrabı,  Yalanına kendin iman edersin.. Zerdüşt olmuş görünmüşsün ateşte,  Brahmen’in Vişno’sısın güneşte,  Bir parlayış parladın ki Kureyş'te  Mahbubunu zatına şan edersin.. Hem goncasın, hem bülbülsün, hem diken,  Hem canansın, hem de çileyi çeken,  Hikmetine defineler açıkken  Seyyah derviş olur selman dersin.. Yok olmadan var olmanın yolu yok,  Kendin gibi seni arayan pek çok,  Hiç şaşırmaz kaderden attığın ok,  Sevdiğini aşka nişan edersin.. Çiftçi olur, öküzünü haylarsın,  Ağa olur, hizmetkârı paylarsın,  Yersin, göksün, yıllar, günler, aylarsın,  Asırları toplar bir an edersin.. Görünürsün her velide, delide,  Mustafa'da, Avram'da, Pandeli'de,  Bir pıaymuncuk gibi her bir kilide  Hem uyarsın hem de bühtan edersin.. Neşve olur, gizlenirsin şarapta,  Helal, haram yazılırsın kitapta,  Sevdalarla şu inleyen rebapta,  Şensin, âşıkları nalan edersin.. Zincir olur mecnunları bağlarsın,  Görür, acır, karşısında ağlarsın,  İrmak olur dere tepe çağlarsın,  Tufan olur, dehri viran edersin.. Bir ot idin, kamış oldun, ney oldun,  Feryadına karşılık hey hey oldun,  Su, kök, filiz, asma, üzüm, mey oldun,  Her katranı bana umman edersin.. Çıban olur, enselerde çıkarsın,  Yanar canın yine kendin sıkarsın.  Kendin yapar, kendin yakar yıkarsın,  Sigortadan ne kâr, ziyan edersin? . Bir iraden adam yapar eşeği,  Azlolurken batar ona döşeği,  Gazabındır şu felaket şimşeği,  Her nereye çaksan sûzan edersin.. Çıkmayan bir candan umut kesilmez,  Rahmetinden zerre bile eksilmez,  Gözümüzü senden başkası silmez,  Güldürmeden önce giryan edersin.. Şımartırsın bir sonradan görmeyi,  Öğretirsin halka çorap örmeyi,  O çalarken tam gözünden sürmeyi,  Yakalarsın, hapse ferman edersin.. Zengin olur kasaları kitlersin,  Fakir düşer garip başın bitlersin,  Deri, kemik, beden bizi ciltlersin,  Hicranlara canlı divan edersin.  Lanetin mi şu Şeyrı İslam kapısı,  Yedi cehenneme bedel yapısı  Zebanilerde mi bunun tapısı?  Bu çeteyi sen perişan edersin.. Dâr-ün Nedve midir şu Dâr-ül-hikme  Savurdular birbirine çok tekme.  Kuyruğu sakattır, pek hızlı çekme,  Eşeklerle bizi handan edersin.. Kudururlar arpalıkla, tiritle,  Girişirler kafa, göz, yüz, divitle;  Geğirirler, anırırlar, tecvitle,  Harf-ı meddi yular, kolan edersin! . Fitne için yeter İzmir3li Cüce,  Yelken takar devedeki hörgüce,  Kürek çeker akıntıya her gece,  Boklu dereye mi kaptan edersin? . Nerde olsa başındadır belası,  Haset, fitne, o firavn’ın Musa’sı,  Cehil, gurur vesaire cabası,  Sakla domuzlara çoban edersin.. Sana giren, çıkan nedir be dürzü?  Dersin bana ey Allah'ın öküzü!  İçirirsin on dört bin okka düzü,  Beni bulutlarda mihman edersin! . Serserinim, düştüm aşkınla meye,  Nasıl girdin elimdeki şu neye?  Hem seversin beni Neyzen’im deye,  Hem de sarhoş diye destan edersin!
-Yaşıyor muyum,yoksa öldüm mü   Diye sordu biri ötekine  -Ben neden yaşadığımı sormaktayım   Yıllardır kendime. -Beni gerçekten seviyor musun   Diye sordu ilk yaz kırlangıca  -Bir gün kendimi öldüreceğim   Dedi adam yargıca. -Öğleye ne yemek pişireyim   Diye sordu kadın kocasına  -Tüm okyanuslarda yüzmek isterdim   Kahrolası sınırlar olmasa. -Adamı neden öldürdünüz   Diye sordu yargıç katillere  -Seviyorum seni ey yaşam   Bütün hücrelerimle.... (1980)
bu döşeği sen mi serdin elin dert görmesin ana  ana uyuyacağım ninni çağır danalar girsin bostana  çetin bir yoruk kızı hoyrat murat dağ'ından  bir papatya getirsin bir gelincik getirsin  elimden tutsun beni Metristepe'ye götürsün  gönlümce bir hu diyeyim hısımım Ali Osman'a  yamacına yöresine rüzgarlı çamlar dikeyim. bu hoşmerimi sen mi ettin eline sağlık ana  ana lokma dökelim aşure kaynatalım  hayır dağıtalım hayır Ali Osman dayıma  ördüğün bu çorabı sağlıcakla giyiyorsam  tuzladığın bu ayranı afiyetle içiyorsam  tuttuğun bu yoğurdu yoğurduğun bu ekmeği  kaynattığın bu bulguru çalakaşık yiyorsam  etime ve sütüme ineğimin işlikli memelerine  kabıma kaçağima toprağıma bu benim diyebiliyorsam  Ali Osman dayımın yoksul yüreği bunun bedeli  Metristepe ğöğüne uğru yıldız uğramaya  ana bu benim yüreğim hısımım Ali Osman'in yüreği
Gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç  Ağaçlar bükmesinler n'olursun boyunlarını  Neden akşam oluyorum tren kalkınca  Kırlangıçlar birdenbire çekip gidince  Mendiller sallanınca neden tıkanıyorum  Öyle çok acımasız ki, öyle birdenbire ki  Az önceki çiçekler nasıl da diken diken  Gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç.. O sularda çimdik, bitti; köprüleri geçtik, bitti  O elmanın tadı orda, o kuş çoktan öttü, bitti  Artık çocuk değiliz, susarak da bir şeyler diyebiliriz  Günler devlet alacağı, yıllar bir kadehçik buzlu rakı  Oyunlar oyuncaksı, oyuncaklar eski şarkı  Kavaklara oklu yürek çizip duran o çakı  Nerde şimdi, nerde şimdi, nerde o kan sarhoşluğu  Gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç.
Bir kekeme bilirim, dolaşır garip garip  Bu şehrin daracık sokaklarında  Kelimeler zincire vurulmuş gibidir  Dudaklarında. Ne ismini söyleyebilir doğru dürüst  Ne sevdiğine ilan-ı aşk edebilir  Sormayın neden yalnız yaşadığını  Kusurunu bilir. O güzelim şiirleri hep içinden okur  Bu dert de çekilmez doğrusu  Güzel söylenilmiş cümlelerle doludur  Bütün uykusu. Günahsız harfler onun nazarında  Birer siyah heyüla gibidir  Ay ışığında sevgiliye söylenen sözler  Rüya gibidir. 'İçince az kekelermiş' diyorlar  Sarhoş gezdiği de hep bu yüzdenmiş  Ama neye yarar? İsmine bir kere  Kekeme denmiş
Kalbim yine üzgün, seni andım da derinden  Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden  Yorgun ve kırılmış gibi en ince yerinden  Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden. Senden boşalan bağrıma gözyaşları dolmuş  Gördüm ki yazın bastığımız otları solmuş  Son demde bu mevsim gibi benzim de kül olmuş  Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden
Arşidük Rudolph'un mezarını görünce  Maria Vetsera'yı düşündüm bütün gece. O talihsiz kahramanları yasak bir aşkın  Mayerling'de bir oda, her yer darmadağın. Aşk, çaresizlik ve geceyi yırtan iki kurşun sesi  Taptaze iki ömrün aynı anda bitmesi. Beyaz çarşaflarda kıpkırmızı kan  Dışarda vahşi bir gece, vahşi ve uluyan. Arşidük Rudolph ve halktan bir kadın  Cezası ölüm kadına asil olmamanın. Ölümden sonra da ayrılık, uzak mezarlar  Öyle bir ayrılık ki sürecek kıyamete kadar. Krallar mezarlığında Rudolph'un mezarı  Kinle ve nefretle sıkılmış avuçları. Açık gözleri hala babasına yalvarıyor  Açık, mavi gözleri hala sevdiğini arıyor. Maria'nın vücudu şimdi bir kemik yığını  Geç de olsa öğrenmiş asil olmadığını
Vara vara vardım ol kara taşa  Hasret ettin beni kavim kardaşa  Sebep ne gözden akan kanlı yaşa  Bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm. Nice sultanları tahttan indirdi  Nicesinin gül benzini soldurdu  Nicelerin gelmez yola gönderdi  Bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm. Karac'oğlan der ki kondum göçülmez  Acıdır ecel şerbeti içilmez  Üç derdim var birbirinden seçilmez  Bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm
Acılı yağmurlarla düşmüşüm yere  Tatlı su göllerine akamıyorum  Yüzüm yüreğim deprem dalgası  Bu gül kıyımlarına bakamıyorum  Her sevi bir türküdür bağrımda  Her öfke bir ağıt  Ağıtlar kuşatmış dört yanımı  Kendi türkülerimi haykıramıyorum. Şarkılarla bezeniyor ufuklar  Yüreğim patlıyor dağbaşlarında  Yüreğim  Sancımı duyar mısın yaralarında  Kuş seslerinde yas nağmeleri  Şarkılar sabır ve çile makamında. Mendilimde öfke çıkınımda bilinç  Uykusuz kalır mısın kitaplarıma  Dudaklarımda hüzün  Avuçlarımda sevinç  Kulak verir misin çığlıklarıma  Dağları aşarak gelmişim sana  Demir kapıları kırarak  Işık olur musun karanlıklarıma. İsterim ki senden  Yaylalarda otlak olasın  Ovalarda ırmak olasın  Yayılasın göğsümün kırlarına  Sarasın beni sarasın. Dalların sevdası düşmüş toprağa  Olgun meyvelere hasret gençliğimiz  Zamanın billur çağlayanı  Gürül gürül akarken avuçlarımızda  Bir damla yağmur adına  Yakarmış dağbaşlarında yüreğimiz  Gökyüzünde sanılmış bütün yaşam  Gökyüzüne çivilenmiş ellerimiz  Kulak verir misin çığlıklarıma  Dağları aşarak gelmişim sana  Demir kapıları kırarak  Işık olur musun karanlıklarıma
Serseri girme meydana  Aşıktan ahval isterler  Kallaşlık ile urma dem  Tasdik ehli kal isterler    Uyan bu gaflet habından  İsbat isterler batından(*)  Her aşıka sohbetinden  İkrar ile yol isterler    Erenler oynar utulmaz  Bu yola hile katılmaz  Burda harmühre satılmaz(*)  Ya gevher ya lâ'l isterler    Kılı kırk pare ederler  Birin yol tutup giderler  Dile n'itibar ederler  Hâl içinde hâl isterler    Pir Sultan Abdal n'eylersin  Muşkil halledip söylersin  Arısın çiçek yaylarsın  Yarın senden bal isterler   . (*) Batın: İç yüz (tarikat bilgileri)  (*) Harmühre: Katır boncuğu
Hazır ol vaktinde Nemçe kralı  Yer götürmez asker ile geliyor  Patriklerin inmiş tahttan diyorlar  Bir halife kalmış o da geliyor. Yetmiş bin var siyah postal giyecek  Seksen bin var Allah Allah diyecek  Doksan bin var tatlı cana kıyacak  Yüz bini de Tatar Han’dan geliyor. Gelen Ahmet Paşa’m kendidir kendi  Altmış bin dal-kılıç küsuru cündi  Kaçma kafir kaçma ölümün şimdi  Hacı Bektaş Veli kalkmış geliyor. Şevketli efendim Sultanım vezir  Altmış bin kılıçla yanında hazır  Deryalar üstünde boz atlı Hızır  Benli Boz’a binmiş o da geliyor. Karac’oğlan der ki burda durulmaz  Güleç yüze, tatlı söze doyulmaz  Gökteki yıldızdan çoktur sayılmaz  Yedi iklim dört köşeden geliyor
Akşam erken çöker yalnızlığıma  Sokak sokak gezer ararım seni  Hasretin gönlümün yangınlarında  Alev alev yanar ararım seni. Gözyaşlarım kurur yanaklarımda  Hüzünlü bir ıslık dudaklarımda  Sigaram sabahlar parmaklarımda  Nefes nefes çeker ararım seni. Gölgen düşer sanki hep yollarıma  Adım adım yürür izlerim seni  Bir çılgın özleyiş girer kanıma  Yudum yudum içer ararım seni...
Önce sol kulağından  Sonra da sağ kulağından vurdum  Daha sonra da kemerinin tokasını sımsıcak kurşunla yırttım  Sonra da geriye ne kaldıysa  Vurdum  Ve o da pantolonunu çekmek ve bilyelerini  Almak için eğildi  (zavallı mahluk)  bir daha kalkmasına lüzum  kalmayacak şekilde  işinin icabına baktım.. İşte bu kadar.Ayak üstü birşey içmek  için içeri girdim  Herifin biri bana  yan yan bakıyor gibiydi  zaten o da öyle öldü-  yan yan,  bana bakarak  ve bilyelerine  sarılarak.. Kan görüntüsü iştahımı açtı  Denebilir.  Domuz etli bir sandöviç yedim  birkaç acıklı şarkı dinledim...  Bütün lambaları kurşunladım  ve dışarı çıkıp dolaştım.  Etrafta hiç kmse yokmuş gibi görünüyordu  bende atımı vurdum  (zavallı mahluk).. Sonra şerife gözüm takıldı  yolun sonunda duruyodu  titriodu  sanki kutsal bir dans yapıyodu;  çok acıklı bir manzaraydı  bende onun titremesini  birinci kurşunla azalttım  ikinci kurşunla ise titremesini (içim burkularak ? )  tamamen durdurdum. Bir müddet sırtüstü uzandım  ve yıldızları teker teker vurup  aşağıya indirdim  ve sonra da mehtabı vurdum  ve sonra da etrafı dolaşıp  kasabadaki bütün ışıkları aşağı indirdim,  ardından etraf kararmaya başladı  hakikaten karardı etraf  tam istediğim gibi;  uyurken yüzüme ışık vurmasına  dayanamam da.. Uzanıp düş gördüm  yine küçük bir çocuktum  Oyuncak bir altıpatlarla oynuyodum  ve tüm bilye oyunlarını kazanıyodum  uyandığımda  silahlarım yoktu  ellerim ve ayaklarım bağlıydı  sanki birileri benden korkuyor gibiydi  sanki o çirkin benden  korkuyor gibiydi  sanki o çirkin boynuna  bir ilmek geçiriyolardı  sanki beni asmaya  çalışıyolardı,  herifin teki gömleğime  şöyle bir tabela asıyodu:  senin için de bir kanun var.  benim için de kanun, bir de  ağacın birinden sallanan bir  kanun var.. Eh güzel şiir her zaman  gözlerimi yaşartmıştır  inanırmısınız ki, tüm  kadınlar ağlıyolardı  inlemeleri arasında  başka adamların adları duyulsa da  benim için ağladıklarını biliyorum  (zavallı mahluklar)  her biriyle yatmama rağmen, o büyük  heyecen içinde onlara adımı  söylemeyi unutmuş olmalıyım  tüm erkekler kızgın görünüyordu  sanırım çocuklarının saygısızca  bana teneke kutular atmasından olacak.  ama onlara üzülmemelerini söyledim  çünkü nasıl olsa çocukların nişan kabiliyeti yoktu  aralarından tek biri bile erkek  olamayacaktı-  %90 ı homaseksüel olacak, topunun  canı cehenneme, birkaç herif bağırdı  ' onu cehenneme yollıyalım!'  Artık son dansımı yapıodum  ama açıktan aldım açıyı   barmenin gözünün içine tükürdüm  ve Nellie Adam ın göğüslerine  takıldı gözlerim,  ağzım sulandı tekrar.
Bir günümüz bile sensiz geçmezken   Şimdi mezarına hasretiz anne.... Issız bir mezarlık, kimsesiz bir yer  Gölgesinde ulu, loş bir mâbedin  Bir yığın toprakla bir parça mermer  Sırrıyla haşr olmuş orda ebedin.. Bir yığın toprakla bir parça mermer,  Üstünde yazılı yaşınla, adın;  Baş ucunda matem renkli serviler  Hüznüyle titreşir sanki hayatın.. Seni gömdük anne yıllarca evvel  Göz yaşlarımızla bu ıssız yere  Kimsesiz bir akşam ziyaya bedel  Matem dağıtırken hasta kalblere.. Kimsesiz bir akşam, ezelden yorgun  Hüznüyle erirken Dicle de sessiz,  Öksüzlük denilen acıyla vurgun  Bir başka ölüydük bu toprakta biz.
Sevmek  Güzel meslek  Ama zor  Can dayanıyor  Dayanmasına  Ama yürek  Gitti gidecek
Kimbilir ne kadar güzelsin bugün  Benden uzaklarda doğum gününde  Hatırla ne kadar mutluyduk canım  Seninle geçen yıl doğum gününde. Kim derdi sonu bu öyle bir aşkın  Belki kurumuştur çoktan gözyaşın  Kutlu olsun sana bu yeni yaşın  Bana da sensizlik doğum gününde. Benim için bir mum yaktın mı bilmem  Camlardan yollara baktın mı bilmem  Ah burada olsa dedin mi bilmem  Yoksa unuttun mu doğum gününde. Kimbilir kiminle kesildi pasta  Bir dilim düşmez mi bu eski dosta  Sen sevinç içinde ben ise yasta  Senden uzaklarda doğum gününde. Elbette kuş olup gelmek isterdim  Ben de yanağından öpmek isterdim  Seni bir kez daha görmek isterdim  Alkışlar içinde doğum gününde
Yüreğimi beşik yaptım sevdana  Düşler kurdum, hayal kurdum bildin mi?  Umutlardan taç yaptım yoluna  Bir gün olsun zahmet edip geldin mi? . Senin için ne savaşlar açtım da  Dağlar taşlar ranzam oldu yattım da  Şu canımı ateşlere attım da  Senden bir ses alamadım öldün mü? . Vefasızsın, vefalıyım deme hiç  Gelmek için çok geç kaldın, gelme hiç!  Kutlu olsun sana bu şan, bu sevinç  Bir tek sana yenik düştüm gördün mü?
Yaprakları dökülünce ağaç  Kuşyuvasını saklayamadı. Seni okşarken elim  Ağustos sularında sürükleniyor. Bir gelincik tanık  Sayısız papatyanın beyazlığına
Yaktı yanardağ gibi can yurdunu son bakış,  Ve gönlüm koşmaz oldu maceralar ardında.  Önünde dün beyazlar giyinirken karakış  Bugün sensiz kalan yaz kara bağlar ardında.. Siyah kanatlarını batıya açtı kuşlar,  Benden sana haberdir bu çığlıklı uçuşlar.  Dereler ardın sıra akmağa koyulmuşlar,  Arıyor batan güneş seni dağlar ardında.. Gezdirir rüzgar gibi üstünde yamaçların,  Boynuma çifte zincir çift örgülü şaçların.  Ateşimden yanarken dalları ağaçların,  Gözlerimin sel gibi yaşı çağlar ardında.
Alnımda bir ağustos böceği  Yapraktan bedenim  Ağaçtan bademim  Bu zincirinden boşanmış poyrazda  Uçuyoruz dolunaya doğru  Yel yepelek yelken kürek  Uçuyoruz ağaçlar evler duvarlar  Uçuyoruz peribacaları  Allaha emanet kula selamet  Toprak da ayaklandı  Bahçeler tarlalar  Çiçekleri sarı yeşilleriyle  Ardımızdan Kızlan' daki yel değirmenleri  Alavra ' da doludizgin yaban eşekleri  Burunlar koylar bükler  Dağlarda ki devanaları  Balıkaşıran' da kopuyoruz anakaradan  Uçuyoruz mehtapta  Acemaşıran faslı okumaya dolunayda.
Biliyorsun ki,oğlum,ortada ne sen varsın,  Ne seni yeryüzüne getirecek bir anne:  Bir gün cihana gelmen mukadderse,anlarsın,  Bu gelişten gözümü,gönlümü yıldıran ne?. Her gün saban başında topladığın kederler  Seni yorgun çıkarır sabahın altısına  Çalışkan ellerine bakanlar kirli derler,  Leke derler alnında güneş karaltısına.. İnce belin bükülmez zamanın dizlerinde,  Öpülen eteklere ayağını silersin.  Yoksulluğun yüzerek sonsuz denizlerinde  Gördüğün her kıtaya açıktan diş bilersin.. Ayağında çarıklar dökülür parça parça,  Göz yaşların çürütür gömleğinin kolunu.  Bir lokmanın ardında dolaşır haftalarca,  Sürgün gibi gezersin kendi Anadolu'nu!. Fazilet arkadaşın,hakikat yoldaşınla  Seyredersin yabancı bir ufkun baharını,  Bulutları delsen de yükselen dik başınla  Sonunda mal edersin bir dişiye varını.. Akşamları bir camın önünde seni değil,  Elindeki çıkını gözetleyen karındır.  Hakkın önünde eğil,zulmün önünde eğil!  Taçlar bile cihanda eğilen başlarındır.... Derdim,omuzlarına yük olmasın bu varlık,  Derdim,oğlum ne haktan,ne kuldan bir şey umsun.  Nasip olmaz kimseye bu kadar bahtiyarlık  Ki sen benim doğmamış,doğmayacak oğlumsun!
Aklıma Düşenler. Her nerede tarih sesi duyarsam  Özlediğim zaman düşer aklıma... . Doğudan batıya akan kutlu sel  At, kılıç ve kalkan düşer aklıma... . Malazgirt göğsünde açılan kilit  Şüphesiz Alpaslan düşer aklıma. . Ana bildiğimiz şu ana mekân  Burcu burcu vatan düşer aklıma... . Ertuğrul Bey adlı devlet banisi  Ceddim Gazi Osman düşer aklıma... . Semaya ser çeken bir ulu çınar  Fatih Mehmed Sultan düşer aklıma... . Üç kıtaya dalga dalga yayılan  Nihayetsiz umman düşer aklıma... . Aşk ile, vecd ile, adalet ile  İlim düşer, irfan düşer aklıma... . Sonra gövdemizi kemiren kurtlar  İhmal düşer, isyan düşer aklıma... . Jönlerin, bönlerin ihanetleri  Ve küçülen vatan düşer aklıma... . Cezayir bestesi en içli ağıt  Feryad ile figân düşer aklıma. . Dalarım kor gibi hâyâllerime  Evladı Fatihan düşer aklıma... . Kosova’yla Dumlupınar diz dize  Kaybolan şeref/şan düşer aklıma... . Sene ikibin bir, Türkiye muhtaç  Tüm vurguncu ihvan düşer aklıma... . Semirir, eğlenir mutlu azınlık  Milyonlarca kurban düşer aklıma... . Mazimizden karanlıktır halimiz  Kandil, mum ve şamdan düşer aklıma... . Bendeki yarayı avcılar bilmez  Hep yaralı ceylan düşer aklıma... . Şu dünyayı baştan başa sarsacak  Mühürlenmiş ferman düşer aklıma... . Umutsuzluk yaklaşırken yanıma  Gökten yağan derman düşer aklıma...  Can içinde bir can düşer aklıma..... 17/02/2010
Sabit dudak ruju epeyce telefon  Kirpikleri devirip göğüs geçirmeler  Burnu rendelenmiş memeleri silikon  Ağızlıkla çakmağın alevini içmeler  Yarı ömrü meyhane yarısı berber  Aşk faslını unuttuk  Hey Allah pardon  Yuvası aşk yuvası görkemli salon  Kapısı vızır vızır spor mercedes'ler  zar saydamı bluz bluejean pantolon  Kadın erkek farketmez asıl olan çekler  Lafı hiç uzatmaz sevişmeye geçer  Az buz kazanmıyor  Gecesi üç milyon  Kalk gidelim kadınları bu ne ilk ne son
Gazel. Bâde gam verir bize biz âşık-ı dîvâneyiz  Gelmeden bu bezme câm-ı aşk ile mestâneyiz. Çekmeziz renc-i humârı ömrümüzde gerçi biz  Gam değil mahmûr olursak sâkî-i meyhâneyiz. Âşık-ı yek-reng ü rindân-güşâde-meşrebiz  Bezm-i hâs-ı vahdete hem bâde hem peymâneyiz. Hem gülüz hem bülbülüz germiyyet-i aşk ile biz  Dâğ-ı derde şu'le vü şem'-i gama pervâneyiz. Rind-i aşkız hâsılı Nef'î-i bî-pervâ gibi  Âşinâya âşinâ bîgâneye bîgâneyiz
Artık daha fazla böyle yaşayamazdı. İçindeki o sadece ve sadece kendisine ait olan özü ortaya çıkarmak ve onu yaşatmak istiyordu. Çünkü böyle, birden fazla ve kendisinin olmayan ve gerçek mi sahte mi olduğunun ayırdına varamadığı kişilikleri taşıyordu, sıkıntılı bir yük gibi... Peki, gerçek ve sadece ona ait bir özü var mıydı onun? Varsa neredeydi ve kimdi o? Öylesine çok maske kullanmış, öylesine çok değişik kalıplara girmiş, şekil değiştirmek zorunda kalmıştı ki, gerçek niteliğini yitirmiş olarak duruyordu. Belki de hiç olmadığı korkusuna kapılıyordu arada bir. Sık sık o gerçek özünü bulabilmek, ona ulaşabilmek için eve kapanıyor, günlerce hiçbir arkadaşını, yakınını aramıyordu. Kendisine yeni bir koza örmeliydi ve gerçek özünü bulduğunu sanıp, 'artık insanların içine çıkabilirim, onları gerçek kişiliğimle görüp, hissedebilirim' diye düşünüyor, yanlarına sevgi ve hasretle koşuyor, ama biraz konuştuktan sonra, konuşmanın yine kendisine ait bir öz olmadığını görüyordu. Bir başkasıydı sanki o. Ya da kimseye ait olmayan birinin özüydü taşıdığı. Unutulmuş, tesadüfen bulunmuş ya da korkudan, kaygıdan alelacele oluşturulmuş yapma bir şeydi. O ânı kotarması için, ilişkileri geçiştirebilmek, kendini orada o an için var edebilmek için yarattığı sahte bir kişilikti sanki.... Bu yüzden arkadaşlarına dostlarına sevgiyle, umutla koşar, sonra da yapma kişiliğinin yarattığı sıkıntı, tatsızlık, boşluk belli belirsiz bir kasvet duygusuyla yeniden gerçek özünü bulmak için evine, odasına dönerdi. Yine olmamıştı. İçindeki o gerçek öz, eğer bir ara var olmuşsa onu belki de sonsuza kadar terk etmiş, onu böyle öksüz, hep doyumsuz, geçicilik ve kenarda kalmış olma duygularıyla bırakmıştı. Bu hep geçicilik duygusuna, şu anlamsızlık duygusuna daha fazla dayanamazdı. Bir gün gerçek kendisiyle buluşacaktı. Bu tutkuyla bekleyiş, ona geçmişte bir ara, belki çok kısa bir süre bu özle birlikte yaşadığı inancını veriyordu. 'O vardı ki ben onu böylesine çok özlüyorum' diyordu... Şimdiyse 'binlerce hiç kimseydi'. Tek başına bile değildi. Çünkü tek başına olmak bir sağlam varoluştu ve bakım isteyen bir şeydi. 'Tek başınalık bir şans'tı. . Yalnız bile olamadığı, bir hiç kimse olduğu için bu yüzden kim gerçek dostu, kim düşmanı, kim onu seven, kim katili, asla içtenlikle anlayamıyordu, algılayamıyordu. İşte bu yüzden onu gerçekten sevenleri göremiyor, onu pek de ciddiye almayanlara çok yakınlık duyduğunu sanıyordu. Çoğu kez sevgisinden ve nefretinden emin olamadığı için hep endişeler ve kaygılar içinde ve güvensizlik duygularıyla yaşıyordu.. Hep bir doyum arıyor, ama yine hep açlık hissediyordu. Kahramanlık yapmak, cesur serüvenler yaşamak istiyor, ama korkuları buna izin vermiyordu. Hep o sahte kimliklerinin tümünden kurtulup çılgın ve başıboş bir aşk yaşamak istiyor, sonunda güvenli, ancak sıkıntılı, coşkusuz, tekdüze ilişkilere saplanıp kalıyordu...
Önce aynalar farkedecek yokluğumu  Sonra elbiselerim  Sonra pencere  Sonra yatak  Sen farkına vardığın zaman  İş işten geçmiş olacak
çöllerde iz sürenlere sat beni  hülyasını bulanlara kat beni  aslanların omuzuna çöken mi  avucundan inci mercan döken mi  buhurdanlıklarda tüten midir gül  ipek örtülerde yatan mıdır gül  tavus kuşlarının kanadında mı  nazlı bir serçenin inadında mı  Baykara Faslı'nda uçan mı acep  Bağ-ı Hıyaban'da açan mı acep
I.  Şükranlarımı sunuyorum sana  Süslemişti ömrümü çünkü sevgin  Değişimdi her şeye karşı  Her şeye karşı bir başkaldırıydı  Büyüklüktü ve bir çığırtkanlık  Büyük bir törendi  Kalbimin köşesinde yaşayan. II.  Şükranlarımı sunuyorum sana  En güzel çiçeklerle  Büyük bir fetihti çünkü sevgin  Ve asil bir ilham  Yolumu ışıtan ve terbiye eden beni  Düşüncelerimi arındıran  Ve yıldız parıltısıydı  İşaretiydi doğrunun  Güzelin müjdesiydi. III.  Şükranlarımı sunuyorum sana  En derin izlerle  Şüpheden uzaktı çünkü sevgin  En mühim anahtarıydı şiirimin  Ve olmayan bir hadiseydi  Herhangi bir zaman ve yerde  Herhangi bir asırda. IV.  Sunuyorum sana  Neyi sunuyorum ki  Farkında değilim. Çeviren: İlyas Altuner
Bir yere yaklaşıyoruz seninle  Belki bilinmeyen bir Azak şehir  Belki o, en sakin deniz kıyısı  Belki de bir dağ yamacı kim bilir  O yerde her şey değişecek ansızın  Hiç ayrılmayacak ellerimiz  Kuşlar en yakın dostlarımız olacak  Terkedilmiş bir kulübe evimiz  Gün dogmadan uyanacağız seninle  Tenimizde kırağların serinliği  Kulaklarımızda en güzel şarkılar  Çiçeklerin, ağaçların söylediği.  Seninle mevsimler orada bambaşka  Zaman bir suyun akısı, o yerde  Hüzün artık unuttuğumuz bir şey  Yalnızlıksa bizden çok ötelerde  O yerde butun güzellikler hayran sana  İçi gülsün diye gözbebeklerinin  Ve döndüren basını içki değil artık  O baygın kokusu kir çiçeklerinin.
Bu şehrin mezarlarında selviler ağlar  Bir hışırtı içinde uyur zaman  Yeşil bir sessizlik sarar toprağı  Sonra bir ney sesi gelir uzaktan  El ayak kesilir  Bu şehrin mezarlarında her gece  Ayrılık şarkıları söylenir. Bu şehrin mezarlarında bir ay doğar  Işır sana uzanmış elleri ölülerin  Ölüler çaresiz  Ölüler dilsiz  Ölüler senin yokluğunla kederli  Onlar ölmüş, sen kalmışsın  Besbelli. Bu şehrin mezarları  Bu şehrin mezarları dört duvar  Sokulmuş ölüler birbirine  Seni anlatırlar
Ne kadar değişmişsin ben görmiyeli,  Ellerin güzelliğini kaybetmiş nasırdan,  Hüzün rengi almış saçlarının her teli  Gözlerine gölgeler düşmüş kahırdan,  Gözlerin ki, gördüğüm gözlerin en güzeli  Ne kadar değişmişsin ben görmiyeli. Böyle mahsun kederli değildin eskiden  Fıkır fıkır gülerdi gözlerinin içi  Dudakların nemliydi sevgiden, arzudan  Yapraklarına çiğ düşmüş karanfiller gibi  Baygın kokusuna anılarla beraber giden  Böyle mahsun kederli değildin eskiden. Sevdiklerin vefasız mıydı bu kadar  Ağlamaktan mı karadı gözlerin  Bir zamanlar göz yaşını sevmezdin  Şimdi neden yaşardı gözlerin  Hasta mısın, yorgun musun nen var  Sevdiklerin vefasız mıydı bu kadar. Arzular vardır bilirsin anlatılamaz  Eskisi gibi kalsaydın ne olurdu  Taptaze, ıpılık kar gibi beyaz  Keder sana yakışmıyor gül biraz  Arzular vardır bilirsin anlatılamaz.
Bugün iki kez yağdı yağmur;  iki kez eskidim sanki.. İki ömrü kol kola yaşadım ben;  biri nergis bahçesi, diğeri mahşer yeri.. Hep iki şömine yandı yüreğimde;  birinde ateşti, diğerinde kül.. Ve iki kez âşık oldum;  bundandır iki kez ölmüşlüğüm.. Sonra bir serüvende ikiye böldüm ömrümü;  şimdi sömestrdeyim.. İlk iki kitabımdan sonra sıtmaya tutuldu coşkum;  daha depremlerleyim.. Ve iki kere iki,  kitabımda benim,. ya çok eder  ya sıfır...
Üfleme bana anneciğim korkuyorum  Dua edip edip, geceleri.  Hastayım ama ne kadar güzel  Gidiyor yüzer gibi, vücudumun bir yeri.. Niçin böyle örtmüşler üstümü  Çok muntazam, ki bana hüzün verir.  Ağarırken uzak rüzgarlar içinde  Oyuncaklar gibi şehir.. Gözlerim örtük fakat yüzümle görüyorum  Ağlıyorsun, nur gibi.  Beraber duyuyoruz yavaş ve tenha  Duvardaki resimlerle, nasibi.. Anneciğim, büyüyorum ben şimdi,  Büyüyor göllerde kamış.  Fakat değnekten atım nerde  Kardeşim su versin ona, susamış.
Zamanın tık_tıkları  Güder yaratıkları  Kan sızan pençesinde  Beynimin yırtıkları  Hayal, dalgıç ki arar  Denizde batıkları  Bu ne dünya,ne dünya  Çer çöpten çattıkları  Bak şu maymun soyuna  Ortaya attıkları  Azizi ekmek fikirde  Teneke artıkları  Ve evlerde baş köşe  Batının pırtıkları  Görünmezi görmeye  Eremez mantıkları  Ya şu sözde müminler  Şiltenin kıtıkları?  Yetmez mi bunca zaman  Yan gelip yattıkları  Bir nesil özlüyorum  Doğrultsun yatıkları  Somunları taş olsun  Zehirde katıkları  Yorganları devirsin  Dişlesin yastıkları!  Bir damla gözyaşına  Sonsuzluk sattıkları  Hakka dönünüz Hakka,  Hakkın yarattıkları! ! . (1978)
Aşk için yeryüzünde uzaktan ötesi yok  En uzun gecelere şafaktan ötesi yok  Yaklaşanlar tanrıya o gerçek aşıkladır  Nehirlerce denize varmaktan ötesi yok  Taş bir duvardır her gün dikilen karşımıza  En ulu ağaçlara yapraktan ötesi yok  Elverir bunca keder, yeter bunca ayrılık  Tutuşmuş bir dal için ocaktan ötesi yok  Ne çıkar bu son ateş isterse hiç sönmesin  Yanan için çöllerde sıcaktan ötesi yok  Elbette ömür biter, can gider ey sevgili  Aşkı sende bulana topraktan ötesi yok
Sevgimi unutmak için seyrederim bir tabloyu, bir mermeri,  Ki ne kadar dalsa ruhum yeniden döner geriye:  Okurum düşüne düşüne okuduğun şiirleri,  Senin düşüncen geçerken üzerlerinde bir sıcaklık kalmıştır   diye
Ay doğarken bir söğüdün ardından  Göl yüzünde sisli bir esinti ile  Akşamın göğsüne hüzün serperek  Ve Yağmurdan geceye çiçekli perdeler çekerek. Beni düşün, Beni düşün, UNUTMA. En umarsız en umutsuz günümde  Bağrına bir yumruk çökeldiğinde  Ve dağların mazlum ateşi  O güzelim saçlarına cayır cayır yanıp ulaştığında . Beni düşün, Beni düşün, UNUTMA. Beni düşün bir kavganın içinde  Helal bir ekmeğin peşinde  Ve kurtlardan arta kalmış yüreğimin  Can çekişen o son parçasınıda, sana sakladığımı bil  Bil ki haykırırcasına bu esir gövdemi yakarcasına  Kavuşmak için o serin bağrına  Ateşten bir yol arıyorum. Kar yağarken mor dağların ucundan  Sol yerinde sessiz bir inilti ile  Yastığın yüzüne yaşlar dökerek  Ve Akşamdan gizlice bir ah çekerek. Beni düşün, Beni düşün, UNUTMA. Kan kızılı bir gelincik seherinde  Sırtıma kahbe bir hançer indiğinde  Ve bu gencecik ve bu hemencecik ölüm  Çığırtken bir gazete başlığında  Çığlık Çığlık sana kavuştuğunda. Beni düşün, Beni düşün, UNUTMA. Beni düşün şehre her yağmur yağdığında  Islak ve kırılgan bir türkünün içinde  Göğsünden dudaklarına, doğru sancılı bir isyan kabardığında  Bastırarak kalbini avuçlarınla  Sesini okşadığımı bil. Bil ki yalvarırcasına, uzayan yollara dağılırcasına  Sonsuz bir mahşerin ortasında  Bir zemzem suyu gibi seni seni özlüyorum
Yediyordu Elif kağnısını  Kara geceden geceden  Sanki elif elif uzuyordu inceliyordu  Uzak cephelerin acısıydı gıcırtılar  İnliyordu dağın ardı yasla  Herbir heceden heceden. Mustafa Kemal'in Kağnısı derdi kağnısına  Mermi taşırdı öteye, dağ taş aşardı  Çabuk giderdi, çok götürürdü Elifcik  Nam salmıştı asker içinde  Bu kez herkesten evvel almıştı yükünü  Doğrulmuştu yola, önceden önceden. Öküzleriyle kardeş gibiydi Elif,  Yemezdi, içmezdi, yemeden içmeden onlar  Kocabaş çok ihtiyardı çok zayıftı  Mahzundu bütün Sarıkız, yanısıra  Gecenin ulu ağırlığına karşı,  Hafiftiler, inceden inceden. İriydi Elif kuvvetliydi kağnı başında  Elma elmaydı yanakları, üzüm üzümdü gözleri  Kınalı ellerinden rüzgar geçerdi daim  Toprak gülümserdi çarıklı ayaklarına  Alını yeşilini kapmıştı, geçirmişti  Niceden niceden. Durdu birdenbire Kocabaş, ova bayır durdu.  Nazar mı değdi göklerden, ne?  Dah etti, yok.Dahha! dedi, gitmez.  Ta gerilerden başka kağnılar yetişti geçti gıcır gıcır  Nasıl durur Mustafa Kemal'in Kağnısı  Kahroldu Elifcik, düşünceden düşünceden. Aman Kocabaş, ayağını öpeyim Kocabaş,  Vur beni, öldür beni, koma yollarda beni.  Geçer, götürür ana çocuk mermisini askerciğin  Koma yollarda beni, kulun köpeğin olayım  Bak hele üzerimden ses seda uzaklaşır  Düşerim gerilere iyceden iyceden. Kocabaş yığıldı çamura  Büyüdü gözleri büyüdü, yürek kadar  Örtüldü gözleri örtüldü hep  Kalır mı Mustafa Kemal'in Kağnısı bacım  Kocabaşın yerine koştu kendini Elifcik  Yürüdü düşman üstüne yüceden yüceden.
Açıldı Cennet kapısı  Lal-ü güherdir yapısı  Kıldan incedir köprüsü  Geçebilirsen gel beri. Canımız melek canıdır  Tenimiz Selman tenidir  İçtiğimiz aslan sütüdür  İçebilirsen gel beri. Ben hocama kul olmuşum  Üstattan öğüt almışım  Ben kanadım bağlamışım  Çözebilirsen gel beri. Ben has bahçenin gülüyüm  Aynı cemin bülbülüyüm  Kırk kapının kilidiyim  Açabilirsen gel beri. Pir Sultan'ım Haydar heman  Dağlar bürüdü duman  İşte İncil işte Kur'an  Seçebilirsen gel beri
Bütün bir gün sırtüstü  uzanıp dere kıyısında  dinledik suyun akışıyla  kavakların hışırtısını. Mor incirler kopardık  kuşluk vakti dallardan  soğuttuk soğuk sularda  ürküterek kurbağaları. Öğleye doğru köylüler  bir sepet kehribar üzüm  ve domates getirdiler  bir topak da peynir. Onlar işlerine döndüler  biz yalnız kaldık yine  umursamaz tarlakuşları  uçuşup durdu üstümüzde. İkindiye doğru derede  taş sektirdik, yüzümüzü yıkadık  bir taş atımı ötede  sıçrayıp kaçtı bir dağ tavşanı. Akşamın bir vaktinde  köylüler sepetleriyle  ve türküleriyle gelip  kondular dere kıyısına. Meşe dalları toplanıp  ateş yakıldı orta yere  çevirdik erafını hepimiz  konuştuk şundan bundan. Sonra kıvrılıp yattılar  uyuyakaldılar hemencecik  Ortada küllenen ateş  gökte yürüyen ay kaldı. Uyuyamadık biz bir zaman  Çobanların çok ötelerden  gelen türkülerini dinledik  bir de kendi nefeslerimizi. Sabah erkenden gittiler  biz kaldık yine orada  ve yine sırtüstü uzanıp  dinledik kendimizi bir süre. Ne köylüler yüz verdi bize  ne de bütün bir gün  dere kıyısında  düdüğünü öttüren çocuk
Ve gözüm eşyamda değil  Yoruldum maddemden  Ta ki dünya bitti  Köşk kurdum sakin oldum. Dehlizsiz ve tabakasız  Kör bir hayvan gibi  Rızkına etiyle yanaşan  Karanlık birevDir gövdem. Güneşte asla karanlık yoktur dediler  Ve onlar yoluna cihet ettim vatan tuttum. Büyük yeni bir hayat bildim  Yeni yeni bildim yoksa ölüyordu bir şey  Bir insan binası yıkılıyordu durmadan
Özümden âleme kuşlar uçurdum  Hangisi menzile vardı bilmem ki?  Engin denizlerden kağnı geçirdim  Hangi göz izini gördü bilmem ki? . Gün erdi zevale, gam zeval oldu  Baktığım noktada başka bir hal oldu  Aklım kilitlendi, dilim lal oldu  Hangi aşk içime girdi bilmem ki? . Ezdi, toprak etti bulutlar beni  Tuttu göğe çekti umutlar beni  İçine almadı hudutlar beni  Hangi ay kaç sene sürdü bilmem ki? . Sonunda anladım son’u gerçekten  Cansızda farkettim can’ı gerçekten  Ben hâlâ bulmadım ben’i gerçekten  Hangi dost sırrıma erdi bilmem ki? . Suların başında susuzluk çektim  Aynaları kırdım, toprağa baktım  Yağmur damlasında zamanı yaktım  Hangi el yaramı sardı bilmem ki? . Ne söylesem hava, ne yazsam yalan  İlahi kaynaktır tek makbul olan  Hazreti Kur’an’ın dışında kalan  Hangi söz yerinde kaldı bilmem ki?. (Gökçekimi)
İlk akşamdan vardım kavil yerine  Önegördüm kömür gözlüm gelmedi  Bilmem gaflet bastı yattı uyudu  Bilmem o yâr bize küstü gelmedi. Benim yârim gide gide donandı  İkrar verdi cahil gönlüm inandı  Ay da geldi orta yeri dolandı  Seherin yelleri esti gelmedi. Unuttu mu ahd ü amanı n'etti  Başın alıp gayrı diyara gitti  Benim mecbur olduğumu farketti  Zalım garaz etti kaçtı gelmedi. Karac'oğlan der ki devranım döndü  Gönlüm yücedeydi engine indi  Seherin yelleri şafağın bendi  Hani usul boylu sunam gelmedi
adı çok duyulmuş bir ozan değildi  Tonyalı balıkçılar arasında  -onlar ki her türlü balığı tutarlardı denizden-  ama iyi bir ozandı  bütün söylentilerin tersine  denizde de olabilirdi sandalla  uzun geçmişli denizle  gün batımında var olan  ve gün doğumunda da
Bir kiremit parçasıyım ben  Yoksul bir evden  Bir çoban türküsüyüm. Bir kiremit parçasıyım kırılan düşen  Poyrazda yoksul bir evcden. Bir çoban türküsüyüm ben  Poyraza karşı söylenen. Ulu düşün çatısı çatılırken  Bir kiremit parçası bir çoban türküsüyüm  Gözyaşından alınterinden. Bir kiremit sesiyim ben
Gezdiğim her yerde hatıran dolu  Bilmem ki ben nasıl unutacağım  Ne yazık bu aşkın yok başka yolu  Yarın bu şehirden ayrılacağım. O mahsun yüzüne son defa bakıp  Bütün anıları sana bırakıp  Bu dertli, bu garip başımı alıp  Yarın bu şehirden ayrılacağım. Aldırma görürsen yaşlar gözümde  Şarkımız olacak yine dilimde  Mektubun cebimde, resmin elimde  Yarın bu şehirden ayrılacağım. Bir kilit vurarak aşka, sevgiye  Bir çizgi çekerek senli maziye  Dönmemek üzere artık geriye  Yarın bu şehirden ayrılacağım
An deinen blonden Haaren mein irres Herz  fesselten sie, kann nicht freigesetzt werden Mihriban ?  Der Tod ist nicht heftiger als Trennung an Schmerz  Wer nicht sieht, wird nicht in die Lage versetzt werden Mihriban.. Wird „Geliebte“ erwähnt, fehlt Feder aus der Hand  Meine Augen sehen nicht, verwirrt mein Verstand  Die Flamme in meiner Lampe zittert durch Frostes Band  Liebe kann nicht aufs Papier gesetzt werden Mihriban.. Zuerst Zieren, dann Worte und dann List  Geliebte sorgt, daß Verliebte in allen Munden kreist  Auch wenn es Jahre und Jahrhunderte vergangen ist  Alter Brauch kann nicht abgesetzt werden Mihriban.. Für meine Wunden haben kein Mittel die Mediziner  Wenn Liebe genannt wird, such dann nicht weiter  Zwar haben alle Gegenstände ein Ende aber  Der Liebe kann keine Grenze gesetzt werden Mihriban.. Nicht umsonst ist der Rose des Nachtigalls Huld  Legtest Eis in die Liebesaschee wird zum Glut  Mich wunderte des schwarzen Schicksals Geduld  Stöße sie an den Felsen wird nicht zersetzt werden Mihriban.. Keiner Beschreibung paßt die Bedeutung der Liebe  Nur der Leidende kennt diesen Gram diese Sorge  Ein fester Knoten von Anfang bis Ende das ganze  Konnte nicht, kann nicht auseinandergesetzt werden Mihriban.
İsim nedir ki  Bulutlara yazılır geçer. Yüzüm nedir ki  Akar suya çizilir geçer. Ömür nedir ki  Kurulur bozulur geçer. Sevda nedir ki  Dokunursun süzülür geçer. Şiir nedir ki  Sezilir geçer. İnsan nedir ki  Bir şeylere sevinir üzülür geçer     (Nisan 1993)
Gökler yıkılmış, can dağlarına kar yağmıştır  Güneş ansızın infilâk edip kararmıştır. Ruh nâlândır akşamleyin göğüs kafesinde  Nasıl da handândı bir bayram arifesinde. Bir rüyadan uyanmış, ferahfezadır şimdi  Bilmezsiniz, yâr burcundaki o yiğit kimdi? . Bakışları neden öylesine parlıyordu  Çektirdiği son fotoğrafında ağlıyordu. Bir vedâ iklimiydi gözlerinden yayılan  Belki O’dur, aşkıyla ölüp şehîd sayılan    Ömrünce dünya için ne şikâyet, ne bir âh  Peygamber çiçekleri kokan yolcu: Seyfullah. Bir ömür kutlu bahçelerde gezinip durdu  Yüreğimi sonsuzluğun rengiyle doldurdu. Gidince, çöktü birden muhayyel saraylarım  İntizara gömülecek günlerim, aylarım. Sesinin yankısı var hâlâ kulaklarımda  Sevdiği sözler kıvranıyor dudaklarımda. Hasret yakacak yurdumu yıllar yılı artık  Emanetini bir gül gibi kabrine bıraktık
(Evrenin Efendisine). Dünyanın ağırlığına eklesek,  Yıldızları, ayı, güneşi  Yine de ağır basarsın ey kalbim  Ey kalbimin güneşi....
Deseler ki: “İslâm’ın pınarından içmek suç”  O suçu kabullenir, içerim avuç avuç.. Gökçekimi(sh.1)
Siyam balıkları olsalardı belki okyanusa kaçabilirlerdi, ama değildiler. İnsandılar. Üstelik üçü de erdi. Aileleri yoksuldu. Kimsesizdiler... Arkalarında onları koruyan güçlü, nüfuzlu kişiler yoktu... Birliklerinden kaçıp Rum kesimine sığınmak istiyorlardı... En güvendikleri subay bendim, öyle ki; kaçın, kurtulursunuz, desem hemen o gece her şeyi göze alarak karşı tarafa geçerlerdi...  Kuzey Kıbrıs'ta çok sıcak bir yaz gecesiydi. Nöbetçi subayıydım, odamda tek başıma oturmuş bu cehennemden kurtulmak için gün sayıyordum... Ama onların durumu benimkiyle asla kıyaslanamazdı. Aylardır aldıkları emirlerin sızısı adeta derilerinin içine işlemişti... Bu sızılar gözlerinden okunuyordu. Artık dayanacak güçleri kalmamıştı. En küçük hatalarında subaylardan dayak yiyor, durmadan aşağılanıyor, hakarete maruz kalıyorlardı. Hatta bu davranışlara maruz kalmaları için hata yapmalarına bile gerek yoktu. Onları sırf karanlık zevkleri için, dahası can sıkıntısından döven, aşağılayan subaylar vardı...  Üçü de karşımda duruyor o acının siyahı vurmuş gözleriyle benden bir umut bekliyorlardı. Onları bu korkunç durumdan kurtarmak için neler vermezdim. Ama ortasından bir sınır geçen ve sınırların iki yanında iki ayrı devletin bayrakları olan bir adadaydık... Dedim ya, Siyam balıkları olsalardı, üzerlerinde o üniformalar olmasaydı okyanusa kaçarlardı, diye. Ama ne yazık ki Siyam balıkları değildiler. Kaçmak o kadar kolay değildi... Türk ve Rum devletleri neredeyse hiçbir konuda anlaşamasalar da sadece birbirlerinden firar eden askerleri geri teslim etme konusunda anlaşmışlardı... Üstelik iki devlet de kaçan erleri onlara akla hayale gelmeyen acımasızlıklar yaptıktan sonra geri gönderiyorlardı...  Örneğin Türk birliklerinden kaçan erler çöl ikliminin geçerli olduğu Rum sınırının hemen yakınındaki maden ocaklarında bin bir eziyet altında ve karın tokluğuna birkaç ay çalıştırıldıktan sonra Türk kolordusuna teslim ediliyordu. Firar eden erler kolorduda günlerce dayak yedikten ve bir süre hapis yattıktan sonra Türkiye'deki sürgün birliklerinden birine geri gönderiliyordu. Sürgün birlikleri en kötü iklim koşullarının ve en ağır baskıların olduğu yerlerdi... Ve en acısı askerlik yaptıkları süre siliniyor ve bütün bu eziyete yeniden başlamış oluyorlardı...  Bunları anlattım onlara... Kaçmakla ne kadar haklı olduklarını, ama kaçtıklarında nelerle karşılaşacaklarını... Kararı onlar vereceklerdi...  Bir anda bütün umutlarının yıkıldığını hissettim. Gözlerindeki o tesellisiz hüznü anlatmak çok güç... Çocukluklarından beri içlerine işlemiş emirlerin sızısı bir anda açığa çıktı sanki. O her bir taraftan kuşatılmış hayatları bulunduğumuz odayı kapladı... Hiçbir kaçma fikrim olmadığı halde bir anda onların kaderi benim de kaderim olmuştu...  Biz biraz düşünelim, deyip odamdan dışarı çıktılar. Bir süre sonra geri geldiklerinde yüzlerindeki o yaralı isyan duygusu çaresiz bir kabullenmeye dönüşmüştü...  Vazgeçtik, kalıyoruz, dediler...Ve sonra görecekleri eziyetlere, maruz kalacakları aşağılanmalara, yiyecekleri dayaklara, alacakları emirlere, geri döndüler... Kaçma fikri kafalarında belirdiğinde biraz olsun unuttukları sızılarına yine geri döndüler...  Bense o an orada olmaktan derin bir pişmanlık duymuştum. Bu üç erin bugüne dek çektikleri ve çekecekleri zulümlerin bir ortağı gibi hissetmiştim kendimi...  Köleler ve tiranlardan oluşmuş bu sistemin bir parçası gibiydim orada... Hayatım boyunca baskıdan ve acıdan kaçmanın yollarını düşünmüş, ama kaçışın bedellerini bildiğim ve bunu göze alamadığım için, hep istemediğim yerlerde, istemediğim koşulların arasında sıkışıp kaldığım için kendi köleliğime onları da ortak etmiştim sanki...  Sanki beni birileri durmadan kırbaçlıyordu; bense kırbaçlandığım için benden daha zor, daha umutsuz durumda olanları kırbaçlıyordum... Onlar da bir gün kendilerinden daha zor durumda olacak olanları kırbaçlayacak ve bu böyle sürüp gidecekti...  Varlığım başka birilerinin can çekişmesinin üzerinde yükseliyordu sanki. O altımda can çekişenlerin sayesinde biraz daha üstte duruyordum ve bu durum beni biraz daha avantajlı bir köle durumuna sokuyordu.  Köleler biraz daha avantajlı duruma geçebilmek için, birbirinin üzerine çıkmaya çabaladıkça, tiranlarının yanına ulaşabilmek için kendilerinden daha da aşağıda olanları kırbaçladıkça sistem biraz daha güçleniyor ve yıkılması biraz daha zorlaşıyordu...  Sanki söylediğimiz her söz, yaptığımız her davranış, verdiğimiz her oy bu sisteme yarıyordu...  Evet, verdiğimiz her oy...  Çok yakında yeni bir sefalet oyunu başlayacak. Birileri meydanlara, televizyon ekranlarına çıkıp kendilerine oy vermemizi isteyecekler... Bizim çıkarlarımız adına konuştuklarını, bizi düşündüklerini söyleyerek olmadık vaatlerle sürdürüp duracaklar bu sefalet oyununu... Kendilerinin dürüst, güvenilir, doğru, rakiplerinin ise yalancı, güvenilmez, sahtekar olduklarını söyleyecekler... Yaşadığımız bu derin yoksulluktan, korkunç baskılardan, zulümlerden kurtulabilmemiz için kendi partilerine bir oy atmamızın yeterli olacağını müjdeleyecekler... O bir oyla hayatımızın değişeceği yalanını hırsla söyleyecekler... Partiler bu yalan yarışında öyle çok ileri gidecekler ki, bir süre sonra ülkede gerçek diye bir şey kalmayacak...  Akvaryuma kapatıldıklarında intihar eden ve hep özgürlüğü, hep okyanusları özleyen Siyam balıkları değildik ki bizler... Biz bu coğrafyada yaşamak zorunda bırakılmış, alınlarımıza köleliğin damgası kazınmış, ayakta kalabilmemiz için bizden biraz daha zor durumda olanları kırbaçlamak zorunda olan çaresiz insanlardık...  Partiler de tıpkı birbirleriyle neredeyse hiçbir konuda anlaşamayan, ama kendilerinden kaçmak isteyen köleleri, onlara olmadık eziyetler yaptıktan sonra geri teslim eden devletler gibiler... Tek anlaştıkları nokta bu sanki: Köleleri kaçtıkları yere geri göndermek...  Çoğu insan partiler arasındaki bu gizli ve temel anlaşmayı içten içe bilse de bilmezlikten geliyormuş gibi davranır nedense... Hangi partiye oy verse, aslında sonucun değişmeyeceğine, yoksulluğunun bitmeyeceğine, varlığının üzerine acımasızca yağan emirlerin kesilmeyeceğine inansa da, kaçıp kurtulacağına inandırır kendini... Akvaryumdan çıkabileceği umudu yeter bile onlara, kölelik o kadar içlerine işlemiştir ki, hadi çık, git istediğin yere, deseler, çıkıp gidecek gücü bulamaz çoğu... Birkaçı dışında dönüp yine gelirler akvaryumlarına. Çünkü sızılarından daha baskın çıkar özgürlük korkusu...  Onlar için önemli olan bu kaçıp kurtulma oyunudur... Çünkü bu oyuna kendilerini ne kadar kaptırırlarsa sızılarından biraz olsun kurtulmuş olurlar da ondan... Üstelik çoğu seçim sonuçlarının açıklandığı sabah; inanmış, güvenmiş gibi yaptıkları, oy verdikleri partileri iktidara gelse bile, yeniden bir iş sabahına, bir emir gününe, baskı altına alınmaya kaldıkları yerden başlayacaklarını ve neredeyse derilerinin altına işlemiş olan sızılarını eskisinden daha güçlü hissedeceklerini bile bile kaptırır kendini bu oyuna...  Seçim sandığının önünde birkaç dakikalığına bile olsa kölelikten kurtulmuş olduğuna kendini inandırabilmek için yapar bunu... Bir an için bile olsa kaderinin elindeki oy pusulasında saklı olduğunu sanma umuduna kaptırabilmektir tek arzusu... Hayatını değiştirme gücünün elindeki oy pusulasında olduğunu sanarak, kendisini artık emir alan değil, emir veren biri sayarak bir an için efendi olduğu yanılsaması yaşar... Bu yanılsamasının gerçek olmasını dileyerek oyunu atar sandığa...Bu yanılsama bile ona o kadar iyi gelir ki, yaptığı bu eylemden öylesine hoşnut olur ki, oy sandığına büyülü bir gücü varmış gibi bakar... Sanki onu büyülü kılan ona oy atan eliymiş gibi, eline büyülüymüş gibi bakar...  Oysa kaçı bilir o sandığın düşlerinin tabutu olduğunu? Kaç kişi mutsuzluğuyla, köleliğiyle, sızılarıyla yüzleşmeyi göze alabilirse, o kadar kişi bilebilir onun düşlerinin, umutlarının tabutu olduğunu... Çünkü yüzleşse hayatı umutlarının değil, adaletsizliğin yönettiğini anlar. Bu adaletsizliği yıkacak gücü asla kendinde bulamayacağı için bu yüzleşmekten hep kaçınır.  Tabutlara atılan düşlerle sürer demokrasi oyunu... Demokrasi oyunu köleler olmadan, zalimler, emirler, sızılar, ötekiler, mağluplar, tiranlar olmadan oynanamaz. Kaçıp kurtulmak serbesttir, denir bu demokrasi oyununda... Ama sınırın öbür tarafında birileri sizi bekleyecektir, bunu hiç unutmadan kaçmak isteyen kaçabilir istediği yere. Sınırın öbür tarafında birileri sizi teslim alacak, sizi orada insafsızca çalıştıracak, sonra da kaçtığınız yere yine geri teslim edeceklerdir... Teslim edildiğiniz zaman da onca zaman çektikleriniz yok sayılacak, sizse bir daha kaçmamanız için pişman edilecek, eskisinden daha büyük cezalara çarptırılacaksınız... Geri gönderildiğiniz bu yerde uyandığınız her işgünü kaçıp geldiğiniz günlerden daha zor, daha acımasız, daha ağır emirlerle dolu olacaktır... Sızılarınızın üstüne daha yeni sızılar eklenecektir... Hem siyaset meydanı, adı üstünde insanların terbiye edildiği yer, değil midir? Kimse kaçıp kurtulmayı aklından geçirmesin diye meydanlarda kurulan idam sehpaları değil midir? Çok değil, l960'lara kadar görenler ibret alsın diye 'suçlu' insanlar herkesin önünde asılırdı. Sehpaların kurulduğu yere de 'siyaset meydanı' denirdi. Ortaokul, hatta ilkokul çocukları Yurttaşlık Bilgisi derslerinde Türkiye'nin birçok yerinde belli günlerde kurulan bu meydanlara getirilir, onlara idam sahneleri bütün detaylarıyla gösterilirdi. Yurttaşlık Bilgisi öğretmenleri öğrencilerini okula geri getirdikten sonra konu defterlerine, bugün çocuklara idam edilen bir adam izlettirilmiş, gereken ders verilmiştir, diye yazarlardı...  Artık idam kalkmış olabilir. Bugün öğretmenler öğrencilerine asılan bir insanın boynunun kırılışını, o yağlı sicimin etrafındaki dönüşünü seyrettirmiyor olabilirler... Ama düşler, umutlar, hayatlar yine idam ediliyor... Köleler biraz daha iyi yaşayabilmek telaşıyla kendilerinden daha zor durumda olan köleleri kırbaçlamaya devam ediyor... Oy sandıkları köleleri bir an için kaçıp kurtulma ümidine sürüklüyor ve asıl kaçıp kurtulma düşlerini bir sonraki seçime kadar tahta bir tabuta gömüyor...  Yıllardır diğer köleler gibi ben de bu oyuna kendimi kaptırmış gibi yapmıştım. Ben de onlar gibi oy sandığının önünde birkaç dakikalığına bile olsa kendimi hayatımın efendisi sanıp,  ellerimin büyülü olduğuna inanmıştım... Ama seçim sonuçlarının açıklandığı her sabah eskisinden daha acımasız bir kölelik gününe uyanmış, bir önceki günden daha ağır baskılara, daha derine işleyen emirlere maruz kalmak üzere işyerimin yolunu tutmuştum...  Buralardan kaçıp kurtulacak bir yer olmalı, ama ben şimdiye dek bulamadım... Nereye kaçsam orada köleler ve tiranlar vardı... Her yerde zalimler birbirine benziyordu... Birbirinin rakibi gibi görünseler de bizim gibileri kaçtığımız yere geri göndermek konusunda çoktan anlaşmışlardı...  Nereye gitsem orada hayatı tabutlara atılan düşler değil, adaletsizlik yönetiyordu... Nereye gitsem orada da söylenen her söz, yapılan her davranış verilen her oy bu adaletsizliği biraz daha güçlendiriyordu...  İşte bu yüzden seçimlerde hiçbir partiye oy kullanmak istemiyorum. Çünkü kime oy versem, aslında bir diğerine oy vermiş gibi olacağım... Bütün oy sandıkları aynı havuzun içinde duruyor. Bu havuz ömürlerimizin, umutlarımızın, düşlerimizin gömüldüğü bir bataklıktan başka bir şey değil...  Bizi birkaç dakikalığına düşlerimizin efendisi yapacaklar, ama sonra o bataklıkta boğulurken çıkarttığımız çığlıkların eşliğinde onlara verdiğimiz oyların dökümünü yapacaklar... Çünkü kaçıp kurtulmak için verdiğimiz her oy hepsinin işine gelecek... Söylediğimiz her söz, yaptığımız her davranış, onların çizdiği sınırlarda öğrendiğimiz her şey kurdukları bu adaletsiz sistemi biraz daha güçlendirecek... Köleler kendilerinden daha zor durumda olan köleleri eskisinden daha acımasızca kırbaçlayıp duracak. Hepimiz kendimizden biraz daha altta duranın çırpınışıyla üstte durmaya çabalayıp duracağız...  Bu yüzden seçim sabahı düşlerimin gömüleceği sandık başına değil, bir deniz kıyısına gideceğim... O deniz kıyısında seçim afişi, oy pusulası, parti bildirisi olmaktan kurtulan bir ağaca yıllardır kırbaçlanıp duran sırtımı dayayıp, uzayıp giden denizi seyredeceğim... (1)  Orada başka köleleri kırbaçlayan ellerimin körelmiş şefkatinden utanıp asıl kurtuluşun nerede olacağını düşüneceğim...  Orada yaralı düşlerimi, bastırılmış çığlıklarımı sevip okşayacağım...  Orada umutsuzluğumun içinden çıkarttığım umudun büyüsüyle yıllardır lekelediğim yalnızlığımı teselli edeceğim...  Oradan hep okyanusa karışıp gitmeyi özleyen Siyam balıklarına selam göndereceğim...  (1) Bu seçimlerde 40 milyon seçmenin kullanacağı oy pusulası, seçim afişi ve zarflar için tam 5385 ağacın kesilerek yok edileceği söyleniliyor...
Kendiliğimden şiir yazmadım  Şiir yazdırttı kendini  Hiçbir seviyi ben bırakmadım  Seviler bıraktırttı kendini. Kaçmadığıma bakmayın siz  Döğüştümse namus deyip  Hiçbir kavgayı ben çıkarmadım  Kavgaya zorladılar beni. Bu amansız yarışa kendim girmedim  Soluk soluğa yarışta buldum kendimi  Gönüllü katılmadım hiçbirine  İstesem de istemesem de yarışa kattılar beni. Biliyorum ki yazılan artık yaşanmaz  Ben yazmak istemedim  Yaşamak istedim sevgimi  Kendileri yazdırttılar kendilerini
Ay inceldi ve orman  bir tortu gibi çöktü dibe  Buğusu yoktu toprağın  büsbütün balçıktı yeryüzü. Irmaklar sağırdı ve dağlar  birer aptaldı o hantal gövdeleriyle  Gittikçe büyüyordu rüzgarın beynimdeki ur  Öfkemizden şimşeği yarattık. İnsanı yarattık  (hayır, balçıktan değil)  O gün bugün arayıp dururuz onu  hangi cehenneme gitti, bilmeyiz. Ahmet Telli  Karda İzler. Karda izler bırakıyorum avcılar peşime düşsün  Bir uçurum kenarında vursunlar beni ki dünya  Uğuldayıp duran bir uçurum değil miydi zaten  Karda izler bırakıyorum avcılar peşime düşsün  Siliyor adımı bir dal kırarak çam ormanından  Gibi incelterek yetişiyor ardımdaki tipi bana  Adımı yazıyorum kar üstüne ve ıslığını çığlık  Geçmişim kar sessizliğiyle özetleniyor artık  Bir kahkahayla çekip giderim karlı ovalardan  Bir uçurum kenarında vursunlar beni,vursunlar  Karda izler bırakıyorum avcılar peşime düşsün  Yolculuklar ve ayrılıklarla anlatılabilir ancak  Derim ki kar ve hüzün bir aşkın seyir defteridir  Kar yağıyorken milyon kere hüzün yağıyordur  Karda izler bırakıyorum avcılar peşime düşsün  Ömrüm parmak uçlarımda eriyen bir kar tanesi  yakışmıyor onlara.
Öleceğiz müjdeler olsun müjdeler olsun  Ölümüde öldüren Rabbe secdeler olsun
Elimle musluğunu açtığım sular yandı  Yürüyerek içinden geçtiğim sular yandı  Boyu üç yılı aşan sabır orucu tuttum  İftar vakti olanda içtiğim sular yandı.. (Beşinci Mevsim)
Muhammet Ali'nin kurduğu yoldur  Ak üstünde kara seçebilirsen  Gönülden itikat söyleyen dildir  Ali'nin sırrına erebilirsen. Erenler der seni ceme katarlar  Kötü amellerin taşra atarlar  Bir gün yularından tutup çekerler  Çektikleri yere varabilirsen. Erenler seni de ceme götürür  Kalmış işlerini anda bitirir  Gördüm Hak evinde mihman oturur  Mihmanın gözüyle görebilirsen. Aslı mervan olan ummana dalmaz  Küfre meyledende aşıklık olmaz  Müminin suali ahrete kalmaz  Dünyada cevabın verebilirsen. Pir Sultan Abdal'ım gonca gül olur  Dört kapıdan sana daim gel olur  Dünyadan ahrete doğru yol olur  Verdiğin ikrarda durabilirsen
Kişinin kendine ettiğini  Edemez kişiye hiçbir fani  Bu kahpe hırsı. ne kıskanç kini, ne şarap  Ne de haşhaş edemez..  Kişinin kendine ettiğini tayfun, boran  Dağ, taş edemez.. Kişinin kendine ettiğini  Edemez Kişiye hiçbir fani  tutmazsa gerçek dost elini  kendi kendiyle baş edemez.  Kişinin kendine ettiğini  Sarhoş edemez, ayyaş edemez  Mezar soyan nebbaş edemez...
Dert değil kuş gribi, gam değil kuş virüsü  Esas birinci tehdit Buş oğlu Buş virüsü!  Yerden, gökten, denizden vuruyor ülkeleri  Bertaraf edilmeli saldırgan puşt virüsü! . 16 Ekim 2005/Vakit
İşte zamanın karanlığı, gece gibi,  Geçer bir gölge komadan.  İşte Tanrı nefesli sahiller,  İşte Bizans kopmuş Romadan.  Sakalları uzamış keşişler sırtında,  Bahar halinde bir yük:  Sur örülmüş kıyılarda yokluğa taraf,  Taşlarla, kıskançlıkla ağır ve büyük.  Eski İstanbul, ruh kadar eski,  İnsan daha fazla eskiyemez ki.  Bir boşluk ki göller tadında uzun,  Ya hiçe uzanmış vaktimiz, ya hepe.  Yedi meçhul üstüne açılmış,  Yedi tepe.  Haliç, dünya öküzünün boynuzu, hiç kımıldamaz,  Kımıldar bir kapalı su.  Geçer, asırlar gövdesine, aydınlık,  Uyumayanların uykusu.  Eski İstanbul, hatıralardan eski,  Göresin usul usul gez ki.  Tarumar olmuş,  Daradan, Sardanapaldan anlar.  Gemilerle, kervanlarla dolmuş, çırılçıplak,  Aşkı kaybedenler, bulanlar.  Devir devir kapılarında durmuş,  Nesilleri Asyanın, bu bakış ahu diye.  Sormuş sıcak rüyasını,  Peygamberin orduları, Hu, diye.  Eski İstanbul, eski,  Geçmiş günleri kimse söyletemez ki.  Saz nameleri gelir, din uğruna çarmıha gerileceklerden,  Belki çarmıhsınız, belki sazsınız.  Ölümlerden hangisi gerçek,  Anlıyamazsınız.  Farkedilmez Doğu ve Batı.  Hayaller dolusu cenaze, düşüncelerden.  Ayaklarınızın, ayaklarınızın,  Ayrılışı yerden.  Eski İstanbul, yakın ve eski  Öyle bir ses ki.  Can ile ten susamış, susamış,  Geçmiş de nice güzeller aradan.  Osmanlı padişahı Sultan Mehmet,  Bir seher, kadırgalarını yürütmüş karadan.  Aşk ile dizdiği topları bir bir dizmiş.  Çevirmiş hülyanın her yanını.  Lale gibi vermiş, bir akşam güneşinde,  Yiğit yeniçeri canını.  Eski İstanbul, çok eski,  Rüzgar, şahadete varasın, es ki.  Dil farkı, din farkı iyice azalmış o demlerde,  Bir sis ki bahçeleri, yüzü, cihanı kaplar.  Tekrar güne çıkmış, tekrar hayata, mahzenlerden,  Nur ve hayal ölmüş ellerin yazdığı kitaplar.  Yürümüş yürümüş hilalleri Türklerin,  Allahın havalarına, yalnız ve tek.  Serdengeçtilerle, akıncılarla  Buradan başlamış dünyayı sevmek.  Eski İstanbul, hem rahat, hem eski,  Yaşaması öyle tez ki.
Ne varsa en güzel üç gün üç gece  Bir kıyı şehrinde seninle yaşadık  Tutuştum,elim ellerine değince  Öylesi sıcaktın,öylesi aydınlık. Güzellikten,mutluluktan,sevgiden  Kumların üstünde bir evren yarattık  O dakikalar yaşandı mı sahiden  Bir düş müydü yoksa gercekten var mıydık. Nasıl geçip gidiverdi o zamanlar  O bir daha zor yaşanılır çılgınlık  O alev alev yaktığımız ormanlar. Ey şimdi o kıyı şehrinde kalanlar  Duyun,anlayın,haykırın çığlık çığlık  Böyle bir anı bir daha yaşanmaz artık.
O yüz, her hattı tevhid kaleminden bir satir;  O yüz ki, göz değince Allah hatırlatır...
I . yüreklerimizi gencecik  çıkarıp verebilseydik  üşümezdi göğsümüzde  biber gibi bir uçurum . II . tam da yakalamışken doğanın gizini  bir bir vururken emperyalizmi  toprak ananın geniş kalçalarında  neden kalktın soframızdan  ENVER USTA . günü akşam etmek sana yakışır mı  yakışır mı sana upuzun yatmak  biz yaştakileri ustasız bırakmaz . adam sen de  yatarsan yat  biz dik durdukça  sen ölsen  NE FAYDA!
Yedi tepeye kurulmuş   Pul pul  Gümüş gümüş balıkları   Pul pul  Işıktan sudan örülmüş   Canım İstanbul
sana ey kanımda eriyen kadın  can nasıl dayansın, nasıl dayansın?  mezara çekmekse beni maksadın  önümde o siyah gözlerin yansın. . bir sütun alevsin, bir sütun duman,  yalnız seni görür gözünü yuman.  senden ateşine bir deva uman  bari gitsin kara toprağa kansın. . bir çukur solumda, bir taş sağımda  kabre girdiğim gün bu genç çağımda  öyle bir yüksel ki sen toprağımda  görenler ruhumu tütüyor sansın
Yüreğim sızlıyor bu roman iyi bitmeyecek  Beterin beteri var diyenlere inanmıyorum  Hep böyle havalar besler fırtınaları  Korkarım bu mavi ışık çabuk sönecek  Duymazdım durgun suların bezgin türkülerini  Alışmak ölümün bir başka adıymış bilmezdim . Bir yangın sonu yorgunluğu yakıyor avuçlarımı  Bir rüzgar kulaklarımdan hiç eksilmiyor  Esirgenmiş bir dünyada müthiş yalnızım  Geri dönsen bile ben artık o ben olmayacağım  Yüreğim sızlıyor bu roman iyi bitmeyecek... . Ben mısralarımı kerpiç gecelerinden çekmişim  Beş numara lamba kaderi var mısralarımda benim  Deli çizgi gözlerimi kör etmiş, kör etmiş, kör etmiş  Göçmüş kıtalar üstünde kuşlar dönüyor garipsi  Çığlık çığlığa kuşlar dönüyor evcil ve tedirgin  Gök mavisi bir türkü dolanmış yüreciğime  Selsele yolculuklar tütüyor gözlerimde, neyleyim  İnsan demişim, kitap yüzlü insanlar demişim gidemiyorum... . Kaderim kaderleri demişim güzelim  Sen olmasan ben böyle değildim  Böyle uysal ve kırılmış değildi şiirlerim  Bir yangın sonu yorgunluğu yakıyor avuçlarımı  Yüreğim sızlıyor bu roman iyi bitmeyecek... . Rüzgâr gibi ağustos geçti ellerimizden  Meyvalar bizi bal renkli günahlara çağırıyorlar  Bir yanda yaşanmamış günlerin hırsı  Bir yanda boşa geçen gecelerin acısı  Malum o dramın en güzel perdesindeydik  Ağustos şarap olmuş, kanımıza akmıştı  Göçmüş kıtalar üstünde kuşlar gibiydik  Her gören didik didik bizi denetliyordu  Biz kendi derdimize düşmüştük... . Orda da akşamlar olacak güzelim  Kanlı mendil gibi ağustos akşamları  Şu benim çektiklerimi görmeyeceksin  Belki yanında başkaları olacak  Belki düşlerine bile girmeyeceğim  Gün oldu acıların şiirini yaşadım  Gün oldu zehir gibi yokluğunu yaşadım  Bana sen ne diye duyurdun yalnızlığımı  Ne diye gurbet gibi mısralarıma sindin  Dokunsan parmaklarıma tutuşacağım... . Yere batan şehrin tek yalnızıyım  Yüzyılın ağrısını anlayarak çekiyorum  Ekmeğime barut sinmiş bulanık özgürlükler  Tepmişim rahatımı, boynu bükük mutluluğumu  Yaşıyorsam erkekçe yaşıyorum... . Düşün ki coğrafyanın en güzel yerindeyiz  En güzel günlerinde gençliğimizin  Ölümden ötesini aklım almıyor  Beterin beteri var diyenlere inanmıyorum  İstesek cenneti kurtarabiliriz  Ben bir ışık için tepmişim rahatımı  Bu güleç yüzlülerin, bu acı türkülerini  Bu yoksul yerleri anlayarak seviyorum  Delicesine anlayarak güzelim  Yüreğim sızlıyor bu roman iyi bitmeyecek
*Şarabım aşk ateşidir,hele onun eliyle sunulursa öyle bir ateşe odun kesilmezsen yaşamak haram olur sana.  *Söz dalga dalga coşmada amma onu dudakla,dille değil,gönülle canla anlatman daha iyi.  *Aşk nedir,bilmiyorsan gecelere sor,şu sapsarı yüzlere,şu kupkuru dudaklara sor.  *Su nasıl yıldızı,ayı aksettirir,gösterirse bedenler de canı,aklı bildirir,gösterir.  *Can,aşktan binlerce edep öğrenmede,öylesine edepler ki mekteplerde okunup öğrenilmesine imkan yok.  *Gökyüzünde,yıldızlar arasında parlak ay nasıl görünürse aşık da yüzlerce kişi arasında öyle görünür,o göründümü herkesin parlaklığı söner.  *Akıl bütün gidilecek yolları bilse bile,gene aşk yolunu bilemez,şaşırır kalır.
Bir gündü, hava ılık   Ve cadde kalabalık. Bir kadın sapıverdi önümden dönemece;  Yalnız bir endam gördüm, arkasından, ipince.  Ve görmeden sevdiğim, işte bu kadın dedim,   Çarpıldım sendeledim.. Bir gündü mevsim bayat   Ve esnemekte hayat.....  Dönemeçten bir tabut çıktı ve üç beş adam;  Yalnız bir ahenk sezdim, çerçevede bir endam.  Ve tabutta, incecik, o kadın var, anladım;   Bir köşede ağladım.....
Çeke çeke ben bu dertten ölürüm  Seversen Ali'yi değme yaram  Ali'nin yoluna serim veririm  Seversen Ali'yi değme yarama. Ali'nin yarası yar yarasıdır  Buna merhem olmaz dil yarasıdır  Ali'yi sevmeyen Hakk'ığn nesider  Seversen Ali'yi değme yarama. Bu yurt senin değil konup göçersin  Ali'nin dolusun bir gün içersin  Körpe kuzulardan nasıl geçersin  Seversen Ali'yi değme yarama. Ilgıt ılgıt oldu akıyor kanım  Kem gelde didara talihim benim  Benim derdim bana yeter ey canım  Seversen Ali'yi değme yarama. Pir Sultan Abdal'ım deftere yazar  Hilebaz yar ile olur mu pazar  Pir merhem çalmazsa yaralar azar  Seversen Ali'yi değme yarama
Önce sesin gelir aklıma  Çaresiz kaldıkça hep seni düşünürüm  Güzel olan, dolgun başaklardaki sarışın sevinçli!  Sonra cumartesi günleri gelir  Sonra gökyüzü gelir hemen kurtulurum  Bir yağmur yağsa da beraber ıslansak.. Kırk kere söyledim bir daha söylerim  Savaşta ve barışta karada ve denizde  Düşkünlükte ve esenlikte  Zamanımız apayrı bize göre  Yanmana olduk mu elsele  Aç kalsak ağlamayız biliyorum.. İçim güvercinleri okşamış gibi rahat  Sen yanımdayken ister istemez  Geniş meydanlarda akşam üstleri  Üs tüste üç kere deniz üç kere çınarlar . Sen yanımdayken ister istemez  Uzak ırmakları hatırlıyorum.. Araşıra düşmüyor değil aklıma  Yabancı kadınların sıcaklığı  Ama Allah bilir ya ne saklıyıyım  Yanında ihtiyarlamak istiyorum.
Cığara içmek için bu millet  Yılda bir trilyon 200 milyar sayıyor...  Bu zebella meblağın yüzde altmışı  Dolaylı vergi olarak kaydediliyor  Bütçenin yüzde yani...  Madem emir büyük yerden geliyor  Be bakın bütün kokarcalar. 'Zehir bu içtiğiniz! ' diye bas bas bağırıyor,  Sağlığımızı geçik, yok ya zaten!  Sırf görülsün diye kim mert, kim namert  Bırakalım çocuklar, bu mereti,  Şu Dr. Nikotin denen kafirin icadını  Bırakalım hep birden Allah Aşkına!  Dişimizi sıkalım biraz! . Gün gelir, püfürdetiriz sonra  Neşemiz neşe,  Elcağızımızla ekip derlediğimiz,  İplere dizip güneşlerle kuruttuğumuz  Güzelim sarı sarmalarımızı  Tüttürdüğümüz fabrika bacaları gibi  Bu rejimin cenazesine karşı  Günahı yöneticilerin boynuna!  Emir onlardan,bizden uyması! ...
Sabah mezarlığa vardım,  Baktım herkes ölmüş yatar,  Her biri çâresiz olup,  Ömrünü yitirmiş yatar.. Kimi yiğit, kimi koca,  Kimi vezir kimi hoca,  Gündüzleri olmuş gece,  Karanlığa girmiş yatar.. Vardım onların katına,  Baktım ecel heybetine,  Ne yiğitler muradına,  Daha ermemiş yatar.. Nicelerin bağrın deler,  Kurtlar üstünde gezeler,  Gepegencecik tâzeler,  Gül gibice solmuş yatar.. Yarı kalmış tüm işleri,  Dökülmüş inci dişleri,  Dağılmış sırma saçları,  Hep yerlere düşmüş yatar.. Çürüyüp durur tenleri,  Hakka ulaşmış canları,  Görmez misin sen bunları?  Nöbet bize gelmiş yatar.
Güz sabahı buğusunda bir salkım üzüm mü avuçlarımdaki ne?  Ayışığı yansıyor yüzüne.  Ben böyle bulutsu yüzü, ben böyle ışıksı yüzü  bir onyedi yaşındakinde gördüm,  bir de şimdi düşümde.
Olur, aramam seni ve kimseyi  Anıları pas tadında bırakırım  Konuşacak ne kaldıysa kalsın  Susmaktır birşeylere saygılı kılan  Ayrılık da bir olanaktır bilirsin  İnce bir sis, bir hüzün örtüsü  Dumanlı bir ıslık yakışır şimdi  Dudaklarıma, bırakıp giderim  Söz / de sararır biterken bir aşk  Kediye iyi bak çiçekleri sula  Diyorsam da aldırma sözlerime  Alışkanlık işte başka birşey değil  Söz / de sararır biterken bir aşk
sen beni hazırlama sakın sen de bana gel  ölmüş ölü olmuş hüseyne hasana gel. elleri koku dağıtırdı nasıl bir koku  suya gel kana gel bir yeni hasana gel. o öldü çünkü bir gülü tutmuştu bilmeden  sen istersen her gün gel her sene gel. gel beyazlıkları elle türlü kokuları biç  günler karardığında davran hep sana gel. ne yap yap hazırla kendini anladın mı  ne yap yap meselâ ısıtıp dökündüğün sularla bile bana gel. hatırlanmış bir gül ben de hatırlarım kolaydır  ölmüş mü ölmemiş mi hüseyne hasana gel. hüseyin de öldü ölür hasan da öldü ölür  ölen ve dirilen o bitmez insana gel
Gazel. Mürde cânım iltifâtundan bulur her dem hayât  Ölürem ger kılmasan her dem mana bir iltifât. Yaza bilmez leblerün vasfın temâm-ı ömrde  Âb-ı Hayvân verse kilk-i Hızr'a zulmetden devât. Men fakîrem sen ganî vergil zekât-ı hüsn kim  Şer' içinde hem manadur hem sana vâcib zekât. Görmeyince ışkunı îmâna gelmez âşıkun  Yüz peygamber cem' olub gösterseler min mu'cizât. Mazhar-ı âsâr kudretdür vücûd-ı kâmilün  Feyz-i fıtratdan garaz sensen tufeylün kâ'inât. Cevher-i zâtundadur mecmu-ı evsâf-ı kemâl  Bu sıfât ile ki sensen kandadur bir pâk zât. Işka tâ düşdün Fuzûlî çekmedün dünya gamın  Bil ki kayd-ı ışk imiş dâm-ı ta'allûkdan necât
Sülünün yüzü bir atmosfer olayıdır.  Rasgele yazarı avcıdan öğrendim:  Yabanördekleri donmasın diye,  Suya nöbetleşe kanat vururlar.. Ve işte şamandırasıyla Beşiktaş'ınız,  Çapraşık bir yüzyılı geriye atar;  Tanrım siz şu uzun Anadolu'yu  Çocukluk günlerinizde mi yarattınız? . Senaryocu bayanla bir bankta oturuyoruz  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Gönlümün yok niyeti  Açılmak için sana.  Çektiğim eziyeti  Yüzümden anlasana!. Ben,ki her damla derdim  Deniz olsun dilerdim,  İpi elimle verdim  Benliğimi alsana.. Kan doldurup tasımı,  Sildim gönül pasımı,  Taşa açtım yasımı,  Söylemedim insana!
Ömrümde nice sızı var  kışların önü, sonu var.  Kalbim bu kuşatmalarda dar;  dağlarda ölmek isterim.. Ben ateşten, hınçtan doğdum.  Üç beş kuruşa kul oldum,  yetmedi de mahpus oldum;  dağlarda ölmek isterim.. Kaç mevsim ağladım kaldım,  tutuşan özlemle yandım,  kentler zalimdi dayandım;  dağlarda ölmek isterim!  __________________  * Hece ölçüsüyle şarkı sözü olarak yazılmıştır.
Uçtum ateş üstüne  Dağlansın diye sızım  Sorma halim ne olur  Yoruldum anlamsızım. Yağmur doldu içime  Acım sigarasızım  Uyuyor musun anne  Ben geldim vefasızım . Suç oldu suç üstüne  Her şarkım her yazım  Vuruştum türkülerle  Kanla beslendi sazım. Bir rüzgarın önünde  Kaçağım kuralsızım  Duyuyor musun anne  Yalnızım çok yalnızım. Ah dağılsam dizine  Uyusam doymaksızım  Sabah olmasa gece  Kaçmaktan dermansızım. Sür beni gül yüzüne  Ki sende kalsın sızım  Ağlıyor musun anne  Gidiyor hayırsızım.. (Almanya 13.02.2001)
Ya zamanından çok erken gelirim  Dünyaya geldiğim gibi  Ya zamanından çok geç  Seni bu yaşta sevdiğim gibi. Mutluluğa hep geç kalırım  Hep erken giderim mutsuzluğa  Ya her şey bitmiştir çoktan  Ya hiçbir şey başlamamış. Öyle bir zamanına geldim ki yaşamın  Ölüme erken sevgiye geç  Yine gecikmişim bağışla sevgilim  Sev'iye on kala ölüme beş
Bilin: Halkın ekmeğidir adalet.  bakarsınız bol olur bu ekmek,  bakarsınız kıt,  bakarsınız doyum olmaz tadına,  bakarsınız berbat.  Azaldı mı ekmek,başlar açlık,  bozuldumu tadı,başlar hoşnutsuzluk boy atmaya.. Bozuk adalet yeter artık!  Acemi ellerle yuğurulan,iyi pişirilmemiş adalet yeter!  Yeter katıksız,kara kabuklu adalet!  Dura dura bayatlayan adalet yeter! . Bolsa insanın önünde ekmek,lezzetliyse,  gözler öbür yiyeceklere yumulsada olur.  Ama her şey bollaşmaz ki birdenbire...  Bilirsiniz,nasıl bolluk doğurur ekmek:  Adaletin ekmeğiyle beslene beslene.. Ekmek her gün nasıl gerekliyse nasıl,  adalet de gerekli her gün,  hem o,günde bir çok kez gerekli.. Sabahtan akşama dek,iş yerinde,eğlencede,  hele çalışırken canla başla,  kederliyken, sevinçliyken,  halkın ihtiyacı var pişkin, bol ekmeğe,  günlük, has ekmeğine adaletin.. madem adaletin ekmeği bu kadar önemli,  onu kim pişirmeli, dostlar, söyleyin? . Öteki ekmeği kim pişiren? . Adaletin ekmeğini de  kendisi pişirmeli halkın,  gündelik ekmek gibi.. Bol,pişkin,verimli.
Bu gün ol dilber-i rana  Benimle oldu hem-saye  Ki yüzü güneşe benzer  Latif kaşlarıdır aya. Beli ince,boyu uzun  Yüzü hubdur,sözü mevzun  Dili sihri,okur efsun  Gönlümü verdi yağmaya. Benim gönlüm alan dilber  Yüzü hubdur, sözü enver  Güzeldir 'Allah-u Ekber'  Ne güzel beslemiş daya. Dedim:Ey hubların şahı  Terrahhüm eyle billahi  Gönül ikliminin mahı  Bu günü salma ferdaya. Dedim:Dilber lebin emsem  Olurdu derdime derman  Dedi:Vakti değil,ebsem  Düşersin ceng-ü kavgaya. Dedim:Dilber beni öldür  Gerek ağlat,gerek güldür  Nesimi çün sana kuldur  Serini koymuş ortaya
(Adnan Menderesin İdamı Üzerine Üstad Bu Şiiri KalemeAlmıştır) . Zeybeğimi bir kaç kızan,vurdular  Çukurda üstüne taş doldurdular  Ya bir de kalkarsa diye kurdular. Zeybeğim Zeybeğim ne oldu sana  Allah deyip şöyle bir doğrulsana! . Zeybeğim kalkamaz dirilemez mi?  Odası mühürlü girilemez mi?  Şu ters akan sular çevrilemez mi? . Ne güne dek böyle gider bu devran  Zeybeğim bir sel ol bir çığ ol davran! . Kır at zincirlenmiş ufuk sahipsiz  Han kayıp hancı yok konuk sahipsiz  Baş köşede sırma koltuk sahipsiz. Kızanlar,dört yandan hep abandınız!  Zeybeğin kanına ekmek bandınız! . Bilemem susarak ölmek mi hüner?  Lisan çıldırıyor dil nasıl döner?  Ondan son iz uzak,uzak bir fener. Öldü mü? Çatlarım yine inanmam!  Diriye yanarım ölüye yanmam! . Zeybek kaybolduysa bunca kayıp ne?  Tesbihi dökülmüş aranır nine  Balonu yok ağlar çocuk haline. Zeybeğim; dünyayı aldın götürdün  Bir öldün beni de binbir öldürdün! . Beyni tırmık tırmık pençelere sor!  Mevsim niçin ölgün bahçelere sor!  Sor; çukuru nerde,serçelere sor! . Ağla,bir dinmeyen hasrete ağla  Zeybeksiz yolları gözetle ağla! ..... (1964)
Bu böyle sürüp gitmeyecek biliyorum  Bir sabah bir dilencinin avuçlarına bırakacağım kalbimi  Kim ne derse desin!  Tahammülüm kalmadı artık  Bıktım seni sensiz yaşamaktan  Nasılsa döneceğin yok senin  Çıldıracağım bu gidişle  Allah kahretsin! ... Durup durup seninle gezdiğim yerlerde dolaşıyorum  Sanki köşe başından sen çıkacaksın  Sanki duraklarda beni bekliyorsun  Geçen gün birine rastladım aynı sokakta  Saçları sen gözleri sen kaşları sen  Koştum heyecanla peşinden  Ve hayatımda ilk defa bir tokat yedim senin yüzünden  Allah kahretsin! .... Dünya ateşler içinde  Savaşlar almış başını gidiyor  Afrika'da insanlar açlıktan ölüyor  Bense bu gidişle sensizlikten öleceğim  Umurunda mı senin?  Kimbilir hangi cehennemdesin?  Allah kahretsin! ... Hangi masaya otursam  Senin sevdiğin içikiyi koyuyorlar önüme  Vazomda hep senin sevdiğin çiçekler  Ve dudaklarımda hep senin sevdiğin şarkılar  Senin doğumgünlerini kutluyorum senden habersiz  Ve her sabah dualar ediyorum mutluluğun için  Ne yapsam, ne etsem, nereye gitsem  Ecel gibi peşimdesin  Allah kahretsin! ... İşte böyle bir sevda benimkisi  Bu zamanda, bu devirde  Haklısın adam olacağım yok benim  En güzeli artık son vermek bu hayata  En korkunç uçurumlardan bırakmak kendimi  Ya da en yüksek tepelerden  En uçsuz bucaksız denizlere bırakmak bedenimi  Ama içimde sen varsın  Ya sana bir şey olursa?  Allah kahretsin! ..
Saçlarında şimşek parçaları, dilinde kırağı,  Sen kimin yetimisin,  Kimi bekliyorsun durduğun yerde?  Sağır bir günün sonunda dilsiz bir gece  Sarıp sarmalıyor seni,  Gökyüzü gıcırtıyla kapanıyor üstüne.  Bak ömrün yarılandı,  Karanlığı kullanmayı öğrenmelisin.  Yazısı akmış ıslak bir sayfa elinde,  Yara bere içinde morarıyor şiirlerin.. Artık tutunacak kimsen kalmadı,  Nasıl biliyorsan öyle düğümle zamanı.  Bütün ölümleri gör,  Birini evlat edin kendine.  Oysa sen, boş bir kabın taş darası.  Yine de denkleştirip gidiyorsun hayatı.  Tuzağa yem, hançere bağ oluyorsun.  Zehire katıyorlar seni, şair ne duruyorsun  Gemilere bin, trenlere atla.  Kimsenin umursamadığı, hiçbir işe yaramayan  Kaldır şu gereksiz tanıklığı ortadan.. Ne kadar tıkasan kulaklarını,  Duymamaya çalışsan  Göğsünde bir titreşimdir konuşmaları.  Görmesen seslerden anlıyorsun.  Kazdıkları çukuru, ördükleri duvarı.  Çakılısın buzdan çivilerle  Boynu bükük bir haçın üstünde.  Yerde buluyorsun kendini her sabah,  Yeniden gerilmek üzere,  Saçlarında şimşek parçaları, dilinde kırağı  Daha ne bekliyorsun durduğun yerde? . Katmerli yalanı gördün, yalınkat gerçeği,  Bilicinin ürpererek söylediği  Sevgi gereksinimlerini gördün kimilerinin,  Tırnaklarını denemek için  Yılanın deri değiştirmesini,  Gülüşün kurdunu, sineğini gözün;  Yüreğinde bir ağaç gürültüyle devrilirken,  Aksayarak yürüyen umudun arkasından  Gülün kanayan hüznünü gördün.. İşte tanıksın ölümün pazarlık ettiğine  Toptan ve perakende,  Pantolon ütüsünün keskinliğine,  Bozulup bütünlenmesine paranın,  Mevsimsiz bir çocuğun kekre yüzüne,  Yabancı işçiliğine martının  Deniz olmayan bir uzak ülkede,  Daha binlerce, binlerce şeye.  Yaz bunları ve imzala sana yetecekse.. Bana delik deşik bir yürekle  Pası küflü, çürümeyi söyle.  Yangın yerlerinin katran gözyaşlarını,  Bana göçüğün kırık kemiklerini,  Sancısını suyun, rüzgarın yırtık yerini  Ve bunlardan payına düşeni söyle.  Ne kadarı kaldı babandan,  Sen ne ekledin üstüne,  Acının sana getirdiği ürem ne?  Şair bana mutluluktan söz etme,  Beyaz baston kullanan bir dille.. İşte tanıksın daha nelere?  Testi gömüyorlar göğsüne eskisin diye,  Keçe gibi kimi zaman, parlatmak için  Bakır kaplara sürüyorlar seni  Şair hiçbir tansık bekleme,  Dolaş yıkıntılar, çöplükler içinde,  Sen ey gülünç ve deli mesih;  Ölmeyi bilmediğine göre,  Saçlarında şimşek parçaları, dilinde kırağı  Pelteleşmiş yapışkan haçını  Islık çalarak sokaklarda sürükle.
Ne kadar ufuk değişsekte  Yürekte ahenksizlik kalan  Kişiler kişiler kişiler  Bütün bu saçmalıklar içinde  Sadece dekoru bize kalan. O alıp hep eve getirirdi  Aptal ve yobaz olanları  Okurdum tembelce uzaklaşmayı  Mevsimden kaçan bir gün gibi  Sadece dekoru bize kalan. Ne kadar balık değişsekte  Bütün sulardır tatlı olan  Bütün gözyaşları buharlaşan  Aylar geçip skor yazan  Sadece dekoru bize kalan. Ne kadar hapishane değişsekte  Ruhumuz ve bedenimiz taşınan  Aylar geçip skor yazan  Bu kadar iğrenç ihanetteler  Ateşler ve esinlikler  Sadece dekoru bize kalan. Kalp bu ekmek gibi kırdığımız  Sığırcık kuşları onu gagalayan  Gitmeliydim kalmak oldu hatamız  Meşalenin son ışığından  Sadece dekoru bize kalan. Louıs Aragon. Çeviren: Lolan
Görüntüleri arasında karanlık gecenin  Yitirilmiş sevincin düşünü kurdum.  Ama kalbimi kırarak beni uyandırdı  Görüntüsü yaşamın ve ışığın.. Ah! Düş olmayan bir şey var mıdır gündüzleyin  Gözlerinde geçmişten gelen bir ışıkla  Çevresine bakan kişi için? . O kutlu düş-o kutlu düş,  Bütün dünya kınarken  Tarlı bir ışık gibi neşelendirdi beni  Yalnız bir ruha yol gösteren.. Ne olmuş geceleyin ve fırtınada  Titriyorsa yükseklerdeki ışık?  Daha berrak bir sey var mıdır  Gündüz parlayan yıldızından, gerçeğin!
Anlatamam derdimi dertsiz insana  Derd çekmeyen dert kıymetin bilemez  Derdim bana derman imiş bilmedim  Hiçbir zaman gül dikensiz olamaz. Gülü yetiştirir dikenli çalı  Arı her çiçekten yapıyor balı  Kişi sabır ile bulur kemali  Sabretmeyen maksudunu bulamaz. Ah çeker aşıklar ağlar zarınan  Yüce dağlar şöhret bulmuş karınan  Çağlar deli gönül ırmaklarınan  Ağlar ağlar göz yaşların silemez. Veysel günler geçti yaş altmış oldu  Döküldü yaprağım güllerim soldu  Gemi yükün aldı gam ilen doldu  Harekete kimse mani olamaz
sabahın köründe çıkıyorsunuz evden  kaybedilmiş savaşın utancı  sabahın köründe. gölgeniz. kardeşten ötesiniz belediye otobüslerinde  teriniz etiniz karışıyor birbirine  evin delisi gibi kanıksadınız  kadıköy karaköy vapurundaki sinan’ı  sırayla geçer uykulu gözlerinizden   işportacılar dilenciler martılar. ve en aptal uyumu dalganın. fakat. birdenbire bir mendirek gibi girer göğsünüze  denizde ölü bir balık olmak isteyen kadın. nanikçe bir şey var şu intiharda  azbiraz mizah yani  geçer geçmez aklınızdan  oracıkta. yüzünüzü donduran. inatla duruyorum işçıkışlarında  ellerim gökyüzü kadar geniş  hem kör hem topal. siz böyle nereye     Haziran 1988   (suda seken hayat,1993)
Ufkumda bulutlar kümelerken kara bahtım,  Ben her gönül ufkunda doğan sabahtım.  Devran herkese taslarla zehir sundu da birden  Ben herkese bir neşe yarattım o zehirden.  Bir köprü kurup, zulmetin ardında, seherle,  Bildim gülüp eğlenmeyi ömrümce kederle.  Alnımdaki her çizgi beyaz bir gece saklar,  Bir başka şafaktır saçımın gördüğü aklar.  Farkım ne, emel kaynağı bir körpe çocuktan,  Mademki henüz gelmedi son yolcum ufuktan?  Ömrümce neden yılları zincir gibi çektim,  Mademki bir aşk uğruna can vermeyecektim?  Bir müjde taşır her gün uzaktan bana rüzgar;  Elbet gelecek, gelmedi, bir beklediğim var! . Son beklediğim gelmeden, ölsem de yüzünde,  Devran bulacak yar ile ağyarı hüzünde.  İsmim gezecek pembe dudaklarda elemle,  Gözler dolacak bir çocuk ölmüş gibi nemle,  Bir günde doğup can veren altın kelebekler,  Bizden daha genç bir şair öldü diyecekler!
Basmane’de Gaziler Caddesi’ne  küçük bir yağmur götürdüm  siz böyle akşamüstü görmediniz. gizlice bir şarap tuttum  yine o şehir korkusu  ola ki simsiyah sarhoşum  içimde elektrik uğultusu  bir de kötümserlik sebepsiz. şurda yeşil gözlü bir çocuk  nylon geçirmiş şapkasına  Ferid’e benzettim azıcık  kim bilir belki de başkasına  yetişkin eli yüzü tertemiz. Basmane’de Gaziler Caddesi’ne  kırık çocukluğumu götürdüm  siz böyle akşamüstü görmediniz. camların rengini beğenmedim  bütün mor bıyıklar yabancı  şekersiz çaylar içindeyim  gece makaslarında bekçi  sabaha karşı hırsız. bu afiş bir sinema tuzağı  düşme o kızın arkasına  yemyeşil kolu bacağı  cıgara yapışmış dudağına  dördüncü gecedir uykusuz. Basmane’de Gaziler Caddesi’ne  ürkek bir çarşamba götürdüm  siz böyle akşamüstü görmediniz
Severim ben seni candan içeri  Yolum vardır bu erkandan içeri. Beni bende demem bende değilim  Bir ben vardır bende benden içeri. Nereye bakar isem dopdolusun  Seni nere koyam benden içeri. O bir dilber dürür yoktur nişanı  Nişan olur mu nişandan içeri. Beni sorma bana bende değilim  Suretim boş yürür dondan içeri. Beni benden alana ermez elim  Kim kadem basa sultandan içeri. Tecelliden nasip erdi kimine  Kiminin maksudu bundan içeri. Kime didar gününden şule değse  Onun şulesi var günden içeri. Senin aşkın beni benden alıptır  Ne şirin dert bu dermandan içeri. Şeriat tarikat yoldur varana  Hakikat meyvası andan içeri. Dini terk edenin küfürdür işi  Ol ne küfürdür imandan içeri. Unuttum din diyanet kaldı benden  Bu ne mezhep dürür dinden içeri. Süleyman kuş dilin bilir dediler  Süleyman Süleyman'dan içeri. Geçer iken Yunus şeş oldu dosta  Kim kaldı kapıda andan içeri
Bugün iki kez yağdı yağmur;  iki kez eskidim sanki.. İki ömrü kol kola yaşadım ben;  biri nergis bahçesi, diğeri mahşer yeri.. Hep iki şömine yandı yüreğimde;  birinde ateşti, diğerinde kül.. Ve iki kez âşık oldum;  bundandır iki kez ölmüşlüğüm.. Sonra bir serüvende ikiye böldüm ömrümü;  şimdi sömestrdeyim.. İlk iki kitabımdan sonra sıtmaya tutuldu coşkum;  daha depremlerleyim.. Ve iki kere iki,  kitabımda benim,. ya çok eder  ya sıfır...
Kart maymunlar yuvalandı ağaca  Soylu gülün saf rengini bozdular  Ötüyorlar kurbağaca, kargaca  Soylu dilin ahengini bozdular... 22/08/2005/Vakit
Boynu yeşil gövel ördek  Sana bir göl gerek idi  Kanadının biri yeşil  Biri de al gerek idi. Bir göl gerekti yüzmeğe  Yüzüp eğrice gezmeğe  Aşıkın bağrını ezmeğe  Sana bir dil gerek idi. Bulunmaz aşkın ilacı  Sevip ayrılması acı  Yüzdüğün gölün sıyacı  Karanfil gül gerek idi. Karac'oğlan fikrinde  Daim Hakk'ın zikrinde  Ak göğsünün çukurunda  Sana bir ben gerek idi
işkenceden geliyorum  çığlık çığlığa üstüm başım  değemem dudağımı dudağına  elektirik kokuyor ağzım. kelimelerim birbirine vurur  gözlerim yanar ağlarsam  dalga dalga uçardı saçlarım  ben de koşardım bir zaman. işkenceden geliyorum  acıyı umuda kattım  uzatma sarılası boynunu  kollarımı askıda bıraktım. yumuşak yataklar arama  başımı koyacak bir yer bulurum  hem ben uyursam artık  şimşekli bulutlarda uyurum. yıkılma sakın bırakma kendini  taşırım ben bu çarpık gövdeyi  seni yitirmek de olsa ucunda  yendim işkencede işkenceyi
Diyelim  ki sessiz gecede poyraz…. Sis çökmüş o heybetli dağlara;  yurdun  da kar altında, gözlerin gök-  yüzünde bir dolunay.. Diyelim ki sınamışsın uzaklığın ihanetini.  Seslere çarpmış sesin,  ama ulaşmamış hiçbir yere nefesin…. Diyelim ki şarabın dökülmüş, suların kesik,  bu hayat seni bir oyuncak sanıyor.. Diyelim ki sana çıldırmak yasak, sana ağlamak  yasak, yarın yasak, düş yasak.  Diyelim ki üşüyorsun kısacık bir ömrün sığınağında;  bir çay bile ısmarlamıyor hayat! . Diyelim ki lekesiz hiçbir şey kalmamış artık;  sis çökmüş güvendiğin dağlara.... Kederli bir süvari ol,   Orda, sen orda!   Bıkma atını mahmuzlamaktan,   bıkma bu puştlar panayırında   berrak nehirler aramaktan…. Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,   kalbindeki tomurcuğu bahara büyüt;   o tomurcuk düşlerinin yağmuruyla ıslansın.. Çünkü her insan bir limandır başucunda tekneler;   çünkü herkesin hüznü kocaman, aşkları dalgın…   Kimi kanıyor şahdamarından,   kimi bozgununda yetim dervişan,   kimi aşklarıyla, düşleriyle perişan…. Yamalı yerlerinden kanıyor hayat,   tutunduğun günlerinden soluyor hayat.   Bu yüzden salıver düşlerini kendi uğruna yansın,   salıver düşlerini ateşlere abansın! . Tutunduğun günlerinden solarken hayat,  bıkma atını mahmuzlamaktan;  bıkma sendeki insan için,  derin uçurumlar arşınlamaktan.... Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,  bir gün rüzgâr esecektir suların serinliğinden;  bir gün kırlangıçlar geçecektir göğün genişliğinden.. Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,  kalbindeki tomurcuğu bahara büyüt,  o tomurcuk düşlerinin yağmuruyla ıslansın;  çünkü senin de bir ütopyan varsa,  i n s a n s ı n…
Her sabah her sabah gelir geçerler  Dünyalar durdukça durası kızlar  Bir vefa görmedim kaşı karadan  Allahım, muradım veresi kızlar. Tanımadım kirpiğinden, kaşından  Ayırmadım yareninden, eşinden  Öpe idim gerdanından, döşünden  Gelin olup bize gelesi kızlar. Donadaydım yeşil ile al ile  Besleyeydim şeker ile bal ile  Boğum boğum al kınalı el ile  Al, yeşil gerdeğe giresi kızlar. Kızlar güzel güzel, aslı huriden  Yeryüzünü lale, yesil bü'rü'den  Kasvetli gönlümün gamın eriden  Karanlık kalbimin çırası kızlar. Karac'oglan gam yükünü götürür  Her kötüyü yad ellere getirir  Kulağı küpeli oğlan getirir  Babası evine giresi kızlar
Benim adım dertli dolap  Suyum akar yalap yalap  Böyle emreylemiş Çalap  Derdim vardır inilerim. Ben bir dağın ağacıyım  Ne tatlıyam ne acıyım  Ben Mevla'ya duacıyım  Derdim vardır inilerim. Dolap niçin inilersin  Derdim vardır inilerim  Ben Mevla'ya aşık oldum  Anın için inilerim. Beni bir dağda buldular  Kolum kanadım kırdılar  Dolaba layık gördüler  Derdim vardır inilerim. Dülgerler her yanım yondu  Her azam yerine kondu  Bu imkan Hak'tan geldi  Derdim vardır inilerim. Suyum alçaktan çekerim  Dönüp yükseğe dökerim  Görün beni neler çekerim  Derdim vardır inilerim. Yunus bunda gelen gülmez  Kişi muradına ermez  Bu fani de kimse kalmaz  Derdim vardır inilerim
Öyle bir hayat yaşadım ki  Cenneti de gördüm cehennemi de  Öyle bir aşk yaşadım ki  Tutkuyu da gördüm pes etmeyi de  Bazıları seyrederken hayatı en önden  Kendime bir sahne buldum oynadım  Öyle bir rol vermişler ki  Okudum okudum anlamadım  Kendi kendime konuştum bazen evimde  Hem kızdım hem güldüm halime  Sonra dedim ki "söz ver kendine"  Denizleri seviyorsan, dalgaları da seveceksin  Sevilmek istiyorsan, önce sevmeyi bileceksin  Uçmayı seviyorsan, düşmeyi de bileceksin  Korkarak yaşıyorsan, yalnızca hayatı seyredersin  Öyle bir hayat yaşadım ki, son yolculukları erken tanıdım  Öyle çok değerliymiş ki zaman  Hep acele etmem bundan, . Anladım...
Akran değiliz diye  Beni çevirme geri:  Saçım ağarmış..fakat  Kararır, geceleri.
Tanrının sokaklarda yalnız dolaştığı zaman  Adına kör karanlık diyorlar  Güneş de üç-buçuk aylık piçini düşürecek bulvarlara. Hıncımdam Makon'da bir Çinli’ye gözlerimle söveceğim  Saygon'da bir otel odasında bulacağım seni  Ellerini Portekiz'de unutmuş olacaksın  Gümrüksüz gireceksin düşlerime çırılçıplak  Beyrut’ta uçağı kaçıracağım Mikaha  Sana dönmek mi bir daha  Tövbeler olsun.... Özlediğin bu muydu yoksa  Tutkulu bir kelepçe vurdular yüreklerimize  Adına aşk diyorsun  Oysa balıklar Singapur'dan getirmemişlerdi  Ağızlarında bu tutkuyu  Roma'da kendini satan bir kadın görüp  Kadınlığından utanmıştın  Melekliğinden utanan şeytanlar gibiydin  Sen de yüreğini ellere sattın Mikaha!  Sana dönmek mi bir daha  Tövbeler olsun.... Bak yine inanasım yok işte  Sensiz geçmezdi bu mevsimler  Bulvarlara kar yağmazdı  Gecenin kör karanlığında  Tanrı bizim için ağlamazdı  Sevmeyi sevilerek öğrenmiştik  Tanrı'ya da biz öğretmiştik üstelik. Belli ki sevmeleri de bırakamıyorum artık  Tanrının da gözyaşları tükendi artık Mikaha!  Sana dönmek mi bir daha  Tövbeler olsun.... Kolay diyorsun  Gel bir de sen yaşa sensizliğimi  Yalan söylüyor Kuveyt'li petrol kralı  Beş gece içmez sana yüzük alırdım  Gözlerini Pire'li tayfalara çaldırdın  Belki Hong Kong'da bir şişe pirinç rakısına satarlar  Belki de ucuzundan ölmeyi göze alırsın  Ama sen; ölmüyorsan-ölemiyorsan-ölemeyeceksen  Paris benim kentim değil ki  Bu serseri izler senin izlerin Mikaha!  Sana dönmek mi bir daha  Tövbeler olsun.... Bak bu mezarı benim için kazdılar  Bu çiçekleri dişi eller getirdi  Sözüm var  Ölürsem erkekçe öleceğim  Ama sensiz ölmeyi beceremem Mikaha!  Sana dönmek mi bir daha  Tövbeler olsun...
beni koyup koyup gitme  ne olursun  durduğun yerde dur  kendini martılarla bir tutma  senin kanatların yok  düşersin yorulursun  beni koyup koyup gitme  ne olursun. bir deniz kıyısında otur  gemiler sensiz gitsin bırak  herkes gibi yaşasana sen  işine gücüne baksana  evlenirsin çocuğun olur  sonun kötüye varacak  beni koyup koyup gitme  ne olursun. elimi tutuyorlar ayağımı  yetişemiyorum ardından  hevesim olsa param olmuyor  param olsa hevesim  yaptıklarını affettim  seninle gelemeyeceğim attilâ ilhan  beni koyup koyup gitme  ne olursun
Kalabalık,  kabarık şehir;  çok şehir,  çok beton,  yok: İnsan…. Çok: Şehir;  hiç: İnsan! . Sevgileri güneşte çekmiş, ruhları eprimiş  ve ihanetlerini cüzdanlarıyla besleyen hiç insanlar,  geldiler; milli piyango ve otobüs biletleriyle  kürdanlarıyla, balgamlarıyla, ayakkabı bağlarıyla  nüfus cüzdanlarıyla, “kazı kazan”larıyla,  visa kartlarıyla, maskeleriyle, markalarıyla…  Güneşin heybetine bakmadan  ve aldırmadan rüzgârın zarafetine.... Birer küfe gibiydi omuzlarında hayat;  her biri kendince yokuşlarda,  her biri amansız yokoluşlarda,  şarkıları yankısız,  aşkları unutuşlarda...  Kapanıp gündüzlerin ıssız odalarına;  hepsi çürük akşamlardan  ve bayat sayımlardan kalma (!) . Geldiler,  göğe bakmadan,  dokunamadan o uzak ovalara  telaşla,  günlerin bulanık sularında.... Hiç insan,  sabahın köşesinde  kusmuş şehrin şanına;  sabahlar akşamına,  adamlar aşklarına,  kusmuş günlerin bulanık sularında.  Sevgisiz kaldık, sevgisiz kaldık  kısacık Nisan akşamlarında.... Şimdi hızla yırtılan aşiretlerden  aşüfteler, kalpazanlar ve ateistler çıkaran ülkem,  savur beni şu pusun, ayazın ortasına,  çıkarıp sığ sulardan yakıştır okyanuslara  ve kavuştur o eski masal kahramanlarına...  Çünkü böyle bir raunt isyan, beş rekat hüzün  Yetmiyor haziran akşamlarında.... Şimdi parklar fesleğen kokarken  yoksullar soluk soluğa;  fıskıyeler upuzun,  taşıtlar süratle otobanlarda;  telaşla,  herkes günlerin bulanık sularında.... Oysa hepimizin gidebileceği bir vadi olmalıydı…. Artık ömürlerimiz bu tükürülmüş bulvarlara kanar  Ve rüyalarımızda bir görünür bir kaybolur serin pınarlar;  bu yüzden yaktığımız bütün kibrit çöpleri  en çok da içimizde yanar ha yanar.... Kalabalık,  kabarık şehir;  çok şehir,  çok beton,  yok: İnsan.... Çok: Şehir;  hiç: İnsan! . Hiç  insan;  doyumsuz,  tedirgin,  korkak...  Sabırsız,  tutkusuz,  kaypak.... Şimdi herkes yüreğinin avlusuna bir servi kadar.  Rüyalarında bir görünür bir kaybolur ormanlar.  Uyanınca, irileşen boşlukları ihanetle tamamlar.... H  i  ç. i  n  s  a  n: Yitmiş günlerin bulanık sularında…  Sadece elbiseler sürüklüyor ardında... coşkusuz, aşksız kaldık  Kaldık...  Bu kısacık temmuz akşamlarında…
Tehî görmen kimseyi hiç kimsene boş değil  Eksiklik ile nazar erenlere hoş değil. Gönlünü derviş eyle dost ile biliş eyle  Aşk ile eri şol manâda derviş içi boş değil. Derviş bilir dervişi Hak yoluna durmuşu  Dervişler hümâ kuşu çaylak u baykuş değil. Dervişlik aslı cândan geçti iki cihândan  Haber verir sultandan bellidir yad kuş değil. Ey Yunus Hakk’ı bilen söylemez hergiz yalan  İkilik ile gelen doğru yol bulmuş değil
Haddeden geçmiş nezâket yâl ü bâl olmuş sana  Mey süzülmüş şîşeden ruhsar-ı âl olmuş sana . Bûy-i gül taktîr olunmuş nâzın işlenmiş ucu  Biri olmuş hoy birisi dest-mâl olmuş sana . Sihr ü efsûn ile dolmuşdur derûnun ey kalem  Zülfü Hârut’un demek mümkin ki nâl olmuş sana . Şöyle gird olmuş Firengistân birikmiş bir yere  Sonra gelmiş gûşe-i ebrûda hâl olmuş sana . Ol büt-i tersâ sana mey nûş eder misin demiş  El-amân ey dil ne müşkil-ter suâl olmuş sana . Sen ne câmın mestisin âyâ kimin hayrânısın  Kendin aldırdın gönül n’oldun ne hal olmuş sana . Leblerin mecrûh olur dendân-ı sîn-i bûseden  Lâ’lin öptürmek bu hâletle muhâl olmuş sana . Yok bu şehr içre senin vasfettiğin dilber Nedîm  Bir perî-sûret görünmüş bir hayâl olmuş sana
Sadelikleriyle  sanki eskibir  zamana alınlık  şu düş köpüren  elma çiçekleri
Ben ölsem be anacığım  Nem var ki sana kalacak  Ceketimi kasap alacak,  Pardösömü bakkal  Borcuma mahsuben...  Ya aşklarım  Ya şiirlerim ne olacak  Ya sen ele güne karşı  Nasıl bakacaksın insan yüzüne  Hülasa anacığım  Ne ambarda darım  Ne evde karım var.  Çıplak doğurdun beni  Çıplak gideceğim
Kalk yiğitim, yine dağbaşını duman aldı.  Parçalandı bir kıtanın toprakları,  Aslan payını aslan olmayan aldı..  Kalk yiğitim, yine dağbaşını duman aldı.. Tulgalı, tulgasız başlar alayı,  Kanadlı, kanadsız kuşlar..  Aşılmamış dağlar, çıkılmamış yokuşlar... Dağları, taşları, akar sularıyla,  Şu tanıdık toprakta  Bir büyük dünya parçası  Fatihini aramakta.. Dünyayı ahretten ayıran  Duvarları yık da gel,  Ay doğar gibi, gün doğar gibi  Şu kıpkızıl ufuktan çık da gel! . Kalk yiğitim, yine dağ başını duman aldı.  Parçalandı bir kıtanın toprakları;  Aslan payını aslan olmıyan aldı..  Kalk yiğitim, yine dağbaşını duman aldı...
Ne yatarsın bülbül kalk figan eyle  Çağırıp ötmenin zamanı şimdi  Kırmızı gül yeşil yaprakta kaldı  Dalında ötmenin zamanı şimdi. Benim Şah'ım gelir türlü naz ile  Dili tuti kalbi irfan söz ile  Kırmızı badeyle cura saz ile  Muhabbet etmenin zamanı şimdi. Benim Şah'ım gelişinden bellidir  Ak elleri deste deste güllüdür  Dertli olanların derdi bellidir  Derde dert katmanın zamanı şimdi. Hoca Ahmet söyle sözünü doğru  Akar boz bulanık dağların seli  Yanına almıştır kuzu dilberi  Sarılıp yatmanın zamanı şimdi. Pir Sultan'ım Haydar netti neyledi  Sarardı gül benzim ayvaya döndü  Dertli olanın derdi belli oldu  Merhemi sarmanın zamanı şimdi
Bir gece habersiz bize gel  Merdivenler gıcırdamasın  Öyle yorgunum ki hiç sorma  Sen halimden anlarsın  Sabahlara kadar oturup konuşalım  Kimse duymasın  Mavi bir gökyüzümüz olsun  Kanatlarımız dokunarak uçalım  İnsanlardan buz gibi soğudum  İşte yalnız sen varsın  Öyle halsizim ki hiç sorma  Anlarsın
Tek başıma hiç sorunun yanıtını bulamıyorum.Hep yeni  hayatlar yaşamayı isterken kendimi aynı hayatı tekrar  tekrar yeniden yaşarken buluyorum... Sisli bir gecede  yolunu kaybetmiş gemilere benzetiyorum kendimi...  Yanına gidip konuşmak isteğim insanları da işte bu  kayıp gemilere benzetiyorum. Uzaktan soluk ışıklarını  görüyorum... Ama ne onlar bana yaklaşabiliyorlar, ne  ben onlara... Sisli gecede birbirimize uzaktan bakıp  yeniden kendi kayboluşlarımıza karışıyoruz... Umudum  kalmadı artık; bu dünyada düşüncelerimi, beni,  duygularımı gerçekten anlayacak birini bulmam imkansız  görünüyor artık bana... Ama evimde duramıyorum yine  de... Kendimi sokaklara atmak, insanlarla konuşmak,  kendimi onlara anlatmak istiyorum. Dinliyor gibi  gözüküp dinlemeseler de, anlıyor gibi yapıp gerçekte  anlamasalar da...  Anılar birer zorba gibi yükleniyorlar üzerime.  Durmadan hesap soruyorlar benden... Tekrar tekrar aynı  görüntüler belleğimi kanatıyor... Ve hep o yüz...  Yüzdeki o ışık ömrümü ortadan ikiye bölüyor. Ne geriye  dönebiliyorum, ne ileri gidebiliyorum... Öğrendiğim  her yeni bilgi eski inançlarımı koyulaştırmaktan başka  bir şeye yaramıyor... O yüzün sahibine kaderini  anlatmak isterdim... Oysa o yüz ışığının farkında bile  değil. Kendisine rağmen yaşıyor o ışık yüzünde... O  yüz ki sevgiden önce nefret etmeyi öğrenmiş... O da  kayıp bir gemi ve o da bu kanlı sisin içinde yitirdiği  yolunu arıyor...  Her kayıp gemi bana kırılgan ve bitimli aşkları  hatırlatıyor... Dostluklar sisin ortasındaki kayıp  gemiler gibi boğulmuş insan sesleri çıkarıyor... Ziyan  olmuş hayatlar bu sisi biraz daha koyultuyor... Her  talihsiz karşılaşma başka bir karşılaşmayı daha  talihsiz kılmaya gidiyor... Her ziyan edilmiş hayat  başka bir hayatı ziyan etmeye gidiyor...  Evimin duvarları bile ayrılığın şarkısını söylüyor.  Bir başıma dinlemek istemiyorum ayrılığın  şarkısını...Ayrılık zorba anılarıyla geliyor... Her  zorba anı beni ayrılığın karşısında küçük düşürüyor:  Onunla görüşmeye ara verdiğimiz bir dönemdi. Bu defa  biraz uzun sürmüştü. Ama hasret yine ağır basmış ve  yeniden bir araya gelmiştik. O zaman itiraf etmişti  biriyle birlikte olduğunu. Hiç unutmuyorum, ilk tepkim  kaç kez oldun, onunla kaç kez yattın, demek olmuştu.  Yüzüme çok tuhaf, ve o güne dek hiç bakmadığı gibi  bakmıştı... Sadece, ilk bu mu geldi aklına, seni  tanıyamıyorum, demişti... Neden ilk tepkimin o  olduğunu bugün bile anlamış değilim; ama ne zaman  aklıma gelse yüzüm kızarır, utanırım... Ve daha  binlerce zorba, acıtan anı...  Bu anıların verdiği acıdan kurtulmak için insanların  arasına karışmak istiyorum. Demir parmaklıkların  arkasında değilim, istediğim yere gidebilirim,  istediğim her şeyi yapabilirim; ama ne yapsam, nereye  gitsem hep aynı şeyleri hatırlayan belleğimin  tutsağıyım sanki... Ben değil, bu zorba anılar  götürüyor beni istediği yere... Sevgi nasıl  bulaşıcıysa nefret de öyle bulaşıcı... Nasıl bakıyorsa  insan dünyaya, öyle görüyor ne görüyorsa... Kararmışsa  gönlü insanın, nereye baksa orada kararmış gönüller  görüyor... Dibe vurmuşsa hayatı, kimi görse dibe  vurmuş sanıyor... Hem öyle bir gece ki bu gözlerim  kapanmayı bilmiyor... Gözlerim nereye baksam  varlığımın o eski bataklığına çekiyor beni... Oysa  hayallerimin rüzgarı beni benden alıp uzaklara  götürsün isterdim... Ama hayallerimin kanatları beni  anılarımdan koparacak kadar güçlü değil... Hayallerim  beni, ben anılarımı seyredip duruyorum...  İnsanlardan ne kadar umudu kessem de yine de insansız  yapamıyorum. Beni dinlemeyecekleri, asla  anlamayacaklarını bilsem de onlara hayatımı anlatmayı  seviyorum... Hem korkuyorum onlardan, hem  korkularımdan kurtulmak için onlara sarılıyorum yine  de..  Tek başıma dolaşıyorum Beyoğlu'nda..Gecenin kim bilir  hangi saati, yine de her yer insan dolu.. Kimse evine  gitmek istemiyor sanki... Gece koyulaştıkça yalnızlık  derdi artıyor... Sadece benim evimin duvarları değil,  bütün evlerin duvarları sanki aynı ayrılık şarkısını  söylüyor. Kimse tek başına bu şarkıyı dinlemeye  katlanamıyor... Evler saçmalığın kederinde boğulmuş,  yanlış yerde arıyor herkes kendisini... Anılar zorba,  bellek yorgun, hayaller kanatsız... Kimin gözlerine  baksam, bu gördüğün ben değilim, ben aslında çok  başkasıyım, diyor... Kimi sevsem bu sevgiyle  yarışacağı yerde benimle yarışıyor... Kim beni sevse  bu sevgide önce kendi yaralarını onarmaya çalışıyor...  Sevgi bir eliyle çağırıyor, korku iki eliyle itiyor...  Kim beni öpse ayrılığın ipini geçiriyor boynuma...  Nereye gitsem, oraya benden önce anılarım gidiyor...  Oraya benden önce sevgiyi öğrenmeden önce nefreti  öğrenen kadın gidiyor... Nereden dönsem ardımda  küskünlüğüm kalıyor... Kimse kurtulamıyor bu  küskünlükten. Şiirler, aşk nefret etmektir, diye  bitiyor...  Taksim'de gecenin bir yarısı tek başıma dolaşıyorum...  Bunca geç bir saate rağmen her yer öylesine gürültülü  ve kalabalık ki... Onca gürültüye ve onca kalabalığa  rağmen her yer aslında öylesine sessiz ve ıssız ki...  Sanki insanlar bu ıssızlığı ve sessizliği gizlemek  için durmadan boylukta dolaşıp duruyor ve anlamsızca  konuşuyorlar...  Biraz kuytu, kalabalıktan biraz uzak bir banka  oturuyorum... Sanki her yer gözüküyor bu banktan.  Ayaklarımın altından mahvolmuş hayatların yanık suları  geçiyor... Güçsüz düşmüş inancım aşkımı ne kadar  kirletmeye çalışsa da sanki bir el durmadan yıkayıp  arıtıyor onu...  Kendimle o kadar meşgulüm ki, biraz geç fark ediyorum  yanımda orta yaşlı bir adamın oturduğunu. Uzaklara  bakıp, benimle hiç ilgilenmiyormuş gibi davransa da  beni düşündüğünü anlıyorum... Uzaklara baksa da  hayretle ve acıyla aydınlanmış gözlerini görüyorum...  Yüzüme bakmadan soruyor: Gece ne kadar sessiz değil  mi... Şaşırıyorum benimle aynı şeyi düşündüğüne...  Evet, diyorum bir an durakladıktan sonra... Onca  gürültüye rağmen öylesine sessiz ki... Çünkü, diye  devam ediyor, kimse kimseyi dinlemiyor, herkes  kendisine öylesine gömülmüş ki... Neden böyle? diye  soruyorum ona... Ellerini kavuşturup uzaklara bakarak  yanıtlıyor beni: Hepimiz kendimizi başkalarından çok  farklıyız sanıyoruz, ama aslında birbirimize o kadar  benziyoruz ki... Bu yüzden birbirimize ne denli çok  görünmez bağlarla bağlı olduğumuzu bir bilsek her şey  öylesine değişecek ki... Ama bu bağları göremiyoruz  bir türlü... Herkes kendisi diye bilmediği bir  başkasını anlatıyor ve sonra yeniden kendi karanlığına  gömülüyor... Birlikte ama yalnızız, çok yalnızız...  Bilir misiniz, İbranice'de bu iki sözcük tek bir  harfle ayrılır...Yalnız, yahid, demektir, birlikte ise  yahad...  Sonra usulca dönüp yüzüme bakıyor: Bana hikayenizi  anlatır mısınız, diye soruyor... Şaşırmıyorum bu  sorusuna. Yalnızlık ve hayatın bu korkunç belirsizliği  öylesine hırpalamıştı ki ruhumu, ona kendimden  bahsedersem az da olsa bir teselli bulacağımı  hissediyorum... Kanlı bir sisin içinde kaybolmuş  gemilere benzettiğim insanları... Ziyan olmuş  hayatları... Aşkların nasıl bu kadar kısa bir sürede  nefrete dönüştüğünü... Yaralarını onarmak için  ilişkiye girenleri, sevmekten korkanları... Zorba  anıları, yorgun bellekleri, kanatsız kalmış  hayalleri... Her talihsiz karşılaşmanın başka bir  karşılaşmayı daha talihsiz kıldığını...Yalnızlığımı ve  hayatın o korkunç belirsizliğini..Artık beni anlayacak  birini bulmaktan ümidi kestiğimi anlatıyorum ona..  Derin bir nefes alıyor ve sonra yine şehrin solgun  ışıklarına bakarak yanıtlıyor: Öyle demeyin.Sizi  anlayacak birileri mutlaka vardır.Hem yalnızlık bizi  olgunlaştırır, yeni keşiflere hazırlar.Belirsizlikse  çoğu kez özgürlüğün kapılarını açar bize. Biraz önce  söyledim, hepimiz görünmez bağlarla bağlıyız  birbirimize.İşte bu bağları görebilmek ve birbirimizi  anlamak için daha çok çaba harcamalıyız. Bize çoğu kez  anlamsız görünen olayların, tesadüflerin ardındaki  gizli anlamlı göremiyoruz...  O şimdi ne yapıyordur...  Kim, diye soruyorum şaşkınlıkla...  Ayrıldığınız insan. Sizi anlamadığını düşündüğünüz...  İçimden karanlık bir ürperti geçiyor: Uyuyordur, bu  konuştuklarımızdan hiç haberi yoktur. Dantellerle,  pullarla kaplı yastığında uyuyordur, diyorum...  Bence o şimdi sizin uykunuzu uyuyordur, sizin rüyanızı  görüyordur.Kim bilir belki birazdan uykusundan  ağlayarak uyanacak ve bu konuşmayı duymadan  duyacaktır... Sizin varlığınızda onun için  yaşattığınız her duyguyu hissedecektir... Hiç tahmin  edemeyeceğimiz işaretlerle anlayacaktır bunu...  İnsanlar arasındaki bu büyüye inanmak gerekir.  Karşılaşmalara, tesadüflere inanmak gerekir.  Mucizelere... Yaşadığımız her şeyin, en anlamsız  görünenin bile ardında bir anlam yatar... Size kendi  hikayemi anlatmamı ister misiniz...  Elbette, diyorum merakla, dinlemeyi çok isterim...  Ben birini öldürdüm biliyor musunuz... Bunu der demez  susup etraftaki o gürültülü sessizliği dinliyor bir  an. Neye uğradığımı şaşırıyorum. Adamın önce yüzüne  sonra da büyük bir dikkatle ince uzun parmaklarına  bakıyorum...Bana böylesine huzur veren ve bilgelik  dolu şeyler anlatan bu insan bir katildi öyle mi...  Yo, bana öyle bakmayın, dedi gayet sakin bir  tavırla...Ben de birini öldürmeden önce insan  öldürmenin kendim için ne kadar imkansız olduğunu çok  düşünmüşümdür hep. Ama birini öldürmek çok anlık bir  şey. O an zaten siz siz olmuyorsunuz. Bir başkası  giriyor sanki içinize... Şaşkınlığım sürdüğü için  lafını kesiyorum: Neden öldürdünüz peki...Bir sakıncası  yoksa söyleyebilir misiniz:  Bencillik... Kibir... Ruhumu körleştiren arzular...  Kıskançlık... Daha çok şey eklenebilir bunlara...  Hepimizin içinde var bu duygular... Dilerseniz devam  edeyim... Bu korkunç olaydan önce durumum çok iyiydi.  İyi bir evliliğim, çok sevdiğim bir kızım, iyi bir  çevrem vardı... Karım beni terk etti. Kızım bu olay  yüzünden beni reddetti... İşimi, çevremi, dostlarımı  kaybettim. Kimse arayıp sormaz oldu. Dayanılması çok  güç yıllardı. Geçmişimi bir saplantı haline  getirmiştim. Demiştiniz ya, anılar zorbadır, diye...  İşte o zorba anılarda kurtulmak bu hayatımın üstüne  çıkabilmek için kendimi kitaplara adadım. Elime ne  geçerse okuyordum. Felsefe, psikoloji, dinler tarihi,  edebiyat... Kitaplar olmasaydı o korkunç yıllar başka  nasıl geçerdi ki... Sonra bir gün artık özgürsün,  dediler. İnanamadım özgür olduğuma. Ama bir amacınız  yoksa, sevdikleriniz yoksa özgür olmanın pek bir  anlamı yok... Günlerce karımı aradım, ama bulamadım.  Kızımdan da bir haber yoktu... Ne dostlarım, ne param,  ne de bir işim vardı. Bunca işsizlikte hapishaneden  çıkan, sabıkalı bir adama kim iş verir? Hem de bu  yaşta birine... Günlerce başıboş dolaştım.Orada burada  yattım. Nereye gidecektim, ne yapacaktım...  Kitaplardan öğrendikleriniz bir yere kadar size  yardımcı oluyor... Hayat başka bir şey... İntihar  etmek istedim, onu bile beceremedim. Bir gün garip bir  rastlantı sonucu çok eski bir arkadaşımla karşılaştım.  Çok zengin olduğunu duymuştum. Bir yerde oturduk, ona  başıma gelenlerden bahsettim. Anlattıklarımdan çok  etkilendi. Gözlerinden okudum bunu... Artık benim için  hayatın bir anlamı kalmadığını, ölmek istediğimi  söyledim ona. Aslında içten içe bana yardımcı  olmasını, iş bulmasını ya da biraz para vermesini  istiyordum... Benim sana verecek hiç param yok, dedi.  Neden, diye sordum, çok zengin olduğunu duyduğumdan  bahsettim. Artık değilim, dedi. Bütün paramı, mal  varlığımı kimsesiz kalmış sokak çocukları için kurduğu  bir vakfa bağışlamış. Zenginlik ruhunu kirletmiş...  Ruhunu kurtarmak, arınmak için bu amaca adamış  kendini... Eğer ölmek istiyorsan seni engelleyemem.  Karar senin, ama dilersen gel benimle vakıftaki  işlerimde bana yardımcı ol. Yatacak bir yerin olur, üç  öğün karnını doyurursun. Sana başka bir şey veremem...  Bunları söyleyip sustu ve gözlerini hiç kaçırmadan  gözlerime baktı... İşte o an onun gözlerinde kendi  kaderimi gördüm.İnsanların arasındaki o görünmez  bağlar vardır, demiştim ya, işte onunla aramdaki o  bağı gördüm. O işareti ve o mucizeyi... Tamam, dedim,  kabul ediyorum... Ve o gün bu gündür onunla kimsesiz  sokak çocukları için çalışıyorum. Hayatımın anlamı  buymuş meğerse benim. Bugüne dek bütün yaşadıklarım bu  günlere bir hazırlıkmış... O karşılaşma anından sonra  her şeye böyle bakıyorum artık... Her birimizin bir  başkasının üzerinde mutlaka bir etkisi vardır... Yeter  ki aramızdaki o bağı görelim...  Sonra yine susup o dingin, o huzur gülümseyişiyle  uzaklara bakmayı sürdürüyor..  O susuyor, ama benim içimde bambaşka bir konuşma  başlıyor bu defa. İnsanlar arasındaki o görünmez  bağların varlığını bildiğim halde neden görmek için  daha fazla çaba harcamadığımı soruyorum kendime...  Karşılaştığım insanlardan çok kendi benliğime takılı  kalmıştı gözlerim... Kendimi keşfetmeye harcadığım  enerjinin birazı da başkalarını keşfetmeye çalışsaydım  anılarım bu kadar zorba olmazdı bana... Belleğim bu  kadar yorgun, hayallerim bu denli kanatsız  olmazdı...Ayrılsam da, bir daha onu görmeyecek olsam  da, bir zamanlar o çok sevdiğim insanın uykuya  daldığında benim rüyamı göreceğini bilmezden  gelmezdim...  Bu iç konuşmalarımı o sırada önümüzden geçmekten olan  bir şair arkadaşım bölüyor. Haberin var mı, diyor, Ece  Ayhan bu gece öldü...Ustayı kaybettik... Bir an ne  diyeceğimi bilemiyorum. Bu gece her şey o kadar üst  üste gelmişti ki benim için... Binlerce anı üşüşüyor  beynime o an... Ama bu defa anılar eskisi gibi zorba  değildi... Her anı bir diğerine ekleniyor; her anlam,  her görüntü, her işaret bir diğerine bağlanıyor ve  bağlandıkça yine anlamlar, yeni değerler  kazanıyordu... İster misiniz, size Ece Ayhan'la ilgili  bir hatıramı anlatmamı, diye soruyorum yanımdaki  adama... Yanıt vermeden sadece başını sallıyor ve  yüzündeki incecik hüzünle gülümsüyor...  Ece Ayhan hayatımda çok önemli bir yer tutar... Sadece  benim için değil, bu ülkede şiir yazan, şiir okuyan,  şiiri seven birçok insan için de çok önemliydi o...  Anlaşılması güçtü, çok kapalıydı şiirleri, ama garip  büyü, bir tılsım vardı onlarda... Sanki bilinçaltımızı  okurdu o... Bu ülkenin bilinçaltını... Hayatımda  vazgeçilmez bir değeri olan şair Nilgün Marmara da onu  çok önemserdi. Ece Ayhan şiirinin sıkı takipçisiydi.  Dahası aralarında çok sıkı bir dostluk vardı. Ece  Ayhan'ı evinde ağırlar, onu kollar ve gözetirdi. Bir  gün Nilgün Marmara yaşamaktan vazgeçti ve kendisini bu  hayatın öte tarafından çağıranların yanına gitti.  Beşinci kattaki evinin penceresinden boşluğa bıraktı o  narin, o kırılgan bedenini... Ne acıydı ki birileri bu  intihardan Ece Ayhan'ı sorumlu tuttular... Hatta bu  suçlamayı yazıya dökenler bile oldu. Bir şiirinde;  'Her yakın zulmün küçük hisseli uzak ortağı' dediği  içindi belki de... Bu dedikodular ve suçlamalar  etkisini göstermiş olacak ki, bir akşam Ece Ayhan  arkadaşlarıyla bir meyhanede otururken kızın biri  yanına bir şey söylemek maksadıyla yaklaşmış ve  arkasına sakladığı bir şişe kırmızı şarabı başından  aşağı dökmüş... Ece Ayhan hiçbir şey yapmamış, ama  sadece şunu söylemiş; babalarına yapamıyorlar, bana  yapıyorlar; çünkü güçleri bana yetiyor... Bunu  duyduğumda çok üzülmüştüm. Çünkü o üzerindeki ceketten  başka ceketi yoktu Ece Ayhan'ın... Eminim, kırmızı  şarapla lekelenen o ceketini temizleyiciye verecek  parası bile yoktu...  Bu sırada yanımdaki adam sözümün arasına giriyor: Kim  bilir, belki de Ece Ayhan'ın başından aşağı şarap  döken o kız benim kızımdır... Bunu bana yapmayı çok  isteği halde yapamadığı için ona yapmıştır... Çünkü  onu küçük yaşta hapse girerek babasız bıraktığım için  beni hiç affetmedi... Ama lütfen siz devam edin...  Bu olaydan birkaç gün sonra babam öldü. Önce Nilgün,  ardından babam... Nasıl bir rastlantıydı bu... Hayatta  en çok sevdiğim iki insanı peş peşe kaybetmiştim...  Bir gün eve gittiğimde annemi gözyaşları içinde  babamın elbiselerini fakirlere, ihtiyacı olanlara  dağıtmak için torbalara yerleştirdiğini gördüm.  Babamın bir ceketini istedim annemden... Ne  yapacaksın, diye sordu. Kim olduğunu sorma anne,  birine vereceğim sadece, dedim... Pekiyi, sen  bilirsin, deyip bir ceket uzattı bana, sonra da  babamın diğer elbiselerini katlayıp torbalara  doldurmaya devam etti... Babamın ceketini önce bir  temizleyiciye verip temizlettikten sonra Ece Ayhan'a  götürüp hediye ettim. O zaman Tarlabaşı'nda virane bir  evde kalıyordu... Zahmet etmişsin, ihtiyacım olduğunda  giyerim, dedi sadece... Aradan bir iki hafta geçti.  Bir gün annemle oturmuş konuşurken, biliyor musun dün  gece baban rüyama girdi, ceketini verdiğin adamı  sordu, söyle ona dedi, ceketimi verdiği adam çok iyi  bir insanmış, iyi bir şey yapmış, dedi... Sahi kime  verdin o ceketi, diye sordu annem... Tanımazsın anne,  sorma, diyerek gözyaşları içinde yanından ayrılıp öbür  odaya geçtim...İşte sizin söylediğiniz o görünmez  bağlar... O işaretler, o mucizeler...  Daha konuşacak ne vardı ki; neredeyse sabah oluyordu,  ama gözlerim kapanmak bilmiyordu... Kalkıp yanımdaki  adama son kez bakıyorum ve ona veda ederken şunu  soruyorum: Pekiyi, siz ne arıyorsunuz bu saatte, bu  bankta kimi neyi bekliyorsunuz? O dingin, o  gözyaşlarıyla biraz daha aydınlık bakan gözleriyle:  Kim bilir belki de sizi bekliyordum, diyor... Bana  hikayenizi anlatmanızı bekliyordum...
Karadutum, çatal karam, çingenem  Nar tanem, nur tanem, bir tanem  Ağaç isem dalımsın salkım saçak  Petek isem balımsın a gülüm  Günahımsın, vebalimsin.. Dili mercan, dizi mercan, dişi mercan  Yoluna bir can koyduğum  Gökte ararken yerde bulduğum  Karadutum, çatal karam, çingenem  Daha nem olacaktın bir tanem  Gülen ayvam, ağlayan narımsın  Kadınım, kısrağım, karımsın. . II. Sigara paketlerine resmini çizdiğim  Körpe fidanlara adını yazdığım  Karam, karam  Kaşı karam, gözü karam, bahtı karam  Sıla kokar, arzu tüter  Ilgıt ılgıt buram buram.  Ben beyzade, kişizade,  Her türlü dertten topyekün azade  Hani şu ekmeği elden suyu gölden.  Durup dururken yorulan  Kibrit çöpü gibi kırılan  Yalnız sanat çıkmazlarında başını kaşıyan  Artık otlar göstermelik atlar gibi bedava yaşayan  Sen benim mihnet içinde yanmış kavrulmuşum . N'etmiş, n'eylemiş, n'olmuşum  Cömert ırmaklar gibi gürül gürül  Bahtın karışmış bahtıma çok şükür.  Yunmuş, yıkanmış adam olmuşum. . Karam, karam  Kaşı karam, gözü karam, bahtı karam  Sensiz bana canım dünya haram olsun.. ŞİİRİN HİKAYESİ:. 1949'da bir gün İstanbul Büyük Kulüp'teki bir toplantıda, davetliler Bedri Rahmi Eyüboğlu'ndan bir şiir okumasını istediler. Eyüboğlu ayağa kalktı ve Karadut'u okumaya başladı: . "Karadutum, çatal karam, çingenem/  Daha nem olacaktın bir tanem/  Gülen ayvam, ağlayan narımsın/  Kadınım, kısrağım, karımsın".... Bedri Rahmi, şiiri okurken aniden gözlerinden yaşlar süzüldü.Salondaki herkes niye ağladığını anlamıştı; tabii herkesten çok, hemen yanı başındaki karısı Eren Eyüboğlu... Çünkü şiirde "kadınım, kısrağım, karımsın" dediği kadın, karısı değildi.Bu şiiri 3 yıl önce, bir başka kadın için yazmıştı: Mari Gerekmezyan.... Mari, Bedri Rahmi'nin asistanlık yaptığı Güzel Sanatlar Akademisi'nin heykel bölümüne misafir öğrenci olarak gelmişti.O dönem askerliğini yapmakta olan şair-ressamın sinesine, "kara saplı bir bıçak gibi" saplanmıştı. Mari, Bedri Rahmi'nin bir büstünü yapmıştı. Bedri Rahmi bu büstü, Mari'nin çeşit çeşit portresiyle ve ona yazılmış şiirlerle yanıtlamıştı.Artık aşklarından bütün İstanbul haberdardı. Bedri Rahmi, sanatında tam bir patlama yaşıyor, Eren Eyüboğlu ise sabırla eşinin kendisine dönmesini bekliyordu.. "Karadut", 1946'da menenjit tüberküloz kaptı. İyileşebilmesi için antibiyotik lazımdı. Savaş yeni bitmişti ve ilaç ateş pahasıydı.Bedri Rahmi, genç sevgilisine ilaç alabilmek için tablolarını elden çıkarmaya başladı. Ancak bu çabalar da sonuç vermedi ve o yıl İstanbul Alman Hastanesi'nden Mari Gerekmezyan'ın ölüm haberi geldi.Bedri Rahmi yıkılmıştı.Sevgilisini sonsuzluğa uğurladıktan sonra keder içinde eve döndüğünde kendisini teselli eden, yine eşi Eren olacaktı.O dönem içkiye başladı ünlü şair.... Aşağıdaki şiir, o dönemin ürünüdür:  "Türküler bitti/  Halaylar durdu/  Horonlar durdu/(..)  Hüzün geldi baş köşeye kuruldu /  Yoruldu yüreğim, yoruldu.". Eren Eyüboğlu, eşinin bu zor dönemi atlatmasına yardımcı oldu. Onu yeniden sanatıyla buluşturmak için çabaladı.Başardığını sanıyordu.Ta ki Büyük Kulüp'teki o geceye kadar... "Karadut"u okurken, Bedri Rahmi'nin yanaklarından süzülen gözyaşları, sevda yarasının hâlâ kapanmadığının kanıtıydı.Bunun üzerine Eren, bir süre Paris'te yaşamaya karar verdi. Oradan eşine yazdığı bir mektupta "o gece"yi hatırlattı:. 4 Ocak 1950 - PARiS  "Canuşkam,  Kulüpte bir gece, şiir okumuştun, hani! Hatırladın mı? Gözlerinden, birden yaşlar döküldüğünü görünce içimin karardığını hissetmiştim. Sesin, nasıl titremişti.Hey! Bütün bunları hatırlıyor musun? Sanki böğrüme, kızgın bir ütü yapmışmış gibi olmuştum. O gece... Senin seneler sonra bile olsa yanıp tutuştuğunu anlamıştım! Bedri'nin ruhuna, insan üstü bir gücün acıyıp, ona güç vermesi için dua etmiştim. Ruhunun çektiği acıları Allah dindirsin. Allah sana resim yapma sevinci versin ve bizim yanımızda yaşamaktan, mutluluk duyabilmeni sağlasın.  Eren.". Bu dualar işe yaradı.Bedri Rahmi, 11 yaşındaki oğluyla eşine döndü. 1974'teki ölümüne kadar geçen çeyrek asrı, aynı evde çalışıp üreterek, diz dize birlikte tükettiler.
Suları  boğdu  dalgalar.  Ses hoyrat,  sevinç yılgın,  şakaklarım sonbahar…. İklimi kurak aşkların…  Yapışmış tenime ter, elime kir,  sessizliğin ortasında bir deli rüzgâr.. Akşamdır  avuçlarında marmara'nın…  Akşamdır,  şiire karıştı sular,  sularda çoğalır sevdalar;  ellerim  ah  ellerim,  nasıl  anlatsam,  gece…  Gece kokuyor çocuklar…
Kara gözlüm bu ayrılık yetişir,  İki gözüm pınar oldu gel gayrı.  Elim değse akan sular tutuşur  İçim dışım yanar oldu gel gayrı.. Ayların sırtında yıllar taşındı,  Sanma ki garibi eller düşündü.  Bebekler evlendi, yollar aşındı  Kozalaklar çınar oldu gel gayrı.. Hesap et, gideli sen gurbet ile  Otuz ay tutuldu kolay mı dile?  Hapisler, sürgünler, esirler bile  Sılasına döner oldu gel gayrı.. Gönlüm sende, gözüm yollarda durdu,  Saat isyan etti, takvim kudurdu.  Hasret hançerini bağrıma vurdu  Yüreciğim kanar oldu gel gayrı.. Emeği boşadır yuvasız kuşun...  Nerdeyse toprağa değecek başın.  Beni düşünmezsen kendini düşün  Herkes seni kınar oldu gel gayrı.. Vur Emri
Dünyanın üzerinde kurulu direk  Emek sayılmadan, sızlar bu yürek  Bu düzeni kim kurmuş bizler de bilek  Söyle canım söyle dinlesin canlar. Ocağa koymuşlar köşe taşını  Hak kollasın gerçeklerin işini  Bir gün ağrıdırlar senin başını  Söyle canım söyle dinlesin canlar. Adem eker yeryüzüne ekini  Ekin saklar yer altında kökünü  Ayıkla gör karasını akını  Söyle canım söyle dinlesin canlar. Pir Sultan Abdal'ım farz eylesinler  Yola gelmeyenden edilmez minnet  Cümlenin muradı dünyada cennet  Söyle canım söyle dinlesin canlar
Ayıp ne, günah ne, bilmiyor adam  Yüzüne tükürsen silmiyor adam  Memleketi dilim dilim diliyor  Karpuzu yutuyor, dilmiyor adam! .. 14.02.2006/Vakit
Dertli ne ağlayıp gezersin burda  Ağlatırsa mevlam yine güldürür  Nice dertli kondu göçtü burada  Ağlatırsa mevlam yine güldürür. Bu dert benim munisimdir yarimdir  Arşa çıkan benim ah ü zarımdır  Seni ağlatan lutf ıssı kerimdir  Ağlatırsa mevlam yine güldürür. Daim Hakk'a cemalini dile dur  Zikr ile mevlayı dilden anadur  Kahrı kime ise lütfu onadır  Ağlatırsa mevlam yine güldürür. Sevdaya salma şu garib başını  Akıtır gözünden kanlı yaşını  Kerimdir onarır kulun işini  Ağlatırsa mevlam yine güldürür. Yunus senin gözlerinde çok hal var  Önünde uğrayıp geçecek yol var  Gece gündüz dur da mevlaya yalvar  Ağlatırsa mevlam yine güldürür
Karanlığa can düştü  Acı haber yetişti  Ateş sardı her yanı  Sanki alan tutuştu  Uçmağa vardı gönül, emri ferman yürüdü,  Kolum kanadım kırık, ulu kervan yürüdü,  Ay yıldızlı tabutun, nişanında sır gizli  Bülbüllerin feryadı, goncalarda zor gizli  Ben sana sus diyemem, ağla karanfil ağla  Bozkurtların yastadır, şimdi karalar bağla.  Gideri iken semadan, kar düştü çiçeklere  Kerem yangını gibi, ar düştü çiçeklere  Vakit tamam olunca, kapılarını açtılar  Sırattan geçer iken, el eyleyip geçtiler  Sonunda şehitlerin, buluştuğu an geldi  Kapıları açtılar dediler ki han geldi  Saf saf oldu melekler, göründü O'nun yüzü  Hanlar hanı Bayındır, haber saldı her ada  İlteriş'e, Saltuk'a, Kültigin'e Kürşat'a  Orda kavuşma günü, bu tarafta matem var  Payesine ayrılmış, sırrı suret hatem var  Biliriz ki orada seni dostlar ağırlar  Burada yürekler yanık, yanar burda bağırlar  Gözün aydın daracık, gözün aydın Esendağ  Erciyes'te göz yaşı, yetim kaldı Hasandağ  Ardın sıra dualar, tekbir veren gönüller  O an gazi dervişler, hem alperen gönüller  Yemin ettiler yemin, sancağa dikmek için  Toprağı devirmeli, tohumlar ekmek için  Şimdi türbedarların, bayrak tutar gün gece  Dervişlerin, Alplerin orda yatar gün gece  Kimisi toya gider, kimisinde sünnet var  Ora ' Türk'ün Türbesi ', can olana kıymet var  Sonumuz kara toprak, gün gelirde gideriz  Uzaklarda değilsin, yanımdasın sevdiğim,  Öyle özlemişim ki, canımdasın sevdiğim. . Sefaiyem vay bana!  Canan gitti... can gitti...  Başın sağ olsun Turan  Başbuğ Alparslan gitti! ...
ameliyat odasına  alındığında bir çocuk  kapıda  ağlaşarak onu beklerler  yaşamın  kolay bozulan  bir oyun olduğunu bilen  oyuncakları
Güzel ne güzel olmuşsun  Görülmeyi görülmeyi  Siyah zülfün halkalanmış  Örülmeyi örülmeyi. Mendilim yudum arıttım  Gülün dalında kuruttum  Adın ne idi unuttum  Sorulmayı sorulmayı. Seğirttim ardından yettim  Eğildim yüzünden öptüm  Adın bilirdim unuttum  Çağırmayı çağırmayı. Benim yarim bana küsmüş  Zülfünü gerdana dökmüş  Muhabbeti benden kesmiş  Sevilmeyi sevilmeyi. Çağır Karac'oğlan çağır  Taş düştüğü yerde ağır  Yiğit sevdiğinden soğur  Sarılmayı sarılmayı
O şimdi yalnızdır.  Anasız,babasız,  Şapkasız,elbisesiz.  Her şeyi arkada bıraktı.  Ne konuşacak arkadaşı,  Ne okuyacak kitabı var,  Yalnız  Yapayalnız.
İşte yine can sıkıntısı  bana bir şiir yazdıracak.  Tırnaklarım uzamış,  İçimde yaralı bir aşk.. İçimde yaralı bir aşk  ve birkaç piyes ölüsü,  birkaç gözyaşı kırıntısı,  intihar gelgiti birkaç.. Sırtüstü uzandım dünyaya,  odamın ampülüne bakıyordum,  ampulün bağlı olduğu borunun  tavanda kıvrılışına.. Tavanda kıvrılışına  birkaç damla gözyaşının  birkaç damla tentürdiyot,  kalbim ağrıyordu, bir yaz-  günü düştüm sokaklara,  karanlık sokaklara düştüm,  bir yaz gecesiydi galiba,  ürpererek indikçe bayırlardan,  kimsesiz ve boş alanlara,  çaresiz, bomboş bir cesettim,  bir suyla dolu bir kova  olarak kalmışım dünyada.  Herkes kim bilir nerdedir-  şimdi? sevgilim...Kim bilir-  nerdesin?  Kalbim -ki bir gün durur-  var mıydı acaba?  Ölümü ve tuzlu  fıstıkları unutmadım,  bayat tuzlu fıstıkları.  Sarhoşlar kusardı bir de  ben varken orda.Dünya'da.  1965 yılında.  Bir savaş ve hüzün korkusuyla  kahvelere dolardı insanlar  Sevgilim! Sevgilim!  'Kanayan yerim benim'  çürük yumurta, bayat pastırma  ve  bamya yenilen bir lokantada  mareşal fevzi çakmak, koca yusuf  dünya güzeli fatma  dostumdular.  Ben o şehirde yalnızdım  bunu kimseler bilemez  gidip gidip rıhtıma  dururdum.  Kör bir dilenci vardı, o da-  dostumdu, beni-  evlendirmek isterdi kızıyla.  Ben içimde bir acıyla  boyna bir resim yapardım.  Sarı kurdeleli kızlara-  hikâyeler anlatırdım hatta  uzak dünyalar ve  albert aynştayn hakkında.  Onlar  uzun uzun susarlardı.  Güzelim kızlari Hürriyet-  gaztesi okurlardı  Ses ve Hafta.. Her şey o kadar birbirinin  aynıydı, hayat-  akıp gidiyordu sıkıntıyla.  Domino taşlarına ve  bir nehrin akışına benzeyen  cesur ve genç hayat.Akıp giden.  Kitapçı vitrinlerini  ve  alanları hızla eskiten-  hayat, bazen-  beni heyecanlandırırdı.  Yağmurlu, ıhlamur ağaçlı bir yolda  kocaman, eflatun, bir güneş  tıkanırdı gırtlağıma  onu karnıma sokardım.  Güneşi, göğsüme ve karnıma.  Akşam-  beni bulurdu bir koyda.  Kırlara doğru  koşardım bir bağırtıyla.  Az önce ıslanmış kırlara,  serin ve bereketli,  her zaman bağışlayan,  o taze, ve hüzün-  anası kırlara.... Sevgilim! Sevgilim  Gece-  yürüyor,  Dünya-  yürüyor ordularla.  Kitaplarla ve matbaacı-  çıraklarıyla. İçimde-  bir dağ çeşmesi akıyor...  Sabah oldu oluyor anında-  eski, külüstür, kömür-  yüklü sarı bir kamyonla  yanında durmuştuk, orman-  battaniyeliydi hâlâ.  Bir hastane odasında-  sabaha karşı, yaralı-  bir onbaşı gibi uyuyordu.  Sabaha-  karşı bir hastane odasında-  aklıma çanlar geliyor.  Bir adam-  kesik çocuk başları satıyor.  Yeniden  hüzünle başlıyorum bir  romana...
Ey! Üzerinde yıllar vadedilmiş  Mavilikler ortasında ada  Bu sonbahar günü ruhumda geniş  Ve karanlık hatıran canlanmada. Bu ürkek, sakin sonbahar akşamı  Denizlere doğru taşıyor ruhum  Denizler doldurmuş bütün dünyamı  Sana denizlerden sesleniyorum. Ben denizlere aşinayım artık  Yabancım değil deniz musikisi  İlk aşk kadar temiz bu aşinalık  Deniz sevgililerin en iyisi. Deniz insanlarının hepsi cömert  Denizler, denizler doldurdu beni  Denizler mavi, denizler lacivert  Deniz insanlarının gönlü gani. Denizlerin beyaz gemileri var  Dağlar misali heybetli küpeşte  Işıkla, nurla yoğrulmuş dalgalar  Deniz insanları yanmış güneşte. Anlıyorum köpüklerin dilinden  Onlar ki sonsuzluğa gönül vermiş  Martılar bir kıtanın sahilinden  Bambaşka bir kıtaya kanat germiş. Dalgalar... Dalgalar... Dalgalardan yüce  Bulutlardan beyaz ve hür dalgalar  Benim avare ve mahzun gönlümce  Zamanla beraber yürür dalgalar. Her saat benimle beraber deniz  Keskin poyrazları içime dolar  Söyleyin, söyleyin neredesiniz  İyi yürekli tayfalar, muçolar. Sana geliyorum deniz, beni sar  İçimde mesafelerin korkusu  Renkten besteler, köpükten çalgılar  Ey emsalsiz musiki! Ey tuzlu su! . Gönlüm maviliğin sonsuzluğunda  Düşüncem deniz kenarına gider  Gemiler görürüm deniz ufkunda  Yelkenleri alev alev gemiler. Ey neşeli ve bahtiyar tayfalar!  Deniz şarkısı söyleyin bana  Kapansın şu hasret dolu sayfalar  Giderim bir limandan bir limana. Rüyalar gibi deniz yolculuğu  Güneşle beraber çıkılır yola  Bir türkü tutturur deniz çocuğu  'Heyamola, dalgalar heyamola! '. Her akşam düşsün gözbebeklerime  Masmavi denizlerin aydınlığı  Dövmeler işletip bileklerime  Söyleyeceğim bu mavi şarkıyı. Bütün şehirleriniz sizin olsun  Ben aşığım dalgaların sesine  Taparcasına, ölürcesine  İçimde ne varsa denizin olsun
Sesinde ne var biliyor musun  Bir bahçenin ortası var   Mavi ipek kış çiçeği   Sigara içmek için   Üst kata çıkıyorsun. Sesinde ne var biliyor musun  Uykusuz Türkçe var   İşinden memnun değilsin   Bu kenti sevmiyorsun   Bir adam gazetesini katlar. Sesinde ne var biliyor musun  Eski öpüşler var   Banyonun buzlu camı   Birkaç gün görünmedin   Okul şarkıları var. Sesinde ne var biliyor musun  Ev dağınıklığı var   İki de bir elini başına götürüp   Rüzgarda dağılan yalnızlığını   Düzeltiyorsun. Sesinde ne var biliyor musun  Söylemediğin sözcükler var   Küçücük şeyler belki   Ama günün bu saatinde   Anıt gibi dururlar. Sesinde ne var biliyor musun  Söyleyemediğin sözcükler var
Can verme sakın aşka aşk afeti candır  Aşk afeti can olduğu meşhuru cihandır. Sakın isteme sevdayı gam aşkta her an  Kim istedi sevdayı gamlı aşk ziyandır. Her ebrulu güzel elinde bir hançeri honriz  Her zülfü siyah yanında bir zehirli yılandır. Yahşi görünür yüzleri güzellerin emma  Yahşi nazar ettikte sevdaları yamandır. Aşk içre azap olduğu bilirem kim  Her kimseki aşıktır işi ahü figandır. Yadetme güzel gözlülerin merdümi çeşmin  Merdüm deyip aldanma kim içtikleri kandır. Gel derse Fuzuli ki güzellerde vefa var  Aldanmaki şair sözü elbette yalandır.
Adana'ya bir gün yolun düşerse  Beni bitpazarında ara  Bil ki anıları bir sandığa koyup  Haraç-mezat satıyorumdur  Sana yazdığım şiirleri  Bir kadeh şaraba değişiyorumdur. Berlin'e yolun düşerse bir gün  Metrolarda beni ara  Kayıp çocuklar gibi ağlıyorumdur  Adını duvarlardan siliyorumdur. İstanbul'a yolun düşerse bir gün  Kadıköy'de beni ara  Ben de seni arıyorumdur  Sevdiğimi söyleyecektim sana  Seni bekliyorumdur
-Kahraman Ordumuza-. Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;  Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.  O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak;  O benimdir, o benim milletimindir ancak.. Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilâl!  Kahraman ırkıma bir gül... Ne bu şiddet, bu celâl?  Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helâl;  Hakkıdır, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl.. Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.  Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım!  Kükremiş sel gibiyim: Bendimi çiğner, aşarım;  Yırtarım dağları, enginlere sığmam taşarım.. Garb’ın âfâkını sarmışsa çelik zırhlı duvar;  Benim îman dolu göğsüm gibi serhaddim var.  Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir îmânı boğar,  «Medeniyyet! » dediğin tek dişi kalmış canavar? . Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma sakın;  Siper et gövdeni, dursun bu hayâsızca akın.  Doğacaktır sana va’dettiği günler Hakk’ın...  Kim bilir, belki yarın, belki yarından da yakın.. Bastığın yerleri «toprak! » diyerek geçme, tanı!  Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı.  Sen şehîd oğlusun, incitme, yazıktır, atanı:  Verme, dünyâları alsan da, bu cennet vatanı.. Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki fedâ?  Şühedâ fışkıracak toprağı sıksan, şühedâ!  Cânı, cânânı, bütün vârımı alsın da Hudâ,  Etmesin tek vatanımdan beni dünyâda cüdâ.. Rûhumun senden İlâhî şudur ancak emeli:  Değmesin ma’bedimin göğsüne nâ-mahrem eli;  Bu ezanlar -ki şehâdetleri dînin temeli-  Ebedî, yurdumun üstünde benim inlemeli.. O zaman vecd ile bin secde eder -varsa- taşım;  Her cerîhamdan, İlâhî, boşanıp kanlı yaşım,  Fışkırır rûh-i mücerred gibi yerden na’şım!  O zaman yükselerek Arş’a değer, belki, başım.. Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilâl!  Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helâl.  Ebediyyen sana yok, ırkıma yok izmihlâl:  Hakkıdır, hür yaşamış, bayrağımın hürriyyet;  Hakkıdır, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl.
Beş dil biliyormuş ünlü kişi  Ünlü ve saygıdeğer  Bir de Türkçe öğrense  Altı eder
Yogrulurken camurum, sence de belliydi özüm,  Ne günah isleyeceksem biliyordun onu tüm,  Yargin olmazsa eger, isleyemez kimse sucu,  Neden öyleyse kiyamette yakarsin a gözüm!
Ne şarkılar yazdık- biz ne şiirler  Hiç kimse sevmeden ölmesin diye  Ne ağıtlar yaktık ne çok türküler  İçimizde umut bitmesin diye. Kağıt yürek oldu kalem sevgili  Yaşadık sevdaya barışa deli  Uzattık düşmana-dosta bu eli  Çocuklar savaşı görmesin diye. Taş mıdır- kaya mı gönül kapınız  Gün gelir yıkılır saltanatınız  Biz ne canlar verdik-siz ne yaptınız  Analar gözyaşı dökmesin diye  Çocuklar boynunu bükmesin diye.... Ahmet Selçuk İlkan  'Erkekler hep yalnız ağlar' kitabından  www.ahmetselcukilkan.com.tr  www.erkekleryalnızaglar.com
İster ağla, ister uyu bebeğim  Yüreğime kundakladım ben seni  Yakacaksan, yak ta kurtul; ne deyim  Ateş diye kucakladım ben seni.. Bilemezsin.. can yakmaz ki bilesin  Ağrı, sızı bırakmaz ki bilesin  Yara açmaz, kan akmaz ki bilesin  Gözlerimle bıçakladım ben seni.. Mektup yazdım baharına, yazına  Gölgeden çık, güneş doysun hazzına  Kilit vurdum gecelerin ağzına  Rüyalara yasakladım ben seni.. Gönlümü vermişim, güle ne hacet  Daha başka bir gönüle ne hacet  Altına, elmasa, tüle ne hacet  Şefkatimle duvakladım ben seni.. (Yasaklı Rüyalar)
Bu uzaklardan ürüyen zağarlar ki şehirdir  Üleşemiyorlar zaar gece denen kemiği,  Erken o bed sesli avcı, Ezân-ı Muhammedî  Önüne katıyor onca yeziti...  Allah ekberdir! Allah...!  Lakin inliyor gene uykusunda Mahir  Ve hep böyle demeç verircesine sayıklayan Şerifoğlu  O..lığını bilsin, diyor, ben kulluğumu!  Velhasıl:  Bu her gece uykusunda bağırıp çağıran, ağlayan, gülen,   konuşan, isyan eden, yalvaran, küfreden, diş gıcırdatan   Adem Babalar arasında,  Bu damsız damda,  Bu Havvasız havada  “Saf Şair” olamıyor adam,  sökmüyor sırf şiirsel yorum.  Hani  Ben artık şarkı dinlemek değil, şarkı söylemek istiyorum,   diyor ya Nâzım,  Ben de artık şiir düzmek değil, şiiri düzmek istiyorum.
Yavru güzel olmak için  Yâre bir ben gerek bir ben  Aşık aklın almak için  Yâre bir ben gerek bir ben. Hançer almış destine  Beni öldürmek kastına  Beyaz gerdanın üstüne  Yâre bir ben gerek bir ben. Karacaoğlan çaresi ne  Melhem vurun yaresine  İki kaşın arasına  Yâre bir ben gerek bir ben
Ben seni sevdim mi? Sevdim, kime ne  Tuttum, ta içime oturttum seni  Aldım, okşadım saçlarını, öptüm  İçtim yudum yudum güzelliğini. Ben seni sevdim mi? Sevdim elbette  Bendeydi özlemlerin en korkuncu  Çıldırırdım sen ne kadar uzaksan,  Aşk değil, hiç doymayan bir şeydi bu. Ben seni sevdim mi? Sevdim doğrusu  Sevdikçe tamamlandım, bütünlendim  Biri vardı ağlayan gecelerce  Biri vardı sana tutkun; o bendim. Ben seni sevdim mi? Sevdim en büyük  En solmayan güller açtı içimde  Ömrümü değerli kılan bir şeydin  Sen benim boz bulanık gençliğimde. Ben seni sevdim mi? Sevdim, öyle ya  Bir çizgiye vardım seninle beraber  Ve bir gün orada yitirdim seni  Ben seni sevdim mi? Sevdim....
Hayat dağ gibi, inan ki  Doğar doğmaz bunalırsın  Yaşamak kolay mı sanki  Kuruda, yaşta kalırsın. Yanlızlık var, üzülmek var  Çaresizlik, ezilmek var  Zaman bir çeşmedir; bahar  Süzülür, kışta kalırsın. Karanlıktır sağın, solun  Zayıfsan, bükülür kolun  Bazen düze çıkar yolun  Bazen yokuşta kalırsın. Gülersin mutluymuş gibi  Hakikati bulmuş gibi  Hep zavallı bir kuş gibi  Büzülür, taşta kalırsın. Aldanırsın insanlara  Dalarsın derin sulara  Yenilirsin korkulara  Siste, ateşte kalırsın. Ömrün düzeni bozulur  Dostların hepsi kaybolur  Aynalara düşman olur  Devr-i geçmiş'te kalırsın. Hiç eksilmez ah ü zarın  Seninledir intizarın  Serüven biter, mezarın  Kazılır; düşte kalırsın. Kaderin önünde eğil  Doğmamak elinde değil  Gözlerinin yaşını sil  Hayattan zevk de alırsın
'İçimizdeki beyinsizlerin işledikleri yüzünden, bizi helâk eder misin, Allah’ım? ' . (A’râf 155) . Yâ Râb, bu uğursuz gecenin yok mu sabâhı?  Mahşerde mi bîçârelerin, yoksa felâhı! . Nûr istiyoruz... Sen bize yangın veriyorsun!  'Yandık! 'diyoruz... Boğmaya kan gönderiyorsun! . Esmezse eğer bir ezelî nefha, yakında  Yâ Rab, o cehennemle bu tûfan arasında . Toprak kesilip, kum kesilip Âlem-i İslâm;  Hep fışkıracak yerlerin altındaki esnâm! . Bîzâr edecek, korkuyorum, Cedd-i Hüseyn'i  En sonra, salîb ormanı görmek Harameyn'i . Bin üç yüz otuz beş senedir, arz-ı Hicaz'ın  Âteşli muhitindeki sûzişli niyâzın . Emvâcı hurûş-âver olurken melekûta  Çan sesleri boğsun da gömülsün mü sükûta? . Sönsün de, İlâhi, şu yanan meş'al-i vahdet  Teslîs ile çöksün mü bütün âleme zulmet? . Üç yüz bu kadar milyonu canlandıran îman  Olsun mu beş on sersemin ilhâdına kurban? . Enfâs-ı habisiyle beş on rûh-u leimin  Solsun mu o parlak yüzü Kur'an-ı Hakim'in? . İslâm ayak altında sürünsün mü nihâyet?  Yâ Rab, bu ne hüsrandır, İlâhi, bu ne zillet? . Mazlûmu nedir ezmede, ezdirmede mânâ?  Zâlimleri adlin, hani öldürmedi hâlâ . Câni geziyor dipdiri... Can vermede mâsûm  Suç başkasınındır da niçin başkası mahkûm? . Lâ yüs'ele binlerce sual olsa da kurbân;  İnsan bu muammalara dehşetle nigeh-bân! . Eyvâh! Beş on kâfirin îmanına kandık;  Bir uykuya daldık ki: cehennemde uyandık . Mâdâm ki, ey adl-i İlâhi yakacaktın...  Yaksaydın a mel'unları... Tuttun bizi yaktın . Küfrün o sefil elleri âyâtını sildi:  Binlerce cevâmi' yıkılıp hâke serildi . Kalmışsa eğer bir iki mâbed, o da mürted:  Göğsündeki haç, küfrüne fetvâ-yı müeyyed! . Dul kaldı kadınlar, babasız kaldı çocuklar,  Bir giryede bin ailenin mâtemi çağlar! . En kanlı şenâatle kovulmuş vatanından  Milyonla hayâtın yüreğinden gidiyor kan! . İslâm'ı elinden tutacak, kaldıracak yok...  Nâ-hak yere feryâd ediyor: Âcize hak yok! . Yetmez mi musâb olduğumuz bunca devâhi?  Ağzım kurusun... Yok musun ey adl-i İlâhî! . 4 Cemaziyelevvel 1331 - 28 Mart 1329 (1913)
Pazar günleri içinizin sıkılması ne kötü,  ne kötü sararmış perdeler, gizli aşk,  televizyon taksitleri.  Hem kocanız bile anlıyormuş artık sizi...  Benimse uzun süren ergenliğim  henüz bitmedi...  oysa çoktan yitirmişim kadınlık nüansını  kauçuk yastıklarla sevişmekten.... Ve yıllardır  o uzun öğle sonları  annemin çamaşırdan kurumuş ellerine  dokununca ellerim,  parçalanmış hayatımızı aydınlatırdı  hüznümüz.... Pazar günleri içinizin sıkılması ne kötü,  ne kötü sürmenaj, yağlı saçlar, takıntılar.  Hem artık kocanız bile anlıyormuş sizi  benimse uzun süren ergenliğim birtürlü  bitmedi.... Ruhumda kanadı kırık bir kartal,  kurumuş düş kanatları. Oysa geç kaldım, yoruldum,  karıştırdım birbirine yalnızlıklarla,  kadınları. Artık bir başka iklimde üşüyorum
Karışan saatler içinde hâtırana  Bazı sabahlarla ikindiler yan yana,  Değişik gülleri sanki tek bir baharın;  Bâkir hülyasıyla beyaz ve ürkek yarın,  O sükût bahçesi, ufkunda kuş yerine  Hasret kanat çırpar düşünen ellerine... . Hep aynı nağmede çılgın dolaşan yaylar,  Bir yıldız kervanı gibi haftalar, aylar  Hep aynı hayalin peşinde bu yolculuk,  Hep gül yangını ve bahar sıtması ufuk... . Tenha bir ucunda gecenin bir sır gibi  Fısıldanan adın kardeş, dost ve sevgili,  Durgun havuzların süsü ten rengi çiçek  Bir mevsim cümbüşü içinde süzülerek  Ömrün gecesinde ve kader rüzgârında  Bir ürperme olur çıplak omuzlarında...
Geceler midir tükenip giden  Aylar mı yoksa ay ışığında  Ey soluğumu soluğunda sevdiğim  Sesimi sesinde dinleyip,yüreğinin rengine gönül verdiğim.  Bil ki senden uzak ne kuşları avutabilir beni buranın
Sebîlürreşâd cerîde-i İslâmiyyesinin kahraman askerlerimize armağanı. Yurdunu Allâh’a bırak, çık yola:  «Cenge! » deyip çek ki vatan kurtula.  Böyle müyesser mi gazâ her kula?  Haydi levend asker, uğurlar ola.. Ey sürüden arkaya kalmış yiğit!  Arkadaşın gitti, yetiş sen de git.  Bak ne diyor, cedd-i şehîdin, işit:  «Durma git evlâdım, uğurlar ola.. «Durma git evlâdım, açıktır yolun...  Cenge sıvansın o bükülmez kolun;  Süngünü tak, ön safa geçmiş bulun.  Uğrun açık olsun, uğurlar ola.. «Yerleri yırtan sel olup taşmalı!  Dağ demeyip, taş demeyip aşmalı!  Sendeki coşkunluğa el şaşmalı!  Haydi git evlâdım, uğurlar ola.. «Yükselerek kuş gibi Balkanlara,  Öyle satır at ki kuduz Bulgar’a:  Bir daha Osmanlı’ya güç sırtara!  Git de gel evlâdım... uğurlar ola.. «Düşmana çiğnetme bu toprakları;  Haydi kılıçtan geçir alçakları!  Leş gibi yatsın kara bayrakları!  Kahraman evlâdım, uğurlar ola.». * * *. Balkan’ı bildin mi nedir, hemşeri?  Sevgili ecdâdının en son yeri.  Bir sıla isterdin a çoktan beri  Şimdi tamam vakti... Uğurlar ola.. Balkan’ın üstünde sızan her pınar  Bir yaradır, durmaz içinden kanar!  Hangi taşın kalbini deşsen: Mezar!  Gör ne mübârek yer... uğurlar ola.. Eş hele bir dağları örten karı:  Ot değil onlar, dedenin saçları!  Dinle: Şehid sesleridir rüzgârı!  Durma levend asker, uğurlar ola.. Ey vatanın şanlı gazâ mevkibi,  Saldırınız düşmana arslan gibi.  İşte Hudâ yâveriniz, hem Nebi.  Haydi gidin, haydi, uğurlar ola.. 17 Ekim 1912
Ağudan halk'olmuş bunların hepsi  Alınlarında yatay üç çift elif  Dudakları kanadını koyvermiş kırlangıç gibi  Hangi dar'da kalmışlar açılmamış  Yabancım değiller, ansıyorum  Ohri'de bir eski manastırda  Miroslav ustayı dinlerken görüyordum  Duvardaydılar  İsa kanlı çarmıhıyla ortalarında  Bir de devrimlerin, savaşların  Suçlayan fotoğraflarında  Korkan, kendi korkusundan korkan  Korkudan isyana geçecek insanın hali. Ağudan halk'olmuş bunların hepsi  Gül insana nece nece yakışırken  Ve ılık ebrusunu bağışlarken nisan  O tarihsel yükü yıkıp bazı çocuklarının omzuna  Kamu susuyorken  Hepsi hepsi birkaç ağaç birkaç çingene  Dar o dar  Gibi gelir amma  Öyle mi acaba. Onlar, ağuyla kardaş olanlar  Hep öyle  Hep alınlarında üç çifte elif  Ağızlarında o kötürüm kırlangıç  la mı kalacaklar  la mı kalacaklar  la mı kalacaklar
Yaşamak istiyorum  Yaşamayı bu soğumuş cehennemde  Ölü bir dost gibi içim titreyerek düşünmek değil sade,  Yaşamayı yaşamak istiyorum.
Önde zeytin ağaçları arkasında yâr   Sene 1946   Mevsim   Sonbahar  Önde zeytin ağaçları neyleyim neyleyim   Dalları neyleyim.  Yâr yoluna dökülmedik dilleri neyleyim.. Yâr yâr! .. Seni kara saplı bir bıçak gibi sineme sapladılar  Değirmen misali döner başım  Sevda değil bu bir hışım  Gel gör beni darmadağın  Tel tel çözülüp kalmışım.  Yâr yâr! ..  Canımın çekirdeğinde diken  Gözümün bebeğinde sitem var.
“Uygarlık ve barbarlık kardeştir.”   -Havel-. Dünya sığmıyor insana Havel,  yüzlerdeki, yüreklerdeki maske,  parada kir, suda klor, havada nem,  yüksek borsa, alçak basınç  ve kanun hükmünde ihanetler, sahtekâr jestler.. /İnsan, sığmıyor insana Havel! /. Ve her şey:  Şey!  Mesela o takvimler, o günler  her biri şimdi kim bilir neredeler?  Yalancıdır aynalara gülümseyen o muhteşem gençlikler;  bir yaz yağmuru gibi çabucak geçecekler.  Bize kalan kurt kapanı sözleşmeler  ve iş akdi kıvamında morarmış evlilikler.. Oysa insanı büyüten yalnızlık mıdır Havel? . Biz bu kentlerde,  bu ömürlerin gecelerinde çürüsek bile,  şimdi eski dağlarda vakur bir şafak yırtılmaktadır  ve dışarıda üşüyen bir haziran;  kalbimde yılların tufanından artık bir hazan. . (Kalbimde hazan  ve şairdir elbet  sözcüklere rus ruleti oynatıp yazan!). Dışarıda üşüyen bir Haziran.  Kanımda nikotin cehennemi;  Kısa kibrit, uzun duman:Yaan!  Yine yaan… Yine yaaaan!  Yan ki yangınlar bile yansın;   haklıdır içindeki abdal bırak ağlasın.... Bırak ağlasın, artık gündüzlerin ışığında aşk,  gecelerin sularında yakamozlar yok  ve kuşlar konsun diye gerilmiyor balkonlara  çamaşır ipleri;  duyuyorsun işte şiir de yazıyorlarmış iğfal şebekeleri! . Dışarıda üşüyen bir Haziran.  Dışarıda aşksız aşk, Aids, Hepatit b,  dışarıda hormonlu sevinçler, kokmayan güller.   Dışarıda dostluğun, puştluğun kolunda gülümsemesi;  ama öğrendim karanlıklardan ışık destelemeyi  ve baka baka irkilmiş gözlerine hayatın:  İnatla…İnatla gülümsemeyi;  öğrendim içimdeki abdalı hünerle gizlemeyi.... (Herkes fanusuna asmış kendini;  bu yüzden beklemiyorum farklı kıyametleri...). D ı ş a r ı d a ü ş ü y e n b i r H a z i r a n.  D ı ş a r ı d a ö l d ü i n s a n.  Ö l d ü i n s a n…  H i ç b i r k i t a b a y a k ı ş m a d a n! . Ben de yaza yaza çürütüp dünlerimi;  her gün bu cehennemden çalıyorum kendimi…. Bu yüzden her şey:  Şey!  Havada hava, günlerinde gün, evlerde sarmısak soğan;  hepsi bu işte basit, olağan.  Her şey şey’dir;  inandıklarımızdır belki de yalan.  Abarttığımızdır,  kül’dür herkesin payına kalan...
Gelin canlar bir olalım  Münkire kılıç çalalım  Hüseyn'in kanın alalım  Tevekkeltü taalallah. Özü öze bağlayalım  Sular gibi çağlayalım  Bir yürüyüş eyleyelim  Tevekkeltü taalallah. Açalım kızıl sancağı  Geçsin Yezid'lerin çağı  Elimizde aş bıçağı  Tevekkeltü taalallah. Mervan soyunu vuralım  Hüseyn'in kanın soralım  Padişahın öldürelim  Tevekkeltü taalallah. Pir Sultan'ım geldi cuşa  Münkirlerin aklı şaşa  Takdir olan gelir başa  Tevekkeltü taalallah
Bir bahara açık duran penceresinde  Belki bir gün gelir geçmiş zamanı arar  Diyerek bu portreyi çizdi sanatkâr,  Bir oda içinin ışık ve gölgesinde.. Verdi bir başka renk,başka biçim,hasından;  Diledi ki bir ölümsüz ömür yaşasın,  Geçsin geceleri kışın,günleri yazın,  Süzgün gözlerini seyredip aynasından.. Severdi,ağlardı,güler ve hatırlardı  Değişmeden önce sanatın fırçasında;  Onun bu güzel' e gebe Rönesansında  Günler birbirini güden hoş anılardı.. Şimdi çerçevede mahpus yaşamaktadır,  Alnında o yaman ölmezliğin zaferi;  Uzak bir rüyada yüzer gibi gözleri,  Artık ne gülmekte ne de ağlamaktadır.
seni yaşamadan ölmeyeceğim  aşka özgü zakkum bahçelerinde  gene acılara kalıyorum ben  deniz ölesiye yakın ayaklarıma  ey ülkemin pusatsız kahramanları  erzurum garında, banklar üstünde  sükut-u hayale uğrayan kalbim  geceyi kavrayan parmaklarımla  bu hasret, bu hicran zelzelesinde  beni kurtarmaya gücünüz yetmez  çünkü mutsuzluğun mekteplerinde  ıstırap dersleri alıyorum ben. . gittikçe yaklaşan bir afet gibi  intihar yanılgısıyla  yolar beni esarete çekiyor  şehrayin şarkıları söylüyorum içimden  şarkılar ki, hep aynı nakaratla bitiyor  sen bir garip delisin  gözleri perdelisin. . erzurum garında, banklar üstünde  susuzluktan ağlayan bir güvercin  içime vuruyor kanatlarını  nağmelerin ateşinde parlayan  kuşlar bölük bölük hayatıma giriyor  bütün çığlıkları kuşanmış ölüm  dudaklarında siyanür  oysa bilmiyor ki, bu yolculuktan  yollar tükense de, dönmeyeceğim  seni yaşamadan ölmeyeceğim  o çin harikası bakışlarını  o pekin gözlerini  gözlerin ki, gece donanmasıdır  yoksul ve yabancı mısralarımın. . bedenimde çıban çıban ağrılar  ben bu ağrılardan zevk alıyorum  ejder tepesinde bunalıyorum  bir yanda kum frıtınası  diğer yanda esrarengiz  karakalem çalışması bir deniz  rüzgarla, yağmurla ve yıldızlarla  başlamak üzere son ayinimiz . . erzurum garında gece yarısı  bankların üstünde şimşekler konar  bazen bir yıldırım gezinir saçlarımda  bazen bir melek saatler boyu  yakama ölümsüz çiçekler takar  erzurum garında gece yarısı  hıçkırıklar boğazıma tıkanır  nemrut ateşiyle sabaha kadar  içimde binlerce ibrahim yanar. . koltuğumda efsaneler kitabı  kafdağından nergis devşiriyorum  başını dayamış omuzlarıma  o eski, o yaşlı zümrüdüanka  ben bir çin şarhoşu samanyolunda  denizi tartışan bakışlarını  geçmişime asla gömmeyeceğim  seni yaşamadan ölmeyeceğim. . perdeler kalkıp da sabah olunca  aldırma aras’ın öyle bulanık  öyle mahsun aktığına  palandöken yine sisli, aldırma  ben hem sise, hem çamura alıştım  senelerdir bu acıyla buluştum  mutluluk ne zaman çıksa karşıma  yalnızlık bir zindan, çöker başıma
Âlemin bağ-zârını...eyim  Sünbül ü verd ü nârını...eyim  Andelib-i nizârını...eyim  Hâsılı nev-baharını...eyim! . Bana yoktur lüzumu gülşeninin,  Şeb-i tarîk ü rûz-ı rûşeninin  Ne gulâmının ne de zenninin  Hepsinin tâ mezarını...eyim! . Ağlamam ben, ben erkeğim erkek,  Hayli güçtür bana cefâ etmek,  Minnet etmem bu ömre de felek,  Atını al, tımarını...eyim! . Güççedir bu fakiri aldatmak,  Yüzdürüp sonra kündeden atmak,  Gözünü aç da sen bana bir bak,  Ben senin i'tibarını...eyim! . Saki-i mâh-rûyına...ayım,  Gülünün reng ü bûyuna...ayım,  Mutrîbin hâyâ-hûyuna...ayım,  Sâgar-ı neşvedârını...eyim! . Yok sâfâsı hezâr-ı dem-gerinin,  Gül-sitanda şükûfe-i terinin,  Bezm-i sahbâ-yı rûh-perverinin  Neşvesiyle hümârını...eyim! . Feleğin uğradımsa vartasına,  S..ayım ağzının ta ortasına,  Bunu yazsın cihan da hartasına,  Kıta'at ü bihârını...eyim
yeşildir artık yüreğinde kara bulut  bugün anneler günü annem beni unut . evde acılar koynuna yangelip yatmış  inadına giyin sen de mayısa batmış  yürü sokakta çocukların düşü aksın  yürü ki saksıda çiçekler sana baksın . diline genç anılarından bir türkü seç  beş yıl büyüdüğüm okulun önünden geç  ıslanırsa anıların güneşte kurut  senin günün bugün unutma beni unut  gök mavi deniz mavi tam kıyısında dur  durma eteğinden beni bir daha savur . annem yıldız kayıyor içinden dilek tut  koşuyor sana kısa pantolunlu çocuk  gözünde gözümde gözlerinde bin umut  Mayıs 1984-Ocak 1985
Aşkından yanar yüreğim  Yandığım bana hoş gelir  Hakkı gerçek sevenlere  Cümle alem kardeş gelir. Bu dünya dopdolu kalleş  Her birinden bir taş gelir  Hakkı gerçek sevenlere  Cümle alem kardeş gelir. Bir kez gönül yıktın ise  Bu kıldığın namaz değil  Yetmişiki millet dahi  Elin yüzün yumaz değil. Adımız miskindir bizim  Düşmanımız kindir bizim  Biz kimseye kin tutmayız  Cümle alem birdir bize. Biz dünyadan gider olduk  Kalanlara selam olsun  Bizim için hayır dua  Kılanlara selam olsun. Derviş Yunus söyler sözü  Yaş doludur iki gözü  Bilmeyen ne bilsin bizi  Bilenlere selam olsun
Gece yarısı, kestirirken, göğsümde nöbette  Sevgi dolu kalbim şen, aniden sabah olmuş gibi;  Gün belirdi, bence kararmaktaydı elbette-  Nedir benim için, o kadar çok getireceği? . Yoktu ya! gayret ettiğim, ulaşmaya uğraştığım  Yalnız yanına varmaya, çektim geçtim bu kordan  Yakan saatte; birden öylece hoşlandı canım  Şu serin akşamda! Değdi ve güzeldi sonradan.. Güneş battı, ve el ele birbirimize bağlı  Beraber selamladık nice rahmetli nuru,  Ve göz kamaştı, gözbebeğine dua bakışlı:  Doğudan, dilerim ki, döner gelir ruhu.. Gece yarısı, yıldızların eşliğinde  Şirin rüyanın eşiğinde, onun yattığı.  Ah Hülya! almaya hazır ol beni de!  Nasıl olsan da, Hayat, iyisin bayağı.. Çeviri: Musa Aksoy
İyilikten, saflıktan ulaşamadım kendime burada… Burası durmadan hızlanan bir kent. Burada sonsuz arzu çarpışır. Sonsuz acı… Sonsuz hırs…  En başlarda ne istedim tam bilmiyorum. Ama öyle açık ve duruydu ki gördüğüm herşey, nereye ve kime baksam beni kendisine inandırıyordu. Henüz içimde bir başkası yoktu. İçimde benden ayrı, bana karşı bir ses yoktu. Gidemediğim yerleri mutlu özlerdim, çünkü gitmesem bile bilirdim ki oraları da benden bir parçaydı.  Çok az ve usulca konuşulurdu.  Çünkü sessizlik vardı ve ve bu sessizlikte en küçük sesler bile çabucak yayılırdı heryere. Sessizlik kutsaldı, çünkü bütün sesleri o saklardı koynunda.  Evlerin önünde küçük bahçeler vardı. Geceleri ışıl ışıl yanan küçük düş ağaçları vardı. Herşey bizim için yaratılmıştı sanki, göründüğü gibi olan ruhumuza göre. Geceler gündüzlere usulca sokulurdu. Yavaştı herşey. Çok yavaş…  Kutsal ve sonsuz bir aynaydı gökyüzü. Kendisine içtenlikle ve sabırla bakanların ismini sayıklardı…  O zaman da vardı kötülük ve şiddet… O zaman da vardı yalan ve sevgisizlik… Ama yavaş dönerdi dünya. Garip, kutsal bir sessizlik vardı heryerde. Utanırdı kötüler yaptıklarından. Pişmanlık duyulurdu her yalandan sonra. Sanki mecbur kalındığı için sevgisizdi insanlar.  Top oynardık mezarlıklarda. Ölüler dünyanın en sevecen insanlarıydılar. Hayatı onlar sevdirirdi bize. Aynı güneşin altına uzanırdık birlikte.  O zaman bir tek kalbim vardı benim. Gözlerim bana aitti nereye gitsem. İçimde kendi sesimden başka hiçbir ses yoktu.  Hayatın o dinmeyen ağrısıyla hatırlardım kendimi. Susar dinlerdim. O ağrıyı incitmemeye çalışırdım. Kaçmazdım ondan. Bilirdim ki istesem de kaçamam ondan. Güneşin doğuşu ya da batışına nasıl saygı duyuyorsam ona da öyle derin bir saygı duyardım…  Toprak, içimde sakladığım halde ulaşamadığım sevgiliydi… Kendimle değil, toprağın sırrıyla yarışırdım. Kendimden değil, toprağın sırrından ürkerdim… Bu ürküntüyle barışmak için sık sık toprağa yüz sürerdim. Koklardım onu. Çıplak bir hazla yürürdüm üzerinde. Kalbimin üzerinde yürür gibi…  Sonra sular geliyor aklıma. Aktıkça yüzün gibi aydınlanan sular. İlk orada hatırlıyorum seni. İçimde henüz başka bir ses yokken. Kalbim ve gözlerim sadece bana aitken…  O suların peşinde, hayatımın peşinde, yüzünün peşinde…  İlk orada akıp giden sularda seninle kendimi gördüm. En çok sende sevdim kendimi. Akıp giden sularda. İlk kez sende gördüm özlemlerimi… Akıp giden kalbimi… O parçalanmış ve sadece sana ait benliğimi ilk kez sende gördüm…  O yavaşça dönen dünyayı, bütün sesleri içinde saklayan o kutsal sessizliği… Kendisine sabırla ve içtenlikle bakanın adını sayıklayan o sonsuz gökyüzünü… Gökyüzünün el verdiği o küçük düş bahçelerini…  Toprakla sular arasındaydı kalbim. Bu yakınlıkta ne varsa, bu sır nereye varacaksa görmek isterdim. Çünkü öyle inanırdım ki kendime, nereye baksam seni görürdüm. Toprakla sular arasında giderek aydınlanan yüzünü.  Dalgaların aydınlığı vururdu terkedilmiş evlere. Bir kapı açılır, içeri üşümüş bir ışık girerdi. Dışarıda bir sonsuzluk kimsesiz yanardı. Bir ceset vururdu sahile, ömrüm olurdu yorgun ve ıslak saçları… Sen olurdun yüzünü saklayan herkes… Sonra… Sonra biterdi toprak… Akmaz olurdu sular. Kirlenirdi o kutsal sessizlik… Düş ağaçları kesilirdi… Seni bekleyecek yer bırakmazlardı bana… Sürüklerdi beni peşinden hızlanan dünya, bu durmadan hızlanan kent… Sürüklerdi beni kalbimden ayrılan ikinci kalp, sürüklerdi beni gözümden ayrılan ikinci göz… Ruhumdan ayrılan öbür ruh, sürüklerdi beni…  Artık bu kent o kent değil, bu kalp o kalp değil, bu gözler o gözler değil… Seni sevdiğine inandığım o insan bu insan değil…  Burada gidilecek hiçbir yer yok. İnsan en fazla o öbür, o yalancı kalbine çarpıyor… Burada insan en fazla o sahte gözünü hissediyor içi acıyarak… Ne kadar sevse de dünyanın bütün sevgisizliğini üzerine alıyor burada insan… Hep başkalarının sahte yasını tutuyor…  Burada her sabah, her akşam insan yeniden, hep yeniden başlıyor hayatına. Sanki hiç yaşanmamış gibi, hiç gidilmemiş gibi, hiç ders alınmamış gibi… Burada insanın yalan yüzü değil, o en derinde sakladığı kalbi kararıyor önce…  Artık burası herhangi bir kent: Kalabalık, doyumsuz, aceleci, konuşkan, acımasız, telaşlı unutkan, intikam dolu ve hep kaybetmiş… Burada sistem, kirletilmiş arzularla içimize, beynimize sızıyor, o “kurtarılmış beyin hücrelerimize”. İşte sevgiyi, yitirdiğimiz ve özlediğimiz aşkımızı, işte en derinde yatan insanlığımızı aradığımız yer burası…  İşte seni aradığım yer burası: Herşey satılık burada, herşey ambalajlı. Sevgi, umut, ütopya, başkaldırı, inanç, ölüm, farklı hayatlar… Herşey, herşey satılık burada.. Burada herşeyin bir fiyatı var… Burası durmadan hızlanan bir kent… Aşk bile burada serbest piyasa kurallarına bağlı… Sahte bir kalple peşinden koştuğum bu dünya seni bana anlatmaz, artık biliyorum…  Burası benim önümden koşan bir kent… Burada ikinci kalbimle, ikinci gözümle, ikinci benliğimle yarışıyorum. Burada kendimle amansız kavgalıyım…  Seni sevdiğim kadar sevmedim bu hayatı, inan… Ne olur bir tek buna inan…  Çünkü sende gökyüzüm var. sende sonsuz yağmurlarım, kutsal sessizliklerim var… Sende o küçük düş ağaçlarım var… Affet bu küçük insanlığımı… Affet peşinden geldiğim bu kenti… Affet o derin doyumsuzluğumu…  Göremedim affet, sen bu kentte denizden çıkan bir cesettin. O yorgun ve ıslak saçları ömrüm olan bir ceset… Affet beni… Gidilecek başka bir yer yokmuş bu kentte… Toprakla akan su arasındaki yüzünden başka… İşte bunu öğrettin bana… O sessiz, o kutsal yüzünle bana bunu öğrettin. Bu kentte aşk olamayacağını… Beni kendine çağırdın. Akşamın o ıstıraplı eşiğine…  Son bir umutla sana sarılıyorum sevgili. Dünya nereye giderse gitsin, bir tek sen kaldın bu kentte, birtek sen kaldın içimdeki iyilik yüzünden utandırmayan beni…  Ben bu dünyadan kaçtım ve gidecek başka yerim yok…  Burası içimi kanatarak hızlanan bir kent…  Bir yanım ölü, bir yanım sen…  Sevgiliysen tanı beni, bil öyleyse…  Dediğin gibi sevgili, daha fazla yabancı ölmek istemiyorum sana….
Şu yüce dağların karı eridi  Sel oldu gidelim de bizim ellere  Yaylamızı lale sümbül bürüdü  Gel oldu gidelim de bizim ellere . Nazlı olur güzellerin eyisi  Deli gönül güzellerin delisi  Gayrı bizim elin kara çalısı  Gül oldu gidelim bizim ellere . Karacaoğlan derki gelir yazları  Güzel kimden aldın sen bu nazları  Ananın babanın acı sözleri  Bal oldu gidelim bizim ellere
siyah benim, beyaz O, bu sevda gökmavisi  ama bir tutsaklığın kitabıdır açtığım  önümde umutların ışıldayan kavisi  ardımda uğursuzluk zindanıdır kaçtığım. siyah, korkunun bile kaybolduğu derinlik  renkler can çekişiyor yörüngesinde, şaşkın  ateşin gölgesinde bulunur mu serinlik  kalır mı, bilinmeyen yerde hülyâsı aşkın. beyaz ki, içimizde sonsuzluğun rengidir  bembeyaz pırıltılar taşır ebemkuşağı  hayat ki, doğrularla uğruların cengidir  dökülür karanlığa sevenlerin başağı. gökmavisi, kimbilir, belki yurdumuz olur  sırların çözüldüğü fısıltıyı duyarız  artık acı çekmemek bile dedimiz olur  onu da, sonsuzluğun hatırası sayarız. heyhât! ..zeytin dalında saplandı sîneme ok  saçlarımın akında vuruldu kelebekler  içimde gözlerinden kalan bir ân bile yok  gülümden bir hatıra verin, sevdiği renkler
Aşk bu dünyanın ölçüleriyle açıklanamaz sevgili. O ilkel bir acıdır, yaban bir ağrıdır. Gelir ve içimizdeki o çok eski bir şeye dokunur. Sonra bir perde açılır ve yolculuk başlar. Bu yolculukta artık para, tarifeler, beklentiler, randevular, taksitler, iş, anneler ve korkular yoktur. Aşkın kendi gerçekliği vardır sevgili. İnsan bir başka ışığa teslim olur...   Aşkta yarın yoktur sevgili. Zaman ileri doğru değil, içeri, yüreklere, derinlere doğru işlemeye başlar, bilgeleşir. Hiç bilmediği sezgileriyle buluşur. Yükü çok ağırdır, kendiyle buluşmuştur. Hem dışındadır dünyanın, hem de ortasında.   Hindistan'da Ganj Nehri'nin kıyısında yakılan yoksul adamın hissettikleri de onunladır, yitirdikleri de... Newyork'ta, bir sokakta, o kartondan kulübesinde yaşayan kadının çıplak yalnızlığı da. Her şey onunladır, ona emanettir sanki, ama o, çıldırtıcı bir yalnızlık içindedir yine de...   Aşkın kültürlü olmakla, bilgili olmakla da ilgisi yoktur sevgili, kanımıza karışan ilkel acı, o yaban ağrıyla hiçbir kitabın yazmadığı hakikatlere daha yakınızdır, inan...   Kim demişti hatırlamıyorum, aşk varlığın değil, yokluğun acısıdır diye. Belki de bu yüzden ilk gençliğimde, o yoğun aşık olduğum yıllarda, gözüme uyku girmez, dudağımda bir ıslıkla bütün gece şehri, o karanlık, o hüzünlü sokakları dolaşır, insanları uykularından uyandırmak isterdim. Uyanıp, içimde derin bir sızıyla uyanan o derin sancının acısına ortak olsunlar diye...   Aşk çok eski bir şeydir sevgili. Onun içinden o çileli çocukluğumuz geçer. Sevdiğimiz insanların çocuklukları da... Oradan üvey anneler, eksik babalar, parasız yatılılar geçer. Ve sonra aşk bütün bunları alır, daha da eskilere gider, hep o ilkel acıya, o yaban ağrıya...   İnsan bazen nedensiz yere umutsuzluğa kapılır. Kimselere veremez sevgisini, kimselere kendini anlatamaz, evlere kapanır... Bazen denizler, kıyılar çeker insanı. İnsan bu kapılmayı anlayamaz, oysa çok eski bir yerde yaşanmasından korkulup vazgeçilmez aşkların sızısıdır bu. Bu sızı, bu yenilgi mevsimlerle yıllarla devredilir başka insanlara... Bir insanın yaptığı bir hatanın tüm insanlara yayılması gibi...   İşte şimdi biz de sevgili, ya olmadık zamanlarda umutsuzluğa kapılıp, soluğu evlerde alacağız, ya da denizler, kıyılar çekecek bizi. Nasıl biz başkalarının korkaklığını taşıyorsak, başkaları da bizim korkaklığımızı taşıyacak, yenilgimizi, umutsuzluğumuzu...   Birazdan sabah olacak...   Para, tarifeler, beklentiler, randevular, taksitler, iş, anneler ve korkular başlayacak... Bunlar varsa ve bizim için geçerliyse aşk yoktur ve hiç olmamıştır sevgili. Birbirimizi kandırmayalım...   Hadi güne hazırlan. Yaşadıklarımızı unutmaya çalış. Aşk bize güvenip verdiği büyüsünü, sırlarını, cesaretini, bilgeliğini ve o ilkel, o yaban ağrısını geri alacak. Bunlar olurken içimiz bir an çok üşüyecek, sonra geçecek...   Hadi, oyalanma birazdan yarın olacak...   Aşkta yarın yoktur sevgili...
Sen başkasın  Gülerken başka  Küserken başka  Susarken başka. Sen başkasın  Konuşurken başka  Öpüşürken başka  Sevişirken başka  Hem de herkesten başka. Ama benim aşkım  Bambaşka!
Güzel aşk cevrimizi  Çekemezsin demedim mi  Bu bir rıza lokmasıdır  Yiyemezsin demedim mi. Yemeyenler kalır naçar  Gözlerinden kanlar saçar  Bu bir demdir gelir geçer  Duyamazsın demedim mi. Bak şu aşkın haline  Ne gelse söyler diline  Can ü başı Hak yoluna  Koyamazsın demedim mi. Aşıklar harabat olur  Hak yanında hürmet bulur  Muhabbet baldan tatl'olur  Doyamazsın demedim mi. Girelim Ali serine  Çıkalım meydan yerine  Küfrümüz iman yerine  Sayamazsın demedim mi. Pir Sultan'ım der Şah'ımız  Hakk'a ulaşır rahımız  On'ki imam katarımız  Uyamazsın demedim mi
Sılada sılasız kaldım;  Suyum garip, aşım garip.  Ben kendime gurbet oldum;  İçim garip, dışım garip. . Bayram diye insem düze,  Düşman olur astar yüze.  Kattım geceyi gündüze;  Uykum garip, düşüm garip. . Temmuzda üşür gezerim,  Zemheride akar terim;  Dört mevsimde derbederim...  Yazım garip, kışım garip. . Felek bir gün rahat koymaz;  Çağırsam kaderim duymaz  Ayağım aklıma uymaz...  Gövdem garip, başım garip. . Parasız kesem suç olur.  Acıkıp yesem suç olur.  Sözüm var, desem suç olur.  Dilim garip, dişim garip. . Ben bu devre nerden geldim..  Kırk parçayı bire böldüm.  Bugün doğdum, dünden öldüm..  Vaktim garip, yaşım garip. . Koştum hakikat ardına,  Yandım ayrılık derdine,  Git, bak, ölüler yurduna;  Kabrim garip, taşım garip. . (Dosta Doğru)
Halk Böyle İstiyor Oğlum! .... 'Bir babanın doğum gününde   oğluna mektubudur... Görülmüştür'. Sevgili oğlum  Bugün tam on yedi yaşındasın  Görüyorum ki artık  Her şeyin farkındasın  Ama ne zaman ararsam seni  Ya diskoda  Ya barda  Ya da televizyon karşısındasın. Haklısın oğlum  Devir artık bu devir  Sen de çemberini çağına göre çevir  Senin neyine  Resim roman şiir  Senin neyine  Sanat vesair  Ne diyor meşhur televizyon büyükleri  Vur patlasın çal oynasın  Devir artık bu devir. Nasılsa  Son düğmesi de koptu insanlığın  Vefa can çekişiyor arka sokaklarda  Umut mendil sallıyor giden trenlerin ardından  Onur, adres arıyor mezarlıklarda  Dostluklar çöp tenekelerinde sahipsiz  Ve anahtar teslimi aşklar satılık köşe başlarında  Hem de üç kuruş mutluluklara.... Ama sen de haklısın  Sana mı kaldı  Kurtarmak vatanı  Sana mı kaldı  Uyandırmak yatanı  Sana mı kaldı  Duvara yapıştırmak  Bu memleketi satanı  Anasını ağlatanı..... Gel gör ki oğlum  Senin de kurtuluşun yok bu gidişten  Ne etsen- ne yapsan  Bir düğün  Bir bayram  Bir lale devri  Hangi ekrana baksan. Kim kiminle evleniyor  Kim kiminle çıldırıyor  Kim kime daldan dala  Gelinim olur musun diyor. Kimisi sahte gelin  Kimisi zengin bir prens  Kimisi de insanlıktan bir yudum bir nefes  Bekliyor da bekliyor . Bak her gün ayrı bir kanalda  Bambaşka bir 'ünlüler çiftliği'  Her kanalda şöhret olmanın dayanılmaz hafifliği  Ve işte böyle  Pazara dökülüyor bir bir  Herkesin yumak yumak ipliği  Yıllar var ki oğlum  Birileri işte  Bizi hep böyle gözetliyor...  Ve sen de görüyorsun ki  Bu sahneler  Bizi ne de güzel özetliyor. Kimin umurunda yarınlar  Kimin umurunda çocuklar  Kimin umurunda bu isyankar çığlıklar  Bir kavgadır  Bir yarıştır  Bir rezalettir gidiyor.  Kime sorsan  Cevaplar dünden hazır  Halk böyle istiyor oğlum  Halk böyle istiyor  Gel gör ki  Bir reyting uğruna  Ne 'güneşler batıyor' oğlum  Ne güneşler batıyor..... Ahmet Selçuk İLKAN. “yeni çıkacak son şiir kitabından”  www.ahmetselcukilkan.net
Kardaş, senin dediklerin yok,  Halay çekilen toprak bu toprak değil.  Çık hele Anadoluya,  Kamyonlarla gel, kağnılarla gel gayrı,  O kadar uzak değil.. Çamı bitmiş, kavağı azalmış,  Gamla örtülü bayırlar, çıplak değil.  Yedi ay kıştan sonra,  Yeşeren senin yaşamındır,  Yaprak değil.. Yersin, içersin sofrasından, üç yüz senedir,  Kuvvetlisin ama kuvvet hak değil.  Bakımsızlıklarla göçüp gitmiş bir cihan,  Mevsimler soğumuş, sular azalmış,  Buğday, Selçuklulardan kalan başak değil.. Parça parça yarılmış öküz ardında,  Parmağı üç pare, tırnağı ak değil.  Utanır elin ayağın,  Korkarsın yakından görsen,  Eli el değil, ayağı ayak değil.. Gün doğar, tarla kuşları uçuşurlar,  Ağır bir aydınlık, bildiğin şafak değil.  Öyle dalmış ki yüzyıllar süren uykusuna,  Uyandırmazsan,  Uyanacak değil.. Dertle, sefaletle yüklü,  Siyah leşlerle kararmış, berrak değil.  Çağlayan ne,  Akan kim,  Kızılırmak değil.. Kardaş, görmüyorum ama hala duyabiliyorum,  Geçmiş zamanlar gelecek zamanlardan parlak değil.  Vakte şahadet edercesine yükselmiş,  Akşam parıltısından, bütün zaferler üzerine,  Dağlar dalgalanmakta, bayrak değil.
Bilir misin gardaş Türk illerinde  Havada yıldızlar, dağda kar üşür.  Tutsak soydaşların türkülerinde  Dört mevsim ötede bir bahar üşür. . Ezanlar buz tutmuş minarelerde!  Yaylalar dermiş ki: Töremiz nerde?  Yolların hasretle bittiği yerde  Her dağ yamacında bir mezar üşür. . Ses verir aktıkça ağlarcasına  Göl olur gözyaşı gönül tasına  Her sabah kuşların uyanmasına  Her köyün bağrında bir pınar üşür. . Kara pas bağlamış ozan dilleri  Ayıya in olmuş Bozkurt illeri.  Ulu Tanrısı’na açmış kolları  Kökü Türklük olan bir çınar üşür.. (Vur Emri)
Gönlümü, belanın geçtiği yola koydum.  Yalnız senin arkandan koşsun diye, gönlün ayak bağını çözdüm...  Bugün rüzgar, bana senin güzel kokunu getirdi,  Ben de teşekkür için ona gönlümü verdim.
Hiç sormadım  Nasıl yaşanılır umutlar  Demir parmaklıklar ardında . Özgürlük  Ne anlatır  Dört duvar arkasında . El ele nasıl tutuşulur  Kelepçeler arasında . Bilmiyorum yalnızlık nedir  Kalabalığın ortasında . Ne düşünür bir balık akvaryumda  Ve kafeste bülbül  Nasıl öter
Bizi kandıran o şarkılar, o mavi gece  O sıcaklığı beyaz ellerin, o ilk bakış  Sebepsizliğin sebep olduğu şafak vakti  O çok sevmek gecelerde o çaresiz aldanış.  Uzayan saçlar, alnında avuçlarımızın  İste o, insanin bir yerde, aşka boyun eğmesi  Kırılmak, bölünmek, o hep bütünlenmek  O çok sevmek, tenin bir başka tene değmesi.  Yanmak mi o eski cağlarda yanmak  Kul olup savrulmak rüzgara karşı  İlk kesilmişliği mağrur ellerimizin  O çok sevmek, kanımızın o ilk akısı.  İşte pınarlar, testiler, ırmaklar, çeşmeler  Kanlı avuçlarla içmek aşkı kanmadan  O kıyılarımızdaki denizin ilk coşkunluğu  O çok sevmek büyütmek onu hep, orada o zaman. Kazımak ulu ağaç gövdelerine adımızı  Yazmak her şeyi bir bir kumların üstüne  O her işkenceye mahkum olmuşluğumuz  O çok sevmek, daha çok sevmek günden güne.. Öyle delicesine, öyle korkunç, öyle çılgın  O çok sevmek o yanardağ, o ateş, o yangın...
UNUTMAKTAN GELİYORUM     'Gitmeler bana kaldı'. Daha üç adım olmadı çıkalı bu sevdadan   Ayrılığın kokusu hala üzerimde   Avuçlarımda buzdan bir alev   Yüreğimde yepyeni bir ateşkes   Gitmeler bana kaldı yine bu aşktan   Bütün sayfalarım sil baştan   Sonu nereye varacak bilmiyorum   Oysa içimde inadına yanan bir mum   Dokunma ellerime-sönmedim daha   Unutmaktan geliyorum.. Daha dün kirpikleri kadar yakındım ona   Her gece düşlerinde sabahlıyordum   İşte orada köşebaşında bıraktım ellerini   O bana   Ben ona ağlıyordum   Son tetiği gözleri çekti gözlerime   Kanıyor kanıyordum   Ölüler yalan söylemez bilirsin   Deliler gibi seviyordum.. Daha biraz önce   Onu öpen bu dudakları aynalarda parçaladım   Onu okşayan bu elleri bir yangında bıraktım   Ona gülen bu gözleri zindanlara attım   Yüreğim ayazda   Kaç şiirim çığlıklar attı ardından bilemiyorum   Bavullar dolusu hatıraları bir mağaraya taşıdım   Yalnızlığımı bir dağ başına   Kendimi nereye koyacağımı bulamıyorum   Ne olur ayıplama beni   Susmadı daha gözlerim   Ağlamaktan geliyorum.. Zıpkın yemiş balıklar gibiyim   Şimdi bir ıslık bile dağlar yüreğimi   Bir eski şarkı yağmalar bütün uykularımı   Çıkmaz sokaklarda kaldım biliyorum   Başım dönüyor, ben dönüyorum   Acele etme ne olur bekle biraz   Daha yakmadım bütün gemileri   Daha yırtmadım dönüş biletimi   Öyle yorgun öyle bitkin ve öyle sürgün   Unutmaktan geliyorum...
Yaklaş; orda bir tohum çatlatıyor gölgeni  Yaklaş ki, pervaneler görmüş rüyada seni  Yaklaş; yasak meyvenin çürüdüğü daldayım  Yaklaş; denize kırgın deli bir kumsaldayım  Yaklaş; mağrur savaşçı sadağında ölmeden  Yaklaş; nûn ülkesini kaf ikiye bölmeden  Yaklaş ki; nağmeleri kan tutuyor şarkının  Yaklaş; viran olmasın minnet burcu korkunun  Yaklaş; siyah köprüye ağıt yakan kediler  Yaklaş ki, göğe giden yolları görmediler  Yaklaş ıssız köşenin en vefalı yerine  Yaklaş henüz gelmeyen bir günün mahşerine  Kararmayan gündüzün kalbinde sûra yaklaş  Kır bütün zincirleri ey hayal, nûra yaklaş
Uykuları harman ettim, savurdum  Bir mübarek düş aradım kırk sene.  Ne usandım, ne yoruldum, ne durdum  İçi doğru dış aradım kırk sene. . Çıktım dağ boş, indim baktım ova boş  Toprak garip, su tedirgin, hava boş  Nere gitsem dallar kırık, yuva boş  Yumurtada kuş aradım kırk sene. . Aşk yükünü indirince arkamdan  Doğmadık bebekler tuttu yakamdan  Hesap-kitap ettim kaçtım rakamdan  On yitirdim, beş aradım kırk sene.. Binalar yükselir: Gözyaşı, kin, kan...  Koymuşlar adını “uygarlık, ümran”!  Yükseklerde, midelerdir hükümran  Alçaklarda, baş aradım kırk sene. . Gönül penceremi dünyaya açtım  Baktım manzaraya, ben benden geçtim  Ucuzdan tiksindim, kolaydan kaçtım  Belâsı çok iş aradım kırk sene.. Birbirinden çürük çıktı seneler  Öz yiğidi az doğurdu analar  Hayâl oldu gönlümdeki binalar  Temel için taş aradım kırk sene.. Adı “devrim” oldu avrat soyarak  Denge kurdu toklar açı yiyerek  Aptallara ibret olsun diyerek  Solucanda diş aradım kırk sene.. (Kan Yazısı)  .  ..
Yüklediler her belâyı  Çeke çeke akşam ettik.  Sıkıntıyla dişimizi  Sıka sıka akşam ettik.. Kuş saydılar “kör-budala”  Kondurdular daldan dala  Kazdıkları her kanala  Aka aka akşam ettik.. Giden zalim, gelen zorba  Cılk vaatler torba torba  Yola yoğurt, göle çorba  Döke döke akşam ettik.. Aç-susuz çıktık kırlara  Arpa çektik aygırlara  Köşe dönen fırfır’lara  Baka baka akşam ettik.. Mantar çıktı tüm elmaslar  Melez imiş saflar, haslar  Putlara ipek libaslar  Dike dike akşam ettik.. Film yaptılar dizi dizi  Aldattılar her gün bizi  Eyvah çekip kendimizi  Yaka yaka akşam ettik.. (Akıl Karaya Vurdu)
Sülfür inceldi ve en yorgun yerinden kırıldı ayna  Tenhaydı düşlerim, geceydi, çıkıp geldim işte  Su ve ateş bir de gülünç yalnızlığım var sana  Getirebildiğim, kokularını yitirmişti çünkü güller. Suyu dinle ateşi yak özledim demek bu. Parasız yatılı hüzünlerden ne kalır geriye  Biraz Tamil biraz Türküz ayıptır söylemesi  İntiharsa günahtır külliyen yasak bilirsin  Pısırık bir ihtilal gibi getirdim sana bunları. Bir de belleğim, başıma bela hazin ve komik üstelik  Hatırla eskiyen meydan saatini, çocukluğundur  Tayyare pulları getirdim sana evden kaçışlarımı  İstersen yok say bunları tespih de yapabilirsin. Beni vur saatin altında seni seviyorumdur bu. Şiir yazan bir adamın fotoğrafı var yanımda  Kendini ölümlü sanıyor onu getirdim ganimettir  Büyüdü büyülenerek, taşlayarak kovdu kabilesi onu  Suyun öte yakasında yaşadı, Sisyphos dediler adına. Sülfür inceldi ve en yorgun yerinden kırıldı ayna  Ayna pusluydu bunca yıl nice sır taşımaktan  Kırılmanın sesini duydum ve onu getirdim sana  Unutulmaya geldim işte onarılmaya değil. Kov beni kabilenden ama bekliyorum demek bu
Sen oradasin  Yazilmamis bir siir gibi...  saf ve masum  butun ofkem bu sana  basegmem ve sonsuzca   arzulamam.
Yıkılmak,ezilmek her gün biraz daha  Dostlar değişiyor aldanmalar değil,  Aksimizden eser yok şimdi o sularda  Çirkin olan biziz aynalar değil.... Şerefsiz ellerin şerefe kaldırdıkları  Şişeler,kadehler o cam kırıkları  Götürün,götürün bu aydınlıkları  İçimde güz başladı ilkbahar değil,. Ne bir anlayışlı el,ne bir dost bakış  Biraz ümit,biraz hayal sonra aldanış  En güvendiğimiz tepelere kar yağmış  Deniz o deniz değil,dağlar o dağlar değil...
Sâkiyâ mey sun ki bir gün lâlezâr elden gider  İrüşür fasl-ı hazan bâg ü bahâr elden gider. Her nice zühd ü salâha mail olur hâtırum  Gördügümce ol nigân ihtiyar elden gider. Şöyle hâk oldum ki âh itmeğe havf eyler gönül  Lâ-cerem bâd-ı sabâ ile gubâr elden gider. Gırra olma dilberâ hüsn ü cemâle kıl vefa  Baki kalmaz kimseye nakş ü nigâr elden gider. Yâr içün agyâr ile merdâne ceng itsem gerek  İt gibi murdar rakîb ölmezse yâr elden gider
Deniz moruna kaptı beni  Getiriyor götürüyor  Zifiri bir laciverdiye doğru...  Dalgalar ki yavaşlayan darbeleri kalbimin  Vuracak ve duracak elbet o ziftli kıyıya  Usuldan usul çırpıntılar halinde.... Denizboku çakıllardır benim mezartaşlarım...
«Arkamda kalırsın, beni rahmetle anarsın.»  Derdim, sana baktıkça, a bîçâre kitâbım!  Kim derdi ki: Sen çök de senin arkana kalsın,  Uğrunda harâb eylediğim ömr-i harâbım?
Sen hayatımın en vazgeçilmez aşkı  Sen uğrunda en çıldırdığım esmer  Sen yolunda savaşlar verdiğim sevdam  Sen uğrunda ölümlere gidip geldiğim  Sen beklediğim  Sen özlediğim  Sen gizlediğim.... Güneş doğmayı unutabilir  Sabah olmayı  Yağmur yapmayı  Ama ben seni asla.... Çiçekler açmayı unutabilir  Kuşlar uçmayı  Baharlar gelmeyi  Ama ben seni asla.... Ne zaman bir şiir okunsa aklımdasın  Ne zaman bir telefon çalsa karşımdasın  Sen tanrımın en güzel armağanı  Sen hayatımın en gerçek yalanı  Sen bütün huylarımı ezbere bilen  Sen gözyaşlarımı en iyi silen  Sen dünyanın en güzel kadını. Sen yemeğimin tuzu  Yüreğimin buzu  Anasının en güzel kızı  Sen kalbimde en tatlı sızı  Sen bütün varlığımın en sevimli hırsızı  Sen sevdikçe sevilesi  Övdükçe övülesi  Öptükçe öpülesi aşkım.... Sen beni yokluğuyla delirten  varlığıyla yolumu yolundan çeviren  Sevdasıyla beni bir dağ gibi deviren kadun  Bundan böyle senden sorulsun günahlarım  Sende bütün sorularım  Sende bütün cevaplarım  Adam olmuşsam senden  Katil olursam senden  Ben çoktan vazgeçtim kendimden  Ama senden  Asla kadınım  ASLA! ...
bir su ver, dirileyim kuruyan köklerimde  bir köprü kur çıldıran nehirlerin kalbine  bir kuşun yuvasına götür gökkuşağını  karıncanın kırılan ayağına sar beni  ben ki, toprak altında bir devim, kurtar beni  okunu çek bağrımdan; yandı cânım, bir su ver  ölü bir tenden bile perişânım, bir su ver. ağlıyor ateşimin gölgesinde, Neruda  Aragon mutlu aşkın yokluğunda çilekeş  her yerde tutuşan su istiyor geceden  her çeşmenin başında eşkiya gülümsüyor  bir çiçek at kararan duygular mahşerine  bir fidan dik bağrına onurlu bahçivanın  damarlarım çatladı; yandı kanım, bir su ver  dirilmek istiyorum a sultanım, bir su ver. gözleri birer birer kayan hücrelerimde  Genç Werther'i yeniden kurşunlayan bir acı  al hançeri eline, kopar bileklerimi  katranlı bir urganda tükensim yalnızlığım  bir ağacn titreyen yaprağına koy beni  bir kez olsun, yaralı bir İstanbul say beni  zehir akıt içeyim a hanedânım, bir su ver  a cellâdım, a kahrım, a zindânım, bir su ver
Kim susturabilir bizim türkümüzü kim  Biz ki bu hasreti semahların seyrinden alıp gelmişiz  Biz ki onu sitemkar anaların kirpiğinden derlemişiz  Süzülsün de acının derin izler bıraktığı gül yanaklardan  Yere dökülsün istememişiz  Bizim türkümüzü rüzgar söyler her gece  Ay vurdukça parıldar gün doğdukça hız alır  Nevroz ateşleriyle sağaltarak çırpınan yarasını  Can havliyle kardaş  Kan içinde bir kartal gibi vadilere saldırır  Türkülere ilişmeyin  Türküler nehirdir gecenin bağrına akar  Fazla eşelemeyin kardaş  Taşınca ne siperler kalır ne dev barikatlar  Deşmeyin diyorum deşmeyin  Kim susturabilir bizim türkümüzü kim  Biz ki nice amansız badirelerde serden geçmişiz  Biz ki ilmikler boynumuza takılıyken bile türkü söylemişiz  Sonra ırmak boylarında göğertip körpe otların serinliğinde  Dağlara emanet etmişiz  Biz ki her yangının külünden diri canlar yaratmışız  Bizki mazlumların defterine kanlı resimlerle sıralanmışız  Banaz yaylasından kerbelaya kar götürsün turnalar  Ölürüz sanma kardaş  Dostun attığı gülden yaralanmışız  Türküleri dövmeyin  Türküler gökyüzüdür karanlığa yıldızlar çakar  Üstümüze gelmeyin kardaş  Namuslu bir devrimcinin alnında kavga ışıldar  İncitmeyin diyorum incitmeyin  Kim susturabilir bizim türkümüzü kim  Bizki karacaoğlanı aşkla veyseli toprakla yüceltmişiz  Bizki köroğlunun narasıyla nice beyleri yere çökertmişiz  Yine de masum bir bebek gibi avuç avuç sevdamızı  Kalanlara vasiyet etmişiz  Adam dediğin sapına kadar yiğit olmalı  Ne karıncayı incitmeli ne ozanları yakmalı  Öyle sansar gibi punduna getirmek de neymiş  Adam dediğin kardaş  Yüreği varsa eğer getirip ortaya koymalı  Türküleri yakmayın  Türküler çiçektir en umutsuz zamanlarda açar  Kavgayı uzatmayın kardaş  Yüzyıllardır tuz döke döke çürüdü bu yaralar  Kanatmayın diyorum kanatmayın
Emirgân'da Çay Saati. çerağân sarayı'ndan büyükdere'ye  üşümek sonbaharında eski çınarların   uzadığı yerde gizlice akşamların   başlayıp adetâ kendini dinlemeye  kafeslerin ardında bol gözlü bir kadın  ansızın giydirilmiş ipek ferâceye   bir çay yalnızlığı emirgân'dan öteye   değdikçe ısındığı yaldızlı bardağın  nedîm'den yansıması tatyos efendi'ye  tenhâ bir genç kız sesiyle hicazkâr'ın   kuytularda çürüdüğü bağdadî yalıların   yorgun sarmaşıklarıyla sarkmış bahçeye. soğuk kuşlar gibi dağılır boğazda  rüzgârın getirdiği donuk bir yağmur pusu   istinye'de gemilerin karanlık uykusu   kırık direkleriyle dalgın ve hasta  birden içimi kaplayan ölüm korkusu  selâm verilince meçhul bir namazda   gâzâli'yse biraz mevlânâ biraz da   kubbenin altındaki divan uğultusu  'şeref' vapurundan en kirli beyazda  yüzlerce harbiyeli sürgün yolcusu   havada bir asılmış adam kokusu   istanbul jöntürkleri hüzzâm bir yasta. yankılarıyla telaşlı geceleri bir bebek'ten  motorların taşıyıp o kadar bitiremediği   en yılgın sonbahar benim gözlerimdeki   çok daha dumanlı mütâreke günlerinden  alaturka saat kaçta ikinci tömbeki  miralay sadık bey'in nargilesinden   dem çekip kumrular gibi sebilleri şenlendiren   osmanlı sehpâların gölgesindeki  emirgân'da acılaşmak koyu bir semâverden  çaylar gibi kararıp kaç defalarca eski   bir şiir üzüntüsüyle müseddes biçimindeki   çoktan unutulmuş kilitli defterlerden
İçimdeki sırrı demeden evvel  Toplansın dilimde söz dizi dizi  Can alıcı sualimi sormadan  Kabuktan sıyrılsın öz dizi dizi. Hırsını taşında eylese bile  Olmadık yerlerde söylese bile  Kırk kat düğüm ile düğümlese bile  Sabır kazanında çöz dizi dizi. İpinden çözülen başlar çoğaldı  Biri iki gören şaşlar çoğaldı  İkiye yarılan taşlar çoğaldı  Nazargahı kurmuş göz dizi dizi. Ağaç suyun alıp dallar sallansa  Sefaim ne gerek dünya ballansa  Küllenmiş sinemde yaprak sallansa  Tekrar alevlenir köz dizi dizi
İçindeki çocuğu alıp kaç İdris,  bırak paslı hançerlerle parçalamayı uykularını.  İhanet torpil yapmaz, hasret ardına bakmaz;  kır kanlı bıçakları,  içindeki çocuğu alıp gel İdris! . Bir mavi için ağlama İdris,  itme şu duvarları,  gülümse, sütünü ver içindeki çocuğun.  Bilirim, mağlûbiyet  esrik gülüşler ardında paramparça bir perde;  yeter idris, vakur ol, onur var serde! . Anladım, vazgeçemezsin ondan, asla;  kardeşim, fazla alkol mevcut şimdi  damarlarındaki asil kanda.  Aldırma demiyorum sana;  aldırarak  aldırma.  İçindeki çocuğu şu kirli hayata uyandırm. İçindeki çocuğu alıp gel İdris,  coşkunu parlat ya da birkaç tek at,  küfürlerine tutunarak geç kaldırımlardan;  sonra bir kerhaneye git ve oturup ağla.  Kerhaneleri bütün dünyanın,  aşk kangrenlerinin yıkık çarşılarıdır.... Aldırma demiyorum sana;  aldırarak  aldırma;  içindeki çocuğu İdris, çocuğu uyandırma! . Ve yıllar geçer,  İdris’lerin kalplerindeki çocuklar daha ölüdür;  düşleri hâlâ terasta,  İdris’ler ise zemin katta kiracı oturur...
Razı mısın olmasın kaşı gözü simanın?  Hiç bir değeri yoktur,öfkesi yok imanın!   1977
Günler kısaldı. Kanlica'nin ihtiyarları  Bir bir hatırlamakta geçen sonbaharlari.. Yalniz bu semti sevmek için ömrümüz kısa...  Yazlar yavaşca bitmese, günler kısalmasa.... İçtik bu nadir içki'yi yıllarca kanmadık...  Zor böyle zevke tek bir ömür yetmiyor, yazık! . Ölmek kaderde var, bize urkuntu vermiyor;  Lakin vatandan ayrılışın ıstırabı zor.. Hiç dönmemek ölüm gecesinden bu sahile,  Bitmez bir özleyiştir, ölümden beter bile
İlan edemezken gönül halimi  Esrarlı bakışın beni anlattı  Lal eylerdi derinliğin alimi  Engine çıkışın beni anlattı. Aşk telinden nağmeleri sesleyip  Sükut ile ifadeyi süsleyip  Duyguları gözyaşıyla besleyip  Sel gibi akışın beni anlattı. Can evime hapsol diyen o çağrı  Titretti adeta felç olan bağrı  Maziye gerilip atiye doğru  İçini döküşün beni anlattı. Vakit daraldıkça açıldı perde  Ayrılık korkusu başladı serde  Zamanın en keskin olduğu yerde  Boynunu büküşün beni anlattı. Kaderin zuhuru ne geç, ne erken  Anlaşılır ancak vuku bulurken  Talihin yüküne talip olurken  Dağılıp çöküşün beni anlattı. İradem susunca, sevda yer etti  Sevdayı beyana gönlüm ar etti  Bir anda başlayıp, bir anda bitti  Gönlümden çıkışın beni anlattı
Seyran ediyorum hangi alemde  Gözlerimden akan yaşa sor öğren..  Nasıl böyle derbederim her demde  Bırak vicdanını taşa sor öğren... Müptelayım, elden birşey gelmiyor  Gönül aşktan gayrısını bilmiyor  Baharların yüzü neden gülmüyor  Sensiz yaşadığım kışa sor öğren... Derde talip olmak vardır bu yolda  Yüreğin yeşersin, bir lahza sol da  Sevmek ne demekmiş celladım ol da  Uğruna serdiğim başa sor öğren...
içimde bir merak  öyle bir merakki  ölümümden bir ay sonra  bir güncük yaşamak  ve  dostu düşmanı  suç üstü yakalamak
Geçen gün senin yanında aklıma ölümüm geldi  Sensizlik bir mızrak gibi saplandı kalbime  O son anı hatırladım, o seni koyup gidişimi  İlk defa bu kadar üzüldüm dünyaya geldiğime. Ölüm! Kaçınılmaz sonuç, o soğuk kelime  Bir gün ucuz bir fahişe gibi koynuma girecek  Yüzümde gezinecek pis ve iğrenç elleri  Korkudan büyümüş gözlerimde hayaller can verecek. Biliyorum, üzüleceksin, ama ölüm bir gerçek  Bir yerde sevişmek gibi, bir yerde yaşamak gibi  Ne hazin sıcaklığımızın bizi terketmesi  Ve yüzümüze birbiri ardınca kapanan kapılar. Er geç uzanır bir el, son kampanayı çalar  Anlarız kaçınılmaz anın geldiğini  Şehre bir bomba düşmüş gibi aynalar, camlar kırılır  İnsan arar da bir türlü bulamaz güzelliğini. Kimse benim kadar bilemez ölümün rezilliğini  Seni koyup gitmenin hüznünü ben anlarım  Çünkü ben sende buldum kendimi, sende sevdim  Senin yanında seninle değerlendi zamanlarım. Ne acı gün kadehlerin boş kalması, şarkıların yarım  Mevsimlerin birbiri ardınca bir anda bitivermesi  Ansızın toprakla dolması gözlerimizin  Kanımıza o çirkin böceklerin girmesi. Kimbilir ölüm bir çilenin sona ermesi  Belki güzeldir, şu sefil dünyaya boş gözlerle bakmak  Ne çare ki sen varsın, o dünyada sen varsın  Benim korkum ölüm değil, seni yalnız bırakmak
Günlerdir eski bir hüzünle çıkıyorum voltaya  (kötüye işaret bu, üstelik yalnızlığa sığınıyorum)  Unutup gitmişim ezberimdeki bütün şiirleri  bulutlara bakıyorum uzun uzun, yalnız bulutlara. O uzak kasaba akşamları düşerken aklıma  tecrit'teki yine bir türkü tutturuyor  Ey kalbim sana denk düşüyor bütün bu acılar  acılar tek ve mutlak olan bir şeyi anlatıyor. Yağmur kuşları geçiyor avludan sürü sürü  dalların hışırtısını duyuyorum, üşütüyor beni  Ötede, kentin üstünde bir şimşek çakıyor birden  suretin yansıyor göğe ve her yağmur damlasına. Uzak bir anı oluyor her şey, silikleşiyor  ve alnım ateşler içinde, bir tutabilsen  unutup gitmişim bütün türküleri artık  (kötüye işaret bu, üstelik yalnız sana sığınıyorum). Kısa süren hastalıklar vardır ya, işte öyle  geçip gidiyor akşama doğru hüzün bulutu  resmini asıyorum ranzamın başucuna yine  ve bir türkü tutturuyorum günün son çayında  -Teslim olmayalım halilim kurşun atalım!
Beri gel, serseri yol!  O'nun Ümmetinden ol!  Sel sel kümelerle dol!  O'nun Ümmetinden ol! . Sen, hiçliğe bakan yön!  Hep sıfır, arka ve ön!  Dosdoğru Kâbe'ye dön!  O'nun Ümmetinden ol! . Gel dünya, mundar kafes!  Gel, gırtlakta son nefes!  Gel, Arşı arayan ses!  O'nun Ümmetinden ol! . Solmaz, solmaz; bu bir renk...  Ölmez, ölmez; bir ahenk...  İnsanlık; hevenk hevenk,  O'nun Ümmetinden ol! . 1949
Geçerdi hep  Pırıltılı kanunlar  Neves gecelerden  İhtimal buhranlı gecelerdi hep  Yüreğinde yalnızlığın tortusu  Vazoda yaseminler  Ufukta yağmur kuşları  Çözülmez bilmecelerdi hep  Ansızın dalar  Bir yorgunluğa uyanırdın  Güneş çekilmiştir bahçelerden  Lambalar çok erken yanmış  Aldatılmak korkusu  Sık sık bozulan yeminler  Enfarktüs kuşkuları  Sinsi bir kederdi hep  Zaman zaman düşündüğün  Aklına geldikçe güldüğün  Şan şeref ve ün  Beyhude şeylerdi hep
Bir gün bir yalnızlığa düştüm yine. Başımı  ellerimin arasına aldım, sessizce ağlamaya başladım .  Önümde yarıya gelmiş bir konyak şişesi 'beni iç'  diye fısıldıyordu, 'beni iç'. Sonra yalvarmaya başladı:  'Ne olur' dedi 'ne olur haydi iç beni'.. Bir bardak doldurdum, tepeme diktim .  Şişe rahatladı, sustu. Hani ellerimiz birbirine  değince nasıl oluyorduk? İşte öyle oldum .  Hani bakışlarımız buluştuğu zaman, bir başka  türlü atması vardı yüreklerimizin. Onu hatırladım .. Sonra bir tren hareket etti. Sabahtı. Karşıkarşıyaydık .  Konuşuyorduk. Ben sevmek diyordum durmadan.  Gözlerim gözlerine soruyordu: 'seviyor musun?' diye.  Hep evet diyordu gözlerin, ellerin, dudakların hep  evet diyordu. Oysa ki, bir çok hayır diyen insan vardı  çevremizde. Örneğin: bir çocuk hayır, diyordu, bir kadın,  bir adam ve bir başkası, bir başkası hayır diyordu.  Hayır'lar arasında ezilmeğe mahkûmdu evet'lerimiz .. Tren ilerliyordu. Gözlerin gözlerime soruyordu  ne olacak diye. Sigara üstüne sigara yakıyordum,  kadeh kadeh içki içiyordum, fakat bilmiyordum  ben de ne olacağını. Bizi sürükleyen bir akıntıydı.  Durduramazdık onu, hükmedemezdik ona.  Bir anafora rastlayıp yok oluncaya kadar akıp  gidecektik işte. Peki anafor nerdeydi? Uzak mıydı?  Belki çok yakındı kimbilir. Biz onu  göremiyecektik. O, gözlerimizi kör ettikten sonra  saracaktı bizi buz gibi kollarıyla.. Tren ilerliyordu. Pencereden deniz görünüyordu.  Denize akşam güneşi vurmuştu. Renk renk  kayıklar gördük kıyılarda. Denize taş atan çocuklar  gördük. Uzakta bir balıkçı ağlarını topluyordu. . Ve tren ilerliyordu. Kadere yaklaşıyorduk .  Bir alacakaranlık bastı zamanı. Gözlerim gözlerindeydi.  Ellerini tuttum, titredin. Acı acı bir düdük öttü.  Bir şeyler koptu içimizden.. Sonra tren durdu, indik, yollarımız ayrı ayrıydı.  Şimdi, o gün verdiğin yalnızlığı yaşıyorum .
Bütün manzara, ucuz bir dekor muşambası;  Kurtuluş günü, çıkmaz ayın son çarşambası...  (1947)
Ortalama insanda  Herhangi bir günde herhangi bir orduya  yetecek kadar ihanet,  nefret, şiddet  ve saçmalık vardır.  VE Cinayet konusunda En Becerikliler  Cinayet Karşıtı vaaz verenlerdir  VE Nefreti En İyi Becerenler  Sevmeyi Vaaz Edenlerdir  VE-SON OLARAK-  SAVAŞI EN İYİ BECERENLER   BARIŞ VAAZI  VERENLERDİR. Tanrıyı Vaaz Edenlerin  Tanrıya İhtiyacı Var  Barış Vaaz Edenlerin  Huzuru Yok  SEVGİYİ VAAZ EDENLER   SEVGİSİZDİR  VAAZ VERENLERDEN SAKININ  Bilmişlerden Sakıının.. DURMADAN  KİTAP  OKUYANLARDAN  Sakının  Yoksulluktan Nefret Edenlerden  Ya da Gurur Duyanlardan Sakının  Övgü Göstermekte Hızlı Davrananlardan SAKININ  Karşılığında ÖVGÜ Beklerler. Sansürlemekte Hızlı Davrananlardan SAKININ  Bilmedikleri Şeylerden  Korkarlar. Sürekli Kalabalıkları Arayanlardan Sakının;  Tek Başlarına  Bir Hiçtirler. Ortalama Erkekten  Ortalama Kadından  Sakının  Sevgilerinden SAKININ. Sevgileri Vasattır, Vasatı  Aranır Dururlar  Ama Nefretleri Dahiyanedir  Nefretleri Seni Beni  Herkesi Öldürebilecek Kadar  Dahiyanedir.. Yalnızlığı İstemezler  Yalnızlığı Anlamazlar  Kendilerinden Farklı  Herşeyi  Yoketmeye  Çalışırlar. Sanat  Yaratamadıklarından  Sanatıı  Anlayamazlar  Yaratma Başarısızlıklarını  Dünyanın Beceriksizliğine  Yorarlar. Kendileri Tam Sevemedikleri İçin  Senin Sevginin  Eksik Olduğuna İNANIR  VE SENDEN  NEFRET EDERLER. Ve Nefretleri  Parlak Bİr Elmas  Bir Bıçak  Bir Dağ  Bir KAPLAN  Bir Baldıranotu Gibi  Mükemmeldir. En Usta Oldukları  SANATTIR  NEFRET!
Gönül tezgahında şiir dokudum  İplik iplik nakışında sen varsın.  Aşk yolunun kanununu okudum  Madde madde yokuşunda sen varsın.. Fikir vadisinden bir ırmak geçer  Eğilir serviler, suyundan içer  Bağrında ay doğar, zambaklar açar  Sessiz sessiz akışında sen varsın.. Öz suyusun hayat denen şişenin  Nedenisin keder ile neşenin  Sevda cephesinde şehit düşenin  Donuk donuk bakışında sen varsın.. Hep senin renginde görünür bahar  Yaprakta yeşilin, gülde kokun var  Yama yama kalbimdeki yaralar  Sıra sıra dikişinde sen varsın.. Gidip de yorulma çok uzaklara  Sen, 'sen'i gel benim içimde ara...  Umut güneşimin mor bulutlara  Girip girip çıkışında sen varsın.. (Dosta Doğru)
Gunah kokulu visne bahcesinde  yuzunun en eski haliydi  aldatan beni.. Acitmamakicin disi tas, ici su dolu kalbimi  bez bebegine en gizli adimi verdin.. Oysa kacislarina vurgundun sen.  Ask degildi ozgurlugundu  ruhunu bir visne bahcesi kadar  kaygan ve elegecmez yapan.. Cunku ozgurlugun ogretti sana  dayaniksiz ask ortulerinin altinda  en uzun omurlu intikamlarin uyudugunu. Gul kokulu guneste  kuruturken hayallerini ve kadife etegini  bana baglanmadigin icin  kirli bir sevdayla bagladin beni  o uzun omrune...
Erik çiçek açmış da bahçenin kıyısında  Sen ona hiç bakmadan geçmişsen oracıktan  Leylek dansa durmuş da bacanın tepesinde  O baharlım laklakını durup dinlememişsen  Şakır şakır bir tren bir gece köprüsünden  Islıkla dalmamışsan gurbet türkülerine  Akasya mor akasya ak akasya sarı sarı sarkmış da bahar mavilerinden  Yaşamak ne güzel şey diye ağlamamışsan  Çocuklar birdirbir oynuyorlar da çöplük arsada  Dikilip yanıbaşlarına göğüs geçirmemişsen  Yanından geçip gitmiş de çilekçinin arabası  Kaçtan veriyorsun hemşerim diye yutkunmamışsan  İskelenin tepesinden türkü döken gurbetçi gence  Varolasın koçum benim diye el sallamamışsan  Bahar dalı gömleğiyle utangaç bir uçurtma  Bu ne şıklık delikanlım diye laf atmamışsan  Ve çapkınca bakmamışsan  Göğsü domur domur yeniyetmeye  Sesi bambam  Sesi ramazan topu  Kendini herkül sanan delikanlıyı  Yaştaşınmışcasına süzüp selamlamamışsan  Öpmemişsen gözlerine bakıp duran bir gözleri şenlikliyi  Yaşama itmemişsen iter gibi denize  Girmemişsen koluna bir yıkılmışın  Yalanla da olsa avutmamışsan umutsuzu  Su diyene bir avuç su  Bir yaralı parmağa işememişsen  Kolay gelsin dememişsen taş kıranlara  Günaydınsız bırakmışsan bahçe bezeyenleri  Eğilip koklamamışsan çitten gülen çiçeği  Bayram bayram donanmamışsan  Sevinciyle dostlarının  Acısını dostlarının  Yüreğinde duymamışsan  Kapı kapı dolaşmamışsan iş dilenerek  İşsizliğe düşmemişsen hakkım dedikçe  Ve bayraklı pankartlı yürüyüşlere  Halaylı horonlu grev şenliklerine  Katılmayı aşk gibi duymamışsan şuranda  Ağrın ağrım  Acın acım  Dememişsen insan kardeşlerine  Ve dilinin en görkemli  Ve dilinin bando-davul sövgülerini  Sıralayıp sallamamışsan deyyuslar saltanatına  Hangi yaşta olursan ol  Kardeşim  Kaptırıp gönlünü sevda fırtınasına  Evin yolunu şaşırmamışsan  Sende iş yok be kardeşim  Sen artık hapı yutmuşsun  Borçlusun sen ağaçlara kuşlara  Borçlusun sen trenlere otobüslere  Yağan kara esen yele borçlusun  Borçlusun sen herşeye  Gözdeki ışıltıya  Alındaki çizgiye  Eldeki şaşkınlığa  Borçlusun herşeye  Kardeşim  Yaşamın kendisine
Ben, gönlü temiz insana kurban olayim,  Gezsin basim üstünde benim, hos tutayim,  Ham insani al karsina, söylet azicik,  dön, sonra cehennem ne imis, gel sorayim.
I  Biz bu kentlere sığdık da,  bu kentler bize sığmadı Asiya!  Ve bir çığlık gibi günlerin çarmıhında;  arttıkça yalnız, sustukça silik.... Ay ışığı gölgeleri büyüttü,  son kuşlar da vuruldular dağlarda.  Yakamozları söndü sahillerin, ışıkları evlerin;  çağın vebalı gövdesinde  bir hayalet gibi gölgemizde yalnızlık.. Kaldık...  Kırık bardaklar gibi,  içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi.... II  Düşler artık ölü çocuklar doğuruyorsa,  sevgiler boğduruluyorsa kürtajlarda  ve daha eskimemiş tüfeklerle  ordusu bozguna uğramış askerler gibi kalıp,  bozuk paralar gibi yuvarlanıyorsak kaldırımlarda,  bir bedeli vardır elbet cennetini çaldırmanın;  ömrünü yetim bir bebek gibi bırakmanın  bulvarlara,  bozgunlara  ve yanlış yalan aşklara…. Bir bedeli,  bu kuşatmaların, ilkyazları kurşunlatmaların.... Biz bu kentlere sığdık aslında,  bu kentler bize sığmadı Asiya,  ah, son kuşlar da vuruldular dağlarda! . III. Ay ışığı gölgeleri büyüttü.  Mutluluk oyununa geç kalan ölü kuşlarla geldim.  Geldim... Kırık bardaklar gibi,  içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi…. Ve ömürlerimizde bin kasvetle upuzun  sefalet seferlerinin ayazı;  belki yalnız geçireceğiz artık kim bilir,  batan gemiler gibi yiten aşklardan geride,  kalan her kışı, güzü ve yazı.. Ay ışığı gölgeleri büyüttü.  Ayrılıklar eskidi, biz eskidik,  aşk bize küstü Asiya.... IV  Belki de uzun sürecek bu bozgunun saçağında,  sen şarkılarını sesine yasla  ve bırak beni de usulca  apansız bir yalnızlığa! . Ay ışığı gölgeleri büyüttü,  büyüdü ölüm  ve biz küçüldük Asiya…
Yüzünde elleri sonsuz denizin  Gömelim yüreğe dediğim durum. Saçların en derin bir gökyüzüdür  Varamaz ellerin merdivenleri. Her an bir güvercin çırpınır durur  Kalb atışlarında ve gözlerinde. Bir sırdır içinde evler anneler  Çocuklar başında bir yeşil çelenk. Göklerden bir haber gibidir umut  Görünmez bir yerde saklanmış mahcup. Su gibi içtiğin çok zor son on yıl  Sadakat anıtı bir sonbahardır. Duygu ve sabırdan bir deri giydin  Kuşandın demektir ölümsüzlüğü. Bulutlara gömülü sedeften yüzün  Dünyanı kuşatmış destansı hüzün
Üzgün bir çocuğun yalnızlığı  Kadar saydam kalabilseydim  Ömrüm derdim ömrüm nasıl da  Dolu geçmiştir ölebilirim artık. Ölüm hiç de ürkünç gelmiyor  Yaşanmışsa tüm yaşanacaklar  Acı yitiriyor anlamını ve renkler  Kül oluyor körleşirken gökboşluğu. Bu dünya dünya mıdır hani  Bildiğimiz o yamyam küresi  Ki apiz öküzlerinin çekip durduğu  Bir cansıkıntısıydı önceleri. Hantal ve gürültücü bir tehdit  Gibi düşüyorken üstümüze  Alaycı bir gülüş takılıyor yalnız  Dudaklarımın hüzün kıvamına. Ömrüm diyorum şimdi ömrüm  Üzgün bir çocuksun sen ve yalnız  Öyle kal çünkü bu dünyada  Sana en çok mutsuzluk yakışıyor
Elsizlere el,dilsizlere dil ver yeniden,  Lütfet,bize bin şanlı nesil ver yeniden,  Dünyayı alıp avcuna bir gün Tanrım,  Avcunda bu dünyaya şekil ver yeniden.
Eski bir Turkce kitabinda  rastladim sana.  Sirtin pencereye donuktu,  odan kararmak uzereydi,  usulca one dusmustu basin  yorgun bir dusu tasiyordun omuzlarinda.. Birini bekliyordun,  kendini bekler gibi.... Ne zaman askin adi gecse  sen gelirsin aklima...  Sirtin pencereye donuk,  basin one dusmus,  bir inanc titresir, yarali, yorgun omuzlarinda. Ne zaman adin gecse  eski bir Turkce kitabinda  ask kararmak uzeredir odanda...
Unutulmaz anları vardır hayatın  Islak kirpiklere takılıp kalan  Zamana meydan okuyan Biz de öylesine yaşadık seninle  Öylesine sevdik  Hatırla aşkım... Kahır dolu rüzgarlar esiyor içimde  Yıkılıp kalıyorum bu sağır akşamlarda  Beni sensizliğe nikahladılar  Yenildim duygularıma  Yenildim gururuma ağlayamadım  Şimdi sanadır bu ağlayışım  Hatırla aşkım... Gözümde dağlar gibi büyüyor hasretin  Gelip gelip özlemin doluyor içime  Yokluğunda şair kesildi gönlüm  Artık hep hüzzamdan çalıyor şarkılarım  Sen de nasıl sever nasıl söylerdin  Hatırla aşkım... Oysa nelere katlandı bu gönül  Ne acılarla halay çekti bu yürek  Ne ihanetlere gülüp-geçti bu gözler  Bir yokluğuna alışamadım  Bir de sensiz bu akşamlara  Unutamam demiştin giderken bana  Ben de unutamadım  Bu bizim son yeminimizdi  Hatırla aşkım... Biliyorum şimdi saçlarını yaban eller okşuyor  Gözlerine başka gözler gülüyor  Gözlerin ki gördüğüm gözlerin en güzeliydi  Varsın adı hasret olsun artık bu sevdanın  Varsın sonu ayrılık olsun bu romanın  Bitmedi bitmeyecek bu şarkım  Nerede olursan ol  Kiminle olursan ol  Hatırla aşkım... Hatırla  Yanındayken bile özlerdim seni  Şimdi içimde bir başka yangın  Şimdi gözlerimde en ıslak bakışın  Ölmek kaderde var biliyorum  Herşeyin sonu yakın  Ama sen de bil ki  Yağmurlarca sevdim seni  Yağmurlarca sana yandım  Hatırla derya gözlüm  HATIRLA AŞKIM...
Yine dertli dertli iniliyorsun  Sarı turnam sinen yaralandı mı  Yoksa ciğerlerin parelendi mi  Hiç el değmeden ben iniliyorsun. Yoksa sana yâr düzen mi düzdüler  Tellerini sırmadan mı dizdiler  Perdelerin tel tel edip büzdüler  Allı turnam sinen yaralandı mı. Havayı deli gönül havayı  Ay doğmadan şavkı tutmuş ovayı  Türkmen kızı katarlamış mayayı  Çekip gider bir gözleri sürmeli. Kuru kütük yanmayınca tüter mi  Ak gerdanda çifte benler biter mi  Vakti gelmeyince bülbül öter mi  Ötüp gider bir gözleri sürmeli. Dere kenarında evler hurmayı  Kılavuz ederler telli turnayı  Ak göğsün üstünde ilik düğmeyi  Çözüp gider bir gözleri sürmeli. Karac'oglan der ki geçti ne fayda  Bir vefa kalmadı ok ile yayda
Hala korkular, renkler ardinda misin?  Cirkinle güzel secmek kaydinda misin?  Oldun diyelim Zemzem, ya da ab-i hayat  Birgün öleceksin yar, farkinda misin?
Gece sesizce basliyor ve irmagin-  Ote yakasina geciyor atlilar.  Bir papatyanin acisini dinliyorum.  Gokyuzu gitgide genisliyor.  Islak yapraklarin derin yesilligi  Islak daglarin uyandirdigi keder.  Kendime bir demet cicek topluyorum  Ogretmenimin ilikledigi gogsum  Ne kadar genc  Agzimda taptaze bir tutun kokusu  Ve taze ceviz kabuklarinin kararttigi parmaklarimda  Bir agiz mizikasi.  Ogrendigim ilk sarkilar  Yollar yollar yollar boyunca  Soyledigim ilk sarkilar  Sevgilim olan butun kizlar  Siyah onlukleri ve  Kacamak bakislariyla gecip gittiler  Ilk fotograflarimdaki yakisikli sacim...  Ey aksam, ey bir askin  Baslamasi ve bitmesi  Ey turuncu aksam, butun aksamlarin aksami  Ey mor aksam, dudaklarim gibi moraran.  Gece evleri sardiginda  Ve bahceleri  Isiklar icinde kacip giden  Bir tavsan gibi yalnizim.  Yolun iki yaninda kalan  Karanlik daglarin otesinde  Neler olup biter  Ve girdigimiz uykulu kasabada  Lokantadaki uykulu cocuk  Olgun isikli lokantada  Olgun patatesler.  Bir adamin  Dogmasi ve olmesi  Ve bazi islemeler yapmasi hayatinda  Bazi baglardan  Uzum toplamasi  Bazi sinamalara gitmesi  Bazi kizlari sevmesi  Ve olesiye yalnizlik cekmesi  Bazi sehirlerde.  Ey aksam, turuncu ve mor aksam  Ey gokyuzu, ey benim  Gittikce esmerlesen kalbim.  Simdi beyaz bir kizin  Yaninda olabilmek icin  Bazi cilginliklar yapabilirim  Onu boynundan opsem ve onunla  Dunyada olup bitenleri konussak  Ingiliz birahanelerinde  Damali kasketleri  Ve sasilacak kadar yorgun yuzleriyle  Ve butun emekciler gibi  Cocuksu gozleri  Partal elleriyle oturan  Iscilerden konussak  Zencilerden konussak sonra  Gulunce butun yuzleriyle gulen  Yakisikli ve hazin  Zencilerden.  Gece dunyanin her yerinde  Geliyor ve her yerde  Ayni duygu uyaniyor kalbimizde.  Sen simdi  Duvarina bir siirimi asmisindir  Uyuyorsundur  Belki dusunuyorsundur  Sonuncu kattaki odandan  Yildizlara bakarak.  Ve yoldizlar her zaman  Eski ve tanidiktir.  Ozellikle bir tren penceresinden bakildiginda.  Icimiz nedensiz bir huzunle doldugunda  Sirtustu uzanip topraga  Baktigimiz yildizlar.  Bir harman yerinde ya da.  Duz bir damda.  Uzaktan  Butun kurtce turkuler gibi  Yanik bir turku gelirken  Sicaktan bunalirken  Evler ve yollar;  Ve yasli kadinlar  Uyuklar gibi buzulup minderlerine  Dusunurlerken eskisini  Olaganustu gunlerini  Gece sesizce basliyor ve irmagin  Ote yakasina geciyor atlilar  Calilarin hisirtisini dinliyorum.  Sana seslenmek icin  Yeni siirler tasarliyorum..
Susuzdum; çöl kalbimin  En ağrıyan yanındaydı o akşam. Çocukluğumda ırmakların  Terk edip gittiği her yerde bana  Bir korku kalıyordu  Bir titreyiş  Bir sızı  Yeniden büründüm yer kabuğuna  Dumanlı dağlara savurdu beni  Ankara’dan ayrılırken kırmızı. Düş yangınlarımda açan çiçeğin  O dupduru, gözyaşıyla ıslanmış  Yaprakları arasına  Ömrümün en nazenin  En karanlık sırlarını bıraktım  Şimdi her birinde bir Leyla kelebeği  Alıyor ruhumu kanatlarına  Kafdağı’ndan avucuma sessizce  Bırakıyor ay bakışlı bir kızı  Kendimi arıyorum yine yollarda  Çürüyen köklerde, kırık dallarda  Sonsuz bir rüyayı getirdi bana  Ankara’dan ayrılırken kırmızı. Kendi dalgalarına  Düşman bir deniz mi yoksa gözlerim  Bu yüzden mi fırtınalar  Mutluluğun yorgun gemilerini  Batırıyor kanlı kirpiklerimde. Al beni sultanım, götür buradan  Ardımda ne izim, ne yazım kalsın  Bilmezdin; bilemezdin bir zamanlar  Kartalları öldürürken avcılar  Issız ülkesinde yalnızlığımın  Gizemli bir süreyyayı  Aradığımı çocukluğumda  Bazen mağaralar yutardı ellerimi  Bazen de kuşlar  Tutup ellerimden uçurur beni  Konarlardı sevda çınarlarına. Ankara’dan ayrılırken kırmızı  Civanperçemiydi, zülüfte candı  Kırmızının olmadığı her sokak  Her ev çaresizdi, loştu, zindandı  Pencereler kapılardan  Kapılar gökyüzünden sorardı bulutları  Kim bilir hangi yıldız  Bekliyordu güneşin bir simsiyah  Samanyolu’ndan doğacağını  Şiir ki, rüzgârdı orda, cânandı  Gecenin kalbinde yanmıştı yazı  Ah bir görseydiniz, hasret şivandı  Onsuz gönül yurdu boştu, virandı  Koparıp götürdü benden beyazı  Ankara’dan ayrılırken kırmızı
Öyle yorgun düşmüşüm ki  acının mavzerini taşımaktan  bulanık sular basıyor birden  bütün mevzilerimi  sonra çöle kesiyor içim. Bu alaturga şarkılarda  fena kanıtıyor bazen  anıların ve acıların kabuğunu  gagalıyor kanatırcasına yarayı  susamış bir kerkenez. Sesimin pınarı kuruyor  susunca sesinin kuşları  Uzayıp giden bir bozkır  kesiliyor dudaklarım  kavruluyor yalım yalım. Sesini ver bana dinle  Su verir gibi yaralı bir hayvana  sesinin bütün gözlerini  çevir dudaklarımın bozkırına  yoksa dilim dilim edecek acılar beni. Acının her gözeneğinden  hüznün ilmiklerini geçirip  dokudum şiirin kilimini  şimdi nakışlamak istiyorum  yanlızlığın dört duvarında sesini
Ve gözlerin aklıma gelir  Ve sözlerin  Gidişin gitmiyor gözümün önünden  Ve izleri derin. İlk değilsin bu senin bildiğin  Ve yine biliyorsun sen en son sevdiğim. Şimdi uzaklardasın  Ben çamlar arasında bir hastane odasında  Ciğerimde bir ince hastalık  İçimde kapanmak bilmeyen bir yara  Ve elimde sanki inadına bir sigara  Biliyorum dönmeyeceksin  Hatta arkana bile bakmaksızın  Gün gelir belki bir yuva kurarsın  Oğlun olursa benim adımı koyar mısın? . Gittin  Dağ gibi sevdamı devirip ardında  Gittin  Allahaısmarladık bile demedin  Sazlar çalınır Çamlıca'nın bahçelerinde  O şarkıyı bir daha hiç söyleyemedim  Şimdi elimde bir bardak çay  Ve dudağımda buruk tebessüm  Kendi kendimi üzmemeye söz verdim  Ve ben seni hayatımın bir musalla taşının  en yakın yerinde sevdim  ısrar etmedin kendine beni sev diye  beyaz bulutlar gibi sırtını rüzgarlara verip gittin  bense durdum ve bekledim  ve ben seni hayatımın musalla taşına en yakın yerinde sevdim
Bu yokluk canıma tak dedi  Bu fakirlik mideme dokunuyor  Bu yalnızlık koyuyor bana  Param olursa bir ustura alacağım  Şöyle halis çelikten pırıl pırıl. Ötesini bilirsin!
Tanrıdır can veren kul ona borçlu  Ben de bu sevdayı sana borçluyum  Bu boynumun borcu bu gönül borcu  Ben bu mutluluğu sana borçluyum. Dağlarda yol olsam seni beklerim  Ömrümü verseler sana eklerim  Seninle gül açtı tüm dileklerim  Ben bu mutluluğu sana borçluyum. Ne böyle sevildim ne böyle sevdim  Aşkın böylesini senden öğrendim  Adına yazılı gönül senedim  Çünkü ben bu aşkı sana borçluyum
Yalnızlığımda seni büyüttükçe kalabalıklaşacağım;  Sen kendi kalabalığında hep yalnız olacaksın…. I  Kapattım ucu kıvrılı yerinden bir defteri  Bir defter adınla hükümlü şimdi.... Sen kendinin pası, kilidi.  Gençliğin kendine savurur seni,  Esmersin, cehennemin dibinde doğmuşsun,  baban iki karılı; evlerde, erkenlerde bekler seni.  Sen feodalizmin kara dilberi,  gündüzlerin gölgesindeydi sevgi.  Gölgesinden gündüzlerin iklimler geçti…. Sesin şimdi kanayan bir gül gibi:  Kangren.... II  Sen orda  kendi manastırının huysuz müridi.  Sen orda  bir korkuda,  bir şarkıda,  ölüm susan uğultuda…. Sen orda  düşlerine leş kargası tüneyen!  Elleri ayazlarda  sen orda,  esmerliğine rehin feodal şatolarda... Uyurken sen hasretin avlusunda,  gündüzlerin gölgesinde oturuyordum.  Sonra boşuna çizdim karanlığa resmini.  Boşuna... Ezberleyip hasreti…  Oysa nasıl istersen öyle gebertebilirdin beni.  Nasıl istersen!  Artık sulara k(atalım) aşkların yetim rengini...
İnce narin kanatlı uçurtmadır kalbin  Duru yağmurlarda yıkanmış şair nefesi kokan. Bir şebnemsin ki, Şems’le buluşur güneşin bahçesinde  Yaprağına düşersin saklı kalan acıların  Mevlana’dır gözbebeklerinde ay  Döner gün boyu dalgın  Ateş olur hüznün şahdamarında. Pembe kuşkular gördüm avuçlarında akan  Saçlarını ören mahcup cihangir  Pembe mızrak taşır bakışlarında  Bilmezsin ki, seher vakti Kubbe-i Hadra’dan  Bir bumerang gibi yükselen çığlıkların  Parçalanır, hatıralarda sessiz  Bekler doğuşunu karanlıkların. Tebessümün ne kadar mumdanmış öyle  Yıldızlar çiçek kokluyor  Natürmort çizgilerinde yüzünün  Bir ter damlasında pırlantalar  Akkor bir göz oluyor ardın sıra. Şehzade yalnızlığı içindesin, elçiler  Hünkâr kırmızısı yanılgılarla gelmiş  Sürgün bir ah ve çile. Pembedir hangi rüzgâr dokunuyorsa tenin  Nasıl şuh bir ayin ki gamzelerinde renkler  Duru bir süreyyadır tenhada gölgen bile
Salinip giderken boyunu gördüm  Selvi miydi fidan miydi boy muydu  Egmis kislarini yayini gördüm  Kilic miydi gamze miydi yay miydi. Güzel keklik gibi geziyor tasta  Gören asiklari yakar ateste  Avazi bülbülde sedasi kusta  Keklik miydi turna miydi toy muydu. Taramis zülfünü dökmüs gerdana  Yel estikce dalgalanir her yana  Dedim dilber cevir yüzün bak bana  Gözleri yildiz al yanaklar ay miydi. Arasan dünyayi bulunmaz esi  Siyah bulut perdelemis günesi  Ah cekti gözünden sel etti yasi  Deniz miydi derya miydi cay miydi. Veysel Satir beyan eder derdini  Terkedemem ezberini virdini  Dilim tutup soramadim yurdunu  Yayla miydi kasaba mi köy muydu
Ayvalar ve güneş sarardı  Yıldızlar daha parlak  Ve ay daha soğuk şimdiden  Güz denizi yutkunuyor  Ardısıra yitik bir aşkın  Kıyıya çarpıp geriye çekilirken.  Kâğıttan taşan mürekkep gibi  Taşıyor içimden  Özlemi geçmiş yazın.
gördün mü devleri, mecnun cinleri  ciğer kanı içen bahçıvanların  nefesinde uçan güvercinleri  sekiz bahçenin tacını  sekiz köşkün Hallac'ını  gördün mü ey denizlere kul olan  yorgun düşen gariplere yol olan
söyle ben saçlarımı kestirirsem ne olur  bir başkaldırma ancak saçlarından tutulur. herkes annesi sanır bir kısır yalnızlığı  oysa herkesin annesi aslında bir baruttur. eylülden ürken temmuz şafaktan korkan gece  dağları bölümleyen o babadan kaçan sudur. hatırla her gün bir çalar saatle oynadığını  çalar saatler bir çocuğun uyanılacak uykusudur. soğuk iklimler, kırımlar akar gider derisinden  çalıp söylediği öğrenip oynadığı bir tabuttur. anne saklanır, baba koşar, günleri münleri bölerler  anne de baba da parça parça bir geyik yavrusudur. birinin sırtı ince, birinin elleri kalın  ikisi de bir gölün saygıdeğer komşusudur. ey hayalin sonsuz çalıştığı gölleri bölmek dönemi  o zaman artık bir yerlerde hazin mevlûtlar okunur. dersin ki ayışığı kimin babası kimin oğlu o zaman  sanki herkesin işi bir bölmedir, uzun uzun solunur. senin şarkın bir avcı borusudur ormanları tutar  büyür, yankılanır, bir kale yıkıntısında saygıyla durur. ey en bilge sesi gelip duran sonra akan suların  bilirsin her akşam nasıl öksüz, nasıl güçlükle olur. her akşam nerden baksan yine de bir eksiği doldurur  babalar geri çekilir, anneler onlara teslim olur. saçlarımı hep kestim tutacak kadar kalmasın dedim  çünkü bir başkaldırma ancak saçlarından tutulur. gölleri bölümlediler ve sonra suya gittiler çoğu  babalar hep perşembe, anneler hep cuma olur
Dağda  Dağ  Yüzü  Yok?  Ekinlerde  Ekin  Demir  Değnek  Demir  Çarık  Gezersin  Kimbilir  Yürekteki  Sevdayı?  Hay  Kardaş  Görklü  Kardaş  Kurt  Ne  Bilsin  Akar  Su  Ne  Bilsin  İnce  Belli  Karınca  Ne  Bilsin  Bu  Hayat  Bu  Zulüm  Toprağının  Kararmış  Zühresi  Ay'ı  Bentleri  Yıkar  Su  Kısrağa  Aşar  Aygır  At  Yaşamak  Değişir  Yaşamak  Ölümden  Üstün  Sadece  Unutma  Sen  Şu  Bitmeyen  Kavgayı
Medet ya Muhammet medet ya Ali  Ya Muhammet sana mürvete geldim  Karlı dağlar gibi yağdır günahım  Ya Muhammet sana mürvete geldim. Muhammet'tir Nebilerin aynası  Salavat verenin nur olur sesi  On sekiz bin alemin Mustafası  Ya Muhammet sana mürvete geldim. Cennetin kapısı mermerdir taşı  İncidir duvarı hikmettir işi  Yüz igirmi dört bin Nebinin başı  Ya Muhammet sana mürvete geldim. Abdal Pir Sultan'ım der Şam'a geldim  Şam eli'ze Haydar ben yana geldim  Bingan ettim Haydar kapına geldim  Ya Muhammet sana mürvete geldim
Biz dünyadan gider olduk kalanlara selam olsun  Bizim için hayır dua kılanlara selam olsun. Ecel büke belimizi söyletmeye dilimizi  Hasta iken halımızı soranlara selam olsun. Tenim ortaya açıla yakasız gömlek biçile  Bizi bir arı veçhile yuyanlara selam olsun. Azrail alır canımız kurur damarda kanımız  Yayıcağız kefenimiz saranlara selam olsun. Sözdür söylenir araya kimse döymez bu yaraya  İltip bizi makbereye koyanlara selam olsun. Bunda hep gelenler gider hergiz gelmez yola gider  Bizim halimizden haber soranlara selam olsun. Aşık oldur Hakk’ı seve Hakk derdine kıla deva  Bizim için hayır dua kılanlara selam olsun. Miskin Yunus söyler sözü kan yaş ile doldu gözü  Bilmeyen ne bilsin bizi bilenlere selam olsun
Şah'a giden ben bir bezirgan gördüm  Ayrılmam katardan ben şimden geri  Hemen tutmuş hakikatın yolunu  Ayrılmam katardan ben şimden geri. Bezirgan yükünü nereden tutmuş  Ona hizmet eden dergaha yetmiş  Sevdiğim sılada bir oda tutmuş  Ayrılmam katardan ben şimden geri. Bezirganın yükü la'l ile gevher  Ana kar mı kılar harami dafer  Bezirganlar başı ol Cafer  Ayrılmam katardan ben şimden geri. Bezirganın yükü nereye gider  Uğramaz Sırat'a Mirac'a gider  Bezirgan başıdır Şah Gani Haydar  Ayrılmam katardan ben şimden geri. Bezirganın yükü ilm-i hamail  Doğru işleyene Hak ola kail  Bezirgan başıdır ahir Cebrail  Ayrılmam katardan ben şimden geri. Deryalar bekçisi dağlara nazır  Her nerde çağırsan orada hazır  Bezirgan başıdır Boz Atlı Hızır  Ayrılmam katardan ben şimden geri. Pir Sultan Abdal'ım aşıkı çoklar  Hiç kardaş bulmamış kend'özün yoklar  Korktuğumuz yerden Yaradan saklar  Ayrılmam katardan ben şimden geri
Bir gece başladı yıldızsız, aysız;  Ne horozlar öttü, ne sabah oldu...  Kibritler ıslaktır, çakmağım yağsız  Dar odam ebedî ışıksız kaldı.. Bırakmaz yakamı, dört yanım duvar;  Ne kapı, ne baca, ne pencere var...  Ne mektup gönderir sevdiğim dostlar,  Ne de bir tanıdık kapımı çaldı.. Bir zaman karnımı doyuran toprak  Üstüme gölgelik, altıma yatak.  Hiç ümit etmezken olacağa bak;  Nihayet ağzıma, gözüme doldu.. Ve işte dünyada en son arkadaş  Başımın ucunda dikili bir taş.  Bitti, doğduğum gün başlayan savaş,  Kâinat benimle beraber öldü.... (Dosta Doğru)
Eğer sual eder isen sırrımdan  Cümlemizi var eyledi varından  Hak yarattı Muhammed'i nurundan  Kandilde parlayan nurdan gelürem. Habib'i nurundan yarattı Hüdam  Salavat veririm ruhuna müdam  Cennetten sürüldü dünyay Adem  Rıdvan'ın açtığı şardan gelürem. Cebrail çerağı alır destine  Seyretmeye gider dostun iline  Hayranım şakıyan tuti diline  Resul'un kurduğu yoldan gelürem. Kandilde balkıyan dostun nurudur  Akıl ermez ona,Hakk'ın sırrıdır  Din serveri Muhammed'in nurudur  Cennette açılan gülden gelürem. Havva'dır anamız Adem'dir ata  Hakk'ın hikmetine akıllar yata  Cennetin illeri öteden öte  Hü deyip çalkalanan selden gelürem. Okuyup yazmada çok Hakk'ın ilmi  Okuyup yazmayan ne bilsin ilmi  Tanrı'nın dostudur Musa değil mi  Münacat ettiği Turdan gelürem. Tenimi sorarsan bir kuru tendir  Can onun içinde gevher-i kandır  Bu ilim dersidir,bahr-ı ummandır  Sırrı kal oldukça sırdan gelürem. Sıfatlar dağıla,taşlar atıla  İns ile cins bir araya katıla  İnsan mantar gibi yerden bite  Aslımız topraktır,yerden gelürem. Mansur ile bile dara takıldım  Yusuf ile hem kul olup satıldım  İsa ile Şam'dan göğe çekildim  Musa ile bile Tur'dan gelürem. Kardaşlar böyle tevil düzdüler  Başmağa Ayet-el kürsü yazdılar  Kendi fetvam ile derim yüzdüler  Halep şehri derler şardan gelürem. Mahkemede sual sordu kadılar  Kitapların orta yere koydular  Sen bu ilmi nerden aldın dediler  Üstadımdan aldım,Pir'den gelürem. Nesimi'yim ikrarımdan belliyim  Gerçek erenlerin kemter kuluyum  Cennet bahçesinin gonce gülütüm  Münkir münafıka hardan gelürem
yolumdan çekil yavrum  bağlasalar duramam  demir asa demir çarık dedim  neyleyim!  yolculuk dedim  ağaçlara tünedi yine akşam kargalarla bir  rüzgar kendini yerden yere vuruyor  kırık dökük yıldızlar belirdi uzaktan  telsiz mevceleri ardım sıra koşturuyor  anamdan yolcu doğmuşum  yedi dağın yolları kalbimden geçer  salkım salkım mısralar gelir içimden  dudaklarımda yağmur damlaları  alır beni yollar beni alır gider  anamdan yolcu doğmuşum  nehirlerle birlikte denizlere kavuştum  akşam dedim  şu koca dünya dedim  ağlasam dedim  yola bir düşüldü mü ömür boyunca gidilir  ekmeğin ve şarabın peşinden  turnaların peşinden  büyük şehirler büyük aşklar  çığlık çığlığa terkedilir  ben  çocuklar gibi sevdim devler gibi ızdırap çektim  damarlarımda dünyanın bütün rüzgarları  harblere açlıklara yalnızlığıma rağmen  anamdan yolcu doğmuşum  neyleyim  gurbet dedim  vatan dedim  hürriyet dedim
Akşamları boynundaki merhamete sıgınan  aşkın ölü kuşlar,  daha sabah olmadan  seni tükettiklerini anlar anlamaz,  kirli ve acımasız bir dalgınlıga uçarlardı.. Kıstırdıgın sokaga adını vermişlerdi:  Melek çıkmazı.... Gidecek evi olmayan bulutsu bir misafirdin,  ezilen kanatlarından sunulmuştu sana tek okşayış.... Öyle sert ve öyle belrsizdi ki her şey,  ona uymayınca çogalırdı  dünyada hazır buldugun boşluk.... Tutundugunda boşluk sana,  yüzünün ışıgını öperdi yüzün.  Yalnızlık küçümsediginde seni  gögün içindeki aslını görürdün.. Gögün içindeki,  senden çıkan her şeyin konakladıgı o sonsuz evi...
'Uçak şimdi  Düşüyor'  Dedi yanımdaki.  Düşmenin bilmesem  İnmek olduğunu  Azerice'de  Herhalde o saat  Yüreğime inerdi.
Bir sofra isterim kimse sermedik  Bir yayla isterim kimse konmadık  Bir güzel isterim yad el değmedik  Ellenmiş de bellenmişi n'ideyim. Severim güzeli nice olursa  Boyu uzun, beli ince olursa  Severim atımı dinçce olursa  Kovulmuşu yorulmuşu n'ideyim. Karacaoğlan der ki kolu kırarım  Nedir yüce dağlar size zararım  Ararsam pınarın gözün ararım  Bulanmış da durulmuşu n'ideyim
Umutsuz olmamak gerektiğini biliyorum,  Bu acımasız gecede  Yazgı diye birşey yok  İçinde yaşadığımız bu toplum öldürdü annemi  Çarpıntılarla hırpalanan yüreği  Dayanamayıp parçalandı sonunda  Şimdi toprak dolar gözlerine,  Artık istese de kımıldayamaz,  Yokluk esir aldı onu  Bağladı ellerini,kollarını sessizlik,  Çaresiz bile değil artık  Bir çocuk gibi korunmasız,  Karıştı bin yılın ölüsüne  Ama onun umutları  Benim de umutlarım olacak bundan böyle,  Çaresizleri korurken  Annemi de korumuş olacağım biraz  O dilediğince yaşayamadı ömrünü,  Varlığını özgürce geliştiremedi  Ama bütün insanlar,  Varlıklarını özgürce geliştirecekler birgün  Ve annemi hiçbir zaman unutmayacağım  Her ölüm kahramancadır,  Annem hepimizden önce yaşadı  Bu kahramanlığı  Eyy benim yüregim,güç ver bana  Eyy hayat güç ver bana  Anneme yaraşan şiirler söyleyim  Boşuna yaşamış olmasın o,  Sonsuzlaşsın  İçten,pürüzsüz dizelerimle...
Aşk erine dünyada çi harir ü çi palas  Zira kim gönül onun tutmadı kibir ile yas. Aşk amel ile biter layık olursa yiter  Gerekse üryan yürü gerekse geygil libas. Dilersen kim eresin feragat menziline  Var kanaat darında nefsin boğazından as. Nefsinin varlığını akl-ı külle ulaştır  Varlığın yoğa değişir cevher ol olma muhas. Bu kamu günahların yuyan miskinliğinmiş  Var Yunus sen miskin ol gel tama’ın yayın as
Toprak anladı beni, ölüler ve diriler  Köstebekler hüzünle gülümsüyor derinde  Ruhumu aldatıyor yüzün diye periler  Uzak bir seyyarenin karanlığında kaldın  Yoksa bir Hint fakiri miyim hecelerinde  Sinemde su yangını, saman yolunda adın . İlk harfi yazdığımda yollarındaki izler  Dumanlı bir İstanbul getirdiler öteden  Fotoğraflarında mı gizleniyor denizler  Mor dikenler büyüdü şakaklarımda bile  Hatıralar yurdunun o uzak mabedinden  Bir sen gelmedin; geldi gidenler sevda ile. Ovalardan, dağların arasından bivefa  O pervasız, buyurgan gözlerindir süzülen  Bilemezsin, her sabah umudumla kaç defa  Çiğdem gibi büyüttüm bembeyaz ellerini  Yaralı bir kartalım doruklarda büzülen  Atlılar kuşatıyor kirpiklerinden beni . Ne yana dönsem siyah, sessiz, bitkin ve ırak  Kalbe dokunduğunda her akşamüstü ölüm  Kırıldı hüzne karşı taşıdığım son mızrak  Meçhul bir mimar yıktı içimin sarayını  Gözlerine bakınca geceye küstü ölüm  Göğümden aldı bahar güneşini, ayını. Ey üzgün yalnızlığım, sineme bir baksana  Ne münzevi bir kaygı, ne de mahrem bir resim  Kaç zavallı dilenci elini açmış sana  Omuzlarımda mağrur bir devin ağırlığı  Aynaları arıyor yokluğunda adresim  Kim duyar bir fanusun içindeki çığlığı. Çöl kuşları geliyor, fırtına bedesteni  Hatıranı bir rüya sandığında saklarım  Atlılar kuşatıyor tenhalarında beni  Yüzünden artakalan bir muamma, bir zindan  Kapının eşiğinde kıvranan ayaklarım  Bir işaret bekliyor sisli bakışlarından
Ben Antepliyim, Şahin'im ağam.  Mavzer omzuma yük.  Ben yumruklarımla dövüşeceğim.  Yumruklarım memleket kadar büyük.  Hey, hey! . Yine de hey hey!  Kaytan bıyıklarım, delişmen çağım  Düşman kurşunlarına inat köprü başında  Memleket türküleri çağıracağım. . Bu dağlarda biz yaşarız, bu dağlar bizim dağımız.  Namusumuz temiz, bayrağımız hür  Analarımız, karımız, kızımız, kısrağımız  Burda erkekçe döğüşür . Bir bayrak dalgalanır Antep kalesi üstünde  Alı kanımdaki al, akı alnımdaki ak  Bayraklar içinde en güzel bayrak  Düşüncem senden yanadır . Hep senden yanadır çektiğim kahır  Bu senin ülkende, senin gölgende  Düşmesin kara kalpaklar, kirlenmesin duvaklar  Korkum yok ölümden kâfirden yana  Alacaksa alsın beni şafaklar. . Hey, hey!  Yine de ey hey!  Al bayraklar altında kara bir kartal gibi  Yaşamak ne güzel şey. . Bir sır var bu mavzerde, attığım gitmez boşa  Çıkmış bir eski savaştan  Türk'ün bir karış toprak parçası için  Destanlar yazacağız yeni baştan. . Yıktım toprağın üstüne bir sarı kurşunla birini  Çıktı karşıma biri,  Çıktıkça çektim tetiği bismillâhlarla beraber  Vurdum alnından kâfiri. . Bu kaçıncı kurşundur, bu kaçıncı bismillâh  Bu kaçıncı ölüdür?  Bir türkü söylenir siperlerde her sabah  Vurun Antepliler namus günüdür! . Ben Antepliyim Şahin'im ağam  Mavzer omzuma yük  Ben yumruklarımla dövüşeceğim  Yumruklarım memleket kadar büyük
Geceler kurşun gibi iner üstüme birden  Hayalin çıkıp gelir uzaklardan karşıma  Sonra yüreğimi bir kara sevda tutar  Ama sen duymazsın duyduğumu A.... Ne bir türkü söylersin gizlice ağlayarak  Ne bir akşam içinde bir yara göz göz açar.  Ne efkar basar seni akşamları ansızın  Ne uykuların kaçar.. Konuşsam bir türlü, sussam bir türlü  Yıllar yılı yüreğimde büyüyen sırsın  Bir sigara dumanına uzanır gibi usulca  Dokunsam saçlarına, kırılırsın.. Kaçtım şehir şehir çok uzaklara  Boşuna gurbet acısı tattım.  Oyalandım durdum seni unutmak için  Kendimi boşuna aldattım.. Anladım faydası yok uzak kalmanın artık  Seni kader çizgisiyle alnıma yazan haktır.  Unutmak ne mümkün gözlerinin rengini,  Seni çılgın gibi sevmek yaşamaktır.. Bir serin rüzgarsın yüzüme vuran  Yüreğimi yakan bir avuç korsun.  Gökler biliyor sevdamı, taş duvarlar biliyor  Sen bilmiyorsun.
çok fazla  çok az  ya da çok geç . çok şişman  çok zayıf  ya da çok kötü . kahkaha  ya da gözyaşı  ya da kusursuz  kayıtsızlık . nefret edenler  sevenler . ellerindeki şarap şişelerini sallayarak  önlerine çıkanları süngüleyip  kadınların ırzına geçen ordular . ya da ucuz bir pansiyon odasında  Marilyn Monroe'nun fotoğrafıyla yaşayan bir ihtiyar . o denli büyük ki dünyadaki yalnızlık  onu saatin kollarının ağır hareketlerinde  bile görebilirsiniz. . o denli büyük ki dünyadaki yalnızlık  onu Vegas'ta, Baltimore'da ya da Münih'te  yanıp sönen neon ışıklarında görebilirsiniz. . insanlar yorgun,  hayat tarafından cezalandırılmış,  ya sevgiyle ya da sevgisizlikle  sakatlanmış. . yeni hükümetlere ihtiyacımız yok  yeni devrimlere ihtiyacımız yok  yeni kadınlara ihtiyacımız yok  yeni yollara ihtiyacımız yok  şevkate ihtiyacımız var. . müşfik davranmıyoruz  birbirimize.  müşfik davranmıyoruz. . korkuyoruz.  nefretin gücü simgelediğini  sanıyoruz.  cezalandırmanın  sevgi olduğunu. . daha az sahte bir eğitim bize gereken  daha az kural  daha az polis  ve daha iyi öğretmenler. . bir odada  bir başına acı çeken  öpülmemiş  dokunulmamış  bir başına bitki sulayan  olsa da çalmayacak  bir telefondan yoksun  insanın dehşetini unutuyoruz. . müşfik davranmıyoruz birbirimize  müşfik davranmıyoruz birbirimize  müşfik davranmıyoruz birbirimize . boncuklar sallanır, bulutlar örter  köpekler gül bahçesine işer  bir çocuğun kafasını koparır cani  dondurma külahından bir ısırık alır gibi  okyanus bir gelip  bir giderken  anlamsız bir ayın esaretinde. . müşfik davranmıyor insanlar birbirine.
Aklını al başına  Geçen gün ömürdendir  Oyalanma boşuna  Geçen gün ömürdendir. Yürüsen de, dursan da  Türlü hayal kursan da  Saati durdursan da  Geçen gün ömürdendir. Yanma gaflet narına  Sadık ol kararına  Erteleme yarına  Geçen gün ömürdendir. Ne sultana, ne şaha  Kalmadı dünya aha  Ele geçmez bir daha  Geçen gün ömürdendir. Gönül akıla şaştı  Hatalar doldu taştı  Hesap günü yaklaştı  Geçen gün ömürdendir. İbretin olsun dünün  Hakkını ver bugünün  Belki yarın son günün  Geçen gün ömürdendir. Unutmadan gayeyi  Al zamandan payeyi  Tüketme sermayeyi  Geçen gün ömürdendir
Biraz kulak verin dinlen sesimi,  Recai mehmet bey canlarım benim.  Derde düşüyorum heran yepyeni,  Recai, Mehmet bey canlarım benim.  Ben de sizler var siz de kimler var.. Belki de ilk defa bugün görüştük,  Can cana ruh ruha olduk karıştık.  Kimlere yön verdik kimle yarıştık,  Recai, Mehmet bey ünlerim benim.  Ben de sizler var siz de kimler var.. Acaba bir su mu yoksa daş mıyım,  Yahut ilkbahar mı ya da kış mıyım.  Söyleyin yarenler nolur boş muyum,  Recai, Mehmet bey kanlarım benim.  Ben de sizler var siz de kimler var.. Kimliğim bir insan sanatım aşık,  Gözümde parlıyor sizler de ışık,  Kainatda herkes bu bana maşuk,  Recai, Mehmet bey günlerim benim.  Ben de sizler var siz de kimler var.. Acaba bir dağ mı dere miyim ben,  Yoksa bir melhem mi yara mıyım ben.  Böyle bir duyguyu veren miyim ben,  Recai, Mehmet bey tanlarım benim.  Ben de sizler var siz de kimler var.. Sevmek yaşamaktır yaşayan bilir,  Yüreğim ışıkla döşeyen bilir,  Gönülden hatayı boşayan bilir,  Recai, Mehmet bey tenlerim benim.  Ben de sizler var siz de kimler var.. Çekilmez bir derdin pençesindeyim,  Bazı namert, merdin pençesindeyim,  Böyle bir tek yurdun pençesindeyim,  Recai, Mehmet bey hanlarım benim.  Ben de sizler var siz de kimler var.. Bir ile arayı buldum bulalı,  Onun için böyle oldum belalı,  İy seçerim helal ile haramı,  Recai, Mehmet bey anlarım benim.  Ben de sizler var siz de kimler var.. Bir gönülde olsak siz ile bizler,  Benim bu sevdayla yaram var sızlar,  Sefil selimiden böyledir sözler,  Recai, Mehmet bey dinlerim benim.  Ben de sizler var siz de kimler var.  19.2.2001 Kayseri AŞIK SEFİL SELİMİ  Cemal Toptaş’ın evinde  Yunus Karaca, Necmettin Palacı, Cemal toptaş,  Sabit ince, Recai Karanfil ve Mehmet Hasoğlu’nun  Bulunduğu mecliste irticalen söylenmiştir.. @ Yazar ve yayınevinin adı belirtilmeden ve ANASAM’dan izin alınmadan alıntı yapılamaz Bütün hakları Anasam’a aittir.
Devrimcilik gibi şairlik de  İnen darbeyi duyabilmektir  Kaslarının liflerinde,  İster copların darbesi olsun  İster bilincin...  Gelerek,binbir işkenceden  -İnsanlık gibi tıpkı-  Çığlıklarla büyüyen devrimci şiir  Giderek,sömürüye ve zulme  Karşı akımıdır sevincin...  Hani Gayrettepe'den  Verilip verilip de  Dal bedenlerimize elektrik,  Tam tükendiğini sandığımız yerde direncin,  En çelimsiz kızımızda bile baş veren  O silkiniş var ya,  O türkü,o öfke, o erkeklik  Kıvılcımlarla üreyip güçlenecek,  Güçlenecek yarın bamtellerimizde,  Güçlenecek,  Güççlenecek,  Güçççlenecek...  Ve de birden tepti miydi geriye,  Gözüne,yuvasına,kaynağına zulmün,  Bir gök gürültüsüdür,bir şimşek,  Bir sevnçtir akıp gidecek  Şebekelerin sigortası atıncaya dek! ... İşte böyle bir şiir bizim yazmak istediğimiz....
“Bir şiirde, bir satır saklayabilir başka bir satırı  Nasıl ki bir kavşakta bir tren belki örter bir treni  ...  Aşkta, başka bir sitem saklayabilir bir sitem  ve küçük bir serzenişte, koskoca bir şikayet gizlidir belki  Bir adaletsizlik bir başkasını saklayabilir-bir sömürgeci bir başkasını  Bangır bangır bir kırmızı üniforma bir tane, bir tane daha! ”   -Kenneth Koch-. Göğünde aç kartalların, atmacaların yarıştığı tenha  bir atlastan geldim…  Kıyamda, kıyamette namluların kuytu dağlarla öpüştüğü  bir atlastan.    Yılları, yolları, yaşları yok  gurbet yüzlü adamlardan,  sur diplerinde bıçaklanan aşklardan…     Yaşamı hiç bilmeden ölümü ezberleyen,  badem gözlü, sıtmalı çocuklardan;  yazgısı uçurum çocuklardan.... Zarif Dicle’de ve asi Fırat’ta,  sıska keleklerde, kıl çadırlarda  güneşe sataşan adamlardan.. Mendillerde, halaylarda  gülüşleri kundaklanan hayatlardan;  yazgısı uçurum hayatlardan...    Darmadağın yılları hüzne satılmış,  burunları hızmalı, şarkıları figan,  doğurgan ve mübarek kadınlardan;  yazgısı uçurum kadınlardan.... Orada şarkılara akar katran,  akar kan...  Orada ihlâl ve iflah olmaz vata. Tarih susarken günahları,  bıçak sırtında yaşanmış o ah’ları  ve aysız karanlıkları dağ başlarında.    Nicesi aylaklığa bağışlanmış, sefil;  ölüme, açlığa sebil.  Kiminin ergen bıyıklarında aşk taslakları.    Ya kederiydik kendimizin,  ya bir halkın kaderi;  ya şakağı ya şafağı bir halkın  namlular çarmıhında! . Çünkü yok satıyorsa hayat,  çok satıyordur erk, çok tüfek;  Yok satıyorsa nehirlerimizde şafağın ilk ışıkları,  çok satıyordur şiddet, nefret, aşiret.     İşte sürüldü şarjöre mermi, indi emniyet,  katıldı otuz bine bir daha  yağmurlu bir sokakta delik deşik bir ceset.    Yaşasaydı kendinin kederi olacaktı,  yaşasaydı belki bir gün torunlarıyla  dolunaylı gecelerde yıldızlar sayacaktı…. Kenger toplarken ellerine diken batan çocuklar,  bilmezlerdi gözleri bağlanıp kurşunlanan bir aşkın  hazin bir ünlem bırakacağını hayata.   Bilmezlerdi bütün melodramların yalan olduğunu  çekirdek çitlenen eski yazlık sinemalarda.. Onlar hâlâ gülümsüyorlar buğulu bir atlastan.  Anıları damlıyor fotoğraflardan.... Biz de geçtik o dağlanan ağıtlardan.  Biz de göçtük kirden, pasaktan, hıncın ışıltısından.  Yakılmış köylerden, kesilmiş kulaklardan,  o kanlı ayinlerden, perişan ormanlardan;  biz de geçtik o murdar hayatlardan…    Herkes gidecek elbet bu yavşak zamanlardan;  bu kan revan, bu iğfâl akşamlardan…. /V e a n t o l s u n k i,  h i ç b i r k u r ş u n, h i ç b i r ç e l i k,  h i ç b i r t o p r a k v e h i ç b i r v a t a n,  d a h a k u t s a l d e ğ i l d i r i n s a n d a n! /
Yörü, behey Bulgar Dağı!  Senden yüce dağ olma mı?  Sende yaylayan güzelin,  Yanakları ağ olma mı? . Bulgar Dağı iki çatal.  Arasında güller biter.  Bir yiğide bir yar yeter,  İki seven del'olma mı? . Bulgar Dağı pare pare.  Kim'al giyer, kimi kare,  Selam eylen nazlı yare,  Ayrılanlar bir olma mı? . Yol üstünde iki hanlar,  Hani sana konan canlar?  Sevip sevip ayrılanlar,  Yanıp yanıp kül olma mı? . Karac'oğlan, seni gördüm;  Düşümü hayıra yordum.  Bugün güzellere sordum,  Bencileyin kul olma mı.. Eteğinde kervan işler,  Yükseğinde döner kuşlar.  Kürk geydirir, at bağışlar  Hemen beğler sende m'olur? . Yaylası ufak tepeler!  Yağar yağmur, kar sepeler.  Kulakta altın küpeler,  Hemen güzel sende m'olur? . Karac'oğlan, düz ovalar.  Şahanın keklik kovalar.  İnil inil taş yuvarlar,  Koca seller sende m'olur?
Günlerim ne iyi geçti Mersin'de  Alabildiğine deniz, sonra sen  Karanlık gecelerin ötesinde  Tek sevgili, yine tek hatıra sen. Unutulur mu derin şafaklarda  Seninle geçen mesut dakikalar  Birer şarkı gibiydi dudaklarda  Güneşler, yıldızlar ve şahikalar. Böyle de olsa, gönlümce de olsa  Seninle geçen her an dünyaya değer  Sabah da, akşam da, gece de olsa. Bir daha dünyaya gelirsem eğer  İsterim ömrümün her senesinde  Günlerim hep böyle geçsin Mersin'de
tohum oldum  savruldum dört bir yana  yeşerdim kıraç kıraç  çiçeklendim güllendim  göremedim şafağını bozkırın  tutamadım şafağını bozkırın  vuramadım türkülere vay anam  diyemedim kimselere bu aşkı. geyik oldum vurdum sapa yollara  bir ben duştum kan içinde bir avcı  türkü oldum yaylaları dolaştım  akıp gittim göçlerle  duruldum çadırlarda  kelepçeler karakollar süngüler candarmalar  göz oldum gözlemekten  bıçak oldum doydum kana vay anam  geremedim şafağını bozkırın  tutamadım şafağını bozkırın  vuramadım türkülere vay anam  diyemedim kimselere bu aşkı. gözlerinin en sonunda  yakaladım gecesinde gözlerinin  yakaladım kuytularda  açan gülün yalnızlığını  inceciktin karanlıktın uzaktın  turnalara katar katar aştı dağları  nakışlar dizin dizin düşün yollara  göz değildin - gözlerdin kalabalıkta  el değildin ellerdin  acili bir bayramda  çekip giden trendin şafakta inen uçak  iniltiydin aksamlarımda  şafak vakti bir bardak su tenimde  diken diken kavrulduğum  tohum olup savrulduğum  yıllar yılı aradığım  o şafak sendin iste. küskünlükler üstünde  yalnızlıklar üstünde  saydamlaşmış mavilikler üstünde  başkaldıran kölelikler üstünde  tul altında bebek yüzü üstünde  açan şafak o şafak. o şafak sendin iste  bir bulvar gecesinde  yakaladım seni ben  o şafak sendin iste
ağlamak, uyanmaktır ateşe baş koyarak  ağlamak, çeşmeleri yaşamaktır yeniden  hayalin toprağında ölümü koklayarak  ağlamak, bir umuda başlamaktır yeniden. içimde mutluluğun kökleri buharlaşır  dağlara tülbent olur kalbimin suskunluğu  bir yanımda, gülümden ayrılanlar ağlaşır  bir yanımda gülümü hatırlatan bir kuğu. ıslanan her kirpiğim gözlerimde eriyor  hıçkırık, bir yıldızın kaymasıdır içimde  O'nsuz tebessüm bile bana zehir veriyor  evime dönüyorum hergün başka biçimde. ağlamak, bulutların içini dökmesidir  kuruyan yarasından sızıyor elemlerin  ağlamak, bir yiğidin dizüstü çökmesidir  ağlasa da, yüreği ağlamaz zalimlerin
Her gün bir yerden göçmek ne iyi  Her gün bir yere konmak ne güzel  Bulanmadan, donmadan akmak, ne hoş!  Dünle beraber gitti cancağzım,  Ne kadar söz varsa düne ait  Şimdi yeni şeyler söylemek lazım...
Çileyi koklayıp gül niyetine  Zindana girersen, beni de çağır.  Sabrı, kanaatı bal niyetine  Ekmeğe dürersen, beni de çağır.. Bazen iki dünya sığar içime  Bazen iki güneş doğar içime  Bazen gam yağmuru yağar içime  Sen beni ararsan, beni de çağır.. Dostların var ise divanelerden  Göz yaşın aktıysa minarelerden  Binlerce senelik viranelerden  Birşeyler sorarsan, beni de çağır. Ezelin ezelden öncesi vardı,  Yine sonsuzluktur sonsuzun ardı.  Zaman yumağına bizi kim sardı?  Aklını yorarsan beni de çağır.. Dışarda göz yanar, içerde yürek,  Taahhüt ehline tahammül gerek.  Mazlum yarasına merhem diyerek  Göz yaşı sürersen beni de çağır.. (Beşinci Mevsim)
Baharda gelmedin yazda gelseydin  Ah benim hazanım eylül bakışlım  Nasıl sevdiğimi sen de bilseydin  Ah benim hazanım eylül bakışlım. Kaderimi baştan çizemez miydin  Bu kördüğümü sen çözemez miydin  Daha önceleri gelemez miydin  Ah benim hazanım eylül bakışlım. Kaç gece terk ettim kaç sabah koştum  Seninle doluydum sensiz bomboştum  Geç olsa da aşkı sende bulmuştum  Ah benim hazanım eylül bakışlım. Kalbim sarıl diyor aklımsa bırak  Gönlüm hep seninle ellerim uzak  Sen yolun başında ben de son durak  Ah benim hazanım eylül bakışlım.
palton yoksa ellerimi tut  kaportacı işçi çocuk  pusu kurmuş kapına  çakal gibi bir soğuk
Cahildim dünyanın rengine kandım  Hayale aldandım boşuna yandım  Seni ilelebet benimsin sandım. Ölürüm sevdiğim zehirim sensin  Evvelim sen oldun ahirim sensin. Sözüm yok şu benden kırıldığına  Gidip başka dala sarıldığına  Gönlüm inanmıyor ayrıldığına. Gözyaşım sen oldun kahirim sensin  Evvelim sen oldun ahirim sensin. Garibim can yakıp gönül kırmadım  Senden ayrı ben bir mekan kurmadım  Daha bir gönüle ikrar vermedim. Batınım sen oldun zahirim sensin  Evvelim sen oldun ahirim sensin
Örneğin bir tohum yeşerdi ansızın  Büyüdü erkin ortamlarda bir fidan  Sonra bir rüzgar esti, amanın  Silindi tomurcuk yaşamdan. Ölümsüz ne var kahrolası evrende  Limanda ikinci uykusuz adam elleri gemili  Korsan şarkıları kadınlı bıçaklı gecede  Bir duvar ördü ağlamadan. Oysa seviler vardı görkemli, tutkular vardı  Büyüdü nedenli bakışlar göksel karanlığa  Düşünceler kopuk parmaklar gibiydi  Anılar çığlık çığlığa. Filmler yarım, öyküler yarım, bitse de  Limanda ikinci uykusuz adam elleri gemili  Korsan şarkıları kadınlı bıçaklı gecede  Demir attı şaraplı yalnızlığa. Demek bu göğü, doğayı, yıldızları  Kişinin alınyazısını o yarattı  Peki İsa’yı çarmıha geren kim  Yusuf’u kuyuya kim attı. Ve peki neden bütün suç Kabil’de  Limanda ikinci uykusuz adam elleri gemili  Korsan şarkıları kadınlı bıçaklı gecede  Kalbini koparıp denize fırlattı.
Sözde senden kaçıyorum  Dolu dizgin atlarla  Bazen sessiz sevdasın  İpekten kanatlarla . Ama sen hep bin yıllık bilenmiş inatlarla  Karşıma çıkıyorsun  En serin imbatlarda  Adını yazıyorum  Bulduğun fırsatlarla  Yüreğimin başına noktalarla, hatlarla  Başbaşa kalıyorum sonunda heyhatlarla  Sözde senden kaçıyorum  Dolu dizgin atlarla . Ne olur bir gün beni  Kapından olsun dinle  Öldür bendeki beni  Sonra dirilt kendinle  Çarpsam kara sevdayı  En azından yüzbinle  Nasıl bağlandığımı  Anlarsın kemendinle. Kaç defa çıkıp gittim  Buralardan yeminle  Ama her defasında  Geri döndüm seninle  Hangi düğüm çözülür  Nazla, sitemle, kinle  Ne olur bir gün beni  Kapından olsun dinle . Şaşırdım kaldım işte  Bilmem ki nemsin  Bazen kız kardeşimsin  Bazen öp öz annemsin  Sultanımsın susunca  Konuşunca kölemsin  Eksilmeyen çilemsin  Orada ufuk çizgim  Burda yanım yöremsin  Beni ruh gibi saran  Sonsuzluk dairemsin . Çaresizim çaremsin  Şaşırdım kaldım işte  Bilmem ki nemsin
Yok gayri bizlere uyku dünek vay  Kime bel bağlayak kime dönek vay  Vay amansız ecel alçak felek vay  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağyasın gayrı  Ağla gözüm ağla yaşlar dil olsun  Kurumuş dereler baştan sel olsun  Çiçek kara açsın çayır kül olsun  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı  En büyük en güzel en yiğit kayıp  Dereler denizler çağlar ağlayıp  Rabbim de gözyaşı dökmezse ayıp  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı  Her gittiği yerde o şan verirdi  Aslan bakışını görse erirdi  Kaşları yeleden nişan verirdi  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı  Bakışları şimşek gibi çakardı  Yarını görürdü düne bakardı  Kürsüye çıktı mı, arşa çıkardı  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı. Her belâyı önler arda atardı  Dermandı her dalda hemen yeterdi  Babamızdı elimizden tutardı. Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı. Kaybını yıldızlar bile bileler  Kırıla kanatlar sola yeleler  Kurt kuş duyup cenazene geleler  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı. Millet Atan gitti başın sağ olsun  Ölümü devr açsın yeni çağ olsun  Dağlar birer birer yanar dağ olsun  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı  Gitti her ocağın söndü alevi  Yeryüzü dediğin bir ölü evi  Cihan türbe olsa almaz o devi  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı. Dönmüş denizler gözyaşı taşına  Dünya ortak çıkmış Türk'ün yasına  Her evden bir ölü çıkmışcasına  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı. Gökler ağıtlardan titriyor kat kat  Düştü üstümüze gerilen kanat  Onsuz dünya yarım, insanlık sakat. Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı  O hep dolu tuttu boş atmadıydı  Söz verince yaptı aldatmadıydı  On beş yıl tek burun kanatmadıydı  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı. Bizdendi sevinci bizdendi derdi  Biz uyurduk o bizleri beklerdi  Uyudu nöbeti bizlere verdi. Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı. Kuru yapraklara benzedik bu güz  Her göz kan içinde sapsarı her yüz  Milyonlarız bir babadan öksüzüz  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı. Gök düşsün toprağa toza belensin  Mezarına gece yıldız elensin  Şehitler doğrulsun nöbet dolansın  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı  Dünya hem kahr olur hem onu gömer  Yıldızlar kandildir semalar kemer  Sus boğulayazdın sus Aşık Ömer  Türklük yüreğini dağlasın gayrı  Cihan da bizimle ağlasın gayrı
Pazar  Pazartesi  Salı  Seni bir çarşamba günü  Terkedeceğim  Sonra başımı alıp  Perşembeye doğru gideceğim
Geçen gün görüşe gelenlerin isimleri okunurken hoparlörde,  Otobüs Terminalleri düştü aklıma;  Aynı çatlak ses, aynı nalça ağız:  Adana'dan İstanbul istikametine gitmekte olan  Gazanfer Bilge Turizm Otobüsü Yolcuları  Otobüsünüz hareket etmek üzeredir...  A, baktım, şaka maka derken, daldırıp gidiyorum  İstanbul istikametine!..  Tıp! Tıh! Tıh! Tıh! Tıh!  S...mışım ben böyle 1930 model ranzayla çıkılan  İstanbul seyahatinin içine!
Ak saçlı başını alıp eline,  Kara hülyalara dal anneciğim!  O titrek kalbini bahtın yeline,  Bir ince tüy gibi sal anneciğim! . Sanma bir gün geçer bu karanlıklar,  Gecenin ardında yine gece var;  Çocuklar hıçkırır, anneler ağlar,  Yaşlı gözlerinle kal anneciğim! . Gözlerinde aksi bir derin hiçin,  Kanadın yayılmış, çırpınmak için;  Bu kış yolculuk var, diyorsa için,  Beni de beraber al anneciğim! .... (1926)
İYİ Kİ BU DÜŞTESİN . nehirler yarışır, çağıldar gözlerinde  o nehirler benim nehirlerimdir  aşk  ki azar azar benim yerimdir  üşüyorsam, sokaktaysam, yalnızsam  gözlerin ey yâr benim evimdir . /vurulup düştükçe, düştükçe seni sevmekten caymayacağım  gece insin, el ayak çekilsin gelip kapında ağlayacağım! / . iyi ki bu sestesin  dünyayı ısıtan nefestesin  bir haydut gibi gezinirim kapında  kalbimde tutuşan ateştesin… . II  rüzgârlar savrulur, uğuldar gözlerinde  o rüzgârlar benim rüzgârlarımdır  aşk  ki azar azar benim yerimdir  suskunsam, bozgunsam, bulutsuzsam  gözlerin ey yâr benim evimdir . iyi ki bu düştesin  her sabah ışıyan güneştesin  iyi ki yoksuluz bulutlar gibi  soğuyan dünyada sımsıcak fırınlar gibi . /vurulup düştükçe, düştükçe sana koşmaktan caymayacağım  gece insin, el ayak çekilsin gelip kapında ağlayacağım! / . Yılmaz odabaşı
Çığırtkan Kızılderililer çarmıha germiş,  Çakmış kanlı direklere yedekçilerimi,  Kendimi özgür ırmaklara kapıp koyvermiş  Gidiyorum sular alıp götürüyor beni.. Ne İngiliz pamuğu, ne de Felemenk unu  Ne tayfa patırtısı, ne başka derdim kaldı,  Bitirdi yedekçiler ahret yolculuğunu,  Özlediğim yerlere yelkenlerim açıldı.. Geçen kış, öfke ile çalkalanırken sular,  Çocuk beyinlerinden daha dilsiz, sağır, ben  Öyle koştum durdum ki, uğradığım adalar  Yıldılar şamatadan, görkemli gürültüden.. Sabah, uyanışımı fırtınalar kutsadı,  Mantar gibi, on gece dalgalarda oynadım,  Ölüm kervanı sular beni durduramadı,  Fenerlerin budala gözlerine bakmadım.. Çocuklar nasıl hazla elmayı ısırırsa  Öyle iştahla doldu çam tekneme yeşil su,  Üstüm başım, dümen, kanca, gemide, ne varsa  Baştan başa kusmuk ve mavi şarap tortusu.. Sütbeyazım, yıldızlar akıyor her yanımdan,  Denizin Şiirinde yumduğum günden beri.  Kemirdiğim yeşil maviliğin solgun, hayran  Boşluğuna bazen dalgın bir ölü inerdi.. Orada mavilikler, coşkular ve güneşin  Parıltısı, ezgiler bir sönüp bir yanıyor.  Telli sazlardan büyük, alkolden daha etkin  Aşkın acı kızıllıkları mayalanıyor! . Bilirim nasıl döver kıyılan dalgalar,  Şafağın güvercinler gibi coştuğu anı,  Akıntı ne, hortum ne, gökler nasıl çatırdar,  Ben gerçekte yaşadım düşlerde yaşananı.. Gizemli korkularla yüzünde benek benek,  Güneşi gördüm, uzun, mor buzlarla ışıldayan,  Ve dalgalar gördüm, usta oyunculara denk,  Ürpertilerini çok uzaklara yansıtan.. Uyanışını gördüm fosforların usulca  Karlı geceler gördüm, göz alan, boncuk boncuk  Nice besi suları gördüm düşümde, nice  Denizin gözlerine konan tatlı öpücük.. Takılıp Meryemlerin gümüş ayaklarına  Tıknefes denizlere açılan yeşil suyu,  Azgın boğalar gibi sığ kayalara binen  Hırçın çalkantıları izledim aylar boyu.. İnsan derisinden, panter gözlü çiçeklerle  Donanmış Florida’ya oturmaz mı gemim!  Dizginlerini germiş, sarmaş dolaş göklerle  O renk renk ebem kuşaklamış ne diyelim? ... Kaynayıp fokurdayan dev bataklıklar gördüm  Çürümüştü içinde sazlarla Leviatan!  Nice çökmüş limanlar, nice yıkıklar gördüm  Nice obur burgaçlar çağlayanları yutan! . Gümüş güneş, buzullar, gökler, fildişi sular  Karanlık bir körfezde gemim karaya vurdu,  Tahtakurularının kemirdiği yılanlar  Siyah kokularıyla dalları arıyordu! . Görsün istedim, görsün, çocuklar altın pullu  Gümüş balıklarını o mavi dalgaların!  Neler çektim anlatsın köpükler, çiçek dilli,  Bir liman bulmak için eteğinde rüzgârın.. Bu uzun yolculuğun yorgun kurbanı deniz  Ağlardı, ve ben gözyaşlarında sallanırdım,  Sundukça sarı dişli, mor çiçeklerini, diz  Çökmüş bir kadın gibi öyle kalakalırdım…. Ala gözlü, cırlak kuşlar çığlıklar atarak,,  Dışkı yağmurlarıyla ada yakın diyordu,  Boğulanları suda uykuya bırakarak  Yelkenleri şişirmiş, gemim ilerliyordu! ... Ben bir gemiyim yitik, saçlarında koyların  Fırtınalarla kuşsuz göklere atılmışım,  Yelkencisi Monitör Beylerin, Hans Beylerin,  Esrik su kemikleri aramak değil işim:. Gökyüzünün kızaran duvar gibi damını  Bendim, özgür, sislerde tütün içerek oyan,  Tanınmış ozanlara güneşin cüzamım  Gökyüzü sakağısı ve reçeller taşıyan:. Bendim, deniz ötesi gökleri kızgın temmuz  Basma vura vura yıkıp çökerttiği an,  Yüzümde ayça titreşimleri, bütün bir yaz  Deniz aygırlarıyla mavi sularda koşan; . Nasıl da titriyordum, yüz elli mil öteden  Şehvetli burgaçları fısıldayınca deniz  Mavi durgunlukları ip gibi eğiren, ben,  O eski Avrupa’yı ne aradım, bilseniz! . Adalar gördüm, adalar, yıldız yıldız yanan  Sayıklayan gökleri açmış kapılarım:  – Bu dipsiz gecelerde mi, ey Gelecek Zaman  Uyur, sürgün edersin nice allın kuşları? –. Akşamlar ağlatıyor! Ağladım, çok ağladım!  Ay ışığı insafsız, güneşim acımasız:  Buruk aşklar uğruna uyuşuk, esrik kaldım,  N’olur bu gemi batsın! Beni de alsın deniz! . Avrupa ‘da sevdiğim tek su var: kara, soğuk  Akıyor yarıklardan, burcu burcu tan vakti  Yüzdürüyor diz çökmüş hüzün dolu bir çocuk  Kelebek kadar narin kağıttan gemisini.. Acılarda çalkalanıp güçsüz düştüm dalgalar!  Pamuk tüccarlarına “hayır” diyor dümenim,  Artık benim için ne bayrak, ne bandıra var,  Bu öfkeli sularda ne de yüzebilirim.. Türkçesi: Erdoğan Alkan
Beni dünyadan ötelere götürdün  Kollarımı bağladın dur dedin  Tuz kokan geceler dur dedi  Durdum bekliyorum, gelme. Ay aydınlık gece kara  Gözlerimin ardında karanlık ölesiye  Canlı ve cansız ne varsa sımsıkı  Bu saat daha yakın daha el ele  Şimdi yalnızlığımdan utanıyorum  Durdum bekliyorum, gelme. Bunu ta başından biliyordun  Bir gün buralarda sonuncu kalışım olacaktı  Ellerinin bir anlık şeklini tutacağım  Bozkırdan günün son treni geçecek  Ben her şeye ardından bakacağım  Bunu ta başından biliyorum  Durdum bekliyorum, gelme. Artık ne sen konuşmalısın ne başkası  Yaşamak adına geçtik bütün değerleri  Beyazın en orta yerinde duydu yürek  Bu rüzgar tutmaz insanı uzun boylu  Bu rüzgar serseri. Şimdi kavramların ve cümle rüzgarların dışında  Durdum bekliyorum, gelme.
Saatler bitmiyor yapayalnızım  Gülmek istiyorum,gülemiyorum  Sensiz olmak mıdır hep alınyazım  Bilmek istiyorum,bilemiyorum.. Esirgedin nazlı,hilal kaşını  Harap ettin çiçek kokan başını  Yüreğime akan gözüm yaşını  Silmek istiyorum,silemiyorum.. Sanki her şey efsaneydi,masaldı  Ayrılık ruhumu elimden aldı  Gözlerim yollara takılıp kaldı  Gelmek istiyorum,gelemiyorum.. Göğüs germek için acılarıma  Titreyişlerime,sancılarıma  Seni bir kez olsun avuçlarıma  Almak istiyorum,alamıyorum.. Saçılan bir köpük olmak dilinde  Boğulmak saçının ince telinde  Sır gibi sonsuza değin kalbinde  Kalmak istiyorum,kalamıyorum.. Unutuyor beni sırlı gözlerin  İçimde bir yara işliyor derin  Kulakların,dudakların,ellerin  Olmak istiyorum,olamıyorum.. Bölerek uykunu rüyalarına  O kucak dolusu hülyalarına  Gece gündüz uçup aynalarına  Konmak istiyorum,konamıyorum.. Deli gibi aşık olsa da güle  Kim acır çöllerde öten bülbüle  Bir gün alev alev yanıp da küle  Dönmek istiyorum,dönemiyorum.. Hıçkıra hıçkıra ağlamaktansa  Başına karalar bağlamaktansa  Bu yüreği her gün dağlamaktansa  Ölmek istiyorum ölemiyorum.
-İsa’dan sonra XX. yy.-  I  Yaşarken de söyledim kimse bilmeyebilir bunu,  Fatiha suresi kadar eski,  günlerin çarmıhında isa kadar yaslıyım  ve tanrılar kadar çok yaşadım  kimse bilmeyebilir.... Daha kırlangıçları yalancı bir dünyada yaşıyorum;  dağları yıkılan, dalları kırılan bir dünyada.  Kayıp suretler için fotoğraflara koşuyorum  kimse bilmeyebilir.... Günlerin çarmıhında  Küle savruldum, ayrılıkları saydım,  bir hançer sapladım nevrozlu bir sevgiye;  kan bile damlamadı, yürüyüp gittim.  Yüzüme yalancı bir sevinç iliştirdim.... II  Fal bakan çingeneler esmerdi, yalancıydı,  dönmeyecektin!  Belki kuruyacaktım,  belki çarpa çarpa akacaktım o denizlere;  İntiharlara aktığım gibi o denizlere,  bilmeyecektin! . Çıkıp sina dağına o denizlerle  İbranice konuşacak, İblis’i kovacaktım;  İblis’i  kovmak  belki,  yarısını dünyanın  kovmak demekti.... III  Bir gülün bir odayı,  bir leşin bir semti kokuttuğu kentlerde,  bir ömür,  çarpar,  akar  da nasıl eskitir yatağını  kimse bilmeyebilir.... Tanıktım,  yargıç  ve sanık;  Yürüyüp gittim…  Yüzüme yalan bir mutluluk iliştirdim:  Günlerin çarmıhında İsa gibiydim…. IV  Günlerin çarmıhında  seni ağrıyan yanlarımla sevdim,  tutuklu kollarımla;  yokluğunda burada yıllar verdim.  Yokluğuna  burada! . Herkes bilecek bunu; tabancaya gerek yoktur…  Tabancaya gerek yoktur!  Sen haklı bir cinayetsin günlerin duvağında:  H e r ö m ü r k e n d i g e n ç l i ğ i n d e n v u r u l u r...
Benden selam söyle o güzel şaha  Kurduğu yollara gitmiyor talip  Herkes kendisine bir yol sürüyor  Mürşit buyruğunu tutmuyor talip. İçeri girilen ikrar hak diyor  Dışarı çıkılan ikrar yok diyor  Senden gayrı bana mürşit çok diyor  Verdiği ikrardan dönüyor talip. Yolum uğrar ise söylerim sözün  Varsın doğru yola gitmesin talip  Sen mürşitlik hakkın ifa eylersen  Günahı boynuna tutmasın talip. Pir Sultan Abdal'ım ben bir biçare  Boynunu de eğip durmuyor dara  Gönüle de düştü bir sınık yara  İnliye inliye geliyor talip
Bakın, akşam güneşinin sıcağıyla evrim  Yeşiller içindeki kulübeleri nasıl parlatıyor!  O giderek çekilirken, Gün kurtuluyor,  Bize inip kaybolurken bile hayat veriyor.  Ah! Bir kanat yerden beni kaldırmıyor,  Ki ardından, hep peşinden yetişeyim!  Seziyorum sonsuz Akşam ışığında,  Issız alemi ayaklarımın altında,  Tutuşmuş tüm tepeler, yatışmış her dere,  Gümüş Çınar altın ırmaklara akıyor habire.  Yok, durduramadı ulvi bahtı engeliyle  Azgın Dağ tüm uçurum ve geçitleriyle;  Çoktan Deniz ısınmış koylarıyla birlikte  Aniden açıldı hayretle bakışların önünde.  Tanrıça artık tamamen batmaya yeltendi;  Yalnız, körpe sürgün birden irkildi,  Acele koştum, ezeli nurundan içmeye,  Önümde Gün silkindi, arkamda Gece,  Alem üzerimde altımda dalgalar.  Güzel bir rüya derken, o esnada o sıvıştı gizlice!  Aman, ruhun kanatlarına kolayca  Beden kanatı yoldaş olamayacak galiba.  Tabi herkese doğuştan verilir bu his,  Duygularıyla yukarı ve ileri dalınası,  Gökyüzünde, mavi semada kaybolmuş,  Şakıyan türküsünü Çayırkuşu gibi ötesi,  Dik çamların tepelerinin üzerinde  Kartal hayli açılmış hürce süzülürken  Ve hasretle tarlaların, göllerin üstünde  Turna vatanına ulaşmaya can atarken.. (Faust: 1790)  Çeviren: Musa Aksoy
demek hiç aç kalmadın sen öyle mi  açıkta kalmadın ha?  kirinden gömleğinin  dirseğinin yamasından  eziklik duymadın ha?  bravo be  aşkolsun şu adama vallahi! . demek hiç sövmediler anana avradına  hiç kimseye sövmedin ha?  bir gececik olsun çekip kafayı  şakır şakır oynamadın  hıçkırarak ağlamadın öyle mi?  bravo be  aşkolsun şu adama vallahi! . demek yalnızlıktan böğürmedin hiç  akrep sokmuş gibi sıçramadın geceleri ha?  hiç sevmedin öyle mi  kendini öldürmeyi çekip gitmeyi  büyük işler becermeyi düşünmedin ha?  bravo be  aşkolsun şu adama vallahi! . demek bu musluklar hep bu ellerde  bu düzen bu dünya bu gidiş  sen hep böyle mutlu kişi örnek vatandaş  giden ağam gelen paşam, öyle mi?  bin yaşasın seni sokmayan yılan  sen mi kaldın düzeltecek, öyle mi?  haksızlığa uğramadın taşlanmadın ha?  ne şam'ın şekeri, ha  ne arabın yüzü, ha?  yaşadın da bunca yıl şu bataklıkta  gül sandın bu kokuyu öyle mi?  hadi be hırbo sen de  adam mısın sen de be!
Gövdeler,varsa gönüllerden alır cevherini,  Yürek olmassa bilekler çekemez hançerini,  Kahramansız yaşamak kahrına mahkumdurlar,  Kaybeden zümreler Allahını,Peygamberini.
Hani, eski günlerin iç açıcı havası  Hani, eski kuşların göz alıcı yuvası  Hani, eski mumyalar, hani eski öküzler  Hani, eski çöllerin eski moda devesi? . 16.12.2008
Kesildi mi yoksa ardı, arkası,  Nur diyarından kol kol gelenlerin?  Yetmez mi ampulün nura cakası,  Başları dönmez mi gökdelenlerin?. Hiç kalmadı soran : Ne var insanda?  Ben duvarda ezikbir böcek miyim?  Yoksa, pırıl pırıl, tek damla kanda,  Kainatı süzen bir mercek miyim?     (1978)
Farzet ki;geri gelmiş o gamsız devir  Delicesine sevdiğin senin olmuş  Bir bahar sabahı sahilde seninledir  Yanan alnını alnına dayamışsın  O incecik elleri ellerindedir. Farzet ki;mazidir devamı yarının  Sevdiğin başını dizlerine koymuş  Bahar bahar kokan siyah saçlarının  Her telini ayrı ayrı öpmektesin  Ve tadı dudağında avuçlarının. Farzet ki;buldun kış içinde baharı  Rüzgar yine ılık ılık esmektedir  Aynı şehirde,aynı deniz kenarı  Köpükler,dalgalar ve sonsuz mavilik  Tekrar yaşıyorsun hatıraları. Farzet ki;denizde beraberce yüzmüş  Sonra sıcak kumlara uzanmışsınız  Yine evvela seni yalvartmış,üzmüş  Ve dolanmış boynuna o sedef kollar  Kumlar altın sarısı, dalgalar gümüş. Farzet ki;doğup büyüdüğün yerdesin  Caddeler aşina insanlar tanıdık  Aksi kulağında sevdiğin sesin  O dudakların tadı dudaklarında  Velhasıl yine o eski günlerdesin. Farzetme yeter yaşadığın bugündür  Ne sevdiğin yanında ne o yerdesin  Çekil garip odana ışığı söndür  Söyle;'Nerdesin ey sevgili nerdesin?'  Söyle; o türkü senin eski türkündür.
Ala gözlüm, ben bu ilden gidersem,  Zülfü perişanım kal, melil melil.  Kerem et, aklından çıkarma beni;  Ağla göz yaşın sil, melil melil.. Yeğin ey sevdiğim, sen seni düzet;  Karayı bağla da, beyazı çöz, at;  Doldur ver badeyi, bir daha uzat;  Ayrılık şerbetin ver, melil melil.. Elvan çiçeklerden sokma başına,  Kudret kalemini çekme kaşına,  Beni unutursan doyma yaşına,  Gez benim aşkımla yar, melil melil.. Karac`oğlan der ki: Ölüp ölünçe,  Ben de güzel sevdim kendi halımça;  Varıp gurbet ile vasıl olunça,  Dostlardan haberim al, melil melil.
Gün batarken ayrılırsak eğer  Gizlice bakışlarını doldur koynuma  Güneşsiz ayrılamam. Az sonra  Suyu kesilecek insan ırmağının  Yeminim var şafaklar adına  Yorgun yüreklere biraz umut  Biraz sevgi sunmadan duramam. Doğanın dudaklarında dolaşır ellerim  Yaşamın tenini okşarım bütün gece  Karanlıklara karşı biraz bilim  Biraz estetik  Şiirsiz uyuyamam. Sular çoktan ışıdı koynumda  Gel artık uyandır beni  Seher vakti dağıt saçlarını yüzüme  Rüzgarsız uyanamam. İstersen fırtınalar yarat soluğunla  Yorganı kaldırıp savur üstümden  Kendinle ört her yerimi  Gün doğarken sensizliğe dayanamam
Bırak deli Haydar-bırak be gardaş  Kafayı bozmaya değmez bu dünya  İster hızlı dönsün isterse yavaş  Sen seni üzmeye değmez bu dünya. Fani diyen varsın desin sana ne  Gönül veren gitsin versin sana ne  Haydut vursun hırsız yesin sana ne  Gücenip kızmaya değmez bu dünya. Nerde kan akıtıp kavga verenler  Nerde şimdi sefasını sürenler  Ne götürdü kucağına girenler  Bir yırtık çizmeye değmez bu dünya. Hayaller kur tespih tanesi farzet  Hepsi de senindir otuz üç adet  Bırak kalsın orda hiç çekme zahmet  İpliğe dizmeye değmez bu dünya.. Kulpu yok ki neresinden tutasın  Sana göre lokma değil yutasın  İçine gireni Allah kurtarsın  Üstünde gezmeye değmez bu dünya.. Gel gitme kal desem kalamazsın ki  Ortadan böl desem bölemezsin ki  Git tekrar gel desem gelemezsin ki  Aldanıp azmaya değmez bu dünya. Almak-satmak, tapu-senet nafile  Toplayıp yığdığın servet nafile  Sıla nafiledir, gurbet nafile  Yağmaya tozmaya değmez bu dünya. Sınırlar çizilmiş konulmuş yasak  Beş para etmezdi bizler olmasak  Kısmen göz yaşı kan-kısmen kir pasak  Yıkayıp süzmeye değmez bu dünya. Senin benim ne ki? Küçük mü dar mı?  Hani kimin dostu, kimseye yâr mı?  İnsan öldürmenin manası var mı?  Karınca ezmeye değmez bu dünya. Misafirsin, misafirlik suç değil,  Bakacaksan uzaktan bak, güç değil  Eti yenmez, koyun değil koç değil  Derisin yüzmeye değmez bu dünya. Kabuktur, manayı unutturmasın  Babayı, anayı unutturmasın  Boş hayal mevlâ'yı unutturmasın  Tırnakla kazmaya değmez bu dünya. Arkası karanlık, önü karanlık  Yarını karanlık, dünü karanlık  Kendine çağırır seni karanlık  Bir küçük hüzmeye değmez bu dünya. Cazibesi özelliği yok demem  Nakış nakış güzelliği yok demem  İki günde kaçar gider.. çok demem  Anlayıp sezmeye değmez bu dünya. Unutma ki yolcu yolunda gerek  Yolcunun azığı belinde gerek  İnsanlar insanlık hâlinde gerek  Mest olup sızmaya değmez bu dünya. Bilesin ha canım Haydar bilesin  Seni bekler soğuk mezar bilesin  Ebediyet ötede var bilesin  Tek satır yazmaya değmez bu dünya.. (Yasaklı Rüyalar)
Koyunlar keçiler ve koçlar için  Ne kadar bayramsa Kurban Bayramı  Bu barış var ya, bu barış  Cephedekiler için o kadar barış
Ne olur bu gece uykumu bölme  Var git düşlerimden, var git bu akşam  Tam unuttum derken aklıma düşme  Var git hayalimden, var git bu akşam. Yağmur istiyorsan gözyaşıma bak  Yangın istiyorsan yüreğime bak  Ne olursun beni benimle bırak  Var git anılardan, var git bu akşam. Nasıl unutulur böyle sevgiler  Neler yaşamıştık bir düşün neler  Her köşede durur senden gölgeler  Var git gözlerimden, var git bu akşam. Aldığım her nefes seni fısıldar  Gelir ta kalbimden vurur şarkılar  Sana sözlenmiş bütün akşamlar  Var git anılardan, var git bu akşam
İttim kapıyı girdim içeri cesurca ya da aptalca  O ve çocuklardı dünya  Yalnızlığım yitti  Karşılığında  Bir saksı beyaz siklamen  Siyah güderi eldiven, renkli camlar  Acıdan bir ayla ortasında  Açmaya korkulan mutluluklar, gizli keyifler  Girdi hayatıma. Sıcak bir bakış bir yadsıma  Salim bir öfke girdi hayatıma  Hatalarım kesinleşti yüzüme vurulduğunda  Savunmadım kendimi artık çok geç  Şen elmalar gibi yuvarlandı ortalığa  Titizce sakladıklarım  Durdum  Lekeli bereli güneşin tam ortasında
Nasil da unuttuk,  kimsesiz odalarda  iste vaktidir kendimizden kopmanin,  dedigimiz o sonsuzluk anlarinin  bizi herkesten ayirdigini.... Nasil da unuttuk,  mutluluktan,hazdan,sevincten  daha cok bizi hayata baglayan  o istirap dolu hayaletin,  o kara hulyanin  bizi herkesten ayirdigini.... Simdi yetim sevincli askimiz  buyulenmis,hayran kendine,  simdi vakitsiz, belki cok gec, kayitsiz   kendine...  Atiyor tenini, tenindeki ruhu  atiyor,  kor ve iradesiz bir sehvetin atesine...
Yaşamak bu yangın yerinde  Her gün yeniden ölerek . Zalimin elinde tutsak  Cahile kurban olarak . Yalanla kirli havada  Güçlükle soluk alarak . Savunmak gerçeği, çoğu kez  Yalnızlığını bilerek . Korkağı, döneği, suskunu  Görüp de öfkeyle dolarak . Toplanıyor ölü arkadaşlar  Her biri bir yerden gelerek . Kiminin boynunda ilmeği  Kimi kanını silerek . Kucaklıyor beni Metin Altıok  'Aldırma' diyor gülerek . 'Yaşamak görevdir bu yangın yerinde  Yaşamak, insan kalarak'
Çok oku, çok düşün, çok şeyler anla,  Aha bu mektubu alınca Hasan.  Manalar iplikten incedir amma,  Kelimeler biraz kalınca Hasan.. Gene ağzımızı açmıyor bıçak,  Huzur size ömür..... Dert salkım saçak.  Oyuna kalkıyor yüzlerce köçek,  Batıdan bir hava çalınca Hasan.. Kök saldı bahçede ayrık otları,  Yemler pay edildi, sattık atları.  Biz kovalım derken baştan bitleri,  Sülükler yapıştı, kulunca Hasan.. Süt dolu güğümü çalarız taşa,  Kutsal görevimiz 'Sağol çok yaşa! '  Mülkte hakikati aramak boşa,  Tüm suçlular güçlü olunca Hasan.. Derisini yüzdük demokrasinin,  İşi iştir imtiyazlı asinin.  Hakikatte vahşi, sözde 'vasinin'  Dörtnala gidilir yolunca Hasan.. Canım Hürriyeti koydunsa ara,  Ekmek yalınayak kaçtı dağlara.  Çevremize küsmüş kardeşlik var ya,  Haber ver, izini bulunca Hasan.. Soysuzlar taş atar mukaddesata  Karşı duramazsak bizdedir hata.  Tahammül teşviktir, böyle hayata,  Öl... İnsan küçülmez ölünce Hasan.. (Vur Emri)
çocuktan aldım haberi  yakın, diyor  güzel, diyor  dopdolu, diyor   iştecik, şuracıkta   iştecik yolu, diyor. çocuktan aldım haberi  iyi, diyor  açık, diyor  kurtuluş, diyor   iştecik, şuracıkta   koş birazcık koş, diyor. çocuktan aldım haberi  oh, diyor  tatlı, diyor  sıcacık, diyor   iştecik, şuracıkta   diren azıcık, diyor. koştuk direndik yorulduk  düştük anılar ırmağına ey çocuk  bak işte kan içinde yumruklarımız  belki senin hakkındır mutluluk
Sen yağmurlu günlere yakışırsın  Yollar çeker uzak dağlar çeker uzak evler  Islanan yapraklar gibi yüzün ışır  İşırsa beni unutma. Alır yürür sıcak mavisi gökyüzünün  Kuşlar döner uzun yağmurlardan sonra birgün  Bir yer sızlar yanar içinde büsbütün  Her şeye rağmen ellerin üşür  Üşürsen beni unutma. Yeni dostlar yeni rüzgarlar gelir geçer  Yosun muydum kaya mıydım nasıl unuttular  Kahredersin başın önüme düşer  Düşerse beni unutma
-35 yaşıma-. Önce sesini,  sonra yankısını çaldırdın şu beton ormanında;  bu kent de tükürdü aşklarına…  Kal orada,  artık hiçbir şeyden kurtulamazsın!  Islanmışsın bir kere oğlum,  yaş gününde  kuruyamazsın...
Damla damla oluşuyor hayat  Ölüm kımıl kımıl  Duymak kolay  Anlatmak değil. Her an  Farkındayım  Az az öldüğümün. Bilincindeyim doğan ayın  Eriyen karın akan suyun  Ve usul usul tükenen zamanın. Tekrarlayıp duruyor saat  Vakit te mahluktur  Vakit te mahluktur. İşliyor kalbim  Eskiyor saçlarım  Ve gözlerimin en ince hücreleri. Okuyorum hayatı  Toprağın üstünden çok  Altındakilerle var olduğunu. Toprak  Ölüme aç  Ölüme muhtaç  Hayat. Ölüm muhakkak  Ve ölüm mutlak  Tek kapısıdır ölümsüzlüğün. Ölümle tanıştıktan sonra anladım  Sadece bir kimlik belgesi olduğunu yaşamanın. Kesitler. Mahlukta devinen  Gürül gürül bir ırmaktır ölüm. Babalar ölür  Dolaşır eli ölümün  Saçlarında anaların oğulların. Analar ölür  Kök salar hasret yüreklere  'Bir evlat pir olsa da'  O zaman anlar ancak neymiş öksüzlük. Oğullar ölür  Bir kafes olur ölüm  Ana kalbi bir kuştur  Azad kabul etmez. Sevgililer ölür  Bir hicret olur ölüm  Bir sıla. Mesela arkadaşlar  Arkadaşlıklar vardır okullarda  Bakarsın biri gelmez bir gün  Ve artık hiç gelmeyecektir  Simsiyah bir gölge düşmüştür adeta  Bahçeye koridorlara sınıflara  Bir fısıltı dolaşır dudaklarda  Kimi kirpikleri ıslak  Çökmüş bahçenin tenha bir yerine  Elinde bir çöp resmini çizer toprağa  Anıların  Kimileri öbek öbek toplanıp  Çaresizliği dile getirirler anlamsız sözcüklerle  -Nasıl olur daha dün beraberdik  -Salıncakta İki Kişi'yi izlemiştik daha dün nasıl olur  -Geçen pazar kırlarda dolaşmıştık  ''Göçmen kuşlar yerli kuşlardan daha mutlu olmalılar  Hayatı dolu dolu yaşıyorlar'' demişti unutamıyorum. Sonra bir mezarlıkta Bir çukurun başında  Bir kapının ağzında  Herkez susar  Konuşur ölüm. Ve sürer hayat.. Bazan bir tekerlek altında  Ansızın gelir ölüm  Apansız biter sınav  Bir elektrik kesilmesi gibi  Kesilir tulu emel. Bazan ölüm vardır  Ölümden önce gelir  Mesela bir hapishanede bir hücrede yaşanır  Sorular hep yanıtsız kalır orada  Sadece konuşan rüyalardır  Yahut hayaller suskun duvarlarda  Gözler kabul eder parmaklar kabul eder  Ama beyin hep umuttan yanadır. Bazan akan bir film şeridinin  Tek kare donan bir fotoğrafı gibidir  Ölüm  Karşıda bir manga asker  Gözler namluların karanlık ağızlarını görmez de  Takılıp kalır masmavi gökyüzünde  Asılıp kalmış bembeyaz bir buluta. Ölümden uzak ölümler vardır  Gazete ilanlarında rastlanılan  Dünyaya bağlılığın zavallı  Ve muannit  Bir belgesidir  Daha çok kalanlara ait.. Bir de bir örümcek ağının ortasına düşmüş  Bir sineğin titrek bacaklarında seyretmiştim ölümü. Ölümler vardır:  Can kuş gibi uçar gider  Bir martının süzülüp  Kaybolması gibi maviliklerde. Bir Portre. Engin sakin berrak bir denize  Uçsuz bir kumsaldan ağır ağır  Nasıl yürürse insan  Sokrates öyle yürüdü ölüme. Tilmizleri ağlaşırken  O vasiyet ediyordu:  -Asklepyos'a bir horoz borçluyuz  Unutmayınız.. Ne tuhafsınız dostlar  Güçsüz kadınlar gibi ağlaşmak niye  Yükselmek varken ölümsüzlüğe. İnancına sahip olmak  İnsan olmanın şartı  Kölelikler içinde en onulmaz kölelik  Hayatın ölümcül yanına  Takılıp kalmak değil mi? . İlkin ayaklarında duydu Sokrates  Zehirin soğukluğunu  Ve yavaş yavaş ölüm  Yükseldi göğsüne çenesine. Dudaklarında donan son bir tebessümle  Bir işaret taşı da böylece  Sokrates dikmiş oldu ölüme. Ölümün Sesi. Ölümden bir işaret var her şeyde  Ölümün sesini duyuyorum şarkılarda türkülerde:  -Kışlanın önünde redif sesi var  Namluların ucunda ölümün sesi! . -Bir ay doğdu geceden oy oy  Karanlığın ağzında ölümün sesi! . -Erzurum dağları kan ile boran  Vadilerin koynunda ölümün sesi. -Ezo gelin durmuş bakar yollara  Umudun ardında ölümün sesi! . -Bir ihtimal daha var  Umuddan da öte ölümün sesi! . Kendi Ölümüme Ait Bir Deneme. Bir gün öleceğim biliyorum  Bunu her an ölür gibi biliyorum. Anamın yüreğinde bir kor  Ölene dek sönmeyecek bir ateş  Kımıldanıp duracak hep. Karım bomboş bulacak dünyayı  -N'olurdu birlikte ölseydik, deyip duracak  Oysa insan yalnız ölür  Ama o olmayacak dualarla teselli arayacak. Kızlarımın gırtlaklarında bir düğüm  Bir süre kaçacaklar insanlardan  Boşluğa düşmüş gibi bir duygu içlerinde  Sonunda onlar da kabullenecekler öylesine. Ölümüme en çabuk dostlarım alışacaklar  -Yaşayıp gidiyorduk yahu  Ne vardı acele edecek!  Diyecekler. Biliyorum yaklaşıyoruz her an  Biliyorum oruçlu doğar insan  Ölümün iftar sofrasına. Son Söz. Ve zaman döne döne  Gelmişti başlangıç noktasına  İlk yaratılış düğümüne. Mahlukatın var olduğu  Yüzüsuyu hürmetine  Evrenin Efendisinin  Kavuşmak vakti gelmişti sevgilisine.. Hayatın menbaı  Merhametin son durağı  Madeni, muhabbet ocağının  Ateşler içindeydi  Yatağında.  İltica etmişti sanki Kainat  Kutsal tenine  Hayata şafak olan alnında  Ter taneleri  Her biri insanlık çilesinden  Bir haberdi sanki  Bir an oldu  Aralandı gözleri  Sonsuzu kuşatan bakışları  Süzdü ciğerparesi Fatıma'yı  Süzdü tek tek çevresindeki  Can dostlarını  Kıpırdadı dudakları, dedi:  -Ebu Bekir kıldırsın namazı  Sonra daldı daldı uyandı  Son defa aralandı  Bakışları  Yöneldi bir noktaya  Karar kıldı bir noktada  Ve dedi:  -Merhaba ey refik-i ala! . Olacak oldu  Akıllar kamaştı  Kalpler tutuştu  Feryat ve figan gökleri tuttu  Çekti kılıcını Faruk olan  Sıçradı orta yere:  -Kim derse ''O öldü'', öldürürüm! . Ayrılık ateşinden  Ateşin şiddetinden  Sanki bendler çözülmüş  Felekler çökmüştü  Şuur tutuşmuş  Akıl iflas etmişti.. Sonra Sıddıyk olan  Yetişti geldi  Baktı baktı yatağında hareketsiz yatan sevgiliye  Mağarada arkadaşına Hicrette yoldaşına  Sonra baktı çevresine  Mahşerden önce mahşer hali yaşayan  Ashabına  Aline  Ebu Bekir dedi:  -Ey nas, susun!  Kim ki Resulullaha tapmaktadır  Bilsin ki Resul ölmüştür  Kim ki Allaha tapmaktadır  Bilsin ki Allah ölmez  Hayy ve Layemuttur. Ey nas, susun!  ''İnna Lillah ve inna ileyhi raciun''. Sonra eğildi sevgilinin yüzüne  Sürdü bulutlanmış gözlerini  O güzellikler ülkesine  Baktı baktı ve dedi:  -Hayatında güzeldin  Ölümünde güzelsin  Öldün  Bir daha ölmeyeceksin
Duygusuz olmak kadar dünyada lakin derd yok;  Öyle salgınmış ki me'lun: Kurtulan bir ferd yok!  Kendi sağlam... Hissi ölmüş, ruhu ölmüş milletin!  İşte en korkuncu hüsranın, helakin, haybetin!
Kekremsi bir hayat dilimindeyiz  Bakır tadında geçiyor günler  Tutmuş yolları bir sürü harami  Geleni geçeni sigaya çekmekte. Şüphesiz onlar ölüm getiricilerdir  Ve sevincin düşmanı olarak bilinirler  Yoktur gözlerinde sevgilerin ışıltısı  Aşk yoktur, duman bürümüştür büsbütün. Onlar yalnızca ölümü bağışlayabilir  Yalnız kederi, kahrı ve zulümleri  Ve tarih onlarla bizim kavgamızın  Sürüp duran hadisatından ibarettir.. Ne yazılmışsa bize ve onlara dair  Işıklı sularındadır bilincimizin  Hükmünü yerine getirse de acılar  Biz yine neşeli türküler söylemekteyiz. Savurulup duran bir zaman diliminde  Sarsarak ve sarsılarak geçiyor günler  Ama kalbimiz çatlayacak kadar duyarlı  Hayatı savunabilecek kadar güçlüdür.
Yedi renkli Peygamber kuşağının altında,  Kervanım yola çıktı, öncüsü kır atında...
Bu akşam rüyamda Leylâ'yı gördüm,  Derdini ağlarken yanan bir muma;  İpek saçlarını elimle ördüm,  Ve bir kemend gibi taktım boynuma,  Bu akşam rüyamda Leylâ'yı gördüm. . Leylâ.. Elâ gözlü bir çöl ahûsu,  Saçları bahtından daha siyahtır.  Kurmuş diye sevda yolunda pusu,  Döktüğü göz yaşı, çektiği ahdır.  Leylâ.. Elâ gözlü bir çöl ahûsu. . Bir damla inciydi kirpiklerinde,  Aşkın ıztırabla dolu rüyası  Bir başka güzellik var kederinde  Bir başka âlem ki ruhunun yası,  Sessiz incileşir kirpiklerinde...
Kim senin yasalarını çiğnemedi ki söyle  Günahsız bir ömrün tadı ne ki söyle  Yaptığım kötülüğü, kötülükle ödersen sen  Sen ile ben aramda ne fark kalır ki söyle
Milas'ta bir Turan Erol beyazı  Bir çocuğun yüzünde.
Sevgili tutmuş yularımdan beni,  develer gibi habire çeker.  Esrik devesini böyle nereye götürür,  böyle hangi katara?. Hem canımı çiğnedi benim o,  hem bedenimi çiğnedi.  Gönlümü bağladı benim o,  kırdı şişemi.. Ne iş yaptırmaya götürür, bilmem,  nereye götürür beni.. Sevgili takar beni oltasına,  atar karaya balık gibi.  Sevgili kurar gönlüme bir tuzak,  avcıdan yana çeker sürür beni.. Bakarım tabiat başlar büyük işine:  Bulutlar gelir uzaktan  katar katar, küme küme.  Bulutlar sular ovaları.  Bulutlar yürür dağlara doğru.  Uyanır açar gözlerini yeryüzü.  Gökler çalar davulunu.  Dalların gönlüne çeker gülün özü  en güzel kokusunu baharın.  Tohumun gönlü başlar vermeye tohum.  Ağaç durmadan söyler, döker içini.
Aşkın aldı benden beni  Bana seni gerek seni  Ben yanarım dün ü günü  Bana seni gerek seni . Ne varlığa sevinirim  Ne yokluğa yerinirim  Aşkın ile avunurum  Bana seni gerek seni . Aşkın aşıklar oldurur  Aşk denizine daldırır  Tecelli ile doldurur  Bana seni gerek seni . Aşkın şarabından içem  Mecnun olup dağa düşem  Sensin dünü gün endişem  Bana seni gerek seni . Sufilere sohbet gerek  Ahilere ahret gerek  Mecnunlara Leyla gerek  Bana seni gerek seni . Eğer beni öldüreler  Külüm göğe savuralar  Toprağım anda çağıra  Bana seni gerek seni . Cennet cennet dedikleri  Birkaç köşkle birkaç huri  İsteyene Ver anları  Bana seni gerek seni . Yunus'dürür benim adım  Gün geçtikçe artar odum  İki cihanda maksudum  Bana seni gerek seni
Susuz bir aklık başlayınca aramızdan  yavaşça oluyor ellerime bulaşması,  bir eksiyle yüklü minüskül H harfinden  bir meydan çarpmasından,  beni hatırlamakların. Bunlar bizim kızlarımızdır  Kara güller önlerinde kara  saçları çılgınca ikiye ayrılmış,  - hiçbir şey eski açıklığında değil ki -  yavaşça oluyor ellerime bulaşması,  bir ot sesinden bir at akşamından,  tam şehir içinde, otobüs durağında,  birden ulaşılmaz gençlikleri herşeyin... Yapmayın.. Nasıl inanırım eşitliğine! .  Heryerde gençtir o Büyük Su.  Kıyıdadır,  boyalı sandallar ve sabah çocuğu kıyısındadır  Kırları ve ormanı geçince hemen,  şehir bitince yani çok kolay  yani lokantalar bitince sayın örtüleriyle,  kuzuların danaların kıyma yapıldığı kasaplardan sonra  elmalardan karpuzlardan biraz ötede  yani uzakta..  - hiçbir şey artık eski açıklığında değil ki -  yani kiliseden bozma camilerde  yani askeriye deposu yapılmış,  yani burda, orta yerde, ışıkta ve parada  zaman zaman gökyüzü gecesi aralığında.  .....  Bir denizin yanında nedir ki bıyıklı ve saçları dökülmüş bir adam,  kötü bir alışkanlıktan başka nedir bir adam...
Güzel bir öykünün orta yerinde  Üzülürüm birdenbire  Neden bu öykü  Gerçek değil diye
-I-. Yaşananı aşan sevda yorumu  Şiirn kanıyla yoğrulmamışsa  Gülün hevengini coşturan bengisu  Verilmemiştir çeliğin damarına. -II-. Şiirden söz açılınca  Diyor ki bana konuğum  - Başka söze gerek yok  Aşktır onun tarihçesi
Bakınız ne büyük bir rütbeye tutkuluyum,  O'nun kulunun kölesinin kuluyum.
I. Yağmur dalgın bir efkâr giyinir Ekim’de.  Kumrular sokağı‘*nda çekilmiş bir diş gibi kalırım;  çekilmiş bir diş gibi  Diyarbakır’dan.... Ağrırım,  bağırırım  aldırmaz! . İlle de gökkuşağı giyinir gökyüzü her Ekim’de.... II. Kumrular sokağı bir kente uzayıp gider.  Gökkuşağım,  ayrılığım,  ömür ki eskir ve aşka uzayıp gider…. Tırmalarken göğsümü sabrın sancısı,  yalnızlığın kül tadıyım;  bakarım, yağmur utanmaz bulutundan,  hasretin üvey adıyım…. III. Kumrular sokağında  efkârın adıyla bir akşamüstü;  gövdesine tutunmuş dal,  dala tutunmuş serçe,  telaşlı, o da kendince…  Sonra aşklarda kül, camlarda perde;  usulca harlanır sevişmeler de.... IV. Kumrular sokağında  andlara hep bol geldim,  küfürlere dar.  Dönüp baktım, ne göreyim,  yağmalamış gençliğimi yargıçlar! . Desene Sivas’ın kırık sazıyım,  kendimin ayazıyım,  kalbimde ölü çocuklar…  Tufanlar ardımda ve buruşuk anılar.  Nedense hiç uslanmamış bozgunlar.... V. Oysa haklı ve haksız bütün kitaplar yazılmıştır.  Susuşlar eskimiş, küfürler edilmiştir.  Biliyorum, yalnızlıktan öte dostun yok insan;  insan ki bozuk paralarda bozgundur, yenilmiştir.. /Şimdi bilekleri kesik bir intihardır yaşam…/. VI. Düştüğü yerde tanımazken kendi suyunu yağmur;  biliyorum, aynı dalda gül bile anlamaz dikenini.  Anlasana, anlatamaz kimse yıkımını başka yıkıma.  Cudi’de napalm, Datça’da ıssız koylara,  New york Şırnak’a anlatılmaz.  Her gün yanar söner yanar söner kasvetimle bin ateş;  ölüm, dirilere anlatılamaz.... VII. Bilirsiniz her sokağın bozuk bir sicili vardır  ve utancı sokakların,  günleri şehvete fedâ eden şizofren babalardır.  Gözlerinde yalnızlığı bir hançer gibi saklayan kadınlardır.. Sonrası sokakların, bozkırlardır,  hani bir ak tay düşüyle uzayıp gider  ve rüzgârların ıslığıyla göklere teğet geçer.. Oysa kumrular sokağı bir kente uzayıp gider;  gökkuşağım,  ayrılığım,  ömür ki eskir ve aşka uzayıp gider…. VIII. Daha sevginin herkesten şikayeti var.  Daha herkes kendi sanıklığıyla kör,  tanıklığıyla yargıç.  Bu yüzden söz,  bitmiştir.... Gökyüzü  mü?  O,  kırgındır,  kirletilmiştir…. . *Kumrular sokağı: Ankara’da bir sokak.
mutlu birleşmesine hiçbir engel yok bence  gerçekten sevenlerin. sevgi demem sevgiye  bir döneklik yaparsa bir değişme görünce,  başka yola saparsa sevgili saptı diye:  hayır, sevgi besbelli sağlam bir nirengidir,  boraları gözler de sallanmaz, göğüs gerer,  gemilere yön veren yıldızların dengidir,  değeri bilinmeden başı ta göğe erer.  zamanın soytarısı değildir sevgi asla,  gül yüzlüler göçse de orağına düşerek  o değişmez kısacık günlerle haftalarla,  direnir ve kanatlanır mahşerin ucuna dek.. yanılıyorsam bunda ve çıkarsa yanlışım,  ne hiç kimse sevmiştir, ne ben şiir yazmışım.
o ân, yıldırımların kalbine indi hüzün  o ân, ıztırap sızdı toprağına bir yüzün  o ân, bir yalnızlığı vurdu uzaktan avcı  o ân, omuzlarıma çöktü isyan ve acı  o ân, öldü anılar döşeğinde sessizlik  o ân, bir yılan gibi büyüdü çaresizlik  o ân, yaralı asker kurşunlandı alnından  o ân, kılıç eriyip aktı yere kınından  o ân, palandökenler yakalandı sıtmaya  o ân, bir karıncanın üstüne düştü kaya  o ân, koşan küheylan çatlattı yüreğini  o ân, kırdı bir bayrak çürüyen direğini  o ân, kırmızı güle mahkûm oldu bahçivan  o ân, arılar için kendini yaktı kovan  o ân, zehir rengine boyandı ırmakta su  o ân, yıkıldı köprü; o ân kuruldu pusu  o ân, beyaz giyindim korkular ülkesinde  o ân, kuşlar uçuştu bulutların sesinde  o ân, bir yaprak gibi savruldu gökte şiir  o ân, öldü acılar fânudunda bu şâir  o ân, ihbar edildi yeraltında mağara  o ân, akkor bir yürek çivilendi duvara  o ân, durdu saatin titreyen yelkovanı  o ân, bir câzibenin kahrı deldi tavanı  o ân, elpençe divan durdum önünde suyun  o ân, yaktı içimi bir hülyâyı hümâyûn  o ân, çöktü hayalim en aydınlık çağında  o ân, bine bölündüm umudun kundağında  o ân, liman yıkıldı, köreldi denizlerim  o ân, kaybolup gitti tenhalarda izlerim  o ân, zehir damlattı ucundan yere kalem  o ân, bir tûfan gibi sardı ruhumu elem  o ân, vurdu karaya okyanusun gözleri  o ân, kavurdu beni O'nun simya sözleri  o ân, heykel misali dikilip kaldı beden  o ân, farkım kalmadı bin yıllık harabeden  o ân, toprak tutuştu gönlümün loşluğunda  o ân, güneş karardı bir göğün boşluğunda  o ân nehir boğuldu; şehir bunaldı o ân  o ân her şey dağıldı; gölgeler kaldı o ân
Ben yaşamak istiyorum  Gencim daha  Söyleyecek çok şeylerim var  İnsanlara ve Allaha. Ben yaşamak istiyorum  Hayata doymadım henüz  Bir gün yarıda kalmış bir film gibi  Bitecek mi ömrümüz? . Ben yaşamak istiyorum  Şu ölümlü dünyada  Ölüm güzel olsa da. Ben yaşamak istiyorum  Hayat dolu ellerim, kalbim, başım  Yaşamak için yaratılmışım
Kirpiğine sürme çek,  Kına yak parmağına:  Bu yıl yaşın girecek,  Kız, gelinlik çağına. . Anlatıyor duruşum,  Ben sana vurulmuşum;  Ko, düşsün gönül kuşum  Saçlarının ağına. . Yaş olsam gözden akmam.  Göz olsam gayre bakmam,  Vatanımsın, bırakmam  Ellerin kucağına!
Çocuklar gibi koşmak boydan boya  Ufukları görünmeyen düzlüğü  Soluk soluğa şimdi  Üstümüze söken şafak. Biz böyle ayakta öleceğiz besbelli  Deniz gibi durmadan bir kıyıya çarparak  Her zaman bir yeşili, bir moru arındırarak  Biz böyle yaşayacağız  Sevişerek, savaşarak  Umarak, inanarak. Bardaktan boşanırcasına  Bir yağmurdur bizim için yaşamak
Sana şiirler okuyacağım, gitme  Güneşler doğacak yalnızlığımdan  sana bir ışık getireceğim  Büyük aydınlığımdan. Sana bir dolu umut getireceğim  Küçük ellerine sığmayacak  Sana Afrika gecelerini getireceğim  Sımsıcak. Sana çiçekler getireceğim  Bozulmuş güz bahçelerinden  Sana bir serinlik getireceğim  Yağmur tanelerinden. Sana avuç avuç yıldız getireceğim  Güneşimden başka  Sana engin denizlerin maviliğini getireceğim  Köpük köpük dalga dalga. Sana bir rüzgar getireceğim  Dağlardan, tepelerden  Gitme, sana zamanı getireceğim  Zamanın bittiği yerden
Kadim zamandan beri varlık kaidesi bu  Yaylalar sümbül kokar, gül nesli gülden doğar  Aşk ile yananların külüne düşerse su  Yeni aşk fidanları soğumuş külden doğar.. . 26.02.2007/Vakit
Selam verdim selamımı almadı  Düşman mı oldun gözlerini sevdiğim  Sen beni severdin ezel ezeli  Pişman m'oldun gözlerini sevdiğim? . Beni Mecnun ettin deliler gibi  Ferhat şirin'deki çalılar gibi  Biat eder idin Ali'ler gibi  Osman m'oldun gözlerini sevdiğim? . Ayandır çöllere Mecnun'un hali  Eğilmiş kırılmış gözlerin dalı  Adem'i kovduran Havva misali  Şeytan m'oldun gözlerini sevdiğim? . Uçma gökyüzünde Cebrail gibi  Can alıcı olma Azrail gibi  Mahzuni Şerif'e İsmail gibi  Kurban m'oldun gözlerini sevdiğim?
Güneş zaptediyor gözlerini  Kar çiçeklerine belenmiş  Balarılarıyla. Döşeğin kara kışta  Bu tahtaboşa seren  Şaşkın şaire meheldir
Bizim laikçilere terk edilse şu dünya,  Ne toprakta ot biter ne gökten yağmur yağar.  Zincirlenir tüm hayat, yasaklanır her rüya,  Karanlık koyulaşır, ne güneş ne ay doğar.. 11.06.2008/Vakit
Derdimi söylesem derin dereye  Doldurur dereyi düz olur gider  Irakipler sıra dağlar arada  Korkarım yar benden yoz olur gider. Pervane ateşten sakınmaz canı  Uğruna koymuşum başı bedeni  Doldur tüfeğini hedef et beni  Yaram doksandokuz yüz olur gider. Veysel der çıkayım bir yüce dağa  Ağaçlar bezenmiş yeşil yaprağa  Zaman olur tenim düşer toprağa  Karışır toprağa toz olur gider
Yılda bir kere çıldırır ağaçlar sevincinden  Rabbim ne güzel çıldırır.  Yılda bir kere uzatır avuçlarını yaprak;  Sevincinden titreyerek.  Yılda bir kere kendini verir toprak  Yılda bir kere yarılır bahçeler hazdan  Rabbim ne güzel yarılır.  Biz de bir kere sevinebilseydik.  Çiçek açmış ağaçlar gibi çıldırasıya.  Kimbilir belki bir gün sulh olunca  Biz de deliler gibi seviniriz,  Ağaçları ve baharı taklit ederiz  Renkli bez parçalarıyla donatırız şehri  Renkli ampuller asarız pencerelerden  Kimbilir belki bir gün sulh olunca  Biz de çatır çatır çatlarız binbir yerimizden  Ağaçlar gibi.
Ey SEVDAM! Nerede kucaklaştık seninle,  Ne zaman dolduk, ne zaman taştık seninle?  Beklediğimiz sabahları görmeden  Bak... Bak işte mezara yaklaştık seninle.. (Gökçekimi)
YARINSIZ BÜYÜMESİN ÇOCUKLAR. Böyle hoyrat ezdirmeyin gözleri   Ahh çiçeksiz büyümesin çoçuklar   Kanatmayın ufka giden yolları   Ahh aşksız büyümesin çoçuklar. Işıl ışıl ışıldasın gözleri   Pırıl pırıl parlasın yüzleri   Dilden dile haykırsın sözleri   Ahh türküsüz büyümesin çoçuklar. Kaldırın bu duvarları taşları   Dimdik olsun yürekleri başları   Sofralardan eksiltmeyin aşları   Ahh ekmeksiz büyümesin çoçuklar.   Bilsin artık barut ve kan kokusu   Bitsin artık savaşların korkusu   Bölünmesin anaların uykusu   Artık yarınsız büyümesin çoçuklar. Gökyüzünden yağmur gibi hediye   Sevgileri yağdıralım aşk diye   Doya doya doyuralım sevgiyle   Ahh sevdasız büyümesin çoçuklar     www.ahmetselcukilkan.net
Bu akşam o kadar durgun ki sular  Gömül benim gibi kedere diyor.  İçimde maziden kalma duygular  Ağla geri gelmez günlere diyor.. Ey gönül, gidenden ümidini kes!  Kaçan bir hayale benziyor herkes,  Sanki kulağıma gaipten bir ses  Buluşmalar kaldı mahşere diyor.. Enginden engine koşarken rüzgar,  Bende bir yolculuk heyecanı var…  Yattığım kayaya çarpan dalgalar  Çıkıver bir sonsuz sefere diyor.
Git oldu can, sürgün geldi dayandı  Sürgün yine geldi dayandı  Kitapları topladım, çocukları giydirdim  Hadi de doğrulalım Dranazın karına. Biz nereye düşeriz, halk fakir fıkara  Her bahar, her yaz gurbette  Sılaya dönmesi olur velakin  Ne sılamız belli, ne gurbetimiz  Çiğdemi Ardahan yaylalarında  Nergisi Sinop’ta  Van’da koparmışsak sarı gülü  Portakal kokusu Kumluca’dan gelir  Karıştırdık sıla nere, gurbet hangisi  Bizim gibi gurbetçi görülmemiştir. Git oldu can, sürgün geldi dayandı  Diktiğin fidanlar sen olmayanda  Yel vura ırgalana, gün vura duldalana büyüyecek  Yasa şu ki ekinler yürüyecek  Bebek dillenecek, güçsüz hallanacak  Sis kalkacak İsfendiyar başından. Selam olsun bizden önce geçene  Selam olsun dosta, hasa, çile çekene  Selam olsun dayanana, düşene  Yüreğim yürektir, bakma gözüm yaşına. Git oldu can, sürgün geldi dayandı  Sorulmasın vatanımız ilimiz.
Topraktan mı çıktı yarı toprak bir yaratık,  Gökten mi indi yarı gök bir kartal.  Bir Memet daha var oldu o sıra,  Tepenin doruğunda kalpağı al.. Bir Memet olduğu besbelli,  Saçları başakta, gözleri çiçekte.  Elleri ayakları öylesine kocaman,  Yüzü altı Memet'in yüzüne öylesine benzemekte.. Vardı üç adimda masalcana,  Ağzı duman tüten makineliye, dev.  Kabzeyi kavrar kavramaz bastı tetiğe  Fışkırdı namludan sonsuz bir alev.. Allah Allah, şaştı bütün dağlar, bütün gök,  Şaştı dost düşman.  Bu kimdir, bu kaçıncı Memet'tir,  Ölülerde dirilerde dondu kan.. Görsen efsane, görmesen efsane,  Duysan efsane.  Uzak mıdır bayraktan düşen,  Yakın mıdır ne?. Bir parıltı bir parıltı tarihten,  Tanrıca dik.  Yurdun ulusun kutsal gücü,  Bu yedinci Memet, Memetcik.
Sularsa akmak birgün birgün birgün  Birgün dağlara çıkmak birer birer dağlara çıkmak birgün  Çıkmak çıkmak birer birer birgün dağlara dağlara birgün  Birgün birer dağlara  Ah nasıl dağlara birgün  Ey yorgun atlar, ey geri dönenler, sayı bilmiyen çocuklar  Ey birgün  Çiçek açmak birgün  Dağlara dağlara birer birer dağlara. Otları büyümek birgün  Birgün köyler kentler yıkanık damlar geri dönmek birgün  Birgün yeni dönmek  Birgün dağlara çıkmak birer birer çıkmak çıkmak  Su yürümek güneş bilmek  Yeniden orda otlarda orda yeniden orda orda  Bitkin birgül bulmak ve geri dönenler birgün  Ey yorgun atlar, sayı bilmiyen çocuklar  Ey bütün hazır elbiseciler ey,  Birgün olmak, küskün keşişlerden olmamak birgün  Dağlara dağlara çıkmak sular köprüler sular birgün çıkmak  Eski kaba arabalardan inip birgün çıkmak  Dağlara dağlara dağlara başka hiç  Birgün dağlara.
Yaşımı sordular  57 dedim  Sorguda. Doğrusunu saklamadan  Yanıltırdım  Bu konuda. Kıyıcılar nerden bilsin  Bir delikanlıdır ozan  Her zaman. (Ocak 1988)
Bitme, bak, içtim, yürüdüm, kederlendim  Denize girdim, üşüdüm, sana geldim.. Düş bitmeden sen bitme.  Bitmeden sevgi gitme…. Bitme! Bak, koştum, savruldum, hep örselendim.  Cıgara ziftlendim, ille de seni sevdim.  Uzaklarda öyle çok kederlendim.. Günler bitmeden bitme.  Bitmeden hasret gitme…. Bu yangın geceler, bu intihar.  Gidersen paramparça yüreğimde ağıtlar!  Bu dolunay gecenin göğsünü yarar.  Benim göğsümde de sana geniş bir yer var.. Düş bitmeden sen bitme.  Bitmeden sevgi gitme...
Anne, deniz nerde, yalımız nerde?  Hani gideceğimiz İzmir'e der de  Beni uyuturdun dizinde anne! . Geçende ablam da öyle diyordu  Bu bahar İzmir'e girmezse ordu  Kanmam sözünüze sizin de anne! . Yeşil bir bahara büründü dağlar  Bülbüllü bahçeler, üzümlü bağlar  Kimlerin işine yarıyor anne! . O bağlar nerede, bahçeler nerde?  Her akşam güneşin battığı yerde  Gözlerim İzmir'i arıyor anne! . Şimdi bir kuş olsam, kanadım olsa  İzmir'e giden yol eğer bu yolsa  Bir başıma bile giderim anne! . Bir çetin bilmece sorsam Paşa'dan  Söylemem memleket bağışlamadan  Mutlaka İzmir'i isterim anne!
Tahtadan yapılmış bir uzun kutu;  Baş tarafı geniş, ayak ucu dar.  Çakanlar bilir ki, bu boş tabutu,  Yarın kendileri dolduracaklar.. Her yandan küçülen bir oda gibi,  Duvarlar yanaşmış, tavan alçalmış.  Sanki bir taş bebek kutuda gibi,  Hayalim, içinde uzanmış kalmış.. Cılız vücuduma tam görünse de,  İçim, bu dar yere sığılmaz diyor.  Geride kalanlar hep dövünse de,  İnsan birer birer yine giriyor.. Ölenler yeniden doğarmış; gerçek!  Tabut değildir bu, bir tahta kundak.  Bu ağır hediye kime gidecek,  Çakılır çakılmaz üstüne kapak?
Bitme, bak, içtim, yürüdüm, kederlendim  Denize girdim, üşüdüm, sana geldim.. Düş bitmeden sen bitme.  Bitmeden sevgi gitme…. Bitme! Bak, koştum, savruldum, hep örselendim.  Cıgara ziftlendim, ille de seni sevdim.  Uzaklarda öyle çok kederlendim.. Günler bitmeden bitme.  Bitmeden hasret gitme…. Bu yangın geceler, bu intihar.  Gidersen paramparça yüreğimde ağıtlar!  Bu dolunay gecenin göğsünü yarar.  Benim göğsümde de sana geniş bir yer var.. Düş bitmeden sen bitme.  Bitmeden sevgi gitme...
Eskilerden bir anı  Bir beyaz çığ olur  En yüksek tepelerden  Katıp önüne ne varsa  Savrula savrula düşer yüreğime. Ve tonlarca kar ve buz  Erir gider ruhumun ateşinde  Sonra su olur hüzün  Sevgi olur ardından  Umut olur  Yitip gitse de birazdan
Her saniye bir gaftır  Sen olmadığın zaman  Zaman büyük israftır  Sen olmadığın zaman. Sen olmazsan, ‘yar’ olmaz  Sen olmazsan yar olmaz  Mana yerini bulmaz  Sen olmadığın zaman. Yar demişim sana yar  Değişir mi bu karar  Benim ne anlamım var  Sen olmadığın zaman
Ustamız Eluard’ın izinden. Kan yasası bu insanın:  Üzümden şarap yapacaksın  Çakmak taşından ateş  Ve öpücüklerden insan!  Can yasası bu insanın:  Savaşlara yoksulluklara  Ve binbir belaya karşın  İlle de yaşayacaksın!  Us yasası bu insanın:  Suyu şavka döndürüp  Düşü gerçeğe çevirip  Düşmanı dost kılacaksın!  Anayasası bu insanın  Emekleyen çocuktan  Uzayda koşana dek  Yürürlükte her zaman
Deniz yok olursa diyor bir çocuk  Balık kaybolursa  Ne derim benden sonraki çocuklara  İnsanlar kaybolurken gözaltılarda  Çöllerde boğulan nehirler  Ey çocuk  Nasıl varır okyanuslara. Adı karanfil ki suçu rengidir  Özgürlük dilinde bir imge  Tutsaklık dilinde bir söylencedir  Karanlıkta bir el koparır dalından  Artık ölüme varmış bir işkencedir. Orman yok olursa diyor bir çocuk  Ağaç kaybolursa  Ne derim benden sonraki çocuklara  İnsanlar kaybolurken gözaltılarda  Dalından koparılan tomurcuk  Ey çocuk  Nasıl meyvelenir sana ve diğer çocuklara. Adı narçiçeği ki suçu patlamak  Birdenbire güneşe haykırmak  Ve güneş diliyle kıpkızıl çoğalmak  Karanlıkta bir el koparır dalından  Adı kayıptır artık  Daha meyveye bile durmadan. Aç gözlerini o çığlıkları çocuk  Kayıp analarının gözlerine bak  O gözler ki karanfil kıvrımında nar çokluğu  Sevda denizlerinde oğul ve kız yokluğudur  Her biri bir depremdir yüreklerde  Her biri açlık içinde zulüm tokluğudur. Sen ki bir badem dalısın baharda  Yüzünde solgun bir yeşil akşamı  Dalıyor gözlerin bir çağın artıklarına  Kazılardan yeni çıkmış gibisin  Bakışlarında düş fosilleri  Güneşli bir yeşili özler gibisin. İnsanlar kaybedilirken ey çocuk  İnsanlık adına  Nasıl başlar bu yeşil ve mavi yolculuk  Hangi gemi kalkar bu ülke limanlarından  Hangi mavilikler karşılar seni  Kıyılar zincir olmuş bileklerde  Dalgalar yargısız infaz  Al kalemi eline ey çocuk  Yeşilin ve mavinin şiirini yeniden yaz
Bir hicran çölüne bıraktın beni  Kalbine girdiğim yolu kopardın  Yaydın üzerime yalan gölgeni  Adını andığı dili kopardın. İçimden boşluğa savruldu külün  Hüznün ateşiyle yandı kakülün  Yıllardır ruhumda öten bülbülün  Her seher konduğu dalı kopardın. Uzattıkça sana boş ellerimi  Birer birer yıktın hayallerimi  Bilmem, ölü müyüm, yoksa diri mi  Saçımdan sn siyah teli kopardın. Gönlümde aşkınla hergün yeşeren  Göğü yıldız yıldız önüme seren  O güzel, bembeyaz gülü kopardın  Aynasında yalnız seni gösteren
Beni hor görme kardeşim  Sen altınsın ben tunç muyum?  Aynı vardan var olmuşuz  Sen gümüşsün ben saç mıyım?. Ne var ise sende bende  Aynı varlık her bedende  Yarın mezara girende  Sen toksun da ben aç mıyım?. Topraktandır cümle beden  Nefsini öldür ölmeden  Böyle emretmiş yaradan  Sen kalemsin ben uç muyum?. Tabiata Veysel aşık  Topraktan olduk, kardaşık.  Aynı yolcuyuz yoldaşık  Sen yolcusun ben bac mıyım
Zülfü kimi ayağın koymaz öpem nigârum  Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum. İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et  Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum. Bildi temâm-ı âlem kim derd-mend-i ışkam  Yâ Râb henûz hâlüm bilmez mi ola yârum. Vaslundan ayru n'ola kanun tökelse gül gül  Men gül-bün-i belâyem bu fasldur bahârum. Tasvîr eden vücûdum yazmış elümde sâğar  Ref' olmağa bu sûret yoh elde ihtiyârum. Dûr istemen zemânı mey neş'esin başumdan  Toprağ olanda yâ Râb dürd-i mey et gubârum. Rusvâlarından ol meh saymaz meni Fuzûlî  Dîvâne olmayum mı dünyâda yoh mu ârum
Ey milletimin lahzada halkettiği ordu!  Baktın ki bir bütün bir vatan elden gidiyordu, . Boğdun coşarak düşmanın gayzını kanda..  Derler ki, esaret denilen halka cihanda . Bir geçti mi hür boyna, asırlar kıramazmış;  Bir secde eden, bir daha baş kaldıramazmış! . Ancak sen o zinciri söküp kırmayı bildin;  Gökten geniş alnınla ne taptın, ne eğildin. . Dünya seni sehpaya çekerken gözü bağlı;  Mağlubu o gün gördü cihan galip edalı.. . Bir taştı, fakat, benliğin en sonra kabından,  Sarsıldı cihan kükremiş arslan gazabından. . Çarpıştın ölümlerle, boğuştun heyecanla;  Sildin kara gözlerden akan yaşları kanla! . Memnun kapanır gözlerim ölsem de vatanda;  Madem ki cihan neş'eli, madem ki bu anda . Seyretmede bir kafile Türk ordularından,  Şarkın ebedi fecrini İzmir sularından!
ne zaman sevmek desem bir tedirgin bulvar iti gecede  biraz müzik biraz içki ve çok çok resim  kim sarmalar bu bebeği  kimler taşır bu ölüyü belirsizliğe  nerelerde kalır gözüm/nerelerden döner sesim  bu ne biçiim hayvan ki bu/beslenir acılardan  tohum atar kuşaklara kan göllerinde  bu ne biçim oyun ki bu/gizlenir gölgesine gerçeğin  mutluluklar aranır ateş çemberlerinde. bir umarsız bulvar iti vitrin ışıklarında  anladım ki birdenbire/kopmuşum toprağımdan  kopmuşum masallara süt emziren akşamlarımdan  köklerim orda sızlar/yapraklarım bulvarda  resim diye duvarlarda müzik diye ıslıklarda  o çıldırtan deniz orda/balıklar tablalarda  özlemek orda kalmış özlemi sevmek burda  ferhat'sa mendil açmış dileniyor güvenparkta. taradım bütün sözlükleri aşka yer yoktu  bir kaygulu bulvar iti karanlık çıkmazlarda  koşuyordu masallarda/koşuyordu imgelerde  başka yer yoktu  başımdaki ağrı sendin sesimdeki kuşku sen  ne düşünsem dört boyuttu ne ağrısam dört boyut  kopmak belki bir ülkeydi tutkular eski zindan  heerkes kendi bukağısının tutkulu demircisi. bu evleri bizmi yaptık bu yolları bizmi çizdik  ölümlerden bizmi kaçtık bizmi düştük ölümlere  senleştirip giriyorum koynuna gecelerin  senleştirip açıyorum gözlerimi sabaha  bir şey eksik biliyorum bir şey artık sen değil  şafak diye söken sendin sendin gülen penceremde  çayımdaki bahçe sendin içkimdeki bulut sen  içimdeki kuş sürüsü çabamdaki arılardınnere gitsem karşımdaydın ama sen yoktun  sen sahi niçin yoktun. senleştirip biniyordum külüstür taşıtlara  senleştirip okşuyordum osmanlı sokakları  kan bulaşmış caddeleri ölülerli alanları  tepelenmiş çiçekleri kanatılmış mavileri  senleştirip seviyordum bütün çirkinlikleri  telefonlar sensin diye koşturuyordum  kanıyordum  sensin diye karanlık çağrılara  susuyordum senleştirip kahpelikleri  nere gitseem karşımdaydın ama sen yoktun  sen sahi niçin yoktun. duruyordum seni sanıp yangın çığlıklarına  yaşaamak belki buydu belki de öbür yüzü  unutmaktı belki güzel aramaktı belki sevmek  belkideki varsıllıktı kesindeeki yoksulluktu  yitirmek buydu belki yakalamak belki bu  bu kafesi biz süsledik biz aldandık bu süslere  içimdeki sızı sendin yüzümdeki merak sen  gitmelerden beklediğim kalmalardan korktuğum  nere gitsem karşımdaydın ama sen yoktun  sen sahi niçin yoktun. ikibulvar itiyiz biz reklere dolaşmışız  ağzımızda ölüm tadı tüylerimiz kanlı çamur  ikimiz iki yandan bir koca yanlızlığı  bir amansız şaşkınlığı ikimiz iki yandan  dolaştırıp duruyoruz eski zamanlar gibi  müzelik bir inanmanın ören kapılarında. anlamamak elde değil anlamaksa soykırım  uçup uçup düşmek kalır inanmaklardan  kelebekler konuyor yaşlı salyongozlara  ölülerin gölgesinde diriler güneşleniyor  yakın artık gemileri köprüleri atın artık  kim ne derse desin vazgeçin onarımdan. ne seçilen renklerdeyiz ne gidilen yerlerde  danışıklı gözyaşları yapmacık mutluluklar  soykırımsaal bir çoğalma solucanımsı bir eşleme  bir yanımız doğum evi bir yanımız hiroşima  iki bulvar itiyiz biz koşulların kölesiyiz  zincir sesi duydukça sızlar bileklerimiz. bir kenti tanır gibi tanıdım seni ancak  eetine değdi etim/otuzaltı onda yedi/çok değil  elini buldu elim/otuzaltı onda yedi/çok değil  öptüm seni/otuzaltı onda yedi/dudaklarından  bir kenti yaşar gibi yaşadım seni ancak  yaşamadım kendimi. ellerin ellerimdeydi ellerin yoktu  gözlerin gözlerimdeydi gözlerin yoktu  iki portre gibi yanyanaydık albümde  uykunda sevmiştin haberin yoktu  bir kaçağı tanır ggibi tanıdım seni ancak  tanımadım kendimi. şarkılarda buldum seni yitirdim  yılgılarda buldum seni yitirdim  resimler bir türlü konuşmuyordu  fotoğraflar kaçıyordu ben yaklaştıkça  bir yalanı anlar ggibi anladım seni ancak  anlamadım kendimi. evin de mi yoktu senin sokağındamı  adresini silip silip yazıyorlardı  düşlerin türkçe miydi hotantoca mı  çincee mi arıyordun eskimoca mı  herkesste mi arıyordun ne arıyordun  neden öyle gülüp gülüp yaşlanıyordun  bir yüzünü buluyordum öbün yüzün yok  birçizgini buluyordum öbür çizgin yok  olgörüp gelmiyordu adın fırçama  düş müydün düşüncemi anlamıyordum  uzattıkça ellerimi dağılıp gidiyordun  kendimden korkuyordum yoksa yokmuydum. binlerce göz binlerce yüz binlerce biçim  aradığım yerde yoktun sormadığım yerde var  etimdeki acı sendin kanımdaki kuşku sen  nere gitsem karşımdaydın ama sen yoktun  sen sahi niçin yoktun. SEN  SAHİ  NİÇİN  YOKTUN?
Aziz ruhlar sallamış beşiğini  Veda edip çocuk tazeliğiyle bulutlara  Raks eder gibi iner mermer kayalara  Haykırır sevincini semalara . Sevinç sevinç berrak  Ve yıldız yıldız parlak  Bir dağ pınarı  Üstünde beyaz bulutların  Ve kuytusunda bir yeşil yamacın . Dağ geçitlerinde  Önüne katar renk renk çakılları  Ve bağrına basar kardeş pınarları  Çiçeklenir ayak bastığı yerler  Ve nefesiyle yeşerir çimenler . Yoldaşı olur şimdi ırmaklar  Ovaları doldurur gümüş ışıklar  Bir ses yükselir pınarlardan  'Kardeş ayırma bizi koynundan, . Bekliyor Yaratan.  Yoksa bizi çölün kumları yutacak  Güneş kanımızı kurutacak . Kardeş,  Dağın ırmaklarını, ovanın ırmaklarını  Hepimizi alıp koynuna  Eriştir bizi yüce Rabbına  Ezelî Derya'nın yanına.' . Peki, der, dağ pınarı  Kendinde toplar bütün pınarları  Ve haşmetle kabarır göğsü, kolları . Ülkeler açılır uğradığı yerlerde  Yeni şehirler doğar ayaklarının altında...  Kulelerin alev zirvelerini  Ve haşmetli mermer saraylarını  Bırakıp arkasında . Yürür mukadder yolunda  Dalgalanır başının üstünde binlerce bayrak  İhtişamının şahitleri  Evlatlarını Rabbine ulaştırarak  Karışır İlahî ummana coşarak!
Adı Gül'dü   Gülleri severdi en çok   Güldü mü güller açardı gül yüzünde   Güllerle bölüşürdü yalnızlığını   Hep gül beklerdi sevdiğinden   Bir de 'gül mevsimini' takvimlerden   Bir gül kokusuna   Bir de 'gül reçeline' dayanamazdı   Hep güller kurutmuştu   Hayatının en hazin sayfalarında   Hep gülerek büyütmüştü sevdasını   Ve her sabah   Bir gül gibi bırakırdı tebessümünü sofraya   Tıpkı sımsıcak bir ekmek gibi   Ahşap bir evin avlusunda   Mis kokulu gülleri derlerdi   Ve bütün sırlarını sadece güllere söylerdi   Ne zaman bir haksızlık görse   Kanayan bir gül gibi   Ahh bu dünyada   Gülü gülle tartsalar derdi     Ne okur ne yazardı   Ağlasa gülleri sular   Gülse gülleri okşardı   Ama ne zaman içli bir şarkı duysa   Güllere bakar uzun uzun dalardı. İşte öyle bir çiçekti   Şiirimin ucunda gülden bir kalemdi   İşte o kadın   Benim annemdi.     Bir bilseniz   Ne güller yeşertti hayatın dikenlerinden   Dökerek gözyaşını   Ve şimdi   O güller süslüyor onun mezar taşını...
Yanasmadan once dagildi iskeleye  Once karinesi, sonra sintinesi  Derken alt-vasat-ve ust guvertesi  Bas ust-vasat-alt  Ardindan kic ust-vasat-alt yolculari  Dagildilar bir mechul semte  Kirlangiclarleyin ellerinde filileri, cantalari  Kimisi dargin eski cifteciler  Dagildilar kirlangiclarleyin bir mechule  Deniz su dokuyor arkalarindan  Haydan gelip huya giden cumlelere  Kaptan kosku yuzuyor dalgalarin ustunde  Sakuli bir bok gibi  Kaptani tayfasiyla
Özgürlüğün geldiği gün;  O gün ölmek yasak...
Bir kelime buldum çın çın öter;  Adı candır.  Bir erik kopardım can dalından;  İçi can dolu,  Adı can, yaprağı can, lezzeti candır.  Bir gölge düştü önüme dedi ki:  Bir yüküm var benden ağır  Bir yüküm var beni taşır  Adı candır. . Toprak dedi ki:  Can Allahın yongasıdır  Fakat ben bir deri bir kemik kaldım.  Bir de misafirim var adı candır. . Işık dedi ki:  Renklerden, kokulardan,  Seslerden önce koşup geldim  İnsanoğluna nur topu gibi  Bir müjde getirdim,  Adı candır.
Kadınlar sonbahar yapraklarını dökmeye başlar  Titrek dudaklarında sarışın bir keder  Nabız kaybolur kan susar dolaşım yavaşlar  Sisli bir nebuloz gökte yazılmamış şiirler. Dargın sevgililer yalnızlıklarına uzaklaşıyor. Anlaşılmaz çoçukluğun ortaokullarından ders zilleri  Kilitli defterlerde kurutulmuş menekşeler  Tehlikeli yolculukların kanat çırpan mendilleri  Sazdan saza azalan hicranlı köçekçeler. Dünkü delikanlıları yaşlılığa taşıyor. Eylül şehirleri yağmurlu gürültülerle alır yerlerini  Deniz kahvelerinde son kadehlerde bulutlar birikir  Ilık bir aydınlıkla yıkayıp yorgun ellerini  Görgülü ihtiyarlar bir bir ortalıktan çekilir. Yaşlandıkça insan dünya başkalaşıyor.
Döndüm lê gûle batman’a vardım.  Batman’dan diyarbekir’e bir bilet aldım.  Kara tren bozuldu silvan düzünde.  O yalan yollarda hasretle kaldım…. Batman garında altı donuk yüz... Çığlık ve hınç böyle topraklar boyu; gökyüzünde turnalar ve gri... Ay ışığı geceyi ayartacak birazdan. Batman garında altı donuk yüz.... Birinci yolcu soluksuz; sanki ayazlarda yaralı bir geyik göğsü. İkincisi sevdalı: ‘Sen beni bir kez olsun sevmedin/Habar saldım gecelerde gelmedin,’ gibi kahır yüz. Üçüncüsü bir kadın:De ki şakağında dolunay Dicle’nin.Dör- düncüsü tekmil temsili bakış, sanki kurşunlanmış bir türkü Tendürek dağla- rında.Beşincisi kandırılmış çocuklar gibi; yükü yatağı, kasketinde ter. Altın-cısı ben; dağlı yaralar, yaralı dağlar gibi... Batman treni bir feryat gibi gardan çıkıyor.Terli akşam alacası trene vuruyor, tren yollara... Ay öksüz bir geceden geçiyor ve biz, öksüz bir gecede ayın altından geçiyoruz...Gecenin terli göğsünde bir deli türkü: “Ahmedê lê vayêê / Hesênê lê vayêê! ”Bu türkü... Bu ne türkü? Türkü değil, çığlık bu; göğünden koparılmış gibi mavinin...O mavi? Ulan o bizim mavi! Mavide eşkıyalar da yitirmişler tüfeklerini.... Boş vagonlar yollara düşmüş batman düzünde. Gecenin göğsünde bir deli türkü... İşte Gevaş, uzaklarda yarasıyla susuyor, geride şark çıbanıyla Batman’ın göğsü, Silvan düzünde ateşler yanıyor... Bir ihtiyar: “Biz ne doğ- muşuk ki” diyor: “Ne ölek kardaş! ”Batman treninde altı donuk yüz...Çığlık-  lar oturmuş gözlerinde büyüyor…. O saat Sirkeci’de martılar, aç çocukları o uzak suların. O saat Beyoğlu hınca hınç, Kızılay sersem! O saat nasılsın Yalova feribotu, Buca dolmuşu, Üs- küdar iskelesi? O saat Bodrum kalesi daha sperm kokuyor... Çingene çadırların- da çengi çalıyor... O saat Köln’de bir mülteci sessizce hıçkırıyor...O saat gece- de son orospu bir türkü tutturmuş rüzgâra kaşı... Bir adam Adana’nın bulvarın- da kusuyor... O saat Artvin’de bir öğretmen gecikmiş düşlerini dövüyor… . O saat tarihin alnında ter, insanlık vahşetin gözlerine baka baka susuyor...O saat gecede bir kahpe kurşun, Diyarbakır’ın göğsünde bir adam düşüyor! . “Boşuna çırpınma gökyüzü: Yurdum kadar ağlayamazsın…”
Söylemiştim sana, aşk benim kurtuluşum, soluğum, özgürlüğümdür, diye. Bu sıradan, bu bayağı hayattan, bu günlük, bu insanı haysiyetsiz bırakan korku ve kaygılardan, hesaplardan, kendimi korumak için girdiğim rollerden, baskılardan, aşkımla çıkabilirim ancak; aşk benim için ya hep ya hiçtir, diye.  Çünkü ben sizler gibi olamadım bir türlü.. Sizler çok “duygusalsınız! ” Hormonlarınızın size her mevsim oynadığı küçük oyunlara kapılıp âşık olduğunuza inanıyor ve hemen kapılıp gidiyorsunuz; ya da sizler aşk diye birbirinizi kulllanarak hayatın sizde açtığı yaraları iyileştiriyor, yıpranmış benliklerinizi onarıyorsunuz. Sonra da geçip giden yazların ardından ve güçlenmiş egolarınızla hesaplı ve korunaklı ilişkilerinize geri dönüyorsunuz. Beraberliklerinizin ya da aşk sandıklarınızın ardında hep bir dönüş kapınız açık sizin. Sizler mevsimlik aşklarınızdan geriye olduğunuz gibi geri dönersiniz. Bense çıktığım yolculuktan sakatlanmış olarak dönerim! Hiçliğe... ve bir kez daha ölmüş olarak. Tıpkı seninle yaşadıklarımdan sonra hissettiğim gibi... Söylemiştim, sana duyduğum aşk, içimde derin ve ölümüne bir kök saldı diye. Sense benimleyken hayatın sende açtığı yaraları iyileştirmiş, yıpranmış benliğini onarmış, kırgınlıklarını, korkularını, zaaflarını bana yüklemiş, sana güven veren, korunaklı ilişkine geri dönmüştün. O kötü enerjini geçirdiğin sahipsiz bir toprak olmuştum sana.... Onu sevdiğimi anladım, ona dönmeliyim, demiştin. Şimdi benim kanımla yeniden güçleniyor ilişkiniz. Şimdi ona okuduğun, ama benim sana yazdığım aşk şiirleriyle, öyküler ve yenidendoğuş efsaneleriyle besleniyor yakınlığınız. Şimdi ilişkinize benim çaresizliğim, itilmişliğim heyecan katıyor. Benden sevgini esirgeyerek, beni ölümün kucağına bırakarak ona döndün. Ne farkı var öyleyse beraberliklerinizin, ilişkilerinizin bu aşağılık, bu adaletsiz, bu esaret dolu hayattan? İlişkiniz benim safdışı edilmemle taçlanıyor şimdi... Safdışı etmek! .. Bu hayatı ne güzel özetliyor! ... Bilmeni isterim, sandığın gibi sadece kadınlar aşkla seviştikleri erkeklere bağlanmaz, kimi erkekler de aşkla seviştikleri kadınlara bağlanırlar. Savruk yılların soldurduğu bedenimin şimdi sana umutsuzca bağlandığı gibi.... Uzun süre sana âşık olmamak için direndim. Sonra bu direnmeye daha fazla dayanamayacağımı anlayınca açtım kapılarımı. Ve kendimi hiç korumadan yaşamaya başladım seninle. Çünkü buydu benim için aşkın doğası. Kimse kendini korumaz. Ya hep ya hiçtir aşk. Ve aşkta yarın yoktur. Birlikte yolculuğa başlanır: İçerilere, kalplere, çocukluğa. Şefkatin ve sevginin esirgendiği günlere. Sonra o sevinçli ıstıraba... Bense sana inanmış, kalplerimize bu yolculuğu yaparken seni yanımda sanmıştım. Oysa sen benimle bu yolculuğa çıkarken ardında hep açık bir kapı bırakmıştın; kaybolmamak ve çok acı çekmemek için ve sonra güvenli, korunaklı ilişkine geri dönebilmek için. Oysa sevgili, böylesi yolculuklara çıkarken geriye bakılmaz, tereddütlere düşülmez... Yitirmeyi ve çok acı çekmeyi göze almadan kimse kurtulamaz bu adaletsiz hayattan, bu sefil esaretten... Kimse gerçekten âşık olamaz.. Ben yitirmeyi ve çok acı çekmeyi göze aldığım bu yolculukta, bu inancımın coşkusunu yeniden yaşamak için her defasında gözlerine bakmıştım. Yazık, görememişim, gözlerinin birinde kamera varmış! ... Şimdi sen hiçliğe bıraktın beni. Ben bu hiçliğin içinden çıkıp çok güç de olsa varlığımı, yani özgürlüğü yeniden bulabilirim. Ya sen sevgili, gözünden hiç çıkarmadığın o kamerayla ve çok acı çekmekten ve yitirmekten hep korkarak yaşarsan nasıl kurtulacaksın bu esaretten, bu adaletsiz dünyadan? ..
Her nasılsa yalnızsın  Bir giz gibi deliyor yüreğini  cansıkıntılarının burgusu  ve hep bir şeyler eksik gibi  bir şeyler bekler gibisin. Yeni bozgunlar  yeni yenilgiler peşindesin  Bir bozkır kuraklığına dönmüş için  Oysa yalnız bir öpüştür  gurbeti türkülere dönüştüren. Çoktandır su vermedin  çiçeklere ve yüreğinin çeliğine  Zaman terkisine almış da öpücükleri  koşuyor sessizliğin ve yalnızlığın  iyotlu kıyılarına. Bir yol ayrımı ki yanlışla doğru  hüzünlerle sevinçler kolkola  Sen ki ey kalbim  yanlışları ve hüzünleri taşıdın  bunca zaman. Taşıyamaz yüreğinin batık sandalı  bu yalnızlığı,bu can sıkıntılarını  Yaşam gelincikler gibi beklerken seni  gecenin kapısını çalma  ey kalbim
ay çok mu gecikti neredeyse çıkar  sen yanlızlığıma varır varmaz  az sonra yağmuru durduracaklar  rüzgarı değiştirdim   ustura ağzı poyraz. yok canım yıldızları unutmadık  mutlaka yerlerinde bulunacaklar  kenarı yaldızlı mavi bir karanlık  sütlü çıplaklığını örtecek kadar. senin için olduğu asla bilinmeyecek  yapraklarını birden dökecek dutlar  şafak sökerken sekiz on kadar şimşek  balkonda işlemeli müstesna bulutlar. ayak bastığın an şehir de değişebilir  yoksa Moskova mı   belki berlin belki dakar  belki 30'lardan mehtap yorgunu izmir  körfez'de şerefine donatılmış vapurlar. nerede ne zaman kaç kere yasadık  nasıl bir sevdaysa eskitememiş yıllar  bitirdiğimiz herşeye yeniden başladık  dudaklarımızda birbirimizden mısralar
Önemli olan burada kimin yaşadığı değil  kimin öldüğü  ne zaman öldüğü değil  nasıl öldüğü  büyük insanların tanınmışları değil  adı sanı duyulmadan ölenleri önemli  ülkelerin tarihleri değil  insanların yaşamları önemli  masallar düşlerdir  yalanlar değil  ve insanlar değiştikçe  gerçeklerde değişir  ve gerçekler durağanlaştığında  işte o zaman insanlar ölecekler  ve  böcek, ateş  ve seller  gerçek olacaklar....
Gökyüzünde tüten olsam  Yeryüzünde biten olsam  Al benekli keten olsam  Yâr boynuna sarsa beni. Yâr kolunda burma olsam  Yedikleri hurma olsam  Alçım alçım sürme olsam  Yâr kaşına sürse beni. Karac'oğlan uşak olsam  Yâr belinde kuşak olsam  Bir atlastan döşek olsam  Yâr altına serse beni
Sen üzerinde nice şafakların söktüğü  Sevgi denizlerime akan büyük nehir  Sen biraz ışık, biraz tılsım, biraz büyü  Sen yıllardır yazıp bitiremediğim şiir. Durmadan bir gül açar ellerinde pembe  Sen nefes alışı en bakir güzelliğin  Gözlerin midir parlayan gökyüzünde  Bir güneş doğarcasına geceleyin. Ne zaman seni düşünsem yaşamak güzel  Bir bahar bahçesi olur güz bahçeleri  En karanlıklarda bile uzanır bir el  Kendiliğinden açar sabaha perdeleri. Sen varsan dallarda kuşlar memnun  Tüm çiçeklerin rengi değişik, kokusu başka  Öylesine gerçek ki var olduğun  Çarpar güzelliğin kıyılarıma dalga dalga. Tutsam ellerini içim ürperir hazdan  Başım döner gözlerin gözlerime değse  Kalan tek hatıradır gülüşün bir yazdan  Yokluğun da odur senin ölmek neyse. Sen bastığın yerde çiçeklerin büyüdüğü  Her zaman en güzel, her yerde eşsiz  Sen yaprak, sen köpük, sen kuş tüyü  Sen sevgi nehirlerimin aktığı büyük deniz
Öyle bi aş olsun ki derim.... 'Biraz taş biraz hayvan biraz düş'  Ve göğe aşırdığım kuş  Denizin mor bostanından  Süngerim al soğanım  Soluğumdan açan lale  Mutluluğa geleceğe. Yeter ki bir döşün olsun kocaman  Bu aş ve bu vurgun seksen kulakta yenir  Ve sıkarsa tabiy toplumsal petkan. Öyle bir Aşk olsun ki derim...
Ne çekersek deliden-kaçıktan çekeriz.  Ve bir de yarımdan buçuktan çekeriz.  Beri tarafta gözü gönlü kapalıdan  Öte tarafta eti açıktan çekeriz.
Bugün iki kez yağdı yağmur;  iki kez eskidim sanki.. İki ömrü kol kola yaşadım ben;  biri nergis bahçesi, diğeri mahşer yeri.. Hep iki şömine yandı yüreğimde;  birinde ateşti, diğerinde kül.. Ve iki kez âşık oldum;  bundandır iki kez ölmüşlüğüm.. Sonra bir serüvende ikiye böldüm ömrümü;  şimdi sömestrdeyim.. İlk iki kitabımdan sonra sıtmaya tutuldu coşkum;  daha depremlerleyim.. Ve iki kere iki,  kitabımda benim,. ya çok eder  ya sıfır...
Sen, ey tarih-i millet, ey şehâdetnâme-i ecdâd,  Haber ver böyle günlerde, ederdin kimden istimdâd? . Uyan bir kerre bak mülke sen ey pürşân olan mazi,  Yıkıldı üstüne halin şu kanlı kirli enkazı.. Şu binlerce zinâ-zâde vatan bâziçe olmuştur.  Ocak’ lardan esâs-ı devlete kundak konulmuştur.. Sunuldu millete zehrâb-ı şer câm-ı cehâletle,  Yed-i İblis’i bûs etti eşekler hüsn-i niyyetle.. Mületevvestir bugün cümle devair siyn-ü zilletle,  Yazılmıştır vukûat-ı ahire hun-ı milletle.. Nezâretler, irâdetler verildi usta Cavid’ e.  O demde başladı aylıkları ehlince tezyîde.. Uyup her dâire kanuna çevrildi fırıldıklar,  Usûl-i darbı tuttu Meclis-i Milli’ de yardaklar.. Çıkıp kürsi-i istikrâza keşkûl dest-i devlette,  Beyân-ı nutkeden bir cenfedâdır râh-ı millete.. Davul boynunda halkın, parsayı bir kaç şakıy toplar,  Ki onlar da Cemâl, Enver ile Tal’ât gibi hoplar.. Kaçarlar, dîdeden olmak nihân onlarca bir şey mi?  Vatan uğrunda tebdil-i mekân onlarca bir şey mi? . Sadedden çıktım amma hâtıra bir fıkra gelmiştir,  Eğer tasdi’ edersem de geçilmez, çünkü pek nâdir.. Var imiş çingenede bir ayı, bir de maymun,  Oynatır bunları gündüz üçü birden memnun.. Olarak avdet ederler ahıra her akşam,  Gel, yoğurtsuz durmazmış, acıkırmış bu ağam.. Yolda bir kâse yoğurdu alarak saklarmış,  O çıkınca dışarı maymun onu haklarmış.. Her ne artarsa dibinde ayının çehresine,  Sürerek hem çekilirmiş köşede hücresine.. Kahveden vakti gelince çıkarak çingâne,  Uzanırmış, ahıra doğru, yoğurtla nâne.. Bir bakarmış ki içinde çanağın yeller eser,  Bu işi hangisinin yaptığını aklı keser; . Öyle yâ işte na maymun, yatıyor başta yular,  Ağzını burnunu durmaz öteki vîra yalar.. Yapışırmış sobaya çingene işte o zaman,  Dayağı yer ayı maymun köşede hande-kûnân.. Şu bir fıkra, fakat insan için şayân-ı ibrettir,  Gülüp de geçme, tetkik et, tamamen bir hakiykattir.. Adem – abâd-ı mâziden gelir bir nevha-i efsüs,  Sımâh-ı millete çarpar, duyan kim? Mevce-i kâbûs.. Bu halkın ruhunu, iz’anını boğmuş cehâletle,  Çakal doğmuştur aslandan beşer şeklinde bir kitle.. Kanında kalmamış, ecdâdının aşâr-ı vicdânı,  Takılmış boynuna lavk-ı esâret, işte bürhanı.. Berât-ı acz-ü zillet cephesinde hilkaten mestûr,  Necât-û fevz-ü hürriyyet, zafer indinde hep menfûr.. Tereddüd gözlerinde bi kararîye işârettir,  Sözünden tab’-bî rengi nükûle bir alâmettir.. Koşar ser-der hevâ her bir leîmin mâverâsından,  Nedir maksad sorulsa bî haberdir mâcerâsından.. Edâninin elinde şerre âlet, hakk-ı mazlûma,  Ocak’larda tüner her dem müşâbih bûm-ı meş’ûma.. Dilinde metu-i fetvâ-yı cinâyet vird-i dâimdir,  Zulümle kan akıtmak sanki dinî bir merâsimdir.. Belâ-yı kahr-u istibdada teşne şu’lesiz gözler,  O kâbûs-ı girânı vuslat-ı canân gibi özler.. Ocak’da and içirmişler bu hun- lisan-ı ma’lüme,  Hep onlar âşinâ Merkez’ deki esrâr-ı mektûme.. Biçer elbette kendi ektiğin herkes bu âlemde,  Bekaa yok sûr-ı şâdîde ve nâşâdî-i mâtemde.. Fakat kaanun-ı hikmette budur şer nâme-i defter;  Fazîlet muhyi-i şâdî, cehâlet mâteme müncer.. Esâs-ı pâydâri-i vatan, devlet adâlettir,  Maarif- ilm-ü fen, san’at, birer bâb-ı sa’adettir.. Belâ-yı cû’ ile endîşe-i ferdâ sokaklardan,  Temessül eylemiş, şekl-i ahâlide geçer her an.. Bütün gün milleti ta’kib eder bir div-i nevmîdî,  Girer sakf-u cidârından büyûtun tayf-ı tehdidi.. Emeller tîşe-i gamla kazılmış hufrede medfün,  Gönül küskün, kararmış dîdeler, erbâb-ı hak mescûn.. Açılmış dest-i eytâm-u erâmil arş-ı Rahman’a,  Kapanmış perde-i bu zulmistan-ı hüsrâna.. Şikâyet var, mehâkim yok; maraz çoktur, devâ mefkûd,  Belâ çok, def’ eden yoktur, yanar belde, sular mesdûd.. Giden gelmezse serhadde gelen de dönmez elbette,  Firâr etmişse askerden karar eyler şakavette,. Sadakat, hüsn-i hizmet hep mükâfata mukabildir.  Güler yüz, iltifât, ihsan-u eltâfa muadildir.. “Görüp ahk3am-ı asrı münhârif sıdk-u selâmetten   Çekildim izzet-ü ikbâl ile bâb-ı hükûmetten.”. Deyen şu Dâhî-i â’zam, rehâ peymâ-yı millettir.  Açıp tarihi kabristanda say emsâlini bir bir:. Dayak, zindan, nefiy, gurbet, mezâlim, katl-u istibdâd.  Hakiykat ehline tatbiyk olunmak bizdedir mu’tad. Evet üç beş deni meydân-ı idlâle atılmıştır.  Hemen beş on beyinsiz bu eracîfe takılmıştır.. Cehâlet perde-pûş-i nazra-i idrâk-ü isti’dad.  Rezilet, sâlib-i şerm-ü hacâlet herçibâdabâd.. Âtaletten uyuşmuş mâr-i sermâ-dideye benzer,  Hazîz-i meskenetten sem saçar bu mel’anet göster.. İnanmaz ilme, takdire, kulak asmaz tedâbire,  Pes-ü belâsını görmek gelir güç çünkü hınzîre.. Şu on yıllık idâre sarstı mülkü taâ esâsından.  Anasır da vilâyetler gibi ayrılmada her an.. Açıldı saf-be saf harb-ü sefer hâriçte, dâhilde,  Kuruldu heymeler merkezde, serhadde, menâzilde. Vatan evlâdı önce başlandı mahv-u i’dâma,  Büründü serteser her yer sehâb-ı zulm-ü âlâma.. Zuhûra yüz tutunca bizdeki asâr-ı izmihlâl,  Görüldü başlarında hepsinin sevdâ-yı istiklâl. Cehâletten serîr-i hâkimiyyet çöktü alçaldı  Hulâsa mülk-ü milletten kuru bir iskelet kaldı.. Eskişehir, 5/2/1335. ŞÜPHE. Şüphemin dalgaları her dini boğdu, aştı,  Gönlümün yolları gittikçe karanlıklaştı.. Bir teselli veremez bilgi denen şu kötürüm,  Hele imân ise, o köhne yular, mahz-ı cürüm.. Sû-i kasd eylemiyen aklına iyman edemez,  Takılıp bir masalın ardına mantık gidemez.. İşte su nâmütenahi denilen varlıklar,  Sevdiğim fâhişenin bir piçi dersem ne çıkar? . Kâinatı doğuran kahbe bilir iç yüzünü,  Önü zulmet, sonu zulmet, nideyim gündüzünü? . Sen takıl da peşine bir sürü ehl-i tarabın,  Korkmadan gir kanına hikmetin, aşkın şarabın! . Beyoğlu, 1938
Gidince, gülün rengi sarardı gözlerimde  Mutluluk dolu dünyam karardı gözlerimde. Gözyaşların yağmurdu, ıslatırdı içimi  O yemyeşil gözlerin bahardı gözlerimde. Yıldız gibi parladı gönlümde gülüşlerin  Duruşun güneşimdi, yanardı gözlerimde. Dudaklarım ismini hecelerdi derinden  Bakışlarım hep seni arardı gözlerimde. Gidince, gülün rengi sarardı gözlerimde  Mutluluk dolu dünyam karardı gözlerimde
Ey dalga dalga omza kadar uzanan yele!  Ey bukleler! İhmalle yüklü güzel kokular!  Bu akşam loş odamı bu saçlarda uyuyan  Hatıralarla -Ne haz! Ne gaşy! -doldurmak için  Onları havada bir mendil gibi sallasam! . Gevşeklik veren Asya ve yakıcı Afrika,  Bütün bir uzak alem,kayıp,nerdeyse ölmüş,  Ey kokular ormanı, yaşar derinliğinde!  Müzik üstünde başka ruhlar yüzdüğü gibi  Benim ruhum da yüzer senin kokun üstünde.. Gideceğim öz dolu ağacın ve insanın  İklim sıcaklığıyla baygın yattığı yere;  Beni alıp götüren dalga olun, ey saçlar!  Ey abanoz denizi,sende göz kamaştıran  Bir yelken,kürek,alev ve direk rüyası var:. Ses dolu bir liman ki orda durmadan içer  Ruhum bol bol kokuyu,güneşi ve renkleri;  Yaldız,hare içinde kayıp giden gemiler  Ebedi sıcaklıkla pırıldayan bir göğü  Kucaklamaya geniş kollarını açarlar.. Sarhoşluğun aşıkı başımı daldırayım  Bu siyah ummana ki öbür ummandan derin;  Ve benim sallatıyla okşanan ince ruhum  Yeniden bulsun sizi,ey verimli tembellik,  Sonsuz sallanışları gül kokan işsizliğin! . Sümbül saçlar,gerilmiş karanlıklar bayrağı,  Bana veriyorsunuz çepçevre mavi göğü;  Boğumlu örgünüzün tüylü kıyılarında  Sıcakça mest olurum birbirine karışık  Hindistan cevizi,mis,katarn kokulariyle. Uzun zaman! boyuna! elim senin o ağır  Yelene,yakut,inci,safir ekecek;  Ta ki arzuma asla duygusuz kalmayasın  Sen,rüyaya daldığım bir vaha,hatıranın  Şarabını içtiğim bir testi değil misin?
Bütün halkın başını yarmış da tutmuş,hastayım diye başını bağlamış.Feleğin sırtından,çekmiş,hırkasını almış da çıplağım diye bir laftır ortaya atmış.. Ah o taş yüreğinden,o rengarenk,çeşitli işvelerinden.Fakat hayır,taşyürekli o değil,benim.Çünkü asıl bu fitneleri karıştıran,bu esrikliği ortaya atan benim.. Kan deryasının ta dibindeyim.Kan içmeden sarhoş olmuşum.Fakat bir görsen,hani dersin ki bu kan içmiyor da üzüm suyuna gark olmuş.. Ey aşk,yüceliğinden göklere bile sığmıyorsun.Böyle olduğu halde nasıl oldu da gizlice şu gönlüme sığdın sen? . *Gönül evine sıçrayıp girdin,kapıyı da içerden sürmeledin.Bense ya ışık konan yerle sırça kandilim,yahut da nur içinde nur.. Beden,gebe bir zenci kadın,gönül onun karnındaki beyaz saçlı çocuk.Şu halde benim yarım miskten,yarım kafurdan.. Gönlümü sen aldın da ben onu mahsustan başkalarında arıyorum.Görmediğime el atmadayım amma bu çeşit körlerden değilim ben.. Şu sapsarı yüzüm,bir gün olurda toprağa girerse baş uçumdaki topraktan sarı gül bitecektir cancağızım.. *Nihayet Süleyman’da bir karıncanın derdini dinlemedi mi? Sen de Süleymansın ya,farz et,bir karıncayım ben.. Ne diye ağlarsın yüzlerce kovan balın var dedin.Ben hem ağlarım,hem petek yaparım.Bal arısıyla aynı hırkaya bürünmüşüm ben.. Bu dertten ağlamadayım amma yüzlerce devlete erişmişim de zevkimden ağlamadayım.. Bu dert yüzünden çektiğim eziyetin bir zerresini bile ellere satmam.  *Çenk gibi ağlarım çünkü gül bahçesinin bülbülüyüm.Yılan gibi kıvranırım çünkü definenin başındayım.. Kibirle,benlikle eşsin,ben deyip durmadasın diyorsun.Canım,ben benlikten uzağım amma o benlik,senin aksindir.. Ben hem hamım,hem kavrulmuş kebap olmuşum.Hem gülmedeyim,hem ağlıyorum.Alemi de hayretlere salmışım,kendim de hayretteyim.Vuslat içinde ayrılığa düşmüşüm ben.
“Senin gibi bir aşk çiçeği ne yapar  Seher vakti yağdığında yağmurlar? ”  Diye mezar sordu güle.  “Ya senin o kuyu gibi ağzına  Düşen insan ne yapar daha sonra? ”  Diye sordu ona gül de.. “Ey karanlık mezar, amber ve bal  Kokusuna döner o damlacıklar  Anladın mı beni şimdi? ”  Mezar da dedi ki “Ey dertli çiçek,  Melek olup göklerde süzülecek  İçime düşen her kişi.”. (1837). Fransızca'dan çeviren: Tozan ALKAN
Sabrın çalkalanıp taştığı sulardadır  Çığlıklarla parçalanmış uykularda  Buruşturulup atılmış aşklarda  Ve çalınmış mutluluklardadır  Ses ile yürek  Büyük rüzgârların o yanık şarkısı  Hâlâ yükselir içimizden dağılır  Coşkunun doruklarında sürer yankısı. İlk kurban adanırken bir nehire  Korkunun ilk nişanında başlamıştır  Gözyaşının ilk damlasından kalma  Yaslı baharlarla gelmiştir bugüne  Kanla yazılan yasalarla  Açlığın otağ kurduğu sabahlarla  Ve sonuçsuz kalan ahlarla gelmiştir  Acıya kurşun işlemez artık  Ölüm bile bu acıyı cellat bilmiştir. Yok bundan böyle ter yarası  Zincir tutsaklığı ve sabır  Kırbaç yalvartması sessizliğin  Can pazarı ve kahır yok  Her şey yaşanan şu gün gibi gerçek  Adımız halk olduğu günden beri  Bir direnç olmuştur bizde sevinçler  Şimdi acının her kuraklığında  Onlar  Yüreğimizin ovalarına çiselenirler. Boşuna değil bu ölürcesine sevmek  Ve ölürken bile yürümek  Boşuna değil  Hep yatağı olduk tarih ırmağının  Yenilgilerle durulmanın  Zaferlerle köpürüp kabarmanın  Ama hiç bir zaman  Anası olamadık geçmişi doğurmanın. Yıldızlar ve sular tanıktır bize  Aç ve kavruk bir memeden  Direnmeyi yudum yudum emen  Bir çocuk gibi öğrendik  Ve direndik  Ordular kurduk türkü renklerinden  Bütün ağıtları bir hücumda yendik  Acıya kurşun işlemez artık  Biz yaşamayı zulümsüz sevdik
Sıdk ile terk edelim her emeli her hevesi,  Kıralım hâil ise azmimize ten kafesi;  İnledikçe eleminden vatanın her nefesi,  Gelin imdada diyor, bak budur Allah sesi! . Bize gayret yakışır merhamet Allah'ındır;  Hükm-i âtî ne fakîrin ne şehinşâhındır;  Dinle feryadını kim terceme-i âhındır  İnledikçe bak ne diyor vatanın her nefesi.... Mahv eder kendini bülbül bile hürriyet içün;  Çekilir mi bu belâ âlem-i pür mihnet içün?  Dîn içün, devlet içün, can çekişen millet içün,  Azme hâil mi olurmuş bu çürük ten kafesi? . Memleket bitti, yine bitmedi hâlâ sen, ben,  Bize bu hâl ile bizden büyük olmaz düşmen;  Dest-i a'dâdayız Allah içün ey ehl-i vatan;  Yetişir terk edelim gayrı hevâ vü hevesi! ...
Sanki sadece bana sarılarak uyuyunca nefes alabiliyordu...  Uyku teslimiyettir...Uyuyan bir insanın bütün suçları bağışlanır... Uyku masumiyettir...Teslimiyetimi ve masumiyetimi sanki yalnızca uykumda hissediyor ve bu yüzden bana olan o sonsuz hasretini ancak böylesi anlarda giderebiliyordu...  Yıllardır bana susuz kalmışçasına ve sanki bütün varlığımı içer gibi sarılıyordu bana...Beni bütünüyle hissedebilmek için herkes evden gitsin, gece gelsin ve biz uyuyalım ve sadece o anlarda ortaya çıkan aramızdaki o sonsuz yakınlık kokusunu içine çekmek istiyordu...  Hissettiklerini yaşamasına ve sevgisinin ne denli yakıcı olduğunu anlatmasına hayat izin vermiyordu çünkü...Aşkını bana sarılıp uyurken yaşıyordu en çok...Bu yüzden başka kadınlarla sevişmemden çok, onlarla birlikte uyumamı kıskanırdı...  Hissediyordum: Her sarılışında varlığımı içen hasreti içimi kavuruyor, sanki içime kendi kaderini akıtıyordu...Rüyalarımız birbirine karışıyordu...Duyuyordum: Yıllardır yurtsuz kalmış sevgisi benliğimde benliğine korunaklı ve güven dolu bir yer arıyordu...  Bazen ruhumdaki derin çığlıklarına uyanırdım...Gözlerimi açar açmaz, o da uyanırdı hemen...İçimdeki her harekete sonsuz bir dikkat kesilmişti çünkü...Sevdanın o koyu gözleriyle ve sanki bir kuyunun dibinden gelen sesiyle, ne oldu, nereye gidiyorsun sevgilim, diye sorardı...Okuldan kaçarken yakalanan bir çocuğun gizli korkusuyla, yok bir şey, sen yat, ben bir sigara içip gelirim, derdim...  Salona geçip ve pencerenin kenarındaki koltuğa oturup bir sigara yakar, gecenin o koyu ıssızlığında neredeyse bir hastalık haline gelen sevgisini düşünürdüm....  Son günlerde hep yorgun uyanıyordum....Kuşatılmış gibi hissediyordum kendimi...Ona bütün ömrümü versem bile sevgisinin altında kalacağımdan korkuyordum...Varlığım onun sonsuz beklentileriyle, korkularıyla ve sevdikçe çoğalan hasretiyle doluydu...Karşılayamıyordum yanımdayken bile büyüyen o derin hasretini...Sanki kimsesiz yaşıyordu içindeki sevgi yarışını...Aslında kendime bile söylemekte zorlandığım asıl korkum benliğimin onun benliğinde erime ihtimaliydi...Bu bana sonsuz bir tutsaklık ve büyük bir kayboluş gibi geliyordu...Sanki bir daha kimseye aşık olamayacak, sanki bir daha kalbim bir başkası için çarpmayacaktı...  İlişkimiz yıllardır inişli çıkışlıydı...O kaçtı ben kovaladım...O kovaladı ben kaçtım...İkimizin de hayatına bir çok insan girdi...Ben onu bir ara tamamen hayatımdan çıkardım...O beni unutabilmek için olmadık insanlarla beraber oldu...Yığınla düş kırıklığı yaşadı...Defalarca birleşip, defalarca ayrıldık...Birbirimizi deliler gibi kıskandık...  Bir süre aramıza kimse girmedik beraber olduk...O dönemde onu yeniden kazanmam için hiçbir şey yapmama gerek yoktu sanki...Ve artık beni sevmesi için varolmam bile yeterliydi onun için...Tedirginlik, korkular, kaybedip kaybedip bulmalar benim için garip bir dinginliğe ve sükunete bırakmıştı yerini...En çok bu yüzden onunla ilgili öyküm bitmiş gibi geliyordu bana...Sanki yakınlaştıkça uzaklaştığımı hissediyorum ondan...Sevgisine duyduğum özlem, vicdan azabıyla dolu bir minnete dönüşmüştü artık...Oysa benden uzaktayken onu delice özler ve bu özleyiş sevinçli bir acı verirdi bana...Bu acı beni zamandan, zamanın o zehir zıkkım akışından kurtarırdı...Ama ne zamandır varlığı acı vermiyordu bana...Ve ben artık zamanın bedenimi ve ruhumu parçalayan geçişini yeniden hissetmeye başlamıştım...  Onu özlerken gerçeği yaşardım oysa...Bana o çılgın, o deli gözlerle bakan gerçeği...Şimdi onu kanıksamaya başlamış ve bir kez daha bu yalan hayata kovulmuştum...Bir kez daha lanetlenmiş varlığıma, bir kez daha kendime katlanmaya dönmüştüm...Sanki büyü bitmişti benim için...Ve yeniden sözcüklerin ilk anlamlarına dönmüştüm...Ve ben bu dönüşe, bu geri dönüşe karşı koyamıyordum...Sanki içimde bana rağmen, benden ayrı bir düşünce, bir akıl vardı...Benim bilmediğim sınırlar vardı orada...Bu sınırlar kendimden kuşkuya düşürüyordu beni, ama onlara karşı koyamıyordum...  Eskiden kendimi ona deliler gibi ve hiç susmak bilmeden anlatırdım...Oysa giderek suskunlaşmıştım...Giderek kendimi ondan saklamaya başlamış, şiirlerimi, imgelerimi, içimde biriken sevgi sözcüklerini kim olduğunu bilmediğim, henüz tanımadığım bir başka sevgiliye saklar olmuştum....  Her suskunluğum, her içe kapanışım onun için ölümden beter bir tehditti artık...Kimi geceler uyurken biraz olsun kendimle kalabilmek ve beni sımsıkı saran kollarından bir an olsun kurtulabilmek için yatağın ucuna gitmemi bile ayrılık acısı gibi yaşadığına emindim...  Aramızda en çok kullandığımız kelime ayrılıktı...Ama ne zamandır ayrılık kelimesi bile bizim için anlamını çoktan kaybetmişti...Çünkü sözcüklerin anlamından daha çok sevmiştik birbirimizi, sözcüklerin anlamından daha çok terk etmiştik...  Bazen bana haber vermeden, ayrılık sözü bile etmeden ansızın çekip gideceğini, bir daha beni asla aramayacağını, ardında hiçbir iz bırakmadan kayboluşa karışacağını söylerdi...Bunlara pek inanmak gelmezdi içimden...  Ben zamanın akışına bırakmıştım her şeyi, o bir zamanlar nefret ettiğim zamanın...Zaman benim için can sıkıntısı, haset ve tükeniş hissidir...İçimdeki yetinmezlik, adını koyamadığım o sonsuz arayış arzusu beni tekrar zamanın kollarına atmıştı işte...Şimdi ondan beni yeni bir acıya, yeni bir kanamaya göndermesini beklemeye başlamıştım ne zamandır...  Öykümü, onun öyküsünden koparıp kendime dönüyordum şimdi, o ise gerçeğin ortasında daha kimsesiz ve giderek daha soluksuz kalıyor, soluksuz kaldıkça da bana daha büyük acıyla bağlanıyordu...  Bu acı bazen onu kontrolden çıkartıyordu...Tele sekreterimdeki mesajları dinliyor, bana mesaj gönderen kadınların mail adreslerini ezberliyor, gelen mektuplarımı ben yokken okuyor, kimlerle ne konuştuğumu merak ediyordu...Kafasında benimle ilgili olmadık aşk senaryoları yaratıyor, yarattığı bu senaryolara anında inanıyor, sanki bir başkası için onu terk etmişim gibi delice korkulara kapılıyordu...  Oysa bir başkası için onu terk edemezdim...Bir başkası değil, karakterim, hastalığım, varlığımdı beni ondan usul usul uzaklaştıran...  Karakterim sevgimle onun sevgisi arasında sanki imkansız bir uçurum gibi açılıyordu...  Bencil ve doyumsuz biri miyim diye soruyordum kendime...Yoksa benliğim başkalarına hep kapalı mıydı...Öyleyse ne zaman ve neden kilitlenmişti benliğim...Kilitliyse anahtarı kimde kalmıştı...Yoksa artık sadece yazabilmek için mi giriyordum onca ilişkiye...Dışa açılmayan ve hep kendi etrafında dönen çıkışsız bir kurguda mı tüketiyordum yaşadığım her şeyi...  Bu soruları defalarca soruyordum kendime...Ve çoğu kez kendimden bile sakladığım her yanıtta bir kez daha nefret ediyordum kendimden...Nefret ediyordum çünkü duygularım konusunda alçakgönüllü olamıyordum bir türlü...Hep uçlarda, hep derinlerde yaşamak istiyor, bunu başardığımı sanıyor, ama sonunda kendi labirentimin içinde ulaştığım bütün o derinlikleri bir bir yitiriyordum...  O ise beni, yani hayatının asıl anlamını yitirmemek için onu o yapan gururundan vazgeçmişti her şeyden önce...  Benim için özel ve vazgeçilmez olmak istiyor, ama bunu başaramayacağını her hissettiğinde sonsuz bir korkuya kapılıyor, bu korku yüzünden gururunu durmadan ayaklar altına alıyordu...  En büyük korkusu benim gözümde sıradanlaşmaktı...Ve bu korkusu yüzünden durmadan kendinden eksiliyor, beni sonsuza dek kazanabilmek için hayatla ilgili; tutunmak, güçlü olup varolmak gibi bütün yeteneklerini ve saklı bütün direnişleri usul usul yitiriyordu...  Neredeyse kendimden çok onun benimle ilgili bu korku ve kaygılarını düşünür olmuştum ne zamandır...  Hayatının merkezine koymuştu beni...İşine benimle biraz daha olabilmek için çoğu kez gitmiyor, benim dışımda kimseyle görüşmek istemiyor, sosyal çevresini orada ben olmadığım için önemsemiyor, bensiz yaşadığı her şeyi yaşanmamış ve boşa geçmiş sayıyordu...  Dünyanın en ağır yüküydü bu benim için....Onu kendimden her esirgediğimde onu defalarca öldürüyordum aslında...Sana geleyim mi diye sorduğunda ve ben, bu akşam yalnız kalmak istiyorum, bana gelme dediğimde, onu kör kuyularda merdivensiz bırakıyordum...  Ben ne zaman kendimle kalmak istesem, o bunu sonsuz bir ayrılık olarak tercüme ediyor, ve bir kez daha yeniliyordu kalbindeki o büyük aşka...  Bensiz yaşadığı her anı, benimle birlikte olacağı bir sonraki ana kavuşmak için her şeyi, ve en çok kendini tüketir gibi yaşıyor, ve bu yüzden hayatı durmadan bekleyerek, benimle olacağı o kutsal bir zamana sonsuz bir hazırlık olarak geçiriyordu...  Gururundan akan o kimsesiz kan sanki bir hep boşluğa yazılıyordu...Durmadan kaybediyor, kaybettikçe beni daha çok seviyor, sevdikçe hayatla olan bağları bir bir kopuyor, hayata yenildikçe sevgisi hiç olmadığı kadar çoğalıyordu...  Bu umutsuzluk bensiz olmayı onun için biraz daha imkansız kılıyordu...Ve bu imkansızlık hissi kendisinden beklemediği hırslara sürüklüyordu onu...  Bu yüzden ilişkimizin son zamanlarında yaşlanmaktan ve çekiciliğini kaybetmekten ölesiye korkmaya başlamıştı...  Öyle ki benimle birlikte ölüme gözünü kırpmadan gidecek olan bu insan bazı anlarda bir başına ölmekten herkesin korktuğundan daha çok korkar olmuştu...Bu korku yüreğini soluksuz bıraktığı zamanlar abartılı makyajlar yapar, açık saçık giyinir, dikkat çekmek, beğenilmek ve birilerinin onu arzulaması için sokaklara çıkardı....  Bu korku yüreğini soluksuz bıraktığı zamanlar internete girer, tanımadığı adamlara fotoğrafını gösterir, orada onlara kur yapar, sanal ilişkilerde o yenik düşmüş, o kimsesiz ruhunu şımartmaya çalışırdı...  Ama ne yaşarsa yaşasın her defasında evine bu yola çıktığından daha kötü, daha çaresiz bir halde o kendisinden kurtulmak için çıktığı evine istemeyerek geri dönmek zorunda kalırdı.....İstemeyerek, çünkü evi onun sonsuz yenilgisiydi...Çünkü evi baştan aşağı bendim...  Birlikteydik, ama yalnızdık ve yalnızlıklarımız bize ait olmayan bir boşlukta kendi başına umutsuzca büyüyordu...Onca enerji, onca imge, onca hayal kendi başına, gözünü kimsesiz bir uçuruma dikmiş, orada öylece büyüyordu...Ben sevgimi ondan ayıran karakterime düşmandım...O beni umutsuzca seven kalbine düşmandı...O sevgisine düşmandı, hayata, bana, ve hatta çoğu kez kendisini bile kanıtlayamadığı sevgisine...Bense kilitli sandığım benliğime...  Sanki dilsiz kalmış gibiydik...  Umutsuzluk insana neler yaptırmıyor...Aramızdaki uçurumu kösnül cinsellikler ve sapkınlıklarla doldurmaya çabaladık bir ara...  Beni yitirmemek için ve benim için hep özel kalabilmek için bu isteklerime de boyun eğdi...  Sevişirken aramıza başka kadınlar, başka erkekler almaya başladık...  Aramızda giderek büyüyen uçurumlara bizi sevmek isteyen, bizi arzulayan kadınları ve erkekleri katıyor, birbirimizi ne kadar sevdiğimizi sınamak için yüzü olmayan kadınlar ve erkeklerle sevişiyorduk...  O beni kazanabilmek için girdiği bu yolda kendi karanlık yanlarını fark ettikçe, içindeki umutsuz aşkı benden daha umutsuz şeylerle sınamaya başlamıştı...Bense aramızdaki uçurumu doldurabilmek için zorladığımız her kapının bizi biraz daha kendimizden ve birbirimizden uzaklaştırdığını görüyor, ama bir şey yapamıyor, bir kenara çekilmiş sürüklenişimizi seyrediyordum...  Masumiyetimiz hayallerimizin sınavından biraz daha kirlenerek çıkıyordu...  Korkularımız o çok güvendiğimiz erdemlerimizden daha eski çıkıyordu...  Ve bir gün ansızın kayboldu...Telefonları kapalıydı...İşyerini aradım, birkaç gün önce ayrıldığını söylediler...Evine gittim. Kapıyı tanımadığım biri açtı...Başka bir kiracı taşınmıştı...Arkadaşlarını tek tek aradım...Hiçbiri onun nereye gittiğini bilmiyordu...  Günlerce beni araması bekledim...Aramadı...Söylediği gibi ardında hiç iz bırakmadan, ve ayrılık sözü etmeden çekip gitmişti...  Dünya sonsuz bir ıssızlıktı artık benim için...Giderken peşinden götürmüştü insanları, umutları, mevsimleri, hayalleri, acıları bile...  Sanki sadece o tanıyordu beni...Kim olduğumu bile alıp gitmişti...  Anladım, yüreğimin en saklı yerlerinde yalnızca onun eli dolaşmıştı...  Gizlediğim, sakladığım ne varsa alıp gitmişti...  Artık nereye dokunsam benliğim acıyordu, bu acıyı durdurmak için benliğimin bir başka benlikte erimesini istiyordum...  Ama benliğimi alıp da gitmişti...  Öylesine üşüyordu ki yüreğim, bu üşüme dinsin diye onun beni sevdiği gibi bende birini umutsuzca sevmek istiyordum...  Umutsuzca sevmemi bile alıp gitmişti....  Kimi geceler ansızın uyanıyorum...Gözlerinin o koyu sevdasıyla bakıyor yine...Bana, nereye gidiyorsun sevgilim, demesi için yavaşça kalkıyorum yataktan...Ama hiçbir şey söylemiyor...Bir boşluğa bakar gibi bakıyor bana...  Çok geç anlamışım...Meğer ben sadece onda yaşıyormuşum...  Yaşayan her şeyimi alıp da gitmiş...
Sabahtan uğradım ben bir fidana  Dedim mahmur musun, dedi ki yok yok  Ak elleri boğum boğum kınalı  Dedim bayram mıdır, dedi ki yok yok. Dedim inci nedir, dedi dişimdir  Dedim kalem nedir, dedi kaşımdır  Dedim on beş nedir, dedi yaşımdır  Dedim daha var mı, dedi ki yok yok. Dedim Erzurum nen, dedi ilimdir  Dedim giderm misin, dedi yolumdur  Dedim Emrah nedir, dedi kulumdur  Dedim satar mısın, söyledi yok yok
Beni aşıklardan saymayın sakın,  Sabit bey, Osman bey, Abdullah beyim.  Dünyada dertlere yakın, en yakın,  Sabit bey, Osman bey, Abdullah beyim.. Ziyaret etmeye sizlere geldim,  Yüzünüzü gördüm aşk ile doldum.  Herkese saygım var kula kul oldum,  Sabit bey, Osman bey, Abdullah beyim.. Yeryüzü başıma dar oldu benim,  Haylidir işlerim zor oldu benim,  Zahiri gözlerim kör oldu benim,  Sabit bey, Osman bey, Abdullah beyim.. Cemali gardaşın evinde yattım,  Dertleri çoğumuş derdime kattım.  Biraz daha fazla kedere battım,  Sabit bey, Osman bey, Abdullah beyim.. Aşıklık insana hüdadan nida,  Onun için farzı eylerim eda,  Beni sevenlere fedayım feda,  Sabit bey, Osman bey, Abdullah beyim.. Bağışlayın beni kusur ettimse,  Çevirin siz beni yanlış gittimse,  Hata mı eyledim hakkı tuttumsa,  Sabit bey, Osman bey, Abdullah beyim.. Sefil Selimiyim neyin nesiyim,  Ben de bir insanım dünya süsüyüm.  Yaradan hüdanın bir can tasıyım,  Sabit bey, Osman bey, Abdullah beyim.  KAYSERİ 20.7.2000 SAAT: 12.00. @ Yazar ve yayınevinin adı belirtilmeden ve ANASAM’dan izin alınmadan alıntı yapılamaz Bütün hakları Anasam’a aittir.
Selam olsun bizden güzel dünyaya,   Bahçelerde hala güller açar mı?   Selam olsun sonsuz güneşe, aya,   Işıklar, gölgeler suda oynar mı?   Hepsi güzeldi.Kar, tipi, fırtına,   Günlerin geçişi, ardı ardına.   Hasretsiz bir kanat şakırtısına,   Mavi gökte kuşlar yine uçar mı?   Uzak, çok uzağız şimdi ışıktan,   Çocuk sesinden, gül ve sarmaşıktan.   Dönmeyen gemiler olduk açıktan,   Adınızı soran, arayan var mı?
Kasîde. Gamzen ne dem ki tiğ çekip hûn-feşân olur  Uşşâk-ı dil-figâra ecel mihribân olur. Çeşmin o Kahraman-ı gazab-nâkdir senin  Kim hışmı zâil olsa dahi bî-emân olur. Kim gördü böyle Hindû-yı mest-i kemin-küşâ  Kim bir hadengi âfet-i can-ı cihan olur. Müjgânlarınla seyreden ol ebruvanı der  Birden bu denlü tir nice der-kemân olur. Gamzen suâle başlasa uşşâka her müjen  Gûya lisân-ı hâl ile bir tercemân olur. Gamzen görür itâb ile öldürdüğün bizi  Durmaz girişme dahi ana hem-zebân olur. Bu nâz u nigâh-ı tegâfül ki sende var  Hızr olsa âşıkın sebeb-i terk-i cân olur. Sen böyle nâz u şîve satınca gedâlara  Narh-ı metâ-ı derd ü belâ râygân olur. Yeksân ise yanında seven sevmeyen seni  Hûbâna bu muâmeleden çok ziyân olur. Râzî değilse ger buna nâmûs-ı dilberî  Uşşâka derse böyle ihânet yamân olur. Her nâ-mahâlle ruhsat-ı nezzâre ya neden  Bir gün demez misin ki mahallinde kan olur. Dil bu hevâ ile kafes-i teng-i sînede  Mânend-i mürg-i bâl-şikeste tapân olur. Kim gülşen-i ruhunda vere nağmeye karâr  Tâ ol zamân ki bâğ-ı cihân pür-hazân olur. Fikreyleyince dâm-ı girih-gîr-i zülfünü  Bir hâlet elverir ki kafes gülsitân olur. Zülfün mü ya gezende siyeh mâr-ı hambeham  Kim pâsbân-ı genc-i nihân-ı miyân olur. Yahut hümâ şikâr edici şâhbâzdır  Dâim hevâ-yı sayd ile bî-âşiyân olur. Gâhi halka durur pîç ü tâb ile  Tuğr-yi hükm-i pâdişah-i hüsn ü ân olur. Gâhî ki deste deste yatur yerde gûyiyâ  Çârûb-ı âsîstân-ı memâlik-sitân olur. Ol safder-i yegâne ki tâb-ı mehâbeti  Cevşen-güdâz-ı Tehmeten ü Kahramân olur. Diller döyer mi görmeğe cenk içre nîzesin  Ol dem ki hûn-ı düşmen ucundan revân olur. Saflar düzüp hücûm edicek hayl-i düşmene  Dehşetle âsumân u zemîn pür-figân olur. Oklar sihâm-ı kavs-i kazâdan nişân verir  Peykân-ı tîr ise ecel-i nâgehân olur. Evc-i hevâda sıyt-ı çekâçâk-ı tîğdan  Âvâz-ı ra'd u sâika reh güm-künân olur. Sensin o saf-şiken ki yazılsa menâkıbın  Her muhtasar rivayeti bir dâsitân olur. Hakka benem ol nâdire-perver ki her sözüm  Bir tuhfe gibi elden ele armağân olur
Gidilir gelinir.  Belki sağ salim dönülür, hepsi o kadar.  Günler geceler çabuk geçer.  Çabuk geçmez şaşkın bir çocuğun hüznü  Vapurlar, arabalar, karlar çabuk geçer.  Ayrılık da özlem de her şey...  Herşey çabuk geçer  Ve birden gün ağarır.  Hepsi o kadar.  Gidilir herhalde gelinir.  Bütün gün denize bakmak kadar.  Belki ayvalar çürür.  Birşeyler kurur, atılır.  Nedir ki uzakta olmak  Ardahan'da boş duran bir ev  Hiçbir zaman suyu olmayacak bir kuyu  Unutulur, kalır. Hepsi o kadar.  O kadar anlayabilmek  O kadar acemi  O kadar toy  O kadar ilk  O kadar yeni  Ey uğursuz yolculuklar  Ey yıldızsız samanyolu  Bir daha hiç olmayacaksınız.  Çünkü yarım ve yaralı kalan  Bir akşam, yemin etmiyorum ama  En az günlerce, günlerce kanar.  Gidilir, gelinse de gidildiği gibi değildir.  Hepsi o kadar.
önümden çekilirsen İstanbul gözükecek  nerede olduğumu bileceğim  sisler utanacak eğilecek  ağzının ucundan öpeceğim  saçına kalbimi takacağım  avcunda bir şiir büyüyecek  nerede olduğumu bileceğim. bu çıplak geceler yok mu  bu plak böyle ağlamıyor mu  camları kırmak işten değil  delirecek miyim neyim  kirpiklerimden mısra dökülüyor  kenya’da simsiyah yalnızım  yoksul bir şilepte gemiciyim  malezya’da yük bekliyorum  önümden çekilirsen istanbul görünecek  nerde olduğumu bileceğim. gözlerini söndürme muhtacım  ben senin aydınlığına muhtacım  yepyeni bir ilkbahar harcayıp  bir yaz boğup bir sonbahar harcayıp  rüzgar gülümü arayacağım  oran’da pernabouc’da tombuktu’da  vinçler yine akşamları indirecekler  yine karanlığa bulaşacağım  gözlerin rüzgarda savrulacak. ikimiz iki sap buğday olsak  sen benim olsan ben senin olsam  bir gece vakti aklına gelsem  uykunu tutsam bırakmasam  seni kucaklasam kucaklasam  birbirimizin kalbini dinlesek  dünyanın kalbini dinlesek  büyük ateşler yaksalar  iki güvercin uçursalar  nerede olduğumuzu bilsek
Dudağında yangın varmış dediler,  Tâ ezelden yayan koşarak geldim.  Alev yanaklara sarmış dediler,  Sevdâ seli oldum; taşarak geldim.. Kapılmışım aşk oduna bir kere,  Katlanırım her bir cefâya, cevre  Uğraya uğraya devirden devre  Bütün kâinatı aşarak geldim.. Yapmak, yıkmak senin bu gamlı ömrü.  Ben gönlümü sana verdim götürü.  Sana meftûn olduğumdan ötürü  Sarhoş oldum Neyzen, coşarak geldim.
1. Dünyanın dışına atılmış bir adımdın sen  Ömrümüzse karşılıksız sorulardı hepsi bu  Şu samanyolu hani avuçlarından dökülen  Kum taneleri var ya onlardan birindeyim  Yeni bir yolculuğa çıkıyorum kar yağıyor  Bir aşk tipiye tutuluyor daha ilk dönemeçte . Çocuksun sen sesindeki tipiye tutulduğum . Dönüşen ve suya dönüşen sorular soruyorsun  Sesin bir çağlayan olup dolduruyor uçurumlarımı  Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman  Birisi adres sorsa önce silaha davranıyorum  Kekemeyim en az kasabalı aşklar kadar mahçup  Ve üzgün kentler arıyorum ayrılıklar için  Bir yanlışlığım bu dünyada en az senin kadar  Ve sen kendi küllerini savuruyorsun dağa taşa  Bir daha doğmamak için doğmak diyorsun  Ölümlülerin işi bir de mutlu olanların  Onların hep bir öyküsü olur ve yaşarlar  Bırakıp gidemezler alıştıkları ne varsa  Çocuksun sen her ayrılıkta imlası bozulan  Susan bir çocuktan daha büyük bir tehdit  Ne olabilir, sorumun karşılığını bilmiyor kimse  Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman  Bir kaza olsa adı aşk oluyor artık  Aşksa dünyanın çoktan unuttuğu bir tansık  Seni bekliyorum orda, o kirlenen ütopyada  Kirpiklerime düşüyorsun bir çiy damlası olarak  Yumuyorum gözlerimi gözkapaklarımın içindesin  Sonsuz bir uykuya dalıyorum sonra ve sen. Hiç büyümüyorsun artık iyi ki büyümüyorsun  Adınla başlıyorum her şiire ve her mısrada  Esirgeyensin bağışlayansın, biad ediyorum.  Çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil . 2. Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüm  Bir çiçeğe tutundum düşerken, ordayım hâlâ  Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı  Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle  Zaman benim işte, nesneleşiyor tüm anlar  Dursam ölürüm paramparça olur dünya . Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüğüm . Uçurum diyordun bir aşk uçurum özlemidir  Bırakıyorum öyleyse kendimi sesinin boşluğuna  Tutunabileceğim tüm umutları görmiyeyim için  Gözlerimi bağlıyorum geceyi mendil yaparak  (Gözlerim bir yerlerde daha bağlanmıştı, bunu  Unutmuyorum unutmuyorum unutmuyorum hiç)  Bir rüzgâr esse ellerin fesleğen kokuyor  Kırlangıçlar konuyor alnına akşamüstleri  Bu yüzden bir kanat sesiyim yamaçlarda  Üzgün bir erguvan ağacıyla konuşuyorum  Ayrılığın zorlaştığı yerdeyim ve dalgınlığım  Bir mülteci hüznüne dönüyor artık bu kentte . Çocuksun sen alnına kırlangıçlar konan . Bir bulutun peşine takılıp gittiğimiz yer  Okyanus diyelim istersen ya da sen söyle  Batık bir gemiyim orda, seni bekliyorum  Upuzun bir sessizliğim fırtınalar patlarken  Gövdem köle tacirlerinin barut yanıkları içinde  Ve gittikçe acıtıyor yaralarımı tuzlu su . Çocuksun sen, büyümek yakışmazdı hiç  Gülüşünün kokusuyla yeşerdi bu elma ağacı  (Soluğunun elma kokması bundandı belki)  Bir elma kokusuna tutundum düşerken  Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı  Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle . Çocuksun sen, çocuğumsun
Duvarları çatlak  Tavanı dökülmeye hazır  Temelinde bitlerin karıncaların ince bacaklı böceklerin  gezindiği  İhtiyar evlerde  Zamanı çekip üstümüze  Örtüyoruz kirli ve açık yerlerimizi.  Bir şey mi var  Sandık diplerinde saklanan merdiven altlarında  unutulan  Ahır köşelerine atılmış paslı çivilerine asılmış duvarların  Nedir bizi bağlayan bütün bunlara ve geçen zamana.  Siz oturdunuz mu hiç kıldan ince uçurumlarda  Biz yatıyoruz her gün beli bükülmüş duvar diplerinde  Uykumuz ürkek ceylanlara benziyor  Bazan yorgun taylara.  Biz sessiz ve kaygan zaman üstünde  Unutmuş ve aldırmaz görünüyoruz  Gıcırtılı merdivenlerden çıkan ölümü.  Biliyoruz işliyor saat tıkır tıkır  Her yerde ve her şeyde  Sesini çizerek sonsuzluğa  Tıkırtıların kımıltıların ve uzayan ağaçların.  Ve aklın dar yalnızlığında. Maraş 1958
İndim seyran ettim Firengistan'ı  İlleri var, bizim ile benzemez  Levin tutmuş goncaları açılmış  Gülleri var, bizim güle benzemez. Göllerinde kuğuları yüzüşür  Meşesinde sığırları böğrüşür  Güzelleri türkü söyler, çığrışır  Dilleri var, bizim dile benzemez. Seyr edüben gelir Karadeniz'i  Kanları yok, sarı sarı benizi  Öğün etmiş, kara domuz etini  Dinleri var, bizim dine benzemez. Akılları yoktur, küfre uyarlar  İmanları yoktur, cana kıyarlar  Başlarına siyah şapka giyerler  Beyleri var, bizim beye benzemez. Karac'oğlan eydür, dosta darılmaz  Hasta oldum, hatırcığım sorulmaz  Vatan tutup bu yerlerde kalınmaz  İlleri var, bizim ile benzemez
Sen bir ceylan olsan ben de bir avcı  Avlasam çöllerde saz ile seni..  Bulunmaz dermanı yoktur ilacı  Vursam yaralasam söz ile seni... Kurulma sevdiğim güzelim deyin  Bağlanma karayı alları geyin  Ben bir çoban olsam sen de bir koyun  Beslesem elimde tuz ile seni.. . Koyun olsan otlatırdım yaylada  Tellerini yoldurmazdım hoyrada  Balık olsan da takla dönsen deryada  Düşürsem toruma bez ile seni... Veysel der ismini koymam dilimden  Ayrı düştüm vatanımdan ilimden  Kuş olsan da kurtulmazdın elimden  Eğer görse idim göz ile seni.. Aşık Veysel Şatıroğlu
Kusuruma bakmayın benim, dostlar,  bağışlayın beni.  Ben davullara, bayraklara aldırmayan  bir padişahın yoluna düşmüşüm,  deli divane olmuşum.  Çok uzaklardan yürüyen bir adam gibiyim ben,  çok uzaklardan geçen bir hayal gibi.  Ama yok da sayılmam hani,  var olan bir şeyim ben.. Haydi ben bensiz geleyim,  sen sensiz gel.  Ne varsa şu ırmağın içinde var,  soyunalım iki can,  dalalım şu ırmağa, hadi.  Bu kupkuru yerde yakınmadan gayri ne gördük,  bu kupkuru yerde ne gördük zulümden gayri.. Bu ırmakta ne ölmek var bize,  bu ırmakta ne gam var, ne keder var, ne dert.  Bu ırmak alabildiğine yaşamaktan,  bu ırmak iyilikten, cömertlikten ibaret.. Durma, çabuk gel, gelmem deme.  Ne evet demek yaraşır sana, ne hayır, dostum,  senin şânına sadece gelmek yaraşır.
Özlenen ateş yakılmıştı sonunda  Elden ele bütün dünyaya taşınmıştı  Kıvılcım dansıydı gözlerdeki sevinç  Kavga dağlarda bilinci kuşanmış  Zindanlarda dirence sarılmıştı  Ve haykıran dudaklar  Her ihanet vakti çöl çöl yarılmıştı
İstanbul ey İstanbul ey  Ey acıların gözyaşlarının kraliçesi  İstanbul ey İstanbul ey  Ey bozgunların garip çiçeği  Bu akşam yemin ettim  Seni bir daha öpmemek için  Benki bütün duvarlarını, afişlerle donatıp  Yumruğumla kanatmıştım  Rezil bir aşktı  Bütün arkadaşları miting alanlarında  Ve mezarlıklarda bırakmıştım. İstanbul ey İstanbul ey  Acılar kraliçesi  Umudun ve direncin yorgun anası  Ve ey çıldırmak üzere olmanın çamurlu ikonası  Tırnaklarım kopuyor, Görmüyormusun  Bir benmiyim kapılarını şaşıran her yokuşun başında  Bir benmiyim ekmek arasına canına doğrayıp doğrayıp yutan  Bir kedi bile sağarken yüreğini  Telaş içerisinde yavrusuna  Ey acımasız acuze!  utan şu türbelerinden  Minarelerinden utan  İstanbul ey İstanbul ey  Acılar kraliçesi  Savaşın ve bozgunların gariban çiçeği  Ve ey teslimiyete düşmenin o hazin gerçeği  Bayraklarım kanıyor, Sormuyormusun  Kadınlarınki;  Omuzları hicran, saçları ihanet sarısı  Çocuklarınki;  Yağmur emiyor yıkılası kaldırımlarından  En ücra genlerime, alyuvarlarıma,  Kılcal damarlarıma, ruhuma kadar.Bıktım  İliklerime, gömlek ceplerime kadar sızan  Bu Allahsız yağmurundan  İstanbul ey İstanbul ey  Acılar kraliçesi  İhtişamın ve sefaletin çaresiz bacısı  Ve ey çürümenin yok olmanın amansız sancısı  Ciğerlerim çatlıyor, Duymuyormusun  Hangi pencerene çıksam  O salya sümük pezevenk suratları  Hangi caddene dökülsem  O şangur şungur düş kırıkları  Bütün bu ezginler, tükenenler, yerlere serilenler, tutunamayanlar  Sarsmıyormu seni hiç  Bunca infilak  Bunca isyan çığlıkları  İstanbul ey İstanbul ey  Acılar kraliçesi  Aldanışların ve hüznün yalancı tanrıçası  Ve ey ruhu kirlenmiş gecelerin cilveli yosması  İntihar anı geldi, beni öpmüyormusun,  Ağlamak istemiyorum, yenildim sana  Hikayenin özeti bu  Bir istimlak gibi ödedim ve çiğneyip geçtin maceramı  Şimdi ben suçlarımı didikleyen bu martı sürüsüyle  Şimdi ben hangi şehirde soğuturum zonklayıp duran bu yaramı  İstanbul ey İstanbul ey  Acılar kraliçesi  İhanetin ve ihbarların arkadan dolaşan bıçağı  Ve ey ödeşmelerin, yüzleşmelerin, erkekçe vuruşmaların kaçağı  Beni harcadın ulan!  Beni sattın  Utanmıyormusun
Tenden çıkagörsün hele bir kez canımız ,  Tuğlayla kapar üstümüzü, dostlarımız   Bir başkasının kabrini örtsün diyerek  Bir günde bizim, tuğla olur toprağımız .
“Eski güzel şeylerden değil,  yeni kötü şeylerden başlamak gerekir.”   -Water Benjamin-. Göç  geçer.... Geçer ayrılıklar baladı.  Siyah bir orman olur gençliğimiz.  Bize böyle pay kalır.  Bize böyle pay kalır.... Ağla sömürgem... Belki dönemem!  Oralarda usul usul talazlanan nehirlerde yaz kalır;  kış yanar, düş üşür yüreğimde.  Ağlarım, gözyaşım beyaz kalır.... Sonra askerler yeniden kuşatırlar aşınmış kaleleri.  Bin “hawaar “parçalar gecenin döşeğini.  Ocaklar iniler, yas büyür, orta yerde kan kalır;  Dıngılava’da peştamallı çocuklar havuzlara işerler;  gözlerinde bir mahmur özlem kalır.... Derken bir Ankara, bir poyraz beni döve döve içeri alır.  Yollar da giderek uzaklaşır... Giderek uzaklaşır.  Fahişeler terli kasıklarıyla sabaha uğurlanır,  kuşlar inkâr edilir, gökyüzü yağmalanır;  ben büyürüm bu kederle kalbim uslanır.... Ağla sömürgem!  Ağla ve kucakla kumral delikanlını.  Buralarda çatılmış bir tüfeğim böğrümde taflan kalır.  Şimdi Kızılay’da oturmuşum hasretin kancasında;  geçer zaman, geçer yıllar, günlere bir yeni hazan kalır.... Ağla sömürgem... Sen hep mağlup bir ağlayışta,  ben uzak susarım bu mağlubiyet için hep anlayışta.  Bak, çöpçüler bu geceyi de piç edip süpürdüler.  Ben ise haber değeri bile olmayan bir haykırışta,  özleminle hâlâ bir yakarışta.... Ağla, ben de ağlarım gözyaşlarım özlemine az kalır.  Buralarda nem var; nem varsa sende kalır!  Daha çağırırken beni,  anı bile kalmaya tenezzül etmeyen dağ dorukları,  sömürgem yaslar durur sesime kırgın ayrılıkları…. Ben gittim  ve yittim! . Oralarda usul usul talazlanan nehirlerde yaz kalır,  yaslarım günleri yüzüme gözyaşım beyaz kalır.  Burada yıllar küfürle uğurlanır.  Ben büyürüm içindeki haylaz çocuk uslanır…  Ve günler geçer, herkes gider, pistler boşalır;  sahnede bir kurtlar, bir ben bir klasik dans kalır.. Ağla sömürgem... Buralarda döne döne-  mem! Artık bir yeşile dolmasak da anılardan haz kalır.  Sen de bir zaman duyarsın  bir gün bir taze mezar kazılır:. A r d ı n d a b i r d a ğ ı n ı k g a z e l i l e, k ü l i l e  A n k a r a ’d a b i r ö l ü y ı l m a z k a l ı r...
Bir gün var biliyorum  Alevlerin kalbinden doğacak güneş  Ay ve yıldızlar çocukların kanayan yaralarından  Ve can vermiş bir annenin kıpkırmızı saçlarından  Gelecek bir gün var biliyorum. Ki ben İsrailoğullarını  Binlerce yıldır  Kanlı gömleklerinden  İhanet karası yüzlerinden  Yukarıdan bakarak diğer insanlara  Hayvanlara ve evrene  Tüm aynalarda kendisini gören  Çarpık gözlerinden tanıyorum. Taşların bile  Arkasında saklanan o menfur  Yahudiyi ifşa ettiği  Bak dediği insanlığa  İşte bu yüzkarasıdır yeryüzünün  Bu en zalim mahlukudur karanlığın  Bu en vahşi yırtıcısı. Bir gün var biliyorum  Ama o gün gelmeden  Geldiysek dünyaya  Hangi ihmalin kurbanıyız ki böyle  Takılıp kalmışız çaresiz  Zulmün dikenli  Zulmün zehirli  İnsafsız tellerine.... 'Andolsun incire ve zeytine'  Bir gün var biliyorum  Bir muştu dalga dalga  Yayılacak Filistin'e
Anladım diyemem ki! Suçluyum  Belki ben anlatamadım sana kendimi  Tutuştum, yandım da yokluğunda her gece  Yine gözyaşlarımla söndürdüm kalbimi  Her gün her dakika seni özlerdim  Bitmezdi kederim senin yanında bile  Susardım, gözlerime baktığın zaman  Mermer bir heykelin çaresizliğiyle  Oysa neler düşünürdüm sen yokken  Sana kavuşunca neler söylemek isterdim  Dakikalar bir ışık hızıyla geçerdi  Ayrılık başlayınca ben biterdim  En kötüsü beni koyup gitmendi  O öyle bir yalnızlıktı anlatılmaz  Hep yarım kalmış heyecanlar hazlar içinde  Biterdi bir kış, geçerdi bir yaz  Ve nice yıllar kovalardı birbirini  Gözlerimde gitgide büyürdü mesafeler  Bütün teselliler uzaklarda kalırdı  Bütün çiçekleriyle solardı bahçeler  Ne olurdu saadetlerin en büyüğü  İşte ellerimde al, diyebilseydim  Anlardın, ve hiç gitmezdin, değil mi  Bir gün duyduğum gibi kal diyebilseydim.
Şimdiden duyuyorum  Herşey birdenbire olacak  Şuramda bir kılcal damar  Yada beynimde bir sinir ucu. O anda biyerlere atılmış eski bir kemanın  Yalnızlıktan gerilmiş bir teli kopacak  Yada terkedilmiş bozuk bir piyanodan  Tek notalık si minörden bir ses çıkacak. Karanlıkta ve yalnızken dinlemeli  Bu konser modası geçmiş adamın  Yaşamı boyunca sunmak isteyip de  Veremediği ilk ve son konser olacak
kadınsa kadın doktor spiedell  dudakları kalın   buğulu  üstüne yoktur linda'nın doktor spiedell  benim linda'nın   (bir içim su)  karanlıkta cıgara içiyor doktor spiedell   şehvetli   tembel   uykulu.  ah doktor spiedell siz yok musunuz   neden durumu anlamıyorsunuz  orta doğu'dan vazgeçin diyorum size   zaten alışverişi nedir orta doğu'nun  güney doğu asya'yı alsanız elinize   ah doktor spiedell ne işler çevrilir  haksızlık neresinde bunun. müzikse müzik doktor spiedell  işte bakın  bunlar orlean cazcıları tek tek   işte doc smithy   crazzy pat işte  işte dikenli trompetler kavgacı kontrbaslar  öyle mi wagner'i seversiniz demek   (ah doktor spiedell siz avrupalılar)  demek çelik miğferli profili bismarc'ın  gözlerinizi doldurur her dinleyişte   bırakın doktor spiedell   bırakın   bırakın eski prusya'nın köhne uğultusunu   işte king barnett   georgia blues işte. yanlışınız var doktor spiedell  yanlışınız   canım sir cunnungham'ı tanımaz mısınız   -...londra'da nasıl konuşmuştuk diyecek   londra'da diyecek   i.g. farben için   (yani sizin için doktor spiedell)   orta doğu diyecek hesapta var mıydı  siz de bilirsiniz ki doktor spiedell  imperial chemical industries demek  beş aşağı beş yukarı   sir cunningham demek  orta doğu zaten bir ingiliz pazarıydı  sizin için hesapta var mıydı doktor spiedell   ama doğru söyleyin   hesapta var mıydı. viskiyse viski doktor spiedell  hem de sevdiğiniz   black and white  gönüller şen olsun doktor spiedell  nasılsa içebiliriz   henüz saat   o kadar geç değil ki  prosit doktor spiedell  prosit   yarı geceden sonra başlar   newyork'ta hayat
Böyle mi karşılayacaktın beni  Bakışların böyle mi olacktı  Ne ummuş ne düşünmüştüm? Hani  O şaheser gözlerin dolacaktı . Neler vadetmiştin bana giderken  Gözlerin alev alev yanmalıydı  İçin titreyerek 'hoş geldin' derken  Ellerin sevgiyle uzanmalıydı . Gözlerime öyle bakmamalıydın  O harikulade dakikada elbet  Beni yapayalnız bırakmamalıydın . Bana sonsuz bir ümit vermemeliydin  Karşımda ağlamasan da nihayet  Bir saniye olsun ürpermeliydin.
Ol ki her sa'at gülerdi çeşm-i giryânım görüp  Ağlar oldu hâlime bî-rahm cânânım görüp. Eyleyen ta'yin-i cezâ-yi müdâvâ derdime  Terk edip cem' etmedi hâl-i perîşânım görüp. Lâle-ruhlar göğsümün çâkine kılmazlar nazar  Hiç bir rahm eylemezler dâğ-i hicrânım görüp. Tut gözün ey dûd-i dil çerhin ki devrin terk edip  Kalmasın hayrette çeşm-i gevher efşânım görüp. Pertev-i hur-şîd sanmam yerde kim devr-i felek  Yere urmuş âf-tâbın mâh-i tâbânım görüp. Suda aks-i serv sanmam kim koparıp bağ-bân  Suya salmış servini serv-i hırâmânım görüp. Ey Fuzûlî bil ki ol gül-'ârızı görmiş değil  Kim ki ayb eyler benim çâk-i girîbânım görüp
o aşk, kalbime çöken ağır bir yüktü Rabbim  o aşk, ruhumun bile belini büktü Rabbim  kristalin içinde incimi parçaladı  çakallarla sevişen hımcımı parçaladı  yalnızlığım karanlık dökünce yollarıma  siyah lekeler düştü kırılan kollarıma  esrarlı bir köpüğün infilekıydı hayat  tutunduğum her dalın ucunda koptu feryat  O bir masal kızıydı, anlamadı dilimden  kelebekler misali uçup gitti elimden  bulduğum âna değin riyâsız bir kefeni  benimdir bildiklerim çâresiz koydu beni  yarattığın kıvılcım her şeyi yaktı Rabbim  kaderim bana yalnız seni bıraktı Rabbim. ağlamaklı bir yıldız bakıyor taşlarıma  dokunuyor toprakta uçan gözyaşlarıma  görmüyor saatlerin sararıp solduğunu  bilmiyor mezarımın kendisi olduğunu  bozkırımda yeşeren gül sızımdır O benim  göklerime koyduğum yıldızımdır O benim  gölgesini gölgemden esirgeyene inat  'Şâirindir bu çiçek! ' diye duyun kâinat  hayrandım, kapısından kovduğu ânda bile  hangi bülbül beddua eder dünyada güle  göğsünü ışığınla doldur, bırakma Sen'siz  ömrü saâdet bildi gülüm dünt, yada bensiz  orda nefesim soğuk, sesim boğuktu Rabbim  O'na baktığım ânda bile O yoktu Rabbim. ırmak denize aktı; ruhum şimdi Sen'dedir  hayatta bütün mâna bir parça kefendedir  âh benim yeryüzünde oyalanan kaderim  sonsuzluk tezgahında mayalanan kaderim  buldun kayıp ülkeyi bir volkanın içinde  cennetine kavuştun çıkan canın iinde  şimdi yoksun, çünkü yok varlığında yokluğun  sarmaşıklar çölünde tükendi çocukluğun  tanyerinde ânsızın geceyi yaktı Rabbim  senden bana akşamsız seni bıraktı Rabbim
Düştü can evime dördüncü cemre  Dünyayı üçüncü gözümle gördüm.  Dört yüz seksen beş gün çekti bir sene  On altıncı aya takvimsiz girdim. . Aynalara baktım korku gösterdi  Saatler her sabah kırkı gösterdi  Namlular, nişanlar Türkü gösterdi  Hayatım boyunca hedefte durdum. . Gül sundum yediler, koklamadılar  Armağan can verdim saklamadılar  Gittim... gelir diye beklemediler  Kaybolan gölgemi yollara sordum. . Getirdim yanıma ayı bir karış  Ölçtüm ki dağların boyu bir karış  Şehiri bir adım, köyü bir karış  Damlada denizdir en küçük derdim. . Savurdum, eledim, seçtim zamanı  Yaprak yaprak, tel tel açtım zamanı  Haftada üç asır geçtim zamanı  Nereye gittimse zamansız vardım. . Yırtıldı ruhlara çizdiğim resim  Yazık, kulaklara sığmadı sesim  Yaşadığım şimdi beşinci mevsim  Çağın çilesini sırtıma sardım.. (Beşinci Mevsim)
Ne odunmuş babanız: Olmadı bir baltaya sap!  Ona siz benzemeyin, sonra ateştir yolunuz.  Meşe hâlinde yaşanmaz, o zamanlar geçti;  Gelen incelmiş adam devri, hemen yontulunuz.  Ama dikkatli olun: Bir kafanız yontulacak;  Sakın aldanmayın: İncelmeye gelmez kolunuz!
Marx'ın da pek sevdiği bir Latin sözünü anımsıyorum  Nihil humanum mihi alienum est  Bu sözün altına ben de imzamı basıyorum  İnsana ilişkin ne varsa kabulüm  Şu hümanistler hariç. Can Yücel
Evet sırasıdır, ölümden konuşacaktık,  İntiharın ebruli ipliğiyle  Bir düğün gecesinde senin  Yakası işlemeli giysinden.  Kapı kapı dolaşıp, etamin ve goblen  Örtüler satan bohçacı ölümden.  Boynuna taktığın eğri taneli  İki sıra inciden konuşacaktık,  Seni ürküten tren sesinden  Ayı gölgeleyen tekinsiz gecede  Karşımıza apansız çıkıveren  O ihtiyar dilenciden.. Gel ölümden söz etmeden önce  Birşeyler içelim seninle.  Buğulu bir bardağın içinde,  Buzlu ve limonlu votkayla birlikte  Konuşalım ölümden,  Bir samanyolu olsun masamızın üstünde.  Hadi gel konuşalım,  Sulanmış bir taşlığın serinliğinde.  Akşam sefaları içinde,  Bir masa, birkaç sandalye  Ve ikimiz ölümden konuşalım,  Senin ağzında gül, benimkinde menekşe.. Yarına var mısın söyle?  Doğacak çocuğa, çığlığa, ishak kuşuna,  Rüzgarın savurduğu tohuma,  Kavağın pamuğuna var mısın,  Bir ağacın kavına,  Deri değiştirmesine yılanın,  Kozadan çıkan kelebeğe,  Hatmiye, atkestanesine?  Hadi gel öyleyse ölümden konuşalım.  Belki de tümüyle aykırıdır geçeğe,  Ama ne olursa olsun biz yine  Ölümden konuşalım seninle. Ölüm de vardır yaşadığımız her şeyde.  Bir bardak çatlarsa durduğu yerde,  Bir aşk ansızın biterse,  Ayna kırılırsa yüzünle birlikte,  Zamanıdır konuşmanın ölümden.  Bir çiçek olağanüstü güzellikte  Açıvermişse bir sabah,  Bir topal aksamadan yürümüşse,  Hadi gel ölümden konuşalım;  Yüzünü al basmış hasetçiden  Ve onun elindeki kuru değnek bile  Filizlenir sevgimizden.
Hangi yalnızlıktır iten seni bu sığ sulara  Hangi şekilsiz gerçek bağlayan ellerini  Kattığın bir acı gülüştür düştüğün korkulara  Kim baksa gözlerine görür beklediğini. Saçında bir tel vardır, o çağırır hüznü  Ellerindir yorulmuş, anlaşılmamış, nemli, soğuk  Bir rengi vardır dudaklarının saklayan gülüşünü  Ne zaman baksam gözlerine ağlar bir çocuk. Ne kadar gülsen ortada kırıklığın öyle gerçek  Sen bir sarılarda, bir yeşillerde, bir morlarda  Sanki bir kederdir ömrün hiç bitmeyecek. Kimbilir seni bekleyen kim şimdi o yollarda  Bilmediğim, görmediğin kim çıkacak o romanlardan  Bir masal kahramanı mı? Ki kalmış eski zamanlardan
İşte meyhane güzeli geldi,  bizi alacak, eve götürecek.  İşte geldi baharlar içinde,  Geldi yüzümüz gülsün diye,  içimiz açılsın, ışısın diye,  olalım diye genç ve taze.. İşte dağarcığını açtı  İşte belini sıktı.  İşte yayını kurdu.  İşte okunu yastı.  İşte yolumuzu vuracak.  İşte bizi yemek, yutmak için,  bin dereden su getirecek,  bir nice düzenler kuracak.. Ama durma gene yürü sen,  gölge kesil onun içinde boyuna.  Önünde ardında koş yuvarlan.  Sonunda taze bir fidan gibi  Kökümüzden söküp çıkaracaksa da bizi aldırma.  Mermer bir yürek varsa sende dostum, dayan! . Gene geldi işte gene geldi.  İşte o uzun ömür geldi.  Sultanların şahı geldi.  Gizli hazine geldi.  Cihanın canı geldi.  İşte güneş koç burcuna geldi,  Gülen yüzümüzü görmek için  yaradılış ağacının üstünde.
Hasretin kançanağı gözlerinde oturuyorsun;  seni soruyorum  hiçbir şey bilmiyorsun…. Hep bir çağlayan gibi senin sevdana aktım;  sen ise sularını kaçıran bir nehir gibi uzaktın.... Tükenişi bir aşkın,  bir nehrin tükenişine benzer.  Ne deniz olabildin,  ne nehir kalabildin.... Kendin ol, kendin ol…  Sen buysan başkası ol! . Buysan kederden öleceğim,  başkası olursan de kimi seveceğim? . /Ne Diyarbakır anladı beni ne de sen;  oysa ne çok sevdim ikinizi de bir bilsen.../
-I-  Senden ayrılıp sonra  Kavuşunca bu büyük güne  Gördüm, görmeye başlayınca  Herkesi neşe içinde.  Ve o akşam vaktinden beri  Bilirsin ya, hangisi  Dudaklarım daha bir güzel  Ve ayaklarım daha bir çevik şimdi.  Daha yeşil ağaçlar dallar ve çimen,  Duyumsayınca böyle  Ve su daha hoş serin  Üstüme dökününce.. -II-  Bana neşe verince sen  Düşünüyorum da bazen:  Şimdi ölebilirim diyorum işte  Ve hep mutlu kalırım böylece  Ta sonsuza dek.  Sen yaşlanınca sonra  Ve hatırlarsan beni  Görünürüm yine bugünkü gibi  Ve bir sevgilin olur senin de  Hala gencecik biri.. -III-  Yedi gülü var dalın  Altısını yel alır  Biri kalır geriye  O da bana adanır.  Yedi kez çağırırım seni  Altısında gelme kal  Ama yedincisinde söz ver  Tek bir sözcükle gel.. -IV-  Bir dal verdi sevdiğim  Üstünde sarı yapraklar.  Yıl desen,geçer gider  Sevdaysa yeni başlar.
Şimdi benim buzdan bir döşekte  Üç büklüm olmuş zavallı sevdam,  Üşüyorsa ölesiye yalnızlıktan;  Bil ki senin hep böyle güvensiz,  Yaşamdan korkar oluşundan.. İşte bunun için sevmiyorum seni.. Şimdi benim bir han avlusunda  Hiç bitmeyecek umutsuz kavgam,  Soluyorsa başı önde yorgunluktan;  Bil ki senin hep böyle umarsız,  Yarını göze alamayışından.. İşte bunun için sevmiycem seni.
Tırnağı pençe,dili ok,ağzı kan çukuru;  Yasak dedin mi, çözük kör nefsinin uçkuru...   1974
-I-. Art çocuk, Muhyiddin Çelebi,  Molla Fenari'nin kısık fitili;  Okuduğu her beyitten sonra  Gülsuyuyla yıkardı ağzını; . Kirlidir şiir; ve söz, atılmazsa zehirdir;  Bunu bilirdi;  Acı bir gölge geçerdi bakışından,  Mesir macununun içindeki çivit gibi.. Karısı yanındaydı hep,  Çocukluktan kalma  Ve artık değişmezlik kazanmış  Yanlış bilgi; . Odalarda ışıksız iki aslan  Derinliğine iki atla sevişirdi.. Kerbela yası hemen her zaman  Görünmez kılardı Mevlit sevincini; . Ölümü düşünen,  Daha doğrusu anımsayan yüzü  İlençler denizinde yüzerdi.. -II-. Dikenli tele takılmış çiçek,  Yüzyılımız çiçek diye seni getirdi.. Gökyüzüne çarpıp düşen kelebek,  Kumaşları mı diyeceksin şimdi? . -III-. Pencere silen kadınların  Uzaklarda bir yeri aynatmasından belli; . Giysilerden, bayraklardan, cenaze törenlerinden;  Ayakları dolaşan sandalyelerden; . Ağzı ağzına dolu telefonlardan  Gözleri bozuk paralardan. Saplantılı duvar saatlerinden  İçkilerin giderek küçülmesinden. Belli, iyi şeyler olmayacak.. -IV-. Meyvelerin turuncu aktığı oynak oluk,  Ayrımlar eşiği.. Merhaba tahıl,  Yolun bilgisi işte bitti! . Evreşe,  Tek türküsüyle varolan ela gözlü kasaba,  Bir çocuğum olsun isterdim senden.. Adını değiştirmişler senin de mi? . -V-. Bir şey var şu bizim durumumuz ona benziyor. Umarsızlığı yüceltmek mi desem?  Renkleri beklemek belki.... Makbule geçmeyen armağan  Ya da  Zindanda gökbilim öğrenimi.. Ya da  Satın alınmak  Ezgiler tarafından.. -VI-. Yakup Cemil'in  Kurşuna dizilmeden hemen önce  Üst üste içtiği  Ömründeki ilk üç sigara.. -VII-. Ölü duvağı,  Ak altın  Boz altın.. -VIII-. Kafes de, diyorlar, kuşu neden istesin ki! . Gözlerine mendil bağlamış hocalar.. Nerden mi öğrendim, gazeteden mi? . Karaköy altgeçidinde bekliyor  Şemsiyesini tüfek gibi asmış omzuna  Ölüm meleği.. -IX-. Yazı artık günbatımında  Yazı bize geldi.. -X-. Bir şey var  Balkonlar kollarını açmışlar  Ona sarılacaklar.
Uyu uyu yat uyu masallarını bırak  Uyan sen, karış karış toprakları uyandır.  Çiçek açsın her taraf sizinle revnak revnak  Uyan çocuğum, çalış, yaprakları uyandır.
Bırak dini-dindarı, sen ki dini bilmezsin  Uzaklara bakma hiç, sen kendini bilmezsin  Emirle dolaşırsın karanlık girdaplarda  Mazbut insan olmanın mihengini bilmezsin... 6 Kasım 2006/Vakit
Canımda damıttım  seni ey zulüm,  Sancısını  inceden  kum gibi taşıdığım...  Kasığımda  amerikan kemendi  bağıra bağıra  geceler boyu  kaskatı kesilip  kan işediğim...  Uzmandı  cellatlar  ve hin oğlu hin  akım kabloları  kıskaçlarıyla  bilenmiş azıları  buyruğunda  gangister  emperyalizmin...  Genede yıkamadılar  sökemediler  ve bozguna uğradılar  He canım  karşısında  Çırılçıplak yüreğin...
Canım kurban olsun senin yoluna,  Adı güzel, kendi güzel Muhammed,  Şefâat eyle bu kemter kuluna,  Adı güzel, kendi güzel Muhammed. Mü'min olanların çoktur cefâsı,  Ahirette olur zevk-u sefâsı,  On sekiz bin âlemin Mustafâ'sı,  Adı güzel, kendi güzel Muhammed. Yedi kat gökleri seyrân eyleyen,  Kûrsûnün üstünde cevlân eyleyen.  Mi'râcda ümmetin Hak’dan dileyen,  Adı güzel, kendi güzel Muhammed. Ol çâriyâr anın gökler yâridir,  Anı seven günahlardan beridir,  On sekiz bin âlemin serveridir,  Adı güzel, kendi güzel Muhammed. Aşık Yunus neyler iki cihânı sensiz,  Sen Hak Peygambersin şeksiz, gümânsız  Sana uymayanlar gider imânsız,  Adı güzel, kendi güzel Muhammed.
Bazan geçmiş günlerden kalanları anarım  Bir araya gelince hoş sessiz düşünceler;  Aradığım şeylerin yokluğuna yanarım. Gönlümü yitenlerle çektiğim yaslar deler:  Yaş bilmeyen gözlerim boğulur da yaşlara  Ölüm gecesindeki sevgili dostlar için  Depreşir yüreğimde nice kapanmış yara  Yitip gitmiş yüzlere inlerim için için.  Geçmiş yaslar yeniden beni yürekten vurur  Acıları saydıkça bir bir içim kan ağlar;  Gönlüm eski dertleri anıp çile doldurur.  Borcum bitmemiş gibi yine keder borcum var.. Ama sevgili dostum seni andım mı yeter:  Bütün yitenler döner bütün acılar biter.
Her yoksul biraz  parasız yatılılık taşır içinde  küçük şeylerdir mutlulukları  korkarlar büyük denizlerden. Her yoksulda biraz  dinbazlık vardır  bu yüzünden korkunç bencildirler  zalim ve korkaktırlar üstelik . Korkak bir müslümanım ilkin  gizli anlamlar arıyorum  karınca dualarında  ve gizli bir bir defter tutuyorum  ol müridliğimin hikâyesidir: . AHMET TELLİ
'İnsan insanın  Kurdudur' diyor  Bir düşünür  Ve ekliyor:  'Bellum omnium cantra omnes'  Yani  Yatkındır savaşa  Birbiriyle herkes... . Şu sonuç çıkar  Bu saptamadan:  Doğası gereği  Savaşçıdır insan... . Doğruluk payı  Var mı bu görüşte?  Yanlışlık var mı?  Varsa nerde?... . İnsan insanın  Kurduydu belki  Gerçek kurttan  Yokken farkı... . Onu kurttan  Ayıran özellik  Akıl olmalı  Ve üretkenlik . Ürününü  Emeğinin  Alırsan, sevinçle  Dolar yüreğin . Ve hele ortak bir  Yaratıysa bu  Daha da büyür  Mutluluğu . Oturursun  Aynı sofraya  Emektaş olmanın  Mutluluğuyla . Şimdi sormak  Gerekir yeniden  İnsan insanın kurdu mu gerçekten? . İnsan insanın  Kurduydu belki  Gerçekten kurttan  Yokken farkı . Ama gelişen  Bir şey var onda  Sevgiye, iyiye  Doğruluğa . Yaratırken  Emeğiyle  Yaratır çünkü  Kendini de... . Soruyu yeniden  Ve şöyle sormalı:  Sevgiye, iyiye  Barışa kim karşı? . Emeğinin  Hakkını alan  Ne çıkar umar  Savaştan? . Dünyayı ortakça  Kardeşçe üreten  Ne yarar umar  Kötülükten? . Şimdi değiştirip  Bu kavramları  Yeniden ve şöyle  Söylemek olası: . Emekçi insan var, barıştan yana  Dünyayı kardeşçe yaratan, üreten..  Ve kurtlar - savaşta çıkarları...  Vurarak, kırarak, ezerek sömüren
Ellerimin önündeki dallar da  Sarıldı yaprağa  Göremiyorum karşı yamacı  Erken mi yoldayım  Ben mi geciktim. Önümüzde bir çınar yükseliyor  Her gece atlılar geliyor ona  Destan söyleşip gidiyorlar  Esmerlikleri  Tutuşup kuruyan dudakları kalıyor sabaha. Dostum üşüyorum dedin  Üşüme  Korkuyorum -Korkma  Kaçıyorum -Kaçma  Ürperiyorum düşünceden -ürper. Sabah trafik  Çınara kim bakar  Kim geçer dallarından  Bahar mı geliyor  Komşunun balkonunda  Çamaşırlar renk rengarenk. Kızlar göğüslerini  Baharın ağacına  İlk açan çiçeğine  Dayadılar. Arılarla erkekler boğuşuyor  Arılarla uçan bütün çiçeklerle  Ayaklarında taşınan tozlarla  Akıyorlar alıp götürülürken  Yaprak evlerin içindeki dişiliklere. Dostum geç kaldın  Güneş ne gün doğacaksa  Söylediler duymadın geç kaldın  Otur ağla sonra soframda doy  Ekmek tut zeytin tat  Açlığını eğlerken sen  Bak nasıl ayçağın erleri  Savaşarak ve devirleri aşarak geldiler  Karanlığı karaladılar yolları tuttular  At tepmedeler. Bak nasıl savaşı bindiler. Gece çınara gelip söyleşip  Kelime ettiler söz bilediler  Zorun yamanı kolayladılar. Sahip olun taşa demire  Aleve  Küle bile
Evvel bu dergâhtan kısmet  Alır da var almaz da var  Tarikate kadem basıp  Gelir de var gelmez de var. Bazını almış destine  Hizmet ederdi dostuna  Ahd ile ikrar üstüne  Durur da var durmaz da var. Olayım der isen Hızır  İrfan defterine yazıl  Hak her yerde hazır nazır  Görür de var görmez de var. Hem bizim dolumuzdan  Çıkman sakın yolumuzdan  Pir Sultan'ım halimizden  Bilir de var bilmez de var
Bir gece Muhammet evde yatarken  Üç melek geldi de nida getirdi  Selman'ın şeklinde bir oğlan girdi  Ne güzel izzetle sala getirdi. Muhammet oğlana yerini verdi  Geçti oğlan seccadeye oturdu  Cebrail oğlandan nişan istedi  Zühre yıldızını alna getirdi. Bu oğlanın Ali olduğun bildiler  Aman mürvet deyü dara durdular  Özlerinden hayli sitem sordular  Cebrail Cennet'ten elma getirdi. Getirip elmayı terceman verdi  Şah eline alıp dört pare kıldı  Bir paresin Şah'ım nuş edip kandı  Üçünü melekler Hakk'a götürdü. Bak Bari Taala hoş nazar kıldı  Yed'iklim çar köşe Ali'ye verdi  Biri Düldül biri Zülfikar oldu  Fatma da Kanber'i ana götürdü. Pir Sultan'ım eydür gitti gelenler  Arayrp özünde gevher bulanlar  Muhammet Ali'yle arşa duranlar  Cümle melekleri ceme götürdü
Talan edilmiş bir ömrün  Haritasıyım ben  İyi okumalısın beni. Ne sevecen gülücüklerin  Gölgelediği yüzüm  Ne kırağı vurgunu başakların  Boyun eğişi  İşaret etmez beni  Ben hep al taylara vurgunum  Kahroluşum bundandır. Çünkü her nisan ayı geldiğinde  Yani erikler yeşerip  Şeftaliler tüylendiğinde  Bağ bozumu yaşıyorum. Usul usul düşüyor yanıma  Kollarım  Usul usul ayrılıp kopuyor gövdem  Ruhumdan  Şaha kalkışı düşüyor aklıma  Al taylı ayrılıkların  Vurup gidişi İstanbul’u yerden yere  Gidişi yani sıyırması eti kemiğinden. İyi okumalısın beni  Talan edilmiş bir ömrün haritasıyım ben  Ne Züleyha Züleyha sızlar kemiklerim  Ne ölüp giderim hasretinden  Hiç bir bıçak işlemez gövdeme  Burada böyle  Büküp kırılası boynumu  Yollarını beklerim Yakup’ca. Sen ise aldırmıyorsun  Kelimelerimin cam kırıklarında  Çırpınışına  Kahroluşum bundandır gülüm. Bir de  Yitip gidiyorsun uçurumlarında  Sanal akşamların  Ve darmadağın oluyor tozların uçuşuyor  Sık ağaçlı yerlerin göğünde  Uçuşuyorsun  Dağ doruklarının fırtınalarında  Seni nasıl toplayayım gülüm  Avuçlarımdan kan fışkırtıyor  Hırçın ve zalim  Dikenlerin. Ben seni nasıl toplayayım gülüm  Senden nasıl kopayım gülüm
270  Avcı yemi koydu ve bekledi sonra,  Avına Adem adı ekledi sonra,  Dünyada iyi, kötü her şeyi yapıp;  Suçu hep başkasına yükledi sonra!
Diyelim  ki sessiz gecede poyraz…. Sis çökmüş o heybetli dağlara;  yurdun  da kar altında, gözlerin gök-  yüzünde bir dolunay.. Diyelim ki sınamışsın uzaklığın ihanetini.  Seslere çarpmış sesin,  ama ulaşmamış hiçbir yere nefesin…. Diyelim ki şarabın dökülmüş, suların kesik,  bu hayat seni bir oyuncak sanıyor.. Diyelim ki sana çıldırmak yasak, sana ağlamak  yasak, yarın yasak, düş yasak.  Diyelim ki üşüyorsun kısacık bir ömrün sığınağında;  bir çay bile ısmarlamıyor hayat! . Diyelim ki lekesiz hiçbir şey kalmamış artık;  sis çökmüş güvendiğin dağlara.... Kederli bir süvari ol,   Orda, sen orda!   Bıkma atını mahmuzlamaktan,   bıkma bu puştlar panayırında   berrak nehirler aramaktan…. Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,   kalbindeki tomurcuğu bahara büyüt;   o tomurcuk düşlerinin yağmuruyla ıslansın.. Çünkü her insan bir limandır başucunda tekneler;   çünkü herkesin hüznü kocaman, aşkları dalgın…   Kimi kanıyor şahdamarından,   kimi bozgununda yetim dervişan,   kimi aşklarıyla, düşleriyle perişan…. Yamalı yerlerinden kanıyor hayat,   tutunduğun günlerinden soluyor hayat.   Bu yüzden salıver düşlerini kendi uğruna yansın,   salıver düşlerini ateşlere abansın! . Tutunduğun günlerinden solarken hayat,  bıkma atını mahmuzlamaktan;  bıkma sendeki insan için,  derin uçurumlar arşınlamaktan.... Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,  bir gün rüzgâr esecektir suların serinliğinden;  bir gün kırlangıçlar geçecektir göğün genişliğinden.. Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,  kalbindeki tomurcuğu bahara büyüt,  o tomurcuk düşlerinin yağmuruyla ıslansın;  çünkü senin de bir ütopyan varsa,  i n s a n s ı n…
Bitme, bak, içtim, yürüdüm, kederlendim  Denize girdim, üşüdüm, sana geldim.. Düş bitmeden sen bitme.  Bitmeden sevgi gitme…. Bitme! Bak, koştum, savruldum, hep örselendim.  Cıgara ziftlendim, ille de seni sevdim.  Uzaklarda öyle çok kederlendim.. Günler bitmeden bitme.  Bitmeden hasret gitme…. Bu yangın geceler, bu intihar.  Gidersen paramparça yüreğimde ağıtlar!  Bu dolunay gecenin göğsünü yarar.  Benim göğsümde de sana geniş bir yer var.. Düş bitmeden sen bitme.  Bitmeden sevgi gitme...
Öyle sofralar gördüm ki  İnsan kasları vardı tabaklarda. O eğik gövdeler önünde yalnızlık  Her şeyi birbirinden uzağa çarpıyordu  Bir kadın  Bir erkek. Gizlice soluyordu  Bir erkek av arkadaşından  Av durgunluğu gibi gösterip saklayarak  Kamışlıktaki sazların arasından  Ilık ve yapışkan fısıltıları  Ayırarak alarak  Urgan gibi bedenine doluyordu. Her şeye benzeyebilirken o  Hiçbir şey benzemezken ona. O ünlü borazan  Başlarsa saçlarımızın diplerinden  Üfürmeye. -Yırtıcı bir hayvan  Kimliği yapışır yakamıza. Bir erkek mi o  Göle yatmış bir güneş demetinde  O mor ışında  Bir köpek ölüsü gibi yatan. Hızla kayan  Yoksa bir yaban ördeği gölgesi mi
Ey sevgilim, nerelerde dolaşıyorsun böyle?  Geliyor seni candan seven aşığın dur onu dinle.  Elemi de, neşeyi de beste yapmış diline.  Uzaklaşma şirin yarim.  Yolculuklar, aşıkların buluşmasıyla nihayetlenir.  Her tanrı kulu bunu bilir. . Aşk nedir? Ahret demek değildir her halde.  Çınlamalıdır neşesi bu anın gene bu anın kahkahalarıyla  Çünkü ne olacağı yarının meçhulümüzdür hala,  Boş yere vakit geçirmekten artık yoktur bir salah:  Öyle ise gel öp beni, genç ve tatlı sevgilim,  Ömrü pek azdır gençliğin.
Sensin bu gönlümün yönü mekanı  Bende ar olmazdı sen olmasaydın  Ak nergizler sana aksın dağlarda  Balda sır olmazdı sen olmasaydın. Dağlardaki güneş doğmaz aleme  Buluttaki yağmur yağmaz aleme  Gönlümdeki güzel sığmaz aleme  Dünya dar olmazdı sen olmasaydın. Suru sırdan derler suyuma benim  El eyleyen çıkar toyuma benim  Elde güzel çokmuş neyime benim  Gözüm kör olmazdı sen olmasaydın. Kuşlar yuvasından uçar mıydı ki  Bulutlar yağmurdan kaçar mıydı ki  Yaylada çiçekler açar mıydı ki  Dağlar kar olmazdı sen olmasaydın. Dostlarım el oldu senin uğruna  Gözlerim sel oldu senin uğruna  Sefai'yim del oldu senin uğruna  Gurbet zor olmazdı sen olmasaydın
Sonbaharın serin esen rüzgarlarında  Sabahın güneşi, akşamın ayışığında  Arıyorum!  Kaybettim geceyi ve gündüzü. Yokluğun acıydı hançer misali  Sözlerin acıydı kurşun misali  Ahirette arar bulurum seni  Kendimi unutup unutmam seni
Niceleri namazda gaflet perendebazı;  Kurgulu oyuncakta kılar böyle namazı...   1978
Sular bizden akillidir, daha evvel görür aksami,  Iner havadan önce, karanliga,  Büyük bir balik gibi ortadan silinir,  Kaçisirken hayvanlar daga.. Sular bizden akillidir, memnun olur,  Sadece agaçlardan.  Baska insanlardan degil,  Bizi yalniz birakan.. Sular bizden akillidir, uyumaz,  Açar mavilige, iri gözlerini.  Ve bekler bir ölüm sirri içinde,  Kendi hayatinin yerini.
Bin dokuz yüz otuz dokuz:  Karanlıkların içinde  Ölülerle yaşıyoruz.. Puslu havayı sever kurt;  Kaplamakta gökyüzünü  Kurşundan ağır bir bulut.. Her şey uyuduğu zaman  Kıracak zincirlerini  Gecede uyanık duran.
Tohum saç, bitmezse toprak utansın!  Hedefe varmayan mızrak utansın! . Hey gidi Küheylan, koşmana bak sen!  Çatlarsan, doğuran kısrak utansın! . Eski çınar şimdi Noel ağacı;  Dallarda iğreti yaprak utansın! . Ustada kalırsa bu öksüz yapı,  Onu sürdürmeyen çırak utansın! . Ölümden ilerde varış dediğin,  Geride ne varsa bırak utansın! . Ey binbir tanede solmayan tek renk;  Bayraklaşamıyorsan bayrak utansın!
Ben giderim adım kalır  Dostlar beni hatırlasın..  Düğün olur bayram gelir  Dostlar beni hatırlasın.. . Can kafeste durmaz uçar  Dünya bir han konan göçer  Ay dolanır yıllar gecer  Dostlar beni hatırlasın.. . Can bedenden ayrılacak  Tütmez baca yanmaz ocak  Selam olsun kucak kucak  Dostlar beni hatırlasın.. . Ne gelsemdi ne giderdim  Günden güne arttı derdim  Garip kalır yerim yurdum  Dostlar beni hatırlasın.. . Açar solar türlü çiçek  Kimler gülmüş kim gülecek  Murad yalan ölüm gerçek  Dostlar beni hatırlasın... Gün ikindi akşam olur  Gör ki başa neler gelir  Veysel gider adı kalır  Dostlar beni hatırlasın.
İsm-i azam duasıdır  Hergiz usanılmaz imiş  Uçtu bülbül kafesinden  Göçen canlar dönmez imiş. Alay göçmüş yurd'uğradım  Bir acıkmış kurd'uğradım  Bir acayip derd'uğradım  Çekmeyenler bilmez imiş. Ezelidir gönül ezel  Olur bahçelerde gazel  Gel ahımı alma güzel  Bir ah yerde kalmaz imiş. Cevrilüben konan iller  Yaylamızdır Çamlıbel'ler  Bülbülün arzusu güller  Hüb açılan solmaz imiş. Pir Sultan'ım Emirzade  Gel sırrını verme yade  Gaziler fani dünyada  Pir ağlatan gülmez imiş
Denizin bir gülüşünü arıyor çocuklar ellerinde oltaları  Geçmişin günün geleceğin yükünü üstünde  Pul pul taşıyan balıkları  Denizin bir gülüşünü yakalıyor çocuklar ellerinde oltaları. Karaköy 1960
Sen, her gün köşe başlarında  Yırtık urbanla kirli ellerinle  Avuç açan, sefil insan.. İnan yok farkımız birbirimizden.  Sen belki tüm yaşamınca dilenecek;  Beklediğin beş kuruşu biri vermezse,  Ötekinden isteyeceksin.. Ama ben, tüm yaşamım boyunca  Tek bir kez dilendim,  Bir acımasız kalbin sevdası ile alevlendim.  Öylesine boş öylesine açık kaldı ki elim,  Yemin ettim bir daha dilenmeyeceğim.
Eylüldü... Bembeyaz gemi dönüyordu  Gitgide büyüyordu gövdesi, direkleri  Üşümüş, özlemli yolcular vardı güvertede  Birer deniz feneri misali gözbebekleri. Adam rıhtımdaydı, gemi yanaştı  Atıldı ipler, uzatıldı merdivenler  Ansızın karıştı birbirine  Bekletenler, bekleyenler. Çoğaldı adamın mağrur gözlerinde  Biriktirdiği acı ayların  Birden karışıverdi yüzü  Gittiği gibi dönmemişti kadın. Adam hayretle baktı merdivenlere  Böyle kavuşmak beklemek kadar zordu  Gitti kadın kolunda bir başkasıyla  Adam yine yalnızdı, adam ağlıyordu.
Mevzuatlar kısıyor hakikatin sesini  Kulaklar sağırlaştı, lisanlar kör ve topal  Zorbalar talan etti adalet ilkesini  Dert yükü ağırlaştı, vicdanlar kör ve topal.... 11.02.2009
Ey eski ölüler kalkın mezardan  Dünyayı bir daha görün de gidin.  O günler mi berbat yoksa bugün mü  Biz değil...siz karar verin de gidin.
yollara sular dökün,  bahçelere müjdeler edin,  bahar kokuları geliyor,  o geliyor, o  Ay parçamız, sevgilimiz, yarimiz geliyor.. Yol verin, açılın, savulun.  Beri durun, beri.  Yüzü apaydınlık, akpak,  bastığı yeri ardında gündüzler gibi bırakarak  O geliyor, o.  Ay parçamız, sevgilimiz, yarimiz geliyor.. Gökler yeryüzünü kapladı, örttü bir anda.  Bir anda dört yanı misk gibi bir koku sardı.  Bir anda bir velvele, bir kıyamet koptu cihanda.  O geliyor, o.  Ay parçamız, sevgilimiz, yarimiz geliyor.. Bir anda can geldi bağlara, bağlar ışıdı.  Bir anda açıldı baktı bağlara gözler.  Bir anda bizde ne gam kaldı, ne dert kaldı, ne keder.  O geliyor, o.  Ay parçamız, sevgilimiz, yarimiz geliyor.. Yayından fırladı ok.  Hedefe ha vardı, ha varacak.  Bahçeler selama durdu.  Selviler ayağa kalktı.  Çayır çimen yollara düştü.  İşte konca, ata binmiş geliyor.  Biz ne duruyoruz,  O geliyor, o.  Ay parçamız, sevgilimiz, yarimiz geliyor.. Sen bizim yöremize gelirsen göreceksin, ey şems,  Huyumuz sadece susmak olmuş bizim, susmak.  Senin güzel gözlerinçin işte canım pusuda.  Rahatım kaçtı benim,  geceleri uykum kalmadı gitti ama,  bak işte o güzel günler yola çıkmış geliyor.
Bir gün gelecek, oh diyecek insanoğlu:  Silahları bırakın, artık ihtiyaç kalmadı!  Güzel yıllar gelecek birbiri ardınca.  Çıkaracaklar depodan silahları bir gün,  Bakacaklar ki paslanmış hepsi.. Ben de atılmak isterdim,açıkçası,  son okurumun elinden.  Son insan olsun o, yeter ki,  köpeklerin ısırdığı son insan!
Kardeşim Fatîn Hoca’ya. Köprü’den çok geçerim; hem ne kadar geçtimse,  Beni sevk etmedi bir kerrecik olsun ye’se,  Ne Halîc’in o yosun çehreli miskin suları;  Ne onun hilkate küsmüş gibi durgun kenarı!  Herkesin hissi bir olmaz. Meselâ karşıdaki,  Sâhilin, başbaşa vermiş, düşünen, pis, eski,  Ağlamış yüzlü, sakîl evleri durdukça, sizin,  İçinizden acı şeyler geçecek hep... Lâkin,  Bak benim öyle değil... Siz de biraz şâir olun:  Meselâ, geçtiğiniz yalpa yapan tahta yolun,  Cedd-i merhûmu aceb sal mı demekten ne çıkar?  Geliniz farz edelim biz bunu: Sâbih bulvar!  Köprüler asma imiş Avrupa âfâkında...  Varsın olsun, o da bir şey mi? Bizim Şark’ın da,  Böyle daldırma olur... Hem açınız âsârı,  Köprünün nerde görülmüş, hani, tahte’l-bahrı?  Anladım: Ben ne kadar şi’re özensem de, demek,  Seni, ey sevgili kàri’, bu telâkkî, pek pek,  Azıcık güldürecek... Yoksa öbür yanda, hazin,  Bin hakîkat sırıtırken kıyısından denizin,  Diyeceksin ki: «Hayâlin yeri yoktur... Boşuna! »  Ya şu timsâl-i İlâhî de mi gitmez hoşuna? . Öyle ta’zîb-i nigâh eyleme bedbîn olarak,  Bırak etrâfı da, karşında duran ma’bede bak:  Başka bir sâhile gehvâre-i emvâcından,  Böyle şeh-dâne çıkarmış mı yakınlarda zaman?  Ne seher-pâre-i san’at ki ezelden mahmûr...  Leb-i deryâdan uçan bir ebedî hande-i nûr!  Sanki ummân-ı bekànın ezelî bir mevci,  Yükselirken göğe donmuş da kesilmiş inci!  Bu güher-pârenin eb’âd-ı semâvîsinde,  Yorulan dîdelerin hâke neden insin de,  Levse dalsın yeniden? Etme, yazıktır, olmaz;  Garba tevcîh ediver, gel onu sen şimdi biraz:  Dur da, Ma’bûd’una yükselmek için, ilme basan  Ma’bedin hâlini gör, işte serâpâ îman!  Yüce dağlar gibi, âfâka döşerken sâye,  O, bekàdan daha câzib kesilen, âbideye,  Bir nazar zevk-i bedî’îni yeter tatmîne...  Durma öyleyse, urûc et o ziyâ âlemine.  O ziyâ âlemi bilmez ki karanlık ne demek;  O semâvî yuva kirlenmedi, kirlenmeyecek.  Onu i’lâ eden etmiş ebediyyen i’lâ.  Etse dünyâları tûfan gibi levs istîlâ,  Bu, semâlarda yüzen, şâhikanın pâk eteği,  Karşıdan seyredecektir o taşan mezbeleyi.  Yerin altında sinen zelzeleler fışkırsın,  Yerin üstünde ne bulduysa devirsin, kırsın;  Hakkı son sadme-i kahrıyle bitirsin isyan;  Edebin şimdiki ma’nâsına densin «hezeyan»;  Kalmasın, hâsılı, altüst olarak hissiyyât,  Ne yüreklerde şehâmet, ne şehâmette hayât;  Yine kürsî-i mehîbinde Süleymâniyye,  Kalacak, doğruluğun yerdeki tek yurdu diye.. Yıkılır bir gün olur medreseler, ma’bedler;  En temiz yerleri en kirli ayaklar çiğner;  Beşeriyyet yeni bir din tanıyıp ilhâdı,  Beşerin hâfızasından silinir Hakk’ın adı;  Gömülür hufre-i târîhe me’âlî... Lâkin  Yine tek bir taşı düşmez şu Hudâ lânesinin;  Yine insanlığa nâ-mahrem olan bîgâne,  Bu harîmin ebediyyen giremez sînesine;  Yine yâdındaki Mevlâ’yı şu dört tane menâr,  Kalbe merbût birer dil gibi eyler ikrâr;  Yine mâzîye gömülmez bu muazzam çehre:  Leş değildir ki atılsın o umûmî kabre! . Şimdi ey sevgili kàri’, azıcık vaktin eğer,  Varsa -memnûn olacaksın- beni ta’kîb ediver.  Gireriz koynuna, düşsek bile şâyed yorgun,  Karşıdan baktığımız heykel-i nûrânûrun.  Göreceksin: O harîmin ebedî zıllinde,  San’atin rûhunu seyyâl bulut şeklinde.  «Gördüğüm var...» deme! Gel bir de berâber görelim.  Nereden? Haydi Şadırvan Kapısı’ndan girelim:. Bir musanna’ kemer, üstünde kurulmuş Tevhîd;  Daha üstünde bir âyet ki: Hudâ’dan te’yîd,  Emr-i mevkùt-i salâtın bize kat’iyyetine.  Şöyle bir baktı mı insan, kapının hey’etine,  Evvelâ her iki yandan oluyor çehre-nümûn:  Mütenâzır iki mihrâb, iki âzâde sütûn.  Sonra göz yükseliyor doğru yarım kubbelere,  Ki dayanmış biri sağdan, biri soldan kemere.  İstalâktitle donanmış o hazin sîneleri,  Okşayıp nûr-i nazar, geçti mi artık ileri,  Geliyor kısmen açılmış iki heybetli kanat,  Ki te’ârîci, telâfîfi ne müdhiş san’at!  Sanki Mevlâ mütefekkir, kocaman bir beyni,  Açıvermiş bize göstermek için her yerini.  Görüyor şimdi nazar girdi mi derhal içeri:  Aynı eb’âd ile tesbît edilen kubbeleri.  Avlunun sâha-i üryânına bin sâye-i nûr  Döşeyen bunca kemerlerle sütunlarda, vakùr  Bir tenâzur yoruyor görmek için irkileni.  Yalınız iç kapının üstüne yükseltileni,  -Mutlaka medhali göstermek için olmalı ki-  Bir siyâk üzre atılmış, sıralanmış öteki  Kubbelerden daha yüksek, daha vâsi’ duruyor.  Aynı heybetli kanatlar göze tekrar vuruyor.  Aşar aşmaz eşiğinden bu musanna’ bâbın,  Şu yarım kubbe -ki pîrâyesidir mihrâbın-  Çarpıyor çeşm-i temâşâya, asıl kubbe değil.  Buna eş lâzım, evet olmamak olmaz kàbil.  Yoksa ihmâl edilir şey mi tenâzur burada?  İşte tam ondaki eb’âda nazîr eb’âda,  Semt-i re’sinde duran aynı da mâlik, hele bak!  «Bu yarım kubbeler elbette açık durmayacak,  Mutlaka birleşecektir» diye beş hatve kadar  Atıverdin mi, görür kubbeyi hayretle nazar...  Ki dayanmış sanacaksın o yarım kubbelere.  Ama pek doğru değil... Karşıki dört yekpâre  Gıranittir taşıyan başları üstünde onu.  Kahramanlar ki asırlar bükemez bir kolunu! . Ma’bedin şimdiki ta’rîfe bakarsak, az çok,  Müstatîl olması îcâb edecek! Öyle mi? Yok!  Şu, sütunlar ana dîvârına bağlanmak için,  Ara yerlerden atılmış müteaddid kemerin,  Konarak sırtına şâhin gibi durmakta olan,  Kubbeler yok mu ya? Onlar buna vermez meydan.  Nerden îcâb ediyor sonra bu âvâre zehab?  O kadar ince tutulmuş ki tenâzurda hesab:  Hâricen kubbenin üstünden inen hatt-ı mümâs,  Ediyor her iki cânibde tamâmiyle temâs,  Tarafeynindeki san’atli yarım kubbelere.. Artık ey sevgili kàri’, gel otur orta yere,  Cebhe dîvârına bak, camlara bak, minbere bak;  Sonra mihrâb ile mahfillere, kürsîlere bak.  İşte her cebhede, her yerde demâdem görünen,  Lâkin esrâra bürünmüş gibi mübhem görünen,  Seni bîtâb-ı telakkî bırakan âyâtın,  Kalarak mülhem-i âvâresi hissiyyâtın,  Dalgalansın da denizler gibi kalbinde celâl;  Görmesin dîdelerin reng-i sivâ, reng-i zılâl!  Vecde gel; vahdete dal, âlem-i kesretten uzak...  Yalınız Sâni’i gör; san’ati, masnû’u bırak!  Ben de bir yer bularak şöylece tenhâ dalayım,  Varlığımdan geçeyim, mahv-ı temâşâ kalayım.. Ma’bedin cebhe cidârındaki loş pencereler,  Güneşin sırtına bir ince tül atmış, esmer,  Mütemâdî sağıyor dâhile bir gölgeli nûr.  O inen perde-i seyyâl arasından manzûr,  Koca bir mahşer-i îman ki ezelden medhûş...  Sîneler vecd ile pür-cûş, dudaklar hâmûş!  Diz çöküp mermerin üstünde yalın kat hasıra,  Bekliyor hepsi münâcâtı: Onun şimdi sıra.  Esiyor cevv-i mehîbinde bu vahdet-zârın,  Ebedî nefha-i rahmet ki, o binlerce yığın,  Gölge şeklindeki eşbâha teayyün veriyor:  Tepeden tırnağa zerrât-ı vücûd ürperiyor.  İnliyor nâle-i gayret der ü dîvârından,  Dâr duydukça gelen sayhayı deyyârından.  Rûhlar yanmada bî-tâb-ı tecellî kalarak,  Dîdeler nâ-mütenâhî, ebedî müstağrak.  Âkıbet, başladı mahfilde hazin bir feryâd;  Yeniden coştu eninlerle o bî-hûş eb’âd.  Bir de baktım ki: O her saftan uzanmış kollar,  Varacak sanki yarıp boşluğu Mevlâ’ya kadar!  Şimdi üç bin kişinin sîne-i ma’sûmundan,  Kopan «âmîn» sadâsıyle icâbet-lerzan!  Sonra, bir okşanarak titreyen ellerle cibâh;  Döndü kürsîye o âvâre cemâ’at nâgâh.. Kimdi kürsîdeki? Bir bilmediğim pîr amma,  Hiç de bîgâne değil kalbe o câzib sîmâ.  Bembeyaz lihye-i pâkiyle, beyaz destârı,  O mehîb alnı, o pek mûnis olan dîdârı,  Her taraftan kuşatıp, bedri saran hâle gibi,  Ne şehâmet, ne melâhat veriyor, yâ Rabbi!  Hele gözler iki mihrâk-ı semâvîdir ki:  Bir şuâıyla alevlendiriyor idrâki.  Âh o gözlerden inen huzme-i nûrânûrun,  Bağlı her târ-ı füsunkârına bin rûh-i zebun! . — Beni kürsîde görüp, va’zedecek sanmayınız;  Ulemâdan değilim, şeklime aldanmayınız!  Dînin ahkâmını zâten fukahânız söyler,  Anlatırlar size bir müşkiliniz varsa eğer.  Bana siz âlem-i İslâm’ı sorun, söyleyeyim;  Çünkü hiçbir yeri yok gezmediğim, görmediğim.  Şark-ı Aksâ’dan alın, Mağrib-i Aksâ’ya kadar,  Müslüman yurdunu baştan başa kaç devrim var!  Beni yormuştu bu yıllarca süren yolculuğun,  Daha başlangıcı... Lâkin, gebereydim yorgun,  O zaman belki devâm eyleyemezdim yoluma;  Yoksa ârâm edemezdim. Bana zîrâ «Durma,  Yürü, azminde devâm et...» diye vermezdi aman,  Bir sadâ benliğimin fışkırıp a’mâkından.  O sadâ işte benim gayret-i dîniyyemdir,  Coşuvermez mi, içim sanki yanardağ kesilir;  Yeniden davranırım, eğlenemem bir yerde.  Ne cihan kaygusu derman bu devâsız derde;  Ne de can, sonra filân duygusu engel, heyhat!  Can, cihan hepsi de boş, «gâye»dedir varsa hayat.. Bir zamanlar yine İstanbul’a gelmiştim ben.  Hâle baktıkça fakat, ümmetin âtîsinden,  Pek derin ye’se düşüp Rusya’ya geçtim tekrar.  Geçmeseydim edeceklerdi ya zâten icbar!  Sığmıyor en büyük endâzeye işler artık;  Saltanat nâmına, din nâmına bin maskaralık.... Ne felâket, ne rezâletti o devrin hâli!  Başta bir kukla, bütün milletin istikbâli,  İki üç kuklacının keyfine mahkûm olmuş:  Bir siyâset ki didiklerdi, emînim, Karakuş!  Nerde bir maskara sivrilse, hayâsızlara pîr,  Haydi Mâbeyn-i Hümâyûn’a! ... Ya bâlâ, ya vezîr!  Ümmetin hâline baktım ki: Yürekler yarası!  Ne bir ekmek yedirir iş; ne de ekmek parası.  Kışla yok, dâire yok, medrese yok, mektep yok;  Ne kılıç var, ne kalem... Her ne sorarsan, hep yok!  Kalmamış terbiye askerde. Nasıl kalsın ki?  Birinin ömrü mülâzımlıkta geçerken öteki,  Daha mektepte iken tayy-ı merâtible ferîk!  Bir müşirlik mi var? Allâhu veliyyü’t-tevfîk!  Hele ilmiyye bayâğdan da aşağ bir turşu!  Bâb-ı Fetvâ denilen dâire ümmî koğuşu.  Anne karnından icâzetlidir, ecdâda çeker;  Yürüsün, bir de sarık, al sana kàdîasker!  Vükelâ neydi ya? Curnalcı, müzevvir, âdî;  Ne Hudâ korkusu bilmiş, ne utanmış ebedî,  Güç okur, hiç yazamaz bir sürü hırsız çetesi...  Hani, can sağlığıdır doğrusu bundan ötesi!  Belki üç beş kişi olsun bulur irşâd ederim,  Diye etrâfa bakındımsa da, endîşelerim  İnkılâb eyledi bir nâmütenâhî ye’se,  Görünüp sûret-i haktan kimi söylettimse.  Ekseriyyet kafasız; varsa biraz beyni olan:  «Bu hükûmet şu ahâlîye biçilmiş kaftan!  Kime dert anlatacaksın? Hadi anlat şimdi...  Ben mi kaldım, neme lâzım! » diyerek yan çizdi.  Hüsn-i zanneylediğim bir iki fâzıl hocanın,  İstedim fikrini açmak; dedim: «Artık uyanın!  Memleket mahvoluyor, din de berâber gidiyor;  Size Kur’an, bakınız sâde uzaktan mı diyor? »  — Memleket mahvolacak, olmayacak... Baştakiler,  Düşünürler ona mevcûd ise bir çâre eğer.  Gelelim dîne: Ne mümkün çalışıp kurtarmak?  Bede’e’d-dînu garîben... sözü elbet çıkacak.  Dediler. Yoklayayım şimdi avâmın da biraz,  Nedir efkârı, dedim. Hey gidi vurdum duymaz!  Öyle dalgın ki, meğer Sûr’unu İsrâfîl’in,  İşitip, yattığı yerden azıcık silkinsin!  Yürüyor, altı çürük toprağa gelmiş, seyyar  Bir mezarlık gibi: Her nâsiye bir seng-i mezar!  Duymamış kaygı denen duyguyu vicdânında.  Okunur her birinin cebhe-i hüsrânında,  «Ne gelenden haberim var, ne gidenden haberim;  Serserî kevne gelelden beri sersem gezerim! »  Eskiden kalma bu söz, sanki o cansız beyinin,  Doğmadan rahmet-i Mevlâ’ya göçüp gittiğinin,  Dest-i kudretle yazılmış ezelî hâtırası!  «Geliyor rûhun için Fâtiha çekmek sırası;  Yazık ey millet-i merhûme! » dedikten sonra;  Atladım Rusya’ya gitmekte olan bir vapura.. O zaman Rusya’da hâkimdi yaman bir tazyik...  Zulmü sevdirmek için var mı ya bir başka tarik?  Düşünen her kafanın mutlak ezilmekti sonu!  Medenî Avrupa, bilmem, niye görmezdi bunu?  Süngü, kurşun gibi kestirme ölümlerle ölen;  Yâhud işkenceler altında ecelsiz gömülen:  Ne soluk var, ne ışık var, ne otur var, ne durak,  İki üç yüz kulaç altında zemînin, çıplak,  Aç, susuz işletilen kanları donmuş canlar,  Size milyonla desem, fazlası yok, eksiği var!  Bilmiyorlar ki bu şiddetlerin olmaz hükmü:  Göz yılar önce, fakat, sonra kanıksar ölümü.  Sanıyorlar kafa kesmekle, beyin ezmekle,  Fikr-i hürriyyet ölür. Hey gidi şaşkın hazele!  Daha kuvvetleniyor kanla sulanmış toprak:  Ekilen gövdelerin hepsi yarın fışkıracak!  Hangi ma’sûmun olur hûnu bu dünyâda heder?  Yoksa kànûn-i İlâhî’yi de yırtar mı beşer?  Evvelâ gizlice bir matba’a te’sîs ettim;  Beş on öksüz bularak basmacılık öğrettim.  Kalemim çokça pürüzlüydü, fakat çâresi ne?  Sonra, bilmem kimin üslûbu avâmın nesine!  Dilimin döndüğü şîveyle bütün gün yazdım;  Okuyanlar o kadar çoktu ki hiç ummazdım.  Usta âsârını verdikçe çocuklar bastı;  Altı ay geçti, bizim matba’anın çıktı adı.  Göğsü îmanlı beş on tâne fedâî gelerek,  Dediler: «Sen ne basarsan, onu tevzî’ edecek  Vâsıtan işte biziz; korkulacak şey yoktur...  Para lâzımsa da bildir ki verenler bulunur.»  Bir cerîdeyle hemen başlayıverdim va’za.  Zâten en başlıca yol halkı budur îkàza.  Medeniyyetteki insanlar için matbûât,  Şimdi kürsîlerin en yükseği, lâkin, heyhât,  Sizde hiç böyle değil, belki tamâmen aksi:  En fenâ bir cereyan gösteriyor en iyisi.  Müslüman unsuru az çok uyanıktır orada;  Biz de ancak bunu tezyîd ediyorduk arada.  Parasızlıktı bidâyette işin korkulusu…  Ağniyâ altını bezletti etekler dolusu...  Açtık oldukça güzel medreseler, mektepler;  Okuyup yazmayı ta’mîme çalıştık yer yer.  Tatar’ın yüzde bugün altmışı hakkıyle okur;  Rusların halbuki nisbetleri gâyet dûndur.  Ağniyâ, zannederim, sizde de az çok olacak...  Şu kadar var ki, çürük tahtaya basmazlar ayak!  Fukarânız kılıyor, aklına geldikçe namaz;  Ağniyânızda da, hiç yoksa, zekât olsa biraz.  Şöyle dursun bu temennîye kulak vermeleri,  Sadr-ı a’zam paşanız fitre alır, sunsa biri! . Sonra zenginlerimiz: «Haydi gidin, fen getirin.»  Diye, her isteyenin şahsına bilmem kaç bin  Ruble tahsîs ile sevkeylediler Avrupa’ya;  Pek fedâkâr idi hemşehrilerim doğrusu ya.  Bu giden kàfileden birçoğu cidden tahsîl  Ederek döndü. Fakat geldi ki üç beş de sefîl,  Hepsinin nâmını telvîse bi-hakkın yetti...  Gönderenler ne peşîmân oluyorlar şimdi!  Hiç unutmam ki, cömerdin biri, hem zengin adam,  Beni yüzdürdü nihâyette şu sözlerle: «İmam,  Günde on kerre gelip istediniz hep verdim.  Yine vermezsem eğer millet için, nâ-merdim.  Yalınız, ehline gitsin bu emekler... Olur a,  İş bizim Avrupa yârânına benzer sonra!  Hâli ıslâh edecekler, diyerek kaç senedir,  Bekleyip durduğumuz zübbelerin tavrı nedir?  Geldi bir tânesi akşam, hezeyanlar kustu!  Dövüyordum, bereket versin, edebsiz sustu.  Bir selâmet yolu varmış... O da neymiş: Mutlak,  Dîni kökten kazımak, sonra, evet, Ruslaşmak!  O zaman iş bitecekmiş... O zaman kızlarımız,  Şu, tutundukları gâyet kaba, pek ma’nâsız  Örtüden sıyrılacak... Sonra da erkeklerden,  Analık ilmini tahsîl edecekmiş... Zâten,  Müslümanlar o sebepten bu sefâlette imiş:  Ki kadın «sosyete» bilmezmiş, esârette imiş!  Din için, millet için iş görecek alçağa bak:  Dîni pâmâl edecek, milleti Ruslaştıracak!  Bunu Moskof da yapar, şimdi rızâ gösterelim;  Başka bir ma’rifetin varsa haber ver görelim!  Al okut, Avrupa tahsîli desinler, gönder,  Servetinden bölerek nâ-mütenâhî para ver;  Sonra bir bak ki: Meğer karga imiş beslediğin!  Hem nasıl karga? Değil öyle senin bellediğin!  Sâde bir fuhşumuz eksikti, evet, Ruslardan...  Onu ikmâl ediverdik mi, bizimdir meydan!  Kızımın iffeti batmakta rezîlin gözüne...  Acırım tükrüğe billâhi tükürsem yüzüne!  Demiş olsaydı eğer: «Kızlara mektep lâzım...  Şu kadar vermelisin.» Kahrolayım kaçmazdım.  Elverir sardığımız bunları halkın başına...  Ben mezârımda, huzûr istiyorum, anladın a!  Biraz insâfa gelin, öyle ya artık ne demek?  Zengin olduk diye, lâ’net satın almak mı gerek? ». İşte biz böyle didinmekte, çalışmakta iken,  Bir sabah üç tanıdık, seslenerek percereden,  Dediler: «Şimdi hükûmet basacak matba’anı...  Durmanın vakti değildir. Hadi kaldır tabanı! »  Bir işâretle çocuklar çekilip tâ geriye,  Daldılar hepsi birer sesleri çıkmaz deliğe,  Onların nevbeti geçmiş, sıra gelmişti bana:  Yolu tuttum yalınız doğruca Türkistan’a.  Gece gündüz yürüdüm bulmak için Taşkend’i;  Geçtiğim yerleri ta’dâda mahal yok şimdi.  Uzanıp sonra Buhârâ’ya, Semerkand’e kadar;  Eski Dünyâ’da bakındım ki ne âlemler var?  Sormayın gördüğüm âlemleri, hiç söylemeyim:  Yâdı temkînimi sarsar da kan ağlar yüreğim.  O Buhârâ, o mübârek, o muazzam toprak;  Zilletin koynuna girmiş uyuyor müstağrak!  İbni Sînâ’ları yüzlerce doğurmuş iklîm,  Tek çocuk vermiyor âgûşuna ilmin, ne akîm!  O rasad-hâne-i dünyâ, o Semerkand bile;  Öyle dalmış ki hurâfâta o mâzîsiyle:  Ay tutulmuş, «Kovalım şeytanı kalkın! » diyerek,  Dümbelek çalmada binlerce kadın, kız, erkek!  Bu havâlîde cehâlet ne kadar çoksa, nifâk,  Daha salgın, daha dehşetli... Umûmen ahlâk,  -«Pek bozuk» az gelecek- nâmütenâhî düşkün!  Öyle murdârını görmekte ki insan fuhşün;  Bırakın söylenemez: Mevki’imiz câmi’dir;  Başka yer olsa da tafsîle hayâ mâni’dir.  Ya ta’assubları? Hiç sorma, nasıl maskaraca?  O, uzun hırkasının yenleri yerlerde, hoca,  Hem bakarsın eşi yok dîne teaddîsinde,  Hem ne söylersen olur dîni hemen rencîde!  Milletin hayrı için her ne düşünsen: Bid’at;  Şer’i tağyîr ile, terzîl ise -hâşâ- Sünnet!  Ne Hudâ’dan sıkılırlar, ne de Peygamber’den.  Bu ilimsiz hocalardan, bu beyinsizlerden  Çekecek memleketin hâli ne olmaz, düşünün!  Sayısız medrese var gerçi Buhârâ’da bugün...  Okunandan ne haber? On para etmez fenler,  Ne bu dünyâda soran var, ne de ukbâda geçer!  Üdebâ doğrusu pek çok, kimi görsen: Şâir.  Yalınız, şi’rine mevzû iki şeyden biridir:  Koca millet! Edebiyyâtı ya oğlan, ya karı...  Nefs-i emmâre hizâsında henüz duyguları!  Sonra tenkîde giriş: Hepsi tasavvufla dolu:  Var mı sûfiyyede bilmem ki ibâhiyye kolu?  İçilir, türlü şenâ’atler olur, bî-pervâ;  Hâfız’ın ortada Dîvân’ı kitâbü’l-fetvâ!  «Gönül incitme de keyfin neyi isterse becer! »  Urefâ mesleği; a’lâ, hem ucuz, hem de şeker!  Şu kadar var ki şebâbında ufak bir gayret  Başlamış... Bir gün olup parlayacaktır elbet.  O zaman işte şu toprak yeniden işlenerek,  Bu filizler gibi binlerle fidan besleyecek.  Çin’de, Mançurya’da din bir görenek, başka değil.  Müslüman unsuru gâyet geri, gâyet câhil.  Acabâ meyl-i teâlî ne demek onlarca?  «Böyle gördük dedemizden» sesi milyonlarca  Kafadan aynı tehevvürle bakarsın, çıkıyor!  Arş-ı âmâli bu ses tâ temelinden yıkıyor.  Görenek hem yalınız Çin’de mi salgın; nerde!  Hep musâb âlem-i İslâm o devâsız derde.  Getirin Mağrib-i Aksâ’daki bir müslümanı;  Bir de Çin Sûru’nun altında uzanmış yatanı;  Dinleyin her birinin rûhunu: Mutlak gelecek,  «Böyle gördük dedemizden! » sesi titrek, titrek!  «Böyle gördük dedemizden! » sözü dînen merdûd;  Acabâ sâha-i tatbîki neden nâ-mahdûd?  Çünkü biz bilmiyoruz dîni. Evet, bilseydik,  Çâre yok, gösteremezdik bu kadar sersemlik.  «Böyle gördük dedemizden! » diye izmihlâli  Boylayan bir sürü milletlerin olsun hâli,  İbret olmaz bize, her gün okuruz ezber de!  Yoksa, bir maksad aranmaz mı bu âyetlerde?  Lâfzı muhkem yalınız, anlaşılan, Kur’ân’ın:  Çünkü kaydında değil hiçbirimiz ma’nânın:  Ya açar Nazm-ı Celîl’in, bakarız yaprağına;  Yâhud üfler geçeriz bir ölünün toprağına.  İnmemiştir hele Kur’ân, bunu hakkıyle bilin,  Ne mezarlıkta okunmak, ne de fal bakmak için!  Bu havâlîdekiler pek yaya kalmış dince;  Öyle Kur’ân okuyorlar ki: Sanırsın Çince!  Bütün âdetleri âyîn-i Mecûsî’ye karîb;  Bir şehâdet getirirler, o da oldukça garîb.  Yalınız, hepsi de hürmetle anar nâmınızı.  Hiç unutmam, sarılıp hırkama bir Çinli kızı,  Ne diyor anlamadım, söyledi birçok şeyler;  Sonra me’yûs olarak ağladı... Bîçâre meğer,  Bana Sultân’ı sorarmış da, «Nasıldır? » dermiş;  Yol yakın olsa imiş, gelmeyi isterlermiş!  Sorunuz, şimdi Japonlar da nasıl millettir?  Onu tasvîre zafer-yâb olamam, hayrettir!  Şu kadar söyleyeyim: Dîn-i mübînin orada,  Rûh-i feyyâzı yayılmış, yalınız şekli Buda.  Siz gidin, safvet-i İslâm’ı Japonlarda görün!  O küçük boylu, büyük milletin efrâdı bugün,  Müslümanlık’taki erkânı siyânette ferîd;  Müslüman denmek için eksiği ancak tevhîd.  Doğruluk, ahde vefâ, va’de sadâkat, şefkat;  Âcizin hakkını i’lâya samîmî gayret;  En ufak şeyle kanâ’at, çoğa kudret varken;  Yine ifrât ile vermek, veren eller darken;  Kimsenin ırzına, nâmûsuna yan bakmayarak,  Yedi kat ellerin evlâdını kardeş tanımak;  «Öleceksin! » denilen noktada merdâne sebat;  Yeri gelsin, gülerek, oynayarak terk-i hayat;  İhtirâsât-ı husûsiyyeyi söyletmeyerek,  Nef’-i şahsîyi umûmunkine kurbân etmek;  Daha bunlar gibi çok nâdire gördüm orada...  Âdem’in en temiz ahfâdına mâlik bir ada.  Medeniyyet girebilmiş yalınız fenniyle...  O da sâhiplerinin lâhik olan izniyle.  Dikilip sâhile binlerce basîret, im’ân;  Ne kadar maskaralık varsa kovulmuş kapıdan!  Garb’ın eşyâsı, eğer kıymeti hâizse yürür;  Moda şeklinde gelen seyyie gümrükte çürür!  Gece gündüz açık evler, kapılar mandalsız;  Herkesin sandığı meydanda, bilinmez hırsız.  Ya o mahviyyeti insan göremez bir yerde...  «Togo»nun umduğunuz tavrı mı vardır?  Nerde! «Gidelim! » der, götürür; sonra gelip tâ yanıma;  Çay boşaltırdı ben içtikçe hemen fincanıma.  Müslümanlık, sanırım parlayacaktır orada;  Sâde Osmanlılar’ın gayreti lâzım arada.  Misyonerler, gece gündüz yeri devretmedeler,  Ulemâ vahy-i İlâhî’yi mi bilmem, bekler? . Hind’i baştan başa gezmekti murâdım, lâkin,  Nerde olsam, beni ta’kîbi yüzünden polisin,  Tâkatim bitti de vazgeçmede muztar kaldım;  Kaldım amma yine her mahfile az çok daldım!  Besliyormuş, bereket versin, o iklîm-i kadîm,  «Rahmetullâh»a muâdil daha yüzlerce hakîm,  Rûh-i edyânı görür, hikmet-i Kur’ân’ı bilir  Ulemâ var ki: Huzûrunda bugün Garp eğilir.  Hele hayran kalır insan yetişen gençlere de:  Bunların birçoğu tahsîl eder İngiltere’de;  Sonra dindaşlarının rûhu olur, kalbi olur,  Çünkü azminden, ölüm çıksa, o dönmez, sokulur.  Öyle maymun gibi taklîde özenmek bilmez;  Hiss-i milliyyeti sağlamdır onun, eksilmez.  Garb’ın almışsa herif, ilmini almış yalnız,  Bakıyorsun: Eli san’atli, fakat, tırnaksız!  Fuhşu yok, içkisi yok, himmeti yüksek, gözü tok;  Şer’-i ma’sûma olan hürmeti bizlerden çok.  Böyle evlâd okutan milletin istikbâli,  Haklıdır almaya âgûşuna istiklâli.  Yarın olmazsa, öbür gün alacaktır mutlak...  Uzak olmuş ne çıkar? Var ya bir âtî ona bak! . Haydarâbâd’a giderken, beni teşyîe gelen  Mîzebânın ne hazin çıktı şu ses kalbinden:  «Âh biz hayra yarar unsur-i îman değiliz...  Hind’in İslâm’ını pek Türk’e kıyâs etmeyiniz.  Onların rûh-i şehâmetle coşan kanları var;  Bizde yok öyle samîmî asabiyyet, o damar.  Bu ağır zillete ukbâya kadar mahkûmuz...  Duymuyor çektiği hüsranları zîrâ çoğumuz!  Varsa ümmîdimiz Osmanlılar’ın şevketidir.  Onu bir kerre işitsek... Bu sa’âdet yetişir.». Beni ağlattı herif. Lâkin onun genç oğlu,  Dedi: «Yok, öyle değil; sîne-i millette dolu,  Galeyân emrine âmâde, hamiyyetli yürek;  Şu kadar var ki henüz kendini göstermeyecek.  Geçiyor şimdi esâretle deyip eyyâmı,  Müslümanlar gibi mâzîsi büyük bir kavmi,  Ebedî zillete mahkûm edemem doğrusu ben.  Daha bîçâre miyiz yoksa Mecûsîlerden?  Diyeceksin ki: Asırlarca sefîlâne hayat,  Söndürür meyl-i me’âlîyi nihâyet... Heyhat!  Göz yumulmakla kör olmaz; külün altında ateş,  Ne kadar kalsa bunalmaz: Hele bir aç, hele eş!  Şunu öğretti ki İngiltere tahsîli bana:  Milletin, memleketin böyle sefîl olmasına  Bir sebep varsa, havâssın geriden bakmasıdır...  Yoksa, Şark’ın bu zekî unsuru her feyzi alır.  Müslümanlık gibi, mâhiyyeti cidden yüksek,  Sonra, vicdanları bir nefhada tehyîc edecek,  Dîn-i fıtrîdeki bir milleti irşâda ne var?  Daha yüksek mi aceb Şark’ı ezen fıtratlar,  Kàbiliyyetçe? Hayır, ben buna aslâ kanmam.  Adam ister yalınız etmeye bir kavmi adam!  Doğru yol işte budur, gel, diye sen bir yürü de,  O zaman bak ne koşanlar göreceksin sürüde!  Evvelâ beynine bir fikr-i nezîh aşlayarak;  Hangi bir müslümanın göğsüne tuttumsa kulak;  Şunu duydum ki: Onun, hiç sesi çıkmaz, kalbi,  En temiz hissile vurmakta çocuk kalbi gibi.  Sîneler gayzını fâş etmeye dursun varsın;  Vakti gelsin, o zaman var mı yürek, anlarsın! »  Haydarâbâd’a yetiştim ki, bütün Hindistan,  «Verdi Kànûn-i Esâsî’yi nihâyet Sultan! »  Diye birdenbire çalkandı. İnan, kàbil mi?  Hiç o binlerce havâtır kemirirken içimi,  Bir cılız «belki! » nasıl hepsini tenkîl etsin?  Ansızın başladı beynimde ümîdin, ye’sin,  Doğduğumdan beri hiç görmediğim bir harbi...  O ne müdhiş helecanlardı aman yâ Rabbi!  Verdi Kànûn-i Esâsî... Bu, çıkar rü’yâ mı?  Yok canım öyle değil: Milletin istirhâmı,  Şekl-i tehdîd alıvermiş, o da muztar kalmış...  Hangi millet acabâ? Her ne işitsen yanlış.  Cûşa geldikçe fakat aynı terâneyle cihan,  Görür oldum dönen işlerde yedu’llâhı nihan.  Bu ne şâhın işi, yâ Rab, ne sipâhın kârı...  Bu senin kudretinin havsala-çâk esrârı!  Yurdumun gülmeyen evlâdını artık güldür...  Ağladım sonra çocuklar gibi hüngür hüngür.  Azıcık rûhuma, a’sâbıma geldikte sükûn,  Döndü vaz’iyyeti birdenbire, baktım, yolumun:  Bir gün evvel yetişip dalmak için sînenize,  Boyladım sâhili, sâhilden açıldım denize.. Gemi enginde iken bende de engindi hayâl;  Kevser içmiş sofunun hâline benzer bir hâl!  Ömrü haybetle cehennemde geçen hâne-harâb,  Verseler cenneti şaşkın gibi çekmez ya azâb;  Ben de rûhumdaki zulmetleri artık koğdum;  En büyük hasmım olan ye’si nihâyet boğdum.  Bahr-i Umman’da henüz çalkanıyormuş tekne...  Attı hülyâ beni tâ Marmara sâhillerine!  Görüyordum, iki üç bin mil açıktan bakarak,  Şu sizin kapkara İstanbul’u, kardan daha ak.  Parlıyor alnı uzaktan ayın on dördü gibi;  Gülüyor: İşvesinin câzibeler müncezibi.  Ne gezer şimdi o zillet, o sefâlet? Heyhât!  Bu ne müdhiş azamet, oh, ne müdhiş dârât!  Sayısız mektep açılmış: Kadın, erkek okuyor;  İşliyor fabrikalar, yerli kumaşlar dokuyor.  Gece gündüz basıyor millete nâfi’ âsâr;  Âdetâ matba’alar bir uyumaz hizmetkâr.  Mülkü baştan başa i’mâr edecek şirketler;  Halkın irşâdına hâdim yeni cem’iyyetler,  Durmayıp iş buluyor, gösteriyor, uğraşıyor;  Gemiler sâhile boydan boya servet taşıyor.... Hasır üstünde bu rü’yâları görmekte iken,  İki mel’un gözün altında ayıldım birden:  Müslüman düşmanı bir Rus tanırım çoktandır...  Nerde görsem, kaçarım, çiftelidir çünkü katır!  Hele Osmanlılar’ın nâmı anıldıkça biter;  Ne eyer kàbil olur sırtına vurmak, ne semer!  Rusya’dayken beni gördükçe gelir, derdi: «İmam,  Oku sen yoksa işin... Öldü sizin Hasta Adam!  Çıkmıyor vâris-i meşrû’u da bizden başka...»  Beni kaç kerreler ağlattı bu hınzırca şaka!  Yine lâhavle deyip geçmede kaldım muztar;  Çünkü altüst olacak bunca tasavvurlar var...  İşte hülyâlarımın canlı yerindeyken, of,  Nüksedip karşıma çıkmaz mı o illet Moskof!  Gözlerim çoktan açık olmasa, derdim: Kâbûs...  İyi amma nereden bitti bu kurnaz câsûs?  Ayak üstünde dikilmiş, gözümün tâ içine  Bakıyor, hem de o şimşek gibi gözlerle yine! . — Çelebim, gel bakalım, gel... Dikilip durma, çay iç...  Hasta canlandı, ne dersin? Bunu ummazdın a hiç...  Kahraman milleti gördün ya: Biraz silkindi,  Leş yiyen kargaların sesleri birden dindi!  Eski sevdâları, kàbilse, unutsun Ruslar...  — Ne dedin? Anlamadım! Hey gidi hülyâcı Tatar!  Kahraman milleti gördün... dediğin Türkler mi?  Sana söylersem eğer, şimdi, düşündüklerimi,  Ebediyyen bu hayâlâta vedâ eylersin.  — Ya senin votkacılardan mı hayır beklersin?  — Hasta canlandı, o iş bitti, diyorsun; heyhat!  Olamaz böyle sefîl ümmet için hakk-ı hayat.  Duyulan nağme-i hürriyyet onun son nefesi!  Yaşamaz yoksa emîn ol ki bu barbar çetesi,  Medenî Avrupa’nın dâmen-i irfânında;  Asya’nın belki o kumluk Arabistân’ında,  Lâşe hâlindeki bir devlete vardır medfen.... Anlıyordum ki: Herif çatlayacak ye’sinden.  İntikàmın olamaz böyle müsâid sırası,  Diye; nerdeyse bulup hasmımın artık yarası,  Başladım deşmeye. Lâkin bu cedel başlayalı,  Dinliyormuş bizi şâhin gibi bir Afganlı.  Vâkıâ Rusça konuştuk, yine külhâni, fakat,  Seslerin tavrına çoktandır edermiş dikkat.  Çay semâverlerinin hepsini birden yıkarak,  Rus’u gırtlaklayıvermez mi? Aman, etme, bırak!  Demeden şaşkını yağmur gibi ıslattı hacı!  Ne tuhaftır ki: Zuhûr etmedi bir da’vâcı.  Etse zâten ne çıkar? Hak zıpırındır yalnız;  Dövülen mahkemelerden kovulur, çünkü cılız!  Bir de İstanbul’a geldim ki: Bütün çarşı, pazar  Na’radan çalkanıyor! Öyle ya... Hürriyyet var!  Galeyan geldi mi, mantık savuşurmuş...  Doğru:Vardı aklından o gün her kimi gördümse zoru.  Kimse farkında değil, anlaşılan, yaptığının;  Kafalar tütsülü hülyâ ile, gözler kızgın.  Sanki zincirdekiler hep boşanıp zincirden,  Yıkıvermiş de tımarhâneyi çıkmış birden!  Zurnalar şehrin ahâlîsini takmış peşine;  Yedisinden tutarak tâ dayanın yetmişine!  Eli bayraklı alaylar yürüyor dört geçeli;  En ağır başlısının bir zili eksik, belli!  Ötüyor her taşın üstünde birer dilli düdük.  Dinliyor kaplamış etrâfını yüzlerce hödük!  Kim ne söylerse, hemen el vurup alkışlanacak...  — Yaşasın!  — Kim yaşasın?  — Ömrü olan.  — Şak! Şak! Şak!  Ne devâirde hükûmet, ne ahâlîde bir iş!  Ne sanâyi’, ne maârif, ne alış var, ne veriş.  Çamlıbel sanki şehir: Zâbıta yok, râbıta yok;  Aksa kan sel gibi, bir dindirecek vâsıta yok.  «Zevk-i hürriyyeti onlar daha çok anlamalı»  Diye mekteplilerin mektebi tekmil kapalı!  İlmi tazyîk ile ta’lîm, o da bir istibdâd...  Haydi öyleyse çocuklar, ebediyyen âzâd!  Nutka gelmiş öte dursun hocalar bir yandan...  Sahneden sahneye koşmakta bütün şâkirdan.  Kör çıban neşterin altında nasıl patlarsa,  Hep ağızlar deşilip, kimde ne cevher varsa,  Saçıyor ortaya, ister temiz, ister kirli;  Kalmıyor kimseciğin muzmeri artık gizli.  Dalkavuk devri değil, eski kasâid yerine,  Üdebânız ana avrat sövüyor birbirine!  Türlü adlarla çıkan nâ-mütenâhî gazete,  Ayrılık tohmunu bol bol atıyor memlekete.  İt yetiştirmek için toprağı gâyet münbit  Bularak, fuhş ekiyor salma gezen bir sürü it!  Yürüyor dîne beş on maskara, alkışlanıyor,  Nesl-i hâzır bunu hürriyyet-i vicdan sanıyor!  Kadın, erkek koşuyor borç ederek Avrupa’ya...  Sapa düşmekte sizin şıklara, zannım, Asya!  Hakk’a tefvîz ile üç tâne yetişmiş kızını;  Taşıyanlar bile varmış buradan baldızını,  Analık ilmi için Pâris’e, yüksünmeyerek...  Yük ağır, ecri de nisbetle azîm olsa gerek! . Şüphesiz yıktı o hülyâları meşhûdâtım...  Ama ben kendimi bir müddet için aldattım:  Galeyandır... Galeyan geldi mi kalmaz mantık...  Su bulanmazsa durulmaz... Hele sabret azıcık...  İyi, lâkin ne kadar beklemiş olsan, işler,  Eskisinden daha berbâd, iyileşmek ne gezer!  Vatanın tâkati yoktur yeniden ihmâle:  Dolu dizgin gidiyor baksana izmihlâle!  Ey cemâat, uyanın, elverir artık uyku!  Yok mu sizlerde vatan nâmına hiçbir duygu?  Düşmeden pençesinin altına istikbâlin,  Biliniz kadrini hürriyyetin, istiklâlin.  Söyletip başka memâlikteki mahkûmîni...  Hâkimiyyet ne imiş, öğreniniz kıymetini.  Yoksa, onsuz ne şu dünyâ kalır İslâm’a, ne din...  Kuşatır millet-i mahkûmeyi hüsrân-ı mübin.  Müslümanlık sizi gâyet sıkı, gâyet sağlam,  Bağlamak lâzım iken, anlamadım, anlayamam,  Ayrılık hissi nasıl girdi sizin beyninize?  Fikr-i kavmiyyeti şeytan mı sokan zihninize?  Birbirinden müteferrik bu kadar akvâmı,  Aynı milliyyetin altında tutan İslâm’ı,  Temelinden yıkacak zelzele kavmiyyettir.  Bunu bir lâhza unutmak ebedî haybettir.  Arnavutluk’la, Araplık’la bu millet yürümez..  Son siyâset ise Türklük, o siyâset yürümez.  Sizi bir âile efrâdı yaratmış Yaradan;  Kaldırın ayrılık esbâbını artık aradan.  Siz bu da’vâda iken yoksa, iyâzen-billâh,  Ecnebîler olacak sâhibi mülkün nâgâh.  Diye dursun atalar: «Kal’a, içinden alınır.»  Yok ki hiçbir işiten... Millet-i merhûme sağır!  Bir değil mahvedilen devlet-i İslâmiyye...  Girdiler aynı siyâsetle bütün makbereye.  Girmeden tefrika bir millete, düşman giremez;  Toplu vurdukça yürekler onu top sindiremez.  Bırakın eski hükûmetleri, meydandakiler  Yetişir, şöyle bakıp ibret alan varsa eğer.  İşte Fas, işte Tunus, işte Cezâyir, gitti.  İşte Îrân’ı da taksîm ediyorlar şimdi.  Bu da gâyetle tabî’î, koşanındır meydan;  Yaşamak hakkını kuvvetliye vermiş Yaradan.  Müslüman, fırka belâsıyle zebun bir kavmi,  Medenî Avrupa üç lokma edip yutmaz mı?  Ey cemâat, yeter Allâh için olsun, uyanın...  Sesi pek müdhiş öter sonra kulaklarda çanın!  Arzı oynattı yerinden yıkılırken Îran...  Belki bir kıl bile ürpermedi sizden, bu ne kan!  Hiç sıkılmaz mısınız Hazret-i Peygamber’den,  Ki uzaklardaki bir mü’mini incitse diken,  Kalb-i pâkinde duyarmış o musîbetten acı?  Sizden elbette olur rûh-i Nebî da’vâcı.  Ey cemâat, uyanın! Yoksa, hemen gün batacak.  Uyanın! Korkuyorum: Leyl-i nedâmet çatacak.  Ne vapurlarla trenler sizi bîdâr etti!  Ne de toplar bu derin uykuya bir kâr etti!  Sizi kim kaldıracak, Sûr’u mu İsrâfîl’in?  Etmeyin... Memleketin hâli fenâlaştı...  Gelin! Gelin Allâh için olsun ki zaman buhranlı;  Perdenin arkası -Mevlâ bilir amma- kanlı!  Siz ki son lem’a-i ümmîdisiniz İslâm’ın,  Dayanın gayzına artık medenî akvâmın!  Şimdilik sulha sebep ordunuzun kuvvetidir;  Bir de vaz’iyyet-i mülkiyyenizin kıymetidir.  Bu tezebzüble o kuvvet de fakat sarsılacak...  Çünkü isyanları bastırmaya me’mûr ancak!  Ordu mâdâm ki efrâdını milletten alır;  Milletin keşmekeşinden nasıl âzâde kalır?  Öyledir, memleketin hâli düzelmezse eğer,  Kışlalar evlere, asker de ahâlîye döner!  Durmasın sonra kazan kaldıradursun ordu,  Düşmanın safları çiğner bu mukaddes yurdu.  Enbiyâ yurdu bu toprak; şühedâ burcu bu yer;  Bir yıkık türbesinin üstüne Mevlâ titrer!  Dışı baştanbaşa bir nesl-i kerîmin yâdı;  İçi boydan boya milyonla şehîd ecsâdı.  Öyle meşbû’-i şehâdet ki bu öksüz toprak:  Oh, bir sıksa adam otları, kan fışkıracak!  Böyle bir yurdu elinden çıkaran nesl-i sefil,  Yerin üstünde muhakkar, yerin altında rezil!  Hem vatan gitti mi, yoktur size bir başka vatan;  Çünkü mîrasyedi sâil kovulur her kapıdan!  Göçebeyken koca bir devlete kurmuş bünyâd;  Çerge hâlinde mi görsün sizi kalkıp ecdâd?  «Çerge hâlinde...» dedim... Korkarım ondan da tebâh:  Saltanat devrilecek olsa, iyâzen-billâh,  Öyle iğrenç olacak âkıbetin manzarası!  Ki tasavvur bile vicdanlar için yüz karası!  Azıcık bilmek için kadrini istiklâlin,  Bakınız çehre-i meş’ûmuna izmihlâlin:  Yarılıp sanki zemin uğrayıvermiş, yer yer,  Bin sefîl ordu ki efrâdı: Bütün âileler.  Hepsi aç, bir paralar yok, kadın erkek çıplak;  Sokağın ortası ev, kaldırımın sırtı yatak!  Geziyor çiğneyerek bunları yüzlerce köpek,  Satılık cevher-i nâmûs arıyor: Kâr edecek!  Sen işin yoksa namaz kılmak için mescid ara...  Kimi câmi’lerin artık kocaman bir opera;  Kiminin göğsüne Haç, boynuna takmışlar çan,  Kimi olmuş balo vermek için a’lâ meydan!  Vuruyor bando şu karşımda duran minberde;  O, sizin secdeye baş koyduğunuz, mermerde,  Dişi, erkek, bir alay murdar ayak dans ediyor;  İşveler, kahkahalar kubbeyi gümbürdetiyor!  Avlu baştan başa binlerce dilenciyle dolu...  Eski sâhipleri mülkün kapamışlar da yolu,  El açıp yalvarıyorlar yeni sâhiplerine!  ..........................................................  ..........................................................  ........................................................... Bu sizin ağlamanız benzedi bir dîgerine:  Endülüs tâcı elinden alınan bahtı kara,  Savuşurken, o güzel mülkü verip ağyâra,  Tırmanır bir kayanın sırtına, etrâfa bakar.  Bırakıp çıktığı cennet gibi zümrüt ovalar,  Başlar ağlatmaya bîçâreyi hüngür hüngür!  Karşıdan Vâlide Sultan bunu pek haklı görür,  Der ki: «Çarpışmadın erkek gibi düşmanlarla;  Şimdi, hiç yoksa, kadınlar gibi olsun ağla! ». Bırakın mâtemi, yâhu! Bırakın feryâdı;  Ağlamak fâide verseydi, babam kalkardı!  Göz yaşından ne çıkarmış? Niye ter dökmediniz?  Bâri müstakbeli kurtarmaya bir azm ediniz.  Ye’se hiç düşmeyecek zerrece îmânı olan;  Sâde siz derdi bulun, sonra kolaydır derman.. Sizde erbâb-ı tefekkürle avâmın arası  Pek açık. İşte budur bence vücûdun yarası.  Milletin beyni sayarsak mütefekkir kısmı,  Bilmemiz lâzım olur halkı da elbet cismi.  Bir cemâat ki dimâğında dönen hissiyyât,  Cismin a’sâbına gelmez, durur âheng-i hayât;  Felcin a’râzını göstermeye başlar a’zâ.  Böyle bir bünye için vermeli her hükme rızâ.. Mütefekkir geçinenler ne diyor sizde bakın:  «Medeniyyette teâlîsi umûmen Şark’ın,  Yalınız bir yolu ta’kîb ederek kàbildir;  Başka yollarda selâmet gözeten gâfildir.  Bakarak hangi zeminden yürümüş Avrupalı,  Aynı izden sağa, yâhud sola hiç sapmamalı.  Garb’ın efkârını mâl etmeli Şark’ın beyni;  Duygular çıkmalı hep aynı kalıptan; ya’ni:  İçtimâî, edebî, hâsılı her mes’elede,  Garb’ı taklîd edemezsek, ne desek beyhûde.  Bir de din kaydını kaldırmalı, zîrâ o belâ,  Bütün esbâb-ı terakkîmize engel hâlâ! ». Gelelim şimdi, ne merkezde avâmın hissi...  Şüphe yoktur ki tamâmiyle bu fikrin aksi:  Görenek neyse, onun hükmüne münkàd olarak,  Garb’ın efkârını, âsârını düşman tanımak;  Yenilik nâmına vahy inse kabûl eylememek.  Şöyle dursun o teceddüd ki dışardan gelecek,  Kendi milliyyetinin kendi muhîtinde doğan,  Yerli, hem haklı teceddüdlere hattâ udvan!  Müşterek hissi budur işte avâmın sizde.. Mütefekkirleriniz tuttuğu yanlış izde,  Öyle saplandı ki aldırmadı bir başkasına.  Hiç o gitsin de dönüp bakmayarak arkasına,  Nâsın efkârı -ki efkâr-ı umûmiyye odur-  Gitmesin kendi yolundan... Bu nasıl kàbil olur?  Açılıp gitgide artık iki hizbin arası,  Pek tabî’î olarak geldi nizâın sırası.  Yıldırımlar gibi indikçe «beyin»den şiddet,  Bir yanardağ gibi fışkırdı «yürek»ten nefret.  Öyle müdhiş ki husûmet: Mütefekkir tabaka,  Her ne söylerse fenâ gelmede artık halka;  Hem onun zıddını yapmak ebedî mu’tâdı.  Bir felâket bu gidiş... Lâkin işin berbâdı:  Mütefekkir geçinenlerdeki taşkınlıktan,  Geldi efkâr-ı umûmiyyeye mühlik bir zan:  «Bu fesâdın başı hep fen okumaktır.» dediler;  Onu mahvetmeye kalkıştılar artık bu sefer.  Niye ilmin adı yok koskoca millette bugün?  Çünkü efkâr-ı umûmiyye aleyhinde bütün;  Çünkü yerleşmek için gezdiği yerlerde fünûn,  Önce gâyetle büyük hürmet arar, sonra sükûn.  Asr-ı hâzırda geçen fenlere sâhip denecek,  Bir adam var mı yetişmiş içinizden, bir tek?  Mütefennin tanılan üç kişinin kıymeti de,  Münhasır anlamadan, dinlemeden taklîde.  Kim mesâîsini bir gâyeye vardırdı, hani?  Gösterin pâye-i tahkîke teâlî edeni?  Nazariyyâta boğulmakla geçen ömre yazık;  Amelî kıymetidir kıymeti ilmin artık.  Bu hakîkatleri lâkin kim okur, kim dinler?  Sivrilen zübbelerin hepsi beş on söz beller,  Düşünür «Dîni nasıl yıkmalı bunlarla? » diye.  Böyle bir maksad için çok bile i’dâdiyye!  Üdebânız hele gâyetle bayağ mahlûkàt...  Halkı irşâd edecek öyle mi bunlar? Heyhât!  Kimi Garb’ın yalınız fuhşuna hasbî simsar;  Kimi, Îran malı der, köhne alır, hurda satar!  Eski dîvanlarınız dopdolu oğlanla şarab;  Biradan, fâhişeden başka nedir şi’r-i şebab?  Serserî: Hiç birinin mesleği yok, meşrebi yok;  Feylesof hepsi; fakat pek çoğunun mektebi yok!  Şimdi Allâh’a söver... Sonra biraz bol para ver:  Hiç utanmaz, Protestanlara zangoçluk eder!  O benim en ebedî hasmım olan Rusya bile,  Hakkı teslîm edelim! Hiç de değildir böyle.  Mütefenninleri tâ keşfe kadar tırmanıyor;  Edebiyyâtı anıldıkça zemin çalkanıyor.  Kudretim yetse eğer, on yedisinden yukarı,  Üdebâ nâmına kim varsa, huduttan dışarı  Atarım taktırarak boynuna bah-nâmesini;  Okuyan yaftayı elbette çıkarmaz sesini.  Sonra bir tarz-ı telâfî bulurum: -gerçi garib-  Konturat akdederek Rusya’dan on onbeş edib,  Getirir, yazdırırım millet için birçok eser! . Gâlibâ bahsi değiştirdi bu müz’ic sözler...  Nerde kaldıktı? Evet, ortada bir pis uçurum,  Var ki, günden güne dehşetleniyor, korkuyorum,  -Kapatılmazsa gelip bir yere şâyet efkâr-  Olmasın millet-i merhûmeye bir kanlı mezâr.  Hem o hüsrân-ı müebbeddeki mes’ûliyyet,  Mütefekkirlere râci’ kalacaktır elbet.  Başı boş kaldı mı, zîrâ, şaşırıp ber-mu’tâd,  Bulamaz kendiliğinden yolu aslâ efrâd.  Yalınız gösterilen yol tutacak yolsa gider;  Hissidir çünkü onun azmine dâim rehber.  Mütefekkirleriniz anlamıyorlar sanırım,  Ki çemenzâr-ı terakkîde atılmış her adım,  Değişir büsbütün akvâma, cemâ’âte göre;  Başka bir kavmin izinden yürümek, çok kerre,  Âdetâ mühlik olur; sonra ne var, her millet,  Gözetir seyr-i tekâmülde birer ayrı cihet.  Bir de hâtırlamıyorlar ki, umûmen beşerin,  Dâimâ koştuğu son maksada yükselmek için;  Tutacak silsile akvâma değildir hep bir;  Belki her millet için ancak o «mâhiyyet»tir,  Ki kopar kendisinin rûh-i umûmîsinden.  Şimdi, bir kavmin içinden mütefekkir geçinen  Zümre, evvelce bu «mâhiyyet»i takdîr ederek,  Sonra kaç safhası mevcûd ise tenvîr ederek,  Çekecek oldu mu önden o İlâhî feneri;  Arkasından da cemâat yürür artık ileri.  Rûhudur çünkü karanlıkta elinden yedecek,  Yolcu şaşkın mı ki dursun, mütemâdî gidecek.. Mütefekkirleriniz dîni de hiç anlamamış;  Rûh-i İslâm’ı telâkkîleri gâyet yanlış.  Sanıyorlar ki: Terakkîye tahammül edemez;  Asrın âsâr-ı kemâliyle tekâmül edemez.  Bilmiyorlar ki: Ulûmun ezelî dâyesidir,  Beşerin bir gün olup yükselecek pâyesidir.  Mündemic sîne-i sâfında bütün insanlık...  Bunu teslîm eder insâfı olanlar azıcık.  Müslüman unsuru gâyet mütedennî, doğru,  Şu kadar var ki değildir bu, onun mahzûru.  «Müslümanlık» denilen rûh-i İlâhî, arasak,  «Müslümânız» diyen insan yığınından ne uzak!  Dîni tedkîk edeceksek, dönelim haydi geri;  Alalım neş’et-i İslâm’a yakın bir devri:  O ne dehşetli terakkî, o ne müdhiş sür’at!  Öyle bir hârika gösterdi mi insâniyyet?  Devr-i fetrette kalan, hem de asırlarca kalan;  Vahşetin, gılzetin a’mâkına daldıkça dalan;  Gömerek dipdiri evlâdını kum çöllerine,  Bunda bir neşve duyan hiss-i nedâmet yerine!  Önce dağdan getirip yonttuğu taş parçasını,  Sonra hâlik tanıyan bir sürü vahşî yığını;  Nasıl olmuş da, otuz yılda otuz bin senelik  Bir terakkî ile dünyâya kesilmiş mâlik?  Nasıl olmuş da o fâzıl medeniyyet, o kemâl,  Böyle bir kavmin içinden doğuvermiş derhâl?  Nasıl olmuş da zuhûr eyleyebilmiş Sıddîk!  Nereden gelmiş o Haydar’daki irfân-ı amîk?  Önce dehşetli zıpırken, nasıl olmuş da, Ömer,  Sonra bir adle sarılmış ki: Değil kâr-ı beşer?  Hâil olsaydı terakkîye eğer Şer’-i mübîn,  Devr-i mes’ûd-kudûmuyle giren Asr-ı Güzîn,  En büyük bir medeniyyetle mi eylerdi zuhûr?  Mündemic olmasa rûhunda onun nâ-mahsûr  Bir tekâmül, o kadar hârika nerden doğacak? . Mütefekkirleriniz, anlaşılan, pek korkak,  Yâhud ahmak... İkisinden bilemem hangisidir?  Sanıyorlar ki: «Bugün Avrupa tekmil kâfir.  Mütedeyyin görünürsek, diyecekler, barbar!  “Libri pansör” geçinirsek, değişir belki nazar.». Şark’ı baştan başa yıllarca dolaştım, gezdim;  Hem de oldukça görürdüm... Kafa gezdirmezdim!  Bu Arap’mış, bu Acem’miş, bu Tatar’mış, demedim.  Müslüman unsurunun hepsini gördüm kendim.  Küçük âdemlerinin rûhunu tedkîk ettim.  Büyük âdemlerinin fikrini ta’mîk ettim.  İstedim sonra, neden böyle Japonlar yüksek?  Nedir esbâb-ı terakkîsi? Yakından görmek.  Bu uzun boylu mesâî, bu uzun boylu sefer,  Bir kanâat verecekmiş bana dünyâda meğer.  O kanâat da şudur:. Sırr-ı terakkînizi siz,  Başka yerlerde taharrîye heveslenmeyiniz.  Onu kendinde bulur yükselecek bir millet;  Çünkü her noktada taklîd ile sökmez hareket.  Alınız ilmini Garb’ın, alınız san’atini;  Veriniz hem de mesâînize son sür’atini.  Çünkü kàbil değil artık yaşamak bunlarsız;  Çünkü milliyyeti yok san’atin, ilmin; yalnız,  İyi hâtırda tutun ettiğim ihtârı demin:  Bütün edvâr-ı terakkîyi yarıp geçmek için,  Kendi «mâhiyyet-i rûhiyye»niz olsun kılavuz.  Çünkü beyhûdedir ümmîd-i selâmet onsuz.. Sonra, dikkatlere şâyân olacak bir şey var:  İnkişâfâtını bir milletin erbâb-ı nazar,  Kocaman bir ağacın tıpkı çiçeklenmesine,  Benzetirler ki, hakîkat, ne büyük söz bilene!  Bu muazzam ağacın gövdesi baştan aşağı;  Sayısız kökleri, tekmil dalı, tekmil budağı;  Milletin sîne-i mâzîsine merbut, oradan  Uzanıp gelmededir... Öyle yaratmış Yaradan.  Bir cemâat ki: Nihâyet ona gelmez de iyi,  Ağacın hey’et-i mecmûası, yâhud çiçeği,  Ta gider, sîne-i milletten urup hâke serer;  Milletin kendi olur işte o baltayla heder!  İnkişâf etmesi âtîde de pek zordur onun:  Çünkü meydanda kalan kütle yığınlarca odun!  Hastalanmışsa ağaç, gösteriniz bir bilene;  Bir de en çok köke baksın o bakan kimse yine.  Aşılarken de vurun kendine kendinden aşı.  Şâyed isterseniz ağcın donanıp üstü, başı,  Benzesin tâze çiçeklerle bezenmiş geline;  Geçmesin, dikkat edin, balta çocuklar eline!  İşte dert, işte devâ, bende ne var? Bir tebliğ...  Size âid sizi tahlîs edecek sa’y-i belîğ.  Yâ İlâhî bize tevfîkini gönder...  — Âmin!  Doğru yol hangisidir, millete göster...  — Âmin!  Rûh-i İslâm’ı şedâid sıkıyor, öldürecek.  Zulmü te’dîb ise maksûd-i mehîbin, gerçek,  Nâra yansın mı berâber bu kadar mazlûmîn?  Bî-günâhız çoğumuz... Yakma İlâhî!  — Âmin!  Boğuyor âlem-i İslâm’ı bir azgın fitne,  Kıt’alar kaynayarak gitti o girdâb içine!  Mahvolan âileler bir sürü ma’sûmundur,  Kalan âvârelerin hâli de ma’lûmundur.  Nasıl olmaz ki? Tezelzül veriyor Arş’a enîn!  Dinsin artık bu hazin velvele yâ Rab!  — Âmin!  Müslüman mülkünü her yerde felâket vurdu...  Bir bu toprak kalıyor dînimizin son yurdu!  Bu da çiğnendi mi, çiğnendi demek Şer’-i mübîn;  Hâk-sâr eyleme yâ Rab, onu olsun...  — Âmin!  Ve’l-hamdu li’l-lâhi Rabbi’l-âlemîn.... 15 Ramazan 1330  15 Ağustos 1328  (28 Ağustos 1912)
Dalıver derinlere, derinler şekillensin  Bugünkü eserinle yarınlar şekillensin  Dedene şekil vermek senin elinde değil  Öyle gayret göster ki torunlar şekillensin... 07.03.2006/Vakit
Erenlere eş olayım  Bu yola yoldaş olayım  İçeyim sarhoş olayım  Aymak elinden gelir mi . Alna yazılmış yazıyı  Besili körpe kuzuyu  Hakk'ın yazdığı yazıyı  Bozmak elinden gelir mi. Dere tepe dümdüz olur  Gece geçip gündüz olur  Gökte kaç bin yıldız olur  Saymak elinden gelir mi . Pir Sultan'ım der Hatayi  Dilimiz söyler hatayı  Pişmedik çiğ yumurtayı  Soymak elinden gelir mi
Aşksız ve paramparçaydı yaşam   bir inancın yüceliğinde buldum seni   bir kavganın güzelliğinde sevdim.   bitmedi daha sürüyor o kavga   ve sürecek   yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek! . Aşk demişti yaşamın bütün ustaları   aşk ile sevmek bir güzelliği   ve dövüşebilmek o güzellik uğruna.   işte yüzünde badem çiçekleri   saçlarında gülen toprak ve ilkbahar.   senmisin seni sevdiğim o kavga,   sen o kavganın güzelliğimisin yoksa.... Bir inancın yüceliğinde buldum seni   bir kavganın güzelliğinde sevdim.   bin kez budadılar körpe dallarımızı   bin kez kırdılar.   yine çiçekteyiz işte yine meyvedeyiz   bin kez korkuya boğdular zamanı   bin kez ölümlediler   yine doğumdayız işte, yine sevinçteyiz.   bitmedi daha sürüyor o kavga   ve sürecek   yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek! . Geçtiğimiz o ilk nehirlerden beri   suyun ayakları olmuştur ayaklarımız   ellerimiz,taşın ve toprağın elleri.   yağmura susamış sabahlarda çoğalırdık   törenlerle dikilirdik burçlarınıza.   türküler söylerdik hep aynı telden   aynı sesten,aynı yürekten   dağlara biz verirdik morluğunu,   henüz böyle yağmalanmamıştı gençliğimiz.... Ne gün batışı ölümlerin üzüncüne   ne tan atışı doğumların sevincine   ey bir elinde mezarcılar yaratan,   bir elinde ebeler koşturan doğa   bu seslenişimiz yalnızca sana   yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini   bitmedi daha sürüyor o kavga   ve sürecek   yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek! . Saraylar saltanatlar çöker   kan susar birgün   zulüm biter.   menekşelerde açılır üstümüzde   leylaklarda güler.   bugünlerden geriye,   bir yarına gidenler kalır   bir de yarınlar için direnenler.... Şiirler doğacak kıvamda yine   duygular yeniden yağacak kıvamda.   ve yürek,   imgelerin en ulaşılmaz doruğunda.   ey herşey bitti diyenler   korkunun sofrasında yılgınlık yiyenler.   ne kırlarda direnen çiçekler   ne kentlerde devleşen öfkeler   henüz elveda demediler.   bitmedi daha sürüyor o kavga   ve sürecek   yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!
Sabah geldi, tekmeleri ürküttü  Sakin uykumu, beni halim saran,  Uyanırken, sessiz kulübemde  Giderken dağbaşı taze ruhumla;  Şenlendim, her attığım adımla  Yeni çiçeğe, dolu damlalarla salkan;  Yeni gün yükselirken meftun,  Ve herşey serinlendi, beni sevindirmek için. . Ve ben tırmanırken, çayırlar çınarından belirdi  Bir sis çizgi, çizgi yukarı.  Savuldu ve değindi, etrafımı çevirdi,  Ve büyüdü bedenimi kanatlarcasına serdi:  Güzel endamımı daha tadınamadan,  Çevre kapandı üzerime solgun vualla;  Hemen dökünmüş gördüm bulutlarla,  Kendimi kendimle kapanmış buldum seherle. . Aniden güneş delercesine aydınlandı,  Sis arasında berraklık görüle yazdı.  Burada sakin düşekaldı;  Bölündü yükselirken orman ve tepelerle.  Nasılda ümitlendim, ona selam verebilmeye!  Donuk tandan sonra iki kat daha güzel sandım.  Havalı mücadele hala bitmemişti,  Bir parıltı sardı ve gözlerim kamaştı. . Sonra, onları aç dercesine,  İçimden soğukkanlı yeni bir dürtü geldi,  Acele nazarlarla zorladım kendimi kabule,  Çünkü herşey yanıyor ve yakıyordu.  Baktım ki bulutlarla getiriliyor  İlahi bir hatun, gözlerimin önüne,  Öyle bir endam ki ömrümde görmedim;  Bana baktı ve beklercesine öylece dolaştı. . Tanımıyormusun beni? dedi tek bir ağızla,  Benden aktı sevgi ve vefa topraklara:  Anımsarmısın beni, kimi yaralarda  Hayatın pak merhemini döktüm?  Tabi bilirsin beni, ben, ebedi bağ,  Kalbin emel verir bana açıp kapanırken.  Sen değilmiydin kor yürek çırpıntılarıyla  Delikanlıyken bana özümsenirken? . Evet! diye haykırdım, mesut çökerken  Yere doğru, çok uzun sezdim seni:  Huzur verdin bana, genç uzuvlarımdan  Hırs içimde molasız eşelenirken;  Bana, enfes kuş tüyleriyle  Sıcak günde alnıma su serptin;  Bana alemin en iyi ihsanlarını verdin,  Ve her saadeti senden gelen, sadece isterim! . Sana isim vermiyorum, gerçi çok bahsedilir senden  Hatta fazlaca, ve herbiri kendinin bilir seni,  Her göz sana nişanlanmış zanneder,  Her birine ışıldaman olur hicran.  Ah, dalalete düşmüşken, çok yoldaşım vardın,  Şimdi seni tanımışken, sanki yapayalnızım:  Ben ferahımı sadece kendimle paylaşmalıyım,  Senin zarif parıltılarını örtüp kapatmalıyım. . Gülümsedi ve dedi ki: Bak, ne zekisin,  Ne muhtaçsınız, biraz açığa çıkmaya!  Güçbela ağır itham hayallerden emin,  Ancak çocuksu arzulara hakim,  Zannedersin yine insan üstüsün  İhmal edersin erkeğin görevini icra etmeye!  Başkalarından sen ne kadar farklısın?  Tanı kendini, dünyayla huzurda yaşa! . Af et beni, dedim, niyetim iyimserdi!  Gözlerimi beyhude mi açık tutmalıyım?  Memnun bir istek yaşıyor kanımda,  Senin nimetlerinin değerini biliyorum.  Ötekilere içimde asil kor büyüyor,  Ülküyü artık gömemem, istemiyorumda!  Neden bu yolu o kadar özlemle aradım,  Biraderlere onu göstermeyeceksem eğer? . Ve ben söylenirken, bana baktı yüce mahluk  Bir nazarla, insaflı ve merhametli hoşgörüyle;  Kendimi gözlerinde okuyabiliyordum,  Hatamı ve kusurumu, ve doğrularımı.  Hafifce güldü, o anda iyileşmiştim,  Yeni hoşnutluklara ruhum vardı:  Şimdi sağlam güvenlerle  Ona yaklaşabildim, yanına bakınabildim. . Aniden elini uzattı çizgilerin içine  Külfetsiz bulutlara ve kokulara rasgele;  Ve kapınca onu, o tutturdu kendini,  Çektirdi kendini, ve sis mis kalmadı.  Gözüm yine ovada gezinebilirdin,  Semaya bakındım, aydın ve celildi.  Onu sadece en temiz tülü tutar gördüm,  Onu saran ve binbir kıvrımlarla bürüyen. . Ben seni tanırım, tanırım zayıf taraflarını,  Ben bilirim, ne gibi iyilikler içinde neşreder!  -Dedi, sürekli böyle konuşur duyarım onu-  Kabul eyle burada, sana çoktandır ayırdığımı!  Mesut olana, hiçbir şeyden efkar dokunamaz,  Eğer bu hediyeyi alırsa sessiz gönülle:  Sabah muştusuyla örülmüş ve güneş berraklığı,  Şiirlerin perdesi, hakikatlerin ellerinden müjde. . Ve seni ve arkadaşlarını bunaltırsa  Öğleyin olunca, at onu havaya!  Birazdan akşam esintisinin serinliği hışıldar,  Etrafınızı buke-baharat kokuları sarar.  Endişe ağrıları, toprak duygular, susar,  Bulutlar yatağına dönüşür türbeler  Sakinleşir herbir yaşam dalgası,  Gün şefkatli olur, gece pırıldar. . Haydi gelin, dostlar, yollarınızda eğer  Hayatın yükü ezercesine bastırıyorsa,  Hattınızda bir tazecik yeni uğur varsa  Çiçeklerle bezenmiş, altın meyvelerle süslenmiş,  Beraber yarınki güne yürüyoruz!  Böyle yaşıyoruz, böyle mutlu olunuyoruz.  Ve sonra, torunlar bize yas ederlerken,  Onların neşeşine aşkımız ulaşsın erken.. Çeviren: Musa Aksoy
Dünyanın ağırlığına eklesek yıldızları ayı güneşi,  Gene de ağır basarsın ey kalbim  Ey kalbimin güneşi…
l. ey imtiyazlı güzel, uyan derin uykudan  hatırla bülbüllerin divane olduğunu. dün sabah seni görüp çarpılmış gökte güneş  önce anlayamamış ona ne olduğunu. gönderince kalbime ışığını bu gece  bildim bütün aşkların bahane olduğunu. şimdi ben de garip bir haldeyim, biçareyim  şaşırdım ayın kime pervane olduğunu. ll  rüzgarı senin için öpüyor dudaklarım  bal rengine boyuyor yolları senin için. dehlizlerin dumanlı, küflü karanlığından  aydınlığa çekiyor kulları senin için. misk-ü amber kokuyor çölün kalbinde zaman  sim-ü zerle süslüyor kumları senin için. senin için ırmağa karışıyor denizler  can meyvesi kırıyor dalları senin için. lll  bülbül yine mey’ustu; vatan virandı gülüm  uğrunda hayallerim bile yıprandı gülüm. Mecnun dahi Leyla’yı anmaz oldu yürekten  güzeller güzeliydi; hani sultandı gülüm. yaşamak, sonsuzluğu tattı avuçlarından  ölüm tomurcuklandı; kabir uyandı gülüm. bir kafdağı kalmıştı varlığından bihaber  seni görünce, o da tutuşup yandı gülüm.
Geceyle parlayan gözleri vardi,  Cesurdu, cesurdu ziyade.  Nasil ki çekti bizi,  Istifade.. Karanlik magaranin kapisinda durduk,  Geçerken biraktik tasi.  Sustu büyük bagirmasinda,  Gecelerin ve ormanlarin sirdasi.. Artik bizim gibi degil,  Su içmez, kimildamaz.  Uyanikligi hiç yok,  Uykusu az.. Öyle garip ve öyle sade,  Süsler yapacagiz süslerinden.  Tüyleri gibi aydinlik,  Ve bir sey görmeyen.. Hazir, etrafin düsmanliginda,  Zaferin bitmez tükenmez yemegi.  Aklimizin, korkumuzun, ellerimizin,  Beraber yiyecegi !
Ey çalgıcı,  şu gazeli oku:  Ben sevgiliden geçtim, de.  Gülden, dikenden geçtim,  tövbe ettim, de.. Bir gün sarhoştum,  bir gün şöyle böyle.  İkisinden de yudum elimi.  Baktım na buraya kadar tövbenin içindeyim,  dedim tövbelerime tövbe.. Bu köyün şarapçısı hani nerede?  Çabuk şu şağrağı doldursun.  Ar da neymiş,  namus da ne?. Körkütük olmuşum, körkütük işte,  sıcağa, soğuğa tövbe etmişim,  yaşa, kuruya tövbe.. Gel çalgıcı, gel,  ben yolumdan çıkmışım bikere.  Sen bilirsin yolunu,  al çalgıyı, vur tele.. Gönlüm benim paramparça.  Bir çare derdime, bir çare.  Göster kendini, çık ortaya,  gecemizi aydınlat.. Çok karanlık, çok.
Benden selâm olsun Koç Köroğlu’na  Şimdi devir başka, zaman değişti.  Karga konar kır atların beline  Arpa bulunmuyor, saman değişti. . Gayri ne Kenan var, ne Demircoğlu  Tarihe karıştı, Ayvaz’la Hoylu  Herkes Bolu Beyi, her taraf Bolu  Yiğitlik kalmadı, insan değişti. . Sır tutmuyor suya giden testiler  Kılınçları müzelere astılar  Çamlıbel’in çamlarını kestiler  Dağlar çıplak kaldı, orman değişti. . Kale yoktur, ok atılmaz burçlardan  İnsanoğlu yüksek uçar kuşlardan  Boz tavşanlar haraç alır kurtlardan  Erlik başkalaştı, meydan değişti. . Ninnocular çadır kurdu düzlere  “Avare mu” sedef oldu sazlara  Benzerimiz hiç kalmadı sizlere  Caz müziği çıktı, makam değişti.. Kervan geçmez, uçurdular hanları  Hile satar asrın bezirgânları  Banka kurup biriktirdik kanları  Dertler yenilendi, derman değişti. . Günden güne küçülüyor Arzımız  Şimdi ise Aya gitmek arzumuz  Feza elbisesi diker terzimiz  Gökleri fethettik, mekân değişti.. Tat bozuldu, küp kokutur turşular  Haydutlara yatak oldu çarşılar  Şişkin cüzdan bin belâyı karşılar  Boynuzlar gürz oldu, kalkan değişti.. (Vur Emri)
Şol cennetin ırmakları  Akar Allah deyü deyü  Çıkmış İslam bülbülleri  Öter Allah deyü deyü. Salınır Tüba dalları  Kuran okur hem dilleri  Cennet bağının gülleri  Kokar Allah deyü deyü. Aydan arıdır yüzleri  Şekerden tatlı sözleri  Cennetteki huri kızları  Gezer Allah deyü deyü. Kimler yeyip kimler içer  Hep melekler rahmet saçar  İdris Nebi hulle biçer  Sabhanallah deyü deyü. Yunus Emre var yarına  Koma bu günü yarına  Yarın Hakkın divanına  Varam Allah deyü deyü
Kadın kendini gösterdi usulcana  Çekingenlikle koşulu beyaz usulcana  Gittiler gözleri aşkı yaşamaya yangın  Gidip gelenler oldu gitti geldiler.. Kadın saçlarını getirmedi uzakta tuttu  Umutsuzlukla dolu soyunuk uzakta  Düştüler karanlıkta aralık aralık  Düşüp ölenler oldu düştü öldüler.. Kadın gözlerini koydu ortaya  Bir mavi bir gökyüzü aldı çevrelerini  Sevdiler sonsuz bir maviyle alıngan  Sevip yaşayanlar oldu sevdi yaşadılar.
1.  Kayalıkta çakılı yelkenli  sana bırakıyorum veda şarkımı.  2.  Benim uzaklardaki ölümümün kanında tohumlanışı da  kayalar devranının altında değişken köklerle.  Yalnızlık! geçmişe özlem çiçeği canlı duvarların.  Yalnızlık, yeryüzünde adanmış faniliğim.  3.  Taşımak istemiştim heybemde  yüreğinin gelip geçici tadını,  ama kaldı havaya çizilmiş kesin eğrilerle,  yadsıma oldu umudumun yiğitliğine.  Giderim hatıradan daha uzun yıllar boyu  kapalı yalnızlığıyla gezginin,  fakat havaya çizilmiş kesin eğri sanki bana döndü  ve bir işaret koydu pusula kaderime.  Sonu geldiğinde bütün gündelik işlerin  yol yapacağım bir geleceğim olmasa,  gelmiş olacağım bakışında canlanmaya  kaderimin sırıtan parçası olarak.  Gideceğim hatıradan daha uzun yollar boyunca  zincir halkaları gibi eklenen elvedalarla zamanın akışında.. 4.  Dimdik hatıra sonunda düşmüş yola,  usanmış beni bir geçmişi olmadan izlemekten,  unutulmuş yol kıyısındaki bir ağaçta.  Uzaklara gideceğim, hatıra  parçalanarak ölünceye yolun taşlarında,  ve devam edeceğim, içimde  hep o gezginin acısı, yüzümde gülümseyiş.  Bu dönenen bakış ve güç  büyülü bir matador mendilinde.  Alıkoydu kaygı duymaktan tüm çıkarlara,  hep yitiren bir çizgi oldu benim eğrim.  Ve bakmak istemedim seni görürüm diye  beni isteksizce davet etmeni  mutluluğumun pembe boyalı torerosu  Deniz seslenir bana sevecen elleriyle.  Çayırım -bir kıta-  Dümdüz yayılır, tatlı ve silinmezdir  alacakaranlıkta bir çan gibi.. 5.  Bir sicil memuresi karşısında kurumlu bir doktor gibidir  kara bir mikroskopu gösteren bilim.  Sanat... sanat diye arzıendam eden şey  bir Leica'nın kısır mekaniğidir.  Acılar ve kaygılarla dolu bir yerli (ve tabii özlemleriyle  olup da şimdi yiten için  ve onun dönüşünde arzu gönlünde) ,  coca, alkol ve açlığın aptalca gülümsemesiyle.  Üç kuruşa satılan cinsellik  -Amerika'da pek ucuz-  Boş çarşafların umursanmaz hatırası.  Guetamala bıraktın beni  bağrımda derin bir yarayla  ve de acılarını bana emzirme  ya da emme fırsatıyla,  kahreden bir hıçkırığın belirsiz duygusunda bulan kadını.  Kederleri teker teker birleştiren bir bağ var yine de:  uyanan insanın haykırışıdır o da.. 6.  İşte bugün böyle titrek ellerle  belirsiz bir kayıta koyuyorum prizmamı.  Ağacın olgunluğunu tüketmeden  kasalanmış meyvanın garip tadıyla.  Çağırışını farkedemiyorum bazen  yaşlı, garip kanatlanmış kulemden,  fakat bazı günler var ki cinselliğin uyanışını hissediyor  ve bir öpücük dilenmeye dişiye gidiyorum  ve böylece beni arkadaş diye çağırmayanın  ruhunu hiçbir zaman öpemeyeceğimi anlıyorum...  Biliyorum ki tertemiz değerlerin kokusu  bereketli kanatlarla dolduracak beynimi,  Biliyorum ki hayata geçmesi mümkün olmayan  fikirleri barındırmak gibi zevkleri bırakacağım.  Biliyorum ki ölümüne çarpışma günü  halk çocukları benimle omuz omuza verecek,  halkın savaştığı amacın kesin zaferini  göremezsem eğer  fikri en yüksek geleceğe götürmek için  mücadele verdiğimdendir,  eski kabuğun tüylerini yolarken  doğan umudun kesinliğiyle biliyorum bunları.
Hayatta ben en çok babamı sevdim.  Karaçalılar gibi yardanbitme bir çocuk  Çarpı bacaklarıyla- Ha düştü, ha düşecek...  Nasıl koşarsa ardından bir devin,  O çapkın babamı ben öyle sevdim.. Bilmezdi ki oturduğumuz semti,  Geldimi de gidici hep, hepp acele işi! ..  Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi,  Atlastan bakardım nereye gitti,  Öyle öyle ezber etti. Sevinçten uçardım hasta oldum mu,  40'ı geçerse ateş, çağ'rırlar İstanbul'a.  Bir helallaşmak ister elbet, diğ'mi oğluyla!  Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu.  Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.. En son teftişine çıkana değin  Koştururken ardından o uçmaktaki devin.  Daha başka tür aşklar; geniş sevdalar için  Açıldı nefesim, fikrim, canevim.  Hayatta ben en çok babamı sevdim.
Haykırışan kargalar  Darmadağın uçuşuyor kente doğru.  Neredeyse yağacak kar  Yeri yurdu olana ne mutlu! . Donmuş kalakaldın,  Hanidir gözlerin arkada!  Boşuna kaçışın, ey çılgın,  Kıştan uzaklara! . Dilsiz ve soğuktur binlerce çöle  Açılan bir kapıdır dünya!  İnsan senin yitirdiğini yitirse  Bir yerlerde duramaz bir daha! . Sen şimdi solgun, sarı  Kış gurbetlerine lânetli,  Hep soğuk gök katlarını  Arayan bir duman gibi.. Uç git, kuş, söyle ezgini  Issız çöl kuşlarının sesiyle!  Göm, gizle, ey çılgın, kanayan kalbini  Buzların, alayların içine! . Haykırışan kargalar  Uçuşuyor kentten yana, dağınık;  Neredeyse yağacak kar  Yeri yurdu olmayana çok yazık! . F. Nietzsche  (çev. Behçet Necatigil)
Tanrı, cennette şarap içeceksin der  Aynı Tanrı şarabı nasıl haram eder  Hamza bir arabın devesini öldürmüş  Şarabı yalnız ona haram etmiş Peygamber
bir elimde ölüm fermanım  bir elimde sevdam  birbirine kenetleyip ellerimi   yürüdüm  gecenin bir vaktidir  kirli sarı ışığı sokak lambalarının  ve karanlığın bilindik sözleri   ardımdadır. iz tutmuş duvar diplerinde  telaşlı adımlarıyla işçilerin  tedirgin korkulu akışı  ve donup kalmış akşamları  kapı önlerinden kadınların  çocuklarını kollarından kapışı. kentin damarı sokaklardan  el ayak çekilmiştir  kan çekilmiştir  can çekilmiştir  atmaz atardamarları kentin  bu kent istanbul kentidir  yedi tepesinde yedi hançer vardır  öyle savrulmaz her rüzgarda  kolayına gülmez  yas tutuyor etekleri   ve yalandır cümbüşlü şarkılarda  istanbul kenti. kentin sokaklarında beni  adım adım dolaştıran nedir  yalnızmı kalmak istiyorum  karışmak mı yoksa kalabalığa. belki  belki de değil  ama yadsımak neye yarar  mutlak seni arıyorum  seni direncimin genç anası  seni gözlerimin karası  hazır kırmışken yasakları  ve örülmeden gözlerime ağlamanın ayıbı  acının çocukları gibi  koyup başımı göğsüme  yüreğimi döke döke  ağlamak istiyorum  ağlamak istiyorum  ağlamak. ( mart 1982)
Orada ben varım  Göklerde, baktığın yerde  Yıldız yıldız. Orada ben varım  Yürüdüğün yerde  Yapayalnız. Orada ben varım  Uyuduğun yerde, yanında  Kıpırtısız. Orada ben varım  Sevdiğin, sevildiğin yerde  Yalansız. Orada ben varım  Vurulmuş, kanlar içinde  Cansız. Orada ben varım  Bir mezar taşının altında  Ipıssız. Orada ben varım  Orada  Sensiz
Ben bir Ayten'dir tutturmuşum  Oh ne iyi  Ayten'li içkiler içip sarhoş oluyorum  Ne güzel  Hoşuma gitmiyorsa rengi denizlerin  Biraz Ayten sürüyorum, güzelleşiyor  Şarkılar söylüyorum  Şiirler yazıyorum, Ayten üstüne  Saatim her zaman ya Ayten’e beş var  Ya Ayten’i beş geçiyor.. Ne yana baksam gördüğüm o  Gözümü yumsam aklımdan Ayten geçiyor  Bana sorarsanız mevsimlerden Ayten’deyiz  Günlerden Aytenertesidir  Odur gün gün beni yaşatan  Onun kokusu sarmıştır sokakları  Onun gözleridir şafakta gördüğüm  Akşam kızıllığında onun dudakları.. Başka kadını övmeyin yanımda gücenirim  Ayten’i övecekseniz ne ala, oturabilirsiniz  Bir kadehte sizinle içeriz  Ayten’li iki laf ederiz  Onu siz de seversiniz benim gibi  Ama yağma yok  Ayten’i size bırakmam  Alın, tek kat elbisemi size vereyim  Cebimde bir on liram var  Onu da alın gerekirse  Ben Ayten’i düşünürüm üşümem  Üç kere adını tekrarlarım karnım doyar  Parasızlık da bir şey mi?  Ölüm bile kötü değil  Aytensizlik kadar! . Ona uğramayan gemiler batsın  Ondan geçmeyen trenler devrilsin  Onu sevmeyen yürek taş kesilsin  Kapansın onu görmeyen gözler  Onu övmeyen diller kurusun  İki kere iki dört, elde var Ayten  Bundan böyle dünyada  Aşkın adı Ayten olsun.
Ne kötü bir dünya bu; sevgisiz, acımasız  Yaşarken dolu dizgin, ölüvermek apansız. Sen, en güzel yerinde olsan bile yaşamın  Alırlar, götürürler bir yerlere zamansız. Bütün o sevdiklerin, dostların, yakınların  Koyup giderler seni orada yapayalnız. Çalkalanır gidersin kapkara bir boşlukta  Ne sevinç, ne de keder; artık her şey anlamsız. Hakkin yok üşümeye, ağlamaya, gülmeye  Unutma! ölüsün sen, boş bir kalıpsın cansız. Her şey geride kaldı, ne sandın yalan dünya  Gördüğün gibi iste; bir olum var yalansız.
Bu eller miydi masallar arasından  Rüyalara uzattığım bu eller miydi.  Arzu dolu, yaşamak dolu,  Bu eller miydi resimleri tutarken uyuyan.. Bilyaların aydınlık dünyacıkları  Bu eller miydi hayatı o dünyaların.  Altın bir oyun gibi eserdi  Altın tüylerinden mevsimin rüzgarı.. Topraktan evler yapan bu eller miydi  Ki şimdi değmekte toprak olan evlere.  El işi vazifelerin önünde  Tırnaklarını yiyerek düşünmek ne iyiydi.. Kaybolmus o çizgilerden  Falcının saadet dedikleri.  O köylü çakısının kestiği yer  Söğüt dallarından düdük yaparken.... Bu eller miydi kesen mavi serçeyi  Birkaç damla kan ki zafer ve kahramanlık.  Yorganın altına saklanarak  Bu eller miydi sevmeyen geceyi.. Ayrılmış sevgili oyuncaklardan  Kırmış küçücük şişelerini.  Ve her şeyden ve her şeyden sonra  Bu eller miydi Allaha açılan !
Güneşin akşam hüzünle battığı  Karşıdaki karlı dağlar yalnız  Düşe yaprak, esen rüzgar yalnız  İnsanda ölümün yalnızlığı. Yalnız düşünceler paramparça  Yalnız hatıralar kırık dökük  Yalnızlık zor, yalnızlık büyük  İnsanın yalnızlığı bambaşka. Dünyada yalnız olmayan ne var  Yer altında ölüler, gökte yıldız  Denizlerde yelkenliler yalnız. Ve insan yalnız tanrılar kadar  Üzerinde ümitle yaşadığımız  Dünyaya sığmıyor yalnızlığımız
İşte ölüm şu derin taçlı şiirdir bak  Duman adamları maskeli katanalarıyla geçiyor  Çalan bir bandonun eşliğinde  Şimdiye dek ölünmeyen kentimizin üzerinden  Hiç değilse sokaklarında. - Sayın padişahım muhbir  Denizin altındaki bandolar da çalıyor muydu? . Parmak çocuk sorusu karşılığını da içinde taşır. - Ama şurasını unutuyorsun hep  Boğuldukları zamanki yaşlarıyladır çalgıcılar. Herhalde böyle bir şiire başlayan onu bütünler.
Şu insanlardan hangisi ben'im?  Hele sen şu kavgayı, gürültüyü dinle,  ağzıma, sözüme kulak asma.  Hem sen beni elden çıktı bil.  Yoluma kadeh madeh koyayım da deme.  Önüme ne çıkarsa tuzla buz ederim.. Hem ben tıpatıp sana benzerim.  Ağlarsan ağlarım,  gülersen gülerim.  Asıl sen vardın ortada,  ben senin elinde bir ayna.  Sen yeşillikte bir ağaç,  ben senin gölgen.. Ben senin gôlgen olduktan sonra  hemen gider kendime bir dost ararım  kurmak için yanında çadırımı,  ararım bir taze gül fidanı.. Sonra sâkinin kapısına varır,  vurur testimi kırarım.  Sonra oturur bardak bardak içerim  ciğerimden akan kanı
Dört bir yana haber salsam,  Öldü desem inanır mı?  Dağlar bana geri verin  Kadir'imi, Sinan'ımı.... Jandarma kurşunu çaldı,  Canımı tenimden aldı  Nurhak'a abide kaldı  Dağlar aldı selamımı.... Nurhak sana güneş doğmaz,  Uçan kuşlar yuva kurmaz  Dökülen kan, yerde kalmaz  Soracağız hesabını.... Böyle kalır sanma devran,  Yola devam eder kervan  Öldü Sinan, doğdu Sinan  Omuzladı silahını...
Biri geldi, hoca senai öldü dedi.  Yabana atılır bir er değildi ki, omuz silkelim.  Saman çöpü değildi ki uçtu diyelim.  Su değildi ki, soğuktan dondu diyelim.  Tarak değildi ki, bir saç teli kırdı onu diyelim.  Buğday tanesi değildi ki, toprakla kayboldu diyelim.. O şu toprak yurtta bir altın gömüsüydü.  Bir arpaya sayardı iki cihanı.  Aldı topraktan yaratılan bedeni bir gün,  fırlattı toprağa attı.  Aldı götürdü akıl dene şeyi.  Yanlış laf mı ediyoruz ne?  Kimsenin bilmediği bir can daha vardı,  bağışladı gitti o canı sevgiliye.. Saf şarap tortu koyvermişti.  Safı tortunun üstüne çıkmıştı,  arınmıştı tortudan.. Günlerden bir gün, azizim,  yolda birbirlerine rastlamışlar,  birlikte yolculuk etmişlerdi,  bir kürt, bir maraga'lı, bir rey'li,  bir de rum ülkesinden biri.. Biri olur muydu atlas kumaşla kara çul?  Elbet yollar ayrıldı bir gün.  her biri kendi yurduna gitti.
Gördüm o biçiciyi, işinin başındaydı tarlada  Kesip biçerek ilerliyordu kocaman adımlarla  Batan günün kızıllığı geçiyordu iskeletin içinden  Karanlıkta her nesne titrer ve gerilerken  Tırpandaki yalazı izliyordu insanoğlu  Ve utku kemerleri altında görkem dolu,  Utku esriği utkunlar devriliyordu peşpeşe  O güzelim Babil'i çeviriyordu çöle  Tahtı darağacına, sehpayı saltanata  Gülleri gübreye, çocukları kuşa  Hazinleri küle, anaların yaşını sele döndürüyordu  Haykırıyordu kadınlar: geri ver çocuğumuzu  Sen alıp gidesin diye mi dünyaya getirdik biz onu?  Yeryüzünü feryatlar kaplamıştı dört yandan  Etsiz parmaklar fışkırıyordu sefalet yataklarından  Buzlu bir yel uğulduyordu yüzbinlerce kefende  Kara tırpan altında çılgına çevrilen kitle  Karanlıkta benziyordu kaçan bir korkmuş sürüye  Çiğnediği her yerde herşey ürkü, yas ve gece!  Arkada, alnı tatlı bir ışıkla yıkanan melek  Ruhların demetini taşıyor gülümseyerek
Gönül gitmek ister gurbet illere  Velakin bizleri yar eğlendirir  Ezelden mailiz gonca güllere  Bülbül-i şeydayı zar eğlendirir. Bülbül gibi kaldık güller içinde  Gözümüz kan ağlar seller içinde  Biz ehl-i harabız iller içinde  Bizi ancak namus ar eğlendirir. Biz sözüm var aşkare söylenmez  Söylesem de nazlı yarca dinlenmez  Zincir ile bağlasanız eğlenmez  Emrah'ı zülfünde yar eğlendirir
Boşluğa bulut  Buluta yağmur  Yağmura toprak  Ne güzel uymuş. Gündüze güneş  Güneşe tarla  Tarlaya başak  Ne güzel uymuş. Başağa buğday  Buğdaya insan  İnsana emek  Ne güzel uymuş. Emeğe eylem  Eyleme yürek  Yüreğe sevgi  Ne güzel uymuş
Uzak mı durmak ister bir vadiden bir nehir  Bir kalbin yatağında birikse de kan ve kum  Unutulmuş bir ândır kitabında yokluğum  Bir derun muamması kırk gözeli ıstırap  Ufukları sessizce terk eden gölgelerin  İhanet librettosu, Batı kokan bir mendil  Damla damla büyüyen zehir yüklü karnaval  Çarmıha gerilen aşk çatlatırken geceyi  Bellini toprağında su perisi bir hayal  Aldanırsa sim ü zer endamına bir kızın  Bir vahim operada kuşlar ölür ansızın. Titreyişler, soprano, haykırış nöbetleri  Son gösterisidir şark bülbülünün kafeste  Papağanlar uçuşur parçalanan her seste  Tutkular gülzarını kuşatmıştır ısırgan  Hıyaban kırmızıdır şimdi, dağ başı duman  Tenor bir yalnızlığın ardında uyuyanlar  Sustururlar binlerce yılın rüyalarını  Oyalan bağ bozumu bekleyen son bahçıvan  Bu bir mahrem buluşma, bu bir cellât düğünü  Kapısını açarken melodiler kederin  Kim bilir, operada kuşların öldüğünü
Gurbet o kadar acı  Ki, ne varsa içimde  Hepsi bana yabancı  Hepsi başka biçimde  Eriyorum gitgide  Elveda her ümide!  Gurbet benliğimi de  Bitirdi bir biçimde  Ne arzum ne emelim  Yaralanmış bir El’im  Ben gurbette değilim  Gurbet benim içimde
Ağlayın, parmakları nur  Sularından kınalı kızlarım  Ağlasın Meraga göklerinden  Meraga'ya bakıp yıldızlarım . Yollara Kürşadlar uzanmış ölü  Ağlasın Akülke, ağlasın Sütgölü  Yiğitlerim uyur gurbet ellerde  Kimi Semerkant'ta bekler beni  Kimi Caber'de . Caber yok, Tiyanşan yok, Aral yok  Ben nasıl varım?  Ağla ey Tanrı dağlarından  İndirilmiş Tanrım . Şu yakın suların  Kolu neden bükülmez  Fırat niçin, Dicle niçin, Aras niçin  Benden doğar, bana dökülmez? . Ben ki ateşle konuşurdum.selle konuşurdum  İdil'le Tuna'yla Nil'le konuşurdum  ''Sangaryos''u ''Sakarya'' yapan  ''İkonyom''u ''Konya'' yapan  Dille konuşurdum
Oynasak  Biri yıldız olsa  Biri ben olsam.. Oynasak  Gelse gecenin biri  Çağırsak gündüzün birini  Biri ben olsam.. Oynasak  Alsam yeni doğan çocuğun sesini  Götürsem  Yıldıızın birine.
bunlar felaket kadınlardır  meme uçları fena saldırır  burunları yok gözleri kanlı  vurdukları yerden toz kaldırır . ölçüye sığmaz boyları posları  halattan farksız boyun kasları  öpüştün mü dudaklarını doğrar  hoyrat çenelerinin makasları . kırbaç dilleri bir tutam alev  ağızları ejderha iştahları dev  çiğ adam yedikleri görülmüştür  bre kan dökerler kahpelik görev . kelle kazıtılmış simsiyah dazlak  dişleri arasında bıçak  ölüm bilmezler yedişer canlı  canavarlardır çırılçıplak . tırnak uzatmışlar elleri pençe  ucundan kan damlar gündüz gece  etine değmesinler sırtın üşür  okşadılar mı aynı işkence . sırtlan uluyunca akşamları  açlıktır azdırır yamyamları  yiyecek insan ararlar  karanlığa vurup tamtamları
Ben ayrılıkların şairi,  Yalnızların ozanıyım.  Sen, sen masallar okurken daha,  Ben acıların yazarıyım. . Haklısın, aramızda dağlar, denizler var,  Haklısın, aramızda uçurumlar.  Senin sevdaların, üç günlük masal,  Benim sevdalarım, Allah'ına kadar. . Elma şekeri mi sandın aşkı,  Ne şiirin şiir, ne şarkın şarkı.  Hele bir kırılsın, feleğin çarkı,  İşte ben o zaman görürüm seni. . Halâ tahta masalara yazıyorsam adını,  Aşk kitaplarında arıyorsam tarifini aşkın,  Kahır mektuplarında yeniden buluyorsam seni,  Islak mendillere siliyorsam gözyaşlarımı,  Eyvahlar çekiyorsam her biten aşkın ardından,  Bana sor yalnızlığı,  Ayrılığı bana sor diye haykırıyorsam,  Ve sabahçı kahvelerinde  Bir çay gibi demliyorsam hasretini,  Ve inadına özlüyorsam, o çay karası gözlerini,  Bil ki, bu seni erkekçe sevdiğimdendir. . Bu benim ilk aldanışım değil,  Bu benim son yıkılışım değil,  Bırak bu sahte gözyaşlarını,  Bırak bu masum bakışlarını.  Üzülme, benim için üzülme,  Üzülme bu son için üzülme,  Ben, yeterim kendime . Varsın da bir dağ gibi büyüsün hasretin içimde,  Varsın da her gece  Bir kemanın tellerinde ezilsin kalbim,  Varsın da bir daha değmesin ellerim ellerine,  Asla pişman degilim. . Hatırla, bir adam diyordun hatırla,  Ömür boyu sevsin beni ömür boyu,  İşte o deli, işte o çılgın, işte o adam benim.  Çünkü ben,  Çünkü ben aşkı ölümsüz bilenlerdenim.
Dilsizler haberini kulaksız dinleyesi  Dilsiz kulaksız sözün can gerek anlayası. Dinlemeden anladık anlamadan eyledik  Gerçek erin bu yolda yokluktur sermayesi. Biz sevdik aşık olduk sevildik maşuk olduk  Her dem yeni dirlikte sizden kim usanası. Yetmiş iki dilcedi araya sınır düştü  Ol bakışı biz baktık yermedik am-u hası. Miskin yunus ol veli yerde gökte dopdolu  Her taş altında gizli bin imran oğlu musi.
Sözün yine hep aşktan yanaysa  sevgilim sen sakla bir kaçağı  belki yorgun ve yaralıdır hâlâ  ölüm basmıştır son sığınağı  Sus ve sadece dinle sessizliği  perdeleri çek ışıkları söndür  bir selam bir haber gönderir belki  sesleri hiç duyulmayan dostlar  Bir cigara sar bitlis tütününden  bir çay demle sonra, anısı kalsın  bekle başında onun sabahadek  Belki benim sana böyle sığınan  yapayalnız ve öylesine yorgun  kimliği duvarlarda kalan bir kaçak
Bu demir Divriği dağlarından  ben soktum ulan ben soktum  bu namlu Divriği demirinden  ben döktüm ulan ben döktüm  bu ak bileklerde bu kara kelepçe  ben dövdüm ulan ben dövdüm  ben dövdüm ateşlerde bu kelepçeyi  bu biçimi bu demire ben verdim. şimdi kaysı çiçekleri tozutur geçer  şimdi şarap düşer kızgın bağlara  şimdi sevdiğimi alır giderler  güz oturur gözlerime daglar uy. varalım diyelim ki heeeey diyelim  nakişcana duralım korolarla diyelim  heeeeey diyelim heeeeey  yıkılır bu düzmeceler yıkılır  köprüler kurulur aydınlıklara  gelir birgün kaşla göz arasında  en gizli tomurcukların ucunda gelir  ekmeksiz evin yalnızlığında  kınasız parmakların bakışlarında  uykusuz gecelerin ardında gelir  halaylarla çıkalım korolarla duralım  heeeeey diyelim heeeeey  bu namlu Divriği dağlarından  bu candarma benim kapıbir komşum  bu türkü benim türküm çoğalır kanayarak  kelepçemin karaşında bir ak güvercin  ustam kessin ellerimi benim çocuk ellerimi  dağlar uy  uy dağlar
Müebbet Türküsü . 1. önce kol sonra sürgü sonra anahtar açılır kapı  itilirim sırtımdan ben ebedi kiracı kesilmiş hükmüm  önce sürgü sonra kol sonra anahtar kapanır kapı  bir ömür boyu diri diri içmek için gövdemi  dolanır bacaklarıma balçık gibi ağır bir karanlık  çırpınsam küçücük pencerede çifte çapraz parmaklık  üstünde yüzüme örtülür binlerce kare demirörgü  her karesinde oyulmuş bir göz gibi kanar gökyüzü  batan güneşim kapının önünde kıpkızıl asılırım biran  ranzam tavana ranzam yere ranzam göğsüme çakılı  kımıldasam göğsüm boydan boya yırtılacak sanki  duvarlarını üstüme yıkacak hücrem adım atsam  adım atsam apansız kurşun değdi kanadına kuşun  tutun beni önüm berbat uçurum bu kimin sesi  bırak torbanı atlas'a ödüldür gökkubbeyi taşımak  düş kırıklığına salan salsın gözlerini bırak  ranzanda yatak yatakta düşlerin dağınık kalsın  yürü delikanlım beton altında toprak uyansın  duvarı duvara vur ateş gibi bir ıslık tuttur  yürü a benim deli gönlüm yürü kesilmiş hükmün . 2 . şarkılar türküler skeçler camdan cama gülücükler  -olur böyle şeyler takma kafanı yatarız be-  gecede ay mı var alttan alta katılaşan bir şey  olur böyle şeyler takmıyorum kafamı yatarız be..  biter havalandırma eğlentisi de gecenin bir yerinde  son sigaranın ateşi kararır dostlar uykuya varır  gece sefası bu mevsim açar mı gecede ay mı vardı  idamdan müebbete düştüm müebbetten hücreme  belki sıcaktı şubat gece karla başladı fakat  en güzel yüzünü resminin yüreğime ters kapadım  kırdım belleğimin bütün sırrı dökük aynalarını  ranzam soğuk ranzam ayaz ranzam kar  altımda demir üstümde ışık yanımda duvar  üşür ellerim sensiz ellerim öksüz ellerim  nerde portakal bahçesi kadar sıcak memelerin  dönerim gene duvar gene soğuk gene ayaz  düşlerim seni almaz düşlerime müebbetim sığmaz  bir dal fesleğen taksan da saçlarına yorulursun  güneşi yatırsalar koynuma ısınamam  bir yerine vardım ki gecenin sen yoksun . 3. bir yerine vardım ki gecenin sen yoksun  sen yüreğimin dağlarında sakladığım kaçak kız  seni sunuyor kar yüklü dallarıyla çam ağaçları  kimliğin bende saklı uzanıp alsam alnın apak  gece balçık gibi yapışıyor ellerime saat kaç  tende yaşanmayacak aşkımız anladım tenimde isyan  yorgunum ranzama uzansam gözlerimi kapatsam  bir daha açmasam beni bu kapkara suskunluk  beni öldürecek diyorum avaz avaz düşüyorum  asama dikse anam kapımızdan balkona tırmansa  akçamların kokusunu sen saçlarından savursan  üç yanı sırılsıklam ülkem gibi hep acı dalgalara dirensen  yanağından mutlu bir damlanın yuvarlandığını görsem  kar da eridi çamur sonra yağmur sokaklar çıplak  asfalt makadam bulvar ayaklarda o bildik bıçak acısı  haki gömleğinden bir düğme aç ellerimden üşüyorum  şafakları yunus çıkarsa ağlarından balıkçılar beter ağlar  dudaklarında uzayan sigara külü martı kanatları ve türkü:  bir dal fesleğen taksan da saçlarına yorulursun  bulaşıyor dilime beni ağzınla sustur susturacaksan . 4. sabah oldu beni ağzınla sustur susturacaksan  gazeteyle uzatıldı mazgaldan dürülmüş bir yangın gibi  korkunç acılarıyla ellerime on üç yıl öncesinin vietnam'ı  pirinç tarlaları bambu evleri insanları yani kavgaları  1972 trag bang köyü ve temmuz güneşi  ve yankee ve napalm yani ölüm bulutları  yapışıyor sırtlarına çocukların çocukların bacakları tutuk  çığlıkları var fakat ağızlarında boylarından büyük  ilkokul çağında saçı kara çığlığı yangın küçücük kızın  bant çekmişler göbeğinin altına ne ayıp ne yasak  kaçıyor o güzelim çocuk bütün insanlığıyla çıplak  elinden tutmalı göğsüme basmalı göğsümde soluklandırmalıyım  benim de gözlerim yanaklarıma doğru çekilmeli acıdan  ağzımı kulaklarıma dek yırtarcasına haykırmalıyım  payıma düşeni almalıyım yedi milyon ton bombadan  işte ben her acıda böyle sırılsıklam şaşkınım  haykırılmış her çığlık burda benim ağzımı yakıyor  durma kanıyor acılarım gövdemin neresine dokunsam  kaldırmadan demir parmaklığı insanla insan arasından  canım sevgilim ben bu yaraları kabuk bağlatmam . 5. alnım parmaklığa gömülü alnımda tarifsiz hasret  dörtbir yanım idam dörtbir yanımda türküleşen müebbet  ne bir yıldız kayar üstünden ne bir çiçek açar  hücreler burada susuz kör kuyulara benzer  her bahar duvara koşar da sarmaşıklar yaz biter  yorulur sonunda salkım saçak dal budak ağaçlar  gözlerimi içime çevirmesem gözlerim duvarda kurur  bir an büyüse suskunluk kulaklarıma kurşun akar  belki bu yüzden yüreğimde tepesi karlı dağlar  boydan boya karadeniz boydan boya toros  akdağ karadağ altındağ cudi ağrı canik aras  vurulup öldüğüm kalkıp çocuklar gibi güldüğüm dağlar  yakındır eteklerinde dudaklarına özenir kiraz  ellerin tüfeğinden çözülür göğsüne ılık ılık kan yürür  dişlerinin arasında apak ilkbahar kardeleni uyanırsın  tenin buğulanır bilirim dudakların mahmur uykudadır  kollarını açıp gerinirsin ormanın bütün ağaçlarınca yeşil  dokunabilsem sana çoğalırdım saçlarınca tel tel  yüreğimin ırmaklarını aykırı akıtıyorum dağlara doğru  süzülüp gelsen suda bir papatya kadar güzel . 6. saçlarını yastık yapıp yatıyorsun öyle düşünüyorum  yorgan diye geceyi dört mevsim üstüne çekiyorsun  yaprak düşer ay düşer yıldız düşer kar düşer  kurşun düşer üstüne bomba ölüm ayrılık düşer  apansız sena düşer aklıma beni ağzınla sustur  göğsü isyan göğsü ateş göğsü tomur tomur  sena onaltı yaşının heyecanını tarar aynada  çıplacık boynu... el-boruk dağlarında israil konvoyu  kıvrılır yılan gibi... nazi fırınlarından sarı yıldız uyanır  aynada gözlerini bırakır gözleri iki yüz kilo bomba  içine 504 peugeot'nun büsbütün bir kinle oturur  kanatlanır avına sena mehdillah şii müslüman kız  sedir ağaçları değil yanan köyleri geçer iki yanından  hükmünü okur benim ülkemde filizkıran fırtınası  dalların acısı gelir hücremde beni bulur  konvoy patır cizze arasında durur.. sena atmaca  sena nisan dalları gibisin sena sena  fünye fitil ateş... sena dur ama durma...  gövdesinin dört katı ağır bombayla patlar güzelim kız  beni ağzınla sustur susturacaksan . 7. bu türkü hiç bitmeyecek karanlık sular akıyor içime  her dizesi bir fırtına belki soluğum yetmeyecek  korkarım teninden avuçladığım buğu uçup gidecek  yastığım sımsıkı yastıkta aralanmıyor dudakların  kış üşümesiyle durma sırtını dönüyor yatağım  bir yangından çıkmışım tepeden tırnağa yanık  çekip almışım bir çocuğu çığlığı bende kalmış  yana yana dost kapılardan yüzgeri olmuşum  su dökenimi aramışım inatla beni ağzınla sustur  beni suskunluk kapkara suskunluk öldürecek beni  sesi türkümün sesi sağanak yağmurları isterim  dur altına sen de sağalır belki ateşi gövdemin  duvarla başladı duvarla mı bitecek türküm  şu dağlar eteği kuşatma tepesi karlı dağlar  şu okul şu sokak şu ev şu ağaç şu bulvar  düşünüyorum da sanki bir varmış bir yokmuş  benim türküm yangın yeri sevgilim sesli konuş  sesli konuş dışarda kalmasın çiçek yüklü dallarıyla bahar  balçık gecelerden balçık gecelere çıkıyorum  ayaydınlık sabahlara bir de sana inanıyorum . 8. benim türküm yangın yeri sevgilim sesli konuş  söyle ben türkü söylerken sıkı bassınlar yere  yağmurlu bulutları tepelerinde taşısınlar söyle  benim gecelerim tepeleme ısırganotu sevgilim  dur durak yok bana bu bahar akşamlarından  toprak deniz ve kadın kokularıyla dövüyor da kapımı  bir karası aşıyor duvarı kahrolası karanlık  kibriti çakılmış sigarayım nerede dudakların  barut dumanıyla islenmiş belki kararmış saçların  çekincesiz yıkanırsın deli çılgın akan sularda  sular hırçın sular arsız ben ellerimle yapayalnız  kovalanmışım çocukça düşlerimden taşa tutulmuşum  balıkları oltada bir deniz gibi ayağa kalkmışım  delikanlıyım yıldızsız gecelerde düşlerine kıran girmiş  sensiz kupkuru bir dalım güneşin gözüne batan  grevsiz işçiyim de ocağı tütmeyen evim  öğretmenim diline sözcük sözcük yasak vurulmuş  çocuğum elinde bir balon bulut bir dolu umut  benekli balonlarım sonra bir varmış bir yokmuş  benim türküm yangın yeri sevgilim sesli konuş . 9. türkü söylüyoruz tahliyecinin ardından nedense yanık  yanık birşeyler kokuyor havada ağlamak istiyorum  ateş hattından çıkmışım beni ağzınla sustur  tam bir hafta aralıksız dövmüşler barikatı  kanlı upuzun bırakmışım üç arkadaşımı yorgunum  yürürken şarapnel parçası düşüyor göğsümden  çekilen ilk dişimmiş gibi alıp cebime koyuyorum  daha otuzbir dişim var katıla katıla gülüyorum  yaranı avuçlarıma ver ateş hattından çıkmışım  yitiyor nöbetçi kulesi ellerim kopuyor parmaklıktan  nerede susuzluğun bir yudum su kaldı mataramda  ağzımda senin dudakların bir varmış bir yokmuş  duvarın dibinde kurt köpekleri ve bolivyalı çavuş  guevera'nın sırt çantasında neruda kahkahası  ve ezbere okuduğun bizim şairlerimiz geliyor aklıma  salt bizim işimizmiş gibi şaşıp kalmışım  felâket yakışırmış meğer onlara da ölmek  çınar dediğin de gün gelir devrilirmiş usulca  anımsa ne derdik aramızda ona hadi anımsa  a. kadir amca a. kadir amca a. kadir amca . 10. benim türküm yangın yeri sevgilim sesli konuş  söyle ben türkü söylerken sıkı bassınlar yere  yağmurlu bulutları tepelerinde taşısınlar söyle  ben yokum okulda fabrikada sokakta sen yoksun  her adımda bir pusu her pusuda bir sevinç asılı  kapılar kapalı pencerelerin perdeleri aralanmaz  çocukların oyuntaşı parçalanır camlarda gülmeler açmaz  ardına kapının süpürgeyle kurum yığar bir kadın  öğrenciler başka işçiler başka bir başka ülkem  sen neredesin insan kardeşim nerede neredeyim ben  hücremin değil evinin duvarında bitiyor voltam  buz gibi titriyor sırtıyla duvara sırtımı dayasam  adımlarımı sayıyor bir iki üç... aklı karışıyor  gün biter mi ay biter mi mevsim yıl biter mi  duvardan duvara ömür biter mi şaşıp kalıyor  kapısını açsa kapıma çıkacak ödü kopuyor  işte bu insan kardeşimin ölümcül korkusu bu işte  ağır mahkumum düşüyorum bütün uçurumları  yüreğinin kayalıklarında yeşertemedi henüz bana bir dal  paramparça parmaklarım korkusunu sıçrıyor uykusunda . 11. insan yaralarım kanadı beni ağzınla sustur  yaralarım kanamasa gözlerim duvarda kurur  kör sağır suskunlukları dipsiz düşüyorum  ayırdına varmadan dibini çekiyorlar uçurumun  beni dipsizlik kapkara dipsizlik öldürecek beni  sözüm kurşun hasretim kurşun kurtuluşum  açsana gülün yaprağını uçsana kanadını kuşun  sevmesi sevişmek değil gülmesi gülüşmek  çocuğunun saçlarını okşuyor elleri dalgın elleri uzak  yasaklarca çalışıp konuşup yaşıyor yasaklarca  hah desem unutup büyük ellerini kaçacak  kaçacak ardında madeni sesler bırakarak  keşif kolları çıkar inadına yasak ateşler yak  kuşatmalar da kuşatılır bir yerde haber uçur  alınıp satılabilen bir ülkenin müebbetiyim ben  türküm duvarla türküm yangınla sürüp gidecek  gencim delifişek gözlerim bir çift kara tüfek  bütün umutlar menzilimde belki kızıyorlar sözlerime  henüz bir avuç insan kardeşimi gördüm fakat  şaşırmadan ellerini dimdik bakabilirken gözlerime . 12. benim türküm yangın yeri sevgilim sesli konuş  çoğalmasın yangın sesli konuş güzelim insan  adın bende gizli gölgen takibinde helikopterin  her gece koşar gelirsin düşlerimin çekimine kapılıp  kent dağa kavuşur ellerim ellerini bulunca  ellerimiz buluşunca düşlerim gece baskınında  çam ve ardıç kokularını göğsüme bırakıp  kopar yürürsün ellerimin şehvetine sarınıp  yürürsün canımın içi kanatlan çarçabuk  serçe tedirgini adımların ele vermeden seni...  kaç mahpus yılı düşlerime girip çıktın  hep bir umudun allığı düşler ki sınırsız  düşler ki yazdan kışa uçsuz bucaksız  düşler ki yaşanan yıllara aykırı...  kurumasın istemem rüzgârda salınmadık hiçbir dal  minik ellerin yine kabzasında büyüsün silahın  devrederken nöbeti fakat bir el değmeli eline  acı bir bulut gibi taşıma saçlarını seni ülkem bildim  yorulursun arama arama ellerimi ellerimi unut  katmer güllerin açtığı dağlardadır aşk ve umut . 13. umudum dağlarca yapraklarca umudum halklarca  fabrikalar gecekondular... duyuyorum tıpırtısını varoşların  daha fazla dayanamaz bu beton bu demir bu plastik  kolumu uzatınca elini buluyorum yan hücredeki arkadaşın  eli sıcak elim sıcak sımsıcak umut yaşamak bu  yaşamak bu diyorum kesip atıyorum karamsar yerlerimi  ve gülüyorum gül sen de yüzünde güller açsın  güney afrikalı zencilerin kavgaları erik çiçekleri kadar ak  biliyorum nice kavgalar verilmekte bana yakın bana uzak  hücre hücre direniyorum kuşatılsam da sayrılıklarla  gün gelecek saçlarımın güz savrulması durmuş olacak  duvarla boğuşmayacak hiçbir düş hiçbir adım hiçbir ayrılık  ve hiçbir sözcük şiirde bir silah gibi patlamayacak  ne müthiş bir duygu içerde umudu kıyasıya yaşamak  çürütülmek ve öldürülmek olasılığı ağır basarken  mutlu şarkıları ve zafer tarakalarını beklemek  evet canım gün gelecek nasıl atılmışsam içeri  öyle diri ve genç aşacağım yıkılan ilk duvarı  oğlu kızı yitik bütün kadınları anam bileceğim  sen diye öpeceğim ağzından karşıma çıkan ilk kızı . 14. karşıma ilk çıkan kızı sen diye öpeceğim ağzından  boynuna doladığım kollarıma ayaz vuracak belki  soracağım nerde belinin çukuruna dolan saçların  susturacaksa o kız da ağzıyla sustursun beni...  direnmenin güzelliği yüzümüzde kış bahar yaz  çok değişmedik fakat ellerimiz büyüdü azbiraz  gökyüzünden çalıp yolla uçurtmaları salkım saçak  ellerimizde çocuk merakı ellerimiz güzel haberlere aç...  bana ince uçurumlara bakan kar bahar yüklü patikaları anlat  ki iz sürücüler tıkanıp kalsın sonlarına bakınca o saat  köylere inişlerinizi bir de bir de kentlere kaçamak  yün çorapları önemse dağlarda korkarım ayakların donacak...  ağlamaklı oluyorum ne güzel düşlerken kuşanmış günleri  kırılacakmış gibi bütün kapalı kapılar bugün yarın  bayramlık giysilerimle buluyorum kendimi aynada tıraş olurken  ranzamda uyur uyanık düş denizi geçiyor üzerimden  alıp getiriyor kovasını küreğini kumdan kale yapan çocukların  bulutları yıkıyorum saçlarından gözleri nasıl da umut...  hep umut edeceğiz sevgilim kopacak her yenilgi sonrası  sustu sanılan yüreğimizde korkunç bir yaşam fırtınası . (Ocak-Mayıs 1985)
Be sevdiğim seni benden ayıran  Din iman bulmaya diyelim Allah  Şu sinemi aşk oduna dağlayan  Bekası olmayan diyelim Allah. Bir münafık sebep oldu bu işe  Umarım başına hem taşlar düşe  Kör yılanlar ura cesedi şişe  Eriye döküle diyelim Allah. O da benim gibi yana kuruya  Kısmeti tükene başı çürüye  Seyit Vakkas bir ok ura devire  Cennet'e girmeye diyelim Allah. Allah anı bin bir belaya ata  Kısmeti tükene vadesi yete  Yetmiş seksen sene döşekte yata  Yata da kalkmaya diyelim Allah. Pir Sultan Abdal'ım almadım hızaz  O kelp rakip bize eyledi garaz  Başka dertten gayrı bin kantar maraz  Gire de çıkmaya diyelim Allah
Dutlar düşüyor pıtır pıtır  Memet Topçu'nun traktör gökgürültüsüyle  Yaz geldi paldır küldür  Yunus Emre indi  Suya havaya toprağa  Kulak'ın köpeği Demokrat  Yol üstüne yatmış soluyor,  Işık değişti  Işığın yolları değişti  Gölgeler ışığa çaldı  İçinde sarmanlar dolaşıyor  Böyle bir akşamüstü  Hiç ölmek istemezdim...
Yüzün sanki dolunay; yüreğimde mi, nedir?  Ellerin çizgi çizgi belleğimde mi, nedir?  Varlığın yedi iklim sunuyor coğrafyama  Yokluğun diken diken kimliğimde mi, nedir?  Bir özlem fırtınası savuruyorsa beni  Çölleri hatırlamamak dileğimde mi, nedir?  Hayalin bir tereddüt, yapışıyor yakama  Sna alışkın olmak iliğimde mi, nedir?  Eflatun kıvılcımlar düşürdün yollarıma  Her kıvrım bir umut, günlüğümde mi, nedir?  Bir sürgün potasında damla damla eriyen  Yalnız bedenim değil, benliğim de mi, nedir?  Saçları dağılıyor denizin sevda için  Açan nergisim, öten kekliğim de mi, nedir?  Her bakışın ruhuma dokunan bir iğnedir  Mıknatıslı gözlerin, bilirim, şahanedir  Tutkusu yumak yumak sarıyor benliğimi  Bana gülüşün lazım; gözlerin bahanedir.
Ey bâkir cümbüşü her özleyişten sıcak. Bin uykuya yaslanmış sessiz kamaşan şafak; . Her bahçenin üstünde ve her ufuktan başka, . Yıldızların tuttuğu ayna, ezelî aşka, . Bir sır gibi hayattan ve ölümden öteye. İlk arzunun toprağa mal olmuş lezzetiyle.... . Ardından ağlanacak ne varsa ömrümüzde, . Tekrar doğuşun sırrı gülümseyen bir yüzde, . Uykusuz geceleri içten kemiren hüzün, . Bin azabın çarkında gerilmiş ağaran gün; . Öpüşler, gözyaşları, vaitler ve hicranlar; . O derin sükutların aydınlattığı anlar. Bir sonsuz uçurumda uyanmış gibi birden. Sazlar sustuktan sonra duyulan nağmelerden; . Doldurur hiç durmadan uzattığı bu tası, . Gül, ey bir âna sığmış ebediyet rüyası!
Yalnızlığımda seni büyüttükçe kalabalıklaşacağım;  Sen kendi kalabalığında hep yalnız olacaksın…. I  Kapattım ucu kıvrılı yerinden bir defteri  Bir defter adınla hükümlü şimdi.... Sen kendinin pası, kilidi.  Gençliğin kendine savurur seni,  Esmersin, cehennemin dibinde doğmuşsun,  baban iki karılı; evlerde, erkenlerde bekler seni.  Sen feodalizmin kara dilberi,  gündüzlerin gölgesindeydi sevgi.  Gölgesinden gündüzlerin iklimler geçti…. Sesin şimdi kanayan bir gül gibi:  Kangren.... II  Sen orda  kendi manastırının huysuz müridi.  Sen orda  bir korkuda,  bir şarkıda,  ölüm susan uğultuda…. Sen orda  düşlerine leş kargası tüneyen!  Elleri ayazlarda  sen orda,  esmerliğine rehin feodal şatolarda... Uyurken sen hasretin avlusunda,  gündüzlerin gölgesinde oturuyordum.  Sonra boşuna çizdim karanlığa resmini.  Boşuna... Ezberleyip hasreti…  Oysa nasıl istersen öyle gebertebilirdin beni.  Nasıl istersen!  Artık sulara k(atalım) aşkların yetim rengini...
Sevgili Anneciğim,  Binlerce kez açıldım, binlerce kez kapandım yokluğunda  Kocaman bir dağ lalesi gibi  Ve kapkara göbeğini dünyaya fırlatacakmış gibi duran.. Şimdi mucizevi bir yerdeyim  Muc’ın ucuz evinde  Sanki mürekkebi rutubet olan bir kalem  Duvarlara hep senin resmini çiziyor  di’li geçmiş zamanda birçok resim,  Hep gülümsüyorsun  Aklının ortasında mavi bir yıldız varmış gibi  Ve o yıldız karanlık bir şubat akşamında  Durmadan soluyormuş gibi. Hatırlar mısın?  Mavi saçlı bir tanrı gibi severdim Burdur Gölü’nü  O göl şimdi içimde kocaman bir anne ölüsü.  Vişne bahçeleriyle dolu,  Neşeli bir şehre benzerdi senin sesin.  Bazen ölmek istiyorum  Beni yeniden doğurman için  İri, ekşi bir vişne tanesi gibi.. Kış başında bir ton kömür yığarlardı kapıya  Bazen görülen rüyalar gibi kapkara  Bir ton rüya çıtırdarken  Sen kar yağmadan önce başkaydın,  Kar yağdıktan sonra bambaşka.  Sanki hep buluğ çağındaydım.  Kuşlar zaptederdi her yeri, sabahları  Binlerce kez söylerlerdi söyleyeceklerini  Bizim hiç anlayamayacağımız bir şeyi  Senin şarkıların aç kuşlara buğday saçardı  Kediler yusyuvarlak dururdu karın ortasında  Kar manzaralı bir resmin ortasında durur gibi  Gri kediler sarmıştı etrafımızı, gri dağlar...  Bir tek senin çocuklar üşüyecek rengi saçların vardı.. Ben bu eve Muc’ın ucuz evi diyorm  Yokluğunda böyle oldum.  Mucize öldükten sonra buraya taşındım.  Ve inan  Muc bu evi bana çok ucuza verdi.. Yaşasaydın, hayatının ortasına  Güller yığan bir adam olsun isterdim babam.  Sen bir çocuk romanı annesi ol isterdim.  Ölü mısır tarlaları hışırdıyordu  Ve kalbimde çıngıraklı yılan sürüleri  Diye başlayan bir çocuk romanında...  Şalına sarınırdın toprağa sarınır gibi  Erken öleceğini biliyordum bana bırakmak için,  Bu acımasız ölü anne sesini. Şimdi mucizevi bir yerdeyim  Zaman bir salyangozun vücudunda yaşıyor burada  Ve çok ağır ilerliyor.  Yüzümdeki çillerden başka  İsyan eden biri yok hayatımda.. NOT:  Ölen her kadın için bir şiir yazdım.  Onları Muc’a evin karşılığında verdim  Çok ucuza.  Artık bütün üzgün oluşlarımın adı:  ANNE!
Gözlerinin pınarında  Bir bulut,  Boşandı boşanacak  Nerdeyse  Aklımdan geçenleri  Okuyorsun su gibi  Dünya gördü,  Bizi bogazladılar..... Tutma gözyaşlarını  Onur da ağlar....  Bırak yıkansın gökyüzü,  Lacivert,yeşil,altın  Işıkları günbatının.  İşte şafaktayız gene  Çırılçıplak  Ve mavi  İşte sanki dağ yeli  Ve işte sanki meltem.... Kimse toz konduramaz  Kesip attıgımız tırnağa bile.  Sen en güzel kızısın  Bütün galaksilerin  Bense tözüyüm artık  Akkor tözüyüm,  Prometheus'u yakan  Kara sevdanın.... Ne alnımızda bir ayıp  Ne koltuk altında  Saklı haçımız.  Biz bu halkı sevdik  Ve bu ülkeyi.  İşte bağışlanmaz  Korkunç suçumuz...
Seni bigüzel giymişim içime gavurun kızı  Bir kurşunda vurdular ikimizi  Gün ışır, yaprak titrer, tohum üşür  Acı güller kızarır hikayemizi.
Kapılarını yıllardır çalmadığım  Eski dost evleri gibi  Eski şiirlerim  Kitaplarda  Bekler beni.... Girip dinlendiğim olur  İçlerinde  Bir kahve içimi  Çıkıp giderim sonra  Buruk bir hüzün  Bırakıp geride.... (Paris,1984)
Bir diyeceğim yoktu hüzünden yana  Yıpranıyordu kötü kadınlarda aşkım pis karanlıklarda  Yetmiyordum yeni insanlara yetişemiyordum  Ölür kalırdım belki de sokak aralarında bir kenarda. Kimin umurunda dedi ama kendimi inandıramadım buna da  Yakışmıyordum eski pencerelere yosunlu sulara  Ölür kalırdım belki de sokak aralarında bir kenarda  Uyandırılacak çocuklarım vardı uyuyorlardı uykularında. Çok mu yaşamıştım az mı ölmek hakkım mıydı yıl varken akşamlara  Bu kedi nerden çıktı demeyin kapı aralıktı ben bıraktım da  Okşayacak bir şey ister ellerimiz kendi sıcaklığında  Yıpranıyordu kötü kadınlarda aşkım pis karanlıklarda. Ne iyi etmişim aldım düşündüm kedilerin yarı ak yarı kara aklında  Kedi işte kedi boğuyordu yavruyu engel görünce aşkında  Çekilmemişti denizlerim  Döndüm hırpalanmış geceden dayanıklı aydınlıklara  Ağlanır kedi yavrularına çocuksuz anaların arasında  Bu kedi nerden çıktı demeyin kapı aralıktı ben bıraktım da  Uyandırılacak çocuklarım vardı uyuyorlardı uykularında  Ne iyi etmişim uyur uykularında
Yalnızlığı sevmiyorum  Yalnız kim ola ki  Kendim...  Kendimin kendini sevmiyorum  Kediler hariç...  Kahve ocakçısı olacaktım ben  Tuttum kavlimi  Yazdıklarımsa hep nafile  Hep nişanlı angaje ısloganlı  Can, diyorlar, bir kahve yap şu dümenin ağzına  Kallavi olsun!  Bende yoksa kahve, yemişçiden tedariklenip  Ve cazveyi ateşe sürüp, üstüne yemeni, şekerini  Taşırmadan pişiriyorum  Biliyorum, bilmez miyim bu kahve ocağınnan  Ocağımızı bucağımızı  Isıtamayacağımı!  İşte onun içinde de içim titreyerek  Cezvenizi sürüyorum ateşe
Munzurum  Pus  İçinde  Savrulur  Karla  Rüzgarla  Aşağıda  Domates  Biber  Fideleri  Çalışır  Derin  Kuyularda...  Ve  Keban  Dedikleri  Bir  Küçük  Şehir  Yediğim  Ağu da  İçtiğim  Zehir  Oy kurban  Ölem  Ben  Ölem  Kuytularda.
Adamlar tanıdım nice koltuk görmüş  Koltuklar tanıdım hiç adam görmemiş  Adamlar tanıdım yiyip içen ölü  Adamlar tanıdım bin yıldır ölmemiş... 21.02.2007/Vakit
Kul olayım kalem tutan eline  Kâtip ahvalimi şah'a böyle yaz  Şekerler ezeyim şirin diline  Kâtip ahvalimi şah'a böyle yaz. Allahı seversen kâtip böyle yaz  Dün ü gün ol şah'a eylerim niyaz  Umarım yıkılır şu kanlı Sivas  Kâtip ahvalimi şah'a böyle yaz. Sivas illerinde sazım çalınır  Çamlı beller bölük bölük bölünür  Ben dosttan ayrıldım bağrım delinir  Kâtip ahvalimi şah'a böyle yaz. Münafıkın her dediği oluyor  Gül benzimiz sararuban soluyor  Gidi Mervan sâd oluban gülüyor  Kâtip ahvalimi şah'a böyle yaz. Pir Sultan Abdal'ım ey Hızır Paşa  Gör ki neler gelir sağ olan başa  Hasret koydu bizi kavim kardaşa  Kâtip ahvalimi şah'a böyle yaz
Firdevs-i Ala'da bir yanal elma  On sekiz bin ilmin nuru dediler  Muhammet Mustafa Haydar-i Kerrar  Hünkar Hacı Bektaş Veli dediler. Çocuktu mektebe babası götürdü  Elif be demeden mana yetürdü  Akıttı pınarı susam bitürdü  Hacısı hocası beli dediler. Pirim der ki Bektaşiyim Bektaşi  Size nasip veren ol nasıl kişi  Sıkar un ederdi örk gibi taşı  Budur cümlemizden ulu dediler. Derildi geldiler halfeler pirler  Bektaşi namında er yok dediler  Bize bir yeşil el nasip verdiler  Görünce tanırız eli dediler. Er isen darı çeç üstünde otur  Ulu kişi isen maksudun bitir  Senedin var ise senedin getir  N'edelim senetsiz eli dediler. Kimi inandı beli bes dedi  Kimi inanmadı senet istedi  Ol Şah'ım anlara elin gösterdi  Budur ol Şah'ımız Ali dediler. Evvel Ali idi sonra Vel'oldu  Yol erkan bir zaman batında kaldı  Urum ellerinden nameler geldi  Budur Hakk'ın doğru yolu dediler. Pir Sultan Abdal'ım Şah'ım velidir  Cihanı bürüyen anın nurudur  Şüphemiz yok Hak Muhammet Ali'dir  Bilmeyene Mülcem soyu dediler
Nazlı yare selam saldım almamış  Almazsa gam değil almayıversin  nazlı yarde bana selam salmamış  Salmazsa gam değil salmayıversin. İstemem kaşların kara ise de  Ciğerden yüreğim pare ise de  Melhemi derdime çare ise de  Çalmazsa gam değil çalmayı versin. Yıktı viran etti gönül tahtımız  Ta e, zelden kara imiş bahtımız  Böylemiydi ikrarımız ahdımız  Gönül hayaline gelmeyiversin. Doksana vardı da yüz geçti ise  Aradan ahd aman söz etti ise  Pir Sultan Abdal'dan vazgeçti ise  Bergüzar saldığım elmayı versin
Bugün yüzünde bir başka güzellik var senin,  bugün dudağında başka bir tad var,  boyunda başka bir yücelik.  Bugün kırmızı gülün bir başka daldan.. Ayın gökyüzüne bugün sığmamış.  Göklere benzeyen göğsün bugün daha geniş.  Hangi yanından kalktın bu sabah, söyle,  bir başka kavga var dünyada senin yüzünden,  dünyada bir başka gidiş. Biz senin gözlerinden gördük  arslanlara meydan okuyan o ceylanı,  Başka bir ovası var o ceylanın bugün  iki cihandan da dışarı. Seven insanın ayağı mı yok,  işte ona ölümsüzlük kapandı.  Yukarlarda onunla uçar gider.. Gözlerinin denizinde onu arama.  Oinci bir başka denizde.. Bakarsın bugün sever bu yürek,  yarın sevilir bakarsın.. Yüreğimin özünde başka yarınlar var.
Bugün ne?  Saat gecenin bir buçuğu…  Bugün günlerden ne?  Gözlerinden uyku akan bir taksinin içindeyim  Geçip gidiyorum bütün hayatımı da seni de  Başkent en pahalı örümceğini biriktiriyor,  Unutkanlık, acı, acılar, acılarımız…  Biliyorum sen kaldın, bir de hayatım kaldı geride  Eğlencenin (bayağı bir şölendi) ilerlediğini,  Bir karnaval tadıyla ilerlediğini,  Bir adamın bir öykü anlattığını, bir türkü söylediğini,  Bir kadının saat onda masadan kalkıp gittiğini,  Merkez kaymakamını, rejisör yardımcısını, Medet’i  ve sonunda içinde yirmi çocuk taşıyan bir minibüs gibi çarpıştığımızı.  Senin başın dönüyor, benim bir ayağım basmıyor  Nasıl oluyor, bütün bunlar nasıl oluyor?  Biliyorum tek bir güvercin onaylamayacak bunu,  Tek bir sokak, tek bir tezgah, tek bir saniye.  Eksikliğe mi alışmışım ne? Mutsuzluğa mı yoksa?  Her şeyin ilk kez tam olmasını istiyorum da o mu olmuyor?  Neden kişi bir çiçek koparır gibi kaldırıyor da kadehini,  Sonra kırgınlıkla vuruyor masaya elindeki sübyeyi?  Tek bir köpek onaylamayacak bunu, tek bir Mayıs  Ne mi bugün? Perşembe.  Sabah erken kalkmıştım  Hazinenin serin ve ışıksız koridorlarından, Gelirler’den;  Kağıt hışırtısıyla dolu bütçenin içinden,  Bakanlık berberine selam vererek gelmiş girmiştim odama (seviyorum da bu odayı)  Evet girmiştim, şimdiyse seni ve hayatımı  Ne oldu iyice kestirilemeyen bir parıltı gibi  Geride bırakarak gidiyorum.  Nereye?  Yarın bütün bu ağaçları sulayacaklar.  Ağaçların afroditini anımsadım şimdi…  O ağacın yanından geçerken gökyüzü ne derindi.  Ama bugünkü gökyüzü onun ayrılıkçaya berbat bir çevirisi.  Sen metinde her nasılsa üç satır atlamıştın,  Ben de geçmişe çevirdim bütün zaman kiplerini  Böyle yetişmişim ben, içim götürmez kenarından azıcık kesilmiş ekmeği  Hiç anımsamıyorum tam dolu olmayan bir bardaktan su içtiğimi  Karnaval, soytarılar, maskelilerle birleştiriyoruz masamızı.  Bizim payımıza düştü şölenin dayanılmaz trafiği…  Gülüşlerimiz nasıl da söndü galadan sonra sokağa atılan çiçekler gibi  Ve şimdi, iki kere iki.  Kırdım, evet seni. Ama kırmıştın beni.  Hadi sadece kırılmıştım diyerek önleyeyim herhangi bir eleştiriyi  Kalbim, kalbim! Söyle şimdi ne yapacağım ben kalbi?  Ne yaparım söyle daha da derine düşerse yaram? ? ?  Ben sana rastladığım günlerde, hangi günlerdi onlar?  Tuhaf şey bir günde değişiyor kişi.  Senden öncesi öyle uzak ki anıları bile değişiyor sanki  Geldin masaya oturdun ve hayatımı böldün bir milat gibi  Ve tavukçudaki hırslı Roma Valisi  Yani Pontus Pilatus birlikte kurduğumuz İsa’ları çarmıha gerdim  Ve sen üç satır atladın. Neden atladın?  Tek bir kuş tek bir şapka tek bir çorap onaylamayacak bunu,  Tek bir çicek anlayamayacak  Şu zambakgillerin akıl almaz işlerini  Tek bir insan anlayamayacak  Fazıl’ı: içi boşalmaya yüz tutmuş o şiir tankerini.  Ve tahsini: onu bir duygu taşaronu olarak ananlar olacaktır  Operada cinayet imgesine uygun işler yaptı bu ikisi.  Bense sessizce ayrılıp gittim yarasını kuliste saran bir soytarı gibi,  Tavukçu benim için artık tavşanın suyunun suyu gibi  Sana gelince, ah sen yok musun sen  Bir daha rastlar mıyım sana  Günlerin ne getireceği bilinmez ki  Ben bu şiiri yazdım barok biçimi  Her gün bir şiir yazacağım sana.  Takvim olsun bu, aşkımın takvimi  işte sana sayfaların ilki. (10 Mayıs 1973)
Şarap; azlık, çokluğa gönüllerde çaredir.  Yetmişiki millette ve her yerde çaredir.  Bir çeşit ilâçtır o, perhize kalkma sakın;  Şarabın bir damlası, binbir derde çaredir! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
işte yine günün belini kırıyor akşam  ve sen kırlara benzersin günün bu saati  çıkarmamışsan çiçekli elbiseni.. I. hatırla ve sıkı tut:  korkardın küçükken  serçe parmağın uçacak diye elinden.  diğer çocuklara benzerdim bense  benzemesi gibi, bir çinlinin diğerine.. II. şaşkınım, şehir açmıyor beni  ve namım yürümüyor burada  çünkü tuhaf burada her şey;  denizi sel basıyor hayret  hayret şehir sığmıyor taksiye  ve terör estiriyor rüzgar  kaldırıyor dağın eteklerini bile.. ve burada sensiz bahar  hem yatalak hem öpmeden geçiyor  bir jeton  yanağıma getiriyor da yanağını  kokunu rüzgara salsan  bana getirmiyor.. III. yoksun ya  güvercin avlıyor avluda kedi  kızlar gülüşüyor bahçede  gül üşüyor –gül üşür-  yoksun ya, bezden anne  yapıyor öksüz  öpmek için kendisine.
Elinde bir buzbağ şişe  Dolanıyor köşe köşe  Şimdi karakola düşe  Cop tirina nirinomda  Hop tirina nirinom. Sivri burun top yumurta  Nara basar uluorta  Bekçileri tarta tarta  Tır tirina nirinomda  Tara tirina nirinom. Gene bir gün böyle zır zop  Gece bekçisi demiş hop  Belinin ortasına cop  Cop tirina nirinomda  Hop tirina nirinom. Geçirmiş bir siyah şalvar  Poz kesiyor gaddar gaddar  Tesbihi sarı kehribar  Şık tirina nirinomda  Tık tirina nirinom. Gene bir gün böyle yan yan  Hava basarak bir yandan  Karakolun sokağından  Pat tirina nirinomda  Pataküte de nirinom. Şapkası tam sekiz köşe  Zevkten olmuş dokuz köşe  Güveniyor on kardeşe  Hot tirina nirinomda  Zot tirina nirinom. Mahalleli bezmiş ama  Çıkamıyor kimse cama  Adam değil sanki kazma  Hoşt tirina nirinomda  Foşt tirina nirinom. Gene bir gün böyle çalım  Yürüyorken zalım zalım  Demişler ki gel bakalım  Şak tirina nirinom da  Şaka şukada nirinom. Fosso Necdat demiş aman  Anlamış vaziyet yaman  Kafasından çıkmış duman  Fos tirina nirinomda  Fıs tirina nirinom
Sular varken eski sular  Bana kaldı bir akşamı söylemek  Bir dalgınlıktan geldim ben bir dalgınlıktan  Gittiğim kime kalırsa . Çağırır evlerden uzun sesler  Getirilir biri uykuda  Her şey kendine gizlenir neden  Gizlendiğim kime kalırsa. Paslı bir kapandır insan paslı bir kapan  Çalışır saat ölünün kolunda  O bitmez sıkıntıyım neden  Sıkıldığım kime kalırsa . Dönsem havada dönsem  Döndüğüm kime kalırsa
I  Biz bu kentlere sığdık da,  bu kentler bize sığmadı Asiya!  Ve bir çığlık gibi günlerin çarmıhında;  arttıkça yalnız, sustukça silik.... Ay ışığı gölgeleri büyüttü,  son kuşlar da vuruldular dağlarda.  Yakamozları söndü sahillerin, ışıkları evlerin;  çağın vebalı gövdesinde  bir hayalet gibi gölgemizde yalnızlık.. Kaldık...  Kırık bardaklar gibi,  içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi.... II  Düşler artık ölü çocuklar doğuruyorsa,  sevgiler boğduruluyorsa kürtajlarda  ve daha eskimemiş tüfeklerle  ordusu bozguna uğramış askerler gibi kalıp,  bozuk paralar gibi yuvarlanıyorsak kaldırımlarda,  bir bedeli vardır elbet cennetini çaldırmanın;  ömrünü yetim bir bebek gibi bırakmanın  bulvarlara,  bozgunlara  ve yanlış yalan aşklara…. Bir bedeli,  bu kuşatmaların, ilkyazları kurşunlatmaların.... Biz bu kentlere sığdık aslında,  bu kentler bize sığmadı Asiya,  ah, son kuşlar da vuruldular dağlarda! . III. Ay ışığı gölgeleri büyüttü.  Mutluluk oyununa geç kalan ölü kuşlarla geldim.  Geldim... Kırık bardaklar gibi,  içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi…. Ve ömürlerimizde bin kasvetle upuzun  sefalet seferlerinin ayazı;  belki yalnız geçireceğiz artık kim bilir,  batan gemiler gibi yiten aşklardan geride,  kalan her kışı, güzü ve yazı.. Ay ışığı gölgeleri büyüttü.  Ayrılıklar eskidi, biz eskidik,  aşk bize küstü Asiya.... IV  Belki de uzun sürecek bu bozgunun saçağında,  sen şarkılarını sesine yasla  ve bırak beni de usulca  apansız bir yalnızlığa! . Ay ışığı gölgeleri büyüttü,  büyüdü ölüm  ve biz küçüldük Asiya…
21  Eyvah ki; aşksız gönül dinden sayılmaz!  Yanmazsa aşkla o, gönülden sayılmaz!  Sevmeden geçirdiğin bir günün varsa;  O gün boşa geçmiştir, günden sayılmaz! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Her gündüze uyandığımda  Yeni bir hayat derdim içimden  Gece ölümün soğukluğu  Ve bende acının korkusu  Sözler verdim... Tutamadım.  Bir zaman sonra ben oldum  Gündüze bakıp ağlayan  Gecenin karanlığında  Dünyayı sarmalayan.
Ben Numanlar Köyü'nden Emine Bacı  Yaşım belki doksanbir,belki seksensekiz.  Ellerim ayaklarım buğdaylar kadar temiz  Yaz gelince dibeklerde çaresiz  Dövülen benim benim,benim!. Benim şimdi harmanlarda savrulan  Kara topraklarda buğu,yetim ocaklarda duman  Seferberlik yıllarından beri dul kalan  Gelinim,gelinim,gelinim!.... Ben Numanlar Köyü'nden Emine Bacı  Ürüzgarın erittiği karlara benziyorum.  Gayrı söner odamda geceleri yanan mum  Yüreğime bir ses verin diyorum  İnim inim,inim inim!.... Ben Numanlar Köyü'nden Emine Bacı !  Tadım tuzum yok gayrı,ağzımda dilim acı  Varıp hangi doktordan alsam ilacı  Ben kim,doktor kim,ben kim?.... Beni böyle ilmek ilmek dokuyup saran ağrı  Biliyorum gayrı,ölüme çağrı  Kuru dallar gibi Allah'a doğru  Uzar beş vakit ellerim,ellerim,ellerim!. Ben Numanlar Köyü'nden Emine Bacı  Üzerime dağlar gibi çile gelir de  Ya sabır çekerim evvel emirde  Bir kuru canım var çok şükür bir de  Bir yatak bir yorgan bir kilim.  Bir yatak bir yorgan bir kilim...
I  Memelerim koparıyor  Yüzyıl süren bir yalnızlık   dile gelmişçesine  Nasıl nasıl bir sevinç yarabbi!  Ve ağrıya   ağrıya tabi,   ağraya   ağraya ağbi...  Nakkaş Tepe de ancak   bezmimize böyle gelmiştir  Gelincikleri ve Nazım Hikmet’leriyle  Yerbilimsel bir hapisten sonra. II  İçimdeki karanlığı patlatacağım  Zifiri bir su akacak   kamışımdan toprağa  Bir kedi yavrulayacak   köpek dişli bir kedi  Ve böğürtlenler köpürecek ağzından  Yedikçe   kendi   kendini   mayhoş  Ya da Posta Nazırı dedemden kalma  Mors’un en morundan bir karga  Konacak karşıki direğin doruğuna  Düşmanlarım öyle doldurmuşlar ki onu  Ne kadar taşlasan boş   oynamıyor yerinden  Ben kargadan korkmam ama   bunun gözleri baykuş  Ve tüyleri güngörmedik deniz dipleri kadar ıslak  Ve ötüyor   ötüyor   ötecek  Beni ışığa bağlayan   (Bağlayın beni ışığa!   Gerin telleri gerin!)   beni ışığa bağlayan   o gelin telleri   o gelin telleri   kopuncaya dek...  Akpembe bahar yelkenleriyle  Güneşin rüzgarına gerilmiş   bir badem ağacı gibi...  İçimdeki karanlığı patlatacağım  Ve beynimin en ölümcül yaşlarıyla   ağlaya   ağlaya  Yepyeni bir insan   pırıl pırıl bir can   bitecek toprağa... . III  İki çöpçü geliyordu karşıdan.  Biri   (Aynen Selahattin-i Eyyubi Haçlılar   Seferinden, sanırsın, pos bıyıklarıyla   Tarihin, süpürmeye gelmiş Prens Adalarını)  Öbürüne   (Marmara’yı bizim Yaşar Küklopsunun o   Anavavza gözüyle dünyanın en güzel   atlarının neredeyse ineceği e biraz   genişçe bir çakır su gibi görüyordu,   eminim)  Eyitti kim:   Halk Partisi’nin solunda bir parti olsa   Hiç dinlemez oyumu ona veririm. IV  Sevda Tepesinde geçen gün  Karşıki masanın altında  İki tane tavuk gördüm  Toprakla yıkanıyorlardı  Eşeledikleri çukurda  İnsanlar için de belki ölüm  Toprakla bi tür  Yıkanmaktır diye düşündüm. V  Üşüyor mu deniz   üstüne boşandıkça yağmur?  Ondan mı dersin   tüyleri böyle ürperiyor?  Ben de gidersem bi gün bu biçim bi sağnakta  Alı al moru mor bir sandal gibi acaba  Yıllar sonra yılmayıp yine  Çarpar mı yüreğim yurdumun sahillerine?. VI  Buket diye bahçeli bir meyhane vardı Yenişehir’de  Yıkıldı çoktan GİMA var şimdi yerinde  Kenarı küpelerle çevrili o küçücük havuzun  Yamacında bir masa  Cahit Ağ’beyle otururduk yaz gecelerinde  Fıskiyenin serpintisiyle sırılsıklamdı muşamba  Zaten Cahit’in gözleri daim yaşlı  “Şunu siliver! ” derdi garsona  “Şu muşambayı siliver, mirim! ”  Ne Cahit kaldı, ne Buket, ne fıskiye  Yine de bu bahar öğlesinde  Fıskiyenin üstündeki o kırmızı top gibi  -İsterse kalpten olsun, isterse-  Hop hop ediyor ya yüreğim bi düziye. VII  Ruhum sıkıldıkça, ruhum,  Mızrapsız bir tambur gibi  Apayrı bir hava çalıyor vücudum  Ruhum sıkıldıkça ruhum,  Senden ayrı, kendimden ve kentten ayrı  Apayrı bir hava çalıyor vücudum  Kalk gidelim, kalk gidelim başka yere!  Başka yere, başka yere, başka yere!  Ruhum sıkıldıkça, ruhum,  Cemil Beysiz bir tambur gibi  Kendi kendini çalıyor vücudum. VIII  Yalıların surları boyunca giderken Kanlıca’da  Duvarda bir gedik ilişti gözüme  Uydurdum gözümü deliğe:  Bir bahçe  Bahçe değil bir havuz  Havuz değil bir bahçe  Üstü nilüfer kesmiş silme  O nefti yapraklarıyla gelmiş  O aksarı çiçeğiyle  Ne hevesle gelmiş kim bilir bu güzelliğe!  İnsanoğlu beni görsün diye mi?  Bahçede oysa   Bahçedeki bir havuz  Bir havuz ki bir bahçe  Ne in var ne cin ne bey ne ağa  Surları da çekmişler dört bir yanına  Bizler de varmayalım diye bu uçmağa  Sade bir garibim yavru kurbağa  Serilmiş o ortası çukur  O sal gibi yaprağa  Yarı suyun içinde  Yarı yansımış ışığa  Pırıla pırıl yeşile yeşil  Rezil mi rezil  Başladı birden haykırmağa  Başladı inin cinin ağanın beyin  Ne kendi görüp ne kimseye gösterdiği  Çevresine bizler görmeyelim diye  Surlar çektiği  O kimsesiz güzele türkü yakmağa  Şairim ben  Benim işte o kurbağa. IX  Hep ölümü çalacak değil a Zangoç  Bu da  Sema’yla Asaf’ın kızına  Hoşgeldin demek için  Oysa  Ne kadar  Ne kadar  Ne kadar yalnız  Sanıyordum kendimi demin. X  Atkestanelerini geçen süvari ışıklar  Er-erken kaldırmış hanımellerini   tühallah üşüyecekler!  Ve zeytinler eski Rum tenteneleriyle  Esen yel!  Esen yel!  Kim gördü böyle gül yiyen horoz  Tanyeri kokuyor sesi...  Yuvarlandıkça sanki bayırdan aşağı   hapiste dolmuş bir şarap şişesi  Öbür horozlar da ayaklanıyor   merdiven nakışlı ibikleriyle  Ve balkonlardan sarkarken   düşleri bebelerin   bir albayrak yarışı gibi  Horozlar nev-icad ediyorlar denizi  Hırsızlar!  Hırsızlar!  Ve deniz   levent gölgeleriyle Turgut Reis’in  Bütün bu dizelerden alınıyor  Bir ala   bir mora kesiyor yüzü  Esen yel!  Esen yel!  Bu sabah   bir firardır   kan-davasından bir çocuk  Kuşluk vaktine kalmadan önce  Güneşin kurşunlarıyla vurulacak  Ve akşamladı mıydı çamlar   ve karardı mıydı  Tepelerde  Tepelerde  Öyle güzel ki esen yel  Esen yel!  Esen yel!  Bu sabah   ve bu bahar   bir firardır  Baruta koşan bir fitil  İfil  İfil  Öyle güzel ki esen yel!  Esen yel!  Esen yel!  Öyle güzel  Öyle güzel ki  Esmese de  Esmese de  Güzel. XI  İçimden bir his bırakmıyor beni ölmeceye.  İçimden bir his.  Bir his ki  Çapraz oturmuş denizin kıyısına  Taş  Taş  Taş  Derken bir GÜNEŞ!  Tıpkı Üsküdarda’ki  Şemsi Paşa Camisi gibi.  Sen iskeletlerle değil diyor bana  Sen iskelelerle kuracaksın cesedini  Ve öyle köpeksin ki sen  Öldükten sonra bile  Yılmaz’ın UMUDundaki  Paytonların ardından  Koşacaksın hep  Geleceğe  Çın  Çın  Çın  Ve karnımın gevşemesine karşın  Taş..larımdaki tarçın  Bırakmıyor beni ölmeceye  Evet diyemiyorum  Diyemiyorum ki evet  O hayırlı  O hayırlı geceye. XII  Ben de   Boğaziçi de bu bahar  Mavi sakalına erguvanlar takmış  Sarhoş bir İskele Babası kadar  Hem delikanlı   hem deliler gibi ihtiyar
Irmak olup akın ey şiirlerim!  Akın, suyunuz çoğala çoğala!  Acı içinde kanayan kalplerin,  Yalpalayan susamış gönüllerin,  Pınarı olun, su verin onlara! . Işıktan gagası suyunuza dalsın  Kartal, pisliklerden uzakta dursun  Dalgaların tuhaf çağıltısında,  Kuş seslerine, şarkılarına  Meleklerin ilahisi karışsın! . (1942) . Fransızca'dan çeviren: Tozan ALKAN
YOLCULUK. Nedense isyankar olurum   Bir yolculuk başlarsa yağmurlu bir gecede   Bir siren acı acı öterse vakitsiz   Ve bir kadın görsem saçları dağınık   Bir kadın...mahzun, çaresiz, ümitsiz.... Nedense kederli olurum   Ağlayan bir çift göz bulsam sokaklarda   Bir mendil sallayanı olmazsa ardından   Ve bir adam..küfür etse kadere   Bir adam..elleri yumruk yumruk hırsından.. Nedense efkarlı olurum   Bir gurbet şarkısı duysam sokaklarda   Bir 'ahh' inlese derinden   Ve bir çocuk 'baba' derse ansızın   Bir çocuk..Görmeden,sevmeden,bilmeden. Nedense darmadağın olurum   Anılar bir bir dolarken gözlerime   Geçmişe bir yolculuk başlarsa sessiz   Ve ben yılların yorgun yolcusu   Ben ki.. yitik, ben ki yalnız, ben ki onsuz.. www.ahmetselcukilkan.net
Gün değil, hafta değil, ay değil  Beş sene, on sene sonra gelsen de  Bu canım durdukça tende  İyi bil  Beklediğim sensin. . Bazen bir demet gül alırım elime  Bazen ıhlamur çiçeği  Her şeyin doğrusu ve gerçeği  Kokladığım sensin. . Cebimde mektubun olmayabilir  Ne çıkar fotoğrafın yoksa masamda  Öğrenmek istersen eğer  Gel, sevda iklimime gir  Açılmamış gönül kasamda.  Sakladığım sensin.. Yağan yağmur duyar mı bilmem  Topraktaki mutluluğu?  Ve güneş vurunca topraktan yükselen buğu  Doldursun diye  Yerle gök arasındaki boşluğu  En masum sevgiye  Eklediğim sensin. . Uykudayken, uyanıkken  Uzakta ve yakında  Sen olmasan da farkında  Gidip gidip arada bir  Yokladığım sensin.. (Gökçekimi)
Ben bu gurbet ile düştüm düşeli,  Her gün biraz daha süzülmekteyim.  Her gece, içinde mermer döşeli,  Bir soğuk yatakta büzülmekteyim.  Böylece bir lâhza kaldığım zaman,  Geceyi koynuma aldığım zaman,  Gözlerim kapanıp daldığım zaman,  Yeniden yollara düzülmekteyim.  Son günüm yaklaştı görünesiye,  Kalmadı bir adım yol ileriye;  Yüzünü görmeden ölürsem diye,  Üzülmekteyim ben, üzülmekteyim
Butün bu cılgıldaklar  Pencerenin ağzına asılı  Bütün bu fırıldaklar  Bütün bu pervaneler  Bütün bu değirmenler  Bütün bu uçurtmalar ve uçaklar  Poyrazın doğrultusunda...  Gülibrişim, mimoza ve manolya, kavak  Yaprakları dahil  Bütün bu kıpır kıpır insanlar  Elleri kolları ve kulaklarıyla  Ve erken öten bir horozun sesiyle  Kaçmışlar öbür dünyaya şimdiden  Seslerini bırakmışlar geriye  Bu ölümlü dünyaya yadigar...
sen miydin o yalnızlığım mıydı yoksa   kör karanlıkta açardık paslı gözlerimizi   dilimizde akşamdan kalma bir küfür   salonlar piyasalar sanat sevicileri   derdim günüm insan içine çıkarmaktı seni   yakanda bir amonyak çiçeği   yalnızlığım benim sidikli kontesim   ne kadar rezil olursak o kadar iyi. kumkapı meyhanelerine dadandık   önümüzde altınbaş altın zincir fasulye pilakisi   aramızda görevliler ekipler hızır paşalar   sabahları açıklarda bulurlardı leşimi   öyle sıcaktı ki çöpçülerin elleri   çöpçülerin elleriyle okşardın beni   yalnızlığım benim süpürge saçlım   ne kadar kötü kokarsak o kadar iyi. baktım gökte bir kırmızı bir uçak   bol çelik bol yıldız bol insan   bir gece sevgi duvarını aştık   düştüğüm yer öyle açık seçik ki   başucumda bir sen varsın bir de evren   saymıyorum ölüp ölüp dirilttiklerimi   yalnızlığım benim çoğul türkülerim   ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi
Bülbül havalanmış yüksekten uçar;  Has bahça içinde gülüm var, deyi.  Seni seven yiğit serinden geçer,  Güzeller içinde yarim var, deyi.. Ben seni severim, sen de sev beni.  Mevla`m bir karada koymaz insanı.  Elbet, bir gün olur, ararsın beni;  Şurda bir divane yarim var, deyi.. Ben, seni severim can ile candan;  Mevlam ayırmasın sevdiğim benden,  Canım esirgemem vallahi senden,  Götür sat pazara, kölem var, deyi.. Karac`oğlan söyler: kaşı karadan,  Hiçab perdesini kaldır aradan,  Seni, beni bir Mevla`dır yaradan,  Büyüklenme, hey kız, güzelim deyi.
(Öner' in anası için). Kayıp duruyor bakışları  duvardaki resme ve kapıya  oğul mu beklediği, sevgili mi. Belli ki yaşıyorlar hala  uzun uzun yaşıyorlar belli ki  bırakıp gittikleri anılarıyla  Çıkıp gelirler bir gün belki  Üşümüştür çünkü toprağın  soğuk yalnızlığında birisi. Öteki arkasında parmaklığın
Diyelim ıslık çalacaksın ıslık  Sen ıslık çalınca  Ne ıslık çalıyor diye şaşacak herkes  Kimse çalmamalı senin gibi güzel. Örnegin kıyıya çarpan dalgaları sayacaksın  Senden önce kimse saymamış olmalı  Senin saydığın gibi doğru ve güzel  Hem dalgaları hem saymasını severek. De ki sinek avlıyorsun sinek  En usta sinek avcısı olmalısın  Dünya sinek avcıları örgütünde yerin başta  Örgüt yoksa seninle başlamalı. Diyelim zindana düştün bir ip al  Görmediğin yıldızları diz ipe bir bir  Sonra yıldızlardan kolyeyi  Düşlemindeki sevgilinin boynuna geçir. Say ki hiçbir işin yok da düşünüyorsun  Düşün düşünebildiğince üç boyutlu  Amma da düşünüyor diye şaşsın dünya  Sanki senden önce düşünen hiç olmamış. Dalga mı geçiyor düşler mi kuruyorsun  Öyle sonsuz sınırsız düşler kur ki çocuğum  Düşlerini som somut görüp şaşsınlar  Böyle dalgacı daha dünyaya gelmedi desinler. Dünyada yapılmamış işler çoktur çocuğum  Derlerse ki bu işler bişeye yaramaz  De ki bütün işe yarayanlar  İşe yaramaz sanılanlardan çıkar
Akşam erken iner mahpusaneye.  Ejderha olsan kar etmez.  Ne kavgada ustalığın,  Ne de çatal yürek civan oluşun.  Kar etmez inceden içine dolan,  Alıp götüren hasrete.. Akşam erken iner mahpusaneye.  İner, yedi kol demiri,  Yedi kapıya.  Birden, ağlamaklı olur bahçe.  Karşıda, duvar dibinde,  Üç dal gece sefası,  Üç kök hercai menekşe.... Aynı korkunç sevdadadır  Gökte bulut, dalda kaysı.  Başlar koymağa hapislik.  Karanlık can sıkıntısı...  << Kürdün Gelini >> ni söyler maltada biri,  Bense volta'dayım ranza dibinde,  Ve hep olmayacak şeyler kurarım,  Gülünç, acemi, çocuksu.... Vurulsam kaybolsam derim,  Çırılçıplak, bir kavgada,  Erkekçe olsun isterim,  Dostluk da, düşmanlık da.  Hiçbiri olmaz halbuki,  Geçer süngüler namluya.  Başlar gece devriyesi jandarmaların.... Hırsla çakarım kibriti,  İlk nefeste yarılanır cigaram,  Bir duman alırım, dolu,  Bir duman, kendimi öldüresiye.  Biliyorum << sen de mi?>> diyeceksin?  Ama akşam erken iniyor mahpusaneye,  Ve dışarda delikanlı bir bahar,  Seviyorum seni,  Çıldırasıya...
I  Uzun boylu ağrılara atıldım.  Sokaklarda hırçın rüzgârlara katıldım.  İyi yürekli çocuklar sessizce büyümekte:   “Dünyanın şavkı kendine,  efkârı bize mi? ” demekte;  kimileri taburlara, koğuşlara gitmekte,  kimileri sidikli döşeklerde upuzun uykulara  düşmekteydiler.  Uzaklarda yaşlı çam ağaçları sessizce  çürümekteydiler.... İyi yürekli çocuklar,  günlerin rahmine yaslarken düşlerini,  bazen apansız ölmekte,  ölmekteydiler.... Ama şalvarları gül desenli Döne’ler,  yeniden dillenip döllenmekte,  doğrulup yeniden dillenmekte  ve sokakların, a(damların) ,  kedilerin üstünden rüzgârlar esmekteydiler... II   (Gecede bir fahişenin koynunda uzun donlu, Nizipli bir tüccar üşümekte;  kaçak elektrik kullanılan evlerde sümüklü oğlanlar “büsüvi”(!) istemekte ve  sımsıcak somunları kavrayan yaslı eller, balta girmemiş hayatın ortasından  korkak ve küstah bir tevazuyla yürümekteydiler... İyi yürekli çocuklar düzine-  ler halinde feleğe küfrederek geçmekteydiler; sonra gecede mart kedileri, ay  ışığı ve iniltiler…Hep aynı nakaratta köhne bir hayat...) . Sonra bildik törenler, kanıksanmış itaatler  ve her aşkın künyesine bir gün dökülen küller.... Sonrası pazaryerleri: Patates, pırasa vs.  Taksitler ödenip senetler alınacak bu ay da…  Bu ay da sürüm sürüm  turplara sıkılan limon damlaları gibi duraklarda.. Defolu çıkmış hayat  kimin umurunda! . III  Kimin umurunda  yeni donlar giyen eski kadınlar  ve bilumum “öteki”ler.  Dolup boşalan kültablaları,  bozuk sifonlar, şerefsiz adisyonlar  ve yamalı bohçalar gibi uzayan yollar.. Kimin umurunda buharlaşmış oğullarını arayan anaların acısı  ve yaşlı bir kemancının eskimiş papyonundaki keder…. /Sürerken ıssızlığın ödül töreni,  sen topla dur topla dur dağılan sevinçleri.../. IV   “-Vay anasını bu maçı da alamadık abiler;  ipne hakemler bizi yine mağlup ettiler! ”. İyi yürekli çocuklar sessizce büyümekte,  en pahalı düşleri dolara endeksleyip  en ucuz pazarlara sürmekteydiler.  Sonrası aşkın  ve şarabın şanına düşen gölgeler.. Gölgeler…  Kimin umurunda?  Yoruldu yorgunluk da;  aşk bir yana, düş bir yana! . Paranın sultası düştükçe,  düştükçe aşka,  ışığa ve şarkıya,  her şey hızla ayrışmakta.  Üstelik gün ortası, ışıkta! . Her şey pazar ve karmaşa.... /Sürerken ıssızlığın ödül töreni,  sen topla dur topla dur kirletilmiş düşleri.../. V  İyi yürekli çocuklar, o aşınmış saçaklarda, yollarda  ısrarla yanlış atlara binip,  ısrarla düşmekteydiler.... “-Yok yoluna geçti geçen günler  ..k yoluna kaldı kalan günler geride!  Bu yüzden aşk dediğiniz nedir ki be abiler?  Camları buğulu bir genelev odasında  vizite fiyatına...”. Solarken  gecekonduların dar pencerelerinde bal gözlü kızlar.... VI  Sürerdi…  Yine sürerdi mırıltılar ve homurtularla hayat.  “Bu maçı da alamazken abiler”:  iyi yürekli çocuklar sessizce büyümekte,  büyüdükçe kirlenmekte,  kirlendikçe ölmekte,  öldükçe bilmekte,  bildikçe acımakta,  acıdıkça görmekteydiler  ki her fırtınadan ve anıdan geride  herkes figüran  yaşamın sahnesinde.... VII  Sahnesinde yaşamın,  kentlerin kaldırımlarında upuzun dilenciler.  Minibüslerde ter ve çürük sperm kokusu.  Sahnesinde, aşklarla rus ruleti  ve tel kaçıran çorapların kederi(!) . Sahnesinde,  brüt bir yaşam,  net bir ölüm,  bırak rezil gündüzleri  geceye yaslan gülüm…. VIII  İyi yürekli çocuklar o mahallelerden  düzineler halinde geçmekteydiler...  Uzak ormanlarda yalnız meşeler sessizce   büyümekteydiler…    -İşte bu vuruşlar sürdükçe,  maç mı alınır ulan sayın abiler?  İpne hakemler bu sezon da bizi mağlup ettiler! . Aşkta,  düşte,  işte  birer  birer  inerken  beyaz  bayrakları:. /B i z i m ç o c u k l a r  b ü t ü n m a ç l a r d a y e n i l d i l e r.../
Yüzüme sert çizgiler çekti senin adını,  Hasret saatlerini saydı saçımda aklar.  Senin ağzından çıkan bir cümlenin tadını  Ne bugün içki verdi,ne bu gece dudaklar!. Sorma,nasıl yollarda tutunabildiğimi,  Nasıl siyah rüzgara yaşımı sildiğimi...  Görür görmez kapında yere devrildiğimi  Ürperdi bir tekinsiz kedi gibi sokaklar.. Gece muzlim şeklini bana çizmese perde,  Sesin bir sırça gbii kırılmazsa içerde,  Beni bugün serilmiş görenler orta yerde  Yarın da bir çukurun içinde bulacaklar...
Yaşamaz ölümü göze almayan.  Zafer, göz yummadan koşana gider.  Bayrağa kanının alı çalmayan,  Gözyaşı boşana boşana gider! . Kazanmak istersen sen de zaferi  Gürleyen sesinle doldur gökleri  Zafer dedikleri kahraman peri  Susandan kaçar da coşana gider.. Bu yolda herkes bir ey delikanlı  Diriler şerefli ölüler şanlı  Yurt için döğüşen başı dumanlı  Her zaman bu şandan, o şana gider
Ben tek başına ne yapabilirim  Diye düşündü biri  Ve hiçbirşey yapmamaya karar verdi. Ben tek başına ne yapabilirim  Diye düşündü bir öteki  Ve yalnızlığının kuytuluğuna çekildi. Ben tek başına ne yapabilirim  Diye düşündü bir üçüncü  Ve tek başına düşünmeyi sürdürdü. Ben tek başına ne yapabilirim  Diye düşündü yüzbinler  Ve tek başınalıklarını sürdürdüler. Ben tek başına ne yapabilirim  Diye düşündü milyonlar  Milyonlarcaydılar. Ve tek başınaydılar  Bu arada birileri  Onlar adına  Karar vermekteydi. Tek başına olduklarını sananlar  Topluca ortadan kaldırıldılar....
Gözlerini eksik yaşanmış bir bahar gibi kullan  gülüşünü as intihar koğuşlarına  çelimsiz ruhlarda erken yağmurlar biriktir  nasılsa taşra hep hazırdır aşka. Üzülme, sakın dönme kendine  tesellisi ol cehennemin  cehennemin son meleği ol. Gözlerini eksik yaşanmış bir bahar gibi kullan  gülüşünü as intihar koğuşlarına  çelimsiz ruhlarda erken yağmurlar biriktir. Nasılsa taşra hep hazırdır aşka
bugün pazartesi  senin galiba beş dersin olacak  yine salondaki aynada taradın saçlarını  istemediğin bir şeyi yapmış olmanın öfkesi  yine karartmış alnını  fakat acele etmek lazım  geç kalırsan tramvay kaçacak  ve bir yasak levhası gibi asacak suratını  o suratsız müdire hanım. bugün pazartesi  dün pazardı  belki evde kalıp balerin resimleri yaptın  kulağında uzak bir piyano sesi  belki neşeliydin  belki düşüncen vardı  belki de yağmur gibi inerken hatıralar  herhangi bir köşe başında  bana rastladın. ben senin hayatına muhalif bir rüzgar gibi girdim
Korkudan sahnede eli ayağına dolaşıp,  Rolünü şaşıran kötü bir oyuncu misali;  Ya da azdıkça içine sığmayan öfkesi taşıp  Kendi yüreğini zayıf düşüren çılgın biri gibi,  Unutuyorum, kendime güvenim olmadığından mutlaka,  Tam olarak söylemeyi aşk oyununun sözlerini;  Ve aşkımın yükü öylesine ağır geliyor ki bana,  Kendi aşkımın gücü karşısında eziliyorum sanki.  O halde, nedemek istediğimi bakışlarım anlatsın,  Konuşan gönlümün sessiz sözcüsü olsun onlar;  Aşkımı onlar açığa vursun, derdime çare arasın;  Öyle ki, hiç kalsın yanında, durmadan konuşanlar.   Ah, sessiz aşk neler yazmış, öğren artık okumayı,   Aşkın sırrına ermişler bilir gözleriyle duymayı...
Bir nefescik söyliyeyim  Dinlemezsen neyliyeyim  Aşk deryasın boylayayım  Ummana dalmağa geldim. Ban Hak ile oldum aşna  Gönlümüzde yoktur nesne  Pervaneyim ateşine  Oduna yanmağa geldim. Aşk harmanında savruldum  Hem elendim hem yuğruldum  Kazana girdim kavruldum  Meydana yetmeğe geldim. Ben Hakk'ın edna kuluyum  Kem damarlardan beriyim  Ayn-ı cemin bülbülüyüm  Meydana ötmeğe geldim. Pir Sultan'ım der gözümde  Hiç hata yoktur sözümde  Eksiklik kendi özümde  Darına durmağa geldim
Bırakma beni sevdiğim  Gidişine dayanamam  Hasret gözyaşlarımla  Kendimi avutamam  Dönerim dersin ama  Kadere inanmam  Bıraktığın anılarınla  Ben sensiz yaşayamam...
İnsanlar da parsellenmiş arsalar gibi  Duygular bölük bölük, his parça parça.  Bakışları andırır gerçek dost gibi  Yürekler sönük sönük, sis dalga dalga.. Şerefin böylesi ucuz gittiği,  Yüreğin böylesine teslim dediği.  Kulun kula acz ile ram ettiğini  Ne yazık ki burada sizinle gördüm.. Eskiden şeref için ölenler vardı,  Gurur onur şahsiyetin anlamı vardı.  Gerçekleri haykırmak yiğit şanıydı,  Bugün eskiden demek ne kadar acı.. Birleşmiş üçü beşi birlik olmuşlar,  Sükut ikrardan diye suskun kalmışlar.  Cemaziyelevvel malum ya bize  Ucuz ihanete ortak olmuşlar.. Benim adım Bedirhan bilenler bilir,  Benim özüm de bir sözlerim de bir.  Yalan söylüyorsam söyleyin bir bir,  Doğru diyorsanız söyleyin hep bir.. İsim isim yazmak bana yakışmaz,  Teşhir etmem ise yakışık almaz.  Dost oldum herdem dost bulamadım,  Ulan çek git derim size yakışmaz    ANKARA 1996
İnsan seslerine tutunarak ilerliyorum  Kollarım alabildiğine açık  Yuvarlanmamak için uçuruma. İnsan seslerine tutunarak ilerliyorum  Yolumu yitirmemek için  Boğucu karanlıkta. Kızımın sesi 'anne' diyen  'i' gibi incelterek 'e' sesini  Babacığım derken kırık dökük  Ve öğrendiği ilk filleri sıralarken  O henüz dalında ham bir meyve gibi ses  Tutkulu,güvensiz,birden tizleşen. Karımın sesi,gülümseyiş gibi umutlu  Ve bir kızkardeş sesi gibi sevecenlikle dolu. Telefondaki sesi babamın  Kısık,uzakta,ama can kadar yakın. Gurbetteki kardeşlerimin sesleri  Ansızın bir selam gibi ulaşan  Çocukluğu  Ve daha nice şeyleri ışıldatan. Unuttuğum sesi annemin  Bazen düşlerimde çınlayan. Ve dostların sesi,bunaldığımda  Dokunurcasına duymak istediğim  Yolumu yitirmemek için  Yitip gitmemek için boğuntuda. 'Kendine iyi bak' diyen sesler  'Nasılsın' diyen sesler  Kaygılı,dostça çınıltılı,ince kalın,boğuk ya da tiz  Kendimi en kötü duyumsadığım zamanlarda  Duymak istediğim o sesler  Tutunarak güven duyduğum  Birlikte bir karanlığı geçtiğimiz.... (Temmuz 19981)
Meylim yoktur aşikara  Sır olana bağlanmışım  Karanlığı yara yara  Nur olana bağlanmışım. Ne açlığa ne tokluğa  İstikametim yokluğa  Sırtımı dönüp çokluğa  Bir olana bağlanmışım. Fuzulidir aşkı beyan  Sevilene her şey ayan  Sevdiğini unutmayan  Yâr olana bağlanmışım. Ne açlığa ne tokluğa  İstikametim yokluğa  Sırtımı dönüp çokluğa  Bir olana bağlanmışım. Yaradan göz vermiş niye  Tecellimi görsün diye  Hak’tan gayrı her bir şeye  Kör olana bağlanmışım. Ne açlığa ne tokluğa  İstikametim yokluğa  Sırtımı dönüp çokluğa  Bir olana bağlanmışım
Bir zevk duyulmaz oldu, buranın rüzgârlarından  Hayat soldu bir günün enginlerinde yine.  Selâm! Sonsuzların yorgun gönüllerine  Selâm: Güneşi içeren çocukların diyarından! .... Bir ateş yakalım ki geçmesin hatta bir an  Ve sussun kurtlar, kuşlar bir gök gürültüsüyle;  Bir ateş yakalım ki, tutuşsun gökler bile  Ve Güneş içilsin o gün, kızıl çanaklardan! .... Varsın eskisin sesim kaybetsin ahengini  Geceler kıskanmasın aydınlığa süsünü.  Donatsın sonsuzluklar gibi gurubun rengini  Söylesin ve uzaklar baharın türküsünü.... Neler, neler beklenmez nihayetsiz bir yerden  Güneşi içelim mor şafaklar gecesinden.  Selâm! Sonsuzluklara, hasretli gönüllerden,  Selâm, güneşi, göğü yakanlar bahçesinde! ...
Seviyorum suskunluğunu, sanki sen  yokmuşçasına burada  duyarsın beni uzaktan, dokunmaz sana sesim.  Uçup gitmiş gibi gözlerin  ve ağzın bir öpüşle mühürlenmiş.. Seviyorum suskunluğunu, çok uzakta  görünüyorsun  Sanki yas tutuyorsun, kumrular gibi cilveleşen  kelebek benzeri.  Uzaklardan duyuyorsun beni, ulaşmıyor sana sesim.  Bırak da varayım dinginliğine sessizliğinde.  Ve konuşayım sessizliğinle  bir lamba gibi parlak, bir yüzük gibi yalın.  Gece gibisin, suskunluğun ve takım yıldızlarınla  Yıldızlarınki gibidir sessizliğin, öyle uzak, önyargısız.. Seviyorum suskunluğunu, sanki sen yokmuşçasına burada  uzakta ve hüzün dolu, sanki ölmüşsün gibi.  İşte o zaman bir sözcük yeter  Uçarım, uçarım sevinciyle yaşadığının.. Çeviri: Ergin Koparan
Uyu yavrum, uyanacak günler var,  Yarınları gözetleyen dünler var.  Baban şehit izlerinde ünler var.  O izlerde sen de dolaş  Öç gününe sen tezce ulaş  Uyu yavrum, tepesinde haç yatan  Camiler vardır bu mu seni ağlatan?  Dayanamaz çiğnenmeye bu vatan  Camilere götür hilal,  Hem yurdu, hem de öcünü al.
Gittin; dünya bir kafes, devâ mahpus, söz ketum  Gittin; çekildi suyu can nehrinin; kaldı kum  Doruklarda bahardın, derinde servi boylu  Muhabbet savaşçısı, yiğit, cihangir soylu  Göklere yönelirdin gece gündüz, susardın  Zamana defineler verip mekânı sardın  Bu gün hüznün hayale kuyu kazdığı gündür  Bu gün kederden sabrın bile bezdiği gündür    Yetim kalmış çiçekler sana meftun bakardı  Yuvanda gülkurusu bakışların kokardı  Tenhada çoğaltırdın gözlerini kimsesiz  Gözlerin başkaları için ağlardı sessiz  Bereket dağıtırdın çocukların kalbine  Sonbaharına erip döndürüldün Rabbine  Bu gün ötenin bir dost eli sezdiği gündür  Bu gün samanyolunda aşkın gezdiği gündür. Kör bakmayı bilmezdin; özde ruhun yanardı  Rüzgâr, yağmur ve güneş seni meczup sanardı  Şimdi yansın kapılar, pencereler kırılsın  Vadiyi sel götürsün, dağ ikiye yarılsın  Öncü bir kıyametten geçtiğin ândı ölüm  Sen rüyadan uyandın; senden uyandı ölüm  Bu gün kardelenlere kanın sızdığı gündür  Zamanın ezberini yine bozduğu gündür . Ân gelir, seni nâçâr kılan dert nîran olur  Alıcı kuşlar gibi vurulup vîran olur  Yedi iklimden sorar düşlerini yârenler  Buhurdanlıkta taşır hâtıranı erenler  Kırlangıç yuva yapsın şimdi lâlezarına  Erguvan tohumları ekildi mezarına  Bu gün kovulmuşların katran süzdüğü gündür  Bu gün toprağın alevleri üzdüğü gündür. Bu mezar taşı kime ne söylüyor; bu yıldız  Bu gök, yaralı bulut, çâresizlik; bu ıssız  Ülkenin hangi dağı, ovası şimdi benim  Seninle sessizliğin koynuna girdi tenim  Âh kırılan ellerim, ah çürüyen kanlı göz  Bir cefâ girdabında dalgalanıp yandı öz  Bu gün fırçanın kalbe diken çizdiği gündür  Matemin bir şairi lif lif çözdüğü gündür. Her yüzde bir tebessüm oluyor filizlerin  Haramilerde bile ışıldıyor izlerin  Nâm yurdunda gölgeydin, merhamet burcunda dev  Sokak garip; münzevi bir rüyada şimdi ev  Hicrana varan yolun her köşesinde serap  Şehir şehir ürperiş, ülke ülke ıstırap  Bu gün bir kelebeği dağın ezdiği gündür  Bu gün kalemin “eyvah” diye yazdığı gündür. <object width='425' height='355'><param name='movie' value='http://www.youtube.com/v/IlecCh9-6Vo&rel=1'></param><param name='wmode' value='transparent'></param><embed src='http://www.youtube.com/v/IlecCh9-6Vo&rel=1' type='application/x-shockwave-flash' wmode='transparent' width='425' height='355'></embed></object>
Gün biterken çingenlerle  inecek ovaya çengilerle  Ateş yakılacak ve birer  yalım büşecek kızların yüzüne. Dinle ve sorular sor kendine  Doğayı, insanı ve geceyi  neydi güzelleştiren böyle  Yollculukları güzelleştiren neydi. Tan atımına gelince vakit  istersen bir kolunudağların omuzuna at  Unutma geceyi bütün bir ömür. Buruşturulup atılıvermiş  uzak ve ansız bir bakış  uzak bir buluttur şimdi keder
Gördük sizin gibileri  Geldiniz ve gittiniz  Bir fidan bile dikmediğiniz için  İnsanlık uğruna  Ne gelişiniz kaldı aklımızda  Ne gidişiniz. . Belki görünmezdi üniformalarınız  Teneke parçası madalyalardan  Eliniz ve eteğinizdi öpülen  Baş tacıydınız kuş sütü sofraların . Ve en sonunda  Hiç beklemediğiniz bir anda  Aldı götürdü sizi  Doğanın şaşmaz adaleti . Şimdi bakılınca buradan  Sizden geriye kalan  Bir mezar taşıdır  Öylesine sıradan.
Ölümüm senden olur  bilinsin  ne uçsuz bir kan akışı  ne buğusu kadehte rakının,  ela ve sonsuz bir teneşir uykusu  gözlerinin ağlamaklı bebeğine.... acemi zamanlar silinsin  ölümüm senden olur  bilinsin  sen istesen aslında  bütün kafiyeleri eskitirsin. aklında kalmayacak aklım  başka kollar başka sarılmalar  ve her defasında alsancak  platonik rutubet kokacak  aklına bir fikir gelecek  bir çift iri memenin kuşkusuna  fidye vereceksin. bütün iklimlerin feri silinsin  ölümüm senden olur  bilinsin. gözlerin bir içimçaydı bizansta,  gözlerin,  ela teneşir uykularıma kapanan kırık pencere..
Göz değdi köyümün güzellerine  ELİF, yad ellere göçtü be Hasan.  SEVGİ size ömür; dört kulaç önce,  Ecel çorbasini içti be Hasan. . ASALET, babasız çocuk doğurdu  Nazlı HÜRRIYET'i haydutlar vurdu  Viraneye döndü TÜRKHAN'ın yurdu  Köyün tadı-tuzu kaçtı be Hasan. . ADALET felç oldu, yürür değnekle  NEŞE ne halt etsin soğan-ekmekle...  GÖNÜL delirdi de yol beklemekle,  İsyan bayrağını açtı be Hasan. . SAADET'in adı HÜLYA'dır şimdi  Her gün birimizi aldatır şimdi  UMUT'lar rüyada, faldadır şimdi  Unut, eski günler geçti be Hasan. . FAZİLET'i gelin ettik gurbete  Kimbilir... belki de gurbetten öte  Yağlı SERVET garaz eder ÜLFET'e  Ara yere nifak saçtı be Hasan. . ZEYNEP bize küskün, İFFET sürgünde  Rezalet, felaket yağar her günde...  Yedi HASLET verem olur bir günde,  ÜLKÜ kötü yolu seçti be Hasan. . Burada ne düğün, ne BAYRAM kaldı...  En güzel UMUT'lar dalda ham kaldı!  Korku, hasret, isyan, keder-gam kaldı  Binalar temelden uçtu be Hasan. . Işte böyle... Malûm ola hâlimiz  Naçar, böğrümüze düştü elimiz  Güven duyduğumuz her güzelimiz  Bizlere bir kefen biçti be Hasan.. (Vur Emri)
Bakıyorsunuz kuşlar  Hazır  Sokak lambaları yanık unutulmuş  Bir kadıköy vapuru hınca hınç insan  Çok geçmeyecek  Martılar beyhude turlar atacak  Kıyılar lağım konserve kutuları  Mısır koçanları. Sevgi aranabilir yine  Korkusuzca say koskoca kederlerini  Bir kuyu bulunabilir. Aklımdan çıkmıyorsun  Sen hala dizüstü  Bunca anıyı besleyerek  Sokaklarda avaz avaz konuşarak kendi kendinle  Mektupları öpebilirsin kırmızı dudaklarınla  Görür gibi olarak açıp baktığımı  Bense şöyle diyorum:  Buradan bir acı kanamış boyuna. Kuşlar hazır  Öncü havalanmak üzre  Şehri gelen bir mevsime bırakıyorlar  O vapur hala hınca hınç  Kimbilir herbiri hangi dünyaya sağır  Çok geçmez aradan. Kadınlar kapı önlerinde  Ellerinde meşalelerle  Aydınlatırlar gelip geçen erkek suratları  Yorgun bir sarıyla ben de  Geçeceğim önlerinden. Aklımdan çıkmıyorsun dedim  Başka türlüsünü yorgunum anlatmaya  Telefonlar yan hücrede çalışıyor  Bende kurşuni bir dere  Ağaçlar hayvanlar bile kaygılı  Onu bir mersedesten indirdi kalçasına kadar   açılarak. Yapayaşlı bir rum kadın  Herşeyde yanıp sönen bir kıyamet algısı  Haydi koşayım diyorum belki dağılır  Koşuyorum  Sancağımda kendi rüzgarımla ölgün kıpırtılar  Hayır daha sevgili daha sevimli değil  Ne başka bir gün ne başka bir zaman. Çok geçmeyecek aradan  Şöyle diyeceğim:  Bulutlar açmadı  Mavi gök orda mı
Beyaz, ipek gibi yağdı kar  Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde  Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri  Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak  Şarkılar çaldı odalarda  Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm  Düşmanlarımız dışında  Düşmanlarımız çünkü  Sevgiyi yok ettikleri için  Düşmanımız oldular-  Beyaz ipek gibi yağdı kar  Bir kız kardan hafif yüreğiyle  Geçip gitti güvercinleri anımsatarak.  Uzaktaki şehir  Uykuya dalmıştır şimdi.  Düşündüm bir bir  Kardeşlerimin ne yaptıklarını  Nihat  Uyumuyor olmalı.  -Nefis bir şarkı  Söylüyor yandaki odadaki kız  Bir Rus  Halk şarkısı.  Ve şimdi koroyla  Başladılar-  Nihat düşünüyordur  Karanlıkta.  -Sanırım  Bir saatten sonra  Hapishanede  Dışardan söndürüyorlar ışıkları-  Beyaz ipek gibi yağdı kar  Bir kız kelebek adımlarıyla  Geçip gitti karın üzerinden.  İnsanlar kendi şarkılarını  Kendi hayallerini taşıyorlar.  Çağdaş şarkılar  Gerekli onlara  Hem Hayatlarının  Derinliklerinden söz eden  Gerçekleştirilmiş  Gerçekleştirilmemiş duygularından,  Hem  Kavgayı ateşleyen  Somut  Anlaşılır  Akıllı şarkılar.  Beyaz, ipek gibi yağdı kar  Acılarla dolu bu dünyaya.  İnsafsızlık  Vahşet  Hala güçlü  Ve hala iktidarda.  İnsanlar  Ölüyorlar.  Gepgenç  Sımsıcak  Ölüyorlar  Sanki  Ölmüyorlarmış gibi.  Bir yandan sürüp gidiyor-  Hayat;  Bir yanda tel örgüler  Parmaklıklar.  Beyaz, ipek gibi yağdı kar  Yağdı kirpiklerine bir kızın  Yağdı mavi bir nehre  Saçlarıma yağdı  Otobüslere  Ağaçlara  Evlere.  İçimden okşadım onu.  Kelebek adımlarını  Yanımdan geçen kızın.  Herhangi bir kız  Hayalleri olan.  İstedim ki  Daha güzel  Olsun şu dünya.  İstedim ki  Beyaz  İpek gibi yağan karın altında  Bitsin artık  Bu sürüp giden alçaklıklar.  Bir bebek  Ölüm tehdidi altında yaşamasın  Beşiğinde.  Ve paramparça olmasın  Sımsıcak  Capcanlı  Yaşayıp giderken insanlar.  Bırakın, beyaz  İpek gibi yağan karın altında  Hayallerimiz olsun.  Yaşayalım  Özgür  Güzel  Düşünceli.  Anlatalım  Düşündüklerimizi birbirimize.  Sevinç egemen olsun her yerde  İnsanca  Bir kaygı.  Beyaz, ipek gibi yağdı kar.  Yağsın.  Dünya daha güzel olacak  İnanıyorum buna.  Bir insan kalbinin güzelliğine  Çocukluğuna  Sonsuz cesaretine, olanaklılığına  İnandığım kadar.
Günlerdir körköstebek nefsimle öyle hırlı  Ve öylesine harlı ki  esrik nefesim  Bir kibrit tutsam parlayacak.  Bir sarnıç gemisi diyecekler alev almış  Boğazın iki yakasından . oysa bir gaz tenekesiyle bir şişe mavg  Gelişi güzel mi güzel bir ocak  Suların ortasında sevgili öfkemle benim  Yanacak bahar erişinceye değin  Soğuktan morarmış kanatlarını  ısıtsın diye martılar . Martılar ki sokak çocuklarıdır denizin
Açardın,   Yalnızlığımda   Mavi ve yeşil,   Açardın.   Tavşan kanı, kınalı - berrak.   Yenerdim acıları, kahpelikleri... . Gitmek,   Gözlerinde gitmek sürgüne.   Yatmak,   Gözlerinde yatmak zindanı   Gözlerin hani?. 'To be or not to be' değil.   'Cogito ergo sum' hiç değil...   Asıl iş, anlamak kaçınılmaz'ı,   Durdurulmaz çığı   Sonsuz akımı.. İçmek,   Gözlerinde içmek ayışığını.   Varmak,   Gözlerinde varmak can tılsımına.   Gözlerin hani?. Canımın gizlisinde bir can idin ki   Kan değil sevdamız akardı geceye,   Sıktıkça cellad,   Kemendi.... Duymak,   Gözlerinde duymak üç - ağaçları   Susmak,   Gözlerinde susmak,   Ustura gibi...   Gözlerin hani?
Kâbe'den maksat varmaktır yâra,  Kör gibi tapınma kuru duvara..
Çok geçmedi daha, bu dizelerin yazarı,  Entelektüelliğin delice kibiri içinde,  'Sözcüklerin gücü'nü savunur, insan beyninde  İnsan dilinin söylediklerinin ötesinde  Bir düşüncenin ortaya çıktığına hiç inanmazdı:  Fakat şimdi, o kurumlanmayı alaya alırcasına  İtalyan tonunda, yalnızca ayın aydınlattığı  ''Hermon Tepesi üstünde inci kolyeler gibi asılı duran çiy''  İçinde düş kuran melekler tarafından mırıldanılsınlar diye  Yaratılmış yabancı yumuşak iki heceli iki sözcük  Düşüncenin ruhları olan düşünülmemişe benzeyen düşünceleri,  Arp çalan melek İsrafil'in bile  (o ki sahipti ''Tanrının yarattıkları içinde en tatlı ses''e)  Onun bile dile getirebilmeyi umduğundan  Daha zengin, çok daha vahşi, çok daha ilahi hayallari  O yazarın kalbinin uçurumlarından dışarı  Harekete geçirdiler. Ve ben! bozuldu benim imlam.  Güçsüzce ürperen ellerimden düşer kalem.  Senin tarafından emredilse de ismini yazmam,  Yazamam - konuşamam ya da düşünemem -  Yazık ki hissedemem; çünkü hissetmek değildir bu,  Bu düşlerin ardına dek açık kapısının altın  Eşiği üstünde, aşağılardaki muhteşem manzaraya,  Büyülenmiş, gözlerini dikerek, hareketsiz ayakta durmak,  Ve titremek gördükçe, sağ tarafta,  Sol tarafta, ve bütün yol boyunca,  Morlaşan buğular ortasında, hülyalı uzaklarda  İhtimalin tükendiği yere kadar, yalnızca seni! . Dr Osman Tuğlu tarafından çevrilmiştir
Temizdir benim aşkım, sudan berraktır  Bu aşk oyunu bana helâldir, haktır  Hep şekil değiştirir ellerin aşkı,  Şu aşkımda en küçük fark bile yoktur! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Ali'm gelir diye karşı giderler  Ali'nin Düldül'ün bin de göreyim  Bindiği Düldül'ün mehdin ederler  Ali'nin Düldül'ün bin de göreyim. Ayağına altın nallar çaktırmış  Gözlerine yeşil sürme çektirmiş  Üzengisin cevahirden yaptırmış  Ali'nin Düldül'ün bin de göreyim. Kuduretten gem vurulmuş başına  Lezzet vermiş dudağına dişine  Bir nur doğmuş eğerinin kaşına  Ali'nin Düldül'ün bin de göreyim. Üstüne binersen yükseğe basar  Bir dizgin eylesen yel gibi eser  Nice kafirlerin kellesin keser  Ali'nin Düldül'ün bin de göreyim. Pir Sultan Abdal'ım dengi bulunmaz  Bin konaklık yere gitse yorulmaz  Kısmet olsa havalarda görünmez  Ali'nin Düldül'ün bin de göreyim
Ada vapuru yandan çarklı  Bayraklar donanmış cafcaflı  Simitçi kahveci gazozcu  Şinanay da şinanay. Müslümanı yahudisi urumu  İsporcusu ihtiyarı veremi  Kiminin saçı uçar, kiminin eteği  Şinanay da şinanay. Estirir de Ada yeli estirir  Seni sevindirir beni küstürür  Lüküs kamarada kimler oturur  Şinanay da şinanay
-35 yaşıma-. Önce sesini,  sonra yankısını çaldırdın şu beton ormanında;  bu kent de tükürdü aşklarına…  Kal orada,  artık hiçbir şeyden kurtulamazsın!  Islanmışsın bir kere oğlum,  yaş gününde  kuruyamazsın...
Zirve seni bekliyor  Dağın kıymetini bil  Sanma ki yükselmek zor  Çağın kıymetini bil. Üşenme emek için  Mutluyum demek için  Üzümü yemek için  Bağın kıymetini bil. Yokluk göründüğü an  Çabuk yıkılır insan  Azı beğenmiyorsan  Çoğun kıymetini bil. Elin, ayağın, başın  Annenin, arkadaşın,  Suyun, toprağın, taşın  Göğün kıymetini bil. Oğlum benim, bir düşün  Değeri var mı dünün  Yarın çok geç ömrünün  Bugün kıymetini bil.
Tanrım nereye baksam yeşil kasırgalar  O sevip gitmekse o  Çok uzak ve yemyeşil bakmaksa  Tanrım nereye baksam yeşil kasırgalar
Gönül, gurbet elde hacılık nedir?  Sılayı rahmeyle vatan varimiş.  Heman Mekke'de mi varmış Beytullah?  Her kande ararsan hem-civar imiş? . Yaktıkça firkate pervane, gönül  Düşer bülbülgibi şivane gönül  Sanardım usanmış divane gönül  Meğer eğlencesi nazlı yar imiş. HIFZI der nideyim görünmez bağlar  Geçti aramıza dumanlı dağlar  Sılada sevdiğim dolukmuş ağlar  Vatandan ayrılmak çetin kar imiş
bir mavi gül bahçesi yorganım  uyku saçlarımın meçhul şarkısı  sonra yastığımda ilk gölgen kızlık  ve ilk unutuluş hürriyet raksı. yumuşaklığında köpükten öpüşlerin  mukaddes günehlar cenneti oda  dikişsiz beyazlığında tüllerin  bir ay süzülecek buluta. ve bir mavi şarap gözlerindeki  musiki gölgelerinde yorgun  sen hep öylesine güzel sevdalım  ben sana Alahsızcasına vurgun
“İşte sana, onların kendi yolsuzlukları yüzünden ıpıssız kalan yurtları! ..”  (Kur’an, Neml, 52). Geçenler varsa İslâm’ın şu çiğnenmiş diyârından;  Şu yüz binlerce yurdun kanlı, zâirsiz mezârından;  Yürekler parçalar bir nevha dinler reh-güzârından.  Bu mâtem, kim bilir, kaç münkesir kalbin gubârından  Hurûş etmekte, son ümmîdinin son inkisârından? . Evet, son inkisârından ki yoktur cebrin imkânı:  Batıp gitmiş nazarlar beklemekten fecr-i nâzânı!  Nasıl, ey yolcu, bin lâ’net gelip ezmez ki vicdânı;  Dudaklar, çâk çâk olmuş, içerken zehr-i hüsrânı,  Uzaktan baktı -koşmak nerde! - milyonlarca yârânı! . Bu ıssız âşiyanlar bir zaman candan muazzezdi;  Bu damlar böyle baykuş seslerinden çın çın ötmezdi;  Şu kurbağalar seken vâdîde ceylânlar koşup gezdi;  Şu coşmuş, ağlayan ırmak ne handan gölgeler sezdi;  Bütün mâzîyi bir tûfan, fakat, hep boğdu, hem ezdi! . Vefâsız yurd! Öz evlâdın için olsun, vefâ yok mu?  Neden kalbin kararmış? Bin ocaktan bir ziyâ yok mu?  İlâhî kimsesizlikten bunaldım, âşinâ yok mu?  Vatansız, hânümansız bir garîbim... Mültecâ yok mu?  Bütün yokluk mu her yer? Bâri bir “Yok! ” der sadâ yok mu? . * * *. Gitme ey yolcu, berâber oturup ağlaşalım:  Elemim bir yüreğin kârı değil, paylaşalım:  Ne yapıp ye’simi kahreyleyeyim, bilmem ki?  Öyle dehşetli muhîtimde dönen mâtem ki! ..  Ah! Karşımda vatan nâmına bir kabristan  Yatıyor şimdi... Nasıl yerlere geçmez insan?  Şu mezarlar ki uzanmış gidiyor, ey yolcu,  Nereden başladı yükselmeye, bak, nerde ucu!  Bu ne hicrân-ı müebbed, bu ne hüsrân-ı mübîn...  Ezilir rûh-i semâ, parçalanır kalb-i zemin!  Azıcık kurcala toprakları, seyret ne çıkar:  Dipçik altında ezilmiş, paralanmış kafalar!  Bereden reng-i hüviyyetleri uçmuş yüzler!  Kim bilir hangi şenâatle oyulmuş gözler!  “Medeniyyet” denilen vahşete lâ’netler eder.  Nice yekpâre kesilmiş de sırıtmış dişler!  Süngülenmiş, kanı donmuş, nice binlerle beden!  Nice başlar, nice kollar ki cüdâ cisminden!  Beşiğinden alınıp parçalanan mahlûkat;  Sonra, nâmûsuna kurbân edilen bunca hayat!  Bembeyaz saçları katranlara batmış dedeler!  Göğsü baltayla kırılmış memesiz vâlideler!  Teki binlerce kesik gövdeye âid kümeler:  Saç, kulak, el, çene, parmak... Bütün enkâz-ı beşer!  Bakalım, yavrusu uğrar mı, deyip, karnından,  Canavarlar gibi şişlerde kızarmış nice can!  İşte bunlar o felâket-zedelerdir ki, düşün,  Kurumuş ot gibi doğrandı bıçaklarla bütün!  Müslümanlıkları bîçârelerin öyle büyük  Bir cinâyet ki: Cezâlar ona nisbetle küçük! . Ey, bu toprakta birer na’ş-ı perîşan bırakıp,  Yükselen mevkib-i ervâh! Sakın arza bakıp;  Sanmayın: Şevk-ı şehâdetle coşan bir kan var...  Bizde leşten daha hissiz, daha kokmuş can var!  Bakmayın, hem tükürün çehre-i murdârımıza!  Tükürün: Belki biraz duygu gelir ârımıza!  Tükürün cebhe-i lâkaydına Şark’ın, tükürün!  Kuşkulansın, görelim, gayreti halkın, tükürün!  Tükürün milleti alçakça vuran darbelere!  Tükürün onlara alkış dağıtan kahbelere!  Tükürün Ehl-i Salîb’in o hayâsız yüzüne!  Tükürün onların aslâ güvenilmez sözüne!  Medeniyyet denilen maskara mahlûku görün:  Tükürün maskeli vicdânına asrın, tükürün! . Hele i’lânı zamanında şu mel’un harbin,  “Bize efkâr-ı umûmiyyesi lâzım Garb’ın;  O da Allah’ı bırakmakla olur” herzesini,  Halka îman gibi telkîn ile, dînin sesini  Susturan aptalın idrâkine bol bol tükürün! ... Yine hicrân ile çılgınlığım üstümde bugün...  Bana vahdet gibi bir yâr-ı müsâid lâzım!  Artık ey yolcu bırak... Ben, yalınız ağlayayım! . 22 Safer 1331  17 Kânûnisânî 1328  (30 Ocak 1913)
Elindeyse zamana geçme dur diye dayat!  Bir sigara içmekten daha kısa bu hayat...   1978
evren  yalnızlıktan da küçükmüş  düşlermiş asıl sonsuz olan.. evren  umutlardan da küçükmüş  mutsuzluk daha büyükmüş meğer.. evren  sekizinci renge sarınan  metaforlarmış meğer.. evren   hiçlikten de küçükmüş meğer  yaşamı ve ölümü ezberleyecek kadarmış. evren  küçük bir okyanusmuş meğer  kıyısında yelkenliler batan.
Nedir Allah’ım nedir bu diyarin şu hali?  Bezginlikten ruhunu kaybetmiş bir ahali; . Ve bir mecnun idare,tam da hastahanelik...  Öyle davranışlar ki,destanlık,efsanelik.... Ne bilgi,ne düşünce,ne gelenek,ne nizam;  Anladıkları tek şey,zam ve zam üstüne zam.. Binada mukavemet hesabı var bilmezler;  Önün uçurum dersin,eğil bak,eğilmezler.. Resmi geliri dört ise,gideri kırk,aile  Ahlaki-iktisadi,bu ne biçim haile? . İş mi; kullanılamaz insan gücünü ihraç!  Milli aczi satarak elde edilen haraç.... Bu iş,gavurdan,milli acze kira istemek;  Ben bir beygir gücüyüm,onu sen kullan, demek! . Üstelik,gelen para küflendikçe kasada;  Bataklıkla kuraklık, yanyana piyasada.. Habire enflasyonla sağlanan ödemeler;  Ve üstelik, bu vatan kalkınıyor, demeler.... Bir deli ki,avlanır,güya giderken ava;  Ağız yolunu bilemez kaşık çalar pilava.. Hepsinden baskını şu:Particilik gayreti!  Kahramanları sahte,dünyaları iğreti.. Alternatif, paralel,boş kelimelerden sis;  Heposinde “ben”davası; aşk ölü,vicdan hasis. Mehmetçiğin sırtından birbirini gammazlar;  Kıbrıs’ta köprü kurar,hükümet kuaramazlar! . Kurt,kuzuve ot nasıl geçirilir karşıya?  Oy boncuğu sürmenin tam zamanı çarşıya.. Bütün hesapları bu,bütün kaygıları bu! ..  Ve rejim ellerinde el sürülmez bir tabu.. Örter de toprak saçıp köpek kazuratını,  Gezdirir mini etek köpeklik beraatını.. İslam’a serbest olan,camilerde mahpusluk;  İman,fikir,ruh,lisan,suyu kesilmiş musluk.. Kalpleri dinler sağır,kılavuzluk eder kör;  Dindara çağ dışı der,çağı bilmez profösör.... Ruhsal,parasal,soyut,boyut,yaşam,eğilim...  Ya bunlar türkçe değil,yahut ben türk değilim! . Oysa halis türk benim,bunlar işgalcilerim;  Allah türke acısın,yalnız bunu dilerim.. 1973
İnanmıyorlar bana inanmak istemiyorlar  Boşuna yazıyorum dilim dişim tırnağımla kanımla kemanlarımla  Boşuna yazıyorum uyaklarımla  Gecede dalların eski dilini bilmeyen biri gibiyim  Asılmış suların üstünde  Konuşmak kara dilin erkeğin ve kadının  Birbirine tutuşmuş iki ele yabancı biri gibi konuşmak  Konuşmak mutluluğun çılgını gibi  Öpücüklere benzemeyen sözcükler var ya  İşte o sözcükleri yitirmiş bir ağzın dili ile konuşmak  Tüm bunlardan yakınan bir edayla konuşmak. Dolup taşıp ta sanki susmak istiyor gibi  Ey sözlerin ötesinde yetkin ses  Şarkının yüceliği çığlığın çığlığı  Bir an geliyor nota ulaşılmaz seslerin şarkısını söylüyor  Kulak duymuyor artık yükseklerdeki müziği  İnanmıyorlar bana inanmak istemiyorlar  Boşuna konuşuyorum ilkyaz'la ve orglarla  Boşuna konuşuyorum gökyüzünün tüm heceleriyle  Bilinen şeylerin özel orkestrasıyla  Ve sağır onikiliklerin bayağılığıyla  Boşuna konuşuyorum barbar çalgılarla  Boşuna söylüyorum onu duvarlara vuran yumruğumla  Boşuna söylüyorum derebeyinin ormanlarını ateşe verir gibi  boşuna söylüyorum onu savaş ilan eder gibi  Alev yutan cambazın ağzındaki alev gibi  İnanmak istemiyorlar bana Kendilerine benzer birini  yaratmışlar benden belki de  Belki döküntülerini giydiriyorlar bana  Alıp gezdiriyorlar beni kendileriyle  Dizelerimi söylüyorlar benzetip kendilerine  Dizelerim onlara tatlı şarkılar oluyor  Biraz da onların satlık malıyım ben  Beklerken bir yol olmayı  Sözcüklerindeyim ben  Okul kitaplarındayım  Rezillik yapamam bu bana yasak. Boşuna haykırıyorum ben  Sana aşık birinden başkası değilim diye
Usanıp sevişmekten bir ermeni general  Atıvermiş kendini senmişel kulesinden  Bir çocuk ki öperken uzanır annesinden  O çocuğu boynundan asıvermeli derhal . Çünkü sığmıyor çocuk koskocaman adama  Çünkü tuhaftır biraz, çocuk olmak eskiden  Sahi, civcivler vardı-bazen anlatır annem  Ne güzel bükermişim boyunlarını ama . Ve ben o dar büyücü -upuzun kara şapkam  Yeniden doğururken alışkın bir tavşanı  Kendime iğretiyim-yani bir kasabalı . Yani her direnişi çağda kızla sonlanan  En yeni senaryoda en eski esas oğlan  Bir ermeni general -yakası madalyalı.  Ataol Behramoğlu
Evet de  Butun marifetlerimi gostereyim sana  Gor, bir kilo raki nasil icilirmis  Nasil siir yazilirmis ac karnina  Nasil yasanirmis  Nasil sevisilirmis  Ogren  Sana bin yil yasatayim bir gunde  Once evet de umitleneyim  Istersen sonra hayir de.
Bana bir yar olsa gönül verdiğim  Çıksa bari yüreğimden bu acı  Yaresin bekleyip ahdın güttüğüm  Bulunsa bir sınık yare sarıcı. Yarinden ayrılan hiç gülmez imiş  Akar çeşmi yaşı silinmez imiş  Kişinin dediği olunmaz imiş  Salar imiş her yanına salıcı. Aşk elinden ciğerciğim delindi  Gönlün kal dediği yerde kalındı  Her nerede olsa bize bulundu  Gıybet edip yüzümüze gülücü. Nice bezirganlar kond bu hana  Dünya baki değil sultana hana  Bir kalleş yar ile girme meydana  Erin ere doğru gerek kılıcı. Pir Sultan Abdal'ım çoştum giderim  Bir kuru kavgayı sürüp niderim  Yiyelim içelim sohbet edelim  Gelir bir gün emanetin alıcı
Canım sağ oldukça rahmetli babam  Susarsam, hakkını helâl etmesin!  Ak sütün emziren ihtiyar anam,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Yerindedir daha aklım, iradem  Ve işte yeminim, işte ifadem!  İlk insan, ilk nebi Hazreti Âdem,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Meylim ne şöhrete, ne saltanata;  Hak için sarıldım ben bu sanata;  Kür-Şad, Bilge Kağan, Oğuzhan Ata,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Önümde dururken Türklüğün hâli,  Susup da boynuma almam vebali;  Ebubekir, Ömer, Osman ve Ali(r.a)  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Esir iken Kırım, Kerkük, Türkistan,  Bana zindan olur Maraş, Elbistan  İbni Sîna, Dedem Korkut, Alparslan  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. İmanda bu fire, zillete bu zam!  Doymuyor yüreğim ne kadar yazsam.  Farabi, Gazali, İmamı Azam,  Susarsam, hakkını helal etmesin!. Nusret versin yeri, göğü yaratan  Çekip çıkartalım akı karadan  Ertuğrul Bey, Osman Gazi, Murat Han,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Ülküm aşk çölünde Veysel Karani  Ulubatlı Hasan eyler göreni  Fatih, Ak Şemsettin, Molla Gürani  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Bu yol bahadırlar, ermişler yolu;  Kendini davaya vermişler yolu!  Şeyh Mevlana, Derviş Yunus, Köroğlu,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Türkçe sevdalanan, İslâmca yanan  Adar milletine bir değil bin can  Yavuz Sultan Selim, Barbaros, Sinan  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Uyutulmuş köy, nahiye, ilçe, il  Yüreğimi yetmiş yerden yara bil;  Mehmet Âkif, Osman Batur, Şeyh Şâmil  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Usta savaşçılar, genç mücahitler  İmkanıma hizmetime şahitler  Basbuğ, ülküdaşlar, aziz şehitler,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. İçimde İslâmın ince mânâsı  Önümde Türklüğün soylu davası  Oflu Kör Şakirin Elif anası,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Sevdim, milletime gönlümü verdim  Zalimin zulmüne göğsümü gerdim  Kırıkhanlı Kâzım, Niksarlı Nedim,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Kemalimiz, Turanımız, Hacımız  Beraberdir sevincimiz, acımız  Mutta davar güden Zeynep bacımız,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Mühim değil güceneni, küseni  Allah sevmez haksızlığa susanı  Yozgatın Yerköylü Yetim Hasanı,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Komünist, siyonist, pusudan çıktı  Dinime saldırdı, töremi yıktı  Gönenli Gülizar, Bünyanlı Sıtkı,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Yurdum bir kağıttır ışık beyazı  Üstünde insanlar mukaddes yazı  Genci, ihtiyarı gelini kızı,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Mazlumlar hakkını almayıp ele,  Günü gün edersem zalimler ile  Evdeşim, öz kızım, öz oğlum bile,  Susarsam, hakkını helâl etmesin!. Allah rızasıdır arzum, emelim!  Bu necip milleti ondan severim  Hazreti Muhammed(S.A.V) gerçek rehberim,  Susarsam, hakkını helal etmesin!. (Kan Yazısı)
Küçükken derdi ki, dadım:  Çoğu gitti, azı kaldı.  Büyüdüm, ihtiyarladım,  Çoğu gitti, azı kaldı.. Vur kazmayı dağa Ferhat  Çoğu gitti, azı kaldı.  Kişne kir at, kişne kir at  Çoğu gitti, azı kaldı.. Doğar bir gün benim günüm,  Çoğu gitti, azı kaldı.  Kırk gün, kırk gece düğünüm,  Çoğu gitti, azı kaldı.. Ektik, ektik, yetişecek,  Çoğu gitti, azı kaldı.  Bütün yollar bitişecek,  Çoğu gitti, azı kaldı.. Bir gün anlaşılır şiir;  Çoğu gitti, azı kaldı.  Ekmek gibi azizleşir,  Çoğu gitti, azı kaldı...
Kötü  durum kötü  durum çok kötü  durum gerçekten kötü . ya şunda ya bunda  ya bundan ya surdan  ya bu gün ya yarin  ya aksam ya sabah . durum gerçekten kotu  durum çok kotu  durum kotu  kotu . yooo pek de kotu sayılmaz  söyle olursa böyle  böyle olursa söyle  bu yandan gelirse eh biraz  su yandan gelirse çok iyi  obur yandan gelirse keka  dediğim gibi olursa harikulade . iyi iyi  durum iyi  durum çok iyi  durum gerçekten iyi
Yüreğim gövdeme sığmıyor  Gövdem odama  Odam evime sığmıyor  Evim dünyaya  Dünyam evrene sığmıyor  Patlayacağım. Acımın acısından susmuşum  Ki suskunluğum göklere sığmıyor  Böyle bir acıyı kimlere nasıl anlatacağım  Gönül dar geliyor sevgime  Kafam beynime  Ah şakaklarım  Çaylayacağım  Anladım artık anladım  Kimselere anlatamayacağım
Gücümüz kâfi değil, pek naçarız Allah'ım  Tavşan yavrusu görsek hep kaçarız Allah'ım  Yalvarırız kapında el açarız Allah'ım  Bizleri kamusalcı BAŞ'a muhtaç eyleme. Ne zaman yola çıksak yoldan çevrilmekteyiz  Her gün ezilmekteyiz, her gün savrulmaktayız  Dünya cehenneminde yanıp kavrulmaktayız  Ateşin sıkletinden KIŞ'a muhtaç eyleme. Doğacak nesilleri dört başı mamur gönder  Günahsız ellerinde demet demet nur gönder  Rahmetine susadık, hayırlı yağmur gönder  Kurutma kökümüzü, YAŞ'a muhtaç eyleme. Atlayıp geçmek zordur dikili kazıkları  Eğlencede, israfta tükettik azıkları  Sen doyur gönlümüzü, sen artır rızıkları  Yoksulları ekmeğe, AŞ'a muhtaç eyleme. Zulüm bitsin dünyada akmasın masum kanı  Anaların, eşlerin artık yanmasın canı  Atıp kaçırmak için pusudaki şeytanı  No'lur ellerimizi TAŞ'a muhtaç eyleme. Hakikat iklimine girmemize nusret ver  Hakikat güneşini görmemize nusret ver  Hakikat çiçekleri dermemize nusret ver  Kullarını hayale, DÜŞ'e muhtaç eyleme.. 31 Ekim 2005/Vakit
1  Kalbim bir çiçektir, gündüzler ölgün;  Gelin, gelin, onu açın geceler!  Beni yâdedermiş gibi, bütün gün  Ötün kulağımda, çın, çın, geceler! . Geceler çekmeyin benimçin hüzün,  Gelin siz, ruhumu tenimden süzün;  Bırakın nâşımı yerde gündüzün,  Gölgemi alın da kaçın geceler! . 2  İnsanlar içinde en yalnız insan;  Düşün, taş duvara başın gömülü!  Ve kapan sükûta, granitten, taştan,  Mazgallı bir kale gibi örülü.. Gözünü tavandan ayırma ki, sen,  Üşürsün, gölgeni yerde görürsen.  Dikilir karşına, mumu söndürsen,  Ölüler içinde en yalnız ölü…. 3.  Sesimi alıp da kaybetse rüzgâr,  Versem gözlerimi bir sonsuz renge!  İçimde bir mahşer uğultusu var;  Ruhumdur çağıran, tenimi cenge.. Gözlerim bir kuyu, dilim kördüğüm,  Bir görünmez âlem olsa gördüğüm;  Mermer bir kabuğa girip, ördüğüm,  Kapansam içimden gelen âhenge…
Bir adam bir kadın var içimde iyice anladım  Bana bunu sessizce anlatıyorlardı  Bir yerde onların yönlerinden  alımlı bir zarf katlanmıştı uzaktaki  bulvarların geceye vurdukları  çağırmasız kır günlerini zararsız akrepleri  uzunlamasına yaşayıp yatay bir çocukla kalkan  bir sürü alışkanlıklar taşıyan  insanlığımızı gülüşü yalnızlar çarşısında  çağrılmış gümüş seslerini aynadaki yüzlerin  başkası sevsin diye en seçkin yerine  bir şal gezdirirdi  İnsanlığımıza bir şey getirirdi yalnızlarla. Bir sen varsın hep saçların ağzın  Bir merdiven hücresinde  uzak çağrışımlarla koşardın ya bensem  seni sonsuz gelişinle  saçından tanıyor gülüşünden kaçıyor  eğilip başını içlerimden geçtiğin zaman  uzağa bir yolcuya karşı çıkar gibi  Artık gecikmiş alışıldığım gidişinle  davranılmaz üstünde durulmaz  hiçbir tüfeğe gelmez bir kekliksem. Yüzün soygundan geçmiş öyle bir yerde  durmuş ki bakışın boynun bozgun  üstünden bir nehir geçer gibi  ya gecedir ondan ya bulanık sudan  bir hasta gibi ağrımaktasın. Gelişini aldım onu nasıl harcadım  Denizden bunalıp okyanusa  Selâm çakan vapurun  Sevindik adımına birden parka çekildik  Ve birden nasıl bayram bıyıklı  Bir yaylım herkesin yaydığı bir merhabayla  Eğip başını içlerimden gittiğin zaman  Uzağa bir yolcuya çıkar gibi. Selini üstüme çektin önce  camdan bir mektup dolabının  üstüste sayısız koridorunu yüzüme yakın  başını duvara değdirmiş bir benzetişle  josef ka benzeri bir bakışındı  ya da konuşmayı kesip aman sen  öyle bir gittin ki benimle. Piknik beni sana verdi önce  Gelişen güneş yalnızlıktan bir göze  Eski ellerin  Ve çağlarınla bir şeye uzanmış etin  Ve hançerinle zamana saf durmuş  Son gidişindir bu. Bunların hepsi beni çağırıyorlar sevinçlerimden  Biri denizdir uzun boylu gürültüsüyle  zaten hangisi kavak zürafası değil  biri bütün yan odaları bekler  kuşkulu geçer camlardan  ve bırakır yerini bir koridor bekçisine. Haydi sen bütün onlara git benimle  Son sigaramdın  Gidişin antinikotin  Birden bir şey mutlu eşit piyano çalıyor  Elleri iki çeşit durgun  Gerçi çıkmıyor gelenlerin karanlığa duranların  Suya inen sesleri. Tam şimdi denizinle  bir çakıl taşına yaklaşıyor  kuma çok yakın bütün kesitlerinle  bakıyor ve bunalıyorsun. Tam şimdi ipe koşan  beni elleriyle alkışlayan  ağrıyan bir gün geliyor
Allah'tan korkmuyorsan dışla ALLAH diyeni,  Her mekândan uzak tut, fişle ALLAH diyeni,  Bugün için güç sizde, sonsuz yetki sizdedir;  Taşla ALLAH diyeni, şişle ALLAH diyeni! ... 05.03.2008/Vakit
Aşkın beni elden ele gezdirdi  Cok dolandım bulamadım eşini  Beni candan usandırdı bezdirdi  Tuzlu imiş yiyemedim aşını... Benim ile gezdin beni arattın  Beraber oturup beraber yattın  Türlü türlü güllerinden koklattın  Aşık ettin güle bülbül kuşunu... Altmış iki yıldır seni ararım  Tükendi sabrım yoktur kararım  Dağa taşa kurda kuşa sorarım  Kimse bilmez hikmetini işini... Her millete birer yüzden göründün  Kendini sakladın sardın sarındın  Bu dünyayı sen yarattın girindin  Her nesnede gösterirsin nakşını... Görenlere açık körlere gizli  Kimine göründün oruç namazlı  Veysel'e göründün cilveli nazlı  Tutan bırakırmı senin peşini.. Aşık Veysel Şatıroğlu
Böğürtlen  Köklerinden  Yayla  Çiçeklerinden  Ve de  Yarpuzlardan  Pırıl  Pırıl  Cam  Gibi  Serin  Sulardan  Doğar  Çemişgezek  Suyu.. İçinde  Gezer  Üçbuçuk  Dört  Kiloluğu  Alabalığın  Alabalık  Kılçıksız  Lop  Bir  Ettir  Ve  Tadına  Doyum  Olmaz  Ve  Serin  Suyu  Sever  Gazel  Dökümü  Başladı  Tümcek  Yaylıma  Çıktılar  Kızartılı  Pullarıyla.  Ve  Yalarlar  Taşları  Yosunları
Yoluna canlar fedadır ya Aliyyelmürtaza  Destgirin hem Hüdadır ya Aliyyelmürtaza. 'Lahmüke lahmi' dedi çün ol şefiülmüznibin  Ol da hakkında nidadır ya Aliyyelmürtaza. Zülfikarın haricin boynundan eksik olmasın  Sana Hakktan bu atadır ya Aliyyelmürtaza. Ey şu kimse sevmedi bunda seni anda olur  Havz-ı kevdesden cüdadır ya Aliyyelmürtaz. Kim ki zahir görmedi nakşında nakkaaşı ayan  Bi-basirettir a'madır ya Aliyyelmürtaza. Bu NESİMİ mehdin okur,kıl inayet sen ana  Eşiğinde bir gedadır ya Aliyyelmürtaza
Yaşamak ne güç şeymiş  Kadınlar öğrettiler bana  Başta anam  Hamamda kaynar sular dökerek başımdan...  Onlar uyandırdılar beni çocukluktan  Erkek olup ......... çıkayım diye.  Bu öyle bir esatir ki  Hem yesir tuccarı olacaksın, hem yesir...  Ve vücutlarının akkağıtlarına yazdığım o şiir değil,  met-cezir...  Kadınlar doğurdular beni bağıra bağıra  Yine onlar öldürecekler beni aşktan  Bağırta bağırta...
Sus, kimseler duymasın.  Duymasın ölürüm ha.  Aydım yarı gecede  Yeşil bir yağmur sonra...  Yağıyor yeşil.. En uzak, o adsız ve kimselersiz,  O yitik yıldızda duyuyor musun?  Bir Stradivarius inler kendi kendine,  Yayı, reçinesi, köprüsü yeşil.  Önce bendim diyor ve sonra benim...  Ölümsüz, güzel ve çetin.  Ezgisidir dolaşan bütün evreni,  Bilinen, bilinmeyen ıssızlıkları.  Canımı, tüylerimi sarmada şimdi  Kendi rüzgarıyla vurgun...  Sarıyor yeşil.. Rüya, bütün çektiğimiz.  Rüya kahrım, rüya zindan.  Nasıl da yılları buldu,  Bir mısra boyu maceram...  Bilmezler nasıl aradık birbirimizi,  Bilmezler nasıl sevdik,  İki yitik hasret,  İki parça can.  Çatladı yüreği çakmaktaşının,  Ağıyor gök kuşaklarının serinliğinde  Çağlardır boğulmuş bir su...  Ağıyor yeşil.. Yivlerinde yeşil güller fışkırmış,  Susmuş bütün namlular...  Susmuş dağ,  Susmuş deniz.  Dünya mışıl-mışıl,  Uykular derin,  Yılan su getirir yavru serçeye,  Kısır kadın, maviş bir kız doğurmuş,  Memeleri bereketli ve serin...  Sağıyor yeşil.. Aydım yarı gecede,  Neron, çocuk kitaplarında çirkin bir surat,  Ve Sezarsa, bir ad, yıkıntılarda.  Ama hançer taşı sanki  Koca Kartaca!  Hani, kibrit suyu vermişlerdi üstüne  Bak nasıl alıyor, yiğit,  Binlerce yıl da sonra  Alıyor yeşil.. Vurur dağın doruğundan  Atmacamın çalkara,  Yalın gölgesi.  Kuş vurmaz, tavşan almaz,  Ama aç, azgın  Köpek balıklarıydı parçaladığı  Bak, Tiber saygılı, suskun.  Bak nilüfer dizisi zinciri.  Bunlar bukağısı, kolbağlarıdır,  Cihanın ilk umudu, ilk sevgilisi,  Ve ilk gerillası Spartakus'un.  Susuyor yeşil.. Sus, kimseler duymasın,  Duymasın, ölürüm ha.  Aymışam yarı gece,  Seni bulmuşam sonra.  Seni, kaburgamın altın parçası.  Seni, dişlerinde elma kokusu.  Bir daha hangi ana doğurur bizi? . Ruhum...  Mısra çekiyorum, haberin olsun.  Çarşılarin en küçük meyhanesi bu,  Saçları yüzümde kardeş, çocuksu.  Derimizin altında o ölüm namussuzu...  Ve Ahmedin işi ilk rasgidiyor.  İlktir dost elinin hançersizliği...  Ağlıyor yeşil.
Geçiyor önümden sirenler içinde  Ah eller üstünde çiçekler içinde  Dudağında yarım bir sevda hüznü  Aslan gibi göğsü türküler içinde. Rastlardım avluda hep volta atarken  Sigara içerken yahut coplanırken  Kimseyle konuşmaz dağ gibi titrerdi  Çocukça sevdiği çiçeği sularken. Diyarbakırlıymış adı bahtiyar  Suçu saz çalmakmış öğrendiğim kadar  Geçiyor önümden gülyüzlü bahtiyar  Yaralıyım yerde kalan sazı kadar. Beni tez saldılar o kaldı içerde  Çok sonra duydum ki Yozgat'ta sürgünde  Ne yapsa ne etse üstüne gitmişler  Mavi gökyüzünü ona dar etmişler. Gazete de çıktı üç satır yazıyla  Uzamış sakalı çatlamış sazıyla  Birileri ona ölmedin diyordu  Ölüm bir yanında hüzünle gülüyordu
Seyran ettim erenlerin demini  Kudret kandilini yanarken gördüm  Burak olup içtim ab-ı hayattan  Hazret Peygamber'i kanarken gördüm. Günde bin kez Hakk'a şükür ederken  Erenler katarın Veysel yederken  Musa Hakk'ın dıdarına giderken  Hızır müşkülünü anarken gördüm. Halil Kabe yaptı insan gelmeğe  Şüphesiz günahlar kabul olmağa  İsmail uğruna kurban kılmağa  Bir melek bir koyun yederken gördüm. Nerden düşman gelir ise duyardı  Dost uğruna can-ü başı koyardı  Her gün Hamza aşikare gezerdi  Ali'yi Düldül'e binerken gördüm. Vefası yok imiş şunda fenanın  Hisabı yok imiş mülke konanın  Yavrusun aldırmış garip ananın  Parlayı parlayı yanarken gördüm. Pir Sultan'ım eydür şunda gelmişler  Dizilmişler duasını almışlar  Bir birinin eteğini tutmuşlar  Müşkülün mürşide tınarken gördüm
I  Uzun boylu ağrılara atıldım.  Sokaklarda hırçın rüzgârlara katıldım.  İyi yürekli çocuklar sessizce büyümekte:   “Dünyanın şavkı kendine,  efkârı bize mi? ” demekte;  kimileri taburlara, koğuşlara gitmekte,  kimileri sidikli döşeklerde upuzun uykulara  düşmekteydiler.  Uzaklarda yaşlı çam ağaçları sessizce  çürümekteydiler.... İyi yürekli çocuklar,  günlerin rahmine yaslarken düşlerini,  bazen apansız ölmekte,  ölmekteydiler.... Ama şalvarları gül desenli Döne’ler,  yeniden dillenip döllenmekte,  doğrulup yeniden dillenmekte  ve sokakların, a(damların) ,  kedilerin üstünden rüzgârlar esmekteydiler... II   (Gecede bir fahişenin koynunda uzun donlu, Nizipli bir tüccar üşümekte;  kaçak elektrik kullanılan evlerde sümüklü oğlanlar “büsüvi”(!) istemekte ve  sımsıcak somunları kavrayan yaslı eller, balta girmemiş hayatın ortasından  korkak ve küstah bir tevazuyla yürümekteydiler... İyi yürekli çocuklar düzine-  ler halinde feleğe küfrederek geçmekteydiler; sonra gecede mart kedileri, ay  ışığı ve iniltiler…Hep aynı nakaratta köhne bir hayat...) . Sonra bildik törenler, kanıksanmış itaatler  ve her aşkın künyesine bir gün dökülen küller.... Sonrası pazaryerleri: Patates, pırasa vs.  Taksitler ödenip senetler alınacak bu ay da…  Bu ay da sürüm sürüm  turplara sıkılan limon damlaları gibi duraklarda.. Defolu çıkmış hayat  kimin umurunda! . III  Kimin umurunda  yeni donlar giyen eski kadınlar  ve bilumum “öteki”ler.  Dolup boşalan kültablaları,  bozuk sifonlar, şerefsiz adisyonlar  ve yamalı bohçalar gibi uzayan yollar.. Kimin umurunda buharlaşmış oğullarını arayan anaların acısı  ve yaşlı bir kemancının eskimiş papyonundaki keder…. /Sürerken ıssızlığın ödül töreni,  sen topla dur topla dur dağılan sevinçleri.../. IV   “-Vay anasını bu maçı da alamadık abiler;  ipne hakemler bizi yine mağlup ettiler! ”. İyi yürekli çocuklar sessizce büyümekte,  en pahalı düşleri dolara endeksleyip  en ucuz pazarlara sürmekteydiler.  Sonrası aşkın  ve şarabın şanına düşen gölgeler.. Gölgeler…  Kimin umurunda?  Yoruldu yorgunluk da;  aşk bir yana, düş bir yana! . Paranın sultası düştükçe,  düştükçe aşka,  ışığa ve şarkıya,  her şey hızla ayrışmakta.  Üstelik gün ortası, ışıkta! . Her şey pazar ve karmaşa.... /Sürerken ıssızlığın ödül töreni,  sen topla dur topla dur kirletilmiş düşleri.../. V  İyi yürekli çocuklar, o aşınmış saçaklarda, yollarda  ısrarla yanlış atlara binip,  ısrarla düşmekteydiler.... “-Yok yoluna geçti geçen günler  ..k yoluna kaldı kalan günler geride!  Bu yüzden aşk dediğiniz nedir ki be abiler?  Camları buğulu bir genelev odasında  vizite fiyatına...”. Solarken  gecekonduların dar pencerelerinde bal gözlü kızlar.... VI  Sürerdi…  Yine sürerdi mırıltılar ve homurtularla hayat.  “Bu maçı da alamazken abiler”:  iyi yürekli çocuklar sessizce büyümekte,  büyüdükçe kirlenmekte,  kirlendikçe ölmekte,  öldükçe bilmekte,  bildikçe acımakta,  acıdıkça görmekteydiler  ki her fırtınadan ve anıdan geride  herkes figüran  yaşamın sahnesinde.... VII  Sahnesinde yaşamın,  kentlerin kaldırımlarında upuzun dilenciler.  Minibüslerde ter ve çürük sperm kokusu.  Sahnesinde, aşklarla rus ruleti  ve tel kaçıran çorapların kederi(!) . Sahnesinde,  brüt bir yaşam,  net bir ölüm,  bırak rezil gündüzleri  geceye yaslan gülüm…. VIII  İyi yürekli çocuklar o mahallelerden  düzineler halinde geçmekteydiler...  Uzak ormanlarda yalnız meşeler sessizce   büyümekteydiler…    -İşte bu vuruşlar sürdükçe,  maç mı alınır ulan sayın abiler?  İpne hakemler bu sezon da bizi mağlup ettiler! . Aşkta,  düşte,  işte  birer  birer  inerken  beyaz  bayrakları:. /B i z i m ç o c u k l a r  b ü t ü n m a ç l a r d a y e n i l d i l e r.../
Bu dünya bir kuyu havasız çömlek   Daralıyorum!  Kelime manayı boğan bir gömlek   Paralıyorum!  ALLAH ismi varken lügat ne demek   Karalıyorum!  Kapımı,buyursun diye o melek   Aralıyorum! !
Yoksa dönmeyecek mi yüzünü bana güneş  O eflâtun şarkılar çalacak mı yeniden  Meğer dil en belalı gecesiymiş ömrümün  Ne kadar da güçsüzmüş bir sultan kölesinden. Ah, o özel anları öldüren kelimeler  Atabilseydim sizi lügatimden, atardım  Köleyi sultan kılıp evrenin son tahtına  Kendimi köle gibi kervanlara satardım. Bağışla beni rüyam, çölümdeki son deniz  Bağışla allı turnam, dağ başındaki duman  Masum bir dalgınlığın infilâkıyla şimdi  Gel de gör; yıkılıyor üzerime asuman. Yalnız ay ışığında görüyorum kalbimi  Huzurunda bir mahkûm gibi eğiliyorum  Bir şey var ıstırapla beni alnımdan öpen  İki ufuk arası bir şey var, biliyorum. İşte, senin yüzünle donattım karanlığı  Başkası kül, bahçesi, ötesi, tarihi kül  Senin bakışlarında gülümsüyor yıldızlar  Onlara gizlendiysen avuçlarıma dökül. Geriye mi atacak adımlarını yollar  Nasıl mutludur şimdi gözyaşı, korku, elem  Sana sultanlığımın ölümsüz fermanıdır  Ellerimden tutuver, bağışla beni kölem
Sevgisinin kepaze edilmesine,  Kanunların bu kadar çabuk yürümesine,  Kötülere kul olmasına iyi insanın  Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken?  Kim ister bütün bunlara katlanmak  Ağır bir hayatın altında inleyip terlemek,  Ölümden sonraki bir şeyden korkmasa,  O kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya  Ürkütmese yüreğini?  Bilmediğimiz belâlara atılmaktansa  Çektiklerine razı etmese insanı?  Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi:  Düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor  Yürekten gelenin doğal rengini.  Ve nice büyük, yiğitçe atılışlar  Yollarını değiştirip bu yüzden,  Bir iş, bir eylem olma gücünü yitiriyorlar.  Ama sus, bak güzel Ophelia geliyor.  Peri kızı dualarında unutma beni,  Ve bütün günahlarımı.. III Perde, I Sahne
Pek acayip bir şey bu:  Güz mevsiminde olduğumuz halde  birdenbire güneş koç burcuna girdi baktım.  Baktım birden bire ilkbahar oldu.  Birdenbire kaynadı kanım.  Nerdeyse hani  bulanıp kanıma  bir deve gibi köpürecek,  bir deve gibi oynamaya başlayacağım.. Bir uzaklaşıp bir yakınlaşması kan dalgalarının.  Kendisinden geçmiş insanla dolu bir ova.  Ölümsüz gözle görülmez bir içki âlemi.. Baktım birdenbire canlandı ölü.  İhtiyarlar baktım genç oluverdi.  Baktım bakırlar kesildi som altın.  Daha iyisi geldi yerine,  daha güzeli geldi baktım,  şehrimizden ayrılanın.. İçki, eğlence, tad sarmış şehrimizi.  Elinde bir kadeh var her sarhoşun.  Kimi doymuş, rahat, kendinde,  İçkiye doğru koşmakta kimi.  Gürül gürül süt ırmağı bir yanda,  bir yanda gürül gürül bal nehri.. Pek acayip bir şey bu:  Bir şehirde padişah bir tane olurdu.  gökyüzünde ay bir tane.  Bu şehir padişahlarla dolu,  gökyüzü aylarla, zuhallerle.. Sen haydi koş var git hekimlere,  orda işiniz yok de sizin.  Orda ne dermansızlık, ne dert var,de.  Orda ne gam, ne kasvet var, de.  Orda ne kadı, ne vali.  Ne bey, ne beyin vergicisi.. Davalar, düşmanlıklar, kavgalar zaten  denizlerin üzerinde hiç bir zaman yürüyemedi.
Hergün tövbe eder bozarız biz,  Şanı, şerefi boşarız biz.  Kusur işlersek ayıplamayın,  Serhoş doğduk, serhoş yaşarız biz.
cananı benim sevdiğimi can bilir ancak  gönlüm dileğin dünyada canan bilir ancak. bildim hem akl ile hem ilm ile hakkı  şöyle bildim onu ki kuran bilir ancak. ibdal oluben beyliğin eden arifi gör ki  bu saltanatın kadrini sultan bilir ancak. kim aşk denizine dalıp gark olagörsün  bu aşk denizinin bahrini umman bilir ancak. ey saki getir devr-i ayağın tozu ile sun ki  bu devr- ayağın devrini devran bilir ancak. işret meclisine gelip giden meyler içilir  pinhane çeker şöyle ki şeytan bilir ancak. hiç kimse Nesimi sözünü fehm edebilmez  bu kuş dilidir bunu süleyman bilir ancak
geçici ayrılık benimkisi  ilkyaz çiçeğine gebeyim  ağıtlar yakmayın adıma  ben ölmedim ölmeyeceğim . sıcak saklayın gecelerimi  karlar altından çıkıp geleceğim  düşlerinizin ateşinden  ılık bir rüzgar gibi eseceğim . demlice bir çay koyun üstüne  aç çocuk gibi besleyin sobayı  nasıl tütüyorsanız gözlerimde  öylece tütsün buharı . uzunca serin yatağımı  boyunca uzansın ayağım  el aman deyince gece  usulca kıvrılır yatarım . can canım canlarım  hazır mı koynunuzdaki yerim  gün olur gecikmiş çocuk gibi  bağıra çağıra gelirim
“Bir şiirde, bir satır saklayabilir başka bir satırı  Nasıl ki bir kavşakta bir tren belki örter bir treni  ...  Aşkta, başka bir sitem saklayabilir bir sitem  ve küçük bir serzenişte, koskoca bir şikayet gizlidir belki  Bir adaletsizlik bir başkasını saklayabilir-bir sömürgeci bir başkasını  Bangır bangır bir kırmızı üniforma bir tane, bir tane daha! ”   -Kenneth Koch-. Göğünde aç kartalların, atmacaların yarıştığı tenha  bir atlastan geldim…  Kıyamda, kıyamette namluların kuytu dağlarla öpüştüğü  bir atlastan.    Yılları, yolları, yaşları yok  gurbet yüzlü adamlardan,  sur diplerinde bıçaklanan aşklardan…     Yaşamı hiç bilmeden ölümü ezberleyen,  badem gözlü, sıtmalı çocuklardan;  yazgısı uçurum çocuklardan.... Zarif Dicle’de ve asi Fırat’ta,  sıska keleklerde, kıl çadırlarda  güneşe sataşan adamlardan.. Mendillerde, halaylarda  gülüşleri kundaklanan hayatlardan;  yazgısı uçurum hayatlardan...    Darmadağın yılları hüzne satılmış,  burunları hızmalı, şarkıları figan,  doğurgan ve mübarek kadınlardan;  yazgısı uçurum kadınlardan.... Orada şarkılara akar katran,  akar kan...  Orada ihlâl ve iflah olmaz vata. Tarih susarken günahları,  bıçak sırtında yaşanmış o ah’ları  ve aysız karanlıkları dağ başlarında.    Nicesi aylaklığa bağışlanmış, sefil;  ölüme, açlığa sebil.  Kiminin ergen bıyıklarında aşk taslakları.    Ya kederiydik kendimizin,  ya bir halkın kaderi;  ya şakağı ya şafağı bir halkın  namlular çarmıhında! . Çünkü yok satıyorsa hayat,  çok satıyordur erk, çok tüfek;  Yok satıyorsa nehirlerimizde şafağın ilk ışıkları,  çok satıyordur şiddet, nefret, aşiret.     İşte sürüldü şarjöre mermi, indi emniyet,  katıldı otuz bine bir daha  yağmurlu bir sokakta delik deşik bir ceset.    Yaşasaydı kendinin kederi olacaktı,  yaşasaydı belki bir gün torunlarıyla  dolunaylı gecelerde yıldızlar sayacaktı…. Kenger toplarken ellerine diken batan çocuklar,  bilmezlerdi gözleri bağlanıp kurşunlanan bir aşkın  hazin bir ünlem bırakacağını hayata.   Bilmezlerdi bütün melodramların yalan olduğunu  çekirdek çitlenen eski yazlık sinemalarda.. Onlar hâlâ gülümsüyorlar buğulu bir atlastan.  Anıları damlıyor fotoğraflardan.... Biz de geçtik o dağlanan ağıtlardan.  Biz de göçtük kirden, pasaktan, hıncın ışıltısından.  Yakılmış köylerden, kesilmiş kulaklardan,  o kanlı ayinlerden, perişan ormanlardan;  biz de geçtik o murdar hayatlardan…    Herkes gidecek elbet bu yavşak zamanlardan;  bu kan revan, bu iğfâl akşamlardan…. /V e a n t o l s u n k i,  h i ç b i r k u r ş u n, h i ç b i r ç e l i k,  h i ç b i r t o p r a k v e h i ç b i r v a t a n,  d a h a k u t s a l d e ğ i l d i r i n s a n d a n! /
Bu aşk burada biter ve ben çekip giderim  Yüreğimde bir çocuk cebimde bir revolver  Bu aşk burda biter iyi günler sevgilim  Ve ben çekip giderim bir nehir akıp gider. Bir hatıradır şimdi dalgın uyuyan şehir  Solarken albümlerde çocuklar ve askerler  Yüzün bir kır çiceği gibi usulca söner  Uyku ve unutanlık gittikce derinleşir. Yan yana uzanırdık ve ıslaktı çimenler  Ne kadar güzeldin sen! nasıl eşsiz bir yazdı!  Bunu anlattılar hep, yeni yiten bir aşkı  Geçerek bu dünyadan bütün olu şairler. Bu aşk burada biter ve ben çekip giderim  Yüreğimde bir çocuk cebimde bir revolver  Bu aşk burada biter iyi günler sevgilim  Ve ben çekip giderim bir nehir akıp gider
I. Bilinmez hangi şehirde  Yaşarsın aşktan habersiz,  Küçük çakıl taşım, nasıl bulayım!  Kaybolmuşsun bir kocaman nehirde.. Bu kimin çocuğu, der, seni görenler.  Benim çocuğum, diye, sesim gelir uzaktan.  Bunca kötülüğü bağışlatır bakışın  Yanakların kızarır ağlamaktan.. Bir gün sokakta rastlasam, ellerini  Alsam avuçlarıma okşasam.  Sıcaklığını tanır da mısralarımdan  Kız kardeşimsin sanırlar belki.. Sen orada, ben burada  Birbirimizden habersiz  Ayrı yaylalarda yeşeren otlar gibi  Bekleye bekleye çürüyeceğiz.. II. Senin oturduğun şehirde  Gökyüzü mavidir benimkinden,  Çiçekler daha taze  Kuşlar bile güzeldir birbirinden.. Şarkılar daha neşeli, daha mahzun  Akşamlar daha garipsi,  Umut alabildiğine geniş,  Umutsuzluksa denizler gibi; . Trenler bile daha sevinçli  Daha kederli gelir gider.  Gençler bütün haşarı  Yaşlılar büsbütün kederlidirler.. Kadınların sütü daha gür, daha ak  Çocukların iştahı, yerinde,  Gemiciler bile daha sarhoştur  Doğup büyüdüğün şehirde.. Garibim! Nazlım! Öksüzüm  Hayal rüzgarlarıyla emzir beni de  Uzak ya, kokunu duyuyorum  Gül gibi açıldığın şehirde…
(Sensizlikle flört etmeyi sen değil, sensizlik bilir;   sesi ses, sessizliği sensizlik bilir…). Korkma, sana aşkı öğretmeyen kendinin  ellerinden tut!  Çok ağrımış kendinin, siyah  ve ayaz kendinin.  Hep avuttuğum düşler için bana bir gül ver.... Bak, Palandöken dağlarında karlar erimiş,  teknelerle kol kola bir bahar sulara inmiş;  dağlar için, sular için bana bir gül ver.  Bir gül ver söküldüğüm günler için  -ve önce kendinin ellerinden tut.-. Kendimin ellerinden tutunca,  içimden nehirler gibi akmak geliyor;  yollara çıkmak, yolculuklara bakmak geliyor.  Geberesiye içip salaş meyhanelerde,  buralardan böyle ceketsiz kaçmak geliyor…. Tutunca kendimin ellerinden,  pusulasız gemilerde yatmak;  yaşlı ve şefkatli bir azizenin koynunda  sabaha dek kıpırtısız susmak geliyor…. Sevgilim, iyi insan, tutunca ellerimden,  ömrümün içinden akmak geliyor.... (Sessizlik sensizliği ezbere bilir;   sensizlik her şeyi bilir...). Korkma, sana aşkı öğretmeyen kendinin  ellerinden tut;  sonra bana aşkı öğretmeyen kendimin  ellerinden....  Bak, yıllarım sırılsıklam/ yağmurlar giymiş,  günlerin avlusuna yeni yeni çocuklar inmiş;  dağlar için, sular için bana bir gül ver.  Avuttuğum düşler için bana bir gül.  Bir   gül  pusulasız gemiler, sökülmüş günler için.... (Ben bütün yeşillerimi inatçı ayazlara çaldırdım;  sen kendinin ellerinden tut  ve kendine benim için bir gül ver.). Kendine  bir  gül(ü) ver
Askerler geceyi beklediler,  Bozkır gecesini! ...  Sıcak toprak üstünden  Bir buğu yükseliyordu.  Yıldızlara baktı Hasan Çavuş,  Dedi: "Emme de parlak bu gece"  Bir sigara yaktı.  Mangasından tekmil getirdi Memiş Onbaşı:  Aydınlı İsmail'in bacağında sızı varmış,  Tireli Hüseyin sabaha kadar uykusuz kalmış.  Bodur Ali ah diyor bir memlekete gitsem,  Yine hafiften bir türkü tutturmuş,  Giresun'lu Rüstem  Tüfeği elinden düşmez Bergama'lı Ahmet'in,  Avrat, tüfek, at,  Namus sözüdür, diyor,  Büyük taarruz bir an önce başlasın istiyor.  Az ötede Mustafa Kemal'in Çadırı  Gecede bir gümüş ehram gibi pırıldar.  Kapısında bir nöbetçi  Kulak vermiş içerdekileri dinliyor.  Silâh sesleri duyar gibi  Ürperiyor yağız teni  Kulakları pusuda bir kaplan gibi dikilmiş,  Düşünüyor Büyük Taarruzun neticesini! ...  "Mustafa Kemal"i gördüm,  Bir şeyler süzüldü ışık ışık içime.  Daha dağ, daha kaleyim.  Bir başlasın top sesleri hele,  Afyon'a girmezsek iki saatte,  Öleyim" diyor...  Mustafa Kemal'in mangasında,  Korkudan eser yok  Günlerdir yarı aç, yarı tok  Bir kaşık tuzu bulunsun diye vatan macerasında,  Paşalar Paşanın kumandasında  Zaferden zafere koşuyor
Manzara uyanır doğrular kendini  Neden sonra gökyüzü gelir. Aynasını tutar
Yaran kabuk tutmasın her an deş tazelensin!  Sen ağla gafil gülsün,nadan yelpazelensin!   1977
Fâriğ olmam eylesen yüz bin cefâ sevdim seni  Böyle yazmış alnıma kilk-î kazâ sevdim seni  Ben bu sözden dönmezem devreyledikçe nûh-felek  Şâhid olsun aşkıma arz u semâ sevdim seni. Yüzbin cefâ etsen vazgeçmem, sevdim seni.  Kaza ve kader kalemi alnıma böyle yazmış; sevdim seni.  Dokuz gök döndükçe bu sözden dönmem:  Sevdim seni; yer, gök, aşkıma şâhit olsun.. Bend-i peyvend-î dilim ebrû-yı gaddârındadır  Rişte-î cem'iyyetim zülf-i siyeh-kârındadır  Hastayım ümmîd-i sıhhat çeşm-i bîmârındadır  Bir devâsız derde oldum mübtelâ sevdim seni. Gönlümün bağlantısı, zâlim kaşındadır;  Zihnimin manevi bağı siyah saçlarındadır.  Hastayım, sıhhate kavuşma ümidim, hasta gözlerindedir.  Devâsız bir derde düştüm: sevdim seni.. Ey hilâl-ebrû dilin meylî sanâdır doğrusu  Sûy-ı mihrâba nigâhım geç-edâdır doğrusu  Râ kaşından inhirâf etsem riyâdır doğrusu  Yâ savâb olmuş ve yâ olmuş hatâ sevdim seni. Ey hilâl kaşlı, gönlün meyli sanadır doğrusu;  Mihrâba doğru bakışım biraz geç oldu doğrusu.  Râ harfine benziyen kaşından vazgeçtim desem bu riya olur doğrusu.  Doğru ya da yanlış olmuş olsa da ben sevdim seni.. Bî-gubârım hasret-î hattınla hâk olsam yine  Sihhatim rûh-ı lebindendir helâk olsam yine  Tig-ı gamzenden kesilmem çâk çâk olsam yine  Hâsılı bîhûde cevretme banâ sevdim seni. Senin hatlarının hasretiyle toprak olsam bile tozum olmaz.  Helâk olsam bile, iyileşmem gene dudağının özünden olur.  Süzgün bakışının kılıcından parça parça olsam da ayrılmam,  Kısacası boşuna bana cefa etme, sevdim seni.. Galib-î dîvâneyim Ferhâd u Mecnûn'a salâ  Yüz çevirmem olsa dünyâ bir yanâ ben bir yana  Şem'ine pervâneyim perva ne lâzımdır banâ  Anlasın bigâne bilsin âşinâ sevdim seni.. Divane Galib'im; Ferhâd ile Mecnun'un ruhu şad olsun  Dünyâ bir yana, ben bir yana olsam, gene de senden yüz çevirmem.  Senin mumuna pervâneyim, bana korku gerekmez  Yabancılar anlasın, tanıdıklar bilsin ki sevdim seni.
Saat on ikiden sonra,  Bütün içkiler,  Şaraptır.. (Yeni Yaprak, sayı:14, Şubat 1990)
Tadını, yağmura duygulanmanın  Paylaşır kuşlarla biri gizlice  Gülmesini tutamamış bir sincap  Sallanır utanç bahçesinde. Yalnız atlar yıkılır düzlerde suya özlemlerinden  Bir ben miyim yalnızlığa yenilen, sen, sen, sen. Uzun sokakların ucunda evleri  İlk denemelerden geri dönülmüştür  İtildikçe, içe durduğu bilinen  Bazı dostları yitirmeye gidilir. Yalnız atlar yıkılır düzlerde suya özlemlerinden  Bir ben miyim yalnızlığa yenilen, sen, sen, sen. Bir kayığa biner geceleri  Sığlıkta o kadın tek başına  Dua biçiminde inceltir korkuyu  Sunar içtenliksiz, tanrısına. Yalnız atlar yıkılır düzlerde suya özlemlerinden  Bir ben miyim yalnızlığa yenilen, sen, sen, sen
kapalı  kızların  kapılarını  hırsızlamalı  kim  takar  karşı  kapıya  karanlık  konan  papağanı  çatlatıyor  damarlarımı  kan  bahar  gelmiş  aylardan  nisan
Seni her özlediğimde sevgilim,  Gökyüzüne bakıyorum;  Göğün mavisinde gözlerini görüyorum çünkü.  Seni her özlediğimde bir tanem,  Denizlere bakıyorum.  Ufuğa bakınca mucizeni görüyorum çünkü.  Seni her özlediğimde bir tanem,  Kuşlara bakıyorum.  O kanatlardaki özgürlüğünü görüyorum çünkü.  Ve aşkım, seni her özlediğimde,  Adında isyan ediyorum.  Seni özlemek istemiyorum ben,  Ben seni yaşamak istiyorum,  Seni her özlediğimde sana bakmak istiyorum  Ve seni sende görmek sadece
Öyle bir sokak ki, bu  Her köşede bir kadın;  Geçene, öz yolcusu  Gibi bakar...Anladın.... Ve,kalbin sana sorar:  Bakıp geçmekte ne var?  Sen de her insan kadar  Onlara aşinaydın....
20  Aşk ki gerçek değilse, tutkusu olmaz.  Ateşi köze döner, kokusu olmaz.  Aşık olan gün, gece, ay ve yıl yanar;  Güneş, ışık, rahat ve uykusu olmaz.
Avrat yeğin sayrı, benim karnım aç,  Keyf için gelmedik bura tohdur beğ.  Fukara harcından yaz da bir ilaç,  Olsun derdimize çare tohdur beğ.. Tama vatandaşık, gardaşık tama...  Bunca pahılm’olur adam adama?  Geldik ta sabahtan, kaldık akşama,  Yarına mümkün mü sıra tohdur beğ? . Yedi baş horanta yıkık hânede..  Tüm kazancım bini bulmaz senede;  Yüz pangunut helâl olsun gene de;  Ben nereyim, beşyüz nere tohdur beğ? . Tek kaşıkla çorba içer dördümüz..  Kul başından ırak ola derdimiz.  Senden, benden esker ister ordumuz.  Candan da mı yeğdir para tohdur beğ? . Dert-belâ tebelleş oldu başıma,  Her gece tahsildar girer düşüme...  Beni mahcup etme can yoldaşıma,  Erkeklik öldü mü bre tohdur beğ? . Büyük oğlan esker, öteki çırak,  Han için param yok, oteli bırak...  Mevsim kış, yollar sarp, köy hayli ırak;  Bir değil, beş değil yara tohdur beğ.. Memur gelir karşılarsın köşeden,  Zengin gelir kırılırsın neşeden.  Öte kaçma bizim garip Eşe’den,  Bakıp boynundaki kire tohdur beğ.. Hemi Müslümanım, insanım hemi;  Hâlimi arzettim darılma e mi?  İçinde mangır yok, gördün kesemi;  Bir de ceplerimi ara tohdur beğ.. Daha sayayım mı? Noksan mı daha?  Yalvara yalvara tükendim aha..  Bu yüzle mi çıkacaksın ALLAH’a?  Vallahi yanarsın nara tohdur beğ.. (Vur Emri)
Şu yalan dünyaya geldim geleli  Özge elden özge yar bulamadım  Yaralandım al kanlara boyandım  Elimin kanını yur bulamadım. Dostun zülüfleri destedir deste  Erenler hak için oturmuş posta  Bir zaman sağ gezdim bir zaman hasta  Hasta halin nedir der bulamadım. Felek kırdı benim kolum kanadım  Baykuş gibi viranlarda tünedim  Bugün üç güzelin nabzın sınadım  Can feda yoluna der bulamadım. Pir Sultan Abdal'ım dağlar ben olsam  Dağlarda biten laleler ben olsam  Alem çiçek olsa arı ben olsam  Dost elinden tatlı bal bulamadım
kollarını o biçim kavuşturma, kötü çok kötü  acır gibi bakma yüzüme yoksulluğum büyüyor  aç şu perdeleri nella aç nella uykum geliyor  kır şu camları nella kır nella boğulacağım  yapraklar kokunca bir  sular yorulunca  sızılar gencelince   bil ki bir başımayım   bil ki kaçıp kurtulmak   bil ki sayısız   kötü çok kötü. sessizliği sevmiyorum sustur şu çığırtkanları  ben bu bulvarları güzel günlere götüreceğim  bırak ellerini ellerime mutluluklara götüreceğim  dalgınım kırıkdöküğüm bu düzenler beni böyle  uzak konuşunca bir  anılar tutuşunca bir  kollarım öksüzleşince   bil ki dolaşıp düşmek   bil ki kendimden öte   bil ki karışık   kötü çok kötü. bu karanlık sürdükçe kendimizden kurtulamayız  sığmıyor sığmıyor sesim bu yorgun biçimlere  çözdüm suları, bıraktım kısrakları, ardımsıra yıldızlar  onüçüncü burçtan beni gecelere dağıtacaklar  onüçüncü burçtan beni gecelere dağıtacaklar  acılar bağrışınca bir  şarkılar susunca bir  ninniler tükenince   bil ki ben   bil ki çok yakın   bil ki apaçık   kötü çok kötü. (Temmuz Bildirisi)
Ellerin neden soğuk,üşümüş müsün?  Gerçek misin,düş müsün?  Kar mı yağdı sokaklara,rüzgar mı esti?  Üşümüş müsün? . Odaları bir büyük sessizlik almış  Anladım ki artık her şey masalmış.  Dudakların açık kalmış.  Gülmüş müsün? . Neden yatıyorsun böyle upuzun  Gözlerin neden dalgın,yüzün neden öyle mahzun  Bir bilinmez yerinde uykumuzun  Ölmüş müsün?
Sana önceden yazdığım dizeler yalan söylüyordu;  Seni bundan daha çok sevemem diyenler hani;  Ama o zamanlar aklım bir türlü almıyordu,  İçimdeki alevin daha da parlak yanabileceğini.  Oysa zaman, kralların fermanını bile değiştirir,  Yeminler arasına girer, milyonlarca oyunuyla,  Kutsal güzelliği karartır, sivri niyetleri köreltir;  Nice dik başları değişimin çarkına uydurur sonunda;  Heyhat! Ben de zaman denen zorbanın korkusuyla,  'En çok şimdi seviyorum seni,' diyemez miyim;  Aşkımdan kuşku duymadığım, en emin olduğumda,  Geleceği unutup, o güne taç giydiremez miyim.   Aşk bir bebek olduğuna göre,   hayır, bunu diyemem,   Büyümesini sürdüren şeyi,   büyümüş gibi göremem.
Kadınlar vücutlarını ne kadar seviyor yarabbi!  Hem çıplak, hem de örtüyorlar elleriyle  Her yerlerini,  Cilve!  Ben de deli gibi seviyorum kadınların vücutlarını,  Kokularını kokluyorum,  Kukularını yokluyorum  Cennet!  Sabah kalkıyoruz ki,cehennemin dibi,  Fırtına Burnu'na dönmüş gibi.
Mezardadır timsali  Millete babalığın.  Ölmez ölü misali,  Ruhu, kalabalığın...
kirpi gibisin çocuk  her tarafın diken  kim elini uzatsa  delik deşik. üstelik  sen de kan içindesin
Başka türlü sokaklarda gezenler,  Başka türlü kitaplarda yazanlar.. Yer kalmadı bakmadığım:  Hayatta çeşitli sahne,  Sinemada pek çok film,  Hepsini seyrettim,  Hiçbiri bana benzemiyor.
Yaşadığımı işitmek istiyorum  Bir ses uzaktan yakından ya da içimden  Düşen yaprak örneğin  Kağıt hışırtısı olsun  Ya da eski tahtaları içten kemiren bir kurdun çıtırtısı  Bir inilti derinden  Damlayan su  Bir elektrik düğmesi çıt diye  Çok uzaklardan yankılanan duyulur duyulmaz  İçimdeki mağaralarda besler büyütürüm  Her ne olursa olsun bir ses  Yeter ki bana ispat etsin yaşadığımı. Yaşadığımı görmek istiyorum  Bir ışık uzaktan yakından ya da içimden  Sesindeki pırıltıya  Gözündeki ışıltıya benzer  Bir kibrit çakımı  Bir yanıp sönse yeter  Sabahın yağan toz mavisi göğsünde çıplak  Ya da gün batımı pembesi dudak  Bir yıldırım hızında çizilsin  Bir şimşekçe yazılsın karanlığım  Bir fener ki uzaklığı bilinmeyen  Bir yıldız parlayıp sönen  Dişlerinin aydınlığını  İçimdeki mağaralarda besler büyütürüm  Her ne olursa olsun bir ışık  Yeter ki bana ispat etsin yaşadığımı. Yaşadığımı duymak istiyorum  Bir ısı uzaktan yakından ya da içimden  Tenine ilk dokunduğum zamanki  Elini ilk tuttuğum  Yüreğimi kanatlandıran o titreşim  Kanı geçiyor kanıma sandığım  Öyle bir değdin ki varla yok arası  Ve yanarken ateşten ellerim  Yatak çarşafının apaklığında duyduğum serinlik  Ve sevgiyi sende bulduğum ilk  O ılıklığa değinmek yerine  Uzak düşlerde olsa da yeter  İçindeki mağaralarda besler büyütürüm  Her ne olursa olsun bir değini  Yeter ki bana ispat etsin yaşadığımı. Yaşadığımı koklamak istiyorum  Bir koku uzaktan yakından ya da kendimden  Kulak memelerinde şebboy  Saçlarında o koku  Ki öptükçe öpüldükçe büyüyen  Her yel estikçe getirir düşlerime  Koklarım çok uzaklardaki anılardan seviyi  Bir yel esmiş mi esmemiş mi  Bir kıpı dal oynasa  Bir yaprak kıpırdasa  Duyulur duyulmaz olsa da  İçimdeki mağaralarda besler büyütürüm  Her ne olursa olsun bir koku  Yeter ki bana ispat etsin yaşadığımı. Yaşadığımı tatmak istiyorum  Bir tat ki uzaktan yakından ya da kendimden  Ağzımda dilimde damağımda  Bir buruksu mutluluk sandığım  Salt benim diye aldandığım  Kendi yalanlarıma kandığım  Arttı yaşadıkça duyduğum acı  Yitirmemek için o acıyı çoğaltırım  İçimdeki mağaralarda besler büyütürüm  Her ne olursa olsun bir tat  Yeter ki bana ispat etsin yaşadığımı
Bir çıplak yamacın altında dere,  Yollardan gelinir şırıltısına  Ne söylüyor bilmem bu söğütlere?  Dalmışlar suların akıntısına.. Ufukta dalları kızıl bir orman,  Bürüyor yolların üstünü duman,  Benziyor değneğe yaslanan çoban,  Bir eski heykelin karaltısına.. Bir kanlı cenk teri olan bu vadi,  Bulanır ıssızlık içinde şimdi,  Dalmıştır yıllardan beri ebedi  Akseden bir mızrak şakırtısına.
Bunu kimse söylemedi belki düşündü. çünkü vardır insanın yaşamasında. uyku ve öfke gibi vardır. kimse söylemedi. tuzunu çoğaltan bir denizde. nasıl batarsa güneş öyle bende kaçırdım. ki gözüm bütün güngün. boyu lekelerde. kaçırdım ama şöyle de söylenebilir. şiirin bütün geçmişinin dışında. önceden açıklanan her şeyin dışında. örneğin en sıcak ülkelerin yazında. en soğukların kışında. yanarım üşürüm berbat olurum. hiç bir şeye yaramam. ama yinede seni severim. o zaman sende beni sev. evet
Gecenin dudağından karanlık emiyorum  Gündüzün cesedini hicrana gömüyorum. Gözlerim parça parça, kırık aynalar gibi  Yüreğim, cehenneme dönüşen bahar gibi. Yarasa kanatları bürümüş mehtâbımı  Kör bir papağan gibi açmışım kitabımı. Okuyorum; boşluğu sömürüyor ellerim  Kurşun kurşun beynime saplanmış emellerim. Nereye gittiğimi bilmeden yürüyorum  İstikbâle bir avuç hayal götürüyorum. Yüreğim, cehenneme dönüşen bahar gibi  Gözlerim, parça parça kırık aynalar gibi. Gecenin dudağından karanlık emiyorum  Gündüzün cesedini hicrana gömüyorum
Gözlerin dokunuyor kalbime ey cefakar  Öyle uzun bir hicran sundunki hayatıma  Zehrini yudumluyor ruhum melankolini  Lambalar sırılsıklam gönlümde sönmesin yar  Ellerin ab-ı hayat, gülüşün yar, sesin yar  Rüzgar mıdır, yağmur mu dumanlı bakışların  İrkiliyor durmadan bedenim, hülya mıdır  Neş'eme ızdırabın çektiği perdesin yar  Umudumun maviye büründüğü yerde mi  Mahulyam, ey şebnem edalım, nerdesin yar. Unutma ceylanların çölleri sevdiğini  Toprak neva sırrını ezberliyor göklerin  Renkler uğursuzluğu fısıldayıp duruyor  Ülfetim nevbaharı bekliyor, bilesin yar  Zarif bir düğüm gibi duruşun yar, sesin yar  Gülleri incinmesin masum dudaklarının  Aldırma, leylakların solduğuna içimde  Ruşenimsin ey canım, beyaz bir lalesin yar  Işığısın şehrayin kalıntısı ömrümün  Sensizim, avareyim; durmayıp gelesin yar. Esrarengiz şarkılar dinliyorum geceden  Neden ıslak bilmem ki, çehresi yıldızların  Mestediyor ruhumu endamın, ey cefakar  Eridim; ırmağına döküldüm; şulesin yar  Neden resimler gibi hercaidir sesin, yar  Ey deniz yürüyüşlüm, ey hüznümün kaynağı  Küskün ırmaklar bile benden daha mutludur  Şafakta billur olup, gönlüme giresin yar  Eski umutlarımın son bulduğu yerde mi  Sihirli akşamların ülkesinde misin yar. İlkin şakayıkları okşayan parmakların  Nedense, kanatlanıp uçtu yalnızlığıma  Anladım aynaların seni kıskandığını  yüzünün nakışını özledim bilesin yar  Şeydayım, efkarlıyım; duyup da gülesin yar  Efsunlu duygularla sarsılıyor benliğim  Hasretim ey cefakar, süreyya gözlerinde  Ebedi nalan oldu gözyaşım; silesin yar  Pusatsız suvariler gibiyim yollarında  İntizarın alnıma vurduğu halesin, yar. Çeşmeler kurumaya yüz tutmuşsa içimde  İklimler lanetini kusuyorsa ötenin  Mahşere aralanan kapıdır şimdi zaman  Dil-rübasın, mümayiş sultanı, didesin yar  Ellerin ıtır dalı; duruşun yar sesin yar  Çakıyor yüreğimde şimşekleri ferdanın  Işık ol, perdesinden kurtar beni sevdanın  Nerdesin? ..Rüyada mı? ..Sanki mazidesin yar  Lalezarı solgundur melal yolculuğunun  Ilıksın, uykudasın, safsın, güzidesin yar. Yasaklara nigehban olma, ey mah-ı zemin  Orkideler seninle büyüsün bahçemizde  Rahmeti özümleyen bir bende-i numune  Olalım yeryüzünde, ey can, hep tazesin yar  Gurbetin lisanıdır gülüşün yar, sesin yar  Üflerken erdemini maveradan hicabın  Zümrüdüanka neden alev alev yanıyor  Ey enis-i mücella, sen ki, yelpazesin yar  Limanısın ruşenimin bela okyanusunun  Semadan damla damla inen firuzesin yar. Esirinim; ey nur-u nigahı, m, yakma beni  Sonsuzlığa seninle varalım, ey cefakar  İliğime işledin; no'lur, bırakma beni  Nazlısın; nazarındır ufuklarımı saran  Ayrılık acısıdır damarlarımda kıvranan  Yorgunum, yaralıyım; no'lur, bırakma beni  Şahikasın; şavkınla tutuştu hücrelerim  Esirinim; ey nur-i nigahım, yakma beni
Bir yüzük yaptım sana güvercin teleğinden,  Bir yüzük bükerek hoşçakal sözcüğünden.. Bir yüzük yaptım belli belirsiz,  Eski bir gramafon sesinden.. Bir yüzük serçe parmağın için,  Bulutsuz bir gecede kayan yıldız izinden.. Bir yüzük yaptım terli bir yüzük,  Avucumdan geçen ince hayat çizgisinden.. Yanmasını bilen bakır bir yüzük,  Evime akım taşıyan elektrik telinden.. Bir yüzük yaptım, bir yüzük ki;  Yıllardır dinmeyen ormanların gümbürtüsünden.
Kalabalık,  kabarık şehir;  çok şehir,  çok beton,  yok: İnsan…. Çok: Şehir;  hiç: İnsan! . Sevgileri güneşte çekmiş, ruhları eprimiş  ve ihanetlerini cüzdanlarıyla besleyen hiç insanlar,  geldiler; milli piyango ve otobüs biletleriyle  kürdanlarıyla, balgamlarıyla, ayakkabı bağlarıyla  nüfus cüzdanlarıyla, “kazı kazan”larıyla,  visa kartlarıyla, maskeleriyle, markalarıyla…  Güneşin heybetine bakmadan  ve aldırmadan rüzgârın zarafetine.... Birer küfe gibiydi omuzlarında hayat;  her biri kendince yokuşlarda,  her biri amansız yokoluşlarda,  şarkıları yankısız,  aşkları unutuşlarda...  Kapanıp gündüzlerin ıssız odalarına;  hepsi çürük akşamlardan  ve bayat sayımlardan kalma (!) . Geldiler,  göğe bakmadan,  dokunamadan o uzak ovalara  telaşla,  günlerin bulanık sularında.... Hiç insan,  sabahın köşesinde  kusmuş şehrin şanına;  sabahlar akşamına,  adamlar aşklarına,  kusmuş günlerin bulanık sularında.  Sevgisiz kaldık, sevgisiz kaldık  kısacık Nisan akşamlarında.... Şimdi hızla yırtılan aşiretlerden  aşüfteler, kalpazanlar ve ateistler çıkaran ülkem,  savur beni şu pusun, ayazın ortasına,  çıkarıp sığ sulardan yakıştır okyanuslara  ve kavuştur o eski masal kahramanlarına...  Çünkü böyle bir raunt isyan, beş rekat hüzün  Yetmiyor haziran akşamlarında.... Şimdi parklar fesleğen kokarken  yoksullar soluk soluğa;  fıskıyeler upuzun,  taşıtlar süratle otobanlarda;  telaşla,  herkes günlerin bulanık sularında.... Oysa hepimizin gidebileceği bir vadi olmalıydı…. Artık ömürlerimiz bu tükürülmüş bulvarlara kanar  Ve rüyalarımızda bir görünür bir kaybolur serin pınarlar;  bu yüzden yaktığımız bütün kibrit çöpleri  en çok da içimizde yanar ha yanar.... Kalabalık,  kabarık şehir;  çok şehir,  çok beton,  yok: İnsan.... Çok: Şehir;  hiç: İnsan! . Hiç  insan;  doyumsuz,  tedirgin,  korkak...  Sabırsız,  tutkusuz,  kaypak.... Şimdi herkes yüreğinin avlusuna bir servi kadar.  Rüyalarında bir görünür bir kaybolur ormanlar.  Uyanınca, irileşen boşlukları ihanetle tamamlar.... H  i  ç. i  n  s  a  n: Yitmiş günlerin bulanık sularında…  Sadece elbiseler sürüklüyor ardında... coşkusuz, aşksız kaldık  Kaldık...  Bu kısacık temmuz akşamlarında…
Unutma, tez geçer zulmün ezası  Sabretmeyi bileceksin; tamam mı?  Yiğide ar değil bahtın kazası  Hakk’a teslim olacaksın; tamam mı? . Geri dönmek yoktur güneş doğmadan  Rahmet nuru karanlığı boğmadan  Hakikat yolunda boyun eğmeden  Gerekirse öleceksin; tamam mı? . Yenilir mi inanmışın imanı?  Böyle bir gerçeğin olmaz gümanı.  İnşallah başlarsa hesap zamanı  Haklarından geleceksin; tamam mı? . Yolumuz her zaman Allah yoludur  Bu yoldaki ölüm oğul balıdır  Hak, haklının en mukaddes malıdır  Vermezlerse alacaksın; tamam mı? . Çevirmez âhını Allah öksüzün  Pek basittir devrilmesi köksüzün  Her kim olsa haksızlığı haksızın  Suratına çalacaksın; tamam mı? . Uyuşukluk şifa bulmaz illettir  Korkaklık en adi en pis zillettir  Adalet ne güzel ne hoş nimettir  Hep doğruyu bulacaksın; tamam mı? . Yalana hayır de gerçeğe evet…  Mücadele şarttır, kalsan da tek fert  Bir de ötesi var buranın elbet  Nasıl olsa güleceksin; tamam mı? . (Vur Emri)
Gönül niçin ahvalimi bilmezsin  Yürekte yaralar türlü türlüdür  Öğüt versem öğüdümü almazsın  Yürekte yaralar türlü türlüdür. Esme zülüflerin yellere karşı  Bülbül figan eder güllere karşı  Gel beni ağlatma illere karşı  Yürekte yaralar türlü türlüdür. Ah n'eyleyim karşımızda ölüm var  Ölüm dedikleri kanlı zalim var  Ne ağlayıp ne gülecek halim var  Yürekte yaralar türlü türlüdür. Pir Sultan Abdal'ım ben de böyleyim  Emir Hak'tan geldi kime ne deyim  Derdim çoktur hangi birin söyleyeyim  Yürekte yaralar türlü türlüdür
Sana vermiş veren sulardan ses  Sana vermiş veren şiirden dil...  Yaratılmışsın ayrı topraktan...  Hamurun,toprağın bizimki değil!. Saçların var,ki başka türlü sarı  Gözlerin var,ki başka türlü yeşil. Yarı olmuş vücudun üstünde  Ne güzel şey çocuk yüzün ,çil çil!  Bu köpükler,bu dalgalar,bu güneş...  Hepsi birden diyor:'Geliş,serpil!'. Nefesin var,ki başka türlü sıcak  Gözlerin var,ki başka türlü yeşil
Çıbanlar açtı gül bahçelerinde kan rengi  Bir mayın tarlasında büyüdü serseriliğimiz  Hani o şeyler vardı unuttuğumuz, gecelerdeki  Hani o şeyler vardı bir zaman, beklediğimiz. İşte onlar ve o kadınlar, o adamlar  Ve gökyüzünün o namussuzca satılmışlığı  Bir Endonezya esmeri, yılgın akşamlar  Kirli sakallarımızın sebepsiz uzamışlığı. Mahkumlar, zenciler, orospu yatakları  Ayaküstü, aşkın iğrenç alışverişi, zaman  Alnımızda Tanrının merhametsiz dudakları  Çingene, kahpe toprak, altımızda uzanan. Getir daha getir, biz günaha kanmadık  Süsleyen zulümler kral soframızı  Ey et ve kan, ey ölüm, ey karanlık  Ey gölgesi kralın, kirleten sabahlarımızı. Dağılan bulutlar değil, inandıklarımız  Söyleyin nereye gitti o gök mavisi  Rüzgarlar, yağmurlar, kokmuş atıklarımız  Kral soframızda insanlık sevgisi. Analar, çocuklar, borazancılar, ressamlar, ölüler  Can kurtaran simitleri, ajans haberleri  Polkalar, mazurkalar, oyun havaları, türküler  Piyano tuşları, kemanlar, Tosca'lar, Sevil Berberleri. Siz eğrelti otları can sıkıntımızın  Siz çok gülmüşlüğümüz, çok ağlamışlığımız  Ömür, topraktan şarap testisi aşkın  Ve kral kadehlerinde kurumuş gözyaşımız. Vurun biraz daha vurun, ölmedik  Yumruklayın, muştalayın, kırbaçlayın  İşte ip, işte zincir, halimiz bitik  Milleyin gözümüzü, sırtımızı dağlayın. Bu hangi yüzyıl, oyuncağı Meryem'in  Nerde kaybolan tahta atlar, kurşun askerler  Kim unuttu kapısını açık cehennemin  Söyleyin savaş artıkları, deliler, sakatlar, körler. Ey dünya, utancımız, yüz karası  Ey sofrası kralın, ey kral sofrası
Evvel bahar yaz ayları çatıldı  Paralandı bulut göğe atıldı  Akan sular kar buz oldu tutuldu  Dalgalanıp göller ağlamasın mı. Yaz gelir de yazı yaban yurt olur  Her yerde bir alıcı kurt olur  On beşinde kızlar gonca gül olur  Vakit geçen güller ağlamasın mı. Hey der Karac'oğlan bahar erişti  Meyvasın dermeden gazelin düştü  Yüklendi barhanam kervanım göçtü  Tozu kalkan yollar ağlamasın mı
Seninde gözlerin ıslanır bir gün  Hele bir ümidin kırılsın da gör  Ne yaşama arzun ne aşkın kalır  Kurduğun hayaller yıkılsın da gör. Dumansız bir yangın başlar o anda  Amansız bir deprem kopar o anda  Yıkılır kalırsın bir dağ olsan da  Hele bir sevdiğin terketsin de gör. Bu koca dünyayı yakasın gelir  Eski resimleri yırtasın gelir  Bütün aynaları kırasın gelir  Sırtına bir hançer vurulsun da gör
İstemem sevgili yüzüme gülme  Eğer ki sonunda ağlatacaksan  İstemem sevgilim ümitler verme  Sonunda dünyamı karartacaksan. Ben aşkı ölümsüz bilenlerdenim  Bir ömür boyunca sevenlerdenim  Ellerin ellerime değmesin derim  Eğer ki sonunda bırakacaksan. Gönüle vurulmaz asla bir kilit  Seveni öldürür kırılan bir ümit  Sevgilim yanıma yaklaşmadan git  Eğer ki sonunda ayrılacaksan
beyaz bir buluttan birgün ansızın..  bir karanfil düştü parmaklarıma.  gözlerine kuşlar doldu bir kızın  elleri karıştı ırmaklarıma..  ıslak bir yürektir bende karanfil  ruhum,kokusunun dilencisidir..  haşim,bu bir alev damlası değil  büyük yangınların habercisidir... o kızıl bir deniz bense tenhayım  onda umt,bende yalnızlık büyür..  ne dünya sonsuzluk,ne ben dehayım,  içimde sadece şairler uyur..  bütün şiirleri söyleyen benim  bütün çiçeklerin adı KaRaNFiL  her akşam bir yaprak olur kefenim  haşim, bu bir alev damlası değil.
Sordum sarı çiğdeme  -Sen nerede kışlarsın  -Ne sorarsın hey derviş  Yer altında kışlarım. Sordum sarı çiğdeme  -Yer altında ne yersin  -Ne sorarsın hey derviş  Kudret lokması yerim. Sordum sarı çiğdeme  -Senin benzin ne sarı  -Ne sorarsın hey derviş  Hak korkusun çekerim. Sordum sarı çiğdeme  -Anan baban var mıdır  -Ne sorarsın hey derviş  Anam yer babam yağmur. Sordum sarı çiğdeme  Asacığı elinde  Hak kelamı dilinde  Çiğdemde dervişlik var. Pir Sultan'ım erlerle  Yüzü dolu nurlarla  Ak sakallı pirlerle  Çiğdemde dervişlik var
Prenses Zinia’ya. Uzun rüzgârlar karanlığın dalgın sansarları  Atlayıp dağıtırlar telaşlarıyla ürperen karları  Sihirli bir lambadır bardaktaki güller gecede. Yıldızlar donmuş göllere düşen buz billurları  Düşten geyikler kudurtur kızıl buğulu kurtları  Bir ulumadır kanlı/açlıkları uzar gecede. Duman dumana kaybolur kar ışığında kısrakları  Nedir saklı bir özlem midir kızak çıngırakları  Geçen yüzyıldan kalma bulutlu bir pencerede. Köpekler mi sarmıştır kar uykusunda koruları  Yankılanır saltanatlı bir geçmişten av boruları  Yalan değildir yaşanmıştır kim bilir ne zaman nerede. Dinmez boşluklarda karın soğuk ve sürekli ısrarı  Yumuşak hantallığıyla kaplayışı uçurumları  Kül mavisi bir pus ufka bir perde çeker de. Kayıp kervanlar belirir uyandırıp korkunç hanları  Duyulur batmış şehirlerin boğuk sabah ezanları  Kılıç gibi bir mehtabın yarattığı o depremde. Getirir akla çocukluktan bilinmez hangi soruları  Kar gecesi uyandırır ölüme değin korkuları  Yalnızlık bir saman yoludur genişler düşüncede
bir yerde vahim bir yanlış yapılmıştır  ne yadsımaya dilim varır  ne düzeltmeye gücüm yeter  meyyus bir papağan gibi tenhada bırakılmış  harıl harıl  içimdeki bozgunla söyleşirim . bir yaş gelir ki kadınlar  çekilir ortalıktan  esmerler birden çekimser  sarışınlar uzak  kumrallar vefasızdır  artık ne uyku ne durak  bir afet biçerim imgelem kumaşından  müstesna bir sevgili  onunla söyleşirim  fazlasıyla edalı  iyice rahşan  bakışları ebruli . serviler boşalır boşluklardan  bir mehtap karanlığına  gazelhanlar susmuş  çalgıcılar perişan  bir ben ki sabahlara kadar böyle  münzevi bir kanunla söyleşirim  ne şair kalmış ülkede ne şiir  divanlar unutulmuş  mesneviler parça parça  ey şairlerin sultanı ey baki  inanılmaz kafiyeler düşürüp yıldızlardan  (mef'ulü mefailü)  ruhunla söyleşirim
Seçimle iş başına gelen yöneticiler  Palavra sıka sıka geçirir beş seneyi,  Zamanın vitrininde tükense de sevgiler  Dolaylı menfaatler doldurur boş seneyi.. (Gök çekimi)
bir dürgünde saklıdır dünyaya düşen izler  bu ebedî sevdayı kalem taşır, kan gizler  sînemdeki şîrpençe filizlenir de birgün  o granit kalbinde kanatlanır denizler. can güneşim batıyor vefâsız güllerinde  al götür umudumu nazlı kâküllerinde  seni de feryâdını işitirler, şâirin  yediveren ezgiler ağlayan küllerinde
bu şuursuz beklemeler yıpratmaya başladı beni  geceler gündüze inat bulaşıyor ellerime camlardan  alnımı dayadığım pencereden dışarıyı seyrediyorum  karanlık kopkoyu bir karanlık sarmış şehri  sirenlerin umursamaz gürültüsü korkutuyor beni  ambulanslar hızlı hızlı seni taşıyormuşcasına huzursuzum  yoksun bulamıyorum seni  en son o gece gördüm seni gözlerine bakmadan gittim  baksam gidemezdim  özlediğimi söylediğimde gülmüştün  söylediğimde özlediğimi gülmüştün  gülmüştün özlediğimi söylediğimde  bu ilk  seni çok sevdim  tıpki seni tekrar bulamıyacağımı anladığımdaki kadar çok sevdim  ambulanslar hala gelip geçiyor  gece devam ediyor  geceyi soluyorum  ciğerlerim simsiyah  deniz kudurmuş geceye saldırır durur  kayalar bastırmaya çalışırken geceyi  tüm kumsal adını haykırıyor rüzgara  rüzgar şehri allak bullak ederek dağlara tırmanıyor  tüm geceyi kaldırıp altına bakıyorum  oralarda yoksun karakızım  neredesin bulamıyorum  geceyi fırlatmaya çalışıyorum olmuyor  kötü bulaşmış şehre gece camlar simsiyah  alnıma simsiyah gece bulaşık  elimin tersiyle terimi siler gibi siliyorum geceyi  çirkin yazılmış elyazısı gibi duruyorum şu dünyanın üzerinde  kimse silipte yani baştan yazmak istemiyor  oysa öyle hasretimki kerelerce defa yazılmaya  kağıt olsam kalem olsam cümle olsam nokta virgül olsam  gelsen  kilometrelerce kilometrelerce hasret dolu şiirler yazsan benimle  kitaplarca dolsam mısralarca ağlasam ellerinde  uyanıyorum ansızın bu şiirsel dünyadan  şehir kapkara karanlık  şiirler okuyup simsiyah boşluğa  seni çağıyorum sesime  bugün yırt bu geceyi baştan sona dolaş tüm şehri  bütün sokak lambalarını yak  bütün kapıları çal herkes uyansın  bir müjde olsun içinde senden birşeyler olsun  bu gece şehir uyumasın  bu karanlık  bu şehir  bu gece  bu son olsun  bu gece bu simsiyah karanlığı yırtan bembeyaz çığlık  bana seni getiren müjde olsun  bu son olsun içinde sen olsun..
Gel bana cevr etme sende bulursun  Ya birde ikide yedide onda  Tut mürşid eteğin vasıl olursun  Medet nazargahı yedide onda. Üçlere yoldaş ol eyle niyazı  Hüda kabul eder böyle niyazı  Dün ü gün ah edüp eyle niyazı  Arsa-i aşk içre yedide onda. Nesimi yedide onda mı dersin  Üçler meclisinde onda mı dersin  Elestü bezminde onda mı dersin  Kırıklar dergahında yedide onda
Dağların ve nehirlerin  Türküsünü söylemek istiyorum  Büyük gökyüzünün ve kırların.  Mavi çiçeğin türküsünü söylemek istiyorum  Umudun ve sevdanın.  Kahraman bir yüreğin türküsünü söylemek istiyorum  Aslan türküsünü Guevara'nın.  Odalar ve sofalar kuşatmış beni  Sandalyeler, masalar, tabaklar  Gökyüzü kuşatmış beni, içim daralıyor  Gelenekler, korkular, kuşkular  Kuşatmış beni.  Rotatifler, silahlar, yasalar  Ah, akşam diyor  Sevgilim, aşkım benim  İniyor dağlara  Örtüsü gecenin  Bir çocuk durmadan  Büyük nehirleri özlüyor  Kaybolmuş sevinçleri özlüyor.  Bu yürek durmadan  Geçiyor dağlardan  Gölgesi çetelerin  Körlerin ve yetimlerin  Türküsünü söylemek istiyorum  Yavrusu ölmüş ananın  Hastaların türküsünü söylemek istiyorum  Hapiste yalnız bir adamın.  Sevgili bir yüreğin türküsünü söylemek istiyorum  Kardeşimin, Guevara'nın.  Ah, nasıl da acı  Böyle susup durmak  Kötüler, cellatlar elinde  Bunalırken güzelim halk  Fabrikalar yanlış çalışırken  Yanlış ekilirken toprak  Ayak, olmuşken baş  Baş, olmuşken ayak  Kavganın ve hürriyetin  Türküsünü söylemek istiyorum  Gür bir akışla akacak kanın  Eşitliğin türküsünü söylemek istiyorum  Halklar adına yükselen sancağın.  Sadeliğin, inceliğin, onurun  Türküsünü söylemek istiyorum  Onun türküsünü, Guevara'nın.
İlkbaharı geldi Anadolu'nun,  Silifke'de çiçek açtı nar şimdi.  Her tarafı yeşillendi Bolu'nun,  Sultandağı benek benek kar şimdi. . Eğri yollar yaylaların kuşağı  Çayır, çimen sevgililer döşeği,  Hora teper Sürmene'nin uşağı,  Dadaşların oynadığı bar şimdi. . Durgun çayı köpüklendi Daday'ın,  Palmiyeler zümrüt tacı Hatay'ın  Çukurova cennetidir bu ayın;  Aydın ili efelere dar şimdi. . Gönül dile gelir kaval sesinde.  Boz martılar düğün yapar Mersin'de,  Isparta'nın renk renk gül bahçesinde  Bülbüllerin neşesini gör şimdi. . Cıvıl cıvıl, sessiz duran yuvalar,  Kelebekler birbirini kovalar.  Halı gibi nakışlandı ovalar...  Bölük bölük sarı, yeşil, mor şimdi. . Aşıklar diyarı Elbistan ili...  Olur bu mevsimin bağ-ı İrem'i,  Her çeşmenin üç-beş tane güzeli,  Her çiçeğin bir arısı var şimdi. . Çıkıp baksan Çamlıca'nın başına,  İki kıt'a bir boğazda aşina...  Karakoç'um, gel, yorulma boşuna,  İstanbul'u tarif etmek zor şimdi.. (Dosta Doğru)
Takvimler ve saatler durmuş; işittiniz mi?  Ve kuşlar avcıları vurmuş; işittiniz mi?  Yürümüş dağ, tepe, orman, ova, yani herkes  Sadece ırmaklar uyurmuş; işittiniz mi?
Bilmezdim böylesine uzun olduğunu gecelerin  Umutsuz günlerin hüznünü duymamıştım hiç. Uykumu böleceğini bu mutsuz düşüncelerin  Bilmezdim sevda nedir tatmamıştım hiç. Kederlerin en insafsızı benimle şimdi  Suskunluğum öylesine ölümden zor ki.... Çağırsan en uzak iklimlerden koşup geleceğim  Bir gülüşün dünyamı aydınlatacak en azından. Ve kucak açacağım en güzeline mutlulukların  Bir duysam aşkımı gözlerinden, dudaklarından.... Oysa sen de ben gibi mahzunsun biliyorum  Biliyorum yasak aşkımız bizi böyle susturan. Ne olur artık yeter bu idamlık hasretimiz  Bin yıl seveceğim bir umut versen inan...
Her gün ekmeğimi bölüşürsün  Yalnızlığımın sofrasında,  Yorganım altındaüşürsün  Her güz ve bahar arasında.. Bağlayansın her göz yaramı,  Gülmek görevin ben gülünce;  Yağmur senin gibi ağlar mı  Gözlerimden yaş dökülünce?. Her düşüncemin ıstıraplı  Serüveni, hayırlı rüyam.  Sen ey, günahlı ve sevaplı,  Allahlı ve şeytanlı dünyam!. Her günkü şarkısı dudağın,  Havayı dolduran kokusu  Yağmura kavuşmuş toprağın;  Yediğim ekmek, içtiğim su.
Canlı bir kitapsın, yazarı Mevlâ  Açık dur, kitaplar seni okusun.  Yüzünde şavklansın nazarı Mevlâ  Eğilsin mehtaplar seni okusun. . Kasırga ol, döne döne zikir et  Her nefese on bin misli şükür et  Şüphe burgacında Hakkı fikir et  Uyansın girdaplar seni okusun. . Erisin geceler gündüze gel ki  Kalmasın tek engel bir düze gel ki  Secdede Rabb’inle yüz yüze gel ki  Minberler, mihraplar seni okusun. . ‘Ezel’in, ‘ebet’in şifresi sende  Menfinin, müspetin şifresi sende  Çözülsen de olur, çözülmesen de  Sorular, cevaplar seni okusun. . Aşktan, estetikten, ahenkten yana  Şiir, resim, müzik imrensin sana  Camiler, sebiller gelsin lisana  Hayırlar, sevaplar seni okusun. . Bedenin coğrafya, tarihtir dünün  Ayrı ayrı sayfa saatin, günün  Dört kapısı açık dursun gönlünün  Âlimler, erbablar seni okusun. . Nefret boşta kalsın, aşk ile dol da  Işık, kılavuz ol gittiğin yolda  Kurandan feyz alan bir mektup ol da  Yazdığın kitaplar seni okusun.. (Akıl Karaya Vurdu)
Seni sevmek mor denizlerdi biraz  Ne kadar gidilse bir o kadar bitmeyen  Umutlar ve yıkılmalar ardında direnilen  Seni sevmek mevsimler içinde en güzel yaz . Seni sevmek yaşamın aşılmaz büyüklüğü  Seni sevmek kan dolu yüzyılları korkutan  Ve sığınıp ılık kıyı kentlerinde biraz akşam  Seni sevmek çocukların düşlerinde gördüğü. Varılırdı daha saydam günlere isteseler  İsteseler yalnızlık giremezdi evlere  Seni sevmek bir kırlangıç olacak bekleseler  Ve uçacak durmadan adasız denizlere . Kim bulacak cam kırığı gözlerinde sevgimi  Sonra yalnız kalmak gibi yoksulca uğuldayan  Bütün okyanusların baş eğdiği tek kaptan  Sana verdim geç diye bütün denizlerimi
Havalar güzel gidiyor  Sen de çiçek açtın erkenden  Küçük zerdali ağacım,  Aklın ermeden.. Bak kurt gibi kalın yapılı  Görmüş geçirmiş ağaçlara  Küçük zerdali ağacım,  Pişman olursun sonra.. Şimdi okşar da hafif hafif  Bir gün yerden yere çalar rüzgâr  Küçük zerdali ağacım,  Bakma güzel gitsin havalar.. Sallansın dalların çocuklar gibi  Bakma güneş ısıtsın varsın  Küçük zerdali ağacım,  Sonra donarsın.. Zemheride bahar mı olur?  Akşamları seyret anlarsın  Sakın erkenden çiçek açma  Küçük zerdali ağacım.
299  İsyan edip, karşında duracağım; nerdesin?  Karanlığı, ışığa yoracağım; nerdesin?  İbadete karşılık, cenneti alacaksam;  Bağış mı, ticaret mi; soracağım; nerdesin?
Çoğaltan ellerini seviyorum kaç kişi  Dokundukça dokundukça aslanlara  Parklarda yakışıklı aslan heykelleri  Birden bire önümüze çıkıyorlar buysa çok güzel  Bizim bu aşkımızın aslan heykelleri  Şahane değişik hüzün heykelleri yani  Ben bütün hüzünleri denemişim kendimde  Bir bir denemişim bütün kelimeleri. Yeni sözler buldum bir nice seni görmeyeli  Daha geniş bir gökyüzünde soluk aldıracak şiire  Hadi bir de bunlarla çağır gelsin aslan heykelleri  Oldurmanın yıkmanın yeniden yapmanın aslan heykelleri  Olduran yıkan yeniden yapan gözlerini seviyorum kaç kişi  Bir senin gözlerin var zaten daha yok  Ya bu başını alıp gidiş boynundaki  Modigliani oglu modigliani. Az şey değil seninle olmak düşünüyorum da  İçimde bir sevinç dallanıyor kaç kişi  Bir geyik kendini çiziyor karanlığa sonra kayboluyor  Karanlık maranlık ama iyi seçiliyor  Yorgan toplanmış bacakların iyi seçiliyor  Bir uçtan bir uca bacaklarının aslan heykelleri  Onları ne denli sevdiğimin aslan heykelleri  Ayık gecemizi dolduruyorlar bir uçtan bir uca. En olmayacak günde geldin tazeledin ortalığı  Alıp kaldırdın bu kutsal ekmeği düştüğü yerden  Bunlar hep iyi şeyler ya öte yanda  Olsa yüreğim yanmayacak aslan heykelleri  Ama yok aslan heykelleri var köpek  Delikanlı bir köpeği var onunla yatıyor  Adalet Hanım karyolasında  Bozulmuş burjuva ahlakına örnek. (1957)
Kaşlarında kalem  Dudağında salem  Sosyetik olmuş haspam. Of ulan off!  Ahmed'in de bir Leyla'sı var  Kibar Leyla'sı  Tango Leyla'sı  Haspam aklı sıra  Yıldızlar kadar uzak benden  Varsın uzak olsun  Komşu kızı o  Onun sosyetesi varsa  Agop'un meyhanesi de bizim için. Of ulan off!  Yaşken eğmediler beni  Kibar konuşmasını  Dans etmesini öğretmediler bana  Bir 'selamın aleyküm' demesini bilirim gelince  Bir de 'eyvallah' demesini giderken  Selam verdik 'bonjur' dedi  Göz kırptık 'yes' dedi  Kes dedim kes  Ulan ne anlarım ben bu lisandan  Bir sosyete  Bir kibarlık tutturmuş gidiyor  gidiyor ama nereye  Bıçağın ağzı gibi inceldi sabrım  Dinamit gibiyim  Ha şimdi patlayacağım  Ha birazdan. Ulan ağaçkakan mısın nesin be  Delik deşik ettin tutkularımı  Kafamı bozma kız kafamı bozma  Alırım aşağı façanı. Of ulan Off  Ulan beyefendiler  Ulan sosyetik züppeler  Anam avradım olsun  Topunuzu bir şişe rakıya değişirsem eğer. Hey Agop  Ne oldu bizim çilingir sofrası  Gönder dedik yarım  Leyla partilerde  Biz meyhanelerde kafayı bulalım  Haa eskilerden bir şarkı çal amanı bol olsun  Of ulan off  Kavanoz dipli dünya off  Sen yok musun...
Âlemin küfre göre, hem başı, hem sonu "hiç"  "İki hiç" arasında varlık olur mu hiç?
ışıklar söndü birden  karanlıkta yüzükoyun koca kent  hava da öyle kirli  öyle kalın kirli ki  bakamıyor yıldızlar pencerelerden. adı emek yavrumuzun  yaşı daha beş değil  oturmuş önünde akvaryumun  'hiroşima'yı söylüyor kendikendine  'karlı kayın ormanında'yı  titrek mum ışığında  bir gözü de balıklarda emek yavrunun  balıkların masalsal kıpırtısında. ne de çok andırıyor emek yavrucuk  o 'pamuk prenses'ini çocukluğumun  bizlerse 'yedi cüce'  kirli kara gecede  mum altında söyleşide  geceler özlenilen geceler değil  eğilsek hangi suya  kanlı çamur ellerimiz  yaprak sarı meyva çürük  uzansak hangi dala. bir yanında telefon emek yavrunun  bir yanında televizyon  devinir emek yavru  uzay çağında  oysa ben beş yaşımda  bir keçi yavrusuydum kırlarda bayırlarda  bilimkurgu bir masaldı telefon. yıllar geçti yıllar geçti  yıllar geçecek elbet  adalet'ti kızın adı  adamınki hürriyet  o adalet orda kaldı  o hürriyet osmanlı sikkelerinde  umut belki bir tohumdu o çağda  umut şimdi  koskocaman bir çınar  anlıyorum  biliyorum  inanıyorum  emek'ler kurtaracaklar  paralarda kalan o adalet'i  o hürriyet'i
Biliyorum, konuşucak birşeyimiz yok  Ama yinede gözlerini al gel  Elindeki yarayı, suskunluğunu, acemiliğini  Beni biri severse inanmam  Seni biri severse utanırsın  Bilmediğin bir hastalığa acımak gibi bile olsa gel  Biliyorum konuşucak bir şeyimiz yok  Ama ızdırabım sende, mutlaka alda gel...
Tekmil ufuklar kışladı  Dört yön, onaltı rüzgâr  Ve yedi iklim beş kıta  Kar altındadır.. Kavuşmak ilmindeyiz bütün fasıllar  Ray, asfalt, şose, makadam  Benim sarp yolum, patikam  Toros, Anti-toros ve asi Fırat  Tütün, pamuk, buğday ovaları, çeltikler  Vatanım boylu boyunca  Kar altındadır.. Döğüşenler de var bu havalarda  El, ayak buz kesmiş, yürek cehennem  Ümit, öfkeli ve mahzun  Ümit, sapına kadar namuslu  Dağlara çekilmiş  Kar altındadır.. Şarkılar bilirim çığ tutmuş  Resimler, heykeller, destanlar  Usta ellerin yapısı  Kolsuz, yarı çıplak Venüs  Trans-nonain sokağı  Garcia Lorca'nın mezarı  Ve gözbebekleri Pierre Curie'nin  Kar altındadır.. Duvarları katı sabır taşından  Kar altındadır varoşlar,  Hasretim nazlıdır Ankara.  Dumanlı havayı kurt sevsin  Asfalttan yürüsün Aralık,  Sevmem, netameli aydır.  Bir başka ama bilemem  Bir kaçıncı bahara kalmıştır vuslat  Kalbim, bu zulümlü sevda,  Kar altındadır.. Gecekondularda hava bulanık puslu  Altındağ gökleri kümülüslü  Ekmeğe, aşka ve ömre  Küfeleriyle hükmeden  Ciğerleri küçük, elleri büyük  Nefesleri yetmez avuçlarına  -İlkokul çağında hepsi-  Kenar çocukları  Kar altındadır.. Hatip Çay'ın öte yüzü ılıman  Bulvarlar çakırkeyf Yenişehir'de  Karanfil Sokağında gün açmış  Hikmetinden sual olunmaz değil  "mucip sebebin" bilirim  Ve "kâfi delil" ortada.... Karanfil sokağında bir camlı bahçe  Camlı bahçe içre bir çini saksı  Bir dal süzülür mavide  Al - al bir yangın şarkısı,  Bakmayın saksıda boy verdiğine  Kökü Altındağ'da, İncesu'dadır.
Açılmış çığırdan dosta gidemem,  Ayaklarım ize sığmaz.. ölürüm.  Yaşarım, duyarım, tarif edemem;  Düşüncem var, söze sığmaz.. ölürüm.. El alır, göz görür, iş çıkar işten;  Arsızlar doluyu doyurur boştan.  İki gün misafir gelse bir kıştan,  Doksan günlük yaza sığmaz.. ölürüm.. Kara çıkar, ak’ı derin eşince;  Gece uzun, uyku yoğun, düş ince..  Bir derdim var, yer götürmez düşünce;  Bir derdim var, yüze sığmaz.. ölürüm.. İriler “aşk” koydu açlığın adın;  Diriler pisledi ölümün tadın.  Zamana hükmeder üçbuçuk kadın,  Gördüklerim göze sığmaz.. ölürüm.. KARAKOÇ’um, bir sevdanın düşkünü,  Deli-dolu gerçek yaşar, düş günü.  Diriler var, çıplak gezer kış günü;  Ölüler var, beze sığmaz.. ölürüm.. (Vur Emri)
Hangi mahallede imam yok,  Ben orada öleceğim.  Kimse görmesin ne kadar güzel,  Ayaklarım, saçlarım ve her şeyim.. Ölüler namına azade ve temiz,  Meçhul denizlerde balık;  Müslüman değil miyim, haşa,  Fakat istemiyorum kalabalık.. Beyaz kefenler giydirmesinler,  Sızlamasın karanlığım havada.  Omuzlardan omuzlara geçerken sallanmayayım,  Ki bütün azalarım hülyada.. Hiç bir dua yerine getiremez,  Benim kainatlardan uzaklığımı.  Yıkamasınlar vücudumu, yıkamasınlar,  Çılgınca seviyorum sıcaklığımı...
Erkekler arasındaki dostluklarda  Av anlaşması da var.. Kadınlar arasındaki dostluklar...  Siyah ve yer yer yıldız ışınlı  Bir kumaşın arkasında  Usulca dönen bir çiçek düşünürüm.. Biri lambayı avucunun içiyle kapar  Dünyanın ucunda sözcükler düşünürüm,  Berrak burun delikleri havada biri  Savunma ve içdökü koklar.. Savunmanın binbir gizi  Düzgün açılmış sigara paketleri  Ayakta duran pantolonlar,  Anılar ortalıkta dolaşır ve karmaşır.. Kurtarılmış zamanların  Sonsuz çay içilen  Oturma yerlerinde onlar  Dayanıklı ve yaklaşılmazdırlar.. Hele çocukluk dönemi dostluklarını  Güncel tutmayı bilen  Yaşlı kadınlar! . Kadınlarla erkeklerin dostluklarında  Kadın payı oldum bittim ağır basar  Dönmektedir yine o savunma çiçeği  Yine kumaş yine içdökü;  İnsan ilişkilerinin doruğunda  Patika erkencisi  Ve çekingen bir tılsım var,  Öğrenilse de hiçbir zaman çözülemez.. Kadınlar uçtadırlar,  Hele evli kadınlar.
Dostlarımdan korkarım  Dostlarım  Ama ben  Dostlarımdan korkarım
Torunlarım dört yana, kol kol, gitsin;  Malazgird'den İstanbul'a yol gitsin!  Gelip sana çarpan gücü, yavaştan  Anlamazsa, haritadan sil, gitsin! . Şehidlerim, Tanrı'ya, al al, gitsin,   Yaralıma su verene bal gitsin! . Taclarını bir şey sanan gururlar  Tahtlı gelip, taclı gelip kul gitsin!  Fakat, harb bu: kalmak da var, ölmek de;  Esir olup kalmaktansa öl, gitsin! . Şehidlerim uçmağa, al al, gitsin,   Yaralıma su verene bal gitsin! . Çekilirmiş gibi davran merkezde  İki yandan sağ yürüsün, sol gitsin!  Olsa da son saatin son dakkası,  Senden aman dileyeni sal, gitsin! . Şehidlerim, Allah'a, al al, gitsin,   Yaralıma su verene bal gitsin! . Ve gönlünden kopup, bize bir yaprak,  Bir tomurcuk gönderene gül gitsin.  Düğünlerde tadı gelsin barışın:  Kızlarıma duvak gitsin, tel gitsin! . Şehidlerim Huzura, al al, gitsin,   Yaralıma su verene bal gitsin!
Şimdi tarlalarda güneş vardır,  Karlar donmuştur otların uçlarında,  Artık akşamları dinlenemem  Başım avuçlarında.. İçi korku dolu kış gecesi  Hiç yatağın yok mu sıcak!  Dağları dolduran kır çiçeği  Hangi rüzgarlar seni koklayacak!. Saçlarımı kesip rüzgara atacağım!  Ta ki haber götürsün bir gün sana!  İçimde bir şeytan var, diyor ki:  Aklına ne gelirse yapsana.. Ben bu şiiri yazdım atlı talimde  Bulunduğum şehir İstanbul'du,  Ağır ağır kar yağıyordu,  Atamın yelesi bulut renginde.. (1940)
her şeyi terk ettim / ne aşk ne şehvet  sarışın başladığım esmer bitiyor  anlaşılmaz yüzü koyu gölgeli  dudakları keskin kırmızı jilet  bir belaya çattık / nasıl bitirmeli  gitar kımıldadı mı zaman deliniyor  kimi sevsem sensin / hayret  kapıların kapalı girilemiyor  * * *. kimi sevsem sensin / senden ibaret  hepsini senin adınla çağırıyorum  arkamdan şımarık gülüşüyorlar  getirdikleri yağmur / sende unuttuğum  hani o sımsıcak iri çekirdekli  senin gibi vahşi öpüşüyorlar  kimi sevsem sensin / hayret  in misin cin misin anlamıyorum
Âmâlimiz efkârımız ikbâl-i vatandır  Serhadimize kal´a bizim hâk-i bendedir  Osmanlılarız ziynetimiz kanlı kefendir  Gavgâda şehdetle bütün kâm alırız biz  Osmanlılarız can verir nâm alırız biz  Kan ile kılıçtır görünen bayrağımızda  Can korkusu geçmez ovamızda dağımızda  Her gûşede bir şir yatar toprağımızda  Gavgâda şehdetle bütün kâm alırız biz  Osmanlılarız can verir nâm alırız biz  Top patlasın ateşleri etrafa saçılsın  Cennet kapusu can veren ihvâna açılsın  Dünyada ne bulduk ki ölümden de kaçılsın  Gavgâda şehdetle bütün kâm alırız biz  Osmanlılarız can verir nâm alırız biz
O senli yıllara bir çizgi çekip  Gönül defterini kapattım işte  Hasretle yanmaya değmezsin deyip  Gözümde yaşları kuruttum işte. Şimdi bu pişmanlık bimem ki niçin  Kaybeden sen oldun yan için için  Unutmaz demişsin sen benim için  Aldandın sevgilim unuttum işte. Sevgisiz yanar mı sevda ocağı  Belliydi bu aşkın yok olacağı  Söndürdüm içimde o yanardağı  Yaralı gönlümü avuttum işte...
Sevgilimsin , kim olduğunu düşünmeye vaktin yok,yapacak   işleri düşünmekten  Kalabalığın içinde kalabalıktan biri  Gecenin içinde bir yıldız, yitip gitmiş çocukluk gibi  Sevgilimsin,ak dişlerini öpüyorum, aralarında bir mısra gizli  Dün geceki tamamlanmamış sevişmeden . Sevgilimsin, boğuk aşkım, kanayan gençliğim  Uçuruyorum seni çocukluğuna doğru  Kanatların yoruluyor, ter içinde kalıyorsun  Gece yanıbaşımda bağırarak uyanıyorsun  Her sabah el sallıyorum metalle karışmana . Sevgilimsin, arasına bir kağıt koyup erteliyoruz aşkı  Otobüslerde ve trenlerde kaçamak yaşanan  Ve bedenlerimiz kana kana kanayamadan yan yana
Aynaya bak da şunu gördüğün yüze söyle:  Sıra gelmiştir artık bir yaze yüz yapmana,  Güzelliğini hemen yenilemezsen şöyle,  Yeryüzü yoksun kalır, lanetlenir bir ana.  Hiçbir güzel var mı ki el sürülmemiş rahmi  Senin sürdüğün çiftin ekinini tepecek?  Sırf kendini sevmenin mezarını ister mi,  Geleceği ahmakça durdurur mu bir erkek?  Sen annenin aynası olmuşsun da o sende  Bulmuştur gençliğinin güzelim baharını;  Kendi dinç varlığınla görürsün pencerende  Kırışıklara rağmen, şu altın yıllarını.   İstersen ki varlığın unutulsun bitsin,   Bir kuru başına öl, izin de ölüp gitsin.
Benim kadar tanımazsın  Bu 1'leri, bu 9'ları  Bu kötü kalpli 5'leri,7'leri  Bu kara akreplere benzeyen harfleri  S'leri  Ş'leri  Bu namussuz U'ları, P'leri  Dokuz parmağınla vur tuşlara  Daktilo kız  Onuncu parmağına baktıkça  Beni hatırlarsın
Seni düşünüyorum ya şimdi..  Zamanın ne önemi var?  Her şey anlamını yitiriyor gözlerinde  Bir kaçak gibi her köşede bakışların  Korkuyorum gözlerime takılıp kalmandan  İçimdeki alevi fark edersin diye korkuyorum  Gel desem..Tut elimi..Sevdiğim ol desem..  Dudaklarından çıkacak sözden korkuyorum  Benim olsan diyorum kendi kendime zaman zaman..  Benim olsan..!  Ölüm kadar gerçek geliyor sensizlik..  Varlığınsa yaşamak kadar yalan..  Senden öte yaşadığım ne var şu an?  Şu an ki..! ! Ateş parçası gözlerinin esiriyken ben..  Bir yabancı kadar uzaksın sen!  Neden ey sevgili? Neden! ! ? ?  Gideceksen şimdi git!  Ama geleceksen bekletme  Yoruldum artık anlıyor musun?  Ne zaman? Hangi yoldan geleceğini beklemekten..  Şu an seninle doluyum ya yar!  İnan ki vazgeçtim artık kendimden..
Çıktım erik dalına  Anda yedim üzümü  Bostan ıssı kakıyıp  Der ne yesin kozumu. Uğruluk yaptı bana  Bühtan eyledim ona  Çerçi de geldiaydur  Hani aldın gözünü. Kerpiç koydum kazana  Poyraz ile kaynattım  Nedir diye sorana  Bandım verdim özümü. İplik verdim cullaha  Sarıp yumak etmemiş  Becid becid ısmarlar  Gelsin alsın bezini. Bir serçenin kanadın  Kırk katıra yükledim  Çift dahi çekemedi  Şöyle kaldı kazını. Yunus bir söz söylemiş  Hiç bir söze benzemez  Münafıklar elinden  Örter mana yüzünü
Ruh tuzağa düşer mi? .. Düşer dikkat etmezsen  Can bedenden taşar mı? .. Taşar dikkat etmezsen  Gidip uzak yerlerde can düşmanı arama  Düşman sende yaşar mı? .. Yaşar dikkat etmezsen.
Sabahın seherinde kakdım uyandım  Meded,günahlarım bağışla sultan  Şah-ı Merdan görünür gözüme  Meded,günahlarım bağışla sultan. Mücizat gösterdi dıvara bindi  Seksen bin erlere ser-çeşme oldu  Rum'un gözcüsü pirimdir kendisi  Meded,günahlarım bağışla sultan. Aman meded arşda,kürsde ulusun  Pirim Hünkar Hacı Bektaş Veli'sin  Günahlar kılmaz Muhammed Ali'sin  Meded,günahlarım bağışla sultan. İmam-ı Hasan'ı yanımda bildim  İmam-ı Hüseyn'in nurunu gördüm  İmamlar serveri Zeynel'den...  Meded,günahlarım bağışla sultan. Ol İmam Bakır'ı seven yorulmaz  Adım kandır günahlara kalınmaz  Okur İmam Cafer sırrı bilinmez  Meded,günahlarım bağışla sultan. Mansur'u dara çektiler dönmedi  Musay-ı Kazım'ın kanı dinmedi  Remiz çalındı kimseler bilmedi  Meded,günahlarım bağışla sultan. Muhammed Taki'den Naki'ye erdim  Askeri dilimde tespihim virdim  Alemler serveri Mehdi...  Meded,günahlarım bağışla sultan. Ademin cennette nurunu gördüm  Rıza ile meydanda durdum  Melekler Adem'e secde etti  Meded,günahlarım bağışla sultan. Seyyid NESİMİ'nin mühib yarisin  .............. şem'in yansın çırasın  Şah-ı Merdan cümlesinden olsun  Meded,günahlarım bağışla sultan
Bir gül bu karanlıklarda  Sükute kendini mercan  Bir kadeh gibi sunmada  Zamanın aralığından.. Başında bu mucizenin  Sesler, kokular ve renkler  Ebediyete kadar derin  Bir anın vadiyle bekler.. Ve diyor fecirden berrak  Sesiyle her ürperişte  Geceyi yumuşatarak  Bütün gözyaşlarım işte.. Serinletmesin, ne çıkar  Bu ümitsiz yalvarışı  Hiç bir meyve ve pınar  Ne de günlerin akışı.. Yetmez mi bu müjde sana  Aydınlatırsam alnını  Ben her rüyayı zamana  Taşıyan yıldız kervanı.
uzun bacakli bir yaban hayvaniydi ask  haril haril onu aruyordu Istanbul, duyuyorduk  Galata Kulesi'ndeydik, basin omzumdaydi  Kule döne döne içimizdeki gökyüzüne akiyordu  sevgilim  yüregimin ipiyle dudaklarina indim senin  güzbiliminden tenbilimine dönüsürken askimiz  Kule'den asagiya firlattim beynimi  'Dalgin sair!' dedi Einstein, Niels Bohr' a dönerek  'Baksana unutmus beynine kanat takmayi!'  'Yürekle beyin arasindaki en büyük belirsizliktir ask'  diyerek söze karisti Wemer Heisenberg  'Belki de, iki yüregin ayni dalga boyunda bulustugu bir salinimdir o!'  dedi Loui de Broglie  'Ask, bir kara cisim isimasi degil midir?'  böyle sordu Max Planck da  dayanamayip  isik tozuna bulali gözleriyle  'Kendinize geliniz efendiler!' diye söylendi Takiyüddin  'Bilimle açiklanamaz ask, siirle açiklanabilir ancak!'  O, uzun saçli bir yildizdir; yüregin içinde taranir'  bence sevgilim  söylendikçe bizim olan bir sarkidir ask  dikey bir siirdir bütün kuslari ayni anda havalandiran  Galata Kulesi'nden asagiya firlattim beynimi, söylemistim  bana bakan  uzun saçli bir yaban hayvaniydi ask  asagi tükürsem Dördüncü Murat  yukari tükürsem Hezarfen Ahmet Çelebi  agzimin içinde dilin, bulutlarimi islatan gökirmak  sonsuzlugu ikiye bölmektir ask,  kasigina yazdigim ak yazi  sevgilim  agzina düserken yanardaginin  kanatlarim ol benim  kafeslerinden soyundur kuslarimi  baliklarimi çiplakla tuzdan  Cenevizli boynumu sev, Venedikli sirtimi  Osmanli kokan saçlarimi  Anadolu'dan gelen gözlerimi  Perali bakisimi sevgilim, Istanbullu ellerimi  bana beni animsat  sensizken yitirdiklerimi  Kule'den asagiya firlattim beynimi, bir yerlerde yazmistim  bak iste  bir çift martinin yanindan geçiyor düserek  irice olani, 'Herifin biri kafayi yemis yine!' diyor yanindakine  'sen asktan ne anlarsin koca gaga' diye söyleniyor digeri  sevgilim onlara aldirma sen  yalnizligin kabuguna çekilip  kendi içime düserken bile  kanatlarim  kanatlarim  kanatlarim ol benim
Yeraltı günleri bunlar  Kör yılı köstebek ayı . Siyah önlüklü bir güneş  Ayazda okula gidiyor  Dizilmiş danaburunları iki keçe  Islıklıyorlar bebeyi  Çepeçevre boynumda sıçandişi bir bahçe  Oynuyorlar iki Roma bir Paris bir Peking  Karım en çok soğuk harbi seviyor  Çocuklarımızdan . Yaşamların kapısında kuyruk olmuşuz  Önde emirerleri memede piçler sütsüz analar  Akşam oldu memur çıktı kapıya  Mal gelmedi bugün dedi kapatıyoruz . Dilekçeyim masalar odalar arasında  Yürek değil, sol yanımda on altı kuruluk pul  Usulsuzüm yolsuzum . Bir uçak geçti üstümden kıçında yakamozu  Çakılmıştır yere çoktan toprakta bir çelik bitki  Fala mı baksam koparıp çiçeklerini  Düştü mü düşüyor mu düşecek mi . Yeşiller içre bir insandın önceleri  Sağda bir dağ,solda bir çay çamaşır yıkayan kadınlar  Dolaş şimdi çevresini yitirmiş insan resimleri gibi
Olum geliyor aklima birden olum  Bir agacin golgesine sariliyorum.
Sokağımsan  Ben anahtarı çevirdiğim zaman  Kapanan evin kapısı değil,  Senin kapın olsun açılan.. Adresimsen,  Mektuplarım doğru dürüst gelsin;  İki kişi telefonla konuşurken  Olmayalım hemen üç kişi.. Kentimsen,  Başka kentler de girsin araya;  Daha bir sevinçle katılayım,. Şenliğimsen.  Herşeyi yaz tarihimsen,Ama her bir şeyi;. Dilimsen,  Sen de koru biraz dilliğini.. Düşüncemsen,  Kızkardeşim pencereyi açsın;  Sorguçlu bir ışık aracılığıyla  Günyenisi dolsun içeri.. Uzat saçlarını Frigya,  Yarimsen,  Yurdumsan;  Söz ver Anadolu.
Resmin rehindir gurbetimde.  Gurbetimde sesleri aşındırmış kimliksiz bir kasaba  ve senin kederini ıslatan o yağmurlar rehin.. Alnı özlemle dağınık bir akşam getirdim sana.  Sar, büyüt ellerinle, konuk et sıcaklığına;  konuk et kanatları kanatılmış kuşlar getirdim sana...  Ve akşam, bir kez daha;  saçlarını topla ve dağıt sesini rüzgârlara!   “Bir of çeksen karşıki dağlar yıkılır”:  Çekmiyorsun! . Akarsuları imrendiren yüzün de,  sabahçı kahveler de biliyor:  Görüşmeyeli yorgunum  yıkık kentler kanadı sevinçlerimle.  Görüşmeyeli ya sen nasılsın,  adım, adresim durur mu defterinde? . Şimdi Siirt'te koyun kokulu bir gecedeyim.  Beynimde iklimsiz papatyalar  ve kuşatılmış bir akşam duruyor penceremde.  Sokakların gün batınca neden boşaldığını  ve yüreğimin neden kabardığını bilmiyorum.  Konuşsam sessizlik/ gitsem ayrılık…. Sonra kıpırtısız yasladım göğsümü boğulmuş güne.  Al bu çağrıları sulara göm, o uzak sulara,  gurbetini rehnetme özlemimde…
Ala gözlerini sevdiğim dilber  Su gelip geçtiğin yollar öğünsün  Kadir Mevlam seni öğmüş yaratmıs  Kısmeti olduğun kullar öğünsün. Hormelek var mı senin soyunda  Kız namazım kaldı usul boyunda  Kadir gecesinde bayram ayında  Üstüne gölg(e) olan dallar öğünsün. Horu kızlar sürmelemiş gözünü,  İlin aşiretin çeksin nazını  Kaldır perçemini görem yüzünü  Yüzüne dökülen teller öğünsün. Karac(a) oğlan der ki garibim garip  Garibin halinden ne bilsin tabip  Akşamdan soyunup koynuna girip  Boynuna dolanan kollar öğünsün
O günlerde bir ünlü ayak bastı Samsun'a,  Yürüdü etrafında ümitler suna suna.  Bu, ateşler içinde geçip gelmiş bir erdi,  Göğsünde toplanmıştı milyonla Türk'ün derdi,  Bu milyonla dert ona veriyordu başka hız,  Yürüdü arkasında genç, ihtiyar, kadın, kız.. O kimdir? Bakışları deniz kadar yumuşak,  Saçı güneşi emmiş bir demet altın başak.  O kimdir? Bir milletin sesi vardı ağzında,  Ondört milyonun nabzı çarpıyordu nabzında.  O kimdir? Geçtiği yer dönüyor gün vurmuşa,  Can veriyor sararmış ota, yaralı kuşa.  O kimdir? Gözlerinde bir tılsım gizleniyor,  Bastığı topraklarda bahar filizleniyor.  Alev saçlı bir volkan bazı bir dağ başında,  Bazı beliriyordu bir damla göz yaşında.  Güneşten birer oktu ondan gelen her emir,  Bu okların altında eriyor dağ, taş, demir  O kimdir? Milyonla Türk birleşip bir tek olmuş,  Yıkılan memlekete kolları destek olmuş.  Öz yurdun içlerinde düşman kurarken pusu,  Bir yandan da yürüdü Halife'nin ordusu.  Birisi gökyüzünden bombalar atıyordu,  Biri elinde salip, biri elinde Mushaf,  İçli dışlı düşmanlar geliyorlardı saf saf.  Bunların karşısında göğsü açık bir azim,  Süngüye, topa karşı diyordu: Zafer bizim!  Bunların karşısında ikişimşekli nazar  Diyordu: Bu topraklar size olacak mezar!  Vatan sürüklenirken bir uçurum ucuna,  Dağılan kuvvetleri topladı avucuna.  Topladı avucuna yıldırımı, şimşeği,  Yoktan var ediyordu Tanrı gibi her şeyi.  Kurşunlar gülle oldu, sopalar süngü oldu,  Sınırlar baştan başa bir çelik örgü oldu.  Şimşek yüklü bulutlar ufku kaplarsa nasıl  Bir süngü ormanıyle dağlar doldu muttasıl.  Bir kale heybeti var vatanın her taşında,  Her işin başında O, her iş O'nun başında
Ben mızrabı kırık bağlama,  ben bir erken akşam, bir telaşlı kasaba;  savurdum yüreğimi erken göçen kuşlara…. Ben geride kimsesi kendi kalmış.  Bir yalnız bulut terk edilmiş ufukta.  Islıkla türküler söyledim zifiri sokaklara…. Ben okyanuslarda yalnız bir taka.  Hep özlettim kendimi kıyılara,  hep özettim ünlemlere, hep özet sorulara…. Yaslanıp bir gülün kokusuna,  dağıttım ömrümü incinmiş notalara,  dağıttım gençliğimi terli ayrılıklara…. Ben mızrabı kırık bağlama,  ben bir erken akşam, bir telaşlı kasaba;  savurdum yüreğimi erken göçen kuşlara.. Daha bakıp durmaktayım göklerde kanatlara...
Bir sabah evden çıktım  Sokaklar ışıl ışıldı.  Dört yanım günlük güneşlik  Tertemiz bir hava ciğerlerimde  Nereye baksam mutluluk, umut, sevgi  Nereye gitsem bir uçarılık yüreğimde  Alışmadığım iyimser duygular  Gökyüzü inadına mavi  Yaşamak inadına güzel  Bu nasıl şehirdir böyle  Bütün sokaklar Utrillo'nun ellerinden çıkmış  Bütün evlerde Dufy'nin renkleri  Beyaz beyaz güvercinler damların üzerinde  Hava ılık mı serin mi belli değil  Kadife gibi  Gözleri namuslu namuslu parlar insanların  Gökyüzü inadına mavi  Yaşamak inadına güzel  Bu şehirde sen varsın...
Hasretin kançanağı gözlerinde oturuyorsun;  seni soruyorum  hiçbir şey bilmiyorsun…. Hep bir çağlayan gibi senin sevdana aktım;  sen ise sularını kaçıran bir nehir gibi uzaktın.... Tükenişi bir aşkın,  bir nehrin tükenişine benzer.  Ne deniz olabildin,  ne nehir kalabildin.... Kendin ol, kendin ol…  Sen buysan başkası ol! . Buysan kederden öleceğim,  başkası olursan de kimi seveceğim? . /Ne Diyarbakır anladı beni ne de sen;  oysa ne çok sevdim ikinizi de bir bilsen.../
Bahçelerde koşardık kiraz toplamaya  Paros mermeri gibi güzel ak kollarıyla  Ağaçlara tırmanır, dalları eğerdi.  Yapraklar ince ince ürperirdi rüzgarda.  Ak gerdanı güneşle, gölgeyle dalga dalga  Al meyvaya uzanırdı incecik parmakları.  Kirazların her biri bir ateş damlasıydı.  Ardısıra çıkardım; bacağını açarken  Tutuşan gözlerime usulca 'susun! ' derdi  Sonra şarkı söylerdi.  Bazen ak dişlerinde türkü yerine meyva  -Tıpkı o güzel erden, o yabanıl Diana-  O güzelim ağzıyla kiraz sunardı bana.  Dudağımda, konarken, bir sevda gülücüğü  Düşürürdüm kirazı, alırdım öpücüğü...
Uzaktı dön yakındı dön çevreydi dön  Yasaktı yasaydı töreydi dön  İçinde dışında yanında değilim  İçim ayıp dışım geçim sol yanım sevgi  Bu nasıl yaşamaydı dön. Onlarsız olmazdı, taşımam gerekti, kullanmam gerekti. Tutsak ve kibirli -ne gülünç-  Gözleri gittikçe iri gittikçe çekilmez  İçimde gittikçe bunaltı gittikçe bunaltı  Gittim geldim kara saçlarımı öylece buldum. Kestim kara saçlarımı n'olacak şimdi  Bir şeycik olmadı -Deneyin lütfen-  Aydınlığım deliyim rüzgârlıyım  Günaydın kayısıyı sallayan yele  Kurtulan dirilen kişiye günaydın. Şimdi şaşıyorum bir toplu iğneyi  Bir yaşantı ile karşılayanlara  Gittim geldim kara saçlarımdan kurtuldum
Resmin rehindir gurbetimde.  Gurbetimde sesleri aşındırmış kimliksiz bir kasaba  ve senin kederini ıslatan o yağmurlar rehin.. Alnı özlemle dağınık bir akşam getirdim sana.  Sar, büyüt ellerinle, konuk et sıcaklığına;  konuk et kanatları kanatılmış kuşlar getirdim sana...  Ve akşam, bir kez daha;  saçlarını topla ve dağıt sesini rüzgârlara!   “Bir of çeksen karşıki dağlar yıkılır”:  Çekmiyorsun! . Akarsuları imrendiren yüzün de,  sabahçı kahveler de biliyor:  Görüşmeyeli yorgunum  yıkık kentler kanadı sevinçlerimle.  Görüşmeyeli ya sen nasılsın,  adım, adresim durur mu defterinde? . Şimdi Siirt'te koyun kokulu bir gecedeyim.  Beynimde iklimsiz papatyalar  ve kuşatılmış bir akşam duruyor penceremde.  Sokakların gün batınca neden boşaldığını  ve yüreğimin neden kabardığını bilmiyorum.  Konuşsam sessizlik/ gitsem ayrılık…. Sonra kıpırtısız yasladım göğsümü boğulmuş güne.  Al bu çağrıları sulara göm, o uzak sulara,  gurbetini rehnetme özlemimde…
Bir sofra isterim kimse sermedik  Bir yayla isterim kimse konmadIk  Bir güzel isterim yad el değmedik  Ellenmiş te bellenmişi nideyim. Severim güzeli nice olursa  Boyu uzun, beli ince olursa  Severim atımı dinçce olursa  Kovulmuşu, yorulmuşu nideyim. Karac'oglan der ki, kolu kırarım  Nedir yüce dağlar size zararım  Ararsam pınarın gözün ararım  Bulanmış ta durulmuşu nideyim
Sözde İslam... Bir ferdi bir ferdine kaynamaz;  Bu halle utanmadan,camide saf saf namaz! . 1974
bir gençlik, bir gençlik, bir gençlik.... "zaman bendedir ve mekân bana emanettir! " şuurunda bir gençlik.... devlet ve milletinin büyük çapa ermiş yedi asırlık hayatında ilk ikibuçuk asrını aşk, vecd, fetih ve hakimiyetle süsleyici; üç asrını kaba softa ve ham yobaz elinde kenetleyici; son bir asrını, allah'ın kur'an'ında "belhüm adal" dediği hayvandan aşağı taklitçilere kaptırıcı; en son yarım asrını da işgal ordularının bile yapamayacağı bir cinayetle, türkü madde plânında kurtardıktan sonra ruh plânında helâk edici tam dört devre bulunduğunu gören... bu devirleri yükseltici aşk, çürütücü taklitçilik ve öldürücü küfür diye yaftalayan ve şimdi, evet şimdi... beşinci devrenin kapısı önünde dimdik bekleyen bir gençlik.... gökleri çökertecek ve yeni kurbağa diliyle bütün "dikey"leri "yatay" hale getirecek bir nida kopararak "mukaddes emaneti ne yaptınız? " diye meydan yerine çıkacağı günü kollayan bir gençlik.... dininin, dilinin, beyninin, ilminin, ırzının, evinin, kininin, öcünün davacısı bir gençlik.... halka değil hakka inanan, meclisinin duvarında "hakimiyet hakkındır" düsturuna hasret çeken, gerçek adaleti bu inanışta ve halis hürriyeti hakka kölelikte bulan bir gençlik.... emekçiye "benim sana acıdığım ve yardımcı olduğum kadar sen kendine acıyamaz ve yardımcı olamazsın! ama sen de, zulüm gördüğün iddiasiyle, kendi kendine hakkı ezmekte ve en zalim patronlardan daha zalim istismarcılara yakanı kaptırmakta başıboş bırakılamazsın! ", kapitaliste ise "allah buyruğunu ve resul ölçüsünü kalbinin ve kasanın kapısına kazımadıkça serbest nefes bile alamazsın! ", ihtarını edecek... kökü ezelde ve dalı ebedde bir sistemin aşkına, vecdine, diyalektiğine, estetiğine, irfanına, idrakine sahip bir gençlik.... birbuçuk asırdır yanıp kavrulan, bunca keşfine ve oyuncağına rağmen buhranını yenemeyen ve kurtuluşunu arayan batı adamının bulamadığını, türkün de yine birbuçuk asırdır işte bu hasta batı adamında bulduğunu sandığı şeyi, o mübarek oluş sırrını çözecek ve her sistem ve mezhep, ortada ne kadar hastalık varsa tedavisinin ve ne kadar cennet hayali varsa hakikatinin islâm'da olduğunu gösterecek ve bu tavırla yurduna islâm âlemine ve bütün insanlığa numunelik teşkil edecek bir gençlik.... "kim var! " diye seslenilince, sağına ve soluna bakınmadan, fert fert "ben varım! " cevabını verici, her ferdi "benim olmadığım yerde kimse yoktur! " duygusuna sahip bir dava ahlâkını pırıldatıcı bir gençlik.... can taşıma liyakatini, canların canı uğrunda can vermeyi cana minnet sayacak kadar gözü kara ve o nisbette strateji ve taktik sahibi bir gençlik.... büyük bir tasavvuf adamının benzetişiyle, zifiri karanlıkta ak sütün içindeki ak kılı farkedecek kadar gözü keskin bir gençlik.... bugün, komik üniversitesi, hokkabaz profesörü, yalancı ders kitabı, çıkartma kağıdı şehri, muzahrafat kanalı sokağı, fuhş albümü gazetesi, şaşkına dönmüş ailesi ve daha nesi ve nesi, hasılı, güya kendisini yetiştirecek bütün cemiyet müesseselerinden aldığı zehirli tesiri üzerinden silkip atabilecek, kendi öz talim ve terbiyesine, telkin ve telbiyesine memur vasıtalara kadar nefsini koruyabilecek, tekbaşına onlara karşı durabilecek ve çetinler çetini bu işin destanlık savaşını kazanabilecek bir gençlik.... annesi, babası, ninesi ve dedesi de içinde olsa gelmiş ve geçmiş bütün eski nesillerden hiç birini beğenmeyen, onlara "siz güneşi ceketinizin astarı içinde kaybetmiş marka müslümanlarısınız! gerçek müslüman olsaydınız bu hallerden hiçbiri başımıza gelmezdi! " diyecek ve gerçek müslümanlığın "ne idüğü"nü ve "nasıl"ını gösterecek bir gençlik.... tek cümleyle, allah'ın, kâinatı yüzüsuyu hürmetine yarattığı sevgilisinin âlemleri manto gibi bürüyen eteğine tutunacak, o'ndan başka hiçbir tutamak, dayanak, sığınak, barınak tanımayacak ve o'nun düşmanlarını ancak kubur farelerine denk muameleye lâyık görecek bir gençlik.... bu gençliği karşımda görüyorum. maya tutması için otuz küsür yıldır, devrimbaz kodamanların viski çektiği kamıştan borularla ciğerimden kalemime kan çekerek yırtındığım, kıvrandığım ve zindanlarda çürüdüğüm bu gençlik karşısında uykusuz, susuz, ekmeksiz, başımı secdeye mıhlayıp bir ömür allah'a hamd etme makamındayım. genç adam! bundan böyle senden beklediğim, manevî babanın tabutunu musalla taşına, anadolu kıtası büyüklüğündeki dâva taşını da gediğine koymandır.. surda bir gedik açtık; mukaddes mi mukaddes!  ey kahbe rüzgâr, artık ne yandan esersen es! ... Allah'ın selâmı üzerine olsun! "
Omuzumda sevda yükü  Yollarda Seni aradım.  Beste beste, türkü türkü  Tellerde Seni aradım. . Girdim yeşilden sarıya  Sordum ölüye, diriye  Çiçeği verdim arıya  Ballarda Seni aradım. . Aşk yalımı girdi cana  Gönlüm döndü gülistana  Gece-gündüz yana yana  Küllerde Seni aradım. . Yorulup demedim, yeter  Hasretin gözümde tüter  Kerem'den, Mecnun'dan beter  Çöllerde Seni aradım. . Bahçem çiçek, bağım gazel  Birleşir ebetle, ezel  Ayırmadım çirkin, güzel  Kullarda Seni aradım. . Ulaşmak için rahmete  Katlandım bin bir zahmete  Karışıp söze, sohbete  Dillerde Seni aradım. . (Suları Islatamadım)
O demde ki, perdeler kalkar, perdeler iner,  Azrail'e 'hoş geldin! ' diyebilmekte hüner...
Ayrılıp gidişin bir çare değil  Şaşırma gözlerim ıslandı diye  Hep bu son saatler ağlatır beni  Tutamam kendimi saklamak niye  Hep bu ayrılıklar ağlatır beni. . İstemem alınma hiçbir sözümden  Dönme kararından benim yüzümden  Ne olur gözünü kaçır gözümden  Hep bu son bakışlar ağlatır beni. . Unutma insanım bende bir yerde  Kim olsa yıkılır böyle bir günde  Bir daha görmemek varsa kaderde  Hep bu son vedalar ağlatır beni
Dinle çocuğum ıssızlığı.  Dalgalanan ıssızlığı,  vadilerin kaydığı ıssızlığı,  yankıların olduğu ıssızlığı,  alınları toprağa eğilten ıssızlığı.. Lorca
Kaç sevgiliyi sonuncu saydıysam  Hepsi de aynı kadındı  Bilmiyorlardı kendilerini  Ama ben biliyordum  Çünkü hep aynı bendim.  Kaç kadını seviyorum dedimse  Hepsi de aynı kadındı  Bilmiyorlardı birbirlerini  Ama ben biliyordum  Çünkü hepsini seviyordum.  Kaç kadın ihanet ettiyse  Hepsi de aynı kadındı  Bilmiyorlardı kaç yaram olduğunu  Ama ben biliyordum  Çünkü vurulan hep bendim.
Haliç'te bir vapuru vurdular dört kişi  Demirlemişti eli kolu bağlıydı ağlıyordu  Dört bıçak çekip vurdular dört kişi  Yemyeşil bir ay gökte dağılıyordu. Deli cafer ismail tayfur ve şaşı  Maktulün onbeş yıllık arkadaşı  Üçü kamarot öteki aşçıbaşı  Dört bıçak çekip vurdular dört kişi. Cinayeti kör bir balıkçı gördü  Ben gördüm kulaklarım gördü  Vapur kudurdu kuduz gibi böğürdü  Hiçbiriniz orada yoktunuz. Demirlemişti eli kolu bağlıydı ağlıyordu  On üç damla gözyaşını saydım  Allahına kitabına sövüp saydım  Şafak nabız gibi atıyordu  Sarhoştum Kasımpaşa'daydım  Hiçbiriniz orada yoktunuz. Haliç'te bir vapuru vurdular dört kişi  Polis kaatilleri arıyordu  Deli cafer ismail tayfur ve şaşı  Üzerime yüklediler bu işi  Sarhoştum Kasımpaşa'daydım  Vapuru onlar vurdu ben vurmadım  Cinayeti kör bir balıkçı gördü. Ben vursam kendimi vuracaktım
Bırakıyor ardından belalara beni  Tedbirim öldü gövdemin binası geçti. Göğsümde ince gergin çelik bağcık  Tenimi bastıran içerilere. Bağırıyor leylaklarım ağlıyor ağlıyor duvarlar  Çatlayacak gibi susuz düzgün ve biçimli sanatlar. Çocuk yığılıyor kalp kalp üstüne konuyor  Bir baba damarı vuruyor sökülen nabzım. Şimdi batar birkaç nesil azdıran bozgun  Simsiyah aklım ve beyaz bir nokta kalbim. Kader akışı alkışlanıyor her kârım  Nazlı buluş git git kabarıyor dalgalar. Çare yok gür gür bağıracağım yoksa bu sefil  İsyan yüklü gemi zor kayalıklarında gönlün. Harp. Ezilen etim söğülen köpekliğin için değil  Güzel ölçülü zulmetmeden yeterince öldürüşüm. Harp geliyor bir güzel bilendin mi kardeşim  Binlerce cilt tutuyor kılıçların hançerin. I believe in you believe in we believe in  In la ilahe illallah la ilahe illallah . Şimdi halk yüceldin guslet suyun götürmesiyle kuşan  Yüzün kolların ateş yakmaz başın ince ayakların. Dünya bir konak bir konuk ölümsüz hayat içre  Geçildikçe hor öpüldükçe soyunur şehvete. Şehvet ahırı değil yeryüzü  Domuz ahırı değil yer toprak. İki bakışımın arasında bulduğun toprak  Dört köşe duvarlar siyah örtü ve göç sesleri. Kapanıyorum kabul et öyle buyur  Bin açılı örtüye daha sar beni. Bin yıl bin daha  Dursam kapında. Sayısız perdeden bir perdecik kalksın için  Başım yüzüm kızarır haddim olmaz aslında. Sakin ve gövdemin mızraklarını döken bir geliş  Vara gele ancak birkaç ağaç alıyor göğsüm. Sakin ve daha sakin mızraklarım dökülsün daha  Aniden çıkıp havlayan köpekte emanet bugün. Binbir helak ve Allah selamıyla girilen ovada  Bir dağ gibi diz çök kendine ırmak ol tut tut bırak yıldırımları. Sakin daha sakin kımıltı yok bakışında  Bırak toprak altında göl olsun gözyaşın. Bir çeşit isyandın gönül ağlaması ilacın  Destur. Nice uzlet makamından geçersin şimdi. Şimdi çağırıyor o güzel aşka beni yalvarıyor beni  Duruyorum ve çeşit çeşit ölüm omuzumun binileri. Bu ova cennet olmalı sayımızca bir cennet safı  Bu çukur ateş olmalı sayımızca bir cehennem safı. Ya bu yol. Ayağın sahibi gövdeden habersiz yürüdüğü  Gövdenin ayağa merbut ayağa dönük ayak kesildiği. Sen gönlünü yukarıya bil. Bir dağ nasıl söylerse öyle söyle  Bir dağ nasıl inlerse başla öyle. Ey zarif sen de ata yoluna meylettin  Korkarım binbir belaya dayanmaz sıkletin
Bana neler öğretmiştin  Unutmadım öğretmenim  Ama gel gör yine adam  Olamadım öğretmenim. Ezberledim hep dersini  Yaşattılar hep tersini  Mutluluğun adresini  Bulamadım öğretmenim. İnsanlığın adı para  Bu hayatın tadı para  Ne gerek var kitaplara  Anlamadım öğretmenim. Hani doğru bükülmezdi!  Hani haklı ezilmezdi!  Hani dağlar yıkılmazdı!  Yıkıldım ben öğretmenim. Defter başka, kalem başka  Yaşadığım alem başka  Şöyle güzel, gerçek aşka  Düşemedim öğretmenim. Saygı dedim anlayan yok  Vefa dedim tanıyan yok  Dostluğu da bir bilen yok  Göremedim öğretmenim. Her şey yerli yerinde mi?  Bütün sırlar derinde mi?  Suç bende mi, evrende mi?  Bilemedim öğretmenim. Sakın gitmesin ağrına  Bir hevesim yok yarına  Utancımdan mezarına  Gelemedim öğretmenim  Affet beni öğretmenim
Şehvetin adını Aşk Koydular  Eger Şehvet Aşk Olsaydı  Eşekler Aşkın Şahı Olurdu
Bana şöyle bir bak diyorsun  Alıcı gözüyle, tepeden tırnağa  Yeni dalınmış bir uyku gibi bak  Çobanların söndürmeyi unuttuğu dağ ateşi  Kaleden kaleye uçurulan ak güvercin  Rüzgara emanet edilen fısıltı gibi  Yazdan kalma bir gün gibi bak bana. Bana şöyle bir bak diyorsun  Posta kutusuna gece yarısı bırakılan bir mektup gibi  Kızağından kayıp bitmeden denize inen bir tekne  Gökyüzünün denizyıldızlarıyla dolduğunu gören   Bir dalgıç gibi bak  Akşam kırılmaya başlarken içimde  Dağılan bir ilkokulun zili gibi bak bana. Bana şöyle bir bak diyorsun  Bir ışın demetine sarılır gibi bak  Unuttuğum ve istemesem de   Yüzlerini bir türlü anımsayamadığım   Çocukluk arkadaşlarım gibi. Kahve fincanına damlayan gözyaşı  Kara düşen kan damlası gibi  Diyorsun ki- evet, mavi gözlerinden bile ürpertici bu-  Kınından çıkarılan bir hançer gibi bak bana. Bana şöyle bir bak diyorsun  Yaşama sevincini sana ben veriyormuşum gibi  Sevgilin olmasam da sevgilinmişim gibi bak  Kumsalda bırakılan ayak izi  Kanadın üzerine değen bulut gibi  Kayalıklara sürüklenen bir gemiye   Yanıp sönen deniz feneri gibi bak bana  Çünkü unutmamanın eşiğidir  Ve anımsamanın kapısıdır bakmak  Sevgili İrem  Bunun için bile kibrit çakılabilir   Okyanusun kıyısında  Karanlıkta  Bir kedi gözü gibi  Pençeleriyle dolaşırken aşk.
o kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,  arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.  utanılacak bir şey değildir ağlamak,  yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer…  belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,  öylesine derince bakmasalardı eğer…  çabuk unutulurdu ıslak bir öpücüğün yakıcı tadı belki de,  kalp,göğüs kafesine o kadar yüklenmeseydi eğer…. düşlere bile kar yağmazdı hiçbir zaman  meydan savaşlarında korkular aşkı ağır yaralamasaydı eğer…  rengi bile solardı düşlerdeki saçların zamanla,  tanımsız kokuları yastıklara yapışıp kalmasaydı eğer…  uykusuzluklar yıkıp geçmezdi kısacık kestirmelerin ardından,  dokunulası ipek ten bir o kadar uzakta olmasaydı eğer…  gerçekten boynunu bükmezdi papatyalar,  ihanetinden de onlar payını almasaydı eğer…  ıssızlığa teslim olmazdı sahiller,  kendi belirsiz sahillerinde amaçsız gezintilerle avunmaya kalkmamış olsaydın eğer…. sen gittikten sonra yalnız kalacağım  yalnız kalmaktan korkmuyorum da, ya canım ellerini tutmak isterse? . evet sevgili,  kim özlerdi avuç içlerinin ter kokusunu,  kim uzanmak isterdi ince parmaklarına,  mazilerinde görkemli bir yaşanmışlığa tanıklık etmiş olmasalardı eğer…
Eğer kral olsaydım.! Çiğneyerek tahtımı  Memleketin halkını dizlerine sererdim.  O kuvvetli hükmümle bütün tacı tahtımı  Bir tek bakışın için sana feda ederdim. . Eğer Allah olsaydım.! O heybetli, o derin  Kainatın, semanın, denizlerin, her yerin  İrademin önünde eğilen meleklerin  Sevgilim bir busene hepsi senindir derim
pencereyi kapama  gök dolabilir içeri  sen neyi görebilirsin  ıslak bir bulutun ağışını mı. pencereyi kapama  kuş dolabilir içeri  sen neyi taşıyabilirsin  kırık bir dalın yükünü mü. Pencereyi aç  Soluğun çıksın dışarı  sen büyütmedin mi ciğerinde onu  Kokusu hayatı yıkasın diye. Pencereyi aç  Sesin sarsın dünyayı  Duyulur elbet ta ötelerden  Yürek kendini tanır
Şu yalan dünyaya geldim geleli  Tas tas içtim ağuları sağ iken  Kahbe felek vermez benim muradım  Viran oldum mor sünbüllü bağ iken. Aradılar bir tenhada buldular  Yaslandılar şıvgalarım kırdılar  Yaz bahar ayında bir od verdiler  Yandım gittim ala karlı dağ iken. Farımaz da deli gönül farımaz  Akar gözlerimin yaşı kurumaz  Şimden geri benim hükmüm yürümez  Azil oldum güzellere bey iken. Karac'oğlan der ki bakın geline  Ömrümün yarısı gitti talana  Sual eylen bizden evvel gelene  Kim varımış biz burada yoğiken
Hava döndü işçiden işçiden esiyor yel  Dumanı dağıtacak yıldız-poyraz başladı  Bahar yakın demek ki mevsim böyle kışladı  Bu fırtına yarınki sütlimanlara bedel  Hava döndü işçiden, işçiden esiyor yel. Tekliyor işte çağın çarkına okuyan çark  Ve durdu muydu bir gün bu kör, avara kasnak  Bir zincir yitirenler bir dünya kazanacak  Sen de o dünyadansın sınıfın bil safa gel  Hava döndü işçiden, işçiden esiyor yel. Köylükler uykusunda döndü dönüyor sola  Güne bakıyor bebek büyüyen yumruğuyla  Başaklar göverdi bak baş koydular bu yola  Şaltere uzanıyor Allah'a açılmış el  Hava döndü işçiden, işçiden esiyor yel
bunca yil cigliklar kosturulmus bu yolda   deli taylar gibi ter icinde cigliklar   savrulan bir yanlisa vurulmak icin mi   yoksa daglari yirta yirta yuruyen   bir irmak diliyle durulmak icin mi. gozler yangin simdi-ufuklar duman   dunya degisiyor-masali koca bir yalan. tam kirk yil bulandirdilar sulari   niliferleri daglara tasidilar   kekikleri caylara   ugrun ugrun-ince ince-gizlice   ve sinsice yuruduler karanliklara   pinarbaslarinda yarpuzlar utandi   ormanda koknarlar   sonra leylak dusmani bir aksam vakti   dunyanin degistigini buyurdular   ihaneti kanli bir gelinlik icinde   yeryuzunun yataginda doyurdular. durduk dusunduk sularla birlikte   daglarla - ormanlarla - bulutlarla birlikte   durduk dusunduk   nergislerle - nevruzlarla - gullerle birlikte   yok olan hicbir cicek yoktu yeryuzunde   durduk dusunduk   martilarla - turnalarla - guvercinlerle birlikte   yok olan hicbir guzellik yoktu yeryuzunde   durduk dusunduk   nehirlerle - denizlerle - okyanuslarla birlikte   yok olan hicbir dalga yoktu yeryuzunde. tamda yunuslar sevisirken arsipel'de   tamda gokkusagi sevinlesirken   ozlenen renkler siliniyor dediler   tamda insanin insanligina ceyrek kala   yarim metrelik cam bir savas alaniyla   ciktilar karsimiza teknoloji yalaniyla. gozler yangin simdi ufuklar duman   dunya degisiyor masali koca bir yalan. cocuklar olurken butun ulkelerda   ey koca nazim   ey ustamin ustam dedigi   milyonlar icindeki vatansiz yalnizim. cocuklar guldu demistin o buyuk ulkede   gelde gor simdi   o yuzlerde buyumus yarinsiz ofkeyi   gelde gor   gece gelen telgraftaki yuce degerin   nasil bir korluge kurban verildigini   yureklerde yukselen son anitinda   gelde gor nasil yerlere serildigini. sonrasi vurgun soygun ve talan   sonrasi gozyasi ve kan   caykovski harlemde bir tepinme   tolstoy sutyen bosluklarinda pembe dizi   mayakovski bir papaz duasi belki   puskin carlik ozlemlerinin siirsel gizi. gozler yangin simdi ufuklar duman   dunya degisiyor masali koca bir yalan. ne olur tunctandi demirdendi demeseydin   bir tabuttan korkan o saire gonul vermeseydin   a....... neruda'nin sili kasimpatilarini   hasan huseyin'in kirmizi gul dallarini   howard fast'in firtina sonrasi cigliklarini   olmeden once mezarinin basina koysaydin   burcu burcu gurcu gurcu koksaydin   dunya degisiyor masalina kahkalar atsaydin   son anda sokup ellerini kanayan kalbine   cocuk yuzlu yepyeni bir siir cikarsaydin. nasilda severim seni   hirosimali bir kizin yaprak dudaklarinda   isci tulumuyla istanbul da taksim alaninda   ve 1960 yazinda kuba da nasilda severim   al simdi ellerimi   yattigin o buyuk ulkenin topraklarina uzat   yanar parmaklarim yanar   ne solohovlar ne de gorkiler var   yalnizca seni o topraklarda tutsak edenler   ve memed in ozlemiyle oraya gomenler var. yanardaglar mi patliyor bilemiyorum   denizlerle karalar yer degistiriyor   dinazorlar mi gocuyor yoksa   bir yanim tirpan yine-bir yanim gul bahcesi   bir yanim soygun yine-bir yanim ter ezgisi   soylermisin ey ustalarin ustasi   nedir bu degismenin yarinsiz sonrasi. simdi senin ceviz yapragi kivil kivil ulkende   kimi dunya degisiyor masalinin halinde   ki orta asya nin kimiz tadi hala dilinde   kimi zonguldak madenlerinde   pasabahcede ve cukobirlikte   yurtici kargoda ve toros gubrede   direnen butun yureklerle birlikte   kimi dort bin yillik gunes pesinde   adinin ozgurlugu icin dogusmekte   degisen nedir soylermisin   alinterinin nehirlestigi bu yasam icinde. bir tren penceresinde saman sarisi saclar   ruzgarin yelesinde nasil ulkeden ulkeye   beyinden yurege nasil firtinalarla kosar   o buyuk coskular   o sonsuz duygular   uzansam her teline simdi ellerim yanar   her biri bes dolara bir masadan ucar   bir baska masaya konar   seninse bu korkutuk gidis icinde   insanlik adina yuregin bir baska kanar. dikersin gozlerini masmavi yarinlara   insanligin insanca yasamini ozlersin   ve soylenirsin kendi kendine   caginin tanigi her sair gibi sen de   ne aclik ne zulum ne de kan   ancak biz kazandigimiz zaman   ve butun insanlik insanca yasadigi zaman
Dolup taşar camekanlarda her çeşit sigara;   O eskidir, bu yeni...  'En zararlı olan, hangi cinstir? ' dersen   Derim: 'İçilmeyeni! '
Geliyormuşum;  pencerelerde yaz  ve bileklerimde bayat bir intihar. Oysa ölünecek bir şey yokmuş,  gidince sen,  yaşanacak bir şey olmadığı kadar. Yanıyormuşum;  vardığım yere bırakıp kendimi.  Atlasında yeryüzünün  çılgın  ve çirkin  ve hüzünle oyalanan.  Yüreğimde kül tadı nice yangından kalan.... Ölüyormuşum;  senin saçların uzuyormuş üstelik.  Ölünce ben, cıgarayı da bırakıp taksit ödüyormuşsun.  Bedenin tecritmiş geçliğinden,  ikisi de yalnızmış,  geceler öpüyormuş memelerinden.... Bense geçliğimi pazarlıksız  ve hızla geçtiğimden;  bugünler saçlarımla birlikte şiir yazmayı da kısa  kestiğimden,  piç kalmış aşklarla avutup kendimi,  bileklerimde bayat bir intiharın dikiş izleri,  gelip geçmiş yılların diş izleri ömrümde,  neşter ve gül’müş hayat.  Gülüyor...Gülüyor...Gülüyormuşum...
Dayak cennetten çıkmışmış  Öyleyse eğer önlem almak gerekir  Bir daha düşmemek için cennete  Burda yediğimiz dayak yeter
onu her nasılsa yazışma ya da şiir veya dergiler yoluyla tanıdım  ve bana tecavüz ve şehvet konulu çok seksi şiirler yollamaya başladı,  ve işin içine biraz da entellektüellik karışınca  biraz kafam karıştı ve arabama atlayıp Kuzey'e sürdüm;  uykusuz, akşamdan kalma, yeni boşanmış,  işsiz, yaşlanmış, yorgun, beş on yıldır  çoğunlukla uyumak ister bir halde, sonunda moteli buldum  küçük güneşli bir kasabada toprak bir yol üzerinde  ve orda oturup bir sigara tüttürdüm  düşündüm, gerçekten delirmiş olmalısın diye,  ve bir saat geç çıktım  kadınla buluşmaya, epey yaşlıydı,  nedense benim kadar, pek seksi değildi  ve bana çok set, ham bir elma verdi  kalan dişlerimle çiğnediğim;  adı konulmamış bir hastalıktan ölüyormuş  astım gibi bir şeyden, ve  sana bir sır vermek istiyorum dedi, ben de  biliyorum; bakiresin,35 yaşındasın, dedim.  ve bir defter çıkardı, on-oniki şiir:  bir ömürlük çalışma ve okumak zorunda kaldım  ve anlayışlı olmaya çalıştım  ama çok berbattılar.  sonra onu bir yere götürdüm, boks maçlarına  ve ellerini kenetleyip  dumanın içinde öksürdü  ve etrafına bakınıp durdu  bütün insanlara  ve sonra da boksörlere.  sen hiç heyecanlanmazsın, değil mi? , dedi  ama o gece tepelerde epeyce heyecanlandım,  ve onunla iki-üç kere daha buluştum  şiirlerinin bazılarında yardımcı oldum  ve dilini boğazımın yarısına kadar soktu  ama ondan ayrıldığımda  hala bakireydi  ve berbat bir şair.  düşünüyorum da bir kadın açmamışsa bacaklarını  35 yıl  iş işten geçmiştir  aşk için de  şiir için de.
Gün batarken sula fesleğenleri  balkonun kokusu sokağa taşsın  sokaklar kayıp çocuklar gibi  hırçındır, ürkek ve biraz şaşkın. Sular bulutlanır sen susarsın  ve kent çıngıraklı bir yılan kadar  zehirlidir artık sevgilin mahpusken  üstelik kirli bir lekeye döner umutlar. Acılar katlanır mendil yerine  sarışınlaşırsın bu kaçıncı güz  ellerin üşür, çiy düşer çiçeklere  beklediğin mektuplar da gelmez. Bomboş sayfalara dönerken aklın  tecrit'teki kitabı fareler kemiriyor  ve düşlerin sonsuz bir boşluktayken  bir sigara yakıyorsun, tutuşuyor sular. Akşamı geciktirebilirsin belki  suladığın fesleğenlerle, kimbilir  ama vaktin ayırdındadır şimdi  kuşlar, çocuklar ve mahpuslar. Usulca inse de koldemirleri. (Feride için)
Trafik kazasında sevgilisini kaybetmiş birinin televizyon muhabiriyle konuşmasını seyrediyordum. Öylesine doğal, öylesine sıradan bir şeymiş gibi anlatıyordu ki sevgilisinin ölümünü, sanki üzerinden büyük bir yük kalkmış, rahatlamış gibiydi. Gözlerindeki o donuk pırıltıda ölen sevgilisini çoktan unuttuğu, asıl önemli olanın kendisi, kendi varlığı olduğu anlaşılıyordu... O ayaktaydı, o yaşıyordu, o iyiydi... Sevgilisi için, sanki onu hiç tanımıyormuş gibi bir ifadeyle; O artık içimde yaşayacak, diyordu, sonsuza dek içimde yaşayacak...  Kamera üzeri beyaz bir çarşafla örtülü olan ölüyü yakın plan göstermeye başlayınca bütün benliğimi derin bir sızı kapladı. Beyaz çarşafın altında hareketsiz yatan o insana sımsıkı sarılmak istedim... Sanki bendim orada yatan. Anlatacakları eksik kalmış, yaraları öylece açıkta, kapatılmadan; kim olduğunu anlatamadan susmak zorunda kalmıştı... Artık onun öyküsünü başkaları anlatacaktı... Onun anlatılan, hakkında söylenilen hiçbir şeye müdahale etme hakkı yoktu... Sonsuza dek susturulmuştu. Ölümden bile daha acı bir gerçekti bu. Ölümden bile adaletsiz...  Çoğu kez ölümün bu hayattan bir kurtuluş olduğunu sanırdım. Ama değilmiş, anladım. İnsanın asıl öyküsünü anlatmadan ölmesinin, onu aslında hiç tanımayan, ama çok iyi tanıdıklarını iddia edenlerin insafına kalmasının sonsuz bir esaret olduğunu belki de ilk kez bu kadar derinden hissettim... Ve bu hissediş anından itibaren ölümle aramda korkunç bir yarış başladı... Aslında beni hiç tanımayan, ama tanıdıklarını iddia edenlerin insafına bırakmayacaktım hayatımı... Ölmeden önce öykümü anlatmalıydım. Sonsuza dek susturulmadan önce kim olduğumu bilmeliydi tanıyan, tanımayan...  Peki bu mümkün müydü... İnsan birini deliler gibi severken kim olduğunu anlayabilir miydi... Sanmıyorum, insan bu haldeyken, sadece şunu söyler: Ne oldu bana, ne oldu...  Kendisiyle ilgili bütün doğrularını kaybeder. Bir başka akışa, damarında kapkara akan bir kana teslim olur... Çünkü dört sıvı vardır insan vücudunda. Biri de sevdadır. Sevda dedikleri kara, küçük bir kan pıhtısıdır. Gelir kalbin en içteki, en gizli bir yerine saplanır kalır. Ve oradan bütün vücuda yayılır. İşte o andan itibaren kan simsiyah akmaya başlar. Buna Süveydâ, denir... İçinizde, damarlarınızda bu kan aktığı sürece artık iflah olmazsınız. Kendinizden koparsınız. Bildiğiniz bütün zamanlardan. Gerçekliğinizden, dünya görüşünüzden, beklentilerinizden... Uyku tutmaz olur geceleri. Bitkin düşüp uyuduğunuzda yine onu görürsünüz o simsiyah kana bulanmış rüyalarınızda. Uyandığınızda yine onun ismiyle uyanırsınız. Mıh gibi saplanmıştır yüzü yüzünüze... Giderek delirdiğinizi, onu aklınızdan atamazsanız mahvolup gideceğinizi, artık buna bir son vermek gerektiğini söyleseniz bile nafiledir. İçinizdeki o ses ne derse desin, siz doğru bildiğinize değil, mahvoluşunuza doğru koşarsınız. Yanlışınıza... Bütün dünyevi arzularınızdan kopmuşsunuzdur. Beklentilerinizi, umutlarınızı, ihtiyaçlarınızı kendinizi silmişsinizdir. Bütün zamanların dışına çıkmışsınızdır... Hayatınız ortalık bir yerde kalmış, siz onun tersine doğru koşmaya başlamışsınızdır... Bilirsiniz, sizin için dünyanın en yanlış insanıdır o... Gerçekte sizi sevmiyordur. Sevmeyi bırakın, kim olduğunuzu bile bilmiyordur. Aşkınızın önünde küçük düşmemek için durmadan ona kendinizi anlatmaya çalışırsınız bu yüzden. Duymaz bile. O sürekli kendisiyle meşguldür çünkü. Dünyaya nasıl baktığınızın, düşlerinizin, arzularınızın, ihtiyaçlarınızın onun gözünde hiç önemi yoktur. Sizin ayrı, farklı bir insan olduğunuzun bile farkında değildir. O dünyayı kendi zihninde taşır. Ve sizi bu dünyasının parçası kılmaya çalışır...  Hatta siz ben ayrı birisiyim, benim umutlarım, beklentilerim, düşlerim var, dedikçe kendisini yeterince sevmemekle, uzak kalmakla suçlar... Bu yüzden durmadan incitir sizi, küçümser, aşağılar... Sevmeyi bilmemekle, bencillikle suçlar... Bunu öylesine etkili bir şekilde yapar, size bunu öylesine derinden hissettirir ki, kendinizi değil, onu haklı bulmaya başlarsınız... Onu eksik sevdiğiniz, ona yeterince kendinizi vermediğiniz için suçluluk duymaya başlarsınız... İşte o zaman damarlarınızda kan daha siyah akmaya başlar. O siyah kanda sadece onu görürsünüz. O aynada kendini seyreder.Siz durmadan aynaya bakan onu seyredersiniz... Karşıtınıza dönmüşsünüzdür.Onun gözünden kendinizi görmeye başlamışsınızdır, yargılamaya... Artık eksilmeye başlamışsınızdır. Umutlarınızı, düşlerinizi, beklentilerinizi bilinmez bir tarihe erteledikçe ona direnme gücünüzün azaldığınızı hissedersiniz... O kendini üstün gördükçe siz kendinizi küçük görürsünüz. O sizi incittikçe, küçümsedikçe ona biraz daha bağlandığınızı hissedersiniz... Ona her teslim oluşunuzda kendinizi ömrünüzden bir kez daha düşersiniz...Gelip açtığı yara sizin elinizden çıkmıştır. Yaranızın sızısı size ait değildir sanki... O yıllardır herkeslerden gizlediğiniz, gelip kimseler kanatmasın diye büyük bir çabayla üzerini örttüğünüz yaranızı sizi hiç tanımayan birine göstermiş, onun kanatmasına izin vermişsinizdir...  Artık onun elindedir yaranız. Onun insafındadır...  Hayatınızın onun elinde mahvoluşuna durmadan anlamlar yüklemeye çalışırsınız... Bugüne dek kimse değil, bir tek o yaranızı kanattığına göre onunla aranızda mutlaka büyülü bir bağ vardır. Kaderinizdir o sizin... Kendinizde yıllardır eksik bulduğunuz, yanlış bulduğunuz ne varsa o tamamlayacaktır.O büyük boşluğunuzu o kapatacaktır... O iflah olmaz can sıkıntınızı, o nereye gitseniz, kimle olsanız, burası olmak istediğim yer değil, bu o kişi değil, dediğiniz yerde çıkmıştır karşınıza...Bir duvarın dibinde sıkışıp kalmışlığınızı, bir türlü ilerlemeyen zamanınızı o çıkartacaktır sonsuz bir açıklığa, yolunuzu enginlere o açacaktır...  Yarayı o açtığına göre yaranızın anlamını, tedavisini bir tek o biliyordur diye düşünürsünüz...  Çocukluğunuzda maruz kaldığınız haksızlıkları, acıları; sizi sevmesi gerekenlerin sevmeyip açıkta bıraktığı yerleri, yıllardır yaşadığınız onca istismarı o giderecek, o kapatacak, o silecektir...  Sizi sevmesi gerekenlerden zamanında alamadığınız ne varsa cömert bir anne gibi o size verecektir...  İçinizde yıllardır gizlediğiniz hayal kırıklıkları onunla açığa çıkmıştır... Onunla açığa çıkmış hayal kırıklıklarınızı ona duyduğunuz sevgi zannedersiniz.. Size uyguladığı her şiddeti aşkının ne kadar derin olduğuna, sizi ne kadar yoğun sevdiğine yorarsınız...  Siz onu ne kadar sevmeye çalışırsanız çalışın onun gözünde hep yetersiz kalacaktır... Sevdiğinizi ne kadar kanıtlamaya uğraşırsanız uğraşın, o yine de sevmeyi bilmediğinize inandıracaktır sizi... Bu yüzden sizi incitip küçümsedikçe onu eksik sevdiğinize yorar, durmadan bir köle gibi sevginizi kırbaçlarsınız... Ona duyduğunuz hayranlık arttıkça yaranızı daha çok kanatmasını istersiniz ondan... Onu güçlü ve cömert buldukça kendinizi güçsüz ve çaresiz bulmaya başlarsınız...  Oysa ne cömert bir annedir o, ne de sevmeyi herkesten iyi bilen büyük bir sevdalıdır...O aslında sizden daha çaresizdir, sizden daha güçsüzdür... Sevgi dediği, aşk dediği kendisine duyduğu o büyük güvensizliktir aslında... Bu büyük güvensizliği gizleyebilmek için durmadan kılıktan kılığa girer... Bazen sevgi dolu, cömert bir anne; bazen acımasız ve bencil biri olur. Önce kanatır yaralarınızı, sonra kanattığı yerleri öpüp okşamaya başlar... Birden hiç ummadığınız kadar yaklaşır size, sonsuz bağlılık vaat eder... Hep böyle olacak zannedersiniz.... Hep böyle ışıl ışıl bakacak, sizi hep anlayacak, hiç gitmeyecek...Sonra birden aşk dolu yüzü silinir, bilinmez bir uzaklığın ardından bakmaya başlar size. Sizi birkaç gün önce göklere çıkartıp yüceltirken bir anda küçümsemeye, aşağılamaya, kırıp incitmeye başlar. Sizden çok şey beklerken, sizi hayatının anlamı sayarken, birden bire size son derece kayıtsız davranır... Davranışları tutarsızlaşır, gerçekte ne isteğini anlamakta zorluk çekersiniz...  Neden böyle yaptığını, sorduğunuzda; Beni bu hale sen getirdin, beni kendinden sen uzaklaştırdın, der...  Ve artık öylesine yenilmişsinizdir ki ona, bu sözlerinin altında derin, hiç bilmediğiniz anlamlar aramaya, dahası onu haklı bulmaya ve hep olduğu gibi onu yeterince sevmediğinize; onu yitirdiğinizde sonsuza dek kimseyi sevemeyeceğinize, kimselerin de sizi sevmeyeceğine bir kez daha inandırırsınız kendinizi...  Oysa o sizi bırakıp gitmemiştir. Sizi belli bir uzaklıktan izlemekte, direncinizin ne zaman kırılacağını beklemektedir... Sizi kontrol çemberinize almış, sizi oradan gizlice seyretmektedir... Çünkü sizde açtığı yaranın farkındadır.Bu yarayla tek başına kalmanın ne denli acı verdiğini iyi bilmektedir... Çünkü kendisi de yıllardır o yarayla yaşamaktadır... Kendi yarasını başkalarının yarasını kanatarak iyileştirdiğini de...Onun da yarası ağırdır...Onun da tahammül gücü sınırlıdır aslında... Sizin ondan beklediğinizi o da sizden beklemektedir aslında: Çocukluğunda maruz kaldığı haksızlıkların, acıların; onu sevmesi gerekenlerin sevmeyip açıkta bıraktığı boşlukların, yıllardır yaşadığı istismarların bedelini size ödetmeye çalışmaktadır...  Bu yüzden sizin ona geri dönmenizi beklerken yeni kurbanlar aramaya başlamıştır çoktan... Ama siz ona direndiğiniz, ona tamamen teslim olmadığınız, ona karşı çıktığınız için unutamaz sizi... Çünkü sizi teslim almaya çalışırken farkında olmadan siz de onun yarasını derinden kanatmışsınızdır...Sizin geri dönmemek üzere gitmeniz kendisine duyduğu güvensizliği daha da büyütecektir...  Zaten siz biraz güçlü olsanız, yaranızı asla onun kapatamayacağını anlayıp kendinize geri dönmeye başlasanız hiç beklemediğiniz anda karşınıza çıkacak, yine size o cömert anne yüzüyle bakacak; Hadi kaldığımız yerden devam edelim, yitirmeyelim bu aşkı diyecektir... Ama her defasında önce sizin direnciniz kırılır; arasa dersiniz, dönüp gelse, gelse de açtığı bu yarayı kapatsa... Sizle konuşmasa da, sizden uzakta olsa da bunları söylediğinizi hisseder...Çünkü sizin yaranız ne zaman sızlasa, onun da yarası sızlar... Çünkü onun isteklerine tamamen boyun eğmediğiniz, zaman zaman geri çekildiğiniz için benlikleriniz çoktan birbirine kaynaşmıştır... Sizin vücudunuz onun vücudu, onun vücudu sizin vücudunuz olmuştur.... Yaralar birbirine karışmıştır... Sızılar birbirine...  Ve o ölümcül dans yeniden başlar. O uzaklaşmasın, kanattığı yaranızla birlikte sizi öylece terk edip bırakıp gitmesin, diye elinizdeki son umutlarınızı, son beklentilerinizi, düşlerinizi onu geri çağırmak için harcarsınız... Onun geri gelmesi için bütün varlığınızı ona adamaya başlarsınız... Kendinizi bir kez daha siler, ömrünüzden düşebildiğiniz kadar düşmeyi göze alırsınız...Öyle ki o yine geri döndüğünde artık sizden bir şey kalmamış olur size... Çünkü ancak öyle geri gelir o... Hayatınızın kontrolünü tamamen eline geçirmek için geri gelir... Artık siz ondan ayrı birisi değil, onun bir parçası haline gelmişsinizdir. Sizi böylesine derinden seven biriyle çatışmanın anlamsız olduğunu düşünürsünüz... Hiç direnmeden hayatınızın kontrolünü onun eline bırakırsınız... Artık sizi istediği gibi acıtır, kırıp incitir. Sizin benliğinizi kendi benliğinin içine almıştır.Mahremiyetinizin, özelinizin onun ve sizin için artık hiçbir anlamı kalmamıştır... Hem sizi bu denli seven birinden ayrı, özel, gizli neyiniz olabilir ki... Telefonunuza gelen mesajlarınızı kontrol eder, mektuplarınızı açar, kimle görüşüp görüşmeyeceğinizi o tayin eder... Gönderilmiş maillerinize bakar... Bütün kapılarınızın, bütün çekmecelerinizin anahtarlarını alır sizden...Ona verdiğiniz benliğinizin, kişiliğinizin anahtarlarının yanında kapılarınızın, çekmecelerinizin anahtarlarını vermişsiniz, çok mudur? ...  Artık istediği olmuştur. O derin güvensizliğini sizin teslimiyetinizle kapatmış; o itaatkar, o hayran bakışlarınızda kendi yarasını sarmıştır... Hiçbir direnç görmeden içine almıştır sizi... Onun için hiçbir anlamı yoktur varlığınızın... İçindeki o büyük boşlukta kaybolmuşsunuzdur... Artık gönül rahatlığıyla ve arkasına bir daha hiç bakmadan terk edip gider... Sizi soranlara da, tıpkı o trafik kazasında sevgilisi ölmüş insan gibi, gözlerindeki o donuk parıltıyla; aslında onu hiç tanımamışım, der...  Belki de ilk kez doğruyu söyler... Kendisini bunca yıldır nasıl tanımadıysa sizi de gerçekte hiç tanımamış, dahası tanımak için hiç uğraşmamıştır... Çünkü bu dünyada kendisinden, o büyük boşluğundan başka kimse yoktur onun için... Bu yüzden onun için katlanılan hiçbir acı, ona yapılan hiçbir iyilik iz bırakmaz onda...  Sizse onun açtığı yarayla bir başınıza kalırsınız... Üstelik eskisinden daha çaresiz, daha güçsüz... Onunla birlikteyken durmadan kırbaçladığınız sevginizle kan içinde kalırsınız...  Daha da ıssız, daha da anlamsız bir dünyada kalırsınız...Yaranız süveydâyla, o simsiyah kan pıhtısıyla hala kanayıp durduğu, bıraktığı sızı hala acıttığı için kimseleri sevemeden, bir hayalet gibi kalırsınız...Yaranızı kanatıp gitmiştir işte... O açılan yaranın hayatınızın kara kutusu olduğunu, bütün hakikatinizin, doğrularınızın ve yanlışlarınızın o yarada yattığını bildiğiniz için onun bıraktığı yerden siz yaranızı hala kanatmaya devam edersiniz... Bu karşılıksız aşkın lanetini tek başınıza üstlenirsiniz...  O ise içine alıp öldürdüğü için sizi unutup gitmiştir çoktan... Ölmemek için öldürmüştür sizi kafasında... Çünkü artık ondan ayrı, ondan farklı bir kişiliğiniz, varlığınız kalmamıştır... Aynadaki yüzünü, içindeki boşluğu haklı çıkartacak başka kurbanlara ihtiyacı vardır onun..  Ama siz ona hep yaşatırsınız içinde... Ölmesini ya da kalbinizde unutulup gitmesine bir türlü izin vermezsiniz... Çektirdiği acıların, verdiği eziyetlerin hesabını sormak, intikam almak için değil...  Kimseler değil, neden sizin için dünyanın en yanlış insanı olan o açmıştı yaranızı, işte bir gün bunu anlayabilmek için hep yaşamasını istersiniz onun...  Ve bunu anladıktan sonra, onda kalmış öykünüzü, onda kalmış aşkınızı geri alabilmek için onun hep yaşamasını istersiniz...
Onların, yani sizin hayatınıza  Şarkılar girmiş, şarkısız edemiyorsunuz  Şarkılar yani barış, yani gökyüzü  Yani bazan burun buruna geldiğiniz köşebaşlarında  Sonra usul usul, yavaş yavaş kaybettiğiniz  Yani dost geldi gelecek, sevgili sevdi sevecek  Yani yaşamak adına, güzel düştüğü olan  Şarkılar, yani yanıldığınız.... Sizin, yani onların hayatlarına  Allahlar girmiş, Allahlardan kurtulamıyorlar  Allahlar yani çarşıda, pazarda, yani evde  Yani arabalarına taş koydukları caddelerde  Bir dilim jandarma ekmeğikürekte, kürek denizde  Yani sızlayageldiği şey öbür taraflarının  Yani gölgesinden ölümü görmüşgibi korkulan  Allahlar yani yine yanıldıkları...
'sabiha bu adamlar beni alıp götürecek  sakın ha ağlamanı istemiyorum  soracakları varmış yıllardır sorarlar  anlaşılan bu sorgu daha yıllarca sürecek  ilk götürülüşümü bak hatırlıyorum  sendikaya yazıldığım günlerdi sanıyorum  otomobil farlarına yağmur yağıyordu  cıgaram ıslanmış sokaklar nedense dar  bu defa aksi gibi zilzurna ilkbahar  çoçuğa bir şey söyleme sabiha belli olmaz  sakın ha ağlamanı istemiyorum  bakarsın çabuk biter akşama evdeyim  uzayacak olursa git hüseyin'i bul  eli kızıl kanda olsa bizi bırakmaz  çantamı hazırlarsın pijamam terliklerim  izin verirlerse seni de beklerim  hani bir gülümsemen vardır sanki istanbul  gözlerin gözlerimi bulur bulmaz  içimde bütün şehir atlı karınca gibi  döner ha döner ışık renk ve pul  hay allah bu ilkbahar beni öldürecek  rüzgardaki kokular dudaklarımdaki tuz  bu adamlar sabiha beni alıp götürecek  günlerden cuma sabah saat dokuz  sakın ha ağlamanı istemiyorum  paran var mı yok mu bilemiyorum  al şu yüz lirayı yanında bulunsun  yüz de bana kalıyor varımız yoğumuz  çocuğa bir şeyler al onunla avunsun  beyler ben hazırım haydi gidiyoruz  sabiha unutma seni bekliyorum'
Ey perhiz,sakın dilden,her hata dilden çıkar  Cahile verme sırrını sır elden çıkar  Talep et kitap olasın her ne maksudun var ise  Zerrece ilm-i şeriat cüz'ice dilden çıkar. Eğer fidanın var ise büyür selvi dal olur  Va'de saatte yetende emr Hakkdan gel olur  Bir gün gelir 'can alıcı' bülbül diller lal olur  Dünya dedikleri handır konanlar handan çıkar. Çetindir bu aşkın yayı, çeker bilir yayını  Bülbüle gülşen verildi,baykuşa Hakkdan tayını  Üstada hizmet edenler pirden alır payını  Üstada hizmet etmeyen akıbet yoldan çıkar. Ey NESİMİ her can bilmez bu muamma sırrını  İki nokta üç harftir,çar kitap andan çıkar
sana uykular taşıyacağım deliksiz  süslü kahvaltılar gibi  kahvaltısız sabahlar  seni uyandırmanın en güzel yolunu bulup  kıyamayacağım uyandırmaya  kimse görmüş değil henüz  bir meleğin nasıl uyuduğunu ama  hala benzetiriz  bir meleği  bir güzelin uykusuna  ama sen melekler gibi uyuma  melekler gibi uyan  tam da çağla zamanında baharın  gözünün sürmesini yüreğime akıtman  bir uykunun en güzel yanı  seninle uyanmaktır  senden uzak bir uykuyla  kandıramıyorum hiçbir geceyi.. Mayıs 2000, new york
Yıldırımlar sağdım umut bahçeme  Hasretimi yangınlarla süsledim  Depremleri dost eyledim geceme  Yüreğimde fırtınalar besledim.... Bekledim ki sen gelesin yanıma  Gelmiyorsun yetti gayri canıma!. Kokuştu, acıdı, gazlaştı sular  Bozuldu, değişti, yozlaştı sular  Kurudu, savruldu, tozlaştı sular  Pınarları gözyaşımla ısladım.... Bekledim ki sen gelesin yardıma  Gelmiyorsun, ortağım yok derdime.. Boş dergâhta tek dervişim, gerçek bu  Yalnızlığa boş vermişim gerçek bu  Sabır, sebat benim işim, gerçek bu  Silahımı kalemime yasladım.... Bekledim ki sen gelesin muradım  Gelme gayri, kapıları kapadım... (Akıl Karaya Vurdu)
260  Erenlere hizmet et, ermişlikten ayrılma.  Namaz kıl ve oruç tut, delilikten ayrılma.  Sözün en doğrusunu, dinle Ömer Hayyam'dan:  Şarap iç, yol kes ama; iyilikten ayrılma!
Bir zamanlar sen vardın ya ben böyle yok degildim  Düşünürdüm neyi mi? Hep seni odalarda  Kimdi bana benziyen baktıgım aynalarda  Senden başkası mıydı o sessiz bekledigim  Bir zamanlar sen vardın ya ben böyle degildim  Kim bilir aglamayö olup kendi kabrinde  Sensizligi bu türlü benim kadar kim bilir  Akşam karanlıgında herkes gider o gelir  En sevdigim çiçekler çürümüş ellerinde  Kim bilir aglamayı olup kendi kabrinde  Ya sensizlik ölmekse her gün bir baska türlü  Ya bir şey olmamaksa sen olmak o yerlerde  Yaşamak nerde hani yaşamak gücü nerde  Bilinmez sensiz kalan yaşıyor mu ölü mü  Ya sensizlik ölmekse her gün bir başka türlü.
Nedense bütün resimlerde ben  Böyle mahzun ve perişan çıkarım  Hep böyle hayata kapalı durur  Gülmesini unutmuş dudaklarım . Artık canından bezmiş kimselerin  Hazin bakışı parlar gözlerimde  İçinden adamlar arabalar geçer  Çizgiler alnımda bir büyük cadde . Aynada saçlarımı düzeltirim  Bir perde iner yüzüme alçıdan  O, bin mumluk ampullerin altında  Korkarım korkarım fotoğrafçıdan . Bakışlarım gümüş camlara sorar  Elbisemin eskiliği belli mi  Sonra karşıda küçük bir noktaya  Dikerim kahverengi gözlerimi . Kabahat objektifte camda değil  Onlara yaşlı gözlerle bakarım  Nedense bütün resimlerimde ben  Böyle mahzun ve perişan çıkarım
Hiç özlemedim seni  Özlemek dostluktandır  dostluğundan öte bulmalıyım seni . Sıcaklığını bulmalıyım  dokunuşlarını, kenetlenişi  Terimizle sulanmalı yeryüzü  güneş terimizle ışıldamalı sabah olunca . Apansız fırtınalar çıkmalı  sarsılmalıyım . Özlemek  yanında olmak isteğidir  gülüşünü görmek biraz da  Hiç özlemedim seni . Saçlarına gül takmam  bir ırmak gibi akıtırım ovaya  soluğunla yanar  dudaklarımın bozkırı . Akkor halindeki ufuk  bakır bir tel gibi eriyip gider  kraterler ortasında kalırım
yanıma alarak incinen tabutları  duyguların mıknatıslı şehrini  cam renkli cenazeleri  paslanan çekiçleri  gitmeliyim buralardan seninle. giderken buralardan seninle  yanımda hüzün olmalı  ocağımda işaret biriktiren ellerin  bir de yüzün olmalı. tabut bir elbise gibi üstümde  dökerken anlamsız kuşkularını  sunacak ağrıyan hücrelerime  mıknatıslı şehir muştularını  cam renkli cenazelerden  yüreğim bir orduyu diriltirken yeniden  arlıksız okşayıp paslanan çekiçleri  birer birer dikeceğim bahçeme  masalarda kalan, kutsanan çiçekleri. ağlamaklı gülmekte  lezzetini yitirmiş kuru ekmekte  ihanete uğrayan bir yürekte  gideceğim buralardan seninle. şarap kahrından yıllanabilir  aceze fotoğraflarda büyüyen  yangın küllenebilir  asil bir soy kütüğü taşıyan akreplerin  katlettiği kelebekler  mercan dudaklarda dillenebilir. şarkıları artık duyamıyorum  kırılan yayın yerine  hilal kaşlarını koyamıyorum  öyle tutkunum ki denizlere  uzaktan bakmaya kıyamıyorum. yıkarak köprüleri, yakarak gemileri  mütavazı ellerin, kınalı gözlerinle  ardımdan ağlatarak kabartma resimleri  gideceğim buralardan seninle
""Bir tek dileğim var mutlu ol yeter” sözünün  bir kamyon yükü  anlam taşıdığı günlerdi. Kaldırımlar toz ve kağıt topakları  Ankara’nın  Ankara’nın sonbahar yaprakları  ayvalar sarı  hüzünler olgun  yaz yorgunu gövdeler serili betonlarda. Ben yanımda çok acıklı  epey yol üstü sözler getirmiştim.  “Sanki terk edilmiş bir viraneyim  her yanım dağılmış yıkılmışım ben”. Okul önlük mevsimi  ve kaplanması kitapların  cumhuriyet gazetesiyle  bir ön beslenme çantası kompleksi  malum şu otlu peynir meselesi. Saçlarını süt mısırı örgü yapmış  bir al yüz koca göz görüyorum.  Sanki o tehlikeli yolun başındayım  Aşk’a geliyorum!  ama yanıma hep  köy zılgıtlı sözler almışım  arabesk kalıyorum  her kent soylu aşkın karşısında  “Bir kulunu çok sevdim” diyorum  “O beni hiç sevmiyor” diyorum  “Kalbimi ona verdim  artık geri vermiyor” diyorum.. temmuz 2000, kemer
Sen giderken gozlerim dop doluydu  Ve yagan yagmurla caddeler ıslak  Yoklugundan bir ruzgar esti hazin  Teselliler dokuldu yaprak yaprak. Gokyuzunde bir bir sondu yıldızlar  Bir karanlık geldi gittigin yerden  Umitlerim vardı tesbih misali  Sen giderken dagılıverdiler birden
Evliyadan aldık biz bu erkanı  Yana yana zikredelim Allah'ı  Canda ayan gördük sırr-ı Süphanı  Yana yana zikredelim Allah'ı. Daima Süphanın ismini der idim  Derunumda olan perdeyi giderdim  Bir idim vardım ummana erdim  Yana yana zikredelim Allahı. İsyanla kararmıştır yüzleri  Anın için Hakkı görmez gözleri  Bize kar eylemez münkir sözleri  Yana yana zikredelim Allahı. Seyyid NESİMİ eydür bahre daldım da geldim  Mümkünat ilmini bildim de geldim  Hakikatta yerin gördüm de geldim  Yana yana zikredelim Allahı
Yüreğimden aşk kurşunu yedim ben  Doktor ağlar, merhem ağlar yarama.  Dilekçemi gökyüzüne verdim ben  Yağmur ağlar, meltem ağlar yarama. . Gözyaşları kiripiklere dizilir  Damla damla yanaklara süzülür  Ruh röntgenim duygulara çizilir  Zülüf ağlar, perçem ağlar yarama. . Yazan kalem kesin yazmış fermanı  Kimse sorsam ''yoktur'' diyor dermanı  Anlatsam çıldırtır dağı - ormanı  Yangın ağlar, deprem ağlar yarama. . Aşk yarası ilaç kabul etmezmiş  Bir gelirse daha dönüp gitmezmiş  Tıb ilminin aklı fikri yetmezmiş  Hatip ağlar, ebkem ağlar yarama... . 25 Eylül 1997/Yasaklı Rüyalar
Bu derdi kendime derman bilmişim  Aşkın şarabına ferman dilmişim  Bu derdi kendime derman bilmişim  Aşkın şarabını dolu içmişim. Her yolun sonunda sana gelmişim  Yetiş medet Pirim, yetiş ya şimdi  Yetiş medet Pirim Ali, yetiş ya şimdi  Dostun elinde gül zordayım şimdi. Kadı makamına divan kurulmuş  Doğru söyleyenler burdan kovulmuş  Cahil ile yol alması zor olmuş  Medet pirim Ali yetiş ya şimdi. Pir Sultan Abdal'ım Şah'a giderim  Yolumdan dönersem serin veririm  Hınzır paşa zalım kuldur bilirim  Yetiş medet Pirim, yetiş ya şimdi
Bir merhamettir yanan, daracık odaların  İsli lambalarında, isli lambalarında. . Gelip geçen her yüzden gizli bir akis kalmış,  Küflü aynalarında, küflü aynalarında. . Atılan elbiseler, boğazlanmış bir adam,  Kırık masalarında, kırık masalarında. . Bir sırrı sürüklüyor terlikler tıpır tıpır,  İzbe sofralarında, izbe sofralarında. . Atıyor sızıların çıplak duvarda nabzı,  Çivi yaralarında, çivi yaralarında. . Duyuluyor zamanın tahtayı kemirdiği  Tavan aralarında, tavan aralarında. . Ağlayın, aşinasız, sessiz can verenlere,  Otel odalarında, otel odalarında.
Sen bilemezsin, paslı hançerdir yalnızlık  Gelir, en can alacak yerimden vurur  Sen bilemezsin, gecenin en uzak bir saatinde  Bir böcek nasıl girer beynime, kımıldar durur?. Sen bilemezsin, çaresizlik nasıl bogar insanı?  Yaşamak bir yerde nasıl çekilmez olur?  Tutunacak bir dal aramaktan, koşmaktan, özlemekten  El yorulur, ayak yorulur, yürek yorulur.. Sen bilemezsin bu türlüsünü ölümün  Bilemezsin, bir tek kibritin cılız aleviyle  Benzine bulanmış bir insan nasıl tutuşur?. Bu belki sevmektir bir yerde, belki unutamamak  Bu, kişinin kendi içinde eriyip, yok olmasıdır  Bilmesen de anlamaya çalış biraz, ne olur.
Bir gün düşüp benim de ömrümün zavallı dalı  çürüyüp bedenim, toprağın olunca malı  olsun yarin ayak bastığı bir yer ki mezarım  tekrar hayat bana taptaze, böyle başlamalı
Mavi gözlerin kelepçesi yüreğimin  kirpiklerin demirparmaklıkları andırıyor  İşte! yine tutsağınım al götür beni istediğin yere  nasıl olsa ikimizde aynı hücrenin maviliğindeyiz.
İlk kez yurdumdan uzakta yaşadım bu duyguyu  Bebeklerin ulusu yok  Başlarını tutuşları aynı  Bakarken gözlerinde aynı merak  Ağlarken aynı seslerinin tonu. Bebekler çiçeği insanlığımızın  Güllerin en hası,en goncası  Sarışın bir ışık parçası kimi  Kimi kapkara üzüm tanesi  Babalar,çıkarmayın onları akıldan  Analar,koruyun bebeklerinizi  Susturun,susturun söyletmeyin,  Savaştan,yıkımdan söz ederse biri.. Bırakalım sevdayla büyüsünler  Serpilip gelişsinler fidan gibi  Senin,benim,hiç kimsenin değil  Bütün bir yer yüzünündür onlar  Bütün insanlığın gözbebeği. İlk kez yurdumdan uzakta yaşadım bu duyguyu  Bebeklerin ulusu yok  Bebekler çiçeği insanlığımızın  Ve geleceğimizin biricik umudu.
O ki, pınar basında çeker suya hasret;  Kadınında kadına, yurdunda yurda hasret.  Yalan dünyada butun görünüşler iğreti;  Her şey o şeye hazin benzeyişten ibaret.. Var olan yoklukların ömrünü sürüyorum  Aşklar bomboş kuruntu, hürriyetler esaret  Yalnız, 'Rakip' ismiyle Allah’ı görüyorum  Bir yokluk ki, bu dünya, var olandan işaret...N.F.Kısakurek
Tutup saçlarımdan sürükleyen kim?  Çeken ne denizlere doğru beni?  Varlığını yaşamak bildiğim  Alevden eller mi, o kor gözler mi? . Bir dudak mı tutuşturan kanımı  O çılgın geceler boyunca?  O ateş yığını saçlar mı  Yakan avuçlarımı, tutunca? . Bu dalıp dalıp gitmeler neden?  Neden bir alev tasta kaynayıp  Her gün yenilenmek, eksilmeden? . Sonsuzluğa doğru bir yükseliş midir bu?  Söyle ey sevgiyle dolup taşan yürek  Dünyaya yeniden geliş midir bu?
I. Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;  Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.  Yolumun karanlığa saplanan noktasında,  Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.. Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;  Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.  İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;  Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.. İçimde damla damla bir korku birikiyor;  Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...  Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor;  Gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler.. Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;  Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.  Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;  Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.. Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta;  Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum!  Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta;  Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum! . Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin;  İki yanımdan aksın, bir sel gibi fenerler.  Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin;  Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler.. Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim;  Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları!  Islak bir yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim;  Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.. Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya;  Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.  Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,  Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi.... II. Başını bir gayeye satmış bir kahraman gibi,  Etinle, kemiğinle, sokakların malısın!  Kurulup şiltesine bir tahtaravan gibi,  Sonsuz mesafelerin üstünden aşmalısın! . Fahişe yataklardan kaçtığın günden beri,  Erimiş ruhlarınız bir derdin potasında.  Senin gölgeni içmiş, onun gözbebekleri;  Onun taşı erimiş, senin kafatasında.. İkinizin de ne eş, ne arkadaşınız var;  Sükût gibi münzevî, çığlık gibi hürsünüz.  Dünyada taşınacak bir kuru başınız var;  Onu da, hangi diyar olsa götürürsünüz.. Yağız atlı süvari, koştur, atını, koştur!  Sonunda kabre çıkar bu yolun kıvrımları.  Ne kaldırımlar kadar seni anlayan olur...  Ne senin anladığın kadar, kaldırımları.... III. Bir esmer kadındır ki, kaldırımlarda gece,  Vecd içinde başı dik, hayalini sürükler.  Simsiyah gözlerine, bir ân, gözüm değince,  Yolumu bekleyen genç, haydi düş peşime der.. Ondan bir temas gibi rüzgâr beni bürür de,  Tutmak, tutmak isterim, onu göğsüme alıp.  Bir türlü yetişemem, fecre kadar yürür de,  Heyhat, o bir ince ruh, bense etten bir kalıp.. Arkamdan bir kahkaha duysam yaralanırım;  Onu bir başkasına râm oluyor sanırım,  Görsem pencerelerde soyunan bir karaltı.. Varsın, bugün bir acı duymasın gözyaşımdan;  Bana rahat bir döşek serince yerin altı,  Bilirim, kalkmayacak, bir yâr gibi başımdan...
Suları  boğdu  dalgalar.  Ses hoyrat,  sevinç yılgın,  şakaklarım sonbahar…. İklimi kurak aşkların…  Yapışmış tenime ter, elime kir,  sessizliğin ortasında bir deli rüzgâr.. Akşamdır  avuçlarında marmara'nın…  Akşamdır,  şiire karıştı sular,  sularda çoğalır sevdalar;  ellerim  ah  ellerim,  nasıl  anlatsam,  gece…  Gece kokuyor çocuklar…
Kararmış tahta masamızda bir şişe şarap,  Gecelerden bir gece bezginiz.  Üstelik adamakıllı sarhoşuz.  Ellerin, ellerimde.  İspanyol meyhanesinde bir kadın  Çığlık çığlığa şarkı söylüyor.  Belli yıkılmış bir kadın.  Hayli çirkin, hayli geçkin, ağlamaklı.  Zayıf, incecik elli, kalın dudaklı.  Sesi bir tokat gibi patlıyor kulaklarımızda;  Yüzümüz al al oluyor.  İçimiz hüzün dolu, kahır dolu,  Gözlerimiz kanlı.  İspanyol meyhanesinde bir gece  Seninle başbaşayız  Üstelik sarhoşuz adamakıllı.  Daha içelim, daha içelim.. Başını dizlerime daya gözlerin kapalı  Ağla biraz,  Bak ben de ağlıyorum.  Ocakta odunlar sönüyor  Görüyor musun?  Çığlık çığlığa bir kadın  Duyuyor musun?  Ah ölelim artık;  Bitsin bu delicesine koşu,  İspanyol meyhanesi yerin dibine batsın.  Yeter! yeter!  Öleceksek ölelim.  Hadi vur kendini şaraba  Kedere ve aşka vur.  Daha içelim, daha içelim.. Alkol duvarını geçelim artık;  Damarlarımızdan ispirto akmalı.  Hey garson!  Sustur şu çığlık sesli kadını.  Söyle masamıza gelsin, içelim.  Hey garson!  Bütün hesaplar benden bu gece sen de iç.  Kapat kapıları;  Yabancı gelmesin.  İspanyol meyhanesinde öldüğümüzü  Kimse bilmesin.  Daha içelim, daha içelim.
“Sılaya dön” diye mektubun geldi;  Sılayı sılada yitirdim anam.  Biten takvimlere sattım geçliği,  Uykuyu rüyada yitirdim anam.. Özü bulmak için indim derine;  Geç değdi ellerim dost ellerine.  Salınca gönlümü mahşer yerine,  Dünyayı dünyada yitirdim anam.. Öteyi ötede, burayı burda,  Güneşin nurunu bir başka nurda,  İsa’yı çarmıhta, Musa’yı Tur’da,  Adem’i Havva’da yitirdim anam.. Kapattım kapımı of ile ah’a,  Açtım penceremi sonsuz sabaha..  Ağrımı, sızımı sorma bir daha,  Onları orada yitirdim anam.. Bu hiç, o herşeyden verince müjde,  Silindi hayâller kalmadı gözde.  Aşkım çiçek açtı yandığım közde,  Aklımı, sevdada yitirdim anam.. Ölçtüm ve düşündüm inceden ince;  Sıyrıldı kılıftan “son” ile “önce”  Mânâlar zihnimde şekillenince,  Ben beni aynada yitirdim anam.. Önce kökü dalda, dalı çiçekte;  Çiçeği meyvede, meyveyi renkte;  Var olan herşeyi bir çekirdekte,  Onu da MEVLÂ’da yitirdim anam.. (Dosta Doğru)
Gizemli tamtamları bırakıp afrika'da  şehvetle giriyor doğanın koynuna  öpüşken dudaklarıyla topluyor yıldızları  sokuyor pülümür gençlerinin rüyalarına . Güneşle nerededir bir büyü çözülmesi mi bu  Akşam öyle uzak öyle yakın ki memeleri  sevişmek gelir insanın usuna aralıksız  delirtir dokundukça uzaklaşması  pülümür zencisinin
Nasihatım sana: Her şeyle iştigali bırak;  Adamlığın yolu nerdense, bul da girmeye bak.  Adam mısın: Ebediyyen cihanda hürsün, gez;  Yular takıp seni bir kimsecikler sürükleyemez.  Adam değil misin, oğlum: Gönüllüsün semere;  Küfür savurma boyun kestiğim semercilere.
Nas olur, kanun olur diktatörün sözleri  Ya ıslatır donları, ya yaşartır gözleri  Kimileri dağları dar elekten geçirir  Kimileri ya çukur, ya dağ yapar düzleri.. 25.06.2007/Vakit
Yalnızlığımda seni büyüttükçe kalabalıklaşacağım;  Sen kendi kalabalığında hep yalnız olacaksın…. I  Kapattım ucu kıvrılı yerinden bir defteri  Bir defter adınla hükümlü şimdi.... Sen kendinin pası, kilidi.  Gençliğin kendine savurur seni,  Esmersin, cehennemin dibinde doğmuşsun,  baban iki karılı; evlerde, erkenlerde bekler seni.  Sen feodalizmin kara dilberi,  gündüzlerin gölgesindeydi sevgi.  Gölgesinden gündüzlerin iklimler geçti…. Sesin şimdi kanayan bir gül gibi:  Kangren.... II  Sen orda  kendi manastırının huysuz müridi.  Sen orda  bir korkuda,  bir şarkıda,  ölüm susan uğultuda…. Sen orda  düşlerine leş kargası tüneyen!  Elleri ayazlarda  sen orda,  esmerliğine rehin feodal şatolarda... Uyurken sen hasretin avlusunda,  gündüzlerin gölgesinde oturuyordum.  Sonra boşuna çizdim karanlığa resmini.  Boşuna... Ezberleyip hasreti…  Oysa nasıl istersen öyle gebertebilirdin beni.  Nasıl istersen!  Artık sulara k(atalım) aşkların yetim rengini...
Kimse bana yaren olmaz yar olmaz  Mertlik hırkasını giydim giyeli  Dünya bomboş olsa bana yer kalmaz  İnsana muhabbet duydum duyalı. İmanım hükümdar benliğim esir  Ehl-i Beyt'i sevdim dediler kusur  Kimi korkak dedi kimi de cesur  Kurt ile kuzuyu yaydım yayalı. Ardımdan vuranlar yüzüme güler  Kestiği az gibi parçalar böler  Herkes kılıcını boynumda biler  Başımı meydana koydum koyalı. 'Bu kızılbaş olmuş, yunmaz' diyorlar  'Kestiği haramdır, yenmez' diyorlar  'Camiye mescide konmaz' diyorlar,  İmam Şah Hüseyn'e uydum uyalı. Kimi benden kağıt hüccet arıyor  Hal bilmeyen dip dedemi soruyor  Dostlar ölümüme karar veriyor  Sefil Selimi'yim dedim diyeli
Mevsimlere dokunan tebessümün sıcağı  Sana doğru akmayan ırmağın sığılığıdır  Gariplerin hüzünle alevlenen ocağı  Sana doğru süzülen damlanın çığlığıdır. Maskesi çocukları aldatıyor ömrümün  Uyku, çıkmaz sokağın beynine vuran ağrı  Uğursuz ellerimde sararıp solmuştu dün  Bugün bütün çiçekler açıyor sana doğru. Yine geçtim o kanlı badireler şehrinden  Salyangoz işgaline direnen kalmamıştı  Çeşmeler simsiyahtı günahların kirinden  Senden kopan hiç kimse bahtiyar olmamıştı. Aşkını büyüsüne kapılan kertenkele  Kabuğunu sıyırmak için yollara düştü  Çevresinde acılar biriken bir heykele  Beddua göklerinden bulutlar kara düştü. Ölülerin sessizce uyandığı o yerde  İhtiyar olmamıştı sana varan bedenler  Ayrılık yine me'yus, kıvranıyor kabirde  Bakmamışlar yüzüne yalnız sana gidenler
toy bir delikanlı küçük bir parkta  herkesi dövebileceğini söylüyor kolundaki kıza  ve tempo tutuyor ayağıyla  dünyanın dönüşüne  ebabil midir nedir kanadından soluyor  yaralı bir hayvan gibi geceye sokuluyor. astımlılar korosu  ah ne kadar şaşkındır karaya vurmuş ada  gıcır gıcır gülümser şehrin tam ortasında  ve mirastan güzeldir babadan kalma öğüt  adın çiviye çıkar açılmazsa paraşüt  çiçeği sokan arı üzgün değildir elbet  su derindir abiler bir damla bile evet  kim hayır diyebilir böyle şık bir ortaya  üşüyenin elleri muhtaçtır soğuk suya. II  bir konvoydan beklenen çok ses çıkarmasıdır  ihtiyar ölecek oysa hiç dut yemezse bu yıl  adı yazılacak kırklar hanesine  yarısı yetim kalmış bir sakat gibi  karışıp gidecek dünyanın çilesine  karışıp gidecek dünyanın çilesine. astımlılar korosu  bizi sıvayan çamur evi yutan sarmaşık  cana susayan ölüm yirmi dört saat açık  sigara içen heykel parmak çıtlatan zenci  çekirdek yiyen genç kız geceden korkan bekçi  bizi kışkırtan merak taşı ısıran patron  kimsesi olmayan ev şahı koruyan piyon  mühleti dolan bir söz müjdesi bitmiş adam  pürüz çıkaran müdür olmak bilmeyen akşam. III  beni ateşinle koru su içip geleceğim  kardeşimi de koru bir diğer kardeşimden  ve kimseye söyleme beş mermin olduğunu  seni kral sansınlar ve sen de hisset bunu  hisset ki iliklenmesin göğsüne  köşeye kıstırılmış bir kaçağın korkusu. astımlılar korosu  beş taş oynar al bay emrindeki deliyle  akrep saçıyor eyvah konuşunca diliyle  atlı bir karıncayla cenk ediyor kör milis  kuzuyu alıp kurda ikram ediyor bu sis  zayıflatıyor rejim uygulayan herkesi  sahibine havlıyor sahibinin aç sesi  aç kalmıyor muhalif günde üç öğüt barut  biliyoruz çok şükür beyazıt kadar beyrut
Kalbim hep o hülyâyı anar, baktıkça sana  Teselli buluyorum yüzünde, anlasana  Oysa aldatılıyor tablolar meyhanede  Bir yanda resimleri yakan Eflâkî Dede  Öbür yanda Balıklı Manastırı'nda sinsi  Seni görebilseydi Leonardo da Vinci  Monna Lisa dünyaya elleriyle bakmazdı  Ressamlar istese de, fırça resim yapmazdı. Ölümü sorguluyor bakışların, gülerek  Taşır mı bu azâbı içimde Binbirdirek  Geyikleri ürküten bir cinnettir varlığım  Senin merhâmetine kaldı bahtiyarlığım  Bu ne amansız ateş, bu ne tanımsız ölüm  Bâri fotoğrafında beni reddetme gülüm  Gri bir bulut gibi giyinmişsin zamanı  Balmumu gözlerindir yüreğimin kemanı  Ellerini okşasam, bilmem uyanır mısın  Yanında boyun büken adamı tanır mısın  O adam, siyahlara bürünmüş, bağrı yanık  O adam, bir gül için gece-gündüz uyanık
Piri Reis geri çekmiştir haritasını  Azmayı çoktan unutmuştur hayvanlar;  Başlamıştır Sultanahmet sürüncemesi,  Kızlar yatakta yan yatmaya başlar.. Ben atımı böyle dört sürüyorum ya,  Yetişmek için mi, bilmem, kaçmak için mi?  Ya sen? Neden sende tehlike anlarına  Bunca hazırlıksız olma özeni? . Bir şey var, ancak makilerin orda söyleyebilirim,  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Hayat hattında acemi tayfalardık.  Ne avunduk sevinç müsveddeleriyle;  aşktan ikmale kaldık.... Bak her sabah bağıran yeni sabaha,  artık iklimler değişmiş, kuşlar da gitmiş,  tenimde eski ateş, gözlerimde fer bitmiş;  heybetli dağlar arasında  göğümde yıldız yitmiş.... Sen  hâlâ  anılarımın  en  beyaz  yanısın.  Sen, buğulu bir camın ardından izlediğim hayatın   yarısısın...  Sen, sağanakla gelen sabahlarda çok eski…  Çok eski bir şarkının adısın.. Daha adamlar şehirlere otomobillerle,  geceler anılarla birlikte gelir.  Silûetin giderek uzaklaşır, düşler de kilitlenir  ve efkârım bir yaralı ayrılıktan beslenir.. Kimse bilmez,  yıllar yılı hep aynı beyazla gezmek nedendi?  Olsun,  yirmi yıl seni özleyerek yaşlanmak da güzeldi! . Çünkü sen, buğulu bir camın ardından izlediğim hayatın  yarısısın...  Sen sağanakla gelen sabahlarda çok eski…  Çok eski bir şarkının adısın.
(Rondo) . Ben uyandım bir aşk demekti bu dünyada  -Sesin, bir gülü bırakmak gibi birşeydi.  Karaydım, kağıt gibiydim yaşamalarda  Adım görseniz her gün o denizlerdeydi  Bin yıl bir M sesiydim aşağı Mısır'da.. Ben vurdum sevilere belli değil miydi  Bin yıl seni açtım işte yalnızlığımda.  Ne zaman aydınlığında adım geçti miydi. Bir aşk demekti bu dünyada.. Bir zamanlar yalnızlık güzeldi Mısır'da  Seninle yepyeni bir göktü gidilirdi  Baktım mı, büyürdü bir zambaktı anımda  Şimdi bir gölgedir uzar ovalarımda  Böyle uyanırdım ya uyanmak değildi. Bir aşk demekti bu dünyada.. Ben şimdi bir şiirden geçenim çok eski  -Uyuyarak severek siz benim aşkımsınız.  Şimdi dünyada beni anmalara dursanız  Kimbilir denizi gösteriyorsunuz belki.  Görüyorum ne kadar büyük yalnızlığınız.. Durun beni daha ansıyın bir daha eski  Öylesine çok ki yenilensin sularınız  Ne varsa anımla genişliyen evrende ki. Bir şiirde şimdi yalnız. Sarı, hep aşktı açan benden bu dünyadaki  Çıplak daha uzun daha güzel daha ıssız.  Hâlâ vurur sizden bir yağmur gecede eski  Kalandı yalnızlığınız gibi rüzgârınız  O durduğunuz ön güzelliğim bir zaman ki. Bir şiirde şimdi yalnız.. Ülkem bölündü bu öğlemi sana ayırdım  Ben kentlerimi hep sana bakarak yapardım  Gecene derin kadırgalarımı bırakır  Öpüşünün o ıssız kentlerine varırdım  -Kleopatra bir gökyüzüydü geçmişte anladım. Sen ey benim uzak güzelim, Sur kırallığım  Sizden o gecelerde bir pencere açıktır  Hanlarım uyur, ben dünyada sana çıkardım. Ülkem bölündü önüm yalnızlıktır. Ben dünyada bir senin yalnızlığına vardım  Geldiniz, seninle bir ikindilerdi kalır  Ey şimdi denizlere açılanlar yıllardır  Kentlerim düzen yüzü görmiyecek anladım. Ülkem bölündü önüm yalnızlıktır
Yüregim adına cagırdım seni  Bulutlara tutun, yagmurlarla gel  Günesin dogup da, battıgı yerden  Yalnız benim olan bir bir baharla gel. Gel ki, ayak sesleri duyuluyor yoklugun  Onune gecilemez bir depremdir gokyuzu  OLumsuz bır cazibe saklare kendisinde  Donusu olmayana cekiyor omrumuzu  Gel ki, matem tukensin yaslı bulbul adına  İksirini alnıma süreyim gül adına. Sabrını tasıyarak semenderin  Giriyorum en gizli ormanına gecenin  Güneşten usul usul çalıyorum gölgeni  İhanet kurşunuyla vursun avcılar beni  Vaadler, meyhaneler, nağmeler, sesler yalan  Neruda'nın Umutsuz Sarkısı'dır duyulan. Kanatları cicek turnalarla gel  Sırları gosteren aynalarla gel  Beni sensiz bırakacaksan, gelme  Karanlık olmayan dunyalarla gel
Katar katar olmuş gelen turnalar  Şu halime, şu gönlüme bak benim  Şahin pençe vurdu, tüyüm ağarttı  Kanadıma bir ok vurdu berk benim. Gökyüzünde turnam bölüktür bölük  Ayrılık elinden ciğerim delik  O'nu' muhabbet de sonu ayrılık  Depreştirmen, eski yaram çok benim. Gittim gurbet ile geri gelinmez  Kim ölüp de kim kaldığı bilinmez  Ölsem gurbet ilde gözüm yumulmaz  Anam, atam bir ağlarım yok benim. Karac'oglan der ki, bre erenler  Ben gidiyom, mağmur olsun örenler  Kavim, kardaş, konuştuğum yarenler  Soyundurup, çıracığım yok benim
Ne zaman bu addan sandan geçeceğiz, ne zaman?  Can meclisinin halkasına ne zaman hep birden girip   oturacağız?  Dudağımıza bir tek kadeh dokundurmadan  ne zaman içeceğiz büyük dostumuzun huzurunda   can şarabını,  ne zaman içeceğiz, ne zaman. Ne zaman diyeceğiz can sâkisine, uzat elini.  biz bu yana göçtük artık,  armağanlar getirdik sana.. Ne zaman diyeceğiz can sâkisine, ne duruyorsun,  tutulduk bikere, düştük ocağına senin,  gurbet elde üşüdük,donduk kaldık,  selâm ver, hatırımızı sor, kucakla, ısıt bizi,  bize kırmızı şarap sun.. Ne zaman bize cevap verecek o, ne zaman?  Ne zaman diyecek, nem varsa sizin,  buyurun, âfiyetler olsun?
Akıl, kadehe alkış tutarmış derler.  Alnından yüz kez öpüp, taparmış derler.  Böyle güzel kadehi, Testi Ustası;  Yapıp yapıp yerlere atarmış derler! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Kırmızı çizgilerimiz vardı  Asker-sivil üstüne titrerdik  Çok çok uzak ülkelerden  Mekanik dinozorlar geldiler  Kırmızı çizgilerimizi sildiler  Kesiliverdi sesimiz soluğumuz  Ucuz gittik ucuz.... Musul dedik Kerkük dedik  Esaret kabul etmez Türk dedik  Meğer ki Türkmenler bizden kof  Biz Türkmenlerden kofmuşuz  Dönüp geriye bakınca gördük  Birbirimizden yıllar önce kopmuşuz.. Hani Iraklı Kürtlere  Devlet kurdurmayacaktık  Onlar bile devletlerini kurdular  Bizi can evimizden vurdular  Melül mahzun gerilerden baktık.  Kayboldu kırmızı çizgilerimiz  Çuvallar dolusu boyalarımız soldular  Çuvallar dolusu adam oldular.. Kıbrıs'ı da kaybederiz bir gün  AB'nin beklediği gündür bugün  Böbürlenmemize hiç gerek yok  Kıbrıs'ta Rumların nüfusu  Türkiye'nin nüfusundan çok  Öyle ya  Sayısal değil, siyasal ağırlık önemli  Yeşil hat, kırmızı hat seraptır  Bence akıbetimiz haraptır.. Şimdi Şirak vuruyor ensemize  Yarın Merkel vuracak  Gideceklerin vurdukları gibi  Gelenler de teker teker vuracak  Bizde bu ense  Onlarda bitmeyen kin  Herkes engel çıtasını yükseltecek  Atlaya atlaya dermanımız kesilecek.  Derken  Biz burda birbirimizi yerken  Sevinip arkamızdan gülecekler.. Ne kaldı şurada iki bin yirmiye  Bekleyeceğiz geldi, gelecek diye  Bataklıkta yüzülmez ki  Bu düğüm maksatlı atılmış düğüm  İlelebet çözülmez ki  Koyu kırmızı bir çizgi daha çekeriz  Yani muhtemelen  O çizgiyi de ayaklarıyla silerler  Belki de gideni aratır gelen  Yoğun uykular arasında rüyalarımız  Nasıl uçup giderlerse  Öyle gidecek AB sevdamız.. Herkes dışarıya kör sağır  İçerde çekilen çizgilerimiz var  Kalınlaşıyorlar ağır ağır  Bizim ancak bize yetiyor gücümüz  Yâ Rab nedir suçumuz?  Kim sardı başımıza bu sevdayı  Yok mudur bunun hiç kolayı?  Belki var, belki yok  Amma çok bekleyeceğiz çok.. Umut, dağlar ardındaki sevgili  Çözülür elbette sabrımızın dili  O güne az kaldı az  Arzuhalci sen böyle yaz.. 09 Ağustos-2005/Vakit
Seni gidi kara yılan  Bütün dediklerin yalan  Ardımdan koşsan da filan  Ayrılığın bir olmaz. Çok kötülük gördüm senden  Beni usandırdın candan  Ardımdan koşsan da filan  Özür dilemiyorum senden. Öksüz koydun dört yavrumu  Allah'ımın emri bu mu  Bilmem ki sen ey sevgili  Neden rezil ettin beni. Mahzuni usandım candan  İkimizim ahdı kimden  Af etmem seni sevgilim  Özür dilemem ben senden.
Alem-i İslam'a rahmet su gibi  Aksın bayram olsun bayramlarınız.  Evleriniz cennet kokusu gibi  Koksun bayram olsun bayramlarınız.. Zindan medresedir gam yayla size  Farkı yok bin yılın bir ayla size  Melekler yukardan gıptayla size  Baksın bayram olsun bayramlarınız.. Uygur Kazak Kırgız Azeri'nizden  Gitmesin gardaşlık nazarınızdan  Zalimler zulmünü üzerinizden  Çeksin bayram olsun bayramlarınız.. Süleyman esir de Simon neden hür  Hiç durma dünyanın yüzüne tükür  Müslümanın sesi münafıktan gür  Çıksın bayram olsun bayramlarınız.. Serilsin gönüller döşek misali  Patlasın sevgiler fişek misali  Hakikat durmadan şimşek misali  Çaksın bayram olsun bayramlarınız.. Haksızlık almasın Hak'kın yerini  Aşsın boyunuzdan aşkın derini  Kimi gözyaşını kimi terini  Döksün bayram olsun bayramlarınız.. Kök bir dallar ayrı ki İslam bir gül  Afganistan bir gül Türkistan bir gül  Vahdet bahçesine her insan bir gül  Diksin bayram olsun bayramlarınız.. Mağdurlar mazlumlar ersin felaha  Vuslata varanlar varsın bir daha  İrfan tohumunu gece sabaha  Eksin bayram olsun bayramlarınız.. Kandır zalimlerin zulüm çiçeği  Öldürür cehalet ölüm çiçeği  Gençler yakasına ilim çiçeği  Taksın bayram olsun bayramlarınız.. Şehide toprağın hürmet-i aşkı  Anadan fazladır şefkat-i aşkı  Rab'bim yüreklere ülfeti aşkı  Soksun bayram olsun bayramlarınız.. Hazreti Resul'ün nurlu katına  Gitmek isteyenler binsin atına  Küfrün saltanatı yerin altına  Çöksün bayram olsun bayramlarınız.. Ne makam ne para olamaz ölçek  Kurtuluş İslam'da vallahi gerçek  Bu mübarek sevda bizleri tek tek  Yaksın bayram olsun bayramlarınız.. (Beşinci Mevsim)
Bütün kadehlerimi hep sana adıyorum  Hep senin için bu bir bir boşalan şişeler  Umutsuzluğum, sarhoşluğum senin eserin  Senin yüzünden bu delicesine içmeler. Dayanmak zor yalnızlığına akşamların  Unutmak mümkün değil seni bir şarkı gibi  Ağır ağır ilerleyen bu zaman içinde  Her an bir sarhoşluktur sensizliğin verdiği. Odur bu boy boy şişeler, bu renk renk kadehler  Yoksa bu çirkin yalnızlık, bu keder o değil  Bütün içkilerden sert yokluğundur, anladım  Yokluğundur yakan kanımı, ispirto değil
Ne zaman seni düşünsem yalnızlığım aklıma gelir  Bir ürperti gibi derinden derine duyarım çaresizliğimi  Nedir bu gürültüler derim,top patlamaları  Nedir bu şakaklarımda zonklayan ağrı  İçimden dalga dalga boşanan gözyaşları ne  Bu hangi nehir ki uzayıp gider alabildiğine  Nedir bu ümitsizlik dolu bu kahır dolu yaşlar  Bu denizler altında kopup gelen fırtına  Bu bir çağlayan gibi uğultulu yaşlar  Oysa zamandır ilerleyen imkansızlıklar içinde  Başlangıcı olmayan bir sondur yaklaştığım  Bu ipince nehir nereye gidiyor bilen var mı?  Ağlatan ne beni?  O doyamadığım dakikalar mı?  Düşen aksi mi gözlerime o bal rengi gözlerin  Ki içimde çalkantısıyla hıçkırır denizlerin  Sorarım;bu ağlamak ne kadar nereye kadar  O zaman rüzgar durur fırtına diner ansızın  Kapanır yorgun gözlerim bir gece başlar  Ve karanlık uykularla sürer ağlama saatleri  Uyanınca bir ıslak şafaktır gördüğüm  Bir büyük resimdir gökyüzü seyrederim  Yine özleminle yanıp tutuşur gözbebeklerim  Duyarım vurgularını başımda çaresizliğin  Ben ağlayacak adam değildim bir kadın için  Beni perişan edecek ne vardı bu kadar?  Bir de 'Erkekler Ağlamaz' diyorsun  Tanrılığından utanmasa  Tanrı bile ağlar...
Hışımla bir sigara tüttürür  ve tarafsız bir uykuya dalarsın, uyandığında  pencereler ve kederin şafağı karşılar seni, borazanlar yoktur;  bir yerlerde, sözgelimi, bir balık- heryeri göz ve kıpırtı-  suda oynaşır durur; o balık  olabilirdin, orada olabilirdin, suya mahkum,  göz olabilirdin, serin ve asılı,  gayrı-insan; giy ayakkabılarını, geçir  pantalonunu, hiç yolu yok evlat, hiç-  olmayan havanın hiddeti, ölü menekşeler misali  benzeşmişlerin küçümseyişi; haykır, haykır,  bir borazan misali haykır, gömleğini geçir sırtına,  kravatını tak, evlat: mandolin gibi  hoş bir kelimedir keder, ve enginar gibi tuhaf; keder  bir kelimedir ve bir yaşam tarzı; kapıyı aç,  evlat; uzaklaş oradan.
Deli kuş bilir misin nedir  türküler kadar sevdalanmak  duyabilmek yüreğinde  bir depremin uğultusunu . Suya düşen bir karanfilse yüreğin  bırak kendini ırmağın türküsüne gülüm  vursun seni o taştan bu taşa  o çağlayandan bu çağlayana. Kavgadan uzak kalmışsan  sevdadan da uzaksın demektir  devinmez yüreğinin mağması  çatlamaz sabrın kara taşı. (Huznun isyan olur)
Yüzün beyaz, abajur yeşil, gece mor;  Esrimiş kalbim, şarkısını söylüyor.  Her yanın avuçlarıma dökülüyor  Çeşmeden akan suyun berraklığında.. Dolaşan bir dudak mı var saçlarını?  Ay tırmanıyor zeytin ağaçlarını.  Sürü bulutlar gece yamaçlarını  Otlayıp yayılıyor gök kırlığında.. Üzerinden örtüyü mü çekti bir el?  Gece ayaklarından akıp giden sel;  Seyrine doyulmuyor ruhunun, güzel  Bu manzara gibi, bu ayışığında.... Yeniden yarattı seni gizli bir el!
Tarikate ikrar verdim  Lanet Yezit'ten el yudum  Muhammet Ali'yi gördüm  Firdevs-i ala içinde. Allah bir Muhammet haktı  Rehberim kemendi taktı  Çekti pire teslim etti  Firdevs-i ala içinde. Pirden nasihatı aldım  Ben belimi bağlı gördüm  Kendimi Mirac'da buldum  Firdevs-i ala içinde. Ben kutlu postuma geçtim  Sekahüm şerbetin içtim  Ol saat kıl-kalden geçtim  Firdevs-i ala içinde. Didar defterine geçtim  Münkir münafıkı seçtim  Mezhebde Cafere düştüm  Firdevs-i ala içinde. Mehdi'ye vardır niyazım  İmamlara bağlı özüm  Şükür didar gördü gözüm  Firdevs-i ala içinde. Pir Sultan'ım dünya fani  Bizdedir Hakk'ın nişanı  Hakk'a kurban verdim canı  Firdevs-i ala içinde
Yarab bu ne derttir derman bulunmaz  Yar bu ne yaradır merhem bulunmaz  Benim garip gönlüm aşktan usanmaz  Varıp yare gider hiç geri dönmez... Aşık olan gönül aşktan usanmaz  Ahiret korkusun bir pula saymaz  Aşk pazarıdır bu canlar satılır  satarsın bu canı hiç kimse almaz..  (dönüpte bakmaz) . Döne döne binbir öğüt verirler  Dünya malı ile gözün boyarlar  Aşık öldü deyu sala verirler  Ölen hayvan olur, Aşıklar ölmez.
'Ne şeymiş bu, bu dünyadan ayrılmak  Demir tarar gibisin bigün  Gözlerin arkalarda deryaya açılmak? '   Hadi bre gide gide dönmüşlüğüm   İyadesiz iyadeli tahütlüğüm   Seni bilem gide koydum, gidi ölüm!
İçindeki çocuğu alıp kaç İdris,  bırak paslı hançerlerle parçalamayı uykularını.  İhanet torpil yapmaz, hasret ardına bakmaz;  kır kanlı bıçakları,  içindeki çocuğu alıp gel İdris! . Bir mavi için ağlama İdris,  itme şu duvarları,  gülümse, sütünü ver içindeki çocuğun.  Bilirim, mağlûbiyet  esrik gülüşler ardında paramparça bir perde;  yeter idris, vakur ol, onur var serde! . Anladım, vazgeçemezsin ondan, asla;  kardeşim, fazla alkol mevcut şimdi  damarlarındaki asil kanda.  Aldırma demiyorum sana;  aldırarak  aldırma.  İçindeki çocuğu şu kirli hayata uyandırm. İçindeki çocuğu alıp gel İdris,  coşkunu parlat ya da birkaç tek at,  küfürlerine tutunarak geç kaldırımlardan;  sonra bir kerhaneye git ve oturup ağla.  Kerhaneleri bütün dünyanın,  aşk kangrenlerinin yıkık çarşılarıdır.... Aldırma demiyorum sana;  aldırarak  aldırma;  içindeki çocuğu İdris, çocuğu uyandırma! . Ve yıllar geçer,  İdris’lerin kalplerindeki çocuklar daha ölüdür;  düşleri hâlâ terasta,  İdris’ler ise zemin katta kiracı oturur...
Durmadan avuçlarım terliyor,  İnildiyor ardımdan  Girdiğim çıktığım kapılar.  Trenim gecikmeli, yüreğim burgun,  Bir bir uzaklaşıyor sevdiğim insanlar.  Ne zaman bir dosta gitsem,  Evde yoklar.. Dolanıp duruyorum ortalıkta.  Kedim hımbıl, yaprak döküyor çiçeğim,  Rakım bir türlü beyazlaşmıyor.  Anahtarım güç dönüyor kilidinde,  Nemli aldığım sigaralar.  Ne zaman bir dosta gitsem,  Evde yoklar.. Kimi zaman çocuğum,  Bir müzik kutusu başucumda  Ve ayımın gözleri saydam.  Kimi zaman gardayım  Yanımda bavulum, yılgın ve ihtiyar.  Ne zaman bir dosta gitsem,  Evde yoklar.. Bekliyorum bir kapının önünde,  Cebimde yazılmamış bir mektupla.  Bana karşı ben vardım  Çaldığım kapıların ardında,  Ben açtım, ben girdim  Selamlaştık ilk defa.
sensiz kalan bu şehri yakmayı çok istedim . mavi bir aleve dönüştürdüm kalbimi bir anda  tutuşturmak istedim beni böyle umarsız  bırakıp gittiğin bu zalim şehri  yakamadım gözlerin dikildi karşıma bir caddenin tam ortasında  inanılmaz güzel bakıyordu gözlerime hafif ıslak  en özel en bilinmeyen türleri açmıştı papatyaların  hatıralarınla titriyordu içim kuşlar kanatıyordu gönlümü . gri bulutlar geçiyordu göğümden  anlamak üzreydim neron’un roma’yı neden yaktığını  karanlık bir koridor açıldı önümde anlayamadım  yenik düşmüş bir napolyon kadar mutsuzdum aslında  intihara kalkışan hitler kadar çaresiz  yakmak üzreydim ki bu şehri hatıraların  içli bir yağmur gibi boşandı üzerime . kediler geçti birden kavşaklarından şehrin  acı acı miyavladılar gözlerime baktılar kızgındılar kırgındılar  onlar da tutulmuşlar anladım sana bendeki kadar  onlar da terk ettiğin bu şehri çaresiz  yakmak istiyorlar yakamıyorlar . saçların dikildi karşıma bir sokak köşesinde  her telinde parmaklarımın izleri parlıyordu  benzersiz kokunu alıyordu kıvrımlarından rüzgar  gözleri doluyordu saçlarına bakan kedilerin  her biri bir kenarda darmadağın  çömelip kalıyordu yutkunuyordu  rengi kaçıyordu pencerelerde perdelerin . nereye yürüdüysem bakışın, duruşun, sesin  anladım söndürmeliyim tutuşan yüreğimi  kendimi yakmış olurum yakarsam bu şehri  çünkü sen her şeyinle bendesin
Yolumuz buraya kadarmış be kahve gözlüm  Artık  Tersine akan bir nehir gibi  Yıkılmış bir şehir gibi  Suya yazılmış bir şiir gibi  Adımı unut  Yalnızlığın boşluğunda  Sensizliğin sonrasında  Bil ki  Beş para etmiyor umut  Etmiyor be kahve gözlüm! . Yalan yanlış  Kırık dökük yaşadık biz bu aşkı  Erken emekli olduk biz bu sevdadan  Biliyorsun  Hep direkten döndü umutlarımız  Hep kendi kalemize attık gollerimizi  Ne acemi bahçıvanmışız meğer ikimiz  Açmadan soldurduk güllerimizi  Açmadan soldurduk be kahve gözlüm! . Bir değirmen taşı gibi ezip gittin umutlarımı  Şimdi yüreğim mutsuzluğun hedef tahtası  Sokaklara sığmıyor bu dev yalnızlığım  Bu cumartesiler;  Çığlık çığlığa şiirlerim seni istiyor bana inat  Gel gör ki;  Son kurşunu yemiş bu sevdaya  Yetmiyor şımarık pişmanlıklar  Yetmiyor be kahve gözlüm! . Bir isyan faslıdır şimdi bu suskunluğum  Hovardaca harcanan mevsimlere  Bu kaçışlara - bu gelgitlere  Ömrümüze kesilmiş biletlere  İsyanımdır - bu acı acı - gülüşüm  Oysa;  Kaç kez sildim seni haritamdan  Kaç kez mil çektim o kahve gözlere  Gel gör ki;  Kendime bile geçmiyor artık sözüm  işte bir kürek mahkumu  İşte bir yürek mahkumu  Kapında yine  Bitmedi bu kara sevda  Bitmiyor be kahve gözlüm! ...
Hepsi birer umuttular  Birer birer uyuttular  Bizi burda unuttular  Gidenlere selam olsun. Bu acıyı çekeriz biz  Dağı, taşı deleriz biz  Yanmasını biliriz biz  Yakanlara selam olsun. Selam olsun, selam olsun  Gidenlere selam olsun  Acımadan sırtımızdan  Vuranlara selam olsun. Su boğar, ateş yakar  Zalimlerde bir gün yanar  Dağ gibiydi tüm umutlar  Yıkanlara selam olsun. Ha bir saray, ha bir dağ başı  Sonumuz bir mezar taşı  Gözümüzden kanlı yaşı  Akıtana selam olsun
Öyle bir tutkuluydun ki hayata başlarken…  Şimdiyse küçücük bir çiçek teselli ediyor seni…  Aradaki o büyük boşluğun adı,  Aşk olsa gerek…
Neyleyeyim şu dünyanın ziynetin,  Akibeti ölüm olduktan geri?  İstemem bahçemde bülbüller ötsün,  Benim gonca gülüm solduktan geri.. Çöze idim düğümelerin döşünden,  Öpe idim gözlerinden, kaşından;  Güzelliğin soyha kalsın başından  Ben inli, boranlı olduktan geri.. Yalanmış dünyanın ötesi, yalan.  Felektir muradım elimden alan.  Mısr`a sultan olsam istemem kalan,  Dost ağlayıp düşman güldükten geri.. Karac`oğlan der ki: Bu, ne hal bilmem?  Gelmişim dünyaya, bir daha gelmem.  Alem bir yan`olsa, o yari vermem,  Yarin gönlü bende olduktan geri.
Çayda akan su gibi , çölde esen yel gibi  İşte bir günü daha kayboldu ömrümün.  Ben ben oldukça iki günün gamını bir çekmem.  Biri geçip giden gün biri gelecek gün.
Tek istikamet kabe;  Ve tek örnek sahabe...  Böyle yükseldi sütun,  Böyle kuruldu kubbe.  Derken nuru kararttı  Yobazda kara cübbe.  Tuzağa düştü aslan;  Sorguç takıldı kelbe.  Vatan yüzelli yıldır  Manada bir harabe.  Artık iman ve ahlak,  Türbedarsız bir türbe.  Ne hatıra maziden,  Ne isim ne kitabe...  Düşmek,yükselmek oldu  Uçurumda mertebe...  Ağla ey koca tarih  Bu acıklı nasibe!  Nerdesin ulvi fikir  Çilekeş murakebe?  Sahte devrimler boyu  Tarihi muhasebe?  Bağlıdır bu felaket,  Tek tipe tek sebebe.  Bir tip mücerret model  Batı ajanı kahbe!  Sürüyü teslim eden,  Avrupalı celebe...  Hele bak,şu hale bak;  Eve,yurda,mektebe!  Bizde profösör derler  Kitap yüklü merkebe.  Lisan diye hırlayış;  Kültür diye alfabe...  Pazar müflis,kent deli,  Köy boş karakol izbe...  Bir çatışma boğuşma;  Şeytan uğrunda cezbe.  Karışmış gazetede  Necaset mürekkebe.  Ne bulduk parti parti,  Eyledik de tecrübe?  Bir kısmı Ebu Cehil,  Bir kısmı İbn_i Sebe.  Gerçeğe aykırılık;  Uygunsuzluk mezhebe...  İslam,gidip gelen top,  Bir hizipten bir hizbe.  Hak yolunda bir lider;  Memur,hakkı tahribe.  Düne kadar dıştandı,  Şimdi de içten darbe.  Diyanet işleri ki,  Uymaz farza, vacibe.  İlminde gaiplerin  Haşyet duymaz gaibe.  Yeni bir mamul eşya;  Fetvaları şaibe.  Bu muydu Büyük Doğu,  Kırk yıllık muhasebe?  Deli olsa yanaşmaz  İşlerini tasvibe!  Ya sanayi masalı;  Derya rolünde habbe?  Saksı içinde çınar;  Görülmememiş acibe...  Nefes almadan vermek...  Sor bu işi tabibe!  İş arayan bir millet;  Diyar diyar göçebe...  Şerefli ortak Pazar;  Ona aş, sana küsbe!  İçyüzü bu davanın,  Köle olmak salibe...  Dünkü sultan bugün kul,  Ta meşrıkten mağribe.  Rüşvetle maaşa zam,  Enflasyonla debdebe.  Yüz lira ona iner  Daha inmeden cebe.  Gidere tabii gelir  Dibi sökülmüş heybe.  “Doğa”da buldukları   Zelzele ve seylabe.  Biçare demokrasi,  Karanlıkta körebe.  Parti, bölücü alet  Batıdan bize hibe.  Gel de ey gerçek parti,  Partiyi batır dibe!  Her türlü sahteliği  Yıkmak sana vecibe!  Bu işi ne temizler,  Hangi ok,hangi harbe?  Hangi yel,hangi ateş,  Hangi söz,hangi hutbe?  Bir nesil bekliyoruz,  Büyük nizama gebe.  Nedir o nizam,nedir?  Boyun eğmektir Rabbe!  Milliyet ruha bağlı  Kıymet sadece kalbe.  Fatih’te erimiştir,  Cengiz Han ve Kurt Cebe.  Davet gücü İslam’da;  Koministi edebe.  Her şey herşey İslam’da;  Ferde ve kavme rütbe.  Bizde, kutsi emanet;  Bizde yarın galebe!  Gün geldi,saat çaldı;  İşte yol koş takibe!  Yetmez mi esaretin;  Ey Türkoğlu,davran bee! . 1975
Yandım yakıldım ben nar-ı aşka  Andelip oldum ben zar-ı aşka. Bezm-i elesten mest olup gelir  Ben bende oldum sevda-yi aşka. Nice Süleyman geldi cihana  Ben Süleymanın hünkar-ı aşka. Zülfün hevası eyledi hayran  Olmuşum Mansur ben dar-ı aşka. Mahvetti beni nurdan envarı  Müstağrak oldum envar-ı aşka. Seyyit NESİMİ terk et bu resmi  Yandır bu cismi ateş-i aşka
Balkan şehirlerinde geçerken çocukluğum;  Her lâhza bir alev gibi hasretti duyduğum.  Kalbimde vardı 'Byron'u bedbaht eden melâl  Gezdim o yaşta dağları, hulyâm içinde lâl...  Aldım Rakofça kırlarının hür havâsını,  Duydum, akıncı cedlerimin ihtirâsını,  Her yaz, şimâle doğru asırlarca bir koşu...  Bağrımda bir akis gibi kalmış uğultulu...  Mağlûpken ordu, yaslı dururken bütün vatan,  Rü'yâma girdi her gece bir fâtihâne zan.  Hicretlerin bakıyyesi hicranlı duygular...  Mahzun hudutların ötesinden akan sular,  Gönlümde hep o zanla berâber çağıldadı,  Bildim nedir ufuktaki sonsuzluğun tadı!  Bir gün dedim ki 'istemem artık ne yer ne yâr! '  Çıktım sürekli gurbete, gezdim diyar diyar;  Gittim son diyâra ki serhaddedir yerin,  Hâlâ dilimdedir tuzu engin denizlerin! . Garbin ucunda, son kıyıdan en gürültülü  Bir med zamânı, gökyüzü kurşunla örtülü,  Gördüm deniz dedikleri bin başlı ejderi;  Gördüm güzel vücûdunu zümrütliyen deri  Keskin bir ürperişle kımıldadı anbean;  Baktım ve anladım ki o ejderdi canlanan.  Sonsuz ufuktan âh o ne coşkun gelişti o!  Birden nasıl toparlanarak kükremişti o!  Yelken, vapur ne varsa kaçışmış limanlara,  Yalnız onundu koskoca meydan ve manzara!  Yalnız o kalmış ortada, âsi ve bağrı hûn,  Bin mağra ağzı açmış, ulurken uzun uzun...  Sezdim bir âşina gibi, heybetli hüznünü! . Rûhunla karşı karşıya kaldım o med günü,  Şekvânı dinledim, ezelî muztarip deniz!  Duydum ki rûhumuzla bu gurbette sendeniz,  Dindirmez anladım bunu hiç bir güzel kıyı;  Bir bitmeyen susuzluğa benzer bu ağrıyı.
18  Gönül, aşk ve sevgiyle yoğrulmaz ise,  Ne cami paklar onu, ne de kilise.  Ama aşk kitabında adı olanlar,  Cennet ve cehennemden hürdür isterse!
Benden zarar gelmez  Kovanındaki arıya  Yuvasındaki kuşa;  Ben kendi halimde yaşarım  Şapkamın altında.  Sebepsiz gülüşüm caddelerde  Memnuniyetimden;  Ve bu çılgınlık delicesine  İçimden geliyor.  Dilsiz değilim susamam  Öyle ölüler gibi  Bu güzel dünya ortasında.
Ne zaman dağılsa sesim  Şakağıma dayardın gözlerini. Oysa adınla başlamak istedim bu akşama  İstedim ki bir ayrılıkta bitmesin buruk  Günlerdir bir tek dize düşüremedim  Bu kaçıncı sürgünüm bütün renklerimi götürdün. Kanayan bir öyküdür içimizdeki bozgun  Hergün yeni bir hüznü takıp koluna  Bütün saatleri acıya kuruyor sanki  Şarkıların hüzzam makamındayız  Kanıyoruz göçebe yollarda yılkı atlar  Bir acı kahve hatrını unuttuk  Her köşe başında bir maskara. Tuzun ve şarabın tadı değişti  Nasılsa eskidi yüzün -değişmedi gözlerin-  Alevler yakmıyor artık inceltmiyor buzları  Üstümüzde sağır ve dilsiz bir gökyüzü  Her şey ayrıksı sanki bulutlar paslanacak  İşte solan bozkır akşam ve zaman  Sessizlik -sensizlik daha ne kadar  -Aşksa aşk işte nabzım-  Bütün sağnaklarını yağdır haydi yağdır  İster bir cehennem aç ister bir mayıs getir  Her vurguna hazırım nasılsa her şey pusuda gibi. Bu bungun akşama yazdırarak adını  Dal gibi serin yine gözlerin
Bak bunlar ellerin senin bunlar ayakların  Bunlar o kadar güzel ki artık o kadar olur  Bunlar da saçların işte akşamdan çözülü  Bak bu sensin çocuğum enine boyuna  Bu da yatak olduğuna göre altımızdaki  Sabaha kadar koynumda yatmışsın  Bak bende yalan yok vallahi billahi  Sen o kadar güzelsin ki artık o kadar olur. İşe bak sen gözlerinde burda  Gözlerinin ucu da burda yaşamaya alışık  İyi ki burda yoksa ben ne yapardım  Bak çocuğum kolların işte çıplak işte  Bak gizlisi saklısı kalmadı günümüzün  Gözlerin sabahın sekizinde bana açık  Ne günah işlediysek yarı yarıya. Sen asıl bunlara bak bunlar dudakların  Bunların konuşması olur öpmesi olur  Seni usulca öpmüştüm ilk öptüğümde  Vapurdaydık vapur kıyıdan gidiyordu  Üç kulaç öteden İstanbul gidiyordu  Uzanmış seni usulca öpmüştüm  Hemen yanımızda balıklar gidiyordu
Gönlümle oturdum da hüzünlendim o yerde,  Sen nerdesin, ey sevgili, yaz günleri nerde!  Dağlar agarırken konuşmuştuk tepelerde,  Sen nerde o fecrin agaran daglari nerde!. Akşam, güneş artık deniz ufkunda silindi,  Hulya gibi yalniz gezinenler köye indi  Ben kaldım, uzaklarda günün sesleri dindi,  Gönlümle, hayalet gibi, ben kaldım o yerde.
O gün gelsin, hazırım; ergeç gelirse o gün  Kusurlarıma bakıp kaşını çatacaksın,  Aşkının değerine ters düşecek gördüğün,  Bu uyuşmaz hesabı silip kapatacaksın.  O gün gelsin, hazırım; el gibi geçersin ya,  O gün gözlerinle, selâm bile vermeden;  Aşk bürünmüştür artık bambaşka bir kılığa.  Asık suratın için bulursun birçok neden.  O gün gelsin, hazırım, alıştırdım kendimi:  Değerim, hakkım budur diyerek bile bile.  Kendime karşı tanık, kaldırırım elimi  Ve savunurum senin haklı özrünü şöyle:  Zavallı ben’i bırak, yasalar senden yana,  Gerekçe gösteremem bana sevgi duymana.
'Korkudan yediğim lokma boğazımdan gitmeyecekse,  Her gece korkunç rüyalar saracaksa uykularımı  Varsın her şey çığrından çıksın,  Bu dünya da yıkılsın öteki dünya da,  İnsana rahat nefes aldırmayan kuruntularla  Beynimizi bir işkence masasına çevirmektense  Ölüp rahat etmek daha iyi,  Rahat etmek için öldürdüklerimizle.'  (III. ii. 165-172). 'Kendini boşuna harcamış olur insan  Dilediğine erer de sevinç duymazsa.  Yıktığın hayat kendininki olsun daha iyi,  Yıkmakla kazandığın şey kuşkulu bir mutluluksa.'  (III. ii. 6-9)
bindokuzyüzaltmış doğumlular  yıldız kanatlı birer kuştular  doğru uçtular yanlış uçtular  bıkmadan usanmadan uçtular  bindokuzyüzaltmış doğumlular  yıldız kanatlı birer kuştular. fırtınalara bindi  ateşi harlayan kanatları  en acemi  ve en usta  gözlerimize değen gözleri  kaçamadığımız yangın. karanlıkta. suda seken taş  onların hayatıdır  suda seken   yassı parlak taş  hayatımızın en dehşet anıdır  üç kere seker  beş kere seker. başı bulutlara değer. belki varamadı   karşı yakaya  varacak fakat  suda seken. hayat
Ana, bu bayram mı? . Aman çok ayıp  Çocukken gördüğüm bayramlar hani?  Mübarek elleri öpüp, koklayıp  Yüzüme sürdüğüm bayramlar hani? . Hani ya o özlem, hani ya o tad?  Ne dışım kaygusuz, ne içim rahat  Haftalar öncesi her gün, her saat  Babamdan sorduğum bayramlar hani? . Nur yağan geceler, gündüzler nerde?  Neşe paylaştığım öksüzler nerde?  Dost yollar, dost evler, dost yüzler nerde?  Huzura erdiğim bayramlar hani? . Kar çiçeğim solmuş kar yatağında  Can verir ırmağın dar yatağında  Arife gecesi yer yatağında  Üstüme serdiğim bayramlar hani? . Bayram demek takvimdeki yazı mı?  Bayram hasret, bayram ağrı, sızı mı?  Açıp yüreğimi, yumup gözümü  Özüne girdiğim bayramlar hani? . Bayram af günüdür, barış günüdür  Bayramlar rahmete giriş günüdür  Bayram, Hak menzile varış günüdür  Gönlümü verdiğim bayramlar hani? . (Suları Islatamadım)
Ala gözlerini sevdiğim dilber  Seni görmeyeli göresim geldi  Altun kemer sıkmış ince belini  Usul boylarını sarasım geldi. Küçücüksün güzel etme bu naazı  Ciğerime bastın ateşi kozu  Başına sokmuşun gülü nergisi  Yüzünü yüzüme süresim geldi. Aladır gözlerin karadır kaşın  Aradım cihanı bulunmaz eşin  Yaylanın kenarından beyazdır dosun  Uzanıp üstüne ölesim geldi. Karac(a) oğlan der ki bilirim seni  Adadım yoluna kurban bu canı  Koynunda beslesen ayvayı narı  Çözüp düğmelerin deresim geldi
bu imkansızlıklar  bu yaralar  hepsi,  hepsi insan işi. sevda diye bağıran yüzün,  bir kitabın en sır satırını  okuyan sesin,  beni bana düşman eden,  ağlamaklı gecelerimin  tek temsilcisi  ve hiçbiryerde şubesi  olmayan yüzün  yani baştan ayağa sen.... bu bakışlar  bu bakır tadı  hepsi,  hepsi insan işi  ve insanın insana ettiği  en yalan yemin: AŞK!  hepsi,  hepsi insan işi...
Acı çekmek özgürlükse  Özgürdük ikimiz de  O, yuvasız çalıkuşu  Bense kafeste kanarya  O, dolaşmış daldan dala  Savurmuş yüreğini  Ben bölmüşüm yüreğimi  Başkaldıran dizelere  Kavuşmak özgürlükse  özgürdük ikimiz de  elleri çığlık çığlık  yan yana iki dünya  ikimiz iki dağdan  iki hırçın su gibi  akıp gelmiştik  buluşmuştuk bir kavşakta  unutmuştuk ayrılığı  yok saymıştık özlemeyi  şarkımıza dalmıştık  mutluluk mavi çocuk  oynardı bahçemizde  aramakmış oysa sevmek  özlemekmiş oysa sevmek  bulup bulup yitirmekmiş  düşsel bir oyuncağı  yalanmış hepsi yalan  sevmek diye bir şey vardı  sevmek diye bir şey yokmuş  Acı çektim günlerce  Acı çektim susarak  Şu kısacık konutlukta  Deprem kargaşasında  Yaşadım birkaç bin yıl  Acılara tutunarak  Acı çekmek özgürlükse  Özgürüz ikimizde  acılardan artakalan  işte o bakışlarmış  kuğu diye gözlerimde  gün batımı bulutlarmış  yalanmış hepsi yalan  savrulup gitmek varmış  ayrı yörüngelerde...
Ben bende değil, sende de hem sen, hem ben,  Ben hem benimim, hem de senin, sen de benim,  Bir öyle garip hale bugün geldim ki  Sen ben misin, bilmiyorum, ben mi senim.. (Farsça, Hüseyin Rıfat)
Bin cefâlar etsen almam üstüme  Gayet şirin geldi dillerin dostum  Varıp yad ellere meyil verirsen  Kış ola bağlana yolların dostum. İlâhi onmaya yardan ayıran  Bahçede bülbüller ötüyor uyan  Kula gölge olsa Allah’a ayan  Senden ayrılalı gülmedim dostum. Pir Sultan Abdal’ım gülüm dermişler  Bu şirin canıma nasıl kıymışlar  İster isem dünya malın vermişler  Sensiz dünya malın neylerim dostum
İlim adamıyım der, araştır mason çıkar  Dört makale yazmışsa dördü de fason çıkar  Hele bir araştır bak aslını-astarını  Büyük dedesi Yorgi, babası Mişon çıkar.. Şubat-2008/Vakit
Diyelim yağmura tutuldun bir gün  Bardaktan boşanırcasına yağıyor mübarek  Öbür yanda güneş kendi keyfinde  Ne de olsa yaz yağmuru  Pırıl pırıl düşüyor damlalar  Eteklerin uça uça bir koşudur kopardın  Dar attın kendini karşı evin sundurmasına  İşte o evin kapısında bulacaksın beni. Diyelim için çekti bir sabah vakti  Erkenceden denize gireyim dedin  Kulaç attıkça sen  Patiska çarşaflar gibi yırtılıyor su ortadan  Ege denizi bu efendi deniz  Seslenmiyor  Derken bi de dibe dalayım diyorsun  İçine doğdu belki de  İşte çil çil koşuşan balıklar  Lapinalar gümüşler var ya  Eylim eylim salınan yosunlar  Onların arasında bulacaksın beni. Diyelim sapına kadar şair bir herif çıkmış ortaya  Çakmak çakmak gözleri  Meydan ya Taksim ya Beyazıt meydanı  Herkes orda sen de ordasın  Herif bizden söz ediyor bu ülkenin çocuklarından  Yürüyelim arkadaşlar diyor yürüyelim  Özgürlüğe mutluluğa doğru  Her işin başında sevgi diyor  Gözlerin yağmurdan sonra yaprakların yeşili  Bi de başını çeviriyorsun ki  Yanında ben varım
273  Her gün her gece içmek, bitmeli; tövbe!  Dolu kadehi artık itmeli; tövbe!  Tam şimdi gül zamanı, her yer gül olmuş;  Tanrım; artık tövbeye etmeli, tövbe!
Mustafa Şekib'e  Her ayağın bastığı yerde sanki kalbim var,  kalbim ki vahşi bir zevk alır ezilişinden.  ömrümün geçtiği yolda bana sorsalar,  gidiyorum bir kadın bacağının peşinden.. Bir kadının içinden ağlayışı, gülüşü,  gözlerinden ziyade bacaklarına yakın,  bir lisandır onların duruşu, bükülüşü,  kadınlar! onlar varken konuşmayınız sakın.. Ince sütunlardaki ilahi güzelliğe  bacakların ruhudur şekil veren diyorum  bacakları bir kalın örtüde saklı diye  mermerde kalbi çarpan venüs’ü sevmiyorum.. Boynuma doladığın güzel putu görseler  insanlar öğrenirdi neye tapacağını.  kör olsam da açılır gözüm, ona sürseler  isa’nın eli diye, bir kadın bacağını.
Dalgındım dağlar gibi  Türkülüydüm çınar çınar  Ne kızarıp giden sarı  Ne kızarıp gelen yeşil  Dikilmiş dikmeninde  Hoşçakal köprüsünün  Tam da mendil sallıyordum güzel günlere. Güzel günler güzel günler hey güzel günler  Gözlerinde gidenimin hey güzel günler  Güzel günler güzel günler hey güzel günler  Ellerinde gelenimin hey güzel günler. Balık attım olta tuttum  Yaşadım gençliğimi  Masal oldu çocukluğum  Gençliğim bahar seli  Ve bir akşam birdenbire  Bir bulvar otelinde  İnce bir dal değdi alnıma  Koptu sazımın teli. Güzel günler güzel günler hey güzel günler  Gidenimin gözlerinde hey güzel günler  Güzel günler güzel günler hey güzel günler  Ellerinde gelenimin hey güzel günler. Güzel günler güzel günler hey güzel günler  Gözlerinde gidenimin hey güzel günler  Heey günler hey hey günler hey güzel günler  Ellerinde gelenimin hey güzel günler  Heey günler hey hey günler hey güzel günler  Gözlerinde gidenimin hey güzel günler....    Söz: Hasan Hüseyin Korkmazgil  Müzik: Ahmet Kaya
1/. kavaklar ışıldardı batıya karşı  küskün dağlar gülkurusu  yazılar kızıltılı  öyle çetin öyle hırçın bir çağdı ki öyle o  sevmek yangın uğultusu  sevilmemek yangındı. kavakların arkasında bir evdi  mor patiska perdeleri oyalı  gözalıcı kumrallığı akşamüstleri  eşsiz bir çağlayandı  ayrılmazdı pencereden bütün bir yaz  aradığı o şehzâde kimbilir kimdi. hem severdik o çiçeği delicesine  hem de sevmez görünürdük  çocukluk işte  kapışmamız sanki bir başka nedendendi  yoksulluk dağ başında yalınayak keloğlan  varsıllıksa subaşında bir devdi. 2/. yuvasız bir atmacaydı sevmek belki de  döner ha dönerdi de taa yukarlarda  konamazdı biryerlere  amaçsız bir yolculuktu sevmek  bir sürekli kaçmaktı kendi kanatlarından  gidip gidip dönmekti hep aynı yere. topu bulutlara tepmekti sevmek  çıplak atı deliduman sürmekti yazılarda  ağaçların tepesine çıkıp inmekti sevmek  kovalarla şarap içip o dinginlikte  tabanca yumruk bıçak  düğünlerde kıyasıya halay çekmekti sevmek. 3/. ben miydim topa vuran  vururcana yoksulluğun başına  top çıkardı yıldızlara  bütün gözler yıldızlara  kız bakardı yıldızlara  saçları sular gibi  akardı pencereden. ben miydim çıplak atı  koşturan deliduman  at giderdi çevrenlere  bütün gözler çevrenlere  kız bakardı çevrenlere  masallar çevrenlere  saçları sular gibi  akardı pencereden. 4/. duruyor daha orda  gün batarken daha orda  kavaklar daha orda  duruyor daha orda  o sevmek daha orda  teptiğim top bulutlarda  sürdüğüm at bulutlarda  yüzdüğüm çay bulutlarda  kavgalarım özlemlerim  dönmedi  daha orda  bulutlar nerde?  bulutlar nerde? . o kız artık yok orda  o saçları çağlayanlı  o gözleri kuşlarlı  o kız artık yok orda  yok orda o çocuklar  yok orda o kavgalar  o kıskançlık yok orda  o gizlemek yok orda  varsam baksam o bahçe  varsam baksam o akşam  o bahçe de yok orda  o akşam da yok orda. ya ben nerelerdeyim  ya ordaki ben nerde?
Avcıydın avladın beni  Yaralıyım yaralı yar  Zülfüne bağladın beni  Yaralıyım yaralı yar. Meyil vereli canana  Dayandım derdi hicrana  Din imam yük oldu bana  Yaralıyım yaralı yar. İstemem kin ile gurur  Aşıklar boynuna vurur  Gelen giden bir taş vurur  Yaralıyım yaralı yar. Yalan dünyadan usandım  Aşkın şarabına kandım  Mahzuni Şerif'im yandım  Yaralıyım yaralı yar.
Baktikca cogalir yildizlar gecede  Parmaklarinla sayilmaz;  Kimi duyulur, kimi duyulmaz,  Dinledikce cogalir gecede,  Sesler gelir,  Ya hizlidan, ya yavastan.. Her sey kendi dilince konusur;  Karanlik ortse de ustunu  Gecede devam eder renk renk  Agacin dalinda, ruzgarda;  Her sey kendi rengince konusur.. Gozlerini kapatir beklerdi;  Yapraga benzer ellerini, avuclarini uzatir,  Beklerdi isitinceye dek  Agacin dalinda, ruzgarda;  Yesili duydu mu uyurdu  Ruyasinda...
Öteki kapımdan gel bunu açamazsın  Eski gözlerinle gel öldürmek vakti gel  Hem tetik bulun ardında biri olmasın  Hanidir ben bu evde saklanıyorum  Adımı değiştirdim başka adla yaşıyorum  Gece gündüz siyah gözlük takıyorum  Öteki kapımdan gel bunu açamazsın  Sabaha karşı gel bütün gözlerinle gel. Pancurların gerisinde kararıyorum  İçimde belalar doğuyor sonbahar doğuyor  Telefonda sesini tanıyamıyorum  Yüzün parmaklarımdan akıp kayboluyor  Böyle hep birşey kopuyor birşey kırılıyor  Sabaha karşı gel eski gözlerinle gel  Öteki kapımdan gel bunu açamazsın  Hem tetik bulun ardında kimse olmasın. Artık hiç kimse beni yaşamıyor  Aşklarımı büyük kemanlarla çizdiler  Korkularım oldum bittim kimsesizdiler  Yanlız bir mısra mıyım ıslanıyorum  Bir revolver romanımı tamamlıyor  Oyun bitti bütün ışılarımı söndürdüler  Yokmuşsun gibi gel öldürmek vakti gel  Öteki kapımdan gel bunu açamazsın  Üzerime kilitleyip mühürlediler  Hem tetik bulun ardında biri olmasın
Güneş doğar-doğmaz ayrıldı renkler  Kapalı kapılar aralandı ha!  Leş için uluyan uyuz köpekler  Işığı görünce pirelendi ha! . Kış tez geldi kar kapladı yolları  Arpacı kadana dikti nalları  Doymayan domuzun sadık kulları  Kudurmuş ayıya kiralandı ha! . Saçmanın saçması bir herif çıktı  Güvenilen mülkü temelden yıktı  İbiş sevsin diye saçmalar sıktı  Adalet yüz yerden yaralandı ha! . Kır atı değiştik bir sakar taya  Eller bindi gitti, biz kaldık yaya..  Elmalı bahçeyi kesen baltaya  Sıkıldı yumruklar sıralandı ha! . Kesmeden bölen var üçü ikiye  Göbekler dağ oldu hak yiye yiye  Bir zinde soytarı haklandı diye  Satılmış oğlanlar saralandı ha! . Horlanırken Adana'lı, Konya'lı  Rağbet buldu orak-çekiç dünyalı  Yakası pergelli eli gönyeli  Paralandı babam paralandı ha! . Sezgiden, duygudan mahrum bir kişi  Yaptı çekinmeden en iğrenç işi  Sevindi Kıbrıs'ın alçak keşişi  İbiş'in gözleri çıralandı ha! . Atalar ağlatan gülmez demişler  Dünya süleyman'a kalmaz demişler  Kaçan fırsat geri gelmez demişler  Sevgimiz, saygımız firelendi ha! . Vur Emri
Kesin Nazi kanıdır damarında dolaşan  Hitler’in çığırından koşuyor Otto Şili...  Adaletten hiç nasip almamış anlaşılan  Hukukun duvarına işiyor Otto Şili.... Despotluk dans ediyor beyninde yama yama  Siyonizm kavağından nar topluyor hahama  Vakit’i kapatması bence dert değil amma  Ayan-beyan haddini aşıyor Otto Şili.... Tez unutmuş, ırkının “soykırım” fiilini  Kürek gibi her yere uzatıyor dilini  Barbarlık bombasının yakıyor fitilini  İptidai çağlarda yaşıyor Otto Şili.... Kara dilli bir yobaz kara düğmeye basmış  Ötede diğerleri haçlı kinini kusmuş  Demokrasiye kızmış, medeniyete küsmüş  Führer’in kazanında pişiyor Otto Şili.... Besbelli aferini hahamlardan alıyor...  Ve sonra takdis etmek papazlara kalıyor  Vakit kabul gördükçe vandallık alçalıyor  Yazık oldu, düştükçe düşüyor Otto Şili.... Altı milyon Yahudi yakan onlardı malûm  Dünyayı fethetmeye çıkan onlardı malûm  Kâbus gibi her şeye çöken onlardı malûm  Göbbels, Rommel ruhunu taşıyor Otto Şili.... Türkiye’de hukukun olduğunu bilmiyor  Boğazına duracak büyük lokmalar yiyor  Ben kapattım, durmayın siz de kapatın diyor  Hayali yaraları kaşıyor Otto Şili.... Türk-İslâm karşıtlığı gıdasıyla hıyarın  Büyüme sebebini hesap eyleyin varın  Kamalı haç markalı kalın yorgana sarın  Beynine kurtlar girmiş, üşüyor Otto Şili.... 11.03.2005/Vakit
Hukuki bir cevaba ihtiyaç duymaktayım  Kurt kuzuyu boğmadan gider kime danışır?  Uykularım kaçıyor, tarifsiz meraktayım  Leş yiyen akbabalar hangi dilden konuşur? ... 01.03.2006/Vakit
EY ACILARIMIN BAŞKENTİ. Ey acılarımın başkenti  Ey gecelerimin cinneti  Öyle kolay olmayacak gidişin  Daha ilk adımında sendeleyeceksin  Bir yangın yayılacak parmak uçlarından  Bu şehrin buz tutmuş taş duvarlarına  Göreceksin  Gezdiğin bütün sokaklarda  Düşlerim takılacak ayaklarına  Titreyeceksin. Ey hayallerimin kaçağı  Ey gönlümün sustalı bıcağı  İlk darbeyi hatıralar saplayacak sırtına  Bütün şarkılara küseceksin  Sahipsiz mezarlarda bulacaksın ikimizden kalanı  Ve bir duvar gibi çarpacak kimsesizliğin yüzüne  İrkileceksin. Ey yalnızlığımın miladı!  Ey uykularımın celladı!  Önce kendi yalanların hançerleyecek seni  Sonra 'keşke'lerin  Bir kar yangınında buzlar misali çözüleceksin  Gözlerinden kara yağmurlar gibi dökülecek pişmanlığın  Tükeneceksin.... Ey çığlıklarımın sireni!  Ey ömrümün kara treni!  Köhne bir istasyonda  Tek kanatlı bir kuş konacak omuzlarına  Kırdığın bir kalbi bırakacak avuçlarına  Şaşıracaksın  İşte bu son durağı olacak kaprislerinin  Delik deşik bir hasretle düşeceksin kaldırımlara  Ellerin bile el vermeyecek sana  Ayakların çoktan çekip gitmiş olacak  Gözlerin en uzak yıldızlara takılacak  Yıkılacaksın  Bir sen bir de o taş kalbin  Kalacak sokak ortasında  Kaderinse yaşlı bir çöpçünün yorgun ellerinde  Ağlayacaksın  Belki biraz geç olacak ama  İşte o gün....  Kimi kaybettiğini anlayacaksın....    Ahmet Selçuk İlkan. 'Erkekler hep yalnız ağlar' kitabından  www.ahmetselcukilkan.com.tr
Ne zaman elime bir kalem alsam  Sana seslenmek geliyor içimden  Güzelliğini hatırlıyorum bir yaz günü  Yine gemiler geçiyor uzaklardan  Biz yosun kokulu rıhtımlarda el ele  Şehirlerden İstanbul,aylardan temmuz  Ne zaman elime bir kalem alsam  Geçmişi seninle yeniden yasıyoruz. Ne zaman elime bir kitap alsam  Hep seni okuyorum inanır mısın  İstiyorum seni anlatmalı bütün romanlar  Sevilen kadın hep sen olmalısın.  Ne zaman elime bir kibrit alsam  Yine İstanbul’u yakmak geçiyor aklımdan  Bu sensiz sokakları, bu evleri  Bu plajları bu denizleri  Sensiz kaldığım bu şehri tüm yakasim geliyor  Yine alev bir İstanbul düşünüyorum  Ve çaresiz yaktığım bütün sigaraların  Dumanlarında seni görüyorum.  Ne zaman elime bir fırça alsam  Yüzünü çiziyorum kapılara,duvarlara  Bir hatırlıyorum butun hatlarını  Gözlerini dudaklarını saclarını  Baktığım her yere gölgen düşüyor  Dokunduğum herselde senin sıcaklığın  Sonra dağlar, denizler giriyor aramıza  Gitgide buyuyor uzaklığın. Ne zaman elime bir kadeh alsam  Delicesine sarhoş olmak istiyorum  İçkiler seni hatırlatıyor yine  Kırıyorum birbiri ardınca kadehleri  Artık hiç birsek kar etmez biliyorum  Ne dost, ne içki, ne aşk, ne kadın  Gözlerimde yıllardır essiz olan  Değişmeyen bir sen varsın. Ne zaman elime bir ayna alsam  Gözlerimden korkuyorum, bakışlarımdan  Bu seni unutamayan benden korkuyorum  Uçurum çizgiler, kara gölgeler  Bir sonun belirtileri yüzümde yer yer  Karşımdaki yüz sefil bir akşam  Hep sana sesleniyorum duyuyor musun  Ne zaman elime bir kağıt alsam.
günler güz yanığı  sonsuza giden raylarda gümüş  kum susan çöller gibi  yalana buyruk akıyor  bıkıyor zaman...  senin maviliğinden eser yok  haki yeşil bir yaz  ve tel örgülerde  karanfil ölüleri.... bazı salak kuşlar  konduğu pencerelere tutsak  yalan yanlış konmalara zemin  haki yeşil bir yaz  hasret mavisinde karanfil ölüleri  önünden tren geçen hemzenin hayat  duran zaman  esneyen saatler  amaçsız bir bit yarışı  yürüdükçe uzayan  koştukça beton yollar  ve yollarda  karanfil ölüleri.... limanlarında denizsiz yaşanan  ezan vakti küheylan  kuşluk vakti beyinsiz bir şehir  diken biriktiren bir koleksiyoncu  ve gül kokumsuz çim bahçelerde  karanfil ölüleri.... bezgin çamurlarda  nefsi müdafadır bir tozun direnişi  kimsenin bikinisini çıkarmadığı  haki yeşil bir yaz. ve yarasına işeyen kırık haziran makamında  erotik  karanfil ölüleri.... sormadan konuşan ahmak  yalan değil gölge değil iz hiç değil  sanal bir serinliğe sığınan  çağıl çağıl bir nehir bile değil  çağlayan diliyle ırmamak  ve ırmaklarda  karanfil ölüleri.... yaprağına kırmızı  kıvrımına şarkılar  dallarına suskun bir hayat öpücüğü  ve haki yeşil bir yaz içre yazılan  sıkkın şiirlerde  karanfil ölüleri...
Kara yakındı önce, hem çok yakın,  Elimi uzatsam tutardı.  Yıldızsız teknemdi inip çıkan gece,  Kurumuş gece, kum, kömür, arduvaz...  Kara yakındı önce, hem çok yakın,  Denizleyin inip çıkan önümde  Bir tanrının atardamarı. . Açtım, yorgundum ama uykum yoktu.  Günlerce yekesiz yelkensiz  Ne de çok kuş takılmıştı ardımıza,  Ne çok harman gördüm köpükten beyaz...  Açtım, yorgundum ama uykum yoktu.  Güneşler hala sağımda solumda,  Sürer gibiydi açık deniz. . Deniz en ince hayvanı belleğin  Nerden kalktım, o rıhtım, o çan...  Bilmiyorum o gök kıyı nereye gitti!  Bir masal şebboyu çarmıhtaki yaz.  Deniz en ince hayvanı belleğin  bir kuşluk vakti tanrının sevdiği  Görünür zaman yaratan. . Canlı mıydım? O uğursuz kıyıda  Öldüğüm gün de bilemedim.  Hep o sallantı, o devinim, o avcıl  Bayrak, bir aş tenceresi, bir az  Küfür, karı kız öyküleri, sonra  Dipteki ölülerin fısıl fısıl  Konuşmalarını dinledim. . Doğdum mu? Nasıl? Belki bir tezlik  Yeli kımıldadı, kan gibi.  Ağaç ve kızak, demir, yağ, halat, katran,  Boya kutuları, sünger, tel ve gaz...  Derken gün kokulu yüreğimdi ilk  Yapının boş gömütünde dikili  Sabırsız kaburgama çarpan. . Ruh, şarabı gördü üzümden önce  Süt, kan olmak için devinir  Tohum bildi herkesten önce ekmeği  Gün, denizi salıvermeden batmaz.  Ruh, şarabı gördü üzümden önce  Ağaç ne diye kalktı çiçeklendi,  Denize inmesi nedendir? . Ah yalnızlığın gömük kapıları,  Aysız ayışığı gibiydim,  Geceleyin gece, gündüzleyin gün  Gibi suyun altınavuran yalaz.  Ah yalnızlığın gömük kapıları  Bir yağmuru dinlercesine bütün  Anları iç içe bilirim. . Bir tekne her zaman düşüncelidir.  Bizimle demirledi gece.  Karaya çıktı tayfalarım uykulu.  Pruvamda çok acayip bir yıldız  Konmak istercesine gider gelir,  Suları budanmış bir yolculuğu  Sürdürmek isterdi kendince. . Kara yakındı önce, ödağacı  Kokusu sarmıştı geceyi.  Ve bir kuş bağırdı çağırdı tepemde,  Fosforlu sesi kabarık ve ıssız.  Lale rengindeydi şimşeğin dalı,  Ve güneydoğunun yangını pembe  Nakışlı bir çanak gibiydi. . Unutmak istemiyorum bunları,  Göğün damarlarını gördüm,  Fırtına kırının yaban keçisini,  Koşar küpeşteme saçsız sakalsız...  Ağaç gibi yırtılan karanlığı,  Koca kulaklı lodosu, o fili,  Ah yay biçimdeydi ölüm. . Yalnızlıktır denizin tek yasası,  Aşkın altın yasasıdır o.  Bir gün kum uaynır, ay gıcırdarsa  Çalınırsa bir gün gömük kapımız  Kalamazsın sabaha inen suda,  Kalk kürek, yola düşmenin sırası  Aşkın altın yasasıdır o. . Kükürt rengindeki ağzı gecenin  Üfürdü huysuz karanlıkta  Sintineme düşçül bir ateşböceği  Kömürdüm, tahtaydım, kurumuş anız,  O böcek oldu yangımı teknemin,  anladım kuşun, yıldızın gizini,  Başladım usuldan yanmaya. . Söndüremezdi kimse bu ateşi,  Kıyıdan kesilmiş sularda,  Kara hem yakındı şimdi, hem çok uzak  Bir yanyanaydım onunla, bir yalnız.  Devirdim bütün yüklediklerimi  Ve demiri uykuda bırakarak  Bindirdim eskil kayalara. . Parçalanıyordum kimse bilmeden,  Ateştim cevizin içinde,  Ve bir gece içinde bilmeden öldüm.  Ey gece, nereden yol bulacağız,  ey yaralı göğsüme düşen yelken,  Ya sen kürek, solmuş rüzgar gülüm,  Ya sen ne diyeceksin, söyle! . Deniz durdu, mumyası yıldızların  Erir gün görmüş kayalıkta,  Ve yürüdü sabah, denizin ineği.  Ölünce ne yapsak sabah oluruz...  Ah kara yakındı ve darmadağın  Kuşları durmuş zaman kadar eski,  Taşları hüzün olan kara. . Kopmuş uykunun iskeletiyim ben,  Artık yelin göğsü olamam.  Gördün mü ölümün gözündeki mor rengi,  Söyle, ölüp dirilen Tanrı, Temmuz,  Ay yapraklarının indiği bu dam,  Eski düşleri taşır mı yeniden,  Koca karınlı kuşlar gibi. . Bir yanda parçalanmış teknem durur,  Sert tütünüyle gün bir yanda.  Kara yakındı önce, hem çok yakındı,  Elimi uzatsam tutardı ama  Yalnızlıktır denizin tek yasası,  Bütün ölüler unutulur,  Yaşayanlar kalır tek başlarına. . Akşamleyin kaptan, birkaç gemici  Gelip dizildiler kıyıya.  Tutunacak bir tekne arar gibiydi  Ayağı kayan meltem ve cigara  İçerek konuştular gizli gizli,  Bense dalgın bakıyordum, boşuna  Koparılmış süsendim sanki. . Çalıştılar bir hafta, Ağustosun  Altısında bütün iş bitti.  Kesik baş çapa, iplerim, küreklerim  Kumsalda şaşkın bir yığındır şimdi.  Tüter el ayak, tüter ıslak odun,  Denizin uzaklardan getirdiği  Yabancı, anlamsız bir şeyim. .   Melih Cevdet Anday
Memleket havalarından bir haber ver,  Eylül yağmuru nasıl düşer toprağa?  Kemah’ın kapalı dar yollarında  Hangi kuş hatıra çizdi dal uçlarına? . Yanıp sönen mavi ışıklarla kaybolan Yusuf  Geri döndü mü yurduna?  Ya Viranşehirli Yakup, Çaykaralı Musa?  Onlarda döndü mü yurduna? .... Hani sen;  Aşkı bir üveyikten satın almıştın Sadri.  Ne oldu ona?  Bıçak kesmez oldu ağzını...  Susar oldun, yazmaz oldun daha...  Oysa yüreğimizi koymuştuk ortaya.  Hani, taşırdı be usta! . Bak yine bir Eylül havası var Sadri,  İkibin’e doğru 97 Mart’ında.  O gün doğan İsmail bugün delikanlı çağında  İlkbaharda sonbahar, bu nedir usta? . Maltepe cigarasının adı mı var bugün?  Üç bardak çayın hatırımı kaldı?  Tornacının yanında çıraktı dayın,  O günlerden yüzünde eser mi kaldı?  Gel yine bir gurbet türküsü uçuralım.  Munzur’dan İstanbul’a  Fırat’ın suyundan bulgur aşına  Serin göze başından Eylül ayına.  Üç gurbet türküsü tutturalım  Dostluk adına.... Bilirsin sende de bende de  Eylül’ün acı bir tadı vardı.  Şiire Eylül dediysek  Elbet;  Bir maksadı vardı.  Elbet
ölümü paylaştıran bir rüyada gülerken  biliyorum, senin de gözlerin sulusepken  hercai resimlere meftûn olurken asır  bir garip uyku gibi sarsıyor kubbeyi sır  baygın kalabalıklar içinde tek başına  giriyorsun hüzünle bu meydan savaşına  kuşan artık sabırlı günlerin kılıcını  pervâsız şimşeklerin evine göm acını  mağara duvarında görünür ruhun yüzü  kafesini kıracak kuşun mavidir gözü  bir rebâbın sesinde uçuşan mestaneler  semâzen bir akşamın insiyâkıyla döner  arzın intiharından uzaklaşır 'hû' ile  binlerce vâha ile, binlerce âhû ile
Bir fasulye çimleniyordu  Çiseledikçe yağmur.  Koştum vardım ki yanına  Anlasın ne nimet olduğunu  Sen git yerine! dedi Ayşa Kadın  Böyle kibar erkeyin ayağ’na  Ben kendi ayağ’mnan gelirim. Bu muhabbeti görünce uzaktan  Kıpkırmızı oldu biberiye. Bayram nedir ki dedim kendi kendime  Bayram bir ömürdür ben gibi bir deliye
Özgürlük yoluna girmezsen,  Bu yolda koşmazsan var gücünle,  Yıkamazsan yüzünü yüreğinin kanında,  Yarın avucunu yalarsın.. Adam dediğin kendini yok bilmedimi,  Cayır cayır yanmadımı yürek dediğin,  Hadi öyleyse uğurlar olsun.
Unuttum, nasıldı annemin yüzü  Unuttum, sesi nasıldı annemin.  Gece bir örtü olsun anılardan  Kara yüreğime örtüneyim. Unuttum, nasıldı annemin gülüşü  Unuttum nasıldı ağlarken annem.  Yaşam sallasın kollarında beni  Küçücük oğluyum onun ben.. Unuttum, elleri nasıldı annemin  Unuttum gözleri nasıldı bakarken.  Kuru ot kokusu getirsin rüzgar  Yağmur usulcacık yağarken.
I. Yaşanmamış hatıralar bilirim  Büyülü sonbahar akşamlarında  Bulutlar üstünde su kenarında  Yalnız hayal edilen hatıralar  İşte; en ürpertici nagmelerle  Bizim şarkımızı söyleyen rüzgar  Sen dudagında gülümsemelerle  Ben gözyaşlarımla, bu alemdeyim  Fakat yine bizbize, başbaşayız  Duymasan düşünmesen de; unutma  Bir daha bu anı yaşayamayız.. II. Görülmemiş manzaralar bilirim  Karda, kışta, belki de ilkbaharda  Hür denizlerde, kuytu ormanlarda  Sadece hissedilen manzaralar  Bak. Dinle, neler anlatıyor yagmur  Üşüyorum üşüyorum beni sar  Karanlık başladı, gitme ne olur  İnan degişen manzaralar degil  Kiletreler ayıramadı bizi  Fakat bir gün gelir de birleştirir  Beyaz bir güvercin kanadı bizi. III. Söylenilmemiş mısralar bilirim  Hüzün dolu yagmurlu gecelerde  Alev çalgıların sustugu yerde  Yalnız, yalnız düşünülen mısralar  Bilinmeyen şeyler huzur içinde  Bilmenin bilinmez bir korkusu var  Bak bütün rüyalarım nur içinde  Çünkü, bugün havasını kokladıgın  Denizaşırı bir diyar bilirim  Ve o diyarda seninle beraber  Yaşanmamış hatıralar bilirim
Beni rahmetle anarsın ya, işitsen, bir gün,  Şu sağır kubbede, haib, sesimin dindiğini?  Bu heyulaya da bir kerrecik olsun bak ki,  Ebediyyen duyayım kabrime nur indiğini.. Hilvan, 10 Teşrînisânî 1347 (10 Kasım 1931)
Diken arasında bir gül açıldı  Bülbülüm bahçene ötmeğe geldim  Bezirganım yüküm gevher satarım  Ali pazarına dökmeğe geldim. Baç'ım vermeyince yüküm satılmaz  Gevherin hasına hile katılmaz  İnkar toru ile şahin tutulmaz  Bir gerçek tor'una düşmeğe geldim. Ben bend oldum şu meydana atıldım  İkrar verdim ikrarıma tutuldum  İbtida taliptim pire katıldım  Pirin eteğini tutmağa geldim. Pir Sultan Abdal'ım yüreğim döğün  İmamlar rengine boyandım bugün  İrehber pişirir talibin çiğin  Ahiri bu imiş pişmeğe geldim
Öyle bakma gözlerime  Dağılmışım yosun gözlüm  Hasretinin denizinde  Boğulmuşum yosun gözlüm. Bir bendesin bir uzakta  Bir özgürsün bir yasakta  Arada bir sarılsak da  Yetmiyor ki yosun gözlüm. Dağlar gibi özlesem de  Hasretinden delirsem de  Bir mum gibi erisem de  Gelmiyorsun yosun gözlüm. Anlatılmaz bir duygu bu  Vazgeçilmez bir tutku bu  Unutulmak tek korkum bu  Bilmiyorsun yosun gözlüm
Ah, kimselerin vakti yok  Durup ince şeyleri anlamaya. Kalın fırçalarını kullanarak geçiyorlar  Evler çocuklar mezarlar çizerek dünyaya  Yitenler olduğu görülüyor bir türküyü açtılar mı  Bakıp kapatıyorlar  Geceye giriyor türküler ve ince şeyler. “Memelerinde biraz irin, biraz balık ve biraz gözyaşı  Bir dev oluyorsun deniz deniz deniz  Sisin dere ağızlarından sokulup akşamları  Fındıklarımızı basıyor  Neyleriz kararan tomurcukları  Çocuklarımıza yalvarıyoruz: Aç durun biraz  Tecimenlere yalvarıyoruz:  Bir 'Hotel' bir gizli evlenme az çiziniz  Bir banka az çiziniz bir yalvarma  Bizden size ve sizden dışardakilere. Karılarımızı yolluyoruz tırnaklarını kesmeye ve demeye  -Evet efendim-  Çocuklarımızı yolluyoruz dilenmeye  Bizler gidiyoruz yatağımız tanrıya emanet  Yazların motorlu çingeneleri  Ah, kimselerin vakti yok  Durup ince şeyleri anlamaya. Baba evleri, ilk kez girilen ırmağa dönüş  Toprağa tutku, kendinden dolayı  Kulaklarımızı tıkıyoruz: Para para para  Kulaklarımızı açıyoruz: Kavga kavga kavga  Sorar belki biri: Kavga ama neden kavga  Komşumuza sonsuz balta, karımıza yumruklar içinde  -Bilmiyoruz neden kavga.. Sonra kasabamızın cezaevinde  Silgimizi göz önüne yerleştiriyoruz  Günlerimizi iterek genişletiyoruz  Yer açıyoruz karılarımızı düşünmeye  Bizsiz geçen menevşeyi düşünmeye. Durup ince şeyleri anlamaya  Kimselerin vakti olmasa da  Okulların kadın öğretmencikleri  Tatil günlerini çoğaltsalar da  Kutsal nemiz varsa onun adına  Gözlerimiz için bağlar dokusalar da  Birikimler ve çizgiler gitgide gitgide  Açmaya ilk yaz çiçekleri. Bir gün birileri de öte gecelerden  Islık çalarlar yanıt veririz”
Aç toylar uçar  Geride yavruları  Yarım İstanbul Hacer  Yarım Almanya Ali.. Donar kalır kum çakıl betonlarda  Gelirim, biraz para, önümden çekil!  Yarım Almanya Esma  Yarım İstanbul İsmail.
Yıkılan sarayımdan tek bir nakış kalmadı;  Dışa mıhlandı gözler, içe bakış kalmadı.  (1983)
Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan  Ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam...  Ben seninle bir gün Veyselkarani'de haşlama yeme ihtimalini sevdim.  İlkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında  Ankara'da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o zaman  özlemeye başladım herkesi...  Ve bu hasret öyle uzun sürdü ki, adam gibi hasretleri özlemeye başladım sonra..  Bizim Kemalettin Tuğcu'larımız vardı...  Bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı...  Yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan kahverengi sıralarda,  solculuk oynamaya başladık..  Ben doktor oluyordum sen hemşire, geri kalanlar kontrgerilla...  Kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu pütürlü duvarlara ve  Türk Dil Kurumu'na inat bir Türkçeyle...  Ağbilerimizden öğrendik, S harfinden orak çekiç figürleri türetmeyi..  Ankara'ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu.  Ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri.  Oysa Ankara'da hiç sevişmedim ben.  Disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim..  Sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak..  Ankara'ya usul usul kurşun yağıyordu..  Ve belli bir saatten sonra sokağa çıkmamayı öneriyordu haber bültenleri.  Oysa hiç kurşun yaram olmadı benim  Ve hiç bir mahkeme tutanağında geçmedi adım  Çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm sadece  Sana şiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde, ama sen yoktun  Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum, suni teneffüs saatlerinde  Okul servisi seni hep zamansız, amansızca bir lojman griliğine götürüyordu  Ben, senin benimle Tunalı Hilmi Caddesi'ne gelebilme ihtimalini seviyordum. . Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum. . Yaz sıcağı toprağa çekiyor da tenimin çatlamaya hazır gevrekliğini  Sonra otobüs oluyordum, kırık yarık yolların çare bilmez sürgünü  Ne yana baksam dağ ve deniz sanıyordum  Muş ovasının yalancı maviliğini  Otobüs oluyordum bir süre  Yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum, yanağım otobüs camının garantisinde  Otobüs oluyordum  Bir ülkeden bir iç ülkeye  Çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum.  Zap suyunun sesini başına koyuyordum şarkılarımın listesinin  Korkuyordum  Sonra iniyordum otobüsten  Çarşıdan bizim eve giden, ömrümün en uzun,  ömrümün en kısa, ömrümün en çocuk,  ömrümün en ihtiyar yolunu koşuyordum.  Çünkü sonunda annem oluyordum, babam kokuyordum sonunda..  Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan  Ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam  Ben seninle bir gün Van'daki bir kahvaltı salonunda  Ben seninle sadece bilmek zorunda kalanların bildiği  bir yol üstü lokantasında  Ben seninle, Ağrı dağına mistik ve demli bir çay kıvamında bakan  Doğubeyazıt'ın herhangi bir toprak damında  Ben seninle herhangi bir insan elinin  terli coğrafyasında olma ihtimalini sevdim . Ben senin, beni sevebilme ihtimalini sevdim!
Tellerden dökülen huzur havası  Katran; yağlıkara bezir havası  Yitti ilimizin hazır havası  Birde gıdıklarlar bizleri hasan.. 'Gayrı doğmaz' deriz, güneş batarken  Ellerimiz titrer imza atarken  Sonsuz acımıza acı katarken  Sansarca parlıyor gözleri hasan. . Seğmenleri sarhoş, hünerli gizir  Sanki canlarımız onlara nezir  Bakarız bakarız görünmez hızır  İmana küfreder sazları Hasan.. (Vur Emri)
Bir muhabbethanedir şol dergah hikmetini bil,   Bade ile mus eyke, dostun kıymetini bil,   Fazla işretten kaçın, ahengi bozma sakın,   Ehl-i-dil olmak gerek, cehlin zilletini bil! . Caniden farkın olmaz, bozarsan meclis-i mey!   Paran ile övünme, burda herkes paşa bey,   Meclis-i muhabbette olmıya uzak yakın   Bu kubbenin işreti ibadetle aynı şey.   Caniden farkın olmaz, bozarsan mecls-i mey!     Şarap içti mi, dilenci sultanlaşır;   Tilki çıkar deliğinden, aslanlaşır;   Yaşlı başlı adam delikanlaşır;   Delikanlı yaşça basca olgunlaşır.     Günahlarım çok olmasına çoktur benim,   Ama dinsizler gibi umutsuz değilim:   Cennet cehennem umrumda değilse de   Ötede hem şarap olacak, hem de sevgili.     Derdin avucundan şarap içmedikçe   Bir yudum su içmiş değilim gönlümce;   Kimsenin tuzuna da ekmek banmadım   Ciğerimi kebap edip yemedikçe..     Hergün şarap çümbüşüne dalanların da   Her gece mihrap önünde kalanların da   Islanmayanı yok, yağmur altında hepsi:   Bir uyanık var, ötekiler hep uykuda.     Unutma, amansız feleğin çarkındasın;   Şarap iç, çünkü ateşten bir dünyadasın;   Madem ki yerin önünde sonunda toprak   Farzet ki üstünde değilsin altındasın. . Sevgiliyle sabah içmedeyiz, saki;   Biz Nasuh tövbesi bilmeyiz, saki;   Yeter okuduğun Nuh hikayesi   Hemen dolsun huzur kasemiz,saki.     Madem aman vermiyor ecel, saki,   Kadeh boş kalmasın, aman gel, saki;   Şu üç beş günlük dünyada gam yemek   Bizim gönlümüzce iş değil, saki. . Şarap sonsuz hayat kaynağıdır, iç;   Gençlik sevincinin pınarıdır, iç;   Gamı yakar eritir ateş gibi,   Sağlık sularında şifalıdır, iç.     Açılmışken nasılsa mutluluk gülün   Niçin elinde kadeh yok böyle bir gün?   Şarap iç, can düşmanındır geçen zaman:   bir daha bu fırsatı bulman ne mümkün?     Kim yüreğini uydurduysa aklına   Bir anını yitirmedi bu dünyada;   Ya Tanrı uğruna ekmek verdi candan   Ya rahatını aradı buldu şarapta.
Bir düelloda  Daha büyük bir şey vardır  Ve daha acıdır bu  Ölümden de ölüm korkusundan da. Bakarsın dün en güvendiğin kişi  Karşı tarafın şahidi olmuş  İşte acıdır bu da  Ölümden de korkusundan da. Daha da acısı vardır ama  O da sevdiğin kadının  Karşı tarafı ziyarte etmesidir  Bu bir nezaket ziyareti de olsa  Düello gerçekleşmemiş de olsa  Acıdır bu  Ondan da ondan da. Daha da acısı  Kılıcın elinde  Alnında bir tutam güneş  Kalakalıyorsun ortada
Günümüzde insan olmanın  Çok ağır bedeli var  Ya parçası olacaksın alçaklığın  Ya seni parçalarlar. Oysa insan olmak  Çoğalabilmektir başkalarıyla  İnsansın, birinin canı yanarken  Seninde canın yanıyorsa. Bir bombayla canına kıyılan  Çoğalmasını bilen biriydi  Daha az Uğur Mumcu'yduk dün  Daha çok Uğur Mumcu'yuz şimdi
Ahiret yollarında dünyanın Sırat’ı var  Seyrettim milyonların kölelik beratı var  Birinin kedisi yok hırsız fareyi tutsun  Birinin kör hırsı var, birinin kıratı var.. 24.02.2009
Bütün yollar aşktan geçiyor, görüyor musun?  Bir aşk çizgisi var her şeyden öte  O çizgiden başka bütün çizgiler  Aşkı tüketmede. Kimi dik çizgilerin kimi paralel  Eğri büğrüsü, düzgünü, kalını, incesi  Ve bir gün sarıyor bütün çizgileri  Ölüm çizgisi. Bense hep seni çiziyorum kağıtlara, duvarlara  Yeşillerle, morlarla, mavilerle  Resmini yapıp adını yazıyorum  Renk renk çizgilerle. Tut ki iki noktayız birbirinden uzak  Bir çizgiyle aramızı birleştiriyorum  Sonra bir ev yaparak çizgilerden  İçine seni yerleştiriyorum. Başlıyoruz geometrik yaşamlara  Nokta nokta, şekil şekil  Ve bir tek çizgi oluyoruz seninle, mutlu  Öbür çizgiler umurumuzda değil. Her düşünce aşka teğet geçiyor  Tanığı çizgiler var olduğumuzun  Bir aşk çizgisi var her şeyden önce  Bütün yollar aşktan geçiyor, görüyor musun?
Daha dokunmadan kurudu irem  çöllere bir türlü yağamıyorum  yeni bir koşunun başlangıcında  biraz deprem sonrası  biraz şehir hülyası  bir kalp yangınından geriye kalan  siyah gözlerine beni de götür  artık bu yerlere sığamıyorum. . Pembe uçurtmalar yolladığından beri  sarardı tiryaki menekşeleri  sonbaharın tozlu kafeslerinde  sevgi turnaları yakalıyorum  turnalar gidiyor; ben kalıyorum  avareyim,asudeyim,yorgunum  bilmiyorum neden sana vurgunum  Erzurum garında banklar üstünde  uyku tutmuyor karanlıkları  yitik düşlerimi kovalıyorum  gölgeler gidiyor; ben kalıyorum. . Binbir türlü kokuyorsa yaylalar  siyah gözlerine beni de götür  baharın koynundan koparıp sana  ipek bir mendile sardığım yüreğimle  şehzade gülleri gönderiyorum  umutlar kalıyor; ben gidiyorum. . Bütün yelkenlileri,deniz fenerlerini  kaptanları sorgulayan  yanından geçen küheylanların  korku tufanına yakalandığı  siyah gözlerine beni de götür  güneş ülkesinden gelen yiğitler  benzeri olmayan bir dünya kursun  cellat,ayrılığın boynunu vursun. . Usul usul intizarı çürüten  bu hercai diken,bu çılgın arzu  sürüklüyor imkansız muştuların  eşiğine gönül vadilerini  bir ağaçtan düşen yapraklar gibi  düşüyorum tanyerine  ya topla yaralı kırlangıçları  ya da bu vefasız şarkıyı bitir  özgürlüğe giden tutsaklar gibi  siyah gözlerine beni de götür.
' Kafire kalktı ölüm, mümine var! ' deseler  Kim ' Ben müminlerleyim, bana Allah gerek ' der?   (1980)
Sabahtan uğradım ben bir güzele  Ala gözlerine sürmeler çekmiş  Taramış zülfünü dökmüş bir yana  Salıvermiş ince belin üstüne. Bir hoş durur eda naz gibi  Arkasında saçı tel tel saz gibi  Has bahça içinde top nergiz gibi  Karalar mı giydin al'ın üstüne. Alma alma yanakları al gibi  Boyu uzar gider selvi dal gibi  Seherde açılan gonca gül gibi  Sandım kan damlamış karın üstüne. Çıka çıka çıktım yoluna vardım  Verdiği çevreyi koluma sardım  Uğrunda ölümü göze aldım  Dİvanına durdum yolun üstüne. Çekiverdim gücün gücün içine  Al karanfil takmış sünbül saçına  Ömrümü koymuşum ferman bacına  Yarim sultan olmuş ilin üstüne
Romalılar aslanlara atarlarmış Hıristiyanları.  O Hıristiyanlar ki  Romalılardan daha dürüst, daha düzgün, daha uygar bir   düzene  inanmaktan başka suçları yoktu...  Romalılar oyalamak için işsiz yığınlarını  O zamanın gazetesi  Ve Hürriyet’i olan Coliseum stadyomunda  Aslanlara atarlarmış sen gibi ben gibi  Mehmet Turgut gibi insanları  O Mehmet Turgut ki  İşsiz olmaktan başka suçu yoktu  İşsiz parasız evsiz-barksız  Ve aslanın kafesine girdiğini farketmeyecek   kadar uykusuz...  O Mehmet Turgut ki  Libya’ya gitmek için sıra bekleyen bir   Kunuri Aslanıydı  Adana’nın Girne yolunda bir lunaparkta  Buldular parçalanmış vücudunu...  Sade Adana’nın Girne yolunda değil  Roma’da da böyle  Oyalamak için işsiz yığınlarını  Ve belki de azalsın diye işsizlerin sayısı  O zamanın gazetesi  Ve Hürriyet’i olan Coliseum stadyomunda  Aslanlara atarlardı sen gibi ben gibi  Mehmet Turgut gibi insanları...  Ama Ali adındaki  O kendi de müebbete mahkum aslan  Aslanlar akıllanıyorlar mı nedir  Yemedi kardeşim yemedi  Kore Gazisi Mehmet Turgut’un göğsündeki   Silver Star nişanını!
Bulup unuttuğum mısra nerdesin  İçimden kaçıran hangi uçaktır . O tepe baştepe yabancıların  Onlarca aldatış utkudur taktır . Kanımın nehriyle cetvellediğim  Bu toprak söyleyin neden çoraktır . En kara putların saldırısından  Yurdumun ki alnı ay gibi aktır . Anamı sorarsan büyük doğudur  Batı ki sırtımda paslı bıçaktır . Yiğitler yol alsa destana doğru  Şehitler gözümde aynen bayraktır . Gel kurut bu çağın kargaşasını  Seninle beklenen şimdi şafaktır
Öğrenemedik hâlâ Baykuş kimdir, Doğan kim?  Vatanı parselleyen, milletimi sağan kim?  Dinmeyecek mi acep bu uğursuz fırtına? !  Şamata çok, şaşırdık, gürleyen kim, yağan kim?
[b]Dün gece uzun uzun  Seni andım ağladım.  Sonu yok yolumuzun  Ona yandım ağladım[/b].. Kim bilir acımızı  Bu yasak aşkımızı  O eski şarkımızı  Çaldım-çaldım ağladım! ... [b]Dolaştım sokaklarda  Ağaran şafaklarda  Seni senden uzakta  Sardım sardım ağladım[/b]. İmrendim sevenlere  Sarılıp gidenlere  Elele gezenlere  Baktım baktım ağladım. [b]Benimsin bende değil  Ellerim sende değil  Yanmamak elde değil  Yandım yandım ağladım[/b].. Tuza bastım yaramı  Aşkla açtım aramı  Sensiz son sigaramı  Yaktım yaktım ağladım.
Varlığını sabah diye selamlıyanlardan-  Yokluğunu gece sayanlardan-  Yüksek göklerde kutsal ateşi gölgeleyen-  Ağlayarak ümit için her saat seni kutsayanlardan-  Yaşam için-ah. Hepsinin üstünde,  Derinlere gömülü inancın Gerçeklik  Erdem ve İnsanlıkta canlanması için-  Ümitsizliğin menfur yatağında ölmeye yatanlardan,  Birden yükselir, senin mırıldandığın sözler üzre,  'Işık olsun'  Mırıldandığın sözlerin, gözlerinin-  Seraphlara özgü bakışıyla gerçekleşen-  Sana en çok borçlu olanlardan-şükranı  Tapınmaya benzeyen-ah, anımsa  En doğrusunu-adanmış olanı en çok tutkuyla,  Ve düşün ki bu güçsüz dizeleri o yazdı-  O yazdı, yazarken ürperip düşünerek  Bir olduğunu ruhunun bir meleğinkiyle
I. Söğüt ağaçlarının  Bulutsu serinliği  Gümüşsü bir renge  Çevirirken akşamı  Uzak dağ başlarını  düşürür aklına. Çıkar sedef kakmalı  Gümüş çakını o zaman  Bir dal kes ışkınlardan  Ve usulca yaslan  Yaşlı bir çınarın yorgun göğsüne. Çınarlar ki ağırbaşlı  Ve biraz bilgedirler  Yorgun ve kederli  Gövdeleriyle onlar  Nice öyküler dinlemiş  Çok umur görmüşlerdir. Nice aşkların tanığı  Nice gizlerin suskun  Taşıyıcısıdır çınarlar  Ve bu yüzden saygın  Bir yerleri vardır  Halk duyarlığında. Ve derler ki onlar için  Kendilerinden başkasını ele vermemişlerdir. II. Uzak dağ başları  Yalnızlıkları getirir aklına  Bir de efkarlı türküleri  Ve senin yalnızlığın  Ancak dağlara sığabilir   Bir de türkülere. Belki bir zaman  Geçitler kapanmış  Koyaklar tutulmuş olabilir  Yabanıl sesler, ateşböcekleri  Kıpırdayıp durur çevrende   Bir de sessizlik. O zaman  Bir tutam kekik  Bir tutam dağlalesi kopar  Ve usuldan usuldan  Söylemeye dur   Eşkiya türkülerini. O türküler ki biraz kederlidir  Ama kendilerinden başkasını  Ele vermemişlerdir  Göreceksin önce çobanlar  Ses verecek sana   Sonra bütün bir doğa. Doğayı aldın mı yanına  Gürül gürül akan kalabalıksın  Üstelik eşkiya türküleri  Ve çınarlar seninledir  O zaman çekinme   Düş yollara
Sancısını yaşıyorsun kaç zamandır  Yeni bir güne sevinçle başlamanın  Yoluna ışık tutan sözcükler  Var mı o günün ışıltılı kanatlarında  Rüzgara dost olan soluklar var mı  Altını çize çize soruyorsun nedense  Ki hep aldatılmış olduğun kendine. Adın çoktan çocuğa çıkmış oysa  Çoktan anlaşılmaz olmuşsun  Şu güzel ömrünün tam ortasında  Kuşları sora sora düşen yapraklara  Ey çılgın  Kanadı kırık her kuşa  Kanat olmaktan yorulmuşsun. Bulutları çarpışa çarpışa yorgun  Bir gökyüzüdür artık gülüşün
Soğuk harp bitti  Sıcak savaşlar başladı  Memleketim de bir içsavaş halinde  Memleketim bir içkanamada  Mezralar yanıyor  Köyler yanıyor  İçim yanıyor  Çocuklar ağlıyor  Analar ağlıyor  Anamız ağlıyor  İçerde onbin aç  Dışarda yüzbinlerce çıplak  Barış için döğüşelim  Döğüşelim barış için
Yokluğunda içimin karanlığı eksilmez  Dakikalar uzar da gece bitmek bilmez  Sadece uzaklarda yanıp söner o ışık  Kutup yıldızı gibi görülür, erişilmez.
Bugün yine düsünemiyeceğin kadar başım belada  Köşe başları tutulmuş üstelik yağmur yağmada  İler-tutar yani yok  Fişlenmişim adım-eşkalim bilinmekte  Üstelik göğsümde yani tam şuramda  Kirli sakkalıyla bir eşkiya gezinmekte  Başım belada  Adamın biri vurulmuş sokakta  Cebinde adresim bulunmuş  Başım belada  Tabancamı unutmuşum helada  Nerden baksan tutarsızlık  Nerden baksan ahmakça  Sevdim inanamayacağın kadar seni esmer kız  Kirpiklerimde çırpınan şu tuzlu gözyaşımda  İhanetin adı yok  Neylersin ki çember daralmakta  Şimdilik hoşçakal yaban çiçeğim  Yasal mermisiyle bir komser yaklaşmakta...
Taş merdivenler gibi, aşınmış ayaklardan,  Secde yerine çarpa çarpa alinim aşınsa  Göklerin kaimcisiyle yediğim dayaklardan,  Erisem de, tabutum boşmuş gibi taşınsa. Bir garip insan olsam, benzemez hiç kimseye;  Tek hece bilmez, tek renk görmez, tek ses işitmez.  Karanlığı, yoğursam nura döndüresiye.  Tırmansam o ana ki, yek paredir ve bitmez.
Bir yağmur mevsimi sevişmeliyiz seninle  O kapkara, o delinmiş gökkubbenin altında  Çılgınlar gibi...  Islak çimenlerin üstünde boylu boyunca...  Yağmur altında saatlerce günlerce  Hep benim olmalısın böyle serin böyle soğuk  Baksana çıplak atlar üşüyor mu  Ne boyunlarında atkı  Ne üstlerinde yağmurluk. Bir yaz elbisesi giy, ipekli  Öyle gel benimle yağmur altına  Ayakların çamurlu, elbisen tenine yapışmış olsun  Hep böyle kadın, hep böyle istekli  Ve gözyaşların...  Yağmura karışmış olsun
Kapımın zilini söktüm  Gelen sen değilsin diye!  Bütün perdeleri örttüm  Geçen sen değilsin diye! . Eşime dostuma küstüm  Selamı sabahı kestim  Nasılsın diyene sustum  Soran sen değilsin diye! . Doydum acılara doydum  İçimi hasretle oydum  Dudağıma yasak koydum  Öpen sen değilsin diye! . İçimde dağlar devirdim  Mutluluğu yere serdim  Gülen yüze yüz çevirdim  Gülen sen değilsin diye! . Şaşırıyor her postacı  Bakıp bana acı acı  Açmıyorum mektupları  Yazan sen değilsin diye!
gondulardan gelmişik  açlık nedir bilmişik  aman ağbey yaman ağbey  gör bizi. sabahın seherinde sıcak yataktan  kopmuşuk da gelmişik bu güvenpark'a  gelmişik de birikmişik bu güvenpark'ta  'angara angara güzel angara'  aman ağbey yaman ağbey  gör bizi. çorum'lardan suvas'lardan oluruk  çangırı'dan ezirgan'dan gelirik  gırşeher'den yozgat'tanık vallaha  anşe'lerik fatma'larık gülüzar'larık  güllü'lerik hatçe'lerik ağbeyim  açlık nedir bilirik  hele sen bir al bizi  hele sen bir olur de  biz her işi görürük. cam silerik parıl parıl  halı kilim silkerik  ağartırık gap-gacağı  aş da yaparık  çamaşır dikiş nakış  yatak da gabartırık  süpürürük tertemiz  gül-gülüstan ederik  bakma öyle kibir kibir ağbeyim  bakma öyle horgörük  hele sen bir olur de  hele sen bir al bizi  hele sen bir goku sür  sultan olur sekerik  açlığın dini olmaz ağbeyim  yoksulluğun vatanı  kör olasın gahpe devran  biz açlığı bilirik. güvenpark'ta bir anıt var  gördün mü  aha böyle yamrı yumru bir daşdan  bildin mi  yazıyo ki o anıtta ağbeyim  'övün çalış güven türk'  garga bokun yememiş  it deşmemiş çöplüğü  biz gelirik gondulardan ağbeyim  aha orda bekleşirik  beklerik ki gelsinler  bizi ordan alsınlar  yap desinler aha şunu  yap desinler aha bunu  üşenmezik erinmezik  biz her işi görürük  yeter ki gelsin epmek  yeter ki brakmasın bu can bu teni. türkük diye övünüyok ağbeyim  açlık türkü bilmiyo ki  varak diyok iş üstüne  çağır çağır gelmiyo ki  çalışsak da güvensek da ağbeyim  övünsek da olma mı  anam sayrı üç yıldır  babam işsiz ağbeyim  gardaşlarım daha güççük  daha suçsuz ağbeyim  birileri gelse de alsa ya beni  yuğsam da arıtsam ya kirlilerini. dersim'lerden suvas'lardan oluruk  gıtlıklardan gıyımlardan gelirik  erinmezik üşenmezik ağbeyim  biz açlığı bilirik  güvenpark'ta o anıta  selam saygı ederik
Berçenek'ten yaya geldim  Amman doktor bak bebeğe  Beşiğini elden aldım  Yandım doktor bak bebeğe . Yıkık yuvam kara yasta  Yalvarırım eşe dosta  Annesi bebekten hasta  Amman doktor bak bebeğe . Kuru soğan yağsız aşım  Yırtık bağrım açık başım  Bir şey değil vatandaşım  Amman doktor bak bebeğe . Allah için bir merhem çal  Öldürür beni bu vebal  Param yok ceketimi al  Amman doktor bak bebeğe . Mahzuni Şerif çobandır  Meskenim dumanlı dağdır  Bebektir amma insandır  Amman doktor bak bebeğe
Oldum olası içsel yolculukları, bağlanmayı, mistisizmi ve aşkı severim. Aşkın insandaki en yoğun mistik duygu olduğuna inanırım. Âşık insanları bilge, derviş ve üçüncü gözü (feraset gözü) açılmış insanlar olarak görürüm. Aşk acısının, evreni yaratan yüce bir güç varsa (kimse o) onun tarafından verilmiş bir tılsım olduğuna inanarım. . Aslında hiçbir dine inanmam. Dinciliğin insanlığı yozlaştıran akımlar ve güçler olduğuna inanırım. Papazları, hahamları ve imamları hiç sevmem. Bu kişilerin dünyadaki yoksulluğun, baskıların ve can sıkıntısının bekçileri olduğunu düşünürüm. Kiliselerde, camilerde, sinagoglarda içim boğulur, duramam. Ama zaman zaman içim daralınca, aşk ırmakları tıkanınca, en yakın bildiğim insanların anlayışsızlıkları, bencillikleri ile karşılaşınca, hiçbir kadının benim sevgime layık olmadığını anladığımda, bir güce, esirgeyen, şefkatle koruyan, sonsuz hoş görülü bir güce yakarıp, ağlamak, ruhumu ona açıp, onunla dertleşip, birleşmek isterim. . Alkol içimdeki mistik duygularımın kapısını açan tılsımlı bir anahtardır. İçimdeki o uzun yolculuğa alkolle başlarım. Alkol içimdeki lambanın ışığını yakar. Alkolle, “ölmeden önce iyi insan” olurum. Hırslarım, kıskançlıklarım, dünyevi zaaflarım, bencilliklerim pençelerini içimden çeker. Alkolle aşkın ve bilgeliğin yolları açılır. Geriye doğru rüya görmeye başlarım. Sevdiğim bütün kadınlar, çocukluk arkadaşlarım, mücadele dostlarım, unuttuğum kardeşlerim hepsi aklımdan, rüyamın sahneleri içinden birer birer geçer. Kalbimin çektiği filmdir o. Sevdiklerim, dostlarım, yakınlarım beni istedikleri gibi kırabilirler. Bencil ve hoyrat olabilirler bana karşı, olsun ben aşk yoluna çıkmışımdır. Gözlerimi içime çevirmiş, alkolümü yudumlamış, içimdeki ışığı yakmış, rollerini sevgililerimin, dostlarımın kardeşlerimin oynadığı filmi seyre koyulmuşumdur. İçimdeki o büyük yolculuk başlamıştır. . Geçenlerde, yazdığım senaryoda geçen bir tarikata gittim. Tophane’deki Kadir-i tarikatında zikir vardı. İki katlı ahşap bir evin ikinci katına çıktığımda 40-50 adam, “Allah... Allah...” diyerek heyecanla büyükçe bir odanın ortasında dönüyor, dans ediyor, birbirlerine sarılıyor, heyecanlı sesler çıkararak kendilerinden geçiyorlardı. Zikirleri, yani mistik dansları iki, üç saat sürdü. Açıkçası bu adamların içinde bulunduğu ortamı, hiçbir şeye inanıp onun etrafındaki bu duygusal bütünleşmeyi tuhaf bir kıskançlıkla izledim. İşte kendilerine benim ve benim gibi birçok insanın bulamadığı bir manevi iklim yaratmışlardı. Kısa bir süre için de olsa birbirlerine derinden bağlanmışlardı... . Zikirden sonra hemen hepsinin yüzünde garip bir sevinç, bir hafiflik, bir arınmışlık vardı. Bizim gibi insanların arasında pek rastlanılmayan bir duygu iklimiydi söz konusu olan. Duydum ki bu tarikata meyhaneden gelip katılanlar varmış. Burada “meyhane ile Tanrı arasında güzel köprüler” kuruluyordu demek ki. Burada mezhebin, dinin katı kurallarının çokça önemi yoktu. Hoşuma gitti. Bir kez olsun bu coşku dolu zikri yaşamak istedim. Belki kendimi omuzlarıma binen endişe yüklerinden kurtarırdım. Yakınlarımın, arkadaşlarımın, bencil arzularını, hoyrat sözlerini, düşüncesiz hareketlerini biraz olsun yüreğimden atar, şu gelip geçici dünyada birkaç saat olsun, yerçekiminden kurtulabilirdim. Ama nerede? Zikir bitti. Adamlar yüreklerinde hafifliği, o mistik coşkuyu atar atmaz, hemen birbirleriyle polemiğe başladılar. “Sen niye iki adım öne çıktın? ”, “Siz arkadan geç geliyorsunuz.” “Ayaklar tempolu değil.” “İkinci grubun sesi duyulmuyor.” vs. vs. Tanrım meğerse o coşku yumağı hesaplı kitaplı bir folklor gösterisiymiş. Sıkıntılı bir müsamereymiş. Düşlerim alt üst oldu. Ben insanların kendi ışıklarıyla, ne hissediyorlarsa, içlerinden geldiğince zikir yaptıklarını ve özgürce hareket ettiklerini sanıyordum. Ama pek öyle değilmiş. Ben yakıştırmışım bütün bunları onlara. Üzüntüyle ayrıldım tarikattan. Bir meyhaneye girdim. Bir ufak rakı söyledim. İçimin ışığını yaktım. Başladım içimdeki rüyayı seyretmeye. Bugüne dek âşık olduğum kadınların yüzüne yaklaştırdım içimin ışığını. Tanrı da bendim, din de, aşk da bendim...
Haykırır paleti tutuşan ressam, 'melezim ben',  haykırırlar bana kovalanan hayvanlar, 'melezim ben',  sızlanırlar gezgin şairler, 'melezim ben',  tekrarlar her köşenin günlük acısında  rastladığım insan, 'melezim ben'  ve altın kaplamalı tahtadan bir bakireyi okşayan  ölü bir ırkın gizemine varır bu:  'melezdir benden doğma bu acayip çocuk'.  Melez değil miyim ben de bir yandan  çarpışmasında (birleşip, ayrılan)  aklımı karıştıran iki gücün,  o güçler ki ağaçta daha olgunlaşmadan  hapsolmuş meyvenin garip tadını  hissettiğinde beni çağıran.  Dönüyorum İspanyol Amerika'sının sınırına,  kıtayı saran bir geçmişi tatmaya.  Kayıp gitmektedir hatıra silinmez bir yumuşaklıkla  bir çan sesiyle ta uzakta.
Zamanlar iyi kotu yaşanır gider  Sanma bu yol sonsuza uzanır gider. Anahtar açmaz olur bir gün kilidi  Ne kalmışsa içinde paslanır gider. Kişi çıktığı yerden düşer ansızın  Bir salıncak boşlukta sallanır gider. Bir gün anlar her şeyin boş olduğunu  İnsan insanlığından utanır gider. Çöker omuzlarına birden gökyüzü  Ne bulmuşsa hepsinden usanır gider. Dönülmez bir yerinde yaşantısının  Her insan bir rüyadan uyanır gider. Bir gün geçi ümitler solar çaresiz  Sevenler sevilenler aldanır gider. Anlarız her gerçeği son dakikada  Bir hançer bağrımıza saplanır gider
Gül yüzlünün kalbini eğmek istersen,  Dikene de razı ol, değmek istersen.  Yüz parçaya bölünmüş tarağa bir bak;  O güzelin saçını sevmek istersen! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Bitmeyen ne var ki dünyada?  Dağ mı?  Deniz mi?  Çöl mü?  Biter! . Şan mı?  Şöhret mi?  Para mı?  Biter! . Öyleyse aşk da biter  Ya uzakta!  Ya kucakta!
Namaza gidiyorum, alay dizilmis,  Ihtisamimla uzuyor yollar.  Bazen davet eder kölelerim hayata vücudumu:  'Magrur olma padisahim, senden büyük Allah var...'. Vakti altin gibi serpiyorum,  Kapisiyor, genç, ihtiyar.  Sularin ve kuslarin sesleri yanim sira:  'Magrur olma padisahim, senden büyük Allah var...'. Ben ki kitalar kesfetmisim, nesillerden,  Ben ki cihan kadar.  Gündüzün bittigi yerler karanlik:  'Magrur olma padisahim, senden büyük Allah var...'
Ey hüznün ötesinden içime bakan melal  Ahuların seni kıskandığını  Kalbime fısıldarken rüzgarın dudakları  Yüreğine tutunmak istiyorum sessizce  Esrik bakışlarını ayırma gözlerimden. Şafak hatıraların kanadında gizlidir  Tanyeri bir çocuğun avuçlarında  Ey ömrümü bir bahtın ucunda yakan melal  Ruhumu bir gül gibi ellerine bırakıp  Zambakların sırrına yürüyorum sessizce  Esrik bakışlarını ayırma gözlerimden. Ey damar damar öfke, pıhtı pıhtı kan melal  Nerede, karanlığa hükmettiğimiz günler  Neden böyle vurgunuz ateş dilberlerine  Erdem çiçek özüdür, yıldızlardan süzülür  Pembe bir yanılgıdır hayatı büyülemek  Yabancı doruklara uzatma ellerini  Esrik bakışlarını ayırma gözlerimden. Ey gönlünü bir damla suya bırakan melal  Yenilgi doldurulmuş diye bardağımıza  Prangaya vurmalı mıydık geçmişimizi  Zamanın yılgınlığı gömülmeden toprağa  Ruhumu bir sır gibi mehtabına gizleyip  Eski umutlarıma dönüyorum sessizce  Esrik bakışlarını ayırma gözlerimden. Terkediyorum uykuda gülümseyen kuşları  Şehrayin siliniyor ufkumdan; gün dönüyor  Ey dünyama ırmaklar misali akan melal  Yakındır, gökyüzünde açması çiçeklerin  Kaktüslerin bahara erişmesi yakındır  Ayırma gözlerimden esrik bakışlarını  Esrik bakışlarını ayırma gözlerimden. Ey hüznün ötesinden içime bakan melal  Ey ömrümü bir bahtın ucunda yakan melal  Ey damar damar öfke, pıhtı pıhtı kan melal  Ey gönlünü bir damla suya bırakan melal  Ey dünyama ırmaklar misali akan melal  Esrik bakışlarını ayırma gözlerimden
Seni görüyorum yine İstanbul  Gözlerimle kucaklar gibi uzaktan  Minare minare, ev ev  Yol, meydan. Geliyor Boğaziçi'nden doğru  Bir iskeleden kalkan vapurun sesi  Mavi sular üstünde yine  Bembeyaz Kızkulesi. Bir yanda, serin sabahlarla beraber  Doğduğum kıyılar: Beşiktaşım  Baktıkça hep, semt semt, yer yer  Beş yaşım, on beş yaşım, ah yirmi yaşım. Durmuş bir tepende okuduğum mektep  Askerlik ettiğim kışladır ötesi  Bir gün bir kızını benim eden  Evlendirme dairesi. Benim de sayılmaz mı oralar  Elimi tutar gibi iki yanımdan  Babamın yattığı Küçüksu  Anamın toprağı Eyüpsultan. Önümde, açık kollarıyla boğaz  Çengelköy'den aktarma Rumelihisarı  İstanbul, İstanbul'um benim  Kadıköy'ü, Üsküdar'ı. Gün olur, Köprü ortasında durur  Anarım, Adalar'da çamların uykusunu  Gün olur, Beyoğlu'nu özler içim  Koklamak isterim Tünel'in kokusunu. Bulut geçer üstünden  Gemi gelir yanaşır  Bir eski türküdür, kulağıma fısıldar  'İçi dolu çamaşır.'. Göğünde tanıdım ayın on dördünü  Kırlarında bilirim baharı  Her şey içimde, her şey  İstanbul yadigarı. Bir daha görüyorum seni dünya gözüyle  Göğün hep üstümde, havan ciğerlerimdedir  Ey doğup yaşadığım yerde her taşını  Öpüp başıma koymak istediğim şehir
Medet senden medet Muhammet Ali  Akar boz bulanık sellerde kaldım  Yaman zalim olur şu elin dili  Söyleşirler bizi dillerde kaldım. Kaçma benden kaçma hey kaşı kara  Derdine düşeli oldum avara  Bir dostum yoktur ki halimi sora  Gariplik gurbetlik illerde kaldım. Yanarım yanarım tütünüm tütmez  Çıkarım bakarım bülbülüm ötmez  Çalındım çırpındım ellerim yetmez  Dibi bir kararsız göllerde kaldım. Farı dedim farı, gönül farımaz  Kurudu çeşmimin yaşı silinmez  Hava ısınmazsa karlar erimez  Çöğenli boranlı dağlarda kaldım. Pir Sultan Abdal'ım gülemez oldum  Aktı çeşmim yaşı silemez oldum  Geçecek yollarım bileme zoldum  Kesilmiş kervanım yollarda kaldım
Çocuğum ben  İlk kez buldum, gördüm gölgemi  Ben nereye o oraya  Alkışlıyorum alkışlıyor  Gülüyorum gülüyor,  Bir benden büyük oluyor bir küçük,  Nereden geldi, bir daha gider mi ki?  Gitti bile kapıyı açıverince ninem,  Neden ağladığımı anlamıyor koskoca kadın!
herkesin uzağında, o ışıksız evlerde  kapı altından giren soğuk gibisin,  birden bire basar gibi boşluğa  kar üstünde yürümek zordur, bilirsin. çünkü onun altında sevgili yatar  gecikmiş özürler, silinmiş patikalar.  dibe vuran şeylerin anlaşılmaz görkemi  annesiz girilmeyen yerlerin cazibesi,. herkesin korunduğu bu limonlukta  ey ölüm, ey yoksulların neşesi  ahşap bir dünyanın herhangi bir köşesinde  kim direnebilir bir bandonun ritmine.. bir incirkuşunun olanca titizliği  merhamete dönüşüyor her şeyi bağışlayan  kadınları düşünün geçimsiz kocaları  ne kalır geriye bir okul çıkışından. merakımı bağışlayan tertemiz bir türkü mü  yaz gibi şımartan, her öptüğünü.  eski fotoğrafların arka bahçelerinde  bir kamyon yanaşıyor bir çığlığın içine. umrumda değil artık tahlil sonuçları  tarlalar, bozkırlar, briket harmanları…
Sonbahar geldi yağmurla beraber  Boynu bükük duruyor kasımpatı  Ölümü düşündürür oldu geceler  Yaz güneşinde bıraktık hayatı  İnsan böylede mahzun olurmuş meğer  Ansızın silindi renk saltanatı  Yaz güneşinde bıraktık hayatı. Ufuk yaslı, bahçeler kırık dökük  Geceler uzun, geceler korkulu  Ümitler savrulmada köpük köpük  Zamanı unutuyor insanoğlu  Dünya dediğimiz ne kadar küçük  Toprak endişeli, gökler buğulu  Zamanı unutuyor insanoğlu. Çiğ yağıyor, çiğ yağıyor camlara  Dualarla ağlamakta gökyüzü  Çıldırtıyor insanı bu manzara  Bu mevsim törpülüyor ömrümüzü  Selam gözü yaşlı hazin akşamlara  Artık düşünemez olduk gündüzü  Bu mevsim törpülüyor ömrümüzü. Belli değil nasıl yaşadığımız  Boşuna dönüyor yel değirmeni  Düşünceler yorgun, hayaller yalnız  Bu mevsim, bu mevsim ağlatır beni  Mum aleviyle söndü varlığımız  Şu hava bambaşka, şu koku yeni  Bu mevsim, bu mevsim ağlatır beni. Nereye güzel kırlangıç nereye  Ölümlerden ölüm beğenmeye mi  Gel, sonsuza açılan pencereye  Birlikte dolaşalım şu alemi  Ve bir daha dönmeyelim geriye  Kırlangıcım, beni de götür e mi  Birlikte dolaşalım şu alemi. Sevinci gül yaprağında bıraktık  Badem dalında kaldı gençliğimiz  Aynaya korkulu gözlerle baktık  Şimdi ömrün lezzetinde değiliz  Yeter ki bitsin şu uzun karanlık  Yeter ki sukunet bulsun şu deniz  Şimdi ömrün lezzetinde değiliz. Bir endişe var kalbin vuruşunda  Yere serildi alev gölgeler  Hayalin erişilmez yokuşunda  Sürüdü zamanı o dev gölgeler  Neden bu yas dağların duruşunda  Neden böyle perişan düşünceler  Sürüdü zamanı o dev gölgeler. Binbir üzüntüyle ettik sabahı  Haber yolladık ümitsiz güneşe  Alıştık geceye, sevdik siyahı  Veda kalplerimizde yanan ateşe  Leylak dalında unuttuk günahı  Aşkı beraber götürdü menekşe  Veda kalplerimizde yanan ateşe. Bir keman çalınmada dokunaklı  Bir keman çalınmada hazin hazin  Nur yüzlü gelinler siyah duvaklı  Lezzeti kalmadı gençliğimizin  Toprağın altında bir alem saklı  Beklediği var şu hırçın denizin  Lezzeti kalmadı gençliğimizin. Kervansaray uzaklarda, yol uzun  Bütün kuvvetiyle esiyor rüzgar  Manası küçüldü artık sonsuzun  Bu mevsim, bu mevsim ilk ve sonbahar  Anladık geldiğini sonumuzun  Birbiri ardından çözüldü yıllar  Bu mevsim, bu mevsim ilk ve sonbahar
Mayıs, benim için öfke ve direniş ayıdır. Mayıs, benim için hüzün ve yenilgidir.. Mayıs ayı bitmez. Tam bitecekken yine gelir ve kendisini hatırlatır... . Mayıs ayı, eve geldiği ürpertici bir gecede, bizim çocukları astılar, diye kesik kesik ağlayan babamdır... . Bu ülkenin onuru, masumiyeti, direnişi, temiz kalmış son çocukları asılmıştır mayıs ayında, ama mayısın hıncı ve kurbanları bitmemiştir yine de... . Mayıs ayı, Almanya’nın Köln şehrinde bana sonsuz bir hasretle sarılıp, sen İstanbul kokuyorsun, diyen Atilla Keskin’dir en çok... Çünkü, mayısın bütün öfkesi, direnişi, hüznü, yenilgisi, bitmeyen istekleri ve son kurbanı onda toplanmıştır... . En sevdiği, canından çok sevdiği insanları hep mayıs ayı içinde yitirmiştir o... . Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan’la birlikte yola çıkmıştır. Aynı hareketin, Türkiye Halk Kurtuluş Ordusu’nun öncüleridir hepsi. Özgürlük ve adalet istemişlerdir. Bağımsız bir ülke ve o ülkede halkların kardeşçe yaşamasını istemişlerdir. Türkiye’yi yerinden oynatmışlardır... . Halklar inanmıştır bu çocukların haklılığına ve taleplerine. Bir subay olan babam dahi, bir mayıs gecesi, bizim çocukları astılar, diye ağlıyorsa, yeniden geri dönüp o günlere bir kez daha ve derinden bakılmalıdır...  Ama kırılgandır tarih. İyilikler ve umutlar alınırsa elinden, aklı kötülüğe ve zulme çalışır. Nitekim öyle oldu...  Yakalandı bizim çocuklar. Askeri mahkemelerde yargılandılar. Kalbi bu çocuklarla olanlar umutlarını ve heyecanlarını korkunun karanlığında gizlediler... . Askeri mahkemeden 18 idam çıkar... Hakkında idam kararı çıkanlardan biri de Atilla Keskin’dir...  Deniz’i, Yusuf’u, Hüseyin’i Mamak Askeri Cezaevi’ndeki ön hücrelere tek tek koyarlar. Belli ki onların idamı kesindir artık. İntihar etmesinler diye de hücrelerindeki lambalar koridora alınmıştır. Hüseyin İnan’ın, yani herkesin benimsediği ismiyle Dede’nin elinde “Gerilla Savaşı ve Marksizm” adlı kitap vardır ve çok az bir zaman sonra idam edileceğine hiç aldırmadan, bütün dikkatiyle okumaktadır... Yusuf Aslan’ın hücresinin duvarında ise Pir Sultan Abdal’ın resmi asılıdır. Resimde, Pir Sultan Abdal’ın boynuna idam ilmeği geçirilmiştir. Tarihin kırılganlığı devam etmektedir... . Yusuf Aslan bir ara hücresinden arkadaşlarına seslenir: Biz gidiciyiz, bu kesin... Kendinizi sıkı tutmalısınız! Belli ki mapusluk süreci bu kez uzun olacak sizin için. Biz gittikten sonra üstünüze çok geleceklerdir. Kendinize bir uğraş bulun. Bol bol okuyun, hatta ikinci bir dil öğrenmeye çalışın. Yoksa zamanı tüketmeniz kolay olmayacaktır... . İdamla yargılandıkları halde, birbirleriyle şakalaşmaktan geri kalmayan, ölüme bile güle oynayarak, yaşam sevinçlerinden bir nebze bile yitirmeden giden insanlardır bunlar... . Hücrelerine dadanan ve yakalayıp Abdürrezzak adını verdikleri bir fareyi kuyruğundan iple asıp, fareden çok korktuğunu bildikleri Yusuf Aslan’ın hücresinin önünde sarkıtan, onu ranzasının en üst noktasına tırmandırıp arkadaşlarından can hıraş feryatlarla yardım istemesine en masum neşeleriyle gülen bu çocukları nasıl unutur ki insan... . O Yusuf ki, tutuklamalarından birinde polisler bıyıklarına bakıp, bunlar ne biçim bıyık ulan..., diyerek yoldukları için ve başka tutuklanışında polislere bu zevki bir daha tattırmamak için sorgudan önce, kendi bıyıklarını kendisi yolan; o Yusuf ki; elleriyle boğazını sıkıp, dilini dışarı çıkararak, bakın işte, beni astıklarında görüntüm böyle olacak! , diyerek kendi ölümüyle bile alay eden, yaşam dolu ve korkusuz bir insandı...  Deniz, bambaşkaydı benim için. Herşeyden önce babası Cemil Gezmiş, babamın arkadaşıydı. Kadıköy’ün, masaları yeşil örtülü, o yoksul esnaf kahvelerinde buluşup, acı çaylar içer, idamların gerçekleşip gerçekleşmeyeceğini konuşurlardı... . Deniz bambaşkadır benim için. Atilla Keskin’in görüş günlerine gelen abisinden Rodrigez’in gitar konçertosunu getirmesini istemiştir... Sarıldığım devrimciliktir onunkisi... Hep sevgiden sözeden Che Guevera gibidir… Yaşam sevinci, coşku, espri, hüzün ve duygusallıktır o... Rodrigez, belki de ilk kez onun varlığında, aynı anda yaşama ve ölüme çalmıştır gitarını, son bir kez içilen bir bardak hapishane çayı, son kez ciğerlere çekilen bir nefes sigarayla birlikte... . Hüseyin İnan ise okur, düşünür ve yorumlar. Hareketin gizli öncüsü odur. Boşa konuşmaz, herkes ona inanma ihtiyacı duyar. Eylemleriyle kanıtlar düşüncelerini. Sakin ve bilgedir. Bu yüzden arkadaşları ona “Dede” derler... . Ama dedim ya, kırılgandır tarih, iyilikler ve umutlar alınırsa elinden, aklı kötülüğe ve zulme çalışır...  Önce Deniz’i götürürler idam sehpasına… Deniz, masaya çıkmadan önce, orada hazır bulunanlara, bizi cezaevinden yangından mal kaçırır gibi kaptılar, havalandırarak getirdiler; ayakkabılarımızın bağlarını bile bağlamamıza fırsat vermediler; postallarımın bağlarını bağlasınlar; asıldığımda ayağımdan düşmesini istemem, diye bağırır. Sonra gardiyanlar onu masaya çıkartır. Bir gardiyan ilmeği açar, genişletip, boğazından geçirir. Deniz o anda son sözlerini söylemeye başlar: Yaşasın tam bağımsız Türkiye! Yaşasın Marksizm-Leninizm! Yaşasın Türk ve Kürt halklarının kardeşliği! Yaşasın işçiler, köylüler! Kahrolsun emperyalizm! ..  Deniz asılırken Yusuf Aslan’ı getirirler oraya ve Yusuf Aslan oradakilere, duydum Deniz’in sesini, der. Darağacı bu defa onun için hazırlanır. Yusuf çıkar bu defa taburenin üzerine ve son kez şöyle der: Ben ülkemin bağımsızlığı ve halkımın mutluluğu için, bir defa, şerefimle ölüyorum. Sizler, bizi asanlar, şerefsizliğinizle hergün öleceksiniz! Bizler halkımızın hizmetindeyiz, sizler Amerika’nın… Yaşasın devrimciler! Kahrolsun faşizm! .. . (İnanın o yılları yaşayan biri olarak, bunları yazmak hiç kolay değil. Yirmi iki-yirmi üç yaşındaki o insanların bu sonsuz cesareti ve inancı karşısında hayranlıkla birlikte, derin bir utanç da duyuyorum. Utanıyorum, çünkü bugün ülkemizin üzerinde Çatlı’nın faşist ruhu dolaşıyor. Utanıyorum, çünkü bu ülkede birçok lisede gençler kendilerine örnek insan diye, Çatlı’yı seçmiş. Utanıyorum, çünkü Çatlı’nın ev arkadaşı, iş arkadaşı olduğunu söyleyen birileri, pervasızca ve sanki hiçbir şey olmamış, sanki onca insan boşuna ölmüş gibi, yanıbaşımızda ahkam kesebiliyor...) . Ve sonra sıra Dede’ye, Hüseyin İnan’a gelir. Sigara içip içmeyeceğini sorarlar. İçmeyeyim, der. Sonra orada bekleyenlere döner ve ayağındaki lastik ayakkabıları göstererek: Söyleyin babama, yarın ayağımdaki bu lastik ayakkabıları görüp, doğru dürüst bir ayakkabısı bile yokmuş diye, üzülmesin. Askeri cezaevinde, ayakkabılarımızı giymemize bile fırsat vermediler. Ayakkabılarım cezaevinde kaldı. Onlara hediyem olsun... Savcı, sözünü kesmek için, sehpaya çık, diye bağırır. Hüseyin İnan, masanın üzerinde, gayet sakin; sabırlı ol, çıkacağım, der. Ve tabureye çıkmadan, masanın üzerinde son sözlerini söyler yüreklice: Ben, şahsi hiçbir çıkar gözetmeden, halkımın mutluluğu ve bağımsızlığı için savaştım. Bu bayrağı bu ana kadar şerefle taşıdım. Bundan sonra bu bayrağı Türk halkına emanet ediyorum. Yaşasın işçiler, köylüler ve yaşasın devrimciler. Kahrolsun faşizm! .. . Diner ağır kapıların ve acımasız kilitlerin gürültüsü... Diner zincir şakırtılarının sesi...1972 yılının 6 Mayıs’ıdır...  Bir kişi daha götürülse idama bu Atilla Keskin olacaktır. Ama daha başka kimse götürülmez. Son idam edilen Hüseyin İnan’dır. Ama vasiyeti kalır Atilla Keskin’de... İdama, darağacına götürülürken, Hüseyin İnan, can yoldaşından, Atilla Keskin’den tek bir şey ister: Eğer birgün kurtulursan bu zindanlardan, eğer birgün özgür olursan, bir sevdiğin olursa ve ondan da bir oğlun olursa, ne olur benim adımı koy…  Ölmeden önceki son isteği budur Dede’nin... . Aylardan mayıstır. Zulüm ve dostluk; inanç ve erken ölüm birbirine karışmıştır, ama unutulmayan tek bir şey vardır: Verilen sözler... İnsanın alnına yazılır. Üstelik aylardan mayıssa ve darağacına giden insanlar en sevgili arkadaşlarsa, dostlarsa, umutlarsa, direnişlerse ve sözkonusu olan, onların son dileğiyse...  Atilla Keskin, Mamak ve Niğde cezaevlerinde dört sene kaldıktan sonra,1977 yılında yurtdışına çıkar. Kendi gibi yürekli bir kadını sever. Bu kadından bir oğlu olur. Unutmak mümkün müdür o son sözleri: Eğer yaşarsan, eğer bir kadını seversen, eğer ondan bir oğlun olursa, ne olur benim adımı koy...  Ve dünyaya gelir o çocuk. Hiç şüphesiz, adı Hüseyin İnan olur. Dede İnan... . Almanya’dır gurbetin adı… Aradan yıllar geçer, Hüseyin İnan büyür. Sürgünlük büyür, büyür vatan hasreti, büyür yirmi iki-yirmi üç yaşında asılan yoldaşların özlemi... . Ve birgün, küçük Hüseyin İnan, spor yaptığı yerden dönerken, sırt çantası yoldan geçen bir kamyona takılır. Tekerleklerin altına sürüklenir birden Dede İnan. Ve o an can verir... Ve ne acıdır ve ne tuhaftır ki, aylardan mayıstır... Oğluna benim adımı koy, diyen yoldaşın adını taşıyan ilk oğlu, ilk gözağrısı yine mayıs ayında alınmıştır Atilla Keskin’in elinden. Alınmıştır yaşamdan... . Mayıs devlet midir? … Mayıs öfke ve direniş midir? … Mayıs zulüm müdür? … Mayıs hüzün müdür? … Mayıs, bu ülkenin asılan son masum ve lekesiz çocukları mıdır; kırılan tarih mi, yoksa hayatın ta kendisi midir mayıs? … Nedir mayıs? ... . Masumken ölmüştür Hüseyin İnan, tıpkı ismini aldığı Hüseyin İnan gibi, onun yoldaşları gibi… Bu yüzden annesi, beyaz bir tabuta konulmalı, diye diretir. Almanya’da günlerce beyaz ve küçük bir tabut aranır. Sonunda bulunur o beyaz tabut. İçine Hüseyin İnan konur… İçine Türkiye konur… İçine, bu ülkenin yitip giden masumiyeti, darağacına korkusuzca, hatta güle oynaya giden ve kendi ölümleriyle bile alay eden lekesiz, yiğit çocukları konur... . 12 yaşındaki İnan’ın arkadaşları, mezara o an üzerlerinde ne varsa, çiçeklerini, kasetlerini, ayakkabılarını, wolkmenlerini, şapkalarını atarlar... . Ağlamak ayıptır ya devrimciler için, hep içimize akıtırız ya o içimizi dağlayan gözyaşlarını… Yüreği avucunda bir şair bozar bu kalpsiz geleneği; Atilla Keskin’in en yakın dostlarından şair Nihat Behram bozar… Ben ağlıyorum ve kimseden izin almıyorum, der... Ve işte o an boşanır gözyaşları... Ve Atilla Keskin, yoldaşları birkaç metre ilerde asılırken ağlamayan Atilla Keskin, tam 21 yıl sonra, ilk oğlu Hüseyin İnan’ın mezarı başında ağlamaya başlar. . 22 yıldır dönemediği ülkesi Türkiye için, o cesur ve yiğit yoldaşları için, hergeçen gün yokedilen masumiyetler ve inançlar için, kirletilen umutlar için ve bunların hepsini o kısacık, o ceylan ömründe taşıyan ilk oğlu Hüseyin İnan için ağlar. Doyasıya ve katıksız ağlar. Onca yıl, biriktirdiği herşey için, sustuğu ve içine attığı herşey için... Tıpkı babamın, bir mayıs ayında, bir gece vakti eve gelip ve hepimizi uyandırıp, biliyor musunuz, bizim çocukları astılar, diye ağlaması gibi... . Yine de özlenir hayat, yine de özlenir ne kadar kirlense de Türkiye ve İstanbul… Ve Atilla Keskin, bana memleket hasretiyle sarılıp, sen de İstanbul’un kokusu var, diye gözyaşlarıyla sarılır... . Bir kere gelenek bozulmuştur. Artık çok şey birikmiştir içimizde. Zehirlenmemek için, ne hissediyorsak öyle olmalıyız ve öyle davranmalıyızdır... . Ve Nihat Behram,12 yaşında, evine dönerken bir kamyon altında kalan Hüseyin İnan için şu dizeleri okur mezarının başında: . “Acıların sessiz, sözsüz kuşlarını bıraktın şarkılarımıza...  Ölümlerde ağlanmasın diye ezberlemiştik; senin için ağladık...  Çünkü, bahar günü yürek taşımanın ölçüsüydü senin için ağlamak...  Can üstünde parçalamış senin gibi bir çiçeğe ağlanır...” . Anladım, mayıs herşeydi… Öfkeydi, direnişti, zulümdü, yenilgiydi; o cesur ve yiğit yoldaşlardı, ölümüyle alay eden Yusuf Aslan’dı, babası üzülmesin diye ayakkabılarını arkadaşlarına hediye ettiğini söyleyen Hüseyin İnan’dı; asılmadan önce son kez dinlenen Rodrigez’in gitar konçertosu eşliğinde içilen son çay ve son sigaraydı; babamın, bizim çocukları astılar, diye kesik kesik ağlamasıydı; Atilla Keskin’in, sen İstanbul kokuyorsun, diye bana sarılmasıydı mayıs ayı... Beyaz bir tabutun başında hep birlikte söylenen son dizelerdi... . Mayıs hayatımız gibiydi. Doyasıya aşık olduğumuz, tekrar tekrar sevişsek de o hep özlediğimiz yere bir türlü ulaşamadığımız, bu yüzden acı çektiğimiz, acı çektikçe hasretle bağlandığımız sevgilimiz gibiydi mayıs ayı...  Mayıs hayatımız gibiydi...
Sade bir sözdür fakat hikmetlerin en mücmeli:  Bir halas imkanı var: Ahlakımız yükselmeli,  Yoksa pek korkunç olur katmerleşip hüsranımız...  Çünkü hem dünya gider, hem din, eğer yapmazsanız.
Tuttu bu ak sacimla beni sevdanin tuzagi;  Yoksa simdi ben nerede, nerde sarap bardagi?  Sabir bir gömlek dikti, onu da zaman yirtti!  Akil bir tövbe verdi; bozdu yarin dudagi!
alnını  dağ ateşiyle ısıtan  yüzünü  kanla yıkayan dostum  senin  uyurken dudağinda gülümseyen bordo gül  benim kalbimi harmanlayan isyan olsun  şimdi dingin gövdende  uğultuyla büyüyen sessizlik  birgün benim elimde  patlamaya sabırsız mavzer olsun  başını omzuma yasla  göğsümde taşıyayım seni  gövdem gövdene can olsun. söyle bana ey  ölümün açıklayıcı pervanesi  hangi yavru tek başına yiğittir  hangi yangın bir başına söndürülür  ah herkes susuyor  hiçkimse bilmiyor içimin yangınını  ah herkes mi susuyor  kalbimi kalbine bağladığım dostum  ah herkes mi susuyor  kalbi kalbimize benzeyen dostlar  bir çarmıh gibi bırakıyorken kendini dünyaya  hayatın ateş renkli kelebekleri  bir bir tutuluyorken korkunç koleksiyonlar için  ah herkes mi susuyor. bağırsam içimdeki dehşeti  hırsım deler mi toprağı  beni  acısıyla onduran  dostumu  aşkla vurduran hayat  sana  yaşananla harlanan bağrımın sevdasını akıttım  dünyanın yeni baharına  çatlarken kadim güneş  bağrım delinirken fidanların kanıyla  anamın doğurgan karnıdır diye  sevgilimin sütlenecek göğsüdür diye  dostumun üretken gülüdür diye  sana bağlandım  sana sarıldım. beni umutsuz koma  tarihle avutma beni  çünki aşkla sınanmışım sana  sana yangınla, suyla, ateşle  ölümle, yaprakla, şiirle sınanmışım  ey yaşarken kanayan acı  şimşekli gök, tufan, kan fırtınası  uçurum kıyısında hızla büyüyen ot  yapraksız bir ölümün anısı için  körpecik kuzuların derisi için  beni tarihle avutma  umutsuz koma beni. akıtsam deliren sevdamı  köpürürmü hayatı besleyen su  ey benim  yedi başlı kartalım  her başını  bir dağ başlangıcında koyanım  senin  böyle diri bir akarsu gibi kıvrılan gövdendir  bizim aşkımızı solduranların korkusu  çünki elbette bir su  kendi akacağı toprağın sertliğini bilir  ve suyun gövdesiyle yırtılınca toprak  artık ırmak mı ne denir  işte devrim  ona benzer bir akışın hızına denir  yarın ne olur bilirim ben  bahar gelir, otlar büyür  ölüm de yapraklanır  bir dağ bulur uzun uzun bakarım  bir çam ağacı gölgesi  güzel kokular veren  bir damla güneş görünce  sana da gülümseyeceğim yarin. şimdi senin uzanıp yattığın otlarda  yarın yeni bir yeşillik büyüyecek
Kaynat muhabbetin kazanın kaynat  Bir nasihat eyle dostlara dinlet  Gevher deryasında gevher al da sat  Azizim sultanım sen safa geldin. Sohbette hezaran muhabbet açar  Mümin kullarına Hak rahmet saçar  Yari olan yarinden geçer  Azizim sultanım sen safa geldin. Yari olan arar yarini bulur  Eser bad-ı saba gönlüm de farır  Yükün katerlenmiş Nevruz'dan gelir  Azizim sultanım sen safa geldin. Abdal olan giyer hırkayı şalı  Yar için çekeriz ah ile zarı  Er irfan ceminde süreriz demi  Azizim sultanım sen safa geldin. Pir Sultan Abdal'ım ağladım güldüm  Yardan ayrılalı dar halde kaldım  Çok şükürler olsun cemalin gördüm  Azizim sultanım sen safa geldin
Ben ağlayan şairim  Bana gülmesini ögretmediler  Egil de bir bak mahzun yüzüme  Anlatır sana çektiklerimi  Birer bıçak yarası gibi  Alnımdaki çizgiler. Ben mutluluk nedir bilemedim  Saçlarım okşanmaya alışık degil  Hep böyle dalıp gider gözlerim  Ve ne zaman düşünsem geçen günleri  Bir karanlık basar içimi  Aydınlık degil. Seni nasıl severim bilirsin  Nasıl yanarım özlemler içinde  Bastıgın yerler cennet olur  Bilirim en serin rüzgarlar gelirsin  Yine de yanar tutuşurum ben  Cehennemler içinde.. En mutlu sandıgın yerde kederliyim  Ben seninle sensizligi düşünürüm  Bir korku düşer içime apansız  Burkulur yüregim  Seni şiirlerimde bin yıl yaşatır da  Ben bin defa ölürüm. Bir gün yoklugum bir gölge gibi  Düşüverirse gözlerine  Unutma aglayan şairini  Unutma o günde kapanıp dizlerine  Kendi yokluguma kendim aglarım  Sen aglama e mi  Sen aglama e mi?
Güzel de çirkin de bu boş dünyada  Doğarmış, büyürmüş, viran olurmuş  Sevda denen yangın meğer sonunda  Gözyaşıyla dolu hicran olurmuş. Dostluklarda biter, düşmanlıklarda  İzleri kalırmış hatıralarda  Ümitler yeşerir her ilk baharda  Sonbahar gelince, duman olurmuş. Güleri açınca gönül bağının  Zehri bal kesilir LEYLA dağının  Mevsimi geçince cilve çağının  Hayaller, yeminler yalan olurmuş. Issız köşelerde yalnız başına  Zavallı girermiş en son yaşına  Konulunca o musalla taşına  Kendi evi bile yaban olurmuş. Bir ömür gariban, mahzun, derbeder  Mezara girince bitermiş keder  İstikbale miras; RAHMETLİ peder  Klanların hepsi talan olurmuş
Govdemden sizan sular gibi  Akip gitti bir yaz daha  Sevismelerle gunduz vakti  Ve beyaz ogle uykulariyla. Bir yazdi artik gecmis olan  Oysa hala tenimde tuz tadi  Ayni aglardan cikardigimiz  Bir aksam gunesiyle baliklari. Bir yazdi uzak Gurcistan'da  Kiyisinda kartal daglarin  Mavi gozlu bir gol birakan  Duslerine cocuklarin. Bir yazdi yasanan her saniyesi  Ve simdi kumsaldan eserken ruzgar  Usur bir deniz kabugu belki  Ve kucuk bir kizi animsar
298  Ben giderken binlerce yola tuzak kurarsın,  Yürü dersin, ayağa; kola tuzak kurarsın,  Senden habersiz olmaz, bu dünyada hiçbir şey;  Sonra da asi dersin, kula tuzak kurarsın!
nasıl iş bu  her yanına çiçek yağmış  erik ağacının  ışık içinde yüzüyor  neresinden baksan   gözlerin kamaşır. oysa ben akşam olmuşum  yapraklarım dökülüyor  usul usul   adım sonbahar. (Ayrılık Sevdâya Dâhil,1993)
Yalçın Küçük küçüktür  ama mide bılandırır
Paramız yokki güzel sevelim  Bademiz yokki içipte haykıralım  Madem günaha girmenin başka yolu yok  Çaresiz kalkalım namaz kılalım
'Çok'ta kederlenir, 'az'da gülerim  Ustura ağzında düşüncelerim..  Deliliktir belki.. bırakın kalsın.. Doğan her bebeğin hakkı var bende  Öğütülen benim her değirmende  Ne sonu, ne ilki...bırakın kalsın.. Sevdam büyüdükçe dünyam dar olur  Zamandan çıktığım zamanlar olur  Ve öyle güzel ki.. bırakın kalsın.. Saatler ya geri, ya hep ileri  Kıran yok hileli terazileri  Umutlar ırakta.. bırakın kalsın.. On bin'lerle sohbet on bin nafile  Dönmüyor toprağa giren kafile  Öfkeler yürekte.. bırakın kalsın. Ne yarım tam yarım, ne bütün tamam  Yolcular anlamaz, ben anlatamam  Tren son durakta.. bırakın kalsın.. Gelir beni yakar suya düşer kor  Düşünen baş çekmek, dert çekmekten zor  Kutsaldır bu yara.. bırakın kalsın.. Dursun ayazına uyandığın kış  Dursun ki şevk ile sürsün bu yarış  Lüzum yok bahara.. bırakın kalsın.. Yıkılır, yırtılır her kalın perde  Hesaba çekilir dünya mahşerde  Yazın şu duvara.. bırakın kalsın.
6 Haziran 1973  Pırıl pırl bir yaz günüydü  Aydınlıktı, güzeldi dünya  Bir adam duştu o gün Galata Kulesinden  Kendini bir anda bıraktı boşluğa  Ömrünun baharında  Butun umutlarıyla birlikte  Paramparça oldu  Bir adam duştu Galata Kulesinden  Bu adam benim oğlumdu. Gencecikti Vedat  Işıl ışıldı gözleri  İçi  Bütün insanlar için sevgiyle doluydu  Çıktı apansız o dönülmez yolculuğa  Kendini bir anda bıraktı boşluğa  Sondu güneş, karardı yeryüzü butun  Zaman durdu  Bir adam duştu Galata Kulesinden  Bu adam benim oğlumdu. 'Acarken ufkunda güller alevden'  Çıktı, her günkü gibi gülerek evden  Kimseye belli etmedi içindeki yangını  Yürüdü, kendinden emin  Sonsuzluğa doğru  Galata Kulesinde bekliyordu ecel  Bir fincan kahve, bir kadeh konyak  Olum yolcusunun son arzusuydu buydu  Bir adam düştü Galata Kulesinden  Bu adam benim oğlumdu. Küçücüktü bir zaman  Kucağıma alır ninniler söylerdim ona  Uyu oğlum, uyu oğlum, ninni  Bir daha uyanmamak üzere uyudu Vedat  6 Haziran 1973  Galata Kulesinden bir adam attı kendini  Bu nankör insanlara  Bu kalleş dünyaya inat  Simdi yine bir ninni söylüyorum ona  Uyan oğlum, uyan oğlum, uyan Vedat.
Artık hiç sabah olmayacak yavrum  Çok uzun sürecek bu siyah gece  Ta zaman durunca, ömür bitince  Alış karanlığa, gözlerini yum  Artık hiç sabah olmayacak yavrum . Bilirim, bu mor sükutu bilirim  Beyaz olmalı geceler, bembeyaz  Karanlıklar üstünedir şiirim  Bilirim, bu mor sükutu bilirim . Dağlar gibi deryalar gibi sonsuz  Karanlık, karanlık ölümden beter  Bir yol ki hayatla beraber biter  Taştan bir sükut ki hissiz ve ruhsuz  Dağlar gibi, deryalar gibi sonsuz . Artık hiç sabah olmayacak yavrum  Bitkin gözlerime son bir defa bak  Bir daha o yerden gün doğmayacak  Bu mor gecelerde kayboldu ruhum  Artık hiç sabah olmayacak yavrum.
Büyük bir ihtimalle ölmüştük  Şehir kan kıyametti ayaklarımızda  Gökyüzünü katlayıp bir köşeye koymuştuk  Yıldızlar kaldırımlara dökülmüştü bütün  Hamza bütüun parmaklarını ortaya dökmüştü  Yirmi yıldır cebinde biriktirdiği parmakalrını  Hamza son şarkıyı kırka bölmüştü  Doğrusu iyi idare etmiştik  Dogrusu iyi haltetmiştik  Yaşayanlar unutmuştu bizi  Biz öldüğümüzle kalmıştık. (1953)
daha önce bıçaktan hiç su içmedim  hiç kısılmadı kerpetene bıyıklarım  gururlu bir gemiyim oldum bittim  sabah olur yelkenlerimi saklarım  özgürlük dediğim yerde demirledim. üstüme varma bulutları tutamam  böyle paldır küldür gideceklerdir  gelmezsen farketmez kimseyi aramam  asıl sevdiklerim en içimdekilerdir  onlarla yaşarım eğer yaşarsam. olurmu gecemi yesile çalmak  yıldız çivilemek parmakuçlarıma  ölüm kadar çabuksa eğer yaşamak  hiç doğmamayı isterdim ama  bir kere doğmuşum ölmek yasak
Hesap ettim ayak altı, baş yedi  Vallahi nazlı yâr gene geç kaldık.  Hınzır bülbül gül dalında leş yedi..  Katmerlendi zarar, gene geç kaldık.. Köprüler var perşembeden pazara  Yapanda yüz yok ki yüzü kızara  Hastayı gömdükten sonra mezara  İlâç neye yarar, gene geç kaldık.. Akşamı geç saydık, sabahı erken  Seyrettik kediler ciğeri yerken  Hele şu bulutlar dağılsın derken  Yollara yağdı kar, gene geç kaldık.. Ok yetişmez oldu zor bezirgâna  Şimdiye katırlar bağlandı hana  Fuzuli telaşı bırak bir yana  Denkleri yavaş sar, gene geç kaldık.. Suya hasret kaldı deniz kızları  Ekvator'a heykel diktik buzları  Ankara'yı geçti at hırsızları  Serde tembellik var, gene geç kaldık.. (Vur Emri)
Bir oda, yerde bir mum, perdeler indirilmiş;  Yerde çıplak bir gömlek; korkusundan dirilmiş.  Sütbeyaz duvarlarda çivilerin gölgesi  Artık ne bir çıtırtı ne de bir ayak sesi…  Yatıyor yatağında dimdik, upuzun, ölü;  Üstü, boynuna kadar bir çarşafla örtülü.  Bezin üstünde ayak parmaklarının izi;  Mum alevinden sarı, baygın ve donuk benzi.  Son nefesle göğsü boş, eli uzanmış yana;  Gözleri renkli bir cam; mıhlı ahşap tavana.  Sarkık dudaklarının ucunda bir çizgi var;  Küçük bir çizgi, küçük, titreyen bir an kadar.  Sarkık dudaklarında asılı titrek bir an;  Belli ki, birdenbire gitmiş çırpınamadan.  Bu benim kendi ölüm, bu benim kendi ölüm;  Bana geldiği zaman, böyle gelecek ölüm
Ben de şu dünyada üç güzel gördüm  Birisi kalbimde durana benzer  Birisi Muhammet birisi Ali  Şu garip halimden bilene benzer. Mümin olanların tez gelir yazı  Cennette huriye benziyor yüzü  Şu nazlı dilberin hercayi sözü  Mart ayında esen borana benzer. Yaz gelince sular köpük saçılır  Lâle sümbül çiçekleri açılır  Zoğal avcı çıkmış diye kaçınır  Çöllerde sevdiğim cerana benzer. Mümin olanların kalbi tacıdır  Mürşit eşiğine varan hacıdır  Berk basma sabana boynum acıdır  Zor edip zerveyi kırana benzer. Abdal Pir Sultan'ım göğe süzüldü  Sırat'ın üstünde nizam kuruldu  Mümin olan gaflet gıllet yazıldı  Dört kitap içinde Kur'an'a benzer
Yüklenip geliyor gökyüzü evimizden yeryüzümüze  Dilimize onur veren kelime. Güzel ticaret ettik  Çölü okuyabiliyoruz deveyi çözebiliyoruz. /Delicesine yalnızlıktan yana reyi  Elleri berrak ve dolu  Arındı soyu kurudu kinlerin sanki  Vuruyordu son bahtsız atılışında  Köpeklere yaslanarak bir avluda  Ve ayaklarının altında  Her kiminse doğranmış saç örgüleri/. Ve şimdi adam ey çocuk  Eline bir dudak inziva al göster onlara  Belgele sevişebildiğin aklın  Kuşların o hızlı oluş adına  Çalılardan uçurduğu baharla  Uzaktan kur düşleri ve başla binmeye  Gemiler gibi gelen günlere. Ve özenle seçilen söylenen kulaklara  Yeni yeni hecelediğin tattığın  /İyice düşün ilk kez kim duyuyordu ayetleri/  Hatta o ısılı ve tamam edilmiş kelimeler yardımıyla. Nerdesin ne suçun var anlarsın  Gibi dost ettiğin paha gerçek paha  Bilinir ki yolluyor yiyeceklerini senin katına . Seni çile çektirilen  Verdikçe alan kelime  Susuzluktan kalma bir sarhoş ağzın  Salt ona adımların  Yalpa yok elatışında boyuna sürdüğün o  Ve hadi artık. Konuş  Nasıl buldun yolunu  Ki akıyor her gece ruhun bütün gücü  Bir fırdönüyü saklıyor eşyalar  Sen ıssız tekbaşına ve mağrur  Batıyorken yatağında. Nasıl da ateş sıcak içova nabzı  Zamanlar indirir kaldırır limanları  Sanki bir kuş ağzı bir kadın ağzı  Su başlarında sel yollarında hayatın  Kuğu kanatları beyaz soluk alışları. /Derken rahimlere kapandın  Dirilik harflerle çalkalandı  Boşaldı boş çanaklarına kavganın/. Kaynak yeniden yumulu parmaklarını açıyor  Biziz şimdi görünen artık salındayız aşkın  Yüz yüze koyulduğumuz sır vakti: Olgun ve hazır. Yine uyandım  Sabah  Yine büyük. İsmimle ancak  Aynı sarnıçta düş ve gerçek  Alıp veren sakınan etim  Soluduğum bakış  Can levham duvarlarım senin . Bana giysi verdin  Öyle biliyorum giyinmeyi  Beni doyurdun  Böyle biliyorum doymayı  Ve sayıyorum kimse yok  Öyle böyle bir doğa  Yalnız beni götürüyor kıyamete  Görüyorum ki farkediyor  Gülümserken korkuyorum. Elime açılıyor yüzün  Duyuyorum buzlar gibi. Sensin bana  Sanki kendimden bana  İçimden tüten. Sensin doğduğum sabahları  Işıklarına uzandığım başları  Dünyaya bırakan. Sensin güden  Kanımın düşüncesini. Sen ince şavk toplam zaman saf hayat  Tek diri. Sensin yüzen geceye  Tek diri. Sensin yüzen geceye  Yeryüzü. Sen ayrılmadın hiç  Evimizden. Uyudum yine  Gece  Yine geniş
Hak peyik yollamış selam eylemiş  Her sabah her sabah yalvarır kullar  Onlar da özünü Hakk'a yetirmiş  Her sabah her sabah yalvarır kullar. Uymayasın kör şeytanın sözüne  Dön gidelim Muhammed'in izine  Kul olanın uyku girmez gözüne  Her sabah her sabah yalvarır kullar. Uyuma ki Muhammed'i göresin  Yaradan Allah'tan kısmet alasın  Günahlıysan günahsızdan olasın  Her sabah her sabah yalvarır kullar. Nuh'u Nebi ile kaldık gemide  Tabip gerek bu yarama em ede  Kimi kilisede kimi camide  Her sabah her sabah yalvarır kullar. Pir Sultan Abdal'ım hayal düş gelir  Her gün bahar gitmez bir gün kış gelir  Yaradan'a yalvarması hoş gelir  Her sabah her sabah yalvarır kullar
Ey Arapça okuyanlar  Allah Türkçe bilmiyor mu?  İngilizce Franzısca  Bize hitap kılmıyor mu? . Çalışanlar geri kalmaz  Çalışmayan bir halt bilmez  Yalnızca fikirler ölmez  Peygamberler ölmüyor mu? . Bizimdir bu bahçe, bağlar  Bizimdir bu yeşil dağlar  Canı sağ olsun softalar  Ayakkabı çalmıyor mu? . Dost gezer dostluk bağında  Biz olur bizlik dağında  Gavurun Merih çağında  Alem bize gülmüyor mu? . Bir bülbül getirmez yazı  Yalnızca bülbül avazı  Mahzuni korkmadan sazı  Kainat'a çalmıyor mu?
Hilkatten bugüne her ne çektiyse  Zekâsı kıtlardan çekti insanlık.  Hazar zamanıysa, sefer vaktiyse  'Gel'lerden, 'git'lerden çekti insanlık.. Putçular put dikip dünyalar vurdu  Tezahürat arttı, tefekkür durdu  Firavun emretti, Nemrut buyurdu  Yürüyen putlardan çekti insanlık.. Küfür gemisinde hep kürek çeken  Etrafa iftira tohumu eken  Kula kulluk için yarışa çıkan  Tasmalı itlerdan çekti insanlık.. Aferine göbek atan, oy atan  Hatasını sevap diye dayatan  Masum gönüllere girip boy atan  Zararlı otlardan çekti insanlık.. Gün geçmedi üç-beş Nemrut türedi  Kötü günler kötülere yaradı  Yitirenler yanlış yerde aradı  Hitler'den, bitlerdan çekti insanlık.. (Akıl Karaya Vurdu)
-Dr. Mehmet Şen'e-. Boynum kıldan ince ölüme   -Değil mi ki şol illetten iğne ipliğe dönmüş bedenim-  Ve ölüm ki, benim bu ölümlü dünyaya gelmemle   Beraber dünyaya gelen maşallahı var oğlum   Ona ben analık ettim, onu ben elimde büyüttüm   Onu şu kadarcıktan bu boya ben getirdim   Yedim yedirdim, içtim içirdim, kustum kusturdum  Onu sütümle,   Onu kanımla,   Onu aklımla besledim  Nereye gittiysem, ölümüne kadar yanımda götürdüm   Ne zaman aşkımı öpsem, ona da öptürdüm  Ben gençken o da gençti,   İhtiyarım o da ihtiyar  Siperlerde omuz omuza döğüştük   O diyar bu diyar  Kimi de nefsimizle barışık   Bahtiyar mı bahtiyar  Şiir düzerken tüy kalemim oynatırdı kıyısından  Onu unuttuğum da oldu,   Ölümcül mü ölümcül bir ihmal!  Hatırladığımda ama, öyle yarım yaşadığıma bin pişman   O denli unutkanlıklarım için mi şimdi bu intikam? . -Adam sen de;   Bir ben miyim alemde oğlu hayırsız çıkan!   Ki saldın bu hebis Haşhoşiyûnu, ‘lan günahı boynuna;   Anarşit bir Urartulu ur musallat ettin boynuma!  Truva’da Tahta At güya   İçinden uğruyorlar dışarı   Çoğaldıkça çoğalan o maraz, o haşarı hücreler   Farkındaysalar da kıyımın, tutamıyorlar kendilerini   Yazık, benle koyun koyna onlar da verecek son nefeslerini! ..  Gel bakalım diyorum, gidiyoruz senle, namızsız oğul!  Oğul verdikçe veren o belalıları da alayımıza katıp   Neş’eye neşideler okuya okuya, iyi sularda aşağı   Gidiyoruz o ölümsüz Allahrahatlıkversinlere doğru...  Sizin de içiniz rahat olsun ey arkada kalanlar  Bundan böyle size anakarada ölüm yok!
Kavrulur şu kanlı gözlerimde günler   Akşamdan bir sancıyla   Koklanmış bir gül gibi hayallerim ayak altında   Yol vermez yol vermez ağlamaya gururum   Yılların aynasında   Horlanmış vücudumda memelerim derin acıda. Ben bir kadınım ben bir insan   Taşırım karnımda paramparça can   Bir yanımda cevahir, bir yanımda kan   Bir yanım şiir destan, bir yanım kirli fistan   Bir yanım güller açmış, bir yanım viran. Savrulur şu tozlu saçlarımda rüzgar   Çıldırtan bir hışımla   Saklanmış bir sır gibi, şiirleri ateş hattında   Dayanmaz dayanmaz bu baskıya yürürüm   Sabrımın bir anında   Elimin hamuruyla çeker giderim   Canım burnumda. Ben bir kadınım ben bir insan   Taşırım karnımda paramparça can   Bir yanımda cevahir, bir yanımda kan   Bir yanım şiir destan, bir yanım kirli fistan   Bir yanım güller açmış, bir yanım viran. Yusuf Hayaloğlu
Önce korkunç azaba kahra gömülüyorum  Sonra en büyük affa uğrayıp gülüyorum  Çatlıyor da mezarım dışa vuruyor beni  Terazi Rüveyda’ya divan kuruyor beni  güneş aktı, ay söndü parçalandı yıldızlar  Rüveyda şimdi burda sen varsın, gözlerin var  Beyaz tüller içinde ruhun sarıyor beni. Sahibisin bu eşsiz muhabbet sarayımın  Mağrur yükseliyorsun uluların katına  Huriler imreniyor sonsuz saltanatına  Elime tutuşturup kalbinin kadehini  Sevgini şarap gibi sunuyorsun Rüveyda  Çiçek çiçek kalbime doluyorsun Rüveyda. Acı yok, intizar yok eskide kaldı hasret  Ömrünü tamamladı endişe, korku, hayret  Buz ve köz tarih oldu  Geçti zaman ve mekan  Zaman biziz, mekan biz  İmkansıza yok imkan  Ömrün ne sonundayız, ne de henüz başında  Otuz üç yaşındayız, hep otuz üç yaşında  İçim sensin bu ilde, dışım sensin Rüveyda  Rüveyda,  Ben sendeyim sen bendesin Rüveyda
yedi iklim geçer,  ağarıp solan güz ışıklarından  yalan pencerelere doğru.... uykularda olur ne olursa   yangınlar,   takvim ziyanları,   gömülü sevdalar.... iksir gibi yayılır  hücrelerimin rehavetine ıslaklığın  düş tüccarları ağır mesaidedir.... uykularda olur ne olursa,  talanlar  ve beton serinliği  inşaat halindeki aşkların.... uykularda ölür ne ölürse,   kıpırdayan su   gülümseyen yel.... yedi iklimin oralarda  kavalını kırmış bir çobandır  gökyüzü,  aklında new orleans  heybesinde caz! . yedi iklimin  bar olduğu yerdedir uykunun  alkol imparatorluğu  kalabalık avındadır bakışlar.... uykularda olur ne olursa,  bitmez efkar kırları  bazı saçlarda  ve ölüm gibi suskunluklar açar  derin kuyularda.... ve şaka gibi  ve sarsak sarsak  ve kımıl kımıl  bir yaşamaktır  MAVİLERE UYANMAK  en kesif karanlıklara kafa tutan  gözlerinin mavisine kuşanmak.... senin kanatların var,  benim köylü yüreğim...  operada tezek kokusu  bu şehirdeki varlığım! ..  beni taşıyacak vesaitim yok  bu caddeüstü sevdada  ellerinden gayrı..  'gayrı dayanamam ben bu hasrete'  ya beni de yitir  ya sen de git  beni götürdüğün yere...  türküleri sev  yalan kahkahalardan uzak dur  canımın suyuyla yıka ellerini..  aklımın maharetiyle giydir  en mavi yerlerini.... senin adın  buzul mavisi!  çünkü mavilerde uyur,  benden sana geçen  sende beni kalkındıran ne varsa!  sevdiğim, açlığımın uzak ufku,  her sabah;  güneşten ne zaman işaret alırsan  ne zaman dar gelirse soluğun  böyle uzun sarılmaklara,  fikrini kurcalarsa eğer  açık korkular,  işte o zaman  mavilere,  mavilere  uyandır beni...
Yanaklar öpmedesin, öptürüp yanaklarını;  Böyle geçsin bu günlerin varsın.  Sen ey çocuk! Öpülüp öpmenin ne olduğunu;  Dudaklarında dudaklar duyunca anlarsın!
gözlerimiz birbirine göre  ellerimiz,dudaklarımız  ve aşk bize göredir. gece tam aşka göre  rüzgar geceyegöre  ve yağmur rüzgara göredir. öpüşlerimiz yağmura göre  odamız öpüşlerimize göre  ve dünya odamıza göredir. ve biz dünyaya göreyiz
Yüz metrede beni herkes geçer  Dörtyüz metrede pekçokları  Geçer çoğu sekizyüz metrede  Ama ben bırakmam yarışı. Beni bin metrede geçersin  Ben yine koşarım  Onbin metrede öndesin  Koşarım ben yine  Yirmi kilometrede geçersin  Hep koşmaktayım. Otuz kilometrede  Kırk kilometrede de geçersin  Ben koşuyorum hâlâ  Ama ellinci  Yada altmışıncı kilometrede  Soluğun tükenip bir yerde  Dayanamaz düşersin. Bak koşuyorum hâlâ  Çünkü ben bir yaşam maratoncusuyum  Buyüzden yaşamın en yalnızıyım  Bu sonsuz yarışın sonunda  Beni geçemezsin  Ölümün en büyük ödül olduğunu bilemezsin  Yine ben olurum ilk göğüsleyen ölümü
Batılın önünde set  Hakk'a kılavuz nesil.  İlimde Ak Şemseddin  Kararda YAVUZ nesil.  Hakk'a kılavuz nesil.... Bir Aras'tır, bir Tuna  Tarih binmiş sırtına  Nefret yıkan fırtına  Sevgiye havuz nesil.  Hakk'a kılavuz nesil.... Her zalimin korkusu  Her çiçeğin kokusu  Yangını söndüren su  Yemeklerde tuz nesil.  Hakk'a kılavuz nesil.... Tevhidi kucaklayan  Canda canan saklayan  Zindanları aklayan  Her zulme maruz nesil.  Hakk'a kılavuz nesil.... Kalmasın engel artık  Del zırhları del artık  Çık ufuktan gel artık  Birliğe susuz nesil.  Hakk'a kılavuz nesil.... (Akıl Karaya Vurdu)
Suları  boğdu  dalgalar.  Ses hoyrat,  sevinç yılgın,  şakaklarım sonbahar…. İklimi kurak aşkların…  Yapışmış tenime ter, elime kir,  sessizliğin ortasında bir deli rüzgâr.. Akşamdır  avuçlarında marmara'nın…  Akşamdır,  şiire karıştı sular,  sularda çoğalır sevdalar;  ellerim  ah  ellerim,  nasıl  anlatsam,  gece…  Gece kokuyor çocuklar…
Aşkın herşeye soktu beni,  şair oldu şiirler yazdım  sonra hikayeler dizdim  sıra sıra  öğretmendim kimi zaman  aşkın abc'ini öğrettim  hiç sıkılmadım ne hayattan  ne senden  ne de öğretmenliğimden  isteyipte olamadığım birşey var  ressam olup  mutluluğun resmini çizemedim  aşkımızın...
18 Aralık 1985'te o salonda  Kişi nasıl kestirebilirdi ileriyi?  Siz, kazıbilimler, alınyazısıbilimler,  Geçsin yıllar geçsin, seneler gibi.. Olur mu anımsamamak Onaltıncı Louis'yi  14 Temmuz 1789 akşamı, Louis,  Şöyle yazmamış mıydı defterine:  'Bugün kayda değer bir şey yok..'. 'Kehanet' adlı kısacık bir şiir buldum  Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Bal gibi yan tuttun  Hakemliği unuttun  Seyiciyi uyuttun  Bu giren gol gol . Meşin topta şike var  Arasında leke var  Takımlarda şike var  Bu giren gol gol . Top köşeden geliyor  Tam ortayı buluyor  Madem ağı deliyor  Bu giren gol gol . Yandan akın başladı  Savunmaya başladı  Kaptan topu tuşladı  Bu giren gol gol . Yüksek ücreti aldı  Hakem yapar kahvaltı  İmkan yoktur penaltı  Bu giren gol gol . Mahzuni hakem topal  Bizimki korku nifa  Oyun bitti düdük çal  Bu giren gol gol
. bu şiirde iki göz var  biri senin; biri onun  Senin o karanlık, küf kokulu  matem gözlerini terkediyorum . biliyorum; saçlarının sarısı  gözlerinin yeşiline karışmış  biliyorum; sana benzemek için  melikeler birbiriyle yarışmış  fosforlu ve derin bakışlarına  çağlar boyu nice destanlar yazılmış  oysa ben görülmedik bir lale yaprağına  gökleri kıskandıran bir destan yazıyorum  gözlerin değişip kaplasın karanlığı  bütün ufukları sarsın gözlerin  gene de hep bende kalsın gözlerin. l  kapama gözlerini; karanlıktan korkarım  atlılar kaybeder yolunu, hasretimin  posta güvercinleri geri dönmez ülkeme  yaslı dereler gibi mutsuzluğa akarım  kapama gözlerini; karanlıktan korkarım. ll  ateşten ve köpükten sıyırıp ellerimi  mekanımı gülistan eyleyendir gözerin  isyanıyla ihtiras ve gerilim yaşayan  Kabil’in ruhunu kan eyleyendir gözlerin  vuslat aşkını Leyla düşürmedi çöllere  arzı Mecnun’a hicran eyleyendir gözlerin  gözlerinde başladı tarihin macerası  Adem’i Havva’ya ram eyleyendir gözlerin  Kerem dağlar ardında aradı gözlerini  Kamber’i bile viran eyleyendir gözlerin  Ferhat dağları deldi yolunu bulmak için  sevmeyenleri giryan eyleyendir gözlerin  suların emzirdiği muamma bir çocuğu  yedi iklime hakan eyleyendir gözlerin. lll  gözlerin göklerinde  her yüzyılın başında  birer akkor olmuş gözlerin  çekip çıkarsam da mısralarımı  ben yalnız gözlerinin şairiyim aslında. hangi rüzgara verdiysem aşkımı  beni alıp yangınlara götürdü  muştu beklediğim bütün yelkenlilerden  ateş düştü içime. lV  yüreğimden fışkıran bir “ah” mıdır gözlerin  beni benden koparan “eyvah” mıdır gözlerin  Bu gözler, o aydınlık o güzel gözler değil  yoksa yalancı mıdır, günah mıdır gözlerin  ses midir, aynalarda çarpan kulaklarıma  kürdili hicazkar mı, segah mıdır gözlerin  Arif Bey’i Itri’yi ömür boyu inleten  nihavend mi, sultan-ı yegah mıdır gözlerin  kubbesinde yitirdim zaman duygularımı  akşam mıdır, gece midir, sabah mıdır gözlerin  ruhumu baştan başa acılarla dokuyan  beynimi kurşunlayan silah mıdır gözlerin  her köşede zifiri bir silüet bırakan  gönül memleketimde seyyah mıdır gözlerin  renkler avare; sitem başıboş kuytularda  mavi midir, yeşil mi, siyah mıdır gözlerin  yoksa yalancımıdır, günah mıdır gözlerin. V  nihan kıldı gözlerin bana kapılarını  oysa ben gözlerinden girerdim yüreğine  her bakışın bir damla ab-ı zindegan idi  hicranlı her gülüşün bin yıllık figan idi  içime, soluşundan sonra koyu renklerin  birer şirpençe gibi düştü gözbebeklerin  feryadıma gök bile bigane değil şimdi  söyle, kurtuluşun mu, harabın mı gözlerin  gözlerinde mi mehtab; mehtabın mı gözlerin. Vl  çağlayanlar bile hararetlidir  buğday başağının açlığıdır ufuklar  siperleri aşıklar mı doldurmalıydı  zalimler mi  neden böyle hıçkırıklı, umutlar. Vll  beni hangi urganla bağladın gözlerine  beni hangi ırmağa karıştırdın yeniden  senden kopamıyorum gözlerin var oldukça  sensiz yapamıyorum yüzün bahar oldukça  gözlerine baktıkça duruluyor yüreğim  ölse de, gözlerinden soruluyor yüreğim  indirme kirpiğini; tutuşmasın kainat  nazar kıl; ferahlasın; kavruluyor yüreğim  sensiz küle dönerek savruluyor yüreğim. Vlll  diyorlar ki ağla  ağla ki dumanı dağılsın yolların  ağlamayı denizlere bıraktım. yalnız gözlerindir hayatta kalan  uğruna adandığım  mahşeri sularla çevirip dört yanından  gönlümde sakladığım  aynalarda arayıp bulamazken günboyu  gölgesinde konakladığım  gözlerindir ufkumda dalgalanan. Rüstem’in kanını döktüm yerlere  İstanbul’u kuşattım gözlerin için  Azrail’e koştum siperlerimden  gözlerine baka baka dirildim  niçin kızıl kıyamettir gölerin bu gün  niçin heyelan var eteklerinde  İsrafil’den işaret mi almışsın  yanaklarında mahşer kalıntısı  dudaklarında mizan  bütün gamlı hüdhüdler Belkıs’le döner sana  yıldızlar vuslat için her gece iner sana  rengini, gözlerinde kaybolan bilir. lX  gözlerin uğrak yeridir bestekarların  şairler hüzne dalar yeşil okyanusunda  eşiğinde ölümsüz dilenciler  gözlerin gecenin intiharıdır. sen gözlerine mahkumsun; gözlerin bana  ben şiir yazmasam, kim tanır gözlerini  geçerken yalnızlık sokağından  hangi demirci indirir parmağına çekici  hangi berber yanağını keser müşterisinin  gözlerine bakmasam, doğar mı güneş. X  gözlerin boşluğa akan bir ırmak değil  gözlerin sadece ölmek, yaşamak değil  gözlerin tükeniş doruklarında  bulunmayanları aramak değil  gözerine aşina olduğum günden beri  ben artık hır gece sesleniyorum  düşe kalka  yorgun argın  derbeder  yapayalnız  duruyorum; yanlış anlaşılıyor  her hücremde bir inkılab  her gönlümde bir mahitab  evim harab; ömrüm harab  ne ay kaldı, ne de mehtab  gök bulanık; ufuk silik  gene de mağrur ve dimdik  yürüyorum; mezarım oluyorsun ansızın. Xl  bu son şiir, o küflü gözlerine yazılan  bu son mezar kalbimde hicranla kazılan  senin gamsız gözlerin kahkahalar atarken  benim gözlerim viran; ağlamaya değer mi  her cilven bir ıstırab; her nazın kapkaranlık  yorgun kuraklığında ıslanmaya değer mi  hiç güzel olur muydun gözlerin olmasaydı  ateşlere girmeye ve yanmaya değer mi  bir kevser ırmağında serinlemek dururken  sellerine karışıp bulanmaya değer mi  aydınlığın gözleri çağırıyor kalbimi  zehir bakışlarınla boyanmaya değer mi  gözlerine bir ömür dayanmaya değer mi.
Bilirsiniz sözümde hep durmuşumdur duracağım  Sevgilime sözverdim ben yirmi yıl yaşayacağım  Düşmanlarım sevinmesin yirmi yıl sonra yok diye  Belli değil yirmi yıla ne zaman başlayacağım
Yarda insaf yoktur, bende yok derman  Yazık ki işlerim, Allah'a kaldı  Kaşları katlime yazıyor ferman  Kanlı kirpikleri kalbime daldı. Gözleri gönlüme zehir atıyor  Zülüfü süngüdür, cana batıyor  Şehit mezarında gönlüm yatıyor  Sevda kılıcını boynuma caldı. Aman Karac'oğlan aman, bunaldım  Aşkın çöllerinde şaşırdım kaldım  Bir püsküllü derdi başıma aldım  Bu azgın dert beni gurbete saldı
Bütün bu sürekli arayışlar neden bilir misin  Neden bu durup isyan etmeler Allaha  Bu aldanmalar, yıkılmalar, bu sonsuz çalkanış  Hep sana yaklaşmak için, biraz daha biraz daha  Seni bulmak yılgın, yıkık gecelerden sonra  Sana çıkmak merdivenlerden nefes nefes  Belki ben yalnız senin güzelliğinde çirkinim  Hiç solmasa güzelliğin, böyle hiç bitmese  Yanmak var sana yaklaştıkça biliyorum  Yok olmak var, kahrolmak var, kul olmak var  Öyle bakma gözlerime bakma artık oluyorum  Yasamanın ta kendisi oysa bu ölmek değil  Gözlerim gözlerinden başkasını unuttu  Sen yoksan o yokluktur, senden öncesi yoktu.
O elinde tuttuğun zarf  bir ihanet anında örülmüştür  Ve zarfın içindeki kağıt  er mektubudur görülmüştür  Doğum günüm bu gün 3 Aralık  Ve şafak karanlık  Bu mektubu sana yazıyorum anne  Dün sevdiğimle ayrıldık  Son mektubuymuş bana yazdığı  Bir daha yazmayacakmış  Demek sevda ayrılığa bir ay dayanırmış  Ve asker ocağında terkedilmek de varmış . Bu mektubu sana yazıyorum anne  Bu gün doğum günüm 3 Aralık  Ve şafak karanlık . 3-5 nöbetindeydim dün gece  Bir şarjörün boşluğunda içtim son sigaramı  Ve yorgan gibi üstümü örttü kar siperde  Sabaha karşı biraz içim geçmiş  Hayalin gözümün önüne geldi anne  Kızkardeşimi de verdiğinden beri sevdiğine  Bir ben bir de sen kaldın geriye . Üzülme anne üşümüyorum  Bekliyorum elim tetikte  Bekliyorum memleketi ve seni  Ve artık beklemiyorum beni beklemeyen sevdiğimi  Beklemiyorum yüreğimi ve aşkımı  Soğuk siperde yalnız bırakan sevgiyi  Ve bekliyorum anne elim tetikte  Eğer girerse menzile vurup öldüreceğim  Hem aşkı hem sevgiyi . Geçen gece karakolu bastılar  Kurşunlar yağmur gibi yağdı üzerimize  Garip gelecek belki sana ama  Ortalık bayram yeri gibi oldu anne  Biliyormusun o an hiç korkmuyorsun  Herkes kendini bir sipere atıyor  Ve gecenin karanlığında kurşun yerine  Işıl ışıl yıldızlar yağıyor sanki üzerimize  Ve ölüm bile aklımıza gelmiyor anne  Canlar canlar gidiyor  Gidiyor canlar  Ve kimbilir ne zaman bahar
ORTODOKSLUKLAR  1.  Tek konuşulur yüzüdür bacaklarının arası. Sakal ve bıyık da  bıraktığı. Dönmez bir sapkının. Üzerine bir dedikodu. Yaklaşmaz  kadınlara buyurulduğu gibi. Kışkırtır kuşkuları. Başlarındaki  sorguç ve berbername. Gömdürülmüştür diri diri toprağa  başaşağı. Ürker ve parlar birkaç katana ötede. Neden  anlayamıyordum.  Tutunur bir utanç ince. Bir kız limon yanığı. Saçak altlarında  dolaşır erkeğini. Açılmıştır kapılarının kilitleri kendiliğinden.  Kıpırdanır bir kefen. Gebelenmiştir yatarak üzerine ölünün. Bir  kilisede işlemeyen. Bataklıklarda büyütmüştür çocuğu. Neft  dökerek yakıyordum bir mektubu da kuş zarflı balmumu.  Artık bir çocuğun yüreğindeki eğriliktir. Bileğinde doldurulmuş ve  bütün bir atmaca taşıması. Çalışır toplamıya tüylerini. Yazdırır  göğsüne zafranla. Yinelediği bir sözcük kezlerce: Erselik! Sevişir  ısırarak kendi ağzını. Çalar lavtasını yılgının elden düşme. Malta  Yahudisi'ni okuyordum. Barındığım sandukanın içinde.
Kuytu bir köşesindeyim  ve yorgun bedenimin altında  çıtırdıyor kuru yapraklar  Üstte kristal bir gök  ve yıldızlar  ozancasına. Yalnızım  sıkıntının yayalnızlığı değil bu  Düşlerle el ele  yaşamayı dillendiren  ve yudum yudum özümleten  bir sevgi yanlızlığı. Dinlendiriyor yüreğimi  kafamı  bedenimi  serin okşayışlarıyla doğa  Dinliyorum en güzel türküsünü  kurdun kuşun. Uçmak için  kanat aramıyorum. AHMET TELLİ
Özledim sesini ne olur konuş  Bir gül açtır zamanların ötesinden  Karanlıklar içindeyim, kapkarayım bugün gel  Gök mavisinden, deniz mavisinden  Bana bir şarkı söyle  İçimde bir şey kımıldıyor  Gözlerim kan çanağı, yorgunum, uykusuzum  Bir baksana ne haldeyim deli divane  Yaralıyım, çaresizim umutsuzum  Bana bir şarkı söyle  Yağmur ol yağ üstüme, güneş ol ısıt  Dökül karanlığıma ışıklar gibi  Al beni, en uzaklara götür  Sesin, aksin içimde bir pınar gibi  Bana bir şarkı söyle  Bütün renkleri kat birbirine  Buram buram bir turuncu getir geçen yazdan  Bir tüy gibi, bir bahar dalı gibi  Hafiften, inceden, güzelden, en beyazdan  Bana bir şarkı söyle  Yağan kar nasıl hazin yağar bilirsin  Kurşuni bir gökyüzünden ağlamaklı  İşte öyleyim, kapkarayım bu gün gel  En hüzünlü sesinle, en dokunaklı  Bana bir şarkı söyle
Ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın.  Aslında yokum ben bu oyunda,  ömrüm beni yok saysın.... Yaşam bir ıstaka;  gelir vurur ömrünün coşkusuna.  Hani tutulur dilin,  konuşamazsın…. Tırmandıkça yücelir dağlar.  Sen mağlupsun sen ıssız  ve kalbinde kuşların gömütlüğü;  tutunamazsın! . Eloğlu sevdalardan dem tutar,  aşk büyütür yıldızlardan;  senin ise düşlerin yasak,  dokunamazsın.... Birini sevmişsindir geçen yıllarda.  Açık bir yara gibidir hâlâ.  Hâlâ ne çok özlersin onu,  ağlayamazsın…. Yolunda köprüler çürür.  Sesin, sessizlik sanki bir uğultuda.  Savurur hayat kül eyler seni,  doğrulamazsın! . Yapayalnız bir ünlemsin  dünyayı ıslatan şu yağmurlarda.  Her şey çeker ve iter,  anlatamazsın.... Yaşam bir ıstaka,  gelir vurur işte ömrünün coşkusuna.  Sesinde çığlıklar boğulur ama,  bağıramazsın…. Sonra vakt erişir, toprak gülümser sana;  upuzun bir ömrün ortasında  ne hayata ne ölüme  yakışamazsın…. Yazdırmalısın mezar taşına:  Ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın,  aslında hiç olmadım ben bu oyunda  ömrüm beni yok saysın…
ey canımın güftesi, eylülün ikinci haftasıydı o sıra  bana gülümseyerek getirdiğin bir bardak suydu o sıra. hatırla denize hiç bakmadık çünkü kıyısındaydık  bir elma kendi kendine büyür dururdu o sıra. bir kıyı ikindisiyle bir elma öyle kendiliğinden  büyürler bir öfkenin ya da bir dağın yanısıra. bir kıyının beslerliği bir elmadan ayrılmaz gibi ama  elma soğuk bir kış akşamında bile yenir ısıra ısıra. bir öfkeyi diriler durmadan elma, ovadan gelir  elbet küfelerle sandıklarla hüzünlerle ardısıra. ey geçmişten gelen konuk, sonsuz düğmelerimi tut  yerlerini yadırgayan sonsuz iliklerin adına. ey canımın güftesi, denize hiç bakmadık, hatırla  tek pencereli bir odada elma yedik ısıra ısıra. elmanın topraktan süzdüğü, gemilerin denizlerde gezdiği  bir tatildi, bir geçiştirmeydi, yalnızlıktı bir kusura. neydi, ne doğruydu, nerden vardık yakışmıyor konuşmak bize  öyle barışlar okuyup yalnızlığı yaşamak kara kara. ey canımın güftesi, ey penceresi bütün sıkıntılarımızın  bizim babalarımız neden ölürlerdi hatırla sıra sıra. bu söylediğim iyi bir şarkıdır elle bile hatırlanır  yani şu, ateş ve deniz buluşurlar bir limanda arasıra. yani şu, elma yenir ve balık durmaz kaçar  ama yenilmezler artık buluştukları sıra
Kimsede görmediğim bir şiir  yüzü al ve akşamı aşıyor  Eski bir tanrı gibi kendi dininde  Uzun süren bir dönemi düşlüyor olmalı  İçindeki bir içkinin sıcaklığında  Suskunluğu bir başkaldırı olmalı  Elleri ayakları sinemalara bulaşmış  Romanlara bulaşmış  Genel helalara bulaşmış  Dağları iyi bilmediğinden  Denizleri anımsamış olmalı  Gözleri o yüzden çırpıntılı. Kara başlıklı geçmiş,  Sonsuz gelecek  Şimdi burda vakit gece ya  Bir yerlerde ey gözleri maden  Gündüz olmalı  Taşın içinde bir gündüz  Demirin,, ağacın.
İsim nedir ki  Bulutlara yazılır geçer. Yüzüm nedir ki  Akar suya çizilir geçer. Ömür nedir ki  Kurulur bozulur geçer. Sevda nedir ki  Dokunursun süzülür geçer. Şiir nedir ki  Sezilir geçer. İnsan nedir ki  Bir şeylere sevinir üzülür geçer
Ey erenler çün bu sırrı dinledim  Huzur-ı mürşide vardım bu gece  Hakikat sırrını andan anladım  Evliya merdanın gördüm bu gece. Mürşidim Muhammet buldum yolumu  Rehberim Ali'dir verdim elimi  Tiğbend ile bağladılar belimi  Erenler sırrına erdim bu gece. Erenler rahına eyledim iman  Kalmadı gönlümde şek ile güman  Ne bilir bu sırrı Yezid'le Mervan  Küll-i varım Hakk'a verdim bu gece. Andelip misali avaz ederek  Kati sema üzre pervaz ederek  Yedi aza ile niyaz ederek  Ayn-ı cem güllerin derdim bu gece. Pir Sultan'ım Hakk'a niyaz ederim  Erenler rahına doğru giderim  Küll-i varım Hakk'a teslim ederim  Hakk'ın cemalini gördüm bu gece
(Sensizlikle flört etmeyi sen değil, sensizlik bilir;   sesi ses, sessizliği sensizlik bilir…). Korkma, sana aşkı öğretmeyen kendinin  ellerinden tut!  Çok ağrımış kendinin, siyah  ve ayaz kendinin.  Hep avuttuğum düşler için bana bir gül ver.... Bak, Palandöken dağlarında karlar erimiş,  teknelerle kol kola bir bahar sulara inmiş;  dağlar için, sular için bana bir gül ver.  Bir gül ver söküldüğüm günler için  -ve önce kendinin ellerinden tut.-. Kendimin ellerinden tutunca,  içimden nehirler gibi akmak geliyor;  yollara çıkmak, yolculuklara bakmak geliyor.  Geberesiye içip salaş meyhanelerde,  buralardan böyle ceketsiz kaçmak geliyor…. Tutunca kendimin ellerinden,  pusulasız gemilerde yatmak;  yaşlı ve şefkatli bir azizenin koynunda  sabaha dek kıpırtısız susmak geliyor…. Sevgilim, iyi insan, tutunca ellerimden,  ömrümün içinden akmak geliyor.... (Sessizlik sensizliği ezbere bilir;   sensizlik her şeyi bilir...). Korkma, sana aşkı öğretmeyen kendinin  ellerinden tut;  sonra bana aşkı öğretmeyen kendimin  ellerinden....  Bak, yıllarım sırılsıklam/ yağmurlar giymiş,  günlerin avlusuna yeni yeni çocuklar inmiş;  dağlar için, sular için bana bir gül ver.  Avuttuğum düşler için bana bir gül.  Bir   gül  pusulasız gemiler, sökülmüş günler için.... (Ben bütün yeşillerimi inatçı ayazlara çaldırdım;  sen kendinin ellerinden tut  ve kendine benim için bir gül ver.). Kendine  bir  gül(ü) ver
Ey nazlı nazlı yürüyen selvi, hazan rüzgarı sana değmesin.  Ey cihanın gözbebeği, kem göz senden uzak olsun.  Sen göklerin de canısın, yerin de! ..  Canına, rahmetten, rahattan başka bir şey dokunmasın!
Heceleme beni artık Allah’ım  Bırak okunaksız kalayım  Kaderimin hepsi pek iyi olmasın varsın  Bak, ömrüm eriyor işte  Çocukluk fotoğrafımdaki kardan adam gibi yanı başımda  Bak, ilkokul talebesi kalbimden  Yine karne parası istiyorlar  Bir gecekonduda oturuyor kalbim oysa  Yağmur yağdıkça  Bir gecekondunun damı gibi içine doğru ağlıyor. Saçlarımda dolunay taneleri eriyor  Saçlarımda bir kızılderili reisi  Oturmuş barış çubuğu tüttürüyor  İsmi: Mehtapta öpüşen iki sevgili  Kalbim küs oysa, kalbim yalnız bir kovboy  Nedense şimdi evinden çok uzakta. Saçlarım düşler görüyor  Rengarenk uçan balonlar havalanıyor her telinden  Saçlarımda kiraz bahçeleri  Salıncak kuruyor dallarına çocuklar  Hep ben düşüyorum, hep ben,  Ben:  İsmim kara bereli iki çocuktan biri  Ben çocuklardan biri,  Fazla yaramaz.  Ne zaman ağlasa  İskambil kupası damlıyor gözlerinden  Rest diyor hep, rest. Ne demekse?  Ben çocuklardan biri,  Fazla yaşamaz  Ne bir sarmanı var okşayacak  Ne zamanı.  Zamanı sarışın bir kedi olarak yarat baştan Allah’ım  Bırak okşayayım.  Esirge ve bağışla beni gerçekten  Bırak düşlerimde kaybolayım.. Bir boş beşik hikayesinin olmayan çocuğuyum.  Kanadı kırılan kartal da benim beddua etsem.  Bir ağıt olarak yak beni Allah’ım  Parmaklarına kına olayım hayatın.  Affet bu siyah ve transparan duayı.  Ben zaten gecenin arka cebinde falçatayım.
Unut demek kolay gel bana sor bir de,  Unutamıyorum işte unutamıyorum,  Birşey var şuramda beni kahreden,  Şuramda tam yüreğimin üstünde,  Çakılı duran birşey var,  Elimde değil söküp atamıyorum.. Dalıp dalıp gidiyor gözlerim derinlere,  Kimi görsem biraz sana benziyor,  Seni hatırlatıyor şu bulut, şu gökyüzü,  Şu kayalıkları döven deniz,  Şu hüzünlü melodi, şu napoliten şarkı,  Bir zamanlar beraber dinlediğimiz.. Boyuna seni düşünüyorum durmadan usanmadan,  Şimdi diyorum o ne yapıyor acaba,  O güzelim gözleri kime bakıyor,  O canım elleri nerde,  Oysa günler o günler değil,  Ve kalan şimdi sadece özlemin gecelerde.. Durup durup seni büyütüyorum içimde,  Seninle acılar büyütüyorum,  Yeni yeni kederler büyütüyorum dayanılmaz,  Kirli sular yürütüyor iliklerime,  Bir zehir karışıyor kanıma anlıyor musun.. Bir daha görsem seni diyorum bir daha görsem,  Birgün olsun bir dakika olsun,  Unut demek kolay,gel bana sor bir de,  Hatırladıkça gözyaşlarımı tutamıyorum.. Dilimin ucunda sen,  Başımın içinde sen,  Kader misin,ecel misin nesin sen,  Unutamıyorum işte unutamıyorum.
Gönlümün maviliği gitmesin gökyüzünden  Kuşların gülücüğü eksilmesin yüzünden  Kar yağsada bu sessiz vadiye, gün bitmesin  Yapraklar üşüse de, çiçekler üşümesin
. Her şey güzeldi bir zaman, çok önce  Şehirler, insanlar, güneş deniz  Mutluluğumu görebilirdiniz  Çökmeseydi içime bu son gece. Her şey bir anda bitmeseydi, yazık  Olmasaydı gençliğime aptalca  Belki de o yerlere varırdık  O uzak dağlara ulu: koskoca. Orada her şey değişirdi belki  Acardı umutlarımız bakarsın  Ateş rengi, kan rengi güller gibi  Toprağında kim bilir hangi aşkın. Oysa simdi nerdeyiz, neyiz bak  Her umut belirtisinden uzağız  O sevilmiş gözlerde saf ve berrak  Bir ayna bile yok bakacağımız. Her şey kurşuni bir renk almış, soğuk  Bozkırlardır uzayan önümüzde  Kime baksan o yüz: veremli, soluk  Tek mavi kalmamış gökyüzümüzde. Her yerde bitmişliği güzelliğin  Kum kamyonları putreller betonlar  Sonra ta beşikten mezara deyin  Sıfırlar, yüzler, binler ve milyonlar. Hadi öl bakalım ölebilirsen  Zincirlerle bağlıyken yaşamaya  Omuzla yükünü, hadi yalnız sen  İsterse gücün olmasın taşımaya. Yenik duşmuşuz iste gerçek ortada  Çokmuş boynumuza zulmün elleri  Bir tutsak, bir dolap beygiri ya da  Bir mahkum gibiyiz kaç yıldan beri. Yargıç hükmünü çoktan vermiş oku  Boynundaki yaşamak fermanını  Yaşamak sonra ölmek; iki korku  Geri getirmezken bir anını. Terkedilmiş şehirleri bilirsin  Bilirsin gömülmüş uygarlıkları  Ve düşün ki; patlaması bilincin  Yırtmaya yetmiyor karanlıkları. Öyleyse çek sapla göğe bıçağını  De ki; benim isim tanrılıktan güç  Benim hem yüksek, hem en aşağı  İste ellerimde sonsuzluk ve hiç. De ki; ömür verdin; en büyük yalan  De ki; Beden verdin; içi boş ve kof  İste! Yüce eserin, işte insan  Ve yırt göğsünü, bağır: Of Tanrım of.
Serçe kadar yok musun be? !  Hadi uç uçabilirsen...  Akıl, izan, idrak sende  Kader seç, seçebilirsen.... Alev dondu, akıl yandı  Su uyudu, taş uyandı  Ecel kapına dayandı  Durma kaç, kaçabilirsen.... İşe el attı dayılar  Çamura battı sayılar  Köprüyü tuttu ayılar  Yürü geç, geçebilirsen.... Bırak kalsın çeşme, kuyu  Değiştir gel eski huyu  Havada var olan suyu  Buyur iç, içebilirsen.... Taksit taksit, adım adım  Nedir yani, anlamadım  Ev emanet, mezar kadim  Hemen göç, göçebilirsen.... Farkın var kuştan, sığırdan  Gayret et, alma ağırdan  Gitme köhnemiş çığırdan  Çığır aç, açabilirsen.... (Akıl Karaya Vurdu)
Aşk imamdır bize gönül cemaat  Kıblemiz dost yüzü daimdir salat. Can dost mihrabına secdeye vardı  Yüz yere vuruban eder münacaht. Beş vakt tertibimiz bir vakte geldi  Beş bölük oluban kim kıla taat. Şeriat eydür bize şartı bırakma  Şart ol kişiyedir eder hiyanet. Dost yüzün görücek şirk yağmalandı  Onun içün kapıda kaldı şeriat. Münacat gibi vakt olmaz arada  Kim ola dost ile bu demde halvet. Kimsenin dinine hilaf demeyiz  Din tamam olıcak doğar muhabbet. Erenler nefsidir şol devletimiz  On’içün fitneden olduk selamet. Kalu bela dedik evvel ki demde  Dahi bugündür ol dem-ü bu saat. Doğruluk bekleyen dost kapısında  Gümansız ol bulur İlahi devlet. Yunus öyle esirdir ol kapıda  Diler ki olmaya ebedi rahat
Tel tel ve iplik iplik dikseler de ağzımı;  Tek ses duysalar; Allah... Yoklayanlar nabzımı.. 1973
Kızkulesi'ni düş getiren pay senetleri  Kısa günde kapış kapış gitti. İşçisi köylüsü öğrencisi şairi  Tam tamına 49,5 milyon kişi. Yazıldı defterine güzelliğin  Çocuklar sabah akşam resim çektirdi. Sevinçler acılar şarkılar ki  İstanbul'u an an görünür kılar. Fenerime uğru yeşil tatlı pembe sürülmüş  Yanında ne ki Koç'lar Sabancı'lar. Sonra 49,5 milyon düş senedi  Bir sabah törenle denize verildi. İçlerinden üç tanesi de  Şu şu şu kişilere ciro edildi: . Tarihin babası sayılan Herodotos'a;  Tarihin bir babası daha varsa ona; . - Ve uzun tartışmalardan sonra -  Nüfusumuzun geri kalan kısmına.
işte herkes yüz yüze şimdi geceyle  karşılıksız suçlamalarla avutuyor kendini  'senin aşkındır' diyor uzun iç-çekişlerle birisi  birisi 'her şey uzakta artık'  istanbul karagümrük’te bir evde  belki de başka bir yerinde dünyanın  'hayır' diyor birisi ama neye  bir oyun sanrısı gidip geliyor  gidip geliyor  deniz dibinde bile terlenen bölgelerde. 'ölsen ne yaparsın' diyor birisi  'her gün ne yaparsın'  tut ki avukatsın istanbul barosuna kayıtlısın  'ellerindeki ve göğsündeki çeşmeler' diyor biri  'suçsuz çıkarmıyor seni'  tut ki almanya’ya bir mektup atmışsın  'ilkinde doğrusuna raslamadım ki'  diyor birisi  dışarlarda bir omcanın dibinde  bir üzüm tanesi çürüyor azar azar  gece çürüyor  'sonrası iyi olsa ne yazar'  diyor birisi. tut ki bir fransız bayrağı bulmuşsun  bleu blanc rouge  ya da bir olimpiyat meşalesi  kim barıştırır seni dünyayla  hangi sulh hukuk  hangi uyuşmazlık mahkemesi  "derin dereleri derin mi sandın"  diyor birisi radyoda. marmara ereğlisinden geliyor birisi  -güzel bir yer olsa gerek marmara ereğlisi-  geceyle başka bir kentte karşılaşınca  ne marmara kalıyor ne ereğlisi  bir caminin taşıyıcı sütunu altında  ya da bir içki-evinde  ölümle başlayacak bir yalnızlığın  tadını duyuyor ağzında  'ölüm bir kazadır' diyor birisi  ivmesi artıyor umarsızlığın  'ne ki herkesin başına gelir'. 'arada bir adım sorsalar' diyor birisi  belki de öyle birini tanıyorumdur  geçmişinde cakalı ayak izleri  sonsuz denecek kadar sürekli  günden geceye geçerken şaşkın  hatta -nedense- öfkeli  'bir gemi düşlüyor da ondan' diyor birisi  'hep günden geceye kalkan'  ama nerde öyle bir gemi. 'beni bir gün bir yerde bulurlar'  diyor birisi  sağında gazetesi solunda bir ağustos bahçesi  göğsünde dünyayla ilişkisi  darmadağınık saçmasapan toz gibi  'saçların kapkara gözlerin korku irisi'  herkes kendi elini tutuyor  öbürlerini bırakıp  kopkoyu bir çığlık bekleniyor karşıki evden  herkes geceyle yüz yüze şimdi.
Cehennem olsa gelen, göğsümüzde söndürürüz.  Bu yol ki Hak yoludur, dönme bilmeyiz, yürürüz; . Düşer mi tek taşı sandın harim-i namusun,  Meğer ki harbe giden son nefer şehid olsun.. Şu karşımızdaki mahşer kudursa, çıldırsa,  Denizler ordu, bulutlar donanma yağdırsa, . Bu altımızdaki yerden bütün yanardağlar  Taşıp da kaplasa âfakı bir kızıl sarsa, . Değil mi cephemizin sinesinde iman bir;  Sevinme bir, acı bir, gaye aynı, vicdan bir; . Değil mi ortada bir sine çarpıyor, yılmaz,  Cihan yıkılsa emin ol bu cephe sarsılmaz!
“Şarkılarımda ağlamak var bir şarkıya.”  -Ülkü Tamer-  I  Artık hayatlarımız düşlerinden sökülüp monte ediliyorlar. Üstümüzde ne  kuşlar ne dolunay... Böyle alkole batmış akşamlar, sersem sabahlar; gittikçe tuzak, sevdikçe ihanet, sevdikçe batak! Herkes kavramış da ötekini çaresiz- liğinden emeğinin tabutuna zar atıyorlar; sonra her gece alkolün esrik tadın- dan etin vahşi tadına sızıyorlar ve sokak çocukları her gece gökyüzüne eksik yatakların şarkısını söylüyorlar.... Kirvem, buradan görünmüyor uzun koyaklar;  yine o dağların ardı yâr,  ama vuslat bir uzak diyar.  Dağlar dağıldı, kentler yenildi diyorlar! . Böyle geçip giderken uzun zamanlar,  kimleri unuttuk kimler kalanlar? . II  Kimleri unuttuk kimler kalanlar?  Ve suyla değil, tükürükle yıkananlar  birbirlerine dantel takımlarını, iyi hâl kağıtlarını gösteriyorlar.. Siz hayatı böyle mi bellediniz!  Bulutlara çizdiniz ömürlerinizi;  siz hayatı böyle mi? . Böyle gelip geçerken uzun zamanlar,  kimleri unuttuk kimler kalanlar? . III   Artık cennet düşleri yeni cehennemler doğuruyorlar.Yoksullar yine varoşlarda beraber ve solo şarkılar söylüyorlar; yine kargalar pisliyorlar mezarlıklara.Hep incinen, ama incelemeyen kadınlar, her güne bir Prozac’la katlanıyorlar ve rüyalarına intihar süsü verilmiş çocuklar artık düşlerini gıcırdatmıyorlar.... Oysa bir düş bulsa yaslanacak çocuklar…. /Hayatın düşlere borcu vardır;  çünkü hayatın insana borcu vardır…/. Bir düş bulsa yaslanacak çocuklar…. Gelip geçerken uzun zamanlar,  kimleri unuttuk kimler kalanlar? . IV  Artık hayatlarımız düşlerinden sökülüp monte ediliyorlar ve düşenler yitiyor, kalanlar yürüyor- lar…Orospular uzun bacakları ve slikon memeleriyle caddeleri pervasız arşınlıyorlar. Artık en namus- lular orospular; bu yüzden yağmurlar şehri boşuna yıkıyorlar.... Kirvem, buradan görünmüyor uzun koyaklar;  yine o dağların ardı yâr,  ama vuslat bir uzak diyar.  Dağlar dağıldı, kentler yenildi diyorlar…. Be kirvem, burada ne nüshayız ne asıl;  susmuş kanun, bitmiş fasıl!  Bizi hiçliğe yazıyorlar  Bizi hiçliğe yazıyorlar…
Evin içinde bir oda, odada İstanbul  Odanın içinde bir ayna, aynada İstanbul. Adam sigarasını yaktı, bir İstanbul dumanı  Kadın çantasını açtı, çantada İstanbul. Çocuk bir olta atmıştı denize, gördüm  Çekmeğe başladı, oltada İstanbul. Bu ne biçim su, bu nasıl şehir  Şişede İstanbul, masada İstanbul. Yürüsek yürüyor, dursak duruyor, şaşırdık  Bir yanda o, bir yanda ben, ortada İstanbul. İnsan bir kere sevmeye görsün, anladım  Nereye gidersen git, orada İstanbul.
Şimdi uzaklarda evinde uyuyor olmalısın  Gördüğün, düşlerin en güzelidir yavrum  Saçların dağılmıştır yastığın üzerine  Göğsün hafifçe açılmıştır, biliyorum. Kimbilir nasıl geçmiştir akşam saatleri, gece  Gözlerin nasıl da koyulaşmıştır hüzünden  Duvarlar üzerine yıkılmıştır birer birer  Bensiz bir gün daha eksilmiştir ömründen. Kitaplar, plaklar, şunlar, bunlar hepsi boş  Severken kolay değil avunmak, baksana  Yine kör karanlığında bir gecenin  Oturmuş özlem şiirleri yazıyorum sana. Dudaklarını anımsıyorum ekmekten sudan aziz  Ellerini anımsıyorum saçlarımda sevecen  Sonra gözlerin, dupduru, yalansız, kuytu  Seni andıkça bir imbat esiyor Ege'den. Yaşanacak yıllarımız olmalı diyorum seninle  Uyuyacaksan kollarımda uyumalısın  Vaktin olursa sevişmekten deli gibi  Başını omuzlarıma koymalısın. En güzel sözcüklerle, öpüşlerle, şiirlerle  Sana sevgimi anlatmalıyım uzun uzun  Pencereden gökyüzü görünmeli, yıldızlar  Tek tanığı olmalı mutluluğumuzun. Uyanmalısın doğan günle birlikte  Yeniden sevişmeye durmalıyız, yeniden  Ve yepyeni bir dünya yaratmalıyız  Her anı aşktan, mutluluktan, sevgiden
Hayat, mayat diyorlar  Benim gözüm mayat'ta.  Hayatin eksiği var:  Hayat eksik hayatta.. Takınsam, kanat, manat;  Kuş, muş olsam seğirtsem.  Bomboş vatana inat,  Matan'a doğru gitsem...
Uç verirken yüreğinin kıvrımında  Sürgün sancısı solgun bir gülün,  Ağar gözlerinin yorgun peteğine  Bal acısıyla yüklü hüzün  Ve dinlenir göğsünün harmanında  Yaman koşucu bekleyişlerin.. Zamanın biriktirdiği ve acılaştırdığı  Kavruk bir direnmedir hasret.  Üfler acıya ve zamana karşı  Kerem yalımını sevdaların  Ve yaratır nice yengilerin yıkıntılarından  Mermer anıtını umudun.. Bin umudunu işleyerek bir mermere  Direnir hasretinde acının nakkaşı,  Zulmün kayasını delerken Ferhat  Fışkırır sevdanın kararttığı zakkum,  Ağar hayatın dallarına  Ve açılır Kerem gülleri  Hasretin gonca bağrında...
Sen aşk şiiri yazamazsın Hasan Hüseyin  Çünkü aşk şiirden önce gelir sende  Oysa şiir önünde gitmelidir herşeyin. Sen aşk şiiri yazamazsın Hasan Hüseyin  Çünkü aşk  Kavganın içindedir  Çünkü sen  İçindesin kavganın. Elmayı kokusundan  Güvercini biçiminden soyutlamaktır  Yaşamak denilen kavagyı aşksız düşünmek. Sen aşk şiiri yazamazsın Hasan Hüseyin  Çünkü sen  Gagasından tutup kuşu  Öt kuşum öt kuşum demiyorsun  Çünkü sen  Yedirip çiçekleri ineğe  Koklayıp gerisini ineğin  Kok çiçeğim kok çiçeğim demiyorsun. Öpüşmek başka şeydir yiğidim  Öpüşmeyi düşünmek başka  Sevişmek başka şeydir güzelim  Sevişmeyi düşünmek başka. Sende yaprak -iki gözüm-  Sende yıldız -yürek sızım-  Sende su  Sende bu dört boyutlu kaçma tutkusu  atlıkarıncadan geceleyin  Bakmaktır lunaparka. Sen aşk şiiri yazamazın Hasan Hüseyin  Çünkü sen ilkyaz yağmurlarında çırılçıplak  Dolaşır gibi sıcak morlarda  İçer gibi morları  Düşer gibi morlara  Yaşarsın aşkı iliklerinde. Çünkü sen iki düşman ucun bileşkesisin  Acısısın kavuşmanın  Ayrılmanın sevincisin  Sen aşk şiiri yazamazsın Hasan Hüseyin. Çünkü aşkın kendisidir şiirin  Oysa sen  Oysa aşk  Oysa sen  Sen  Sen aşk şiiri yazamazsın Hasan Hüseyin
Resmin rehindir gurbetimde.  Gurbetimde sesleri aşındırmış kimliksiz bir kasaba  ve senin kederini ıslatan o yağmurlar rehin.. Alnı özlemle dağınık bir akşam getirdim sana.  Sar, büyüt ellerinle, konuk et sıcaklığına;  konuk et kanatları kanatılmış kuşlar getirdim sana...  Ve akşam, bir kez daha;  saçlarını topla ve dağıt sesini rüzgârlara!   “Bir of çeksen karşıki dağlar yıkılır”:  Çekmiyorsun! . Akarsuları imrendiren yüzün de,  sabahçı kahveler de biliyor:  Görüşmeyeli yorgunum  yıkık kentler kanadı sevinçlerimle.  Görüşmeyeli ya sen nasılsın,  adım, adresim durur mu defterinde? . Şimdi Siirt'te koyun kokulu bir gecedeyim.  Beynimde iklimsiz papatyalar  ve kuşatılmış bir akşam duruyor penceremde.  Sokakların gün batınca neden boşaldığını  ve yüreğimin neden kabardığını bilmiyorum.  Konuşsam sessizlik/ gitsem ayrılık…. Sonra kıpırtısız yasladım göğsümü boğulmuş güne.  Al bu çağrıları sulara göm, o uzak sulara,  gurbetini rehnetme özlemimde…
Ben bu hayat pazarında  Satılacak adam mıydım?  Eskimiş bir mendil gibi  Atılacak adam mıydım? . Ne anladım ben aşkından  Can mı verdin sen canından  Be Allahsız ben sırtından  Vurulacak adam mıydım? . Olana bak şu olana  Nasıl kandım ben bu yalana  Senin gibi bir yılana  Sarılacak adam mıydım? . Aramadım haklı haksız  Sevdim seni hep hesapsız  Be vicdansız be kitapsız  Ben yanacak adam mıydım? . Sorma nasıl gönlüm yanar  Sorma nasıl içim kanar  Ben bu aşka duvar duvar  Yıkılacak adam mıydım? . Bilmem gönlün günah der mi?  Aşka gelip eyvah der mi?  Ben kalbine kör bir mermi  Sıkılacak adam mıydım? . Bal bulurken zehirinde  Gül bulurken dikeninde  Ben pişmanlık denizinde  Boğulacak adam mıydım? . Taşıyorken nehir gibi  Yaşıyorken demir gibi  Ateşlerde kömür gibi  Yakılacak adam mıydım?
Bak ki,sahipsiz yurdun şu perişan haline,  İş kaldı avrupadan hükümet ithaline! ..   1978
Kirlenmiş bir yüreği on ırmak temizlemez  Bir namus lekesini kırk bıçak temizlemez  Bilerek girdiğiniz çamurun pisliğini  Sonradan pişman olup ağlamak temizlemez.
Vareden'in adıyla insanlığa inen Nur  Bir gece yansıyınca kente Sibir dağından  Toprağı kirlerinden arındırır bir Yağmur  Kutlu bir zaferdir bu ebabil dudağından  Rahmet vadilerinden boşanır ab-ı hayat  En müstesna doğuşa hamiledir kainat. . Yıllardır bozbulanık suları yudumladım,  Bir pelikan hüznüyle yürüdüm kumsalları,  Yağmur, seni bekleyen bir taş da ben olsaydım. . Hasretin alev alev içime bir an düştü,  Değişti hayal köşküm, gözümde viran düştü,  Sonsuzluk çiçeklerle donandı yüreğimde,  Yağmalanmış ruhuma yeni bir devran düştü. . İhtiyar cübbesinden kan süzülür Nebi'nin,  Gökyüzü dalgalanır ipekten kanatlarla,  Mehtabını düşlerken o mühür sahibinin,  Sarsılır Ebu Kubeys kovulmuş feryatlarla,  Evlerin arasına dikilir yeşil bayrak,  Yeryüzü avaredir, yapayalnız ve kurak. . Zaman, ayaklarımda tükendi adım adım,  Heyûla, bir ağ gibi ördü rüyalarımı,  Çölde seni özleyen bir kuş da ben olsaydım. . Yağmur, gülşenimize sensiz, baldıran düştü,  Düşmanlık içimizde; dostluklar yaban düştü,  Yenilgi, ilmek ilmek düğümlendi tarihe,  Her sayfaya talihsiz binlerce kurban düştü. . Bir güzide mektuptur, çağların ötesinden,  Ulaşır intizarın yaldızlı sabahına,  Yayılır o en büyük muştu, pazartesinden,  Beyazlık dokunmuştur gecenin siyahına,  Susuzluktan dudağı çatlayan gönüllerin,  Sükutu yar, sevinci dualar kadar derin. . Çaresiz bir takvimden yalnızlığa gün saydım,  Bir cezir yaşadım ki, yaşanmamış mazide,  Dokunduğun küçük bir nakış da ben olsaydım. . Sensiz, kaldırımlara nice güzel can düştü,  Yarılan göğsümüzden umutlar bican düştü,  Yağmur, kaybettik bütün hazinesini ceddin,  En son, avucumuzdan inci ve mercan düştü. . Melekler sağnak sağnak gülümser maveradan,  Gümüş ibrik taşıyan zümrüt gagalı kuşlar,  Mutluluk nağmeleri işitirler Hıradan,  Bir devrim korkusuyla halkalanır yokuşlar,  Bir bebeğin secdeye uzanırken elleri,  Paramparça, ateşler şahının hayalleri. . Keşke bir gölge kadar yakınında dursaydım,  O mücella çehreni izleseydim ebedi,  Sana sırılsıklam bir bakış da ben olsaydım. . Sarardı yeşil yaprak; dal koptu; fidan düştü,  Baykuşa çifte yalı; bülbüle zindan düştü,  Katil sinekler deldi hicabın perdesini,  İstiklal boşluğunda arılar nadan düştü. . Dolaşan ben olsaydım Save'nin damarında,  Tablosunu yapardım yıkılan her kulenin,  Ebedi aşka giden esrarlı yollarında,  Senden bir kıvılcımın, süreyya bir şulenin,  Tarasaydım bengisu fışkıran kakülünü,  On asırlık ocağın savururdum külünü. . Bazen kendine aşık deli bir fırtınaydım,  Fırtınalar önünde bazen bir kuru yaprak,  Uğrunda koparılan bir baş da ben olsaydım. . Sensizlik depremiyle hancı düştü; han düştü,  Mazluma sürgün evi; zalime cihan düştü,  Sana meftun ve hayran, sana ram olanlara,  Bir bela tünelinde ağır imtihan düştü. . Badiye yaylasında koklasaydım izini,  Kefenimi biçseydi Ebva'da esen rüzgar,  Seninle yıkasaydım acılar dehlizini,  Ne kaderi suçlamak kalırdı, ne intihar.  Üstüne pırıl pırıl damladığın bir kaya,  Bir hurma çekirdeği tercihimdir dünyaya. . Suskunluğa dönüştü sokaklarda feryadım,  Tereddüt oymak oymak kemirdi gururumu,  Bahira'dan süzülen bir yaş da ben olsaydım. . Haritanın en beyaz noktasına kan düştü,  Kırıldı adaletin kılıcı; kalkan düştü,  Mahkumlar yargılıyor; hakimler mahkum şimdi,  Hakların temeline sanki bir volkan düştü. . Firakınla kavrulur çölde kum taneleri,  Ahuların içinde sevdan akkor gibidir,  Erdemin, bereketin doldurur haneleri,  Sensiz hayat toprağın sırtında ur gibidir,  Şemsiyesi altında yürürsün bulutların,  Sensiz, yükü zehirdir en güzel imbatların. . Devlerin esrarını aynalara sorsaydım,  Çözülürdü zihnimde buzlanmış düşünceler,  Okşadığın bir parça kumaş da ben olsaydım. . Sensiz, tutunduğumuz dallardan yılan düştü,  İlkin karardı yollar, sonra heyelan düştü,  Güvenilen dağlara kar yağdı birer birer,  Sensizlik diyarından püsküllü yalan düştü. . Yağmur, duysam içimin göklerinden sesini,  Yağarsın; taşlar bile yemyeşil filizlenir,  Yıldırımlar parçalar çirkefin gövdesini,  Sel gider ve zulmetin çöplüğü temizlenir,  Yağmur, bir gün kurtulup çağın kundaklarından,  Alsam, ölümsüzlüğü billur dudaklarından. . Madeni arzuların ardında seyre daldım,  Küflü bir manzaranın çürüyen güllerini,  Senin için görülen bir düş de ben olsaydım. . Şehirler kabus dolu; köylere duman düştü,  Tersine döndü her şey sanki; asuman düştü,  Kırık bir kayık kaldı elimizde, hayali,  Hazindir ki; dertleri aşmaya umman düştü. . Ay gibisin, güneşler parlıyor gözlerinde  Senin tutkunla mecnun geziyor güneş ve ay  Her damla bir yıldızı süslüyor göklerinde  Sümeyra'yı arıyor her damlada bir saray  Tohumlar ve iklimler senindir, mevsim senin  Mekanın fırçasında solmayan resim senin.. Yağmur, bir gün elini ellerimde bulsaydım,  Güzellik şahikası gülümserdi yüzüme  Senin visalinle bir gülmüş te ben olsaydım.. Tavanı çöktü aşkın; duvarlar üryan düştü,  Toplumun gündemine koyu bir isyan düştü,  İniltiler geliyor doğudan ve batıdan,  Sensizlikten bozulan dengeye ziyan düştü. . Islaklığı sanadır ahımın, efganımın,  İçimde hicranınla tutuşuyor nağmeler,  Sendendir eskimeyen cevheri efkarımın,  Nazarın ok misali karanlıkları deler.  Bu değirmen seninle dönüyor; ahenk senin,  Renkleri birbirinden ayıran mihenk senin. . Bir hüzün ülkesine gömülüp kaldı adım,  Kapanıyor yüzüme aralanan kapılar,  Sana hicret eden bir Kureyş de ben olsaydım. . Yağmur, ayrılığıma seninle derman düştü,  Beynimin merkezine ölümsüz ferman düştü,  Silindi hayalimden bütün efsunu ömrün,  Bir dönüm noktasında aklıma Rahman düştü. . Nefesinle yeniden çizilecek desenler,  Çehreler yepyeni bir değişim geçirecek,  Aydınlığa nurunla kavuşacak mahzenler,  Anneler çocuklara hep seni içirecek,  Yağmur, seninle biter susuzluğu evrenin,  Sana mü'mindir sema; sana muhtaçtır zemin. . Damar damar seninle, hep seninle dolsaydım,  Batılı yıkmak için kuşandığın kılıcın,  Kabzasında bir dirhem gümüş de ben olsaydım. . Kardeşler arasına heyhat, su-i zan düştü,  Zedelendi sağduyu; körleşen iz'an düştü,  Şarkısıyla yaşadık yıllar yılı baharın,  İnsanlık bahçemize sensizlik hazan düştü. . Yağmur, seni bekleyen bir taş da ben olsaydım,  Çölde seni özleyen bir kuş da ben olsaydım,  Dokunduğun küçük bir nakış da ben olsaydım,  Sana sırılsıklam bir bakış da ben olsaydım,  Uğrunda koparılan bir baş da ben olsaydım,  Bahira'dan süzülen bir yaş da ben olsaydım,  Okşadığın bir parça kumaş da ben olsaydım,  Senin için görülen bir düş de ben olsaydım,  Yeryüzünde seni bir görmüş de ben olsaydım,  Sana hicret eden bir Kureyş de ben olsaydım,  Damar damar seninle, hep seninle dolsaydım,  Batılı yıkmak için kuşandığın kılıcın,  Kabzasında bir dirhem gümüş de ben olsaydım...
Ne olur söyleyin sevenler bana  Ayrılmak kanun mu aşk kitabında  Elele tutuşup gülmeden daha  Terketmek kanun mu aşk kitabında. Ümitlerim kırıldı bitti  Hayallerim yıkıldı gitti  Bu dert beni benden etti  Sevdim sevdim bak ne hale geldim. Her seven sonunda düşüyor derde  Bu aşk kitabının yazanı nerde  Bir aşık inandı çok sevdi diye  Terketmek kanun mu aşk kitabında
Ünledin  Gelmedi kimseler  Kalabalık olurum sandın. Usanırsan beklemeyi  Gizle bile kendini  Meş'um sorulardan  Kimselerin bilmediği. Bilmediği güzergâhtan  Gâh seni gâh onu  Yanıltıp secdalardan. Çınlasa da iyidir ses  Sese değdiğinde  Her kimse ünleyen  Dön bir bakistersen. Bak erikler çiçeğe  Yangın yalaza  Yolcu yollara tırmanıyor. Dağ tırmanıyor buluta  Sisli sesler Çizerek  Ve dönüp bakmadan  Yeryüzüne. Yer gök arasında bir yerde  Yazılır mı söylenir mi  Aklınla tırnakladığın tarih. Aklının çatısı uçuyor  Yağmur başladığında  Ama iyidir ses . Yağmurun da olsa  Fırtınanın da
Kamyonlar kavun taşır ve ben  Boyuna onu düşünürdüm,  Kamyonlar kavun taşır ve ben  Boyuna onu düşünürdüm,  Niksar'da evimizdeyken  Küçük bir serçe kadar hürdüm.. Sonra âlem değişiverdi  Ayrı su, ayrı hava, ayrı toprak.  Sonra âlem değişiverdi  Ayrı su, ayrı hava, ayrı toprak.  Mevsimler ne çabuk geçiverdi  Unutmak, unutmak, unutmak.. Anladım bu şehir başkadır  Herkes beni aldattı gitti,  Anladım bu şehir başkadır  Herkes beni aldattı gitti,  Yine kamyonlar kavun taşır. Fakat içimde şarkı bitti.
Rüya gibi atlar ve erler vardı  Her bahar yürürdü düşman üstüne. Ülke coğrafyası bir dilim vardı  Yunusun Galibin soylu gergefi. Şanlı gözyaşları yıkardı içi  Yağmurla dönülür dualar vardı. Babalar amcalar kardeşler vardı  Anneler dayılar halalar vardı. Düğünler hamamlar halaylar vardı  Üstünde yol alan destanlarımın. Edepti yoğuran güzelliğimi  Zekattı üreten zenginliğimi
Dal bir gün dedi ki tomurcuğuna:  - Tenimde bir yara işler gibisin  Titrerim rüzgarlar keder vermesin.. Anneler beşikten der çocuğuna:  - Acını görmesin gözüm alemde  Teselli demeksin bana son demde.. Bütün ümitleri yel alır gider  Tomurcuk açılır, sel alır gider  Anneler büyütür, el alır gider.
göz kaptırdığım renkten, kulak verdiğim sesten,  affet senden habersiz aldığım her nefesten...
Çarpmış,   Paramparça etmiş,   Kara sütü, kara sevdayla seni...   Ve kara memelerinde dişlerin asi,   Karadır, upuzun yattığın gece,   Felek, ah ettirir, boynun kıl - ince...   Cihanlar, çocuklar, kuşlar içinde   Sızlar bir yerlerin   Adsız ve kayıp   Sızlar, usul-usul, dargın,   Ve kan tadında bir konca,   Damıtır kendini mısralarınca.... De be aslan karam,   De yiğit karam,   Hangi kalemin yazısı,   Zorlu yazısı,   Belanda? . Anadan doğma nişan mı,   Sütlü barut damgası mı,   Bir gece parçası mı kaburgandaki?   Kız kakülü, ne hal eylermiş teni,   Ellerin, deli hoyrat,   Ellerin, susuz, yangın.   Ellerin ooooy alarga.... De be aslan karam,   De yiğit karam,   Hangi güzelin diş yeri,   Mavi diş yeri,   Sevdanda? . Vurmuş,   Demirlerin çapraz gölgesi,   Alnın galip ve serin.   Künyen çizileli kaç yıldız uçtu,   Kaç ayva sarardı, kaç kız sevişti,   Gelmemiş, kimselerin.... De be aslan karam,   De yiğit karam,   Hangi zehirin meltemi,   Saran meltemi,   Hülyanda? . Hakikatli dostun muydu,   Can koyduğun ustan mıydı,   Bir uyumaz hasmın mıydı,   'Ooooof' de bunlar olsun muydu? . De be aslan karam,   De yiğit karam,   Hangi kahpenin hançeri,   Saklı hançeri,   Yaranda?
İtimat edersen benim sözüme  Gel birlik kavline girelim kardaş  Birlik çok tatlıdır, benzer üzüme  İçip şerbetini duralım kardaş.. Son verelim iftiraya bühtana  Kardeşane sevişelim can cana  Elbirlikle çalışalım vatana  Çok okul, fabrika kuralım kardaş.. Yürüyelim Atatürk'ün izine  Boş verelim bozguncular sözüne  Göz atalım şu dünyanın hızına  Yürüyüp hedefe varalım kardaş.. Veysel'in sözleri kanun dışı mı?  Mantığa uymazsa kesin başımı  Bana düşman etmiş vatandaşımı  Sebebi ne ise soralım kardaş.
- Yetik Ozan’ın aziz ruhuna rahmet dileklerimle -. Zaman bir sapan lastiği  Taş oldum kurtulamadım.  Kaderim hava boşluğu  Kuş oldum kurtulamadım.. Sevdiklerim gider tek tek  Sıra bize de gelecek  Can emanet, ölüm gerçek  Düş oldum kurtulamadım.. Kin atları şaha kalktı  Aklım durdu, kanım aktı  Gelen zulüm beni yaktı  Kış oldum kurtulamadım.. Sevgim pınar, sabrım kuyu  Kovdum rahatı, uykuyu  Ayaklar bulattı suyu  Baş oldum kurtulamadım.. Bir yara ki büyür öz’de  Yüreğim kavrulur közde  Yetim gözde, yoksul gözde  Yaş oldum kurtulamadım.. Suları Islatmadım
Kadir Mevlam, senden bir yar isterim.  Minnet ile gelen yari n`eyleyim?  Bır sofra isterim, eller değmedik.  Eller yemış, doyulmuşu n`eyleyim? . Bir yayla isterim, eli göçmedik;  Lalesi, sümbülü, gülü geçmedik.  Bir güzel isterim, eller değmedık;  Koldan kola sarılmışı n`eyleyim? . Bir güzel isterim, nice olursa;  Gözler ala, beli nice olursa.  Binerim ata da dinççe olursa;  Eller binip kovulmuşu n`eyleyim? . Amanin da, Karac`oğlan, amanın.  Kirpikler ok olmuş kaşı kemanın.  Evvel kız başlıydın, duldur zamanın.  Olursa kız olsun, dulu n`eyleyim?
Karlı gecelerde küçük istasyonlarda  Düdük çalan trenlere bayılıyorum  Tül perdeler ardında kadınlar gülüyor  Tutup pencerelere tırmanıyorum. Bir şiir söylüyorum sonra bir şarkı  Sonra oturup ağlıyorum  Sonra bir güzel çiçeklenip  Sokaklarda mızıka çalıyorum. Bu kente her gece yağmur yağıyor  Ve ben her gece yeniden ölüyorum  Bu tren oraya gidecek gizlemeyin  Ne derseniz deyin ben biniyorum.
Kuzu gibi olun diyorlar  Buyuyup ortaya cikinca  Koyun gibi gutmek icin sizi
Daha işin başında,  Şaşırmış ne yapacağını  Hareketleri çılgınca.. Ben ne onu bilirim, ne ötekisini;  Ağzıma koymuşluğum da yok  Aşk içkisini.. Büyük sözü dinlersen  Uzat bardağını,  Konuş başka şeylerden.
Ben canandan ayrı kaldım kalalı  Akar gözüm yaşı sel gizli  Senin ile ikrar verdik ezeli  Kimseler duymasın gel gizli gizli . Hey yolcu destursuz bağa girilmez  Kadir bilmeyene kıymet verilmez  Her sazın döşüne pençe vurulmaz  İncedir kırılır tel gizli gizli . İnan ey cananım belim büküldü  Farkına varmadan ömrüm söküldü  Deprem yokta neden evim yıkıldı  Bu işte bir yaman el gizli gizli . Biçare Mahzuni yanar inlerim  Feryat eder feryadımı dinlerim  Dosttan ayrı düştüm geçmez günlerim  Dakikam içinde yıl gizli gizli.
Vara vara vardım ol kara taşa  Hasret ettin beni kavim kardaşa  Sebep ne gözden akan kanlı yaşa  Bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm . Nice sultanları tahttan indirdi  Nicesinin gül benzini soldurdu  Nicelerin gelmez yola gönderdi  Bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm . Karacoğlan der ki kondum göçülmez  Acıdır ecel şerbeti içilmez  Üç derdim var birbirinden seçilmez  Bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm
Belkim bir kertenkeleydim  piç edilmiş bir yağmurun serini  bir güzelin çirkiniydim  çirkinlerin en güzeli  yeşil koşsa güneşlerin gölgesi  ben en hızlı yeşiliydim  kurbağa yarışlarında annemin. çatal matal kaç çataldım kimbilir  bin dereden bir kendimi getirdim  haydan gelip huya giden bir huysuz  heyheyler içinde bir heydim  belkim yedi belkim sekiz belaydım. düdük çalar hırsızlanmış polisler  ben korkudan üstlerime işerdim  üç yıldızlı bir albaydı gökyüzü  karşısında önüm açık gezerdim  ağzı bozuk meymenetsiz bir ozan  rus cenginde cağanozdum bir zaman. iki gözüm iki koltuk-eviydi  mavilerim bir miyobun koynunda  kendi düşen köyler kentler ağlamaz  sur dısında ben oturur ağlardım  ekmek diye bağrışırdı bebeler  elma derler ben ortaya çıkardım  ağıtlarla kutlanırdı İsa - doğdu Gecesi  fil dişinden bir kuleydim yıktım kendimi. bilmem hangi keloğlanın fesiydim  bir püskülsüz sümbülteber tohumu  fesleğenler yaprak dökmüş şerrimden  bir naraydım kimse bilmez nereden  ya yakından ya uçmaktan gelirdim  belkim ince belkim kalın bir sestim  belkilerin kol gezdiği saatta  belkim belki bile değildim
Gözlerim, yollarda serili kilim  Yüreğim, denizde bir garip balık  Yaralı kekliktir ağzımda dilim  Ben, kendi türkümü anlamam artık.. Dağa kaçmış ceylan güldeki koku  Şahin umutlarım inmez havadan...  En rahat yatakta uyumaz korku  Su doldurur, kan içerim kovadan.. Aydınlık, noktadır derin kuyuda  Sabahsız geceler ömrümü aşar...  Girse kuğularım boğulur suda  Çile bende doğar, dert bende yaşar.. (Dosta Doğru)
Dost bağının meyveleri erişti  Ayva benim alma benim nar benim  Çeşmim yaşı ummanlara karıştı  Cefakarım sitemkarım var benim . Yedi derya boz-bulanık selinden  Halk-ı alem aciz kaldı dilimden  Ben bülbülüm ayrı düştüm gülümden  Efgan benim matem benim zar benim . Mail oldum kisvesine tacına  Bend olmuşum siyah zülfü ucuna  Mansur gibi asılırım saçına  Kakül benim, perçem benim dar benim . Gevheri der kime gönül katayım  Gevherimi nadanlara satayım  Dost bağında bülbül gibi öteyim  Gülşen benim güller benim har benim
Bir yağmur bekliyorum, kuruyanı ıslatsın  Bir yağmur bekliyorum, tohumlara can katsın  Bir yağmur bekliyorum, silsin kirlerimizi  Bir yağmur bekliyorum, bizi bize anlatsın.. 30 Ocak 2005/Vakit
Geliyormuşum;  pencerelerde yaz  ve bileklerimde bayat bir intihar. Oysa ölünecek bir şey yokmuş,  gidince sen,  yaşanacak bir şey olmadığı kadar. Yanıyormuşum;  vardığım yere bırakıp kendimi.  Atlasında yeryüzünün  çılgın  ve çirkin  ve hüzünle oyalanan.  Yüreğimde kül tadı nice yangından kalan.... Ölüyormuşum;  senin saçların uzuyormuş üstelik.  Ölünce ben, cıgarayı da bırakıp taksit ödüyormuşsun.  Bedenin tecritmiş geçliğinden,  ikisi de yalnızmış,  geceler öpüyormuş memelerinden.... Bense geçliğimi pazarlıksız  ve hızla geçtiğimden;  bugünler saçlarımla birlikte şiir yazmayı da kısa  kestiğimden,  piç kalmış aşklarla avutup kendimi,  bileklerimde bayat bir intiharın dikiş izleri,  gelip geçmiş yılların diş izleri ömrümde,  neşter ve gül’müş hayat.  Gülüyor...Gülüyor...Gülüyormuşum...
kaç içki daha ne ağır bir iş  alkol ırgatlığı bardakta ruj izi  gözlerinin mavisi akında erimiş  tütün sarısına dönüyor benzi  şehvetin dürtüsü   seviş   seviş   seviş. içindeki çöl çok daha geniş  nasıl bir susamak içebilse denizi  ağzını bulamıyor nerede kaybetmiş  oysa yutabilir erkekliğinizi  şehvetin dürtüsü   seviş   seviş   seviş
Çakal-tilki tetikte, kuşlar konmuyor dala  Zurna normal havaya dönmüyor çala çala  Arıcıyı kementle boğdu ya eşkiyalar  Bir anda mor sinekler üşüşüverdi bala.... 27 Mayıs 2008/Vakit
Helal kıldı ma'şuka aşık kendi kanını  Ma'şuk nakşından okur aşk eri Kur'anını. Yardan ayrı olunca asılıp ölmek yeğdir  Aşık kendi bırakır boynuna urganını. Gitmez aşık gözünden hergiz ma'şuk hayali  Nitekim zilha verir Yusuf'un nişanını. Dirlik budur aşıka ma'şuk yolunda öle  Sorarlar ise aydam aşıkın burhanını. Belkıys ile Süleyman aşka düştü bir zaman  İsteyip bulmadılar bu derdin dermanını. Gökteki Harut Marut aşk için indi yere  Zühre yüzün görecek unuttu Rahman'ını. Güzaf görmen siz aşkı kime oğradı ise  Sultanı iltir baştan yitirir hanmanını. Ferhat bu aşk yolunda başın külünge tuttu  Hüsrev Şirin derdinden dosta verdi canını. Leyli'yle Mecnun işi acebdür ( ür ) bu halka  Abdürrezzak terk etti aşk için imanını. Zemane vefaları cefa gelir yunüs'a  Bir doğru yer bulucak fidi kılar canını
I. Yağmur dalgın bir efkâr giyinir Ekim’de.  Kumrular sokağı‘*nda çekilmiş bir diş gibi kalırım;  çekilmiş bir diş gibi  Diyarbakır’dan.... Ağrırım,  bağırırım  aldırmaz! . İlle de gökkuşağı giyinir gökyüzü her Ekim’de.... II. Kumrular sokağı bir kente uzayıp gider.  Gökkuşağım,  ayrılığım,  ömür ki eskir ve aşka uzayıp gider…. Tırmalarken göğsümü sabrın sancısı,  yalnızlığın kül tadıyım;  bakarım, yağmur utanmaz bulutundan,  hasretin üvey adıyım…. III. Kumrular sokağında  efkârın adıyla bir akşamüstü;  gövdesine tutunmuş dal,  dala tutunmuş serçe,  telaşlı, o da kendince…  Sonra aşklarda kül, camlarda perde;  usulca harlanır sevişmeler de.... IV. Kumrular sokağında  andlara hep bol geldim,  küfürlere dar.  Dönüp baktım, ne göreyim,  yağmalamış gençliğimi yargıçlar! . Desene Sivas’ın kırık sazıyım,  kendimin ayazıyım,  kalbimde ölü çocuklar…  Tufanlar ardımda ve buruşuk anılar.  Nedense hiç uslanmamış bozgunlar.... V. Oysa haklı ve haksız bütün kitaplar yazılmıştır.  Susuşlar eskimiş, küfürler edilmiştir.  Biliyorum, yalnızlıktan öte dostun yok insan;  insan ki bozuk paralarda bozgundur, yenilmiştir.. /Şimdi bilekleri kesik bir intihardır yaşam…/. VI. Düştüğü yerde tanımazken kendi suyunu yağmur;  biliyorum, aynı dalda gül bile anlamaz dikenini.  Anlasana, anlatamaz kimse yıkımını başka yıkıma.  Cudi’de napalm, Datça’da ıssız koylara,  New york Şırnak’a anlatılmaz.  Her gün yanar söner yanar söner kasvetimle bin ateş;  ölüm, dirilere anlatılamaz.... VII. Bilirsiniz her sokağın bozuk bir sicili vardır  ve utancı sokakların,  günleri şehvete fedâ eden şizofren babalardır.  Gözlerinde yalnızlığı bir hançer gibi saklayan kadınlardır.. Sonrası sokakların, bozkırlardır,  hani bir ak tay düşüyle uzayıp gider  ve rüzgârların ıslığıyla göklere teğet geçer.. Oysa kumrular sokağı bir kente uzayıp gider;  gökkuşağım,  ayrılığım,  ömür ki eskir ve aşka uzayıp gider…. VIII. Daha sevginin herkesten şikayeti var.  Daha herkes kendi sanıklığıyla kör,  tanıklığıyla yargıç.  Bu yüzden söz,  bitmiştir.... Gökyüzü  mü?  O,  kırgındır,  kirletilmiştir…. . *Kumrular sokağı: Ankara’da bir sokak.
eskiden atlarla yaylılarla kaçırırlardı kadınlarımızı  bu türküler ordan kaldı  şimdi uçaklarla kadillaklarla mersedeslerle kaçırıyorlar  o türküler burdan başlar  atla katırla kağnıyla kovalıyorlar soyulanlar soyanları  ve soyanlar kaçıyorlar jetlerle  şaşmaktan şaşılaşmasın da ne haltetsin komedi. diyorlar ki  'tilkinin son durağı  kürkçü dükkanı'  evet ama  evet ama  ya bizim tavukların hesabı? . çok çok iri laflar ederlerdi o günlerin bezirganları  sonra küçük küçük ölüp gittiler  fosfora doydu toprak  çok çok iri laflar ediyorlar şimdilerin bezirganları  onlar da küçük küçük ölüp gidecekler birgün elbette  bu belli  toprak yine acıkacak fosfora. biz severiz gülleri karanfilleri  burcoy sevmez nedense  oktobr sözünü  bunu bizim köylülere anlatması güç  güç olan bir de şu ki ey risto  çokuluslu soygun evet  çokbarışlı dünya hayır  bu mantık hangi mantık ey risto  bu sevgi hangi sevgi. aristo'yu risto yapınca aruz  gülmesin de ne haltetsin arabesk
Korkmazdık geceden, silah sesinden,  Sular kirlenmezdi avucumuzda  Uçardık göklerin penceresinden  Yıldız ülkesine, mavi sonsuzda. Gönlümüze henüz gelmemişti güz,  Sevgi sürülürdü ekmeğimize,  Neşeyle evcilik oynardık gündüz  Bereket dolardı evlerimize. Ölümü bilmezdik öldürmeyi de  Yaprak dökmemişti umutlarımız  Gözünü kırpardı gece, aydede  Mehtabı süslerdi bulutlarımız. Toprağın gözleri millenmemişti  Babamız oyuncak derdi mermiler...  Denizler tutuşup küllenmemişti  Balıklara arkadaştı gemiler.... Kurşunlanmaz öpülürdü alnımız  Çiçekler sevginin işaretiydi,  Geçip gitti o mutluluk çağımız,  Ruhumuz kederden elbise giydi...
Kırlangıçlar dönecek yakında  Açılacak onurlu kapıları  Haziran sabahlarının  Ağirdan. Yer gök deniz nasıl bak  Birbirine karışacak  Çiçekler başı çekecek hey Nice  Sonra çocuklar  Balonlar uçurtmalar bulutlar ellerinde  Ardından  Beyazlar kırmızılar kayıklar  Haydiii  Yeşilde mavilikte. Ayak sesleri var başka işiteceksin  Bizlerin ayak sesinden  Toprağın var suların var ağaçların var  Günlerin gecelerin  Sözlerin biçimlerin ayak sesleri  Ayak sesleri elele  Ayak sesleri kıyamet gibi  Işığın ayak sesi  Gölgenin ayak sesi  Seslerin ayak sesi. Çocuğum ilk ağızda bunları belle. (Haziran 1966)
aldırmıyorum, bu dünyada payımın  -DÜNYADAN AZ BİR HİSSEYLE-  aşk yılları olmasına unutulan   bir dakikanın nefretinde.   ağlamıyorum terkedilmişler güzelim. BENDEN mutludur diye  ama sen üzülüyorsun diye...  kaderime bir yolcu olan benim!.
Kırmızı bir kuştur soluğum  Kumral gözlerinde saçlarının  Seni kucağıma alıyorum  Tarifsiz uzuyor bacakların. Kırmızı bir at oluyor soluğum  Yüzümün yanmasından anlıyorum  Yoksuluz gecelerimiz çok kısa  Dörtnala sevişmek lazım
Kırmızı bir kuştur soluğum  Kumral göklerinde saçlarının  Seni kucağıma alıyorum  Tarifsiz uzuyor bacakların. Kırmızı bir at oluyor soluğum  Yüzümün yanmasından anlıyorum  Yoksuluz gecelerimiz çok kısa  Dört nala sevişmek lazım. 1957
Kimbilir nerdesiniz,  Geçen dakikalarım  Kimbilir nerdesiniz? . Yıldızların,korkarım,  Düştüğü yerdesiniz;  Geçen dakikalarım? . Acaba tütsü yaksam  Görünür mü yüzünüz?  Acaba tütsü yaksam? . Siz benim yüzümsünüz  Eğilip suya baksam,  Görünür mü yüzünüz? . Gitti bütün güzeller;  Sararmış biri kaldı,  Gitti bütün güzeller.. Gün geldi,saat çaldı,  Aranızda verin yer;  Sararmış biri kaldı!
sen yokken, ırmaklarım bilmezdi denizleri  su, kalbimin tahtına damlardı sade siyah  hangi duraklarından geçseydim şehirlerin  bitkin aşklar görürdüm ömrün aynalarında  pençeleri baldıran kokardı kedilerin  sen yokken, gergefinden bana bakardı kızlar  her kuş bir tüy bırakıp giderken kanadından  avcı hep yüreğime savururdu kendini  sen yokken, ne ay vardı göğümde, ne yıldızlar. başakları vahşice örselendi hayalin  aldı hıçkırıkların rengini sardunyalar  dargın bir şirazeydi aramızda melâlin  bizden önce görmüştü bu rüyayı mumyalar  zevâlinle baktığım her aynada bir diken  tahtırevan gönlüme âşiyandı, sen yokken. ellerimde umarsız soluyordu çiçekler  sükûtun, en isyankar süvariydi içimde  tenime tutunmuştu karanlığıyla korku  bakışların çehremde, tebessümün saçımda  öfken dudaklarımda yine hüzzam bir şarkı  simsiyah geceleri anardı dalda baykuş  bir ağaç köklerinden bakardı gözlerime  bir sincap o sevimli edasıyla karşımda  bir çocuk kan ağlayan fotoğrafımı bulmuş. kartal pençelerinden kaçar gibi, her seher  kaçtım en mahrem duran yüzünden meleklerin  penceremde biriken yıldızlar birer birer  kuyusuna gömüldü kanayan bileklerin  dudaklarımı verdim yuvasız kalan kuşa  kör düğümler atıldı içimde her nakışa. benmişim her incinen yürekte eriyen ah  yıkılan mağaralar bırakılmış ömrüme  rüzgâr susmuş; kuşların kanatlarında keder  tükenmeyen geceler getirirken öteden  sensiz kalan turnalar gökyüzünü terk eder  iklim çöller uğruna yakıyor perdesini  aldatılan çocuğun avuçlarında boşluk  sellere karışırken bu çaresiz sarhoşluk  can kendisi dışında arıyor kendisini  sen yokken yağmalandı yüreğimden akanlar  nerdesin? neden katran kokuyor bahtımda tuz  biz bahar vurgunları, pencereden bakanlar  sen yokken karanlıkta aşka zindan olmuşuz  nasıl da çoğaltmışız yalanın gölgesini  can kendisi dışında arıyor kendisini. yüreğim gergef gibi işledi yokluğunu  nakışlarında yüzün filizlendi her akşam  sen yokken, yangınlarda küle dönen benmişim  ayırmışım küçülen varlığımı kendimden  ayrılığı bilmeyen taşlara imrenmişim  efkârıma sunarken yüce dağlar sisini  sen yokken cinler bile ürperirdi adımdan  gökkuşağı bulurdu doğum gününde ruhum  can kendisi dışında arardı kendisini. sensizlik yağmur düşen bir yaraydı her bahar  her sonbahar ölümü tadardım kuytularda  yüzünü görmeyince kırılırdı aynalar  ruhum çılgın süvari, isyankâr ve hovarda  sen yokken uykusunda ağlardı kar tanesi  hayalinle yorgundu derdimin bahanesi. ben içmeden kurudu çeşmeler; karardı su  ben geçmeden yıkıldı köprüler; yandı nehir  ihtiras, bin bir gece masallarında bezgin  intihar, şirpençeli dağlar yıktı başıma  ben hep senin ülkende yargılanan bir gezgin  sen yokken siyah bana yoldaş olurdu kinle  yelesinden huylanan küheylandı gençliğim  ben hep senin uğrunda yürüdüm dehlizleri  sen yokken aldatıldı kaşlarım kaleminle. köy çilekeş yokluğun, şehir ayrılığınmış  kan izi var gecenin kararan gövdesinde  dilsizler, unutulmaz şarkılara sığınmış  körler, şehlâ bakıyor taşların gölgesinde  köle zincire vurmuş masum efendisini  can kendisi dışında arıyor kendisini. şimdi hangi burcundan baksam uzun bir aşkın  toplasam sokaklara dökülen nergisleri  hangi cellada mezar olsa kalbimde kader  ayaklarına özge bir sevda mı toprağım  yollar yurduna yine uçurumdan mı gider  yıllardır tutmak için çırpınır ellerini  o ıssız tapınaklar, o masum azizeler  bir gün gelirsin diye aldattığım dizeler  hala bir deniz gibi döver sahillerini. bilmedim; gelincik mi döküldü kundağına  hangi el beşiğine koydu o gün canımı  girdiğin de ölümsüz çiçeklerin çağına  yaprağınla, kokunla kuşattın her yanımı  ev masalla bezendi, efsaneyle donandı  oda, bir derviş gibi esrarınla sınandı. çaresiz bir kurt gibi hayat emdi kanımı  raksını seyre daldım kara yüzlü devlerin  sen yokken gözlerimde tipi vardı; gülmedim  kuyuya atılmadan yusuf oldu yüreğim  sensiz deniz bulaştı gözlerime; silmedim  adına Nazlı Eşna dediler; kıskandı su  başka şeyler istedi toprağından bahçıvan  rüzgar hep yanılgıyı taşıdı içimize  doğduğunu duyunca kaçtı göğün uykusu. tebessümü seninle öğrendi kum saati  sensiz nabız serseri atıyor; kan yanıyor  resmini büyütüyor samanyolunda âti  seninle kafdağının devleri uyanıyor  yaşasam da, ölsem de, avuçlarımda tüter  buhurdanlık istemem artık; saçların yeter. sensiz, göremez olur bulutlar dağ başını  efsane uykularda yağmurları tükenir  silinir gökyüzünden yıldızların izleri  şakayıklar mahzundur sokak aralarında  geceyi anlayamaz gündüzün dilsizleri  kahramanlık veriyor şimdi son nefesini  rüzgâr bir bilmecenin gözyaşıyla yıkanır  vatansız kalanların kabuslarında bitkin  can kendisi dışında arıyor kendisini. atını terk ediyor süvariler; ufuk boş  umut ağır bir rüya görüyor inleyerek  ilâcını yitirdi sayrılar; hekim sarhoş  sen yokken anlamadı hasret nedir, bir yürek  her durakta yetimler ağlıyor mor çehreli  seni gördü, köprüler yıkıldı; yollar deli. ben böyle yürümezdim eskiden, ak adımla  adımı bin bir hece yazamazdım adınla  sensizlikten bunalır tenhalarda gezerdim  batık bir gemi gibi derinlerde yüzerdim  her sabah şimdi senin bahsini açıyorum  her gün bir turna gibi göğünde uçuyorum  endamına bakarken esrarını özlerim  her gece gözlerinle kapanıyor gözlerim. sen yokken denizlerin dibine çöktü acı  köpüren dalgalara karıştı kan ve zehir  sen yokken hayat yine dare çekti Hallac’ı  yıllarca irin aktı vadiden; yandı nehir  her bahçeden bir mezar gölgesi düştü bana  ısırganlar ağlamış, zakkum gülmüştü bana  sen yokken Azrail’i beklerdi dağda yolcu  ağlayan urbasında ölüm vardı dervişin  sen yokken kıpkızıldı kalpte mızrağın ucu  sevdalı dudakları simsiyahtı âteşin  kumrular benim için yakıyordu sesini  can kendisi dışında arardı kendisini  hep çeşmenin başında, hep susuzdum sen yokken  tende sancıydı zaman; uykusuzdum sen yokken
günlüğü eksik tutulan güz  usulca çekilmiş de kıyıya  bütün gürültülerden uzakta  eğiriyor suların köpüğünü  belli ki duymuyor dağların  uğuldayan yalnızlığını. bekleyişin ve acıların  uğultusdur yalnızlıklar  kimi kez kuşatabilir büsbütün  doğayı, aşkı ve yaşamı  ama kayalıkların karanlıklarına  hiç sığar mı bir dağın yalnızlığı. bir çiçek bile doldurabilir  uçurumların derin oyuklarını  oysa o bir çatlaktan fışkırıp  bir yangın gibi büyüyendir  belli ki duymaktadır kalbinde  aşkın saklı yalnızlığını. anımsanan ne varsa şimdi  biraz acıya dönüktür yüzü  ve solgun bir gülümseyiş  gibi sararken sessizliği  taşır bekleyişin gizinde  aşkın saklı yalnızlığını. günlüğü eksik tutulan güz  eğirirken suların köpüğünü  ey alıngan susuşundan üzünç  gibi öfkesinden kan sızan  kalbini suların göğsüne bastır  duyacaksın kalbimizin atışlarını
Nasıl da degişiyor kişi zamanla  Güç o güç degil hız o hız degil  İnançlar sarsılmış, umutlar yitik  Bu kirli çag bizim çagımız degil  Yeşiller, maviler kapkara olmuş  Yorgun eller, ayaklar, yollarsa yokuş  Ne açan güller var, ne öten bir kuş  Güneş o güneş degil, yıldız o yıldız degil  Kökünden bir kurt girmiş agaca  Yapraklar perişan, dal paramparça  Daha çok aldanacagız yaşadıkça  Anlasana bu ilk aldanışımız degil
Minnacık bir kız vardı  Bir ormanda yaşardı  Karanlıkta kaybolsak  Elimizden tutardı . Yürüdüğü kırlarda  Papatyalar açardı  Omuzundan güvercinler uçardı . Öldürdüler yarım kaldı  Dudağında son gülücük  Yalnızca bir adı kaldı  Kızın adı özgürlük . Minnacık bir kız vardı  Göğsüne gül takardı  Beyaz bir at üstünde  Bulutlara konardı . Irmağın aynasında  Saçlarını tarardı  Yüzünü ay ışığıyla  Yıkardı . Minnacık bir kız vardı  Yüreği kuş kadardı  Tutunca rüzgar olur  Bir su gibi kayardı . Geciken şafaklarda  Yıldızları yakardı  Uyanınca seher yeli  Kokardı . Öldürdüler yarım kaldı  Dudağında son gülücüK  Yalnızca bir adı kaldı  Kızın adı özgürlük
bazıları hiç delirmez  ben, bazen koltuğun arkasında  3-4 gün boyunca yattığım olur  orda bulurlar beni  melaikeymiş derler  sonra gırtlağımdan aşağı  şarap döküp  göğsümü ovarlar  yağ serperler üzerime  sonra kükreyerek kalkarım  atıp tutar, köpürürüm  onlara ve evrene küfreder  bahçeye kadar kovalarım  sonra kendimi çok iyi hisseder  tost ve yumurtanın başına otururum  bir şarkı mırıldanıp  aniden  pembe besili bir balina gibi  sevimli olurum  bazıları hiç delirmez  ne korkunç hayat sürüyorlardır  allah bilir. charles bukowski
Bir kent nasıl öldürülür göz göre göre  ben inanmıyorum kim ne derse desin. Sodom ve gomore efsanelerde kaldı  yaşanan bir başka tarih şimdi  şöyle bir dokunsak toprağa yalınayak  duyacağız belki tarihin akışını. Bahar da gecikebilir unutmayalım  böyle okuduk hayatın kitaplarından  Hele vakt erişsin sevda dal versin  uzanacağız bir sabah çiçekli bir ağaca. Unutmayalım aşkın sımsıcaklığını  suskun bekleyişlerini varoşların  Kitapları, fabrikaları unutmayalım  Unutmayalım dağların öyküsünü. Zincirlerini kırmasını bilir bir kent  Aurora'yı unutmayalım  Kışlık saray ne kadar dayanabilir  hayatı kollamasını bilenlere
Beni hatırladıkça için ürperecek,  Boşanan gözyaşlarını tutamayacaksın  Boşuna zorlama kendini sevdiğim,  Biliyorum, unutamayacaksın
Her sabah yeni bir gün doğarken,  Bir gün de eksilir ömürden;  Her şafak bir hırsız gibidir  Elinde bir fenerle gelen.
Tas atar aylara günlere gezegenlerden o,  Avuçlarinda en bagnaz inanis, soyunuk.. Ver sen bir ölçek, bir ölçek daha, bin yil ötesinden,  Aç gömüleri Dara'nin soyunuk.. Emmez ki bebe, dolmaz ki bebenin annesi,  Nice emse emdirse, anlam soyunuk.. Bir kurt ulumaz, ama killari delice büyür,  Bakimsiz ormanlara, magaralara, soyunuk.. Yetmiyor, yetmiyor bana bu yeryüzü yalnizligi,  Burda bütün sevdiklerim soyunuk.
Sevdalın şu dağı del dese,koşar,delersin!  İş Allah’a geldi mi,gücün yok,sendelersin!   1978
Gel beni ağlatma Şah'ım,ben sana kullar olayım  Gel bana ceylan bakışlım,ben sana kullar olayım. Bir gonce bülbül idim,geldim bağında ötmeye  Şanına ağlatma düşmez,ben sana kullar olayım. Açtım zülfün telinden,zülfün ucu mah gibi  Kesipte yabana atma,ben sana kullar olayım. Ey Nesimi can Nesimi,şu derdime bir çare kıl  Ezelden seni severim,ben sana kullar olayım
Yön yön sarılmışım ne yana baksam;  Sarılan olur da saran olmaz mı?  Kim bu yüzü çizen sanatkâr ressam;  Geçip de aynaya, soran olmaz mı? . Bir parçacığım ben, bütüne hasret;  Zaman döne dursun, o güne hasret;  Ruhumsa zamanın üstüne hasret;  Ebediyet boyu bir an... Olmaz mı?
Alev sardı âlemi, uyanmayın daha siz  Altta döşek yanıyor, üstte yorgan yanıyor.  Beşikler besmelesiz, mezarlar fâtihasız..  Doğan insan yanıyor, ölen insan yanıyor.. Mideden aşağının tahtı kurulmuş serde  Ramazanı katlettik kul yapısı şekerde  Hazreti İbrahim’in mübarek aşkı nerde? ..  Ruhta bayram yanıyor, ette kurban yanıyor.. Bağlanmış dünyalıklar dünyanın yularına  Gösterin, hangi yüzle çıkacağız yarına?  Ya Rab! İman ihsan et riyakâr kullarına  Hacda hacı yanıyor, haçta ruhban yanıyor.. Kör müyüz, sağır mıyız; Rahmet-i Rahman mı yok?  Yoksa yol gösterecek Hazreti Kur’an mı yok?  Yanmak mı marifettir, yananda izan mı yok?  Dağda çoban yanıyor, tahtta sultan yanıyor.. Tutup yemek kastında ki gardaş gardaşını  Bu hâlin hicabından dağlar eğmiş başını  Titredim seyrederken mazlumun gözyaşını  Bir damlanın içinde yetmiş umman yanıyor.. (Vur Emri)
Adam şapkasına rastladı sokakta  Kimbilir kimin şapkası  Adam ne yapıp yapıp hatırladı  Bir kadın hatırladı sonuna kadar beyaz  Bir kadın açtı pencereyi sonuna kadar  Bir kadın kimbilir kimin karısı  Adam ne yapıp yapıp hatırladı.. Yıldızlar kıyamet gibiydi kaldırımlarda  Çünkü biraz evvel yağmur yağmıştı  Adam bulut gibiydi, hatırladı  Adamın ayaklarının altında  Yıldızların yıldız olduğu vardı  Adam yıldızlara basa basa yürüdü  Çünkü biraz önce yağmur yağmıştı.
Haramsız mal azaldı, haramzade çoğaldı  Bu çağda helâl yemek büyük cesaret ister  İnsanı sıfatıyla anmak geride kaldı  Domuza domuz demek büyük cesaret ister... 29 Ekim 2005
Niceleri geldi neler istediler  Sonunda dünyayı bırakıp gittiler  Sen; hiç gitmeyecek gibisin değil mi?  O gidenler de hep senin gibiydiler  Bu dünya kimseye kalmaz bilesin  Ergeç kuyusunu kazar herkesin  Tut ki, Nuh kadar yaşadın zorbela  Sonunda yok olacak sen değil misin?
Seninle yaşanacak bir aşkın öyküsünü  Bir giz gibi derinden dün yaşattı gözlerin  Sunduğu sevinçlerle o eşsiz bahar günü  Yemyeşil bir adaktı, bir murattı gözlerin.  Acılar uzaklarda, mutluluklarsa yakın  Bir kaç saat içinde kaç yıldı yaşattığın  Gözlerime sevgiyle bakarken, bana aşkın  Ölümsüz olduğunu hatırlattı gözlerin. . İçimde tek sen vardın, düşüncemde yalnız sen  Birbirimizden uzak yaşadığımız o en  güzel yıllarımızı elemle düşünürken  Hem ağladı sessizce, hem ağlattı gözlerin.
Bir beyaz gemiydi ayıran onları  Kadın güvertedeydi, adam rıhtımda  Simdi unuttum yüzünü kadının  Adamın gözleri aklımda. Kana bulanmış bıçaklar gibi  Uzun kirpikleri ıslaktı  Adam dertli, adam darmadağın  Dokunsalar ağlayacaktı. Adam bitkindi, adam seviyordu  Kalan kederdi, giden gemiyse  Tas olduğu içindir dedim  Rıhtım taşları erimediyse. Derken bir düdük ottu ansızın  Bembeyaz gemi gitgide ufaldı  Korkunç yalnızlığıyla baş başa  Rıhtımda bir adam kaldı
GİBİ REDİFLİ GAZEL  yorgun kadınlar içtik   yalnızlıktan uğuldayan   tuzlu kan gibi  nice akşamlar devirdik   çengi kıyamet   'kızıl sultan' gibi . vurdukça mızrap   öyle yoğun bir melâl   dağılır ki tamburdan  bastırır eski sevdalar   göz gözü görmez   duman gibi . su karanlıktır   ve kadehler boşalmış   leylaklar darmadağan  kıvılcımlar savurup narçiçeği   çöker bir daha başımıza gökyüzü   tutuşmuş tavan gibi . kanlı hesapları vardır   kıyamete kadar sürecek   ölümlü şairlerin  kim bilir nerden bilecek   ne çığlıklar geçer daha dünyadan   attilâ ilhan gibi
“Bir şiirde, bir satır saklayabilir başka bir satırı  Nasıl ki bir kavşakta bir tren belki örter bir treni  ...  Aşkta, başka bir sitem saklayabilir bir sitem  ve küçük bir serzenişte, koskoca bir şikayet gizlidir belki  Bir adaletsizlik bir başkasını saklayabilir-bir sömürgeci bir başkasını  Bangır bangır bir kırmızı üniforma bir tane, bir tane daha! ”   -Kenneth Koch-. Göğünde aç kartalların, atmacaların yarıştığı tenha  bir atlastan geldim…  Kıyamda, kıyamette namluların kuytu dağlarla öpüştüğü  bir atlastan.    Yılları, yolları, yaşları yok  gurbet yüzlü adamlardan,  sur diplerinde bıçaklanan aşklardan…     Yaşamı hiç bilmeden ölümü ezberleyen,  badem gözlü, sıtmalı çocuklardan;  yazgısı uçurum çocuklardan.... Zarif Dicle’de ve asi Fırat’ta,  sıska keleklerde, kıl çadırlarda  güneşe sataşan adamlardan.. Mendillerde, halaylarda  gülüşleri kundaklanan hayatlardan;  yazgısı uçurum hayatlardan...    Darmadağın yılları hüzne satılmış,  burunları hızmalı, şarkıları figan,  doğurgan ve mübarek kadınlardan;  yazgısı uçurum kadınlardan.... Orada şarkılara akar katran,  akar kan...  Orada ihlâl ve iflah olmaz vata. Tarih susarken günahları,  bıçak sırtında yaşanmış o ah’ları  ve aysız karanlıkları dağ başlarında.    Nicesi aylaklığa bağışlanmış, sefil;  ölüme, açlığa sebil.  Kiminin ergen bıyıklarında aşk taslakları.    Ya kederiydik kendimizin,  ya bir halkın kaderi;  ya şakağı ya şafağı bir halkın  namlular çarmıhında! . Çünkü yok satıyorsa hayat,  çok satıyordur erk, çok tüfek;  Yok satıyorsa nehirlerimizde şafağın ilk ışıkları,  çok satıyordur şiddet, nefret, aşiret.     İşte sürüldü şarjöre mermi, indi emniyet,  katıldı otuz bine bir daha  yağmurlu bir sokakta delik deşik bir ceset.    Yaşasaydı kendinin kederi olacaktı,  yaşasaydı belki bir gün torunlarıyla  dolunaylı gecelerde yıldızlar sayacaktı…. Kenger toplarken ellerine diken batan çocuklar,  bilmezlerdi gözleri bağlanıp kurşunlanan bir aşkın  hazin bir ünlem bırakacağını hayata.   Bilmezlerdi bütün melodramların yalan olduğunu  çekirdek çitlenen eski yazlık sinemalarda.. Onlar hâlâ gülümsüyorlar buğulu bir atlastan.  Anıları damlıyor fotoğraflardan.... Biz de geçtik o dağlanan ağıtlardan.  Biz de göçtük kirden, pasaktan, hıncın ışıltısından.  Yakılmış köylerden, kesilmiş kulaklardan,  o kanlı ayinlerden, perişan ormanlardan;  biz de geçtik o murdar hayatlardan…    Herkes gidecek elbet bu yavşak zamanlardan;  bu kan revan, bu iğfâl akşamlardan…. /V e a n t o l s u n k i,  h i ç b i r k u r ş u n, h i ç b i r ç e l i k,  h i ç b i r t o p r a k v e h i ç b i r v a t a n,  d a h a k u t s a l d e ğ i l d i r i n s a n d a n! /
O vecdsizler ki,ruhu şekilde yitirirler;  Namazla başlamaz da namazla bitirirler...   1974
Aşçılık yapmasan da benden sana tavsiye  Dibi delik kazandan tencereden uzak dur.  Bencil tabansızlara sakın yazma mersiye  Pislik kokan kapıdan pencereden uzak dur.. 24.01.2008/Vakit
Genç Osman dediğin bir küçük uşak,  beline bağlamış ibrişim kuşak,  Askerin içinde birinci uşak,  Allah allah deyip geçer genç Osman.... Genç Osman dediğin bir küçük aslan,  Bağdatın içine girilmez yastan,  her ana doğurmaz böyle bir aslan,  Allah Allah deyip geçer genç Osman.... Bağdat'ın kapısını Genç Osman Açtı,  Düşmanın cümlesi önünden kaçtı,  Kelle koltuğunda üç gün savaştı,  Allah Allah deyip geçer Genç Osman...
Sen kum nedir bilmezsin  Deniz görmedin ki.  Yum gözlerini zamanı düşün,  Deniz bir gözünde  Kum bir gözündedir.. Sen taş nedir bilmezsin  Dağa çıkmadın ki.  Yürü ufuklara doğru,  Dağ bir ayağında  Taş bir ayağındadır.. Sen kül nedir bilmezsin  Ateş yakmadın ki,  Uzat ellerini gökyüzüne,  Ateş bir elinde  Kül bir elindedir.. Sen kan nedir bilmezsin  Ölmedin, öldürmedin ki.  Yat toprağa boylu boyunca,  Ölüm bir yanında  Kan bir yanındadır.. Sen aşk nedir bilmezsin  Beni sevmedin ki.  Ağla, ağlayabildiğin kadar,  Bütün güzellikler sende  Aşk bendedir.
Nur yolunu tıkıyor yüzbir katlı gökdelen.  Bir küçük iğne yok mu, şehrin kalbini delen?  (1968)
O gece sen gidiyordun  Yıldızlar bir bir düşüyordu  Günlerden bir yaz gecesi  Ama kalbim üşüyordu. O gece sen gidiyordun  Bir aşk daha bitiyordu  Buz gibiydi ellerin  Ayakların titriyordu. O gece sen gidiyordun  İçimde dağlar yıkılıyordu  Sanki bütün mermiler  Üzerime sıkılıyordu. O gece sen gidiyordun  Yollar sana küsüyordu  Yüreğimde bir ihtilal  Dudaklarım susuyordu. O gece sen gidiyordun  Oysa gölgen duruyordu  Kimsesizdim pencereme  Binlerce sen vuruyordu. O gece sen gidiyordun  Yeni bir son başlıyordu  Gururum direnişte  Duygularım çıldırıyordu. O gece sen gidiyordun  Bütün denizlerim yanıyordu  Böyle bir ayrılığa  Ölü kuşlar ağlıyordu. O gece sen gidiyordun  Ama kimse bilmiyordu  Olacak şey miydi bu  Dünya hala dönüyordu  Hayat devam ediyordu!
Gidilmemesi gereken bir içkievi  (Dişçiler, sakatlar, kalbi çürükler gitsin) . Gidilmemesi gereken bir ev Dikmen’de  (Üç kaatçılar, yalacılar, pijamalılar gitsin) . Gidilmemesi gereken bir ev Y. Mahalle’de  (Dönekler, uğrular, şerbetçiler gitsin) . Yolcu bir bardak çay için benimçin  (Aşıklar, şairler, işsizler içsin) . Yaprak, mevsimin içi ve Çin-i Maçin  (Devrimciler, namus erbabı, doğrucular içsin) . Yolcu o şarkıyı bir kez daha dinle benimçin  (Çıplaklar, mert kişiler, kuzular içsin) . Bin dokuz yüz o yıllarda içtiğim sigara  (Bin yıl koynumda beslediğim yılan içsin) . Tam bir yıl can alacağım var birinden  (Bir yılımı da işte falan filan içsin) . Her şeyi öğrenir kişi ve bağışlar sonunda  (Bir anamın sütü kaldı onu da bulan içsin) . Sen son kokladığım gül: adın zambak  (Sen başladın artık, her şey geçsin gitsin) . Sen incelikler antolojisi, uyut beni  (Sesin bir cibinlik gibi soluğumu kessin) . Bir kez daha diyeyim: Özenle katlanmış bir mendil gibisin  Sil beni n’olur kırk yıllık kirim pasım gitsin.
Ne nimetleri var şu dünyanın  Ekmek peynir zeytin yemiş....  Bir nimeti daha var dünyanın:  İnandıkları uğruna açlıktan ölmek.
Devrilen bir çınar  nasıl uzanırsa boylu boyunca  öylece düştü kollarına  kan-revan içinde dostun  donup kaldı soluk bir gülümseyiş  çocuksu kıvrımında dudaklarının. Kaşın seyirmeye başladı birden  yüreğin körüğü üflüyor  içindeki cehennemi  ve bir boşluğa nasıl çarparsa deli su  öyle uğuldamakta kulakların  bir bora patlıyor göğsünün okyanusunda. Ne ki tutulmuş nalçalı seslerle  umudun köşebaşları  korsanlar dalgalandırıyor  senin deli rüzgarlarınla bayraklarını  ve yitiriyorsun yolunu  balta kesmez ormanında öfkenin. Bil ki dostunda değil çekilen tetik  senin umuduna, unutma bunu  kör bir öfke delirtmesin  yıkmasın yaşamın direncini  unutma ki her köşebaşında  bunca dostun kurumadı hâlâ kanları. Hele dik tut başını önce  haykır yıkılmadığını, tükenmediğini  yüreğindeki yalım nasıl olsa  korlaştırır zamanın çeliğini  sen önce öfkenin adını koy  yanıltmasın yüreğini. AHMET TELLİ
Dünyayı yererken de yine onunla ilgim;  Nefse el süremiyor kara tahtada silgim...  (1982)
Gök mavi, başak sarışın...  Tadı ne güzel barışın.  Karları ılık olacak  Yarın yuvalarda kışın.. On altı yaş kucağına  Koşabilir yirmi yaşın  Kanatları üzerinde  Aşkın, dileğin, alkışın.. Gök mavi, başak sarışın...  Tadı ne güzel barışın!  Fakat senin on savaşa  Değer, ey yurt, bir karışın!
Ala gözlerini sevdiğim dilber  Sevgini sevdamdan ayıramıyorum  Gündüz hayalimde, gece düşümde  Bana bir hal oldu bilemiyorum. Yaylanın hası da şu nazlı pınar  Aşnası olanlar yolları dener  Duramaz dillerim, nazlımı arar  Dilim tutup da duramıyorum. Nerde güzel görsem artıyor gamım  Genç yaşımda sağır oldu kulağım  Her gün önümüzden geçer yolağım  Şimdi nerd'olduğum bilemiyorum. Karac'oglan da gördüğün öğer  Uzundur sacları topuğun döğer  Vermişler beş bini, bin daha değer  Kesilmiş bahası, alamıyorum
Surda bir gedik açtık mukaddes mi mukaddes  Ey kahpe rüzgar artık ne yandan esersen es...
Sanık, sanık yakını kim varsa taarruzda,  Cıvıdı taş ve demir, kokma başladı tuzda,  Bu ne biçim bir ülke, gören hayrete düşer,  Azdı darbeseverler, darbeciler omuzda!  14.01.2009
Ne bayram misafiri, ne düğün gölgesiyim  Şu koskoca alemde yalnızlığın sesiyim. Meçhul bir ıstırabın kurbanıyım boşlukta  Bir bodrum katındayım, esrarlı bir loşlukta. Pencereden bakarken gördüğüm tek şey: Hüzün  Farkedemedim hala endamını gündüzün. Bir yığın eski hayal duruyor tabağımda  Eski günlerin tadı sızlıyor damağımda. Gönlümün mahzenine çekildim; biçareyim  Sevgiyi de, aşkı da unuttum; avareyim. Meçhul bir ıstırabın kurbanıyım boşlukta  Bir bodrum katındayım, esrarlı bir loşlukta
istanbul ve sen / neydi o bir zamanlar  sanki gençliğime doğru yaşlanıyordum  çengelköy'de yaz unutulmaz erguvanlar  hangi yanıma dönsem seni bulurdum  içimdeki lambanın kırıldığı anlar. istanbul ve sen / sırılsıklam yaşananlar  yanardöner bir ayna yeniden ruhum  çengelköy'de yaz unutulmaz erguvanlar  gözlerinin sisinde sevdalı bir yolcuyum  hayal meyal gemiler dumanlı ilkbahar. istanbul ve sen / ikinizden kalanlar  tekrar tekrar ısrarla yaşayıp durduğum  çengelköy'de yaz unutulmaz erguvanlar  rüya mıdır gerçek mi kendi kendime sorduğum  istanbul ve sen / neydi o bir zamanlar
Artmasını isteriz en güzel varlıkların  Güzelliğin gül yüzü solmasın diye asla.  Bir güzel, yaşlanıp da göçünce bugün yarın  Anısı yaşar yine körpecik yavrusuyla:  Ama can yoldaşındır kendi parlak gözlerin.  Kendi ateşin besler ruhunun alevini:  Kıtlığa çevirirsin bolluğunu her yerin,  Kendi düşmanın gibi, ezersin can evini.  Şimdi sen yeryüzünün taptaze bir süsüsün,  Varlığın çiçek dolu bahardan müjde taşır,  Ama kendi koncanda ruhunla gömülüsün.  Pintiliğin arttıkça kendi sonun yaklaşır.  ___Dünyaya acımazsan, oburlar gibi ancak  ___Varlığın da mezar da güzelliği yutacak.
dön kendine, gözlerimi yüzünde  vur kendini kimsesiz yolara ömrünün  eysarı gök bulutu, ey ızdırap gülşeni  zaman definesini taşı dagarcığında  yoksa aşkı bir belelı vadiye çekersin. eline geçince ruhun dizginlerini  umudunu imkansız çöllere taşır ölüm  kumların dehşetine salar gezginlerini  efsunlu bir vahanın bağrına düşer ölüm. eteği neden yaslı keremsiz kalan dağın  hangi rüzgar kuruttu duygular tarlasını  ey sarı gök bulutu, ey ızdırap gülşeni  dokundur ellerini şiirin alevine  yoksa aşk, bir köşede ansızın yakar seni. dön kendine, anlarsın; yıllar boyu çaresiz  olmak ne kadar acı karanlık bir kuyuda  birer birer kapanır güneşin perdeleri  kaybedersin bir daha dönmemek üzere geri  riyakar neş’eyi de, budala uykuyuda
Karadenizde gemilerin mi battı,  Ağzını bıçaklar açmaz,  Üzüntüdesin gayet.  Sen sızlanmışın çok mu,  Bize edebiyat öğretmeni anlattı:  Neyler bile etmiş şikayet.. Baktın ki olacak gibi değil,  Unuttu diyelim nihayet;  Yine de bulunur tesellisi:  Dünyada başka kız yok mu,  Elini sallasan ellisi -  Mesele bundan ibaret.
istanbul'da bir fabrika  fabrikayı ben koymadım oraya  ben diyorum ki size   istanbul'da bir fabrika. fabrikayı işçiler çalıştırır  işçileri bir milyoner  ben diyorum ki size   fabrikayı işçiler çalıştırır. grev gittikçe büyüyor  grevi ben istemiyorum   ben diyorum ki size   grev gittikçe büyüyor. bini boşaldıkça biri doluyor  binini ben boşaltmıyoum   ben diyorum ki size   bini boşaldıkça biri doluyor. bu düzen beyler düzeni  bu düzeni ben yapmadım  ben diyorum ki size   bu düzen beyler düzeni. ortalık gitgide karışıyor  ortalığı karıştıran ben değilim  ben diyorum ki size   ortalık gitgide karışıyor. birgün kıyamet koparsa  kıyamet kopsun istemiyorum  ben diyorum ki size   birgün kıyamet koparsa. gençler kuytularda öpüşüyorlar  marulun vakti geçti  şimdi karpuzlar kızaracak  ardından fındık fıstık  ardından ayva  ayvayı sarartan ben değilim  ben diyorum ki size   gençler kuytularda öpüşüyorlar   ayvanın vakti
Nasıl uçan bir kuş düşerse yere  Yerde paramparça olursa kemikleri  Yumuşacık tüyleri dağılırsa. Nasıl bir gül kurursa dalında  Toprağa karışırsa yaprakları  Kokusu ve rengi kalmazsa. Nasıl bir kaplan vurulursa ormanda  Otlara cansız düşerse pençeleri  Vahşi gözleri ışıl ışıl yanmazsa. Nasıl bir ağaç kurursa için için  Birer birer kurursa dalları  Bir gün anızın devrilirse. Nasıl güneş doğmazsa bir daha  Bulutlar terkederse gökyüzünü  Yere bir damla yağmur düşmezse. Nasıl bitmezse karanlığı gecelerin  Tek ışık kalmazsa sokaklarda  Bu rüzgar, bu fırtına dinmezse. Kuş uçarken, gül açarken  Güneş doğarken senin için  Bir gün böylesine başlar dünyada  Mahşer günü sensizliğin
Kendi kendimi sakınıyorum, sıkılıyorum  Ömür, uzun ömürlü bir kutu süt  Tezelden gitmeli bari  Kalafatsız bir kayık içre  Çaparide tutulmuş yetmişinci izmarit olarak  Bir kültabağına basılmak üzere...
Bir yolcu gibi sabah, tan vakti yola çıkan,  Aklından sonsuz yazgı çıkmayan mutlu adam,  Uyanıyor şafakta, ruhu hep düş içinde,  Elinde kutsal kitabı, dualar dilinde!  Duasını ederken başlıyor gün doğmaya  Güneş hem göğe doğuyor, hem onun ruhuna.  Solgun ışıkta beliriveriyor eşyalar,  Eşyalarla birlikte ruhunda başka şeyler,  Ondan başka herkes uykuda, böyle sanıyor,  Esrik bir mutluluğun huzuruna varıyor,  Oysa arkasında güler yüzlü melekler var,  Kitabın üzerine eğilmiş bakıyorlar.. (1856) . Fransızca'dan çeviren: Tozan ALKAN
Korkaklardan hak talebi suç olacak galiba  Tenekeler başımıza taç olacak galiba  Mazlumların, elleriyle diktikleri heykeli  Yıkıp da yol açmaları güç olacak galiba... 31 Aralık 2004/Vakit
Aldım oraya çıkardım seni  Ta oraya  Yetişemeyeceğim kadar yüksek  Varamayacağım kadar uzak  Ve şimdi  Sen bana oradan bakıyorsun.
Sen el kadar bir kadınsındır  Sabahlara kadar beyaz ve kirpikli  Bazı ağaçlara kapı komşu  Bazı çiçeklerin andırdığı  İş bu kadarla bitse iyi  Bir insan edinmişsindir kendine  Bir şarkı edinmişsindir, bir umut  Güzelsindirde oldukça, çocuksundur da  Saçlarınla beraber penceredeyken  Besbelli arandığından haberli  Gemiler eskirken, deniz eskirken limanda  Sevgili...
Güneş yükselmeden kuşluk yerine  Bir adam camiden döndü evine  Oturdu sessizce yer minderine . Kızı “Bayram” dedi, yalın ayaklı  Adam “Bayram” dedi, tam ağlamaklı.... Eli öpüldükçe içi burkuldu  Konuşmak istedi, dili tutuldu  Güç belâ ağzından bir “off! ” kurtuldu . Oğlu “Bayram” dedi, sırtı yamalı  Adam “he ya” dedi, gözü kapalı.... Düşündü kış yakın, evde odun yok  Tenekede yağ yok, çuvalda un yok  Yok yoka karışmış; tuz yok, sabun yok . Avrat “Bayram” dedi, eğdi başını  Adam “evet” dedi, sıktı dişini... . Çalışsa ne iş var, ne cepte para  Dağ oldu içinde büyüyen yara  Dikti gözlerini karşı duvara . Takvim “Bayram” dedi, silindi yazı  Adam “öyle” dedi, bağrında sızı... . Döndürse yönünü herhangi dosta  Yaralı, gariban, dul, yetim, hasta  Yıllar, aylar, günler erirken yasta . Yer-gök “Bayram” dedi, ağzını açtı  Adam “Bayram” dedi, evinden kaçtı!... (Suları Islatamadım)  .
18.45 . En geç yediye çeyrek kala evdeyim  Ben gelene kadar bütün üzüntülerinden kurtulmalısın  Borcumuz varmış, derdimiz varmış düşünme  Ümitsizlik fakirlerin harcı değil . Saksının yerini değiştir  Göreceksin daha güzel olacak  Aç pencereyi odamız havalansın  Sonra mutlu geceleri düşün sabahları değil . Gelir gelmez sarıl boynuma, öp beni  Geçsin bütün yorgunluğum dudaklarında  Doldursun yatakları aşkımız  Biz de insanız elbet Tanrı Değil. . 22.30 . Seni bir güzel öpmeliyim önce  Dudaklarımın nelere kaadir olduğunu anlamalısın  Sonra sen istemelisin yatağı  O baygın başdönmesini  O tatlı yorgunluğu  O ölüp ölüp yeniden var olmayı . Yatağımız büyük olmalı büyük  Bir odayı doldurmalı kucaklaşmamız  Kırmızı ışığı sevmem  yeşil bir ampul yanmalı abajurda  Dışarısı alabildiğine karanlık olmalı  Senin mutlu aydınlığına inat  Ve ben sabahın ilk ışıkları altında  Seni bir kere daha sevmeliyim. . 7.15 . Beni 7.15 de uyandır  Akşamdan kur saati uyuyup kalmayalım  Zamanlar içinde en güzel sabah çayı  Sonra giyinip traş olmalıyım . Artık ayrılmalıyız, üzülme  Göreceksin akşam çabuk olacak  Haydi gülümseyerek uğurla beni  Son otobüse yetişmeliyim.
Gölgesinde otur amma  Yaprak senden incinmesin.  Temizlen de gir mezara  Toprak senden incinmesin.. Yollar uzun, yollar ince  Yol kısalır aşk gelince  Yat kurban ol İsmail’ce  Bıçak senden incinmesin.. Burdayım de ararlarsa  Doğru söyle sorarlarsa  Tabutuna sararlarsa  Bayrak senden incinmesin.. İl göçsün göçtüğün vakit  Yol yansın geçtiğin vakit  Suyundan içtiğin vakit  Kaynak senden incinmesin.. Toz konmasın sakın sana  Hakkı geçer halkın sana  Gücenmesin yakın sana  Uzak senden incinmesin.. (Yasaklı Rüyalar)
Biliyorum konuşacak bir şeyimiz yok  Ama gözlerini al gel  Elindeki yarayı, suskunluğunu, acemiliğini  Beni birisi severse inanmam  Seni birisi severse utanırsın  Bilmediğin bir hastalığa acımak için bile olsa gel  Biliyorum, konuşacak bir şeyimiz yok  Ama ıstırabım sende, mutlaka al da gel
Yapraklar düşmede bilinmez nerden,  Gökkubbede uzak bahçeler bozulmuş sanki  Yapraklar düşmede gönülsüz  Ve geceler ağır dünyamız kopmuş gibi yıldızlardan  Kaymada yalnızlığa  Hepimiz düşmedeyiz, şu gördüğün el düşüyor  Nereye baksan hep o düşüş  Ama biri var ki bu düşenleri tutuyor yumuşak ve sonsuz.
Kevser havuzuna dalanlar,Ölmezden öndün ölenler  Nefsini düşman bilenler,Konar tuba dallarına. Alem düşman olur ise,Beni dost'tan ırımaya  Dost kanda ise ben anda,Düşmanlık arımaya. Dost ehli bizim ile hem,Dost burdadır bize ne gam  Yüz bin cehd ederse düşman,Dost mahfili duramaya. Düşman bana nide bile,İşim gücün dost'tan yana  Dost makamı can içinde,düşman eli eremeye. Kime kim dost kapı aça,Düşmanı elinden kaça  Yunus ağzı güher saça,Değme arif değemeye.
Siz ne zaman sevdiyseniz çaresizlik vardı  Bir karanlıktı basan içinizi aşkla beraber  Sevince her yeriniz bir humma ateşiyle yanardı  Sonra gözlerinizde yaş, alnınızda ter. Onu severdiniz bilirim ama gidemezdiniz ki  Sizin gibi niceleri sevip gidemediler  İste ümitsiz askınızın şahidi  Dişlediğiniz yastıklar, kirdiniz kadehler. Ve sizi o keder güzelleştirdi o keder  O isyan etmeler Tanrıya, o içinizdeki kırıklık  O sabahlara dek ağladığınız geceler. Bütün kadınlığınızla aşkın üstündesiniz artık  O içinizdeki fırtınalar da gelir geçer  Siz de bir gün dersiniz - sevmek yalanmış meğer.
yanarım; öyle bakma yüzüme yağmur gibi  dağıt kalbini saran hasret bulutlarını  parlasın gözlerinde sonsuzluk usaresi  dalgınlık evlerinin en güzel melikesi  sevemem, tozlu raflar arasına girmeden  çöllerim kandır benim  sevemem, karanlığı bir daha devirmeden  aşkım isyandır benim
Bahtına ağlayan Azeri kızı  Sen Karabağ dersin, ben karayazı  Boşlukta çırpınır Türk’ün avazı  Sanma ki dertlerin azı bizdedir  Sizdeki yaranın özü bizdedir.. ‘Gel gardaş’ diyorsun gelecek yol yok  Şehitler kabrine koyacak gül yok  Çilesiz saat yok, kavgasız yıl yok  Kurşunlar sizdedir, sızı bizdedir  Sizdeki yaranın özü bizdedir.. Türkmen’e mi, Kırgız’a mı yanmadım  Tatar’a mı, Çerkez’e mi yanmadım  İmdat diyen bir söze mi yanmadım  Uygur’un,Özbek’in gözü bizdedir  Sizdeki yaranın özü bizdedir.. Müslüman, Türk olmak suçumuz bizim  Öfkeyle doludur içimiz bizim  Bir günde ağarır saçımız bizim  Yüz iki belanın yüzü bizdedir  Sizdeki yaranın özü bizdedir. Kendimizden koptu kendi bağrımız  Zulüm girdabında yandı bağrımız  Hedef tahtasına döndü bağrımız  Alevler sizdeyse közü bizdedir  Sizdeki yaranın özü bizdedir.. Komünizm sağırdı, demokrasi kör  Batıdan beslenir her türlü terör  Haçlı mumyaları uyandı bak gör  Kaç asrın silinmez izi bizdedir  Sizdeki yaranın özü bizdedir.. Birleşmiş milletler benzedi sirk'e  Sadistler musallat edildi şarka  İsrail Arap’a, Ermeni Türk’e  Kısmet bazı sizde, bazı bizdedir  Sizdeki yaranın özü bizdedir.. Yeni bir oyun var burada şimdi  Üçüncü piyonda sırada şimdi  Mitterand, Bush, Yeltsin nerede şimdi  Katilin, kalleşin pozu bizdedir  Sizdeki yaranın özü bizdedir.. Böyle geldi, böyle gitmez bu oyun  Zalimleri iflah etmez bu oyun  Umdukları gibi bitmez bu oyun  Mazlumun ekmeği, tuzu bizdedir  Sizdeki yaranın özü bizdedir.. Müslüman’ız, Türk’üz haktan yanayız  Adaletle süt emziren anayız  Aşk harcıyla vücut bulmuş binayız  Âti bizde saklı, mâzi bizdedir  Sevginin, şefkatin özü bizdedir.. 22.03.1992  (Akıl Karaya Vurdu)
Dağların dorukları dumanlı olur  Geriye dönmez savaşçılar.... Fırtınayla yıkanmıştır ömürleri  Karla yıkanmıştır yüzleri...  Bu yüzden asla vedalaşmaz  Ve kılıçlarında taşırlar şiiri! .. Bu yüzden sevdaları mahzundur  Yürekleri kallavi!  Alınları ihanet vurgunudur.  Gözleri intihar mavi...
Korkunun parmakları uzandı boğazıma  Parçalandı bir anda ruhumun yelkenleri  Son mutluluk sesleri inince kulağıma  Kapladı her tarafı sessizlik dikenleri. Dört mevsimi bir arada yaşadım ve ürperdim  Oynadım bu çileli oyunda son rolümü  Her adımda bir korkunç âkibeti bekledim  Her adımda seyrettim yeniden öldüğümü. Çaresiz, duyulmaya başladı vuruşları  Gözlerimin önüne serilince yüreğim  Kanatlandı semaya sessizliğin kuşları  Anladım; sessizliğe ben de gömüleceğim
Çerkez Ali'yle bir akşam  Göl kıyısı lokantada  Gürcü şarapları içtik  Mezemiz 'çahohbili' ydi  Babası Kırımlı Tatar  Annesi istanbullu Türk  Kökü derinlerde çınar  Şair dostum çerkez ali. Gerçeği düşe çeviren  Duygu nereden geliyor  Şu karşıki dağlardan mı  Akşam sisinde eriyen  Bakışları bir ışık su  Çerkez Ali anlatıyor. Darağaçları kurulu  Sultan Hamit ağır hasta  Canı kayısı istemiş  Kar yağıyor İstanbul 'a  Beşiktaş'ta çerkez Ahmet  -Yörenin ünlü bakkalı-  Gidiyor yurdu kırım'a  Bulup geliyor kayısı'yı  Veriyor Çerkez Ahmet'e  Bacısı Melek Filsan'ı  Yaverlerden ihsan paşa. O sırada İstanbul'a  Kim gelirse kafkasya'dan  Çerkez diye anılıyor  Çerkez Ali'ye Çerkez'lik  Babası Çerkez Ahmet'ten  Böylece miras kalıyor. Düşü gerçeğe çeviren  Duygu nereden geliyor  Yanımızdaki gölden mi  Mavi bir tüle bürünen  Dişleri bir ap ak umut  Çerkez Ali anlatıyor. Beşiktaşlı Çerkez Ahmet  -kaytan bıyıklı delikanlı-  Onbeş yaşında Filsan'I  Alıp gidiyor Kırım'a  Osmanlıda meşrutiyet  Rusyada bolşevik devrimi  Ölüyor genç yaşta Ahmet  Kalıyor Ali'si yetim. Düşleri Çerkez Ali'nin  Her gece dolu bunlarla  Aklı fikri İstanbul'da  Siliniyor çizgileri  Göç günü ölen annenin  Buğulanıyor gözleri  Yağmur yağıyor kırım'a. Kırk yıldır Özbekistan'da  Yaşar Çerkez Ali sürgün  Dönecek mi yurtlarına  Kırımlı Tatarlar birgün  Beşiktaş'I İstanbul'u  Vatanını annesinin  Görmek kısmet olacak mı. 'Anneciğim İstanbul'a  gidebileceğiz miyiz?'  diyor annesine kızım  karşı dağa bakıyorum  Bir ağırlık yüreğimde  Sırılsıklam ter içinde  Uykumdan uyanıyorum   1986-1993
Bir damla SU gönder bana  Eğer gönderebilirsen  Ana sütü gibi tertemiz olsun  Bir damlası Karadeniz  Bir damlası Akdeniz olsun.. Bir avuç TOPRAK gönder bana  Edirne koksun, Ağrı koksun  Her zerresi burcu burcu  Türkiye koksun  Anadolu’dan çağrı koksun.. Bir dilim EKMEK gönder bana  Yiyince lezzetini hissedeyim  Bereketini hissedeyim  Köy köy, tarla tarla  Memleketimi hissedeyim.. Bir demet ÇİÇEK gönder bana  Renkleri;  Sarı, kırmızı, beyaz ve mavi olsun  Râyihası, estetiği  semâvî olsun.. Bir tutam SEVDA gönder bana  Veysel Garani’nin, Yunus Emre’nin  Sevdasından olsun  Mevlâna’nın Mevlâ’sından olsun  Sevdâların hasından olsun.. Bir RÜYA gönder bana  Yürürken, otururken  Güneşi, ayı seyredeyim  Aradan kalksın tüm duvarlar  Mâverayı seyredeyim.. Bir damla ALIN TERİ gönder bana  Yazdığın ŞİİRLERİ gönder bana  Okumaya ihtiyacım var.... 25 Ekim 2001  (Parmak İzi)
NAZIM HİKMET'E İLK VE SON HİTAP . Nâzım Hikmet!  Nafile çabalıyorsun.  Sana kızmıyorum. Kızmıyacağım.  Hiç bir operatör, ameliyat masasından kendisini yumruklıyan kanserliye, hiç bir gardiyan, parmaklığı içinden kendisine deli diye bağıran çılgına, hiç bir hâkim darağacı önünde küfürler savuran mahkûma kızamaz. . Ben kendimi, ne kanser operatörü, ne deli gardiyanı, ne de ağır ceza hâkimi şeklinde görmüyorum. Fakat görüyorum ki her hareketim, seninle hiç de alâkadar olmadığı halde, ciğerine neşter gibi saplanıyor, seni delilerin parmaklığı gibi bir azap çerçevesine hapsediyor ve başının üstünde ip varmış gibi kudurtuyor. Beni, doktor, gardiyan ve hâkim şeklinde gören sensin! Senin bu halini sezer sezmez artık sana kızmıyorum. Merhamet ediyorum.. Sanma ki ben öfke kabiliyetini kaybetmiş bir adamım. İnsan başiyle fare kafasını birbirinden ayıran tek hassa, bence fikir öfkesidir. Bir hiç için ölçüsüz öfkeler duyacak kadar alıngan ve hassas bir mizaç taşıdığımı sen de bilirsin. Fakat bu öfke, iyi kötü bir kudreti, bir şahsiyeti, bir mesuliyeti kalmış insanlara ve hadiselere karşıdır. Sen mazursun.. Çünkü iflâs nedir, onu bütün hacmiyle idrak ettin.  O kadar yalnızsın ki, etrafında bir sürü (namı müstear) dan başka kimse yok. O kadar konuşulmuyorsun ki, isminden ancak kendi (namı müstear) ların bahsediyor. Eskiden herkesin dilinde bir problem gibi gezinmeyi tercih eder ve bir dedikoduya, bir ankete doğrudan doğruya iştirak etmeyi Greta Garbo esrarına aykırı bulurdun. Şimdi bir yerde anket oldu mu, kıymeti ve seviyesi nedir, hiç düşünmeden, kapısı önünde aç biilâç bekleşen yedi sekiz kişinin başına en evvel sen geçiyorsun ve sıranı kaybetmemek için kimbilir nelere baş vuruyorsun? Fıkraların baş sahifelerden moda sahifelerine atılıyor, gene yazıyorsun. Hatırlanmak şartı ile ne hakaretlere razı değilsin? Tükürüğü bile uzun zaman gıda edindin. Şimdi o da yok. Bir zamanlar, şiirlerinde (kıllı ve kalın) olduğunu ilân ettiğin sarışın ve pembe ensenden, şunun bunun tokat izleri bile uçmuş. Zaman seni değil, yüz karalarını bile götürmüş. Ne hazin bir manzaran var. Akşamları, beyoğlu sokaklarında, yüzlerinde kalın bir duvak, ayaklarında bir çift siyah bot, ellerinde köpek başlı bir şemsiye, ağır ağır geçen sabık Rum aşüfteleri bile senin kadar merhamete şayan değildir. Artık nefret vermiyorsun. Zamanın hainliği önünde insanları tefekkür ve merhamete çağırıyorsun. . Bundan bir kaç ay evvel Bâbıâlide, Ştaynburg lokantasında seninle şöyle konuşmadık mı:  Ben - Gazetelere yazdığın bu fıkraları nasıl yazıyorsun, bu kadar adileşmeye nasıl tahammül ediyorsun?  Sen - Ne yapayım, ekmek paramı kazanıyorum. Başka ne yapabilirim?  Ben - Kendinden ve haysiyetinden bu kadar fedakârlık edeceğine niçin potin boyacılığı etmeyi tercih etmiyorsun?  Sen - Potin boyacılığı etsem, bir şey zannederler de beni bu işten menederler.  Kendisini bu kadar saçma bir mazeretle teselli ediveren, hakikatte tesellisi olmıyan seninle görüyorsun ki ben hiç bir gün kavga etmedim. Sana selâm verdim. Sana acıdım. Bu kadar düşmene -acısını ben duyuyormuşum gibi- razı olmadım.  Şimdi bana -tam da senden bekliyebileceğim bir tarzda- çatıyorsun. Devlet günlerinde seni rakip diye almaya tenezzül etmeyen adam, bu perişan halinde sana nasıl tenezzül eder? Artık sen benim gözümde hiç bir şeyi temsil etmiyorsun. Ne hokkabaz şiirini, ne işporta komünizmanı, ne hile ustalığını, ne 24 saatlık reklâm açık gözlülüğünü... Senin nene mukabele edeyim? . Aynı ideoloji içinde vaktiyle sarma dolaş olduğun ve içlerinde fikirlerine taban tabana zıt olmama rağmen konuşulabilecek insanlar bulduğum gruplar, yani sana benden daha yakın zümreler bile seni, fikir ve sanat âdiliğinin, dolandırıcılığının prototipi diye gösteriyorlar. Bana ne düşer? . İşte açıkça söylüyorum: Ben senin kâbusun, geceleri uykuna giren umacın, her an yokluğunu hissettiren şeytanınım. Sana acıyorum. Fakat elimden ne gelir?  Çektiğin yokluk ıstırabına hürmeten, sana vaktile vermediğim şerefi veriyorum. Seninle ilk ve son defa olarak konuşuyorum. Fakat hepsi bu kadar. Dediğim gibi sen, bence artık mazursun. Seni affediyorum, ve ne yapsan affedeceğim. Bu vaade güvenerek istediğini yap! Sakın bu fırsatı kullanmamazlık etme! . Yalnız bil ki, sönmüş ve pörsümüş hüviyetine, o kadar muhtaç olduğun ve elde etmek için ne yapacağını bilemediğin hayatı nefhedemiyeceğim.  Ölü diriltmek ve müflis kurtarmaktan âcizim.. Benim hakkımda, içinde hapsettiğin şeylerin hacmini bilmiyorum. Rivayete göre üç perdelik bir piyes, rivayete göre bir roman.... Fakat sana karşı hiçbir taktiği kalmamış adamın, bütün bir samimiyet ve açıklıkla içini tasfiye etmesine rağmen söyleyebileceği her şey ve sırf sana hitap etmekle düşebileceği bayağılık burada toptan ve ebediyen nihayete eriyor.  İşte görüp göreceğin rahmet! . (11 Nisan 1936)
Aslıma karışıp toprak olunca  Çiçek olur mezarımı süslerim  Dağlar yeşil giyer bulutlar ağlar  Gökyüzünde dalgalanır seslerim. Ne zaman toprakla birleşir cismim  Cümle mahluk ile bir olur ismim  Ne hasudum kalır ne de bir hasmım  Eski düşmanlarım olur dostlarım. Evvel de topraktır sonra da adım  Geldim gittim bu sahnede oynadım  Türlü türlü tebdilata uğradım  Gahi viran şen olurdu postlarım. Benden ayrılınca kin ve buğuzum  Herkese güzellik gösterir yüzüm  Topraktır cesedim güneştir özüm  Hava yağmur uyandırır hislerim. Alimler alemi ölçer biçerler  Hamını hasını eler seçerler  Bu dünya fanidir konar göçerler  Veysel der ki gel barışak küslerim
Gözlerimin önünde ıslak dağların kabaran yalnızlığı.  Ne varsa uçurumlar eşiğinde,  hüzünlerle yalpalayan ne varsa  gözlerimin önünde,  ve hayat gül kokulu bir sağanak yine…. Bir şeyler anlatmak istiyor hayat  ve alıp götürmek bir şeyleri kurt sofralarına…. Gün batıyor...  Gün batıyor bukağısı paslı bir sevinç oluyor yalnızlığım.  Unutuyorum sevgilim suretini;  durgunluğum “niçin”di unutuyorum…. Gün batıyor...  Gün batıyor ürkek yıldızlar dolanıyor yalnızlığıma.  Umurumda değil ne yağmur ne ayaz  ne de bu kerpiç kokusu havada;  unutuyorum, sabaha kadar, gün batıyor  ve geciken sabahlara koşuyor kuşlar,  gözlerimin önünde  ve hayat gül kokulu bir sağanak yine…
Şimdi saat sensizin ertesi  Yıldız dolmuş gökyüzü ayaydın  Avutulmuş çocuklar çoktan sustu  Bir ben kaldım bir ben kaldım  Tenhasında gecenin avutulmamış ben  Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettin ki bu yaşlar  Utangaç boynunun kolyesi olsun. Buda benim sana buda benim sana ayrılırken hediyem olsun. Soytarılık etmeden güldürebilmek seni  Ekmek çalmadan  Doyurabilmek ve haksızlık etmeden doğan güneşe bütün  Aydınlıları içine süzebilmek gibi mülteci isteklerim oldu  Arasıra biliyorsun  Şimdi iyi niyetlerimi bir bir  Yargılayıp asıyorum  Bu son olsun bu son olsun. Şimdi saat yokluğun belası  Sensiz gelen sabaha günaydın  İşi gücü olanlar çoktan gittiler  Bir ben kaldım bir ben kaldım  Voltasında gecenin hiç uyumamış ben  Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettin ki bu yaşlar  Utangaç boynunun kolyesi olsun  Buda benim sana buda benim sana ayrılırken hediyem olsun. Kafamı duvara vurmadan tanıyabilmek seni  Beyninin içindekileri anlayabilmek ve yitirmeden yüzündeki  anlık  Tebessümü  Bütün saatleri öylece dondurabilmek için  Çıldırasıya parladım kendimi lanet olsun  Artık sigarayı üç pakete çıkardım günde  Olsun güzelim olsun ne olacaksa olsun
Nâdanı terk etmedin yârânı arzularsın,  Hayvânı sen geçmedin insânı arzularsın.. “Men arefe nefsehû fakad arefe Rabbehû”  Nefsini sen bilmedin Subhânı arzularsın.. Sen bu evin kapusın henüz bulup açmadın,  İçindeki kenz-i bî-pâyânı arzularsın.. Taşra üfürmek ile yalunlanır mı ocak,  Yönün Hakk’a dönmedin ihsânı arzularsın.. Dağlar gibi kuşatmış benlik günâhı seni,  Günâhın bilmeden gufrânı arzularsın.. Cevizin yeşil kabını yemekle dad bulunmaz,  Zâhir ile ey fakîh Kur’ânı arzularsın.. Şarâbı sen içmedin sarhoş u mest olmadın,  Nice Hakk emrine fermânı arzularsın.. Gurbetliğe düşmedin mihnete sataşmadın,  Kebab olup pişmedin büryânı arzularsın.. Yabandasın evin yok bir yanmış ocağın yok.  Issız dağın başında mihmânı arzularsın.. Ben bağı ile bostanı gezdim hıyâr bulmadım,  Sen söğüt ağacından rummânı arzularsın.. Başsız kabak gibi bir tekerleme söz ile  Yunusleyin Niyâzi irfânı arzularsın.
tut ki gecedir  karanlık sıvaşır ellerine camlardan  birden kırmızıya döner   trafik ışıkları  kükürtlü dumanlar yükselir  korkuya batmış   camkırığı adamlardan   tehlikeye büyür sakalları. tut ki gecedir  ihbarlar birer sansar   bir telefondan bir telefona atlar  yeraltı örgütleri tetik üstünde   adres değiştirmiş silah kaçakçıları   fahişeler birbirinden kuşkulanıyor. tut ki gecedir   katiller huzursuz   hırsızlar sinirli   hainler ürkekçedir  elleri telefona kendiliğinden uzanıyor  ihanete gece müthiş bir gerekçedir   ihbarlar birer sansar   bir telefondan bir telefona atlar. ihanet bir bilmecedir
Ey güneş! ey yüzü tanrısallığın!  Vahşi çiçekleri sel yatağının!  Mağaralar! Seslerin duyulduğu  Yaban böğürtlenleri ormanların!  Otların altından duyulan koku! . Örnek yükseklikte kutsal tepeler,  Bir tapınağın ak süsü gibiler.  Yaşlı kaya, yılları yenen meşe,  Sizi izlerken duyumsuyorum da  Dağınık bir ruh giriyor kalbime! . Ey kızoğlankız orman, duru kaynak!  Karanlığın çivitlediği gül berrak!  Göğün ışığı pırıl pırıl su  Ne diyorsunuz bu haydut hakkında?  Ey doğanın bilinci, sağduyusu! .. (1856) . Fransızca'dan çeviren: Tozan ALKAN
bir hitit lalesi tanıyordum ilk defa  masum bir aldanıştı hayat pencerelerde  intiharı koklayan çiçeklerle beraber  çığlıklarıma tutkun bir kuyunun dibinde  onun o gökkubbeyi yakan güzelliğini  şarkılar soyleyerek anıyordum ilk defa. gemi benim olmalı, su benim olmalıydı  gemiciler göklerde ruhumu bulmalıydı  tutuşan bir dal gibi titriyordum ilk defa  yuvasız karıncalar ve kuşlarla bilendim  kahır yüklü atlarla, yokuşlarla bilendim  bulutları ayinde görüyordum ilk defa  mazide kın arayan kılıçlarla bilendim. yollar hep bana doğru koşuyor; farkındayım  dağlar bile kendini aşıyor; farkındayım  savaşçı mızrağını kırıyor sevda için  cemre damarlarıma düşüyor; farkındayım. üflenen her kandilin yerinde bir süreyya  ağlayan her çocuğun bakışlarında akşam  ölümüne müstehzi adımlarla yaklaşan  esir uykularında kalan binlerce rüya  çelik prangaları süsleyen hakimlere  ulaşır mı, merhamet ırmağı taşısa da. ihanete uğrayan gözyaşları gibiyim  gene siyah bir perde çekildi üzerime  silahlar avutuyor benimle kendisini  oysa ben yalnız senle avunuyorum  öfkeli mahkemeler, kan tüküren dosyalar  cinnet savcılarını sürüyor menzilime  oysa ben yalnız seni, seni savunuyorum
Sen çaldıkça Teodorakis  Bir mor yağıyor üstüme...  Dudaklarım öpüşmekten mosmor...  Bir putum sanki ilahilerle   denize fırlatılmış  Ve bir deniz yağıyor üstüme  Bakma sen sevgili Teodorakis  Açgözlü güvercinlerin didiştiklerine!  Avluların o en çakırkeyiflisine  Mısır daneleri gibi serpilmişler ama  Mısır danesi değil ki bu adalar  Ne de biz güverciniz... . Sekerek o güneş güzeli çakılların üzerinden  Çıplak ayaklarımızın su sesleriyle  Birbirimize  Ve kendimize  Bilakis. Sen çaldıkça Teodorakis  Bir mor yağıyor üstüme
reddini doldurursa avucuma kan gibi  kırmızı bir çığlıkla yırtılır dudaklarım:  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  kırılsa da baharı bekleyen pencereler  akrebin gözlerinden geçse de dehlizlerim  eski bir mezarlığa gömülmeden izlerim  ‘söylememeliydim biliyorum! ...’  simsiyah bulutların arasından ansızın  çatlayan yüreğime koydu susuzluğunu  ver Allah’ım bana ver O’nun sonsuzluğunu  hüzünlü bakışları şafağımda tebessüm  gündüzümde ışığı, gecemde hilali var  evimin tenhasında büyüyen melali var  kum fırtınasında mı, selde mi yürüyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  gemilerde aradım yüzünün görkemini  martılarla yoruldum, tayfalarla vuruldum  kalbimi morga koydum bir liman köşesindenefesini aradım dalgaların sesinde  tutundum hayatımın çürüyen yıllarına  bakıp bakıp ağladım boş kalan yollarına  beni anlamaz diye kabuslar görüyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  ciğerimde bir köz gibi taşıdım yokluğunu  ver Allah’ım, bana ver suya küskün kuğunu  mor lekeler bıraktı solgun yanaklarıma  kartal kanı bulaştı rüyalarıma bile  fırtınalar diner mi ulaşmadan sahile  hayalin bozkırında kurtkapanıydı ömrüm  nasıl da bir başıma kopardım dikenleri  nasıl da acımasız köprülerde yürüdüm  uzaktan gülümseyip deniz fenerlerine  sonunda mahkum gibi kapandım ellerine  kirpiklerimden sızan hicranı siliyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  ısrarlı denizlerin dibinde volkandır aşk  kesif bir muammayı öğretir balıklara  balıklar derde düşen aşığı avuturlar  aşık ölünce kuşlar uçmayı unuturlar  güneşle buluşmayı göze alan, derinde  yağmur yüklü bir ömür paylaşır göklerinde  eleğimsağma renkler düşürünce şehrayin  başlamalı yeniden içimizde bir ayin  belki de döndü talih, çözüldü bilmeceler  tükenecek siyaha baş koyduğum geceler  umarım, kaybettiğim devranı buluyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  ah, Allah’ım gösterme bana soğukluğunu  nicedir bekliyorum dağlar ardında O’nu  nefesimde rüzgarın gölgesidir dağılan  kanımda gözlerinin hasretidir boğulan  bir zamanlar benzerdik muhabbet kuşlarına  dalardım o gizemli, mahmur bakışlarına  gittiği gün sokaklar içinde kaldım, sefil  öldü kafeste bülbül; soldu nergis karanfil  bedevi kahramanlar yurdundan geliyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  melekler en çaresiz anımda buldu beni  gaflet şarabı içtim, aşikar kıldı beni  baykuşlar dahi mutlu bu habersiz dönüşten  hangi yokuş daha yar olabilir inişten doruktaki saraydan koyar mı beni mahrum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  bu son yürüyüşümdür yarına kalmaz umut  Allah’ım, bir gül gibi O’nu baharımda tut  esrarlı bir evimiz olsaydı fildişinden  beyaz bir gölge gibi yürüseydim peşinden  desturun var mı diye dururken eşiğinde  bizim olan bir kalbi bulsaydım beşiğinde  bu nehir yine sarhoş akar mıydı ülkemden  bir deprem ortasında sarsılır mıydı beden  korkarım ki, dergahtan yine kovuluyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  biliyorum, yalnızlık ekecekler bahçeme  biliyorum,yağmurda yürüyecek kötürüm  biliyorum, mülteci türküler duyacağım  biliyorum, gülerse, O’nunla ben de hürüm  acı hatırasından bile kam alıyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  unutulan kalplerin tahtında rüyadır aşk  gözlerime bakarsa, görür ki, deryadır aşk  ah, ölüm habercisi beyaz parıltılarım  ah, Azrail çağıran çizgileri yüzümün  ah, paslanan kılıcın dudağında sönen mum  ah, yolcuyu hüsranla buluşturan uçurum  kim bilir kelebeğin kanadından bakanı  kim bilir baldıranda misk ü amber kokanı  sanki aynı hüzzamla yüz yüze kalıyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  haddim değil güneşi götürmek kainata  gökle buluşmamızı çok görür haramiler  anlamazlar ki, bin kez gelsem bile hayata  bu can gökte yaşayıp, gökte ölmeyi diler  ah, gönül toprağıma yaprak döken serviler  efkarıyla bir garip derbeder oluyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  ben Raymalı Ağa’yım, sözümle kırılır yay  o, bir anda ruhumu altüst eden Begimay  lacivert bir macera değildir aradığım  şahmaranın kolları sarınca çiçekleri  kiralık duygulardan kefen biçer cüceler  baharda yağmur olur yüreğim, güzün sarı  yakamozlar içinde, kışın kar tanesidir  derinden baktığında eritir aynaları  sanmayın perdelerin ardından gülüyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  bana misket oynamak yakışır hüzünlerle  bana binlerce yılın ıstırabıdır gelen  bana dönmez yüzünü efsaneler güzeli  hayal kırıklığıdır avucuma dökülen  sabahın sitemiyle büyürken kaygılarım  akşamın dayanılmaz yükünü çekiyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  reddiyle, çaresizlik yıkılırsa başıma  nasıl mihman olurum o gün mezar taşıma  sırlıdır her kapının arkasında inkisar  boynu bükük kükremez, mahkum olsa da arslan  her iklimde farklıdır yılanın tutkuları  uçan bir ecza gibi olmamalı intizar  kızıla boyanırsa yaprakları kaktüsün  yanılgıya dönüşür parlaklığı her süsün  duy sesimi ey yitik hazinem, ağlıyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  ah, bir tutunabilsem burçlarına güneşin  sessiz yürüyebilsem zifiri gecelerde  ah, küçük bir vatanım olsa kalbinde senin  kundağında vuslatı yudumlasak evrenin  bitmeyen bir şarkıya kenetlense gönlümüz  birbirine karışsa ölümümüz, ömrümüz  ipek avuçlarında uyanmak diliyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  kırabilsek sevdayı çalan oyuncakları  sırtımda hamal gibi taşırım çocukları  neden mahrum edelim karanlığı ışıktan  neden solsun bir çölün kumlarında şakayık  al bu zalim kuşkuyu efsanevi aşıktan  sana tahtım da layık, bil ki, bahtım da layık  titrek bir suskunluğun nidasıydı tarihim  senin olsun otağım, varım yoğum, talihim  giderken götürdüğün kalbimi arıyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  susmalı ayrılığın uğursuz puhuları yıkılmalı hayatı küçümseyen köprüler  dönmeli, sahralara sürdüğümüz tebessüm  ah, idam fermanıyla yargılanan tanyeri  ah, bir gülün içimde kımıldayan elleri  yarama merhem diye hüznünü sarıyorum  ‘ söylememeliydim biliyorum! ...’  kader umudumuzu taşımadan ırağa  yürümeliyiz artık bizim olan durağa
Aya öfkelenmişim ben,  işte böyle kapkaranlık bir gece olmuşum.  Padişaha kızmışım,  çırılçıplak bir yoksul olmuşum.. Güzeller sıltanı gel demiş,  evine çağırmış beni.  Ben bir yolunu bulmuşum,  yola baş kaldırmışım.. Sevgilim baş çeker, naz ederse,  gamlara atar, kararsız korsa beni,  bir kez olsun ah demem, inad için.  Ah'a da kızmışım ben.. Bir bakarsın altınla aldatırlar beni o.  Bir bakarsın şanla şerefle aldatırlar beni.  Oysa altın falan istemiş değilim ondan,  şanla şerefe hele çoktan boş vermişim.. Ben bir demirim,  mıknatıstan kaçıyorum.  Bir saman çöpüyüm ben,  mıknatıslara yan çizmişim.. Ben öyle bir zerreyim ki,  bütün âleme isyan etmişim.  Havaya, toprağa isyan etmişim,  Ateşe, suya isyan etmişim.  Altı yöne isyan etmişim.  Beş duyuya isyan etmişim.. Hava, toprak, ateş, su da neymiş ki,  altı yön de neymiş,  beş duyu da ne.  Benim için hiç bir şey umurumda değil.
Çekiyorum,gülümseyin  Netleştirdim hayata bakışımı  Objektifleri ayarladım yeniden  Zaten ters görünüyordu evimden  Sokağın yansıması . Çekiyorum,gülümseyin  Aman ha, açık unutmayın parantezleri  Kapatın kapıları, camları  Böyle güzel oldu,daralttım diyaframları  Üstelik biraz daha düzeldi sanki  Penceremin kadrajı . Fırladığından beri,bir çocuğun ipinden  Dünya hala dönüyor olmalı  Kısalırken zamanın yumağı  Çetrefilleşirken,düğümlenirken  Bulmalıyım kumlara karışıp yiten anları . Çekiyorum,gülümseyin  Dışarıda ay, kötü bir güneş kopyası  Beynimin karanlık odası  Hayattan kesitleri gizlediğim yer  Belleğim, sessizce kanasın  Aman açmayın ışıkları  Filmler yanmasın . Çekiyorum,gülümseyin  Gizleyin gözyaşlarınızı  Güzel olmalısınız ve alımlı  Giyinin size biçilmiş esvapları  Kimse çıplak görmesin sizi.
Adaletle adavet yanyana yürümez ki  Adavet çürür amma, adalet çürümez ki  Adavet hırstan doğar, gözü kör, vicdanı kör  Adalet ayaklara ip takıp sürümez ki.... 26.05.2008/Vakit
Allah Allah desem, kalksam yürüsem  Acap şu dağları aşamam mola  Boz atlı Hızır'ı yoldaş eylesem  Varıp efendime düşemem mola. Sevdiğim, bağında güllerin gonca  Usuldur boyların, bellerin ince  Adı güzel imamların önünce  Kerbelâ'da şehit düşemem mola. Sakın hey sevdiğim, nâsiden sakın  Erenler geri almaz attığı okun  Irak yerlerini sen eyle yakın  İki atlayıp bir dem düşemem mola. Ben güzel pîrîme verdiğim ikrar  Doluda, kırçından, borandan saklar(*)  İhlâs âşık olan ikrarın bekler  İkrarın bendini çesemem mola(*) . PIR SULTAN ABDAL'ım, dost çiresine  Arzumanım kaldı Şah cilvesine  Altmış ile yetmiş üçün arasına  Özümü irfana koşamam mola. (*) kırçı : küçük taneli kar  (*) çesmek: çözmek
Yollarımız burada ayrılıyor,  Artık birbirimize iki yabancıyız.  Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa  Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.. Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.  İnsan ne kadar sevse unutabilir.  Mevsimler, gelir geçer, yıllar geçer  Sen de unutursun bir gün gelir.. Hiç yaşamamışçasına, hiç sevmemişçesine,  Unutursun, o günlerimizi, gecelerimizi,  O günlerce, gecelerce sevişmelerimizi.... Her şeyi evet, her şeyi unutabilirsin.  Hatta bütün yazdıklarımı satır satır,  Kalırsa, içinde bir derin sızı kalır.
Yıllardır göğümüzden aldı güneşi, ayı  İnsanlığın kralı İsrailli amcayı  Bilemedik; kanımız doyururmuş bu yerde  Doğmuşuz; ölüyoruz kapkaranlık evlerde  Şu küçücük kalbimiz ona düşmanmış meğer  Ey zalimler zalimi Hitler, görseydin eğer  Vahşice parçalayıp gülkurusu tenleri  Efsanevi şanına gölge düşürenleri  Merhameti hatırlar, gözüyaşlı bakardın  Kahrından bir mum gibi eriyip de akardın. Rengârenk kurşunlarla sırılsıklam olmuşuz  Ateşten bahçemizde gonca gonca solmuşuz  Aldatıp yeryüzünün bütün sakinlerini  Vahşetin zirvesine koyarak dinlerini  Saklanarak geceye, bulutlara, denize  İsrailli amcalar misket atıyor bize  Yağmur dedikleri şey meğer böyle yağarmış  Evrenin katilleri canı kanda boğarmış  Ey kuşlar nerdesiniz, nerdesiniz ey filler  Bizi yalnız bıraktı insan adlı sefiller. Tahtında hainleri oturtan bir milletin  Zincirini kırması mümkün müdür zilletin  Yiğitler nerdesiniz, ey Peygamber düşleri  Kalbimizi emiyor bir yılanın dişleri  Ey arslanlar, kartallar, ceylanlar nerdesiniz  Kesildi mi sonunda bu dünyada sesiniz  Tarzanın ihaneti ağlatıyorsa sizi  Ağlamayın; o zaten asla sevmezdi bizi  Ne masal kaldı artık ufkumuzda, ne destan  Uyanmanın vaktidir bu zavallı kâbustan. Ey hümanist muamma, ey dünya bekçileri  Konuşmasınlar diye kopardınız dilleri  Gün gelir de, aşikâr olursa tende sırlar  Bu amcalar size de kan mezarı hazırlar  Vurdular; toprak için açmışız bağrımızı  Aç ve susuz değiliz; unuttuk ağrımızı  Yüzümüz kan içinde, göğsümüz, ellerimiz  Kuş olup uçtu göğe masum hayallerimiz  Biz alevler şehrinin ağlaşan çocukları  Filistin’in ölümü paylaşan çocukları
Sabah olur cümle alem uyanır  Yollar çoğul çoğul eyler sabahtan  Şu çifte kantara neler dayanır  Boz deve yuları teller sabahtan. Bülbülü gülden ayıran muzular  Anasız mı olur körpe kuzular  Peteğin içinde arı vızılar  Alınır oğuldan ballar sabahtan. Aşk ataşı onun oluptur meze  Can dayanmaz bu ataşa bu köze  Bu garip bülbüle ne cefa ceza  Görmeden açılır güller sabahtan. Dudular kumrular peşkeş çekildi  Hayvalar turunçlar çitil dikildi  Ağcabük'e gövel turnam döküldü  Deryalar seslenir göller sabahtan. Balı kudrettendir aslı sinektir  Çıkar çıkmaz yollarımız dikektir  Al kırmızı giymiş pembe yanaktır  Kullar temennaha iner sabahtan. Pir Sultan Abdal'ım seçiktir deyü  Hulle donlarımız biçiktir deyü  Hacet kapıları açıktır deyü  Kullar temennaha iner sabahtan
Elele tutuşmuşuk  iki küçük çocukmuşuk  Kışmış hava  Mışıl mışıl üşümekten  Başıbüyük'te  Bir beş taşın dibinde  Dizdize oturmuşuk  Birbirimize sokulmuşuk  İki küçük çocukmuşuk  Birimiz VE  Birimiz VEYA  Güya bir rüyaymış  Bu rüya.
kanatları parça parça bu ağustos geceleri  yıldızlar kaynarken  şangır şungur ayaklarımın dibine dökülen  sen  eğer yine istanbul'san  yine kan köpüklü cehennem sarmaşıkları büyüteceğim  pançak pançak şiirler tüküreceğim  demek yine ben  limandaki direkler ormanında bütün bandıralar ayaklanıyor. kapı önlerinde boyunlarını bükmüş tek tek kafiyeler  yahudi sokaklarını aydınlatan telaviv şarkıları  mavi asfaltlara çökmüş  diz bağlıyor  eğer sen yine istanbul'san  kirli dudaklarını bulut bulut dudaklarıma uzatan  sirkeci garı'nda tren çığlıklarıyle bıçaklanıp  intihar dumanları içindeki haydarpaşa'dan  anadolu üstlerine bakıp bakıp  ağlayan  sen eğer yine istanbul'san  aldanmıyorsam  yakaları karanfilli ibneler eğer beni aldatmıyorsa  kulaklarımdan kan fışkırıncaya kadar  yine senin emrindeyim  utanmasam  gözlerimi damla damla kadehime damlatarak  kendimi yani şu bildiğin attilâ ilhan'ı  zehirleyebilirim. sonbahar karanlıkları tuttu tutacak  tarlabaşı pansiyonlarında bekarlar buğulanıyor  imtihan çığlıkları yükseliyor üniversite'den  tophane iskelesi'nde diesel kamyonları sarhoş  direksiyonlarının koynuna girmiş bıçkın şoförler  uykusuz dalgalanıyor. ulan istanbul sen misin  senin ellerin mi bu eller  ulan bu gemiler senin gemilerin mi  minarelerini kürdan gibi dişlerinin arasında  liman liman götüren  ulan bu mazut tüküren bu dövmeli gemiler senin mi  akşamlar yassıldıkça neden böyle devleşiyorlar  neden durmaksızın imdat kıvılcımları fışkırıyor  antenlerinden  neden  peki istanbul ya ben  ya mısralarını dört renkli duvar afişleri gibi boy boy  gümrük duvarlarına yapıştıran yolcu abbas  ya benim kahrım  ya senin ağrın  ağır kabalarınla uykularımı ezerek deliksiz yaşattığın  çaresiz zehirler kusan çılgın bir yılan gibi  burgu burgu içime boşalttığın  o senin ağrın  o senin. eğer sen yine istanbul'san  yanılmıyorsam  koltuğunun altında eski bir kitap diye götürmek istediğim  sicilyalı balıkçılara marsilyalı dok işçilerine  satır satır okumak istediğim  sen  eğer yine istanbul'san  eğer senin ağrınsa iğneli beşik gibi her tarafımda hissettiğim  ulan yine sen kazandın istanbul  sen kazandın ben yenildim  kulaklarımdan kan fışkırıncaya kadar  yine emrindeyim  ölsem yalnızkalsam cüzdanım kaybolsa  parasız kalsam tenhalarda kalsam çarpılsam  hiç bir gün hiç bir postacı kapımı çalmasa  yanılmıyorsam  sen eğer yine istanbul'san  senin ıslıklarınsa saplanan bu ıslıklar  gözbebeklerimde gezegenler gibi dönen yalnızlığımdan  bir tekmede kapılarını kırıp çıktım demektir  ulan bunu sen de bilirsin istanbul  kaç kere yazdım kimbilir  kaç kere kirpiklerimiz kasaturalara dönmüş diken diken  1949 eylül'ünde birader mırç ve ben  sokaklarında mohikanlar gibi ateşler yaktık  sana taptık ulan. unuttun mu  sana taptık
Güneşin ve suyun tadıyla  Uçunca bulutların tarlasına  Orada gece yok  Gece olmuyor uzaklarda. Boynumda gümüş bir kafes  Sadakatsiz bir cariye gibi  Uzanıp kıvrıldım ayın ortasına  O bir dede  Ben bir tanrıça  Günlerce uçtuk alacakaranlıkta. Boynum ince  Kalbim boş  Sürdüm yüzümü ağaçlara  Rüzgara sürdüm gözlerimi acıyla  Geçtiğim yollar  Ve uçtuğum  O gecesiz gökyüzü  Bulutların tarlasında oturan  Tanrı kadar yorgun  Fısıldadılar:
Şapka dolusu çiçekle gelen şair Cemal Süreya, keşke çıkıp gelseydi şimdi, şu sisli havaların en güzel yanı bu olsa gerek, pencereden bakınca hiçbir şey göremiyorum ama Cemal Süreya’nın şapka dolusu çiçekle geldiğini hayal edebiliyorum. . 1931 yılında Erzincan’da Cemalettin Seber olarak bir yük vagonunda açar gözlerini dünyaya ve o yıl dünyaya gelen diğer bebekler gibi onun da doğum günü belli değil. Dört kardeşin en büyüğü.... Annesini 7 yaşında kaybeden şair onun ölümü için “küçük kalbimdeki kuş ölmüştü” der ve hayatı boyunca sevdiği her kadında annesini arar, sevdiği her kadın öbür yarısıyla annesi olur. Bu arayış “Beni öp sonra doğur beni” de doruğa ulaşır.. “kan görüyorum, taş görüyorum  bütün heykeller arasında  karabasan ılık acemi  uykusuzluğun sütlü inciri  kovanlara sızmıyor  annem küçükken öldü  beni öp sonra doğur beni...”. Lise yıllarında edebiyata olan ilgisi derinleşir, Ahmet Muhip Dranas’ın “Kar” şiirinden o kadar etkilenir ki günlerce okur, ezberlesinler diye başkalarının defterine yazar.... “Sesin nerde kaldı, her günkü sesin,  Unutulmuş güzel şarkılar için  Bu kar gecesinde uzaktan, yoldan  Rüzgar gibi ta, eski Anadolu’dan  Sesin nerde kaldı? Kar içindesin! ”. Bir de Özdemir Asaf’ın “bağırdım, kan gibi aktı sesim” dizesi.... Mülkiye’deki ilk yıllarında hissettiği yalnızlık ve yabancılık onu yazmaya iter, hayali mektuplar yazar kendine, örneğin Ankara’da hangi kızı çok beğenmişse caddeden geçerken, ondan gelir mektup ya da Diyarbakır’da tanımadığı bir Türkçe öğretmenine yazar.... Mülkiye’nin üçüncü yılında “Kazgan” adlı dergide yayın kurulu başkanı olur, Charles Suarez ya da Yürüyen Adam gibi imzalar atar yazdığı yazılara.. Garip şiirinin tıkanıp kaldığı hatta çıkmaza girdiği dönemde Cemal Süreya’nın Gül’ü açar, Hilmi Yavuz’un deyişiyle Cemal Süreya “bir oksijen gibi Türk şiirinin imdadına yetişir”.. “Gülün tam ortasında ağlıyorum  Her akşam sokak ortasında öldükçe  Önümü arkamı bilmiyorum  Azaldığını duyup duyup karanlıkta  Beni ayakta tutan gözlerinin...”. Sonra Üvercinka... Cemal Süreya Üvercinka’ya aşık, o sıralar karısı ilk çocuğuna hamile.... “Laleli’den dünyaya doğru giden bir tramvaydayız  Birden nasıl oluyor sen yüreğimi elliyorsun  Ama nasıl oluyor sen yüreğimi eller ellemez  Sevişmek bir daha yürürlüğe giriyor  Bütün kara parçalarında  Afrika dahil  .............. Aklıma kadeh tutuşların geliyor  Çiçek pasajında akşam üstleri  Asıl yoksulluk ondan sonra başlıyor  Bütün kara parçalarında  Afrika hariç değil...”. Haziran 1957, babası bir trafik kazasında hayatını kaybeder.... “Sen ki gözlerinle görmüştün 57’de  Babanın parçalanmış beynini  Kağıt bir paketle koydular mezara  İstesen belki elleyebilirdin de  Ama ağlamak haramdı sana...”. 1966 yazında Tomris Uyar ve Ülkü Tamer’le birlikte Papirüs dergisini çıkarırlar. Aradan yıllar geçer, artık canından çok sevdiği bir oğlu, geride bıraktığı üç evliliği vardır.. 1976’da düz yazılarını topladığı bir kitap çıkarır, Şapkam Dolu Çiçekle... Bu kitap hakkında pek eleştiri yapılmaz, sebebini şiiri çok iyi bilen usta bir denemeci üzerine yazmanın güçlüğüne bağlarlar.. 1977’de Bayan En Nihayet’le tanışır ve evlenir. Günlüklerinde en çok yer tutan kadın Birsen Sağnak.... 1984’e gelene kadar çıkardığı kitapların toplu basımını yapar, adı Sevda Sözleri. O dönemde İkinci Yeni Dönemi'nden Edip Cansever, Turgut Uyar gibi birçok arkadaşını kaybeder.. “Lacivert bir çıngıraktır ölüm  Patlar sarnıçların eski suyunda  Kapaklanmış bir at resmi çizer  Havaleli çocukların kulaklarına...”. Ona göre ölümün suyla, suyun da çocuklukla bir ilgisi vardır.. Son 10 yıl Cemal Süreya için bir bilgelik dönemidir artık. Yazdığı, söylediği her şey şiir için yaptığı tanımlarla doludur.. “Şiir hayatin alev halidir  Şiir hayatin köpüğüdür.”. “İki şey: aşk ve şiir  mutsuzlukla beslenir biri  biri ona dönüşür”. Ve Ocak 1990.... “Ölüyorum tanrım  Bu da oldu işte  Her ölüm erken ölümdür  Biliyorum tanrım.  Ama, ayrıca aldığın şu hayat  Fena değildir  Üstü kalsın...”
İzin ver hey ağam ben de gideyim  Ah çekip de arkam sıra ağlar var  Bakarım bakarım sılam görünmez  Aramızda yıkılası dağlar var. Coşkun sular gibi akıp durulma  Kuru yaprak gibi esip savrulma  Nerde güzel görsen ona çevrilme  Bizim ilde cana kıyar beyler var. Karşıdan karşıya yanar bir ışık  Bunu söyleyenin dilleri aşık  Bir bugday benizli zülfü dolaşık  Gitme diye beni yolda eğler var. Karac'oğlan der ki kendim öğeyim  Taşlar alıp kara bağrım döğeyim  Güzel sevme derler nasıl sevmeyim  Kaşlar arasında çifte benler var
Yaz da geçer, kış da geçer, aldırma boş ver!  Sen sana saldıranlara saldırma boş ver!  Susuz kal, ıstırap çek, sabretmeyi belle  Testiyi lağım suyundan doldurma boş ver! . 09.02.2010
Nasıl ağlamıştın öyle akşam sokaklarda.  Birden nasıl büyümüştü içimde yerin?  Japon türkülerine benziyordu gözlerin  Sen japon türkülerini bilmezsin.... Pişman oldum yaptığıma o günden beri  Gel gitme çocuk!  Buruk bir acı çöker yüreğime geceleri  Nereye bu hazin yolculuk. SEN PİŞMANLIĞI BİLMEZSİN.... Gözlerin olmasaydı, beni ağlatmasaydı  Alıp giderdim başımı uzak iklimlere yarın  Hani bahar gelince pembe güller açar ya  Senin de öyle mektupların.. Şarkıların, türkülerin en güzel olduğu yerden  Ne olursun bir ses getir bana yetecek.  Seni güzelliğin mi alıp götürdü birden?  Ama bu yalnızlık beni hep kahredecek.. Burası İstanbul mu böyle yosun kokulu?  Gel gitme vakit erken.  Gel Beyazıt Kulesi'nden türküler söyleyelim.  İstanbul bu kadar güzelken. Şimdi Japon türküleri söyleniyor gel!  Rüzgar gibi uzaklardan, yelken gibi denizlerden  Gel bırakma sokaklarda böyle yapayalnız beni  İSTANBUL BU KADAR GÜZELKEN.
Seni karanlıkta yatırıyorlar  Korkuyorsun geceden  Bakıp bakıp pencereden  Yatağına sokuluyorsun.  Ben hep eski yerimdeyim biliyorsun  Hava açık olduğu zamanlar  Beni seyrediyor, seviniyorsun.  Ah ne olurdu ben de  Sana göründüğüm şekilde  Odana gelseydim.  Ateşböcekleri gibi  Küçücük avucunda  Yanıp yanıp sönseydim.  Seneler geçip gider, büyürsün.  Bir gün olur, hepsi biter  Endişeler, o çocuk üzüntün  Hepsi biter.  Aydınlanır senin için geceler, güneş gibi görünürsün.  Biraz sabır, küçük çocuk, biraz sabır!  Ama Allah'ın koyduğu yerde  Yildızlar daima yalnızdır.
Geldi geçti ömrüm benim  Şol yel esip geçmiş gibi  Hele bana şöyle gelir  Şol göz yumup açmış gibi. İş bu söze Hak tanıktır  Bu can gövdeye konuktur  Bir gün ola çıka gide  Kafesten kuş uçmuş gibi. Miskin adem-oğlanını  Benzetmişler ekinciye  Kimi biter kimi yiter  Yere tohum saçmış gibi. Bu dünyada bir nesneye  Yanar içim göynür özüm  Yiğit iken ölenlere  Gök ekini biçmiş gibi. Bir hastaya vardın ise  Bir içim su verdin ise  Yarın anda karşı gele  Hak şarabın içmiş gibi. Bir miskini gördün ise  Bir eskice verdin ise  Yarın anda sana gele  Hulle donun biçmiş gibi. Yunus Emre bu dünyada  İki kişi kalır derler  Meger Hızır, İlyas ola  Ãb-i hayat içmiş gibi
ben, yıpranmış sokaklar ortasında avare  sen, kırgın bir ülkenin süreyyası: Gülnare  honçalı novroz gelir; bir de siyah ve sarı  dalgalanır göklerde bir kuşun kanatları  her nağme, dudağında çarpılmış karanfil  sana tutkun atlılar şimdi yorgun ve sefil  göğsünde, kıskandığım bir rüyadır kırmızı  nerdesin, ey masallar ülkesini son kızı. dokunmuyorsa kalem o mazlum kitabeye  ayışığı düşer mi kanlı bir harabeye  sensiz çöl, ıssızlığın kahrıyla zehirlendi  yalnız bulutlar değil, vahalarda kirlendi  mahşeri bir serabın ardından yürüyorum  gözlerini kaybeden bir kervan görüyorum  geride, okunmayan silik izler kalıyor  kaktüs hala toprağı uykuda yakalıyor. tarihin her sayfası soluyor pare pare  karasevda burcunu yıkıyorsun, Gülnare  Azerbaycan ufkunda bir divanedir gönül  böylesi tarümar olmadı belki de gül  torprak, bir bakışınla kızıl renge büründü  yıldızlar ülfet için gündüz vakti göründü  gözlerin binlerce yıl ötesinden yadigar  nerdesin, ey Bakü’den, Gence’den esen rüzgar. yaldızlı perçemlerin ıslandıkça uzuyor  yalnızlık damla damla şakağından sızıyor  bazen öfke, kavgayı sevenlerin ardında  malıhülya ve hüzün; bazen korku ve sevda  çiçeklerin yurdunda yalnız senin kokun var  bazen uzaktan uzak, bazen yakın bir duvar. karanlığa mahkumdur gökte sensiz, sitare  ruhumu zevalinle buuşturma, Gülnare  soluğun ab-ı hayat mıdır; filizlendi kül  siyah bir lale gibi aynaya düştü kakül  kırdın yüreğimdeki saatin akrebini  kuruttun düşlerimin hayal mürekkebini  hangi ırkağa baksam akıyorsun derinden  Hazar, acılarınla ağlıyor kederinden. kuduran bir denizde benziyorsun şikare  görebilseydi seni ejderhalar, Gülnare  gözlerinder fışkıran yanardağlar sönerdi  o ısırgan bakışlar balmumuna dönerdi  oysa şimdi su sarhoş; balıklar geldi dile  dalgalar son bir umut vuruyor sahile  Nahcıvan, hasretinle alevlenen sir çerağ  seninle firakını unutuyor Karabağ   göğsünde, kıskandığım bir rüyadır kırmızı  nerdesin, ey masallar ülkesinin son kızı  bırakıp gittin beni umarsız bir efkare  haber gönder, nerdesin, nerdesin ey Gülnare
İsmail'in kitabını okuyorum üç gecedir  ateşler içindeki dünyada bir neferin  ölüme at koşturan rüzgârını duyuyorum  Managua yanıyor, her yanım ateşler içinde  yanıyor bir çocuk sevgiyle okşanmaktan  ve temkinli olmak yakışmazdı sana zaten augusto  ve sen ey idris  ismail'in ölümü küçümseyen dostu  'yediğin kurşundan  bir gümbürtü kaldı ki bana! ..'  Roma'da navona alanında bırakıp ismail'i  telzaatar'a dönüyorum gecikmiş bir martı gibi  Yurdum diyebileceğim  her yer kan-revan içinde, görüyorum  ve boğazlanmış bir ceylan gibi  serilivermiş denizler ortasına  Önce ismail orda, ne zaman gelmiştir  'gümbür gümbür ve sonuna kadar, taa-sonuna  sonuna kadar sevdaya, sonuna kadar kavgaya  çatlayacak kadar sabırsızlıkla'. İsmail'in kitabını okuyorum üç gecedir  ve alnımı seher rüzgârına dayayıp  sesleniyorum  '-Ey usta  nerde benim payım içtiğin baldırandan! .'. (Belki Yine Gelirim)
Hani o iki kişilik dünyalar bizimdi  Hani sen iyiydin  Halden anlardın  Hani sen git demiyecektin bana  Ve ben herşeye rağmen gelecektim  İçimde bir umut  Ellerimde olgun meyvalar  Dünya nimetleri  Gözlerimde yanıp yanıp sönen bir pırıltı  Ama ne sen gel dedin  Ne de ben gelebildim herşeye rağmen  Aşkımız ayrılıklarla başladı. Deli dolu akan nehirlerden tas tas sular içtik  Öyle ateşlerle doluydu yüreklerimiz öyle tutkundu  Karlı dağların serinliğinde uyurduk geceleri  Deniz fenerinin ışığında yıkanırdık  Köpükten bir çalkantıydı içimizde zaman  Ne yana baksak denizdi maviydi ışıktı  Sonra bir çaresizlikti zifir  Akıntıya kapılmış gemiler gibiydik. Bir org çalınır gibi yanıbaşımızda  Öyle kendinden geçmiş öyle başıboş  Öyle derin duygular içindeydik anlatılmaz  Sarhoş rüzgarlara bıraktık kendimizi  Aldığını geri vermez dalgalara  Görmediğimiz ülkeler gördük gün doğusunda  Tatmadığımız yemişlerden tattık günahkar olduk  Alevden bir tasta eridi günler  Bir cehennem ateşiydi aşk içimizde  Hiç sönmeyecekmiş gibi yanıyorduk. Tutsaklığımız nasıl başladı bilinmez  Paslı demir kapılar kapandı üstümüze  Taş duvarlarda kayboldu boğuk seslerimiz  Çaresizliğimizi bize aynalar söyledi inanmadık  Kuşatıldık ansızın kederle ayrılıkla  Aman vermez karanlıklar sardı dört yanımızı  Yalnızlık bir ağrı gibi çöktü başımıza  Uyuduk bir daha uyanamadık. Şimdi bir kutup var sana çeker beni  Bir kutup var senden öteye  Ben onun için böyle ortalıklarda kaldım  Dağ yollarında caddelerde sokaklarda  Onun için bulup bulup yitirdim seni  Hangi kapıyı çaldıysam sen açtın bana  Hangi gözümü yumduysam seni gördüm  Zamandın zamandan öte bir şeydin  Yıllarca bir meşale gibi yandın uzaklarda. Bu manyetik alanda boğulmam senin yüzünden  Bu zincirleri sen vurdun ellerime  Sen getirdin bunca karanlıkları  Al şunu mum yak  Korkuyorum  Bir taş aldım attım denize  Günahlarımdan kurtuldum  Alfabenin yirmisekizinci harfindeyim  Öteye gidemem  İtme beni. Benim de bir insan tarafım vardı  Bakma böyle kötü olduğuma  Benim de dileklerim vardı  Benim de bir beklediğim vardı yaşamaktan  Yeter artık vurma yüzüme çirkinliğimi  Hergün bir kadın ağlar benim yüzümde  Büyük dertler için benim ellerim  Anlamıyor musun  Sen sevildiğin için güzelsin bu kadar  Ben sevilmediğimden böyle çirkinim. Bütün kötü yerlerde ben korkarım  Biliyorum  Bir hayvan leşiyim öleli kırk gün olmuş  Fabrika bacalarında bir kara dumanım  Zehirim akrep kuyruklarında  Kötüyüm sevemediğin kadar  Öyle fenayım  Kapanmış bıçak yaralarında  Bu pis çöp tenekelerinde unut beni  Unut artık  Bayat bir ekmek gibi  Çürümüş bir elma gibi. Sarı badanalı evlerde kazanlar kaynar  Sarı badanalı evlerde günahlar işlenir her gece  Sarı badanalı evlerde ölüler yıkanır  Sarı badanalı evleri sev biraz  Bu evlerde zaman benim akşamlarımdır yitirilmiş  Bu kazanlarda benim gözbebeklerimdir kaynayan  Bu sarılarda benim yüreğim bir ölür bir dirilir  Anladım  Bu dünyada benden başka kimse yok beni anlayan. Tosca' dan bir arya hatırlıyorum şimdi  Sus biraz  Ensemde bir akrep yürüyor  Bırak yürüsün  Sabaha asacaklar beni  Dokunma  Yedi canım vardı ikisi gitsin  Bunca ölümler az gelir bana. Kalbimi yardım  Bir damla kan aktı  Kutuplara kar yağıyordu  Üşüdüm  Failatun vezniyle seni çağırıyorum  Bana imbiklenmiş yeşilliğini getir  Dur gitme  Beş kuruşum vardı kaybettim  Dur gitme  Isırgan otlarından kurtar beni. Deniz analarının gözlerini çaldım  Sana bakmak için  Güneşi üçe böldüm  Al biri senin olsun  Yüzümde beş bıçak yarası var  Bir de sen vur  Barut kokusunu severim  Bir portakalı dilim dilim soy  Acıktım  Tut ki ben yoğum artık yeryüzünde  Tut ki bir marul yaprağıydım  Öldüm. Al şu serçe parmağım sende kalsın.  Ben kötüyüm  Allahsızım  Korkunç çirkinim  Ben seksensekizinci tul dairesiyim  Sağ gözümün üç kirpiğini kestim  Al  Ben lanetlendim. Chopin' in cenaze marşı çalınıyor  Ölüler ayağa kalktı  Görüyor musun  Şu soldan ikinci benim  Senin yüzünden öldüm  Şimdi seni getiriyorlar karanlığıma  Ağlıyorum  Biraz sev beni  Gül biraz  Yaklaş biraz  Seni affediyorum. Kuşkonmaz dallarına astım kendimi  Sedir ağaçlarına gül yapraklarına  Başımı taşlara vurdum  Gözbebeklerimde büyük camlar parçalandı  Tanrısal duygular içindeydim  Bütün tanrısızlığımdan uzakta  Bir kemiklerinin sertliğini aldım  Bir teninin aklığını  Sonra sıcaklığını dudaklarının  Gel bak  SANA BİR TANRI GETİRDİM  Gel bak  BİR TANRI YARATTIM SENDEN.. (Ankara, 1957)
Yıldız ve ay her zaman gökte olacak.  Saf şaraptan iyiyi sanma bulacak.  Şarap satan insana ben çok şaşarım,  Satıp, ondan güzel bir mal mı alacak? . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Senin ak alnından, gök gözlerinden  Önce dallar, sonra yapraklar öpsün.  Eğilsin yıldızlar, tutsun elinden  Gecelerden sonra şafaklar öpsün.. Aşk diyorlar en mukaddes hayale  Ve sen de düşesin o sonsuz hâle  Hazdan dudakların olsun bir lâle  Güller, karanfiller, zambaklar öpsün.. Sende kemal bulmuş renk, şekil, biçim  Yaşamanın öz suyusun bir içim  Olanca suların sağlığı için  Seni her gün göller, ırmaklar öpsün.. Kumral saçlarında nisan yağmuru  Yazın, ak yüzünden gölgenin moru  Ağzından en serin, hem de en duru  Kayalardan akan kaynaklar öpsün.. Çimenler okşasın ayaklarını  Çiçekler koklasın parmaklarını  Ben öpmeden önce yanaklarını  Varsın teller, tüller, duvaklar öpsün.. Kıskançlık çakılı kazıktır serde  Bölünsün bu rüya en tatlı yerde  Seni canlı kullar öpmesinler de  Kefenler sarılsın, topraklar öpsün.. (Dosta Doğru)
Şimdi öksürtür beni  Yıllar önce içtiğim  O paslı cıgara  İçsem de almam tadını. Kokusunu duysam yadırgarım  Anlamam artık bakışından  Dünkü kadar açık ve kesin  Bir biçimde bilsem de adını  Seni bir türlü tanıyamam. Şimdi iter beni  Eskiden söylediğim şarkılar  Bitenle başlayan arasında  Dünyalar kadar uzaklık var
duvara demire değmekten  gün boyu yorgun  uzanıyorum ranzama  birdenbire kokun
Odanız kızkardeşinizdir,  Büyük Ş'lerle iner giysiniz;  Bir kez onarılmış anıt mihrap;  Hemen pencereye geçersiniz.. Bütün şarkıları düşünün,  Sizin yüzünüz çıkar ortaya,  Konsolun üstünde yelpaze,  Yan yana yan yana düşünün ama.. En derin çizgiler, güzelim,  En tatlı anlardan kalma...  Değme acı baş edemez  Hazların lal oyuklarıyla.. Çıkarken yığılan basamaklar  Kaçı kaçıverirler inerken,  Beyaz sunağıyla gotik tapınak,  Eliniz sanki hep tırabzanda.. Bir şeyiniz olayım sizin,  Hani nasıl isterseniz,  Oğlunuz, kiracınız, sevgiliniz;  Dünyanın bir ucuna  Birlikte gider miyiz? . Bekletilmiş ipeklinizden  Kopmaya can atar bir düğme;  Boş verin, o düğme hayın,  Gider miyiz? . Şimdiye dek düşünmediyseniz  Bakmayın içinde ne var,  Küçük bir kitaptır yaşamak  Elinde tutmaya yarar.
Ah Ahmet ah sana söylediler de  Yollar bozuk Dinar üstünden gitme diye  Hani köprülerde yavaşlayacaktın  Deli bozuk bir uçurtmaydın Ahmet  Takıldın tellere sonunda  İttin ursuzdun orospu çocuğuydun  Esrar boyalı ispirto eroin  Çirkefliğin daniskası sende  Bir gün tatlı bir sözünü mü işittim  Bari kırk yılın başında bir  Bu da senin diye bir çift lastik alsan  Biliyorum tapondum Forttum 45 modeliydim  Lakin ellerine yangındım Ahmet  Ah domuz ah nasıl da karıştırırdın ötemi berimi  Sevgi derdim de sana dinletemezdim  Aklın hep yollu karılarda  Sevgi bir uğraştır derdim sana  Taksicilik parçacılık gibi  Her şeye razıydım sırf anlayasın diye  Nemene şeydir sevgi  Gözüme bir kız da kestirmiştim  Müftülerin Nazmiye  Handiyse yapacaktım aramızı  Sizi çamlıklara götürecektim  Yeşil halılarımı serecektim altınıza  Bilirim ne allahın gazebi olduğunu  Tam kızla hır çıkaracağın zaman  Göğün mavisini göstertecektim sana. Her şeye razıydım sırf anlayasın diye  Nemene şeydir sevgi  Böyle bok yoluna gidecektin madem  Bari ben çiğneyeydim seni
Elimden doğruca, güzelce, iyice bir yazı mı çıkıyor? İğreniyorum! Hâlâ bu memlekette doğru, güzel ve iyi olanı savunma gayretimden, bu gayretin boşluğunu anlayamamak enayiliğinden iğreniyorum!  Olanlar ortadayken, hep bugünü yarına erteleyici ve gelmeyecek bir istikbale ısmarlayıcı 'cek' ve 'cak' edatlarından iğreniyorum!  (Perikles) gibi (Attik) Yunan medeniyetinin en haşmetli ve her şeyi tamam cemiyetinde, (Lirik) şiirin babası (Pindaros) şöyle der:'Meğer bütün bir ömür katırlara saman yerine çiçek sunmuşum! '... Ben de aynı meraret duygusuyla güneşi cepte kaybetmiş bir topluma bu sırrı anlatamamanın sefaletinden iğreniyorum!  Dudaklarla kalbler arasındaki mesafeden, her akşam başına yorganı çeker çekmez uyuyuveren nefs muhasebesi yoksunu eyyamgüder politikacıdan, tecrit kampı ve iman zindanı haline getirdikleri camilere hissizce girip çıkan marka müslümanlarından iğreniyorum! Gördüğü şeyi nasıl görebildiğini izahtan âcizken gözüyle görmediği için Allahı inkar eden maddeciden iğreniyorum!  Posayı cevher sanan kabuk milliyetçisinden, çile çekmeden olmaya bakan ezberci medeniyetçiden, hayat ağacını devirmeyi ve nurlu meyveleriyle ateşe atmayı inkilâp sayan devrimbazdan ve bunlara inananlardan, kapılanlardan iğreniyorum!  Hâsılı, dil adına dilden, ev adına elden, vatan adına vatandan ve köy, köylü, şehir, şehirli, gazete, dergi, kitap, mektep, talebe, muallim, polis, memur, kanun, nizam, kadın, erkek, dost, ahbap ne varsa bunların gerçekleri adına hepsinden iğreniyorum!  Ötesi var mı? ...  Ağlayamayan, anlayamayan, içini kanatamayan, yumruğunu sıkamayan insandan, Allahın Kur'anda 'belhüm adal-Hayvandan aşağı' diye andığı iki ayaklılardan iğreniyorum!     (17 Mart 1980
ufkun sonsuzluğuna  hiç şaşırmıyorlar  rüzgarın gizli ıslığını  hiç kimse işitmiyor  hangisi anlayabilir  yazın son günlerinde  tenha plajın  ağır hüznünü
Doğduğumuzda  Bizim için yaptırdığı sandıklara  Gümüş aynalar  Lacivert taşlar  Ve Halep’ten kaçak gelen kumaşlar  Dolduran annemiz  Bir zaman sonra  Bizi koyup o sandıklara  Yol  Rüzğâr  Ve konakları fısıldayacaktı kulağımıza.  Yalnız kalmayalım diye karanlıkta  Çocukluğumuzu ekleyecek  Avunmamızı isteyecekti  O çocuklukla.  Sırtımızdan jiletle akıtılan kanın  Karıştığı uzun ırmağa  Bırakıldığımızda  Annemiz bu kadarını istemezdi  Bu yüzden  O uyurken  Uzaklaştık  Diyorduk sulara. . Gidişin kendisinden artakalan  Her şey, herkes burada.  Ben buradayım  Kardeşlerim yitikliğiyle burada  Annem elbiseleriyle  Erkek kardeşim savaş korkusuyla  Babam burada hiç uyanmış olmasa da  Dünya eksilmiş etrafımda  Bir düş sanki olanlar  Uzayan ve uzadıkça acıtan . I . Annemiz  Siyah kadife elbisesini okşadığında  Saçlarını düşürerek bakışlarına  Babamızı hatırlardı: . Beyaz bir dağda olduğunu söylüyordu onun  Beyaz ve her bahar küçülen bir dağda . II . Hepimizden büyük olan  Ve uzaktaki savaştan korkan  Erkek kardeşimiz  Dönmeyince bir daha  Biz de korktuk savaştan.  Ama savaş değildi onu bırakmayan.  Gelirken yanımıza  Atıyla uyumuş  Babamızın karşısındaki karlı dağda . Annemizin yüzü azaldıkça  Omuzları küçüldükçe annemizin  Şaşırdık hangi dağa bakacağımıza . III . Evimizin uzun sofasında  Kadife elbisesi uzayıp  Gümüş başlığı ağırlaştıkça  Bolardıkça gümüş kemeri  Annemiz benziyordu baktığı dağlara.  Baharda inceliyordu kabuğu  Ama ulaşamıyorduk ona.  Ölüyordu  Bu defa gerçekten eriyordu  Bir daha görünmedi sofada . IV . Her kış kaybolan  Ve baharda ortaya çıkan  Bir ağaç oldu annemiz . Dövmeleri olan bir meşeydi o  İniltisi geliyordu kulağımıza . V . Annemiz  Her gece siyah kadifesiyle  Dolaşıyordu dağların arasında  Kökleri olmayan bir meşeydi o  Suskun, arasıra ağlayan . Ayrılmadan daha  TopIaşır gölgesine annemizin  Fısıldaşırdık aramızda  Tanrım n’olur bağışla  Evimizi bağışla tanrım n’olur  Dokunma sofamıza  Orada gülebiliyoruz ancak  Orada adamakıllı susuyoruz  Orada ağzımız bizim oluyor  Dokunmasak da . Görüyoruz annemizi uzaktan . VI . Soğuklar başladığında  Atlılar gelmişti bizi almaya  Yaşlı ve tuhaf atlılardı  Korkutmuşlardı bizi  Kar yağmıştı bakışlarına.  Ve hiç konuşmadan bizimle  Bakmadan ellerimizin küçüklüğüne  Konaklara götüreceklerdi bizi  Rüzgârla uğuldayan konaklara . VII . Annemiz  Babamızın ve kardeşimizin ortasında  Usulca uyurken  Uzaklaştık yaşlı atlılarla.  Boynumuz ağrıdı geriye bakmaktan  Gözlerimiz uzadı her kıvrımda.  Ama boşuna  Boşuna bizim ağlayışımız  Hastalığımız boşuna  Yönü yitirmişti atlılar . Dönemedik bir daha . VIII . Dağlardan yuvarlanan taşlar gibiydik.  Dört kızkardeş  Gölgesiyle derinleşen bir vadide  Artık bizim olmayan  Yatağımızı aradık  Aradık yatağımızı günlerce.  Kaç dağ gittiysek  O kadar uzaktık birbirimizden  O kadar yalnız kendimizle . IX . Ne son ne başlangıç  Ne içeri ne dışarı  Oradaydık  O taştan dünyanın ortasında.  Yollarımız uzadıkça  Annemizin dövmeleri kararmakta . X . Ayrılacaktık herbirimiz  Bir yolağzında.  Ama önce kim  Kim korkacaktı  Yoldan  Geceden  Ve yaşlı atlıdan.  Sıramız yoktu  Bu yüzden ürperiyorduk her ayrımda. . Ben kalmıştım sona  Önümde uzanan dar yolla  Acılarından güç alan  Bir yolcuydum artık hayatta . XI . Geldiğimde rüzgâr dolu ilk konağa  Günlerce uyudum  Kilimler ve bakırlar arasında.  Rüzgâri sevebilirdim  Kapılar ve pencereler olmasa . XII . On yılım geçti rüzgârla  Üşüdüm her konakta  Konuşmanın ne anlamı var diyordum  İnsanın yankısı olmazsa . Suskun konaklar gibiydim  Kapıları gittikçe çoğalan . XIII . Gümüşler ve atlar azaldıkça  Taşınıyordum oradan oraya  Yıldızların sesini tanıyordum  Güneye yaklaştıkça . XIV . Geceleri  Yalnız ve budala ay  Bana benziyordu  Bir tuhaflık vardı gülüşümde  Büyüyordum.  Aşkı düşünüyordum arasıra  Efendisini gövdenin.  Hangi gece uykusuz kalsam  Toprak kokuyordum . Ve çıkıtığım her yolculukta  Yorgunluğuma aldırmadan  Düşler kuruyordum.  Yolların korkutmadığı bir zamanda  Yoksulluğuyla alay eden  Yeşil gözlü bir adam çıktı karşıma  Gözleri koyulaştı adamın  Yaşlandıkça . XV . Çocuklarım oldu o yeşil gözlü adamdan  Biri askerdeyken, diğeri kızıl saçlı olan  İki oğlan.  Ve gelinim,  Her gece kızıl saçlı oğlumla uyuyan.  Üşürdü hep  ‘Yenge ayakların ne sıcak’  Derdi ona sokularak.  Onüç yaşında iki çocuk  Uyurlardı her gece fısıldaşarak.  O gecelerden birinde  Yağmur girmişti uykusuna.  Saçlarını bana bırak  Saçlarını bana bırak  Diyen yağmur,  Büyülemişti oğlumu uykuda. . * . Saçlarını rüzgârla yıkadığı  Tepeye çıktığımda  Görünen ova  Sular altındaydı  Bulutlar yapışmıştı toprağa.  Bir kıpırtı bekliyordum  Bir ses  Oğlumu gizleyen sulardan.  Arkamda toplanan köylüler  Uçları yanan sopalarla  Karanlığı hatırlattılar bana.  Duramazdım  İndim buharlaşan toprağa.  Çamurlar arttıkça  Gücüm yetmiyordu karanlığa.  Üşümesinden korkuyordum yine  Saçlarının kirlenmesinden.  Bir ses  ’Ölmüş’ dediğinde  Üşümüyordu artık oğlum  Sessizdi yağmurdan.  Yüzüm çamurlu ve keder içinde  Taşıdım gövdesini,  Saçlarını taşıdım ellerimde.  Yüzükoyun bindirildiği at  Tepeyi çıkarken  Işık sızdırıyordu gizlice. . XVI . Yeşil gözlü adamın  Bıraktığı yatakta  Yaşlanıyorum tavana baktıkça.  Artık  Anneminki kadar uzun eteklerim.  Saçlarım uzun  Oğlumun kızıl saçlarından. . Kısa sürdü her şey  Yolculuklar  Ölüm  Ve konaklar  Hiçbir şey kalmadı etrafımda  İsten kararmış sütunlardan başka . Gücümü toplamalıyım son defa  Saçlarım kına kokmalı  Elma çiçekleri olmalı suyumda.  Ve tanrı beni duyuyorsa  Daracık bir mezar istiyorum ondan  Konakların büyüklüğünü  Uğultusunu unutturan
Susadık şiire ey koca şair  'Yeşil pencereden bir gül at bize'  'Beyaz dokusunda o saf rüyanın'  Yeni ufuklar aç hayalimize. Al eline, yuğur kelimeleri  Ona en ölümsüz güzelliğini ver  Büyülesin bizi daha yıllarca  'Lavanta çiçeği kokan kederler'. Üstümüze yağan karlardan başka  Ne kaldı yaşamak maceramızdan  Yıllar var ki selam almadık  Bir haber ver Fahriye Abla'mızdan
Kapıyı açık bırak  Hiç kimse görmese de  Belki biri gelir  Elsiz ayaksız  Varla yok arası  Hanidir bekliyorum
ben hiç böylesini görmemiştim   vurdun kanıma girdin itirazım var   sımsıcak bir merhaba diyecektim   başımı usulca dizine koyacaktım   dört gün dört gece susacaktım   yağmur sönecekti yanacaktı   sameland seferden dönecekti   duvardaki saat duracaktı   kalbim kendiliğinden duracaktı   ben hiç böylesini görmemiştim   vurdun kanıma girdin itirazım var   emperyal otelinde bu sonbahar   bu camların nokta nokta hüznü   bu bizim berheva olmuşluğumuz   bir nokta bir hat kalmışlığımız   bu rezil bu çarşamba günü   intihar etmiş kötümser yapraklar   öksürüklü aksırıklı bu takvim   ben hiç böylesini görmemiştim   vurdun kanıma girdin itirazım var   sesleri liman sislerinde boğulur   gemiler yorgun ve uykuludur   sabahtır saat beş buçuktur   sen kollarımın arasındasın   onlar gibi değilsin sen başkasın   bu senin gözlerin gibisi yoktur   adamın rüyasına rüyasına sokulur   aklının içinde siyah bir vapur   kıvranır insaf nedir bilmez   otelin penceresinde duracaktın   şehri karanlıkta görecektin   karanlıkta yağmuru görecektin   saçların ıslanacak ıslanacaktı   kış geceleri gibi uzun uzun   tek damla gözyaşı dökmeksizin   maria dolores ağlayacaktı   istanbul'u yağmur tutacaktı   bütün bir gün iş arayacaktım   sana bir türkü getirecektim   kulaklarımız çınlayacaktı   emperyal oteli'nin resmini çektim   akşam saçaklarından damlıyordu   kapısında durmanı söylemiştim   yüzün zambaklara benziyordu   cumhuriyet bahçesi'nde insanlar geziyordu   tepebaşı'ndaki küçük yahudiler   asmalımesçit'teki rum kemancı   böyle rüzgarsız kalmışlığımız   bu bizim çektiğimiz sancı   el ele tutuşmuş geziyordu   gazeteler cinayeti yazıyordu   haliç'e bir avuç kan dökülmüştü   emperyal oteli'nde üç gece kaldık   fazlasına paramız yetmiyordu   gözlerin gözlerimden gitmiyordu  dördüncü gece sokakta kaldık   karanlık bir türlü bitmiyordu   sirkeci garı'nda sabahladık   bilen bilmeyen bizi ayıpladı   halbuki kimlere kimlere başvurmadık   hiçbiri yüzümüze bakmıyordu  hiç kimse elimizden tutmuyordu   ben hiç böylesini görmemiştim   vurdun .... kanıma girdin ..... kabulümsün.
Anı Şair: Ümit Yaşar Oğuzcan Altıncı Mektup. Andıkça . Ne zaman seni düşünsem içim ürperir,  Seninle gecen her saat, her gün gelir aklıma.  Bir akşam vakti gelir bir deniz kıyısı gelir,  O eşsiz hatıralar bütün gelir aklıma. . Ne yapsam unutamam yaşadığımızı,  Sevgindi sevgilerin en yalansızı.  Şimdi nerede bir gül görsem kırmızı,  Dudaklarımı uzun uzun öptüğün gelir aklıma. . Bir çıban büyürcesine ortasında gecenin,  Dolar yüreğime hüznü seni sevmenin.  Dünyada ne benim yerim var artık ne senin,  Ağlarım başucunda ölümün gelir aklıma.
Bizdeki tuhaflıklar akla sığar değil ki  Partileri kapatır, kadınları açarız!  İradenin millîsi eskide varmış belki  Şimdiyse yapma kanat laiklikle uçarız! . 17.06.2008/Vakit
Düşmemiş Hezarfen Efendi'yle karşılaşır mı acaba? . Bir bakmışım baloncusu uçmuş kan mavisi balonlar  Kuşların vurulduğu mevsim Üsküdar iskele alanında. Bir bakmışım gökyüzünde gömülmez bir cenaze töreni  Ve aşağıda, yıkanmış balonlar demetinin başında. Kurşun ayaklı bir parmak çocuk, kırılır ağlamaz  Ölümü ustaca oyalayan babam öldürülmüş ben satarım. Kopmuş bir kocakarının da eteklerinde azat kuşları  Oğlum öldürülmüş ben satarım Üsküdar iskele alanında
Yüzbaşım, garajda nöbet tutarken  Hatırıma sıla düştü bu gece.  Güngören'in horozları öterken  Gönül kalktı yola düştü bu gece.. İçinde dışında yoktur yalanı  Anlatayım dur başıma geleni  Bir yâr için düşüncemin olanı  Sapanca'da göle düştü bu gece.. Bozhöyük'e vardım Güllü kadına  Fal açtırdım Ülker'imin adına  Gelin olmuş bak şu işin tadına  Bizim kısmet ele düştü bu gece.. Kırk yıl geçse unutamam bu günü  Olmuş bitmiş sevdiğimin düğünü  Hep çözülmüş sırrımızın düğümü  Maceramız dile düştü bu gece.. Kalbime ateşten vurdular yama  Perişan bir hâlde döndüm kıtama  Karakoç bildiğin KARAKOÇ ama,  Bilmediğin hâle düştü bu gece.
bir kuğunun boynuna dokunurken…. yol bir yere gitmez  içerde  düz saçlara uğrar  ayak üstü bir akşamüstü  her plansız ürperişin sonu  hüsran  ve hüsran  çok sanat müziği bir kelimedir. yol bir yere gitmez  o bir durma biçimidir  yol yoluyla gidebilir yare  yoldan çıkabilir apansız  ve ömür bitebilir yoldan önce  ama yol bir yere gitmez  o bir durma biçimidir  yaşamak  hızlı bir ölme biçimidir. düşünce ışıktan yavaşsa  erken gidilmelidir. gerdan sözcüğüne  bir kuyumcuda da rastlayabilirsin  bir kasapta da. kalbin sızlamaz  bir kuzu yüreğini vitrinde görünce  o bir beslenme biçimidir  ama korkarsın  kurdun sevdiği havadan  ayakkabı yaparsın yılandan. yol bir yere gitmez  o bir durma biçimidir  her garantiyi istersin hayattan  oysa ölümle yaşam arası  uzun malum ince bir yol  bir yere gitmez  o bir ölme biçimidir. iyi yolculuklar denmez bir gidene  yapılamaz çünkü  çok yolculuk bir seferde  yolcu denmez her gidene  herkes o yolun taraftarı olmayabilir  hiç bir sürgün  gittiği yolu sevmez mesela. yol bir yere gitmez  o bir susma biçimidir  soğuk bir taşıtın uğultusunda. (ağustos 2000, gevaş)
Ne zaman yüzüne baksam  yalnızlığın o mutlu gerilimi . O öksüz göl hızla derinleşir  biliyorum, acılarım hiç bitmeyecek, bu öyle bir  yeşil . Ne zaman gözlerinin içine baksam, biliyorum  ikimizi de aşar, o kapının ardındaki masal  bense yüreğimin bu hallerinden korkar, kalırım  bir hız trenine bindirilmiş küçük bir çocuk gibi  geçip giden yüzlerine bakar kalırım . Ömrün kısalığı çarpar camlara  ateş hızla yayılır içerilere . Akşam olur, evler dolar boşalır  acıyla erir, yüzüne aşık çocuk . Ne zaman gözlerinin içine baksam, biliyorum  İkimizi de aşar, o kapının ardındaki masal
...Beni, gözlerin götürür  Gözlerin  Aşkla, acıyla...  Kuşatmışlar  Sesimi, soluğumu  Kesilmiş  Tuz-ekmek payım  Vurgunum  Ve darda,  Gözaltındayım.  Dal, kor keser  Penceremde açarsa  Kuş, vurulur  Üzerimden uçarsa.  Ve hal böyle böyle,  Yol bu yöndeyken  Gelir,  Ki her gelişinde  Daha da içten  Gelir,  Soluk soluğa  Benim olursun.  Amansız sarmasında  Kollarımın  Esrik,  Çığlık çığlığa  Erir, kar gibi vücudun...  Nicedir,  Kahpe ağzında  Bir salgın,  Bir deprem gibi künyemiz.  Nicedir,  Başımıza zindan dünyamız.  Biz ki  Yarınıyız halkın,  Umudu, yüzakıyız,  Hıncı, namusu...  Şafakları,  Taaa şafakları  Hey canım,  Kalbim  Dinamit kuyusu...
Büyük dertler birbirinden  Sıralanır, sıralanır  Gönül her gün bir yerinden  Yaralanır, yaralanır.  Yüzleri var türlü biçim  Belli değil gerçek dost kim  Vefa diye su yüreğim  Paralanır, paralanır. Basta bin turlu düşünce  Hep karanlık gündüz gece  Doğru söyleyen ömrünce  Karalanır, karalanır. Ömür boyu düşündüğün  Sırlar çözülecek butun  Su demir kapılar bir gün  Aralanır, aralanır
941’de İzmir, bela çiçeği  sahil boyu karanlık  sevdalı bulutların hali  yağmur da ne kadar tembel yağıyor  kendimizi akan suya bıraktık  serseriler misali. 941’de izmir  izmir şehrinin ışıkları yanıyor  çıktı şair namzedi attilâ ilhan  çıktı yelken gibi sokaktan  banyolar’a doğru şöyle uzanıyor  bir cebinde kiralık ihtiyar bir kitap  bir cebinde kehribar kuru üzüm ve incir  sahilde iki ahbap. kardeşim ihsan ahmed  izmir şehri yağmurlu bir şehirdir  yağmur çilerken çocuk gibi içlenir  yum gözlerini hele bir tahayyül et  hani – derd-üt gam içre perişan – yıldızlar gökte  hani her akşam bostanlı’dan öte. kardeşim cemşid hun  hoş geldin hayırlı akşamlar  gözlerinden mi yaktın söyle cigaranı  tütün değil ya dünyalar dağıtamaz efkârını  hem sabahtan çarşıda yoktun  ekmek alabildin mi fırından  yine galiba kıyamet kopmuş  yine pîr aşkına kırılmış camlar. 941’de İzmir  her şey nasıl geçmiş nasıl kaybolmuş  rüyada gibi hiç farkına varmadan  şimdi ben burdayım sen izmir’de o bağdat’ta  ve daha başımızdan neler geçer kimbilir  kimbilir kardeşim hayatta
Çadırtepe, Dumlupınar,  Türbetepe, Adatepe...  Ki üstlerinden bir bulut  Geçti güller serpe serpe.. Türbe, otağ. kubbe, eyvan...  Adları Dicle'de Seyran,  Fırat yollarında Aslan,  Çukurova'da Kurttepe.. Kültür, Tınaz, Dua, Fikir...  Say sayabilirsen bir bir  Kemerlerdir, kubbelerdir  Bir yeni imana gebe.. Uzar sınırlar aşırı  Tepelerin kervanları;  Biri mordur akşamları,  Biri şafaklarla pembe.. Süslemişler yurdu yer yer...  Ki çocuğun geçer gider  Rüzgârlar alnını, seller  Eteğini öpe öpe.. Lâle, Menekşe tepesi...  Fakat hepsinin kubbesi  Allahüekber dağında  Allahüekber tepesi.
Korkuyu kapışır taşlar  karanlık kendine çekince perdeyi  göz hüzünle odayı kapar  el uyur ve akvaryumda balık  resmi çekilmiş nehir. Böyle bir çiçek vardı  Rüyadaki geçit büyüyüp büyüyüp  Büyüyüp büyüyüp büyüyüp  Espası bir tek gecede  Ezip el tutan  Alnının bütün bir duvara dayayan  ve sesleri bir orman büyüklüğünde  güneşe yol yapan çocuk  güreşip bütün gelişleriyle  gecikmiş bir deniz feneri. Saati yalvarır hızla  Şafağı çoğaltır kan akan damar  Adım zorlar kapıya çağrılan  En korkulan gerçeği  Bir boyun eğişle girilen  böyle bir çiçek vardı  kılcal kökleri  çağın sarsıntı duvarlarından  burası bir adam  bir aşk çapında  bir çeşit hapishane tutulan  akıp giden su uyanınca adam  suyu geçmek isteyen karınca  bir taşın alevinden basarak ellerine  kaçınca adam  bırakmaz eşyasını da uykuda.
Burada yağmur yağıyor  Aralıksız yağıyor günlerdir  Ama sen yine de şemsiyeni  Almadan gel ilk otobüsle . Buğulanan camlara usulca  Yüzünü çiziyorum ki yüzün  Bir yağmur damlası olup  Düşüyor yapraklarına gülün . Güller de bozamıyor bu uzun  Karanlık sessizliğini kentin  Anılarını yitiriyor sokaklar  Bezirgânlaşıyor bulvar ışıkları . Tarih de kekemeleşiyor bazan  Ki o zaman aşktır tek bilici  Aşksa yürümek gibi bir şey  Duyabilmek kuşların gelişini . Anısı bizsek eğer bu kentin  Unuttuğu türküler bizsek  Acıyı rehin bırakıp bir güle  Anımsatmalıyız bunları bir bir . Sonra yürümeliyiz seninle  Sokaklara caddelere çıkmalıyız  Belki bir aşktır bu kentin  Belleğini geri getirecek olan . Burada yağmur yağıyor ama sen  Şemsiyeni almadan gel yine de  Özletiyor bu çılgın sağanak seni  Sırılsıklam özletiyor biliyor musun
Zulumdur dinlenen başlarsa eğilmiş  Gömleğin üzerine kadar çıkmış kalbteki kara leke  Dikilsen dağların ötesini tutar elin  Bir iki tank çer çöp olmuş gözüne perde  Petrol ya da banker sellerinde boğuluyorsun  Külçe külçe dolar ya da sefalet secden olacak yerde  O eski kadim iklim kimbilir nerde sürer  Perişan birkaç evde kimbilir veliler dilinde  Oturup konuşalım şunu. Bulsun kelimem kelimeni  Eğer uyku daha aziz esirlik daha ehven değilse  Bir deli akıl çırpınıyor aramızda  Rızık korkusu can korkusu baş mesele  Çıplan dünyadan çıplan ve gövdenden  O büyülü çiçekleri yol arın bir kere  Başını eğmiş zalimleri dinlersin  Dersin 'lokmam ellerinde'  Filistin bir sınav kağıdı  Her mü'min kulun önünde  De gerçeği yaz: Hakikat şehitliğe koşmaktır  De isyan çağır yolun açılır cennet köşelerine
Zindan iki hece, Mehmed'im lâfta!  Baba katiliyle baban bir safta!  Bir de, geri adam, boynunda yafta...   Halimi düşünüp yanma Mehmed'im!   Kavuşmak mı? .. Belki... Daha ölmedim! . Avlu... Bir uzun yol... Tuğla döşeli,  Kırmızı tuğlalar altı köşeli.   Bu yol da tutuktur hapse düşeli...   Git ve gel... Yüz adım... Bin yıllık konak.. Ne ayak dayanır buna, ne tırnak!  Bir âlem ki, gökler boru içinde!  Akıl, olmazların zoru içinde.  Üstüste sorular soru içinde:   Düşün mü, konuş mu, sus mu, unut mu?   Buradan insan mı çıkar, tabut mu? . Bir idamlık Ali vardı, asıldı;  Kaydını düştüler, mühür basıldı.  Geçti gitti, birkaç günlük fasıldı.   Ondan kalan, boynu bükük ve sefil;   Bahçeye diktiği üç beş karanfil.... Müdür bey dert dinler, bugün 'maruzât'!  Çatık kaş.. Hükûmet dedikleri zat...  Beni Allah tutmuş, kim eder azat?   Anlamaz; yazısız, pulsuz, dilekçem...   Anlamaz; ruhuma geçti bilekçem! . Saat beş dedi mi, bir yırtıcı zil;  Sayım var, maltada hizaya dizil!  Tek yekûn içinde yazıl ve çizil!   İnsanlar zindanda birer kemmiyet;   Urbalarla kemik, mintanlarla et. . Somurtuş ki bıçak, nâra ki tokat;  Zift dolu gözlerde karanlık kat kat...  Yalnız seccâdemin yününde şefkat;   Beni kimsecikler okşamaz mâdem;   Öp beni alnımdan, sen öp seccâdem! . Çaycı, getir, ilâç kokulu çaydan!  Dakika düşelim, senelik paydan!  Zindanda dakika farksızdır aydan.   Karıştır çayını zaman erisin;   Köpük köpük, duman duman erisin! . Peykeler, duvara mıhlı peykeler;  Duvarda, başlardan, yağlı lekeler,  Gömülmüş duvara, baş baş gölgeler...   Duvar, katil duvar, yolumu biçtin!   Kanla dolu sünger... Beynimi içtin! . Sükût... Kıvrım kıvrım uzaklık uzar;  Tek nokta seçemez dünyadan nazar.  Yerinde mi acep, ölü ve mezar?   Yeryüzü boşaldı, habersiz miyiz?   Güneşe göç var da, kalan biz miyiz? . Ses demir, su demir ve ekmek demir...  İstersen demirde muhali kemir,  Ne gelir ki elden, kader bu, emir...   Garip pencerecik, küçük, daracık;   Dünyaya kapalı, Allaha açık. . Dua, dua, eller karıncalanmış;  Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış.  Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış...   Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu;   İplik ki, incecik, örer boşluğu. . Ana rahmi zâhir, şu bizim koğuş;  Karanlığında nur, yeniden doğuş...  Sesler duymaktayım: Davran ve boğuş!   Sen bir devsin, yükü ağırdır devin!   Kalk ayağa, dimdik doğrul ve sevin! . Mehmed'im, sevinin, başlar yüksekte!  Ölsek de sevinin, eve dönsek de!  Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!   Yarın, elbet bizim, elbet bizimdir!   Gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir! . (1961)
cam ipliğinden sıkı dokunmuştur  kristal vitrindeki bu loş kadın  soğuk tenhalığında kaşları alnının  ince bir hayretle sanki donmuştur  yansımaları sokağa vurmuştur  kafasındaki müstehcen dazlaklığın  sedef boşluğunda aralık ağzının  sevişmelere çağrısı korkunçtur. taşralı bir 'köpek' buna tutulmuştur  simsiyah bir ünlem önünde camların  her gece jiletle kazıyamadığın  kaç kere kaçırmayı filan kurmuştur  çünkü kadınlar gözünü korkutmuştur  kraliçesi budur yalnızlığın  ürettiği nilüfer iç bataklığının  cansız olmasından neler ummuştur. ıssızlık çığlığını şehirde unutmuştur
Ben bu kapıları bir bir açarım açmasına ama kırarım  Şehzadelerle gitti ölü devin altın anahtarları  Masallara dönük yüzlerinizde o hiç eksilmeyen kaygu  O donuk maviliği masal cennetlerinin  Bırakın işte gözleriniz alın işte yumruklarınız  ama siz aptalsınız aptalsınız  Birgün masallaşırsam görün işte cüceliğimi  Aktıkca büyüyen sulardı benim şarkılarda aradıklarım  Ben bu kapıları bir bir kırarım kırmasına ama siz korkaksınız  Daha çocuk bile değilsiniz siz  Devler çizersiniz altın sarayların kapılarına  sonra durup ağlarsınız ağlarsınız  Bu kan sizin kanınız , evet ama ya siz kimsiniz  Neden böyle yorgunsunuz neden böyle aldatılmış  Alıcıkuşlar döner ürpertili etlerınize  Mumyaların gölgesinde piramitler dikersiniz  Atı otu iti eti bırakıp gerçek saraylarda  sürülerle kaçarsınız kaçarsınız  Aktıkça büyüyen sulardı benim şarkılarda aradıklarım
Babalar evlerine mahçup döndü her akşam  Harp içinde.  Anaların sütü kesildi,  Çocuklar ağladı,  Erkekler askere gitti.  Kadınlar bir deri bir kemik.  Harp içinde kızlar sarardı.. Savaşanlardansa  Ancak bir hatıra kaldı.. (1946)
-Hatada hikmet arama,  Helali katma harama-. Sana mezar oldu girdiğin kutu  Çık çıkabilirsen, iş başa düştü.  ”Umudum” diyerek diktiğin putu  Yık yıkabilirsen, iş başa düştü.. Kan-kızıl ettiler gök mavisini  Dert yiyor yiğidin en kavisini  Bağrına saplanan zam çivisini  Sök sökebilirsen, iş başa düştü.. Ne kader yol verir, ne kervan yürür  Bir kedi ip atmış on aslan sürür  Aynadan hayalin sana tükürür  Bak bakabilirsen, iş başa düştü.. Dün tavşan avlarken vurguncu kuşu  Bugün fil avlatır solun dingişi  Yırtılan kemeri, çürüyen dişi  Sık sıkabilirsen, iş başa düştü.. ”Hakça düzen” sanıp, oltayı yuttun  ”Ak günler” beklerken çamura battın  Kimsenin suçu yok, sen sana ettin  Çek çekebilirsen, iş başa düştü.. Affetme kim ise milleti bölen  Sana örnek olsun hak için ölen  Kutsal ocağındır yıkılan, sönen  Yak yakabilirsen, iş başa düştü.. Düşürme, sahip ol al bayrağına  Türk-İslâm mührünü gel, vur çağına  Fitneyi, yalanı götür lağıma  Dök dökebilirsen, iş başa düştü. . (Kan Yazısı)
Karşı masadan çağırdılar, 'buyrun' dediler  'Keyfim yok' dedim bağışlayın, 'başımı dinleyeceğim biraz'  Sen misin diyen, bir curcunadır koptu  Ne kalabalık, ne kalabalıkmış yarab başım!  Bunca ayıp, bunca kayıp, bunca ölüm! . Attım kendimi dışarı, karıştım Şarlo'nun yalnızlığına  Uçuyorum şimdi Barbaros Bulvarı'ndan aşağı  Üstümde insanlar, ne güzel, ve ayaklarımın aldında deniz! . Sana da söylüyorum hep, Teo,  Başını dinleyeceğine, al başını git umağa! . (Rengahenk)
Yağmurlar dindiği zaman   Geleceksin   Ki karanlık ölümdür.  Işığım söndüğü zaman   Güleceksin   Ki karanlık ölümdür.. Karanlığımda dişlerin   Parıldar ki   Yine görüneceksin  Kuraklığımda düşlerin   Işıldar ki   Yine arınacaksın.. Bekliyeceğim elbette   Gelişini   Yaşamak başka nedir;  İsterse ta kıyamete   İlle seni   Ki bu aşk başka nedir.. Bütün ömrümüz onunla   Böyle geçti;   Toprakla gök arası,  Varla yok arası öyle;   Derken uçtu.   Dranas yalvarası:. Tanrım merhamet et kula.
Hasretin kançanağı gözlerinde oturuyorsun;  seni soruyorum  hiçbir şey bilmiyorsun…. Hep bir çağlayan gibi senin sevdana aktım;  sen ise sularını kaçıran bir nehir gibi uzaktın.... Tükenişi bir aşkın,  bir nehrin tükenişine benzer.  Ne deniz olabildin,  ne nehir kalabildin.... Kendin ol, kendin ol…  Sen buysan başkası ol! . Buysan kederden öleceğim,  başkası olursan de kimi seveceğim? . /Ne Diyarbakır anladı beni ne de sen;  oysa ne çok sevdim ikinizi de bir bilsen.../
yorgunsun hoşgelmişsin  kara gece nöbetinden hoşgelmişsin  yat uyu yerin hazır  hak etmişsin uykuyu  helal olsun uykun bahtiyar sağlığın  ama bir uzak iskelede başka olurken deniz  sakla uykunu biraz o uzak iskeleye. bak sakın telaşlanma  bitiverdi iki aylık bir çocuğun kendisi  bir şey değil bir çocuğun iki aylık tanrısı  bitiverdi iki aylık bir çocuğun kendisi  haydi kalk, sakla biraz haydi kalk haydi dedim  açıp sonsuz bir camı bir uzak iskeleye  şimdi tam sırasıdır her şey hazırken böyle  şimdi bunu gömelim. nasılsa girdi bu karaşafak aramıza  haydi şimdi ölüm vakti değil aramızda  ölüm ki bir olağan acının anısıdır  şimdi anıya yer yok aramızda. ne güzel uyurduk biz kavgasız gürültüsüz  bir yara bile olsa şuramızda buramızda  sular gibi karışık olan uykumuzda  senin kara gecen paslı benim çocuğum ölü  bir uzun yaşamayı beygirler gibi koştuğumuzda  hatırlarsın uzakta koştuğumuzda  sayılara vurdular bizi haydi kalk. haydi kalk yoruldum bir patlıcan nasıl büzülürse  bostanda durup da olmayı beklerken haydi kalk  haydi kalk dedim senden aldım kendimden  ölümü bir güzel ezberledim  anladım yorgunsun kara gece nöbetinden  çocuk öldü ben yoruldum ölüm nöbetinden  saatimi kurdum, saatini de kurdum haydi kalk haydi kalk  şimdi bunu gömelim.. neden öldü ben burdaydım sen ordaydın  belki de bahar filan vardır erzincanda ne bilelim  haydi kalk trenler kalkıyor duyuyorum  biliyorum  yorgunsun her geceden, biriken her geceden  haydi kalk şimdi bunu gömelim  haydi kalk bitiverdi  haydi kalk yorgun güzelim haydi kalk  hadi artık öldüm biliyor musun  hadi kalk  İzmirlere filan gidelim
Gurbet elde bir hal geldi basima,  Aglama gözlerim Mevlâ kerimdir.  Derman arar iken derde düs oldum,  Aglama gözlerim Mevlâ kerimdir.. Hüma kusu suya düstü ölmedi,  Dünya Sultan Süleyman'a kalmadi.  Dedim yâre gidem nasip olmadi,  Aglama gözlerim Mevlâ kerimdir.. Kagida yazarlar ufak yazilar,  Anasiz olur mu körpe kuzular.  Yürek yaralidir, ciger sizilar,  Aglama gözlerim Mevlâ kerimdir.. Pir Sultan Abdal'im böyle buyurdu,  Ayrilik donlari biçti giydirdi.  Ben ayrilmaz idim felek ayirdi  Aglama gözlerim Mevlâ kerimdir.
Bir karanlık geliyor yokluğunun ardından  Ne zaman güneş batsa bu son gecem diyorum  Vazgeç yalan dünyanın köhne saltanatından  Yetişir bunca keder, bunca elem diyorum. Her şey sağır içimde ne şiir ne musiki  Dünyadan bezginliğim dünyalar kadar eski  Öylesine çözülmüş, öyle dağılmışım ki  Be ne bitmez ayrılık bu ne özlem diyorum. Beni çağırdığını bir defa duyabilsem  Avuçlarımda ateş, yorgun gözlerimde nem  Asarak denizleri bir gün kapına gelsem  Başımı duvarlara vurup ölsem diyorum
Aman efendim, aman!  Galiba Âhir Zaman!  Manzarası yurdumun,  Tufan gününden yaman!  Göz görmez aydınlıkta;  Asümanedek duman.  Yer dumanmış ne çıkar,  Duman dolu âsüman.  Türk evi delik deşik;  Yıkı dökük hânüman.  Duraksız itiş kakış;  Süresiz karman-çorman.  Anne çocuk doğurur,  Köpek soyundan azman.  Beyinler zıpzıp kadar,  Mideler koskocaman.  Aziz fikir buğdayı,  Katıra mahsus saman.  Boş lâf, hep dalga dalga;  Uçsuz bucaksız umman.  Hayvanlık orkestrası:  Eşek, birinci keman.  Orman keleş, nebat kel;  Nebat adamlar orman.  Midelerde ihracat,  Günde beş milyon batman.  Milli servet matbaa,  Bilmem kaç milyar harman.  Yangın evinde satranç;  Plân, reform ve uzman.  Tam bir buçuk asırdır,  Maymunlardan eleman.  Bizdeki hale nispet  Maymun taklitten pişman.  Hangi yol Türke uygun,  Hangi parti tercüman?  Çıkamaz meydanlara;  Camide mahpus iman!  Silah küfrün belinde,  Küfrün elinde, ferman.  Cehle sorarsan ilim;  Zehre sorarsan, derman.  Rahmet, meçhul kelime;  Bilinmez isim, Rahmân.  Kutsal kitaptır fuhuş;  Ahlâk, okunmaz roman.  Tarih, kontra gerçeğe;  Hürriyet hakka düşman.  Millete kasdedenin  İsmi milli kahraman.  Yere batsın bu dünya,  Bu dünyadan hayr uman!  Genç adam, at yorganı!  Sana haram, uyuman!  Aman, efendim aman!  Efendim, aman, aman!
Bölük pörçük duygular  Ve sevdanın karmaşasında  Karanlık bir labirent içinde  Gire çıka çıkmaz sokaklara  Seni arıyorum.. Yerimde durmanın  Ümitsiz olmanın  İşe yaramayacağını biliyorum  Karanlığın ortasında,görmeden  Kafamı duvarlara vura vura  Yolumu unutmadan  Ümidimi kaybetmeden  Deneye yanıla  Seni arıyorum.
Bir cümbüştür kopsa da, gece, yakamozlarda;  Münzevi balıklarız ayrı kavanozlarda...
Ey genç adam, bu düstur sana emanet olsun:  Ötelerden habersiz nizama lanet olsun! ... 1975
güneşse güneş benim beyoğlubeyler  topraksa toprak benim beyoğlubeyler  birşey var anlamadığım bu sabahlarda  eski saraylarda bu yeni saltanatlar  saksılarda çiçek diye kızgın namlular  demirin kömürün petrolün kalleşliği  birşey var anlamadığım bu sabahlarda  kayguysa kaygu benim beyoğlubeyler  bayramsa bayram benim beyoğlubeyler   ya siz kimsiniz. kentlerin göbekleri suların en kadını  kadının en körpesi sofraların padişahı  birşey var anlamadığım bu yasaklarda  ben güldükçe neden karartılır ışıklar  duvarlar yükseltilir köpekler kışkırtılır  kundakta bebek suçlu tarlada tohum  birşey var anlamadığım bu yasaklarda  umutsa umut benim beyoğlubeyler  savaşsa savaş benim beyoğlubeyler   ya siz kimsiniz. bu kokmuşlar mezarlığı imamlar sofrası bu  omuzlardan omuzlara bu korku tapınakları  akşamla kargalarla nargilelerle  leblebici bakkalbaşı minder minder üçotuzüç  birşey var anlamadığım bu yezit yalanlarda  yarınsa yarın benim beyoğlubeyler  barışsa barış benim beyoğlubeyler   ya siz kimsiniz. kimsiniz ey şimdi müzelerde yerleri belli  eski beyler yeni beyler bey eskileri
Deli ediyorlar maviyi   dalların uçlarında tomurcuklar  Tek durmuyorlar hiç  Kıpır da kıpır rüzgarda  Salıncak sallanıyorlar. Mavi Bey de tirşe gözleriyle  Şekva ediyor bana  Bişey söyle diyor şu yumurcaklarına. Bense bakıyorum   yattığım yerden   şaşkın şaşkın  Baharın gelişine
Perdeler, hep perdeler...  Her yerde, her yerdeler.  Pencerede, kapıda,  Geçitte, kemerdeler...  Perdeler, hep perdeler.... Ya benim sevdiklerim,  Simdi nerde, nerdeler?  Onu bomboş perdenin;  İçerde, içerdeler!  Perdeler, hep perdeler.... Gönülde asil perde;  Onu hangi göz deler?  Surat maske altında,  Sis altında beldeler.  Perdeler, hep perdeler.... Perdeye doğru akın;  Atlılar, piyadeler.  Yollar, yönler dolaşık;  Değişik ifadeler.  Perdeler, hep perdelere.. Bir tohumda bin gömlek.  Giyim fideler.  Kalbiler dilini yutmuş;  Bangır bangır mideler.  Perdeler, hep perdeler.... Son noktada son perde;  Çevrilmiş seccadeler.  Orada işte işte,  Ölümden azadeler!  Perdeler, hep perdeler...
Önce çaresizlik çaldı kapıları  Sonra yoksulluk  Bütün aşina çehreler silindi aynalardan  Bir anda boşaldı dünya  Yapayalnız kaldık. Tez tükendi umut ekmeği  Bitiverdi suların hayali  Çevirdik derin bir karanlığa gözlerimizi  Sen ey büyük yalnızlık  Bir sen terketmedin bizi
Bu kent öldürüldü diyorlar  Kurşuna dizildi bir gece yarısı  Hayaletler geziniyormuş şimdi  Sokak aralarında ve caddelerde  Baykuş tüneği olmuş alanlar  Ve yarasalar uçuşuyormuş...  Silah ve esrar kaçakçıları  Altın çağını yaşarlarken  Artıyormuş bir yandan da  Kumarhaneler,meyhaneler  Borsa oyunları hileli iflaslar  Birbirini kovalayıp dururken  Nasıl çıkmışsa pek bilinmiyor  Yaygınmış şimdilerde rus ruleti  İntiharların sayısı bilinmiyor  Çoğalıp duruyormus fahişeler  Ve artık bunların hiç biri  Olay bile sayılnıyormuş şimdi  Bu kent öldürüldü diyorlar  Bahar gelmez artık buraya  Bir kent nasıl öldürülür göz göre göre  Ben inanmıyorum kim ne derse desin  Sodon ve Gomore efsanelerde kaldı  Yaşanan bir başka tarih şimdi  Şöyle bir dokunsak toprağa yalın ayak  Duyacağiz belki tarihin akışını  Baharda gecikebilir unutmayalım  Böyle okuduk tarihin kitaplarından  Hele vakit gelsin,sevda dal versin  Uzanacağiz bir sabah çiçekli bir ağaca  Unutmayalım aşkın sımsıcaklığını  Suskun bekleyişlerini varoşların  Kitapları,fabrikaları unutmayalım  Unutmayalım dağların öyküsünü  Zincirlerini kırmasını bilir bir kent  Aovrayı unutmayalım  Kışlık saray ne kadar dayanabilir  Hayatı kollamasını bilenlere  Ölüm suretini gezdiren serseriler  Sızıp kalacaklar birazdan  Ve bir tül gibi yırtılırken çevren  Bu kent yeniden yaşanacaktır  Bir kent nasıl öldürülür göz göre göre  Ben inanmıyorum kim ne derse desin.
Bizim içtiğimiz dolu  Doluların dolusudur  Ela gözlü mestaneler  Şah Ali'nin kuzusudur. Ol Şahtan gelen gaziler  Gönül mürşidin arzular  Bu gün de bayramdır bize  Her gün de bayramdır bize. Hak bize nasibin verdi  Lokmanların hasın verdi  Yezid'e cevr-ü cefasın  Mümine safasın verdi. Alçacık yemiş dalı  Altında yeşil halı  Ver muradımı benim  Ya Muhammet ya Ali. Yezitler aralandı ya  Müminler sıralandı ya  On iki imam, Şah Ali  Bu yolda paralandı ya. Kırmızı geyen gelsin  Yezid'i kıran gelsin  On sekiz bin alemin  Nasibin veren gelsin. Pir Sultan'ım der gaziler  Yazıldı nurdan yazılar  Durdu analı kuzular  Mürşit de pirin arzular
Ben artık ne şairim, ne fıkra muharriri!  Sadece, beyni zonk zonk sızlayanlardan biri!  Bakmayın tozduğuma meşhur Bâbıâlide!  Bulmuşum rahatımı ben de bir tesellide.  Fikrin ne fahişesi oldum, ne zamparası!  Bir vicdanın, bilemem, kaçtır hava parası?  Evet, kafam çatlıyor, gûya ulvî hastalık;  Bendedir, duymadığı dertlerle kalabalık.  Büyük meydana düştüm, uçtu fildişi kulem;  Milyonlarca ayağın altında kaldı kellem.  Üstün çile, dev gibi gelip çattı birden! Tos! ! !  Sen, cüce sanatkârlık, sana büsbütün paydos!  Cemiyet, ah cemiyet, yok edilen ruhiyle;  Ve cemiyet, cemiyet, yok eden güruhiyle...  Çok var ki, bu hınç bende fikirdir, fikirse hınç!  Genç adam, al silâhı; iman tılsımlı kılınç!  İşte bütün meselem, her meselenin başı,  Ben bir genç arıyorum, gençlikle köprübaşı!  Tırnağı, en yırtıcı hayvanın pençesinden,  Daha keskin eliyle, başını ensesinden,  Ayırıp o genç adam, uzansa yatağına;  Yerleştirse başını, iki diz kapağına;  Soruverse: Ben neyim ve bu hal neyin nesi?  Yetiş, yetiş, hey sonsuz varlık muhasebesi?  Dışımda bir dünya var, zıpzıp gibi küçülen,  İçimde homurtular, inanma diye gülen...  İnanmıyorum, bana öğretilen tarihe!  Sebep ne, mezardansa bu hayatı tercihe?  Üç katlı ahşap evin her katı ayrı âlem!  Üst kat: Elinde tesbih, ağlıyor babaannem,  Orta kat: (Mavs) oynayan annem ve âşıkları,  Alt kat: Kızkardeşimin (Tamtam) da çığlıkları.  Bir kurtlu peynir gibi, ortasından kestiğim;  Buyrun ve maktaından seyredin, işte evim!  Bu ne hazin ağaçtır, bütün ufkumu tutmuş!  Kökü iffet, dalları taklit, meyvesi fuhuş...  Rahminde cemiyetin, ben doğum sancısıyım!  Mukaddes emanetin dönmez dâvacısıyım!  Zamanı kokutanlar mürteci diyor bana;  Yükseldik sanıyorlar, alçaldıkça tabana.  Zaman, korkunç daire; ilk ve son nokta nerde?  Bazı geriden gelen, yüzbin devir ilerde!  Yeter senden çektiğim, ey tersi dönmüş ahmak!  Bir saman kağıdından, bütün iş kopya almak;  Ve sonra kelimeler; kutlu, mutlu, ulusal.  Mavalları bastırdı devrim isimli masal.  Yeni çirkine mahkûm, eskisi güzellerin;  Allah kuluna hâkim, kulları heykellerin!  Buluştururlar bizi, elbet bir gün hesapta;  Lafını çok dinledik, şimdi iş inkılâpta!  Bekleyin, görecektir, duranlar yürüyeni!  Sabredin, gelecektir, solmaz, pörsümez Yeni!  Karayel, bir kıvılcım; simsiyah oldu ocak!  Gün doğmakta, anneler ne zaman doğuracak?  1947
Erimek belirsizce herşeyde,  Karışmak sulara yıldızlara,  Sinmek kokusuna mor menekşenin,  Yanmak damar damar, nefes nefes,  Yaşamak tükene tükene.
Anlamak yok çocuğum, anlar gibi olmak var;  Akıl için son tavır, saçlarını yolmak var..
40  Neden servi ve süsen tarihte geçer?  Neden özgür insanlar onları seçer?  Biri on dili varken, susar devamlı,  Biri yüz eli varken, sanma el açar!
bir bahar daha dönüp gidecek kapıdan  bir bahar daha sensiz yaşanacak  demek  bir bahar daha  insanlar asılacak şafakta . ben en çok şafakları ağlarım
Yeni aya karşı dua ederdi  Ağlardı kesilen zeytin dalına  Ağlardı evliya kıssalarına  Saksıda taşırdı kışın baharı. Korkuyu sevinci yayan gözleri  Kitaba gözlüktü derin gözleri  Anamın en kutsal barınağıydı  Esli alfabeyi candan severdi. Toprağa dosttu ölüme hazır  Taşırdı soyunu gövdesi gibi  Bir destan büyüttü namustan aşktan  Midenin harama düşmanlığından
Hayat soğuk, yağmurlu ve vurdumduymaz bir İstanbul gecesiydi... Ve gece  yağan yağmur hep ürkütürdü beni. Yağmur değil yalnızlığımdı pencereleri  damla damla yalayan, yıllarımı dolduran sensizlikti... Hep bir yanı  yarımlık, hep senden uzaktalık, hayattaki tek 'kimse'mden yoksunluk, yani  kimsesizlikti. Bir kavuşma mucizesine inanma yolunda harcanmış bir hayatın  ansızın sonuna gelme, ve o mucizeyi yaşayamadan bir başına ölme korkusuydu  yağmur…Yine yağmur yağıyor, yine gece... Yine İstanbul... Ve sen kollarımın  arasından sıyrılıp kalkıyorsun yataktan. Nereye gidiyorsun sevgilim?  Sadece sana sarılarak uyuduğumda nefes alabiliyordum. Beni kollarına  aldığında, yüzümü masumiyetinin yurduna, o kimsesiz boynuna dayadığımda,  kokunu kalbimle soluduğumda... Uykun benim cennetimdi. Çünkü cennet sadece  ikimizin olabildiği yerdi benim için. Ne sana aşık kadınlar, ne sevdiklerin,  ne geçmişin, ne yarının...Uykunda sadece ikimiz vardık. Aşkıma dar gelen  sevgi sözcüklerine ihtiyacım yoktu orada. Sana sevgimi anlatmaya, ispat  etmeye ihtiyacım yoktu artık. Aşkımızın kokusuydu sana beni anlatan, sana  seni anlatan.... Beni gerçekliğin o soğuk, o köpüklü dalgalarıyla yutan ve  alıp alıp senden ötelere savuran hayatın dışındaki tek kaçış tünelimdi uykun.  Önce kolunu çekerdin başımın altından, sonra sırtını dönerdin. Usulca  sarılırdım sana arkandan, seninle ya da sensiz geçen yılların hasretiyle...  Ardından yavaş yavaş kollarımın arasından sıyrılırdın...Yıllardır taşımaktan  yorulmadığım hasretin, tenimden tenime akan o ateş, ağır gelirdi bedenine...  Uyuyamıyorum, nefes alamıyorum, lütfen sarılma, derdin... Yatağın bir ucuna  sığınmış bedeninden kovulmak, hayatından kovulmak gibiydi benim için.  Sığındığım, soluk aldığım tek cennetten kovulmak gibiydi. Beni uykunda terk  etmen, gerçek hayatta terk edişinden bile ağır gelirdi. Yanıbaşındaki  sensizlik, o rutubetli evimdeki, o baştan ayağa sen olan evimdeki  unutulmuşluğumdan çok daha ağır gelirdi.  Seni kaybetme korkusu öyle işlemişti ki hücrelerime...Yataktan doğrulduğun  anda bu korkuyla açılırdı gözlerim. Bilinçaltım konuşurdu benim yerime... Su  içmek ya da tuvalete gitmek için kalktığın asla aklıma gelmezdi. Gittiğini  düşünürdüm yalnızca... O saatte kendi evini terk edip, nereye gidebileceğini  sorgulamadan, sadece beni o sonsuz hiçlikte, o en masum rüyada,  cennetimizde, uykumuzda bir başına bırakıp, kaybolacağından korkardım. Bana  hep aynı soruyu sorduran bu yüzyıllık korkuydu işte: Nereye gidiyorsun sevgilim?  Beni yeniden hayatın içinde, gerçeklerin ortasında bir başına mı  bırakıyorsun? Beni yeniden unutuluş sürgünlerine mi gönderiyorsun? Nereye  gidiyorsun sevgilim?  Oysa seni uyutmayan içindeki o yangınlı hesaplaşmaydı. Gece iner, aşıklar,  yüzler, bedenler, anılar kaybolurdu; sadece ikimiz kalırdık. Ve sen uykunda  sevgimle hesaplaşmaya dalardın. Cennette cehennemi hatırlardın.  Dönüp geriye bakıyorum da, sanki yıllar değil yüzyıllar geçmiş aramızdan...  Aramızdan ayrılıklar, ihanetler, kayboluşlar, vazgeçişler, yeniden bulmalar,  korkular, yalnızlıklar, savrulmalar geçmiş. Ve bu ilişki ne çok biçim  değiştirmiş...  Seni yollarca, şehirlerce uzağından sevdim. Seni kelimelerce, şiirlerce  yakınından sevdim. Seni dünya üzerinde sanki ilk kez benim için kalemi eline  alıp da yazdığın mektuplarca sevdim. Seni umutsuzca, beklentisizce,  hayallerce sevdim uzağından. Hayatımı öyle olduğu gibi bıraktım. Şehrine  geldim, ama kalbine giremeden sevdim. Neydik biz o yıllarda hiç düşündün mü?  Neydik birbirimiz için sevgili?  Geldim. Bana destek olacak, sırtımı vereceğim bir aşkın yoktu arkamda.  Kendime yeni bir hayat kuracağım yalanını, kendim dahil, sen dahil herkese  söyledim. Oysa tek istediğim seninle birlikte bir hayattı. Öyle  cesaretsizdim ki karşında ve öyle açık sözlüydün ki bana karşı, ancak  iddiasız bir sığınmacı olabildim hayatında. Hayatına iltica etmek isteyen  bir yürek sürgünü... Bir aşk meczubu sadece...  Dürüstlük kimi zaman yalanlardan çok daha acımasızmış, sevgili... Gerçeğin  buzdan ülkesinde yapayalnız kalan yürek, hayatta kalabilmek için yalanları  bile özleyebilirmiş kimi zaman... Bana aksini ispat etmek için elinden  geleni yaptığın o yıllarda, buzlar ülkesinde biraz olsun ısınabilmek için,  aslında beni sevdiğin yalanına inandırmıştım ben de kendimi...  Aşkıma kapalı bir kapının önüne bırakılmış yaralı bir kuş gibiydim.  İnanacak, bir ibadet gibi yaşayacak tek şeyimdi senin aşkın. Karşılıksız,  güvensiz, sessizce yaşanan bir aşk... Nasıl da hoyrattın bana karşı...  Kalbinde değil miydim gerçekten? Neydik biz söylesene? O yıllarda senin  neyindim ben sevgili? Can yoldaşın mı? Yol arkadaşın mı? Dostun mu? Sevgilin  mi? ..Sonra bir gün geldi ve unutuldum. Ve bu sorular birer birer bıçak gibi  saplandı yüreğime ve yüreğimde yanıtlarını buldu. Unutuluş hepsinin acımasız  cevabı oldu. Sonrası dipsiz bir karanlık... Sonrası çaresiz bir çıldırış...  Hayata karışmamak için tek kalkanım, tek sığınağımdı aşkın. Tek silahımı  yitirdim ve hayata teslim oldum. Aldı beni savurdu başka bedenlere, parçası  olamadığım o kırık dökük öykülere...  Kırgınlık kimlik değiştirdi ve vazgeçiş oldu benim için. Unutmanın en ağırı  unutamadan unutmaktır. Seni sonsuza kadar kaybetmek kimlik değiştirdi ve  unutmak oldu benim için. Seni unuttuğum yalanıyla hayatı kandırmaya  çalışınca hayat hiç olmadığı kadar acımasız tokatlar indirdi yüzüme...  Sonrası dipsiz karanlık... Sonrası hatırlamaya bile dayanamadığım düş  yıkımları... Sonrası kesif, karanlık ve rutubetli bir kuyu... Koskoca bir  boşluk... Sonrası 'yalnızlık' kelimesine sığmayacak kadar derin bir yalnızlık...  Kaç zaman sonra bilmiyorum, bir gün geldi ve beni yeniden hatırladın.  Yokluğumda kendine kurduğun hayat, beni yasak bir ilişki haline getirdi bu  kez de... Ve bu ilişki bir kez daha kimlik değiştirdi. Seni, bir başkasıyla  birleştirdiğin hayatına uzaktan bakarak, kalbimi kıskançlığın lanetli  hırsına teslim ederek, kısıtlı zamanlarda, gizli saklı buluşmalarda, o  doyumsuz kaçamaklarda sevmeyi de öğrendim... Hasretinin o tarifsiz kokusu  burnumu sızlatırken yapayalnız uyumayı da öğrendim. Yağmurlu İstanbul  gecelerinde o baştan ayağa sen olan evimde kaderimle kıyasıya yaşamayı da  öğrendim, sevgili...  O zamansız unutuluşun ardından yeniden hatırlanmanın sevinci, seni  paylaşmaya boyun eğmenin ve hep gizliliğin gölgesinde kalacak olmanın  acısına büründü. Uykunda soluğunun bir başka soluğa karıştığını bilerek  geçirdiğim sayısız gecelerde, gururumu parça parça bölüp aşkıma kurban  verdim. O tarifsiz ağrıyı uyuşturmak için ruhumdan, kimliğimden, kadınlık  onurumdan vazgeçtim. Her şeye rağmen direnebilmek için kendimden vazgeçtim.  Geriye dönüş kapılarını sonsuza kadar kapatmış oldum böylece. Ruhumdan  kendimi kovup, tüm hücrelerime sadece aşkını yerleştirdim. İşte o andan  itibaren, sensizlik artık bensizlik oldu sevgili...  Nasıl da telaşlı, nasıl da soluk soluğa yaşardık o kaçamak anları...  Aşkımızın en karanlık, en gerçek, ama en yoğun anlarıymış onlar... Sensiz  geçen gecelerde yüreğimde biriken kıskançlığın, öfkenin, kırgınlığın ve  hasretin hummalı karanlığı, sana kavuştuğum anlarda sevinçten çıldırmanın  eşiğinde tarifsiz bir hazza dönüşürdü... Nasıl da ateşliydi  sevişmelerimiz... Sana yeniden dokunmak, sanki bulutlara öpücükler kondurmak  gibiydi... Huzurla huzursuzluk, hasret ve kavuşma, aşk ve öfke, merhamet ve  acımasızlık, kırgınlık ve bağışlama her şey ama her şey sevgimizin taşkın  sularında birbirine karışırdı. İki kalbin bir ömre sığdırabileceği tüm  duyguları biz o kısacık anlarda soluk soluğa yaşardık...  Sonra hayatını değiştirdin. Yeniden özgürlüğüne kavuştun. Ve bu ilişki bir  kez daha biçim değiştirdi. Yıllardır bir savruluş halinde aramızdan akıp  giden aşkımız, nihayet dingin, doygun ve emin bir sığınak bulmuştu kendine.  O savruk yıllar bile koparamamıştı ya bizi birbirimizden, artık hiçbir şey  bu aşkı yıkamazdı. İhanetlerin, unutuluşun, hayatın sınavından geçmişti  aşkımız. Tam da birbirimizi hayattan çok uzakta, dokunulmaz bir boyutta  sevdiğimize inanmaya başlamışken, dudaklarından dökülen o lanetli cümle  korkularımı yeniden uyandırdı, geçmişi zamandan koparıp aramıza soktu  yeniden: 'Varlığın artık bana acı vermiyor...'  Ah sevgilim, ayrılık trenini çoktan kaçırmadık mı biz? Bulup bulup kaybetme  oyunlarını çoktan tüketmedik mi? O dünyevi aşk oyunlarından,  kıskandırmalardan, kaçamaklardan çoktan vazgeçmedik mi? Birbirimizi en ağır  ihanetlerde sınamadık mı? Anlamadın mı artık, varlığım sana acı vermek için  değil... Sadece seni sevmek için yaşadım ben!  Senin için bir ilişkide girilebilecek bütün kimliklere bürünmedim mi? Önce  aşkla değil kalbinin boşluğuyla tutunduğun bir can yoldaşıydım... Yüreğin  bir başkasına kapılarını açtığında hayatından dışlanıp unuttuğun oldum  sonra... Başka hayatlarda, başka ilişkilerde seni unutmaya çalışırken, belki  de aslında sadece seni ararken kıskançlıktan deliye döndüğün oldum...  Kalbime geri dönmek istediğinde gururumun gemilerini yakıp, metresin  oldum... Vicdanın oldum senin... Merhametin oldum... Pişmanlığın oldum...  Hazzın en sıradışı boyutlarını seninle paylaşan fahişen oldum... Arkadaşın  oldum... Kardeşin oldum... Sevgilin oldum... Söylesene kaç kez biçim  değiştirdi bu ilişki? Kaç kez kimlik değiştirdim seni sevebilmek için...  Anlamadın mı artık, varlığım sana acı vermek için değil. Sadece seni  sevebilmek için yaşadım ben... Hala seninle geçireceğim anların telaşıyla  tüketir gibi yaşıyorum sensiz geçen günlerimi. Yıllar geçti, hala seni  görecek olmanın kalp çarpıntılarıyla, yalnız senin için giyiniyorum en güzel  giysilerimi. Sen güzel bulasın diye geçiyorum aynaların karşısına.  Seninle geçen zaman bir daha tekrarı olmayan, doğaçlama bir melodi gibi  benim için... Sanki birlikte yazılmış kaderimizin sayılı dakikalarından an  çalıyorum. Öylece karşında oturup seni seyretmeyi, sana yemek hazırlamayı,  seninle sohbet etmeyi, dostlarını ağırlamayı, seninle birlikte uyumayı, yani  paylaştığımız ne varsa hepsini bir daha asla okuyamayacağım bir şiiri kelime  kelime içime sindirir gibi, soluk soluğa hissederek yaşıyorum... Öyle  birikmişsin ki içimde... Seni yaşamakla tüketmem, seni sıradanlaştırmam  mümkün değil. İçime çektikçe çoğalıyorsun...  Şimdi varlığım her geçen dakika daha da daralan gizli bir çember örüyor  etrafına. Her geçen gün biraz daha uzaklaşıyor, biraz daha kanıksıyorsun  beni... O peşini bırakmayan yaralı geçmişin aramıza korku duvarları örüyor.  Hayatını tüm kalbimle kucakladığımı hissettiğim anda ansızın yüzünde beliren  o eski kaygıların alıp seni benden çok uzaklara, derinlere, yalnızlık  kuyularına sürüklüyor. Yeni isimler, yeni aşk öyküleri, başka yüzler, başka  bedenlerle kaçış planları yapıyorsun kendine... Gece ansızın seni uyandıran,  kolunu başımın altından çeken, seni yatağın ucuna kadar götüren, uykunu  bölüp ayağa kaldıran ve bana hep o aynı soruyu sorduran bu korkular değil  mi...: 'Sevgilim nereye gidiyorsun? '  Sevgilim nereye gidiyorsun? Orada ne var? Benliğini kıstırdığın duvarların  arkasında soğuk, uçsuz bucaksız bir yalnızlıktan başka ne var? Neden  kaçıyorsun? Neden bu aşkı sonsuzluğa, özgürlüğe, daha önce hiç yaşamadığın  sınırsızlığa bir kapı olarak görmüyorsun? Ben senden gitme ihtimalini hiçbir  zaman çalmaya yeltenmedim ki... Sevgim seni tüketmek değil, çoğaltmak  içindi... Sevgim dünyanın yaşanılası bir yer olduğuna inanman, inanmamız  içindi... Yüreğimizin çok derinlerinde yaşayan o iki masum çocuğun soluk  alabilmesi için bir gökyüzüydü sevgim... Ben senin kanatlarını hiçbir zaman  çalmadım ki...  Öyle çok reddedildim ki, öyle çok unutuldum ki senin tarafından, sensiz  kalmak yüreğimi ezen tek korku artık. Öyle ki hayatım yalnız bir korku  halinde ayakta duruyor şimdi... Korkumu gerçeğe büründürdüğün anda yıkılıp  gideceğim. Her şeyi tükettim. Hayata tutunmak adına ne varsa her şeyi yaktım  seni sevebilmek için... Tüm sabrımı, kendime ve insanlara güvenimi, sevginin  hayatın tek harcı olduğuna olan inancımı... Artık senden başkasına verecek  enerjim, sevgim ve hayatla hesaplaşacak bir benliğim kalmadı. Geriye dönüp  sığınacak bir kendim kalmadı...  Şimdi bana varlığımın sana acı vermediğini söylüyorsun. Gitmemi istiyorsun,  sonra yeniden gelmemi... Ve sonra yeniden gitmemi... Beni sensizliğin o  dipsiz çukuruna önce sarkıtıp, sonra yeniden gün ışığına çıkarıyorsun.  Sevgimi, yokluğumu hissettiğin yerde bulmak istiyorsun. Aşkımın benliğini ve  hayatını ele geçirmesinden duyduğun o sebepsiz korkuyu yenmek için, bana  seninleyken tekrarı olmayan bir şiiri hatırlatan zamanın, sana benimleyken  gösterdiği monoton ve tüketici yüzünü yok etmek için oynadığın bir oyun bu  belki de... Beni deliliğin sürgünlerine yollayıp, sonra yeniden kalbine  çağırıyorsun.  Korkuyu beklemenin telaşı korkunun kendisinden çok daha ürkütücü biliyor  musun? İşte bu yüzden sensizliğin karanlık kuyusuna kendi ellerimle  bırakıyorum kaderimi. Korkuyu beklemekten vazgeçiyorum, ama asla seni  sevmekten değil, sevgili... Sana veda etmeden kayboluşa karışmam da aslında  sadece bunun için...  Madem varlığım acı vermiyor sana, madem ki ancak yokluğumda sevgimi  hissedebiliyorsun, öyleyse yokluğumla kal sevgili... Madem ki yokluğumla  daha mutlusun, o halde yokluk benim bu aşk için büründüğüm son kimlik olsun...
I. Ben her akşam dolaşırdım bu yeşil sahilde,  Aşinalar gibi karşımda gülümserdi sular;  Nazlı rüzgar konuşur anladığım bir dilde,  Sevdiğim şarkıyı söylerdi hafiften korular.. Yaz kış, öterdi ağaçlar bu derin maviliği,  Uhrevi beldeler üstünde güneş parlardı;  Bir havari gibi her gün denizin inlediği  Kayalıklarda gezen ince kadınlar vardı.. Sisli enginleri ruhumda duyup dinlerken  Dolaşan kızları toplardı deniz şen sesine,  Ayrı bir yüz düşünürdüm bu güzelliklerden  El ederken sarışın şaireler beldesine.. Gülmek isterdi uzaktan bana bir gölge, niye?  Tanımazdım onu, esmer mi veyahut sarı mı?  Belki bir gün gelerek toplar o mabude diye,  Dağıtırdım deli rüzgarda uzun saçlarımı.. Gezerek sessiz adımlarla nefessiz kımda  Geçirirdim bu hararetli yaz akşamlarını;  Bazı bir şüphe parıldardı sönük ruhumda,  Her güzel yüzde arardım bir ilahi kadını.. II. Bir hazan akşamı indimdi yeşil sahile ben,  Vardı kumral sular üstünde beyaz bir yelken.. Daralan omzuma bir yaşlı sedir oldu kaya,  Gözlerim daldı uzaklardaki mermer saraya.. Ufkun üstünde güneş secde eden bir iklil.  Tutuşan körfeze çizmişti alevden bir Nil.. Gölgeler cenneti olmuştu bütün karşıki yar,  Gölgelenmişti kayıtsız uyuyan genç adalar.. Silinirken güneşin yorgun ufuklardan izi  Bir kürek darbesi titretti o baygın denizi.. Geri döndümdü düşerken yere boynumdaki şal;  Kayalıklarda yanaşmıştı uzun bir sandal.. Geçti bir gizli nefes gölgeli sahillerden...  Sandalın taşlara yaslandığı tenha yerden. . İndi şarkın sarışın kızlarının en genci;  Arkadan bir köle, munis ve uzun bir zenci.. Kumlar üstünde, çakıllarda denizden sessiz,  Yürümekteydi bu parlak ve karanlık iki iz.. Solgun alnında kımıldardı yürürken saçlar,  Belli, çalak idi bir yavru geyik ruhu kadar.. Ben o hummalı bakışlarla sararken geçeni,  "Kim bu vahşi" demek ister gibi süzmüştü beni.. O zaman kalbimi bir gizli günah etti esir,  Sardı etrafımı gökten boşalan bir zincir.. Önce kalbimde beyaz elleri bir sisli kışın;  Sonra karşımda o sultan, o ilahi sarışın.... Bir alev şarkısı halinde geçerken o peri,  Kül olup kaldı hayalimde onun nağmeleri.. Sanki vurmuştu benim alnıma çöllerdeki sam,  Kumların üstüne düşmüştü yılan başlı asam.. III. Bütün eşyaya hazan indi, sular dermansız.  Şimdi bir gölgeyi bekler, gezerim ben yalnız.. Gördüğüm manzara, akşamları, kalbimde bir ok;  Gece, kalbim gibi, evlerde ışık yok, ses yok.. Mavi bir sis çiziyor bahçeler üstünde sabah,  Geziyor gölgeli sahilde hazin bir seyyah.
Uğrunda dertlere düştüğüm sevgili  Bir başkasına tutulmuş o da dertli  Derdimin dermanı kendi derdinde  Hekim hasta olunca kime gitmeli?
Mitralgözüyle karşı tepelerden  Biçtikçe siyah başaklarını gecenin  Horull uykularımıza kasteden  O tezayaklı eşkıya  Suyolcu Memet Pehlivan  Vadesi doldukta  Güneş müfrezelerinin yaylım ateşiyle  Vuruldu şafakta  Yatıyor şimdi  Rahmet okusak da okumasak da  Kanlar içinde upuzun  Dere boyunda. Eski dölyatağına dönüyor sanki  YAĞMUR
Bir bakışki açıyor gönül muammasını,  İki sevdalı kalbin en gizli yarasını,  Bir bakış ki kudreti hiç bir lisan da yoktur,  Bir bakış ki bazen şifa, bazen zehirli oktur.. Bir bakış, bir aşığa neler anlatır,  Bir bakış, bir aşığı saatlerce ağlatır  Bir bakış, bir aşığı aşkından emin eder,  seven insanlar daima gözleriyle yemin eder.
Nisbetleri bozuldu,yedi ses,yedi rengin;  Mart kedisinin dili,bizimkinden çok zengin...   1974
"şunları bir araya toplayayım.  Bir güzel muhabbet edelim" diye düşündüm.. Mutfak işinden de anlarım.  Donattım sofrayı.  Bayağı uğraştım.  Hepsinin, ayrı ayrı ne  yemekten, ne içmekten  hoşlandığını iyi bilirim.  Bayağı da para gitti.. Birinin yediğini öbürü yemez.  Ötekinin içtiğini beriki içmez.  Dört kişilik sofra kurdum.  Mumları da yaktım.  Bak hepsi, Erick Satie severdi.  Hatırladım.  Müziği de ayarladım.  Geldiler.  20 yaşında ben,  35 yaşımda ben,  40 yaşımda ben ve  bugünkü ben dördümüz.. Birden yirmi yaşımı, otuz beş yaşımın karşısına oturttum.  Kırk yaşımın karşısına da, ben geçtim.  Yirmi yaşım, otuz beş yaşımı tutucu buldu.  Kırk yaşım ikisinin de salak olduğunu söyledi.  Yatıştırayım dedim.  "Sen karışma moruk" dediler. Büyük hır çıktı.  Komşular alttan üstten duvarlara vurdular.  Yirmi yaşım kırk yaşıma bardak attı.. Evin de içine ettiler.. Bende kabahat.  Ne çağırıyorsun tanımadığın adamları evine...
(Sensizlikle flört etmeyi sen değil, sensizlik bilir;   sesi ses, sessizliği sensizlik bilir…). Korkma, sana aşkı öğretmeyen kendinin  ellerinden tut!  Çok ağrımış kendinin, siyah  ve ayaz kendinin.  Hep avuttuğum düşler için bana bir gül ver.... Bak, Palandöken dağlarında karlar erimiş,  teknelerle kol kola bir bahar sulara inmiş;  dağlar için, sular için bana bir gül ver.  Bir gül ver söküldüğüm günler için  -ve önce kendinin ellerinden tut.-. Kendimin ellerinden tutunca,  içimden nehirler gibi akmak geliyor;  yollara çıkmak, yolculuklara bakmak geliyor.  Geberesiye içip salaş meyhanelerde,  buralardan böyle ceketsiz kaçmak geliyor…. Tutunca kendimin ellerinden,  pusulasız gemilerde yatmak;  yaşlı ve şefkatli bir azizenin koynunda  sabaha dek kıpırtısız susmak geliyor…. Sevgilim, iyi insan, tutunca ellerimden,  ömrümün içinden akmak geliyor.... (Sessizlik sensizliği ezbere bilir;   sensizlik her şeyi bilir...). Korkma, sana aşkı öğretmeyen kendinin  ellerinden tut;  sonra bana aşkı öğretmeyen kendimin  ellerinden....  Bak, yıllarım sırılsıklam/ yağmurlar giymiş,  günlerin avlusuna yeni yeni çocuklar inmiş;  dağlar için, sular için bana bir gül ver.  Avuttuğum düşler için bana bir gül.  Bir   gül  pusulasız gemiler, sökülmüş günler için.... (Ben bütün yeşillerimi inatçı ayazlara çaldırdım;  sen kendinin ellerinden tut  ve kendine benim için bir gül ver.). Kendine  bir  gül(ü) ver
Altıok'un simgesi oldu artık faşo/fiş  Anladım bir çukurda son bulacak bu gidiş  Takiye çarşaf çarşaf filizlendi Deniz’de  “Tombala vekil”dedir kavgalaşmak dişe diş.. 24.11.2008
Kemler iyi göremez  Gamlanma gönül gamlanma  Bin kaygu bir borç ödemez  Gamlanma gönül gamlanma. Koyun meler kuzu meler  Sular hendeğinde dolar  Ağlayanlar bir gün güler  Gamlanma gönül gamlanma. Yiğit yiğidin yoldaşı  At yiğidin öz kardaşı  Sağlık her şeyin başı  Gamlanma gönül gamlanma. Naçar Karac'oğlan naçar  Pençe urup göğsün açar  Kara gündür gelir geçer  Gamlanma gönül gamlanma
Bıyıkların  Hakikatli mermerde  Algın karanfil. Bakışların  Yalnız hayatın değil  İşçilik bedeli tarihin de. Ağzında  Filtreli  Şanlı Haziran. Üstünde  İdris Nebi gibi  Biçtiğin hülle. Doğumun  T.Ö.  Yani Tariş'ten Önce. Ölümün  Bilinmiyor.  Söylence
sen mapusta solan gülsün her yanın duvar  SEN AĞLAMA KAN OLUR BANA O YAŞLAR  sen hayatın küskünüsün acının suskunu. sen yayalada bir baharsın, tarlada rüzgar  içimde sana dair bembeyaz bir sevda var. sen torosta yağan karsın tarlada rüzgar  SAKIN ESME TOZ OLUR KAPANIR YOLLAR  sen eylemin yangınısın hayatın cılgını  tenimde sana dair ürpertiler var. sen munzurda akan çaysın yaylada bahar  SEN GÜLÜNCE GÜL AÇAR YİNE O DAĞLAR  sen sevincin dudağısın sevdanın sapağı  sazımda sana dair esintiler var
Şurada bir kapı olmalı  Senin ölümsüzlüğüne açılan  Bir kapı olmalı şurada  Bulabilsem  Kollarımın bütün gücüyle vuracağım  Er geç sesimi duyuracağım sana  Başımı soğuk demirlere dayayıp  Adını söyleyeceğim mahşer gününe kadar  Dağlara taşlara güzelliğini haykıracağım  Ve bütün yaratıklara  Rüzgarın söylediği bir masal gibi  Seni anlatacağım  Dünyaya ilk gelişimiz değil bu  Yüz binlerce yıl önce  Bir de taş devrinde gelmiştik  Senin için vahşi hayvanlar vurmuştum o zaman  Pars dişlerinden bir gerdanlık yapmıştım boynuna  Nice mağara duvarlarına güzelliğini kazımıştım  Nasıl hatırlamazsın  O zaman da gökyüzü bu kadar mavi  Ormanlar yemyeşildi  O zaman da  Yalnız karanlıktan korkar  Güneşi tanrı bilirdik  Bunca yüzyıllardır  İnan  Hiçbir şey değişmedi yeryüzünde  Belki biz değiştik  Sevgilerimizi söyleyemez olduk  Göremez olduk nice güzellikleri  Yalanı öğrendik  Utanmayı öğrendik  İnandık sonraları  Bütün yaratıklardan üstün olduğumuza  Büyük zekamız  Önce kafesi, zinciri, zulmü icat etti  İyilik güzellik ve doğruluk adına  Hiçbir şey kalmadı inandığımız  Aradan bin yıllar geçip  Atom parçalanıncaya kadar  Zaten paramparça olmuştu insanlığımız  Böylece bir karanlığa düştük  Karanlık bizi başka bir karanlığa götürdü  Sarnıçlardan, dehlizlerden, girdaplardan geçtik  Sana yaklaşmak için  Dallarından gün ışığı geçmeyen ormanlara düştük  Aramızdaki demir kapı belki hiç açılmayacak  Senin ışığını görmeden kapanacak gözlerimiz  Karanlık aman vermiyor  Hangi kapıyı aralasak gece  Ne yapsak çaresiz  Kokunu getiren rüzgar da olmasa  Bir manası kalmayacaktı yaşamanın  Şimdi hiç değilse  Hayaliyle avunmadayız  Zaman içinde bir başka zamanın  İnsan çırpındıkça bir bataklığa saplanıyor  Yaşadıkça ölüme  Çaresiz olmak bir şey değil  Çaresizliğini kabullenmek zor geliyor insana  Aynaya bakıyorum  Bir beyazlık, bir boşluk  Hani benim yüzüm  Dudaklarım, ellerim hani  Halbuki gözlerim de görüyor  Kör değilim  Fakat sen varsın içimde  Yakan, kör eden bir karanlığın var senin  Nefes, nefes yaşadığımız  Avuç, avuç içtiğimiz bir karanlığın var  Kahrolası zamanın ortasında  Büyük bir fırın yanıyor besbelli  Alevleri asırlık çınarlar gibi  Büyük bir fırın yanıyor  Görüyor musun  Şimdi bütün ihtirasların sustuğu saatteyiz  Elini sürdüğün her şey yok olabilir  Her şey eriyebilir şu anda  Bu varlığın yokluğa yaklaştığı andır  Zayıf ellerin bu anda bütün yaratıklardan güçlü  Bu an iri gözlerinde her şey yüce  Ne insanlar fani  Ne dünya ölümlü  Al beni de erit ateşinde gözbebeklerinin  Erit beni  Ruhumu aşkının potasında yak  Kahrolsun bu karanlıklar  Bu mesafeler  Bu zaman  Ben seni istiyorum  Ya seninle yaşamak  Ya da sende yok olmak
Bende tarçın sende ıhlamur kokusu  Yürürüz başkentin sokaklarında. Bir nehir şu tutuk konuşan cumartesi  Üstünde iki yonga: Çarşamba, bir de cuma. Ayrılık lafları etme sevgilim  Önümüz Temmuz önümüz Ağustos nasıl olsa. Kolkola yürüyoruz tek tük öpüşüyoruz  Sonra ayrılıyoruz korkuyoruz da. Kimi zaman neden kalabalığın içinde duruyoruz da  Kimi zaman bir köşe arıyoruz en sapa. İşimiz mi yok, şu Akay'a sapalım istersen  İstersen garson girelim ilkyazın gazinosuna. Börekçi! diye bağır istersen şurda  Kısmet çıkar -sanırım- Emek'te oturan kıza. Abiler! Abiler! diye bir şey satayım ben  Mendilim kalmamış kağıt peçete yok mu çantanda? . Üç peseta gibi bir paraya dondurma yemiştim  Madrid'te yemiştim, ve çatılardan kanguru akıyordu  Londra'da. Seversin mi beni, doğru söyle ama? - Sigara?  Ne eflatun etin var, yanarca mı yanarca. İnan Selimiye'nin minareleri gibisin  Her seferinde başka yoldan çıkılır nirvanaya
Eğer dost ırmağın gözün ararsan  Serçeşme'den gelir suyun durusu  Ali Muhammet'tir Muhammet Ali  İkisi de bir elmanın yarısı. Ali'm engür ezdi kırklar da içti  Kırkı da mest oldu kendinden geçti  Muhabbetin kapısını kim açtı  Cümlesi de bir ikrarın çerisi. Ali'm yola gider menzili keser  Sofi nerde olsa yalanı basar  Bir kale yaptırmış on iki hisar  Sor nedendir duvarının örüsü. Dört kapısı vardır kırk da dükkanı  Üçyüz altmış altı gevher madeni  On yedi kişidir alıp satanı  Cümlesinin sarrafıdır birisi. O kalenin bedenine kuş konar  Kanadı üstünde kandiller yanar  Pir Sultan Abdal'ım secdeye iner  Aşık oldum gitmez benzim sarısı
Sımsıcak konuşurdun konuşunca  ırmak gibi rüzgar gibi konuşurdun  yayla kokuşlu çiçekler açardı sanki  çiğdemler güller mor menevşeler açardı  Sımsıcak konuşurdun konuşunca   Hâlâ koynumda resmin. Dağları anlatırdın ve dostluğu  bir ceylan gibi sekerdi kelimeler  Sesini duymasam çölleşirdi dünya  dağlar yarılır ırmaklar kururdu  bulutlar çökerdi yüreğime   Hâlâ koynumda resmin. Gün akşam olur elinde kitaplar  ve bir demet çiçekle çıkıp gelirdin  bir kez bile unutmadın 'merhaba' demeyi  ve en yanık türküleri nasıl da söylerdin  bir dostun vurulduğu gün   Hâlâ koynumda resmin. Kaç mevsim kırlara çıkıp  çiçekler topladık mezarlar için  Belki ürküttük tarla kuşlarını  belki kurdu kuşu ürküttük  ama aşkı ürkütmedik hiç   Hâlâ koynumda resmin. Ve hâlâ sımsıcak durur anılar  sımsıcak ve biraz boynu bükük  Ne varsa yaşanmış ve paylaşılmış  yasak bir kitap gibi durmaktadır  ve firari bir sevda gibi   Şimdi duvarlarda resmin. (1981)
Önce ellerini gördüm; nasıl aydınlıktı öyle  Yıllardan bir yıl, vakitlerden bir akşam  Kovdu çevremden bütün kötülükleri  Önce ellerin  Önce ellerini gördüm, tuttum, bırakmam. Bilmezdim eskiden ben bu şafakları  Öğrendim nasıl da güzelmiş yeryüzü  Bir mutluluk yayılır avuçlarından  Önce ellerin  Benim dinlediğim ellerinin türküsü. Yağmur mu yağan öyleyse dinle  Islandım, üşüdüm senden uzakta, beni bırakma  Tut ki sensizlik bir ölüm başka türlü  Önce ellerin  Önce ellerin geliyor aklıma. Bir büyük resim çiziyorum gökyüzüne, seyret  Şu bulut ellerin işte, mutlu, serin, beyaz  Ne güç bu rengi bulmak, bu rengi vermek sana  Önce ellerin  Ellerin bir duygudur anlatılmaz. Gün olur hüzünlü bir musikidir duyduğum  Ellerinde keman telleri, piyano tuşları  Öyle bir yaşamaksın ki hiç yaşamamak  Önce ellerin  Önce ellerin sonra bu gözyaşları. Dupduru yeraltı nehirleri gibi  Öyle aydınlık gülüşün kadar  Her şey bir gün çekilir, biter ve ölür  Önce ellerin  Ve yokluğumuzda sonra ellerin yaşar. Ellerin anlatır sabahın olduğunu  Ellerin yoksa bil ki gece ve karanlık  Mevsimler onlarla değişiyor görüyor musun?  Önce ellerin  Anlasana ellerindeyim artık.
Kaç kere yaşadım ben bu romanı  Ne zaman sevdimse ayrılık vardı  Hep kendim kuruttum gözyaşlarımı  Ne zaman sevdimse yalnızlık vardı. Sen de git bırak git beni düşünme  Kader de, hayat de boşver üzülme  Alıştım hasretin her türlüsüne  Ne zaman sevdimse ayrılık vardı  Alıştım kaderin her cilvesine  Ne zaman sevdimse yalnızlık vardı. Yaşamadım gitti gönül tadında  Nelerden vazgeçtim senin uğrunda  Seni de kaybettim yol ortasında  Ne zaman sevdimse karanlık vardı  Ne zaman sevdimse pişmanlık vardı
Oraya varmak mı? İkimiz mi? Hemen mi?  Dur, bekle beni, geliyorum  En güzel yerinden öpeceğim  Bilmem dudakların mı? Gözlerin mi?. Önce sesindi beni çağıran aşka  Sonra bakışların, ellerin oldu  Ve bir sabah başladı ömrümde, nasıl  Gördüğüm bütün sabahlardan başka. Frenleri patladı içimde özlemin  Ben bu aşkı dizginleyemem artık  En iyisi gelmen bana, gel ama hiç gitme  Varalım doyulmaz tadına bitişikliğin.. Bak ellerin de üşümüş, ama kalbim sımsıcak  Titreme, korkma; artık yanımdasın  Hiç bırakma bu çocuksu hâlini, ne güzel  Ne güzel seninle bir aydınlık olmak. Söyle, bir daha söyle, benim de, seninim de  Yaklaş uyandır beni bir ölüm uykusundan  Sarın maviliğime, bu bizim gökyüzümüz  Baksana,bir evren çalkalanıyor içimde. Oraya varmak mı demiştin? En yüceye  İkimiz miydi? Hemen miydi?  Bak nasıl seninle bir bütün olduk şimdi  Nerde miyiz? Oradayız işte
Kemal'in gemisinde gitti sarıldığım umutlar  İsyanım şimdi Hamit'in Makber'indedir!  Ağlasam sesimi duyar mı mısralarında Orhan Veli?  Dokunabilir mi gözyaşlarıma inceden?  YA Cahit! Bir teselli verir mi Yaş Otuzbeş'inden? . İşte eteklerimde bir yığın gümüş yaprak  İşte Haşim bakıyorum semaya ağlayarak!  İçimde çaresizliğin binbir ahı  İçimde en korkunç yalnızlıklar  Fikret'im bu gecenin de olur mu sabahı? . Bir el var sonsuzluğa alıyor beni  Bir el var çekiyor beni anılardan  Ya o karanlığı bölen sesler  Uğultular, akisler, gölgeler  Nerdesin? Nerdesin? Tecer! . Bak! Bu resme nasıl imrenmedetim  Sanırım ki gülüyor!  Hani o saadetten bile yoksunum şimdi sen kadar  Ama öyle ya Akif'im  Değil yalnız dostlara, sevgililere, analara  Daha nicelerine kucak açar bu topraklar! . Yummak ne çare elleri göğe doğru  Söyle hangi gerçekte bunca yalan var?  Acımı binlerce şiirin anlatamaz Ümit Yaşar!  Ama gel gör ağlayamıyorum gönlümce  Gel gör şuramda nasıl bir yara kanar  Zira; boş değil bu ağıt bu şarkılar  'Ağlarsa anam ağlar, gayrısı yalan ağlar... '
Sarı edik geymiş goncu kısarak  Gidiyor da birim birim basarak  Anası huri de kızı beserek  Emirler'den bir kız indi pınara. Sarı edik geymiş goncu dizinde  Arzumanım kaldı ala gözünde  Böyle güzel m'olur köylü kızında  Emirler'den bir kız indi pınara. Meles gömlek geymiş vücudu nazik  Kollarını sıkmış altun bilezik  Aşnası kötüdür ceylana yazık  Emirler'den bir kız indi pınara. Karac'oğlan der ki n'olup n'olmalı  Keten gömlek geymiş kolu sırmalı  Anasın öldürüp kızın almalı  Emirler'den bir kız indi pınara
İYİ Kİ BU DÜŞTESİN . nehirler yarışır, çağıldar gözlerinde  o nehirler benim nehirlerimdir  aşk  ki azar azar benim yerimdir  üşüyorsam, sokaktaysam, yalnızsam  gözlerin ey yâr benim evimdir . /vurulup düştükçe, düştükçe seni sevmekten caymayacağım  gece insin, el ayak çekilsin gelip kapında ağlayacağım! / . iyi ki bu sestesin  dünyayı ısıtan nefestesin  bir haydut gibi gezinirim kapında  kalbimde tutuşan ateştesin… . II  rüzgârlar savrulur, uğuldar gözlerinde  o rüzgârlar benim rüzgârlarımdır  aşk  ki azar azar benim yerimdir  suskunsam, bozgunsam, bulutsuzsam  gözlerin ey yâr benim evimdir . iyi ki bu düştesin  her sabah ışıyan güneştesin  iyi ki yoksuluz bulutlar gibi  soğuyan dünyada sımsıcak fırınlar gibi . /vurulup düştükçe, düştükçe sana koşmaktan caymayacağım  gece insin, el ayak çekilsin gelip kapında ağlayacağım! / . Yılmaz odabaşı
“Beni yalnızlığımla vurdular o gece vakti  Kalbimi suyla yudular o gece vakti  Öldüğümü bile söylemediler…”   -A. Erhan-. Ben şu kısa boylu hayatta  uzun boylu kederlerle acırım.  Yorar beni şu telaş, şu karmaşa.  Bir sığınak aranırken şu uğultuda,  bir aşk gelir, bir yara.  Bir yara…  Bir yara daha! . Eski bir aşk,  yeni bir ayrılıktır her zaman.  Bunu kuşlar sorar, yıldızlar da anlatır.  Kimse bilmez be canım,  bir yara bir ömrü nasıl kanatır…. Ben seni hep ayrılıkla anmışım  Titreyen ellerimle günlerin buğusuna adını…   Hep adını yazmışım.  Bir aşk gelmiş bir yara.  Bir yara…Bir yara daha! . Eski bir aşk,  yeni bir ayrılıktır her zaman.  Bunu kuşlar sorar, yıldızlar da anlatır;  kimse bilmez be canım  bir yara bir ömrü nasıl kanatır…
Anlaşmak diye birşey yoktur aslında  dillerin ve yüzlerin altında başıboş zamanlar  dolaşır  sokaklarda bir kıç,bir penis,bir çocuk-köpek gibi  dolaştığım zamanlar  varlığımı koruyabilmek için  masaların altında ellerimi, ayaklarımı  parçaladığım  zamanlar. Zamanlar haindir,zamanlar muhbir  İki karanlık orman birbiriyle anlaşsa ne olur,  anlaşmasa. Güvenmek diye birşey yoktur aslında  dillerin ve yüzlerin altında başıboş korkular  dolaşır  bense korkumu ölümümün altına sakladım  hep  korkumun kokusunu aldılar  kaçtım kovaladılar  İki karanlık orman birbirine güvense ne olur,  güvenmese. Sevmek diye birşey yoktur aslında  dillerin ve yüzlerin altında başıboş yalnızlıklar  dolaşır. uydurulmuş anılar,sahte öyküler,hiç  kullanmadığım  yerlerimi bıraktım onlar  yine de son kapıma dayandılar  kapının ardı karanlık deniz  denizde masum,tetikteki sızım,son inancım  gördüler onu. Artık şimdi o karanlık denizde  'binlerce hiçkimseyim'. İki karanlık orman birbirini sevse ne olur,  sevmese
Uğuldayan ve hep uğuldayan  bir orman kadar üşüyorum şimdi  yanlış rüzgârlar esiyor dallarımda  yanlış ve zehirli çiçekler açıyor  Kanımda kocaman gözleriyle bir çığlık. Su ve ses kadar beklediğim  ne kaldı geride, bilmiyorum  uzanıp uyumak istiyorum gölgeme  ve sarınmak o kocaman gözlerin  uğuldayan rüzgârlarına. Bir acıyı yaşarım ve zehrinden  çiçekler üretirim kömür karası  uçurum kadar bir yalnızlık  yaratırım kendime, atlarım  Anısı yoktur küçük rüzgârların . Yapraklarım yok artık kuşlarım yok  büsbütün viran oldu dağlarım  ezberimdeki türküler de savrulup gitti  ömrümün karşılığı kalmadı sesimde  sesimde yalnız ormanların gümbürtüsü . Yanlış, daha baştan yanlış  bir şiirdi bu, biliyorum  ve belki ömrümüzün yakın geçmişi  bu kadar doğruydu ancak, kimbilir  Kalbim unut bu şiiri
Umudum, heyecanım bitmez pınardı bitti  Gençliğim deli dolu esen rüzgardı, gitti  Neydi o sarhoşluklar, dünyaya bos vermeler  O bir başka mevsimdi, bir ilkbahardı gitti  Tadı, rengi değişti birer birer her şeyin  En mutlu, en doyulmaz yaşantılardı, gitti  Çektiler ellerini elimden sevgililer  Bir zaman bu gönülde kimler yaşardı, gitti  Hani hiç bitmeyecek sandığım güzellikler  Ne sevinçler, gülüşler ve neler vardı, gitti  Kalakaldım böyle ben ortada paramparça  Her gelen yüreğimden bir şey kopardı, gitti  Hey benim doyamadığım deli fişek gençliğim  İçimde bir zamanlar bir kor yanardı, bitti
Kahrın sesi rüzgârı ağlatırsa içinde  Gecenin omzuna koy titreyen düşlerini  Ordadır âh çıbanı  Ân gelip patlayacak yanardağlar ve ölüm  Sen şimdi muallâkta bir vezir-i azam mı  Yedikule bekleyen hünkâr mısın ülkende  Kan revan yürüyüşler  Nehir kokan bir mendil bırakmışsın göklere  Bekliyorsun; bir tohum, bin bir umut ve sonsuz  Bekliyorsun; gelecek haber güvercinleri  Bekliyorsun; sokaklar dirilecek yeniden  Bekliyorsun vefakâr perileri, cinleri. Kendi parmaklarınla kafes yaptın kendine  Avuçlarında Bâbil; mahkûmusun bozkırın  Yılanlar arasından geçmelisin her akşam  Ardın sıra kırılan kandillerin mahşeri  Sonra bir dağ başında  Sonra bir uçurumda  Sonra zehir damıtan bir şehrin ortasında  En ıssız günlerini yaşıyorsun kederin  Bekliyorsun; baktığın her nokta kül ve ateş  Bekliyorsun; su yüzlü güzelin dermanını  Bekliyorsun; aykırı doğacak çölde güneş  Bekliyorsun bir kahrın yaldızlı fermanını. Hani o son durakta saray açıldı birden  İki bembeyaz gülün yaprağıydı her sütun  Başını yasladığın pervazlarda çiçekler  Baygın kokularıyla sarmıştı denizleri  Çığlıklar fırtınası  İpek duruşlu suna  Susturulan bir devin iniltilerinde kan  Şimdi darağacında kuşku, sihir ve isyan  Bir köşeye çekilmiş emanet bekliyorsun  Hatıralar yurduna ihanet bekliyorsun  Sanma ki pencereler sana meftun olacak  Öteden hummalı bir işaret bekliyorsun
Ilkin ELIFBA'ydi  Sonra ALFABE oldu  Derken ABeCe  Simdi de A.B.D.
Bir çift yaprakmış dalında yumuşacık  Tutmuşum, tutmuşum ellerinden senin  Düşmüşüz yavaşça bir sakin derenin  İçindeymişik, yeşilmişik, sazmışık. Balıklar gibiymiş sessiz ve karanlık,  Yüzermiş saçların, yüzermiş nefesin  Susarmışız öyle, bir sakin derenin  İçindeymişik, yeşilmişik, sazmışık
Güneşim, ayım geldi.  Gözüm, kulağım geldi.  Gümüş bedenlim geldi.  Altın madenim geldi.  Başımın sarhoşluğu geldi.  Gözümün nuru geldi.  Başka bir şey dilediysen  işte o başka bir şeyim geldi.. Yolumu vuran geldi.  Tövbemi bozan geldi.  gümüş bedenli güzel  kapımdan ansızın çıkageldi.. Ey eski dostum benim,  bak bugün dünden çok iyi,  Dün ondan bir haber almıştım,  hemen sarhoş olmuştum.  Dün gece onu mumla aramış durmuştum.  Bak bugün bir demet gül gibi  yol uğrağıma geliverdi.. Şarap içmeliyim şarap,  ş,imşekler saçmalı aklım,  bunun tam vakti.  Kuş olmalıyım, uçmalıyım,  kolum, kanadım geldi.. Bir anda aydınlık içinde dünya.  Bir anda dünya sabahlar gibi.  İşte bağırmanın tam zamanı şimdi.  İşte kükremenin tam zamanı.  Benim koca arslanım geldi.
Asli mi? Belki.  Odalik mi? Asla!  Ne Matisse'den ne de Ciragan Sarayindan!  Bir sobaydi allah tarafindan o deli hatun  Upuzun saclariyla bir demir-dokum...  Yaktikca kendini nefsinle nefesimle  Yandikca dusistandan dusurdugum odun  Isinirdi oda, isinirdi ev, isinirdi acun  O da, ben de, yanyana ve yana yana  Seviserek olmeyi ogrendik sonunda  Ondan simdi boyle ortalik duman  Baksana baharlar yagiyor ustumuze agaclardan  Asli varsa onun  Ki kerem edin ki var  O sobaysa  Ben de ona yanginim yangin
Gel seninle ahd ü peyman edelim  Ne sen beni unut ne de ben seni  İkimiz de bir ikrarı güdelim  Ne sen beni unut ne de ben seni. Aman kaşı keman elinden aman  Sürdük sefasını etmedik tamam  Ehl-i irfan içre olduğum zaman  Ne sen beni unut ne de ben seni. Hem saza mailim hem de sohbete  Hem sana mailim hem de devlete  Aşkın ile düştüm diyar gurbete  Ne sen beni unut ne de ben seni. Yarimin cemali güneşte mahı  Sana aşık olan çekmez mi ahı  Getir ant içelim Kelamullahı  Ne sen beni unut ne de ben seni. Gitme dilber gitme yüzün göreyim  Al yanaklarına kurban olayım  Bir emanetim var sana vereyim  Ne sen beni unut ne de ben seni. Abdal Pir Sultan'ım çektiler dara  Düşmüşüm aşkına yanarım nara  Bakın ey erenler şu giden yara  Ne sen beni unut ne de ben seni
Bizdik o hücumun bütün aşkıyle kanatlı;  Bizdik o sabah ilk atılan safta yüz atlı.. Uçtuk Mohaç ufkunda görünmek hevesiyle,  Canlandı o meşhur ova at kişnemesiyle! . Fecrin daha bir ülkeyi parlattığı gündü;  Biz uğruna can verdiğimiz yerde göründü.. Gül yüzlü bir afetti ki her pusesi lale;  Girdik zaferin koynuna, kandık o visale! . Dünyaya veda ettik, atıldık dolu dizgin;  En son koşumuzdur bu! Asırlarca bilinsin! . Bir bir açılırken göğe, son def'a yarıştık;  Allaha giden yolda meleklerle karıştık.. Geçtik hepimiz dört nala cennet kapısından;  Gördük ebedi cedleri bir anda yakından! . Bir bahçedeyiz şimdi şehitlerle beraber;  Bizler gibi ölmüş o yiğitlerle beraber.. Lakin kalacak doğduğumuz toprağa bizden  Şimşek gibi bir hatıra nal seslerimizden!
Gönül kurşun yemiş yaralı ceylan  Döndüğü noktadan bin yıl uzakta.  Yürek ateş düşmüş kuru bir harman  Yandığı noktadan bin yıl uzakta.. Ne nişan bozulur, ne düşer tetik  Zaman kanlı tezgâh,acılar mekik  Umut yavrusunu yitiren keklik  Konduğu noktadan bin yıl uzakta.. Şans ne ki? Bir doğar, ölür bin kere  En güzel arzular kalır mahşere  Sevginin meyvesi dalından yere  İndiği noktadan bin yıl uzakta.. Çıkar oyunbazlar ikbâl katına  Tepeler dağları alır altına  Dostluk sürücüsü vefa atına  Bindiği noktadan bin yıl uzakta.. Esasta her canlı mutlak bir ceset  Dünyamız soluyan ufak bir ceset  Evren teneşirde çıplak bir ceset  Yunduğu noktadan bin yıl uzakta.. (Dosta Doğru)
Gönül güvercinim döner havada  Konacak korkusuz dal arar durur  Dilim tutup yorulursun diyemem.  .....  Umudum ceylandır engin ovada  Sağ-salim geçecek yol arar durur  Aman gitme vurulursun diyemem.  .....  Yaralı şahindir sevgim yuvada  Kırık kanadına tel arar durur  Yere düşer serilirsin diyemem.  .....  Çırpınır gözyaşım kulpsuz kovada  Karışıp akacak sel arar durur  Topraklara karılırsın diyemem..  .....  Garip bülbül olur aklım rüyada  Susuz steplerde gül arar durur  Boş hayale sarılırsın diyemem.  .....  Yüreğim balıktır kızgın tavada  Duvarda, tavanda göl arar durur  Ölür ölür dirilirsin diyemem.  .....  Saklanır bedenim kırık aynada  Girmiş okyanusta sal arar durur  Desem amma... darılırsın... diyemem.
Durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak!  Haykırsam, kollarımı makas gibi açarak:  Durun, durun, bir dünya iniyor tepemizden,  Çatırdılar geliyor karanlık kubbemizden,  Çekiyor tebeşirle yekûn hattını âfet;  Alevler içinde ev, üst katında ziyafet!  Durum diye bir lâf var, buyrunuz size durum;  Bu toprak çirkef oldu, bu gökyüzü bodurum!  Bir şey koptu içimden, şey, her şeyi tutan bir şey,  Benim adım Bay Necip, babamınki Fazıl Bey;  Utanırdı burnunu göstermekten sütninem,  Kızımın gösterdiği, kefen bezine mahrem.  Ey tepetaklak ehram, başı üstünde bina;  Evde cinayet, tramvay arabasında zina!  Bir kitap sarayının bin dolusu iskambil;  Barajlar yıkan şarap, sebil üstüne sebil!  Ve ferman, kumardaki dört kıralın buyruğu;  Başkentler haritası, yerde sarhoş kusmuğu!  Geçenler geçti seni, uçtu pabucun dama,  Çatla Sodom-Gomore, patla Bizans ve Roma!  Öttür yem borusunu öttür, öttür, borazan!  Bitpazarında sattık, kalkamaz artık kazan!  Allahın on pulunu bekleye dursun on kul;  Bir kişiye tam dokuz, dokuz kişiye bir pul.  Bu taksimi kurt yapmaz kuzulara şah olsa;  Yaşasın, kefenimin kefili karaborsa!  Kubur faresi hayat, meselesiz, gerçeksiz;  Heykel destek üstünde, benim ruhum desteksiz.  Siyaset kavas, ilim köle, sanat ihtilâç;  Serbest, verem ve sıtma; mahpus, gümrükte ilâç.  Bülbüllere emir var: Lisan öğren vakvaktan;  Bahset tarih, balığın tırmandığı kavaktan!  Bak, arslan hakikate, ispinoz kafesinde;  Tartılan vatana bak, dalkavuk kefesinde!  Mezarda kan terliyor babamın iskeleti;  Ne yaptık, ne yaptılar mukaddes emaneti?  Ah, küçük hokkabazlık, sefil aynalı dolap;  Bir şapka, bir eldiven, bir maymun ve inkılap.. (1947)
Bir adamı öldürmenin tam sırası kurşunlarla  Çocuğunu öpüp kapıya çıktığında. Ey kanatılmış çiğnenmiş bahar günü  Birden bir cığlıkla kapatır yüzünü. Ezik bir gül gibi çığlık, yitik bir umut gibi  Boğmak boğma bir telle bir insan olmanın sevincini. Kederli yağmur, usulca düşen akşama  Çığlık. Bir çocuk yüzü. Dayalı cama...
Bu kentte sorular yasaklanmıştır  böyle diyorlar fısıldarcasına ve ürkek  ve diyorlar ki gidip anlatılsın bir kez  çare düünsün tarih denilen bilici. Gidip anlatılsın beklenen yolculara  aşklar küllenmeden ve beynimizi  büsbütün kemirmeden veba  yetişsin durmadan yolu gözlenen. Bu kentin sorusunu yanıtla ey yanılmaz olan  kahret ya da ışıklandır ve de ki:  -Siz ki yangın yıllarından geliyorsunuz  umuda bağlanmak umutsuzluktur ancak. Ve sen ey bilici, de ki:  -Bu masal çok anlatıldı önceleri  çocuklar da susturuldu her defa  karartıldı evlerin bütün ışıkları. -Ve direnmeyi bilmiyorsanız  kül olun savrulun dağlara taşlara  belki hayat yeniden fışkıracaktır o zaman  bu kentin ışıksız varoşlarından. Bir sfenksten söz ediliyor durmadan  yakınmış kahredilmesi
Sivil ölümden konuşuyoruz dağılan neftilikler  arkadaşlar Makedonyalı kalın usta marangozlar.  Kapaklanır bir adam daha kaçıncı, aktığımızı görünce  ters çevrilmiş kente karşı işte onun denizlerine  delikanlı kotaklarımızı çıkarmış ve ırmaktır.. Erkek ölümden konuşuyoruz yeni ormanlardan  dahi 'dikeni seven gülüne katlanır bir kadın'dan.  Haramiler ki kırkın üstünde artık sayıları  bir küçük tabut tabakada gezdirirler ölüleri fakfon  burunlarına çekmek üzre, ince çağrışımlıdır.. Ey orta ikiden ölerek ayrılan çocuklar! aslında başlayan  askerler tabiatta hala tramvaydan Sirkeci'de mi inerler?  süsüne kaçılmamış bir cenaze törenine gitmek için.
Benim yalnızlığım köpek yalnızlığı  Sürer bütün sokakları boyunca dünyanın  Nereye varsam  Orada yalnızlığı beni bekler bulurum. Her sabah evler boşalır  Bir sel akar sokaklardan caddelere  Ben kendi içimde kaybolurum  Ne gidecek yerim vardır ne bekliyenim  Gökyüzü saltanatım, dünya soframdır benim  Zamanlar geçer, mevsimler değişir  Değişmez benim kaderim  Görür yüzüme bakanlar ilk aldanmışlığımı  Söyler köpek yalnızlığımı gözlerim. Ne zaman ellerin elime değse  İnsan yüreğim o zaman çarpar  Yalnızlık bir o zaman terk eder beni  Tutar eşsiz gözlerin dağınık saçlarımdan  O ışıktan dünyasına sürükler beni  Ellerin bir bir ayıklar  Eski halimden ne kalmışsa  Doldurur sevgiyle, umutla, aşkla  Suyum çekilmişse, içim boşalmışsa  Verdiğin mutluluktan, sunduğun aydınlıktan  Bir anda değişir bakışlarım  Çözülmüş bir yumağı  Yeniden sarmaya başlarım. Işıkların demet demet  Denizlerin dalga dalga gelir üstüme  Yokluğun ölüme  Varlığın aşka çağırır bir yandan  Bilirim biraz sonra gideceksin  Saatleri durduramam  İnsanları öldüremem  Ne çare ben de güçsüzüm bir yerde  Kadere karşı duramam  Ve işte çirkin alınyazım  Sensizliğe mahkum eder  İşte o zaman  Yıkılmış bir şehirdir kalbim  İçinde baykuşlar öter. Dünyaya gelişimin  Kırkıncı yılına bir basamak kala  Bütün basamakların çöktüğünü hissederim  Dünyaya gelişimin  Kırkıncı yılına bir basamak kala  O kırk kuruş etmez kaderim  Her adım başında beni bir kere boğmaya başlar  Gözbebeklerim sönmeye  Ellerim soğumaya başlar  Taşlar yağar üstüme gökyüzünden  Uzun, sivri iğneler saplanır tenime  Bir kere daha içim isyanla dolar  Bir kere daha lanet ederim dünyaya geldiğime. Kapını açık tut, pencereni kapatma  Yarın evinin önünden ben geçeceğim  O zaman  Duvarların ağladığını duyacaksın. İlk çağırışımda gel  İkincisinde çok geç olabilir  Ve ben ilk çağırışında geleceğim  İkincisinde çok geç olabilir  Kimbilir nasılım ve nerdeyim  Bulursan ne olur beni bırakma  Bulamazsan aradığın yerdeyim  Hani o toprakla denizin kesiştiği  Kumların üzerine yorgun gölgelerin düştüğü  Sevenlerin ürkek adımlarla buluştuğu o yerde. Yoksul rıhtımlarda köhne gemiler  Benden bir parça koparıp gider  Ben hep böyle yarım, ben böyle kırık dökük  Ne olur beni bırakma bulunca  Ve ilk çağırışımda gel  Sarsın krallığım yeryüzünü bir uçtan bir uca. Elini uzatsan tutacaksın  Yakındayım  Baksan göreceksin  Görsen seveceksin  Aradığın benden başkası değil  Farkındayım  Benim yüreğim değil  Kayan bir zamandır avuçlarından  Uzat ellerini susadım  Güzelliğin  Bir eski şarap gibi sızıyor parmak uçlarından. Gel diyorum  İlk çağırışımda gel  Gel ki  Aydınlığında  Bütün geceler gündüz olsun  Dinle, uzak bir saat onikiyi çalıyor  Ne güç anlamıyor musun  Bir ömür boyu arayıp da seni bulmamak  Ben yokluğunda böyle yok, böyle yoksun  Ben yokluğunda böyle paramparça  Sensiz olmak hiç olmamak. (İstanbul, 1965)
Ömrümün en güzel senelerini  Alıpta gittiniz bu şehir ve sen  Gönlümün en masum ümitlerini  Çalıpta gittiniz bu şehir ve sen . Döktüğüm yaşlara aldırmadınız  Giden gençliğime acımadınız  Düştüğüm yerlerden kaldırmadınız  Basıpta gittiniz bu şehir ve sen. Beni iyi tanır bu kaldırımlar  Bu kuytu köşeler bu taş sokaklar  Sizlerden bir ömür alacağım var  Çalıpta gittiniz bu şehir ve sen. Beni tanır bu kaldırımlar  Bu kuytu köşeler bu taş sokaklar  Sizlerden bir ömür alacağım var  Çalıpta gittiniz bu şehir ve sen. Bağlayıp durdunuz hep ellerimi  Delik deşik ettiniz seven kalbimi  İçimde dağ gibi hayallerimi  Yıkıpta gittiniz bu şehir ve sen. Biriniz sağırdı duvardan bile  Biriniz kalpsizdi taşlardan bile  Bütün acıları dizip önüme  Yakıpta gittiniz bu şehir ve sen. Kimsesiz yalnızdım kollarınızda  Herşeyi kaybettim yollarınızda  Şimdi bir hesap var aramızda  Vermeden gittiniz bu şehir ve sen. Ben yine yaşarım içimde yasla  Ya siz neylersiniz bu ihtirasla  Bir daha dönmek mi buraya asla  İçimde bittiniz bu şehir ve sen
Ala gözlerini sevdiğim dilber  Göster cemalini görmeğe geldim  Şeftalini derde derman dediler  Gerçek mi sevdiğim sormaya geldim. Gündüz hayallerim gece düşlerim  Uyandıkça ağlamaya başlarım  Sevdiğim üstünde uçan kuşların  Tutup kanatların kırmaya geldim. Senin aşkların gülmez dediler  Ağlayıp yaşını silmez dediler  Seni bir kez saran ölmez dediler  Gerçek mi efendim sormaya geldim. Senin işin yiyip içmek dediler  Yaran ile konup göçmek dediler  Göğsün cennet koynun uçmak dediler  Hak nasip ederse görmeye geldim. Mail oldum senin ince beline  Canım kurban olsun tatlı diline  Aşık olup senin hüsnün bağına  Kırmızı güllerin dermeye geldim. Karac(a) oglan der ki işin doğrusu  Gökte melek yerde huma yavrusu  Söyleyim ben sana sözün doğrusu  Soyunup koynuna girmeğe geldim
Ala gözlü benli dilber  Koma beni el yerine  Altın kemerin olayım  Dola beni bel yerine. Hicine gönlüm hicine  Yiğide ölüm geçine  As beni zülfün ucuna  Sallanayım tel yerine. Gel kız karşımda dursana  Şu benim halim sorsana  Zülfünden bir tel versene  Koklayayım gül yerine. Karac(a) oglan der nolayim  Kolun boynuma dolayım  Nazlı yar kölen olayım  Kabul eyle kul yerine. Ala gözlü benli dilber  Usul söyle söz ederler  Gönül suyun akıtırlar  Gözlerimi buz ederler
Potasyum siyanür içerek ölmeliyim  Her uzvum ıstırap içinde kıvranmalı  Ve mosmor ellerim kapıya uzanmalı  Bir kapı kadar büyük kimsesizliğim  Ölüm anımda kapanmalı yüzüme  Bir sigara olmalı dudaklarımda  Saatim bir yanımda, o bir yanımda  Hala inanmalı ölümsüzlüğüme  Fakat ben öleceğimi bilmeliyim  Derin uğultusu içinde zamanın  Sonunda yaşamak denilen maceranın  Daha başındaymış gibi ölmeliyim
Seherden uğradım dostun köyüne  Hoş geldin sevdiğim in dedi bana  Tomurcuk memesin verdi ağzıma  Yorgunsun sevdiğim em dedi bana. Benim yârim gelişinden bellidir  Ak elleri deste deste güllüdür  İbrişim kuşaklı ince bellidir  İnce bellerimi sar dedi bana. Benim yârim bana yalan söylemez  Söylerse de gıybetimi eylemez  El yanında ikrarını söylemez  Elleri uyut da gel dedi bana. Mestine de deli gönül mestine  Aşık olan gül gönderir dostuna  Telli mahramasın attı üstüme  Terlisin sevdiğim sil dedi bana. Karacaoğlan sırrın kime danışır  Siyah zülfü mah yüzüne kıvrışır  Ayrılanlar elbet bir gün kavuşur  Ağlama sevdiğim gül dedi bana
sokakta sâde bir 'âmîn! ' sadâsıdır gidiyor:  mahalle halkı birikmiş, imam duâ ediyor.  basık bir ev; kapının iç yanında bir tâbût,  başında çınlayan âvâzı dinliyor, mebhût;  denildi: 'fâtiha! '; âmîni kestiler bu sefer,  göğüsler inledi, derken, açık duran eller,  hazîn alınları bir kerre okşayıp indi;  deminki zemzemeler bir zaman için dindi.  duyuldu sonra imâmın nidâ-yı mağmûmu,  diyordu:  - söyleyin allâh için şu merhûmu,  nasıl bilirsiniz ey müslümanlar?  - iyi biliriz!  -yarın huzûr-i ilâhîde toplanıp hepiniz,  bu yolda hüsn-i şehâdet edersiniz ya?  - evet!  - imâm efendi, helâllık da iste, merhamet et...  - helâl edin hadi öyleyse şimdi hakkınızı.  - helâl edin hadi bekletmeyin adamcağızı! . cemâatin yüreğinden kopup 'helâl olsun! '  nidâ-yı saffeti, birden cenâze, ah-ı derûn,  misâli uğradı evden; fezâda yükseldi  içerde başladı bir cûş-i nevhadır şimdi;  baş örtüsüyle kadınlargözüktü pencereden:  -bıraktın öyle mi, en sonra kardeşim, bizi sen!  -yıkıldı dostlar evim, barkım... ah gitti kocam! ..  -dayım melek gibi insandı; ben nasıl yanmam!  -tamam otuz senedir komşuyuz da bir kerre,  kızıp da 'ey! ' demiş insan değildi, hemşîre!  -zavallı remziye! boynun büküldü evlâdım...  -babam ne oldu?  -baban... öldü.  -etme ayşe hanım,  bu söylenir mi ya? hicrân olur zavallı kıza...  ayol, şu öksüzü bir parçacık avutsanıza...  açın da cumbayı etrâfa baksın ağlamasın.... göründü cumbada baktım ki tombalak, sanşın,  sevimli bir küçücek kız... beiinde ancak var.  donuk yanakları üstünde parlayan yaşlar,  zavallının eriyen ruh-i bî-günâhı idi.  benim o mersiye yâdımda ağlıyor ebedî.  sefine pâre ki sırtında mevc-i bî-hissin,  yüzer... önünde ademden nişâne bir engin,  çeker durur onu sâhil-cüdâ açıklarına;  bakar mı bir taşın üstünde durmuş ağlıyana?  cenâze dûş-i cemâatte çalkalandıkça,  o tahta pâreye benzerdi, düşmüş emvâca.  nasıl duyar ki uzaklarda inleyen kadını?  nasıl görür ki yetîmin huruş eden yaşını?  bu hây ü hûy-i kıyâmet-nümûn içinde söner,  samîm-i hilkati sûzân eden enîn-i beşer.. değilmiş öyle geniş nâlenin hudûdu meğer:  sokak bitip dönülürken kesildi mâtemler.  o tahta pâre-i câmid, o iğbirâr-ı samût,  güzer-gehindeki eşbâhı bir mehîb sükût  içinde haşr ederek dalgalarla seyrediyor;  zemîne bakmıyor artık semâ deyip gidiyor.  bu mahmilin neye sık sık değişsin efrâdı?  suâli fikre büyük bir hakîkat anlattı:  evet bekâ ezecek cism-i zâr-ı fânîyi,  vücûd çekmiyecek ömr-i câvidânîyi,  bu bâr-ı müdhişin altında titreyip dizler,  dayanmıyor üç adımdan ziyâde dûş-i beşer!  ağır ağırgidiyorken cenâze kâfilesi,  nihâyet oldu musallâ birinci merhalesi.  çıkınca üstüne son minberin hatîb-i memât,  açıldı dîde-i im'âna perde perde hayât.  *******  senin en son serîrindir şu bî pervâ uzanmış taş;  ki nermin hâb-gâhından çıkar, bir gün vurursun baş!  elinden yok halâs imkânı, mâdâme'l-hayât uğraş...  o, mutlak sedd-i râhındır, aşılmaz.. muktedirsen aş! '. musallâ: müncemid bir mevcidir eşk-i yetîmânın;  musallâ: ahıdır, berceste, mâtem-zâr-ı dünyânın;  musallâ: minber-i teblîğidir dünyâda, ukbânın;  musallâ-: ders-i ibrettir durur pîşinde, irfânın.. bu minberden iner nâsûta en müdhiş hakîkatler,  bu yerden yükselir lâhûta en hâlis kanâ'atler.  civârından geçer zulmette bî pâyan hayâletler:  kefen-ber-dûş geçmişler, kalan üryan sefâletler! . babam, kardeşlerim, evlâdım, annem... belki bunlardan  muazzez bildiğim kıymetli birçok yâr-ı can el'ân  bu taştan atfeder zanneylerim dünyâya son im'ân...  benim rûhum bu heykelden duyar hâmûş bin efgân!  serîr-i saltanatlar devrilir, alt üst olur dünyâ;  müşeyyed bürc ü bârülar düşer bir bir, bu taş hâlâ,  zamânın dest-i tahrîbiyle, durmuş, eyler istihzâ;  bütün mevcûda hâkim bir adem timsâlidir gûyâ.. namaz kılındı; duâ bitti. kârban, yoluna  düzüldü taht-ı memâtın girip birer koluna.  yarım sâat henüz olmuştu. yolcular durdu;  demek ki; komşusu dünyânın âhiret yurdu.  cenâze indi omuzdan yavaş yavaş, sonra,  sokuldu servilerin ortasında bir çukura,  atıldı üstüne üç beş kürek kemikli çamur  kabardı toprağın altında bir an, bir ur!  evet, çıban, ki yatan duymuyorsa dehşetini,  dönün de arkadakinden sorun fecâ'atini·  sükûn içinde uyurken şu bir yığın toprak  ilel'ebed o küçük rûh çırpınıp duracak! ...
Ustuste, altaltalar,  Bende gokler ve yollar.  Gokler, kat kat mavilik.  Yollar kol kol servilik.  Yollar nereye gider?  Ve ne dusunur gokler?  Goklerin bir sirri var,  Onu ariyor yollar.  Gokler su da titriyor,  Yollar suda bitiyor.  Goklerin yuzu yerde,  yollarinki yerde.  Bu yollarda izimiz,  Bu goklerde gizlimiz.  Yollar, beni vardirin!  Gokler, tutup kaldirin!
Her şeyi bitirdik bir yalan gibi  Bu aşkı yarına götüremedik  Ne günler yaşadık bir roman gibi  Ne yazık sonunu getiremedik. Önce evet dedik bu hayır neden  Biz aşkla başladık bu gurur neden  Ümitler sendendi arzular benden  Ne yazik sonunu getiremedik. Şimdi sen yolcusun meçhul yollara  Şimdi ben yolcuyum başka kollara  Ne desek boş artık geçen yıllara  Ne yazık sonunu getiremedik  Bu aşkı yarına götüremedik. Ahmet Selçuk İLKAN
Korkacak bir şey yok hesap tamam  Sıram geldi mi hatta güleceğim  Kendimi hazırladım biliyorum  Önce turgut arkasından ömer haybo  Daha sonra varujan sonra nureddin  Sonra ben değilsem demokrat toni  Sonra o değilse mutlaka benim  Kendimi hazırladım biliyorum. Aysel'in gölgesine saklandım  Hep susamışım su içiyorum
Bütün mesele  İçmek ya da içmemek değil  İçince küçülmemek  Küçülünce içmemek
Yılan yürümesine nazire yapma çocuk  Olacaksan kendin ol, aslından kopma çocuk  Kesinlikle doğru ol, doğru yollarda yürü  Aklın varsa çığır aç, çığırdan sapma çocuk.
Budur benim çabam, bu:  adanmak özlem çekerek  dolaşmaya günler boyu.  Güçlenip genişlemek derken,  binlerce kök salarak  kavramak hayatı derinden-  ve ortasından geçerek acının  olgunlaşmak hayatın ta ötesinde  ta ötesinde zamanın! ..
Adına aşk koyduğun o büyük boşluğa  Ben koca bir hayat sığdırdım…  Beni sevmemene isyan edip kaçmak,  Sende aradıklarımı hayatla doldurmaya çalışmak,  ruhumun en büyük yanılgısıydı…  Hayat bana acımasız yüzünü  Sevgini inkar ettiğim zamanlarda gösterdi…  Ve şimdi asıl olmam gereken yerde,  Hayata başladığım yerde,  Kalbindeyim…  Vazgeçilmez oluşunun sırrı bu işte:  Senin olmadığı n yerde ne olduğunu bilmiyorum
I. Yağmur dalgın bir efkâr giyinir Ekim’de.  Kumrular sokağı‘*nda çekilmiş bir diş gibi kalırım;  çekilmiş bir diş gibi  Diyarbakır’dan.... Ağrırım,  bağırırım  aldırmaz! . İlle de gökkuşağı giyinir gökyüzü her Ekim’de.... II. Kumrular sokağı bir kente uzayıp gider.  Gökkuşağım,  ayrılığım,  ömür ki eskir ve aşka uzayıp gider…. Tırmalarken göğsümü sabrın sancısı,  yalnızlığın kül tadıyım;  bakarım, yağmur utanmaz bulutundan,  hasretin üvey adıyım…. III. Kumrular sokağında  efkârın adıyla bir akşamüstü;  gövdesine tutunmuş dal,  dala tutunmuş serçe,  telaşlı, o da kendince…  Sonra aşklarda kül, camlarda perde;  usulca harlanır sevişmeler de.... IV. Kumrular sokağında  andlara hep bol geldim,  küfürlere dar.  Dönüp baktım, ne göreyim,  yağmalamış gençliğimi yargıçlar! . Desene Sivas’ın kırık sazıyım,  kendimin ayazıyım,  kalbimde ölü çocuklar…  Tufanlar ardımda ve buruşuk anılar.  Nedense hiç uslanmamış bozgunlar.... V. Oysa haklı ve haksız bütün kitaplar yazılmıştır.  Susuşlar eskimiş, küfürler edilmiştir.  Biliyorum, yalnızlıktan öte dostun yok insan;  insan ki bozuk paralarda bozgundur, yenilmiştir.. /Şimdi bilekleri kesik bir intihardır yaşam…/. VI. Düştüğü yerde tanımazken kendi suyunu yağmur;  biliyorum, aynı dalda gül bile anlamaz dikenini.  Anlasana, anlatamaz kimse yıkımını başka yıkıma.  Cudi’de napalm, Datça’da ıssız koylara,  New york Şırnak’a anlatılmaz.  Her gün yanar söner yanar söner kasvetimle bin ateş;  ölüm, dirilere anlatılamaz.... VII. Bilirsiniz her sokağın bozuk bir sicili vardır  ve utancı sokakların,  günleri şehvete fedâ eden şizofren babalardır.  Gözlerinde yalnızlığı bir hançer gibi saklayan kadınlardır.. Sonrası sokakların, bozkırlardır,  hani bir ak tay düşüyle uzayıp gider  ve rüzgârların ıslığıyla göklere teğet geçer.. Oysa kumrular sokağı bir kente uzayıp gider;  gökkuşağım,  ayrılığım,  ömür ki eskir ve aşka uzayıp gider…. VIII. Daha sevginin herkesten şikayeti var.  Daha herkes kendi sanıklığıyla kör,  tanıklığıyla yargıç.  Bu yüzden söz,  bitmiştir.... Gökyüzü  mü?  O,  kırgındır,  kirletilmiştir…. . *Kumrular sokağı: Ankara’da bir sokak.
Ama kızım, diyorum ki  Biraz istekli olsun sesin:  Ete bürünürse severim ruhu  Ve eti ruh doluysa severim. Azaltamaz masumluk coşkuyu asla  Hem daha güzel doyar insan açken.  Severim erdemin arkası varsa  Ve erdemliyse bir arka.. Tanrı kuğuya bindiğinden beri  Fena olur bazı kızların içi  Zevkle katlansalar da acıya:  Duymak ister Tanrı kuğunun türküsünü
'Bu gece sende kalabilir miyim? ...'  Lokalden henüz çıkmış, sokağın köşesindeki küçük büfeden sigara ve bira alıyordum. Eve mi dönecektim? Aslında hiçbir yere gitmek istemiyordum. Eskiden nedense hep benim gibi insanların gittiği yerlerden incinmiş, yaralanmış dönerdim evime. Evim yaralarımı sardığım yerdi. Şimdiyse evim her gün biraz daha yabancılaşıyor bana. Evimde yaralarım iyileşmiyor artık...  Beni evine götür ne olur, çok üşüyorum...  Dönüp baktım; genç, zenci bir kadın vardı yanımda. Soğuktan titreyen kalın alt dudağını dişleriyle eziyordu. Bütün bedeniyle üşüyordu. Bütün tarihiyle. Sanki bir tek gözleri üşümüyordu. Hesap soran, insanın ta içine saplanan, bütün yalanlara doymuş olan gözlerden kimse kaçamazdı... Omuzunda çuval bezinden yapılmış büyükçe bir çanta vardı... Eski moda çizmeleri çamurlanmıştı. Üzerinde tek göz alıcı ve en yeni şey boynundaki gökkuşağı rengindeki fularıydı...  Gözlerinden kendimi zor alıp:  'Daha önce hiç tanıştık mı, kim olduğumu biliyor musunuz? ' diye sordum...  Simsiyah yüzünde sıcacık bir gülümseme dolaştı. Gözlerindeki keskin hüzün bir an yumuşadı. Dişleri titreyen alt dudağını serbest bıraktı: 'Hayır tanımıyorum sizi, hiçbir yerde de tanışmadık...'  Sesinde sanki bir alay gizliydi. Anlamıştım tanıdığını. 'Peki, neden ben? Neden benim evimde kalmak istiyorsunuz? '  Durdu, o yalana doymuş gözleriyle içime bir kez daha baktı. Omuzundaki çantayı hafifçe düzeltti ve vurgulayarak:  'Çünkü sen diğerlerine göre bana daha az zarar verirsin...'  Üşüme sırası bendeydi. 'Daha az zarar öyle mi? '  Sanki şu bugüne dek hayatıma giren bütün kadınları simgeliyordu bu siyah derili kadın. Sanki onlar adına konuşuyordu. Daha az zarar verirsin, derken, onlar adına çok eski ve belki de hiç ödenmeyecek bir sitemi dile getiriyordu. Onlar adına üşüyordu, üşütüyordu. Seni tanımıyorum derken, hayatıma giren bütün kadınlardan sakladığım o karanlık, o gizli yanıma dokunmak istiyordu... Onu yargılıyordu...  Sevdiğim, hayatıma giren kadınların neredeyse hiçbiri egemen, burjuva sınıfından değildi. Hiçbiri güçlü, korunaklı, varlıklı olmak istememişti. Hiçbiri bu hayatta iyi ve güçlü bir yer edinmek derdinde değildi. Sevmekti asıl hırsları, asıl dertleri. Sevmekte kaybolmak isterlerdi. Sevildiklerini hissettiklerinde onlar için zaman hep sonsuz şimdiki an'dı... Ruhları ve bedenleri zenciydi... Uyumsuzdular ve derilerini koruyan hiçbir kalkan, hiçbir yapay deri yoktu.  Belki de hepimiz zenci doğuyorduk, kimimiz uyum sağlıyor, güçleniyor, kazanıyor, kazandıkça siyah derisinin üzeri beyaz, parlak, güvenli bir deriyle örtülüyordu...  Ailesi hakkında hiç bir şey öğrenemedim. Söylemiyordu. Ailesiyle olan bütün bağlarını koparmıştı. 'Merak et, ' diyordu sadece. 'Merak et.' İstanbul'da doğmuştu. Okuduğu üniversiteyi yarım bırakmıştı. Geçinmek için çalışmak zorunda kalmıştı hep. Geçinmek... Bütün tutkularını, arzularını, düşlerini gölgelemişti, bastırmıştı. Geçinmek. Ev kirası ödeyebilmek, karnını doyurmak, ayakkabı almak, mavi kart çıkartabilmek... Geçinmek! .. Bu kelime, kronik bir hastalık; acımasız bir kabus gibi yıllarca başka bir şey düşünmesine izin vermemişti...  Apartmanın merdivenlerini çıkarken adımlarına, ayaklarına baktım göz ucuyla. Öyle yavaş, neredeyse ürkek denilebilecek bir şekilde çıkıyordu ki merdivenleri, uzun süre hep yabancı evlerde konakladığı hemen belli oluyordu... Onu sokaklardan kurtarıp, bir gece de olsa misafir eden birine minnetini ödemeye önce merdivenleri olabilecek en sessiz adımlarla çıkarak ödüyordu sanki...  Evime girdik. Salona, odalara tedirgin bakışlarla baktı; 'Evde kimse yok, doğru söyledin değil mi? ' diye sordu... Emin olunca salonun duvarındaki fotoğraflara bakmaya başladı. İçi pembe, dışı siyah ve soğuktan şişmiş olan ellerini, bir yere çarparlar, bir şey düşüp kırılır endişesiyle arkadan birbirine kenetlemişti.  Mutfağa gidip, bira şişelerini açtım ve tabaklara kuruyemiş doldurdum. Bunları salondaki sehpaya bıraktım sonra da teybe bir kaset koydum... Bütün bunlar benim için çok sıradan şeylerdi. Evimin olması, evimde rahatça içki içebilmem, müzik dinleyebilmem, misafir ağırlamam... O ise beni şefkat dolu hayranlıkla, gizemli bir merakla izliyordu...  Bir ara; 'İnsanın kapısını açıp girebildiği bir evi olması nasıl bir şey? ' diye sordu...  Ne diyeceğimi bilememiştim o an... Evsiz kaldığım günleri, arkadaş evlerinde gecelediğim geceleri, otel odalarını çoktan unutmuştum, öylesine sıkıntılı, çekilmez günlerdi ki, aslında unutmak istemiştim...  O ise yıllardır hep başkalarının evinde kalıyor, kendine bir ev tutamıyordu. Çünkü sürekli bir işi olamıyordu hiçbir zaman.  Çok kısa sürelerde yayınevlerinde, pazarlama şirketlerinde çalışmıştı. Onun deyişiyle, bu kadar beyaz işsiz genç varken, bir siyaha, bir zenciye bu şehirde kim sürekli iş verirdi... İçine girilmeyecek evlerin kiraları elli milyondan başlıyordu. Depozit, iki, üç aylık peşin para istemeleri de cabası... Üstelik hiç eşyası da yoktu. Bütün her şeyi, dahası evi sırtında taşıdığı o çuval bezinden çantasının içindeydi... Bütün gün gazete ilanlarında iş arıyor, akşam olunca da umutlarını bir sonraki güne erteleyip kafelerde, barlarda, köşebaşlarında kendisine 'az zararı' dokunabilecek birini bulmaya ve onun evine o gecelik davet ettirmeye çalışıyordu...  İçinde boğulmuş ıstırapların kanı, içinde sahici acıların kıvılcımları olan gözleri insanın ruhunu ne kadar didik didik edip okumaya çalışsa da sonuçta o da yanılıyordu...  'Az zararı' dokunur diye kendisini davet ettirdiği ya da çağrıldığı erkeklerin evlerindeki kadınların çoğunlukla kendilerine ait bir evleri olmuyordu, sandığından daha büyük, daha derin zararları oluyordu ona... Tahmin ettiğim gibi 'az zararı' dokunmak sözü onun dilinde gizli bir alayla çıkıyordu...  Böyle insanlar derisinin rengi yüzünden onu ruhu olan bir insan olarak görmüyorlardı: Yarı hayvandı, ya da ruhsuz bir cinsel objeydi onların gözünde... Bir kere hemen hepsi onunla zorla da olsa yatmak istiyorlardı... O da içini acıtsa da, bedeni buz kesse de bu tekliflere çok da direnmiyordu zaten. Sokaklarda tecavüz edilirken öldürülmekle kıyasladığında bunu artık daha katlanılır bulmaya başlamıştı... Sevişmeyi çaresiz kabul ettiğini anladıkları anda kimi erkeklerin inanılması güç, akıldışı, iyilikleriyle, jestleriyle karşılaşıyordu... Ama çoğu boşaldıktan, işini bitirdikten sonra birdenbire garip bir acımasızlığa, gaddarlığa bürünüyordu... Aynı insanda bu iki zıt duygunun nasıl olup bir arada bulunduğuna her defasında ürpererek şaşırıyordu... Bazıları onu ruhu olan, iğrenme duygusu olan bir insan olarak görmediği için tuvalete kapısını örtmeden giriyor, bazısı yakın bir erkek arkadaşını; 'Şu an evimde zenci bir kız var, istersen gel, hep söyler dururdun, bir de sen dene, ' diye telefonla evine çağırıyordu...  Çoğu kez uğradığı aşağılanmalar o çok derin olan tahammül sınırını bile aştığında, sırtında taşıdığı evi olan çantasını alıp o evi terk etmek istediğinde derisi siyah olan birinin kanayan gururundan kendisine hakaret payı çıkartan kimileri tarafından kıyasıya dövülüyordu...  Derisi siyah olduğu için evine gittiği, yatağına girdiği erkekler içlerinde taşıdıkları hastalıklı, iğrenç, zayıf, sapkın, ahlakdışı, sakat saydıkları ve taşımaktan korktukları bütün duygularını, her eğilimlerini ona yansıtıyor, onda görüyor bu yüzden kişiliğini ve gururunu biraz olsun korumak için yaptığı davranış bu insanlarda akıldışı bir vahşete, inanılması güç bir gaddarlığa neden oluyordu...  Bunları uzun zamandır kimseyle paylaşmamıştı. Beni biraz olsun tanıdığı için adeta zincirlerinden boşanmışcasına, bir duygu patlaması halinde, hatta zaman zaman benim varlığımı bile unuturcasına anlatıyordu... Bazen kendisine benim yerime soru soruyor, benim yerime kendi yanıtlıyordu...  Yaşadığı eziyetler onu bu dünyadan kopartıyordu. Kendisine, içindeki o çok gizli yuvasına gizleniyordu... Artık bencilleştiğinden ya da kendine kilitlenmiş olduğundan değil, acıların durmaksızın üzerine yağmasından bazen her şey onda başlıyor yine onda bitiyordu... Böylesi anlarda yanındakini bir an unutup kendisiyle konuşması bu yüzdendi...  O kendisiyle gözyaşlarıyla konuşurken bir ara kalkıp yatağını hazırlamaya başladım, ayrı yatak hazırladığımı görünce çok şaşırmıştı, o insanın içini acıtan kocaman gözleriyle beni bir süre izledikten sonra; 'Birlikte yatmayacak mıyız, içime girmeyecek misin? ' diye merak, öfke ve düş kırıklığıyla harmanlanmış, kırık bir ses tonuyla sordu...  Evet, bana bütün yaşadıklarını, acılarını, uğradığı aşağılanmaları geçirebiliyordu bu an. Başarmak istediği buysa başarıyordu işte... Bütün sevdiğim kadınlardan gizlediğim ve garip bir korkuyla savunduğum karanlık yanıma dokunabiliyor, onun kapısını öfkeyle zorluyordu... Vahşetim, çaresizliğim, köleliğim ismimin arkasına sakladığım ve görülmesinden korktuğum, utandığım bütün duygularım, bütün korkularım, bütün saplantılarım o gizli yerdeydi işte... Ve o bunu çok iyi biliyordu. Beni bu hayatta, şu birkaç saat önce tanıdığım kimsesiz, işsiz, evsiz, bu itilmiş siyah derili kadın kadar gerçekten tanımak isteyen kimse çıkmamıştı karşıma...  O bugüne dek sevip bağlandığım ve hep 'az zarar' verdiğini düşündüğüm ve bununla kendimi avuttuğum bütün kadınların ortak ruhu, ruhlarının toplamıydı sanki...  Kendisini kaybetmişcesine ve yıllar öncesinden, bütün geçmişimi bilircesine bakıyordu bana...  Birden fermuarını çözdü, pantolonunu aşağıya indirdi. Sonra da külodunu çıkarttı. Beni nasıl aşağılayacağını biliyordu, ama öfkesini kontrol edemiyordu da: 'Hadi gel, gir içime, hadi hakkındır, beni evine aldın ya, beni o soğuk sokaklardan kurtarıp getirdin ya buraya, gir içime hadi...' diye bağırmaya başladı... Karanlık yerimin bu denli zorlanması öfkeden deliye döndürmüştü beni. Ona tam, 'Yeter artık, yeter, bitir bu oyunu, ' diye bağırırken, cinsel organının çevresinde, kasıklarında, karnının altında derin sigara yanıklarını fark ettim... İşte o an da öfkem gülünç geldi bana, gülünç ve acınası... O ise adeta acıyla kıvranarak ve soluk soluğa, kendiyle konuşmaya devam ediyordu. 'Gir içime, ama sigara söndürme oramda, duyarlı yazarsın ya sen de içime gir, hadi...' Yıllardır biriktirdikleri dökülüyordu ağzından.  Yavaşça koluna girdim. Yatağına kadar götürdüm. Hatırladığı her şey onu bitkin düşürmüştü. Pijamasını giydirdim. Üzerini örttüm, gözyaşlarını sildim... 'Hadi içime gir, içime girmiyorsan, gömleklerini ütülerim, bulaşıklarını yıkarım istersen, ' diyen dudaklarını susturdum. Yüzünü hiçbir zaman unutmamak için ona bütün benliğimle, ruhumla baktım. Sevdiğim kadınlara verdiğim bütün o 'az zarar'lar onun yüzünde kaskatı, tesellisi imkânsız bir acıya, acının gerçek, sahici imgesine dönüşmüştü. Eğildim ve o acıyı öptüm, dudaklarım parçalansın, bu acı beni ne yapacaksa yapsın ve ben artık böyle kalmalıyım, diye öptüm...  Odama çekildim sonra. Ben de onun kadar bitkin düşmüştüm. Sıkıntılı bir uykuya daldım.  Sabah uyandığımda ilk fark ettiğim yanımdaki yastığın üzerindeki en yeni ve en gözalıcı şeyi olan fularıydı... Yastığa boylu boyunca uzatmıştı gökkuşağı rengindeki fularını. Yanımda küçük bir de not vardı: 'Her şey için sağ ol. Giderken uyandırmaya kıyamadım. Seni daha fazla rahatsız etmek istemiyorum. Hem yazarların herkesten daha çok yalnızlığa ihtiyacı vardır. Senden ricam, biraz daha umutlu, iyimser şeyler yaz. Benim gibi insanların buna çok ihtiyacı var...'
Sonra o gider sesini yıkardı  Telefonda saatlerce seviştiğinden  O diye biri vardı galiba  Ağzı da iyice vardı galiba  Gece çiçeklerinden bir orman  Pejmürde atlar pahasına. Bira içerken saçları uzun  Parmakları korkunç ve kalabalık  Bir gece Aksaray'da hiç unutmam  Yüzümü ellemisti galiba  Denize doğru gittikçe artan  Bir yüz benim yüzümdü olsa olsa. Yakasında kocaman bir düğme  Sevinci bitiştirince acıya  Ayıran kuşkuyu inançtan  Yağmurun yağması iyidir  Bir çerkez mızıkası gibi rengarenk  İki adet kuş çantasında
Benden selâm söyle Hırçın Dede'ye  Yazıktır, yoğurdu yola dökmesin...  Hem akla zarardır, hem de mideye  Şahlanıp Zemzem'e Kola dökmesin.. Zirveye yükselmek pak niyet ister  Hem tevazu hem de ciddiyet ister  Yalanı anlarsa halk diyet ister  Sağdan tırtıklayıp sola dökmesin.. Sabreylesin sabır eziyet değil  Korkutmak, ürkütmek meziyet değil  Vaziyeti makbul vaziyet değil  Şaşırıp çorbayı küle dökmesin.. Hırçın Dede belki çığırdan çıkar  Cehennemi sıvar, cenneti yıkar  Huy beller huzurdan/sükûndan bıkar  Telaşla sirkeyi bala dökmesin.... Şov yaparak küçültmesin kadını  Tarih ”yalancıdır” yazar adını  Değiştirmez ırmakların tadını  Aman ha şekeri sele dökmesin.. Zaman böyle, hiç kimseye yâr olmaz  Muza nar aşısı yapsan nar olmaz  Hayalden, rüyadan asla kâr olmaz  Hayatı remile, fala dökmesin.... İpsala'nın farkı mı var Şırnak'la?  Ne kazanmış hatır/gönül kırmakla?  Buralardan kum toplayıp tırnakla  Götürüp Sina'da çöle dökmesin.... Deniz midir, derya mıdır ha bu su  Yeğlemesin damla damla kâbusu  Sularımız memleketin namusu  Götürüp Fırat'ı Nil'e dökmesin.. Kan değil, çiçeği koklasın biraz  Ve kendi kendini yoklasın biraz  Aldığı haberi saklasın biraz  Ne duyarsa hemen dile dökmesin.. Gün olur ki kapalıdan korkar O  Gün olur ki sopalıdan korkar O  Amma her an kipa'lıdan korkar O  Sakın yaptıkların rol'e dökmesin.. Duydum aklı çarşaflara dolaşmış  İstismarı mongolyaya ulaşmış  Yüzüne attığı çamur bulaşmış  Söyleyin katranı güle dökmesin.. Tevir/tüvür huy katıyor huyuna  Sırtlan postu giydiriyor koyuna  Müslüman’ın gusül-abdest suyuna  Palavra katmasın, hile dökmesin.. Ölçsün laikliğin boy ve posunu  Geçmişine 'uslamlasın' 'us'unu  Elindeki devrimcilik sosunu  Şaşırıp çuvala-çula dökmesin.. Yanlışları, hataları savunsun  Bizi değil, öteleri savunsun  Savunursa çeteleri savunsun  Memleketi hâlden hâle dökmesin.... 19.11.2008  Ankara
En ayıp sözcüklerle soyardım bedenini,  Düşlerimin teriyle kirletir,  En sabırsız, en iştahlı, en yabancı yanımla girer,  Arzularımın kanıyla kirletirdim onu. . Oysa kötülendikçe, kirlendikçe yüreğinden  Işımaya başlayan  Hissettiğim en kırılgan bedendi seninkisi . Biterdi sonra her şey...  Asıl serüveni başlardı bedeninin,  Çekilir bir köşeye seyrederdik... . Ayıp, kirli, kötü  Ne varsa,  Teninin içindeki pencerelerde yanan kutsal bir muma dönüşürdü...  Çekilir bir köşeye seyrederdik
Kimi, boşlukta sızar asude;  Kimi, bekler gecelerden seheri..  Farkı yoktur gecenin gündüzden,  Ne çıkar yanmasa ufkun feneri  Tunç taslarda içerler kaderi  Bu ecel şerbetinin bekrileri.  Kim bilir, belki giden yolcuların  Bu sefer son seferi  Sisli gözlerde cihetler silinir,  Kimsenin kimseden olmaz haberi  Ne semavatı görürler, ne yeri  Bu ecel şerbetinin bekrileri.  İçlerinden biri vardır ki aba  Bilerek sırtına çekmiş kederi  Yolda lakin onu dimdik yürütür  Belde imanının altın kemeri  Gecenin, gölgelerin şaheseri  Bu ecel şerbetinin bekrileri.  Seslenir da’veti bir meçhulün;  Bir nida der: İleri!  Ki nihayet bir ilahi gecenin  Kapısından süzülürler içeri  Ve aşarlar o karanlık kemeri  Bu ecel şerbetinin bekrileri
Bu düzenli yaşamalar olmasa diyorum  Bu sabah kahvaltıları demli çaylar  Kızarmış ekmek dilimleri  Sonra giyinmek bir şey umarak aynalardan  Sonra düşmek yollara son otobüse yetişmek  Sonra çalışmak akşama kadar  Sigara dumanları beylik konuşmalar  Dört yanın taştan heykellerle dolu  Kime seslenirsen sağır  Ne yana bakarsan bir beyaz duvar  Sonra kulaklarında bu şehrin uğultusu  Alabildiğine bir bezginlik yüreğinde  Sonra o geçmek bilmeyen saatler  Sonra akşam  Sonra paydos  Sonra yalnızlık  Sonra keder  Bir gece başımızı alıp gitsek diyorum  Bir deniz kenarı mı olur  Bir dağ başı mı olur  Kaçsak bu kalabalıktan  Bir yer bulsak kendimize  Düzenli yaşamalardan uzakta  Bir yanımızda şehrin ışıkları  Bir yanımızda kucak dolusu yıldızlar  Orada hiç yemesek hiç uyumasa  Hiç düşünmesek yarını  Sonra unutsak sıkıntısını günlerin  Gecenin karanlığını  Sonra bıraksak kendimizi sevgiye erdemliğe mutluluğa  Her nefes alışta duysak yaşadığımızı  Sonra kaybolsak bu özgürlükte  Bu hazda  Bu derin aydınlıkta  Sonra sabah  Sonra paydos  Sonra kurtuluş  Sonra ölüm
Atlarla. Uzun bacaklı evrensel atlar  Bunlarla gelişiyor sevdamız anlatılmaz  Çocuklarla, kuşlarla, ağaçlarla.  Büyüyen, uçan, dal budak salan.  Yalnız aşkta rastlanan o seçkin nokta.. Sen kadınsın ya büsbütün soyunuyorsun  Sana vergi, atılacak her şeyi kolayca çıkarıp atmak  Öptüğün gibi dünyanın bütün adamlarını bu arada beni  Uzanıp öpüyorsun ya atları çırılçıplak  Ne oluyorsa işte o zaman oluyor.. Sen ağzını ilave edince atlara  Birdenbire oluyor bu, şaşırıyoruz  Korkunç bir güzellik halkların havasında  Birden ötesine geçiyoruz varmak istediğimizin  Ayır ayırabilirsen hangimiz kadın, hangimiz erkek.
ELDE VAR İNSAN. Ne varsa gördüğün hayattan yana   Bulan da insan ahh- yıkan da insan   Bu dünyada başka suçlu arama   Yapanda insan ahh bozan da insan. Bir düşün yıllarca taptıklarını   Uğrunda hesapsız yaptıklarını   Bir topla bir çıkar aldıklarını   Verende insan ahh- çalan da insan. Sen bensin -ben senim yabancımız yok   Kendimizden başka yalancımız yok   Ne acı kimseye inancımız yok   Seven de insan ahh söven de insan. www.ahmetselcukilkan.net
Nuh'un gemisine bühtan edenler,  Yelken açıp yel kadrini ne bilir?  O Süleyman kuş dilini bilirdi,  Her Süleyman dil kadrini ne bilir? . Arap atlarında olur fırkalar,  Kimi sarhoş yürür, kimi ırgalar.  Zibilliğe inip konan kargalar,  Has bahçede gül kadrini ne bilir? . Dünya benim diye zenginlik satan,  Helâl ekmeğine haramlar katan,  Sonradan sonraya beğliğe yeten,  Zalim olur, il kadrini ne bilir? . Karac'oğlan der ki: Belim büküldü,  Ağzımın içinde dişim döküldü,  Nuh Nebî'nin haddesinden çekildi,  Saz çalmayan tel kadrini ne bilir?
Yorgun bir hasretle dönersen bir gün  Beni burda değil kalbinde ara! ..  Ne kadar yıkılmış olsan da o gün  Beni bende değil kendinde ara! ..    Saçında beyazlar taradığın gün  Maziyi yeniden aradığın gün  Hıçkıra hıçkıra ağladığın gün  Beni gözyaşında gözünde ara.
Siyaset meslek olur, insanlar keneleşir  Büyükler fil-gergedan, küçükler süneleşir  Ruhlara perçinlenen kelepçeler çözülmez  Günler uzar ay olur, haftalar seneleşir..
Kuşlar mı  ki çok şey denildi  şair dilinden. Yüzlercesini suladık  gölgesinde sevdanın  dokuduk  gönül yumağında renklerini. Gizimizi bildiler de  ihanetlerini görmedik hiç  ılık bir öpüştü  türküleri. Kuşlar mı  ki şimdi  çok uzak yüksekte  öpsen  büyüyemezsin ki. ihanet ettik  türkülerine  baharın
Döndün mü benden yüzü dönesi  Verdiğin ikrara saldım ben seni  İkrarı boynuna kement olası  Verdiğin ikrara saldım ben seni. Zemheride yağan karlar erimez  Aşk atına binen gönül farımaz  İkrar birdir iki yere verilmez  Verdiğin ikrara saldım ben seni. İkrar verdim ikrarıma güderim  İkrarsız dilberi ya ben n'iderim  Varıp bir ikrarlıya şefaat ederim  Verdiğin ikrara saldım ben seni. İkrar verir ikrarından dönücü  Arayıp da kendi gibisin bulucu  Bak sonunda gelsin hakkın kılıcı  Verdiğin ikrara saldım ben seni. Uzun yaylana da çıkmayım derdim  Soğuk sularını içmeyeim derdim  Serden geçip senden geçmeyim derdim  Verdiğin ikrara saldım ben seni. Pir Sultan Abdal'ım ahirim aman  Münkirin göynünden gitmesin güman  Şefaat etmesin o ahir zaman  Verdiğin ikrara saldım ben seni
Az dikkat etsene memedim  Sokaklardan toplayıp attığın  Taş değil yüreğin
Haste-dilem,cefakeşem  Ah nidem nidem nidem  Yaktı beni firag-u gam  Ah nidem nidem nidem. Yaktı beni çü hasretin  Firkat ü can ü zahmetin  Olmasa ger inayetin  Ah nidem nidem nidem. Hecr ile yandı bu ciğer  Derdile can neler çeker  Sabır gerek yahut seher  Ah nidem nidem nidem. Milket-i dilde şah idem  Derdile nice ah idem  Gözyaşını güvah idem  Ah nidem nidem nidem. Gerçi bügün NESİMİ'yem  Haşemi'yem,Kureyşi'yem  Bir sanemin esiriyem  Ah nidem nidem nidem
Aşiret çocuğuyam adım Küheylan  Kızılca kıyamet yaylasında doğmuşam  Koyaklarda kartal uçurmuşam, kurt kovalamışam, adam vurmuşam  Onursuz yaşanmaz demişem  Rezil rüsva etmemişem kendimi böceklere  Yavri yavri  Bu yüzden dik bakaram adamın yüzüne  Bu yüzden böyle hoyrat kalmışam  Asi bir Küheylanam  Anam rüzgar, babam gurbet  Bin yıldır bu koğuştayam  Diz çöktürmez beni hasret  Seni sevmişem  Bir kekliğin sesini üzmekten sakınır gibi  Seni sevmişem  Gururlu dağ çiçeklerini göğsüme takınır gibi  Ben sazımı kılçadırların boynuna asıpta öyle gelmişem buraya  Yavri yavri  Ölürsem iradi ölürem  Harlanmış bir kılıca alnımla dokunur gibi  Asi bir Küheylanam  Gözlerini benden ayırma  Kırılıp düşerem sonra kimse bakmaz yarama  Bana ne getirmişen Cico  Karda çürümüş sümbül soğanlarımı  Yoksa tozkaldıran taylarımı  Dargeçitlerdemi kanatmışan  O göçebe sevdamızın yamacına  Şimdi kimler konmada söyle  Yavri yavri  Söyle kınalı kuzun nerde  Onu hangi soysuzun sürüsüne katmışan  Asi bir Küheylanam  Mahmuz vurma döşüme  Delerem bu duvarları delerem  Jandarma kavuşmaz peşime  Benki dipsiz uçurum boylarında  Paramparça olmuş ölmemişem  Benki huysuz nehir yataklarında  Yaralarımı çamurla sıvamışam  Nasıl sığaram düşündünmü  Şu altı adımlık tosbağa voltasına şimdi  Yavri yavri  Dağları çıldırtan öykümü  Ben bu demirlere dişlerimle yazmışam  Asi bir Küheylanam  El süremezler yeleme  Bırak yırtılayım bırak, gem vurma benim dilime  Hüznün duvarlarında  Sıvası dökülmüş bir yer vardır bilirmisen Yavri  Bilirmisen çiçekler çentik çentiksolar  Bu gevur ölüsü akşamlarda  Bırak gözyaşlarımın açtığı çukurlar öylece betonda kalsın  Donansın peşime bi metelik etmez bu sırtlan adımları.Donansın  Yavri yavri  Şapkam namusumdur  Koma buralarda koma  Tespihim dağılmasın  Asi bir Küheylanam  Kesmez beni bu acılar  Beni vursada bu puştlar  Ancak sırtımdan vururlar
Yavaş sessiz senin buyruğunda toplanır altın yavaş sessiz  Yavaş sessiz senin buyruğunda dağılır buğday yavaş sessiz  Yavaş sessiz senin buyruğunda bölünür halkın ekmeği. Seninle hızla kararır bozulur ipek seninle hızla  Hızla düğümlenir bulanır su seninle  Körlenir seninle hızla emeğin tarihi. Ve seninle yavaş yavaş çıkar bakıra kuvarsa tunca yavaş yavaş  Acının uzun uzun yazılan adı.
İşte gidiyorsun  Merdivenlerde bir ölüm sessizliği  Kül rengi yağmurlar sokaklarda  Üzerinde en çok sevdiğim ceketin  En acısı  Unut gitsin der gibi ıpıslak kirpiklerin  Ve ilk defa  Bu kadar aceleci  Ellerin ayakların gözlerin  Söylenecek ne varsa bitti -doğrudur-  Artık bu saatler  Kanadı kesik bir sevdanın  Kalemi kırık bir aşkın  Ve sayfaları yanık bir romanın sonudur….. İşte gidiyorsun  Ellerinle açtığın bütün kapıları kapayarak  Hayat verdiğin odalardan gölgeni de alarak  Ve sürgüne verip bütün düşlerimi  Dağ gibi bir adamı yakarak  Anlıyorum bu suskunluk  Bir aşkın açılmamış son mektubudur  Geride bıraktığın  Saksıda bir gelin çiçeği  Masada küskün bir anahtar  Yüreğimde parmak izlerin  Ve cevapsız yüzlerce sorudur. İşte gidiyorsun  Dikerek gözlerime o mağrur bakışlarını  Yıllardır düşlediğin zaferi kutlayarak  Ve masum bir veda gibi sokulup  Ellerinle yüreğimi parçalayarak  Tarihte bugün  Aylardan Eylül  Günlerden hüzün  Saatlerden ondur  Sen kazanmayı  Ben kaybetmeyi seçtim  Anlıyorum  Bu ikimiz için artık sondur. İşte gidiyorsun  Ve biliyorsun  Birazdan sol yanıma düşeceğim  Yaramın olduğu yana  Vurduğun yere yani  Ne de olsa ayrılık acıdır zordur  İşte karşında  Ağır yaralı bir adam  Bir avuç gözyaşı  Ve ihanet makamında bir şarkı  Suç mahallinde  Senden kalan son delil budur  Git hadi git vazgeçilmezim  Şunu bil ki  Dünyada bütün mezarlıklar  Senin gibi vazgeçilmezlerle doludur….  ('Erkekler Hep Yalnız Ağlar' kitabından)  www.erkeklerhepyalnizaglar.com  ww.ahmetselcukilkan.com.tr
Hak cihana doludur  Kimseler Hakk'ı bilmez  Onu sen senden iste  O senden ayrı olmaz. Dünyaya inanırsın  Rızka benimdir dersin  Niçin yalan söylersin  Çün sen dediğin olmaz. Ahret yavlak ıraktır  Doğruluk gey yaragtır  Ayrılık sarp firaktır  Hiç varan geri gelmez. Dünyaya gelen göçer  Bir bir şerbetin içer  Bu bir köprüdür geçer  Cahiller onu bilmez. Gelin tanış olalım  İşi kolay kılalım  Sevelim sevilelim  Dünyaya kimse kalmaz. Yunus sözün anlarsan  Ma'nisini dinlersen  Sana bir amel gerek  Bunda kimesne kalmaz
Su istemeye geldiler çocuklar  Kumsalda çimerken farımışlar  Mayolarıyla geldiler  En arkada sarışın şipşirin  Olsun olsun dört yaşında bir oğlan  Güler su veriyor onlara. Ben de olsam onlara daha ne verebilirim ki  Musluktan taşan su seslerine karışan  O cıvıl cıvıl seslerini cankulağıylan   Dinlemekten başka?
Olamıyorsan Mecnun Leyla'dan ırak  Seni sende, dünyayı dünyada bırak.  Aşk yolunda yürüme izni çıkarsa,  Yürümeli gözsüz ve dilsiz bir çırak! . (Hayyam'ın Türkçe Yüzü-Türkçe Yeniden Yazan-Yalçın Aydın Ayçiçek-Can Yayınları)
Bir kızın kocaman gözlerinde gördüm  bulutların dağlara sessizce çöküşünü  Çocuksu susuşları gördüm, kırılan sevinci  Ve kalbimi puslu yamaçlardaki pusulara saldım  çobanlar çoktan inmişlerdi ovaya  bense yapayalnız bir ağaçtım doruklarda  Harelenen sularda bir yanık kokusu  ve uzun boyunlu bir kızın gülümseyişi  Işık zamana bağlı zamansa onun  kocaman gözleridir artık  Anladım tarih de yazılmaz  bir aşkın sayfalarına düşmüyorsa gün  Yalnızdım, yapraklarım dökülmüştü bir bir  deryalara savrulup çöllere düşmüştü  Bir duman tütüyor yine hangi kent yandı  hangi sokakta vuruldu sevgilim  Bir demet menekşe bir avuç toprak  burkulan bir yürek miyim hep  Sesimde bir yanma bir kekrelik  uzayıp giden bir çöl yalnızlığı  Gazeteleri okumuyorum başım dönüyor  sulanmamış çiçekler gibi kuruyor her şey  her şey bir yolculuğun hüznünü taşıyor  gidip de gelmemek üzere bütün yüzler  Puslu yamaçlarda bir çakal gölgesi  bir dağ suskunluğu yürüyor kentlere  yenilen biz miyiz yoksa aşklar mı  bir kızın kocaman gözlerinde görüyorum  savrulan küllerini ömrümüzün  Bu kenti ayrılıklar yıkacak birgün biliyorum  Ölümden şikâyeti yok ölüp gidenlerin  ama bir kızın kocaman gözlerinde yangınlar çıkıyor  Acılar dehşetli kinlendiriyor beni  Kabarıp duruyor içimde, kabarıp duran bir okyanus  yurdumu arıyorum batık bir tekne değilim  yurdumu arıyorum kızgın küller ortasında
Anladım işi, sanat Allah'ı aramakmış;  Marifet bu, gerisi yalnız çelik-çomakmış...
Cahit ki bu hasta düzende sağlıklı bir kanserdi  Cahit ki haksızlığa karşı üreyen höcrelerdi.  Yorgun develer gibi çöktüğü Dormen şölenlerinde bile  'Siz paranızı, ben kendi kendimi yerim,' derdi.. Cahit zaten azalarak yaşayanlardan değil  Çoğalarak ölenlerdendi
Düşüncem var, dağlar kadar  Deli olmak işten değil  Bende kış, alemde bahar  Deli olmak işten değil. İşiten yok, ağla bağır  Tanrı dilsiz, alem sağır  Düşünceler öyle ağır  Deli olmak işten değil. Arzu, o bitmeyen yarış  Kara toprak sona varış  Ömür dediğin bir karış  Deli olmak işten değil. Sonsuzluğa giden gemi  Sürükler de düşüncemi  Vehim sarar her gecemi  Deli olmak işten değil. Karanlık mal oldu bana  Gerçek hayal oldu bana  Dostlar! bir hal oldu bana  Deli olmak işten değil
“Eski güzel şeylerden değil,  yeni kötü şeylerden başlamak gerekir.”   -Water Benjamin-. Göç  geçer.... Geçer ayrılıklar baladı.  Siyah bir orman olur gençliğimiz.  Bize böyle pay kalır.  Bize böyle pay kalır.... Ağla sömürgem... Belki dönemem!  Oralarda usul usul talazlanan nehirlerde yaz kalır;  kış yanar, düş üşür yüreğimde.  Ağlarım, gözyaşım beyaz kalır.... Sonra askerler yeniden kuşatırlar aşınmış kaleleri.  Bin “hawaar “parçalar gecenin döşeğini.  Ocaklar iniler, yas büyür, orta yerde kan kalır;  Dıngılava’da peştamallı çocuklar havuzlara işerler;  gözlerinde bir mahmur özlem kalır.... Derken bir Ankara, bir poyraz beni döve döve içeri alır.  Yollar da giderek uzaklaşır... Giderek uzaklaşır.  Fahişeler terli kasıklarıyla sabaha uğurlanır,  kuşlar inkâr edilir, gökyüzü yağmalanır;  ben büyürüm bu kederle kalbim uslanır.... Ağla sömürgem!  Ağla ve kucakla kumral delikanlını.  Buralarda çatılmış bir tüfeğim böğrümde taflan kalır.  Şimdi Kızılay’da oturmuşum hasretin kancasında;  geçer zaman, geçer yıllar, günlere bir yeni hazan kalır.... Ağla sömürgem... Sen hep mağlup bir ağlayışta,  ben uzak susarım bu mağlubiyet için hep anlayışta.  Bak, çöpçüler bu geceyi de piç edip süpürdüler.  Ben ise haber değeri bile olmayan bir haykırışta,  özleminle hâlâ bir yakarışta.... Ağla, ben de ağlarım gözyaşlarım özlemine az kalır.  Buralarda nem var; nem varsa sende kalır!  Daha çağırırken beni,  anı bile kalmaya tenezzül etmeyen dağ dorukları,  sömürgem yaslar durur sesime kırgın ayrılıkları…. Ben gittim  ve yittim! . Oralarda usul usul talazlanan nehirlerde yaz kalır,  yaslarım günleri yüzüme gözyaşım beyaz kalır.  Burada yıllar küfürle uğurlanır.  Ben büyürüm içindeki haylaz çocuk uslanır…  Ve günler geçer, herkes gider, pistler boşalır;  sahnede bir kurtlar, bir ben bir klasik dans kalır.. Ağla sömürgem... Buralarda döne döne-  mem! Artık bir yeşile dolmasak da anılardan haz kalır.  Sen de bir zaman duyarsın  bir gün bir taze mezar kazılır:. A r d ı n d a b i r d a ğ ı n ı k g a z e l i l e, k ü l i l e  A n k a r a ’d a b i r ö l ü y ı l m a z k a l ı r...
Aylar tepe, yıllar dağ zincirleri  Zirveler aşarsın haberin olmaz.  Dur-durak bilmeden doğuştan beri  Mezara koşarsın haberin olmaz.. Emanete 'benim' diye bakarsın  Boş kalınca suya kazık çakarsın  Sırat köprüsünde yatar kalkarsın  Ateşe düşersin haberin olmaz.. Salıncak kurarsın mor bulutlara  Körpe tay bağlarsın kör umutlara  Muhkemdir kulluğun canlı putlara  Kıblesiz yaşarsın haberin olmaz.. Yokluğa mı, sonsuza mı yolcusun  Yollar tehlikeli, Allah korusun  Koca kâinatta bir damla su'sun  Kaynarsın, taşarsın haberin olmaz.. Ekim -1992  (Akıl Karaya Vurdu)
Rüzgar eser çoban ateşleri  Dört bir yana serpişir  Yağmu ciser yıldızlar ıslanır  Hasret ile kıprışır . Dağlar küser tozlu yamacında  Can can ile çarpışır  Benim canım kim bilir nerede  Taş yastığa ağlaşır . Yollar tozar yayla çocukları  Kuzu gibi meleşir  Hasret uzar kardelen yüreği  Kar altında titreşir . Kuşlar uçar turnam yaralıdır  Boyun büker bekleşir  Benim yaram nevroz ateşinde  Yana yana depreşir
Ben bu gönül tezgahında  Aşk dokudum, aşk okudum  Erenlerin dergahında  Aşk okudum, aşk dokudum. Her güçlüğü bile bile  Göznuruyla, sabır ile  Yumak yumak, çile çile  Aşk dokudum, aşk okudum. Bir ömür yana yakıla  Yazdığım sığmaz akla  Acımadım kırkdört yıla  Aşk okudum,aşk dokudum. Sevgi insanlığın özü  Odur aydınlatan bizi  Hak yolunda oldum terzi  Aşk dokudum, aşk okudum.. Günahından, sevabından  İçtim aşkın şarabından  Uluların kitabından  Aşk okudum, aşk dokudum. Aşk için şan da, şeref de  Okudum saplı bu hedefte  Yıllar yılı bir gergefte  Aşk dokudum, aşk okudum. Ümit Yaşar aşkla bende  Kötülük olmaz sevende  Bu can kaldıkça bu tende  Aşk okurum, aşk dokurum.
Ömür dediğiniz nedir?  Üç gün hilal, üç gün bedir  Haftaya boş kalır sedir  Say bir karış, say bir adım  Geçti gitti, anlamadım. . Her türlü nimet sofrada  Yığın yığın dert sofrada  En uzun mühlet sofrada  Say bir içim, say bir tadım  Kaçtı gitti, anlamadım.. Denizde kayıktır umut  Yaralı geyiktir umut  Ürkek üveyiktir umut  Say bir lokma, say bir yudum  Uçtu gitti, anlamadım.. Dakikalar yazlık, kışlık  Saatlerde mi yanlışlık  İklim mevsim tek karışlık  Say bir dondum, say bir yandım  Göçtü gitti, anlamadım.. Bembeyaz düşler topladık  Bitmemiş işler topladık  Bebek gülüşler topladık  Hızar kurdu itimadım  Biçti gitti, anlamadım.. (Akıl Karaya Vurdu)
ündöndü ve bakla tarlalarında  sevişmelerin pomakçasını öğreniyorum  o korkunç hazzını duyuyorum  toprağı doyuma kavuşturmanın  ve hâlâ anlatılmaz bir cinsel koku  buharlaşıyor göğsümün kıllarından  anımsadıkça pomak sevgilimi  On sekizindeyim ve tip'i övmekten  suçlanıp sürülüyorum  Okudukça aşık, aşık oldukça  daha çok okumaktayım bu aylar  biraz ayten biraz süeda ayları bunlar  kurutulmuş çiçek mevsimleri yani  yıllar sonra daha iyi anlaşılıyor  o kaçak şevişmlerin tadı. Fabrika bacalarından  yağlı bir duman ağıyor göğe  çiziyor  İlk gençliğimin haritasını. AHMET TELLİ
hiçbir kelimesini kullanmıyorum  eski hikayelerimin.  yeni sözlerde yıpranmış şeyler vardır.  toz, buğu ya da kir.  nasıl sevinirse bir kedi,  bir karanfil.  her mevsim kendini  kendi yağışına yedirir.  buluttur bir bakıma  yağmurun anavatanı.. işte benim  dönüp dolaşıp  Anadolu’ya yağışım bundandır.. eylül ’99, cihangir
Rüyalar bile geceleri bekler  Gizlice görünmek için  Yüreğimdesin, saklısında içimin  Gizlice sevgilim. Kimse bilmesin üzgünlüğümü  Taşırım ölümüm gibi bu duyguyu  En gizli kuytularında ömrümün  Bir yer var gizlice sevgilimin uyuduğu. Gizlice sevgilim, yaşam kadar acı  Canımı tutuşturan özlem gibi  Özlüyorum derin yokoluşta  Gizlice sevgilimi
İki ayaklıydı, konuşuyordu  “İnsandır” dediler, ben inanmadım.  Kediye benzettim, artık yiyordu  “Aslandır” dediler, ben inanmadım.. Fala baktı, aynalara bakmadı  Hayalimde müspet iz bırakmadı  Başköşeye bağdaş kurdu, kalkmadı  “Mihmandır” dediler, ben inanmadım.. Her gün bir kılıkta gördüğüm oldu  Şüpheler beynimde kördüğüm oldu  Yaşını-başını sorduğum oldu  “Civandır” dediler, ben inanmadım.. Dedim, soyu kalsın, töresi nasıl?  Verdiği sözlerin firesi nasıl?  Şeytanla, Deccalla arası nasıl?  “Düşmandır” dediler, ben inanmadım.. Yediği arpaya hile katardı  Kızarsa yıldıza tekme atardı  Şeceresi katırdan da beterdi  “Safkandır” dediler, ben inanmadım.. Arada bir kürsülere çıkardı  Nara vurur yeri/göğü yıkardı  Uzak görür, uzaklara bakardı  “Bakandır” dediler, ben inanmadım.. Tapular kestirdi toprağa, ota  Ayırdı namına binlerce kota  Yediği naneye, kırdığı pot’a  “Destandır” dediler, ben inanmadım.. Özünü yokladım özünde nur yok  Dilinde edep yok, sözünde nur yok  Kalbinde itikat, yüzünde nur yok  “Sultandır” dediler, ben inanmadım.. 7 Ağustos 1995  (Yasaklı Rüyalar)
Kader, beyaz kağıda sütle yazılmış yazı;  Elindeyse beyazdan, gelde sıyır beyazı! ..
“Ölüm gelecek ve senin gözlerinle bakacak.”   -C. Pavese-. I  Kanatlanır, kanatılır bütün boşluklar.  Aynalar her gün bir başka yalan söyler  ve kalınır geride çizilmiş hayatlardan,  geride yağmurlardan ve çığlıklardan.. Herkes çizer boşluğunu…. II  Her aşk başlarken pembe,  ayrılıkta rengi siyah yalnızlığın…. (Herkes arar pembesini.  Oysa kendinden ötesi yoktur;  kimse sevmez yalnızlıkta gölgesini…). III  Herkes sever doğumunu;  kim sever ölümünü? . Herkes sever doğrusunu;  kim sever yanlışını? . Herkes susar ayıbını.  Herkes susar ayıbını…. IV  Herkes bilir gitmesini.  Bir zaman öğrenirsin  gideni sırtından öpmesini. Herkes yaşar hasretini…. V  Herkes geçer gençliğini  Herkes…Buğusunda anıların   yitirir kekliğini…. VI  Herkes yaşamakla suçlu,  aşkıyla hükümlüdür;  herkes doğarken ölümlüdür.. Herkes ölür ölümünü;  göğe salıp düşlerini,  salıp tenini, nefesini  bırakır ceketini.. Herkes bırakacaktır ceketini…
Temiz gömleğimi giydim talimden sonra  Ayaklarını yıkıyor çeşme başında erler  İşte sen öyle bir serindin  Tuzladan kaptılarla inerken şehre  Ne güzel şey sivil denmesi çıplağa  Ve gün-açık penceresinden meşelerin  Yamacın kuytusuna sokulmuş mavi  Ufacık bir parça deniz gibiydin. Şipka bibirleriyle konmuş okulun camlarına  Arnavut köyünün o muhacir güneşi  İşte sen öyle bir cumartesiydin.  Sahanlıkta saçlarını tarıyor kızlar  Raylar ondan böyle kıvılcımlanıyor  Köşeleri dönerken önlükleri altından  Dünyaya başlar gibi aybaşlarının kokusu  Kalkan al tranvaydın ergenlik durağımdan. Meyvahoşun orda bir sabahçı kahvesi  Gün ağarmıştı ama ben günaydın dedim  İşte sen öyle ışıklı bir yerdin  Bilmiyordum hiç burda bir fırın olduğunu  Diz çöktüm asfalta, baktım aşağı, üüüü'üh...  İşçiler ateşler ay çörekleri  Ve kılıç gibiydi taze ekmek kokusu...  Dağıttık evel-allah yalnızlıkları. Yaşamak düğünse, sen orda gelindin  Seni soydum, Güler, dünyayı giyindim
Afrika dediğin bir garip kıta  El bilir âlem bilir  Ki şekli bozulmasın diye Akdeniz'in  Hâlâ eskisi gibi çizilir  Haritalarda
Soruları sor da cevap isteme  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir.  Süt beyaz mı, limon sarı mı deme  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Yirmi iki milyon asgari ücret  Çalışan bir kişi, sekiz baş külfet  Ye öl, yemeden öl, otuz gün mühlet  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Solculuğun üstün meziyetini  Yönetimin halka eziyetini  BÇG'nin durum vaziyetini  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Siyaset mi? Sorun Güngör Yekta'ya  Yeni din mi? gidin Agah Oktay'a  Belki suçtur nokta desek noktaya!  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Beden nerde, baş nasıldır ayak kim?  Çavuş kimdir, onbaşı kim, yamak kim?  Kesintisiz kargaşaya dayak kim?  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Ne dövizden ne dolardan anlarız  Ne semerden ne yulardan anlarız  Ne zehirden ne klordan anlarız  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Okuyan değiliz yağıp eselim  Dedelek değiliz ahkâm keselim  En doğrusu dinleyelim, susalım  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . İşler bacanağa, yeğene kalmış  Memleket güdene, sağana kalmış  Elmanın görevi soğana kalmış  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Vesayet var imiş, ''var'' diyemek ki  Tıbben sabit köre ''kör'' diyemek ki  Enflasyon azıtmış ''dur'' diyemek ki  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Yarasa kuş mudur, arı yılan mı  Vaatler cılk mıdır, sözler yalan mı  Sırtımıza vurdukları palan mı  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Laiklik yemeyle doyar mı karın  Bilmeyiz bugüne uyar mı yarın  Buzluklar sıcak mı, hamam mı serin  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Senfoniye girsek hani paramız  Çağdaşlıkla açık kaldı aramız  Sırtımızda var mı, yok mu yaramız  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Ekmekte, ayranda irtica var mı?  Yukardan bir baskı, bir rica var mı?  Muhtardan bekçiye iltica var mı?  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Doğru mudur, güvercine kuş desek?  Suç olmaz mı, zemheriye kış desek?  Gücenirler ıslak yola yaş desek  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Demokrasi varsa nerede yaşar?  Hukuk bağımsız mı? .. O bizi aşar  Vurgun, soygun, rüşvet nereye koşar  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Kadir beyin cömerdini hasını  Göz doyuran Sibel Can'ın dansını  En büyük babanın laf mirasını  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Kime güceniriz, kime küseriz  Bir karpuzu kaç dilime keseriz  Nerde yoruluruz nerde susarız  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Bulatıldık bir kez durulmak ayıp  Çalış, didin amma yorulmak ayıp  İtiraz günahtır, darılmak ayıp  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . İbadete tavır, inanca hudut  ''Eskiyi unut da, yeni yolu tut''  Dağıtır her gelen dağ boyu umut  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir. . Hayatımız bir çözülmez bilmece  “Of! ..” çekeriz, topu topu tek hece  Hangi düşü göreceksek bu gece  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir . Oğlum Murat üç ay önce dişlendi  Masum yavrum dişlenirken fişlendi!  Sabıkası kaç deftere işlendi  Biz ne bilek ağam, hökümet bilir . (Yasaklı Rüyalar)
Üç beyinsiz kafanın derdine, üç milyon halk  Bak nasıl doğranıyor? Kalk, baba, kabrinden kalk! . Diriler koşmadı imdâdına, sen bâri yetiş...  Arnavutluk yanıyor... Hem bu sefer pek müdhiş! . Tek kıvılcım kabarıp öyle cehennem kustu:  Ki hemen kol kol olup sardı bütün bir yurdu.. O ne yangın ki: Ocak kalmadı söndürmediği!  O ne tûfan ki: Yakıp yıktı bütün vâdîyi! . Âşinâ çehre arandım... O, meğer, hiç yokmuş...  Yalınız bir kuru çöl var ki, ne sorsan: Hâmûş! . Âşinâ çehre de yok hiçbirinin yâdı da yok;  Yakılan bunca hayâtın, hani, ecsâdı da yok! . Yoklasan külleri, altından, emînim, ancak  Kömür olmuş iki üç parça kemiktir çıkacak! . Baba! En sevgili annen, o senin öz vatanın  Olacak mıydı fedâ hırsına üç kaltabanın? . Dedemin sürdüğü, can ektiği toprak gitti...  Öyle bir gitti ki hem: Bir daha gelmez ebedî! . Ne olurdun bunu kalkıp da göreydin acaba?  "Meşhed"in beynine haç saplanacak mıydı baba! . Ne felâket: Dönüversin de mesâcid ahıra,  Hırvat´ın askeri tepsin çıkıp üstünde hora! . Bâri bir hâtıra kalsaydı şu toprakta diri...  Yer yarılmış, yere geçmiş, şühedâ türbeleri! . Nerde olsam çıkıyor karşıma bir kanlı ova...  Sen misin, yoksa hayâlin mi? Vefâsız Kosova! . Hani binlerce mefâhirdi senin her adımın?  Hani sînende yarıp geçtiği yol "Yıldırım "ın? . Hani asker? Hani kalbinde yatan Şâh-ı Şehîd?  Ah o kurbân-ı zafer nerde bugün? Nerde o iyi? . Söyle, Meşhed, öpeyim secde edip toprağını;  Yok mudur sende Murâd´ın iki üç damla kanı? . Âh Meşhed! O ne? Sâhandaki meyhâne midir?  Kandilin, görmüyorum, nerde? Şu peymâne midir? . Ya harîminde yatan,şapkalı sarhoşlar kim?  Yoksa yanlış mı? Hayır, söyleme, bildim... Bildim! . Basacak mıydı, fakat, göğsüne Sırb´ın çarığı?  Serilip yerlere binlerce şehîdin sarığı,. Silecek miydi en alçak neferin çizmesini?  Dürtecek miydi geçen, leş gibi her lîmesini? . Ya şu üç parçalı bayrak dikilirken tepene,  Niye indirmedi, kim çıktı bu halkın önüne? . Hani, milletlere meydan okuyan kavm-i necîb?  Görmedim bir kişi, tek bir kişi meydanda...Garîb! . Hani, haysiyyetinin gölgesi çiğnense eğer;  -Olmadan üç kişinin, beş kişinin, hûnu heder-. Kahraman gayzı yatışmaz, kanı coşkun efrâd?  İşte haysiyyet-i kavmiyye muhakkar, berbâd! . Hani "Nâ-mahreme ben söyliyemem kızlarımın,  Karımın ismini... Hem öldürürüm, sorma sakın! . Diye, tahrîr-i nüfûs istemiyen er kişiler!  Hani, göstermediler eski celâdetten eser; . Fuhşu i´lâya koşan bir sürü nâ-merd öteden,  Ne selâmlık ne harem dinlemeyip çiğnerken! . Hani, ey kavm-i esâret-zede, muhtâriyyet?  Korkarım,,şimdi nasîbin mütemâdî haybet! . Hani, ey unsur-i bî-râbıta, istiklâlin?  Ebediyyen, sanırım, söndü bütün âmâlin! . Hani "Başkım" cıların kurduğu yüksek hülyâ?  Seni yıllarca avutmuş da o mel´un rü´yâ,. Uyumuştun... Ya uyansaydın eder miydi tebâh,  Mülkü, birdenbire âfâka çöken kanlı sabah? . Karadağ haydudu, Sırp eşşeği, Bulgar yılanı,  Sonra Yunan iti, çepçevre kuşatsın vatanı.... Târümâr eyleyiversin de bütün ordumuzu,  Bizi kovsun elimizden alarak yurdumuzu.. Kimsesiz ailelerden kimi gitsin bıçağa  Kimi bin türlü fecâ'atle çekilsin kucağa.... Birinin ırzı heder, diğerinin hûnı helâl...  İşte, ey unsur-i isyan, bu elîm izmihlâl,. Seni tahrîk eden üç beş alığın ma´rifeti!  Ya neden beklemiyordun bu rezîl âkıbeti? . Hani, milliyyetin İslâm idi... Kavmiyyet ne!  Sarılıp sımsıkı dursaydın a milliyyetine.. "Arnavutluk" ne demek? Var mı şerîatte yeri?  Küfr olur, başka değil, kavmini sürmek ileri! . Arabın Türke; Lâzın Çerkese, yâhud Kürde;  Acemin Çinliye rüchânı mı varmış? Nerde! . Müslümanlık´ta "anâsır"mı olurmuş? Ne gezer!  Fikr-i kavmiyyeti tel´în ediyor Peygamber.. En büyük düşmanıdır rûh-i Nebî tefrikanın;  Adı batsın onu İslâm´a sokan kaltabanın! . Şu senin âkıbetin bin bu kadar yıl evvel,  Sana söylenmiş iken doğru mudur şimdi cedel? . Artık ey millet-i merhûme, sabâh oldu uyan!  Sana az geldi ezanlar, diye ötsün mü bu çan? . Ne Araplık ne de Türklük kalacak aç gözünü!  Dinle Peygamber-i Zîşân´ın İlâhî sözünü.. Türk Arapsız yaşamaz, kim ki ’ yaşar’ der delidir,  Arab’ ın, Türk ise hem sağ gözü, hem sağ elidir. . Veriniz baş başa; zîrâ sonu hüsrân-ı mübin:  Ne hilafet kalıyor ortada billâhi, ne din! . "Medeniyyet! " size çoktan beridir diş biliyor;  Evvela parçalamak sonra da yutmak diliyor:. Arnavutlar size ibret olacakken, hâlâ,  Ne bu şûrîde siyâset, ne bu fâsid da´vâ? . Görmüyor gittiği yanlış yolu, zannım, çoğunuz...  Size rehberlik eden haydudu artık kovunuz! . Bunu benden duyunuz, ben ki, evet, Arnavudum...  Başka bir şey diyemem... İşte perişan yurdum! ... (Babam Fâtih müderrislerinden İpekli Hoca Tâhir Efendi merhumdur ki, benim hem babam, hem hocamda. Ne biliyorsam kendisinden öğrendim. Şiirin daha iyi anlaşılmasına merhumun da rahmetle anılmasına vesîle olur diye şu haşiyeyi yazmaya mecbur oldum.)
Aldırmadan derde gama  Sevmek de hoş sevilmek de  Dünya fani derler ama  Sevmek de hoş sevilmek de. Husumet def olup gitsin  Hoşgörü her şeye yetsin  Haset, nefret, öfke bitsin  Sevmek de hoş sevilmek de. Asıla edersek rucu  Elbet kaçmaz ipin ucu  Ayırmadan şucu bucu  Sevmek de hoş sevilmek de. Soruyorsan gaye nedir  Atan kalbe aşk dedir  Bu his hak dan hediyedir  Sevmek de hoş sevilmek de. Can cananı bulsun artık  Herkes nasip alsın artık  Parolamız olsun artık  Sevmek de hoş sevilmek de. Azrail kapıyı çalsa  Benzimiz sararsa solsa  Bir nefeslik ömür kalsa  Sevmek de hoş sevilmek de. Sevgi güldür amma solmaz  Sevenin vadesi dolmaz  Sevemeyen adam olmaz  Sevmek de hoş sevilmek de
Bir kez gönül yıktın ise  Bu kıldığın namaz değil  Yetmiş iki millet dahi  Elin yüzün yumaz değil. Bir gönülü yaptın ise  Er eteğin tuttun ise  Bir kez hayır ettin ise  Binde bir ise az değil. Yol odur ki doğru vara  Göz odur ki Hakk'ı göre  Er odur alçakta dura  Yüceden bakan göz değil. Erden sana nazar ola  İçin dışın pür nur ola  Beli kurtulmuştan ola  Şol kişi kim gammaz değil. Yunus bu sözleri çatar  Sanki balı yağa katar  Halka matahların satar  Yükü gevherdir tuz değil
Akşamı getiren sesleri dinle  Dinle de gönlümü alıver gitsin  Saçlarımdan tutup kor gözlerinle  Yaşlı gözlerime dalıver gitsin. Güneşle köye in, beni bırak da  Küçüle küçüle kaybol ırakta  Şu yolu dönerken arkana bak da  Köşede bir lahza kalıver gitsin. Ümidim yılların seline düştü  Saçının en titrek teline düştü  Kuru yaprak gibi eline düştü  İstersen rüzgara salıver gitsin
Bu derede, bu bulutun gölgesi,  Yalnızca bir anlıktır.  Bir daha tekrarlanmaz asla,  Dere gider bir yana,  Bulut gider bir yana,  Sen kalırsın ortada.. Son vapurda, bir kadına rastlar,  Kibarca gülümsersin.  Kaybettin, geri gelmez artık,  Vapur gider bir yana,  Kadın gider bir yana,  Kalbin kalır ortda.. Yalnızca bir anlıktır mutluluk.  Sevdalar, heyecanlar;  Hepsi bir anlık.  Kalansa, tortusudur hayatın,  Yalanlar ve acılar;  Bir de yalnızlık.. Hey koca Yusuf!  Yusuf'cuk, ah yusufçuk! . Rüzgarlara savurdun hep, şarkını.  Herkesten saklandın,  Her şeye gücendin durdun.  Yoruldun,  İflah etmezsin sen.. Ömrün gitti bir yana  Hüznün gitti bir yana,  Şiirin kaldı ortada...
varsın bulsun sizi diye   uçurdum merhabamı güvercinlere. Ben sizleri dostlarım her zaman sevdim  Yanınızda olmasam da  Katılmasam da sazlı sözlü günlerinize  Katmasam da kahkahamı kahkahanıza  Hep sizlerle birlikte başladı sabahlarım  Ben sizleri dostlarım   Her zaman sevdim
Ben nice ayrılıklar gördüm ömrümce  Kuşlar gördüm; kırılmış kolu, kanadı  Ayrı düşmüş sevdiğinden kuşlar gördüm  Hiç bir ayrılık bana bu kadar komadı . Ayrılığın bir ağrıdır vurur şakalarımda  Ve büyür gözlerimde bir okyanus kadar  Derinden ses verir içimde bir tel  Sonra, birdenbire kırılır, kopar . Yeryüzü çekilir altından ayaklarımın  Geçer başıma çöken bir tavan gibi gökyüzü  Durmadan çalınır kulaklarımda  Şarkıların en hüzünlüsü . Seni alıp uzaklara giden otobüs  Benim üzerimden geçer hışımla  Devrilir, bakakalırım ardından  Bir sel gibi akan gözyaşımda... . Artık ne yapsam boş, teselliler faydasız  Karanlık gitgide en derinlere çeker beni  Çaresiz, bütün sokaklarında bu şehrin  Böyle perişan beklerim dönmeni . Dolaşır birbirine yorgun ayaklarım  Ellerimi koyacak bir yer bulamam  Nereye gitsem, en koyusu acıların  Ne yana baksam, çıldırtan bir akşam . İstesem ben bu ömrü, bu talihi istemem  Böyle durup durup senden ayrılmak varsa  Orada bir mezar kazılır benim için  Ayrılığın nerede başlarsa.
garson masa iyi manzarayı değiştir  sırası mı mehtabın yıldız yağmurunun  bu gece yalnızım onlar gelmeyecek  sapa bir yerindeyim umutsuzluğumun  hava soğuk olmalı ağaçlar bütün duman  eğer bulabilirsen ölü bir kar getir  beyazlığı kalın bir su gibi uzayan  bu gece yalnızım onlar gelmeyecek  batan bu köhne şilebde ne işleri var. çünkü battım kasa boş ne para ne çek  çünkü bütün telefonlar ısrarla alacaklı  bu gece yalnızım onlar gelmeyecek  hani o sarışın kirpikleri saçaklı  yanağını viski bardağıyla serinleten  sonra nilay hani kafayı buldu mu ağlar  cam yeşili yasemin cıgara dumanı nursen  batan bu köhne şilebde ne işleri var. garson masa iyi manzarayı değiştir  büyük şimşek çakmalı gök gürültüsü filan  şöyle dalları kıran şakırtılı bir yağmur  köpek havlamaları bulut karanlığından  zehir bulabilir misin çabucak öldürecek  artık arsenik mi olur siyanür mü olur  hangisi olursa olsun hepsi işime yarar  yoksa bir tabanca bul bir avuç mermi getir  bu gece yalnızım onlar gelmeyecek  batan bu köhne şilebde ne işleri var
Israrına kandım diyemezsin, çok geç.  Bir anda inandım diyemezsin, çok geç!  Kor nerde ki? Bir baksana küller soğumuş...  Ateş gibi yandım diyemezsin, çok geç!
Gece: Normal zamanda seslerin durma vakti  Gece: Sinsi kalplerin düzensiz vurma vakti  Gece: Örtünmesidir aslında her tarafın  Gece: Darbecilerin resmen kudurma vakti…. 11 Eylül 2007/Vakit
Aşklar mı diyordun,  anladım  Senin incindiğin,  benimse  Yollara düştüğümdür yeniden. (Çocuksun Sen)
Sen uykusuzluk nedir bilir misin  Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı  Gözlerini tavana dikip  Düşündüğün oldu mu bütün gece  Ve bütün bir gün  Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç?  Gelmeyince  Seni aramayınca  Ölesiye ağladın mı?  Sonra çekilip en koyusuna yalnızlıkların  Ona ait ne varsa  Bir bir hatırladın mı. Sen günden güne erimeyi bilir misin  Dev bir ağacın vakarı içinde ölmeyi  Bir teselli aramayı  Issız parklarda, tenha sokaklarda  Ve bütün şehir uyurken uzaklarda  Deli divane yollara düşüp  Yaşlanmış bir köpek gibi  Eskimiş bir gömlek gibi  Atılmışlığını hissettiğin oldu mu  Sevmekten  Günler geceler boyunca yürümekten  Elin, ayağın, kalbin yoruldu mu. Sen yalnızlığın acısını bilir misin  Unutulmak bir hançer gibi saplandı mı sırtına  İçinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtı mı  Bütün gururunu çiğneyip  Sevdiğinin geçtiği yollarda  Bastığı toprakları eğilip öptün mü  Sen çaresizlik nedir bilir misin  Sen yokluk nedir gördün mü  Yanan başını  Duvarlara vurup parçalamak geldi mi içinden  Sen her gün bin defa öldün mü. Böyleyim diye ayıplama beni  Bir gün kendimi  Sonsuzluğun koynuna bırakırsam  Yaralı ve yenik bir asker gibi  Darılma  Unutma ki  Her seven adsız bir kahramandır  Unutma ki  İnsan; sevebildiği kadar insandır.
Hangi yağmur dağları silip-süpürüp gitmiş  Hangi ölü sağları silip-süpürüp gitmiş  Asırlar diz mi çöker ayların eteğine  Hangi gün var çağları silip-süpürüp gitmiş.. 14.06.2007/Vakit
293  Yetmişiki millet ve o kadar din buraya,  Benim milletim yalnız aşkla girer sıraya.  Nedir kâfir, müslüman; nedir o sevap, günah?  Amaç Sensin, bunları Sen de sokma araya!
düşünüyorum da, dünyada büyüyen ne varsa,  bir an tutunabiliyor yetkinlik noktasında;  şu koca sahnede sergilenen tüm oyunlarsa,  gizliden gizliye hep yıldızların etkisinde.  bakıyorumda, bitkiler gibi çoğalıyor insanlar,  aynı gökten açılıyor ya da kapanıyor yolları;  gençlikte kabarıyor, inişe geçince sönüyorlar,  silinmeye başlıyor akıllardan gösterişli günleri.  o görkemli gençliğin geliyor gözlerimin önüne;  savruk zaman belki çöküşle tartışmaya girdi bile,  gençlik gününü, karanlık geceye döndürsek mi diye.   AMA SEVGİN UĞRUNA ZAMAN'LA SAVAŞI SÜRDÜREN BEN,   YENİDEN AŞILIYORUM SANA, O NE GÖTÜRÜRSE SENDEN...
Sen olmazdın Tanrı'nın adaleti şaşmasa  Seni tarif mümkündü lisanları aşmasa  Daha binlerce güzel yaratırdı sıradan  Seni yaratıyorken bu kadar uğraşmasa
Ne kadar da güzelmiş akşamleyin ağlamak  Her gözyaşı damlası bir rüya çeşmesidir  Böylesine içten mi bakarmış insana gök  Bulutları karadır unutulmuş bir tenin  Toprak desen, rengârenk bir yalnızlık, bin umut  Hıçkırmak, en vefakâr çiçeğin yaprağında  Bulmakmış o efsunlu yıldızını gecenin. Kırmızı önce bahar, sonra tahtında ömrün  Saba Melikesi’nin kıskandığı bir hayal  Kızılay’da kuşların bembeyaz kanatları  Karanlık dağıtmasın diye efkârımızı  İnletir Kocatepe önünde o kırılgan  Son koşuyu bekleyen doludizgin atları  Alevdir, Ankara’dan ayrılırken kırmızı
Aç artık dost kollarını  Gel ey dostum yavaş yavaş  Yol karlık gözüm görmez  Gel ey dostum yavaş yavaş. Haydar-ı şah senin adın  Bilirim sende muradım  Çok peygambere uğradım  Gel ey dostum yavaş yavaş. Bir su içtim derin gölden  Hiç ayrılmam ben bu yoldan  Arif olan anlar halden  Cahillerden bilen yoktur. Pir Sultan'ım konar göçer  Halini bilene açar  Misafirler gelir geçer  Eğlenip de kalan yoktur
Hayli geç bir zamanda  Nice uğraştan sonra  Ulaştım istasyona  Son tren kalkıyordu . Toplayıp tüm gücümü  Özleyip bir düşümü  Uzattım ellerimi  Kapalı kapılara. Bin bir güçlükle  Tutundum demirlere  Büyük bir adım attım  Giden merdivenlere . Bindim en sonunda  Son trenin  O en son vagonuna  Biletim bile yoktu . Ödeyip cezasını  Umuda geç kalmanın  Ayakta da olsa  Çıktım son yolculuğa
İÇİM İÇİME SIĞMIYOR. Havanın dumanlı  Vaktin dar olduğu bir zamanda  Bu sözü bir gül gibi bıraktın yüreğime:  “İçim içime sığmıyor! .”  Şimdi sana dairim  Ölesiye tutkulu  Ölesiye şairim. Tarihe gömüyorum acıyı ve ölümü  Yenilgiyi zafer şarkılarına  Çünkü sen geldin; kumrular geldi  İçim içime sığmıyor  Umurumda mı sanki ayrılık trenleri  Ay tutulması, rasathaneler  Aşkın değerini düşüren darphaneler  Başbakanın Amerika evleri  Umurumda mı sanki. Sen geldin; çöllere yağmurlar geldi  Bana göre değil Küba’nın çiçekleri  Yeni bir skandal senaryosunda  Şaşkın bir İngiliz prensesinin  Yıkılan hayalleri. Bana göre değil kavga  Uygarlığın kriz noktalarında  Gurbet kokan bir hayatım var benim  93 harbinden kalma sokaklarında  İkindi sonrası sirenler çalar  Eritir dağların kirli karını  Susuz bir denizde hırçın dalgalar  Deler karanlığın kulak zarını . Sen geldin; vefakâr duygular geldi  Yakamozlar oynaşıyor sularda  Benim de sırlara ermek çağımdır  Buzlar vadisinde bir gelin, sevda  Sevda benim özgül ağırlığımdır. Sen geldin; güvertelere  Umut yükleyip boşaltan gemilerin  Hindistan cevizi kırdığı kırdığı limanlarda  Ermiş kaptanlara muhabbet duyan  Meczup tayfalar geldi  İçim içime sığmıyor  Çünkü hem sen geldin; hem bahar geldi. NURULLAH GENÇ/ Rüveyda’dan
I. Yağmur dalgın bir efkâr giyinir Ekim’de.  Kumrular sokağı‘*nda çekilmiş bir diş gibi kalırım;  çekilmiş bir diş gibi  Diyarbakır’dan.... Ağrırım,  bağırırım  aldırmaz! . İlle de gökkuşağı giyinir gökyüzü her Ekim’de.... II. Kumrular sokağı bir kente uzayıp gider.  Gökkuşağım,  ayrılığım,  ömür ki eskir ve aşka uzayıp gider…. Tırmalarken göğsümü sabrın sancısı,  yalnızlığın kül tadıyım;  bakarım, yağmur utanmaz bulutundan,  hasretin üvey adıyım…. III. Kumrular sokağında  efkârın adıyla bir akşamüstü;  gövdesine tutunmuş dal,  dala tutunmuş serçe,  telaşlı, o da kendince…  Sonra aşklarda kül, camlarda perde;  usulca harlanır sevişmeler de.... IV. Kumrular sokağında  andlara hep bol geldim,  küfürlere dar.  Dönüp baktım, ne göreyim,  yağmalamış gençliğimi yargıçlar! . Desene Sivas’ın kırık sazıyım,  kendimin ayazıyım,  kalbimde ölü çocuklar…  Tufanlar ardımda ve buruşuk anılar.  Nedense hiç uslanmamış bozgunlar.... V. Oysa haklı ve haksız bütün kitaplar yazılmıştır.  Susuşlar eskimiş, küfürler edilmiştir.  Biliyorum, yalnızlıktan öte dostun yok insan;  insan ki bozuk paralarda bozgundur, yenilmiştir.. /Şimdi bilekleri kesik bir intihardır yaşam…/. VI. Düştüğü yerde tanımazken kendi suyunu yağmur;  biliyorum, aynı dalda gül bile anlamaz dikenini.  Anlasana, anlatamaz kimse yıkımını başka yıkıma.  Cudi’de napalm, Datça’da ıssız koylara,  New york Şırnak’a anlatılmaz.  Her gün yanar söner yanar söner kasvetimle bin ateş;  ölüm, dirilere anlatılamaz.... VII. Bilirsiniz her sokağın bozuk bir sicili vardır  ve utancı sokakların,  günleri şehvete fedâ eden şizofren babalardır.  Gözlerinde yalnızlığı bir hançer gibi saklayan kadınlardır.. Sonrası sokakların, bozkırlardır,  hani bir ak tay düşüyle uzayıp gider  ve rüzgârların ıslığıyla göklere teğet geçer.. Oysa kumrular sokağı bir kente uzayıp gider;  gökkuşağım,  ayrılığım,  ömür ki eskir ve aşka uzayıp gider…. VIII. Daha sevginin herkesten şikayeti var.  Daha herkes kendi sanıklığıyla kör,  tanıklığıyla yargıç.  Bu yüzden söz,  bitmiştir.... Gökyüzü  mü?  O,  kırgındır,  kirletilmiştir…. . *Kumrular sokağı: Ankara’da bir sokak.
Hayat hattında acemi tayfalardık.  Ne avunduk sevinç müsveddeleriyle;  aşktan ikmale kaldık.... Bak her sabah bağıran yeni sabaha,  artık iklimler değişmiş, kuşlar da gitmiş,  tenimde eski ateş, gözlerimde fer bitmiş;  heybetli dağlar arasında  göğümde yıldız yitmiş.... Sen  hâlâ  anılarımın  en  beyaz  yanısın.  Sen, buğulu bir camın ardından izlediğim hayatın   yarısısın...  Sen, sağanakla gelen sabahlarda çok eski…  Çok eski bir şarkının adısın.. Daha adamlar şehirlere otomobillerle,  geceler anılarla birlikte gelir.  Silûetin giderek uzaklaşır, düşler de kilitlenir  ve efkârım bir yaralı ayrılıktan beslenir.. Kimse bilmez,  yıllar yılı hep aynı beyazla gezmek nedendi?  Olsun,  yirmi yıl seni özleyerek yaşlanmak da güzeldi! . Çünkü sen, buğulu bir camın ardından izlediğim hayatın  yarısısın...  Sen sağanakla gelen sabahlarda çok eski…  Çok eski bir şarkının adısın.
Döndüm lê gûle batman’a vardım.  Batman’dan diyarbekir’e bir bilet aldım.  Kara tren bozuldu silvan düzünde.  O yalan yollarda hasretle kaldım…. Batman garında altı donuk yüz... Çığlık ve hınç böyle topraklar boyu; gökyüzünde turnalar ve gri... Ay ışığı geceyi ayartacak birazdan. Batman garında altı donuk yüz.... Birinci yolcu soluksuz; sanki ayazlarda yaralı bir geyik göğsü. İkincisi sevdalı: ‘Sen beni bir kez olsun sevmedin/Habar saldım gecelerde gelmedin,’ gibi kahır yüz. Üçüncüsü bir kadın:De ki şakağında dolunay Dicle’nin.Dör- düncüsü tekmil temsili bakış, sanki kurşunlanmış bir türkü Tendürek dağla- rında.Beşincisi kandırılmış çocuklar gibi; yükü yatağı, kasketinde ter. Altın-cısı ben; dağlı yaralar, yaralı dağlar gibi... Batman treni bir feryat gibi gardan çıkıyor.Terli akşam alacası trene vuruyor, tren yollara... Ay öksüz bir geceden geçiyor ve biz, öksüz bir gecede ayın altından geçiyoruz...Gecenin terli göğsünde bir deli türkü: “Ahmedê lê vayêê / Hesênê lê vayêê! ”Bu türkü... Bu ne türkü? Türkü değil, çığlık bu; göğünden koparılmış gibi mavinin...O mavi? Ulan o bizim mavi! Mavide eşkıyalar da yitirmişler tüfeklerini.... Boş vagonlar yollara düşmüş batman düzünde. Gecenin göğsünde bir deli türkü... İşte Gevaş, uzaklarda yarasıyla susuyor, geride şark çıbanıyla Batman’ın göğsü, Silvan düzünde ateşler yanıyor... Bir ihtiyar: “Biz ne doğ- muşuk ki” diyor: “Ne ölek kardaş! ”Batman treninde altı donuk yüz...Çığlık-  lar oturmuş gözlerinde büyüyor…. O saat Sirkeci’de martılar, aç çocukları o uzak suların. O saat Beyoğlu hınca hınç, Kızılay sersem! O saat nasılsın Yalova feribotu, Buca dolmuşu, Üs- küdar iskelesi? O saat Bodrum kalesi daha sperm kokuyor... Çingene çadırların- da çengi çalıyor... O saat Köln’de bir mülteci sessizce hıçkırıyor...O saat gece- de son orospu bir türkü tutturmuş rüzgâra kaşı... Bir adam Adana’nın bulvarın- da kusuyor... O saat Artvin’de bir öğretmen gecikmiş düşlerini dövüyor… . O saat tarihin alnında ter, insanlık vahşetin gözlerine baka baka susuyor...O saat gecede bir kahpe kurşun, Diyarbakır’ın göğsünde bir adam düşüyor! . “Boşuna çırpınma gökyüzü: Yurdum kadar ağlayamazsın…”
Biraz kül, biraz duman,  O benim işte...  Kerem misali yanan,  O benim işte...  İnanma gözlerine ben ben değilim  Beni sevdiğin zaman,  O benim işte...
Düşünün, ben ne büyük bir rütbeye tutkuluyum,  Çünkü O'nun kulunun kölesinin kuluyum.
en böyle bakıp durmayacaktım, dili bağlı,  İslâm’ı uyandırmak için haykıracaktım.  Gür hisli, gür îmanlı beyinler, coşar ancak,  Ben zâten uzun boylu düşünmekten uzaktım!  Haykır! Kime, lâkin? Hani sâhipleri yurdun?  Ellerdi yatanlar, sağa baktım, sola baktım;  Feryâdımı artık boğarak, na’şını, tuttum,  Bin parça edip şi’rime gömdüm de bıraktım.  Seller gibi vâdîyi enînim saracakken,  Hiç çağlamadan, gizli inen yaş gibi aktım.  Yoktur elemimden şu sağır kubbede bir iz;  İnler «Safahât»ımdaki hüsran bile sessiz! . İstanbul, Teşrînievvel 1335 (Ekim 1919)
Nasıl_niçin delisi aklı susturmakta iş;  Sırtında binlerce yük namaza durmakta iş...   1978
bileydim lâyık olmadığını  yürür müydüm yollarında. sen birazı tereddüt  birazı kan ve gurur  acılarla beslenen bir zakkum çiçeğisin. oysa hep ışıl ışıl  hep rengârenk göründün bulutların ardında  anlayamadım  yeşil sadece zehir dumanlı gözlerinde  özlem sadece tûfan. her akşam kefen giydi yüreğim kollarında  her gece bir giyotin  rüyalarım hıçkırık  kâbuslarım ölümdü  ellerin yavaş yavaş beni bataklığına  beni isyana gömdü. şimdi kopardım urganlarını  dostluğum da sensiz, düşmanlığım da  ırmak ikiyüzlü akar mı sandın  güneş karanlıktan korkar mı sandın  git, seninle gitsin pişmanlığım da. bileydim lâyık olmadığını  yürürmüydüm yollarında
geceleri bir ıslık  penceremin altında birileri  beni çağırıyorlar  (yoksa yanılıyor muyum)  koşup bakıyorum kimseler yok  sarayburnu'nda sis düdükleri  mektuplarım kayboluyor posta kutusundan  birileri çalıyor ama kim  geçen akşam yağmuru değiştirdiler  yumuşak başlamıştı tatlı ve ılık  nasıl olduysa kestiremedim  az sonra sülfirik asitti gökten yağan  (cam iplikleri halinde yağıyor  değdiği yeri eriterek  duman duman). biryerlere gidecek oluyorum  ardımda birileri  hayal meyal varla yok arası  cigaralarını avuçlarında saklamış  gözlerinde aynalı güneş gözlükleri  (bilmem yanılıyor muyum)  daha dün geceyarısı  telefonda birileri  fakat konuşmuyorlar  bir bubi tuzağı sessizliği hüküm sürüyor  türlü olasılıklarla yüklü  olağanüstü iri  bir o kadar da tehditkar  (bilmem yanılıyor muyum)  beni dehşete düşürmek istiyorlar. nasıl oluyor anlamıyorum  gece yayın bitmiş televizyonu kapamışım  ekranda ansızın birileri  kapalı demir bir kapı gibi suratları  gözleri ateş saçıyorlar  gözlerinde tarifsiz bir hışım  bıyıkları zifiri karanlık  ele geçirebilirlerse beni öldürmek  besbelli maksatları  (yanılıyor muyum neyim)  yanlış bir mıknatıs fırtınası içindeyim  şişe yeşili şerare atlamaları  şurup kırmızısı çakıntılar  sağım solum her tarafım elektrik  korkuyorum  korktuğumun bilincindeyim  birileri  şalteri indirdi indirecek  işim bitik
Şiir bir cennet bahçesi  Girmeyene anlatılmaz.  Cennet nedir, bahçe nasıl?  Görmeyene anlatılmaz.. Şair gülü, şükür gülü  Yaprak yaprak dokur gülü  Her mısradan fikir gülü  Dermeyene anlatılmaz.. İne gönül, kalka gönül  Hep doğruya baka gönül  Hak vergisi.. Hakka gönül  Vermeyene anlatılmaz.. Şiir toprak kokusudur  Şiir damla damla sudur  Ermişlerin duygusudur  Ermeyene anlatılmaz.. Şairler sultanı Yunus  Her sözü yüz defa yumuş  Aşk bağına dergâh kurmuş  Varmayana anlatılmaz.. 10.06.1984  (Beşinci Mevsim)
Mehmetçiğe yağan kar, sizlere de yağar bir gün  Anaların tükrüğü sizleri de boğar bir gün  Her ırmak, mecrasına akacaktır sonunda  Sanmayın ki şu güneş batıdan doğar bir gün.. 09.10.2007/Vakit
Sen şimdi dalgınlıklarına kaç, mürekkep balıgı gibi...  Kalbindeki o eski sevdaları bir gölge gibi kullan.  Çırpınan sevgini korumak için durmadan yüz degiştir,  ama unutamazsın yüzünüYüzün ki, senin rakibin...   Yüzün ki, kalbini hiç saklayamaz...   Yüzün ki, aşkına rakip...   Sen şimdi dalgınlıgına kaç, mürekkep balıgı gibi...
Hasretin kançanağı gözlerinde oturuyorsun;  seni soruyorum  hiçbir şey bilmiyorsun…. Hep bir çağlayan gibi senin sevdana aktım;  sen ise sularını kaçıran bir nehir gibi uzaktın.... Tükenişi bir aşkın,  bir nehrin tükenişine benzer.  Ne deniz olabildin,  ne nehir kalabildin.... Kendin ol, kendin ol…  Sen buysan başkası ol! . Buysan kederden öleceğim,  başkası olursan de kimi seveceğim? . /Ne Diyarbakır anladı beni ne de sen;  oysa ne çok sevdim ikinizi de bir bilsen.../
Gittiğin yerlerden dönmedin geri  Yollara rest çektim isyanlardayım  Kırıldı sonunda sabrımın teli  Yıllara rest çektim isyanlardayım. Beklenen yarınlar kaybolmuş dünden  Ümitler selamı kesmişler benden  Nasılsa hayır yok gelecek günden  Kadere rest çektim isyanlardayım. Bu benim talihim sözüm yok sana  Payımı aldım ben sevdadan yana  Hasretinden başka ne verdin bana  Sana da rest çektim isyanlardayım
Ne zaman seni düşünsem;  Bir keder basar içimi, kapkara...  Aklıma o eski günlerimiz gelir,  Ağlarım sensiz geçen dakikalara.. Ne zaman seni düşünsem;  Gözlerimden bir hüzün bulutu geçer.  Beni mahkum etti sensizliğe.  Bu nasıl bir ömür, bu nasıl kader? . Ne zaman seni düşünsem;  Demir atar içime özlem yüklü bir gemi.  Rıhtımda seni arar gözlerim, bulamaz  Yokluğun yine zindan eder her gecemi.. Ne zaman seni düşünsem;  Can verir denizlerimde martılar.  Omuzlarımda hıçkırır bir kadın,  Dudaklarında unuttuğumuz şarkılar.. Ne zaman seni düşünsem;  Seninle uçup gider en güzel zamanlarım.  Bu kocaman, bu hissiz, bu sefil dünyada  Sensiz yaşanmıyacağını anlarım.
Şamdanları dolanınca eski zaman sevdalarının  Başlar ay doğarken saltanatı sultan-ı yegahın  Nemli yumuşaklığı tende denizden gelen ahın  Gizemli kanatları ruhta ölüm karanlığının  Başlar ay doğarken saltanatı sultan-ı yegahın. Yansıyan yaslı gülüşmelerdir karasevdalı suda  Bülbüller kırılır umutsuzluktan yalnızlık korusunda  Eylem dağılmış gönül tenha çalgılar kış uykusunda  Ölümün tartışılmazlığı nihayet anlaşılsa da  Başlar ay doğarken saltanatı sultan-ı yegahın. Bir başkasının yaşantısıdır dönüp arkamıza baksak  Çünkü yaşadıklarımız başkasının yargısına tutsak  Su yasak rüzgar yasak açık kapılar yasak  Belki bu karanlıkta yasakları yasaklasak  Başlar ay doğarken saltanatı sultan-ı yegahın
Kalkarım her sabah kötü bir günde  Yüreğim zindanda, sevgim sürgünde  Engeller yol vermez, gelemem oğul! . Taşırım başımda başıboşları  Konuşur karşımda mezar taşları  Diriler dil vermez, bilemem oğul! . Tecellim çiledir, çeker giderim  Gözyaşı selinde akar giderim  Dostlarım el vermez, kalamam oğul! . Hasretim göl göldür, hicranım nehir  Toprağım kor ateş, havam som zehir  Arılar bal vermez, alamam oğul! . Ben aşka koşarım, aşk beni vurur  Yaklaştığım deniz içimde kurur  Bahçeler gül vermez, gülemem oğul! . Bayramlar kurşundur, canımda kalır  Yazdığım tebrikler yanımda kalır  Postacı pul vermez, salamam oğul! . (Suları Islatamadım)
Sarkilardan cikip geldi bir esmer ansizin  Koyu renk gözleri cildirasiya hüzünlü  Bir esmer geldi pencerelerden kapilardan  Bir esmer geldi kokularla, baygin  Dökülmüs bir kadeh gibi  Kopmus bir gerdanlık gibi  Bir esmer geldi  darmadagin. Bir esmer geldi diyorum size  Tüy tüy  Isil isil  Kapkara saclari alnina düsmüs  Öylesine öpülesi dudaklari  Öylesine alimli  Öylesine aska cagiran  Sarkilardan masallardan romanlardan  Beste beste  Satir satir  Bir esmer geldi duman duman. Esmeri hüzzam makaminda seviyorum  Bir kemanin telleri inliyor icimde  Bir kadin ut calip sarki söylüyor  Sevdali sesiyle cok dokunakli  Esmerle gözgöze geliyoruz  Ben ürpertiler icinde tutkun, isimis  Oysa korkulu düsler icinde aglamakli. Bir sigara yakiyorum  Parmaklarimi yakiyorum  Al sana iste gördün mü  Mazot döküp denizlerinide yakiyorum Istanbul'un  Demek ki ben kundakcinin biriyim diyorum  Esmerde bir telas bir heyecan  Onun bu haline bitiyorum. Simdi hep gölgedeyim gölgede  Bir esmer gölgede  Ellerimizle gözlerimizle hüzzam yasamaktayiz  Sirtimizda kamcilar sakliyor vahsi, doru  Bir alanda simdi onunla dörtnalayiz. Ergec tamamlayacagiz birbirimizi  Bir yerde bir bütün olacagiz  Umulmadik sonlarin özlemi icimizde  Ve o biryerimizde  Burgu burgu sancisi özlemlerin  Derinlerde ta derinlerde  Ergec bir bütün olacagiz. Daha güzellesecek dizleri esmerin  Sacları daha bi kara olacak  Daha bir güzel  Daha bir hüzzam  Gitgide aydinlanacak güclenecek  Gözlerinde piriltisi pirlantalarin  Dudaklarinda sarkilarin en güzeli  Birgün geldigi gibi esmer  Sarkılarla gidecek
Güzel olan  her günü seninle tekrar tekrar yaşamak  erimek yarını olmayan zamanlarda  durdurmak bir yerde bütün saatleri  bütün kuralları kırıp parçalamak  sonra varmak o yerlere  mevsimlere dur demek  kar yağarken çiçek açtırmak ağaçlara  güneşi bir akşam saatinde tutup bırakmamak  sonra doldurmak ayışığını kadehlere  delicesine içmek  ve unutabilmek her şeyi ansızın  sevmek seni en yücesiyle sevgilerin  birlikte geçmiş, gelecek bütün çağları aşmak  güzel olan  sevmek seni Tanrılar gibi  seninle Tanrılaşmak. Bir gün bu akan sele dur diyeceğim  göreceksin  ne bu şehirler kalacak  ne bu duygusuz sürü  bu korkunç kalabalık  her vapur seni getirecek bana  bütün istasyonlarda seni bekleyeceğim  kapılar sana açılacak  senin için söylenecek şarkılar  şiirler senin için yazılacak  her evde bir resmin  her meydanda bir heykelin olacak  ve sen kimi gün bir rüzgar gibi  kimi gün denizler gibi, bulutlar gibi  kopup ötelerden, ötelerden  yalnız bana geleceksin  bir gün bu akan sele dur diyeceğim  göreceksin. Ben eskimeyen tek güzelliği sende gördüm  sende buldum erişilmez hazları  yanında sıyrıldım korkulardan, yalanlardan  duyguların en ölmezini sende duydum  susuzluğum dudaklarında dindi  yalnızlığım ellerinde  çoğu gün unuttum açlığımı  sende doydum  ilk defa seninle bütünlendim, anlıyor musun  anladım yaşadığımı her nefes alışta  seninle geçtim bütün zamanlardan  seninle var oldum  eridim seninle bir sonsuz çalkanışta. Boynunda bir yer vardır ben bilirim  ne zaman oradan öpsem değişir gözlerinin rengi  yanar dudakların, terler avuçların  dökülür kapkara bir aydınlık gibi omuzlarına saçların  gitgide artar kalbinin vuruşları  bir musiki halinde dünyamı doldurur  ansızın bütün sesler kesilir  zaman durur  bir başdönmesi başlar o en yükseklerde  her gün seninle yeniden varoluruz  eriyip kaybolduğumuz yerde.. Sesini duymadığım gün  yaşanmış değil  açan çiçek değil  öten kuş değil  yüzünü görmediğim gün  içimde yıldızlar sönük  güneşler güneş değil  seni sevmediğim gün  seni anmadığım gün  olacak iş değil. balıklar denize muhtaç  çiçekler toprağa ve suya  umutsuz yaşamıyor insanlar  dal yapraksız olmuyor  meyva ağaçsız  Tanrı bizsiz Tanrı değil  biz Tanrı'ya muhtacız  ve ben de sana muhtacım sevdiğim  su gibi, ekmek gibi  adın dudaklarımda  bir sabah uyanınca  nefes alabilmek gibi. Her günüm seninle geçsin  o güneşe en yakın  kimsenin varamayacağı bir dağbaşında  uçsuz bucaksız uzak denizlerde  insan ayağı değmemiş ormanlarda  uzaklarda, en uzaklarda  o gemilerin uğramadığı limanlarda  ışığım ol, alınyazım ol benim  vatanım ol, evim ol  yeter ki bir ömür boyu benim ol  her günüm seninle geçsin.
Usta binicilerin ve atın cılkı çıktı  Ciddiyet yara aldı; çok zatın cılkı çıktı  Televizyon denilen illete yakalandık  Sonunda sanatçının, sanatın cılkı çıktı... 26.04.2006/Vakit
Günlerden bir gün  Ya pazartesi ya salı  Son meteliğime kadar içeceğim...  Yine hatırıma sen geleceksin  Oturup ağlayacağım.
Ne kadar donup dolaşsam, yine de  Hep o çıkmaz sokaktayım çaresiz  Bir umut kırıntısı gözlerimde  Yürüyorum durmadan, dalgın, sesiz. Sokak o sokak, bense ben değilim  Sanki bin yıllar geçmiş aradan  Boşlukta bir şeyler arıyor elim  Belki de mahşere dek bulunmayan. Yitirdiğim neydi, aradığım ne  Çöken ne yüreğime kurşun gibi  Tanrım! ben mi değiştim söylesene  Yoksa bende zamanlar mı eskidi. Bir yerlere varmadan, nasıl böyle  Hiç durmadan akıp gidiyor günler  Yaşam diye verdiğin bu mu söyle  O mu sırtıma sapladığın hançer. Bir çıkmaz sokağın sonunda, işte  Suskun ve tek başına seninleyim  Fanilikten ölmezliğe geçişte  Bilmiyorum, söyle bana, ben neyim. Sevdimse; verdiğin yürekle sevdim  Sen açtın bu ufku karşımda sonsuz  Yürüdüm bir yolun sonuna geldim  Yıkık, üzgün ve paramparça onsuz. Ölüm buysa, Tanrım buysa yaşamak  Sil alnımdan yazdığın bu yazgıyı  Ya bir yere çıksın artık bu sokak  Ya da oldur içimdeki Tanrıyı!...
-İsa’dan sonra XX. yy.-  I  Yaşarken de söyledim kimse bilmeyebilir bunu,  Fatiha suresi kadar eski,  günlerin çarmıhında isa kadar yaslıyım  ve tanrılar kadar çok yaşadım  kimse bilmeyebilir.... Daha kırlangıçları yalancı bir dünyada yaşıyorum;  dağları yıkılan, dalları kırılan bir dünyada.  Kayıp suretler için fotoğraflara koşuyorum  kimse bilmeyebilir.... Günlerin çarmıhında  Küle savruldum, ayrılıkları saydım,  bir hançer sapladım nevrozlu bir sevgiye;  kan bile damlamadı, yürüyüp gittim.  Yüzüme yalancı bir sevinç iliştirdim.... II  Fal bakan çingeneler esmerdi, yalancıydı,  dönmeyecektin!  Belki kuruyacaktım,  belki çarpa çarpa akacaktım o denizlere;  İntiharlara aktığım gibi o denizlere,  bilmeyecektin! . Çıkıp sina dağına o denizlerle  İbranice konuşacak, İblis’i kovacaktım;  İblis’i  kovmak  belki,  yarısını dünyanın  kovmak demekti.... III  Bir gülün bir odayı,  bir leşin bir semti kokuttuğu kentlerde,  bir ömür,  çarpar,  akar  da nasıl eskitir yatağını  kimse bilmeyebilir.... Tanıktım,  yargıç  ve sanık;  Yürüyüp gittim…  Yüzüme yalan bir mutluluk iliştirdim:  Günlerin çarmıhında İsa gibiydim…. IV  Günlerin çarmıhında  seni ağrıyan yanlarımla sevdim,  tutuklu kollarımla;  yokluğunda burada yıllar verdim.  Yokluğuna  burada! . Herkes bilecek bunu; tabancaya gerek yoktur…  Tabancaya gerek yoktur!  Sen haklı bir cinayetsin günlerin duvağında:  H e r ö m ü r k e n d i g e n ç l i ğ i n d e n v u r u l u r...
Sakın bir söz söyleme...Yüzüme bakma sakın!  Sesini duyan olur,sana göz koyan olur.  Düşmanımdır seni kim bulursa cana yakın,  Anan bile okşarsa benim bağrım kan olur.... Dilerim Tanrı'dan ki,sana açık kucaklar  Bir daha kapanmadan kara toprakla dolsun,  Kan tükürsün adını candan anan dudaklar,  Sana benim gözümle bakan gözler kör olsun!
Bir evrimci zıpıra sorsanız işte cevap:  Haham ne derse doğru, müftü ne derse yanlış  Allah'a uymak günah, şeytana uymak sevap  Papaz ne yerse doğru, imam ne yerse yanlış... 14.03.2006/Vakit
İki tip tanıyorum bu devrin utanmazı;  Biri dinde hokkabaz,biri küfür cambazı...   1977
Dün gece dün gece seyrim içinde  Seyrim ağlar ağlar Pir Sultan deyi  Gündüz hayalimde, gece düşümde  Düş de ağlar, ağlar Pir Sultan deyi. Uzundu, usuldu dedemin boyu  Yıldız'dır yaylası, Banaz'dır köyü  Yaz bahar ayında bulanır suyu  Sular da ağlaşır Pir Sultan deyi. Pir Sultan kızıydım ben de Banaz'da  Kanlı yaş akıttım baharda güzde  Koç babam astılar kanlı Sıvas'ta  Darağacı ağlar Pir Sultan deyi. Kemendimi attım dara dolaştı  Kafirlerin eli kana bulaştı  Koyun geldi, kuzuları meleşti  Koçlar da ağlaşır Pir Sultan deyi. Pir Sultan Abdal'ım ey yüce Gani  Daim yediğimiz kudretin hanı  Hakka teslim etti ol şirin canı  Dostlar da ağlaşır Pir Sultan deyi
Hak bizi yoktan var etti  Şükür yoktan vara geldim  Yedl kat arşta asılı  Kandildeki nura geldim. Eyyub ile ten erittim  Lal-ü mercan gevher tuttum  Vuslat ile taş arıttım  Ben bu yolu süre geldim. Yunus'la ummana daldım  Kırk gün balık içre kaldım  Davut'la demirci oldum  Örse çekiç ura geldim. Gurbet elinde çatıldım  Ana rahmine yatıldım  İbrahim'le oda atıldım  Gülistanda nara geldim. Sahabelere uğradım  Kudret lokmasın doğradım  Er bir dedim Hak bir dedim  Bini saydım bire geldim. Bir muazzam büyük şara  N'istersen bulunur ara  Kapısı on iki pare  İstediğim şara geldim. İçi altın dışı gümüş  Suyu şekerle bal imiş  Böyle bezesten düzülmüş  İstediğim yere geldim. Deniz çaldım asa ile  Göğe ağdım İsa ile  Tur dağında Musa ile  Münacatta dura geldim. Pir Sultan Abdal coşkuna  Gel otur gönül köşküne  On İki İmam aşkına  Ben bu seri vere geldim
Beni dinleyin dostlar, haberiniz yok sizin  Çağlayıp aka aka ırmaklarım yoruldu...  Bedelini ödemek isterken sevginizin  Düşünüp yaza yaza parmaklarım yoruldu.. 15.08.2009
Doruktan uzattıkça mercan bakışlarını  Bazen güneşe bakan gülleri hatırlarım  Yaprakları en ücra yıldız kanatlarından  Ezgiler sağnak sağnak iner dudaklarından  Bazen fosforlu bir gemi belirir ufukta  Köpürür ülkemin siyah koylarında  Aralayıp susamış mekan bulutlarını  Doruktan uzattıkça mercan bakışlarını  Bazen bir kapı açılır rüyalarımda  Sonsuzluk çiçek tozu, dökülür avuçlarıma...  O nasıl maceraydı, o nasıl 'düşt'ü  Çevresine ihtilal kuzgunları üşüştü  Ay görünce düzenli ışıyan gözlerini  Hıçkırıklı bir mendil gökten kıyıya düştü  Öyle maktul bir esaret boşaldı ki doğudan  köleler ata bindi, sultanlar yaya düştü  Nuyageva bir gümüştü, tılsımlı bir gülüştü...
İnsan...İplikte büklüm, suda bir anlık suret...  ALLAH...Olmanın O'na mahsus olduğu kudret.... (1974)
Durmadan kurulup dağılan bu yerde  Hiç bir dost arama.  Güvenilirbir sığınak, hiç! ... Bırak acı yüreğinde konaklasın  Olmaza çare arama...  Kimse sana gülmeden sen acıya gülümse,  Yaşamana bak!
Kimdi o? Yanındaki kimdi? Ne konuşuyordunuz? İşte buna dayanamam. Kahrolurum.  Dün gece ne yaptın? Nereye gittin? Ah otursaydın da beni düşünseydin ya! Eğlenebildin mi bari?  Yatarken ne okudun? Sonra iyi uyuyabildin mi? Rüyanda neler gördün? Söylesene.  Anladım artık beni sevmiyorsun. Sevdiğini sanmakla yanılmışım.  Zaten çirkin bir adamım ben, sinirliyim, kıskancım, fazla hisliyim. Daima beni seveceğini düşünmemeliydin. Suçluyum. Kendimi sevgilerimin bencilliğinden kurtaramadım. Zayıf, bencil bir adamım öyleyse.  Sonra yalancıyım, iki yüzlüyüm. Seninle konuşurken seninle yatmayı düşünüyorum. Sevgiyle elini tuttuğum zaman, aslında kalçalarını tutuyorum, bilmiyorsun.  Kendime göre hesaplarım da var benim. Yanımda olman gurur veriyor, sevinç veriyor bana. Fakat sana kimse bakmasın istiyorum, kimse konuşmasın seninle. Hep benim ol, durmadan benim ol. Günün her saatinde ve ölünceye kadar benim ol.  Beni seviyor musun? Evet mi? Öyleyse söyle. Kimdi o? Yanındaki kimdi? Nereye gidiyordunuz?  Seven zalimdir biliyorsun, aşk egoisttir. Sen zalim olma. Anlamıyorsun, anlamıyorsun.... . Biraz anla beni.  Sana sitem etmeyeceğim artık. Bütün suç benim. Seni bu kadar sevmemeliydim. Şu köhne ve utanmaz dünyada ne bir kimse bu kadar sevilmeye değer, ne de bir kimsenin bu kadar sevmeye hakkı var.  Kendimizi ne sanıyoruz? Biz neyiz ki? Sus, cevap verme. Teselliye ihtiyacım yok.  Seni bu kadar sevmenin cezasını kendime ödeteceğim.  Göreceksin.
Bu duvarlar bu ağaçlar  Bu ağaç VE bu duvar...  Arkadaşın dolmuşuyla gidiyoruz  Beykoz'dan doğru Üsküdar...  Böyle giderse böyle giderse bu bahar  Bu ağaçlar bu duvarı yıkacaklar...  Bu geçmişi değil, geleceği kınalı  Bu yemyeşil duvarlar  Bu duvarı yıkacaklar...
haçan demir dökende  ateş yiyesim gelir  gök sofraya çökende  doruktan sesim gelir  dağdan yürek sökende  kurşun dökesim gelir  çatal şimşek çakanda  yağmur perde çekende  derya göğe çıkanda  haçan ölesim gelir. 1.  destur bre gökkuşağı  hangi devin kılıcısın  sabah sabah kanın damlar  besbelli can alıcısın. akıl almaz bir kelepçe  anlaşılmaz hangi suça  kilitlenmiş gündüz gece  başımızda kalıcısın. öfkeyi sorduk sarından  korkuyu bildik morundan  azrail adında birinden  giyilmiş ölmek tacısın. karanlık çiçek açtı mı  ilmik boynuna geçti mi  can kuşu tenden uçtu mu  bir özgürlük ağacısın. 2.  yıldız basınca gölleri  kırılır zulmün dalları  hoyrat ağanın kulları  bu devran size de kalmaz  özgürlük açar yolları. it vurur yiğit yakınmaz  alnın da ölüm gülleri  arslan emzirir dulları  gizli bir güçtür bilinmez  büyütür yoksulları. bu devran kimseye kalmaz  bre karanlık dölleri  şimşek çatar çatısından  kan uğuldar kapısından  çatlar öfkenin selleri. 3.  doğarsın sorgudur başlar  doğmanın hesabı sorulur  dünya bir bela sofrasıdır  lokmanın hesabı sorulur. acı bir dumandır köyleri  çakaldır kurttur soyları  gecenin kanlı beyleri  dumanın hesabı sorulur. kıvılcım çektiğin demirden  canını oynadığın kumardan  bıçağın oyduğu damardan  akanın hesabı sorulur. yürü attila ilhan yürü  yaş da yanar yanarsa kuru  günü gelir böyle doğru  yazmanın hesabı sorulur
Testimizi kırdın, şarabımızı döktün  Korkarım ki tanrım sen de sarhoş oldun
Vatanimda sular akar basibos;  Herkes birbirini kakar, basibos.. Bozkirlardan topal bir tren gecer;  Cocuk, merkep, öküz bakar, basibos.. Yanmaz da yürekler, atese atsan!  Bir kibrit bir orman yakar, basibos.. Tarih, kutuplara kacmis bir fener,  Buz denizlerinde cakar basibos.. Yirmidokuz harflik sözde aydinlar,  Yafta yazar, isim takar, basibos.. Allah'im, sen aci bu saf millete!  Aksam yatar, sabah kalkar, basibos.
Köpek, diliyle içer suyu  Kurt, soluğuyla. Yüreğinin kokusunu taşır  Boynundaki kutup çiçeği  Öfkeli değil lacivert  Yırtıcı değil sıcak.  Kurt: büyük karbonun sesi  Karanlıktan çağlayarak  Atardamarıyla koşar,  Ulur gözlerinin arasıyla.. Kıt karınlı, iki mevsimli  Yazları kızıl kışları ak  Bir şimdiki zaman içinde  Belleğini örttükçe tipi  Unutuşun gri tipisi  Yorgun atların tarazlı tipisi  Ay tutulur gözlerinde  Kaçar ufuk  Bulanır gezegen.. Erzurum'da Horasan'da  Bütün kuzey yarıkürede  Çağlar boyunca kurt  Yekpare bir kemik halinde  Tek bir kurtta yaşadı  Sonra papağanlar geldi  Gözlüklü yılan Hint'ten geldi  Maymunlar Madagaskar'dan  Ornitorenk Avustralya'dan  Denizler büyüdü  Gece azaldı.. Kurt, soluğuyla içer suyu  Köpek, diliyle. Köpek: ılık profesyoneli  İpeğin, camın, korunun  Eti havayla dolu  Burnunda sinir, kıçında peri  Bakkal, tefeci, orospu  Hayvan hikayesi düzenlerin  Ve tanrının koyunlarını  Güden çobanın dostu. Ödleriyle öten kuşlar gibi  Havlaya havlaya kirlenir  Düşen kulaklarıyla birlikte  Buruşur sevinci  Ama diktiler mi kurdun karşısına  Ağzı cehennemleşir.. Kurt altı yavru doğurur  Köpek olur bunlardan biri
Bu son kar olacak görüp göreceğim  Kim bilir ne kadar göreceğim gelecek  Şöyle lapa lapa bir karın sondurmasında  Kar da nelerini seyretmeyi bir şeytan dürbününden  Yanımda Güler bastonunu da almış  Tutmuş kolumdan yediyor beni yaşamaya  Datça’ya ki kar yüzünden gidemiyoruz  O yüzden de kara ve bizim karıya kızıyorum ya  Kar yağıyor üstümüze  Acayip bir ışık rüzgara dalmış da içinden çıkamıyor  Aşağıdan yukarı bir tipi aşağı-yukarı  Ayaklarım kayıyor çocukken kızak kayarkenki gibi  Şimdi kayıyorum bir başka ömre  Makamı bunun “karca” makamı  Devrilince devrini göreceğim nihayet
Ayrılık çanları çalsa ansızın  Elveda sevgilim diyecek misin?  Önünde diz çöksem, gitme kal desem  Bakmadan ardına gidecek misin? . Ayrı yönde akan ırmaklar gibi  Dalından uçuşan yapraklar gibi  Ümitsiz, çaresiz aşıklar gibi  Kalbinden aşkımı silecek misin?  Son ümidi yere serecek misin? . Kendini boş yere teselli edip  Sevdadır nasılsa geçici deyip  Yaşlı gözlerini gizlice silip  Bakıp da yüzüme gülecek misin?
Gözlerimin önünde ıslak dağların kabaran yalnızlığı.  Ne varsa uçurumlar eşiğinde,  hüzünlerle yalpalayan ne varsa  gözlerimin önünde,  ve hayat gül kokulu bir sağanak yine…. Bir şeyler anlatmak istiyor hayat  ve alıp götürmek bir şeyleri kurt sofralarına…. Gün batıyor...  Gün batıyor bukağısı paslı bir sevinç oluyor yalnızlığım.  Unutuyorum sevgilim suretini;  durgunluğum “niçin”di unutuyorum…. Gün batıyor...  Gün batıyor ürkek yıldızlar dolanıyor yalnızlığıma.  Umurumda değil ne yağmur ne ayaz  ne de bu kerpiç kokusu havada;  unutuyorum, sabaha kadar, gün batıyor  ve geciken sabahlara koşuyor kuşlar,  gözlerimin önünde  ve hayat gül kokulu bir sağanak yine…
Hasret dağları sardı  Sen farkında değilsin  Son umut sende kalsın  Sen farkında değilsin. Böyle sessiz duruşun  Umursamaz oluşun  Yüreğimde bir kurşun  Sen farkında değilsin. Bilmiyorsun tutkumu  O kaybetmek korkumu  Bölüyorsun uykumu  Sen farkında değilsin. Gözlerim ufka dalar  İçimde volkan yanar  Senin için ölen var  Sen farkında değilsin. Bir çılgının yolunda  Ben, sen oldum sonunda  Herkes bunun farkında  Sen farkında değilsin.
Yüksek muhakemenize karşı kuru usul ve basit (prosedür) yoluyla söylenecek son söz, bu âna kadar riyazî bir ispata kavuşturmuş bulunduğumuz emniyetiyle, şudur':  - İzahını biraz evvel yaptığımız gibi, en uzak olduğumuz hedef padişahçılık, kâmil zıddiyle aksini yaptığımız iş de Türk milletini tahkirdir. Teşhir ve tahkir bakımından fertlerle, fertlerin şahıs cepheleriyle de hiçbir alışverişimiz yoktur.  Fakat işi, 'hâkimin takdiri' denilen fevkalâde geniş ve şamil hakkaniyet duygusuna tevdi edince, kaydetmek zorunu duyduğumuz birkaç nokta kalıyor:. (Büyük Doğu) , gerçek, saf ve aslî mânasiyle müslüman; başımıza ne gelmişse İslâmiyeti anlıyamamak, onu en yeni ve en ileri zaman ve mekânlara tatbik edememek yüzünden geldiği hükmüne bağlı; üç asırlık gerileme ve bir asırlık garplılaşma tarihimizin baştanbaşa cehil, taassup, anlayışsızlık, derken sahtelik, taklid, şahsiyetsizlik panayırlariyle doldurulduğuna kâni; hele Meşrutiyetten beri gelen inkılâplardan hiçbirinin eski hastalığa deva getirmediğine, eski yarayı büsbütün azdırdığına emin; millî kurtuluş hareketinin ise Türkü mekân ve madde pilânında kurtardıktan sonra zaman ve ruh plânında tam akamete düşürmüş bir seyir takib ettiğini muterif; bütün çareyi öz kökümüzle Garbın müsbet bilgiler lâboratuvarı arasında kurulacak asliyet ve şahsiyet temellerine dayalı bir köprüde bulan; ve yalnız bir dâvanın tecridini, teşhisini, tahlilini, terkibini, müdafaasını, taarruzunu, ilmini, polemiğini, mürakabesini, mücahedesini yapan, millî, millî üstü millî bir mefkûrenin ismidir. İşte bütün kabahat ve günahımız, yahut biricik fazilet ve sevabımız bundan ibarettir. Bizden yalnız bunun için nefret ederler; ve yalnız bunun içindir ki, gözlerine birtakım vesile mikroskopları takıp, hangi kabahatli uzvumuzu kesmekle kalbimizin durabileceğini ararlar. Çünkü onlarca baş suçlu kalbimizdir; kanun ise bu uzva hiçbir suç biçmemektedir. Topu topu iki yılı dolduran intişar hayatımızda üç kere kapatıldık. Yedi kere mahkemeye verildik. Politikanın doğrudan doğruya hüküm giydirdiği her defa yandık; kanunun mizan teşkil ettiği her defa da beraat ettik.. Muhterem Adalet Mümessilleri! ..  Eğer kanun bir tansiyon âleti gibi, yalnız gördüğünü kaydeden, hatır ve gönül dinlemeyen, bir çöpçü ile bir hükûmet reisini bir tutan ulvî terazi ise, bu terazinin üzerinde sıfır noktasını geçecek hiçbir sıkletimiz yoktur. Yok, eğer kanun, ille bu terazinin ibresi bir sıklet kaydetsin diye sırtımıza zorla giydirilmek istenen kurşun yüklü gömleklere müsamaha edici bir politika telkiniyetine müstait bir nesneyse, sıkletimiz bir sene değil, tam altı sene ağır hapis istihkakını göstermektedir. Kanunun ne demek olduğunu ise mahkemeniz gösterecektir.  Alman devlet reisinin tehdidine 'Berlin'de hâkimler vardır! ' diye karşılık veren köylünün meşhur cevabını elbette biliyorsunuz. Eğer bu mahzun memlekette ve bu hazin şartlar içinde, hak ve hakikat adına çırpı nan, yırtınan, kıvranan birkaç mücadeleci kalem varsa, onların da tek tesellisi, kanunî mevzuların sıhhat ve adaletle tartılacağı bakımından 'Türkiye'de hâkimler vardır! ' kanaatıdır. Yoksa bütün teşkilatiyle üzerimize yürüyen zînüfuz ve zîşevket politika saikine karşı, hâmi ve müdafî, sığınak ve kucak diye kimi ve neyi bulacaktık? O zaman belki her fikir adamına, ya kasidecilikten, yahut tanzifat ameleliğinden başka bir iş düşmeyecekti. Yalnız sizin mevcudiyetinizdir ki, muhterem hâkimler, bize, üçbuçuk fikir ve dâva adamına, hak ve hakikatı belirtmek cesaretini vermekte ve arkamızı dayıyacak aziz bir siper teşkil etmektedir.. Muhterem hâkimler!  Ben bu ağzımla katiyyen beraetimi istiyemem! Bir masumun bir mahkemeden isteyebileceği ve benim istediğim tek nimet bu olsa da, ben bu vaziyette 'beraetimi istiyorum! ' demekten hayâ ederim! Ben sizden, Türkiye'de hâkimler bulunduğunu göstermenizi istiyorum!  Bir Türk fikir adamı, sizden, Türk kanunlarının bütün hakikatiyle tecellisini istiyor. Bir fikir adamı ki, (Hristantos veledi Prodromos) ismini taşımadığı için Türklüğe hakareti muhaldir... Bir fikir adamı ki, Sarayı Hümayuna mensup kilercibaşı bilmem ne paşanın oğlu da değildir ve hasbîlikten başka hiçbir vasfı yoktur... Bir fikir adamı ki, yalnız 'Allah ve ahlâk' dediği için hapishaneye atılmıştır. Bir fikir adamı ki, ancak iki taksi otomobilini doldurabilen ve kendisine yüksek tahsil genci süsünü veren birkaç taharri memuruna karşılık, hakikatte bütün Türk gençliğiyle Türk halkının ketum ruhundaki sessiz alkışlar içindedir... Bir fikir adamı ki, İstanbul'u ziyarete gelen ve ne kendisini tanıyan, ne de kendisinin tanıdığı bir Prensesten para istediğini ima edecek kadar esfel ve ahmak; ve o Prensesi kapı kapı dolaştırıp 'bu menfur yalana imkân olduğunu bilseydik İstanbul'a gelmezdik! ' dedirtecek kadar denî ve şaşkın bir propagandayla çevrilmek istenmiştir... Böyle bir fikir adamı, Türk kanunlarındaki hakkını beklemekte; yalnız şu kadar söyleyebilmektedir:. - GERİLERDE, DERİNLERDE, ENGİNLERDE TEK BİR ÜMİT KIVILCIMINA YER KALABİLMESİ İÇİN, TÜRKİYE'DE HAKİMLER BULUNDUĞUNU GÖSTERİNİZ! '
Karac'oğlan der ki bizi kayıran  İki canı birbirinden ayıran  Muhannet sofrasında karnın doyuran  İki elle zehir yemiş gîb'olur.
yagmurda çıkıp geleceksin hannelise   yagmur gozlerinden cikip gelecek   bir ogle sonu paris'te hannelise   bir kahvede grandaboulevardsturkusunu calacaklar   paris ve yapraklar sararmis etrafımda   seine'e kanat vurup bir ruzgar geciyor   gare d'orleans'da saat simdi uc diyecek   yagmurdan cıkıp geleceksın hannelise. gozlerine bakip sanki mavi diyecegim   sanki cocuk diyecegim   aydinlanacaklar   baliga cikmis bir ihtiyar rihtimda   suya atip sondurecek   cigarasini   bir ogle sonu paris'te hannelise   bir kahvede grands boulevards turkusunu calacaklar. insan kendisine ragmen yasayamaz   kalbimiz beyaz derken biz siyah diyemeyiz   diyemeyiz hannelise   sen mutlaka lichtenstein dukaligindan bahsedersin   yapraklarini doker ihlamur agaclari katedralin onunde   ben icimde mustesna bir ates bahcesi donatirim   bembeyaz   bembeyaz hannelise
Hayat hattında acemi tayfalardık.  Ne avunduk sevinç müsveddeleriyle;  aşktan ikmale kaldık.... Bak her sabah bağıran yeni sabaha,  artık iklimler değişmiş, kuşlar da gitmiş,  tenimde eski ateş, gözlerimde fer bitmiş;  heybetli dağlar arasında  göğümde yıldız yitmiş.... Sen  hâlâ  anılarımın  en  beyaz  yanısın.  Sen, buğulu bir camın ardından izlediğim hayatın   yarısısın...  Sen, sağanakla gelen sabahlarda çok eski…  Çok eski bir şarkının adısın.. Daha adamlar şehirlere otomobillerle,  geceler anılarla birlikte gelir.  Silûetin giderek uzaklaşır, düşler de kilitlenir  ve efkârım bir yaralı ayrılıktan beslenir.. Kimse bilmez,  yıllar yılı hep aynı beyazla gezmek nedendi?  Olsun,  yirmi yıl seni özleyerek yaşlanmak da güzeldi! . Çünkü sen, buğulu bir camın ardından izlediğim hayatın  yarısısın...  Sen sağanakla gelen sabahlarda çok eski…  Çok eski bir şarkının adısın.
“Şarkılarımda ağlamak var bir şarkıya.”  -Ülkü Tamer-  I  Artık hayatlarımız düşlerinden sökülüp monte ediliyorlar. Üstümüzde ne  kuşlar ne dolunay... Böyle alkole batmış akşamlar, sersem sabahlar; gittikçe tuzak, sevdikçe ihanet, sevdikçe batak! Herkes kavramış da ötekini çaresiz- liğinden emeğinin tabutuna zar atıyorlar; sonra her gece alkolün esrik tadın- dan etin vahşi tadına sızıyorlar ve sokak çocukları her gece gökyüzüne eksik yatakların şarkısını söylüyorlar.... Kirvem, buradan görünmüyor uzun koyaklar;  yine o dağların ardı yâr,  ama vuslat bir uzak diyar.  Dağlar dağıldı, kentler yenildi diyorlar! . Böyle geçip giderken uzun zamanlar,  kimleri unuttuk kimler kalanlar? . II  Kimleri unuttuk kimler kalanlar?  Ve suyla değil, tükürükle yıkananlar  birbirlerine dantel takımlarını, iyi hâl kağıtlarını gösteriyorlar.. Siz hayatı böyle mi bellediniz!  Bulutlara çizdiniz ömürlerinizi;  siz hayatı böyle mi? . Böyle gelip geçerken uzun zamanlar,  kimleri unuttuk kimler kalanlar? . III   Artık cennet düşleri yeni cehennemler doğuruyorlar.Yoksullar yine varoşlarda beraber ve solo şarkılar söylüyorlar; yine kargalar pisliyorlar mezarlıklara.Hep incinen, ama incelemeyen kadınlar, her güne bir Prozac’la katlanıyorlar ve rüyalarına intihar süsü verilmiş çocuklar artık düşlerini gıcırdatmıyorlar.... Oysa bir düş bulsa yaslanacak çocuklar…. /Hayatın düşlere borcu vardır;  çünkü hayatın insana borcu vardır…/. Bir düş bulsa yaslanacak çocuklar…. Gelip geçerken uzun zamanlar,  kimleri unuttuk kimler kalanlar? . IV  Artık hayatlarımız düşlerinden sökülüp monte ediliyorlar ve düşenler yitiyor, kalanlar yürüyor- lar…Orospular uzun bacakları ve slikon memeleriyle caddeleri pervasız arşınlıyorlar. Artık en namus- lular orospular; bu yüzden yağmurlar şehri boşuna yıkıyorlar.... Kirvem, buradan görünmüyor uzun koyaklar;  yine o dağların ardı yâr,  ama vuslat bir uzak diyar.  Dağlar dağıldı, kentler yenildi diyorlar…. Be kirvem, burada ne nüshayız ne asıl;  susmuş kanun, bitmiş fasıl!  Bizi hiçliğe yazıyorlar  Bizi hiçliğe yazıyorlar…
Şu ölen çocuklar var ya  Sana bana dünyaya.... İlikleriniz donduğunda kışın  Bir kaşık umut gerektiğinde  O şişe gelecek aklınıza  Pencerenin önünde duran  Güneşte  Gelincik...
Her aksam baska meyhanedeyim artik  Ayaklarim beni nereye gotururse oraya gidiyorum.  Dort yanimda tanimadigim insanlar  Damarlarimda dayanilmaz yoklugun  Bi kadeh daha  Bi kadeh daha  Seni dusunerek sabahi sabah ediyorum  Oysa yalniz degilim, biliyorum  Herkeste ayni dert, ayni keder  Herkes bu sehirde seni unutmak icin icer  Ben unutamiyorum...
Bana benzeyen bir gözlerim kaldı  Bir de kederli bakışlarım  Düşüncemin olmadığı  Aynalarda ben varım. Yalan değil değiştiğim, yalan değil  Şimdi her şarkı beni ağlatır  Deli eden insanı zaman değil  Zamanı unutmamak kahırdır. Zamandı avuçlarımdan uçup giden  Hayallerimin olmadığı yerde  Zamandı düşünceme hükmeden. İlk sevdiğim şimdi kimbilir nerde?  Önce hatıralarımı götürdü ölüm  Zaman aynasında ölümü gördüm
Kafeslerin arkasinda oturmus, ince uzun gemiler gibi  limanda,  Olabileceklerden bahseder elleri, baslanmamis  nakislarda,  Kendi guzelligini seyreder gergefte kizlar.
Benim bin canla sevip bin özlemle andığım  Bari gölgeni bırak bana  Su çiçeklerinin en güzel yanı budur  Giderken gölgelerini verirler suya  Güz akşamları dal kıpırdamazken  Suda halkalanan gözleridir  Sen de gölgeni bırak bana. Gönlümün bin güzelliğiyle inanıp sevdiğim  Güzelliğini burada ince ince aratma  Bir kıyıya bir gün inen fırtına  Gibi birdenbire bir şeyler bırak  Bir şeyleri soğut bir şeyleri yak  Dağıt bir şeyleri bir şeyleri kur  Kendini hiç yokmuşsun gibi bırakma. Kafamın her yanıyla bir şeyler öğrendiğim  Sonsuza uzanan sevinç güzele vurgun tasa  En az bin yılda arayıp bulduğum  Bana aşk şiirleri yazdırma artık  Beni burada gölgen gibi bırakma
O yüreği sevmekten yaralı  Şiire aşık bir insan  O da herkes gibi  Payını almış dünyadan  Kimi gün ağlamış kimi gün gülmüş  Kimi gün vurulmuş kimi gün düşmüş  Taş olmuş susmuş  Kuş olmuş uçmuş  İncinmiş kırılmış küsmüş  Kimini deliler gibi sevmiş  Yıldızlar gibi yüceltip övmüş  Kiminin yüzüne tükürmüş sövmüş  Bir kere yaşamış Bin kere ölmüş  Şimdi 'bir avuç gözyaşı'  'Bir demet şarkı'  Ve bir de bu 'uykusuz şiirler'  Ardından kalan.... İşte son perde  İşte son sahne  İşte
Hasretin beni hasta eyledi  Derdimin dermanı Şah sen mi geldin?  Bu garip gönlümün bağı bostanı  Ayvası turuncu Şah sen mi geldin? . Bülbüller ötüyor dostun bağında  Arzularım kaldı onun ilinde  Ellerim zincir cellat yolumda  Kollarım çözmeye dost sen mi geldin? . Pir Sultan Abdal`ım sen seni düşün  Güzelsin sultanım bulunmaz eşin  Giyinmiş kuşanmış türlü kumaşın  Bezenmiş bedesten, dost sen mi geldin?
Hatırlar mısın  Göz göze gelişimizi ilk defa  Bakışlarımızın çakmaklaşışını  Bir aksam vakti, yakınlarda  Bir yerlerde bir şeylerin yanışını  Hatırlar misin. Hatırlar misin  İlk öptüğüm günü dudaklarından  Başımın dönmesini, tenimin tutuşmasını  Yıllar yılı kendi yatağında kaybolan  Nehrimin, denizine kavuşmasını  Hatırlar misin. Hatırlar misin  Ayrı yaşadığımız binlerce geceden ayrı  Bir geceyi, sabahsız, çılgın, dopdolu  Ve senin özleminle sımsıkı saran kolu  Hatırlar misin. Hatırlar misin  Ormanda dibe vurusunu gün ışığının  Ağaçların ürperişini derinden  Basını omsuzuma koyusunu, dalgın  Sonra bir yangının başlayışını ellerinden  Hatırlar misin. Hatırlar misin  Kendimizden geçerek, alabildiğine  Birlikte gittiğimiz o yerleri  O ağaçlı yol, o serin kumsal, o meyhane  Ve güllerin ağlayışını bir aksam üzeri  Hatırlar misin. Hatırlar misin  Nasıl bir koşuydu o doludizgin  Ne kadar yoğu var etmiştik birlikte  O seven gönüllerimiz bir çift güvercin  Gibi nasıl kanat çıkmışlardı mavilikte  Hatırlar misin. Hatırlar misin  Gün boyu seninle cağlar astığımızı  Bir yalan dünyada yalansız severek  Tanrıya yaklaşıp Tanrılaştığımızı  Söyle hatırlar misin bir gün beni  Hatırlar misin ?.........
Boş yere yorulma gönül  Sevgi yetmiyor, yetmiyor.  Bülbül sevse de kurur gül  Sevgi yetmiyor, yetmiyor.. Sebepler var ağır basar  Seneler arayı keser  Sevilenler çabuk küser  Sevgi yetmiyor, yetmiyor.. Önü bahar, sonu hazan  Meyvesi ya şüphe, ya zan  “Yeter” desek bile bazen  Sevgi yetmiyor, yetmiyor.. Eğlence, düğün, toy gerek  Maddeden yüklü pay gerek  Daha bir sürü şey gerek  Sevgi yetmiyor, yetmiyor.. “Aşk” diyoruz, hani nedir?  Boyu nedir, eni nedir?  Denenmiş kaç bin senedir  Sevgi yetmiyor, yetmiyor.. Maddeleşir mânâ bile  Unutulur ana bile  “Can” dediğin cana bile  Sevgi yetmiyor, yetmiyor.. (Gökçekimi)
Onlar ki nefslerinde İslam’ı dondurular;  İçlerinin kirini İslam’a kondururlar...   1978
Bir kalb ki onun sevmesi, aldanması yok.  Tutkunluğu yok, bir güzele yanması yok.  Bin kez yazık olsun sevgisiz bir yüreğe,  Aşksız geçecek günlerin faydası yok
Biz gerçekten bir kukla sahnesindeyiz  Kuklacı felek usta, kuklalarda biz  Oyuna çıkıyoruz birer, ikişer;  Bittimi oyun, sandıktayız hepimiz
Gittikce puslaniyor görüntü  sislenen bir aynaya dönüyor  yakin gecmis de olsa artik  zor secebiliyoruz birseyleri  bulutlar cöküyor anilarimiza. Ama unutmus degiliz yasanani  bugulu bir düs gibi de olsa  duyumsuyoruz o kekre tadi  ve her animsayista irkiltiyor  o soluksuz birakan küf kokusu. Soluk renklere bürünse de  suyun ve gögün görüntüsü  yasanan duyurulacaktir mutlaka  anlatacaktir bir cocuga bunlari  gögsü paramparca edilen biri
Takattan kesildim yoktur ilacım  Meğer bize imdat Ali'den ola  Derdimin çaresi Ali sen yetiş  Meğer bize imdat Ali'den ola. Ali'ye ayan ki Hak için buldum  Gayretini güdüp kılıcım çektim  Kuldan fayda yok imiş bildim  Meğer bize imdat Ali'den ola. Hakk'a doğru giden Hakk'a ulaştı  Dünyaya her bakan kulların şaştı  Gezdim dört köşeyi tesellüm düştü  Meğer bize imdat Ali'den ola. Hayrola Yusuf'un düşünü gördüm  Özürüm niyazım Hüda'ya kıldım  Mümkünüm kesildi Ali'ye yordum  Meğer bize imdat Ali'den ola. Pir Sultan Abdal'ım derdim bu imiş  Müminin isteği iyi huy imiş  Zahirde batında yeten o imiş  Meğer bize imdat Ali'den ola
294  Dünyayı kim günahsız bilirmiş, söyle!  Yaşayan mutlak günah alırmış, söyle!  Ben kötülük edince, Sen de edersen;  İkimizin ne farkı kalırmış, söyle!
Üç etekli ak pusulu türkü bakışlı  Kadınlar yürüyor dağlara doğru  Leylak moru gül kurusu dağlara doğru  Özlemlerle acılarla bir Anadolu  Sivas'lımı Urfa'lımı bilemem gayri  Kadınlar kadınlar dağlara doğru . Çalı çırpı sıla gurbet dağlara doğru  Sarı sıcak ak cibinlik dağlara doğru  Ordu ordu çekip gider ay çiçekleri  Bakma Turaç bakma bana bakma el gibi  Bilemezler avcının kim olduğunu  Sezmişler düşmanın kokusunu  Kadınlar kadınlar dağlara doğru  Özlemlerle acılarla bir Anadolu  Bu sıtmalı gecelere bu beşikleri  Bakma Turaç bakma bana bakma el gibi.
Diyelim  ki sessiz gecede poyraz…. Sis çökmüş o heybetli dağlara;  yurdun  da kar altında, gözlerin gök-  yüzünde bir dolunay.. Diyelim ki sınamışsın uzaklığın ihanetini.  Seslere çarpmış sesin,  ama ulaşmamış hiçbir yere nefesin…. Diyelim ki şarabın dökülmüş, suların kesik,  bu hayat seni bir oyuncak sanıyor.. Diyelim ki sana çıldırmak yasak, sana ağlamak  yasak, yarın yasak, düş yasak.  Diyelim ki üşüyorsun kısacık bir ömrün sığınağında;  bir çay bile ısmarlamıyor hayat! . Diyelim ki lekesiz hiçbir şey kalmamış artık;  sis çökmüş güvendiğin dağlara.... Kederli bir süvari ol,   Orda, sen orda!   Bıkma atını mahmuzlamaktan,   bıkma bu puştlar panayırında   berrak nehirler aramaktan…. Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,   kalbindeki tomurcuğu bahara büyüt;   o tomurcuk düşlerinin yağmuruyla ıslansın.. Çünkü her insan bir limandır başucunda tekneler;   çünkü herkesin hüznü kocaman, aşkları dalgın…   Kimi kanıyor şahdamarından,   kimi bozgununda yetim dervişan,   kimi aşklarıyla, düşleriyle perişan…. Yamalı yerlerinden kanıyor hayat,   tutunduğun günlerinden soluyor hayat.   Bu yüzden salıver düşlerini kendi uğruna yansın,   salıver düşlerini ateşlere abansın! . Tutunduğun günlerinden solarken hayat,  bıkma atını mahmuzlamaktan;  bıkma sendeki insan için,  derin uçurumlar arşınlamaktan.... Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,  bir gün rüzgâr esecektir suların serinliğinden;  bir gün kırlangıçlar geçecektir göğün genişliğinden.. Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,  kalbindeki tomurcuğu bahara büyüt,  o tomurcuk düşlerinin yağmuruyla ıslansın;  çünkü senin de bir ütopyan varsa,  i n s a n s ı n…
Yaşayanlar bir gün ölür elbette  Ağaçlarla, balıklarla  Kuşlarla ben amenna. Ağlayanlar bir gün güler elbette  Uyanmakla, anlamakla  Bilmekle ben amenna. Kısa çöp uzun çöpten hakkını alır elbette  Direnmekle, kurtulmakla  Barışla ben amenna. Öyle bir yerdeyim ki  Ne karanfil, ne kurbağa  Öyle bir yerdeyim ki  Bir yanım mavi yosun  Dalgalanır sularda  Bir yanım çocuk parkı çığlık çığlığa  Öyle bir yerdeyim ki  Anam gider Allah Allah  Dölüm düşmüş sokağa. Dostum dostum güzel dostum  Bu ne beter çizgidir bu  Bu ne çıldırtan denge  Yaprak döker bir yanımız  Bir yanımız bahar bahçe
Suçlama beni  böyle bırakıp  gidiyorum diye  bağrımı yakan  bir yaradır  bu ayrılık şimdi. Bil ki kanımdadır  sevişmelerin yangını  öylece girerken  gecenin bağrına  taşıyorum sımsıcak gülümşeyişini. Yaşanan günler  hayatı oyarak  gedikler açıyor  durulur mu artık  durgun sularda  bekleyerek seheri. Talan ediliyor  bahar ve aşk  öyle bir soyun ki  duracak gibi değil  vurmazsak eğer  kendimizi yola. Yaşamak zorunlu  kurtarılırsa eğer  bahar ve aşk  ve şimdi hayat  acı yeşil  bir kader renginde. Hayatın ve sevincin  kaderinin altettiği yer  kavganın ortasıdır  ki umudun çiçeklenişi  aşkın  yengisidir bu. Söylenecek bütün sözler  sevincin ve sevdanın  savunulmasına dairdir  ve şimdi onlar  yaralarını saracak  birilerini beklemektedirler. Ey anısıyla  kalbimi yakan  kederlenme hemen  ve suçlama beni  böyle bırakıp  gidiyorum diye. Ahmet Telli  Kül Olan. Bu kentte sorular yasaklanmıştır  böyle diyorlar fısıldarcasına ve ürkek  ve diyorlar ki gidip anlatılsın bir kez  çare düşünsün tarih denilen bilici. Gidip anlatılsın beklenen yolculara  aşklar küllenmeden ve beynimizi  büsbütün kemirmeden veba  yetişsin durmadan yolu gözlenen. Bu kentin sorusunu yanıtla ey yanılmaz olan  kahret ya da ışıklandır ve de ki:  -Siz ki yangın yıllarından geliyorsunuz  umuda bağlanmak umutsuzluktur ancak. Ve sen ey bilici, de ki:  -Bu masal çok anlatıldı önceleri  çocuklar da susturuldu her defa  karartıldı evlerin bütün ışıkları. -Ve direnmeyi bilmiyorsanız  kül olun savrulun dağlara taşlara  belki hayat yeniden fışkıracaktır o zaman  bu kentin ışıksız varoşlarından. Bir sfenksten söz ediliyor durmadan  yakınmış kahredilmesi
İçindeki çocuğu alıp kaç İdris,  bırak paslı hançerlerle parçalamayı uykularını.  İhanet torpil yapmaz, hasret ardına bakmaz;  kır kanlı bıçakları,  içindeki çocuğu alıp gel İdris! . Bir mavi için ağlama İdris,  itme şu duvarları,  gülümse, sütünü ver içindeki çocuğun.  Bilirim, mağlûbiyet  esrik gülüşler ardında paramparça bir perde;  yeter idris, vakur ol, onur var serde! . Anladım, vazgeçemezsin ondan, asla;  kardeşim, fazla alkol mevcut şimdi  damarlarındaki asil kanda.  Aldırma demiyorum sana;  aldırarak  aldırma.  İçindeki çocuğu şu kirli hayata uyandırm. İçindeki çocuğu alıp gel İdris,  coşkunu parlat ya da birkaç tek at,  küfürlerine tutunarak geç kaldırımlardan;  sonra bir kerhaneye git ve oturup ağla.  Kerhaneleri bütün dünyanın,  aşk kangrenlerinin yıkık çarşılarıdır.... Aldırma demiyorum sana;  aldırarak  aldırma;  içindeki çocuğu İdris, çocuğu uyandırma! . Ve yıllar geçer,  İdris’lerin kalplerindeki çocuklar daha ölüdür;  düşleri hâlâ terasta,  İdris’ler ise zemin katta kiracı oturur...
Tenimden canım süzülür,iki gözlerim süzülür  Dilim tetiği bozulur,Allah sana yalvaralım. Salacımı götürdüler,Musallaya yatırdılar  Görklü tekbir getirdiler,Allah sana yalvaralım. Varıp mülketime düşüp,indirdiler beni şeşip  Toprağım örterler eşip,Allah sana yalvaralım. Topraklara düşürdüler,el toprağa üşürdüler  Taşlar ile bastırdılar,Allah sana yalvaralım. Kaldım bir karanlık yerde,ayrığı varmaz o yerde  Sataştım bir acep derde,Allah sana yalvaralım.
Kalktı havalandı gönülün kuşu  Uçmayınca gönül yardan ayrılmaz  Suyum ısıtsalar tenim yusalar  Yunmayınca gönül yardan ayrılmaz. Ustalar getirin tabutum çatsın  Terziler getirin kefenim biçsin  Ak göğsüm üstünde çimenler bitsin  Bitmeyince gönül yardan ayrılmaz. Düşünce hey deli gönül düşüne  Değirmenler döner çeşmim yaşına  Cenazemi musallanın taşına  Koymayınca gönül yardan ayrılmaz. Sana derim sana ey adem ata  Daha yol mu gider buradan öte  Eyersiz yularsız ağaçtan ata  Binmeyince gönül yardan ayrılmaz. Pir Sultan Abdal'ım canım cezada  Bir candan yarim yok yolum gözede  Ecel şerbetinden bir tas bize de  Vermeyince gönül yardan ayrılmaz
Sıyrıldı bütün örtülerden  Bir güneş doğdu karşımızda  Duyduk teninin sıcaklığını  Hoyrat avuçlarımızda. Saatler durdu kahrından  Paramparça oldu aynalar  Soyundu, bütün vücudu  Taş kesilinceye kadar. Kamaşan gözlerimizle içtik  Yudum yudum aydınlığını  Bir kadın susuz dudaklarımızda  Sebil etti kadınlığını...
'İki kere iki dört' ediyorsa,  Ben de seni seviyorum, darılma.  Bir de 'Her gecenin sabahı var' sa,  Ben de seni seviyorum, darılma. . Demişler ki: 'Çivi, çiviyi söker'  Her eşek çamura bir defa çöker.  Madem 'Kar üşütür, ateş te yakar'  Ben de seni seviyorum, darılma. . 'Her yokuşun bir inişi olur' sa,  'Aka aka, su çukuru bulur' sa,  İnsan doğar, yaşar, sonra ölürse,  Ben de seni seviyorum, darılma. . Durup dinlenmeden akarsa pınar,  Her yıl kıştan sonra gelirse bahar,  Balıkların suyu sevdiği kadar,  Ben de seni seviyorum, darılma. . Dikkat eyle geçmiyorum sırayı;  Bozar ise kader bozsun arayı.  Aç ekmeği sever, fakir parayı...  Ben de seni seviyorum, darılma.. (Dosta Doğru)
Hoş geldin ölüm  Buyur otur  Saklımız kalmadı  Dök eteklerinden taşları. Ben bir rüzgarım  Özgürlük rüzgarı  Bir yürekten bir yüreğe  Taşırım umutları. Ben bir dağ seliyim  Yıkarım duvarları  Yükselir kentten  Çorba kokuları. Ben bir denizim  Hırçın dalgalı  Ölüm nedir bilmeden  Döverim kıyıları. Bütün dostlar uyanık  Şafağı karşılıyor  Yan hücre kapıyı çalıyor  Kalk gidelim sıradakini bekletmeyelim. (şubat 1983)
Bir gül olmak isterdim koparılmak pahasına,  Bir buket içinde sana sunulan.... Bakışların, nefesin okşardı yapraklarımı ama,  Yeterdi bana yüzündeki bir tebessüm.... Koklanmak isterdim bütünleşmek için ruhunla,  Sevgimle dağılırdım tüm benliğine.... 'Güllerin ömrü kısa olurmuş' kime ne,  Koklanmak, okşanmak varken senin gibisine.... Ben zaten göze almışım solup gitmeyi,  Senin elinde, senin yakanda gülümsemeyi...
Beni görüp yönün öte döndürme  Yine gitmez meylim sendedir sende  Yıkıp hilâl kaşlarını yere indirme  Günah sende değil bendedir bende. Şeker vardır dudağında dilinde  Arzumanım kaldı gonca gülünde  Sen bir padişâhsın hükmün elinde  Senin ile dâvam sendedir sende. Sensiz çıkıp yaylaları yaylamam  Engeller içinde sırrın söylemem  Çok günah işledim inkâr eylemem  İk'ellerim kızıl kandadır kanda. Nice beyler ile gezdim yoruldum  Kan bulanık aktım duruldum  Sencileyin çok güzele sarıldım  Dahi sevgin candadır canda. Pîr Sultan Abdal'ım böyle deyiptir  Âşıklar güzeli sevegeliptir  Bir güzel sevmeyle kanlı m'oluptur  Kellem terkidedir yandadır yanda
Paylaştık zahmet çekmeden İslâmlık mirasını  ibadet etmeyiz Hakk’a almadan kirasını  Esiriz nefsin elinde, bilen yok çaresini . Namaz, oruç, hac ve kurban hep riyadır, hep riya  Bir acayip ümmet olduk ey Resul-ü Kibriya! . Sade gösteriş i içindir fakire sadakamız  Boş telaştan bir araya gelmez oldu yakamız  Ya yalandır ikramımız ya küfürdür şakamız . Sevgi, şefkat, selâm, sohbet hep riyadır, hep riya  Bir acayip ümmet olduk ey Resul-ü Kibriya! . Koşarız benlik peşinde her ay, her gün, her saat  Değişmeyen hedefimiz menfaattir, menfaat  Sahtekârlık mesleğimiz, hem kolaydır, hem rahat . Saygı, hürmet, izzet, ikram hep riyadır, hep riya  Bir acayip ümmet olduk ey Resul-ü Kibriya! . Öğretmeni talebeye hayır öğüt vermiyor  Öz anası yavrusuna helal bir süt vermiyor  Gidenimiz boşa gider, gelen umut vermiyor . İlim, irfan, takdir, tenkit hep riyadır, hep riya  Bir acayip ümmet olduk ey Resul-ü Kibriya!. Dilimizde duayı gör, gözümüzde yaşa bak  Kör şeytanı kovmak için attığımız taşa bak  Cami, mescit, çeşme, köprü yaptığımız işe bak . Hep riyadır, hep riyadır, hep riyadır, hep riya  Kıl şefaat, kurtar bizi ey Resul-ü Kibriya!. (Suları Islatamadım)
/ salı gecesi /. kara bir balta buldu akşam vuracak noktayı  hücreler doldu bir ıslık en yakın maçka tramvayı  kim bırakmış yalnızlığıma bu hüzzâm şarkıyı  kimin bu karanlık kimler sürgülemişler kapıyı  insan olan bağlar her koptuğu yerden yaşamayı. daktilolar camları bulutlu sorgu odalarında   didiklemez mi özgürlüğünü sansaryan hanı'nda   küflenir suyun bir bakır çalığı birikir ağzında   kendini öldürmeyi belki bin kere tasarlarsın da   bir kere aklından geçmez bitirmeden ölmek şarkıyı. gönlünde büyüttüğün o müthiş ünlem içindir ki  seni kapattıkları öyle rezil o kadar çirkindir ki  çıplak bir lâmba mısın dört duvar içindeki  ne lâmbası/söndürülen bütün ilk gençliğindir ki  gözlerin zehirlense de suç sayarsın ağlamayı. görülmez dev böceklerdir sanki büyülü duyargalar   uçaksavar ışıldakları gökyüzünde bir yanlış arar   tophane rıhtımı'nda acı acı gemiler kalkar   hücreleri akşam olur haydut öfkeleri kaplar   ezerim sanırsın vurursan tek bir yumrukta dünyayı. tutanak 2. elektrik elletirler kıvılcım yalatırlar  tuzruhu damlatırlar kulak boşluğuna  çekip alınlar kerpetenle tırnaklarını. öğrenmek istedikleri aslında bildikleridir  geceleri rüyalarına girip uykularını kaçıran  insanın insanı soyduğu derisini yüzdüğü. duruşma arası. (o varsa kırılır buzlu camları kışın  anlamı yoğunlaşır anlamsız bir yaşayışın  gerçi farkındayız adı belirsiz bir yanlışın  acaba ben çok mu esmerim o çok mu sarışın. yansımaz oldu aydınlığı yüzüme haftalardır  yazdıklarında bile gizli bir uzaklık vardır  eylem bir dağıldı mı bütün boğazlar daralır  ben başka bir erkek olurum o başka bir kadın). gereği düşünüldü. mahcup yaseminler son balkonların süsü  özgürlük özlemleridir genişletir gönlümüzü  savcılar ağır sürgünlerden yankılansa da. bir yer gelir ki artık ne savunma içgüdüsü  ne heyecandır kalır ne de yürek üzüntüsü  yalnız bir daktilo çıplak bir masada. toplumcularız karakollarda açtık gözümüzü  verirse halklar verir tarihte hükmümüzü  gizle de yargılansak 3.ağırceza'da
elmayı ikiye böldüler   içinden kurt çıktığın gördüler   ağacı lime lime dildiler   böceğin halinden bildiler   ferman padişahınsa dağlar bizimdir denildi   dağların bağrı deşildi   çözüldü mevsmlerin sırrı yaprak yaprak   yedi kat yerin dibinden haber getirdi   gözünü sevdiğim tohum, gözünü sevdiğim toprak   kılı kırka yardılar oğul   suyun sudan gizlisi kalmadı   suyun sudan gizlisi kalmadı   buğdayın macerası meydanda   yıldızların sırrı aşikar oldu   arı gözümüzün önünde sızdı balını   karanfil alevini   kırlangıcın alınyazısı   penceremzin önünde yazıldı   bir sensin gizlenen oğul   ağlarsın gizli gizli   seversin gizli gizli   ölürsün gizli gizli   çatlarsın arzudan, iştihadan   yer yarılır yere geçersin   söyleyemezsin   yar yüreğin yar vakit tamamdır   neler aldın dünyamızdan bunca zamandır   yar yüreğin yar gör ki neler var   belki seyyar kuşların ömrü kadar sade aydınlık   belki vişne çiçekleri kadar beyaz ılık   belki çürümüş yılanlar kadar mundar   belki mahzende yıllanmış şarap kadar lezzetli   bir aşktır fişkırıp çıkacak   ne çıkarsa bahtımıza   yar yüreğin yar bölüşelim   beraber ağlayalım dertleşelim   yar yüreğin yar yarmağa değer   bir insan tnımak oğul, bir cihan tanımağa bedel.....
Her mevsimde dut yedi bizim bülbüllerimiz;  Sesler gırtlağa kaçtı, arttı müşküllerimiz.  Şu zaman dedikleri değirmen ne insafsız!  Yandık ve öğütüldük, nerede küllerimiz? .. 27.02.2007/Vakit
Soru  Bir yumak gibi hayat, kör düğümlerle dolu  Ömür süreli sınav, sonsuz meçhul sorulu  Avutmak mı kendini, yumakla kedi gibi?  Uyumak mı, ölmek mi? Yokmu kurtuluş yolu. Cevap  Bulunmaz sorulara raflarda bazen cevap  Bulunmazsa raflarda âleme rahmet kitap  Düğümlenmiş kalplere, şaraptan beter şarap  Mü'min'e nur afitap zümrüt köşklerin holü
Süt limanlarında poyrazlarla lodoslar ölüyorum  Döndükçe, döndükçe başım, martılar kusuyorum  Derya bir Kuran-ı Kerim yapraklar'nı bir bir açıyorum  Karış, karış, karış, karış, karış, karış, karış karıştırıyorum  Bakara oynuyorum Fatiha'nın Bakara suresiyle  Ve zarlarla ki hepsi ayrı bir Sure alayıdır  Nedir diye, nemenedir bu arabesk diye diye  Martılar bu şakası yok, akaraplar tarafından ağlanılan  Bir mersiye - şad olsun ruhu - Tamburi Cemil Bey'e  Odeon bir rekorla koşan bir gramafonmuş bu dünya  Kurdukça dönüyorum, döndükçe çalıyor, çalınıyorum  Ben ki Kibariye bir hırsız ve Ferdi Tayfur kadar eski bir sipiker ve  kokoyiniman  Kendimden kendimi çalıyorum, kendimle, kendimle kendimi  Yaşasın mahşere dek bu kısır olmayan döngü  Yaşasın Veli`fendiler'de mahşerin o dokuz doğuran süvarisi  Benden önce de vardı, benden sonra da tufan  Yaşamak ölünmez ki yaşamayı yaşamaklan  Gönderin de Hasan-Hüseyin emminin, dalgalandıkça bu kırmızı don  Bir arabesk bu, ister sol olsun, ister sağ  Ve indikçe kustuğum martıların güzel gözlerinden yaşlar  Çaputlar kalkıp kalkıp Marmara'nın dalga kıranlarından  Kondu-konacak geceleri Hacı Bektaş-ı Veli'nin türbesindeki o milyon  yıllık dut ağacının dallarına  Bu şiir ve bu nane, ifademe mani olmayan bir damla meni  Lümpen kesilmiş şahsımın kuzgunlaşmasıyla birden göğe ağan  ve ağaran meçhul bir artısıyla  Ki istersen demevi bir RH pozitif de olabilir.  İşte bu şiirin kendini çektikten sonra Kodak'la nefsine nefes etmesidir  Zaten şiir denen nesne, eski bir an'aneyle, doğan çocuğun kulağına  ezan makamıyla isminin üflenmesidir  Ya da tınlatmaktır içinle için için olan tambur ola ki evreni  Ve de çınlasın deyuu Neyzen'in neyi (görülmemiş hiç neyin çınladığı  bu ana dek)  Ve en arabesk ve en çağdaş adamımız Orhan Veli'nin kuzular kulağına  Maraz ve menapoz, muhteris ve muteriz itirazlara itirazım var,  itirazım, itirazım  Ama halka, halka halka halkalanan halka dünden ve yarından  her zaman razıyım.
arkadaş dünya için boş yere üzülme  şu hurda dünya için gereksiz yere üzülme  var olan zaten geçti yok da ortada yok  şen ol da var için yok için üzülme
Siz hâlâ ölmediniz mi? ’  “Muş-Tatvan yolunda güllere ve  devlete inanırsan  eşkıyalar kanar  kötü donatımlı askerler kanar.”. Şırnak’ta neredeyse iki gün süren yoğun ateş kesildikten sonra bir öğretmen yarı çıplak sokaklara fırlamış, zafer işareti yapıyor ve garip sesler çıkarıp, arada bir de “Yaşasın kahraman Türk ordusu” diye bağırıyormuş... Şırnak’taki öğretmen çıldırmış! .. Kıyamet yaşanmış ve şimdilik bitmişti, ama buraya gelen bizler bu vahşetin boyutu karşısında adeta çocuklar gibi şaşkındık. İnsan insana bunu nasıl reva görür? İçimizde acıyla yanan ve yanıtsız kalınca bizi yaşam acemisi yapan soru buydu işte. Şırnak’ta bıçak sırtında yaşanan tarih duygularımızı katılaştırmıştı adeta. Evlerdeki hasarı ölçüyor, yerlerdeki mermileri topluyor, özel tim görevlilerinin ağzından vahşeti açıklayıcı sözcükler almaya çalışıyorduk. Biliyordum, her birimiz bu vahşetin içinden çıktıktan sonra, olmadık yerlerde, bir sabah kahvaltısı sırasında, bir bankta oturmuş denizi seyrederken, sevgilimizle telefon konuşması yaparken, evet olmadık bir anda durup dururken derin bir acıyla ağlayacaktık, sessizce.... Şırnak’ta Yaşadığımız Utanç Duygusu. Öncelikle acımasızca varoluşu, insanlık hakları ayaklar altına alan Şırnaklı için, köyleri, evleri bombalanan, taranan, yağma edilen Kürt insanı için ağlayacaktık. Sonra da bu vahşete bizi tanık eden tarihe ve o tarihi yaşayan kendimize ağlayacaktık. Çünkü Batı’dan gelen bizler için evleri yakılmış, yıkılmış Kürt insanından durum daha acıtıcıydı sanki. O mahvedici çaresizlik yok muydu? Yakıcı güneşin altında, yırtık bir çarşafı korunak edinen ve vücudu yara dökmüş bebeğini avutmaya çalışan annenin karşısında yaşadığımız o ne diyeceğini bilememe, o telafisi mümkün olmayan utanç duygusu yok muydu? . Havada uçuşan yüzlere eskimiş sözcüklerimiz karşısında sanki o mazlum Kürt insanı yüzümüze “Kendini yorma, boşver, biz alışığız” der gibi bakıyordu.... Bu kadarını beklemiyorduk. Yalanın ve alçalmanın bu kadarını. Basın, TV, resmi ve özel çevreler günlerdir Şırnak’ta devlet güçleri ile PKK arasında şiddetli çatışmalar olduğunu yazmıştı. Şiddetli çatışma denen olayın pek izi yoktu ortada. Evlerin yatak odalarının parçalanmış duvarlarının ardında Şırnaklı insanların yatakları, yoksul dolapları görülüyordu. Duvarları parçalanmış pencerelerden uçuşan perdeler, çaresiz bir ağız gibi açılmış yanmış kapılar, yağmalandıktan sonra yakılmış dükkânlar, delik deşik edilmiş cami duvarları, parti binaları, müftülük, yanmış ya da kurşunlanmış özel otomobiller, kamyonlar, şiddetli çatışmanın aslında tek taraflı olduğunu gösteriyordu. Eczaneler bile yağmalanmış ve sonra da yakılıp yıkılmıştı. Oysa artık adı çoktan bu bıçak sırtında yaşanan tarihin kayıtlarına girmiş Tugay Komutanlığı binasında tek bir mermi izi yoktu. Emniyet Müdürlüğü, Valilik, Merkez Polis Karakolu, Adliye binalarında da mermi izleri pek görülmüyordu. Polis lojmanlarındaki kırılmış birkaç pencere camı günlerdir Şırnak’tan aktarılan düzmece haberlere ancak komik bir unsur olarak katılabilirdi. İki gün süren ve ağır silahların konuştuğu çatışma sırasında Tugay binasına hiçbir şey olmuyor, Valiliğe bir tek kurşun bile isabet etmiyordu! . “Şırnaklı Vatandaş Şımarmıştı”. Aklı korumak sözkonusu olunca hemen Şırnak’ın girişindeki noktada bekleyen özel tim görevlilerini düşünüyorum. Kimisi Rambo kıyafetli, kimisi sivil olan bu görevliler akıllarını koruyamadıklarını kendileri itiraf ediyorlardı zaten. Akıllarını korusalar şöyle konuşurlar mıydı? . “Şırnaklı vatandaş zaten şımarmıştı. Hükümetler bunları şımartmış.”. “Buranın halkı senden, benden zengin. Hepsinin altında en iyi marka kamyonlar, Toros marka arabalar var. Benim niye yok? ” (Heyetimize) “Hepiniz bölücüsünüz.”. Akıllarını yitirmeyen, her şeye karşın duyguları yaşayan polis görevlileri de vardı. Bazı polisler olaydan sonra komşuları Şırnaklılardan özür diliyorlardı. Bir polis eşi özür dilemenin artık manasız kaçacağını farkettiği için komşusu Şırnaklı kadına sarılarak hıçkırarak ağlıyordu. Bir başka polis ise bir gazeteciye askeri kontrol edemediklerini söylüyordu. Yine “aklını yitirmeyen” birkaç tim görevlisi “Bu iş silahla çözülmez, masaya oturup konuşmak gerekir” diyordu. Onlar da öldürmekten yakıp yıkmaktan, her an ölüm korkusunu hissederek yaşamaktan tükenip, usanmışlar, insani duygularını yitirmişlerdi.. Halk: “Gerilla Şırnak’a Girmedi”. Evet Şırnak’ta tartışılması gereken şuydu: PKK ile devlet arasında iki gün süren bir çatışma yoktu. Halktan kimse, bir Allahın kulu şehirde asla PKK gerillası görmemişti. Akla en yakın gelen ihtimal ise gerillaların şehre girmeden, dışarıdan bazı yerlerde bir süre taciz ateşi açtıktan sonra hemen dağlara çekilmeleriydi. Asker bu gerilimin de etkisiyle kontrolden çıkmıştı, çıkmaya da hazırdı. Yani çatışma denen şey,48 saat boyunca savunmasız Şırnak halkına ateş yağdırılmasıydı.... “Siz Hâlâ Ölmediniz mi? ”. Evlerin bodrum katlarında, sığınaklarında iki gün boyunca ıstırabın, korkunun ve çaresizliğin gömleğini giyen Şırnaklılar, ateş kesildikten sonra çok daha acı şeylerle karşılaşmışlardı. Ateşe tuttukları evlerdeki insanları öldü sanıp yağmaya gelenler, sığınaktan çıkan insanları görünce derin bir şaşkınlığa düşmüşler ve şöyle demişlerdi: “Yahu siz ölmediniz mi, hâlâ yaşıyor musunuz? ” İnanın, bunu birçok Şırnaklıdan duydum. İfadelerinde, yüzlerinde hiçbir abartının, yalanın izi yoktu. Kimse bu denli oynayamaz. Evet, “Siz hâlâ yaşıyor musunuz? ” Evet, yaşıyorlardı, ama çaresizdiler ve yenilmişlerdi, silahları yoktu. Öyleyse para ve ziynet eşyaları gasp edilebilirdi! Onlar da öyle yaptılar zaten! . “Devleti Devlete mi Şikâyet Edeceğim? ”. Yeni bir işhanı yaptıran, bu hanın altındaki dükkânları ise çalıştıran ve bir de eczanesi olan Kâmil İlhan, başına gelen yağma olayını şöyle alatıyordu: “İşhanımı yeni yaptırıyordum, görüyorsunuz ne hale gelmiş, her yer tank mermileriyle delik deşik. Eczanenin içine girip milyonlarca liralık ilacımı götürmüşler. Ayrıca kasadaki iki milyon para da kayıp. Eczanenin yanındaki elektronik eşya dükkânına da girmişler. Orada da birçok malım çalınıp götürülmüş. Nasıl yağmalandığını pencereden gözümle gördüm. Kalın bir halatın bir ucunu dükkânın kapısına öbür ucunu da 8 tekerlekli askeri bir araca bağlıyorlardı, sonra da araç hareket edince kapı büyük bir gürültüyle sökülüp çıkartılıyordu. Sonra da yağma başlıyordu.”. 5-6 katlı yeni bir işhanı yaptıran, birkaç dükkânın sahibi olan hali vakti yerinde bir insan askeri binalara neden ateş etsin? Diyelim etti. Ve o “korkunç çatışmadan” sağ olarak kurtuldu. Bizlere bütün bu olanları öfke ve çaresizlikle niye anlatsın? Zararlarını karşılamak için tazminat davası açmasını öneriyoruz. Yanıtı kısa ve net oluyor: “Devleti, devlete mi şikâyet edeceğim? ” Evet, Şırnaklı açılan yoğun ateş karşısında yenilmişti belki, çaresizliğe boyun eğmişti, ama bu işten asıl kaybeden yakıp yıkanlar, yaralayıp öldürenlere bu vahşetlerini yalanlarla örtbas edenler olmuşlardı. Onlar sonsuza dek erdemlerini ve masumiyetlerini kaybetmişlerdi. Artık onların hiçbir haklı öfkeleri, onurlu bir sevdaları, arınmış sevgileri olamayacaktı.... 28 Kişi 48 Saat Boyunca Bir Odada. Şırnak’ın hayalet sokaklarında dolaşırken orta yaşlı bir adam bizi büyük istekle çağırıyor evine. Minibüsümüzden inip yanına gidiyoruz, hemen önümüze düşüp evinin içini gösteriyor. Evinin arka tarafında hemen hiç duvar yoktu. Sadece kocaman bir yarık vardı, burası yatak odasıydı. Odanın tavanı delik deşik olmuştu. Demirlerin arasından alt kat görünüyor. Orası da böyleydi. Top mermileri alttan ve üstten girmişti. Evin sadece ön tarafındaki küçük bir oda sağlam kalmıştı. Buzdolabı ve TV de param parça olmuştu.25 kişilik Mağrur ailesi ateş başlayınca hemen evin altındaki bir odaya sığınmışlardı. Halil Mağrur buraya sığınan 25 kişiye duvarın birinde delik açarak hava girmesini sağlamıştı.25 kişi 48 saat boyunca bu 7-8 metrekarelik odada ölüm ve yaşam arasında gidip gelmişlerdi. Bir ara saklandıkları yere kadar askerler gelmiş, hatta biri odada sığınanları görüp toplu halde öldürmek istemiş, ama yanındakiler buna izin vermemişler, galiba aralarında bu konuda bir tartışma çıkmıştı. Mağrur ailesi bu tartışmaları nefeslerini tutarak dinlemişlerdi.. Belediye Başkanı: “Devlet Güçlerinin Yaptığı İzlenimini Edindim”. Halil Mağrur, Türkiye Kömür İşletmeleri’nden birkaç ay önce emekli olmuş. Aldığı emekli ikramiyesiyle artık sadece bir odası oturulabilen bu evi yaptırmış. Emekli aylığı ise 1,5 milyon. “Bu parayla harap olan evimi nasıl onarabilirim” diyordu bizlere yana yakıla. Evet, TKİ’den henüz emekli olmuş, aldığı ikramiyeyle ailesine yeni bir ev yaptırmış orta yaşlı bir adam devlete niçin kurşun sıksın? . Şırnak’a bizden daha önce gitmiş bazı gazeteci arkadaşlardan Şırnak Valisi Mustafa Malay’ın basın danışmanı Bahattin Özdemir’in yaşanan kıyametten önce aynı zamanda inşaat malzemeleri satışıyla uğraştığını, ama olayda dükkânı yandığı için ailesini alıp Şırnak’tan, belki de bir daha dönmemek üzere ayrıldığını öğreniyoruz.... Vali Mustafa Malay’la konuşmak için valilik binasının önüne geliyoruz. Ancak vali yerinde yok. Kalem müdürüne konuşma talebimizi iletiyoruz. Ertesi gün (3 Eylül) saat 15.00’e kadar arayacaklarını söylüyorlar. Bu sırada valilik binasının bahçesine kırmızı bir minibüs Cizre’den ekmek getiriyor. Şırnak’ın tek can dostu Cizreliler ve Cizre Belediyesi. Devletin yaptığı sadece telefon hatlarını onarmak. Elektrikler hâlâ kesik. Su ise akıyor. Biz Cizre’den gelen parasız ekmekleri paylaşan Şırnaklılarla konuşurken Belediye Başkanı ANAP’lı Ahmet Hamdi Yıldırım’ı yardımcılarıyla beraber son derece üzgün bir şekilde yürürken görüyoruz. Daha önceki günler basın mesuplarıyla görüşmesi engellenen Yıldırım’a kıyameti soruyoruz. Olay sırasında şehir dışındaymış. Eşi ve çocuklarıyla yaşadığı evi ateş altında kalmış. “Bu olayı devlet güçlerinin yaptığı izlenimini edindim” diyordu, aynen kelimesi kelimesine. Ve ekliyordu: “Bu bir vahşettir. Uğradığımız zararların tazmini için çeşitli taleplerimiz var. Birçok yetkiliye çağrı yaptık, gelip görsünler.”. Şırnak’ta garip bir trafik vardı. Bazı aileler kaçtıkları yerlerden geri dönüyordu, ama şehre dönmek için değildi, kıyametten geriye kalan eşyalarını alıp, şehri tamamen terk etmek için bu. Bunlar nispeten hali vakti yerinde insanlardı ve genellikle Adana ve Mersin’e gidiyorlardı. Cizre ve Silopi şehirlerinde yaşayan ailelerinin yanına sığınanlar henüz dönmüyorlardı. Cizre yakınlarındaki Kumçatı’da çorak arazilerin, kurumuş derelerin ortasına kıl çadırlarını kuran ve geceleri ateş yakmaktan bile korkan yoksul Şırnaklılar ise dönüp dönmemekte kararsızdılar.. Afyon Devlet Su İşleri’nden taşınmaları için gönderilen kamyonlara pek ilgiyle bakmıyorlardı. Kamyonların şoförleri ürkerek çadırlardan başını uzatıyor: “Kamyon geldi, eşyanızı taşırız, Şırnak’a dönmek ister misiniz? ” diyordu ama Şırnaklıların öfke dolu bakışlarını görünce ürküntüsü artıyor, sorusundan hemen vazgeçiyordu.2 Eylül’de Bölge Valisi, Emniyet Müdürü ve bazı askeri yetkililer çadırlarda kalan Şırnaklılara biraz da gözdağı vererek geri dönmelerini istemişlerdi. Bu kıl çadırlarda açlık ve hastalıkla boğuşurken de ölüm tehlikesi vardı anlaşılan. Şırnak’a gidip orada, belki biraz daha korunaklı bir şekilde ölümü beklemek daha mı hayırlıydı! .... “Avustralya’ya Bile Gideriz, Burada Kalmak İstemiyoruz”. Kumçatı’da kalan bazı Şırnaklı gençlerle konuşuyorum. Hemen hepsi ağız birliği etmişcesine “Artık bu ülkede yaşamak istemiyoruz. Bizi hangi ülke isterse oraya gideriz. Avustralya’ya, Amerika’ya gideriz. Hatta Irak’a gitmek isteyenimiz bile var, ama Irak’a bizi bırakmıyorlar. Biz burada ölmüşüz. Yaşamıyoruz” diyorlardı. Kimisinin elinde el radyoları vardı. “Hangi haberi bekliyorsunuz? ” diye sorunca “Bizi isteyecek bir ülke çıktı mı, onun haberini bekliyoruz” diyorlardı. Kulaklar daha çok BBC’nin Türkçe yayınları servisindeydi. Ayrıca kulakları onların deyişiyle “Alman sesi”, “Amerikan sesi”ndeydi aynı zamanda.. Cudi’de Tarih Bıçak Sırtında. Şırnak’ta, Cizre köylerinde, Botan’da, o acılı coğrafyada insanlık bıçak sırtındaydı. Benim için de o an, bu çaresiz, yanıklar içindeki köylü kadının acısını en derinimde hissedebilmek bütün temalardan, sloganlardan, sosyolojik analizlerden, basın demeçlerinden, raporlardan, iddialardan çok daha önemliydi. Çünkü bu acıyı hissedebilmekle başlayacaktı her şey.. Yanlarında ne kadar para olduğunu sordum. Birinin cebinde bin lira, diğerinin 10 bin, bir başkasının da 20 bin lira çıktı. Bu hayattaki son paralarıydı bunlar. Maddi varlıkları işte o kadardı ancak. Bu sorumdan etkilenmiş olacaklar ki başka gençler de yanıma gelip ceplerindeki son birkaç kuruşlarını bana gösterip duruyorlardı. İnsanın içini burkan bir gösteriydi bu. Bu sırada Cudi Dağı’ndaki bazı köylerden acı dumanlar yükseliyordu. Köyler ve bazı gerilla kampları aralıksız bombalanıyordu. Cudi’de tarih bıçak sırtında yaşanıyordu.. PKK’nin Kürt Halkına Yüklediği Sorumluluk. PKK hareketi, içinden çıktığı halka çok ağır bedeller ödetiyor ve sorumluluklar yüklüyordu. Bu ağır bedeli kaldıramayanlar da vardı. Kumçatı’da, çadırların önünde konuştuğum bir genç, adeta öfkeden patlayacak şekilde: “Bir taraftan PKK, bir taraftan devlet, Allah kahretsin, ne yapacağımızı şaşırdık, mahvolduk, yeter artık, ” diyordu. Bu söz üzerine kendi yaşında birkaç genç yanına gelip, “PKK’ye niye sövüyorsun, PKK ne yaptı, bizi bu hale sokan devlet değil miydi” diye onu tersliyordu. Bu çıkıştan mahçup olan çocuk, üzüntüyle çadırların arasında kaybolup gidiyordu. Şırnaklı gençler PKK aleyhine konuşmamaya dikkat ediyorlardı. PKK Şırnak’a girmiş olsa bile onlar PKK prestij kaybetmesin diye söz birliği etmişcesine “şehre PKK girmedi, görmedik onları” diyorlardı. Sadece gençler değildi böyle diyen; her yaştan, her meslekten Şırnaklı böyle konuşuyordu.. “Yakası Kirli Olanlar” Gözaltında. Gözaltındakilere gelince ortada birçok sayı dolaşıyordu. Belediye Başkanı Ahmet Hamdi Yıldırım’a göre bu sayı 80 kişiydi. Konuştuğum bazı kişiler ilk gün “yakası kirli olanların” gözaltına alındığını söylüyorlardı. Yani işçiler, emekçiler. Cizre’den Şırnak’a çalışmaya gelen demirci ustaları, yapı işçileri, ameleler... Cizre’de konuştuğumuz bir Şırnaklı ise gözaltına alınanların önüne korucuların silahları ve mermilerinin konup TV’de öyle gösterildiğini, gözaltından çıkan bir yakınının ise güvenlik güçlerinin kendisine “Evlerinizi PKK’nin yaktığını, yıktığını söyleyeceksiniz” diye baskı yaptıklarını söylüyordu. Bu Şırnaklı genç adam aydın heyetiyle konuşurken son derece tedirgindi. Herkesin yüzüne endişeyle bakıyor, konuşmaktan çekiniyor, adını söylemiyor, “Kimseye güvenemiyorum, adımı vermek istemiyorum, buralarda kanun yok, her şey çok korkunç” derken kendisine daha fazla soru sormamamız için adeta yalvarıyordu. Olaydan sonra Şırnak’tan pijamalarıyla, terlikleriyle bile kaçanlardan bahsediyordu. Yakınlarının, akrabalarının akıbetinin ne olduğunu hâlâ öğrenememişti.. Cizre’de 2 Eylül akşamüstü bombalandıktan sonra yakılan Çağlayan köyünden biri ölmüş, öbürü yaralı iki kadın getiriyorlardı. Cizreli arkadaşlar bizi otelden alıp bu evlere götürüyorlar. Karanlık, korku dolu ve tozlu Cizre sokaklarında önce ölen kadının getirildiği evi arıyoruz. Bir süre sonra tek katlı bir evin balkonunda 15-20 kadının çıplak bir ampulün altında ağlaşıp Kuran okuduklarını görüyoruz. Yanlarına gittiğimizde ölen kadın aralarında solgun bir battaniyeye sarılmış duruyordu. Yanımdaki iki gazeteci arkadaş kadınlardan battaniyeyi açmalarını istedi. Kadınlar hiç çekinmeden battaniyeyi açtılar. Bence Özdemir, ateş alan evinde dumandan boğularak ölmüştü. Yüzü acıyla kasılmıştı. Yaşını tahmin etmek imkânsızdı. Masum bir kız çocuğu ve aynı zamanda acılarla bilgeleşmiş yaşlı bir Kürt aydınıydı. Arkamızda yaslı insanlar bırakıp bu defa yine aynı köyden tutuşan evini söndürmek için çabalarken elleri ve ayakları yanan bir başka kadının yanına gidiyoruz. Salima Özdemir acılar içinde kıvranıyordu. Ayağındaki iltihap olmuş yanıklarına yapraklardan sargı bezi yapmıştı. Yaralarının fotoğraflarının çekilmesi isteniyor, kadıncağız da acılar içinde yaralarının üzerindeki yaprakları kaldırıp gösteriyordu. Şırnak’ta, Cizre köylerinde, yani Botan’da, o acılı coğrafyada insanlık bıçak sırtındaydı. Benim için de o an, bu çaresiz, yanıklar içindeki köylü kadının acısını en derinimde hissedebilmek bütün temalardan, sloganlardan, sosyolojik analizlerden, basın demeçlerinden, raporlardan, iddialardan, çok daha önemliydi. Bu acıyı hissedebilmekle başlayacaktı her şey. Korkunun, çaresizliğin, Cizre’nin, Şırnak’ın karanlık sokaklarında kurşunlanıp ölmenin kendi başına ayrı bir anlamı vardı. Ölenler hangi taraftan olursa olsun aynı meçhul ülkeye gidiyorlar, kurşun bedenimize saplandığında, ellerimiz, ayaklarımız yanınca hangi taraftan olursak olalım benzer acılar, sızılar yaşıyorduk.... “Güneşten Bize Ne? ”. Cizre’de bir bakkala kalem almaya girmiştim. Bu sırada biraz sohbet etmiştik. Bakkala, Cizre’de herkesin evinin önünde, bahçesinde hızla sığınak yaptığını söyledim. Bu konuda kendisinin nasıl davrandığını sordum. “Ben, kurşun girmesin diye, odalarımın penceresini duvarla öreceğim” dedi. Bense bu söz üzerine şaşkın, “Peki, karanlıkta kalmaz mısınız? Güneş girmez eve” deyince, bakkal son derece kırgın ve anlamlı bir şekilde, “Bize ne güneşten” diye yanıtlıyordu beni. Evet, “Bize ne güneşten.”. Güneydoğu’da, o acılı coğrafyada pencereler taşlarla örülürken Türkiye’nin dört bir tarafında her kafadan bir ses çıkıyor. Devlet bir şey söylüyor, basın yalan yanlış haberler yazıyor, köşe yazarları atıp tutuyor, resmi ve özel demeçler birbirini geçersiz kılıyor; kimi yakalım yıkalım, diyor, kimi açıktan toplu katliamlar öneriyor. Aslında bunlara hiç gerek yok. Kendilerini bu konularda yetkili sanan kişilere bir önerim var: Ateş altına gönderdikleri ve her şeye rağmen akıl ve ruh sağlıklarını korumuş olan bazı polis, jandarma, özel tim görevlisi, hatta erlere bu işin nasıl çözümlenebileceğini bir sorsunlar bakalım. Sorsunlar ve insanların kanı üzerinden yapılan planların, hedeflerin ne denli taşınması ağır bir insanlık suçu olduğunu görsünler. Konuştuğum birçok güvenlik görevlisi Kürt meselesinin silahla, zorbalıkla, baskıyla asla çözümlenemeyeceğini Kürt insanını düşündüklerinden, inançlarından vazgeçirmenin asla mümkün olmayacağını söylediler. Üstelik kendileri de tükenmişler, çaresizliğin sınırına gelmişlerdi. Geceleri ölümü düşünmeksizin bir saniyeleri geçmiyordu...
Döndüm lê gûle batman’a vardım.  Batman’dan diyarbekir’e bir bilet aldım.  Kara tren bozuldu silvan düzünde.  O yalan yollarda hasretle kaldım…. Batman garında altı donuk yüz... Çığlık ve hınç böyle topraklar boyu; gökyüzünde turnalar ve gri... Ay ışığı geceyi ayartacak birazdan. Batman garında altı donuk yüz.... Birinci yolcu soluksuz; sanki ayazlarda yaralı bir geyik göğsü. İkincisi sevdalı: ‘Sen beni bir kez olsun sevmedin/Habar saldım gecelerde gelmedin,’ gibi kahır yüz. Üçüncüsü bir kadın:De ki şakağında dolunay Dicle’nin.Dör- düncüsü tekmil temsili bakış, sanki kurşunlanmış bir türkü Tendürek dağla- rında.Beşincisi kandırılmış çocuklar gibi; yükü yatağı, kasketinde ter. Altın-cısı ben; dağlı yaralar, yaralı dağlar gibi... Batman treni bir feryat gibi gardan çıkıyor.Terli akşam alacası trene vuruyor, tren yollara... Ay öksüz bir geceden geçiyor ve biz, öksüz bir gecede ayın altından geçiyoruz...Gecenin terli göğsünde bir deli türkü: “Ahmedê lê vayêê / Hesênê lê vayêê! ”Bu türkü... Bu ne türkü? Türkü değil, çığlık bu; göğünden koparılmış gibi mavinin...O mavi? Ulan o bizim mavi! Mavide eşkıyalar da yitirmişler tüfeklerini.... Boş vagonlar yollara düşmüş batman düzünde. Gecenin göğsünde bir deli türkü... İşte Gevaş, uzaklarda yarasıyla susuyor, geride şark çıbanıyla Batman’ın göğsü, Silvan düzünde ateşler yanıyor... Bir ihtiyar: “Biz ne doğ- muşuk ki” diyor: “Ne ölek kardaş! ”Batman treninde altı donuk yüz...Çığlık-  lar oturmuş gözlerinde büyüyor…. O saat Sirkeci’de martılar, aç çocukları o uzak suların. O saat Beyoğlu hınca hınç, Kızılay sersem! O saat nasılsın Yalova feribotu, Buca dolmuşu, Üs- küdar iskelesi? O saat Bodrum kalesi daha sperm kokuyor... Çingene çadırların- da çengi çalıyor... O saat Köln’de bir mülteci sessizce hıçkırıyor...O saat gece- de son orospu bir türkü tutturmuş rüzgâra kaşı... Bir adam Adana’nın bulvarın- da kusuyor... O saat Artvin’de bir öğretmen gecikmiş düşlerini dövüyor… . O saat tarihin alnında ter, insanlık vahşetin gözlerine baka baka susuyor...O saat gecede bir kahpe kurşun, Diyarbakır’ın göğsünde bir adam düşüyor! . “Boşuna çırpınma gökyüzü: Yurdum kadar ağlayamazsın…”
Bir gün parmaklığa elin varmadan,  Bir titreyiş gibi çalar çıngırak.  Mevsimler geçtikten sonra aradan,  Bu ses beni bir gün çağırsın, bırak... . Kumluktan serperken dallar başına,  Geç hızla, merdiven gelir karşına,  Eşikten atlarken ayak taşına,  Bu sesler içimde yer etsin, bırak... . İt, işte önünde kapım, aralık,  Oda bıraktığın gün kadar ılık,  Bir ince su sesi gibi lık, lık, lık,  Gönlünden nedamet boşansın, bırak...
Büyüdü gözleri büyüdü  Yuvarlandı boşluktan  Bir duvar çöktü ansızın  Bir ayna parçalandı  Bir adam çıldırdı yokluktan . Elleri vardı damar damar  Parmakları vardı ince uzun  Saçları vardı okşanmamış  Dudakları vardı öpülmemiş  Gözleri vardı mahzun. . Bir böcek girdi kafatasına  Kemirdi ümitlerini bütün  Beklemekten çatladı dudakları  Uzattı ellerini var olmaktan öteye  Duydu çağrışını ölümsüzlüğün. . Nasırlı ayaklarına prangalar  Ak ellerine zincirler vuruldu  Bir rüzgar esti karlı dağlardan  Üç mızrak boyu yükseldi güneş  Bir adam vardı aramızda, yok oldu.
Yoksa Allah korkusu, hükümransa çağdaşlık  Çekirgeyle zürafa takaslanır yukarda.  Kişinin liflerine sinmiş ise yobazlık  Hak, hukuk ve insanlık makaslanır yukarda.. 30 Nisan 2006/Vakit
nerde o denizim benim, lekesiz gökyüzüm?  hani o içtikce susuzlugumu arttıran çeşme?  kim götürdü bakışlarımı, ne oldu gözlerime?  hani benim ellerim, ayaklarım, saçlarım, yüzüm?. bu ben degilim besbelli, bu bir başkası!  gözlerim yabancı bakıyor gözlerime aynadan  o kim? böyle durup durup beni aldatan?  besbelli bir oyuna gelmişim açıkcası. birini sevmişim besbelli, beni koyup gitmiş,  ondan şimdi aradıgım hep o, hep ben!  o ikisi kırmış beni, yıkmış , incitmiş. şimdi bilmedigim bir şarki her yerde söylenen;  sevinçten , mutluluktan , sevgiden uzak.  ne acı! senin olmak , sende olmak , sensiz olmak!
Uykuları yatağıma bağladım  Geceleri delip çıktım dağlara..  Ormanların kâkülünü taradım  Bulutlardan gömlek diktim dağlara... Ağaran şafakta gördüm yarını  Tuttum nakış nakış ördüm yarını  Yağmur damlasına sardım yarını  Dalga dalga deniz ektim dağlara... Kartal kanadıyla biçtim gökleri  Duru pınarlardan içtim gökleri  Ya Allah! . diyerek açtım gökleri  Demet demet ışık döktüm dağlara... Hayal var ki hakikatten evlâdır  Çile var ki çok nimetten evlâdır  Sabır, şükür her ziynetten evlâdır  Üçüncü gözümle baktım dağlara... Akıl Karaya Vurdu
Aşk bezirganı, sermaye canı  Bahadır gördüm, cana kıyanı. Zehi bahadır can terkin urur  Kılıç mı keser himmet giyeni. Kamusun bir gör, kemterin er gör  Alu görmegil, palas giyeni. Tez çıkarırlar fevkal'ulaya  Bin İsa gibi dünya yakanı. Tez indirirler tahtesseraya  Bir Karun gibi dünya kovanı. Aşık olanın nişanı vardır  Melamet olur belli beyanı. Zühdüm var deyu ta'n eylemegil  Merdut ederler mağrur olanı. İlmim var deyu mağrur olmagil  Hak kabul etti kefen soyanı. Atlası kodu, abalar geydi  İbrahim Ethem Sırdan duyanı. Çün Mansur gördü, Ol benem dedi  Od'a yaktılar, işittik anı. Od'a yandırdın, külün savurdun  Öyle mi gerek Seni seveni. Zinhar ey Yunus, gördüm demegil  Od'a yakarlar gördüm deyeni
Doldurulmaz yerin senin  Dostlar seni unutur mu?  Hiç sönmezdi nurun senin  Dostlar seni unutur mu?. Tertemiz bir özün vardı  Apaydınlık yüzün vardı  Söylenecek sözün vardı  Dostlar seni unutur mu?. Her gerçeği gören sendin  Aşk sırrına eren sendin  Gönüllere giren sendin  Dostlar seni unutur mu?. Çektin, yazdın ve söyledin  Verdin, almak istemedin  Sadık yarim toprak dedin  Dostlar seni unutur mu?. Hiç kimseyi incitmedin  Kalp kırmadın, kin gütmedin  Dostlarını unutmadın  Dostlar seni unutur mu?. Şiirde sağlam temeldin  İnsanlıkta en güzeldin  Biz bir UMIT, sen VEYSEL’DİN  Dostlar seni unutur mu?
Otuz yaz, otuz kış aynı durakta  Bekle babam bekle can mı dayanır.  Kara yalanları beyaz kundakta  Sakla babam sakla can mı dayanır.. Her yanımız gurbet...hani ya sıla  Ömür bitmez çile, ölüm fasıla  Günleri aylara, ayları yıla  Ekle babam ekle can mı dayanır.. Çare say,çanak tut çağ zilletine  Sarmaz mı umutlar sarpa, çetine  Katır tırnağını gül niyetine  Kokla babam kokla can mı dayanır.. Nimetler kurnaza, Ülkü mazluma  Cehennem ettiler mülkü mazluma  Aldatıp, her çeşit mülkü mazluma  Yükle babam yükle can mı dayanır.. Bedavacı çomak soksun dâvâna  Arı çıksın, sinek girsin kovana  Giden kussun, gelen kussun divana  Pakla babam pakla can mı dayanır.. (Akıl Karaya Vurdu)
seni yaşadıktan sonra anladım  bana sensin mahşer nuru, kol-kanat  içimde şahlanıp duran huysuz at  dizginsiz gemsiz değil! . unuttum gözyaşı döken kadını  ördüm gerçek aşkın ruh mihrabını  bir yay gibi gerdim göğe adını  gönül kubbem artık alemsiz değil! . benim neme gerek yıldız, dolunay  rahatlığa paydos, çileye hayhay  ne kuştüyü yatak ne ruhsuz saray  günlerim İbrahim Etem'siz değil! . açılın açılın kalabalıklar  içerim zemheri, dışarım bahar  bir alev halinde geçtiğim yollar  Hallac-ı Mansur'suz, Keremsiz değil! . uzakların daha uzaklarına  büyük zaferlerin nur tabakalarına  seni yazdım ebemkuşaklarına  ellerim çaresiz, kalemsiz değil!
Sen bu şiiri okurken  Ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım  Artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası  Ne de telefonların çalacak gece yarısı  Ve bu zavallı yüreğim olmayacak artık  Kaprislerinin hedef tahtası...  Seni sana  Beni bir akıl hastanesine  Bırakıp gideceğim bu şehirden. Nasılsa kavuşamadım sana  Nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım  Nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim oldu  Ve nedense bütün kırmızı ışıkları üzerime yaktın  Ne yaptımsa  Bir türlü sana yaranamadım  Artık adressiz  Işıksız  Ve öylesine ıssızım  Dünlerin kadar eskiyim  Verdiğin acılar kadar paslıyım  İşte çıkıp gidiyorum hayatından  Nasılsa fark etmez senin için  Belki çok şanslı  Belki de en yaşlıyım...  Artık  Pusulam hasreti  Saatim yalnızlığı  Ve takvimler sensizliği gösteriyor bana  Neylersin  Yolcu yolunda gerek  Belki bundan sonra  Belki senden sonra  Adam olur bu “asi yürek”  Ve dersini alır da bu sevdadan  Bir daha  Boyundan büyük denizlere  Asılmaz kürek. Yarın bu saatlerde  Ben yollarda olacağım  Sen kimbilir kaçıncı uykunda  Masal mavisi bir rüyada  Ve elbette o korsan yüreğin  Yine pusuda  Oysa  İlk defa sesimi duymayacaksın  Sitemlerin sahipsiz  Soruların cevapsız kalacak  Belki ilk defa içini kemirecek yokluğum  Tanımadığın bir koku içini saracak  Ve ilk defa kendinle hesaplaşacaksın  Ne oldu?  Ne oluyor?  Ne olacak?  Sonra  Bir gözün kör  Bir kulağın sağır  Bir ayağın kırık  Bir kolun kesik  Düşeceksin yollara  Yani baştan başa yarım  Yani baştan başa eksik  Bütün duvarlar üstüne yıkılacak  Belki ilk defa  “Unutuldum” diyerek için sızlayacak  Ve sen bu şiiri okurken  Ayrılığımız çoktan başlamış olacak  Belki de son tesellin  Sana yazdığım “bu son şiir” olacak  Ve kimbilir  Unutulmuş bir gecenin tam ortasında  Başucundaki bir radyoda  Uykusuz bir şair yüreğini çınlatacak  Ve bir daha fısıldayacak kulaklarına  Sana adanmış bu satırları. “Bütün şehirler uyur  İstanbul uyumaz  Ve birgün  Bütün sevenler unutur seni  Ama bu “şair yürek”  ASLA UNUTMAZ...”
Her gün elim tokmakta,  Bir an irkiliyorum:  Annem belki yatakta,  Annem belki toprakta.. Gün batıyor şafakta;  Biliyorum, biliyorum:  Tabut gıcırdamakta  Ve hevesler damakta...
İYİ Kİ BU DÜŞTESİN . nehirler yarışır, çağıldar gözlerinde  o nehirler benim nehirlerimdir  aşk  ki azar azar benim yerimdir  üşüyorsam, sokaktaysam, yalnızsam  gözlerin ey yâr benim evimdir . /vurulup düştükçe, düştükçe seni sevmekten caymayacağım  gece insin, el ayak çekilsin gelip kapında ağlayacağım! / . iyi ki bu sestesin  dünyayı ısıtan nefestesin  bir haydut gibi gezinirim kapında  kalbimde tutuşan ateştesin… . II  rüzgârlar savrulur, uğuldar gözlerinde  o rüzgârlar benim rüzgârlarımdır  aşk  ki azar azar benim yerimdir  suskunsam, bozgunsam, bulutsuzsam  gözlerin ey yâr benim evimdir . iyi ki bu düştesin  her sabah ışıyan güneştesin  iyi ki yoksuluz bulutlar gibi  soğuyan dünyada sımsıcak fırınlar gibi . /vurulup düştükçe, düştükçe sana koşmaktan caymayacağım  gece insin, el ayak çekilsin gelip kapında ağlayacağım! / . Yılmaz odabaşı
Ben sersemin biriyim  Oturmuş senin için aşk şiirleri yazıyorum  Ellerinin beyazlığından  Gözlerinin güzelliğinden bahsediyorum  Oysa sen  Bir ettir, kemiktir tutturmuşsun  Gözün dünyayı görmüyor  Al bu şiirimi götür sat  Bir ekmek  Yarım kilo pirzola al  otur zıkkımlan
Yine gel sen dinle benden  Yerli yerli yerli yerli  Hep Çalarım ten ten tenen  Yerli yerli yerli yerli. Yerla ve yerlem yerlela  Yerla ve terlem terlela  Bir söz söyle sessiz durma  Yerli yerli yerli yerli. İçki sunan sun içkiyi  Çalgı çalan çal şu neyi  Söyle telala talela  Yerli yerli yerli yerli. Ten ten tenen ten ten tenen  Söylenirsin kuş gibi sen  Uveys gibi ender Karen  Yerli yerli yerli yerli. Şems gibi kendini sustur  Git kinden kibirden kurtul  Şems-i Tebrizi'yle otur  Yerli yerli yerli yerli
Pınarlardan içiyorum seni  İnce ve mavi bileklerinden,  Kısrak memelerinin gürlüğünde  Sabah bahçelerinin serinliğinden.. Kaç yaşıma gelirsem geleyim  Ölmem ben gencim uzun yıllar.  Ayna gibi akan bir dere  Ve dibinde beyaz çakıllar.. Yaşamım böyle çağlar gider  Cırcırböcekleri, ormanlar ötesinde,  Sarı kokusuyla harmanların  Ve düğenlerin ezip geçmesinde.. Ayışığı uçuşsun gözlerinden,  Teninden aklığı sabahların.  Karanlık gecelerden çıktıkça  Güneşli bir çayırsın sen.
Karanlığın insanı delişrten bir ihtişamı vardır  Yıldızlar aydınlık fikirler gibi havada salkım salkım  Bu gece dağ başları kadar yalnızım. Çiçekler damlıyor gecenin parmaklarından  Dudaklarımda eski bir mektep türküsü  Karanlıkta sana doğru uzanmış ellerim  Gözlerim gözlerini arıyor durmadan  Nerdesin?
Yetişir ey müptedi, elini İslâm’dan çek  Görelim nerde ne var, çarşafları camdan çek  Çiğ çiğ çığlık atarak yorulma divanece  Bir elini şaraptan, birini İhram’dan çek! ... 15.12.2008
Âh, bir güvercin gibi kanatlarım olsaydı  Uçar ve huzurlu olurdum  Çünkü şiddeti ve kavgaları gördüm  Bu dünyada çok acı çektim.. Bu dünya gebe ve haksızlık doğuruyor  Allah'ım, senin gücün ve senin huzurun dışında  Nereden sığınak bulurum?  Eğer şafağın rüzgarlarına asılsam ve denizin derinliklerinde yaşasam  Yine de elinin ağırlığını üzerimde hissederdim.  Beni kararsızlıkla sarhoş ettin  Senin yolların ne kadar gizemli  Senin yolların ne kadar gizemli.. Yüreğimin acısını söylüyorum  Ruhumun yakıcılığını söylüyorum  Sessizliğimi korurken, kemiklerim ufalıyor  Çünkü elinin ağırlığı üzerimde.. Hatırla; hayatım bir soluktan ibaret  Çöldeki bir pelikan gibiyim  Ve bir serçe gibiyim, damda tek başına kalmış.  Dökülmüş su gibiyim  Ve ölüp gitmişler gibiyim  Ve ölümün gölgesi, gözkapaklarımı kaplıyor  Beni bırak, beni bırak; günlerim sadece bir nefes.  Beni bırak, yolculuğuma başlamadan önce geri dönüşü olmayan yere,  Ebedi karanlıklar ülkesine.. Allah'ım,  Güvercinin ruhunu vahşi hayvanlara emanet etme.. Hatırla; hayatım bir soluktan ibaret  Değirmenlerin gürültüsü  Ve o acı dolu aylara  Ve çevremi saran neşeli şarkılar  Ve canlı ışıklar yitip gitti.  Ne mutlu, bu zamanda hasat yapanlara  Ve elleriyle başakları toplayabilene.. Çölde şarkı söyleyen ruhları dinleyelim  Âh edenlerin ve ellerini gökyüzüne açanların şarkısı, diyor ki:. "Eyvah, yaralarım ruhumu hissizleştirdi! ". Âh sen,  Beline kadar inen saçların dökülürken,  Kırmızı elbiseler giydiğin,  Altından mücevherler taktığın zamanları hep unuttun.  Gözlerine sürme çekerdin  Hatırla; kendini boşu boşuna güzelleştirirdin,  Çölde yalnız bir şarkı olduğun  Ve arkadaşların seni terkettiği için.. Zaman akıyor ve öğlenin gölgeleri uzamaya başlıyor  Ve kuşlarla dolu bir kafes gibi,  Hayatımız da iniltiyle dolu.. İçimizde hiç kimse bilmiyor; ne kadar vakti kaldığını  Hasat zamanı geçti, yaz artık bitmek üzere  Ve bir kurtuluş bulamadık.  Güvercinler gibi bağrışıyoruz adalet için  Ama kimse duymuyor bizi.  Ve karanlıkta, ışığı bekliyoruz.. Ey sen, sevginin gücüyle taşan nehir  Bize doğru gel  Bize doğru gel.
Yorulmam deme gönül mutlaka yorulursun  Ortada seyrederken kenara savrulursun  Zamanın tenceresi, penceresi çok farklı  Temmuz’da buz tutarsın, Ocak’ta kavrulursun... 07.04.2005/Vakit
Kaçak Sevişmenle  Güneşin Doğuşunu Seyrettim  Gözlerin En İçten Yuvamdı  Şeytanın Öpücüğüydü Sabah Uykum  Adındaki Uçuruma Taptım  Adındaki Denize  Ömrüm Bitti Dedim  Aşkın Başladı  Düşerken Sana  Ve Düşerken Aşka  Gözlerindeki Israrın Peşinde  Yuvan Şeytanımı Özletti. Birimizin Uyanık Olması Gerekli. 14.02.2001
Ekmeğimizi bölüştük seninle  Ümidimizi  Bölüşülmeyeni bölüştük seninle  Bölüşülmezi  Sırrımızı bölüştük seninle  Aykırılığımızı  Gülüşümüzü bölüştük seninle  Gözyaşımızı  Sevgimizi bölüştük seninle  Yalnızlığımızı
Erler pirler erkan aldı izinden  Yüz dört kitap sükut eder sözünden  Ay gün şule verir anın yüzünden  Seversen de böyle güzel sevmeli. Ziya verir gözü ile kaşları  İmam yatağıdır gerdan döşleri  Güzelin yüzünden kan bağışları  Seversen de böyle güzel sevmeli. Güzel güzel deyu aklım doğrandı  Güzel güzelden çok nazlar öğrendi  Çirkinin huyundan Allah yerindi  Seversen de böyle güzel sevmeli. Güzel güzel deyu yandım alıştım  Kınaman dostlar aşk elinden şaştım  Bölüşükte gine güzele düştüm  Seversen de böyle güzel sevmeli. Güzel güzel gördüm güzel överim  Nerde güzel görsem boynum eğerim  Şöyle hub cemali güzel severim  Seversen de böyle güzel sevmeli. Pir Sultan Abdal'ım eylemez fendi  Yad ele çözdürmez ak göğsün bendi  Ezelden sevdiğim Muhammet Ali  Seversen de böyle güzel sevmeli
Dereyi aşağı gelir kurd izi  Aç kurdun ağzında bir körpe kuzu  Mevlayı seversen ağlatma bizi  Meleme koyunum vazgel kuzundan. Koyun sen kuzunu kuzulamadın mı  Sağında solunda gizlemedin mi  Aç kurt gelir deyi gözlemedin mi  Meleme koyunum vazgel kuzundan. Yüreğimin ince sızısı mısın  Alnımızın kara yazısı mısın  Abdal Pir Sultan’ ın kuzusu musun  Meleme koyunum vazgel kuzundan
Ayrılık diye bir şey yok.  Bu bizim yalanımız.  Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.  Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?. Güneş çoktan doğdu.  Uyanmış olmalısın.  Saçlarını tararken beni hatırladın, değil mi?  Öyleyse ayrılmadık.  Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz.. Zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum.  Önce beklemekten.  Ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan.  İkisi de kötü, ikisi de hazin tarafı yaşantımızın.. Bir çocuğun önce doğmasını bekliyorlar,  Sonra yürümesini, konuşmasını, büyümesini...  Zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasını,  Kanunlara saygı göstermesini,  İnsanları sevmesini, aldanmasını, aldatmasını bekliyorlar. . Ve sonra ölümü bekleniyor insanoğlunun.  Ya o? Ya o?  İnsanlardan dostluk bekliyor, sevgilisinden sadakat,  Çocuklarından saygı ve bir parça huzur bekliyor,  Saadet bekliyor yaşamaktan. . Zaman ilerliyor, bir gün o da ölümü bekliyor artık.  Aradıklarının çoğunu bulamamış,  Beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan olarak  Göçüp gidiyor bu dünyadan. . İşte yaşamak maceramız bu.  Yaşarken beklemek, beklerken yaşamak  Ve yaşayıp beklerken ölmek!. Özleme bir diyeceğim yok.  O kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam parçası.  O nefes alışı sevgimizin, kavuşmalarımızın anlamı.  O tek güzel yönü bekleyişlerimizin.. İnsanlığımız özleyişlerimizle alımlı,  Yaşantımız özlemlerle güzel.  Özlemin buruk bir tadı var, hele seni özlemenin.  Bir kokusu var bütün çiçeklere değişmem.  Bir ışığı var, bir rengi var seni özlemenin, anlatılmaz.. Verdiğin bütün acılara dayanıyorsam;  Seni özlediğim içindir.  Beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni;  Seni özlediğim içindir.  Yaşıyorsam; içimde umut varsa,  Yine seni özlediğim içindir.. Seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki!
bir gün ayrılırsak  sevilmekten eskimiş bir renk sanırım kendimi  gözbebeğime bakarım senin yüzüne özgü  gece gece  abone olduğumuz o parkta bulurum kendimi  köşe bankta sırt üstü yatıyorumdur  söylemem gerek mi bilmem, zırlıyorumdur  rıhtımlar dolusu narçiçeği sen  birkaç ton körkütük sen  bir öyle bir böyle sanıyorumdur kendimi. bir gün ayrılırsak  gülkurum, çılgın diye an beni  de ki bulutlanarak, onu sevdim gibi  kellesi kulağı düşüktür şimdi ayrılmışlıktan  göğün beline keman teli sarıyordur  her zamanki gibi  de ki  kulağına doldurduğu denizler seslenip gidiyordur  sözcükleri muz gibi soyuyordur ortalık yerde  yine Şiirzade Akgün Efendi sanıyordur kendini. bir gün ayrılırsak  dövünen çok olur, sevinen daha da çok  takla atanlar olur haber üstüne  göbek atanlar  ülseri azanlar olur  bir gün ayrılırsak  bak fena olur.
Bağladım nefsimi zincir yulara  Dünyayı duvara astım; gel de gör.  Rahatı huzuru attım kenara  Çileyi bağrıma bastım; gel de gör. . Yürüdüm sel oldum, durdum göl oldum  Mazluma, mağdura kıvrak dil oldum  Zulüm sıcağında serin yel oldum  Yürekten yüreğe estim; gel de gör. . Sonu hatırladım, ilki duyunca  Kula kul olmadım ömür boyunca  Hakkın zehirini içtim doyunca  Batılın balına kustum; gel de gör. . Ülfetim olmadı iriler ile  Ağıla girmedim sürüler ile  Ölümden korkmayan diriler ile  Selâmı, sabahı kestim; gel de gör. . Aşk ceylanı emzirince sütünü  Taşa çalıp, kırdım benlik putunu  Düşmanımdır inkârcının bütünü  Allah dostlarıdır dostum; gel de gör. . Bazı kötülüğü kovdum elimle  Bazı kötülüğü yerdim dilimle  Gücüm yetmeyince kendi hâlimle  Haksıza buğzettim, küstüm; gel de gör. . Çıkar için lâf davulu çalmadım  Hiçbir yerden makam, rütbe almadım  Bildimse söyledim; korkak olmadım  Bilmediğim yerde sustum; gel de gör.. (Suları Islatamadım)
Kalabalık,  kabarık şehir;  çok şehir,  çok beton,  yok: İnsan…. Çok: Şehir;  hiç: İnsan! . Sevgileri güneşte çekmiş, ruhları eprimiş  ve ihanetlerini cüzdanlarıyla besleyen hiç insanlar,  geldiler; milli piyango ve otobüs biletleriyle  kürdanlarıyla, balgamlarıyla, ayakkabı bağlarıyla  nüfus cüzdanlarıyla, “kazı kazan”larıyla,  visa kartlarıyla, maskeleriyle, markalarıyla…  Güneşin heybetine bakmadan  ve aldırmadan rüzgârın zarafetine.... Birer küfe gibiydi omuzlarında hayat;  her biri kendince yokuşlarda,  her biri amansız yokoluşlarda,  şarkıları yankısız,  aşkları unutuşlarda...  Kapanıp gündüzlerin ıssız odalarına;  hepsi çürük akşamlardan  ve bayat sayımlardan kalma (!) . Geldiler,  göğe bakmadan,  dokunamadan o uzak ovalara  telaşla,  günlerin bulanık sularında.... Hiç insan,  sabahın köşesinde  kusmuş şehrin şanına;  sabahlar akşamına,  adamlar aşklarına,  kusmuş günlerin bulanık sularında.  Sevgisiz kaldık, sevgisiz kaldık  kısacık Nisan akşamlarında.... Şimdi hızla yırtılan aşiretlerden  aşüfteler, kalpazanlar ve ateistler çıkaran ülkem,  savur beni şu pusun, ayazın ortasına,  çıkarıp sığ sulardan yakıştır okyanuslara  ve kavuştur o eski masal kahramanlarına...  Çünkü böyle bir raunt isyan, beş rekat hüzün  Yetmiyor haziran akşamlarında.... Şimdi parklar fesleğen kokarken  yoksullar soluk soluğa;  fıskıyeler upuzun,  taşıtlar süratle otobanlarda;  telaşla,  herkes günlerin bulanık sularında.... Oysa hepimizin gidebileceği bir vadi olmalıydı…. Artık ömürlerimiz bu tükürülmüş bulvarlara kanar  Ve rüyalarımızda bir görünür bir kaybolur serin pınarlar;  bu yüzden yaktığımız bütün kibrit çöpleri  en çok da içimizde yanar ha yanar.... Kalabalık,  kabarık şehir;  çok şehir,  çok beton,  yok: İnsan.... Çok: Şehir;  hiç: İnsan! . Hiç  insan;  doyumsuz,  tedirgin,  korkak...  Sabırsız,  tutkusuz,  kaypak.... Şimdi herkes yüreğinin avlusuna bir servi kadar.  Rüyalarında bir görünür bir kaybolur ormanlar.  Uyanınca, irileşen boşlukları ihanetle tamamlar.... H  i  ç. i  n  s  a  n: Yitmiş günlerin bulanık sularında…  Sadece elbiseler sürüklüyor ardında... coşkusuz, aşksız kaldık  Kaldık...  Bu kısacık temmuz akşamlarında…
Hayat hattında acemi tayfalardık.  Ne avunduk sevinç müsveddeleriyle;  aşktan ikmale kaldık.... Bak her sabah bağıran yeni sabaha,  artık iklimler değişmiş, kuşlar da gitmiş,  tenimde eski ateş, gözlerimde fer bitmiş;  heybetli dağlar arasında  göğümde yıldız yitmiş.... Sen  hâlâ  anılarımın  en  beyaz  yanısın.  Sen, buğulu bir camın ardından izlediğim hayatın   yarısısın...  Sen, sağanakla gelen sabahlarda çok eski…  Çok eski bir şarkının adısın.. Daha adamlar şehirlere otomobillerle,  geceler anılarla birlikte gelir.  Silûetin giderek uzaklaşır, düşler de kilitlenir  ve efkârım bir yaralı ayrılıktan beslenir.. Kimse bilmez,  yıllar yılı hep aynı beyazla gezmek nedendi?  Olsun,  yirmi yıl seni özleyerek yaşlanmak da güzeldi! . Çünkü sen, buğulu bir camın ardından izlediğim hayatın  yarısısın...  Sen sağanakla gelen sabahlarda çok eski…  Çok eski bir şarkının adısın.
Şarkısız ve sensiz kaldığım nice akşamlar  Gözlerin geçer aklımdan özlemler içinde  Gözlerin bir çigan müziği güzelliğinde  Kirpiklerinde keman, bebeklerinde gitar.... İç ürperten sesin her gece odama dolar  Bir buğu yükselircesine göğe kadehten  Nasıl başım döner nasıl mest olurum bilsen  Ağlarım, saçlarında gün doğuncaya kadar.... Mutluluk bir ateştir uzaklarda yaktığın  Ki binlerce 'yay' çekilircesine derinden  En hazin şarkıları dinlerim gözlerinden. Büyür gitgide hüznü içimde yanlızlığın  Dinlerim o hiç susmak bilmeyen çiganları  Ve bir musiki halinde geçen zamanları...
Görmeden, doğduğum gecenin seherini,  Ellerim değmeden anama  Ve günah izi yokken dudaklarımda,  Bebeklere has bir dille ağlayarak,  SANA geliyorum SANA  Çırılçıplak! .. . Bir garip ağaç oldum aşk ülkesinde,  Köklerim sığmadı zamana;  Silktim ham meyvelerimi utandım da,  Kutsal duygularınla donandım yaprak yaprak.  SANA geliyorum SANA  Dal budak! .. . Ne bir dürüm ekmek var heybemde,  Ne içecek suyum kana kana...  Bir tutam umutla düştüm yollara,  Bazen yürüyerek, bazen koşarak,  SANA geliyorum SANA  Yalın ayak! .. . Yollar uzadıkça yük ağırlaştı,  Ateş düştü gönlümdeki harmana.  Bıraktım ağrıyı, sızıyı bir yana;  Hasretinden ıpıl ıpıl yanarak,  SANA geliyorum SANA  Bir avuç toprak! .. . Seyrettim uzaktan benliğimi ki,  Et, kemik, kan değilmiş mânâ.  Habibin hakkına, İsmin hakkına  Af dilemek için ağlayarak,  SANA geliyorun SANA  Ya HAKK! ... (Dosta Doğru)
Ne, bizden geri, deniz aşırı şarkılar,  Ne tadılır ne bölünür nimetler bizsiz.  İnan kardeşim inan  Ne yalan bu dünya,  Ne insan fani...  Acılar görmüşüz, geceler görmüşüz,   ölmeyi görmüşüz.  Aydınlıklar görmüşüz, kahramanlar,   dostlar görmüşüz.  Görmüyor musun, görmüyor musun?  Ellerimiz ellerimizde... gidiyoruz.  Sizlerden söz açıyorum  Teklifsiz, pervasız, işkilsiz.  Ateşe vurulu batıl ve eski kitaplar  Sizden öte...  Neler varsa  Mesut insanlık için bühtan edici  Sizden öte...  Ve bir yanda yıkılmış zulmün kalası  Bir yanda salınır devasa gövden.  Bir yanda sevmediklerin,  Bir yanda demir pencere, bir yanda tarih  Bir yanda sen.  Yani bir yanda  Yüzyıllar boyunca saflarında  Yangınlar çıkardıklarımız.  Bir yanda - hayal etmesi zor -  Ferah ve cömert dünyamız  Ve mürettip, hasatçı, öğrenci, öğretmen  Kınadık, yüz çevirdik, düşman kesildik  Şol aşkı bilmezlenenlere.  Dünyalar durdukça mesuduz  Bu dünya üzerinde.  Yaşamak aşkına, yıldızlar aşkına  Demir ve ekmek aşkına mesuduz...  Hey dağlara taşlara kar eden türküm  Aşikar etsen de kendini  Şöyle bir sular gibi salsak, boy versek  Uzun ömrümüzü, yiğit ömrümüzü, taze ömrümüzü,  Sefil ömrümüzü, deli ömrümüzü, gelin ömrümüzü...  Güneşte güneşlesek  Dal kırsak, toplasak, ateşlesek  Broy broy desek dağlarda  Gül gülistan içinde görseler bizi.  İster öv, ister yer, ister sev beni  Güneşin taşlarda mavileştiği  Nehir boylarınca söylenir  Sevinç şarkılarım yoksa da  Şimdi, bütün kederli ezgileri  Ümide kurban ediyorum.  Satırlarımla olsa da çok mu, bir de ben seni  Bizden olan bütün dünya şairleri gibi  Yadediyorum.  Sen ne hakim, ne evliya, ne kul, köle, ne şövalyesin  Sen yirminci yüzyıl insanı!  Dost dediğim, yaren dediğim, kardeş dediğim  Ekmeğim benim,  Gülüm, bağım, bostanım benim:  VATANDAŞ.
sabah olmak her gece kolay mı sanırsınız  bulutları dağıtıp güneş olarak doğmak  denizle gök arasında çiy yorgunu şehre  kurşun kubbeleri buğulu minareleri ıslak  soğuk bir trenden inmiştiniz / yalnızdınız. bilmem kaçıncı defadır / yine yanılmıştınız. hiç uyumamıştınız / gözleriniz yanıyordu  yolculuk sanki bitmemişti / birdenbire  kendinizi vagonda unuttuğunuzu sandınız  sanki katar soluk soluğa tırmanıyordu  dumanlı rampaları / bir kılıç gibi çıplak  tiz çığlıklarıyla aydınlığı doğrayarak. bilmem kaçıncı defadır / yine yanıldınız. jilet mavisi bir kadın elinde purosu  değdiği yer açılıyor çok fena keskin  kim olduğunu bilen yok / işin doğrusu  yüzünü kaybetmiş aynalarda arıyordu  amerikan bara tünemiş sek vodka içiyor  geçmişinden rusça bir şarkı arayarak  sarhoş olmamak en büyük korkusu. bilmem kaçıncı defadır / yine yanıldınız. elbet en kötüsü sokaklarda tutuklanmak  hani bir kere iki yanınızda iki sivil polis  beyoğlu'ndan çekilip nasıl koparılmıştınız  nabız gibi vuran o kötü ve karanlık his  yakanızı hala bırakmadı asla bırakmayacak. bilmem kaçıncı defadır / yine yanıldınız
insanlar gider şarkıları kalır  şarkılar var uzun  yüzyıllar dolanır  şarkılar var kısa  söylendiği yerde kalır  şarkılar var benim şarkılarım  söyletmezler içimde kalır.
Yaşar elbet her canlı, yaşanan yerler farklı  Zirvelerde kartallar, çukurda pislik yaşar...  Her şey demek değildir sınırlı insan aklı  Nerede Nemrutluk var, orda iblislik yaşar.. 22.03.2009
Günlerden öyle bir gündü;  Üstüne tarih düştüğüm.  Gözümün önüne geldi birden  Balkıyan güzel yüzün.. Ve yüreğim yandı söndü,  Ter bastı avuçlarımı.  Bir işlek kovan uğultusu  Kapladı kulaklarımı.. Uzandım usulca cigarama;  Yavan ömrüme katık.  Ben o gün öldüm gülüm,  Bir daha ölmem artık..
Dünyamın güzeli martılar  Sizden nasıl da yok yere korkmuşum  Kaşık Ada'nın orda!  Dalın üstüme dalın  Vurun beni, urun  Denizanası kokan gagalarınızla!  Ah sizden ben nasıl da yok yere korkmuşum!  Bilmiyordum ki çünkü  Ben hem balığım hem kuşum  Ben ama hala anlayamıyorum ki  Bunca zaman niye sizden ayrı oturmuşum
Yeşil ipek gömleğinin yakası  Büyük zamana düşer.. Herşeyin fazlası zararlıdır ya,  Fazla şiirden öldü Edip Cansever.
Yıllar yirmi olsa da, otuz olsa da  Yollar kar, çamur olsa da, buz olsa da  Bedenim yorgun, aç ve susuz olsa da  Bir gün yalın ayak, terli gömlekle  - Gelirim, beni bekle. Belki yakında olur, belki de uzak  Sırtımda hatıralar, saçlarımda ak  Gün, tarih bilemiyorum amma, muhakkak  Bitmeyen bir azim, sabır ve emekle  - Gelirim, beni bekle. Unutmam mümkün değil, unutur sanma  'Gelmez' diyen olursa sakın inanma  Umutlarını kaybetme ha zamanla  Geç kaldı diyerek gam çekme  - Gelirim, beni bekle. Sıcak bir yaz akşamında olabilir  Sarı bir güz akşamında olabilir  Kışın beyaz akşamında olabilir  Ellerimde bir top mavi çiçekle  - Gelirim, beni bekle. Cümle köprüleri sel alsa da tek, tek  Söz vermişim bir kere engel ne demek  Başı karlı, kara dağlardan geçerek  Azığım bir tas su, bir dürüm ekmekle  - Gelirim, beni bekle. Vermese de kaybolan gençliğimizi  Ayıran bir gün kavuşturacak bizi  Ve içimde sevgilerin en temizi  Seninle dolu, arı-duru bir yürekle  - Gelirim, beni bekle.. (Dosta Doğru)
İçindeki çocuğu alıp kaç İdris,  bırak paslı hançerlerle parçalamayı uykularını.  İhanet torpil yapmaz, hasret ardına bakmaz;  kır kanlı bıçakları,  içindeki çocuğu alıp gel İdris! . Bir mavi için ağlama İdris,  itme şu duvarları,  gülümse, sütünü ver içindeki çocuğun.  Bilirim, mağlûbiyet  esrik gülüşler ardında paramparça bir perde;  yeter idris, vakur ol, onur var serde! . Anladım, vazgeçemezsin ondan, asla;  kardeşim, fazla alkol mevcut şimdi  damarlarındaki asil kanda.  Aldırma demiyorum sana;  aldırarak  aldırma.  İçindeki çocuğu şu kirli hayata uyandırm. İçindeki çocuğu alıp gel İdris,  coşkunu parlat ya da birkaç tek at,  küfürlerine tutunarak geç kaldırımlardan;  sonra bir kerhaneye git ve oturup ağla.  Kerhaneleri bütün dünyanın,  aşk kangrenlerinin yıkık çarşılarıdır.... Aldırma demiyorum sana;  aldırarak  aldırma;  içindeki çocuğu İdris, çocuğu uyandırma! . Ve yıllar geçer,  İdris’lerin kalplerindeki çocuklar daha ölüdür;  düşleri hâlâ terasta,  İdris’ler ise zemin katta kiracı oturur...
Kayboluşumun beşiğini sallıyorum bu akşam  Büyüyor yavaş yavaş  Sırtında parmak izleriyle zamanın  Bir tekir kedi ile beraber  Seyrediyorum hayatı:  O meleklerin cebinden düşen anahtardı,  Son zikrin halkası  Allah’ın son hatırası  O bizim kaçırdığımız fırsattı  Uğurböcekleriyle parmak uçlarında  Küçümserdi hep ona olan aşkımı  Gözünün yaşına bakmadan şimdi ben  Kovuyorum ihtiyarı. Ardımda kırık bir ayna  Üvey anneleri hayatımın.  Batsın diye güneşe tempo tutan o kız çocuğu...  Evden kaçışımın pembe spor ayakkabıları vardı.  Hüzün neydi sanki o zaman  Artık kullanılmayan dikiş makinesi annemden kalma.  Ölüm neydi sanki o zaman  Bir önseziden başka.  Evden kaçabilirsin artık çocuk,  ama kaderden asla!  Babam  Çıkarılmış bir adam bütün fotoğraflardan  Kader neydi sanki o zaman,  Masada açık unutulmuş  Turuncu kulaklı bir makastan başka.  Bir ağaca bakıyorum şimdi  Başladığı yerde bitiyor dünya  Alışıyor dil şimdi  Azı dişin bıraktığı boşluğa.  Bastırıldı nihayet hayatın kadife kalesinde çıkan isyan.. Söküyorum şimdi sözleri birer birer  Kalpten kalbe giden yolu kapayan  Kalbim, anlatılmaktan usanmış,  Yıldızı sönmüş bir komedyendir artık,  Dilencinin önünde kahkahalar atıyor,  Kirli bir mendille çıkınlanmış şimdi dünya.  Hayretle bakıyorum kedinin gözlerindeki çapağa,  Geri vermiş hayata çaldığı şiirleri,  Ne zaman aşkı tersinden okusam  Anlıyorum kediler bile meğer alışmış bu yokluğa  Sallayıp duruyorum bu akşam kayboluşumun beşiğini,  Gönüllü hemşire birinci sigarasına.. Sarhoşum kadehlerde biriken tozla  Çekil diyorum kağıda, çekil,  İçer ve zehirlenir  Ne zaman gözlerimden mürekkep damlasa.  Kalbime dokunuyorum bir kelebeğe dokunur gibi  Yetmez mi acaba bu dökülen pullar aşka?  Yoksa şu sızıyı  Sobası tüten evin şiirinde mi saklasam?  Şu sardunyanın kırmızı çiçek açışına  Yetmez mi acaba ah kör olmuş bir Türk filminde ağlasam?  Ne zaman sorsam,  Anlıyorum kediler bile meğer alışmış zamana.. Dünyayı bir salyangozun izlerinde dolaşsam,  Elimde parlak bir harita  Hiçbir atlasta henüz yer almamış.  Ardımsıra yollara hayalimin kırıklarını bıraksam  Yeter mi bu izler beni kendime getirmeye acaba?
Ben mızrabı kırık bağlama,  ben bir erken akşam, bir telaşlı kasaba;  savurdum yüreğimi erken göçen kuşlara…. Ben geride kimsesi kendi kalmış.  Bir yalnız bulut terk edilmiş ufukta.  Islıkla türküler söyledim zifiri sokaklara…. Ben okyanuslarda yalnız bir taka.  Hep özlettim kendimi kıyılara,  hep özettim ünlemlere, hep özet sorulara…. Yaslanıp bir gülün kokusuna,  dağıttım ömrümü incinmiş notalara,  dağıttım gençliğimi terli ayrılıklara…. Ben mızrabı kırık bağlama,  ben bir erken akşam, bir telaşlı kasaba;  savurdum yüreğimi erken göçen kuşlara.. Daha bakıp durmaktayım göklerde kanatlara...
Kaldırdığın her taşın altında ABD var  Her pisliğin içinden kesin Siyonizm çıkar  Ayırmak mümkün değil bu ikili ortağı  Mayalar aynı maya, damarlar aynı damar.. 18.10.2007/Vakit
hangi bulutlara niçin sarındın  gözlerindeki mavi kimin gökyüzü   süheyla değildi başkaydı adın  gülüşlerin donuk neş'e öksüzü  o erken sonbahar görüntüsü. inceden inceye boyanmaz mıydın  kirpiklerinin lacivert örtüsü   süheyla değildi başkaydı adın  ellerin buz gibi ağzının büzgüsü  kaç yalnızlığın gizli üzüntüsü. ne yapsan ne etsen anlaşılmadın  belki sebep kendini aşmak dürtüsü   süheyla değildi başkaydı adın  nabızlarında pişmanlığın gürültüsü  gülümsemen soğumuş çiçek ölüsü